Μαζί με τα αρνητικά που θα σημειώσω πιο κάτω, το θετικό είναι μόνο η δημιουργία μιας νέου τύπου σχέσης με τους γονείς και ενοίκους των σπιτιών, αφού και αυτοί «μπήκαν», αντίστροφα, στις ηλεκτρονικές τάξεις. Έγινε μια παράτυπη, μια αντιπαιδαγωγική, αλλά πάντως τηλε-κοινωνική ώσμωση. Η ιδιότυπη αυτή σχέση μπορεί να αποτελέσει τη βάση αναβάθμισης του μορφωτικού μετώπου, που υπαινίχτηκα εις βάρος της αντιπαιδαγωγικής εισόδου των γονέων, των γιαγιάδων και των παππούδων στις ηλεκτρονικές τάξεις. Κανένας παιδαγωγός δεν δέχεται παρά τον έναν ή δύο σε κάποιες ειδικές περιπτώσεις εκπαιδευτικών στην οικογένεια της παιδαγωγικής τάξης και μόνο για συν-διδασκαλία. Μόνο σε σκοτεινές εποχές υπήρχε «νόμιμα» ή «παράνομα», αλλά πάντως αντιπαιδαγωγικά, η μέθοδος της «κλειδαρότρυπας»! Από τότε όμως η παιδαγωγική έχει κάνει τεράστια άλματα!!
Ποια όμως είναι τα αρνητικά ζητήματα που ανέδειξαν οι δύο φάσεις της «οθόνης», εκτός από τον «τοίχο», στον οποίο αναφέρεται ο κος Συρίγος, που έκανε τηλε-μάθημα σε ενήλικες φοιτητές; Γιατί διαφωνούν μεταξύ τους οι υπουργοί στο ΥΠΑΙΘ ή αλλάζουν δημόσια γνώμη ανάλογα με τον καιρό; Γιατί μειώνουν την ύλη εάν είναι ισότιμο το τηλε-μάθημα με το ζωντανό σχολείο; Γιατί τελευταία ομιλούν για παράταση του διδακτικού έτους, παρότι προσπάθησαν να επιβάλουν απουσίες στους μαθητές -ακόμη και τηλε-βαθμούς-, που όμως δεν είχαν ίντερνετ ή κινητό ή έστω είχαν μόνο κινητό; Γιατί τελικά τα πάντα, είναι αρνητικά, εκτός της τηλε-επαφής εκπαιδευτικών – μαθητών και εκπαιδευτικών γονέων, κηδεμόνων, γιαγιάδων, θείων, επισκεπτών…
Θα πρόσθετα και κατά κάποιο τρόπο είναι και αντισυνταγματική -η καθολική υποχρεωτική εκπαίδευση είναι πρωτίστως υποχρέωση μιας ευνομούμενης Πολιτείας-, αφού αυξάνεται η διαρροή όσων δεν έχουν τα «ίδια μέσα» να μπαίνουν στις τάξεις ή όσων ψευτο-μπαίνουν με ένα χρυσοπληρωμένο από τους ίδιους κινητό τηλέφωνο. Το σύνταγμα λοιπόν ομιλεί ότι η υποχρεωτική εκπαίδευση είναι κεντρική υποχρέωση μιας ευνομούμενης Πολιτείας και για όλα της τα παιδιά. Δηλαδή γιατί διαφορετικά το σχολείο γίνεται πιο ταξικό, πιο ψεύτικο, πιο αντιδημοκρατικό, πιο επικίνδυνο…
Γιατί όμως επιμένει το Υπουργείο Παιδείας και συχνά δήθεν παλινωδεί; Γιατί αναγκάστηκε να ζητήσει βοήθεια από την ΟΛΜΕ και ΔΟΕ μετά την δεύτερη σε τέσσερις μήνες, σχεδόν καθολική, απόρριψη της πολιτικής του από τους εκπαιδευτικούς των σχολείων; Είναι μόνο η πανδημία; Η απάντηση στο επόμενο άρθρο μας.
Πάτρα, 26.02.2021
Το Γ΄ μέρος δημοσιεύτηκε στην Πατρινή εφημερίδα «ΓΝΩΜΗ», ένθετο «ΟΔΟΝΤΩΤΟΣ-ΧΕΛΜΟΣ», σελ. 17, Τρίτη, 09.03.2021.
Δ΄ ΜΕΡΟΣ: Μόρφωση και Εκπαίδευση στον 21ο αιώνα
Στην περίοδο της ιδιόμορφης πανδημίας οι εκπαιδευτικοί κατά κανόνα αφουγκράζονται, με αγάπη και σεβασμό, όλες και όλους τους τραυματισμένους στο συγγενή χώρο του πολιτισμού και αθλητισμού. Δυστυχώς όμως πολλές κραυγές ακούγονται από θύματα και από τα ξακουστά ιδιωτικά σχολεία, που αφορά την προστασία της σωματικής και ψυχικής υπόστασης μαθητριών. Πολύ σπανιότερα συμβαίνουν στα δημόσια σχολεία, αφού το πνεύμα για το οποίο αγωνίζονται οι συνάδελφοι εκεί δεν είναι ακόμα ανταγωνιστικό και αριστοκρατικό, πέραν μιας μικρής μερίδας ανθρώπων που επιθυμούν πολύ νωρίς να βγουν από τις αίθουσες διδασκαλίας για λόγους ανέλιξης.
Σε αυτές τις φωνές οφείλει το Υπουργείο Παιδείας να απαντήσει με αληθινή έρευνα σε βάθος και ταυτόχρονα να δρομολογήσει μόνιμους διορισμούς και όχι απλά προσωρινές προσλήψεις ψυχολόγων και κοινωνικών λειτουργών ανά μικρές ομάδες μικρών σχολείων και από έναν στα μεγάλα. Το ζήτημα της δημόσιας εκπαίδευσης, η υπόθεση της ευρύτερης μόρφωσης, το στοίχημα του πολιτισμού, η ομαδική απλή άθληση δεν αφορούν μόνο βεβαίως τους εκπαιδευτικούς ή μόνο τους μαθητές (και τους γονείς τους), αλλά γενικότερα όλους, το λαό δηλαδή και τους φορείς του.
Οι απαντήσεις και οι κατευθύνσεις που δίνονται πλέον παγκόσμια είναι χοντρικά δύο. Στο δυτικό κόσμο όμως η κεντρική κατεύθυνση της κάθε συλλογικότητας είναι στην ουσία όχι συνεργατική, αλλά διαλυτική. Είναι πρωταγωνιστική και πρωταθλητισμική. Το πρότυπο αυτό όμως «σερβίρεται» για «μαζική» κατανάλωση και «συμμετοχή» από τα «ξενόφερτα» ιδιωτικά κανάλια στα διάφορα ανταγωνιστικά παιχνίδια. Ομιλούμε στην ακραία του έκφραση για το λεγόμενο «αγγλοσαξωνικό πρότυπο», όπως κυρίως εκφράστηκε στη Μεγάλη Βρετανία και τις Η.Π.Α. Τα διαλυτικά αποτελέσματα πλέον είναι γνωστά, αλλά αρνούνται θεσμικά να τα αξιολογήσουν. Υπάρχουν βεβαίως και οι τάσεις των βορείων κρατών της Ευρώπης, φυσικά με παραλλαγές και με βάση την ιστορία τους. Οι χώρες όμως του Μεσογειακού νότου έχουν ακόμα άλλη «κουλτούρα», διαφορετική ιστορία και αρχές και αυτές συνθλίβονται μέσα στις δομές της Ε.Ε. και του Ο.ΟΣ.Α.
Αντίσταση ισχυρή όμως υπάρχει ακόμα στις νοτιοανατολικές χώρες Ελλάδα και Βουλγαρία. Απόδειξη η διπλή τεράστια ήττα της σημερινής κυβέρνησης μέσα σε λιγότερους από δύο μήνες, όταν η μάχη πήγε στους συλλόγους διδασκόντων και στα πρόσωπα (νόθες τηλε-εκλογές αιρετών εκπροσώπων -μόνο στην εκπαίδευση απ’ όλο το δημόσιο- το Νοέμβρη του 2020, αλλά και η προσπάθεια το Φεβρουάριο του 2021 για αξιολόγηση-κατάταξη των σχολείων/δομών για πειθάρχιση-χειραγώγιση-ανταγωνισμό-κατάταξη-διαθεσιμότητα-απόλυση των προσώπων). Το μοντέλο αυτό εφαρμόστηκε σε ένα βαθμό στα λεγόμενα Πειραματικά σχολεία και θα ενταθεί στα Πρότυπα που επανήλθαν. Ας δούμε συνοπτικά αυτές τις δύο απαντήσεις, στο τι επιδιώκουν.
Η μία απάντηση, όπως εκφράζεται από το εκπαιδευτικό κίνημα στη Χώρα μας από θέση αντίστασης, φωνάζει δυνατά ότι όλα τα παιδιά οφείλουν να μορφωθούν και κατόπιν να εργαστούν με βάση τον καλύτερο καταμερισμό εργασίας. Για να επιτευχθεί αυτό χρειάζεται πάντα ένα ευρύτερο μορφωτικό μέτωπο που να το θέτει, να το καλλιεργεί και να το διεκδικεί ποικιλότροπα. Αυτή η απάντηση έχει τις ρίζες της στα σπλάχνα του λαού και εκφράζεται κυρίως από το πιο αγωνιστικό μορφωτικό κομμάτι του.
Η άλλη απάντηση, ισχυρίζεται ότι χρειάζεται μία πυραμίδα ελέγχου των μαθητών, των εκπαιδευτικών και των σχολείων από κατώτερες και ανώτερες κρατικές δομές, ώστε να προωθείται με δόσεις η μόρφωση, η αγωγή, οι γνώσεις και οι εφαρμογές. Επομένως χρειάζονται, όσοι προωθούν αυτή την απάντηση, δυο εργαλεία για τον ισχυρό έλεγχο των μαθητών, των εκπαιδευτικών και των σχολείων: Τη διάλυση του ενιαίου συστήματος εκπαίδευσης με την λεγόμενη οικονομική «αυτονομία», τον απόλυτο «πειθαναγκασμό», τον αυξανόμενο «ανταγωνισμό», την ποθούμενη εισαγωγή της «ελεύθερης επιλογής σχολείου», την εφαρμογή του τελευταίου νόμου για την πρόωρη μεταγυμνασιακή «κατάρτιση» και αφετέρου με την διάλυση του ζωντανού σχολείου με την κυριαρχία του αποστασιοποιημένου μαθήματος, της ψευδώνυμης «τηλεκπαίδευσης»… Αυτή, λοιπόν, η απάντηση έχει τις ρίζες της πολύ μακριά από τα σπλάχνα του λαού, αλλά στις αυτονομημένες σύγχρονες δομές των πολυποίκιλα «ισχυρών», δηλαδή των κυριάρχων δομών του Ο.Ο.Σ.Α. και Ε.Ε..
Πάτρα, 09.03.2021
Το Δ΄ μέρος δημοσιεύτηκε στην Πατρινή εφημερίδα «ΓΝΩΜΗ», ένθετο «ΟΔΟΝΤΩΤΟΣ-ΧΕΛΜΟΣ», σελ. 17, Τρίτη, 16.03.2021.
* Ο Παναγιώτης Α. Μπούρδαλας είναι συνταξιούχος εκπαιδευτικός (φυσικός), πτ. θεολογίας, συγγραφέας και πρώην συνδικαλιστής.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
