Εργασία και “νεκρή ζωή”

Του Παναγιώτη Μαυρέλη*

Αν η μηχανοποίηση της παραγωγής «δεν απελευθερώνει τον εργάτη απ’ την εργασία, αλλά την εργασία απ’ το περιεχόμενό της» (Μαρξ), σήμερα η ίδια η εργασία απεκδύεται και τη μορφή της. Δεν εκκενώνεται μόνο από περιεχόμενο, αλλά ρευστοποιείται. Χάνει κάθε διακριτικό γνώρισμα που την συγκροτούσε ως διαχωρισμένη δραστηριότητα. Τώρα ο διαχωρισμός είναι ριζικός και το σχίσμα μέσα στον άνθρωπο καθολικό.

Η εργασία με τη μορφή της «τηλ-εργασίας» έχει εισβάλει στον προσωπικό χώρο. Δεν μπορείς να ξεχωρίσεις ποιός είναι ο ελεύθερος χρόνος και ποιός ο χρόνος εργασίας. Είναι βέβαιο πως έχουν συγχωνευθεί. Το σπίτι δεν είναι καταφύγιο. Είναι κι αυτό χώρος εργασίας και η μόνη διαφυγή είναι έξω. Αλλά έξω απλώνεται η κοινωνική έρημος. Άλλωστε, τι νόημα μπορεί να έχει ο «ελεύθερος χρόνος» σε καθεστώς απαγόρευσης κυκλοφορίας;

Να μιλήσουμε για όσα δεν λένε: για τη δουλειά, το μεροκάματο και το νεοφιλελευθερισμό

Του Αλέκου Αναγνωστάκη

Μούγγα. «Ούτε μιλιά, μηδέ’ αθιβολή» που λέμε στα Χανιά τόσο από τον νυν κυβερνήτη της Κυψέλης όσο και από τον φέρελπι κυβερνήτη του Χάρβαρντ.

Κι όμως. Όσο ο ρυθμός οικονομικής μεγέθυνσης της χώρας γίνεται θετικότερος τόσο το αποκρουστικό τους πρόσωπο μεγεθύνεται και καταλαμβάνει την εικόνα.

Ανελλιπώς. Διολισθαίνοντας από τη δεκαετία του ‘90 και ως την πρώτη δεκαετία του νέου αιώνα. Με μια σχετική ανακοπή το 2009 – 2012 και με αυξανόμενη ταχύτητα μετά το 2013, όταν το κίνημα έχανε.

Μιλάμε –το οφείλουμε εξάλλου να ξαναμιλήσουμε εμείς- για τη μερική απασχόληση και την ευελιξία στον καθορισμό των μισθών, εκεί στην επιχείρηση, στην πράξη, στην τόσο σπουδαία καθημερινότητα.

Συνέχεια →

Η εντατικοποίηση της εργασίας των εκπαιδευτικών και η συζήτηση για τον εργασιακό τους χρόνο

Της Αιμιλίας Τσαγκαράτου*

Η ψήφιση στις 15 Γενάρη της διάταξης για το 30ωρο των εκπαιδευτικών στο νόμο με τα προαπαιτούμενα της τρίτης αξιολόγησης και η εγκύκλιος που ακολούθησε δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Η συζήτηση για το χρόνο εργασίας των εκπαιδευτικών ήταν ένα  από τα κεντρικά ζητήματα που άνοιξε για μια ακόμα φορά  στα πλαίσια του «εθνικού διαλόγου για την Παιδεία» του 2015. Οι τότε δηλώσεις του κ. Λιάκου «να μην συμπίπτουν ο χρόνος διδασκαλίας και ο εργασιακός χρόνος των εκπαιδευτικών», «ο εργασιακός χρόνος να περιλαμβάνει  τις παιδαγωγικές συναντήσεις των δασκάλων και των καθηγητών οι οποίοι κάθε βδομάδα θα χαράζουν την εκπαιδευτική πολιτική»(!), αλλά και προηγούμενες δηλώσεις του για «επιμορφώσεις των εκπαιδευτικών στα κενά τους» δεν ήταν τυχαίες. Πέρα από τον τρόπο με τον οποίο φαίνεται να προσανατολίζεται το Υπουργείο Παιδείας να «λύσει» το πρόβλημα της λειτουργίας των σχολείων χωρίς διορισμούς, οφείλουμε να δούμε τη γενικότερη πολιτική στόχευση σε σχέση με τον εργασιακό χρόνο των εκπαιδευτικών, έτσι όπως εκπορεύεται και από τη συνολική εκπαιδευτική πολιτική που διαμορφώνουν και τα υπερεθνικά κέντρα.

Συνέχεια →