Τηλέφωνο το μεσημέρι ξαπλωμένος
ο άνθρωπος τότε του μόχθου δέχτηκε ως φως.
Ξυλοστεκούμενη παντού προβάλλονταν ευημερία
στης ζωής τον κινηματογράφο και στις πλατείες του χωριού.
Όλοι τα θέλουν όλα: πώς μπορεί να γίνει αυτό; Η υπόσχεση της οικονομικής ανάπτυξης είναι ότι οι φτωχοί θα μπορούν να ζήσουν σαν τους πλούσιους και οι πλούσιοι σαν τους μεγιστάνες. Όμως ήδη έχουμε ξεχειλώσει τα φυσικά όρια του πλανήτη που μας συντηρεί. Η αλλοίωση του κλίματος, η διάβρωση του εδάφους, η κατάρρευση οικοσυστημάτων και ειδών ζωής, η θάλασσα του πλαστικού, όλα αυτά προκαλούνται από την αυξανόμενη κατανάλωση. Η υπόσχεση της ιδιωτικής πολυτέλειας για όλους δεν μπορεί να εκπληρωθεί: δεν επαρκεί ούτε ο φυσικός ούτε ο οικολογικός χώρος.
Είθισται αυτή την περίοδο να γίνονται αρκετές εκλογοαπολογιστικές διαδικασίες των συλλόγων, καθώς και γενικές συνελεύσεις.
Μόνιμη επωδός αυτών των συγκεντρώσεων οι βολές κατά των συνδικαλιστών, επί δικαίων και αδίκων. Καθημερινά, γινόμαστε μάρτυρες της αγανάκτησης του κόσμου προς αυτούς. Συχνά ακούμε για τις ευθύνες τους, για τις άδειες αίθουσες των συνελεύσεων, για τα προνόμιά τους, για… Ίσως, η κριτική αυτή να μην απέχει από την πραγματικότητα, αλλά σίγουρα δεν ταυτίζεται και μαζί της.
Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, η τοπική κυβέρνηση της Καταλονίας μόλις έχει διακηρύξει την ανεξαρτησία της, ή όπως λένε οι ίδιοι οι καταλανιστές, την «ρεπούμπλικα». Από την πλευρά της η κεντρική κυβέρνηση της Μαδρίτης έχει ενεργοποιήσει το άρθρο 155 του Συντάγματος, καταλύοντας την αυτοκυβέρνηση της περιοχής, καθαιρώντας όλους τους τοπικούς άρχοντες και αναλαμβάνοντας κεντρική διαχείριση όλων των θεσμών μέχρι τις εκλογές που προκηρύχτηκαν για τις 21 Δεκεμβρίου.
Η κατάσταση δείχνει να οδηγείται στην κλιμάκωση: από τη μία, η κεντρική κυβέρνηση έχει αρχίσει ήδη να αναπτύσσει τα σώματα ασφαλείας και να χρησιμοποιεί το ποινικό σύστημα για να επιβάλει το άρθρο 155 – στους 1000 τραυματίες της 1ης Οκτωβρίου έχουν προστεθεί ήδη μια πενηντάδα δικογραφίες με εκατοντάδες κατηγορούμενους, και δύο πολίτες προφυλακισμένοι με την κατηγορία της «ενθάρρυνσης της κινητοποίησης»· από την άλλη, η καταλανική κυβέρνηση φαίνεται αποφασισμένη να προχωρήσει στην «ίδρυση» του ανεξάρτητου κράτους, παρόλο που τυπικά δεν έχει πια καμία εξουσία και το μόνο μέσο που έχει στην διάθεση της είναι η λαϊκή κινητοποίηση.
Οι κυβερνήσεις των τελευταίων δεκαετιών έχουν θεωρήσει τον τουρισμό ως τη ναυαρχίδα της οικονομίας μας. Για τον λόγο αυτό είχαν κατασκευαστεί σειρά ξενοδοχείων ήδη στις αρχές της δεκαετίας του 1960, κάποια από τα οποία έχουν καταντήσει ερείπια και είχε λειτουργήσει το καταστροφικό για αρκετούς παθιασμένους με τον τζόγο καζίνο, που έφερε την ελληνικότατη ονομασία «Μον Παρνές»! Ότι η χώρα μας είναι ελκυστική, όπως και άλλες μεσογειακές χώρες, για θερινές διακοπές είναι αναμφισβήτητο. Εκείνο που δεν θέλουμε να δεχθούμε είναι ότι οι «εταίροι» μας ήδη από τη δεκαετία που γράψαμε μας προόριζαν για χώρα του τουρισμού και των συνεδρίων. Θεωρούσαν δηλαδή ότι δεν ήμασταν άξιοι για τίποτε άλλο παρά για να τους υπηρετούμε φορώντας τη στολή του υπηρέτη που ακούει στο ελληνικότατο όνομα «γκαρσόν»! Και εμείς αποδεχθήκαμε αυτόν τον ρόλο!
Η φετινή Πρωτομαγιά είχε ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Και πολλαπλές ερμηνείες. Αν προσθέσω κι εγώ ακόμα μία δεν χάλασε ο κόσμος. Βέβαια, είναι από τις απόψεις που δεν πρέπει να λέγονται γιατί κάνουν κακό. Αυτό, ωστόσο, είναι σχετικό.
Γιατί υπάρχει και το ερώτημα σε ποιους κάνουν κακό. Αλλά μπορεί σε άλλους να κάνουν καλό. Οι απόψεις δεν είναι φυσικές καταστροφές.
Επιπλέον έχουν και μια δικλίδα ασφαλείας. Μπορεί να κάνουν κακό μόνο σ’ αυτόν που τις διατυπώνει. Κάτι αντίστοιχο δηλαδή με των καλών προθέσεων ατζαμή βομβιστή, που σκάει η βόμβα στα χέρια του.
Και εγώ ο δυστυχής, ας δανειστώ κάποιο από τα κουστουμάκια των θεσμών, ας πάρω και ένα ζευγάρι από τα δικά τους τα ματογυάλια να δω τι έγινε εκείνη την ιστορική μέρα, όχι μόνο στο κέντρο της Αθήνας, αλλά και σε όλα τα αστικά κέντρα της Ελλάδας.
Κύλισαν πενήντα έτη από την τελευταία κατάλυση της δημοκρατίας στο νεοελληνικό κράτος. Η κατάλυση της δημοκρατίας συνιστά σοβαρότατη εκτροπή. Διερωτηθήκαμε όμως, αν είχαμε ποτέ δημοκρατία στη χώρα μας, ώστε να καταλυθεί αυτή; Το νεοελληνικό προτεκτοράτο, το οποίο συστάθηκε με την παρέμβαση των ισχυρών, και κυρίως των Άγγλων, προς εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους, πορεύτηκε με άκρα υποτέλεια των ασκησάντων την εξουσία, οι οποίοι ευγνωμώνως φέρθηκαν έναντι αυτών που τους την παραχώρησαν εξαπατώντας τον λαό, που τον αποκαλούσαν κυρίαρχο! Βέβαια λίγο-πολύ το ίδιο συνέβαινε και συμβαίνει σε όλες τις χώρες. Στο μέτρο που δεν απειλείται το κυρίαρχο σύστημα, παρέχονται ελευθερίες και δικαιώματα στους λαούς, οι οποίοι απολαμβάνουν την ευμένεια του κυριάρχου, που δαπανά από τα συσσωρευμένα υπερκέρδη από την καταδυνάστευση των αποκλήρων λαών, όπως και οι ηγεμόνες της αρχαιότητας, που προσέφεραν άρτον και θεάματα από τα λάφυρα!
Κύριε,
κάνε μια ρωγμή
στη μάσκα
που ισόβια
φοράω.
Στην κοινωνία της κρίσης που ζούμε, τα τραυματικά βιώματα που γεννούν οι καταστροφικές συνέπειες της στη ζωή των ανθρώπων τείνουν να γίνουν στοιχεία της καθημερινότητας.
Σ’ αυτά τα βιώματα της απώλειας του στοιχειώδους αισθήματος βεβαιότητας που δίνει η καθημερινή εξασφάλιση των αναγκαίων υλικών και πνευματικών όρων ύπαρξης, έχουν τη ρίζα τους πολύπλοκα και οδυνηρά συναισθήματα, με κυρίαρχα ανάμεσά τους τον φόβο και τη ντροπή. Ο φόβος ενσταλάζεται συστηματικά από τους μηχανισμούς της βιοεξουσίας στον ψυχισμό των ανθρώπων και τον διαβρώνει, τον δηλητηριάζει, πολλαπλασιάζοντας τα καταστροφικά αποτελέσματά του. Κυριαρχεί ο φόβος για το αύριο που είναι απρόβλεπτο, για το σήμερα που σφραγίζεται από μια απόλυση απ’ τη δουλειά, μια κατάσχεση του σπιτιού, τη φτώχεια και τη δυστυχία.
O π. Χαράλαμπος Παπαδόπουλος δεν είναι ένας ιερέας σαν τους άλλους. Σαν τους περισσότερους τουλάχιστον. Έχει facebook και τα κείμενα που γράφει εκεί αγγίζουν πολλούς. Κι όχι επιφανειακά.
Εξομολογητικός και συμπάσχων περισσότερο, παρά ένας αμέτοχος και αυστηρός κριτής, ο παπά Χαράλαμπος αγαπά τους ανθρώπους και προτιμά να είναι δίπλα τους, όχι απέναντί τους.
Έχει γράψει αρκετά βιβλία έχει κάνει ακόμα περισσότερες ομιλίες και η στάση του και τα λόγια του δίνουν παρηγοριά και απενεχοποιούν θα έλεγα. Γνωρίζοντας καλά τόσο τη θεολογία όσο και την ψυχολογία, μιλά με την καρδιά.
Σε μία από τις αναρτήσεις του γράφει:
