ΚΑΝΟΝΙΣΜΟΣ ΣΥΝΑΔΕΛΦΙΚΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ ΣΤΗΝ ΚΕΦΑΛΟΝΙΑ 1857

Των Σταματούλας Ζαπάντη* και Λάμπρου Σιμάτου*

Παρουσιάζουμε το πρωτότυπο του τελευταίου επί Δυτικοκρατίας Κανονισμού Συναδελφικών και Πατρωνικών Εκκλησιών. Είναι παρμένο από το βιβλίο «Οι Ναοί του Αργοστολίου στα χρόνια της Ένωσης (1864)» της Σταματούλας Ζαπάντη, δρ ιστορίας, τότε προϊσταμένης των Γενικών Αρχείων του Κράτους Ν. Κεφαλληνίας και του Λάμπρου Σιμάτου, τότε υπεύθυνου Πολιτιστικών Θεμάτων Δ/θμιας Εκπαίδευσης Ν. Κεφαλληνίας.

Τα βιβλία ανέσυραν από την αφάνεια οι Συναδελφοί του Ιερού Ναού Αγίου Δημητρίου και Ευαγγελίστριας Φαρακλάτων. Προέρχονται από τα τοπικά αρχεία και θα έπρεπε να διδάσκονται στα σχολεία και να τα διαβάζουν οι μεγάλοι.

Συνέχεια →

H υποκρισία είναι ελληνική

Για τις κινητοποιήσεις των μαθητών εντός και εκτός Λήμνου

Του Αθανάσιου Φατή*

Με το κείμενο που ακολουθεί θα ήθελα να εκφράσω κάποιες σκέψεις, προβληματισμούς αλλά και συμπεράσματα σχετικά με τις κινητοποιήσεις των μαθητών της περασμένης εβδομάδας τόσο εντός, όσο και εκτός νησιού.

Ένα πρώτο συμπέρασμα, θετικό κατά τη γνώμη μου, είναι πως τελικά οι πολίτες του νησιού μας δεν έχουν πρόβλημα με τις καταλήψεις, αλλά με το περιεχόμενο και τα αιτήματά τους. Είδαμε ανθρώπους που τα προηγούμενα χρόνια καταδίκαζαν τις καταλήψεις ως παράνομες, να εκθειάζουν τώρα τους μαθητές για την αγωνιστικότητά τους. Αυτή τη φορά ούτε αγανακτισμένοι γονείς φάνηκαν στις εξώπορτες των σχολείων να παραπονιούνται για τις χαμένες διδακτικές ώρες, ούτε απειλές για εισαγγελείς και αστυνόμους υπήρξαν, ούτε κλήθηκε η πυροσβεστική να σπάσει αλυσίδες, όπως συνέβη πριν τρία χρόνια σε σχολείο του νησιού. Οι μάσκες της νομιμοφροσύνης έπεσαν, έστω και αργά, και  αν φορεθούνε πάλι  θα είναι μόνο ως αποκριάτικο αξεσουάρ. Από τα προηγούμενα βέβαια εξαιρούνται όσοι δήλωναν και δηλώνουν αντίθετοι με τις καταλήψεις ανεξαρτήτως αιτημάτων.

Συνέχεια →

Τήρηση κανόνων χωρίς αγάπη; Πίστη χωρίς χαρά;

Συνέντευξη του Σταύρου Ζουμπουλάκη*  στον Δημοσθένη Παπαδάτο 

Ο Σταύρος Ζουμπουλάκης –το ξέρουν όσοι διαβάζουν τα άρθρα και τα δοκίμιά του–, είναι ένας άνθρωπος της πίστης –όχι όμως από τους συνηθισμένους. Διευθυντής του περιοδικού Νέα Εστία σε μια εξαιρετικά γόνιμη περίοδό του (1998-2012), πρόεδρος του δραστήριου βιβλικού εκδοτικού ιδρύματος Άρτος Ζωής, και τακτικός αρθρογράφος της Καθημερινής, ο ίδιος έχει καθιερώσει ένα σπάνιο για την Ελλάδα πρότυπο διανοούμενου: σπάνιο, γιατί συνδυάζει την ολοκληρωμένη θεολογική παιδεία και την αγάπη για τη σύγχρονη φιλοσοφία και λογοτεχνία με μια παρεμβατική προοδευτική στάση, εσωτερική και μαζί κριτική στα εκκλησιαστικά δρώμενα. Οι γιορτές του Πάσχα ήταν μια καλή ευκαιρία να συζητήσουμε μαζί του για τους λόγους που η Ακροδεξιά εργαλειοποιεί την πίστη, για τη στροφή των φτωχών του παγκόσμιου Νότου στην Εκκλησία, για την ανάγκη του χριστιανισμού να συνομιλεί με τα σύγχρονα ρεύματα σκέψης, και για τον χριστιανισμό της χαράς, ένα πρότυπο που δεν ταυτίζει την πίστη με την τυπολατρική τήρηση κανόνων και την ανέλπιδη (αυτο)θυσία του πιστού.

Συνέχεια →

Αριστερά: από το «Καπνισμένο τσουκάλι» στον καπνιστό σολομό

Του Περικλή Κοροβέση

Η «Αυγή» είχε την καλή έμπνευση να αναπαράξει τα πρωτοσέλιδά της, τις μέρες του θανάσιμου τραυματισμού του βουλευτή Γρηγόρη Λαμπράκη, από τη μέρα της δολοφονικής επίθεσης μέχρι την κηδεία του. Δηλαδή τις τελευταίες μέρες του Μάη του 1963. Τα γεγονότα αυτά τα έζησα σε κάθε τους στιγμή, ως νεαρός ακτιβιστής και μέλος της Νεολαίας της ΕΔΑ. Αρχίζοντας από μαθητής με τα συλλαλητήρια για το Κυπριακό, μέχρι την έλευση της χούντας το 1967 που αρχίζει άλλο κεφάλαιο.

Συνέχεια →

Η ανθρωπινότητα του κακού

Του Χάρη Ναξάκη*

Ο Εντγκάρ Μορέν γεννήθηκε στο Παρίσι από γονείς εβραίους της διασποράς, που έζησαν χρόνια στη Θεσσαλονίκη. Μετά από τη διαγραφή του από το γαλλικό ΚΚ (1951) παραμένει πολιτικά αυτόνομος στο χώρο της ριζοσπαστικής αριστεράς. Το 1957 μαζί με τον Κ. Αξελό ίδρυσε το περιοδικό Arguments και έχει διατελέσει διευθυντής ερευνών στο Εθνικό Κέντρο Επιστημονικών Ερευνών της Γαλλίας. Το βιβλίο του «Η Μέθοδος, 6. Ηθική», είναι το τελευταίο βιβλίο ενός τεράστιου έργου του Μορέν στο οποίο αναπτύσσει τις αρχές της πολύπλοκης γνώσης και εξετάζει ειδικότερα την ηθική. Θα σταθώ μόνο στα συμπεράσματα του βιβλίου που αφορούν το αίνιγμα του καλού και του κακού.

Συνέχεια →

Μακεδονία: Να εργαστούμε για τη συνεργασία των δύο λαών

Του Ευτύχη Μπιτσάκη*

Το πρόβλημα δεν είναι σημερινό και ο ελληνικός εθνικισμός δεν είναι τωρινό φαινόμενο. Εθνικισμός σε βάρος των Σλαβομακεδόνων, των Μουσουλμάνων και των Πομάκων της Θράκης. Οξύνθηκε όμως τελευταία με την επιμονή των Σλαβομακεδόνων της FYROM να ονομάζουν τους εαυτούς τους Μακεδόνες και το κράτος τους Μακεδονία. Λοιπόν;

Ο αριστερός αντιεθνικιστής θα αντιτείνει: Κάθε λαός έχει δικαίωμα να επιλέγει το όνομα του έθνους ή της κρατικής του υπόστασης. Σύμφωνοι. Όμως με μια προϋπόθεση: ότι δεν θα πλαστογραφεί την ιστορία, δεν θα διεκδικεί τίτλους ή εδάφη που δεν του ανήκουν, και δεν θα απειλεί γειτονικούς λαούς. Ας δεχτούμε λοιπόν ότι υπάρχει έθνος Σλαβομακεδόνων (επ’ αυτού φαντάζομαι έχουν γνώμη οι ιστορικοί). Το έθνος αυτό δικαιούται να επιλέξει όποιο όνομα θέλει, σεβόμενο τα αυτονόητα τα οποία σημείωσα.

Συνέχεια →