Κι’ αντί για πάνα διαρκείας το βράδυ να μπορούσα να πάω στο μπάνιο χωρίς να φοβάμαι πως θα με βιάσουν.
Και θα άκουγα τις ειδήσεις. Δε θα ζούσα στις ειδήσεις.
Και έτσι θα μάθαινα για εκείνο το αγόρι που το πήρε το κύμα.
Και δε θα ήταν ο αδελφός που αναζητώ τόσο καιρό.
Ούτε η φίλη που δεν έμαθα ποτέ αν τα κατάφερε να ξεφύγει.
Δε θα τους φαινόντουσαν ξενικά τα μαλλιά μου ούτε κάποιες συνήθειες που έχω σα φυλαχτό.
Δε θα με ταύτιζε κανείς με την απώλεια μου.
Παρά μόνο με τα όνειρα μου και ένα πρόγραμμα καρφιτσωμένο πάνω στο γραφείο μου που κάπως θα επιβεβαίωνε ή θα αναιρούσε την επίδοσή μου.
Και δε θα βγάζανε λεφτά στις πλάτες μου την ώρα που φοράω ρούχα δανεικά.
Ρούχα που φόρεσε πριν από εμένα ένα άλλο παιδί.
Μια άλλη γυναίκα.
Ζωντανή ή νεκρή.
Μικρή σημασία έχει πια.
Πως γίνεται να ταιριάζανε τόσο πολύ τα σώματά μας;
Στους ώμους και στη μέση γύρω γύρω κι’ ακόμα να εφαρμόζουμε με τον ίδιο τρόπο στην κοιλιά;
Και θα σας φανεί τρελό να κάνει κανείς τέτοιες σκέψεις, μα είναι το μόνο που μου μένει να κάνω.
Μέσα σε φράχτες και αστυνόμους και στέγες βυθισμένες στη λάσπη.
Σήμερα το πρωί αυτή είναι η δική μου προοπτική για την Ευρώπη.
Μία κηλίδα αίματος στο δανεικό μπλουζάκι.
Και ένας ορίζοντας με θάλασσα γεμάτος.
Να με κάνει να αναρωτιέμαι τι απέγινε το προηγούμενο κορίτσι.
Γιατί η μπλούζα του είναι ματωμένη.
Και σε ποιο όνομα άραγε να ακούει.

* Η Μάιρα Ζαρέντη είναι τέκνο της Αθήνας και του αστικού τοπίου. Σπουδάζει Ψυχολογία στο Πάντειο Πανεπιστήμιο Αθηνών και αγαπάει το κόκκινο. Δεν ξέρει αν θέλει να γίνει δημοσιογράφος ή χορεύτρια. Το μόνο που ξέρει στα σίγουρα είναι πως θέλει να γράφει για όλα αυτά που βλέπουμε ή θέλουμε να δούμε.

ΠΗΓΗ: 15.01.2021, Γράμμα ενός παιδιού από το Καρά Τεπέ (3pointmagazine.gr) .