Νίκος Τεμπονέρας: 20 χρόνια μετά

 

Του Μιχάλη Βασιλάκη* (Ομιλία)

 

Συναγωνιστές, φίλοι και σύντροφοι

Θέλω κατ΄ αρχήν να εκφράσω τις θερμές ευχαριστίες μας στην ΟΛΜΕ-ΔΟΕ, τους φοιτητές και σπουδαστές που μας παραχώρησαν βήμα χαιρετισμού σ’ αυτή  την αγωνιστική συγκέντρωση. Αυτές οι ευχαριστίες δεν έχουν να κάνουν με κάποια τυπική ευγένεια, αλλά με ουσιαστικούς πολιτικούς λόγους.

Γιατί αποδείχνεται πως μπορεί να υπάρχει δημιουργική επικοινωνία ανάμεσα σε κοινωνικές μαζικές συλλογικότητες και πολιτικές συλλογικότητες, ανεξάρτητα από διαφορές απόψεων, αντιθέσεων ακόμη και συγκρούσεων. Γιατί επιβεβαιώνεται μέσα από’ αυτή την επικοινωνία κάτι εξαιρετικά σημαντικό. Ότι η ταξική πάλη είναι και αναγνωρίζεται σαν η δημιουργική δύναμη της κοινωνικής εξέλιξης. Γιατί επιβεβαιώνεται πως η δημιουργικά ολοκληρωμένη εξέλιξη της ταξικής πάλης μπορεί να συντελείται μέσα στις μαζικές κοινωνικές οργανώσεις σε όλα τα επίπεδα. Αυτό μάλιστα είναι βασική υποχρέωση και καθήκον των πολιτικών συλλογικοτήτων.

Ο στενός κομματισμός το ίδιο με τον απολíτικo και αποιδεολογικοποιημένο κεντρισμό με όλους και με όλα, όχι μόνο δημιουργεί προβλήματα στην κοινωνική κινητικότητα αλλά ουσιαστικά οδηγεί στην απαγόρευση της ταξικής πάλης, δηλαδή της κοινωνικής εξέλιξης.

Γι’ αυτό, δύο χρόνια πριν ζητήσαμε, παρακαλέσαμε τους εκπαιδευτικούς φορείς  ΟΛΜΕ-ΔΟΕ, φοιτητές και σπουδαστές ν’ αναλάβουν την ευθύνη αυτής της συγκέντρωσης μνήμης και τιμής σ΄ ένα αγωνιστικό σύμβολο της γνώσης και της εργασίας, το Νίκο Τεμπονέρα όχι τυχαία.

Τα πρώτα ιδιαίτερα χρόνια από τη θυσία του Νίκου, γίναμε αποδέκτες μιας έντονης και μάλλον όχι αθώας κριτικής.  Πως και γιατί έναν αφοσιωμένο κομμουνιστή τον παρουσιάζαμε απλά σαν έναν προοδευτικό, δημοκρατικό άνθρωπο. Στην κριτική αυτή απαντήσαμε με την πιο πάνω θέση μας και με το σκεπτικό ότι ο σοσιαλισμός  – το ιδανικό της κομμουνιστικής απελευθέρωσης, θα μπορέσει να υλοποιηθεί τότε μόνο όταν οι φορείς αυτών των ιδεών και σαν ατομικές προσωπικότητες εμπνεύσουν, τις πιο πλατιές προοδευτικές δημοκρατικές μάζες της κοινωνίας, δηλαδή την πλειοψηφία ων δυνάμεων της εργασίας.

Αν ήταν εδώ ο Τεμπονέρας, αν μπορούσε να μας μιλήσει με την γλώσσα των ζωντανών ν’ απευθυνθεί σε μας τώρα, θα μας έλεγε:

«Δεν θέλω να με τιμάτε  σαν θύμα, γιατί τέτοιο δεν υπήρξα. Ήξερα το κόστος των ιδεών μου, των αξιών της εργασίας, της ελευθερίας, της δημοκρατίας και κατέθεσα αγόγγυστα τη ζωή μου σ’αυτά. Γιατί δεν ήθελα να υστερήσω από κανέναν από σας, γιατί στη θέση μου μπορεί νάταν ο καθένας από σας.»

Και είναι αυτό η βαθειά συνείδηση του λαού και της νεολαίας που είκοσι χρόνια μετά συνομήλικοι του Νίκου αλλά και αγέννητοι το ’91 ενώνονται στο σύνθημα:

«ΤΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ ΑΓΩΝΕΣ ΛΑΟΥ ΚΑΙ ΝΕΟΛΑΙΑΣ, ΤΟ ΔΡΟΜΟ ΔΕΙΧΝΕΙ Ο ΝΙΚΟΣ ΤΕΜΠΟΝΕΡΑΣ»

Εκφράζει αυτό την ακλόνητη  και συνειδητή πεποίθηση λαού και νεολαίας, ότι αυτός ο δρόμος του ΝΙΚΟΥ ΤΕΜΠΟΝΕΡΑ, είναι ο δρόμος της δικής τους νίκης.

Γι’ αυτό και μόνο η λέξη ΤΕΜΠΟΝΕΡΑΣ σκορπά τον τρόμο στους στρατηγούς των ανέμων του Πολύδωρα. Γι αυτό ο κ. Μητσοτάκης θεώρησε τον Τεμπονέρα αρχή του τέλους της εξουσίας του.

Αγαπητοί φίλοι και συναγωνιστές.

Όσο κι αν το ’91 απέχει πολύ από το 2011 οι αναλογίες τους δυστυχώς είναι έκδηλες, τόσο στο οικονομικό, κοινωνικό και ιδεολογικοπολιτικό επίπεδο όσο και στους συνασπισμούς εξουσίας του τότε και του σήμερα.

Το φαινόμενο Κοσκωτά εκείνης της περιόδου έμεινε ουσιαστικά πολιτικά και κοινωνικά αδιερεύνητο γιατί συσκοτίστηκε από την ποινικολαγνεία των αρχαγγέλων της κάθαρσης που οδήγησε τον τότε Πρωθυπουργό στο ειδικό δικαστήριο!

Από όποια άποψη αν το δει κανείς σήμερα, αυτό το φαινόμενο, δεν ήταν παρά μια εξαιρετικά πρώιμη επιχείρηση χρηματιστηριακής δόμησης και λειτουργίας της οικονομίας και κοινωνίας. Βρήκε απέναντί της όλα τα παλιά εξουσιαστικά τζάκια που πανικοβλήθηκαν από τον κίνδυνο παραγκωνισμού τους στην νομή της εξουσίας από τους καινούργιους νονούς του χρήματος, του χρηματιστηριακού κεφαλαίου που αναδυόταν με τους πιο επιθετικούς όρους στο πρόσωπο του Κοσκωτά. Όμως πριν ακόμη καταδικαστεί ο Κοσκωτάς γιατί παράγαγε και διέθετε αξίες από το μηδέν ως ιδιωτικό Χρηματιστήριο, ο δρόμος που άνοιξε, απόκτησε τα θεσμικά του θεμέλια από την διαχείριση του ’90-93 για να ολοκληρωθεί σαν οικονομικό και κοινωνικοπολιτικό οικοδόμημα μέχρι το 2004 και να οδηγηθεί στην κατάρρευση το 2009-2011.

Το   ’92 για όσους μπορούν να παρακολουθήσουν την πολιτική ιστορία του τόπου χωρίς να χάνονται σε λεπτομέρειες και σκοπιμότητες της συγκυρίας, ήταν χρονιά ορόσημο για τις εξελίξεις στο νεοελληνικό, κοινωνικό σχηματισμό. Ήταν χρονιά ορόσημο για την ΕΥΡΩΠΟΙΗΣΗ του εθνικού νομίσματος, της δραχμής, μέσα στο πρόπλασμα του ΕΥΡΩ, το νομισματικό ευρωκαλάθι. Η με τεχνοκρατικούς  δημοσιονομικούς όρους διατήρηση της δραχμής  σ’αυτό το ευρωκαλάθι για την τελική μετάλλαξή του σε  ευρώ το 2000, απαιτούσε εξαιρετικά βίαιες, οικονομικές, κοινωνικές και πολιτικές προσαρμογές, ανάλογες των σημερινών της κατοχικής διεθνούς αρμοστείας.

Η εθνική εξυγίανση τότε, ίδια με τη σημερινή.

Ξεπούλημα του δημόσιου παραγωγικού ιστού, λουκέτα στη βιομηχανία, ξεθεμελίωμα της κοινωνικής ασφάλισης, μετατροπή της δημόσιας διοίκησης σε ομάδες μεσιτών, μετατροπή της εκπαίδευσης σε προνόμιο από δικαίωμα, πυρ ομαδόν στις εργατικές κατακτήσεις, τις εργασιακές σχέσεις, σε κάθε πραγματική κοινωνική αξία της εργασίας.

Ο Πρωθυπουργός του τότε συνασπισμού εξουσίας, ο κ. Μητσοτάκης, δήλωσε μόλις χθες, ότι σήμερα αισθάνεται απόλυτα δικαιωμένος για την πολιτική του ’90-93καθώς έχει πλήρως υιοθετηθεί σήμερα. Σ΄αυτή βέβαια περιλαμβάνεται και η δολοφονία Τεμπονέρα.

Συμφωνούμε. Γιατί οι δυνάμεις του σημερινού συνασπισμού εξουσίας της ηγετικής ομάδας Παπανδρέου στο ΠΑΣΟΚ με στήριγμα τον Καρατζαφέρη, είναι ίδιος με τον συνασπισμό εξουσίας της δικής του Πρωθυπουργίας που διαλύθηκε από τα ορμητικά κύματα του μαθητικού κινήματος που πλήρωσε το κόστος των αγώνων του με το αίμα του Ν. Τεμπονέρα. Βέβαια ο σημερινός συνασπισμός εξουσίας είναι πιο στέρεος με διεθνικά πολιτικά στηρίγματα τους κατοχικού χαρακτήρα εξουσιαστικούς μηχανισμούς του μνημονίου, πιο επιθετικός, πιο αδηφάγος, με πολυπλόκαμους μηχανισμούς πολιτικής τρομοκρατίας του λαού και μανιπουλαρίσματος της λαϊκής αγανάκτησης. Η ελλειμματικότητα της βοναπαρτικής εξουσίας καλύπτεται από τις στρατιές των εκατοντάδων πρωθυπουργικών συμβούλων, μάναντζερ διακυβέρνησης όπως τους ονομάζουν, που υποκαθιστούν κυβέρνηση εμφανίζοντας την ως ανδρείκελα  και εθνικό κοινοβούλιο, το οποίο εκθέτουν συνειδητά, βάναυσα και σκόπιμα στα μάτια του λαού.

Στον ίδιο ρόλο και ο καταιγισμός μιας εξοργιστικά χυδαίας και χοντροκομμένης προπαγάνδας από τους καλοπληρωμένους αλλά άξεστους εκπροσώπους του παρασιτισμού στα Μ.Μ.Ε.

Κεντρικός τους στόχος να μας κάνουν να νοιώθουμε ντροπή επειδή είμαστε εργαζόμενοι, επειδή θέλουμε μόρφωση.

Ούτε λίγο ούτε πολύ, το Αλαφουζέϊκο, το Ψυχαρέϊκό και οι άλλοι βαρόνοι της αποπληροφόρησης έχουν βάλει την εργασία και την εργατική τάξη στη θέση των Εβραίων στην περίοδο του ναζισμού και του ολοκαυτώματος. Οι εργαζόμενοι με σταθερές σχέσεις εργασίας, οι εργαζόμενοι στις ΔΕΚΟ, το δημόσιο, πρέπει να νιώθουν το λιγότερο εθνικοί προδότες, επειδή αρνούνται ν’ αποδεχτούν τον νεοφεουδαρχισμό στις εργασιακές σχέσεις τύπου Κούνεβα, υπονομεύοντας έτσι τον σύγχρονο  παπανδρεϊκό πατριωτισμό του ΕΡΖΕΡΟΥΜ που κατάκλυσε τις τηλεοπτικές οθόνες για τρείς μέχρι σήμερα μέρες.

Όμως ας δούμε αυτό τον  πατριωτισμό όχι σαν καλοπληρωμένη προπαγάνδα των ΜΜΕ με συγκεκριμένους στόχους την κλιμάκωση της επίθεσης στα εργατικά και λαϊκά συμφέροντα, αλλά από τι έγινε στην πραγματικότητα.

Ο Ερντογάν στο πιο κρίσιμο ζήτημα που συνδέεται και με συγκρούσεις  συμφερόντων στην ανατολική Μεσόγειο, το Κυπριακό, έθεσε ορθά κοφτά ζήτημα αποδιεθνοποίησής του. Να φύγει από τα πλαίσια του ΟΗΕ και να συζητηθεί  στα πλαίσια τετραμερούς διάσκεψης Τουρκία – Ελλάδα, Ελληνοκύπριοι – Τουρκοκύπριοι με τον εγγυητικό ρόλο της Αγγλίας!. Το τί σημαίνει αυτό  είναι σ’ όλους φανερό. Ο Παπανδρέου στην δημόσια τοποθέτησή του δεν απάντησε αν και από τα διπλωματικά θέσμια ήταν η έπρεπε να ήταν από τα πριν ενημερωμένος γι αυτή τη θέση του Ερτογάν.. Το ερώτημα είναι αν συζητήθηκε και αν συμφωνήθηκε κιόλας  ένα τέτοιο πλαίσιο στην τρίωρη μεταξύ τους συνάντηση. Ο Παπανδρέου οφείλει ν’ απαντήσει. Για την Ελλάδα ρε γαμώτο!!! Αν δεν απαντήσει του επιστρέφεται ο ρόλος του «εθνικού» μειοδότη που απεύθυνε πρόσφατα στους αντιπάλους του.

Κλείνω με μια αναφορά στην εκπαίδευση που εργάτης της ήταν  ο Νίκος Τεμπονέρας, βάζοντας ένα ερώτημα.

Ένας πολύ καλός, άριστος  μαθητής ακόμη και του καλύτερου γενικού Λυκείου της χώρας, χωρίς να περάσει από το σαδιστικό κλίβανο της φροντιστηριακής προπόνησης  πριν ακόμη και από την Γ΄ Γυμνασίου. Ποιός θά΄ναι ο άριστος βαθμός που μπορεί να πετύχει στις  Πανελλαδικές εξετάσεις!. Μετά λόγου γνώσεως το άριστα του θάναι το 15.

Το backround δηλαδή η βάση του γνωσιολογικού περιεχομένου του απολυτηρίου του λυκείου με δυσκολία κάτω απο αυτά τα δεδομένα προσεγγίζει το 6½.

Άρα ή σχολείο δεν υπάρχει, ή οι πανελλαδικές εξετάσεις είναι διαστροφικά σαδιστικές και ταξικός Προκρούστης για τη νεολαία. Πιο από τα δυο ισχύει; Ισχύουν και τα δύο.

Το γνωσιολογικό περιεχόμενο για τις ανάγκες της επιχειρηματικοποιημένης Ανώτατης εκπαίδευσης  του απολυτηρίου του Γενικού Λυκείου καταχτιέται και προσδιορίζεται έξω από το σχολείο και μάλιστα εχθρικά προς το σχολείο , ενώ το γνωσιολογικό περιεχόμενο στην Τεχνική Επαγγελματική εκπαίδευση είναι ανύπαρκτο.

Αν μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε την κατάσταση του σχολείου με τη γενική έννοια του εκπαιδευτικού συστήματος θα λέγαμε ότι συνειδητά οδηγήθηκε στην  αναρχοαυτόνομη μορφή από  τη μια και στο ακραία αυταρχικό, συγκεντρωτικό και ταξικό περιεχόμενο από την άλλη. Αυτή είναι η κρίση του που χρησιμοποιείται για  να ισοπεδωθεί και το εκπαιδευτικό σύστημα και η εκπαίδευση σαν δημόσιο αγαθό και σαν έννοια. Να μπουν στη θέση των τίτλων σπουδών των πτυχίων, των διπλωμάτων του αυτοτελούς εκπαιδευτικού συστήματος -κατάκτηση της κοινωνίας εκατοντάδων χρόνων- , οι πιστωτικές μονάδες των εφήμερων και αναλώσιμών εξειδικεύσεων, για να φτηνύνει ακόμη περισσότερο η εργατική δύναμη, η εργασία, να κοντύνουν οι διεκδικήσεις μας , να εξαφανιστούν τα όνειρά μας.

Αγαπητοί φίλοι,

Κανείς σήμερα δεν δικαιούται να επικαλείται  άλλοθι για την κρίση που δέρνει το λαό και τη χώρα.

Η ξενική κατοχική αρμοστεία και κατάρρευση-χρεοκοπία αλληλοσυμπληρώνονται, είναι φαινόμενα αλληλοτροφοδοτούμενα. Όταν δεν θάναι δυνατόν να γδάρουν άλλο το λαό, θα κηρύξουν τη χώρα σε πτώχευση για να χορτάσουν με το αίμα του.

Η εργατική τάξη, ο λαός, η νεολαία, έχουν τη δύναμη να την αντιμετωπίσουν αρκεί να τα αρνηθούν και τα δύο.

Να στηριχτούμε στις δικές μας δυνάμεις, στις δυνάμεις της εργατικής τάξης του λαού, της νεολαίας και όχι στις πολιτικές επιταγές κα τα πολιτικά δεκανίκια των Στρός-Καν, Τρισέ- Ζιμπάο – Ομπάμα – Σαρκοζί – Μέρκελ.

Η ανεξάρτητη ισότιμη συμμετοχή στο παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας του επαναπροσδιορίζεται, μπορεί να μην είναι δορυφόρος κανενός.

Οι αντινεοφιλελεύθερες, προοδευτικές, δημοκρατικές εθνικοανεξαρτησιακές δυνάμεις, και οι δυνάμεις της αριστεράς που γεννήθηκαν και ανδρώθηκαν στην αγωνιστική ιστορία του λαού από την αντίσταση μέχρι σήμερα έχουν το πρώτο λόγο και τις πρώτες ευθύνες.

 

* Ο Μιχάλης Βασιλάκης είναι γραμματέας του ΕΑΜ.

 

Σημείωση από το ΜτΒ: Ο δολοφονημένος ήρωας καθηγητής Νίκος Τεμπονέρας ήταν μέλος του ΕΑΜ. Έτσι οι ΟΛΜΕ και ΔΟΕ που παρέλαβαν πριν δύο χρόνια την διοργάνωση του πολιτικού μνημόσυνου  από το ΕΑΜ, δίνουν ως πολιτικά αυτονόητο το πολιτικό δικαίωμα και για ομιλία εκ μέρους του ΕΑΜ.

 

“Τόσα χρόνια αγώνα λαού και νεολαίας, τον δρόμο τον δείχνει ο Νίκος Τεμπονέρας”, το σύνθημα αυτό δόνησε την ατμόσφαιρα και κυριάρχησε στις εκδηλώσεις μνήμης για τον Νίκο Τεμπονέρα, το απόγευμα της Κυριακής (Σ. Σ. 9-1-2011 και ώρα 18.00),  που διοργάνωσε για δεύτερη χρονιά η ΟΛΜΕ και ΔΟΕ.

Φορείς, συλλογικότητες, σωματεία, φοιτητικοί σύλλογοι  εκπαιδευτικοί και πλήθος εργαζομένων και νεολαίας, συγκεντρώθηκαν για να αποτίσουν φόρο τιμής στον Νίκο Τεμπονέρα, καθώς συμπληρώθηκαν 20 χρόνια από τη δολοφονία του.

Οι εκδηλώσεις ξεκίνησαν με ομιλίες του Δημήτρη Μπράτη  (ΔΟΕ) και του Ηλία Παπαχατζή (ΟΛΜΕ). Ακολούθησε ομιλία του γραμματέα του ΕΑΜ Μιχάλη Βασιλάκη, και χαιρετισμός εκ μέρους φοιτητικών Συλλόγων του Πανεπιστημίου.

Στη συνέχεια επακολούθησε πορεία μέχρι το παράρτημα του πανεπιστήμιου.

 

ΠΗΓΗ: Posted by eamgr στο 12 Ιανουαρίου, 2011, http://eamgr.wordpress.com/2011/01/12…..B1/