Τι κρίνεται στις εκλογές της 17^ης Ιουνίου

 

Των Θάνου Αμπατζή, Χρήστου Πατούχα, Κώστα Ταβατζή

 

 

Λίγες μέρες έμειναν μέχρι τις εκλογές και στο πολιτικό μας περιβάλλον κορυφώνονται οι συγκρούσεις και τα διλλήματα. Το πολιτικό σύστημα της καταστροφής του λαού και της χώρας, μετά το μεγάλο ρήγμα της 6^ης Μάη, ανασυντάσσεται και αντεπιτίθεται. Με την ευθεία συμπαράσταση και καθοδήγηση των δανειστών, των μητροπολιτικών κέντρων του καπιταλισμού και των στελεχών τους.

Η Μέρκελ και η Λαγκάρντ, ο Μπαρόζο, οι G8, ο Γιούνκερ, αλλά και ο Ολάντ και ο Κον Μπετίτ, με οικονομολόγους και πρώην πρωθυπουργούς, σε απόλυτο συντονισμό με τον Σαμαρά και τον Βενιζέλο, τον Προβόπουλο και τον Δασκαλόπουλο, την Μπακογιάννη και τον Σημίτη, απειλούν, συμβουλεύουν, εκβιάζουν για την προσήλωση στην εφαρμογή του μνημονίου και των δανειακών συμβάσεων.

Θέλουν το μείζον για αυτούς, μία καθαρή εκλογική νίκη. Μία κυβέρνηση Σαμαρά Βενιζέλου και άλλων προθύμων, που δεν θα διαταράξει σοβαρά τις ισορροπίες. Που θα εξασφαλίσει μέχρι τέλους τα συμφέροντα τους, αποτελειώνοντας την κοινωνία. Ασκούν τις αφόρητες πιέσεις για να έχουν πιθανότητες και για το έλασσον. Να εγκλωβίσουν μία αριστερή κυβέρνηση στον συμβιβασμό μιας «υπεύθυνης» διαχείρισης με μικροαλλαγές και διαπραγματεύσεις.

 Όλη αυτή η προσπάθεια, γίνεται για να ακυρωθεί η θέληση του λαού, για να ακυρωθεί η συντριπτική ήττα των πρόσφατων εκλογών. Η συντριβή όλων των δυνάμεων του μνημονίου και του πολιτικού δοσιλογισμού. Ας δούμε ορισμένα πρώτα συμπεράσματα:

1. Ο κ. Σαμαράς, ο αναγκαστικά φερέγγυος σημερινός υποστηρικτής της μνημονιακής πορείας, επιδίδεται στην ανασυγκρότηση της κεντροδεξιάς. Ελπίζει να λεηλατήσει το κόμμα του κ. Καμμένου, προσέλαβε την κ. Μπακογιάννη, επίσης ηττημένη στις πρόσφατες εκλογές, αποδόμησε τον έτερο μνημονιακό κ. Καρατζαφέρη, παρόλα αυτά, δεν συγκροτεί, ούτε δημοσκοπικά, πειστική λύση.

Ο νεόκοπος «νοικοκύρης» και θαυμαστής της Μέρκελ, κ. Τζήμερος, συμμαχεί με τον αειθαλή νεοφιλελεύθερο κ. Μάνο, αφού απέτυχε να συμμαχήσει με την κ. Μπακογιάννη, ωστόσο θα είναι για αυτόν πολύ δύσκολο να υπερκεράσει τα εμπόδια του εκλογικού νόμου.

Η πρόσφατη επιστράτευση, του εκουσίως παροπλισμένου κ. Καραμανλή, επίσης πολύ μικρές ελπίδες μπορεί να εξασφαλίσει στο κεντροδεξιό στρατόπεδο.

Τι προκύπτει από τις παραπάνω διαπιστώσεις;

Προκύπτει ότι είναι δυνατή η εξασφάλιση της νίκης του λαού! Είναι δυνατόν στις 17 του Ιούνη, η λαϊκή ψήφος να καταφέρει ισχυρότερο πλήγμα στις δυνάμεις της εθνικής υποτέλειας! Να διαλύσει την ανίερη συμμαχία της ντόπιας ολιγαρχίας και των μαυραγοριτών, με τους υπερεθνικούς δυνάστες και τοκογλύφους. Να ξημερώσει μέρα ανάτασης των ελπίδων, ελπίδων για αντοχή και επιβίωση των εργαζομένων και της νέας γενιάς.

Ναι! Υπάρχουν ελπίδες στις 17 του Ιούνη να συγκροτηθεί αριστερή κυβέρνηση. Που θα έχει στόχο της την ανασυγκρότηση της χώρας. Και πρέπει να στηρίξουμε αυτή την προοπτική. Να την στηρίξουμε απέναντι στην λυσσασμένη επίθεση που θα δεχτεί. Να της εξασφαλίσουμε την όσο το δυνατόν πλατύτερη ριζοσπαστική λαϊκή βάση.

2. Αυτή η προοπτική της αριστερής διακυβέρνησης, πρέπει να στηριχτεί, σε σαφές, συγκεκριμένο πλαίσιο μέτρων. Να στηριχτεί στην αποφασιστικότητα με την οποία θα την οπλίσει η λαϊκή ψήφος και εντολή. Πρωτίστως πρέπει να στηριχτεί στο οργανωμένο λαϊκό κίνημα, στον ίδιο τον λαό.

Αν από το εκλογικό αποτέλεσμα, προκύψει αυτή η δυνατότητα, τότε δεν έχει δικαίωμα να αποτύχει.

Εννοείται πως δεν μιλάμε για το χρονοδιάγραμμα της. Ούτε για το λίγο εμπρός η λίγο πίσω. Μιλάμε για το βασικό πλαίσιο υπεράσπισης των λαϊκών συμφερόντων και της χώρας. Το πλαίσιο που καθορίζουν οι αγώνες του λαού και προσδιορίζει η ψήφος των αριστερών, δημοκρατικών και προοδευτικών ανθρώπων. Την ακύρωση του μνημονίου και των νόμων που το συνοδεύουν, την διαγραφή (έστω) του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, την εκδίωξη των επιτηρητών, την εθνικοποίηση των τραπεζών και επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας και την ανασυγκρότηση της παραγωγικής βάσης της χώρας.

Κανένα από αυτά δεν είναι εύκολος στόχος. Για το καθένα από αυτά θα χρειαστούν συγκρούσεις. Με δυνάμεις πολιτικές και οικονομικές στο εσωτερικό και στο εξωτερικό. Οι εκβιασμοί και οι απειλές που γίνονται σήμερα, θα ωχριούν μπροστά σε αυτά που θα ακολουθήσουν.

Η κυβέρνηση θα αντέξει μόνο, αν μετά τις εκλογές, με την αποφασιστικότητα και την πολιτική της, συσπειρώσει ακόμα μεγαλύτερες δυνάμεις. Την μεγάλη πλειοψηφία των δυνάμεων της εργασίας, της προοδευτικής διανόησης, της σπουδάζουσας και εργαζόμενης νεολαίας.

Την ίδια πολιτική πρέπει να ακολουθήσει και στο ενδεχόμενο που δεν καταστεί δυνατός ο σχηματισμός αριστερής κυβέρνησης. Να τεθεί επί κεφαλής των καινούριων λαϊκών αγώνων. Με άμεσο στόχο την πλειοψηφία και την νίκη.

Θεωρούμε αναγκαία την συστράτευση, στον σημερινό και στον αυριανό αγώνα, κάθε αριστερού αγωνιστή, κάθε δημοκρατικού και σκεπτόμενου ανθρώπου. Για την στήριξη, την αντοχή, την οργάνωση, την νικηφόρα έκβαση των μαχών που θα ακολουθήσουν.

3. Καταλαβαίνουμε απόλυτα το σχέδιο των κυρίαρχων πολιτικών και οικονομικών κύκλων. Είναι αυτό που πρέπει να νικήσουμε. Κάθε καλόπιστος άνθρωπος όμως δυσκολεύεται να κατανοήσει την ανελέητη επίθεση που γίνεται στον ΣΥΡΙΖΑ, από την ΔΗΜΑΡ και το ΚΚΕ.

Η εκ δεξιών επίθεση «συστημικής ορθοφροσύνης» του κ. Κουβέλη, προδίδει υπάρχουσες ήδη πολιτικές συμφωνίες. Έχει ήδη εκτιμηθεί, η προσήλωση του στην «υπεύθυνη» διαχείριση της κατάστασης. Είναι προφανές, ότι συνυπολογίζεται στις δυνάμεις που επιδιώκουν κυβερνητική λύση εφαρμογής των οικονομικών και πολιτικών συμφωνιών. Με ολίγη διαπραγμάτευση βεβαίως. Όμως αυτή η στάση του κ. Κουβέλη, δεν μπορεί να αφορά αριστερούς αγωνιστές, δεν μπορεί να αφορά εργαζόμενους που γνώρισαν και πλήρωσαν αυτή την πολιτική.

Εκτιμούμε την ιστορική διαδρομή του ΚΚΕ. Εκτιμούμε τις ιδεολογικές του αναφορές. Θεωρούμε την ανθεκτικότητα του αδιαμφισβήτητη και ανεξάρτητη από τα εκλογικά ποσοστά. Ακατανόητη θεωρούμε την αδυναμία ή την άρνηση του να κάνει πολιτική επεξεργασία για το σήμερα. Να παρέμβει στις εξελίξεις. Να τις διαμορφώσει. Να καθορίσει και να επιβάλλει πλαίσιο πάλης. Να βάλλει την σφραγίδα του στην υπεράσπιση των συμφερόντων των εργαζομένων.

Δεν είναι πολιτική να προβλέπεις την αποτυχία. Πολιτική είναι να την αποτρέπεις. Πολιτική είναι να διασφαλίσεις την νίκη. Να αντιλαμβάνεσαι πότε είναι καθοριστική η παρέμβαση του λαού.

Δυστυχώς η ηγεσία του ΚΚΕ, κρύβεται πίσω από τα προβλήματα. Οχυρώνεται, πίσω από ασαφείς στρατηγικούς στόχους, οχυρώνεται στην εκτίμηση της, ότι είναι δεδομένος ο συμβιβασμός της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν δέχεται, ότι ο λαός δεν μπορεί και δεν θέλει τους συμβιβασμούς. Μειώνει την δύναμη της δικής  του παρέμβασης, αρνείται να τον εμπιστευτεί. Πρωτίστως όμως αρνείται στον εαυτό του και στην δική του δύναμη να εμποδίσει συμβιβασμούς. Αρνείται ότι η δική του συναγωνιστική συμμετοχή, θα πολλαπλασίαζε αντικειμενικά τις αντοχές και τον προσανατολισμό του εργατικού και λαϊκού κινήματος. Παρακολουθούμε  τα ηγετικά στελέχη του ΚΚΕ, να επιδίδονται σε ισοπεδωτικές επιθέσεις, όχι μόνο εναντίον των προθέσεων του ΣΥΡΙΖΑ, που, θάλεγε κανείς, ότι είναι μία πολιτική τους εκτίμηση, αλλά και εναντίον των στόχων, που αυτό αποτελεί λογικό και πολιτικό λάθος.

Οι στόχοι αυτοί, συγκρούονται μετωπικά με την εφαρμοσμένη πολιτική και είναι αντικειμενικό να προκαλέσουν αντίθεση με το σύστημα εξουσίας. Η υλοποίηση τους, αποκτά συνολικά ανατρεπτικό χαρακτήρα και εύκολα μπορούν να ενταχθούν στην αντιμονοπωλιακή και αντιιμπεριαλιστική πάλη για το σήμερα και το αύριο μιας άλλης κοινωνίας.

4.  Ο αντίπαλος σήμερα είναι άλλος. Και πρέπει να τον αναγνωρίσουμε. Αντίπαλοι, είναι αυτοί που τα τελευταία δύο χρόνια, έκοψαν την ανάσα, έκαψαν τα όνειρα, καταπάτησαν κάθε δικαίωμα στη ζωή των ανθρώπων. Που ποδοπάτησαν κάθε ελπίδα, που δημιούργησαν κοινωνικούς αποκλεισμούς σε εκατομμύρια πληθυσμού. Που εκτέλεσαν το σχέδιο εξόντωσης χωρίς ίχνος κοινωνικού συναισθήματος. Το κυριότερο: Το έκαναν εκτελώντας εντολές. Πειθήνια, χωρίς την παραμικρή αντίσταση. Άβουλοι, μοιραίοι και υποτελείς. Προετοίμαζαν το σχέδιο αυτό τουλάχιστον τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια. Εφορμώντας στο δημόσιο χρήμα. Με χαριστικές συμβάσεις, μίζες, διαφθορά, ξεπουλήματα. Προχώρησαν στον υπερδανεισμό, για να θρέψουν τον παρασιτικό μηχανισμό που τους στήριξε και τους στηρίζει. Δημιούργησαν ελλείμματα, γιατί αρνήθηκαν πάντοτε να πληρώσουν οι ίδιοι και οι χορηγοί τους. Γιατί αποδόμησαν την παραγωγική ικανότητα της οικονομίας σε όφελος των ξένων εργοδοτών τους. Γιατί έφτιαξαν  ένα αντιπαραγωγικό και ραγιάδικο κράτος, αντίπαλο στον πολίτη, στα κοινωνικά και δημοκρατικά του δικαιώματα.

Ποιο είναι λοιπόν το δίλλημα των εκλογών;

Θα ψηφίσουμε αυτούς που μας κατέστρεψαν; Που δημιούργησαν 1,5 εκατομμύριο ανέργους και όλους τους άλλους φτωχούς; Που λεηλάτησαν το μεροκάματο και την σύνταξη, που διέλυσαν το σύστημα υγείας και κάθε κοινωνική προστασία; Που ξεπούλησαν και υποθήκευσαν τον δημόσιο πλούτο; Που σήμερα, μετά την ήττα τους, συνεχίζουν να μας τρομοκρατούν, να απειλούν σε απόλυτη σύμπλευση με όσους από το εξωτερικό τους δίνουν εντολές;

Είναι βέβαιο, ότι αν αυτοί νικήσουν, θα έχει ηττηθεί ο λαός. Θα ολοκληρώσουν το καταστροφικό τους έργο, εκδικητικότεροι από πριν. Ακόμα πιο ενδοτικοί, ακόμα πιο επικίνδυνοι. Γιατί έτσι θα ξεπληρώσουν την υποστήριξη της Μέρκελ και της Λαγκάρντ. Γιατί αυτό θα απαιτεί η συμμορία του διεθνούς κεφαλαίου, αυτό θα απαιτούν οι «αγορές». Να τιμωρηθεί ο λαός της Ελλάδας, που τόλμησε να αμφισβητήσει την κυριαρχία και την ισχύ τους.

Κανένας μισθωτός ή συνταξιούχος, που είδε το εισόδημα του να κόβεται στη μέση, κανένας από όσους έχασαν τη δουλειά τους, κανένας άνεργος νέος, που βλέπει τα όνειρα του να τσαλαπατιούνται στο βούρκο της απόλυτης εξαθλίωσης, κανένας μικροεπιχειρηματίας, που είδε ή περιμένει να δει το λουκέτο στην πόρτα του, κανένας πατέρας ή μάννα, δεν έχει τίποτα να κερδίσει, αν ψηφίσει τα κόμματα του μνημονίου. Με μία τέτοια επιλογή, μόνο απογοήτευση θα νοιώσει, μόνο προδομένος θα αισθανθεί. Μόνο η τιμωρία τους, πρέπει να είναι επιλογή και απαίτηση. Τιμωρία για τα εθνικά εγκλήματα που διέπραξαν.

Έχουμε ανάγκη, ατομική και συλλογική, να τροφοδοτήσουμε την ζωή μας με όραμα.

Να ζωντανέψουμε την ελπίδα μας.

Να σπρώξουμε τον τροχό της ιστορίας, τώρα που έχει κολλήσει στην λάσπη, τώρα που αγκομαχάει.

Να ψηφίσουμε με αποφασιστικότητα και καθαρό μέτωπο. Για το σήμερα και το αύριο. Για την ελπίδα και την ζωή.

Να ψηφίσουμε τον ΣΥΡΙΖΑ. Ελπίζοντας, απαιτώντας, αγωνιζόμενοι για όσα δικαιούμαστε, για όσα μας ανήκουν.

   

Πάτρα 5/6/2012 

Γιατί επιμένει η αντιμνημονιακή δυναμική

Η επικοινωνιακή επίθεση και η ανερχόμενη πολιτικοποίηση

 

Του Γιάννη Τσούτσια

 

Την περίοδο αυτή η πολιτική ασκείται μέσω συνεχών πιέσεων, επικοινωνιακού τύπου, προς το εκλογικό σώμα. Γκάλοπ, αιχμηρές δηλώσεις, επιτελεία σε αναβρασμό, αλλεπάλληλες τηλεοπτικές συζητήσεις πανομοιότυπης θεματολογίας, επαναλαμβανόμενες αναλύσεις που διυλίζουν το πολιτικό μενού της ημέρας, δημοσιεύματα του ελληνικού και του διεθνούς Τύπου, έξωθεν μηνύματα και τηλεφωνήματα. Ένας ιδιόμορφος τετανισμός δημιουργεί μια θολή θεαματικότητα και συσκοτίζει όσα πραγματικά συντελούνται.

Πίσω από τον πρωταθλητισμό των δημοσκοπήσεων και τις επικοινωνιακές ατάκες, κρύβονται τα πραγματικά προβλήματα. Η διαπίστωση αυτή δεν παραπέμπει στο αυτονόητο, στο ότι δηλαδή, πάντα πίσω από την επιφάνεια των πραγμάτων κρύβεται κάτι άλλο. Υπονοεί κάτι το βαθύτερο, δομικό. Το σύννεφο της επικοινωνιακότητας που ενέσκηψε τελευταία, αντανακλά την πραγματική δυσκολία να αντιμετωπιστούν οι παράμετροι μιας πολυπαραγοντικής πραγματικότητας, να προσδιοριστούν τα επόμενα βήματα και να ξεκαθαρίσουν οι στόχοι. Το επικοινωνιακό, έχει παρασύρει όχι μόνο το κοινό, αλλά ακόμη κι εκείνους που έχουν αναλάβει να οργανώσουν επικοινωνιακά την πολιτική διαδικασία. Διότι, αδυνατώντας να μπουν στην ουσία της, εγκλωβίζονται και οι ίδιοι στις ανάγκες της σκηνοθεσίας της. Αυτή η κατάσταση έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τα νέα δεδομένα που προέκυψαν στις εκλογές. Η λαϊκή ψήφος δεν ήταν τιμωρητική ή αντίδραση του θυμικού, προϊόν οργής, όπως λέγεται. Ήταν ψήφος συνειδητή, με βαθύ αντιμνημονιακό περιεχόμενο.

Ο κόσμος έχει πειστεί ότι δεν μπορεί να υπάρξουν λύσεις και προοπτική μέσα από το Μνημόνιο. Δεν ήρθε απλώς να υιοθετήσει κάποιο σύνθημα. Την τελευταία διετία, με τρόπο βασανιστικό, μέσα από δύσκολες διαδικασίες και πολλαπλές πιέσεις σε κάθε επίπεδο, μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης έχει υπερβεί τα διλήμματα και έχει καταλήξει. Δεν μετατοπίζεται! Γι' αυτό και μοιάζει να πέφτουν στο κενό οι διογκούμενοι, σε ό,τι αφορά την απειλητικότητά τους, κάθε είδους και κάθε προέλευσης, εκβιασμοί. Αρκεί κανείς να αναλογιστεί και να συγκρίνει όσα σήμερα συμβαίνουν, με τα αντίστοιχα γεγονότα που αντιμετώπισε ο Σαμαράς την περίοδο του πρώτου Μνημόνιου. Με υποπολλαπλάσιας έντασης πιέσεις, η Ν.Δ. κατέρρευσε γρήγορα και συνθηκολόγησε άνευ όρων. Τώρα, ο λαός ανθίσταται. Γι' αυτό και το μέτωπο «όλοι εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ» έχει δευτερεύουσα αποτελεσματικότητα. Η συστημική κριτική είναι απασφαλισμένη. Τα πράγματα έχουν αλλάξει. Ούτε ο φόβος, ούτε η δήθεν εκτονωτική ψήφος της 6ης Μαΐου, ούτε τα κάθε λογής τερτίπια, μπορούν να εκριζώσουν μια βαθύτερη εκτίμηση που έχει τελεσιδικήσει. Εδώ βρισκόμαστε. Ό,τι κι αν συμβεί μέχρι τις επόμενες εκλογές, σημαντικό μέρος της κοινής γνώμης έχει ήδη διαβεί τον Ρουβίκωνα. Έχει αποφασίσει. Γι' αυτό και πέφτουν στο κενό και οι νέοι εκβιασμοί. Παρά τη ρευστότητα και πολυκεντρικότητα στο πολιτικό σκηνικό, η αντιμνημονιακή δυναμική διατηρείται αναλλοίωτη, εξακολουθεί να νευρώνει και να δίνει κατεύθυνση, τον τόνο στις εξελίξεις.

Υπό αυτήν την οπτική, δικαιούται κανείς να προχωρήσει ένα βήμα πιο πέρα τις διαπιστώσεις: Με άξονα την αντιμνημονιακή ψήφο, διαμορφώνεται σιγά-σιγά σήμερα ένα πολιτικό κίνημα, βουβό και αθέατο ακόμη, μέχρι ενός σημείου, που μετασχηματίζει το λαϊκό θυμό σε πολιτική κατεύθυνση. Το αντιμνημονιακό ρεύμα διαθέτει πλέον πολλά, κάποια λιγότερο φανερά, αλλά πάντως καρποφόρα, ποιοτικά χαρακτηριστικά, που εκβάλουν σε μια συνεχή διαδικασία ανερχόμενης πολιτικοποίησης: Αποφασιστικότητα, ανθεκτικότητα, δεκτικότητα και γενναιότητα σε αναθεωρήσεις, ετοιμότητα απέναντι στα πραγματικά επίδικα, υπερβατικότητα σε ό,τι αφορά τις καταγωγές και τις συνειδησιακές μεταθέσεις. Διαθέτει, δηλαδή, τις πολύτιμες προϋποθέσεις για μια φάση μετάβασης, για μια προοπτική προόδου και ουσιαστικού μετασχηματισμού.

Αυτό το υπό διαμόρφωση πολιτικό ρεύμα πρέπει να το στηρίξει αποφασιστικά η Αριστερά. Να επενδύσει επάνω του. Της αναλογεί να μιλήσει γι' αυτό, να το καταστήσει ορατό, να το φέρει στην επιφάνεια, να το αναδείξει. Γιατί ένα τέτοιο υπό διαμόρφωση κίνημα, αποτελεί, εκ των πραγμάτων, τον αναγκαίο βραχίονα που θα μετασχηματίσει όχι την επικαιρότητα, αλλά την πορεία των πραγμάτων, την ίδια τη χώρα.

 

ΠΗΓΗ: ΔΡΟΜΟΣ της ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ 26 ΜΑΗ 2012. Το είδα:  27-05-2012, http://www.politikokafeneio.com/neo/modules.php?name=News&file=article&sid=2553

«ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ με ΠΛΑΤΙΑ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗ ΛΑΪΚΗ ΒΑΣΗ»

 

Των Κανελλή Δημήτρη, Ποδιά Κώστα & Χήτα Λάμπρου

 

 

1. Οι πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα είναι ραγδαίες – εκρηκτικές και γεννούν απόλυτη αμηχανία στον αστικό πολιτικό κόσμο μέσα και έξω από την χώρα.

Στην συγκυρία του διεθνοποιημένου άγριου καπιταλισμού και της βαθιάς κρίσης του, η Ελλάδα μετατρέπεται σε αδύνατο κρίκο της ευρωσυνθήκης και των συμφώνων σταθερότητας. Ο ελληνικός λαός, το λαϊκό κίνημα σε αυτήν την χώρα, αποτελεί μια πραγματική ενεργοποιημένη ωρολογιακή πολιτική βόμβα στα θεμέλια του διεθνούς τοκογλυφικού χρηματοπιστωτικού συστήματος.

Στις συνθήκες αυτές, ακόμη και η πιθανότητα εκλογικής πολιτικής χειραφέτησης των λαϊκών μαζών, μια εκλογική νίκη μιας πρότασης αριστερής κυβέρνησης, αποτελεί ενδεχόμενο που αντικειμενικά βρίσκεται σε πλήρη αντιπαράθεση με τον πολιτικό αυταρχισμό των μνημονίων, των δανειακών συμβάσεων, της νεοφιλελεύθερης κοινωνικής καταστροφής, της εργατικής αποπτώχευσης,  της εθνικής ταπείνωσης.

2. Το σενάριο αυτό είναι εντελώς εφιαλτικό, τόσο για την κυρίαρχη ελληνική αστική τάξη, η οποία οδήγησε σε μια πρωτοφανή συντριβή τον δικό της πολιτικό και κοινωνικό συνασπισμό εξουσίας, όσο όμως και για το ευρωπαϊκό διευθυντήριο που βλέπει να καταρρέει το πείραμα της εθελοντικής αυτοχειρίας ενός ολόκληρου λαού στον βωμό της διατήρησης του φιλελευθέρου σφαγείου του ευρωπαϊκού τραπεζικού χρήματος, των χαμηλών επιτοκίων και πληθωρισμού. Πρόκειται για μια οριακή στιγμή στις παγκόσμιες ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις.

Ζούμε λοιπόν σήμερα ιστορικές στιγμές. «Είμαστε όλοι Έλληνες» φωνάζουν οι λαοί της Ευρώπης. Η καρδιά χτυπάει στην Ελλάδα, χτυπάει δυνατά και χτυπάει αριστερά.

3. Όμως η αμηχανία, δεν αποτελεί προνόμιο μονάχα του αστικού πολιτικού συστήματος που φαίνεται να έχει χάσει σε ελάχιστο πολιτικό χρόνο, όλες τις εφεδρείες του. Η αμηχανία είναι έκδηλη και στην ελληνική αριστερά που φαίνεται ανέτοιμη να εκφράσει και να καθοδηγήσει όλη αυτήν την κοινωνική & πολιτική δυναμική.

Από την μια μεριά ο ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται να μπορεί να ανταλλάσει, να ενισχύει και να διευρύνει τους δεσμούς του με ένα νέο πλατύ ριζοσπαστικό πολιτικό ρεύμα που γεννιέται στην ελληνική κοινωνία με όρους μαζικούς και πλειοψηφικούς. Είναι το ρεύμα που εμφανίστηκε και έδωσε πρωτοφανή κοινωνική δυναμική στις πλατείες, στις παρελάσεις, στην σύγκρουση με το δεύτερο μνημόνιο. 

Όμως σωστά επισημαίνεται, ότι χωρίς μια καθαρή προγραμματική στρατηγική σύγκρουσης με την ευρωζώνη, το όποιο ριζοσπαστικό βήμα θα μένει μετέωρο και ανολοκλήρωτο,  όπως επίσης θα μοιάζει πάντα εύκολο για τις δυνάμεις του αστικού κόσμου, να πολιορκήσουν την όποια δυναμική εκφράζεται στον ΣΥΡΙΖΑ, εφόσον η προστασία του ευρώ μοιάζει να αποτελεί το ακρότατο όριο της πολιτικής του. 

4. Από την άλλη όμως και εκείνες οι δυνάμεις (ΚΚΕ & ΑΝΤΑΡΣΥΑ) που έχουν μια σαφή θέση για την ευρωζώνη και που θεωρητικά είναι εξοπλισμένες με μια σημαντική προγραμματική προετοιμασία αναφορικά με την αναγκαιότητα αποδέσμευσης της Ελλάδας από το ευρώ, δεν φαίνεται να μπορούν να τροφοδοτήσουν θετικά και να ανταλλάξουν με όλη  αυτήν την κοινωνική δυναμική η οποία σήμερα συναντιέται με τη αριστερά. Η συζήτηση (όπου ανοίγει), μεταφέρεται για μετά τις εκλογές, τις πιθανά μεγάλες αντιφάσεις που ενέχει το όποιο αποτέλεσμα, του κινδύνους για το λαϊκό κίνημα κλ.π.. Η ίδια συζήτηση όμως παρακάμπτει το κρίσιμο πολιτικό ζήτημα, της ανάγκης να νικήσει η αριστερά σε αυτές τις εκλογές. Η πρόκληση του να σκεφτούμε με κριτήριο μεγαλύτερο του ενός μήνα, υποβιβάζεται στην αμηχανία του να μην σκεπτόμαστε καθόλου τι θα γίνει αυτόν τον μήνα.

Αυτόν τον μήνα όμως η ελληνική κοινωνία είναι καζάνι που βράζει. Τώρα καθορίζεται σε πολύ μεγάλο βαθμό, τι σχήμα θα πάρουν οι εκφρασμένες πολιτικές δυναμικές. Όπως πέρυσι, ακριβώς τέτοιον καιρό, ο λαός στις πλατείες άνοιγε δρόμους για την ελληνική κοινωνία,  όπου η αριστερά  μετά βίας και με μεγάλη καθυστέρηση παρακολουθούσε, έτσι και φέτος σε αυτόν τον μήνα στην ελληνική κοινωνία επαναχαράσσεται με μαζικούς και πλατιούς όρους, η βαθιά συνείδηση της ελληνικής εργατικής τάξης και της ελληνικής νεολαίας.

5. Αυτήν την φορά, η κομματική περιχαράκωση, η προτίμηση των φεστιβάλ των πολιτικών νεολαίων, δεν μπορεί να έχει νομιμοποίηση, όχι μόνο στο λαϊκό κίνημα άλλα ακόμη και στον πιο συνειδητοποιημένο  αριστερό κόσμο. Σε αυτόν τον μήνα, είτε η αριστερά θα νικήσει και ένα μεγάλο πολιτικό ρήγμα θα έχει ανοίξει στην ΕΕ, σε αυτό το σιδερένιο κάστρο του καπιταλισμού, είτε η συνείδηση της ελληνικής εργατικής τάξης θα ρευστοποιηθεί κάτω από την πίεση της νεοφιλελεύθερης επέλασης και την θερμότητα της φτώχιας, της ανεργίας, της απόγνωσης, ανοίγοντας τον δρόμο στην ακροδεξιά και τον φασισμό.

Ολόκληρη η ελληνική αριστερά χωρίς καμία εξαίρεση πρέπει να πάρει πλατιές πρωτοβουλίες, να συμμετάσχει στην εκλογική  μάχη, με σκοπό την εκλογική νίκη της αριστεράς, το μπλοκάρισμα της συγκρότησης κυβέρνησης της δεξιάς. Τώρα είναι η ώρα. Κάθε μια από τις αριστερές πολιτικές δυνάμεις,  με τις απόψεις και τα σύμβολα της, θα πρέπει μέσα από την ιστορικότητα της άποψης της, να στηρίξει αυτό το ενδεχόμενο. Προφανώς θα αποτελούσε θετική συνθήκη, το ενδεχόμενο της κοινής εκλογικής συνεργασίας και συμπαράταξης της αριστεράς, όμως αυτό δεν κατέστη δυνατό για λόγους που δεν χρειάζεται να αξιολογηθούνε τώρα.

Παρόλα αυτά είναι αναγκαίο, η αναγκαία κριτική που γίνεται προς τον ΣΥΡΙΖΑ να είναι συντροφική και να μην στρέφεται ενάντια στην αγωνία και την ελπίδα του ίδιου του λαού. Είναι αναγκαία η κατάκτηση μιας συνθήκης κριτικής αλλά και συμπόρευσης. Είναι αναγκαίο για το λαϊκό κίνημα, το ΚΚΕ  υπό την επιρροή της λαϊκής του βάσης να τοποθετηθεί θετικά στο ενδεχόμενο ψήφου στήριξης ή και ανοχής προς μια αριστερή κυβέρνηση που θα δεσμευτεί στην κατάργηση των μνημονίων, την διαγραφή του χρέους (ή του μεγαλύτερου μέρους του), την εθνικοποίηση των τραπεζών, την αναδιανομή  του πλούτου, την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας. Μια τέτοια κατεύθυνση μπορεί να δώσει δυναμική στον εκλογικό αγώνα. 

6. Ο τίτλος αυτού του κειμένου είναι: «ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ με ΠΛΑΤΙΑ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗ ΛΑΙΚΗ ΒΑΣΗ» Ενάντια στο ενδεχόμενο μιας μικροαστικής κοινοβουλευτικής διαχείρισης και αντιπροσώπευσης

Η αριστερά, οι πιο προωθημένες και ριζοσπαστικές της δυνάμεις, πρέπει να απαιτήσουν το πρόγραμμα της κυβέρνησης της Αριστεράς, να  κατέβει να συζητηθεί και να ψηφιστεί σε κάθε πλατεία, σε κάθε γειτονιά, σε κάθε σωματείο. Για να νικήσει η αριστερά σε αυτήν τη εκλογική μάχη, θα πρέπει ο λαός να πάρει την υπόθεση στα χέρια του.

Καμία νίκη δεν θα μπορέσει να έρθει από τηλεπαράθυρα. Καμία αριστερή και ριζοσπαστική κριτική δεν θα μπορέσει να φανεί χρήσιμη εάν απομονωθεί από την λαϊκή συνείδηση και γίνεται όπλο και εργαλείο των αστικών ΜΜΕ.

Όλα τα ενωτικά πολιτικά & συνδικαλιστικά σχήματα,  όλη αυτή η μεταβλητή γεωμετρία σχημάτων που περιλαμβάνουν αγωνιστές όλων των αριστερών πολιτικών ρευμάτων, πρέπει αποφασιστικά να ζητήσουν και να πετύχουν πρόγραμμα της κυβέρνησης της Αριστεράς να κατεβεί στις λαϊκές και τοπικές συνελεύσεις, να ψηφιστεί και να τροποποιηθεί από το λαϊκό κίνημα.

Η αριστερά πρέπει να νικήσει σε αυτές τις εκλογές και για να το κάνει, θα πρέπει να δώσει την μάχη με όρους μιας πλατιάς παράταξης, ενός Αριστερού και Λαϊκού Μετώπου: Ενωτικές λαϊκές και αριστερές πρωτοβουλίες, περιφρούρηση του δικαιώματος της δημόσιας συνάθροισης του λαού σε «ΛΑΙΚΕΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ» απέναντι στις προκλήσεις των ΝΑΖΙ με πρωτοπόρα δύναμη την ενωτική συσπείρωση της ριζοσπαστικής αριστεράς.

7. Προς την Κατεύθυνση αυτή είναι αναγκαίο η ΑΝΤΑΡΣΥΑ να πάρει παραδειγματική πρωτοβουλία σε κεντρικό επίπεδο άλλα και σε τοπικό και κλαδικό επίπεδο, με τρόπο συντροφικό και περά από μικροκομματικές σκοπιμότητες προκειμένου να ζητήσει να ανοίξει αυτή η συζήτηση «από τα πάνω» και «από τα κάτω». Να απευθύνει ανοιχτή επιστολή προς ΚΚΕ – ΣΥΡΙΖΑ και να απευθύνει με αποφασιστικότητα την πρόταση πως καμιά αριστερή κυβέρνηση δεν μπορεί να σταθεί χωρίς μια πλατιά οργάνωση του αγωνιζόμενου λαού. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι μια δύναμη που έχει την οργανωτική δυναμική και την αναγκαία πολιτική πυκνότητα, να στηρίξει μια τέτοια πρωτοβουλία.  Επίσης είναι σαφές πως η πολιτική δυναμική αυτού του πολιτικού χώρου υπερβαίνει την εκλογική του καταγραφή. Συνεπώς ένας συνδυασμός συντροφικής συναγωνιστικής απεύθυνσης και δημιουργικής κριτικής είναι δυνατό να συμβάλει καθοριστικά στο άνοιγμα της συζήτησης σε μια πιο προωθημένη και ριζοσπαστική πολιτική βάση.

8. Ο πολιτικός σεισμός της 6ης ΜΑΗ αποτέλεσε έναν κεραυνό που προμηνύει μια μεγάλη θύελλα. Έρχεται λοιπόν «Θύελλα» ενωτικών, ταξικών και πολιτικών αγώνων, πολιτικής ριζοσπαστικοποίησης του ελληνικού λαού, διεύρυνσης της πολιτικής επιρροής της αριστεράς, ενωτικής πολιτικής δυναμικής για την ριζοσπαστική αριστερά και γιατί όχι εκλογικής παραδειγματικής ήττας των κομμάτων της δεξιάς και των ευρω-μονόδρομων.

Εάν όμως τελικά ο αστισμός, καταφέρει να κυριαρχήσει και να σπρώξει αυτήν την θύελλα ενάντια στις λαϊκές τάξεις, δεν θα είναι μονάχα ευθύνη των όποιων δεξιών ρευμάτων μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ και της προγραμματικής αμηχανίας της ευρω-φιλης αριστεράς. Θα είναι συνολική ευθύνη όλης της αριστεράς.

Η αναγκαία προγραμματική θέση για σύγκρουση και αποδέσμευση της Ελλάδας από την ευρωζώνη, δεν πρέπει να αποτελεί στοιχείο περιχαράκωσης και φοβικού διαχωρισμού από τις λαϊκές μάζες, άλλα πυλώνα λαϊκής γείωσης και έκφρασης του αναδυόμενου ριζοσπαστισμού.

Υπάρχει ακόμη χρόνος για διορθωτικές ενέργειες στον πολιτικό τόνο και στην τακτική, από όλες τις δυνάμεις της ριζοσπαστικής αριστεράς με στόχο την προγραμματική ριζοσπαστικοποίηση όλης της αριστεράς και την εκλογική νίκη ενός υπό διαμόρφωση  Αριστερού και Λαϊκού Μετώπου.

 

Κανελλής Δημήτρης, Ποδιάς Κώστας, Χήτας Λάμπρος

31.5.2012

ΠΗΓΗ: 31-5-2012, http://eleftheri-ellada.blogspot.com/2012/05/blog-post_31.html

Η Αριστερά μπορεί και πρέπει να διαχειριστεί τη νίκη του λαού

Από την απονομιμοποίηση της κατοχής στις 6 Μάη στη πλήρη ανατροπή στις 17 Ιούνη.

 

Του Μιχάλη Βασιλάκη*

 

Οι εκλογές στις 6 Μάη του 2012 διεξήχθηκαν στις πιο αντίξοες συνθήκες για την εργατική τάξη το λαό και τη χώρα από όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις από το 1946 και μετά!

Σε ακόμη πιο δυσμενείς συνθήκες θα γίνουν οι εκλογές στις 17 Ιούνη, με την ολιγαρχία και τον παρασιτισμό να αναπαράγουν και να μεγιστοποιούν ένα χυδαίο εμφυλιοπολεμικό και μετεμφυλιακό κλίμα.

Σε πολιορκία από την διεθνική οικονομικοπολιτική τρομοκρατία που στηρίζει το μαύρο κοινωνικοπολιτικό μέτωπο της οικονομικοπολιτικής κατοχής, η εργατική τάξη και ο λαός, ένιωσε και νιώθει να απειλείται άμεσα η επιβίωση του, η αξιοπρέπεια του, η ταυτότητα του αλλά και η ίδια η ύπαρξη της χώρας στον παγκόσμιο γεωγραφικό και πολιτικό χάρτη, αν δεν δηλώσει υποταγή στα υπερεθνικά διευθυντήρια του νεοφιλελευθερισμού!

Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ

Ο λαός απάντησε και με την ψήφο του. Ξεπέρασε ακόμη και τα όρια που του έβαζε το πολιτικό επίπεδο της ταξικής πάλης που καθόριζε συνολικά το φάσμα των πολιτικών δυνάμεων ενσωματώνοντας στο εκλογικό αποτέλεσμα και όλες τις αντιφατικότητες της.

α) Αποδοκίμασε και καταδίκασε το καθεστώς της οικονομικοπολιτικής κατοχής.

 β) Αποκάλυψε τον συμμοριακό χαρακτήρα της ιθύνουσας τάξης και την πλήρη ξενοδουλεία της.

 γ) Απείλησε με συνολική αποδιάρθρωση το κοινωνικοπολιτικό σύστημα.

δ) Οδήγησε στα όρια της πλήρους κατάρρευσης το διπολικό εξουσιαστικό πολιτικό σύστημα και τις εφεδρείες του.

ε) Αποκάλυψε τον πολιτικό χαρακτήρα των παρασιτικών μεσοστρωμάτων που υποκλίθηκαν κατά κύριο λόγο στον φασισμό και το ναζισμό για να εκβιάσουν την κοινωνική τους ηγεμονία στην ελληνική κοινωνία.

στ) Ανάδειξε την επείγουσα ανάγκη μιας ταξικής οριοθέτησης στις πλατφόρμες της αριστεράς, που δεν θα βασίζονται σε ένα εφήμερο και αναλώσιμο πολιτικό εμπειρισμό με διαταξικό περιεχόμενο αλλά στη βαθιά γνώση των εσωτερικών και διεθνών αιτιών της κρίσης και την προοπτική της χώρας στον επανακαθοριζόμενο παγκόσμιο και ευρωπαϊκό καταμερισμό εργασίας!

 

Η ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ-Ενωτικό Κοινωνικό Μέτωπο

 

 Ο διεμβολισμός του δικομματισμού από τον ΣΥΡΙΖΑ- Ενωτικό Κοινωνικό Μέτωπο με την θέση για ένα νέο συνασπισμό εξουσίας και την ελπίδα που εξέπεμψε για αποτελεσματική σύγκρουση με τα σημερινά ευρωπαϊκά στάτους, ανάδειξε την Ελλάδα στο επίκεντρο του παγκόσμιου πολιτικού ενδιαφέροντος αποκαλύπτοντας έτσι: 

1) Την εξαιρετική σημασία του γεωπολιτικού της χώρου στις παγκόσμιες εξελίξεις.

2) Τις καταλυτικές επιδράσεις που θα χει στον ευρωπαϊκό χώρο και όχι μόνο, μια προοδευτική, ριζοσπαστική, δημοκρατική ανατροπή στην Ελλάδα.

Η δυνατότητα βέβαια του ΣΥΡΙΖΑ-Ενωτικό Κοινωνικό Μέτωπο να διαχειριστεί μια τέτοια ανατροπή είναι ΖΗΤΟΥΜΕΝΟ και ΟΧΙ ΔΕΔΟΜΕΝΟ.

Όσο και αν η κοινοβουλευτική νομιμοποίηση μιας εξουσίας έχει τεράστια σημασία καθώς έχει αναδειχθεί και σε όρο του διεθνούς δικαίου της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης για ευνόητους λόγους, αυτή μόνη της δεν αρκεί. Αντίθετα μπορεί να μεταλλαχτεί σε λαιμητόμο των προοδευτικών δυνάμεων αν δεν μπορεί να υποστηριχθεί από ένα μαχητικό μέτωπο κοινωνικών δυνάμεων και συμφερόντων με πυρήνα την βασική δύναμη της κοινωνίας της εργασίας.

Από κάθε άποψη λοιπόν, η δυνατότητα μιας ριζοσπαστικής ανατροπής δεν είναι μόνο υπόθεση του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά κύρια του επαναστατικού εργατικού κινήματος μέσω και του «φαινομένου Τσίπρα», που για πρώτη φορά στην ιστορία του αναπτυγμένου καπιταλισμού, αναδεικνύει τη δυνατότητα ενός ρεύματος συνολικού κοινωνικού μετασχηματισμού στο κεντρικό μάλιστα πεδίο των ανταγωνισμών για την νεοφιλελεύθερη παγκόσμια ηγεμονία!

Ο ΣΥΡΙΖΑ- Ενωτικό Κοινωνικό μέτωπο και το «φαινόμενο Τσίπρα», είναι γέννημα θρέμμα των αντιθέσεων και αντιφατικοτήτων του νεοελληνικού κοινωνικού σχηματισμού στην πιο οξυμένη μορφή τους και αποτελεί σαν πολιτικό υποκείμενο υπό διαμόρφωση, κορυφαίο επίδικο ανάμεσα στην αστική τάξη και τα μεσοστρώματα της από τη μια μεριά και την εργατική τάξη από την άλλη.

 

ΤΑ ΟΡΙΑ ΤΗΣ ΟΥΤΟΠΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗΣ

Το ΚΚΕ εξ οφίτσιο κληρονόμος του τριτοδιεθνιστικού κομμουνιστικού ρεύματος είχε την ιστορική υποχρέωση και ταυτόχρονα την ευκαιρία και κάθε δυνατότητα να προωθήσει την κοινωνική ηγεμονία της εργατικής τάξης στο κοινωνικοπολιτικό μπλοκ του ΣΥΡΙΖΑ και να αναδείξει την επαναστατική δημοκρατική ανατροπή σαν αναγκαία και εφικτή δυνατότητα απέναντι στα διαλυτικά αδιέξοδα της οικονομικοπολιτικής κατοχής.

Αντί για αυτό που θα διασφάλιζε εγγυήσεις για την εργατική τάξη και το λαό, αλλά και στο ίδιο πρωταγωνιστικό ρόλο στην ριζοσπαστική δημοκρατική ανατροπή, οδηγείται από την ηγεσία του σε κοινωνική και πολιτική περιθωριοποίηση. Σε ρόλο εμπροσθοφυλακής των επιχειρήσεων της αστικής τάξης και των δυνάμεων της οικονομικοπολιτικής κατοχής να αλώσουν και να αποδιαρθρώσουν το ΣΥΡΙΖΑ, η ηγεσία του ΚΚΕ αναλώνει την όποια ιστορική δυναμική του κομμουνιστικού ρεύματος.

Αποτελεί προσβολή για κάθε κομμουνιστή και κομμουνίστρια που δεν την αξίζουν, η θέση της ηγεσίας του Κ.Κ.Ε. «Ότι μόνο το ΚΚΕ είναι αυτό που μπορεί να αντιμετωπίσει το ΣΥΡΙΖΑ»!! Σε ποιους απευθύνεται άραγε; Η ακόμη σε ποιους απευθύνεται η θέση της κ. Παπαρήγα «ότι δεν θα στεναχωρηθεί αν οι δυνάμεις της οικονομικής και πολιτικής κατοχής αποδιαρθρώσουν και διαλύσουν το ΣΥΡΙΖΑ»!!

Το γεγονός δεν είναι ούτε συγκυριακό, ούτε τυχαίο έχει αιτίες βαθύτερες θεωρητικές, ιδεολογικές, ταξικές που όμως δεν είναι της ώρας.

 

ΚΑΜΙΑ ΜΑΧΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΧΑΜΕΝΗ, ΠΑΡΑ  ΜΟΝΟ ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΔΙΝΕΤΑΙ

 

Όσο πλησιάζουμε στις 17 Ιούνη οι ομοβροντίες απειλών και εκβιασμών, η πολιτική τρομοκρατία του λαού εντείνονται σε μια καλά σχεδιασμένη επιχείρηση πολιτικής του λοβοτομής.

Δεν πρέπει βέβαια να' χει κανείς καμία αμφιβολία για τις προθέσεις των κλεφτών και των κλεπταποδόχων, των μαυραγοριτών και των πολιτικών τους ανδρεικέλων.

Έχουν ήδη ξεπεράσει το επίπεδο της πολιτικής τρομοκρατίας και αποκαλύπτουν τον ακραίο αντιλαϊκό και προδοτικό τους ρόλο.

Ούτε λίγο, ούτε πολύ  οι αρχιτέκτονες και οι υπότροφοι της οικονομικοπολιτικής διαφθοράς,  οι ομοτράπεζοι και ομογάλακτοι «της κοινωνίας των Τζοχατζόπουλου-Εφραίμ» απειλούν πως αν αμφισβητηθεί η εξουσία τους, χέρι-χέρι με την Μέρκελ, τον Κάμερον, τη Λαγκάρντ, τον Ομπάμα και τις συμμορίες τους, θα διαλύσουν τη χώρα και θα βυθίσουν το λαό στην πείνα, τη εξαθλίωση και το αίμα.

Το κοινωνικοπολιτικό μπλοκ της διαφθοράς και της υποτέλειας έχει μεταλλαχτεί ήδη σε μπλοκ υπονομευτών και σαμποταριστών, ίδιο με το μπλοκ που χέρι-χέρι με τη CIA δολοφόνησε τον Αλιέντε για να θριαμβεύσει η Πινοσετική δημοκρατία της Wall street.

Η εργατική τάξη, ο λαός, η νεολαία καλείται να δώσει μια τέτοια κορυφαία μάχη ενάντια στις εσωτερικές και εξωτερικές αιτίες της κρίσης και στις δυνάμεις που έχουν ήδη οδηγήσει τη χώρα στη διάλυση και την χρεοκοπία. Μπορεί να το κάνουν με νικηφόρα προοπτική.

 

Η ΣΤΑΘΕΡΟΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ Η ΑΝΑΤΑΞΗ

 

Αναμφίβολα η πρώτη φάση της προοδευτικής, δημοκρατικής, διεξόδου θα είναι η πιο κρίσιμη, η πιο επίπονη, η πιο απαιτητική.

Σε αυτή τη φάση οι μάχες θα δοθούν σε τρία κύρια μέτωπα:

1. Στην απόκρουση κάθε προσπάθειας υπονόμευσης επέμβασης και σαμποτάζ που θα επιχειρηθεί ενάντια στην προοδευτική δημοκρατική πλειοψηφία.

2. Στη μετωπική σύγκρουση με το παρασιτικό κράτος και τη «κοινωνία των Τζοχατζόπουλου-Εφραίμ» που αποθησαύρισαν πάνω από το 60% του σημερινού δημόσιου χρέους, απογυμνώνοντας την παραγωγική βάση της χώρας

3. Στην διασφάλιση των βασικών  εγγυήσεων για την ζωή, τα δικαιώματα και τις ελευθερίες του λαού.

– Κανείς Έλληνας πολίτης δεν θα πεινάσει, δεν θα χάσει το σπίτι του και τις αποταμιεύσεις του μόχθου του.

– Κανείς εργαζόμενος, άνεργος, νέος και νέα δεν θα  περιθωριοποιηθεί, δεν θα στερηθεί τα φυσικά και κοινωνικά αγαθά της υγείας και της παιδείας.

– Καμία παραγωγική επιχείρηση δεν θα κλείσει και κανείς εργαζόμενος δεν θα χάσει τη δουλειά του.

– Νομοθετική απαγόρευση αμοιβών κατώτερων των 800 ευρώ στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα.

– Ανώτερη αμοιβή αιρετών, ανακλητών, μετακλητών, δημόσιων λειτουργών και δημόσιων υπαλλήλων τα 2.500 ευρώ.

– Παραγωγική επανακεφαλαιοποίηση του αποθησαυρισμένου πλούτου κάθε μορφής, από την πλουτοκρατία και τον παρασιτισμό, με έκτακτα μέτρα.

– Δημόσια διεύθυνση και έλεγχος του τραπεζικού συστήματος.

Η ΑΝΑΤΑΞΗ του νεοελληνικού κοινωνικού σχηματισμού είναι απολύτως αδύνατη μέσα στη διαπλοκή του τριγώνου ΧΡΕΟΣ-ΕΥΡΩ-ΜΝΗΜΟΝΙΟ. Τα αποτελέσματα του θα ναι ΕΞΑΘΛΙΩΣΗ και ΔΙΑΛΥΣΗ.

1.  Το ευρώ αποψίλωσε παραγωγικά τη χώρα, έγινε το όχημα για το χρέος και αποκεφαλαιοποίησε πλήρως την ελληνική οικονομία, διαδικασία που συνεχίζεται από τον μαυραγορίτικο παρασιτισμό και τις συμμοριακές ομάδες της ιθύνουσας τάξης.

2. ΧΡΕΟΣ και ΕΥΡΩ μαζί, κάνουν αδύνατη την οποιαδήποτε παραγωγική σώρευση κεφαλαίου.

3. Το ΜΝΗΜΟΝΙΟ ολοκληρώνοντας την λειτουργία των δύο προηγούμενων, κάνει αδύνατη ακόμη και την στοιχειώδη λειτουργία του νεοελληνικού σχηματισμού ως κοινωνία και έθνος-κράτος.

 

Η ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΗ

 

Το τρίγωνο ΕΥΡΩ-ΧΡΕΟΣ-ΜΝΗΜΟΝΙΟ μετατρέπει ραγδαία τη χώρα σε στρατόπεδο συγκέντρωσης και καταναγκαστικών έργων της οικονομικοπολιτικής κατοχής.

Η σύγκρουση της πλειοψηφίας της προοδευτικής δημοκρατικής διεξόδου με το τρίγωνο αυτό πρέπει να ναι αποφασιστική όχι στα πλαίσια μιας περιφερειακής διαπραγμάτευσης του μνημονίου, αλλά για τον επανακαθορισμό της θέσης της χώρας στην ευρωπαϊκή αλυσίδα με μια νέα ειδική σχέση που θα καθορίζει νέα πλαίσια λειτουργίας του ΕΥΡΩ για την Ελλάδα και έξω από την αγχόνη του χρέους.

Η απαλλαγή από το καθεστώς της οικονομικοπολιτικής κατοχής θα ναι φυσικά μόνο το πρώτο βήμα για να αρχίσει να αναδύεται η νέα προοδευτική, δημοκρατική, Ελλάδα των αξιών της εργασίας, της δημοκρατίας, της γνώσης, της ελευθερίας.

– Η ριζική αναδιάρθρωση του παραγωγικού ιστού της χώρας με αξιοποίηση της συσσωρευμένης γνώσης για μια ολοκληρωμένη και σύμμετρη εσωτερική αγορά.

–  Ο εκδημοκρατισμός  των κοινωνικών λειτουργιών σε όλα τα επίπεδα.

– Ο εκδημοκρατισμός και η παραγωγική ανασυγκρότηση του σάπιου και διεφθαρμένου παρασιτικού κράτους.

– Η διαμόρφωση ενός πολιτικού συστήματος που θα αποκαθιστά τις αρχές της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, θα τις θωρακίζει και θα τις εξελίσσει με αμεσοδημοκρατικές μορφές παρέμβασης του λαού σε όλα τα επίπεδα των εξουσιών.

–  Η δημόσια διεύθυνση και έλεγχος του τραπεζικού συστήματος.

– Ο εκδημοκρατισμός και η διαφάνεια στο σύστημα απονομής δικαίου μέσα και από τη συνολική επαναδιατύπωση του αστικού και ποινικού κώδικα.

Είναι ζητήματα άμεσα αναγκαία και για την μαζική πολιτική κινητοποίηση της εργατικής τάξης και των λαϊκών μαζών στην υπεράσπιση και προώθηση της προοδευτικής δημοκρατικής διεξόδου.

Στο επίπεδο των διεθνών σχέσεων που δημιουργούνται στα πλαίσια του γενικότερου επανακαθορισμού του παγκόσμιου καταμερισμού εργασίας, πρέπει η νέα προοδευτική δημοκρατική πλειοψηφία να θέσει για συζήτηση και προώθηση δύο ώριμα ζητήματα:

α. Τη προώθηση ενός πανευρωπαϊκού συμφώνου ασφάλειας που θα ξεπερνά το ψυχροπολεμικά μονοπολικό ΝΑΤΟ που σφετερίζεται τα αποτελέσματα του Β' παγκόσμιου πολέμου.

β. Τη διεύρυνση της ομάδας των μονίμων μελών του συμβουλίου ασφαλείας του ΟΗΕ με την είσοδο της Ινδίας, της Ιαπωνίας, της Γερμανίας, εκπροσώπου χώρας της Λατινικής Αμερικής και της Αφρικής.

Στις 17 ΙΟΥΝΗ με την ψήφο μας αρνούμαστε ότι η μοίρα της Ελλάδας είναι στρατόπεδο καταναγκαστικών έργων της οικονομικοπολιτικής κατοχής.

Αποτυπώνουμε την θέληση μας σαν πλειοψηφικό ρεύμα για την αριστερή προοδευτική δημοκρατική διέξοδο.

Στηρίζουμε τον ΣΥΡΙΖΑ-Ενωτικό Κοινωνικό Μέτωπο μέσα στις συνθήκες της ταξικής πάλης σαν μέσο και μοχλό αυτής τη διεξόδου.

Να ολοκληρώσουμε στο επίπεδο της εκλογικής κοινοβουλευτικής αναμέτρησης στις 17 ΙΟΥΝΗ αυτό που θεμελιώθηκε στις 6 ΜΑΗ.  

 

* Μιχάλης Βασιλάκης – Για το Εργατικό Αντιιμπεριαλιστικό Μέτωπο,   www.eamgr.wordpress.com   

         29/5/12 

Ψυχραιμία σύντροφοι:

Εκτός απ' τον ΣΥΡΙΖΑ υπάρχουν και η τρόϊκα και οι σαμαροβενιζελικοί!

 

Του Νίκου Μπέκη

 

Και ξαφνικά σ' αυτή τη χώρα που λέγεται Ελλάδα, δεν υπάρχουν πια Μνημόνια, δεν υπάρχουν αποικιακές Συμβάσεις, δεν υπάρχει ΤΡΟΙΚΑ, δεν υπάρχουν οι ντόπιοι υποτακτικοί της, ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία κυρίως, δεν ισοπεδώθηκε, κυριολεκτικά, η υγεία, η περίθαλψη, η παιδεία, δεν κατακρεουργήθηκαν οι μισθοί και οι συντάξεις, δεν έκλεισαν δύο στα τρία μαγαζιά, δεν υπάρχουν ένα εκατομμύριο και πάνω άνεργοι, δεν υπάρχουν φτώχια, πείνα, ζητιανιά, αυτοκτονίες απελπισίας!

Κυρίως δεν υπάρχει το άμεσο ενδεχόμενο όλα αυτά να χειροτερέψουν μετά τις εκλογές του Ιουνίου, όχι. Αυτό που υπάρχει, ο άμεσος κίνδυνος, το μαύρο σύννεφο πάνω απ' τη χώρα και το λαό, η μεγάλη απειλή, δεν είναι οι ξένοι και ντόπιοι μεγαλοκαρχαρίες και τα Μνημόνιά τους. Είναι o ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας!

Εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ και του Τσίπρα άρχισαν να φωνάζουν απ' την πρώτη στιγμή οι αφέντες τσελιγκάδες απ' τη Γερμανία (Σόιμπλε, Μέρκελ), απ' την ΕΕ (Μπαρόζο, οικοδεσπότης των «προθύμων», για να μην ξεχνιόμαστε), απ' το ΔΝΤ (Λαγκάρντ).

Ακολούθησαν οι ντόπιοι τσομπάνηδές τους, Παπανδρέου, Σαμαράς, Βενιζέλος και τώρα, αφού  δεν τον εξουδετέρωσαν παγιδεύοντας τον σε μια νέα μνημονιακή κυβέρνηση, τώρα, που έφτασε ξανά η ώρα του λαού να «μιλήσει», έστω με την ψήφο του, εξαπέλυσαν και τα μεγάλα και μικρά τους τσοπανόσκυλα!

Μεγαλόσχημοι και μικρόσχημοι δημοσιογράφοι, εκφωνητές ειδήσεων, σοβαροφανείς αναλυτές, αποτυχημένοι, αποδοκιμασμένοι (ακόμα και στις πρόσφατες εκλογές) πολιτικοί του συρμού, οικονομικοί, ου μην αλλά, και  θεσμικοί παράγοντες άρχισαν να αλυχτούν με όλη τη δύναμή τους εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ και του Τσίπρα, σε κάθε κουβέντα, σε κάθε πάνελ, σε κάθε δημόσιο λόγο τους. Είναι δε τέτοιο το ύφος και η έντασή τους, τέτοια η εξαλλοσύνη τους, ώστε τα μόνα που λείπουν για να χαρακτηριστεί λυσσασμένη, κυριολεκτικά, η επίθεση, είναι οι αφροί γύρω απ' το στόμα και τα δαγκώματα!

Όλο αυτό το σκηνικό, για κάποιον αριστερό, κάποιον που έμαθε και προσπαθεί να αναλύει τα πράγματα με τον Διαλεκτικό Υλισμό, είναι λίγο πολύ αναμενόμενο και φυσιολογικό. Ζούμε, δυόμιση χρόνια τώρα, μια ένταση της ταξικής πάλης, μια πρωτοφανή επίθεση στα δικαιώματα, τις κατακτήσεις, τις ελευθερίες, στο βιοτικό επίπεδο του λαού και σε μια, έστω επιμέρους, μάχη, ο λαός κέρδισε μια σημαντική νίκη απέναντι στους εχθρούς του. Τους επέφερε σοβαρό, αλλά όχι θανάσιμο πλήγμα, τους τραυμάτισε, αλλά δεν τους εξουδετέρωσε, «δεν τους ξεδόντιασε».

Τώρα λοιπόν αυτοί, στη δεύτερη μάχη, είναι πιο επικίνδυνοι, μαζεύουν τις εφεδρείες τους, καλούν όλους τους συμμάχους τους και έχουν «λυσσάξει» γιατί ξέρουν πως μια δεύτερη ήττα, έστω εκλογική, θα τους στείλει οριστικά στην πολιτική εξορία. Έστω!

Αυτό που δεν είναι καθόλου κατανοητό, είναι η θέση που παίρνουν σ' αυτό το σκηνικό άνθρωποι και δυνάμεις, που με τα λόγια τους και την πράξη τους, τη στάση τους και τους αγώνες τους, απέδειξαν, όλα αυτά τα χρόνια, πως είναι στην απ' εδώ μεριά της όχθης, στο πλευρό του λαού, μέσα στους αγώνες του. Μιλάμε για την ηγεσία του ΚΚΕ, για ανθρώπους σαν τον κ. Αλαβάνο, τον κ. Μπογιόπουλο και άλλους που, ιδιαίτερα τώρα, με άρθρα, δηλώσεις, δημόσιες τοποθετήσεις, καταφέρονται, αποκλειστικά σχεδόν, εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ και του Τσίπρα, λες και το μέγιστο πρόβλημα της χώρας και του λαού, αυτή την περίοδο, δεν είναι η πολιτική του ΔΝΤ, της ΕΚΤ, της ΕΕ, αλλά ο τρόπος που θέλει να την αντιπαλέψει ο ΣΥΡΙΖΑ! Συστοιχίζονται έτσι, εξ αντικειμένου, με όλους αυτούς που, πριν λίγο καιρό, ορθώς τους αποκαλούσαν «μαύρο μέτωπο» εναντίον του λαού, τους μνημονιακούς, τους Παπαδημικούς. (Ειρήσθω εν παρόδω: Σοβαρότατο το ολίσθημα του Τσίπρα να προτείνει, έστω και υπηρεσιακό, πρωθυπουργό τον Αρσένη, τον εμπνευστή της κακόφημης, καταστρεπτικής εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης ή τον Παπαδήμο, το σύμβολο των δυνάμεων του Μαύρου Μετώπου που επέβαλλαν το 2ο Μνημόνιο).

Γιατί είναι άλλο να λες ότι υπάρχει αντίφαση στη θέση του ΣΥΡΙΖΑ υπέρ του ευρώ και της ΕΕ και κατά των Μνημονίων ταυτόχρονα, και άλλο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ παγιδεύει το λαό, τον οδηγεί στην φτώχεια απροετοίμαστο κ.τ.λ. που λένε οι Σαμαροβενιζέλοι.

Υπάρχει μια μεγάλη διαφορά ανάμεσα στην υποστήριξη, τη συστράτευση, την ουδετερότητα, την κριτική, με μικρότερη ή μεγαλύτερη ένταση, έστω την επίθεση (για κάποιο λόγο) και την πολεμική! Εμείς αναρωτιόμαστε φωναχτά: Ποιος είναι, σήμερα, ο κύριος εχθρός του λαού; Τον Ιούνιο οι μισθοί, οι συντάξεις, οι απολύσεις, τα χαράτσια, η μετενέργεια που εφαρμόζεται, το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου της χώρας, όλη η λαίλαπα των μέτρων που γνωρίσαμε στο πετσί μας αυτά τα δυόμιση χρόνια σε επανάληψη, θα υλοποιηθούν απ' τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Τσίπρα ή απ' τους Σαμαροβενιζελικούς;

Ας το πούμε διαφορετικά: Ποιος είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος, να βγουν, με την ψήφο του λαού, οι ΠασοκοΝεοδημοκράτες και να εφαρμόσουν όλα τα προηγούμενα μέτρα ή να μη μπορέσει ο ΣΥΡΙΖΑ, αφού έχει την ευκαιρία του, να «ξηλώσει» τα μνημόνια; Εμείς λέμε ο πρώτος. Εσείς; Όσον αφορά τώρα τα περί αυταπατών ας αναρωτηθούμε πραγματικά: Πόσο αυταπάτη είναι για τον εργαζόμενο, τον συνταξιούχο, τον συμβασιούχο και όλους όσους ζουν με την αγωνία της αυριανής μέρας, όχι να μην έχουν, μετά τον Ιούνιο Μνημόνια, αλλά να μην έχουν, έστω, νέα μέτρα, νέα δεσμά;

Δεν είναι καθόλου απαραίτητο, ούτε επιβάλλεται από κάποια ανάλυση, να υποστηρίξει κάποιος τον ΣΥΡΙΖΑ, να μην κάνει κριτική, αντιπαράθεση, ακόμα και επίθεση. Είναι όμως απαραίτητο, επιβάλλεται απ' την ανάλυση των κύριων και δευτερευουσών αντιθέσεων, να προσέχει, ώστε να μην συστοιχίζεται, τουλάχιστον σ' αυτές τις συνθήκες, με το Μαύρο Μέτωπο των μνημονιακών δυνάμεων. Για τους αριστερούς, τους κομμουνιστές, πάντα είχε σημασία τι έλεγαν, πώς το έλεγαν, πότε το έλεγαν, πού το έλεγαν!  

 

Μια πολιτική αποτίμηση των εκλογικών αποτελεσμάτων στις 6 Μάη, υπό το πρίσμα της νέας εκλογικής αναμέτρησης

 

του Γιώργου Καλημερίδη

 

 

1. Oι εκλογές στις 6/5 κατέγραψαν με ηχηρό, αλλά και αντιφατικό τρόπο, την καταδίκη των πολιτικών της κοινωνικής λεηλασίας που εφάρμοσαν τα κόμματα της συγκυβέρνησης του μαύρου μετώπου (Ν.Δ-ΠΑ.ΣΟ.Κ-ΛΑΟΣ). Η συγκεκριμένη εκλογική αναμέτρηση αποτελεί μια ποιοτική τομή στην πολιτική ιστορία της Μεταπολίτευσης, καθώς καταδικάστηκε, όχι απλά η άσκηση μιας συγκεκριμένης κυβερνητικής πολιτικής, αλλά διαμέσου της αμφισβήτησης του Μνημονίου, αποδομήθηκε  το κυρίαρχο πλαίσιο οργάνωσης του αστικού πολιτικού συστήματος και των όρων αντιπροσώπευσης των λαϊκών στρωμάτων.

Οι παραπάνω εξελίξεις απονομιμοποιούν το σύνολο των κυρίαρχων επιλογών του αστισμού την τελευταία διετία, δημιουργούν σοβαρά προβλήματα στην υλοποίηση των προαποφασισμένων αντιλαϊκών μέτρων του Ιουλίου και θέτουν, ευρύτερα, πολιτικά εμπόδια στην παραπέρα ανάπτυξη της καπιταλιστικής επίθεσης στον κόσμο της εργασίας. Η αναζωπύρωση των εκβιασμών, σε εθνικό και διεθνές επίπεδο, αποδεικνύει περίτρανα τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει η συνέχιση της πολιτικής  εσωτερικής υποτίμησης και απαξίωσης της μισθωτής εργασίας. Οι ελληνικές εκλογές επιβεβαίωσαν την άποψη ότι η Ελλάδα παραμένει ο αδύναμος κρίκος του ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού, στο οποίον συμπυκνώνονται το σύνολο των αντιφάσεων (οικονομικών, πολιτικών, ιδεολογικών) της ευρωπαϊκής και νομισματικής ολοκλήρωσης και των πολιτικών υπέρβασης της κρίσης προς όφελος του κεφαλαίου.

2. Οι μεγαλειώδεις αγώνες της τελευταίας διετίας, ιδίως από το καλοκαίρι του 2011 και μετά, εκφράστηκαν τελικά στην κεντρική πολιτική σκηνή με την κατάρρευση των βασικών πυλώνων της αστικής πολιτικής διαχείρισης. Η αναίρεση του μεταπολιτευτικού συμβολαίου, ακόμα και στη νεοφιλελεύθερη εκδοχή του, από την καπιταλιστική κρίση του 2008 και τη μνημονιακή διαχείρισή της, αποτυπώνεται στο πολιτικό πεδίο από τον κλονισμό του δικομματισμού. Το 32% περίπου που συγκέντρωσαν ΠΑ.ΣΟ.Κ-Ν.Δ αποτελεί έναν πραγματικό πολιτικό σεισμό, ιδιαίτερα αν δει κάποιος τα ποιοτικά χαρακτηριστικά του αποτελέσματος και ειδικότερα την ακόμη μεγαλύτερη κατάρρευση των ποσοστών τους στα μεγάλα αστικά κέντρα, που αποτελούν πολύ πιο κρίσιμους κοινωνικούς χώρους πολιτικής αντιπαράθεσης, καθώς και την ηλικιακή κατανομή του αποτελέσματος. Στις εκλογικές περιφέρειες των δύο μεγαλύτερων αστικών κέντρων (Α-Β Αθήνας, Α-Β Πειραιά-Α Θες/νίκης) και οι δύο μαζί συγκεντρώνουν μόλις το 22.1% του εκλογικού σώματος και αντίστοιχα συρρικνωμένα είναι τα ποσοστά τους στις πιο παραγωγικές ηλικίες του πληθυσμού. Ποτέ άλλοτε, μεταπολεμικά, δεν ήταν τόσο χαμηλό το ποσοστό των δύο βασικών κομμάτων της αστικής διαχείρισης. Ακόμη και στις μεταβατικές εκλογές του 1950, μετά τον εμφύλιο, αθροιστικά, τα τότε βασικά αστικά κόμματα (Λαϊκό Κόμμα-Κόμμα Φιλελευθέρων) είχαν 36%. Από την άποψη τώρα της αστικής κυριαρχίας, το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι η κατάρρευση του ΠΑ.ΣΟ.Κ, γιατί σε όλες τις ιστορικές του μεταλλάξεις και παρά τη σταδιακή του μετατροπή σε βασικό εκφραστή της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης μπορούσε να διατηρεί την εκλογική του επαφή με το βασικό όγκο των μισθωτών και ευρύτερων λαϊκών στρωμάτων. Το κενό αντιπροσώπευσης, που δημιουργείται, απελευθερώνει, εν δυνάμει, κρίσιμες κοινωνικές δυνάμεις προς ριζοσπαστικές κατευθύνσεις. 

3. Η κατάρρευση του δικομματισμού δεν μπορεί παρά να επηρεάσει το σύνολο των μορφών αντιπροσώπευσης, γεγονός που αναμφίβολα θα έχει συνέπειες στην οργάνωση και τους συσχετισμούς  στις μεγάλες ομοσπονδίες του Δημοσίου και στη ΓΣΕΕ. Το κοινωνικό στρώμα της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας που λειτουργούσε ως ιμάντας μεταβίβασης της κρατικής πολιτικής στις κυριαρχούμενες κοινωνικές ομάδες και μπορούσε όλη την προηγούμενη περίοδο να οριοθετεί, ως ένα βαθμό, το εύρος και την ένταση της κοινωνικής αντιπαράθεσης είναι αυτή τη στιγμή πολιτικά μετέωρο. Σε αυτό το πεδίο, που είναι από κάθε άποψη κρίσιμο για την εξέλιξη της πάλης των τάξεων, για τις ριζοσπαστικές δυνάμεις ανοίγονται πολύ  πιο ξεκάθαρα πλέον τα ερωτήματα τι σωματεία, τι μορφές εργατικής οργάνωσης στη νέα συγκυρία. H απονομιμοποίηση και της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας δημιουργεί, επομένως, καλύτερους όρους για την ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος, αλλά ενέχει και τον κίνδυνο της συνολικής κατάρρευσης των συλλογικών οργανώσεων των εργαζομένων.   

4. Η αμφισβήτηση των Μνημονίων και η κατάρρευση του δικομματισμού είχε, με πλειοψηφικό τρόπο, αριστερά χαρακτηριστικά. Οι εκλογές στις 6Μάη κατέγραψαν το υψηλότερο ποσοστό στην ιστορία της ελληνικής Αριστεράς. Το αθροιστικό ποσοστό των βασικών δυνάμεων της Αριστεράς (ΣΥΡΙΖΑ-ΚΚΕ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ) είναι 26,45% και είναι μεγαλύτερο από το 24,42 % της ΕΔΑ του 1958. Επαναεπιβεβαιώθηκε η ταξικότητα της ψήφου και η πολιτική επανασύνδεση μισθωτών και εργατικών στρωμάτων με την πολιτική Αριστερά. Ενδεικτικά, στο σύνολο των μισθωτών του ιδιωτικού τομέα το άθροισμα ΣΥΡΙΖΑ – ΚΚΕ έφτασε το 30%, ενώ στις χαμηλότερες βαθμίδες της κατηγορίας αυτής (τις πιο «εργατικές» δηλαδή) ξεπέρασε το 45%. Αντίστοιχα, στο σύνολο των μισθωτών του δημοσίου τομέα, το άθροισμα ΣΥΡΙΖΑ – ΚΚΕ έφτασε το 34%, ενώ στις χαμηλότερες βαθμίδες ξεπέρασε το 52%. Μαζί δε με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ αγγίζεται ένα ποσοστό 55%[1]. Κατά συνέπεια, η πλειοψηφία της εργατικής τάξης και των μισθωτών στρωμάτων της νέας μικροαστικής τάξης αναζητεί λύσεις από τα αριστερά.

5. Οι 4 προηγούμενες θέσεις δε θα πρέπει ωστόσο να οδηγήσουν σε λανθασμένα και υπεραισιόδοξα συμπεράσματα που υπονομεύουν τελικά την αναγκαία πολιτική συγκρότηση του εργατικού κινήματος και της ίδιας της Αριστεράς. Η εκλογική αποτύπωση και οι εκλογικοί συσχετισμοί θα πρέπει να ιδωθούν, υπό το πρίσμα των ευρύτερων πολιτικο-ιδεολογικών συσχετισμών. Με μια πρώτη ματιά, κάποιος μπορεί να διαπιστώσει ότι η ελληνική Δεξιά, αν και κατακερματισμένη, βρίσκεται στα ιστορικά της ποσοστά- ίσως και λίγο πιο πάνω- με αναβαθμισμένη αφενός την ακραία νεοφιλελεύθερη πτέρυγά της (Δράση, Δημιουργία-Δημοκρατική Συμμαχία) και αφετέρου την ακροδεξιά της είτε στη ανοικτά φασιστική της εκδοχή (Χρυσή Αυγή) είτε στη λαϊκίστικη-αυταρχική (ΛΑΟΣ-Ανεξάρτητοι Έλληνες). Επίσης, με βάση και την προηγούμενη θέση, γίνεται ξεκάθαρο πώς το λεγόμενο «αντιμνημονιακό μέτωπο» είναι ένας ασαφής πολιτικός χυλός που κρύβει στο εσωτερικό του δυνάμεις που είτε δεν αμφισβητούν ουσιαστικά τη νεοφιλελεύθερη ηγεμονία  και κινούνται στα όρια της κυρίαρχης συναίνεσης (π.χ ΔΗΜΑΡ-Οικολόγοι) είτε αποτελούν ανοικτά αυταρχικούς πολιτικούς σχηματισμούς με αντιλαϊκό πολιτικό πρόσημο φασιστικής ή νεοφιλελεύθερης κοπής (οι διάφορες πολιτικές ομάδες της Δεξιάς). Κατά συνέπεια, η «κοινωνική οργή που συνάντησε την κάλπη» θα πρέπει να συνδεθεί με τις κοινωνικές ανάγκες της εργαζόμενης πλειοψηφίας και με σαφείς προλεταριακές ταξικές τοποθετήσεις, να  πολιτικοποιηθεί, με άλλα λόγια, με αριστερόστροφους, ριζοσπαστικούς όρους, ώστε να συμβάλλει στην ανατροπή της καπιταλιστικής επίθεσης. Σε διαφορετική περίπτωση, δημιουργούνται οι πολιτικές και κοινωνικές προϋποθέσεις για την προώθηση αυταρχικών-αντιδημοκρατικών λύσεων. Η βιοποικιλότητα της αντιμνημονιακής ψήφου είναι, ως ένα βαθμό, το τίμημα που πληρώνει η Αριστερά είτε λόγω σεκταρισμού απέναντι στα κινήματα (ΚΚΕ) είτε λόγω αποθέωσης του «αυθόρμητου των μαζών» (ΣΥΡΙΖΑ-τάσεις της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς), γεγονός που είχε διαφανεί τόσο στο κίνημα των πλατειών, όσο και στις λαϊκές παρελάσεις. Ένα αποφασιστικό κομμάτι των κυριαρχούμενων κοινωνικών τάξεων (άνεργοι, νεολαία, τμήματα της εργατικής τάξης) αν και οργισμένο, παραμένει πολιτικά απροσανατολισμένο και παγιδευμένο στα ιδεολογικά δεσμά που διαμόρφωσε ο νεοφιλελευθερισμός τις δύο τελευταίες δεκαετίες (αποπολιτικοποίηση-ιδεολογία της «μη ιδεολογίας», εξατομίκευση), τάσεις που ποδηγετούν την προοπτική της ρήξης και της χειραφέτησης. O πολιτικός αποπροσανατολισμός κρίσιμων λαϊκών στρωμάτων επιτείνεται από την έλλειψη ενός συνεκτικού αριστερού προγράμματος υπέρβασης της κρίσης προς όφελος της εργατικής τάξης και από την αντίστοιχη απουσία αυτόνομων θεσμών εργατικής αυτοοργάνωσης και πάλης. .

6. Η κατάρρευση του δικομματισμού δε σημαίνει, απαραίτητα και κατάρρευση της αστικής πολιτικής κυριαρχίας. Για δύο λόγους. Ο πολυκερματισμός των αστικών πολιτικών σχηματισμών, αν και δημιουργεί σοβαρά προβλήματα στην απρόσκοπτη αστική πολιτική διαχείριση, δεν είναι ενδεικτικός του κατακερματισμού του αστικού στρατοπέδου και της εντατικοποίησης των ενδοαστικών αντιθέσεων (όπως την περίοδο 1915-1917 ή 1932-6). Αντίθετα σήμερα καταγράφεται μια εντυπωσιακή ενοποίηση των κυρίαρχων μερίδων του αστισμού γύρω από το στόχο της εσωτερικής υποτίμησης και της ολομέτωπης επίθεσης στον κόσμο της εργασίας σε εθνικό και διεθνές επίπεδο, ενώ ο πολιτικός κατακερματισμός είναι το αναγκαίο πολιτικό τίμημα για την αποφυγή μιας ενοποιημένης αντίθεσης από τα αριστερά που θα δημιουργούσε η έλλειψη πολλαπλών πολιτικών αναχωμάτων σε όλο το εύρος του πολιτικού χάρτη. Ο διεθνής «δογματισμός της αγοράς» αποδεικνύει ότι η σημερινή κρίση δεν είναι στενά κρίση του νεοφιλελεύθερου παραδείγματος και των ιδεολογικών εμμονών της άρχουσας τάξης, αλλά σχετίζεται με τον πυρήνα των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής και εκμετάλλευσης. Χωρίς αποκλείουμε, δογματικά, την πιθανή ευελιξία του συστήματος, οφείλουμε να παραδεχθούμε ότι η σημερινή εμπειρία της κρίσης είναι διαφορετική από αυτήν του Μεσοπολέμου και των τότε διαφοροποιημένων πολιτικών στρατηγικών υπέρβασης της κρίσης (φασισμός, New Deal, σοσιαλδημοκρατία, λαϊκά μέτωπα). Δεύτερο και πιο σημαντικό. Ο κύριος πολιτικός φορέας ενοποίησης και αντιπροσώπευσης της άρχουσας τάξης δεν είναι οι επιμέρους κομματικοί μηχανισμοί (Ν.Δ-ΠΑ.ΣΟ.Κ), αλλά το ίδιο το καπιταλιστικό κράτος. Δεν είναι το κόμμα που απορροφά το «ουδέτερο» κράτος, όπως ισχυρίζεται η νεοφιλελεύθερη κοινοτυπία, αλλά το καπιταλιστικό κράτος που απορροφά τα πολιτικά κόμματα.

7. Οι δύο παραπάνω διαστάσεις θα πρέπει να ληφθούν σοβαρά υπόψη ιδιαίτερα σήμερα που έχει ανοίξει η συζήτηση περί αριστερής κυβέρνησης και μιας εναλλακτικής στρατηγικής εντός Ε.Ε. Δεν αποτυπώνεται σήμερα μια αντίθεση μεταξύ διακριτών αστικών στρατηγικών υπέρβασης της κρίσης, δηλαδή εναλλακτικών μορφών άσκησης της αστικής κυριαρχίας επί των εργαζόμενων στρωμάτων είτε σε εθνικό είτε σε διεθνές επίπεδο. Η όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών πραγματώνεται πάνω στο έδαφος της ενότητας όλων των εθνικών αστικών τάξεων απέναντι στον κόσμο της εργασίας. Η συζήτηση που έχει ανοίξει σε επίπεδο Ε.Ε, περί ανάπτυξης ή δημοσιονομικής σταθερότητας, είναι πέρα για πέρα προσχηματική, καθώς δεν αμφισβητεί τα κεκτημένα της νεοφιλελεύθερης συναίνεσης: ελαστικοποίηση εργασιακών σχέσεων, ιδιωτικοποιήσεις, επιβολή των αρχών της αγοράς στις δομές του κοινωνικού κράτους. Ακόμη και αν προχωρήσουν σε αλλαγές του ρόλου της ΕΚΤ-ευρωομόλογο- κάτι τέτοιο δεν θα συνεπάγεται απαραίτητα μείωση ή εξάλειψη της πίεσης στον κόσμο της εργασίας. Κατά συνέπεια, οι δράσεις για την «ανάπτυξη» ταυτίζονται με κίνητρα μαύρης απασχόλησης των νέων και στοχευμένες δράσεις του ΕΣΠΑ που στην καλύτερη περίπτωση γενικεύουν την επισφαλή εργασία και υπονομεύουν τη σταθερή και μόνιμη απασχόληση. Αντίστοιχα, ο κεντρικός ρόλος του καπιταλιστικού κράτους στην οργάνωση της αστικής κυριαρχίας κι ιδιαίτερα σήμερα στη φάση διεθνοποίησης και των κρατικών μηχανισμών θέτει αυστηρά όρια σε οποιαδήποτε αριστερή διαχείριση μέσα στα όρια του ευρωενωσιακού καπιταλισμού. Η χώρα δεν είναι ακυβέρνητη αυτή τη στιγμή, καθώς ο σκληρός διοικητικός πυρήνας του καπιταλιστικού κράτους που αποτελείται από εγχώρια (ΙΟΒΕ-ομάδες Παπαδήμου) και διεθνή (οι περιβόητες Task Force) τεχνοκρατικά στρώματα συνεχίζουν να υλοποιούν το μνημονιακό σχεδιασμό, από την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών μέχρι τα νέα οργανογράμματα του δημόσιου τομέα. Εν ολίγοις, τα παραπάνω θέτουν σαφή όρια σε όσους επενδύουν σε νέες διεθνείς συμμαχίες εντός Ε.Ε ή σε προοδευτικές κυβερνήσεις, χωρίς ποιοτικές τομές στις σχέσεις εξουσίας.

8. Όπως σωστά έχει επισημανθεί[2], το εντυπωσιακό εκλογικό αποτέλεσμα στις 6 Μάη, ιδιαίτερα για το ΣΥΡΙΖΑ που είναι ο πραγματικός νικητής των εκλογών,  δεν είναι απαραίτητα προϊόν της ηγεμονίας της πολιτικής πρότασής του ή των οργανικών δεσμών που ανέπτυξε τη τελευταία διετία με τα εργαζόμενα στρώματα. Καρπώθηκε, μάλλον, το αντιφατικό λαϊκό ρεύμα αμφισβήτησης, παρά το δημιούργησε ή διαμόρφωσε αποφασιστικά το πολιτικό του περίγραμμα. Η εκλογική του επομένως επιτυχία  δεν είναι η φυσική κατάληξη ενός οργανωμένου κοινωνικού και πολιτικού ρεύματος αμφισβήτησης, με σαφή σχέδιο ρήξης και ανατροπής. Οι τακτικισμοί των δύο τελευταίων εβδομάδων και η δεξιά μετατόπισή του, ακόμη και με βάση το δικό του πρόγραμμα, είναι ενδεικτικό της αδυναμίας να πλαισιώσει την εκλογική του επιτυχία με ένα σαφή λαϊκό κοινωνικό ρεύμα αντίστασης και πάλης. Στο βαθμό ωστόσο, που η αριστερή πολιτική-εκλογική μετατόπιση, δε βασίζεται και δεν τροφοδοτεί, παράλληλα, ένα ισχυρό λαϊκό κίνημα , περιορίζονται οι αναγκαίες κοινωνικές αντιστάσεις και τα λαϊκά αγωνιστικά αναχώματα, απέναντι στην αναμενόμενη αστική επιθετικότητα του επόμενου διαστήματος, πόσο μάλλον όταν αυτό που διακυβεύεται δεν είναι απλά οι συσχετισμοί εξουσίας στο εσωτερικό ή ακόμα χειρότερα η μορφή του νέου κυβερνητικού σχήματος, αλλά και το ίδιο το καπιταλιστικό σχέδιο της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης στη σημερινή φάση της κρίσης του καπιταλισμού. Θέλω να πω δηλαδή ότι η εκλογική αριστερή στροφή δε θα πρέπει να ταυτίζεται με ριζική αλλαγή των ταξικών συσχετισμών και από αυτή την άποψη η προσομοίωση με το 1981 ή έστω το 1977 είναι στην καλύτερη περίπτωση εικονοκλαστική και παραπλανητική, καθώς λείπουν οι ευρύτερες πολιτικές και κοινωνικές προϋποθέσεις εκείνης της περιόδου (μεταπολιτευτικός ριζοσπαστισμός). Επομένως, όσο λάθος είναι η απόσυρση από την άμεση διαμάχη της κεντρικής πολιτικής σκηνής (ΚΚΕ) στο όνομα γενικά των αγώνων, αλλά τόσο λάθος είναι ο περιορισμός της αντιπαράθεσης στα όρια της τυπικής-μηντιακής – κομματικής αντιπαράθεσης, πέρα από τα άμεσα κοινωνικά επίδικα του κόσμου της εργασίας και της ανάγκης ο τελευταίος να οργανωθεί, να παλέψει και να σφραγίσει με την παρουσία του το επόμενο χρονικό διάστημα τις εξελίξεις. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η πολιτική αδυναμία δύο εβδομάδες μετά τις εκλογές το ζήτημα των συλλογικών συμβάσεων, παρά την εκλογική απονομιμοποίηση του Μνημονίου, να τεθεί στο επίκεντρο της πολιτικής αντιπαράθεσης. Αν στο επόμενο διάστημα ο κόσμος της εργασίας παραμείνει απλά ένας ανυπάκουος ψηφοφόρος μπορεί να δούμε, σύντομα, εξίσου εντυπωσιακές αλλαγές, αλλά αυτή τη φορά σε αντιδραστική κατεύθυνση και με μακροπρόθεσμες πολιτικές συνέπειες. Το επίδικο συνεπώς είναι το ρήγμα να βαθύνει σε όλα τα επίπεδα και η εκλογική στροφή να βασιστεί και να γονιμοποιήσει την κοινωνική αντιπαράθεση.             

9. Το σύνηθες πρόβλημα των αναλύσεων των εκλογικών αναμετρήσεων είναι ότι είναι στατικές και φωτογραφικές, επιδιώκουν να ερμηνεύσουν την εκλογική καταγραφή, ενώ το κρίσιμο συνήθως είναι η δυναμική του αποτελέσματος δηλαδή το επικαθοριστικό αποτέλεσμα των εκλογών στην πολιτική αντιπαράθεση. Για το αστικό στρατόπεδο το ζητούμενο είναι σαφές: εν μέσω πολλαπλών πολιτικών εκβιασμών να κλείσει ή έστω να διαχειριστεί το πολιτικό ρήγμα που δημιουργήθηκε, προκειμένου να περπατήσει ο μνημονιακός σχεδιασμός, με ενδεχόμενες τροποποιήσεις του σε επιμέρους ζητήματα (π.χ. χρονική διάρκεια της δημοσιονομικής προσαρμογής). Μεσοπρόθεσμα στο πολιτικό πεδίο, θα τεθεί επιτακτικά η ανάγκη να ανασυγκροτηθεί ο πολιτικός χάρτης με νέα πολιτικά υποκείμενα, ιδιαίτερα στο χώρο του λεγόμενου Κέντρου. Το δίλημμα που θα πρέπει να τίθεται για τις δυνάμεις της Αριστεράς είναι σε ποιο βαθμό, οι σημερινές πολιτικές εξελίξεις, μπορούν να αποτρέψουν την επίθεση και να ανοίξουν, παράλληλα, το δρόμο της ανατροπής στην κατεύθυνση του σοσιαλισμού. Με τις θέσεις 5-8 προσπάθησα να δείξω – με σχηματικό τρόπο – τις δυσκολίες που θα αντιμετωπίσει κάθε αριστερό κυβερνητικό πρόγραμμα, πόσο μάλλον όταν δεν έχει σαφή πολιτική στρατηγική και στόχευση. Η αδυναμία θεωρητικοποίησης της Ε.Ε και του καπιταλιστικού κράτους, η έλλειψη αντικειμενικής εκτίμησης των πολιτικών και ιδεολογικών συσχετισμών, η απουσία μιας συγκροτημένης πολιτικής γραμμής για το εργατικό κίνημα και η αντικατάσταση όλων των παραπάνω από τον εκλογικισμό και τον τακτισμό που συχνά, μάλιστα, επιχειρεί να ενσωματώσει ή να αναδιαμορφώσει ότι έχει ήδη πολιτικά καταδικαστεί (τον παλαιοκομματισμό του ΠΑ.ΣΟ.Κ) ενέχει το κίνδυνο, όχι απλά της ενσωμάτωσης, αλλά και της προοπτικής πολιτικής συντριβής του ίδιου του εργατικού κινήματος.

10. Σε συνθήκες κρίσης είναι προφανές ότι το περιεχόμενο και η άσκηση της πολιτικής τροποποιείται και για την Αριστερά και κυρίως για την εργατική τάξη: η πολιτική δεν έχει απλά το  χαρακτήρα μιας  γενικής πολιτικο-ιδεολογικής ζύμωσης, αλλά μετατρέπεται σε ζήτημα άμεσης επιβίωσης. Από αυτή την άποψη, η ζύμωση γύρω από την αναγκαιότητα του σοσιαλισμού (ΚΚΕ), κάθε άλλο παρά επαναστατική και ανατρεπτική είναι σήμερα. Από την άλλη όμως, η πολιτική ως επιβίωση στο σήμερα,  δε μπορεί να γίνεται το άλλοθι για έναν αμυντικό ρεφορμισμό που αδυνατεί να κατανοήσει το μέγεθος και το ιστορικό χαρακτήρα της καπιταλιστικής επίθεσης, η οποία συνδέεται άμεσα με το αντιδραστικό χαρακτήρα της Ε.Ε, η οποία αποτελεί το πολιτικό κέντρο συντονισμού της καπιταλιστικής επίθεσης. Η προβολή του μίνιμουμ και η οριοθέτηση των εργατικών αναγκών μέσα στο ασφυκτικό ευρωενωσιακό πλαίσιο, τελικά, μπορεί να οδηγήσει σε ακόμη μεγαλύτερες θυσίες και υποχωρήσεις.  

11.Κατά συνέπεια, το ζήτημα του αριστερού προγράμματος, άρα και της άμεσης αποτροπής της επίθεσης – διαγραφή χρέους, αναίρεση των μνημονιακών μέτρων κτλ – θα πρέπει να συνδέεται, με τρεις βασικές προϋποθέσεις:

α. Σαφή τοποθέτηση απέναντι στο ευρώ και την Ε.Ε στην κατεύθυνση της ρήξης και της αποδέσμευσης,

β. Διαλεκτική σύνδεση της αποδέσμευσης με το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της ελληνικής κοινωνίας. Στο βαθμό που η αποδέσμευση δεν προσδιορίζεται από την οπτική των εργατικών ταξικών συμφερόντων και της εργατικής εξουσίας (π.χ απόψεις Λαπαβίτσα, Καζάκη), αλλά από την οπτική ενός ανεξάρτητου ελληνικού καπιταλισμού με δυναμικό παραγωγικό και εξαγωγικό προσανατολισμό, ανακυκλώνουμε, όχι απλά το ρεφορμισμό, αλλά και την κυρίαρχη αστική συναίνεση που περιστρέφεται ακριβώς γύρω από τα ζητήματα της ανταγωνιστικότητας και των κατάλληλων στρατηγικών για την ενίσχυση των ελληνικών εξαγωγών,

γ. Το αριστερό πρόγραμμα άμεσης απάντησης στην κρίση πρέπει να βασίζεται σε ένα αναγεννημένο εργατικό κίνημα και σε πρωτότυπες μορφές λαϊκής αυτοοργάνωσης και πάλης, διαφορετικά μετατρέπουμε ριζοσπαστικούς-επαναστατικούς στόχους σε διαχειριστικό κυβερνητικό πρόγραμμα, χωρίς κοινωνική γείωση και προοπτική.

Το ποια τάση θα επικρατήσει, τελικά, μένει να αποδειχθεί στο καμίνι της ταξικής πάλης.

 

ΠΗΓΗ: Αναρτήθηκε από kokkiniotis σε 21/05/2012, http://vathikokkino.com/2012/05/……BD/

---

[1] Βερναδάκης, Οι εκλογές της νέας μεταπολίτευσης: www.aristerovima.gr  

[2] Μαυρουδέας Σ. Μια (αργοπορημένη) αποτίμηση του εκλογικού αποτελέσματος http://kokkinhshmaia.wordpress.com/

ΕΚΛΟΓΕΣ ΚΑΙ ΑΛΛΑΓΕΣ

 

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

 

Μέρος Ι

Μετά την ασυμφωνία για συγκυβέρνηση η χώρα μας οδηγείται σε νέες εκλογές, που οπωσδήποτε δεν ήθελε η πλειονοψηφία του λαού μας. Δεν πρέπει όμως να επιρρίψουμε την ευθύνη στους πολιτικούς σχηματισμούς, επειδή στάθηκαν δήθεν ανήμποροι να συνειδητοποιήσουν τις κρίσιμες στιγμές που διέρχεται η πατρίδα μας. Το πρόβλημα της διχοστασίας και από μακρού χρόνου υφίσταται και οξύτατο παραμένει.

Είχαμε αναγράψει σε προηγούμενο άρθρο ότι τα κόμματα διαιρούν τον λαό, χωρίς αυτά όμως δεν νοείται δημοκρατία. Αν καλοσκεφθούμε θα δούμε ότι το πρόβλημα δεν είναι στην ουσία τα κόμματα, αλλά οι άνθρωποι που τα στελεχώνουν. Αν αυτοί ήσαν έμπλεοι από υψηλά ιδανικά, ασφαλώς δεν θα έθεταν τα κομματικά (και κατά βάθος προσωπικά) οφέλη υπεράνω των εθνικών και του δικαίου. Συνέπεια αυτού θα ήταν η έλλειψη έξαρσης των ιδεολογικών αντιπαραθέσεων. Στην πραγματικότητα από ιδεολογία εμφορούνται πλέον οι οραματιζόμενοι την μεταβολή ή ανατροπή του συστήματος χωρίς να υπάρχει βεβαιότητα περί αυτού.

Ας εξετάσουμε βαθύτερα τα ουσιώδη γνωρίσματα των κομμάτων που ανταγωνίζονται στον εκλογικό στίβο.

Το αστικό καθεστώς καυχάται για τις πολιτικές ελευθερίες που απολαμβάνουν υπ' αυτό οι λαοί. Στην πραγματικότητα αυτοί είναι «ελεύθεροι» να επιλέξουν, κατά κανόνα, μεταξύ των δύο κομμάτων εξουσίας. Μάλιστα στην Ελλάδα, την κοιτίδα της δημοκρατίας, στα κόμματα αυτά η κληρονομική διαδοχή στις θέσεις των κομματικών στελεχών και κατά συνέπεια στα βουλευτικά έδρανα αποτελεί όνειδος. Τα κόμματα εξουσίας στην έκταση της ευρωπαϊκής ηπείρου μετά την κατάρρευση του κομμουνιστικού κόσμου συνέκλιναν τόσο πολύ κατά τις πολιτικές τους, ώστε να μην υφίστανται πλέον ουσιώδεις διαφορές. Τα αντίστοιχα ελληνικά είναι υπεύθυνα για την ένταξή μας στην ΕΟΚ -ΕΕ, αν και το ένα εξ αυτών διέδιδε το πλάνο σύνθημα «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο», και στη συνέχεια στη ζώνη του ευρώου. Πολιτική τους είναι η πολιτική του ευρωπαϊκού διευθυντηρίου, το οποίο υπηρετεί πιστά τα συμφέροντα του τραπεζικού κεφαλαίου σε βάρος των λαών. Αυτοί παρέμειναν αδιόρθωτοι, αν και μας υποσχέθηκαν ότι στην ενωμένη Ευρώπη θα υποχρεωθούμε να αναμορφώσουμε τον κρατικό μηχανισμό. Ο μηχανισμός αυτός παρέμεινε υποταγμένος στα κόμματα εξουσίας και τους κατά καιρούς συνεργάτες τους. Μέσω αυτού εκθεμελίωσαν την παιδεία με συνεργάτη την αριστερά, η οποία άλωσε το αστικό πανεπιστήμιο.

Η αστική τάξη τη θεώρησε ακίνδυνη για την ίδια, καθώς κατά τη μεταπολίτευση είχε ενδυθεί τον μανδύα του κοσμοπολίτικου διεθνισμού, άκρως όμως αποτελεσματική στην επίθεση κατά της πίστης, της φιλοπατρίας και της παράδοσης του λαού μας! Η αστική εξουσία ανέλαβε την εφαρμογή σχεδίου εκμαυλισμού του λαού μέσω του πρακτικού υλισμού, που ακούει στο όνομα καταναλωτισμός. Και ήταν τόσο πρόσφορο το έδαφος γι' αυτά μετά την πτώση της δικτατορίας, η οποία καπηλεύτηκε στο έπακρο το τρίπτυχο «θρησκεία – πατρίς – οικογένεια», που στη συνέχεια έγινε αντικείμενο χλευασμού, καθώς δεν βρέθηκε έκτοτε υπερασπιστής τους.

Η Διοικούσα Εκκλησία παρέμεινε σιωπηλή ως εκ της κατακριτέας στάσεως της έναντι του ξενοκίνητου δικτατορικού καθεστώτος. Οι ασκούντες την εξουσία γνωρίζουν ότι με την ωριμότητα η γαστέρα και το υπογάστριο νικούν τον εγκέφαλο, συνεπώς η επαναστατική ορμή κατευνάζεται!

Σήμερα βιώνουμε την τελική φάση του σχεδίου, του οποίου προηγηθέντα στάδια υπήρξαν: Μείωση βιομηχανικής και πρωτογενούς παραγωγής – στροφή αλόγιστη προς τον τριτογενή τομέα – αρρωστημένος καταναλωτισμός εισαγομένων κυρίως προϊόντων – αλόγιστος  εξωτερικός δανεισμός προς ικανοποίηση των επιπλάστων αναγκών μας. Η τελική φάση συνιστά την έφοδο κατά της περιουσίας του δημοσίου και της άλλης των πολιτών χαμηλών ή μεσαίων εισοδημάτων με την έξαρση της ανεργίας, την μείωση των αποδοχών, την ανάπτυξη φοροεισπρακτικών μηχανισμών προς αφανισμό των καταθέσεων και πληρωμή των τραπεζιτών, οι οποίοι σύμφωνα με πληθώρα στοιχείων αισχροκέρδισαν και αισχροκερδίζουν ακόμη από την πολιτική της υποτέλειας.

Οι πολιτικοί μηχανισμοί εξουσίας εμμένουν στην βασική πολιτική θέση της υποτέλειας: Η υποταγή στα κελεύσματα του ευρωπαϊκού διευθυντηρίου είναι η μόνη στάση που εγγυάται τη μη πτώχευση. Άσφαλώς, δίχως να το επεξηγούν, εννοούν την άμεση πτώχευση, διότι δεν απαιτούνται ειδικές γνώσεις, για να συμπεράνει κανείς ότι οι πλείστοι όσοι, πλην της εγχώριας πλουτοκρατίας, πτωχαίνουμε σταδιακά με την έξαρση της ανεργίας, τη συνεχή μείωση των εισοδημάτων, τη συρρίκνωση της αγοράς, την φοροεισπρακτική επέλαση και την παρατεταμένη ύφεση που έγινε μόνιμη συνοδός μας. Όχι μόνο δεν ανέλαβαν την ευθύνη για το κατάντημα της χώρας, αλλά και επιμένουν ότι είναι οι μόνοι που μπορούν να οδηγήσουν εκ νέου τη χώρα έξω από την κρίση, προς την ανάπτυξη!

Κατά τις εκλογές του Μαΐου σημαντικό μέρος της εκλογικής βάσης των κομμάτων εξουσίας τόλμησε επί τέλους να τιμωρήσει αυτούς που θεωρεί υπευθύνους για την κατάντια μας. Ποιοι καρπώθηκαν από τη μετακίνηση του εκλογικού σώματος; Σχηματισμοί, οι οποίοι εμφανίστηκαν ως «αντιμνημονιακοί».  Ότι το μνημόνιο συνιστά επαίσχυντη συμφωνία, την οποία θα μπορούσαμε να αποφύγουμε, αν οι εκπρόσωποί μας έθετα ν ως πρώτιστο το συμφέρον της χώρας, το δέχονται ολοένα και περισσότεροι Έλληνες. Τα δύσκολα αρχίζουν από το ερώτημα: Τι κάνουμε από ‘δώ και πέρα; Να αποδεχθούμε τη σκληρή πραγματικότητα και να υποταχθούμε στους δημίους μας, όπως μας προτείνουν το μέχρι πρότινος ισχυρά κόμματα ή να παλέψουμε για την οικονομική μας ανάκαμψη, για την οποία και μόνο γίνεται λόγος; Και πώς;                

Μέρος ΙΙ

Ας θέσουμε το ουσιώδες ερώτημα: Κατά του μνημονίου, ναι! Κατά της ΕΕ; Είναι αρκετό να εκτονώνουμε την οργή μας καταψηφίζοντας τα θεωρούμενα ως υπεύθυνα για την κατάντια μας κόμματα και να θέλουμε να αντιπαλέψουμε το σύστημα της νέας τάξης πραγμάτων εντός του μηχανισμού που έστησαν για τον αφανισμό των λαών; Πιστεύουμε ότι υπάρχουν ακόμη περιθώρια η ΕΕ να επανέλθει στην πορεία που οραματίστηκαν οι λαοί κατά την ίδρυσή της; Αν το πιστεύουμε, όπως διατείνονται οι αντιμνημονιακοί ευρωπαϊστές, πρέπει να παραθέσουμε και τρόπους αντιμετώπισης των απλήστων του χρήματος που αιματοκυλούν καθημερινά την ανθρωπότητα. Αρκεί εκ μέρους του λαού η παροχή ψήφου σ' εκείνους που καταγγέλλουν το μνημόνιο; Όλα τα άλλα θα τα αναλάβουν εκείνοι; Δεν οφείλουν αυτοί οι νέοι επίδοξοι «σωτήρες» να πουν με ειλικρίνεια στον πολύπαθο λαό ότι το σύστημα δεν παραδίδει εύκολα την εξουσία και ότι θα βρει πλείστους όσους τρόπους, ώστε να αλλοιώσει τη λαϊκή βούληση και να παραπλανήσει τον λαό; Ότι έχει και ο λαός μέρος ευθύνης, επειδή ολοπρόθυμα υποτάχθηκε στη λαγνεία του καταναλωτικού πνεύματος; Ότι πρέπει ο λαός να συνέλθει και να αλλάξει τρόπο ζωής; Ότι θα χρειαστεί να υποστεί θυσίες οικονομικές (το λιγότερο) και αίματος; Είναι ο λαός έτοιμος για τέτοιες θυσίες, προκειμένου να επαναποκτήσει την εθνική και προσωπική του αξιοπρέπεια πρωτίστως και αργότερα να απολαύσει τους κόπους του;

Πώς όμως να απαιτήσουν από τον εκμαυλισμένο λαό τέτοιου είδους θυσίες; Αυτός αποδέχεται να τον αποκαλούν «γουρούνι» αρκεί να του εξασφαλίζουν την επιούσια ποσότητα βαλανιδιών! Μερίδα αντιμνημονιακών δεν κάνουν λόγο για τις συμμορίες των ισχυρών, στις οποίες και εμείς, ως χώρα, μετέχουμε, και υπερτονίζουν τον ρόλο της ιδιωτικής πρωτοβουλίας ως πανάκειας για την υπέρβαση της κρίσης! Έχουν απομακρυνθεί τόσο από το κοινοτικό πνεύμα της ορθόδοξης παράδοσης, ώστε το μόνο που βλέπουν είναι κάποια διαφορετική διαχείριση στα πλαίσια που ορίζει το σύστημα, το οποίο δεν τολμούν να κρίνουν! Εμφανίζονται βέβαια ευαίσθητοι περί τα εθνικά μας θέματα, τα οποία έχουν κακοφορμίσει, πλην όμως δεν καταγγέλλουν τους «φίλους», «συμμάχους» και «εταίρους» μας για την άθλια πολιτική τους σε βάρος της χώρας μας. Είναι ή δεν είναι αυτοί εχθροί μας; (προσοχή, όχι οι λαοί).

Οι αντιμνημονιακοί της αριστεράς κάνουν λόγο κυρίως για την οικονομική κρίση. Οι όροι έθνος και πατρίδα είναι σχεδόν απαγορευμένοι στο ιδεολογικό τους οπλοστάσιο. Αρκεί γι' αυτούς να τους εμπιστευθούμε κι ας μην μας αγγίζουν τα αποφθέγματα «εις οιωνός άριστος, αμύνεσθαι περί πάτρης» ή «για του Χριστού την πίστη την αγία και της πατρίδος την ελευθερία»! Δεν έχουν κατανοήσει, καθώς η μαρξιστική ιδεολογία γίνεται αποδεκτή ως δόγμα, ότι δεν είναι εύκολο να οδηγήσεις στα υψηλά έναν λαό στραγγαλίζοντας την πίστη του και τη φιλοπατρία του. Ο λαός ρέπει προς τα πάθη, γι' αυτό και τον κερδίζει ο καπιταλισμός. Ακόμη και ο απόκληρος της κοινωνίας αποδέχεται ο ηγέτης να είναι σκληρός, αδιάφορος και εκμεταλλευτής, αφού στο νου του έχει παρόμοιες επιθυμίες, τις οποίες απλά δεν μπορεί να ικανοποιήσει.

Το κακό δεν είναι ταξικό! Ας μάθουν επί τέλους ότι εμείς οι χριστιανοί είμαστε οι κατ' εξοχήν προδότες του ευαγγελικού μηνύματος, ακριβώς επειδή ήταν αντίθετο προς το καπιταλιστικό «ιδεώδες», το οποίο με θλιβερή συνέπεια υπηρετήσαμε. Εμείς εγκαταλείψαμε το όραμα της κοινωνικής δικαιοσύνης, για να περιέλθει αυτό στα χέρια των μαρξιστών – κομμουνιστών. Αυτοί όμως έθεσαν ως απαραίτητα πρϋπόθεση, για να γευθούν οι λαοί την δικαιοσύνη, την αποδέσμευση από τον μύθο της θρησκευτικής πίστης και την υπέρβαση της πατρίδας στο όνομα του προλεταριακού διεθνισμού!

Νοείται όμως δικαιοσύνη χωρίς Θεό; Στο όνομα ποιάς ηθικής αρχής θα καταγγείλουμε το ανελέητο σύστημα των απλήστων πλουτοκρατών; Μόνο στο όνομα της επανάστασης των αποκλήρων. Εξαντλώντας οι μαρξιστές τις δυνάμεις τους με την εργώδη προσπάθεια να ξερριζώσουν από τον άνθρωπο τη θρησκευτική του πίστη και τη φιλοπατρία, τον καλούν στη συνέχεια σε κατ' εξοχήν ηθικό αγώνα, τον οποίο εμείς οι χριστιανοί εγκαταλείψαμε. Αλλά αν ο άνθρωπος είναι ζώο που κάνει εργαλεία και όχι πρόσωπο κατ' εικόνα Θεού, τότε ο αγώνας έχει νόημα μόνο όταν γίνεται για το ψωμί μου ή το παντεσπάνι μου! (homo homini lupo). Τίποτε πιο αθεμελίωτο από τα πανανθρώπινα ιδανικά.

Το λενινιστικό επαναστατικό πρότυπο είναι συνεπές: Ουδεμία συνεργασία με το κρατούν σύστημα! Όταν όμως οι συγκυρίες (για τη στήριξη της επανάστασης εκ μέρους του ίδιου του συστήματος ουδείς λόγος) τελεσφορήσουν και η επανάσταση καταστεί γεγονός, έχουμε την εμφάνιση του σταλινικού προτύπου με τα στρατόπεδα και τις εκτελέσεις. Το σύστημα όμως κρατά το πρότυπο αυτό στο απυρόβλητο, από τότε που οι «σύμμαχοι» από κοινού κατέβαλαν το ναζιστικό τέρας! Ο μαρξισμός, στην όποια εκδοχή του γίνεται αποδεκτός απ' αυτό, ιδίως σε ιδεολογικό επίπεδο. Γι' αυτό και στην αρχή του άρθρου γράψαμε ότι το πανεπιστήμιο έχει εν πολλοίς εκχωρηθεί σ' αυτόν και καλλιεργείται εκεί μια ακίνδυνη για το σύστημα αριστερή ιδεολογία, άκρως όμως επικίνδυνη για τους λαούς που χάνουν πίστη, φιλοπατρία και παράδοση. Ας έχουν όμως κατά νου όλοι αυτοί οι οραματιστές της κοινωνικής μεταβολής ή ανατροπής που διαδίδουν το σύνθημα «σοσιαλισμός» η βαρβαρότητα»: «Ο κοινωνισμός (communismus, για όσους αδυνατούν να συλλάβουν την έννοια του όρου) ή θα είναι χριστιανικός ή δεν θα επικρατήσει ποτέ επί της γης.

Για να συνειδητοποιήσουμε την ουσία του προβλήματος που μας ταλανίζει παραθέτω αγωνιώδες ερώτημα γραμμένο σε τοίχο πανεπιστημιακής σχολής στη Θεσσαλονίκη το 1974 αμέσως μετά την πτώση της δικτατορίας: «Σύντροφε, μήπως εκτός από τον ταξικό εχθρό υπάρχει και η μοναξιά;». Μήπως προέχει να πληρωθεί το υπαρξιακό κενό και όχι τα άδεια ταμεία; 

                                                                       

«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ», 21-5-2012

Quo vadis Domine; Τι συμβαίνει αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα;
Τι έδειξαν οι εκλογές και ποια είναι η προπαγάνδα των καθεστωτικών δημοσιογράφων έναντι του μηνύματος της κάλπης!

 

Του Γιώργου Αδαλή

 

Μια πανστρατιά δημοσιογράφων, δημοσκόπων, αναλυτών και καθηγητών, έχει εξαπολύσει «νυν υπέρ πάντων αγών», για τη Σωτηρία της Πατρίδας! Ποιοι είναι αυτοί; Μα ποιοι άλλοι;

Όλοι δαύτοι που έσωζαν την Πατρίδα τα τελευταία 30 χρόνια! Ανεπάγγελτοι κομματάνθρωποι του ΠΑΣΟΚ , που δεν εργάστηκαν ποτέ στη ζωή τους και χωρίς κανένα ένσημο, προσπάθησαν να λύσουν ακόμη και το … Ασφαλιστικό!

Δημοσιογράφοι που έμαθαν «γράμματα», στα υπόγεια των κομμάτων, γιατί ως αγράμματοι, έπρεπε να … διαχειριστούν τις τύχες μας με τον καλύτερο τρόπο!

«YESmen» που χωρίς καμιά επιλογή, χωρίς καμιά απολύτως εναλλακτική λύση, προπαγανδίζουν δεκαετίες τώρα, τα κόμματα, και τους εργολάβους δημοσίων έργων που τους βάφτισαν «διαμορφωτές της κοινής γνώμης»!

Όλος αυτός ο συφερτός σήμερα, προσπαθεί να πείσει τον Ελληνα, ότι το συμφέρον του είναι «η παραμονή μας στο Ευρώ και μια κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ & ΝΔ, που θα εξασφαλίσουν το μέλλον της χώρας»!!!!

Ανθρωπάρια συνυπεύθυνα και συνένοχα με τα εξαμβλώματα του πολιτικού μας συστήματος! Κάποια απλά συνυπεύθυνα γιατί ποτέ δεν έψαξαν τι συμβαίνει με τα μαύρα ταμεία των κομμάτων και κάποια αρκετά συνένοχα, γιατί γνώριζαν καλά τις μπίζνες των υπουργών και αντάλλασσαν την παραμονή τους στο «πόστο τους», με την σιωπή τους!

Και αυτά στη πιο αθώα εκδοχή τους! Γιατί υπήρχε και η πιο ένοχη, που σύντομα θα κληθούν ορισμένα από αυτά τα ανθρωπάρια να λογοδοτήσουν για τα «μαύρα ταμεία της Ελληνικής Δημοσιογραφίας»!

Την Δευτέρα 7 Μαΐου, την επόμενη μέρα των εκλογών, αισθάνθηκαν για πρώτη φορά, την καυτή ανάσα του κόσμου στο σβέρκο τους! Κάτι που ήταν πρόδηλο στα πρόσωπά τους, στη φωνή τους και στη γραφή τους! Και αμέσως εξαπέλυσαν έναν αγώνα για να σηκώσουν στις πλάτες τους το καταρρέον σύστημα!

Προσωπικά δεν ήμουν ποτέ οπαδός του ΣΥΡΙΖΑ και πολύ περισσότερο, δεν συμφωνούσα με καμία θέση του, σε θέματα Εθνικά, ειδικά όταν στο Συνασπισμό ήταν ο Φώτης Κουβέλης, και η συνιστώσα του συνεργαζόταν στενά με το προοδευτικό ΠΑΣΟΚ που «ξεχαρβάλωνε» τη χώρα!

Θα συμφωνήσω μαζί με τους καθεστωτικούς δημοσιογράφους σε ένα μόνο πράγμα! Ότι η Ελλάς είναι σε κίνδυνο! Μόνο που στην θέση αυτή, την έφεραν οι ίδιοι, με τις χολιγουντιανές υπερπαραγωγές στήριξης των λωποδυτών και των απατεώνων που καταλήστεψαν τούτη τη χώρα!

Πράγματι η Ελλάδα κινδυνεύει, αλλά κινδυνεύει από αυτούς και τα αφεντικά τους! Προχτές μάλιστα έγιναν ρεζίλι διεθνώς, όταν τους έκραξε στην υφήλιο το Αλ Τζαζίρα, με εκτενέστατο ρεπορτάζ για τις σαθρές σχέσεις, δημοσιογράφων, καναλιών και πολιτικών κομμάτων!

Προσπαθούν λοιπόν όλη την εβδομάδα να μας πείσουν ότι η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ μάχονται για την πρώτη θέση, με τις … έγκυρες δημοσκοπήσεις των εταιριών, που τρεις μήνες πριν τις εκλογές … κατάφεραν το εξής ακατόρθωτο:  ΔΕΝ έπεσαν μέσα σε καμία πρόβλεψη!!!

Έδιναν – σχεδόν – αυτοδυναμία στη ΝΔ, δεύτερο κόμμα το ΠΑΣΟΚ με – κοντά – στο 20, τρίτο το Συριζα και κάπου στα ψιλά τους Ανεξάρτητους Έλληνες του Καμμένου!

Κανένας δημοσκόπος δεν «βρήκε» το μοναδικό πολιτικό φαινόμενο της Μεταπολίτευσης! Ένα νεοσύστατο κόμμα, αμέσως μετά την ίδρυσή του, να παίρνει διψήφιο ποσοστό στις εκλογές! Αυτό είναι πρώτη φορά που συνέβη στη σύγχρονη πολιτική μας ιστορία και ως σαν να μην έφτανε που ΔΕΝ κατάφεραν να το εντοπίσουν οι δημοσκόποι, ακολούθως, δεν βρέθηκε ένας καθεστωτικός δημοσιογράφος, να το σχολιάσει έστω και αρνητικά! Αν και αυτό αποτελούσε την πολιτική αναζήτηση μετά το 1981, ως φαινόμενο, δεν κατάφεραν ούτε να το εντοπίσουν αλλά ούτε και ασχολήθηκαν με αυτό. Γιατί προφανώς τους πόνεσε!

Αναλογικά σήμερα λοιπόν, και λαμβάνοντας υπ όψιν το πάγιο ποσοστό λάθους τους τα τελευταία δέκα χρόνια (που κυμαίνεται μεταξύ 10-12%), γιατί να μην σκεφτώ, ότι αφού δίνουν μια μονάδα (μ.ο.) μπροστά τον ΣΥΡΙΖΑ, η πραγματικότητα θα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ να προηγείται τουλάχιστον … 11 μονάδες της ΝΔ!!!

Ειδικά εδώ στους www.aegeantimes.gr, όποιος γράψει ένα άρθρο, ακολουθούν περίπου δέκα άσχετα σχόλια που βρίζουν τον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ. Ξεκαθαρίζω λοιπόν, ότι με τις Εθνικές θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ δεν συμφωνώ και σε ορισμένα σημεία δεν έχουν ξεκαθαριστεί αρκετά πράγματα, ειδικά μετά την αποχώρηση Κουβέλη!

Αλλά αλήθεια αγαπητοί μου νεοδημοκράτες και πασόκοι. Μήπως θυμάστε ποιο κόμμα και ποιος αρχηγός του κατέβαζε από τους … μιναρέδες τους υποψήφιους για να τους κάνει βουλευτές;

Πως έγινε υποψήφια Νομάρχης η Γκιουλμπεγιάζ Καραχασάν;; Ξεχνάτε ότι στα Εθνικά θέματα το ΠΑΣΟΚ δεν κράτησε ούτε τα προσχήματα και τώρα φοβάστε μήπως ο ΣΥΡΙΖΑ διαλύσει το … Έθνος;

Πως βρέθηκαν στα ψηφοδέλτια της ΝΔ άνθρωποι που δήλωναν ότι αισθάνονται Τούρκοι και σήμερα ο Σαμαράς, μιλά για Εθνική πολιτική, ξεχνώντας ότι μέχρι χτες, έψαχνε κι αυτός στους μιναρέδες, μπας και βρει κανέναν να πάρει τους ψήφους των μουσουλμάνων;

Τα δύο αυτά κόμματα, διέλυσαν κάθε είδους εθνικής ταυτότητα με πρωταγωνιστή το ΠΑΣΟΚ, όπου απίθανοι υπουργοί του όπως ο Ν. Σηφουνάκης, δεν ήθελαν ούτε τον σταυρό στη Σημαία! Απίστευτοι τύποι που τα έβαζαν με τον Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο, την ώρα που τα συντρόφια τους, καταλήστευαν τα ταμεία του κράτους!

Και η προπαγάνδα καλά κρατεί, γιατί για την Ρεπούση του Φώτη Κουβέλη, που συνεργαζόταν άψογα με το ΠΑΣΟΚ αλλά και με τη ΝΔ της Μαριέττας-Γιαννάκου Κουτσίκου, για να εκδίδει βιβλία εξαμβλώματα της ιστορικής αλήθειας, δεν μιλάει κανείς!

Πολύ απλά, διότι θέλουν τον Κουβέλη, να τον χρησιμοποιήσουν ως δεκανίκι τους, στο σχέδιο παράδοσης της χώρας στους Τραπεζίτες! Μπορεί να διαφωνώ σε πολλά με τον Τσίπρα, αλλά ο … «Τσάβεζ, της Ελλάδας» όπως τον αποκάλεσαν, ούτε χόρεψε ζεϊμπέκικα με τον συχωρεμένο τον Ισμαήλ Τζεμ, ούτε κολοτούμπες έκανε μπροστά στον Ερντογάν και ούτε έγινε Κουμπάρος στο γάμο της κόρης του! Αυτά τα έκανε το ΠΑΣΟΚ του ΓΑΠ και η ΝΔ του Κ. Καραμανλή.

Δεν είχε ο Τσίπρας προσωπικό σύμβουλο τον Τούρκο υπουργό Οικονομίας και στέλεχος του ΔΝΤ, Κεμάλ Ντερβίς αλλά το ΠΑΣΟΚ του Γιωργάκη! Δεν είπε ο Τσίπρας «ας αφήναμε τα Σκόπια να ονομάζονται όπως θέλουν», αλλά ο Κ. Μητσοτάκης της ΝΔ.

Δεν ήταν ο Συνασπισμός που παρέδιδε την δασοπροστασία στους Τούρκους που κατηγορούνται ανοιχτά για εμπρησμούς Ελληνικών Δασών αλλά η Κυβέρνηση Παπαδήμου του Βαγγέλη και του Αντώνη!

Δεν ξεχαρβάλωσε το Στρατό ο Τσίπρας αφήνοντας τον χωρίς ανταλλακτικά και καύσιμα αλλά ο Παπαδήμος και το ΠΑΣΟΚ με την υψηλή επιστασία της ΝΔ του Αντώνη Σαμαρά!

Δεν εξευτέλισε μισθολογικά τους Ελληνες πιλότους (και τους στρατιωτικούς γενικά) ο ΣΥΝ αλλά αυτοί που σήμερα κατηγορούν τους … άλλους! Αυτά όμως κατά τους καθεστωτικούς δημοσιογράφους αποτελούν … «Ελληνοτουρκική φιλία» ενώ οι θέσεις του Τσίπρα, αποτελούν προδοσία!!! Δύο μέτρα και δύο σταθμά, γιατί το σύστημα πλέον ζορίζεται αρκετά!

Και με δεδομένη την βούληση του λαού για «επανάσταση στις κάλπες», είναι βέβαιο ότι «οι καθεστωτικοί» ήδη θα έχουν σκεφτεί σοβαρά την πιθανότητα να έχουν έτοιμη μια βαλίτσα κι ένα εισιτήριο … one way!!! Χωρίς επιστροφή!

Ο Τσίπρας και ο Καμμένος αποτελούν τα πρόσωπα που θα πρωταγωνιστήσουν στα επόμενα ΔΕΚΑ χρόνια, πολύ απλά διότι έκαναν επίσημες θέσεις τους, την βούληση του λαού!

Ακόμη κι αν σχηματίσει Κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ και ΝΔ με δεκανίκια αριστερά, θα είναι βραχύβια ! Πολύ βραχύβια! Τόσο βραχύβια που βλέπω τα μέλη της να … «συνοστίζονται» στα αεροδρόμιο για να εξασφαλίσουν μια θέση σε αεροπλάνο με προορισμό την πόλη … «Όπου Νάναι».

Και ένα τέτοιο εξάμβλωμα, θα οδηγήσει τα δύο πρώην μεγάλα κόμματα, σε τεράστια επιτάχυνση της διάλυσής τους, πολύ απλά, διότι μέχρι και σήμερα, δεν έχουν ξεκαθαρίσει κάτι το οποίο, Τσίπρας, Καμμένος το έχουν κάνει ήδη! Θα υπακούσουν στην Τρόικα για νέες περικοπές και επιβολές πρόσθετων φόρων;

Θα άρουν το νομοσχέδιο προστασίας της πρώτης κατοικίας ή μόλις βγουν στην εξουσία θα παραδώσουν το βιος των ανυπεράσπιστων Ελλήνων βορά στις τράπεζες και στους δανειστές μας;

Σας καλώ να παρατηρήσετε την εβδομάδα που έρχεται, την «κολοτούμπα» ακόμα και δημοσιογράφων που έδωσαν μάχες προεκλογικά κατά του Μνημονίου, καθώς και πως θα προσπαθήσουν να διαμορφώσουν την εξής άποψη: «ας δώσουμε μια ακόμα ευκαιρία στον δικομματισμό»!

Παρακολουθείστε το φαινόμενο αυτό και θα καταλάβετε πόσο μεγάλη είναι πλέον η διείσδυση της χούντας των δανειστών μας, ακόμη και σε φίλα προσκείμενους προς το λαό δημοσιογράφους! Θα εκπλαγείτε!

Κλείνοντας αυτό το άρθρο, ο λαός έστειλε μήνυμα, που λέει, ότι μόλις βρεθεί κάποιος που θα σκίσει το μνημόνιο, θα τον κάνει ηγέτη για τα επόμενα ΕΙΚΟΣΙ χρόνια! Δεν έδωσε εντολή για επαναδιαπραγμάτευση αλλά για κατάργηση της Δανειακής Σύμβασης και επαναδιαπραγμάτευση της συμμετοχής μας στην Ευρωζώνη, από μηδενική βάση, από άτομα που δεν είναι πολιτικά και βιολογικά, ξεπουλημένοι!

Δεν γνωρίζω αν την διαπραγμάτευση αυτή είναι ικανοί να την κάνουν ο Τσίπρας, ο Καμμένος ή κάποιος άλλος! Αυτό που γνωρίζω σίγουρα, είναι ότι δεν είναι ικανοί ο Βενιζέλος κι ο Σαμαράς!

Κι αν δεν άκουσαν την Τετάρτη πριν τις εκλογές που τους έγραψα ότι ο πρώτος θα χάσει 30 μονάδες και ο δεύτερος θα χάσει 15, ή έκαναν ότι δεν άκουσαν, τότε να προσέξουν καλύτερα τούτη την Τετάρτη, γιατί τα «μερομήνια» δίνουν το 30 να γίνεται 37% και το 15% να γίνεται 16%. Αλλά μέχρι τότε έχουμε καιρό να τα ξαναπούμε!

 

ΠΗΓΗ: αρχική καταχώρηση στις 20/5/2012, 12:59, τελ. ενημέρωση 20/5/2012, http://www.aegeantimes.gr/article.asp?id=48418&type=21

Το colpo grosso του Αλέξη Τσίπρα

Για δεύτερη φορά ο χώρος της ανανεωτικής αριστεράς δοκιμάζει να υπερφαλαγγίσει το ΠΑΣΟΚ…

 

Του Γιώργου Καραμπελιά

 

Για δεύτερη φορά στη μεταπολιτευτική περίοδο  – κι αυτή τη φορά στο τέλος της – ο χώρος της ανανεωτικής αριστεράς δοκιμάζει να  υπερφαλαγγίσει το ΠΑΣΟΚ ως εκφραστής του προοδευτικού χώρου…

Η πρώτη φορά ήταν το 1988 με τον ενιαίο Συνασπισμό και σήμερα γίνεται με τον ΣΥΡΙΖΑ. Βέβαια, ανάμεσα στις δύο περιόδους, υπάρχει μια ριζική διαφορά: Τότε, παρά την κρίση του (ήδη το χρέος βρισκόταν στο 100% και το έλλειμμα διευρυνόταν), το σύστημα διέθετε πολύ μεγαλύτερα αποθέματα και οι μεσαίες τάξεις ήταν μάλλον σε φάση επέκτασης.

Γι' αυτό, τότε, ως συνέπεια και της κατάρρευσης του ανατολικού στρατοπέδου και της έναρξης της λεγόμενης παγκοσμιοποίησης, τα μεσαία στρώματα ανασυσπειρώθηκαν στο ΠΑΣΟΚ και ο Μίμης Ανδρουλάκης, που χαιρέτιζε από τα μπαλκόνια το τέλος του «Δον Κορλεόνε» της πολιτικής, λίγους μήνες μετά, σαν γνήσιος ανεμοδείκτης της μεταπολίτευσης, υποκλινόταν μπροστά στη σοφία του μεγάλου αρχηγού!

Σήμερα το τοπίο είναι ριζικά διαφορετικό. Η κρίση των μεσαίων στρωμάτων είναι σαρωτική, η πτώχευση των Ελλήνων σχεδόν καθολική και το ΠΑΣΟΚ έχει εξαντλήσει όλα τα αποθέματα αντιπροσώπευσης αυτής της συρρικνούμενης  μάζας. Επομένως, υπάρχουν ευνοϊκές συνθήκες για να αναδειχθεί μια νέα πρόταση εκπροσώπησης των μεσαίων στρωμάτων, που να προέρχεται από την ίδια τη μεσοστρωματική αριστερά. Και ποιος άλλος θα μπορούσε να την εκφράσει καλύτερα από ένα κόμμα όπως ο Συνασπισμός, των μεσαίων παγκοσμιοποιημένων στρωμάτων,  που βλέπουν να αποκόπτονται βίαια από το όραμα της ευρωπαϊκής «ολοκλήρωσης» και της καταναλωτικής ευωχίας.

Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο ηγέτης του, ο Αλέξης Τσίπρας, αποτελούν έτσι το καταλληλότερο όχημα για να αποτυπωθεί, σαν μια στιγμιαία φωτογραφία, η σημερινή πραγματικότητα αυτών των στρωμάτων. Από τη μια πλευρά, έχουν απομακρυνθεί βίαια από το προηγούμενο κοινωνικό στάτους τους και, από την άλλη, δεν έχουν ακόμη πιστέψει τον τελεσίδικο χαρακτήρα αυτού του μετασχηματισμού. Κατά συνέπεια, δεν επιλέγουν μια ακραία αντιευρωπαϊκή εκδοχή, τύπου ΚΚΕ, αλλά μια λογική απόρριψης του μνημονίου, χωρίς ακόμα να έχει εγκαταλειφθεί ολοκληρωτικά η ευρωλαγνεία τους.

Υπό αυτές τις συνθήκες, ο Τσίπρας επιχειρεί τον τετραγωνισμό του κύκλου: και να αρνηθεί τις καταστρεπτικές συνέπειες του μνημονίου – και τα πέντε χρόνια λιτότητας – και, ταυτόχρονα, να διατηρήσει χορτάτο τον ευρωπαϊκό σκύλο. Πρόκειται, θα έλεγε ο Μαρξ, για μια καταπληκτική κοινωνική και πολιτική ισορροπία, τέτοια που εξέφρασαν τόσο παραστατικά και οι κάλπες της 6ης Μαΐου (149 έδρες στα πρώην μεγάλα κόμματα, 151 σε όλα τα υπόλοιπα).

Σε τέτοιες στιγμές ισορροπίας υπάρχουν πολλές επιλογές. Η μία του ΚΚΕ – που στη μακρά του διαδρομή έχει καεί πολλές φορές στον χυλό –  είναι η αποφυγή οποιασδήποτε προσπάθειας για άμεση κατάληψη της κυβερνητικής εξουσίας, ενώ η δεύτερη είναι μια προσπάθεια άλωσης της πολιτικής εξουσίας χωρίς ανατροπή του καθεστώτος. Αυτό δηλαδή ακριβώς που είχε κάνει ο Ανδρέας, στη δεκαετία του 1970. Γι' αυτούς τους λόγους, ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ επιδίδονται σε κινήσεις ζογκλέρ. Διεκδικούν την πολιτική εξουσία και διακυβέρνηση, θέτοντας όρους – όχι απλώς απόρριψης του μνημονίου, αλλά αποδοχής ολόκληρου του προγράμματός τους –  που την καθιστούν ανέφικτη, με μοναδικό στόχο να συγκροτήσουν έναν ακόμη ισχυρότερο πόλο μέσα από άμεσες επικείμενες εκλογές. Γι' αυτό και ο ΣΥΡΙΖΑ εξαντλεί τη διερευνητική του εντολή συναντώντας όχι μόνο, ή κυρίως, κοινοβουλευτικές δυνάμεις που θα μπορούσαν να του επιτρέψουν κάποια μορφή κυβέρνησης, αλλά τους Οικολόγους Πράσινους, τη Λούκα Κατσέλη, την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, δηλαδή τους μελλοντικούς εταίρους σε ένα ακόμα ευρύτερο εκλογικό σχήμα. Κατά συνέπεια, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μπει στον πειρασμό να αναδειχθεί στις επόμενες εκλογές  σε πρώτο κόμμα και να αναλάβει, με τον έναν ή άλλο τρόπο, τη διακυβέρνηση της χώρας.

Ελπίζει ότι, στις σημερινές συνθήκες όπου, παντού στην Ευρώπη, αλλά και από τα άλλα πολιτικά κόμματα στην Ελλάδα, καταγγέλλεται ως αδιέξοδη η πολιτική της λιτότητας, θα πιστωθεί οποιαδήποτε υποχώρηση των Ευρωπαίων και του ΔΝΤ απέναντι στο μνημόνιο. Σε μια τέτοια περίπτωση, θα εμφανιστεί ως ο σωτήρας της χώρας και πιστεύει ότι θα μεταβληθεί σε «ΠΑΣΟΚ στη θέση του ΠΑΣΟΚ».

Στο πολιτικό επίπεδο οι συνθήκες είναι μάλλον ευνοϊκές, διότι το σύστημα δεν διαθέτει σχεδόν κανέναν αντίπαλο εναλλακτικό πόλο, μετά και την κατάρρευση και του Αντώνη Σαμαρά, σε αντίθεση με ό,τι συνέβαινε τα πρώτα χρόνια του παπανδρεϊσμού,  όταν ο Ανδρέας έπρεπε να αναμετρηθεί με τον ισχυρό αντίπαλο πόλο του καραμανλισμού. Επιπλέον, το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται στο καναβάτσο, εγκαταλειμμένο από τους ίδιους τους οπαδούς του (σχεδόν το 60 % των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ είναι πρώην ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ) και κινδυνεύει σε επόμενες εκλογές να υποστεί ακόμα μεγαλύτερη συρρίκνωση. Κατά συνέπεια, ο ιστορικός του ρόλος έχει λήξει.

Ωστόσο, αυτό το εγχείρημα του Τσίπρα, ασχέτως αν ο ίδιος το συνειδητοποιεί, αποτελεί ταυτόχρονα ένα μεγάλο άλμα στο κενό. Διότι απουσιάζουν οι κοινωνικοπολιτικές προϋποθέσεις ενός τέτοιου εγχειρήματος. Ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί έκφραση της μεταπολίτευσης και της ιδεολογίας της. Εκπροσωπούσε την αριστερή πτέρυγα του κυρίαρχου σχηματισμού εξουσίας, στελεχώνοντας τους ιδεολογικούς μηχανισμούς του κράτους και της αναπαραγωγής της κυρίαρχης μεταπολιτευτικής ιδεολογίας. Γι' αυτό και ήταν καταδικασμένος, σε όλη τη μεταπολιτευτική περίοδο, να αποτελεί συμπληρωματική πολιτική δύναμη ενός ηγεμονικού ΠΑΣΟΚ. Όταν λοιπόν δοκιμάζει να υποκαταστήσει το ΠΑΣΟΚ, τη στιγμή που μπαίνει σε κρίση η πολιτική υποταγής στο ιερατείο των Βρυξελλών και προβάλλει η αναγκαιότητα μιας ενδοστρεφούς και πατριωτικής στροφής, ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται εντελώς ανέτοιμος για έναν πλειοψηφικό πολιτικό ρόλο. Διότι θα συμβεί ένα από τα δύο: Είτε θα θελήσει να συμπορευτεί με την κοινωνική πλειοψηφία, που απαιτεί πατριωτική πολιτική, ανακήρυξη της ΑΟΖ, αντιμετώπιση της λαθρομετανάστευσης, ενίσχυση της άμυνας, πράγμα που θα οδηγήσει σε σύγκρουση με την ίδια του την ιδεολογική βάση και τα στελέχη του κόμματος, είτε θα οδηγηθεί σε αναπόφευκτη συρρίκνωση, ακολουθώντας ακριβώς αυτή τη μέχρι χθες κυρίαρχη ιδεολογία.

Όπως έχουμε τονίσει πολλές φορές, η διεύρυνση του ΣΥΡΙΖΑ θα αποτελέσει την αφορμή για τη διεύρυνση των διαφωνιών στο εσωτερικό του. Ο Τσίπρας, σπρωγμένος από τη λογική της αναζήτησης της κυριαρχίας στο πολιτικό σκηνικό, συγκεντρώνει όλο και περισσότερες δυνάμεις  πασοκικής προέλευσης καθώς και πατριωτικής αναφοράς, λειτουργώντας λίγο πολύ «βοναπαρτιστικά» απέναντι στο ίδιο του το κόμμα. Υποχρεώνει, δηλαδή, τις ποικίλες συνιστώσες και τον εθνομηδενιστικό πυρήνα του κόμματός του να ανεχθεί μια πατριωτική διεύρυνση. Μέχρι πού όμως  θα μπορέσει να φθάσει;

Εξ άλλου, αυτή η προσπαθεια να υπερκεράσει τις αντιστάσεις του εθνομηδανιστικού πόλου, τον  σπρώχνουν σε ένα βαθμό και σε μια φυγή στο κενό, αλαβανικού χαρακτήρα. Πράγματι, θέλοντας να περιθωριοποιήσει τον μηχανισμό, μέσω της διεύρυνσης της μαζικής του απεύθυνσης,  υπόσχεται πως η Αριστερά μπορεί να είναι ήδη σήμερα μια κυβερνώσα Αριστερά!

Και όμως όλοι γνωρίζουμε πως το αντιμνημονιακό κίνημα, τόσο στην αριστερή όσο και τη δεξιά εκδοχή του, μπορεί να ανατρέπει  τους μνημονιακούς, χωρίς ακόμα να μπορεί να οδηγήσει τη χώρα  σε μια διακυβέρνηση σε πλήρη ρήξη με το εγχώριο και διεθνές σύστημα. Είναι ήδη μεγάλη κατάκτηση πως αντιμνημονιακές δύναμεις θα βρεθούν στη θέση της Αξιωματικής αντιπολίτευσης και θα μπορούν έτσι  να υτποχρεώνουν όλες τις κυβερνήσεις να θέτουν ως μίνιμουμ όρο την αναδιαπραγμάτευση.

Η κοινωνική κατάσταση, ακόμα και αν χαλαρώσει το μνημόνιο, θα συνεχίσει να επιδεινώνεται, τα παρασιτικά καταναλωτικά στρώματα ιδιαίτερα, και ο δημόσιος τομέας,  θα συνεχίσουν να υποβαθμίζονται. Και αυτό γιατί η κρίση της Ευρώπης, και ιδιαίτερα της Ελλάδας είναι δομικού χαρακτήρα και δεν έχει δυνατότητα θεραπείας.  Έτσι η παραμικρή στραβοτιμονιά και η αδυναμία πραγματοποίησης των υπεσχημένων θα οδηγήσει σε κατάρρευση του εγχειρήματος και ισχυρή άνοδο δυνάμεων τόσο της δεξιάς – όπως συνέβη σε τόσες χώρες της Ανατολικής Ευρώπης –  όσο και ενός αριστερού πληβειακού πόλου με ή χωρίς το ΚΚΕ.

Εν ολίγοις,  το colpo grosso  που αποπειράται ο Αλέξης Τσίπρας είναι πιθανόν να του βγει για μερικούς μήνες, αλλά όχι για περισσότερο. Δεν υπάρχουν οι κοινωνικές και πολιτικές προϋποθέσεις για την επανάληψη ή την επιμήκυνση της μεταπολίτευσης, όπως φαίνεται να πιστεύει ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ. Η μεταπολίτευση θα λάβει βίαια τέλος και, μέσα από το χάος και τον κουρνιαχτό της περιόδου που ακολουθεί, θα αναδειχθούν νέα πολιτικά και κοινωνικά υποκείμενα. Άραγε, θα μπορέσει ο Τσίπρας να πραγματοποιήσει μια ρήξη με τον εαυτό του, δηλαδή με το κόμμα του και το παρελθόν του, για να βρεθεί σε ηγετικό ρόλο στη νέα εποχή στην οποία θα μπούμε, ή θα μείνει απλώς μια φιγούρα στη σχισμένη φωτογραφία της κοινωνικής και πολιτικής ισορροπίας του Μαΐου του 2012;

 

ΠΗΓΗ: Εκλογές 2012, Ρήξη φ. 80-89, Ρήξη φ. 85 – Μαΐου 17, 2012,  http://ardin-rixi.gr/archives/5753

Νέες εκλογές, άλλοι συσχετισμοί

 

Του Γιώργου Δελαστίκ

Εκλογές τον Ιούνιο, λοιπόν. Από πλευράς δημοκρατίας, αυτή η λύση ήταν αναγκαία εξαρχής. Με το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ να έχουν καταβαραθρωθεί από σχεδόν το 80% στο 32% των ψήφων, δεν ήταν νοητό να συνεχίσουν να κυβερνούν ως εκπρόσωποι λιγότερο του ενός… τρίτου των ψηφοφόρων! Ακόμη χειρότερα, όταν το 60% τουλάχιστον των Ελλήνων ψήφισε αντιμνημονιακά, είναι άκρως ενοχλητικό να σχηματίζει μνημονιακή κυβέρνηση το 32% ελέω καλπονοθευτικού εκλογικού νόμου. Ευτυχώς, Σαμαράς και Βενιζέλος συγκέντρωσαν μόνο 149 έδρες. Στην απόγνωση που βρίσκονται, είναι βέβαιο ότι αυτοί θα σχημάτιζαν κυβέρνηση ακόμη και αν είχαν μόνο 151 βουλευτές μαζί, ανεξαρτήτως των δεκάρικων λόγων που έβγαζαν κατά τη διάρκεια των διερευνητικών εντολών και διαβουλεύσεων.

Επιπροσθέτως, η ραγδαία πολιτική τους αποδυνάμωση λόγω του εκλογικού καταποντισμού των κομμάτων τους κατέστησε αδύνατη την προσέλκυση στο στρατόπεδό τους είτε του Φώτη Κουβέλη είτε του Πάνου Καμμένου, οπότε οδηγηθήκαμε υποχρεωτικά σε νέες εκλογές τον επόμενο μήνα.

Οσον αφορά την απερίγραπτη φαρσοκωμωδία που παίχτηκε γύρω από τις δήθεν προτάσεις σχηματισμού κυβέρνησης ΝΔ – ΠΑΣΟΚ – ΣΥΡΙΖΑ – ΔΗΜΑΡ, αυτή ήταν από την αρχή καταδικασμένη σε αποτυχία επί της ουσίας. Υπηρετούσε αποκλειστικά προπαγανδιστικές σκοπιμότητες του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Για να το πούμε ωμά, θα πρέπει να ήταν… πολιτικά ηλίθιος ο Αλέξης Τσίπρας, ηγέτης ενός εκρηκτικά ανερχόμενου κόμματος που κατόρθωσε να εκφράσει τις αντιμνημονιακές διαθέσεις της ελληνικής κοινωνίας, για να πάει να συνεργαστεί με δύο καταρρέοντα κόμματα και δη μνημονιακά, τα οποία μάλιστα είχαν 149 βουλευτές!

Πολύ σωστά από την πλευρά του επεδίωξε ευθύς εξαρχής νέες εκλογές, ελπίζοντας βάσιμα ότι το κόμμα του μπορεί να έρθει πρώτο. Καρπωνόμενος ο ΣΥΡΙΖΑ τώρα τις 50 «κλεμμένες» έδρες αντί της ΝΔ, θα μπορέσει σε μια τέτοια περίπτωση να αποσπάσει ίσως 120 ή 130 ή άγνωστο πόσες έδρες, ενισχύοντας ασύλληπτα τη διαπραγματευτική του θέση και απαιτώντας ντε φάκτο να είναι ο ΣΥΡΙΖΑ ο κορμός της νέας κυβέρνησης. Μόνο οι κάλπες θα δείξουν φυσικά αν ο σχεδιασμός του θα πετύχει. Σε μια τέτοια περίπτωση πάντως, αν το ανιδιοτελές πάθος συνεισφοράς στη σωτηρία της πατρίδας συνεχίσει να πυρπολεί τις καρδιές των ηγετών του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ όπως μέχρι χθες, θα έχουν την ευκαιρία ίσως να στηρίξουν ενδεχομένως ως «ελάσσονες εταίροι» μια κυβέρνηση συνασπισμού υπό την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Ενας μήνας υπομονή αρκεί…

Εχουμε την εντύπωση -για να μην πούμε τη βεβαιότητα- ότι τα αποτελέσματα των εκλογών του Ιουνίου θα έχουν τεράστια διαφορά από εκείνα των εκλογών της προηγούμενης Κυριακής. Κανένα κόμμα δεν πρόκειται να πάρει το ίδιο ποσοστό – ούτε καν το ΚΚΕ, το οποίο δεν έχει ευκαιριακούς ψηφοφόρους. Πολύ πιο τεταμένη και φορτισμένη, ίσως και με σημαντικά γεγονότα, θα είναι και η συντομότατη και πάλι προεκλογική περίοδος, η οποία δεν προβλέπεται ήρεμη όπως η προηγούμενη.

Καθόλου δεν άρεσε, βέβαια, τόσο στους Ευρωπαίους επικυρίαρχους όσο και στο ελληνικό κατεστημένο ούτε το εκλογικό αποτέλεσμα ούτε η αποτυχία σχηματισμού κυβέρνησης ΝΔ – ΠΑΣΟΚ. Πρώτος στόχος τους φυσικά θα είναι να αποτρέψουν να αναδειχθεί ο ΣΥΡΙΖΑ νικητής των εκλογών ώστε να μην πάρει τις 50 έδρες. Προς επίτευξη του στόχου αυτού θα δοθεί κάθε δυνατή βοήθεια στη ΝΔ για να βγει αυτή πρώτο κόμμα.

Θα καταβληθεί επίσης κάθε δυνατή προσπάθεια υπονόμευσης του ΣΥΡΙΖΑ για να μειωθεί όσο το δυνατόν περισσότερο το ποσοστό του ώστε ακόμη και αν αναδειχθεί πρώτο κόμμα, να απέχει όσο το δυνατόν περισσότερο από την αυτοδυναμία. Να υπάρχουν δηλαδή τα περιθώρια να πλαισιωθεί από μετριοπαθείς μνημονιακές ή κρυφομνημονιακές δυνάμεις προκειμένου να σχηματιστεί η αναγκαία κοινοβουλευτική πλειοψηφία.

Μια τέτοια κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ θα ξεκινήσει από αντιμνημονιακή βάση, αλλά θα επιχειρηθεί σταδιακά να εγκλωβιστεί στο πλαίσιο του Μνημονίου με την ευρεία έννοια. Θα είναι σίγουρα μια κυβέρνηση πολύ πιο μαχητική από τις δύο τελευταίες, θα απαλύνει τις πιο ακραίες αντεργατικές πλευρές των Μνημονίων ΠΑΣΟΚ – ΝΔ, θα αναχαιτίσει ίσως τη ραγδαία επιδείνωση του βιοτικού επιπέδου του λαού μας.

Αν πραγματικά πετύχει να νικηθεί στο πλαίσιο αυτό, θα έχει τη δημοκρατική νομιμοποίηση που καμιά κυβέρνηση από όσες συζητήθηκαν τις μέρες αυτές δεν θα μπορούσε να έχει.

 

Κυβέρνηση: Παίζει το κεφάλι της η Αριστερά

 

ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΟΥ χαρακτήρα ήττα που θα την απειλήσει με ουσιαστική εξαφάνιση από την πολιτική σκηνή ενδέχεται να υποστεί η ελληνική Αριστερά, αν ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελέσει μετά τις εκλογές τον κορμό μιας κυβέρνησης και αποτύχει να υλοποιήσει τις θεμελιώδεις υποσχέσεις του. Ο πραγματικός κίνδυνος για μια τέτοια κυβέρνηση δεν είναι τα καταστροφολογικά σενάρια για χρεοκοπία κ.λπ. Ο πραγματικός κίνδυνος θα είναι η βαθμιαία ενσωμάτωση μιας τέτοιας κυβέρνησης στις πολιτικές επιλογές του κατεστημένου. Αυτό θα οδηγήσει φυσικά σε συνέχιση της πορείας επιδείνωσης της ζωής των εργαζομένων, των νέων, των μεσαίων στρωμάτων, οπότε η απογοήτευση του λαού θα προσλάβει καταστροφικές για την πολιτική επιρροή της Αριστεράς διαστάσεις.