Η μεταπολιτευτική ελληνική κοινωνία, χαρακτηρίστηκε, μεταξύ άλλων, από την ολοκλήρωση της διαδικασίας μετάβασης από την «παραδοσιακή» μορφή οικογένειας, στη νεωτερική. Κατά την μετάβαση αυτή, που επικυρώθηκε και θεσμικά με τo νέο Οικογενειακό Δίκαιο των πρώτων κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ, το παιδί αναγορεύτηκε σε επίκεντρο της οικογένειας.
Να δηλώσω εξ’ αρχής ότι οι θέσεις που ακολουθούν δεν είναι οριστικές. Τις καταθέτω, μάλλον, ως προσωρινές ψηλαφίσεις των κατευθύνσεων που είναι πολύ πιθανό να ακολουθήσει η ελληνική κοινωνία από δω και πέρα.
Παρ’ όλα αυτά, ίσως να μπορούν να αποτελέσουν μια βάση για αποτελεσματικότερες προσεγγίσεις στο μέλλον, παρ’ εκτός και αν στο αναμεταξύ επαληθευθούν, με σφοδρότητα, οπότε θα πρέπει μάλλον να μιλάμε για άλλα πράγματα, παρά, και πάλι, για το «πως φτάσαμε ως εδώ».
Κάθε μορφή συλλογικότητας, από την πιο μικρή παρέα ως τα μεγάλη έθνη, διακρίνεται από κρίσιμους παράγοντες που ευνοούν ή υποθηκεύουν την εν γένει συνεκτικότητα, αλλά και την ίδια την ύπαρξη της. Κάποιους από τους παράγοντες αυτούς, τους πιο καίριους, και τον τρόπο με τον οποίο επιδρούν στην νεοελληνική κοινωνία, επιχειρούμε να αναλύσουμε παρακάτω.
Υπάρχουν διάφοροι λόγοι για τους οποίους το τραίνο πρέπει να «περάσει» από την Πάτρα και κανένας λόγος να μην «περάσει». Το ερώτημα είναι το πώς θα «περάσει».
Ο πρώτος λόγος για να περάσει είναι ιστορικός καθότι πάντα είχαμε σιδηροδρομική σύνδεση με Αθήνα και Καλαμάτα και αφορά στην συλλογική μνήμη των πολιτών. Υπάρχει η παλιά σιδηροδρομική γραμμή «Τρικούπη» πάνω στην οποία κινείται, ο επιτυχημένος κατά γενική ομολογία προαστιακός και η οποία πρέπει να διατηρηθεί για ιστορικούς λόγους , αλλά και για πρακτικούς όπως η ελάφρυνση του κυκλοφοριακού προβλήματος.(σκεφτείτε να έρχονταν στην πόλη άλλα 3.000 αυτοκίνητα ημερησίως). Άρα το νέο τραίνο δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να εξαφανίσει την υπάρχουσα σιδηροδρομική γραμμή.
Η1Ν1: Μετά το φιάσκο, πανδημία κρίσης αξιοπιστίας ενός ολόκληρου συστήματος
Του Γιάννη Χατζηχρήστου*
Ήταν πράγματι η γρίπη των χοίρων εξέλιξη τόσο «αναπάντεχη», όσο τα διεθνή ΜΜΕ ισχυρίστηκαν; Τι βαθμό ευθύνης έχει η κυβέρνηση του Μεξικού και οι πολυεθνικές εταιρίες εκτροφής χοίρων που λειτουργούν στην εστία όπου ο ιός πρωτοεμφανίσθηκε; Μέσα από ποιον μηχανισμό και βάση ποιών κέντρων τις πολιτικές του παγκοσμιοποίημένου καπιταλισμού επιχειρήθηκε η αξιοποίηση του νέου ιού σαν νέα απειλή πανδημίας;
Και αν δεν είναι πανδημία αυτό που εξελίσσεται τους τελευταίους μήνες, ποιες είναι οι ευθύνες όσων άμεσα ή έμμεσα στήριξαν τις επικοινωνιακές καμπάνιες που προσπάθησαν να δημιουργήσουν τεχνητά πανικό ή να τον εκμεταλλευτούν πολιτικά; Ποιές είναι και οι πολιτικές ευθύνες της «καθ’ ημάς» Αριστεράς;
Η παγκοσμιοποίηση, οι πολυεθνικές κρέατος και οι φαρμακευτικές εταιρίες
Αν και οι περισσότεροι νοσούντες από τη νέα γρίπη των χοίρων εντοπίστηκαν αρχικά στην πρωτεύουσα του Μεξικού, οι πρώτες επίσημες αναφορές για τη νέα ασθένεια προήλθαν από την πολιτεία Βερακρούς, όπου λειτουργεί η τεράστια φάρμα εκτροφής χοίρων της πολυεθνικής εταιρίας, αμερικανικών συμφερόντων, «Smithfield». Στις αρχές του Μαρτίου του 2009, οι τοπικές υγειονομικές αρχές εξέπεμψαν σήμα κινδύνου για την εμφάνιση ενός νέου τύπου «γρίπης», ο οποίος μπορούσε να εξελιχθεί σε κανονική πανδημία. Η τοπική εφημερίδα «La Jornada» δημοσίευσε στοιχεία ότι το 60% του πληθυσμού που ζούσε κοντά στις εν λόγω εγκαταστάσεις εκτροφής έπασχε από γρίπη, πνευμονία ή βρογχίτιδα.
«Οποιοσδήποτε έχει δει μια βιομηχανική μονάδα εκτροφής χοίρων, γνωρίζει τον ιδιαίτερα υψηλό κίνδυνο ασθενειών. Τεράστιες ποσότητες βρομιάς συγκεντρώνονται, τα άρρωστα και τα ετοιμοθάνατα ζώα στοιβάζονται μαζί με τα υγιή χωρίς διακρίσεις, και πλήθος από μύγες τρέφεται από τα περιττώματα, μεταδίδοντας στη συνέχεια τους ιούς και τα μικρόβια στους ανθρώπους», γράφει η Αμερικανίδα δημοσιογράφος, Λάουρα Κάρλσεν.
Το Μεξικό αποτελεί, κατά κοινή αποδοχή, το «κέντρο» της παγκοσμιοποιημένης αγοράς κρεάτων. Μέσα σε ελάχιστα χρόνια, η αγροτική παραγωγή της χώρας πέρασε από τις μικρές φάρμες και τους τοπικούς συνεταιρισμούς, σε επενδύσεις για κατασκευή τεράστιων μονάδων εκτροφής ζώων. Τα οικονομικά κίνητρα για αυτή την εξέλιξη δόθηκαν από την κυβέρνηση του Μεξικού, υποστηριζόμενη από τα αμερικάνικα συμφέροντα που κυριαρχούν στη διεθνή αγορά χοιρινού κρέατος.
