Τι δεν λένε οι αναλυτές για τις εκλογές στις  4 Οκτώβρη 2009

 

Τέσσερις κεντρικές αποκρύψεις.

 

Του Παναγ. Α. Μπούρδαλα*

 

Τέσσερις μεγάλες αποκρύψεις κάνουν οι περισσότεροι αναλυτές των εκλογικών αποτελεσμάτων στις εθνικές εκλογές στις 4 Οκτώβρη 2009. Οι λόγοι βεβαίως είναι κατανοητοί. Προσπαθούν «με νύχια και με δόντια» να μη συμβεί μεγάλη αποσταθεροποίηση στο πολιτικό σύστημα, αφού είναι ήδη κλονισμένο ηθικά και πολιτικά μαζί με το οικονομικό, λόγω της κρίσης. Θα προσπαθήσουμε λοιπόν να αναδείξουμε, ό,τι τα ΜΜΕ αποκρύβουν.

Ι) Ήταν φέτος μεγαλειώδης η νίκη του Γ.  Α. Παπανδρέου-ΠΑΣΟΚ;

 

Η πρώτη δηλαδή απόκρυψη αφορά την φερόμενη ως μεγαλειώδη νίκη του νέου ΠΑΣΟΚ υπό την ηγεσία του Γιώργου Παπανδρέου, τρίτου στη σειρά στην «κληρονομική δημοκρατία» της χώρας μας. Ανεξάρτητα από τις εγχώριες δυνάμεις που έβαλαν πλάτη γ' αυτή τη νίκη, ανεξάρτητα από τα διεθνή του στηρίγματα, αναμφίβολα ρόλο έπαιξε κυρίως ο ηθικός και πολιτικός καταποντισμός της Ν.Δ. υπό την στιβαρή (;) ηγεσία του Κώστα Καραμανλή.

Τα πράγματα όμως δεν είναι έτσι, δηλαδή η νίκη φαντάζει, αλλά δεν είναι μεγαλειώδης. Και εξηγούμαι:

Α) Τα κόμματα εναλλάσσονται στις κυβερνήσεις στην Ελλάδα και ουδείς πρωθυπουργός πήρε συνεχόμενες πάνω από δύο εκλογικές νίκες μετά τον εμφύλιο πόλεμο, πλην του Κ. Καραμανλή του πρεσβύτερου, αλλά σε διάστημα μόνο 7 ετών[1]. Υπάρχει βεβαίως φαινομενική παραφωνία με το ΠΑΣΟΚ του Κ. Σημίτη. Όμως τις εκλογές του 2003 είχε κερδίσει το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου με την κατάρρευση της ΝΔ του Κ. Μητσοτάκη, ενώ οι εκλογές του 2000 κερδίθηκαν οριακά με υπερπόντιες πτήσεις παλινοστούντων και φυσικά με την καταλήστευση των ταμείων και των λαϊκών αποταμιεύσεων προς το τέλος του 1999.

Β) Το ποσοστό του νικητή υπολείπεται των μεγάλων ποσοστών όταν ανατρέπονται οι προηγούμενες κυβερνήσεις. Θυμίζω: ΠΑΣΟΚ (18-10-1981)[2]  48,07%, ΝΔ  (08-04-1990)[3] [4] ΠΑΣΟΚ (10-10-1993) 46,88% και ΝΔ (07-03-2004)[5] 45,36%. Το ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου στις 04-10-2009[6] δεν έπιασε ούτε το 44% (43.92 %). 

Γ) Σε ποσοτικό επίπεδο τα πράγματα είναι πλήρως διαυγή. Στις εκλογές του 2004, όπου το ΠΑΣΟΚ ηττήθηκε καθαρά (διαφορά 4.81%) από τη ΝΔ του κ. Καραμανλή έλαβε 40,55% και  3.003.275 ψ. Στις φετινές εκλογές και παρά την ποσοστιαία άνοδο κατά 3,37%, μόλις που υπερβαίνει εκείνους κατά  9.098 ψ. (3.012.373- 3.003.275)!!!   

Δ) Ένα ακόμα στοιχείο που στηρίζει το συλλογισμό μας προκύπτει  από τις ενδιάμεσες εκλογές του 2007. Τότε, ενώ  η ΝΔ ξανακέρδισε, αλλά χάνοντας 365.527 ψ. και 3,52%),  το ΠΑΣΟΚ (16-09-2007)[7] έχασε μαζί της και έπεσε στο 38.10 % με 2.727.279, δηλαδή έχασε 285.094 ψ. σε σχέση με το 2004.  έχασε τότε περίπου 40.000 ψ. λιγότερους απ' ότι ήταν η ποσοτική αύξηση της ενεργητικής αποχής (325.015  –  285.094 =39.921). Με άλλα λόγια η αύξηση της αποχής είχε μεγαλύτερη δυναμική από την αύξηση του ΠΑΣΟΚ και φυσικά δεν εκμεταλλεύτηκε την πτώση της ΝΔ. Με άλλα λόγια στις τρεις τελευταίες αναμετρήσεις (2004, 2007, 2009) απλά το ΠΑΣΟΚ ως αντιπολίτευση έκανε σχετική συντήρηση δυνάμεων.

 

ΙΙ) Είναι βαθύς ο καταποντισμός της Ν.Δ.;

 

Η δεύτερη απόκρυψη είναι φυσικό να αφορά το επίπεδο κατάρρευσης της ΝΔ του Κώστα Καραμανλή. Βεβαίως και όλοι αναλυτές τονίζουν το χαμηλότερο ποσοστό που πήρε η Ν.Δ. κατά τη μεταπολίτευση σε εθνικές εκλογές, αλλά τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα γ' αυτήν.

Α) Στις 18-10-1987 η 2^η ΝΔ του Γ. Ράλλη είχε μεγαλύτερη ποσοστιαία διαφορά από το ΠΑΣΟΚ  12,19%  (48,07 – 35,88), ενώ φέτος υπολειπόταν,  ισχυρίζονται, μόνο κατά 10,44% (43.92 % – 33.48 % ). Το 1981 πήρε  μεν 2.034.496 ψήφους έναντι 2,295,967 τώρα, δηλαδή 261.471 λιγότερους, αλλά τα έγκυρα τότε ήσαν κατά 1.187.285 περισσότερα (6,858,342 – 5.671.057).

Να θυμίσουμε δηλαδή ότι τότε το ΠΑΣΟΚ ήταν πραγματικό κίνημα και ηγείτο ο άφθαρτος Ανδρ. Παπανδρέου, ενώ η παλινόρθωση της χούντας είχε πλήρως αποτραπεί. Τώρα έχασε από το ΠΑΣΟΚ του Γ. Παπανδρέου, που μέχρι πρότινος έχανε και από τον «Κανένα». Εκείνη την εποχή το μεν ΚΚΕ (10,93 με 620.302 ψήφους)  στήριζε κριτικά την αλλαγή, το δε αντίστοιχο του ΣΥΡΙΖΑ (ΚΚΕ εσ.) πήρε μόλις 1,37% με μόλις 76.404 ψ.! Αναλογικά δηλαδή τότε η Ν.Δ. στάθηκε στον κυκλώνα όρθια και ανέκαμψε σε λιγότερο από 10 χρόνια. Τώρα όμως;

Β) Στις φετινές εκλογές, όταν τα δυο κόμματα της αριστεράς χάνουν εκλογικά, η ΝΔ καταποντίζεται. Συγκεκριμένα τόσο το ΚΚΕ έμεινε στο 7.54 % με 517,154 με μείωση (σε σχέση με τις προηγούμενες εκλογές του 2007) κατά 0,61% (8.15 % – 7.54 %) και 66.596 ψ. (583,750 – 517,154). Αντίστοιχα και ο ΣΥΡΙΖΑ μειώνεται κατά  0,44% (5.04 %- 4.60 %) και 45.474 ψ. (361,101- 315,627). Να υποσημειώσω ότι πολιτικά η μείωση του ΣΥΡΙΖΑ είναι μεγαλύτερη αναλογικά.[8] απ' ότι του ΚΚΕ (12,59% έναντι 11,41%).

 

ΙΙΙ) Η δυναμική αύξηση της αποχής και η σταθερότητα των άκυρων-λευκών.

 

Η τρίτη απόκρυψη έχει να κάνει με την «αδιαφορία» στις αναλύσεις για τα μη έγκυρα ψηφοδέλτια και την πραγματική άνοδο της ενεργητικής αποχής σ' αυτές τις εκλογές, που βεβαίως ήταν μικρότερη από τις ευρωεκλογές.

Α) Η ενεργητική αποχή είναι πολιτικά σημαντική στις τελευταίες εκλογές, όχι σε σύγκριση μόνο με αυτές του 2004, αλλά ειδικά με του 2007. Παρότι η βάση των εγγεγραμμένων στις εκλογές 2004-2007-2009 είναι  περίπου σταθερή (κυμαίνεται μεταξύ 9.920.000 – 9.990.00, με μια ελάχιστη αύξηση το 2009 σε σχέση με το 2007), έχουμε εκτίναξη της ενεργητικής αποχής. Ακραία της μορφή βεβαίως είχαμε στις ευρωεκλογές του 2009.

Έτσι καταγράφεται ποσοτικά και ποσοστιαία αντίστοιχα μια μεγάλη και σαφής ενεργητική αποχή με τάσεις ανόδου. Δείτε  αριθμητικά τους απέχοντες και  ποσοστιαία την αποχή αντίστοιχα: 2.326.104 / 23.50 % (07-03-2004), 2.563.891 / 25.85 % (16-09-2007) και 2.888.906 / 29,08% (04-10-2009). 325.015 πολίτες περισσότεροι αρνήθηκαν το 2009 σε σχέση με το 2007 να προσέλθουν στις κάλπες, με αύξηση ποσοστιαία κατά 3,23%! Πρόκειται για αποχή με χαρακτηριστικά γεωμετρικής προόδου, αφού η αύξηση  της αποχής το 2007 σε σχέση με το 2004 ήταν 237.787 και ποσοστιαία 2,35%. Επομένως ανάμεσα στο 2004 και 2009 είχαμε αύξηση της ενεργητικής αποχής  κατά 562.802, δηλαδή πάνω από 5,6% του εκλογικού σώματος!

Β) Σε σχέση με τις εθνικές εκλογές του 2007 είχαμε μια σχετική σταθερότητα των λευκών και ποσοτικά και ποσοστιαία στις τρεις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις: 43.036 / 0,57% (07-03-2004), 47,170 / 0,64% (16-09-2007) και 42,479 / 0.60 % (04-10-2009).

Γ) Αντίθετα στα άκυρα είχαμε μια τάση ανόδου το 2007 η οποία ναι μεν ανακόπηκε ποσοτικά και σταθεροποιήθηκε ποσοστιαία το 2009, αλλά με τεράστια μείωση των ψηφισάντων: 123.713 / 1,63% (07-03-2004), 148,850 / 2.04 % (16-09-2007) και 143,658 / 2.04 % (04-10-2009).

Δ) Κατά τη γνώμη μου, και παρά την άνοδο του ΛΑΟΣ στην κεντροδεξιά και των Ο-Π στην κεντροαριστερά (ευρω-κοινοβουλευτικά κόμματα) και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ (μόνου ενωτικού σχηματισμού της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς στο μικρόκοσμο του κάτω του 1%), την εμφάνιση των κεντροδεξιών σχηματισμών «Δημοκρατικοί» και «Κοινωνία» και ακροδεξιάς Χ.Α.,  τη μείωση κατά 45% του Σ. Παπαθεμελή -Δημ. Αν., τη συρρίκνωση του κεντρώου Β. Λεβέντη – Εν. Κ. και του μλ-χώρου, τέσσερις λόγοι οδήγησαν στην αύξηση της ενεργητικής αποχής:

1) Η σχεδόν ιδεολογικοπολιτική κατάρρευση της ΝΔ σε περίοδο εγχώριας και διεθνούς κρίσης και η έλλειψη εμπιστοσύνης στο ΠΑΣΟΚ.

2) Η πλήρης αδυναμία των κλασσικών κομμάτων της αριστεράς (ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ) να αποτελέσουν εναλλακτική ελπίδα.

3) Η αδυναμία των μικρών σχηματισμών να έχουν ολιστική πολιτική (ενδοσυστημική, εξωσυστημική ή αντισυστημική) και φυσικά

4) η εξέγερση-ξέσπασμα του Δεκέμβρη 2008.

 

ΙV) Η αφωνία στη μεγάλη κλοπή των εγκύρων ψηφοδελτίων  και εμπέδωση της λογικής της «χαμένης» ψήφου

 

Η τέταρτη απόκρυψη αφορά την νομιμοποιημένη κλοπή των εγκύρων ψηφοδελτίων από το τρίτο κόμμα σε δύναμη και κάτω και κυρίως αυτών που αποκλείστηκαν από την είσοδο στη Βουλή μετά από το παιχνίδι πολιτικής συμπαιγνίας ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Όλοι οι αναλυτές σχεδόν – παπαγαλάκια της νόθας αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας –  επιχειρηματολογούν υπέρ των αυτοδύναμων κυβερνήσεων. Ανεξάρτητα από την άποψη που έχει κάθε ενεργός ή μη πολίτης σ' αυτό, ουδείς θα διαφωνούσε εάν παραδείγματος χάριν η κλοπή με νόμο θα γινόταν μόνο μεταξύ των δύο πολιτικών κατεργαρέων για χάριν της αυτοδυναμίας, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Θα μπορούσαν με κοινή πολιτική συμφωνία π. χ. το πρώτο κόμμα να «κλέβει» νόμιμα αριθμό βουλευτών από το δεύτερο στην 3^η κατανομή- όταν δεν περνά το 50% των ψήφων και δεν έχει αυτοδυναμία με ανόθευτη απλή αναλογική-, ίσως πάνω από ένα ποσοστό των εγκύρων (π.χ. το 40%),  που να μη περνά η «κλοπή» τα 2/3 των βουλευτών του 2^ου μέχρι να σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση με 151 βουλευτές.

Σ' εκλογές αυτές το ΠΑΣΟΚ με απλή αναλογική θα έπαιρνε 300χ43.92 %=131 (υπόλοιπο 0,25%) και θα ήθελε άλλους 151-131=20 στην 3^η κατανομή, ενώ η ΝΔ με απλή αναλογική θα έπαιρνε 300χ33.48 %=100 (υπόλοιπο 0,15%), θα έδινε τους 19 ή 20 και θα έμενε  με  τους υπόλοιπους. Εάν λάβουμε υπόψη τη 2^η κατανομή το  ΠΑΣΟΚ θα είχε 131+1=132 και θα έπαιρνε άλλους 19 από τη Ν.Δ. Η Ν. Δ. θα έμενε με 100+1=101, 101-19=82 βουλευτές (αντί των 91 που έχει τώρα)[9].

Είναι ολοφάνερη λοιπόν η εσκεμμένη επομένως συναυτουργία των δύο πολιτικών κομμάτων του δικκοματισμού και των υποστηρικτών τους

 

V) Πρώτα συμπεράσματα

 

1)  Τα αποτελέσματα των εκλογών αποτελούν συνέχεια των ευρωεκλογών του Ιουνίου 2009  και της αύξησης της ενεργητικής αποχής που ξεκίνησε στις εθνικές εκλογές του 2007. Σταθεροποίησαν την τάση κριτικής στο πολιτικό σύστημα, τόσο με την αύξηση ποσοτικά και ποσοστιαία των δύο νέων συστημικών σχηματισμών ΛΑΟΣ και Ο-Π, όσο και της αντισυστημικής τάσης άρνησης συμμετοχής στις εκλογές.  Το τέλος της μεταπολίτευσης και του δικομματισμού, αλλά και της ελλάσονος αντιπολίτευσης μόνο από την καθεστωτική αριστερα (ΚΚΕ και ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ) γίνεται πλέον ορατό

2) Η ΝΔ κατέρρευσε, αλλά το ΠΑΣΟΚ ουσιαστικά δεν θριάμβευσε απ' αυτή την κατάρρευση. Απλά παίζει το τελευταίο του χαρτί, με προσδοκίες που είναι σχεδόν αδύνατο να πραγματοποιήσει. Αναμένεται σύντομα η αντίστροφη μέτρηση. Ο Γ. Παπανδρέου το γνωρίζει, γι' αυτό δεν στήνει το κλασσικό κομματικό κράτος, αλλά ένα νέο που ουσιαστικά ελεγόμενο από μια δική του προσωπική πυραμίδα σε μεγάλο βαθμό. Γι' αυτό εξάλλου το πολιτικό σύστημα αναμένεται σχετικά σύντομα να πάει γι' άλλα, πράγματα, που θα βλέπουμε όλο και πιο καθαρά από δω και πέρα.

3) Τα κόμματα της κοινοβουλευτικής αριστεράς, κυρίως για ιδεολογικούς λόγους, είναι σχεδόν αδύνατο να ακολουθήσουν τις εξελίξεις και αγκομαχούν. Το μεν ΚΚΕ από τη μια μεριά έχει ένα στρατιωτικής υφής κόμμα, δεν ανοίγεται σε νέες ιδέες, επέστρεψε στην σχετική ιεροποίηση του σταλινισμού και με αυτά τα εχέγγυα είναι αδύνατο να φτάσει σε επαναστατική προοπτική.

Αντίθετα ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ επανέρχεται στη κεντρική πολιτική σκηνή, με πιο στρογγυλοποιημένη γλώσσα και νέα πιο συστημική στρατηγική. Ο αναμενόμενος άλλωστε εκλογικός θρίαμβος του ΣΥΝ εντός του ΣΥΡΙΖΑ και η νίκη των ανανεωτικών-συστημικών εντός του ΣΥΝ δεν προμηνύει ενότητα, αλλά φυγόκεντρες τάσεις.

4) Προσωρινά ΛΑΟΣ και Ο-Π θα μπουν στο παιχνίδι και θα εδραιωθούν, εκτός και αν οι ενδοσυστημικές ανακατατάξεις είναι ραγδαίες. Ούτως ή άλλως όμως θα είναι μέσα σ' αυτές με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.

5) Το πολιτικό κενό που δημιουργείται είναι δυνατό να δημιουργήσει νέες ιδεολογικές ανακατατάξεις στον εξωκοινοβουλευτικό χώρο, νέες συνθέσεις και νέα δεδομένα στις τοπικές κοινωνίες και τα συνδικάτα. Η υπογραφή της συνθήκης της Λισσαβόνας της Ε. Ε. χθες μετά την πλήρη υποχώρηση των Ιρλανδών και οι γεωπολιτικές εξελίξεις στην περιοχή της καθ' ημάς Ανατολής και Βαλκανίων, σε συνδυασμό με την πανταχούσα ενδογενή και εξωγενή κρίση, θα δημιουργήσουν νέο πολιτικό τοπίο.

Εάν και εφόσον ο αντιϊμπεριαλιστικός – πατριωτικός χώρος συναντηθεί με τον αντικαπιταλιστικό με μορφές κυρίως άμεσης δημοκρατίας και δικτύων, ανοίξουν τα ιδεολογικά φτερά στη ριζοσπαστική οικολογία, αποδεχτούν τις μορφές πολιτισμού πού έρχονται τόσο από το παρελθόν, όσο και από το μέλλον, που έχουν κέντρο τόσο τον προσωπικό άνθρωπο, όσο και τον συλλογικό, είναι δυνατόν η δημιουργία μιας πλατιάς συμμαχίας εξωσυστημικών και αντισυστημικών δυνάμεων.

Τότε το πολιτικό κενό μπορεί να πάρει μια ζωντανή, ελπιδοφόρα  συλλογική μορφή, ικανή να δημιουργήσει ένα νέο ουράνιο τόξο πολλαπλών αντιστάσεων και νέων θετικών οραματισμών, πέρα από τις αγκυλώσεις και τις στρεβλώσεις του παρελθόντος.

Εάν αντιθέτως ο κάθε συλλογικός μικρόκοσμος δεν βλέπει ουσιαστικά «πέρα από τη μύτη του» ή είναι δέσμιος μόνο των ιδεολογικών ή κοσμοθεωρητικών αγκυλώσεων τελικά η ελεγχόμενη από τις οικονομικές και ιδεολογικές ελίτ μεταδημοκρατία (και κληρονομική σε μεγάλο βαθμό) στη χώρα μας θα είναι το βασίλειο των πολιτών χωρίς «Πόλεις» με πλήθος παρασίτων.

 

Οβρυά 11-10-2009

 

* Ο Παναγ. Α. Μπούρδαλας είναι πρώην πρόεδρος της Α΄ ΕΛΜΕ Αχαΐας

---

[1] «Ο μέγιστος αριθμός διαδοχικών εκλογικών νικών είναι 3 και αυτό έχει συμβεί από το ίδιο και το αυτό πρόσωπο μόνο μία φορά, μεταξύ 1956 και 1963. Ο νικητής 3 διαδοχικών εκλογικών αναμετρήσεων ήταν ο Κ. Καραμανλής.»,

http://tomtb.com/modules/smartsection/item.php?itemid=343

[2]  http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82_%CE%B2%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%B5%CF%85%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82_%CE%B5%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AD%CF%82_1981  

[3] http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82_%CE%B2%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%B5%CF%85%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82_%CE%B5%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AD%CF%82_1990

[4] http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82_%CE%B2%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%B5%CF%85%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82_%CE%B5%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AD%CF%82_1993

[5] http://ekloges-prev.singularlogic.eu/voul2004/el/index.htm

[6] http://ekloges.ypes.gr/pages/index.html

[7]   http://ekloges-prev.singularlogic.eu/v2007/pages/index.html

[8] Δείτε την πολύ καλή ανάλυση του Βένιου Αγγελόπουλου με επίκεντρο το ΣΥΡΙΖΑ (11-10-2009), http://tomtb.com/modules/smartsection/item.php?itemid=373

[9] Τα άλλα κόμματα θα είχαν τότε με ανόθευτη αναλογική στην 1^η κατανομή (μέτρο 0,33%) σε όλη την επικράτεια: Κ.Κ.Ε.: 300χ7.54 %=22 (όσους και τώρα, αλλά με υπόλοιπο 0,24%), Λ.Α.Ο.Σ.: 300χ5.63 %=16 (αντί για 15, αλλά με υπόλοιπο 0,30% ), ΣΥ.ΡΙΖ.Α.: 300χ4.60 % 13 (όσους και τώρα, αλλά με υπόλοιπο 0,27%), ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ ΠΡΑΣΙΝΟΙ: 300χ2.53 %=7 (αντί για 0 και με υπόλοιπο 0,20%), ΔΗΜΟΚΡ. ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ: 300χ0.45 %=1 (αντί για 0 και με υπόλοιπο 0,12%), ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α.: 300χ0.36 %=1 (αντί για 0 και με υπόλοιπο 0,03%). 

Έτσι από την 1^η κατανομή θα δίνονταν οι 131+100+22+16+13+7+1+1=291. Θα έμεναν και 9 έδρες που με βάση τα υπόλοιπα θα πήγαιναν στη 2^η κατανομή  θα πήγαιναν σε Λ.Α.Ο.Σ. (1), Βεργής (1), Χρυσή Αυγή (1), Ένωση Κεντρώων (1), ΣΥ.ΡΙΖ.Α. (1), ΠΑ.ΣΟ.Κ. (1), Κ.Κ.Ε. (1), Κοινωνία (1) και Ν. Δ.(1). Φυσικά μπορούν στις έδρες της 2^ης κατανομής να υπάρξει παραλλαγή είτε κατεβάζοντας το μέτρο με διαίρεση των εγκύρων διά ν+1, ν+2,  κλπ (301, 302, κλπ)  ή σε τελευταία ανάλυση του νόμου που ισχύει στα συνδικάτα με την επικουρική ισχύ του ν+κ..

Ερμηνεύοντας την επίθεση στα ελληνικά blogs!

 

Του Γιώργου Πιπερόπουλου*

 

 

Οι πρόσφατες επιθέσεις στα ελληνικά blogs με απειλές, μηνύσεις και αγωγές άπτονται και της γνωστής πρότασης του κ Σανιδά που πριν να αποσυρθεί από το σεβαστό «παλκοσένικο της Δικαιοσύνης» είχε κάνει την τοποθέτησή του που στόχευε μάλλον σε πιθανές επιχειρήσεις «φίμωσης» των blogs και φρονώ ότι εύλογα δημιουργούν πολλά και ποικίλα ερωτηματικά σχετικά με το αιτιολογικό τους υπόβαθρο.

Σήμερα θα επιχειρήσω μία σύντομη ερμηνεία των "anti-blog" ενεργειών στον ελλαδικό χώρο.

1/ Είναι πασιφανές και αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι τα blogs έχουν τσούξει πολύ, μα πάρα πολύ, στον παραδοσιακό έντυπο τύπο κάθε μορφής με ιδιαίτερη έμφαση στις ημερήσιες και κυριακάτικες εφημερίδες οι οποίες την τελευταία δεκαετία έχουν σαφή καθοδική πορεία πωλήσεων την οποία προσπαθούν να αναχαιτίσουν με τις «απίστευτες» προσφορές σε CD, και "δώρα" τα οποία ουσιαστικά ξευτελίζουν σε βαθμό άξιο λύπης την πάλαι ποτέ ευπρέπεια και δύναμη του τύπου τη στιγμή που φαινομενικά τουλάχιστον ανακόπτουν την καθοδική πορεία διάθεσης φύλων.

2/ Είναι αλήθεια που απαιτεί και πολλή συζήτηση σε υψηλό επίπεδο ότι πολλές ελληνικές εφημερίδες έχουν υποστεί μία βαθμιαία, αλλά σαφή «μετάλλαξη» στην πολιτικο-ιδεολογική τους ταυτότητα η οποία μπορεί να υπαγορεύεται από οικονομικές-εμπορικές σκοπιμότητες αλλά έχει ως αποτέλεσμα να απογοητεύει τους παραδοσιακούς αναγνώστες οι οποίο αναρωτιούνται γιατί πρέπει να συνεχίσουν να αγοράζουν «την εφημερίδα τους» όταν αυτή έχει κάνει αδιαμφισβήτητες στροφές στην πολιτική της άποψη και ΔΕΝ συνάδει πλέον με τις δικές τους πεποιθήσεις, τις δικές τους αντιλήψεις της καθημερινής πραγματικότητας.

3/ Εκατομμύρια άτομα στις παραγωγικές ηλικίες από τα παιδιά των Λυκείων μέχρι και τους/τις πενηντάρηδες έχουν άμεση και συνεχή πρόσβαση στο internet και μπορούν να «δικτυωθούν» επισκεπτόμενοι πολλά από τα κυρίαρχα blogs χωρίς κανένα οικονομικό κόστος και ΕΠΙΠΡΟΣΘΕΤΑ χωρίς να υφίστανται την συναισθηματική φόρτιση που επιφέρει η αγορά της εφημερίδας που αγαπούσαν επί σειρά ετών, η οποία όμως εδώ και μερικά χρόνια ΔΕΝ τους εκφράζει, καθώς έχει απαξιώσει τις θέσεις της υποκύπτοντας στο δέλεαρ των παροχών διαφημίσεων και είσπραξης των σχετικών κονδυλίων.

4/ Μολονότι η αίσθηση του να κρατά κανείς στο χέρι του «το σώμα» μιας έντυπης εφημερίδας είναι δυνατή, ακόμα πιο δυνατή γίνεται η ανάγκη της απελευθέρωσης από τη συνήθεια αγοράς ΜΙΑΣ εφημερίδας που «διαπραγματεύθηκε και άλλαξε» την ιδεολογική της ταυτότητα και η πρόσβαση σε ΔΩΡΕΑΝ πληροφορίες σε χρόνο DT!!!

Επειδή συμβαίνει να είμαι αναγνωρίσιμος και τακτικότατος blogger θα ήθελα να δηλώσω ότι ακόμη και όταν κάποιοι κακόπιστα μου επιτίθενται (σε μερικά blogs που επιτρέπουν ΑΝΩΝΥΜΕΣ αναρτήσεις και συνεπώς διακυβεύουν την αξιοπιστία και αξιοπρέπειά τους, καθώς μερικές από αυτές δεν είναι απλά χυδαίες, αλλά εμφανέστατα παθολογικές) η εμμονή μου να αναρτώ σε πολλά blogs τις σκέψεις μου και μαζί τους προβληματισμούς μου συνεχίζει και θα συνεχίζεται με αμείωτη ένταση.

Και εσείς, φίλες και φίλοι, ανώνυμοι bloggers συνεχίστε απτόητοι την παρουσία σας στο διαδίκτυο, ελέγξτε προοδευτικά την αξιοπιστία και μαζί την γραμματική κάποιων αναρτήσεών σας και να είστε βέβαιοι ότι, νομοτελειακά, οι καλύτεροι ανάμεσά σας θα επιβιώσουν και θα απολαύσουν τους καρπούς των προσπαθειών τους σε σύντομο χρονικό διάστημα!

Μέσα στους «καρπούς» συγκαταλέγονται, νομοτελειακά, και τα έσοδα από διαφημίσεις προϊόντων και υπηρεσιών και εδώ θα απαιτηθούν από τους bloggers ΙΔΙΑΙΤΕΡΗ προσοχή, δυνατοί χαρακτήρες, εμμονή στην ελευθερία της έκφρασης και προσεκτικός έλεγχος του δέλεαρ των παχυλών εσόδων από διαφημίσεις που πολύ σύντομα θα αρχίσουν να σας έρχονται από παντού αλλά θα αποτελέσουν και τον κίνδυνο πτώσης και μετάλλαξης των «ελεύθερων blogs» στο γνωστό ρόλο των… καθημερινών και Κυριακάτικων ελληνικών εφημερίδων.

Για μένα τα blogs αποτελούν το μέλλον της επικοινωνίας….

 

* Ο Γιώργος Πιπερόπουλος είναι Καθηγητής Πανεπιστημίου Μακεδονίας και (φέρεται ότι) θα είναι ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΣ υποψήφιος Δήμαρχος Θεσσαλονίκης στις εκλογές του Οκτώβρη 2010

 

ΠΗΓΗ: http://lefteria.blogspot.com/2009/07/normal-0-false-false-false-el-x-none-x_18.html

Ποιοι Πράσινοι Οικολόγοι;

 

Του Γιώργου Σταματόπουλου

 

Μ' έναν φίλο δικηγόρο από την Πάτρα συνυπογράψαμε κείμενο η κατακλείς του οποίου είναι η παύση της στήριξής μας στο μόρφωμα Οικολόγοι Πράσινοι, αν και, πριν από χρόνια, είχαμε συμμετάσχει ενεργώς στη διαμόρφωσή του.

Και τούτο, διότι τότε κυριαρχούσε ο λόγος του οίκου (γειτονιά-Ελλάδα-Ευρώπη-Οικουμένη), της πολιτικής εκείνης δηλαδή, που επιδιώκει την κοινωνική χειραφέτηση με αρχές άμεσης δημοκρατίας. Ενός οίκου-λόγου που υπερασπίζεται τον τοπικό-περιφερειακό-εθνικό αυτοκαθορισμό, υπό τον όρο της αλληλεγγύης, με σεβασμό στα δικαιώματα των αδυνάτων και των μειονοτήτων (συνοψίζω το κείμενο).

Τότε. Γιατί περνώντας τα χρόνια εκείνο που επικράτησε τελικά ήταν ο ξύλινος πολιτικός λόγος, μακριά από τη δροσιά και τρυφερότητα του κοινοτισμού, της ποίησης (!), της αγάπης (!), της αλληλεγγύης. Χωρούν όλα αυτά σ' έναν πολιτικό φορέα; Βεβαίως και χωρούν όταν τα μέλη του δεν διακρίνονται από οίηση και αλαζονεία, από ιταμές πολιτικές βλέψεις, από ημιμάθεια και φανατισμό. Κυρίως φανατισμό.

Ο κ. Τρεμόπουλος υποστήριξε το δικαίωμα των κατοίκων της ΠΓΔΜ να αυτοπροσδιοριστούν ως Μακεδόνες. Δικαίωμά του. Αλλά ο τρόπος που υπερασπίστηκε τη θέση του είναι που μετράει, χύνοντας χολή εναντίον εκείνων που έχουν διαφορετική άποψη, κατηγορώντας τους ως εθνικοπαράφρονες, υπερπατριώτες και άλλα ιλαρά. Όταν έχεις πειστεί για τις θέσεις σου, δεν υβρίζεις χυδαία τους αντίθετους προσπαθείς με τον διάλογο να βρεθεί ένας ελάχιστος κοινός τόπος. Μα είναι δυνατόν το μέρος (Σκόπια) να ιδιοποιηθεί το όλον (Μακεδονία); Με βάση το δικαίωμα αυτοπροσδιορισμού ξυπνάμε αύριο ως χώρα και απαιτούμε να ονομαζόμαστε Ευρώπη!

Δεν θα μας πάρουν με τις πέτρες οι λαοί της Ευρώπης; Απλά πράγματα, αυτονόητα σχεδόν. Αλλά ο φανατισμός δεν γνωρίζει τι σημαίνουν αυτές οι κοινές έννοιες, υποκρύπτει ημιμάθεια, μίσος και υστεροβουλία.

Μόνο μέλημα του κ. Τρεμόπουλου (και πολλών άλλων, όχι όλων, ευτυχώς) φαίνεται να είναι η κατάληψη θώκου εξουσίας και ας χρειαστεί να συνεργαστούν οι Οικολόγοι Πράσινοι με καθεστωτικά κόμματα. Δικαίωμά του κι αυτό, ας πάψει όμως να μιλάει για πολιτική οικολογία, άμεση δημοκρατία, αντικαπιταλιστική πολιτική όλα αυτά δεν συμπλέουν με την παντί τρόπω άσκηση εξουσίας στο καθεστωτικό πλαίσιο.

Ίδια η θέση τους (υπέρ) και στο σχέδιο Ανάν. Επαναλαμβάνω: δικαίωμά τους, αλλά ο τρόπος που υπερασπίζονται αυτό το δικαίωμα απωθεί τους εχέφρονες, δηλώνει μίσος, φανατισμό, άρα απαξίωση και υποτίμηση-υποβάθμιση του πολιτικού λόγου, πόσο μάλλον αυτού του οίκου-λόγου.

Δεν ξεχνώ επίσης ότι το μανιφέστο των Γερμανών Πράσινων είναι στηριγμένο σε κείμενα «διανοητών» του Χίτλερ, στους οικοφασίστες. (Αλλά αυτό έπρεπε να το γνωρίζω πριν από πολλά χρόνια…). Μαθαίνω επίσης ότι στη μηνιαία εφημερίδα που εκδίδουν οι Οικολόγοι Πράσινοι («Πράσινη Πολιτική») ο βασικός διαφημιζόμενος (άρα και βασικός χορηγός της;) είναι η MARFIN. Εάν είναι δυνατόν! Πώς είναι δυνατόν να διακηρύσσεις ότι θέλεις να αλλάξεις το κατεστημένο όταν τρέφεσαι από αυτό; Αυτό δεικνύει σκληρή ιδιοτέλεια, κυνισμό πολιτικό, υποδηλοί ότι μπορείς να προδώσεις αξίες ή να πατήσεις επί πτωμάτων προκειμένου να επιτύχεις τους (θλιβερούς) στόχους σου.

Δεν είναι τίποτε άλλο οι Οικολόγοι Πράσινοι παρά ένα φερέφωνο του γερμανόπνευστου ευρωκεντρισμού, άκρατου ήγουν και άκριτου ευρωπαϊσμού, τύπου Γιόσκα Φίσερ και Κον Μπεντίτ. Καμία αμφισβήτηση, ουδείς αντιεξουσιαστικός λόγος, καμία αύρα κοινοτισμού, έστω ομοσπονδιακής χειραφέτησης.

Ο κόσμος δεν γνωρίζει τι θα ψηφίσει. Απογοητευμένος από την ολιγότητα και ανία των γνωστών κομμάτων, καταφεύγει – νομίζει – σε κάτι αμόλυντο, τουλάχιστον. Πού να 'ξερε ποια ήταν η θέση της γραμματείας τους στους βομβαρδισμούς στη Γάζα ή στον Δεκέμβρη των νέων…

Γράφοντας το κείμενο μαθαίνω ότι κι άλλη υποψήφια στην Πρέβεζα απέσυρε την υποψηφιότητά της, νιώθοντας – όπως λέει – ντροπή και οργή για τα δελτία Τύπου της γραμματείας περί το μείζον έγκλημα των Ισραηλινών και των ίσων αποστάσεων στην εξέγερση του Δεκέμβρη.

Αυτή όμως η ξύλινη γλώσσα του κ. Τρεμόπουλου… Ανατριχιάζεις όταν τον ακούς: Τι κρύβει μέσα του αυτός ο άνθρωπος…

 

Stamg@enet.gr

 

ΠΗΓΗ: Ελευθεροτυπία, Ελευθεροτυπία, Σάββατο 30 Μαΐου 2009, http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=49366

 

ΒΟΗΘΗΤΙΚΗ ΠΗΓΗ: http://manitaritoubounou.wordpress.com/2009/05/25/oxi-se-oikol-prasin-nk-gst/

 

Εκπαιδευτική αριστερά και αυτονομία,  Ενότητες και  Συμμαχίες στην β/βάθμια εκπαίδευση.

 

Του Παναγ. Α. Μπούρδαλα*

 

 Δυο μορφές ενότητας διακρίνουμε τα τελευταία είκοσι χρόνια στο χώρο της εκπαιδευτικής αριστεράς και αυτονομίας.

Ι) Η μία που έχει τη μορφή της ενότητας δια μέσου ενός πολιτικού φορέα με περιεχόμενο που σχεδόν ταυτίζεται με αυτού του πολιτικού φορέα. Κατ' εξοχήν εκπρόσωπος αυτής της  (κλασικής) μορφής αποτελεί η ΕΣΑΚ/ΔΕΕ (ή Ταξική Ενότητα σε ορισμένες περιοχές της Δυτ. Ελλάδας). Τόσο στην β/βάθμια, όσο και στην α/βάθμια εκπαίδευση. Στην πράξη ταυτίζεται με τις απόψεις του ΠΑΜΕ Εκπαιδευτικών, το οποίο είναι σε ευθεία στοίχιση με τις απόψεις του ΚΚΕ.

ΙΙ) Η άλλη έχει ως κέντρο τις αυτόνομες ή ανεξάρτητες κομματικά κινηματικές και συνδικαλιστικές διαδικασίες με περιεχόμενο που καθορίζεται εν πολλοίς μέσα στο κίνημα και συγκεκριμενοποιείται στα συνδικαλιστικά αυτόνομα σχήματα κατά κανόνα. Ο κανόνας είναι όσες πολιτικές οργανώσεις ή πολιτικές κινήσεις έχουν εδώ αναφορά, αλληλοτροφοδοτούνται με κυρίαρχη την παραγωγή εκπαιδευτικής πολιτικής από το κίνημα προς αυτές. Εκπρόσωποι της δεύτερης μορφής αποτελεί το Δίκτυο των Παρεμβάσεων – Συσπειρώσεων – Κινήσεων πρώτα στην β/βάθμια και κατόπιν στην α/βάθμια εκπ/ση.

Η περίπτωση της Αγων. Συνεργασίας (ή Αριστερής Ενότητας ή με όποια άλλα ονόματα) και εν γένει των Συνεργαζόμενων Αγων. Κινήσεων, αποτελούσε μέχρι ένα-δυο χρόνια πριν μια μικτή κατάσταση των δυο προηγούμενων μορφών. Σε κεντρικό επίπεδο (ΟΛΜΕ και ΑΔΕΔΥ) είχε ευθεία σχέση με την ηγεσία του ΣΥΝ, ενώ σε τοπικό επίπεδο είχε μια πιο χαλαρή πολιτική σχέση με το κόμμα.

Εξάλλου στον ΣΥΝ (κόμμα λιγότερο συγκεντρωτικό από το ΚΚΕ, όχι μόνο σε συσπείρωση των μελών και ψηφοφόρων, όσο και στα στελέχη του) οι τρεις παλιότερα και οι δυο πρόσφατα συνιστώσες του από τη μια, όσο και οι αντίστοιχες πρακτικές στην καθημερινή σχολική ή συνδικαλιστική πραγματικότητα, καθόριζαν εν πολλοίς τις διαφοροποιήσεις τους.

Έτσι σε ορισμένες περιοχές (κυρίως νομούς με μικρές πόλεις ή αδύναμα σχήματα των παρεμβάσεων) παρατηρήθηκαν ενωτικές διαδικασίες στις ΕΛΜΕ, όχι πάντα χωρίς προβλήματα (π.χ. Λέσβος. Αγρίνιο, Εύβοια, κλπ). Σε άλλες περιοχές δημιουργήθηκαν και κοινά Ενιαία σχήματα περιορισμένης συνδικαλιστικής έκφρασης, όπως τα ΠΥΣΔΕ ή ΑΠΥΣΔΕ, όχι πάντα χωρίς προβλήματα (βλέπε Δυτική Ελλάδα).

Η δημοσκοπική κοινοβουλευτική αλαζονεία του ΣΥΡΙΖΑ, οδήγησε τόσο τα μέλη και φίλους του ΣΥΝ στην εκπαίδευση, όσο και μέλη και φίλους των παρεμβάσεων που είχαν ή έχουν ιδεολογικές αναφορές στο «χώρο ΣΥΡΙΖΑ» φαινόμενα έλλειψης συνοχής ή μικρές αποχωρήσεις σε σχήματα των παρεμβάσεων, όπως στην Εκπ. Παρέμβαση της Πάτρας. Επικεφαλής αυτών των αποχωρήσεων είναι λίγα στελέχη της ΚΟΕ (με δυο-τρία  μεταβατικά χρόνια συμμετοχής στις παρεμβάσεις), πρώην στελέχη της ΑΚΟΑ, ή ανένταχτοι αγωνιστές πρώην μέλη του ΚΚΕ.

Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της Πάτρας, όπου υπήρχαν ταυτόχρονα εκφραστές και από τα τρία ρεύματα. Στην Πάτρα μάλιστα προτίμησαν οι μεν της Αγ. ΣΥΝεργασίας να μην αποδεχτούν τις τρεις ενωτικές προτάσεις μας, ενώ οι λίγοι αποχωρήσαντες (μέλη ή φίλοι του ΣΥΡΙΖΑ) να θυσιάσουν τις προτάσεις (τις οποίες είχαν δεχτεί) χάριν εκλογικίστικων προσδοκιών…  Εννοείται ότι υπήρχε εκ των προτέρων ιδιαίτερη συμφωνία, αλλά σχεδίασαν και θεαματική μορφή αποχώρησης, εν μέσω προεκλογικής περιόδου (2008)!!! Αυτός είναι ο ενωτικός συνδικαλιστικός τους πολιτισμός σ' αυτή τη φάση….

Το δυστύχημα δηλαδή είναι πως χρησιμοποιούν (ή και εμπορεύονται πολιτικά) την ενότητα της (εκπαιδευτικής) αριστεράς και αυτονομίας συχνά χωρίς όρους και όρια, με μόνο φανερό στόχο την αύξηση της εκλογικής επιρροής και κρυφό την δορυφοριοποίηση των Παρεμβάσεων και της συνδικαλιστικής οπτικής τους γύρω από το ΣΥΡΙΖΑ. Οι λόγοι είναι εμφανείς: Συνδέονται άμεσα με την κοινοβουλευτική εκπροσώπηση του ΣΥΡΙΖΑ και πλησιάζουν εκλογικές λογικές τύπου ΚΚΕ. Εξάλλου οι δυνάμεις που κυριαρχούν εκεί είναι ΚΚΕογενείς…

Δεν είναι δυνατόν να παραβλέψουμε:

α) Λάθη ή παραλήψεις στο παρελθόν.

β) Τις μεγάλες ακόμα διαφορές σε θέσεις (θεσμική αξιολόγηση, ενιαίο σχολείο, τάση αποδοχής των διαπολιτισμικών ζητημάτων στα σχολεία με ασυνεχή πολυπολιτισμική απόφυση, της νέας μονοδιάστατης διδακτικής, της διαθεματικότητας εις βάρος της διεπιστημονικότητας, των ευέλικτων ζωνών και προγραμμάτων εις βάρος της ενιαιότητας του σχολείου, κλπ),

γ) Τις πρακτικές, όπως η διεκδίκηση μαζικά θέσεων στελεχών εκπαίδευσης (με κυρίαρχη τόσο τη θεσμική αξιολόγηση, όσο και τη προφορική συνέντευξη) όσο και μαζικές τάσεις συνδιαχείρισης σε ευρωπαϊκά προγράμματα ΕΠΕΑΕΚ, κλπ).

δ) Τις κομματικές πολιτικές σκοπιμότητες κοινοβουλευτικού τύπου και μάρκετινγκ, ειδικά όταν πλησιάζουν εθνικές εκλογές ή ευρωεκλογές και για όσο καιρό ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αλαζονική κοινοβουλευτική συμπεριφορά και διαχειριστική πιθανότητα σε Ε.Ε. και Ελλάδα.

Επομένως, θεωρώ και καταλήγω, χωρίς άλλη βαθύτερη εξέταση του ζητήματος, πως:

Ι) Σε όλους τους νομούς με μεγάλες πόλεις οφείλουμε να δυναμώσουμε τα αυτόνομα σχήματα των παρεμβάσεων, ακόμη και με έλλειψη εκπροσώπησης στα ΔΣ των ΕΛΜΕ για κάποιο χρονικό διάστημα.

ΙΙ) Σε όσες περιοχές τα Ενιαία σχήματα δεν έχουν προβλήματα μπορούν να διατηρηθούν, εφόσον κινούνται στη λογική του αυτόνομου ριζοσπαστικού συνδικαλισμού. 

ΙΙΙ) Παρ' ότι μηχανιστικές επιθέσεις ενότητας από περιφερειακά λίγα στελέχη, μέλη ή φίλους των παρεμβάσεων εντείνονται λόγω ΣΥΡΙΖΑ, οφείλουμε να αντισταθούμε σ' αυτή την εκλογικίστικη λογική.

ΙV) Όσα ενιαία σχήματα συνεχίζουν να λειτουργούν ομαλά, και παρά αυτές τις μη έντιμες πολιτικά επιθέσεις, για ΠΥΣΔΕ / ΑΠΥΣΔΕ μπορούν να συνεχίσουν με όρους που θα θέτουν τα σχήματα ή μέλη των παρεμβάσεων (π.χ. Αχαΐα).

V) Οφείλουμε να επιμείνουμε και να εντείνουμε τις κινηματικές και συνδικαλιστικές μορφές ενότητας, όταν οι όροι, οι θέσεις και οι πρακτικές είναι ώριμες και οι σχέσεις πολιτικά έντιμες.

VI) Σε επίπεδο ΕΛΜΕ είναι ώριμο να επεξεργάζονται τα σχήματα πλαίσια εντός των οποίων μπορούν να γίνονται πιο στενές συμμαχίες στα ΔΣ των ΕΛΜΕ τόσο με τις παρατάξεις ΔΕΕ/ΠΑΜΕ και αυτών του χώρου ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, όσο και με ανεξάρτητες κινήσεις, πάντα στη λογική προγραμματικών συμφωνιών όταν υπάρχει ήδη κινηματική συνεργασία στα πρωτοβάθμια σωματεία.

VII) Στο επίπεδο του 14^ου συνεδρίου εκλογική συνεργασία δεν μπορεί υπάρξει, όχι μόνο εντός του, αλλά ούτε πριν στις ΕΛΜΕ, αφού το σύστημα είναι σαφώς αναλογικότερο, πέραν των όποιων ενιαίων σχημάτων. Οι κεντρικές μας συνδικαλιστικές μας θέσεις από τη μια και οι σχέσεις των δυο χώρων (για ΠΑΜΕ/ΔΕΕ δεν το συζητάμε) δεν το επιτρέπουν σ' αυτή την εποχή.

VΙΙΙ) …

Εν τέλει καλούμε ειδικά τις δυνάμεις του ΣΥΝ / ΣΥΡΙΖΑ – με τις οποίες έχουμε συνεργαστεί τα τελευταία χρόνια κινηματικά πιο στενά απ' ότι με τις δυνάμεις της ΔΕΕ / ΠΑΜΕ) –  όπου και αν κινούνται στο χώρο της Εκπαιδευτικής αριστεράς και αυτονομίας, να σέβονται τη στρατηγική των Παρεμβάσεων και να μη χρησιμοποιούν αθέμιτα «δίκην εμπορίου ενότητας» το μέγα ζητούμενο ενάντια στη σκλήρυνση του καπιταλισμού και ενάντια στον ίδιο. Η υπόθεση αυτή δεν είναι μηχανιστική, αλλά πολύπλευρη και αφορά όλα τα επίπεδα πολιτικής.

 

*  Ο Παναγ. Α. Μπούρδαλας είναι μέλος της Εκπ. Παρέμβασης Αχαΐας.

 Πάτρα, 24-04-2009

 

Σημείωση: Πρόκειται για εισήγηση στην πανελλαδική ολομέλεια των Παρεμβάσεων το Σάββατο 25-04-09 που έγινε αποδεκτή. Δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα των παρεμβάσεων (Παρεμβάσεις στην Εκπαίδευση- Μάης 2009- άτακτη έκδοση, σελ. 6 και στο ιστολόγιο της Εκπ. Παρέμβασης Αχαΐας:  http://eparemvasiax.wordpress.com/2009/04/27/ekp-aristera-aytonomia-enot-symm-pam/