ΣΠΑΤΑΛΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ

 

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

 

Το χαρακτηριστικότερο γνώρισμα του ανερμάτιστου Νεοέλληνα κατά την περίοδο της πλαστής ευημερίας υπήρξε η σπατάλη. Ένας από τους τομείς, στους οποίους υπήρξε αυτή έκδηλη, είναι αυτός της ενέργειας. Ζώντας το όνειρο δεν θέλαμε να μας ταράσσει η σκέψη ότι η ενέργεια είναι δαπανηρή και δεν είναι ανεξάντλητη. Ασφαλώς και στην περίπτωση αυτή στο κακό πρωτοστάτησε η Πολιτεία.

Η νομοθεσία περί την εξοικονόμηση ενέργειας υπήρξε πολύ φτωχή και ανεπαρκής, ώστε να εξαναγκάσει τον Έλληνα να σκεφθεί το συμφέρον του, καθώς στην περίπτωση της οικονομίας είναι οφθαλμοφανές το οικογενειακό συμφέρον.

Ενθυμούμαι ότι κατά επίσκεψή μου στη Βουλγαρία το 1974 είχα εντυπωσιασθεί από τη μέθοδο θέρμανσης μεγάλων συγκροτημάτων εργατικών πολυκατοικιών. Στο άκρο του κάθε συγκροτήματος είχε εγκατασταθεί λέβητας, ο οποίος κάλυπτε όλες τις ανάγκες σε ζεστό νερό των νοικοκυριών της περιοχής. Όσοι γνωρίζουμε τι σημαίνει οικονομία μεγέθους, είμαστε σε θέση να κατανοήσουμε τα πολλά οφέλη από τη μέθοδο αυτή. Η εγκατάσταση λεβήτων σε κάθε οικοδομή αυξάνει κατά πολύ το συνολικό κόστος των αρχικών εγκαταστάσεων. Στο κόστος αυτό προστίθεται με την πάροδο του χρόνου και άλλο από την πλημμελή συντήρηση των εγκαταστάσεων, οι περισσότερες από τις οποίες δεν πληρούν τις απαιτήσεις των κανονισμών ως προς το λεβητοστάσιο.

Στη χώρα μας δώσαμε πλήρη ελευθερία στους εργολάβους, οι οποίοι εφεύραν τη μέθοδο της αντιπαροχής. Όχι μόνο πριν αλλά και μετά την πετρελαϊκή κρίση (1973) η αποκλειστική μέθοδος θέρμανσης ήταν με την καύση πετρελαίου. Ξαφνικά διαφημίστηκε στο έπακρο η «καθαρή» λύση της ηλεκτρικής θέρμανσης, η πλέον σπάταλη λύση. Η Πολιτεία άργησε δραματικά να στρέψει την προσοχή της στην υποχρεωτική μόνωση των εξωτερικών μερών των οικοδομών και παράλληλα στο να καταστήσει υποχρεωτική τη σύνταξη κανονισμού πολυκατοικίας. Είδαμε τότε σε κατοικούμενες οικοδομές να εκδηλώνονται διενέξεις μεταξύ  των ενοίκων, ιδιαίτερα σε πόλεις κοντά σε ενεργειακά κέντρα της ΔΕΗ. Οι υπάλληλοι της επιχείρησης έχοντας το πλεονέκτημα του ειδικού τιμολογίου, που είχε χορηγηθεί αντί αυξήσεων των απολαβών, ήσαν από τους πρώτους που προέβησαν στην αγορά ηλεκτρικών θερμαντικών σωμάτων. Οι εγκαταστάσεις κεντρικής θέρμανσης έπαψαν να λειτουργούν και οι λοιποί ένοικοι αναζήτησαν εναλλακτικούς τρόπους θέρμανσης. Κάποιοι παρασύρθηκαν από τις διαφημιστικές σειρήνες και προμηθεύτηκαν θερμοσυσσωρευτές, κάποιοι άλλοι εγκατέστησαν στον εξώστη τους λέβητα. Και στις δύο περιπτώσεις κερδισμένη βγήκε η γερμανική κυρίως βιομηχανία. Η ΔΕΗ υποχρεώθηκε να προβεί σε πολυδάπανες ενισχύσεις των δικτύων της, προκειμένου να ανταποκριθεί στην αυξημένη ζήτηση φορτίου, ιδιαίτερα στα μεγάλα αστικά κέντρα, όπου οι εργολάβοι οικοδομών με υπερηφάνεια δήλωναν στους υποψήφιου αγοραστές ότι είχαν επιλέξει την ηλεκτρική μέθοδο θέρμανσης χωρίς όμως να εγκαθιστούν τους ακριβούς θερμοσυσσωρευτές, το κόστος αγοράς των οποίων δεν υπολόγιζε κατά το συμβόλαιο ο ευδαίμων αγοραστής που εξασφάλιζε στέγη.

Και συνεχίζαμε για δεκαετία να σπαταλούμε την ενέργεια θερμαινόμενοι με ηλεκτρική μέθοδο και να προκαλούμε οι μεν τους δε. Ενθυμούμαι κάποια παραμονή Χριστουγέννων, που τα δίκτυα διανομής «γονάτιζαν» από τα φορτία, δέχθηκα τηλεφώνημα αγανακτισμένου πολίτη για την όντως μεγάλη ταλαιπωρία που αντιμετώπιζε. Προσπάθησα να του εξηγήσω το πρόβλημα εκ της υπερφόρτωσης του δικτύου, αλλά μου αντείπε: «Να τα πεις αυτά στους συναδέλφους σου, που έρχονται στο καφενείο και μας προκαλούν λέγοντας: “Όσα καίτε όλοι σας καίω μόνος μου”»!

H ΔΕΗ έλαβε αρκετά καθυστερημένα το μέτρο του περιορισμού των καταναλώσεων των σπατάλων υπαλλήλων της. Αργότερα πολλοί κάτοικοι σε περιοχές ψυχρού κλίματος ανακοίνωναν ότι πωλούν μεταχειρισμένους θερμοσυσσωρευτές, για να καταλήξουν να τους προσφέρουν στο τέλος δωρεάν. Ούτε όμως και έτσι εκδηλώθηκε ενδιαφέρον, γιατί ο μύθος της φθηνής ηλεκτρικής θέρμανσης είχε καταρρεύσει. Η ηλεκτρική θέρμανση έκαψε την ελληνική οικονομία ουκ ολίγον.

Κατά την περίοδο της πλαστής ευημερίας θα μπορούσαμε να προχωρήσουμε σε εγκαταστάσεις τηλεθερμάνσεων με δυνατότητα χρήσης εναλλακτικών καυσίμων και όχι μόνο πετρελαίου. Δυστυχώς μόνο σε τρεις πόλεις, Κοζάνη, Πτολεμαΐδα και Αμύνταιο, κατέστη αυτό δυνατό μετά από πολλούς κόπους και προσπάθειες. Η Πολιτεία που είχε αναγγείλει την προμήθεια θερμοκαμερών για τον έλεγχο των μονώσεων των οικοδομών ήδη από τη δεκαετία του 1980 αδράνησε απαράδεκτα. Και η σπατάλη συνεχιζόταν. Αποκοιμισμένοι δεν βλέπαμε το άθλιο παιχνίδι εκτίναξης των τιμών. Και δεν ήταν λόγος η αύξηση της ζήτησης στις αναπτυσσόμενες χώρες. Απόδειξη το ότι τις μείωσαν, όταν διαπίστωσαν ότι έτρεφαν την εχθρική τους Ρωσία.

Όταν πλέον οι πόλεις μας είχαν καταστεί άθλιες λόγω της άναρχης δόμησης και η τιμή του πετρελαίου έγινε «καυτή» η κυβέρνηση προχώρησε σε μέτρα αντιλαϊκά και ανόητα. Έθεσε σε εφαρμογή νέο οικοδομικό κανονισμό υπερβολικά αυστηρό, ώστε να εφαρμοστεί σε χώρα, στην οποία τόσα έχουν γραφεί για τη λειτουργία των γραφείων πολεοδομίας. Η διαδικασία έκδοσης νέων αδειών κατέστη εξαιρετικά χρονοβόρος και δίνει τη χαριστική βολή στον κλάδο της οικοδομής, που παρά τα όσα μειονεκτήματα προαναφέραμε, έδινε ζωή σε πλείστους παραγωγικούς κλάδους. Στη συνέχεια εξίσωσε τις τιμές πετρελαίου θέρμανσης και κίνησης με συνέπεια να πληγούν υπέρμετρα οι πολίτες του βορειοελλαδικού χώρου. Ήδη σε αρκετές πολυκατοικίες προέκυψαν διαφωνίες ως προς τη λειτουργία των εγκαταστάσεων κεντρικής θέρμανσης. Οι έμποροι βρήκαν ευκαιρία να θερμάνουν λίγο την κίνηση της αγοράς. Διαφημίζουν τους ατομικούς λέβητες πετρελαίου και πέρα από αυτούς τις αντλίες θερμότητας και τους ηλεκτρικούς λέβητες. Ναι επανερχόμαστε στην σπάταλη λύση της δεκαετίας του 1970. Οι τελευταίες οικονομίες των νοικοκυριών θα αναλωθούν για την αγορά του νέου ηλεκτρομηχανολογικού εξοπλισμού και στη συνέχεια θα αντιμετωπίσουν την αυξημένη δαπάνη εκ της λειτουργίας αυτών. Πάλι κερδισμένη βγαίνει η γερμανική βιομηχανία. Το κράτος παρακολουθεί απαθώς τις εξελίξεις ή μάλλον έχει αναλάβει ρόλο διαφημιστού της πράσινης ενέργειας προς χάριν της γερμανικής κυρίως βιομηχανίας και εκμαυλίζει τους πολίτες να εγκαταστήσουν στις σκεπές φωτοβολταϊκές συσκευές. Κάποιοι μάλιστα σπεύδουν να συνάψουν ακόμη και δάνειο για να προβούν στην αγορά τους!

Δεν είναι όμως λίγοι εκείνοι που αδυνατούν να επιλέξουν «καθαρή» λύση θέρμανσης και επανέρχονται στην παραδοσιακή ξυλόσομπα. Αλλά αυτή είναι ξυλοβόρος και ήδη η υλοτόμηση, νόμιμη και λαθραία, έλαβε διαστάσεις, οι οποίες αναμένεται να καταστούν δραματικές κατά τα προσεχή έτη. Τα δάση που αναπτύχθηκαν, επειδή μειώθηκε αισθητά το ζωικό κεφάλαιο του Νεοέλληνα που τρεφόταν με εισαγόμενα κρέατα, απειλούνται και πάλι, όπως και κατά τον καιρό της κατοχής! Αλλά μήπως δεν βιώνουμε νέα κατοχή διαφορετικής μορφής; Αυτοί δεν απαιτούν τη μείωση των υπαλλήλων του Κράτους; Τι τους χρειαζόμαστε λοιπόν τους δασοφύλακες;

Πόσα θα είχαμε κερδίσει, αν από τη δεκαετία του 1970 είχαμε ξεκινήσει την τηλεθέρμανση από τους σταθμούς της ΔΕΗ, που έπρεπε να κατασκευάζονται με πρόβλεψη για την πρόσθετη αυτή λειτουργία. Πόσα θα είχαμε κερδίσει, αν επιβάλαμε αυστηρούς κανονισμούς θερμομόνωσης στις οικοδομές και αναπτύσσαμε την εγχώρια βιομηχανία κατασκευής μεγάλων λεβήτων μικτής καύσεως, ώστε να θερμανθούν με την πάροδο των ετών οι μικρές πόλεις και οι κωμοπόλεις με συμπληρωματικά του πετρελαίου καύσιμα, όπως κατάλοιπα επεξεργασίας ξύλων και καρπών, αλλά και βιομάζα. Πόσο θα είχαμε ωφεληθεί από την υποχρεωτική εγκατάσταση ηλιακών θερμοσιφώνων;

Αλλά να που μετά από τη μακρά μυστικοπάθεια περί του αν υπάρχουν υποθαλάσσια κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου στη χώρα μας, οι αρμόδιοι – αναρμόδιοι συζητούν επί τέλους σοβαρά το θέμα. Άραγε θα ωφεληθεί, έστω και στο ελάχιστο, ο ελληνικός λαός από την ανακάλυψή τους;   

Βέβαια αρχίζουν να εμφανίζονται και κάποιοι που δεν τους αγγίζει το πρόβλημα που αναλύσαμε. Αυτοί κοιμούνται σε παγκάκια ή, στην καλύτερη περίπτωση, σε κάποιο μη θερμαινόμενο υπόστεγο.

 

Το χωροταξικό για τις ιχθυοκαλλιέργειες και τα γλυκά νερά μιας στοχευόμενης πολιτικής – Η Επίτροπος κ. Δαμανάκη

 

Του Πάνου Ε.Παπαδόπουλου

 

Τις πρώτες μέρες του Δεκέμβρη 2011 την έδρα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής στις Βρυξέλλες επισκέφτηκε αντιπροσωπεία της Ένωσης Περιφερειών Ελλάδας καθώς και οι Γενικοί Γραμματείς Αποκεντρωμένων Διοικήσεων της χώρας.

Συναντήθηκαν μεταξύ άλλων και με την Ελληνίδα επίτροπο για θέματα θαλάσσιας πολιτικής και αλιείας – άλλοτε «Πασιονάρια» του κινήματος της γενιάς του Πολυτεχνείου – Μαρία Δαμανάκη. 

Η κυρία Δαμανάκη “συνυπέγραψε” και αυτή τις δηλώσεις Περιφερειάρχη Δυτικής Ελλάδος κ. Απ. Κατσιφάρα ότι η Δυτική Ελλάδα είναι η δεύτερη Περιφέρεια της χώρας σε εξαγωγές αλιευτικών προϊόντων και προϊόντων ιχθυοκαλλιέργειας και επιφύλαξε μια “καλή” είδηση ότι σύντομα μέσω του Επιχειρησιακού Προγράμματος Αλιείας (ΕΠΑΛ) θα χρηματοδοτηθούν και πάλι οι φίλοι του κ. Παπακωνσταντίνου ιχθυοκαλλιεργητές για επενδύσεις και σε γλυκά νερά, δηλαδή σε λίμνες, ποτάμια, φράγματα και κάθε είδους ευαίσθητα οικοσυστήματα! Τόσο … καλά, τόσο λαμπρά και τόσο απόλυτα.

Βέβαια έγινε και η σχετική μνεία σε μικρούς αλιείς σε προγράμματα αλιευτικού τουρισμού, τώρα τι είδους αναφορά έγινε, τη στιγμή κατά την οποία η κοινή αλιευτική πολιτική τείνει να εξαφανίσει τους μικρούς παράκτιους αλιείς ένας Θεός ξέρει. 

Βέβαια η κ. Επίτροπος δηλώνει προς πάσα κατεύθυνση ότι η συνεχιζόμενη πολιτική εξαφάνισης της ελληνικής αλιείας και του ελληνικού αλιευτικού στόλου, θα συνεχιστεί ΑΜΕΙΩΤΗ και χωρίς εκπτώσεις (πρόσφατη επίσκεψή της στη Θεσσαλονίκη).

Όταν λοιπόν ο κ. Παπακωνσταντίνου στις 4-11-2011 δημοσίευσε στο ΦΕΚ το έκτρωμα του χωροταξικού για τις ιχθυοκαλλιέργειες, προφανώς ήταν σε αγαστή συνεννόηση και συνεργασία με την κ. Επίτροπο. Θυμίζουμε λοιπόν:

ª το χωροταξικό θεσμοθετήθηκε χωρίς τη γνωμοδότηση του αρμόδιου Εθνικού Συμβούλιου Χωροταξικού Σχεδιασμού·

ª  έρχεται σε ευθεία αντίθεση με τους παράκτιους αλιείς με σκοπό να τους αφανίσει·

ª τινάζει στον αέρα κατ’ εξοχήν τουριστικές περιοχές της χώρας, με την χωροθέτηση Π.Α.Υ. σε μισθωμένες εκτάσεις 100 θαλασσίων στρεμμάτων, δημιουργώντας ένα εκρηκτικό μίγμα θαλάσσιων νεκροταφείων με ταυτόχρονο αποκλεισμό κάθε άλλης παραγωγικής και οικονομικής δραστηριότητας·

ª επιβεβαιώνεται για μια ακόμα φορά ότι ο «έχων πληρώνει και κάνει ό,τι γουστάρει». Κάτι γνωρίζει επ’ αυτού ο κ. Γερουλάνος και κάτι τζάμπα μάγκες που προΐστανται φορέων διαχείρισης, και βρίσκονται πίσω από μελέτες που χρηματοδοτούν οι ιχθυοκαλλιεργητές·

ª και τέλος διαφαίνεται ξεκάθαρα ότι τα χρήματα του ΕΣΠΑ για μια ακόμα φορά σε τίνος τσέπες θα πάνε.

Κοντά στα παραπάνω, 2.500 – 3.000 αλιείς στην πατρίδα μας οδηγούνται στην έξοδο και την παραγωγική αγρανάπαυση με διάφορα τεχνητά προσχήματα. Η εξαγγελία λοιπόν της κας Δαμανάκη, ότι οι “δραστηριότητες” θα επεκταθούν και στα γλυκά νερά, τίποτα καλό δεν προοιωνίζει. Ο κίνδυνος είναι ορατός για:   

ª τα ευαίσθητα οικοσυστήματα και τη λειτουργία τους·

ª τη διαχείριση του υδάτινου δυναμικού της χώρας·

ª την υποβάθμιση κάθε συγκριτικού πλεονεκτήματος που διαθέτει η χώρα·

ª τα αποθέματα του γλυκού νερού που ανανεώνονται μέσω του υδρολογικού κύκλου, που πιθανόν να κάνουν το νερό ανεπαρκέστατο αγαθό κοινής χρήσης·

ª την ανάπτυξη κάθε μορφής εναλλακτικών δράσεων τουρισμού σε όλα τα οικοσυστήματα.

Το παραμύθι των προγραμμάτων αλιευτικού τουρισμού και στήριξης της μικρής παράκτιας αλιείας, από τους διαχειριστές και τα τρωκτικά του ΕΣΠΑ, πρέπει να τελειώσει. Είναι σα να βάζουμε το λύκο να φυλάει τα πρόβατα.

Φαίνεται λοιπόν καθαρά και από τις κινήσεις του αρμόδιου ΥΠΕΚΑ και από το προωθούμενο Επιχειρησιακό Πρόγραμμα Αλιείας (ΕΠΑΛ) ένας είναι ο στόχος: Το ξαναμοίρασμα της πίτας του ΕΣΠΑ στους ιχθυοκαλλιεργητές, η εξαφάνιση των μικρών ψαράδων, το κτύπημα του ελληνικού τουρισμού και το ξεπούλημα κάθε γωνιάς της ελληνικής θαλάσσιας και χερσαίας έκτασης σε συγκεκριμένα συμφέροντα. Και βέβαια δεν συζητάμε για τις επιπτώσεις που θα έχει η υπόθεση στην διατροφική αλυσίδα.

Πρέπει όμως να υπενθυμίσουμε ότι όπως έλεγε ο Σαίξπηρ, στον «Έμπορο της Βενετίας», μπορεί μεν «για τους σκοπούς του ο διάβολος να απαγγείλει ακόμα και την Αγία Γραφή», αλλά κάποια στιγμή όμως πρέπει κάποιοι να αντιληφθούν ότι υπάρχουν και οι “διάβολοι” της εντιμότητας, της αξιοπρέπειας και της εργασίας σ’ αυτόν τον τόπο που θα στείλουν στον απήγανο τις δουλοκτητικές τους αντιλήψεις για ό,τι φαίνεται να “λάμπει” και μπορεί να γίνει χρυσός.  

 

ΠΗΓΗ: Δευτέρα, 5 Δεκεμβρίου 2011, http://newspressagrinio.blogspot.com/2011/12/blog-post_4523.html

Οι ανοιχτές πληγές της Στροφυλιάς

ΔΙΑΒΡΩΣΗ, ΚΑΤΑΠΑΤΗΣΕΙΣ, ΛΑΘΡΟΚΥΝΗΓΟΙ, ΛΑΘΡΟΫΛΟΤΟΜΟΙ, ΛΑΤΟΜΕΙΑ … ΚΑΙ ΑΠΕΙΛΕΣ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΟΙΚΙΠΑ!

 

Από την Οικολογική ΚΙνηση ΠΑτρας – ΟΙΚΙΠΑ

 

 

Το Κοτύχι κινδυνεύει με ολοκληρωτική καταστροφή απ’ τη διάβρωση της λουρονησίδας του, τα λατομεία Αράξου συνεχίζουν τη λειτουργία τους ως το τέλος του 2014, με τις ευλογίες (και σχετική τροπολογία) του κατά τα άλλα υπουργού Περιβάλλοντος κ. Παπακωνσταντίνου, οι λαθροκυνηγοί και οι λαθροϋλοτόμοι δρουν ανενόχλητοι Σαββατοκύριακα και αργίες. 

Κατά τα λοιπά, πυκνώνουν οι παρεμβάσεις φορέων και προσώπων για τη «μεταφορά» των Σαμαρέικων στο νομό Ηλείας, προκειμένου να είναι ευκολότερη η διεκδίκηση των καταπατημένων και εκχερσωμένων εκτάσεων από ιδιώτες. Όλα αυτά στην ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΟΜΕΝΗ(!!!) περιοχή του Εθνικού Πάρκου υγροτόπων Κοτυχίου Στροφυλιάς. Η ΟΙΚΙΠΑ παρά τις πιέσεις, ενίοτε και ΑΠΕΙΛΕΣ που δέχεται θα συνεχίσει να αγωνίζεται για την προάσπιση των δημοσίων αγαθών. Μοναδική εξαίρεση στη μαυρίλα της οικολογικής (και όχι μόνο) επικαιρότητας, η αναγέννηση των καμένων δέντρων στο Γιανισκάρι. Αρκεί να τηρηθεί με ευλάβεια η απαγόρευση της βόσκησης. Χλωμό το βλέπουμε…

Τα παραπάνω καταγράφονται σε πρωτοσέλιδο δημοσίευμα της μηνιαίας οικολογικής εφημερίδας «εν αιθρία» (τεύχος Νοεμβρίου) που εκδίδει η ΟΙΚΙΠΑ και περιγράφουν μια κατάσταση που δεν συνάδει με προστατευόμενο Εθνικό Πάρκο.

Πολύ σοβαρές είναι οι καταγγελίες της ΟΙΚΙΠΑ για πιέσεις αλλά και απειλές κατά της ζωής των μελών της, με αφορμή τις παρεμβάσεις της οργάνωσης  για την προστασία των καταπατημένων εκτάσεων της Στροφυλιάς στη θέση «Σαμαρέικα» Το παραπάνω ιδιαίτερα σοβαρό θέμα η ΟΙΚΙΠΑ απέφυγε να το δημοσιοποιήσει μέχρι σήμερα ενημερώνοντας μόνο τις αρμόδιες δικαστικές και αστυνομικές αρχές. Απειλές όμως δεν δέχονται μόνο τα μέλη της ΟΙΚΙΠΑ αλλά και οι επόπτες του Φορέα Διαχείρισης υγροτόπων Κοτυχίου-Στροφυλιάς που περιπολούν καθημερινά στον υγροβιότοπο, από λαθροκυνηγούς της περιοχής, οι οποίοι δεν δίστασαν ακόμη και να στήσουν μπλόκο στους επόπτες στις 28 Οκτωβρίου στη λιμνοθάλασσα Κοτυχίου, και τελικά φυγαδεύτηκαν από κάτοικο της περιοχής από άλλο δρόμο, για να γλυτώσουν τα χειρότερα.

Σοβαρό είναι επίσης και το πρόβλημα της λαθροϋλοτομίας στο δάσος της Στροφυλιάς, αφού οι Δασοφύλακες της περιοχής δεν εργάζονται τα Σαββατοκύριακα και τις αργίες, με αποτέλεσμα  να μην υπάρχει φύλαξη. Λόγω της σοβαρότητας του προβλήματος το Δ.Σ του Φορέα ζήτησε από το Δασαρχείο Πατρών την άμεση διακοπή της ξύλευσης στο δάσος η οποία λήγει κανονικά στις 30 Νοεμβρίου.

 

ΠΑΡΑΘΕΤΟΥΜΕ ΑΝΑΛΥΤΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΘΕΜΑΤΑ:

 Ήδη η ΟΙΚΙΠΑ με ανακοινώσεις της έχει παρουσιάσει τα προβλήματα σχετικά με την παράταση λειτουργίας των λατομείων Αράξου και της καταστροφής στη λουρονησίδα της λ/θ Κοτυχίου.

 

Λαθροθήρες και λαθροϋλοτόμοι δρουν ανενόχλητοι στη Στροφυλιά

ΤΑ ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΡΓΙΕΣ

 

Κρούσματα λαθροθηρίας αλλά και λαθροϋλοτομίας παρατηρούνται στη Στροφυλιά παρά τα αυξημένα μέτρα επιτήρησης του δάσους τόσο απ’ τους 5 επόπτες του Φορέα Διαχείρισης όσο και απ’ τους 3 νέους δασοφύλακες που πρόσφατα διέθεσε το Δασαρχείο Πατρών. Τα προβλήματα δημιουργούνται κυρίως τις αργίες και τα Σαββατοκύριακα όπου δεν εργάζονται οι δασοφύλακες του Δασαρχείου. Οι πέντε επόπτες του Φορέα περιπολούν στην περιοχή όλες τις ημέρες και τις αργίες όμως δεν έχουν τη δυνατότητα να επιβάλουν κυρώσεις ή να ελέγξουν τα στοιχεία των παρανομούντων. Το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να ενημερώνουν τους δασοφύλακες ή τις αστυνομικές αρχές οι οποίες είτε δεν εργάζονται είτε έρχονται με καθυστέρηση.

Το πρόβλημα με την παράνομη υλοτομία εντοπίζεται στο κομμάτι της Αχαΐας, όπου το Δασαρχείο Πατρών κάθε χρόνο δίνει άδειες υλοτομίας στους μόνιμους κατοίκους της περιοχής για την κάλυψη προσωπικών αναγκών, σε αντίθεση με το Δασαρχείο Αμαλιάδας, το οποίο έχει ρητά απαγορεύσει την ξύλευση του δάσους. Η περίοδος ξύλευσης είναι ιδιαίτερα μεγάλη (Από τις 15 Οκτωβρίου έως τις 30 Νοεμβρίου) με αποτέλεσμα να μην μπορεί να γίνει έλεγχος ούτε στο ποιος μπαίνει και κόβει, ούτε στις ποσότητες οι οποίες κάθε άλλο παρά για ατομική χρήση προορίζονται. Οι επόπτες του Φορέα έχουν δει να φεύγουν απ’ το δάσος  φορτηγά 15 τόνων, ενώ τα περισσότερα τρακτέρ  που μπαίνουν δεν έχουν αριθμό κυκλοφορίας. Μπροστά σ’ αυτή την κατάσταση το Δ.Σ του Φορέα στην τελευταία του συνεδρίαση αποφάσισε να ζητήσει από το Δασαρχείο την διακοπή της ξύλευσης.

Εν τω μεταξύ οι λαθροθήρες, σχεδόν ανενόχλητοι, επιδίδονται στο κυνήγι υδρόβιων πουλιών στις δύο (προστατευόμενες!!!) λιμνοθάλασσες Κοτυχίου και Προκόπου αφού η περιοχή είναι ουσιαστικά αφύλακτη τα Σαββατοκύριακα και τις αργίες και δεν διστάζουν να απειλούν και να τρομοκρατούν όσους τολμούν να τους ελέγξουν.

Σαμαρέικα: Το παιχνίδι χοντραίνει!!!

Έντονη κινητικότητα παρατηρείται τον τελευταίο καιρό γύρω απ’ το θέμα των Σαμαρέικων του δάσους της Στροφυλιάς. Ένα πρόβλημα που χρονίζει και είναι γνωστό στους τακτικούς αναγνώστες της «εν αιθρία» από το πλήθος των δημοσιευμάτων μας. Πως έχει το θέμα εν ολίγοις:

Στην περιοχή των Σαμαρέικων έχουν γίνει παράνομες ενέργειες: Εκχερσώσεις δασικών εκτάσεων οι οποίες σήμερα καλλιεργούνται και ανέγερση αυθαιρέτων κτισμάτων. Για τις παραπάνω ενέργειες οι ΑΡΜΟΔΙΕΣ ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ (Δασικές, δικαστικές, πολεοδομικές κλπ) έχουν συντάξει πρωτόκολλα διοικητικής αποβολής και έχουν εκδώσει πράξεις χαρακτηρισμού, ενώ αρκετοί απ’ τους παρανομούντες έχουν καταδικαστεί στα ποινικά δικαστήρια.

Η ΟΙΚΙΠΑ (ευτυχώς) δεν δικάζει, δεν εκδίδει διοικητικές αποφάσεις ούτε αποφαίνεται περί του δασικού ή μη μιας έκτασης. ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΚΑΝΕΙ είναι να ΠΑΡΕΜΒΑΙΝΕΙ  στις αρμόδιες αρχές με έγγραφα και στοιχεία της διοίκησης, υπερασπιζόμενη το δασικό χαρακτήρα της περιοχής και ζητώντας την εφαρμογή των αποφάσεων. Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο. Η ενασχόλησή μας αυτή με το σημαντικότερο οικοσύστημα της Αχαΐας, μας έφερε συχνά «αντιμέτωπους» με κατοίκους αυτής της περιοχής (στις δικαστικές αίθουσες και αλλού) οι οποίοι εκλαμβάνουν τη δράση μας ως προσωπική διαφορά. Κάποιοι μάλιστα απ’ αυτούς κατά τη διάρκεια των τελευταίων συνεδριάσεων της Α/θμιας Επιτροπής Επίλυσης Δασικών Αμφισβητήσεων Αχαΐας τον περασμένο Ιούλιο και το Σεπτέμβριο, πέραν των ύβρεων εκτόξευσαν απειλές ακόμη και κατά της ζωής μελών της ΟΙΚΙΠΑ. Το παραπάνω ιδιαίτερα σοβαρό θέμα η ΟΙΚΙΠΑ απόφυγε να το δημοσιοποιήσει μέχρι σήμερα ενημερώνοντας μόνο τις αρμόδιες δικαστικές και αστυνομικές αρχές.

Επειδή όμως το «βάρος» της υπόθεσης είναι αρκετά μεγάλο για τους ώμους μας θεωρούμε υποχρέωσή μας να ενημερώσουμε κάθε εμπλεκόμενο ή ενδιαφερόμενο, αναλυτικά και με στοιχεία για τις θέσεις μας. Κάποιοι άνθρωποι διεκδικούν ένα μικρό ή μεγάλο κομμάτι αυτής της περιοχής την οποία καλλιεργούν ή έχουν χτίσει σπίτια και επιχειρήσεις. Ιδιοκτήτης μιας έκτασης γίνεται κάποιος με δύο μόνο τρόπους: Αν την αγοράσει ή αν κάποιος άλλος (πχ το κράτος) του την παραχωρήσει. Αν αυτοί οι άνθρωποι απόκτησαν μ’ αυτούς τους τρόπους τη γη τους, δικαιούνται να την κατέχουν. Αν όχι η γη θα πρέπει να αποδοθεί στο φυσικό του δικαιούχο το Ελληνικό Δημόσιο.

 

ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΤΟΥ ΔΗΜΑΡΧΟΥ ΔΥΤΙΚΗΣ ΑΧΑΙΑΣ

 

Τον τελευταίο καιρό παρέμβαση στο θέμα των Σαμαρέικων έγινε τόσο απ’ το Δήμαρχο Δυτικής Αχαΐας κ. Ανδρέα Παναγιωτόπουλο όσο και από τον Περιφερειακό Σύμβουλο κ. Δεσύλλα.

 Ο πρώτος πρότεινε να συζητηθεί στο Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου αν τα Σαμαρέικα ανήκουν στην Αχαΐα ή την Ηλεία. Η ΟΙΚΙΠΑ με δελτίο τύπου (δημοσιεύεται στη συνέχεια)* εξέφρασε δημόσια την άποψή της για το θέμα, το οποίο τελικά αποσύρθηκε και θα επανέλθει σε άλλη συνεδρίαση, ενώ ο Δήμαρχος δεν έκρυψε την ενόχλησή του για την ανακοίνωση της ΟΙΚΙΠΑ. Προς αποφυγή παρανοήσεων εμείς για μια ακόμη φορά θέλουμε να τονίσουμε πως το Δημοτικό Συμβούλιο ασφαλώς μπορεί να συζητά οποιοδήποτε θέμα επιθυμεί. Δεν μπορεί όμως (δεν έχει εκ του νόμου τέτοια αρμοδιότητα) να οριοθετεί. Αυτό έχει γίνει το 1926 και σύμφωνα με την απόφαση οριοθέτησης τα Σαμαρέικα ανήκουν στην Αχαΐα. 

 

ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΔΕΣΥΛΛΑ

 

Παρέμβαση για το θέμα (η οποία είναι εν εξελίξει) έκανε και ο Περιφερειακός Σύμβουλος κ. Δεσύλλας ο οποίος με 4σέλιδη επιστολή ζητά να την παρέμβαση της Περιφέρειας Δυτικής Ελλάδας και της Αποκεντρωμένης Διοίκησης, διατυπώνοντας κατηγορίες για τη δράση της ΟΙΚΙΠΑ. Ο κ. Δεσύλλας στην επιστολή του μιλάει για «διαστάσεις επικήρυξης του ανθρώπινου είδους, για περιβαλλοντικό διωγμό μαζικού ξεκληρίσματος και επιχείρησης κοινωνικής και ηθικής εξόντωσης δεκάδων φτωχών αγροτικών οικογενειών  του οικισμού  Σαμαραίϊκα Μανωλάδας  Ηλείας.  Η επιχείρηση -Σαμαροκτονία εξελίσσεται στο όνομα της προστασίας του δασικού περιβάλλοντος με σημαιοφόρο και συμπρωταγωνιστή την Οικολογική Κίνηση Πάτρας (ΟΙΚΙΠΑ)»

Εμείς θα ενημερώσουμε όλους τους Περιφερειακούς Συμβούλους για τη θέση μας (τεκμηριωμένη με επίσημα στοιχεία), θα αποφύγουμε να σχολιάσουμε τους απαράδεκτους χαρακτηρισμούς του κ. Δεσύλλα και φυσικά θα κοινοποιήσουμε τη θέση μας σε όλους τους εμπλεκόμενους με το θέμα. Μια θέση που συνοψίζεται στα ακόλουθα, τα οποία μπορούμε και να αποδείξουμε:

Τα Σαμαρέικα ανήκουν στο νομό Αχαΐας, δεν είναι εποικιστική έκταση και θα πρέπει να αποκατασταθούν οι παράνομες επεμβάσεις που έγιναν στο εκεί δάσος της Στροφυλιάς. Κάθε νόμιμος ιδιοκτήτης οποιασδήποτε έκτασης στην περιοχή θα πρέπει με νόμιμο τρόπο να κατοχυρώσει την ιδιοκτησία του. Ενέργειες οποιουδήποτε φορέα ή ατόμου που θα επιχειρήσει με δόλιο τρόπο να «εντάξει» τα Σαμαρέικα στην Ηλεία θα αντιμετωπιστεί ΜΟΝΟ με ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΑ όπως κάνουμε 25 χρόνια τώρα.

Δεν μπορούμε όμως να μην στηλιτεύσουμε την ΚΑΘΟΛΙΚΗ ΑΔΡΑΝΕΙΑ των εκλεγμένων εκπροσώπων μας στο κοινοβούλιο αλλά και στην αυτοδιοίκηση που αφήνουν να «σέρνεται» το θέμα τόσα χρόνια, ταλαιπωρώντας τους εμπλεκόμενους και κρατώντας τους «ομήρους» των πολιτικών-πελατειακών τους επιδιώξεων.

 

* Η ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΟΙΚΙΠΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΤΟΥ ΔΗΜΑΡΧΟΥ ΔΥΤΙΚΗΣ ΑΧΑΙΑΣ

Συζήτηση στο Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου Δυτικής Αχαΐας για το που ανήκουν τα Σαμαρέικα!!!

ΑΚΑΤΑΝΟΗΤΗ Η ΘΕΣΗ ΤΟΥ ΔΗΜΑΡΧΟΥ ΔΥΤΙΚΗΣ ΑΧΑΪΑΣ

 

Με έκπληξη πληροφορηθήκαμε την πρόθεση του Δημάρχου κ. Ανδρέα Παναγιωτόπουλου να συζητηθεί στη συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου Δυτικής Αχαΐας, τη Δευτέρα 10-10-2011 ως θέμα, η χωροθέτηση της περιοχής των Σαμαρέικων και σύμφωνα με πληροφορίες (που ελπίζουμε να μην επαληθευτούν) η εισήγηση του Δημάρχου αναφέρει ότι αυτά ανήκουν στα διοικητικά όρια του νομού Ηλείας!!! Η ενέργεια του κ. Δημάρχου προκαλεί κατάπληξη και απορία, καθώς είναι γνωστή η πάγια θέση του πρώην Δήμου Λαρίσσου (ο οποίος τώρα αποτελεί Δημοτική ενότητα του νέου Καλλικρατικού Δήμου Δυτικής Αχαΐας) ότι τα Σαμαρέικα ανήκουν στο ν. Αχαΐας, πράγμα που αποδεικνύεται από πλήθος εγγράφων και στοιχείων.

Η έκπληξή μας γίνεται ακόμη μεγαλύτερη αφού ήταν γνωστή στους πάντες, η με αριθμό 2474/2009 τελεσίδικη απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας (ΣτΕ) με βάση την οποία:  «έκταση 562 στρεμμάτων στη θέση Σαμαρέικα κηρύσσεται αναδασωτέα  με σκοπό την αποκατάσταση με φυσική αναγέννηση ή τεχνητή αναδάσωση της δασικής βλάστηση που καταστράφηκε από παράνομη κατάληψη εκχέρσωσης που έγινε σταδιακά στο παρελθόν…..  Η επίδικη έκταση αποτελούμενη από δύο τμήματα Α και Β εμβαδού 552.631,86 τμ και 8.396,39 τμ αντιστοίχως ευρίσκεται εντός του δάσους της Στροφυλιάς και ανήκει στην περιφέρεια της τέως κοινότητας Μετοχίου (βλέπε απόφαση 1/1984 του Διοικητικού Δικαστηρίου Ορίων) η η οποία συγχωνεύτηκε ήδη στο Δήμο Λαρισσού»

Πέραν της πιο πάνω απόφασης του ΣτΕ η ΟΙΚΙΠΑ από το 2008 είχε αποστείλει στον τότε Γ. Γ της Περιφέρειας τόσο την  απόφαση με αριθ. Πρωτ. 1/1984 του Διοικητικού Δικαστηρίου Ορίων Ν. Ηλείας η οποία υλοποιώντας απόφαση του 1926 καθόρισε τα όρια των δυο νομών όσο και τοπογραφικό διάγραμμα της Τοπογραφικής Υπηρεσίας του Ν. Αχαΐας του έτους 1985 με κλίμακα 1:5000 στο οποίο αποτυπώθηκαν λεπτομερώς τα πιο πάνω όρια.

Τέλος το Υπουργείο Αγροτικής ανάπτυξης στο υπ.αριθμ.9/16-2-2009 έγγραφό του προς την ΟΙΚΙΠΑ αναφέρει επί λέξη:  «…θεωρούμε ότι το δάσος Στροφυλιάς και η εντός αυτού έκταση της περιοχής «Σαμαρέικα» δεν συμπεριελήφθη στις απαλλοτριωθείσες εκτάσεις του αγροκτήματος Μανωλάδας και δεν αποτελεί εποικιστική έκταση. Αντιθέτως αποτελεί δημόσιο δάσος σύμφωνα με τα αναφερόμενα στο αριθμ. 3123/10.6.2009 έγγραφο της Δ/νσης Δασών Ν. Αχαΐας που είναι αποκλειστικά αρμόδια υπηρεσία για τη διαχείριση και προστασία αυτού. Είναι φανερό ότι το Δασαρχείο Πατρών, ως η μόνη αρμόδια υπηρεσία για τη συγκεκριμένη περιοχή πρέπει επιτέλους να επιβάλει τη νομιμότητα Να υλοποιήσει τα πρωτόκολλα διοικητικής αποβολής που έχουν εκδοθεί για τα «Σαμαρέικα» και να προχωρήσει στην αναδάσωση της κηρυγμένης ως αναδασωτέας έκτασης των 560 στρεμμάτων.»

Κατόπιν των ανωτέρω θα θέλαμε να επισημάνουμε, πως πέρα από την ΑΝΑΡΜΟΔΙΟΤΗΤΑ του Δημοτικού Συμβουλίου να αποφασίσει για το πού ανήκουν τα Σαμαρέικα, υπάρχει ένα τεράστιο ηθικό ζήτημα για το Δήμο, αφού είναι γνωστή η επίμονη προσπάθεια των καταπατητών της περιοχής να καταφέρουν να «εντάξουν» τα Σαμαρέικα στην Ηλεία και να βγάλουν έτσι ΑΚΥΡΕΣ όλες τις διοικητικές πράξεις των αρμοδίων οργάνων της Αχαΐας που αφορούν καταπατήσεις δασικών εκτάσεων και ανέγερση αυθαιρέτων κτισμάτων. Η  εισαγωγή του ανωτέρω θέματος στο Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου Δυτικής Αχαΐας  αν δεν είναι ατυχής, είναι τουλάχιστον ΑΚΑΤΑΝΌΗΤΗ.

 

ΠΗΓΕΣ:  http://www.oikipa.gr/final/index.php?option=com_content&view=article&id=844%3A2011-11-10-10-06-09&catid=15%3A—&lang=el

http://www.oikipa.gr/final/index.php?option=com_content&view=article&id=841%3A2011-11-10-09-51-38&catid=15%3A—&lang=el

http://www.oikipa.gr/final/index.php?option=com_content&view=article&id=840%3A2011-11-10-09-43-15&catid=15%3A—&lang=el

http://www.oikipa.gr/final/index.php?option=com_content&view=article&id=842%3A2011-11-10-09-57-10&catid=15%3A—&lang=el

Ο παπάς που τα έβαλε με τις βιομηχανίες

 

Του Νίκου Τιλκερίδη*

ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΠΑΠΑΣ που δεν σπούδασε θεολογία αλλά μαθηματικά. Είναι ακτιβιστής αλλά δεν ξεπήδησε από οικολογική οργάνωση. Κηρύσσει την ειρήνη αλλά βρίσκεται σε διαρκή πόλεμο. Γι’ αυτό, άλλωστε, βραβεύτηκε από την Ακαδημία Αθηνών: «Για πράξεις κοινωνικής αρετής και ανθρωπισμού… σε τομέα που η μέριμνα της πολιτείας ήταν ανύπαρκτη ή ανεπαρκής»! Για αγώνα, δηλαδή, όσο η πολιτεία κοιμάται.

Με όπλο μία φωτογραφική μηχανή, έστηνε καρτέρι μέσα στις λάσπες και στο ποτάμι, προκειμένου να φωτογραφήσει τα φορτηγά να αδειάζουν ή να θάβουν τα απόβλητά τους στις χωματερές. Όλοι οι φύλακες των εργοστασίων και οι οδηγοί των φορτηγών ήξεραν πλέον τον παπά με τη φωτογραφική μηχανή. Όσο οι βιομήχανοι και η τοπική αυτοδιοίκηση το αρνούνταν, τόσο εκείνος τους φωτογράφιζε.

Ο πατήρ Ιωάννης Οικονομίδης, από τα Οινόφυτα Βοιωτίας, έγινε παπάς το 1999, κατόπιν προτροπής της γιαγιάς του, Ειρήνης. Λίγα χρόνια αργότερα, έκανε αυτό που κανείς άλλος δεν τόλμησε από το 1969. Να τα βάλει με τις βιομηχανίες, που ακόμα και τώρα μολύνουν με τα τοξικά απόβλητά τους όλη την περιοχή που διαπερνά ο Ασωπός ποταμός.

Στην αρχή ο αγώνας ήταν μοναχικός, με εξαίρεση τον εμπνευστή του, χημικό Αθανάσιο Παντέλογλου. Λίγες γνώσεις εναντίον πολλών εχθρών και τεράστιων οικονομικών συμφερόντων. Όταν οι αντίπαλοι άρχισαν να τον παίρνουν στα σοβαρά, κινητοποίησαν όλον τον βρόμικο μηχανισμό τους. Η τοπική κοινωνία άρχισε να βομβαρδίζεται από παραπληροφόρηση και εγκληματικά διλήμματα: «Ή πιστεύετε ότι σας δηλητηριάζουμε ή κλείνουμε τα εργοστάσια και μένετε άνεργοι». 

Το αυτονόητο και ο φόβος είναι δύο αντίπαλοι που μπροστά τους ο Γολιάθ φαντάζει παιχνιδάκι. Ο πατήρ Οικονομίδης ξέρει πως τα 700 ευρώ ενός εργάτη δύσκολα ρισκάρονται. Η μόνη λύση ήταν η απόδειξη της αλήθειας: «Τα απόβλητα τους σκοτώνουν».

Καθημερινά μιλούσε στους κατοίκους. Πέρασαν σχεδόν τέσσερα χρόνια προσπαθώντας να πείσει. Κάποιοι θύμωναν, κάποιοι συμφωνούσαν, αλλά το αποτέλεσμα ήταν η αδιαφορία. Κανείς δεν είχε τη διάθεση να συγκρουστεί με κανέναν, παρά μόνο με τον ίδιο.

http://www.real.gr//Files/Articles/Photo/3044.jpg

«Το ράσο δεν εμπόδισε κανέναν να στραφεί εναντίον μου. Οι άνθρωποι στην κόντρα είναι εξαιρετικά καλοί». Όσο κι αν τον ρωτήσεις, ποτέ δεν θα παραδεχθεί τις ακρότητες που έγιναν εναντίον του. Αυτολογοκρίνεται και συνεχίζει στην ουσία. Η Νομαρχία Βοιωτίας και τα εργοστάσια ήταν στο στόχαστρό του, αλλά τα βόλια του ήταν άσφαιρα.

Σοκ και δέος

 
Οι βιομηχανίες είχαν δύο εξαιρετικούς συμμάχους. Το πολιτικό σύστημα και τον φόβο των εργατών και των κατοίκων. Κι αυτό το γνώριζε καλά ο ιερέας. Άλλωστε ο πατέρας του ήταν εργάτης σε αυτά τα εργοστάσια. Οι πρώτοι κάτοικοι που ενοχλήθηκαν από τους αγώνες του ήταν οι αγρότες: «Ακόμα και σήμερα οι περισσότεροι αγρότες προτιμούν να μη μιλήσουν για το πρόβλημα κι έτσι να κινδυνεύουν και οι ίδιοι και οι καταναλωτές παρά να συγκρουστούν με τις βιομηχανίες. Θα έπρεπε να έχουν οργανωθεί, να ζητούν τρελές αποζημιώσεις και να ζουν από αυτές». Ελάχιστους μπορεί να πείσει!

Χρειάστηκε να κατεβάσει τον πήχη. Του εξήγησαν ότι ο δρόμος είναι μακρύς και ότι η «σωτηρία» δεν μπορεί να είναι μαζική. Αυτό τον πλήγωσε, αλλά το κατανόησε. Επρεπε να γίνει μεθοδικός. Το όπλο του ήταν η αλήθεια και η γνώση του συμπολεμιστή του Θανάση Παντέλογλου. Οι αποδείξεις ήταν η μόνη λύση κι επειδή οι εικόνες πείθουν περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, ο πατήρ Ιωάννης δεν δίστασε να λερώσει το ράσο του.

Με όπλο μία φωτογραφική μηχανή, έστηνε καρτέρι μέσα στις λάσπες και στο ποτάμι, προκειμένου να φωτογραφήσει τα φορτηγά να αδειάζουν ή να θάβουν τα απόβλητά τους στις χωματερές. Όλοι οι φύλακες των εργοστασίων και οι οδηγοί των φορτηγών ήξεραν πλέον τον παπά με τη φωτογραφική μηχανή. Όσο οι βιομήχανοι και η τοπική αυτοδιοίκηση το αρνούνταν, τόσο εκείνος τους φωτογράφιζε. Η μάχη είχε πλέον ανάψει για τα καλά:

«Όλοι οι δήμαρχοι έχουν παίξει πολύ αρνητικό ρόλο. Έλεγαν ψέματα ότι ο βιολογικός καθαρισμός δούλευε. Μάλιστα μαζί με τα βοθρατζίδικα άδειαζαν και βιομηχανικά λύματα. Μόλις πρόσφατα ξεθάψαμε τον κρυμμένο μέσα στην κοίτη του ποταμού αγωγό, από τον οποίο αδειάζανε τα επικίνδυνα λήμματα. Αυτά δεν είναι εγκλήματα άγνοιας».

Τα πρώτα στοιχεία

 
Όταν… έσκασαν οι πρώτες αναλύσεις, το κλίμα άρχισε να αλλάζει. Η άρνηση του προβλήματος από τους βιομήχανους άρχισε να μεταμορφώνεται σε δικαιολογίες και δικονομικούς ελιγμούς. Άλλωστε το «σύστημα» στην Ελλάδα είναι βούτυρο στο ψωμί ενός παράνομου. Με τον καιρό, άρχισαν να του συμπαραστέκονται νομικοί κι επιστήμονες. Η ακρίβεια των επιστημόνων και το κλείσιμο των παραθύρων από τους νομικούς στένεψαν τα περιθώρια ελιγμών των αντιπάλων του.

Δυστυχώς, όσο ο χρόνος λειτουργούσε υπέρ του ιερέα και της ομάδας του, η ρύπανση πότιζε τα νερά και τα χώματα της περιοχής. Οι καρκίνοι αυξάνονταν και το κράτος απλώς συμμαχούσε με τους βιομήχανους, αγνοώντας τις αυξανόμενες καταγγελίες. Τα φωτογραφικά πειστήρια γεννούσαν συνεχώς νέες μετρήσεις και οι αποδείξεις γιγαντώνονταν.

«Η μελέτη της Λινού για τους καρκίνους στην περιοχή ταρακούνησε τους κατοίκους. Από την άλλη μεριά, σχεδόν κάθε σπίτι έχει έναν καρκίνο. Θα περίμενες όλοι αυτοί να μάχονται. Δεν το κάνουν. Ευτυχώς κάποια πράγματα τα καταλάβαμε νωρίς. Το έγκλημα, όμως, είναι τόσο μεγάλο, που ούτε ο νομοθέτης δεν το είχε προβλέψει. Το πρώτο πρόβλημα είναι στην αδειοδότηση, μετά στους ελέγχους από το κράτος και στο τέλος στη Δικαιοσύνη, η οποία σέρνεται. Πάντως, αν πας οργανωμένος και μεθοδικός σ’ ένα δικαστήριο, είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα δικαιωθείς», λέει στην Real planet ο πατήρ Ιωάννης.

Η μεγάλη νίκη στο ΣτΕ

 
ΠΡΟΣΦΑΤΑ η ομάδα του πατέρα Ιωάννη κατάφερε μία μεγάλη νίκη. Το ΣτΕ, για πρώτη φορά, θέτει τέρμα στη σκόπιμη αδράνεια της διοίκησης, καθώς κάθε φορά που απειλείται σοβαρά η ανθρώπινη υγεία και το περιβάλλον – ιδιαίτερα το πόσιμο και το αρδευτικό νερό – δεν μπορεί πλέον να κρύβεται πίσω από την προσχηματική επιβολή προστίμων ή άλλων ημιμέτρων, αλλά είναι υποχρεωμένη να λαμβάνει ριζικά και, κυρίως, αποτελεσματικά μέτρα.

Σε όλον αυτόν τον αγώνα, πάντοτε υπήρξε και ο προσωπικός φόβος. Άλλωστε ο πατήρ Ιωάννης έχει τρία παιδιά. Η βράβευση από την Ακαδημία Αθηνών του έδωσε το μεγαλύτερο δώρο: το κύρος και την ασφάλεια που δεν είχε παλαιότερα.

ΠΗΓΗ: 31/1/2011, http://www.real.gr, Το είδα: Παρασκευή, 3 Ιουνίου 2011 http://o-nekros.blogspot.com/2011/06/blog-post_6317.html

 

* http://www.mediart.gr/nikos-tilkeridis

Πυρηνική Ενέργεια τέλος!

 

Του Hρακλή Kανακάκη*

 

Μετά την πυρηνική καταστροφή του 1986 στο Τσερνομπίλ, που στοίχισε στην Oυκρανία περισσότερα από 120 δις δολλάρια, ανθρώπινες ζωές, μη αναστρέψιμες βλάβες στην υγεία πολιτών της και ανεπανόρθωτη μόλυνση στο περιβάλλον (ακόμη καταγράφουν θανάτους, λευχαιμίες, καρκίνους, τερατογενέσεις), το φιλοπυρηνικό λόμπι λούφαξε, αναδιπλώθηκε. Ξαπόστασε για λίγο και, στη συνέχεια, πέρασε στην αντεπίθεση, με τις πλάτες πολιτικών και επιστημόνων και με τη στήριξη των ΜΜΕ. Το μαύρο χρήμα, όταν ρέει αφειδώς, βρίσκει πάντα «πρόθυμους». Παθήματα που δεν έγιναν μαθήματα.

Με τη σύγχρονη τεχνολογία και τις νέες προδιαγραφές ασφάλειας, έλεγαν πυρηνικές διάνοιες, δεν μπορεί να συμβεί ατύχημα ούτε και στις σεισμογενείς χώρες και προέβαλαν ως σχετικό παράδειγμα την Ιαπωνία. Από κοντά, οικονομολόγοι επιχειρηματολογούσαν για το πόσο συμφέρει η πυρηνική ενέργεια. Αναλυτές της γεωστρατηγικής για το πόση ισχύ δίνει σε μια χώρα η απεξάρτηση από τους υδρογονάνθρακες κ.λπ. Κλιματολόγοι για το πόσο καθαρή και «πράσινη είναι. Και ήρθε η πυρηνική τραγωδία στη Φουκουσίμα, ως άλλη «Χιροσίμα», να προκαλέσει πλανητική αγωνία για να παραδώσει μια χώρα 127 εκατομμυρίων στον τρόμο, στην απόγνωση, στην αρρώστια και στο θάνατο. Για να επιβεβαιωθεί ότι η φύση είναι δυνατότερη και από τα πιο καλά οργανωμένα σχέδια και από τον αρτιότερο προληπτικό σχεδιασμό. Ότι θερίζουμε συμφορές, όταν δεν βλέπουμε το παρελθόν ως σχολείο, που δίνει μαθήματα και μας φέρνει στα μέτρα μας.

Τα πυρηνικά ατυχήματα, μέχρι σήμερα, λειτουργούν όπως το κουδούνι του ξυπνητηριού. Μας αφυπνίζουν για λίγο και μετά βυθιζόμεθα στον εφησυχασμό. Αυτό έγινε με το ατύχημα του 1979 στον πυρηνικό σταθμό Θρι Μάιλ Άιλαντ, στην Πενσυλβάνια των H.Π.A. και το 1986 στο Τσερνομπίλ, στην Oυκρανία. Θα έχουμε και τώρα μία από τα ίδια, με τους πυρηνικούς αντιδραστήρες της Φουκουσίμα ή θα έχουμε την αρχή του τέλους της πυρηνικής ενέργειας; Τα οικονομικά συμφέροντα της πυρηνικής βιομηχανίας είναι κολοσσιαία, για να παραιτηθεί εύκολα. Πράσινη, συμφέρουσα και ασφαλής; Ανοησίες! «Πράσινη» και καθαρή η πυρηνική ενέργεια δεν είναι, ούτε αποτελεί λύση στην ενεργειακή κρίση και στις κλιματικές αλλαγές. Πράσινη, όχι, γιατί δεν είναι ανακυκλώσιμη. Καθαρή είναι μόνον οπτικά, γιατί δεν φαίνεται. Τα αποτελέσματα από την παρουσία της ραδιενέργειας είναι τρομακτικά και γίνονται αισθητά καθυστερημένα και σε βάθος δεκάδων, εκατοντάδων ή και χιλιάδων χρόνων. O πυρηνικός αντιδραστήρας και οι βοηθητικές του μονάδες απελευθερώνουν στην ατμόσφαιρα, σε σχέση με ένα συμβατικό εργοστάσιο ίσης θερμοηλεκτρικής ισχύος, μεγαλύτερα ποσά θερμότητας. Άρα δεν είναι λύση στο κλιματικό πρόβλημα. Αλλά ούτε το κόστος παραγωγής της πυρηνικής κιλοβατώρας είναι χαμηλό.

Oι υπέρμαχοι της πυρηνικής ενέργειας παραβλέπουν ότι έπειτα από τριάντα χρόνια ζωής κάθε αντιδραστήρα, πρέπει να διαλύεται και να γίνεται ο ίδιος απόβλητο. Έτσι, δεν συνυπολογίζουν στους κοστολογικούς παράγοντες τη δαπάνη αποσυναρμολόγησης του παλιού αντιδραστήρα και διαχείρισης της διάλυσής του, που φθάνει έως και το 50% του κόστους ενός νέου αντιδραστήρα. Oύτε και τα υπέρογκα ασφάλιστρα, που καταβάλλονται για τη μεταφορά του φορτίου. Ίσως, γιατί προτιμάται η λύση της «ανάθεσης» σε Μαφίες, που τα τακτοποιούν στο βυθό θαλασσών και ωκεανών. Το Σεπτέμβριο του 2009, οι Ιταλικές Αρχές εντόπισαν στα νερά της Καλαβρίας πλοίο φορτωμένο με βαρέλια γεμάτα πυρηνικά απόβλητα αγνώστου προελεύσεως, που είχε βυθίσει η Μαφία. Αλλά και οικονομικώς συμφέρουσα να ήταν, το διακύβευμα είναι τόσο μεγάλο, που επιβάλλεται να απορριφθεί η πυρηνική ενέργεια. Μήπως είναι ασφαλής; Η πραγματικότητα, χωρίς παραμορφωτικούς φακούς, βοά περί του αντιθέτου. Εκτός από τα μεγάλα πυρηνικά ατυχήματα, σημειώνονται και εκατοντάδες μικρά στα 450 πυρηνικά εργοστάσια που λειτουργούν στον κόσμο (άλλα 62 είναι υπό κατασκευήν). Τα τελευταία είκοσι χρόνια έχουν σημειωθεί πάνω από χίλια ατυχήματα, χωρίς ποτέ να μάθουμε τι έχει υποστεί το περιβάλλον και η υγεία των ανθρώπων.

Αργά ή γρήγορα, η αλήθεια βγαίνει στο φως, γιατί ακόμη δεν ισχύει το: «ό,τι δεν το παίζει η τηλεόραση δεν είναι και είδηση». Μόνο στις ΗΠΑ, σύμφωνα με έκθεση της μη κρατικής, μη κερδοσκοπικής «Ένωσης Επαγρυπνούντων Επιστημόνων» της, εντός του 2010 14 φορές οι Αμερικανοί έφθασαν στο χείλος πυρηνικής τραγωδίας. Και το πιο ασφαλές σύστημα, κάποια στιγμή, υφίσταται βλάβη και τότε οι συνέπειες υπερβαίνουν κατά πολύ το οποιοδήποτε όφελος. Μη ασφαλής είναι, επιπροσθέτως, και γιατί δεν έχει βρεθεί μέθοδος αδρανοποίησης των πυρηνικών αποβλήτων. Ό,τι γίνεται είναι προσωρινό. Το θάψιμο σε στέππες, ερήμους ή περιοχές παγετώνων ενέχει κινδύνους, αφού η τοξικότητά τους διατηρείται εκατοντάδες ή και χιλιάδες χρόνια. Ποιος μπορεί να αισθάνεται σίγουρος από τους 250.000 τόνους αποβλήτων, που έχουν συσσωρευθεί μέχρι σήμερα; Εγκληματική η εμμονή της Τουρκίας.

Η Ελλάδα βρίσκεται σε κλοιό πυρηνικών εργοστασίων και μάλιστα γηρασμένων, που αποτελούν πρωτίστως κίνδυνο για τις χώρες στις οποίες ανήκουν, αφού οι επιπτώσεις είναι ευθέως ανάλογες της εγγύτητας στην πυρηνική εγκατάσταση. Δυστυχώς όμως, η ραδιενέργεια δεν έχει σύνορα και ο πυρηνικός όλεθρος ξεπερνά τα εθνικά όρια. Κατά τούτο, είναι εγκληματική ενέργεια, σήμερα, που έχουμε πάθει και παθαίνουμε, να μη μαθαίνουμε. Να παρατείνεται ο βίος των παλαιωμένων αντιδραστήρων με επισκευές και παρεμβάσεις αμφίβολης αποτελεσματικότητας, με αποκλειστικό γνώμονα το κέρδος. Να εμμένει η Τουρκία, με περισσό θράσος, στην κατασκευή πυρηνικού εργοστασίου στο Ακούγιου, το οποίο, μάλιστα, βρίσκεται μάλιστα πάνω σε σεισμογενές ρήγμα, γνωστό για τη δραστηριότητά του και για τις ισχυρές δονήσεις που δίνει.

Με τον πυρηνικό τρόμο στη Φουκουσίμα εν εξελίξει, η επιχειρηματολογία του αντιπυρηνικού κινήματος έχει ενισχυθεί, ενώ κερδίζει έδαφος η λογική να ξαναδούμε τη ζωή μας χωρίς την πυρηνική ενέργεια. O στόχος είναι απολύτως εφικτός. Το 17% της παγκόσμιας ηλεκτρικής ενέργειας που παράγεται από τους πυρηνικούς σταθμούς μπορεί να αντικατασταθεί με εναλλακτικές μορφές ενέργειας. Μέχρι τότε, οι λαοί μπορούν να επιβάλλουν το κλείσιμο των γηρασμένων εργοστασίων και να ματαιώσουν τα σχέδια εγκατάστασης νέων, ­ με αγώνα, ­ με την εκλογική αποδοκιμασία των πολιτικών δυνάμεων, που διάκεινται ευνοϊκά στην πυρηνική ενέργεια, ­ με τον αυτοπεριορισμό της κατανάλωσης ηλεκτρικής ενέργειας.

 

* Ο Hρακλής Kανακάκης είναι αρθογράφος στη εφημ. «Χριστιανική» και Δ/ντής Δημοτικού Σχολείου.

 

ΠΗΓΗ: Τρίτη, 26 Απρίλιος 2011, http://www.xristianiki.gr/arkheio-ephemeridas/844/purenike-energeia-telos.html

Η ΙΑΠΩΝΙΑ ΣΤΗ ΔΙΝΗ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ

 

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

 

Η Ιαπωνία είναι η χώρα της Άπω Ανατολής, ο λαός της οποίας θα μπορούσε να παραβληθεί κατά τα χαρακτηριστικά του με τον λαό της Γερμανίας. Είναι πειθαρχικός εις το έπακρο και φιλόπατρις, γι’ αυτό και επιρρεπής προς αποδοχή στρατοκρατικών καθεστώτων. Τα χαρακτηριστικά αυτά συνδυάζει με την άκρα εργατικότητα, αποτέλεσμα της οποίας είναι η ραγδαία οικονομική ανάκαμψη μετά από περιόδους κρίσεων και καταστροφών.

Τις αρετές αυτές οι λαοί, που προαναφέραμε, τις καλλιεργούν μαζί με φοβερές κακίες, τις οποίες εκδήλωσαν ως στρατιωτικοί σύμμαχοι κατά τη διάρκεια του Β΄ παγκοσμίου πολέμου. Η άγριες και εγκληματικές ενέργειες των στρατευμάτων τους προς τους λαούς που κατέκτησαν και προς τους κρατουμένους στα στρατόπεδα συγκέντρωσης αποτελούν τις πιό μελανές σελίδες της ανθρώπινης ιστορίας. Τα εγκλήματα των Ιαπώνων δεν μας είναι πολύ γνωστά, καθώς η Ευρώπη εντελώς κατεστραμμένη από τον πόλεμο φρόντισε να γιατρέψει τις δικές της πληγές και δεν έστησε τα αυτιά της για ν’ ακούσει τις κραυγές πόνου των λαών της Ασίας. Πέραν αυτού ο πόλεμος εκείνος έληξε με τη φρικτή εικόνα της ολοσχερούς καταστροφής δύο ιαπωνικών πόλεων υπό τα πλήγματα νέου και τρομακτικού όπλου, της ατομικής βόμβας! Η ενέργεια εκείνη των ΗΠΑ δεν θα δικαιωθεί ποτέ ενώπιον της ιστορίας, διότι έγινε προς επίδειξη πυγμής όχι μόνο προς τους Ιάπωνες, που ετοιμάζονταν να συνθηκολογήσουν, αλλά και προς τους “συμμάχους” Σοβιετικούς!

Η ολοσχερώς κατεστραμμένη Γερμανία τάχιστα μετεβλήθη σε “ατμομηχανή” της ευρωπαϊκής οικονομίας με την αμέριστη συμπαράσταση των ισχυρών νικητών, των ΗΠΑ δηλαδή, οι οποίοι απέβλεπαν με την ανάπτυξη εκείνη να αντιρροπήσουν το ολοένα ογκούμενο κίνδυνο εξάπλωσης του κομμουνισμού. Στην οικονομική ανάπτυξη της Γερμανίας προσφέρθηκε η χώρα μας θυσία κατά δύο τρόπους. Με το να διαταχθεί να μην διεκδικήσει τις οφειλόμενες από τη Γερμανία πολεμικές αποζημιώσεις και με το να στείλει τον εργατικό της ανθό, ώστε να συμβάλει με την εργασία του στην ανάπτυξη χώρας που παρέλυσε την δική μας οικονομία με την εισβολή και επί τετραετία κατοχή της. Δεν γνωρίζουμε αν οι ΗΠΑ ενίσχυσαν οικονομικά την Ιαπωνία, η οποία μεταπολεμικά σύρθηκε στο άρμα της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής. Εκείνο πάντως το οποίο ζήσαμε ήταν η αλματώδης ανάπτυξη, η οποία έφερε τη χώρα στην κορυφή της παγκόσμιας οικονομίας! Έφθασε η Ιαπωνία στο σημείο να καταφέρει δεινά πλήγματα, μέσω της εξαγωγής βιομηχανικών προϊόντων, στη νικήτριά της, τις ΗΠΑ. Από την άλλη όμως διαπιστώσαμε ότι η χώρα εγκαταλείποντας με γοργό ρυθμό τις παραδόσεις της προσδέθηκε και στο πολιτιστικό άρμα των ΗΠΑ σφιχτότερα από κάθε άλλη χώρα, “εχθρό” ή “σύμμαχο”.

Στάθηκε όμως αιτία μια φυσική καταστροφή να οδηγήσει τη μεγάλη Ιαπωνία στα πρόθυρα της οικονομικής κατάρρευσης, όπως επισημαίνουν αρκετοί σχολιαστές. Το οικονομικό “θαύμα” στις σύγχρονες δυτικού τύπου οικονομίες θεμελιώνεται στην εξασφάλιση άφθονης ενέργειας για την λειτουργία των ενεργοβόρων βιομηχανιών. Η Ιαπωνία, φτωχή σε ενεργειακούς πόρους χώρα, μη θέλοντας να είναι εξαρτημένη από εισαγωγές ενέργειας κατέστρωσε και έθεσε σε εφαρμογή μεγαλεπήβολο σχέδιο ενεργειακής αυτάρκειας με την εγκατάσταση πυρηνοηλεκτρικών σταθμών. Αντί να καταδικάσει τη χρήση πυρηνικής ενέργειας για οποιονδήποτε σκοπό, ως πρώτη παθούσα εξ αυτής, την έθεσε ως θεμέλιο της ανάπτυξής της! Και ήλθε η θλιβερή στιγμή ενός ισχυρότατου σεισμού, όχι πάντως επάνω από τα επίπεδα πρόβλεψης των σεισμολόγων, και τα ανθρώπινα μέτρα προστασίας έναντι των φυσικών δυνάμεων, που είχαν ληφθεί με προσοχή και επιμέλεια, δείχθηκαν ανεπαρκή. Τα σύγχρονα ΜΜΕ μετέδωσαν κατ’ επανάληψη στιγμές φρίκης από την τραγωδία που έζησε ο λαός της Ιαπωνίας. Το ελάχιστο συναίσθημα που μας απόμεινε, καθώς αυτό θεωρείται πλέον ως τροχοπέδη κατά την πορεία προς την οικονομική ανάπτυξη, το διαθέσαμε προς στιγμήν για τη νοερή συμπαράσταση προς τους πάσχοντες συνανθρώπους μας. Μετά επανήλθαμε στην ασφαλή βάση της λογικής και θέσαμε το ερώτημα: Και τί το θαλασσινό θα τρώμε τώρα, που ο τροφοδότης Ειρηνικός ωκεανός έχει μολυνθεί από τη διαφυγούσα ραδιενέργεια; Μάλιστα οι πλέον λογικοί Γάλλοι βρήκαν πρώτης τάξεως ευκαιρία να διαφημίσουν τους δικούς τους πυρηνικούς σταθμούς, τους οποίους, κατά τους ισχυρισμούς τους, αν εγκαθιστούσαν οι Ιάπωνες θα είχε αποφευχθεί η διαρροή! Ο θάνατός σου η ζωή μου!

Τί θα τρώει ό λαός της Ιαπωνίας κατά τα προσεχή έτη; Η χώρα είναι άκρως πυκνοκατοικιμένη. Θα επαρκέσει για τη διατροφή του πληθυσμού η καλλιεργούμενη μη μολυνθείσα επιφάνεια (αν υπάρχει εγγυημένα τέτοια); Θα διατραφεί αυτός αποκλειστικά με εισαγόμενα γεωργοκτηνοτροφικά προϊόντα; Θα καταφέρει να διατηρήσει από την άλλη η χώρα τις αγορές της ή θα δει τις εξαγωγές της να μειώνονται με έντονους ρυθμούς; Είναι οι σύγχρονες αγορές όμοιες με εκείνες των προηγουμένων δεκαετιών ή η Ιαπωνία θα δοκιμαστεί από τον ανταγωνισμό των αναδυομένων ασιατικών δυνάμεων, της Κίνας και της Ινδίας; Θα αποδεχθεί ο άκρως καταναλωτικός σύγχρονος Ιάπων, που έμαθε να ταξιδεύει σ’ όλη την έκταση του πλανήτη ζωσμένος με πλήθος ηλεκτρονικών συσκευών, έναν τρόπο ζωής με βάση την ολιγάρκεια; Επαρκή στοιχεία, για το πόσο βοήθησε η Ιαπωνία κατά τις δεκαετίες που πέρασαν τους φτωχούς και καταφρονεμένους του κόσμου, δεν διαθέτουμε. Το 2009 είχε ανακοινωθεί βοήθεια ύψους 20 δισεκατομ. δολλαρίων. Ανακοινώθηκε από την άλλη ότι σε 220 δισεκατομ. δολλάρια θα ανέλθει το κόστος της αποκατάστασης των ζημιών. Αυτό μας βοηθά να συνειδητοποιήσουμε το τρομακτικό κόστος για την αποκατάσταση ανεκτού βιοτικού επιπέδου στις λεηλατημένες χώρες του τρίτου Κόσμου και την ανάσχεση της υποβάθμισης του λεηλατημένου περιβάλλοντος, για την οικονομική ανάπτυξη κατά τα δυτικά πρότυπα. Άλλωστε δεν συντελέστηκε και σοβαρή πρόοδος μετά την υπογραφή της συνθήκης στην ιαπωνική πόλη Κιότο.

Το ισχυρό όπλο των Ιαπώνων, το οποίο για μία ακόμη φορά θα τεθεί σε ενέργεια, είναι η πειθαρχία και η εργατικότητα. Με αυτά θα επιτύχει ασφαλώς πολλά. Είναι όμως δυνατό να επανέλθει στην πρότερη κατάσταση; Και τί θα σημάνει σε περίπτωση αδυναμίας ανάκαμψης; Θα εκδηλωθεί εσωστρέφεια με τάση προς επάνοδο στις πατρογονικές αξίες και τον παραδοσιακό πολιτισμό; Είναι αυτό δυνατόν χωρίς την ανάδυση πολιτικών δυνάμεων που θα οδηγήσουν, με την πάροδο του χρόνου, την χώρα σε καθεστώς στρατοκρατίας, κατά το προηγούμενο της χιτλερικής Γερμανίας; Ο χρόνος θα το δείξει.

Η Γερμανία από την άλλη εκδηλώνει την έπαρσή της ως εκ του δικού της οικονομικού θαύματος, αφού, αν και ηττημένη στους δύο μεγάλους πολέμους, σέρνει στο άρμα της τους νικητές αυτών, που οδηγούνται στο δρόμο που πορεύτηκε πρώτη η χώρα μας με την άφρονα πολιτική των μεταπολιτευτικών κυβερνήσεών της και τον άφρονα καταναλωτισμό του λαού της. Θα καταφέρει η Γερμανία και οι ισχυροί συνοδοιπόροι της του Βορρά να αντέξουν την πίεση εκ του ανταγωνισμού των ασιατικών δυνάμεων στα πλαίσια της παγκοσμιοποιημένης αγοράς, της νόμιμης απάτης; Και οι λοιποί, μεταξύ των οποίων και εμείς, θα παραμένουμε μοιρολατρικά υποταγμένοι στις θελήσεις των οικονομικά ισχυρών, οι οποίοι έχουν περιβληθεί με τρομακτικές εξουσίες, τις οποίες οι πολιτικοί παρέδωσαν στα πλαίσια της αθλιότερης πολιτικής διαπλοκής της ιστορίας; Ίσως να συμβούν εξελίξεις, τις οποίες ούτε οι ισχυροί ούτε οι ανίσχυροι είμαστε σε θέση σήμερα να φανταστούμε. Ως τότε όμως εμείς ως λαός κάτι πρέπει να κάνουμε. Εμείς πειθαρχία δεν διαθέταμε ποτέ, αυτό είναι μεγάλη αλήθεια. Γι’ αυτό δεν ενεχόμαστε για εγκλήματα, με τα οποία βαρύνονται άλλοι λαοί. Είναι όμως μύθος να διατυμπανίζεται ότι είμαστε οκνηροί. Διαθέτουμε φιλότιμο, όσο ελάχιστοι λαοί, και διάθεση προόδου χωρίς εκμετάλλευση των άλλων. Ότι πάθαμε το πάθαμε, γιατί στρέψαμε την πλάτη στις παραδόσεις μας. Εμπρός για νέα αρχή. Το κράτος που έστησαν οι τότε ισχυροί προς εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους αποδείχθηκε μεταπρατικό! Ο ελληνισμός κατά τη μακρόχρονη δουλεία στηρίχτηκε στις κοινότητες, που συνιστούσαν κοινωνία προσώπων. Ας επανέλθουμε όσο είναι καιρός στις παραδόσεις και στην ολιγάρκειά μας. Δεν είμασταν γουρούνια, όπως μας αποκαλούν πλέον οι οικονομικά ισχυροί. Αυτοί, δια των δικών μας εκπροσώπων των συμφερόντων τους μας κατάντησαν έτσι.

 

Ο ΑΙΩΝΑΣ ΤΩΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΩΝ

 

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

 

Κατρίνα, Μεξικό, θερμοκήπιο και τώρα Φουκουσίμα, συνδυάζονται με οικονομική κρίση και πόλεμο για να εγκαινιάσουν τον «21ο αιώνα των καταστροφών». Θέλετε να πληροφορηθείτε τι συμβαίνει ή μπορεί να συμβεί τώρα στην Ιαπωνία; Θέλετε να μάθετε τα βασικά στοιχεία του πυρηνικού ζητήματος; Μη διαβάζετε εφημερίδες, αφήστε τις ιδιοτελείς ανοησίες των εξ επαγγέλματος απατεώνων «πολιτικής» και «ενημέρωσης», ενίοτε και της επιστήμης, όταν γίνεται θεραπαινίδα του εγωϊσμού και της εξουσίας.

Δείτε την ταινία «’Ονειρα» του Ακίρα Κουροσάβα. Γυρισμένη το 1990, προβλέπει την έκρηξη των έξη αντιδραστήρων της Φουκουσίμα και όσα συμβαίνουν ή μπορεί να συμβούν στη χώρα του Ανατέλλοντος, που κινδυνεύει να γίνει Δύοντος Ηλίου. Μην κυττάτε μόνο τα πλάνα. Σκεφτείτε τους διαλόγους. Πέντε-δέκα φράσεις. Συνοψίζουν, με τη δωρική λιτότητα που χαρακτήριζε ακόμα την έκφραση των προσωκρατικών Ιώνων, θάλεγε κανείς, την «εξίσωση των πυρηνικών».

«Προφήτη» λένε τώρα τον ποιητή του γιαπωνέζικου κινηματογράφου. Σωστό και παραπλανητικό. Ο Κουροσάβα δεν είναι μάγος, δεν κάνει μεταφυσική, ούτε την αντιπαραθέτει στον Ορθό Λόγο, την Επιστήμη, το διαφωτιστικό πρόταγμα, όπου πολλοί ψάχνουν τις αιτίες πρωτοφανών απειλών. Ο σκηνοθέτης γίνεται «μάγος» αντιπαραθέτοντας, με τα καλλιτεχνικά μέσα, τον ορθολογισμό στον κοινωνικό παραλογισμό (το Εμείς στο Εγώ). Δεν ξέρει περισσότερα για τους κινδύνους της ατομικής ενέργειας από τους χιλιάδες, εξαιρετικά καταρτισμένους επιστήμονες, που πληρώνονται αδρά για να συμβουλεύουν την παντοδύναμη πυρηνική βιομηχανία και τις κυβερνήσεις. ‘Εγινε «προφήτης» γιατί, θεμελιώδης γνώση και μεγάλο «ταλέντο», συνδυάστηκαν με μια ανώτερη μορφή «ηθικής», «συναισθηματικής» νοημοσύνης και ανεξαρτησίας.

Το «περίσσευμα συνείδησης» που διαθέτει τον κάνει εκπρόσωπο ενός ανώτερου τύπου ανθρώπου, που, ευτυχώς, παράγεται ακόμα και στις πιο σκοτεινές ιστορικές περιόδους, όπως η σημερινή, αλλά και καταστρέφεται διαρκώς και ανελέητα από τον κρατούντα, προϊστορικό πολιτισμό του Εγώ, του Χρήματος και της Βίας. Αυτός ο πολιτισμός, αντανάκλαση και διαμορφωτής συνάμα του συστήματος οικονομικο-κοινωνικών σχέσεων, προκάλεσε την πυρηνική καταστροφή της Ιαπωνίας, αγνοώντας τους κινδύνους για τους ανθρώπους, εν ονόματι της διαρκούς αναζήτησης μεγαλύτερων περιθωρίων κέρδους. (Αυτός προκάλεσε και την καταστροφή στο Τσέρνομπιλ, με τους σοβιετικούς γραφειοκράτες σε διαρκή προσπάθεια αύξησης της δύναμης του συστήματος που εκπροσωπούσαν, χωρίς μηχανισμούς ελέγχου και αποτελεσματικής συμπερίληψης του κόστους).

Αν προτιμάτε πιο «παληομοδίτικες», «μαρξιστικές» εκφράσεις, μπορούμε να μιλήσουμε για τον καπιταλισμό, ως σύστημα παραγωγής και διανομής και των ιδεών που το συνοδεύουν. Ιδίως μάλιστα στην τωρινή φάση, του «καπιταλισμού της καταστροφής», που χαρακτηρίζεται από πλήρη επικράτηση του χρηματιστικού κεφαλαίου που, χάνοντας και τα όποια, ενδεχομένως «προοδευτικά» χαρακτηριστικά διέθετε στο παρελθόν, τείνει να γίνει κύριος μηχανισμός καταστροφής της ανθρωπότητας. Την πιο τρανή απόδειξη την έδωσε η πορεία του γεν μετά την καταστροφή. Θα περίμενε κανείς να υποτιμηθεί, ως αντανάκλαση της συμφοράς που έπληξε την Ιαπωνία. Στην πραγματικότητα ανατιμήθηκε, για μια σειρά καθαρά κερδοσκοπικούς λόγους, αναγκάζοντας τις κεντρικές τράπεζες σε σπάνια παρέμβαση. «Οργανωτής» του κόσμου μας, με τρόπο που επαληθεύει εκπληκτικά έναν άλλο «προφήτη», τον Μαρξ του Κομμουνιστικού Μανιφέστου και των Γκρούντρισσε, η «Αυτοκρατορία του Χρήματος» κερδίζει από τις καταστροφές, τις χρεωκοπίες χωρών και κοινωνιών, τους πολέμους που εξαπολύει. Κι αφού κερδίζει, προκαλεί τέτοια φαινόμενα.

Αν η οικονομική κρίση απέδειξε ξανά την αδυναμία «αυτορρύθμισης» της αγοράς, στην οποία θεμελιώνεται ο «φιλελευθερισμός», η πυρηνική καταστροφή αποδεικνύει την αδυναμία «αυτορρύθμισης», σε συνθήκες μάλιστα «καπιταλισμού της καταστροφής», μακράν του κοινωνικού ελέγχου, της «τεχνόσφαιρας». Ορισμένα μάλιστα είδη τεχνολογίας, όπως η πυρηνική, είναι γενικά αδύνατο να ρυθμισθούν και πρέπει να καταργηθούν, εκτός ίσως μερικών πολύ περιορισμένων χρήσεων. Ούτε υπάρχει, ούτε πρόκειται να βρεθεί τεχνολογία (γιατί προσκρούει σε νόμους της φύσης, θα ήταν «λυδία λίθος») που να επιτρέπει την ασφαλή αποθήκευση πυρηνικών αποβλήτων για χιλιάδες ή εκατομμύρια χρόνια! Ακόμα και το πιο ασφαλές σύστημα αργά ή γρήγορα θα υποστεί σφάλμα ή «ατύχημα», οι συνέπειες όμως ακόμα και μιας πυρηνικής καταστροφής υπερβαίνουν κατά πολύ το οποιοδήποτε «όφελος».

Το ίδιο ισχύει και πολύ ευρύτερα, για την ίδια την έννοια της «ανάπτυξης», όπως τουλάχιστο ορίζεται από το σύστημά μας. ‘Όχι μόνο είναι όλο και πιο εμφανείς οι αρνητικές πτυχές της (π.χ. τι νόημα έχει να μετράμε ως αύξηση του ΑΕΠ το άθροισμα της ρυπαίνουσας και της αντιρρυπαντικής βιομηχανίας;), αλλά είναι και προφανές ότι φτάσαμε στα όρια που θέτουν οι φυσικές παράμετροι του πλανήτη. Το παγκόσμιο κλίμα είναι «ευαίσθητη», «ασταθής» ισορροπία, γεγονός που μας στερεί και από τη δυνατότητα πειραματισμού. Σχετικά περιορισμένη μετακίνηση από το σημείο ισορροπίας, μπορεί να οδηγήσει σε μεγάλες ανεπίστρεπτες μεταβολές που θα καταστήσουν ακατοίκητο τον πλανήτη. ‘Αλλωστε, η ανθρωπότητα ανέπτυξε τον τελευταίο μισό αιώνα, τις παραγωγικές δυνάμεις που χρειάζεται για μια «καλή ζωή» τουλάχιστο 12 δισεκατομμυρίων πάνω στη Γη, υπό τον όρο ότι θα αλλάξει ο τρόπος παραγωγής και διανομής και ένα μουρλό καταναλωτικό πρότυπο. Είναι ο τρόπος οργάνωσης του οικονομικού και κοινωνικού συστήματος που εμποδίζει την αξιοποίησή αυτών των παραγωγικών δυνάμεων ή τις στρέφει σε καταστροφικές διεξόδους.

Είναι ευκολότερο να διασπάσεις το άτομο, παρά μια προκατάληψη, έλεγε αστειευόμενος (;) ο ‘Αλμπερτ Αϊνστάιν. Οι φυσικοί του 20ού αιώνα ήταν ο Προμηθέας της εποχής μας. Μας έδωσαν τη φωτιά της αποκάλυψης, όχι όμως τη σοφία που χρειάζεται για τη χρήση της. Δεν είναι μόνο η ατομική ενέργεια, είναι επίσης η βιοχημεία που επεμβαίνει βάναυσα στις βαθύτερες διαδικασίες της ζωής, η πληροφορική που μας απειλεί με νέο ολοκληρωτισμό, ο αυτοματισμός που θα μας απειλήσει ίσως με «δικτατορία των ρομπότ» και πολλά άλλα. Οι νέες τεχνολογικές δυνατότητες δημιουργούν στους ανθρώπους την ψευδαίσθηση ότι γίνονται Θεοί. Στην πραγματικότητα τους αποβλακώνουν, γιατί αλλάζουν δραματικά το περιβάλλον τους και αυξάνουν κατακόρυφα τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει το είδος, χωρίς να συνοδεύονται από συνακόλουθη διανοητική και, κυρίως, ηθικοσυναισθηματική ωρίμανση. Ο άνθρωπος του Νεάντερνταλ ήταν μια χαρά προσαρμοσμένος στο περιβάλλον του γι’ αυτό και μπόρεσε να γίνει Σάπιενς, Προμηθέας, Αϊνστάιν. Τώρα όμως, ο Νεάντερνταλ ή Σάπιενς, που βασικά είμαστε ακόμα, μοιάζει με επικίνδυνο ηλίθιο αντιμέτωπος με τα κατασκευάσματά του.

Αν είναι τρομερά επικίνδυνη η ραδιενέργεια της Φουκοσίμα, ακόμα πιο επικίνδυνες είναι οι τεράστιες ποσότητες ηλιθιότητας που διασπείρουν αυτές τις μέρες οι πολιτικοί μας και η κοινωνική αδράνεια. Δέστε την αλαζονεία, την απίστευτη ανοησία του αρχοντοχωριάτη γείτονα Ερντογάν, που υποστηρίζει στα σοβαρά ότι η χώρα του, η Τουρκία, θα φτιάξει ασφαλέστερους αντιδραστήρες από την Ιαπωνία και συγκρίνει πυρηνική ενέργεια και υγραέριο της κουζίνας! Τα ίδια λένε Κινέζοι και Ρώσοι, ακόμα και ο Γερμανός Υπουργός Οικονομικών που πήγε στους βιομηχάνους και τους είπε ότι μόνο για λόγους προεκλογικής σκοπιμότητας πάρθηκαν τα τελευταία μέτρα Μέρκελ.

Προ ετών συνάντησα κάπου τον Σταύρο Δήμα, τότε Ευρωπαίο Επίτροπο Περιβάλλοντος, καταχαρούμενο γιατί έβαλε στην ατζέντα φιλόδοξους στόχους για τις εκπομπές αερίων. Τούπα εντάξει, αλλά χρειαζόμαστε αποτέλεσμα, όχι μόνο διακηρύξεις. Αν οι Αμερικανοί δεν δέχονται, δεν πρέπει να βάλουμε δασμούς στα προϊόντα τους; Μα τι λες, απάντησε κατάπληκτος, σημαίνει εμπορικό πόλεμο. Για το σύστημα, οι «κίνδυνοι» εμπορικού πολέμου είναι μεγαλύτεροι από αυτούς επιβίωσης της ανθρωπότητας.

Χρειαζόμαστε ρύθμιση οικονομίας, κοινωνίας και τεχνολογίας και μάλιστα επειγόντως. Απελπισμένος για το δρόμο που τραβάει το έθνος του, ένας Ισραηλινός συγγραφέας αναζήτησε παρηγοριά στη σκέψη ότι οι λαοί, όπως και τα άτομα μπορούν να δράσουν λογικά. Αφού όμως πρώτα δοκιμάσουν όλους τους άλλους τρόπους. Το δυσάρεστο στην περίπτωση που εξετάζουμε είναι ότι οι απειλούσες καταστροφές μπορεί νάναι ανεπίστρεπτες.

Παραδόξως, η ιαπωνική καταστροφή προσφέρει σπάνια συνηγορία υπέρ της δημοκρατίας, της οποίας η αξία ή δυνατότητα αμφισβητούνται στις μέρες μας. Δεν εννοούμε ασφαλώς την κοινοβουλευτική ολιγαρχία, στα πλαίσια της οποίας, οι πολιτικοί που είναι αρμόδιοι για την επίβλεψη των πυρηνικών εργοστασίων, προσλαμβάνονται από τις πυρηνικές βιομηχανίες μετά το τέλος της πολιτικής τους καριέρας. Εννοούμε μια πολύ βαθύτερη δημοκρατία ενεργών πολιτών, που διαχειρίζονται οι ίδιοι την κοινωνία τους σε κάθε επίπεδο.

Μερικοί, έστω κι αν ντρέπονται να το βροντοφωνάξουν, πιστεύουν ότι μια παγκόσμια δικτατορία, ένας νέος ολοκληρωτισμός, είναι απαραίτητα για τη διαχείριση τέτοιων κινδύνων. Αν το 1789, οι Γάλλοι έκοψαν το κεφάλι του βασιλιά τους για να θεμελιώσουν τη δημοκρατία, οι σύγχρονοι Αυτοκράτορες του Χρήματος, οι Ρότσιλντ, οι Ροκφέλλερ, οι Γκόλντμαν Σαχς και οι πολιτικοί-υπάλληλοί τους επιδιώκουν να κόψουν το κεφάλι των κοινωνιών, αποτρέποντας την εμφάνιση ιδεών και προσώπων που θα εκφράσουν τις ανάγκες τους. Από τους Μεδίκους έως τους Σαϊεντολόγους, η άρχουσα τάξη του κόσμου μας έκανε στροφή 180 μοιρών περί τον άξονά της. ‘Εχει δίκηο όπως την περιγράφει, ως δύναμη σκοτεινής αποσύνθεσης, χωρίς αίσθηση ιστορικής αποστολής, ένας άλλος «προφήτης», ο Στάνλει Κιούμπρικ, στα «Μάτια ερμητικά κλειστά».

Το σοβιετικό σύστημα όμως ήταν στρατιωτικά οργανωμένο, όπως και η παγκόσμια πυρηνική βιομηχανία. Η Ιαπωνία είναι η πιο «πειθαρχική» κοινωνία του κόσμου. Είναι άραγε τυχαίο ότι εκεί συνέβησαν οι δύο σημαντικότερες πυρηνικές καταστροφές; ‘Ισως, μια αυτοδιαχειριζόμενη κοινωνία αυτοδιαχειριζόμενων ατόμων αποδεικνυόταν μια πιο ασφαλής, η μόνη ασφαλής λύση.

Ο ‘Ερικ Χομπσμπάουμ έκανε λόγο για τον «αιώνα των άκρων», των πολέμων και των επαναστάσεων, περιγράφοντας τον «μικρό» (1914-1991) εικοστό αιώνα. Ο μέλλων Χομπσμπάουμ θα χρειαστεί, γράφοντας για τον 21ο αιώνα, να μιλήσει για «αιώνα των καταστροφών». Ακριβέστερα, δεν θα υπάρχει Χομπσμπάουμ. Οι καταστροφές που προμηνύονται και ήδη συμβαίνουν, μπροστά στα μικροσκοπικά, από έκπληξη, πανικό, ιδιοτέλεια, ματάκια μας, έχουν μεγάλη διαφορά συγκρινόμενες με τις καταστροφές του παρελθόντος, περιλαμβανομένων των παγκοσμίων πολέμων. Δεν θέτουν σε κίνδυνο μόνο τον πολιτισμό, αλλά την ίδια την επιβίωση του ανθρώπινου γένους.

Μόνο συνείδηση της επερχόμενης καταστροφής ίσως προκαλέσει το θαύμα που χρειάζεται. Η ιστορία μετακινεί τώρα το ζήτημα της επιβίωσης των ανθρώπων από τη σφαίρα της θρησκείας, της μεταφυσικής, της μελλοντολογίας στη σφαίρα του πολιτικού. Αν όχι εμείς, τα παιδιά ή τα εγγόνια μας, θα προλάβουν να δουν αν ο 21ος θα είναι πρώτος ή τελευταίος αιώνας του ανθρώπινου γένους.

 

ΠΗΓΗ: Κυριακή, 3 Απριλίου 2011, http://konstantakopoulos.blogspot.com/2011/04/blog-post.html

Καταστροφή στην Ιαπωνία, το κέρδος στον πυρήνα

Η ιδιωτική εταιρεία προσάρμοζε την ασφάλεια στο συμφέρον της

 

Του Αλέκου Αναγνωστάκη

 

Εβδομηντατρία χρόνια από την πρώτη πυρηνική σχάση που επιτεύχθηκε στη χιτλερική Γερμανία από τους φυσικούς Ότο Χαν και Λίζα Μάιτνερ το 1938 στο Βερολίνο και 69 χρόνια από τότε που ο περίφημος νομπελίστας φυσικός Ενρίκο Φέρμι κατασκεύασε τον πρώτο πυρηνικό αντιδραστήρα στο Σικάγο το 1942, 443 πυρηνικοί αντιδραστήρες λειτουργούν διάσπαρτοι σε 31 χώρες, καλύπτοντας το 16% της παγκόσμιας ηλεκτρικής ενέργειας.

Για να κινηθούν καταπίνουν ετησίως περίπου 80.000 τόνους ουρανίου. Η Ευρωπαϊκή Ένωση κατέχει την πρώτη θέση παγκοσμίως. Σε 17 από τις 27 χώρες της λειτουργούν 152 πυρηνικά εργοστάσια, τα οποία καλύπτουν το 1/3 της ηλεκτροπαραγωγής και το 15% της πρωτογενούς ενέργειας. Επιπλέον 27 νέοι σταθμοί πυρηνικής ενέργειας βρίσκονται υπό κατασκευή σε διάφορες χώρες.

Μόνο τα πυρηνικά απόβλητα, εναντίον των οποίων αναπτύσσεται ένα κίνημα, και χαρακτηρίζονται ως ραδιενεργά, ανέρχονται ετησίως σε 50.000 κυβικά μέτρα. Στον αδηφάγο όμως καπιταλισμό όλα γίνονται. Μόνο από τα ήδη υπάρχοντα πυρηνικά απόβλητα του πλανήτη, με κατάλληλη επεξεργασία, μπορούν να κατασκευαστούν, εκτός των άλλων, χιλιάδες πυρηνικές βόμβες. Κέρδος, αγορά και πολεμική βιομηχανία λοιπόν. Το εμπόριο πυρηνικών υλικών, μεταξύ των οποίων και των πυρηνικών αποβλήτων, είναι τεράστιο. Αν σχεδιάσει κανείς στο χάρτη τις διαδρομές που ακολουθούνται, θα μοιάζει σαν ένα πιάτο με σπαγγέτι.

Για παράδειγμα οι ΗΠΑ δέχονται χρησιμοποιημένα πυρηνικά καύσιμα από όλο τον κόσμο και η Γαλλία επιστρέφει τα απόβλητα της στην προμηθεύτρια Ιαπωνία.

Όλοι ανεξαίρετα οι τύποι πυρηνικών αντιδραστήρων (ελαφρού, βαρέος, ζέοντος ή πιεσμένου ύδατος), χρησιμοποιούν λίαν υψηλές ποσότητες νερού για τη λειτουργία τους που επιστρέφεται, καυτό, σε ποτάμια, λίμνες και πέλαγα. Οι πυρηνικοί αντιδραστήρες στο όνομα του κέρδους χτίζονται όσο γίνεται πιο κοντά στην περιοχή κατανάλωσης της παραγόμενης ηλεκτρικής ενέργειας για να ελαχιστοποιηθεί το κόστος μεταφοράς της. Και όσο πιο κοντά στη θάλασσα, με τη φτηνότερη δυνατή προστασία, για να ελαχιστοποιήσουν το κόστος μεταφοράς πρώτων υλών, αποβλήτων και της γενικότερης χρήσης αφαλατωμένου κυρίως νερού. Παρά τους σίγουρους και γνωστούς κινδύνους από τσουνάμι που οδήγησαν στον πνιγμό του δεύτερου μεγαλύτερου πυρηνικού εργοστάσιου της Ινδίας, στο Μάντρας. Γι' αυτό και ο αντιδραστήρας Φουκουσίμα είναι μόλις 140 χιλιόμετρα από το Τόκιο και κοντά στη θάλασσα με αποτέλεσμα να κινδυνεύει και το Τόκιο και η περιοχή του εργοστασίου και το ίδιο το εργοστάσιο να χτυπηθεί από το τσουνάμι. Χτύπημα που αποσιωπάται από τα ΜΜΕ, τους κυβερνητικούς υπεύθυνους και τους πληρωμένους επιστήμονες από το πανίσχυρο καρτέλ των δέκα παγκοσμίως μεγάλων ιδιωτικών (ή υπό κρατική καθοδήγηση) εταιρειών της πυρηνικής βιομηχανίας.

Τα πυρηνικά εργοστάσια έχουν μέγιστο όριο ζωής, σύμφωνα με τη διεθνή επιτροπή πυρηνικής ενέργειας, τα 40 χρόνια. Μετά πρέπει να διαλύονται. Το κόστος όμως διάλυσης ενός γερασμένου πυρηνικού αντιδραστήρα υπολογίζεται στα 2 διό. δολάρια. Το ιδιωτικό μονοπώλιο Τερεο που διαχειρίζεται το σαραντατριάρη αντιδραστήρα Φουκοσίμα ζήτησε και πήρε από την ιαπωνική κυβέρνηση δεκαετή παράταση ζωής αντί να τον διαλύσει, δηλαδή να ξοδέψει 2 δισ δολάρια. Με τα αποτελέσματα που βιώνει η ανθρωπότητα…. Που είναι μόνο τα άμεσα. Ωστόσο μόνο η καταγραφή τους επαναφέρει τη σκέψη πως ο ύστερος καπιταλισμός, σαν τα γερασμένα μαλάκια, εξαντλώντας τη ζωτική περιοχή γύρω του, τρέφεται πλέον από τις ίδιες του τις σάρκες: Αξιωματούχοι από το Τόκιο αναφέρουν ότι η ακτινοβολία στην πρωτεύουσα ήταν δέκα φορές πάνω από το κανονικό το βράδυ της Τρίτης, αλλά δεν συνιστά απειλή για την υγεία.

Ο εκπρόσωπος της κυβέρνησης Γιούκιο Εντάνο παραδέχεται ότι «τα επίπεδα της ραδιενέργειας στην περιοχή των κατεστραμμένων αντιδραστήρων μπορούν να προκαλέσουν βλάβες στην ανθρώπινη υγεία».

Το Ιράν ανακοινώνει ότι διαθέτει αεροσκάφη για την απομάκρυνση των ιρανών υπηκόων. Το βρετανικό υπουργείο Εξωτερικών εκδίδει προειδοποίηση με την οποία συμβουλεύει τους βρετανούς πολίτες να μην ταξιδεύουν στο Τόκιο και στην ανατολική Ιαπωνία. Η πρεσβεία της Γαλλίας στο Τόκιο προτρέπει τους γάλλους πολίτες που ζουν εκεί, να παραμείνουν στις κατοικίες τους και να διατηρούν την ψυχραιμία τους.

Βιομηχανίες κλείνουν και μεταφέρουν τους εργαζόμενους στα νότια (Πεζό, Ντέιμλερ κ.ά.). Η υπηρεσία πυρηνικής ασφάλειας της Κίνας ενισχύει τους ελέγχους για τα επίπεδα της ραδιενέργειας στη χώρα. Στη μείζονα περιοχή της πρωτεύουσας Τόκιο παρατηρούνται ελλείψεις στην τροφοδοσία ηλεκτρικού ρεύματος.

Την ίδια ώρα η Γερμανία αποφάσισε να προχωρήσει στο κλείσιμο εφτά πυρηνικών εργοστασίων και η Ελβετία ανέστειλε αποφάσεις για τα πυρηνικά της προγράμματα. Ο ευρωπαίος επίτροπος αρμόδιος για την Ενέργεια Γκίντερ Ετινγκερ, συγκαλεί σε συνεδρία την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και δηλώνει στο τηλεοπτικό δίκτυο ARD ότι: «Οφείλουμε να εγείρουμε το θέμα εάν, εμείς στην Ευρώπη, στο ορατό μέλλον, μπορούμε να διασφαλίσουμε τις ενεργειακές μας ανάγκες χωρίς την πυρηνική ενέργεια».

Ταυτόχρονα, ο πραγματικός πολυπρόσωπος ηγεμόνας, οι Αγορές, δηλαδή το τερατώδες σύμπλεγμα τραπεζικού, εμποροερευνητικού, και κατασκευαστικού κεφαλαίου, δια του γαλλικού προς το παρόν κεφαλαίου, διαλαλεί την πραμάτια του – εδώ οι καλοί αντιδραστήρες – διαρρέοντας πως αν η Ιαπωνία χρησιμοποιούσε γαλλική τεχνολογία τα πράγματα θα είχαν πάει αλλιώς. Οι ενδοκαπιταλιστικοί ανταγωνισμοί καταμεσής της φρίκης λειτουργούν με την ψυχρότητα φιδίσιας επιδερμίδας.

Πηγή: Αλέκος Αναγνωστάκης – "Πριν". Το είδα:  Δευτέρα, 21 Μαρτίου 2011, http://tsak-giorgis.blogspot.com/2011/03/blog-post_8782.html

 (Απο) ανάπτυξη ή (μόνο) απομεγέθυνση;

 

Του Τάκη Νικολόπουλου*

 

 Όλη η πολιτική μας αναπαράσταση, από την άκρα Δεξιά έως την άκρα Αριστερά, είναι εμποτισμένη από την έννοια της οικονομικής ανάπτυξης-μεγέθυνσης (growth-croissance), η οποία ταυτίζεται με την ανάπτυξη (development) ή θεωρείται προϋπόθεση αυτής. Η τελευταία συστημική οικονομική κρίση (2008 – ;), που βύθισε στην ύφεση και την αρνητική μεγέθυνση πολλές χώρες, έφερε στο προσκήνιο (από τις λίγες εξαιρέσεις η Ελλάδα της «πράσινης ανάπτυξης») τη συζήτηση γύρω από την «κίνηση» ή «σχολή» της αποανάπτυξης-απομεγέθυνσης (décroissance-degrowth) ως σταδιακή λύση όχι μόνο στο οικολογικό πρόβλημα αλλά και στο οικονομικό και, εν τέλει, στο ανθρωπολογικό. Ωστόσο στη Γαλλία η σχετική συζήτηση είχε ήδη (επαν)εμφανισθεί από το 2001, με πρωτοβουλία του B. Clementin και του V. Cheynet.

Δύο πρόσφατα βιβλία αποτελούν σημαντική παρέμβαση στην εντεινόμενη συζήτηση που αποκτά, σε συνθήκες κρίσης, ξεχωριστό ενδιαφέρον. Συγγραφείς τους είναι οι εκφραστές των δύο κύριων – σε αδρές γραμμές – [1]  πολιτικοφιλοσοφικών αλλά και στρατηγικών τάσεων της αποανάπτυξης: από τη μιαο συνιδρυτής, το 2004, του περιοδικού Décroissance, μεταρρυθμιστής, ρεπουμπλικανός, οικουμενιστής, κομματοεκλογεντρικός, «ατομικός και συλλογικός» V. Cheynet, και από την άλλη ο ριζοσπάστης, αντισυστημικός, αντικρατιστής, «τοπικιστής», «συλλογικός», Σ. Λατούς (με τίτλους αντίστοιχα: Le choc de la décroissance. Lʼ histoire immédiate, Seuil, 2008 και Το στοίχημα της αποανάπτυξης  Βάνιας/Περάσματα, 2008· σε αυτές τις εκδόσεις γίνονται οι παραπομπές στη συνέχεια του άρθρου).

 

Η σημερινή κρίση ως ευκαιρία για τους θιασώτες της αποανάπτυξης

 

Πράγματι, πολλοί θιασώτες της αποανάπτυξης θεωρούν ως ευκαιρία την σημερινή κρίση. [2]  «Να μεγαλώσει η κρίση», αναφωνεί ο Σ. Λατούς, επαναλαμβάνοντας τον Fr. Partant. H ανθρωπότητα θα αναγκασθεί, συλλογικά ή και ατομικά, να συνετισθεί και – εύχονται άλλοι – να οδηγηθεί στην αποανάπτυξη. Να την επιλέξει αυτή τη φορά, και όχι να την υποστεί όπως σήμερα. Ούτως ή άλλως (N. Georgescu-Roegen ο οποίος εισήγαγε και τον όρο απομεγέθυνση και την «βιοοικονομία») η μεγέθυνση τελειώνει για λόγους αντικειμενικούς-εντροπιακούς (δεύτερο θερμοδυναμικό αξίωμα).

 Από την άλλη βέβαια η κρίση και, με αφορμή αυτή, μια «παιδαγωγική των καταστροφών», που φαίνεται, όπως θα δούμε και στη συνέχεια, να υιοθετεί ο Σ. Λατούς (βλ. όμως και σ. 338, βρίσκοντας ανεπιφύλακτα απέναντί του τον Ph. Ariès [3]  και τον V. Cheynet, σ. 137) οδηγεί τους ανθρώπους σε ατομικιστική ή ακόμα και «φασιστική» αναδίπλωση και απωθεί την πολυτέλεια του οικολογικού προβλήματος – ή νομίζει ότι το επιλύει μέσω της «πράσινης» ανάπτυξης-μεγέθυνσης.

 Περί τίνος πρόκειται όμως; Πρόκειται για ένα οικοπολιτικό πρόταγμα με διάφορες τάσεις και παραλλαγές (τουλάχιστον δύο κύριες), οι οποίες κινούνται ανάμεσα στις αντισυστημικές προσεγγίσεις, την ισχυρή αειφορία και τα πράσινα κινήματα, ή ακόμα και τη βαθιά οικολογία. Δεν ταυτίζεται ούτε με τη «στάσιμη κατάσταση» των κλασικών, παρόλο που τη θυμίζει, ούτε με την αρνητική μεγέθυνση, αλλά ούτε και με τη μηδενική ή επιβραδυμένη ανάπτυξη μερικών οπαδών της εναλλακτικής παγκοσμιοποίησης και της ανθρώπινης ανάπτυξης (Attac, J. Harribey, A. Lipietz). Ανήκει σ’ εκείνη τη γενική (με αρκετές διαφοροποιήσεις πάντως) κατηγορία απόψεων που θεωρούν ότι η βαθύτερη ανάλυση των αιτίων της οικολογικής (αλλά και ανθρωπολογικής και συμβολικής) κρίσης προϋποθέτει ριζική κριτική στάση απέναντι σε κοινωνικοοικονομικές και πολιτικές δομές και παγιωμένα αξιώματα, καθώς και αναθεώρηση και επαναπροσδιορισμό των αξιών που τις συνοδεύουν, όπως η ανάπτυξη και η πρόοδος, ο ορθολογισμός της ποσοτικοποίησης και η τυφλή «πίστη» στην τεχνοεπιστήμη.

Πιο συγκεκριμένα, έχει ως αφετηριακή παρατήρηση-δεδομένο ότι η – ποσοτική – ανάπτυξη (είτε «βιώσιμη» είτε «αυτοσυντηρούμενη» είτε ακόμα και «πράσινη» είτε «ανθρώπινη») υποβαθμίζει το περιβάλλον, ενώ εξακολουθεί να αυξάνει τις ανισότητες και τις αδικίες. Ευνοεί έτσι πρώτα τα ανώτερα στρώματα της κοινωνίας (V. Cheynet, σ. 25), τα πλούσια και «ανώτερα» κράτη του Βορρά δημιουργώντας φτώχεια στον Τρίτο Κόσμο, ενώ σταδιακά καταβροχθίζει και την ευημερία, αφού δεν υπολογίζει, στο ΑΕΠ, το οικολογικό και κοινωνικό κόστος. Και τούτο επειδή κάθε ανάπτυξη είναι οικονομική, βασίζεται δηλαδή στην αύξηση του πλούτου («στο μεγάλωμα της πίτας»), είναι εν τέλει μεγεθυνσιακή. Η αποανάπτυξη, με άλλα λόγια, δεν νοείται χωρίς έξοδο από τον «οικονομισμό», και ειδικότερα την οικονομία της αγοράς και τον καπιταλισμό (σ. 92 και σ. 85).

Τη θέση αυτή των καθολικών «αντιρρησιών της ανάπτυξης», στον βαθμό που προαναγγέλλει «μια κοινωνία λιτότητας», δεν την αποδέχεται βέβαια το σύνολο των κατεστημένων πολιτικών δυνάμεων ούτε η πλειονότητα της Αριστεράς και της εναλλακτικής παγκοσμιοποίησης. Οι περισσότεροι οπαδοί της σχολής αυτής, όχι όμως όλοι, αρνούνται και την έννοια της (ποιοτικής) ανάπτυξης, η οποία δεν μπορεί να διαχωριστεί από τη θανατηφόρα (ποσοτική) μεγέθυνση — εξ ου και η γενική χρήση στην ελληνική του όρου «αποανάπτυξη».

 

Οι πολιτικές υλοποίησης του προτάγματος

 

Οι προσεγγίσεις διαφέρουν και ως προς τις πολιτικές υλοποίησης του προτάγματος. Ο Σ. Λατούς (σημ. 515) θεωρεί τα «8Re» (επανατοπικοποίηση, επαναχρησιμοποίηση, επανάκτηση, επαναξιολόγηση κλπ.) ως τους βασικούς άξονες μιας διαδικασίας αποανάπτυξης. Ο V. Cheynet (σ. 113) προτείνει δέκα μέτρα με τα οποία ήταν υποψήφιος των «αποαναπτυξιακών» με το κόμμα της αποανάπτυξης (PPLD, το οποίο απεκάλεσε «γελοιότητα» ο Σ. Λατούς) στις βουλευτικές εκλογές του 2007. Τα μέτρα αυτά εκτείνονται από την απαγόρευση όλων των μέσων σύγχρονης καταναλωτικής προπαγάνδας (διαφήμιση κλπ.) και την απελευθέρωση των ΜΜΕ από την επιτροπεία των πολυεθνικών και το σταδιακό «ξήλωμα» αυτών, μέχρι την κατάργηση του επαγγελματικού αθλητισμού, περνώντας από μέτρα όπως απαγόρευση κατοχής πάνω από δύο ακινήτων, θέσπιση σταδιακού ανώτατου εισοδήματος, επανατοπικοποίηση της οικονομίας και εγκαθίδρυση μικρών οικονομικών μονάδων, σταδιακή έξοδο από τον πολιτισμό του αυτοκινήτου υπέρ των μαζικών μεταφοράς κ.ά.

 Είναι αλήθεια ότι πολλά από αυτά τα μέτρα υιοθετούνται και από το ρεύμα της οικολογικής ή «ανθρωπιστικής» οικονομίας (R. Passet κ.ά.) και επαναχαρακτηρισμού της ανάπτυξης («ανάπτυξη χωρίς μεγέθυνση» – «ανθρώπινη ή «κατάλληλη» ανάπτυξη» βλ. ATTAC, H. Daly, M. Mousel, περιοδικό Alternatives Economiques, εναλλακτικοί). Έτσι συχνά θεωρείται, λανθασμένα, ότι η βιώσιμη ή διαρκής ανάπτυξη είναι το ίδιο πράγμα με την απο-ανάπτυξη (βλ. λ.χ. A. Caillé). Είναι όμως φανερό ότι τα παραπάνω μέτρα δεν αρκούν για να αντιμετωπίσουν την μεγαμηχανή ούτε της – διεθνοποιημένης – οικονομίας της αγοράς – ανάπτυξης/μεγέθυνσης ούτε της – συνδεδεμένης με την προηγούμενη –  τεχνοεπιστήμης.

 

 

Κριτικές στην αποανάπτυξη

 

H κριτική εναντίον αυτής της σχολής-προτάγματος δεν προέρχεται μόνο από τους κλασικούς φιλελεύθερους αναπτυξιολάγνους ή ορισμένους σοσιαλφιλελεύθερους (J.-P. Fittoussi, ο πρώην υπουργός του Λ. Ζοσπέν Cl. Allegre κ.ά.), αλλά και από τους οπαδούς της εναλλακτικής παγκοσμιοποίησης και της ανθρωπιστικής ανάπτυξης (κυρίως ATTAC  [4] και ένα τμήμα του περιοδικού Alternatives Economiques), όπως και από Πράσινους (C. Di Meo, Y. Fremion) και αντισυστημικούς (Τ. Φωτόπουλος). Αυτή εντοπίζεται, μεταξύ άλλων, καταρχήν στο ότι η αποανάπτυξη, ή τουλάχιστον μια τάση της, δίνει την έμφαση στο ανθρωπολογικό στοιχείο και στη μη αναγνώριση των υλικών συνθηκών. Όπως σημειώνει ο J. Harribey,  [5] ο χώρος της πολιτικής, ως χώρος διαμεσολάβησης και μετασχηματισμού, απωθείται στο όνομα μιας ελευθεριακής ή θρησκευτικής ριζοσπαστικότητας, η οποία γενικά δυσπιστεί απέναντι στους (υπάρχοντες πολιτικούς) θεσμούς και στο κράτος πρόνοιας. Επιπλέον, ακόμα και αν δεχθούμε ως ορθή την ανθρωπολογική αφετηρία του προτάγματος για μια συνολική κριτική του οικονομικού μοντέλου ανάπτυξης-μεγέθυνσης και συνεπώς κάθε έννοιας ανάπτυξης, πάλι φαίνεται να παραμένει μετέωρο και θολό το πολιτικό πρόβλημα και ένας – θετικός – πολιτικός ορισμός του προτάγματος (π.χ. μείωση ή κατάργηση ανισοτήτων, ισοκατανομής της εξουσίας κλπ.), σε επίπεδο συλλογικού φαντασιακού. Το ίδιο πρόβλημα παραμένει ακόμα κι αν θεωρήσουμε, όπως ο V Cheynet αλλά και ο Η. Kempf, ότι η αρχή της απομεγέθυνσης θα γίνει από τους έχοντες , αφού αυτοί καταστρέφουν τον πλανήτη μέσω της υπερκατανάλωσης.

Πράγματι, κατά τους υποστηρικτές της ανάπτυξης, δύσκολα μπορεί να απορριφθεί ο διαχωρισμός της ανάπτυξης από τη μεγέθυνση, αν με την πρώτη (και έναν ορισμό αυτής) εννοούμε την διεκδίκηση των φτωχών ανθρώπων του (Νότου του) πλανήτη για πρόσβαση στην υγεία, την εκπαίδευση, το πόσιμο νερό ή άλλες βασικές ανάγκες. Είναι θεμιτό τα παραπάνω αγαθά να συνιστούν ανάπτυξη και να αποτελούν οικουμενικά δικαιώματα χωρίς αυτά να ταυτίζονται με τα φιλελεύθερα και «δυτικά» φυσικά δικαιώματα (π.χ. δικαίωμα της ιδιοκτησίας). [6]  Είναι δυνατόν, με άλλα λόγια, διερωτώνται οι πολέμιοι της αποανάπτυξης (Attac, J. Harribey), να γίνει δεκτή η θέση του Σ. Λατούς ότι η φτώχεια είναι μόνο προβολή των δυτικών αξιών ή απλή προβολή του φαντασιακού; Βέβαια, εδώ ο συγγραφέας (σ. 188, 295, 307) κάνει λόγο για «μη μεγέθυνση» ή «α-μεγέθυνση», αναγνωρίζοντας ότι ο στόχος της αποανάπτυξης δεν αφορά όλους αδιακρίτως τους πληθυσμούς του πλανήτη, ιδίως του Νότου. Αλλά και ο V. Cheynet αναγνωρίζει επίσης, μαζί με τον H. Kempf, ότι η αποανάπτυξη απευθύνεται πρώτα στους πλούσιους και στα πλούσια κράτη του Βορρά (σ. 23 και σ. 60), με στόχο να καταστεί δυνατή μια – θεμιτή – οικονομική μεγέθυνση των φτωχών κρατών σε μια μη παραγωγιστική κατεύθυνση. Έτσι οι λαοί της Αφρικής έχουν ανάγκη ανύψωσης του υλικού επιπέδου ζωής, ακόμα κι αν δεν χρειάζεται προς τούτο να μιμηθούν τον  – εθνοκεντρικό – δυτικό τρόπο ζωής και ανάπτυξης. [7]

Συνακόλουθα, αν η αποανάπτυξη υλοποιείτο κατά γενικευμένο τρόπο στις πλούσιες χώρες του Βορρά, κάτι τέτοιο δεν θα συνέβαινε χωρίς επιπτώσεις στο καθεστώς της απασχόλησης, με ορατό τον κίνδυνο επανεμφάνισης της μαζικής φτώχειας. Για παράδειγμα, ο Τ. Φωτόπουλος, στον οποίο συχνά παραπέμπει ο Σ. Λατούς, θεωρεί ότι το σύστημα δεν μπορεί να ζήσει χωρίς οικονομική μεγέθυνση και ότι μια διαδικασία θεμελιακής ανατροπής της, που μερικοί αποκαλούν απομεγέθυνση, δεν είναι δυνατή στο ισχύον σύστημα της οικονομίας της αγοράς.

Ειδικότερα από την πλευρά της παραγωγής, μια μηδενική ανάπτυξη είναι καθαρή φαντασία, κυρίως διότι μια επιτυχημένη παγκόσμια πολιτική απομεγέθυνσης (εντός του ισχύοντος συστήματος της οικονομίας της αγοράς) θα επέσπευδε μια οικονομική ύφεση μεγαλύτερη από αυτή του 1929 [8]  ή τη σημερινή. Βέβαια, και ο ίδιος ο Σ. Λατούς , όπως προαναφέραμε, δεν ταυτίζεται με την αρνητική ή μηδενική ανάπτυξη, αλλά κάνει λόγο για αποανάπτυξη σε μια «κοινωνία αποανάπτυξης» (passim), όπως αντίστοιχα ο V. Cheynet κάνει λόγο για «βιώσιμη ή υποστηρίξιμη αποανάπτυξη» (σ. 111 και σ. 116), κατ’ αντίθεση προς την «βιώσιμη ανάπτυξη». O Σ. Λατούς επίσης αναγνωρίζει ότι ακόμα και η σταδιακή μετάβαση με προσωρινή διατήρηση της αγοράς και του κέρδους δεν θα γινόταν εύκολα αποδεκτή χωρίς βίαιες αντιδράσεις. Γιʼ αυτό φαίνεται να «στοιχηματίζει», όπως ήδη αναφέρθηκε (κατ’ αντίθεση προς τον V. Cheynet, σ. 132) περισσότερο στην «αντικειμενική» αναγκαιότητα της απομεγέθυνσης, που εκπορεύεται από την αύξηση των – συστημικών – κρίσεων, όπως η σημερινή. Κρίσεων όλο και πιο συχνών, έντονων και πολύπλευρων, κατανοήσιμων και μέσα από το πρίσμα μιας, όπως αναφέρθηκε αρχικά, «παιδαγωγικής των καταστροφών» (έκφραση του D. de Rougemont που υιοθετεί ο Σ. Λατούς και άλλοι όπως ο F. Partant, αλλά απορρίπτουν ο P. Ariès και ο V. Cheynet, σ. 137 ), για την «απο-αποικιοποίηση του φαντασιακού».

Επίσης, πώς μια «κοινωνία αποανάπτυξης» μπορεί να εξορκίσει την οικονομία (ανάλυση κόστους/αποτελεσματικότητας, το σύστημα των τιμών και της αναδιανομής του εισοδήματος), [9]  εάν δεν υπάρξει μια γενικότερη και εξαρχής σε όλα τα επίπεδα οικονομική και, κυρίως, πολιτική (θεσμική) επανασχεδίαση της κοινωνίας; Ο Σ. Λατούς (σ. 319) υποστηρίζει ότι κάτι τέτοιο δεν είναι δυνατόν στο ισχύον σύστημα, εάν δεν γίνει μια «συνολική ανατροπή» του και μια «επανασυγκρότηση της κοινωνίας», με βασικό και πρώτο ζητούμενο την «επανίδρυση της δημοκρατίας» (όχι αποκλειστικά στην άμεση μορφή της).

Τέλος, η αποανάπτυξη, στην ακραία της (άμεση) μορφή, όπως και η βαθιά οικολογία αλλά και η έκθεση της Λέσχης της Ρώμης, κατηγορείται για μαλθουσιανισμό. Ο Σ. Λατούς, αν και υποστηρίζει, όπως και ο P. Rabhi, ότι το πρόβλημα δεν είναι ο (υπερ)πληθυσμός του πλανήτη αλλά η δίκαιη διανομή του πλούτου και των πόρων, εντούτοις αναγνωρίζει ότι η δημογραφική αποανάπτυξη θέτει φοβερά προβλήματα, ακόμα κι αν είναι εφικτή ή επιθυμητή (σ. 180). Με τον Λατούς φαίνεται να συμφωνεί και ο V. Cheynet (σ. 127-128) ο οποίος, εντούτοις, θεωρεί ότι η συζήτηση για τη μείωση των φυσικών πόρων παραμένει ανοιχτή. Είναι αλήθεια ότι ο υπερπληθυσμός, όπως και κατά μερικούς η σπανιότητα των πόρων, [10] αποτελούν απατηλά επιχειρήματα, απολογητικά του ισχύοντος οικονομικού αγορα-μεγεθυνσιακού μοντέλου και της ισχύουσας τάξης πραγμάτων.

Εν πάση περιπτώσει, όλα τα παραπάνω επιχειρήματα κατά της αποανάπτυξης οδηγούν (V. Cheynet σ. 20-21) σε υπερβολικούς και αδικαιολόγητους αφορισμούς. Κυρίως, απορρίπτεται η αποανάπτυξη ως αρνητική ουτοπία και οπισθοχώρηση της ανθρωπότητας αλλά και του περιβάλλοντος (στον βαθμό που άνθρωπος και φύση βρίσκονται σε διάδραση), με άλλοθι την καθολική υπεράσπιση της ιδεολογίας της «προόδου» — «ψευδοπροόδου» ή «προοδευτισμού», κατά τους αποαναπτυξιακούς.

 Τελικά, η αποανάπτυξη δεν φαίνεται να συνιστά ένα μοντέλο ή σύστημα αλλά, σύμφωνα με τον V. Cheynet, μια εισαγωγή σε μια συζήτηση και ένα άνοιγμα του πεδίου των εναλλακτικών δυνατοτήτων, ή ένα πολιτικό σύνθημα, κατά τον Σ. Λατούς, διακηρύξεις αρχών, όχι όμως πολιτικό σχέδιο που βασίζεται σε συνολικές αναλύσεις.

 

 

Παραπομπές

 

[1] E. Dupin, «La décroissance, une idée qui chemine sous la récession», Le Monde diplomatique, Αύγουστος 2009, σ. 20-2.

[2] Στο ίδιο.

[3] Βλ συνέντευξη στη Liberation, που αναδημοσιεύτηκε στην Ελευθεροτυπία, 13.5.2008: «Η κρίση οδηγεί από την κοινωνία της αφθονίας στην κοινωνία των ορίων». Ακόμα, βλ. Ph. Ariès, Décroissance ou barbarie, Parangon, 2005.

[4] ATTAC, Le petit Alter. Mille et une nuits, 2006, σ. 172 κ.ε.· J. Harribey, «Développement, croissance et environnement. Les théories de la décroissance: enjeux et limites », στο Développement et Environnement, Cahiers français, αρ. 337/2007, La documentation française, σ. 20-25.

[5]   J. Harribey, ό.π., σ. 25.

[6] J. Harribey, «Faut-il renoncer au développement?», στο Ecologie le grand défi, Manière de voir , τ. 81/2005, σ. 72, 78.

[7] E. Dupin , ό.π. 

[8] Τhe price of “development” and the limitations of direct action, http//:www.iclusivedemocracy.org/journal/vol3, no4 (October 2007).

[9] D. Clerc, Alternatives Economiques, αρ. 270 /2008 σ. 36, αναφορικά με το βιβλίο του V. Cheynet.

[10] Π. Παπακωνσταντίνου, Το χρυσό παραπέτασμα, η γέννηση του ολοκληρωτικού καπιταλισμού, Λιβάνης, 2009, σ.148

 

* Ο Τάκης Νικολόπουλος διδάσκει δίκαιο και πολιτική περιβάλλοντος στο Τμήμα Κοινωνικών-Συνεταιριστικών Επιχειρήσεων και Οργανώσεων του ΤΕΙ Μεσολογγίου.

 

ΠΗΓΗ: 24/01/2010, http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=519467