Η κραυγή της Ελλάδος
Ζωή χωρίς ελευθερία είναι χειρότερη κι από τον θάνατο
Του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη*
Σήμερα που η χώρα μας βυθίζεται καθημερινά στον βάλτο της χρεωκοπίας – οικονομικής, πολιτικής, πνευματικής – και αντιμετωπίζει το φάσμα μιας νέας υποδούλωσης σε υπερεθνικά μορφώματα, επιχειρείται δόλια από τις νεοταξικές δυνάμεις η κατεδάφιση του 1821. Αυτό γίνεται με το πρόσχημα της ιστορικής έρευνας αλλά ο βαθύτερος λόγος είναι να λοβοτομηθεί η ιστορική μνήμη του λαού και να ενσταλαχθεί στις νέες γενιές το δηλητήριο του ενδοτισμού και της υποταγής.
Ένας βασικός στόχος της νεοταξικής αναθεωρητικής παρέμβασης στην ιστορία μέσα από τα νέα εκπαιδευτικά συγγράμματα και την ηλεκτρονική «επιμόρφωση» του λαού – τύπου ντοκυμαντέρ ΣΚΑΪ – αλλά και την γενικότερη προπαγάνδα, είναι η απενεχοποίηση των Οθωμανών και της τουρκοκρατίας και η διαστρέβλωση του εθνικο-απελευθερωτικού μηνύματος του 1821.
Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, στον Λόγο στην Πνύκα, είχε ξεκαθαρίσει ότι: «Όταν αποφασίσαμε να κάμωμε την Επανάσταση, δεν εσυλλογισθήκαμε ούτε πόσοι είμεθα ούτε πως δεν έχομε άρματα ούτε ότι οι Τούρκοι εβαστούσαν τα κάστρα και τας πόλεις ούτε κανένας φρόνιμος μας είπε «πού πάτε εδώ να πολεμήσετε με σιταροκάραβα βατσέλα», αλλά ως μία βροχή έπεσε εις όλους μας η επιθυμία της ελευθερίας μας, και όλοι, και ο κλήρος μας και οι προεστοί και οι καπεταναίοι και οι πεπαιδευμένοι και οι έμποροι, μικροί και μεγάλοι, όλοι εσυμφωνήσαμε εις αυτό το σκοπό και εκάμαμε την Επανάσταση».
Αυτή η «επιθυμία της ελευθερίας», που έπεσε ως βροχή, κατά τον Γέρο του Μωρηά, μας μεταφέρει διαχρονικά το αειθαλές μήνυμα ότι, ζωή χωρίς ελευθερία είναι χειρότερη κι από τον θάνατο. Και αυτό το μήνυμα παραμένει επικίνδυνο για τις δυνάμεις της τυραννίας που σήμερα επιδιώκουν μέσα από την «αυτοκρατορική» Νέα Τάξη να ποδηγετήσουν την ιστορία.
Το ’21 ενοχλεί γιατί εκφράζει αφ’ ενός το πνεύμα της εθνογένεσης και αφ’ ετέρου γιατί αποτυπώνει την διάσταση της αντίστασης στους καταπιεστικούς αυτοκρατορικούς θεσμούς με την εξέγερση ενάντια στην Οθωμανική Αυτοκρατορία και την ανυπακοή, συγχρόνως, στις κατευθύνσεις της Ιεράς Συμμαχίας.
Η κορυφαία στιγμή του Εικοσιένα, που ενοχλεί ιδιαιτέρως την σημερινή κυρίαρχη ιδεολογία της ιδιώτευσης, ήταν το πέρασμα από το «Εγώ» στην συνείδηση του «Εμείς», που τόσο σοφά την εκφράζει ο Μακρυγιάννης: «Τούτην την πατρίδα την έχομεν όλοι μαζύ και σοφοί και αμαθείς και πλούσιοι και φτωχοί και πολιτικοί και στρατιωτικοί και οι πλέον μικρότεροι, άνθρωποι όσοι αγωνιστήκαμεν, αναλόγως ο καθείς, έχομεν να ζήσομεν εδώ. Το λοιπόν δουλέψαμεν όλοι μαζί, να την φυλάμεν κι όλοι μαζί και να μην λέγει ούτε ο δυνατός “εγώ”, ούτε ο αδύνατος… Είμαστε στο “Εμείς” και όχι εις το “Εγώ”».
Είναι η ίδια υπέρβαση που κρύβεται πίσω από τις ενδοξότερες σελίδες αντίστασης της ελληνικής ιστορίας. Ό,τι πιο επικίνδυνο για τους «αυτοκρατορικούς» ιμπεριαλιστικούς πολιτικούς στόχους. Γι’ αυτό η καίρια εκείνη πτυχή της στρατηγικής των «πλανηταρχών» στοχεύει στην καρδιά του ίδιου του πολιτισμού και περιγράφεται τελευταίως στην θεωρία των διεθνών σχέσεων ως η στρατηγική της «μαλακής ισχύος». Ο όρος αυτός περιγράφει την βούληση και την ικανότητα μιας παγκόσμιας δύναμης (ενός κράτους, μιας υπερεθνικής ελίτ) να επηρεάσει εμμέσως την συμπεριφορά, τις αξίες ή τις ιδέες των άλλων πολιτικών οργανισμών με πολιτιστικά ή ιδεολογικά μέσα, πιο «μαλακά» δηλαδή μέσα σε σχέση με πιο άμεσους εξαναγκασμούς όπως η άμεση στρατιωτική δράση («σκληρή ισχύς») ή τα οικονομικά μέτρα διεθνών θεσμών (π.χ., του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου).
Τα ατού από τα οποία απορρέει η στρατηγική της «μαλακής ισχύος» είναι ο πολιτισμός, οι αξίες και η εξωτερική πολιτική. Εκτενής αναφορά για τον ρόλο των διεθνικά διαπλεκομένων «ιδρυμάτων» στην αμερικανική στρατηγική «μαλακής ισχύος» υπάρχει στο δοκίμιο του Jonathan Mowat, που είναι αναρτημένο στην ιστοσελίδα του καθηγητή Διεθνών Σχέσεων του Παντείου Πανεπιστημίου, κ. Παναγιώτη Ήφαιστου. Ο Mowat περιγράφει τις «σοφιστικέ» τεχνικές ιδεολογικού επηρεασμού που χρησιμοποιεί την τελευταία δεκαετία η αμερικανική πλανηταρχία για να εξουδετερώσει «ενοχλητικές» χώρες και κινήματα διεθνώς και ιδιαιτέρως στο βαλκανικό γεωπολιτικό τοπίο. Χαρακτηριστικά:
Το Ίδρυμα Soros, που χρηματοδοτεί πολιτιστικές παρεμβάσεις και είναι, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, το κύριο όπλο «μαλακής ισχύος» στα Βαλκάνια. Το Ινστιτούτο Albert Einstein, που έχει παίξει ρόλο–κλειδί τα τελευταία χρόνια στην προετοιμασία και την ανάπτυξη κινημάτων της νεολαίας. Το Διεθνές Κέντρο για την Μη-Βίαιη Επίλυση των Κρίσεων (International Center on Nonviolent Conflicts), το οποίο αναπτύσσει και ενθαρρύνει την χρήση των ΜΚΟ (Μη-Κυβερνητικών Οργανώσεων). Το Ινστιτούτο Arlington (TAI), που προήλθε από μια ομάδα ειδικών σε θέματα εθνικής ασφαλείας. Η Εταιρεία Penn, Schoen and Berland, που έχει παίξει πρωτοπόρο ρόλο στην διευκόλυνση πραξικοπημάτων και στην καταστροφή της Σερβίας. Η Εταιρεία «δημιουργούσε πολιτικά μηνύματα και παρείχε στρατηγικές συμβουλές σε πολυάριθμους πολιτικούς πελάτες σε χώρες σε ολόκληρο τον κόσμο …περιλαμβανομένης της Ελλάδας, της Τουρκίας και του Ισραήλ», σύμφωνα με το προφίλ της.
Γι’ αυτό τον λόγο η επίθεση στο φαντασιακό του ελληνικού λαού, για να δημιουργήσουν γενηές «ήττας», έχει δεσπόζουσα θέση στην στρατηγική «μαλακής ισχύος» της Νέας Τάξης. Και το χειρότερο, το εσωτερικό μέτωπο είναι διαβρωμένο από πολλούς μισθοφόρους της νέας τάξης του νεο-οθωμανισμού, της τρόϊκας, του ΔΝΤ! Ο «πολύς» κύριος Νταβούτογλου, υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας, δήλωσε, μετά τις τελευταίες εξελίξεις για τις, ζωτικής σημασίας, επαναστάσεις στην Μέση Ανατολή: «Τώρα είναι η ώρα να γίνουν ιστορικές επανεκτιμήσεις…».
Έτσι, πίσω από τα φώτα της δημοσιότητας, σταμάτησε στην Καβάλα, πηγαίνοντας στην Θράκη όπου επισκέφθηκε το υπό σύσταση «Κέντρο Ερευνών Οθωμανικής Ιστορίας». Το εν λόγω κέντρο προορίζεται «να οδηγήσει στην προσέγγιση Ελλάδας και Τουρκίας από πολιτιστικής πλευράς». Να δουλέψει δηλαδή για να ξεφυτρώσουν δεκάδες καινούργια ντοκυμαντέρ τύπου ΣΚΑΪ και βιβλία στο μοντέλο της Ρεπούση.
Ο 68χρονος φιλότουρκος Αμερικανός ακαδημαϊκός Heath W. Lowry, που είχε ηγηθεί κίνησης για να αποτρέψει την αναγνώριση της Αρμενικής γενοκτονίας στις ΗΠΑ, συνεργάστηκε με το Princeton για να συσταθεί το κέντρο νεο-οθωμανικής προπαγάνδας στην Καβάλα. Το καταφανές κίνητρο να εμφανισθεί το οθωμανικό καθεστώς ως ανεκτικό και «πολυπολιτισμικό» έχει σαν αποτέλεσμα να υποβαθμίζεται το ανάστημα των αγωνιστών του ’21 και το εύρος του τολμήματός του. Σε λίγο θα μας βάλουν να ζητήσουμε και συγγνώμη για την… αχαριστία των «κατσαπλιάδων» Ρωμηών απέναντι στην ευεργέτιδα Ημισέληνο!
Η τουρκοκρατία δεν πρέπει να παρουσιάζεται ως μία από τις στυγνότερες περιόδους της μακραίωνης ιστορίας μας, αλλά σαν μια «πολυπολιτισμική» Μπελ Επόκ, όπου… όλοι ευημερούσαν και υμνολογούσαν τον πολυχρονεμένο Σουλτάνο. Δυστυχώς, οι σημερινές «πολιτικά ορθές» ιδεολογικές ακρότητες είναι χειρότερες από τις αντίστροφες μεγαλοστομίες της εποχής της χουντικής «εθνικοφροσύνης». Σήμερα, αυτοί που επικαλούνται το φάντασμα του «εθνικισμού» και του «ρατσισμού» για να αναθεωρήσουν την ιστορία, είναι τα πιο καλοπληρωμένα στελέχη της νομενκλατούρας που κυβερνά την χώρα εδώ και δεκαετίες με κάθε είδους μανδύα –νεοφιλελεύθερο δεξιό, σοσιαλιστ(ρη)κό, ανανεωτικό αριστερό– και τελικά την έσυρε στην χρεωκοπία. Είναι αυτοί που έχουν και το μαχαίρι και το πεπόνι και θέτουν όλους τους κανόνες του οικονομικο-πολιτικού παιγνιδιού προκειμένου να επιτευχθούν οι σκοποί της αποεθνικοποίησης της χώρας, της αποδόμησης του παραδοσιακού λαϊκού πολιτισμού και της λεηλασίας της δημόσιας περιουσίας.
Διαθέτουν καίριες θέσεις στον κεντρικό εκπαιδευτικό σχεδιασμό και στην κρατική διαχείριση του «πολιτισμού», σημαντικές εφημερίδες, επιτελικές «δεξαμενές σκέψης» (think tanks), μεγάλα τηλεοπτικά κανάλια και φυσικά άφθονες πηγές χρηματοδότησης. Έτσι μπορεί να καταλαμβάνει αυτή η «ελίτ» σε οποιαδήποτε κυβέρνηση τα υπουργεία που την ενδιαφέρουν. Κάτω από αυτό το βαρύ κλίμα, γνωστοί ιστορικοί, συγγραφείς, ακαδημαϊκοί αποφεύγουν να εκτεθούν δημοσίως και να πουν την άποψή τους για να υπερασπίσουν την ιστορία και την εθνική μας ανεξαρτησία.
Αναζητώντας «τα αίτια της ελληνικής επαναστάσεως του 1821», ο Απόστολος Βακαλόπουλος γράφει ότι δεν αρκούσε η λόγια παράδοση και ο διαφωτισμός για να έλθει η εθνική αφύπνιση. Όλες αυτές οι ιδέες χρειάσθηκε να συνυφανθούν με τις μυστικές δυνάμεις που ζούσαν μέσα στον λαό. Έτσι είχε προετοιμασθεί ψυχικά και ιδεολογικά ο Έλληνας για να μπορέσει να κάνει αυτό το «πήδημα στο κενό» που ήταν το ’21.
«Όλ’ αυτά τα δημιουργήματα της πίστεως και της φαντασίας του ελληνικού λαού, που είχαν ριζωθή τόσο βαθιά στην ψυχή του και διαμόρφωσαν την ιστορική του μνήμη, τον έκαναν να θεωρή την σκλαβιά σαν πρόσκαιρη, τον παρηγορούσαν και τον προετοίμαζαν για την αλλαγή. Οι λαϊκές αυτές δοξασίες, αστείρευτες πηγές ελπίδων και θάρρους για τον ελληνικό λαό, είχαν τεράστια δύναμη. Αυτές καλλιέργησαν την ψυχή του και την προδιέθεσαν να δεχθή με προθυμία τις μεταγενέστερες πνευματικές ή πολιτικές ιδέες που άμεσα ή έμμεσα απέβλεπαν στον ίδιο σκοπό, στην απελευθέρωσή του».
Ο Μπότσαρης κι ο Κανάρης δεν είναι πρόσωπα, είναι σύμβολα, εξηγούσε ο Κωστής Παλαμάς. Κι έλεγε πριν από τόσα χρόνια: «Γιατί και αγνάντια στην επιστημονική, ας την ειπούμε, ιστορία, στέκεται η ποιητική παράδοση. Και αν είναι η αλήθεια του γεγονότος, ο θρύλος είναι η αλήθεια της ιδέας. Και για κάποιους αυτή αληθινώτερη».
Πώς, όμως, μπορεί να «αποσιωπηθεί» η μακρά ιστορική πορεία ενός έθνους όπως το ελληνικό, που υπάρχει εδώ και τουλάχιστον τρισήμισυ χιλιάδες χρόνια; Πώς να φιμώσουν την ΚΡΑΥΓΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ όπως την περιέγραψε ο μεγάλος Νίκος Καζαντζάκης στην μνημειώδη ομιλία του στο BBC, το 1946: «Αν τα πήλινα μάτια του ανθρώπου μπορούσαν να δουν τα αόρατα, θα έβλεπαν στις πολιορκίες του Μεσολογγιού, της Ακρόπολης και της Πάτρας, στις ομηρικές μάχες της Τριπολιτσάς, των Δερβενακιών και του Φαλήρου ή στις ένδοξες ναυμαχίες του Αιγαίου, να πολεμούν πλάϊ πλάϊ ο Μιλτιάδης και ο Καραϊσκάκης, ο Οδυσσέας κι ο Κολοκοτρώνης, ο Θεμιστοκλής κι ο Μιαούλης. Όλη η ελληνική φυλή, σύσσωμη, σύψυχη, πήρε μέρος και πολέμησε στην Επανάσταση του 21. Σίγουρα, αν οι μεγάλες Σκιές δεν πολεμούσαν με τους ζωντανούς, δε θα μπορούσαμε ποτέ να νικήσουμε».
Αυτή την υπέρβαση, όταν οι ζωντανοί συναντιούνται πάλι με τις Μεγάλες Σκιές των προγόνων, φοβούνται και θέλουν να αποφύγουν οι «τροϊκανοί» ιμπεριαλιστές και γι’ αυτό επιτίθενται ενάντια στους υποστασιακούς μύθους της ελληνικής επανάστασης. Γιατί αυτοί είναι που «οπλίζουν» την ιστορική συνείδηση του λαού. Δεν είναι τεχνητά «ψέματα» οι μύθοι, όπως πιστεύουν οι «αποδομητές». Είναι τα επικίνδυνα για τους τυράννους «ψέματα»… που συνιστούν ένα έθνος ως «συναισθηματική κοινότητα» (κατά τον Ελία Κανέττι) και όχι ως μια αφασική κοινωνία «του σωλήνα». Είναι επικίνδυνη η μυθολογία του ’21 και σήμερα για τους εκφραστές της νεοταξικής «Ιεράς Συμμαχίας».
*Ο Λεωνίδας Χ. Αποσκίτης είναι δημοσιογράφος-συγγραφέας, ιδρυτικό μέλος της Πρωτοβουλίας Πολιτών ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑ.
