Το πανταχόθεν παραλήρημα της αναδιάρθρωσης του χρέους και η σκοπιμότητά του – Μέρος Ι
Του Γιώργου Βαζάκα*
Πόσα δεν είδαμε, πόσα δεν ακούσαμε, πόσα δε πάθαμε, πόσα δε ζήσαμε και πόσα πρόκειται ακόμα να βιώσουμε – όλα δυστυχώς δυσάρεστα και επώδυνα – ως άτομα και ως συνολική ελληνική κοινωνία, απ’ τη στιγμή που η ελληνική «κυβερνησάρα» μας με τους χειρισμούς της αποδέχθηκε την οικονομική κηδεμονία της χώρας μας από τη διαβόητη τρόικα, στις 25/3/2010
Και κοντά στα τόσα τον τελευταίο καιρό βομβαρδιζόμαστε με το μαντάτο: «Αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους!..». Θα γίνει, δε θα γίνει;
Η ελληνική κοινή γνώμη άναυδη και σαστισμένη! Μάλλον οι μεθοδικότατες νέες επικοινωνιακές τακτικές που χρησιμοποιεί το Μαξίμου με τις παροτρύνσεις των Αμερικανών συμβούλων του πρωθυπουργού Γ. Παπανδρέου έπιασαν και πιάνουν τόπο στο να αποπροσανατολίζουν τον ελληνικό λαό από τις πραγματικές εξελίξεις στην οικονομία ή από τις εναλλακτικές λύσεις της κρίσης χρέους, που αντιμετωπίζει η χώρα.
Κοινωνικοί ψυχολόγοι και κοινωνιολόγοι αποκαλύπτουν ανεπιφύλακτα ότι η ηγεσία της ελληνικής κυβέρνησης με την έλευση της τρόικας εφάρμοσε την πιο αποτελεσματική μέθοδο χειραγώγησης της κοινωνίας: απ’ τη μια το «Σοκ και Δέος» (shock and Awe) και απ’ την άλλη το « Ύπνος και Δέος» (Sleep and Awe). Μέθοδοι δοκιμασμένοι με απόλυτη επιτυχία τόσο στις Η.ΠΑ., όσο και σε πολλές χώρες της λατινικής Αμερικής, εμπνεύσεως (ποιου άλλου;), του παγκόσμιου αρχιδολοπλόκου πρώην υπουργού εξωτερικών και νυν… νομπελίστα ειρήνης (για να το θέσουμε κομψά) Χένρι Κίσινγκερ.
Η μέθοδος «Σοκ και δέος» εφαρμόστηκε συστηματικά από τον ερχομό της τρόικας το Μάρτη το 2010 μέχρι και το Νοέμβρη του 2011. Στο οχτάμηνο αυτό η ελληνική κοινωνία εβίωσε μαζικό και συνεχή βομβαρδισμό κακών ειδήσεων και μέτρων σ’ όλα τα μέτωπα: περικοπές παντού, θεσμοθέτηση εργασιακού μεσαίωνα, κλείσιμο επιχειρήσεων και καταστημάτων αφήνοντας στο δρόμο ανέργους, απειλή απολύσεων, «μετατάξεις», κατεδάφιση κοινωνικών δικαιωμάτων, λασπολογία ενοχοποίησης όσων έχουν την ατυχία να δουλεύουν στο δημόσιο ή απλώς να δουλεύουν, να συνδικαλίζονται, να απεργούν, να προσπαθούν μάταια να διατηρήσουν, ό,τι είχαν μέχρι χτες.
Και ύστερα από το Νοέμβρη η τακτική αποπροσανατολισμού συνεχίζεται με τη δεύτερη μέθοδο: «Ύπνος και Δέος» Μ’ αυτήν οι αξιωματούχοι της κυβέρνησης επικεντρώνουν την ειδησεογραφία και τις κυβερνητικές διαρροές σε θέματα «πιασάρικα», που μπορούν να δώσουν αίσθηση δικαίωσης στην κοινή γνώμη, ότι «κάτι γίνεται». Συντελείται ένας αριστοτεχνικός σχεδιασμός ύπνωσης του ελληνικού λαού πάνω σε διαχρονικά προβλήματα, τα οποία έχουν κολλήσει στη μνήμη και το υποσυνείδητο του Έλληνα είτε ως άλυτα, είτε ως θέματα στα οποία έχουμε ηττηθεί, όπως:
1) Η «ξαφνική» και βεβαίως όχι ουσιαστική σκλήρυνση της στάσης του πρωθυπουργού μας απέναντι στην Τουρκία.
2) Τα καθεστωτικά Μ.Μ.Ε. διατυμπανίζουν πως θ ’αρχίσει η εξόρυξη του υπάρχοντος ελληνικού ορυκτού πλούτου αναπτερώνοντας το ηθικό των πανελλήνων, αν και επί της ουσίας η ελληνική κυβέρνηση δεν οριοθέτησε δυστυχώς ακόμη τις ΑΟΖ (Αποκλειστικές Οικονομικές Ζώνες), αναφαίρετη προϋπόθεση για το προαναφερθέν.
3) Προπαγανδίζεται νέα δήθεν επιθετική πολιτική στη πάταξη της φοροδιαφυγής μεγαλοσχημόνων: τραγουδιστών, μεγαλογιατρών καλλιτεχνών, πολιτικών προσώπων δίνοντας την αίσθηση ότι την πληρώνουν και οι «μεγάλοι» και όχι μόνο η μικρομεσαία τάξη.Τώρα, αν είναι άγνωστο πότε θα εισπραχθούν τα ανακοινωθέντα τρανταχτά πρόστιμα, αυτό ούτε που τους νοιάζει…
4) Το Μαξίμου με τη διαπίστωση ότι το κοινό αίσθημα θυμού και αδικίας προς τη Γερμανία είναι ανεβασμένο, το σέρνει γραφειοκρατικά και επικοινωνιακά, ότι δήθεν θα ανοίξει το θέμα των γερμανικών οφειλών προς την Ελλάδα από τα χρόνια του πολέμου, αν και πραγματικά δεν είναι διατεθειμένο να κοντραριστεί με τους Γερμανούς.
5) Τέλος στην περιρρέουσα έντονη δυσαρέσκεια ανά το πανελλήνιο εξαιτίας του προβλήματος της λαθρομετανάστευσης διαμηνύει προς πάσα κατεύθυνση πως θα την σταματήσει, θα αναλάβει επιχειρήσεις σκούπα στα γκέτο της Αθήνας και άλλων πόλεων, θα υψώσει φράχτη στο Έβρο εμποδίζοντας την παράνομη είσοδο μεταναστών στη χώρα, χωρίς ωστόσο να εμφανίσει γι’ αυτά αποτελεσματικό σχεδιασμό και υγιή μεταναστευτική πολιτική.
Και με τα προαναφερθέντα η διαχείριση της κρίσης χρέους καλά κρατεί…Με τα θεσμικά της στηρίγματα:
1) Ένταξη της Ελλάδας στον μηχανισμό στήριξης, στην τρόικα ( Ε.Ε., Ε.Κ.Τ., Δ.Ν.Τ.) στις 25/3/2010,
2) Δανειακή σύμβαση της 8/5/2010 για το δάνειο των 110 δισ., μια σύμβαση με την οποία η ελληνική κυβέρνηση, χωρίς να τη συζητήσει στη Βουλή, παραιτείται από την προάσπιση όχι μόνο της δημόσιας περιουσίας αλλά και του εθνικού εδάφους έναντι των απαιτήσεων από τους δανειστές της, αποτελώντας αυτή το ισχυρότερό τους οχυρό. Και
3) από κοντά το παράρτημα της δανειακής σύμβασης δηλ. το περιλάλητο στη ζωή μας μνημόνιο, που διαρκώς μας εξαθλιώνει οικονομικά.
Αυτά τα τρία θεσμικά στηρίγματα δυστυχώς θεμελίωσαν καθεστώς οικονομικής κατοχής στην πατρίδα μας, εξαιτίας των χειρισμών μιας εθελόδουλης προς τους δανειστές μας κυβέρνησης, ενός πρωθυπουργού μας, που πουλώντας φραστικό ψευδοπατριωτισμό και εμπόριο ελπίδας μέσω των φιλικών του Μ.Μ.Ε., διατυμπανίζει διαρκώς το: «Ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε» κατορθώνοντας ο ίδιος και οι συνεργάτες του να οδηγήσουν σε αμηχανία και αδράνεια τον λαό μας με τις επώδυνες γι’ αυτόν επιλογές τους εφαρμόζοντας τις μεθόδους του «Σοκ και Δέος και Σοκ και Ύπνος», που συνοπτικά προαναλύσαμε.
Ιδιαίτερα με το «Σοκ και δέος» πετυχαίνουν να επιβεβαιωθούν για τα λαϊκά στρώματα οι διαχειριστές της κοινής γνώμης στο ότι, όσο αυτά βυθίζονται στην αβεβαιότητα της καθημερινής επιβίωσης, τόσο πιο εύκολα θα αποδεχθούν αυτό, που έχει σιγά – σιγά ξεκινήσει: το συνολικό ξεπούλημα της χώρας. Με το απλό αλλά αδίστακτο σχέδιο των τοκογλύφων: Οι τοκογλύφοι οδηγούν μια οικογένεια – μια χώρα στην απόγνωση, τότε της ρίχνουν την ιδέα για το «χτηματάκι της ρεματιάς», που αν τους το δώσει, μπορεί να ρεφάρει ένα μέρος από τα χρέη. Πόσο μάλλον αν πουλήσει, ό,τι πιο πολύτιμο διαθέτει. Έτσι καθώς οι πολιτικές άγριας λιτότητας και δραστικών περιορισμών οδηγούν μαζικά την κοινωνία στην απελπισία και την απόγνωση, αρχίζουν σιγά – σιγά να εμφανίζονται οι διάφοροι καλοθελητές, που έχουν έτοιμη λύση. Ξαφνικά ανακαλύπτουν ότι η Ελλάδα είναι πλούσια, πολύ πλούσια. Έχει μια « αναξιοποίητη δημόσια περιουσία», που εκτιμάται γύρω στα 300 δις. ευρώ. Έχει επίσης πολύτιμο ορυκτό πλούτο, από πετρέλαια έως ουράνιο. Έχει ήλιο αέρα, θάλασσα και φυσικά πολλά νησιά επίσης «αναξιοποίητα». Έχει επίσης και μια πολύ σημαντική γεωστρατηγική θέση.
Γιατί λοιπόν να μην τα χρησιμοποιήσει όλα αυτά, για να ξεχρεώσει; Κι έτσι το δίλημμα που αρχίζει – φοβούμαι που άρχισε – να τίθεται από πολλές μεριές στον απλό κόσμο είναι: « Ή θα χάσεις ό,τι από μισθούς και συντάξεις σου έχουν απομείνει, ή θα βγάλουμε στο σφυρί τη δημόσια περιουσία, το φυσικό και ορυκτό πλούτο και γενικά τα (συγκριτικά πλεονεκτήματα) της χώρας».
Όμως δυστυχώς αυτό που δεν αντιλαμβάνονται πολλοί είναι ότι με το ξεπούλημα ο εργαζόμενος δεν πρόκειται να σώσει ούτε τη δουλειά του, ούτε το μισθό και τη σύνταξή του. Αντίθετα θα χάσει τα πάντα, μαζί και τη χώρα του, καταντώντας «μοντέρνος δουλοπάροικος».
Και ο λόγος κατά τη γνώμη μας που ακολουθεί η κυβέρνηση αυτή την τακτική είναι διπλός: Απ’ τη μια βλέπει πως η πολιτική της, τα μέτρα, το μνημόνιο, είναι αδιέξοδα, οδηγούν τη χώρα σε ελεγχόμενη πτώχευση, που προσπαθεί να την καλύψει κι απ’ την άλλη θέλει να κερδίσει κάποιο έδαφος στις δημοσκοπήσεις, που δείχνουν σαφέστατη κόπωση και στους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ από την αντιλαϊκή πολιτική της. Στην προοπτική πιθανόν εκλογών μέσα στο 2011, είτε επειδή θα τις προκαλέσει το Μαξίμου, είτε διότι θα τις εκβιάσει η κοινωνική αντίδραση, το κυβερνόν κόμμα χρειάζεται καύσιμα και ψηφαλάκια.
Τα προλεχθέντα δημιούργησαν μια ατμόσφαιρα απογοήτευσης, κατάθλιψης, απαισιοδοξίας και δυσπιστίας για τις πολιτικές εξελίξεις από τη μια άκρη ως την άλλη της Ελλάδας. Οι πάντες αναρωτιένται: Πού πάει η κατάσταση, τι θα γίνει η χώρα;
Και σ’ αυτή την πανελλήνια αμηχανία, να και το γαϊτανάκι της αναδιάρθρωσης του δημόσιου χρέους της χώρας τον τελευταίο καιρό! Ένας ορυμαγδός σεναρίων γι’ αυτό το θέμα μας κατακλύζει. Τελικά θα γίνει αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους; Έμπειροι και αντικειμενικοί οικονομολόγοι μη ελεγχόμενοι από την επίσημη προπαγάνδα απαντούν: Θα γίνει, αλλά αφού πρώτα εφαρμοσθούν όλοι οι άλλοι τρόποι εξάντλησης και εξόντωσης της ελληνικής οικονομίας. Αυτή θα είναι η τελευταία λύση που θα επιλεγεί από τους εταίρους «προστάτες» μας και τις αγορές, μιας και σ’ αυτούς η κυβέρνησή μας υποκλίνεται. Και αυτή δε θα είναι μια λύση διεξόδου, ή έστω προσωρινής ανακούφισης, αλλά μια έσχατη λύση, όπου μια εντελώς εξουθενωμένη οικονομία θα οδηγηθεί σε μια επιχείρηση συνολικής αναδιάρθρωσηςτου δημόσιου χρέους με πιο πιθανό αποτέλεσμα την επίσημη πτώχευση τύπου Αργεντινής 2001.
Και το μέγεθος του δημόσιου χρέους, εκτός από τα πρόσφατα 110 δις. που οφείλει η χώρα στην τρόικα, κατά τα επίσημα χείλη είναι 340,2 δις. Όμως οι ίδιοι αμερόληπτοι οικονομολόγοι υποστηρίζουν ότι το πραγματικό χρέος είναι 15-20 δις. Όλο το υπόλοιπο είναι κεφαλαιοποίηση τόκων, δηλαδή παράνομο και καταχρηστικό γι’ αυτό και προτείνουν την μη αναγνώρισή του και την άρνηση πληρωμής του, επειδή είναι πρoϊόν ρεμούλας και τοκογλυφίας.
Περί αυτού του τοκογλυφικού χρέους εν πάσει περιπτώσει γίνεται τελευταία τόση πολλή κουβέντα σχετικά με την αναδιάρθρωσή του. Και ποια η τακτική διαχείρισής του από τους δανειστές μας σε συμφωνία με την ελληνική κυβέρνηση; Αυτή καταφαίνεται από τη δήλωση του υπουργού μας των οικονομικών του κ.Παπακωνσταντίνου στη γαλλική εφημερίδα liberation (2/5/2011): «Κάποιοι ποντάρουν πολλά στην ελληνική χρεοκοπία». Και όντως λέει την αλήθεια. Μήπως παλαβώσαμε λέγοντας αυτό; Όχι απλώς, χωρίς να το θέλει ο κ. υπουργός ομολογεί την αλήθεια. Πράγματι ισχυρά τραπεζικά και επιχειρηματικά συμφέροντα της ημεδαπής και της αλλοδαπής έχουν επενδύσει στην ελληνική χρεοκοπία. Μόνο που έχουν επενδύσει όχι στο να δουν άμεσα μια αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, ούτε στο να γίνει επίσημη πτώχευση όσο το δυνατόν γρηγορότερα.
Αντίθετα επιδιώκουν με κάθε μέσο και τρόπο τη μεγαλύτερη δυνατή επιμήκυνση της τωρινής κατάστασης. Τα κέρδη τους δεν τους «χορταίνουν» από τη μια κι έξω πτώχευση της Ελλάδας, αλλά από τη συνέχιση της σημερινής κατάστασης όσο το δυνατόν περισσότερο. Υπάρχει δυστυχώς τέτοιο πετυχημένο παράδειγμα αναδιάρθρωσης χρέους από τις παγκόσμιες αγορές: η Ουρουγουάη. Η χώρα αυτή βιώνει εδώ και 10 χρόνια μια κατάσταση χρεοκοπίας, χωρίς να την αφήνουν να πτωχεύσει επίσημα. Σε παρόμοια κατάσταση και προφανώς αυτό προωθούν και για μας. Δημιουργούν συνθήκες, ώστε η χώρα να πάει σε μια διαδικασία χρεοκοπίας εσαεί ή χρεοκοπία επ’ αόριστον ή χρεοκοπία σε δόσεις. Τότε το χρέος της ονομάζεται perpetual dept ( χρέος στο διηνεκές).
Πως γίνεται αυτό; Έτσι απλά: Οι έξυπνοι επενδυτές κεφαλαίου, ιδίως εκείνοι με τις κατάλληλες πολιτικές διασυνδέσεις, δεν ποντάρουν ποτέ σε μία κίνηση. Εκτός αν δεν έχουν άλλη επιλογή. Αυτό που τους ενδιαφέρει είναι να υπάρχουν οικονομίες σε κατάσταση χρεοκοπίας επ’ αόριστον. Όσο οι οικονομίες αυτές συντηρούνται στον αφρό από μηχανισμούς χρηματοδοτικής στήριξης (θυμίσου για την Ελλάδα: μηχανισμός στήριξης 25/3/2010), τόσο μεγαλύτερες ευκαιρίες διαθέτουν για κερδοσκοπία με την κατάστασή τους.
Με άλλα λόγια προτιμούν να διαχειρίζονται το χρέος, γιατί είναι πιο προσοδοφόρα αυτή η αντιμετώπιση, από την εξόφληση του χρέους. Τι εννούμε; Το εξής απλό: Φανταστείτε για λίγο ότι ήσασταν ένας από τους βασικούς κατόχους των ελληνικών κρατικών ομολόγων. Τι θα σας συνέφερε καλύτερα; Να περιμένετε να εξοφλήσετε τους τίτλους που κατέχετε στην ημερομηνία λήξης τους, αναμένοντας μόνο το κέρδος απ’ το επιτόκιό τους ή να παίξετε τους τίτλους σε διάφορα παιγνίδια κερδοσκοπίας στη δευτερογενή αγορά και, αφού σας αποφέρουν διπλά και τρίδιπλα, τότε να τα καταθέσετε σε εξόφληση; Υποψιάζομαι πολλοί λίγοι θα επέλεγαν την πρώτη λύση.
Έτσι συμβαίνει και με τη χρεοκοπία της Ελλάδας. Οι τράπεζες και οι επενδυτές, που κατέχουν τον κύριο όγκο των κρατικών τίτλων χρέους, γνωρίζουν πολύ καλά ότι, αν η χώρα οδηγηθεί με μιας σε επίσημη πτώχευση, τα κέρδη τους θα είναι περιορισμένα και αμφίβολα.
Επομένως αυτό που τους συμφέρει είναι να κρατήσουν τη χώρα στον αφρό, για όσο μπορούν και τους επιτρέπει η γενικότερη κατάσταση της ευρωζώνης, ώστε να κερδοσκοπήσουν με κάθε διαθέσιμο τρόπο. Κι όταν εξαντλήσουν κάθε περιθώριο κερδοσκοπίας, τότε μόνο θα επιτρέψουν τη χώρα να βουλιάξει στην άβυσσο της επίσημης πτώχευσης. Αφού όμως πρώτα έχουν εξασφαλίσει την εκποίησή της και την προστασία των ομολόγων τους από αυθαίρετες περικοπές (κουρέματα) και αναδιαρθρώσεις. Αυτό είναι το πραγματικό νόημα της φράσης στο στόμα των απληροφόρητων – φοβούμαι – απλών ανθρώπων: «Δε θα μας αφήσουν να πτωχεύσουμε, μα είμαστε στην Ε.Ε.» Τώρα γιατί στην πραγματικότητα δε μας αφήνουν, το καταλάβαμε από τα προαναφερθέντα.
Και επιπλέον γι’ αυτό το λόγο ο κ. Παπακωνσταντίνου επιμένει για μια ακόμη φορά στη «liberation» ότι: «δεν πρέπει να υπάρξει κούρεμα, δεν πρέπει να υπάρξει αναδιάρθρωση». Με τις δηλώσεις του, ο υπουργός επιδιώκει να διαβεβαιώσει όλους αυτούς, που κερδοσκοπούν ασύστολα με τη συνεχιζόμενη χρεοκοπία της χώρας ότι στο τέλος της ημέρας δεν πρόκειται να υπάρξει αναδιάρθρωση του χρέους, που θα πλήξει τα συμφέροντά τους.
Γι’ αυτό ζητά, για μια ακόμη φορά, αυτό που επιθυμούν διακαώς οι ίδιοι οι κερδοσκόποι, την επιμήκυνση του χρέους, με αρχή τα 110 ευρώ της Σύμβασης της Δανειακής Διευκόλυνσης του μηχανισμού της τρόικας. Και για παραπέρα, βλέπουμε. Όσο επιμηκύνεται η κατάσταση χρεοκοπίας της χώρας, τόσο μεγαλύτερα κέρδη προσδοκούν από τα παιχνίδια στις αγορές ομολόγων και από την εκποίηση της χώρας.
* Ο Γιώργος Βαζάκας είναι εκπαιδευτικός.
ΠΗΓΗ: Δευτέρα, 23 Μαΐου 2011, http://seisaxthia.blogspot.com/2011/05/blog-post_3849.html
