Όχι όλα τα δημιουργήματα του Θεού, που θα ενωθούν στο πρόσωπο του Χριστού, ζουν ειρηνικά μεταξύ τους σ’ αυτή τη ζωή. Μερικά σκοτώνουν το ένα το άλλο: οι άνθρωποι σκοτώνουν άλλους οργανισμούς, ακόμη και άλλους ανθρώπους, ενώ και οι μακρο- και μικρο-οργανισμοί, συμπεριλαμβανομένου και του κοροναϊού, σκοτώνουν ανθρώπους.
Το αναστημένο Σώμα του Χριστού είναι οντολογικά το ίδιο σώμα με το δικό μας. Σύμφωνα με τον Μέγα Αθανάσιο Αλεξάνδρειας,
«ο Λόγος, επειδή δεν μπορούσε να πεθάνει – γιατί ήταν αθάνατος –προσέλαβε ένα θνητό σώμα, προσφέροντάς το ως δικό του για λογαριασμό όλων και προσφέροντάς τον εαυτό του και υπομένοντας για όλους το πάθος» (Περί ενανθρωπήσεως 20).
Επειδή τα σώματά μας και το σώμα του Χριστού συμμετέχουν πλήρως στην κοινή ανθρώπινη φύση, οι ίδιοι μικροοργανισμοί που υπάρχουν στο σώμα μας υπήρχαν και στο σώμα του Χριστού. Δεν υπάρχουν λόγοι να πιστεύουμε ότι εξαφανίστηκαν από το σώμα του μετά την ανάστασή του. Η διαφορά του σώματος του Χριστού από το σώμα μας είναι ότι αυτοί οι μικροοργανισμοί δεν μπορούσαν να τον σκοτώσουν.
Ωστόσο, μπορούν να σκοτώσουν το σώμα μας, επειδή δεν έχουμε ακόμη αναστηθεί. Μπορούν όμως να μεταδοθούν μέσω του ευχαριστιακού Σώματος του Χριστού, επειδή οντολογικά δεν είναι κακοί, αλλά αποτελούν μέρος της δημιουργίας του Θεού. Το ίδιο ισχύει, για παράδειγμα, με την πενικιλίνη. Όπως καλά το γνωρίζουν οι ιερείς, το ευχαριστιακό Σώμα του Χριστού μπορεί να μουχλιάσει. Αλλά αυτή η μούχλα δεν είναι φθορά (κακό), πράγμα που δεν ισχύει για την ανθρώπινη φύση του Χριστού. Η φθορά της αμαρτίας και ο θάνατος είναι το κακό. Η πενικιλίνη δεν είναι αμαρτία ή θάνατος, αλλά ένας ζωντανός οργανισμός, ο οποίος αποδείχθηκε ζωοποιός για τον άνθρωπο. Ενώ αρχικά θεωρήθηκε μια «φθορά», η πενικιλίνη κατέληξε να είναι ένα αντιβιοτικό που σώζει ζωές. Η οντολογική του κατάσταση ήταν πάντα η ίδια: καλή, ως μέρος της δημιουργίας του Θεού.
Ας επανέλθουμε όμως σε εκείνους που πιστεύουν ότι ο ιός δεν μπορεί να μεταδοθεί μέσω του μυστηρίου της Ευχαριστίας. Το λάθος τους, πρώτα-πρώτα, είναι ο δοκητικός συλλογισμός, επειδή θεωρούν, όπως οι Δοκήτες, ότι το Σώμα του Χριστού, συμπεριλαμβανομένου και του ευχαριστιακού, δεν υπόκειται στους νόμους της φύσεως. Ένα δοκητικό κείμενο από τη συλλογή του Nag Hammadi γράφει σχετικά με το σώμα του Χριστού:
«Ο Ιησούς … έτρωγε και έπινε με έναν ειδικό τρόπο, χωρίς να εκκρίνει στερεά απόβλητα. Είχε μια τόσο μεγάλη ικανότητα και αντοχή, που η διατροφή του δεν αλλοιωνόταν, γιατί δεν γνώριζε φθορά». (Βαλεντίνος, 3).
Οι Δοκήτες, και αργότερα οι Ευτυχιανοί, πίστευαν επίσης, ότι η ανθρώπινη φύση του Χριστού ήταν οντολογικά διαφορετική από τη δική μας, παρότι έμοιαζε με την δική μας. Δηλαδή, δεν προσέλαβε ο Χριστός την ανθρώπινη φύση μας, αλλά κάτι άλλο. Δεύτερον, όσοι πιστεύουν τέτοια πράγματα υποπίπτουν στο ίδιο λάθος με τους Μανιχαίους. Ο Μανιχαϊσμός ήταν ένα δυαλιστικό σύστημα, που διαιρούσε τον φυσικό κόσμο σε καλό και κακό. Ένας Ψαλμός των Μανιχαίων, που διασώθηκε στα Κοπτικά στον κώδικα Medinet Madi, αναφέρει
«Όταν ήρθε το Άγιο Πνεύμα μας αποκάλυψε τον δρόμο της αλήθειας και μας δίδαξε ότι υπάρχουν δύο φύσεις, εκείνη του φωτός και εκείνη του σκότους, διαφορετική η μια από την άλλη από την αρχή» (Ψλμ. 223).
Ο δυαλισμός πρεσβεύει, ότι μέρος του κόσμου γύρω μας είναι κατ’ ουσίαν (οντολογικά) κακό. Πολλοί βγάζουν το συμπέρασμα πως ο κοροναϊός είναι ένα τέτοιο κακό. Ως εκ τούτου, πιστεύουν ότι δεν μπορεί να μεταφερθεί μέσω των τίμιων δώρων στη Λειτουργία. Αυτό όμως είναι αποτέλεσμα, συνειδητά ή ασυνείδητα, μιας τέτοιας δυαλιστικής αντίληψης του κόσμου. Το κακό δεν είναι και δεν μπορεί να ενυπάρχει στη φύση.
Όπως εξηγεί ο Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης,
«το κακό δεν έχει θέση ούτε ανάμεσα σε πράγματα που υπάρχουν ούτε σε πράγματα που δεν υπάρχουν…κακό δεν υπάρχει ούτε μεταδίδεται …Το κακό είναι ανύπαρκτο, ούτε κληρονομείται στα υπάρχοντα πλάσματα» (Περί Θείων ονομάτων 4).
Το κακό είναι ριζωμένο μόνο στην ανθρώπινη ελευθερία: το πραγματικό κακό επέρχεται όταν τα ανθρώπινα όντα κάνουν λάθος επιλογές. Μια τέτοια επιλογή είναι να αγνοηθεί ο κίνδυνος μόλυνσης. Ίσως το πραγματικό κακό να μην είναι ο ιός, αλλά όταν κάποιος, αντί να δείχνει αγάπη στον γείτονα, επιλέγει να αγνοεί τους νόμους της φύσεως και αντί να μένει σπίτι, έρχεται να μολύνει άλλους ανθρώπους.
Translation: Prof. Petros Vassiliadis
ΠΗΓΗ: Published on March 23, 2020, https://publicorthodoxy.org/el/2020/03/23/%ce%ba%ce%bf%cf%81%ce%bf%ce%bd%ce%b1%cf%8a%ce%bf%cf%82-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%ce%bf-%ce%b4%cf%85%ce%b1%ce%bb%ce%b9%cf%83%ce%bc%cf%8c%cf%82/
* Ο π. Κύριλλος Γοβορούν είναι Ουκρανός καθηγητής της πατερικής και δογματικής θεολογίας και ο εν ενεργεία γενικός διευθυντής του Οικουμενικού Ινστιτούτου του Χάφινγκτον (Huffington Ecumenical Institute), και καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Loyola Marymount στο Λος Άντζελες.
Σημείωση από τΜτΒ, συμπληρωματική: Η Θεία Λειτουργία είναι συμμετοχή στο Υπερώο της Μεγάλης Πέμπτης, όπου ο «Ιορδάνης στρέφεται εις τα οπίσω». Η Θεία Ευχαριστία αποτελεί συμμετοχή στην τροφή μετά την «κλάση του άρτου» (και «ευλόγηση») ως «βρώση» από τον Ιησού και στην «πόση του οίνου» ομοίως. Εκεί βεβαίως «κοινώνησε» και ο Ιούδας ο Ισκαριώτης και προδότης. Το αποτέλεσμα αυτής της πράξης πασίγνωστο…
Πριν «τα σά εκ των σων» ο ιερέας διαβάζει ενώπιον όλου του λαού του Κυρίου τα λόγια του «Μυστικού Δείπνου». Η βρώση και η πόση του «Σώματος και Αίματος» του Θεανθρώπου έγινε ως γνωστόν όχι μόνο πριν την Ανάσταση, αλλά και πριν την μαρτυρική προσευχή Του στο όρος των Ελαιών, πριν τους προπηλακισμούς, πριν την άδικη Σταύρωσή Του και την κάθοδο στον «Άδη».
Αν «ήθελε» ο Ιησούς να κοινωνούμε με νεο-γνωστικό τρόπο και με ευκολότερη την νεο-δοκητική προσέγγιση, θα έδινε την βρώση και την πόση, όχι στο Υπερώο, αλλά στο άλλο σπίτι μετά την Ανάστασή του….
Εξάλλου εμείς οφείλουμε να μείνουμε στο γνωστό «δόγμα»/απόφαση της Χαλκηδόνας, 4ης Οικουμενικής συνόδου περί των δύο φύσεων του Θε-ανθρώπου: «…εν δύο φύσεσιν, ασυγχύτως, ατρέπτως, αδιαιρέτως, αχωρίστως…»….
Δείτε συμπληρωματικά και το άρθρο μας: Μετά φόβου Θεού και κορονοϊού…, 12.03.2020, http://www.tomtb.com/meta-fovou-theou-kai-koronoiou-pam/.
