Σαν αστροφώς σε κρέπι νεκρικό…
Του φιλαλήθη/philalethe00
“Χτυπάει νούμερα η φρίκη στην οθόνη”, κατά τον Μιλτιάδη. Ας δούμε την εικόνα εξ απόπτου: η ανεργία βρίσκεται, ας πούμε πολύ προσεγγιστικά, στο 12%. Λάθος της πολιτικής ΔΝΤ-ΠΑ”ΣΟ”Κ πρώτο: η συλλογιστική που υπηρετούν και που φέρνει την ελευθερία των απολύσεων (διότι μόνο για το Κεφάλαιο υπάρχει ζωή, όπως στον δυτικό Μεσαίωνα για τους ευγενείς) αποτυγχάνει κατά κράτος. Γιατί;
Διότι θεωρούν ότι, όταν λ.χ. απολυθεί κάποιος από την Microsoft ή τα εκκοκιστήρια βάμβακος Λεβεντάκης ΑΒΕΕ, θα προσληφθεί στην General Motors ή, εν πάση περιπτώσει, στα γκαράζ “Μπάμπης”. Κινητικότητα του εργατικού δυναμικού. Μόνο που κάτι τέτοιο δεν προκύπτει. Τον Σεπτέμβριο μόνο η ανεργία αυξήθηκε επίσημα κατά 3,16%. Πληθωρισμός, ας πούμε χονδρικώς 6%.
Δεύτερο σφάλμα του νεοφιλελευθερισμού: όποιος γνωρίζει πέντε στοιχειώδη πράγματα από μακροοικονομικά μοντέλα, γνωρίζει ότι η νεοφιλελεύθερη πολιτική της “κοινωνικής ακροδεξιάς” κατά γνωστό και αγαπημένο μας εδώ αρθρογράφο θεωρεί ότι ο πληθωρισμός δεν είναι πληθωρισμός ζητήσεως, δεν είναι demand-pull, όπως θεωρεί η “κεϋνσιανή αριστερά”. Είναι, λέει, πληθωρισμός κόστους.
Με άλλα λόγια, παράγεται από το κόστος. Και επειδή, παρά και τις συμβουλές του δεξιότατου Peter Drucker, οι μισθοί λογίζονται ως κόστος(μα τα είπαμε, άλλωστε, ο άνθρωπος είναι ένα οικονομικόν ζώο που φκιάχνει εργαλεία, τα είπε η αστική μας επιστήμη και ο διαλεκτικός υλισμός), και το κόστος έχει κοπεί τόσο που να μας θυμίζει το όριο λιμοκτονίας των αρχών του 19ου αιώνα, βλέπουμε ότι ο πληθωρισμός δεν έχει μειωθεί ούτε είναι απολύτως χαμηλά· είναι διπλάσιος, ο επίσημος, από το όριο εισόδου στην ΟΝΕ…
Η δε ύφεση; Μα πηγαίνει θαυμάσια. Επισήμως, όπως ξαναείπαμε, έφτασε και υπερέβη το δεκαπλάσιο της περυσινής πρόβλεψης του επίσημου προϋπολογισμού του Κράτους. Είναι, δηλαδή, περί το 4%. Από ό,τι φαίνεται, το τσάκισμα των εργασιακών σχέσεων που έρχεται και ήρθε, το χαμηλότερο σε όλη την Ε.Ε. ποσοστό φορολόγησης της επιχειρηματικότητας (ναι, τόσο probusiness είμαστε, τόσο προηγμένοι) δεν φέρνει ανάπτυξη, δεν ενθαρρύνει τις επιχειρήσεις να επενδύσουν.
Διότι οι επιχειρήσεις, κατά την έκφραση του J. K. Galbraith, έχουν κοινωνικοποιηθεί: δρουν ανάλογα με την ζήτηση την οποία και μετρούν, υπολογίζουν με ειδικά εργαλεία και κατά κανάλι διανομής. Αν δεν υπάρχει ζήτηση που να προβλέπεται, ουδείς επενδύει. Έτσι, αυξάνουμε τις αποταμιεύσεις των επιχειρηματιών, λοιπόν. Θαυμάσια και άλλη μια αποτυχία της νεοφιλελεύθερης συλλογιστικής που υπηρετεί το κυβερνών κόμμα και το ΔΝΤ σε αγαστή σύμπνοια, για να μην κακοκαρδίσουμε και τους τοκογλύφους δανειστές μας σε Γαλλία και Γερμανία. Αυτά όλα συγκροτούν το … νεκρικό κρέπι, το ύφασμα.
Όμως δεν έχουν χαθεί όλα. Τις προάλλες, ενώ καθόμουν διαβάζοντας και πίνοντας τον καφέ – που και κατατείνει στην απώλεια της διανοητικής συγχύσεως καμιά φορά, όπως μας δίδαξε ο γέροντας Παΐσιος – άκουσα κάτι και δεν ήμουν βέβαιος αν άκουσα καλά: “Άχ! ψεύτικος ντουνιάς”. Το έλεγε μια κοπέλα δίπλα μου, με στεναγμό και καημό. Ξέρετε, είναι τέτοιες περιπτώσεις που σκέφτεσαι ότι κάτι ζη από εκείνο το παληό ήθος, όταν η μουσική μιλούσε για τον ευγενικό και ταπεινό καημό του φτωχού ανθρώπου όταν βρέχει στην φτωχογειτονιά, και όχι για τους μικροαστικούς νταλκάδες του τάδε ψευδοερωτευμένου (για τρία τέρμινα) ή, πολύ χειρότερα, το τι κάνει ο τάδε εξαμερικανισμένος γόνος μεγαλοαστικής οικογένειας όταν βγαίνει για να δουλέψει στα εμετικά του πάθη στα οποία είναι αιχμάλωτος και υπόδουλος…
Αστροφώς που έρχεται από τα Περασμένα, που θα έλεγε και ο ποιητής, το λοιπόν, φίλοι μου, και μην μου απελπίζεστε…
Σχετικά
