ΦΡΑΓΜΑ: ΗΜΙΜΑΘΕΙΑ, ΜΙΣΗ ΑΛΗΘΕΙΑ, ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΔΗΜΟΤΙΚΩΝ ΠΑΡΑΓΟΝΤΩΝ

Το φράγμα Πείρου – Παραπείρου με το παλιό ξωκκλήσι της περιοχής στο κέντρο. Βλέπουμε προς τα βόρεια.

Του Χρήστου Πατούχα*

Παραδοχή πρώτη:

 Η Δημόσια δαπάνη για κοινωνικά αγαθά, αποτελεί την ελάχιστη αναδιανομή του εθνικού πλούτου προς όφελος της κοινωνίας και των αδυνάτων. Για τον λόγο αυτό, δεκαετίες ολόκληρες, αναπτύσσονται αγώνες για την διεύρυνση των ορίων της κοινωνικής αναδιανομής. Η Παιδεία, η Υγεία, η Κοινωνική ασφάλιση, το ρεύμα, το νερό, τα Σχολεία, τα δημόσια κτίρια, όλες οι υποδομές όπως οι δρόμοι, τα λιμάνια, τα αεροδρόμια, γίνονται, ή έπρεπε να γίνονται από το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων.

Ναι, είναι αλήθεια ότι όλα αυτά πληρώνονται από την υπερβολική και άδικη φορολογία των φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Όσο αλήθεια είναι, ότι στο σύστημα της αναδιανομής, ο μεγάλος όγκος των δημοσίων δαπανών, κατευθύνεται στην εξυπηρέτηση των μεγάλων ιδιωτικών συμφερόντων με τα οποία ταυτίζονται τα συμφέροντα του συστήματος της κατεστημένης πολιτικής εξουσίας. Το Κράτος λειτουργεί με ταξική προσήλωση υπέρ των ισχυρών.

Να σημειώσουμε, ότι πάντοτε, ιδιαίτερα ωστόσο στα χρόνια της νεοφιλελεύθερης, αλλά και με πολλά στοιχεία ακροδεξιάς εκτροπής, πολιτικής λαίλαπας, το στοιχείο που κυριαρχεί, είναι η ιδιωτικοποίηση των πάντων. Η αφαίρεση στην πράξη των κοινωνικών κατακτήσεων. Η κατάργηση κάθε κοινωνικού δικαιώματος. Η συρρίκνωση των κοινωνικών δαπανών.

Δεν μπορούμε να δεχθούμε, δεν μπορούμε ούτε να κατανοήσουμε ούτε να εξηγήσουμε επιδερμικές απόψεις που ακούγονται από δημοτικές παρατάξεις που επικαλούνται αριστερή ταυτότητα, ότι αφού κοστίζουν τα κοινωνικά αγαθά και αυτή η δαπάνη καταλογίζεται στην φορολογία, είναι άσκοπο να τα διεκδικούμε. Η κοινωνική διεκδίκηση για διεύρυνση των δικαιωμάτων, οι αγώνες δεκαετιών, το ταξικό πρόσημο που τους χαρακτηρίζει πάνε περίπατο.

Αυτό εξηγεί, την πολιτική συνοδοιπορία, που παρατηρούμε το τελευταίο διάστημα στην πόλη μας.

Παραδοχή δεύτερη:

 Πότε παραλαμβάνεται ένα τεχνικό έργο και μάλιστα μεγάλο σύμφωνα με την ισχύουσα νομοθεσία; Εν προκειμένω για το Φράγμα, μετά από τριετή υποχρεωτική συντήρηση από τον κατασκευαστή του μετά την υπογραφή της βεβαίωσης περαίωσης. Πότε θα συνταχθεί η βεβαίωση περαίωσης των εργασιών; Μετά την πλήρωση του Φράγματος σύμφωνα με τις προδιαγραφές.

Ερχόμαστε να θέσουμε στο σημείο αυτό σε δύο εύλογα ερωτήματα.

Πρώτο ερώτημα:

Στον υπό εξέλιξη διαγωνισμό, προβλέπονται υπολειπόμενες εργασίες περίπου 16 εκατομμυρίων Ευρώ. Ήταν αυτές μέρος της αρχικής σύμβασης; Αν όχι γιατί; Ποιος θα μας απαντήσει με ευθύνη;

Δεύτερο ερώτημα:

Τα περίπου 8,7 εκατομμύρια που προβλέπονται για την συντήρηση του Φράγματος, υποκαθιστούν ή όχι συμβατική υποχρέωση του αναδόχου κατασκευαστή; Μήπως η Κυβέρνηση πληρώνει άτυπες  συμφωνίες για άλλα θέματα; Μήπως την παραίτηση της συγκεκριμένης εταιρείας από ένδικα μέσα για την Πατρών Πύργου; Προφανώς η Κυβέρνηση οφείλει απάντηση για αυτά.

Τί λένε οι παρατάξεις για αυτά; Ορισμένοι ημιμαθείς δεν τα σκέφτηκαν καν. Άλλοι τα αποσιωπούν ή υποκρίνονται ότι δεν ισχύουν, για να χρησιμοποιήσουν την μισή αλήθεια για αντιπολιτευτικούς λόγους. Και να καταλήξουν στην βαρύγδουπη καταγγελία: Ο Δήμος δίνει το Φράγμα σε ιδιώτη! Προσοχή! Το λένε αυτοί που έχουν χειροκροτήσει διαχρονικά όλες τις προσπάθειες ιδιωτικοποίησης κρίσιμων δραστηριοτήτων του Κράτους και των Δήμων! Που συμφωνούν, χρόνια τώρα, με την νεοφιλελεύθερη πορεία, με καθεμιά εκ Βρυξελλών προτροπή, που θεοποιεί την «ιδιωτική πρωτοβουλία», που δεν κατάλαβαν ούτε το άλφα των λαϊκών αναγκών και της αναδιανομής υπέρ των πολλών.

Το δικό μας απλό συμπέρασμα: Η Κυβέρνηση προσπαθεί εκ των ενώντων, προσπαθεί με ολόκληρη την ιδεολογική της γραμμή και προσκολλημένη στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων που την καθοδηγούν και την δεσμεύουν, να αποπερατώσει με 15ετή καθυστέρηση ένα τεχνικό έργο που έπρεπε να είχε παραδοθεί το 2012!

Μία διαδικαστική παρατήρηση:

Απλές αποφάσεις παραχώρησης χρήσης δημοτικών ακινήτων, ή ακόμα ενοικίασης ή εκποίησης ακινήτων, απαιτεί πλειοψηφία δύο τρίτων. Πολύ περισσότερο στρατηγικές αποφάσεις συμμετοχής σε Ανώνυμες Εταιρείες ή οποιαδήποτε δραστηριότητα με συμμετοχή τρίτων, απαιτεί, πολύ ορθά κατά την άποψη μας, αυξημένη πλειοψηφία. Για να αποφεύγονται αποφάσεις σκανδαλώδεις και επικίνδυνες, από συγκυριακές ενδεχομένως πλειοψηφίες. Ανεξάρτητα από την πολιτική βούληση του Δημάρχου. Σύμφωνα με τα ισχύοντα λοιπόν, η γνωστή απόφαση του περασμένου Μαρτίου, πέραν της αντιπολιτευτικής ισχύος της, δεν έχει νομιμοποίηση εφαρμογής. Και αυτό όσοι την ψήφισαν το γνωρίζουν και το αποσιωπούν.

Τι προτείνουμε:

Το Φράγμα, απαίτηση και αίτημα δεκαετιών, κατασκευάζεται για να διασφαλίσει την υδροδότηση των Δήμων της περιοχής. Αυτονόητη υποχρέωση, το νερό να παραχωρηθεί δωρεάν. Η πολιτική βούληση της Κυβέρνησης και όλων των κομμάτων που ασκούν εξουσία, είναι να κοστολογήσουν την χρήση, να φορτώσουν το κοστολόγιο αυτό, με δαπάνες απόσβεσης των έργων, εν τέλει από την κοστολόγηση να προκύψει κέρδος σε βάρος των καταναλωτών. Ποιοι τα αποφάσισαν αυτά; Τα κόμματα που κυβερνούν τις τελευταίες δεκαετίες. Τα κόμματα, που στηρίζουν και στηρίζονται από τις παρατάξεις που θορυβούν. Μακάρι να συναντηθούμε μαζί τους σε ευρύτερους αγώνες για τα κοινωνικά και λαϊκά δικαιώματα. Μακάρι να μπορέσουν να αντιταχθούν στον αντιλαϊκό προσανατολισμό των κομμάτων τους. Το επισημαίνουμε, χωρίς να πιστεύουμε ότι αυτό θα συμβεί.

Το φράγμα Πείρου – Παραπείρου με το παλιό ξωκκλήσι της περιοχής στο κέντρο. Βλέπουμε προς τα νοτιοανατολικά με τον Ερύμανθο χιονισμένο.

Θα κρίνουμε την άποψη της Δημοτικής Αρχής. Η διαχείριση του Φράγματος από Δημόσιο φορέα, είναι ορθή επί της αρχής, δεν ανταποκρίνεται ωστόσο, στον υπάρχοντα πολιτικό συσχετισμό. Το Κράτος, ή θα ιδιωτικοποιήσει απευθείας το Φράγμα, ή θα προσπαθήσει να το φορτώσει στους Δήμους με νομοθετημένα όσα προαναφέραμε. Μαζί με την διαχείριση του νερού να μας φορτώσει την συντήρηση και την απόσβεση του Τεχνικού έργου, όπως προσπάθησε να μας φορτώσει, με την σύμφωνη γνώμη των παρατάξεων, όλα τα υπολειπόμενα έργα και το κόστος τους. Πρέπει να καταστήσουμε σαφές, ότι το 2025, θα δεχθούμε να αναλάβουμε την διαχείριση του νερού και μόνο. Η Ανυπότακτη Πολιτεία, έχει καταθέσει πρόταση διαχείρισης από την ΔΕΥΑΠ, με διασφάλιση της πολιτικής βούλησης των Δήμων. Χωρίς ανώνυμες εταιρείες, χωρίς επιπλέον διοικητικό κόστος, με σαφείς και μονοσήμαντες αρμοδιότητες. Μέχρι τότε, θα επεξεργασθούμε περαιτέρω την πρόταση μας.

Προσδοκούμε η άποψη μας να προβληθεί στα πλαίσια της αντικειμενικής ενημέρωσης. Προσπαθούμε να αντιμετωπίσουμε το συστηματικό θάψιμο των απόψεων μας, εντεταγμένο στην δημιουργία ενός προκατασκευασμένου πολιτικού κλίματος. Ναι! Το κλίμα αυτό συντονίζεται από εξωδημοτικά πολιτικά κέντρα. Το ξέρουν και το ξέρουμε!

* Για την Ανυπότακτη Πολιτεία, Χρήστος Πατούχας, επικεφαλής, Δημοτικός Σύμβουλος.

Πάτρα 20 Ιανουαρίου 2021

Η έκτακτη τηλεκπαίδευση ως μόνιμη κανονικότητα για το μέλλον

Του Τάσου Κωστόπουλου*

Στον σχεδιασμό του ορκωτού λογιστή και άρτι διορισμένου προέδρου της Επιτροπής Εποπτείας και Ελέγχου Παιγνίων είναι μια δραστική μεταρρύθμιση με κατάργηση του σχολείου και του πανεπιστημίου ως υλικών χώρων συλλογικής μάθησης και κοινωνικοποίησης και αντικατάσταση των εκπαιδευτικών από κομπιούτερ που θα μεταβιβάζουν αδιαμεσολάβητα κάποιες αποσπασματικές «δεξιότητες», προκαθορισμένες από τη διαβούλευση των αρμόδιων κρατικών στελεχών με εκπροσώπους «της αγοράς».

Η υποκατάσταση των σχολικών αιθουσών από την κατ’ οίκον τηλεκπαίδευση δεν αποτελεί απλά μια προσωρινή λύση έκτακτης ανάγκης λόγω της πανδημίας του κορονοϊού.

Είναι το πρώτο βήμα για μια δραστική μεταρρύθμιση του εκπαιδευτικού συστήματος, με κατάργηση του σχολείου και του πανεπιστημίου ως υλικών χώρων συλλογικής μάθησης και κοινωνικοποίησης και αντικατάσταση των εκπαιδευτικών από κομπιούτερ που θα μεταβιβάζουν αδιαμεσολάβητα στους εκπαιδευόμενους κάποιες αποσπασματικές «δεξιότητες», προκαθορισμένες από τη διαβούλευση των αρμόδιων κρατικών στελεχών με εκπροσώπους «της αγοράς».

Περί εμβολίων και εμβολιασμού

Του Μιχάλη Ρίζου*

Η συζήτηση για τα εμβόλια – στο έδαφος της πανδημίας Covid19 και όχι μόνο, έχει ανάψει για τα καλά. Μια ιστορική, παγκόσμια κατάκτηση της επιστήμης και της δημόσιας υγείας που σώζει εκατομμύρια ζωές κάθε χρόνο, έχει συμβάλλει σημαντικά στον δραστικό περιορισμό της παιδικής θνησιμότητας, έχει τιθασεύσει ή/και εξαλείψει μια σειρά θανατηφόρα και μεταδοτικά λοιμώδη νοσήματα, είναι σήμερα αντικείμενο προβληματισμού, σκεπτικισμού, ανησυχίας, φόβου (ή και λατρείας). Η κυβέρνηση παρουσιάζει το νέο Euro – εμβόλιο ως πανάκεια «για τη λύση του δράματος» της πανδημίας και οργανώνει την τηλεοπτική του πρεμιέρα, οι συνωμοσιολόγοι το συνδέουν με δεκάδες τρομερά και φοβερά, ακόμα και με μεταλλάξεις του ανθρώπινου είδους, οι έμποροι της Pfizer, της AstraZeneca και των άλλων πολυεθνικών τρίβουν τα χέρια τους από τα πανάκριβα συμβόλαια. Την ίδια στιγμή, οι ποσότητες των εμβολίων δεν επαρκούν  ως τώρα ούτε καν για τις ευπαθείς ομάδες, ενώ ο ανταγωνισμός εταιρειών, κρατών και καπιταλιστικών ολοκληρώσεων για το πιο «καλό» εμβόλιο καλά κρατεί.

Τι ακριβώς συμβαίνει;

ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΠΡΩΤΗ

Κοροναϊός: Εργατικό ατύχημα οι θάνατοι υγειονομικών από covid–19

Νομοθετική ρύθμιση ζητάει η ΠΟΕΔΗΝ

Του Θεοδωρή Λαπαναΐτη*

Έντεκα νεκρούς συναδέλφους τους από τον κοροναϊό covid-19 θρηνούν οι υγειονομικοί του ΕΣΥ στη μάχη κατά της πανδημίας. Μάλιστα το δεύτερο κύμα της πανδημίας αναδεικνύεται εξόχως φονικό για γιατρούς, νοσηλευτές και το υπόλοιπο προσωπικό του δημόσιου συστήματος υγείας στην Ελλάδα καθώς οι 10 από τους 11 θανάτους προήλθαν σε αυτή την περίοδο.

Απώλειες σε μάχιμο υγειονομικό προσωπικό

Το χειρότερο όλων είναι ότι αυτή η μαύρη λίστα του θανάτου για τους «ήρωες της πρώτης γραμμής» δυστυχώς δεν φαίνεται να σταματάει εδώ καθώς 50 ακόμα υγειονομικοί νοσηλεύονται σε κλινικές κοροναϊού αυτή τη στιγμή, εκ των οποίων οι 11 είναι διασωληνωμένοι σε Μονάδες Εντατικής Θεραπείας (ΜΕΘ).

Επισημαίνεται πάντως ότι στη μαύρη αυτή λίστα των νεκρών υγειονομικών από covid προστέθηκε σήμερα και μια ακόμα νοσοκόμα (σ.σ. 12ος υγειονομικός στο σύνολο) του Ναυτικού Νοσοκομείου Αθηνών (αν και τα στρατιωτικά νοσοκομεία δεν ανήκουν στο ΕΣΥ) η οποία έδινε για περίπου ένα μήνα σκληρή μάχη με τη νόσο.

Μάλιστα οι 11 ανθρώπινες απώλειες που μετράει το προσωπικό του ΕΣΥ δεν αφορά σε ευπαθείς ομάδες, αλλά σε μάχιμο υγειονομικό προσωπικό και μάλιστα σε ηλικίες μεταξύ 37 έως 60 ετών.

Οι ψηφιακές τεχνολογίες υπέρ της κοινωνίας

Του Γιάννη Τόλιου*

Με αφορμή την πανδημία covid-19, εντάθηκαν οι διαδικασίες εφαρμογής ελαστικών μορφών εργασίας, ιδιαίτερα με τη χρήση ψηφιακών τεχνολογιών (τηλεργασία, τηλεκπαίδευση, κά). Από συστημικούς αναλυτές, η αξιοποίηση των ψηφιακών τεχνολογιών προβάλλεται ως «ευλογία» που θα αμβλύνει πολλά κοινωνικά προβλήματα, ενώ δεν λείπουν και εκείνοι που θεωρούν ότι μπορεί να επιφέρουν αλλαγή της φύσης του συστήματος.

Ψηφιακή εποχή και κοινωνικές ανισότητες

Οι ψηφιακές τεχνολογίες (ψηφιακές πλατφόρμες, ρομποτική, τεχνητή νοημοσύνη, ηλεκτρονικές συναλλαγές, κυβερνοχώρος, διαδίκτυο πραγμάτων, έξυπνη γεωργία, γονιδιωματική, κά), απλώνονται ραγδαία σε ολόκληρο το φάσμα των οικονομικών, κοινωνικών πολιτιστικών κλπ, δραστηριοτήτων. Οι εμπειρίες είναι αντιφατικές. Ενέχουν θετικές πτυχές, αλλά ταυτόχρονα συνοδεύονται από προβλήματα που απορρέουν από το πλαίσιο των κυρίαρχων πολιτικών εφαρμογής τους για εξυπηρέτηση των συμφερόντων των κυρίαρχων ελίτ και μόνο «εξ υπολοίπου» σε όφελος των εργαζόμενων και της κοινωνίας. Ειδικότερα η «τηλεργασία», μπορεί να διευκολύνει, την εξ αποστάσεως απασχόληση, αλλά δημιουργεί σοβαρές παρενέργειες στους εργαζόμενους, (εντατικοποίηση εργασίας και απώλεια αργιών, κοινωνική αποξένωση εργαζόμενων από το χώρο εργασίας, ρευστοποίηση ελεύθερου χρόνου στο χρόνο εργασίας, αποδυνάμωση επαγγελματικής εξέλιξης, τάσεις απομισθωποίησης και μείωση θέσεων εργασίας, κά).

Η πομπώδης επίσκεψη Πομπέο, επιδιαιτησία, 5G, λιμάνια

Του Αλέκου Αναγνωστάκη*

Καταδίκη της πολιτικής Μητσοτάκη,  του προβλέψιμου συμμάχου των ΗΠΑ

Η επίσκεψη Πομπέο δεν είναι «όπως πάντα και όπως παλιά», δεν είναι μια συνηθισμένη επίσκεψη.

Δεν είναι που η επίσκεψη του είναι η μοναδική υπουργού εξωτερικών των ΗΠΑ, είναι που σε ένα χρόνο, επισκέπτεται την Ελλάδα δυο φορές,γεγονός εξαιρετικά ασυνήθιστο.

Αλλά γιατί;

Ο ιταλο – ιρλανδικής καταγωγής πενηνταεφτάχρονος Μάικ Πομπέο δεν είναι γενικά και αόριστα ένας υπουργός εξωτερικών των ΗΠΑ, είναι κορυφαίο στέλεχος του στρατιωτικοβιομηχανικού συμπλέγματος της χώρας του (υπήρξε ιδιοκτήτης εταιρείας κατασκευής αεροσκαφών και εταιρείας εξοπλισμού πετρελαιοπηγών), στέλεχος του βαθέως συστήματος τους (ο 6ος διοικητής στην ιστορία της CIA, απόφοιτος της Νομικής Σχολής του Χάρβαρντ και της στρατιωτικής Ακαδημίας των ΗΠΑ).

Συνδικαλισμός, το σκαλοπάτι για την διοίκηση!

Του Γιώργου Ηλ. Τσιτσιμπή*

Οι τελευταίοι διορισμοί των Διευθυντών Εκπαίδευσης, ξαναφέρνουν στην επιφάνεια ένα χρονίζον πρόβλημα: το με πόση ευκολία μπορεί ο συνδικαλισμός να γίνει σκαλοπάτι διοικητικής εξέλιξης, ελέω κομματικής – παραταξιακής ταυτότητας.

Ο ευτελισμός του συνδικαλισμού, δυστυχώς, συνεχίζεται. Μάλιστα επανέρχεται δριμύτερος, αφού τώρα ο προϊστάμενος δεν επιλέγεται αλλά ορίζεται, έστω και ως προσωρινός. Όχι πως η «επιλογή» ήταν άμοιρη ευθυνών, κι αυτή μέρος των τακτοποιητικών διαδικασιών ήταν, αλλά και το να «διορίζονται» βγάζει μάτι. Αφού δεν μπορούν να ξεφύγουν από τις συνήθειες του παρελθόντος (άλλωστε πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι, λέει ο λαός μας), γιατί δεν θεσμοθετούν, έντιμα και ξεκάθαρα, ότι οι θέσεις των προϊσταμένων (ως λάφυρο του δημοσίου για κάθε κυβέρνηση) αποτελούν πολιτικές επιλογές!!! Μην κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας ότι επιλέγουν τους καλύτερους και ας μην νομιμοποιούν την όλη διαδικασία με τις αυτοπροτάσεις τους οι δήθεν συνυποψήφιοι.

Όποιος παρατηρήσει τις εξελίξεις, με λίγες γνώσεις ανθρωπογεωγραφίας στο χώρο της εκπαίδευσης, θα διακρίνει πολλά, πάρα πολλά παραδείγματα.

Ενδεικτικά:

Έξω η CISCO, οι πολυεθνικές και η αγοραία αντίληψη από τα σχολεία μας

Της Έφης Ψωίνου*

Αν οι εκπαιδευτικοί και οι χωρίς αντανακλαστικά συνδικαλιστές τους είχαν όντως αντιληφθεί που οδηγεί η κυβέρνηση την εκπαίδευση γενικότερα και αυτή των ανηλίκων ειδικότερα, τότε το μόνο σύνθημα που θα ταίριαζε να φωνάζουν στα συλλαλητήρια τους, αυτά του τελευταίου καιρού, θα ήταν “έξω η CISCO, οι πολυεθνικές και η αγοραία αντίληψη από τα σχολεία μας”.

Όλα τα υπόλοιπα, το πολυνομοσχέδιο για την εκπαίδευση που βρίσκεται ήδη στη βουλή, το οποίο αλώνει όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης από το νηπιαγωγείο στο οποίο μπαίνουν “εργαστήρια δεξιοτήτων” μέχρι το πανεπιστήμιο και την καθιέρωση ξενόγλωσσων προπτυχιακών τμημάτων με δίδακτρα, πολυνομοσχέδιο που για να εφαρμοστεί πλήρως απαιτεί την έκδοση 60 παρακαλώ Υ.Α. -πρόκειται για πολυνομοσχέδιο-kinder έκπληξη- η τροπολογία Κεραμέως για την παροχή σύγχρονης εξ αποστάσεως εκπαίδευσης και μέσα στη δια ζώσης εκπαίδευση, όπως προβλέπει η Υ.Α. που ακολούθησε την ψήφιση της τροπολογίας, αλλά κι εκτός αυτής, λόγω γενικότερα έκτακτου κι απρόβλεπτου γεγονότος , ειδικότερα επιδημικών νόσων κλπ., όλα είναι παρακολούθημα αυτής, της CISCO, της λογικής των πολυεθνικών και της απόλυτης κυριαρχίας της αγοραίας λογικής στην εκπαίδευση που έρχεται και στην Ελλάδα πια σαν Αρμαγεδδών….Τον “έσπρωξε” πολύ η πανδημία…

Ορθόδοξη χριστιανική Πίστη και Εργατική Πρωτομαγιά

Του (αγίου) Νικολάου  Βελιμίροβιτς*

Σε ένα συγκλονιστικό κείμενο που περιλαμβάνεται στο βιβλίο του «Αργά βαδίζει ο Χριστός», ο νεοφανής άγιος Νικόλαος (Βελιμίροβιτς 1880-1956) συνοψίζει την εντελώς και ουσιωδώς άθεη νοοτροπία του καπιταλιστή, ο οποίος κόντρα στο ρηθέν της Γραφής, υποστηρίζει ένα άλλο ρηθέν που λέει: «όλη η γη είναι δική μου».

Ο καλύτερος φίλος των φτωχών και των καταπιεσμένων

«Κάποια κόμματα των εργατών στον κόσμο, διαμαρτυρόμενα εναντίον της άδικης μοιρασιάς του πλούτου στη γη, βρίσκουν αναγκαίο να διαμαρτύρονται και εναντίον της πίστης. Τούτη η διαμαρτυρία των εργατών ενάντια στην πίστη μέχρι ενός σημείου είναι και δικαιολογημένη. Είναι δικαιολογημένη τόσο όσο αναφέρεται σε διαστρεβλωμένες μορφές της πίστης, που έβαλαν τον εαυτό τους στην ταπεινή υπηρεσία του καπιταλισμού και οι οποίες στηρίζουν μια οφθαλμοφανή οικονομική αδικία, κάτω από την οποία αναστενάζουν και πεθαίνουν χιλιάδες και εκατομμύρια ανθρώπων. Όμως, αυτή η διαμαρτυρία όχι μόνο είναι αδικαιολόγητη αλλά και ανόητη όταν αναφέρεται στην πίστη γενικώς. Είναι αδικαιολόγητη, επειδή είναι άδικη, και ανόητη, επειδή μ’ αυτήν από τον καλύτερο φίλο δημιουργείται εχθρός.

Ο καλύτερος φίλος των φτωχών και των καταπιεσμένων σ’ αυτό τον κόσμο είναι η πίστη. Εάν οι φτωχοί και οι καταπιεσμένοι σ’ αυτό τον κόσμο θέλουν να κάνουν έναν επιτυχημένο αγώνα εναντίον των καταπιεστών τους, πρέπει να τον κάνουν στο όνομα του Θεού και της δικαιοσύνης του Θεού. Ένα πράγμα είναι μεγάλο και μεγαλειώδες, όταν ο Θεός είναι η βάση του.

Να επικαλούνται την αδελφοσύνη και την ανθρωπιά, χωρίς να πιστεύουν στο Θεό, μπορούν μόνο εκείνοι, που είναι πλανημένοι ή εκείνοι στους οποίους δεν υπάρχει καμία συσχέτιση μεταξύ του μυαλού και της γλώσσας. Να μην πιστεύεις στη δικαιοσύνη του σύμπαντος και να ζητάς τη γήινη δικαιοσύνη είναι το ίδιο με το να μην πιστεύεις, ότι ο ήλιος μπορεί να φωτίσει τη γη και να ζητάς να τη φωτίσει μια απλή πέτρα.

Η κοινωνική αδικία μάς στενοχωρεί όλους και μάς πονά και μας ρίχνει σε σκοτεινές σκέψεις και κατατρώγει την αισιοδοξία μας και θολώνει το βλέμμα μας προς τον ουρανό. Και μόνο η σκέψη της κοινωνικής αδικίας, κάτω από την οποία μια ανθρώπινη ζωή υποφέρει, μπορεί να έχει την ενέργεια του ανέμου της ερήμου, που όλα μπροστά του τα μαραζώνει. Μπροστά από τούτο τον άνεμο της ερήμου μαραζώνεται και η πίστη μας. Όπως το πράσινο χόρτο που κάτω από το δρεπάνι την ώρα του θερισμού ξεραίνεται και μαυρίζει, έτσι και η πίστη μας μπροστά από το γεγονός της κοινωνικής αδικίας απλώνεται στο νεκροκρέβατο και πεθαίνει.

Γιατί εκείνος που δουλεύει να πεθάνει από την πείνα;

Γιατί η ζωή πολλών να είναι ένα παρατεταμένο μαρτύριο, ενώ η ζωή μερικών μια παρατεταμένη γιορτή;

Γιατί να υποφέρει ο δίκαιος;

Γιατί ο σοφός να είναι παραγκωνισμένος και ταπεινωμένος μπροστά στον ανόητο;

Γιατί αυτός που κάνει το αγαθό να βιώνει αχαριστία; Γιατί ο ταπεινός να ζει πάντα στη σκιά του υπερήφανου;

Γιατί η ασωτία να έχει τόσο μεγάλες και λαμπερές κατοικίες, ενώ η αρετή να δυσκολεύεται πάντα μέσα στα εργαστήρια των μαραγκών της Ναζαρέτ και στα στενά κελιά;

Γιατί τον ήρωα να τον σπρώχνουν με τους αγκώνες τους οι φοβητσιάρηδες πίσω, αφού η θέση του είναι μπροστά; Γιατί όλα αυτά, εάν υπάρχει ο δίκαιος Θεός;

Κάτω από το βάρος τούτων των ερωτήσεων το ψυχικό θάρρος πολλών ξεπέφτει, και όπου δεν υπάρχει θάρρος, δεν υπάρχει ούτε η πίστη. Όταν ξεπέφτει το θάρρος, ξεπέφτει και η πίστη, όταν το θάρρος πεθάνει, πεθαίνει και η πίστη. Το θάρρος και η πίστη πάντα θάβονται στον ίδιο τάφο.

Ποιά είναι αυτή ή δεύτερη απάντηση κάλλιστα φαίνεται από την εξομολόγηση ενός καπιταλιστή, πού πρόσφατα τυπώθηκε στη γερμανική γλώσσα. Λέει τα εξής:

“[…] Εγώ ανέκαθεν αισθανόμουν βαθιά περιφρόνηση απέναντι στους αδύναμους και πεινασμένους ανθρώπους, πού ζητούν μια αλλαγή οικονομική και νομική ή οποία θα έδινε και σ’ αυτούς ψωμί και δικαιώματα τόσα όσα έχει και κάθε αριστοκράτης. Επάνω σε τί βασίζουν οι προλετάριοι αυτή την απαίτηση τους; Στην ανθρωπιά και στον φυσικό δίκαιο; Εάν είναι σ’ αυτά, τότε έχασαν το παιχνίδι. Διότι θα ρωτούσα εγώ: Επάνω σε τί βασίζουν την ανθρωπιά και το φυσικό δίκαιο; Εάν ή ανθρωπιά και το φυσικό δίκαιο είναι ή τελευταία αρχή την οποία επικαλούνται, τότε εκείνοι πρέπει να πεθάνουν, διότι ή ανθρωπιά είναι νεότερη από τον άνθρωπο και το φυσικό δίκαιο ασθενέστερο από την φυσική δύναμη.

Ο άνθρωπος ορίζει και το τί είναι ή ανθρωπιά και το τί είναι το φυσικό δίκαιο. Και εφόσον είναι έτσι τότε εγώ έχω την δική μου ανθρωπιά και το δικό μου φυσικό δίκαιο, βασισμένα επάνω στη δύναμή μου και στον πλούτο. Κατ’ αυτή την δική μου ανθρωπιά πάνω από την οποία εγώ δεν αναγνωρίζω ανώτερη αρχή, εγώ πρέπει να ζω, μα εκατοντάδες χιλιάδες προλετάριοι να πεθάνουν από την πείνα, και εγώ πρέπει να ζω καλά μα εκατοντάδες χιλιάδες αυτών να ζουν άσχημα.

Ποιός είναι εκείνος πού γι’ αυτό θα με πάει σε δίκη; Τα βόδια και τα άλογα σίγουρα όχι, αφού δεν καταλαβαίνουν. Οι άνθρωποι όχι, γιατί είναι αδύναμοι μπροστά μου. Ή συνείδηση μου όχι, γιατί δεν την αισθάνομαι. Κάποια υπερφυσική δύναμη όχι, αφού δεν την βλέπω. Όλο το ζήτημα ανάμεσα σ’ εμένα και σ’ εσένα, προλετάριε τοποθετήθηκε σε μία τελείως ψηλαφητή βάση. Είναι ζήτημα ψωμιού και κοιλιάς. Καλά είναι, εφόσον δεν έμπλεξες την μεταφυσική σ’ αυτό. Έτσι το πράγμα είναι τελείως απλό. Το ερώτημα είναι λοιπόν εάν θα είμαι χορτάτος εγώ ή εσύ ή και οι δύο θα είμαστε μόνο μισοχορτάτοι; Ή απάντηση μου είναι απλή: Εγώ δεν θέλω να είμαι μισοχορτάτος. πόσο μάλλον πεινασμένος. Εγώ θέλω να είμαι μόνο χορτάτος, μα θέλω να είμαι χορτάτος ακόμα και με τίμημα την πείνα σου και το θάνατο σου. Μού λείπουν τελείως οι λόγοι για τούς οποίους εγώ θα έπρεπε να μοιράζομαι την γη και το ψωμί μαζί σου. Καμία δύναμη δεν με σπρώχνει προς αυτό ούτε κάποια εξωτερική δύναμη με αναγκάζει. Σε μένα τίποτα δεν λέει ότι ή γη είναι δική μας, ενώ όλα μού λένε ότι ή γη είναι δική μου”.

“(…) Έγώ δέν θέλω νά είμαι μισοχορτάτος, πόσο μάλλον πεινασμένος. Έγώ θέλω νά είμαι μόνο χορτάτος, μά θέλω νά είμαι χορτάτος άκόμα καί μέ τίμημα τήν πείνα σου καί τό θάνατο σου. Μού λείπουν τελείως οί λόγοι γιά τούς οποίους έγώ θά έπρεπε νά μοιράζομαι τή γή καί τό ψωμί μαζί σου. Καμία δύναμη δέν μέ σπρώχνει πρός αύτό, ούτε κάποια έξωτερική δύναμη μέ άναγκάζει. Σέ μένα τίποτα δέν λέει ότι ή γή είναι δική μας, ένώ όλα μοϋ λένε ότι ή γή είναι δική μου”.

*****

Σχόλιο Σοφίας Ντρέκου:

Τούτη είναι η απάντηση ενός ανθρώπου πού κρατά την γη ως ιδιοκτησία του και νομίζει ότι την κρατά με αναμφισβήτητο δικαίωμα. Τούτη σήμερα θα ήταν η απάντηση πολλών χορτάτων στις απελπισμένες κριτικές των πεινασμένων. Οι πεινασμένοι ζητούν την γη εξαιτίας της πείνας τους οι χορτάτοι δεν τους την δίνουν εξαιτίας της δύναμής τους.

Εναντίον αυτής της νοοτροπίας που διαμόρφωνε την αντίστοιχη αφόρητη πραγματικότητα εξεγέρθηκαν με ειρηνικό τρόπο οι εργάτες την Πρωτομαγιά του 1886 στο Σικάγο, αντίστοιχες της οποίας εκδηλώθηκαν και στην πατρίδα μας μεταγενέστερα. Για να καταπνίξει την ειρηνική αυτή διαμαρτυρία εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων τότε, που υποστήριζε το «8 ώρες (βιοποριστικής) δουλειάς, 8 ώρες ύπνου, 8 ώρες ελεύθερου χρόνου», η «ευγενής» ιθύνουσα τάξη των ΉΠΑ κατέφυγε σε βία και άγρια καταστολή με όπλα με πραγματικές σφαίρες εναντίον του πλήθους, με αποτέλεσμα νεκρούς ανθρώπους. 

Η Ορθόδοξη Παράδοσή μάς παρουσιάζει μια μοναδική ανεπιείκεια εναντίον της αποστέρησης του μισθού και της αδικίας στη διανομή του εισοδήματος. Η αδικία, όπως θα έλεγε και ο σύγχρονος γέροντας Παΐσιος ο αγιορείτης, δεν έχει καμιά δικαιολογία, διότι το ακόρεστο πάθος της πλεονεξίας δεν συνιστά δικαιολογία σε κανένα επίπεδο. Παραταύτα, το πιο διεφθαρμένο και άπληστο μέρος της κεφαλαιοκρατικής τάξης διασαλπίζει την απενοχοποίηση της κερδοσκοπίας σε βάρος του φτωχού συνανθρώπου, την οποία θεωρεί ως …θεμιτή. Από κοντά και η αστοχριστιανική ψευδοθεολογία, πιστή στη γραμμή των Γραμματέων και Φαρισαίων της εποχής του Χριστού, «απενοχοποιεί» τον πλουτισμό, όταν ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος  θα πει ότι «κάθε πλούσιος είναι είτε άνομος είτε γιος ανόμου».

Ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός  λέει, αντιθέτως, πολύ χαρακτηριστικά: «Όταν δεις κάποιον να πλουτίζει με αδικίες και να ευημερεί, να στενάξεις, να δακρύσεις. Διότι ο πλούτος αυτός προσθέτει σ’ αυτόν τιμωρία…», ενώ ο άγιος των νεοελληνικών γραμμάτων Αλ(έξανδρος) Παπαδιαμάντης  θα προσθέσει: «Η πλουτοκρατία ήτο είναι και θα είναι ο μόνιμος άρχων του κόσμου, ο διαρκής αντίχριστος. Αυτή γεννά την αδικίαν, αυτή τρέφει την κακουργίαν, αυτή φθείρει σώματα και ψυχάς. Αυτή παράγει την κοινωνικήν σηπεδόνα. Αυτή καταστρέφει κοινωνίας νεοπαγείς»………………………………..

ΠΗΓΗ: Απόσπασμα από το βιβλίο: «Αργά βαδίζει ο Χριστός» Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς († 5 Μαρτίου).

Περιεχόμενα: Η τραγωδία της πίστης: Επτά αιτίες λόγω των οποίων η πίστη εξαντλείται και πεθαίνει) Εκδόσεις «Εν Πλω» Ιούνιος 2013. Αριθμός σελίδων 216.

Μετάφραση από τα Σερβικά: Σβέτλανα Πέτσιν, Ηλίας Σαραγούδας, Νεφέλη Σαραγούδα-Πέτσιν. Θεολογική επιμέλεια: Αλέξιος Π. Παναγόπουλος, Καθηγητής εκκλησιαστικής εκπαίδευσης και doctor ant Πανεπιστημίου Σέρβικου Σαράγιεβο…

* Ο (άγιος) Νικόλαος Βελιμίροβιτς (1880-1956) «Επίσκοπος Αχρίδος και Ζίτσης, εορτάζει 5 Μαρτίου. Γεννήθηκε στις 23 Δεκεμβρίου 1880 μ.Χ. στο χωριό Λέλιτς της κεντροδυτικής Σερβίας. Ασθενικός στην σωματική του διάπλαση και κράση, επέδειξε από μικρός την ευφυΐα του, τη μεγάλη του αγάπη προς τον Θεό και την Εκκλησία και την κλίση προς τον μοναχικό βίο.

Σπούδασε, παρά το γεγονός της μεγάλης πτωχείας της οικογένειάς του, στη θεολογική σχολή Βελιγραδίου, ανακηρύχθηκε διδάκτωρ της Θεολογίας στη Βέρνη της Ελβετίας (1908 μ.Χ.), διδάκτωρ στην Οξφόρδη της Αγγλίας (1909 μ.Χ.) και το Χάλλε της Γερμανίας (1911 μ.Χ.). Γνώριζε επτά γλώσσες, μεταξύ των οποίων και την ελληνική.

Η προσευχή του ήταν αδιάλειπτη και έρεε ως ποταμός του παραδείσου. Πενθούσε αβίαστα και έχυνε δάκρυα μετάνοιας, παρακλήσεως, μεσιτείας και δοξολογίας. Προσευχόμενος το πρωί της Κυριακής του έτους 1956 μ.Χ. στο ταπεινό κελί του και προετοιμαζόμενος να λειτουργήσει, κοιμήθηκε με ειρήνη. Το ιερό του σκήνωμα επέστρεψε στην Σερβία το 1991 μ.Χ.».

ΠΗΓΗ ΑΡΘΡΟΥ: 30 Απρ 2018,   http://www.sophia-ntrekou.gr/2018/04/o-kalyteros-filos-twn-ftwxwn.html

Η πανδημία του κοροναϊού και η υγιειονομική και οικονομική κρίση

Του Σταύρου Μαυρουδέα*

Διπλή κρίση: υγειονομική και οικονομική

Σήμερα η ανθρωπότητα βρίσκεται στη δίνη της πανδημίας του κοροναϊού με συνέπεια μία τεράστια υγειονομική κρίση. Ταυτόχρονα όμως η παγκόσμια οικονομία μπαίνει σε μία υφεσιακή τροχιά που πλέον από όλες σχεδόν τις πλευρές χαρακτηρίζεται ως οικονομική κρίση. Δικαιολογημένα λοιπόν μπορούμε να μιλήσουμε για μία διπλή κρίση, τόσο υγειονομική όσο και οικονομική. Προφανώς η πρώτη έχει άμεση προτεραιότητα καθώς συνεπάγεται μαζικές απώλειες ανθρώπινων ζωών. Όμως εκτός από τις άμεσες επιπτώσεις της σε ανθρώπινες ζωές έχει επίσης και σημαντικότατες οικονομικές επιπτώσεις. Αυτές οι οικονομικές επιπτώσεις έχουν σημαντικές συνέπειες στην κοινωνική ευημερία, και αυτό έχει επίσης έμμεσες συνέπειες – αν και όχι άμεσα θανάσιμες – στην υγεία.

Ένα πρώτο ερώτημα είναι πως συνδέεται η υγειονομική και η οικονομική κρίση. Είναι προφανές ότι διαπλέκονται στενά αλλά ταυτίζονται ή όχι; Και πιο συγκεκριμένα, είναι η υγειονομική κρίση το αίτιο ή απλά η αφορμή για το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης;

Ένα δεύτερο κρίσιμο ζήτημα αφορά το ποιος πληρώνει το κόστος της διπλής αυτής κρίσης. Είναι επίσης προφανές ότι επειδή οι σημερινές κοινωνίες απαρτίζονται από κοινωνικές τάξεις με εν πολλοίς αντιτιθέμενα συμφέροντα, το οικονομικό κόστος των υγειονομικών και των οικονομικών επιλογών αποτελεί αντικείμενο διαπάλης μεταξύ τους. Είναι επίσης αναμενόμενο, αν αφήσει στην άκρη κανείς τις υποκριτικές α-κοινωνικές αναλύσεις των Ορθόδοξων Οικονομικών, ότι η κυρίαρχη καπιταλιστική τάξη επιδιώκει να μετακυλήσει τουλάχιστον το μεγαλύτερο τμήμα των βαρών αυτής της διπλής κρίσης στις πλάτες του της μεγάλης εργαζόμενης πλειοψηφίας της κοινωνίας. Μόνο με τον τρόπο αυτό δεν θα θιχθεί καίρια η κερδοφορία της, δηλαδή ο βασικός λόγος λειτουργίας του καπιταλιστικού συστήματος.

Το τρίτο κρίσιμο ζήτημα είναι ποια πρέπει να είναι η στάση της Αριστεράς και του εργατικού κινήματος απέναντι σε αυτή την διπλή κρίση και τα παρεπόμενα της.

Η πανδημία δεν είναι το αίτιο αλλά η αφορμή της οικονομικής κρίσης