Ο σοσιαλφιλελευθερισμός του ΣΥΡΙΖΑ
Του Δημήτρη Γρηγορόπουλου
Οι εξαγγελίες του Αλ. Τσίπρα στη Θεσσαλονίκη προβάλλονται πανηγυρικά απ’ τους προπαγανδιστές του ΣΥΡΙΖΑ σαν νίκη της πολιτικής επί της οικονομίας – σε αντιδιαστολή με τη μοιρολατρία της συγκυβέρνησης, που με την πολιτική της απλώς διαχειρίζεται την κρίση, χωρίς να αποδίδει στην πολιτική αυτόνομο και πρωταγωνιστικό ρόλο, ώστε να υπερβεί την κρίση.
Νεοφιλελεύθερη κυριαρχία, δομική κρίση- πολιτική και οικονομία
Για τις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ στη Δ.Ε.Θ.
Του Δημήτρη Μπελαντή
Η παρουσίαση των βασικών προγραμματικών θέσεων άμεσης πολιτικής στην ΔΕΘ του 2014 αποτελεί μια σημαντική στιγμή στην εκδίπλωση της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ εν όψει της πιθανής ανάληψης της κυβερνητικής εξουσίας στο κοντινό μέλλον. Κατ’ αρχήν, το στοιχείο της πολιτικής δέσμευσης του ΣΥΡΙΖΑ για μια σειρά από ζητήματα άμεσης ανακούφισης των λαϊκών τάξεων και αναζωογόνησης της οικονομίας, ανεξάρτητα από το πλήρες ή το απολύτως ικανοποιητικό της έκτασης αυτών των δεσμεύσεων, έχει μεγάλη θετική πολιτική σημασία. Η τήρηση αυτού του μίνιμουμ «συμβολαίου με τον λαό» και η μη υπαναχώρηση από την εφαρμογή του θα παράσχει διευρυμένη πολιτική νομιμοποίηση σε μια κυβέρνηση της Αριστεράς και θα δημιουργήσει όρους για την πολιτική και κοινωνική της υποστήριξη. Επίσης, παρά την κριτική που ασκείται – και σε κάποιο βαθμό δικαιολογημένα – από άλλες δυνάμεις της Αριστεράς στον ΣΥΡΙΖΑ ως προς αυτές τις θέσεις, η τήρηση αυτού του μίνιμουμ προγράμματος θα ενισχύσει τις δυναμικές κοινωνικής και τελικά και πολιτικής ενότητας της Αριστεράς. Αντιθέτως, η τυχόν ολική ή και μερική υποχώρηση του ΣΥΡΙΖΑ από την εφαρμογή αυτού του μίνιμουμ προγράμματος θα αποσταθεροποιήσει και ναρκοθετήσει το κυβερνητικό του εγχείρημα, όταν και όποτε αυτό υπάρξει.
Τα ανάποδα διαβάσματα των εξαγγελιών του Τσίπρα
Του Παναγιώτη Μαυροειδή
Για τις πρόσφατες εξαγγελίες του Προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ στη Θεσσαλονίκη, έχουν γραφεί πολλά.
Λάβαμε ήδη ισχυρά δείγματα της αστειότητας και κυρίως της προκλητικότητας της κυβερνητικής προπαγάνδας. Έφτασαν να θεωρούν αχρείαστες …παροχές, πολυτέλεια και σπατάλη, στοιχειώδη μέτρα προστασίας των θυμάτων των μνημονιακής πολιτικής. Πράγματα που αποτελούν υποχρέωση κάθε ‘’συντεταγμένης πολιτείας’’ όπως τη λένε εύηχα. Μοιάζει να προσβάλλονται και να εξανίστανται οι χορτάτοι, όχι απέναντι στον ‘’κίνδυνο’’ να σιτισθούν οι πεινασμένοι, αλλά έστω να τους αναγνωριστεί το δικαίωμα σε κάτι τέτοιο.
Δεν έλειψαν ωστόσο και οι ασυλλόγιστοι διθύραμβοι υπέρ των ‘’καινοτόμων’’ προτάσεων του ΣΥΡΙΖΑ που θα σώσουν το πόπολο, με τις πολυκαιρισμένες ασπιρίνες του ΕΣΠΑ, τα κόλλυβα των 751 ευρώ, την προσωρινή απασχόληση, τις επιδοτήσεις στις επιχειρήσεις και τις 88 δόσεις στην εφορία. Πιθανόν, όσοι δε γνώρισαν ποτέ τι σημαίνει να ζεις με 600 ευρώ καθαρά το μήνα, θεωρούν το παραπάνω πακέτο, όχι βέβαια ..παροχή όπως οι ‘’δεξιοί’’, αλλά μεγάλη ‘’ανατροπή των ανατροπών’’. Ποιο; Αυτό που στην κυριακάτικη λειτουργία ο παππάς πιο σεμνά το ονομάζει αντίδωρο.
Συμπόρευση της Αριστεράς και Αναδιάταξη δυνάμεων στο Πολιτικό Σύστημα
Του Ανδρέα Ζαφείρη*
Ποτέ άλλοτε η λέξη «κίνημα», σε όλες τις πτώσεις, δεν εμφανιζόταν σε τόσα πολλά άρθρα ή κομματικά ντοκουμέντα και ποτέ άλλοτε η πραγματικότητα δεν ήταν σε τέτοια αναντιστοιχία με τα σχέδια, την αγωνία, τις ανάγκες και τις επιθυμίες.
Τα ερμηνευτικά εργαλεία ξεκινούν από τις θεωρίες της ανωριμότητας και καταλήγουν στις θεωρίες της ανάθεσης. Κοινός παρανομαστής; Το μη υπεύθυνο πολιτικό υποκείμενο. Λεπτομέρειες:
Η ΚΕΝΤΡΟΑΡΙΣΤΕΡΑ ΤΗΣ ΣΥΜΦΟΡΑΣ
Του Βασίλη Ξυδιά
Η εκλογική διάσωση του ΠΑΣΟΚ-Ελιά, έστω και με το ισχνό 8%, δεν πρέπει να υποτιμηθεί. Δεν είναι μόνο ότι δίνει το φιλί της ζωής στον ΠΑΣΟΚικό μηχανισμό, παρέχοντάς του αυτοδίκαια ρόλο στις μετεκλογικές εξελίξεις. Είναι ότι εισάγει ένα νέο στοιχείο στον πολιτικό χάρτη· μια νέα κεντροαριστερή παραλλαγή που θα μπορούσε να ονομαστεί «κεντροαριστερά της συμφοράς», σε αντιδιαστολή με την «κεντροαριστερά πολυτελείας» που όλοι έχουμε υπ’ όψιν μας ως αφ’ υψηλού κήρυκα του εκσυγχρονισμού και του αντιλαϊκισμού.
Η έκφραση «της συμφοράς» δεν δηλώνει εδώ καμία απαξίωση. Ούτε υπονοεί τις ευθύνες του κεντροαριστερού χώρου στη συντελούμενη καταστροφή. Αναφέρεται σε μια ορισμένη πραγματιστική στάση, που εκδηλώνεται τόσο στο κοινωνικό όσο και στο πολιτικό πεδίο, και η οποία αποδέχεται την εθνική και κοινωνική συμφορά ως αναπόφευκτο γεγονός επιζητώντας τρόπους και διεξόδους «ρεαλιστικής» συμβίωσης μ’ αυτό. Ρεαλιστικής συμβίωσης, αν όχι για όλη την κοινωνία, τουλάχιστον για κάποια τμήματα της φτωχοποιούμενης μέσης τάξης.
Θα είναι η πρώτη φορά…
Του Χρήστου Κυργιάκη
Που θα στείλω τους νταβατζήδες της πολιτικής ζωής σε μόνιμη ανεργία. Όλους αυτούς που πνίγονται στις μεταξωτές τους γραβάτες, που αναβλύζουν από κυνισμό και αλαζονεία και που δεν μπορούν να ανασάνουν στα ακριβά τους κοστούμια και δεν χωράνε στα πανάκριβα αυτοκίνητά τους.
Που θα στείλω τους εμπόρους των ονείρων των παιδιών μου στις αραχνιασμένες αποθήκες των εμπορευμάτων τους.
Ελλάδα: το “Μεξικό” της Ε.Ε.;
Του Γιώργου Ρακκά
Η πολιτική κατάσταση που διαμορφώνεται μετά τον πρώτο γύρο των δημοτικών εκλογών θυμίζει… Μεξικό. Αποτελεί δε ένα ακόμα σημάδι ότι βαίνουμε για τα καλά στον μετασχηματισμό μας σε «αποικία χρέους», χώρα περιορισμένης ευθύνης – και όποιος πανηγυρίζει δεν ξέρει που πατά και που πηγαίνει. Αλλά γιατί «Μεξικό»;
Α) Όπως και εκεί, έτσι και εδώ οι πολιτικές ελίτ της χώρας ασκούν μιας μορφής «συγκυβέρνηση» με ξένα συμφέροντα. ΗΠΑ και πολυεθνικές εκεί, εδώ γερμανο-τουρκικός άξονας και οι πανταχού παρούσες πολυεθνικές, υπό τις ευλογίες του Ομπάμα. Όλη η ουσία της πολιτείας των ελληνικών αρχουσών τάξεων ανακεφαλαιώνεται σε μια περίφημη δήλωση που είχε απευθύνει ο Ερντογάν προς τις χώρες της Βαλκανικής: «Συμπατριωτισμός» – δηλαδή μια έκκληση προς τις ελίτ των χωρών της περιοχής μας να μεταβληθούν σε ντήλερ των νεο-οθωμανικών συμφερόντων. Τα πράγματα είναι πολύ ξεκάθαρα: Αυτή τη στιγμή στα Βαλκάνια κυριαρχεί μια ανανεωμένη εκδοχή της γερμανο-τουρκικής συμμαχίας που καθόρισε τις εξελίξεις κατά τις δύο πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα: Ημισέληνος και Ντόιτσε Μπανκ. Ο δε Ομπάμα, πλειοδοτεί προς αυτήν την κατεύθυνση, γιατί με αυτόν τον τρόπο δίνεται ώθηση στο δικό του ευρω-ατλαντικό όραμα. Η δε συμμαχία της Γερμανίας και της Τουρκίας τον εξυπηρετεί καθώς έτσι απομακρύνεται η Γερμανία από την Ρωσία, ενώ διαμορφώνονται και οι συνθήκες για άρση του τουρκο-ισραηλινού «διαζυγίου».
Η οικονομική καταστροφή, οι εκλογές και ο αυτοκαθορισμός
Του Τάκη Φωτόπουλου*
Οι επερχόμενες εκλογές, τόσο για μια θέση στο πλουσιότερο καφενείο της Ευρώπης, το Ευρωκοινοβούλιο, που αποτελεί τον πιο άνετο τρόπο πλουτισμού για τους αιρετούς καφενόβιους, όσο και οι τοπικές εκλογές δεν έχουν, βέβαια, καμιά σημασία από Πολιτική άποψη, εάν με τον όρο «Πολιτική» εννοήσουμε την κλασική έννοια της Πολιτικής ως τον αυτοκαθορισμό των πολιτών. Το ίδιο, άλλωστε, ίσχυε ανέκαθεν για κάθε θεσμό της αντιπροσωπευτικής «δημοκρατίας», και ισχύει ακόμη περισσότερο σήμερα, όπου όλη η οικονομική και πολιτική εξουσία είναι συγκεντρωμένη σε ελάχιστα χέρια.
ΣΥΡΙΖΑ και Θράκη (πρώτα συμπεράσματα από μια κρίση)
Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου*
Μόνο κατάπληξη, βαθύτατη θλίψη προκάλεσε, σε όσους διατηρούν στοιχειώδη επαφή με την πραγματικότητα και τις ανάγκες του ελληνικού λαού, η υπόθεση του ευρωψηφοδελτίου του ΣΥΡΙΖΑ. Σαμαράς και τρόικα, Μιχαλολιάκος και Καμμένος, ο «Θεός της Αποχής», αν υπάρχει, όχι ανθοδέσμες, φορτηγά ολόκληρα με λουλούδια θάπρεπε να στείλουν στην Κουμουνδούρου για τους χειρισμούς της.
Ταυτόχρονα όμως, η υπόθεση αυτή πρέπει να θεωρηθεί και μεγάλη ευκαιρία – η τελευταία ίσως πριν από ενδεχόμενη ανάληψη κυβερνητικών ευθυνών – για να διορθώσει ουσιαστικά η αριστερά την πορεία της και να αντιμετωπίσει τώρα δραματικά προβλήματα που κινδυνεύει να βρει αύριο μπροστά της. Η υπόθεση Σαμπιχά είναι η κορυφή του παγόβουνου. Αντί να αρνείται κάποιος την ύπαρξη του παγόβουνου, είναι πιο χρήσιμο να αλλάξει αμέσως πορεία.
«Δεν δίνουμε λογαριασμό σε κανέναν»!
(Le parti, c’ est nous! = Το κόμμα είμαστε εμείς!)
Του Παντελή Σαββίδη
1. – Η υπόθεση Σαπιχά φοβάμαι ότι οριοθέτησε τη δυναμική ενός πολιτικού μορφώματος, του ΣΥΡΙΖΑ, το οποίο διεκδίκησε να εκφράσει τα κοινωνικά στρώματα που πλαισίωσαν μεταπολιτευτικά το ΠΑΣΟΚ, ωφελήθηκαν σε βάρος της Πολιτείας από αυτό και όταν δεν ικανοποιούσε τις ανορθολογικές ορέξεις τους, αναζήτησαν αλλού καταφύγιο.
Και λέω φοβάμαι διότι, ακόμη και αν δεν συμφωνούσε κανείς με τον πολιτικό αυτό σχηματισμό, ο οποίος θα αποδειχθεί μικράς διάρκειας, θα ήθελε να ταρακουνήσει το πολιτικό κατεστημένο το οποίο, επειδή κατέχει το μονοπώλιο των ιδεολογικών μηχανισμών, αναπαράγει την ιδεολογία του, μη επιτρέποντας σε καμιά άλλη πολιτική δύναμη, που δεν την ελέγχει, να αναδυθεί.
Η αλαζονεία της σημερινής πολιτικής εξουσίας θα πολλαπλασιασθεί μόλις συνειδητοποιήσει ότι δεν έχει πολιτικό αντίπαλο στη διεκδίκηση του μονοπωλίου της εξουσίας. Και, όπως θα είναι φυσικό, θα εκλάβει τη μικρή απώλειά του ως επιβράβευση της πολιτικής της. Και αυτό είναι το μείζον αρνητικό από τις τελευταίες εξελίξεις.
