Η ΙΑΠΩΝΙΑ ΣΤΗ ΔΙΝΗ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ
Του Απόστολου Παπαδημητρίου
Η Ιαπωνία είναι η χώρα της Άπω Ανατολής, ο λαός της οποίας θα μπορούσε να παραβληθεί κατά τα χαρακτηριστικά του με τον λαό της Γερμανίας. Είναι πειθαρχικός εις το έπακρο και φιλόπατρις, γι’ αυτό και επιρρεπής προς αποδοχή στρατοκρατικών καθεστώτων. Τα χαρακτηριστικά αυτά συνδυάζει με την άκρα εργατικότητα, αποτέλεσμα της οποίας είναι η ραγδαία οικονομική ανάκαμψη μετά από περιόδους κρίσεων και καταστροφών.
Τις αρετές αυτές οι λαοί, που προαναφέραμε, τις καλλιεργούν μαζί με φοβερές κακίες, τις οποίες εκδήλωσαν ως στρατιωτικοί σύμμαχοι κατά τη διάρκεια του Β΄ παγκοσμίου πολέμου. Η άγριες και εγκληματικές ενέργειες των στρατευμάτων τους προς τους λαούς που κατέκτησαν και προς τους κρατουμένους στα στρατόπεδα συγκέντρωσης αποτελούν τις πιό μελανές σελίδες της ανθρώπινης ιστορίας. Τα εγκλήματα των Ιαπώνων δεν μας είναι πολύ γνωστά, καθώς η Ευρώπη εντελώς κατεστραμμένη από τον πόλεμο φρόντισε να γιατρέψει τις δικές της πληγές και δεν έστησε τα αυτιά της για ν’ ακούσει τις κραυγές πόνου των λαών της Ασίας. Πέραν αυτού ο πόλεμος εκείνος έληξε με τη φρικτή εικόνα της ολοσχερούς καταστροφής δύο ιαπωνικών πόλεων υπό τα πλήγματα νέου και τρομακτικού όπλου, της ατομικής βόμβας! Η ενέργεια εκείνη των ΗΠΑ δεν θα δικαιωθεί ποτέ ενώπιον της ιστορίας, διότι έγινε προς επίδειξη πυγμής όχι μόνο προς τους Ιάπωνες, που ετοιμάζονταν να συνθηκολογήσουν, αλλά και προς τους “συμμάχους” Σοβιετικούς!
Η ολοσχερώς κατεστραμμένη Γερμανία τάχιστα μετεβλήθη σε “ατμομηχανή” της ευρωπαϊκής οικονομίας με την αμέριστη συμπαράσταση των ισχυρών νικητών, των ΗΠΑ δηλαδή, οι οποίοι απέβλεπαν με την ανάπτυξη εκείνη να αντιρροπήσουν το ολοένα ογκούμενο κίνδυνο εξάπλωσης του κομμουνισμού. Στην οικονομική ανάπτυξη της Γερμανίας προσφέρθηκε η χώρα μας θυσία κατά δύο τρόπους. Με το να διαταχθεί να μην διεκδικήσει τις οφειλόμενες από τη Γερμανία πολεμικές αποζημιώσεις και με το να στείλει τον εργατικό της ανθό, ώστε να συμβάλει με την εργασία του στην ανάπτυξη χώρας που παρέλυσε την δική μας οικονομία με την εισβολή και επί τετραετία κατοχή της. Δεν γνωρίζουμε αν οι ΗΠΑ ενίσχυσαν οικονομικά την Ιαπωνία, η οποία μεταπολεμικά σύρθηκε στο άρμα της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής. Εκείνο πάντως το οποίο ζήσαμε ήταν η αλματώδης ανάπτυξη, η οποία έφερε τη χώρα στην κορυφή της παγκόσμιας οικονομίας! Έφθασε η Ιαπωνία στο σημείο να καταφέρει δεινά πλήγματα, μέσω της εξαγωγής βιομηχανικών προϊόντων, στη νικήτριά της, τις ΗΠΑ. Από την άλλη όμως διαπιστώσαμε ότι η χώρα εγκαταλείποντας με γοργό ρυθμό τις παραδόσεις της προσδέθηκε και στο πολιτιστικό άρμα των ΗΠΑ σφιχτότερα από κάθε άλλη χώρα, “εχθρό” ή “σύμμαχο”.
Στάθηκε όμως αιτία μια φυσική καταστροφή να οδηγήσει τη μεγάλη Ιαπωνία στα πρόθυρα της οικονομικής κατάρρευσης, όπως επισημαίνουν αρκετοί σχολιαστές. Το οικονομικό “θαύμα” στις σύγχρονες δυτικού τύπου οικονομίες θεμελιώνεται στην εξασφάλιση άφθονης ενέργειας για την λειτουργία των ενεργοβόρων βιομηχανιών. Η Ιαπωνία, φτωχή σε ενεργειακούς πόρους χώρα, μη θέλοντας να είναι εξαρτημένη από εισαγωγές ενέργειας κατέστρωσε και έθεσε σε εφαρμογή μεγαλεπήβολο σχέδιο ενεργειακής αυτάρκειας με την εγκατάσταση πυρηνοηλεκτρικών σταθμών. Αντί να καταδικάσει τη χρήση πυρηνικής ενέργειας για οποιονδήποτε σκοπό, ως πρώτη παθούσα εξ αυτής, την έθεσε ως θεμέλιο της ανάπτυξής της! Και ήλθε η θλιβερή στιγμή ενός ισχυρότατου σεισμού, όχι πάντως επάνω από τα επίπεδα πρόβλεψης των σεισμολόγων, και τα ανθρώπινα μέτρα προστασίας έναντι των φυσικών δυνάμεων, που είχαν ληφθεί με προσοχή και επιμέλεια, δείχθηκαν ανεπαρκή. Τα σύγχρονα ΜΜΕ μετέδωσαν κατ’ επανάληψη στιγμές φρίκης από την τραγωδία που έζησε ο λαός της Ιαπωνίας. Το ελάχιστο συναίσθημα που μας απόμεινε, καθώς αυτό θεωρείται πλέον ως τροχοπέδη κατά την πορεία προς την οικονομική ανάπτυξη, το διαθέσαμε προς στιγμήν για τη νοερή συμπαράσταση προς τους πάσχοντες συνανθρώπους μας. Μετά επανήλθαμε στην ασφαλή βάση της λογικής και θέσαμε το ερώτημα: Και τί το θαλασσινό θα τρώμε τώρα, που ο τροφοδότης Ειρηνικός ωκεανός έχει μολυνθεί από τη διαφυγούσα ραδιενέργεια; Μάλιστα οι πλέον λογικοί Γάλλοι βρήκαν πρώτης τάξεως ευκαιρία να διαφημίσουν τους δικούς τους πυρηνικούς σταθμούς, τους οποίους, κατά τους ισχυρισμούς τους, αν εγκαθιστούσαν οι Ιάπωνες θα είχε αποφευχθεί η διαρροή! Ο θάνατός σου η ζωή μου!
Τί θα τρώει ό λαός της Ιαπωνίας κατά τα προσεχή έτη; Η χώρα είναι άκρως πυκνοκατοικιμένη. Θα επαρκέσει για τη διατροφή του πληθυσμού η καλλιεργούμενη μη μολυνθείσα επιφάνεια (αν υπάρχει εγγυημένα τέτοια); Θα διατραφεί αυτός αποκλειστικά με εισαγόμενα γεωργοκτηνοτροφικά προϊόντα; Θα καταφέρει να διατηρήσει από την άλλη η χώρα τις αγορές της ή θα δει τις εξαγωγές της να μειώνονται με έντονους ρυθμούς; Είναι οι σύγχρονες αγορές όμοιες με εκείνες των προηγουμένων δεκαετιών ή η Ιαπωνία θα δοκιμαστεί από τον ανταγωνισμό των αναδυομένων ασιατικών δυνάμεων, της Κίνας και της Ινδίας; Θα αποδεχθεί ο άκρως καταναλωτικός σύγχρονος Ιάπων, που έμαθε να ταξιδεύει σ’ όλη την έκταση του πλανήτη ζωσμένος με πλήθος ηλεκτρονικών συσκευών, έναν τρόπο ζωής με βάση την ολιγάρκεια; Επαρκή στοιχεία, για το πόσο βοήθησε η Ιαπωνία κατά τις δεκαετίες που πέρασαν τους φτωχούς και καταφρονεμένους του κόσμου, δεν διαθέτουμε. Το 2009 είχε ανακοινωθεί βοήθεια ύψους 20 δισεκατομ. δολλαρίων. Ανακοινώθηκε από την άλλη ότι σε 220 δισεκατομ. δολλάρια θα ανέλθει το κόστος της αποκατάστασης των ζημιών. Αυτό μας βοηθά να συνειδητοποιήσουμε το τρομακτικό κόστος για την αποκατάσταση ανεκτού βιοτικού επιπέδου στις λεηλατημένες χώρες του τρίτου Κόσμου και την ανάσχεση της υποβάθμισης του λεηλατημένου περιβάλλοντος, για την οικονομική ανάπτυξη κατά τα δυτικά πρότυπα. Άλλωστε δεν συντελέστηκε και σοβαρή πρόοδος μετά την υπογραφή της συνθήκης στην ιαπωνική πόλη Κιότο.
Το ισχυρό όπλο των Ιαπώνων, το οποίο για μία ακόμη φορά θα τεθεί σε ενέργεια, είναι η πειθαρχία και η εργατικότητα. Με αυτά θα επιτύχει ασφαλώς πολλά. Είναι όμως δυνατό να επανέλθει στην πρότερη κατάσταση; Και τί θα σημάνει σε περίπτωση αδυναμίας ανάκαμψης; Θα εκδηλωθεί εσωστρέφεια με τάση προς επάνοδο στις πατρογονικές αξίες και τον παραδοσιακό πολιτισμό; Είναι αυτό δυνατόν χωρίς την ανάδυση πολιτικών δυνάμεων που θα οδηγήσουν, με την πάροδο του χρόνου, την χώρα σε καθεστώς στρατοκρατίας, κατά το προηγούμενο της χιτλερικής Γερμανίας; Ο χρόνος θα το δείξει.
Η Γερμανία από την άλλη εκδηλώνει την έπαρσή της ως εκ του δικού της οικονομικού θαύματος, αφού, αν και ηττημένη στους δύο μεγάλους πολέμους, σέρνει στο άρμα της τους νικητές αυτών, που οδηγούνται στο δρόμο που πορεύτηκε πρώτη η χώρα μας με την άφρονα πολιτική των μεταπολιτευτικών κυβερνήσεών της και τον άφρονα καταναλωτισμό του λαού της. Θα καταφέρει η Γερμανία και οι ισχυροί συνοδοιπόροι της του Βορρά να αντέξουν την πίεση εκ του ανταγωνισμού των ασιατικών δυνάμεων στα πλαίσια της παγκοσμιοποιημένης αγοράς, της νόμιμης απάτης; Και οι λοιποί, μεταξύ των οποίων και εμείς, θα παραμένουμε μοιρολατρικά υποταγμένοι στις θελήσεις των οικονομικά ισχυρών, οι οποίοι έχουν περιβληθεί με τρομακτικές εξουσίες, τις οποίες οι πολιτικοί παρέδωσαν στα πλαίσια της αθλιότερης πολιτικής διαπλοκής της ιστορίας; Ίσως να συμβούν εξελίξεις, τις οποίες ούτε οι ισχυροί ούτε οι ανίσχυροι είμαστε σε θέση σήμερα να φανταστούμε. Ως τότε όμως εμείς ως λαός κάτι πρέπει να κάνουμε. Εμείς πειθαρχία δεν διαθέταμε ποτέ, αυτό είναι μεγάλη αλήθεια. Γι’ αυτό δεν ενεχόμαστε για εγκλήματα, με τα οποία βαρύνονται άλλοι λαοί. Είναι όμως μύθος να διατυμπανίζεται ότι είμαστε οκνηροί. Διαθέτουμε φιλότιμο, όσο ελάχιστοι λαοί, και διάθεση προόδου χωρίς εκμετάλλευση των άλλων. Ότι πάθαμε το πάθαμε, γιατί στρέψαμε την πλάτη στις παραδόσεις μας. Εμπρός για νέα αρχή. Το κράτος που έστησαν οι τότε ισχυροί προς εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους αποδείχθηκε μεταπρατικό! Ο ελληνισμός κατά τη μακρόχρονη δουλεία στηρίχτηκε στις κοινότητες, που συνιστούσαν κοινωνία προσώπων. Ας επανέλθουμε όσο είναι καιρός στις παραδόσεις και στην ολιγάρκειά μας. Δεν είμασταν γουρούνια, όπως μας αποκαλούν πλέον οι οικονομικά ισχυροί. Αυτοί, δια των δικών μας εκπροσώπων των συμφερόντων τους μας κατάντησαν έτσι.
