ΕΚΚΛΗΣΗ ΓΙΑ ΕΝΑ ΝΕΟ ΕΘΝΙΚΟ-ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ – Μέρος ΙΙΙ

 

Από το Δίκτυο της Περιεκτικής Δημοκρατίας

 

Συνέχεια από το Μέρος ΙΙ

[7] ΠΡΟΣ ΜΙΑ ΑΥΤΟΔΥΝΑΜΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΚΑΙ ΕΝΑ ΝΕΟ ΑΛΗΘΙΝΟ ΔΙΕΘΝΙΣΜΟ

Πέρα όμως από τα παραπάνω μέτρα που είναι απλά αμυντικά για την αυτοπροστασία της κοινωνίας από τα ληστρικά μέτρα που επέβαλαν οι ελίτ μέσω της Χούντας, είναι αναγκαίο, σε ένα δεύτερο στάδιο, να κτιστούν οι βάσεις μιας αυτοδύναμης οικονομίας (είτε αυτή, στη μελλοντική απελευθερωτική κοινωνία, πάρει τη μορφή οικονομικής δημοκρατίας είτε κρατικοσοσιαλιστικής οικονομίας, αναρχοσυνδικαλιστικής κ.λπ.), δηλαδή να ληφθούν μέτρα για να ξανακτιστεί η παραγωγική δομή της χώρας, που έχει καταστραφεί ολοκληρωτικά μετά την πλήρη ενσωμάτωσή της στη διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς, και ιδιαίτερα μετά την ένταξή μας στην ΕΟΚ/ΕΕ, και να διαμορφωθεί ένα συναφές καταναλωτικό πρότυπο.

Στο δεύτερο αυτό στάδιο των επαναστατικών αλλαγών προτείνεται ένα μίγμα μορφών ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής (κρατική, δημοτική, συνεταιριστική, ατομική μικροϊδιοκτησία) και, επομένως, ένα αντίστοιχο μίγμα των μεθόδων κατανομής των οικονομικών πόρων (Ενδεικτικός Σχεδιασμός, Οικονομική Δημοκρατία, Αγορά). Η παραγωγή, δηλαδή, στο στάδιο αυτό θα μπορούσε να στηριχθεί σε μια ποικιλία μορφών ιδιοκτησίας, ώστε να δοθεί η πρακτική δυνατότητα στον Λαό να αποκτήσει άμεση εμπειρία απο τις διάφορες μορφές κοινωνικής οργάνωσης και να επιλέξει κατόπιν τις πιο κατάλληλες για την απελευθερωτική κοινωνία:

[Α] Στους κοινωνικοποιημένους κλάδους παραγωγής που καλύπτουν ανάγκες, οι οποίες ξεπερνούν τα όρια των δήμων και των συνεταιρισμών (Ενέργεια, Επικοινωνίες, Μεταφορές), αλλά και βασικές ανάγκες στο εθνικό επίπεδο. Η κατανομή των οικονομικών πόρων σε αυτούς τους κλάδους μπορεί να γίνεται μέσω ενός εθνικού μακρο-οικονομικού σχεδιασμού (Ενδεικτικός Σχεδιασμός) που θα θεμελιώνεται όχι μόνο στις καταναλωτικές προτιμήσεις που εκφράζει η αγορά αλλά και στις γνωμοδοτήσεις των δημοτικών συνελεύσεων (δηλαδή των συνελεύσεων των δημοτών ανά δήμο που συνομοσπονδιοποιούνται στο εθνικό επίπεδο), αλλά και των συνελεύσεων των εργαζομένων στους κλάδους αυτούς.

[Β] Στις δημοτικές επιχειρήσεις (που θα ανήκουν στους δήμους και θα ελέγχονται από τις δημοτικές συνελεύσεις καθώς και τις συνελεύσεις των εργαζομένων σε αυτές), των οποίων η παραγωγή θα είναι επίσης ενταγμένη στον εθνικό μακρο-οικονομικό σχεδιασμό.

[Γ] Στους συνεταιρισμούς που θα ανήκουν στα μέλη και θα ελέγχονται από τις συνελεύσεις τους. Η παραγωγή τους θα είναι επίσης ενταγμένη στον εθνικό μακρο-οικονομικό σχεδιασμό και, τέλος,

[Δ] Στην ατομική μικρο-ιδιοκτησία (μικρομάγαζα κάθε είδους, βασικά οικογενειακής μορφής, αυτό-απασχολούμενοι κ.λπ.), των οποίων η παραγωγή ― έμμεσα, όσον αφορά τουλάχιστον τη διαθεσιμότητα των πόρων ― είναι επίσης ενταγμένη στον εθνικό μακρο-οικονομικό σχεδιασμό 

Οι σημερινές επομένως καπιταλιστικές επιχειρήσεις, εάν μεν ανήκουν σε πολυεθνικές θα απαλλοτριωθούν αναγκαστικά χωρίς αποζημίωση και θα υπαχθούν στους κοινωνικοποιημένους κλάδους παραγωγής (βλ. Α), ενώ η τύχη των υπολοίπων θα καθοριστεί σε εθνικό επίπεδο, μετά από γνωμοδότηση των συνελεύσεων των εργαζόμενων και των κατά τόπους δημοτικών συνελεύσεων, για το ποια από τις παραπάνω μορφές ιδιοκτησίας (εκτός της ατομικής μικρο-ιδιοκτησίας) θα υιοθετήσουν.

Η νέα αυτή παραγωγική δομή θα οδηγήσει και στη διαμόρφωση ενός νέου καταναλωτικού προτύπου, πέρα από αυτό που μας επέβαλαν η εξάρτησή μας από την ΕΕ και το υπάρχον σύστημα, και οδήγησαν στη σημερινή πολυδιάστατη κρίση και στη συνακόλουθη οικονομική, κοινωνική και οικολογική καταστροφή. Χρειάζεται δηλαδή στο στάδιο αυτό να δημιουργηθεί μια ΑΥΤΟΔΥΝΑΜΗ (όχι αυτάρκης) οικονομία που θα στηρίζεται κατ’ αρχήν στους εγχώριους παραγωγικούς πόρους για την κάλυψη των αναγκών μας, και μόνο κατ’ εξαίρεση σε ξένους παραγωγικούς πόρους, τους οποίους μπορούμε ν’ αποκτούμε μέσω των εξαγωγών των πλεονασμάτων μας, και ενός τουρισμού που θα σέβεται τον ελληνικό λαό και το περιβάλλον, προσφέροντας υπηρεσίες, όχι απλά στα προνομιούχα κοινωνικά στρώματα του εξωτερικού, όπως σήμερα, αλλά σε κάθε κοινωνικό στρώμα, σε ένα κλίμα διεθνούς αλληλεγγύης.

Η αυτοδύναμη οικονομία αποτελεί άλλωστε τη μόνη δυνατή διέξοδο από την διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς, που προσφέρει εναλλακτική λύση στη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση. Και φυσικά αυτό δεν σημαίνει «απομονωτισμό» όπως διαστρεβλώνουν την αυτονομία οι «Ευρωπαϊστές» στη ρεφορμιστική Αριστερά, τα Πανεπιστήμια κ.λπ. που έχουν άμεσα ή έμμεσα οικονομικά και άλλα συμφέροντα από την παραμονή μας στην ΕΕ. Αυτή είναι η μόνη φιλολαϊκή λύση, ιδιαίτερα αν αποτελέσει τμήμα οικονομικών ενώσεων με γειτονικές χώρες σε παρόμοιο επίπεδο οικονομικής ανάπτυξης (π.χ. χώρες του Ευρωπαϊκού Νότου, Βαλκανικές χώρες, χώρες της Βόρειας Αφρικής κ.λπ.). Οι νέες αυτές οικονομικές ενώσεις που θα θεμελιώνονται στην αλληλεγγύη των λαών, αντί για τις σημερινές ληστρικές ενώσεις του κεφαλαίου, όπως η ΕΕ, αποτελούν τον μόνο αληθινό διεθνισμό σήμερα, σε αντιδιαστολή με τον ψευτοδιεθνισμό της ρεφορμιστικής «Αριστεράς» που δήθεν θα κτιστεί μέσα στην ΕΕ! Πιο σημαντικό, η ίδρυση αυτοδύναμων οικονομιών αποτελεί την αναγκαία προϋπόθεση για να γίνει δυνατή η ανάπτυξη του αγώνα για μια νέα μορφή κοινωνίας. Ούτε μια ΠΔ, ούτε μια σοσιαλιστική (κρατικοσοσιαλιστική ή ελευθεριακή) οικονομία, είναι δυνατές σήμερα σε μια χώρα που δεν έχει ανακτήσει την οικονομική αυτοδυναμία της και την απεξάρτησή της από την διεθνοποιημένη καπιταλιστική οικονομία της αγοράς.

Η δημιουργία μιας νέας παραγωγικής και καταναλωτικής δομής με αυτοδύναμο προσανατολισμό είναι η αναγκαία συνθήκη για να σταματήσει η Ελλάδα να είναι προτεκτοράτο και  να αποκτήσει ο ίδιος ο Λαος την δυνατότητα πραγματικής πολιτικής και οικονομικής αυτοδιεύθυνσης. Η επαρκής συνθήκη όμως γι αυτό εξαρτάται και απο το τι είδους αλλαγές θα γίνουν μακροπρόθεσμα, σε σχέση με τη μορφή της απελευθερωτικής κοινωνίας, η οποία θα καθοριστεί δημοκρατικά με  βαση τον επικρατούντα τότε συσχετισμό δυνάμεων.

[8] ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ & ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΙΚΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ

Υπάρχουν όμως οι υποκειμενικές συνθήκες (πέρα από τις αντικειμενικές που κανένας δεν αμφισβητεί) και ποιό θα είναι το νέο απελευθερωτικό υποκείμενο για έναν παρόμοιο αγώνα;

Όσον αφορά πρώτα το κοινωνικό υποκείμενο, τόσο στην Ελλάδα όσο και σε κάθε άλλη χώρα ενταγμένη στην διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς, αυτό αποτελείται από όλα τα θύματα της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, όχι μόνο δηλαδή το προλεταριάτο, αλλά και τους ανέργους, τους υποαπασχολούμενους και περιθωριακά απασχολούμενους, τους φοιτητές που καταλήγουν να κάνουν οποιαδήποτε δουλειά διαθέσιμη, ακόμη και εντελώς άσχετη με τις σπουδές τους (εάν δεν αναγκαστούν να μεταναστεύσουν στο εξωτερικό), τους συνταξιούχους που καταδικάζονται σε συντάξεις πείνας, αλλά και όλους αυτούς που έχουν συνειδητοποιήσει την απάτη της αντιπροσωπευτικής «δημοκρατίας», καθώς και την ανάγκη αυτοδιαχείρισης σε κάθε τομέα, και φυσικά αυτούς που βλέπουν την επερχόμενη οικολογική καταστροφή όσο συνεχίζεται η σημερινή «ανάπτυξη».

Όσον αφορά τις υποκειμενικές συνθήκες, είναι αλήθεια ότι δεν έχουν αναπτυχθεί ακόμη στον απαραίτητο βαθμό για παρόμοιες επαναστατικές αλλαγές, αλλά αυτό σε σημαντικό βαθμό εξηγείται από την απουσία ενός παλλαϊκού Μετώπου που θα έκανε λαϊκή συνείδηση το γεγονός ότι διέξοδος από την κρίση μέσα στην ΕΕ και τη διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς αποκλείεται. Η απουσία μάλιστα αυτή γίνεται ιδιαίτερα σημαντική σήμεραπου είναι τέτοια η γκεμπελική προπαγάνδα των ΜΜΕ η οποία βαφτίζει οργουελικά τη μεγαλύτερη συμφορά ως τη μεγαλύτερη νίκη και «σωτηρία» της Πατρίδας, ώστε πολλά από τα θύματα ακόμη να ελπίζουν ότι με τα δήθεν μέτρα σωτηρίας και το «κούρεμα» του Χρέους που προβλέπει η καταστροφική «δανειακή σύμβαση», την οποία, άμεσα ή έμμεσα υιοθέτησαν τώρα όλα τα κόμματα εξουσίας (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ) και τα δεκανίκια τους (ΛΑΟΣ, Δημοκρατική Συμμαχία, Δημοκρατική Αριστερά, Οικολόγοι-Πράσινοι) θα περάσει η κρίση, το πολύ σε μια δεκαετία, όπως υπόσχονται οι δύο Χούντες –υπερεθνική και ντόπια. Είναι όμως τέτοια η αγανάκτηση του κόσμου ενάντια στη Χούντα και την γκεμπελική προπαγάνδα των ΜΜΕ, η οποία ξεδιάντροπα δικαιώνει τη ραγδαία εξαθλίωσή του, ώστε γίνεται όλο και περισσότερο φανερή η αναζήτηση από μεγάλη μερίδα του λαού μιας επαναστατικής λύσης που θα στηρίζεται σε ένα νέο ΕΑΜ. Η προ-εξεγερσιακή κατάσταση που φανερώθηκε με τις απεργίες και συγκεντρώσεις της 19/20 Οκτώβρη και η εξεγερσιακή κατάσταση που εκδηλώθηκε στις 28 Οκτώβρη, η οποία κατατρόμαξε τις δύο Χούντες, ήταν αυτή που οδήγησε στη σημερινή τρομερή εξαπάτηση του λαού, που σύσσωμο πια το κατεστημένο επιχειρεί με τη «μεταβατική κυβέρνηση». Είναι όμως ολοφάνερο ότι αυτό είναι και το τελευταίο χαρτί των ελίτ, που αν καεί, όπως είναι σχεδόν σίγουρο και σύντομα μάλιστα, θα είναι και η αρχή του τέλους του πολιτικο-οικονομικού συστήματος που με τόση συστηματικότητα στήνουν. Και αυτό, γιατί, όσο στο προσεχές μέλλον θα αποδείχνονται φρούδες οι ελπίδες των εξαπατημένων λαϊκών στρωμάτων και θα προσγειώνονται ανώμαλα στη μαζική φτωχοποίηση και απώλεια του καταναλωτικού τους επιπέδου, την Κινεζοποίηση των εργατικών συνθηκών και τη Λατινοαμερικανοποίηση της χώρας, τόσο θα γίνονται ακόμη πιο ώριμες οι συνθήκες για να ανθήσει ο εθνικο-κοινωνικός απελευθερωτικός αγώνας.

Τέλος, το πολιτικό υποκείμενο αυτού του αγώνα θα είναι βέβαια το νέο ΕΑΜ που θα γίνει ο καταλύτης των εξελίξεων, κάτω από την αιγίδα του οποίου θα διεξαχθεί ένας μαζικός αγώνας για την επίτευξη των παραπάνω στόχων, βραχυπρόθεσμα, για να επιτευχθεί η συνολική ανατροπή της σημερινής καταστροφικής ολομέτωπης επίθεσης των ελίτ και, μεσοπρόθεσμα, για την δημιουργία των βάσεων της οικονομικής αυτοδυναμίας.

[9] ΣΥΝΙΣΤΩΣΕΣ ΤΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ

Η σύμπηξη επομένως του εθνικο-κοινωνικού απελευθερωτικού μετώπου από πολιτικές δυνάμεις και ανένταχτους που θα αποδέχονταν τους παραπάνω στόχους για την οικοδόμηση μιας αυτοδύναμης οικονομίας, σαν το πρώτο βήμα στην μακροπρόθεσμη οικοδόμηση μιας απελευθερωτικής κοινωνίας, θα αποτελούσε αποφασιστικό βήμα στη δημιουργία τόσο των υποκειμενικών συνθηκών όσο και του πολιτικού υποκειμένου.

Σε αυτό το Μέτωπο θα πρέπει να μετέχουν επομένως όλες οι αντισυστημικές δυνάμεις (είτε είναι οργανωμένες πολιτικές δυνάμεις, είτε συνδικάτα και σύλλογοι, είτε ανένταχτοι), προϋποτιθεμένου βέβαια ότι θα δεσμεύονταν από τους παραπάνω στόχους για την πραγματοποίηση των επαναστατικών αλλαγών που προτείνουμε στα δύο στάδια που περιγράψαμε. Εννοείται ότι οι συνιστώσες πολιτικές δυνάμεις θα διατηρούσαν την ιδεολογική και οργανωτική αυτονομία τους ως προς την μελλοντική μορφή κοινωνίας που επιδιώκει η καθεμία και, επομένως, η δέσμευση όλων των συνιστωσών θα ήταν μόνο στους συγκεκριμένους στόχους που αφορούν τα στάδια οικοδόμησης μιας αυτοδύναμης οικονομίας, ενώ για την τελική μορφή της απελευθερωτικής κοινωνίας θα αποφασίσει ο επαναστατημένος λαός

[10] ΟΙ ΜΟΡΦΕΣ ΑΓΩΝΑ

Το βασικό επομένως αίτημα του Μετώπου θα έπρεπε να είναι η άμεση διεξαγωγή εκλογών  –τις οποίες η υπερεθνική Χούντα μαζί με τη δική μας Χούντα είναι πολύ πιθανόν, εαν διαπιστώσουν οτι τα κόμματα που στηρίζουν τη διακομματική Χούντα δεν πρόκειται να εξασφαλίσουν  τη πλειοψηφία στη Βουλή, να προσπαθήσουν να τις αναβάλλουν επ’ αόριστο. Στις εκλογές αυτές το Μέτωπο θα κατέβαινε με πρόγραμμα:

α) για την άμεση υλοποίηση των άμεσων στόχων και των συμπληρωματικών μέτρων που περιγράφηκαν παραπάνω για το πρώτο στάδιο, ώστε να επιτευχθεί η άμεση έξοδος απο την κρίση (βλ 6η Θέση), και,

β) με δέσμευση, αφού θα έχει υλοποιήσει τους παραπάνω στόχους, να προχωρήσει στην προκήρυξη εκλογών για Συντακτική Συνέλευση, η οποία θα θεσμοθετούσε τις αλλαγές που απαιτούνται στο δεύτερο στάδιο για την οικοδόμηση των βάσεων μιας αυτοδύναμης οικονομίας (βλ. 7η Θέση 

Οι μορφές του αγώνα για την επίτευξη αυτών  των στόχων  θα κυμαίνονταν από ένα κίνημα άγριων απεργιών από κάτω, που θα ξεπερνούσαν τις συνδικαλιστικές ηγεσίες (ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ κλπ) – οι οποίες δεν διανοούνται να θέσουν στόχους σαν τους παραπάνω – μέχρι τις καταλήψεις και, το κυριότερο, την οργανωμένη μαζική άρνηση πληρωμών των χαρατσιών. Το Μέτωπο θα μπορούσε να παίξει καθοριστικό ρόλο σε αυτή τη διαδικασία, συντονίζοντας και πολιτικοποιώντας τις απεργίες και άλλες κινητοποιήσεις διαφόρων κλάδων, που θα κλιμακώνονταν σε επαναλαμβανόμενες ανά εβδομάδα 48ωρες απεργίες, οι οποίες θα παρέλυαν την οικονομική και κοινωνική ζωή της Χώρας, και θα οδηγούσαν στον εξαναγκασμό της νέας διακομματικής Χούντας για άμεσες εκλογές 

Εάν η Χούντα κατέφευγε σε επιστρατεύσεις απεργών ή σε αναστολή άρθρων του Συντάγματος για να αφαιρέσει και τυπικά κεκτημένες ατομικές ελευθερίες με στόχο την παρεμπόδιση της ανάπτυξης του αγώνα αυτού, ή εάν αρνιόταν την άμεση διεξαγωγή εκλογών, ή, ακόμη σημαντικότερο, αν αρνιόταν να παραδώσει την εξουσία σε ένα νικηφόρο στις εκλογές Μέτωπο που θα δεσμευόταν από τους παραπάνω στόχους, τότε η προηγούμενη αγωνιστική δραστηριότητα θα έπρεπε να κλιμακωνόταν σε μια γενική πολιτική απεργία διαρκείας μέχρι την ανατροπή της Χούντας και την ανάδειξη μιας Κυβέρνησης Λαϊκής Ενότητας (από εντολοδόχους των λαϊκών συνελεύσεων, των συνελεύσεων εργαζομένων κ.λπ.), η οποία θα καλούσε σε εκλογές για Συντακτική Συνέλευση για την υλοποίηση ολόκληρου του προγράμματος του Μετώπου. Ο λαός στην περίπτωση αυτή θα είχε κάθε δικαίωμα να υποστηρίξει την αυτοάμυνα του, οι δε πραιτοριανοί της Χούντας που θα είχαν προτιμήσει ―αντί για την έντιμη παραίτηση και την συμπαράταξή τους με τα λαϊκά στρώματα― να χτυπήσουν τη λαϊκή Αντίσταση, θ’ αντιμετωπίζονταν σαν εσωτερικός στρατός Κατοχής, ενώ αντίστοιχα θα αντιμετωπιζόταν σαν κανονικός στρατός Κατοχής η οποιαδήποτε δύναμη Ευρωχωροφυλακής ή μισθοφόρων ερχόταν στη χώρα εκ μέρους της υπερεθνικής Χούντας/ελίτ. Η μαζική αυτή λαϊκή αντίσταση άλλωστε θα έβρισκε άμεση ανταπόκριση στους λαούς της Ευρώπης και του υπόλοιπου κόσμου, οι οποίοι μια σπίθα σαν αυτή περιμένουν να ξεσηκωθούν, παρόλη την καταστροφική πλύση εγκεφάλου, με την οποία έχουν αποπροσανατολίσει εντελώς τους λαούς τα διεθνή ΜΜΕ ―ποτέ τόσο αποτελεσματικά στη Ιστορία όπως, για παράδειγμα, έγινε σε σχέση με τον κυριολεκτικό σφαγιασμό του λαού της Λιβύης, χωρίς ούτε μια γνωστή απώλεια για τους ΝΑΤΟϊκούς εγκληματίες, οι οποίοι ήδη κατάφεραν να επιβάλουν το πελατειακό καθεστώς της αρεσκείας τους, με την άμεση ή έμμεση υποστήριξη της εκφυλισμένης «Αριστεράς».

Συμπερασματικά, μόνο αν οργανωθούμε, με βάση ένα Εθνικό-κοινωνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο, όπως αυτό που περιγράψαμε, και με συγκεκριμένο Πρόγραμμα και στόχους σαν τους προαναφερθέντες, αντί να περιοριζόμαστε σε αντικαπιταλιστικές ή «υπερ-επαναστατικές» ρητορείες και μεγαλοστομίες, θα μπορούσαμε να σταματήσουμε τη σημερινή καταστροφή και να ανοίξουμε τον δρόμο, αρχικά, για μια αυτοδύναμη οικονομία και, τελικά, για την απελευθερωτική κοινωνία που θα επέλεγε ο Λαός.

13 ΝΟΕΜΒΡΗ 2011

 

ΔΙΚΤΥΟ ΠΕΡΙΕΚΤΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ – www.inclusivedemocracy.org/pd, Eπικοινωνία: peridimok@gmail.com

ΠΗΓΗ: http://inclusivedemocracy.org/brochures/2011.11.13__neo_ethniko_koinoniko_metopo_extented.html

ΕΚΚΛΗΣΗ ΓΙΑ ΕΝΑ ΝΕΟ ΕΘΝΙΚΟ-ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ – Μέρος ΙΙ

 

Από το Δίκτυο της Περιεκτικής Δημοκρατίας

 

Συνέχεια από το Μέρος Ι

[4] ΤΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗΣ

Μιλάμε μόνο για τις «βάσεις» της κοινωνικής απελευθέρωσης γιατί ξέρουμε ότι υπάρχουν μεγάλες διαφορές μεταξύ των δυνάμεων της αντισυστημικής Αριστεράς όσον αφορά το περιεχόμενό της.

Για παράδειγμα, για την «Περιεκτική Δημοκρατία», κοινωνική απελευθέρωση σημαίνει την οικοδόμηση μιας πραγματικής άμεσης δημοκρατίας όπου οι συνελεύσεις των πολιτών σε κάθε δήμο (οι «δημοτικές συνελεύσεις») σε συνεργασία με τις συνελεύσεις των εργαζομένων («συνελεύσεις στον τόπο δουλειάς») ελέγχουν τα «δημοτικοποιημένα» μέσα παραγωγής, δηλαδή την οικονομία, σε μια Συνομοσπονδιακή Περιεκτική Δημοκρατία όπου η κατανομή των οικονομικών πόρων γίνεται μέσα από ένα σύστημα που ξεπερνά τόσο την καπιταλιστική οικονομία της αγοράς, όσο και τον σοσιαλιστικό κεντρικό σχεδιασμό (οικονομική δημοκρατία).

Οι ίδιες συνελεύσεις των πολιτών παίρνουν όλες τις σημαντικές πολιτικές αποφάσεις (άμεση πολιτική δημοκρατία), ενώ οι συνελεύσεις των τόπων δουλειάς, εκπαίδευσης κ.λπ. παίρνουν τις αποφάσεις που υλοποιούν μια γενικευμένη αυτοδιεύθυνση (δημοκρατία στο κοινωνικό επίπεδο) και, τέλος, οι ίδιες συνελεύσεις των πολιτών, εργαζομένων κ.λπ. θέτουν βασικό τους στόχο την κάλυψη των αναγκών των πολιτών και όχι την «ανάπτυξη» για την ανάπτυξη και το κέρδος (όπως στον καπιταλισμό), μέσα σε μια κοινωνία που επανενσωματώνεται στη Φύση (Οικολογική Δημοκρατία).

Αντίθετα, οι σύντροφοι που υποστηρίζουν τον κρατικιστικό σοσιαλισμό πιστεύουν στον κεντρικό σχεδιασμό και τον έλεγχο της οικονομίας και της Πολιτείας από την εργατική πρωτοπορία, ενώ οι πραγματικά αναρχικοί (πέρα από τους μεταμοντέρνους ή λάιφ στάιλ «αναρχικούς» και «αντι-εξουσιαστές», οι οποίοι δεν έχουν καν πρόταγμα ή υποστηρίζουν κάποια μορφή «συμμετοχικών οικονομικών» και «συμμετοχικής πολιτικής») υποστηρίζουν τον ελευθεριακό σοσιαλισμό ή τον αναρχοσυνδικαλισμό με βάση την αυτοδιεύθυνση που θεμελιώνεται στα εργατικά συμβούλια.

Σεβόμαστε τις διαφορές αυτές, με την προϋπόθεση ότι όλες οι συνιστώσες του Μετώπου θέτουν θέμα άμεσης εξόδου από την ΕΕ (και όχι απλά την Ευρωζώνη) που υλοποιεί τη νεοφιλελεύθερη καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση στον Ευρωπαϊκό χώρο. Γι’ αυτό και στο στάδιο αυτό του εθνικο-κοινωνικού απελευθερωτικού αγώνα δεν θέτουμε θέμα μελλοντικής μορφής που θα πάρει η μελλοντική απελευθερωμένη ελληνική κοινωνία, την οποία θα πρέπει να επιλέξει ο ίδιος ο Ελληνικός λαός στο μέλλον, αφού προηγουμένως έχει αποτρέψει την ιστορική οικονομική καταστροφή, μέσα από την εγκαθίδρυση της λαϊκής εξουσίας.

[5] ΑΠΕΞΑΡΤΗΣΗ ΑΠΟ ΤΗ ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΗ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ

Ο απώτερος στόχος της λαϊκής εξουσίας, για την οποία μπορεί ν’ ανοίξει τον δρόμο η προτεινόμενη Συντακτική Συνέλευση [βλ. παρακάτω Θέση 10, β)], είναι η απεξάρτηση της Ελλάδας από την διεθνοποιημένη καπιταλιστική οικονομία της αγοράς και τη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση (όπως αυτή εκφράζεται στον χώρο μας με την ΕΕ), η οποία δεν αποτελεί απλά επιλογή κάποιων «κακών» πολιτικών, ή δόγμα, ή, ακόμη χειρότερα, συνωμοσία, όπως υποστηρίζουν βαθύτατα αντιδραστικές συνωμοσιολογικές θεωρίες (π.χ. η δήθεν «θεωρία» της Ναόμι Κλάιν για «σοκ και δέος» που υποστηρίζουν στελέχη της ρεφορμιστικής, της «πατριωτικής», αλλά και της δήθεν «ελευθεριακής» Αριστεράς), με στόχο την παραπλάνηση των λαών ότι αρκεί να αλλάξουμε τους «κακούς» πολιτικούς και τις πολιτικές τους για να ανατρέψουμε τη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση! Η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση είναι ΣΥΣΤΗΜΙΚΟ φαινόμενο και ανατρέπεται μόνο μέσα από την ανατροπή των θεσμών της, και ιδιαίτερα των ανοικτών και «απελευθερωμένων» αγορών κεφαλαίου, εργασίας και εμπορευμάτων και υπηρεσιών. Οι αγορές αυτές είναι αποτέλεσμα της δυναμικής της καπιταλιστικής οικονομίας της αγοράς και επιβάλλονται σήμερα από τις ελίτ, είτε «ειρηνικά», μέσα από τους διεθνείς οργανισμούς που ελέγχουν (ΔΝΤ, ΕΕ κ.λπ.), ή ακόμη και με σφαγές (Ιράκ, Αφγανιστάν, Λιβύη), με στόχο την ένταξη κάθε χώρας σε αυτή. Στον γεωγραφικό χώρο μας, αυτό γίνεται μέσω της ΕΕ, και ήταν ακριβώς η ένταξή μας στην ΕΕ και στη συνέχεια στην ΟΝΕ και την Ευρωζώνη που οδήγησαν στην έκρηξη της χρόνιας καπιταλιστικής κρίσης της οικονομίας μας (η παγκόσμια οικονομική κρίση, αντίθετα με τις αποπροσανατολιστικές προσεγγίσεις «Μαρξιστών» και ρεφορμιστών, λειτούργησε μόνο ως καταλύτης της δικής μας κρίσης και όχι ως η αιτία της), τη σημερινή οικονομική καταστροφή και τη μετατροπή της χώρας, στη συνέχεια, σε προτεκτοράτο.

[6] ΑΜΕΣΟΙ ΣΤΟΧΟΙ: ΕΞΟΔΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΕ, ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΧΡΕΟΥΣ ΚΑΙ ΑΠΑΛΛΟΤΡΙΩΣΗ ΤΩΝ ΛΗΣΤΕΥΘΕΝΤΩΝ ΚΟΙΝΩΝ ΑΓΑΘΩΝ

Αυτό σημαίνει ότι άμεσοι και επιτακτικοί στόχοι του Μετώπου που πρέπει να επιτευχθούν στο πρώτο στάδιο των απαιτούμενων επαναστατικών αλλαγών γα την μόνιμη έξοδο από την κρίση είναι οι εξής:

[1] Άμεση μονομερής έξοδός μας από την ΕΕ (και όχι μόνο από την Ευρωζώνη), η οποία αποτελεί την αναγκαία συνθήκη για την ανάκτηση της απαραίτητης οικονομικής κυριαρχίας.

[2] Ακύρωση όλων των δανειακών συμβάσεων, Μνημονίων και σχετικών Νόμων που υπέγραψαν η μονοκομματική και η σημερινή διακομματική Χούντα με παράλληλη ολοκληρωτική στάση πληρωμών των τοκοχρεολυσίων (που σημαίνει μονομερή διαγραφή του χρέους), εφόσον πρωταρχικός στόχος σήμερα είναι να σταματήσουμε το ξεπούλημα του κοινωνικού μας πλούτου, με αφορμή το Χρέος (που δεν αναγνωρίζουμε, φυσικά, αφού δεν ρωτήθηκε ποτέ γι’ αυτό ο Λαός), στους ξένους τοκογλύφους, πράγμα που θα έκανε αδύνατη κάθε ιδέα οικονομικής αυτοδυναμίας στο ορατό μέλλον.

[3] Αναγκαστική απαλλοτρίωση χωρίς αποζημίωση κάθε κοινού αγαθού που έχει περιέλθει, μέσα από τη διαδικασία των ιδιωτικοποιήσεων, στην ιδιοκτησία των ξένων και ντόπιων ελίτ.

Απαραίτητα συμπληρωματικά μέτρα των παραπάνω πρέπει να είναι:

[4] Επανεισαγωγή της δραχμής και μερική υποτίμησή της με παράλληλη μετατροπή των καταθέσεων σε δραχμές, και μέτρα ώστε να μην πληγούν τα λαϊκά εισοδήματα και οι μικροκαταθέτες (π.χ. επιδοτήσεις των λαϊκών στρωμάτων χρηματοδοτούμενες από τα έσοδα ενός σημαντικού φόρου στη μεγάλη περιουσία ―κινητή και ακίνητη― καθώς και τα έσοδα από ένα βαρύ φόρο στα είδη πολυτελείας).

[5] Αυστηροί κοινωνικοί έλεγχοι στην κίνηση αγαθών, κεφαλαίων και υπηρεσιών (τελωνειακοί έλεγχοι, συναλλαγματικοί έλεγχοι, ποσοστώσεις κλ.π.) ώστε να θωρακιστεί η οικονομική αυτοδυναμία της χώρας.

[6] Επαναφορά μισθών και συντάξεων στα προ Μνημονίων επίπεδα με παράλληλη επαναπρόσληψη των απολυμένων στον δημόσιο τομέα, που θα αναδιοργανωθεί ορθολογικά, στο πλαίσιο της γενικότερης αναδιάρθρωσης της οικονομίας με βάση την αρχή της αυτοδυναμίας.

[7] Κοινωνικοποίηση των Τραπεζών και των στρατηγικών κλάδων παραγωγής, συμπεριλαμβανομένων όλων των κλάδων που καλύπτουν βασικές ανάγκες, στο πλαίσιο του προτεινόμενου παρακάτω μίγματος μορφών ιδιοκτησίας και μεθόδων κατανομής των οικονομικών πόρων.

[8] Γενική καταγραφή κινητής και ακίνητης περιουσίας, συμπεριλαμβανομένων των καταθέσεων στο εξωτερικό και επιβολή δραστικού «προοδευτικού» φόρου μεγάλης περιουσίας (φόρος δηλαδή ανάλογος με το μέγεθος της περιουσίας που μπορεί να φθάνει και στο 100% της περιουσίας για τις πολύ μεγάλες περιουσίες κ.λπ.), με στόχο τη δραστική ανακατανομή του εισοδήματος και του πλούτου.

[9] Δημιουργία ενός πραγματικά λαϊκού συστήματος Υγείας, Εκπαίδευσης και Κοινωνικών Υπηρεσιών που θα καλύπτει τις λαϊκές ανάγκες και θα ελέγχεται από τα λαϊκά στρώματα.

 

13 ΝΟΕΜΒΡΗ 2011

ΔΙΚΤΥΟ ΠΕΡΙΕΚΤΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ – www.inclusivedemocracy.org/pd, Eπικοινωνία: peridimok@gmail.com

 

ΠΗΓΗ: http://inclusivedemocracy.org/brochures/2011.11.13__neo_ethniko_koinoniko_metopo_extented.html

 

Συνέχεια στο Μέρος ΙΙΙ

ΕΚΚΛΗΣΗ ΓΙΑ ΕΝΑ ΝΕΟ ΕΘΝΙΚΟ-ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ

 

Από το Δίκτυο της Περιεκτικής Δημοκρατίας

 

Συναγωνιστές, συναγωνίστριες,

Με βάση τις δραματικές εξελίξεις και τον άμεσο κίνδυνο να οδηγηθούμε σε μη αναστρέψιμη οικονομική και κοινωνική καταστροφή, με το ξεπούλημα όλου του κοινωνικού μας πλούτου και την πλήρη πολιτική και οικονομική υποταγή του λαού στην αδίστακτη υπερεθνική και ντόπια Χούντα, σας αποστέλλουμε κείμενο ΈΚΚΛΗΣΗΣ για τη σύμπηξη ενός νέου Εθνικό – Κοινωνικού Απελευθερωτικού Μετώπου.

Σ' αυτό κάθε συνιστώσα θα διατηρούσε την πλήρη ιδεολογική και οργανωτική αυτονομία της, αλλά όλες οι συνιστώσες καθώς και κάθε ανένταχτος που θα ήθελε να παλέψει μέσα απο τις γραμμές του, θα δεσμεύονταν από ένα σύνολο συγκεκριμένων στόχων.

Με αυτούς επιδιώκουμε την αποδέσμευση μας απο τη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, με άμεση έξοδο από την ΕΕ (και συνακόλουθα την Ευρωζώνη), ώστε να δημιουργήσουμε τις βάσεις για αυτοδύναμη οικονομία και για την ανάκτηση της οικονομικής και εθνικής κυριαρχίας μας, χωρίς την οποία οποιαδήποτε αυτοδιάθεση μας σαν Λαός είναι αδύνατη σήμερα.

Εάν συμφωνείτε κατ’ αρχήν με τη Έκκληση για παρόμοιο Μέτωπο θα θέλαμε την απάντηση σας στην πρόταση μας και φυσικά θα εκτιμούσαμε αν θα μπορούσατε να διακινήσετε και να προβάλλετε την έκκληση μας στον χώρο σας.

Ελληνικό Δίκτυο για την Περιεκτική Δημοκρατία – Ακολουθεί ολόκληρο το κείμενο: PDF (εκτυπώσιμο)

 

ΕΚΚΛΗΣΗ ΓΙΑ ΕΝΑ ΝΕΟ ΕΘΝΙΚΟ-ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ

 

10 Θέσεις για ένα παλλαϊκό Μέτωπο με στόχο την αποτροπή της οικονομικής καταστροφής και την αυτοδύναμη οικονομία

 

[1] «ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ» ΑΠΟ ΤΑ ΚΑΤΩ, Η ΜΟΝΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΗΝ ΟΛΟΜΕΤΩΠΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΤΩΝ ΝΤΟΠΙΩΝ ΚΑΙ ΞΕΝΩΝ ΕΛΙΤ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΝΩ

[2] ΓΙΑ ΕΝΑ ΝΕΟ Ε.Α.Μ.

[3] ΕΘΝΙΚΗ AΛΛΑ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ

[4] ΤΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗΣ

[5] ΑΠΕΞΑΡΤΗΣΗ ΑΠΟ ΤΗ ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΗ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ

[6] ΑΜΕΣΟΙ ΣΤΟΧΟΙ: ΕΞΟΔΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΕ, ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΧΡΕΟΥΣ ΚΑΙ ΑΠΑΛΛΟΤΡΙΩΣΗ ΤΩΝ ΛΗΣΤΕΥΘΕΝΤΩΝ ΚΟΙΝΩΝ ΑΓΑΘΩΝ

[7] ΠΡΟΣ ΜΙΑ ΑΥΤΟΔΥΝΑΜΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΚΑΙ ΕΝΑ ΝΕΟ ΑΛΗΘΙΝΟ ΔΙΕΘΝΙΣΜΟ

[8] ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ & ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΙΚΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ

[9] ΣΥΝΙΣΤΩΣΕΣ ΤΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ 

[10] ΟΙ ΜΟΡΦΕΣ ΑΓΩΝΑ

 

[1]  «ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ» ΑΠΟ ΤΑ ΚΑΤΩ, Η ΜΟΝΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΗΝ ΟΛΟΜΕΤΩΠΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΤΩΝ ΝΤΟΠΙΩΝ ΚΑΙ ΞΕΝΩΝ ΕΛΙΤ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΝΩ

Η νέα κοινοβουλευτική Χούντα που επέβαλε, άμεσα πια και χωρίς προσχήματα και μεταμφιέσεις, η υπερεθνική Χούντα/ελίτ, (με Πρωθυπουργό μάλιστα ένα από τα ίδια τα μέλη της που εκπροσωπείται επάξια στο γνωστό λόμπι της ελίτ αυτής, την Trilateral Commission, και ήταν από τους πρωτεργάτες της κίνησης των ελίτ μας για την καταστροφική ένταξη στην ΕΕ/Ευρωζώνη!), έχει για βασικό στόχο να περάσει όλα τα προβλεπόμενα μέτρα που υλοποιούν τη δανειακή σύμβαση. Δηλαδή, τη σύμβαση που συμφώνησε στις 27 Οκτώβρη η προηγούμενη μονοκομματική κοινοβουλευτική Χούντα του ΠΑΣΟΚ, την οποία διαδέχθηκε η σημερινή διακομματική κοινοβουλευτική Χούντα. Η νέα δανειακή σύμβαση, την επικύρωση της οποίας από διακομματική κυβέρνηση είχε απαιτήσει η υπερεθνική Χούντα, (απειλώντας  εκβιαστικά, σαν κοινός γκάνγκστερ, ακόμη και να μην εκταμιεύσει την επόμενη δόση που είχε ήδη συμφωνήσει!), είναι σχεδιασμένη να αλλάξει ριζικά το Ελληνικό τοπίο, και όχι μόνο, στο οικονομικό επίπεδο.

Στο πολιτικό επίπεδο, τα τελεσίγραφα της υπερεθνικής Χούντας/ελίτ ήδη μετέτρεψαν το άτυπο Ελληνικό προτεκτοράτο, που είχε καθιερωθεί με την πρώτη δανειακή σύμβαση του 2010, και σε τυπικό, με το εκτελεστικό της όργανο στην Ελλάδα, την Τρόικα, να καθορίζει ουσιαστικά τη σύνθεση της νέας κοινοβουλευτικής μας Χούντας, τα καταστροφικά για τα λαϊκά στρώματα μέτρα που θα πάρει, καθώς και το στενό χρονικό πλαίσιο μέσα στο οποίο πρέπει να τα πάρει ―όλα αυτά χωρίς την παραμικρή λαϊκή εξουσιοδότηση, παρόλο που τα μέτρα αυτά αφορούν τη ζωή όλων μας τουλάχιστον για τα προσεχή 10 χρόνια. Δεδομένου ότι παρόμοιες κινήσεις παρατηρούνται και στην Ιταλία, είναι φανερό ότι ο Λαός στη δυτική «δημοκρατία» σήμερα παίζει μόνο διακοσμητικό ρόλο επικύρωσης των ειλημμένων αποφάσεων της υπερεθνικής Χούντας και της κάθε ντόπιας κοινοβουλευτικής Χούντας!

Στο οικονομικό επίπεδο, η συμφωνία της 27ης Οκτώβρη στην ουσία επικυρώνει την προηγούμενη συμφωνία της 21ης Ιουλίου 2011, δηλαδή την απόλυτα ελεγχόμενη (από τις ελίτ) «συναινετική» χρεοκοπία, όπου είχε αποφασιστεί «κούρεμα» κατά 21% της αξίας των Ελληνικών ομολόγων που κατέχουν ιδιώτες (εξαιρουμένου, δηλαδή, του μεγαλύτερου μέρους του Χρέους που σήμερα είναι στα χέρια της ΕΚΤ, του ΔΝΤ κ.λπ.). Το «κούρεμα» αυτό τώρα επεκτάθηκε στο 50% ώστε να γίνει «βιώσιμο» το υπόλοιπο Χρέος. Δηλαδή, να εξασφαλιστεί ακόμη και με διάφορες εγγυήσεις, ότι οι δανειστές μας θα εισπράξουν κάθε Ευρώ από αυτό, όπως από την αρχή δήλωνε ο Γιωργάκης και «ξόρκιζε» ο Σαμαράς. Έτσι, οι ελίτ όχι μόνο θα έχουν ελαχιστοποιήσει οποιαδήποτε τυχόν ζημιά αλλά και μεγιστοποιήσει τα οφέλη τους, σε βάρος βέβαια πάντα των λαϊκών στρωμάτων στη χώρα μας.

Τα μακροπρόθεσμα αυτά οφέλη των ελίτ περιλαμβάνουν όχι μόνο τις μαζικές απολύσεις και τους λεηλατημένους μισθούς και συντάξεις (μέτρα που δεν τόλμησαν να επιβάλλουν σε καμιά άλλη χώρα της Ευρωζώνης), την άκρατη ελαστικοποίηση της αγοράς εργασίας, την «καρτελοποίηση» των ελευθέρων επαγγελμάτων, και την τελική ιδιωτικοποίηση της Υγείας και Παιδείας (δηλαδή όλα τα μέτρα που θεσμοθετήθηκαν με στόχο οι επενδύσεις στην Ελλάδα των ξένων και ντόπιων ελίτ να γίνουν απόλυτα ευνοϊκές γι’ αυτές), αλλά και κάτι ακόμη πιο καταστροφικό για τα λαϊκά στρώματα: το ξεπούλημα σε τιμές εξευτελιστικές ολόκληρου του κοινωνικού μας πλούτου, από τα λιμάνια και τις παραλίες μας, μέχρι τα τρένα και τα αεροδρόμια, από το νερό και το ηλεκτρικό που χρειαζόμαστε για να καλύπτουμε τις βασικές μας ανάγκες, μέχρι την ίδια την ηλιοφάνεια. Πράγμα που σημαίνει ότι τεράστιες εκτάσεις της δημόσιας γης αντί να χρησιμοποιούνται για αγροτική χρήση, ή έστω σαν τμήμα του απαράμιλλου Ελληνικού τοπίου, τώρα θα καλυφθούν από μαζικές εγκαταστάσεις συλλογής ηλιακής ενέργειας, ώστε οι Γερμανοί καταναλωτές να απολαμβάνουν φθηνή και ανανεώσιμη ενέργεια —κάνοντας ευτυχισμένους και τους υποστηρικτές αυτής της νέας μπίζνας, Οικολόγους-Πράσινους, στη Γερμανία και το εδώ υποκατάστημά τους που έδειξε στην κρίση τον άθλιο συστημικό ρόλο που παίζει! Και ποια θα είναι η «ελάφρυνση» για τα λαϊκά στρώματα στην Ελλάδα, για την οποία πανηγυρίζουν οι απατεώνες πολιτικάντηδες που παριστάνουν την κυβέρνηση του τόπου; Όταν θα έχει συντελεστεί, σε μια δεκαετία, όλη αυτή η καταστροφή, το Χρέος σαν ποσοστό του ΑΕΠ, από 127% που ήταν το 2009 όταν εξερράγη η κρίση, ελπίζεται ότι θα έχει «κατέβει» στο 120%, γεγονός που για κάθε έγκυρο διεθνή οικονομικό αναλυτή σημαίνει ότι το Χρέος θα εξακολουθήσει να είναι μη βιώσιμο και θα απαιτεί στο διηνεκές νέα δάνεια για την αποπληρωμή του και νέα πιο ληστρικά μέτρα!

Με άλλα λόγια, η χώρα μας, με την απατηλή δικαιολογία της σωτηρίας της από τη χρεοκοπία, η οποία ήδη έγινε, αλλά απλά είναι «συναινετική» (και όχι ανεξέλεγκτη ― όπως φοβούνται οι ελίτ), για πρώτη φορά στην Ιστορία της, μετατρέπεται σήμερα και τυπικά σε μόνιμο προτεκτοράτο. Δηλαδή, σε προτεκτοράτο της υπερεθνικής ελίτ, όπως αυτή εκφράζεται στον Ευρωπαϊκό χώρο από τις κυρίαρχες ελίτ στην ΕΕ, χωρίς την παραμικρή οικονομική και, επομένως, εθνική κυριαρχία. Μιλάμε δηλαδή για την πιο αντιδραστική ολομέτωπη κοινωνική επίθεση των ελίτ «από πάνω» ενάντια στα λαϊκά στρώματα από καταβολής του Ελληνικού κράτους. Η ολομέτωπη αυτή επίθεση των ξένων και ντόπιων ελίτ δεν μπορεί πια ν’ ανατραπεί παρά μόνο με αντίστοιχα ολομέτωπη επίθεση «από κάτω», που πρέπει να πάρει τη μορφή επαναστατικών αλλαγών σε κάθε τομέα της οικονομικής, πολιτικής και γενικότερα κοινωνικής ζωής. Το ξεπούλημα του κοινωνικού πλούτου της χώρας και των δημόσιων αγαθών σημαίνει, όταν ολοκληρωθεί, όχι μόνο μελλοντική αδυναμία των λαϊκών στρωμάτων να καλύπτουν ακόμη και βασικές ανάγκες τους, αλλά και την καταστροφή κάθε δυνατότητας αυτοδύναμης οικονομικής ανάπτυξης στο μέλλον ― είτε αυτή είναι κρατικοσοσιαλιστική, είτε βασίζεται στην Οικονομική Δημοκρατία. Και η καταστροφή αυτή ΔΕΝ ανατρέπεται πια παρά μόνο με επαναστατικές αλλαγές, οι οποίες είναι ΑΔΥΝΑΤΕΣ ΣΤΟ ΘΕΣΜΙΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΤΗΣ ΕΕ όπως: η κοινωνικοποίηση των στρατηγικών κλάδων παραγωγής (συμπεριλαμβανομένων όλων όσων καλύπτουν βασικές ανάγκες των πολιτών), η συνταγματική προστασία της πλήρους απασχόλησης μέσα από τη μεγιστοποίηση της χρήσης των εγχώριων παραγωγικών πόρων, η καθιέρωση της αρχής κάλυψης των βασικών αναγκών όλων των πολιτών, με βάση την αρχή της αλληλεγγύης, στη θέση της σημερινής καπιταλιστικής «ανάπτυξης για την ανάπτυξη» με βάση την αρχή της ανταγωνιστικότητας κ.λπ.

[2] ΓΙΑ ΕΝΑ ΝΕΟ Ε.Α.Μ.

Η ολομέτωπη αυτή επίθεση που γίνεται σήμερα με τυφλό όργανο (των ντόπιων και ξένων ελίτ)  μια διακομματική («Κοινοβουλευτική») Χούντα, έχει μοναδικό στόχο την προστασία των συμφερόντων της διεθνοποιημένης καπιταλιστικής οικονομίας της αγοράς. Και, φυσικά, η νέα κοινοβουλευτική Χούντα απολαύει και της στήριξης των αριστερών «δεκανικιών» του συστήματος που, εσκεμμένα, μπερδεύουν τον κόσμο για τα αίτια και τις συνέπειες της κρίσης και τον τρόπο διεξόδου από αυτή, η οποία δήθεν είναι δυνατή μέσα στην Ε.Ε., έστω και αν κάποιοι, εντελώς αποπροσανατολιστικά, μιλούν μεν για έξοδο, αλλά  μόνο από το Ευρώ και όχι και από  την ΕΕ, «ξεχνώντας» τη συνθήκη του Μάαστριχτ και της Λισαβόνας , οι οποίες καθιερώνουν τις ανοικτές και απελευθερωμένες αγορές και αποκλείουν την προστασία της απασχόλησης για την οποία δήθεν κόπτονται ! Όλη αυτή η εκστρατεία έχει βέβαια από πίσω της σύσσωμο τον προπαγανδιστικό μηχανισμό, δηλαδή τα Μιντιακά και Πανεπιστημιακά παπαγαλάκια που δήθεν «επιστημονικά» προπαγανδίζουν τον «Μονόδρομο» της καταστροφής και Γκεμπελικά καταστροφολογούν για την έξοδο από την ΕΕ και την ΟΝΕ. Είναι μάλιστα χαρακτηριστικό της κατάστασης της εκφυλισμένης «Αριστεράς» μας ότι στην εκστρατεία αυτή συμμετέχουν ασύστολα και «Μαρξιστές» Πανεπιστημιακοί ― «τρόφιμοι» και αυτοί συνήθως Ευρω-ερευνητικών κονδυλίων! ―  τη στιγμή μάλιστα που σήμερα δεν υπάρχει σχεδόν κανένας έντιμος (ανεξάρτητος από την ΕΕ) έγκυρος διεθνής οικονομολόγος που να μην επισημαίνει ότι χωρίς την έξοδο (τουλάχιστον από το Ευρώ) τα λαϊκά στρώματα οδηγούνται σε δραματική και μόνιμη φτωχοποίηση. Και, φυσικά, οι Χούντες αυτές έχουν στην πλήρη διάθεσή τους τον πιο τελειοποιημένο κατασταλτικό μηχανισμό (αστυνομία, ηγεσία στρατού, Ευρω-στρατοχωροφυλακή, «δικαιοσύνη» κ.λπ.) .

Με βάση τον προβληματισμό αυτό, η ολομέτωπη αυτή επίθεση ανατρέπεται μόνο με αγώνα για τη εγκαθίδρυση της λαϊκής εξουσίας, ανάλογο σε έκταση με τον αγώνα του ιστορικού ΕΑΜ κατά της ξένης Κατοχής. Όταν πέρυσι τον Μάη προτείναμε μέτρα που δεν προϋπέθεταν επαναστατικές αλλαγές (http://www.inclusivedemocracy.org/brochures/mprosoura_protomagia_2010.htm) ακόμη δεν είχε διαφανεί το μέγεθος και το βάθος της ολομέτωπης επίθεσης και ήταν δυνατές και άλλες επιλογές. Τώρα πια που αυτό είναι ολοφάνερο, όσοι «μετά λόγου γνώσης» μιλούν ακόμη για ανακοπή της σημερινής καταστροφικής πορείας μέσα από την έξοδο μόνο από την Ευρωζώνη αλλά όχι και την ΕΕ, ή προτείνουν Λογιστικό Έλεγχο του Χρέους κ.λπ., αντικειμενικά, και κάποιοι ίσως και συνειδητά, εξαπατούν τον Ελληνικό λαό και πρέπει ν’ αντιμετωπιστούν από αυτόν ανάλογα. Η εξαπάτηση άλλωστε αυτή γίνεται σήμερα φανερή από το γεγονός ότι ο Λογιστικός Έλεγχος του Χρέους, για την ανάγκη του οποίου είχαν «πείσει» ακόμη και τους «Αγανακτισμένους» του Συντάγματος, είχε βασικό στόχο το δραστικό «κούρεμα» του Χρέους, που τώρα ήδη επιβάλλουν οι ίδιες οι ελίτ (κάτι που είχαμε προβλέψει από καιρό)! Αύριο, η έξοδός μας από την Ευρωζώνη, ― ή την «πρώτη κατηγορία» της αν διασπαστεί ― θα γίνει ίσως γεγονός αλλα, στο μεταξύ, οι υποστηρικτές της εξόδου μας από την Ευρωζώνη (αλλά όχι και από την ΕΕ) θα έχουν προλειάνει και το έδαφος γι’ αυτό — όπως έκαναν και με τον Λογιστικό έλεγχο και το «κούρεμα».

Η συσπείρωση, επομένως, όλων των αντιστεκόμενων (είτε ανήκουν στις οργανωμένες δυνάμεις της ευρείας αντισυστημικής Αριστεράς, είτε είναι ανένταχτοι) με βάση συγκεκριμένους στόχους που θα συνενώσουν και θα συνεγείρουν τα λαϊκά στρώματα, είναι επιτακτικό καθήκον όλων μας, εάν πραγματικά επιδιώκουμε την αποτροπή μιας ιστορικής καταστροφής. Μιας καταστροφής που  αφορά όχι μόνο το βραχυπρόθεσμο βιοτικό επίπεδο του Ελληνικού λαού και τον κοινωνικό του πλούτο, αλλά και την ίδια την δυνατότητα αυτοδιάθεσης, τόσο στο παρόν, όσο και στο μέλλον (σε σχέση με την προοπτική για συστημική αλλαγή, πέρα από την καπιταλιστική οικονομία της αγοράς και την αντιπροσωπευτική «δημοκρατία»). Οποιαδήποτε, επομένως, οργανωμένη δύναμη της αντισυστημικής Αριστεράς δεν συμμετάσχει στην προσπάθεια για τη σύμπηξη παρόμοιου Μετώπου, θα φέρει το αναλογούν σ’ αυτήν μέρος της ευθύνης για την επερχόμενη ιστορική καταστροφή που θεσμοθετεί η υπό ψήφιση αποικιοκρατική «δανειακή σύμβαση».

Η δημιουργία μιας νέας δυναμικής και ενός νέου κοινωνικού συσχετισμού δυνάμεων για επαναστατικές αλλαγές, οι οποίες μπορεί να επιτευχθούν σε δύο στάδια, περιγράφονται στην πρόταση που αναπτύσσουμε στη συνέχεια.

[3] ΕΘΝΙΚΗ AΛΛΑ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ

Αρχικά, είναι περισσότερο επείγουσα παρά ποτέ η δημιουργία ενός παλλαϊκού Μετώπου εθνικής και κοινωνικής απελευθέρωσης αν θέλουμε ν’ αποφευχθεί η ολοκληρωτική καταστροφή μας. Μιλάμε δηλαδή για απελευθέρωση που είναι:

(Α) ΕΘΝΙΚΗ, εφόσον η Ελλάδα δεν έχει πια την παραμικρή οικονομική και πολιτική κυριαρχία, δηλαδή ούτε αυτή που είχε από της ίδρυσης του Ελληνικού κράτους. Πάντα είχαμε δικό μας νόμισμα και επομένως νομισματική πολιτική, και δική μας δημοσιονομική πολιτική, δηλαδή ένα ελάχιστο επίπεδο οικονομικής κυριαρχίας. Τώρα έχουμε μια κυβέρνηση από ανδρείκελα της Τρόικας που θα υπακούουν άμεσα την κάθε εντολή της για να εκταμιεύεται η εκάστοτε δόση ενός Χρέους που δεν πρόκειται (ούτε μπορεί πρακτικά, ακόμα και με εκτιμήσεις/αναλύσεις κατεστημένων οικονομολόγων στο εξωτερικό) να ξεπληρωθεί ποτέ, ιδιαίτερα μέσα στην ΕΕ.  Επομένως, η δημιουργία των προϋποθέσεων εθνικής αυτοδυναμίας από μια κυβέρνηση Λαϊκής Ενότητας είναι αναγκαία για την πραγματική εθνική απελευθέρωση.

(Β) ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ, εφόσον είναι τέτοια η αλληλεξάρτηση συμφερόντων της ντόπιας με αυτά της υπερεθνικής ελίτ, και των προνομιούχων στρωμάτων της αστικής τάξης στη χώρα μας με τα αντίστοιχα στρώματα στην ΕΕ, ώστε μόνο αν ο απελευθερωτικός αγώνας στρεφόταν ενάντια στις ελίτ αυτές και τα αντίστοιχα προνομιούχα στρώματα θα μπορούσαμε να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις για την κοινωνική απελευθέρωσή μας, δηλαδή για την πολιτική και οικονομική αυτοδιεύθυνσή μας σαν Λαός.

Το νέο ΕΑΜ, επομένως, δεν μπορεί να είναι απλά μέτωπο εθνικής απελευθέρωσης όπως το παλιό. Σήμερα η εθνική απελευθέρωση ή είναι και κοινωνική απελευθέρωση, ή είναι απάτη. Γι’ αυτό και οι καλοπροαίρετοι μέσα στην «Πατριωτική Αριστερά» αν δεν συνειδητοποιήσουν τον κοινωνικό χαρακτήρα των απαιτούμενων επαναστατικών αλλαγών και παραμείνουν σε δήθεν εθνικιστικές (αν όχι και ύποπτες) ανοητολογίες του τύπου ότι πρέπει να μείνουμε στην ΕΕ για να μας …προστατεύσει από την Τουρκία κ.λπ. (τη στιγμή που ήδη έχουμε χάσει την εθνική κυριαρχία μας όχι από την … Τουρκία αλλά από την ΕΕ!) δεν έχουν θέση στο νέο Μέτωπο. Απαιτείται δηλαδή το κτίσιμο μιας πλατιάς αντισυστημικής συμμαχίας, που θα στοχεύει όχι μόνο στην εθνική απελευθέρωση, αλλά θα θέτει και τις βάσεις για την κοινωνική απελευθέρωση στο μέλλον. Όμως, το νέο ΕΑΜ δεν σημαίνει απλώς την «ενότητα της αντί-Μνημονιακής Αριστεράς», την καραμέλα που πιπιλίζει η ρεφορμιστική Αριστερά, με την υποστήριξη των ΜΜΕ. Το θέμα δεν είναι να αντικαταστήσουμε ένα «κακό» Μνημόνιο με ένα «καλό», αλλά να μην έχουμε κανένα Μνημόνιο να καθορίζει τις τύχες μας, τώρα αλλά και στο μέλλον, και αυτό είναι αδύνατο να γίνει όσο η χώρα είναι ενσωματωμένη στη διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς, μέσω της ΕΕ. Η ενότητα της Αριστεράς, επομένως, έχει νόημα μόνο αν στηρίζεται σε κοινούς στόχους και μέσα για την επίτευξή τους, που πραγματικά θα μας βγάλουν οριστικά από την κρίση ― και αυτή ακριβώς την ενότητα προτείνουμε.

13 ΝΟΕΜΒΡΗ 2011

ΔΙΚΤΥΟ ΠΕΡΙΕΚΤΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ – www.inclusivedemocracy.org/pd, Eπικοινωνία: peridimok@gmail.com

 

ΠΗΓΗ: http://inclusivedemocracy.org/brochures/2011.11.13__neo_ethniko_koinoniko_metopo_extented.html

 

 

Συνέχεια στο Μέρος ΙΙ

Οι γιοί του σκότους

 

Του παπα Ηλία Υφαντή

 

Τους είδατε τι ωραία τα κατάφεραν; Μας εξαπάτησαν τόσες και τόσες φορές. Παίζοντάς μας -γαλάζιοι και πράσινοι- πιγκ-πογκ. Και σουτάροντάς μας ό ένας στον άλλο.

Κι εμείς άβουλοι και τυφλοί ακολουθούσαμε την τροχιά στην οποία μας εκσφενδόνιζαν. Ελπίζοντας, κάθε φορά, πως η ρακέτα της Σκύλας θα είναι πιο φιλόξενη από εκείνη της Χάρυβδης. Και μετά την καθεμιά απογοήτευση ανανεώναμε την εμπιστοσύνη μας στο ναρκωτικό της νέας μας αυταπάτης. Κοκ…

Κι αφού, με το πήγαινε-έλα της εξαπάτησης, έπλεξαν γύρω μας το δίχτυ της αδιέξοδης εξαθλίωσής μας, έβγαλαν τις μάσκες. Και είδαμε τα ειδεχθή τους πρόσωπα.

Πρώτα των πράσινων, που δυο τώρα χρόνια, ολοένα και περισσότερο μαυρίζουν τη ζωή μας. Ενώ οι γαλάζιοι φορούσαν, μέχρι πρότινος, το προσωπείο της αντίστασης, τάχα, στη βάρβαρη επιδρομή των – υποτίθεται – αντιπάλων τους.

Έτσι ώστε να μας κάμουν να ξεχάσουμε τον οχετό των σκανδάλων, με τα οποία μας περιέλουσαν, κατά την προηγούμενη θητεία τους. Και να τους ξαναεμπιστευθούμε, για να μας σπρώξουν ακόμη βαθύτερα στο βούρκο της εξαθλίωσης.

Αλλά η υπερβάλλουσα και καλπάζουσα βαρβαρότητα των σοσια-ληστών έκαμε ένα μεγάλο μέρος του λαού να ξυπνήσει απ’ το λήθαργο και να αποστασιοποιηθεί απ’ το εναλλασσόμενο καθεστώς της απάτης. Με κίνδυνο να μη μπορεί ούτε ο ένας ούτε ο άλλος βραχίονας της να εξασφαλίσει αυτοδύναμη εξουσία.

Γι’ αυτό και οι ίδιοι κατάλαβαν, αλλά και οι πάτρωνές τους τοκογλύφοι τους επέβαλαν να συνεργαστούν. Κι εκείνοι – τοις κείνων ρήμασι, αλλά και χρήμασι, όπως φαίνεται, πείστηκαν. Ύστερα. Βέβαια, από κάποιες τσιριμόνιες ψευτοάρνησης, για να ρίξουν στάχτη στα μάτια των έτσι κι αλλιώς θεόστραβων οπαδών τους.

Έτσι, λοιπόν, «έπεσαν οι μάσκες» και των γαλάζιων, για να θυμηθούμε και το διαβόητο, πριν απ’ την θεαματική κωλοτούμπα του κ. Σαμαρά, απόφθεγμά του.

Και τώρα συνοδοιπορούν και συνεργάζονται με αγαστή σύμπνοια και αλληλοκατανόηση. Πράγμα, που θα πράξουν και στη συνέχεια. Για να συνεχίσουν και ολοκληρώσουν το ολέθριο έργο τους. Η συντριπτική μειοψηφία των εφιαλτών σε βάρος και της συντριπτικής πλειονότητας του λαού.

Και η συντριπτική πλειονότητα, που και με μόνη την αναπνοή της θα μπορούσε να τους σαρώσει, τι κάνει; Δυστυχώς, μφαλοσκοπεί και χαζολογάει. Διασπασμένη απελπιστικά σε αμελητέες ομάδες ή ομαδούλες, κόμματα και κομματίδια. Οχυρωμένα και εγκάθειρκτα σε πύργους εγωκεντρικών και αρτηριοσκληρωτικών αγκυλώσεων. Χωρίς πολιτικό αισθητήριο. Χωρίς την απαιτούμενη οξυδέρκεια και δυνατότητα να συλλαβίσουν τα μηνύματα των καιρών.

Έτσι ώστε να βρεθεί κοινή συνισταμένη, βασισμένη σε κάποια απλά και αυτονόητα, που θα δρομολογήσουν λύσεις βραχυπρόθεσμες και μακροπρόθεσμες για την απόδραση απ’ το γκέτο και το κρεματόριο των Νεοναζί.

Ποιοι είναι οι βασικοί βραχίονες, στους οποίους στηρίζεται το ληστρικό καθεστώς των γιων του σκότους; Η άγρια εκμετάλλευση και η αδίστακτη καταπίεση!

Και ποιο είναι το αντίδοτο των γιων του φωτός στη ναζιστική αυτή πανούκλα; Ο αγώνας για ελευθερία και κοινωνική δικαιοσύνη! Αξιότιμοι ομαδάρχες και κομματάρχες, που λέτε ότι είστε αντίθετοι με τα μνημόνια και τις ληστρικές δανειακές συμβάσεις, πιστεύετε στη ελευθερία και τη δικαιοσύνη;

Αν ναι, σπεύσατε να δώσετε τα χέρια και να συνενώστε τη συντριπτική πλειονότητα του λαού. Στο όνομα τς ελευθερίας και της δικαιοσύνης! Για να σαρώσετε το άγος του νεοναζισμού και να σώσετε τους Έλληνες και Ελλάδα, που απειλούνται με ολοσχερή εξαφάνιση. Ειδάλλως, Γίνεστε –  εν επιγνώσει ή ανεπίγνωστα – μέρος του παιχνιδιού των γιων του σκότους!

 

παπα-Ηλίας, 12-11-2011

 

ΠΗΓΗ:  http://papailiasyfantis.wordpress.com/2011/11/12/…82/

ΕΛληνική ΛΑϊκή Δημοκρατική Αντίσταση –  ΕΛ.ΛΑ.Δ.Α.

 

Του  Μίκη Θεοδωράκη

 

Μετά από πολλές σκέψεις και προβληματισμούς, ψυχική αγωνία και τεράστιο βάρος ευθύνης, αποφάσισα τελικά να σας καλέσω για να σκεφτούμε όλοι μαζί μήπως έφτασε επί τέλους η στιγμή της μεγάλης ιστορικής πρωτοβουλίας που θα απευθύνεται σε όλους τους Έλληνες και θα τους καλεί σε μια γενική εξέγερση με στόχο να δώσουμε ένα τέλος σ' αυτή τη συνεχιζόμενη εθνική  κρίση που έχει καταστήσει την Ελλάδα προτεκτοράτο, που μας ντροπιάζει και που οδηγεί τον Λαό μας σε μια καθημερινή πτώση δίχως τέλος.

Όλοι είμαστε μάρτυρες όσων συμβαίνουν τις τελευταίες μέρες στο πολιτικό προσκήνιο: Η πολιτική μας ηγεσία έγινε περίγελως. Το πρώτο όργανο της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, η Βουλή των Ελλήνων  εξευτελίστηκε. Κάποιες αδύναμες  φωνές στη Βουλή δεν ακούγονται, χάνονται ή θάβονται. Η εξουσία των Τραπεζών ασκείται πλέον ανοικτά από το πρωθυπουργικό γραφείο της προσωρινής κυβέρνησης.

Η Ελλάδα λοιδορείται και υβρίζεται διεθνώς, η περιουσία του λαού εκποιείται στους ξένους και ο Ελληνικός Λαός  βυθίζεται κάθε μέρα όλο και πιο βαθειά στη φτώχεια.

Σ' αυτές τις κρίσιμες ώρες είμαστε όλοι φορτωμένοι με την ίδια ευθύνη, ανεξάρτητα από επαγγελματικές, οικονομικές, μορφωτικές και άλλες ιδιότητες.  Έχουμε το ίδιο χρέος και τα ίδια δικαιώματα για την οργάνωση ενός αγώνα που θα είναι ουσιαστικά μια καθολική αντίσταση  απέναντι στο σημερινό Σύστημα Εξουσίας με σκοπό να απαλλάξουμε τη χώρα μας από την παρουσία του και στη θέση του να προσφέρουμε στον Λαό μας αξιοπρέπεια, ευημερία, κοινωνική πρόοδο. Να του προσφέρουμε τη δυνατότητα να πάρει τη Μοίρα του στα δικά του χέρια μέσα στα πλαίσια μιας όσο γίνεται περισσότερο πραγματικής και Δίκαιης Δημοκρατίας.

Για να γίνει αυτό, θα πρέπει παράλληλα να παλεύουμε για την κατάκτηση της Εθνικής μας Ανεξαρτησίας. Αυτής της Εθνικής Ανεξαρτησίας που ποδοπατούν οι ξένοι και οι ντόπιοι συνεργάτες τους μέσα και έξω από τη χώρα μας. Η ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ μας θα πρέπει να έχει απολύτως σαφές περιεχόμενο: ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ, ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΠΡΟΟΔΟ, ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ.

Επομένως στόχος μας θα πρέπει να είναι να φύγουν οι ξένοι της Ευρωζώνης και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου που μπροστά τους σκύβουν το κεφάλι τα δύο κόμματα εξουσίας, επαιτούν όλο και πιο πολλά δάνεια και τους καλούν να μας κυβερνήσουν αδιαφορώντας για τις επόμενες γενιές που από τώρα τις γονατίζουνε για πολλές δεκαετίες μπροστά στα υπέρμετρα βάρη των τόκων.

Όσον αφορά  τα χρέη που μας φόρτωσαν και μας φορτώνουν με απάνθρωπους όρους, εμείς τα αρνούμεθα ρητά και κατηγορηματικά.

Αυτοί είναι με λίγα λόγια οι στόχοι ενός Μετώπου για την ΕΛληνική ΛΑϊκή Δημοκρατική Αντίσταση, που σας καλούμε να οργανώσουμε όλοι μαζί.
Αυτό που προέχει σήμερα δεν είναι η επιδίωξη των  επί μέρους ατομικών, κομματικών ή άλλων εγωιστικών επιδιώξεων αλλά η  συστράτευση όλων μας – μέσα σε κλίμα συλλογικότητας και  ισότητας – στο δικό μας «Χρέος», που είναι το Χρέος προς τον Λαό μας και την Πατρίδα μας.

Προς το παρόν μένουμε στα κοινά σημεία που μπορούν να μας ενώσουν όλους, εγκαινιάζοντας την τακτική που λέει «Κάθε φορά κι ένα μεγάλο βήμα. Μπροστά.».
Για τώρα επιδιώκουμε: Την  Εθνική μας Ανεξαρτησία με την Απαλλαγή μας  από την παρουσία της Τρόικα και του ΔΝΤ, που παράνομα έχουν καθίσει στο σβέρκο μας και μας εξευτελίζουν. Την οικοδόμηση του Κοινωνικού Κράτους, ώστε να έχουν ασφάλεια αλλά και προοπτική οι εργαζόμενοι και ιδιαίτερα οι νέοι. Την παραπομπή στη Δικαιοσύνη όλων των υπευθύνων για την εξαθλίωση της χώρας. Την αντικατάσταση του σημερινού σάπιου συστήματος εξουσίας με την εγκαθίδρυση μιας πραγματικής Δημοκρατίας.

Η κατάκτηση αυτών των στόχων είναι το πρώτο. Από κει και πέρα
η δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση θα είναι ελεύθερη να προχωρήσει στους καινούριους στόχους που εκείνη τη στιγμή θα πιστεύει ότι εξυπηρετούν το μέλλον του λαού μας.

Μετά την εγκαθίδρυση μιας Κυβέρνησης Ανεξαρτησίας, πραγματικής Δημοκρατίας, Κοινωνικής Δικαιοσύνης, η αλλαγή του Συντάγματος και όλα τα υπόλοιπα μεγάλα και ζωτικά μας θέματα, όπως η Εθνική μας Άμυνα, η ανόρθωση της χώρας με την οικονομική της ανάπτυξη και η αναδιοργάνωση του κράτους σε σύγχρονες βάσεις, οι διεθνείς μας σχέσεις, η μόρφωση των πολιτών και η άνοδος του βιοτικού μας επιπέδου, θα είναι αντικείμενα του επόμενου μεγάλου βήματος που θα αποφασίσει μέσα στις νέες συνθήκες πραγματικής Δημοκρατίας ο κυρίαρχος λαός ύστερα από ελεύθερες εκλογές.

Τότε θα έχουμε την «πολυτέλεια» να διαλέξουμε τους διαφορετικούς δρόμους που επιβάλλει η θέση του καθενός στην κοινωνία και τα πολιτικά του ιδεώδη. Η σημερινή όμως αντίθεση της ελληνικής κοινωνίας μας ενώνει γύρω από ένα Μέτωπο. Απ' τη μια μεριά βρίσκεται η ελληνική ολιγαρχία που υπηρετεί τα ξένα συμφέροντα, οι πολιτικοί της σύμμαχοι που τους υποστηρίζουν, ενώ απ' την άλλη η συντριπτική πλειοψηφία του Λαού μας που αποτελεί το μεγάλο θύμα της σημερινής κατάστασης.

Και γι' αυτό το λόγο το εγχείρημά μας για την λαϊκή ενότητα θα κινηθεί γύρω από στόχους που ενώνουν όλους τους Έλληνες. Ουσιαστικά έχουμε μπροστά μας ένα Ενιαίο Μέτωπο που μας ενώνει, ένα κοινό στόχο που μας χαλυβδώνει, ένα βασικό στόχο που απαιτεί ενότητα και πάλη για να κατακτήσουμε την Εθνική Ανεξαρτησία και την απαλλαγή μας από κάθε είδους δεσμά που μας καταδικάζουν και εμποδίζουν την ελεύθερή μας ανάπτυξη σε όλους τους τομείς της εθνικής ζωής.

Περιεχόμενο Δράσης

1. Θα δημιουργήσουμε οργανώσεις σε όλη τη χώρα και σε όλους τους χώρους δουλειάς.

2. Θα καταρτίσουμε πυκνό πρόγραμμα συγκεντρώσεων και ομιλιών (περιφερειακά και κεντρικά).

3. Θα γενικεύσουμε την Ανυπακοή σε κάθε προκλητική και ουσιαστικά παράνομη απόφαση που θίγει τους εργαζόμενους όπως είναι λ.χ. το χαράτσι και οι δημεύσεις.

4. Θα επιδιώξουμε με κάθε τρόπο (έντυπα, αφίσες, τρυκ κλπ.) την διαφώτιση των πολιτών προσπαθώντας ταυτόχρονα να τους προτρέψουμε σε δράσεις κοινωνικής αλληλεγγύης,. Στόχος μας να μην αφήσουμε ούτε μία οικογένεια να πεινάσει.

5. Θα υπερασπίσουμε τον κάθε πολίτη, εργαζόμενο ή άνεργο, φοιτητή, εργάτη ή αγρότη, κάθε θύμα της κυβερνητικής βίας. 

6. Θα υπερασπίσουμε με μαζικό-ενεργητικό τρόπο τον δημόσιο πλούτο της χώρας.

7. Θα δημιουργήσουμε δίκτυο για τη διαφώτιση της διεθνούς κοινής γνώμης τόσο  με προσωπικές παρεμβάσεις όσο και με οργανωμένες συνεντεύξεις τύπου και συγκεντρώσεις, ειδικά στην Ευρώπη.

8. Θα απευθυνθούμε σε όσους πολιτικούς δεν έχουν συμβιβαστεί. Στους «αγανακτισμένους πολίτες». Στους ακτιβιστές. Στους ανθρώπους του Πνεύματος και της Τέχνης. Στους εργαζόμενους. Στους νέους. Η Ελλάδα του Αγώνα μπορεί να βγει από τη σημερινή της απομόνωση και να ξαναγίνει για όλη την καθηλωμένη Ευρώπη εστία έμπνευσης, Πολιτισμού και νέων οραματισμών.

9. Θα στηλιτεύουμε με κάθε τρόπο κάθε αντιλαϊκή απόφαση και ενέργεια της κυβέρνησης αλλά και όσων την στηρίζουν. Τέλος

10. Θα εργαστούμε συστηματικά για να βγάλουμε το Λαό στους δρόμους και θα προσπαθήσουμε να οργανώσουμε ιδιαίτερα μεγάλες εκδηλώσεις παντού. Ο λαός θα πρέπει να πάρει στα δικά του χέρια το μέλλον της Ελλάδας!

Αθήνα,  14.11.2011, Μίκης Θεοδωράκης

 ΠΗΓΗ: http://spitha-kap.gr/el/articles/?nid=1649

Η κυβέρνηση των δωσίλογων της «εθνικής συνεννόησης» και τα καθήκοντα όλων μας.

 

Του Δημήτρη Καζάκη

 

Δωσίλογος είναι εκείνος που δίνει λόγο στους επίδοξους καταχτητές της χώρας του, που σπέρνει την ηττοπάθεια στον λαό για να επικρατήσουν οι συνεργάτες των καταχτητών. Και οι ηγεσίες του ΠΑΣΟΚ, της Νέας Δημοκρατίας και του ΛΑΟΣ – μαζί βέβαια με τα εξαπτέρυγα της Ντόρας και του Κουβέλη – απέδειξαν ότι είναι σύγχρονοι δωσίλογοι διότι πολύ απλά κινούνται με βάση τα τελεσίγραφα των Μερκοζί της ευρωζώνης και της Ουάσιγκτον. Ποτέ άλλοτε δεν είχαμε, μετά την ναζιστική κατοχή και τον εμφύλιο, μια τόσο ανοιχτή εκδήλωση δωσιλογισμού.

Οι Μερκοζί διέταξαν να μην γίνει δημοψήφισμα και οι δυνάμεις της «εθνικής συνεννόησης» πειθάρχησαν αμέσως. Οι Μερκοζί διέταξαν να περάσει αμέσως η συμφωνία πτώχευσης της Ελλάδας που κατέληξαν την 26η Οκτωβρίου με καθεστώς ύπατης αρμοστείας υπό τον γκαουλάιτερ Χορστ Ράιχενμπαχ και όλοι αυτοί οι ένθερμοι «πατριώτες», όχι μόνο υπάκουσαν, αλλά έτρεξαν να στήσουν και μια δοτή συγκυβέρνηση κατά παράβαση κάθε έννομης και συνταγματικής τάξης. Πρόκειται για την πρώτη κυβέρνηση δωσιλόγων και ανδρεικέλων μετά την ναζιστική κατοχή και τον εμφύλιο. Μόνο και μόνο για να περάσουν ερήμην του λαού οι συμφωνίες και οι δεσμεύσεις που απαιτούν οι ξένοι επικυρίαρχοι.

Γιατί γίνονται όλα αυτά;

Ωστόσο, όπως ισχυρίζονται όλοι οι δωσίλογοι της ιστορίας, όλα αυτά τα κάνουν για «εθνικό» σκοπό. Δηλαδή, για να μην χαθεί η 6η δόση και δεν έχουμε να πληρώσουμε ως κράτος μισθούς και συντάξεις. Τέτοια πρεμούρα για τους μισθούς και τις συντάξεις έχουν εκείνοι που αδίστακτα αφαίρεσαν πάνω από το 30% του λαϊκού εισόδηματος τον προηγούμενο χρόνο και οδήγησαν εκατομμύρια οικογένειες στην απελπισία. Πρώτη φορά αυτός που δολοφονεί αδίστακτα κατά συρροή, εμφανίζεται να νοιάζεται τόσο πολύ για την υγεία των θυμάτων του.

Όσο για το ότι η 6η δόση χρειάζεται για μισθούς και συντάξεις, δεν υπάρχει μεγαλύτερο ψέμα από αυτό. Τον Νοέμβριο και τον Δεκέμβριο πρέπει να πληρωθούν 15,5 δις ευρώ σε τοκοχρεωλύσια και έντοκα γραμμάτια (3,3 δις ευρώ για τον Νοέμβριο και 12,2 δις ευρώ για τον Δεκέμβριο). Γι’ αυτά νοιάζονται. Μην τυχόν και αναγκαστεί το ελληνικό κράτος και προβεί σε αναστολή ή παύση πληρωμών προς τους τοκογλύφους επενδυτές από τους οποίους ορισμένοι ανήκουν και στο επίσημο πολιτικό προσωπικό της χώρας. Όλα μπορούν να τα ανεχθούν, όλα μπορούν να τα υπομείνουν (αρκεί τα βάρη να τα φορτώνονται τα γνωστά υποζύγια), αλλά να χάσουν τα λεφτά τους οι τοκογλύφοι, ποτέ. Γι’ αυτό κόπτονται για την 6η δόση, η οποία ισούται με 8 δις ευρώ. 8 δις ευρώ για να πληρωθούν 15,5 δις ευρώ στους τοκογλύφους ντόπιους και ξένους μέσα στο τρέχον δίμηνο.

Αντιλαμβάνεσθε την απάτη; Κατανοείτε το ψέμα; Η 6η δόση δεν έχει καμιά σχέση με πληρωμή μισθών και συντάξεων, αλλά με την πληρωμή των δανειστών της χώρας. Καταλαβαίνετε γιατί δεν πρόκειται να «μας» την στερήσουν; Διότι πολύ απλά γυρίζουν μέσω ημών σ’ αυτούς και στα συμφέροντα που τους στηρίζουν. Το ελληνικό κράτος απλά εκτελεί χρέη μεσάζοντα ανάμεσα σε πολιτικούς και τοκογλύφους που συχνά είναι τα ίδια πρόσωπα. Και πάλι όμως δεν φτάνει η 6η δόση για το σύνολο των δανειακών υποχρεώσεων. Δεν είναι αρκετή. Που θα βρεθούν τα υπόλοιπα; Κάποια από τα επιπλέον 7,5 δις ευρώ θα πρέπει να βρεθούν με έκδοση εντόκων γραμματίων του ελληνικού δημοσίου, ενώ τα υπόλοιπα από τους μισθούς και τις συντάξεις των Ελλήνων εργαζομένων. Καταλαβαίνετε τώρα γιατί ο κ. Βενιζέλος αναζητά εναγωνίως 5 δις ευρώ από τους επιπλέον φόρους και το τέλος ακίνητης περιουσίας μέσω ΔΕΗ; Δεν πρόκειται να πάνε σε τακτικές δαπάνες του κράτους, αλλά να συμπληρώσουν όσα λείπουν για να πληρωθούν οι τοκογλύφοι. Ακόμη κι αν χρειασθεί κι άλλοι μισθοί και συντάξεις. Ακόμη κι αν οδηγηθούν στην ανέχεια και στην εξαθλίωση μερικές ακόμη εκατοντάδες χιλιάδες οικογένειες.

Κάθε φορά που ακούτε για την 6η δόση, θυμηθείτε ότι σας εξαπατούν βάναυσα. Ούτε ευρώ από τις δόσεις δεν πάει σε μισθούς και συντάξεις. Όλα πάνε σε τοκοχρεωλύσια και πάλι δεν φτάνουν. Γι’ αυτό και επιβάλλονται τα μέτρα άγριας λιτότητας και περικοπών για να βρεθούν τα υπόλοιπα για τους τοκογλύφους. Κι επειδή πάλι δεν φτάνουν το ελληνικό δημόσιο συνεχίζει να δανείζεται με επαχθέστατους όρους μέσω εντόκων γραμματίων 3μήνου και 6μήνου.

Αυτός είναι ο λόγος που η στάση πληρωμών του λαού προς το κράτος δεν αφορά την δυνατότητα του ελληνικού δημοσίου να πληρώνει μισθούς και συντάξεις, αλλά θέτει εν αμφιβόλω την πληρωμή των τοκογλύφων. Όσο πιο αποφασιστική είναι η στάση πληρωμών του λαού προς το κράτος, τόσο πιο έντονα νιώθουν την πίεση οι τοκογλύφοι και το πολιτικό τους προσωπικό. Το ίδιο και με την 6η δόση. Αν δεν δοθεί δεν τίθεται εν κινδύνω ο μισθός και η σύνταξη, αλλά τα τοκογλυφικά. Γι’ αυτό και πρέπει να απαιτούμε να μην εισπραχθεί, να σταματήσει εδώ και τώρα η καταβολή των δόσεων και να προχωρήσει το κράτος τουλάχιστον σε αναστολή πληρωμών προς τους δανειστές προκειμένου να διασώσει τους μισθούς και τις συντάξεις, να διασώσει τους πόρους του.

Μα τότε θα πτωχεύσει η χώρα, λένε κάποιοι. Μα είναι ήδη πτωχευμένη και μάλιστα οι οίκοι αξιολόγησης έχουν ήδη αποφανθεί ότι αν τυχόν και γίνει η εθελοντική ανταλλαγή ομολόγων (PSI) της 26ης Οκτωβρίου, θα υποβαθμίσουν επίσημα την χώρα σε κατάσταση D (Default=Πτώχευση). Αν πάμε σε τέτοια πτώχευση η χώρα θα καταρρεύσει σαν την Αργεντινή και χειρότερα. Ενώ αν πάμε σε μονομερή αναστολή πληρωμών με σκοπό την διαγραφή τουλάχιστον του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, θα μπορέσουμε ως οικονομία και ως κοινωνία να ελέγξουμε τις συνέπειες. Η ελεγχόμενη πτώχευση που θέλουν να επιβάλουν οι ευρωκράτες είναι ακριβώς η ίδια που επιχείρησαν να επιβάλει το ΔΝΤ και στην Αργεντινή το 2001 με αποτέλεσμα την κατάρρευση. Ελεγχόμενη πτώχευση σημαίνει ελεγχόμενη για τους δανειστές και ανεξέλεγκτη ως προς τις συνέπειές της για την χώρα και τον λαό της. Ενώ μονομερής διαγραφή χρέους σημαίνει στην χειρότερη περίπτωση πτώχευση με ελεγχόμενες συνέπειες και επιπτώσεις στην οικονομία και την κοινωνία από την σκοπιά των συμφερόντων του λαού. Αυτό συνέβη και στην Αργεντινή όταν ο Νέστορ Κίχνερ διέγραψε το 70% του δημόσιου χρέους της χώρας και ο λαός της γλύτωσε την απίστευτη μιζέρια και καταστροφή που βίωνε επί τριετία μετά την κατάρρευση της χώρας του το 2001.

Τι θετικό βγήκε από τις εξελίξεις;

Αν κάτι θετικό βγήκε από τον τραγέλαφο που ζήσαμε αυτήν την εβδομάδα ήταν το γεγονός ότι έπεσαν πλέον οι μάσκες και ο κάθε κατεργάρης πήγε στον πάγκο του. Δεν πρέπει πια να τρέφει κανείς καμιά αυταπάτη. Η αντίσταση του λαού, η κοινωνική οργή και οι διαδικασίες κοινωνικής έγερσης που είναι ορατές πλέον παντού σε όλα τα τμήματα της κοινωνίας, οδήγησαν σε μια πρωτοφανή γελοιοποίηση του χρεοκοπημένου πολιτικού συστήματος και εξανάγκασε τους πάντες να πετάξουν τις μάσκες. Με εξαίρεση, ίσως, μόνο την κ. Ντόρα Μπακογιάννη, η οποία δεν συνηθίζει να φορά μάσκα γιατί είναι εκ φυσικού της άκρως αποκρουστική. «Διατί να το κρύψωμεν άλλωστε;», όπως θα έλεγε και ο πατήρ Μητσοτάκης που στοιχειώνει κυριολεκτικά το παρασκήνιο και προσκήνιο της ελληνικής πολιτικής εδώ και πάνω από 6 δεκαετίες.

Υπάρχει ένας κόσμος, ιδιαίτερα εκείνος που έτρεφε αυταπάτες για τον πατριωτισμό και την ειλικρίνεια του Σαμαρά, που νιώθει απογοητευμένος. Δεν καταλαβαίνει ότι η δική του αγανάκτηση και κοινωνική οργή, η δική του αντίσταση οδήγησε στο να πέσουν οι μάσκες και αυτό είναι για καλό. Δεν χάθηκε απολύτως τίποτε. Αντίθετα ο λαός βγήκε κερδισμένος. Σήμερα έχουμε μια κυβέρνηση που δεν μπορεί να κυβερνήσει. Όσα νομοσχέδια και συμφωνίες κι αν περάσει από την Βουλή με την βοήθεια των συνενόχων της στην Νέα Δημοκρατία, το ΛΑΟΣ και τα εξαπτέρυγά τους, δεν έχουν κανένα αντίκρισμα. Στη συνείδηση της μεγάλης πλειοψηφίας του ελληνικού λαού όλοι τους είναι έκπτωτοι, είναι καταχραστές της λαϊκής εντολής και επομένως ότι κι αν αποφασίσουν από κοινού ή όχι δεν έχει καμιά ισχύ.

Το κράτος έχει παραλύσει. Και καλά κάνει. Η δημόσια διοίκηση δεν λειτουργεί, αφενός, γιατί σκόπιμα την διαλύουν για να την ιδιωτικοποιήσουν και, αφετέρου, γιατί οι δημόσιοι λειτουργοί της αντιστέκονται στην λαίλαπα και την επέλαση της νέας κατοχής. Αυτό δεν είναι κακό, είναι πολύ καλό. Είναι η άμυνα που έχει αυτή την στιγμή η ελληνική κοινωνία και ο λαός προκειμένου να αποτρέψουν, στο μέτρο του δυνατού, την καταστροφή μέσα από την εφαρμογή των δεσμεύσεων που έχει αναλάβει επίσημα το πολιτικό σύστημα εναντίον της χώρας. Οι υπουργοί δεν μπορούν να κυβερνήσουν χωρίς δημόσια διοίκηση, χωρίς δικαστές και μηχανισμούς επιβολής. Αφήστε τους να λένε και να εκδίδουν ότι διατάγματα θέλουν. Δεν έχουν καμμιά ισχύ όσο ο μηχανισμός δεν είναι στα χέρια τους, ή δεν υπακούει. Είναι ο μόνος τρόπος για να διασωθεί η χώρα από την επίσημη πτώχευση που ετοιμάζει η ευρωζώνη και την γενικευμένη εκποίηση.

Πρέπει το μπάχαλο να γενικευθεί. Πρέπει τα πάντα να σταματήσουν να λειτουργούν για την κυβέρνηση, πρέπει να αφαιρέσουμε από τα χέρια τους κάθε μηχανισμό και λειτουργία, ώστε οι συμφωνίες, οι επικυρώσεις και οι εντολές να μείνουν στα χαρτιά. Δεν μας πειράζει ότι κι αν ψηφίσει αυτή η Βουλή. Οτιδήποτε κι αν είναι, όσο βλαπτικό κι αν είναι για την χώρα και τον λαό της μπορεί να αναιρεθεί, να παρθεί πίσω. Άλλωστε αυτή η Βουλή είναι ανυπόστατη και έκπτωτη όσον αφορά τον ίδιο τον λαό. Επομένως, ο λαός πρέπει να συνεχίσει την πίεσή του με στόχο κανένα από τα μέτρα και τις δεσμεύσεις να μην γίνουν πράξη. Μην ανησυχείτε για την σύμπνοια των ηγεσιών των κομμάτων. Όλοι τους θα πρέπει να αντιμετωπίσουν την βάση τους, δηλαδή την κοινωνία. Κι αυτήν την τρέμουν. Πώς θα πείσει ο κ. Σαμαράς τώρα πια την ίδια την βάση του για την «αντιμνημονιακή» του ρητορική; Πώς θα πείσει ότι είναι ενάντια στην εκποίηση της εθνικής κυριαρχίας όταν ομολόγησε ανοιχτά ότι συμφωνεί με την συμφωνία ελεγχόμενης πτώχευσης υπό Ύπατη Αρμοστεία της 26ης Οκτωβρίου και ότι ποτέ δεν διαφώνησε με την πρώτη δανειακή σύμβαση με την οποία η Ελλάδα παραιτείται «άνευ όρων και αμετάκλητα» από την εθνική της κυριαρχία; Θα πρέπει να καταστείλει τα πατριωτικά και δημοκρατικά αισθήματα της βάσης του. Και εν αντιθέσει με τα στελέχη του κόμματός του, αυτά τα αισθήματα στην βάση είναι απολύτως ζωντανά και σε εγρήγορση. Άλλωστε ο απλός ψηφοφόρος της ΝΔ τι έχει να κερδίσει από το ξεπούλημα της χώρας του εκτός από βάσανα και μιζέρια;

Θυμηθείτε τι λέγαμε όταν ξεσπούσε το κίνημα της στάσης πληρωμών ενάντια στα χαράτσια. Εμείς ως λαός μπορούμε να αντέξουμε πολύ περισσότερο από αυτούς, από τους κυβερνώντες. Κι έτσι έγινε. Η κυβέρνηση καταρρέει με πρωτοφανή πάταγο και για να εκτελέσει κατά γράμμα και σύμφωνα με τις έξωθεν εντολές την αποστολή της, κάλεσε ενισχύσεις. Κάλεσε τις εφεδρείες του συστήματος. Κι αμέσως ο κ. Σαμαράς, ο κ. Καρατζαφέρης και τα κοινοβουλευτικά εξαμβλώματα της Δημοκρατικής Αριστεράς και της Δημοκρατικής Συμμαχίας, ανταποκρίθηκαν. Κοινός τους τόπος; Να φιμωθεί ο λαός, να οδηγηθεί στην γωνία το ταχύτερο δυνατό και να περάσει η συμφωνία επίσημης πτώχευσης της χώρας πάσει θυσία. Όμως ο λαός έχει το πάνω χέρι. Η πίεση που ασκεί με την αντίστασή του στην επιβολή των μέτρων, αλλά και με την έμπρακτη απαξίωση των πολιτικών ηγεσιών σε κάθε εμφάνισή τους, θα πρέπει να συνεχιστεί και να ενταθεί στο έπακρο. Στο βαθμό που το καταφέρνει αυτό ο λαός, η κατάρρευση όλων τους είναι υπόθεση εβδομάδων.

Αρκεί η απογοήτευση να γίνει οργή και αποφασιστικότητα. Αρκεί η διατεταγμένη διασπορά του φόβου και της μοιρολατρίας να απαντηθεί με το πλάτεμα της ενότητας του ίδιου του λαού χωρίς διαμεσολαβητές επωνύμους ή μη, οι οποίοι είναι πάντα σε θέση να τον προδώσουν ή να τον πουλήσουν στην πρώτη ευκαιρία. Ο λαός με την αντίσταση και την δράση του έχει καταφέρει πολλά. Πολύ περισσότερα απ’ ότι αντιλαμβάνεται ακόμη κι ο ίδιος. Ήρθε η ώρα να προετοιμαστεί και για την τελική μάχη. Την μάχη που θα τον απαλλάξει μια και καλή από το δοτό πολιτικό σύστημα και το καθεστώς που προσπαθεί να επιβάλλει στην χώρα κατ’ επιταγή των αφεντικών του. Η δυνατότητα επιτυχίας είναι τόσο αληθινή, που αρκεί ο λαός να πιστέψει σ’ αυτήν για να γίνει πραγματικότητα πριν το τέλος του έτους.

Τι χρειάζεται να γίνει;

Αυτό που χρειάζεται να γίνει και μάλιστα επειγόντως είναι:

Πρώτο: Να δυναμώσει η αντίσταση του λαού στην όποια κυβέρνηση κι αν προκύψει. Άλλωστε η όποια κυβέρνηση συνεργασίας, «εθνικής ενότητας», συνεννόησης, ή μεταβατική, είναι παντελώς παράνομη. Αποτελεί ανοιχτή συνταγματική εκτροπή, κατάλυση κάθε έννοιας αντιπροσώπευσης και εθνικής κυριαρχίας μιας και επιβάλλεται κατά επιταγής της ευρωζώνης και των δανειστών της χώρας. Όσοι συμμετέχουν σ’ αυτήν ή την στηρίζουν είναι συνένοχοι στην κατάλυση της συνταγματικής τάξης της χώρας και πρέπει να διωχθούν ως πραξικοπηματίες. Επομένως η γενικευμένη πολιτική ανυπακοή της δημόσιας διοίκησης και του λαού αποτελεί καθήκον και δικαίωμα που πηγάζει από την ανάγκη υπεράσπισης του συντάγματος και της έννομης τάξης. Πολύ περισσότερο από την στιγμή που οι συνένοχοι της συγκυβέρνησης, υπακούοντας στα αφεντικά τους, επιχειρούν να περάσουν συμφωνίες και δεσμεύσεις που έχουν αναλάβει στο παρασκήνιο σε βάρος της χώρας και του λαού της. Και δεν θα διστάσουν, προκειμένου να εξυπηρετήσουν τα άνομα συμφέροντα που υπηρετούν, να προχωρήσουν σε ανοιχτή κατάλυση των δημοκρατικών ελευθεριών στο όνομα της «εθνικής κρίσης». Πάντα με «εθνική συναίνεση» των κομμάτων της αρπαχτής, της διαφθοράς, της λοβιτούρας, του ενδοτισμού και της μειοδοσίας. Πρέπει πάσει θυσία να τους προλάβουμε.

Δεύτερο: Παρά την συγκυβέρνηση των συνενόχων η κυβέρνηση αυτή θα είναι η πιο αδύναμη και η πιο κοινωνικά απαξιωμένη κυβέρνηση που έχει υπάρξει από την εποχή των Ιουλιανών του 1965. Είναι στο χέρι μας να μην κυβερνήσει στην πράξη. Γι' αυτό και πρέπει να ενταθεί η παράλυση του κράτους και των βασικών μηχανισμών άσκησης της εξουσίας μέσα από καταλήψεις, στάσεις, κινητοποιήσεις, λευκές απεργίες και κάθε είδους παρακώλυση της εφαρμογής των μέτρων. Η νέα δοτή κυβέρνηση αυτών που έδωσαν λόγο (δωσίλογοι) σε Μέρκελ, Σαρκοζί και Ομπάμα δεν μπορεί και δεν πρέπει να κυβερνήσει. Ο λαός μπορεί να αντέξει, αρκεί να οργανωθεί. Οι τράπεζες, οι αγορές και οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι δεν μπορούν. Έχουν ανάγκη να ρουφάνε το αίμα του λαού, να παίρνουν διαρκώς νέα εισπρακτικά μέτρα, έχουν ανάγκη να προχωρήσουν τάχιστα το ξεπούλημα της χώρας. Μπορούμε να τους σταματήσουμε γενικεύοντας την παύση πληρωμών προς το κράτος και μην επιτρέποντας να εφαρμοστεί κανένα αντεθνικό, αντικοινωνικό και κατάφωρα παράνομο μέτρο.

Τρίτο: Πρέπει να διαλυθεί το ταχύτερο δυνατό η παρούσα Βουλή. Πρέπει να διαλυθεί και να καταγγελθεί με κάθε τρόπο οποιαδήποτε δέσμευση που θα περάσει με συναίνεση ως παράνομη και καταχρηστική διότι δεν έχει την συναίνεση του λαού. Μόνο ένας τρόπος υπάρχει για να εγκριθεί η νέα συμφωνία της 26ης Οκτωβρίου κι αυτός είναι με απευθείας προσφυγή σε δημοψήφισμα. Το αίτημα για δημοψήφισμα πρέπει να αποτελέσει ένα από τα θεμελιώδη σημεία αναφοράς του λαϊκού κινήματος από εδώ και μπρος μαζί με την καταγγελία της συμφωνίας πτώχευσης της 26ης Οκτωβρίου. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να μιλά εξ ονόματος του λαού αν δεν δεσμευτεί στο αίτημα του δημοψηφίσματος για την εν λόγω συμφωνία. Όποιος αρνείται να υιοθετήσει το αίτημα του δημοψηφίσματος εκ των πραγμάτων περνά στην αντίπερα όχθη γιατί επιτρέπει στις πολιτικές δυνάμεις να μεταχειριστούν την όποια λαϊκή εντολή κατά το δοκούν, χωρίς σαφείς δεσμεύσεις. Όποιος ζητά σήμερα εκλογές χωρίς δημοψήφισμα στην ουσία επιδιώκει να λύσει τα χέρια της ολιγαρχίας προκειμένου να προωθήσει την συμφωνία χωρίς να υπάρχει σαφής, εκφρασμένη και δεσμευτική λαϊκή βούληση.

Τέταρτο: Πρέπει να δημιουργηθεί το ταχύτερο δυνατό ένα ευρύτατο Μέτωπο του Όχι από όλες τις δυνάμεις, συλλογικότητες, προσωπικότητες και οργανώσεις που συμφωνούν να απαιτήσουν δημοψήφισμα για την συμφωνία της 26ης Οκτωβρίου. Να πουν όχι στην επιβολή της συγκεκριμένης συμφωνίας. Να διεκδικήσουν την ανατροπή του καθεστώτος κατοχής και εκποίησης της χώρας που θεμελιώθηκε με την αρχική Σύμβαση Δανειακής Διευκόλυνσης. Να σταματήσουν αμέσως οι πληρωμές προς τους δανειστές με σκοπό την διαγραφή (μερική ή ολική) του δημόσιου χρέους με βάση τα εθνικά κυριαρχικά συμφέροντα της χώρας και τις προβλέψεις του διεθνούς δικαίου. Να αναθεωρηθούν εκ βάθρων οι σχέσεις της χώρας με την Ευρωπαϊκή Ένωση και την ευρωζώνη ώστε να σταματήσει ο αποικιοκρατικός εξευτελισμός ενός ολόκληρου λαού που έχει μετατραπεί σε εξιλαστήριο θύμα ή πειραματόζωο της κρίσης του ευρώ. Να εθνικοποιηθεί η Τράπεζα της Ελλάδος και οι μεγαλύτερες εγχώριες τράπεζες ώστε να ελεγχθούν τα τραπεζικά ενεργητικά, να αποκαλυφθεί που πήγαν τα χρήματα των λαϊκών αποταμιεύσεων, να ελεγχθεί η κίνηση κεφαλαίων και να φορολογηθεί αναδρομικά η διαφυγή κεφαλαίων στο εξωτερικό, να τιμωρηθεί η σαράφικη και τοκογλυφική πρακτική των τραπεζιτών και να διαγραφούν τα δάνεια των ελληνικών νοικοκυριών που δεν μπορούν να εξυπηρετηθούν. Να αποκατασταθούν αμέσως όλα τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας στην οικονομία, τα δημοσιονομικά και στην πολιτική, τόσο ως προς την Ευρωπαϊκή Ένωση και την ευρωζώνη, όσο και διεθνώς με την εκδίωξη του ΔΝΤ και την αποκατάσταση της λαϊκής κυριαρχίας και της εθνικής ανεξαρτησίας. Τέλος να τιμωρηθούν όλοι όσοι ευθύνονται για την χρεοκοπία της χώρας, αλλά και για την εκχώρηση της κυριαρχίας της στους ευρωκράτες, τους τραπεζίτες και το ΔΝΤ.

6/11/2011, Δημήτρης Καζάκης

 

ΠΗΓΗ: Δευτέρα, 7 Νοεμβρίου 2011, http://seisaxthia.blogspot.com/2011/11/blog-post_2953.html#more

Χρειαζόμαστε ένα νέο ΕΑΜ;

 

Του Δημήτρη Κουμπή

 

Με πρόσφατο άρθρο της στην Ελευθεροτυπία, η ανεξάρτητη βουλευτής και πρώην βουλευτής του ΠΑΣΟΚ Σ. Σακοράφα διατυπώνει μια απεγνωσμένη έκκληση για τη δημιουργία ενός σύγχρονου ΕΑΜ. Μια σειρά αντίστοιχες προτροπές ακούγονται τελευταία ολοένα και συχνότερα.

Ανεξάρτητα από τις προθέσεις του καθενός και από τις ενστάσεις που θα μπορούσαν να διατυπωθούν στα επιχειρήματα που αναπτύσσονται από όσους αναφέρονται σε αυτή την ανάγκη, οι στιγμές είναι πραγματικά δραματικές για τον ελληνικό λαό και θα γίνουν ακόμη δραματικότερες και σκληρότερες.  

 

Ο θάνατος του συνδικαλιστή, άνεργου οικοδόμου, του ΠΑΜΕ ως συνέπεια της δράσης παρακρατικών μηχανισμών στο φόντο του γενικότερου κυβερνητικού αυταρχισμού ήρθε να αναδείξει ακόμη περισσότερο την ανάγκη της λαϊκής ενότητας.

Η χώρα μας βρίσκεται υπό επιτήρηση και, σε λίγο, θα βρίσκεται πιθανότατα σε καθεστώς μόνιμης εποπτείας. Στο πτώμα της Ελλάδας και του λαού της αλωνίζουν από τη μια οι πολυεθνικές και το χρηματιστικό κεφάλαιο της Γερμανίας και από την άλλη οι αντίστοιχες των ΗΠΑ και της Γαλλίας. Ερίζουν μάλιστα για το κομμάτι του πλιάτσικου που θα βάλει ο καθένας στο χέρι.

Προκύπτει η ανάγκη υπεράσπισης της εθνικής κυριαρχίας, η υπεράσπιση του μόχθου και του πλούτου του λαού αυτού του τόπου. Οι αποφάσεις που αφορούν τον ελληνικό λαό δεν μπορεί να λαμβάνονται στο Βερολίνο, στις Βρυξέλλες και στην Ουάσιγκτον.

Τούτο δεν σημαίνει φυσικά πως είναι άμοιρη ευθυνών η εγχώρια κυβέρνηση, συνολικά το εγχώριο πολιτικό κατεστημένο. Η ελληνική πολιτική ελίτ και η ντόπια οικονομική ολιγαρχία έχουν συνδέσει τη μοίρα τους αμετάκλητα με τον ξένο παράγοντα. Ο γόρδιος αυτός δεσμός ξεκίνησε από τα «δάνεια της ανεξαρτησίας» του 1823 που σφυρηλάτησαν την εξάρτηση και τη βαυαροκρατία. Έφτασε μέχρι τις ελληνοαμερικανικές συμφωνίες την περίοδο του εμφυλίου, το «στρατηγέ ιδού ο στρατός σας». Κατέληξε στις μέρες μας με την από κοινού αναθεώρηση από ΠΑΣΟΚ και ΝΔ του άρθρου 28 του Συντάγματος, το 2001, έτσι ώστε να συνταγματοποιηθεί η υποταγή της χώρας μας στην ΕΕ και στο γερμανογαλλικό άξονα.

Επομένως, από άποψη κοινωνική, το νέο ΕΑΜ θα πρέπει να στηριχθεί στους ανθρώπους του μόχθου, σε αυτούς που «δεν τα έφαγαν» με κανένα. Πρέπει δηλαδή να βασιστεί στους εργατοϋπαλλήλους οι οποίοι εξάλλου αποτέλεσαν και τον κορμό του ΕΑΜ μέσω της συγκρότησης του Εργατικού ΕΑΜ. Βασικοί κοινωνικοί αιμοδότες θα πρέπει να είναι ακόμη οι αγρότες, τα μικρομεσαία στρώματα, οι επιστήμονες, οι διανοούμενοι, και βέβαια οι νέοι και οι νέες, οι γυναίκες των λαϊκών στρωμάτων.

Επίσης, η προσπάθεια για τη συγκρότηση ενός σύγχρονου ΕΑΜ δεν μπορεί να γίνει με τα υλικά του σάπιου πολιτικού μας συστήματος. Όσοι προσκύνησαν το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, όσοι φοβούνται να αντιταχθούν σε αυτούς τους οργανισμούς, όσοι τρέμουν να αναγνωρίζουν ότι η ευρωζώνη δημιουργήθηκε για να καταστήσει τους πλούσιους πλουσιότερους και τους φτωχούς φτωχότερους, δεν μπορούν να είναι μέτοχοι της προσπάθειας. Θα είναι σίγουρα αντίπαλοί της.

 

ΠΗΓΗ: 4 Νοεμβρίου 2011, http://www.inprecor.gr/index.php/archives/128477

ΠΡΟΣΧΕΔΙΟ ΙΔΡΥΤΙΚΗΣ ΔΙΑΚΗΡΥΞΗΣ ΤΟΥ ΕΝΙΑΙΟΥ ΠΑΛΛΑΪΚΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ

 

Η χώρα οδηγήθηκε εδώ και πάνω από ένα χρόνο σε ένα ασφυκτικό καθεστώς νέας κατοχής. Πρώτη πράξη αυτού του καθεστώτος ήταν η κατάλυση κάθε έννοιας δικαίου για να επιβληθεί ένα άγριο πρόγραμμα καταλήστευσης του εργαζόμενου λαού. Ο λαός με κομμένη την ανάσα ακούει καθημερινά να ανακοινώνονται όλο και πιο σκληρά, αντικοινωνικά μέτρα που ανατρέπουν τον οικογενειακό και προσωπικό προγραμματισμό, ισοπεδώνουν δικαιώματα και κατακτήσεις δεκαετιών και σπρώχνουν με βίαιο τρόπο τον λαό στη φτώχια, την ανεργία, την εξαθλίωση.

Ο εργαζόμενος χάνει μέρα με τη μέρα όλες τις εγγυήσεις για μια στοιχειωδώς αξιοπρεπή ζωή, ενώ ο μικρός και μεσαίος επιχειρηματίας καταστρέφονται. Χωρίς καμμιά άλλη προοπτική εκτός από την διαρκή επιδείνωση της κατάστασής του.

Οι Έλληνες εργαζόμενοι, συνταξιούχοι, επαγγελματίες, αγρότες και μικρομεσαίοι επιχειρηματίες δεν καλούνται απλώς να πληρώσουν τον λογαριασμό ενός χρέους, που έχει σχεδιαστεί έτσι ώστε όσο περισσότερο το πληρώνεις, τόσο περισσότερο να αυξάνει, αλλά να αποδεχθούν την επίσημη υποθήκευση και εκποίηση της χώρας τους από την ΕΕ και το ΔΝΤ. Αυτό υπόσχεται η κυβέρνηση και το επίσημο πολιτικό σύστημα στον ελληνικό λαό. Επιχειρούν να κρύψουν ότι το κυρίως ζητούμενο με τα «πακέτα στήριξης» δεν είναι απλώς οι επιπλέον «θυσίες» που θα κληθούν να υποστούν τα λαϊκά στρώματα. Το επίδικο ζήτημα είναι η εθνική κυριαρχία της χώρας. Με την κηδεμονία του ΔΝΤ και της ΕΕ ο Έλληνας εργαζόμενος δεν κινδυνεύει να χάσει μόνο τη δουλειά του, τη σύνταξή του, τα δικαιώματά του αλλά και την ίδια την χώρα του.

Η ίδια η δυνατότητα επιβίωσης της χώρας αμφισβητείται πλέον ανοιχτά από τους ιθύνοντες της ευρωζώνης και τις αγορές. Η χώρα θα πρέπει τουλάχιστον οικονομικά να τεμαχιστεί σε περιοχές και περιφέρειες, να εκχωρήσει την εκμετάλλευση των νησιών και τα κυριαρχικά της δικαιώματα στο Αιγαίο. Ολόκληρη η χώρα έχει μετατραπεί σε οικόπεδο που πουλιέται με το στρέμμα. Η Ελλάδα άρχισε ήδη να μεταβάλλεται σε κράτος υπό αίρεση, διαρθρωμένο σε ημιαυτόνομες περιφέρειες εύκολα ιδιωτικοποιήσιμες και προσαρτήσιμες σε γειτονικά κράτη, κρατίδια και προτεκτοράτα ανάλογα με τα συμφέροντα των μεγάλων της ευρωζώνης και των ΗΠΑ.

Το Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο συγκροτείται για να οργανώσει τις αντιστάσεις και να ενισχύσει τον αγώνα του λαού ενάντια στο καθεστώς κατοχής. Ο αγώνας του είναι κατεξοχήν απελευθερωτικός. Είναι αγώνας εθνικός και ταυτόχρονα κοινωνικός, μιας και διεκδικεί την χώρα από τα δεσμά της τυραννίας και του δήμιου προς το συμφέρον της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού, του εργάτη, του αγρότη, του μικρού και μεσαίου επιχειρηματία, του επαγγελματία και κυρίως της νέας γενιάς για να έχει μέλλον σ’ αυτόν τον τόπο.

Φιλοδοξία του ΕΠΑΜ είναι να συμβάλει καθοριστικά στην ενότητα του λαού πέρα και πάνω από κομματικές, ιδεολογικές και άλλες διαχωριστικές γραμμές. Ο λαός και η χώρα βρίσκεται σε υπέρτατο κίνδυνο. Μόνο με τη δημιουργία ενός μεγάλου κοινωνικοπολιτικού μετώπου ολόκληρου του λαού για τη διάσωση της χώρας μπορούμε να ξεφύγουμε από τον καταθλιπτικό μονόδρομο της καταστροφής, της λεηλασίας και της υπερχρέωσης.

Ένας ενωμένος και αποφασισμένος λαός δεν έχει να φοβηθεί τίποτε και κανέναν, δεν μπορεί να τον σταματήσει καμμιά απειλή, κανένα αντίποινο των αγορών ή των ισχυρών. Όποτε ο λαός αποφάσισε να ενωθεί και να διεκδικήσει τα δίκαιά του δεν υπήρξε καμμιά αντιξοότητα, καμμιά δύναμη που να στάθηκε εμπόδιο στο δρόμο του.

Αυτή η λαϊκή ενότητα πρέπει και μπορεί να οικοδομηθεί γύρω από εκείνα τα κεντρικά αιτήματα που επιτρέπουν να ανατραπεί συνολικά το καθεστώς κατοχής, εκποίησης και δουλοπαροικίας, καθώς και λειτουργήσουν ως αφετηρία δημοκρατικής αναγέννησης της χώρας στη βάση των λαϊκών συμφερόντων.

Αυτά τα κεντρικά αιτήματα συνοψίζονται ως εξής:

1.- Πρέπει να ανατραπεί εδώ και τώρα ολόκληρο το οικοδόμημα των συμφωνιών, δεσμεύσεων, παρεμβάσεων και μέτρων που πάρθηκαν από την εποχή του πρώτου μνημονίου, έτσι ώστε η χώρα να αποκαταστήσει την εσωτερική έννομη τάξη της και να διεκδικήσει την κυριαρχία της από το ΔΝΤ, την ΕΕ και την ΕΚΤ, που έχει εκχωρηθεί με τόσο άθλιο και προδοτικό τρόπο από το σύνολο του κυρίαρχου οικονομικού και πολιτικού κατεστημένου με επικεφαλής την κυβέρνηση. Οφείλουμε με κάθε πράξη και δράση του λαϊκού κινήματος, να προειδοποιούμε του ντόπιους και ξένους επικυρίαρχους, του επενδυτές και του κερδοσκόπους των αγορών: ότι αρπάξατε και θα αρπάξετε στο εγγύς μέλλον, ο λαός με την πάλη του θα τα πάρει πίσω. Η επένδυση στην διάλυση και στην εκποίηση αυτής της χώρας θα σας στοιχίσει πολύ ακριβά.

2. – Η πρώτη πράξη εξιλέωσης της ελληνικής κοινωνίας από τα ανομήματα των κυβερνώντων της είναι να καθίσει στο εδώλιο το σύνολο των φυσικών και νομικών προσώπων (κόμματα και επιχειρηματικά κυκλώματα) που συμμετείχαν στην διασπάθιση του δημόσιου χρήματος και της δημόσιας περιουσίας σε ολόκληρη την προηγούμενη περίοδο. Όχι για να στήσει κρεμάλες στο Σύνταγμα, ούτε για να γεμίσει τις φυλακές με ανάξιους και προδότες, αλλά για να κάνει κάτι καλύτερο, να δημεύσει άμεσα και υπέρ του δημοσίου το σύνολο των περιουσιακών στοιχείων όσων φυσικών και νομικών προσώπων έχουν ανάμιξη στη διασπάθιση του δημοσίου, αλλά και στην εσχάτη προδοσία που έχει διαπραχθεί εναντίον του λαού και της χώρας με την επιβολή του καθεστώτος κατοχής και εκποίησης. Όσο για τους ενόχους μπορούμε να απασχοληθούν σε κοινωνικά ωφέλιμη εργασία, στην καθαριότητα και φύλαξη δημόσιων χώρων, στην συντήρηση υποδομών, κοκ. Γι’ αυτό και το πρώτιστο μέλημα του κινήματος δεν είναι να τα μαζέψουν και να φύγουν, αλλά να τους προλάβει πριν δραπετεύσουν για να τους δείξει πώς ο λαός τιμωρεί την εσχάτη προδοσία στην πράξη και πόσο χρήσιμοι μπορούν να γίνουν για το κοινωνικό σύνολο. Ίσως για πρώτη φορά στη ζωή τους.

3. – Μη αναγνώριση του δημόσιου χρέους με βάση το διεθνές δίκαιο, που επιτρέπει σε ένα κυρίαρχο κράτος να αρνηθεί να πληρώσει όλα τα παράνομα, τοκογλυφικά και καταχρηστικά χρέη, που οδηγούν τον λαό και την χώρα στην χρεοκοπία. Αυτό σημαίνει άμεση παύση πληρωμών προς τους δανειστές εδώ και τώρα, ώστε να σταματήσει ο φόρος αίματος τον οποίο καταβάλλουν η χώρα και ο λαός στους διεθνείς τοκογλύφους και κερδοσκόπους.

Αυτή είναι η μόνη λύση για να σωθεί η χώρα από την καταστροφή και να διασώσουν οι εργαζόμενοι τα εισοδήματά τους, τη δουλειά τους, τις συντάξεις και τα δικαιώματά τους. Είναι ο μόνος τρόπος για να υπάρξει προοπτική για τους νέους, τους αγρότες, τους επαγγελματίες, τους μικρομεσαίους. Είναι ο μόνος τρόπος για να γλυτώσει η χώρα από την πτώχευση και την καταστροφή που οργανώνουν ήδη η κυβέρνηση, η ΕΕ και το ΔΝΤ.

Μη αναγνώριση του χρέους σημαίνει ότι δεν αναγνωρίζουμε κανενός είδους απαίτηση που θα επιτρέψει στους δανειστές της χώρας να τη δημεύσουν, να την κατασχέσουν, να τη λεηλατήσουν. Σημαίνει ότι σταματάμε να πληρώνουμε δάνεια που έχουμε πληρώσει διπλά και τρίδιπλα. Σημαίνει ότι διαγράφουμε μονομερώς όλες τις οφειλές που υπήρξαν προϊόν ρεμούλας και κερδοσκοπίας εις βάρος της χώρας και του λαού της. Σημαίνει ότι αρνούμαστε επιτέλους να ματώνουμε για δάνεια που έρχονται από τον 19ο αιώνα, αλλά οι αγορές και οι μεγάλοι «εταίροι» μας έχουν επιβάλει να τα πληρώνουμε έως σήμερα. Σημαίνει πολύ απλά ότι σταματάμε να πληρώνουμε τα κερατιάτικα στους διεθνείς και ντόπιους τοκογλύφους.

Ο ελληνικός λαός οφείλει να προχωρήσει σε μη αναγνώριση του χρέους όχι γιατί θέλει να βλάψει κανέναν ή να «φάει» τα λεφτά των δανειστών του. Οφείλει να το κάνει γιατί έτσι θα ανατρέψει την σχέση οφειλέτη-δανειστή υπέρ της χώρας του και θα αποφύγει οριστικά την επίσημη χρεοκοπία. Οφείλει να το κάνει γιατί δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να σταθεί στα πόδια του, για να διεκδικήσει τη χώρα του από τις αγορές και τα αρπακτικά τους, για να εξασφαλίσει την επιβίωσή του, για να λυτρωθεί επιτέλους από το διεφθαρμένο σύστημα που τον κυβερνά. Γι’ αυτό και αιτήματα που αφορούν δάνεια τα οποία συνήφθησαν καλή τη πίστει και συνέβαλαν αποδεδειγμένα στην ανάπτυξη της χώρας, ο λαός δεν θα αρνηθεί να συζητήσει την ικανοποίησή τους. Στη βάση του αμοιβαίου οφέλους. Ιδίως αν συνδέονται με χρήματα μικροκαταθετών και ασφαλιστικών ταμείων, που έτσι κι αλλιώς δεν υπερβαίνουν το 15% του σημερινού δημόσιου χρέους. Πάντα με βασική προϋπόθεση ότι καμιά τέτοια απαίτηση δεν θα υπονομεύσει την πορεία της χώρας, δεν θα υποθηκεύσει το μέλλον της και ούτε θα θέσει τη χώρα υπό καθεστώς ομηρίας. Αν χρειαστεί να χάσει κάποιος, αυτός σίγουρα δεν θα είναι ο λαός και η χώρα.

4. – Αναθεώρηση των σχέσεών μας με την ΕΕ με πρώτο βήμα την έξοδο από τη ζώνη του ευρώ και την υιοθέτηση εθνικού νομίσματος που να εκφράζει τη δυναμική μιας νέας οικονομικής πορείας της χώρας προς όφελος του λαού. Η καταστροφή δεν μας περιμένει αν φύγουμε από το ευρώ, αλλά όσο παραμένουμε υποτελείς στο ευρώ. Η χώρα θα πάψει να είναι έρμαιο κάθε είδους πίεσης, εκβιασμού και επιδρομής της διεθνούς κερδοσκοπίας, θα πάψει να είναι αναλώσιμο είδος των αγορών, μόνο αν ανακτήσει τον έλεγχο του νομίσματος και της οικονομίας της.

Η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα δεν είναι πανάκεια, αλλά αναγκαία αφετηρία για να αλλάξουμε πορεία. Για να πετύχουμε την αναγκαία αναδιανομή πλούτου υπέρ των ασθενέστερων, αλλά και την άμεση γενναία ενίσχυση των λαϊκών εισοδημάτων, που είναι ο μόνος τρόπος για να επανεκκινήσει η οικονομία και να αρχίσει να βγαίνει από την ύφεση.

Για να προχωρήσουμε στην εθνικοποίηση των μεγάλων τραπεζών, με πρώτη την Τράπεζα της Ελλάδας, με σκοπό τον έλεγχο της οικονομίας, τον επαναπροσανατολισμό της πιστωτικής πολιτικής, το χτύπημα της χρηματιστικής αγυρτείας και τον έλεγχο της κίνησης των κεφαλαίων. Μόνο έτσι μπορούμε να εγγυηθούμε τις λαϊκές αποταμιεύσεις που διασπαθίζονται από το υπάρχον σαράφικο και τοκογλυφικό τραπεζικό σύστημα.

Για να αναδειχθεί το κράτος σε βασικό μοχλό της οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης της χώρας με πρώτη την εθνικοποίηση των παλιών ΔΕΚΟ, των υποδομών και των υπηρεσιών που ιδιωτικοποιήθηκαν. Ένα κράτος που πρέπει να πάψει να αποτελεί φέουδο μιας παρασιτικής οικονομικής και πολιτικής ολιγαρχίας η οποία σήμερα κυβερνά τη χώρα. Μόνο έτσι μπορεί να απελευθερωθεί και η ιδιωτική πρωτοβουλία του μικρού και μεσαίου επιχειρηματία από την καταδυνάστευση των τραστ, των καρτέλ, των ντόπιων και ξένων μονοπωλίων της αγοράς.

Για να εξασφαλίσουμε τις απαραίτητες επενδύσεις για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, η οποία δεν θα στηρίζεται σε ξένους και ντόπιους κερδοσκόπους επενδυτές, κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες και μονοπώλια, αλλά στις ανάγκες και στο εισόδημα των εργαζομένων, στη δυναμική και στην πρωτοβουλία των ζωντανών παραγωγικών δυνάμεων του τόπου.

5. – Η διάσωση της χώρας δεν μπορεί να επιτευχθεί με τον λαό στον «γύψο» ούτε με οικουμενικές και υπερκομματικές κυβερνήσεις εκφασισμού της πολιτικής ζωής. Η διέξοδος από την κρίση απαιτεί περισσότερη, βαθύτερη και όχι λιγότερη δημοκρατία. Απαιτεί τον λαό διαρκώς στο προσκήνιο, όχι θεατή και θύμα των εξελίξεων. Απαιτεί μια νέα εξουσία με τον λαό στα κέντρα των αποφάσεων και όχι ένα διεφθαρμένο σύστημα κυβερνητικής απολυταρχίας. Απαιτεί την κατάκτηση της δημοκρατίας μέσα από την αυθεντική κατοχύρωση της λαϊκής κυριαρχίας και της εθνικής ανεξαρτησίας. Κι αυτό μπορεί να συντελεστεί μέσα από μια συνολική πολιτειακή αλλαγή, την επαναθεμελίωση του πολιτικού συστήματος στο σύνολό του, μέσα από την εκλογή Συντακτικής Συνέλευσης διευρυμένης αυθεντικής εκπροσώπησης του ίδιου του λαού με μοναδικό αντικείμενο την σύνταξη και ψήφιση νέου δημοκρατικού Συντάγματος. Μόνο έτσι θα μπορέσει ο λαός να γίνει αφεντικό στον τόπο του, να οικοδομήσει ένα σύστημα διακυβέρνησης που θα βασίζεται σε μια λαϊκή αντιπροσώπευση με δεσμευτική εντολή, με διαρκή έλεγχο από τα κάτω, με ανακλητότητα και περιορισμένη θητεία. Μόνο έτσι θα μπορέσει να απαλλαγεί από τα δεσμά της υποτέλειας, έτσι ώστε η χώρα και ο λαός να ανοιχτούν επιτέλους στη διεθνή ζωή, να αξιοποιήσουν δυνατότητες και ευκαιρίες μέσα από την αναζήτηση νέων διεθνών ερεισμάτων, επαφών και σχέσεων με όλους τους λαούς της Ευρώπης και του κόσμου, δίχως καταναγκασμούς, επιβολές και μονοπωλιακές εξαρτήσεις.

Η μάχη την οποία καλείται να δώσει σήμερα ο εργαζόμενος, ο αγρότης, ο μικρομεσαίος, ο επαγγελματίας, ο νέος δεν είναι απλώς και μόνο για τη δική του προσωπική επιβίωση. Κανείς δεν μπορεί να γλυτώσει από μόνος του, κοιτώντας μόνο την δουλειά του, όσο την έχει. Σήμερα κανένας δεν μπορεί να σωθεί δίχως να παλέψει για τη σωτηρία συνολικά της χώρας. Δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Δεν υπάρχουν πια άλλα περιθώρια για το «άσε πρώτα να δούμε τι θα γίνει και ύστερα βλέπουμε.» Ή οι εργαζόμενοι και ολόκληρος ο λαός θα πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους και θα αναλάβουν δράση για τη διάσωση της χώρας, ή καταδικάζουμε τους εαυτούς μας και κυρίως τις γενιές που έρχονται στην πιο σκοτεινή ίσως περίοδο της νεοελληνικής ιστορίας.

Το Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο δεσμεύεται να συμβάλει με όλες του τις δυνάμεις σε κάθε αυθεντικό λαϊκό κίνημα ενάντια στο σημερινό καθεστώς απ’ όπου κι αν προέρχεται, όποιος κι αν ηγείται σ’ αυτό. Δεσμεύεται να συνδράμει ενεργά και αποφασιστικά σε κάθε μέτωπο αντίστασης και να βοηθήσει στην αφύπνιση και στην οργάνωση του λαού σε κάθε συνοικία και χώρο δουλειάς με στόχο την εθνική και κοινωνική απελευθέρωση. Το ΕΠΑΜ είναι ανοιχτό σε κάθε δημοκράτη, πατριώτη, αγωνιστή που θέλει να παλέψει για τους ίδιους σκοπούς, χωρίς να ζητά πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων, ή υποκλίσεις σε αυτόκλητες αυθεντίες, αυτοδιορισμένους ηγέτες, παράγοντες και αφανείς ή εμφανείς κομματικούς μηχανισμούς.

 

Αργυρούπολη, 16/7/2011

 

ΠΗΓΗ: Κυριακή, 17 Ιουλίου 2011, http://seisaxthia.blogspot.com/2011/07/blog–post_5152.html

Αριστερό ή παλλαϊκό μέτωπο;

 

Του Δημήτρη Καζάκη

 

Αν το μέτωπο είναι αριστερό και θα αφορά την αριστερά, ή τέλος πάντων τις δυνάμεις εκείνες που μπορούν να συμφωνήσουν στα προτάγματα που θέτετε, τότε αποκλείει εκ προοιμίου την μεγάλη πλειοψηφία του λαού που βρίσκεται αμήχανη, αλλά ακόμη εγκλωβισμένη στον δικομματισμό. Γιατί θα πρέπει πρώτα αυτός ο κόσμος να γίνει αριστερός για να παλέψει για ζητήματα και αιτήματα που ήδη καταλαβαίνει ότι επείγουν; Γιατί πρέπει να εναποθέσει τις ελπίδες του στην όποια αριστερά;

Γιατί θα πρέπει να δεχθεί ότι το δικό του μέτωπο πρέπει να το συγκροτήσουν ηγεσίες και πολιτικές δυνάμεις που έχουν αποτύχει να τον συνεπάρουν ή να τον κερδίσουν; Θέλω να πω μ’ αυτό ότι κανένα μέτωπο της αριστεράς, καμμιά αριστερή συσπείρωση δεν πρόκειται να κερδίσει τον απλό κόσμο, ακόμη κι αν έχει σωστές θέσεις. Κι αυτό γιατί θέτει ως προαπαίτηση, αφενός, να αλλάξει ο κόσμος μυαλά πριν παλέψει για τα αιτήματά του και, αφετέρου, να δεχθεί εκ προοιμίου ως ηγέτες την συνάντηση κορυφής δυνάμεων και ομάδων της αριστεράς χωρίς ιδιαίτερη λαϊκή απήχηση και επιρροή. Γιατί θα πρέπει να τα δεχτεί αυτά ο απλός κόσμος και γιατί δεν θα τα θεωρήσει ένα ακόμη καπέλο από περίεργους τύπους που θέλουν να τον καβαλήσουν, όπως έκαναν δεκαετίες τώρα τα κόμματα που ψήφιζε.

Το μόνο μέτωπο που μπορεί να πετύχει είναι μόνο εκείνο που αναφέρεται απευθείας στον λαό και τον καλεί να το οικοδομήσει ο ίδιος. Όπως συνέβη με το ιστορικό ΕΑΜ. Είναι τυχαίο το γεγονός ότι σήμερα την ανατροπή του καθεστώτος, την διαγραφή του χρέους, την έξοδο από το ευρώ, την λαϊκή κυριαρχία και εθνική ανεξαρτησία, τα αναγνωρίζει ως δικά του άμεσα αιτήματα μια μεγάλη μάζα του απλού κόσμου; Σε ποια τακτική οφείλεται κάτι τέτοιο; Σ’ αυτήν που ακολουθήσαμε εξαρχής μαζί με μια δράκα συντρόφων, ή σ’ αυτήν που ακολούθησαν τα άλλα αριστερά σχήματα; Δεν το λέω για επαίνους, αλλά για να συνάγουμε συμπεράσματα για την τακτική που πρέπει να ακολουθήσουμε. Αν είχαμε ακολουθήσει την τακτική που πρότειναν και ακολούθησαν τα σχήματα της αριστεράς από την αρχή της κρίσης, πιστεύετε στ’ αλήθεια ότι σήμερα θα είχαμε ένα τόσο μεγάλο ακροατήριο που να δέχεται να συζητήσει ακόμη και την έξοδο από την ΕΕ;

Αυτό που νομίζω ότι πετύχαμε μέχρι τώρα είναι ένα μεγάλο μέρος των άλλοτε ψηφοφόρων του δικομματισμού να αποδέχεται σήμερα τα αιτήματα που αναδείξαμε ως δικά του. Γιατί θα πρέπει να του απαιτήσεις να γίνει αριστερός για να τα παλέψει; Γιατί θα πρέπει να δεχτεί την ανατροπή του καπιταλισμού ως κινητήρια λογική του μετώπου; Έτσι ή αλλιώς τα αιτήματα αυτά οδηγούν αναγκαστικά σε σύγκρουση και υπέρβαση του συστήματος. Αν θέλει πραγματικά η αριστερά και μάλιστα η επαναστατική, να βοηθήσει υπάρχει μόνο ένας τρόπος: να συνδράμει άμεσα και πρακτικά στην συγκρότηση ενός παλλαϊκού μετώπου, χωρίς συμφωνίες κορυφής και χωρίς συντεταγμένες συνιστώσες. Ένα παλλαϊκό μέτωπο ανοιχτό σε όλους τους απλούς εργαζόμενους, που θα καλύψει τα μεγάλα κενά οργάνωσης στη γειτονιά και τον χώρο δουλειάς της τεράστιας πλειοψηφίας που βρίσκεται εκτός συνδικάτων και πολιτικών οργανώσεων. Το μέτωπο αυτό μπορεί να συγκροτηθεί μόνο πάνω σε μια ελάχιστη πρόταση ανατροπής και εξουσίας που είναι κατανοητή και αποδεχτή από τις πολύ πλατιές μάζες, χωρίς κανένα ιδεολογικό προαπαιτούμενο. Χωρίς αυτόν τον κόσμο δεν μπορείς να θέσεις άμεσα ζήτημα εξουσίας και χωρίς αυτό δεν διεκδικείς τίποτε περισσότερο από μια ακόμη αντιπολίτευση στον οδοστρωτήρα των κυρίαρχων πολιτικών.

Η κοινωνία ήδη διαισθάνεται, ανεξάρτητα από το πώς το ερμηνεύει, ή αν το ερμηνεύει ορθά, ότι αν δεν απαλλαγεί εδώ και τώρα από το καθεστώς που έχει αρχίσει να επιβάλλεται στην χώρα, χάθηκε. Και η διαίσθησή της είναι ορθή. Ή συγκροτείται παλλαϊκό μέτωπο που θέτει άμεσα και με όρους μαζών θέμα εξουσίας, ή θα συντριβεί κάθε είδους λαϊκή και εργατική αντίσταση για δεκαετίες.

Σ’ αυτό το δίλλημα πάει να απαντήσει το ΕΠΑΜ. Μπορεί να μην το απαντά με τον καλύτερο τρόπο. Όμως, σας παρακαλώ δείξτε μου μια άλλη πρόταση που να μπορεί να απαντήσει καλύτερα. Κι αν υπάρξει κάποια τέτοια, προσωπικά δηλώνω ότι θα την υπηρετήσω με όλες μου τις δυνάμεις. Μέχρι να συμβεί κάτι τέτοιο ακολουθώ την μόνη τακτική που έχει αποδείξει εκ του αποτελέσματος ότι μπορεί να μιλήσει στην καρδιά ολόκληρου του εργαζόμενου λαού και να τον κερδίσει διαπερνώντας διαχωριστικές γραμμές ιδεολογίας και κομματικής ένταξης.

Συντροφικά Δημητρης Καζακης

 

ΠΗΓΗ: Τετάρτη, 13 Ιουλίου 2011, http://anti-ntp.blogspot.com/2011/07/blog-post_1657.html

Οι πλατείες ήταν μόνο η αρχή: Να πάμε ένα βήμα πιο πέρα*

 

Του Γιώργου Καραμπελιά

 

Κι έρχεται η στιγμή για ν’ αποφασίσεις

με ποιους θα πας και ποιους θ’ αφήσεις

Δ. Σαββόπουλος

Οι αγανακτισμένοι έσπασαν τα μεταπολιτευτικά στεγανά και έθεσαν ξανά, έπειτα από δεκαετίες, τον ελληνικό λαό σε κίνηση. Ο κόσμος αρχίζει σιγά-σιγά να αμφισβητεί τις κυρίαρχες πολιτικές ταυτότητες και τους διαχωρισμούς του παλιού κόσμου – που από καιρό είχαν εξαντληθεί και έχασκαν σαν πουκάμισα αδειανά. Έτσι, μια ολόκληρη κοινωνία ανοίγει δρόμο μέσα από τα ερείπια του χθες, προς μια νέα εποχή.

 

Σήμερα, ένα νέο, αυτόνομο υποκείμενο γεννιέται στις πλατείες. Το κύριο γνώρισμά του είναι ότι συνθέτει το αίτημα για εθνική αυτοδιάθεση με εκείνα για κοινωνική χειραφέτηση και άμεση δημοκρατία. Κατά τούτο, θα λέγαμε ότι ανήκει οργανικά στη μεγάλη οικογένεια των ριζοσπαστικών κινημάτων του 21^ου αιώνα. Από τη μια αμφισβητεί κατά πρόσωπο την παγκοσμιοποίηση και το εγχώριο προσωπικό της – εξ ου και η σύνθεση μεταξύ εθνικής αυτοδιάθεσης και κοινωνικής χειραφέτησης, απαραίτητη προϋπόθεση για κάτι τέτοιο και από την άλλη ξεκαθαρίζει οριστικά τους λογαριασμούς του με τα φαντάσματα των κινημάτων του προηγούμενου αιώνα, τον αυταρχισμό, τον ολοκληρωτισμό, τη διάκριση μεταξύ διευθυντών και διευθυνόμενων –  γι’ αυτό και επιμένει τόσο πολύ στο αίτημα για άμεση δημοκρατία.

Ωστόσο, αυτή τη στιγμή βιώνουμε μόνο την πρώτη φάση αυτής της διαδικασίας. Την κατεδάφιση και την αποδόμηση του παλιού. Γι’ αυτό και στο πολιτικό σκηνικό χάσκει αυτή τη στιγμή ένα τεράστιο κενό, ενώ, ταυτόχρονα, παρατηρούμε μια μεγάλη κινητοποίηση από παράγοντες που μέχρι χθες είχαν πεταχτεί έξω από το μεγάλο πολιτικό παιχνίδι, ή που έπαιζαν ρόλο καθ’ όλα περιθωριακό. Εμείς δεν θα είχαμε καμία αντίρρηση για τη συγκρότηση μετώπων και κινήσεων, που θα στηρίζονται στη λαϊκή βάση και το κίνημα των αγανακτισμένων, και θα το εκφράζουν έστω και μερικά, έστω και ατελώς. Διότι, τότε, ακόμα και τα ποικιλώνυμα «αντιμνημονιακά μέτωπα» θα υπόκεινταν σε έναν κάποιο έλεγχο από τη βάση του κινήματος. Διαφορετικά, εάν απουσιάζει αυτός ο έλεγχος, κινδυνεύουν να αποτελέσουν απλώς απόπειρες να επωφεληθούν και να χρησιμοποιήσουν το τεράστιο κύμα διαμαρτυρίας, που σαρώνει την ελληνική κοινωνία, χώροι και προσωπικότητες που προ πολλού έχουν φάει τα ψωμιά τους σε επίπεδο οραμάτων, ιδεολογίας και προτάσεων.

Η εποχή μας χρειάζεται πραγματικές ανατροπές κι επαναστάσεις, σε όλα τα επίπεδα, πολιτικό, κοινωνικό και πολιτιστικό, και όχι απορροφητήρες δυσαρέσκειας και ευκαιριακά σχήματα διαμαρτυρίας. Μια μορφή ζωής πεθαίνει, και αυτό που έχουμε να κάνουμε είναι να επινοήσουμε, μέσα από τον μεγάλο ελληνικό «Μάη» των πλατειών, μία άλλη, που ν’ απαντάει στις προκλήσεις και τα αδιέξοδα της εποχής μας, να επιτρέπει στον ελληνικό λαό να σταθεί στα πόδια του, μέσα στην κρίση της παγκοσμιοποίησης και την ολοκληρωτική ανατροπή των πλανητικών ισορροπιών. Τίποτε λιγότερο!

Γι’ αυτό και, σύντομα, θα περάσουμε σε μια φάση όπου τα ήθη, οι νέες ιδέες και οι πρακτικές, που μπουσουλάνε ακόμα σήμερα στις πλατείες, θα πρέπει να εξαπλωθούν μέσα στο σώμα της κοινωνίας και να ολοκληρωθούν σ’ ένα νέο κίνημα. Αυτό είναι το στοίχημα που έχουμε να αντιμετωπίσουμε από εδώ και πέρα: το εάν μπορεί να ριζώσει και να εξελιχθεί ό,τι εγκαινιάστηκε με το κίνημα των αγανακτισμένων. Στο μέτρο που θα συμβεί αυτό, θ’ αρχίσει να αλλάζει και η ελληνική κοινωνία, δημιουργώντας έτσι τις προϋποθέσεις επεξεργασίας μιας πραγματικής, ρεαλιστικής και υλοποιήσιμης εναλλακτικής πρότασης στο γενικευμένο ξεπούλημα και τον εξανδραποδισμό του ελληνικού λαού, που επιχειρείται σήμερα.

Αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να γεννηθούν νέοι φορείς, αυτόνομοι από τον παλιό πολιτικό κόσμο, από το σύστημα και τις δήθεν αντιπολιτευτικές του εφεδρείες, τα χθεσινά «κατεστημένα της αμφισβήτησης», φορείς που θα αναλάβουν να φέρουν σε πέρας αυτόν τον μετασχηματισμό. Και αυτό το έργο έχει δύο σκέλη, που επικοινωνούν και αλληλοτροφοδοτούνται.

Το πρώτο είναι ιδεολογικο-πολιτικό. Θα πρέπει, δηλαδή, αυτό το νέο αυτόνομο υποκείμενο να παραγάγει πολιτική, θέσεις που να υλοποιούν τις κεντρικές κατευθύνσεις πάνω στα συγκεκριμένα ζητήματα, στα εθνικά, τα κοινωνικά, τα εργασιακά, την παιδεία, στο επίπεδο της πρότασης ζωής και στον πολιτισμό.

Δεύτερο, είναι το οργανωτικό στοίχημα. Στο πως τα μέτωπα που έχτισε ο αγωνιζόμενος λαός στις πλατείες μπορούν να γεννήσουν μέτωπα μέσα στους χώρους δουλειάς, στις γειτονιές, στους χώρους της νεολαίας. Στο πως, δηλαδή, θα γεννηθούν νέες δομές που θα δώσουν διέξοδο στις τελματωμένες διαδικασίες και διεργασίες που επικρατούν σ’ αυτούς τους χώρους, με τον ίδιο τρόπο που δόθηκε η διέξοδος από τις πλατείες στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό. Στο πως, δηλαδή, οι αγανακτισμένοι της πλατείας θα εξελιχθούν σε αγανακτισμένους μέσα στους μαζικούς κοινωνικούς χώρους.

Σε αυτό το σημείο, θα πρέπει να δοθεί μια εξήγηση. Η ελληνική κοινωνία, όντας κοιμισμένη μέσα στην ύστερη μεταπολίτευση, αντιμετωπίζει τεράστια ένδεια εργαλείων για να μπορέσει να φέρει σε πέρας αυτό το έργο. Πιο απλά, όλα τα παραπάνω δεν μπορούν να γίνουν πάνω στις χτεσινές πεπατημένες, με τον παραγοντίστικο τρόπο που δίδασκε ο χτεσινός δικομματισμός, ούτε με την οργανωσιακή λαγνεία της ελληνικής αριστεράς. Η ρήξη με τη μεταπολίτευση δεν μπορεί να είναι μόνον ρήξη με τις ιδέες και την κοσμοαντίληψή της.

Πρέπει να είναι και ρήξη με τις πρακτικές της, τον τρόπο με τον οποίον ασκούσε πολιτική. Ρήξη με αυτό το τόσο γνώριμο πολιτικό ον: προσωπολάτρη, χειροκροτητή και, ταυτόχρονα, τυχοδιώκτη και οπορτουνιστή, συνδικαλο-πατέρα, πολιτευτάκια, που άλλα λέει κι άλλα κάνει, που εκφυλίζει όλες τις δημοκρατικές διαδικασίες, που ανάγει τον ψευδοριζοσπαστισμό και την προσποίηση σε συστατικό στοιχείο του «επικοινωνιακού» (sic!) του προφίλ.

Και, ταυτόχρονα, πρέπει να κομίζουν και καινοτομίες, οι οποίες να εκφράζουν τις σύγχρονες πραγματικότητες που δεν χωρούν στα χτεσινά σχήματα. Να καλύπτουν τις πολλαπλές ταυτότητες που έχουν οι άνθρωποι σήμερα (ταυτόχρονα εργαζόμενοι, άνδρες ή γυναίκες, πολίτες, κάτοικοι, και, βέβαια, λαός με ταυτότητα, ιστορία και μνήμη), χωρίς να καταπιέζεται καμία από αυτές. Να βρουν μια ισορροπία μεταξύ της άμεσης δημοκρατίας και της σύνθεσης, αποφεύγοντας τον κατακερματισμό από τη μια, και τους αποκλεισμούς από την άλλη.

Η Κίνηση Ανεξαρτήτων Πολιτών, η Σπίθα του Μίκη Θεοδωράκη, με τις αρχικές διακηρύξεις της για Άμεση Δημοκρατία, έδειξε αρχικώς ότι είχε τη δυνατότητα να εξελιχθεί στο πολιτικό εργαλείο που θα μπορούσε – μαζί με άλλες πρωτοβουλίες, βέβαια – να φέρει σε πέρας ένα μεγάλο μέρος των αναγκαίων μετασχηματισμών και να αποτελέσει μια οργανωμένη βάση του κινήματος, που θα συνιστούσε και το προνομιακό όπλο για τη διαμόρφωση μετώπων με προοπτική και διάρκεια. Υπέστη, όμως, μια παλαιοκομματική οπισθοδρόμηση, και γι’ αυτό ευθύνονται, εκτός από την απειρία, και οι φοβίες, οι αντιφάσεις και οι εμμονές του ιδρυτή της. Φαίνεται ότι δεν επιλέγουμε τη συγκρότησή μας σε πραγματικό πολιτικό κίνημα, ως μία αυτόνομη δύναμη που κινείται μέσα στις πλατείες σαν το «ψάρι μέσα στο νερό», και, πάνω σε αυτή τη βάση, συγκροτούμε και ευρύτερες συμμαχίες αντίθετα, ακολουθούμε μια αυτοκτονική λογική που θα μας οδηγήσει να συρρικνώσουμε τις Σπίθες και να παίξουμε αποδυναμωμένοι το χαρτί του «αντι-μνημονιακού μετώπου» και της συνεργασίας με διάφορους «παράγοντες» κ.ο.κ.

Η ΚΑΠ χαντακώνει και τη δικιά της την εξέλιξη, γιατί ακριβώς αυτό το «Μέτωπο» σήμερα κινδυνεύει να είναι αποκλειστικά μια συνένωση προσωπικοτήτων, που θα εκφράσει ένα μέρος της λαϊκής δυσαρέσκειας. Και μια τέτοια συνένωση λειτουργεί μέσα από κλειστές, ολιγομελείς συσκέψεις, και οργανώνεται από «στρατηγεία», δεν έχει χρόνο ούτε ενδιαφέρον για τη διαμόρφωση νέων αγωνιστών, ανώτερης ποιότητας και ήθους, για τη συμμετοχή μέσα στα κινήματα, ώστε να αποτελεί κομμάτι της ίδιας της λαϊκής καθημερινότητας, ό,τι, δηλαδή, πρέπει, σήμερα, να κάνει κάποιος για να επιταχύνει τις διαδικασίες ανάδυσης ενός νέου κινήματος.

Πώς θα μπορούσαν, άραγε, να εξελιχθούν τα πράγματα; Είναι ένα πολύ κρίσιμο ερώτημα που μπορεί να μας δώσει απαντήσεις για το τι μπορεί να γίνει από εδώ και πέρα. Η Κίνηση Ανεξαρτήτων Πολιτών κινδυνεύει να καταλήξει σε μια απλή υπόμνηση του τι θα μπορούσε να γίνει και δεν έγινε!

Διότι μια Ανεξάρτητη Κίνηση Πολιτών, αν θέλει πραγματικά να διαμορφώσει όρους ενίσχυσης και ολοκλήρωσης ενός κινήματος στην Ελλάδα, θα μπορούσε:

– Να οσμωθεί με τις πλατείες, βοηθώντας το εν τη γενέσει πολιτικό υποκείμενο να ξεκαθαρίσει γρηγορότερα τους λογαριασμούς τους με τις δυνάμεις της παλιάς αριστεράς και των άλλων κατεστημένων της αμφισβήτησης, που, μέσα από την υπερ-κινητοποίηση των στελεχών τους και τον εκφυλισμό των διαδικασιών του κινήματος, επιδιώκουν να το ελέγξουν και να το εκτρέψουν σε ένα ηττοπαθές κίνημα, που ψελλίζει τα χθεσινά κλισέ.

– Να κινητοποιήσει όλον τον ελληνικό λαό, χρησιμοποιώντας ως εργαλείο μια μεγάλη καμπάνια υπογραφών που να απαιτούν δημοψήφισμα εναντίον του Μνημονίου. Μια τέτοια κίνηση θα έφερνε τον αέρα της αντίστασης και στο τελευταίο σπίτι αυτής της χώρας, ενώ, ταυτόχρονα, θα έδινε στους ανθρώπους τη δυνατότητα να αυτο-οργανωθούν γύρω από έναν απλό σκοπό, δίχως διαμεσολαβήσεις και καπελώματα.

– Να συνεχίσει το μεγάλο έργο της ιδεολογικο-πολιτικής σύνθεσης, συντάσσοντας όλες τις επιμέρους και διάσπαρτες φωνές και απόψεις, που ακούγονταν μέχρι σήμερα γύρω απ’ όλα τα ζητήματα, σε έναν ενιαίο πολιτικό λόγο. Και κάτι τέτοιο θα μπορούσε να γίνει μέσα από την πραγματοποίηση εκδηλώσεων για κάθε ζήτημα, την κινητοποίηση πάνω σε συγκεκριμένα προβλήματα που αντιμετωπίζει σήμερα η ελληνική κοινωνία, την οργάνωση ειδικών θεματικών ομάδων δουλειάς, που ασχολούνται με κάθε πτυχή του συλλογικού μας βίου.

– Να αποπειραθεί τη μεταφορά του πνεύματος και του κλίματος των πλατειών μέσα στους μαζικούς χώρους, συμβάλλοντας στη συγκρότηση μετώπων μέσα στους χώρους δουλειάς, τα πανεπιστήμια, και τις γειτονιές.

– Μόνο με αυτές τις προϋποθέσεις και τη συνακόλουθη οργανωτική ανάπτυξη της Κίνησης θα μπορούσε να οικοδομηθεί και ένα αξιόπιστο αντιμνημονιακό μέτωπο, όπου η Σπίθα θα λειτουργούσε ως ο εγγυητής της σοβαρότητάς του και της σύνδεσης με τα μαζικά κινήματα.

Γνωρίζουμε πως τα πράγματα βιάζουν, οι καιροί ου μενετοί. Και το μεγάλο στοίχημα είναι πώς το νέο, που έχει όντως γεννηθεί, από ποικίλες πρωτοβουλίες και προνομιακά από τη Σπίθα, και κορυφώνεται σήμερα στις πλατείες των αγανακτισμένων, θα αρχίσει να μετεξελίσσεται σε ένα οργανωμένο και συνεκτικό κίνημα. Θέσαμε τις προϋποθέσεις γι’ αυτό. Όμως καθυστερούμε απελπιστικά και αυτή η καθυστέρηση θα μας οδηγήσει αναπόφευκτα στην παράδοσή μας σε συμφωνίες κορυφής και μόνο και στη συρρίκνωση, ακόμα και την πιθανή διάλυση της ΚΑΠ.

 

16 Ιουνίου 2011

 

*Κείμενο που είχα γράψει πριν τη Συνδιάσκεψη της ΚΑΠ της 18^η-19^ης Ιουνίου και το οποίο, για να μην πυροδοτήσει τότε αντιπαραθέσεις, δεν δημοσιεύτηκε. Αντ’ αυτού, προτιμήθηκε το κείμενό μου, «Η Σπίθα και οι Αγανακτισμένοι», που είχε δημοσιευτεί στις 17 Ιουνίου στην κεντρική ιστοσελίδα της Κίνησης, όπου οι ίδιες απόψεις παρουσιάζονταν με πιο συνοπτικό και ήπιο τρόπο.

Αυτές τις απόψεις μου τις γνώριζαν και πολλά μέλη της Συμβουλευτικής και άλλα μέλη των Σπιθών και, βεβαίως, οι φίλοι μου στο Άρδην, ακόμα και έξω από αυτό. Εξ άλλου, στην τελευταία Συμβουλευτική όπου συμμετείχα, στις 16 Ιουνίου, την ημέρα που είχα γράψει και αυτό το κείμενο, προσπαθούσα με επιμονή να πείσω τον Μ. Θ. πως δεν πρέπει να νιώθει εχθρότητα με τις πλατείες και το κίνημα των Αγανακτισμένων, και αυτό το γνωρίζουν και κάποιοι από αυτούς που σήμερα σιωπούν. 

 Δημοσιοποιώ, λοιπόν, το κείμενο μου, ώστε να κατανοήσουν όλοι τα πολιτικά αίτια μιας, από πρώτη άποψη, δήθεν προσωπικής και «οργανωτικίστικης» αντιπαράθεσης. Η εμμονή στα οργανωτικά υποκρύπτει πάντα πολιτικές διαφωνίες.

Γ.Κ.  26 Ιουνίου 2011

 

ΠΗΓΗ: June 26, 2011, http://ardin-rixi.gr/2011/06/26/%…..BD/