Μαθήματα από την ήττα του ΣΥΡΙΖΑ

 

Του Χρίστου Κατσούλα

Η ήττα είναι σχήμα λόγου. Δύσκολα μπορεί να χαρακτηρίσει κάποιος ήττα το αποτέλεσμα ενός κόμματος που εκτοξεύτηκε από το 5 στο 27% μέσα σε δύο μήνες, μετά από δύο εκλογικές αναμετρήσεις. Γενιές ολόκληρες που γεννήθηκαν, μεγάλωσαν και εντάχθηκαν στον πολιτικό και κοινωνικό αγώνα δεν θυμούνται άλλο πολιτικό σχήμα πέρα από τον δικομματισμό με την εναλλαγή ΠΑΣΟΚ και ΝΔ στην εξουσία. Ο διεμβολισμός που πέτυχε ο ΣΥΡΙΖΑ καθώς και η επαφή με την πρόκληση της ανάληψης της κυβέρνησης, είναι από όλες τις απόψεις μια εντυπωσιακή νίκη.

Ας μείνουμε όμως στο σχήμα λόγου. Αν πάρουμε τοις μετρητοίς το στόχο της κυβέρνησης της αριστεράς, ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε. Έχασε, αλλά δεν ηττήθηκε. Αυτός που κινδυνεύει να ηττηθεί είναι ο λαός και ο αντιμνημονιακός αγώνας που δόθηκε.

Γιατί στα χείλη εκατομμυρίων ανθρώπων από την Κυριακή το βράδυ υπάρχει μια πίκρα. Αναλογίζονται τα νέα δεινά που προμηνύει η μνημονιακή συγκυβέρνηση, φοβούνται το νέο βύθισμα στην οικονομική ασφυξία, τρέμουν για την επιβίωση τη δική τους και των οικογενειών τους. Κόβονται προς το παρόν τα γόνατα του κόσμου που πάλεψε και αντιστάθηκε και πίστεψε βαθιά την ανατροπή. Προς το παρόν.

Πολλοί σκέφτονται επιθετικά: Μα τι άλλο έπρεπε να γίνει για να ψηφίσουμε διαφορετικά, να μην αναδείξουμε μνημονιακή πλειοψηφία, να δώσουμε ευρύτατη πλειοψηφία στις αντιμνημονιακές δυνάμεις;

Σύντροφοι που έχουν διαβάσει τα περί μικροαστικής ανυπομονησίας των κλασσικών, με ευκολία κατηγορούν τον λαό. Ο ιός του Περισσού μπορεί να εξαπλωθεί: "Τέτοια θέλατε, καλά να πάθετε". Και στον ιό είναι πιο ευπρόσβλητος κόσμος που μπήκε πρόσφατα στη διαδικασία της πολιτικής πάλης, απαιτώντας τα όλα εδώ και τώρα.

Δεν ήρθαν όλα εδώ και τώρα. Ήρθαν πολλά και σημαντικά. Αλλά η απαίτηση του λαϊκού κινήματος για κατάργηση του μνημονίου, δεν πλειοψήφησε. Συγκρούστηκε με φόβους, με ταμπού, με όρια στη σκέψη και στη συνείδηση. Και χρειάζεται μεγάλη προσοχή και σοβαρή ερμηνεία.

Νομιμοποιήθηκε μια μνημονιακή πολιτική που σήμερα συγκροτεί κυβέρνηση κάτω από το σκληρό και αποκρουστικό πρόσωπο μιας ακραίας δεξιάς. Μετακινήθηκε ταχύτατα προς τα δεξιά, μια δύναμη που με μπόλικη επιπολαιότητα κατατάσσονταν στην αριστερά και στο αντιμνημονιακό τόξο, η ΔΗΜΑΡ. Και ο αστισμός κερδίζει όλο τον αναγκαίο χρόνο να εξοπλιστεί, να συγκροτηθεί, να ενισχύσει τη δήθεν αντισυστημική Χρυσή Εφεδρεία του.

Μετά από δύο χρόνια που ο λαός μαρτύρησε, μάτωσε, μετάνιωσε, ο ίδιος λαός επιλέγει να δώσει στις μνημονιακές δυνάμεις μια πλειοψηφία συνταγματικής αναθεώρησης, να στείλει στη Βουλή μια δεξιά "αντιμνημονιακή" δύναμη με εύκολα εξαγοράσιμους βουλευτές (Ανεξάρτητους Έλληνες), να εκτοξεύσει μια νεοναζιστική δύναμη παρά το ότι ήρθε στο φως της δημοσιότητας (και δεν κάηκε).

Γιατί δεν κέρδισε η ελπίδα;

Γιατί κέρδισε ο φόβος;

Η στρατηγική απέναντι στον φόβο ήταν σωστή;

Αν το βασικό κριτήριο στις 6 Μάη ήταν το μνημόνιο, στις 17 Ιούνη ήταν το ευρώ.

Ανεξαρτήτως των ιδεοληψιών υπέρ ή κατά του ευρώ που χαρακτηρίζουν μεγάλο τμήμα της ελληνικής αριστεράς, ο φόβος της εξόδου από το κοινό νόμισμα καθόρισε την επιλογή. Σε ίσο ή μεγαλύτερο βαθμό από την απαίτηση να καταργηθεί ή να τροποποιηθεί το μνημόνιο, σε αρκετά μεγαλύτερο βαθμό από την προσδοκία να συγκροτηθεί μετεκλογική κυβέρνηση. Τα παραπάνω ισχύουν αν πιστέψουμε τις έρευνες.

Αν στις 6 Μάη κέρδισε το κόμμα του αντιμνημονίου, στις 17 Ιούνη κέρδισε το κόμμα του ευρώ. Η ΝΔ επανέκαμψε εντυπωσιακά ενώνοντας την κεντροδεξιά, η ΔΗΜΑΡ άντεξε την εξοντωτική (υπό άλλες συνθήκες) πίεση του ΣΥΡΙΖΑ. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κέρδισε, το ΚΚΕ και οι Ανεξάρτητοι Έλληνες λεηλατήθηκαν. Το κόμμα του ευρώ αντικατέστησε το κόμμα του μνημονίου. Το δεύτερο ήταν απαξιωμένο, απονομιμοποιημένο, καταδικασμένο να καταρρεύσει. Το πρώτο στηρίχτηκε στον φόβο, πήρε έξοχες πάσες από την αριστερά, και τελικά επικράτησε.

Η επικράτηση είναι οριακή, το άθροισμα των τριών κομμάτων είναι απειροελάχιστο σε σύγκριση με τις λαμπρές μέρες του δικομματισμού, το μέλλον είναι πολύ δύσκολο για τη συγκυβέρνηση Σαμαρά, Βενιζέλου, Κουβέλη. Η περιορισμένη συμμετοχή των δύο μικρών φανερώνει τον φόβο τους, αλλά και το όριο της μνημονιακής διακυβέρνησης. Ωστόσο η μαθηματικά βέβαιη μεγαλύτερη λαϊκή εξαθλίωση δεν θα κάνει τη δουλειά που οφείλει να κάνει η αριστερά.

Ο ΣΥΡΙΖΑ πάσχισε να αντιμετωπίσει τον φόβο της ρήξης με την ΕΕ, λέγοντας ότι αυτή η προοπτική δεν υπάρχει. Δεν είπε ότι αυτή η προοπτική δεν πρέπει να φοβίζει. Εκ του αποτελέσματος, έκανε λάθος.

Αν ο λαός φοβόταν την έξοδο από το ευρώ, και μόνον αυτή, είχε κάθε λόγο να ψηφίσει Σαμαρά. Η ΝΔ πολιτεύτηκε με αυτόν τον φόβο, και αν θες να επιλέξεις κάτι επιλέγεις το ορίτζιναλ κόμμα των ευρωπαϊκών δεσμών. Ευτυχώς ο λαός δεν φοβήθηκε μόνο την έξοδο από το ευρώ. Φοβήθηκε και τη συνέχιση του μνημονίου, την μεγαλύτερη εξαθλίωση, την πλήρη χρεοκοπία. Και εκτόξευσε και τον ΣΥΡΙΖΑ, τη μόνη ρεαλιστική και άμεση απάντηση στη λαϊκή εξαθλίωση.

Στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ αρχίζουν να ενοχοποιούνται οι απόψεις της ρήξης και της αποπομπής των δύο τρίτων της τρόικας (ΕΕ και ΕΚΤ), ως υπεύθυνες για την δεύτερη θέση.

Συμβαίνει όμως το ανάποδο.

Η δεύτερη θέση δεν ήρθε επειδή δεν καταγγέλθηκε επαρκώς η δραχμή. Αλλά επειδή δεν αντιμετωπίστηκε ο φόβος εξόδου από το ευρώ. Χωρίς να λες ότι η έξοδος είναι καταστροφή. Το ανάποδο: Ότι η έξοδος είναι μέσα στις πιθανές πολιτικές επιλογές, αν είναι να σωθεί η κοινωνία από τον αργό θάνατο της μνημονιακής χρεοκοπίας.

Ένα δείγμα αντιμετώπισης του φόβου είναι το άρθρο της Μαρίας Λουκά στο Red Notebook: Η ζωή χωρίς ευρώ. Αυτό το πνεύμα δεν ακολουθήθηκε. Και ο μεταφυσικός φόβος ότι χωρίς το ευρώ, ο άνεργος, ο χαμηλόμισθος, ο φτωχός, θα χάσει (μα τι άλλο θα χάσει;), ενισχύθηκε.

Από το βράδυ των εκλογών, ο ΣΥΡΙΖΑ έπρεπε να κηρύξει ανένδοτο αντιμνημονιακό αγώνα. Παρά και ενάντια στην πρόσφατη ετυμηγορία. Στην τελική, αυτό το δικαίωμα, μας το δίνει ακόμα η αστική δημοκρατία.

Ο ανένδοτος αντιμνημονιακός αγώνας πρέπει να πάει βαθύτερα. Αν η παράταξη του μνημονίου κέρδισε την κοινοβουλευτική πλειοψηφία, ο αντιμνημονιακός αγώνας δεν μπορεί να παραμείνει στο χθεσινό επίπεδο. Πολύ περισσότερο δεν μπορεί να υποχωρήσει στη γραμμή του "κατευνασμού". Το βάθαιμα του αντιμνημονιακού μετώπου αφορά πρώτα από όλα την αντιμπεριαλιστική κατεύθυνσή του, την υιοθέτηση της σημαίας της εθνικής ανεξαρτησίας και μιας πλήρως ανταγωνιστικής εθνικής προοπτικής.

Η ψήφος στον ΣΥΡΙΖΑ ήταν ταξική, ήταν ελπιδοφόρα, ήταν ιστορική τομή σε μια αριστερά εθισμένη στην ήττα. Αν όμως προεκλογικά ήταν χρήσιμη η εκτατική ανάπτυξη, μετεκλογικά χρειάζεται πολιτική και επί της ουσίας αντισυστημική συγκρότηση. Το λαϊκό κίνημα πρέπει να κάνει ένα βήμα μπροστά στη σπειροειδή εξέλιξή του. Το πρόβλημα της ρήξης με το γενικό πλαίσιο που καταδίκασε τη χώρα στη χρεοκοπία είναι ώριμο να τεθεί. Αυτό θα εδραίωνε τη δυνατότητα μιας νέας αριστερής ηγεμονίας: Αν μας αφορά η ενεργητική διαμόρφωση και όχι η παθητική έκφραση του ώριμου φρούτου.

 

ΠΗΓΗ: Τετάρτη, 20 Ιουνίου 2012,  http://antapocrisis.gr/index.php/2012-04-24-19-38-44/item/295

Έπρεπε να κάνει κοινή κάθοδο στις εκλογές όλη η Αριστερά

 

Του Ευτύχη Μπιτσάκη  – [Αποσπάσματα από συνέντευξη Στο Κόκκινο 105,5 ]*

 

[…] Το θράσος των ηγετικών ομάδων των δύο αστικών κομμάτων, κατέστρεψαν την Ελλάδα, την οδηγούν σε ολοκληρωτική καταστροφή και έχουν το θράσος να μιλάνε πρώτον, ότι αυτοί θα σώσουν την Ελλάδα και δεύτερον, ότι για την κατάντια φταίει η Αριστερά!  Λες και κυβέρνησε η Αριστερά!  Μπροστά σ' αυτή την ελεεινότητα παλιότερα, όταν ένα καράβι βούλιαζε ο καπετάνιος καθόταν και βούλιαζε με το καράβι του.

Δεν είπαμε να αυτοκτονήσουν οι άνθρωποι και εν πάσει περιπτώσει αφού η δικαιοσύνη δεν θεωρεί ότι υπάρχει έγκλημα να μην τους στείλουν στον Κορυδαλλό αλλά τουλάχιστον να είχαν μια στοιχειώδη ηθική ευαισθησία να μην παριστάνουν και τους τιμητές! Νομίζω ότι από κει πρέπει να ξεκινήσουμε για να δούμε τι γίνεται με την Αριστερά. […]

Το ΚΚΕ μιλάει για λαϊκή εξουσία και λαϊκή οικονομία, απ' ότι έχω διαβάσει από μαρξισμό τέτοιες έννοιες δεν υπάρχουν στην μαρξιστική πολιτική θεωρία αλλά εν πάσει περιπτώσει. Λέει αυτό το πράγμα πως θα πας από εδώ εκεί; Είναι ένα άλμα στο κενό. Είναι γνωστό ότι βασικό στοιχείο της μαρξιστικής πολιτικής θεωρίας είναι η διαλεκτική στρατηγικής και τακτικής. Δηλαδή βρίσκεις συμμάχους, συνεργάζεσαι, όπως λέει ο Λένιν, σε ένα, σε δύο, σε τρία πράγματα. Η ηγεσία του ΚΚΕ αυτοαπομονώθηκε, γιατί δεν ταυτίζεται με τον κόσμο, δεν έχει πλέον συμμάχους, δεν έχει στρατηγική και επιμένει, με δύο έννοιες οι οποίες στερούνται νοήματος για τη μαρξιστική πολιτική θεωρία ότι με ένα άλμα στο κενό θα πάμε στην λαϊκή εξουσία. Αυτό είναι μια μεγάλη τραγωδία και μια τροχοπέδη στη δυνατότητα της Αριστεράς να αντιπαλέψει αυτή την καταστροφική διαδικασία.

Από κει και πέρα ο ΣΥΡΙΖΑ, για να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους, εγώ δεν είμαι πολιτικός, απο μαθητής ανακατεύομαι, ο ΣΥΡΙΖΑ, ναι μεν οι αυταπάτες περί ευρωκομμουνισμού καταβαραθρώθηκαν, τελείωσε ο ευρωκομμουνισμός,  δεν έχει ξεκαθαρίσει τη θέση του σε σχέση με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Μεταρρυθμίζεται, πότε μεταρρυθμίζεται; Πεδίο ταξικής πάλης. Ναι, δεν υπάρχει μια συγκεκριμένη ανάλυση του ποιά θα μπορούσε να είναι η σχέση της Ελλάδας με την Ε.Ε.

Στη συνέχεια, το ΝΑΡ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ στο οποίο ανήκω: έξοδος από το ευρώ, έξοδος από την ΕΕ. Έξοδος εντάξει. Στην εποχή της  καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, γυρνάμε στο έθνος-κράτος; Σε 15, 17 πόσα κράτη  θα γίνουνε;  Σε μια εποχή όπου η τεχνολογία, η οικονομία, το εμπόριο βρίσκονται σε στενή δυναμική αλληλεξάρτηση θα γυρίσουμε στις επιμέρους οικονομίες; Ωραία, να τεκμηριωθεί η άποψη έξω από την Ευρωπαϊκή Ένωση έξω από το ευρώ. 

Εγώ τουλάχιστον, και δεν παριστάνω ότι εγώ αντιπροσωπεύω τίποτα το ιδιαίτερο διότι δεν είμαι οικονομολόγος, προσπαθώ να καταλάβω αυτά που λένε οι ειδικοί, δεν πείστηκα ότι αυτή η πρόταση είναι θεμελιωμένη.

[…] Αρχίζοντας από τον Λένιν ο οποίος λέει το εξής: Η ευρωπαϊκή ένωση, αν υπάρξει υπο τη μορφή του κεφαλαίου θα είναι αντιδραστική. Συνεπώς, η μόνη συμφέρουσα λύση για το εργατικό κίνημα είναι οι ενωμένες σοσιαλιστικές δημοκρατίες της Ευρώπης. Θέτω λοιπόν εγώ, ο μη ειδικός το ερώτημα: Μήπως αντί να ξαναγυρνάμε στο 19ο αιώνα με την ανάπτυξη του εργατικού κινήματος στην Ευρώπη και θα αναπτυχθεί το εργατικό κίνημα με το συντονισμό, με την κοινή δράση, με τα κομμουνιστικά και τα αριστερά κόμματα, μπορεί να αρχίσει μια διαδικασία γκρεμίσματος και δεν είναι αυτό ούτε οπορτουνισμός ούτε ρεφορμισμός. Από μικρές μικρές νίκες πας στις μεγαλύτερες, βήμα το βήμα. Είναι ο ασπάλακας του Μαρξ ο οποίος σκάβει από κάτω το εποικοδόμημα. Και κάποια στιγμή αν μία χώρα αποκτήσει πιο νωρίς από άλλες κυβέρνηση, μήπως πρέπει να κάτσει μέσα για να παίξει ρόλο καταλύτη όπως λέμε στη χημεία για την αποσάρθρωση αυτού του οικοδομήματος.

Εγώ νομίζω ότι έπρεπε να κάνει κοινή κάθοδος ολόκληρη η Αριστερά. Καλά ας αφήσουμε το ΚΚΕ, μην έχουμε αυταπάτες, είναι τελειωμένη ιστορία για την ώρα . Δεν ξέρω τι θα γίνει στο μέλλον.  Σε τρία θέματα:

1. Άμεσα μέτρα να μην πεινάσει ο κόσμος – που ήδη πεινάει

2. Σταματάμε να πληρώνουμε διότι δεν έχουμε λεφτά. Θα δούμε τι γίνει στο μέλλον

3. Έξω η τρόικα! Αποκτήσαμε κυβέρνηση νόμιμη με εκλογές.

Αν λοιπόν σ' αυτά τα τρία κατέβαινε η Αριστερά κι αυτό δεν είναι ούτε ρεφορμισμός ούτε οπορτουνισμός, είναι μια πρώτη πράξη η οποία εντάσσεται σε μια συνολική διαδικασία υπέρβασης, η οποία περιλαμβάνει την αποδέσμευση, την ανάπτυξη με βάση τις εσωτερικές δυνατότητες του τόπου και τελικό στόχο, για να μην κοροϊδευόμαστε, το σοσιαλισμό.

 

Το πλήρες ηχητικό απόσπασμα της συνέντευξης

 

ΠΗΓΗ: 15-06-2012, http://www.politikokafeneio.com/neo/modules.php?name=News&file=article&sid=2666

Εκλογές βίας και νοθείας

 

Του Πέτρου Παπακωνσταντίνου

 

Οι εκλογές της 29ης Οκτωβρίου του 1961 έμειναν στην νεώτερη ελληνική ιστορία ως οι κατ' εξοχήν εκλογές βίας και νοθείας. Είχε προηγηθεί η κατάρρευση του Κέντρου και η εκτόξευση της ΕΔΑ στη δεύτερη θέση, στην προηγούμενη εκλογική αναμέτρηση, που προκάλεσε πανικό στον αστικό πολιτικό κόσμο και στους ατλαντικούς επικυρίαρχους. Με επιτελικό κέντρο τα Ανάκτορα και εκτελεστικά όργανα το στρατό, τη χωροφυλακή και το παρακράτος, οργανώθηκε μια ανηλεής εκστρατεία τρομοκρατίας εναντίον της Αριστεράς σ' όλη την Ελλάδα, που άφησε πίσω της κάμποσους νεκρούς. Τη  μέρα των εκλογών, περισσότεροι από 400.000 άνθρωποι διπλοψήφισαν.

Οι βιαστές της λαϊκής βούλησης δεν ενδιαφέρονταν καν να τηρήσουν τα προσχήματα – αίφνης, 218 χωροφύλακες που ψήφισαν σε μια περιοχή εμφανίζονταν να κατοικούν άπαντες στην ίδια μονοκατοικία. Μ' αυτά και μ' αυτά, η ερυθρά απειλή αναχαιτίσθηκε και η ΕΡΕ του Κωνσταντίνου Καραμανλή ήρθε πρώτο κόμμα, για να μπει η χώρα στην ταραγμένη περίοδο του Ανένδοτου Αγώνα, της Αποστασίας και των Ιουλιανών, που θα οδηγούσε τελικά στη χούντα των συνταγματαρχών.

Μισό αιώνα αργότερα, η Ελλάδα βαδίζει σε εκλογές μεταμοντέρνας βίας και νοθείας, πολύ διαφορετικής μορφής, αλλά όχι μικρότερης σημασίας. Με το υπηρετικό, πολιτικό προσωπικό τους στην Ελλάδα παντελώς απαξιωμένο, οι ξένοι επικυρίαρχοι ανέλαβαν οι ίδιοι, προσωπικά τον προεκλογικό αγώνα εναντίον της Αριστεράς. Κάθε βράδυ στα κεντρικά δελτία ειδήσεων των ελληνικών καναλιών – μπροστά στα οποία η "Ιζβέστια" της εποχής Μπρέζνιεφ ήταν υπόδειγμα πολυφωνίας- πρωταγωνιστούν όχι ο Σαμαράς, η Μπακογιάννη κι ο Βενιζέλος, αλλά η Μέρκελ, ο Ολάντ κι ο Ομπάμα.

Δεν υπάρχει προηγούμενο, ούτε καν στα πέτρινα μετεμφυλιακά χρόνια, τέτοιας πανστρατιάς όλων των μεγάλων δυνάμεων και των ηγετών τους για να αποτραπεί η επικράτηση της Αριστεράς. Μεγαλοεργολάβοι, μεγαλοεκδότες και εφοπλιστές που ελέγχουν το κύκλωμα της "ενημέρωσης" μετατρέπονται χωρίς περίσκεψη, χωρίς αιδώ, σε παιδάκια για τα θελήματα του κ. Μιχελάκη, αναπαράγοντας όλα τα βίντεο μαύρης προπαγάνδας του κόμματος της Συγγρού περί Ιφικράτη Αμυρά, αντάρτικου πόλεων, 17 Νοέμβρη, κουκουλοφόρων και άλλων δαιμονίων.

Όσο για το βαρύ πυροβολικό αυτού του ψυχολογικού πολέμου, που θα διδάσκεται για δεκαετίες στις σχολές πολιτικών επιστημών, αυτό εντοπίζεται στις συστοιχίες της οικονομικής τρομοκρατίας. Η πρώτη, τροχιοδεικτική βολή ήρθε από τις Βρυξέλλες, με την περικοπή ενός δις ευρώ από τη δανειακή δόση, ώστε να προκληθεί χάος στα δημόσια ταμεία, να μείνουν χωρίς φάρμακα οι καρκινοπαθείς και να προειδοποιηθούν οι ιθαγενείς ότι "την επόμενη φορά, πρέπει να ψηφίσουν σωστά, αν δεν θέλουν να πεινάσουν". Ακολούθησαν ομοβροντίες ανακοινώσεων, δηλώσεων και χαλκευμένων ρεπορτάζ περί επικείμενης εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ για να προκληθεί  τραπεζιτικός πανικός σε αργή κίνηση, καθώς εφτά δις ευρώ έφυγαν από τις τράπεζες μόνο στο διάστημα των τεσσάρων εβδομάδων από τις εκλογές της 6ης Μαίου. Στην ατμόσφαιρα του χάους, της διάλυσης των πάντων και του φόβου ήρθαν να συμβάλουν τα ναζιστοειδή της Χρυσής Αυγής, "αδελφού κόμματος" της Νέας Δημοκρατίας κατά δήλωση του Μακεδονομάχου Ψωμιάδη.

Πολύ σύντομα θα γνωρίζουμε αν αυτό το επικοινωνιακό "Σοκ και Δέος" θα έχει, τελικά, τα επιθυμητά αποτελέσματα. Σε κάθε περίπτωση, αποτελεί μόνο πρόγευση για όσα θα ακολουθήσουν αυτό το καυτό καλοκαίρι, που δεν αποκλείεται να μας φέρει καινούργια "Ιουλιανά", μια σκληρή κοινωνική και πολιτική σύγκρουση, ενδεχομένως πολύ σφοδρότερη από εκείνη που έζησε η προηγούμενη γενιά. Ανεξάρτητα από το ποιο κόμμα θα βγει πρώτο και θα σχηματίσει κυβέρνηση (κάτι προφανώς πολύ σημαντικό), οι εκλογές της Κυριακής θα αποτυπώσουν μια έντονη πολιτική πόλωση με βαθύ κοινωνικό περιεχόμενο, καθώς τα εργατικά-λαϊκά στρώματα θα πολωθούν γύρω από την Αριστερά, ενώ η μικρή και μεγάλη αστική τάξη θα συσπειρωθεί γύρω από την πιο αντικομμουνιστική, αυταρχική έως και φασιστική Δεξιά που γνώρισε ο τόπος μετά τη μεταπολίτευση. Η πόλωση αποκτά ακόμη πιο εκρηκτική δυναμική γιατί, σε αντίθεση με τη δεκαετία του '60, το πολιτικό "Κέντρο" που θα μπορούσε να εκτονώσει το λαϊκό ριζοσπαστισμό βρίσκεται, για την ώρα τουλάχιστον, υπό κατάρρευση. Το κυριότερο, οι κυρίαρχες δυνάμεις δεν έχουν τη δυνατότητα να καταπραύνουν τη λαϊκή οργή – η οποία θα χτυπήσει κόκκινο πολύ σύντομα μετά τις εκλογές, με τα σκοπίμως καθυστερημένα εκκαθαριστικά της Εφορίας – με κάποιες παροχές και ελαφρύνσεις. Αντίθετα, από την επομένη των εκλογών, αν τελικά αναδειχθεί κυβέρνηση με κορμό τη Νέα Δημοκρατία, θα επιβληθούν νέα σκληρότατα μέτρα, που θα φέρουν την Ελλάδα αντιμέτωπη με μια ανθρωπιστική κρίση διαστάσεων ανάλογων με εκείνη που έζησε η Ρωσία της εποχής Γέλτσιν.

Οι εκτιμήσεις αυτές ακούγονται ως παραφωνία μέσα στη συγχορδία όσων υποστηρίζουν ότι, μετά τη νίκη του Ολάντ στη Γαλλία και την κλιμάκωση της κρίσης σε Ισπανία και Ιταλία, η Μέρκελ είναι απομονωμένη, η Ευρώπη αλλάζει προς το καλύτερο και η Ελλάδα μπορεί να ελπίζει ότι το μνημόνιο θα ακυρωθεί, αρκεί να είμαστε υπεύθυνοι και να μην τους προκαλούμε. Μια αυταπάτη την οποία διαδίδει ο Σαμαράς και τα συστημικά μέσα ενημέρωσης που τον στηρίζουν, δυστυχώς όμως αναπαράγει με τον τρόπο του και ο ΣΥΡΙΖΑ, πασχίζοντας να εμφανιστεί ως η ήρεμη  δύναμη, που εγγυάται και την ακύρωση του μνημονίου και την παραμονή στο ευρώ, για να μη φοβίσει τους ταλαντευόμενους ψηφοφόρους. Λησμονεί όμως ότι, φευ, τα ταλαντευόμενα μεσαία στρώματα σε εποχές οξύτατης πόλωσης πείθονται όχι από την "ηρεμία" και την "μετριοπάθεια", αλλά από τη δύναμη, οσμίζονται τη λιποψυχία και απομακρύνονται από τους ηγέτες που απλώς εκφράζουν τη δική τους ταλάντευση, αντί να την υπερβαίνουν με τόλμη και αποφασιστικότητα.

Τι θα έπρεπε να έχει αντιτάξει στο σύνολό της η Αριστερά (ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ) στο συνδυασμό τρομοκρατίας και ευρωφαντασίωσης των αντιπάλων της; Πρώτα απ' όλα θα έπρεπε να έχει καταστήσει σαφές στους πολίτες ότι η Ελλάδα μπορεί να αναγκαστεί σε λίγους μήνες να ζήσει εκτός ευρώ, εντελώς ανεξάρτητα από το ποιος θα φτιάξει κυβέρνηση, καθώς η ευρωζώνη μπορεί να καταρρεύσει εξαιτίας των άλυτων, εσωτερικών της αντιφάσεων. Αυτή τη στιγμή, στο Καθαρτήριο του μηχανισμού στήριξης και των μνημονίων βρίσκονται τρεις χώρες- Ελλάδα, Πορτογαλία, Ιρλανδία- ενώ αύριο θα βρίσκονται τουλάχιστον έξι, με την προσθήκη Κύπρου, Ισπανίας και Ιταλίας. Δηλαδή, 11 χώρες της ευρωζώνης θα πρέπει να "διασώσουν" τις άλλες έξι- και βλέπουμε. Κι εδώ δεν μιλάμε μόνο για τα μέχρι χθες μικρά μεγέθη, τύπου Ελλάδας. Ιταλία και Ισπανία, η τρίτη και η τέταρτη οικονομία της ευρωζώνης, έχουν αθροιστικά το ίδιο μέγεθος με την οικονομία της Γερμανίας. Με άλλα λόγια, ακόμη κι αν το ήθελε η Μέρκελ, δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα είχε την οικονομική και την πολιτική δυνατότητα να τις διασώσει, επιβάλλοντας στον δικό της λαό ένα κύμα πρωτοφανούς λιτότητας. Επομένως ο ΣΥΡΙΖΑ θα έπρεπε, αντί να δίνει μάταιες διαβεβαιώσεις περί της παραμονής μας στο ευρώ, που τον αιχμαλωτίζουν στη γωνία του ριγκ, να αξιοποιήσει την κρίση του ευρωπαϊκού Νότου για να πείσει τον κόσμο ότι πρέπει να προετοιμαστεί για το ενδεχόμενο να ζήσει εκτός ευρώ, ακόμη κι αν αυτή δεν είναι η πρώτη επιλογή του – κάτι που μόνο τις τελευταίες ημέρες αποσαφήνισε ο Αλέξης Τσίπρας, επιδεικνύοντας πολύ μεγαλύτερο πολιτικό θάρρος από τους περισσότερους συντρόφους και τους ευκαιριακούς συμμάχους του.

Έπειτα, ακόμη κι αν η Γερμανία, για τα δικά της συμφέροντα, αποφασίσει να σώσει, επί του παρόντος, την ευρωζώνη, το τίμημα θα είναι πολύ βαρύτερο από την έξοδο από το ευρώ. Το περίφημο γερμανικό σχέδιο περί τραπεζικής, δημοσιονομικής και πολιτικής ένωσης, που οι αστικές δυνάμεις προβάλλουν ως λυτρωτικό όραμα, στο δρόμο για τις "Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης", ακόμη κι αν γίνει αποδεκτό από τη Γαλλία και τις άλλες πυρηνικές χώρες (πράγμα πολύ αμφίβολο) θα αποδειχθεί εφιάλτης: Θα πρόκειται, εν ολίγοις, για τη μετατροπή της Ευρώπης σε Γερμανική Αυτοκρατορία, όπως πολύ ρεαλιστικά εκτίμησε ο Τζορτζ Σόρος. Με το γερμανικό σχέδιο, οι ελληνικές και ισπανικές τράπεζες θα γίνουν "ευρωπαϊκές", δηλαδή γερμανικές, καθώς οι μάνατζερ της Φραγκφούρτης θα αποφασίζουν ποιες θα συγχωνευτούν, ποιες θα κλείσουν, πόσους θα απολύσουν και σε ποιους θα δίνουν δάνεια. Παράλληλα, το ελληνικό και το ισπανικό κράτος θα χάσουν ακόμη και τον έλεγχο του προϋπολογισμού τους, ο οποίος θα πρέπει να εγκρίνεται από το ευρωπαϊκό "υπουργείο Οικονομικών". Με άλλα λόγια, η Ελλάδα του Σαμαρά και της Μπακογιάννη στην αυριανή Ευρώπη θα έχει το βάρος και την κυριαρχία που έχει η Ονδούρα και άλλες Μπανανίες στον Οργανισμό Αμερικανικών Κρατών ή το κατεχόμενο Πόρτο Ρίκο στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Όσο για τα περιθώρια "ηπιότερης" οικονομικής πολιτικής, η Άγκελα Μέρκελ ήταν απολύτως σαφής στον κυνισμό της όταν δήλωνε τις προάλλες ότι η Ελλάδα, όποια κυβέρνηση και να βγει, πρέπει να τηρήσει απαρέγκλιτα το μνημόνιο, ανεξάρτητα αν είναι αποτελεσματικό ή όχι, μόνο και μόνο για να αποτελέσει δακτυλοδεικτούμενο παράδειγμα προς σωφρονισμό των λοιπών Ευρωπαίων. Με αυτά τα δεδομένα, η σύγκρουση με την Ευρωπαϊκή Ένωση σε περίπτωση σχηματισμού αριστερής κυβέρνησης στην Ελλάδα είναι προδιαγεγραμμένη – όχι γιατί το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ είναι πολύ αριστερό, αλλά γιατί η ιστορική κρίση του καπιταλισμού και της ευρωζώνης σπρώχνει τις κυρίαρχες δυνάμεις πολύ δεξιά.

Αλλά και στην πιθανή περίπτωση νίκης της Νέας Δημοκρατίας, ένα ανυπόληπτο πολιτικό προσωπικό, απολύτως δουλικό απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ένωση, θα αναγκαστεί από την επόμενη μέρα να καταπιεί ακόμη και τα δειλά του ψελίσματα περί επαναδιαπραγμάτευσης, για να τεθεί σε τροχιά βίαιης σύγκρουσης με τα λαϊκά στρώματα. Απομένει να δούμε αν, σ'αυτή την περίπτωση, η Αριστερά στο σύνολό της βγάλει τα αναγκαία συμπεράσματα, υπερβεί αυταπάτες και διασπάσεις, ώστε να σχηματίσει το αναγκαίο λαϊκό, δημοκρατικό μέτωπο, από τις γειτονιές μέχρι το κεντρικό πολιτικό επίπεδο, που θα της επιτρέψει να νικήσει στον επόμενο γύρο, που δεν θα αργήσει. Εάν τα καταφέρει, θα μετατρέψει μια πρόσκαιρη εκλογική αποτυχία σε στρατηγική νίκη για την Ελλάδα και το λαό της. Αν όχι, θα προδώσει τις ελπίδες αυτού του λαού σε χρονικό ορίζοντα μιας ολόκληρης γενιάς.

ΗΡΘΕ Ο ΚΑΙΡΟΣ ΝΑ ΦΑΝΤΑΣΤΟΥΜΕ ΕΝΑΝ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟ ΚΟΣΜΟ…

 

Της Αναστασίας Ανδρεαδάκη*

Αγαπητοί φίλοι,

σε πέντε μέρες καλούμαστε για δεύτερη φορά στις κάλπες σε μια εκλογική διαδικασία που φαίνεται να είναι ιστορική. Η στιγμή απαιτεί από όλους μας διαύγεια σκέψης και νηφαλιότητα.

Δυστυχώς, αυτήν ακριβώς τη στιγμή οι εκπρόσωποι του χρεωκοπημένου συστήματος και τα πρόθυμα φερέφωνά τους κάνουν ό,τι μπορούν για να μας τρομοκρατήσουν και να θολώσουν τα νερά.

Για να μη χάσω το μπούσουλα προσπαθώ μέσα από τον άναρθρο ορυμαγδό των κραυγών και των τρομοκρατικών διλημμάτων να βρω και να κρατήσω την ουσία των πραγμάτων όπως τα ζω από τη δική μου κοινωνική θέση και όπως τα αντιλαμβάνομαι με τα δικά μου οικολογικά ερμηνευτικά εργαλεία.

– αυτό που ζούμε στη χώρα μας αλλά και σε ολόκληρη την Ευρώπη τα τελευταία χρόνια είναι η πιο ακραία και καταστροφική για την κοινωνική ισορροπία επίθεση του αποχαλινωμένου και αδηφάγου κεφαλαίου ενάντια στους λαούς εν ονόματι του κέρδους

– οι πολιτικές ελίτ στην Ελλάδα δεν διανοήθηκαν ούτε λεπτό να παίξουν το ρόλο του αντίβαρου σ' αυτήν την επίθεση ούτε καν το ρόλο του εξισορροπιστή. Αντίθετα, εντελώς μεροληπτικά πήραν το μέρος του κεφαλαίου και συμπίεσαν μέχρι ασφυξίας τους αδύνατους.

– αυτή τους την πολιτική στάση προσπάθησαν και προσπαθούν ακόμη να την καμουφλάρουν πίσω από μια ρητορική ενοχοποίησης της κοινωνία (βλέπε το αξέχαστο "Μαζί τα φάγαμε…") που δεν κάνει τίποτε άλλο παρά να εξαγριώνει τους πολίτες και να παροξύνει τα κοινωνικά προβλήματα.

– Εμείς λοιπόν που εδώ και κάμποσες δεκαετίες ασκήσαμε την πιο σκληρή κριτική στην κυρίαρχη λογική της "ανάπτυξης", στην υποβάθμιση του δημόσιου αγαθού, στην πελατειακή λογική και στη νεοελληνική "λαμογιά" έχω τη γνώμη ότι δεν μπορούμε σήμερα να αφήσουμε τους φυσικούς αυτουργούς να θολώνουν άλλο τα νερά. Ούτε να συμμεριστούμε την τιμωρητική λογική που ισχυρίζεται ξεδιάντροπα πως οι απλοί άνθρωποι φταίνε και πρέπει να εξιλεωθούν μέσα από τη δυστυχία και την αποστέρηση ακόμα και των βασικών μέσων που χρειάζονται για να ζήσουν.

Η επιλογή μας πρέπει να είναι και πάλι η αριστερά των κοινωνικών κινημάτων.

Αγαπητοί μου φίλοι, παρότι σε αυτές τις εκλογές δεν θέλησα να είμαι υποψήφια, ελπίζω και εύχομαι μπροστά στις κάλπες στις 17 Ιούνη να μη φτάσουμε ούτε αγανακτισμένοι, ούτε απελπισμένοι, ούτε τρομοκρατημένοι, αλλά σαν αληθινοί πολίτες της δημοκρατίας, δηλαδή έτοιμοι να αναλάβουμε την ευθύνη της επιλογής μας και γνωρίζοντας ότι εύκολη λύση δεν υπάρχει.

Ήρθε ο καιρός να φανταστούμε έναν καινούργιο κόσμο που σέβεται τον άνθρωπο και τη φύση και να τελειώνουμε πια με τους εκπροσώπους του χρεωκοπημένου μοντέλου.

Καλό βόλι φίλοι μου.

Αναστασία Ανδρεαδάκη, πρώην βουλευτής

13-6-2012

To τέλος της μεταπολίτευσης ή «στρίβειν δια του αρραβώνος»;

 

Του Ηλία Γεωργαλή

 

 

Η μεταπολίτευση

– Τα βασικά συμπεράσματα του αποτελέσματος των εκλογών έχουν νόημα όταν συνοδεύονται από προτάσεις παρέμβασης, δηλ. προϋποθέσεις μετοχής, στις όποιες κατακτήσεις- εξελίξεις της κεντρικής πολιτικής, του λαού.

Προϋπόθεση είναι να  ξεφύγουμε απ' τον ιδεαλισμό της «λαϊκής εντολής», που δίνεται απ' το αποτέλεσμα των εκλογών, λογική που χρησιμοποιήθηκε απ΄όλες τις πολιτικές δυνάμεις προκειμένου να μετατραπεί το εκλογικό αποτέλεσμα σε εντολή σχηματισμού κυβέρνησης. Το εκλογικό αποτέλεσμα διαμεσολαβείται, εκτός απ΄ το εκλογικό σύστημα, κι απ΄την πολιτική του ερμηνεία η οποία κρίνεται ιστορικά. Δεν υπάρχει εκλογικό αποτέλεσμα χωρίς πολιτική του ερμηνεία. Μ' αυτή την έννοια οι εκλογές καταγράφουν κοινωνικές δυναμικές που παράγουν πολιτική και διαμορφώνονται απ' αυτήν.

Η κύρια δυναμική αυτών των εκλογών είναι η δυναμική του Τέλους της μεταπολίτευσης. Αυτή όμως κινδυνεύει να παραμείνει μετέωρη γιατί το εκλογικό αποτέλεσμα δείχνει, καταρχήν, την κατάρρευση των δύο κύριων πυλώνων της( ΠΑΣΟΚ και ΝΔ), μιας και το μνημόνιο μπορεί να παίξει το ρόλο (και μέχρι τώρα συμβαίνει) της κολυμβήθρας του Σιλωάμ, που εξαγνίζει, και του φερετζέ, που κρύβει, εκείνες τις γονιδιακές καταβολές που κάνουν την Αριστερά, όπως τη γνωρίσαμε στη μεταπολίτευση, μέρος του μεταπολιτευτικού κάδρου.

Η καταστατική συγκρότηση αυτής της Αριστεράς  στη μεταπολιτευτική περίοδο αφορά στην ανακατανομή του προϊόντος μιας διαρκούς(αλλά και επιλεκτικής) μεγέθυνσης. Έτσι η Αριστερά ενστερνίζεται την ατζέντα της μαζικής, καταναλωτικής δημοκρατίας, στο βαθμό που αυτή διασφαλίζει την μεγέθυνση, δίνοντας επί μέρους μάχες χαρακωμάτων υπέρ των εργαζομένων. Κάτω απ'αυτό το πρίσμα αντιμετωπίζει το μεταναστευτικό, κάτω απ'αυτό το πρίσμα αντιμετωπίζει την γεωπολιτική, κάτω απ' αυτό το πρίσμα -δεν- αντιμετωπίζει το οικολογικό. Στην ουσία μετά την κατάρρευση του υπαρκτού κρατισμού η θεωρητική αδυναμία υπερφαλαγγίζεται με φυγή προς τα μπρός, με την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των εργαζομένων και ταυτόχρονα (επί της ουσίας) αποδοχή των «ελεύθερων» αγορών και καταγγελία των ακροτήτων των, μ' ένα καταγγελτικό λόγο που εξυπηρετούσε την αναδιανομή και πάντως με αδυναμία συγκρότησης αντιπρότασης. Αυτός ο κυλιόμενος και διογκούμενος οικονομισμός οδηγεί στην αποδόμηση της πολλαπλότητας της ταυτότητας των εργαζομένων και εν τέλει στην αποσιώπηση-απόκρυψη του συλλογικού υποκειμένου.

Ατομικά δικαιώματα, εθνοαποδόμηση, συντεχνιασμός είναι τα κύρια χαρακτηριστικά της μεταπολιτευτικής αριστεράς.

Υπ' αυτές τις συνθήκες, έχοντας αποδεχθεί το κοσμοείδωλο, διεκδικεί (και της παραχωρείται) η πολιτιστική ηγεμονία που εξαντλείται σ' ένα ουμανισμό προσκοπικού τύπου με έμφαση στο μεταμοντέρνο αίτημα της αυτοπραγμάτωσης ( ενδεικτικό της νέας κοινωνικής διαστρωμάτωσης  καθώς και των κοινωνικών ομάδων που αναγνωρίζουν τον εαυτό τους ως Αριστερά), με εξάρσεις, ενίοτε, του αυτοσικτιρίσματος της κολοβής ατομικής ταυτότητας, ελλείψει μεταφυσικού ερείσματος. Κυρίως όμως στην εκλαΐκευση της παγκοσμιοποιητικής ατζέντας: Η παγκοσμιοποίηση απαιτούσε φτηνό εργατικό δυναμικό κι η Αριστερά υπερασπιζόταν με τη σειρά της τα δικαιώματα των μεταναστών. Τα υπερεθνικά κέντρα προωθούσαν την παγκόσμια διακυβέρνηση κι η αριστερά (των ινστιτούτων και των πανεπιστημίων) την εθνοαποδόμηση. Κι πολλά απ' αυτά με το αζημίωτο..

Την ίδια ώρα που η από καταβολή παρασιτικές ελίτ ολοκλήρωναν το έργο της παραγωγικής αποσάθρωσης της ελληνικής παραγωγικής δραστηριότητας η Αριστερά διεκδικούσε «όλα τα κιλά όλα τα λεφτά».

Ακόμα και στον προνομιακό χώρο της τοπικής Αυτοδιοίκησης όχι μόνο δεν επιχειρήθηκε καν μια αντίρροπη συγκρότηση απέναντι στο κεντρικό κράτος των αγοραίων αγορών, όχι μόνο δεν επιχειρήθηκε μια κοινοτιστική οργάνωση (στο οικονομικό πεδίο και την αμεσοδημοκρατική οργάνωση), όχι μόνο δεν επιχειρήθηκε μια εναλλακτική θεώρηση της κεντρικής πολιτικής με κοινοτιστικά χαρακτηριστικά αλλά και στην αποδόμηση της Αυτοδιοίκησης (της Καποδιστριακής και Καλλικρατικής «μεταρρύθμισης») δεν υπήρξε καν προσπάθεια εναλλακτικής θεώρησης και αντίστασης. Η Αριστερή Αυτοδιοίκηση εξαντλήθηκε σε δημιουργία στοιχειωδών τοπικών προνοιακών δικτύων και στην υπεράσπιση του δημόσιου χώρου από επελαύνοντα συμφέροντα. Κατά παράδοξο (;) τρόπο δεν έδειξε την  ίδια ευαισθησία για τα επελαύνοντα συμφέροντα στον Εθνικό χώρο, φτάνοντας να στηρίζει κομμάτι της ακόμα και το σχέδιο Ανάν!

Έχοντας αντικαταστήσει την γεωστρατηγική και την ισορροπία ισχύος με ανέξοδες ρητορικές περί «φιλίας των λαών» αδυνατεί να ορίσει τη χώρα στον ευρύτερο χώρο, να αναπτύξει μια στρατηγική αντίστασης στον νεοοθωμανισμό του Νταβούτογλου και την διάλυση των Βαλκανίων. Αλλά αν δεν το έκανε αυτό η Αριστερά ποιος θα το έκανε; Οι εξαρτημένες ελίτ των Αθηνών, των Ολυμπιακών αγώνων και του χρηματιστηρίου; Ο Κανένας! Η αρχετυπική μορφή διάσωσης της συλλογικότητας, που την υπονοεί, την νοσταλγεί αλλά δεν την κατονομάζει. Ο Κανένας των δημοσκοπήσεων, ο Κανένας πρωθυπουργός, ο Κανένας χωμένος κάτω απ' την κοιλιά του αρνιού, να βγούμε απ' τη σπηλιά του Κύκλωπα της μεταπολίτευσης.

Αυτός είναι το αδιαμόρφωτο συλλογικό υποκείμενο, η νέα Ηγεσία που  διασώζεται από κάτω, στις νησίδες αντίστασης της μεταπολίτευσης.

Στις διάφορες Κινήσεις Πολιτών στην Οικολογία, την Ενέργεια, την Αυτοδιοίκηση, τον Πολιτισμό διασώζεται η αντισυστημικότητα στην μεταπολίτευση. H αντισυστημικότητα των Κινήσεων αυτών έγκειται όχι μόνο στην Αμεσοδημοκρατική τους συγκρότηση αλλά κυρίως στην, μέσα απ' την επεξεργασία των τοπικών και θεματικών ζητημάτων, κριτική στον πυρήνα του παγκόσμιου Υποδείγματος.  Την ίδια ώρα,  μέσα απ' την διαρκή ενσωμάτωση τα κόμματα έχουν μετατραπεί σε στελεχιακές ομάδες με ελάχιστη ή καθόλου κοινωνική αναφορά. Η Πολιτική παίρνει διαζύγιο απ' την κοινωνία. Το Άτομο στην απόλυτα αυτάρεσκη διαστολή του.

Η Κρίση

Να πούμε επιγραμματικά για την κρίση πως δεν πρόκειται για μια συνηθισμένη κυκλική κρίση του Καπιταλισμού αλλά για Δομική κρίση του παγκόσμιου συστήματος, οριστική κρίση Υποδείγματος που εκδηλώνεται σ' όλα τα πεδία, απ' το γεωπολιτικό, οικονομικό και αναπτυξιακό μέχρι το οικολογικό, το πολιτισμικό και το ανθρωπολογικό. Πρόκειται όχι μόνο για το τέλος της Δυτικής ηγεμονίας, όπως την ξέραμε μέχρι τώρα, αλλά και για συνολική εξασθένιση της παγκόσμιας συστημικότητας.

Αυτή η κρίση στην Περιφέρεια εμπλέκεται και αναδεικνύει τα ιδιαίτερα τοπικά χαρακτηριστικά. Μ' αυτό τον τρόπο εκδηλώνεται η κρίση στην Ευρώπη, μ' αυτόν και στην Ελλάδα.

Αυτό σημαίνει πως η ανατροπή απαιτεί οικουμενική θεώρηση, ευρωπαϊκό σχέδιο και Ελληνική πρόταση καθώς και σύγχρονες παρεμβάσεις και στα τρία επίπεδα.

Είναι προφανές πως ελληνική παρασιτική ιδιαιτερότητα και η εξάρτηση των ελληνικών αρχουσών τάξεων  όχι μόνο μετέτρεψε μια δημοσιονομική κρίση σε κρίση κυριαρχίας αλλά προσέδωσε εθνικό- πατριωτικό πρόσημο σ' όλα τα πεδία εκδήλωσης της κρίσης.

Συνεπάγεται πως η απ' τα κάτω Σύνθεση των κινήσεων πολιτών προϋπέθετε την μετατόπιση σε εθνικοανεξαρτησιακή κατεύθυνση. Αυτές οι επεξεργασίες ήταν απαραίτητες για τη συνάντηση των νησίδων αντίστασης προς τη συγκρότηση ενός νέου, απ' τα κάτω διαμορφουμένου πολιτικού υποκειμένου.

Όμως το κίνημα των Αγανακτισμένων ακριβής εκφραστής αυτής της πρόθεσης έχοντας πατριωτική και αντιμνημονιακή ταυτότητα απέτυχε να συναντηθεί με τις θεματικές κινήσεις πολιτών και να γίνει η ώσμωση των επεξεργασμένων οικολογικών, πολιτισμικών, αυτοδιοικητικών κλπ αντισυστημικών αντιλήψεων με τον πολιτικά αδιαμόρφωτο πατριωτισμό. Έτσι η νέα συγκρότηση έμεινε μετέωρη. Κι έτσι ήρθε η ώρα του ΣΥΡΙΖΑ.

Ο ΣΥΡΙΖΑ κι Οι Εξελίξεις

Η σχέση του ΣΥΡΙΖΑ με τα κινήματα ήταν ιδιόμορφη. Ενώ είναι κόμμα της μεταπολιτευτικής  Αριστεράς, ουσιαστικά συστημικό (με την έννοια της υιοθέτησης της ατζέντας της μαζικής δημοκρατίας), ταυτόχρονα εμφανίζεται ως πολιτικός εκφραστής των επί μέρους κινημάτων, πράγμα που μέχρι ένα σημείο κατορθώνει και το ισορροπεί.

Η αδυναμία αυτόνομης παρέμβασης των αγανακτισμένων χρήζει τον ΣΥΡΙΖΑ πολιτικό εκφραστή του αντιμνημονιακού χώρου. Αυτό ωθεί τον Τσίπρα σε μια υπέρβαση. Έχοντας καταλάβει απ' τον Αλαβάνο πως η ενιαία συγκρότηση είναι όρος επιβίωσης για το κόμμα του βρίσκει τη χρυσή ευκαιρία. Αφήνει πίσω τις ισορροπίες των συνιστωσών, υιοθετεί την ατζέντα της πλατείας και υιοθετεί μια  πατριωτική ρητορική. Εν ολίγοις επιχειρεί να γίνει ο πολιτικός εκφραστής κι αυτού του Κινήματος. Αυτό όμως συνιστά ριζική μεταμόρφωση του κόμματος. Η Αριστερά, η συγκροτημένη στην Ελλάδα μέσα απ' την Αντίσταση και τον Κυπριακό Αγώνα ξαναβρίσκει, σε επίπεδο τουλάχιστον ρητορικής, τα αντιστασιακά χαρακτηριστικά της. Ξαναβρίσκει την λαϊκότητά της μέσα απ' την οικειοποίηση της ατζέντας των αγανακτισμένων. Το αποτέλεσμα των εκλογών του Μαΐου είναι το αναμενόμενο υπ' αυτές τις συνθήκες.

Και τώρα τι γίνεται;

Τα νούμερα (αριθμός και ποσοστά ψήφων) είναι ασύλληπτα. Είναι προφανές πως βρίσκονται σε αναντιστοιχία με τις διεργασίες εντός της Αριστεράς. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα: Η προβληματική της Αποανάπτυξης και σχετικές διεργασίες είχαν προχωρήσει και κατακτηθεί σ' ένα βαθμό από κινήματα της ριζοσπαστικής Οικολογίας και κομμάτια της Αριστεράς σε όλη την προ της κρίσης περίοδο. Όταν ξεσπάει η κρίση όλος αυτός ο προβληματισμός ξεχνιέται κι απ' τα ίδια αυτά κομμάτια. Η αιχμή του δόρατος της αντιμνημονιακής επιχειρηματολογίας είναι η λογική πως το μνημόνιο οδηγεί σε ύφεση και η ανάπτυξη είναι το ζητούμενο! Έτσι απλά. Τα περί αποανάπτυξης πάνε περίπατο. Δεν μπόρεσαν να ενσωματωθούν σ' ένα αντιμνημονιακό λόγο. Έτσι κι αλλιώς η ίδια η ύπαρξη δύο  αντιμνημονιακών στρατοπέδων (αριστερού και δεξιού) δείχνει την αδυναμία σύνθεσης κοινωνικού και αντιμνημονιακού λόγου.

Η άλλη δυναμική που φανέρωσαν οι εκλογές και σχετίζεται με τις περαιτέρω εξελίξεις είναι το αδιέξοδο της σοσιαλδημοκρατίας και η σταδιακή συρρίκνωσή της. Η εντυπωσιακή πτώση του ΠΑΣΟΚ είναι η πρόγευση της τύχης της Ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας.

Η ανασυγκρότηση της κεντροαριστερής σοσιαλδημοκρατίας προσκρούει πανευρωπαϊκά και παγκόσμια στην οριστική υποχώρηση του κεϋνσιανισμού και του κράτους πρόνοιας, ακριβώς γιατί η παγκόσμια κρίση είναι άλλης τάξης πρόβλημα. Πρόκειται, όπως έχουμε επανειλημμένα πει, για κρίση υποδείγματος, δεν πρόκειται για ένα πρόβλημα ανακύκλωσης πλεονασμάτων.

Αν στην Γαλλία η σύγκρουση παραγωγικών δυνάμεων  και χρηματιστηριακού κεφαλαίου έχει ένα πραγματικό περιεχόμενο (με εθνικές και γεωπολιτικές διαστάσεις), που μπορεί να συσπειρώνει – προσωρινά – ευρύτερα τμήματα των γαλλικών ελίτ, γύρω απ' τον Ολάντ, στην Ελλάδα των παρασιτικών εξαρτημένων ελίτ, δεδομένης της κατάρρευσης του μοντέλου, η σοσιαλδημοκρατία θα μετατρέπεται σε ένα χώρο, με φιλελεύθερα χαρακτηριστικά, με έντονο ψευτοευρωπαϊσμό επαρχιώτικου τύπου.

Την ίδια τύχη θα έχει στην Ελλάδα και η Δεξιά, που θα οδηγείται ολοταχώς σε νεοφιλελεύθερες θέσεις, με το κομμάτι της λαϊκής δεξιάς να ριζοσπαστικοποιείται διαρκώς. Μέσα σ' αυτές τις συνθήκες και μ' αυτούς τους όρους οδεύουμε προς τις εκλογές του Ιουνίου.

Η εκλογική τακτική του ΣΥΡΙΖΑ είναι λαθεμένη για δύο λόγους:

Πρώτον γιατί ακυρώνει την δυναμική του Τέλους της μεταπολίτευσης και δεύτερον γιατί τον οδηγεί σε στρατηγικό αδιέξοδο. Ήταν απ' την αρχή φανερό πως ο Σαμαράς θα οδηγούσε τις δεύτερες εκλογές σε μετωπική σύγκρουση Δεξιάς- Αριστεράς. Οι επιλογές του Τσίπρα ήταν δύο: Ή θα σήκωνε το γάντι ή θα έκανε το αποφασιστικό βήμα επανίδρυσης του Κοινωνιστικού χώρου από μηδενική βάση.

Σηκώνοντας το γάντι της μετωπικής σύγκρουσης βγάζει την Αριστερά απ' το κάδρο της μεταπολίτευσης κολακεύοντας την αυταρέσκειά της και στριμώχνει τα υπόλοιπα αριστερά κόμματα μέχρι εξαφάνισης.

Το τίμημα είναι πως οδηγείται έτσι ξανά στο αδιέξοδο της «Αριστερής κυβέρνησης» που ξεπερνιέται μόνο με εντυπωσιακή του άνοδο. Όπως και να είναι παίζει το μνημόνιο στα ζάρια. Κι όχι μόνο αυτό: Η τέτοια σύγκρουση τον οδηγεί σε υπερτίμηση του κοινωνικού- οικονομικού παράγοντα και υποτίμηση του πατριωτικού- εθνικοανεξαρτησιακού. Αυτή η κουβέντα, με τη σειρά της (βοηθούντος του ξένου και ντόπιου παράγοντα), οδηγεί σε αντιπαράθεση διαχειριστικών τεχνικών, για το οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ είναι φανερά απροετοίμαστος.

Η εναλλακτική λύση ήταν η υπέρβαση της μεταπολιτευτικής γεωγραφίας και της μεταπολιτευτικής ρητορικής. Η υπέρβαση της μη λειτουργικής (εξάλλου) διαχωριστικής  αριστεράς-δεξιάς οδηγεί αφ' ενός σε επαναπροσδιορισμό συνολικό του Κοινωνιστικού χώρου, αφ' ετέρου στην απεύθυνση κατευθείαν στον λαϊκό πυρήνα του Σαμαρά και της αριστεράς. Αδιαμεσολάβητα. Προϋπόθεση αυτού, είναι η μεταφορά του κέντρου βάρους στον Πατριωτικό- Κυριαρχικό παράγοντα του μνημονίου. Έτσι θα υπερέβαινε το πρόβλημα της κύριας αντιπαράθεσης γύρω από οικονομικές τεχνικές και την πόλωση στο δίλημμα ευρώ- δραχμή.

Το τίμημα αυτής της λύσης είναι πως σπρώχνει τα πράγματα προς την ουσιαστική διάλυση της κομματικής του γραφειοκρατίας και επαναθεμελίωση ακόμα και της κοινωνικής του βάσης. Τέτοιες ώρες, τέτοια λόγια…

Και μετά;

Το περίεργο της συγκυρίας είναι πως ανεξάρτητα απ' το αποτέλεσμα των εκλογών για τον ΣΥΡΙΖΑ, και μετά τις εκλογές, οι προκλήσεις είναι ανοικτές.

Είτε χάσει, είτε κερδίσει τις εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να διαχειριστεί τα ποσοστά του και την επιρροή του. Αυτό μπορεί να το κάνει ή με στόχο την ισορροπία των μηχανισμών, ή με υπέρβαση και συνολική επανίδρυση του Αριστερού – Κοινωνιστικού –  Εναλλακτικού χώρου.

Αν χάσει τις εκλογές η μνημονιακή κυβέρνηση που θα σχηματισθεί θα είναι μικρής ζωής, άρα το πρόβλημα για τον ΣΥΡΙΖΑ θα ξανατεθεί. Όσο επιτείνεται η ανάγκη ομογενοποίησης της πολιτικής του τόσο η εντός του συγκρούσεις θα αυξάνονται. Η άλλη επιλογή της επανίδρυσης ανοίγει ένα δρόμο για ευρύ κοινωνικό διάλογο.

Αυτός ο διάλογος όμως θα οδηγήσει μοιραία στην αντιπαράθεση και σύγκρουση μεταξύ των αυτάρεσκων δυνάμεων της αριστερής μεταπολιτευτικής γραφειοκρατίας που αποτελούν τον πυρήνα του μηχανισμού του Σύριζα αφ' ενός, και της κοινωνίας αφετέρου. Η ατομική προσχώρηση σ' αυτόν το διάλογο δεν έχει κανένα νόημα δεδομένου πως μια τέτοια σύγκρουση (όπως περιγράφηκε) απαιτεί ένα δεύτερο πόλο συγκροτημένο πολιτικά και οργανωτικά.

Η απ' τα κάτω Περιφερειακή  Κεντρομόλος Αμεσοδημοκρατική συγκρότηση της κοινωνίας είναι άμεση και επιτακτική ανάγκη και προϋπόθεση συμμετοχής σ' ένα τέτοιο διάλογο εφ' όλης της ύλης, χωρίς ταμπού και χωρίς αγκυλώσεις. Η Πολιτική στη μεγαλοπρέπειά της! Όχι με λόγια αλλά με άμεσες πρωτοβουλίες τοπικών και θεματικών συγκροτήσεων και Συνθέσεων.

Εξάλλου όποια κι αν είναι η επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ η συγκρότηση του Νέου μεταπολιτευτικού πολιτικού υποκειμένου είναι ζητούμενη όσο ποτέ.

 

Ηλίας Γεωργαλής, Αστακός 26/5/2012

Όταν οι βεβαιότητες εξανεμίζονται (Ιδεολογικές διαστάσεις της πολιτικής αντιπαράθεσης)

 

Του Βένιου Αγγελόπουλου

 

Βασίλη κάτσε φρόνιμα, να γίνεις νοικοκύρης

Για ν' αποχτήσεις πρόβατα, χωράφια και γελάδια…

 

Κρίση επιβίωσης ίσον κρίση του πολιτικού συστήματος

Από τη στιγμή που η κοινωνική ισορροπία έχει πάει περίπατο, που ο καθένας βλέπει στον άμεσο περίγυρό του κλειστά μαγαζιά, άνεργους νέους και γέρους, απλωμένα χέρια ζητιανιάς, αρρώστους χωρίς φάρμακα, μαχαιρώματα για μια τσάντα ή απλά για το χρώμα του δέρματος, ανθρώπους που αυτοκτονούν και άλλους που ψάχνουν τρόφιμα στα σκουπίδια της λαϊκής, οι άνθρωποι αλλάζουν.

Αλλάζει ο ψυχικός τους κόσμος, αλλάζουν τα μυαλά τους, η κοσμοαντίληψη τους, ο τρόπος που βλέπουν τον εαυτό τους και τις σχέσεις τους με την κοινωνία. Γκρεμίζονται οι αξίες, οι βεβαιότητες, το προστατευτικό δίχτυ ασφάλειας που ο καθένας έχει υφάνει ή αποδεχτεί από μικρή ηλικία. Ο Βασίλης όχι μόνο γελάδια δεν θα αποχτήσει, αλλά κινδυνεύει να χάσει και το πουκάμισό του…

Όταν παρόμοια ψυχολογικά φαινόμενα αγγίζουν πλήθος ανθρώπων, τότε παράγονται κοινωνικές αντιδράσεις. Η μορφή τους ποικίλλει. Τα δύο τελευταία χρόνια είχαμε απ' όλα: από τεράστιες συναθροίσεις οργής που έφτασαν μέχρι και να οδηγήσουν σε κυβερνητικές αλλαγές (ανασχηματισμός Παπανδρέου, συγκυβέρνηση Παπαδήμου) μέχρι επιμέρους παρεμβάσεις στην καθημερινότητα, όπως οι φτηνές πατάτες ή το κίνημα των διοδίων. Μορφές γενικής διαμαρτυρίας ή επιμέρους ανατροπής. Αντιδράσεις όχι απολίτικες όπως θάθελαν κάποιοι, αλλά βαθύτατα πολιτικές, χωρίς όμως πολιτικό εκφραστή, τουλάχιστον σε μια πρώτη φάση. Είχαμε μια γενικευμένη κρίση αντιπροσωπευτικότητας, αλλά ταυτόχρονα και μια πολιτική βούληση που εκφραζόταν με το σύνθημα «Πάρτε το μνημόνιο και φύγετ' από ‘δω!» [1].

Το σύνθημα αυτό αποδείχτηκε κεντρικότατο. Τα κόμματα που στήριζαν το μνημόνιο (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑΟΣ) είχαν γύρω στο 80% των ψήφων στην προηγούμενη Βουλή: στις πρόσφατες εκλογές έπεσαν στο 42% (32% για ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, γύρω στα 10% για τα τέσσερα κόμματα που δεν μπήκαν στη Βουλή). Τη διαφορά αυτή των ψήφων την καρπώθηκαν βασικά τέσσερα κόμματα (ΣΥΡΙΖΑ, ΔΗΜΑΡ, Ανεξάρτητοι Έλληνες, Χρυσή Αυγή), που, ενώ εκτείνονται σε ένα ευρύ ιδεολογικό φάσμα από την αριστερά μέχρι τη νεοναζιστική δεξιά, είχαν θέσει σε πρώτη προτεραιότητητα το μνημόνιο, εναντίον του οποίου υπόσχονταν ότι θα δράσουν. Και επιπλέον, μετά τις 7 Μαΐου, τα μνημονιακά κόμματα έκαναν μια αξιοθαύμαστη παρθενορραφή, κι αντί να μιλάνε για μονόδρομο ή για αναγκαίο κακό, το γύρισαν στην επαναδιαπραγμάτευση.

Φτάσαμε επομένως στο εξής παράδοξο:  Όλοι πλέον είναι εναντίον του μνημονίου, ακόμη κι αυτοί που το ψήφισαν, και βεβαίως αυτοί που άσκησαν την πολιτική που μας οδήγησε στη χρεοκοπία κι αυτοί που τους καθοδήγησαν (με το αζημίωτο). Και εφόσον όλα τα κόμματα συμφωνούν πως τα μνημόνια είναι κακά, δεν χρειάζεται να αναρωτιόμαστε πώς θα απαλλαγούμε από τις συνέπειές τους, αλλά πώς θα παραμείνουμε αρεστοί σ' αυτούς που μας τα επέβαλαν: τις αγορές και τους εταίρους. Αυτή είναι η συλλογιστική και η ατζέντα που προωθεί η συγχορδία των ΜΜΕ και των μνημονιακών κομμάτων.

Ο εξοβελισμός του μνημονίου στην Αυτοκρατορία του Κακού δεν αρκεί. Πρέπει να δούμε και πώς θα απαλλαγούμε από αυτό, και προφανώς από τις συνθήκες που το γέννησαν. Και καθώς έχουμε εκλογές, αυτό δεν σημαίνει μόνον να υπάρξει ένα σχέδιο δράσης κι ένα πολιτικό υποκείμενο που θα το υλοποιήσει. Χρειάζεται η πλειοψηφία του κόσμου να πεισθεί για τη γραμμή πλεύσης, και όχι απλώς να αναθέσει σε κάποιους τη σωτηρία του, αλλά να συμβάλλει ενεργά σ' αυτή τη σωτηρία, μη επιτρέποντας να σχηματισθούν καινούργιοι σωτήρες που δρουν και αποφασίζουν για λογαριασμό του χωρίς να υποφέρουν τα δικά του πάθη.

Να πεισθεί λοιπόν ο κόσμος: με το μυαλό, με την καρδιά και με το χέρι. Με τη δράση, το συναίσθημα και το επιχείρημα. Και επιχείρημα σημαίνει πολιτικό επιχείρημα, λόγος που να γαντζώνει και να θυλακώνει στις προσλαμβάνουσες του άλλου, λόγος που απευθύνεται στην ιδεολογία του ακροατή, και μάλιστα μια ιδεολογία η οποία σε στιγμές κρίσης κλυδωνίζεται, και επομένως μπορεί να αποδεχτεί νέες κοσμοθεωρήσεις.

Το ιδεολογικό υπόβαθρο και η εξέλιξή του

Εξετάζοντας σχηματικά την κυρίαρχη ιδεολογία στη νεότερη ελληνική ιστορία βλέπουμε ότι περιέχει ένα μείγμα από δύο αντιμαχόμενες τάσεις. Θα μπορούσαμε να τις ονομάσουμε νεωτεριστική και παραδοσιακή, δυτικότροπη ή ελληνότροπη, ή ακόμα, υιοθετώντας τους μειωτικούς σημερινούς χαρακτηρισμούς των μεν προς τους δε, ευρωλιγούρηδες και ελληναράδες[2]. Και μέχρι τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, η ελληνική ιστορία σημαδεύτηκε από τη διαπάλη αυτών των δύο τάσεων, η οποία εκφράστηκε και με αντιμαχόμενα κόμματα, Φιλελευθεροι και Λαϊκοί. Το γλωσσικό ζήτημα, ο διχασμός του πρώτου παγκόσμιου πολέμου, η εναλλαγή δημοκρατικού και δικτατορικού πολιτεύματος στο μεσοπόλεμο είχαν για υπόβαθρο αυτή την ιδεολογική σύγκρουση.

Στην Κατοχή η κυρίαρχη τάξη παραιτείται από την πολιτική ηγεμονία: κάποιοι συνεργάζονται με τον κατακτητή, κάποιοι διαφεύγουν στην αγγλοκρατούμενη Μέση Ανατολή και οι περισσότεροι προσπαθούν να επιβιώσουν περιμένοντας καλύτερες μέρες. Η απουσία της δεν εμποδίζει την αντίσταση του λαού, απλώς αυτή καθοδηγείται από ένα ολιγάριθμο και καταχτυπημένο κομμουνιστικό κόμμα και όχι πλέον από τα παραδοσιακά κόμματα. Και η μαρξιστική ιδεολογία που διαποτίζει την Εαμική παράταξη της επιτρέπει να συνθέσει δημιουργικά τις δύο αντιμαχόμενες τάσεις. Διεθνισμός και πατριωτισμός συμβιώνουν και αλληλοενισχύονται στο φρόνημα των αγωνιστών και στους θεσμούς της Ελεύθερης Ελλάδας: Θέλουμε ελεύθερη εμείς πατρίδα, και πανανθρώπινη τη λευτεριά.

Μπροστά στον κομμουνιστικό κίνδυνο η άρχουσα τάξη βάζει τις ιδεολογικές της διαφορές σε δεύτερη μοίρα, και συνθέτει και αυτή τις δύο τάσεις: Και ανήκομεν εις την Δύσιν, και είμεθα εθνικόφρονες. Και προχωράει στον Εμφύλιο με αυτή τη δυτικότροπη εθνικοφροσύνη, και συνεχίζει στο μετεμφυλιακό κράτος και στην απριλιανή δικτατορία.

Τα δύο κυβερνητικά κόμματα της μεταπολίτευσης κληρονομούν αυτό το ιδεολογικό μείγμα[3], και διαγωνίζονται ποιο θα επιδείξει τόσο τη συνεπέστερη εθνικοφροσύνη, όσο και την μεγαλύτερη εκσυγχρονιστική δεινότητα. Μέσα στις τάξεις του καθενός υπάρχουν άτομα και ρεύματα που εκφράζουν την «εκσυγχρονιστική» και την «πατριωτική» τάση, αλλά ο κύριος όγκος κινείται πραγματιστικά, καταμεσίς. Και καταμεσίς βρίσκεται και η μεγάλη μάζα των ψηφοφόρων τους, που δεν ενοχλείται καθόλου από την ιδεολογική αντίφαση των δύο τάσεων, τουλάχιστον όσο μπορεί και πορεύεται.

Η νεοφιλελεύθερη μετάλλαξη των εννοιών

Από τη δεκαετία του 1970 αρχίζει η επίθεση του νεοφιλελευθερισμού σε παγκόσμια κλίμακα (Χιλή, Αγγλία, ΗΠΑ), σε πολιτικό και ιδεολογικό επίπεδο. Η ηγεμονία του ολοκληρώνεται με την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, και οι προπαγανδιστές του μιλάν για το «τέλος της Ιστορίας» – η οποία, παραδόξως, συνεχίζει.

Το υπόστρωμα αυτής της ιδεολογίας είναι η ελευθερία του επιχειρείν, βασισμένη στο δόγμα: «Όταν κάθε άτομο εργάζεται απρόσκοπτα για την προσωπική του ευημερία, τότε ευημερεί το κοινωνικό σύνολο». Απόρροιά του ο ατομικισμός, οι ιδιωτικοποιήσεις, η κατάργηση του κοινωνικού κράτους, η θεοποίηση των νόμων της αγοράς – δηλαδή της ανάγκης του συγκεντρωμένου κεφαλαίου για μεγιστοποίηση των κερδών πάνω απ' όλα. Αυτό οδηγεί, παγκόσμια, στη δημιουργία πλασματικών αξιών, τις οποίες κάποτε (όταν έρθει η κρίση), κάποιοι θα κληθούν να πληρώσουν: προφανώς οι οικονομικά ασθενέστεροι.

Σημαντικό ρόλο στη λειτουργία του νεοφιλελευθερισμού παίζει η ιδεολογική μετάλλαξη των εννοιών. Η κοινωνία μετασχηματίζεται ραγδαία: Η πολιτική καθορίζεται όλο και περισσότερο από τις εντολές των οικονομικά ισχυρών, σε εθνικό ή υπερεθνικό επίπεδο. Πλήττονται τα ενδιάμεσα στρώματα προς όφελος των οικονομικών κολοσσών, τα φιλελεύθερα δόγματα γίνονται συνταγματικές επιταγές (Ευρωσύνταγμα), το πολιτικό προσωπικό παραχωρεί τη θέση του σε τεχνοκράτες οικονομολόγους (Παπαδήμος, Μόντι). Όλες αυτές οι αλλαγές γίνονται στο όνομα του ορθολογισμού, του εκμοντερνισμού, του εκσυχρονισμού, και καλούνται μεταρρυθμίσεις και πρόοδος. Αντίθετα, η αντίσταση απέναντί τους καλείται λαϊκισμός, συντεχνιασμός, επαρχιωτισμός, προσκόλληση στο παρελθόν και διάφορα άλλα. Οι λέξεις αυτές, συναφείς με την πρόοδο ή το αντίθετό της, είναι κληρονομημένες από τον Ευρωπαϊκό Διαφωτισμό και συνυφασμένες με την προσπάθεια για την ευμάρεια του κοινωνικού συνόλου και την ισότιμη συμμετοχή όλων στα κοινά. Σήμερα χάνουν το αρχικό τους νόημα και συνδέονται με την τάση για όλο και πιο ολιγαρχική οργάνωση της κοινωνίας – ορθολογιστική κατά τους οπαδούς του νεοφιλελευθερισμού.

Η μετάλλαξη αυτή των εννοιών δεν έγινε σε μια μέρα, ούτε προξένησε σθεναρές αντιστάσεις πέρα από τα άμεσα θιγόμενα στρώματα[4]. Και αυτό γιατί όσο η άρχουσα τάξη εξασφαλίζει την υποφερτή διαβίωση των αποκάτω, και μάλιστα με ορατές προοπτικές βελτίωσης, η εξουσία της δεν απειλείται και η ιδεολογική ηγεμονία της δεν αμφισβητείται σοβαρά. Η κοινωνία χοντρικά ισορροπεί.

Η ιστορική εσωτερική αντίφαση του νεοφιλελευθερισμού

Όντας ιστορικά και αξιακά συνδεδεμένος με την κοινοβουλευτική δημοκρατία, ο φιλελευθερισμός έχει λύση το πρόβλημα της λαϊκής ετυμηγορίας αναδεικνύοντας εναλλακτικές πολιτικές επιλογές εντός συστήματος. Η ανάγκη ολιγαρχικής διακυβέρνησης ικανοποιείται με την αναγωγή της δημοκρατίας σε τυπική διαδικασία, σε χαρτί περιτυλίγματος.

Σε στιγμές κρίσης όμως κάποια διλήμματα αναδεικνύονται ψευδοδιλήμματα και προκύπτουν μη αρεστές κυβερνήσεις (ή κινδυνεύουν να προκύψουν όπως το 1967 στην Ελλάδα). Αρκετές φορές το θέμα έχει αντιμετωπισθεί με πραξικοπήματα, όπως την Ισπανία ή την Ουγγαρία τον περασμένο αιώνα, ή τα αναρίθμητα στρατιωτικά πραξικοπήματα στον τρίτο κόσμο. Πρόσφατα, σε συνθήκες παγκοσμιοποιημένης οικονομίας, αριστερές κυβερνήσεις εκλέχτηκαν στη Λατινική Αμερική και πολεμήθηκαν μόνο με πολιτικά και οικονομικά μέσα, χωρίς στρατιωτικά πραξικοπήματα (με κάποιες εξαιρέσεις βέβαια: αποτυχημένο πραξικόπημα στη Βενεζουέλα, πετυχημένα σε Αϊτή και Ονδούρα).

Τα φαινόμενα δείχνουν πως και στην Ελλάδα ο πόλεμος του κεφαλαίου θα είναι κατεξοχήν πολιτικός καθώς υπάρχει αμηχανία στρατηγικής σε παγκόσμιο επίπεδο, και δεν υπάρχουν ορατές επιτόπιες εφεδρείες.

Πολιτικο-οικονομική κρίση και ιδεολογικές ανακατατάξεις

Όταν η παγκόσμια οικονομική κρίση έφτασε στη χώρα μας, η άρχουσα τάξη έπρεπε να κάνει θυσίες. Θυσίασε λοιπόν το βιοτικό επίπεδο των μεσαίων και κατωτέρων στρωμάτων και την κοινωνική συναίνεση στην οποία στηριζόταν. Η ανεπάρκειά της να διασώσει οτιδήποτε άλλο εκτός από το τομάρι της[5] συναγωνιζόταν την οφθαλμοφανή δουλικότητα των ιθυνόντων απέναντι στα κελεύσματα των «αγορών». Σταδιακά, αυτό οδήγησε σε μια κρίση αντιπροσωπευτικότητας, και την απονομιμοποίηση του εκτελεστικού και προπαγανδιστικού προσωπικού: Όλο και λιγότερα άτομα αναγνώριζαν την άρχουσα τάξη ως ικανή να άρχει, ως άξια να άρχει.

Αυτό συμπαρέσυρε και την ιδεολογική της κάλυψη: Η ανάγκη των «ορθολογικών» μεταρρυθμίσεων του μνημονίου, στηριζόταν στη συλλογική ενοχή: Μαζί τα φάγαμε, όλοι φταίμε, είμαστε άξιοι της μοίρας μας, άρα όλοι μαζί πρέπει να υποστούμε θυσίες για να γίνουμε καλύτεροι. Ενώ παράλληλα, την ώρα που τα έλεγαν αυτά και οδηγούσαν τον κόσμο στην πτώχευση, διόριζαν αβέρτα κουβέρτα κολλητούς τους στις διάφορες υπηρεσίες[6]. Σαν αποτέλεσμα, όχι μόνο τη λαϊκή συναίνεση δεν αποκατέστησαν, αλλά στα «επιχειρήματά» τους ο κόσμος απαντούσε με «ουστ!» και άλλες κραυγές οργής. Μνημόνιο, πολικό προσωπικό, και δυτικότροπη ιδεολογία έγιναν πακέτο και πετάχτηκαν από πολύ κόσμο στο σκουπιδοντενεκέ της αναξιοπιστίας.

Αυτό το γεγονός επιχειρήθηκε να αγνοηθεί, ερμηνεύοντας το εκλογικό αποτέλεσμα σαν επιθυμία του λαού για κυβερνήσεις συνεργασίας. Εξού και οι προσπάθειες για οικουμενική κυβέρνηση, εξού και το παράδοξο τη μια ο Σύριζα να φταίει για τα πάντα, και την άλλη να είναι απαραίτητο συστατικό μιας κυβέρνησης συνεργασίας. Και η άρνηση του Σύριζα να συνεργαστεί με αυτούς που έβαλαν το χέρι στο μέλι τον οδήγησε σε νέα δημοκοπική άνοδο.

Η κύρια αντίθεση σήμερα, σε πολιτικό επίπεδο είναι μνημόνιο/αντιμνημόνιο: στέρησε το ΠΑΣΟΚ από τα δύο τρίτα της κοινωνικής του βάσης και διέσπασε κάθετα τη δεξιά παράταξη. Η μόνη ορατή προοπτική αλλαγής πλεύσης της χώρας είναι η καθαρή ήττα των δυνάμεων που οδήγησαν στην καταστροφή, και κάθε συνεργασία μαζί τους θα συμπαρασύρει στην ανυποληψία όσους την επιχειρήσουν.

Το αντιμνημονιακό τόξο

Το αντιμνημονιακό τόξο είναι ένα ετερογενές σύνολο. Μέσα του μπαίνουν ζητήματα πολιτικής και ιδεολογικής ηγεμονίας. Ο Σύριζα, με 17% δηλαδή το ένα τρίτο των αντιμνημονιακών ψήφων, είναι η μεγαλύτερη δύναμη αλλά όχι η μόνη, και το αξιοσημείωτο είναι πως οι πιο σκληρές επιθέσεις που δέχεται είναι από όμορες δυνάμεις – φαινόμενο που αξίζει ειδική μελέτη.

Η μέχρι τώρα επιτυχία του Σύριζα οφείλεται αφενός στο θεωρητικό του εργαλείο ανάγνωσης της κρίσης ως όξυνση του πολέμου ανάμεσα στις «αγορές» και τον κόσμο της εργασίας, αφετέρου στη συστηματική του συμπόρευση με τα κινήματα αντίστασης και αφετρίτου στην πολιτική μετάφραση των παραπάνω σε ενωτική κυβερνητική πρόταση.

Από δω και πέρα, προεκλογικά και μετεκλογικά, ο Σύριζα οφείλει να κατακτήσει την ηγεμονία σε ιδεολογικό επίπεδο. Αυτό απαιτεί να σηκώσει τη σκυτάλη της προόδου, που έχει κακοπάθει στα χέρια του νεοφιλελευθερισμού, προς όφελος της κοινωνίας πλέον, προβάλλοντας τις οραματικές και αξιακές διαφορές τους: όταν, π.χ.,  για τους μεν το Δημόσιο είναι αγελάδα για άρμεγμα ενώ για τους δε κοινωνική υπηρεσία, οι εκφράσεις «μεταρρύθμιση του Δημοσίου» ή «εθνικοποίηση των τραπεζών» αποκτούν τελείως διαφορετικό νόημα στο στόμα ενός αριστερού και ενός νεοφιλελεύθερου.

Από την άλλη μεριά, υπάρχει η συντηρητική μερίδα του αντιμνημονιακού τόξου, που με ιδεολογικό εργαλείο τον εθνικισμό κατηγορεί τους μνημονιακούς για κακή διαπραγμάτευση των εθνικών συμφερόντων, χωρίς να θίγει την οργάνωση της κοινωνίας και την παραγωγή και κατανομή του πλούτου. Απέναντι της απαιτείται να καταδειχθεί ότι η υπεράσπιση της εθνικής κυριαρχίας και περιουσίας εξυπηρετείται καλύτερα από τον κόσμο της εργασίας και τους πολιτικούς εκφραστές του. Η Αριστερά, όπως και στην Κατοχή, οφείλει να ενσωματώσει πατριωτισμό, διεθνισμό και νεωτερικότητα. Και, εφόσον καταδείξει την ανικανότητα των αποτυχημένων πολιτικών και αναδείξει τις αντιφάσεις τους, να κερδίσει τις επερχόμενες εκλογές.

Οι αποπάνω δεν μπορούν να κυβερνήσουν όπως πριν, οι αποκάτω δεν θέλουν να κυβερνηθούν όπως πριν. Η προοπτική μιας λαϊκής νίκης είναι εφικτή. Ζούμε στιγμές ανεπανάληπτες.

7-6-2012

Παραπομπές

 

[1] Υπάρχει κάποιος παραλληλισμός με τα Ιουλιανά (1965), όπου το πλήθος έθετε πολιτειακό ζήτημα με το σύνθημα «δε σε θέλει ο λαός, παρ' τη μάνα σου και μπρος», χωρίς αυτό να ανταποκρίνεται στην επίσημη πολιτική ατζέντα των κομμάτων που ήταν αντίθετα στη βασιλική παρέμβαση.

[2] Η προϊστορία αυτών των τάσεων μπορεί να αναζητηθεί στο ύστερο Βυζάντιο, με τους Ενωτικούς και τους Ανθενωτικούς, με τον Βησσαρίωνα να γίνεται καρδινάλιος στην Ιταλία και τον Γεννάδιο να διορίζεται πατριάρχης από τον Μωάμεθ τον Πορθητή. Αλλά το πολιτικό περιεχόμενο αυτής της διαπάλης δεν έχει σχέση με αυτό της νεότερης Ελλάδας.

[3] Ο μαχόμενος αντικομμουνισμός υποβαθμίζεται στον πολιτικό λόγο, ως παρωχημένος και αναποτελεσματικός, χωρίς όμως να εκλείψει τελείως: Ανάλογα με τις συνθήκες, μετασχηματίζεται και χρησιμοποιείται όποτε χρειαστεί, δαιμονοποιώντας κάποιον Εχθρό από τον οποίο πρέπει να προφυλαχθεί το Έθνος.

[4] Η πρόσφατη ιστορία της Ανώτατης Παιδείας είναι γεμάτη «μεταρρυθμίσεις» που επιβλήθηκαν από τα πάνω παρά τις αντιστάσεις της ακαδημαϊκής κοινότητας (η επιτυχία της μη αναθεώρησης του άρθρου 16 αποτελεί εξαίρεση: οι προσπάθειες του συστήματος σκάλωσαν για λίγο, και αυτό επανήλθε μετά από λίγο καιρό με το νόμο Διαμαντοπούλου).

[5] Και βεβαίως κάποιοι όχι απλώς έσωσαν το τομάρι τους, αλλά έβγαλαν και χοντρά λεφτά, όπως συμβαίνει σε κάθε κρίση…

[6] Εκατόν είκοσι συμβούλους είχε διορίσει στο υπουργείο της η κυρία Διαμαντοπούλου…

 

ΠΗΓΗ: Ιουνίου 9, 2012, http://venios.wordpress.com/2012/06/09/….B4-7/ 

 

Προοπτικές και κίνδυνοι για μια αριστερή κυβέρνηση

 

Του Κώστα Λαπαβίτσα

 

Είναι απολύτως απαραίτητο να μην ενδώσει μια αριστερή κυβέρνηση στις πιέσεις, αν πραγματικά νοιάζεται την Ελλάδα και τον λαό της. Διότι η υποχώρηση θα σημάνει καταστροφή – πολιτική, κοινωνική και οικονομική. Για να το πετύχει όμως αυτό θα χρειαστεί γενική και αποφασιστική λαϊκή κινητοποίηση.

Η εκλογική άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ είναι η πιο αισιόδοξη πολιτική εξέλιξη από την αρχή της γιγαντιαίας κρίσης της Ευρωζώνης. Το δίλημμα των εκλογών της 17ης Ιουνίου είναι ξεκάθαρο. Αν σχηματιστεί αριστερή κυβέρνηση που θα εφαρμόσει το ριζοσπαστικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, υπάρχει η δυνατότητα αφενός να βγει η Ελλάδα από την κρίση και αφετέρου να δρομολογηθεί νέα πορεία για την υπόλοιπη Ευρώπη. Αν σχηματίσει κυβέρνηση ο μετριότατος κ. Σαμαράς, η χώρα θα συνεχίσει ακάθεκτη προς την κατάρρευση, που όλα δείχνουν πως δεν θα αργήσει.

Τις τελευταίες μέρες έγινε ξεκάθαρο ακόμη και για τους πιο δύσπιστους ότι η κρίση είναι πανευρωπαϊκή και όχι απλώς ελληνική. Δεν ευθύνεται ο ελληνικός δημόσιος τομέας ούτε η ελληνική διαφθορά και οι πελατειακές σχέσεις για την τεράστια αναταραχή. Το πρόβλημα έχει να κάνει, πρώτον, με την παγκόσμια κρίση που ξεκίνησε το 2007 στις ΗΠΑ και, δεύτερον, με τους μηχανισμούς του ευρώ που διαμεσολάβησαν και επέτειναν την κρίση στην Ευρώπη. Μετά από δύο χρόνια συνεχούς άρνησης και θεωρητικών ακροβασιών -από τα δεξιά, αλλά δυστυχώς και από τα αριστερά- η σκληρή πραγματικότητα σταδιακά γίνεται αποδεκτή από όλους. Ο λόγος είναι απλός. Τη στιγμή αυτή η Ισπανία χρειάζεται ίσως 250-300 δισ. ευρώ τα οποία δεν θα μπορέσει να βρει στις ανοιχτές αγορές και άρα μάλλον θα μπει στο πρόγραμμα "διάσωσης".

Θα ακολουθήσει βίαιη γενίκευση της κρίσης του ευρώ που θα φέρει νέα δεδομένα στην Ευρώπη. Δύο παράγοντες έχουν καταλυτική σημασία. Ο πρώτος είναι τα συμφέροντα του χρηματοπιστωτικού τομέα και κυρίως των τραπεζών. Στην ουσία το τραπεζικό σύστημα της Ισπανίας είναι χρεωκοπημένο, αλλά και της Γερμανίας είναι κάθε άλλο παρά υγιές.

Οι δυνατότητες για τους κυβερνώντες δεν είναι πολύ μεγάλες. Η παροχή ρευστότητας από την ΕΚΤ, την οποία πολλοί θεωρούν ως ένα είδος μαγικού ραβδιού, δεν μπορεί βέβαια να λύσει το πρόβλημα της φερεγγυότητας των ευρωπαϊκών τραπεζών. Το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να επιτρέψει την τεχνητή αναπνοή, όπως ήδη γίνεται με τις ελληνικές τράπεζες. Οι τράπεζες χρειάζονται νέα κεφάλαια για να διορθώσουν τους ισολογισμούς τους και αυτά μπορούν να προέλθουν μόνο από το κράτος, δηλαδή από τη φορολογία.

Εδώ όμως εμφανίζεται αμέσως ο δεύτερος παράγοντας, δηλαδή η έλλειψη πανευρωπαϊκού κράτους. Ποια χώρα θα δεχτεί να χρηματοδοτήσει με τα λεφτά των φορολογουμένων της τις τράπεζες μιας άλλης, χωρίς σκληρό αντάλλαγμα; Και ποια χώρα θα δεχτεί αδιαμαρτύρητα την άφιξη κάποιου ξένου γραφειοκράτη, ο οποίος θα κομίζει εντολές για το κλείσιμο τραπεζών;

Όποιος νομίζει ότι μπορεί να φτιαχτεί ένας τέτοιος μηχανισμός στα γρήγορα, ώστε να δημιουργηθούν γεγονότα επί του εδάφους τα οποία θα ωθήσουν την Ευρώπη προς την ενοποίηση, απλώς δείχνει πόσο άσκεφτος ή πανικόβλητος είναι. Αυτός ο τυχοδιωκτισμός έστησε και το τερατούργημα της νομισματικής ένωσης που έχει φέρει την Ευρώπη στα πρόθυρα της καταστροφής. Διότι η βασική αιτία της έλλειψης ενιαίου ευρωπαϊκού κράτους είναι η έλλειψη ενιαίου ευρωπαϊκού έθνους.

Οι λαοί της Ευρώπης δεν θέλουν τη δημιουργία ενιαίου έθνους, ή ενιαίου "δήμου", ενώ βεβαίως επιθυμούν τη συνεργασία ή και τη συναδέλφωση. Ούτε και μπορούν τα έθνη να δημιουργηθούν στα κρυφά ή στους δαιδαλώδεις διαδρόμους των Βρυξελλών. Αν το επόμενο διάστημα ληφθούν βεβιασμένες αποφάσεις που θα προδικάζουν την ταχεία εμφάνιση δημοσιονομικής ένωσης, η Ευρώπη θα μπει σε εξαιρετικά επικίνδυνη πορεία που κάλλιστα μπορεί να περιλαμβάνει πολιτική, διπλωματική, ακόμη και στρατιωτική ένταση. Ο λόγος είναι, φυσικά, ότι ο τελικός λογαριασμός θα καταλήξει στη Γερμανία, είτε λόγω διάσωσης των τραπεζών είτε λόγω αθέτησης πληρωμών από πλευράς των χωρών της περιφέρειας.

Δεδομένων αυτών των συνθηκών, η Γερμανία, που είναι η πραγματική πηγή ισχύος στην ΟΝΕ, βρίσκεται ενώπιον μέγιστου προβλήματος. Η οικονομία της παρουσιάζει μέτρια εγχώρια απόδοση, αλλά μεγάλη εξαγωγική επιτυχία, κυρίως προς τις χώρες της Ασίας, τα τελευταία τρία χρόνια. Το τραπεζικό της σύστημα παραμένει εξαιρετικά επισφαλές. Η έκθεση της χώρας στο χρέος της περιφέρειας της ΟΝΕ είναι ήδη τεράστια, αν συνυπολογίσουμε τον δανεισμό της Μπούντεσμπανκ προς τις άλλες κρατικές τράπεζες. Όσο κι αν ξαφνιάζει πολλούς στην Ελλάδα, υπάρχει κίνδυνος κατάρρευσης της γερμανικής φερεγγυότητας, αν συνεχιστεί η μεγέθυνση της έκθεσης σε προβληματικό χρέος άλλων.

Συνεπώς καμία λύση της κρίσης που θα περιλαμβάνει νέες δαπάνες ή γενναιόδωρο δανεισμό σε πανευρωπαϊκή βάση δεν πρόκειται να γίνει εύκολα αποδεκτή από γερμανικής πλευράς. Η γερμανική άρχουσα τάξη αντιλαμβάνεται πολύ καλά το πιθανό κόστος για την ίδια. Το πιθανότερο είναι, λοιπόν, ότι θα συνεχίσει να επιμένει στην πολιτική της λιτότητας που μετακυλίει το κόστος στους άλλους.

Με την πολιτική αυτή διακινδυνεύει φυσικά την κατάρρευση της ΟΝΕ ή την έξοδο μιας ή περισσοτέρων χωρών. Το πιθανότερο όμως είναι ότι η γερμανική άρχουσα τάξη θα το ρισκάρει και, αν όντως προκύψει ένα τέτοιο ενδεχόμενο, θα επιχειρήσει να ελαχιστοποιήσει το κόστος για την ίδια στις νέες συνθήκες. Δεν είναι ασυνήθιστο για μια άρχουσα τάξη να αντιδρά με τέτοιο τρόπο. Στο κάτω-κάτω αυτό έκανε και η ελληνική, όταν το 2010 αρνήθηκε διαρρήδην να δεχτεί την προοπτική της εξόδου, προτίμησε να ρισκάρει εντός της ΟΝΕ κι έφερε τη χώρα στο χείλος του γκρεμού.

Με αυτά τα δεδομένα, μιά αριστερή κυβέρνηση στην Ελλάδα, που θα προχωρήσει, ως οφείλει, στην κοινοβουλευτική ακύρωση των Μνημονίων και στη σταδιακή διαγραφή του χρέους, θα αποτελέσει τρομακτική πρόκληση για τη γερμανική πλευρά. Το τελεσίγραφο που θα κηρύσσει αδυσώπητο πόλεμο θα φτάσει αμέσως, πιθανώς την άλλη μέρα. Άρα τι μέλλει γενέσθαι;

Είναι απολύτως απαραίτητο να μην ενδώσει μια αριστερή κυβέρνηση στις πιέσεις, αν πραγματικά νοιάζεται την Ελλάδα και τον λαό της. Διότι η υποχώρηση θα σημάνει καταστροφή – πολιτική, κοινωνική και οικονομική. Για να το πετύχει όμως αυτό θα χρειαστεί γενική και αποφασιστική λαϊκή κινητοποίηση. Χωρίς αυτήν δεν είναι δυνατόν να αντιμετωπιστούν οι πιέσεις. Θα χρειαστεί επίσης εναλλακτικό σχέδιο, το οποίο θα πρέπει να περιλαμβάνει την έξοδο από το ευρώ, που μπορεί να επιβληθεί εκ των πραγμάτων. Η έξοδος δεν είναι εμπίπτει βέβαια στην τρέχουσα στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά θα πρόκειται για το άκρον άωτον της ανευθυνότητας να μην υπάρξει πρόβλεψη για λειτουργικό εναλλακτικό σχέδιο. Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να προετοιμάζεται η ίδια, όπως και να προετοιμάζει τον ελληνικό λαό. Μπροστά μας έχουμε βαρομετρικό χαμηλό.

Το θετικό είναι ότι υπάρχει η γνώση, η εμπειρία και η θέληση διεθνώς, αλλά και στη χώρα μας, ώστε να αντιμετωπιστεί και αυτό το ενδεχόμενο. Ό,τι και να λέει η τρομοκρατία των ΜΜΕ, όσα προχειρογραμμένα σκαριφήματα περί κόλασης της δραχμής και να δημοσιεύσουν οι οικονομολόγοι της Εθνικής Τράπεζας, η πραγματικότητα είναι ότι η Ελλάδα έχει τη δυνατότητα να αντιμετωπίσει την καταιγίδα, αρκεί να υπάρξει κοινωνική συσπείρωση και αποτελεσματική αριστερή ηγεσία.

Δεν πρόκειται ο ελληνικός λαός να μείνει ξεκρέμαστος, όσο κι αν ωρύονται αυτοί που μας έφεραν εδώ. Οι εκλογές της 17ης μπορούν να μας γλιτώσουν από την καταστροφή και να ανοίξουν καινούργιο δρόμο για τα λαϊκά στρώματα.

 

ΠΗΓΗ: 09/06/2012, http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=693809

Τα πολιτικά ζόμπι…

 

Του παπα Ηλία Υφαντή

 

Έπρεπε να ντρέπεσαι, μου είπαν, κάποιοι δικομματικοί, που λες τη Νέα Δημοκρατία, ΝεοΔούλη του Μαμωνά και το ΠΑΣΟΚ, ΘΑΣΟΚ!!! Προσπαθώ, τους είπα, να εκφράσω, όσο γίνεται καλύτερα αυτό, που πραγματικά είναι.

Γιατί βέβαια η, λεγόμενη, τώρα, Νέα Δημοκρατία, ύστερα, μάλιστα, απ' τον σκανδαλώδη εναγκαλισμό της με το ΠΑΣΟΚ, δεν μπορεί να έχει σχέση με τη δημοκρατία. Και ασφαλώς δεν μπορεί να έχει καμιά απολύτως σχέση με το κόμμα του Κωνσταντίνου Καραμανλή.

Ακόμη και η Νέα Δημοκρατία του «σεμνού και ταπεινού» και στρουμπουλού Κωστάκη. Με τα αλλεπάλληλα σκάνδαλα και την πανθομολογούμενη πολλαπλή εξάρτησή της, ομού μετά του ΠΑΣΟΚ, από τα μάρκα της Ζήμενς. Κλπ, κλπ…

Γιατί βέβαια το κράτος των κομμάτων αυτών, με βάση τις αποφάσεις, που πήραν και τη γενικότερη συμπεριφορά τους απέναντι στο λαό, μάλλον φασιστοκρατία, εφιαλτοκρατία, κλεφτοκρατία και ληστοκρατία συναποτελούν, παρά δημοκρατία.

Κι όσο για το ΠΑΣΟΚ, μάλλον ΧΑΣΟΚ θα έπρεπε να λέγεται, τώρα. Μια και έχει χάσει, κατά κράτος, τους οπαδούς του, που διασκορπίστηκαν τήδε κακείσε.

Αλλά να όμως που διατρέχουμε τον έσχατο κίνδυνο να το ιδούμε και πάλι στην κυβέρνηση, αν έρθει πρώτο κόμμα η Νέα Δημοκρατία. Γιατί θα συγκυβερνήσουν και πάλι. Και ποιος στη χάρη μας, για το τι έχουμε να πάθουμε!…

Και καλύτερα απ όλους έχουν καταλάβει, σχετικά με το τι μας περιμένει, όσοι έχουν λάβει τα καινούργια εκκαθαριστικά της εφορίας…

Ότι, δηλαδή, δεν πρόκειται απλά για στυγερούς ληστάρχους, αλλά και για σαδιστές του χειρίστου είδους.. Αφού μας επιβάλλουν επαχθή και απεχθή φορολογία. Και μας ζητούνε τόσα, όσα, σε καμιά περίπτωση, δεν μπορούμε να πληρώσουμε. Σε συνάρτηση με τους ληστρικούς και προκρούστειους ακρωτηριασμούς, που, μέχρι τώρα, έχουν επιβάλει στις αποδοχές μας.

Και αυτό γίνεται, κατά τη γνώμη μου, σκόπιμα και προσχεδιασμένα. Γιατί εφαρμόζουν σε βάρος των νοικοκυριών την ίδια σαδιστική και δολοφονική τακτική, που εφαρμόζουν και οι τοκογλύφοι σε βάρος της πατρίδας μας.

Για να μη μπορούμε, δηλαδή, να ανταποκριθούμε στις οικονομικές υποχρεώσεις μας. Και να εξαπολύσουν, στη συνέχεια, εναντίον μας μπαράζ διώξεων και κατασχέσεων.

Έτσι ώστε να μας αλέσουν, στη κιμαδομηχανή της βάρβαρης και ληστρικής τους νομιμότητας. Με αποτέλεσμα να καταντήσουμε ζητιάνοι και να έχουμε να επιλέξουμε ανάμεσα στον αργό θάνατο από την πείνα ή την αυτοκτονία. Όπως ήδη συμβαίνει με τόσους συνανθρώπους μας. Που ψάχνουν στα σκουπίδια, για να βρούνε να φάνε ή αυτοκτονούν.

– Και τι, αντέκρουσαν με ένταση και δυσαρέσκεια οι συνομιλητές μου, να κάνουμε; Να εμπιστευθούμε την αριστερά; Αφού πάνω κάτω μας υπόσχεται τα ίδια με τη Νέα Δημοκρατία!…

– Αν είστε, τους είπα, παραδοσιακοί δεξιοί και δεν μπορείτε ν' αλλάξετε, ιδού η χρυσή εναλλακτική λύση: Ψηφίστε το κόμμα των «ανεξαρτήτων Ελλήνων». Το κόμμα των οποίων διαθέτει εκλεκτά στελέχη, που αρθρώνουν λόγο πειστικό και πατριωτικό και έντιμο. Και που αυτή τη στιγμή εκφράζουν την αληθινή Νέα Δημοκρατία. Κι όσο για το ότι μπορεί η συντεχνία ΝΔ και ΠΑΣΟΚ να υπόσχονται τα ίδια με την αριστερά;

Δεν νομίζω, σε καμιά περίπτωση, ότι υπόσχονται τα ίδια. Αλλά κι αν ακόμη συνέβαινε κάτι τέτοιο και πάλι τους χωρίζει άβυσσος. Αφού οι μεν κινούνται στον αστερισμό των δολοφονικών και προδοτικών μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων, που έχουν ψηφίσει και υπογράψει.

Και των οποίων τα οδυνηρά αποτελέσματα τα ζούμε με τόσο τραγικό τρόπο. Και την ακόμη τραγικότερη συνέχεια ήδη την προγευόμαστε παντοιοτρόπως…

Ενώ οι άλλοι μας υπόσχονται ότι θα παλέψουν για την κατάργησή τους και την προσαρμογή της οικονομίας μας στα πραγματικά της δεδομένα. Και όχι στα απεχθή και επαχθή, στα οποία απαιτούν να μας κρατούν εγκάθειρκτους οι τοκογλύφοι.

– Μα και η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ, αντείπαν οι συνομιλητές μου, κάτι παρόμοιο ισχυρίζονται:

Η ψήφος λένε της 6ης Μαΐου τους έδωσε να καταλάβουν ότι είχαν κάμει λάθος. Και τώρα θ' αγωνιστούν να προσαρμόσουν την πολιτική τους στην ήδη εκφρασμένη θέληση του λαού.

-Και πάλι, τους είπα, υπάρχει ανάμεσά τους άβυσσος:

Γιατί στην περίπτωση της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ έχουμε να κάνουμε με αυτούς, οι οποίοι αλλεπάλληλες φορές μας έχουν εξαπατήσει. Και μάλιστα φρικτά. Ώστε να μην μας επιτρέπεται να τους έχουμε την παραμικρή εμπιστοσύνη ότι και τώρα δεν θα κάμουν τα ίδια και χειρότερα..

Κι ακόμη, γιατί όλα δείχνουν πως ο, τι έγινε, μέχρι τώρα, δεν ήταν καθόλου λάθος. Αλλά μια καλοστημένη παγίδα. Στην οποία προσπάθησαν να εγκλωβίσουν το λαό με περισσή βαρβαρότητα. Πράγμα, που θα συνεχίσουν να πράττουν, αν κάνουμε το τραγικό λάθος να ξαναπέσουμε στην παγίδα τους και τους ξαναψηφίσουμε.

Κι ούτε να ξεγελιέστε απ' τις προεκλογικές αγκαλίτσες τους και τα χαμόγελά τους. Μετεκλογικά θα είναι βλοσυροί και απρόσιτοι. Και θα σας υποδέχονται με τις μάσκες των ΜΑΤ, τ' ασφυξιογόνα και τα γκλομπς τους….

– Κι αν, επέμεναν και πάλι οι συνομιλητές μου, και η αριστερά μας εξαπατήσει;

– Αυτό, τους είπα, είναι μια κουτοπόνηρη υπόθεση, για να παραπλανά τους αφελείς. Ενώ τα έργα και οι ημέρες των επί τριάντα οχτώ χρόνια, σε βάρος μας, ληστών και δημίων του δικομματισμού, είναι μια αναντίρρητη και εφιαλτική πραγματικότητα.

– Πάντως δεν είναι σωστό, μου αντέτειναν, εσύ ένας παπάς να ασχολείσαι με την πολιτική και τα κόμματα.

Ο παπάς, κατέληξα, και κάθε κληρικός, έχει ιερή υποχρέωση να αγωνίζεται για την αλήθεια και τη δικαιοσύνη. Και αυτό, αναπόφευκτα, έχει άμεση σχέση και με την πολιτική και με τα κόμματα. Ιδιαίτερα μάλιστα, αν κάποια απ' αυτά τα κόμματα, έχουν καταστεί, προ πολλού, σάπια πτώματα και ζόμπι. Που, με το βρυκολάκιασμά τους και την πτωμαΐνη τους, μολύνουν την πατρίδα μας και δηλητηριάζουν το λαό μας….

παπα-Ηλίας, 9-6-2012