Κορινθιακός Κόλπος: “Ανίκητες οι μέδουσες”

Συνέντευξη του ιταλού Στέφανο Πιραΐνο

Συνέχεια →

Πετρέλαιο και φυσικό αέριο: Αντίλογος

Ο Πρόεδρος της «Noble Energy» Charles Davidson

Του Βαγγέλη Πισία*

Σκοπιμότητες και πραγματικότητα

Ένα άρθρο είναι καλό να γράφεται για να δημιουργήσει ελπίδα… Ιδιαίτερα αυτή την εποχή, των διαψεύσεων και της απαισιοδοξίας, που τα καλά τα νέα σπανίζουν… Τι πιο όμορφο, σε τέτοιους καιρούς, από το να γίνεται κανείς άγγελος προάγγελος μιας επερχόμενης ευημερίας..

Όμως τα καλά τα νέα δεν μπορούν να είναι παρά μόνο αυτά που είναι αληθινά και καμιά ευημερία δεν μπορεί να επέλθει αν οι άνθρωποι πορεύονται με τα μάτια κλειστά, αγόμενοι και φερόμενοι από τους αιώνιους επιτήδειους…

Γι’ αυτό κι όταν ακούγονται «καλά νέα» φρόνιμο είναι να σκεφτεί κανείς ποιοι τα μεταδίδουν και τι πράγματι επιδιώκουν.

Δυό χρόνια τώρα, τους τελευταίους μήνες όλο και πιο συχνά, ο ελληνικός λαός ακούει, βλέπει και διαβάζει:

Συνέχεια →

Οι νεροκολοκύθες του Παναγιώτη Χαλούλου

Της Παναγιώτας Π. Λάμπρη*

Ως παιδί θυμάμαι κρεβατίνες, όπου έθαλλαν κληματαριές, αλλά και δέντρα σε αυλές σπιτιών, να κοσμούνται με νεροκολοκύθες διαφόρων μεγεθών, αφού άλλοτε στρουμπουλές, με ίσιο ή περίτεχνα στρεβλό λαιμό, κι άλλοτε κυλινδρικές και μακριές σαν παχουλά φίδια έδιναν τον τόνο της αισθητικής των ενοίκων. Κάποιες εξ αυτών έμεναν στη θέση τους μέχρι που έπεφταν τα φύλλα των κληματαριών και των δέντρων, αλλάζοντας χρώμα και γενόμενες χαριτωμένα αθύρματα των ανέμων, ενώ άλλες συλλέγονταν και μεταβάλλονταν σε χρηστικά αντικείμενα, όπως φλασκιά για τη μεταφορά νερού, ποικίλα σκεύη φαγητού, ανθοδοχεία, …

Συνέχεια →

Κοινωνικός Οικοφεμινισμός: μια ολιστική προσέγγιση

Της Σοφίας Χατζοπούλου

To 1960 o Τζον Λένον τραγουδούσε “woman is the negro of the world” κάνοντας έναν παραλληλισμό μεταξύ της καταπίεσης λόγω διαφορετικής φυλής και χρώματος μεαυτής που συμβαίνει λόγω του διαφορετικού φύλου.

Το 1964 εμφανίστηκε το εμβληματικό βιβλίο του Silverstein “Το δέντρο που έδινε”, όπου η μητέρα-δέντρο δίνει τα πάντα στο αγόρι για να αναπτυχθεί και να γίνει πλούσιος, μέχρι που καταλήγει ένα κούτσουρο, που δεν έχει πια τίποτα άλλο να του προσφέρει πάρα μια θέση για να αναλογιστεί τη ζωή του.

Το κοινό στοιχείο πίσω τις παραπάνω καλλιτεχνικές απεικονίσεις και πολλές άλλες ακόμα είναι η απεικόνιση της εκμετάλλευσης της γυναίκας ως μέρος μιας πληθώρας εξουσιαστικών, ιεραρχικών δίπολων εξουσίας, όπως λόγος/σώμα, άντρας/γυναίκα, λευκός/μαύρος, παραγωγή /αναπαραγωγή, κεφάλαιο/εργασία, άνθρωπος/φύση. Αυτά ακριβώς τα δίπολα έρχεται να αμφισβητήσει η θεωρία του κοινωνικού οικοφεμινισμού ως συνέχεια του σοσιαλιστικού φεμινισμού, μέσα από την ανάδειξη μορφών εκμετάλλευσης και καταπίεσης, που συνδέουν φύλο, τάξη, φυλή και φυσικό περιβάλλον. (1)

Συνέχεια →

Από το ατομικό άγχος στη συλλογική δράση

Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη*

Μια από τις θεμελιώδεις αρχές του πολιτισμού της νεωτερικότητας είναι η απόλυτη τοπολογική διάκριση μεταξύ ιδιωτικού και δημόσιου χώρου και η εξ’ αυτού διάκριση μεταξύ απεριόριστης ιδιωτικής ελευθερίας –«το σπίτι μου είναι, ό,τι γουστάρω κάνω!»- και, αντίστοιχα, σειράς περιορισμών στη δημόσια εκδοχή της. Η ιδιωτική ελευθερία, εξοπλισμένη μάλιστα με πλήθος νομικών κατασκευών, ατομικών δικαιωμάτων και διασφαλίσεων, παρέχεται αφειδώς στο άτομο, στο πλαίσιο μιας κοινωνικής σύμβασης, που επιβάλλει όμως στο δημόσιο πεδίο σειρά περιορισμών, κανονισμών και δεσμεύσεων, χάριν μιας λειτουργικής συμβίωσης. «Η ελευθερία του ενός σταματά εκεί που αρχίζει η ελευθερία του άλλου». Ανταλλάσσεται δηλαδή, περίπου, ο περιορισμός της δημόσιας ελευθερίας -και άρα, μάλλον και της Πολιτικής- με την απόλαυση μιας περίκλειστης ιδιωτικότητας, που μπορεί να κάνει ό,τι γουστάρει αρκεί να μην μπλέκεται στα πόδια των ελίτ-διαχειριστών του δημόσιου χώρου. Η στρατηγική των κυρίαρχων τάξεων ήταν απλή: κάντε ό,τι γουστάρετε στο ατομικό πλαίσιο της ιδιωτικής ελευθερίας σας -κάτι σαν «δεν μας νοιάζει τι κάνετε στο κρεβάτι σας»- και αφήστε σε μας το πεδίο της δημόσιας σφαίρας-ελευθερίας για να το ρυθμίσουμε ως εκπρόσωποι σας. Όπερ και εγένετο.

Συνέχεια →

Πρακτική ιατρική των περασμένων δεκαετιών – Αντιμετώπιση του κρυολογήματος

Του Νίκου Χρ. Παπακωνσταντόπουλου*

Το κρυολόγημα είναι η πιο συνηθισμένη και η πιο συχνή αδιαθεσία που μας ταλαιπωρεί για μια εβδομάδα, περίπου και περισσότερες, ίσως, από μία φορές το χρόνο. Ν’ αναφερθεί ακόμα πως και αρκετές άλλες αδιαθεσίες με παρόμοια συμπτώματα που χαρακτηρίζονται σήμερα ως ιώσεις, πίστευαν πως είναι κι αυτές κρυολόγημα. Για το λόγο αυτό και οι γνώσεις για την αντιμετώπισή του ήσαν απλές και ευρέως διαδεδομένες, τις κυριότερες των οποίων αναφέρουμε:

Συνέχεια →

Η παγίδα

Του Παναγιώτη Α. Μπούρδαλα*

Άνθρωποι και πίθηκοι

βρέθηκαν μαζί κι απέναντι,

σ’ έργο σύμβολο, κινηματογραφικό,

που είδα για δεύτερη φορά.

Συνέχεια →