Τι χάθηκε – Τοπικοποίηση: Μια απάντηση στην παγκοσμιοποίηση

 Μέρος Ι

Παρουσίαση του Αλέκου Ζούκα στην εκδήλωση – συζήτηση με τον Γιώργο Κολέμπα* 

 

Θα αναρωτιούνται, όπως είναι φυσικό, οι νεότεροι, δηλαδή όλοι όσοι μεγάλωσαν μέσα σ’ ένα καθεστώς επάρκειας ή, στην καλύτερη περίπτωση, ευμάρειας για το ποιος ήταν άραγε αυτός ο πλούτος σε προϊόντα, διατροφικά ή άλλα, που χάθηκε και κάτω από ποιες συγκεκριμένες συνθήκες; Ή, πιο συγκεκριμένα, ήταν τόσο απαραίτητα όλα αυτά τα προϊόντα που η εξαφάνισή τους από τη ζωή του σύγχρονου ανθρώπου να προβάλλεται σήμερα ως  πλήγμα στην ισορροπημένη ζωή και υγιεινή διατροφή του;

Η απάντηση στο τελευταίο αυτό ερώτημα είναι προφανής. Στη φύση δεν περισσεύει τίποτα, απαραίτητα για την διατροφή του ανθρώπου μπορεί να μην είναι τα λαθούρια, αλλά σίγουρα σε κάποια άλλη βιολογική αλυσίδα είχαν το ρόλος τους. Με την σταδιακή τους εξαφάνιση φτωχαίνει η βιοποικιλότητα ενός τόπου κι οπωσδήποτε θα εμφανισθούν οι συνέπειές της.

Ίσως ακόμα να σκέφτονται κάποιοι με μια δόση εφησυχασμού πως τελικά η εξέλιξη είναι αυτή που ρυθμίζει αυτού του είδους τις απώλειες και πως αυτό είναι μια εντελώς φυσιολογική διαδικασία, που ονομάζεται και Φυσική Επιλογή. Θα συμφωνούσα, πράγματι, με την τελευταία άποψη αν αυτό συνέβαινε σε ένα καθεστώς πλήρους ελευθερίας, αν δηλαδή η επιλογή ήταν αποτέλεσμα μιας απρόσκοπτης φυσικής διαδικασίας κι όχι της εντατικής ανθρώπινης παρέμβασης. Δυστυχώς όμως όπως θα φανεί στη συνέχεια δεν υπήρξε καμιά ελεύθερη επιλογή, αντιθέτως, ο χάρτης της σύγχρονης ελληνικής παραγωγής και ο κατάλογος των διατροφικών προϊόντων, διαμορφώθηκαν ως αποτέλεσμα της μεθοδικής αλλοίωσης της παραγωγικής φυσιογνωμίας της χώρας.

Πανελλήνιο Συνέδριο Κτηνοτρόφων στη Λάρισα 19/4/1920

Ωστόσο δεν ήταν μόνον η παραγωγική φυσιογνωμία της χώρας που αλλοιώθηκε στους δύο περίπου αιώνες ύπαρξης του ελληνικού κράτους. Ή, καλύτερα, κι αυτή ακολούθησε με τη σειρά της ολόκληρο τον οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό προσανατολισμό των ελληνικών κυβερνήσεων. Ο προσανατολισμός αυτός, από την δημιουργία του ελληνικού κράτους, και για ολόκληρο τον 19ο αιώνα μέχρι και τα μέσα του εικοστού, ήταν πρωτίστως πολιτικός, στραμμένος ακλόνητα προς την δύση, κυρίως Αγγλία και Γαλλία, και σπανιότερα Ρωσία[1]. Υπήρξαν βέβαια και ορισμένες περιπτώσεις που η προσήλωση αυτή είχε καθαρά ιδιοτελή κίνητρα ενώ κατά τα τέλη του 20ου αι. ο οικονομικός και μιλιταριστικός της χαρακτήρας. Επιπροσθέτως ο ιμπεριαλιστικός ανταγωνισμός των δυνάμεων αυτών μεταφέρονταν και στο εσωτερικό της χώρας με συνέπεια οι εγχώριες κομματικές αντιπαλότητες να παίρνουν ενίοτε πολεμικό χαρακτήρα ενώ δεν ήταν λίγες οι φορές που οδήγησαν τη χώρα σε εθνικές περιπέτειες.

Όμως η ελληνική ύπαιθρος ήταν αυτή που ιστορικά δοκιμάστηκε σκληρά. Μετά το αποτυχημένο Κίνημα των Ορλωφικών του 1770 γνώρισε την ανελέητη βιαιότητα των Οθωμανών, μεγάλες κωμοπόλεις που ανθούσαν από το εμπόριο των αγροτικών προϊόντων καταστράφηκαν, αγροτικές και κτηνοτροφικές εκμεταλλεύσεις, παραδόθηκαν στη λεηλασία, με λίγα λόγια η ύπαιθρος στα χρόνια εκείνα γνώρισε τη μεγαλύτερη καταστροφή, από την επικράτηση των Οθωμανών τον 15ο αι. Ωστόσο μέχρι και τις αρχές του 19ου αιώνα οι παραγωγικές δυνάμεις της χώρας είχαν ανασυνταχθεί, όπως φαίνεται από τις αναφορές διαφόρων περιηγητών και ιδιαίτερα στις εκθέσεις του Γάλλου προξένου Felix Beaujour[2], ενώ δεν ήταν λίγες οι περιπτώσεις των προϊόντων που κατείχαν αξιοσημείωτη θέση στο εξαγωγικό εμπόριο και στην ευρωπαϊκή αγορά. Οι περίφημες κάπες της Ζαγοράς που κατασκευάζονταν με γιδόμαλλο, που έφτανε στο Χορευτό με καΐκια από την περιοχή της Λειβαδιάς, κι αυτές των Καλαρυτών, διακινούνταν στην Ευρώπη αλλά και στους Έλληνες και Αλβανούς κτηνοτρόφους (μακριές μέχρι τον αστράγαλο) και κοντές (τα λεγόμενα κοντοκάπια) για τους ναυτικούς του Αιγαίου και της Αδριατικής. Τα υφαντουργεία του Τιρνάβου, προμήθευαν τον Οθωμανικό στρατό με τόνους τσόχες, αμπάδες, σερβέτες, και άλλα υφάσματα, ο Συνεταιρισμός των Αμπελακίων έβαφε και διακινούσε τα μεταξωτά νήματα σ’ ολόκληρη την Ευρώπη ενώ οι εξαγωγές των μαλλιών και δερμάτων είχαν φθάσει στο απόγειό τους. Η εξαιρετική, για την εποχή, επεξεργασία κάποιων προϊόντων καθώς και οι πρώτες ύλες που χρησιμοποιήθηκαν προκάλεσαν την περιέργεια των Ευρωπαίων που «προσπάθησαν να βρουν το «μυστικό» της βαφής των νημάτων. Έστελναν δήθεν περιηγητές, που δεν ήταν παρά εμπορικοί κατάσκοποι, στα Αμπελάκια, στον Τύρναβο και αλλού κι έμαθαν τον τρόπο βαφής. Ο Beaujour τον περιγράφει με ακρίβεια χημικού. Προμηθεύτηκαν σπόρους ριζαριού, τους μετέφεραν στη Γαλλία, κυρίως στη Μασσαλία και στο Παρίσι, ακριβοπλήρωσαν Αμπελακιώτες τεχνίτες και τους πήραν στη Γαλλία. Με το ριζάρι της Γαλλίας, με τους Έλληνες τεχνίτες και με την επίβλεψη του διάσημου Λαβουαζιέ (Lavoiser), πατέρα της χημείας, προσπάθησαν να επιτύχουν καλές βαφές. Γίνονταν όλα σχολαστικά, με συνεχείς επαναλήψεις. Το αποτέλεσμα πάντα ήταν απογοητευτικό. Άλλο χρώμα έδινε το παραγόμενο στην Θεσσαλία ριζάρι με τον ήλιο και το νερό της Ελλάδας και άλλο στην Γαλλία χωρίς αυτές τις προϋποθέσεις. Ο Λαβουαζιέ και οι άλλοι πρωτοπόροι της χημείας παράτησαν τελικά την προσπάθεια με τα χρωστικά φυτά και στράφηκαν στις χημικές βαφές. Και ανακάλυψαν τα χρώματα ανιλίνης». [3]

Ωστόσο η πανώλη των αρχών του 19ου αιώνα ανέκοψε αποφασιστικά αυτή την πορεία την οποία ανακοπή ολοκλήρωσαν τα επαναστατικά γεγονότα του 1821 και οι, εξ αυτών, συχνές εκστρατείες των στρατευμάτων της Πύλης. Κάθε εκστρατευτική προπαρασκευή σήμαινε για τους κτηνοτρόφους και γεωργούς της υπαίθρου βαρύτατες απώλειες που κοντά σ’ αυτές θα πρέπει να υπολογιστεί και η τροφοδοσία -οικειοθελώς ή παρά τη θέλησή τους- των ελληνικών επαναστατικών σωμάτων.

Στην σύντομη πρωθυπουργία του ο Καποδίστριας (1828 – 1831) συνειδητοποίησε την ανάγκη ανασυγκρότησης της κατεστραμμένης αγροτικής οικονομίας και μεταξύ των άλλων μέτρων μετακάλεσε από τη Γαλλία τον Γρηγόριο Παλαιολόγο φιλόλογο και κυρίως γεωπόνο, μέλος της Κηποκομικής και της Γεωργικής Εταιρείας στο Παρίσι, ο οποίος έφτασε στην Ελλάδα με χρήματα, μηχανήματα και σπόρους για να βοηθήσει την ελληνική γεωργία. Εδώ ανέλαβε την διεύθυνση των Εθνικών Κτημάτων και του Προτύπου Αγροκηπίου της Τίρυνθας. Η δολοφονία όμως του Καποδίστρια απομάκρυνε με σκαιό τρόπο τον Παλαιολόγο από τις θέσεις του και το αγροκήπιο ερήμωσε. Ωστόσο οι ιδέες του για την αγροτική ανασυγκρότηση της χώρας, μπολιασμένες με τις ιδέες του Σαιντ Σιμόν που είχαν – με προτροπή του Κοραή – αρχίσει να κάνουν την εμφάνισή τους, πρώτα στο Πανεπιστήμιο, άρχισαν να κυκλοφορούν και στους αγροτικούς πληθυσμούς κυρίως μέσα από διαλέξεις, επαφές και αρθρογραφία, στο περιοδικό Αθηνά, που συνέχιζε ο Παλαιολόγος και μετά την απομάκρυνσή του.

Ο Παλαιολόγος υπήρξε ο άνθρωπος που πρώτος αυτός στη νεότερη Ελλάδα προσπάθησε να ανασυγκολλήσει τη χαμένη συνέχεια της γνώσης των αρχαίων γύρω από τα φυτά και τις ιδιότητές τους. Το Κεχρί (με το αλεύρι του εμπλούτιζαν το ψωμί), τα Κουκιά, ο Βίκος (πλούσια σε παραγωγή γάλακτος ζωοτροφή), ο Όροβος ή ρόβι (για την διατροφή των βοοειδών), το Φηγόπυρο ή μαυροσίταρο (όσπριο με το οποίο γίνονταν το κρίμνο ή ο χόνδρος δηλ. το ψιλό ή χονδρό πληγούρι), ο Θέρμος (ξεχασμένο και στα χρόνια του Παλαιολόγου όσπριο για ζωοτροφή που εμπλούτιζε με την καλλιέργειά του όπως και το κεχρί τα φτωχά εδάφη), [4] όπως και πολλά, ξαναήρθαν στην επιφάνεια σε σχέση και με τις ευρωπαϊκές επιδόσεις της καλλιέργειάς τους αλλά και σε σχέση με τις παρατηρήσεις των αρχαίων (Θεόφραστου, Διοσκουρίδη, Γαληνού και άλλων) για τη θρεπτική τους αξία και τις άλλες τους ιδιότητες. Με το ογκώδες δίτομο έργο του Γεωργική και Οικιακή Οικονομία 1833 – 1835, αλλά και με τις δεκάδες μονογραφίες του με πρακτικές οδηγίες και καλλιεργητικές συμβουλές, άφησε για τις επερχόμενες γενεές μια σπουδαία παρακαταθήκη γνώσεων που στο σύνολό τους παραμένουν, δυστυχώς, επίκαιρες. Η ελληνική ύπαιθρος συνέχισε να παραδέρνει έρμαιο, αυτή τη φορά, των ομοεθνών μεγάλων γαιοκτημόνων οι οποίοι διαδέχθηκαν, στην κυριότητα της γης, τους αποχωρήσαντες Οθωμανούς.

Η αρπαγή της γης με διάφορα νομικά τερτίπια και το καθεστώς της δουλοπαροικίας των ακτημόνων, ιδιαίτερα στη Θεσσαλία, θα συγκινήσει τον επαναστάτη και οραματιστή πολιτικό Αλέξανδρο Κουμουνδούρο (στο διάστημα 1865 – 1883 εξελέγη δέκα φορές πρωθυπουργός) που ξεκίνησε το μεγάλο μεταρρυθμιστικό του σχεδιασμό από τη Θεσσαλία, η οποία ελευθερώθηκε επί πρωθυπουργίας του και η οποία με κατάλληλες υποδομές (σιδηρόδρομος, εγγειοβελτιωτικά έργα), με την αποκατάσταση των ακτημόνων και με συνδυασμένη αγροτική – βιομηχανική ανάπτυξη, θα μπορούσε να ξελασπώσει τη βαλτωμένη οικονομία της χώρας και να χορτάσει τον εξαθλιωμένο της πληθυσμό. Σ’ αυτό το ελπιδοφόρο περιβάλλον, έρχεται από την Αμερική -όπου σπούδασε φυσικές και φυσικοϊστορικές επιστήμες ο Παναγιώτης Γεννάδιος, γιος του λόγιου και διδάσκαλου του γένους Γεωργίου Γεννάδιου. Η δράση του υπήρξε πολυσχιδής, όντας Επιθεωρητής Γεωργίας στο Υπ. Εσωτερικών, την περίοδο 1880 – 1894, γράφει, επιμελείται και εκδίδει το μηνιαίο περιοδικό «Ελληνική Γεωργία» για 12 χρόνια αδιαλείπτως [5]. Γύρω από το περιοδικό συγκεντρώνονται αρκετοί επιστήμονες γεωπόνοι, χημικοί, βοτανολόγοι και άλλοι. Αν σκεφτεί κανείς τα μέσα της εποχής και την ανάγκη περιγραφής των ασθενειών με εικόνες (εδώ γίνονταν με σκίτσα) η προσπάθεια του Γεννάδιου φαντάζει τιτάνια!

Τον Κουμουνδούρο όμως ανατρέπει ο υπουργός του Χαρίλαος Τρικούπης με τη βοήθεια βουλευτών που εξυπηρετούσαν πρωτίστως τα συμφέροντα των μεγαλογαιοκτημόνων. Ο Τρικούπης θα διαχειριστεί το δάνειο των 5 εκ. φράγκων, που είχε συνάψει ο Κουμουνδούρος με τη Γαλλία, για τα εγγειοβελτιωτικά έργα στη Θεσσαλία, για ίδιο κομματικό όφελος. Τροποποιεί τη σύμβαση του σιδηροδρόμου και ορίζει πλάτος της γραμμής το ένα μέτρο (μετρική) κι όχι το διεθνές πλάτος του 1,44 μέτρα. Το αποτέλεσμα ήταν καταστροφικό για την Ελλάδα. Η μειονεκτική της θέση (τερματικός προορισμός) επέβαλε στη χώρα να πληρώνει παντού τις διελεύσεις των εμπορευμάτων της, από και προς την Ευρώπη, και να μην εισπράττει από κανέναν. Τώρα πληρώνει και την ενοικίαση των ξένων βαγονιών για τις μεταφορές της και την μεταφόρτωση τους στο μεθοριακό σταθμό του Πυργετού Λάρισας στα οθωμανικά τρένα. Η σκληρή του στάση στα συλλαλητήρια της εποχής, για την αποκατάσταση των ακτημόνων και ενάντια στις αυθαιρεσίες – με την ανοχή των αρχών – των τσιφλικάδων, παρακίνησε το Δημοτικό Συμβούλιο της Λάρισας στις αρχές του αιώνα, έπειτα από εισήγηση του Δήμαρχου Γαλάτη, να κηρυχθεί ο Τρικούπης πρόσωπο ανεπιθύμητο για τη Λάρισα και να μην ονομασθεί ποτέ οποιαδήποτε οδός ή μνημείο στο όνομά του.

Αντίθετα το Άγαλμα του Κουμουνδούρου καθώς και το όνομά του τιμούν την πρώτη οδό της πόλης. Θεωρώ πως είναι ντροπή, αν όχι ανοησία, άνθρωποι που δηλώνουν ιστορικοί, και ιδιαίτερα Θεσσαλοί, να αναφέρονται στον Τρικούπη με το χαρακτηρισμό «υποδειγματικός ηγέτης» υπερεκτιμώντας τις πολιτικές του δεξιότητες και παραβλέποντας το γεγονός πως η πολιτική τελικά, ακόμα και στην εξαιρετική περίπτωση, δεν είναι τίποτα παραπάνω από το μέσο, το «όχημα» δηλαδή που θα οδηγήσει τον άνθρωπο και την κοινωνία στην ευτυχία και όχι αυτοσκοπός…

[1] «Αυτό το φαινόμενο οφείλεται, σύμφωνα με τον (Ντίνο σ.δ.) Μαλούχο, (α) στον υλικό και ψυχικό κάματο που προήλθε από την Επανάσταση, (β) στην τεχνική και υλική υπεροχή της Δύσης, (γ) στην έλλειψη ντόπιας ιθύνουσας τάξης, ικανής να αντιμετωπίσει τα μετεπαναστατικά προβλήματα, (δ) στον ρόλο των εξ Ευρώπης Ελλήνων πολιτικών, (ε) στην ευνοϊκή για την Ελλάδα παρέμβαση των δυτικών δυνάμεων». Μελετόπουλος Μελέτης, «Ο Ντίνος Μαλούχος και η επιθεώρηση «Κοινότης»», Περιοδικό Άρδην, τ. 44., όπου και σπουδαίες πληροφορίες για τις δυσχέρειες και την «τύχη» των ιδεών του Κοινοτισμού στην Ελλάδα.

[2] Felix Beaujour «Πίνακας του εμπορίου της Ελλάδος στην Τουρκοκρατία» (1787-1797), εκδόσεις Τολίδη, Αθήνα 1974.

[3] Λάζαρος Αρσενίου «Η Θεσσαλία στην τουρκοκρατία», σελ. 76, Επικαιρότητα, Αθήνα 2010.

[4] Γρηγόριος Παλαιολόγος «Γεωργική και Οικιακή Οικονομία», τόμος 1ος, Ναύπλιο, εκ της Βασιλικής Τυπογραφίας, 1833 και τόμος 2ος, Αθήνα, ο.π. 1835.

[5] «ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΕΩΡΓΙΑ», «Σύγγραμμα κατά μήνα εκδιδόμενον, όργανον των συμφερόντων των απανταχού Ελλήνων κτηματιών, καλλιεργητών της γης και κτηνοτρόφων», υπό Π. Γενναδίου, έτος πρώτον, Αθήνα 1885.

[6] Π. Γ. Γενναδίου, «Φυτολογικόν Λεξικόν, περιλαμβάνον τα ονόματα, την ιθαγένειαν και τον βίον υπερδεκακισχιλίων φυτών, εν οις και τα λόγω χρησιμότητος ή κόσμου καλλιεργούμενα, των οποίων περιγράφονται και η ιστορία, η καλλιέργεια, τα προϊόντα και αι νόσοι», Αθήνα 1914.

*…συγγραφέα του βιβλίου «Τοπικοποίηση: Μια απάντηση στην παγκοσμιοποίηση», που πραγματοποιήθηκε την Κυριακή 13 Μαρτίου στο Μύλο Ματσόπουλου από την κίνηση αποανάπτυξης τρικαλινών πολιτών.

 

ΠΗΓΗ: http://apokoinou.com/?p=319#comment-6

 

Συνέχεια στο Μέρος ΙΙ

ΣΠΙΘΑ ΚΕΦΑΛΛΗΝΩΝ:  ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ, ΓΙΑ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΚΑΙ ΔΙΑΛΟΓΟ

 

ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΡΟΤΑΣΗ, 19/2/2011:

 

Σκοπός του παρόντος κειμένου είναι να δώσει τα βασικά χαρακτηριστικά του τι είμαστε, όταν λέμε «Σπίθα Κεφαλλήνων Πολιτών». Και παράλληλα,  να γίνει κείμενο – αφορμή για διάλογο και προβληματισμό, ώστε να επιτευχθεί η μέγιστη δυνατή συσπείρωση πολιτών, που θα οδηγήσει την κοινωνία σε νίκη ενάντια στην πολιτική και οικονομική ολιγαρχία, που λυμαίνεται τις ζωές των ανθρώπων και οδηγεί σε ανθρωπολογική καταστροφή και ανθρώπινη γενοκτονία.

1. MΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ

 

Πριν μπούμε στα θέματα μας,  θεωρούμε υποχρέωση μας να εκφράσουμε τις ευχαριστίες μας στον κ. Μίκη Θεοδωράκη, γιατί, χάρις στην πρόσκληση που απεύθυνε, μία κίνηση πολιτών λίγων δεκάδων ανθρώπων μετατρέπεται σε ένα πολύχρωμο κίνημα χιλιάδων αποφασισμένων ανθρώπων.

 Η κριτική, όπως και η αυτοκριτική, είναι διαδικασίες απαραίτητες σε ένα διάλογο, που έχει σαν στόχο το συλλογικό καλό.  Όμως, θεωρούμε πως ένα μέρος της κριτικής που ασκείται στο πρόσωπο του κ. Μίκη Θεοδωράκη είναι κατευθυνόμενη και έχει σαν σκοπό να πλήξει τα τοπικά κινήματα, που μεγαλώνουν σε όλη την Ελλάδα.

Σκοπός της κακόπιστης κριτικής δεν είναι η αλήθεια και ο διάλογος, αλλά να εμποδιστεί η διαφαινόμενη συσπείρωση χιλιάδων ανθρώπων, η οποία θα συνενώσει διαφορετικές απόψεις σε μία συγκροτημένη δύναμη ανατροπής της ολιγαρχίας, απελευθέρωσης της πατρίδας και εγκαθίδρυσης της δημοκρατίας. 

 

2. ΣΚΟΠΟΙ

 

Δύο είναι οι βασικοί στόχοι της πρωτοβουλίας «ΣΠΙΘΑ»:

1. Η απελευθέρωση της Πατρίδας, η οποία τελεί υπό οικονομική κατοχή και απειλείται με μετατροπή σε γεωγραφική περιοχή, υπό την εξουσία της Παγκόσμιας Οικονομικής Εξουσίας.

2. Η εγκαθίδρυση πραγματικής δημοκρατίας, γιατί το  πολίτευμα μέσα στο οποίο ζούμε, μόνο κατ’ ευφημισμό λέγεται «δημοκρατία». Είναι ένα πολίτευμα ολιγαρχικό, και σαν μοναδικό σκοπό έχει την εξυπηρέτηση των σχεδίων μιας χούφτας διεθνών και ντόπιων οικονομικών ολιγαρχών. Η δημοκρατική ανατροπή του είναι αναγκαία προϋπόθεση για την απελευθέρωση της πατρίδας και την εγκαθίδρυση δημοκρατίας, με τα χαρακτηριστικά και την έννοια της δημοκρατίας, που στηρίζεται στην Εκκλησία του Δήμου, στη μέγιστη συμμετοχή ανθρώπων στη λήψη των αποφάσεων, σε αυτό που λέγεται άμεση δημοκρατία ή απλώς δημοκρατία, χωρίς επίθετα. Κάθε άλλη μορφή πολιτεύματος, που εμπεριέχει τον όρο «δημοκρατία» είναι ψευδεπίγραφο καθεστώς. Όλοι οι έλληνες βλέπουμε, σήμερα, πως ο κοινοβουλευτισμός και αυτό που ονομάζεται «αντιπροσωπευτική δημοκρατία» δεν είναι δημοκρατία. 

3. Στόχος μας πρέπει να είναι η ριζική δημοκρατική μεταρρύθμιση του πολιτεύματος, σύμφωνα με τις ανάγκες, τις δυνατότητες και τις αποφάσεις των πολιτών. Οι «ιδεολογίες», οι πολιτικοί και οι πολιτικές, έχοντας, παραχαράξει νοήματα και λέξεις, μας υποχρεώνουν, όταν μιλάμε για δημοκρατία να βάζουμε επίθετα: Οι μεταρρυθμίσεις πρέπει να οδηγούν στην άμεση συμμετοχική δημοκρατία. Δημοκρατία είναι το κράτος του δήμου, η εξουσία του λαού. Κάθε τι άλλο δεν είναι δημοκρατία.

 Η επίτευξη των στόχων αυτών μπορεί να ξεκινήσει, βάζοντας, άμεσα, το αίτημα για

ΣΥΝΤΑΧΤΙΚΗ ΕΘΝΟΣΥΝΕΛΕΥΣΗ  – ΑΛΛΑΓΗ ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΓΚΑΘΙΔΡΥΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ. Οι στόχοι αυτοί κάνουν σαφείς και ξεκάθαρες τις προθέσεις του μεγάλου κινήματος που θέλουμε να συγκροτήσουμε. 

 

3. ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ

 

Είναι η πρώτη φορά στην μεταπολιτευτική ιστορία, που τόσοι άνθρωποι, από τόσο διαφορετικούς πολιτικούς χώρους και με διαφορετικές αφετηρίες αποφασίζουν να πάρουν τη ζωή στα χέρια τους. Δεν μπορεί να υπάρξει απελευθέρωση της χώρας από τα δεσμά της και δεν μπορεί να υπάρξει δημοκρατία, χωρίς τη συμμετοχή του μέγιστου αριθμού ελεύθερα, αυτόνομα και κριτικά σκεπτόμενων ανθρώπων.

Βασικό στοιχείο της λειτουργίας μας είναι η διαρκής ενημέρωση, η προώθηση του διαλόγου και η διεύρυνση της συμμετοχής. Σκοπός μας είναι να επιτύχουμε μια τεράστια συσπείρωση πολιτών, η οποία θα μπορεί να επιβάλλει τις επιθυμίες της και να εφαρμόσει τα σχέδια και τις αποφάσεις της.

 

4.ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΝΥΠΑΚΟΗ

 

Μία κυβέρνηση και ένα κοινοβούλιο, που έχει απεμπολήσει βασικά χαρακτηριστικά της εθνικής μας κυριαρχίας και έχει παραδώσει την Ελλάδα σε καθεστώς ξένης κατοχής δεν νομιμοποιείται να νομοθετεί, κατ’ απαίτηση των τοκογλύφων,  και να απαιτεί εφαρμογή των νόμων, που στερεώνουν την κυριαρχία των αγορών πάνω στους ανθρώπους. Αυτό που η κατοχικοί υπουργοί αποκαλούν «ανομία» είναι στην πολιτική και νομική θεωρία «πολιτική ανυπακοή».

Η πολιτική ανυπακοή, η αμφισβήτηση του δικαιώματος της κατοχικής κυβέρνησης και του κοινοβουλίου να διοικούν και να νομοθετούν, είναι το δικαίωμα των ανθρώπων να έχουν συνείδηση και να πράττουν σύμφωνα με τους άγραφους ηθικούς νόμους, τις αξίες και το δίκαιο, όπως αυτό έχει παραδοθεί και υπάρχει. Από την Αντιγόνη μέχρι τον Γκάντι, τους αγωνιστές για τα πολιτικά και εργατικά δικαιώματα, τους ειρηνιστές, τις σουφραζέτες και τους αντιρρησίες συνείδησης, η ανυπακοή δεν είναι παρανομία. Είναι η εξωτερίκευση της ηθικής συνείδησης και της πολιτικής πίστης στις αρχές της δικαιοσύνης και της δημοκρατίας. Σε όλη την ιστορία, η ανυπακοή έχει αλλάξει καθεστώτα, συντάγματα και νόμους – όπως βλέπουμε τώρα στην Αίγυπτο.

Η πολιτική ανυπακοή δημιουργείται όταν το πολιτικό σύστημα δεν μπορεί πλέον να εξασφαλίσει αποδοχή της βασικής πολιτικής και των αρχών του και πρέπει να καταφύγει στον ανοικτό καταναγκασμό, στην ιδεολογική χειραγώγηση ή στα ψεύδη για να κρατήσει το λαό υποταγμένο.  Όταν το πλήθος γίνεται παράγοντας ηθικής ανυπακοής εναντίον άδικου νόμου, τότε ο νόμος φθείρεται και παύει να υφίσταται – σε ορισμένες περιπτώσεις μαζί με την κυβέρνηση που τον θέσπισε.

Ένας πολίτης που δεν υπακούει σε έναν αντισυνταγματικό νόμο αντικαθιστά τα δικαστήρια, όταν αυτά αμελούν τα καθήκοντά τους. Αν υπάρχει “ανομία” σήμερα στην Ελλάδα, αυτή βρίσκεται στο διαχωρισμό νόμου και δημοκρατίας και στην καταστροφή κάθε έννοιας κοινού καλού. Η ανυπακοή είναι μια ηθική και πολιτική αντίδραση στην κυβερνητική “ανομία”. Είναι αυτή που διατηρεί τη δημοκρατία.

Η πολιτική ανυπακοή είναι μια συλλογική πράξη. Όταν μεγάλος αριθμός πολιτών συνειδητοποιεί ότι η δημοκρατική διαδικασία δυσλειτουργεί και θεμιτά παράπονα δεν ακούγονται, η υποχρέωση να μην υπακούσουν στο νόμο τους καθιστά από απλά υποκείμενα του νόμου σε πραγματικούς πολίτες. Αυτό είναι το επίτευγμα της ανυπακοής: ανυψώνει τους ανθρώπους από εκτελεστές διαταγών σε ενεργητικούς παράγοντες της δημοκρατίας που αυτο-νομοθετούν. Σε αυτό το σημείο, η προσπάθεια να ελέγξουν τα σώματα και τα μυαλά και να μετατρέψουν το μεγάλο πλήθος σε ένα εύπλαστο πολιτικό σώμα αποτυγχάνει. Αυτό φοβίζει την εξουσία περισσότερο από ό,τι η απώλεια κάποιων ευρώ στα διόδια ή στο μετρό. Αυτή είναι η αυθεντική ηθική και η δημοκρατία στη δράση εναντίον της ανομίας της εξουσίας.

Και το χρέος των ανθρώπων, το χρέος της Σπίθας και του καθένα μας είναι να συμβάλλει, να δημιουργήσει και να οργανώσει το μεγάλο πλήθος, ώστε να μπορεί να επιβάλλει τη θέληση του.

Η ΣΠΙΘΑ πρέπει να διατηρήσει την πολυχρωμία του κόσμου των ιδεών, όπως αυτές δημιουργούνται από την χωρίς κουτάκια ελεύθερη σκέψη, ώστε να μπορέσει να συνεισφέρει θετικά στη δημιουργία και τη διατήρηση της αναγκαίας μεγάλης ενότητας.

Καλούμαστε να θυμηθούμε την ιστορία μας και την Αντιγόνη: ηθική υποχρέωση για τήρηση των ηθικών νόμων έστω και αν αυτό σημαίνει αντίσταση κατά των ανθρώπινων νόμων με τίμημα, ακόμα και το θάνατο.

Αντίσταση στον άγευστο αιώνα, που επιδιώκουν και επιβάλλουν κάποιοι λίγοι.

– Ο ΤΕΛΕΙΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΙΟ ΚΑΛΟ ΖΩΟ, ΟΤΑΝ ΟΜΩΣ ΤΟΥ ΛΕΙΠΟΥΝ ΟΙ ΝΟΜΟΙ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΑΠ' ΟΛΑ.

– ΤΟ ΔΙΚΑΙΟ ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΕΙ ΜΕ ΤΟ ΚΟΙΝΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΓΝΩΣΤΟ ΠΩΣ Η ΙΣΟΤΗΤΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΔΙΚΑΙΟ

– Η ΔΥΣΤΥΧΙΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ ΣΤΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΙΣ.  (Αριστοτέλης)

5. ΙΔΕΕΣ ΚΑΙ ΙΔΕΟΛΟΓΙΕΣ

Η ελληνική σκέψη, όπως αυτή εμφανίστηκε, μετά τον ελληνικό «μεσαίωνα», τον 8ο αιώνα π.Χ. στηρίχτηκε στην ελεύθερη και ανοιχτή κριτική σκέψη. Η βάση της ελληνικής φιλοσοφίας ήταν το θαυμάζειν, ο θαυμασμός προς το ωραίο, το καινούργιο, την έκπληξη. Η ωραία σκέψη, χωρίς περιορισμούς. Η ελληνική αναγέννηση στηρίχτηκε στην Παιδεία. Η βάση της Παιδείας, κατά τον Πλάτωνα είναι ο έρωτας. Η βάση της δημοκρατίας είναι η παιδεία, που συμβάλλει στη δημιουργικότητα των ανθρώπων και αυξάνει την κριτική σκέψη. Η βάση της κοινωνίας, κατά τον Αριστοτέλη, είναι η φιλία και τα συνώνυμα της, η αλληλεγγύη, η αγάπη, ο έρωτας.

Για τους έλληνες και τον Αριστοτέλη, πολιτική, δεν ήταν απλώς η τέχνη του εφικτού, αλλά η τέχνη των τεχνών και είχε σαν υπέρτατο σκοπό την επίτευξη του συλλογικού καλού.

Η ολιγαρχική πολιτική εξουσία, έχοντας πλήξει την παιδεία, επιτρέπει την καλλιέργεια της αμάθειας, τη σύγχυση και το σκοταδισμό, σαν χαρακτηριστικά της δικής της προσφοράς στην ιστορία. Οι ιδεολογίες, που συγκροτήθηκαν κατά καιρούς εξυπηρέτησαν θετικά ή αρνητικά, την κοινωνία των εθνών και των ανθρώπων.

Σήμερα, η πολυπλοκότητα των ανθρώπινων σχέσεων, της ανθρώπινης φύσης, η πραγματική κίνηση της κοινωνίας και των ανθρώπινων πραγμάτων απαιτούν το άσβεστο πάθος του «θαυμασμού». Δεν μπορούν να χωρέσουν μέσα σε ταχτοποιημένα και αποστεωμένα ιδεολογικά κουτάκια, που εμποδίζουν την ελεύθερη σκέψη να πετάξει. Ας ξεκαθαρίσουμε πως κάθε –ισμός είναι αδύνατος προκειμένου για τη σκέψη σε αέναη κίνηση και διαρκή αναζήτηση. Η ιστορία είναι ανθρώπινη δημιουργία, καλή ή κακή, εξαίσια ή τερατώδης. Οι ελεύθεροι άνθρωποι καλούμαστε να απορρίψουμε τις αυθεντίες, όταν προσπαθούμε να φωτίσουμε τη σημερινή πραγματικότητα, το τι μας συμβαίνει και το τι πρέπει να κάνουμε.

Επιλέγουμε την ελευθερία στη σκέψη και την πράξη. Επιλέγουμε την αυτοθέσμιση και τον αυτοπροσδιορισμό, μακριά από τα στενά ιδεολογικά καλούπια, που περιορίζουν την κρίση και τη σκέψη των ανθρώπων. Σεβόμαστε την ιστορία των ιδεών και δημιουργούμε τις ιδέες που φτιάχνουν την ιστορία, όπως την θέλουν οι άνθρωποι.

Οι ιδεολογίες και τα κόμματα, σήμερα διαιρούν και υπηρετούν, με τη διαίρεση αυτή, την αδυναμία των πολλών να ενωθούν και να συγκροτήσουν ένα μεγάλο απελευθερωτικό – δημοκρατικό μέτωπο. Οι ιδεολογίες και τα κόμματα, όλα μαζί και το καθένα χωριστά, όταν εμποδίζουν την μεγάλη συνάντηση, τη μεγάλη συσπείρωση, την ενότητα των ανθρώπων, υπηρετούν, αντικειμενικά, την Ολιγαρχία.

ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ στη σκέψη, στην πολιτική και στη δημιουργία, από κάθε εξάρτηση πρέπει να είναι τα βασικά χαρακτηριστικά των ανθρώπων και της συλλογικότητας των.

Πάνε μερικά χρόνια, που οι «ιδεολογικές» κατασκευές συγκλίνουν, έχοντας σαν βασικό χαρακτηριστικό την ολιγαρχική δομή, για πραγματικό συστατικό της φιλοσοφίας τους. Από τον φασισμό και τον ναζισμό, στον φιλελευθερισμό, το σοσιαλισμό ή τον κομμουνισμό και έως την αντιεξουσία, στην πράξη έχουν για κοινό χαρακτηριστικό την πεποίθηση πως κάποιοι λίγοι έχουν αποκτήσει το αλάθητο, μια μειοψηφία είναι εξυπνότερη και πρέπει να κυβερνήσει, διατηρώντας την «καθαρότητα» της και αρνούμενη να «συναναστραφεί» διαφορετικές απόψεις και αντιλήψεις. Για παράδειγμα, ο Φρίντμαν, ο εμπνευστής και καθοδηγητής του άγριου νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού ήταν ο βασικός σύμβουλος του «κινέζικου θαύματος» και του κομμουνιστικού κόμματος της Κίνας, στην περίοδο της σφαγής στην πλατεία Τιεν Αν Μεν.

Η δική μας απάντησηείναι δημοκρατία παντού. Ο λαός στην εξουσία, θεσμοί που θα ανακαλούν ανά πάσα στιγμή στην τάξη τους εκπροσώπους. Και η δημοκρατία δεν είναι «ιδεολογία»: Είναι ιδέα, είναι τρόπος, είναι σύστημα αξιών, συμπεριφορά, χέση ελεύθερων ανθρώπων, αλληλοσεβασμός και κατανόηση. Είναι αγάπη, φιλία, αλληλεγγύη. Είναι ΠΡΑΞΗ. Ενώνει και δεν διαιρεί. Συμβαδίζει και πάλλεται από ζωή και δύναμη ελεύθερης σκέψης.  Δεν χωρά σε κουτάκια. Οι ιδεολογίες και τα κόμματα εμποδίζουν τον ελεύθερο διάλογο, την ελεύθερη σκέψη, τη συνάντηση, τη συναπόφαση. Εμποδίζουν τη δύναμη που θα καταστήσει εφικτή την απελευθέρωση της πατρίδας και τη δημοκρατική διαχείριση της ζωής μας.

Κίνημα, μεγάλο και ελεύθερο, στηριζόμενο σε ιδέες και σκέψεις  και όχι κόμμα, αποστειρωμένο, ολιγαρχικό και μικρό. 

 

6. ΤΟ ΧΡΗΜΑ ΚΑΙ ΤΟ ΧΡΕΟΣ

 

ΟΛΑ τα κόμματα, όλες οι πολιτικές, οι πολιτικοί, οι οικονομολόγοι, τα ΜΜΕ, οι κοινωνιολόγοι και λοιποί «επιστήμονες», όλες οι ιδεολογικές κατασκευές του σήμερα συγκλίνουν, συμπίπτουν και συμφωνούν σε ένα πράγμα: Να κρύψουμε από τους πολίτες όλης της γης την πραγματική φύση και αιτία των κρίσεων, της ανισότητας, της φτώχιας, της εξαθλίωσης. Να κρύψουμε τον πραγματικό τρόπο διακυβέρνησης, την αληθινή πηγή εξουσίας, την βασική αιτία του κακού, που οδηγεί σήμερα την ανθρωπότητα σε καταστροφή και γενοκτονία. Αυτό που αποκρύπτουν είναι το γεγονός πως,   

Η εμφάνιση της αντιπροσωπευτικής «δημοκρατίας» και του κοινοβουλευτισμού στα τέλη του 17ου αιώνα, στην Αγγλία, συμπίπτει με το πέρασμα  του χρήματος στην ιδιοκτησία των τραπεζιτών. Το 1689 έγινε η δεύτερη αγγλική επανάσταση, που έδωσε ενισχυμένες εξουσίες στο κοινοβούλιο και το 1694 δημιουργήθηκε η Τράπεζα της Αγγλίας, με το προνόμιο να τυπώνει χρήμα χωρίς αντίκρισμα σε χρυσό.

Στην Ελλάδα, η απελευθέρωση από τον τουρκικό ζυγό συνοδεύεται από επώδυνο δανεισμό. Ακολούθησε η ίδρυση της Εθνικής Τράπεζας, με δικαίωμα έκδοσης χρήματος και με κεφάλαια ευρωπαίων τραπεζιτών (oικογένεια Ρόθτσιλντ, ο κύριος μέτοχος). Το 1928, ιδρύθηκε η Τράπεζα της  Ελλάδας, με κεφάλαια των ιδιωτών που κατείχαν την Εθνική Τράπεζα και με το ελληνικό κράτος να μην επιτρέπεται να υπερβεί ποτέ το ποσοστό του 35%, όπως γράφει το καταστατικό της. Η ΤτΕ ποτέ δεν ήταν κρατική τράπεζα. 

Ως τη δεκαετία του 70, διατηρήθηκαν κάποιες ισορροπίες μεταξύ πολιτικών και τραπεζιτών και το κράτος μπορούσε να τυπώσει χρήμα για τις ανάγκες του και οι τραπεζίτες να λαμβάνουν το μερίδιο τους, για να το δανείζουν.  Οι ισορροπίες  καταλύθηκαν, όταν οι τραπεζίτες αποφάσισαν να πάψουν να συγκυβερνούν και να συνδιαχειρίζονται το χρήμα και με τη βοήθεια των πολιτικών υπαλλήλων πήραν όλη τη διαχείριση του χρήματος και απαιτώντας τη ν παράδοση όλου του δημόσιου τομέα στους συνεταίρους τους, τις μεγάλες ολιγοπωλιακές εταιρείες.

Είναι η στιγμή που το χρέος πολιτών, επιχειρήσεων και κρατών αρχίζει να ανεβαίνει σε όλο τον κόσμο, διαδικασία που μας έχει φέρει στο σημερινό αδιέξοδο.

Το σύνολο των κομμάτων, των πολιτικών και των «ιδεολογιών» αποκρύπτουν πως αιτία για τη δημιουργία του χρέους είναι το γεγονός  πως ο ιδιοκτήτης του χρήματος είναι μια χούφτα τραπεζίτες.

Η κατάσταση επιδεινώθηκε στη ζώνη του ευρώ,  για την Ελλάδα και μια σειρά ευρωπαϊκές χώρες, όταν οι κυβερνήσεις, χωρίς καμία εξουσιοδότηση ή λαϊκή εντολή και εν κρυπτώ, παρέδωσαν το ευρώ στην ιδιωτική ΕΚΤ. Οι πολιτικοί, με  άρθρα που κανέναν δεν ρώτησαν αν τα θέλει, καθόρισαν πως τα κράτη πρέπει να αντλούν χρήμα από τους ιδιώτες τραπεζίτες (τις λεγόμενες «αγορές») και όχι από την ΕΚΤ. Αυτό επιδείνωσε την κατάσταση και έχουμε το σημερινό αδιέξοδο.

Το σύνολο, σχεδόν, των ανθρώπων  που εκπροσωπούσαν την ελληνική αναγέννηση στην αρχαιότητα είχε τοποθετηθεί αρνητικά για το ρόλο του χρήματος στην κοινωνία, για τον κίνδυνο να μετατραπεί σε αυτοσκοπό και για τις δραματικές συνέπειες του τόκου. Η ηθική καταδίκη του τόκου  συνεχίστηκε από τον χριστιανισμό και τις μονοθεϊστικές θρησκείες, για να φτάσουμε στη σημερινή τραγωδία.

Και είναι αυτό το θέμα που κανένα κόμμα δεν ακουμπά. Το χρέος υπάρχει, η ανισότητα υπάρχει, η φτώχια και ο θάνατος απλώνονται  και δεν υπάρχει καμία προοπτική λύσης, επειδή το χρήμα έχει ιδιοκτήτη μια χούφτα ανθρώπους. ΚΑΝΕΙΣ πολιτικός ή κόμμα δεν έχει ζητήσει να φύγει το χρήμα από τη διαχείριση των ιδιωτών τραπεζιτών.

Η δική μας απάντησηκαι το δικό μας αίτημα πρέπει να είναι  να γίνει το χρήμα, δημόσιο αγαθό και να ξεκινήσει ένας διάλογος για τη δημοκρατική διαχείριση του χρήματος και τα όρια αυτής.

Η Άρνηση πληρωμής του δημόσιου χρέους, το πάγωμα των χρεών, η ανυπακοή στις πληρωμές χρεών είναι ηθικά νόμιμη άμυνα, απέναντι σε όλους αυτούς που κατέστησαν το χρήμα ακριβό εμπόρευμα και το στέρησαν από τις αγορές και τις κοινωνίες.

 

7. ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΑΓΟΡΕΣ

 

Η κατοχή από την ολιγαρχία δημόσιων συχνοτήτων ραδιοφώνου και τηλεόρασης επιτρέπουν την διαμόρφωση της κοινής γνώμης, την παραγωγή ψεύτικης γνώσης, τη δημιουργία ψεύτικων αντιθέσεων  και την τοποθέτηση πλαστών διλημμάτων και την προβολή τους, σαν σημαντικά πολιτικά προβλήματα. Καλλιεργούν τη βυζοδιασκέδαση και την αποβλάκωση, εξουδετερώνοντας την κριτική σκέψη που θα οδηγούσε σε μαζική αντίδραση.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η πλαστή αντίθεση «κράτους και αγοράς» και η συνοδευτική προπαγάνδα για «λιγότερο κράτος» και «ελεύθερη αγορά». Πρόκειται για κατά συρροή μύθους και ψέματα.

– Το κράτος και η αγορά έχουν τον ίδιο ιδιοκτήτη, δεν έχουν κάποια «αντίθεση» και λειτουργούν αρμονικά, με μοναδικό σκοπό τον περιορισμό του δημόσιου χώρου και του δημόσιου συμφέροντος. Το καθεστώς είναι ένα οικονομικοπολιτικό σύμπλεγμα, το οποίο διανέμει ρόλους και νομιμοποιεί τη λεηλασία της δημόσιας περιουσίας.

– Το «κράτος» και οι «αγορές» είναι ανθρώπινα δημιουργήματα, δεν σκέφτονται, δεν έχουν νόμους, άλλους από αυτούς που οι άνθρωποι αποφασίζουν. Δεν είναι φυσικά γεγονότα. 

– Οι ψεύτικες ιδεολογικές κατασκευές, με κατασκευασμένη και βραβευμένη «επιστημονική» επικάλυψη έχουν προσδώσει μυθικό χαρακτήρα σε ανθρώπινα δημιουργήματα και προσπαθούν να πείσουν (και έχουν πείσει πολλούς) πως το κράτος και οι αγορές έχουν δική τους νοημοσύνη και κατά συνέπεια δικούς τους νόμους, ερήμην των ανθρώπων. Πρέπει να αφήνονται «ελεύθερα» να αποφασίζουν ή να μειώνονται, κατά τη βούληση ολίγων πολιτικών και εταιρειών, αλλά ερήμην της κοινωνίας των πολλών. Έχουμε την Επιστροφή των θρησκειών από το παράθυρο της βραβευμένης με Νόμπελ «επιστήμης»: Οι άνθρωποι να υπακούουν και προσκυνούν τα δημιουργήματα τους!!

– Στην αρχαία Ελληνική πόλη, όπου άρχισε να σφυρηλατείται η έννοια της δημοκρατίας και της πολιτικής, δεν υπήρχε η έννοια του κράτους. Η λέξη «κράτος» σήμαινε «βία, δύναμη» και ουδέποτε απασχόλησε τους ανθρώπους, σαν μέρος της πολιτικής τους πράξης. Αυτό που τους απασχολούσε ήταν το αληθινό περιεχόμενο των πολιτευμάτων και των πολιτικών καθεστώτων. Η  έννοια της δημοκρατίας, της ολιγαρχίας, της αριστοκρατίας, της μοναρχίας κλπ.  

– Η αγορά, λέξη ελληνική, σήμαινε σημείο συνάντησης ανθρώπων, όπου αγόρευαν και αγόραζαν. Η αγορά από χώρος συνάντησης, διαλόγου και συναπόφασης έχει μετατραπεί σε ένα ολιγαρχικό σύγχρονο μύθο, όπου οι άνθρωποι είναι έρμαια αυτών που κινούν τα νήματα και παίρνουν τις αποφάσεις.

– Δεν μπορεί να υπάρξει «ελεύθερη αγορά», όταν το χρήμα είναι μονοπώλιο. Δεν μπορεί να υπάρξει «ελεύθερη αγορά», όταν δεν υπάρχουν ελεύθεροι άνθρωποι, που να καθορίζουν τις τύχες τους και να συνθέτουν τον τρόπο διακυβέρνησης τους.

Η δική μας απάντηση: Να  αποκαταστήσουμε το νόημα των λέξεων. Να δώσουμε το αληθινό περιεχόμενο σε λέξεις και νοήματα. Δεν νοείται κράτος, χωρίς δημοκρατία.  Δεν νοείται αγορά, χωρίς ανθρώπους.

Η αγορά και το κράτος είναι ανθρώπινα δημιουργήματα και εργαλεία, που για σκοπό έχουν την εξυπηρέτηση του συλλογικού καλού όλων των ανθρώπων και όχι τα συμφέροντα της ολιγαρχικής σύμπραξης πολιτικών και εταιρειών. Η δημοκρατία, είναι η απάντηση.

 

8.  ΠΑΤΡΙΔΑ ΚΑΙ ΚΟΣΜΟΣ – ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΤΗΤΑ – ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

 

Η πατρίδα μας βρίσκεται υπό κατοχή και δημοκρατία δεν έχουμε. Η εμμονή κάποιων να μηδενίζουν την έννοια του έθνους, είτε εμπεριέχει το στοιχείο της αφελούς άγνοιας, είτε την σκοπιμότητα της παγκοσμιοποιημένης ολιγαρχικής οικονομίας.

Η αμφισβήτηση της συλλογικότητας, που συγκροτούν τα έθνη, η άκριτη λογική της κατάργησης των συνόρων συμμετέχουν στις ιδεολογικές κατασκευές, που αποδομούν τις αντιστάσεις των λαών.

Την ίδια ώρα, από τις ίδιες ολιγαρχικές δυνάμεις, εμφανίζεται  η παράλληλη στήριξη εθνικισμών και η δημιουργία νέων συνόρων, κατά τις ορέξεις των κρατούντων. Όλα αυτά συνθέτουν μια διεθνή σκηνή, χωρίς αρχές και δίκαιο, όπου υπερισχύουν οι δυνατοί και τα συμφέροντα τους.

Οι πολίτες του κόσμου, οι άνθρωποι, που πρέπει να ενώσουν τις δυνάμεις τους, πο θα πρέπει να τοποθετήσουν αναχώματα ενάντια στη θύελλα των τοκογλύφων, που θα βάλουν όρια, όταν δεν τα βάλουν εκεί που υπάρχουν εθνικά σύνορα;

 Οι άνθρωποι δεν είναι ανέστιοι και άφιλοι. Η κοινότητα, η μικρή ή μεγαλύτερη πατρίδα συνθέτουν το περιβάλλον μέσα στο οποίο έζησε ο άνθρωπος, γαλουχήθηκε, παιδεύτηκε, αγάπησε, πόνεσε, δημιούργησε, κατέστρεψε, δίδαξε και διδάχτηκε.

Η Πατρίδα και η Δημοκρατία δεν είναι ιδεολογίες. Είναι ιδέες, με συγκεκριμένο περιεχόμενο. Είναι άνθρωποι, με ρίζα στον χρόνο και στον τόπο, με αναφορά σε εστία και μνήμη. Και η Ελλάδα είναι οι άνθρωποι της, η ιστορία τους, ο πολιτισμός και οι αξίες τους.

Δεν υπάρχει αφηρημένος οικουμενισμός, παρά μόνο στα προσχήματα των δυναστών και των κυρίαρχων, που διαδίδουν ότι ο κάθε ένας άνθρωπος ανήκει μόνο κι απ' ευθείας στη γενική ομάδα «άνθρωπος», αφαιρώντας τα κρίσιμα ενδιάμεσα και πλευρές. Διότι κανείς δεν μπορεί να είναι αφηρημένα – είτε κοσμοπολίτικα, είτε διεθνιστικά- οικουμενικός και δημοκράτης.

Οφείλουμε λοιπόν να είμαστε πολύπλοκα οικουμενικοί και δημοκράτες. Κι η πατριδογνωσία είναι αναγκαία πλευρά της πολύπλοκης οικουμενικής-δημοκρατικής αυτοσυνειδησίας, συλλογικής και ατομικής. Η αληθινή γνώση της ιστορίας ανθρώπων και ιδεών επιτρέπει τη συγκρότηση της συλλογικότητας και της ενότητας που θα αμυνθεί, θα υπερασπιστεί, αλλά και θα διαδώσει. Οι άνθρωποι κάθε τόπου έχουν βιωματική ταυτότητα που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί. Απλώς, υπάρχει και η παράκαμψη ή η αγνόηση της, μόνο βίαια και από αυταρχικές εξουσίες μπορεί να προέλθει, όπως αυτή που βιώνουμε σήμερα. Η απελευθέρωση του ανθρώπου ταυτίζεται με την απελευθέρωση της συλλογικότητας, που συγκροτεί το έθνος και την πατρίδα. Η ποικιλοχρωμία εθνών, θρησκειών και πολιτισμών είναι ταυτότητες, υπαρκτές που θα συνέλθουν σε ελεύθερο δημοκρατικό διάλογο και διεθνική συνεννόηση, ώστε να αποφευχθεί η κακιά μοίρα που έχουν ετοιμάσει οι εξουσίες της ολιγαρχίας.  

Στα ελληνικά πράγματα, πάντως, η προφορική παράδοση έχει παίξει ιδιαίτερο ρόλο, ρόλο συνεκτικό, ιδεοαξιακό, αντιστασιακό, εγερσιακό. Αυτό δεν είναι δυνατόν να αγνοηθεί. Ο τόπος καθορίζει. Η αγάπη για την πατρίδα, δεν σημαίνει μίσος και έχθρα για τον άλλον. Είναι ο σεβασμός της ιδιαιτερότητας του καθένα.

Βασικό συστατικό της ελληνικής σκέψης ήταν ο άνθρωπος, και η αρμονική συγκρότηση  της κοινωνίας, η σύνθεση της  πόλης. «Ανθρωπιστικές», ονομάστηκαν οι Σπουδές, που βασίστηκαν στην μελέτη της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας και οι διδαχές έγιναν η βάση αυτού που ονομάστηκε «δυτικός πολιτισμός» και ο οποίος, σήμερα, απειλείται με καταστροφή και γενοκτονία. Αυτό κανείς δεν μπορεί να το αγνοεί και να το παρακάμπτει, εισάγοντας ιδεολογικές κατασκευές, άνευ νοήματος και καλλιεργώντας αντιθέσεις.

Ο Κόσμος (Cosmos) είναι μέτρο και αρμονία που δημιουργείται (και θεσπίζεται) αυτοχθόνως μέσα από σχέσεις κοινωνίας και σχέσεις κοινωνιών. Ο ελληνικός αξιακός πολιτισμός είχε τη συνεκτική δύναμη της οικουμενικότητας. Μένει σε μας, να ξαναβρούμε τη ζωντάνια, να δημιουργήσουμε αξίες, να διαδώσουμε, να ισχυροποιήσουμε αυτό το οποίο θα συγκρουστεί, σύντομα, με την ολιγαρχική καταβαράθρωση. Υπηρετώντας τα συμφέροντα τους, κάποιοι αγνόησαν την διαχρονική αλήθεια του Αριστοτέλη, πως ο άνθρωπος αν δεν είναι κοινωνικό ζώο θα είναι θηρίο και αν κάνει αυτοσκοπό το χρήμα θα καταστραφεί, γιατί «οι αριθμοί είναι άπειροι».

Κόσμος είναι κάθε βαθειά ομορφιά γενικά. Κόσμος και Πόλις είναι ένα ευρύχωρο όλον, μία αρμονική και τραγική ολότητα γύρω από τον άνθρωπο και μέσα στον άνθρωπο. Για τον αρχαίο άνθρωπο Κόσμος, Ιστορία, Φύσις είναι έννοιες αδιαίρετες, φυσικές και ταυτόχρονα μεταφυσικές, ενώ ο "ανθρωποκεντρισμός" του δεν είναι επιθετικός, κατακτητικός προς αυτές, οι άνθρωποι δεν νοιώθουν κατακτητές. Κατά τον ίδιο τρόπο ταυτίζονται πόλις, κοινωνία και δήμος.

Οι κυρίαρχες πολιτικές λογικές, σήμερα, αποσκοπούν στο να συντρίψουν το τοπικό, το εθνικό και τη σχέσεις των ανθρώπων  και να τα υποκαταστήσουν με τις «παγκόσμιες» ολιγαρχικές αξίες, επικαλούμενες την «ελευθερία των αγορών», τη «συρρίκνωση της δημόσιας, δηλ. συλλογικής περιουσίας»  και της «περιβαλλοντικής  σωτηρίας του πλανήτη».Την ίδια ώρα προωθούν κάθε είδους διαίρεση, για να επιβάλλουν το παιχνίδι τους, που στηρίζεται στον διασκορπισμό των πολιτών σε ποικίλες και οριζόντια αντιμαχόμενες ομάδες.

Στη θέση της αθλιότητας που βιώνουμε να βάλουμε  τον «ολοκληρωτικό χαρακτήρα αυτής της αναζήτησης, γνώσης και αναγνώρισης του κόσμου» που υπάρχει στους Έλληνες και αποτελεί «την υπέρτατη μορφωτική και νομοθετική δύναμη».

Η έξοδος από τον ελληνικό «μεσαίωνα», που προηγήθηκε του δυτικού, κατά 1.500 χρόνια, στηρίχτηκε στην ελεύθερη κριτική σκέψη. Και αυτό αποτελεί σπουδαία ιδιαιτερότητα, προς μελέτη και άντληση διδαγμάτων και δεν μπορεί να ισοπεδωθεί, όπως δεν μπορούν να αποκτήσουν την επιθυμούμενη ομοιομορφία των εταιρειών και των εμπορικών τους σημάτων οι πολιτισμοί και οι ιδιαιτερότητες του κόσμου.

 Η πολυπλοκότητα της αυτογνωσίας και της αυτοθέσμισης διαπερνούν την ιστορία, την τέχνη, το πάθημα, το μάθημα, τη σκέψη, την ανάγκη, την επιθυμία, όπως αυτά διαμορφώνονται σε κάθε τόπο. 

Από την Ελλάδα στον Κόσμο και την Οικουμενικότητα, ενάντια στην «παγκοσμιοποίηση» της αθλιότητας, μέσω ψευδαισθήσεων, σύγχυσης και ισοπέδωσης κάθε είδους αξίας. Και η γνώση είναι παντού. Ακόμα και στην τέχνη, όπως θα δείτε στην παραπομπή. {1} Το θέμα δεν είναι εάν τα Ομηρικά Έπη είναι το πρώτο έπος της Οικουμένης, αλλ’ ότι αποτελούν το πρώτο οικουμενικό έπος.Οι έλληνες εποίησαν και θα συνεχίσουν. Αυτό είναι δίδαγμα.

Ο άνθρωπος, χάρις στον ελληνικό πολιτισμό, πέρασε από τη φυσική κατάσταση της βίας, του φόβου, του μίσους για το άλλο, το άγνωστο και το διαφορετικό, στον πολιτισμό, την παιδεία, την πόλη, την πολιτική και τις ωραίες σχέσεις των ανθρώπων. Από την αρχή της βίας περάσαμε στην αρχή της κοινότητας.

Από το θηρίο των σπηλαίων πέρασε στο κοινωνικό ζώο και σήμερα η λογική των κυρίαρχων πως «δεν υπάρχει κοινωνία, μόνο άτομα» γυρνά τον άνθρωπο, πίσω στην κατάσταση του θηρίου, της βίας και του φόβου.

Σήμερα, πάλι από την αρχή, οι Έλληνες και οι άνθρωποι όλου του κόσμου πρέπει να περάσουν από την ολιγαρχία της βίας στην Δημοκρατία της κοινότητας.

Είναι «-ισμός» και υποκρισία να είμαστε υπερήφανοι, για κάτι που έκαμαν άλλοι, πριν από μας στον ίδιο τόπο. Ας φροντίσουμε να γίνουμε σεβαστοί και να είμαστε υπερήφανοι για αυτό που δημιουργούμε εμείς.

{1} «με αυτό τον χορό παρηγορεί τον εαυτό του ο βαθυστόχαστος Έλληνας, ο μοναδικά ικανός να αισθάνεται τόσο την πιο ελαφριά όσο και την πιο βαριά οδύνη· είδε με ενεργητικό μάτι τις φοβερές καταστροφικές αναταραχές της λεγόμενης παγκόσμιας ιστορίας και τη σκληρότητα της φύσης. διατρέχοντας τον κίνδυνο να λαχταρήσει μία βουδιστική άρνηση της θέλησης. Η τέχνη τον σώζει και μέσω της τέχνης -η ζωή» …

«Ο άνθρωπος, έχοντας συνείδηση της αλήθειας που είδε μία φορά, βλέπει τώρα παντού μόνο τη φρίκη ή τον παραλογισμό τού Είναι… τον κυριεύει η αηδία. Εδώ, μέσα σ' αυτό τον ύψιστο κίνδυνο για τη θέλησή του, τον πλησιάζει η τέχνη σαν σωτήρια μάγισσα, ειδική στη γιατρειά· μόνον αυτή ξέρει πώς να μετατρέψει αυτές τις γεμάτες αηδία σκέψεις για τη φρίκη ή τον παραλογισμό της ενθαδικής ύπαρξης σε παραστάσεις με τις οποίες μπορεί να ζήσει κανείς: αυτές είναι το υψηλό ως καλλιτεχνικό δάμασμα του φρικτού, και το κωμικό ως καλλιτεχνική εκφόρτιση της αηδίας που νιώθουμε με τον παραλογισμό. Ο χορός των σατύρων είναι η σωτήρια πράξη της ελληνικής τέχνης».  (Νίτσε)

Η Hannah Arendt υποστήριξε ότι η αμεροληψία εμφανίστηκε στον κόσμο μαζί  με τον Όμηρο. «…οι άνθρωποι στην Ιλιάδα δεν χωρίζονται σε ηττημένους, σε δούλους και ικέτες από τη μία, και σε νικητές και ηγεμόνες από την άλλη. Δεν υπάρχει ούτε ένας που δεν αναγκάζεται κάποια στιγμή να υποταγεί στη βία (…) Τίποτα πολύτιμο, προορισμένο να χαθεί ή όχι, δεν περιφρονείται, η δυστυχία όλων εκτίθεται χωρίς να καλύπτεται ούτε να υποτιμάται, κανείς δεν τοποθετείται πάνω ή κάτω από την κοινή μοίρα των ανθρώπων, όλα όσα καταστρέφονται νοσταλγούνται. Νικητές και ηττημένοι είναι κοντινοί, είναι όμοιοι με τον ποιητή και τον ακροατή (…) Μόλις που διαισθανόμαστε ότι ο ποιητής είναι Έλληνας και όχι Τρώας...».( Simone Weil)

«Η ισοτιμία των ανθρώπων είναι το πρώτο κεράσι στο καλάθι  στο οποίο θα έλθουν να προστεθούν όλα τα υπόλοιπα, φιλοσοφία, δημοκρατία, ιστορία, εθνογραφία, αυτοαμφισβήτηση των πολιτικών θεσμών της κοινωνίας κ.λπ. Από τη στιγμή που οι άλλοι αξίζουν όσο κι εμείς, θέλουμε να τους γνωρίσουμε» (Κορνήλιος Καστοριάδης, για την Ιλιάδα).

«Είναι ο ποιητής αυτός που ποιεί, που δημιουργεί την ύπαρξη. Και ο ποιητής αυτός δεν απαγορεύει τίποτα, δεν επιβάλλει τίποτα, δεν δίνει διαταγές, δεν υπόσχεται τίποτα: λέγει. Και λέγοντας, δεν αποκαλύπτει τίποτα – δεν υπάρχει αποκάλυψη -, υπενθυμίζει. Θυμίζει αυτό που έχει υπάρξει και συγχρόνως την καταγωγή τού είναι και του δυναμένου να είναι» (Καστοριάδης)

9. Ο ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΕΧΘΡΑΣ – ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ – ΦΥΛΕΤΙΣΜΟΣ – ΔΙΑΙΡΕΣΕΙΣ ΚΑΘΕ ΕΙΔΟΥΣ – ΣΥΝΤΕΧΝΙΕΣ –  Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΟΥ «ΔΙΑΙΡΕΙ ΚΑΙ ΒΑΣΙΛΕΥΕ»

 

Οι Έλληνες, με τον Όμηρο, τους τραγικούς, τον Θουκιδίδη, τον Μακρυγιάννη ή τον Αθανάσιο Διάκο δίδαξαν τον πολιτισμό της έχθρας. Όπως, αντίστοιχα, διδάχτηκαν και έλαβαν το σεβασμό και το φιλί του Ιμπραήμ στον νεκρό Παπαφλέσσα.

Καμία υποτιμητική λέξη για τον τρομερό εχθρό στον Όμηρο, στον Αισχύλο, στον Διάκο.  Υπήρχε η διάκρισις και η αμεροληψία. Κατακριτέος ήταν ο Ξέρξης και όχι οι Πέρσες. Ο εχθρός και όχι ο Τούρκος. {2}

Ο Οδυσσέας αντιδρά, χάριν του εχθρού του Αίαντα, απέναντι στις Εξουσίες. Ο Οδυσσέας δεν θέλει να δεί το θέαμα που η προστάτιδά του θεά Αθηνά τού προσφέρει για να τον ευχαριστήσει, τον Αίαντα να βρίσκεται σε κατάσταση παραφροσύνης και στα όρια της καταστροφής. (Σοφοκλέους, Αίαντας)

 

Στους έλληνες, η ύβρις δεν έχει θέση στην έχθρα.

 

Όλοι οι άνθρωποι είμαστε το ίδιο, λέει ο Οδυσσέας, μιλώντας με αφορμή τον εχθρό του, τον Αίαντα. Το αίσθημα αυτό, περιλαμβάνει ένα αίσθημα τιμής, αλλά πάει μακρύτερα. Είναι κάτι πλουσιότερο, όπως είδαμε: είναιαιδώς. Ξεδιακρίνεται, έτσι, από τη δυτική π.χ. παράδοση της ιπποτικότητας που είναι αυτοκεντρικό αίσθημα τιμής, ατομιστικό όχι συνάλληλο· ενώ, όπως λέει χαρακτηριστικά η Ρομιγύ (Ελληνική Τραγωδία, σ. 81), το σχόλιο του Οδυσσέα μάς οδηγεί κατευθείαν στην αυθεντικά ελληνική ιδέα ότι και μόνο το γεγονός πως είμαστε άνθρωποι συνδέει τον έναν με τον άλλον. {3}

Οι προφυλάξεις που θέλει να πάρει η ελληνική κοινωνία απέναντι στην πανταχόθεν εισβολή δεν είναι φυλετισμός, ρατσισμός ή μίσος για το διαφορετικό. Είναι αυτοάμυνα και αυτογνωσία: Ο λαός, μη έχοντας την εξουσία, γνωρίζει πως όσα καταστροφικά ζει οφείλονται στους κανόνες και τα παιχνίδια της διεθνούς εξουσίας των τοκογλύφων και των εταιρειών γίνεται καχύποπτος, απαιτεί διαφάνεια και δεν θέλει ανεξέλεγκτη εισροή ανθρώπων, άγνωστης προέλευσης. Και όταν όλα αυτά συμβαίνουν σε ώρα βαθιάς κρίσης.

Η ΣΠΙΘΑ, πολιτική κίνηση ελλήνων ανθρώπων,  δεν μπορεί και δεν πρέπει να εμπλακεί σε ψεύτικα και κατασκευασμένα διλήμματα: «Ανεξέλεγκτη «νομιμοποίηση» ή θρησκευτικό και φυλετικό μίσος». Αποτελούν συνειδητά ψεύτικες κατασκευές και εφευρήματα, προς άγραν αφελών, οι «διεκδικήσεις»  και η μετατροπή  των μεταναστών,  σε μία ακόμα συντεχνία!!! Είπαν κι αυτοί, να κοιτάξουν, μόνο, το τομάρι τους: "απαιτούμε τη νομιμοποίηση όλων των μεταναστών/τριών που ζουν και εργάζονται στη χώρα, ίσα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα και υποχρεώσεις με τους Έλληνες εργαζόμενους και εργαζόμενες."

Αποτελούν συνειδητά ψεύτικες κατασκευές και εφευρήματα, προς άγραν αφελών, και το αντίθετο τους, που θέλει βία και μίσος κατά των μεταναστών και δείχνει για υπεύθυνους  όλων των δεινών των πολιτών στην μετανάστευση, με το κάλυμμα του «εθνικισμού» ή του «πατριωτισμού».Δείχνουν με το δάχτυλο «εχθρούς» και είναι καιρός να δούμε ποιοι είναι αυτοί που δείχνουν κάτι, ώστε να καταλάβουμε πού το πάνε.

Το αίτημα για διακοπή της παράνομης και ανεξέλεγκτης ροής μεταναστών αποτελεί στοιχείο άμυνας και συνδέεται με τον καταλογισμό αποκλειστικής ευθύνης στο οικονομικό, ολιγαρχικό και τραπεζοκεντρικό σύστημα την ευθύνη για όσα συμβαίνουν. Χωρίς πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα, χωρίς εργασία, χωρίς μέλλον είναι και οι έλληνες. Η διεκδίκηση δικαιωμάτων είναι κοινό αίτημα.

Οι άνθρωποι, στη δημοκρατία μπορούν να διαχειριστούν, με σεβασμό και αγάπη τους συνανθρώπους. Σήμερα, είναι φυσικό να εγείρονται επιφυλάξεις, να δημιουργείται ανησυχία και όλα να επιτείνονται από την προσχεδιασμένη εξαθλίωση. Το ολιγαρχικό καθεστώς ζει από το φόβο, επιβιώνει από αυτόν και φροντίζει να τον συντηρεί, ποικιλοτρόπως.

Ας τελειώνουμε με τις συντεχνίες. Ένα αυταρχικό και άδικο πολίτευμα, στηρίχτηκε σε συντεχνίες και στην καλλιέργεια διαιρέσεων πάσης φύσεως, ώστε να διατηρηθεί στην εξουσία. Είναι άνευ νοήματος οι συντεχνιακές διεκδικήσεις και η διατήρηση των «κεκτημένων». Αυτοί που χρειάστηκαν τις συντεχνίες για να επιβληθούν, σήμερα δεν τις χρειάζονται. Η ατομική ή η συντεχνιακή διεκδίκηση δικαιωμάτων, η διεκδίκηση «κεκτημένων»  από ένα απολυταρχικό καθεστώς, που εκπαιδεύει το στρατό να φυλά τους πολίτες και όχι τα σύνορα, είναι άνευ νοήματος. Το καθεστώς πρέπει να αλλάξει.

Ο   κόσμος που έρχεται, δεν θα είναι ποτέ ξανά ίδιος με τον κόσμο που φεύγει. Οι θεσμοί και η θέση που αρμόζει στον καθένα μας δεν θα είναι ποτέ η ίδια. Τα προνόμια του ενός, που είναι βάρος για τον άλλο δεν θα υπάρξουν ποτέ ξανά. Η έχθρα, ο άγριος ανταγωνισμός, το μίσος, σαν βασική αξία ατομισμού δεν θα ξανάρθουν. Οι χίμαιρες και οι ψευδαισθήσεις του ανήθικου πλουτισμού δεν έχουν θέση στο δικό μας μέλλον. Η αργομισθία, ο νεποτισμός, το προσωπικό βόλεμα, η προνομιακή μεταχείριση δεν αποτελούν δική μας ιδέα. Η εξαγορά, το ρουσφέτι, η ιδιαίτερη και άδικη μεταχείριση είναι τυμπανιαίο πτώμα, που αναζητεί το νεκροθάφτη της. Η έχθρα και το μίσος, η εκδίκηση και η ευκαιρία πλουτισμού, πάνω από το πτώμα του διπλανού δεν έχουν χώρο. Να ξεχάσουμε τον κόσμο που φτιάξαμε.

Δεν θα υπάρχουν ειδικά προνόμια, για άτομα και ομάδες. Θα υπάρχει δίκαιη ανισότητα, που θα φτιάχνεται, με κριτήριο το μόχθο, την προσπάθεια, την αφοσίωση, τη δημιουργικότητα, την εφευρετικότητα.  Όλα θ’ αρχίσουν από μηδενική βάση. Οι ανάγκες και οι προσπάθειες θα καθορίζουν την αμοιβή. Η προσφορά. Δεν θα είναι το χρήμα, ο κυρίαρχος σκοπός. Δεν μπορεί να είναι σκοπός μιας κοινωνίας ανθρώπων, που θέλουν να αγαπούν και να αγαπιούνται. Σκοπός της πολιτικής, της κοινωνίας  και του ανθρώπου είναι το συλλογικό αγαθό, το δημόσιο καλό, η ασφάλεια, η σιγουριά, η ελευθερία. Η διεκδίκηση και αναζήτηση της προσωπικής και συλλογικής ευτυχίας, προϋποθέτουν την απελευθέρωση της πατρίδας και την  εγκαθίδρυση της δημοκρατίας και αυτό  απαιτεί τη μέγιστη δυνατή συσπείρωση ανθρώπων. 

Ας εγκαταλείψουμε τις κομματικές, ιδεολογικές, φυλετικές, θρησκευτικές, επαγγελματικές συντεχνιακές λογικές κι ας ενωθούμε. Όλες οι μεμονωμένες «διεκδικήσεις» αναπαράγουν και συντηρούν τις λογικές του «διαίρει και βασίλευε» και αποσπούν, μαζί με πολλά άλλα, την προσοχή των ανθρώπων, από τον πραγματικό ένοχο και  στόχο, που είναι η οικονομική ολιγαρχία και οι πολιτικοί τους υπηρέτες.

Η ΣΠΙΘΑ πρέπει να καλέσει όλους όσους κατοικούν πάνω σε αυτή τη γη να ενωθούν, με τον κοινό στόχο της απελευθέρωσης και της δημοκρατίας. Όσοι ζουν πάνω σε αυτό το κομμάτι γης, που λέγεται Ελλάδα και αγαπά τον τόπο που γεννήθηκε  ή τον συντηρεί, αν πράγματι αγαπούν τη γη που πατάνε, τη ζωή και τον διπλανό τους. Να λευτερώσουμε, μαζί, αυτή τη μικρή γωνιά της γης, να φτιάξουμε δημοκρατία, να ξαναγίνουμε κοινωνία και άνθρωποι.

Μόνο με ένα τόσο τερατώδες μέγεθος ενότητας, αποφασιστικότητας και δράσης, μπορούμε να ελπίζουμε. Είμαστε εκατομμύρια. Είμαστε δισεκατομμύρια. Μπορούμε να νικήσουμε μια χούφτα ολιγάρχες. ΚΑΝΕΙΣ δεν θα μπορεί να μας σταματήσει.  ΑΣ ΕΝΩΘΟΥΜΕ. ΑΣ ΜΑΘΟΥΜΕ ΝΑ ΚΟΥΒΕΝΤΙΑΖΟΥΜΕ. ΑΣ ΜΑΘΟΥΜΕ ΤΟ ΜΑΖΙ.

Όσοι δεν συμμετέχουν, όσοι δεν σμίγουν με τον διπλανό τους, όσοι δεν βλέπουν το αυτονόητο της ενότητας, τι είναι αυτό που διεκδικούν; Και από ποιον; Αν αγαπάμε αυτόν τον τόπο, χρειάζεται να το αποδεικνύουμε, κάθε μέρα, συγκροτώντας κίνημα και ανασυγκροτώντας τη ζωή και την κοινωνία. «Όσους δεν μετέχουν στα κοινά της πόλης τους θεωρούμε αχρείους». (Περικλέους, Επιτάφιος)

Και αυτό αφορά έλληνες και ξένους, χριστιανούς και αλλόθρησκους, άθεους και μη, αριστερούς και δεξιούς, γιατρούς και φορτηγατζήδες, συνταξιούχους και μισθωτούς, εμπόρους και υπαλλήλους  και κάθε  έναν ξεχωριστά.

Όποιος δεν θέλει να κινηθεί σε μια κοινή πορεία στο όνομα της «καθαρότητας» ή της μικροδιεκδίκησης του, περιφρονεί, δεν αγαπά, δεν θέλει τον διαφορετικό σε ιδεολογία, χρώμα, φυλή, θρησκεία. Όποιος αρνείται το διάλογο και την κοινή πορεία αποσκοπεί, πέρα από τη διατήρηση του συστήματος.

Όσοι δεν συμμετέχουν στα κοινά της πατρίδας τους θεωρούμε αχρείους, ανθρώπους που δεν ενδιαφέρονται για τον διπλανό τους, που μισούν το διαφορετικό και αρνούνται το διάλογο μαζί του, ανθρώπους που δεν αγαπούν τη συλλογικότητα και τη δημοκρατία. Είναι, αντικειμενικά, στυλοβάτες του απάνθρωπου συστήματος. {4}

{2} «Αθανάσιος Διάκος: – Καραγκιόζη, πήγαινε γρήγορα και κρύψε τον Μελισόβαν μέσα στο Ιερόν». Καραγκιόζης: –Είναι Τούρκοςκαι δεν κάνει. Αθανάσιος Διάκος: -Είναι πλάσμα του Υψίστου. Εμπρός, πήγαινε και μη μιλάς…»  (στο έργο του Σπαθάρη: «Ο Αθανάσιος Διάκος και ο Καραγκιόζης κανδηλανάπτης»)

{3} Ο Σοφοκλής προσδίδει στην ιδέα αυτή τόση λάμψη, ώστε «γίνεται η ίδια η έκφραση της ελληνικής ανοχής, η οποία βασίζεται στην αλληλεγγύη που ενώνει τους ανθρώπους» (ο.π, σ. 80).

«Δεν είναι σκλάβοι ούτε υπήκοοι κανενός» είναι η απάντηση του χορού στη μάνα του Ξέρξη, που ρώτησε τι είναι οι έλληνες.  (στ.242).(Αισχύλου, Πέρσες)

Όπως εύστοχα λέει ο Καστοριάδης που αναδεικνύει τον στίχο, «ορισμός των Αθηναίων, ορισμός στον οποίο μπορεί κανείς να συμπτύξει ακόμη και σήμερα, και για πάντα, το πολιτικό πρόγραμμα όλης της ανθρωπότητας»!… Επίσης, όμως, εδώ ο Αισχύλος μάς δείχνει ότι η αρχοντιά της ανεξαρτησίας και της ελευθερίας δεν αποτυπώνεται μόνο σε πολιτικούς θεσμούς, είναι ολική αρχοντιά. Ιδίως απέναντι στον εχθρό σου.

{4}  «Άμα φύγει ο τύραννος, ο ελληνικός λαός θα είναι φίλος και σύμμαχος με όλα τα ελεύθερα έθνη. Οι Έλληνες δεν ανακατεύονται εις την διοίκηση των άλλων εθνών, αλλά ούτε είναι εις αυτούς αποδεκτό να ανακατωθούν άλλα έθνη εις την δική τους. Δεν κάμνουν ποτέ ειρήνη με ένα εχθρό ο οποίος κατακρατεί ελληνικό τόπο».  (Ρήγας Βελεστινλής)

«...Τελειώνοντας την προσευκή μου, περικαλώ την παντοδυναμία σου να σώσει πρώτα την πατρίδα μου και την θρησκεία μου και όλους τους τίμιους ανθρώπους, όσ' είναι καλοί άνθρωποι εις την κοινωνίαν, όποιας θρησκείας κι αν είναι…» (Στρατηγός Μακρυγιάννης)

«Δία πατέρα τρανέ κι ασύγκριτε που κυβερνάς την Ίδα/ δώσε στον Αία τη νίκη, κάνε τον να δοξαστεί περίσσια./ Μα αγάπη αν έχεις και στον Έκτορα και γνοιάζεσαι για τούτον/ τότε και στους δυό 'σομοίρασε και δύναμη και δόξα» (Ιλιάδα, Η΄ 202-205)

Ο ΕΡΩΤΑΣ ΔΕΝ ΑΠΟΣΚΟΠΕΙ ΜΟΝΟ ΣΕ ΣΧΕΣΕΙΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΣΕ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΑριστοτέλης) (

 

                                                         10. ΠΑΙΔΕΙΑ

 

Από την εποχή που οι πόλεις της αρχαίας Ελλάδας άρχισαν να αυτοθεσμίζονται, να φτιάχνουν νόμους, να συγκροτούνται και να αυτοδιοικούνται κατανόησαν το ρόλο της παιδείας και έδωσαν ιδιαίτερη έμφαση στην μόρφωση τους.  Η συμμετοχή στην Εκκλησία του Δήμου απαιτούσε πολίτες μορφωμένους.

«Λαός αμόρφωτος, λαός ευδιοίκητος», λέει μια παροιμία. Σήμερα, στα σχολεία διδάσκεται η αμάθεια, η επαγγελματική κατάρτιση, σκοτώνεται η δημιουργικότητα, καίγονται ψυχές παιδιών και διδάσκεται η διαφθορά στα παιδιά, με την εξαγορά βαθμών, μέσω ιδιαίτερων μαθημάτων. ΚΑΙ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΜΙΛΑ.

Βασικός στόχος της σημερινής εκπαίδευσης είναι η απομάκρυνση των νεοελλήνων από τη γλώσσα, την ιστορία και την κριτική σκέψη, με παράλληλη διαπαιδαγώγηση στον εκμαυλισμό συνειδήσεων. Όλα στο όνομα της μελλοντικής ατομικής επιτυχίας και καριέρας. Με τη δικαιολογία της έλλειψης χρημάτων, υποβαθμίζεται, ακόμα περισσότερο, η εκπαίδευση και καταργούνται σχολεία στην Ελλάδα και το εξωτερικό. 

Χωρίς κριτική σκέψη, χωρίς δημιουργικές διεξόδους ,χωρίς να γαλουχεί τους νέους ανθρώπους με αξίες και ιδανικά, παράγει πολίτες που η άποψή τους για ότι συμβαίνει γύρω μας, είναι αυτή που του διαμορφώνει η τηλεόραση. Τα σχολεία είναι αποθήκες παιδιών.  

Τα σχολεία παράγουν μορφές αμάθειας. Ολοένα και πιο δύσκολα χειρίζονται τη γλώσσα, ολοένα και λιγότερο θυμούνται βασικά γεγονότα της ιστορίας, ολοένα και λιγότερο είναι σε θέση να κατανοούν γραπτά κείμενα ή να κάνουν λογικές αφαιρέσεις. Το σχολείο δεν πρέπει να «παράγει» ανθρώπους σαν εργοστάσιο, πρέπει να βοηθάει τους ανθρώπους να καλλιεργήσουν την δημιουργικότητά τους.

Η απάντηση μας σε αυτή την τραγική κατάσταση είναι όμορφα σχολεία, όμορφη παιδεία, κατάργηση εξετάσεων, αλλαγή περιεχομένου, με έμφαση στις ανθρωπιστικές σπουδές, στην ολοκλήρωση της προσωπικότητας, στην καλλιέργεια προσωπικοτήτων, στην ανάπτυξη της δημιουργικότητας και της αυτόνομης κριτικής σκέψης.

ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗ ΚΑΙ ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ, από το σύνολο των τοπικών  κοινωνιών, με τη συνδρομή της δημοκρατικής πολιτείας, ώστε να εξασφαλίζεται η ισότητα. Η Παιδεία αφορά το σύνολο της κοινωνίας και το περιεχόμενο της έχει επιπτώσεις στο σύνολο του πληθυσμού. {5}

{5}  Η ΜΟΡΦΩΣΗ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟΛΙΔΙ ΣΤΗΝ ΕΥΤΥΧΙΑ ΚΑΙ ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ ΣΤΗ ΔΥΣΤΥΧΙΑ.

ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΜΕΛΕΤΗΣΑΝ ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΑ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΠΕΙΣΘΕΙ, ΠΩΣ Η ΤΥΧΗ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ ΕΞΑΡΤΑΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΤΩΝ ΝΕΩΝ

Η ΕΝΟΤΗΤΑ ΕΝΟΣ ΛΑΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΠΙΔΙΩΚΕΤΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ (Αριστοτέλης)

 

11. ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ – ΔΗΜΟΣΙΑ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ

 

Το πρώτο πράγμα που πρέπει να αποφασίσει μια κοινωνία, που στηρίζεται στις καλές ανθρώπινες  σχέσεις είναι η προστασία των αδυνάμων και των ανίκανων προς εργασία. Το ελάχιστο αξιοπρεπές εισόδημα, η ελάχιστη αξιοπρεπής παροχή υπηρεσιών, η άριστη ποιότητα ζωής. Από αυτό κρινόμαστε ΟΛΟΙ.

Το επίπεδο ζωής αυτών των ανθρώπων θα αποτελέσει τη βάση πάνω στην οποία θα χτιστεί μια δίκαιη ανισότητα, με βάση την προσφορά του καθένα, σε αντίθεση και σε πλήρη σύγκρουση με τις συντεχνιακές λογικές, τον ατομισμό και την άδικη ανισότητα. Η δημόσια περίθαλψη, η ασφάλεια και η ασφάλιση του πολίτη, οι κοινωνικές παροχές, γενικά, είναι υπόθεση της δημοκρατίας. Όλοι μαζί, οι πολίτες μιας χώρας,  πρέπει να δώσουν το νόημα της αξιοπρέπειας για τον καθένα.

Η διεθνής των τοκογλύφων και των εταιρειών, έχοντας εκτιμήσει πως μπορούν να διαχειριστούν τον πλανήτη με το 20% του πληθυσμού, προχωρά σε γενοκτονία, διαλύοντας τα δημόσια συστήματα υγείας σε όλο τον κόσμο. Η υπαγωγή της δηµόσιας υγείας στις κερδοσκοπικές λογικές, πέρα από τα κέρδη, εξασφαλίζει μια νέα μέθοδο ρατσιστικής ευγονικής, όπου θα διαιωνίζεται η φυλή των πλουσίων και θα εξοντώνεται το είδος των φτωχών. Στην περιφέρεια και στους μικρούς τόπους, όμως, οι κακή δημόσια υγεία και η έλλειψη κερδοσκοπικού ενδιαφέροντος από εταιρείες καταδικάζουν το σύνολο του πληθυσμού σε θάνατο από θεραπεύσιμες ασθένειες και ιατρικά λάθη.

Υπάρχουν πια, σοβαρές αμφιβολίες για το ρόλο των φαρμακευτικών εταιρειών – κολοσσών, των βιομηχανιών διατροφής και των διεθνών οργανισμών υγείας και τροφίμων. Υπάρχουν σοβαρές αμφιβολίες, ακόμα, και για το είδος και την προέλευση των νέων επιδημιών (βλ. γρίππη Ν1Η1) και των εμβολίων. Όταν τα πάντα βρίσκονται κάτω από καθεστώς αδιαφάνειας και διέπονται από τη λογική του κέρδους, κάθε «συνομωσιολογία» και καχυποψία είναι θεμιτή και πολλάκις αναγκαία. Καλύτερα καχύποπτος, παρά αφελής. Η απάντηση μας είναι Αποκέντρωση και Αυτοδιοίκηση των Μονάδων του Δημόσιου Συστήματος Υγείας.

Η έλλειψη χρήματος για τις δημόσιες παροχές είναι εικονική, προσχηματική και ψευδής.  Η έλλειψη χρήματος προκαλείται αποκλειστικά, από τους ιδιοκτήτες του, που είναι οι τράπεζες. Όπως κάθε επιχειρηματική μονάδα, που διατηρεί το μονοπώλιο πάνω σε ένα εμπόρευμα, έτσι και στο εμπόρευμα – χρήμα, δημιουργούν τεχνητή έλλειψη, καθιστώντας το χρήμα δυσεύρετο και ακριβό, κάνοντας φτηνές και περιττές τις ζωές μας. ΧΡΗΜΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ ΤΟ ΕΧΟΥΝ ΟΙ ΤΡΑΠΕΖΙΤΕΣ.

 

12. ΚΡΑΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ – ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ

 

Οι δύο βασικές «ιδεολογίες», που περιστρέφονται γύρω από το δίπολο «κράτος – αγορά» αναπαράγουν τον ολιγαρχικό εαυτό τους. Πέραν του ό,τι η αντίθεση είναι ψεύτικη, σε καιρούς κρίσης, η ιδιωτικοποίηση θεωρείται απαραίτητη, για την εξόφληση χρεών και την έξοδο από την κρίση, γεγονός που ΟΛΟΙ οι οικονομολόγοι γνωρίζουν πως είναι αναληθές. Απλώς, βρίσκουν την ευκαιρία να αποκτήσουν μεγαλύτερη περιουσία οι οικονομικά ισχυροί της γης, με τη βοήθεια πολιτικών υπαλλήλων.

Ούτε κράτος – ούτε αγορά. Το κράτος και η αγορά να τεθούν υπό τον έλεγχο της δημοκρατίας. Η δημόσια περιουσία θα αξιοποιείται, όχι από εξαγορασμένους πολιτικούς διαχειριστές, αλλά  από τον ιδιοκτήτη – λαό.

13.  «ΑΜΕΣΗ» ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ – Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΕΠΙΘΕΤΑ

Με την ταχτική του ψευδώνυμου, ονομάστηκαν «δημοκρατίες» ποικίλα καθεστώτα, που κοινό παρανομαστή είχαν τον αυταρχισμό, τη βία ή την ολιγαρχική δομή. Έτσι, σήμερα είμαστε αναγκασμένοι να δίνουμε επίθετα στην ελληνική λέξη «δημοκρατία», η οποία για τους αρχαίους έλληνες που την εφεύραν είχε μόνο ένα όνομα, ένα περιεχόμενο και κανένα επίθετο.

Το πολίτευμα και το καθεστώς , που έχει για «ιδεολογία» το κέρδος, το χρήμα, τον ατομικισμό και τον χωρίς όρια απάνθρωπο ανταγωνισμό μόνο από  χάριν ευφημισμού  το αποκαλούμε «ολιγαρχία». Δεν παράγει, με τέτοιες αρχές, τη διαφθορά. Είναι συνώνυμο της διαφθοράς.

Σήμερα, είμαστε αναγκασμένοι να βάλουμε το επίθετο «άμεση» μπροστά στη δημοκρατία, για να την ξεχωρίσουμε από τα ψευδώνυμα καθεστώτα, ως ότου αποκαθιστώντας το περιεχόμενο, πάψει να χρειάζεται επίθετο.

– Η άμεση δημοκρατία εμπεριέχει την έννοια της συμμετοχής των πολιτών σε όλο το φάσμα των θεμάτων που τους αφορούν, χωρίς αποκλεισμούς  και εξουσιοδοτήσεις.

– Όπου είναι αναγκαίοι «εκπρόσωποι», μεταφέρουν θέσεις και αποφάσεις της βάσης που τους επέλεξε, είναι ανακλητοί και πολλάκις κληρωτοί.

– Στη δημοκρατία δεν είναι απαραίτητα τα κόμματα. Είναι απαραίτητη η συμμετοχή των πολιτών, η ανάπτυξη της ελεύθερης κριτικής σκέψης, η παραγωγή ιδεών, η αυτόνομη λειτουργία κάθε ανθρώπου και πολίτη.

– Άμεση Δημοκρατία σε όλες τις εξουσίες: Νομοθετική – Εκτελεστική – Δικαστική, καθώς και στη Διαχείριση της Πληροφόρησης.

– Τα τοπικά και εθνικά δημοψηφίσματα γίνονται βασικά εργαλεία απόφασης.

– Η ασφάλεια και η άμυνα της πατρίδας και των πολιτών είναι παλλαϊκή υπόθεση.

– Αφαίρεση των δημόσιων συχνοτήτων από τους ιδιοκτήτες των ανθελληνικών καναλιών και ραδιοφώνων, που προωθούν την αποβλάκωση. Διανομή συχνοτήτων σε τοπικές κοινωνίες, ομάδες και πολυμετοχικά σχήματα ενημέρωσης, παιδείας, πολιτισμού.

– Κανένας «εκπρόσωπος» δεν έχει ασυλία. Η κατασπατάληση δημόσιου χρήματος και η υπονόμευση του δημόσιου συμφέροντος είναι αδικήματα, που δεν παραγράφονται ΠΟΤΕ.

ΤΑ ΤΟΠΙΚΑ ΚΙΝΗΜΑΤΑ ΠΟΛΙΤΩΝ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΤΗ ΒΑΣΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ.

Η ΕΘΝΟΣΥΝΕΛΕΥΣΗ  ΚΑΙ ΟΙ ΑΠΕΣΤΑΛΜΕΝΟΙ ΣΕ ΑΥΤΗΝ ΥΛΟΠΟΙΟΥΝ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΠΟΥ ΠΑΡΘΗΚΑΝ ΑΠΟ ΣΥΛΛΟΓΙΚΕΣ – ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΕΣ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΕΣ.

Και, ΣΗΜΕΡΑ, το πρώτο πολιτικό ζήτημα που πρέπει να θέσουν οι πολίτες είναι: ΣΥΝΤΑΧΤΙΚΗ ΕΘΝΟΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΓΙΑ ΑΛΛΑΓΗ ΤΟΥ ΣΥΤΝΑΓΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΕΓΚΑΘΙΔΡΥΣΗ ΜΙΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΠΟΥ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΙΧΑΜΕ, ΑΠΟ ΤΟ 1821 ΕΩΣ ΣΗΜΕΡΑ.

Αυτό πρέπει να είναι το μόνο νόημα συμμετοχής σε εκλογές και σε ένα κοινοβούλιο που πρέπει να καταργηθεί και να αντικατασταθεί από δημοκρατικούς θεσμούς. Κάθε άλλη επιλογή είναι υποκρισία.

Τα τοπικά πολιτικά κινήματα ελεύθερων ανθρώπων και αυτόνομων πολιτών πρέπει να διατηρήσουν την αυτονομία τους, να διασφαλίσουν την υλοποίηση των αποφάσεων τους και να προστατευθούν από την τεχνητή «αναγνωρισιμότητα», την κατασκευή προσωπικών μηχανισμών και την ιδιοτέλεια των ανθρώπων που θα διεισδύσουν, με κακή πρόθεση, σε ένα κίνημα που παίρνει διαστάσεις ανατροπής και επιβολής. Τα κινήματα, στα πρώτα τους βήματα είναι ευάλωτα, λόγω του ελλείμματος παιδείας και της ανισότητας γνώσεων και ικανοτήτων, μέσα στις συνελεύσεις: ΦΥΛΑΧΤΕΙΤΕ ΑΠΟ ΑΥΤΟΝ ΠΟΥ ΣΑΣ ΜΙΛΑ ΚΑΙ ΣΑΣ ΣΥΓΚΙΝΕΙ. {6}

{6} «ΜΗΝ ΑΦΗΝΕΙΣ ΝΑ ΣΕ ΚΑΤΕΥΘΥΝΟΥΝ ΤΑ ΑΣΤΟΧΑΣΤΑ ΜΑΤΙΑ, Η ΗΧΟΥΣΑ ΑΚΟΗ ΚΑΙ Η ΓΛΩΣΣΑ. ΝΑ ΚΡΙΝΕΙΣ ΜΕ ΤΗ ΛΟΓΙΚΗ!» (Παρμενίδης)

ΑΝ Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΚΑΙ Η ΙΣΟΤΗΤΑ ΓΕΝΝΗΘΗΚΑΝ ΣΤΗ ΣΚΕΨΗ ΚΑΠΟΙΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ, ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΒΡΕΘΟΥΝ ΣΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ΟΠΟΥ ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΧΟΥΝ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΕΥΘΥΝΗ ΓΙΑ ΤΑ ΚΟΙΝΑ (Αριστοτέλης)

14.  ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΤΟΠΙΚΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΩΝ  – ΤΟΠΙΚΗ – ΠΟΛΕΜΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ και ΧΡΗΜΑ

Βασικό μέλημα των τοπικών κινημάτων είναι η ανασυγκρότηση των κοινωνιών τους, η δημιουργία καλών σχέσεων, η καταγραφή ατομικών και συλλογικών αναγκών, ικανοτήτων και δυνατοτήτων, η δημιουργία τοπικού σχεδίου δράσης και η διεύρυνση και ενίσχυση της άμυνας των τοπικών κοινωνιών απέναντι στην προσχεδιασμένη εξαθλίωση.

Η έννοια της ανεξαρτησίας εμπεριέχει το στοιχείο της όσο γίνεται μεγαλύτερης ανεξαρτησίας από την εισαγωγή αγαθών άγνωστης ποιότητας και περιεχομένου. 

Οι τοπικές κοινωνίες πρέπει να προστατεύσουν τα μέλη τους από την καταστροφή, την κατάθλιψη, την απελπισία, τη φτώχια, την πείνα και τον θάνατο. Πρέπει να ανασχεδιάσουν τοπικές οικονομίες και κοινωνίες, με τρόπο που θα μπορούν να αντέξουν στην εξαπολυθείσα επίθεση.

Ως ότου πάρουν τη διαχείριση του χρήματος, ως ότου φέρουν τη δημοκρατία, οι τοπικές κοινωνίες διαμορφώνουν τη ζωή τους, με τρόπο που ενισχύει τις δυνάμεις τους στον πόλεμο, προστατεύει τους αδύνατους, προστατεύει την ιδιωτική και δημόσια περιουσία, αναπτύσσει δεξιότητες, επιχειρεί ενάντια στην υποτέλεια και την εξάρτηση. ΠΑΡΑΓΟΥΜΕ ΚΑΙ ΜΟΙΡΑΖΟΥΜΕ. ΑΠΟ ΤΩΡΑ ΩΣ ΤΗΝ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ.

– Η δημόσια περιουσία θα διαχειρίζεται με αποφάσεις και δημοψηφίσματα, από την ‘εκκλησία’’ του Δήμου, με σκοπό την ‘ευεργετική’ απόδοση για την ντόπια κοινωνία.

Ενδεικτικά, στην Κεφαλονιά πρέπει να υπάρξει μια Μεγάλη Φιλική Εταιρεία (με έμφαση στο «φιλική»), που θα προωθήσει πολιτικές παραγωγής, διανομής, αλληλοβοήθειας, πληροφόρησης, ελέγχου τιμών και ποιότητας, (με επιδίωξη και σκοπό οι τιμές και η ποιότητα όλων των αγαθών στη περιφέρεια να είναι ανταγωνιστικές στα μεγάλα αστικά κέντρα), στήριξης τοπικής αγοράς, παραγωγής και οικονομίας,  επανακαλλιέργεια της γης, ανάπτυξη τοπικών ποιοτικών προϊόντων και υπηρεσιών. Και αυτοί που έχουν και αυτοί που δεν έχουν, πρέπει να συναντηθούν σε ένα μεγάλο κίνημα αλληλεγγύης, αλληλοβοήθειας, συνεργασίας, φιλίας και προσφοράς.

Το χρήμα στην τοπική κοινωνία πρέπει να μειώνεται διαρκώς, σαν εργαλείο συναλλαγών στις μεταξύ μας σχέσεις και κυρίως πρέπει να πάψει να είναι αυτοσκοπός. Η ανασυγκρότηση μιας κοινωνίας στη βάση της αλληλοβοήθειας, θα αποκαταστήσει το πραγματικό νόημα του χρήματος, σαν ένα εργαλείο και όχι σαν σκοπός.  {7}

{7}  ΟΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΖΟΥΝ ΑΠΟ ΤΗ ΓΗ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΗΜΕΡΟΥΣ ΚΑΡΠΟΥΣ .

ΕΡΓΑΖΟΜΑΣΤΕ, ΓΙΑ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΧΡΟΝΟ, ΚΑΙ ΠΟΛΕΜΟΥΜΕ, ΓΙΑ ΝΑ ΖΟΥΜΕ ΕΙΡΗΝΙΚΑ .

ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΕΙΝΑΙ Η ΑΡΕΤΗ, ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΚΑΙ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΝΟΜΟ, Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΕΧΕΙ ΤΑ ΟΣΑ ΤΟΥ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΖΗΣΕΙ (Αριστοτέλης)

 

15. ΧΡΗΜΑ

 

Η μεγαλύτερη «επιτυχία» του ολιγαρχικού πολιτικού συστήματος ήταν και είναι η μετατροπή του χρήματος σε αποκλειστικό σκοπό κάθε ανθρώπου. Σε αυτό συνέβαλλαν και οι πολιτικές, κομματικές και συνδικαλιστικές ηγεσίες, με τα οικονομίστικα αιτήματα. Βοήθησαν και οι λογικές του HomoEconomicus, που προήλθαν είτε από την κλασσική οικονομική θεωρία είτε από τους  «αντιπάλους» της.

Αυτό, όμως, δεν υπήρχε πριν την καθιέρωση του κοινοβουλευτισμού, την ιδιωτικοποίηση του χρήματος και την τεχνητή αναγόρευση του κέρδους, σαν πρωταρχικού σκοπού ζωής. Όλα αυτά υπάρχουν ΜΟΝΟ στα τελευταία 320 χρόνια της ζωής του ανθρώπου. Το χρήμα και η οικονομία δεν ήταν ποτέ το κυρίαρχο στοιχείο, παρά μόνο περιστασιακά. Και δεν ήταν ΠΟΤΕ αυτοσκοπός.

Το σύστημα αξιών, η ηθική, η πίστη πολλών κοινωνιών σε όλο τον κόσμο, για χιλιάδες χρόνια,  είχαν το κυνήγι του χρήματος (που εμφανίστηκε, γύρω στον 8ο αιώνα π.Χ.), σε ηθική περιφρόνηση και καταδίκη. Πολύ περισσότερο, δε, περιφρονούσαν τον τόκο και τους τοκογλύφους. (Χριστιανισμός και Ισλάμ). 

Το κυνήγι του χρήματος και του κέρδους, υποστηριζόμενο από την παιδεία, την πολιτική, τα ΜΜΕ και διαπερνώντας κάθε στιγμή της ζωής του ανθρώπου, διέλυσε τις παλιές αξίες, διέλυσε τον κοινωνικό ιστό και τελικά τον άνθρωπο.

Όλο αυτό το οικοδόμημα στηρίχτηκε  πάνω σε φρούδες ελπίδες, σε μεθοδευμένες ψευδαισθήσεις και παραπλάνηση, ώστε να δημιουργηθεί η απίστευτη σε μέγεθος υπερχρέωση λαών και κρατών, η οποία έφερε έναν ολόκληρο πλανήτη υπό τον πλήρη έλεγχο των τραπεζιτών και ένα βήμα πριν την βιβλική οικονομική καταστροφή.

H σοφία των ελλήνων, αλλά και πολλών άλλων πολιτισμών θάφτηκε κάτω από τόνους καλοσχεδιασμένων ψεμάτων και κυρίως, μέσω της αναγόρευσης της οικονομίας, ως υπέρτατης «επιστήμης».

Είναι ανάγκη επαναπροσδιορισμού των αξιών μας και των προτεραιοτήτων μας. Η «κρίση» δεν είναι οικονομική ή χρηματοπιστωτική. Η κρίση είναι ολιστική, βαθύτατα ανθρωπολογική, αξιακή, πολιτική, κοινωνική.

Θα κλείσουμε, με αναφορά στον Αριστοτέλη, το σκοπό της ζωής, της κοινωνίας  και το χρήμα: Ο Αριστοτέλης αντιμετώπιζε τα χρήματα σαν μέσον, για την επίτευξη στόχων – θεωρώντας πως οτιδήποτε αγοράζει κανείς, θα πρέπει να έχει μεγαλύτερη αξία από το ποσόν που ξοδεύει, αφού διαφορετικά δεν θα το επιζητούσε. Δηλαδή, το προϊόν που αγοράζουμε, μας «υπόσχεται» ένα συναίσθημα, το οποίο ουσιαστικά εκτιμούμε περισσότερο από το ίδιο το προϊόν. Επειδή δε στην ανώτατη βαθμίδα της ιεραρχίας των αξιών ευρίσκεται η ευτυχία, η οποία «ορίζεται» ευρύτερα ως η επιτυχία της ζωής συνολικά, η «εκπλήρωση» καλύτερα, όλα όσα επιδιώκουμε αποσκοπούν στην υψηλότερη δυνατή ποιότητα της ζωής μας. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, ο Αριστοτέλης προσδίδει στα χρήματα εκείνη τη λειτουργία, η οποία επιτρέπει την απόκτηση των μέσων που καθιστούν δυνατή την επίτευξη μίας ποιοτικά καλής ζωής – η οποία αποτελεί προϋπόθεση της ευτυχίας.

Ο ίδιος όμως φιλόσοφος αναφέρεται σε ένα άλλο σενάριο, σύμφωνα με το οποίο, όταν (εάν) η ποιότητα της ζωής πάψει να αποτελεί το μέτρο της ευτυχίας, τότε δεν υπάρχουν πλέον όρια στην επιθυμία απόκτησης χρημάτων. Η αιτία είναι το ότι, οι «αριθμοί» είναι εκ φύσεως «ατελείωτοι» οπότε, αναγόμενοι στην ανώτατη βαθμίδα της ιεραρχίας των αξιών, «μεταλλασσόμενοι» δηλαδή από «μέσον» σε αυτοσκοπό, δεν επιτρέπουν ποτέ την «εκπλήρωση» του στόχου. Έτσι λοιπόν, το άτομο παρασύρεται από τη δίνη του «μαξιμαλισμού», αφού τα χρήματα δεν είναι ποτέ αρκετά. Όσα και αν έχει δηλαδή, μπορεί πάντοτε να αποκτήσει περισσότερα – κάτι που δεν συμβαίνει φυσικά σε άλλους τομείς της ζωής, όπως για παράδειγμα στην υγεία, η οποία θεωρείται ως μια βασική προϋπόθεση της ευτυχίας.  

Αυτό λοιπόν που βιώνουμε σήμερα, ο κόσμος στον οποίο κινούμαστε, είναι η κορυφή του «εναλλακτικού» σεναρίου του Αριστοτέλη – αφού η «ιδέα» του μαξιμαλισμού έχει επικρατήσει σε όλους τους τομείς της ζωής μας. Η «ιδέα» αυτή έχει «παγιωθεί» καταναγκαστικά, επειδή ο ανταγωνισμός έχει «παγκοσμιοποιηθεί», με αποτέλεσμα να γίνει πολύ πιο «ανελέητος». Εάν λοιπόν δεν θέλει κανείς να ανήκει στους «χαμένους» του αύριο, οφείλει να συγκεντρώνει όσο πιο πολλά χρήματα μπορεί, έτσι ώστε να νοιώθει ασφαλής απέναντι στον συνεχώς αυξανόμενο παγκόσμιο ανταγωνισμό. Το γεγονός αυτό οδηγεί τόσο τον ίδιο, όσο και το «σύστημα» γενικά, σε αστάθεια – σε συνθήκες δηλαδή «μακράν» του σημείου ισορροπίας. 

Έχοντας τώρα την άποψη ότι, το κέντρο βάρους του σημερινού «γίγνεσθαι» είναι το χρηματοπιστωτικό σύστημα, το οποίο πλέον παρομοιάζεται από πολλούς σαν μία γιγαντιαία, τύπου Madoff «πυραμίδα», αφού οι λειτουργίες του είναι όλο και περισσότερο «εικονικές» (virtual), θεωρούμε ότι οδηγούμαστε με μαθηματική ακρίβεια σε ένα βίαιο τέλος, το οποίο δεν θα έχει καμία σχέση με την εκπλήρωση και την ευτυχία.

Άλλες ενδεικτικές αναφορές για το χρήμα, στην αρχαία Ελλάδα:

– ΑΠΑΙΣΙΟ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΠΛΟΥΤΙΖΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΡΕΙ ΤΙΠΟΤΕ ΑΛΛΟ ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΛΟΥΤΟ (Ευριπίδης)

– ΤΙΠΟΤΕ ΠΙΟ ΚΑΚΟ ΑΠΟ ΤΟ ΧΡΗΜΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΦΑΝΕΙ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ (Σοφοκλής)

ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΣΤΟΙΧΗΜΑ, ο μεγάλος αληθινός σκοπός,  είναι η επιστροφή της κοινωνίας στα ανθρώπινα κοινωνικά μεγέθη, όπως αυτά έχουν περιγραφεί διαχρονικά στους πολιτισμούς, όπου ο άνθρωπος είναι η πρώτη προτεραιότητα και η ευτυχία είναι ο πρώτος σκοπός της ζωής μας.  Σήμερα, που οι ψευδαισθήσεις κατέρρευσαν, μπορούμε.

 

16.  «ΑΝΑΠΤΥΞΗ»

 

Η Θεολογία του καπιταλισμού έχει για Θεό, εκτός από το χρήμα, την «ανάπτυξη». Αν δεν είσαι οικονομολόγος, είσαι ηλίθιος, όταν μιλάς για ανάπτυξη. Αν δεν τόπε άλλος, ας το πούμε εμείς. Το σύνολο των πολιτικών κομμάτων παραπέμπει στην «ανάπτυξη», σαν μέθοδο ευημερίας ή εξόδου από τις κρίσεις και τη φτώχια. Είναι δυνατόν να υπάρχει απεριόριστη ανάπτυξη, όταν είναι πεπερασμένα τα όρια και οι αντοχές του ανθρώπου, των πλουτοπαραγωγικών πηγών και της φύσης;

Και, όταν μιλούν για «ανάπτυξη», υπάρχει ένα ακόμα ερώτημα: Με ποια χρήματα; Με αυτά που έχουν, τυχαία, οι λίγοι; Με αυτά που τυπώνουν οι τραπεζίτες; Ή μήπως με αυτά που θα δανειστούμε;

Στο όνομα της «ανάπτυξης», του ατομικού πλουτισμού και του κέρδους, φτάσαμε ως εδώ. Στο όνομα του ανθρώπου, πρέπει να απελευθερωθούμε από τις ιδεολογικές απάτες, που αυτοαποκαλούνται «επιστήμη». Ας θυμηθούμε ξανά τον Αριστοτέλη και τους αρχαίους λαούς, γιατί δεν ήταν μόνο οι έλληνες, που δεν είχαν σχέση με τέτοιου είδους ανοησίες.

Η «ανάπτυξη», σαν στόχος, έχει την ίδια αξία που έχει το παιχνίδι “αεροπλανάκι” ή “πυραμίδα». Κερδίζει μόνο η κορυφή, βασίζεται σε φούσκες και καταρρέει, με καταστροφικό πάταγο. Η ιδεολογία της «ανάπτυξης» αποκρύπτει τη φύση του κοινωνικού, ανθρωπιστικού και οικολογικού εγκλήματος που συντελείται. Η χωρίς όρια «ανάπτυξη» είναι ανέφικτη και υπάρχει σαν προπαγανδιστικό πυροτέχνημα και «εύκολη» ιδεολογική διέξοδος για τους πολιτικούς  που υπηρετούν τους λίγους στην κορυφή της πυραμίδας.  

Ένα άλλο σύστημα αξιών, με κέντρο τον άνθρωπο, πρέπει να απαντά στα φληναφήματα της «ανάπτυξης» με τη φράση «δίκαιη μοιρασιά». Ή «δίκαιη ανισότητα», αφού οι άνθρωποι δεν έχουν πάντα την ίδια δυνατότητα ή την ίδια όρεξη προς πλουτισμό. Υπάρχουν κι άλλες προτεραιότητες και αξίες.

 

17.  ΟΡΓΑΝΩΤΙΚΗ ΔΟΜΗ ΚΑΙ ΣΥΝΔΕΣΗ ΤΟΠΙΚΩΝ ΚΙΝΗΜΑΤΩΝ

 

Η ΣΠΙΘΑ ΚΕΦΑΛΛΗΝΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ δεν έχει «αντιπροσώπους», δεν εκλέγει όργανα και φροντίζει η αναγκαία εκπροσώπηση να γίνεται εκ περιτροπής. Το τελευταίο προϋποθέτει πως το τοπικό κίνημα είναι και μια μορφωτική διαδικασία, που διαχέει τη γνώση των μελών, ισότιμα.

Οι προτάσεις και οι πολιτικές αποφάσεις της συνέλευσης είναι ανοιχτές για διάλογο με την κοινωνία και συνεχίζουν να εμπλουτίζονται με τις ιδέες που καταθέτει κάθε πολίτης.

Η Σπίθα Κεφαλλήνων Πολιτών δεν έχει στεγανά και δεν αποκλείει μέλη, παρ’ εκτός και η συνέλευση αποφασίσει διαφορετικά, με αιτιολογημένη απόφαση. Δεν συμμετέχουν σε ομάδες δουλειάς και σε εκπροσώπηση, στελέχη κομμάτων.

Κάθε πολίτης που συμμετέχει σε ένα τοπικό κίνημα διατηρεί την αυτονομία της σκέψης, το δικαίωμα του λόγου και της άποψης και στην προσωπική του στάση,  δεσμεύεται μόνο ηθικά και αν συμφωνεί με τις απόψεις της συλλογικότητας που λέγεται «Κίνημα Ανεξάρτητων Πολιτών».

Κάθε μέλος της Σπίθας, αν δεν έχει εξουσιοδότηση με απόφαση της συνέλευσης ή εξουσιοδοτημένου οργάνου, καταθέτει προσωπικές απόψεις, ακόμα και αν αυτές ταυτίζονται με τις αποφάσεις της Σπίθας. 

Η ΣΠΙΘΑ Κεφαλλήνων πολιτών λειτουργεί με ομάδες δουλειάς, για διάφορα θέματα, οι οποίες εισηγούνται στη συνέλευση των μελών, όπου παίρνονται οι τελικές αποφάσεις. Οι ομάδες δουλειάς και τελικά η συνέλευση μπορούν να τροποποιούν προηγούμενες  αποφάσεις τους, ώστε να προσαρμόζονται σε νέα δεδομένα. Ο τελευταίος λόγος ανήκει στη συνέλευση και όλες οι αποφάσεις που δεν έχουν την έγκριση της βρίσκονται πάντα σε εκκρεμότητα.

Οι μόνες ψηφοφορίες που αναγνωρίζονται και καθορίζουν την πολιτική, οργανωτική κλπ φυσιογνωμία της Σπίθας Κεφαλονιάς είναι αυτές της συνέλευσης των μελών. Τα μέλη της  Σπίθας Κεφαλλήνων Πολιτών μπορούν να συγκροτούν ομάδες, κατά περιοχές και κατά αντικείμενο και οι αποφάσεις που τις αφορούν παίρνονται με ανάλογο τρόπο.

Όλα τα μέλη που εκπροσωπούν την Σπίθα Κεφαλλήνων είναι ανακλητά και χωρίς θητεία. Οι ομάδες δουλειάς συμπληρώνονται εθελοντικά και η ανάκληση μέλους ή όλης της ομάδας γίνεται με αιτιολογημένη απόφαση της συνέλευσης. Η ολική ανανέωση γίνεται σε τακτά χρονικά διαστήματα, που προσδιορίζει η συνέλευση.   

H ΣΠΙΘΑ Κεφαλλήνων Πολιτών δικτυώνεται με τοπικά  ή μη κινήματα πολιτών σε όλη την Ελλάδα, με όμοιους ή παραπλήσιους στόχους, είτε φέρουν τον τίτλο της Σπίθας είτε όχι (π.χ. το κίνημα των διοδίων κλπ). Κάθε τοπικό κίνημα διατηρεί την αυτονομία του.

Τα τοπικά κινήματα πρέπει να δημιουργήσουν ένα Πανελλήνιο Συντονιστικό Όργανο, από εκπροσώπους των επιμέρους κινημάτων. Οι συλλογικές αποφάσεις πρέπει να ικανοποιούν το σύνολο ή την συντριπτική πλειοψηφία των κινημάτων και των πολιτών.

Το Συντονιστικό Όργανο των τοπικών κινημάτων αποφασίζει, συντονίζει, συνθέτει τις επιμέρους προτάσεις των τοπικών κινημάτων σε ενιαία πολιτική πρόταση και κοινή διεκδίκηση και διοργανώνει πανελλαδικές εκδηλώσεις και κινητοποιήσεις, λαμβάνοντας υπόψη τη θέληση κάθε τοπικού κινήματος – μέλους.

Είναι αυτονόητο πως σε κινήματα αυτονομίας και δημοκρατίας δεν χωρούν διορισμοί και άνωθεν επιφοίτηση ή εντολές.

 

18. ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ

 

Εκκλησία είναι το σώμα των ανθρώπων που έχουν κοινή πίστη. Το αίτημα του διαχωρισμού κράτους και εκκλησίας, όταν το σημερινό κράτος έχει γίνει δημοκρατία είναι άνευ νοήματος.

Το λογικό και το πρέπον είναι η ανασυγκρότηση της εκκλησίας σε κοινότητες,Να πάψει να εξαρτάται από την κοσμική εξουσία και να συνδεθεί με το χριστεπώνυμο πλήθος και με την ουσία της έννοιας «Εκκλησία». Αυτονομία και αυτοδιοίκηση. όπως ήταν, πριν ενσωματωθεί στα κοσμικά παιχνίδια εξουσίας και μετατραπούν, ακόμα και σε τραπεζίτες!

Σήμερα, το οργανωτικό σχήμα της Ορθόδοξης Εκκλησίας είναι αυτό των Βαυαρών του  Όθωνα, οι οποίοι ήθελαν να θέσουν υπό τον έλεγχο τους την εκκλησία, να διαλύσουν τον κοινοτικό χαρακτήρα και το αυτοδιοίκητο και τελικά την ουσία και την λειτουργία της πίστης. Σήμερα, έχουμε φτάσει στο τραγικό φαινόμενο του δημοσιοϋπαλληλισμού.

Η Ορθόδοξη Εκκλησία της Ελλάδας έχει απόλυτο σεβασμό στην Πίστη και στο Θρήσκευμα του άλλου. Αυτό πρέπει να στηρίζεται στον αλληλοσεβασμό και οι θρησκείες να μην γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης και διαίρεσης από δυνάμεις, που αμφισβητούν την πατρίδα, την ανεξαρτησία της και τη δημοκρατία. Σε καμία περίπτωση δεν είναι ανεκτή οποιαδήποτε δράση υπονομεύει τις βασικές αξίες και αρχές ενός δημοκρατικού πολιτεύματος. Η σεβαστή από όλους ανεξιθρησκία δεν είναι προς εκμετάλλευση. Λειτουργεί μέσα σε συνθήκες σεβασμού στις επιλογές και τις αξίες της δημοκρατίας. 

 

19. ΑΜΥΝΑ – ΕΘΝΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ

 

Η υιοθέτηση, κατοχύρωση και μη διαπραγμάτευση Ζωτικού Εθνικού Χώρου σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο και με τις συνθήκες που έχουμε υπογράψει για τα όρια της Ελληνικής Επικράτειας, η στήριξη στην παλλαϊκή άμυνα {Βλ. ΕΛΒΕΤΙΑ, και σε στρατό, που υπερασπίζεται την Ανεξαρτησία την Εδαφική Ακεραιότητα και τη Δημοκρατία της Χώρας μας.

Δεν διαπραγματευόμαστε, δεν παραχωρούμε με κανένα τρόπο και κάτω από οποιαδήποτε απειλή ούτε την παραμικρή σπιθαμή Ελληνικού εδάφους. Το ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ να είναι η μόνιμη και νόμιμη απάντηση σε οποιονδήποτε απαιτήσει έμμεσα ή άμεσα οτιδήποτε που άπτεται του θέματος που λέγεται ΕΘΝΙΚΉ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ-ΕΔΑΦΙΚΗ ΑΚΕΡΑΙΟΤΗΤΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.

 

20. ΚΡΑΤΟΣ – ΔΕΚΟ – ΔΗΜΟΣΙΟΣ ΠΛΟΥΤΟΣ

 

Δημοκρατικός έλεγχος – πολυμετοχική δομή λειτουργίας όλων των επιμέρους τμημάτων του δημόσιου τομέα. Το κράτος, όπως το ξέρουμε αντικαθίσταται από δημοκρατικά λειτουργούσες υπηρεσίες, παντού. Οι δημόσιοι υπάλληλοι, ως ότου καταργηθεί ή γίνει ασήμαντη ειδικότητα ο όρος, λογοδοτούν και ελέγχονται, άμεσα  από τον πολίτη. Η απόδοση και η παραγωγικότητα αμείβεται, το αντίθετο τιμωρείται,  με την αρχή της επιείκειας.

ΔΕΚΟ. Επανακαθορισμός του ρόλου τους. Πρέπει να γίνουν κοινωνικό αγαθό. Με δόγμα τον κοινωνικό τους χαρακτήρα, τα συνολικά βάρη στον μέσο πολίτη (…., ευρώ/ετος) να μην ξεπερνούν ένα μίνιμουμ συμβολικό ποσό. … ευρώ μηνιαίως. (ΔΕΗ, Νερό, ιντερνετ, αστικές συγκοινωνίες). Για ειδικές κατηγορίες πολιτών (ανάπηρων κλπ) πρέπει να υπάρχει επιδότηση και η σπατάλη να πληρώνεται ακριβά.

 

21. ΕΡΕΥΝΑ – ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ

 

Όπως παντού (οικονομία,  επιστήμη, πολιτική, τέχνη κ.λπ.), έτσι και στο ζήτημα τής τεχνολογίας οι Έλληνες επιζήτησαν την υπαγωγή του σε ένα πεδίο ανώτερης γνωστικής  ενοποίησης, το οποίο είχε ως επίκεντρο τον Άνθρωπο. Η τεχνολογία έπρεπε να εξεταστεί ανθρωποκεντρικά και όχι, όπως σήμερα, ως κάτι δήθεν «αυθύπαρκτο», «ουδέτερο» και  αυτονομημένο από την κοινωνία. Υπ’ αυτή την έννοια οι Έλληνες ανάπτυξαν γνήσια τεχνική σκέψη, η οποία δεν προσφέρεται, για να  ικανοποιεί τις τεχνολογικές «παραγγελίες» κάποιων εξουσιαστών.

Η τεχνική σκέψη των αρχαίων Ελλήνων είναι προσανατολισμένη κατ΄ εξοχήν στην απαλλαγή από τον βιοποριστικό μόχθο και όχι στις άλλες παραμέτρους τής σύγχρονης παραγωγικής διαδικασίας (π.χ. κατοχύρωση «ευρεσιτεχνίας», μεγιστοποίηση τού κέρδους, «κατάκτηση» τής αγοράς κλπ.). {8}

Η  πολυδιαφημισμένη πανεπιστημιακή έρευνα στις περισσότερες περιπτώσεις δεν είναι παρά διεκπεραίωση τεχνολογικών παραγγελιών κάποιων μεγάλων επιχειρήσεων – χρηματοδοτών («χορηγών»): πρόκειται για την – πονηρά διατυπωμένη – «σύνδεση τού πανεπιστημίου με την παραγωγή». (Στην πραγματικότητα πρόκειται για υπαγωγή τού πανεπιστημίου στις ορέξεις μεγάλων επιχειρηματικών συμφερόντων, ενώ το ζητούμενο θα έπρεπε να είναι η σύνδεση τής επιστημονικής γνώσης με τις κοινωνικές ανάγκες). 

Με αυτόν τον τρόπο οι σημερινές «ηγετικές» επιχειρήσεις φρενάρουν την τεχνολογική εξέλιξη και ενεργούν σαν τη δουλοκτητική Ρώμη, η οποία προτιμούσε τη δουλική εργασία από τις απελευθερωτικές τεχνολογικές καινοτομίες των Ελλήνων επιστημόνων.

Το εντέχνως προκαλούμενο ψευδοδίλημμα ως προς την επιλογή της τεχνολογίας, ή ενός «φυσικού τρόπου ζωής», είναι άνευ νοήματος. Η τεχνολογία είναι ένα εξελικτικό στάδιο του ζώου «Άνθρωπος» και ως τέτοια πρέπει να πραγματωθεί. Από την άλλη,  η υπάρχουσα τεχνολογία δεν ήταν κάποιος  μονόδρομος, αλλά επιλέχθηκε (και εξακολουθεί να επιλέγεται) ανάμεσα σε πολλά άλλα διαφορετικά είδη τεχνολογίας. Το ζητούμενο λοιπόν δεν είναι να επιλέξουμε ανάμεσα στον «φυσικό τρόπο ζωής» και την τεχνολογία, αλλά ανάμεσα σε διάφορα είδη τεχνολογίας. Αυτό με τη σειρά του προϋποθέτει μια επιλογή τού τύπου κοινωνίας και των αξιών – σημασιών της.

Η έρευνα και η τεχνολογία είναι αντικείμενο και στόχος μιας δημοκρατικής παραγωγής. Η δημόσια – δημοκρατική παιδεία δίνει τα εφόδια στους ανθρώπους να ερευνήσουν, να δημιουργήσουν  και να παράγουν. Αποτελεί πρώτη προτεραιότητα, γιατί οι καλές ιδέες στοιχίζουν λιγότερο. Τα ερευνητικά κέντρα, όπως και τα πανεπιστήμια τελούν υπό τον έλεγχο της κοινωνίας και υπηρετούν αυτήν.

Αντί για το ψευδεπίγραφο «σύνδεση της έρευνας με την παραγωγή», θα βάλουμε «τη σύνδεση της έρευνας με την κοινωνία και τους παραγωγούς», με τρόπο δημοκρατικά ελεγχόμενο. Κάθε τι νέο και εμπορεύσιμο, που παράγεται μπορεί να αποτελέσει αφορμή για πολυμετοχική επένδυση και δημόσια εγγραφή.

{8} «Αν κάθε όργανο μπορούσε να κάνει τη δουλειά του, διατασσόμενο, ή προαισθανόμενο από μόνο του όπως λέγεται για τα αγάλματα τού Δαιδάλου ή τούς τρίποδες τού Ηφαίστου, οι οποίοι, όπως λέει ο ποιητής, “έτρεχαν μόνοι τους (αυτόματοι) στη συγκέντρωση των θεών”, αν λοιπόν οι σαΐτες ύφαιναν μόνες τους και τα πλήκτρα έκρουαν μόνα τους τις χορδές τής κιθάρας, τότε ούτε οι αρχιτεχνίτες θα είχαν ανάγκη από βοηθούς ούτε οι αφέντες από δούλους». (Αριστοτέλης, Πολιτικά, I, 1253 b33 – 1254 a1)

«Τα εργαλεία, που έχει εισάγει στην παραγωγή αλλά και παντού ο καπιταλισμός δεν είναι κοινωνικά “ουδέτερα” τεχνικά μέσα […] Ανταποκρίνονται στην αναγκαία τάση τού καπιταλισμού να περιορίζει όσο το δυνατό περισσότερο την κυριαρχία και την πρωτοβουλία τού ανθρώπου πάνω στη δουλειά του. Αυτή την τάση δεν την “εξυπηρετούν” εξωτερικά: την εκφράζουν και την ενσωματώνουν […]

 Για να αλλάξει πραγματικά η παραγωγή, η ζωή των ανθρώπων και η στάση τους απέναντι στην κοινωνία, πρέπει να αλλάξει η σχέση των ανθρώπων με την εργασία τους, δηλαδή πρέπει να αισθάνονται την εργασία τους σαν δική τους. Αυτό σημαίνει, ότι οι άνθρωποι κυριαρχούν στις μηχανές κι όχι οι μηχανές στούς ανθρώπους. Κι αυτό συνεπάγεται άμεσα: άλλη οργάνωση τής δουλειάς και άλλου είδους μηχανές. Δεν είναι νοητή μια αυτοδιευθυνόμενη κοινωνία, όπου το ποιες και τί είδους μηχανές θα κατασκευαστούν να αποφασίζεται ερήμην εκείνων, που θα τις δουλέψουν.» (Κορνήλιος Καστοριάδης).

 

22. ΦΟΡΟΛΟΓΙΑ

 

Σε μια δημοκρατία, που το χρήμα ελέγχεται από την κοινωνία, η έμμεση φορολογία καταργείται και η άμεση φορολογία επιβάλλεται κλιμακωτά, πάνω από ένα εισόδημα, που θα προσδιορίσουν οι πολίτες πως η δημιουργία και η κατοχή του είναι υπερβολή, στη βάση της δίκαιης ανισότητας.

Η φορολογία στα Τραπεζικά ιδρύματα και τις εταιρείες, που υπερβαίνουν την λογική και δίκαιη ανισότητα θα πηγαίνει ακέραια και θα αναπληρώνει τις κρατικές παροχές στην παιδεία για έρευνα και τεχνολογία (υγεία, άμυνα κλπ).

 

23. ΤΡΑΠΕΖΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ – ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ

 

Οι μηχανισμοί διαχείρισης του χρήματος πρέπει να τεθούν υπό δημοκρατικό έλεγχο: Μία μετοχή της Κεντρικής Τράπεζας για κάθε πολίτη που γίνεται 18 ετών. Ως τότε, θα έχει εισαχθεί στο σχολείο το μάθημα ΠΙΣΤΗ – ΧΡΗΜΑ – ΤΡΑΠΕΖΕΣ και θα έχει συνδιαμορφωθεί η θεωρία και η γνώση για τη «δημοκρατική διαχείριση του χρήματος», η οποία, σήμερα, δεν υπάρχει.

Μία μετοχή της Κεντρικής Τράπεζας για κάθε πολίτη, είναι αίτημα και σκοπός, είτε η κεντρική εκδοτική χρήματος τράπεζα είναι η ΕΚΤ είτε η Τράπεζα της Ελλάδας, που πρέπει να μετονομασθεί σε Τράπεζα των Ελλήνων, γιατί σήμερα, κανείς δεν ξέρει σε ποιον ανήκει.

Ο πληθωρισμός δεν είναι αποτέλεσμα της διαδικασίας «προσφοράς – ζήτησης», αλλά κυρίως της λογικής για μεγαλύτερο κέρδος και της ολιγοπωλιακής διαχείρισης της οικονομίας και της κοινωνίας, από όσους διαθέτουν προϊόντα στην αγορά.

Αποδυναμώνοντας το ρόλο του χρήματος και ελέγχοντας τη διαχείριση του, ο έλεγχος του πληθωρισμού, δηλ. του εργαλείου με το οποίο σήμερα κάποιοι κλέβουν χρήμα από άλλους περνά από τη θεσμοθέτηση δημοκρατικών εργαλείων ελέγχου και αξιολόγησης. Η γνώση που θα αποκτά στο σχολείο, ο πολίτης για τους νόμους και τις λειτουργίες της κοινωνίας θα του επιτρέψουν να διαχειρίζεται καλύτερα και χωρίς εξαπάτηση τη ζωή του.

Ένα τεράστιο θέμα: Αν υποθέσουμε πως η δημοκρατία, δηλ. το σώμα των πολιτών, για το ελάχιστο ποσό χρήματος που επιτρέπει μια αξιοπρεπή διαβίωση, ποιο είναι αυτό και πού σταματά;

Αν δεν ανατρέξουμε στον Αριστοτέλη, αν δεν επαναπροσδιορίσουμε τις αξίες και τους στόχους μας, σαν άτομα και σαν κοινωνίες, μπορούμε εύκολα να κάψουμε τον πλανήτη και να σφάξουμε την αγελάδα που μας συντηρεί.

 

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

 

Ιδού η πιο μεγάλη πρόκληση του ανθρώπου: Μπορεί να αυτοκυβερνηθεί; Η δική μας απάντηση είναι ναι, όταν διαθέτει πραγματική παιδεία και οι νόμοι λειτουργούν υπέρ των πολλών. Ο καθένας από μας έχει σαν χρέος τη συμμετοχή στο διάλογο, τον εμπλουτισμό των ιδεών, που περιληπτικά παρουσιάστηκαν εδώ και την προσθήκη ακόμα πιο όμορφων ιδεών, για το καλό όλων μας.

Τίποτα από τα πιο πάνω δεν θα μας χαριστεί. Από τη στιγμή, που η κοινωνία υιοθετήσει αυτό το δρόμο, θα έχουμε πόλεμο. Και πρέπει να οργανωθούμε ανάλογα, με σαφήνεια και αδιαπραγμάτευτα. Η πολιτική μας πρέπει να σχεδιάζεται, περιμένοντας γενική οικονομική, πολιτισμική και κάθε είδους άλλη επίθεση.

Ένα δίλημμα υπάρχει: Ο κόσμος που έρχεται θα φτιαχτεί με τους όρους της ολιγαρχίας ή με τους όρους της κοινωνίας; Διαλέγουμε. Δεν υπάρχουν υποσχέσεις. Χωρίς τη συμμετοχή του καθένα μας, καλό μέλλον δεν θα υπάρξει. Ήδη το παρόν και ο ολιγαρχικός τρόπος διακυβέρνησης δείχνει που θέλει να πάει. Εμείς;

 

ΥΓ. Στη σύνταξη, πήραν μέρος τα μέλη της ομάδας δουλειάς της «ΣΠΙΘΑΣ ΚΕΦΑΛΛΗΝΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ» και βοήθησαν, με τα γραπτά τους, από όπου αντλήθηκαν αποσπάσματα:

–  Κώστας Δούζινας, Καθηγητής και διευθυντής του Ινστιτούτου Ανθρωπιστικών Σπουδών στο Πανεπιστημιο Birkberck του Λονδίνου: «Οι διαδηλώσεις δείχνουν τη δημοκρατία στην πράξη», άρθρο στο GreekLeftReviewκαι στο Guardian, 7/2/2011.

– Γιάννης Φ.Φωτόπουλος,  www.fillomantis.gr

–  Νίκος Ηλιόπουλος: «Νέοι Δρόμοι για τη Δημοκρατική Πολιτική Σκέψη», έκδοση Θεμέλιο.

– Βασίλης Βιλιάρδος, οικονομολόγος, www.casss.gr

– Θεοδ.Λαμπρόπουλος: «ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΗ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ»

– Και όσοι τα ονόματα τους αναφέρονται στο κείμενο.

 

ΖΟΥΜΕ ΜΙΑ ιδρυτική εποχή επειδή τώρα ιδρύεται το μετά-τη-νεωτερικότητα, η έξοδος από τη νεωτερική κοιλάδα. Ένα νέο Ολικό ανεβαίνει αργά, βασανιστικά, αβέβαια στον ορίζοντα του δυνατού-αδυνάτου. Η εποχή μας είναι ιδρυτική διότι αυτό το Ολικό τώρα διαμορφώνεται. Κοινωνίες και λαοί στέκονται στα πόδια τους, έστω μπροστά στο χείλος της αβύσσου, αναγνωρίζουν τον μικρό/μέγα εαυτό τους, την επισφαλή ενότητα και την ημιάγνωστη ψυχή τους, τρεκλίζουν μα προχωρούν. Όλα αυτά με τρόπο αντιφατικό και αβέβαιο…

ΝΑ ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ, ποιά θα μπορούσε να είναι η δικιά μας, η ελληνική, μη ανταγωνιστική συνεισφορά στην παγκόσμια συζήτηση για μιά νέα σύλληψη του Αιτήματος από τη σκοπιά της ανθρώπινης ελευθέρωσης. Μη ανταγωνιστική, μετα-βίαιη νοηματοδότηση, καθότι οικουμενική-πανανθρώπινη, που μπορεί να ξαναδιασταυρώσει την οδύνη με την ελπίδα, να συνδημιουργήσει μνήμη χαράς. Μη ανταγωνιστική, καθότι ικανή και αδήριτη να εμπλουτίσει / εξανθρωπίσει/εναρμονίσει άλλες ματιές: την αγγλο-τεχνική, την γαλλο-κριτική, την γερμανο-αφηρημένη την κινεζο-μακάρια την εβραιο-παθητική κ.ο.κ….

ΟΙ ΝΕΟΙ μας δοκιμάζουν πρακτικές, εγκαθιδρύουν σχέσεις, ανοίγουν ανεξερεύνητες πίστες, θέλουν να δούν πέρα από τα βουνά της ψευτο-εύφορης κοιλάδας που τούς ετοιμάστηκε, δεν ζαχαρώνουν με το καρουσέλ, είναι αγαπητικοί… Αποκτούν βλέμμα, και το βλέμμα τους αποκτά αυτονομία…

ΒΓΗΚΑΝ στην πλατεία του χωριού, μάς κοίταξαν στα μάτια, μάς ρώτησαν με αποστροφή και συμπόνια όπως μάς άξιζε, έγιναν θέμα μας και αμήχανη κρυφοελπίδα μας, μάς απευθύνθηκαν επικεντρώνοντας την παραζαλισμένη σκέψη μας στο ουσιώδες:

Έρωτας ή Τίποτα …(Γιάννης Φ. Φωτόπουλος)

 

 

Πρωτοβουλίες, κινήματα, μέτωπα: τρόποι αντίστασης του λαού

 

Του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη*

 

 

Η παγκόσμια αφύπνιση που είχε προβλέψει και φοβόταν ο Zbigniew Brzezinski, ένας από τους πρωτοκλασσάτους σχεδιαστές της παγκοσμιοποίησης, φαίνεται ότι έχει ξεκινήσει. Μια εξέγερση-ντόμινο απλώνεται σε ολόκληρη την Μέση Ανατολή και την Βόρειο Αφρική ενώ ο κοινωνικός αναβρασμός, τα συλλαλητήρια και οι απεργίες σε πολλές χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης απειλούν να ανατρέψουν την υπάρχουσα διεθνή τάξη.

Μια νέα γενιά ακτιβιστικών κινημάτων αναδύεται με καινούργιες μορφές αυτο-οργάνωσης, κάνοντας να τρίζουν τα θεμέλια των κατά τόπους νεοταξικών εξουσιών, κοινοβουλευτικών και μη, και, ξαφνικά, εμφανίζονται επαναστάσεις από το πουθενά.

Στην Ελλάδα, όπου βρισκόμαστε υπό κατοχή και χρεωκοπία σε όλα τα επίπεδα –οικονομική, πολιτική, πολιτισμική- το άμεσο ερώτημα που χρειάζεται να απαντηθεί είναι: Τι κάνουμε; Ποιοι είναι οι τρόποι για να αντισταθεί ο λαός;

Σήμερα, το εύρος των απειλών που αντιμετωπίζουμε και η καθολική παρακμή, μας φέρνει σε χειρότερη μοίρα από κάθε άλλη φορά που βρεθήκαμε σε ανάλογη θέση.

Το 1821 υπήρχε ορμή και πίστη στο «πνεύμα του λαού» (Volksgeist κατά Χέγκελ), μεγάλη ζωτική ενέργεια για ελευθερία, ισχυρές πληθυσμιακές εφεδρείες και διαδεδομένο φιλελληνικό κίνημα στο εξωτερικό.

Την δεκαετία 1912-1922 ήταν η δυναμική της ανερχόμενης αστικής τάξης, η όρεξη για ανάπτυξη και οι ευνοϊκές συμμαχίες. Το 1940 είχαμε μια ηγεσία που επέλεξε να αντισταθεί, δυνατούς συμμάχους και ηθικό υψηλό. Στην συνέχεια υπήρξαν οι κατάλληλες πολιτικές δυνάμεις που διατήρησαν αυτό το ηθικό και το μεταλαμπάδευσαν στον αγώνα της εθνικής αντίστασης.

Μετά τον εμφύλιο, παρ’ όλο ότι ο λαός βγήκε τσακισμένος και απογοητευμένος, μπόρεσε να κρατηθεί όρθιος μέσα από ένα υψηλό πολιτιστικό κίνημα την δεκαετία του 1960, τα τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη, τους μεγάλους ποιητές μας και έναν ζωντανό αξιακό κώδικα που απέτρεπε τον συμβιβασμό.

Στην χούντα, και στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης, μάς κράτησε όρθιους ένα ενωτικό πανδημοκρατικό ρεύμα και μια βεβαιότητα για καλύτερες μέρες μέσα σ’ ένα κλίμα γενικευμένης αμφισβήτησης που «τσάκιζε κόκκαλα».

Σήμερα, τι; Μετά από τριάντα χρόνια «δύσης», καμμία από τις παραπάνω προϋποθέσεις δεν υπάρχει σήμερα. Το κατ’ επίφασιν δημοκρατικό κοινοβουλευτικό σύστημα, κυρίως ο δικομματισμός, έχει καταρρεύσει και οι εκπρόσωποί του λειτουργούν ως άβουλοι εντεταλμένοι των Βρυξελλών και της Νέας Τάξης, ή, το χειρότερο, ως θρασείς δοσίλογοι του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και των χρηματοπιστωτικών αρπακτικών. Κανένας θεσμός δεν λειτουργεί σωστά και προς όφελος του λαού. Όλες οι εξουσίες είναι σε σύγχυση και απαξίωση. Και οι τέσσερις: η πολιτική, η στρατιωτική, η θρησκευτική και η πνευματική.

Όλες οι αξίες έχουν λοιδορηθεί: εθνικές, θρησκευτικές, παραδοσιακές, προοδευτικές και σοσιαλιστικές. Το μόνο που προβάλλεται για χρόνια από την καθεστωτική προπαγάνδα είναι η λεγόμενη παγκοσμιοποίηση, η απελευθέρωση των αγορών, ο «πολύ-πολιτισμός», η ιδιώτευση, το κυνήγι της ατομικής καρριέρας.

Η τέχνη και ο πολιτισμός έχουν ελεγχθεί πλήρως από την άρχουσα ελίτ μέσα από την «πολιτική ορθότητα», το φθηνό λάϊφ-στάϊλ, τα καθεστωτικά μέσα ενημέρωσης, τα «πακέττα» των επιχορηγήσεων και δεν αποτελούν πλέον έπαλξη του αγώνα για ελευθερία και δικαιοσύνη.

Οι ιστορικές μας εφεδρείες σίγουρα δεν είναι σαν άλλοτε αφού ο υπαρκτός Ελληνισμός έχει συρρικνωθεί πλέον μέσα σ’ αυτό το ναυαγισμένο έθνος-κράτος και οι τωρινές κοινότητες εκτός συνόρων είναι άμεσα εξαρτημένες από το διεφθαρμένο εθνικό κέντρο.

Όσο για φίλους και συμμάχους…, αυτοί είναι που σήμερα πρωτοστατούν στην χρεωκοπία μας, στον κατεξευτελισμό μας, κερδοσκοπούν εις βάρος μας και μας σπρώχνουν στον νεο-οθωμανισμό.

Αυτός ο περίγυρος προσφέρει μηδαμινές ελπίδες για «από τα πάνω» συστημικές αλλαγές στο άμεσο μέλλον που είναι απαραίτητες για να σωθεί ο ελληνικός λαός και ν’ αναγεννηθεί η χώρα.

Η μόνη ελπίδα για οργανωμένη αντίσταση, κοινωνική και εθνική απελευθέρωση είναι η οργάνωση λαϊκών κινημάτων και πρωτοβουλιών από τα κάτω , όπως η Κίνηση Ανεξάρτητων Πολιτών –και οι «Σπίθες»-, με προοπτική να ομονοήσουν και να ενωθούν σ’ ένα πανεθνικό μέτωπο.

Καταλαβαίνουμε όλοι τι θα σήμαινε συνένωση όλου του μαχόμενου εθνικού μας δυναμικού και τι πολλαπλασιασμό δυνάμεων θα έχουμε αν συμβεί αυτό. Μας το βεβαιώνει αυτό η «Πολιτεία» του Αριστοτέλους: «Τους γαρ πολλούς ενδέχεται συνελθόντας είναι βελτίους εκείνων (των λίγων), ουχ ως έκαστον, αλλ’ ως σύμπαντας» (Πολ. Γ’ 1-5). [Είναι ενδεχόμενο, οι πολλοί, οι πολίτες, συγκεντρωμένοι σε Συνέλευση, να είναι καλύτεροι στις κρίσεις-αποφάσεις τους από τους λίγους].

Όλοι οι μελετητές του ελληνικού λαού και της ελληνικής ιστορίας αποφαίνονται ότι ο Έλληνας ως άτομο μόνο μέσα στο σώμα της πόλεως αποβαίνει μοναδικό, ανεπανάληπτο και αξιοποιείται στον υπέρτατο βαθμό. Από τον Περικλή γνωρίζουμε ότι οι Αθηναίοι της Κλασσικής Εποχής προτιμούσαν την ευημερία της πόλεως παρά την ατομική. Στην αντίθετη περίπτωση, έχουμε αυτό που ονομάζει ο Πλάτων «δεσποτεία δούλων». Είναι όλοι δούλοι και ο «δουλότερος» είναι ο τύραννος.

Το 2011 θα είναι μια ιδιαίτερα ζοφερή χρονιά και θα βιώσουμε πιο έντονα ακόμα την αίσθηση ότι σαν έθνος και κοινωνία οδηγούμαστε σε «αργό θάνατο» από ένα κράτος-οπερέττα. Η συντριβή των κοινωνικών δομών μπορεί να έλθει πολύ πιο γρήγορα απ’ ό,τι περιμένουμε και το ορατό κοινωνικό χάος, σαν συνέπεια, πρέπει οι πολίτες να το διαχειριστούν με μορφές αυτο-οργάνωσης και αυτοπροστασίας έτσι ώστε να μην επωφεληθούν ξανά οι ίδιες διεφθαρμένες κάστες που λεηλάτησαν την χώρα και μας έφεραν στην κατάρρευση.

Η αυτο-οργάνωση όλου του λαού είναι προϋπόθεση, βάση και αρχή για μια νέα κινηματική πολιτική με προοπτική ρήξης και επανάκτησης της πατρίδας. Αυτό δεν γίνεται με διαχωρισμούς, με δεξιά ή αριστερά μέτωπα. Στο ερώτημα «πού είναι η Αριστερά;», ο Ζοζέ Σαραμάγκου απάντησε «η Αριστερά δεν έχει την παραμικρή γαμημένη ιδέα σε ποιο κόσμο ζει». Όσο η σημερινή αριστερά συνεχίζει να παίζει τον ρόλο που της έχει διανεμηθεί μέσα στο σύστημα, να μη σκέπτεται, να δρα με δειλία, να μη διακινδυνεύει ένα βήμα παραπέρα και να μιλάει ακατάληπτα μόνο για «αριστερά μέτωπα», τότε αναπόφευκτα αυτός που πρέπει να οργανώσει ένα πανεθνικό μέτωπο σωτηρίας του λαού και αναγέννησης της χώρας είναι ο ίδιος ο λαός.

Απ’ την άλλη, ενδημεί ο κίνδυνος του συντηρητικού «εθνικισμού» που εξαντλείται στην λογική της εμφάνισης «σωτήρων» από τα πάνω και μέσα από αυτόν τον ίδιο κρατικό μηχανισμό που είναι υπεύθυνος για την χρεωκοπία. Η υπεράσπιση του έθνους-κράτους γίνεται σήμερα για να αμυνθούμε απέναντι στην ισοπέδωση της Νέας Τάξης, για να προστατευθεί ο λαός από τις κοινωνικές δομές και όχι για να σωθεί το σύστημα της νεοταξικής ολιγαρχίας μέσα από την ενίσχυση των μηχανισμών καταστολής, πράγμα που ούτως ή άλλως το ίδιο το σύστημα επιδιώκει. Είναι ενδεικτική η στρατιωτικοποίηση της κοινωνίας, η δημιουργία συνεχώς νέων σωμάτων ασφαλείας, η ένταση της επιτήρησης και του ελέγχου (κάρτα πολίτη, κάμερες κ.λπ.).

Οι εμπειρίες της Αργεντινής δείχνουν ότι μόνο οι μαζικές αντιστάσεις μπορούν να αποτρέψουν ή να μετριάσουν τις επιπτώσεις της επερχόμενης καταστροφής που στην περίπτωση της χώρας μας, λόγω της ανυπαρξίας ανάλογης παραγωγικής υποδομής αλλά και των ανοικτών εθνικών μετώπων, θα είναι σίγουρα χειρότερες.

Στην Αργεντινή, αμέσως μετά την εξέγερση του 2001, αναδείχθηκε ένα μεγάλο κοινωνικό κίνημα «λαϊκών συνελεύσεων» στις πόλεις. Τον Ιανουάριο του 2002 οργανώθηκε ένα συντονιστικό αυτών των συνελεύσεων, η λεγόμενη «διαγειτονική εθνική». Το αρχικό σύνθημα της εξέγερσης «Να φύγουν όλοι!» (Que Se Vayan Todos, QVST!) έγινε σύντομα «Να φύγουν όλοι, εδώ είμαστε εμείς!». Αυτή η διαφοροποίηση του νοήματος ήταν η αναβάθμιση που έφερε τις λαϊκές συνελεύσεις σε έναν κόσμο χωρίς πολιτικούς αλλά με δραστήρια άτομα, ενεργούς πολίτες. Η ρωγμή που άνοιξε στο σύστημα μετά την πρώτη φάση της αντικομματικής εκστρατείας του «QVST» επέτρεψε να διεισδύσουν οι συναντήσεις των αποφασισμένων να απελευθερωθούν αλλά και να αποφασίσουν μόνοι τους πώς θα γίνει αυτό.

Στην Αίγυπτο, την περασμένη εβδομάδα μια μικρή ομάδα ακτιβιστών και χρηστών του διαδικτύου συναντήθηκαν στο σπίτι ενός συνεργάτη του νομπελίστα Μοχάμεντ ελ Μπαραντέϊ, ένα σύμβολο για τον αιγυπτιακό λαό όπως σε εμάς ο Μίκης, και ξεκίνησαν αυτή την μοναδική παλλαϊκή εξέγερση. Έκπληκτοι οι ηγέτες των παλαιότερων κινημάτων ενώθηκαν κι αυτοί μαζί τους.

Αλλά και στην χώρα μας, τα κυβερνητικά ανδρείκελα του ΔΝΤ, που διαλύουν την ελληνική κοινωνία και σπέρνουν τον θάνατο στους μικρομεσαίους σύμφωνα με το πνεύμα του Μνημονίου, «έσπασαν τα μούτρα τους» στην Κερατέα. Είναι εκπληκτικό αυτό που συμβαίνει στον Δήμο Κερατέας όλο αυτόν τον καιρό. Η θηριωδία της κυβέρνησης και της αστυνομίας έχει μετατρέψει την περιοχή σε ένα αιματοβαμμένο πεδίο μάχης, επιχειρώντας να επιβάλει τις αποφάσεις των εργολάβων. Απέναντι σε αυτό τον μηχανισμό, που έχει κινητοποιηθεί για να γονατίσει τον πολίτη, ορθώνεται η τοπική κοινωνία που διαφωνεί και αγωνίζεται δυναμικά και με φαντασία.

Το πιο σημαντικό στον αγώνα της Κερατέας είναι ότι κατάφερε να συσπειρώσει τους πάντες εκφράζοντας την γενικευμένη κρυφή οργή της ελληνικής κοινωνίας για τα όσα της συμβαίνουν.

Διαδηλώσεις οργανώνονται με συμπαραστάτες από άλλα μέρη, εθελοντές έρχονται για να βοηθήσουν, οργανώσεις όπως ο Ερυθρός Σταυρός και γιατροί προσφέρονται να συνδράμουν τους τραυματίες, καλλιτέχνες οργανώνουν λαϊκές συναυλίες, άλλοι πολίτες αναλαμβάνουν την επιμελητεία και την υποστήριξη.

Ο Μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. Νικόλαος χαρακτηρίζει τον αγώνα ιερό. «Δεν είναι ότι θα σας φέρουν τα σκουπίδια, το χειρότερο είναι ότι σας φέρονται σαν σκουπίδια», τονίζει. Κατά δεκάδες έρχονται τα ψηφίσματα συμπαράστασης από οργανώσεις, κινήματα, συλλόγους απ’ όλη την Ελλάδα. Όλες αυτές τις ημέρες οι κάτοικοι της Κερατέας έδειξαν πώς μια τοπική κοινωνία μπορεί να μην υποκύψει στην άγρια ληστοκρατία, να αυτό-οργανωθεί και να ανακτήσει την αισιοδοξία της μέσα από συλλογικές μορφές αντίστασης διδάσκοντας τους τρόπους αυτούς και στην υπόλοιπη ελληνική κοινωνία που ψάχνει την ελπίδα.

Το σύστημα, μπροστά στην πολιτική απαξίωση που δέχεται, προετοιμάζεται για δριμεία καταστολή. Αυτό το σχέδιο είναι παγκόσμιο και ολοκληρωτικό. Αυτό που φοβάται το σύστημα τώρα είναι η έκρηξη της μεσαίας τάξης που έρχεται. Ο ίδιος ο Μπρεζίνσκι έχει ομολογήσει ότι το κομμάτι των «βολεμένων», που μέχρι τώρα παρακολουθούσαν τις εξελίξεις χωρίς να συμμετέχουν, θα πληγεί ανεπανόρθωτα.

Η πολιτική του Μνημονίου αλλοιώνει τα χαρακτηριστικά της ελληνικής μεσαίας τάξης. Η μεγάλη πλειοψηφία των μικρομεσαίων επαγγελματικών και κοινωνικών στρωμάτων οδηγείται στο περιθώριο.

Αυτή είναι η κρίσιμη κοινωνική ομάδα, το «νέο προλεταριάτο», κατά τον Μπρεζίνσκι, που μόλις κινητοποιηθεί θα κάνει την απόλυτη διαφορά σε σχέση με ο,τιδήποτε έχουμε δει μέχρι σήμερα. Οι αυριανές στρατιές ανέργων και οφειλετών, που δεν θα υπακούουν σε οργανωμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες, είναι δυνητικά ανεξέλεγκτες. Είναι ενδεικτική η σύνθεση των μέχρι τώρα συλλαλητηρίων έξω από την Βουλή όπου άνθρωποι κάθε ηλικίας και κάθε κοινωνικής τάξης μοιράζονται το ίδιο μίσος για τους βουλευτές φωνάζοντας το γνωστό σύνθημα. Το ίδιο ισχύει και για τις περιπτώσεις όπου οι πολιτικοί καταδιώκονται και προπηλακίζονται από τους πολίτες.

Αυτή την στιγμή χρειάζεται να χτίσουμε συλλογικές αρνήσεις απέναντι στην ατομική φτώχεια, την ενοχοποίηση και την μοιρολατρία. Συλλογικές απαντήσεις στην κατασταλτική βία, κοινωνικές υποδομές (ιατρεία, σχολεία) και χώρους εργασίας βασισμένους στην εθελοντική δράση. Οι ανοικτές αυτο-οργανωμένες διαδικασίες δεν μπορεί παρά να χαρακτηρίζονται από την πολλαπλότητα και την ετερότητα των ταυτοτήτων όσων τις απαρτίζουν. Κανένας προκαταβολικός αποκλεισμός.

Χρειάζεται να σπάσουμε τον φόβο και την μιζέρια, να ανακαλύψουμε ξανά λέξεις όπως συντροφικότητα, συλλογικότητα, αλληλοβοήθεια, συμπατριωτισμός. Η αντίσταση αυτή την στιγμή έχει ξεκινήσει αλλά είναι «αγεωγράφητη». Γίνονται διάφορα αλλά δεν ξέρουμε τι γίνεται και δεν γίνονται συντονισμένα. Στην Αργεντινή η αντίσταση εκφράστηκε μέσα από ελεύθερες συναθροίσεις, συνελεύσεις γειτονιάς, λαϊκές συνελεύσεις, λαϊκά πανηγύρια, δημιουργία ανοικτών στεκιών, ρεφενέ καφενεία κ.λπ. Αλλά η Αργεντινή ήταν στο ΔΝΤ τουλάχιστον μια δεκαετία πριν την εξέγερση του 2001. Στην Αθήνα αυτά έχουν ήδη αρχίσει να γίνονται και να αυτο-οργανώνονται σε πολλούς χώρους και υπάρχει επίσης μια μεγάλη διαδικτυακή αντιμνημονιακή δραστηριότητα.

Το μεγάλο κίνημα της στάσης πληρωμών «Δεν Πληρώνω, Δεν Πληρώνω» είναι κοινωνική αναγκαιότητα. Σύντομα η άρνηση από τα διόδια θα περάσει στα μέσα μαζικής μεταφοράς και αργότερα στις τράπεζες και στις ΔΕΚΟ. Τότε θα χρειαστεί αναβαθμισμένο επίπεδο αυτο-οργάνωσης με κοινωνικές «ασπίδες προστασίας», διαρκή μπλόκα (όπως αυτά της Κερατέας), χτύπημα στις ιδιωτικές εισπρακτικές εταιρείες, ταμεία αλληλεγγύης, ανταλλακτικά παζάρια κ.λπ.

Ας το πάρουμε, λοιπόν, απόφαση, αν πιστεύουμε ότι έχουμε τις δυνάμεις ως έθνος και λαός ν’ αντισταθούμε. Όσοι έχουν παγιδεύσει την χώρα και θέλουν να μας αποτελειώσουν, ένα πράγμα φοβούνται, που θα τους ανατρέψει τα σχέδιά τους: να επανακτήσει ο ελληνικός λαός την πατρίδα του και να εφαρμόσει ξανά στον τόπο του την Νέμεση και την Σεισάχθεια!

 

[Εισήγηση στην εκδήλωση του Hellenic Nexus, 21/1/2011].

 

* (Σημείωση amin): Ο Λεωνίδας Χ. Αποσκίτης είναι συγγραφέας – δημοσιογράφος. Γεννήθηκε στην Αθήνα, αλλά κατά τα παιδικά του χρόνια έζησε στο Ναύπλιο και άλλες πόλεις της Πελοποννήσου. Έκανε σπουδές στις Φυσικές και Ανθρωπιστικές Επιστήμες και πήρε Master στην Ιστορία των Επιστημών. Γεννημένος σε πολιτική οικογένεια αναμείχθηκε από νεαρή ηλικία ενεργά στην αντίσταση κατά της δικτατορίας. Συμμετείχε στις αντιχουντικές φοιτητικές εξεγέρσεις και στο φοιτητικό κίνημα της μεταπολίτευσης, μέσα από τις τάξεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς. Στην κατάληψη του Πολυτεχνείου το 1973 ήταν εκπρόσωπος της σχολής του (Φυσικό Αθήνας) ως πρωτοετής. Έχει συμμετάσχει σε πολλές μη κυβερνητικές πρωτοβουλίες και κινήσεις για τα εθνικά θέματα και τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Έχει ασχοληθεί επίσης με τη διαχείριση πολιτιστικών εκδηλώσεων. Τα τελευταία χρόνια, μέσα από εφημερίδες, περιοδικά και ραδιοτηλεοπτικές εκπομπές, ασχολείται με το ζήτημα της παγκοσμιοποίησης και των οργουελλικών συνεπειών της. Έχει εργασθεί επί πολλά χρόνια ως συντάκτης σε επιστημονικά περιοδικά και άλλα ειδικά περιοδικά και εφημερίδες όπως: "Περισκόπιο της Επιστήμης", "Millenium", "Win", "Pc Magazine", "Τότε", "Άρδην", "Καμπάνα", "Status" κ.ά. Την τελευταία πενταετία αρθρογραφεί τακτικά στο περιοδικό "Τρίτο Μάτι" γύρω από τις "κρύφιες" όψεις της πολιτικής πραγματικότητας. Από το 2004 έχει αναλάβει διευθυντικές αρμοδιότητες σιο περιοδικό "Hellenic Nexus". Παράλληλα διατηρεί σε εβδομαδιαία βάση τη στήλη "Ελεύθεροι Πολιορκημένοι" στο δικτυακό τόπο www.innernet.gr, ένα από τα μεγαλύτερης επιστημονικότητας ελληνικά εναλλακτικά sites. ΠΗΓΗ:

http://www.perizitito.gr/persons.php?personid=37418

 

Το είδα: Πέμπτη, 3 Φεβρουαρίου 2011, http://seisaxthia.blogspot.com/2011/02/blog-post_03.html#more

Το ΜΠΟΡΟΥΜΕ! του Μίκη

 

Η Ομιλία Μίκη Θεοδωράκη στο REX

[Δευτέρα 17 Ιανουαρίου, «Κίνηση Ανεξάρτητων Πολιτών»]

 

Από την εποχή ακόμα της επανάστασης του ΄21 το πρόβλημα της ξένης εξάρτησης έγινε αναπόσπαστο οργανικό μέρος της εθνικής μας ζωής. Μπήκε μέσα στο πετσί του νεοσύστατου ελληνικού έθνους αλλάζοντας μορφές και λειτουργίες και γνωρίζοντας καλά να προσαρμόζεται σοφά και καίρια σε όλες τις ιστορικές και κοινωνικές αλλαγές, που πολλές φορές τις προκαλεί η ίδια.

 

Ξεκίνησε με τις τρεις Μεγάλες Δυνάμεις (Αγγλία, Γαλλία και Ρωσία) που δημιούργησαν μάλιστα τα πρώτα ελληνικά πολιτικά κόμματα με δικές τους ονομασίες, το ρωσικό, το γαλλικό και το αγγλικό, έφεραν τον Καποδίστρια και μετά τον Όθωνα και τους Γλύξμπουργκ. Διαιρέσανε βαθειά τον Λαό μας την εποχή των Βαλκανικών Πολέμων στους αγγλόφιλους Βενιζελικούς και τους γερμανόφιλους Κωνσταντινικούς και επειδή έτυχε να νικήσει η Αγγλία, μεγάλωσε η χώρα μας σε βάρος της Τουρκίας. Όταν όμως αργότερα άλλαξαν γνώμη, βοήθησαν τους Τούρκους και μίκρυνε η Ελλάδα. Ξαναφέρανε τον Γεώργιο Β΄ -υπηρέτη των Άγγλων- δύο φορές: την πρώτη στα 1935, που με τον Μεταξά μας επιβάλανε Δικτατορία. Και τη δεύτερη στα 1946 για να ηγηθεί του μετώπου της εθνικοφροσύνης δηλαδή των αντικομμουνιστών, για να διαλύσουν το ΕΑΜ που είχε τότε μαζί του τα 70% του ελληνικού λαού, να μας οδηγήσουν στον Εμφύλιο Πόλεμο και να επιβάλουν την αμερικανοκρατία.

Πριν ασχοληθούμε μαζί της, γιατί μας αφορά άμεσα, πρέπει να αναφερθούμε στο γεγονός ότι με βάση τον έλεγχο της πολιτειακής, της πολιτικής και της στρατιωτικής εξουσίας (Στρατός και  Αστυνομία), η ξένη εξάρτηση προχώρησε κατ’ αρχήν στη δημιουργία μιας ισχυρής οικονομικής, πολιτικής και πολιτιστικής ντόπιας κοινωνικής ολιγαρχίας βασιλικότερης του βασιλέως. Δηλαδή ο φανατισμός των αγγλόφιλων, γερμανόφιλων και αμερικανόφιλων μελών της ελληνικής ολιγαρχίας ήταν ανώτερες από την αγάπη των ίδιων των Άγγλων, των Γερμανών, Ευρωπαίων και Αμερικανών για τη χώρα τους!

Σε βαθμό που να μην χρειάζεται η άμεση παρουσία (στρατιωτική, διοικητική κλπ.) των ξένων στη χώρα μας, προκειμένου να εξυπηρετηθούν στο ακέραιο τα κάθε είδους συμφέροντά τους, ανάμεσα στα οποία κύρια θέση έχει η επιβολή του δικού τους πολιτισμού, της σκέψης, της γλώσσας, της τέχνης, των ηθών, της νοοτροπίας και των κάθε είδους ιδιαιτεροτήτων τους.

Επομένως θα πρέπει να θεωρούμε το σύνολο των παραγόντων που διαχειρίζονται την ουσιαστική εξουσία στη χώρα μας: Οικονομικοί ολιγάρχες, διαμορφωτές της κοινής γνώμης (δημοσιογράφοι, ιδιοκτήτες καναλιών, ραδιοφώνων και εφημερίδων) ισχυροί πολιτικοί παράγοντες, διακεκριμμένα μέλη της υψηλής διανόησης (ειδικά οι εκπαιδευτικοί) με το πλήθος των προσώπων που τους περιστοιχίζουν και αμείβονται πλουσιοπάροχα, για να διοχετεύουν εκλαϊκεύουν και επιβάλουν τις ιδέες και τις αποφάσεις τους, με λίγα λόγια όλος αυτός ο συρφετός, που σαν ένα μαύρο σύννεφο σκεπάζει την χώρα μας και μας κρύβει τον ήλιο για να ζούμε στο σκοτάδι και τελικά μας μεταβάλλει σε μια μάζα αλληλοσυγκρουόμενων κοπαδιών διαφόρων χρωμάτων που ακολουθούν τους διορισμένους από το Σύστημα βοσκούς, αυτό το δηλητηριώδες νέφος δεν είναι τίποτα άλλο παρά οι πιστοί τοποτηρητές της ξένης εξάρτησης (σήμερα των Αμερικανών), η οποία επιβλέπει, καθοδηγεί και παρεμβαίνει παρακολουθώντας με άγρυπνο μάτι τις κάθε είδους εσωτερικές μας εξελίξεις. Είναι η εξάρτηση! Επομένως θα πρέπει να αποτελεί τον κύριο στόχο της Αντίστασης για την ουσιαστική Απελευθέρωση του λαού και της χώρας.

Βλέπετε ότι εδώ βάζω μια διαχωριστική γραμμή ανάμεσα σε μας τους Ανεξάρτητους και σε ολόκληρο το υπαρκτό-ισχύον εποικοδόμημα, στο οποίο συμπεριλαμβάνω επίσης την οικονομική Ολιγαρχία (Τράπεζες, Οικονομικούς Μεγιστάνες) και το πολιτικό σύστημα, δηλαδή Σύνταγμα, Βουλή, Πολιτικός Κόσμος. Επομένως θέτω σε αμφισβήτηση όλες τις ισχύουσες επιλογές τους όσον αφορά τις Σχέσεις-Δεσμεύσεις και γενικά την πορεία της χώρας. Και φυσικά το σύνολο των πρακτικών που εφαρμόζονται σε όλους τους τομείς της εσωτερικής μας ζωής: Οικονομία, Εκπαίδευση, Κοινωνικές Σχέσεις. Από την άποψη αυτή η πολιτική μας θα πρέπει να έχει χαρακτήρα ριζοσπαστικό. Είναι Ριζοσπαστική!

Στο σημείο αυτό θα πρέπει να διευκρινίσω, ότι βασική προϋπόθεση για να μπορέσει μια οποιαδήποτε ριζοσπαστική-επαναστατική κίνηση να καταστεί δύναμη ιστορικής αλλαγής είναι να έχει μαζί της την μεγάλη πλειοψηφία ενός λαού.

Επίσης θα πρότεινα να αντικατασταθεί το ρήμα ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ με το ρήμα ΕΠΙΒΑΛΛΟΥΜΕ. Γιατί σύμφωνα με όσα είπα πιο πριν, δεν είναι δυνατόν να απαιτούμε ο,τιδήποτε από κάποιους που θα πρέπει να θεωρούμε και να τους αντιμετωπίζουμε σαν συνειδητά όργανα εξάρτησης από ένα ή και περισσότερα διεθνή κέντρα εξουσίας, γιατί δεν είναι μόνο οι Αμερικανοί που μας διαφεντεύουν αλλά και ορισμένες χώρες της Ευρώπης. Άλλωστε η σημερινή Τρόικα αποτελεί συνύπαρξη μιας αμερικανικής (ΔΝΤ) και δύο ευρωπαϊκών τραπεζών.

Με την επιλογή του ρήματος «επιβάλλω» φαίνεται το μέγεθος της προσπάθειας που θα πρέπει να καταβάλουμε εφ’ όσον φυσικά θέλουμε να δημιουργήσουμε στην αρχή μια Κίνηση που κάποτε να γίνει Κίνημα ικανό να διεκδικήσει την πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Κι αυτή η προσπάθεια γίνεται δυσκολότερη λόγω της μεθοδολογίας που επιλέξαμε. Δηλαδή να μη δημιουργηθεί εκ των άνω αλλά από τον ίδιο το λαό. Με μοναδικά όπλα τη διαφώτιση με σκοπό την διαμόρφωση μιας κοινής άποψης για το πώς κρίνουμε τα γεγονότα και τις αιτίες που τα επηρεάζουν, τη θέση της χώρας μας, τα θετικά και τα αρνητικά στοιχεία και γενικά τι θέλουμε, ποιος είναι ο τελικός μας στόχος και με ποιους τρόπους θα πορευτούμε για να πετύχουμε τον στόχο μας.

Γι’ αυτό δεν φτάνει μόνο η λέξη «Αντίσταση» για να μας εκφράσει αλλά χρειάζεται να συμπληρωθεί και με τη λέξη «Πρόταση». Μια πρόταση που να περιλαμβάνει όλα τα στοιχεία που συνιστούν τη ζωή ενός λαού. Και στη δική μας περίπτωση του ελληνικού λαού. Αυτή η Πρόταση-Πρόγραμμα θα πρέπει να αποτελεί τη βάση της σκέψης και της λειτουργίας της κάθε Σπίθας-Επιτροπής, ώστε όλες μαζί να κατασταλάξουν στη διαμόρφωση της Ιδεολογίας της νέας Κίνησης με σκοπό να καταστεί κάποτε η δεσπόζουσα ιδεολογία της μεγάλης πλειοψηφίας του ελληνικού λαού.

Χτυπάμε, κατεδαφίζουμε και παράλληλα σκεπτόμαστε-χτίζουμε. Έτσι βλέπω την λειτουργικότητα μιας ιδανικής Επιτροπής Πρωτοβουλίας.

Ας φανταστούμε μια Ελλάδα Ελεύθερη, Ανεξάρτητη, Ακέραιη, Άφοβη, Αυτοδύναμη. Ας παλέψουμε για ένα Λαό Ελεύθερο, Ανεξάρτητο, Ακέραιο, Άφοβο, Αυτοδύναμο, μέσα σε μια κοινωνία χωρίς ανεργία, αδικία, φτώχεια, αμάθεια με κανόνα τη Δίκαιη Ανισότητα αλλά και την δια νόμου επιβολή της ισότητας ως προς τα δικαιώματα, τις ανάγκες και ένα επίπεδο ζωής και μόρφωσης κάτω από το οποίο θα απαγορεύεται να κατεβαίνει έστω και ένας συμπολίτης μας. Δίκαιη ανισότητα σημαίνει ότι η ικανότητα και η προσπάθεια πρέπει να ανταμείβονται και επομένως να ενισχύονται, γατί έτσι μόνο μια κοινωνία πηγαίνει μπροστά. Η ισοπέδωση αντίθετα είναι άδικη και λειτουργεί ανασταλτικά στην προσπάθεια και στην πρόοδο.

Επομένως η κακοδαιμονία που συνοδεύει τη χώρα μας από το 1950 έως σήμερα οφείλεται στο γεγονός ότι δεν καταφέραμε έως τώρα να κερδίσουμε την Εθνική μας Ανεξαρτησία. Οικονομικά, πολιτικά και στρατιωτικά είμαστε υποχρεωμένοι να ακολουθούμε με τον α ή τον β τρόπο τα συμφέροντα της υπερδύναμης και των συμμάχων της χωρίς να έχουμε το δικαίωμα να αναπτύξουμε μιαν ανεξάρτητη πολιτική -καθαρά ελληνική- που να εξυπηρετεί αποκλειστικά τα συμφέροντα του ελληνικού λαού. Γι’ αυτό πρέπει να βάζουμε πρώτο στόχο την απαλλαγή μας από την ξένη εξάρτηση και τα εγχώρια όργανά της και την κατάκτηση της Εθνικής μας Ανεξαρτησίας, που αποτελεί την προϋπόθεση για να λογιάζεται ένας Λαός ελεύθερος και κάθε πολίτης άξιος να θεωρείται Άνθρωπος Ακέραιος, υπεύθυνος, ολοκληρωμένος, κυρίαρχος της ζωής και της Μοίρας του.

Στη χώρα μας δυστυχώς από το 1821 έως σήμερα περάσαμε από την Υποδούλωση στην Εξάρτηση που συνεχίζεται έως σήμερα με ελάχιστα διαλείμματα. Όπως λ.χ. την εποχή της ξένης κατοχής, τότε που γνώρισαν την Ανεξαρτησία μόνο όσοι τόλμησαν να πολεμήσουν τον εχθρό με το όπλο στο χέρι. Κι από κει και πέρα μπορούμε να πούμε πως έγιναν ανεξάρτητοι μονάχα αυτοί που αψήφησαν τις Εξουσίες, φυλακίστηκαν, βασανίστηκαν, εκτελέστηκαν. Παράξενη στ’ αλήθεια αυτή η χώρα που για να γίνεις ελεύθερος θα πρέπει πρώτα να θυσιάσεις τη ζωή σου…

Όμως γρήγορα τα τσιράκια της εξάρτησης φρόντισαν να σβήσουν τη μνήμη των ηρώων μας μαζί με την αληθινή νεότερη ιστορία μας, για να παραμένει ο Λαός κοπάδι άβουλο και ακίνδυνο, υποταγμένος στα συμφέροντα και στις προσταγές τους. Υπάρχουν όμως εποχές όπως η τωρινή, κατά την οποία όσοι ανήκουν στο μπλοκ της Εξάρτησης (ξένοι και ντόπιοι) από βοσκοί μεταβάλλονται σε λύκους που διψούν να επιβάλουν την καταπίεση, την εξαθλίωση και τον φόβο στον απλό λαό έχοντας επιπέσει πάνω στο κοπάδι με μανία που θυμίζει αμόκ. Πώς αλλοιώς αλήθεια, μπορεί να χαρακτηρίσει κανείς τη δίψα τους να πάνε τον Λαό πιο πίσω κι από την εποχή του Μεταξά, δηλαδή την εποχή που καθιερώθηκαν οι εργατικές συλλογικές συμβάσεις, με αποτέλεσμα να βρεθούν σήμερα οι δυστυχείς εργαζόμενοι απογυμνωμένοι ακόμα κι από το στοιχειώδες δικαίωμα της επιβίωσης… Για όλους αυτούς που ψήφισαν αυτό τον μεσαιωνικό νόμο προτείνω να στηθεί στο κέντρο της Πλατείας Συντάγματος μια μαρμάρινη πυραμίδα με όλα τα ονοματεπώνυμά τους γραμμένα με μαύρα γράμματα και να ονομαστεί «Στήλη της Ντροπής».

Πρέπει να το βροντοφωνάξουμε πως η Εξάρτηση σημαίνει ουσιαστικά ξένη κατοχή και επομένως ο αγώνας των Ανεξάρτητων Ελλήνων Πολιτών είναι αγώνας απελευθερωτικός. Και είναι χρέος μας να διαφωτίσουμε τον ελληνικό λαό για τον χαρακτήρα της προσπάθειας που οφείλει να κάνει για να σωθεί ο ίδιος, η οικογένειά του και η χώρα του.

Αγαπητοί φίλοι,

Οι νέες διεθνείς συνθήκες και οι νέες διεθνείς σχέσεις χαρακτηρίζονται από την μετάλλαξη των ΗΠΑ σε μια σύγχρονη ιμπεριαλιστική δύναμη βασισμένη σε δύο πυλώνες: Στην κολοσσιαία στρατιωτική τους δύναμη και στον έλεγχο της παγκόσμιας οικονομίας μέσω των γιγαντιαίων οικονομικών μονοπωλίων που ελέγχει. Με στόχο την διεθνή επικράτηση μέσω της δημιουργίας μιας ενιαίας παγκοσμιοποιημένης αγοράς μέσα στην οποία θα πρέπει να κονιορτοποιηθούν οι κάθε είδους ιδιαιτερότητες που εμποδίζουν την απρόσκοπτη διακίνηση και επικράτηση του εθνικού, οικονομικού, ιδεολογικού και πολιτισμικού στίγματος της μίας και μόνης κυρίαρχης Δύναμης. Ακόμα και τα κράτη που συμμαχούν σήμερα μαζί της, όπως η Αγγλία, η Γερμανία, η Γαλλία και η Ιαπωνία θα έχουν κι αυτά την ίδια τύχη όπως όλα τα υπόλοιπα. Πλην της Κίνας, της Ρωσίας και της Ινδίας, οι οποίες προς το παρόν αποτελούν τα μεγάλα εμπόδια για την πλήρη της επικράτηση χωρίς όμως να έχουν πάψει να είναι στόχοι της τελικής στρατηγικής, που αποβλέπει σταθερά στην δημιουργία μιας παγκόσμιας κοινωνίας υπό την αιγίδα των ΗΠΑ. Δηλαδή επαναλαμβάνεται με άλλους τρόπους και άλλες μεθόδους το Χιτλερικό όραμα για την Γερμανία των 1000 ετών που θα είχε υπό την κατοχή της και τις πέντε Ηπείρους.

Όσοι δεν έχουν καταλάβει ακόμα αυτόν τον θανάσιμο κίνδυνο, είναι είτε τυφλοί είτε βλάκες είτε ανεύθυνοι είτε -ακόμα χειρότερα- συνεργάτες των ΗΠΑ στην επίτευξη αυτού του ολέθριου στόχου. Και γι’ αυτό ακόμα πιο επικίνδυνοι και από τα αφεντικά τους.

Από όλα τα εμπόδια που έχουν μπροστά τους οι νέοι κατακτητές τα πιο σκληρά και δύσκολα για να παραμεριστούν και ακόμα περισσότερο να κονιορτοποιηθούν είναι οι ιδιαιτερότητες που προανέφερα, δηλαδή εθνικές, ιδεολογικές, ιστορικές και πολιτιστικές. Και γι’ αυτό το λόγο στις τελευταίες δεκαετίες οι δυνάμεις αυτές έχουν στρέψει εναντίον τους τα φαρμακερά τους βέλη  ενισχυόμενοι από εγχώριους συμμάχους, οι οποίοι από τύφλωση είτε αφέλεια, από φανατισμό είτε συμφέρον ενεργούν στο εσωτερικό κάθε χώρας ως δούρειοι ίπποι.

Το κύριο λοιπόν μέλημα του κάθε λαού είναι η οργάνωση της  δικής του άμυνας σε όλους τους τομείς της δημόσιας ζωής ξεκινώντας  από την υπεράσπιση της εθνικής ταυτότητας και όλων  των στοιχείων που την συνιστούν, της εθνικής ακεραιτότητας με την οργάνωση της εθνικής άμυνας σε νέες βάσεις, στην πλήρη αυτοδυναμία με την επιστράτευση όλων των υποκειμενικών δυνάμεων και την στήριξη στον πλούτο της χώρας, στην άνοδο του μορφωτικού μας επιπέδου, στην συνοχή και ενότητα του λαού με την οργάνωση μιας δίκαιης κοινωνίας που να προσφέρει σε όλους ίσες δυνατότητες, ευκαιρίες και απολαυές, ώστε να επικρατήσει ένα πνεύμα αλληλεγγύης απαραίτητο για να αντιμετωπίσουμε όλοι μαζί την επερχόμενη καταστροφή, να την ξεπεράσουμε και να είμαστε σε θέση να δημιουργήσουμε μια πατρίδα ακόμα καλλίτερη, ακόμα και μέσα σε συνθήκες θύελλας όπως αυτές που ζούμε τώρα και που αύριο θα γίνουν ασφαλώς χειρότερες.

Σήμερα ζούμε ίσως μια από τις πιο δύσκολες στιγμές της ιστορίας μας. Έχουμε μπλέξει. Μας έχουν μπλέξει τόσο πολύ, που θα χρειαστούν μεγάλες προσπάθειες και θυσίες για να εξουδετερώσουμε την τωρινή ξένη εξάρτηση και να κερδίσουμε την Ανεξαρτησία της Πατρίδας μας. Θα πρέπει να γίνει μια τεράστια προσπάθεια για να πείσουμε τον εαυτό μας και τους άλλους, ότι ο δρόμος της σωτηρίας είναι ένας και μοναδικός: Η στροφή προς τις δικές μας δυνάμεις, από όπου θα προσπαθήσουμε να βρούμε και να αξιοποιήσουμε ενωμένοι όλες τις δυνατότητες που θα μας επιτρέψουν να γίνουμε αυτοδύναμοι, αυτάρκεις και επομένως Ανεξάρτητοι.

Πού θα στηριχτούμε; Στα μυαλά μας και στη θέλησή μας, στις προσπάθειές μας, στην αυτοθυσία μας, που θα μας βοηθήσουν να αντλήσουμε όλα όσα μας χρειάζονται για να ζήσουμε από τη δική μας γη και τη δική μας εργατικότητα. Έτσι μόνο θα γίνουμε ελεύθεροι και συγχρόνως περήφανοι, γιατί θα στηρίζουμε τη ζωή μας αποκλειστικά επάνω μας χωρίς την ανάγκη των ξένων.

Γι’ αυτό το λόγο ας μου επιτραπεί να επιμείνω λίγο στην άποψη που έχω για την διαμόρφωση και τις λειτουργίες των Επιτροπών Πρωτοβουλίας. Ξαφνικά ξεπετάχτηκαν από το πουθενά δεκάδες έως σήμερα Επιτροπές με το όνομα «Σπίθες». Τελικά μ’ αρέσει το όνομα αυτό και προτείνω να το διατηρήσουμε.

Ο καθένας από μας γνωρίζει καλλίτερα από κάθε άλλον τα προβλήματα που τον αφορούν ως άτομο, ως πολίτη, ως εργαζόμενο, ως κάτοικο μιας περιοχής αλλά και ως Έλληνα. Σήμερα είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε όλοι και όλες τα βασικά εθνικά μας προβλήματα, καθώς και τα προβλήματα που αφορούν τους άλλους λαούς, τις διεθνείς σχέσεις και το ρόλο της μιας ή της άλλης κυρίαρχης δύναμης. Δεν χρειαζόμαστε γι’ αυτό κάποιον ή κάποιους Σωτήρες για να μας πουν τι θα πρέπει να κάνουμε. Φτάνει να σκεπτόμαστε και να ζούμε συλλογικά, σαν μέλη μιας Επιτροπής Πρωτοβουλίας που τα ενώνει ένα κοινό όραμα, σαν κάτοικοι μιας περιοχής, σαν εργαζόμενοι σε έναν οποιονδήποτε κλάδο και προ παντός σαν ισότιμοι και υπεύθυνοι πολίτες μιας χώρας. Και η χώρα που ζούμε ονομάζεται, είναι η Ελλάδα.

Οπότε είναι πια καιρός να σκεπτόμαστε, να νοιαζόμαστε και να δρούμε ως Έλληνες. Σαν κάποιοι που πατούμε στο ίδιο χώμα, ταξιδεύουμε στις ίδιες θάλασσες, μιλάμε την ίδια γλώσσα, έχουμε τις ίδιες συνήθειες, τα ίδια ήθη και έθιμα, αρετές, ελαττώματα και ταυτόχρονα την ίδια ιστορία, τους ίδιους μύθους και την ίδια αγάπη για τις πολιτισμικές μας παραδόσεις. Και όλοι ανεξαιρέτως, όπως το απέδειξε η πρόσφατη ιστορία μας, ιστορία γεμάτη αγώνες, θυσίες, δάκρυα και αίμα, αγαπάμε εξ ίσου φανατικά την Εθνική μας Ανεξαρτησία, την Ελευθερία, την Δημοκρατία, την Κοινωνική Δικαιοσύνη. Θέλουμε τον Λαό μας κυρίαρχο και οραματιζόμαστε την Αναγέννηση μέσα από τις στάχτες της αγαπημένης μας Πατρίδας. Αναγέννηση οικονομική, κοινωνική, μορφωτική, πολιτισμική. Αναγέννηση Εθνική! ΟΧΙ, δεν θα αφήσουμε να καπηλεύονται τις λέξεις «Ελλάδα», «Έθνος», «Πατρίδα» οι εθνοκάπηλοι, με αποτέλεσμα να θεωρείται τάχα προοδευτικός εκείνος που τις περιφρονεί. Ας μην ξεχνάμε ότι όλες οι μεγάλες στιγμές του νεότερου ελληνισμού, από τους Βαλκανικούς Πολέμους, το Έπος της Αλβανίας, τη Μάχη της Κρήτης, την Εθνική Αντίσταση και την αντιδικτατορική πάλη είχαν σύμβολα την Ελλάδα και την Ελευθερία, την Πατρίδα και την Ανεξαρτησία, το Έθνος και την Αναγέννηση. Ας ξαναγίνει λοιπόν η Πατρίδα ο βασικός μας στόχος. Που σημαίνει πως από τώρα μέσα στον κάθε πυρήνα της κάθε Επιτροπής Πρωτοβουλίας όλες οι έρευνες, οι σκέψεις, οι πρωτοβουλίες και οι δραστηριότητες θα έχουν κεντρικό στόχο την προσπάθεια να συμβάλουμε όλοι μαζί, ώστε μια μέρα που δεν θα αργήσει, η Πατρίδα μας να γίνει Ελεύθερη, Ανεξάρτητη, Αυτοδύναμη, Περήφανη πετυχαίνοντας να κερδίσει τη θέση που της αξίζει μέσα στην σκληρή σύγχρονη εποχή διατηρώντας στο ακέραιο τα ιστορικά χαρακτηριστικά της, δηλαδή την αφοσίωσή της στην παγκόσμια Ειρήνη, στην ελευθερία και την ανάπτυξη όλων των λαών της γης που απαιτούν από όλους εμάς Αντίσταση στις δυνάμεις του Κακού και απαλλαγή από την κάθε μορφής ξένη ακρίδα που τολμά να επεμβαίνει στα εσωτερικά μιας χώρας -όπως η τωρινή Τρόικα- καταπατώντας βάναυσα τα δικαιώματα, την ευτυχία και την υπερηφάνεια του Λαού μας.

Θεωρώ ότι η βάση για την πρόοδο της Κοινωνίας πρέπει να είναι η θεσμοθετημένη κατάκτηση της Άμεσης Δημοκρατίας. Ώστε ο κάθε πολίτης να είναι ουσιαστικά υπεύθυνος για τη μοίρα του και τη μοίρα του Λαού του. Πάντοτε πίστευα ότι ελεύθερος είναι ο υπεύθυνος. Δηλαδή αυτός που αποφασίζει μαζί με τους άλλους για όλα τα προβλήματα που απασχολούν την κοινωνία μέσα στην οποία ζει και εργάζεται. Όταν κάποιος ή κάποιοι άλλοι αποφασίζουν για σένα, τότε ουσιαστικά και τυπικά δεν είσαι ελεύθερος. Είσαι εξαρτημένος, σε σημείο ώστε τόσο ηθικά όσο και πρακτικά να έχεις υποβιβασθεί στο επίπεδο του κοπαδιού που είναι αναγκασμένο να ακολουθεί τον βοσκό από το λιβάδι έως το σφαγείο, χωρίς δυνατότητα να αντισταθείς, γιατί ουσιαστικά σε έχουν καταντήσει άβουλο χωρίς σκέψη και θέληση.

Είναι λοιπόν ευκαιρία τώρα που οι εξουσιαστές σε ντόπια και διεθνή κλίμακα είναι βυθισμένοι σε μεγάλη κρίση που όπως φαίνεται θα βαθαίνει κάθε μέρα και πιο πολύ εμείς οι «απ’ έξω», οι ανεξάρτητοι, να κατορθώσουμε πέρα από την καθημερινή δράση να σκύψουμε με σοβαρότητα και ευθύνη πάνω στα μεγάλα προβλήματα που δεν μας άφησαν έως τώρα να προχωρήσουμε όσο μας πρέπει και μας αξίζει να πάμε μπροστά και να συμβάλουμε ο καθένας με τις δυνατότητες που διαθέτει στη διερεύνηση και στη διαμόρφωση προτάσεων για την επίλυσή τους.

Είμαστε ανεξάρτητοι πολίτες. Αυτό σημαίνει ότι: Διατηρούμε ο καθένας τις ιδεολογικές του πεποιθήσεις όπως ο κάθε υπεύθυνος πολίτης. Όμως σ’ αυτές τις εντελώς ιδιαίτερες, επικίνδυνες για το Λαό και κρίσιμες για την Πατρίδα συνθήκες τοποθετούμε ως πρώτο και μέγιστο καθήκον μας την υπεράσπιση της ανεξαρτησίας της πατρίδας μας απέναντι στις δυνάμεις της ξένης εξάρτησης από τα γνωστά διεθνή κέντρα εξουσίας και όσους τα αποδέχονται, τα στηρίζουν και επωφελούνται από αυτά. Κέντρα που επιδιώκουν να μας επιβάλουν συνταγές θεραπείας και μεθόδους που μας θίγουν, μας προσβάλλουν και μας κάνουν κακό από κάθε άποψη, οικονομική, κοινωνική, ηθική, πατριωτική. Γι’ αυτόν τον υπέρτατο σκοπό αφήνουμε κατά μέρος τις όποιες διαφορές μας για να ενωθούμε μέσα σε μια ενιαία απελευθερωτική Κίνηση με στόχο να σταματήσουμε με κάθε τρόπο το κακό που συντελείται καθημερινά σε βάρος του λαού μας και να προσπαθήσουμε να αναδείξουμε τη θέληση της συντριπτικής πλειοψηφίας σε κυρίαρχο στοιχείο για την αναδημιουργία της χώρας. Κάθε μέρα που θα είμαστε όλο και πιο πολλοί, όλο και πιο δυνατοί, θα μας επιτρέπει από δύναμη άμυνας να γίνουμε δύναμη κρούσης και ταυτόχρονα δύναμη δημιουργίας. Ώστε από τη μια μεριά να είμαστε σε θέση να ματαιώνουμε τις αρνητικές αποφάσεις των ξένων και των Ελλήνων συμμάχων τους και από την άλλη να αναπτύσσουμε σχέδια για το μέλλον ρεαλιστικά και ολοκληρωμένα, με λύσεις που θα αλλάξουν τη σημερινή μίζερη μορφή της Πατρίδας. Με την ταυτόχρονη παρουσία στις γραμμές μας και συμπόρευση τόσων διαφορετικών και τόσων σημαντικών από κάθε άποψη ανεξάρτητων πολιτών από χώρους-κλειδιά της κοινωνικής μας ζωής, όχι για μία από καθέδρας και αφ’ υψηλού προσπάθεια επιβολής του α ή του β προγράμματος αλλά θέλουμε να δείξουμε ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια εντελώς καινούρια μορφή οργάνωσης και συμμετοχής των πολιτών για την ανάλυση και στην εξεύρεση λύσεων, μέσα από την οποία θα αναδειχθεί ο πλούτος της σκέψης των απλών Ελλήνων σαν κύριο στοιχείο για την οικοδόμηση μιας 100% ελληνικής μορφής ανάπλαση της Πατρίδας σε όλους τους τομείς. Και το κυριότερο βασισμένης αποκλειστικά στην ανεξάρτητη θέληση, σκέψεις, προτάσεις και αποφάσεις των Ανεξάρτητων Ελλήνων Πολιτών για μιας Ελλάδα Ανεξάρτητη που να ανήκει στην Ελλάδα και μόνο στην Ελλάδα.

Την πρώτη του Δεκέμβρη σε μια δημόσια ομιλία μου που παρακολούθησαν 1000 άτομα και στη συνέχεια αναδημοσιεύθηκε στον ημερήσιο τύπο, έθεσα στην κυβέρνηση, όπως είχα δικαίωμα αλλά και υποχρέωση να κάνω, μια σειρά ερωτήματα και διατύπωσα ορισμένες καταγγελίες που αφορούσαν σημαντικά εθνικά μας θέματα. Φυσικά δεν είμαι Βουλευτής ούτε κατέχω κάποιο δημόσιο αξίωμα. Είμαι ένας απλός πολίτης με τη διαφορά ότι κουβαλάω στην πλάτη μου ιστορική πείρα μισού και πλέον αιώνα και με αποδεδειγμένη την αφοσίωσή μου στην υπεράσπιση του Λαού και της Πατρίδας μας σε ιδιαίτερα κρίσιμες στιγμές. Και ως εκ τούτου πιστεύω ότι σε οποιαδήποτε χώρα με στοιχειώδη έστω δημοκρατική ευαισθησία αποκλείεται να συναντούσα αυτή την περιφρονητική στις απόψεις μου απαξίωση, που τελικά αποκαλύπτει τον αλαζονικό χαρακτήρα της κυβερνητικής παράταξης, των φίλων και συμμάχων της, λες και είμαι πολίτης β΄ κατηγορίας, μόνο και μόνο γιατί τολμώ να ασκήσω δημόσια κριτική στην πολιτική της. Όμως τα ερωτήματα και οι καταγγελίες παραμένουν. Και αν νομίζουν ότι με τη μέθοδο της φίμωσης θα ξεχαστούν, κάνουν μεγάλο λάθος.

Σχετικά με το «Μνημόνιο», δηλαδή τους όρους με τους οποίους δέχθηκαν να μας «βοηθήσουν», θα γνωρίζετε ασφαλώς την άποψη που διατύπωσε ο διακεκριμένος καθηγητής του Συνταγματικού Δικαίου κ. Κασιμάτης, ότι δηλαδή «τέτοιοι όροι μπαίνουν για πρώτη φορά σε σύμβαση δανείου στην ιστορία της ανθρωπότητας». Ακολούθως ο Πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών κ. Δημήτρης Παξινός καταγγέλλει ότι «με το άρθρο 14 παρ. 5 της σύμβασης η Ελλάδα παραιτείται ΑΜΕΤΑΚΛΗΤΑ και ΑΝΕΥ ΟΡΩΝ από τις ασυλίες  προστασίας της εθνικής κυριαρχίας. Τέτοιος πρωτόγνωρος όρος δεν συναντάται ούτε σε αποικιοκρατικές συμβάσεις. Είναι όρος που παραβιάζει θεμελιώδεις αρχές του δικαίου σε όλα τα επίπεδα: του διεθνούς δικαίου, του ευρωπαϊκού και του εθνικού δικαίου. Πρόκειται για όρο ο οποίος παραβιάζει τη θεμελιώδη αρχή σεβασμού της κυριαρχίας του κράτους απειλεί, θέτει σε κίνδυνο και προσβάλλει στον πυρήνα τους τα κυριαρχικά δικαιώματα, την ίδια την κυριαρχία και την υπόσταση της χώρας. Ο κίνδυνος καθίσταται άμεσος, αν συνδυαστεί με τον όρο της Σύμβασης ότι οι Δανειστές, όλοι μαζί ή με συμφωνία όλων, μπορούν να μεταβιβάσουν σε τρίτη χώρα τα δικαιώματά τους από τη Σύμβαση. Επί πλέον στη σύμβαση ρητά ορίζεται ότι διέπεται από το ΑΓΓΛΙΚΟ ΔΙΚΑΙΟ. Αποκλειστικά Αρμόδιο Δικαστήριο συμφωνήθηκε να είναι το Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δηλαδή των δανειστών μας. Η δανειακή σύμβαση είναι ΕΚΝΟΜΗ».

Και καταλήγει:

«Χωρίς κάποιο προηγούμενο παραδώσαμε με μόνη μια υπογραφή την εθνική μας κυριαρχία, ολόκληρη τη δημόσια περιουσία μας. Από της συστάσεως του νεοελληνικού κράτους είμαστε συνηθισμένοι να δανειοδοτούμαστε. Τέτοιους όρους όμως, ουδέποτε αποδεχτήκαμε.

ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ Ν’ ΑΠΑΛΕΙΦΘΟΥΝ ΑΠΟ ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΚΑΙ ΤΗ ΔΑΝΕΙΑΚΗ ΣΥΜΒΑΣΗ ΟΙ ΟΡΟΙ ΠΟΥ ΘΙΓΟΥΝ ΤΑ ΚΥΡΙΑΡΧΙΚΑ ΜΑΣ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ».

Και σας ρωτώ, κύριοι της Κυβερνητικής Παράταξης: Πώς είναι δυνατόν απόψεις τόσο μεγάλης εθνικής σημασίας του μεγαλύτερου Δικηγορικού Συλλόγου της χώρας, όπως και του κ. Κασιμάτη να θεωρούνται από την παράταξή σας και τα φιλικά σας ΜΜΕ ανάξια ακόμα και για έναν απλό σχολιασμό; Δεν καταλαβαίνετε ότι μια τόσο προκλητικά αλαζονική συμπεριφορά τραυματίζει βαρειά την ουσία της ίδιας της δημοκρατίας και προκαλεί βάναυσα το δημόσιο αίσθημα; Έχουν πληθύνει λοιπόν εκτός από τον υποφαινόμενο οι θεωρούμενοι ως πολίτες β΄ κατηγορίας σ’ αυτή τη χώρα; Και πόση περιφρόνηση και έλλειψη σεβασμού για όλους αυτούς που ύψωσαν το ανάστημά τους κατά της χούντας, που βασανίστηκαν, φυλακίστηκαν εξορίστηκαν, θυσιάζοντας 7 χρόνια από τη ζωή τους για τη Δημοκρατία και την Ελευθερία του Τύπου, για να δουν σήμερα να βασιλεύει ξανά η χουντική λογοκρισία και μάλιστα με δήθεν προοδευτικό μανδύα… Και με ποια κριτήρια εσείς και οι φίλοι σας έχετε αναγορευτεί σε πολίτες α΄ κατηγορίας, ανώτεροι από τους άλλους; Όμως ακόμα και η πιο μεγάλη εκλογική νίκη δεν δίνει το δικαίωμα σε κανένα να θεωρεί τον εαυτό του ανώτερο από τους άλλους, δεδομένου ότι σύμφωνα με το Σύνταγμα όλοι οι πολίτες είναι ίσοι και έχουν απολύτως τα ίδια δικαιώματα. Και το πρώτο δικαίωμα νομίζω ότι είναι ο σεβασμός στις απόψεις τους, όποιες κι αν είναι. Αν λείψει αυτό το στοιχείο, τότε δεν υπάρχει δημοκρατία αλλά ολοκληρωτισμός. Που στη θέση σας και μετά τις τελευταίες εκλογές στερείται ακόμα και του προσχήματος ότι η κυβέρνησή σας εκφράζει την πλειοψηφία του ελληνικού λαού, δεδομένου ότι το ποσοστό επάνω στο οποίο στηρίζεστε σήμερα δεν υπερβαίνει το 20%. Και επομένως μια καθαρά ολοκληρωτική συμπεριφορά βασισμένη επάνω σε μια ουσιαστικά μικρή μειοψηφία καταντά τελικά επικίνδυνη για τον τόπο, γιατί δεν έχετε το ηθικό δικαίωμα να παίρνετε αποφάσεις τόσο κρίσιμες για το μέλλον της χώρας αγνοώντας τη θέληση της μεγάλης πλειοψηφίας που με κάθε τρόπο προσπαθεί να σας δείξει ότι ο δρόμος που χαράζετε οδηγεί στη διάλυση της κοινωνίας και -πολύ φοβάμαι- και της ίδιας της Πατρίδας μας

Κύριε Πρωθυπουργέ, αθετήσατε όλες τις υποσχέσεις σας, προεκλογικές και μετεκλογικές, σε ό,τι αφορά τους φόρους, τους μισθούς και τις απολύσεις. Γνωρίζετε ότι κλείνουν καθημερινά δεκάδες βιομηχανίες, βιοτεχνίες και καταστήματα χωρίς να σκέφτεστε τι θα γίνουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι που βρίσκονται ξαφνικά στο δρόμο. Δεν θα σας συγκινεί το γεγονός ότι η ερήμωση εξαπλώνεται με γοργούς ρυθμούς στην ελληνική αγορά που μόλις χθες ακόμα έσφυζε από ζωή. Δεν ανησυχείτε που οι νέοι και νέες μας, κυρίως επιστήμονες, μεταναστεύουν μη μπορώντας να ζήσουν στη χώρα μας; Δεν σας έχει πει κανένας στο περιβάλλον σας ότι ο Λαός μας απελπίζεται, φοβάται, στενάζει, ενώ η χώρα μας καθημερινά βυθίζεται από κάθε άποψη σε μια γενικευμένη ύφεση, της οποίας ουδείς γνωρίζει το τέλος;

Κάνω έκκληση να σταθείτε για λίγο μόνο και μόνο για να κοιτάξετε εσείς προσωπικά κ. Πρωθυπουργέ, να διαπιστώσετε τι συμβαίνει στην πραγματικότητα γύρω σας. Δεν είμαστε εχθροί σας ούτε καν αντίπαλοι. Εάν διαφωνούμε, το κάνουμε από αγνή πρόθεση, γιατί πιστεύουμε ότι ο δρόμος που επιλέξατε είναι εσφαλμένος. Δεν το λέμε αυτό εμείς αλλά η πραγματικότητα. Φτάνει να τη δείτε. Γιατί όλοι μας θέλουμε εξ ίσου να τη σώσουμε απ’ αυτή την τόσο δύσκολη θέση στην οποία βρίσκεται. Όλοι είμαστε διατεθειμένοι να βοηθήσουμε. Χωρίς το παραμικρό αντάλλαγμα. Ας ψάξουμε ειλικρινά να βρούμε ένα καλλίτερο τρόπο που είμαι βέβαιος ότι υπάρχει. Ας σταματήσει το πείσμα. Όλοι κάνουμε λάθη. Μη μας αναγκάσετε να δείξουμε ξανά σε ποιο σημείο μπορεί να φτάσει ένας Λαός απελπισμένος. Μην ξεχνάμε πόσες φορές οι Έλληνες κατάφεραν να μεταβάλουν την απελπισία τους σε δύναμη και τότε αλοίμονο σ’ αυτούς που θα βρεθούν μπροστά τους. Μη σας ξεγελάει το γεγονός ότι σήμερα φερόμαστε ακόμα σαν ζαλισμένα αρνάκια. Σκεφτείτε μόνο με πόσα ψέματα και αυταπάτες έχουν ποτίσει έως σήμερα τους Έλληνες. Κάθε μέρα όμως που εσείς ο ίδιος θα τους βοηθάτε με τις σκληρές σας αποφάσεις να ανακαλύπτουν την αλήθεια, τα αρνάκια θα μεταβάλλονται σε πολίτες υπεύθυνους και αποφασισμένους να πάρουν τη μοίρα τους στα χέρια τους. Αυτό ίσως πάρει λίγο καιρό. Αλλά όταν θα σχηματισθεί το ποτάμι της διεκδίκησης όλων αυτών που μας έχουν κλέψει, τότε καμμιά δύναμη δεν θα σταθεί ικανή να το σταματήσει. Το οργισμένο ποτάμι θα ξέρει καλά προς τα πού θα πρέπει να πάει για να κερδίσει αυτά που του ανήκουν. Σκεφτείτε πότε και πόσοι θέλησαν ως τώρα να το εμποδίσουν τις τελευταίες δεκαετίες και πού βρίσκονται σήμερα. Γιατί είναι ιστορικός Νόμος ο Λαός πάντα να νικά. Φτάνει να το θελήσει. Και θα το θελήσει. Γρήγορα. Πιο γρήγορα απ’ ό,τι μερικοί το περιμένουν.

Και σας ρωτώ για άλλη μια φορά:

Τι συμβαίνει με το Αιγαίο; Είναι αλήθεια ή ψέματα ότι το ΝΑΤΟ μας επέβαλε να το μοιραστούμε μισό-μισό με την Τουρκία; Υπάρχει ή όχι συμφωνία για την παραχώρηση του εναέριου εθνικού μας χώρου στην Ισραηλινή αεροπορία για πολεμικές ασκήσεις; Τι συμβαίνει με το Τουρκικό Προξενείο στην Κομοτηνή και για ποιο λόγο υπάρχουν αυτές οι περίφημες πλωτές γέφυρες που μπορούν σε ελάχιστο χρόνο να ενώνουν δύο ακτές του Έβρου προκειμένου να περάσουν τανκς; Υπάρχει ή όχι οργανωμένη εθνικιστική προπαγάνδα στην Αλβανία και στα Σκόπια με στόχο ελληνικά εδάφη και πώς αντιδρούμε σ’ αυτό; Γιατί σταμάτησε ο αγωγός του Μπουργκάς; Αληθεύει ότι υπήρξαν ευνοϊκές οικονομικές προτάσεις από τη Ρωσία και την Κίνα, τις οποίες απέρριψε η Κυβέρνηση; Σχετικά με το ΔΝΤ εσείς ο ίδιος -ως αρχηγός της αντιπολίτευσης τότε- περιγράφατε με τα μελανότερα χρώματα τις καταστροφικές ιδιότητες του ΔΝΤ σε συνέντευξή σας στον δημοσιογράφο κ. Κούλογλου. Τι μεσολάβησε έκτοτε και αλλάξατε γνώμη; Και γιατί σιωπάτε μπροστά στις αποκαλύψεις έγκυρων ειδικών όπως αυτές της καθηγήτριας Κλάιν, ειδικά για την εφαρμογή στην οικονομία των βάρβαρων μεθόδων της CIA, καθώς και για τις στενές σχέσεις του ΔΝΤ με όλα σχεδόν τα δικτατορικά καθεστώτα του κόσμου; Και αληθεύει ή όχι το γεγονός ότι εσείς μάς οδηγήσατε στην οικονομική μας εξάρτηση από το ΔΝΤ και τους ευρωπαίους συνεταίρους του, στην περίφημη Τρόικα στην οποία παραδώσατε αμαχητί την οικονομία και τις εργασιακές σχέσεις της χώρας; Και γιατί δεν ακολουθείτε το παράδειγμα των Ούγγρων, που υποχρέωσαν τις Τράπεζες και όλες τις μεγάλες επιχειρήσεις να καταβάλουν τεράστια ποσά αντί να τα παίρνουν από τους εργαζόμενους;

Υπάρχει επίσης το πρόσφατο παράδειγμα του μικρού κράτους του Εσκουαδόρ-Ισημερινού, που χαρακτήρισε το Δημόσιο Χρέος του ως «Χρέος Απεχθές» και αρνήθηκε να το καταβάλει στους δανειστές του. Με αποτέλεσμα να πληρώσει τελικά το ένα τρίτο του συνολικού ποσού. Αποδεικνύοντας έτσι ότι τα φοβερά θηρία (οι δανειστές μας) μπροστά στα οποία τρέμει η Κυβέρνηση, γίνονται αρνάκια όταν αντιμετωπίσουν τη σιδερένια θέληση έως ηγέτη και ενός λαού μικρότερου και πιο αδύνατου από τον δικό μας.

Επίσης θέσαμε το πρόβλημα των πολεμικών επανορθώσεων από τη Γερμανία. Δεν θα ήταν λοιπόν καλλίτερα αντί για ανέξοδες φραστικές επιθέσεις κατά της κ. Μέρκελ, να της ζητήσετε το αυτονόητο, δηλαδή την επανόρθωση από μέρους της Γερμανίας αυτής της μεγάλης αδικίας, η οποία έγινε κατ’ εξαίρεση και μόνο κατά της χώρας μας, αντί να της προσφέρετε και άλλα κέρδη με νέες αγορές πολεμικού υλικού… Και τέλος πώς φτάσατε στο σημείο αυτός ο Πρόεδρος μάλιστα της Σοσιαλιστικής Διεθνούς να φερθεί χειρότερα και από τον Μεταξά καταργώντας τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, που ένας δικτάτορας καθιέρωσε κάτω από την πίεση των εργαζομένων από την δεκαετία του ΄30; Πώς τολμάτε να μας πάτε 80 χρόνια πίσω; Τι νομίζει τάχατες ο κ. Πρωθυπουργός, η Κυβέρνηση και οι Βουλευτές του, ότι όλα αυτά τα θέματα που αναφέραμε και που έχουν να κάνουν με την Ακεραιότητα και την Ασφάλεια της χώρας, καθώς και με τις κατακτήσεις και τα δικαιώματα του λαού, θα περάσουν έτσι, «στο ντούκου» που λέει ο Λαός; Δεν καταλαβαίνουν ότι επωμίζονται όλοι βαρύτατες ευθύνες, για τις οποίες κάποτε θα αναγκαστούν να λογοδοτήσουν όχι μόνον απέναντι στον Λαό και στην Ιστορία αλλά ακόμα και απέναντι στην Ελληνική Δικαιοσύνη; Ας πάψουν λοιπόν να μας υποτιμούν και να πιστεύουν ότι επειδή σήμερα κυβερνούν χάρη σ’ ένα διάτρητο Σύνταγμα που επιτρέπει σε μια μικρή μειοψηφία να ασκεί εξουσία σε βάρος της συντριπτικής πλειοψηφίας, αυτή η κατάσταση μπορεί να διαρκέσει.

Ήδη αυτή τη στιγμή μπαίνουν τα θεμέλια, ώστε αυτή η σιωπηλή και διάσπαρτη πλειοψηφία των Ανεξάρτητων Πολιτών να μπορέσει να εκφραστεί συλλογικά και ενιαία. Και τότε θα δούμε ποιος θα γελάσει τελευταίος.

Πιστεύω ότι εκεί που έφτασαν τα πράγματα δεν υπάρχει άλλη λύση από τη φωνή του Λαού. Η οργή του Λαού πρέπει να μετουσιωθεί σε μια τέτοια κραυγή, που να συγκλονίσει συθέμελα το σάπιο οικοδόμημα της Εξάρτησης, που μας οδηγεί κατ’ ευθείαν στο απόλυτο Χάος. Δεν υπάρχει άλλη λύση! Γι’ αυτό σας καλούμε όλους και όλες να μπείτε από αύριο κιόλας σ’ αυτό τον υπέρτατο αγώνα, όλοι μαζί ενωμένοι σφιχτά σα μια γροθιά με μόνο μία σκέψη, την αγάπη για την Πατρίδα. Ας αφουγκραστούμε το Λαό και με χιλιάδες «Σπίθες»-Επιτροπές Πρωτοβουλίας ας τον βοηθήσουμε να πάρει επί τέλους την τύχη της χώρας στα χέρια του. Το πώς και το πότε θα το κρίνουν οι εξελίξεις και ο ίδιος ο Λαός. Η δική μας σκέψη θα οδηγεί σταθερά στους μεγάλους στόχους που θέσαμε: την Εθνική Ανεξαρτησία, την Λαϊκή Κυριαρχία, την Πατριωτική Αναγέννηση και τη βαθειά μας πίστη ότι η Ελλάδα ανήκει στην Ελλάδα και μόνο στην Ελλάδα

Με την ευκαιρία αυτή θα ήθελα να θέσω στην κρίση σας και στην κρίση όλου του Ελληνικού Λαού δύο βασικές μου σκέψεις, η μία από τις οποίες αφορά την οικονομία της χώρας και η άλλη την εθνική μας ασφάλεια:

Ξέρουμε όλοι ότι το βασικό επιχείρημα της Κυβέρνησης για να δικαιολογήσει την εξάρτηση της χώρας από τις Τράπεζες της Αμερικής και της Ευρώπης και κατ’ επέκταση την πλήρη μας εξάρτηση, είναι η ανάγκη για δανεισμό. Επίσης γνωρίζουμε καλά σε ποιο σημείο μας έχει οδηγήσει αυτή η τακτική των δανείων με τους υψηλούς τόκους. Γνωρίζουμε ακόμα ότι ένα μεγάλο μέρος των χρημάτων μας πηγαίνει καταναγκαστικά στην αγορά όπλων από τις ΗΠΑ, Αγγλία, Γαλλία και Γερμανία. Και η ερώτησή μου είναι, ποιος μας εμποδίζει να αναζητήσουμε άλλους τρόπους με στόχο Πρώτον την εξόφληση εάν είναι δυνατόν ολόκληρου του Χρέους μας, Δεύτερον τον δανεισμό από άλλες πηγές με πολύ χαμηλότερους τόκους και Τρίτον την εξόφληση του μελλοντικού μας χρέους (που θα είναι απείρως χαμηλότερο) με συμφωνίες με τη μορφή κοινοπραξιών με μικτές Εταιρίες, που θα έχουν στόχο την εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών μας πηγών με όρους αυστηρούς σε ό,τι αφορά τα κυριαρχικά μας δικαιώματα. Έχουμε ήδη το παράδειγμα της Cosco, τη συμφωνία για τον αγωγό του Μπουργκάς και την προσφορά 100 δισ. Ευρώ εκ μέρους της Ρωσίας για την επισκευή των πολεμικών τους πλοίων στη Σύρο. Τέτοιου είδους κοινοπραξίες μπορεί να έχουν στόχο την ανάδειξη των λιμανιών μας, την εκμετάλλευση του υπεδάφους, τουριστικές υποδομές και ο,τιδήποτε άλλο βοηθά την οικονομική μας ανάπτυξη χωρίς τον εφιάλτη των υπέρογκων τόκων που μας έχουν μεταβάλει σε Λαό υπόδουλο στους δανειστές μας.

Η δική μου προσωπική απάντηση στο ερώτημα αυτό είναι ότι τίποτα δεν μπορεί να μας εμποδίσει πια και ότι είμαστε ελεύθεροι να κοιτάξουμε το συμφέρον μας. Φτάνει βεβαίως να το θελήσει ο ίδιος ο Ελληνικός Λαός και οι δύο χώρες που μνημόνευσα, η Ρωσία και η Κίνα. Εμείς φυσικά παραμένουμε στην Ευρώπη, απαλλαγμένοι όμως από τις αποικιακού τύπου οικονομικές σχέσεις που μας έχουν επιβάλει και από την υποχρέωσή μας να πλουτίζουμε τις πολεμικές βιομηχανίες δαπανώντας κάθε χρόνο δεκάδες δισ. Ευρώ με όλες τις δραματικές συνέπειες για τον Λαό μας.

Προσθέτω εδώ, ότι μια ενθαρρυντική απάντηση κατ’ αρχήν από τις Επιτροπές Πρωτοβουλίας και κατ’ επέκταση από τους Πολίτες, θα μας έδινε όλους φτερά, και βέβαια και στους εκπροσώπους των Συλλόγων που συμμετέχουν στη σημερινή μας εκδήλωση, ώστε να αρχίσουμε από τώρα τις αναγκαίες προκαταρκτικές βολιδοσκοπήσεις για την επίτευξη αυτού του μεγάλου στόχου. Σε περίπτωση φυσικά που θα το ενέκρινε ο Ελληνικός Λαός.

Η δεύτερη σκέψη μου αφορά το ΝΑΤΟ. Δεν προτείνω φυσικά να βγούμε από το ΝΑΤΟ σήμερα κιόλας, γιατί κάτι τέτοιο μέσα στις παρούσες συνθήκες θα είναι κάπως δύσκολο. Γνωρίζω όμως ότι θα ικανοποιούσε τον Ανδρέα Παπανδρέου αλλά μάλλον όχι τους πάλαι ποτέ οπαδούς του, γιατί φοβάμαι ότι σήμερα δεν συμφωνούν με τον παλιό εαυτό τους.

Τα ερωτήματά μου είναι δύο: Το πρώτο αφορά τους σημερινούς εχθρούς των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ. Αφού οι χτεσινοί δεν υπάρχουν πια. Για να συμμετέχουμε στο ΝΑΤΟ, αυτό σημαίνει ότι οι εχθροί του είναι και δικοί μας εχθροί. Είναι λοιπόν και δικοί μας εχθροί οι Σέρβοι, οι Ρώσοι, οι Αφγανοί, οι Ιρακινοί και οι Ιρανοί; Και για ποιο λόγο;

Το δεύτερο ερώτημά μου αφορά το Αιγαίο. Ο κ. Νταβούτογλου λέει και ξαναλέει ότι με τον «Γιώργο» (έτσι αποκαλεί τον Έλληνα Πρωθυπουργό) κάνουν μπίζνες στο Αιγαίο. Που σημαίνει φυσικά ότι πίσω από τις μπίζνες αυτές κρύβεται το ΝΑΤΟ και το αφεντικό του οι ΗΠΑ. Θέλουμε λοιπόν να μάθουμε εάν αυτά που λέει ο Τούρκος αξιωματούχος είναι αληθινά και εάν είναι, τότε τι είδους μπίζνες είναι αυτές; Δεν τους φτάνουν στο ΝΑΤΟ που αποφάσισαν να παραχωρήσουν το μισό Αιγαίο στην Τουρκία; Τι άλλο θέλουν τώρα; Τι άλλο επιδιώκουν;

Στα 1975, μέσα στα πλαίσια της προσπάθειάς μου για την Ελληνοτουρκική Φιλία, μίλησα νομίζω πρώτος εγώ για την προοπτική συνεκμετάλλευσης των κοιτασμάτων του Αιγαίου, που θα έφερναν πιο κοντά τις δύο χώρες.

Ερευνώντας τότε, έμαθα ότι οι ΗΠΑ τα είχαν κατατάξει στα στρατηγικά τους αποθέματα και για τον λόγο αυτόν δεν θα επέτρεπαν να βγουν στην επιφάνεια, παρά μόνο όταν εκείνες θα τα είχαν ανάγκη αποκλειστικά για δικά τους συμφέροντα. Τα σήριαλ των συγκρούσεων μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας στο Αιγαίο επιβεβαιώνουν την άποψη αυτή και δείχνουν καθαρά ότι πίσω από τις ενέργειες των δύο κυβερνήσεων υπήρχε ο αμερικανικός δάκτυλος που δημιουργούσε αυτές τις βασικά εικονικές κρίσεις, με σκοπό να αποτραπεί μονομερής είτε κοινή απόπειρα εκμετάλλευσης. Πλην όμως όπως αναφέρει ο καθηγητής Θεόδωρος Καρυώτης, εδώ και πάνω από 25 χρόνια, η έννοια της υφαλοκρηπίδας έχει υπερκερασθεί από αυτή της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ). Η σύμβαση του 1982 για το Δίκαιο της Θάλασσας αναφέρει ρητά (άρθρο 121 παρ. 2) ότι όλα τα νησιά διαθέτουν ΑΟΖ και ότι η ΑΟΖ και η υφαλοκρηπίδα ενός νησιού καθορίζονται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο με τον οποίο καθορίζονται και για τις ηπειρωτικές περιοχές.

Επομένως η Τουρκία δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει για την ΑΟΖ τα ίδια επιχειρήματα που προβάλλει για την υφαλοκρηπίδα των νησιών του Αιγαίου, ότι δηλαδή τα νησιά μας δεν διαθέτουν υφαλοκρηπίδα ή ότι κάθονται επάνω στην υφαλοκρηπίδα της Ανατολίας. Επί πλέον η Σύμβαση έχει καταργήσει την γεωλογική έννοια της υφαλοκρηπίδας κι έτσι η Τουρκία έχει χάσει ένα άλλο επιχείρημα.

Άλλωστε για το λόγο αυτόν, για να μειώσει την έκταση της υφαλοκρηπίδας, η Τουρκία μας ανάγκασε να περιορίσουμε τα εθνικά μας ύδατα στα 6 μίλια αντί για τα 12 που προβλέπει το Διεθνές Δίκαιο, με την απειλή πολέμου, το περίφημο Casus Belli, που ισχύει ακόμα. Και οι Κυβερνήσεις και των δύο κομμάτων εξουσίας έσπευσαν να συμμορφωθούν προς τας υποδείξεις. Η Κίνησή μας θα επιδιώξει να ξαναγυρίσουμε στα 12 μίλια έχοντας φροντίσει παράλληλα να καταστήσουμε τη χώρα μας απόρθητο φρούριο με εκατοντάδες πυραύλους, χάρη στους οποίους θα μπορούμε να ξαναπούμε σε όσους μας απειλούν «ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ».

Ζητώ συγγνώμη για την αναφορά μου σε τεχνικές λεπτομέρειες λίγο-πολύ άγνωστες στο μεγάλο κοινό, που όμως θα μας βοηθήσουν να καταλάβουμε καλλίτερα το παιχνίδι που παίζεται στο Αιγαίο εδώ και πολλά χρόνια και από τις δύο εξαρτημένες από τις ΗΠΑ κυβερνήσεις με αποκορύφωμα το μυστήριο που κρύβεται πίσω από τις πρόσφατες ελληνοτουρκικές επαφές κορυφής.

Γιατί άραγε από το 1982 έως σήμερα η Ελλάδα δεν έχει καθορίσει το δικό της ΑΟΖ, όπως έχουν κάνει όλες σχεδόν οι χώρες του κόσμου, όπως και η Τουρκία στην Μαύρη Θάλασσα; Γιατί όταν η Κύπρος δημιούργησε στα 2004 το δικό της ΑΟΖ και κάλεσε την Ελλάδα να κάνει το ίδιο, ώστε να ενωθούν τα δύο ΑΟΖ, εμείς αρνηθήκαμε; Μέσα σ’ αυτό το κοινό ΑΟΖ Ελλάδας και Κύπρου θα έμπαινε φυσικά και το Καστελλόριζο.

 

Μήπως για τον λόγο αυτόν η Ελλάδα φοβήθηκε την Τουρκία και έκανε πίσω; Εδώ η Κύπρος δεν την έλαβε υπ’ όψιν και συνήψε συνθήκη με το Ισραήλ για τα δικά τους ΑΟΖ που αφήνει την Τουρκία απ’ έξω…

Λέγεται ότι μεγάλα κοιτάσματα βρίσκονται στο τρίγωνο ανάμεσα στο Καστελλόριζο, στην Κρήτη και στην Κύπρο. Και για τον λόγο αυτό κατά το τελευταίο διάστημα η Τουρκία έχει αναπτύξει ιδιαίτερη δραστηριότητα στο Καστελλόριζο, που ως φαίνεται επιδιώκει να εξαιρεθεί από το ελληνικό ΑΟΖ. Θα περιμένουμε να δούμε τα αποτελέσματα των σχετικών συνομιλιών. Ας κρατήσουμε προς το παρόν ως δεδομένα

Πρώτον ότι με τη νέα Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας αλλάζουν ριζικά τα δικαιώματά μας ως προς το Αιγαία.

Δεύτερον ότι το Καστελλόριζο ανήκει αποκλειστικά στο ελληνικό ΑΟΖ και ως εκ τούτου εμποδίζει την Τουρκία να έχει κοινά σύνορα ΑΟΖ με την Αίγυπτο.  Και

Τρίτον για τον λόγο αυτόν η Αίγυπτος υπαναχώρησε –πιεζόμενη από την Τουρκία- και δεν υπεγράφη η συμφωνία για τα σύνορα του ΑΟΖ μεταξύ Ελλάδας και Αιγύπτου. Το ίδιο έκανε και η Αλβανία επίσης κάτω από την πίεση τους Τουρκίας. Πρόκειται για ένα χορό εκατοντάδων δισ. Ευρώ, ένα παιχνίδι που παίζεται εδώ και πολλά χρόνια στην πλάτη μας χωρίς να ενημερωθεί όχι μόνο ο ελληνικός λαός αλά ακόμα και η Βουλή των Ελλήνων. Με πρωταγωνιστές τις δύο Κυβερνήσεις και όποια και όσα διεθνή συμφέροντα κρύβονται πίσω τους.

Τέλος με την αναβάθμιση του ρόλου της Τουρκίας σε συνδυασμό με τη δική μας κρίση, είναι ενδεχόμενο οι ΗΠΑ να έχουν βρει κάποια λύση που να τις συμφέρει και σε συνεννόηση με την Τουρκία να μας υποχρεώσουν σε υποχώρηση και μάλιστα σε μια στιγμή που η νέα Σύμβαση Θαλασσών μας δίνει όπως είδαμε ένα μεγάλο πλεονέκτημα ως προς την εκμετάλλευση ενός πολύτιμου μέρους του εθνικού μας πλούτου.

Γνωρίζω εκ των προτέρων ως β΄ κατηγορίας πολίτης, ότι θα αγνοηθώ μεγαλοπρεπώς από την Κυβέρνηση και τα ΜΜΕ που ελέγχει. Γι’ αυτό το λόγο απευθύνω την ερώτηση σε σας, τους απλούς πολίτες, μαζί με την προτροπή να αφήσετε κατά μέρος την παθητική σας στάση και με κάθε τρόπο να απαιτήσετε τα δικαιώματα που έχετε ως οι μόνοι «ιδιοκτήτες» αυτής της χώρας. Δεν είστε ένοικοι ούτε παρίες. Είστε τα Αφεντικά και θα πρέπει να το αποδείξετε στην πράξη.

Στο σημείο αυτό θεωρώ αναγκαίο να υπενθυμίσω συνοπτικά τις βασικές τομές που προτείνω να γίνουν για την έξοδο από την κρίση και προ παντός για την κατάκτηση της Εθνικής μας Ανεξαρτησίας και που παρουσίασα στην ομιλία μου την πρώτη του Δεκέμβρη.

Πρώτον: Να εγκαταλείψουμε το δόγμα «Ανήκομεν εις την Δύσιν» και να το αντικαταστήσουμε με τη θέση «Ανήκουμε στην Ελλάδα και μόνο στην Ελλάδα». Που σημαίνει ότι θα πρέπει να μπορούμε να συνάπτουμε συμφωνίες κάθε είδους με μοναδικό γνώμονα το συμφέρον της χώρας. Οικονομικές, στρατιωτικές, καθώς και σύμφωνα φιλίας και αλληλοβοήθειας. Χωρίς να ανήκουμε, δηλαδή χωρίς να είμαστε εξαρτημένοι από κανένα. Από δω και πέρα ο ορίζοντας θα έχει και πάλι για μας τέσσερα σημεία: Ανατολή, Δύση, Βορρά και Νότο.

Δεύτερον: Η Δύση μας πλήγωσε, μας ταπείνωσε και μας υποχρέωσε να της παραχωρήσουμε εθελοντικά την κηδεμονία της χώρας με τη σύναψη συμφωνιών που θίγουν τα ίδια τα κυριαρχικά μας δικαιώματα.

Τρίτον: Οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ μηχανορραφούν με τους εθνικιστικούς κύκλους της Τουρκίας, της Αλβανίας και των Σκοπίων, που διεκδικούν φανερά ελληνικά συμφέροντα στην Βόρειο Ελλάδα, στην Ανατολική Μακεδονία, στο Αιγαίο και στην Κύπρο, ενώ εμείς εξακολουθούμε να είμαστε εξαρτημένοι από τις ΗΠΑ και εγκλωβισμένοι στο ΝΑΤΟ. Πρόκειται για μια σχιζοφρενική κατάσταση από την οποία οφείλουμε να απαλλαγούμε.

Τέταρτον: Επειδή η εχθρική μας περικύκλωση στηρίζεται φανερά από τους υποτιθέμενους συμμάχους και προστάτες μας, για να σωθεί η χώρα μας από ενδεχόμενες εχθρικές ενέργειες, Πρώτον πρέπει να υπάρξει ένα Νέο Αμυντικό Δόγμα έξω από τον έλεγχο του ΝΑΤΟ και Δεύτερον να αναζητηθούν τα αναγκαία αμυντικά μέσα από άλλες χώρες δηλαδή την Ρωσία και την Κίνα.

Πέμπτον: Επίσης δεν μας μένει άλλος τρόπος για να απαλλαγούμε από τις δαγκάνες του ΔΝΤ και των Τραπεζών της Ευρώπης εκτός από την εξασφάλιση του αναγκαίου κεφαλαίου  και πάλι από την Ρωσία και την Κίνα, με την ελπίδα ότι οι όροι που θα μας θέσουν θα είναι συμβατοί με τα εθνικά μας συμφέροντα.

Για να πραγματοποιηθούν αυτές οι πέντε βαθειές τομές είναι ανάγκη:

Να ερωτηθεί ο Ελληνικός Λαός, ο οποίος και θα λάβει την τελική απόφαση.

Να συμφωνήσουν μαζί μας η Ρωσία και η Κίνα.

Να διαπραγματευτούμε με τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ για φιλικό διακανονισμό διατηρώντας εάν κι αυτοί το θελήσουν, τον όποιο βαθμό συνεργασίας συμφωνηθεί και από τις δύο πλευρές. Το ίδιο και με την Ευρώπη.   Και

Έκτον: Να επικεντρώσουμε όλες μας τις δυνάμεις, ώστε κατ’ αρχήν το οικονομικό μας πρόβλημα να μπορέσει να λυθεί κατά ένα μεγάλο μέρος από μας τους ίδιους. Για το σκοπό αυτό θα πρέπει να εκπονηθεί από τον ίδιο τον Λαό μας ένα λεπτομερές, επιστημονικά ορθό και ρεαλιστικά εφαρμόσιμο πρόγραμμα αξιοποίησης του δυναμικού της χώρας. Έμψυχου και υλικού.

Αγαπητοί φίλοι,

Σε κάθε τέτοια πρόταση για ριζική στροφή στην πολιτική που ακολουθούμε έως σήμερα, το ερώτημα που ακούω είναι «Μα θα το επιτρέψουν οι Αμερικανοί;». Γεγονός που δείχνει πόσο πολύ είναι ο λαός μας διαβρωμένος από τη βεβαιότητα ότι είμαστε εξαρτημένοι από τους ξένους και γι’ αυτό είμαστε καταναγκασμένοι να εφαρμόζουμε κατά γράμμα όλες τις οδηγίες-εντολές που προέρχονται από τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και την Ευρώπη των Τραπεζών και να ψηφίζουμε τους πολιτικούς και τα κόμματα που γνωρίζουμε ότι έχουν την εύνοια των ξένων. Άλλωστε είδαμε τι πάθαμε όταν θύμωσαν μαζί μας τα Μεγάλα Αφεντικά, όταν ξεσηκωθήκαμε στη δεκαετία του ΄60 με βασικό αίτημα τη Δημοκρατία και μας επέβαλαν την εφτάχρονη Δικτατορία κι αμέσως μετά το Πολυτεχνείο μας τιμώρησαν δίνοντας πράσινο φως στους Τούρκους να καταλάβουν στρατιωτικά το 40% της Κύπρου… Θυμάμαι τον Μητσοτάκη να μου λέει στου Μαξίμου «Φαίνεται πως ο Λευκός Οίκος με έχει διαγράψει και τώρα θα πρέπει να περιμένω το τέλος». Και όταν ο αδελφός μου ο Γιάννης του είπε «Και γιατί δεν αντιδράτε κύριε Πρόεδρε;» του απάντησε «Τι θέλεις να κάνω; Να βγω και να φωνάζω “Έξω οι Αμερικανοί“; ».

Και ποιος αμφιβάλλει για την οργή των Αμερικανών που προκάλεσε ο Κώστας Καραμανλής με τα ανοίγματά του προς τους Ρώσους και τους Κινέζους και κυρίως για το ΟΧΙ που τόλμησε να πει στον Μπους κατά πρόσωπο στη Σύνοδο του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι εμποδίζοντας τα Σκόπια να μπουν στη Μεγάλη Στρατιωτική Συμμαχία.

Αυτές είναι αλήθειες που κανείς δεν τις συζητά, γιατί οι μεν είναι φοβισμένοι και οι άλλοι, οι εξουσιαστές (πολιτικοί και δημοσιογράφοι) γαντζωμένοι στο άρμα της εξάρτησης. Όμως όλα αυτά τα φοβερά έχω την βεβαιότητα ότι έπαψαν πια να αποτελούν κίνδυνο για την Ελλάδα και τον Ελληνικό Λαό και αφορούν μόνο τις Εξουσίες. Δηλαδή σήμερα οι Αμερικανοί έχουν τη δύναμη να επεμβαίνουν μονάχα στις σφαίρες της οικονομικής και της πολιτικής Εξουσίας. Δηλαδή στην επιφάνεια της εθνικής μας ζωής και όχι στον Λαό στην περίπτωση που εκείνος θα είχε τη δυνατότητα και το θάρρος να αποφασίσει ανεξάρτητος και ελεύθερος σύμφωνα με τα δικά του συμφέροντα και τη δική του θέληση χωρίς να ρωτήσει κανένα.

Εγώ ο ίδιος ομολογώ ότι συνεργάστηκα για τη Λύση Καραμανλή αναγνωρίζοντας τη δύναμη της εξάρτησής μας από τους Αμερικανούς και προβαίνοντας εν γνώσει μου σε συμβιβασμό. Ας μην ξεχνάμε όμως ότι στα 1973 που μίλησα για την Λύση Καραμανλή, είχαν περάσει μόλις 23 χρόνια από το τέλος του Εμφυλίου Πολέμου, δηλαδή τότε που η Αμερικανοκρατία διοικούσε ουσιαστικά την Ελλάδα έχοντας διεισδύσει βαθειά στον Στρατό, στην Αστυνομία, την Οικονομία, το Κράτος, στο Πολιτικό Σύστημα με κύριο όργανό τους τον θρόνο. Και από τις 21 Απριλίου του 1967 είχε επιβάλει καθεστώς ανοιχτής στρατιωτικής δικτατορίας.

Θυμάμαι ότι όταν στην Ουάσιγκτον στα 1974 κάποιος Αμερικανός αξιωματούχος με ρώτησε ποιο θα ήταν το όφελός μας με τη «Λύση Καραμανλή», του είπα «Σήμερα με την Χούντα έχετε το 100%. Με την «Λύση Καραμανλή» θα αποκτήσουμε το 50% προς το παρόν…».

Ήξερα λοιπόν από πρώτο χέρι ότι είμαστε υποχρεωμένοι να συμβιβαστούμε, γιατί τότε είχαν το 100% στον έλεγχο των ενόπλων δυνάμεων, του αστυνομικού κράτους και του διαβρωμένου κρατικού και δημόσιου τομέα…

Όμως μ’ αυτές τις τρεις λέξεις που τους είπα, «προς το παρόν» εννοούσα τη μέρα που θα φτάσει και που ο κίνδυνος για μια επανάληψη του 1967 θα έχει εκλείψει. Κι αυτή η μέρα είναι το σήμερα! Και γι’ αυτό ξαναβγήκα στις επάλξεις. Γιατί βλέπω ότι εκτός από την αδυναμία των Αμερικανών να παρέμβουν δυναμικά, επί πλέον το δικό τους πολιτικό-οικονομικό οικοδόμημα, δηλαδή όλες οι εξαρτημένες δυνάμεις πολιτικές, οικονομικές και προπαγανδιστικές βρίσκονται σε τροχιά οικονομικής, πολιτικής και ηθικής διάλυσης.

Θέλω λοιπόν να σας πω ξεκάθαρα: Πιστεύω ακράδαντα ότι ο ουσιαστικός συσχετισμός δυνάμεων σήμερα μας βοηθά ώστε η μοναδική πατριωτική λύση να βρίσκεται κατά 100%, αποκλειστικά στην ελεύθερη θέληση του Ελληνικού Λαού. Ας το καταλάβουν όλοι καλά. Είμαστε ελεύθεροι! Φτάνει μονάχα να το πιστέψουμε και οι ίδιοι, ώστε να γυρίσουμε οριστικά την πλάτη στους φανερούς και τους κρυφούς φίλους και συνεργάτες των Αμερικανών κάθε λογής και να οργανώσουμε την ενότητα του Λαού στη βάση της Ανεξαρτησίας της χώρας και της ελευθερίας του Λαού να επιλέξει κυριαρχικά τις λύσεις του τον συμφέρουν.

Τελειώνοντας θα ήθελα να επανέλθω στο πρόβλημα της ξένης εξάρτησης, διότι υποθέτω ότι η πλειοψηφία αν όχι το σύνολο των Ελλήνων την συνδέει με την παρουσία στρατιωτικών δυνάμεων κατοχής είτε με εμφανείς μηχανισμούς καταστολής. Όπως όμως είδαμε, μπορεί να υπάρξει εξάρτηση και μάλιστα από ξένες δυνάμεις με πολλούς άλλους τρόπους ραφιναρισμένους και αόρατους για τους ανύποπτους πολίτες, ειδικά όπως από το 1974 έως σήμερα, όπου μετά την πτώση της χούντας περάσαμε στο καθεστώς της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.

Σας ανέφερα πιο πριν την προσωπική μου πείρα που επειδή από τον Ιανουάριο του 1973 όταν το ΚΚΕ και ο Ανδρέας Παπανδρέου απέκλεισαν κάθε δυνατότητα ενότητας των αντιστασιακών δυνάμεων δηλαδή τη μοναδική δυνατότητα για την απαλλαγή μας από τη χούντα βασισμένοι στη θέληση και τη δύναμη του λαού ανέλαβα την ιστορική ευθύνη να φορτωθώ το βάρος για τη «Λύση Καραμανλή» η οποία θα μας απήλλασσε μεν από τους στρατιωτικούς, όμως θα είχε συγχρόνως δύο εξόχως αρνητικά χαρακτηριστικά, ότι πρώτον θα έδινε συγχωροχάρτι στους εθνικόφρονες πολιτικούς που ήταν και οι κύριοι υπεύθυνοι για την έλευση της χούντας και δεύτερον θα διαιώνιζε την κυριαρχική παρουσία των Αμερικανών με ηπιότερο χαρακτήρα. Όπως και έγινε. Και επειδή οι υπεύθυνοι αξιωματούχοι των ΗΠΑ ειδικά μετά το Πολυτεχνείο έψαχναν κι αυτοί τρόπους για να απαλλαγούν από τους στρατιωτικούς και συμφωνούσαν μαζί μου για τη Λύση Καραμανλή, με κάλεσαν στην Ουάσιγκτον τον Ιούνιο του 1974 να μεσολαβήσω, προκειμένου να δεχθεί ο Καραμανλής να αναλάβει αυτόν τον ρόλο.

Δεν μετανοιώνω για το ιστορικό έργο που ανέλαβα, διότι πρώτον θεώρησα ότι η εξάρτηση σε συνθήκες δικτατορίας είναι βαθύτερη και σκληρότερη παρά σε καθεστώς κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και δεύτερον γιατί ήλπιζα ότι μέσα στις νέες συνθήκες θα είχαμε κυρίως σαν Αριστερά τη δυνατότητα να παλέψουμε, ώστε να απαλλαγούμε κάποτε από αυτή. Εξ ου και οι προσπάθειές μου για την Ενότητα της Αριστεράς, που δυστυχώς δεν ευοδώθηκαν. Φρόντισε όμως ο χρόνος  και άλλοι παράγοντες όπως το ΠΑΣΟΚ της πρώτης τετραετίας, ώστε οι Αμερικανοί να χάσουν τα κύρια φρούρια δικτατορικού ελέγχου της χώρας μας: τις ένοπλες δυνάμεις, την αστυνομία, καθώς και ευαίσθητους τομείς του Κρατικού Μηχανισμού, έτσι  που να μην μπορούν πια να μας απειλούν με τους γνωστούς τρόπους, οι οποίοι επιμένουν σαν εφιάλτες να παραλύουν το λαό μας, που εξακολουθεί να πιστεύει ότι τίποτα δεν μπορεί να γίνει  χωρίς την έγκριση των Αμερικανών.

Γι’ αυτό το λόγο θέλω να βροντοφωνάξω για να ακουστεί από όλους τους Έλληνες ότι δεν υπάρχει η παραμικρή πιθανότητα για ένα νέο 1967. Η δε υπαρκτή επιρροή των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της Ευρώπης των Τραπεζών είναι βέβαιο ότι μπροστά στο ενδεχόμενο μιας απόφασης του ελληνικού λαού για ριζοσπαστικές λύσεις, θα συνεργαστούν μαζί μας , φτάνει να μη θιγούν βασικά στρατηγικά τους συμφέροντα. Και  γι’ αυτό το λόγο ανέφερα ήδη ότι οι δικές μας επιδιώξεις θα πρέπει να αποβλέπουν στη διασφάλιση των εθνικών και λαϊκών μας συμφερόντων είτε με τη σύναψη συμφωνιών με διάφορες χώρες  είτε με την εξάλειψη των όρων που θίγουν τα κυριαρχικά μας δικαιώματα, την οικονομική μας ανάπτυξη και την εξάρτηση από διεθνή κέντρα που είτε μας υποδουλώνουν οικονομικά (όπως με το Μνημόνιο και την Τρόικα) είτε μας συμπαρασύρουν σε ενέργειες οι οποίες δεν είναι σύμφωνες με την προσήλωσή μας στην παγκόσμια Ειρήνη και τον σεβασμό της ακεραιότητας όλων των λαών, (όπως η στρατιωτική συνεργασία με το Ισραήλ).

Κάτω από αυτές τις προϋποθέσεις πιστεύω ότι είμεθα απολύτως ελεύθεροι να προχωρήσουμε χωρίς καθυστέρηση για τη σωτηρία και την αναγέννηση της πατρίδας. Ελεύθεροι, Ελεύθεροι, Ελεύθεροι.

Γεια σας.

 

ΠΗΓΗ: http://www.spitha-kinima.org/2010-12-10-15-01-54/5-2010-12-10-15-00-56/39-rex.html

Αριστερό ριζοσπαστικό πολιτικό μέτωπο

Νέο τοπίο μετά τις περιφερειακές και δημοτικές εκλογές

 

Του Σπύρου Σακελλαρόπουλου*

Την προηγούμενη άνοιξη η σφοδρότητα των μέτρων του Μνημονίου οδήγησε ένα σημαντικό τμήμα της ελληνικής κοινωνίας να στρέψει την προσοχή του προς την αριστερά σε κάθε της εκδοχή. Αυτό που πρέπει να γίνει σαφές είναι πως αυτός ο κόσμος δεν ήθελε να βρει κάποιον ο οποίος να αναλάβει να καταγγείλει τη σκληρότητα των συγκεκριμένων μέτρων.

Το πόσο σκληρά ήταν τα μέτρα το καταλάβαινε στην καθημερινότητά του. Αυτό που αναζητούσε ήταν μια μαχητική αντιπολίτευση που θα προέβαλε μια συγκεκριμένη και σαφή εναλλακτική λύση. Η αποτυχία της αριστεράς να το πράξει αυτό και η εφαρμογή των μέτρων συντέλεσε στο να επικρατήσουν στις λαϊκές, κι όχι μόνο, τάξεις συναισθήματα φόβου, απογοήτευσης και αμηχανίας.

Τα αρνητικά αυτά συναισθήματα άρχισαν να παίρνουν μια πιο ενεργητική μορφή στο διάστημα του φθινοπώρου όπου έγινε ακόμα πιο αισθητή η βαναυσότητα των μέτρων. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο μπορούμε να κατανοήσουμε την εκλογική άνοδο της αριστεράς, την αποδοκιμασία του δικομματισμού, τη μεγάλη αποχή και τον πρωτοφανή αριθμό των άκυρων και λευκών. Η αστική τάξη και οι πολιτικοί της εκπρόσωποι έχουν αρχίσει να συνειδητοποιούν το βάθος που έχει πάρει η λαϊκή οργή, βάθος που θα διευρυνθεί με το νέο πακέτο μέτρων.

Και η αριστερά πως τοποθετείται μέσα σε αυτή την κατάσταση; Πέραν των εκδηλώσεων χαράς για εκείνους που πήγαν καλά εκλογικά και προβληματισμού για εκείνους που σημείωσαν χαμηλές εκλογικές επιδόσεις, η σφοδρότητα της επίθεσης, η οποία παίρνει, όπως βλέπουμε, διεθνή χαρακτηριστικά, θα πρέπει να οδηγήσει τις δυνάμεις μιας μαχητικής ριζοσπαστικής αριστεράς σε γρήγορες αποφάσεις.

Καταρχήν χρειάζεται η δημιουργία ενός κοινωνικού μετώπου που θα ζητά την άμεση απόσυρση όλων των μέτρων. Εδώ δεν μπορούν να υπάρχουν διαχωρισμοί. Όποιος είναι ενάντιος στα μέτρα θα πρέπει να μπορεί να συμμετέχει. Πέραν από τις απεργίες, με κατεύθυνση την πανελλαδική απεργία της 15ης Δεκεμβρίου, αυτό το κίνημα θα πρέπει να εμπεριέχει ένα πανεκπαιδευτικό μέτωπο με άξονα τις τομές που επιχειρούνται να γίνουν στην παιδεία καθώς και ένα πολύμορφο κίνημα γειτονιών που θα δημιουργεί τοπικές αντιστάσεις ενάντια στα μέτρα.

Φτάνει αυτό; Κατά τη γνώμη μας δε φτάνει. Κι αυτό γιατί ο κόσμος ζητά μια εναλλακτική πρόταση που θα λειτουργεί αντισταθμιστικά απέναντι στο κλίμα τρόμου που προσπαθεί να εμπεδώσει η αστική τάξη. Και η πρόταση αυτή μπορεί να προέλθει μόνο από εκείνες τις δυνάμεις που θα δημιουργήσουν ένα πολιτικό μέτωπο η στοχοθεσία του οποίου θα επικεντρώνεται στις βασικές πλευρές της επίθεσης του κεφαλαίου. Αυτό, σημαίνει πως στις σημερινές συνθήκες δεν υπάρχει τρόπος να παρακάμψουμε το ζήτημα της σχέσης με την ΕΕ και ΟΝΕ και το ευρώ ή το θέμα του χρέους στο όνομα των καθαρών ταξικών αιτημάτων ενάντια στο κεφάλαιο. Αυτό σημαίνει ότι αναγκαστικά πρέπει να πάρουμε θέση, να παραδεχτούμε ότι τόσο το θέμα του χρέους όσο και το θέμα του ευρώ αποτελούν σήμερα βασικά στηρίγματα της κυρίαρχης πολιτικής. Κατά συνέπεια χρειάζονται μια σειρά από μάχιμα αιτήματα που να εξυπηρετούν αυτή την κατεύθυνση: στάση πληρωμών, έξοδος από την ΟΝΕ, εθνικοποίηση τραπεζών, έλεγχος στην εξαγωγή κεφαλαίων, ριζική αναδιανομή του εισοδήματος. Με την υιοθέτηση αυτών των αιτημάτων – βασικών κατευθύνσεων ενός μεταβατικού προγράμματος ανακούφισης των λαϊκών στρωμάτων, θα μπορέσει να δημιουργηθεί ένα πολιτικό μέτωπο με αντι-εε, αντιδιαχειριστικά χαρακτηριστικά που θα θέτει σε αμφισβήτηση την κυρίαρχη στρατηγική.

Είναι εφικτή η δημιουργία ενός τέτοιου πολιτικού μετώπου; Η απάντηση είναι και ναι και όχι κι αυτό συνδέεται με την πολιτική απόφαση που θα πάρουν όλες εκείνες οι δυνάμεις που θα θεωρήσουν πως τις αντιπροσωπεύει ένα τέτοιο πλαίσιο. Δεδομένης της έκτασης και της έντασης της επίθεσης που υφίσταται ο κόσμος της ζωντανής εργασίας, οι σχετικές πρωτοβουλίες θα πρέπει να είναι τολμηρές και να απέχουν από τη λογική της πεπατημένης. Ένα τέτοιο μέτωπο θα πρέπει να ασχοληθεί με την εμβάθυνση των βασικών κατευθύνσεων, με την διάχυσή τους στα λαϊκά στρώματα, με τον συντονισμό κοινωνικοπολιτικών αντιστάσεων, με τη συγκρότηση μιας εναλλακτικής λαϊκής ηγεμονικής πρότασης. Σε κάθε περίπτωση αυτό που θα είναι καταστροφικό είναι η επικράτηση μικροηγεμονισμών, προσωπικών φιλοδοξιών, αντιλήψεων περί αριστερής «καθαρότητας» κλπ. Σε μια εποχή που όλα αλλάζουν θα πρέπει να αλλάξουμε κι εμείς. Κι αυτό χρειάζεται υπερβάσεις. Το οφείλουμε όχι μόνο στους ανθρώπους που πλήττονται από τη σημερινή κατάσταση αλλά και στις γενιές που έρχονται. Ο χρόνος είναι αδυσώπητος. Θα τολμήσουμε;

* Ο Σπύρος Σακελλαρόπουλος είναι Πανεπιστημιακός.

 

ΠΗΓΗ: http://aristerovima.gr/blog.php?id=1328

Με αφορμή την «πολιτική απορία» του Βασίλη*

 

Του Ηλία Γεωργαλή

 

 

 

Αν έχει μια αξία ένα κείμενο, αυτή είναι ο διάλογος, δηλ. οι σκέψεις κι οι επεξεργασίες, που προκαλεί και μ’ αυτή την έννοια, το κείμενο του Βασίλη  είναι σημαντικό.

Θα επιχειρήσω μια προσέγγιση του κειμένου, όχι κριτική αλλά διάσπαρτες σκέψεις, καμιά φορά με το πρόσημο της αντίθεσης, για να γίνει πιο ενδιαφέρον ο διάλογος. Σε κάθε περίπτωση πάντως το αρχικό κείμενο έχει την αυτόνομη αξία του.

Παίρνω αφορμή απ’ τη διατύπωση: ότι καταρρέει σήμερα στην συντριπτική πλειοψηφία των συνειδήσεων (όσο μπορώ να εικάσω, αφού θα ήταν υπερφίαλο να ισχυρισθώ ότι γνωρίζω τι συμβαίνει στην ‘’πλειοψηφία των συνειδήσεων’’) δεν είναι το αστικό μοντέλο, αλλά η δυνατότητα των πολλών να συνεχίσουν να το ζουν, ενώ το επιθυμούν.

Στην πραγματικότητα αυτό που καταρρέει είναι:

α) Η ίδια η Νεωτερικότητα και κυρίως οι ανθρωπολογικές της προϋποθέσεις, το άτομο της Νεωτερικότητας.

β) Η μαζική Δημοκρατία ως ύστερο σχέδιο κοινωνικής συγκρότησης και κυρίως οι πολιτιστικές προϋποθέσεις, δηλ. η καταναλωτική ευωχία.

Αυτή δεν είναι απλά μια διαδικασία που ξεκινάει απ’ το Κέντρο (δηλ. τη Δύση και πρωτευόντως τις ΗΠΑ), αλλά μια σύνθετη διαδικασία που τα αποσυνθετικά χαρακτηριστικά εμφανίζονται και στο Κέντρο και στην Περιφέρεια, όπου ειδικεύονται και εμπλέκονται με τις τοπικές ιδιαίτερες τοπικές δομές.

Έτσι ,στην Ελλάδα με τα  χαρακτηριστικά της Δορυφορικότητας στη Δύση και της παρασιτικής φύσης της οικονομίας (και της κοινωνίας),εμφανίζεται με έξαρση και κυριαρχία των ζητημάτων των σχετιζόμενων με την Εθνική Ανεξαρτησία.

Τα νέα πολιτικά υποκείμενα αναδύονται εκεί που υπάρχει χώρος, δηλ. απορία των υπαρκτών πολιτικών  υποκειμένων. Αυτό ξεκινάει απ’ την δυσαρμονία συνθηκών και θεωρίας- δράσης.

Αυτό που υπονοεί ο Βασίλης ως «ιστορική εμπειρία» είναι η εμφάνιση του «επαναστατικού πολιτικού υποκειμένου την ώρα της εξέγερσης». Τέτοια ώρα, ομολογουμένως, δεν κυοφορείται.

Για τα χαρακτηριστικά που θα έχει σήμερα μια πιθανή «εξέγερση», συμφωνώ απόλυτα με το Βασίλη, όπως και με την ανάδειξη των μηδενιστικών προϋποθέσεων και αποτελεσμάτων.

Περισσότερο απ’ τον μηδενιστικό κίνδυνο, προς πρόληψη είναι ο κίνδυνος μιάς κεντρικής – γραφειοκρατικής συγκρότησης του πολιτικού υποκειμένου.

Νέο υποκείμενο έχει νόημα απ’ τη στιγμή που δομείται με μια νέα αρχιτεκτονική, νέες οργανωτικές δομές, και κατά συνέπεια συγκροτείται περιφερειακά και κεντρομόλα. Σημαντικό για μια τέτοια συγκρότηση θα είναι ο ρόλος των περιφερειακών κινημάτων.

Φαίνεται πως η «Αριστερά» λίγα συμπεράσματα έχει βγάλει, γιατί υποτιμάται συνεχώς αυτός ο παράγων και είναι χαρακτηριστική η απ’ την «Αριστερά» αδυναμία άσκησης μιας τέτοιου τύπου κριτικής στον «Καλλικράτη».

Αυτό που εκτιμώ είναι πως το επόμενο διάστημα θα πρέπει να συντονιστεί η δραστηριότητα των περιφερειακών κινημάτων και η δικτύωση τους μέσα από ένα Ενιαίο και Ολικό Στρατηγικό σχεδιασμό. Αυτός είναι ένας διάλογος που έχει ήδη ανοίξει.

 

Γράφει ο Βασίλης:

πρώτα έρχεται η κοινότητα του βίου και

μετά ακολουθεί η πολιτική δράση που θα συγκρότηση το νέο πολιτικό υποκείμενο

Η γνώμη μου είναι πως και τα δυο πάνε απολύτως παράλληλα και αλληλοτροφοδοτούνται:

Δεν υπάρχει κοινότητα του βίου χωρίς Πολίτη και πολιτική δράση. Δεν νοείται πολιτική δράση χωρίς τη νοσταλγία της Κοινότητας.

 

Αυτές οι λίγες παρατηρήσεις..

 

Υ.Γ  να βγούμε στους δρόμους, συμφωνώ, αλλά σαν οικοδεσπότες όχι καλεσμένοι.

 

* «απορία μπροστά στην προσδοκία ανάδυσης νέου πολιτικού υποκειμένου», http://tomtb.com/modules/smartsection/item.php?itemid=1292, 13/11/2010

 

 

Ηλίας Γεωργαλής, 21-11-2010

Επιστροφή της πολιτικής, επιστροφή της Αριστεράς

 

Του Παναγιώτη Σωτήρη

Εισαγωγή

Οι περίοδοι κρίσης όπως είναι η σημερινή εκ των πραγμάτων φέρνουν αντιμέτωπη την Αριστερά με όλα τα ανοιχτά στρατηγικά ερωτήματα που μπορεί να έχει. Ο εκρηκτικός συνδυασμός ανάμεσα σε κινδύνους και ευκαιρίες, που μια κρίση συνεπάγεται, φέρνουν στο προσκήνιο όλες τις απαιτήσεις της συγκυρίας αλλά και όλες τις αδυναμίες της Αριστεράς. Αυτό επιβάλλει να ανοίξει ξανά η συζήτηση με όρους περισσότερο στρατηγικούς.

1. Επιστροφή της πολιτικής

 

1.1 Κρίση: κίνδυνοι και ευκαιρίες

 

Σήμερα έχουμε μπροστά μας ταυτόχρονα μια επίθεση χωρίς προηγούμενο ενάντια στις λαϊκές τάξεις αλλά και μια βαθιά κρίση του αντιπάλου. Η εκρηκτική κρίση του πυρήνα της νεοφιλελεύθερης στρατηγικής για την αγορά ως μηχανισμό αυτορρύθμισης έρχεται να συναντηθεί με την εκ των πραγμάτων αναίρεση ενός ολόκληρου υποδείγματος απόσπασης συναίνεσης και νομιμοποίησης. Η επιλογή από τις δυνάμεις του κεφαλαίου μιας τακτικής «φυγής προς τα εμπρός» και η στροφή σε μια μετα-ηγεμονική και μετα-δημοκρατική πολιτική που δίνει μικρή βαρύτητα στην διεύρυνση της νομιμοποιητικής βάσης, απειλεί να διαμορφώσει μια ιδιαίτερα αντιφατική κατάσταση όπου η πεποίθηση των αστικών δυνάμεων ότι η πολιτική αυτή θα εμπεδωθεί όποιες και εάν είναι οι αντιδράσεις θα συνυπάρχει με μια ακραία συνθήκη αποξένωσης ή / και εχθρότητας ευρύτερων λαϊκών στρωμάτων από το πεδίο της επίσημης πολιτικής.

Αυτό αντικειμενικά εισάγει μια κρίσιμη παράμετρο εν δυνάμει αποσταθεροποίησης μέσα στη συγκυρία. Μόνο που η μετατροπή αντικειμενικών κοινωνικών δυναμικών σε αποσταθεροποιητική συνθήκη δεν είναι αυτόματη. Το εάν θα πάρει μορφή συλλογικής συγκροτημένης πάλης ή, αντίθετα, τυφλών εκρήξεων και μορφών ατομικού επιβιωτισμού, έχει σχέση με την κατάσταση στο κίνημα και την Αριστερά, έχει σχέση με τις πολιτικές κατευθύνσεις που επιλέγονται μέσα στην παρέμβαση

 

1.2 Η πολιτική είναι πάντοτε επικαθορισμένη και συγκεκριμένη

Όμως, η πολιτική στρατηγική της Αριστεράς δεν μπορεί να είναι απλώς η αντιστοίχησή της με ένα κοινωνικό υποκείμενο ή η έκφραση των άμεσων αιτημάτων του. Απαιτείται η πολιτική συμπύκνωση σε στόχους τροποποίησης του συσχετισμού δύναμης. Αυτοί δεν μπορούν να είναι απλώς η γενική επίκληση του κομμουνισμού ως οριακής συνθήκης των σημερινών αντιστάσεων. Χρειάζεται η ικανότητα εντοπισμού εκείνων των κρίσιμων στόχων που ορίζουν σήμερα τη ρήξη και την ακύρωση των βασικών στηριγμάτων του αντιπάλου.
Γιατί η πολιτική είναι πάντοτε συμπύκνωση συγκεκριμένων και με αυτή την έννοια πρωτότυπων συγκυριών. Η ταξική πάλη δεν διεξάγεται ποτέ μόνο ως «καθαρή» αντίθεση κεφαλαίου – εργασίας αλλά πάντα σε συνθήκες επικαθορισμού. Καθαρές ταξικές αντιθέσεις δεν υπάρχουν. Αυτό σημαίνει ότι και οι πολιτικοί κόμβοι γύρω από τους οποίους κρίνεται η έκβαση της πάλης και η διαμόρφωση του συσχετισμού δύναμης, άρα και οι στόχοι που πρέπει να θέτει και η Αριστερά, είναι εκ των πραγμάτων επικαθορισμένοι από μια δοσμένη συγκυρία και αναγκαστικά αντιφατικοί.

Αυτό σημαίνει ότι η ταξική πάλη δεν διεξάγεται ποτέ γύρω από αφηρημένους στόχους, όπως ο σοσιαλισμός, αλλά γύρω από συγκεκριμένα επίδικα, που δεν μπορεί κανείς εύκολα να παρακάμψει. Αυτό, για παράδειγμα, συνεπάγεται ότι σήμερα δεν υπάρχει τρόπος να παρακάμψουμε το ζήτημα της σχέσης με την ΕΕ και ΟΝΕ και το ευρώ ή το θέμα του χρέους στο όνομα των καθαρών ταξικών αιτημάτων ενάντια στο κεφάλαιο. Αυτό σημαίνει ότι αναγκαστικά πρέπει να πάρουμε θέση, να παραδεχτούμε ότι τόσο το θέμα του χρέους όσο και το θέμα του ευρώ αποτελούν σήμερα βασικά στηρίγματα της κυρίαρχης πολιτικής και κατά συνέπεια δεν μπορούμε παρά να διαλέξουμε το δρόμο της ρήξης, με όλες τις αναγκαστικές αντιφάσεις που αυτό συνεπάγεται.

1.3 Η ταλάντευση ανάμεσα στην αντιπολιτική και τη διαχείριση

Αυτό, όμως, μας πάει σε ένα άλλο κομβικό ερώτημα. Ιστορικά η αριστερά ταλαντευόταν ανάμεσα δύο άκρα. Στο ένα άκρο ήταν η αντιπολιτική, είτε με τη μορφή του κινηματισμού είτε / και με τη μορφή μιας τελεολογίας που η αυθόρμητη τάση των φαινομένων οδηγεί στον κομμουνισμό. Παράδειγμα σήμερα μπορεί να είναι η τοποθέτηση για το πώς μπορούμε «να αλλάξουμε τον κόσμο χωρίς να πάρουμε την εξουσία» (John Holloway), τοποθέτηση που ταυτόχρονα αντανακλά έναν πλούτο εμπειριών και κινημάτων και την αμηχανία τους, ή η επίκληση μιας «πολιτικής σε απόσταση από το Κράτος» (Αλαίν Μπαντιού). Στο ίδιο μήκος κύματος και μια χιλιαστική λογική της συγκρότησης του επαναστατικού υποκειμένου που μπορεί να βλέπει σήμερα στη συντριβή των λαϊκών τάξεων τη δυνητική μαζικοποίηση του. Στο άλλο άκρο είναι μια αντίληψη κεντρικότητας της πολιτικής ως διακυβέρνησης του υπάρχοντος που οδηγεί στον κυβερνητισμό, τη διαχείριση, την υποτίμηση της κοινωνικής γείωσης. Ανάμεσα στα δύο άκρα και ταυτόχρονα ενάντια και στα δύο, τίθεται η πρόκληση μιας αριστερής πολιτικής που επιμένει ότι το θέμα της πολιτικής εξουσίας είναι πραγματικό επίδικο σε οποιαδήποτε απόπειρα κοινωνικού μετασχηματισμού.

2. Επιστροφή της στρατηγικής

2.1 Μια συζήτηση που πρέπει να ανοίξει ξανά

Αυτό εκ των πραγμάτων ανοίγει και το θέμα του ποια μπορεί να είναι μια στρατηγική της Αριστεράς με ορίζοντα την κατάληψη της εξουσίας και τον κοινωνικό μετασχηματισμό. Ως προς αυτό, η συζήτηση έχει ουσιαστικά παγώσει εκεί που σταμάτησε τα τέλη της δεκαετίας του 1970, με συμβολική συμπύκνωση την προσπάθεια του Νίκου Πουλαντζά για μια αριστερή επαναδιατύπωση της στρατηγικής του «δημοκρατικού δρόμου» για το σοσιαλισμό. Έκτοτε η «δυτική» Αριστερά κινείται ως εάν το ερώτημα δεν τίθεται, ή να μπορεί να τεθεί μόνο σε ένα αόριστο μέλλον. Αρκεί να αναλογιστούμε το βαθμό στον οποίο σημαντικά εγχειρήματα όπως η Κομμ. Επανίδρυση αρχικά, το NPA ή ακόμη και το Die Linke δεν ανοίγουν τη συζήτηση. Εξ ου και η διπλή υποκατάσταση: είτε προς ένα κυνικό κυβερνητισμό, είτε προς μια αφηρημένη και εγκεφαλική, «πολιτιστική» σχεδόν αντίληψη του κομμουνισμού. Ακόμη και ο πλούτος της εμπειρίας στη Λατινική Αμερική, με τις υπαρκτές νίκες των κινημάτων και την αναμφίβολη αξία των αριστερών κυβερνήσεων δεν έχει μπορεί να υπερβεί το συχνά συγκρουσιακό δίπολο κοινωνικά κινήματα – προοδευτική κυβερνητική διαχείριση.

2.2 Η κεντρικότητα του ερωτήματος της πολιτικής εξουσίας

Όμως, το θέμα της εξουσίας δεν μπορούμε να το παρακάμψουμε εύκολα. Άλλωστε, ως ίχνος διαπερνά και τι κάνουμε ή τι προτείνουμε σήμερα. Για παράδειγμα το εάν μιλάμε για το που θα «πάει η χώρα», εάν εκτιμούμε ότι μπορούμε να απευθυνθούμε σε μια ευρύτερη λαϊκή συμμαχία και να της μιλήσουμε για το πώς μπορούν τα πράγματα να πάνε συνολικά καλύτερα, όχι μόνο με την έννοια των μάξιμουμ παραχωρήσεων που μπορούν να έχουν από τις δυνάμεις του κεφαλαίου και τους πολιτικούς εκφραστές του αλλά και το πώς μια άλλη πολιτική μορφή, μια άλλη εξουσία, μια άλλη κυβέρνηση θα μπορούσε να πάει τα πράγματα σε μια άλλη κατεύθυνση, όλα αυτά περνάνε και μέσα από τη στάση που παίρνουμε απέναντι στο θέμα της εξουσίας.

Άλλωστε, το θέμα της εξουσίας σε κάποιες περιπτώσεις μπαίνει από μόνο του. Τομές όπως η έξοδος από το ευρώ, η διαγραφή του χρέους, η εθνικοποίηση των τραπεζών απαιτούν τελικά και μια άλλη πολιτική εξουσία, που να συνδυάζει την βίαιη εισβολή των λαϊκών μαζών και κινημάτων στο πολιτικό προσκήνιο και την παρουσία της Αριστεράς στο κυβερνητικό κέντρο, ή τουλάχιστον την ικανότητά της να το επηρεάζει καταλυτικά. Η ίδια η σημερινή δυναμική των κινημάτων και τα επίδικα που τίθενται στους σχηματισμούς, όπως η Ελλάδα, που βρίσκονται αντιμέτωποι με τη «φυγή προς τα εμπρός», την επίθεση της λιτότητας και τα προγράμματα «δομικής προσαρμογής» που προσπαθούν να αναιρέσουν σχεδόν το σύνολο των κατακτήσεων των εργαζομένων, δείχνει ότι δεν αρκεί απλώς και μόνο ξεδίπλωμα μαχητικών κοινωνικών αγώνων που να έχουν κατακτήσεις στο επίπεδο των αναγκαστικών παραχωρήσεων εντός της κυρίαρχης στρατηγικής. Σήμερα το διακύβευμα αφορά πλευρές του στρατηγικού πυρήνα της κίνησης του αντιπάλου και κατά συνέπεια η έννοια της νίκης για τους εργαζομένους περνάει μέσα από πραγματικά πολιτικά ρήγματα.

Μόνο μια τέτοια ικανότητα παρέμβασης και στο επίπεδο της πολιτικής εξουσίας, μπορεί να εξασφαλίσει το ξεδίπλωμα εκείνων των κοινωνικών δυναμικών, εκείνων των διεργασιών πειραματισμού στην αλληλεγγύη, τη συλλογικότητα, τη χειραφέτηση χώρων από τον καταναγκασμό του εμπορεύματος, την κοινωνική δημιουργικότητα που σηματοδοτούν την εκκίνηση μιας διαδικασίας κοινωνικού μετασχηματισμού. Αντίστοιχα, αυτό με τη σειρά του προϋποθέτει όλη τη συζήτηση για το ποιο μπορεί να είναι ένα εναλλακτικό μοντέλο κοινωνικής ανάπτυξης σε ρήξη με τη λογική του κεφαλαίου, ένα πρότυπο που μπορεί να συνδυάζει την «αποανάπτυξη» με όρους ποσοτικούς, τη ρήξη με ένα κυρίαρχο πρότυπο καταναλωτικού ευδαιμονισμού, αλλά και την διεύρυνση του βαθμού πραγματικής ικανοποίησης κοινωνικών αναγκών.

2. 3 Αναζητώντας την επαναστατική στρατηγική σήμερα

Αναπόφευκτα τίθεται το ερώτημα τι μπορούν να σημαίνουν στους σύγχρονους αναπτυγμένους καπιταλιστικούς σχηματισμούς έννοιες όπως δυαδική εξουσία και επαναστατική μετάβαση. Νομίζουμε ότι μπορούμε τουλάχιστον να κάνουμε την παρατήρηση ότι και τα δύο πρότυπα που προτάθηκαν στον 20ο αιώνα δεν μπορούν να αποτελέσουν άμεσο οδηγό για δράση. Το αρχέτυπο μιας ένοπλης εξέγερσης ενάντια στα «χειμερινά ανάκτορα» που στην κορύφωση της κρίσης θα μπορέσει να καταλάβει την «καρδιά του κράτους» και ως επαναστατικό «καθεστώς έκτακτης ανάγκης» να εκκινήσει τη διαδικασία επαναστατικού μετασχηματισμού, δεν μπορεί να περιγράψει όλη την συνθετότητα και την αντιφατικότητα μιας πιθανής διαδικασίας μετάβασης σήμερα. Ούτε μπορούμε να κινηθούμε με τη φαντασίωση ενός κοινοβουλευτικού δρόμου για το σοσιαλισμό, όπου η σταδιακή κατάκτηση θέσεων στην «κοινωνία των πολιτών» θα οδηγούσε σε μια κυβέρνηση της Αριστεράς και του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού. Αυτό δεν αφορά μόνο την μετάλλαξη της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας σε δύναμη διαχείρισης του καπιταλισμού, ούτε την οδυνηρή διάψευση του κομμουνιστικού ρεφορμισμού της δεκαετίας του 1970. Ακόμη και οι πρόσφατες προσπάθειες, ιδίως στη Λατινική Αμερική, συνάρθρωσης των αριστερών κυβερνήσεων και της δράσης των κινημάτων φέρνουν στο προσκήνιο ανοιχτά ερωτήματα και όχι απαντήσεις, όπως μπορούμε να διαπιστώσουμε σε όλο το φάσμα από τη συνύπαρξη του Μοράλες με τα κινήματα, στο ιδιότυπο πείραμα της Βενεζουέλας, στη σχεδόν συγκρουσιακή σχέση ανάμεσα στην κυβέρνηση του PT και κινήματα βάσης όπως το MST στη Βραζιλία.

Σε αυτό το φόντο σίγουρα δεν είναι εύκολο να δοθεί μια απάντηση που να μην είναι εγκεφαλική και εγγενώς έωλη. Μπορούμε, όμως, να καταθέσουμε την ακόλουθη οριοθέτηση. Στις σημερινές συνθήκες όξυνσης των κοινωνικών αντιθέσεων και εμφάνισης στοιχείων ηγεμονικής κρίσης στους αναπτυγμένους καπιταλιστικούς σχηματισμούς αποτελεί οριακό αλλά υπαρκτό ενδεχόμενο η όξυνση της κοινωνικής σύγκρουσης σε βαθμό αποσταθεροποιητικό για εκδοχές αστικής κυβερνητικής διαχείρισης. Σε μια τέτοια περίπτωση, όπου μια κοινωνική σύγκρουση παίρνει στοιχεία ανοιχτής πολιτικής κρίσης (π.χ. πτώση κυβέρνησης υπό το βάρος του λαϊκού παράγοντα χωρίς άμεση εφικτή εναλλακτική αστική πρόταση), και όπου η Αριστερά μπορεί να έχει πρωταγωνιστικό ρόλο σε ένα ευρύτερο κοινωνικό και πολιτικό μέτωπο, μπορούμε να δούμε εκδοχές ανόδου της Αριστεράς στην εξουσία, σε διάφορες παραλλαγές κυβερνήσεων «λαϊκής σωτηρίας» υπό τη δέσμευση του κινήματος. Μια τέτοια κατάκτηση της κυβερνητικής εξουσίας, στο βαθμό που προχωρούσε πραγματικές τομές (π.χ. διαγραφή χρέους, ρήξη με ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς, εθνικοποιήσεις) θα μπορούσε να συνδυαστεί με εκκίνηση μιας ιστορικά πρωτότυπης και αναγκαστικά άνισης διαδικασίας κοινωνικού μετασχηματισμού. Προϋπόθεση, όμως, γι’ αυτό θα είναι η πραγματική ισχύς των κοινωνικών κινημάτων και όχι απλώς με την έννοια μιας συσπείρωσης συνδικαλιστικής δύναμης έναντι του κράτους και της εργοδοσίας, αλλά πάνω από όλα ως δυναμική κοινωνικής ανατροπής, αυτοδιαχείρισης, αποεμπορευματοποίησης, διαρκούς οικοδόμησης «ελεύθερων χώρων» από τα κάτω. Αυτό θα μπορούσε να είναι η πρώτη εμφάνιση μιας εκδοχής δυαδικής εξουσίας στον 21ο αιώνα και μπορούμε να δούμε το ίχνος της (ως ένα ακραίο αλλά όχι αβάσιμο ενδεχόμενο) σε όλες τις μεγάλες συγκρούσεις των τελευταίων ετών από τις μεγάλες λατινοαμερικανικές κοινωνικές εξεγέρσεις έως τις κορυφαίες στιγμές των ευρωπαϊκών συγκρούσεων από τους αλλεπάλληλους Γαλλικούς ξεσηκωμούς έως τον ελληνικό Δεκέμβρη και την 5η Μάη.

Επιπλέον, το να μπορούμε να συζητήσουμε τέτοια ενδεχόμενα μπορεί να καθοδηγήσει την παρέμβαση και μέσα σε περισσότερο αντιφατικές και σύνθετες καταστάσεις. Για παράδειγμα, εάν απέναντι στην πολιτική κρίση αναδειχθούν ενδοσυστημικές δυνάμεις που αναλαμβάνουν να προχωρήσουν σε μερικές τομές με την προηγούμενη στρατηγική, μόνο μια μάχιμη και διαλεκτική παρέμβαση της Αριστεράς, με πρωταρχικό στοιχείο τη γείωση στα κινήματα και σε ριζοσπαστικές πρακτικές ρήξης με τη λογική του κεφαλαίου, μπορεί να διευρύνει τις κατακτήσεις και να διατηρήσει ανοιχτό το ενδεχόμενο και μεγαλύτερων ανατροπών, αποφεύγοντας και την απλή καταγγελία και τον κίνδυνο της ενσωμάτωσης.

 

3. Επιστροφή της Αριστεράς

3.1 Η πρόκληση της πολιτικής συγκρότησης

Όλα αυτά, όμως, απαιτούν σύγχρονες μορφές πολιτικής συγκρότησης και παρέμβασης. Το να σκεφτούμε το θέμα της πολιτικής συγκρότησης απλώς με όρους στρατηγείου ή συγκέντρωσης δυνάμεων, δηλ. με «στρατιωτικές» μεταφορές εντοπίζει μία μόνο από τις απαιτήσεις της περιόδου. Σήμερα, απαιτείται πολύ περισσότερο να δούμε την πολιτική συγκρότηση ως συλλογική διανοητικότητα, ως πραγματική διαμόρφωση συλλογικού διανοουμένου (και επομένως «Σύγχρονου Ηγεμόνα) ως εκείνη τη συλλογική διαδικασία τροποποίησης του κοινού νου, γνώσης του πεδίου της μάχης, παραγωγής πρωτότυπων προγραμματικών κατευθύνσεων που μπορεί να καθοδηγήσει μια σύγχρονη επαναστατική στρατηγική. Σημαίνει ακόμη την αναμέτρηση με την πρόκληση ότι σήμερα οι άνθρωποι, οι εμπειρίες, οι ευαισθησίες που μπορούν να συνδιαμορφώσουν μια τέτοια Αριστερά βρίσκονται ενταγμένοι σε ένα πολύ ευρύ και συχνά αντιφατικό φάσμα πολιτικών εκφράσεων και αναγνωρίσεων.

3.2 Τα όρια των σχεδίων για την Αριστερά

Με μια τέτοια πρόκληση ριζοσπαστικής ανασύνθεσης είναι αντιμέτωπη και η ελληνική Αριστερά. Μόνο που όλα αυτά δεν μπορούν να μένουν απλώς στο επίπεδο μιας γενικής επίκλησης, απαιτούν συγκεκριμένα τομές και υπερβάσεις με βάση και τις ίδιες τις προκλήσεις της συγκυρίας. Και γι’ αυτό το λόγο πρέπει να πούμε καθαρά ότι μια σειρά από σχέδια στην Αριστερά έδειξαν τα όριά τους. Δεν μπορούμε να πάμε μακριά με τη λογική του αντινεοφιλελεύθερου μετώπου, και τις σημερινές ιδιαίτερες ελληνικές εκδοχές του όπως είναι η «συνάντηση με το σοσιαλιστικό χώρο» ή η «αντιμνημονιακή ενότητα». Πρέπει επιτέλους να αρνηθούμε μια παράδοση που έλεγε ότι για να συναντηθούμε με αυτούς που αποδεσμεύονται από τη σοσιαλδημοκρατία πρέπει να πάμε δεξιότερα, αντίληψη που αποτέλεσε άλλοθι για δεξιές στροφές και απειλεί να μετατρέψει την Αριστερά απλό εφαλτήριο αναδιάταξης του πολιτικού σκηνικού. Ταυτόχρονα, η λογική της αυτόκεντρης ανάπτυξης γύρω από ένα κλειστό κομματικό κέντρο που θεωρεί ότι σήμερα δεν μπορούν να υπάρξουν νικηφόροι αγώνες και τροποποίηση του συσχετισμού δύναμης παρά μόνο η κομματική ενδυνάμωση, μπορεί να αποτέλεσε ανάχωμα απέναντι στον κίνδυνο γενικευμένης μετάλλαξης και ανυποληψίας της Αριστεράς για ένα διάστημα, όμως οριακά οδηγεί στη διάσπαση και την υπονόμευση των αγώνων, στηρίζει αντικειμενικά την κυρίαρχη πολιτική. Τέλος, ο εγκλεισμός σε μια λογική «αριστερής αντιπολίτευσης» απειλεί να κάνει την αντικαπιταλιστική αριστερά, παρ’ όλη τη συνεισφορά της σε κινήματα, να μη δει πραγματικές ευκαιρίες ή να την ωθήσει στην αυταπάτη ότι είναι η μόνη μη καθεστωτική δύναμη.

Απέναντι σε όλα αυτά απαιτείται μια τολμηρή προσπάθεια υπέρβασης των ορίων που έχουν τα υπαρκτά σχέδια για την Αριστερά. Προφανώς και η υπέρβαση αυτή δεν μπορεί να είναι μια εγκεφαλική κατασκευή ή μια αφηρημένη θεωρησιακή τοποθέτηση. Οφείλει να είναι ένας συγκεκριμένος πειραματισμός που να πατάει πάνω σε μια προσπάθεια τροποποίησης του πραγματικού συσχετισμού δύναμης. Και σε αυτό το επίπεδο μπορούμε να δούμε τουλάχιστον μερικές κρίσιμες αφετηρίες.

3.3 Η ανασύνθεση του κοινωνικού υποκειμένου

Πρώτη προτεραιότητα σήμερα είναι η διαμόρφωση του αναγκαίου αγωνιστικού κοινωνικού μετώπου, εκείνης της συνάρθρωσης κοινωνικών συγκρούσεων, συνδικαλιστικών μορφών, μορφών αλληλεγγύης και αυτοοργάνωσης που θα μπορέσει να οικοδομήσει την αντίσταση, να ανατρέψει τη σημερινή επίθεση, να επιτρέψει την ανάταξη του λαϊκού κινήματος και μέσα στις ίδιες τις συνθήκες της μάχης να μπορέσει να σφυρηλατήσει μια νέα κοινή ταυτότητα και αυτοπεποίθηση των λαϊκών μαζών, τροποποιώντας τον κοινό νου και διαμορφώνοντας την υλική βάση ενός σύγχρονου ιστορικού μπλοκ, μιας νέας επιστροφής των μαζών ως συλλογικού υποκειμένου στο ιστορικό προσκήνιο, μέσα από την ενότητα εργαζομένων, νέων, ανέργων, μεταναστών. Αυτό απαιτεί, όμως, και τομή με όλο το φάσμα των πρακτικών που έκαναν την Αριστερά, στο συνδικαλισμό, στη διοίκηση, στην τοπική αυτοδιοίκηση κομμάτι εκτεταμένων πρακτικών πολιτικής συναλλαγής με την εξουσία.

Σήμερα χρειάζεται να ορίσουμε ξανά τι σημαίνει κοινωνικό κίνημα, τι σημαίνει ειδικότερα εργατικό κίνημα, ποια στρώματα περιλαμβάνει και με ποιες μορφές οικοδομείται. Πρέπει να μας απασχολήσει το πώς μπορούμε να υπερβούμε τα σημερινά υπαρκτά όριά του και το γεγονός ότι τα στρώματα που έχουν σήμερα αναφορά σε οργανωμένες μορφές πάλης είναι μειοψηφικά σε σχέση με το σύνολο των λαϊκών δυνάμεων. Χρειάζεται με τρόπο πρωτότυπο να επανεξετάσουμε τη σχέση ανάμεσα σε οργανωμένο κίνημα, τις πρακτικές αυτοοργάνωσης σε κάθε επίπεδο, τις αναγκαίες μορφές αλληλεγγύης, τον τρόπο με τον οποίο θα μπορούν να βρουν τρόπο συλλογικής έκφρασης σε κάθε επίπεδο όσοι σήμερα είναι έξω από τις συγκροτημένες κινηματικές μορφές, τον τρόπο συλλογικής παρέμβασης όσων θα βρεθούν σε συνθήκη αποκλεισμού (άνεργοι, απολυμένοι κ.λπ.) Πρέπει να δούμε πώς μπορούν να συναρθρωθούν οι «κλασικές» μορφές κοινωνικές διεκδίκησης και ανταγωνισμού με τις σύγχρονες εκδοχές μαζικής εξεγερτικής δράσης, αλλά και τις μορφές συλλογικής επανοικειοποίησης χώρων που φέρνει στο προσκήνιο η ένταση της κρίσης και η κλιμάκωση των κινημάτων. Άλλωστε, μόνο πάνω στη βάση της επανεμφάνισης των μαζικών κοινωνικών υποκειμένων του κοινωνικού ανταγωνισμού είναι που μπορούμε να επανιδρύσουμε και το πολιτικό υποκείμενο, τις μορφές που πρέπει να έχει η πολιτική Αριστερά, την εργατική δημοκρατία που της αναλογεί.

3.4 Η σημασία του πολιτικού προγράμματος

 

Η επίγνωση της κεντρικότητας της πολιτικής απαιτεί την επεξεργασία εκείνου του αναγκαίου μίνιμουμ πολιτικού προγράμματος που σήμερα ορίζει τη ρήξη με την κυρίαρχη πολιτική και σηματοδοτεί τον κλονισμό κρίσιμων πλευρών της αστικής κυριαρχίας. Αυτό δεν μπορεί να είναι, στην ελληνική περίπτωση, απλώς το Όχι στο Μνημόνιο, γιατί αυτό απλώς κωδικοποιεί την αντίθεση ή τη δυσαρέσκεια των λαϊκών μαζών, δεν την μετασχηματίζει σε πολιτική στοχοθεσία, ούτε ανατρέπει το βασικό κόμβο της «παθητικής αντεπανάστασης» του κεφαλαίου που είναι ακριβώς η λογική «δεν υπάρχει εναλλακτική λύση». Αυτό ακριβώς σηματοδοτούν οι στόχοι που περιγράψαμε πιο πάνω (Παύση πληρωμών στο χρέος – Ρήξη με ΟΝΕ και Ευρώ – Εθνικοποίηση Τραπεζών και έλεγχοι κεφαλαίου – Αναδιανομή εισοδήματος). Τέτοιοι στόχοι δεν αποτελούν ούτε μεταρρυθμισμό, ούτε οικονομικό «εθνικισμό» ή προστατευτισμό, παρά μόνο εάν κάνουμε την παράλογη υπόθεση ότι τα λαϊκά κινήματα μπορούν να έχουν καλύτερο συσχετισμό στο υπερεθνικό επίπεδο από ό,τι στο εθνικό. Είναι στόχοι που βάζουν εντοπίζουν τους μηχανισμούς με τους οποίους σήμερα εσωτερικεύεται συστημική κοινωνική βία και αναπαράγεται ένα επιθετικό καθεστώς συσσώρευσης, σηματοδοτεί την έμπρακτη ρήξη της Αριστεράς με τον ευρωπαϊσμό, τον κυβερνητισμό αλλά και τον αριστερό αναχωρητισμό.

3.5 Για μια πρωτότυπη εκδοχή Αριστερού Μετώπου

Η ανασύνθεση σήμερα μιας επαρκώς ριζοσπαστικής πολιτικής Αριστεράς απαιτεί τολμηρά βήματα για μια πρωτότυπη εκδοχή Αριστερού Μετώπου. Αυτό δεν μπορεί σήμερα να είναι η παραδοσιακή δεξιόστροφη εκδοχή του, όπου το κοινωνικό άνοιγμα ταυτίζεται με τη δεξιά στροφή. Ούτε μπορεί να είναι, όμως, μια λογική συσπείρωσης των επαναστατικών δυνάμεων, γιατί αυτό εκ των πραγμάτων θα σηματοδοτεί μια πολύ περιορισμένη απήχηση μέσα στις σημερινές συνθήκες. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι το πεδίο συνάντησης ανάμεσα στην Αντικαπιταλιστική Αριστερά, τις αριστερές αναζητήσεις που αναδύονται μέσα στο ρεφορμισμό, τις κοινωνικές δυνάμεις που έστω και αντιφατικά έρχονται στο προσκήνιο είτε μέσα από την αποδιάρθρωση της κοινωνικής συμμαχίας της σοσιαλδημοκρατίας, είτε μέσα από τις εξεγερτικές πρακτικές ή τις νέες μορφές αυτοοργάνωσης και επανοικειοποίησης χώρων που αναδύονται μέσα στα κινήματα. Η όξυνση της κρίσης των διαφόρων σχεδίων για την Αριστερά μέσα στη συγκυρία διευκολύνει, καθώς απελευθερώνει και αριστερές αναζητήσεις και ενωτικές διαθέσεις.

Ένα αριστερό μέτωπο σε αντικαπιταλιστική και ανατρεπτική κατεύθυνση, με βάση τις κρίσιμες πολιτικές οριοθετήσεις της περιόδου και την ανάγκη για ένα πολιτικό νεύρο του κινήματος, μπορεί να αποτελέσει την πολιτική έκφραση του εν δυνάμει ιστορικού μπλοκ που σκιαγραφήσαμε πιο πάνω. Ένα τέτοιο μέτωπο θα είναι αναγκαστικά αντιφατικό, θα είναι ένα πεδίο όπου η ηγεμονία θα διακυβεύεται αλλά και ταυτόχρονα θα επιτρέπει νέες συνθέσεις και βάθεμα της πολιτικής κατεύθυνσης. Και μόνο έτσι θα μπορέσουμε να έχουμε τη δυνατότητα όντως να θέσουμε και το ερώτημα της εξουσίας.

Μια τέτοια κατεύθυνση αριστερού μετώπου οφείλει να βάζει σήμερα τις πραγματικές οριοθετήσεις που ορίζουν την αριστερή στρατηγική μέσα στη συγκυρία, δηλαδή τη ρήξη με τον κυβερνητισμό της «αριστεράς του εφικτού», ρήξη που συμπυκνώνεται στο αίτημα για παύση πληρωμών και διαγραφή του χρέους, τη ρήξη με τον ευρωπαϊσμό μέσα από την απαίτηση για ρήξη με την ΕΕ και έξοδο από ΟΝΕ και ευρώ, τη ρήξη με το νεοφιλελευθερισμό που συμπυκνώνεται στην απαίτηση για εθνικοποίηση τραπεζών και μεγάλων επιχειρήσεων και για ριζική αναδιανομή εισοδήματος σε βάρος του κεφαλαίου, τη ρήξη με την ηττοπάθεια και τη γραφειοκρατία μέσα από την πρωτοπόρα στράτευση στην κλιμάκωση των κινητοποιήσεων. Με αυτό τον τρόπο διαφέρει τόσο από την παραδοσιακή αντίληψη «ενότητας της Αριστεράς» που υποτιμούσε το αναγκαίο πολιτικό περιεχόμενο που πρέπει να έχει μια μετωπική ενότητα και οδηγούσε στην απλή αναπαραγωγή αδιεξόδων, αλλά και τη λογική του «πόλου των αμιγώς επαναστατικών δυνάμεων» που βάζει τα ανοιχτά ερωτήματα της επαναστατικής στρατηγικής ως προαπαιτούμενα οποιασδήποτε ενωτικής πολιτικής πρακτικής.

Οποιαδήποτε σύγχρονη εκδοχή μετώπου δεν μπορεί παρά να έχει βαθιά δημοκρατική μορφή. Να υπερβαίνει τη λογική του κονκλαβίου τάσεων και οργανώσεων, να στηρίζεται στους αγωνιστές της βάσης, να έχει ως ραχοκοκαλιά ηθική και κοινωνική τους αγωνιστές των κινημάτων. Η δημοκρατική μορφή, η λογική της πιο πλατιάς δημοκρατίας σε κάθε επίπεδο, η πλέρια κατοχύρωση αρχών όπως «ένας σύντροφος, μία ψήφος», δεν είναι εργαλειακό ζήτημα αλλά βαθιά στρατηγικό. Σηματοδοτεί την προσπάθεια σε κάθε επίπεδο από το κόμμα ή την οργάνωση έως τη βάση του μετώπου για μια πολιτική διαδικασία που να είναι πραγματικό εργαστήριο παραγωγής πολιτικής γνώσης, πεδίο της αναγκαίας σήμερα διανοητικότητας της πολιτικής. Σημαίνει τέλος ότι μπορεί να είναι και ένα μεγάλο πεδίο πολιτικού πειραματισμού, μια συλλογική διαδικασία για το τι πρέπει να κρατήσουμε (και τι να αφήσουμε) από την ιστορική κληρονομιά του αριστερού κινήματος και συνάμα για το ποιες νέες πρακτικές ή κατευθύνσεις να εντάξουμε μέσα στη στρατηγική μας.

Και βέβαια ένα τέτοιο μέτωπο είναι και το μόνο πεδίο όπου μπορεί να αναδειχθεί και ένα σύγχρονο κομμουνιστικό ρεύμα, όπου μπορεί η προσπάθεια για εκείνο το πολιτικό ρεύμα που θα αναφέρεται στην επαναστατική ανατροπή σε τομή με τον οικονομισμό, το δογματισμό, την ιδεολογική αποπτώχευση και τον πρακτικισμό που χαρακτηρίζει τις περισσότερες εκδοχές αναφοράς στον κομμουνισμό σήμερα. Όσο και εάν σήμερα μια καταναγκαστική επίκληση του κομμουνισμού μπορεί να φαντάζει κλασική παραλλαγή επαναστατικού βερμπαλισμού, δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι τόσο η οικοδόμηση της νικηφόρας αντίστασης όσο και η διαμόρφωση μιας πολιτικά αποτελεσματικής Αριστεράς περνάνε μέσα από την επιμονή στην ανάγνωση της δυναμικής της ανατροπής ως αντικειμενικού ορίου των σημερινών αντιστάσεων. Πόσο μάλλον, που η πειστική κατοχύρωση της ιστορικής δυνατότητας μιας εναλλακτικής μη καπιταλιστικής οργάνωσης της κοινωνίας είναι κομβική πλευρά μιας σύγχρονης αντι-ηγεμονικής απεύθυνσης. Η ριζική καινοτομία και πρωτοτυπία που αναγκαστικά θα χαρακτηρίσει οποιαδήποτε εκδοχή σύγχρονου επαναστατικού κινήματος δεν αναιρεί την επικαιρότητα των κρίσιμων οριοθετήσεων της κομμουνιστικής αναφοράς: την επίγνωση της προτεραιότητας του ταξικού ανταγωνισμού, την κεντρικότητα της πολιτικής πάλης, την εμμονή στην πολιτική συγκρότηση, τη γραμμή μαζών, την επίγνωση της αναγκαστικής υλικότητας της επαναστατικής ρήξης.

Όλα αυτά δεν μπορούν παρά να έχουν ως συνεκτικό θεωρητικό ιστό την αναφορά σε ένα σύγχρονο επαναστατικό μαρξισμό. Αυτό δεν μπορεί να ειδωθεί ως ‘άρθρα πίστεως’ αλλά πολύ περισσότερο ως την πρόκληση μιας ριζικής ανανέωσης της θεωρίας με τρόπο που να μπορούμε να παρακολουθήσουμε τις αλλαγές του σύγχρονου καπιταλισμού και σε αυτή τη βάση να επιβεβαιώσουμε κρίσιμες οριοθετήσεις όπως είναι η προτεραιότητα των παραγωγικών σχέσεων πάνω στις παραγωγικές δυνάμεις, η ειδική βαρύτητα του πολιτικού επιπέδου, η υλικότητα της ιδεολογίας, η διαλεκτική σχέση εθνικού και διεθνικού, η ανισόμετρη ανάπτυξη και τις πολιτικές τους επιπτώσεις.

 

Αντί επιλόγου

Η κατεύθυνση αυτή αναγκαστικά θα είναι αντιφατική και πρωτότυπη. Αρκετοί από όσους αυτή η κουβέντα αφορά είναι πιθανό σε πρώτη φάση να μείνουν εγκλωβισμένοι σε προηγούμενα σχήματα και πρακτικές, καθώς και σε όλες τις μορφές προσκόλλησης σε μια αριστερά της ήττας. Ωστόσο, μπορεί να έχει υπαρκτή δυναμική εάν και στο βαθμό που θα συναντηθεί με πραγματικές κοινωνικές δυναμικές και με αναζητήσεις αγωνιστών. Και σημάδια ελπίδας υπάρχουν σήμερα μέσα στο υπαρκτό τοπίο της Αριστεράς. Μέσα στο χώρο του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ, που σήμερα είναι αντιμέτωπος με συνθήκη ανοιχτής κρίσης, υπάρχουν φωνές που μιλούν για ρήξη με τον αριστερό ευρωπαϊσμό, τον κυβερνητισμό και τις συμπράξεις με τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία, την ίδια ώρα που η λογική της «συνάντησης με το σοσιαλιστικό χώρο» αποτελεί εφαλτήριο δεξιών στροφών, ενώ η επικέντρωση στην αισθητική και τη μεγαλοστομία εμφανώς δεν αποτέλεσε πολιτική διέξοδο. Μέσα στο χώρο του ΚΚΕ είναι ελπιδοφόρες οι φωνές που λένε φτάνει πια με τα αδιέξοδα του εγκλεισμού και του σεχταρισμού, για να μπορεί να πάρει δυναμική η σημαντική στοίχιση λαϊκών στρωμάτων σε αντισυστημικές και αντι-ΕΕ τοποθετήσεις. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ μπορεί να αποτελέσει ένα παράδειγμα δημοκρατικού μετώπου της αντικαπιταλιστικής αριστεράς που αναμετριέται με την πρόκληση των ερωτημάτων για την αριστερά συνολικά, ενώ ταυτόχρονα αποτελεί πια ένα αναγνωρίσιμο και μαζικό, πολιτικό πανελλαδικό ρεύμα, όπως έδειξαν και οι αυτοδιοικητικές εκλογές. Αυτές οι δυναμικές πρέπει να τολμήσουν να συναντηθούν γύρω από κρίσιμες προγραμματικές οριοθετήσεις και να αναλάβουν το στοίχημα μιας ριζοσπαστικής ανασύνθεσης του τοπίου στην Αριστερά, έχοντας την επίγνωση ότι η ιστορία ενίοτε συμπυκνώνεται και επιταχύνεται και ότι η δική μας τόλμη ή ατολμία μπορεί να κρίνει εξελίξεις.

Και επειδή ο καθένας μας καλείται να μιλά πρώτα από όλα για το δικό του χώρο, θέλω να πω ότι ακριβώς επειδή η Αντικαπιταλιστική Αριστερά έδειξε με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ ότι μπορεί να κάνει τομές με τον εαυτό της, πρέπει σήμερα τολμηρά να αναλάβει την ευθύνη να δει πώς μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα συνολικά στο κίνημα και την Αριστερά, κάνοντας τομές στη δημοκρατική λειτουργία και συγκρότησή της, στηρίζοντας την κλιμάκωση των κινητοποιήσεων, προβάλλοντας με επίμονή σε εκείνο το πολιτικό πλαίσιο που σήμερα κάνει πραγματικά την Αριστερά αντίπαλο δέος. Σε μια προηγούμενη περίοδο, όπου ο συνολικός συσχετισμός δύναμης φάνταζε καταθλιπτικός η αντικαπιταλιστική αριστερά είχε όντως δίκιο να επενδύει στην ανάπτυξη αντιστάσεων και πέραν αυτού στην αυτοτελή της συγκρότηση και μόνο, για να μπορεί να έχει ο επαναστατικός δρόμος τη δική του διακριτή καταγραφή.

Η επιτάχυνση και συμπύκνωση διεργασιών που φέρνει μια συγκυρία που συνδυάζει την οικονομική κρίση και την αστική «φυγή προς τα εμπρός» με τα εμφανή σημάδια ηγεμονικής κρίσης και αστάθειας διαμορφώνει ένα διαφορετικό τοπίο. Το τοπίο το διακύβευμα δεν είναι πλέον μόνο η στήριξη των κοινωνικών αντιστάσεων και η επιβίωση της αναφοράς στον επαναστατικό δρόμο. Το διακύβευμα είναι εκείνη η Αριστερά που θα δοκιμάσει να οξύνει αντιφάσεις, να κατακτήσει πραγματικό πολιτικό χώρο, να συγκροτηθεί ως εν δυνάμει ηγέτιδα δύναμη του «έθνους των εργαζομένων» με ορίζοντα όχι απλώς την αντίσταση, αλλά την εξουσία και την κοινωνική χειραφέτηση. Αυτή είναι μια πρόκληση που η αντικαπιταλιστική αριστερά δεν μπορεί να αποφύγει.

 

ΠΗΓΗ: http://aristerovima.gr/details.php?id=1089

Ποιο είναι το αληθινό μήνυμα των εκλογών;

 

Του Δημήτρη Καζάκη

 

 

Βρισκόμαστε σε προεκλογική περίοδο. Κι αυτό ανεξάρτητα από το πότε θα γίνουν οι επίσημες εκλογές. Μπορεί ο πρωθυπουργός να μπλόφαρε, αλλά τα αποτελέσματα της περασμένης Κυριακής θέτουν από μόνα τους θέμα εκλογών. Όχι με την έννοια που τις εννοούν τα κόμματα και οι εκλογολόγοι, αλλά με την έννοια της δημοκρατικής νομιμοποίησης της κυρίαρχης πολιτικής. Ο επίσημος δικομματισμός συγκεντρώνει γύρω στο 40% του εκλογικού σώματος, ποσοστό που δεν επιτρέπει στις κυρίαρχες δυνάμεις να αναζητήσουν την έστω και τυπική νομιμοποίηση της προκαθορισμένης έξωθεν και άνωθεν πολιτικής.

Για πρώτη φορά στην περίοδο της μεταπολίτευσης μπροστά σε εκβιαστικά και καταπιεστικά διλήμματα ένας στους δύο ψηφοφόρους αρνήθηκε να νομιμοποιήσει με την ψήφο του την νέα κατάσταση που έχει επιβληθεί στη χώρα, είτε με το λευκό, το άκυρο και την αποχή, είτε ψηφίζοντας πολιτικές προτάσεις που, στα μάτια τουλάχιστον του κόσμου, ταυτίζονται καθαρά με την άρνηση του χρέους και την ανατροπή του υπάρχοντος καθεστώτος.

Το βράδι των εκλογών ο κ. Παπανδρέου δήλωσε: «Ξέρουμε ότι η αλλαγή δεν είναι μια εύκολη διαδικασία, αλλά γι' αυτή την αλλαγή, ο Ελληνικός λαός μάς έφερε στην εξουσία, ένα χρόνο πριν. Και σήμερα, επιβεβαίωσε ξανά ότι, αυτή την αλλαγή θέλει και τώρα, αυτή την αλλαγή ζητά και τώρα. Από αύριο συνεχίζουμε τη δουλειά μας, μένοντας απόλυτα προσηλωμένοι στον μεγάλο κοινό μας στόχο.» Με τη δήλωση αυτή ο πρωθυπουργός διαβεβαίωσε τον ελληνικό λαό ότι η ψήφος του δεν έχει πλέον κανένα νόημα. Δεν υπάρχει κανένα περιθώριο ώστε το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα να δεχθεί το όποιο «μήνυμα» θέλουν να του στείλουν οι πολίτες.

Οι παραδοσιακοί τρόποι έκφρασης της λαϊκής δυσαρέσκειας έφτασαν στο τέλος τους. Ο τυπικός κοινοβουλευτισμός πνέει τα λοίσθια, προδομένος από τις δυνάμεις εκείνες που για χρόνια τον χρησιμοποιούσαν για να εναλλάσσονται στην διακυβέρνηση, για να συγκαλύπτουν ένα απόλυτα διεφθαρμένο σύστημα κυβερνητικής απολυταρχίας. Ακόμη κι αυτός αποδεικνύεται πολύ στενός και επικίνδυνος για τις επιλογές και τις στοχεύσεις των κυρίαρχων κύκλων, ντόπιων και ξένων. Δεν υπάρχει περιθώριο πια ούτε καν για δημαγωγική αντιπολίτευση.

Δεν είναι τυχαίο που ο μεγαλύτερος εφιάλτης του κ. Σαμαρά και της ηγεσίας της ΝΔ από την Κυριακή το βράδυ είναι η προσφυγή σε εκλογές. Στη δήλωσή του το βράδι των εκλογών είπε: «Σήμερα απάντησαν στην Κυβέρνηση όλοι εκείνοι που υπέστησαν προσβολές, εκβιασμούς και ανοικτή παραπλάνηση, από τη διακυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Όλοι εκείνοι που ζουν στο φάσμα της ανεργίας και των λουκέτων. Όσοι ψήφισαν, στην πλειοψηφία τους, καταδίκασαν την πολιτική του κ. Παπανδρέου. Κι όσοι απείχαν, απέρριψαν τον εκλογικό εκβιασμό του. Ο Ελληνικός λαός αποδοκίμασε την Πολιτική του Μνημονίου, ενώ τιμώρησε το ΠΑΣΟΚ, που πέρσι τον ξεγέλασε και που φέτος επιχείρησε να τον εκβιάσει. Και όσοι στήριξαν το Μνημόνιο πήραν σήμερα το μήνυμα του Ελληνικού λαού. Το εκβιαστικό δίλημμα του Πρωθυπουργού δεν κατάφερε να δώσει στο ΠΑΣΟΚ τη «λευκή επιταγή» που επιζητούσε…»

Αυτό ακριβώς το μήνυμα των εκλογών έχει τρομοκρατήσει και τον ίδιο. Το βασικό πρόβλημα του κ. Σαμαρά είναι πώς θα στηρίξει την πολιτική διάλυσης και εκποίησης της χώρας, χωρίς όμως να την χρεωθεί. Πρόκειται για ένα άλυτο πρόβλημα, τόσο για τον ίδιο, όσο και για το κόμμα του. Γι’ αυτό και κατάφυγε σε ανέκδοτα: «Ποτέ κόμμα αντιπολίτευσης, μετά από τέτοια ήττα, δεν έχει καταφέρει τέτοιας κλίμακας ολική επαναφορά μέσα σε ένα μόλις χρόνο.» Τώρα τι σόι «ολική επαναφορά» είναι αυτή όταν η ΝΔ έχασε κοντά 600 χιλιάδες ψήφους σε σχέση με τις βουλευτικές εκλογές του 2009, αυτό μόνο ο κ. Σαμαράς το γνωρίζει.

Οι εκλογές απέδειξαν ότι η κοινωνική πόλωση που επιφέρει με βίαιο τρόπο το καθεστώς της ελεγχόμενης χρεοκοπίας, μεταφέρεται πλέον ανοιχτά και στο πολιτικό επίπεδο. Γι’ αυτό και οι εκπρόσωποι της κρατούσας κατάστασης αφορίζουν μετά βδελυγμίας τις εκλογές. «Δεν αντέχει ο τόπος τις εκλογές», λένε και ξαναλένε με μια φωνή. Αυτό που εννοούν είναι πώς δεν αντέχει η κυρίαρχη πολιτική την έστω και τυπική προσφυγή στην λαϊκή ετυμηγορία. Εκείνοι που έχουν καταργήσει με τον πιο προκλητικό τρόπο κάθε έννοια θεσμοθετημένου δικαίου στη χώρα, που έχουν υποδουλώσει τη χώρα και τον λαό της στα πιο άνομα συμφέροντα της διεθνούς αγοράς, τρέμουν ακόμη και την τυπική κοινοβουλευτική δημοκρατία. Τρέμουν κυριολεκτικά το τι μπορεί να βγάλει η κάλπη.

Αυτό δείχνει και η δήλωση του κ. Δασκαλόπουλου, προέδρου του ΣΕΒ, ο οποίος με περίσσιο θράσος και αλαζονεία είπε: «Ο λαός μας αντιμετώπισε ώριμα τα τεχνητά διλήμματα και το πραγματικό διακύβευμα των εκλογών της 7ης Νοεμβρίου.  Έδωσε ψήφο ανοχής και εντολή συνέχισης της δύσκολης προσπάθειας να απαλλαγεί η χώρα από το φάσμα της χρεοκοπίας. Αναδέχεται υπεύθυνα το αναγκαίο κόστος αυτής της προσπάθειας – αλλά, δίκαια και αυτονόητα, αδημονεί να δει το αντίκρυσμά της.  Οι αμέσως επόμενοι μήνες θα είναι ιδιαίτερα κρίσιμοι. Η πολιτική σταθερότητα αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για να προχωρήσουν οι τομές που χρειάζεται η οικονομία και η κοινωνία μας.  Ωστόσο, πολιτική σταθερότητα χωρίς υγιές πολιτικό κλίμα δεν μπορεί να υπάρξει. Ο λαός ανέλαβε στην κάλπη τις ευθύνες του.  Το πολιτικό σύστημα καλείται τώρα να αναλάβει τις δικές του.»

Με άλλα λόγια, από τη στιγμή που ο λαός δεν έχει (ακόμη) εξεγερθεί και δεν έχει περιλάβει τον κ. Δασκαλόπουλο και τους ομοίους του, όπως και τους πολιτικούς του εκπροσώπους, τότε όπως και να εκφραστεί, ότι κι αν ψηφίσει, ότι κι αν κάνει δηλώνει ανοχή και «εντολή συνέχισης της δύσκολης προσπάθειας να απαλλαγεί η χώρα από το φάσμα της χρεοκοπίας.» Το μόνο που χρειάζεται είναι οι κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις να συνεννοηθούν και ομονοήσουν μεταξύ τους ώστε να μην επιτρέψουν ούτε στο παραμικρό να εκδηλωθεί η διαμαρτυρία, η οργή και η αποστροφή του λαού. Αυτό είναι το ζητούμενο για τον κ. Δασκαλόπουλο, όπως και για τις διεθνείς αγορές. «Ανακούφιση στις διεθνείς αγορές», επιγράφει το ρεπορτάζ της η Deutsche Welle σχετικά με τις αντιδράσεις των μέσων έκφρασης της διεθνούς ολιγαρχίας: «Η απομάκρυνση του ενδεχόμενου πρόωρων εκλογών στην Ελλάδα ικανοποιεί το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και τις αγορές, που τις τελευταίες δέκα ημέρες παρέμεναν αρκετά νευρικές λόγω της διαφαινόμενης πολιτικής αστάθειας», υπογραμμίζει το ΒΒC. Οι Financial Times υπογραμμίζουν «πόσο σημαντική είναι η απόφαση του κ. Παπανδρέου τη δεδομένη χρονική στιγμή όταν το τελευταίο που χρειάζεται όχι μόνο η Ελλάδα, αλλά η ευρωζώνη γενικότερα, είναι ο εκτροχιασμός του προγράμματος σταθερότητας.»

Αυτό όμως που δεν καταλαβαίνουν είναι ότι αφορίζοντας τις εκλογές, αφορίζουν κάθε δυνατότητα ακόμη και τυπικής παρέμβασης του λαού, επενδύοντας στα τετελεσμένα ενός απόλυτα διεφθαρμένου και απαξιωμένου πολιτικού συστήματος. Με τη στάση τους αυτή σπρώχνουν μαζικά τον απλό κόσμο, τους εργαζόμενους, τους επαγγελματίες, τους εμπόρους και γενικά τη συντριπτική πλειοψηφία του λαού να αντιληφθεί στην πράξη ότι η όλη κατάσταση, όπως κι αν την ερμηνεύει κανείς, ότι κι αν πιστεύει κανείς, δεν παρέχει κανένα περιθώριο ακόμη και για τις πιο στοιχειώδεις λαϊκές ανάγκες και ανησυχίες. Ο λαός συνειδητοποιεί όχι μόνο αυτή την σκληρή πραγματικότητα, αλλά και την πλήρη αδυναμία υπό τις υπάρχουσες συνθήκες να στείλει το όποιο μήνυμά του στην εξουσία. Δεν υπάρχουν πια οι συνθήκες και φυσικά ο παραλήπτης έχει ήδη προκαθορίσει την πορεία του. Αυτό οδηγεί μεγάλες μάζες για πρώτη φορά να καταλάβουν ότι το υπάρχων καθεστώς δεν σώζεται, δεν μπορεί να αλλάξει, δεν μπορεί να εκφράσει τις αγωνίες των λαϊκών στρωμάτων. Μπορεί μόνο να ανατραπεί. Κι έτσι βρίσκεται πια ανοιχτά προ του διλλήματος: να σκύψει το κεφάλι και να χάσει τα πάντα, ή να εξεγερθεί. Αυτό είναι το πραγματικό δίλλημα που διαπερνά τις πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις. Αυτό είναι το αληθινό δίλημμα που αντικατέστησε τις μπλόφες και τους εκβιασμούς του κ. Παπανδρέου.

Το βασικό πρόβλημα των μετεκλογικών εξελίξεων δεν είναι απλά και μόνο τα νέα ακόμη πιο επώδυνα μέτρα που προετοιμάζει η κυβέρνηση μαζί με την τρόικα. Ούτε απλά η ραγδαία επιδείνωση των όρων εργασίας και βιοπορισμού για τη συντριπτική πλειοψηφία του λαού. Το βασικό πρόβλημα είναι το «κουστούμι» που έχουν ετοιμάσει για τη χώρα οι κυρίαρχοι κύκλοι της Ε.Ε., της ευρωζώνης και του ΔΝΤ. Ένα «κουστούμι» ραφής Μέρκελ και Σαρκοζί, με ετικέτα αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους. Κι αυτό δεν μπορεί να φορεθεί στη χώρα και το λαό της με μόνο όργανο το ΠΑΣΟΚ και την κυβέρνησή του.

Όσο περισσότερο θα ξεκαθαρίζουν οι όροι και οι συνθήκες επιβολής της ελεγχόμενης πτώχευσης, δηλαδή της αναδιάρθρωσης του χρέους της χώρας, τόσο η στάση απέναντι στο δημόσιο χρέος, η στάση απέναντι στην Ε.Ε. και το ευρώ, η στάση απέναντι στο καθεστώς υποδούλωσης στο χρηματιστικό κεφάλαιο, θα καθορίζει τις νέες διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στις λαϊκές δυνάμεις και το πολιτικό σύστημα. Τόσο περισσότερο θα ξεκαθαρίζει το τοπίο και μέσα στην ίδια την αριστερά. Οι εκλογές απέδειξαν ότι δεν αρκεί να στρέφεσαι ενάντια στο μνημόνιο για να απευθυνθείς στο λαό. Δεν αρκεί να του λες ότι χρειάζεται «αλλαγή πολιτικής». Πρέπει να του απαντήσεις συγκεκριμένα: Τι θα γίνει με το χρέος; Θα πρέπει να το αναγνωρίσει και να το πληρώσει, ή όχι; Τι θα γίνει με το ευρώ; Υπάρχει έστω και η παραμικρή δυνατότητα εναλλακτικής φιλολαϊκής πολιτικής όντας χειροπόδαρα δεμένος στο άρμα της ΕΚΤ και των τραπεζιτών της ευρωζώνης; Πώς μπορεί να αντιμετωπίσει τα προβλήματα τα δικά του και της χώρας αν δεν απαλλαγεί από τα δεσμά και τις δουλείες που του έχουν επιβληθεί;

Κανείς δεν μπορεί να γλυτώσει από αυτά τα αμείλικτα ερωτήματα, όσο κι αν το ρίχνει στην παλαβή, όσο κι αν επιχειρεί να καλυφθεί πίσω από αντικαπιταλιστικές κορώνες και αριστερές αναφορές. Όσο κι αν επιχαίρεται για τις εκλογικές του επιτυχίες, προσχηματικές ή αληθινές. Η κατάσταση δεν επιτρέπει μεσοβέζικες κουβέντες, ούτε ήξεις-αφήξεις. Η κρίσιμη αναμέτρηση όλο και πλησιάζει. Κι αυτή θα κρίνει την τύχη όχι μόνο της χώρας και του λαού της, αλλά του συνόλου των πολιτικών δυνάμεων. Όποιος νομίζει ότι στη σημερινή κατάσταση τα εκλογικά ποσοστά εξασφαλίζουν την πολιτική του επιβίωση, ετοιμάζεται για πολύ δυσάρεστες εκπλήξεις.

Το βασικό πεδίο αναμέτρησης με τον ταξικό αντίπαλο στο αμέσως επόμενο διάστημα δεν θα είναι τα επιμέρους μέτρα και συνέπειες της κυρίαρχης πολιτικής, αλλά το αν υπάρχει άμεση πρόταση διεξόδου απέναντι στο μονόδρομο της χρεοκοπίας που μας έχει επιβληθεί. Κι αυτή η μάχη δεν θα δοθεί μόνο με όρους αναμέτρησης σε επίπεδο επεξεργασίας αιτημάτων, αλλά πρώτα και κύρια με όρους οργανωμένης πάλης ενός μαζικού πλειοψηφικού λαϊκού κινήματος το οποίο είναι σε θέση να επιβάλει εδώ και τώρα αυτά τα αιτήματα.

Με τις εκλογές αυτές ο λαός έκανε ένα πρώτο βήμα λύτρωσης από τις πολιτικές εξαρτήσεις του, από τα κόμματα που διαχειρίζονται ή φλερτάρουν το κυρίαρχο σύστημα. Μένει το δεύτερο και πιο αποφασιστικό βήμα: να δημιουργηθεί εκείνη η συλλογική έκφραση που μπορεί να εμπνεύσει εμπιστοσύνη στην πλειοψηφία του λαού, να λειτουργήσει καταλυτικά στην οργανωμένη πάλη του και να προτάξει εκείνα τα άμεσα αιτήματα που απαντούν στην καρδιά του οικονομικού, κοινωνικού και πολιτικού ζητήματος της χώρας σήμερα. Μόνο που για να γίνει αυτό δεν αρκεί η συνεργασία κάποιων πολιτικών δυνάμεων της αριστεράς, ούτε φυσικά η «ενότητα της αριστεράς», η οποία ενταφιάστηκε πανηγυρικά με αυτές τις εκλογές, χρειάζεται ένα ευρύ παλλαϊκό μέτωπο που να μπορεί να ξεπερνά τους διαχωρισμούς δεξιάς και αριστεράς μέσα στο λαό, να αναδεικνύει το κοινό συμφέρον όλων των εργαζομένων μέσα από τον αγώνα για την μη αναγνώριση του δημόσιου χρέους, για την έξοδο από το ευρώ, για την εθνικοποίηση των μεγάλων τραπεζών, για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας και την κατάκτηση της δημοκρατίας στον τόπο μας μέσα από την κατοχύρωση στην πράξη της λαϊκής κυριαρχίας και της εθνικής ανεξαρτησίας.

 

8/11/2010, Δημήτρης Καζάκης

Ψηλά ή στα ψιλά; …

 

Του Στάθη Σ(ταυρόπουλου) *

 

 

 

Έναν χρόνο μετά τις προηγούμενες εκλογές, θα ήταν πολύ νωρίς για να συντριβεί το ΠΑΣΟΚ, όχι όμως και για να ηττηθεί. Ηττήθηκε. Έχασε περίπου 1.200.000 ψήφους, τροφοδότησε κατά το μερίδιό του την αποχή και μείωσε την απόστασή του από τη Ν.Δ. στις δύο μονάδες…

Σε όλα αυτά δεν βλέπουν ήττα μόνον οι οπαδοί κι όχι οι σκεπτόμενοι ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ. Σαν να μην είδε όμως την ήττα φέρθηκε και ο Παπανδρέου, αν κρίνουμε από τη δήλωσή του μετά τις εκλογές.

Χωρίς να καταδεχθεί να μας δώσει ουδεμίαν εξήγηση, γιατί ήρθησαν οι λόγοι για τους οποίους ο κ. Πρωθυπουργός θα μας έσερνε σε εκλογές, ανέκρουσεν πρύμναν. Οι εκλογές ανεβλήθησαν, αλλά δεν αποκλείσθηκαν, επικρέμανται.

Τώρα, το περιβάλλον του Παπανδρέου, αλλά και οι επιτελείς του ΠΑΣΟΚ σχεδόν επαίρονται ότι «το δίλημμα έπιασε, αλλοιώς θα αντιμετωπίζαμε τη συντριβή».

Υπερηφανεύονται δηλαδή για την επιτυχία ενός εκβιασμού και μιας μπλόφας. Έτσι απλά και άνευ αισχύνης. Όμως όλα αυτά που είχαν φέρει το ΠΑΣΟΚ στο χείλος της συντριβής (δηλαδή η πολιτική του) θα επαναληφθούν και αύριο!
Τι θα κάνει τότε ο Παπανδρέου; θα μας απειλήσει πάλι με εκλογές για να μην πάει σε εκλογές;

 

Αν αθροίσουμε χάριν παιδιάς (και για να μας πιάσει θλίψη) τα ποσοστά της Αριστεράς στην περιφέρεια Αττικής (αφήνοντας για την οικονομία της συζήτησης το σύνολο των ποσοστών του κ. Δημαρά να προσμετρηθεί – όλο – στο ΠΑΣΟΚ) έχουμε και λέμε

(Δευτέρα, ώρα 3.45):

Παφίλης 14,16%

Μητρόπουλος 6,11%

Αλαβάνος 2,16%

Ψαριανός 3,96%

Διάκος 4,07%

Χάγιος 2,29% ήτοι

σύνολο 32,75%!

Ένα «μπερλινγκουερικό» ποσοστό. Που θα καθιστούσε την Αριστερά πρώτη πολιτική δύναμη στην κεντρικότερη περιφέρεια της Επικράτειας.

Αν μάλιστα κατέβαινε σε ένα κοινό μέτωπο με τη δυναμική της ενότητας κι ένα ακόμα μικρό ποσοστό απ' τα ποσοστά Δημαρά και της μη-αποχής (λόγω ακριβώς της ενωτικής δυναμικής), η Αριστερά πιθανόν να ξεπερνούσε στην Αθήνα-Αττική το 35%!

Αν συναθροίσουμε την ίδια στιγμή το ποσοστό της Ν.Δ. με του ΛΑΟΣ, δηλαδή Κικίλιας 20,69% συν Αδώνιδας 6,63% έχουμε ένα σύνολο 27,32% (που θα έβαζε τα πράγματα στη θέση τους), ενώ το ΠΑΣΟΚ με Σγουρό 24,0% συν Δημαρά (έστω το όλον) 15,84 θα έφθανε το 39,93%.

Βεβαίως στην ιστορία (και την πραγματικότητα καθώς αποκρυσταλλώνεται από λεπτό σε λεπτό κι από ώρα σε ώρα) δεν υπάρχει «αν». Όντως. Η Αριστερά δεν είναι ενωμένη. Για αυτό ακριβώς όμως θα μπορούσε να 'ναι ενωτική. Ο λαός τής δίνει ένα 35% στην Αττική κι αυτή τού το επιστρέφει σε κομμάτια του 10% και θρύψαλα του 3%. Διότι, βεβαίως, αυτά που χωρίζουν την Αριστερά είναι περισσότερα από εκείνα που την ενώνουν. Κι εμείς πρέπει

να μάθουμε να ζούμε με αυτό, άλλωστε με αυτό το μάθημα εκπαιδευτήκαμε (οι αριστεροί) να ζούμε από το 1968 το 1991 κι εντεύθεν.

Τι σημασία έχει αν έρχονται μαύρες μέρες; Τι σημασία έχει αν το ποσοστό που έδωσε πανελλαδικώς στην Αριστερά ο λαός (ακριβώς επειδή τη χρειάζεται) υπερβαίνει το 25%; Τι σημασία έχει αν ο δικομματισμός πέτυχε το μικρότερο ποσοστό του από τη μεταπολίτευση; Σημασία

έχει ότι η Αριστερά δεν χρειάζεται τον λαό αν το κάθε κομμάτι της δεν τον έχει όλον δικόν του. Είναι μια σχέση μονογαμική. Την κατανοώ, αλλά στο μεταξύ ο δικομματισμός, το Μνημόνιο και η Διαπλοκοδιαφθορά μάς πηδάνε όλους μαζί. Κι αυτό το κατανοώ, αλλά δεν τη βρίσκω.

Η Αριστερά δεν χρειάζεται να ενωθεί, θα αρκούσε να 'ναι ενωτική. Τότε το σύστημα θα την έτρεμε κι ο λαός θα έπαιρνε ανάσα. Και συνεπώς θα την ενδυνάμωνε ακόμα περισσότερο. 

 

………………………………

 

Όνειρα «θερινής νυκτός» θα μου πείτε ορισμένοι και απ' το ΚΚΕ και απ' τον ΣΥΝ και από τους απέχοντες και απ' όσους μια τέτοια προοπτική θα τους απελευθέρωνε απ' το ΠΑΣΟΚ, τη Ν.Δ. και όλες τις σχετικές εκδοχές του δικομματισμού. Σωστόν! Ο καθένας μας μπορεί να μείνει με τις παραμαγούλες του και να μην αντέχει τις παραμαγούλες του άλλου.

Μπορούμε να πίνουμε μαζί το ουζάκι μας ο σ. Παφίλης κι εγώ, ο σ. Ψαριανός και ο σ. Χάγιος, μπορεί να βλεπόμαστε με τον σ. Αλέκο, τη σ. Αλέκα και τον σ. Αλέξη, αλλά μπροστά στον λαό ο σ. Τσίπρας είναι σοσιαλδημοκρατικό ανάχωμα, η σ. Αλέκα σταλινικό απολίθωμα, ο σ. Διάκος όχι αρκετά αριστερός, ο σ. Αλέκος αίφνης αριστεριστής, κι εγώ πολύ μαλάκας (με την καλή έννοια της λέξης, ανοιχτή σε κάθε ερμηνεία)…

Θα μου πείτε ότι υπάρχουν ορισμένοι που αν η Αριστερά λειτουργήσει ως Μέτωπο θα τους ξυνίσει και θα πάνε στο ΠΑΣΟΚ. Ποιοι; αυτοί που πήγαν; αυτοί που πάνε τώρα; αυτοί που θα πάνε στο μέλλον; Βλέπουμε δηλαδή το 1-2% και δεν βλέπουμε το 35% που δίνει ο λαός στην Αριστερά;

Εννοείται ότι όλα τα παραπάνω δεν είναι παρά μία ακόμα «άλλη» ανάγνωση των εκλογικών αποτελεσμάτων, μία ανάμεσα σε άλλες 100.000! Σωστόν! Αλλοιώς διαβάζει τα αποτελέσματα ο Αλέξης, αλλοιώς η Αλέκα αλλά με τον ίδιον τρόπο θα απολύονται αυτοί που τους ψήφισαν κι όσοι δεν τους ψήφισαν…

 

 

* ΣΤΑΘΗΣ Σ. 9.ΧΙ.2010 stathis@enet.gr  

 

 

ΠΗΓΗ: Έντυπη Έκδοση, Ελευθεροτυπία, Τρίτη 9 Νοεμβρίου 2010,  http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=221743

Ώρα μηδέν: αναζητούνται παντελόνια και Μέτωπο άλλης πολιτικής διεξόδου

 

Του Mantaritoubounou

 

 

Είναι αστείοι και φυσικά ακόμα επικίνδυνοι, ειδικά η ηγετική ομάδα του Pasok. Εκτός του ότι «δεν φοράνε παντελόνια» μας προκαλούν ακόμα. Θα προσπαθήσω να εξηγήσω γιατί ακόμα προκαλούν και το λαό και το μέλλον της χώρας… Και δεν εννοώ μόνο τους σημερινούς εξουσιαστές. Τα ψωμιά τους είναι λίγα….

Υπ. Εσωτ.-Γιάνν. Ραγκούσης: «…Μετά τη χθεσινή εκλογική διαδικασία του πρώτου γύρου, προχωρούμε όπου αυτό είναι αναγκαίο στο δεύτερο γύρο την επόμενη Κυριακή. Για τον πρωθυπουργό και την κυβέρνηση το πολιτικό σκέλος των εκλογών αυτών έκλεισε οριστικά χθες το βράδυ. Για μας, την εβδομάδα αυτή, υπάρχουν πλέον μόνον οι αρχές και οι αξίες του 'Καλλικράτη'…

Το σημαντικότερο είναι ότι η χώρα, όπως ακριβώς επιδιώξαμε, απομακρύνθηκε οριστικά, χάρη στη σοφή ψήφο του ελληνικού λαού, από μια δραματική περιπέτεια πολιτικής αστάθειας, στην οποία κινδύνευε να την οδηγήσει η εθνικά ανεύθυνη στάση της αξιωματικής αντιπολίτευσης..».

Γιατί όμως δεν προκάλεσε χθες βράδυ εκλογές το Pasοk;

Γιατί θεώρησε την ψήφο του λαού σοφή;

Τι άραγε ετοιμάζει;

Τι θα κάνουμε εμείς;

Σ’ αυτά τα ερωτήματα θα καταθέσω τις πρώτες μου σκέψεις κάνοντας και τις πρώτες μου εκτιμήσεις. Θα παραπέμψω βεβαίως και στοιχεία όπου το θεωρώ αναγκαίο.

Διάβασα κάπου – δεν έχει σημασία που: «…ΜΗΝΥΜΑ ΕΚΛΟΓΩΝ: Μόνο ένα είναι. Κανείς δεν πιστεύει πια στις εξαγγελείες του πολιτικού συστήματος. Η αποχή θεωρώ πώς είναι συνειδητή επιλογή. Κανείς δεν μπορεί να μας πείσει ούτε ότι υπάρχει άλλο μείγμα πολιτικής ούτε ότι το μνημόνιο ήταν ο μόνος δρόμος. Όλοι οδήγησαν τη χώρα στο χείλος της καταστροφής. Και εδώ τελειώνει η συζήτηση.

Πρέπει να τους αφαιρέσουμε κάθε εξουσιοδότηση να διαχειρίζονται τα δημόσια πράγματα. Είναι μέτριο, ανίκανοι και κυρίως δολοπλόκοι. Μόνο αν παραγκωνιστούν θα εμφανιστούν δυνάμεις υγιείς στο προσκήνιο. Όσο αυτοί υπάρχουν, τα έχουν όλα κομμένα και ραμμένα στα μέτρα τους. Οι έντιμοι ποτέ δεν θα επιπλεύσουν, όσο στην επιφάνεια υπάρχουν αυτά τα βδελύγματα …»

 

Πολλαπλό το χθεσινό μήνυμα

 

Α) Η ενεργητική άρνηση των ψηφοφόρων είναι πραγματικός άτυπος νικητής των εκλογών: Το άθροισμα της ενεργητικής αποχής και του πραγματικού ποσοστού των άκυρων-λευκών επί του συνόλου των εγγεγραμμένων ακουμπά στο σύνολο της χώρας το 50%.  Με τη στάση του αυτή  ο λαός έδειξε την αντισυστημική του κατεύθυνση, αλλά έδειξε ακόμα δυο  χαρτιά του.

Πρώτον ότι δεν εμπιστεύεται τα υπάρχοντα κώματα ως έχουν για να ηγηθούν να βγει ο ίδιος και η χώρα από την πολύπλευρη κρίση και επίθεση και αυτό απευθύνεται πρώτιστα στα κόμματα της αριστεράς που λειτουργούν σεχταριστικά ή ρεφορμιστικά και συχνά κοσμοπολίτικα. Σε δεύτερο φόντο απευθύνεται και στις δήθεν «πατριωτικές» δυνάμεις αφού αυτές δεν κατανοούν την δομική και καπιταλιστική όψη της κρίσης και επομένως δεν έχουν ολιστική αντίληψη για το πώς θα βγούμε απ’ αυτή.

Δεύτερον έδειξε την αδυναμία του μπροστά στον ενδεχόμενο φόβο για πλήρη αποσταθεροποίηση μέσω νέων εκλογών και προτίμησε να μη συμμετάσχει άμεσα στην κατρακύλα των ποσοστών του δικομματισμού και του Pasok σε τέτοιο σημείο που η πτώση του να είναι βαρύγδουπη. Βλέπει πολύ καθαρά πως το αναγκαίο μέτωπο ακόμα δεν έχει δημιουργηθεί παρά τις από τα κάτω προσπάθειες ένθεν κακείθεν…

Γι’ αυτό και καταδίκασε το δήθεν Μέτωπο «Αλαβάνου», ενός ανθρώπου που οφείλει να αποσυρθεί και να αφήσει τις κοινωνικές δυνάμεις να βγουν στο προσκήνιο. Η νεολαία που περίμενε να τον στηρίξει δεν συμμετείχε στα έγκυρα ψηφοδέλτια. Αναζητά μορφές άμεσης δημοκρατίας και όχι παιχνίδια μηχανισμών από τα πάνω (μαζί με την ΚΟΕ…)

Β) Τα δυο κόμματα του δικομματισμού κατρακύλησαν κοντά στο 34% του αριθμού των εγγεγραμμένων από κοινού. Η κατρακύλα είναι εμφανώς κοινή και φαίνεται να αποτελεί αμετάκλητο γεγονός.

Γ) Το υπόλοιπο 16% του εκλογικού σώματος διαμοιράστηκε στους υπόλοιπους σχηματισμούς, όπου το μεγαλύτερο μερίδιο πήρε το ΚΚΕ. Η πραγματική του όμως δύναμη είναι μικρότερη, όπως θα δείξουμε, από τα τυπικά ποσοστά που δείχνουν οι πίνακες. Στον ΣΥΡΙΖΑ διαμοιράστηκαν τα ιμάτιά του. Ένα σημαντικό μέρος δοκίμασε συστημικά σχήματα – κόμματα (την ΔΗΑΡΙ και τους Οικολόγους Πράσινους), ένα άλλο μέρος πήγε σε ΚΚΕ και σχηματισμούς της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ενώ το πείραμα του Αλέκου Αλαβάνου απέτυχε παταγωδώς. Ο κεντρικός κορμός του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ κράτησε πολύ κάτω από το 50% των δυνάμεών του και επομένως τελειώνει οριστικά και αμετάκλητα ο όποιος ρόλος ήθελε να παίξει. Στο σημείο αυτό αξίζει να σημειωθεί η παρουσία σχηματισμών της Χρυσής Αυγής που αναδύεται πατώντας στην κρίση, στον τσαρλατανισμό του ΛΑΟΣ – που έπεσε εμφανώς – και φυσικά στις αδυναμίες της υπαρκτής αριστεράς να έχει πιο ολιστική θέση στο ζήτημα του μεταναστευτικού, της ανεργίας των μεταναστών και των γκετοποιήσεων.

Αξίζουν ακόμη να σημειωθούν τα πολλά και αξιόλογα σχήματα διάφορων αποχρώσεων σε Δήμους που δεν τα αναφέρω λόγω χώρου. Τα περισσότερα απ’ αυτά κατάφεραν να νικήσουν και τον εκλογικό νόμο και να αντιπροσωπευθούν στα δημοτικά συμβούλια ως άλλες φωνές και στάσεις… Ίσως δοθεί η δυνατότητα σε σχόλια…

Δ) Ο συνδιασμός όλων των προηγουμένων κατανομών έδωσε στον «κολωτούμπα» ΓΑΠ – Πρωθυπουργό της τρόϊκας να αναστείλει την απειλή των εθνικών εκλογών, έως ότου πάρει «εντολή» από την τρόϊκα να την ξαναφέρει στο προσκήνιο (σαν το τσοπανόπουλο με το λύκο στα.. πρόβατα). Αυτό από εδώ και πέρα μαζί με την ολική κρίση στην Ευρωζώνη και την ελεγχόμενη πτώχευση που καθοδηγούν θα αποτελεί ένα πάρα πολύ πιθανό σενάριο.

Εξάλλου και μόνο από τις δηλώσεις Ραγκούση φαίνεται καθαρά πως επιθυμούν αυτή την εβδομάδα να επιβάλλουν «αυτοδιοικητική» και «προσωπική» ησυχία, ώστε να καταφέρουν να ξεγελάσουν ένα μέρος των ψηφοφόρων που διχογνωμεί, ώστε να «τσιμπήσουν» περιφέρειες και δήμους για τα επόμενα πέντε χρόνια. Οι λόγοι προφανείς. Οι καλλικράτοιοι δήμοι και περιφέρειες θέλουν να αλληλοπεριχωρηθούν με το μνημόνιο, τα χρέη, την τρόικα κλπ ώστε να χτυπηθούν δημόσια αγαθά, γη και δικαιώματα σε δήθεν «αποκεντρωμένο» επίπεδο…

Ο δικομματισμός είχε επί των εγκύρων τεράστια πτώση που υπολογίζεται ήδη κοντά «… περί το 66% με 67%». Δεδομένου ότι οι εγγεγραμμένοι τώρα ήταν κατά 225.592 λιγότεροι (9.933.385 – 9.707.793 ), η αποχή αυξημένη κατά 10% (39%-29%) και τα άκυρα λευκά αυξημένα κατά 6,45% τα πραγματικά ποσοστά όλων κατά μέσο όρο είναι μειωμένα κατά 10%+61χ6,45%=13,94% απ’ ότι φαίνονται τυπικά. Αυτό σημαίνει ότι τα ποσοστά του δικοματισμού τελικά βρίσκονται περίπου στο 56% σε σχέση με το 2009!!! Και τα πραγματικά ποσοστά τους επί του εκλογικού σώματος βρίσκονται στο 67% χ50%=33,5%.

 

Μερικές αποσπασματικές μαθηματικές επεξεργασίες στα αποτελέσματα

 

Με συνοπτικές μαθηματικές επεξεργασίες έχουμε τα παρακάτω δεδομένα με τα αντίστοιχα μηνύματα ολόκληρου του εκλογικού σώματος.

α) Η αποχή από την έγκυρη ψήφο έχει φτάσει σε δυσθεώρητα ύψη για μια μεσογειακή – βαλκανική χώρα σαν την Ελλάδα (σε τυπικά υποχρεωτικές εκλογές) κατά μέσο όρο στο 39%. Ταυτόχρονα τα συνειδητά άκυρα – λευκά είναι στο 9% χ 61% = 5,5%. Επομένως η άρνηση κατά μ. ό. Φτάνει στο 44, 5 %. Αν εξαιρέσουμε νεκρούς ή απόντες στο εξωτερικό στην ουσία έχουμε 40% άρνηση νομιμοποίησης των καλλικράτειων εκλογών.

β) Τα στοιχεία δείχνουν ότι η τεράστια άρνηση έγινε στα μεγάλα αστικά κέντρα. Τρία βασικά χαρακτηριστικά της είναι:

Ι) ότι η μεγαλύτερη είναι στην Αθήνα και κατ’ επέκταση στο ευρύτερο πολεοδομικό συγκρότημα.

ΙΙ) Μειώνεται όσο μειώνεται ο πληθυσμός των πολεοδομικών συγκροτημάτων.

ΙΙΙ) Είναι πολύ μεγαλύτερη στις αντίστοιχες περιφέρειες απ’ ότι στο μέσο όρο όλων των δήμων της.

γ) Αντιγράφουμε από μια μεγάλη καθεστωτική ιστοσελίδα news.in.gr_8-11-2010.

«…Η συνολική αποχή κινήθηκε στο επίπεδο του 40%, φθάνοντας στην Αθήνα το 57%, στη Θεσσαλονίκη το 46%, στον Πειραιά το 54,81%, στην Πάτρα το 39,1% και στο Ηράκλειο Κρήτης το 35,3%. Η μεγαλύτερη αποχή καταγράφτηκε στον Αγ. Ευστράτιο με 74,92% και ακολουθούν οι Πρέσπες με ποσοστό 69%, τα Κύθηρα με 62,86%, η Σύμη με 64,26%, η Λήμνος με 60,58%, η Ιθάκη με 58,83%, η Φλώρινα με 56,89%, η Νίσυρος με 53,14% και η Σέρβια-Βελβεντός με 49,06%

Το Λευκό/Ακυρο στις Περιφερειακές εκλογές ξεπέρασε το 9% και στις δημοτικές το 5,47%.

Εκτός από τη μεγάλη αποχή, το άλλο χαρακτηριστικό στοιχείο, ως προς τη συνολική εικόνα, είναι η πτώση του δικομματισμού σε ποσοστά περί το 66% με 67%. Εάν αθροιστεί το ποσοστό των υποψηφίων που στήριξε το ΠΑΣΟΚ, σε σύγκριση με το αντίστοιχο της ΝΔ, το κυβερνών κόμμα προηγείται με 2,5%-3%. Από τα υπόλοιπα κόμματα, σημαντική άνοδο είχε το ΚΚΕ, που αθροίζει διψήφιο ποσοστό…».

δ) Ενδεικτικά αναφέρουμε και συνοψίζουμε τα παρακάτω στοιχεία για την συνολική άρνηση για έγκυρη ψήφο:

1) Δήμο Αθηναίων ενεργητική άρνηση κοντά στο 60%. Συγκεκριμένα  με ενσωμάτωση  του  93,98 % η συμμετοχή μόλις ακούμπησε το   43% και τα άκυρα – λευκά έφτασαν στο 10% επί των ψηφισάντων. Συνολική άρνηση 57% + 10% χ 43%= 61,3%. Ενεργητική άρνηση 60%!!!

2) Στο Δήμο Θεσσαλονίκης ενεργητική άρνηση πάνω από 45 %!!!

Συγκεκριμένα  με ενσωμάτωση  του  99,82 %   η συμμετοχή  έφτασε μόνο στο 54% και τα άκυρα λευκά στο λίγο πάνω από το 7%. Συνολική άρνηση 46 % + 7% χ 54%= 50 %.  Η ενεργητική άρνηση είναι πάνω από 45%.

3) Στο νέο Δήμο Πειραιά ενεργητική άρνηση 55%!!! Είχαμε στο 98,98 % συμμετοχή μόλις στο   45,45 %  και άκυρα – λευκά περίπου 7,4%. Συνολική άρνηση 54% + 7,4% χ 54%= 58 %.  Άρα η ενεργητική άρνηση κυμαίνεται στο 55%.

4) Στο νέο Δήμο Πατρέων   ενεργητική άρνηση 40%!!!

Με ενσωμάτωση στο 99,72 % είχαμε αποχή 39% και άκυρα – λευκά  7,4%. Συνολική άρνηση 39% +61%χ7,4%=43,5%. Επομένως ενεργή άρνηση 40%.

5) Στην Περιφέρεια Αττικής των δέκα συνδυασμών (οι περισσότεροι και οι οποίοι κάλυπταν όλο το σχεδόν το παραδοσιακό πολιτικό φάσμα) ενεργητική άρνηση είναι πάνω από 45%. Με ενσωμάτωση του 96,89 % είχαμε συμμετοχή  56,40 % και άκυρα – λευκά  9%. Συνολική άρνηση 43,6%+ 9%χ56,4% = 50%. Επομένως η ενεργητική άρνηση είναι πάνω από 45%.

6) Στην Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας (Πρωτεύουσα η Θεσσαλονίκη) των  8 συνδυασμών είχαμε ενεργητική άρνηση 40%. Με ενσωμάτωση του 99,50 % είχαμε συμμετοχή  65,08 %. Τα άκυρα – λευκά φτάνουν στο 8,8%. Άρνηση 35% +8,8%χ65%=42,7%. Ενεργητική άρνηση 40%.

7) Στην Περιφέρεια Δυτ. Ελλάδας των εννέα συνδυασμών και του μεγαλύτερου αθροίσματος άκυρων-λευκών (11,35) στη χώρα με ενεργητική άρνηση άνω του 40%! Με ενσωμάτωση  του 98,91 %  είχαμε συμμετοχή 62,83 % και άκυρα – λευκά  6,75 %+4,53 %=11,3%. Να σημειωθεί ότι πρόκειται για το μεγαλύτερο άθροισμα ακύρω και λευκών στη χώρα. Πέρασε και την Ανατολική Μακεδονία-Θράκη με 11% λευκά-άκυρα (συμμετοχή μόλις στο 61,58 %), διότι εκεί πιθανά δικαιολογείται λόγω των μειονοτήτων εντός της μουσουλμανικής μειονότητας (Πομάκων και Τσιγγάνων), έναντι στην προσπάθεια εκτουρκισμού τους. Συνολική άρνηση επομένως 37,2 % + 11,3%χ62,8 =44,3%. Επομένως ενεργητική άρνηση άνω του 40%!

8) Ακόμη και στην περιφέρεια Κρήτης, όπου δοκιμάστηκε μόνο του και το νέο κόμμα της Ντόρας (17,66%) είχαμε η ενεργητική άρνηση που ακούμπησε και εδώ το 35%!

Με ενσωμάτωση του 95,43 % είχαμε συμμετοχή που δεν πέρασε το 70% (68,97 %). Τα άκυρα – λευκά έφτασαν στο  9,5%! Επομένως η συνολική άρνηση έφτασε στο 31% + 69%χ9,5%=37,6%. Επομένως η ενεργητική άρνηση ακούμπησε και εδώ το 35%!

 

Τι κάνουμε από εδώ και πέρα;

 

Η αναζήτηση και δημιουργία ενός πολύμορφου Μετώπου με μορφή δικτύου κοινωνικών κυρίως και πολιτικών δυνάμεων που δεν λειτουργούν ως μηχανισμοί ενάντια στο διαμορφούμενο μέτωπο της εξουσίας του χρέους και της λεηλασίας. Το Μέτωπο αυτό τυπικά δεν μπορεί να είναι σεχταριστικά «αντικαπιταλιστικό», δηλαδή να οδηγεί μόνο σε σοσιαλιστική εξουσία. Ταυτόχρονα δεν μπορεί να είναι τυπικά «αριστερό», αφού η υπαρκτή αριστερά είναι λίγη, μονομερής, υπόδουλη μηχανισμών και ηττοπαθής. Τι μπορεί να είναι; Ορίστε δυο συγγενείς εκδοχές:

Ι) 4-6-2010, Κάλεσμα των 34 πολιτών:  Ανάγκη νέου πολιτικού υποκειμένου

ΙΙ) 13-10-2010, Πρωτοβουλία των 39: ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΜΕΤΩΠΟΥ

ΙΙΙ) 28-10-2010, ΕΑΜ-Μιχάλης Βασιλάκης:  ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ Κοιν. και Πολ. Δυνάμεων

Κεντρικά σημεία αυτού του μετώπου θα αποτελούν όπως διαφαίνεται:

α) Η άμεση Δημοκρατία και η δικτυακή μορφή

β) Η  μη αναγνώριση του επαχθούς χρέους που δεν δημιούργησε ο λαός, αλλά οι μηχανισμοί. Εξάλλου έχει ήδη πληρωθεί πάνω από δύο φορές με τα πανωτόκια του.

γ) Η αναζήτηση πολιτικής δυνατότητας  για στάση πληρωμών στους τοκογλύφους και έξοδο με δικούς μας όρους από την Ευρωζώνη και το Ευρώ τους. Το πότε, πόσο και πως θα διαπραγματευθούμε το χρέος θα είναι υπόθεση του συσχετισμού δύναμης.

δ) Ρήξη με την ΕΕ, συμμαχίες με προτεραιότητα με τους λαούς της βαλκανικής, της Μεσογείου και των πληττόμενων περιοχών. Νέα εξωτερική πολιτική.

ε) Αλλαγή των παραγωγικών δυνατοτήτων της χώρας και του λαού με ντόπια, οικολογικά και δημοκρατικά χαρακτηριστικά. Έμφαση στην πρωτογενή παραγωγή και τις νέες τεχνολογίες, πέρα από τις παραδοσιακές μας δυνατότητες στη θάλασσα. Δεν ξεπουλάμε τα πλούτη μας.

Στ) Στο μεταναστευτικό άλλο μίγμα πολιτικής πέρα από την ακροδεξιά αγριότητα και τα συστημικά μειδιάματα. Ολιστική αντιμετώπιση που να συνδέει αιτίες, μέσα, ανθρωπιά, νόμιμη εργασία, ρήξη με Ελσίνκι 2 (ανοιχτά σύνορα προς τη Δύση) και όχι ιθαγένεια υπό σοβαρούς όρους και προϋποθέσεις.

Ζ) Μια σειρά ζητήματα για τα συλλογικά δικαιώματα, τον πολύμορφο πολιτισμό, διαπολιτισμό, τα δημόσια αγαθά, τη δημόσια γη, ζωντανές ενορίες ή μοναστήρια, για την προστασία των οικοσυστημάτων, των μνημείων, για, για, για, ….