ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ

 

Του Μιχάλη Βασιλάκη*

 

 

Στον απολογισμό ενός χρόνου εξουσίας του που επιχείρησε ο κ. Παπανδρέου στη περίφημη διακαναλική «συνέντευξη»,αλλά και από τις αντιδράσεις ολόκληρου του πολιτικού φάσματος και κορυφαίων εκπροσώπων του συστήματος, αποκαλύφθηκαν  η μάλλον επιβεβαιώθηκαν και ομολογήθηκαν τρεις κεφαλαιώδους σημασίας πραγματικότητες:

·      Το μνημόνιο δεν είναι μόνο οικονομικού περιεχομένου πρόσκαιρη και έκτακτη κατάσταση για να βγει ο ελληνικός καπιταλισμός από τη κρίση. Είναι πλέγμα στρατηγικής που μάλιστα αναπροσαρμόζεται για τη πλήρη νεοφιλελεύθερη αναδιάρθρωση κάθε πτυχής της οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής ζωής της χώρας. Έχει άρα μόνιμο και διαρκή χαρακτήρα, δημιουργεί δικό του θεσμικό, εξουσιαστικό πλαίσιο και όργανα. Ο κ. Παπανδρέου στη «συνέντευξη» του αρκέστηκε απλά να προβάλλει τον εαυτό του σαν το πιο κατάλληλο διαμεσολαβητή ανάμεσα στη τρόικα και τη χώρα!!!

. Το μνημόνιο και η τρόικα καταδικάζει τη χώρα και το λαό να κινείται συνεχώς στο χείλος της διαλυτικής πτώχευσης και χρεοκοπίας, γιατί έτσι η νεοφιλελεύθερη αναδιάρθρωση του ελληνικού καπιταλιστικού οικοδομήματος, θαναι πιο γρήγορη, πιο αποτελεσματική και πιο ολοκληρωτική. Ο πρωθυπουργός στη «συνέντευξη» του αρκέστηκε να επισείει την απειλή της διαλυτικής πτώχευσης σαν δαμόκλειο σπάθη πάνω από τη χώρα και το λαό!

. Απέναντι στο μνημόνιο της τρόικας και του Παπανδρέου, αποδείχτηκε ότι δεν υπάρχει καμιά συγκροτημένη εναλλακτική προοδευτική δημοκρατική διέξοδος που να βασίζεται σε μια συνεκτική συμμαχία κοινωνικών συμφερόντων και να εκπροσωπείται από ένα φερέγγυο μέτωπο πολιτικών δυνάμεων. Ο πρωθυπουργός κ. Παπανδρέου το αξιοποίησε αυτό για να εκπέμψει την απειλή ανώμαλων αντιδραστικών λύσεων  με τη δραπέτευση του από την εξουσία μέσω «πρόωρων» εκλογών!!

Μέσα στις συνθήκες αυτές και με τη διαπίστωση ακόμη και κορυφαίων συστημικών οικονομικών και πολιτικών αναλυτών, ότι η κρίση με συνταγές μνημονίου δεν είναι καν βραχυπρόθεσμα διαχειρίσιμη, η ανάδειξη μιας προοδευτικής, δημοκρατικής, αντινεοφιλέλευθερης  διεξόδου αποκτά επείγοντα χαρακτηριστικά.

 

Η   ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ  ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗΣ  ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ  ΔΙΕΞΟΔΟΥ

Φυσικά μια τέτοια προοπτική δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση. Γιατί δεν  μπορεί ναναι μια απλή τεχνοκρατική, διαχειριστική πλατφόρμα ακόμη και αν περιέχει φαινομενικά ανατρεπτικές ρήξεις όπως π.χ. άρνηση του χρέους, κρατικοποιήσεις στρατηγικών τομέων της οικονομίας, αναδιανομή εισοδήματος κ.λ.π.

Η προοδευτική δημοκρατική διέξοδος που θα ανοίγει το δρόμο σε ριζικούς κοινωνικούς μετασχηματισμούς, δεν μπορεί ναναι χωρίς κόστος για καμιά κοινωνική τάξη η στρώμα που θαχει αναφορές στη κυριαρχία του χρηματιστηριακού κεφαλαίου στην οικονομία και τη κοινωνία. Ούτε σε εκείνα τα κοινωνικά στρώματα που θαχουν αναφορές στις ανάγκες και τον ασύμμετρο καταναλωτισμό των διευρυμένων στρωμάτων του παρασιτισμού και της διαφθοράς των κάθε είδους διαμεσολαβήσεων.

Η αναγκαία ριζική οικονομική παραγωγική αναδιάρθρωση προς μια αυτοτελή και διευρυμένη εσωτερική αγορά, που θα τροφοδοτείται και θα αναπαράγεται από την εσωτερική κατανάλωση, καθώς και η υλοποίηση μιας νέας σύμμετρης παραγωγικής και δημογραφικής ισορροπίας των διαφόρων περιφερειών, θα απαιτήσουν αγώνες, κόπους και θυσίες από τις κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις της προοδευτικής διεξόδου.

Το προοδευτικό, δημοκρατικό, μέτωπο κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων για να πετύχει τους στόχους του πρέπει:  

1.      Να αποκτήσει ολοκληρωμένο το όπλο-εργαλείο της νομισματικής πολιτικής με τη καθιέρωση άμεσα εθνικού νομισματικού μέσου εσωτερικών πληρωμών.

2.      Να αποκτήσει τον έλεγχο του χρηματοπιστωτικού συστήματος μέσω ενός απόλυτα κρατικού εμπορικού τραπεζικού φορέα.

3.      Να απαλλάξει την οικονομία από την κυριαρχία του χρηματιστηριακού  κεφαλαίου, απαγορεύοντας την αγορά παραγώγων  και καθιερώνοντας ελάχιστο χρόνο χρηματιστηριακής επένδυσης.

4.      Να συνδέσει κάθε επένδυση με ελάχιστη δαπάνη εργασίας.

5.      Να απαγορεύσει κάθε καταχρηστική άμεση ή έμμεση ελαστική σχέση εργασίας οποιασδήποτε μορφής. Να ποινικοποιηθεί η ανασφάλιστη εργασία.

6.      Να επαναφέρει ακέραια όλα τα δικαιώματα των εργαζομένων που     καταργήθηκαν  ή φαλκιδεύτηκαν, εργασιακά και συνδικαλιστικά.

 7.  Δημόσιο και ενιαίο σύστημα κοινωνικής ασφάλισης υγεία – σύνταξη.

 8. Δημόσια και δωρεάν παιδεία για όλους τους νέους. Συνολική προοδευτική δημοκρατική μεταρρύθμιση όλου του εκπαιδευτικού συστήματος.

Στις βασικές προτεραιότητες του προοδευτικού, δημοκρατικού μετώπου δεν μπορεί παρά νάναι ο εκδημοκρατισμός συνολικά του κοινωνικοπολιτικού συστήματος από τα πάνω μέχρι τα κάτω.

Η πλήρης αποκατάσταση των αρχών της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας και η ενδυνάμωσή της με άμεσοδημοκρατικούς θεσμούς παρέμβασης του λαού στο κοινωνικό και πολιτικό γίγνεσθαι.

Η κατοχύρωση όλων των δημοκρατικών μεταρρυθμίσεων με την ριζοσπαστική, δημοκρατική, αναθεώρηση του συντάγματος.

Οι βασικές κοινωνικές δυνάμεις του μετώπου δεν μπορεί παρά νάναι οι νέες βάρδιες της εργατικής τάξης και η νεολαία που πλήττεται διπλά τόσο στον τομέα της εργασίας όσο και στον τομέα της γνώσης.

Η οργανωτική ανασυγκρότηση του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος ώστε ν’ ανταποκρίνεται στις σημερινές μορφές κατανάλωσης της εργατικής δύναμης, αλλά και στην ανάγκη να ανέβει ο πολιτικός ρόλος των κοινωνικών οργανώσεων της εργατικής τάξης μαζί με την υπεράσπιση της ενότητάς του, αποτελούν καθοριστικούς παράγοντες για την κατεύθυνση που θα τραβήξει ολόκληρο το λαϊκό κίνημα!

Οι πολιτικές δυνάμεις που μπορούν να συναντηθούν στην κατεύθυνση ενός τέτοιου δημοκρατικού, προοδευτικού μετώπου, δεν μπορούν να προσδιοριστούν με στενούς κομματικούς όρους, καθώς και η κρίση αντιπροσώπευσης του πολιτικού συστήματος είναι καθολική και τεράστια.

Εθνικοανεξαρτησιακές, αντινεοφιλελεύθερες προοδευτικές δημοκρατικές δυνάμεις συγκροτημένες ή ασυγκρότητες, βρίσκονται τόσο στο χώρο της ευρύτερης αριστεράς όσο και στο χώρο της κεντροαριστεράς.

Η ενεργοποίησή τους στην κατεύθυνση ενός ενιαίου κοινωνικοπολιτικού μετώπου είναι δυνατή και αναγκαία.

Ο καθένας έχει την ευθύνη του γι αυτό.

Στο εκβιαστικό δίλημμα ΜΝΗΜΟΝΙΟ και ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ ή ΧΑΟΣ και  ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ μπορεί να δοθεί η απάντηση δημοκρατική – προοδευτική διέξοδος.

 

 

* O Μιχάλης Βασιλάκης είναι γραμματέας του ΕΑΜ, 27/10/2010,  eamgr.wordpress.com   

  

ΚΑΛΕΣΜΑ ΓΙΑ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΜΕΤΩΠΟΥ

ΓΙΑ ΤΗ ΣΩΤΗΡΙΑ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ

 

Η σύσκεψη θα γίνει την Κυριακή 17 Οκτωβρίου στις 10 π.μ. στον Κινηματογράφο Ααβόρα, Ιπποκράτους 180.

 

Συλλογικό κάλεσμα 39 Πολιτών

 

Η χώρα έχει οδηγηθεί σε ένα ασφυκτικό καθεστώς νέας κατοχής. Ο λαός με κομμένη την ανάσα ακούει καθημερινά να ανακοινώνονται όλο και πιο σκληρά, αντικοινωνικά μέτρα που ανατρέπουν τον οικογενειακό και προσωπικό προγραμματισμό, ισοπεδώνουν δικαιώματα και κατακτήσεις δεκαετιών και σπρώχνουν με βίαιο τρόπο τον λαό στη φτώχια, την ανεργία, την εξαθλίωση. Ο εργαζόμενος χάνει μέρα με τη μέρα όλα εκείνα τα εχέγγυα για μια στοιχειωδώς αξιοπρεπή ζωή, ενώ ο μικρός και μεσαίος επιχειρηματίας καταστρέφονται.

Η επιβολή του καθεστώτος κατοχής με τη μορφή της κηδεμονίας από την ΕΕ, την ΕΚΤ και το ΔΝΤ έρχεται να εξασφαλίσει ότι η Ελλάδα θα συνεχίσει να πληρώνει τους Ευρωπαίους και εγχώριους τραπεζίτες, θα εξακολουθήσει να βρίσκεται στο έλεος των αγορών, των πιο αδίστακτων αρπακτικών, των κερδοσκόπων και των τοκογλύφων.

Ποιος είναι ο στόχος αυτού του νέου καθεστώτος κατοχής; Να τεθεί η χώρα σε ιδιότυπη «καραντίνα» για να μην επεκταθεί η αποκαλούμενη «μόλυνση» και στις υπόλοιπες χώρες της ευρωζώνης. Το κύριο ενδιαφέρον της «τρόικας» δεν είναι η αποκατάσταση της οικονομίας της χώρας αλλά η προστασία των μεγάλων τραπεζών και του ευρώ. Η χώρα και ο λαός της κρίθηκαν αναλώσιμοι προκειμένου να εξευμενίσουν τις αγορές και να επιβιώσει το ευρώ.

Οι Έλληνες εργαζόμενοι, συνταξιούχοι, επαγγελματίες, παραγωγοί, μικρομεσαίοι επιχειρηματίες δεν καλούνται απλώς να πληρώσουν το μάρμαρο, αλλά να αποδεχθούν την επίσημη υποθήκευση της χώρας τους από την ΕΕ και το ΔΝΤ. Δεν φθάνει που την τελευταία δεκαετία ο ελληνικός λαός έχει πληρώσει κυριολεκτικά από το υστέρημά του μιάμισι φορά το τρέχον δημόσιο χρέος, με το καθεστώς κατοχής που αποδέχθηκε η κυβέρνηση προβλέπεται μέσα στην επόμενη τριετία να το πληρώσει εξ ολοκλήρου άλλη μία φορά! Και παρ’ όλα αυτά το δημόσιο χρέος θα αυξηθεί μέσα στην τριετία πάνω από 70 δις ευρώ.

Αυτό υπόσχεται η κυβέρνηση στον ελληνικό λαό.

Αλήθεια τι σόι βοήθεια είναι αυτή που έρχεται να προσφέρει η «τρόικα», όταν μετά το πέρας των τριών ετών η Ελλάδα θα χρωστάει τουλάχιστον 30% περισσότερα από αυτά που χρωστάει σήμερα, ενώ η εξυπηρέτηση των χρεών της θα της κοστίζει πολύ περισσότερο; Είναι δυνατό με αυτόν τον τρόπο να ξεφύγει η Ελλάδα από τη μέγκενη της χρεωκοπίας;

Μπορούν να επιβιώσουν η χώρα και ο λαός της με αυτή την πολιτική;

Η κυβέρνηση και το καθεστώς κατοχής επιχειρούν να συγκαλύψουν ότι το κυρίως ζητούμενο με το «πακέτο στήριξης» και την εγκατάσταση του ΔΝΤ στη χώρα υπό την εποπτεία της ΕΕ δεν είναι απλώς οι επιπλέον «θυσίες» που θα κληθούν να υποστούν τα λαϊκά στρώματα. Το επίδικο ζήτημα είναι η εθνική κυριαρχία της χώρας. Με την κηδεμονία του ΔΝΤ και της ΕΕ ο Έλληνας εργαζόμενος δεν κινδυνεύει να χάσει μόνο τη δουλειά του, τη σύνταξή του, τα δικαιώματά του αλλά και την ίδια την χώρα του.

Η ίδια η δυνατότητα επιβίωσης της χώρας αμφισβητείται πλέον ανοιχτά από τους ιθύνοντες της ευρωζώνης και τις αγορές. Αν χρειαστεί θα πρέπει τουλάχιστον οικονομικά να χωριστεί η χώρα σε περιοχές και περιφέρειες, να εκχωρήσει την εκμετάλλευση των νησιών και τα δικαιώματα στο Αιγαίο. Η χώρα απειλείται να μεταβληθεί σε κράτος υπό αίρεση, διαρθρωμένο σε ημι-αυτόνομες περιφέρειες εύκολα ιδιωτικοποιήσιμες και προσαρτήσιμες σε γειτονικά κράτη, κρατίδια και προτεκτοράτα ανάλογα με τα συμφέροντα των μεγάλων της ευρωζώνης και των ΗΠΑ.

Η μάχη την οποία καλείται να δώσει σήμερα ο εργαζόμενος, ο αγρότης, ο μικρομεσαίος, ο επαγγελματίας, ο νέος δεν είναι απλώς και μόνο για τη δική του προσωπική επιβίωση. Κανείς δεν μπορεί να τη βγάλει καθαρή από μόνος του και ιδιαιτέρως στις σημερινές συνθήκες. Σήμερα κανένας δεν μπορεί να σωθεί δίχως να παλέψει για τη σωτηρία συνολικά της χώρας. Δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Δεν υπάρχουν πια άλλα περιθώρια για το «άσε πρώτα να δούμε τι θα γίνει και ύστερα βλέπουμε.» Ή οι εργαζόμενοι και ολόκληρος ο λαός παίρνουν την υπόθεση στα χέρια τους και αναλαμβάνουν δράση για τη διάσωση της χώρας ή θα ζήσουμε καταστάσεις τις οποίες έχουμε γνωρίσει μόνο στις πιο σκοτεινές σελίδες της ιστορίας μας.

Δεν υπάρχει κανένα περιθώριο να αλλάξει οτιδήποτε, δεν μπορεί να υπάρξει άλλη πολιτική, αν δεν αντιμετωπιστεί πρώτα απ’ όλα ο βρόγχος του δημόσιου δανεισμού, αν δεν ξεφύγει η χώρα από τη θανάσιμη λαβή των δανειστών της. Όποιος το αγνοεί αυτό απλώς ονειροβατεί.

Μια ριζικά διαφορετική πολιτική που ξεκινά στη βάση των αληθινών συμφερόντων του λαού και της χώρας οφείλει να ξεκαθαρίζει ευθύς εξαρχής τα στοιχειώδη:

Το χρέος δεν το δημιούργησε ο λαός.

Τα δανεικά δεν χρησιμοποιήθηκαν προς όφελος του λαού και της χώρας.

Ο δανεισμός χρηματοδότησε τη λεηλασία του τόπου και μια οικονομική και πολιτική ολιγαρχία που σήμερα ρίχνει τη χώρα και τον λαό της στον Καιάδα του ΔΝΤ.

Ο λαός δεν χρωστά, του χρωστάνε. Δεν μπορεί λοιπόν να του ζητιέται να πληρώσει τον «λογαριασμό του χρέους» που άλλοι δημιούργησαν και επωφελήθηκαν από αυτό.

 

Ποια είναι η απάντηση; Μόνο μία:

Άρνηση της πληρωμής του χρέους εδώ και τώρα, άμεση παύση πληρωμών προς τους δανειστές, ώστε να σταματήσει ο φόρος αίματος τον οποίο καταβάλλουν η χώρα και ο λαός στους διεθνείς τοκογλύφους και κερδοσκόπους.

 

Αυτή είναι η μόνη λύση για να σωθεί η χώρα από την καταστροφή και να διασώσουν οι εργαζόμενοι τα εισοδήματά τους, τη δουλειά τους, τις συντάξεις και τα δικαιώματά τους. Είναι ο μόνος τρόπος για να υπάρξει προοπτική για τους νέους, τους αγρότες, τους επαγγελματίες, τους μικρομεσαίους. Είναι ο μόνος τρόπος για να γλυτώσει η χώρα από την πτώχευση και την καταστροφή που οργανώνουν ήδη η κυβέρνηση, η ΕΕ και το ΔΝΤ.

Άρνηση της πληρωμής του χρέους εδώ και τώρα σημαίνει άμεση παύση πληρωμών προς τους δανειστές. Σημαίνει ότι δεν αναγνωρίζουμε κανενός είδους απαίτηση που θα επιτρέψει στους δανειστές της χώρας να τη δημεύσουν, να την κατασχέσουν, να τη λεηλατήσουν. Σημαίνει ότι σταματάμε να πληρώνουμε δάνεια που έχουμε πληρώσει διπλά και τρίδιπλα. Σημαίνει ότι διαγράφουμε μονομερώς όλες τις οφειλές που υπήρξαν προϊόν ρεμούλας και κερδοσκοπίας εις βάρος της χώρας και του λαού της. Σημαίνει ότι αρνούμαστε επιτέλους να ματώνουμε για δάνεια που έρχονται από το 1880, αλλά οι αγορές και οι μεγάλοι «εταίροι» μας έχουν επιβάλει να τα πληρώνουμε έως σήμερα. Σημαίνει πολύ απλά ότι σταματάμε να πληρώνουμε τα κερατιάτικα στους διεθνείς και ντόπιους τοκογλύφους.

Ο ελληνικός λαός οφείλει να προχωρήσει σε άρνηση της πληρωμής του χρέους όχι γιατί θέλει να βλάψει κανέναν ή να «φάει» τα λεφτά των δανειστών του. Οφείλει να το κάνει γιατί δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να σταθεί στα πόδια του, για να διεκδικήσει τη χώρα του από τις αγορές και τα αρπακτικά τους, για να εξασφαλίσει την επιβίωσή του, για να λυτρωθεί επιτέλους από το διεφθαρμένο σύστημα που τον κυβερνά. Γι’ αυτό και αιτήματα που αφορούν δάνεια τα οποία συνήφθησαν καλή τη πίστει και συνέβαλαν αποδεδειγμένα στην ανάπτυξη της χώρας, ο λαός δεν θα αρνηθεί να συζητήσει την ικανοποίησή τους. Στη βάση του αμοιβαίου οφέλους. Ιδίως αν συνδέονται με χρήματα μικροκαταθετών και ασφαλιστικών ταμείων, που έτσι κι αλλιώς δεν υπερβαίνουν το 15% του σημερινού δημόσιου χρέους. Πάντα με βασική προϋπόθεση ότι καμιά τέτοια απαίτηση δεν θα υπονομεύσει την πορεία της χώρας, δεν θα υποθηκεύσει το μέλλον της και ούτε θα θέσει τη χώρα υπό καθεστώς ομηρείας. Αν είναι να χάσει κάποιος, αυτός σίγουρα δεν θα είναι ο λαός και η χώρα.

Όμως η άρνηση πληρωμής του χρέους είναι μόνο η αρχή, η αφετηρία για μια άλλη ριζικά διαφορετική πορεία που απαιτεί:

 

1.      Την έξοδο από τη ζώνη του ευρώ και την υιοθέτηση εθνικού νομίσματος που να εκφράζει τη δυναμική μιας νέας οικονομικής πορείας της χώρας προς όφελος του λαού. Η καταστροφή δεν μας περιμένει αν φύγουμε από το ευρώ, αλλά όσο παραμένουμε υποτελείς στο ευρώ. Η χώρα θα πάψει να είναι έρμαιο κάθε είδους πίεσης, εκβιασμού και επιδρομής της διεθνούς κερδοσκοπίας, θα πάψει να είναι αναλώσιμο είδος των αγορών, μόνο αν ανακτήσει τον έλεγχο του νομίσματος και της οικονομίας της.

2.      Την εθνικοποίηση των μεγάλων τραπεζών, με πρώτη την Τράπεζα της Ελλάδας, με σκοπό τον έλεγχο της οικονομίας, τον επαναπροσανατολισμό της πιστωτικής πολιτικής, το χτύπημα της χρηματιστικής αγυρτείας και τον έλεγχο της κίνησης των κεφαλαίων.

3.      Την ανάδειξη του κράτους σε βασικό μοχλό της οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης της χώρας με πρώτη την εθνικοποίηση των παλιών ΔΕΚΟ, των υποδομών και των υπηρεσιών που ιδιωτικοποιήθηκαν. Ένα κράτος που πρέπει να πάψει να αποτελεί φέουδο μιας παρασιτικής οικονομικής και πολιτικής ολιγαρχίας η οποία σήμερα κυβερνά τη χώρα.

4.      Την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, η οποία δεν θα στηρίζεται σε ξένους και ντόπιους κερδοσκόπους επενδυτές, κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες και μονοπώλια, αλλά στις ανάγκες και στο εισόδημα των εργαζομένων, στη δυναμική και στην πρωτοβουλία των ζωντανών παραγωγικών δυνάμεων του τόπου.

5.      Την αλλαγή του μονομερούς προσανατολισμού της χώρας και την απαλλαγή της από τα δεσμά που της έχουν επιβληθεί. Χρειάζεται η χώρα και ο λαός να ανοιχτούν επιτέλους στη διεθνή ζωή, να αξιοποιήσουν δυνατότητες και ευκαιρίες μέσα από την αναζήτηση νέων διεθνών ερεισμάτων, επαφών και σχέσεων με όλους τους λαούς της Ευρώπης και του κόσμου, δίχως καταναγκασμούς, επιβολές και μονοπωλιακές εξαρτήσεις.

 

Η διάσωση της χώρας δεν μπορεί να επιτευχθεί με τον λαό στον «γύψο» ούτε με «εθνικές» ή «υπερκομματικές» κυβερνήσεις εκφασισμού της πολιτικής ζωής. Η διέξοδος από την κρίση απαιτεί περισσότερη και όχι λιγότερη δημοκρατία.

Απαιτεί τον λαό στο προσκήνιο, όχι θεατή και θύμα των εξελίξεων.

Απαιτεί μια νέα εξουσία με τον λαό στα κέντρα των αποφάσεων και όχι ένα διεφθαρμένο σύστημα κυβερνητικής απολυταρχίας.

Απαιτεί την κατάκτηση της δημοκρατίας μέσα από την αυθεντική κατοχύρωση της λαϊκής κυριαρχίας και της εθνικής ανεξαρτησίας.

 

Όλοι εμείς που υπογράφουμε το παρόν κείμενο πιστεύουμε πώς τώρα είναι η ώρα για να οικοδομηθεί ένα νέο ΕΑΜ, μια νέα Φιλική Εταιρεία, μια νέα Επιτροπή Κοινής Σωτηρίας. Μόνο με τη δημιουργία ενός μεγάλου κοινωνικοπολιτικού μετώπου ολόκληρου του λαού για τη διάσωση και την αναγέννηση της χώρας μπορούμε να ξεφύγουμε από τον καταθλιπτικό μονόδρομο της καταστροφής, της λεηλασίας και της υπερχρέωσης. Αυτό είναι σήμερα το κυρίαρχο εθνικό, πατριωτικό και συνάμα ταξικό καθήκον για τον εργάτη, τον αγρότη, τον μικρομεσαίο.

Ένα τέτοιο μέτωπο δεν είναι υπόθεση απλώς και μόνο ορισμένων οργανώσεων ή κομμάτων, αλλά αφορά το σύνολο του λαού πέρα και πάνω από κομματικές τοποθετήσεις και εξαρτήσεις. Ένας ενωμένος και αποφασισμένος λαός δεν έχει να φοβηθεί τίποτα και κανέναν, δεν μπορεί να τον σταματήσει καμιά απειλή, κανένα αντίποινο των αγορών. Όποτε ο λαός αποφάσισε να ενωθεί και να διεκδικήσει τα δίκαιά του δεν υπήρξε καμιά δύναμη που να μπόρεσε να του σταθεί εμπόδιο.

 

Αντίθετα οι αγορές, οι τραπεζίτες, οι κερδοσκόποι και το πολιτικό τους προσωπικό έχουν κάθε λόγο να φοβούνται. Και είναι αλήθεια ότι τρέμουν σήμερα στην ιδέα μιας αυθεντικής λαϊκής αφύπνισης. Όχι μόνο γιατί ένας αποφασισμένος και ενωμένος λαός δεν υπήρξε ποτέ εύκολος αντίπαλος για την αντίδραση, αλλά γιατί ξέρουν πολύ καλά ότι ένας τέτοιος αγωνιστής λαός δεν θα βρεθεί μόνος του, απομονωμένος, αλλά σχεδόν αμέσως θα σταθούν δίπλα του, σύμμαχοι και συναγωνιστές, και οι άλλοι λαοί της Ευρώπης, οι Πορτογάλοι, οι Ισπανοί, οι Ιταλοί, οι Γάλλοι, οι Γερμανοί και άλλοι που στενάζουν το ίδιο κάτω από την μπότα της υπερεθνικής χρηματιστικής απολυταρχίας.

Στην προοπτική ενός τέτοιου μετώπου στρατευόμαστε και αναλαμβάνουμε την πρωτοβουλία να προωθήσουμε τους στόχους και την οργάνωσή του μέσα στον ίδιο τον λαό, μέσα στις οργανώσεις του, μέσα από επιτροπές κοινής δράσης σε τόπους δουλειάς και κατοικίας ανεξάρτητα από ιδεολογικές, πολιτικές και κομματικές διαφορές. Δεσμευόμαστε να παλέψουμε για την ανάδειξη της αναγκαιότητας του μετώπου αλλά και των βασικών στόχων του σε όλους τους φορείς και τις δράσεις μέσα από τις οποίες εκδηλώνεται η κίνηση των μαζών.

 

 

Αγγελόπουλος Ηλίας, δημοσιογράφος

Αποσκίτης Λεωνίδας, δημοσιογράφος

Aρχοντής Χαρίλαος, αναπλ. γραμματέας της Ενωτικής Ομοσπονδίας Αγροτικών Συλλόγων Λάρισας

Αστερίου Δημήτρης, συντακτική επιτροπή του «Εμπρός»

Αστερίου Ελένη, μεταφράστρια

Βερναδάκης Αλέκος, υπεύθυνος περιοδικού «Το Στίγμα»

Γιαννουλόπουλος Ανδρέας, γιατρός, καρδιολόγος

Δεββές Στάθης, χημικός μηχανικός

Δελβιζόπουλος Θεμιστοκλής, εργοδηγός

Δεληβέρης Βασίλης, μεταλλειολόγος-μηχανικός

Δοντά Άννα, δημοσιογράφος

Δρακόπουλος Μπάμπης, παραδοσιακό στέλεχος της αριστεράς

Ζαπάντης Κώστας, δικηγόρος

Ιωαννίδου Αλεξάνδρα, πανεπιστημιακός

Καζάκης Δημήτρης, οικονομολόγος

Κάνταρος Ηλίας, γεωπόνος

Κατσαφάδου Αθηνά, δικηγόρος

Κίττου Θέκλα, σκηνοθέτης

Κονταρίνης Πέτρος, τραπεζικός, συνδικαλιστής

Κουλουριώτου Ελευθερία, Ελεύθερη Ραδιοφωνία Κεφαλονιάς

Κούμας Μίμης, γεωπόνος

Μαρκάτος Μιχάλης, έμπορος

Μαρκέτος Σπύρος, πανεπιστημιακός

Ματθαίου Γιώργος, δημοσιογράφος

Μαύρος Γιάννης, επιχειρηματίας

Μεϊμάρης Τριαντάφυλλος, ΜΔΕ Φιλοσοφίας

Μπουρδαλάς Παναγιώτης, εκπαιδευτικός

Παπαδέδε Φλώρα, οικονομολόγος, αν. γραμ. Συλλόγου Επιστημονικού Προσωπικού ΔΕΗ

Παπαϊωακείμ Μίλτος, γιατρός

Παπαδόπουλος Δημήτρης, ιδιωτικός υπάλληλος

Παπαδόπουλος Ηρακλής, δικηγόρος

Παπαμιχαήλ Γιάννης, πανεπιστημιακός

Πατέλης Δημήτρης, πανεπιστημιακός

Παυλάτος Νίκος, έμπορος

Πιλάλης Χρήστος, εκπαιδευτικός

Πολύζος Στέργιος, ενδοκρινολόγος

Σούμπλης Θανάσης, πολιτικός μηχανικός ΕΜΠ

Τόλιος Γιάννης, διδάκτωρ οικονομικών επιστημών

Χριστακόπουλος Σταύρος, δημοσιογράφος

 

 

Πρόσκληση

 

Εμείς που υπογράφουμε το κάλεσμα «Για τη συγκρότηση μετώπου για τη σωτηρία του λαού και την αναγέννηση της χώρας» καλούμε σε σύσκεψη για τη συγκρότηση πρωτοβουλίας πολιτών με στόχο τον συντονισμό της πάλης και των δραστηριοτήτων κατά τόπους και χώρους.

Στόχος της πρωτοβουλίας είναι να ζυμώσει πλατιά και να αναδείξει τα βασικά αιτήματα πάνω στα οποία μπορεί να συγκροτηθεί ένα αυθεντικό μέτωπο του λαού:

 

·        Την ανατροπή του καθεστώτος κατοχής της χώρας από το ΔΝΤ, την ΕΕ και την ΕΚΤ.

·        Την μη αναγνώριση και την άρνηση της πληρωμής του χρέους εδώ και τώρα,

·        Την έξοδο από το ευρώ και την υιοθέτηση εθνικού νομίσματος,

·        Την εθνικοποίηση των μεγάλων τραπεζών με στόχο τον έλεγχο της οικονομίας και της κίνησης των κεφαλαίων,

·        Την ανάδειξη του κράτους σε βασικό μοχλό της οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης,

·        Την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας που θα στηρίζεται στις ανάγκες και στο εισόδημα των εργαζομένων και στην πρωτοβουλία των ζωντανών παραγωγικών δυνάμεων του τόπου,

·        Την απαλλαγή της χώρας από τα δεσμά που της έχουν επιβληθεί.

Η διάσωση της χώρας και του λαού απαιτεί την κατάκτηση της δημοκρατίας μέσα από την αυθεντική κατοχύρωση της λαϊκής κυριαρχίας και της εθνικής ανεξαρτησίας.

 

Η σύσκεψη θα γίνει την Κυριακή 17 Οκτωβρίου στις 10 π.μ. στον Κινηματογράφο Ααβόρα, Ιπποκράτους 180.

 

Για επικοινωνία και περισσότερες πληροφορίες:

 

Αστερίου Δημήτρης 6974001626 asteriou@otenet.gr

Βερναδάκης Αλέκος 6977206251 komman@otenet.gr

Καζάκης Δημήτρης 6974324459 tkape@tee.gr

Μαρκέτος Σπύρος 2310203192 spyrosmarchetos@gmail.com

Παπαδέδε Φλώρα 6937355275 flopap@otenet.gr

Σούμπλης Θανάσης 6944360136 nasoublis@yahoo.com

Ποιες προϋποθέσεις και χαρακτηριστικά πρέπει να έχει ένα ενιαίο Μέτωπο σήμερα

 

Του Δημήτρη Καζάκη*

 

Ο λαός δεν χρωστά, του χρωστάνε. Δεν μπορεί λοιπόν να του ζητιέται να πληρώσει το «λογαριασμό του χρέους» που άλλοι δημιούργησαν και επωφελήθηκαν από αυτόν.

– Το αίτημα της άρνησης της πληρωμής του χρέους δεν είναι ένα επαναστατικό ή σοσιαλιστικό μέτρο, αλλά ένα βαθιά λαϊκό δημοκρατικό μέτρο.

Η χώρα εδώ και χρόνια έχει οδηγηθεί σε μια κατάσταση όπου η επιβίωσή της εξαρτάται από το αν και κατά πόσο μπορεί να βρει δάνεια για να εξυπηρετήσει το χρέος της. Την τελευταία δεκαετία η χώρα δανείστηκε κοντά στα 490 δισ. ευρώ από τα οποία το 97% πήγε στην εξυπηρέτηση παλιότερων δανείων, ενώ μόνο το 3% πήγε στην κάλυψη του δημοσιονομικού ελλείμματος. Με άλλα λόγια δανειζόμαστε για να ξεπληρώνουμε παλιότερα χρέη.

Τέλος, η δυναμική του δημόσιου δανεισμού είναι τέτοια που είναι αδύνατον να αποπληρωθεί ό,τι κι αν γίνει. Είναι χαρακτηριστικό ότι την τελευταία δεκαετία η συνολική εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους στοίχισε γύρω στα 450 δισ. ευρώ, δηλαδή τα έσοδα 8 προϋπολογισμών του 2009. Παρ' όλα αυτά, αντί το δημόσιο χρέος να αναχαιτιστεί, να μειωθεί ή τέλος πάντων να σταθεροποιηθεί, αυτό αυξήθηκε κατά 155 δισ. ευρώ.

Με βάση τις προβλέψεις του «Μνημονίου» που ψήφισε η κυβέρνηση και με την προϋπόθεση ότι όλοι οι στόχοι που έχουν τεθεί από την τρόικα θα επιτευχθούν, το δημόσιο χρέος της χώρας όχι μόνο δεν θα συγκρατηθεί, αλλά θα αυξηθεί σημαντικά και θα φτάσει μετά το τέλος της τριετίας στο 167% του ΑΕΠ, από 125% που είναι σήμερα. Με άλλα λόγια, ο λαός και η χώρα ρίχνονται στον καιάδα του ΔΝΤ και της Ε.Ε. με μόνο σίγουρο αποτέλεσμα την ακόμη μεγαλύτερη αύξηση του δημόσιου χρέους.

Τότε ποιος είναι ο στόχος αυτού του καθεστώτος κατοχής; Να τεθεί η χώρα σε μια ιδιότυπη «καραντίνα» για να μην επεκταθεί η αποκαλούμενη «μόλυνση» και στις υπόλοιπες χώρες της ευρωζώνης. Το κύριο ενδιαφέρον της τρόικας δεν είναι η αποκατάσταση της οικονομίας της χώρας, αλλά η προστασία των μεγάλων ευρωπαϊκών τραπεζών και του ευρώ. Γιατί; Διότι οι μεγάλες ευρωπαϊκές τράπεζες κατέχουν πάνω από το 75% των ελληνικών ομολόγων και δεν θέλουν ν' ακούσουν ούτε λέξη για τυχόν αδυναμία της Ελλάδας να συνεχίσει να πληρώνει τα χρέη της.

Επομένως, η Ε.Ε. και το ΔΝΤ ήρθαν για να εξασφαλίσουν ότι η Ελλάδα δεν θα σταματήσει να πληρώνει τα χρέη της, έστω κι αν πεινάσει ο λαός της, έστω κι αν η χώρα διαλυθεί και ξεπουληθεί στο σύνολό της.

 

Βαθιά λαϊκό δημοκρατικό μέτρο η μή πληρωμή χρέους

Μια ριζικά διαφορετική πολιτική που ξεκινά στη βάση των αληθινών συμφερόντων του λαού και της χώρας οφείλει να ξεκαθαρίζει ευθύς εξαρχής τα στοιχειώδη: Το χρέος δεν το δημιούργησε ο λαός.

Ο λαός δεν χρωστά, του χρωστάνε. Δεν μπορεί λοιπόν να του ζητιέται να πληρώσει το «λογαριασμό του χρέους» που άλλοι δημιούργησαν και επωφελήθηκαν από αυτόν. Τη στιγμή μάλιστα που το έχει πληρώσει τουλάχιστον μιάμιση φορά την τελευταία δεκαετία.

Το αίτημα της άρνησης της πληρωμής του χρέους δεν είναι ένα επαναστατικό ή σοσιαλιστικό μέτρο, αλλά ένα βαθιά λαϊκό δημοκρατικό μέτρο που απαντά όχι μόνο στην αδυναμία της αποπληρωμής του σημερινού δημόσιου χρέους της χώρας, αλλά και στο χαρακτήρα αυτού του χρέους. Δηλαδή στο γεγονός ότι ανήκει σε διεθνείς κερδοσκόπους και τοκογλύφους, κατόχους ομολόγων που δεν μπαίνουν σε καμιά διαπραγμάτευση εκτός κι αν τους συμφέρει.

Το καίριο ζήτημα δεν είναι η παύση πληρωμών, αλλά η αναγνώριση ή μη του χρέους. Αυτός είναι ο λόγος που το κεντρικό ζήτημα της άρνησης της πληρωμής του χρέους δεν είναι η παύση πληρωμών και η διαπραγμάτευση ή μη, η μερική ή ολική διαγραφή του χρέους, αλλά η μη αναγνώριση του χρέους και των υποχρεώσεών του από τον λαό, ως χρέος «απεχθές», ως μοχλός κατάλυσης της κυριαρχίας της χώρας.  Από εκεί και πέρα μπορεί και πρέπει να δει κανείς κατά περίπτωση τι θα κάνει με τυχόν αιτήματα των πρώην δανειστών της χώρας. Τι δηλαδή είναι δίκαιο και συμφέρον για τη χώρα και το λαό της να ικανοποιηθεί, αρκεί οι αιτούντες να επιδείξουν καλή πίστη και να μην αντιμετωπίζουν τη χώρα ως οφειλέτη. Πάντα υπό την προϋπόθεση ότι καμιά απαίτηση δεν θα υπονομεύσει την πορεία του λαού, δεν θα υποθηκεύσει το μέλλον του και ούτε θα θέσει τη χώρα υπό καθεστώς ομηρίας.

Τέλος, η άρνηση πληρωμής του χρέους είναι μόνο η αρχή, η αναγκαία αφετηρία για μια άλλη ριζικά διαφορετική πορεία που απαιτεί την έξοδο από το ευρώ, την εθνικοποίηση των βασικών τραπεζών, τον έλεγχο της κίνησης των κεφαλαίων, την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας μέσα από μια γενναία αναδιανομή πλούτου και εισοδημάτων υπέρ των εργαζομένων, την ανατροπή του καθεστώτος εξάρτησης και υποτέλειας.

 

Χρειάζεται επειγόντως να κινητοποιηθεί η μεγάλη πλειοψηφία της εργατικής τάξης, των εργαζομένων, του λαού και της νεολαίας. Ποτέ άλλοτε δεν είχε κατακτήσει τη συνείδηση των μαζών τόσο έντονα, αυθόρμητα και καθολικά η απαίτηση για ενότητα και κοινή δράση των ίδιων των εργαζομένων στη βάση των αιτημάτων και διεκδικήσεών τους, με σκοπό να αντιμετωπιστούν τα πιο άμεσα και ζωτικά προβλήματά τους. Όπως και ποτέ άλλοτε δεν είχαμε μια τόσο συνδυασμένη αντίδραση ενάντια στην ενότητα και την κοινή δράση των εργαζομένων, τόσο από τις κεντρικές συμβιβασμένες ηγεσίες των συνδικάτων όσο και από τις ηγεσίες των κομμάτων της Αριστεράς.

Με το πρόβλημα της βιωσιμότητας και της προοπτικής της εθνικής οικονομίας, της χώρας και του λαού να αποτελεί όσο ποτέ άλλοτε το κορυφαίο ζήτημα της ταξικής πάλης, το αίτημα για ενιαίο μέτωπο, για ένα νέο ΕΑΜ, που να ανταποκρίνεται στις σύγχρονες συνθήκες έχει γίνει περισσότερο επίκαιρο και επιτακτικό παρά ποτέ. Από τον τρόπο με τον οποίο απαντά στο καίριο αυτό ζήτημα η κάθε πολιτική δύναμη, καθορίζονται η ταξική ταυτότητα και ο αληθινός προσανατολισμός της.

Το ενιαίο αυτό μέτωπο δεν έχει τίποτε να κάνει με «μέτωπα» και «συμμαχίες» που έχουν επινοηθεί κατά καιρούς στην Αριστερά. Και αυτό γιατί ενιαίο  μέτωπο δεν είναι η ιδεολογική συνεύρεση κάποιων ομοϊδεατών, ούτε η συνάθροιση ορισμένων που αυτοδιορίζονται εκπρόσωποι μιας «άλλης» Αριστεράς, της «δικής τους» Αριστεράς, του «δικού τους» πόλου. Το ενιαίο μέτωπο είτε θα αφορά απευθείας την πλειοψηφία του λαού και θα επιδιώκει άμεσα και πρακτικά να αγκαλιάσει όλες τις υπαρκτές κοινωνικοπολιτικές δυνάμεις που εκφράζουν τα λαϊκά αιτήματα, είτε πολύ απλά θα είναι ένα πρόσχημα.

Γι' αυτό και η πάλη για ενιαίο μέτωπο ξεκινά αναγκαστικά με τη διεκδίκηση της συνδικαλιστικής και μαζικής οργάνωσης. Χωρίς αυτήν είναι πάρα πολύ δύσκολο να φανταστεί κάποιος ένα ρωμαλέο μαζικό κίνημα με αυθεντικά λαϊκά αιτήματα, συνέπεια και συνέχεια. Η οργάνωση των αγώνων, η ανάπτυξη του εργατικού-συνδικαλιστικού κινήματος, αλλά και ενός ευρύτερου μαζικού λαϊκού κινήματος αποτελούν άμεση προτεραιότητα και συνιστούν το μοναδικό δρόμο για την αντιμετώπιση των προβλημάτων και τη δημιουργία προϋποθέσεων για την επιβολή ριζικά διαφορετικών λύσεων.

Χρειάζεται επειγόντως ένα ισχυρό λαϊκό ρεύμα το οποίο να είναι σε θέση να ανατρέψει τις κυρίαρχες πολιτικές και τους δυσμενείς συσχετισμούς. Για να προκύψει σήμερα ένα τέτοιο μαζικό πολιτικό κίνημα απαιτείται ένα ευρύτερο μέτωπο δυνάμεων, μια μεγάλη κοινωνικοπολιτική συμμαχία, η οποία θα στρατεύεται ενάντια στον επίσημο «μονόδρομο» του καθεστώτος κατοχής.

 

Είναι η Αριστερά αντάξια αυτής της πρόκλησης; Το σίγουρο είναι ότι την Αριστερά σήμερα χωρίζουν αξεπέραστες ιδεολογικές και πολιτικές διαφορές. Οι συγκρούσεις που προκύπτουν απ' αυτές δεν μπορούν να εξαλειφθούν, γιατί πολύ απλά γεννιούνται από την ίδια την αντικειμενική κατάσταση της Αριστεράς, από τη σχέση της με την κοινωνία και τις τάξεις της. Επομένως όποιοι καλούν την Αριστερά να ξεχάσει τις διαφορές της και να ενωθεί, είτε αρνούνται να κατανοήσουν το αυτονόητο είτε επιχειρούν στο όνομα της ενότητας να τη φιμώσουν και να την ποδηγετήσουν, να της επιβάλουν από τα πάνω ένα καθεστώς αποϊδεολογικοποίησης, που στην πράξη σημαίνει πάντα υποταγή στον πολιτικό καιροσκοπισμό.

Το ζητούμενο της ενότητας δράσης δεν είναι για την Αριστερά να ξεχάσει τις διαφορές της ή να αναζητήσει τις όποιες «ιδεολογικές συγγένειές» της. Η ενότητα δράσης στο βαθμό που είναι ειλικρινής δεν αφορά αυτήν καθαυτή την «ενότητα της Αριστεράς», αλλά πάνω απ' όλα την ανάγκη για κοινή πάλη όλων των εργαζομένων εναντίον του κοινού εχθρού. Πολύ περισσότερο σήμερα που η Αριστερά όχι μόνο δεν εκφράζει την πλειοψηφία του λαού, αλλά αδυνατεί να τον προσεγγίσει.

Το ζητούμενο λοιπόν δεν είναι η «ενότητα της Αριστεράς», όπως κι αν την εννοεί κανείς, αλλά η ενότητα δράσης της πλειοψηφίας του λαού. Όχι στη βάση της άρνησης των κυρίαρχων πολιτικών, αλλά στη βάση άμεσων απαντήσεων στα πιο κρίσιμα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο λαός και η χώρα. Άλλωστε η ιστορία έχει διδάξει ότι δεν μπορεί να υπάρξει πλειοψηφικό κίνημα ανατροπής στηριγμένο μόνο στην άρνηση. Η άρνηση δεν οξύνει τη συνείδηση, την αμβλύνει. Μπορεί μόνο να εκφράσει ξεσπάσματα τυφλής οργής, απόγνωσης και πανικού. Γι' αυτό κι όσοι ζητούν σήμερα το κίνημα να επικεντρωθεί στην ανατροπή των πολιτικών της κυβέρνησης και της τρόικας, χωρίς να διατυπώνει σαφείς προτάσεις για να απαντήσει στα κρίσιμα προβλήματα από τη σκοπιά των εργαζομένων, στην ουσία επιχειρούν να ευνουχίσουν και να αποτρέψουν την κοινή δράση της πλειοψηφίας του λαού.  Η κοινή δράση αυτή μπορεί να προκύψει μόνο μέσα από μια ενότητα δυνάμεων που δεν συγκροτείται με βάση ιδεολογικές συγγένειες, αληθινές ή προσχηματικές, δεν απαιτεί δηλώσεις μετανοίας και πιστοποιητικά πολιτικών φρονημάτων, ούτε προϋποθέτει τη στοίχιση όλων πίσω από αυτόκλητους ηγεμόνες, παράγοντες, γραμματείς και φαρισαίους, ή αυτοανακηρυγμένες «πρωτοπορίες». Αντίθετα απαιτεί μια ενότητα ανοιχτή σε όλους, σε όλες τις δυνάμεις της Αριστεράς, σε όλες τις δυνάμεις του λαού, που αποδέχονται την κοινή δράση ενάντια στον κοινό εχθρό στη βάση των πιο άμεσων και ζωτικών αιτημάτων των εργαζομένων και της χώρας.

Απαιτεί μια ενότητα ισότιμη και δημοκρατική στις διαδικασίες της, η οποία θα σέβεται την πολιτική αυτοτέλεια των συμμάχων και δεν θα εκφράζει μια στενή «από τα πάνω» συνάντηση κορυφών, αλλά θα οικοδομείται κύρια «από τα κάτω» μέσα στην κοινωνία, μέσα στις μαζικές οργανώσεις, τις συσπειρώσεις και τις μορφές δράσης που γεννά η ζωή και η πάλη των εργαζομένων.

Απαιτεί μια ενότητα όπου όλοι συμμετέχουν στη βάση της πιο χαλαρής οργανωτικής σχέσης, η οποία μπορεί να εξασφαλίσει τη μεγαλύτερη δυνατή ελευθερία ζύμωσης και αντιπαράθεσης των διαφορετικών απόψεων μέσα στο μέτωπο. Απαιτεί μια ενότητα η οποία δεν θα εκφράζεται με γραμματείες κορυφής, βοναπάρτες προέδρους, διορισμένους εκπροσώπους τάσεων και ρευμάτων, «αναντικατάστατους» βουλευτές και παράγοντες.

Απαιτεί μια ενότητα που δεν θα αναλώνεται σε λογικές ψηφοθηρίας, σε κατευθυνόμενες σταυροδοσίες, σε δοσοληψίες του παρασκηνίου για κοινοβουλευτικές έδρες και κονδύλια.

Απαιτεί μια ενότητα που θα σφυ-ρηλατείται πρώτα και κύρια μέσα στους λαϊκούς και εργατικούς αγώνες και θα μετατρέπει το μέτωπο σε δύναμη πάλης για την εξουσία.

Μόνο έτσι μπορεί να αναδειχθεί μια γνήσια λαϊκή και εργατική ενότητα, η οποία μέσα από τις διαφορετικές προσεγγίσεις και ιδεολογικές ταυτότητες θα εκφράζει μια κοινή συνισταμένη, έναν κοινό αγώνα: Το άνοιγμα του δρόμου για μια ριζικά διαφορετική ανάπτυξη του τόπου προς όφελος των εργαζομένων, στη βάση μιας αυθεντικής δημοκρατίας στην οποία ο λαός θα είναι αληθινά κυρίαρχος στη χώρα του και ελεύθερος από κάθε ιμπεριαλιστική επιβουλή και εξάρτηση.

Η συμφωνία σ' ένα κοινό πρόγραμμα πάλης που απηχεί τα πιο ζωτικά συμφέροντα των εργαζομένων, του λαού και της χώρας στη σημερινή συγκυρία, αποτελεί τη μόνη ασφαλή βάση αυτής της ενότητας. Αποτελεί το μόνο τρόπο για να κερδηθεί η εμπιστοσύνη των μαζών, να ανοίξουν νέοι ορίζοντες στους αγώνες τους και να εκφραστούν πολιτικά οι προσδοκίες τους.

Για το σκοπό αυτό χρειάζεται επειγόντως μια πολιτική πρωτο-βουλία ευρύτερων δυνάμεων και αγωνιστών, που να θέσει ως άμεση ανάγκη το ενιαίο μέτωπο με τους όρους και τις προϋποθέσεις που περιγράψαμε. Η πρωτοβουλία αυτή δεν θα ψάξει να βρει μια «άλλη» Αριστερά πιο ριζοσπαστική, πιο αριστερή, πιο ταξική, κοκ., για να της αναθέσει το ενιαίο μέτωπο, αλλά θα απευθυνθεί στις υπάρχουσες δυνάμεις της Αριστεράς, σε όλες τις δυνάμεις του λαού, με σκοπό να θέσει άμεσα και επιτακτικά την ανάγκη κοινής δράσης για να ανατραπεί το καθεστώς κατοχής. Μα πάνω από όλα, θα απευθυνθεί στον απλό κόσμο της Αριστεράς, στους αγωνιστές της, στους απλούς ανθρώπους του λαού και της εργατικής τάξης ανεξάρτητα από ιδεολογικές πεποιθήσεις και κομματικές εξαρτήσεις, μετατρέποντας την ενότητα και την κοινή δράση σε δική τους κατεξοχήν υπόθεση.

* Ομιλία στο Φεστιβάλ Resistance

 

ΠΗΓΗ: Δευτέρα, 28 Ιούνιος 2010 13:39,

Κείμενο 34 ενεργών πολιτών

 

Στάση πληρωμών του τοκογλυφικού  χρέους – Έξοδος από την Ευρωζώνη 

 

Ανάγκη νέου πολιτικού υποκειμένου 

 

Η Ελλάδα βέβαια δεν είναι η μόνη χώρα με υψηλό χρέος, 120% του ΑΕΠ. Την ξεπερνούν χώρες όπως η Ιαπωνία, η Ολλανδία, το Βέλγιο, η Ισπανία, η Ιταλία, κλπ.

Βρίσκεται λοιπόν η χώρα στα πρόθυρα της χρεοκοπίας λόγω των διεθνών κερδοσκοπικών πιέσεων ή η κρίση έχει και ενδογενή χαρακτηριστικά;

Συγκεκριμένα:

Ι) Να σημειώσουμε εδώ ότι  ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού χρέους ανακυκλώνεται συνεχώς από την προπολεμική περίοδο.  Ως γνωστό, οι μετεμφυλιακές κυβερνήσεις, ως καλοί τοποτηρητές των συμφερόντων των νικητών, υποχρέωσαν τη χώρα να αποπληρώνει προπολεμικά δάνεια και μάλιστα ορισμένα μη εισπραχθέντα, παρά τις καταστροφές του πολέμου και το ρόλο που η χώρα έπαιξε εις όφελος των νικητών. Τι και αν η αριστερά και οι διαπρεπέστεροι των οικονομολόγων απαιτούσαν τη διαγραφή αυτών των χρεών; Αντίθετα η Γερμανία ποτέ δεν επέστρεψε το κατοχικό δάνειο που άρπαξε από τη χώρα.

ΙΙ) Το υψηλό εξωτερικό χρέος της χώρας έχει επίσης τις ρίζες του στο αναπτυξιακό μοντέλο που επέβαλλαν από την μεταπολίτευση και μετά οι κυρίαρχες οικονομικές ελίτ, δημιουργώντας μια καταναλωτική κοινωνία χωρίς παραγωγική βάση, με συνέπεια να καταναλώνουμε περισσότερα αγαθά από αυτά που παράγουμε και να εισάγουμε περισσότερα από όσα εξάγουμε. Αντίστοιχα το υψηλό δημόσιο χρέος δημιουργήθηκε από την χρηματοδότηση του όποιου κοινωνικού κράτους μέσω ενός υπέρμετρου δανεισμού και όχι μέσω της ανακατανομής του εισοδήματος με την φορολόγηση του πλούτου και των υψηλών εισοδημάτων των προνομιούχων κοινωνικά στρωμάτων.

ΙΙΙ) Η κρίση δανεισμού της χώρας είναι κυρίως όμως αποτέλεσμα των κερδοσκοπικών επιθέσεων της υπερεθνικής ελίτ, της οποίας η ισχύς σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης των αγορών υπερβαίνει την ισχύ των εθνικών κρατών, αλλά και των εγχώριων υπηρετών της αγοράς, που οδήγησαν σε εξασθένηση τον παραγωγικό ιστό της χώρας και διέπραξαν το ιστορικό «λάθος» να εντάξουν τη χώρα στην Ευρωζώνη.

   Η απάντηση των ντόπιων ελίτ στην άμεση απειλή της πτώχευσης, της χρεοκοπίας της χώρας, είναι να τεθεί η χώρα, μέσω του βάρβαρου προγράμματος σταθερότητας,  υπό την επιτήρηση της Ε.Ε., του ΔΝΤ και της Ε.Κ.Τ., με σκοπό να αποφευχθεί η χρεοκοπία των δανειστών μας (γαλλικές, γερμανικές, ελβετικές και εγχώριες τράπεζες) και με αποτέλεσμα να χρεοκοπήσει ο ελληνικός λαός. Πρόκειται για ένα πρόγραμμα, που όχι μόνο δεν αντιμετωπίζει το φάσμα της χρεοκοπίας, αλλά το πιθανότερο είναι ότι την επιταχύνει, γιατί μέσω της μείωσης των μισθών, της περικοπής των δημοσίων δαπανών, της αύξησης της φορολογίας, θα οδηγήσει την κατανάλωση σε κατάρρευση, θα μειώσει τις επενδύσεις, με συνέπεια να μπει η οικονομία σε ύφεση, να αυξηθεί η ανεργία και να συρρικνωθεί το ΑΕΠ.

   Αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής είναι να δοθεί μια προσωρινή λύση στο πρόβλημα της ρευστότητας και να μετατεθεί απλώς χρονικά η χρεοκοπία για το επόμενο διάστημα. Γιατί βέβαια με μια πολιτική που οδηγεί την οικονομία σε βαθιά ύφεση είναι αδύνατον να μπορέσει η Ελλάδα να επιστρέψει στις διεθνείς αγορές για να δανειστεί, τη στιγμή μάλιστα που για τα επόμενα πέντε χρόνια θα πληρώσουμε για τα τοκοχρεολύσια 240 δις ευρώ, όσο είναι το ΑΕΠ της χώρας σήμερα. Έτσι, είτε η χώρα θα χρεοκοπήσει, είτε τα προγράμματα σταθερότητας θα διαρκέσουν 20 χρόνια. Και στις δύο περιπτώσεις αυτό οδηγεί το βιοτικό επίπεδο της συντριπτικής πλειοψηφίας των πολιτών σε συνθήκες δεκαετίας του '50 με εξαγορά «αντί πινακίου» φακής των αξιών χρήσης δημοσίου και ιδιωτών.

   Σ' αυτές τις συνθήκες η μοναδική εναλλακτική πολιτική είναι η εντατικοποίηση των κοινωνικών και  πολιτικών αγώνων με στόχο:

Η ένταση των κοινωνικών αγώνων για να επιβληθεί η παραπάνω εναλλακτική λύση θα μπορούσε να ανοίξει το δρόμο για μια παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, για μια οικονομία αυτοδύναμη (όχι αυτάρκη).  Οφείλουμε με ιδιαίτερο τόνο να παρατηρήσουμε ότι ήδη οι κοινωνικοί αγώνες αναγκαστικά μετατρέπονται σε πολιτικούς. Παίρνουν επίσης και ένα σύγχρονο «εθνικοαπελευθερωτικό» χαρακτήρα, λόγω της «νέας κατοχής» από την παγκόσμια τρόικα (Ε.Ε., Ε.Κ.Τ και Δ.Ν.Τ.), στην οποία οδηγηθήκαμε από την πολιτική ελίτ.

Ιδιαίτερα στη περιοχή μας, όπου πραγματοποιούνται αμερικανικά, κεντροευρωπαϊκά (Γερμανία, κλπ) γεωπολιτικά σχέδια με ένα επιπλέον παίκτη, δηλαδή τη σημερινή Τουρκία, τα πολιτικά πράγματα έχουν και άλλες σημαντικές πλευρές. Στους βαλκανικούς και μεσογειακούς λαούς η επίθεση αφορά και όλη την υπαρκτή εξελισσόμενη τρισχιλιετή πολιτισμική μας παράδοση. Το ανθρωπολογικό μας επομένως υπόστρωμά με κυρίαρχες τις έννοιες του συλλογικού, του αλληλέγγυου και του απείθαρχου απέναντι σε ιδιωτικά ή κρατικά ιδιοτελή συμφέροντα, αποτελεί τη βάση για τη δημιουργία ενός άλλου πολιτικού και οικονομικού υποδείγματος.

Η επίθεση δηλαδή που δέχονται οι κοινωνίες μας από το κεφάλαιο δεν περιορίζονται στην οικονομική εκμετάλλευση. Στόχος του δεν είναι μόνο να εμπορευματοποιήσει τα πάντα, αλλά να παραγάγει και εκείνον τον νέο ανθρωπολογικό τύπο, που θα αποδέχεται και θα επιζητά την κυριαρχία του εμπορεύματος, που θα έχει μετατραπεί ο ίδιος και σε εμπόρευμα και σε χρήστη.  

 Έτσι οι κοινωνικοί αγώνες οφείλουν να θέσουν άμεσα το ζήτημα αλλαγής του πολιτικού συσχετισμού δύναμης. Μια νέα πολιτική οντότητα είναι και αναγκαία και επίκαιρη, που ούτε θα συνδιαλαγεί με τις χρεοκοπημένες πολιτικές δυνάμεις της μεταπολίτευσης, αλλά ούτε θα μεταθέτει την εναλλακτική πολιτική, που προτείναμε σε αδρές γραμμές, στο απροσδιόριστο μέλλον.

Με άλλα λόγια τίθεται άμεσα η δημιουργία ενός πολιτικού δικτύου – μετώπου, που θα κτίζεται με μορφές άμεσης δημοκρατίας σε πανελλαδικό επίπεδο και θα   εκφράσει κατά το δυνατόν εκείνο το ζωντανό όραμα, ώστε και οι κοινωνικοί αγώνες να μη είναι μάταιοι και αναποτελεσματικοί. Παράλληλα είναι δυνατόν να κτίζονται οριζόντιες συμμαχίες τόσο με τους λαούς της εγγύς περιοχής, όσο και με όλους τους λαούς (κυρίως του μεσογειακού νότου) που φαίνεται να ακολουθούν τη δικιά μας μοίρα.  

 

29 Μάη 2010

 

Υπογραφές

 

Ανανιάδης Παναγιώτης, εκπαιδευτικός, τεχν. υπ. www.xristianiki.gr, Θεσσαλονίκη

Βαμβακάς Κώστας, μέλος ΔΣ ΕΛΜΕ Ελευσίνας, Ελευσίνα

Βασιλειάδης Βασίλης, πρ. ΕΛΜΕ Ηλείας, Πύργος

Γεωργαλής Ηλίας, μέλος κίνησης πολιτών Αστακού, Αστακός

Γιαννάκενας Κώστας – Γ.Γ. της Ένωσης Ιατρών Νοσοκομείων Αχαΐας, Μέλος Γενικού Συμβουλίου της Ο.Ε.Ν.Γ.Ε., Πάτρα

Γιαννόπουλος Γιάννης, μέλος ΕΛΜΕ Ηλείας, μέλος ΠΡ.Ε.Σ.ΠΑ,  Γαστούνη

Δασκαλόπουλος Αιμίλιος, πάντα ηττημένος, Πάτρα

Δερβίση – Καμπά Χριστίνα, πανεπιστημιακός-οικονομολόγος, Θεσσαλονίκη

Δημόπουλος Βασίλης,  μέλος Α΄ ΕΛΜΕ Αχαΐας, Πάτρα

Δρακουλέλης Στυλιανός, τραπεζικός, Πάτρα

Καρακολίδης Παναγιώτης, εκπ/κός, μέλος Αν. Εκπ. Συνεργ. Ροδόπης, Κομοτηνή

Κληρονόμου Ντίνα, μέλος ΔΣ Νομ. Παρ. ΑΔΕΔΥ Χανίων, Χανιά

Κορδάτος Κώστας, πρ. Π.Ε.ΤΕ.Ε.Μ., ΔΣ Β΄ ΕΛΜΕ Αιτ, Υπ. Δήμαρχος 2002 Αγρινίου, Αγρίνιο

Κουσινίδης Χάρης, πρόεδρος Β΄ ΕΛΜΕ Έβρου, Ορεστιάδα

Καλογερή Μαρία, εκπαιδευτικός, Βέροια

Μακράκη Χρυσούλα, μέλος ΔΣ Πανελ.. Ένωσης Αρχιτεκτόνων Μηχ., Χανιά

Μηλίγγος Χρήστος, γεωλόγος, μέλος Χριστ. Επιστ. Κέρκυρας, Κέρκυρα

Μπαλάσκας Βασίλης, καθηγητής, Άρτα

Μπέκης Νίκος, πρ. ΕΛΜΕ Ημαθίας, Βέροια

Μπλίκας Θόδωρος, Μηχανικός, Αθήνα

Μπογδάνου Μαρίνα, εκπαιδευτικός-συνδικαλίστρια, Κέρκυρα

Μπούρδαλας Παναγιώτης, αντ. Α΄ ΕΛΜΕ Αχαΐας,  Οβρυά Πάτρας

Ναξάκης Αντώνης, μέλος ΔΣ ΕΛΜΕ Χανίων-Νομ Π. ΑΔΕΔΥ Χανίων, Κολυμπάρι Χανίων

Ναξάκης Χάρης, πανεπιστημιακός-οικονομολόγος, Άρτα

Μοράρος Κωνσταντίνος, ιδιωτικός υπάλληλος, Αθήνα

Παναγιώτου Θωμάς, μαθηματικός, Γραμματέας Ε.Λ.Ε.Ε., Χανιά

Παπαδάκης Στέλιος, εκπαιδευτικός, Χανιά

Παπαναγιώτου Βίκυ, Εκπαιδευτικός, Χανιά

Παπαχατζής Ηλίας, αντ. ΕΛΜΕ Ηλείας,  μέλος ΠΡ.Ε.Σ.ΠΑ, Γαστούνη

Πιέρου Νάγια, Εκπαιδευτικός, Χανιά

Ρήγος Γιάννης, Μηχανικός, Αθήνα,

Τσίρου Μαρία, καθηγήτρια, Άρτα

Τσιτσιμπής Γιώργος, δάσκαλος, Καρδίτσα

Υφαντής παπα-Ηλίας, συνταξιούχος Ιερέας – αρθογράφος, Αγρίνιο

 

 

Σημείωση: Για συνυπογραφή απευθυνθείτε στο e–mail: [pmkas2004 at yahoo teleia gr]

 

 

Ι) 4-6-2010, ώρα 18.30

Καραΐσκος Κώστας, Εκπαιδευτικός, Κομοτηνή

Ναυπλιώτης Κώστας, Ιδ. Υπάλληλος, Αθήνα

Φακούδης Ευάγγελος, Εκπαιδευτικός, Αλεξανδρούπολη

 

II) 5-6-2010

Παναγιώτης Καλτσάς, Συνταξιούχος, Αγρίνιο

Λυγερού Στεφανία, Ζωγράφος, Πειραιάς  

 

 

III) 6-6-2010:

Ευσταθίου Μαίρη,  εκπαιδευτικός, ιστορικός και μεταφράστρια, Αθήνα -Μυτιλήνη

 

IV) 7-6-2010:

Καυκά Μαρία, εκπαιδευτικός, Ορεστιάδα

 

V) 11-06-2010

Κοσμίδης  Αντώνης, Επαγγελματοβιοτέχνης, Μέλος ΔΣ Ομοσπονδίας ΕΒΕ Ξάνθης, Ξάνθη

 

VI) 12-06-2010

Σιαπκαράς Θεοφάνης, Τελωνειακός Υπάλληλος, Νέα Ιωνία – Αθήνα

Οδικά δίκτυα

 

Ένα παράδειγμα, πως με ένα σμπάρο χάνεις τρία τρυγόνια…

 

Του Στυλιανού Δρακουλέλη

 

Είναι λοιπόν αναγκαία η ύπαρξη και ανάπτυξη οδικών δικτύων ελεύθερης πρόσβασης και χρήσης και μάλιστα όσο το δυνατόν σύγχρονων προδιαγραφών, γιατί τα οφέλη είναι πολλαπλά και μεγάλης αξίας για την κοινωνία και τον τόπο. Γιατί καλά, ασφαλή, αξιόπιστα, σύγχρονα και κυρίως ΕΛΕΥΘΕΡΑ στην χρήση τους δίκτυα μεταφορών και συγκοινωνίας, φέρνουν τα εξής ωφελήματα, εκτός των άλλων:

–    Καθιστούν την μετακίνηση από τόπο σε τόπο ασφαλέστερη, με αποτέλεσμα την ελαχιστοποίηση των ανθρώπινων απωλειών (όχι μόνο των νεκρών, αλλά και των τραυματιών που σε αρκετές περιπτώσεις είναι χειρότερο ως αποτέλεσμα), καθώς και των υλικών ζημιών που, όπως και να το κάνουμε, είναι σημαντικό βάρος σε κάθε οικογένεια.

–    Επιτρέπουν στους παραγωγικούς ανθρώπους (αγρότες, τεχνίτες, παραγωγούς) να διακινήσουν και διαθέσουν ευκολότερα και οικονομικότερα το προϊόν του μόχθου τους σε άλλες περιοχές, πέρα από αυτές της παραγωγής του, αφού είναι συχνό το φαινόμενο ένας τόπος να παράγει σε ποσότητες πράγματα που δεν μπορεί να καταναλώσει, ενώ αντιθέτως σε άλλους τόπους τα πράγματα αυτά να χρειάζονται και να μην μπορούν να παραχθούν εκεί.

–    Καθιστούν, βασικά, άχρηστη την ανάγκη αστικής συγκέντρωσης σε μεγαλουπόλεις τύπου Αθήνας, όπου στοιβάζεται περίπου ο μισός πληθυσμός της χώρας, χωρίς στην πραγματικότητα σοβαρό λόγο και αιτία, πέρα ίσως από μία κοινωνική ψευδαίσθηση «ολοκλήρωσης», αλλά με μόνο απτό αποτέλεσμα την απαξίωση κάθε έννοιας ανθρώπινης διαβίωσης, κοινωνικής συσσωμάτωσης και περιβαλλοντικής συνέχειας.

–    Δημιουργούν, αντίθετα, τις προϋποθέσεις εκείνες δημιουργίας αποκεντρωμένων κοινωνικών συσσωματώσεων, με μεγαλύτερη αυτάρκεια και αυτοδιάθεση σε πλήθος παραγόντων της όλης διαβίωσής τους, ακριβώς εξ αιτίας της ευκολίας πρόσβασης στα πράγματα και τις υπηρεσίες εκείνες που δεν είναι διαθέσιμες στην τοπική κοινωνία (τα παραδείγματα είναι κυριολεκτικά αμέτρητα).

– Διατηρούν στον μεγαλύτερο δυνατό βαθμό το περιβάλλον αναλλοίωτο, κυρίως επειδή οι κοινωνικοί αυτοί σχηματισμοί βρίσκονται πιο κοντά στην έννοια του «μέτρου» από τα τερατουργήματα τύπου Αθήνας (και όχι μόνον…), με αποτέλεσμα και οι ίδιοι οι άνθρωποι που διαβιώνουν εκεί να δημιουργούν (έστω και εξ ανάγκης για επιβίωση) φιλικότερες σχέσεις με το περιβάλλον και την φύση, σχέσεις οι οποίες είναι αμφίδρομες ότι δίνεις στην φύση, το λαμβάνεις πίσω έντοκο 9ο νοών νοείτω…).

 Τι έχουμε σήμερα στον τόπο μας; Ένα οδικό δίκτυο τριτοκοσμικών προδιαγραφών (στο μεγαλύτερο μέρος του). Αστικοί δρόμοι κακοσχεδιασμένοι και σε άθλια κατάσταση, μη αστικοί δρόμοι ασχεδίαστοι και «ατάκτως εριμμένοι», επαρχιακοί δρόμοι σε αντικατάσταση πρώην γαϊδουρόδρομων με επάλειψη ασφάλτου, και εθνικό οδικό δίκτυο άλλων αιώνων και αναγκών. Το δίκτυο αυτό φαίνεται από την πρώτη ματιά ότι είναι «σχεδιασμένο» να εξυπηρετεί ένα υδροκέφαλο κράτος, ένα αθηναιοκεντρικό (και θεσσαλονικοκεντρικό από ελεημοσύνη κράτος), με τις όποιες ανάγκες αυτά τα κέντρα έχουν. Δεν λειτουργεί στον σκοπό της εξυπηρέτησης των αναγκών της επαρχίας, με αποτέλεσμα ο μεν κάτοικος της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης να μεταβαίνει στις γειτονικές του πόλεις σε ελάχιστη ώρα, ενώ ο κάτοικος της Πάτρας, της Άρτας, του Ρεθύμνου, της Φλώρινας και της Σπάρτης να θέλει ώρες για να πάει σε γειτονική του πόλη, χωρίς ασφάλεια, και με σημαντική φθορά στην περιουσία του, από την κατάσταση των δρόμων.

Ά, βεβαίως υπάρχουν και μερικοί μεμονωμένοι «αυτοκινητόδρομοι» διαμοιρασμένοι σε ιδιωτικές εταιρείες κατά το ευαγγελικό ανάγνωσμα «διεμερίσαντο τα ιμάτιά μου εν εαυτοίς και επί τον ιματισμόν μου έβαλον κλήρον»… Στους «αυτοκινητόδρομους» αυτούς πρέπει να πληρώνουμε και να ξαναπληρώνουμε διόδια-κεφαλικούς φόρους, γιατί δήθεν για να γίνουν πρέπει να μεριμνήσουν οι εταιρείες που τις ανέλαβαν και βέβαια πρέπει κι αυτές να βγάλουν το κάτι τις τους. Αποτέλεσμα είναι να έχουμε πανάκριβες μετακινήσεις σε δρόμους που δεν είναι ντε και καλά και ότι καλύτερο τεχνικά. Στο σημείο αυτό πρέπει, νομίζω, να αναφερθώ και σε έναν άλλο «μύθο» του νεοταξικοελληνικού καθεστώτος, ότι δηλαδή τα έργα γίνονται καλύτερα ποιοτικά όταν τα αναλαμβάνουν ιδιώτες! Μέγας μύθος! Πως είναι δυνατόν να γίνει ποιοτικότερο το έργο από κάποιον που ενδιαφέρεται μόνο και ΜΟΝΟ για το κέρδος του; Ο φορέας αυτός θα προσπαθήσει να «βγάλει από την μύγα ξύγκι» για να κερδίσει όσο δυνατόν περισσότερα. Κορυφαίο παράδειγμα αποτελεί η χάραξη της οδού Κορίνθου-Πατρών η οποία, σε αντίθεση με την αρχική μελέτη που προέβλεπε περισσότερες σήραγγες και μετατόπιση της οδού ελάχιστα προς το εσωτερικό της ξηράς (με σκοπό την ομαλοποίησή της και έτσι την αναβάθμισή της τόσο σε ασφάλεια όσο και σε κυκλοφοριακή ποιότητα), καταλήγει να γίνει «έργο-μπάλωμα» με συνδυασμό παλαιάς και νέας οδού, ελάχιστες σήραγγες, μηδενική σχεδόν μετατόπιση της οδού προς την ξηρά και διατήρηση μεγάλου μέρους του υφιστάμενου δρόμου στο μέλλον. Η αλλαγή αυτή στη σχεδίαση, εκτός της προφανούς υποβάθμισης της ασφάλειας και κυκλοφοριακής ποιότητας της οδού (αφού παραμένουν δεκάδες επικίνδυνες στροφές και κλίσεις σε κρίσιμα σημεία), έναν κύριο σκοπό έχει: την μείωση του κόστους για την κατασκευάστρια εταιρεία!!! Να πληρώσουν αυτοί λιγότερα και για την ασφάλεια ποιος νοιάζεται; Ας είναι καλά η οδική ασφάλεια!!! Για τις εταιρείες όμως κανένα πρόβλημα. Έχουν βρει τον μήνα που τρέφει τους άλλους ένδεκα, αφού εξασφάλισαν κέρδη στο διηνεκές και μάλιστα για μία εργασία που κάλλιστα μπορούσε να κάνει η ίδια η πολιτεία… Πως;

Κάθε έτος το Δημόσιο εισπράττει κατά μέσο όρο περί τα 2 δις ευρώ από τέλη κυκλοφορίας και μάλιστα με τις παλιές τιμές. Τα τέλη αυτά υπάρχουν, χάρις και εξ αιτίας των κυκλοφορούντων οχημάτων, οπότε υποτίθεται ότι καταλήγουν σε κάτι που σχετίζεται με αυτά. Εάν μάλιστα αποδεχθούμε μία μικρή σχετικά αύξηση στα τέλη (και πάντως όχι σε αυτά τα παράλογα ποσά που πληρώσαμε εφέτος) το ποσό μπορεί να φτάσει και τα 2,5 δις. Ένα το κρατούμενο.

Κάθε έτος επίσης το Δημόσιο εισπράττει φόρους από τα καύσιμα, οι οποίοι (χωρίς τις πρόσφατες παράλογες αυξήσεις) ξεπερνούν τα 2 δις ευρώ. Και αυτοί οι φόροι υπάρχουν μιας και κυκλοφορούν τα αυτοκίνητα, οπότε λογικό είναι να οφείλουν να λειτουργήσουν ανταποδοτικά σε αυτά. Εάν τουλάχιστον το 50% των φόρων αυτών (για να μην μιλήσω και για κάποια μικρή αύξηση, πάντως όχι αυτά που αντικρίζουμε τις ημέρες αυτές, και φανώ υπερβολικός…) επιστρέψει στις υποδομές του αυτοκινήτου έχουμε ένα ποσό που μπορεί να φτάσει από 1 έως 1,5 ευρώ. Δύο τα κρατούμενα.

Εάν υποθέσουμε ακόμη ότι η φοβερή και τρομερή αστυνομία μας αποφασίσει να επιβάλλει την τάξη και στους δρόμους της χώρας αυτής, τιμωρώντας όποιον έχει αγύριστο κεφάλι και δεν σέβεται τους συνανθρώπους του, τότε σίγουρα μερικές εκατοντάδες χιλιάδες τροχαίες παραβάσεις θα βεβαιώνονται με τα αντίστοιχα πρόστιμα να επιβάλλονται. Ευχής έργο βέβαια θα ήταν να μην είχαμε καμία τροχαία παράβαση, που σημαίνει κανένας νεκρός και τραυματίας, καμία ζημιά σε οχήματα κλπ, αλλά αυτό ξεπερνάει και την φαντασία ακόμη. Και επειδή «το αγώι ξυπνάει τον αγωγιάτη» δεν βρίσκω παράλογο, ένα ποσοστό των προστίμων να επιστρέφει στην αστυνομία ως πρόσθετη αμοιβή προς τους λειτουργούς εκείνους που είναι στους δρόμους φροντίζοντας για την ασφάλειά μας. Ούτως ή άλλως τα επιδόματα των δημοσίων υπαλλήλων κόβονται που κόβονται, ας έχουνε λοιπόν αυτό ως μία «αμοιβή παραγωγικότητας», αρκεί να είναι προϊόν υπεύθυνης εργασίας και όχι αυθαιρεσίας (αυτό πάντως σίγουρα θα ξεσηκώσει πολλές αντιρρήσεις, αν και προσωπικά είμαι υπέρ…). Υπολογίζω λοιπόν, με τις σημερινές συνθήκες οδικής συμπεριφοράς, ένα ποσό περίπου 0,5 δις ευρώ και από αυτό. Τρία τα κρατούμενα.

Ποιος άλλος έχει συμφέρον από την ύπαρξη άριστου οδικού δικτύου, πολύ καλά ελεγχόμενου και επιτηρούμενου; Μα οι ασφαλιστικές εταιρείες φυσικά, οι οποίες με αυτό τον τρόπο θα εξοικονομήσουν τεράστια ποσά από τα λιγότερα ατυχήματα και αποζημιώσεις. Γιατί λοιπόν να μην έχουν και αυτές μερίδιο στην υπόσταση του έργου αυτού. Ένα ποσοστό λοιπόν των ασφαλίστρων αυτοκινήτων που καταβάλλουμε, θα πηγαίνει υπέρ του οδικού δικτύου. Υπολογίζεται έτσι ένα ποσό περί το 0,5 δις ευρώ. Τέσσερα τα κρατούμενα, για να μην αναφερθώ και στα τέλη ταξινόμησης που πρέπει μέρος τους να πηγαίνει και αυτό εκεί (εάν δεν καταργηθούν τελείως βέβαια, όπως είναι το λογικό…).

Όλα αυτά τα κρατούμενα (οι υπολογισμοί δεν είναι τυχαίοι, μπορεί οποιοσδήποτε ασχοληθεί με αυτό να το επιβεβαιώσει), μας κάνουν ένα σύνολο περί τα 4,5 δις ευρώ κάθε χρόνο! Εάν μάλιστα υπολογιστεί ότι για τα έργα αυτά (οδικά κλπ δίκτυα) υπάρχει συγχρηματοδότηση από την Ε.Ε. σε σημαντικό βαθμό, τότε μπορούμε να υπολογίζουμε σε ένα συνολικό ποσό της τάξεως των 6,5 έως 7 δις ευρώ ετησίως! Μην ξεχνάμε ότι αυτά είναι ποσά σταθερά και δεδομένα, αφού οι πηγές τους είναι συγκεκριμένες και αμετάβλητες. Αυτά τα κονδύλια μπορούν να αποτελέσουν την βασική και κύρια πηγή χρηματοδότησης όλου του οδικού δικτύου της χώρας! Είναι δε δίκαιη, επαρκής, αποδοτική και αξιόπιστη πηγή χρηματοδότησης και να γιατί:

Ø Είναι δίκαιη πηγή, γιατί κάθε ένας από εμάς συνεισφέρει αναλογικά και ισοβαρώς σε αυτά. Όποιος έχει ένα όχημα, πληρώνει τα τέλη κυκλοφορίας και το ασφάλιστρό του, ακόμη και εάν το όχημα είναι ακίνητο ή κινείται ελάχιστα, αφού και για την ακινησία του ή την ελάχιστη κίνησή του χρησιμοποιεί ένα ελάχιστο μέρος του οδικού δικτύου. Όποιος έχει όχημα ή οχήματα που κυκλοφορούν αρκετά, ή σε μεγάλες αποστάσεις, ή είναι ογκώδη, εκτός από τα μεγαλύτερα τέλη κυκλοφορίας θα καταναλώνει και περισσότερα καύσιμα, οπότε θα έχει μεγαλύτερη συμμετοχή στη χρήση και φθορά του οδικού δικτύου άρα δίκαια θα συνεισφέρει τελικά περισσότερα. Ακόμη όμως και κάποιος που είναι διερχόμενος από την χώρα (π.χ. τουρίστας ή κάτοικος γειτονικής χώρας) θα μπορεί (κατά το πρότυπο των Ελβετών), να αγοράζει μία κάρτα διέλευσης ετήσιας διάρκειας, κόστους π.χ. 50 ευρώ και μαζί με τα καύσιμα που θα καταναλώνει, να συνεισφέρει και αυτός στην λειτουργία και συντήρηση του οδικού δικτύου.

Ø   Είναι επαρκής πηγή, αφού σε ένα χρονικό διάστημα 10ετίας συγκεντρώνεται ένα κεφάλαιο τουλάχιστον 60 δις ευρώ για την ολοκλήρωση και ανάπτυξη του οδικού δικτύου της χώρας. Ας λάβουμε υπόψη μας ότι έργα όπως η οδός Κορίνθου-Πατρών-Πύργου-Καλαμάτας θα στοιχίσει λιγότερο από 2 δις ευρώ, ενώ πρόκειται για 300 χιλιόμετρα δρόμου. Με το κεφάλαιο αυτό, κατασκευάζεται σε βάθος 10ετίας ένα σύγχρονο δίκτυο αυτοκινητοδρόμων, εθνικών οδών, επαρχιακών οδών, ημιαστικών αλλά και αστικών οδών που καλύπτει όλη την επικράτεια, με προδιαγραφές ενιαίες και με εξασφαλισμένη την συντήρησή τους.

Ø   Είναι αποδοτική πηγή, διότι προσφέρει σε βάθος χρόνου απασχόληση σε ένα μεγάλο μέρος του παραγωγικού δυναμικού της χώρας. Οι εταιρείες που ασχολούνται με κατασκευές θα έχουν εργασίες σίγουρες και σταθερές για μακρό χρονικό διάστημα (και μάλιστα στο αντικείμενό τους και όχι σε αλλότρια αντικείμενα, όπως την …λειτουργία των δρόμων!!!), οι βιομηχανίες υλικών θα συντηρούνται με προοπτική βάθους χρόνου, ενώ και οι θέσεις εργασίας θα διατηρηθούν, αν δεν αυξηθούν κιόλας, με την διατήρηση του κλάδου κατασκευής και συντήρησης του δικτύου. Ασφαλιστικές επίσης εισφορές θα καταβάλλονται, ΦΠΑ στα υλικά θα πληρώνεται, φόροι εταιρειών και προσωπικού θα αποδίδονται. Θα λειτουργεί λοιπόν ένα πλήρες σύστημα παραγωγής και ανάπτυξης. Τώρα τι γίνεται; Τα δις ευρώ που ανέφερα παραπάνω πηγαίνουν σε κάποιες άγνωστες «μαύρες τρύπες», χωρίς κανείς να επωφελείται από αυτά και κυρίως χωρίς να κερδίζει τίποτα ο τόπος από αυτά. Απλά εισπράττονται και μετά …χάνονται! Οι δε εταιρείες πραγματοποιώντας έργο για μία φορά, εξασφαλίζουν έσοδα και τεράστια κέρδη (όχι όμως και απασχόληση) στο διηνεκές! Βολικό έτσι;

Ø   Είναι όμως και αξιόπιστη πηγή, γιατί απαλλάσσει τον έλληνα πολίτη από τον βραχνά των διοδίων και του προσφέρει την αξιοποίηση των χρημάτων που πληρώνει. Η μετακίνηση γίνεται ελεύθερη και ισότιμη, τα προϊόντα διακινούνται αξιόπιστα και φτηνά, οι περιοχές της χώρας πλησιάζουν η μία την άλλη. Πιστέψτε το εξάλλου, βλέποντας οι συμπολίτες μας τα έργα να γίνονται με τα δικά τους χρήματα και χωρίς να αισθάνονται υποτελείς στον σατράπη-υπάλληλο της κάθε «εταιρείας», ή τον επιχειρηματία – μεγαλοεργολάβο, θα αποδέχονται πιο εύκολα την όποια φαινομενικά μεγαλύτερη ετήσια επιβάρυνσή τους. Οι έλληνες μπορεί να γκρινιάζουν εύκολα, όμως το καλό το αναγνωρίζουν και το τιμούν. Ταυτόχρονα το σύστημα αυτό απαλλάσσει την κεντρική διοίκηση από κάθε έξοδο του προϋπολογισμού για δημόσια έργα στον τομέα των μεταφορών, ελαφρύνοντας έτσι και το κόστος και τα έξοδα. Φυσικά παράλληλα με τους δρόμους μπορεί να αναπτύσσεται σταδιακά ένα αξιόπιστο και σοβαρό σιδηροδρομικό δίκτυο στην ηπειρωτική χώρα και την Κρήτη, να στήνεται ένα αξιόπιστο δίκτυο λιμανιών στα νησιά και όπου αλλού χρειάζεται, πράγμα εξ ίσου αναγκαίο για τον τόπο. Και όλα αυτά, επαναλαμβάνω, με χρήματα δικά μας και όχι της κάθε εταιρείας-φοροεισπράκτορα, που έχει αναλάβει την διαχείριση του εθνικού πλούτου. Γιατί είναι πραγματικά εθνικός πλούτος το οδικό δίκτυο και δεν επιτρέπεται η διαχείρισή του να αφήνεται στα χέρια ιδιωτών που μόνο τους ενδιαφέρον είναι το κέρδος και μόνον.

Με τον τρόπο αυτό αποδεικνύω πως με ένα σμπάρο μπορούμε να κερδίσουμε τρία τρυγόνια, αντί να χάσουμε και την καραμπίνα μας…

 

Στυλιανός Δρακουλέλης

Για την αναγκαιότητα πλατιών ανοικτών επιτροπών  για την ανατροπή των μέτρων

Συλλογικό κείμενο συνδικαλιστών εκπαιδευτικών*

 

Οι τελευταίες εξελίξεις επιβεβαιώνουν με ακραίο τρόπο την εκτίμησή μας** για εσκεμμένη επιλογή «χρεοκοπίας» της χώρας. Ο αυτοκράτορας Ομπάμα και η πραίτορας Μέρκελ σε άμεσα καλέσματα του νέου «τοπάρχη» στις 9 και 4 Μάρτη αντίστοιχα απαίτησαν εδώ και τώρα:

Από την Μέρκελ:

Πλήρης απελευθέρωση απολύσεων στον ιδιωτικό τομέα και άρση της μονιμότητας στο Δημόσιο. Κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων σε ιδιωτικό τομέα και νέο μισθολόγιο πείνας στο Δημόσιο. Ξεπούλημα  ΔΕΗ, ΟΣΕ, κρατικών τραπεζών, ΕΛΤΑ, Λιμάνια, κ.λ.π. Άμεση περικοπή των μισθών κατά 20% τουλάχιστον, με οριστική (θεσμική) κατάργηση του 13^ου και 14^ου μισθού. Άγριο ανταγωνισμό μεταξύ των μικρομεσαίων επαγγελματιών-αυτοαπασχολούμενους με απελευθέρωση των «κλειστών» επαγγελμάτων. Σε σύντομο χρόνο μείωση των συντάξεων σχεδόν στο μισό, με παράλληλη εμπορευματοποίηση του συστήματος με δημιουργία επαγγελματικών ταμείων και σύνταξη μετά θάνατο (67…). Απαιτεί επίσης την εγκατάλειψη των δημόσιων συστημάτων Παιδείας, υγείας από το κράτος και την υπαγωγή τους στις Περιφέρειες – Δήμους, όπου αυτά θα λειτουργούν με εμπορευματοποιημένα συστήματα μέσω συμπράξεων Δήμων – Ιδιωτών (ΣΔΙΤ).

Από τον Ομπάμα: Άμεση συμφωνία με τα Σκόπια κατά τα συμφέροντα των ΗΠΑ, μοίρασμα του Αιγαίου με την Τουρκία, ξεπούλημα του Κυπριακού, φρένο στη διείσδυση της Ρωσίας μέσο των αγωγών, Έλληνες φαντάροι στην πρώτη μαχών στο  Αφγανιστάν, κ.λ.π.

Μετά το σοτάρισμα που έκαναν στη χώρα μας τα διεθνικά κεφάλαια, οδηγώντας μεθοδευμένα και προμελετημένα στην κρίση, γίνεται τώρα το ουσιαστικό πολιτικό σοτάρισμα (κύριο πιάτο). Η πολιτική συνταγή ΗΠΑ – ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ θα οδηγήσει σε κατάρρευση των αξιών, της εργατικής δύναμης, των παραγωγικών πόρων, της ιδιοκτησίας, του μικροεμπορίου, των υπηρεσιών που προσφέρουν μικροεπαγγελματίες και επιχειρήσεις, οδηγώντας έτσι την συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών (ελλήνων και μεταναστών) κυριολεκτικά σε δουλοπάροικους των διεθνικών κεφαλαίων.

Η συνέχεια θα αφορά, στην αμέσως επόμενη φάση, τις υπόλοιπες χώρες του Ευρωπαϊκού νότου και όχι μόνο, για τους λόγους που αναφέρονται στο προηγούμενο σημείωμά μας.

Το κυβερνών κόμμα χρησιμοποιεί τις συνδικαλιστικές του δυνάμεις, κυρίως τις ηγεσίες των «μεγάλων» συνδικαλιστικών οργανώσεων (ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ), σε ένα είδος «αντίστασης» που έχει να κάνει μόνο με τα συμφέροντα των ντόπιων πλουτοκρατών. Το να συμμετέχουν δηλαδή αυτοί στη λεία από το ξεπούλημα της χώρας κατά τη διαδικασία «κατάρρευσης».

Αν η παραπάνω συνταγή μέτρων επιβληθεί, το κυβερνών κόμμα με αιχμή την συνδ. γραφειοκρατία θα επιχειρήσει να σταματήσει κάθε ουσιαστική αντίσταση. Κάτι τέτοιο όμως δεν έγινε και δεν θα γίνει τόσο εύκολα όσο φαντάζονται. Γ' αυτό ο τελευταίος δανεισμός ήταν πανάκριβος και παρά τα κροκοδείλια δάκρυα πολιτικής υποστήριξης (ΗΠΑ, ΓΕΡΜΑΝΙΑ, ΓΑΛΛΙΑ), μας υποβάλλουν σε «σκοτσέζικο ντούζ» υψηλού δανεισμού, συναρτώντας στην ουσία την πτώση των επιτοκίων από την αποδοχή των διαρθρωτικών μέτρων δουλοπαροικίας.

Η συνδ. γραφειοκρατία θα «οργανώνει αγώνες» όσο η διαπραγμάτευση της ντόπιας πλουτοκρατίας επί των πραγματικών μέτρων που απαιτούν Μέρκελ – Ομπάμα συνεχίζεται, όχι ως προς την μη υλοποίησή τους, αλλά ως προς το μοίρασμα της πίτας.

Αυτή ούτε θέλει ούτε μπορεί να οργανώσει αγώνες ανατροπής των μέτρων που απαιτούν τα διεθνικά κεφάλαια για τη χώρα μας.

Είναι εξ' άλλου φανερό πως μόνο τα μέτρα που έχουν ήδη ληφθεί (ενώ αναμένεται νέο πακέτο), θα οδηγήσουν την συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων σε πλήρη εξαθλίωση.

Πως λοιπόν θα σπάσουμε τον έλεγχο των αντιδράσεών μας που επιχειρεί η συνδ. γραφειοκρατία (ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ) ΜΜΕ, ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑΟΣ;

Καταρχήν χρειαζόμαστε μια γραμμή με ταξικά πανεργατικά αιτήματα και παλλαϊκές αναφορές κατά τα αναφερόμενα στο προηγούμενο κείμενό μας.

Δεύτερον χρειαζόμαστε πλατιές Νομαρχιακές επιτροπές αγώνα, ανοικτές σε συνδικάτα (α/θμια), κοινωνικές οργανώσεις (θεματικές, Δημοτικές, κ.λ.π.), πρόσωπα,  που θα λειτουργούν σε συνελευσιακή βάση.

Οι επιτροπές αυτές στη βάση του ταξικού πανεργατικού και παλλαϊκού ξεσηκωμού θα οργανώσουν:

– Πλατιά προπαγάνδα στους χώρους δουλειάς και στους κοινωνικούς χώρους για την ανάγκη γενικότερου ξεσηκωμού.

– Θα συγκροτήσουν αντίστοιχες επιτροπές σε δημοτικό επίπεδο.

– Θα αναρτήσουν πανό, πλακάτ κ.α. με τα κεντρικά συνθήματα αντίστασης σε πλατείες, Δήμους, Σχολεία, Νοσοκομεία, υπηρεσίες υπουργείων κ.λ.π.

– Θα οργανώσουν ένα συλλαλητήριο την εβδομάδα σε απογευματινό χρόνο.

– Θα προσπαθήσουν να συντονίσουν τα α/θμια σωματεία σε κάθε μορφή αντίστασης, συμπεριλαμβανομένης και της απεργίας και θα πιέσουν μέσω των α/θμιων σωματείων τα β/θμια για πανελλαδικούς αγώνες.

– Οργανώνουν κάθε μορφή και εκδήλωση ενημέρωσης με παλλαϊκά χαρακτηριστικά,   ιδιαίτερα στις τοπικές κοινωνίες για το βαθύ χειμώνα που πορεύεται πλέον ο κόσμος τις μισθωτής εργασίας και η νεολαία.

         16-03-2010

      

      * 1) Βασιλειάδης Βασίλης, Εν. Αγων. Κίνηση Ηλείας

         2) Δημόπουλος Βασίλης, Εκπ. Παρέμβασης Αχαΐας

         3) Ζαραβίνας Μιχάλης, ΡΑΣ Αιτωλ?ν'ιας

         4) Κορδάτος Κώστας,  ΡΑΣ Αιτωλ/νίας

         5) Κουσινίδης Χάρης, Αγων. Συσπείρωση Βορ. Έβρου

         6) Μάλιος Χρυσόστομος, ΡΑΣ Αιτωλ/νίας

         7) Μπογδάνου Μαρίνα, Παρέμβαση Εκπα/κών β/βάθμιας Κέρκυρας

         8)  Μπούρδαλας Παναγιώτης, Εκπ. Παρέμβαση Αχαΐας

         9) Ναξάκης Αντώνης, Παρέμβαση- Πρωτοβουλία Χανίων

 

** Εργασιακή βαλκανοποίηση: Ελλάδα-μεσογ. Ευρώπη, 26/2/10

Σκέψεις για την αναπτυσσόμενη οριζόντια συμμαχία πρωτοβάθμιων σωματείων στην Αχαΐα*

 

Του Παναγιώτη Α. Μπούρδαλα**

 

Το γεγονός ότι η Ε.Ε. και η κυβέρνηση χτυπάνε μόνο τους εργαζόμενους, τα γηρατειά, τη νεολαία, τους ανήμπορους και τα δημόσια αγαθά (σύνταξη, παιδεία, υγεία, ελεύθερο χρόνο…) και σχεδιάζουν μαζί με την αυτοκρατορία μια «ηρεμία προτεκτοράτων» στην περιοχή του Αιγαίου – Κύπρου, αφού διέλυσαν την πάλι ποτέ Γιουγκοσλαβία η ανάγκη για παλλαϊκό αγώνα είναι πια αδιαμφισβήτητο γεγονός.

Τα σωματεία δημιουργούν μέτωπο με ένα πλαίσιο ταξικό, με αιτήματα ριζοσπαστικά,  απέναντι στην αλυσίδα βαθιά καπιταλιστικών μέτρων ενάντια στην εργασία, τα δημόσια αγαθά και τον ελεύθερο χρόνο του λαού, αλλά και ενάντια στη χώρα που την μετατρέπουν σε προτεκτοράτο αν περάσουν

Στην περιοχής της Αχαΐας και με κέντρο την Πάτρα αναπτύσσεται μια δυναμική οριζόντιας μετωπικής διασύνδεσης α/βάθμιων σωματείων ιδιωτικού και δημόσιου τομέα. Σήμερα Σάββατο, όπου έγινε μια ευρεία και αρκετά πλήρης συζήτηση, τα 18 σωματεία έγιναν 21 και υπάρχει δυναμική συμμετοχής και άλλων σωματείων. Βεβαίως  Είναι ανάγκη να σημειωθούν οι σημερινές κατακτήσεις φαίνεται ότι επιβεβαιώθηκαν:

α) Η διασύνδεση δεν είναι ούτε αντι-ΠΑΜΕ, ούτε αντιΓΣΕΕ ή αντι-ΑΔΕΔΥ και δεν διασπά το ενιαίο του συνδικαλιστικού κινήματος. Αντίθετα οργανώνει από τα κάτω με θεσμικό τρόπο, καλύπτει κενά, αδυναμίες, αγκυλώσεις, αρνητικούς συσχετισμούς ή σκοπιμότητες και σπρώχνει έτσι ομοσπονδίες και συνομοσπονδίες.

β) Θεωρείται η ενότητα των σωματείων, η ανεξαρτησία από κομματικές ή άλλες σκοπιμότητες και η αυτονομία του κάθε σωματείου ως βασικοί πυλώνες των αποφάσεων και της  δράσης τους.

γ) Θεωρείται ότι η σημερινή πολιτική συγκυρία αναγκάζει ιδιωτικό και δημόσιο χώρο εργαζομένων σε σταθερή συμμαχία με προοπτική διεύρυνσή τους στη νεολαία, τους ανέργους, ελαστικά απασχολούμενους, γηρατειά και ανήμπορους ή όσους δεν μπορούν να βρουν έκφραση στο θεσμικό συνδ. κίνημα.

δ) Βλέπει η συμμαχία θετικά τον οριζόντιο συντονισμό αντίστοιχων πρωτοβουλιών ανά νομούς και όχι μόνο, χωρίς να διασπά την κάθετη σχέση.

ε) Επιμένει στην δουλειά στο βάθος των ίδιων των σωματείων και όχι μόνο στο επίπεδο ηγεσίας με όπλο την πειθώ και τη δημοκρατική λειτουργία σε προτεραιότητα.

στ) Θεωρεί ότι πέρα από τις γενικές απεργίες, οφείλει το Σ. Κ. να δράσει συμμαχικά με απογευματινά συλλαλητήρια ή άλλες μαζικές ακτιβιστικές δράσεις που θα συσπειρώνουν το λαό. Έτσι π.χ. αποφασίστηκε το νέο Παναχαϊκό απογευματινό  συλλαλητήριο την Τρίτη 16-03-2010 και ώρα 7.00 μμ με συγκέντρωση στο εργατικό Κέντρο Πάτρας (πλ. Εθνικής Αντίστασης – πρ. Όλγας), όπως και άλλες δράσεις με πρώτες στον ιδιωτικό τομέα της περιοχής

 

*

 

Το ΔΣ της Α΄ ΕΛΜΕ Αχαΐας έχει εκτιμήσει ότι τα μέτρα της Κυβέρνησης ουσιαστικά επιβάλλονται τόσο από την ίδια, όσο και από την Ε.Ε. και όχι μόνο. Γι' αυτό απαιτεί, ανάμεσα σε άλλα:  «…Καμιά προσαρμογή, καμιά υποταγή στις επιταγές της Ε.Ε. και των διεθνών κερδοσκόπων. Την κρίση να πληρώσουν αυτοί που τη δημιούργησαν και η ολιγαρχία του χρήματος… ».  Θεωρεί ακόμη ότι «…Χτυπούν τα πάντα. Υπάρχουν έτοιμα νομοσχέδια…».

Επομένως θεωρούμε ότι το σύνολο των μέτρων που πειραματίζονται στη χώρα μας, πάνε πίσω στο 19^ο αιώνα όλο τον κόσμο της εργασίας και τη νεολαία και όχι μόνο τους μισθωτούς του δημοσίου. Παράλληλα θεωρούμε ότι «…ακολουθούν όλοι οι περιφερειακοί λαοί της Ε.Ε. και ιδιαίτερα της Μεσογείου που βρίσκονται στο στόχαστρο…».

Επομένως οι αγώνες οφείλουν να είναι παλλαϊκοί και το κλαδικό να εντάσσεται αρμονικά και συμβατά. Εμείς εκτιμήσαμε ότι για να ξεπεράσουμε αναβλητικότητα, πολιτικές αγκυλώσεις, σκοπιμότητες και γραφειοκρατικοποίηση των ΓΣΣΕ – ΑΔΕΔΥ από τη μια και τον πολιτικό απομονωτισμό του ΠΑΜΕ από την άλλη, να πάμε σε: «προχωράμε με διακλαδική συμμαχία σωματείων – ομοσπονδιών, συμμαχία με νεολαία, ανέργους και απασχολούμενους…» χωρίς ταυτόχρονα να διασπάμε το συνδικαλιστικό κίνημα. Έτσι δημιουργήθηκε το αρχικό μέτωπο των 18 σωματείων δημόσιου και ιδιωτικού τομέα.

Εν τέλει θεωρώ ότι οφείλουμε να αναπτύξουμε μόνιμες αγωνιστικές κινητοποιήσεις που δεν θα στηρίζονται μόνο στις απεργίες:  εβδομαδιαία απογευματινά συλλαλητήρια, να πάμε και σε  μορφές πάλης που θα γίνονται αποδεκτές από ευρύτερες λαϊκές δυνάμεις και θα έχουν και πολιτικά μηνύματα. Το στοίχημα αυτό θα παιχτεί τις επόμενες μέρες στη περιοχή μας.

Το ευχάριστο είναι ότι τα 18 α/βάθμια σωματεία αγκαλιάζονται και από νεολαία, ανέργους, φοιτητές και μαθητές. Ήδη και άλλα σωματεία ετοιμάζονται να μπουν στην μετωπική ενωτική και ανεξάρτητη οριζόντια μορφή συνεννόησης. Θαυμαστό βεβαίως είναι ότι όλοι ο λαοί του ευρωπαϊκού νότου συντονίζονται και χρονικά.

Είμαστε μπροστά σε μια ιστορική περίοδο που αλλάζουν όλα. Η κατεύθυνση όμως είναι αυτή που παίζεται… Εμείς οφείλουμε να σπρώξουμε ώστε να ηττηθούν οι ελίτ και να μη εξοντωθούν οι λαοί… Έτσι θα ανοίξει ο ορίζοντας για την ήττα του ίδιου του καπιταλισμού, αρκεί εμείς να διαβάσουμε το παρόν και το μέλλον και να μην επαναλάβουμε τα λάθη του 20^ου αιώνα.

 

* Το  2^ο μέρος του κειμένου δόθηκε για δημοσίευση υπό μορφή συνέντευξης στη Κ. Π. για την εφημερίδα «Ο δρόμος», Σάββατο 13-03-2010, αλλά δεν δημοσιεύτηκε σ΄αυτό το φύλλο λόγω χώρου.

 

** Ο Παν. Α. Μπούρδαλας είναι αντιπρόεδρος αυτή την περίοδο στην Α΄ ΕΛΜΕ Αχαΐας. Δεν αποτελεί όμως σε καμιά περίπτωση εκπρόσωπο των 21 σωματείων, αφού το συντονιστικό τους είναι συλλογικό με εκπροσώπους και από όλα (τα 21 μέχρι στιγμής) σωματεία.

Μια πολιτική εκτίμηση για την διαφαινόμενη  εργασιακή βαλκανοποίηση στην Ελλάδα και την μεσογειακή Ευρώπη – Μια πρόταση αντίστασης

 

Των Αντ. Ναξάκη, Παν. Μπούρδαλα και Βασ. Δημόπουλου*

 

 

Βρισκόμαστε μπροστά σε μια σχεδιασμένη και από καιρό μελετημένη κίνηση του διεθνούς κεφαλαίου με στόχο την «κατάρρευση» του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού, ως προπομπού της «κατάρρευσης» όλων των χωρών της Μεσογείου.

Οι συμπυκνωμένες αιτίες και αναγκαιότητες για τους κυρίαρχους κατά τη γνώμη μας είναι:

Α) Η συνεχιζόμενη με αμείωτη ένταση εδώ και 30 χρόνια κρίση υπερσυσώρευσης κεφαλαίων, που λυσσαλέα προσπαθούν να δημιουργήσουν συνθήκες καταβρόχθισης χωρών-λαών και των πιο αδύναμων κεφαλαίων.

Β) Η σύγκρουση δολαρίου-ευρώ που μέσω της μετάβασης από την πολιτική του φτηνού δολαρίου σε εκείνη του ακριβού, πολιτικές που οι ίδιοι επέβαλαν (ΗΠΑ), προσπαθούν να ξεκαθαρίσουν το τοπίο για το ποιος είναι το αφεντικό, ενώ ταυτόχρονα θα γονατίζουν τις πιο αδύναμες οικονομίες του ευρωπαϊκού νότου.

Γ) Οι γεωοικονομικές, γεωπολιτικές και γεωστρατηγικές αναγκαιότητες που δημιουργούνται στο κεφάλαιο από το νέο δόγμα της «πράσινης ανάπτυξης» και αφορούν τη Μεσόγειο λόγω των δυνατοτήτων της σ' αυτό. Έτσι η χώρα πρέπει να «καταρρεύσει» για να:

Ι) υπογράψει άδικες συμφωνίες με Τουρκία, Σκόπια και για το Κυπριακό, έτσι ώστε τα επερχόμενα κεφάλαια να αισθάνονται αδιασάλευτη ηρεμία στην περιοχή.

ΙΙ) αποτραπεί η διείσδυση άλλων ανταγωνιστών (π. χ. Ρωσία, Κίνα) στην περιοχή και να ελεγχθούν πλήρως οι δρόμοι της ενέργειας (ορυκτών καυσίμων).

ΙΙΙ) να εξαγοράσουν, μέσω της «κατάρρευσης», έναντι ευτελούς τιμήματος τις παραγωγικές δυνατότητες της χώρας, όπως και των άλλων μεσογειακών χωρών, εξασφαλίζοντας έτσι απρόσκοπτη και μακρόχρονη κερδοφορία των κεφαλαίου, στα πλαίσια του νέου δόγματος.

Δ) Η χώρα πρέπει να «καταρρεύσει» για να ακολουθήσουν οι άλλες μεσογειακές χώρες, ώστε να καμφθεί η αντίσταση των λαών στο νέο δόγμα «ο καθένας μόνος του και ο θεός για όλους», που οδηγεί στην πλήρη εξατομίκευση των συμβάσεων εργασίας και στη βαλκανοποίηση της αξίας της εργατικής δύναμης, ώστε οι κερδοφορίες των επερχόμενων κεφαλαίων να είναι σίγουρες, μακροχρόνιες και εγγυημένες. Η αιτία που η «κατάρρευση» είναι απαραίτητος όρος για κάτι τέτοιο έχει να κάνει με την βαθιά πολιτισμική παράδοση των χωρών της Μεσογείου που είναι ασύμβατη με τέτοια συστήματα εργασιακών σχέσεων.

Μέσα σ' αυτό το πλαίσιο και κατά τη διαδικασία ξεδιπλώματος της πολιτικής των διεθνικών κεφαλαίων στην περιοχή, ο αγώνας δεν μπορούσε να έχει στενά κλαδικά, παρά μόνο πανεργατικά χαρακτηριστικά. Λόγω της τρομερής συμπίεσης της καθημερινότητας των πλατιών λαϊκών μαζών, η στενά κλαδικοί αγώνες εύκολα απομονώνονται και συμβολοποιούνται ως αγώνες προνομιούχων. Το ότι έχουμε αδυναμία ως χώρος ουσιαστικής παρέμβασης στο πανεργατικό επίπεδο έχει να κάνει με πολλούς παράγοντες, αλλά και με δικά μας λάθη στρατηγικής κατά την προηγούμενη εικοσαετία που δεν είναι του παρόντος.

Όμως και τα παραπάνω, σήμερα που γράφονται αυτές οι γραμμές, έχουν πια μικρή σημασία. Συμπυκνώνεται με τέτοια ταχύτητα ο πολιτικός χρόνος, και όσα λέγονταν προχθές μπορεί να μην ανταποκρίνονται στο σήμερα. Είναι τέτοια η αναγκαιότητα των κυρίαρχων στο άμεσο ξεδίπλωμα του σχεδίου τους για τη χώρα και τη Μεσόγειο, που δεν δίστασαν να επιβάλλουν πολιτική κατοχή, αφού θα αποφασίζουν άμεσα για μας χωρίς εμάς. Έτσι κι αλλιώς χρόνια τώρα αποφασίζουν χωρίς εμάς (τους εργαζόμενους) αλλά ακόμα και η συμβολική αποκοπή της πολιτικής ηγεσίας από τις αποφάσεις σηματοδοτεί πλέον ανοικτή κατοχή. Ο «Χίτλερ» και ο «Τσώρτσιλ» ξανάρθαν! Επομένως ο αγώνας δεν μπορεί πλέον να έχει μόνο πανεργατικά, αλλά και παλλαϊκά χαρακτηριστικά. Ο στόχος σήμερα δεν μπορεί να είναι άλλος από την κατάργηση του συμφώνου σταθερότητας. Η μέθοδος δεν μπορεί να είναι άλλη από τον παλλαϊκό ξεσηκωμό και την  προσπάθεια αυτός να μεταλαμπαδευτεί στους μεσογειακούς λαούς με τον ίδιο στόχο.

Σ' αυτή την κατεύθυνση η πανεργατική απεργία του Μαρτίου  είναι αυτονόητο να γίνει την ημέρα που θα βρίσκονται οι νέοι πραίτορες στη χώρα μας και να πάρει παλλαϊκά χαρακτηριστικά. Γι' αυτό είναι ανάγκη να  προσανατολίζονται ακόμη και τα συνθήματα  σ' όλους τους χώρους εργασίας (δημόσιους, ιδιωτικούς), όπως  σ' όλους τους ιδιωτικούς χώρους πρέπει να αναρτηθούν πανώ στη βάση του παλλαϊκού ξεσηκωμού. Π. χ. «άμεση κατάργηση του συμφώνου σταθερότητας», «Όχι στη νέα κατοχή», «οι πραίτορες των νέων σταυροφόρων να πάνε στα σπίτια τους», «Να παρθούν πίσω τώρα όλα τα κυβερνητικά μέτρα», κλπ.

Μέσα σ' ένα τέτοιο κλίμα, Απρίλη – Μάη, όλες οι ενέργειες – πολιτικές, παλλαϊκές, πανεργατικές και κλαδικές – είναι θεμιτές και εφικτές, αρκεί να γίνονται αντιληπτές από την πλειοψηφία των πολιτών ως μέρος ενός γενικού παλλαϊκού αγώνα και  όχι ως κλαδικοί αγώνες «προνομιούχων».

Ο αγώνας μας επομένως αφορά άμεσα όλους τους λαούς και ιδιαίτερα της Μεσογείου που βρίσκονται στο στόχαστρο και επιδιώκει το διεθνικό ξεσηκωμό των λαών της, γιατί έτσι θα νικήσουμε γρηγορότερα και σίγουρα. Κάτι τέτοιο έχουν κάνει οι Πορτογάλοι εργαζόμενοι που ανάγκασαν τη βουλή της χώρας τους να καταψηφίσει το «σύμφωνο σταθερότητας».

18-02-2010

 

* Το κείμενο συνυπογράφουν ακόμα:

Βασιλειάδης Βασίλης, Εν. Αγων. Κίνηση ΕΛΜΕ Ηλείας

Κορδάτος Κώστας, ΡΑΣ  Β΄ ΕΛΜΕ Αιτωλ/νίας

Μπογδάνου Μαρίνα, Παρέμβαση ΕΛΜΕ Κέρκυρας

 

Η συλλογή υπογραφών συνεχίζεται εδώ: pmkas2004@ yahoo. gr

 

Υστερόγραφο (26-02-2010): Είναι σαφές πως ο αγώνας μας είναι κατά κύριο λόγο ταξικός και διεθνιστικός (με αιχμή τον ευρωπαϊκό νότο), αφού η κύρια επίθεση γίνεται ενάντια στην πλειοψηφία της μισθωτής εργασίας, για την οποία επιφυλάσσονται συνθήκες μεσαιωνικής δουλοπαροικίας. Άλλο τόσο είναι σαφές όμως πως η επίθεση διάλυσης της χώρας αφορά και τους μικρούς αγρότες, μικροεπαγγελματίες, μικροϊδιοκτήτες, κ. ά. Για μας ένας τέτοιος αγώνας με κυρίως ταξικά, αλλά και παλλαϊκά χαρακτηριστικά μπορεί να πραγματοποιηθεί νικηφόρα μόνο υπό την κατακτημένη στη πράξη ηγεμονία της εργατικής τάξης.

 

UP DATE 04-03-2010:  Συνέχιση υπογραφών

1) Αναστασιάδης Χρήστος, Αντιπρόεδρος Μετεκπαιδευομένων Διδασκαλείου ¨Γληνός" του Π.Τ.Δ.Ε. – Α.Π.Θ., 27-02-2010

2) Γιάννης Στρούμπας, φιλόλογος, Κομοτηνή.

 

Ξενάγηση στην Ι. Μ. Ζακύνθου μέσω της «Απογευματινής»

 

Συνέντευξη του Παπά-Παναγιώτη Καποδίστρια

 

Μητρόπολη Ζακύνθου: οι πόρτες και οι καρδιές στο Φιόρο του Λεβάντε είναι πάντα ανοικτές για όλους.

 

«Κρούετε και ανοιγήσεται υμίν». Η φράση τούτη του Χριστού βρίσκει την πλήρη δικαίωσή της στη Ζάκυνθο. Με μια μόνο μικρή παραλλαγή. Δε χρειάζεται να κτυπήσει κάποιος… Δε χρειάζεται να είναι ενορίτης… Δε χρειάζεται να είναι κάτοικος του νησιού…

Δε χρειάζεται καν να είναι πιστός! Αρκεί να έχει ανάγκη. Γιατί οι πόρτες και οι καρδιές, της Εκκλησίας στο Φιόρο του Λεβάντε, είναι πάντοτε ανοικτές. Στην «αγκαλιά» της Μητρόπολης και των εξήντα περίπου ενοριών του νησιού μπορούν να βρουν καταφύγιο όλοι. Πολύτεκνοι, φοιτητές, άποροι, άτομα με ειδικές ανάγκες, τοξικοεξαρτημένοι, ανεξαρτήτως καταγωγής, ηλικίας, φύλου και ιδιότητας.

Η Μητρόπολη κάθε χρόνο ενισχύει Ιδρύματα και φιλανθρωπικούς οργανισμούς που λειτουργούν και δρουν εντός και εκτός της Ζακύνθου. Που είτε ίδρυσε και υπάγονται σε αυτήν, είτε ανήκουν σε άλλα νομικά πρόσωπα. Ανάμεσά τους σχολεία, εκκλησιαστικές σχολές, οργανώσεις, όπως οι «Γιατροί Χωρίς Σύνορα», αλλά και Μητροπόλεις στην Αφρική που σηκώνουν τον βαρύ σταυρό της Ιεραποστολής, σε δυσμενείς συνθήκες. Η Μητρόπολη, παράλληλα, διατηρεί τρία Φιλόπτωχα Ταμεία (Γενικό, Ενοριακό, «Ιεράς Μονής Αγίου Διονυσίου»), ενώ θέλοντας να στείλει το μήνυμα ότι ο αθλητισμός είναι υγεία, κάνει συχνά χορηγίες σε αθλητικούς συλλόγους και μικρά σωματεία. Αυτό που ίσως ωστόσο κάνει τη διαφορά είναι το «Ευαγές Ταμείο Απόρων Φοιτητών», στο οποίο… καταλήγουν όλα τα ποσά από τα λεγόμενα «τυχερά», και από το οποίο δίνονται υποτροφίες σε φοιτητές με οικονομική δυσχέρεια. Όπως προέκυψε πάντως κατά το μικρό «οδοιπορικό» της «Α» στη φιλανθρωπική δραστηριότητα της Μητρόπολης Ζακύνθου, το κοινωνικό έργο δεν σταματά στις οργανωμένες και προβλεπόμενες ενέργειες.

«Υπάρχουν πράγματα που γίνονται, και δεν φαίνονται στα λογιστικά έγγραφα και τις καταστάσεις που κοινοποιούνται στην Ιερά Σύνοδο» επιβεβαιώνει ο Γενικός Αρχιερατικός Επίτροπος της Μητρόπολης Ζακύνθου, θεολόγος και ποιητής, πρωτοπρεσβύτερος π. Παναγιώτης Καποδίστριας.

Ίσως έτσι να εξηγείται η αγάπη που τρέφει ο λαός της Ζακύνθου στον Επίσκοπό του, και τους κληρικούς της τοπικής Εκκλησίας. Ανοικτές πόρτες, δίχως διακρίσεις και βοήθεια που δεν προσφέρεται μετά… δικαιολογητικών.

Από την πλευρά του πάντως ο Μητροπολίτης Ζακύνθου Χρυσόστομος επισημαίνει στο δικό του μήνυμα, μέσω της «Α», πως όταν η ανάγκη είναι τόσο μεγάλη και τα μέσα ολίγα, κανείς Επίσκοπος δεν μπορεί να είναι ικανοποιημένος με το φιλανθρωπικό έργο που ασκεί.

Μπορεί μόνο να είναι «ανοικτός» και να προσφέρει την κάθε στιγμή, ό,τι δύναται, στους λιγότερο ευνοημένους…

 

Πάνω από 100.000 ευρώ το χρόνο δίνονται στο φιλανθρωπικό έργο

 

Η αγάπη δεν αποτυπώνεται σε αριθμούς. Στη σύγχρονη εποχή, ωστόσο, ακόμη και η μικρή οικονομική βοήθεια μπορεί να αποβεί σωτήρια για μια οικογένεια, για τον άνθρωπο που βρίσκεται σε ανάγκη. Η Μητρόπολη Ζακύνθου, πέραν των… εκτάκτων προσφορών, διαθέτει ετησίως πάνω από 100 χιλιάδες ευρώ για να φέρει σε πέρας το
φιλανθρωπικό της έργο. Πού και πώς γίνονται όλα αυτά; Το ρόλο του «ξεναγού» στις επιμέρους δραστηριότητες της Μητρόπολης Ζακύνθου, αναλαμβάνει ο Γενικός Αρχιερατικός Επίτροπος της Μητρόπολης, πρωτοπρεσβύτερος π. Παναγιώτης Καποδίστριας.

Φιλόπτωχα Ταμεία

Στη Ζάκυνθο λειτουργούν τρία εκκλησιαστικά Φιλόπτωχα Ταμεία. Το Γενικόν Φιλόπτωχον της Μητρόπολης, τα Ενοριακά Φιλόπτωχα Ταμεία και το Ταμείο της Ιεράς Μονής του πολιούχου του νησιού Αγίου Διονυσίου. Από αυτά τα Ταμεία βοηθούνται πάνω από εξακόσια άτομα σε ετήσια βάση. Ενδεικτικά από το Γενικό Ταμείο το 2008 πήραν βοήθημα 330 άτομα, ενώ τα Ενοριακά Ταμεία ενίσχυσαν 195 ανθρώπους. Όσον αφορά στον τρόπο με τον οποίο μπορεί κάποιος να λάβει την οικονομική στήριξη, ο π. Παναγιώτης Καποδίστριας υποστηρίζει ότι «δεν υπάρχουν λίστες. Δεν έχουμε τέτοια εδώ, καθώς γνωρίζουμε τους ανθρώπους. Όποιος θέλει μπορεί να έρθει και να λάβει τη λίγη βοήθεια που μπορούμε να του δώσουμε». Όσον αφορά στις ενορίες «όλες έχουν φιλόπτωχα Ταμεία.

Βρίσκονται πολύ κοντά στους ενορίτες τους, γνωρίζουν τα προβλήματά τους και τους βοηθούν».

 

Εκπαίδευση

Από τις πρωτοβουλίες της Μητρόπολης που έχουν ξεχωρίσει, είναι η δημιουργία του «Ευαγούς Ταμείου Απόρων Φοιτητών Χρυσοστόμου Α'». «Το Ταμείο ιδρύθηκε από τον Δεσπότη, Μητροπολίτη Ζακύνθου Χρυσόστομο, και χορηγεί υποτροφίες σε άπορους φοιτητές», αναφέρει ο πρωτοπρεσβύτερος π. Παναγιώτης. «Στο εν λόγω Ταμείο –προσθέτει – διοχετεύονται όλα τα έσοδα της Μητρόπολης. Είτε από τα «τυχερά», από γάμους κι άλλες εκδηλώσεις, είτε ακόμη κι από τα προσωπικά έσοδα του Μητροπολίτη. Πρέπει όμως να πούμε ότι το Ταμείο ενισχύεται και από διάφορα κληροδοτήματα (Παρπαρία, Μιγγή, Μητροπολίτη Παύλου Σοφού κ.ά.), τα οποία βρίσκονταν σε «ύπνο», ήταν νεκρά. Και ο Μητροπολίτης σκέφτηκε να τα ανασυστήσει, και να τα αξιοποιήσει, για να μπορούν οι νέοι να σπουδάσουν». Οι όροι όμως που ισχύουν για τα κληροδοτήματα είναι πολύ «σκληροί» σε κάποιες περιπτώσεις. Για παράδειγμα, λένε, ότι αυτός που θα πάρει την υποτροφία να είναι «άριστος και άπορος»!

Με τη δημιουργία του Ταμείου όμως αυτό ξεπεράστηκε». Το 2008, ενδεικτικά, από το «Ευαγές Ταμείον» έλαβαν υποτροφίες 28 φοιτητές. Η Μητρόπολη, παράλληλα, βρίσκεται δίπλα στους μαθητές που φοιτούν στο Αθλητικό Σχολείο. «Χορηγούμε φαγητό στα παιδιά του Αθλητικού Σχολείου. Πρόκειται για σαράντα μαθητές και νιώθουμε μεγάλη χαρά που μπορούμε και κάνουμε αυτό το ελάχιστο γι' αυτούς», λέει ο π. Παναγιώτης, εκφράζοντας, διακριτικά, και το παράπονο πως «είναι κάποια πράγματα που θα μπορούσε να τα έχει φροντίσει η Πολιτεία».

Οικονομική βοήθεια προσφέρεται ωστόσο και σε εκκλησιαστικά σχολεία, «ακόμα και σε πανεπιστημιακά ιδρύματα, κυρίως μεταπτυχιακά προγράμματα, που ζητούν κάποια ενίσχυση. Ο Δεσπότης εγκρίνει το αίτημα και στέλνει χρήματα».

Η «Στοργή» κατά των ναρκωτικών Η μέριμνα της Μητρόπολης εστιάζεται ιδιαίτερα στους  τοξικοεξαρτημένους, και στην επανένταξη στην κοινωνία, όλων όσοι πιάστηκαν κάποτε στα «δίχτυα» των εξαρτησιογόνων ουσιών. Στο νησί λειτουργεί παράρτημα του Οργανισμού Κατά των Ναρκωτικών (ΟΚΑΝΑ), το Κέντρο Πρόληψης Ναρκωτικών και λοιπών Εξαρτησιογόνων Ουσιών Ζακύνθου με την επωνυμία «Η Στοργή».

«Η Μητρόπολη ήταν εκ των ιδρυτικών εταίρων. Πρώτος πρόεδρος της "Στοργής", το 2002, ήταν ο Σεβασμιώτατος. Το 2005 παραιτήθηκε ώστε να αναλάβουν και άλλοι, αλλά το πρόγραμμα το παρακολουθούμε από κοντά. Και ιδίως ο Δεσπότης που επισκέπτεται όποτε μπορεί το Κέντρο».

 

Πολύτεκνοι

 

Σε μια Ελλάδα που γερνά μα δε …γεννά η Εκκλησία προσπαθεί να στηρίξει και τους πολύτεκνους. «Για κάθε νέο παιδί, που είτε κατατάσσει την οικογένεια ως πολύτεκνη, είτε πρόκειται για οικογένεια με ήδη πολλά παιδιά, με απόφαση του Δεσπότη, η Μητρόπολη χορηγεί κάθε χρόνο ένα βιβλιάριο με 500 ευρώ», τονίζει ο  πρωτοπρεσβύτερος π. Παναγιώτης. «Υπάρχουν ωστόσο και οι πάγιες προικοδοτήσεις τέτοιων οικογενειών. Κάθε χρόνο βοηθούνται περίπου 8 με 12 πολύτεκνα νοικοκυριά από την Μητρόπολή μας».

Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι η Μητρόπολη Ζακύνθου ενισχύει οικονομικά και άλλες Επαρχίες, όπως πέρσι την Ιερά Μητρόπολη Νιγηρίας. «Ο Σεβασμιώτατος είχε χειροτονήσει τον Μητροπολίτη Νιγηρίας κ. Αλέξανδρο. Όταν επισκέφθηκε τη Νιγηρία διαπίστωσε ιδίοις όμμασι τις πραγματικά δύσκολες συνθήκες και γι' αυτό θέλησε να κάνει κάτι», εξηγεί ο π. Παναγιώτης.

«Η Μητρόπολη – αναφέρει καταλήγοντας – προσπαθεί όσο μπορεί, με τα λίγα μέσα που έχει. Μπορεί η Ζάκυνθος να έχει επιφάνεια τουριστική, ωστόσο υπάρχουν πολλοί που έχουν ξεχάσει το καθήκον τους προς τον συνάνθρωπο. Από αυτά που έχουμε πρέπει και να δίνουμε. Μπορώ να σας ονομάσω πολλούς ιερείς σε αυτό το νησί που δίνουν από το υστέρημά τους, κι όχι 20 και 40 ευρώ. Αυτό είναι κάτι που δεν ελέγχεται, δεν αποτιμάται σε έγγραφα. Και η ανταμοιβή από αυτό είναι πάντοτε διαφορετική. Είναι ξεχωριστή».

 

ΠΗΓΗ: «Η Απογευματινή». Το άρθρο έχει συνταχθεί την Παρασκευή, 5 Φεβρουαρίου, 2010 και έχει καταχωρηθεί στην κατηγορία Εκκλησία.  http://www.apogevmatini.gr/?p=63124

Διεπιστημονικό δίκτυο για την θρησκεία και τον πολιτισμό

 

«Θρησκεία και Πόλις»: συγκροτήθηκε με τη συμμετοχή καθηγητών Θεολογίας, Φιλοσοφίας, Νομικής και Πολιτικών Επιστημών του ΑΠΘ

Επιστημονική εκδήλωση αύριο με ομιλητή τον καθηγητή του Τμήματος Θεολογίας Ιωαν. Πέτρου

 

Επιμέλεια: Χάρης Ανδρεόπουλος *

 

Το δίκτυο «Θρησκεία και Πόλις» διοργανώνει εκδήλωση με ομιλία του Ιωάννη Πέτρου (φωτ.), Καθηγητή Κοινωνιολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, με θέμα:  «Θρησκεία και Δημόσιος χώρος». Η διάλεξη θα δοθεί αύριο Πέμπτη 28 Ιανουαρίου 2010 και ώρα 7.30 μ.μ. στην αίθουσα Δ. Κωνσταντόπουλου της Νομικής Σχολής του Α.Π.Θ.

Το διεπιστημονικό δίκτυο για τη θρησκεία, τον πολιτισμό και την πολιτική με την επωνυμία «Θρησκεία και Πόλις» έχει ως στόχο τη μελέτη του θρησκευτικού φαινομένου και ιδίως των τρόπων με τους οποίους η θρησκεία αλληλεπιδρά με την πολιτική και τον πολιτισμό μέσα στο νέο παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον.

Οι θρησκευτικές αντιλήψεις και πεποιθήσεις φαίνεται πως επιδρούν στο δημόσιο και τον ιδιωτικό χώρο και επηρεάζοντας τη λειτουργία των θεσμών, τη διαμόρφωση ταυτοτήτων και τη συνάντηση με τον Άλλο. Η μελέτη των παραπάνω θεμάτων απαιτεί τη συνεργασία επιστημόνων από διαφορετικές ειδικότητες.

Για τον λόγο αυτό το εν λόγω διεπιστημονικό δίκτυο συγκροτήθηκε με τη συμμετοχή καθηγητών από τα τμήματα: Θεολογίας, Φιλοσοφίας, Νομικής και Πολιτικών Επιστημών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Για το πρώτο εξάμηνο του 2010, το δίκτυο οργανώνει κύκλο σεμιναρίων που επικεντρώνονται στο θέμα της Βίας και της σχέσης του με το θρησκευτικό φαινόμενο.

 

* Τα μέλη του Δικτύου: 

Μιλτιάδης Κωνσταντίνου, Καθηγητής A.Π.Θ,

Ιωάννης Πέτρου, Καθηγητής Α.Π.Θ,

Γιάννης Σταυρακάκης, Αν. Καθηγητής Α.Π.Θ.,

Φιλήμων Παιονίδης, Επ. Καθηγητής, Α.Π.Θ,

Λίνα Παπαδοπούλου, Επ. Καθηγήτρια Α.Π.Θ.,

Νικόλαος Μαγγιώρος, Επ. Καθηγητής, Α.Π.Θ., 

Κώστας Παπαστάθης  Εντεταλμένος Διδάσκων  Α.Π.Θ,

Παναγιώτης Χαρίτος, Υπ. Διδάκτορας, Α.Π.Θ.

 

* ΣΗΜΕΙΩΣΗ: O Xάρης Ανδρεόπουλος είναι δημοσιογράφος – θεολόγος ΑΠΘ (xaan@theo.auth.gr), συνεργάτης της εφημ. «Ελευθερία» της Λάρισας, καθηγητής Β/'θμιας εκπαίδευσης (Γυμνάσιο Αρμενίου), Μ.Sc. Εκκλησιαστικής Ιστορίας και υπ. Δρ. ΑΠΘ.

 

  ΠΗΓΗ: Amen.gr. Τελευταία Ενημέρωση: Jan 27, 2010,  http://www.amen.gr/index.php?mod=news&op=article&aid=1561