Αναμνήσεις από το τελευταίο Δημοτικό σχολείο της Κέρτεζης

Του Παναγιώτη Α. Μπούρδαλα*

Ι. Εισαγωγικά: Τα σχολεία της Κέρτεζης από τον 18^ο αι.

Το τέταρτο γνωστό σχολείο της Κέρτεζης και 3^ο «δημοτικό» χτίστηκε πριν την γερμανική Κατοχή και λειτούργησε μετά τον εμφύλιο στην θέση «Αη Θανάσης», στ’ ανατολικά του σύγχρονου οικισμού. Μικρότερο πλέον ποσοστό ζώντων κερτεζιτών, ντόπιων και ξενιτεμένων, δεν φοίτησαν σ’ αυτό. Οι λίγοι αυτοί υπερήλικες φοίτησαν στο σχολείο που δώρησε ο πρώην δήμαρχος Γεώργιος Στριφτόμπολας το 1876 επί δημαρχίας Χρήστου Σκαμβούγερα, γιος του δάσκαλου και εθνομάρτυρα Αναγνώστη–Δημήτριου Στριφτόμπολα. Το κοινοτικό/δημοτικό αυτό κτήριο σώζεται όρθιο, μα πληγωμένο κι ορφανό στην κεντρική αγορά…

Συνέχεια →

Ο άγνωστος Βύρων της Κρήτης

Του Περικλή Κοροβέση

Η τύχη ενός απελευθερωτικού-επαναστατικού αγώνα, που κατά κανόνα παίρνει χρόνια, δεν κρίνεται μόνο μέσα στη χώρα που διεξάγεται. Αν δεν δημιουργηθεί ένα τεράστιο διεθνές κίνημα συμπαράστασης, η έκβαση του αγώνα μπορεί να μη φτάσει στο επιθυμητό αποτέλεσμα.

Ενα παράδειγμα είναι το Βιετνάμ που έγινε παγκόσμιο κίνημα, ακόμα και στις ΗΠΑ. Λέγεται χαρακτηριστικά πως ο θρίαμβος του αγώνα των Βιετναμέζων κρίθηκε σε δύο μάχες. Η μία στη Σαϊγκόν και η άλλη στον Μισισιπή. Ο ελληνικός λαός (τουλάχιστον ο προηγούμενος από τον σημερινό) έχει δώσει πολλές μάχες για την ελευθερία του, αρχής γενομένης από το 1821.

Συνέχεια →

H Παντάνασσα της Κέρτεζης και η εξωτερική αποκάλυψη των πέτρινων τοίχων της

Του Παναγιώτη Α. Μπούρδαλα*

Μια σημαντική απόφαση πήρε το Εκκλ. Συμβούλιο της Κέρτεζης. Άρχισε τις εργασίες με ειδικό συνεργείο αποκάλυψης των πέτρινων τοίχων του κεντρικού μας ναού. Μας ξάφνιασε, διότι δεν είχε συζητηθεί ευρύτερα το καλοκαίρι. Παρόλα αυτά η απόφαση και το αποτέλεσμα αγκαλιάστηκε από την συντριπτική πλειοψηφία των κερτεζιτών! Ο κεντρικός μας Ναός παίρνει μιά νέα και πολύ πιο καλαίσθητη, αλλά και θεολογικά ορθή, εξωτερική εμφάνιση.

1. Λίγα ιστορικά στοιχεία

Συνέχεια →

Η αδιαφορία στην εξουσία

Του Κώστα Κάππα*

Αρχές δεκαετίας του 90. Δουλεύω στο Πανεπιστήμιο της Πάτρας. Μια μέρα λαμβάνω ένα γράμμα με επίσημη επικεφαλίδα “Πρόεδρος Ιατρών Αλβανίας”. Παρά την δύσκολη κατάσταση της φίλης χώρας, το γράμμα με φούσκωσε από υπερηφάνεια. Ποιος είμαι εγώ να μου γράφει ο ίδιος ο Πρόεδρος των ιατρών μιας χώρας;

Η εξαιρετικά εκτενής επιστολή έλεγε τελικά με δύο λέξεις: “Αγαπητέ συνάδελφε, με τα γεγονότα στην Αλβανία τα τελευταία χρόνια, εμείς οι γιατροί έχουμε σοβαρή έλλειψη διεθνούς εμπειρίας σε νεώτερες διαγνωστικές και θεραπευτικές τεχνικές. Γνωρίζουμε ότι στην Πάτρα, υπό την διεύθυνση του Καθηγητή κ. Β. Πρώιμου λειτουργεί ένα αγγλόφωνο πανευρωπαϊκό μεταπτυχιακό πρόγραμμα σε θέματα ακτινοβολιών. Θα σας παρακαλούσαμε, έστω για λίγες εβδομάδες να δεχθείτε και κάποιους αλβανούς ιατρούς και ακτινοφυσικούς ως μαθητές σας”.

Συνέχεια →

Η ΛΗΞΗ ΕΝΟΣ ΠΟΛΕΜΟΥ

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

Η 9^η Μαΐου έχει καθιερωθεί ως ημέρα μνήμης της λήξης του Β΄ μεγάλου πολέμου του 20ού αιώνα. Τι προέχει κατά μία ημέρα σαν κι αυτή και πού εστιάζεται ο εορτασμός; Αποτελεί πάγια συμπεριφορά των νικητών να επιβάλλουν την άποψή τους επιρρίπτοντας την ευθύνη για όλα τα δεινά του πολέμου στους ηττημένους. Έτσι κατ’ έτος αναμασούν οι πάντες την καταδίκη του ολοκληρωτισμού, αναπέμπουν κάποια ευχολόγια για επικράτηση διαρκούς ειρήνης και επανέρχονται στην πληκτική ή τυραννική πραγματικότητα.

Συνέχεια →

Πρωτομαγιά στον Τοίχο της Καισαριανής

Της Ανδριανής Στράνη

Πρωτομαγιά και το σχολείο ανηφόριζε στην Καισαριανή. Από νωρίς φυσούσε σε τούτο το ξεκίνημα. Ένας αγέρας παγωμένος που σήκωνε τις πέτρες και στριφογύριζε ότι έβρισκε μπροστά του τους έκαμε ν αλλάξουν πορεία. Το Μοναστήρι μπορούσε να περιμένει. Δεν ήταν καιρός για προσευχές και μετάνοιες. «Φυσούσε στα σταυροδρόμια του κόσμου». Οι νεκροί προχωράνε αμίλητοι αναποδογυρίζουν τα καμιόνια αναποδογυρίζουν τα τανκς πατάνε πάνω στις ξιφολόγχες και τις σάλπιγγες. Ήρθε ο καιρός να μην τους προσπεράσεις. Ήρθε ο Καιρός για το αντάμωμα με την Ιστορία στον Τοίχο της Καισαριανής.

Συνέχεια →

Κιμπίρα και Κασίκιζι και Αθήνα…

Του Θανάση Ν. Παπαθανασίου¹

Τις δεκαπέντε πασχαλιάτικες μέρες του 1995, δηλαδή τη Μεγάλη Βδομάδα και τη Διακαινήσιμο, τις είχαμε περάσει στην Κένυα. Ήταν το πρώτο από τα τρία ταξίδια μας στην αφάνταστη Αφρική, με μπούσουλα τη δίψα για την ιεραποστολή και την πείνα για τις συναντήσεις ευαγγελίου και πολιτισμών.

ΣΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ,

ένας επιτάφιος διεμβολίζει τη δύσβατη καθημερινότητα για να αναγγείλει την Ανάσταση. Είναι ο επιτάφιος της Ορθόδοξης ενορίας του Αγίου Γεωργίου στην Κιμπίρα της Κένυας. Συνοψίζω όσα είχαμε γράψει λίγο μετά:

Συνέχεια →