Γένεση και εγκαθίδρυση των κομμάτων στην Ελλάδα από την Επανάσταση του 1821 έως σήμερα

 

Του Γιώργου Ευαγγελάτου*

 

Η Ελληνική Παράδοση για την πολιτι­κή και διοικητική διακυβέρνηση της χώρας είναι πολύ διαφορετική από αυτή που μας επιβλήθηκε με τη Βαυαροκρατία, που ουσιαστικά ήταν Βαρβαροκρατία.

Η παρακάτω μελέτη αφορά την ιστο­ρία της γένεσης και της επιβολής των κομμάτων επάνω στον ελληνικά λαό τε­λείως ξεκομμένα από την παράδοση του, τα ήθη και τα έθιμα του.

 

Όπως καταφαίνεται από μια πρώτη ψη­λάφηση του θέματος, ο Έλληνας έχει συ­νηθίσει σε ένα σύστημα ισχυρής Τοπικής Αυτοδιοίκησης και οχι μιας υδροκεφαλης απρόσωπης κεντρικής εξουσίας – υπερκυβέρνησης που εδράζεται σ' ένα τέρας που αυτοκαταστρέφεται και λέγε­ται Αθήνα. Ίσα – ίσα τα πολιτικά, κομματι­κά τερτίπια, οι βάναυσες παρεμβάσεις των πολιτικών και η κεντροποίηση της εξουσίας οδήγησε την Αθήνα σ' αυτό το πολιτικό, κοινωνικό, ψυχολογικό, κυκλο­φοριακό, οικολογικό κ.λπ. χάος.

 

Πρότυπο της Ελληνικής κοινωνίας ήταν η μικρή κοινότητα, η ενορία, το ελληνικό χωριό με τις τοπικές του αρχές, τον πρό­εδρο, τον χωροφύλακα, τον δάσκαλο, τον παπά. Στις μέρες μας μέσα από την αλλο­τρίωση των μπλε, πράσινων και κόκκινων διεκδικητών της εξουσίας όλα σβήνουν και ο λαός αποπροσανατολίζεται, τριχάζεται, κατακερματίζεται και τελικά αυτο­κτονεί χάνοντας την ταυτότητα του, τη γλώσσα του και τα εθνικά του πιστεύω και ιδανικά. Όχι ότι είναι άμοιρος ευθυ­νών ο ίδιος, όχι ότι φταίει πάντα και μόνο η Ευρωπαϊκή Ένωση. Εάν είμασταν σωστοί και ώριμοι κατά την εισδοχή μας στην Ε.Ε. ο δυτικοευρωπαϊκός κόσμος θα είχε πολλά να διδαχθεί από εμάς ­με το άνοιγμα των συνόρων. Δυστυχώς, όμως ο λαός μας δυστυχώς δείχνει μεγάλη ανωριμότη­τα, οι πολιτικοί του τον κρατούν ανώρι­μο, όντας ανώριμοι οι ίδιοι, δυτικοί προσήλυτοι του τεχνοκρατικού θαύματος της Δύσης και της ελεύθερης αστικής οικονομίας. Έτσι, ο φαύλος κύκλος κρατούντων και διοικούμενων δεν θα σταματήσει, εκτός εάν… εμείς, συνεπείς επαναστάτες της Αγάπης, καταργήσουμε το καπιταλιστικό οικονομικό σύστημα, το φαύλο κύκλο της αστικού τύπου πολιτικής, και κοινωνικής ζωής.

 

Πολιτικά και διοικητικά σχήματα επί Βυζαντινής περιόδου καθώς και επί Τουρκοκρατίας στην Ελληνική χερσόνησο

 

Η Βυζαντινή Αυτοκρατορία (το θέμα αυτό χρήζει ιδιαίτερης μελέτης) διοικούνταν από τον αυτοκράτορα που θεωρείται ο εκλεκτός του Θεού «βασιλεύς και ιε­ρεύς» (2), έχει απόλυτη εξουσία στον πό­λεμο και την ειρήνη, νομοθετεί, διαχειρί­ζεται το δημόσιο χρήμα, επιβάλλει φό­ρους, διοικεί το στρατό, σχεδιάζει την πολιτική του κράτους, την εξωτερική πο­λιτική, επεμβαίνει σαν «κεφαλή» της εκκλησίας(3) κυριαρχικά στις εκκλησιαστικές υποθέσεις, συγκαλεί τις Συνόδους από την εποχή της ίδρυσης του Βυζαντινού κράτους επί Μεγάλου Κωνσταντίνου και προεδρεύει επεμβαίνοντας αποφασιστικά στις διαδικασίες και στη λήψη αποφάσεων, τις οποίες πρέπει να κυρώσει με αυτοκρατορική νομοθετική πράξη για να γίνουν έγκυρες και εκτελεστές.

 

Κι όμως το βασιλικό αξίωμα δεν είναι απροσπέλαστο, κληρονομική διαδοχή και βασιλεία δεν υπήρχε άσχετα αν κάποιοι αυτοκράτορες επενέβαιναν καταχρηστικά με σκοπό να προάγουν τους αδερφούς τους ή τα παιδιά τους στα ύπατα αξιώματα, ακόμη και να τα χρίσουν πορφυρογέννητους βασιλείς, Ο θρόνος τις περισσότερες φορές ήταν το ίδιο προσιτός σε πλούσιους και φτωχούς, μορφωμένους και αγράμματους, ώστε πολλοί και μάλιστα αξιόλογοι αυτοκράτορες ήταν τελείως αναλφάβητοι και δυσκολεύονταν να βάλουν και την υπογραφή τους ακόμα(4).

Υπήρχε επίσης η σύγκλητος(5) που απαρτιζόταν από τους μεγάλους γαιοκτήμονες και οι βουλευτές(6), δηλαδή η αριστοκρατία των επαρχιακών πόλεων (το αξίωμα εμφανίζεται  επί του Ιουστινιανού).

Οι πόλεις καλούνται Δήμοι(7) και οι διοικητές τους Δήμαρχοι. Δημιουργούνται επίσης μονάδες τοπικής αυτοδιοίκησης στην ύπαιθρο, που καλούνται θέματα και κοινότητες και μητροκωμίες(8) που αυτοδιοικούνται και αποτελούν μεγαλύτερες ή μικρότερες φορολογικές μονάδες.

Κατά την Τουρκοκρατία η Τουρκική αυ­τοκρ

 

 

Το πολιτικό διοικητικό σύστημα μετά την εκδήλωση της Ελληνικής Επανάστασης

 

Μετά την έναρξη της Επανάστασης του '21. τέθηκε το ζήτημα της πολιτικής ορ­γάνωσης της Επανάστασης. Τότε εκδη­λώθηκαν οι πρώτες οικονομικά και πολι­τικά ισχυρές ομάδες που απαιτούσαν και την ηγεσία του Ελληνικού Έθνους. Έτσι, οι πρόκριτοι που είχαν την ηγεσία του Έθνους στη διάρκεια της Τουρκοκρατίας και ήσαν διοικητές των επαρχιών τους με τεράστια οικονομικά οφέλη, επε­δίωκαν να παραμείνει το σύστημα των τοπικών διοικητικών οργάνων όπως επί τουρκοκρατίας και αρνούν­ταν το σχηματισμό μιας κεντρικής πολι­τικής διεύθυνσης για ολόκληρη την Επα­νάσταση. Αυτή την άποψη υποστήριζαν οι στρατιωτικοί ηγέτες που κέρδιζαν τις μάχες, είχαν τα όπλα και ο λαός τους συμπαθούσε, όσο αντιπαθούσε τους μεγαλοτσιφλικάδες και μεγαλέμπορους και εφοπλιστές πρόκριτους που μόνο τα προσωπικά συμ­φέροντα τους επεδίωκαν. Έτσι, αρχικά έχουμε τοπικούς πολιτικούς οργανισμούς της παραδοσιακής διοικητικής αριστοκρα­τίας (πρόκριτους, Φαναριώτες) εκ των οποίων οι κυριότεροι είναι οι κάτωθι τρεις:

 

1)Η Πελοποννησιακή Γερουσία με τους Ζαΐμη, Δεληγιάννη, Μαυρομιχάλη, κ.λπ.

2)Η Γερουσία της Δυτικής Χέρσου (Στε­ρεάς) Ελλάδας με αρχηγό τον Φαναριώτη Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο, και

3)Ο Άρειος Πάγος της Ανατολικής Στε­ρεάς με τον Φαναριώτη Θεόδωρο Νέγρη (11).

Με την εξέλιξη των μαχών και την ισχυροποίηση των στρατηγών θ. Κολοκοτρώ­νη, Δ. Υψηλάντη, κ.λπ. έγινε σαφής η ανάγ­κη για την εκλογή κεντρικής πολιτικής διεύθυνσης του αγώνα. Έτσι δημιουργήθηκαν με δημοκρατικές διαδικασίες, δηλαδή μέσα από εκλογές, οι  «παραστάτες» του Έθνους, όπως έλεγαν τους βουλευτές, οι οποίοι συγκρότησαν τις τρεις εθνοσυνελεύσεις: Την πρώτη της Επιδαύρου, 1-13 Ιανουαρίου του 1822, κατά την οποία ψηφίστηκε το Α΄Σύνταγμα της Ελλάδος και διορίστηκε η πρώτη Βουλή με 70 μέλη και πρόεδρο τον Δημήτριο Υψηλάντη και κυβέρνηση (εκτελεστικό) πενταμελές υπό τον Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο.

Η δεύτερη εθνοσυνέλευση στο Άστρος Κυνουρίας τον Μάρτιο του 1823 κατάργησε τις τοπικές διοικήσεις και γερουσίες και η Τρίτη τον Ιανουάριο του 1826 διαλύθηκε μετά την πτώση του Μεσολογγίου και ξανασυγκλήθηκε τον Μάρτιο του 1827 στην Τροιζήνα, η οποία εξέλεξε τον κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια, σαν εκτελεστική εκκλησία για 7 χρόνια(12).

Η τέταρτη εθνοσυνέλευση έλαβε χώρα στο Άργος, 11-23 Ιουλίου 1829, ήταν πειθήνιο όργανο του κυβερνήτη και ουσιαστικά ενέκρινε όλα τα απολυταρχικά νομοσχέδια, τις απόψεις και αποφάσεις του κυβερνήτη Καποδίστρια, εξ ού και οι αντιπολιτευόμενοι έλεγαν: «Γιάννης κερνά, Γιάννης πίνει»(13).

Μεταξύ 1823 και 1825 το πρόβλημα κατοχής της εξουσίας μεταξύ της διοικητι­κής αριστοκρατίας, προκρίτων. Φαναριωτών. προυχόντων, μεγαλεμπόρων, εφο­πλιστών, μεγάλο-τσιφλικάδων από την μια μεριά και στρατιωτικών από την άλλη, οι οποίοι κατείχαν τη λαϊκή υποστήριξη, οδήγησε τους πολιτικούς και τους στρα­τιωτικούς σε συγκρούσεις όπου οι εφο­πλιστές του Κουντουριώτη υπερφαλάγγισαν τους στρατιωτικούς, φυλάκισαν τον θ. Κολοκοτρώνη στ' Ανάπλι και δολοφό­νησαν τον Οδυσσέα Ανδρούτσο με τον Γκούρα (14) Τότε μέσα στον εμφύλιο σπα­ραγμό και τη γενική αναρχία εμφανίζον­ται οι πρώτες ξενόφιλες επιδράσεις με­ταξύ των διαφορετικών αντιμαχόμενων ομάδων. Μόλις οι Ευρωπαίοι με πρώτη την Αγγλία και τον Κάνιγκ σπάνε την ακλόνητη αντίληψη περί της ακεραιότη­τας της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, γύ­ρο στον Μάρτιο του 1823. αρχίζουν τα βάσανα και ο τριχασμός του δύσμοιρου έθνους.

 

Γένεση των κομμάτων κάτω από την επίδραση των τριών ξένων δυνάμεων

 

Ο Γ. Κουντουριώτης δηλώνει Αγγλόφιλος μαζί με τον Σπ. Τρικούπη και τον Αλ. Μαυροκορδάτο. Ο Θοδωράκης Κολοκοτρώνης και ο Ανδρέας Μεταξάς Ρωσσόφιλοι και ο Κωλέττης Γαλλόφιλος (15). Έτσι. πριν ακόμη έρθει ο Καποδίστριας κατά τον  Ν. Βλάχο (16α) έχουμε το θέρος του 1825 την γέννηση του αγγλικού και του γαλλι­κού κόμματος, του δε Ρωσικού μεταξύ Ιανουαρίου και Μαρτίου 1826 (16β).

 

Ακολουθεί μια σειρά συνωμοσιών, εμ­φύλιου σπαραγμού, ταπείνωσης και εξευ­τελισμού των Ελλήνων. Οι Έλληνες αλληλοσφάζονται κομματιασμένοι σε φατρίες από την ισχυρή και αμείλικτη διείσδυση – επίδραση των άσπονδων φιλών μας Εγγλέζων, Γάλλων και Ρώσσων, π.χ. το 1825, έχουμε το ψήφισμα της υποτέ­λειας (17), άπου οι αγγλάφιλοι Κουντου­ριώτης και Μαυροκορδάτος υπό την σα­ρωτική εισβολή του Ιμπραήμ, αμήχανοι, πανικόβλητοι, «κεχηνότες» και περιδεείς εναποθέτουν επισή­μως και εγγράφως την απελευθέρωση των Ελλήνων στην Αγγλία. Ακολουθεί η Ιουλιανή σύμβαση, τα πρωτόκολλα του Λονδίνου 1829 και 1830, όπου οι μεγάλες δυνάμεις Αγγλία και Γαλλία μπρος στην ήττα του Σουλτάνου από τη Ρωσία στον Ρωσοτουρκικό πόλεμο του 1828-29 σπεύ­δουν να συμφωνήσουν στη δημιουργία ανεξάρτητου Ελληνικού κράτους, ώστε να μην επιτρέψουν στη Ρωσία να επιβά­λει ελληνική λύση στον Σουλτάνο (18), πράγμα που θα καθιέρωνε την απεριόρι­στη φιλία μεταξύ της ορθόδοξης Ρωσίας και της ορθόδοξης Ελλάδας. Τέλος, με την σύμβαση του Λονδίνου και της Κωνσταντινούπολης 1832 μας φέρνουν, ενώ εμείς σπαραζόμαστε κάτω από τα υποδαυλιζόμενα από τους μεγάλους πο­λιτικά πάθη, σαν βασιλιά τον καθολικό, πειθήνιο όργανο του Ιησουίτη Ετλ (19α) και του Πάπα (19β), ημιπαρανοΐκό (20), Άτομο δύστροπο και με βραδύνοια(21) προερχόμενο από οικογένεια με κληρονομικό ιστορικό σχιζοφρένειας(22), το στερνοπούλι του βασιλέα Λουδοβίκου Α΄ της Βαυαρίας, Όθωνα. Αυτός ήταν βλαστός ιδιόρρυθμου ψυχικά βασιλέα, διάσημου για τις ίντριγκες και τις πλεκτάνες του και ταυτόχρονα είδος παραλυμένου γέρου που σε μεγάλη ηλικία χάνει το θρόνο του για μια τραγουδίστρια, την Λόλα Μοντέζ.(23). Εκεί κατάντησε το Έθνος αυτό των ηρώων, των φιλοσόφων και των ημιθέων μέσα από τους εμφύλιους σπαραγμούς και την ξενομανία που τον κατέχει, ύστερα από το κομμάτιασμά του σε κόμματα (εξ ου παράγεται και ετυμολογικά η λέξη κόμμα). Όλα τα κόμματα αυτά ήσαν δυτικόφερτα δημιουργήματα και φέρουν μέχρι σήμερα καυτά τα σημάδια των αλλοτρίων ξενόφιλων και επομένως αντεθνικών επιδράσεων, έξω από τη γνήσια ελληνική παράδοση της Άμεσης Δημοκρατίας του Δήμου, καθαρά αθηναϊκής  έμπνευσης και εφαρμογής, αλλά και έξω από τον βυζαντινό τρόπο διοίκησης και κοινωνικοοικονομικής πρακτικής. Τα σχηματισθέντα κόμματα συγκροτούνται κατά το πρότυπο των κομμάτων της Αγγλίας και της Γαλλίας, όπως αυτά καθιερώθηκαν μετά την αστική υλιστική Επανάσταση του 1789 στην Ευρώπη. Πρόκειται για κόμματα-αποκυήματα των αρχισυνωμοτών του σκοτεινού παρασκηνίου, όπου ο οίκος Ρότσιλδ(24) και η Ιερή Συμμαχία(25) δεν είναι διόλου αμέτοχοι όπως δεν είναι αμέτοχα και τα παρασκήνια της Βαυαρικής αυλής, οι συνωμοσίες των εγγλέζικων και γαλλικών κυβερνήσεων, αλλά και τα βρώμικα παρασκήνια των τσαρικών ανακτόρων της «Αγίας Πετρούπολης».

Όμως η κακοδαιμονία της Ελλάδας από τους βασιλείς της και τις δολοπλοκίες των ανακτοβουλίων τους, δεν ξε­κίνησε με τον ερχομό του Όθωνα. Ήρθε αρκετά νωρίτερα επί της Αντιβασιλείας των Τριών Τυράννων, Βαυαρών Αντιβασιλέων, που έθεσαν σταθερά τα θεμέλια "μιας Ελλά­δας παραφρόνων", όπως είπε ο νυν Πρόεδρος της Κων­σταντίνος Καραμανλής. Το κακό ξεκινάει από τις ξενό­φερτες καταβολές που άφησαν οι πρόκριτοι και ο αδαής Ελληνικός λαός να πιάσουν ρίζες στον τόπο τούτο και πάνω τους Βλάστησαν τα τερατουργήματα των Αρμανσμπεργκ, Μάουρερ και Χέυντεκ με κορύφωμα: Ιον) την ανακήρυξη της Εκκλησίας της Ελλάδος ως Αυτοκέφαλης κα τον καθολικό Όθωνα αρχηγό της Εκκλησίας, όπως ακριβώς ίσχυε η αρχή στις προτεσταντικές χώρες, «της νόμω κρατούσης Πολιτείας» κι όπως τα κατάφερε ο Θεό­κλητος Φαρμακίδης κα n επιτροπεία (27). Καθώς και το κλείσιμο των 412 μοναστηριών από τα 500 της απελευθε­ρωμένης χώρας για να πέσει στα χέρια των λυμαινόντων την κρατική περιουσία, η τεράστια ιδιόκτητη γη των μονα­στηριών (κάτι που συνέχισε σης μέρες μας το φιλόθρησκο ΠΑΣΟΚ με τον προσκυνητή της Παναγίας Σουμελά μακαρίτη αφεντικό του Ανδρέα Παπανδρέου (δεύτερο γόνο της οικογενειακής δυναστείας των Παπανδρέου), στα χέρια των βέβηλων Αντιβασιλέων (28) και των ντόπιων υποτελών τους και 2ον) η δημιουργία ενός κρατικού οικοδομήματος χωρίς θεμέλια (29), «μέτρα κατά το πλέον άστοχα ή αμελέτητα, θεσμοί ξενότροποι και απροσάρμοστοι προς την Ελληνική πραγματικότητα,… ξενικής υφής που δεν ήταν εύκολο ν' αποκτήσουν βαθιές ρίζες επί του Ελληνικού εδάφους…» λέγει ο Γεώργιος Ρούσσος. Εδώ κρίνουμε απαραίτητο να εκθέσουμε λεπτο­μερώς και εξ' ολοκλήρου τα δυο βασικά κεφάλαια του Γε­ωργίου Ρούσσου (30) που αφορούν τα πλήγματα που κα­τάφεραν στην Τοπική Αυτοδιοίκηση οι Αντιβασιλείς και ιδι­αίτερα ο νομοθέτης Μάουρερ και τις απώτερες συνέπειες που είχαν τα μέτρα αυτά ως τα σήμερα με τον διορισμό διοικητών Νομαρχών, Επάρχων και Δημάρχων από τον βασιλιά κι όχι δι' εκλογής από το λαό εμποδίζοντας έτσι να υπάρχει το πνεύμα της τοπικής αυτοδιοίκησης που είχε παράδοση αιώνων για τον Ελληνισμό (31).

 

Πλήγματα στην τοπική αυτοδιοίκηση

 

Τρεις μήνες μετά την εγκατάσταση της η Αντιβασιλεία εδημοσίευσε (5 Απριλίου 1833) διάταγμα, δια του οποίου η χωρά διαιρέθηκε σε δέκα νομούς και 42 επαρχίες. Αλλά η οργάνωση των νομών κα των επαρχιών αυτών έγινε «επί τη βάσει του ισχύοντος ας την Βαυαριαν και τα άλλα γερμανικά κράτη διοικητικού συστήματος». Και το σύστημα τούτο είχε καθαρώς απολυταρχικό χαρακτήρα. Διότι τό­σον οι νομάρχοι όσον και οι έπαρχοι όχι μόνον διωρίζοντο κα επαύονταν από τον βασιλέα, κατ' ανεξέλεγκτη απόφαση και θέλησή του, αλλά και ήσαν απλοί βασιλικοί υπάλληλοι μη δυνάμενοι να αναπτύξουν την παραμικρήν πρωτοβουλίαν κατά την διοίκησιν των διοικητικών μονά­δων, των οποίων προΐσταντο".

Ο απολυταρχικός χαρακτήρας της διοικήσεως ολο­κληρώθηκε όταν σε λίγο (Ιανουάριος του 1834) δημοσιεύθηκε και το διάταγμα περί οργανώσεως των Δήμων. Διότι "κατά την οργάνωσιν των Δήμων ελήφθη επίσης ως πρότυπον η ανάλογος οργάνωσις των κατωτάτων διοικητικών μονάδων εις Βαυαρίαν και ουχί ο ελληνικός θεσμός των κοινοτήτων της περιόδου της Τουρκοκρατίας, οι οποίοι διέποντο υπό του πνεύματος της αυτοδοικήσεως». Έτσι δια μιας οι Έλληνες έχαναν και το στοιχειώδες δικαίωμα της τοπικής αυτοδιοικήσεως που τους είχε αναγνωρίσει ο δυνάστης. Ό,τι είχε σεβασθεί ο Τούρκος το καταργούσε τώρα ο Βαυαρός. Διότι οι δήμαρχοι και οι πάρεδροί των διωρίζοντο υπό του βασιλέως ή υπό του νομάρχου και μόνο τους δημοτικούς συμβούλους του εδικαιούτο να ψη­φίζει ο λαός. «Αλλά και άλλως η εποπτεία της κυβερνήσεως ή των νομαρχών επί των δήμων ήτο αυστηρά. Όλαι αι σοβαραί αποφάσεις των δήμων υπέκειντο εις την έγκρισιν του νομάρχου ή της κυβερνήσεως. Η δε κυβέρνησις εις πάσαν στιγμήν είχε το δικαίωμα να παύει τους δημάρχους, τους παρέδρους κα τα δημοτικά συμβούλια".

Βαρύ υπήρξε το πλήγμα τούτο, το οποίον κατεφέρθη κατά της τοπικής αυτοδιοικήσεως. Ήταν ωσάν να αφαιρείτο από τον ελληνικό λαό και το τελευταίο υπόλειμμα πο­λιτικής ελευθερίας, ενώ παραλλήλως εκμηδενιζόταν ένας αιωνόβιος θεσμός του έθνους, την σημασία του οποίου εξαίρει ο Καρολίδης ως εξής:

«Είναι γνωστόν ότι δημοτική διοίκησις αυτοτελής και ελευθέρα ουδέποτε εξέλιπεν εν Ελλάδι και εν τω Ελληνισμώ καθόλου, υφιστάμενη ακμαία και επί Τουρκοκρατίας εκπροσωπούμενη ως επί του Ομή­ρου ήδη υπό των "Δημογερόντων". Ακριβώς δε δια του αρχαίου τούτου θεσμού, του υποκύψαντος κατά περιό­δους ιστορικάς εις τας μεταβολάς εξωτερικάς (κατά την περίοδον της ρωμαϊκής είτα δε της Ελληνικής αυτοκρατο­ρίας, αντί συμβουλίου Δημογερόντων υπήρχαν αι κατά πόλεις  «Βουλαί"), η δημοκρατική ελευθέρια ουδέποτε εξέλιπεν εκ του Ελληνικού (Έθνους), επί δε Τουρκοκρατίας, συναπτόμενη προς την ελευθερίαν την θρησκευτικήν… απετέλεσεν υπό την αιγίδα της θρησκευτικής ελευθερίας και της εκκλησιαστικής πολιτείας, είδος τι αυτονομίας εθνικής και μονάδα αυτονομίας διοικητικής, και συνετέλεσεν είπερ τι άλλο εις την διατήρησιν του εθνικού βίου και της εθνικής παδεύσεως. Δικαίως δε λέγει ο ιστοριογρά­φος Γ. Φίνλεϋ ότι εις την διατήρησιν της Ελληνικής εθνότητος επί Τουρκοκρατίας συνετέλεσαν δύο κατ' εξοχήν στοιχεία, η Εκκλησία, μετά της υπό το πνευματικόν κρά­τος του κλήρου τεταγμένης ελευθέρας κοινοτικής διοική­σεως, και οι επί των ορέων πολεμισταί».

Αλλά ο Φίνλευ. τον οποίον επικαλείται επί του προ­κειμένου ο σχεδόν απολογητής της Βουαροκρατίας Καρολίδης, επικρίνει δριμύτατα την αντιβασιλεία για την κατά­λυση του "εθνικού θεσμού" της τοπικής αυτοδιοικήσεως:

«Ό Μάουρερ -γράφει- εκόμπαζε ότι σκοπός του νόμου περί κοινοτήτων ήταν να μεταβάλει τους δήμους σε ηθι­κούς οργανισμούς. Έπρεπε να είχε προβλέψει oτι θα τους υπεβίβαζε σε άκρως ανήθικους… Διότι ο λαός έχασε το δικαίωμα της άμεσης εκλογής των τοπικών αρχόντων του ή δήμαρχων… και το πρόσωπο που έπρεπε να είναι λαϊκός και κοινοτικός αξιωματούχος μετατρεπόταν στην πραγματικότητα σε όργανον της κεντρικής κυβερνήσεως. Οι δήμαρχοι εφεξής υποχρεώθηκαν να εκτελούν τις δια­ταγές των ανικάνων και διεφθαρμένων νομαρχών και να χρησιμεύουν και ως αποδιοπομπαίοι τράγοι για τις κακές των πράξεις. Για να γίνουν οι κοινοτικοί οργανισμοί πραγ­ματικός εθνικός θεσμός κα μέρος της ενεργού ζωής του λαού, δεν απαιτείται μόνο να εκλέγεται ο κύριος τοπικός άρχοντας αμέσως από τους άνδρες της κοινότητας, αλλά πρέπει κα η εξουσία, με την οποίαν τον περιβάλλει αυτή η εκλογή, να αντανακλάται ή να παύει μόνον με απόφαση του δικαστηρίου και όχι με διαταγή του υπουργού ή του Βασιλέως. Αν ο πρόμαχος του λαού γίνει εξάρτημα της θελήσεως της κεντρικής διοικήσεως, καταστρέφεται η ου­σία των κοινοτικών θεσμών».

 

Απώτερες συνέπειες των μέτρων

 

Αυτή την καταστροφή πραγματοποίησε η Αντιβασιλεία με το διάταγμα της περί δήμων «χωρίς ουδόλως να μαντεύη πόση ζωτικότητα και δύναμιν αναπτύξεως ενέκλειεν η αυτοδιοίκησις των ελληνικών δημογεροντίων και πόσην έτι μάλλον ηδύνατο να επίδειξη εις το μέλλον… Δεν ηδύνατο να εννοήση πόση οργιώσα ζωτική δύναμις, πόσον πνεύμα, πόση αγάπη ανεξαρτησίας και τόλμη αυταπαρνήσεως ενεψύχωναν τους δημογέροντας της Ύδρας και όλους γενικά τους δημογέροντες, Νήσων, Πελοποννή­σου, και Στερεάς, οι οποίοι είχαν αναλάβει και φέρει εις πέρας το μέγα έργον της εθνικής παλιγγενεσίας. Αυτούς τους στύλους της επαναστάσεως τους γκρέμιζε τώρα συ­θέμελα η Αντιβασιλεία με τους ξενόφερτους θεσμούς της. Ό,τι είχε αρχίσει ο Καποδίστριας, ο οποίος επίσης κατά­φερε σοβαρά πλήγματα κατά των δημογερόντων, τα απο­τελείωναν τώρα α Βαυαροί.

Και δεν επρόκειτο μόνον περί καταλύσεως δημοτικών ελευθεριών. Επρόκειτο για κάτι πολύ βαρύτερο. Με την κατάργηση του θεσμού των δημογερόντων, με την μετα­τροπή των δημοτικών και κοινοτικών αρχόντων σε πειθή­νια και άβουλα όργανα του καθεστώτος, αφαιρείτο δια μιας από τις πόλεις και τα χωριά κάθε διάθεσις για τοπική προσπάθεια ανασυγκροτήσεως. Η χώρα ήταν γεμάτη ερεί­πια και μόνο μια γενική, ομόθυμη εξόρμησις θα μπορούσε να οδήγηση σύντομα κα αποφασιστικά στον δρόμο της αναστηλώσεως. Αλλά επί κεφαλής της εξορμήσεως αυτής έπρεπε και μπορούσαν να τεθούν οι δήμοι, οι κοινότητες, ο κάθε δήμος, για την πόλη του, η κάθε κοινότης για το χωριό το δικό της. Τώρα, μετά την κατάλυση των αιωνόβιων δημοτικών και κοινοτικών θεσμών, θα έσβηνε αυτομά­τως κάθε τοπική πρωτοβουλία και πόθος για μια αυτοδύ­ναμη ανοικοδόμηση. Και έτσι οι κωμοπόλεις και τα χωριά που άλλοτε ήταν περήφανα για τα έργα κοινής ωφελείας, σχολεία, γεφύρια, δρόμους, τα οποία εκτελούσαν στη δική τους περιοχή, και συναγωνίζονταν μάλιστα μεταξύ τους, ποιο θα ξεπεράσει το άλλο στον τομέα της τοπικής προόδου τώρα σπρώχνονταν από την Αντιβασιλεία σε μια κα­τεύθυνση εντελώς αντίθετη: να τα περιμένουν όλα από το κέντρον, από μια κυβέρνηση που δεν είχε την οικονομική δυνατότητα να θεραπεύση ούτε τις στοιχειώδεις καν γενικές ανάγκες της χωράς. Κι αυτή υπήρξε, ασφαλώς, η πιο ολέθρια συνέπεια του μοιραίου εκείνου διατάγματος: ότι δηλαδή, έπληξε θανάσιμα την τοπική προσπάθεια η οποία είχε θαυματουργήσει κατά το παρελθόν και ότι με­τέβαλε όλες τις κοινότητες κα τους δήμους της επικρά­τειας σε αθέλητες μάστιγες του δημόσιου προϋπολογι­σμού. Το αποτέλεσμα αυτό θα είχε ολέθριες συνέπειες στο απώτερο ιδίως μέλλον. Αλλά κα για την περίοδο εκείνη συνετέλεσε εντόνως στον βραδύτατο ρυθμό της ανασυγκρότησης της χώρας, που εσημειώθη καθόλη τη διάρκεια της βασιλείας του Όθωνος.

Εάν η χώρα. μετά την εκθρόνιση του Όθωνος, ενεφάνισε μια εικόνα τόσο καθυστερημένης αναπτύξεως, και εάν η  ύπαιθρος ιδίως Ελλάς παρουσίαζε τότε, τριάντα χρόνια δηλαδή μετά την απελευθέρωση, το ίδιο σχεδόν θέαμα που έβλεπε κανείς στο τέλος του οκταέτους πολέ­μου, τούτο ωφείλετο πρωτίστως στην διαβόητη απόφαση της Αντιβασιλείας, δια της οποίας εξωντώθηκαν οι δημοτικοί κα κοινοτικοί θεσμοί του έθνους. Και εάν, τέλος, σ' αυτή την συνταρακτική συνέπεια προστεθεί και η βαθύτα­τη πικρία και αγανάκτησις των πληθυσμών της υπαίθρου οι οποίοι επίστευαν oτι είχαν εγκαταλειφθή στα έλεος του Θεού από την κυβέρνηση, αφού ο δημόσιος προϋπο­λογισμός δεν διέθετε – δεν είχε να διαθέσει – ολίγες εκατο­ντάδες δραχμών για το κτίσιμο ενός σχολείου, για το στρώσιμο ενός δρόμου, θα έχει κανείς την συνολική εικό­να της συντελεσθείσης εθνικής ζημίας. Επίσης πρέπει να σημειωθή ότι η ως άνω πικρία των αγροτικών πληθυσμών με την πάροδο του χρόνοι επτόησε τόσο πολύ την ψυχή του λαού της υπαίθρου Ελλάδος, ώστε να μεταβληθή σε ένα αόριστο αίσθημα φθόνου, οργής, ή και μίσους ακόμα εναντίον της πρωτευούσης του κράτους, η οποία στα μά­τια των βασανισμένων χωρικών παρουσιαζόταν σαν ένας ακόρεστος δράκοντας που ρουφούσε συνεχώς όλο το αίμα του δημοσίου ταμείου. Από εκεί κατάγεται και η μόνι­μη σχεδόν ψυχολογική αντιδικία της επαρχίας κατά του κράτους των Αθηνών, η οποία δηλητηριάζει, με τον τρόπο της, τις σχέ­σεις του αγροτικού κα του αστικού πληθυσμού και προκα­λεί κατά κόρους έμμεσες μεν, αλλά όχι κα ασήμαντες διαταραχές της ψυχικής ενότητος του έθνους.

Όλη αυτή η σειρά ολέθριων συνεπειών της αμαρτω­λής εκείνης ενέργειας της Αντιβασιλείας μας δείχνει, όσο κανένα άλλο παράδειγμα, πόσο μπορεί να επηρεάση τις τύχες ενός λαού, μια απόφαση που σε κάποια συγκεκριμέ­νη στιγμή παίρνει ένας κυβερνήτης, ασυλλόγιστα ή πρό­χειρα. Και μας φανερώνει επίσης ότι πολλές από τις λε­γόμενες «εθνικές κακοδαιμονίες» μας του περασμένου αιώνα, ή και του παρόντος, προέρχονται από αστόχαστες αποφάσεις, ης οποίες έλαβε κάποια κυβέρνηση, σε κά­ποια ώρα. στο απώτερο ή στο πρόσφατο παρελθόν. Ό,τι έχει λεχθεί για τις βεβαρημένες με παλαιά ενοχή οικογέ­νειες ισχύει κα για τα κράτη: αμαρτίες παρωχημένων γε­νεών παιδεύουν τις επόμενες -και η νεοελληνική ιστορία είναι γεμάτη από τις αποδείξεις του κανόνος.

Μια τελευταία παρατήρηση για να κλείσουμε το κεφάλαιο περί Διοικήσεως, όπως την οργάνωσε η Αντιβασιλεία: Άραγε μόνο στην επιπολαιότητα των Βαυαρών κυβερνη­τών οφειλόταν το ολέθριο εκείνο μέτρο της διαλύσεως των δημοτικών θεσμών της χώρας; Ή μήπως πίσω από την κατάφωρη αυτή κυβερνητική ανικανότητα εκρυβόταν άλλη εξήγηση, βαθύτερη; Μήπως δηλαδή οι Αντιβασιλείς, που είχαν λάβει από το Μόναχο ρητές εντολές να ισχυροποιήσουν από κάθε πλευρά την απολυταρχικότητα του καθεστώτος, εσκέφθησαν ότι οι δημοτικοί και κοινοτικοί θεσμοί -οι δημοκρατικότατοι στο πνεύμα τους και στην ουσία τους- αποτελούσαν όχι μόνο μια ζωηρή παραφωνία στην ελέω Θεού μοναρχία αλλά και ένα συνεχή κίνδυνο εναντίον της; Και ότι θα ήταν όχι μόνο σχήμα οξύμωρο αλλά και επίφοβο να έχει ή χώρα τομέα της τοπικής αυτοδιοικήσεως τις δημοκρατικότερες, για την εποχή εκείνη, μεθόδους;

 

Η προσεκτική έρευνα όλης της πολιτείας της Αντιβα­σιλείας σ' αυτό το τελευταίο συμπέρασμα τείνη να οδήγη­ση. Και εξ' άλλου την ίδια εποχή σε όλα τα Ευρωπαϊκά κράτη που είχαν απολυταρχικά καθεστώτα, παρετηρείτο μια μεθοδική υπονόμευση κα εν συνεχεία εκμηδένιση της τοπικής αυτοδιοικήσεως. Ο πλήρης συγκεντρωτισμός της εξουσίας αποτελούσε κα τότε. όπως πάντοτε, την βάση κάθε απολύτου μοναρχίας. Η Αυστροουγγρική Αυτοκρατο­ρία, η οποία έπαιζε τον ρόλο του κηδεμόνος και του καθοδηγητού της Βαυαρίας, είχε καταδιώξει με στυγνότητα τους δημοκρατικούς κα κοινοτικούς θεσμούς, όπου εξακο­λουθούσαν ακόμη να υπάρχουν με την μια ή τη άλλη μορ­φή. Ώστε ο "κίνδυνος", τον οποίον αποτελούσε η σχετική αυτοδιοίκηση πόλεων ή κωμοπόλεων, είχε ήδη επισημανθεί από τους υψηλούς πάτρωνες του ανακτοβουλίου του Μονάχου. Και

 

Νομίζομεν ότι, με τα παραπάνω καταδεικνύεται επαρκώς που πρέπει να πέσει το βάρος ων σημερινών Νεοελλήνων: Στην ανάληψη πρωτοβουλίας εκ μέρους των πραγματικών και ανιδιοτελών Ελλήνων πατριωτών, στην κατάργηση των ξενόφερτων δυτικού τύπου κομμάτων που διχάζουν τον Ελληνικό λαό, την ανακαίνιση των θεσμών της Ελληνικής κοινωνίας. Έχοντας αντιληφθεί ότι τα κόμματα είναι ένας ξοφλημένος θεσμός, ένας θεσμός δήθεν δημοκρατικός αλλά στην ουσία ένα συγκεντρωτικού τύπου ολιγαρχικό πολίτευμα που έχει περάσει στα χέρια  κάποιων ιδιοτελών τεχνοκρατών, οι οποίοι συγκροτούν μια διεφθαρμένη εξουσία και αυθαιρετούσα διοίκηση η οποία διαπλέκεται με το τοπικό και το παγκόσμιο κεφάλαιο, και διοικεί εμάς τους υποτελείς ραγιάδες για το δικό της όφελος και των μίσθαρνων οργάνων της. Πρόκειται  για κόμματα υποταγμένα στο αστικό οικονομικό σύστημα και κεφάλαιο, που διχάζει τον λαό, τον εμποδίζει να συμμετέχει στα κοινά, δεν τον εκπροσωπεί αλλά τον χειραγωγεί και τον κάνει πειθήνιο όργανο της οικονομικής ολιγαρχίας. Είναι ανάγκη λοιπόν επιστρέφοντας πάλι στην αρχή, από εκεί που ξεκίνησαν τα στραβά, την επομένη της Επανάστασης του 1821, να κατανοήσουμε από που ξεκίνησε το λάθος για να μπορέσουμε να το διορθώσουμε.

 

Κατάργηση των κομμάτων και συγκρότηση ισχυρών τοπικών αυτοδιοικήσεων με επικράτηση του θεσμού της Άμεσης Δημοκρατίας

 

Σ' εποχή καθαρά υλιστική και τεχνοκρατική σαν τη δική μας, εποχή όπου το εύκαμπτο καπιταλιστικό σύστημα κατά διαστήματα αναδιπλούται, οπισθοχωρεί για να επιτεθεί οσονούπω ορμητικότερο και απειλητικότερο, υποστηριζόμενο και προωθούμενο από παρασκηνιακά κέντρα όπως η Τριμερής, η Λέσχη Μπίλντεμπεργκ, η Μασονία, ο διεθνής Σιωνισμός ο λαός μας πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι οι εχθροί και οι ραδιούργοι βρίσκονται και ενεργούν παντού γύρω του, έξω του, αλλά και από μέσα του. Όλοι οι σχηματισμοί, πολιτικά κόμματα, διεθνή και τοπικά μονοπώλια, τα ΜΜΕ, η δικαιοσύνη, η εκκλησιαστική ηγεσία έχουν φθαρεί και διαφθαρεί από το αστικό κατεστημένο. Ποτέ τα κόμματα των ξενόφερτων ιδεολογιών της Δύσης που εκπροσωπούν τον καπιταλισμό και τον Μαρξισμό Λενινισμό δεν μπορούν να επιφέρουν τη λύση των κοινωνικών  και οικονομικών προβλημάτων, στους Έλληνες Ορθοδόξους. Αθεΐα, απατρία, διεθνισμό, ατομισμό, έλλειψη ιδανικών, κατάργηση των ελληνοχριστιανικών παραδόσεων, νέα ήθη και θεσμούς μπορούν να φέρουν. Τρομοκρατία, ανασφάλεια,  καταναλωτική μανία, πορνεία, μοιχεία, ομοφυλοφιλία, παιδεραστία, διαστροφή των συνειδήσεων, λαγνεία, κλοπή, φόνους αθώων, δικαστική ατιμωρησία, διάλυση, αποδιοργάνωση και μόλυνση του περιβάλλοντος,  μπορούν να φέρουν, όχι όμως αγάπη στον συνάνθρωπο, αυτοσυνειδησία, σεβασμό και λατρεία στο Θεό Πατέρα μας και στη Μητέρα Φύση. Μάταια οι οικολογικές οργανώσεις και οι απανταχού της γης αστοί, οι αυτοαποκαλούμενοι «Πράσινοι», προσπαθούν μέσα από κομματικές διαδικασίες να σώσουν τη Φύση. Η φύση του αστικού συστήματος είναι τέτοια που καταντά το στόχο τους ματαιοπονία.

Χρειάζεται μια διαφορετική εντελώς καινή αντίληψη και πράξη. Αυτό δεν μπορεί να είναι τίποτα άλλο από το δρόμο της χριστιανικής κοινωνικής επανάστασης. Αυτή ξεπερνά κατά πολύ τα στενόμυαλα πλαίσια των αστικών κομμάτων. Ο ορθόδοξος λαός μας προτού  να είναι αργά οφείλει να επεκταθεί πέρα από τα κόμματα, να τα καταργήσει και να φτάσει στο επίπεδο της βαθιάς αποκέντρωσης, στην προσωπική επικοινωνία του ανθρώπου με τον συνάνθρωπο, σε αυτό που θα ονομάζαμε προσωπική σχέση. Ο χριστιανός δεν μπορεί, δεν είναι δυνατόν να φτάνει στην κατάντια να εκλέγει εξ αποστάσεως, από μια προσχεδιασμένη συζήτηση στο γυαλί, ή να φτιάχνει γνώμη για τον εκπρόσωπό του και τις ικανότητές του από κάποιο διαφημιστικό σποτ, κάποια φυλλάδια, ή από μια συνάντηση με τον υποψήφιο πολιτευτή ύστερα από μια ομιλία του σε κάποια κοσμική εκδήλωση ή βραδιά μεταξύ τυρού και αχλαδίου. Οφείλει να τον γνωρίσει στενά και προσωπικά να έχει γνώση και να τον προσμετρήσει στην πράξη αν είναι πλήρης πνεύματος αγίου και σοφίας, όπως πρώτοι οι απόστολοι καθόρισαν στις Πράξεις. Όλα τα άλλα αποτελούν αίρεση, εκτός χριστιανικής παράδοσης και ορθόδοξης πρακτικής.

Τούτο δεν μπορεί όμως να γίνει χωρίς να προωθηθεί ο θεσμός μιας αυστηρής αποκέντρωσης, μιας ισχυρής τοπικής αυτοδιοίκησης που αποτελεί και το πρώτο βήμα για την εμπέδωση και επικράτηση του θεσμού της Άμεσης Δημοκρατίας. Η χώρα είναι ανάγκη να χωριστεί σε 52 νομαρχίες όσοι και οι νομοί της, σε Δήμους και κοινότητες ανάλογα με τον πληθυσμό των πόλεων, κωμοπόλεων και χωριών της. Κάθε νομός θα έχει τη δική του τοπική βουλή ή νομαρχία αποτελούμενη από 10 το πολύ εκπροσώπους και προεδρεύοντα τον πλειοψηφήσαντα εξ αυτών νομάρχη για να επιλύει τα προβλήματα του νομού.

Κάθε πόλη και κοινότητα θα έχει και αυτή το δικό της δημαρχιακό και κοινοτικό συμβούλιο, με προεδρεύοντα τον ικανότερο και λογικά πλειοψηφήσαντα δήμαρχο ή κοινοτάρχη για τα επί μέρους προβλήματα που αφορούν την πόλη ή την κοινότητα. Μόνο έτσι ο κάθε πολίτης και πολίτισσα είναι σε θέση να γνωρίσει τον εκπρόσωπό του εφόσον κι αυτός ζει και κινείται στην ίδια πόλη με αυτόν, τον βλέπει και παρακολουθεί το βίο, το ήθος και την πολιτεία του καθημερινά. Τότε, μόνο τότε, μπορεί να επιτρέψει στα χριστιανικά του αισθητήρια και κριτήρια να συγκροτήσουν μια γνώμη για το ποιόν της προσωπικότητας, τις ικανότητες και την αξία του προσώπου που ζητεί να τον διακονήσει, δηλαδή να τον εκπροσωπήσει σε μια ολιγάριθμη Εθνική Βουλή που θα αποτελείται από 52 βουλευτές. Έναν εκπρόσωπο από κάθε νομό. Από αυτούς ο αξιότερός τους θα βγει πρόεδρος της Κυβέρνησης και οι υπόλοιποι 50 θα εκλέξουν μια ολιγομελή Κυβέρνηση, πάντα αιρετή, ανά 12 ή 24 μήνες εναλλασσόμενη, εκ 12 υπουργών που θα κρατήσουν τα βασικά υπουργεία που δεν χρειάζεται να είναι περισσότερα από 12. Η κεντρική κυβέρνηση φροντίζει αναλαμβάνει την ευθύνη, δια των υπουργών της, να επιλύει θέματα που αφορούν ολόκληρη την ελληνική επικράτεια, π.χ. την εθνική άμυνα, την Υγεία, την Παιδεία, την εθνική οικονομία, την εσωτερική ασφάλεια, τις σχέσεις μας με την Ε.Ε. και τα άλλα κράτη του κόσμου.

Όλες οι βιβλιογραφικές αναφορές από όπου και οι αριθμοί για τις υποσημειώσεις, έχουν ληφθεί από τη νεώτερη ιστορία της Ελλάδος του Γεωργίου Ρούσσου, του Σπύρου Μαρκεζίνη, Πολιτική Ιστορία της νεωτέρας Ελλάδος, του Βασίλη Κρεμμύδα, Ιστορία, νεότερη-σύγχρονη, Ελληνική Ευρωπαϊκή & Παγκόσμια ΟΕΔΒ. Από τον Ν. Βλάχο, Η γένεσις του Αγγλικού, του Γαλλικού και του Ρωσσικού κόμματος εν Ελλάδι, και του Σοφ. Μαρκιανού, Ζαχ. Ορφανουδάκη, Νικ. Βαρμάτζη, Θεματική Ιστορία, τεύχος Α΄124, έκδοση Γ΄ 1987.

 

Γράφει ο Xρήστος Γιανναράς:  Να λειτουργήσει κρίση και αυτοάμυνα

 

Αν ο τεχνίτης, ηλεκτρολόγος, υδραυλικός ή όποιος άλλος, που τον καλέσαμε να επισκευάσει βλάβη, καταστρέψει ό,τι απλώς δυσλειτουργούσε, είναι αδιανόητο να τον εμπιστευθούμε δεύτερη φορά. Αποκλείεται να ξαναπάμε σε γιατρό που τη λανθασμένη διάγνωση ή θεραπευτική του την πληρώσαμε με ταλαιπωρία ή με ανήκεστη βλάβη. Στην κοινωνία της χρείας την ανικανότητα, την αμάθεια, τον καμποτινισμό δεν τα συγχωρούμε. Όμως, τα κοινωνικά εγκλήματα των επαγγελματιών της πολιτικής τα αμνηστεύουμε. Με απίστευτη ευκολία.

Τους ξαναψηφίζουμε. Για δεύτερη, για τρίτη, για πολλοστή φορά. Και δεν πρόκειται για πολιτικά λάθη τους αναπόφευκτα ακόμα και στις σπάνιες περιπτώσεις ανιδιοτέλειας. Αμνηστεύουμε με την ψήφο μας εξόφθαλμα ποινικά εγκλήματα: Την ιδιοποίηση κοινωνικού χρήματος, την άφρονη κατασπατάλησή του για κομματικές σκοπιμότητες, δηλαδή αμνηστεύουμε κατάφωρες κλοπές, μεροληπτικές αδικοπραγίες, κακουργηματικές ιδιοτέλειες και απάτες κατά συρροήν.

Κυρίως, όμως, παραβλέπουμε και δικαιώνουμε τα καταστροφικά κοινωνικά εγκλήματα των διαχειριστών της εξουσίας:

Τη θεσμική κατάργηση κάθε πειθαρχικού και ποιοτικού ελέγχου και κάθε αξιοκρατίας στη λειτουργία του κράτους, κατάργηση που γίνεται για λόγους χυδαίου λαϊκισμού, δηλαδή ασύστολης ψηφοθηρίας. Την επίμονη επί δεκαετίες απαξίωση, υποβάθμιση, επιπόλαιη μεταχείριση της παιδείας και τελικά την εξαθλιωτική της διάλυση. Το ασύγγνωστο έγκλημα της καταλήστευσης των ασφαλιστικών ταμείων. Την αποδιοργάνωση, για λόγους κομματικής ευνοιοκρατίας, των αστυνομικών υπηρεσιών. Τη δουλεπρεπέστατη υποταγή της κρατικής εξουσίας στους βαρώνους των ΜΜΕ. Και πάμπολλα ακόμα πασίγνωστα εγκλήματα.

Έτσι, συντηρούμε στο Κοινοβούλιο, με την ψήφο μας, κόμματα που το άμεσο παρελθόν τους είναι ντροπή για την πολιτική μας ιστορία. Κόμματα με κεντρική ευθύνη για την κοινωνική μας παρακμή, τη διαφθορά, τη ζούγκλα της βίας. Κόμματα που το ποινικό τους μητρώο είναι ασύγκριτα πιο βεβαρημένο από αυτό οποιουδήποτε Παλαιοκώστα. Ξαναψηφίζουμε κόμματα που τα κοινωνικά τους εγκλήματα αφορούν κατάσαρκα την προσωπική μας ζωή, κάνουν βασανιστική την καθημερινότητά μας, ανάπηρο τον ψυχισμό μας.

Γιατί άραγε τόση μεγαθυμία, τέτοια μαζοχιστική εγκαρτέρηση, τόση επιείκεια του ελλαδίτη ψηφοφόρου απέναντι σε ειδεχθή εγκλήματα; ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία υπερχρέωσαν το κράτος σε σημείο που να ζούμε μόνιμα με την απειλή στάσης πληρωμών. Κατασπατάλησαν στη «διαπλοκή» τους με αδίστακτους «νταβατζήδες» τη μεγαλύτερη χρηματική ενίσχυση που δέχθηκε στην ιστορία του το ελλαδικό κράτος. Διέλυσαν τη λειτουργία του κράτους, τη στοιχειώδη άρθρωση και δομή του, για να το υποτάξουν στη δική του το κάθε κόμμα άθλια καμαρίλα.

Το ΠΑΣΟΚ θεσμοθέτησε και η Νέα Δημοκρατία διατήρησε και εκμεταλλεύτηκε ιδιοτελέστατα την κατάργηση κάθε ιεράρχησης των λειτουργών του κράτους. Οι λειτουργοί προάγονται με βάση μόνο τα χρόνια υπηρεσίας. Δεν υπάρχει διάκριση του ικανού από τον ανίκανο, του εργατικού από τον φυγόπονο, δεν αμείβεται η πρωτοβουλία, η φαντασία, η δημιουργικότητα, δεν ελέγχεται ούτε κολάζεται η αναίδεια, η τυραννική για τους πολίτες σκαιότητα.

Δεν υπάρχει φορολογούμενος Έλληνας που να μην έχει «λαδώσει» εφοριακό, αλλά δεν υπάρχει και εφοριακός που να μην μπήκε στη φυλακή επειδή «λαδώθηκε». Βοά ολόκληρη η χώρα για την καταλήστευση του πολίτη στα γραφεία Πολεοδομίας των Νομαρχιών, αλλά ποτέ υπάλληλος Πολεοδομίας δεν οδηγήθηκε σε παραδειγματικό κολασμό. Τόσο με το ΠΑΣΟΚ όσο και με τη Νέα Δημοκρατία, όλα επιτρέπονται: ο αμοραλισμός και ο μηδενισμός είναι οι κώδικες συμπεριφοράς που τους επιβάλλει καθολικά το παράδειγμα των διαχειριστών της εξουσίας.

Το ειδεχθέστερο κοινωνικό έγκλημα τόσο των «κομμάτων εξουσίας» όσο και των μειοψηφικών παραφυάδων τους είναι ότι εκμαυλίζουν ασύστολα τη νεολαία, ασελγούν κατ' εξακολούθησιν στον ψυχισμό της για να τη μαντρώσουν εγκαίρως στα ποιμνιοστάσιά τους. Στα εννέα χρόνια της υποχρεωτικής εκπαίδευσης όλοι οι μαθητές είναι αυτονόητο να προάγονται, κανένας δεν επαναλαμβάνει μια τάξη. Ο θεσμός των μετεξεταστέων, αλλά και κάθε γραπτής δοκιμασίας, όπως και η βαθμολογική συγκριτική αξιολόγηση, είναι α-νόητες τυπικότητες, τα παιδιά εθίζονται να τις περιφρονούν. Φτάνουν στο γυμνάσιο ή το τελειώνουν και πολλοί μαθητές δεν ξέρουν τις στοιχειώδεις αριθμητικές πράξεις ή και να ορθογραφήσουν το όνομά τους.

Στην εντελώς αχρηστευμένη βαθμίδα του λυκείου (κωμική προσομοίωση θεσμού εγκύκλιας σπουδής) οι μαθητές προάγονται αν ο μέσος όρος της βαθμολογίας τους στα γραπτώς εξεταζόμενα μαθήματα (περίπου έντεκα) είναι 9½. Αυτό σημαίνει ότι με τους συνήθως ενισχυμένους βαθμούς στα θρησκευτικά και στα αγγλικά, περνάνε στην επόμενη τάξη, έστω κι αν στη γλώσσα, στα μαθηματικά, στη φυσική είναι κυριολεκτικά και ανατριχιαστικά αστοιχείωτοι.

Μέσα από τη λοταρία των «πανελλήνιων» ή «πανελλαδικών» εξετάσεων κάποιοι κερδίζουν μια θέση στα πανεπιστήμια. Και αν τους δώσεις τέσσερις λέξεις να τις συντάξουν σε λογική πρόταση, είναι για τους περισσότερους αδύνατο. Κοινωνικό έγκλημα αποτροπιαστικό, που και μόνο αυτό θα έπρεπε να έχει αφανίσει από την πολιτική σκηνή ΠΑΣΟΚ, Νέα Δημοκρατία, αλλά και τους παλαιοημερολογίτες του Περισσού και τους καριερίστες της Κουμουνδούρου, είναι η ντροπιαστική απαξίωση και διάλυση των πανεπιστημίων.

Οι σπουδές παγιδευμένες στο αναχρονιστικό δίπολο «παραδόσεις – εξετάσεις» και οι εξετάσεις ταυτισμένες με αυτονόητο όργιο αντιγραφής εκβάλλουν σε ένα πτυχίο άχρηστο, τυπικό «προσόν» δίχως περιεχόμενο. Το κάποτε σύνθημα «Μαζικές αντιγραφές, Άπειρες μεταφορές, Αιώνιοι φοιτητές» (σύνθημα που συγκεκριμενοποιούσε το «Όχι στην εντατικοποίηση των σπουδών») τα κόμματα όλα, το κατέστησαν φοιτητικό «κεκτημένο». Οι εξεταστές του ΑΣΕΠ μπορούν να βεβαιώσουν ποια ποσοστά εμφανίζει ο λειτουργικός αναλφαβητισμός των πτυχιούχων που διεκδικούν θέσεις εργασίας στην Ελλάδα σήμερα.

Και πώς να περιγράψει κανείς τα κοινωνικά εγκλήματα των σημερινών κομμάτων στον συνδικαλισμό, στην εθνική άμυνα, στη διπλωματία, στον αγροτικό τομέα, στην ανάπτυξη, στη λειτουργία της αγοράς, στα δημόσια έργα, στις συγκοινωνίες, στη δημόσια τάξη. Ενδεικτικά να θυμηθεί ο αναγνώστης ότι εργατικός συνδικαλισμός στην Ελλάδα δεν υπάρχει, υπάρχουν μόνο οι γκανγκστερικές μαφίες των υπαλλήλων του δημόσιου τομέα, πρότυπο εκβιαστών του κοινωνικού σώματος. Να θυμηθεί την υπαλληλοποίηση των στελεχών των Ενόπλων Δυνάμεων, τη χυδαία καταλήστευση των κονδυλίων για τον εξοπλισμό τους. Τη ντροπή που νιώθει ο Έλληνας για τον ραγιαδισμό της εξωτερικής μας πολιτικής. Την απόγνωση των μικροπαραγωγών από μια αγροτική πολιτική που επιδοτεί μεραρχίες τεθωρακισμένης βίας των τρακτέρ. Τη διαλυμένη αστυνομία, τα εκφαυλισμένα τελωνεία, το τριτοκοσμικού επιπέδου συγκοινωνιακό – κυκλοφοριακό πρόβλημα. Την άθλια μεταναστευτική πολιτική που εξελίσσεται σε τρομοκρατία των Ελλήνων πολιτών και σε ρατσιστικές εκδηλώσεις εις βάρος των μεταναστών που μένουν σε αποτρόπαια καταλύματα. Την ασυδοσία των τραπεζών με τις ευλογίες του ανήμπορου να τις ελέγξει κράτους!

 

Γράφει ο Γιώργος Ευαγγελάτος:

Αγαπητοί Συνέλληνες,

Σε αυτό το τέλειο αδιέξοδο, που περιγράφει πιο πάνω ρεαλιστικότατα στην «Καθημερινή» ο Χρήστος Γιανναράς, όπου μας έχουν οδηγήσει τα κόμματα, δεν έχει πια σημασία ποιοι θα μας εκπροσωπήσουν στο Ευρωκοινοβούλιο ούτε στην ελληνική Βουλή. Αυτοί οι αμετανόητοι και εγωπαθείς, όχι μόνο είναι διχασμένοι και βγάζουν ο ένας το μάτι του άλλου, αλλά βάζουν λάδι στη φωτιά. Για να κάνουν μεγαλύτερο κακό, αν είναι η κυβέρνηση εκδαπανάται να διασύρει την αντιπολίτευση, αν είναι η αντιπολίτευση  αγωνίζεται να φθείρει όσο μπορεί την κυβέρνηση. Αυτοί, οι άχρηστοι, ούτε ένα κοινό πόρισμα όπως στην υπόθεση Παυλίδη δεν μπορούν να ομονοήσουν και να βγάλουν. Και τα 5 κόμματα της Βουλής  κομμάτιασαν στα 5 το πόρισμα της Εξεταστικής επιτροπής για την υπόθεση Παυλίδη. Η ενέργεια αυτή και μια απειρία άλλων, λέει ότι ο λαός δεν πρέπει να έχει καμιά εμπιστοσύνη στα κόμματα που συγκροτούν τη σημερινή Βουλή. Είναι ανίκανα για μιαν αδιάβλητη διερεύνηση ενός σκανδάλου. Τα «πορίσματα» προοιωνίζονται την παραγραφή των εγκλημάτων και αποδεικνύουν ότι εξακολουθούμε να είμαστε η χώρα της ατιμωρησίας. Θα θέλαμε την άποψή σας, μπορεί να γίνει κάτι πέρα από τα κόμματα και τις εκλογές; Όταν αυτά είναι ανίκανα να βγάλουν ένα ενιαίο αντικειμενικό πόρισμα, τότε τι είναι ικανά να προσφέρουν στον ελληνικό λαό; Άλλη εναλλακτική λύση υπάρχει; Σας θέτουμε το πιο κάτω ερώτημα για προβληματισμό. Μήπως Η ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ και η περιφερειακή αποκέντρωση αποτελούν τη λύση; Η ενίσχυση των περιφερειών, όπως στα ελβετικά καντόνια και η αποδυνάμωση της κεντρικής κυβέρνησης της οποίας θα ήταν ευχής έργο να αγνοούσαν οι πολίτες και το όνομα του πρωθυπουργού. Επίσης η μείωση των βουλευτών σε 52 όσοι και οι νομοί ή περιφέρειες. Ένας εκπρόσωπος από κάθε περιφέρεια στη Βουλή και αυτοί να εκλέγουν την κεντρική κυβέρνηση με 6-10 το πολύ υπουργούς εναλλασσόμενους ανά έτος. Κατάργηση επομένως των κομμάτων και δημιουργία μιας ελάχιστης σε πρόσωπα κυβέρνησης που θα καθορίζει τις βασικές γραμμές διακυβέρνησης της χώρας στους τομείς Άμυνας, Εξωτερικών Σχέσεων, Παιδείας, Οικονομίας και Υγείας. Απαντήστε μας όσο κι αν φαίνεται αφελές το ερώτημα. Το έχουν θέσει κατά καιρούς και άλλοι αξιόλογοι Έλληνες διανοούμενοι και πολιτικοί στοχαστές.

Και όσον αφορά τις ευρωεκλογές, αλλά και τις εθνικές εκλογές. ΜΗΝ ΨΗΦΙΖΕΤΕ  ΛΕΥΚΟ. Τα λευκά ψηφοδέλτια σε ποσοστό 60 ή 70 ή 80% θα μπορούσαν να ανατρέψουν το πολιτικό σκηνικό, να εξοστρακίσουν την εγκληματική ιδιοτέλεια. Με το ΛΕΥΚΟ που θα ρίξετε ισχυροποιούνται τα δύο μεγάλα κόμματα εξουσίας όπως θέλουν να αυτοαποκαλούνται. Ψηφίζοντας τα μικρά κόμματα ΚΚΕ, ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ, ΛΑΟΣ και τα μικρότερα που δεν εκπροσωπούνται στη Βουλή, επιτυγχάνετε όσο περισσότερο γίνεται το μαύρισμα που χρειάζονται οι ψευδορωμηοί πολιτικοί μας, οι οποίοι δεν θα έπρεπε αν ο λαός μας ήταν συνειδητοποιημένος, να  ξαναδούν ποτέ εξουσία. Ας προσπαθήσουμε ΝΑ ΤΟΥΣ ΚΑΤΑΡΓΗΣΟΥΜΕ το ταχύτερον αρχίζοντας ΑΜΕΣΩΣ από ΤΩΡΑ.

Σκεφθείτε πως θα μπορούσαμε χωρίς οικονομικές σπατάλες και χαώδεις εκλογικές διαδικασίες και δαιδαλώδεις εκλογικούς νόμους που η κάθε κυβέρνηση μεταβάλλει κατά πως την συμφέρει, παρανομώντας ενάντια στη δημοκρατία και στην απλή αναλογική να κυβερνηθούμε απλά και ξεκάθαρα. Ψηφίζοντας έναν πολιτικό εκπρόσωπο για τη βουλή ανάλογα με τον νομό που ανήκουμε. Θα εκλέγονται έτσι από τους 52 νομούς, 52 βουλευτές, Ο αξιότερός τους θα εκλέγεται από τους 52 πρόεδρος της Κυβέρνησης και αντιπρόεδρος. Οι υπόλοιποι 50 θα εκλέγουν μια ολιγομελή Κυβέρνηση, πάντα αιρετή, ανά 12 μήνες εναλλασσόμενη, εκ 12 υπουργών που θα διαχειρίζονται τα βασικά υπουργεία.

Αυτό το περιληπτικό σχήμα είναι η ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ και η περιφερειακή αποκέντρωση. Κάθε νομός θα είναι αυτοτελές καντόνι που θα αυτοδιοικείται με εκλεγμένους 8-10 τοπικούς άρχοντες. Αυτοί θα είναι οι γνωστοί ανάμεσα στους συμπολίτες τους και οι καταλληλότεροι για τα κοινά θα εκλέγονται από την κάθε τοπική κοινωνία. Έφτασε η ώρα λοιπόν  να παρέλθουν όλα τα πεπαλαιωμένα και άχρηστα σχήματα των παρόντων κομμάτων που οδηγούν στα προαναφερθέντα αδιέξοδα. Ενωθείτε μαζί μας. Αν είστε ζωντανοί και ελεύθεροι στη σκέψη και στο πνεύμα συνδεθείτε με την ΚΙΝΗΣΗ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟ-ΠΟΙΗΣΗΣ ΚΑΙ ΑΥΤΟΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ ΠΟΛΙΤΩΝ  να αγωνιστούμε για την αλλαγή. Για να γκρεμίσουμε το ψευδορωμαίικο κατά τον Κοσμά τον Αιτωλό. Για ένα αλλιώτικο αύριο. Για μια Ελλάδα άξια του πεπρωμένου της και των προγόνων μας.

 

* Επικοινωνείστε μέσω του e-mail evansgrp@hol.gr με τον Γιώργο Ευαγγελάτο και την κίνηση Συνειδητοποίησης και Αυτοπροστασίας Πολιτών. Για την κατάργηση των Κομμάτων και τη συγκρότηση ισχυρών τοπικών αυτοδιοικήσεων με επικράτηση του θεσμού της Άμεσης Δημοκρατίας. Είθε!

 

Σημείωση αdmin: Το κείμενο απεστάλλη από τον συγγραφέα.