Να τους υπερφαλαγγίσουμε! Ο Γ΄ Παγκόσμιος Πόλεμος

 

Του Γιώργου Μιλτ. Σαλεμή

 

Ο Κώστας Ζουράρις, πριν από χρόνια, έκανε την εξής σημαντική ανακοίνωση: «Ο πρώτος πολιτικός επιστήμονας της Ευρώπης ήταν ο… Προκρούστης». Έκτοτε οι έρευνες τον δικαίωσαν πλήρως! Λέγεται δε ότι οι τελευταίες λέξεις του Προκρούστη, καθώς τον αποτελείωνε ο Θησέας, ήταν: «Eurostat», «έλλειμμα», «εξωτερικό χρέος», «sprent»…  Κι όχι μόνο αυτό.

Οι έρευνες επιβεβαίωσαν επίσης ότι ο πρώτος φιλόσοφος κι ιστορικός της Ευρώπης ήταν ο Σίνης ο Πιτυοκάμπτης. Ναι, εκείνος που λύγιζε τα δύο πεύκα, έδενε το κάθε πόδι σε ένα πεύκο και μετά τα ελευθέρωνε για να σχιστεί ο άνθρωπος στα δύο. Λέγεται ότι αυτός, ο Σίνης, εισήγαγε τον δυισμό στη σκέψη. Ο άλλος, ο Σκείρων, ήταν πρόγονος των οικολόγων.

Η WWF – λέει –  η Natura, η Green Peace, ήταν δικές του ιδέες  αλλά δεν πρόκαμε να τις υλοποιήσει. Εκείνος, αφού έβαζε τους ανθρώπους να πλύνουν τα πόδια τους, τους έριχνε στη θάλασσα για να τους φάει η τεράστια χελώνα!

Ο Περιφήτης ο Κορινήτης δεν ήταν προφήτης. Ήταν ο πρώτος της μεγάλης των δημοσιογράφων σχολής. Εκείνος σκότωνε τους ανθρώπους με τις κορίνες, με τα ρόπαλα! Μια στο κεφάλι και πάρ’ τον κάτω. Όπως ακριβώς τους σκοτώνει σήμερα η τηλεοπτική βλακεία.

Αν όμως η Ελλάδα απέφυγε, τότε χάρη στον Θησέα, τις συνέπειες της δράσης εκείνης της συμμορίας που ενέδρευε στη Κακιά Σκάλα, δεν μπορεί να αποφύγει σήμερα τις συνέπειες της δράσης των «απογόνων» της συμμορίας αυτής. Κάθε μέρα που περνάει κατεβαίνει κι ένα σκαλοπάτι στου… Κακού τη Σκάλα. Οι ενεδρεύουσες, στις χρηματαγορές του κόσμου, νορδικές συμμορίες  έχουν φέρει τη δυστυχία στις γειτονιές του κόσμου και της Ελλάδας.

Κάποτε ρώτησαν τον Αϊνστάιν «με τί είδους όπλα θα διεξαχθεί ο Γ΄ Παγκόσμιος Πόλεμος». Εκείνος είπε ότι δεν ξέρει για τον Γ΄Π. Π αλλά ξέρει ότι «ο Δ΄ Παγκόσμιος Πόλεμος θα γίνει με ξύλα και με πέτρες». Τώρα πια εμείς ξέρουμε! Ο Γ΄ Π. Π διεξάγεται με ομόλογα, μετοχές, πετρελαϊκές τιμές… στην τελευταία δε φάση του θα χρησιμοποιηθεί – ήδη παίρνει θέση στο θέατρο του πολέμου – το υπερόπλο των τροφίμων!

Βροντάν τα σίδερα βροντάν και οι σακοράφες

Είτε είμαστε «μνημονιακοί» είτε είμαστε «αντι-μνημονιακοί» πρέπει να κάνουμε τις αναγκαίες προσαρμογές στη ζωή μας, να αναδιατάξουμε τις δυνάμεις σας, να «σκάψουμε καταφύγια, αμπριά και χαρακώματα». Έχουμε πόλεμο!

Ειδικά αν είμαστε «αντι-μνημονιακοί» οι πολεμικές αυτές προετοιμασίες πρέπει να είναι πιο έντονες, πιο ταχείς, πιο προσεγμένες. Πώς προετοιμάστηκε ο Κώνων εκείνον  τον καταραμένο χειμώνα στη Σικελία; Έτσι! Μετ’ επιστήμης!

Γιατί αν δεν «υποκύψουμε» στο Μνημόνιο (και το Α΄και το Β΄) και αφού δεν μπορούμε να δανειστούμε φθηνά και εφόσον ήδη το χρέος είναι τεράστιο –  σαν την χελώνα του Σκείρωνα – και αφού δεν μπορούμε να το φάμε αλλά θα μας φάει, τότε η πείνα που θα προκύψει – αν δεν «υποκύψουμε» στο Μνημόνιο – θα είναι μεγαλύτερη από εκείνη που Γερμανοί και Άγγλοι επέβαλαν στην Ελλάδα τον καταραμένο χειμώνα του ‘41-42.

Διότι δεν μπορώ να καταλάβω πώς μπορεί να λέει κανείς «όχι» στο Μνημόνιο ενώ η ζωή του  εξαρτάται από το δημόσιο ταμείο και ενώ δεν ξέρει από ποια μεριά φυτεύονται τα κρεμμύδια.

Να λένε «όχι» στο Μνημόνιο εκείνοι που κάθε πρωί ταΐζουν κι αρμέγουν την κατσίκα τους, που ξέρουν να ξεχωρίζουν τους ζωχούς απ’τα ραδίκια, το καταλαβαίνω. Αλλά να το λένε εκείνοι που όταν βλέπουν τα γουρουνάκια ο νους τους πάει στους κουμπαράδες δεν το καταλαβαίνω. Να βροντάνε τα σίδερα είναι μια κάποια λύση. Να βροντάνε όμως και οι σακοράφες;

Η δύναμη της πεταλούδας

Ενώ οι νορδικές σφήκες κάνουν τη δουλειά τους, ενώ οι ελληνικές μύγες κάνουν τη δική τους, εμείς οι … οικουμενικές μέλισσες ας κάνουμε τη δική μας! Ενώ οι κάθε λογής «αντισυστημικοί» – διανοούμενοι συνήθως αλλά και άλλοι του συρμού – απαιτούν και επαιτούν από το σύστημα να πάψει να είναι κακό και να μας επιτρέψει να το ανατρέψουμε, ή απλώς παροξύνουν το πνεύμα «των μαζών» για να ανατρέψουν το σύστημα ώστε ένα «άλλο» σύστημα να κάνει καλά τη δουλειά του και να μας σώσει, εμείς ας πάρουμε την τύχη στα χέρια μας, χωρίς τη διαμεσολάβηση του κράτους και των ποικιλόμορφων και ποικιλώνυμων καλαμαράδων του.

Ας δράσουμε χρησιμοποιώντας τη «δύναμη της πεταλούδας», τη δύναμη της «σύνθετης επίδρασης» (βλέπε: Χάος τί είναι η σύνθετη επίδραση) για να αποδυναμώσουμε το… δυναμοκεντρικό σύστημα «που τον ζυγό βαστεί και Χριστιανούς και Τούρκους σκληρά μας τυραννεί». Ας εργαστούμε, έκαστος εφ’ο θα ταχθεί, για να προκύψει εκείνος ο κεραυνός εν αιθρία που στο Χάος τον λένε…διαλειπτότητα και όπου η ροή του χρόνου ταράττεται, το χάος τακτοποιείται  η δε τάξη – του νορδικού συστήματος – χαώνεται! (Χαώνομαι» κατά το «λαώνομαι» που μας έμαθε ο Άντης Ροδίτης).

 

Η καλύτερη επίθεση είναι η άμυνα

 

Μετά τη Μάχη του Στάλινγκραντ και κυρίως μετά τη Μάχη του Κουρσκ η άποψη ότι η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση πήγε οριστικά στα σκουπίδια. Από τα σκουπίδια αυτά «ψωνίζει» η Αλέκα – και όχι μόνον η Αλέκα – και από τα φύκια αυτά μας πουλάνε μεταξωτές κορδέλες.

Στη Μάχη του Στάλινγκραντ η άμυνα ήταν αναγκαστική. Ήγουν οι Σοβιετικοί δεν μπορούσαν να κάνουν επίθεση. Στη Μάχη του Κούρσκ όμως μπορούσαν. Και όχι μόνο μπορούσαν αλλά σύμφωνα με τα μέχρι τότε καθιερωμένα της «πολεμικής επιστήμης» όφειλαν να κάνουν επίθεση για να μην απωλέσουν την στρατηγική πρωτοβουλία. Όμως εκείνοι οι οποίοι όντως ήταν κάτοχοι της στρατηγικής πρωτοβουλίας, ασκώντας ακριβώς αυτή τους την πρωτοβουλία, την… παραχώρησαν στον νορδικό  αντίπαλο και αρκέστηκαν στην «εσκεμμένη άμυνα»! Εκείνος, ο νορδικός αντίπαλος, αυτάρεσκος και βλάκας, νόμιζε ότι τους έπιασε «κώτσους» και δεν κατάλαβε ότι μια άμυνα ποτέ δεν είναι μόνο άμυνα! Έκανε επίθεση αλλά βρέθηκε να αμύνεται μέσα στο στόμα του λύκου ή μάλλον της αρκούδας.

Εμείς δεν είμαστε «στο Κουρσκ». Δεν είμαστε «στο Στάλινγκραντ». Είμαστε κάπου ΜΕΤΑ!  Θα «εκπαιδεύσουμε» δυνάμεις εκεί που δεν το περιμένουν. Θα συγκεντρώσουμε δυνάμεις εκεί που δεν μπορούν να τις πλήξουν. Θα υπερ-στρέψουμε επιστρέφοντας στο χωριό! Θα ξαναμάθουμε να φτιάχνουμε τα βασικά του βίου. Τον άρτον, τον οίνον και το έλαιον! Το γάλα και το κρέας. Το λαχανικό και το φρούτο.

Υπήρξε – σύμφωνα με τον Μαρξ – ο δουλοκτητικός τρόπος παραγωγής, ο φεουδαρχικός τρόπος παραγωγής και ο κεφαλαιοκρατικός τρόπος παραγωγής. Οι συζητήσεις στο κομμουνιστικό κίνημα… σταμάτησαν στον αν υπήρξε και ασιατικός τρόπος παραγωγής. Σήμερα όμως όλοι βλέπουμε ότι υπάρχει και ελληνικός τ(ρ)όπος παραγωγής! Μαζί με την οικονομία και παρά την… παρα-οικονομία υπάρχει η υπερ-οικονομία του ελληνικού πολιτισμικού υποβάθρου!

Το δικό μας Στάλινγκραντ είναι η «Μικρή Πατρίδα»! Εκεί στα λίγα τετραγωνικά χιλιόμετρα θα οργανώσουμε – όλοι μαζί και ο καθένας χωριστά – την άμυνά μας σε επάλληλες παραγωγικές ζώνες. Και δεν θα κάνουμε βήμα πίσω!  Μετά, όταν θα έχουμε ετοιμάσει τις εφεδρείες μας, τις νέες αυτές παραγωγικές δυνάμεις που απαιτούνται, και καθώς ο Βόλγας θα έχει παγώσει, οι νέες αυτές ξεκούραστες δυνάμεις θα τον διαβούν από βορρά και νότο, υπερφαλαγγίζοντας τις αδύναμες πια νορδικές δυνάμεις και παγιδεύοντάς τες στο «κέσελ» (στο «καζάνι»).

Κάλλιο πρώτος στο χωριό παρά δεύτερος στην πόλη

Ο Διοικητής προχώρησε στο μεγάλο δωμάτιο, χαιρέτησε εγκάρδια τα παιδιά του και τους φίλους τους και βυθίστηκε κατάκοπος και καταστενοχωρημένος στον καναπέ. Μικρά παιδιά τα εγγόνια του είχαν πάει ήδη για ύπνο και τίποτα πια δεν μπορούσε να τον απαλλάξει από τις έγνοιες του. Άναψε με κόπο ένα «κοχίμπα» – είχε κρατήσει αυτή την προσωπική απόλαυση παρά και ενάντια στην εργασιομανή και λιτή ζωή του – και βάλθηκε να το καπνίζει. Από το ‘55 δικηγόρος, με «τριψήφιο αριθμό μητρώου», με μια βδομάδα διακοπές το χρόνο, χωρίς πολλές και μεγάλες διασκεδάσεις, εργαζότανε ακόμα τώρα στα εβδομήντα του χρόνια! Η σιωπή του έλεγε περισσότερα και από την ετήσια έκθεση της Τραπέζης της Ελλάδος.

Εκείνη την ημέρα είχε οριστικά ναυαγήσει το μεγαλόπνοο σχέδιο της συγχώνευσης των δύο, τότε, μεγαλύτερων ελληνικών τραπεζών. Οι δύο διοικητές, εκείνος και ο άλλος, είχαν συναντηθεί για να βάλουν οι ίδιοι την… ταφόπλακα στα σχέδια που είχαν κάνει για την μεγάλη νέα τράπεζα, για τον ρόλο της στην εθνική οικονομία στα χρόνια της κρίσης που από τότε κάποιοι την έβλεπαν να ζυγώνει. Δεν μπορούσαν να κάνουν αλλιώς! Ειδικά ο άλλος. Τού τραβήξανε το χαλί κάτω από τα πόδια … οι δικοί του. Τον ανάγκασαν να πάρει πίσω το λόγο του! Και τι δεν έγινε όταν πριν λίγο καιρό εξήγγειλαν το σχέδιο της συγχώνευσης! Ξεσηκώθηκαν όλοι. Χρηματιστές και δημοσιογράφοι. Πολιτικοί και αθλητικογράφοι. Τραπεζικοί και προλετάριοι.

Λευκά και «μπλέ» κολάρα. Λαθροκομμουνιστές και κρυπτοφασίστες. Όλοι κόπτονταν υπέρ των «δικαιωμάτων», των «κεκτημένων», της «ελεύθερης αγοράς», του «ανταγωνισμού» και κατά των «μονοπωλίων», των «σκοτεινών πολιτικών σχεδίων», των «συνωμοσιών». Όλοι αυτοί που είχαν βολευτεί στις «θήκες» τους, όλοι αυτοί που προτιμούσαν να είναι «πρώτοι στο χωριό παρά δεύτεροι στην πόλη» αντέδρασαν παροξύνοντας τα πνεύματα και επέβαλαν τη θέλησή τους! Σήμερα, δέκα χρόνια μετά, κανείς δεν ζητάει απ’ αυτούς ευθύνες! Ούτε καν τους αναφέρουν! Αλλά εκείνοι εξακολουθούν να κάνουν τη δουλειά τους! Οι «πρώτοι στο χωριό» παρέμειναν στο παιγνίδι.

Αν εκείνοι οι άθλιοι γραφειοκράτες – οι δικτατορίσκοι της «μεσαίας διευθυντικής τάξης» – μακροημέρευσαν μένοντας «πρώτοι στο χωριό» τότε και εμείς διδασκόμενοι από την καπατσοσύνη τους θα επιδιώξουμε να γίνουμε πρώτοι στο χωριό και όχι δεύτεροι στην πόλη. Ταυτόχρονα, δεν θα ζημιώσουμε την Πατρίδα, όπως έκαναν εκείνοι, αλλά θα την ωφελήσουμε.

Αποδομώντας τις απρόσωπες και βάρβαρες καπιταλιστικές μεγαλουπόλεις, και δη την Αθήνα, θα ανιχνεύσουμε όλης της Πατρίδας το «αρχαίον κάλλος το πρωτόκτιστον». «…Κατέχρωσα τῆς πρὶν εἰκόνος τὸ  κάλλος, 
Σῶτερ, τοῖς πάθεσιν·
 ἀλλ᾿ ὥς ποτε τὴν δραχμὴν
 ἀναζητήσας εὑρέ…». (Μόλυνα τῆς εἰκόνας τοῦ Θεοῦ τὸ κάλλος,
 Σωτήρα, μὲ τὰ πάθη μου.
 Ἀλλ᾿ ὅπως κάποτε τὴ χαμένη δραχμὴ 
ψάξε νὰ μὲ ἀνεύρεις.) Μεγάλος Κανών – Άγιος Ανδρέας Κρήτης. Μια Μικρή Πατρίδα για τους «απάτριδες – τους ελληνώνυμους – του βαλκανικού νότου».

Μπορεί ο Γιανναράς να κατάντησε ένας σοφιστικέ Τράγκας, από Δάσκαλος του Γένους που θα μπορούσε να ήταν. Μπορεί όλοι εσείς που τον θαυμάζετε ακόμη να νομίζετε ότι οι γεμάτες κακία ύβρεις του δεν αφορούν εσάς αλλά τους άλλους.

Τραγουδώντας τους στίχους του Παρασκευά Καρασούλου  συνεχίζουμε:

Δεν έκανα ταξίδια μακρινά

τα χρόνια μου είχαν ρίζες, ήταν δέντρα

που τα 'ντυσε με φύλλα η καρδιά

και τα' φησε ν' ανθίζουν μες στην πέτρα

Δεν έκανα ταξίδια μακρινά

Οι άνθρωποι που αγάπησα ήταν δάση

Οι φίλοι μου φεγγάρια ήταν, νησιά

που δίψασε η καρδιά μου να τα ψάξει

Το πιο μακρύ ταξίδι μου εσύ

Η νύχτα εσύ, το όνειρο της μέρας

Μικρή πατρίδα, σώμα μου κι αρχή

Η γη μου εσύ, ανάσα μου κι αέρας

Δεν έκανα ταξίδια μακρινά

Ταξίδεψε η καρδιά κι αυτό μου φτάνει

Σε όνειρα, σε αισθήματα υγρά

το μυστικό τον κόσμο ν' ανασάνει.

http://www.youtube.com/watch?v=K00LBvsi7lA

Οι δεσμοί των Ελλήνων με το χωριό δεν έχουν σπάσει. Κι αν έχουν σπάσει με τον έναν τόπο καταγωγής μας έχουν δημιουργηθεί καινούργιοι με κάποιον άλλο. Η νοσταλγία του Έλληνα για την μικρή κλίμακα, για τη μικρή πατρίδα, δεν εξέλειπε ποτέ.

Στην Ύδρα, σε βάρκες, μαγαζιά, ξενοδοχεία, κυματίζουν τρεις σημαίες: της Ύδρας, της Ελλάδας και της Ευρωπαϊκής Ένωσης ήγουν της… «πατρίδας» των πατρίδων καθότι τυγχάνουμε και οικουμενικοί. Όσο για την Άνω Πόλη έχουνε τις εκκλησίες.

Τα δίκτυα, δρόμοι και τρένα, τα καράβια, τα αεροπλάνα, παρά την υπερβολική τους χρήση έφεραν κι ένα μεγάλο καλό. Έφεραν πιο κοντά το χωρίο στην πόλη. Οι αποστάσεις μίκρυναν για να μην πω ότι εξαφανίστηκαν.

Η Ελλάδα μας είναι χερσόνησος και με τους δρόμους βουνό και θάλασσα έγιναν ένα. Τα πιο απόμερα χωριά πλένουν τα πόδια τους στη θάλασσα ή «βγήκαν» στο κέντρο των οικονομικών εξελίξεων. Ανάμεσα – για παράδειγμα – στο Άργος, την Τρίπολη και την Κόρινθο, ο Δράμαλης έπαθε τη γνωστή νίλα. Τώρα όμως η διαδρομή γίνεται σε μια ώρα! Είναι λοιπόν εφικτή η επανασύνδεση με το χωριό. Είναι δυνατή η ανάσταση της υπαίθρου. Δεδομένου ότι από τα έντεκα εκατομμύρια που είμαστε – να δούμε και η φετινή απογραφή τί θα βγάλει – τα επτά περίπου ζουν στην Αθήνα, στη Θεσσαλονίκη, στη Λάρισα, στην Πάτρα και στο Ηράκλειο, τότε δεν θα κάναμε λάθος αν ισχυριζόμασταν ότι η ύπαιθρος είναι λιγότερο πυκνοκατοικημένη απ’ ότι την εποχή της Επανάστασης του ‘21!!!

Είναι εκεί έρημη και…αναπαρθενευμένη! Σας περιμένει. Ζητάει νέους και νέες να την ερωτευτούν και να την λατρέψουν, να την καλλιεργήσουν και να την καλλωπίσουν, να την ερμηνεύσουν και να ερμηνευτούν, να της κάνουν τα χατίρια,νύχτα και μέρα, να ξοδέψουν «μια περιουσία κι άλλη μια για να τους κάνει μία… μελανιά».

Αν δεν έχετε τόπο καταγωγής, αν έχετε ξεκόψει οριστικά απ’ αυτόν, διαλέξτε έναν. Έναν  τόπο που σας αρέσει να τον κοιτάτε με τις ώρες, όπως κοιτάτε τη γυναίκα που λατρεύετε. Αρχίστε να πηγαίνετε συχνά. Πάλι και πάλι. Κάντε εκεί καλά πράγματα, πράγματα που αγαπάτε. Δείξτε την αγάπη σας, τον έρωτά σας γι’ αυτόν. Τότε ο τόπος αυτός θα προσλάβει αυτό το Ρ του Έρωτα και θα γίνει Τ(ρ)όπος. Θα γίνει «Ο Τ(ρ)όπος» σας! Και το Ρ του Έρωντα θα γίνει Ρ του Τόπου!  Ναι, ο όμορφος τόπος είναι σαν την όμορφη γυναίκα. Όσο την αγαπάς τόσο σου επιτρέπει ν’ ανακαλύψεις την ομορφιά της, τόσο απεκδύεται τα αισθητά πέπλα της σαγήνης της και αποκαλύπτει το νοητό κάλλος το εσώτερο και το κεκρυμμένο.

Ένα στρέμμα κατά κεφαλήν καλλιέργεια

Η ακριβή βενζίνη και τα διόδια, δεν λέω, είναι ένα ζήτημα. Μην πτοείστε όμως! Πάρτε μαζί σας φίλους, συγχωριανούς. «Ρεφενίζοντας και μη αμαρτάνοντας» όλα θα είναι πιο φθηνά και όλα θα είναι πιο ωραία.

Υπάρχουν, βέβαια, και τα μέσα μαζικής μεταφοράς. Ο Προαστιακός, το τρένο,   το λεωφορείο, το καράβι.  Συγυρίστε το παλιό σπίτι στο χωριό ή το καλοκαιρινό εξοχικό σας. Χωρίς πολυτέλειες και μεγάλες ανέσεις. Ένα τζάκι, μια ξυλόσομπα και ας «μπάζει» από κάτω η πόρτα και από δίπλα το παράθυρο. Ένα θερμοσίφωνο. Η τουαλέτα ας είναι κι έξω. Βάλτε μια θερμαντική λυχνία για το μπάνιο, το δικό σας και των παιδιών. Δημιουργείστε ένα «πάτημα» στο χωριό. Στόχος μας πρέπει να είναι το ένα στρέμμα γης κατά κεφαλήν καλλιέργεια!

[Να δικαιωθούν έτσι και τα πεθαμένα μας που όπως λέει και ο Μέγας Τατσόπουλος, εξεγέρθηκαν κατά των Τούρκων – με τους οποίους ζούσανε αιώνες μονιασμένοι – για ένα στρέμμα γης(!)]

Εξοικονομείστε χρήματα από την «φιλιππινέζα» της πόλης και χρηματοδοτείστε τον «αλβανό» στο χωριό. Κάντε δαπάνες παραγωγικές και όχι καταναλωτικές. Δώστε στον «αλβανό» να καλλιεργήσει το χωράφι, «κολιγκιά», και μοιραστείτε τον καρπό. Όπως κάνουμε με τις ελιές και το λάδι. Αν δεν έχετε χωράφι τότε νοικιάστε ένα! Ένα δυο στρέμματα στην αρχή και μετά βλέπετε.  Ή, αν θέλετε, καλλιεργείστε το «κολιγκιά» με εκείνον που έχει. Συμφέρει, και κείνον και σας. Εσείς, χωρίς κεφάλαιο, χωρίς φόρους κληρονομιάς και μεταβίβασης θα έχετε το προϊόν της εργασίας χωρίς ΦΠΑ, ΦΜΥ, ΕΦΚ, ΔΝΤ κου λου που! Και μην υποτιμάτε τα δύο στρέμματα. Είναι ακριβώς το μισό περιβόλι του βασιλιά Αλκίνοου των Φαιάκων. Αν ένας τέτοιος σπουδαίος βασιλιάς είχε τέσσερα στρέμματα γύρω από το παλάτι του εσείς πρέπει να είστε ευχαριστημένοι και με τα δύο! (Το-Ευ-Ζην-τραγουδιστό)

Φυτέψτε δέντρα και μποστάνια. Ελιές όπου το κλίμα επιτρέπει αλλά και οπωροφόρα από τα τόσο πολλά που ευδοκιμούν στον τόπο μας. Με ελάχιστη φροντίδα κι αγάπη, για πάρα πολλά χρόνια, θα μεγαλώνουν με τη χάρη του Θεού και θα σας αποδίδουν καρπούς, δροσιά και ομορφιά. Μαζί με το παιδάκι από τον Τρίτο Κόσμο που ίσως έχετε υιοθετήσει μέσω της ActionAid, «υιοθετείστε» κι ένα αρνάκι ή ένα κατσικάκι. Η «υπο-χρέωσή» σας θα λήξει μετά από μερικούς μήνες αλλά θα είστε σίγουροι για το που πήγαν τα χρήματά σας.

Αν μάθετε ν’ αρμέγετε και την κατσίκα τότε θα είναι ακόμα καλύτερα. Θα έχετε γάλα για ρυζόγαλο, γιαούρτι, τυρί. Η κοπριά των μαναριών είναι πιο καθαρή από την κοπριά του σκύλου και της γάτας με την οποία είσαστε περισσότερο εξοικειωμένοι. Θα έχετε και free κοπριά για τα λουλούδια στο μπαλκόνι! Με άλλα λόγια: βγάλτε τα ουσιώδη της ζωής σας εκτός συστήματος απόδοσης ΦΠΑ!!!

Αυτό δεν είναι παράνομο. Είναι υπέρ-νομο! Οι Έλληνες μπορούν να έχουν έναν δικό τους τρόπο παραγωγής όπως έχουν έναν δικό τους τρόπο να τρώνε και να κατοικούν. Έχουν μια δική τους αντίληψη για την διατροφή έστω κι αν τελευταία της κάνουν απιστίες. Έχουν και μια δική τους αντίληψη για το σπίτι έστω κι αν μένουν σε διαμέρισμα. Γι’ αυτό χαιρέκακα οι ξένοι σχολιάζουν: «ο Έλληνας φτιάχνει σπίτι σαν να μην πρόκειται να πεθάνει ποτέ και τρώει σαν να πρόκειται να πεθάνει την άλλη  μέρα». Με τούτα και με τ’ άλλα οι Έλληνες έχουν το μεγαλύτερο ποσοστό ιδιόκτητης κατοικίας σε όλη την Ευρώπη και δεν ξέρω για τον κόσμο όλο τι γίνεται.

Με το τσουβάλι και χωρίς το βελόνι

Έκλεισα βιαστικά τους διακόπτες παροχής νερού στον θερμοσίφωνα που μόλις είχε καταστραφεί κι έφυγα τρέχοντας για να προλάβω το καράβι για τη Σύρα. Το βεβαρυμένο πρόγραμμα και ο διάβολος με έκαναν να ζητήσω τιμές από δύο υδραυλικούς για την αντικατάστασή του και την απομάκρυνση του παλιού. Ο ένας μου είπε 100,00 ευρώ και ο άλλος 113,00. Ο δεύτερος έβαλε και ΦΠΑ! Ανέμενα κάτι εξωφρενικό  αλλά αυτό παρά ήταν! Εκατόν δεκατρία ευρώ όταν ο ίδιος ο θερμοσίφωνας κάνει εκατόν τριάντα πέντε (135,00 €)! Το μέταλλο, η μόνωση, τα ηλεκτρικά μέρη, τα υδραυλικά μέρη, η μεταφορά, η εμπορία… όλα αυτά κάνουν 135,00 € και η αντικατάσταση, η λίγη ώρα που δύο άνθρωποι θα κάτσουν ξάπλα (μέσα στο πατάρι) για να βιδώσουν δύο σωληνάκια και τρία καλώδια κοστίζει εκατόν δεκατρία ευρώ!!!

Με ένα εκατομμύριο ξένους εργάτες να παρακαλάνε για δουλειά και η αλλαγή του θερμοσίφωνα να κοστίζει το μισό μια σύνταξης του ΙΚΑ; Μήπως πρέπει να πούμε στην κ. Κούρτοβικ να φέρει άλλους τόσους έστω κι αν πρέπει να υποστούμε τις υστερίες τους  Άδωνη; Όλα καλά τα λες κυρ-Κοντογιώργη μου. Και για τα πολιτικά συστήματα και για την κατοχή τους, τα πάντα-όλα. Αλλά μπορείς να μου πεις πώς θα απαλλαχτούμε από τους μαυραγορίτες αυτούς που μας ληστεύουν; Τί προβλέπουν οι θεωρίες σου για το αρκετά τροφαντό αυτό διαταξικό στρώμα της κοινωνίας μας που μας ληστεύει αδιάντροπα σε κάθε ευκαιρία που του δίνεται;

Αυτές τις σκέψεις έκανα και καθώς επέστρεψα Σάββατο, ημέρα κατάλληλη για μαστοριές, πήγα κι αγόρασα έναν θερμοσίφωνα. Το «πρόβλημα» στην αντικατάσταση είναι το βάρος του παλιού. Σκέφτηκα να αγοράσω το κατάλληλου διαμετρήματος σωληνάκι για να παροχετεύσω το νερό.

Τσιγκουνεύτηκα όμως και πείσμωσα. Είπα να δοκιμάσω άλλο κόλπο. Συνέδεσα το σωληνάκι που απάγει το ζεστό νερό με την είσοδο του κρύου νερού στον θερμοσίφωνα. Ο σωλήνας «του κρύου» κατεβαίνει χαμηλά ενώ «του ζεστού» παίρνει το ζεστό νερό από ψηλά, καθώς λέει η φυσική.

Αφού συνέδεσα, χωρίς διαρροές, τον σωλήνα, κατέβηκα. Ανοίγοντας τη βρύση του ζεστού ρούφηξα τον αέρα που είχε μέσα. Αμέσως η βρύση άρχισε να τρέχει και να παροχετεύει το νερό που περ’ολίγο να μου κοστίσει 113,00 €! Σε λίγη ώρα όλα είχαν τελειώσει. Ο πανάλαφρος τώρα θερμοσίφωνας πέρασε δίπλα και ο νέος μπήκε στη θέση του. Με λίγη προσοχή συνδέθηκαν σωλήνες και καλώδια. Μόλις βρεθούν «δυο στιβαρά χέρια» να με βοηθήσουν θα πάρει ο παλιός θερμοσίφωνας τον δρόμο για την ανακύκλωση. Δεν μπόρεσα να μην σχολιάσω με στωικότητα:

Τί σου είναι ο άνθρωπος! Ο Γιανναράς ψάχνει τα «δυο στιβαρά χέρια» για να σώσει την Ελλάδα κι εγώ τα ψάχνω για να κατεβάσω τον θερμοσίφωνα!

Συμπέρασμα: Γίνετε  μαστόροι. Σώστε όσες μαστορικές μπορείτε για να σωθείτε. Θα σώσετε την τσέπη σας αλλά και την ψυχή σας. Όταν ο άνθρωπος φτιάχνει μόνος του τα προς το Ζην – ίσως και τα προς το Ευ Ζην – ψυχαγωγείται! Νιώθει ωραία. Απασχολεί δημιουργικά το μυαλό του και κρατάει ικανά τα χέρια του. Δεν είναι τα χέρια μόνο σχοινιά και τα κορμιά μόνο καράβια. Ούτε μόνο κουπιά είναι τα χέρια. Είναι δυο ευφυή εργαλεία που μπορούν να κάνουν θαύματα. Αρκεί να ξεπεράσουμε τον απάνθρωπο «καταμερισμό της εργασίας» που μας επέβαλε ο καπιταλισμός και μας μετέτρεψε σε εξειδικευμένους «ανάπηρους» βλάκες.

Ανάγκη μεγάλη είναι να σώσουμε ό,τι μαστορικές μπορούμε. Να ξαναμάθουμε να φτιάχνουμε ψωμί με προζύμι, ήγουν να αποκτήσουμε τους σχετικούς μύκητες και να μάθουμε πώς να τους βάζουμε να εργάζονται προς όφελός μας. Μη γίνεσθαι δούλοι κανενός κάνετε τους μύκητες δούλους δικούς σας. Να ξαναμάθουμε να φτιάχνουμε κρασί. Ξύδι που κάνει καλό γενικώς και στον θυμό ειδικώς. Να ξαναμάθουμε να πήζουμε γιαούρτι και τυρί. Να ξαναμάθουμε να φτιάχνουμε γλυκά στο σπίτι. Να ξαναμάθουμε, φυσικά, να μαγειρεύουμε για μας και για τους φίλους μας κι όχι ν’ αγοράζουμε έτοιμο φαγητό.

Χρησιμοποιείστε τον φούρνο της κουζίνας σας εντατικά. Έτσι όλα γίνονται πιο εύκολα. Μπορούν να βοηθήσουν και οι άνδρες που συνήθως αρέσκονται στο ψήσιμο. Η μαγειρική των χαμηλών θερμοκρασιών, του αργού ψησίματος, έχει ξετρελάνει τους… chef που την ανακάλυψαν όψιμα. Εμείς όμως εδώ έχουμε παράδοση αιώνων. Είτε στο φούρνο είτε στη γάστρα είτε στη χόβολη, εμείς εδώ, πάντα κάτι ψήνουμε!

Όλα αυτά δεν θα μας κάνουν μόνο λιγότερο φτωχούς. Θα μας κάνουν περισσότερο καλούς! Να διακονούμε εαυτούς και αλλήλους είναι καλοσύνη κι αρχοντιά. Η προγιαγιά μου στο χωριό έλεγε και οι θειάδες επιμαρτυρούσαν: «ο άντρας να βάζει με το τσουβάλι και η γυναίκα να βγάζει με το βελόνι το σπίτι δεν κρατιέται».

(Οι φεμινίστριες παρακαλώ ας συγκρατηθούν. Δεν ήταν «η γιαγιά η Νάσαινα» καμιά «κατίνα», είχε γεννήσει τρεις αντάρτες, είχε κάνει στη φυλακή και στα «σύρματα» των Γερμανών, έχασε γιο,  γαμπρό και σύζυγο από βίαιο θάνατο κι έζησε μέχρι τα ενενήντα της.)

Πολλῶν δ᾿ ἀνθρώπων ἴδεν ἄστεα! Νόον ἔγνω;;;

Κάθομαι στο λιμάνι της Μυκόνου, στο καφενείο του Μαδούπα, να φάω ένα πιάτο φαΐ και μετά να συνεχίσω. Κάνω σίγρι (παρατηρώ, κατά Μακρυγιάννη) τη διαδικασία της αποβίβασης και επιβίβασης των χιλιάδων επιβατών των κρουαζιερόπλοιων. Τεράστιες πλωτές πολυκατοικίες αυτά, με δέκα και πλέον ορόφους, έχουν στα κλουβιά τους τρεις και τέσσερις χιλιάδες επιβάτες και κάπου δύο χιλιάδες πλήρωμα! Έρχονται και αράζουν στη Μύκονο και αρχίζουν να βγάζουν τον κόσμο για μια μονοήμερη επίσκεψη. Αν πιάσουν στον ντόκο του νέου λιμανιού οι επιβάτες επιβιβάζονται σε λεωφορεία και μεταφέρονται στο κέντρο. Αν πιάσουν αρόδο τότε με λάντζες μεταφέρονται στην προβλήτα του παλιού λιμανιού.

Μπορείτε να φανταστείτε τη διαδικασία, το φοβερό αυτό ανεβοκατέβασμα χιλιάδων ανθρώπων πολλές φορές με μεγάλο κυματισμό, το πήγαινε-έλα, δύο φορές την ημέρα και οκτώ ή δέκα μέρες, ανάλογα με την κρουαζιέρα; Μπορείτε να φανταστείτε τη συμβίωση όλων αυτών μέσα σ’ ένα πλωτό μεταλλικό μπλόκ; Κι όμως, μας έχουν πείσει ότι αυτό λέγεται «καλή ζωή», ότι αυτό είναι γκλαμουριά και πολυτέλεια, ότι αυτό αξίζει να το πληρώσουμε και με το περίσσευμά μας αλλά και με το υστέρημα. Πολλοί άνθρωποι μαζεύουν μια ζωή για να περάσουν μια μέρα σε κάθε λιμάνι. Και όταν γυρνάνε στο καράβι να τους κοιτάνε τις τσάντες μη κι αγοράσανε τρόφιμα και ποτά από το νησί γιατί αυτό «δεν επιτρέπεται» (!) Μόνο σουβενίρ επιτρέπονται. Η σκοπιμότητα είναι προφανής. Θέλουν να τους πουλάνε τα δικά τους, τα πανάκριβα, τα «πολυτελείας»!

Μας έχουνε μάθει να καταναλώνουμε τόπους. Να κινούμαστε διαρκώς. Να καταναλώνουμε εικόνες και παραστάσεις. Μας έχουνε μάθει να θεωρούμε ποιότητα ζωής αυτή την αισχρή διαδικασία του «άνοιξα – μπήκα – είδα – έφυγα». Αυτό το ονομάζουν τουρισμό! Εγώ το ονομάζω… μπουρδελότσαρκα! Τί να προκάμει να δει ο έρμος ο τουρίστας από το πνεύμα της Μυκόνου σε μια μέρα; Τί να δει από τη  Ρόδο; από τη Σαντορίνη, από την Ύδρα;  Μας έχουνε  μάθει να κάνουμε λίγα πράγματα σε πολλούς τόπους χωρίς κανέναν τρόπο και όχι πολλά πράγματα σε λίγους τόπους με έναν τρόπο.  Στην εργασία μάς εξειδικεύουν και μάς κάνουν βλάκες. Στον «ελεύθερο χρόνο» μάς… απο-ειδικεύουν και μάς ξανακάνουν βλάκες!!!

Η κίνηση είναι χρόνος και η στάση είναι αιωνιότητα – λέει – ο Τ(ρ)όπος μας. Και ο τόπος, είπαμε, είναι σαν τη γυναίκα. Τί προτιμάτε να κάνετε; Λίγα πράγματα με πολλές γυναίκες ή πολλά πράγματα με λίγες; Όλα τα πράγματα με μία; Η απάντηση είναι δική σας. [Πολλά πράγματα με πολλές γυναίκες δεν γίνονται! Ξεχάστε το!]

 

Επτάζυμος άρτος

Γύρισα στο ξενοδοχείο κατά τις εννέα το βράδυ. Λίγο να συγυριστώ και να βγω για το δείπνο το καθιερωμένο στη ταβέρνα του κυρ- Στέφανου, με τη μουριά και τους μουσικούς από κάτω να παίζουν. Ο Σωτήρης – φούρναρης από παιδί και μετά ναυτικός και ξενοδόχος  – φίλος καλός που είκοσι χρόνια ανιχνεύουμε – διαφωνώντας – τα του Ρωμαίικου, είχε βάλει το Β’ Πρόγραμμα της Ελληνικής Ραδιοφωνίας και κάτι μαστόρευε στην κουζίνα.

Ξέροντας το πάθος μου για την κοινωνική… αρχαιολογία με φώναξε: «έλα να δεις τι φτιάχνω».

Πήρε λίγα ρεβύθια και τα έσπασε σε τρίμματα. Τα έβαλε σε δυο γυάλινα βαζάκια, προσεκτικά πλυμένα, και πρόσθεσε χλιαρό νερό. Μετά τα πήρε και τα πήγε στο κελάρι. Εκεί άνοιξε ένα μονόφυλλο ντουλάπι της κουζίνας και τα έβαλε στο ράφι. Το ντουλάπι ήταν άδειο και είχε μόνο μία … λάμπα πυρακτώσεως! (αν σου καεί τώρα που αποσύρθηκαν οι «πυρακτώσεως» να δούμε τί θα κάνεις). Την άναψε και έκλεισε το ντουλάπι.

«Το έχω γι’ αυτή τη δουλειά, θα τ’ αφήσω εδώ στη ζέστη και μέχρι το πρωί θα έχει σχηματιστεί ένας αφρός στην επιφάνεια» μου εξήγησε, «ένδειξη ότι έγινε ζύμωση και οι μύκητες είναι ενεργοί. Αύριο θα φτιάξω επτάζυμο για τους πελάτες μου».

Εντυπωσιάστηκα! Από τα ρεβύθια να φτιάχνεις μαγιά για ψωμί και δη επτάζυμο!!! Ουάου! Γύρισα στην Αθήνα και άρχισα να ψάχνω. Κάπου είχα διαβάσει κάτι σχετικό. Τελικά θυμήθηκα.

Στο «Λευκό κοτσύφι» του Μίμη Ανδρουλάκη, ο ήρωάς του φτιάχνει πρωινό στην ερρωμένη του με επτάζυμο άρτο. Βρήκα την συνταγή λεπτομερώς καταγεγραμμένη. Επτά ζυμώσεις λαμβάνουν χώρα! Δυο μέρες να μοσχοβολάει το σπίτι! Δυο μέρες να διακονείς, με υπομονή και σταθερότητα, τους… είλωτες μύκητες για να προκόψουν!

Επτά φορές να ζυμωθεί, επτά φορές να φουσκώσει στη ζεστασιά και στη θαλπωρή και μία να ψηθεί! Όπως ακριβώς και οι ιδέες, είπα!!! Για φαντάσου!

Θησείο, Τελώνου και Φαρισαίου, 13 Φεβρουαρίου 2011, Αφιερώνεται στους Τελώνες και στις Τελώνισσες όχι όμως στους Φαρισαίους!

 

ΠΗΓΗ: Σάββατο, 26 Φεβρουάριος 2011 07:30, http://www.antifono.gr/portal/%…..B5.html