Φως στο τούνελ

Του Βασίλη Βιλιάρδου*

«Υπάρχουν ασφαλώς πολλές λύσεις στη διάθεση μας, αρκεί να μην ξεχνάει κανείς τα δεδομένα – τις συνθήκες δηλαδή που, καλώς ή κακώς, έχουν σήμερα δημιουργηθεί και οι οποίες δεν έχουν καμία σχέση με το παρελθόν, πολύ περισσότερο με την προ ευρώ εποχή. Σε κάθε περίπτωση απαιτείται ρεαλισμός, ψυχραιμία, κοινωνική συνοχή, αλληλεγγύη, προσπάθεια και αισιοδοξία – χωρίς να ξεχνάμε ότι ζούμε σε αυτό το μέρος της γης πάνω από 4.000 χρόνια, ενώ δεν έχει καταφέρει κανείς να μας διώξει, έχοντας βιώσει πολύ πιο δύσκολες καταστάσεις.

Φυσικά η όποια κυβέρνηση οφείλει να διαπραγματεύεται συνεχώς, έχοντας όμως προηγουμένως εξασφαλίσει την ενεργητική στήριξη των Πολιτών με την έντιμη συμπεριφορά της – υπογράφοντας μόνο αυτά που μπορεί και θέλει να τηρήσει, αφού διαφορετικά χάνει την αξιοπιστία της και καταστρέφει τη χώρα».

Ανάλυση

Συνέχεια →

Όλα τα θαύματα του Ιησού έχουν άγγιγμα…

Κι εμείς φοβόμαστε σήμερα να δείξουμε την αγάπη μας

Συνέντευξη του π. Χαράλαμπου Παπαδόπουλου («π. Λίβυου») στην Ελευθερία Μακρυγένη

O π. Χαράλαμπος Παπαδόπουλος δεν είναι ένας ιερέας σαν τους άλλους. Σαν τους περισσότερους τουλάχιστον. Έχει facebook και τα κείμενα που γράφει εκεί αγγίζουν πολλούς. Κι όχι επιφανειακά.

Εξομολογητικός και συμπάσχων περισσότερο, παρά ένας αμέτοχος και αυστηρός κριτής, ο παπά Χαράλαμπος αγαπά τους ανθρώπους και προτιμά να είναι δίπλα τους, όχι απέναντί τους.

Έχει γράψει αρκετά βιβλία έχει κάνει ακόμα περισσότερες ομιλίες και η στάση του και τα λόγια του δίνουν παρηγοριά και απενεχοποιούν θα έλεγα. Γνωρίζοντας καλά τόσο τη θεολογία όσο και την ψυχολογία, μιλά με την καρδιά.

Σε μία από τις αναρτήσεις του γράφει:

Συνέχεια →

Ο Έλληνας έχει εγκαταλείψει, λόγω συλλογικής κατάθλιψης, την προσπάθεια να μπει στην ιστορία ξανά

Συνέντευξη του π. Νικολάου Λουδοβίκου στην Huffington Post Greece [Επιμέλεια: Σοφία Ντρέκου]

Ο π. Νικόλαος Λουδοβίκos, ένας από τους σπουδαιότερους θεολόγους της εποχής μας που βρίσκεται σε έναν γόνιμο οικουμενικό διάλογο, αν και υποστηρίζει ότι η νεοελληνική αυτοσυνειδησία είναι ενοχική επισημαίνει πως μια ομάδα διανοουμένων προσπαθεί να μας πείσει ότι είμαστε κουτσουρεμένοι και ανάπηροι και φωνάζει: «Ε, λοιπόν δεν είμαστε». Τονίζει ότι η ταυτότητα έρχεται από το μέλλον και μας εξηγεί πως μπορούμε να σταθούμε και πάλι στα πόδια μας.

Καταρχήν εγώ έχω μια τελείως διαφορετική προσέγγιση όσον αφορά στο πρόβλημα της ταυτότητας. Δεν υπάρχει ταυτότητα που να μην είναι σε κρίση, και μάλιστα η εθνική ταυτότητα. Ξέρετε, αυτό συνάπτεται και με την έννοια του έθνους και είναι σημαντικό να εξετάσουμε το πως εξελίχθηκε αυτή η έννοια της εθνικής ταυτότητας. Υπήρξε μια ομάδα στοχαστών στα θέματα αυτά οι οποίοι εν πολλοίς αντιπαρατέθηκαν μεταξύ τους. Αυτοί οι άνθρωποι ωστόσο δημιούργησαν μια εικόνα για την έννοια του έθνους, την οποία έχουμε σήμερα. Ας μην μπούμε σε αυτή τη συζήτηση γιατί είναι τεράστια, μπορούμε εάν θέλετε…

Ας το εξερευνήσουμε λίγο…

Συνέχεια →

Η εγωιστική κατανάλωση του άλλου

Του Χάρη Ναξάκη*

Στις αρχές των φοιτητικών μου χρόνων, τη δεκαετία του ‘80, σε μια ταραγμένη και πλούσια σε εμπειρίες εποχή, μόλις απελευθερωνόμουν από τον ένα μεσσιανισμό έπεφτα στον άλλο. Θυμάμαι όταν είχα αρχίσει να απογαλακτίζομαι από το Μαοϊκό μου παρελθόν και έπαψα να κραδαίνω εν είδη ευαγγελίου το κόκκινο βιβλίο του Μάο, σαγηνευμένος από τα μηνύματα του Μάη του ‘68 το αντικατέστησα εκτός των άλλων με τα βιβλία του «θεϊκού μαρκήσιου», του ντε Σαντ. Με αυτά και άλλα κατακεραυνώναμε πλέον τους κνίτες στα πηγαδάκια. Ευτυχώς έπρεπε να περάσουν λίγα χρόνια ακόμα για να λυτρωθώ από τις ερινύες του μεσσιανισμού χωρίς να είναι ανάγκη να περιμένω μέχρι το 2015 για να διαβάσω το εκπληκτικό βιβλίο του Μισέλ Ονφρέ, «De Sade, το πάθος του κακού και η ιδεολογία του εικοστού αιώνα», Εναλλακτικές Εκδόσεις.

Συνέχεια →

Δυνατότητες και κίνδυνοι στην Πανορθόδοξη σύνοδο του 2016 [8-3-2014]

Από τΜτΒ*

«…Η δύναμίς μου εν ασθενεία τελειούται…»

Θάλεγε εύλογα προς εμένα ένας σώφρων χριστιανός «τι θέλει η αλεπού στο παζάρι;» Ο υποφαινόμενος εννοείται ότι θα ήμουν η αλεπού και το παζάρι οι συζητήσεις, διαπραγματεύσεις που  κάνουν  οι Προκαθήμενοι που συμμετέχουν στην Σύναξη της Κωνσταντινούπολης αυτές τις μέρες προεδρεύοντος του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου του Α΄και αποφάσισαν την Πανορθόδοξη Σύνοδο για το 2016, την οποία προετοιμάζουν… πενήντα χρόνια…

Βεβαίως και υπάρχουν αντιρρήσεις πολλών ειδών γι’ αυτή τη Σύνοδο, όχι τόσο από το αδαές χριστιανικό πλήρωμα, όσο από θεολογούντες, κληρικούς, μοναχούς και λαϊκούς. Παρά ταύτα κάποιοι άλλοι χαίρονται προκαταβολικά από χθές, 7-3-2014: «Στην Κωνσταντινούπολη το 2016: Επιτέλους! Αποφάσισαν την σύγκληση της Πανορθόδοξης Συνόδου».

Τα θέματα που καίνε είναι κυρίως εκκλησιολογικά:

Συνέχεια →

Πώς είναι να σπουδάζεις ολομόναχος στις φυλακές του «Αγίου Στεφάνου» της Πάτρας;

Ο αγώνας των κρατούμενων – μαθητών του Λυκείου που αυτή την περίοδο δίνουν προαγωγικές εξετάσεις

Συνέντευξη του Παναγιώτη Θέμελη (στον Φάνη Βγενόπουλο)*

Αυτοί οι πέντε μαθητές του Λυκείου δεν είναι σαν όλους τους άλλους. Δεν είναι έφηβοι, ο χρόνος τους δεν μοιράζεται ανάμεσα στο σχολείο και το φροντιστήριο και ούτε «κρατούν» τις απουσίες για να διαβάσουν περισσότερο στο τέλος της σχολικής χρονιάς. Για αυτούς τους πέντε ξεχωριστούς μαθητές, η εφηβεία είναι μια ανάμνηση, αφού διανύουν την τρίτη δεκαετία της ζωής τους. Μιας ζωής που ήταν σκληρή απέναντί τους από την αρχή.

Και όμως αυτοί οι άνδρες, που είναι μεταξύ 30 και 40 ετών, έχουν ένα κοινό με τους εφήβους συμμαθητές τους. Θέλουν να ανοίξουν τα φτερά τους στους ουρανούς της γνώσης, να σπουδάσουν, να ελπίσουν σε μια καλύτερη ζωή.

Συνέχεια →

«ΧΩΡΙΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ»: Ο εκσυγχρονισμός των ελληνικών πολιτικών θεσμών και η ορθόδοξη παράδοση

Του Βασίλη Ξυδιά

Το θέμα αυτής της εισήγησης* είναι «ο εκσυγχρονισμός των ελληνικών πολιτικών θεσμών και η ορθόδοξη παράδοση», αλλά, όπως ίσως θα έχετε αντιληφθεί, ο κύριος τίτλος παραπέμπει σ’ ένα από τα κλασικά έργα της παιδικής λογοτεχνίας, στο μυθιστόρημα του Έκτορος Μαλώ «Χωρίς Οικογένεια». Το μυθιστόρημα αυτό μιλά για ένα ορφανό παιδί, που ρίχτηκε σε μια μεγάλη περιπλάνηση σ’ άγνωστα και μακρινά μέρη. Μέσα απ’ αυτήν του την περιπέτεια το παιδί μπόρεσε να αναπτυχθεί και να ωριμάσει σαν άνθρωπος χάρη στη συντροφιά και την πνευματική καθοδήγηση ενός γέροντα, που αναπλήρωσε την αγάπη και την προστασία της χαμένης του οικογένειας. Αυτός το βοήθησε να αντιμετωπίσει τους κινδύνους και να προσανατολιστεί θετικά στους ορίζοντες του νέου, αχανούς κόσμου, που ξανοιγόταν εμπρός του.

Συνέχεια →

Εμπιστεύομαι την Εκκλησία

Του Θεοφ. Επισκόπου Αβύδου κ. Κυρίλλου

 [Ι] Σχέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρὸς τὸν λοιπὸν Χριστιανικὸν κόσμον

Εἰσαγωγικὰ

Εἶναι κοινὸς τόπος ὅτι ὁ χριστιανικὸς κόσμος μετὰ ἀπὸ μιὰ περίοδο κοινῆς πορείας χιλίων ἐτῶν, ἀλλὰ καὶ μετὰ ἀπὸ μιὰ δεύτερη χιλιετία διχασμοῦ, ἀμοιβαίας ἀποξένωσης καὶ ἀλλοτρίωσης, στὸν τελευταῖο κυρίως αἰῶνα τῆς δεύτερης χιλιετίας αἰσθάνθηκε τὴν ἀνάγκη τοῦ διαλόγου καὶ τῆς προσέγγισης μὲ ἀπώτερο στόχο τὴν ἐπανάκτηση τῆς ἀπολεσθείσας κοινωνίας στὴν πίστη. Εἶναι ἐπίσης κοινὸς τόπος ὅτι οἱ Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες τῆς Ἀνατολῆς ἐνεργοποιήθηκαν πρὸς τὴν κατεύθυνση αὐτὴ μετὰ ἀπὸ τὶς πατριαρχικὲς Ἐγκυκλίους τῶν ἐτῶν 1902, 1904, καὶ 1920. Οἱ Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες τῆς Ἀνατολῆς θεωροῦσαν καὶ θεωροῦν χρέος τους, προσευχόμενες «ὑπὲρ τῆς τῶν πάντων ἑνώσεως» καὶ πιστὲς στὴν ἐντολὴ τοῦ Χριστοῦ, «ἵνα πάντες ἓν ὦσιν«, νὰ ἐργαστοῦν διὰ τῆς προσευχῆς καὶ τοῦ διαλόγου καὶ γιὰ τὴν ἑνότητα, νὰ ἀναζητήσουν τὴν πορεία πρὸς τὴν εἰρήνη καὶ τὴν καταλλαγή, νὰ ὑπερβοῦν τὴν ὀδύνη καὶ τὸ σκάνδαλο τῆς διαίρεσης καὶ τοῦ διχασμοῦ.

 Ἡ ὀρθόδοξη πλευρὰ ποὺ ἐκινεῖτο καὶ κινεῖται στὴ διάσταση τοῦ ὀρθοῦ φρονήματος τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ ἀγωνίζεται νὰ ἐκπληρώσει στὴν πράξη τὴν προτροπὴ τοῦ Ἁγ. Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητοῦ: «Ὁ τέλειος ἐν ἀγάπῃ καὶ εἰς ἄκρον ἀπαθείας ἐλθών, οὐκ ἐπίσταται διαφορὰν ἰδίου καὶ ἀλλοτρίου, ἢ ἰδίας καὶ ἀλλοτρίας, ἢ πιστοῦ καὶ ἀπίστου, ἢ δούλου καὶ ἐλευθέρου, ἢ ὅλως ἄρσενος καὶ θηλείας· ἀλλ᾽ ἀνώτερος τῆς τῶν παθῶν τυραννίδος γενόμενος, καὶ εἰς τὴν μίαν φύσιν τῶν ἀνθρώπων ἀποβλε-πόμενος, πάντα ἐξ ἴσον θεωρεῖ, καὶ πρὸς πάντας ἴσως διάκειται».

Συνέχεια →