O «γυναίκας… εις τάξιν λειτουργών προσδεξάμενος»

Του Δημητρίου Μόσχου

   Η χειροτονία μιας γυναίκας-στελεχους τοπικής Εκκλησίας σε διακόνισσα στη Ζιμπάμπουε (ΦΩΤΟ), έστω και με κάποια τελετουργικά παράδοξα, έγινε αφορμή, ένα ζήτημα σχετικά «ανώδυνο» και λυμένο πριν δεκαετίες να επανέλθει μέσα από γραφίδες της εκκλησιαστικής δημοσιογραφίας που βρήκαν την ευκαιρία να καταγγείλουν την επέλαση του φεμινισμού, την «προοδευτική θεολογία», τον κίνδυνο του «Αγγλικανισμού» κλπ.

   Εμφανίσθηκε μια ήκιστα φιλάδελφη αναλγησία απέναντι στις ανάγκες μιας τοπικής Εκκλησίας, καθώς ακόμα και επίσκοποι αποφάνθηκαν με σιγουριά για επισκοπές στην άλλη μεριά του πλανήτη ότι δεν υπάρχει ανάγκη διακονισσών αφού υπάρχει ο νηπιοβαπτισμός.

Συνέχεια →

Χειροτονητήριος λόγος σε Πρεσβύτερο

Του (+) Διακόνου Ιωάννη Κατωπόδη – Πάτρα 22-01-1978*

Με αφορμή το σημερινό τεσσαρακονθήμερο Μνημόσυνο του (+) παπα Γιάννη Κατωπόδη, σήμερα 18-06-2016, Ψυχο-Σάββατο πριν την Πεντηκοστή του 2016 -ημέρα που αρχίζει και η Αγία και Μεγάλη Σύνοδος στο Κολυμπάρι Χανίων- έγινε μετεγγραφή σε ηλεκτρονική μορφή (στο μονοτονικό από το πολυτονικό) από τον Παναγιώτη Α. Μπούρδαλα**

«Σεβασμιώτατε Ιεράρχα,

Τίμιο Πρεσβυτέριο,

Ευλογημένε Λαέ του Θεού.

Θεμελιακά γεγονότα του εκκλησιαστικού, αλλά και του προσωπικού βίου, μέσα στην εκκλησία γίνονται κατανοητά, κάτω από το φώς της της θεολογίας των πατέρων και της θεολογίας της εκκλησίας. Ίσως και γιατί ο στείρος συναισθηματισμός, η αβασάνιστη επανάληψη στερεοτύπων και εκφράσεων, αποδυναμώνουν την ουσία και τη σημασία τέτοιων εκκλησιολογικών γεγονότων, όπως το σημερινό.

Ο λόγος της θεολογίας μοιάζει να είναι για την παρούσα ώρα. Ίσως γιατί το χρέος αυτής της κρίσιμης ώρας, είναι να μαρτυρηθεί μα και να βιωθεί το γεγονός της σωτηρίας. Η αλήθεια της λυτρώσεως και αναπλάσεως, της φθαρμένης από την αμαρτία φύσεως του ανθρώπου, μέσα στην αέναη πεντηκοστή της εκκλησίας Μας, και συνάμα να δοθεί το μέτρο εκείνο της Καινής εντολής, της αγάπης προς το Σωτήρα Χριστό, που είναι το πλήρωμα της ανθρώπινης υπάρξεώς μας. Τούτο το πλήρωμα, ορίζει ο Χριστός, στη σχέση Του με τον κόσμο, με τους ανθρώπους, με την εκκλησία Του.

Συνέχεια →

Λόγοι Χειροτονίας

ΛΟΓΟΣ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑΣ ΕΙΣ ΔΙΑΚΟΝΟΝ

Του παπα Αλέξανδρου Καριώτογλου*

Σεβασμιώτατε,

Σε μια αποστροφή του απολογητικού λόγου του «της εις τον Πόντον φυγής», ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος αναφέρει: «Ένοιωσα ντροπή για τους άλλους, που χωρίς να είναι καλλίτεροι από πολλούς, αλλά ενώ, ακόμη, το χειρότερο, είναι πολλοί χειρότεροι, μπήκαν στην ιερωσύνη, όπως λέγεται, χωρίς να πλύνουν τα χέρια τους, και με αμύητες ψυχές στα αγιώτερα. Και προτού γίνουν άξιοι να πλησιάσουν τα μυστήρια, φροντίζουν να καταλάβουν το άγιο Βήμα και συνθλίβονται γύρω από την αγία Τράπεζα, όχι επειδή τάχα θεωρούν το αξίωμα της ιερωσύνης υπόδειγμα αρετής και υπεύθυνο λειτούργημα, αλλά επειδή το κρίνουν ως βιοποριστικό επάγγελμα και ως εξουσία που δεν ελέγχεται (αρχήν ανεξέταστον)… Διότι σε καμμία άλλη εποχή δεν έγιναν τόσα μεγάλα αίσχη και αμαρτήματα από ανθρώπους που αναδείχτηκαν κάποτε και πέθαναν, όσα γίνονται τώρα από τους χριστιανούς»(PG. 35, 416Β-417^Α).

Συνέχεια →