Τα ενδεχόμενα της κ. Τζάκρη

 

Του Δημήτρη Μητρόπουλου*

 

Σε συνέντευξή της στην εφημερίδα των συντακτών η κα Τζάκρη, θέτει κάποια ουσιαστικά ερωτήματα προς όλους. Το 2010, με την κρίση χρέους σε όξυνση, παρουσιάστηκαν 3 επιλογές, όπως λέει. Η μία είναι να περιμένουν την ελεημοσύνη από την Ε.Ε. και τους δανειστές. Η άλλη να προχωρήσουν σε έξοδο από το ευρώ με αθέτηση πληρωμών. Η άλλη να προχωρήσουν στη λιτότητα των μνημονίων.

Επέλεξαν το τρίτο γιατί το πρώτο δεν υπήρχε απλά ως πραγματικό ενδεχόμενο και το δεύτερο ήταν ασύμβατο με την πολιτική του τότε-ήδη νεοφιλελεύθερου και ξενόδουλου ΠΑΣΟΚ, αφού ήταν επιλογή που ερχόταν σε ευθεία ρήξη τόσο με τους Ευρωπαίους «συμμάχους», όσο και με τις εγχώριες μεγαλοαστικές δυνάμεις που εκτόξευσαν τα κέρδη τους τη δεκαετία του ευρώ.

Σήμερα δεν έχουμε τα οικονομικά στοιχεία που είχαμε τότε, όπως σωστά επισημαίνει η κα Τζάκρη. Δημοσιονομικά τα πράγματα ήρθαν σε μια ισορροπία, μέσα κυριολεκτικά από το αίμα του ελληνικού λαού. Το ερώτημα έχει τροποποιηθεί, είναι ίσως πιο δύσκολο, όμως και πάλι το ζήτημα της ευρωζώνης είναι κεντρικό. 

Μπορούμε να ελπίζουμε σε μια καλυτέρευση, έξοδο από την κρίση και ανάπτυξη με φιλολαϊκό χαρακτήρα με Ευρωπαϊκή (Γερμανική) χρηματοδότηση και σφραγίδα ή πρέπει να στηριχθούμε βασικά και κυρίως στις δικές μας δυνάμεις;

Η κα Τζάκρη ισχυρίζεται ότι καταψήφισε την κυβέρνηση, γιατί τώρα είναι η ώρα της διαπραγμάτευσης, επειδή έχουμε πρωτογενές πλεόνασμα. Και αναλύει ποια τα επίδικα της «διαπραγμάτευσης» με τους εταίρους. Στην ουσία είναι μέτρα και πολιτικές – ασπιρίνες για τον καρκινοπαθή (διεκδίκηση επενδύσεων από ευρωπαϊκά διαρθρωτικά ταμεία, φοροδιαφυγή, διεκδίκηση να μην καταγράφονται οι πετσοκομένες δημόσιες επενδύσεις στο έλλειμμα κοκ), σε μια οικονομία με 30% ανεργία, διαλυμένα ταμεία, ρευστότητα υπό το μηδέν και το κυριότερο με συγκεκριμένους όρους και πλαίσια που υπαγορεύει η συμμετοχή μας στην ευρωζώνη. Κι αν δεν πετύχει η διαπραγμάτευση, την οποία η κα Τζάκρη έβλεπε αδύνατη, όπως λέει η ίδια, το 2010 αλλά θεωρεί εφικτή το 2013 όπου το χρέος μας έχει γίνει θεσμικό; Θα βγάλουμε το «πυρηνικό μας όπλο» και υπονοεί ένα μορατόριουμ σε μέρος των τόκων.

Η πολιτική κατεύθυνση της κας Τζάκρη, θυμίζει σε πολλά τις απόψεις πρωτοκλασάτων στελεχών και οικονομολόγων του ΣΥΡΙΖΑ.

Το εντυπωσιακό είναι ότι 3 χρόνια μετά τις απαντήσεις, που έδωσε τότε, απέναντι στα τρία ενδεχόμενα το πολιτικό σύστημα της Ελλάδας, με εκτελεστή το ΠΑΣΟΚ, τα ενδεχόμενα παραμένουν τα ίδια, παρά την αλλαγή των δημοσιονομικών μεγεθών με την συνεπακόλουθη οικονομική και παραγωγική διάλυση. Με διαφορετικά επίδικα όμως, περισσότερο «υπαρξιακά» για το μέλλον.

Το πρώτο είναι η συνέχιση της λιτότητας και της εποπτείας, μαζί με το ξεθεμελίωμα του όποιου λαϊκού δικαιώματος. Εκφράζεται από την εθελόδουλη στάση του Άδωνι «δεν θα μου κλέψει εμένα ο Τόμσεν τη δόξα για τις απολύσεις».

Το δεύτερο είναι αυτό που περιγράφει η κα Τζάκρη και εκφράζει, με το τρόπο του, και ο ΣΥΡΙΖΑ. Διαπραγμάτευση για ελεημοσύνη από τους εταίρους. Για μια ισορροπία, να μπει πάτος στο βαρέλι, για μερικά ψίχουλα από την Ε.Ε., για μια οριακή ανάπτυξη σε μια οικονομία διαλυμένη με 30% ανεργία. Και αν η διαπραγμάτευση δε πετύχει βλέπουμε…

Η τρίτη παραμένει η έξοδος από το ευρώ και η αθέτηση πληρωμών. Με διαφορετικό στοίχημα όμως. Όχι απλά για να μην υποκύψουμε στους εκβιασμούς των δανειστών και για να μην μπούμε στα μνημόνια, όπως τέθηκε το 2010. Αλλά γιατί είναι ο μόνος τρόπος, απέναντι σε μια νεοφιλελεύθερη και αντιδημοκρατική «Γερμανική» Ευρώπη όπου ο Νότος καταδικάζεται σε ελεύθερη οικονομική ζώνη του Βορρά, για διέξοδο από την κρίση προς όφελος της κοινωνικής πλειοψηφίας.

 

ΥΓ: Η κα Τζάκρη ισχυρίζεται ότι δεν ακολούθησε το ενδεχόμενο της εξόδου από το ευρώ το 2010, που ήταν η μόνη αντίπαλη πρόταση στην μνημονιακή λιτότητα, γιατί θα βύθιζε την παγκόσμια οικονομία σε ύφεση (!!!) και την Ελλάδα πιθανά σε πόλεμο! Περίεργο. Αυτές οι απειλές πρέπει να είναι τελευταίας κοπής. Το 2010 το μνημονιακό πολιτικό προσωπικό έλεγε ότι ψηφίζει το μνημόνιο για να μη γυρίσουμε σε εθνικό νόμισμα όπου πολλοί έλληνες θα χάσουν μέρος της αξίας της περιουσίας τους και το δημόσιο χρέος θα αυξηθεί. Τρία χρόνια μετά που οι συνέπειες της παραμονής στο ευρώ, σε αυτά αλλά και σε άλλα, έχουν ξεπεράσει κάθε σενάριο τρόμου του 2010 για τις συνέπειες από την έξοδο από το ευρώ, ανακαλύψαν την Αποκάλυψη του Ιωάννη! Είναι κι αυτό ενδεικτικό.

ΠΗΓΗ: Δευτέρα, 18 Νοεμβρίου 2013, http://antapocrisis.gr/index.php/politics/item/992-mitropoulos,

* Ο Δημήτρης Μητρόπουλος είναι εκπαιδευτικός, στέλεχος του «Σχεδίου Β΄»

Τα Εισόδια της Θεοτόκου στην Αγία Γραφή

 

Του Θεόδωρου Ι. Ρηγινιώτη*

 

Είναι γνωστό πως η Καινή Διαθήκη παρέχει ελάχιστες πληροφορίες για τη ζωή της Παναγίας. Αυτό γίνεται αιτία να την υποτιμούν οι προτεστάντες όλων των αποχρώσεων, που θεωρούν ότι ο χριστιανισμός πρέπει να περιορίζεται σε ό,τι αναφέρεται μέσα στην Αγία Γραφή.

Βέβαια στην Αγία Γραφή υπάρχουν αρκετές αναφορές στη δόξα που έλαβε η Παναγία από το Θεό (π.χ. Λουκ. 1, 28 και 41-55) και στη δυνατότητά της να παρέμβει προς το Χριστό υπέρ των ανθρώπων (Ιω 2, 3-7). Όμως υπάρχουν κι άλλες πληροφορίες, που προκύπτουν από τις προφητείες και τις προτυπώσεις της Παλαιάς Διαθήκης, που αναφέρονται στη Θεοτόκο (δείτε αρκετά στοιχεία και εδώ: Η τιμή της Θεοτόκου στη Βίβλο – Η Θεοτόκος στην Αγία Γραφή).

Τα βιογραφικά στοιχεία της Παναγίας, που σχετίζονται με τη γέννηση και την παιδική ηλικία της, καθώς και με την κοίμησή της, είναι καταγεγραμμένα σε αρχαία βιβλία, που κινήθηκαν παράλληλα με την Καινή Διαθήκη, χωρίς να γίνουν ποτέ μέρος της. Τέτοια βιβλία υπήρξαν αρκετά, που κατέγραψαν πληροφορίες για το Χριστό, την Παναγία και άλλα πρόσωπα (π.χ. αποστόλους), επιθυμώντας να συμπληρώσουν τις αντίστοιχες πληροφορίες που βρίσκονται στην Καινή Διαθήκη. Σήμερα, αυτά τα βιβλία τα συμπεριλαμβάνουμε στα «απόκρυφα κείμενα», αλλά στην πραγματικότητα δεν ήταν απόκρυφα. 

«Απόκρυφα» ήταν τα ευαγγέλια και τα λοιπά βιβλία της θρησκείας του Γνωστικισμού (που οι γνωστικοί τα κρατούσαν κρυφά από τους αμύητους). Τα αρχαία ορθόδοξα βιβλία που διάβαζαν οι χριστιανοί και που ποτέ δεν ήταν κρυμμένα ή απαγορευμένα, σήμερα ονομάζονται κι αυτά «απόκρυφα» μόνο για φιλολογικούς λόγους, ενώ στην πραγματικότητα δεν είναι απόκρυφα, αλλά ψευδώνυμα ή ανώνυμα έργα. Πολλά απ' αυτά αποδίδονται σε αποστόλους, ενώ δεν είναι δικά τους έργα, αλλά έργα ανωνύμων (και αυτός είναι κι ο λόγος που δεν μπήκαν στην Καινή Διαθήκη, στην οποία μπήκαν μόνο τα διασωθέντα κείμενα των μαθητών του Χριστού**).

Το περιεχόμενο κάποιων από τα βιβλία αυτά (π.χ. του «κατά Θωμάν ευαγγέλιο της παιδικής ηλικίας του Χριστού») η Εκκλησία το απέρριψε ως φανταστικό. Όμως σε άλλες περιπτώσεις ήδη οι αρχαίοι χριστιανοί αναγνώρισαν αληθινές πληροφορίες, που προέρχονται από την ιστορική μνήμη της πρώτης χριστιανικής κοινότητας. 

Τέτοια είναι τα βιβλία που μιλάνε για την παιδική ηλικία της Παναγίας (κυριότερο το «Πρωτευαγγέλιο του Ιακώβου») και την κοίμησή της («Διήγησις του αγίου Ιωάννου του Θεολόγου περί της κοιμήσεως της Υπεραγίας Θεοτόκου»). Το «Πρωτευαγγέλιο» ανάγεται στο 2ο αιώνα, με πιθανό χαμένο πρωτότυπο του τέλους του 1ου αιώνα, ενώ το 2ο είναι κάπως μεταγενέστερο, ίσως και του 5ου αιώνα, αναγνωρίστηκε όμως ως αρχαία παράδοση (η ύπαρξη της εσθήτας, του χιτώνα και της ζώνης της Παναγίας, και φυσικά του κενού τάφου της, αποτελούν τεκμήρια της ιστορικότητάς του – άσχετα από το αν θα τα αμφισβητήσει ένας προτεστάντης, λόγω των πεποιθήσεών του και όχι μετά από έρευνα).

Ο Ψαλμός 44

Κάποιοι Πατέρες της Εκκλησίας, π.χ. ο Ιωάννης Χρυσόστομος, ερμήνευσαν τον Ψαλμό ως αναφερόμενο μεταφορικά στην Εκκλησία (δηλ. στο πανανθρώπινο σώμα του Χριστού), η οποία εγκαταλείπει την ειδωλολατρία, προσέρχεται προς το Χριστό και αναδεικνύεται σε βασίλισσα εκ δεξιών του. Ωστόσο, η ερμηνεία ενός βιβλικού χωρίου μπορεί να κινείται σε πολλά επίπεδα, και η λειτουργική πράξη της Εκκλησίας είδε στον Ψαλμό αυτό μια ευθεία αναφορά στη Θεοτόκο, γι' αυτό και στις ακολουθίες που τελούνται προς τιμήν της ψάλλονται στίχοι από αυτόν.

Τοιχογραφία 1318-1320 από το καθολικό της Ιεράς Μονής Χιλιανδαρίου Αγίου Όρους

Επίσης, η εικονογράφηση των Εισοδίων της Θεοτόκου συμπίπτει με το περιεχόμενο του Ψαλμού και είναι φανερό ότι το ίδιο συμβαίνει και με τη διήγηση του γεγονότος στο «Πρωτευαγγέλιο»:

Σε απλά νέα ελληνικά, ας επισημάνουμε τα εξής:

Το κορίτσι, που συγχρόνως είναι και βασίλισσα, δε μπορεί να είναι παρά η Θεοτόκος, όπως φανερώνει η πείρα των αιώνων, με τις εκπληκτικές εμφανίσεις της ως βασίλισσας των ουρανών στους αγίους και σε πολλούς απλούς ανθρώπους, χριστιανούς και μη. Η βασίλισσα αυτή παρέστη εκ δεξιών του βασιλέως και Υιού της κατά την κοίμηση και μετάστασή της στους ουρανούς. Ο στίχος αυτός λοιπόν, που έκλεισε μια ενότητα αναφερόμενη στη βασιλική εξουσία του Χριστού, είναι και μια βιβλική προεικόνιση της μετάστασης (ανάληψης) της Θεοτόκου και της τιμητικής θέσης της στη βασιλεία του Θεού.

Ο Ψαλμός επίσης αναφέρει ότι θα τη συνοδεύσουν παρθένες και όλες μαζί θα έρθουν στο ναό του βασιλέως («απενεχθήσονται τω βασιλεί παρθένοι οπίσω αυτής… απενεχθήσονται εν ευφροσύνη και αγαλλιάσει, αχθήσονται εις ναόν βασιλέως»). 

Αυτό ακριβώς περιγράφει και η διήγηση των Εισοδίων και απεικονίζει η εικόνα τους: «Καλέσατε τας θυγατέρας των Εβραίων τας αμιάντους και λαβέτωσαν ανά λαμπάδα, και έστωσαν καιόμεναι, ίνα μη στραφή η παις εις τα οπίσω και αιχμαλωτισθή η καρδία αυτής εκ του ναού Κυρίου… Και εποίησαν ούτως».

Βιβλική προεικόνιση της αειπαρθενίας της Θεοτόκου

Με την ευκαιρία, ας αναφέρουμε και μια σημαντική προφητεία, που υποστηρίζει ότι η Παναγία δεν ήταν παρθένος μόνο όταν γέννησε το Χριστό, αλλά και μετά τη γέννησή Του. Η προφητεία αυτή στηρίζει τη σχετική διδασκαλία της Ορθοδοξίας, αποδεικνύοντας ότι δεν είναι αυθαίρετη, ούτε και προέρχεται από τη φαντασία κάποιων θρησκόληπτων που ήθελαν να εξιδανικεύσουν τη Θεοτόκο.

Πρόκειται για την προφητεία του Ιεζεκιήλ, από το κεφάλαιο 44 (συμπτωματικά έχει τον ίδιο αριθμό με τον Ψαλμό), στίχ. 1-2. Εκεί ο Θεός παρουσιάζει στον προφήτη το όραμα ενός ναού, που περιέχει διάφορους συμβολισμούς.

Και λέει: «Και με γύρισε προς το δρόμο της εξωτερικής πύλης των αγίων, που βλέπει προς την ανατολή. Και ήταν κλειστή. Και μου είπε ο Κύριος: αυτή η πύλη θα είναι κλειστή, δε θα ανοίξει και κανείς δε θα περάσει απ' αυτήν, γιατί ο Κύριος ο Θεός του Ισραήλ θα μπει απ' αυτήν και θα είναι κλειστή».

Στο αρχαίο: «Και επέστρεψέ με κατά την οδόν της πύλης των αγίων της εξωτέρας της βλεπούσης κατά ανατολάς, και αύτη ην κεκλεισμένη. και είπε Κύριος προς με η πύλη αύτη κεκλεισμένη έσται, ουκ ανοιχθήσεται, και ουδείς μη διέλθη δι' αυτής, ότι Κύριος ο Θεός Ισραήλ εισελεύσεται δι' αυτής, και έσται κεκλεισμένη».

Η πύλη των αγίων λοιπόν, που «βλέπει προς την ανατολή» (επειδή ο Χριστός είναι «ο Ήλιος της Δικαιοσύνης» – γι' αυτό και τα ιερά των ναών μας βλέπουν προς την ανατολή και συνήθως κάνουμε την προσευχή μας συμβολικά στραμμένοι προς τα εκεί), είναι και θα παραμείνει κλειστή, γιατί μόνο ο Θεός θα περάσει από εκεί. Και, αφού περάσει ο Θεός, θα παραμείνει κλειστή και κανείς άλλος δε θα περάσει.

Υπάρχει μία πύλη, από την οποία πέρασε ο Κύριος και Θεός και η πύλη αυτή παρέμεινε κλειστή: η Θεοτόκος.

Ας αναφέρουμε εδώ ότι, στις ορθόδοξες εκκλησίες, η Ωραία Πύλη συμβολίζει την Παναγία, ενώ ο ιερέας, κατά την ώρα της λειτουργίας, συμβολίζει το Χριστό. Όλα όσα συμβαίνουν στη λειτουργία συμβολίζουν γεγονότα από τη ζωή και το έργο του Χριστού, όπως και από τη μελλοντική βασιλεία του Θεού. Γι' αυτό μόνο ο ιερέας μπορεί να μπει από την Ωραία Πύλη (και μόνο φορώντας την ιερατική του στολή), όπως μόνο ο Χριστός πέρασε και γεννήθηκε από την Παναγία.

** Ο Λουκάς και ο Μάρκος πιθανόν ήταν άμεσοι μαθητές του Χριστού: ο Λουκάς ένας από τους δύο που Τον συνάντησαν πηγαίνοντας προς Εμμαούς (Λουκ. 24, 13-35), ενώ ο Μάρκος ο νεανίας ο ντυμένος με το σεντόνι, που είχε ακολουθήσει κρυφά τον Ιησού από το μυστικό δείπνο στη Γεθσημανή (Μάρκ. 14, 51-52). Ο μυστικός δείπνος, όπως και η κάθοδος του Αγίου Πνεύματος την πεντηκοστή, πιθανόν είχαν συμβεί στο σπίτι της μητέρας του Μάρκου, για την οποία βλ. στις Πράξεις των αποστόλων, 12, 12.

Ακόμη όμως κι αν οι δύο αυτοί ευαγγελιστές δεν ήταν άμεσοι μαθητές του Χριστού, αλλά μαθητές των αποστόλων, τα έργα τους περιελήφθησαν στην Καινή Διαθήκη, γιατί απηχούν δύο μεγάλες αποστολικές παραδόσεις, του Πέτρου και του Παύλου. Ο Μάρκος γράφει το ευαγγέλιό του ως «ερμηνευτής Πέτρου», ο δε Λουκάς απηχεί την παράδοση του Παύλου, του οποίου ήταν στενός συνεργάτης, πέρα από τα προσωπικά στοιχεία που εντάσσει κατόπιν δικής του έρευνας.

* Ο Θεόδωρος Ι. Ρηγινιώτης είναι Θεολόγος.

ΤΑ ΕΙΣΟΔΙΑ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΙΚΟΝΑ

Του Δημήτριου Χρυσικόπουλου*

 

Στις 21 Νοεμβρίου η Ορθόδοξος Εκκλησία εορτάζει τα "Εισόδια" της Θεοτόκου, που είναι μία από τις μεγαλύτερες θεομητορικές εορτές. Τα "Εισόδια" σαν γεγονός αποτελούν την βάση και την αρχή για την μετέπειτα ζωή της Θεοτόκου. Οι γονείς τής Παναγίας, ο Ιωακείμ και η Άννα, σ' όλη τους τη ζωή παρακαλούσαν το Θεό να τους δώσει ένα τέκνο και υποσχέθηκαν να το αφιερώσουν στο Ναό Του. Πράγματι σε μεγάλη ηλικία, ο Θεός τους έδωσε ένα κορίτσι, τη Μαρία, που όταν έγινε τριών ετών, το έφεραν στον Ναό και το παρέδωσαν στα χέρια του Ζαχαρία του Ιερέα.

Αυτός την αγκάλιασε, την ευλόγησε και είπε: «Εμεγάλυνε ο Κύριος το όνομά σου σε όλες τις γενεές. Με σένα θα ευλογηθούν τα έθνη και ο Κύριος θα λυτρώσει τους υιούς του Ισραήλ». Όπως λέει η παράδοση, την οδήγησε στα «Άγια των Αγίων», στα ενδότερα του Ναού, όπου επιτρεπόταν να μπει μόνον ο Ιερέας, μόνο μία φορά τον χρόνο. Εκεί έμεινε η Παναγία δώδεκα χρόνια. Τρεφόταν από άγγελο του Θεού με ουράνια τροφή. Εκεί έμεινε μέχρι τον Ευαγγελισμό της.

Η εορτή των Εισοδίων φαίνεται ότι θεσπίστηκε στα Ιεροσόλυμα κατά τον εγκαινιασμό του ναού της Αγίας Θεοτόκου Μαρίας ή Νέας Εκκλησίας στις 21 Νοεμβρίου του 543 μ. Χ., έργου του Ιουστινιανού Α΄, στη νότια πλευρά του ναού του Σολομώντα. Λόγω αυτής της θέσης του ναού, ήταν επόμενο να συνδεθεί από τους πιστούς με την είσοδο και παραμονή της Θεοτόκου στο ναό του Σολομώντα. Πληροφορίες για την τέλεση της εορτής στην Κωνσταντινούπολη υπάρχουν από τον 8ο αιώνα. Από εκείνη την περίοδο έχουμε και τους πρώτους σωζόμενους ύμνους των Εισοδίων.

Τα Εισόδια της Θοτόκου δεν είναι απλό γεγονός. Είναι προοίμιο και προαναφώνηση του Ευαγγελισμού. Σύμφωνα με την ορισμένη βουλή και ευδοκία του Θεού η παραμονή της Παναγίας στο Ναό ήταν γι' αυτήν περίοδος καθάρσεως, μυήσεως στην εν Αγίω Πνεύματι ζωή και προετοιμασίας, για να γίνει με την αυτεξούσια προαίρεσή της το ιερό κατοικητήριο του Λόγου του ενανθρωπήσαντος, μέσω αυτής, Θεού.

Τη στενή σχέση των Εισοδίων με τον Ευαγγελισμό εκφράζει με μοναδικό τρόπο ο ύμνος των Εισοδίων: «Τα της νυμφεύσεως απογράφονται Θεία συμβόλαια της υπέρ νουν κυοφορίας σου, αγνή Παρθένε, σήμερον εν Πνεύματι Αγίω, εν οίκω Θεού».

Με την καθιέρωση της εορτής αρχίζει η παράλληλη σχετική ανάπτυξη της υμνολογίας και της εικονογραφίας.

Η πρώτη σωζόμενη σύνθεση με την απεικόνιση των Εισοδίων είναι του 10ου αιώνα. Από τον 14ο αιώνα καθιερώθηκε η διπλή απεικόνιση των Εισοδίων και της παραμονής της Θεοτόκου στα «Άγια των Αγίων» τρεφόμενης υπό αγγέλου. Σε ανάγλυφο του 5ου αιώνα στην Ταρασκώνη (Γαλλία) παρουσιάζεται η Παναγία να προσεύχεται στο Ναό του Σολομώντα.

Κύρια πηγή για τη διήγηση, που αναφέρεται στην παραμονή της Θεοτόκου στο Ναό του Σολομώντα, αποτελεί το Πρωτευαγγέλιο του Ιακώβου (απόκρυφο). Είναι λογικό λοιπόν να διερωτηθεί κάποιος για την ιστορικότητα της διηγήσεως αυτής, δεδομένου ότι στα «Άγια των Αγίων» δεν επιτρεπόταν η είσοδος γυναικών. Αυτό όμως που έχει σημασία δεν είναι το ιστορικό υπόβαθρο της διηγήσεως, αλλά το θεολογικό συμβολικό περιεχόμενο του γεγονότος και η βαθύτερη σωτηριολογική σημασία του, όπως ήδη αναφέρθηκε.

Στην εικονογράφηση, ιδιαίτερα χαρακτηριστική είναι η έμφαση που δίνεται στο πρόσωπο της Παναγίας, η οποία αφιέρωσε τον εαυτό της στην εκπλήρωση της οικονομίας του Θεού. Σε αντίθεση με την παράσταση της Γεννήσεως της Παναγίας, η οποία συνεχώς υπόκειται σε συνθετική επεξεργασία στην τέχνη, η σκηνή των Εισοδίων ακολουθεί συνήθως ένα πάγιο εικονογραφικό τύπο, ο οποίος υιοθετήθηκε ήδη από την πρώιμη βυζαντινή παράδοση και συνεχίστηκε στη μεταβυζαντινή περίοδο σε ψηφιδωτά, τοιχογραφίες, εικόνες, εικονογραφημένα χειρόγραφα κ.α. Σε εικονογραφημένους χειρόγραφους κώδικες ή τοιχογραφίες εκκλησιών το θέμα των Εισοδίων παρουσιάστηκε και σε πολλές διαδοχικές σκηνές. Εδώ θα παρουσιάσουμε τον τύπο της φορητής εικόνας, όπως καθιερώθηκε.

Κεντρικό πρόσωπο της παράστασης αποτελεί η τριετής Παναγία, η οποία δεν παρουσιάζει τίποτε το μη φυσικό εκτός από το μικρό μέγεθός του σώματός της. Έχει όλη την ιερότητα της μελλούσης Μητέρας του Θεού. Φορώντας το μαφόριο των ενηλίκων γυναικών οδηγείται από τους γονείς της στο ναό, όπου την υποδέχεται ο αρχιερέας Ζαχαρίας (πατέρας του Προδρόμου). Ο αρχιερέας την ευλογεί, φορώντας ενδύματα λειτουργικά και διακριτικό της ιεροσύνης στην κεφαλή του. Απλώνει τα χέρια του προς την Παναγία, για να την παραλάβει. Ο Ναός συμβολίζεται με ένα κιβώριο που προβάλλει πίσω από τα εικονιζόμενα πρόσωπα. Αλλιώς το κτήριο που φαίνεται θα μπορούσε να είναι ένα κοινό κτήριο. Η Παναγία φθάνει στο Ναό με πομπή. Προηγείται όλης της πομπής χαρούμενη, στέκεται μπροστά στον Αρχιερέα, ευλαβικά και συγχρόνως σε στάση κινητική προς αυτόν, που δηλώνει την προθυμία και τη χαρά της προσελεύσεώς της στο Ναό τού Κυρίου, αναγνωρίζοντας το σχέδιο και το θέλημα του Θεού για τη σωτηρία των ανθρώπων. Δηλώνεται έτσι ότι δεν πρόκειται για αναγκαστική παράδοσή της, αλλά ότι εκούσια συμμετέχει στο σχέδιο του Θεού.

Το ίδιο ευλαβικά και με ιερή συγκίνηση εικονίζονται και οι γέροντες γονείς της Ιωακείμ και Άννα. Την παραδίδουν στα χέρια του Ζαχαρία με μια κίνηση πολύ εκφραστική, που δηλώνει την προθυμία τους να εκπληρώσουν την υπόσχεσή τους στο Θεό και να του αφιερώσουν το μονάκριβο κορίτσι τους, που το απέκτησαν με πολλές προσευχές και νηστείες σε προχωρημένο γήρας. Είναι χαρούμενοι. Δεν υπάρχει ο ανθρώπινος πόνος του αποχωρισμού, γιατί τον επισκιάζει η αγάπη τους προς τον Θεό. Εντελώς ελεύθερα την αφιερώνουν. Πίσω τους βλέπουμε πολλές νεάνιδες (συνήθως 7 κατά την εβραϊκή παράδοση). Όλες χαρούμενες και σεμνά λαμπροφορεμένες.

Προπέμπουν την Παναγία με αναμμένες λαμπάδες. Δίνουν μια ποιητική και δροσερή διάθεση στη σκηνή. Είναι οι φίλες της Παναγίας, που συμμετέχουν στη χαρά της. Επικράτησε να ζωγραφίζονται μεγαλύτερες, για να τονίζεται και να ξεχωρίζει το κεντρικό πρόσωπο της εικόνας, η μικρή Παναγία.

Στην εικόνα των Εισοδίων, πάνω αριστερά συνήθως, εικονίζεται η δωδεκαετής παραμονή της Παναγίας στα «Άγια των Αγίων», τρεφόμενης από έναν άγγελο. Δέχεται τον ουράνιον άρτο, «η άρτον ζωής χωρήσασα». Πάλι εδώ ο ναός συμβολίζεται με κιβώριο.

Σε ορισμένες παραστάσεις κατά τη διάρκεια της πομπικής εισόδου της, η Παναγία κρατεί και αυτή αναμμένη λαμπάδα, βαδίζει μπροστά και οι πρώτες νεάνιδες την απομονώνουν από την πομπή κρατώντας με μυστηριακό τρόπο ένα πέπλο. Το σπάνιο εικονογραφικό στοιχείο του αποκαλυπτικού πέπλου, που εντείνει τον τελετουργικό χαρακτήρα των δρωμένων, σημειοδοτεί την αφιέρωση της Θεοτόκου στο ναό του Κυρίου με μυστική αναφορά στη χάρη του Αγίου Πνεύματος, που περιβάλλει την Παναγία με δόξα, όπως ανάλογα αποδόθηκε στην εικονογράφηση του δ΄ Οίκου του Ακάθιστου Ύμνου.

Αξίζει να μελετήσει κάποιος την ακολουθία των Εισοδίων έχοντας μπροστά του την εικόνα των Εισοδίων. Θα διαπιστώσει πως όλα τα στοιχεία και οι συμβολισμοί της εικόνας αναφέρονται σ' όλους τους ύμνους της ακολουθίας. Αυτό φανερώνει ότι η ορθόδοξη εικονογραφία δεν είναι διακοσμητική αλλά πρωτίστως έχει λειτουργικό και διδακτικό χαρακτήρα. Καταλαβαίνουμε έτσι το λόγο του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, που λέει ότι η σκηνή του μαρτυρίου μέσα στο ναό του Σολομώντα είναι η ίδια η Εκκλησία και τα «Άγια των Αγίων», στα οποία εισήλθε η Παναγία είναι η προτύπωση της Εκκλησίας και μάλιστα της ίδιας της Παναγίας. Διότι αυτή υπήρξε η στάμνα που κράτησε και φύλαξε μέσα στα σπλάχνα της το αληθινό «μάνα», δηλαδή το Χριστό. Υπήρξε το γνήσιο θυσιαστήριο. Οι πραγματικές πλάκες, όχι του Μωσαϊκού νόμου, αλλά του νόμου της Χάριτος της Καινής Διαθήκης. Το ραβδί του Ααρών, το οποίο όχι απλώς βλάστησε, αλλά «εξήνθησε» το «άνθος το εύοσμον», τον Υιό και Λόγο του Θεού. Έγινε η λαμπάδα του Θεού, η κατοικία Του, ο ναός Του, το Θυσιαστήριο και η λατρεία η ζώσα και καθαρά. Ενδεικτικά αναφέρουμε το κοντάκιο της Εορτής:

«Ο καθαρώτατος ναός του Σωτήρος, η πολυτίμητος παστάς και Παρθένος, το ιερόν θησαύρισμα της δόξης του Θεού, σήμερον εισάγεται, εν τω οίκω Κυρίου, την χάριν συνεισάγουσα, την εν Πνεύματι Θείω. ην ανυμνούσιν άγγελοι Θεού. αύτη υπάρχει σκηνή επουράνιος».

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

1) Χατζούλη Γλυκερία, καθηγήτρια Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ., "Εικονογραφία"

2) Τσάμης Δημήτριος, καθηγητής Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ., "Αγιολογία της Ορθόδοξης Εκκλησίας"

3) Κόντογλου Φώτιος, Αγιογράφος – Συγγραφέας, "Έκφρασις"

4) Λέκκος Ευάγγελος, Θεολόγος, "Τα εισόδια της Θεοτόκου".

ΠΗΓΗ: 20-11-2013, https://www.facebook.com/xrskpls/posts/654069534614544

* Ο Δημήτρης Χρυσικόπουλος είναι θεολόγος, μαθηματικός.

ΕΘΝΙΚΗ ΥΠΟΔΟΥΛΩΣΗ

 

Του Ηλία Σταμπολιάδη*

 

Όλοι βιώνουμε καθημερινά την εθνική υποδούλωση της χώρας μας και παρ'  όλα αυτά όχι μόνο δεν έχουμε οργανωθεί να την αποτινάξουμε αλλά ούτε καν τολμάμε να το διανοηθούμε, υποταγμένοι στην αδράνεια και την ηττοπάθεια που πολλοί την αποδέχονται  ως μέσον συμμετοχής μας σε έναν τάχα ανώτερο δυτικό πολιτισμό.

Η υποδούλωση αυτή τη φορά δεν ήλθε με την εισβολή ξένων στρατευμάτων στη χώρα. Άρχισε με την εισβολή δανεικών χρημάτων από το εξωτερικό, όχι για την δημιουργία παραγωγικών μονάδων που τα προϊόντα τους θα αποπλήρωναν το χρέος, αλλά σπαταλήθηκαν  στη διαφθορά, στην αύξηση του καταναλωτισμού σε εισαγόμενα προϊόντα και σε  μη παραγωγικές κινητές και ακίνητες περιουσίες δημιουργώντας την ψευδαίσθηση της ευημερίας.

Η ψευδαίσθηση αυτή, η οποία είναι ενάντια στην πραγματική οικονομία και την παράδοση της συντηρητικής διαχείρισης του οικογενειακού και εθνικού εισοδήματος, δημιουργήθηκε  με την εισβολή όχι μόνο ξένων προτύπων διαβίωσης αλλά και με την σταδιακή κατάργηση των ηθικών και πολιτισμικών αξιών που διατήρησαν το ελληνικό έθνος ζωντανό μέχρι τις ημέρες μας.

Εξ αρχής, οι δανειστές όχι μόνο γνώριζαν αλλά και φρόντισαν ώστε τα χρήματα που δανείζουν να μην επενδυθούν σε παραγωγικές επενδύσεις που θα ανταγωνίζονταν τις δικές τους οικονομίες. Έναντι του προφανούς κινδύνου μη αποπληρωμής των δανείων επέβαλαν υψηλά επιτόκια τα οποία επαύξησαν το χρέος κεφαλαιοποιώντας τους απλήρωτους τόκους. Σε ανύποπτο χρόνο παρέσυραν  την Ελλάδα στον μηχανισμό του ευρώ με την πρόφαση του σταθερού νομίσματος  στερώντας τη χώρα από το δικαίωμα έκδοσης χρήματος και στη συνέχεια η τρόϊκα μετάτρεψε το χρέος προς ιδιώτες σε χρέος προς κράτη. Συγχρόνως έδεσαν την Ελλάδα με δανειακές συμβάσεις του θέτουν ενέχυρο την δημόσια και ιδιωτική περιουσία και το συμφέρον των δανειστών υπεράνω αυτού των Ελλήνων πολιτών.

Όλα αυτά δεν θα μπορούσαν να είχαν  συμβεί εάν οι  Έλληνες πολιτικοί είχαν τον στοιχειώδη πατριωτισμό και δεν ενεργούσαν υπό τις υποδείξεις των υπονομευτών της εθνικής μας ανεξαρτησίας, οι οποίοι τους υποστήριξαν να καταλάβουν την εξουσία.  Βεβαίως σε αυτό έχει συμβάλει με τις επιλογές του ένας εντέχνως εκμαυλισμένος λαός που σήμερα διαμαρτύρεται διότι οι πολιτικοί, που αυτός επέλεξε, τον οδηγούν στην καταστροφή.

Δυστυχώς το ψευδεπίγραφο δημοκρατικό  μας σύστημα δεν καλλιεργεί τη συλλογικότητα και το κοινοτικό πνεύμα αλλά αφήνει τον ιδιώτη αδύναμο απέναντι σε ένα ισχυρό κυβερνητικό μηχανισμό που ουσιαστικά δεν προέρχεται από αυτόν αλλά  ούτε και ενεργεί για αυτόν. Το κομματικό σύστημα διασπά τον κόσμο δημιουργώντας αντιπαλόμενους πόλους που κατακερματίζουν την εθνική μας συνοχή.

Δύο είναι οι δράσεις που είναι απαραίτητες για την ανάκτηση της εθνικής μας ανεξαρτησίας που αποτελεί και προϋπόθεση για την βιώσιμη οικονομική μας ανάπτυξη, η οικονομική και η πολιτειακή.

Η οικονομική δράση απαιτεί:

1. Άμεση περικοπή των 2/3 του χρέους που στην ουσία αποτελούν κεφαλαιοποίηση των τόκων και δικαιώματα μας για τις αποζημιώσεις του Παγκοσμίου πολέμου. Βασικό επιχείρημα για τη δράση αυτή συνιστά η συνυπευθυνότητα των δανειστών, πράγμα που οι ίδιοι εφάρμοσαν για τις καταθέσεις στην Κύπρο, καθόσον:  α) Γνώριζαν ότι το εμπορικό ισοζύγιο πληρωμών της χώρας ήταν αρνητικό και για την εξισορρόπηση της διαφοράς αγόραζαν ομόλογα του ελληνικού δημοσίου δανείζοντας του με τον τρόπο αυτό τα χρήματα για να ξεπληρώσει τη διαφορά και που αμέσως η κατοχή των ομολόγων επέστρεφε σε αυτούς ως κέρδος έναντι της αντίστοιχης εμπορικής ζημιάς για την Ελλάδα.  β) Το δημιουργηθέν κέρδος δεν το θέτουν σε κυκλοφορία στη δική τους αγορά για να αποφύγουν πληθωριστικές τάσεις και το επενδύουν  πάλι στην Ελλάδα αλλά όχι σε  παραγωγικές μονάδες που θα αποπλήρωναν το χρέος, αλλά αγοράζουν νέα ομόλογα ή εταιρείες παροχής υπηρεσιών, επιβάλλοντας δανειακές συμβάσεις και μνημόνια που δεσμεύουν την εθνική μας ανεξαρτησία και μας καθιστούν αποικία τους. Συγχρόνως εξαπατούν και τους δικούς τους πολίτες λέγοντας τους ότι στερούνται για να φανούν αλληλέγγυοι προς τους τεμπέληδες Έλληνες ενώ στην ουσία κερδίζουν δις ευρώ από τους τόκους των δανείων.

2. Άμεση έξοδο από το ευρώ μέχρις ότου η Ευρώπη καταστεί ομοσπονδιακό κράτος με κοινή δημοσιονομική πολιτική για όλους τους λαούς που θα την απαρτίζουν. Αυτή η ενοποίηση  δεν πρόκειται, κατά τη γνώμη του γράφοντος, να συμβεί στο ορατό μέλλον και το κόστος εξόδου θα μεγαλώνει συνέχεια όσο αυτή καθυστερεί. Πάντα όμως θα είναι μικρότερο από αυτό της παραμονής μας στο ευρώ και βεβαίως αποτελεί την βασική προϋπόθεση για την μακροπρόθεσμη οικονομική ανάκαμψη και την εθνική ανεξαρτησία της χώρας μας, που πρέπει να ανακτηθεί με κάθε κόστος.

3. Την δημιουργία μίας πραγματικής Τράπεζας της Ελλάδος που να ελέγχεται 100% από το κράτος με καθήκον την εποπτεία του χρηματοπιστωτικού συστήματος και του αναπτυξιακού σχεδιασμού της χώρας.

Όσον αφορά την κοινωνική δράση αυτή θα πρέπει να  επικεντρωθεί στα ακόλουθα:

1. Ριζική αναθεώρηση του Συντάγματος για την εξάλειψη όλων αυτών των διατάξεων που εισήχθησαν παραπλανητικά και διευκολύνουν την παραβίαση του από την εκάστοτε κυβέρνηση. Συγκεκριμένα να υπάρξει: α) Σαφής διάκριση της εκτελεστικής, νομοθετικής και δικαστικής εξουσίας. β) Άμεση εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας από τον λαό. γ) Ισοτιμία της ψήφου των πολιτών με τη θέσπιση της απλής αναλογικής αφού τα περί δήθεν ακυβερνησίας μας έχουν εκθέσει επανηλημένα υπό την εποπτεία του λύκου. δ) Αναδιάταξη των εκλογικών περιφερειών ώστε να μην εκλέγονται περισσότεροι από έξι βουλευτές σε κάθε περιφέρεια και όλοι να επιλέγονται από το ίδιο ψηφοδέλτιο, το ίδιο να ισχύει και στις Δημοτικές εκλογές.

2. Αναμόρφωση του εκπαιδευτικού συστήματος με τις ακόλουθες κατευθυντήριες γραμμές: α) Κατάργηση του συνδικαλισμού στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση με εξαίρεση την τριτοβάθμια όπου όλοι οι εκπρόσωποι των φοιτητών θα εκλέγονται από κοινό ψηφοδέλτιο. β) Το εκπαιδευτικό πρόγραμμα και η διδακτέα ύλη να ακολουθούν την πνευματική ωρίμανση των παιδιών και όχι την τάχα εξέλιξη ξένων συστημάτων που μέχρι τώρα πιθηκίζουν. γ) Το σύστημα να καλλιεργεί την κριτική ικανότητα και να μην επικεντρώνεται στην αποστήθιση ασύνδετων πληροφοριών που τάχα αποτελούν εξέλιξη της τεχνολογίας. δ) Το σχολείο πρέπει να καλλιεργεί το συλλογικό πνεύμα και να προτάσσει τον κοινό τρόπο ζωής που αποτελεί και την ιδιαιτερότητα του έθνους μας με υποχρεωτική παρακολούθηση  εκ μέρους των τυχόν αλλοεθνών.

3. Υπεράσπιση της βιωσιμότητας του έθνους έναντι των εθνομηδενιστικών τάσεων της νέας τάξης πραγμάτων και να περιλαμβάνει: α) Έλεγχο της λαθρομετανάστευσης με αποδοχή μόνο όσων κατέχουν ειδίκευση χρήσιμη για την εθνική οικονομία εφόσον υπάρχει επώνυμος εργοδότης που θα τους απασχολήσει τουλάχιστον για μία διετία. β) Η ελληνική υπηκοότητα να δίδεται μόνο σε όσους έχουν ελληνική παιδεία με έλεγχο  της Ελληνικής τους συνείδησης από ειδική κοινωνική υπηρεσία όπως κάνουν και οι Ελβετοί.

Εδώ τίθεται το ερώτημα, ποιες είναι οι πολιτικές δυνάμεις που θα ήθελαν και θα μπορούσαν να εφαρμόσουν ένα τέτοιο πρόγραμμα εθνικής ανεξαρτησίας; Δυστυχώς δεν υπάρχουν στην ουσία τέτοιες δυνάμεις με πολιτικές θέσεις και προγράμματα εθνικής επιβίωσης. Αντί αυτών υπάρχουν  τα πολιτικά κόμματα που εξυπηρετούν ορισμένες κοινωνικές ομάδες και συμφέροντα με στόχο να επικρατήσουν στη νομή της εξουσίας.

Η Νέα Δημοκρατία, αν και προέρχεται από την παραδοσιακή εθνικόφρονα παράταξη της δεξιάς, έχει προδώσει την ιδεολογία της και έγινε υπηρέτης, όχι μόνο των ντόπιων συμφερόντων που την υποστηρίζουν, αλλά κυρίως των ξένων δυνάμεων κατοχής.

Για το ψευδεπίγραφο σοσιαλιστικό κίνημα τι να πει κανείς; Έχει τη βασική ευθύνη για την κατάντια του τόπου διότι εξ αρχής εξαπάτησε τον λαό, υπονόμευσε με τον αμοραλισμό του τα θεμέλια της ελληνικής κοινωνίας, διέλυσε την οικονομία, αποβιομηχανοποίησε τη χώρα και δανείστηκε  χρήματα που δεν επένδυσε παραγωγικά, υποδουλώνοντας την  στους δανειστές.

Η αριστερά διχασμένη μεταξύ ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ  και ΔΗΜΑΡ είναι ανίκανη να συνενώσει τον λαό και να τον καθοδηγήσει ενάντια στους  ύπουλους κατακτητές. Μπορεί βέβαια να  επιδίδεται σε ταξικούς αγώνες αλλά η ιδεοληψία της, της απαγορεύει να αναλάβει εθνικούς αγώνες διότι απλά δεν αντιλαμβάνεται και φυσικά δεν αποδέχεται την έννοια του έθνους. Ιδιαίτερα ο ΣΥΡΙΖΑ, που υπό τις παρούσες συγκυρίες θα μπορούσε  να ηγηθεί έστω και ενός ταξικού αγώνα, δεν μπορεί να πείσει με την δήθεν αντιμνημονιακή του πολιτική όταν παραμένει στην ΟΝΕ και διακηρύσσει μέχρι να ακουστεί και στο Τέξας ότι εθνικό μας νόμισμα είναι το ευρώ. Αυτό για το οποίο τελικά μας έπεισε είναι να θεωρήσουμε τον αρχηγό του ως τον μέλλοντα Τσιπρανδρέου, όπως ο ίδιος εμπνεύστηκε τον όρο σε ένα από τα ταξείδια του στη Γαλλία.

Οι Ανεξάρτητοι Έλληνες, που θα μπορούσαν να συσπειρώσουν την απογοητευμένη δεξιά παράταξη, δεν παίρνουν υπεύθυνη θέση έναντι του αναγκαίου τρόπου αντίστασης στις δυνάμεις κατοχής αλλά απλά προβάλουν ως η εναλλακτική "έντιμη" εκδοχή της Νέας Δημοκρατίας.

Η μόνη πολιτική παράταξη, κόμμα εκτός του ΚΚΕ και ορισμένων εξωκοινοβουλευτικών ομάδων, που τολμά να πάρει θέση υπέρ του εθνικού νομίσματος και της εξόδου μας από την ΟΝΕ, ενώ συγχρόνως αντιστέκεται στον εθνομηδενισμό και την μεθοδευμένη λαθρομετανάστευση, είναι η Χρυσή Αυγή.

Εδώ συμβαίνουν δύο φαινόμενα που θέτουν σε υποψία όχι μόνο τον  πραγματικό ρόλο που παίζουν τα κόμματα που τάσσονται ενάντια στο ευρώ αλλά και στο ρόλο που το σύστημα θέλει να τους προσδώσει και να τον περάσει στην κοινή γνώμη.

Από την μία έχουμε ενέργειες μελών της Χ.Α. που την χαρακτηρίζουν φασιστική και εγκληματική οργάνωση. Θα πρέπει βέβαια να πούμε ότι το πλήθος των ψηφοφόρων που αντιπροσωπεύει ως κόμμα στη Βουλή δεν θα μπορούσαν να είναι φασίστες ή και εγκληματίες αλλά είναι απελπισμένοι αδύναμοι πολίτες. Επιπλέον η στρατιωτική οργάνωση του κόμματος εύκολα παραπέμπει στη χούντα, τον μπαμπούλα που ο φόβος του εξέθρεψε το θηρίο της μεταπολίτευσης.

Από τη άλλη μεριά έχουμε τη δολοφονία ανυποψίαστων οπαδών της Χ.Α. που, από ότι ψιθύρισαν οι αρχές, την ευθύνη ανέλαβε πρωτοεμφανιζόμενη εξωκοινοβουλευτική, αριστερή τάχα, οργάνωση δημιουργώντας εμφυλιοπολεμική αντιπαράθεση ιδεολογικών αντιπάλων. Στο κλίμα αυτό της πόλωσης και της κινδυνολογίας διατάραξης της ειρήνης οι δωσίλογοι εκτελεστές των εντολών των δυνάμεων κατοχής προβάλουν ως το συνταγματικό τόξο που θα παρέχει ασφάλεια στους υποταγμένους πολίτες του. Αυτό δημιουργεί και την πρόφαση για την έγκριση αντιλαϊκών νόμων και την αποτροπή της αναμενόμενης λαϊκής εξέγερσης που εκ προοιμίου θέλουν να την προκαταβάλλουν ως τάχα τρομοκρατική ενέργεια.

Αυτά είναι τα πολιτικά, οικονομικά αλλά και ψυχολογικά εμπόδια που το σύστημα προβάλει δημιουργώντας σύγχυση, απελπισία και σε πολλούς ηττοπάθεια έναντι  της μεθοδικά επιβαλλόμενης κατοχής. Εδώ που καταντήσαμε μόνο ο Θεός μας σώζει από την ιστορικά πρωτόγνωρη κακοδαιμονία και ας μην ελπίζουμε σε  άρχοντες αλαζόνες. Την ώρα που θα έχει δημιουργήσει τις κατάλληλες συνθήκες θα αποκαλύψει ανθρώπους που σίγουρα έχει κρυμμένους για το σκοπό αυτό, προς μεγίστη έκπληξη και αμηχανία του ιερατείου, και τότε άδικα θα ξαγρυπνούν οι φύλακες. Όλοι οι Έλληνες πατριώτες  πρέπει να είμαστε σε ετοιμότητα και να ανταποκριθούμε με προθυμία και αυτοθυσία όταν ακουστεί το κάλεσμα της πατρίδας μας.

 

* Ο Ηλίας Σταμπολιάδης είναι Καθηγητής στο Πολυτεχνείο Κρήτης, 

19 Νοεμβρίου 2013

ΠΗΓΗ:

από:	Elias Stamboliadis <elistach@mred.tuc.gr>
απάντηση-προς:	elistach@mred.tuc.gr
προς:	"Elias Stamboliadis, TUC" <elistach@mred.tuc.gr>
ημερομηνία:	20 Νοεμβρίου 2013 – 9:11 π.μ.
θέμα:	{HAF} ΕΘΝΙΚΗ ΥΠΟΔΟΥΛΩΣΗ

 

Ενέσεις Κορτιζόνης

 

Του Βασίλη Βιλιάρδου*

 

Ενώ όλες οι χώρες καταπολέμησαν τα προβλήματα τους αυξάνοντας σε μεγάλο βαθμό τη ρευστότητα στις οικονομίες τους, η Ελλάδα έκανε ακριβώς το αντίθετο, βυθιζόμενη στην ύφεση και στον αποπληθωρισμό – ένα αποτρόπαιο έγκλημα που δυστυχώς συνεχίζεται.

"Όπως έχουμε υπολογίσει, οι τόκοι που καταβάλλονται τα τελευταία πέντε χρόνια από τις κυβερνήσεις των Η.Π.Α., της Μ. Βρετανίας και των χωρών του πυρήνα της Ευρωζώνης είναι εντυπωσιακά χαμηλότεροι, σε σχέση με το παρελθόν. Στις Η.Π.Α., το πραγματικό επιτόκιο που πληρώνεται για το δημόσιο χρέος μειώθηκε από 4,8% το 2007 στο 2,4% το 2012.

Στη Βρετανία από 5,1% στο 3,2%, ενώ στην Ευρωζώνη συνολικά περιορίσθηκε από 4,5% στο 3,3% – παρά το ότι οι αποδόσεις των ομολόγων της Ελλάδας, της Ιταλίας και της Ισπανίας αυξήθηκαν σημαντικά. Εκτιμούμε ότι, λόγω της μείωσης των επιτοκίων, το 2012 οι πληρωμές για την εξυπηρέτηση του χρέους περιορίσθηκαν κατά 155 δις $ στις Η.Π.Α., κατά 130 δις $ στην Ευρωζώνη, καθώς επίσης κατά 20 δις $ στη Βρετανία – σε σύγκριση με το 2007".

Άρθρο

Τα παραπάνω προέρχονται από την πρόσφατη έκθεση της εταιρείας συμβούλων McKinsey, η οποία ερεύνησε τα αποτελέσματα των «πακέτων ποσοτικής διευκόλυνσης» (QE) – με τα οποία οι κεντρικές τράπεζες πλημμύρισαν με ρευστότητα τις αγορές. Τα πακέτα αυτά, οι «ενέσεις κορτιζόνης» κατά πολλούς θα συνεχισθούν, όπως ουσιαστικά διαβεβαίωσε χθες η διάδοχος του κ.Bernanke – επίσης η ΕΚΤ λίγες ημέρες πριν, ενώ η Βρετανία αλλάζει εν μέρει τακτική, όπως θα αναλύσουμε στη συνέχεια.

Κατά την έκθεση, οι μεγάλοι κερδισμένοι των μηδενικών επιτοκίων και της άνευ προηγουμένου εκτύπωσης νέων χρημάτων είναι τα κράτη, οι τράπεζες, καθώς επίσης οι μεγάλες πολυεθνικές επιχειρήσεις. Αντίθετα, οι μεγάλοι χαμένοι είναι τα νοικοκυριά, οι ασφαλιστικές εταιρείες και τα συνταξιοδοτικά ταμεία – οι «αποταμιευτές» γενικότερα.

Οφείλει να σημειωθεί εδώ ότι δυστυχώς, ένα μεγάλο μέρος της ρευστότητας, με την οποία πλημμύρισαν οι κεντρικές τράπεζες τις Η.Π.Α. και την Ευρώπη (την Ιαπωνία επίσης), παρέμεινε «εγκλωβισμένη» στις εμπορικές τράπεζες – οι οποίες προτίμησαν τις κερδοσκοπικές επενδύσεις στα χρηματιστήρια, με αποτέλεσμα ακόμη και οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις, καθώς επίσης τα νοικοκυριά στις Η.Π.Α., η πραγματική οικονομία δηλαδή, να μην ωφελείται σχεδόν καθόλου. Στο σχήμα που ακολουθεί, φαίνονται οι ωφελημένοι και οι χαμένοι της κρίσης:

Εκτιμώμενη συνολική διαφορά σε έσοδα από τόκους, 2007-12.

Με κριτήριο τα παραπάνω, οι ισχυρισμοί των ελληνικών κυβερνήσεων, σύμφωνα με τους οποίους θεωρείται ως μεγάλη επιτυχία η μείωση των επιτοκίων δανεισμού της Ελλάδας, καθώς επίσης των ετησίων τόκων, είναι μάλλον ανόητοι – αφού στις υπόλοιπες χώρες μειώθηκαν επίσης, χωρίς όμως να υποχρεωθούν να χρεοκοπήσουν.

Εάν δε σημειώσει κανείς ότι, ενώ όλες οι άλλες χώρες καταπολέμησαν τα προβλήματα τους αυξάνοντας σε μεγάλο βαθμό τη ρευστότητα στις οικονομίες τους, ενώ η Ελλάδα έκανε ακριβώς το αντίθετο, με αποτέλεσμα να βυθιστεί στην ύφεση, καθώς επίσης σε έναν καταστροφικό αποπληθωρισμό, θα κατανοήσει το μέγεθος του εγκλήματος που διαπράχθηκε – ένα αποτρόπαιο έγκλημα που δυστυχώς συνεχίζεται, παρά το ότι προκαλεί τεράστιες καταστροφές στην πατρίδα μας.

Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, αντί να αυξηθεί η ρευστότητα στην οικονομία (σήμερα έστω, καλύτερα αργά παρά ποτέ), «αποστραγγίζεται» κυριολεκτικά ότι έχει απομείνει, αφού οι φόροι συνεχίζουν να κλιμακώνονται και να διευρύνονται – οδηγώντας «ανεπιστρεπτί» όλο και περισσότερα νοικοκυριά, καθώς επίσης τις λίγες μικρομεσαίες επιχειρήσεις που επιβίωσαν, στην απόλυτη χρεοκοπία και στην εξαθλίωση. Η εξέλιξη του δείκτη M2 που ακολουθεί, σε συνδυασμό με την τρομακτική κατάρρευση της ταχύτητας κυκλοφορίας των χρημάτων (ΑΕΠ:M2), είναι χαρακτηριστική:

Θα μπορούσε να πει κανείς βέβαια ότι ένας λαός, ο οποίος ανέχεται τα μαρτύρια, το διεθνή εξευτελισμό, τη λεηλασία, την υποδούλωση και την εξαθλίωση, χωρίς να αντιδράει καθόλου, είναι άξιος της μοίρας του – πόσο μάλλον όταν «στέλνει» στην πολιτική, στα κόμματα δηλαδή και στις κυβερνήσεις, ότι χειρότερο διαθέτει. Ακόμη περισσότερο, όταν παραμένει καθισμένος στον άθλιο καναπέ του, παρακολουθώντας αμέτοχος την «πολιτική και δημοσιογραφική τραγωδία» στην τηλεόραση – θεωρώντας την «βλακωδώς» ως κωμωδία.

Θα ήταν όμως άδικο να χαρακτηρίσει κανείς τόσο αυστηρά ανθρώπους, οι οποίοι δεν διαθέτουν την απαιτούμενοι παιδεία, ενώ χειραγωγούνται σε μεγάλο βαθμό από τα διατεταγμένα ΜΜΕ – τόσο από τα εμφανή, όσο και από τα κρυφά, ο ρόλος των οποίων είναι να «σιγοντάρουν» τους υπερμάχους της Τρόικας, με συνθήματα, καθώς επίσης με κραυγές εναντίον της.

Πρόκειται για το γνωστό τέχνασμα, σύμφωνα με το οποίο η εξουσία πρέπει να διαθέτει «συμπολιτευόμενες και αντιπολιτευόμενες φωνές» εντός της, για να μην επιτρέπει την διεκδίκηση της θέσης της από τρίτους – κάτι που όμως, όπως φαίνεται, αδυνατούν να κατανοήσουν οι Έλληνες.

Η ΙΡΛΑΝΔΙΑ ΚΑΙ Η ΙΣΠΑΝΙΑ

Περαιτέρω, η Ιρλανδία σχεδιάζει να εγκαταλείψει το μηχανισμό στήριξης, εκδιώκοντας τη Τρόικα και τη Γερμανία από την επικράτεια της – προφανώς εξυπηρετώντας τις υποχρεώσεις της, αναλαμβάνοντας τα ηνία και επιστρέφοντας στις αγορές.

Γνωρίζει φυσικά ότι, τα επιτόκια δανεισμού της (κρατικά ομόλογα) θα μειωθούν «νομοτελειακά», αφού η Ευρωζώνη εισέρχεται σε μία περίοδο αποπληθωρισμού – γεγονός που φάνηκε από την ελάχιστη ανάπτυξη της Γερμανίας (0,3%), καθώς επίσης από την καταστροφική πορεία της γαλλικής οικονομίας.

Εν τούτοις, το δημόσιο χρέος της σχεδόν πενταπλασιάστηκε μέσα σε έξι χρόνια (διάγραμμα), ο τραπεζικός της τομέας είναι υπερχρεωμένος, η κρίση ακινήτων είναι εκτός ελέγχου, ενώ το συνολικό χρέος της είναι το πλέον υψηλό του πλανήτη (ξεπερνάει ακόμη και την Ιαπωνία).

Δημόσιο χρέος της Ιρλανδίας σε σχέση με το ΑΕΠ.

Τόλμησε όμως να πάρει το ρίσκο διαθέτοντας μία κυβέρνηση, η οποία δεν μιμείται την πολιτική των υποκλίσεων της Ελλάδας: πολιτικούς που δεν είναι τόσο συμπλεγματικοί για να γυρίζουν καθημερινά στα ΜΜΕ, που δεν σκύβουν το κεφάλι παρακαλώντας για δανεικά, που είναι επαρκείς για τη θέση τους, ικανοί και υπερήφανοι.

Η κίνηση της Ιρλανδίας, την οποία ακολουθεί και η Ισπανία, αρνούμενη πλέον να συνεχίσει να δανείζεται από το μηχανισμό στήριξης (παρά τα τεράστια τραπεζικά και λοιπά προβλήματα της, με πρόσφατο την πορεία κατάρρευσης της μεγαλύτερης κατασκευαστικής της εταιρείας, της ACS, στην οποία ανήκει η γερμανική Hochtief), δεν οφείλει αλήθεια να ευαισθητοποιήσει επιτέλους τους Έλληνες;

Αποτελεί αναμφίβολα μία συλλογική ανοησία άνευ προηγουμένου το να μην κατανοεί ένας ολόκληρος λαός ότι, τα δανεικά σκλαβώνουν, υποδουλώνουν και καταστρέφουν πολλές γενιές μαζί – καθώς επίσης πως είναι οικονομικός παραλογισμός το να εκποιεί κανείς τη δημόσια και ιδιωτική πραγματική περιουσία του, έναντι «φρεσκοεκτυπωμένων» χαρτονομισμάτων άνευ αξίας.

Στα πλαίσια αυτά, είναι τουλάχιστον απογοητευτικό το να ακούει κανείς από ορισμένους, «αδαείς» ως προς τα οικονομικά, πολιτικούς ότι, το δημόσιο χρέος της Ελλάδας δεν μπορεί να πληρωθεί – αφού ακόμη και ένας ανόητος γνωρίζει πως η αθέτηση των δανειακών υποχρεώσεων, μετατρέπει μία χώρα σε άβουλο προτεκτοράτο.

Ένα υψηλό δημόσιο χρέος προφανώς δεν εξοφλείται – εν τούτοις, «πληθωρίζεται» και εξυπηρετείται σταδιακά, όπως τεκμηριώνεται από την παραπάνω μελέτη της McKinsey, ενώ κανένας δεν απαιτεί την εξόφληση του.

Εάν όμως μία χώρα, μετά από έξι συνεχή χρόνια ύφεσης, η οποία προκλήθηκε από τους υπερβολικούς φόρους, τα χαράτσια και την πολιτική λιτότητας που εφαρμόσθηκε, βυθιστεί στον αποπληθωρισμό, τότε ακόμη και ένα ελάχιστο χρέος είναι αδύνατον ποτέ να εξυπηρετηθεί.

Δυστυχώς, η κυβέρνηση δεν φαίνεται να γνωρίζει, πόσο μάλλον να συνειδητοποιεί, τις συνέπειες του  αποπληθωρισμού – αφού διαφορετικά δεν θα διέσπειρε ψευδείς ελπίδες, σχετικά με τις μελλοντικές προοπτικές της πατρίδας μας.

Ολοκληρώνοντας, όλοι όσοι απαιτούν ανόητα τη διαγραφή μέρους του χρέους, με αντίτιμο την παραμονή της χώρας στον αποπληθωρισμό και στην ύφεση, υπό τις «διαταγές» της Τρόικας, είναι εκτός τόπου και χρόνου – για να μην τους χαρακτηρίσουμε εγκληματίες, επιτρέποντας τους το ελαφρυντικό της άγνοιας.

Η Μ. ΒΡΕΤΑΝΙΑ

Η χώρα φαίνεται πως σχεδιάζει να αλλάξει τον τρόπο παροχής ρευστότητας στη οικονομία της – κρίνοντας από το ότι η κυβέρνηση της έστειλε μία επιστολή (mail) προς όλους τους πολίτες της, «παρακαλώντας» τους να συμμετέχουν στο πρόγραμμα ανάπτυξης της αγοράς ακινήτων, το οποίο χρηματοδοτεί με το ποσόν των 14,3 δις €.

Ουσιαστικά προσφέρεται μία άμεση ενίσχυση της προκαταβολής, έτσι ώστε να δοθεί η ευκαιρία σε Βρετανούς και μη πολίτες, να αγοράσουν το ακίνητο που επιθυμούν, με τη βοήθεια ενός τραπεζικού ενυπόθηκου δανείου.

Σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ βέβαια, τα ακίνητα στη Βρετανία είναι ακόμη κατά 20% υπερτιμημένα, σε σχέση με το μέσο εισόδημα των Άγγλων. Εν τούτοις, με δεδομένο το ότι η ζήτηση αντιστοιχεί με ανάγκες κατασκευής 250.000 διαμερισμάτων ετήσια, ενώ η προσφορά παραμένει πολύ χαμηλή, στις 145.000 κατοικίες ετήσια, αιτιολογείται πλήρως το μέτρο της κυβέρνησης.

Περαιτέρω, η οικονομία της Μ. Βρετανίας υστερεί ακόμη κατά 2,5% σε σχέση με το ΑΕΠ του 2007 – ενώ η κυβέρνηση της, η οποία ανέλαβε την εξουσία το 2010, παραλαμβάνοντας ένα τεράστιο έλλειμμα στον προϋπολογισμό τα τάξης του 12%, υποχρεώθηκε να μειώνει συνεχώς τις δημόσιες δαπάνες – ακόμη και κατά 25% σε ορισμένες περιπτώσεις. Εν τούτοις, κατάφερε να επανέλθει σε πορεία ανάπτυξης (διάγραμμα που ακολουθεί), η οποία υπολογίζεται στο 1,6% το 2013, αυξανόμενη στο 2,8% το 2014.

Ετήσιος ρυθμός ανάπτυξης της Βρετανίας.

Τα ελάχιστα χρήματα για ανάπτυξη, τα οποία είχε στη διάθεση της η κυβέρνηση, δαπανήθηκαν κυρίως για τη δημιουργία εκπαιδευτικών προγραμμάτων (μαθητεία των νέων), καθώς επίσης για να δοθούν κίνητρα στις βρετανικές επιχειρήσεις, με στόχο την περαιτέρω εκπαίδευση των εξειδικευμένων εργαζομένων εντός τους.

Επίσης δαπανήθηκαν χρήματα στην έρευνα, ενώ οι υπουργοί της κυβέρνησης, καθώς επίσης τα ανώτατα στελέχη της, ταξίδευαν σε ολόκληρο τον πλανήτη, για να διαφημίσουν το «Made in Britain» – όταν ο δικός μας πρωθυπουργός έχει επιλέξει να εκλιπαρεί, ταξιδεύοντας αντίστοιχα, για δανεικά .

Φυσικά γνωρίζουν όλοι ότι, η εξισορρόπηση μίας οικονομίας, με την αύξηση της βιομηχανικής παραγωγής, απαιτεί μία ολόκληρη γενιά. Το γεγονός αυτό επεξηγεί τις προσπάθειες αναθέρμανσης της οικοδομικής δραστηριότητας, η οποία μπορεί να βοηθήσει βραχυπρόθεσμα την ανάπτυξη – έτσι ώστε να κερδηθεί ο χρόνος, ο οποίος απαιτείται για την ανάπτυξη της βιομηχανίας.

Όπως φαίνεται από το διάγραμμα που ακολουθεί, το εμπορικό ισοζύγιο της Βρετανίας είναι ελλειμματικό – γεγονός που σημαίνει ότι πρέπει να γίνουν πάρα πολλά στον τομέα της επαναβιομηχανοποίησης της χώρας.

Εμπορικό ισοζύγιο Βρετανίας.

Σε κάθε περίπτωση, εάν η Βρετανία ήταν μέλος της Ευρωζώνης, όταν ξέσπασε η κρίση, μη έχοντας τη δυνατότητα δικής της νομισματικής πολιτικής θα είχε καταρρεύσει – αφενός μεν λόγω των δίδυμων ελλειμμάτων της (προϋπολογισμός και ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών), αφετέρου επειδή το συνολικό χρέος της, δημόσιο και ιδιωτικό, υπερβαίνει το 500% του ΑΕΠ της.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Η Ελλάδα είναι ατυχώς μέλος της γερμανικής λέσχης και κατέρρευσε – αν και η σημαντικότερη αιτία ήταν ο Εφιάλτης του Καστελλόριζου. Σήμερα είναι πλέον αργά για αναδρομές στο παρελθόν, ενώ υπάρχουν πάρα πολλές λύσεις διαφυγής από την κρίση (ανάλυση).

Δυστυχώς όμως, χρειάζονται ικανές κυβερνήσεις για να τις εφαρμόσουν, προφανώς «συνεπικουρούμενες» από υπερήφανους λαούς – οι οποίοι δεν είναι πρόθυμοι να θυσιάσουν τον εαυτό τους, τις επόμενες γενιές και την πατρίδα τους, απλά και μόνο για να αποφύγουν την πληρωμή των χρεών τους.

Φυσικά, όχι μόνο δεν θα αποφευχθεί η πληρωμή του χρέους, αλλά θα κοστίσει τουλάχιστον τα πενταπλάσια – οπότε, κάποια επόμενη γενιά Ελλήνων στο μέλλον, θα αναφέρεται ξανά ανόητα στο «επαχθές ή επονείδιστο» χρέος, με το οποίο τη φόρτωσε η δική μας γενιά, «σκάβοντας με τη σειρά της λάκκο της».

 

* Ο κ. Βασίλης Βιλιάρδος είναι ένας σύγχρονος οικονομολόγος, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου – όπου και δραστηριοποιήθηκε επαγγελματικά για αρκετά χρόνια, με ιδιόκτητες επιχειρήσεις.

Έχει γράψει το βιβλίο "Υπέρβαση Εξουσίας", το οποίο αναφέρεται στο φορολογικό μηχανισμό της Γερμανίας, ενώ έχει  εκδώσει τρία βιβλία αναφορικά με την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση, με τον  τίτλο "Η κρίση των κρίσεων".

Έχει ασχοληθεί με σημαντικές έρευνες και αναλύσεις επί του αντικειμένου του (μακροοικονομία), επί διεθνούς επιπέδου, οι οποίες φιλοξενούνται τακτικά σε ημερήσιες εφημερίδες, περιοδικά και ηλεκτρονικές ιστοσελίδες.

ΠΗΓΗ: Νοεμβρίου 15, 2013, http://www.analyst.gr/2013/11/15/4600/ και  http://www.analyst.gr/2013/11/15/4600/2/ και http://www.analyst.gr/2013/11/15/4600/3/. 

Αυτάρκεις στην ανεπάρκεια*

 

Του Γιάννη Στρούμπα

 

Μωρό έξι μόλις μηνών κραυγάζει στη μέση της ρωμαϊκής λαχαναγοράς τη λέξη «θρίαμβος!»· ένα βόδι σκαρφαλώνει στο τρίτο πάτωμα κτιρίου και πηδά στο κενό· ξεσπά βροχή από πέτρες· αυτά τα παράδοξα και άλλα υπερφυσικά περιγράφονται από τον Ρωμαίο ιστορικό Τίτο Λίβιο, στο μότο που επιλέγει ως εισαγωγή για το πρώτο μέρος της ποιητικής του συλλογής «Επαληθεύοντας τη νύχτα» ο Δημήτρης Αγγελής.

---

* α΄ δημοσίευση: εφημ. «Αντιφωνητής», αρ. φύλλου 379, 16/11/2013.

Το πρώτο τούτο μέρος της συλλογής επιγράφεται «1989». Μόλις λίγα χρόνια νωρίτερα απ' τη σύγχρονη πραγματικότητα, σε μια εποχή που σχεδόν παραμένει παρόν, το 1989, καθώς προσδιορίζεται από το μότο του Τίτου Λίβιου, φαίνεται να αντιστοιχεί στην υπερφυσική παραδοξότητα που περιγράφει ο ιστορικός, προσδίδοντας έτσι στα αφύσικα συμβάντα του παρελθόντος μια διαχρονικότητα: ακόμη και η σύγχρονη εποχή μοιάζει να εμπερικλείει κάτι το τρομακτικό!

Πράγματι, ο Αγγελής, στο μόλις πρόσφατο 1989, σκηνοθετεί μια σύγχρονη παραδοξότητα. Φόντο του σκηνικού αποτελεί ένα μουντό δωμάτιο, στο οποίο η μονίμως ανοιχτή τηλεόραση θυμίζει πένθιμο βωμό. Η φωτιά του «βωμού», δηλαδή η ψυχρή εικόνα της τηλεόρασης, δεν ζεσταίνει, παρά μόνο φωτίζει αχνά. Το τραπέζι είναι ξέστρωτο, γεμάτο ψίχουλα και «αποφάγια σωρό». Εδώ ακριβώς εισάγεται το μυστήριο: ποιοι άφησαν τα ψίχουλα, εφόσον εμείς «λείπουμε χρόνια»; Η διαγραφόμενη απουσία υπερβαίνει το επίπεδο του σώματος· είναι απουσία επίσης ψυχική, ηθική, πνευματική. Ο φόβος κυριαρχεί, η μελαγχολία κατακαλύπτει οποιοδήποτε υγιές αίσθημα, η «αυτοκρατορία» γκρεμίζεται. Το ζοφερό κλίμα αποτυπώνεται στον στίχο «νύχτα, βαθιά μελαγχολία, ηρεμιστικά και παυσίπονα».

Μέσα από τον όλο ζόφο αναδύεται σαν ήρωας ένας γέροντας που ξυπνά από τον λήθαργο. Διαπιστώνοντας την τελική κατάρρευση των πάντων, προβληματίζεται ως προς το ποιος θα σηκώσει το φορτίο της αντίδρασης. Ο καιρός φαίνεται πως έχει ωριμάσει: «εκείνη η νύχτα/ είχε σε όλους μας μοιραστεί προσεκτικά σαν διπλωμένη προκήρυξη ή τελεσίγραφο». Η συνωμοτική αυτή νύχτα συνιστά την προκήρυξη που παρακινεί προς τον επαναστατικό ξεσηκωμό. Κι «η μόνη επανάσταση που υπάρχει είναι ο Άλλος», κατασταλάζει ο γέροντας, προσδιορίζοντας σαν βασικό μέσο της αντίστασης τη συλλογικότητα, τη συμπόρευση, τον αλτρουισμό. Πλάι στη συντροφικότητα επιβάλλεται να διεκδικηθεί ξανά η εφηβεία, το «τζιτζίκι στη χούφτα», η νύχτα που κάποτε «σήμαινε αγάπη». Έτσι κερδίζεται η ζωή.

Όμως ο άνθρωπος μοιάζει με «μικρό καρυδότσουφλο σε τσίγκινη σκάφη μ' απόνερα», στοχάζεται ο Αγγελής, σ' έναν σεφερικής υφής προβληματισμό. Έτσι ελάχιστος που κυλιέται στο τέλμα, μπορεί να πετύχει τον στόχο του; Δεδομένου πως κατισχύουν η απουσία, η προδοσία, η έπαρση, η περιφρόνηση, η καταισχύνη, επέρχονται σαν απολύτως φυσιολογική κατάληξη τα γηρατειά, η αρρώστια, ο θάνατος, η γενικότερη οικτρή αποτυχία του ανθρώπου. Οι απεικονίσεις της παρακμής από τον Αγγελή είναι εφιαλτικές: «γδαρμένα ζώα κρέμονται απ' τα τσιγκέλια της οροφής», όταν παράλληλα «σαν παγωμένη ακτινογραφία μάς διαπερνάει το φως, σκέτος καρκίνος». Η αποτυχία να σηκωθεί ψηλά το κεφάλι και να κερδηθούν η ζωή και το φως, οδηγεί στην επιστροφή στα σκοτάδια, «στις στοές με κατεβασμένα κεφάλια». Ο άνθρωπος φορτώνεται και κουβαλά την παρακμή του, γεμάτος δέος μπροστά σε μια επαπειλούμενη Αποκάλυψη, που θα κρίνει τη γκρίζα υποταγή του: «και η δύση στις πλάτες μας έχει το χρώμα/ της Αποκάλυψης».

Σε μια ζωή, λοιπόν, που υποτάσσεται στην εξωτερική επιβολή, τη στρατιωτική πειθαρχία, τον καταναγκασμό, την κατάπνιξη κάθε προσωπικής πρωτοβουλίας, η όλη τελμάτωση συνεπάγεται τον θάνατο: «ένας στρατώνας/ η τελευταία αποικία του ανθρώπου·/ κενοτάφιο». Να τη επομένως η «Αποικία» του Αγγελή, που συνιστά και τον τίτλο του δεύτερου μέρους της συλλογής του: ένας τόπος υπαγωγής σε ψυχικά και πνευματικά δεσμά, που αφήνει πίσω του μόνο συντρίμμια κι ανοιχτούς τάφους.

Όσοι όμως εκμεταλλεύονται τα ζωτικά στοιχεία του βίου, έρχεται η στιγμή που τιμωρούνται, με τρόπο μάλιστα τραγικά ειρωνικό. Ο μαυραγορίτης του νερού, που σαν κακός δράκος παραμυθιού κοιμόταν φύλακας «πάνω σ' ένα βουνό από πλαστικά μπουκάλια εμφιαλωμένου νερού», εντοπίζεται πνιγμένος, με κοιλιά τυμπανισμένη απ' το νερό κι ένα κομμάτι πλαστικού σφηνωμένο στο λαιμό του. Η εκδίκηση επέρχεται μέσω των ίδιων των εργαλείων της εκμετάλλευσης, θυμίζοντας υπέρτατη μεταφυσική τιμωρία, όπως εκείνες τις οποίες προφητεύουν θρησκευτικά κείμενα εσχατολογικής φύσεως. Αν και μεταφυσικού χαρακτήρα, η τιμωρία αποδεικνύεται ωστόσο κι απολύτως φυσική συνάμα, εφόσον πηγάζει από ένα φυσικό στοιχείο, το νερό.

Στην εκπλήρωση της τιμωρίας δεν συντελεί μόνο η φύση. Ο προφήτης που διαδραματίζει τον ρόλο του τιμωρού είναι για τον Αγγελή ο ποιητής. Ο ποιητής, μετά την τιμωρητική του παρέμβαση, επιστρέφει στη σιωπή του. Η απόσυρσή του σηματοδοτεί και την αδυναμία του φωτός να κατισχύσει εντέλει: οι άνθρωποι δεν θα μετανοήσουν ούτε για τους φόνους, ούτε για το φαρμάκι, ούτε για την πορνεία, ούτε για τα κλεμμένα τους. Θα παραμείνουν «αυτάρκεις/ στη νύχτα τους», στην ανεπάρκειά τους, επιβεβαιώνοντας και τον τίτλο της συλλογής. Σ' έναν κόσμο, επομένως, όπου η μοναδική πηγή φωτός είναι η τηλεόραση, κι όπου το μουντό της φως συντηρεί το σκοτάδι κι ένα απίστευτα νοσηρό κλίμα, η νύχτα δεν κατισχύει μονάχα σαν φυσικό φαινόμενο, αλλά και σαν κλίμα, καθώς και σαν ψυχική κατάσταση.

Η ποιητική συλλογή του Αγγελή κοσμείται από σχέδια του Αλέκου Κυραρίνη, τα οποία, όντας έξοχα εισαγμένα στο κλίμα των ποιημάτων, αποδίδουν φιγούρες αμήχανες, ακαταστάλακτες, κατακερματισμένες, αποπροσανατολισμένες, ρηχές, σε απορία, πρόσφορες προς χειραγώγηση. Με την αποτύπωση αυτή των μορφών ο Κυραρίνης συμπλέει με τη στόχευση του Αγγελή κι ενισχύει το σκοτάδι που κυριαρχεί στη συλλογή του ποιητή, επαληθεύοντάς το καί μέσα από την προσωπική του οπτικοποίηση.

Πέντε χρόνια μετά από τη χρονική επιλογή «1984» του Τζορτζ Όργουελ για το προφητικό του μυθιστόρημα, το χρονικό ορόσημο «1989» του Αγγελή παραμένει εξίσου οργουελικό και ζοφερό, λειτουργώντας διττά: ως τίτλος συνοδευτικός του προερχόμενου από τον Τίτο Λίβιο μότο της συλλογής, προφητεύει μια σύγχρονη παρακμιακή εποχή· ως χρονολογικό στοιχείο εκφερόμενο στο σήμερα, καταβυθίζεται σ' ένα πρόσφατο παρελθόν και, παρόλο που μιλά μελλοντολογικά, επικυρώνει εκ των υστέρων την προφητεία με την επαλήθευσή της. Εδώ υπεισέρχεται και μια υποψία ειρωνείας, εφόσον η «προφητεία» είναι απλώς η περιγραφή και η επιβεβαίωση του ζοφερού παρελθόντος. Επειδή όμως το παρελθόν αυτό προβάλλεται, δυστυχώς, και στο απώτερο μέλλον, η αναζήτηση της διεξόδου προς φυγή δεν εκπληρώνεται. Κι η νύχτα επαληθευόμενη κατακαλύπτει τα πάντα.

Δημήτρης Αγγελής, «Επαληθεύοντας τη νύχτα», εκδ. Νέος Αστρολάβος/Ευθύνη, Αθήνα 2011, σελ. 32.

 

[…] νύχτα, θάλαμος νοσοκομείου, λευκοπλάστες, οροί, καθετήρες πλαστικά μέλη για κατάγματα ψυχικά εμφυτεύματα μνήμης και μεταμοσχεύσεις σπαταλημένων αισθημάτων σε ποιο κεφάλι αύριο θα μιλώ; οι γιατροί σηκώνουν τους ώμους αδιάφορα ποιος θα κατοικήσει αύριο αυτό το σκιάχτρο κορμί, σκέλεθρο τρομακτικό που ταξι-             δεύει πεινασμένο μονίμως χτυπάει το κεφάλι του στα τοιχώματα, ράβει απελπισμένο το στόμα του, κλυδωνί-             ζεται μικρό καρυδότσουφλο σε τσίγκινη σκάφη μ' απόνερα, λοιπόν αυτό είναι ο άνθρωπος; […]   ***   […] κάθισε κουρασμένος σε μια πέτρα ο άνθρωπος είχε έρθει από πολύ μακριά, ήταν ξένος στην αποικία μας στο στόμα του δοκίμαζε τη γεύση των λέξεων, στο τέλος τίποτα δεν μας είπε έφτυσε μόνο τρία χαλίκια, τίναξε τη σκόνη απ' το σακάκι του, ξαναέφυγε   ο Ποιητής επέστρεψε στη σιωπή του και οι λοιποί των ανθρώπων, μάθαμε, ου μετενόησαν εκ των φόνων αυτών ούτε εκ της πορνείας αυτών ούτε εκ των κλεμμάτων αυτών   αλλά έμειναν αυτάρκεις στη νύχτα τους.

 

Η ΕΡΤ στο ΕΜΠ ή ιστορίες κινηματικής αποφασιστικότητας και πρυτανικής δειλίας

Του Παναγιώτη Σωτήρη*

 

Τελικά οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ τα κατάφεραν και εξέπεμψαν ραδιοφωνικό πρόγραμμα και τις τρεις μέρες του εορτασμού του Πολυτεχνείου, μέσα από το ιστορικό κτίριο της οδού Πατησίων. Όμως, τα όσα προηγήθηκαν είναι ιδιαιτέρως διδακτικά και για τον κυβερνητικό αυταρχισμό και για τη δειλία (ή συνενοχή) τμήματος της ακαδημαϊκής κοινότητας.

Ας αρχίσουμε με τα γεγονότα. Ενώ όλα ήταν προγραμματισμένα για να υπάρχει παρουσία της ΕΡΤ και εκπομπή μέσα από το ΕΜΠ σε όλη τη διάρκεια του εορτασμού του Πολυτεχνείου – άλλωστε τα περισσότερα ακαδημαϊκά ιδρύματα είχαν καταδικάσει το «μαύρο» του Ιούνη -, την Τετάρτη 13/11 η «επιτροπή εορτασμού», δηλαδή κατά βάση η Σύγκλητος του ΕΜΠ, υπαναχωρεί και δηλώνει στους εργαζομένους της ΕΡΤ ότι δεν μπορεί να γίνει εκπομπή μέσα από το χώρο του ΕΜΠ. Ως δικαιολογία πρόβαλαν ένα έγγραφο της ΓΑΔΑ που αναφερόταν σε εκπομπή με «κλεμμένο εξοπλισμό» και απειλούσε με «εισβολή των ΜΑΤ» εάν γινόταν εκπομπή. Παρά το καταφανές ψεύδος του «εγγράφου», καθώς οι εργαζόμενοι ρητά αναφέρθηκαν σε χρήση δικών τους μέσων, και τον ακραίο αυταρχισμό της απειλής εισβολής στη διάρκεια του εορτασμού, οι Πρυτανικές Αρχές του ΕΜΠ αμέσως τον αποδέχτηκαν, συντασσόμενοι πλήρως με το κυβερνητικό σχέδιο τρομοκράτησης. Ήταν μια στάση που δεν συνάδει με την ιδιότητα του πανεπιστημιακού δασκάλου, καθώς – αν μη τι άλλο – τα πανεπιστήμια υποτίθεται ότι είναι χώροι όπου διακινούνται ελεύθερα απόψεις και φιλοξενούνται κινήματα. Για να είναι μάλιστα καλυμμένοι σε αυτή την επίδειξη ακαδημαϊκής δειλίας και καθεστωτικής λογικής έσπευσαν να βγάλουν και απόφαση της Συγκλήτου (που συνεδρίασε εν κρυπτώ) επί του θέματος. Σημειώνουμε ότι πλέον με βάση τους νέους νόμους στη Σύγκλητο ΔΕΝ συμμετέχουν οι φοιτητές ενώ και οι διδάσκοντες εκπροσωπούνται μόνο μέσω εκπροσώπων των σχολών. Στην περίπτωση του ΕΜΠ αυτό σημαίνει ουσιαστικά το «μαύρο μέτωπο» του επιχειρηματικού αυταρχικού πανεπιστημίου, αυτοί που σήμερα πιέζουν «να ανοίξουν τα Πανεπιστήμια».

Ευτυχώς, τόσο οι φοιτητικοί σύλλογοι όσο ο Σύλλογος Εργαζομένων του ΕΜΠ ρητά την επόμενη μέρα δήλωσαν ότι προσκαλούν τους εργαζομένους της ΕΡΤ να έρθουν και να εκπέμψουν. Οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ ζήτησαν, όπως ήταν φυσιολογικό, να συναντηθούν με την «επιτροπή εορτασμού» και την Πρυτανεία. Όμως, η επιτροπή εορτασμού πρακτικά δεν συνεδρίασε ποτέ, ενώ ούτε καν έγινε κανονική συνάντηση με την Πρυτανεία. Απλώς, μία εκ των αντιπρυτάνεων ανέλαβε τη διαπραγμάτευση λέγοντας ότι όλα τα Μέσα Ενημέρωσης μπορούν να είναι μέσα στο ΕΜΠ αλλά δεν θα δοθεί ούτε χώρος ούτε τεχνολογική υποδομή (σύνδεση μέσω του Δικτύου του ΕΜΠ) στους εργαζομένους της ΕΡΤ. Στις διαμαρτυρίες εκπροσώπων των εργαζομένων και των φοιτητών γιατί δεν δίνεται υποστήριξη, η απάντηση ήταν δικαιολογίες περί της «δίκης για το Indymedia». Σημειώνουμε εδώ ότι παρότι η κυβέρνηση προσπαθεί με κάθε τρόπο να υπονομεύσει την ελεύθερη ΕΡΤ και ΕΡΑ, εντούτοις ζήτημα «ποινικής αντιμετώπισης» της διαδικτυακής αναμετάδοσης δεν έχει υπάρξει!

Και έτσι φτάσαμε αντί η ΕΡΤ και ΕΡΑ να είναι «επίσημοι προσκεκλημένοι» της ακαδημαϊκής κοινότητας και της Πρυτανείας, να εκπέμπει υπό συνθήκες «συνωμοτικότητας», σε χώρο που παραχώρησαν οι φοιτητές, χωρίς πρόσβαση στο δίκτυο, όντως με «ίδια μέσα». Σαν μην έφταναν όλα αυτά και ενώ ήταν πλήρως γνωστό ότι δεν γίνεται οποιαδήποτε χρήση του δικτύου του ΕΜΠ, το Σάββατο 16/11 «έπεσε» όλο το Δίκτυο του ΕΜΠ προληπτικά «για να μην κατηγορηθεί το ΕΜΠ για βοήθεια προς την ΕΡΤ».

Παρ' όλα αυτά τα εμπόδια, όχι μόνο εξέπεμψε και τις τρεις μέρες το ραδιόφωνο της ΕΡΑ από το Πολυτεχνείο, αλλά έγινε και κομμάτι του εορτασμού, δίνοντας βήμα στα κινήματα, στους φοιτητές στους απεργούς και στέλνοντας το μήνυμα της ελεύθερης ενημέρωσης.

Όμως, αναρωτιέμαι: Πόσο δύσκολο ήταν η Πρυτανεία να είχε απαντήσει στη ΓΑΔΑ: «εισβολή στο ΕΜΠ μέσα στον εορτασμό του Πολυτεχνείου; Προφανώς, θα αστειεύεστε…». Πόσο δύσκολο θα ήταν η ΕΡΤ και η ΕΡΑ με πλήρη τεχνική υποστήριξη να έχουν το δικό τους χώρο μέσα στον εορτασμό, να καλύπτουν τις εκδηλώσεις, να συμβάλουν στο στίγμα ενός αγωνιζόμενου Πολυτεχνείου; Ακόμη περισσότερο, πόσο δύσκολο είναι για την Πρυτανεία να βγει και να πει ότι απέναντι στο «μαύρο» της κυβέρνησης τα δημόσια ιδρύματα όπως τα ΕΜΠ αναλαμβάνουν να υποστηρίξουν τεχνικά το αγαθό της δημόσιας ενημέρωσης που διακυβεύεται όπως και το αγαθό της «δημόσιας παιδείας»;

Δυστυχώς, η απάντηση είναι ότι δεν ήταν απλώς δύσκολο, ήταν αδύνατο. Αυτά τα φυσιολογικά ακαδημαϊκά δημοκρατικά αντανακλαστικά υποχωρούν σε μια συγκυρία όπου ένα τμήμα της «ακαδημαϊκής κοινότητας» είναι σήμερα στην πρωτοπορία της επίθεσης ενάντια στην κοινωνία: από τον εκτελεστή της δημόσιας ανώτατης εκπαίδευσης Αρβανιτόπουλο μέχρι το Στουρνάρα και τον επανακάμψαντα στο προσκήνιο Καραβίτη, πλήθος «συνάδελφοι» πανεπιστημιακοί εκπροσωπούν ό,τι χειρότερο και κυνικότερο έχει να δείξει αυτή η χώρα. Όσο για τις Πρυτανικές Αρχές σε όλη τη χώρα, τη δική τους «συμφωνία με το διάβολο» την έκαναν όταν δέχτηκαν το νόμο Αρβανιτόπουλου και τα Συμβούλια Ιδρύματος, με αποτέλεσμα να γίνουν συνένοχες του εγκλήματος.

Όμως, είναι γελασμένοι εάν πιστεύουν ότι έτσι θα ξεμπερδέψουν με τις αντιστάσεις και τα κινήματα. Το βάθος των αντιδράσεων και της αγωνιστικότητας μέσα στα Πανεπιστήμια είναι πολύ μεγαλύτερο. Οι αποκοτιές των κινημάτων, μικρές και μεγάλες, κάποιες φορές μπορούν να έχουν τον τελευταίο λόγο.  

* Ο Παναγιώτης Σωτήρης είναι μέλος της ΔΕ της ΠΟΣΔΕΠ 

ΠΗΓΗ: Δευ, 18/11/2013, http://www.alfavita.gr/apopsin/…82#ixzz2l0TQPSpH

ΩΣ ΜΗ ΕΧΟΝΤΕΣ ΕΛΠΙΔΑ

 

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

 

Ο αριθμός αυτοκτονιών στη χώρα μας έχει αυξηθεί σημαντικά! Οι της αντιπολίτευσης προβάλλουν ως αιτία την οικονομική κρίση και στηλιτεύουν τους κυβερνώντες. Αυτοί τηρούν σιγήν ιχθύος επί του θέματος. Όλοι παραβλέπουν τη ρίζα του κακού. Έχουμε γράψει κατά καιρούς ότι η κρίση που μας ταλανίζει δεν είναι πρωτίστως οικονομική, όπως την προβάλλουν οι επιχειρούντες υλιστική ανάλυση των γεγονότων, είναι πνευματική.

Έχουμε απεμπολήσει τις πνευματικές αρχές και αξίες, γι' αυτό και έχει εξασθενήσει τρομακτικά η άμυνα της ψυχής μας, στην ύπαρξη της οποίας, δυστυχώς, πάψαμε να πιστεύουμε! Ας εξετάσουμε κάποια συμβάντα αυτοκτονίας.

Κορίτσι 13 ετών απαγχονίστηκε. Στην περίπτωση αυτή ασφαλώς δεν ευθύνεται η οικονομική κρίση. Στα «ψιλά» πέρασε ότι ήταν ορφανή από πατέρα και το φρόντιζε θεία του. Για τη μητέρα ούτε λέξη στο δημοσίευμα. Προφανώς οι γονείς του είχαν διαζευχθεί και η μητέρα της άρχισε νέα ζωή. Σ' αυτήν δεν χωρούσε το σπλάχνο της από τον πρώτο γάμο της. Κατ' αυτόν τον τρόπο υπερακόντισε το πρότυπο της υπό κατάρρευση δυτικής κοινωνίας: Τη μονογονεϊκή οικογένεια. Αυτήν διαφημίζουν ακόμη και στην τηλεόραση με το σύνθημα «χωρίζουμε σαν ζευγάρι, μένουμε πάντα γονείς»! Το κοριτσάκι δεν το ρώτησαν, καθώς δεν αισθάνονται την υποχρέωση να ρωτούν οι γονείς, όταν χωρίζουν. Δεν γεύτηκε την τρυφερότητα, που τόσο αποζητούν τα παιδιά, ούτε τη στοργή. Και βρισκόταν στο κατώφλι της εφηβίας. Οι γονείς του μπροστά στις δυσκολίες της ζωής τράπηκαν σε άτακτη φυγή και το εγκατέλειψαν στο πεδίο της μάχης! Κι εκείνο αποκαμωμένο από την εγκατάλειψη έθεσε τέρμα στον βίο του.

Γυναίκα απαγχονίστηκε. Αντιμετώπιζε, κατά το δημοσίευμα, ψυχολογικά προβλήματα. Ασαφές, ως συνήθως στις περιπτώσεις αυτές, το δημοσίευμα. Είχε διαγνωσθεί ψυχικό νόσημα; Και πώς ερμηνεύουν οι υλιστές επιστήμονες αυτό, αφού αρνούνται την ύπαρξη ψυχής; Γιατί μάλιστα ο όψιμος διαχωρισμός της ψυχιατρικής από την νευρολογία, αν και τα ψυχικά νοσήματα είναι οργανικής φύσεως; Ο σύγχρονος δυτικός άνθρωπος εκδηλώνει έντονη την ανάγκη προσφυγής σε πλήθος σκευασμάτων, προκειμένου να κατευνάσει πλήθος ενοχλήσεων, που δεν θα του επισημανθεί ότι είναι ηθικής ή οντολογικής φύσεως. Ασφαλώς και δεν αναφέρομαι σε παθήσεις, όπως η σχιζοφρένεια, ούτε και είμαι υποστηρικτής της άποψης ότι ο ψυχίατρος δεν είναι αναγκαίος, εφ' όσον υπάρχει πνευματικός. Θέλω να τονίσω την συμφορά από την υποκατάσταση του πνευματικού από τον σύγχρονο ψυχαναλυτή, στο όνομα της απελευθέρωσης του ατόμου από τον καταναγκασμό της θρησκείας. Το σύγχρονο συγχωροχάρτι, που εδράζεται στην άρνηση της προσωπικής ενοχής και των συνεπειών αυτής, αποτελεί κύριο παράγοντα καταφυγής πολλών προσώπων στα ηρεμιστικά. Φυσικό είναι σε περιόδους κρίσεως τα ανικανοποίητα πρόσωπα, τα βαρυφορτωμένα από άγχος λόγω των υψηλών απαιτήσεων από τη ζωή, να καταφεύγουν σε καθ' όλα «νόμιμους τεχνητούς παραδείσους»!

Επιχειρηματίες και μάλιστα πολύτεκνοι αυτοκτόνησαν αισθανόμενοι συντριπτικό επάνω τους το βάρος των χρεών. Ασφαλώς αιτία είναι στις περιπτώσεις αυτές η οικονομική κρίση. Είναι όμως μόνο αυτή; Δεν είναι ο εκμαυλισμός των συνειδήσεων κατά την τριακονταετία της πλαστής μας ευμάρειας. Δεν είναι η υιοθέτηση του καταναλωτικού τρόπου ζωής και η αποδοχή ως μοναδικού στόχου του κέρδους; Δεν είναι η λήθη των δυσκολιών και η έλλειψη ή η αδυναμία διάθεσης προς αντιμετώπισή τους, όταν εμφανιστούν; Δεν είναι ο ατομοκεντρισμός, που δεν επιτρέπει πλέον την προσέγγιση προς τον πάσχοντα πλησίον; Δεν είναι η απληστία των ισχυρών του χρήματος, που δεν έχουν διάθεση να κατανοήσουν τι σημαίνει «δύσκολη θέση»;    

Πατέρας αυτοκτόνησε πέφτοντας στο κενό, καθώς αδυνατούσε να υποφέρει τον θάνατο της κόρης του. Το ίδιο και γέροντας, που έμεινε μόνος μετά τον θάνατο της συζύγου του. Η απουσία του λατρευτού, με την κυριολεκτική έννοια του όρου, προσώπου κατέστησε τον βίο των αυτοχείρων χωρίς νόημα. Πόσες και πόσες φορές θα είχαν ακούσει την αποστολική περικοπή κατά νεκρώσιμες ακολουθίες! Όμως αυτό δεν στάθηκε ικανό να δώσει ελπίδα, καθώς η πίστη στη μετά θάνατον ζωή έχει σχεδόν καταρρεύσει στην πρακτικά πλέον και όχι ιδεολογικά υλιστική κοινωνία μας! Θεωρούμε την Εκκλησία ως επωμισμένη τον άχαρο ρόλο να προπέμπει τον νεκρό στην τελευταία του, κυριολεκτικά, κατοικία, εκείνη που φέρει ως σκεπή πολυτελή μαρμάρινη πλάκα! Το μήνυμα της αναστάσεως βρίσκει ελάχιστους αποδέκτες.

Άραγε οι γενιές που προηγήθηκαν δεν αντιμετώπισαν παρόμοιες ή και πολύ μεγαλύτερες δυσκολίες; Πώς εκείνες άντεξαν και δεν επέλεξαν ως λύση τον αυτοχειριασμό; Απάντηση στο ερώτημα δίνει ο Εβραίος ψυχίατρος Βίκτωρ Φράνκλ, κρατούμενος του Άουσβιτς. Περιγράφει τα συναισθήματα κατά την άφιξη εκεί: «Η σκέψη της αυτοκτονίας εκαλλιεργείτο σχεδόν από όλους, έστω και για μικρό χρονικό διάστημα. Η σκέψη αυτή γεννιόταν από την απόγνωση, στην οποία βρισκόμασταν, από την συνεχή απειλή του θανάτου που επικρέματο πάνω μας κάθε μέρα και κάθε ώρα, και από τους συχνούς θανάτους των συγκρατουμένων μας. Λόγω της κοσμοθεωριακής μου τοποθέτησης πήρα μια σταθερή απόφαση, μετά την πρώτη νύχτα στο στρατόπεδο, ότι «δεν θα ριχτώ στο (ηλεκτροφόρο) συρματόπλεγμα». Αυτή ήταν η φράση που εχρησιμοποιείτο στο στρατόπεδο, για να περιγράψει την πιο συνηθισμένη μέθοδο αυτοκτονίας». Και συνεχίζει: «Ο κρατούμενος, μετά την πρώτη φάση του σοκ, δεν φοβόταν τον θάνατο. Ακόμα και οι θάλαμοι των αερίων δεν του προκαλούσαν και τόση φρίκη ύστερα από τις πρώτες μέρες». Μικρός αριθμός κρατουμένων επέλεξε την αυτοκτονία υπό τις φρικτές συνθήκες, τις μη συγκρινόμενες με τις παρούσες. Την εξήγηση δίνει ο Φράνκλ σε άλλο σημείο:

«Το θρησκευτικό ενδιαφέρον των κρατουμένων, όταν και όπου εκδηλωνόταν, ήταν το πιο ειλικρινές που θα μπορούσε να φανταστεί κανείς. Το βάθος και η ζωντάνια της θρησκευτικής πίστης συχνά ξάφνιαζε και συγκινούσε κάθε νεοφερμένο. Εκείνο που εντυπωσίαζε πιο πολύ, σχετικά με το θέμα αυτό, ήτα οι αυτοσχέδιες προσευχές ή λειτουργίες, όπως μου δόθηκε η ευκαιρία να τις ζήσω, στη γωνιά του παραπήγματος ή μέσα στο σκοτεινό κλειδωμένο καμιόνι, με το οποίο μας μετέφεραν από μακριά, από εκεί που εργαζόμασταν, και ήμασταν εξαντλημένοι, ψόφιοι από την πείνα και ξεπαγιασμένοι μέσα στα κουρελιασμένα μας ρούχα».

Ναι ο πατέρας δεν αυτοκτόνησε μαθαίνοντας ότι το παλικάρι του έπεσε μαχόμενο κάπου στη Βόρεια Ήπειρο ή βλέποντας το να σωριάζεται μπροστά στα μάτια του από τις ριπές των γερμανικών πολυβόλων. Ο νέος δεν διανοήθηκε να αυτοκτονήσει, αλλά περίμενε τον θάνατο που βραδυπορούσε στην πείνα της Αθήνας το 41. Κανένας δεν αυτοκτόνησε, επειδή του έκαψαν το σπίτι οι κατακτητές. Όλοι είχαν διδαχθεί από τους ευλογημένους αγράμματους γονείς τους να αντιμετωπίζουν τις δυσκολίες του βίου εναποθέτοντας τις ελπίδες τους στον Θεό. Αυτό ακριβώς αποτύπωσε στο δίστιχο και ο εθνικός μας ποιητής:

Χαρές και πλούτη κι αν χαθούν, και τα βασίλεια κι όλα,

τίποτα δεν είναι σαν στητή, μένει η ψυχή κι ολόρθη.

Δυστυχώς εμείς υποταχθήκαμε άνευ όρων και όχι μόνο μας τα παίρνουν όλα, αλλά μας πουλούν στο τέλος και τα «ψυχοφάρμακα» ή το σκοινί, να κρεμαστούμε!

«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ», 18-11-2013

Η γενιά του Πολυτεχνείου και άλλοι… στόχοι

 

Του Επαμεινώνδα Παπαδέα*

 

Δεν ήταν εύκολο να φτάσουμε εδώ που φτάσαμε. Και τα «κακώς κείμενα» έπρεπε να υπάρξουν ως αναγκαία πρόφαση για τη γενικευμένη επιβολή μέτρων που θα οδηγούσαν στη νέα πραγματικότητα. Κάποιοι είχαν φροντίσει νωρίτερα να διαμορφώσουν το κλίμα που την κατάλληλη στιγμή θα έβρισκε σε αμηχανία το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας.

Έτσι για παράδειγμα, ενορχηστρωμένες επιθέσεις από ποικίλους παράγοντες και αρκετά Μ.Μ.Ε. προσπάθησαν να μας πείσουν ότι για όλα τα δεινά της πατρίδας φταίνε οι δημόσιοι υπάλληλοι. Υποβάθμισαν βεβαίως το γεγονός ότι ο κρατικός μηχανισμός όλα τα προηγούμενα χρόνια στελεχώθηκε όχι με κριτήριο τις ανάγκες και την καλύτερη λειτουργία του αλλά με τη δυνατότητα να τακτοποιεί τις εκλογικές υποχρεώσεις της εκάστοτε κυβερνητικής πλειοψηφίας. Άλλωστε γι' αυτό δεν υπήρξαν εργαζόμενοι διαφορετικών ταχυτήτων αναλόγως του τρόπου που προσλήφθηκαν;

Προσπάθησαν να μας πείσουν ότι η δυνατότητα για σταθερή και δημιουργική εργασία δεν είναι βασικό ανθρώπινο δικαίωμα αλλά ευκαιρία που θα δίνεται πλέον από φιλεύσπλαχνους επιχειρηματίες-εργοδότες.

Εξάντλησαν όλο το μένος τους κατά του συνδικαλισμού και των συνδικαλιστών γενικά  υποβαθμίζοντας με τρόπο την ανυπαρξία εθνικής στρατηγικής και την έλλειψη σεβασμού προς τον πολίτη από την μεταπολιτευτική εξουσία. Άφησαν επίσης να εννοηθεί ότι η υποβάθμιση της παιδείας οφείλεται πρωτίστως στους «τεμπέληδες» εκπαιδευτικούς και όχι στην απουσία οράματος, σταθερής και μεθοδικής πολιτικής απ' αυτούς που ήταν υπόλογοι στο λαό για τη χάραξή της.

Πρόσωπα-σταθμοί στην ιστορία του λαού μας, οδηγοί στους εθνικούς και κοινωνικούς αγώνες αντιμετωπίστηκαν με τρόπο που σιγά-σιγά θα έπαυαν να αποτελούν πρότυπα για τη νέα γενιά. Ιστορικά γεγονότα που αναφέρονται στους αγώνες και τις θυσίες του λαού μας  αναδύθηκαν μεθοδικά με αναθεωρημένη ερμηνεία, ακόμη και μέσα από τις σελίδες των σχολικών βιβλίων.
Μη βιαστείτε να μιλήσετε για ιστορίες συνομωσίας. Ήδη βλέπουμε καθημερινά γύρω μας την ιστορία να ξαναγράφεται και τον κώδικα ηθικών αξιών να γεμίζει με νέες παραγράφους.

Αφήνω τελευταίο το πιο επίκαιρο. Τη μεθοδευμένη επικοινωνιακή προσπάθεια που στοχοποιεί τη γενιά του πολυτεχνείου και της χρεώνει όλες τις στρεβλώσεις της μεταπολίτευσης. Σίγουρα υπήρξαν περιπτώσεις ανθρώπων που εξαργύρωσαν τη συμμετοχή τους στην εξέγερση του Νοέμβρη αλλά και ενωρίτερα στον αντιδικτατορικό αγώνα για να  αναρριχηθούν αργότερα με ζήλο και ιδιοτέλεια  στους μηχανισμούς της εξουσίας. Απέκτησαν διοικητικές θέσεις και κομματικά οφίτσια, απεμπολώντας τα οράματα και τα ιδανικά του αγώνα με τη μετέπειτα συμπεριφορά τους. Μάλλον δεν είχαν πιστέψει ποτέ σ' αυτά. Πρόκειται για τους συνήθεις λαθρεπιβάτες που ανεβαίνουν στο τρένο όταν αυτό αποκτά ταχύτητα αλλά στόχος τους δεν είναι ο προορισμός ή έστω η διαδρομή αλλά η θέση του μηχανοδηγού.

Το μεγάλο μέρος της γενιάς αυτής αφού έκανε το χρέος της έμεινε μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας τα χρόνια που ακολούθησαν. Άφησε χώρο και έδωσε ευκαιρίες σε άλλους να το κάνουν και να μιλήσουν γι' αυτή. Έμεινε μακριά από ανούσιες αντιπαραθέσεις σε τηλεοπτικά πάνελ με τηλεοπτικούς «μαϊντανούς» του life style. Έκλεισε τα μάτια και τα αυτιά στις σειρήνες που έγνεφαν επίμονα για να την αποτραβήξουν από ιδέες και οράματα βαθιά ριζωμένα μέσα της.

Κάποιοι από τους ανθρώπους αυτούς βγήκαν από την αφάνεια αλλά όταν πραγματικά χρειάστηκε. Αρκετοί διακρίθηκαν επαγγελματικά αλλά και στο χώρο της επιστήμης. Δεν έπαψαν όμως – με τη σύνεση και τη σιγουριά που τους έδιναν οι παραστάσεις της εποχής εκείνης- να αποτελούν το συνδετικό κρίκο με παλαιότερες μεγάλες στιγμές αγώνων του λαού μας.

Γράφτηκαν και θα γραφτούν ακόμα πολλές ιστορικές αναλύσεις για τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν την εποχή εκείνη. Μικρή σημασία έχουν και δεν αλλάζουν ότι έχει καταγραφεί στη συνείδηση του λαού μας. Γιατί είναι οι συμβολισμοί που κυριαρχούν στις περιπτώσεις αυτές και βάζουν σε δεύτερη μοίρα τα ιστορικά  δεδομένα.

Οι ιδέες, τα οράματα και η αγωνιστικότητα της γενιάς εκείνης δεν χωρούν στα χρονοντούλαπα της λήθης. Όσο κι αν προσπαθήσουν κάποιοι να τα στοιβάξουν. Τουλάχιστον όσο οι ανάγκες της εποχής μας τα καθιστούν ζωντανά και επίκαιρα.  

* Ο Επαμεινώνδας Παπαδέας είναι Σύμβουλος Δημοτικής Κοινότητας Αρκτικού Τομέα Δ.Πατρέων