ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ

 

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

 

Η προκήρυξη εκλογών εν μέσω σοβούσης κρίσεως βρίσκει τον λαό μας σοβαρά προβληματισμένο. Οι εκλογές θεωρούνται ως η πεμπτουσία της δημοκρατίας. Γι' αυτό και ευκαίρως ακαίρως γίνεται αναφορά στην αρχαία Αθήνα την κοιτίδα της δημοκρατίας. Η αχίλλειος πτέρνα της δημοκρατίας είναι αναμφισβήτητα τα κόμματα, χωρίς την ύπαρξη των οποίων όμως δεν νοείται δημοκρατία. Δεύτερη, όχι λιγότερο σημαντική, αδυναμία της δημοκρατίας διαχρονικά είναι η υπερίσχυση του δημαγωγικού λόγου, ο οποίος επενεργεί επί του λαού ως εκμαυλιστικό τραγούδι των σειρήνων. Ο λαός θέλει να διατηρεί άσβεστη την ελπίδα για καλύτερες ημέρες. Και η ελπίδα αυτή διατρανώνεται σε κάθε προεκλογική περίοδο διογκούμενη από τον δημαγωγικό λόγο. Και πολύ εύστοχα ο ποιητής Βάρναλης αποκαλεί τον λαό θύμα και ψώνιο!

Αποδεχόμαστε βέβαια ότι η δημοκρατία, παρ' όλα τα μειονεκτήματά της είναι το καλύτερο πολίτευμα που επινόησε ο άνθρωπος. Εκείνο το οποίο παραβλέπουμε, με τη συμβολή του δημαγωγικού λόγου, είναι το ότι πρώτιστος είναι ο ρόλος των ανθρώπων της εξουσίας και όχι οι θεσμοί, οι οποίοι είναι ανίσχυροι να επιβληθούν επί των ανθρώπων. Ας προχωρήσουμε σε κάποιες αναλύσεις.

Τα κόμματα διαχρονικά, αρχής γενομένης από την αθηναϊκή δημοκρατία, είναι συμπράξεις προσώπων κοινών συμφερόντων. Αυτό φάνηκε να ανατρέπεται στην αρχή του 20^ου αιώνα, όταν εμφανίστηκαν κόμματα με ιδεολογικές αρχές πολέμιες των αρχών του αστικού καθεστώτος, το οποίο μεσουρανούσε. Στη νεότερη πολιτική σκηνή παρεισέφρυσε παράγοντας οδυνηρός, άγνωστος στην αθηναϊκή δημοκρατία: Η παρέμβαση του ξένου παράγοντα στα της πολιτικής σκηνής. Όχι πως και στην αρχαία Αθήνα δεν είχαμε την παρέμβαση της περσικής αυλής μέσω των δαρεικών υπέρ ευνοουμένου πολιτικού, ο οποίος μετά τους θριάμβους των Ελλήνων κατά τους περσοελληνικούς πολέμους ορέχθηκε τη χλιδή της περσικής αυλής. Δεν είχε όμως την ισχύ η αυλή αυτή να καθορίσει την εν γένει πολιτική της αθηναϊκής δημοκρατίας.

Σήμερα, που με περισσή καύχηση προβάλλουμε το δημοκρατικό κεκτημένο, η εξουσία ασκείται στο σύνολο των χωρών, όπου διεξάγονται εκλογές και όχι παρωδία εκλογών, από δύο κόμματα εξουσίας, τρόπον τινά «κληρονομικώ δικαίω» (για κάποια πρόσωπα που στελεχώνουν τα κόμματα αυτά ο όρος κληρονομικός χρησιμοποιείται κυριολεκτικά). Οι ηγέτες των κομμάτων εξουσίας χρίονται από υπερεθνικά κέντρα νομής εξουσίας, κέντρα ελεγχόμενα από το διεθνοποιημένο κεφάλαιο, στο οποίο οι πολιτικοί προσέφεραν την εξουσία, η οποία δήθεν πηγάζει από τον λαό. Οι ηγέτες εισέρχονται σε στοές και λέσχες, όπου λαμβάνουν το χρίσμα. Δεν απομένει παρά η τυπική επικύρωση από τον λαό, μέσω της διαδικασίας των εκλογών, ώστε ο ηγέτης να καταστεί λαοπρόβλητος και ο λαός να ζει με την ψευδαίσθηση ότι διαθέτει την ισχύ της ψήφου.

Καθ' όλο σχεδόν τον 20^ο αιώνα τα δύο κόμματα εξουσίας είχαν κάποια διακριτά γνωρίσματα, τα οποία συγκινούσαν τους πολίτες, ώστε αυτοί να παρατάσσονται με το ένα ή το άλλο. Τα μεν αυτοπροβάλλονταν ως θεματοφύλακες των ιερών και των οσίων του έθνους, δεν απέκρυβαν όμως ότι είναι υπηρέτες του μεγάλου κεφαλαίου, εθνικού χαρακτήρα τουλάχιστον ως τη λήξη του Β΄ παγκοσμίου πολέμου. Τα δε αυτοπροβάλλονταν ως υπέρμαχοι των δικαιωμάτων των εργαζομένων και εχθρικά προς το κεφάλαιο. Ούτε τα πρώτα σέβονταν τις αξίες, αλλά απεναντίας τις καπηλεύονταν κατά τρόπο ασύστολο και ευδιάκριτο με γυμνό πολιτικό οφθαλμό, ούτε τα δεύτερα πίστευαν στην αξία της κοινωνικής δικαιοσύνης, αλλά είχαν κατασκευαστεί ως αναχώματα κατά του επελαύνοντος κομμουνισμού. Με την προϊούσα τάση προς ενοποίηση της Ευρώπης στα πλαίσια της ΕΟΚ-ΕΕ, είχαμε και προϊούσα σύγκληση των πολιτικών των σχηματισμών εξουσίας προς ενιαία πολιτική, η οποία συνίσταται στην άμβλυνση της ιδιοπροσωπείας των λαών με την πολεμική κατά της θρησκευτικής πίστης, της φιλοπατρίας, της γλώσσας, της οικογένειας και της κοινωνικής συνοχής και στην αποδόμηση του κράτους, το οποίο εμποδίζει την την κερδοσκοπία του απλήστου κεφαλαίου σε βασικούς τομείς της παραγωγής, όπως ενέργεια, επικοινωνίες, μεταφορές και αναπτύσσει θεσμούς κοινωνικής πρόνοιας υπέρ των αδυνάτων. Η σύγκλιση αυτή κατέστη πλήρης μετά την κατάρρευση του κομμουνισμού, οι σχηματισμοί όμως εξουσίας παρέμειναν σε ισχύ και διαθέτουν ακόμη αρκετούς οπαδούς και περισσότερους ψηφοφόρους. Αν και αποτελούν συγκυβέρνηση κατ' απαίτηση των «προστατών»-δημίων μας, αν και είναι υπέρ βέβαιο ότι, μετά τις εκλογές, μας αναμένει τρίτη συμφωνία «σωτηρίας» της χώρας (δεν γνωρίζω πώς θα την ονομάσουν) είναι βέβαιο ότι θα συγκεντρώσουν σημαντική μερίδα των ψηφοφόρων, ασφαλώς σημαντικότερη απ' ότι δείχουν οι δημοσκοπικές έρευνες προεκλογικά.

Ο λαός, το θύμα και ψώνιο, ρέπει προς την κουτοπονηριά. Αντιλαμβάνομαι ότι θα δεχθώ σφοδρή την επίθεση εκ μέρους του δημαγωγικού λόγου, ο οποίος διαχρονικά θυσιάζει τον λαό «σφάζοντάς τον με βαμβάκι». Ο λαός, στη συντριπτική του πλειονοψηφία, στηρίζει διαχρονικά ισχυρούς προσδοκώντας ίδιον όφελος. Η προσκόλληση στα κόμματα εξουσίας στη συντριπτική πλειονοψηφία γίνεται με την ειδική «κόλλα» που ονομάζεται ρουσφέτι. Αυτή εξέθρεψε την αναξιοκρατία και επέφερε την ασθένεια της χαμηλής παραγωγικότητας και της αδιαφορίας για το μέλλον της χώρας. Τα κόμματα εξουσίας μας πήραν από το «εμείς» της κοινότητας και μας οδήγησαν στο «εγώ» της ατομικής ευμάρειας. Βέβαια, γράψαμε και σε άλλο άρθρο, ότι είναι τραγικά εσφαλμένο ο λαός να αισθάνεται τύψεις αναλογιζόμενος το ρηθέν ότι «όλοι μαζί τα φάγαμε»! Είναι άλλο να υποτάσσεσαι στο πάθος της ιδιοτέλειας και της ήσσονος προσπαθείας και άλλο να εκποιείς τον δημόσιο πλούτο ενσυνειδήτως υποβιβάζοντας την ανεξάρτητη χώρα σου σε υποτελή εν ειρήνη στο αδηφάγο κεφάλαιο.

Αναδύεται ελπίδα μετά τις επερχόμενες εκλογές; Χωρίς να είμαι αναρχικός προσυπογράφω το σύνθημα τοίχου: «Αν οι εκλογές άλλαζαν τα πράγματα, θα είχαν κηρυχθεί παράνομες»! Συνεπώς καλώ τα θύματα, τα ψώνια (και τους κουτοπόνηρους) να σκεφθούν σοβαρά αυτή το φορά: Θέλουμε να σώσουμε την πατρίδα ή να «σωθούμε» εμείς και μόνο; Ασφαλώς δεν είναι λύση η αποχή από την ψηφοφορία. Από την άλλη η μετακίνηση από τα κόμματα εξουσίας θα είναι κάτι περισσότερο από ψήφος διαμαρτυρίας και τιμωρίας; Ας αναλύσουμε τον χώρο της κατακερματισμένης υποψήφιας αντιπολίτευσης, δεδομένης για τους μη αφελείς πολιτικά της σύμπραξης των δύο κομμάτων εξουσίας (και ενδεχομένως και κάποιων άλλων) μετεκλογικά. Πέρα από δύο σχηματισμούς της αριστεράς, εκ των οποίων ο ένας παραμένει καθηλωμένος σε ιδεολογικά στερεότυπα δίκην τετραπληγικού και ο άλλος υφίσταται οβίδιες μεταμορφώσεις, οι άλλοι σχηματισμοί θυμίζουν κινούμενη άμμο. Είναι ευκαιριακοί σχηματισμοί, οι οποίοι απλά αναμένουν να εισπράξουν τη δυσαρέσκεια των πολιτών των αποφασισμένων αυτή τη φορά να τιμωρήσουν.

Και ενώ το τοπίο της πολιτικής σκηνής είναι αρκούντως θολό και αβέβαιο, η χώρα βυθίζεται στο χάος (λέξη που χρησιμοποίησε πρόσφατα η γαλλική Liberation) χωρίς ελπίδα ανάκαμψης δια της πολιτικής, παρά την προσπάθεια του δημαγωγικού λόγου να πείσει τους πολίτες περί του αντιθέτου. Στην χώρα μας λείπουν δύο σημαντικοί παράγοντες, οι οποίοι θα μπορούσαν να μας οδηγήσουν στην υπέρβαση της κρίσης: Η ελευθερία, αφού είμαστε δούλοι των μηχανισμών της αγοράς, δηλαδή δούλοι των ισχυρών του κεφαλαίου. Οι άνθρωποι, οι πρόθυμοι να υποστούν θυσίες προσφέροντας ακόμη και τη ζωή τους για να υπερασπιστούν τα δίκαια της χώρας και του λαού της από τη βουλιμία των ισχυρών.

Πόσο ακόμη θα αντέξει αυτή η χώρα, στην οποία δεν ακούγεται πλέον το «ελευθερία ή θάνατος»;

 

Οι Τροϊκανοί Τριάκοντα Τύραννοι…

 

Του Στάθη Σ(ταυρόπουλου)

 

Καθώς βραχύνεται ο χρόνος που απομένει έως τις εκλογές κι αναλόγως πυκνώνει η εμφάνιση στις οθόνες της Διαπλοκής κυρίως, των ομιλουσών κεφαλών του δικομματικού μας μονοκομματισμού… Και των λοιπών μνημονικών δυνάμεων. Απορώ και θαυμάζω. Κι ύστερα μελαγχολώ.

Με τη γλώσσα τους! Μιλούν την ίδια γλώσσα. Σαν να μην έχει επισυμβεί κατακλυσμός. Σαν να μην έχουν χαθεί δουλειές, να μην έχουν κοπεί μεροκάματα, να μην έχουν κλείσει μαγαζιά ή σπίτια, σαν να μην έχουν καεί ζωές. Όμως εκείνο που με θλίβει περισσότερο, είναι το γεγονός ότι αυτήν τη γλώσσα μας την έμαθαν να τη μιλάμε και μεις.

Μια γλώσσα με λέξεις ψευδόμενες, με ευφημισμούς, ύπουλη, παραπλανητική, μία γλώσσα που έχει στείλει από καιρό στην εξορία τις λέξεις που απηχούν τις πραγματικότητες της ζωής, όπως: εργάτης, εργατική τάξη, οκτάωρο, ισονομία, ιμπεριαλισμός, εθνική ανεξαρτησία, πατρίδα, ισότητα, αλληλεγγύη κι άλλες μύριες.

Τριάντα χρόνια τώρα λέξεις όπως αυτές είχαν εξορισθεί απ'το καθημερινό λεξιλόγιο και τώρα, με την κρίση, ορισμένες εξ αυτών επιστρέφουν στον δημόσιο λόγο, όπως επέστρεψαν κάποτε οι εξόριστοι δημοκρατικοί Αθηναίοι απ'τη Θήβα για να διώξουν απ' το Άστυ τους Τριάκοντα Τυράννους.

Όμως οι Τριάκοντα Τύραννοι Είναι ακόμα εδώ, και οι κεφαλές τους ομιλούν από οθόνης κι εφημερίδων της Διαπλοκής, την ίδια γλώσσα καθημερινώς:

– Τη γλώσσα που μας έμαθαν να ομιλούμε κι εμείς: για τον ανταγωνισμό

– Την οικονομία που δεν μας αντέχει

– Το δίκιο (και το δίκαιο) των δανειστών

– Το αναπόφευκτο των περικοπών,

Μία γλώσσα γεμάτη, διλήμματα, εκβιασμούς, υπαγορεύσεις κι απαγορεύσεις.

Οι ίδιοι πολιτικοί των ιδίων κομμάτων που φτώχυναν την πατρίδα και στη συνέχεια τη σκλάβωσαν, εξακολουθούν να μιλούν την ίδια Τυραννική και ψεύτρα γλώσσα με τις ίδιες νοηματικές κι ορολογίες, για να υποσχεθούν ότι οι ίδιοι αυτοί, δεν θα φτωχύνουν τη χώρα κι άλλο (ενώ ήδη τα επόμενα μέτρα λαμβάνονται).

Και ότι οι ίδιοι αυτοί που τη σκλάβωσαν, θα την ξεσκλαβώσουν αν όχι το 2030, το 2040 ίσως και πάντως οπωσδήποτε το 2070! Αντί να έχει ανοίξει η γη να τους καταπιεί, βγαίνουν κι ανερυθρίαστοι ομιλούν μετερχόμενοι διλήμματα, εκβιασμούς, υποσχέσεις κι απειλές. Θαυμάζω κι απορώ. Στη συνέχεια θλίβομαι! Και τέλος οργίζομαι. Και μένω οργισμένος!

Κι όσον οι καθωσπρέπει λακέδες (και λεκέδες) της προπαγάνδας εξορκίζουν την οργή ως κακό σύμβουλο τόσο πιο πολύ οργίζομαι με αυτούς που αποβιομηχάνισαν τη χώρα, που ξεπάτωσαν τη γεωργική παραγωγή με τις επιδοτήσεις, που υπερχρέωσαν τον λαό με θαλασσοδάνεια, που τον λήστεψαν με τα χρηματιστήρια, που τον έθισαν στο ρουσφέτι, την ήσσονα προσπάθεια και την αμορφωσιά, αυτοί οι εγκληματίες μιλούν ακόμα. Και απευθύνονται στους πολίτες με την ίδια γλώσσα. Θαυμάζω κι απορώ! Δεν ντρέπονται; Δεν σέβονται τίποτα;

Για να είναι κανείς υποψήφιος εκπρόσωπος μιας δικομματικής τυραννίδας που φτώχυνε και σκλάβωσε την πατρίδα δεν χρειάζεται σθένος, χρειάζεται θράσος. Κι ως φαίνεται, αυτό είναι το τελευταίο που έχει απομείνει στους συντρόφους του Άκη.

Όμως οι πολίτες που θα υπερψηφίζουν αυτά τα δύο υποταγμένα στους «νταβατζήδες» κόμματα, Τόσο μαθημένα στην υποταγή, που εν τέλει υπέταξαν και την ίδια τη χώρα στους Τοκογλύφους, οι πολίτες λοιπόν που προτίθενται να υπερψηφίσουν τα κόμματα του Μνημονίου, σε τι ελπίζουν; Εκτός απ'τους πολίτες που όλα αυτά τα χρόνια ο δικομματισμός εκμαύλισε, οι υπόλοιποι που προτίθενται να υπερψηφίσουν τους δύο μικρομέγαλους, εις τί ελπίζουν;

Ίσως κάποιοι, υποκύπτοντας στην κινδυνολογία, να φοβούνται το χειρότερο! Είναι όμως το χειρότερο, ελπίδα; Ή μήπως δεν τους έχουν ήδη εξασφαλίσει το χειρότερο για το μέλλον, αυτοί οι ίδιοι που τους εξασφάλισαν το χειρότερο για το χθες και το σήμερα;

Δημοκρατία δεν είναι να ψηφίζει κανείς τη σαβούρα της ή τους «Τριάκοντα», δημοκρατία δεν είναι το «έτσι γουστάρω» ή το «ωχ, αδερφέ», αυτά είναι «πασοκιές» (πράσινες ή γαλάζιες), δημοκρατία είναι η ευθύνη, η βάσανος της επιλογής, οι αγώνες. Κι ενίοτε οι συνεχείς αγώνες.

Αυτοί που έφεραν τη χώρα έως εδώ εξακολουθούν να τη δημαγωγούν.

– Ο κ. Σαμαράς επισείει τας κεφαλάς μας τον κίνδυνο της ακυβερνησίας, ενώ η χώρα κυβερνάται με σιδηρά πυγμή από την Τρόικα.

– Ο κ. Βενιζέλος ομιλεί σε «πεθαμένα» ακροατήρια οπαδών κι ακόμα ολιγότερων αμήχανων ψηφοφόρων, λέγοντας τώρα ότι στο εξής δεν θα κόβεται το ρεύμα (!!!) σε όσους δεν έχουν να πληρώσουν το χαράτσι – ποιός; ο ίδιος που έως χθες το έκοβε!

Να ζητήσει κανείς αιδώ απ'την αναίδεια, είναι μάταιο. Ατελέσφερο. Μάλιστα ανήθικο. Μάλιστα ηλίθιο…

Να διεκδικήσει όμως κάθαρση απ'το άγος, αξιοπρεπή ζωή κι ελπίδα για το καλύτερο, είναι εκ των ων ουκ ανευ…

 

ΠΗΓΗ: 23/04/2012, http://www.enikos.gr/stathis/36543,Oi_Troikanoi_Triakonta_Tyrannoi.html

ΟΧΙ λάσπη στο ΟΧΙ!….

 

Του παπα Ηλία Υφαντή

 

Είναι ασύλληπτο το όργιο της λάσπης, που τώρα προεκλογικά εκσφενδονίζεται απ' τους εγκάθετους της φαυλοκρατίας και της εφιαλτοκρατίας, σε βάρος των νέων κομμάτων και των υποψηφίων τους.

Είναι δε τόσο αχαλίνωτος ο οίστρος της διαστροφής, ώστε έφτασαν στο κατάντημα να «παντρέψουν» κομματικά ακόμη και τον Πάνο Καμένο με την κ. Ρεπούση.

Κάνοντας, μάλιστα, τον αδιανόητο συσχετισμό ανάμεσα στο επώνυμο του Γιάννη Δημαρά, που προσχώρησε στους «Ανεξάρτητους Έλληνες», με τη ΔΗΜΑΡ του κ. Κουβέλη, στην οποία ανήκει, όπως λέγεται, η κ. Ρεπούση. Και βέβαια δεν παρέλειψαν να τον ράνουν με τους λεμονανθούς των απαξιωτικών και ειρωνικών χαρακτηρισμών τους…

Για να συμβεί το ίδιο και σχετικά με τη σύμπραξη του «ακροδεξιού» Στέλιου Παπαθεμελή με το «σταλινικό»-όπως τους έχουν «βαφτίσει»-Δημήτρη Καζάκη, στο ΟΧΙ! Το νεοσύστατο, δηλαδή, κόμμα τους.

Και βέβαια τα περί ακροδεξιάς ιδεολογίας και πρακτικής του κ. Παπαθεμελή είναι χονδροειδείς ανοησίες και κακοηθέστατες συκοφαντίες. Γιατί σε όλη τη μακρόχρονη πολιτική του διαδρομή, ο Νέστορας αυτός του ελληνικού κοινοβουλίου ουδέποτε συμβιβάστηκε με το καθεστώς της φαυλοκρατίας και εφιαλτοκρατίας.

Γι' αυτό και βρέθηκε έξω απ' το ΠΑΣΟΚ του Σημίτη και του Γιωργάκη. Και, μετά την εκλογική του συνεργασία με τη ΝΔ, αποστασιοποιήθηκε, δημιουργώντας τη Δημοκρατική αναγέννηση.

Κι όσο για το θρησκευτικό προσανατολισμό του; Σε καμιά περίπτωση δεν συνιστά ακροδεξιά παρέκκλιση! Το τελείως αντίθετο μάλιστα. Η αληθινή χριστιανική θρησκευτικότητα συνιστά τον δημοκρατικότερο προσανατολισμό!

Γιατί, αξιότιμοι εγκάθετοι, το Ευαγγέλιο είναι το αληθινό και μοναδικό Σύνταγμα της ελευθερίας και της δικαιοσύνης. Και όχι τα παμπόνηρα κατασκευάσματα, που χαλκεύουν οι αρχιτέκτονες της καλπονοθείας και της υπουργικής ασυλίας και πάσης άλλης νομικίστικης αλητείας.

Άλλωστε αυτά που είπε ο Μαρξ, στο κομμουνιστικό μανιφέστο του, το 18ο αιώνα, για κοινοκτημοσύνη και δικαιοσύνη, τα είπε το Ευαγγέλιο δεκαοχτώ αιώνες πρωτύτερα. Κι ακόμη πολύ παλιότερα οι προφήτες!

Κι όσο για τον κ. Καζάκη;

Ήταν ο μόνος, που, όταν το καθεστώς της φαυλοκρατίας και εφιαλτοκρατίας έσπερνε τη σύγχυση και την τρομοκρατία, είπε τα πράγματα με τ' όνομά τους. Και «έβαλε τα γυαλιά» στους αερολόγους δημοσιογράφους και τους παρλαπίπες πολιτικάντηδες, που δεν ήξεραν τι έλεγαν και τι έκαναν.

Για να μας δώσει να καταλάβουμε σε ποιο φαύλο κύκλο και ποιο αυτοκτονικό αδιέξοδο μας οδηγούσαν και μας οδηγούν οι αδηφάγοι τοκογλύφοι και οι ντόπιοι εφιάλτες.

Και, αφού λεηλάτησαν τη σοφή του επιστημοσύνη και την πεντακάθαρη σκέψη του, τώρα δεν τον ξέρουν. Και δεν τον καλούν στα διάφορα πάνελ!

Προφανώς, γιατί φοβούνται μήπως αποκαλυφθεί πόση παχυλή άγνοια, εκτός απ' την λωποδυσία και προδοσία, κουβαλούν, κάποιοι βαρύγδουποι τενεκέδες, που φιλοδοξούν να μας κυβερνήσουν.

Κι όσο για το ποιοι είναι οι αληθινοί Έλληνες, που τόσο απασχολεί κάποιους;

Αυτό το είπε ο Ισοκράτης, πριν από δυόμισι χιλιάδες χρόνια. Αλλά και ο πρωτομάρτυρας της λευτεριάς Ρήγας. Ο οποίος απηύθυνε το, ενάντια στην τουρκική βαρβαρότητα, εγερτήριο σάλπισμά του, σε όλους τους βαλκάνιους.

Και βέβαια Έλληνες είναι όλοι εκείνοι, που αγαπούν την Ελλάδα και εργάζονται ο καθένας με τον τρόπο του για το καλό της. Και φυσικά σε καμιά περίπτωση οι αποικιοκράτες τοκογλύφοι και οι δοσίλογοι πολιτικοί απατεώνες, που την ξεπουλάνε…

Ή μήπως Έλληνες και σούπερ-Έλληνες είναι, ακριβώς, οι εκπρόσωποι, της μνημονιακής εφιαλτοκρατίας!

Που, προκλητικά, προβάλλονται απ' τα εξωνημένα ΜΜΕ! Προκειμένου για μια ακόμη φορά να εξαπατήσουν το λαό, για να συνεχίσουν και να ολοκληρώσουν το προδοτικό και καταστροφικό, για την πατρίδα, έργο τους.

Ή μήπως είναι Έλληνες οι ασυνείδητοι και αναίσθητοι ψηφοφόροι, που ακολουθούν των τοκογλύφων τους σωτήρες και της πατρίδας τους ολετήρες! Ή μήπως οι εγκάθετοι του «μαύρου μετώπου», που λασπολογούν ασυστόλως.

Προκειμένου ο λαός να μείνει εγκλωβισμένος στο κρεματόριο, που έχουν χαλκεύσει για την Ελλάδα και τους Έλληνες οι νεοφασίστες και οι νεοναζί της Μέρκελ και του Σαρκοζί!…

παπα-Ηλίας,  Posted Απριλίου 20, 2012,  http://papailiasyfantis.wordpress.com/2012/04/20/…oxi-laspi-sto-oxi….B9/

Τα τρία κομμάτια του ΠΑΣΟΚ

 

Από τον Herr K.

 

 

Το μεγαλύτερο κομμάτι, που προσωρινά κρατά και τον τίτλο, θα είναι ο διεκπεραιωτικός μηχανισμός διευκολύνσεων προς τους κάτω (ψηφοφόρους) και προς τους πάνω (τους ισχυρότερους πελάτες). Ο μηχανισμός θα τρέφεται με ρουσφέτια και θα (ανα)παράγει εξάρτηση και παρασιτικό καπιταλισμό, διαιωνίζοντας έτσι τις βασικές λειτουργίες του ελληνικού πολιτικού συστήματος και προσφέροντας απτά οφέλη στα μέλη του. Η απορύθμιση της κοινωνίας λογικά θα αυξήσει τις ανάγκες για ευνοϊκή μεταχείριση, τις οποίες ο εν λόγω μηχανισμός θα σπεύσει να καλύψει. Ετσι, αντίθετα με τη ρητορική των νεοφιλελεύθερων, θα παραχθεί περισσότερη διαφθορά.

Το κομμάτι αυτό του ΠΑΣΟΚ έχει τις περισσότερες προοπτικής επιβίωσης – εφόσον φυσικά ο κατήφορος της ελληνικής κοινωνίας συνεχιστεί ή μετριαστεί όσο χρειάζεται για να μην υπάρξει στάση. Στις εκλογές θα το προτιμήσουν όσοι (ελπίζουν ότι) διατηρούν ακόμα προσβάσεις στη νομή της πίτας και όσοι φοβούνται τις ποινικές διώξεις.

Το σκίτσο είνι του "Νικόλα".

Το δεύτερο κομμάτι θα είναι αυτό που θα συνεχίσει να παρέχει στελέχη προς το κράτος, ή ό,τι μείνει από αυτό (κάποιες λειτουργίες πρέπει να εξακολουθήσουν να επιτελούνται). Ταυτόχρονα θα συνεχίσει να παρέχει, όπως κάνει εδώ και δύο δεκαετίες τουλάχιστον, θεωρητική κάλυψη στο καθεστώς: θα καλλιεργεί ενοχές για την καθυστερημένη Ελλάδα και θα επιρρίπτει ευθύνες στους καθυστερημένους Ελληνες – περισσότερες από όσες τους αναλογούν. Ισως χρειαστεί να το πράττει κάπως πιο εκλεπτυσμένα, πάντως το έργο του δεν θα είναι εύκολο. Ούτε όμως και οι απαιτήσεις: ο ρόλος του θα περιορίζεται στη διατήρηση μιας μικρής εκλογικής επιρροής, επιβοηθητικής για το πρώτο κομμάτι. Ο λόγος φυσικά για τη "Δημοκρατική Αριστερά". Στις εκλογές θα προτιμηθεί από τους προνομιούχους, αν και ελαφρά δυσαρεστημένους, του ΠΑΣΟΚ. Θα ψηφιστεί και από Πασόκους με ενοχές.

Για τους ριγμένους οπαδούς του Κινήματος που εξεγείρονται κατά της εξουσίας και ταυτόχρονα την επιθυμούν διακαώς, υπάρχει ένα τρίτο λιμάνι: η "Χρυσή Αυγή". Η έξοδός της από το περιθώριο οφείλεται στο κοινωνικό έργο που όντως επιτελεί στις περιοχές υψηλής εγκληματικότητας. Η άνοδός της συνδέεται με τις δολοφονικές επιθέσεις κατά μεταναστών – καλοδεχούμενες από ορισμένους, σε μία χώρα που έχει μεταβληθεί σε χωματερή ανθρώπων. Η ΧΑ είναι ο ιδεολογικός διάδοχος του αυριανισμού, του φασιστικού δηλαδή ρεύματος της ελληνικής κοινωνίας το οποίο εξέθρεψε ο Α. Παπανδρέου. (Σημειωτέον ότι ο δημοσιογραφικός φασισμός εξακολουθεί να επιζεί ως αντι-μνημονιακός λαϊκισμός). Το ένοπλο αυτό σκέλος του καθεστωτος ΠΑΣΟΚ αποτελεί ημιεπίσημη προέκταση των κατασταλτικών μηχανισμών του κράτους. Ταυτόχρονα προσφέρει άλλοθι δημοκρατικότητας για κόμματα εξίσου αντιδημοκρατικά μεν με πιο προσεκτική ρητορική δε. Εσχάτως λειτουργεί και ως εκλογική βαλβίδα ασφαλείας. Σε τελευταία ανάλυση, ακριβώς επειδή αποτελεί ζωντανή δυσφήμιση της εθνικής ανεξαρτησίας και της επαναστατικότητας, είναι χρησιμότερη στο καθεστώς από τους "διεθνιστές" θεωρητικούς.

Είναι δυνατόν τα δύο τελευταία κομμάτια να αυτονομηθούν από το βασικό κορμό τους; Μάλλον δύσκολο για τη ΔΗΜΑΡ, αποκλειστικός λόγος ύπαρξης της οποίας είναι οι υπηρεσίες που προσφέρει στο ετοιμόρροπο αλλά ανθεκτικό πανελλήνιο σοσιαλιστικό κίνημα. Ευκολότερο για τη ΧΑ η οποία είναι πολιτικά αυτόφωτη. Παρόλο που και οι δύο αναπτύχθηκαν υπό την προστασία των κρατικών ή παρακρατικών μηχανισμών. Εναντίον της ΧΑ συνηγορεί η έλλειψη αξιόλογης φασιστικής παράδοσης στην Ελλάδα. Υπέρ της δουλεύει η συνεχιζόμενη εξαθλίωση. Ο διακηρυγμένος ναζισμός της δεν φαίνεται πάντως να αποτελεί πρόβλημα για όσους την προτιμούν εκλογικά. Οι ψηφοφόροι της υποστηρίζουν έτσι έναν βασικό πυλώνα του συστήματος πιστεύοντας παράλληλα ότι το σύστημα θα ενοχληθεί σφόδρα γι' αυτήν την υποστήριξη.

 Είναι δυνατόν το πρώτο και το τρίτο κομμάτι να ενωθούν και πάλι; [Η "ανανεωτική αριστερά", δεν συστεγαζόνταν ποτέ με το ΠΑΣΟΚ, αν και το τροφοδοτούσε διαρκώς]. Δεν αποκλείεται, αν τα πράγματα λάβουν τέτοια τροπή που να απειληθεί η ζωή ή – ακόμα χειρότερα – η περιουσία των Ελλήνων σοσιαλιστών. Επί του παρόντος, πάντως, μακριά κι αγαπημένοι. Προς το κοινό συμφέρον των δύο πλευρών.

 

ΠΗΓΗ: 18-04-2012, http://herrkstories.wordpress.com/2012/04/18/pasok-3/.  Το είδα και: http://ardin-rixi.gr/archives/5145

Το πραγματικό (και κρίσιμο) διακύβευμα των εκλογών

 

Του Τάκη Φωτόπουλου

Οι επικείμενες εκλογές δεν είναι απλά οι πιο κρίσιμες στην μεταπολίτευση, αλλά, θα μπορούσε βάσιμα να υποστηριχθεί, και για όλη τη μεταπολεμική Ιστορία της Χώρας. Ο βαθμός όμως κρισιμότητας των εκλογών είναι απόλυτη συνάρτηση του ποιο θεωρούμε ότι είναι το διακύβευμά τους. Και αυτό, κάθε άλλο παρά σαφές είναι, εφόσον άλλο σχεδόν είναι το διακύβευμα αυτό για κάθε εκλογική παράταξη – αν περιοριστούμε μόνο σε αυτές αρχικά και δεν αναφερθούμε και στις παρατάξεις που δεν μετέχουν στις εκλογές και συνιστούν αποχή.

Φυσικά, το ποιο είναι το διακύβευμα για τον λαό είναι βασικά ταξικό θέμα και, στην πραγματικότητα το διακύβευμα που υιοθετεί η κάθε παράταξη είναι επίσης ταξικό, έστω και αν επιμελώς το αποκρύβει τόσο η παράταξη όσο και τα ΜΜΕ που την στηρίζουν, ώστε να παρασύρουν και τμήματα του εκλογικού σώματος να στηρίξουν παρατάξεις που δεν εκπροσωπούν το ταξικό τους συμφέρον. Αυτή άλλωστε είναι η πεμπτουσία της αντιπροσωπευτικής «δημοκρατίας» όπου, ενώ υπάρχουν σαφείς ταξικές διαιρέσεις στη κοινωνία, οι διαιρέσεις αυτές αγνοούνται για χάρη δήθεν ενός ‘γενικού συμφέροντος' που στην πραγματικότητα όμως,  και ιδιαίτερα σε μια κρίση καταστροφική σαν τη σημερινή, είναι απλά προϊόν φαντασίας ή θα έλεγα μέσο εξαπάτησης για την υφαρπαγή της λαϊκής ψήφου, εφόσον βέβαια η ύπαρξη ταξικών συμφερόντων δεν επιτρέπει την οποιαδήποτε αναγωγή σε γενικό συμφέρον, τουλάχιστον  για θέματα που αφορούν την οικονομική σφαίρα. Γι' αυτό άλλωστε και μια πραγματική δημοκρατία, όπως η Περιεκτική Δημοκρατία (ΠΔ) που υποστηρίζουμε, δεν αρκεί να είναι άμεση δημοκρατία, όπως εκ του πονηρού υποστηρίζουν διάφοροι «ελευθεριακοί». Άμεση δημοκρατία χωρίς οικονομική δημοκρατία με την έννοια της εξασφάλισης της οικονομικής ισότητας μεταξύ όλων των πολιτών, δηλαδή χωρίς τη κατάργηση των ταξικών διαιρέσεων, που αποτελεί το θεμέλιο μιας πραγματικής δημοκρατίας, είναι μια απλή απάτη.

Για τα κόμματα εξουσίας (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ), που προφανώς αποτελούν τους κύριους εκφραστές όχι μόνο της εγχώριας οικονομικής ελίτ αλλά και της υπερεθνικής ελίτ (μέσω της τρόικας η οποία εκπροσωπεί τόσο το Ευρωπαϊκό τμήμα της όσο και το υπερατλαντικό) το διακύβευμα, είτε το λένε ρητά είτε όχι, είναι: «Ευρώ ή δραχμή». Με άλλα λόγια, παίρνοντας δεδομένες τις δανειακές συμβάσεις και μνημόνια, για τα οποία έχουν δεσμευτεί οι ηγεσίες τους ακόμη και εγγράφως, το δίλημμα που θέτουν, κυρίως στους νοικοκυραίους μικροαστούς που αποτελούν σήμερα – μετά τη δραστική συρρίκνωση της μεσαίας αστικής τάξης που θα δούμε στη συνέχεια – την κύρια εκλογική πελατεία τους, είναι: συνέχιση της σταθερότητας, έστω μέσα στην αυξανόμενη φτωχοποίησή τους, ή «το χάος που (υποτίθεται) θα φέρει η δραχμή.»  Φυσικά,  η εγχώρια ελίτ και τα ανώτερα στρώματα της αστικής τάξης, των οποίων τα συμφέροντα υποστηρίζουν πραγματικά τα κόμματα εξουσίας, όχι μόνο δεν έχουν υποστεί την παραμικρή ζημιά από την καταστροφική κρίση αλλά αντίθετα ωφελούνται από αυτή, ιδιαίτερα σε μια χώρα όπως η Ελλάδα όπου η φοροδιαφυγή των προνομιούχων στρωμάτων είναι πολύ σημαντικότερη από αυτή των αντίστοιχων στρωμάτων σε χώρες του καπιταλιστικού κέντρου. Αρκεί μια βόλτα στα βόρεια προάστια της Αθήνας καθώς και στις αυξανόμενες γεωμετρικά φτωχογειτονιές της για να δει κανείς από κοντά τους «δύο κόσμους» στη σημερινή Ελλάδα[1].

Δεν υπάρχει λοιπόν καμιά αμφιβολία ότι για τα προνομιούχα κοινωνικά στρώματα και τις εγχώριες ελίτ το Ευρώ αποτελεί μονόδρομο. Όμως, για τις Ευρωπαϊκές ελίτ η Ελλάδα ήδη θεωρείται «βαρίδι» μέσα στην Ευρωζώνη, και ενώ βέβαια δεν διανοούνται τη χώρα έξω από την ΕΕ, ώστε να είναι εξασφαλισμένη η ενσωμάτωσή της στην διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς που συνεπάγεται την  προσφορά φθηνού εργατικού δυναμικού και προπαντός του κοινωνικού της πλούτου σε τιμή ευκαιρίας, εντούτοις, μέσο-μακροπρόθεσμα την προτιμούν έξω από το Ευρώ, ώστε να αποφευχθούν τα συνεχή προβλήματα στη σταθερότητα του νομίσματος που δημιουργεί η παραμονή της σε αυτό, όπως άλλωστε και άλλων περιφερειακών χωρών της Ευρώπης (Πορτογαλία, Ισπανία κ.ά.). Απλά, δηλαδή, βραχυπρόθεσμα συμπίπτουν τα συμφέροντα ντόπιων και ξένων ελίτ στην παραμονή της Ελλάδος στην Ευρωζώνη, ακόμη και αν αυτό σημαίνει την φτωχοποίηση της πλειοψηφίας του πληθυσμού της.

Όμως, αν αυτό είναι το διακύβευμα των εκλογών για τις ελίτ και τα προνομιούχα κοινωνικά στρώματα, αυτό δεν ισχύει πια για την ιδιότυπη Ελληνική μεσαία τάξη. Ιδιότυπη, γιατί η μεσαία τάξη στην Ελλάδα είχε την ιδιαιτερότητα (όπως άλλωστε και σε πολλές άλλες χώρες της περιφέρειας και ημιπεριφέρειας) ότι ανήκει βασικά στον δημόσιο τομέα. Και αυτό, διότι η στρεβλή ανάπτυξη μιας χώρας στην περιφέρεια που ανοίγει και απελευθερώνει τις αγορές της, όπως υποχρεώθηκε να κάνει η Ελλάδα από τη στιγμή που εντάχθηκε στην ΕΕ, οδηγεί στην αποδιάρθρωση μιας κατά κανόνα δασμοβίωτης βιομηχανίας και μιας μη ανταγωνιστικής γεωργίας. Γεγονός που αναπόφευκτα οδηγεί τους νέους που αδυνατούν να  απορροφηθούν από τον ιδιωτικό τομέα είτε στη μετανάστευση (όπως έγινε μαζικά τη δεκαετία του 60), είτε στο δημόσιο τομέα. Δηλαδή, η ραγδαία μεγέθυνση του δημοσίου τομέα στη μεταπολίτευση ήταν αναγκαία συνέπεια της εισαγωγής ενός εξωστρεφούς οικονομικού μοντέλου ανάπτυξης σε μια μη ανταγωνιστική παραγωγική δομή –  μολονότι βέβαια τα θεμέλια γι' αυτή την εξαρτημένη ανάπτυξη είχαν τεθεί από την αρχή της μεταπολεμικής περιόδου.[2] Η διαδικασία όμως αυτή χρησιμοποιήθηκε φυσικά από τα κόμματα εξουσίας για να παράγουν και αναπαράγουν την εκλογική πελατεία τους, με αντίστοιχη επέκταση του δανεισμού,  εφόσον  τα δημόσια έσοδα λόγω της πελώριας φοροδιαφυγής και παραοικονομίας ήταν πάντα εντελώς ανεπαρκή σε σχέση με τις δημόσιες δαπάνες – γεγονός που τελικά οδήγησε στη σημερινή κρίση. Από τη στιγμή όμως που η κρίση λόγω της έκρηξης του δημοσίου Χρέους (που ήταν βέβαια μόνο το σύμπτωμα και όχι η αιτία της κρίσης) οδήγησε στη σημερινή μετατροπή της Ελλάδος  σε τυπικό σχεδόν προτεκτοράτο της ΕΕ,[3] η απόφαση για παραμονή στην Ευρωζώνη αναπόφευκτα συνεπαγόταν τον σημερινό «μονόδρομο» και τη συνακόλουθη καταστροφή της κρατικοδίαιτης μεσαίας τάξης.

Είναι όμως ακριβώς αυτή η διάσπαση του «ταξικού μετώπου εξουσίας», που στήριζε σε ολόκληρη τη μεταπολεμική περίοδο τα κόμματα εξουσίας, το γεγονός που οδηγεί σε πιθανή μόνιμη πολιτική αστάθεια. Και αυτό, γιατί  όσο καιρό τα κόμματα αυτά συγκέντρωναν, εκτός από τις ψήφους των προνομιούχων στρωμάτων (που δεν ξεπερνούν το 20% του εκλογικού σώματος) και τις ψήφους της μεσαίας τάξης, μαζί με αυτές των μικροαστών, μπορούσαν και επιτύγχαναν συντριπτική πλειοψηφία που ξεπερνούσε συνήθως το 75% του συνόλου. Δεδομένου όμως ότι τα προνομιούχα κοινωνικά  στρώματα ελέγχουν απόλυτα τα επίσημα ΜΜΕ, και έμμεσα ακόμη και κάποια από τα εναλλακτικά, έχουν τη δύναμη να καθορίζουν την εκλογική ατζέντα και να αποπροσανατολίζουν ακόμη και κοινωνικά στρώματα από εκείνα που ιδιαίτερα υποφέρουν σήμερα, και είναι σίγουρο ότι θα υποστούν για δεκαετίες, ακόμη χειρότερες συνέπειες από την Βουλγαροποίηση των εισοδημάτων και την Κινεζοποίηση των εργασιακών σχέσεων, καθώς και το ξεπούλημα του κοινωνικού πλούτου της χώρας που επιβάλλει η τρόικα. Και υπάρχουν πολλοί τρόποι να αποπροσανατολίσουν τα λαϊκά στρώματα προσελκύοντας πάλι ψήφους από τους  μικροαστούς, τους αυτο-απασχολούμενους κ.λπ.: από την ανάδειξη της μετανάστευσης στην Ελλάδα ως βασικής αιτίας της κρίσης, καλλιεργώντας στη διαδικασία και ρατσιστικές τάσεις, μέχρι την ανακήρυξη της διαφθοράς ως του κύριου στοιχείου της κρίσης, που υποτίθεται θα πατάξει τώρα η ελίτ με τη δίωξη παροπλισμένων πολιτικών τύπου Τσοχατζόπουλου ή κάποιων παρόμοιων ακίνδυνων πολιτικάντηδων στο μέλλον!

Είναι φανερό επομένως ότι ακόμη και αν το διακύβευμα των εκλογών ήταν μόνο «Ευρώ ή δραχμή», όπως το παρουσιάζουν τα κόμματα εξουσίας, τα ΜΜΕ κ.λπ. πάλι θα ήταν σημαντικές οι εκλογές αυτές, για τους λόγους που ανέπτυξα. Όμως οι εκλογές είναι κρίσιμες (από τη μεριά πάντα των ελίτ) και για ένα άλλο βασικό λόγο: ότι μόνο εάν σχηματιστεί κυβέρνηση που θα συνεχίσει τις πολιτικές του μονόδρομου, έστω και με κάποιες επουσιώδεις τροποποιήσεις των δανειακών συμβάσεων για να στηρίξουν τη νέα δανειακή κυβέρνηση και τα δεκανίκια του συστήματος στην Αριστερά (ΔΗΜΑΡ, Κοινωνική Συμμαχία, Οικολόγοι-Πράσινοι κ.λπ.) και στην δεξιά (ΛΑΟΣ κ.ά.) θα νομιμοποιηθεί τουλάχιστον εκ των υστέρων το συστημικό έγκλημα που διαπράχθηκε με τις δανειακές συμβάσεις, οι οποίες όχι μόνο οδηγούν στη μόνιμη φτωχοποίηση της πλειοψηφίας του λαού και στην κατάργηση κάθε εθνικής και οικονομικής κυριαρχίας, αλλά και στο ξεπούλημα του κοινωνικού πλούτου της χώρας. Και είναι γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο που όσοι προτείνουν αποχή ειδικά για αυτές τις εκλογές λειτουργούν αντικειμενικά σαν συστημικά όργανα. Είναι δηλαδή ένα πράγμα να μην μετέχεις γενικά στις κοινοβουλευτικές εκλογές γιατί δεν δέχεσαι την κοινοβουλευτική «δημοκρατία», όπως είναι άλλωστε και η θέση της ΠΔ, και εντελώς άλλο να μην μετέχεις ειδικά στις συγκεκριμένες εκλογές, ακόμη και αν το διακύβευμα τους ήταν μόνο αυτό που περιέγραψα, εφόσον η συγκεκριμένη αποχή, στη πράξη, σημαίνει τη «νομιμοποίηση» του συστημικού εγκλήματος. Φυσικά, δεν μπορεί κανένας να ισχυριστεί ότι αυτοί που δεν ψηφίζουν ποτέ για λόγους αρχής θα λειτουργήσουν αντικειμενικά σαν συστημικά όργανα αν απόσχουν πάλι, και απόκειται στη συνείδηση τους η απόφαση για το εάν η κρισιμότητα των επικείμενων εκλογών δικαιολογεί την παραβίαση των αρχών τους ή όχι.

Όμως, το διακύβευμα των εκλογών αυτών είναι ακόμη κρισιμότερο από τη μεριά του Λαού. Στην πραγματικότητα, το διακύβευμα δεν είναι καν απλά, «Ευρώ ή δραχμή», αλλά «ΕΕ ή αυτοδύναμη οικονομία». Και η διαφορά μεταξύ των δύο είναι καθοριστική. Και αυτό, διότι το πρώτο, για τα λαϊκά στρώματα, είναι ένα ψευτοδίλημμα εφόσον είτε παραμείνουμε στην Ευρωζώνη είτε όχι, από τη στιγμή που συνεχίσουμε να παραμένουμε στην ΕΕ, όλες οι αιτίες που δημιούργησαν το Χρέος και την κρίση εξακολουθούν να παραμένουν και μάλιστα σε απείρως χειρότερες συνθήκες για τα λαϊκά στρώματα. Ακόμη και όλο το Χρέος να μας χάριζαν οι ελίτ, σε μερικά χρόνια θα είχαμε νέο δυσβάστακτο χρέος όσο η παραγωγική δομή της χώρας παραμένει μη ανταγωνιστική. Και η ανταγωνιστικότητα δεν εξαρτάται απλά από το επίπεδο τιμών και μισθών, όπως βολεύει να λένε οι ελίτ και τα ΜΜΕ που ελέγχουν, αλλά και από την παραγωγικότητα, δηλαδή από τις επενδύσεις στην παραγωγική δομή. Όμως, το ντόπιο και ξένο κεφάλαιο ποτέ δεν πραγματοποίησε τις απαιτούμενες παραγωγικές επενδύσεις στη μεταπολεμική περίοδο[4] και φυσικά δεν πρόκειται να το κάνει ούτε στο μέλλον, ακόμη και αν Κινεζοποιηθεί όλο το εργατικό δυναμικό μας  (από άποψη εργασιακών συνθηκών), εφόσον η Ελλάδα δεν έχει τη παραγωγική υποδομή που είχε δημιουργήσει στη Κίνα η κομουνιστική επανάσταση. Με άλλα λόγια, στη σημερινή διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς οι χώρες στην περιφέρεια/ ημιπεριφέρεια είναι καταδικασμένες να χάσουν κάθε ίχνος οικονομικής και εθνικής κυριαρχίας και οι λαοί τους, πέρα από τις ελίτ και κάποια προνομιούχα κοινωνικά στρώματα, είναι καταδικασμένοι στη φτώχεια, τον εργασιακό Μεσαίωνα και την περιστασιακή ή μερική απασχόληση, ή εναλλακτικά τη μετανάστευση, όταν ανακάμψουν οι χώρες του κέντρου. Η συνθήκη άλλωστε του Μάαστριχτ και αυτές που την ακολούθησαν ακριβώς θεσμοποίησαν τις προϋποθέσεις για τη δημιουργία αυτών των συνθηκών.

Αυτό σημαίνει ότι αν δεν δημιουργηθούν οι δυνάμεις για ένα Μέτωπο[5] με στόχο την άμεση μονομερή έξοδο από την ΕΕ και την οικονομική αυτοδυναμία που θα θέσει και τις βάσεις για μια οικονομία πραγματικά ελεγχόμενη από τον Λαό και όχι από τις ελίτ, με μορφή την οποία θα αποφασίσει ο λαός σε ένα δεύτερο στάδιο, τότε η οριστική οικονομική καταστροφή των λαϊκών στρωμάτων που θα σημάνει η νομιμοποίηση του συστημικού εγκλήματος θα είναι μη αναστρέψιμη. Επομένως δεν αρκεί να καταψηφιστούν τα κόμματα εξουσίας και τα δεκανίκια τους.

Όμως, εδώ θα πρέπει να κάνουμε τη σημαντική διάκριση μεταξύ συστημικών και μη συστημικών κομμάτων και παρατάξεων, μια θεμελιακή διάκριση  που είναι ιδιαίτερα σημαντική στις εκλογές αυτές, όπου, σε σημαντικό βαθμό, κρίνεται η μακροπρόθεσμη επιβίωση του συστήματος της οικονομίας της αγοράς και της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας στον τόπο μας, και όχι απλά το αν θα επικρατήσουν μνημονιακές ή αντιμνημονιακές δυνάμεις όπως ισχυρίζεται η ρεφορμιστική «Αριστερά»   – επιλογή που αποτελεί άλλη μια φενάκη. Και αυτό, διότι στην πραγματικότητα κανένα κόμμα δεν μπορεί να εφαρμόσει στην εξουσία πραγματικά διαφορετικές πολιτικές από αυτές που δεσμεύθηκαν να εφαρμόσουν τα κόμματα εξουσίας, εφόσον δεν επιτύχει πρώτα την μονομερή έξοδο, όχι απλά από την Ευρωζώνη, όπως παραπλανητικά υποστηρίζει ένα τμήμα της δήθεν αντισυστημικής Αριστεράς  (π.χ. ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΕΛΕ κ.λπ.), αλλά από την ίδια την ΕΕ, και ό,τι αυτό συνεπάγεται από άποψη συμπληρωματικών πολιτικών[6]. Άλλωστε έξω από την Ευρωζώνη μπορεί να βρεθούμε έτσι και αλλιώς σύντομα χάρη σε απόφαση των ελίτ, όπως ανέφερα παραπάνω, όπως άλλωστε είχαμε και «κούρεμα του Χρέους» από τις ίδιες ελίτ (άλλο παλαιότερο αίτημα της ίδιας Αριστεράς!). Και τα ίδια βέβαια ισχύουν και για την «πατριωτική» Αριστερά (ΕΠΑΜ κ.λπ.) που επίσης δεν θέτει θέμα εξόδου από την ΕΕ. Και, φυσικά, έξοδος από την ΕΕ δεν σημαίνει έξοδο από την Ευρώπη, όπως υποστηρίζουν οι λακέδες του κεφαλαίου επαγγελματίες πολιτικοί, αλλά απλά έξοδο από την Ευρώπη των ελίτ, για μια νέα Ευρώπη των Λαών.

Είναι δηλαδή η θέση ενός κόμματος ή οργάνωσης απέναντι στην ίδια την ένταξη της χώρας στην ΕΕ, (που είναι το κύριο μέσο για την ενσωμάτωσή της στη διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς), αυτό που καθορίζει αποφασιστικά την ενσωμάτωση ενός κόμματος ή οργάνωσης στις συστημικές δυνάμεις ή όχι. Η μη θέση επομένως θέματος άμεσης εξόδου από την ΕΕ, με στόχο τη δημιουργία των βάσεων οικονομικής αυτοδυναμίας (που είναι ο μόνος τρόπος απεμπλοκής μας από την νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση), τη στιγμή που βλέπουμε να συντελείται  μπροστά στα μάτια μας η εντεινόμενη εξαθλίωση της πλειοψηφίας του λαού και η μετατροπή της χώρας σε μόνιμο προτεκτοράτο της υπερεθνικής ελίτ, είναι αυτόχρημα εγκληματική, και έτσι θα κριθεί από την Ιστορία.-

 

Σημείωση: Το άρθρο αυτό αποτελεί προδημοσίευση του υπό έκδοση ειδικού τεύχους του περιοδικού Περιεκτική Δημοκρατία (κυκλοφορεί τέλος Απριλίου)

 

[1] Rupert Neate, "Crisis, what crisis? In Greece's Chelsea they are still enjoying a life of luxury", The Observer, 11/3/2012

[2] βλ. Τάκης Φωτόπουλος, Εξαρτημένη Ανάπτυξη: η Ελληνική περίπτωση, (Εξάντας, 1987)

[3] Τάκης Φωτόπουλος, Η Ελλάδα ως προτεκτοράτο της υπερεθνικής ελίτ, (Γόρδιος, Νοέμβρης 2010)

[4] Εξαρτημένη Ανάπτυξη, ο.π. κεφ. Γ3

[5] Δίκτυο για την Περιεκτική Δημοκρατία, Έκκληση για ένα νεο Μέτωπο Κοινωνικής και εθνικής απελευθέρωσης, (Νοέμβρης 2011) http://www.inclusivedemocracy.org/brochures/2011.11.13__neo_ethniko_koinoniko_metopo_extented.html

[6] στο ίδιο

 

 

Δεν πρόκειται για σύγχυση  – Πρόκειται για μετάβαση

 

Του Λευτέρη Κουσούλη

 

Ακούμε και διαβάζουμε ότι το εκλογικό σώμα βρίσκεται σε σύγχυση. Το ακούσαμε και πριν από λίγες ημέρες στην εκπομπή του Mega «Ανατροπή». Ακούστηκε από τα χείλη του Γιάννη Πρετεντέρη και του Ηλία Νικολακόπουλου.

Η ερμηνεία είναι παραπλανητική. Χωρίς φυσικά να καταλογίζω πρόθεση παραπλάνησης, ούτε στον έναν ούτε στον άλλον. Είναι μια, μάλλον, αυθόρμητη (όπως λέμε αυθόρμητη γνώση στην επιστήμη) προσέγγιση.

Όλες οι δημοσκοπήσεις των τελευταίων ημερών δείχνουν τον κατακερματισμό αυτού που έχουμε συνηθίσει να ονομάζουμε εκλογικό σώμα. Νέα κόμματα από τα δεξιά μέχρι τα αριστερά του πολιτικού φάσματος εμφανίζονται. Αυτά που γνωρίζαμε ως μεγάλα κόμματα εξουσίας αποσαθρώνονται. Η πολιτική τους επιρροή περιορίζεται και η πολιτική τους αδυναμία να διαχειριστούν ακόμη και τον ίδιο τον εαυτό τους είναι πλέον καταφανής.

Για πολλούς ο κατακερματισμός, αν επιβεβαιωθεί το βράδυ της Κυριακής των εκλογών, εμφανίζεται ως απειλή. Ως διαταραχή της «κανονικότητας». Το παλαιό σύστημα της γνωστής ισορροπίας εξουσίας έμοιαζε να είναι καλύτερο. Λιγότεροι κίνδυνοι, μικρότερη ανασφάλεια, προβλέψιμες εξελίξεις, απίθανες οι ανατροπές.

Το κομματικό – φεουδαρχικό σύστημα εξουσίας κυοφόρησε τους πικρούς καρπούς που γεύονται σήμερα οι Έλληνες. Δραματικός περιορισμός του εισοδήματος, ανασφάλεια στην καθημερινή ζωή, απουσία κάθε προοπτικής και ελπίδας για το μέλλον. Κλειστοί ορίζοντες. Μέσα στη βαριά αυτή ατμόσφαιρα οι πολίτες, ο καθένας με τον τρόπο του, ο καθένας με τις δυνατότητές του, συνειδητοποιεί, άλλος αργά άλλος ταχύτερα, τη νέα πραγματικότητα. Μια νέα συνειδητοποίηση συντελείται. Αυτή και μόνο αυτή μπορεί να αποτελέσει την απαρχή μιας νέας πορείας για την Ελλάδα.

Η συνειδητοποίηση αυτή θα εκφραστεί στις εκλογές με ποικίλους τρόπους. Σήμερα όσο ποτέ ο κάθε πολίτης αναζητεί αυτό που τον εκφράζει περισσότερο, αφού οι παλαιές κωδικοποιήσεις κατέρρευσαν και μαζί τους απογυμνώθηκε το φεουδαρχικό μόρφωμα, που συνηθίζουμε να ονομάζουμε πολιτικό σύστημα. Σήμερα ο κάθε πολίτης προσπαθεί με τον τρόπο του, όπως κι αν εκφράζει την αγωνία του, όπως κι αν καταγράφει την απόγνωσή του και όπως κι αν χρωματίζει τη σημαία της ελπίδας του, να γράψει το δικό του μανιφέστο. Μέσα από το μανιφέστο του ενός περνάει ο δρόμος της νέας συνειδητοποίησης, που αναπόφευκτα και δραματικά θα συντελεσθεί.

Αυτό που καταγράφουν οι δημοσκοπήσεις δεν αντανακλά συνεπώς καμία σύγχυση, όπως μια πρώτη επιδερμική ερμηνεία θα κέρδιζε εύκολα την σκέψη. Αυτό που αντανακλά είναι η μετάβαση που συντελείται, είναι οι ορατές και αόρατες αλλαγές που βρίσκονται σε εξέλιξη. Είναι το νέο και το παλαιό μαζί. Είναι η αναζήτηση και η αγωνία όχι για την καταστροφή, αλλά για την ελπίδα και μια κάποια ανάσταση.

Αυτές τις ιερές μέρες του Πάσχα – πώς να παραμείνουν όμως ζωντανοί οι συμβολισμοί σε μια κοινωνία που ζει σε μια πραγματική σύγχυση άλλου τύπου; – θα μπορούσαμε να φέρουμε στο νου μας το πραγματικό νόημά του. Πάσχα σημαίνει μετάβαση. Πέρασμα σε μια άλλη ζωντανή πραγματικότητα. Σε πολλές εποχές, για πολλές κοινωνίες ο μαρασμός και ο θάνατος φαινόταν ως η μόνη κατάληξη. Οι κοινωνίες όμως δεν πεθαίνουν. Όσο οδυνηρή κι αν είναι η διαδικασία της μετάβασης, βρίσκουν το δρόμο της αυτο-έμπνευσης και αυτο-ανασυγκρότησής τους.

 

Καλό Πάσχα.

 

Δημοσιεύτηκε (12/4/2012)και στο στο aixmi.gr.

Περί «Βουλής και βουλευτών» συνέχεια…

 

Του Νικήτα Χιωτίνη*

 

Σε προηγούμενο κείμενό μας στο φιλόξενο «Ποντίκι», είχαμε αναφερθεί στο ψευδεπίγραφο της Βουλής και των βουλευτών. Ψευδεπίγραφο, γιατί καταδήλως δεν είναι τόπος που «βουλεύονται»: απλώς μεταφέρονται σε αυτήν, προς «ψήφιση», οι νόμοι που προτείνουν τα κόμματα ή οι εξωτερικοί εντολείς τους (καλή ώρα τώρα) και που πρέπει επί ποινή διαγραφής των «βουλευτών» να ψηφιστούν.

Τους νόμους μάλιστα αυτούς τους ψηφίζουν και οι συνταγματικώς αναρμόδιοι προς τούτο υπουργοί (αναρμόδιοι γιατί το Σύνταγμα επιτάσσει διάκριση των εξουσιών σε νομοθετική, εκτελεστική και δικαστική, οι δε υπουργοί ανήκουν στην εκτελεστική εξουσία). Ψευδεπίγραφο και ως προς τους «βουλευτές», γιατί, στην πλειονότητά τους τουλάχιστον, δεν βουλεύονται (ενίοτε ούτε καν διαβάζουν τι ψηφίζουν, κατά ομολογία τους).

Τελικώς ο κοινοβουλευτισμός είναι χαμένη υπόθεση; Βεβαίως όχι. Είναι σαφώς το καλύτερο μέχρι στιγμής πολιτικό σύστημα, οι δε αδυναμίες του δεν οφείλονται σε αυτό. Οφείλονται σε αυτούς που το λειτουργούν. Φαντάζεστε πώς θα ήταν τα πράγματα αν ο κοινοβουλευτισμός λειτουργούσε σωστά; Αν οι βουλευτές ήταν οι ειδικοί που θα διαβουλεύονταν, αν οι υπουργοί ήταν οι κατάλληλοι να ηγούνται της εφαρμογής των νόμων και των ειδικών αντικειμένων των υπουργείων τους (πολιτισμός, παιδεία, περιβάλλον κ.λπ.), αν τα κόμματα λειτουργούσαν με όραμα την εξυπηρέτηση συλλογικών στόχων και όχι προσωπικών φιλοδοξιών και αν δεν λειτουργούσαν ως εντολοδόχοι άλλων κέντρων; Θυμάμαι κάποιον «Νέστορα» της δημοσιογραφίας, που απαντώντας σε σχετική ερώτηση είχε πει – από τηλεοράσεως – πως γνωστός μεγαλοεκδότης εφημερίδων «δεν θα δεχόταν ποτέ να γίνει από δήμαρχος κλητήρας», δηλαδή να γίνει Πρόεδρος Δημοκρατίας (!)[1]

Τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν; Βεβαίως και μάλιστα αμέσως, αν:

1. Δεν ψηφίσουμε αυτούς που καταδήλως απέτυχαν. Αυτούς που απέτυχαν είτε ως μέλη κομμάτων είτε ως άτομα.

2. Δεν ψηφίσουμε με οδηγό την αναγνωσιμότητά τους από την τηλεόραση ή από τα άλλα ΜΜΕ. Να μελετήσουμε τις ιδιότητές τους και τις γνώσεις τους, δηλαδή τα βιογραφικά τους και την κοινωνική παρουσία τους και προσφορά τους. Είναι βέβαιο πως υπάρχουν στην Ελλάδα προσωπικότητες με γνώσεις και κοινωνική προσφορά, που δεν θα δεχόντουσαν ποτέ να γίνουν ανδρείκελα.

3. Δεν επιδείξουμε (και πάλι) μνήμη χρυσόψαρου. Δεν μπορώ να φανταστώ πως θα ξεχάσουμε τις απίστευτες ψευτιές που μας σέρβιραν, την κατάδηλη αδυναμία τους να χειριστούν καταστάσεις και την παραδοχή τους πως αυτοί μόνοι τους δεν μπορούν στα δύσκολα (που οι ίδιοι δηλ. έκαναν δύσκολα) – γιατί αυτό δήλωσαν με την προσφυγή τους σε «τεχνοκράτες», κινούμενοι στα όρια της συνταγματικής νομιμότητας.

Τα τελευταία συμβαίνοντα στο χώρο της Παιδείας είναι εύγλωττα. Διαμαρτύρονται «βουλευτές» και υπουργοί (εν ενεργεία και παλαιοσυνταξιούχοι) ότι δεν μπορεί να αλλάξει νόμος που ψηφίστηκε από 250 βουλευτές. Όμως ο νόμος αυτός αδυνατεί να εφαρμοστεί. Αν δεν εφαρμόζεται γιατί δεν τον αποδέχεται η πανεπιστημιακή κοινότητα, τότε ευθύνονται αυτοί οι 250, γιατί δούλεψαν αυθαιρέτως και αλαζονικώς – και μη μου πείτε πως η τότε υπουργός Παιδείας ήταν η απολύτως ειδική στο ζήτημα της Παιδείας, περισσότερο δηλ. από τους πανεπιστημιακούς καθηγητές, ούτε και οι 250. Αν πάλι η μη δυνατότητα εφαρμογής του δεν οφείλεται στην πανεπιστημιακή κοινότητα, αλλά οφείλεται σε «συμφέροντα» και «δυναμικές μειοψηφίες», πάλι οι 250 φταίνε που δεν μπορούν να τον υλοποιήσουν. Ψήφισαν θριαμβευτικώς άρση του ασύλου. Γιατί τότε δεν καλούν αστυνομία και ειδικές δυνάμεις καταστολής να επιβάλουν το σωστό που αποφάσισαν; Γιατί βεβαίως θα αγανακτήσουν και οι πέτρες. Τότε τι ψήφισαν; Εγκλώβισαν την Παιδεία σε αδιέξοδο. Θα ξαναψηφίσουμε, αν όχι τους 250, τουλάχιστον αυτούς τους άσχετους και αλαζόνες που πρωτοστάτησαν για την ψήφισή του και για την εν συνεχεία αδέξια και αδιέξοδη πορεία του; Βεβαίως δεν είναι μόνο η Παιδεία. Ουκ έστιν αριθμός των αδιεξόδων που το σημερινό πολιτικό προσωπικό έχει δημιουργήσει. Θα του τα συγχωρήσουμε;

Ζητάω πολλά; Μπορούμε να αποκαταστήσουμε το κοινοβουλευτικό μας σύστημα, άμεσα και απλά: με την ψήφο μας. Μη επιδεικνύοντας μνήμη χρυσόψαρου. Σε τελική ανάλυση δεν μπορούμε πλέον να υπολογίζουμε σε ρουσφέτια, να και ένα καλό της «κρίσης».

 

 * O Νικήτας Χιωτίνης είναι Αρχιτέκτων-Καθηγητής ΤΕΙ

 

[1]   Δεν μπορώ να γράψω ονόματα, φαντάζομαι όμως πως είναι γνωστά.

 

ΠΗΓΗ: ΤΡΙΤΗ, 03 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2012, http://topontiki.gr/article/33193

Στο Ειδικό Δικαστήριο των Εκλογών…

 

Του Στάθη Σ(ταυρόπουλου)

 

Κεραυνός του Αλμούνια, αλλά στα ΜΜΕ της Διαπλοκής το θέμα εξαερώθηκε ή πέρασε στα ψιλά, μόνον ο Real FM χθες, η «Αυριανή» και οι εφημερίδες της Αριστεράς του έδωσαν την προβολή που θα έπρεπε.

Απ' όσα λοιπόν δήλωσε ο πρώην επίτροπος, οι χειρισμοί Παπακωνσταντίνου στην αριθμητική του ελλείμματος δεν έγιναν κάτω από κάποιον ευρωπαϊκό καταναγκασμό αλλά εξ ιδίας βουλήσεως του ανδρός – τόμπολα!

Εξ αυτού προκύπτουν δύο τινά:

α) Το «δίδυμο της συμφοράς», Γιωργάκης και Παπακωνσταντίνου, διόγκωσαν επίτηδες το έλλειμμα που τους παρέδωσε η Ν.Δ., ώστε στη συνέχεια να φανεί ότι οι ίδιοι θα μπορούσαν να το μειώσουν δραστικά, ή

β) το διόγκωσαν σκοπίμως, στε η κρίση χρέους να μετατραπεί σε κρίση δανεισμού, η χώρα να οδηγηθεί εκτός αγορών (κι εντός φρενοκομείου) σε καθεστώς Κατοχής και συνεπώς λεηλασίας.

Στην πρώτη περίπτωση η Ελλάδα πληρώνει την κουτοπονηριά δύο βλακών. Στη δεύτερη, η Ελλάδα πάλι πληρώνει την (κουτο)πονηριά δύο βαλτών. Δεν ξέρω τι είναι χειρότερο! Πάντως ο Ταλεϋράνδος για τέτοιες περιπτώσεις έλεγε ότι «αυτό είναι χειρότερο από έγκλημα, είναι λάθος».

Σε μιαν ευνομούμενη χώρα το εν λόγω δίδυμο θα παραπεμπόταν στο Ειδικό Δικαστήριο. Αλλά όχι μόνον του. Θα το ακολουθούσαν στο ίδιο εδώλιο όλοι όσοι στη συνέχεια εξεβίασαν τους Έλληνες και τους τρομοκράτησαν τόσο, ώστε να περάσουν (μάλιστα στα όρια της νομιμότητας) το Μνημόνιο 1 και το Μνημόνιο 2, με όλα τα γνωστά αποτελέσματα που έχουν κάνει, ώς τώρα, την Ελλάδα Ζιμπάμπουε και την πάνε για Ανθυποτανζανία.

Λέει τώρα η κυρία Μέρκελ ότι η «Γερμανία δεν ξόδεψε ούτε ένα σέντσι για τη "διάσωση" (τα εισαγωγικά δικά μας) της Ελλάδας». Κι όχι μόνον αλλά ότι προσέτι έχει κερδίσει (πάντα η Γερμανία) γύρω στα 15 δισ. ευρώ, έως τώρα, απ' την ίδια υπόθεση.

Θα έπρεπε να έχει γίνει σεισμός.

Κι όμως! Τα δύο εντολοδόχα κόμματα (αυτά που εκτελούν τις εντολές της Τρόικας) μην έχοντας καμίαν απολύτως διαφορά μεταξύ τους (καιρό τώρα, αλλά επ' εσχάτοις νυμφεύθησαν κιόλας εις σάρκαν μιαν) – μην έχοντας λοιπόν ούτε διαφορές ούτε καν προεκλογικό πρόγραμμα προσανατολίζουν τη συζήτηση – σε προεκλογική περίοδο- σε μπαρούφες. Όπως η «απελευθέρωση» των ταξί απ' τους ταξίτζηδες ή η δημιουργία «κλειστών εγκαταστάσεων» (ο ευφημισμός του Στρατοπέδου Συγκέντρωσης) καθ' άπασαν την επικράτεια. Περί τα 30 σε 52 νομούς!

Μάλιστα, μετέρχονται τα ίδια μέσα για να εξαγοράσουν, να εκμαυλίσουν – τα λεφτά! Όπως έκαναν με τις αγροτικές επιδοτήσεις, τσάκισαν τη γεωργική παραγωγή κι απορφάνεψαν την ύπαιθρο. Το ίδιο και τώρα – με βρώμικα λεφτά επιχειρούν να εξαγοράσουν συνειδήσεις, να γεμίσουν τις επαρχίες με κρατούμενους, δεσμοφύλακες, οργανωμένο έγκλημα, απανθρωπιά, ρατσισμό, διάλυση του κοινωνικού ιστού.

Το σχέδιο Χρυσοχοΐδη

– για μιαν ακόμα φορά ο μοιραίος αυτός άνθρωπος- εκτός από πρόχειρο, απλώς προεκλογικό και ανεφάρμοστο, δεν είναι παρά ένα ακόμα χτύπημα στη συλλογική συνείδηση μιας κοινωνίας που καθημερινώς πληγώνεται ο αυτοσεβασμός της, η αξιοπρέπειά της και κάθε προσπάθεια να ξανασηκώσει κεφάλι προς λύσεις έντιμες, παραγωγικές, ελπιδοφόρες.

Η μιζέρια της διαχείρισης της ανθρώπινης μιζέριας από δεσμοφύλακες (μέσα) και μαφιόζους (έξω) – αυτό είναι το σχέδιο Χρυσοχοΐδη.

Και κατά τούτο μοιάζει και ταιριάζει με όλες τις λογικές και τις πρακτικές που μας εξέφεραν ως εδώ. Είτε από κουτοπόνηρους ίτε από εκτελεστές «συμβολαίων θανάτου».

Βρώμικα λεφτά για μίζες και από μίζες.

Βρώμικα λεφτά από επιδοτήσεις.

Βρώμικα λεφτά για φοροφυγάδες.

Βρώμικα λεφτά για Διαπλεκόμενους.

Βρώμικα λεφτά για Στρατόπεδα Συγκέντρωσης.

Βρώμικα λεφτά από πετσοκομμένους μισθούς, διπλοπετσοκομμένες συντάξεις και από ειδεχθώς επαχθείς φορολογήσεις.

Βρώμικα λεφτά για ένα παράνομο κι ανήθικο χρέος.

Βρώμικα λεφτά από μια σκλαβωμένη, «ευέλικτη» κι ατιμασμένη εργασία.

Βρώμικα λεφτά απ' το ξεπούλημα και τη λεηλασία της πατρίδας.

Πολλή βρώμα, ρε παιδιά! ακόμα και ο Βεσπασιανός που δεν του μύριζαν τα χρήματα, θα πλάνταζε, θα πάθαινε ασφυξία.

Κυρίες και κύριοι, όλοι κατά βάθος γνωρίζουμε τι συμβαίνει (κι όχι μόνον τι έχει συμβεί) στη χώρα μας. Εν πρώτοις Ειδικό Δικαστήριο.

Ας γίνουν οι εκλογές.

Υστερα, βλέπουμε…

 

ΠΗΓΗ: Πρώτη καταχώρηση: 29/03/2012, http://www.enikos.gr/stathis/28118,Sto_Eidiko_Dikasthrio_twn_Eklogwn.html