ΜΑΝΤΗΣ ΚΑΚΩΝ: Μια ψυχοκοινωνική ανάλυση της νεοελληνικής κρίσης

Του Αντώνη Ανδουλιδάκη*

Να δηλώσω εξ’ αρχής ότι οι θέσεις που ακολουθούν δεν είναι οριστικές. Τις καταθέτω, μάλλον, ως προσωρινές ψηλαφίσεις των κατευθύνσεων που είναι πολύ πιθανό να ακολουθήσει η ελληνική κοινωνία από δω και πέρα.

Παρ’ όλα αυτά, ίσως να μπορούν να αποτελέσουν μια βάση για αποτελεσματικότερες προσεγγίσεις στο μέλλον, παρ’ εκτός και αν στο αναμεταξύ επαληθευθούν, με σφοδρότητα, οπότε θα πρέπει μάλλον να μιλάμε για άλλα πράγματα, παρά, και πάλι, για το «πως φτάσαμε ως εδώ».

Κάθε μορφή συλλογικότητας, από την πιο μικρή παρέα ως τα μεγάλη έθνη, διακρίνεται από κρίσιμους παράγοντες που ευνοούν ή υποθηκεύουν την εν γένει συνεκτικότητα, αλλά και την ίδια την ύπαρξη της. Κάποιους από τους παράγοντες αυτούς, τους πιο καίριους, και τον τρόπο με τον οποίο επιδρούν στην νεοελληνική κοινωνία, επιχειρούμε να αναλύσουμε παρακάτω.

Συνέχεια →

Η προοπτική της ριζοσπαστικής αριστεράς μετά το εκλογικό αποτέλεσμα της 20^ης Σεπτεμβρίου 2015

Του Αλέξανδρου Σταθακιού*

Πολύ μελάνι έχει χυθεί πριν και μετά τις εκλογές, σχετικά με τις κυβερνήσεις Τσίπρα και τον χαρακτήρα τους, αλλά και την προοπτική της Χώρας μας να απεμπλακεί κάποια στιγμή από την αναγκαστική και καταστροφική λιτότητα, αλλά και να εξέλθει από την de facto μετατροπή της σε αποικία χρέους. Αυτό υποτίθεται ότι μπορούσε να το πετύχει μια κυβέρνηση με πυρήνα την «ριζοσπαστική αριστερά», εάν εκπλήρωνε αυτή στην πράξη τα περιεχόμενα και των δύο όρων:

Ριζοσπάστης είναι αυτός, που συμμετέχοντας στο «σύστημα» αρνείται τα βασικά του χαρακτηριστικά και προσπαθεί, προωθώντας βαθιές τομές σ’ αυτό από μέσα, να το αλλάξει άρδην.

Συνέχεια →

Η οριακή κοινωνία

Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη

Ο Έλληνας, ιδιαίτερα, των τελευταίων ετών της προ-μεταπολιτευτικής περιόδου έθετε σαν στόχο την αναζήτηση νέων συνόρων, την κυριαρχία στη φύση, τη βελτίωση της παραγωγικής του ικανότητας, την κοινωνική αλλαγή, ακολουθώντας, λίγο ως πολύ, το κυρίαρχο εισαγόμενο δυτικό πρότυπο.

Η μεταπολίτευση έθεσε στο επίκεντρο την αναζήτηση του εαυτού, την αυτοπραγμάτωση, την αυτοεκπλήρωση και τα διάφορα άλλα.. «-αυτό», αντιγράφοντας και πάλι τη δυτική ναρκισσιστική επιταγή, «να είσαι ο εαυτός σου και στ᾿… σου».

Συνέχεια →

ΜΕΤΑ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

Η τρίτη εκλογική αναμέτρηση εντός του έτους αποτελεί παρελθόν. Ο ελληνικός λαός ενώπιον των προβλημάτων του δεν έδειξε αυτή τη φορά να δονείται από τα κομματικά πάθη του παρελθόντος, έχοντας εν μέρει συνειδητοποιήσει ότι, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα, θα ξημερώσουν γι’ αυτόν δυσκολότερες ημέρες. Παρ’ αυτά όμως τα ισχυρά κόμματα πέτυχαν να στήσουν προεκλογικές συγκεντρώσεις χωρίς να εκτεθούν από το ολιγάριθμο των συγκεντρωμένων. Το φαινόμενο πρέπει να αναλυθεί. Είναι ακόμη αρκετοί οι φανατικοί ή έχουν απομείνει κοντά στα κόμματα εξουσίας ιδιοτελείς, που ελπίζουν να διασωθούν από τον επερχόμενο κατακλυσμό κλεισμένοι στην κομματική κιβωτό;

Συνέχεια →

Μετά την υποχώρηση στο χαράκωμα, εκ βαθέων

Του Αλέξανδρου Σταθακιού*

Βρέθηκα το 2011 σε αυτό που ο πολύς κόσμος λέει «πολιτική», δηλαδή την προς τα έξω εκφορά συγκεκριμένου (κομματικού) πολιτικού λόγου, γιατί στην Πολιτική ήμουν πάντα από μαθητής λυκείου στρατευμένος ιδεολογικά πάντα στην Αριστερά συμμετέχοντας σε επί μέρους κοινωνικούς αγώνες, όπως και στον συνδικαλισμό.

Συνέχεια →