Κι αναφέρομαι στη CISCO, όχι έχοντας κάποια εμμονή με το συγκεκριμένο κολοσσό προϊόντων τεχνολογίας, επικοινωνίας και τηλεκπαίδευσης ουσιαστικά, αλλά γιατί αυτή και τα εργαλεία της που “έκλεισε” το ΥΠΑΙΘ προσφέρουν τέτοιες δυνατότητες που μπορούν να αλλάξουν δραματικά τον εκπαιδευτικό χάρτη της χώρας σε χρόνο dt περιορίζοντας δραστικά το χαμηλό αντικειμενικά δημοσιονομικό κόστος της δημόσιας εκπαίδευσης στην Ελλάδα που τώρα μετά την πρώτη φάση της πανδημίας του κορωνοϊού, είναι ήδη το μέγα ζητούμενο….
Στη ΠΝΠ της 1/5/2020 (ΦΕΚ 90/1-5-2020) η υπουργός παιδείας έσπευσε να προβλέψει νωρίς και για όλα τα της επόμενης σχολικής χρονιάς 2020-21 (έναρξη-λήξη που δεν υπάρχουν, φοίτηση, προαγωγή, απόλυση, πανελλήνιες, τροποποίηση ωρολογίων προγραμμάτων και προγραμμάτων σπουδών) για τα οποία μπορεί να αποφασίζει μόνη της “κατά παρέκκλιση κάθε κείμενης διάταξης”…
Αν λοιπόν τη νέα σχολική χρονιά σε ένα “νέο κύμα πανδημίας”, έρθει μια νέα μαζική καραντίνα και τα σχολεία, πιο “προετοιμασμένα” πια,μπουν μαζικά στη σύγχρονη εξ αποστάσεως εκπαίδευση της webex της CISCO που νομοθετήθηκε με τη σχετική τροπολογία, τότε μετά από τη συνολική εφαρμογή της στην εκπαίδευση, αυτό που θα φέρει δεν είναι μόνο η μη πρόσληψη, η οριστική απόλυση των αναπληρωτών και ο μη διορισμός τους, αλλά και η μείωση των “μόνιμων” εκπαιδευτικών των ειδικοτήτων που θα παραμείνουν -γιατί δεν θα παραμείνουν όλες, όπως δείχνει και η διεθνής εμπειρία- στο νέο τηλεσχολείο-κονσέρβα που φέρνουν τάχιστα για να μείνει και όχι για να είναι προσωρινό σε συνθήκες πανδημίας. Μην έχουμε αυταπάτες. Από το προηγούμενο καλοκαίρι που η Ε.Ε. ζήτησε συγκεκριμένα ποσοστά εργαζομένων στην Ελλάδα να μπουν μόνιμα στην τηλεργασία, από το προηγούμενο φθινόπωρο που ο ΣΕΒ έσπευσε να υποδείξει τους εκπαιδευτικούς ως πιο κατάλληλους γι’ αυτή μέχρι το τηλεσχολείο της καραντίνας που στήθηκε στο πόδι και εις βάρος των εκπαιδευτικών, ένας χρόνος δεν πέρασε. Και οι αλλαγές προχωρούν γοργά, χωρίς να προλαβαίνουμε να τις συνειδητοποιήσουμε καλά-καλά…
Αν πάμε λοιπόν πλήρως στο τηλεσχολείο, στην τηλεκπαίδευση, το ¼ των εκπαιδευτικών της κάθε ειδικότητας που θα μείνει σ’ αυτό, θα απαιτείται για να εξυπηρετήσει τα “πακέτα δεξιοτήτων” -γιατί περί αυτού θα πρόκειται- της τηλεκπαίδευσης. Γιατί το λέω αυτό; Γιατί αν θεωρήσουμε ότι κατά Μ.Ο. τα τμήματα στη δια ζώσης εκπαίδευση είναι 25άρια (25 μαθητών), μεταφερόμενα αυτά στην πλατφόρμα webex της CISCO σε συνολικό αριθμό υποτετραπλασίαζονται. Γιατί η συγκεκριμένη πλατφόρμα έχει τη δυνατότητα να εξυπηρετήσει 100 μαθητές ταυτόχρονα. Έτσι τα 4 τμήματα μιας δια ζώσης τάξης ενός εκπαιδευτικού σε ένα δίωρο μάθημα, γίνονται 1 τμήμα των 100 μαθητών και οι 8 (2 ώρες Χ 4 τμήματα) ώρες διδασκαλίας του εν λόγω μαθήματος στη δια ζώσης, στη σύγχρονη εξ αποστάσεως της webex γίνονται 2 ώρες που δύνανται να εξυπηρετούν 100 μαθητές. Ο συγκεκριμένος εκπαιδευτικός όμως θα πρέπει να συμπληρώσει το διδακτικό του ωράριο παίρνοντας άλλα “πακέτα” 100 μαθητών ανά 2ωρο “πακέτο” μαθήματος. Έτσι καταλήγει για να συμπληρώσει τις 8 ώρες διδασκαλίας του μαθήματος της δια ζώσης στην πλατφόρμα να έχει 400 μαθητές. Ένα 2ωρο ανά “πακέτο” 100 μαθητών. Αυτό λέγεται εντατικοποίηση της εργασίας, αλλά ταυτόχρονα αυτή η τεχνολογική δυνατότητα της συγκεκριμένης πλατφόρμας και η διευθέτηση της τηλεργασίας “πετάει” εκτός τρεις συναδέλφους του εν λόγω εκπαιδευτικού. Και η αξιολόγηση του πολυνομοσχεδίου έρχεται εδώ όχι ουσιαστικά για να αξιολογήσει ποιος 1 στους 4 είναι πιο εργατικός και πιο αποτελεσματικός για να μείνει-ίσως κρίνει ποιος είναι πιο “πρόθυμος”-και ποιοι 3 να φύγουν, αλλά έρχεται για να δικαιολογήσει τη μαζικότητα των επικείμενων σε μια τέτοια περίπτωση απολύσεων.
Με τις συνθήκες που διαμορφώθηκαν σε χρόνο dt μέσα στην καραντίνα τα charter schools με ωρομίσθιους εκπαιδευτικούς και τα cyber schools των Η.Π.Α. με τις ανάλογες, προηγούμενες εμπειρίες τους είναι τόσο κοντά στην Ελλάδα όσο ποτέ…
Και η καραμέλα των κυβερνητικών παραγόντων στην Ελλάδα και των ακριβοπληρωμένων διαφημιστικών της καραντίνας “κανένα παιδί να μη μείνει πίσω”, δεν είναι τίποτε άλλο από αντιγραφή του περιβόητου No Child Left Behind Act του 2002 της κυβέρνησης Μπους των Η.Π.Α. που από ό,τι φαίνεται αυτό “ψώνισε” ετεροχρονισμένα η Κεραμέως, όταν στις αρχές του 2020 πήγε στις Η.Π.Α. και γύρισε περήφανη για τις συμφωνίες συνεργασίας που έκλεισε για την εκπαίδευση, φέρνοντας αρχικά, πριν την καραντίνα την εξίσωση των ιδιωτικών κολεγίων-που τα περισσότερα ήταν παραρτήματα αμερικανικών πανεπιστημίων-με τα δημόσια πανεπιστήμια μας. Και στη συνέχεια φέρνοντας την τηλεκπαίδευση της CISCO και όλα τα υπόλοιπα που θα ακολουθήσουν…
Αν το No Child Left Behind Act στις Η.Π.Α. χρειάστηκε κάτι παραπάνω από 10 χρόνια για να κάνει φύλλο και φτερό την εκπαίδευση δημιουργώντας έναν απίστευτο πολυκερματισμό, στην Ελλάδα -και λόγω μικρότερης τάξης μεγέθους- η εξ αποστάσεως εκπαίδευση μαζί με την πρωτάκουστη προαιρετικότητα πια της φοίτησης με μόνο μια απλή υπεύθυνη δήλωση και τα σχεδόν ανύπαρκτα (ακόμη) αντανακλαστικά εκπαιδευτικών, γονέων, μαθητών, θα το κάνει αυτό-έχει αρχίσει ήδη να το κάνει-σε χρόνο dt.
Φοβάμαι, αν συνεχίσουμε έτσι, ότι θα έρθει η ώρα που θα λέμε δημόσιο δια ζώσης σχολείο και θα κλαίμε… αλλά τότε θα είναι αργά… και η ώσμωση που αυτό είναι στην ουσία της η εκπαίδευση, θα είναι το μέγα ζητούμενο που θα έχει οριστικά χαθεί.
Κλείνω μ’ ένα εξαιρετικά εύγλωττο πια απόσπασμα από την ομιλία του πρωθυπουργού Κ. Μητσοτάκη στη ΔΕΘ το Σεπτέμβριο του 2018: “Η Παιδεία μας έχει ανάγκη από πιο αυτόνομα και δημιουργικά σχολεία. Με πολύ μεγαλύτερη ελευθερία στην οργάνωση, τη διαχείριση πόρων, την επιλογή διδακτικού προσωπικού, την κατάρτιση προγράμματος σπουδών. Να ξεφύγουμε επιτέλους από την τυραννία του ωρολόγιου προγράμματος. Με αξιολόγηση παντού, αλλά κυρίως με νέα αντικείμενα που θα διδάσκουν προγραμματισμό, τη γλώσσα του μέλλοντος, ήδη από το δημοτικό. Να αναπτύσσουν τα παιδιά μας όχι απλά ικανότητα στη στείρα παπαγαλία, αλλά κυρίως δεξιότητες, όπως η ομαδική δουλειά. Και ναι δεσμεύομαι για ένα πρότυπο σχολείο σε κάθε περιφερειακή ενότητα της χώρας. Γιατί η Παιδεία, η δημόσια παιδεία, παραμένει ο βασικός μοχλός κοινωνικής κινητικότητας. Και το παιδί που μεγαλώνει στη Μενεμένη πρέπει να ξέρει, ότι αν δουλεύει σκληρά, θα έχει τις ίδιες ευκαιρίες με αυτό που μεγαλώνει στο Πανόραμα”.
Και απαντώ: Ναι μόνο που τώρα σε συνθήκες κοινωνικής αποστασιοποίησης που επιβλήθηκαν και ραγδαίας περαιτέρω φτωχοποίησης συνάμα, το παιδί της Μενεμένης “μένει σπίτι” άνεργο κι ανενεργό και το παιδί του Πανοράματος ετοιμάζεται για διακοπές στη Μύκονο με λιγότερους αυτή τη φορά υποτακτικούς. Και η δημόσια παιδεία υπήρξε ο βασικός μοχλός κοινωνικής κινητικότητας για δεκαετίες, αλλά μάλλον τελικά αυτό δεν αρέσει στον πρωθυπουργό και την υπουργό παιδείας, αφού επιχειρούν σήμερα αναχρονιστική αλλαγή της παιδείας και τέτοια εκ βάθρων, δομική αλλαγή της εκπαίδευσης…που σε λίγο θα την κοιτάμε μαθητές, γονείς κι εκπαιδευτικοί στη συντριπτική μας πλειοψηφία, εξ αποστάσεως….
26.05.2020
* Η Έφη Ψωίνου είναι Εκπαιδευτικός ΠΕ78-ΠΕ01.
