Η αποτυχία των αναδιαρθρώσεων και οι ανταγωνισμοί αναταράσσουν τις ολοκληρώσεις

 

Του Αλέκου Αναγνωστάκη

 

ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΕΠΙΛΟΓΗ ΓΙΑ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ

 

Η ενσωμάτωση του ελληνικού καπιταλισμού στην ΕΟΚ αρχικά και μετά στην ΕΕ, αποτελεί στρατηγική επιλογή για την αστική τάξη της χώρας και για τα κόμματα του κεφαλαίου. Καθώς η καπιταλιστική κρίση, η συντονισμένη αντεργατική επίθεση της ΕΕ και η όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων υποσκάπτουν το «ευρωπαϊκό ιδανικό», ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, αλλά και ΛΑΟΣ – Οικολόγοι Πράσινοι προτείνουν ακόμα μεγαλύτερη υποταγή στο σχέδιο των ευρωπαϊκών πολυεθνικών.

Ένταξη στην ΕΕ. Είναι πλέον γεγονός. Το μοντέλο των κυρίως εθνοκεντρικών, αλληλοσυμπληρούμενων και αλληλοσυγκρουόμενων καπιταλισμών που επικρατούσε στις πρώτες μεταπολεμικές δεκαετίες των παχιών αγελάδων, έδωσε τη θέση του στην καπιταλιστική διεθνοποίηση που παίρνει νέα ποιοτική μορφή με τις περιφερειακές καπιταλιστικές ολοκληρώσεις.

Κεφάλαια που διαθέτουν ισχυρή και διαρκώς ανατροφοδοτούμενη εθνική αφετηρία, μεταναστεύουν από ζώνη σε ζώνη και από χώρα σε χώρα, αναζητώντας τον πιο απίθανο «μαθηματικό τύπο», με μέγιστο αριθμητή την εργατική παραγωγικότητα και ελάχιστο παρονομαστή το εργατικό κόστος και τα συνδικαλιστικά δικαιώματα. Και προσγειώνονται εκεί που συνδυάζεται καλύτερα η υπερεκμετάλλευση της αναπτυγμένης παραγωγικά και πολιτιστικά εργασίας.

Η ένταξη της Ελλάδας στο ευρωπαϊκό ιμπεριαλιστικό κέντρο το 1980, αναβάθμισε τη θέση της ελληνικής αστικής τάξης στα Βαλκάνια και στο διεθνή καταμερισμό εργασίας, αύξησε την ισχύ της απέναντι στον εσωτερικό εχθρό, το εργατικό κίνημα. Προσέλαβε επομένως στρατηγικά χαρακτηριστικά για την ελληνική αστική τάξη και τα πολιτικά της κόμματα.

 

Στην ουσία ο ελληνικός καπιταλισμός ύστερα από έναν αιώνα αλλεπάλληλων εξωτερικών περιπετειών και εσωτερικής πολιτικής ανωμαλίας, συντονίζει πλέον σταθερά και σχετικά απρόσκοπτα τα βήματά του με το βηματισμό του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος. Αποτελεί πλέον όχι περιφερειακό, καθυστερημένο τμήμα του συστήματος αλλά οργανικό στοιχείο δεύτερης ταχύτητας του πυρήνα της ευρωπαϊκής ιμπεριαλιστικής ολοκλήρωσης.

 

Η ελληνική ολιγαρχία σε αυτήν την περίοδο βιάζεται να εκκαθαρίσει το έδαφος από μια σειρά ιστορικών ιδιομορφιών και να σαρώσει τα «ξεπερασμένα κατάλοιπα» που εμπόδιζαν την καπιταλιστική απογείωσή της. Δηλαδή τις ιστορικές κατακτήσεις του ΕΑΜικού μπλοκ και των αγώνων της μεταπολίτευσης, τον προσανατολισμό, τη δράση και τις κατακτήσεις του εργατικού κινήματος.

Αυτό είναι το βασικό περιεχόμενο της περίφημης «δεύτερης μεταπολίτευσης» και του «εκσυγχρονισμού». Αυτή την προοπτική εκφράζει και στη σημερινή φάση η κυβέρνηση της ΝΔ με τις αντιδραστικές, καπιταλιστικές μεταρρυθμίσεις, την πολιτική τσακίσματος, αφομοίωσης και αναπροσανατολισμού του κινήματος. Η ένταξη επομένως της καπιταλιστικής Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση απέβη και είναι οικονομικά και πολιτικά ανεκτίμητα ωφέλιμη για την αστική τάξη. Αποτελεί τη μόνη ρεαλιστική επιλογή της. Και μόνο θυμηδία προκαλούν οι πολιτικές αιτιάσεις της στάσιμης Αριστεράς, πως η «Ελλάδα» (έτσι αταξικά) «ζημιώθηκε από την ένταξη» ή ότι κατά την αφομοιώσιμη Αριστερά ζημιώθηκε «από τον τρόπο και την πολιτική στην ένταξη».

Παραλογισμός. Η αστική τάξη και τα πολιτικά της κόμματα τα έδωσαν όλα για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση… για να χάσουν.

 

ΜΠΛΕ ΚΑΙ ΠΡΑΣΙΝΗ ΥΠΟΤΑΓΗ ΣΤΗΝ ΕΕ

 

Η Νέα Δημοκρατία πιστεύει «στην ομοσπονδιακή μετεξέλιξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η οποία θα βασίζεται στην αλληλεγγύη των μελών της, θα προάγει τη συνοχή τους και ταυτόχρονα θα διασφαλίσει τα ιδιαίτερα ζωτικά τους συμφέροντα. Επιθυμεί την κατάρτιση ενός Ευρωπαϊκού Συντάγματος, το οποίο θα εξασφαλίζει την ισορροπία των ευρωπαϊκών θεσμών. Την ενίσχυση των εξουσιών της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και του Προέδρου. Την αύξηση των αρμοδιοτήτων του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και την αναβάθμιση των Εθνικών Κοινοβουλίων».

«Η Ευρώπη αποτελεί το φυσικό στρατηγικό χώρο για την Ελλάδα. Υποστηρίζουμε σταθερά τους στόχους για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, για την Ευρώπη της ισχυρής οικονομίας, του σύγχρονου κοινωνικού κράτους, της δημοκρατίας. Για την ισχυρή Ευρώπη στο διεθνές σύστημα. Στρατηγικός μας στόχος είναι η δημιουργία της πολιτικής Ένωσης και η συμμετοχή της Ελλάδας στην πρωτοπορία των χωρών», διακηρύσσει το ΠΑΣΟΚ.

«Το μέλλον της χώρας μας συνδέεται με την Ευρωπαϊκή Ένωση σε σημαντικό βαθμό και είμαστε υπέρ της ενσωμάτωσης όλων των ευρωπαϊκών χωρών σε μία βιώσιμη Ένωση» επαναλαμβάνει το ΛΑΟΣ.

«Η τοποθέτηση υπέρ της ελληνικής συμμετοχής στην Ευρωπαϊκή Ένωση», επαναλαμβάνουν οι Οικολόγοι Πράσινοι, «αποτελεί στρατηγική μας επιλογή. Κριτήριο μας δεν είναι τόσο οι οικονομικές προοπτικές, όσο κυρίως η ανάγκη να καλύψουμε την υστέρηση της χώρας μας σε ζητήματα κοινωνικών δικαιωμάτων και περιβαλλοντικής προστασίας και να διασφαλίσουμε συνθήκες που να ευνοούν τον περιορισμό των υπέρογκων στρατιωτικών μας δαπανών. Βασική επιδίωξη της πολιτικής μας είναι η δημιουργία μιας ομοσπονδιακής Ευρώπης, με ανθρώπινα δικαιώματα, δημοκρατία, οικολογική βιωσιμότητα»!!!

Ο σκληρός πυρήνας της αστικής πολιτικής, η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, ξεκαθαρίζουν το στρατηγικό πολιτικό τους στόχο. Στρατηγικός στόχος που συνοδεύεται από την πολιτική της υπεραντιδραστικής ενίσχυσης των όρων εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης στην Ελλάδα και στην ευρύτερη περιοχή. Την πολιτική στρατιωτικής συμμετοχής στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους από το Ιράκ ως το Αφγανιστάν όπου «είμαστε από την αρχή παρόντες, από το 2002» (Κ. Καραμανλής), με σταθερό στόχο τη συμμετοχή στην καπιταλιστική λεία και πλιάτσικο.

Την περίοδο '74 – '81 η αστική τάξη, χρησιμοποιούσε, το ανεπιθύμητο, το εργατικό κίνημα, για να διαπραγματευτεί και αποσπάσει από την ΕΟΚ τότε πόρους και ρυθμίσεις, κρατώντας το φιλέτο για τον εαυτό της και δίνοντας κανένα κόκαλο στους εργαζόμενους. Τώρα ενεργοποιούν τον «πάγκο», για να ενισχύσουν τη – από εθνικιστική (ΛΑΟΣ) ή αστική κοσμοπολίτικη με δόση πατριωτισμού (Οικολόγοι Πράσινοι) – σκοπιά, διαπραγματευτική τους δύναμη εντός της ΕΕ.

«Η Ελλάδα μπορεί και πρέπει να διαδραματίσει ηγετικό ρόλο στον ευρύτερο βαλκανικό χώρο, εκμεταλλευόμενη την ελληνική επιχειρηματική διείσδυση σε αυτές. Η διεκδίκηση των εθνικών μας δικαιωμάτων στη Βόρειο Ηπειρο είναι υποχρέωση του έθνους» (ΛΑΟΣ). «Να ενισχυθούν τα εθνικά κοινοβούλια» (όλοι μαζί). «Να προσαρμοστούν τα κοινωνικά δικαιώματα στην Ελλάδα, στην (σ. σ. υπεραντιδραστική) αστική δημοκρατία της Ευρωενωσιακής Δύσης!!!» (Οικολόγοι Πράσινοι).

Έτσι εμφανίζονται οι στρατηγικοί πολιτικοί τους στόχοι.

Ωστόσο η εντυπωσιακή αποτυχία των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων στο να εξασφαλίσουν μια μακροπρόθεσμη, σταθερή ανάπτυξη σε συνδυασμό με την ανάδυση του κινήματος και το δεύτερο μετά την εκμετάλλευση της μισθωτής εργασίας απόλυτο νόμο του καπιταλισμού, τον ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό, αναταράσσουν τις ολοκληρώσεις που «τείνουν αλλά ποτέ δε φτάνουν». Καθυστερούν, παραμορφώνουν, μεταθέτουν κυρίως όμως απαιτούν στρατηγικές απαντήσεις.

Η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ με πυρήνα την δημοκρατική μεταρρύθμιση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που αντιμετωπίζεται σαν εν δυνάμει υπερκράτος, δοκιμάστηκε σε Ιταλία, Γαλλία και χρεοκόπησε. Η πολιτική του ΚΚΕ, με τις πότε δεξιά και πότε αριστερά αλλά ποτέ ανατρεπτικά θέσεις του, έχει δείξει από καιρό τα πάνω της όρια. Λοιπόν με ποια ρεαλιστική πολιτική γραμμή;

 

ΠΗΓΗ: 24-05-2009-17:05:32,

http://www.politikokafeneio.com/neo/modules.php?name=News&file=article&sid=6644