Συνταγματικό Πραξικόπημα;

Του Κώστα Βαξεβάνη

Ένα πρωτοφανές παρασκήνιο, με σκοπό τη δημιουργία κυβέρνησης με κάθε τρόπο χωρίς να πάμε σε νέες εκλογές βρίσκεται σε εξέλιξη τις τελευταίες ώρες (Σημ. admin: 14-5-2012). Το επιχείρημα βεβαίως είναι πως αυτό απαιτεί για μία ακόμη φορά η σωτηρία της πατρίδας. Την σωτηρία της πατρίδας επικαλέστηκαν και όσοι έβαλαν την Ελλάδα στο γύψο πριν από 40 χρόνια, αλλά ας αφήσουμε την Ιστορία όσο διδακτική και να είναι και ας πάμε στα γεγονότα.

Μετά την συνάντηση του προέδρου της Δημοκρατίας με τον Πάνο Καμμένο, οι προσπάθειες που σύμφωνα με το Σύνταγμα (άρθρο 37) καταβάλλει ο Πρόεδρος για τον σχηματισμό Οικουμενικής Κυβέρνησης, τερματίστηκαν. Το επόμενο στάδιο είναι ο ορισμός μιας κυβέρνησης όσο το δυνατόν ευρείας αποδοχής η οποία θα οδηγήσει σε εκλογές με πρωθυπουργό Πρόεδρο ενός από τα τρία Ανώτατα Δικαστήρια.

Το βήμα αυτό λοιπόν που με τόση σαφήνεια περιγράφεται στο Σύνταγμα, είναι μετέωρο. Αντί της προκήρυξης εκλογών, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας απαίτησε μία ακόμη σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών. Η λειτουργία αυτή δεν είναι ούτε καν οριακή συνταγματικά, αλλά εκτός του πλαισίου του Συντάγματος και εκθέτει τον ίδιο τον Πρόεδρο γιατί φαίνεται να συμμετέχει και ο ίδιος σε μία μεθόδευση πολύ συγκεκριμένη.

Σύμφωνα με ασφαλείς πληροφορίες, η νέα σύσκεψη των αρχηγών η οποία δεν προβλέπεται, είχε μοναδικό σκοπό τον εγκλωβισμό των δύο κομμάτων της Αριστεράς. Σε αυτή λοιπόν τη σύσκεψη, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ (με πρόταση Βενιζέλου), θα ζητούσαν το σχηματισμό μιας κυβέρνησης της Αριστεράς από το ΣΥΡΙΖΑ και τη ΔΗΜΑΡ, με πρωθυπουργό τον Νίκο Κωνσταντόπουλο. Αν τα κόμματα της Αριστεράς, έκαναν πίσω σε αυτή την πρόταση, τότε θα δημιουργούσαν την εντύπωση ότι δεν θέλουν να κυβερνήσουν και είναι αναξιόπιστα.

Η άρνηση του Αλέξη Τσίπρα να παραβρεθεί στη σύσκεψη αυτή, φαίνεται πως χάλασε το σχεδιασμό. Μπροστά σε αυτό το αδιέξοδο του σχεδίου εγκλωβισμού, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, φαίνεται πως βάζουν σε εφαρμογή, ένα σχέδιο δημιουργίας μιας κυβέρνησης που θα βασίζεται στο τράβηγμα άρθρων του Συντάγματος από τα μαλλιά. Σύμφωνα με το σχέδιο νούμερο 2,τις επόμενες ώρες, Συνταγματολόγοι και κανάλια θα δημιουργήσουν την εικόνα, πως προκειμένου να σχηματιστεί κυβέρνηση δεν απαιτείται απόλυτη πλειοψηφία 151 βουλευτών όπως ορίζει το άρθρο 37, αλλά αρκεί πλειοψηφία 120 βουλευτών.

Το Σύνταγμα στο άρθρο 37 προβλέπει την απόλυτη πλειοψηφία, την αρχή της δεδηλωμένης δηλαδή που καθιερώθηκε επί Τρικούπη. Έτσι και μόνο έτσι γίνεται κυβέρνηση. Αν δεν ίσχυε αυτό άλλωστε δεν θα μαγειρεύονταν τόσοι εκλογικοί νόμοι με πριμ, προκειμένου να εξασφαλιστεί η απόλυτη πλειοψηφία εδρών. Η αρχή της δεδηλωμένης και η πλειοψηφία των 151 εδρών, είναι κάτι που μαθαίνει ο μαθητής της δευτέρας Λυκείου.

Το Συνταγματικό Πραξικόπημα που βρίσκεται σε εξέλιξη, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τη Δημοκρατία αλλά και την δικαιολογημένη κοινωνική αντίδραση, θα θέσει απέναντι στο άρθρο 37, το άρθρο 84.Το άρθρο εκείνο δηλαδή που προβλέπει τι γίνεται σε περίπτωση πρόταση μομφής σε κυβέρνηση. Όταν ήδη υπάρχει αλλά για κάποιο λόγο αμφισβητηθεί. Σύμφωνα με το 84, αν υπάρξει πρόταση μομφής, ή η ίδια η κυβέρνηση ζητήσει ψήφο εμπιστοσύνης, τότε μπορεί να την πάρει με 120 ψήφους και 60 απουσίες. Αυτό είναι σαφώς διαφορετικό από την επιβεβαίωση εντολής στη Βουλή με 151 ψήφους κατά την ανάληψη της διακυβέρνησης της χώρας.

Οι ανάγκες λοιπόν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ (περιγράφονται πλήρως στη σελίδα 12 του HOT DOC που κυκλοφορεί με το απόρρητο σχέδιό τους) θα βάλει στο μίξερ τα άρθρα του Συντάγματος για να επιφέρει το επιθυμητό αποτέλεσμα. Τα τηλεπαράθυρα θα γεμίσουν αναλυτές και Συνταγματολόγους, που στην χειρότερη των περιπτώσεων θα δημιουργήσουν μια εικόνα αμφισβήτησης όσων λέει το άρθρο 37 για να φανεί δικαιολογημένη και μία άλλη «ερμηνεία». Η χρήση των Συνταγματολόγων για παραγωγή βολικών εξελίξεων δεν είναι πρωτοφανής. Η λειτουργία του Παλατιού στην Αποστασία του 65, «νομιμοποιήθηκε» συνταγματικά από τον Συνταγματολόγο Σγουρίτσα και χρόνια αργότερα, Συνταγματολόγοι ερμήνευσαν πως ο Πρόεδρος της Βουλής Ι. Αλευράς ο οποίος εκτελούσε χρέη Προέδρου, είχε δικαίωμα ψήφου για την ανάδειξη του Χρ Σαρτζετάκη ως Προέδρου της Δημοκρατίας στην τρίτη ψηφοφορία (στις δύο προηγούμενες απείχε).

Στην πιο κρίσιμη περίοδο της Ελλάδας, το πολιτικό κατεστημένο που την έφερε σε αυτή την κατάσταση ενδιαφέρεται μόνο για την επιβίωσή του,πατώντας ακόμη και πάνω στο ίδιο το Σύνταγμα. Άλλωστε η ίδια η κυβέρνηση Παπαδήμου σύμφωνα με τον Προκόπη Παυλόπουλο (συνένευξη ΣΚΑΙ) ήταν Συνταγματική εκτροπή, αλλά για το καλό της χώρας. Καταλαβαίνει ο οποιοσδήποτε το πόσο επικίνδυνη είναι η άποψη που θέλει το Σύνταγμα λάστιχο που διαμορφώνεται σύμφωνα με τις πολιτικές σκοπιμότητες και τις «καλές» προθέσεις. Ο Αντώνης Σαμαράς, ο Βαγγέλης Βενιζέλος και ένα μόρφωμα τεχνοκρατών, θα κυβερνήσει για το «καλό» μας, ενώ εμείς ψηφίσαμε για το κακό μας χωρίς να το ξέρουμε.

ΥΓ: Ελπίζω μόνο αυτές οι γραμμές να είναι ο λόγος που θα ματαιωθεί το σχέδιο που υπάρχει ήδη σε εξέλιξη. Το εύχομαι.

ΥΓ 2: Τα σχέδια αυτά είναι εν αγνοία του Κωνσταντόπουλου

Πατήστε εδώ για να δείτε την αρχή της δεδηλωμένης (wikipedia)

ΠΗΓΗ: Δημοσιευμένο στις 14 Μάι 2012, http://www.koutipandoras.gr/?p=20228

Για τις Εκλογές, για το Μνημόνιο και κυρίως για το Ευρώ – «15 Σημειώσεις στο Πρόχειρο»

Του Αλέκου Αλαβάνου

1. Εκτελεστικό απόσπασμα για τον δικομματισμό στις εκλογές υπήρξε η ίδια η Ευρωζώνη (δεν έχει δοθεί ακόμα η χαριστική βολή). Στις αρχές του χειμώνα, κάτω από τις πιέσεις των αγορών προς το ευρώ και τα ομόλογα ισχυρών πια χωρών του η Γερμανία αποφάσισε και επέβαλε την είσοδο της ΝΔ στην κυβέρνηση της δεύτερης άγριας δανειακής σύμβασης. Ο για δύο χρόνια αντιμνημονιακός ιεροκήρυκας Σαμαράς μέσα σε μια νύκτα κατάντησε  μνημονιακός ψάλτης. Η Ευρωζώνη έτσι ναρκοθέτησε το σύστημα του δικομματισμού που, και στην Ελλάδα, εξασφαλίζει την διαιώνιση και την αποσόβηση ακραίων κρίσεων για το σύστημα. Έκαψε την ευκαιρία για ένα δεξιό Ολάντ στη χώρα μας. Αν δεν είχε λειτουργήσει έτσι, το «μόνο νεκρός θα συνεργαστώ με τους μνημονιακούς» θα το είχε προεκλογικά πει, με τον Καμμένο υπασπιστή του, ο Σαμαράς, αυτοδύναμος πια πρωθυπουργός.

2. Ό,τι έκανε σταθερά μέχρι πριν κάποια χρόνια η αμερικάνικη πρεσβεία (που δεν αποκλείεται να ξαναεμφανιστεί σύντομα), δεν μπόρεσαν να το κάνουν οι δεκαπέντε τόσες πρεσβείες της Ευρωζώνης. Είτε, λοιπόν, η Ευρωζώνη αποδεικνύεται, μέσα στις αντιφάσεις και τις αντιθέσεις της, ανίκανη να επεξεργασθεί μια μακροπρόθεσμη πολιτική διασφάλισης της ίδιας της κυριαρχίας της. Είτε η Γερμανία, ως ηγέτιδα του χώρου του ευρώ, με πλήρη επίγνωση των συνεπειών, θυσιάζει την ίδια την άμεση επιρροή της στην Ελλάδα προκειμένου να κερδίσει κρίσιμο χρόνο για την υπεράσπιση της κεντρικής ζώνης του ευρώ. Συμβαίνει μάλλον το δεύτερο, μαζί ενδεχομένως με το πρώτο, και αυτό είναι μια προειδοποίηση για όσους ονειρεύονται ελιγμούς της Γερμανίας σε περίπτωση που ακυρώσουμε τις δανειακές συμβάσεις.

3. Ένας κόσμος μέσα στις φλόγες μιας πόλης που καίγεται «συνωστίζεται» στις παραλίες για να σωθεί. Έτσι ήταν αυτές οι εκλογές, σα σε μια μεγάλη καταστροφή. Η διαφορά είναι τώρα ο καθένας είχε τον χρόνο να σκεφτεί ποιο καράβι θα επιλέξει.  Σε αυτό το πλαίσιο ήρθε ο εκλογικός θρίαμβος του ΣΥΡΙΖΑ που η πολιτική του συνήχησε με την ανάγκη της κοινωνίας να γίνει κάτι «τώρα». Εδώ ακριβώς ήρθε και ο δεύτερος θρίαμβος, της αντιμνημονιακής ακροδεξιάς, με τους Ανεξάρτητους Έλληνες και την αποκρουστική ναζιστική εκλογική παρουσία. Στους ταξιδιώτες αυτό που κυριάρχησε την Κυριακή 6 Μαΐου είναι: «να φύγουμε από το καταραμένο λιμάνι (του δικομματισμού και του μνημονίου)». Αυτό που λογικά αρχίζουν και σκέφτονται πια είναι: «σε τι είδους άραγε λιμάνι θα αγκυροβολήσουμε».

4. Θεωρείται το αποτέλεσμα των εκλογών κατακρήμνιση του πολιτικού συστήματος. Χωρίς αμφιβολία οι εκλογές είναι ένα βήμα μπροστά. Για να αρχίσει όμως να κλονίζεται το πολιτικό σύστημα (και δεν μιλάμε καν για το σύστημα εξουσίας οικονομικής, επιβολής «νόμιμης» βίας και πληροφόρησης) απαραίτητη προϋπόθεση είναι να κλονισθούν  οι κυρίαρχες απόψεις του μέσα στον λαό. Σκληρός πυρήνας τους σε όλη την μεταπολιτευτική διαδρομή είναι η ένταξη της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Την τελευταία δωδεκαετία, και ιδιαίτερα αυτή τη διετία της κρίσης, είναι το ευρώ. Το ευρώ, με αυτή τη λειτουργία του, αμφισβητείται από τον λαό, αλλά ακόμα από μια μειοψηφία όχι μεγάλη. Όταν η αμφισβήτηση γίνει καθολική σχεδόν, τότε στον ορίζοντα θα εμφανισθούν τα πρώτα νέφη της ανατροπής.

5. «Μέσω της αριστεράς κατασκευάζεται η νέα σοσιαλδημοκρατία»: το έλεγαν για τη ΔΗΜΑΡ, τώρα το λένε και για τον ΣΥΡΙΖΑ. Το κεντρικό χαρακτηριστικό της σοσιαλδημοκρατίας ιστορικά υπήρξε η αποδοχή του καπιταλισμού σε συνδυασμό όμως με το κοινωνικό κράτος. Ένας κόσμος της εργασίας και της ανεργίας, στα έσχατα όρια της επιβίωσης, θα καλωσόριζε της σοσιαλδημοκρατία και το κράτος πρόνοιας. Μέσα στα πλαίσια όμως της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης που εξισώνει όλες τις κατακτήσεις προς τα κάτω, μέσα στο χώρο της Ευρωζώνης που βρίσκεται σε υπαρξιακή κρίση, εντός της περιφέρειάς της που γονατίζει κάτω από τη δημοσιονομική πειθαρχία, σε μια χώρα δεμένη με δουλικές δανειακές συμβάσεις δεν υπάρχει κανένα, απολύτως κανένα, περιθώριο σοσιαλδημοκρατικής πολιτικής. Είτε με την Μέρκελ είτε με τον Ολάντ. Για τα απλά, αλλά πρωταρχικά πράγματα – να έχουν οι νέοι δουλειά, να μη πεινάν οι συνταξιούχοι – χρειάζονται επαναστατικές αλλαγές.

6. Στις δυνάμεις που κινούνται ή θα κινηθούν εντός του μνημονίου και της Ευρωζώνης υπάρχουν κάποιες διαφορές. Ανάμεσα σε αυτούς που είναι ικανοί να επιβάλλουν τις υπαγορευόμενες από την τρόικα «μεταρρυθμίσεις» και σε αυτούς που είναι ανίκανοι. Ανάμεσα σε αυτούς που θέλουν να κάμψουν τη λαϊκή αντίδραση με την πειθώ και σε εκείνους με τα ΜΑΤ κι αργότερα με τον στρατό. Ανάμεσα σε αυτούς που θεωρούν αυτό που γίνεται «καλό» και σε αυτούς που το θεωρούν επιβεβλημένο αλλά μοιραίο «κακό» (κι έτσι αφήνουν μια υπόσχεση για τις μέλλουσες γενιές). Ανάμεσα σε αυτούς που προέρχονται από τη δεξιά κι αυτούς από το κέντρο ή την αριστερά. Καμία όμως από αυτές τις παραλλαγές δεν μπορεί να βγάλει τη χώρα από το τέλμα σε ορίζοντα μιας τουλάχιστον γενιάς.

7. Η «νίκη» του  ηττημένου είναι πάντα ένα εντυπωσιακό φαινόμενο στην ιστορία. Σήμερα η δεξιά φαίνεται καταρρακωμένη, η αριστερά με αέρα στα πανιά της. Ο κίνδυνος είναι όμως παρών. Ακόμα κι αν μια δύναμη είναι ηττημένη, ακόμα κι αν τα ελατήρια της είναι τα πιο ταπεινά (να διασωθεί ο αρχηγός της), ακόμα κι αν λειτουργεί επικοινωνιακά και φτηνά, ενδέχεται αυτή να αναδείξει τη βασική σύγκρουση της στιγμής, το γήπεδο όπου κρίνονται όλα (συμμετοχή στην Ευρωζώνη). Αν ο αντίπαλος νικητής, δεν αποδεχθεί τη σύγκρουση, τον οδηγεί σε συνεχείς διαβεβαιώσεις για τις καλές του  προθέσεις, σε απανωτές λεκτικές μετατοπίσεις και κυρίως σε δημόσιες δεσμεύσεις για το μέλλον. Ο ηττημένος τότε αποκτά την υπεροχή («ηγεμονία») στις εξελίξεις. Ο λόγος είναι απλός: εδώ (στο ευρώ) κρίνονται τα πάντα και ο λόγος της δεξιάς είναι σαφής: «ναι». Αυτό δεν σημαίνει ότι η δεξιά θα διασωθεί εκλογικά ούτε ότι η αριστερά θα χάσει την εκλογική της ορμή. Είναι δύσκολο το ποτάμι να ξαναγυρίσει πίσω. Σημαίνει απλά ότι ο ηττημένος μπορεί να επιβάλλει την πολιτική, τις αντιλήψεις τις δεσμεύσεις του στον νικητή. 

8. «Τα πράγματα γίνονται, δεν λέγονται» ή «λέγονται με δόσεις». Υπάρχει η άποψη ότι αν η αριστερά πει στον κόσμο όλη την αλήθεια (ότι η έξοδος από το μνημόνιο οδηγεί στην έξοδο από το ευρώ) θα χάσει την επαφή της με την κοινωνία. Εδώ όμως διαχωρίζεται η αριστερά από τις άλλες δυνάμεις. Εκείνες παρασκήνια και κόλπα, αυτή αλήθεια και όλη την αλήθεια. Η αριστερά προειδοποιεί με ευθύνη τον λαό. Δεν του λέει μόνο ότι ο δρόμος έξω από το μνημόνιο είναι και δρόμος έξω από το ευρώ, αλλά ότι είναι και ιδιαίτερα επώδυνος, όμως με προοπτική. Του δίνει τη δυνατότητα να επεξεργασθεί την ανησυχία του, που δεν είναι αβάσιμη. Δεν τον αφήνει να βρεθεί σε άγνωστο λιμάνι, να αιφνιδιασθεί, να στραφεί τελικά με μένος ενάντια στους υπαιτίους.

9. Όταν ένα παιδί τρομοκρατείται από τους σκύλους, δεν θα του πούμε ότι δεν υπάρχουν σκύλοι. Θα του πούμε ότι είναι φιλικά ζώα και πολλές φορές σώζουν ανθρώπινες ζωές. Τις περισσότερες φορές ο φόβος που υπάρχει μέσα μας έχει λιγότερη σχέση με την εξωτερική αιτία και πολύ περισσότερη με την εσωτερική μας ανασφάλεια. Όταν το πολιτικό κατεστημένο ξεκινά μια από τις σκληρότερες εκστρατείες φόβου για το ενδεχόμενο αποχώρησης από το ευρώ, η αριστερά δεν θα διαβεβαιώσει ότι δεν υφίσταται τέτοιος κίνδυνος (ούτως ή άλλως υφίσταται εκ των πραγμάτων). Η διαβεβαίωση ή η ταλάντευση θα κάνει ακόμα πιο σκληρή την επίθεση. Με σταθερότητα θα απαντήσει ότι σε σχέση με τη σημερινή ερήμωση της κοινωνίας η έξοδος είναι δυνατότητα και μπορεί να μας σώσει. Και με το πρόγραμμά της θα προσπαθήσει να καθησυχάσει τη δικαιολογημένη ανασφάλεια του κόσμου της εργασίας.

10. Ό,τι καλό φανταζόμαστε, δεν σημαίνει ότι θα γίνει. Αλλά για να γίνει ένα καλό, πρέπει να το φαντασθούμε πρώτα. Αυτό ακριβώς δεν κάνει όλη η αριστερά για το ευρώ. Δεν το κάνει πρώτα από όλους το ΚΚΕ, που παραδοσιακά έχει ταχθεί κατά της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ας βοηθήσουμε την κοινωνία να φαντασθεί ότι μπορεί να ζήσει με αξιοπρέπεια και ευημερία εκτός Ευρωζώνης. Όχι ρομαντικά και με υπερβολές, αλλά με πλήρη συναίσθηση των δυσχερειών. Ας μιλήσουμε για τις πρωτοβουλίες που είχαν άλλες χώρες σε αντίστοιχη κατάσταση άγριας ύφεσης σαν τη δική μας, πώς αποκόπηκαν από σκληρά νομίσματα, ακολούθησαν πολιτική ενίσχυσης της ζήτησης. Ας πούμε πώς χιλιάδες σημερινοί νέοι άνεργοι – πτυχιούχοι, καλλιτέχνες, ειδικευμένοι, ανειδίκευτοι – μπορούν να βρουν γρήγορα εργασία με καλά μελετημένες πρωτοβουλίες ενός νέου δημοσίου. Ας μιλήσουμε για την ακατανίκητη δύναμη της συλλογικότητας που απαιτείται, όπως παλιά όταν η φωτιά έφτανε στην εκκλησία του χωριού

11. Σε κάποια αμερικάνικα δικαστικά θρίλερ ο κακός δικηγόρος κάνει τον πελάτη του να πάρει πολύ βαρύτερη ποινή παρά αν δεν είχε καθόλου δικηγόρο. Το ίδιο έχει συμβεί  στην Ελλάδα με απόψεις που τάσσονται υπέρ της εξόδου από το ευρώ. Ο βασικός συνήγορος δεν πατάει καν στην αίθουσα του δικαστηρίου – το ΚΚΕ, που θεωρεί το θέμα «αποπροσανατολιστικό». ‘Άλλες φορές προσλαμβάνεται η αποχώρηση από το ευρώ ως ένα κομμουνιστικό σχέδιο δεκαετιών που βρήκαμε τώρα την χρυσή ευκαιρία να το επιβάλλουμε. Έτσι το ζήτημα μένει έξω από την κοινωνία, ξένο, δεν συνηχεί με τις μεγάλες ανάγκες της. Η  αποχώρηση από το ευρώ σε συνδυασμό με την κατάργηση της δανειακής σύμβασης θα νοηματοδοτηθεί θετικά από τον απλό κόσμο με ένα βασικό όρο: αν γίνει πειστική ως η μόνη απάντηση στον συνταξιούχο που το μηνιάτικο του φτάνει για μια βδομάδα, στο νέο άνεργο που περιφέρεται χωρίς σκοπό, στο μικροκαταστηματάρχη που δεν περνάει πια από τον δρόμο που ήταν το μαγαζάκι του γιατί δεν αντέχει τον πόνο. 

12. Η Ελλάδα ήταν στους νικητές του Α' Παγκοσμίου Πολέμου γιατί ο Βενιζέλος διείδε την επιτυχία της Αγγλογαλλικής Συμμαχίας, έφτασε μετά λίγα μόλις χρόνια στη Μικρασιατική Καταστροφή γιατί έσφαλε ότι η στήριξή της θα συνεχίζονταν. Σε μια χώρα εξαρτημένη η σωστή ή λαθεμένη εκτίμηση για τις κατευθύνσεις και τα όρια των Μεγάλων Δυνάμεων (από τη δεξιά για να ευθυγραμμιστεί, την αριστερά για να εναντιωθεί) οδηγεί από τον θρίαμβο μέχρι την πανωλεθρία. Αυτό είναι εξαιρετικά κρίσιμο σήμερα. Και με τον Ολάντ και  τις προθέσεις του για ανάπτυξη και με ένα «όχι» των Ιρλανδών στο ευρωσύμφωνο, τα όρια τροποποίησης των όρων των δανείων είναι ελάχιστα και σε δευτερεύοντα σημεία, που δεν μπορούν να απαντήσουν στις άμεσες ανάγκες και στην κλιμακούμενη οργή του λαού. Δυνατότητα κατάργησης του μνημονίου δεν υπάρχει παρά μόνο εκτός Ευρωζώνης.  Μια λάθος εκτίμηση εδώ για τα περιθώρια ευλυγισίας της Γαλλίας ή της Γερμανίας μπορεί να αποβεί μοιραία. 

13. Μια χώρα είτε θα έχει χαμηλούς φόρους είτε θα έχει γενναίες δαπάνες για Παιδεία και Υγεία. Η οικονομία και η ιστορία θέτει τα δικά της διλήμματα, κάθε εποχή, εκεί που πολλοί θα ήθελαν οι δύο πόλοι να συμβιώνουν. Έτσι ακριβώς τίθεται το θέμα «ακύρωση του μνημονίου» και «παραμονή στην ευρωζώνη». Ή το ένα ή το άλλο (κι εδώ περιπλέκεται σε βάθος το πρόβλημα γιατί στην Ελλάδα ένα πλειοψηφικό ρεύμα υπέρ του ευρώ ακυρώνει ένα ακόμη ισχυρότερο πλειοψηφικό ρεύμα απελευθέρωσης από το μνημόνιο). Στο δίλημμα αυτό παρά τους κανόνες της λογικής πέρα από τις δύο μπορεί να εμφανισθεί και τρίτη απάντηση. Η μία είναι η επιλογή της «παραμονής στο ευρώ» με επιβίωση του μνημονίου – τις άγριες επιπτώσεις τις βιώνουμε. Η δεύτερη είναι η «ακύρωση του μνημονίου» με οργανωμένη, προετοιμασμένη και προγραμματισμένη έξοδο από την Ευρωζώνη – πολύ σύντομα θα έρθει η άνοιξη. Η τρίτη είναι η «ακύρωση του μνημονίου» με ανοργάνωτη, απροετοίμαστη και απρογραμμάτιστη έξοδο από το ευρώ, με επιβολή απέξω, με πανικό του λαού, με χάος, με ανεξέλεγκτο πληθωρισμό, με άγνωστη έκβαση – επιλογή χειρότερη και από την πρώτη.

14. «Ήρεμα, ήρεμα κι απλά» γράφει ο Γιάννης Ρίτσος. Αυτό χρειάζεται να κάνει σήμερα η αριστερά. Να συγκεντρώσει όλες τις δυνάμεις της και «ήρεμα και απλά» να πει στον κόσμο: «Εμείς θέλουμε την άμεση και πλήρη κατάργηση των δανειακών συμβάσεων και των νόμων τους. Ήδη ακούμε την Ευρώπη να μας απειλεί με έξοδοι από το ευρώ. Για να μη βρεθούμε στο χάος έχουμε ετοιμάσει το σχέδιό μας για την έξοδο» Πάνω σε μια τέτοια βάση θα μπορούσαν να συνυπάρξουν και οι δυνάμεις που την αποχώρηση από το ευρώ θα την έχουν ως εφεδρικό Σχέδιο Β΄ και οι δυνάμεις που την έχουν κιόλας ως Σχέδιο Α΄ (όπως το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής). Με αυτό τον τρόπο όχι μόνο υπάρχει μια ευρεία βάση συνεργασίας, αλλά κυρίως οι εργαζόμενοι γνωρίζουν, ούτε θα απογοητευθούν ούτε θα αιφνιδιασθούν και συμμετέχουν ως συμπρωταγωνιστές.

15. Η αριστερά μπορεί ταυτόχρονα να υψώνεται και να χαμηλώνει. Να ανεβαίνει καλπάζοντας εκλογικά και να αποδομείται ο ριζοσπαστικός πυρήνας των ιδεών και αξιών της, οι διαχωρισμοί «αριστερά», «κέντρο», «δεξιά» να χάνουν τη σημασία τους. Το έχουμε δει στην Ιταλία, το βλέπουμε τώρα στην Κυπριακή Δημοκρατία. Στην Ελλάδα σήμερα οι «απελπισμένοι» αναζητούν αγωνιωδώς  ελπίδα από όπου κι αν αυτή προέρχεται. Δεν αξίζει η αριστερά να αφήσει τα πράγματα στο «κορώνα – γράμματα» κι ας φαίνεται ότι αυτή τη στιγμή έρχονται «γράμματα» (κυρίως για τον ΣΥΡΙΖΑ). Η ριζοσπαστική αριστερά μπορεί να αμυνθεί απέναντι στην ευκολία της ίδιας της εκλογικής επιτυχίας. Να μη φοβηθεί το συγκρουσιακό  και μετασχηματιστικό της χαρακτήρα. Να κρατήσει τα κοινωνικά της οράματα. Να εντάξει τη θετική συμβολή που μπορεί πια να έχει στα δραματικά προβλήματα  του λαού  σε μια καινοτόμα αφήγηση ανατρεπτικών αλλαγών σε μια χώρα όχι της Λατινικής Αμερικής, όπου η αλυσίδα ήδη έχει σπάσει από «αδύναμους κρίκους», αλλά της ευρωπαϊκής ηπείρου.

ΠΗΓΗ: Σάββατο, 12 Μάιος 2012,   http://www.tometopo.gr/home/metopo/725-a-.html

Μαρτυρίες και ομολογίες πολιτικής ανημποριάς:

Ευρώ, δραχμές και η παραφιλολογία περί εντός-εκτός της ΕΕ

Του Παναγιώτη Ήφαιστου*

Μια ακόμη αναγκαία και μη εξαιρετέα παρέμβαση που όπως και οι προηγούμενες αναρτώνται στη διεύθυνση www.ifestosedu.gr. Αφορά κάτι το οποίο δεν συμβαίνει συχνά στις διεθνείς σχέσεις: Οι αντιπρόσωποι μιας ελεύθερης κοινωνίας συνομολόγησαν ένα μνημόνιο που βασικά ακυρώνει την εθνική ανεξαρτησία και πάγιες δημοκρατικές αρχές. Απλή ανάγνωση του «εφαρμοστικού νόμου» (epikaira.gr) το καθιστά ολοφάνερο. Πριν και μετά τον εφαρμοστικό νόμο ακούσαμε πολλά ψέματα, απειλές, εκβιασμούς, προπαγάνδες, απλουστεύσεις και σκόπιμες ηχηρές αποσιωπήσεις.

Στο επίκεντρο βρισκόταν η θέση της Ελλάδας στην ΕΕ, οι διαπραγματευτικές δυνατότητές μας και οι δήθεν κίνδυνοι να εκδιωχθούμε κακήν κακώς. Επειδή επί τάπητος τίθενται ζητήματα εθνικής επιβίωσης απαιτείται να τονιστούν πασίδηλα ζητήματα που υποδηλώνουν μια κραυγαλέα πολιτική ανημποριά των πάλαι ποτέ πολιτικών ελεφάντων. Αυτών των μορφικά πανομοιότυπων ελεφάντων οι οποίοι σε πρώτη φάση μετέτρεψαν την Ελλάδα σε τρύπιο Τιτανικό, σε δεύτερη συμμάχησαν με διεθνικούς χρηματοοικονομικούς δρώντες και τεχνοκράτες, σε τρίτη υπέγραψαν θανατηφόρα μνημόνια ύφεσης, δανεισμού, τοκογλυφίας και στο τέλος κατάφεραν κατά της Ελληνικής κοινωνίας ένα θανατηφόρο κτύπημα με το να υπογράψουν το δεύτερο μνημόνιο. Οι πολιτικές μεταστροφές και η τελική σύμπραξη της τότε αξιωματικής αντιπολίτευσης κατέδειξε την ηγετική εμβέλεια συμπαθών, κατά τα άλλα, προσώπων.

Εδώ λοιπόν θα σταθούμε σε ένα κεντρικό ζήτημα: Τις δυνατότητες διαπραγμάτευσης στην ΕΕ, οι οποίες τους μήνες και τα χρόνια που έρχονται είναι ίσως το κρισιμότερο ζήτημα. Δεν θα εξαντλήσουμε αυτό το θέμα για το οποίο υπάρχουν, εξάλλου, χιλιάδες δημοσιευμένες σελίδες δικές μου και άλλων. Αναλύσεις που αφορούν τη δομή, τις λειτουργίες, τα ελλείμματα και τις αστάθειες της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Μερικά σημεία, όμως, ιδωμένα υπό το πρίσμα της Ελληνικής κρίσης, ίσως φωτίσουν καλύτερα τον συντρέχοντα διάλογο για την παραμονή της Ελλάδας στο ευρώ και τις απειλές εκδίωξής της ακόμη και από την ΕΕ.

Κατά πρώτον, κανείς μπορεί εύκολα να αναζητήσει αναρίθμητες έντρομες δηλώσεις ευρωπαίων πολιτικών και τεχνοκρατών όταν εξηγούσαν πως αν η Ελλάδα αφεθεί να πτωχεύσει θα κατέρρεε το ευρώ και η ΕΕ. Αυτό ήταν και συνεχίζει να είναι, θεμιτά και νομιμοποιημένα, το ισχυρότερο διαπραγματευτικό μας χαρτί. Πως όμως να λειτουργήσουμε με διαπραγματευτικό ορθολογισμό όταν επί δεκαετίες πολιτικοστοχαστικά οι Έλληνες διαποτίζονταν με αβάστακτα λανθασμένες αναλύσεις για την φυσιογνωμία της ΕΕ.

Αναρίθμητες αναλύσεις αναδείκνυαν κραυγαλέα άγνοια της φυσιογνωμίας της ΕΕ, αναπαρήγαγαν ιδεολογήματα, αναμασούσαν νομικίστικες θέσεις και ανυπόστατα θεωρήματα και αποκάλυπταν απύθμενη άγνοια των δομών και των λειτουργιών της ΕΕ. Αυτές οι αναλύσεις εισέρευσαν και επηρέασαν αρνητικά την πολιτική σκέψη και τις πολιτικές αποφάσεις.

Ούτε λίγο ούτε πολύ αναρίθμητοι περιέγραφαν την ύπαρξη μιας ΕΕ που ήταν μια κοσμοπολίτικη και χαρούμενη παιδική χαρά. Άλλες αναλύσεις που συχνά και αντιφατικά εκπορεύονταν από τις ίδιες πέννες απειλούσαν με εκδίωξή μας ή αυστηρή τιμωρία μας αν δεν υπακούαμε τα τεχνοκρατικά κελεύσματα. Νεφελωδώς και αβάσιμα επικαλούνταν κάποιον υπερεθνικό μπαμπούλα έτοιμο να τιμωρήσει τους απείθαρχους και άτακτους Έλληνες.

Οι τεχνοκράτες στην ΕΕ, όντως, έχουν δύναμη. Πλην και τα νήπια ξέρουν ότι αυτό είναι και το πρόβλημα που τα μέλη με τον έναν ή άλλο τρόπο διαρκώς προσπαθούν να αντιμετωπίσουν. Σε αυτό εξάλλου συνίσταται το δημοκρατικό έλλειμμα. Σε αυτό το πεδίο ένα μικρό κράτος-μέλος καταμαρτυρούμενα διαθέτει πρόσφορο έδαφος άσκησης πολιτικής. Εάν κανείς έχει στοιχειώδη γνώση των δομών και λειτουργιών της ΕΕ, εάν συγκροτεί ορθολογικές πολιτικές και οικονομικές προτάσεις σε όλα τα επίπεδα διαπραγματεύσεων και εάν απορρίπτει τις καταχρηστικές τεχνοκρατικές στάσεις μπορεί να κερδίζει μάχες και τα συμφέροντά του να εκπληρώνονται.

Αυτό καταμαρτυρεί η κοινοτική πρακτική πολλών δεκαετιών. Το κοινοτικό πολιτικό πεδίο είναι τεράστιο, πολλών ιεραρχημένων στρωμάτων και επιπέδων και πολλών αποφάσεων που άλλοτε είναι ρευστές και υπό διαμόρφωση και άλλοτε μόλις στα σπάργανά τους και εκκολαπτόμενες.

Αντί λοιπόν υποτακτικά οι αντιπρόσωποι ενός κράτους να υπογράφουν ό,τι τους δώσουν οι τεχνοκράτες ή τουλάχιστον πριν το κάνουν επιβάλλεται να εξαντλούν όλα τα διαπραγματευτικά τους όπλα σε πολιτικό επίπεδο. Αν και προσωπικά παγερά αδιάφορος με αυτό που ονομάζεται κομματική ζωή, μπορώ εν τούτοις να πω μετά βεβαιότητας ότι πριν τη συγκυβέρνηση του δευτέρου μνημονίου ο κυρίαρχος πολιτικός λόγος πρόδιδε γνώσεις επιπέδου πρωτοετούς φοιτητή πανεπιστημιακού τμήματος ευρωπαϊκών σπουδών. Το ίδιο ισχύει όταν η μείζονα αντιπολίτευση συμπορεύτηκε υπογράφοντας το δεύτερο μνημόνιο. Είναι φανερό σε ποιούς απευθυνόταν το «διάγγελμα του δεκαεξάχρονου» (http://www.ifestosedu.gr/110dekaexaxronos.htm) όταν σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια επιχειρήθηκε να πείσει ότι υπάρχει μεγάλο περιθώριο διαπραγματεύσεων. Μεγάλο πεδίο πολιτικής δράσης που έπρεπε να εξαντληθεί πριν η αντιπολίτευση υποκύψει στις πολιτικές ύφεσης που η ίδια στηλίτευε.

Η λογική της τότε συγκυρίας καλούσε για εκλογές άμεσα και αμέσως μετά ο νέος πρωθυπουργός να σήκωνε τη σημαία του ευρωπαϊκού πολιτικοοικονομικού ορθολογισμού. Τη σημαία της ευρωπαϊκής διακρατικής δημοκρατίας, της ορθολογικής οικονομικής διακυβέρνησης και της αντιμετώπισης των διεθνικών χρηματοοικονομικών θηρίων.

Για να γίνει αυτό όμως, απαιτούσε συγκρότηση πολιτικής στρατηγικής και αξιόπιστο ευρωπαϊκό πολιτικοστοχαστικό λόγο. Αν μια πολιτική ηγεσία δεν διαθέτει τέτοιο λόγο, είναι κατιτί που δεν κρύβεται. Την αλήθεια λέμε αν υποστηρίξουμε πως ο δικομματισμός που κυβερνούσε τις δύο τελευταίες δεκαετίες στερείτο ενός τέτοιου λόγου.

Μετά την υπογραφή του δεύτερου μνημονίου όλοι μαζί ως χορωδία προπαγανδιστών επιδόθηκαν στην πολιτική τρομοκρατία και κινδυνολογία περί μη πληρωμής «μισθών και συντάξεων». Ως και το Ελληνικό κράτος να μην υπήρχε, ως και οι Έλληνες να μην συνέχιζαν να δουλεύουν και να παράγουν, ως και το κράτος να μην είχε έσοδα και ως και να ήταν τόσο εύκολο ένα μέλος της ΕΕ να αφεθεί να καταρρεύσει.

Επιδεικνύοντας ολιγωρία έσπευσαν να υπογράψουν ό,τι τους επέβαλλαν οι τεχνοκράτες. Δεν αξίωσαν μια αναζήτηση των αιτίων σε πανευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο και δεν αξίωσαν άμεση απαλλαγή από επαχθή και καταχρηστικά χρέη που δημιουργήθηκαν τα δύο τελευταία χρόνια. Ακολούθησαν τον εύκολο δρόμο της απάθειας, της υποταγής και της υποτέλειας. Ουσιαστικά, καμιά διαπραγμάτευση.

Οι μεταστροφές πολλών ικανών ανθρώπων στον περίγυρο αυτού του συστήματος κατέδειξε ότι από τους ανθρώπους κανείς μπορεί να περιμένει οτιδήποτε. Δεν το λέω αφοριστικά. «Ανθρώπινα όλα αυτά», θα έλεγε ο Κονδύλης. Αναμενόμενα, θα έλεγα εγώ, όταν η πολιτική έχει ροκανιστεί: Όταν πολιτικοστοχαστικά αποδυναμωθήκαμε, όταν κυριάρχησαν αναρριχητικές νοοτροπίες, όταν οι πελατειακές δομές οργίασαν και όταν η πολιτική μετατράπηκε σε ένα καλάθι σάπιων μήλων μέσα στο οποίο όσα νέα μήλα έμπαιναν σάπιζαν. 

Παρενθετικά μια μόνο λέξη για το ζήτημα της κοινωνικής συνοχής. Η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων τον περασμένο Ιανουάριο και Φεβρουάριο θα δεχόταν βασικά οποιοδήποτε μέτρο θα διασφάλιζε τη δημοκρατία τους, την εθνική τους ανεξαρτησία και την πολιτική τους ελευθερία. Μέτρα που θα συνοδεύονταν όπως είναι φυσικό από διασφάλιση του ελάχιστου της διαβίωσης των πολιτών, εγγυήσεις πως κανείς δεν θα ενοχλήσει τις χειμαζόμενες επιχειρήσεις και πως κανείς δεν θα θίξει τα ελληνικά νοικοκυριά. Όλοι αυτοί πριν τα λάθη των πολιτικών του δικομματισμού, ζούσαν φυσιολογικά, δούλευαν, παρήγαγαν, επένδυαν και ήλπιζαν σε ένα καλύτερο μέλλον. Ένας κοινωνικοπολιτικά αξιόπιστος λόγος, λοιπόν, λογικό είναι ότι θα είχε μεγάλη απήχηση. Το αντίθετο συνέβηκε: Γεννήθηκε ένα νέο πολιτικό σπορ, η κινδυνολογία και η πολιτική τρομοκρατία. Στρατιές κινδυνολόγων δικαιολογούσαν την έντρομη υποταγή στους ανεξέλεγκτους τεχνοκράτες.

Για να επανέλθουμε στην ΕΕ, η πολιτική συμπεριφορά όλων των παρατάξεων εξουσίας μετά το 2009 καταμαρτύρησε την πολιτική και στοχαστική ανημποριά της συντριπτικής πλειονότητας του πολιτικού της προσωπικού. Ακόμη και από άτομα που δεν θα το ανέμενε κανείς, καθότι, τυπολογικά μιλώντας έπρεπε να διαθέτουν στοιχειώδη τουλάχιστον γνώση.  

          Έπρεπε να γνωρίζουν ότι η δομή, η φυσιογνωμία, οι πολιτικές λειτουργίες και οι θεσμικές δομές επιτρέπουν σε ένα μικρό κράτος-μέλος της ΕΕ να επιτύχει το μέγιστο των σκοπών του. Βασικά, σε κανέναν άλλο διεθνή πολιτικό χώρο δεν υπήρξε ποτέ μια τέτοια κατάσταση όπου για έναν αριθμό σημαντικών λόγων τα λιγότερο ισχυρά κράτη έχουν πολλές ευκαιρίες να λειτουργούν ισότιμα με τα μεγαλύτερα.

Ανά πάσα στιγμή τους προσφέρεται η δυνατότητα να αναπτύξουν πολιτική και διπλωματική δραστηριότητα τα όρια της οποίας είναι μόνο ο ουρανός. Το πεδίο πολιτικής δράσης είναι απέραντο: Χιλιάδες θεσμοί, συζητήσεις, αποφάσεις, συμπλεκόμενες πολιτικοστρατηγικές σκοπιμότητες, ρευστές εισροές εθνικών συμφερόντων και εθνικών θέσεων που συναρτώνται με την εσωτερική πολιτική κάθε κράτους-μέλους και αναρίθμητες ομάδες πίεσης (Για μια συναφή ανάλυση συναρτημένη με το «Γερμανικό Ζήτημα» και αναρτημένη στο διαδίκτυο βλ. http://www.ifestosedu.gr/111GermanikoEE.htm).

Στο πεδίο της ΕΕ οι δυνατότητες πολιτικής δράσης για να εξυπηρετηθούν τα εθνικά συμφέροντα ενός κράτους είναι πρακτικά ανεξάντλητες. Δεν είναι ένας χώρος αλτρουισμού και χαριτολογιών. Είναι ένας χώρος σκληρών διαπραγματεύσεων. Αν συμμετέχεις είτε εισέρχεσαι μέσα σε αυτή την αρένα ή απέχεις και χάνεις.

Μόνο ανήμποροι πολιτικοί ηγέτες κρατών-μελών σπεύδουν απνευστί να υποκύψουν σε εντολοδόχους γραφειοκρατικές λογικές προσερχόμενοι στη συνέχεια στη χώρα τους ως πολιτικοί τρομοκράτες επιβολής ανορθολογικών οικονομικών αποφάσεων. Από εντολείς των τεχνοκρατών γίνονται έτσι εντολοδόχοι των τεχνοκρατών ή πιο δραστήριων κρατών που επιβάλλουν τα συμφέροντά τους.

Μια εύλογη θέση είναι ότι ποτέ και κανείς δεν μπορεί να επιβάλει σε ένα κράτος μιας επαχθή πολιτική ή οικονομική απόφαση, αν οι αντιπρόσωποί του λειτουργούν αποτελεσματικά στην ΕΕ. Αυτό όμως απαιτεί γνώση της ευρωπαϊκής πολιτικής, θάρρος, ικανότητα ανάληψης πρωτοβουλιών και ικανότητα ανάληψης λελογισμένου πολιτικού ρίσκου. Για έναν ακόμη λόγο, το σύστημα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης είναι θετικά ευάλωτο στην πολιτική βούληση των μελών του. Ουσιαστικά, όσο αυτό συμβαίνει τόσο περισσότερο αναδεικνύεται ο θετικός ρόλος της ΕΕ στη ζωή των Ευρωπαίων και όσο αυτό δεν συμβαίνει αναδεικνύεται το αντίστροφο.

Όταν ένα κράτος-μέλος εμφανίζεται με σημαία τα εθνικά του συμφέροντα, με συγκροτημένη ευρωπαϊκή στρατηγική πειθούς και με ορθολογιστικές πολιτικές και οικονομικές θέσεις δύσκολα μπορούν να απορριφθούν οι προτάσεις του. Στη χειρότερη περίπτωση δεν θα συνυπολογιστούν πλήρως αλλά δεν θα αγνοηθούν τα ζωτικά συμφέροντα. Η αντίθετη στάση είναι πάντα καταστροφική: Οι τεχνοκράτες παίρνουν το πάνω χέρι, οι ηγεμονικές στάσεις κυριαρχούν, οι διεθνικοί δρώντες οργιάζουν και το παραπαίων κράτος συμβάλλει στη διολίσθηση της ίδιας της ευρωπαϊκής πολιτικής σε ανορθολογικούς προσανατολισμούς.

Υπάρχουν ακόμη αισθητικά και ψυχολογικά κριτήρια και παράγοντες που μια διπλωματία ποτέ δεν παραμελεί. Είτε αυτό οφείλεται σε ρητορεία είτε επειδή πολλοί το πιστεύουν, δεν υπάρχουν πολλά περιθώρια να μην ακουστεί θετικά μια ορθολογιστική θέση των αντιπροσώπων ενός κράτους. Αυτό ισχύει όλως ιδιαιτέρως όταν πασίδηλα υπονομεύεται οτιδήποτε λέγεται -ενίοτε ρητορικά και υποκριτικά, δεν αντιλέγω, πλην αυτό μετράει πολιτικά, αν κανείς το εκμεταλλευτεί- και πράττεται στην Ευρώπη μετά το 1945. Αν κανείς το γνωρίζει -και εάν είναι «ηγέτης» φροντίζει να διαθέτει ικανούς συμβούλους για να τον ενημερώνουν-, μπορεί να το υπενθυμίζει με σκληρό τρόπο σε όσους εκτρέπονται. Στη φαρέτρα μας διαθέτουμε χιλιάδες τέτοιες δηλώσεις, θέσεις και αποφάσεις που αφορούν την «ευρωπαϊκή ιδέα», τους συχνά διακηρυγμένους «υψηλούς σκοπούς» της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και τη σκοπιμότητα ύπαρξης συγκεκριμένων πολιτικών και οικονομικών προσανατολισμών.

Στο ίδιο πλαίσιο υπάρχουν και τα λάθη και οι παραλείψεις των κοινοτικών αποφάσεων τις οποίες πολλοί αρμόδιοι συχνά ομολογούν. Σε μια διαπραγμάτευση δεν έχεις παρά να τους τα υπενθυμίζεις. Όλοι γνωρίζουν τα φρικτά λάθη της ΟΝΕ μετά το 1992 και αν τους τα υπενθυμίσεις δύσκολα θα το αρνηθούν. Συχνά εξάλλου τα ομολογούν δημόσια και οι ίδιοι. Αν ένας αντιπρόσωπος ενός κράτους διαθέτει στοιχειώδεις διαπραγματευτικές ικανότητες τα επισημαίνει και αρνείται να αποδεχθεί τις αρνητικές συνέπειες που τον πλήττουν (βλ. πιο πάνω παραπομπή σε ανάλυση του «Γερμανικού ζητήματος» και τη δημιουργία της ΟΝΕ).

Για αυτό το ζήτημα, για αυτές τις παραλείψεις και για αυτά τα ολέθρια λάθη διόλου παράδοξα κανείς μπορεί να βρει πολλούς συμμάχους ακόμη και στην ίδια τη Γερμανία. Στη Γερμανία και σε άλλα κράτη διαρκώς συγκροτούνται και ανασυγκροτούνται συγκλίσεις ρευστών και μονιμότερων συμφερόντων, διαρκώς συντελούνται ορατές και αόρατες διαπραγματεύσεις, διαρκώς διασυνδέονται ζητήματα ποικίλων ιεραρχιών και προτεραιοτήτων και διαρκώς αποκρυσταλλώνονται αποφάσεις που βλάπτουν ή ωφελούν ανάλογα με το κατά πόσο είσαι απαθής ή ενεργητικός συντελεστής του ευρωπαϊκού πολιτικού συστήματος.

Χαρακτηριστικά τη στιγμή που γράφω  αυτές τις γραμμές και χωρίς να προκρίνω το αποτέλεσμα ακούεται ότι ένας ή περισσότεροι ηγέτες ενδέχεται να αποστείλουν επιστολές σε ευρωπαίους ομολόγους τους επικαλούμενοι την αντί-μνημονιακή λαϊκή ετυμηγορία. Χωρίς να προκρίνεται το αποτέλεσμα -και χωρίς να μπορεί κανείς να δει μια τέτοια κίνηση μεμονωμένα και μη ενταγμένα σε μια συνολική πολιτική στρατηγική- ως προσέγγιση βρίσκεται στον σωστό προσανατολισμό. Ένα κράτος πάντα κερδίζει όταν οι αντιπρόσωποί του επικαλούνται την κοινωνική βούληση, τη λαϊκή ετυμηγορία και τις αρχές πάνω στις οποίες πρέπει να εδράζεται το κοινοτικό σύστημα. Είναι αμέτρητες οι φορές προσαρμογής όλων των υπόλοιπων κρατών όταν επί σημαντικών ζητημάτων η λαϊκή ετυμηγορία σε ένα κράτος-μέλος επιτάσσει το αντίθετο. 

Η επιβίωση της ΕΕ συναρτάται, βασικά, με το κατά πόσο θα συνεχίσει να λειτουργεί ως ένα πλουραλιστικό σύστημα ανεξαρτήτων κρατών όπου η κυριότερη ιδιομορφία είναι η ισοτιμία μεταξύ των κρατών-μελών και η υιοθέτηση αποφάσεων που εξυπηρετούν τα εθνικά συμφέροντα των κρατών. 

Αν ένα μικρό κράτος πείσει για τον ορθολογισμό, τη δημοκρατική νομιμοποίηση και την πολιτικοοικονομική σκοπιμότητα μιας τέτοιας θέσης δύσκολα μπορεί να μην τύχει ευνοϊκής αντιμετώπισης.

Πιο σημαντικό βέβαια είναι όχι μόνο το καλοπροαίρετο ανέμισμα βάσιμων επιχειρημάτων αλλά και η συγκρότηση συμμαχιών με κράτη ή ομάδες που έχουν τα ίδια συμφέροντα. Στην ΕΕ αυτή είναι μια αδιάλειπτη πρακτική. Η ΕΕ είναι ένα μεγάλο και ιδιόμορφο πεδίο διαρκών συγκλίσεων και «συγκρούσεων» συμφερόντων, διασυνδέσεων συμφερόντων και διατύπωσης ρητορικών και υποκριτικών τοποθετήσεων για να επηρεάσουν τις συμπεριφορές των άλλων. Επειδή για διακρατική πολιτική μιλάμε, λογικά αυτό συμπεριλαμβάνει μπλόφες, εξαπατήσεις, αλλαγή φίλων και εχθρών, εκφοβιστικές δηλώσεις και ενέργειες για αποτροπή λήψεως αποφάσεων και μετατροπής των υπερεθνικών οργάνων σε εξαρτημένες μεταβλητές συγκεκριμένων συμφερόντων. Αναρίθμητοι θεσμικοί και άλλοι παράγοντες περιφέρονται ενώνοντας ή κόβοντας νήματα.

Αν οι αντιπρόσωποι ενός κράτους δεν γνωρίζουν, φοβούνται, δεν αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες και ρίσκα και αν απαθώς περιμένουν τους εντολοδόχους τεχνοκράτες να τους πουν τι να αποφασίσουν δεν τους αξίζει να κατέχουν δημόσιες θέσεις ευθύνης. Εν τέλει, σε ένα τόσο διακρατικό, διεθνικό και υπερεθνικό λαβύρινθο πολλών επιπέδων και πολλών στρωμάτων, η δημοκρατία, η ευημερία και η ελευθερία ενός κράτους-μέλους δεν σερβίρεται στο πιάτο αλλά κερδίζεται με αδιάκοπες στάσεις και συμπεριφορές συμβατές με το εθνικό  συμφέρον.

Για όσους κόπτονται «για την Ευρώπη» τέτοιες ορθολογιστικές στάσεις συμβάλουν και στη δημιουργία ενός πιο ορθολογιστικού ευρωπαϊκού πολιτικού περιβάλλοντος και το αντίστροφο. Τέτοιες σκέψεις, όμως, είναι δύσκολο να γίνουν αν ένα μυαλό πλημμυρίζει με κοσμοπολίτικες και διεθνιστικές ασυναρτησίες για μια Ευρώπη που ποτέ δεν υπήρξε και που ποτέ δεν θα υπάρξει. Στο πεδίο της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης μπορεί να υπάρξει μόνο μια «Ευρώπη των πατρίδων». Η ΕΕ μπορεί να συνεχίσει να υπάρχει και να αναπτύσσεται μόνο εάν εδράζεται πάνω στα εθνικά συμφέροντα και μόνο εάν οι αποφάσεις συνεκτιμούν όλα τα συμφέροντα.

Η ισορροπία συμφερόντων είναι το σημαντικότερο ζήτημα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Η ανισορροπία οδηγεί σε αστάθεια και εκτροχιασμό. Αυτό βασικά βλέπουμε τώρα ως αποτέλεσμα του άνισου ανταγωνισμού λόγω νομισματικής ένωσης που δεν πρόβλεψε τρόπους αλληλεγγύης, δημοσιονομικές προσαρμογές και διορθωτικά μέτρα που διασφαλίζουν μια ισόρροπη ανάπτυξη.  

Τώρα, βέβαια, η πρόσφατη δική μας πολιτική τρομοκρατία για να δικαιολογήσει την πολιτική και διαπραγματευτική ανημποριά κινδυνολογεί περί εκδιώξεων από το ευρώ, εξόδου από την ΕΕ και άλλα κουφά, τρελά και ανήκουστα που μόνο στην Ελλάδα μπορούν να λέγονται. Και όταν εδώ λέγονται λογικό είναι όσοι θέλουν να καθυποτάξουν την Ελληνική κοινωνία να αρχίζουν να απειλούν με το ίδιο νόμισμα (οι ίδιοι τεχνοκράτες ή εκτροχιασμένοι πολιτικοί ηγέτες που μόλις χθες έλεγαν το αντίθετο προειδοποιώντας για τις καταστροφικές συνέπειες μιας Ελληνικής πτώχευσης).

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η ΕΕ κρέμεται από μια τρίχα. Οι πολιτικοί μας ηγέτες με τις ανορθολογικές στάσεις τους τα δύο τελευταία χρόνια δεν έβλαψαν μόνο τους Έλληνες πολίτες. Συμβάλλουν στο περαιτέρω ροκάνισμα και στη διαφθορά των θεμελίων του εγχειρήματος της ΕΕ. Ας είχαν τουλάχιστον ως υπέρτατο κριτήριο των αποφάσεών τους το συμφέρον των Ελλήνων πολιτών. Τα κατά συνθήκη ψεύδη, οι σπουδαιοφανείς κινδυνολογίες και τα περιττά συνθήματα ευρωπαϊκής πίστης και νομιμοφροσύνης πέραν του ότι βρίσκονται εκτός κλίματος στην Ευρώπη προκαλούν, επιπλέον, σοβαρές ζημιές στα συμφέροντά μας και θέτουν σε κίνδυνο την επιβίωση της Ελληνικής κοινωνίας.      

9.5.2012

* Ο Παναγιώτης Ήφαιστος,  www.ifestosedu.gr, Π. Ήφαιστος – P. Ifestos, www.ifestosedu.gr – info@ifestosedu.gr

Η Αριστερά και οι κρυμμένες αλήθειες

Του Διονύση Τσακνή

Ε λοιπόν πόσο ειλικρινείς είμαστε και πόσο τάχα να κοστίζει η αλήθεια! Μερικές χιλιάδες ή εκατοντάδες χιλιάδες ψήφων, είναι αρκετοί για να δώσουν ικανοποίηση στα επιτελεία της Αριστεράς, ή μήπως θα χρειαζόταν και το χειροκρότημα των αντιπάλων. «Μια ζωή παλεύουμε για να γίνουμε αρεστοί στα μάτια όσων δεν συμπαθούμε» είχε πει κάποτε ο Τσαρούχης  και είχε τελικά δίκιο.

Και τώρα, αφού οι έπαινοι και το χειροκρότημα κόπασαν, δίνοντας τη θέση τους στην αμφισβήτηση, την καχυποψία, ή στην καλύτερη των περιπτώσεων στον σκεπτικισμό ήρθε η ώρα να μιλήσουμε όπως μάς ταιριάζει. Η Αριστερά, δεν πρέπει να έχει άλλο λόγο, εκτός απ'  τον καθαρό, τον ευθύ και κυρίως τον ειλικρινή. Και αν φοβάται μήπως με το λόγο της αυτό, φοβίσει τον κόσμο, τότε ούτε Αριστερά είναι, ούτε μας χρειάζεται.

Ας αρχίσουμε απ' το ΣΥΡΙΖΑ, μια και το μεγαλύτερο ποσοστό κατέγραψε και πρόταση κατέθεσε για μια αριστερή διακυβέρνηση, με ή άνευ εισαγωγικών.

Ας υποθέσουμε πως όλοι στηρίζουμε τις βασικές κατευθύνσεις της πρότασής του, θα μας απαντήσει χωρίς μισόλογα, τι θα γίνει σε μια περίπτωση αποπομπής μας απ' την ΕΕ και το ευρώ; Έχει το θάρρος να πει πως ΝΑΙ, σε μια τέτοια περίπτωση, ΜΠΟΡΟΥΜΕ και χωρίς αυτά τα δεκανίκια; Έχει το θάρρος να δηλώσει πως ΣΙΓΟΥΡΑ θα υπάρξει πρόβλημα στα ταμεία του κράτους  μέχρι να ισορροπήσει το σύστημα με το όποιο νέο νόμισμα; Έχει τα κότσια να καλέσει το λαό σε μια ΠΕΡΗΦΑΝΗ φτώχεια για κάποιο διάστημα μέχρι, τα διεθνή μας ερείσματα (τα όποια τέλος πάντων υπάρχουν ή θα προκύψουν στην πορεία ) συμβάλλουν κι αυτά, (παράλληλα με τις δικές μας προσπάθειες και ριζικές αλλαγές) στην αποκατάσταση της ντόπιας αγοράς και των διεθνών εμπορικών μας σχέσεων (επάρκεια αγαθών , ενέργεια κλπ). Τολμάει να πει ότι ΔΕΝ φοβάται να χαρακτηριστεί ως το κόμμα της δραχμής, αν τελικά αυτή θα είναι η κατάληξη;

Καταλαβαίνει ο καθένας, πως οι απαντήσεις των στελεχών τους πως τίποτα τέτοιο δεν θα συμβεί διότι απλούστατα η ΕΕ θα φοβηθεί τους ενδεχόμενους τριγμούς από μια πιθανή αποπομπή της Ελλάδας, δεν είναι παρά, παλιομοδίτικοι και παλαιοκομματικοί βερμπαλισμοί ή ευσεβείς πόθοι. Πρέπει να απαντήσουν στην υποθετική, στην … ακραία  έστω, (κατά τη γνώμη τους) περίπτωση μιας πιθανής πτώχευσης, που θα έρθει ως αποτέλεσμα της σθεναρής τους τάχα στάσης απέναντι στους Ευρωπαίους.

Τι θλίψη η αποφυγή απαντήσεων σε τόσο κομβικής σημασίας ζητήματα! Οι εκλογές πλησιάζουν και οι απαντήσεις, μάς είναι απαραίτητες. Πολύ φοβάμαι πως δεν θα τις λάβουμε ποτέ.

Ή μήπως είναι ειλικρινής η ΔΗΜΑΡ του κυρίου Κουβέλη; Μέχρι σήμερα το πρωί η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων πίστευε ότι θα συναινούσε σε μια κυβέρνηση «εθνικής» ενότητας. Το γεγονός πως εν τέλει αρνήθηκε, σημαίνει άραγε, ότι θα πράξει το ίδιο σε μια αντίστοιχη συνθήκη σε πολύ λίγο διάστημα; Και ακόμα,  πως δεν θα επικαλεστεί το συμφέρον τάχα του τόπου, υποκύπτοντας στις ορέξεις των ευρωπαϊστών συνομιλητών της; Μπορεί να απαντήσει μέχρι πού μπορεί να φτάσει υποχωρώντας διαρκώς, προκειμένου να υπερασπιστεί το ευρώ και την ευρωπαϊκή προοπτική που προτάσσει; Και αν ο δρόμος δείξει (που το δείχνει ήδη) πως η Ευρωπαϊκή αυτή προοπτική σημαίνει περισσότερα δεινά και φτώχεια, θα επιμείνει σ' αυτή; Είμαι έτοιμος να αναθεωρήσω την άποψή μου πως πρόκειται για έναν μεταμφιεσμένο σοσιαλδημοκράτη ή διαφορετικά για ένα πασόκ με πολιτική περιβολή, αν ακολουθήσει άλλον δρόμο.

Και το ΚΚΕ; Είναι αρκετή η δικαίωσή του για τις εκτιμήσεις του γύρω απ' το ρόλο της ΕΕ και του διεθνούς κεφαλαίου; Είναι αρκετή η συνέπειά του; Συνέπεια σε τι όμως; Συνέπεια στην απομόνωση και στην αποφυγή εμπλοκής, την ώρα που διαμορφώνονται οι συνθήκες προκειμένου να προωθηθούν οι  στρατηγικοί του στόχοι; Είναι επιστημονική ( ο Μαρξισμός είναι επιστήμη) η άρνησή του για συνεργασία με τις δυνάμεις των πραγματικά αριστερών συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που έχουν κοινούς στόχους; Μπορεί να πει γιατί δεν συμμετέχει σ' ένα διάλογο έστω, με τις υπόλοιπες αριστερές δυνάμεις  πέρα απ' την αστήρικτη άποψη ότι κάτι τέτοιο θα δημιουργούσε απογοήτευση στους εργαζόμενους; Μια τολμηρή θέση του Β. Ι. Λένιν θυμίζω: «Θα συνεργαζόμουν και με το διάβολο αν χρειαζόταν», αλλά και μια ρήση του Ν. Ζαχαριάδη:  «Άλλο συνεργασία και άλλο ενότητα.» Για συνεργασίες μιλάμε λοιπόν, όχι για κομματικούς γάμους.

Η γνώμη του ΚΚΕ είναι πάντα χρήσιμη, γιατί οι αναλύσεις του γύρω απ' την πολιτική και οικονομική κατάσταση, δεν στερούνται  σοβαρότητας. Ας συμμετείχε λοιπόν σ' ένα διάλογο πιέζοντας ολοένα και πιο αριστερά τις δυνάμεις που ταλαντεύονται και αν στην πορεία  διαπίστωνε (πράγμα σφόδρα πιθανό) ότι η διολίσθηση βρίσκεται προ των πυλών, ας αποχωρούσε, ξεσκεπάζοντας το ρόλο των υποκριτών, έχοντας όμως αποκομίσει την εμπειρία της συνεργασίας και έχοντας ωφεληθεί απ' την ώσμωσή του και με άλλα στρώματα εργαζομένων.

Κυριακή κοντή γιορτή. Όλοι θα θερίσουν απ' την μέχρι τώρα πολιτική τους. Ανάλογα με τη στάση τους. Η διαφορά έγκειται, πως τίποτα δεν μπορεί να θεωρείται ως δεδομένο και αμετακίνητο.

Σημεία ανάγνωσης των εκλογικών αποτελεσμάτων

Του Στάθη Κουβελάκη

Τα σημεία ανάγνωσης των αποτελεσμάτων της εκλογικής αναμέτρησης της 6ης Μαϊου δεν στοχεύουν να δώσουν ούτε μιαν πλήρη εικόνα, ούτε μιαν ανάλυση των αποτελεσμάτων. Στόχος είναι να αναδείξει κάποιες πτυχές, ψηφίδες ουσιαστικά, μιας πολύπλοκης και αντιφατικής πραγματικότητας.

1. Το αυτονόητο: Τα μνημονιακά κόμματα καταβαραθρώθηκαν και μαζί με αυτά εκφράσθηκε, σχεδόν με μορφή δημοψηφίσματος, η απόλυτη αντίθεση του ελληνικού λαού στο Μνημόνιο και στα όσα έχουν προκύψει από αυτό, περιλαμβανομένης και της δανειακής σύμβασης του Φεβρουαρίου. Μάλιστα, η καταδίκη της πολιτικής που εφαρμόσθηκε αυτά τα δύο τραγικά από όλες τις απόψεις χρόνια ξεπέρασε κάθε φιλοδοξία των δυνάμεων, πολιτικών και κοινωνικών, που αντιτάχθηκαν στις μεθοδεύσεις του πολιτικού συστήματος και των «αγορών».

2. Το ενδιαφέρον: Τα ακραιφνώς νεοφιλελεύθερα κόμματα και πολιτικά μορφώματα δεν εκπροσωπούνται στην ελληνική Βουλή. Με άλλα λόγια, οι πολίτες της χώρας δεν απέλυσαν μόνο τον μάγειρα, απέρριψαν και τις συνταγές του.

3. Η διαφαινόμενη προεκλογικά τραμπάλα μεταξύ ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ και το σύστημα αερόσακων σωτηρίας δεν υπήρξαν αποτελεσματικά. Ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε διπλάσιους από όσους η ΔΗΜΑΡ από αυτούς που εγκατέλειψαν μαζικά το ΠΑΣΟΚ. Το γιατί, έχει ενδιαφέρον, αλλά ας απαριθμήσω λίγους παράγοντες χωρίς πολλά λόγια: Ο διφορούμενος πολιτικός λόγος, η αντιφάσεις των πολιτικών απόψεων, η ποιότητα του πολιτικού προσωπικού που ενσωμάτωσε από το ΠΑΣΟΚ, οι τριγμοί, αδρανοποιήσεις και απομακρύνσεις αξιόλογου κομματικού δυναμικού που διαπίστωνε ότι αυτό που οικοδομούσαν δεν αντιστοιχούσε σ' αυτό που σχεδιαζόταν: Το καράβι έγερνε μονόπατα, παρά τις κατά καιρούς διαβεβαιώσεις του καπετάνιου.

4. Το ΚΚΕ έχασε. Έχασε όχι μόνο την πρωτοκαθεδρία στο χώρο της αριστεράς, όχι μόνο την ευκαιρία να αναδειχθεί στον πρωταγωνιστή της λαϊκής αντίθεσης στις πολιτικές των τελευταίων χρόνων, έχασε εντός έδρας. Αν και το ποσοστό αυξήθηκε, το ΚΚΕ έχασε ψήφους που σε παραδοσιακές περιοχές δύναμής του φθάνουν το 5 ως 10% της δύναμής του στις προηγούμενες εκλογές. Δείτε τον αριθμό ψήφων σε Β Αθηνών και σε Β Πειραιά. Επί της ουσίας, εν καιρώ.

5. Ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε. Και κέρδισε πανηγυρικά, τόσο που δεν το περίμενε. Και η ανατομία αυτής της νίκης υποδεικνύει τρεις βασικούς λόγους:

6. Για να μείνουμε, όμως, στο θέμα της ατζέντας: Γιατί ΝΔ και επιφανή στελέχη του ΠΑΣΟΚ – και των γνωστών ΜΜΕ – προσπάθησαν να ορίσουν μια διαφορετική ατζέντα των εκλογών, την ατζέντα του Νόμου και της Τάξης. Οι μεταγραφές του δίδυμου των ακροδεξιών Βορίδη – Γεωργιάδη στη ΝΔ, η ενίσχυση του παραδοσιακά ακροδεξιού προφίλ της ηγεσίας της, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης του Χρυσοχοίδη και οι περιπολίες του με δημοσιογραφικές αποστολές στη νύχτα των γκέτο και της Χρυσής Αυγής, οι υγειονομικές βόμβες του Λοβέρδου, η καλλιέργεια του τρόμου δεν είχαν τα επιθυμητά για τους εμπνευστές τους αποτελέσματα: Απλώς νομιμοποίησαν τη ναζιστική Χρυσή Αυγή, την έκαναν να δείχνει ως εναλλακτική, ακραία ριζική και αποτελεσματική, απάντηση στην ατζέντα του φοβικού και απελπισμένου. Όσοι δεν κατανοούν ότι τα εφευρήματα του Χρυσοχοίδη πριμοδότησαν ευθέως τη Χρυσή Αυγή, φοβάμαι ότι δεν κατανοούν τα στοιχειώδη.

7. Την αναξιοπιστία του πολιτικού συστήματος συνόδευσε η αναξιοπιστία των «σοβαρών» ΜΜΕ. Στη θέση τους άνθησαν τα μπλογκς και οι σελίδες κοινωνικής δικτύωσης. Εκεί η πολιτική ανάλυση συνοδεύτηκε συχνά από διεισδυτικό και ανατρεπτικό χιούμορ, εξασφαλίζοντας για τις νεώτερες γενιές τουλάχιστον πηγές ενημέρωσης και πολιτικής σκέψης.

8. Στο κοινωνικό, τα αποτελέσματα των εκλογών υπογραμμίζουν τη διάλυση του «μεσαίου χώρου» και την εντεινόμενη πόλωση της κοινωνίας σε μια μάζα φτωχών και αδύναμων και σε μια ελίτ πλούσιων και ισχυρών. Η κατάρρευση του μεσαίου χώρου – μια κατάρρευση που σημειώθηκε παντού όπου εφαρμόσθηκαν αντίστοιχα προγράμματα – σχετίζεται ευθέως με την κατάρρευση του δικομματισμού, αλλά και με την προσπάθεια επιβολής της αυταρχικής ατζέντας στην προεκλογική διαμάχη. Από τον δικομματικό πολιτικό πυρήνα που εξασφάλιζε την αναπαραγωγή του μέσω της εναλλαγής των δύο στοιχείων – κομμάτων που τον αποτελούσαν, περνάμε σε ένα σύστημα πολιτικής πόλωσης: Δεξιά – Αριστερά, οι επιλογές φαίνονται να διαγράφονται με σαφήνεια και όσα πολιτικά κόμματα δεν το κατανοήσουν και προσπαθήσουν να καλύψουν το «κέντρο» μέλλουν να αναζητούν με αγωνία ψηφοφόρους στο μέλλον.

9. Με την έννοια αυτή, η μεταπολίτευση που βασίστηκε στο «όλοι δημοκράτες είμαστε» και «οι κακοί (χουντικοί) είναι φυλακή», όντως μας τελείωσε. Το ίδιο και η λαμπρή σταθερότητα της ελληνικής μικροαστικής τάξης.

ΠΗΓΗ: Τετάρτη, 09 Μαΐου 2012, http://antapocrisis.gr/index.php/2012-04-24-19-38-44/item/140-sk

Εκλογικός σεισμός τα σάρωσε όλα

Του Γιώργου Δελαστίκ

Παρακολουθώντας κανείς τις δηλώσεις των πολιτικών αρχηγώνδιαπιστώνει ότι συμπεριφέρονται σαν να μην έχουν καταλάβει απολύτως τίποτα όχι απλώς από το μήνυμα των εκλογών, αλλά ούτε καν από τον τρομερό εκλογικό τεκτονικό σεισμόπου σάρωσε την Κυριακή τα πάντα και δεν άφησε τίποτα όρθιο στο πολιτικό σκηνικό της χώρας μας. Ανεξαρτήτως των ουσιωδών λεπτομερειών συγκρότησης κυβέρνησης, το θεμελιώδες είναι ότι καμιά κυβέρνηση δεν είναι δυνατόν να σταθεί, αν δεν λάβει υπόψη της το εντελώς διαφορετικό πολιτικό τοπίο που έχει διαμορφωθεί από την Κυριακή.

Οι αριθμοί των ψηφοφόρων που μετακινήθηκαν σε αυτές τις εκλογές προκαλούν ίλιγγο και αξίζει να σημειωθούν. Ελάχιστοι ίσως έχουν συνειδητοποιήσει ότι το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ, μέσα στα δυόμισι μόλις χρόνια που μεσολάβησαν από τις τελευταίες βουλευτικές εκλογές του Οκτωβρίου 2009, έχασαν… 3.300.000 ψηφοφόρους! Το νούμερο φαντάζει απίστευτο, αλλά είναι πέρα για πέρα αληθινό. Το ΠΑΣΟΚ έχασε 2.200.000 ψηφοφόρους – από 3.000.000 που είχε πήρε μόνο 830.000. Η ΝΔ έχασε 1.100.000 ψηφοφόρους. Είχε το 2009 περίπου 2.300.000 και πήρε τώρα μόλις 1.200.000.

Πρόκειται για πρωτοφανή μετατόπιση ψήφων με σοβαρότατες πολιτικές επιπτώσεις! ΠΑΣΟΚ και ΝΔ με αθροιστικό ποσοστό 77,4% το 2009 ήταν ένας παντοδύναμος συνασπισμός εξουσίας. ΠΑΣΟΚ και ΝΔ με ποσοστό… 32% (!) το 2012 είναι μια οικτρή μειοψηφία σε επίπεδο λαϊκής απήχησης, η οποία κατ' ουδένα τρόπο δικαιούται να έχει τον πρώτο λόγο στον σχηματισμό κυβέρνησης. Δύο αρχηγοί οι οποίοι οδήγησαν τα κόμματά τους κυριολεκτικά στο ναδίρ της εκλογικής τους επιρροής, οφείλουν πρωτίστως να προσαρμοστούν στο νέο ειδικό βάρος των πολιτικών σχηματισμών των οποίων ηγούνται. Μεγαλόστομες διακηρύξεις τους δεν προκαλούν πλέον σεβασμό ή δέος.

Έχουν συνειδητοποιήσει π.χ. στο ΠΑΣΟΚ ότι η διερευνητική εντολή που θα πάρει σήμερα ο πρόεδρός του Ευάγγελος Βενιζέλος έχει από πλευράς εκλογικού ποσοστού το ίδιο βάρος που είχε η ανάλογη εντολή η οποία είχε δοθεί το 1989 στον τότε γενικό γραμματέα του ΚΚΕ Χαρίλαο Φλωράκη; Ποσοστό 13,13% είχε τότε ο ενιαίος Συνασπισμός της Αριστεράς, ποσοστό 13,18% έχει σήμερα το ΠΑΣΟΚ! Δηλαδή… 0,05% περισσότερο! Αποθέωση των κομμάτων της Αριστεράς αποτέλεσαν τα αποτελέσματα αυτών των εκλογών.

Επί μισόν αιώνα και πλέον ο θρύλος για τις εκλογικές επιδόσεις της Αριστεράς συνίστατο στο 24,4% που είχε πάρει η ΕΔΑ το 1958. Την Κυριακή όμως τα τρία κοινοβουλευτικά κόμματα της Αριστεράς, από την κομμουνιστική έως τη ροζ εκδοχή της, συγκέντρωσαν το ποσοστό-ρεκόρ του… 31,37%! Ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε 16,78%, το ΚΚΕ 8,48% και η ΔΗΜΑΡ 6,11%. Ούτε στα πιο γλυκά της όνειρα η Αριστερά δεν μπορούσε να φανταστεί τέτοιο ποσοστό, συνοδευόμενο από τον απίστευτο για τον χώρο αυτόν αριθμό των περίπου… 2.000.000 ψηφοφόρων!

Δύο εκατομμύρια ψήφοι για την Αριστερά, όταν το ΠΑΣΟΚ μόλις ξεπέρασε τις 800.000 και η πρώτη ΝΔ δεν έφτασε τις 1.200.000, σηματοδοτούν εξαιρετικής σημασίας πολιτική νίκη για τα αριστερά κόμματα σε ό,τι αφορά την εκλογική τους επιρροή.

Σοβαρότατες ανακατατάξεις είχαμε και στον χώρο της Ακροδεξιάς, με εντυπωσιακή συνολική αύξηση του εκλογικού ποσοστού της κατά 4%, που ισοδυναμεί με 220.000 ψήφους, σε σχέση με το 2009.

Ενώ όμως το 2009 υπερτερούσε συντριπτικά η ήπια έκφρασή της (ο ΛΑΟΣ είχε 5,63% και 386.000 ψήφους, ενώ η Χρυσή Αυγή μόλις 0,29% και λιγότερες από 20.000 ψήφους), τώρα τα πράγματα γύρισαν εντελώς ανάποδα. Ο μεν ΛΑΟΣ έχασε το μισό ποσοστό του και έμεινε οριακά εκτός Βουλής με 2,93%  και 185.000 ψήφους, η δε Χρυσή Αυγή… υπερεικοσαπλασίασε (!!!) το ποσοστό της και τις ψήφους της! Πήρε 6,97%  και 440.000 ψήφους. Ριζική ανατροπή του ενδοακροδεξιού συσχετισμού δυνάμεων: Κοινοβουλευτική η Χρυσή Αυγή, εξωκοινοβουλευτικός ο ΛΑΟΣ!

Ψήφοι:  3.000.000 ΔΙΑΡΡΟΕΣ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ

Κολοσσιαίες διαστάσεις πήρε η διαρροή ψηφοφόρων από τα μνημονιακά κόμματα (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ αλλά και ΛΑΟΣ  που κανέναν δεν έπεισε η όψιμη στροφή του) προς τα κόμματα του αντιμνημονιακού στρατοπέδου. Έχασαν συνολικά 3.500.000 ψήφους – 3.300.000  ΠΑΣΟΚ και ΝΔ και 200.000 ο  ΛΑΟΣ. Από αυτά τα τριάμισι εκατομμύρια ψηφοφόρους μόνο 275.000 μετακινήθηκαν προς τα καθαρά φιλομνημονιακά κόμματα της Ντόρας και του Μάνου. Αν λάβει κανείς υπόψη του ότι υπήρξαν 6.325.000 έγκυρα ψηφοδέλτια, είναι εξόφθαλμο ότι τα 3.200.000 ψηφοφόροι που εγκατέλειψαν τα μνημονιακά κόμματα της συγκυβέρνησης είναι αυτοί που ανέτρεψαν εκ βάθρων το πολιτικό σκηνικό.

ΠΗΓΗ:  «Έθνος», Πέμπτη 10 Μαΐου 2012, http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22792&subid=2&pubid=63655129

ΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ;

Tου Μίκη Θεοδωράκη

Πρώτον: Ο ελληνικός λαός είπε ένα ηχηρό ΟΧΙ στο Μνημόνιο και τις μνημονιακές πολιτικές δυνάμεις. Απέρριψε την πολιτική της λιτότητας και κυρίως αποδοκίμασε την παράδοση της Εθνικής Ακεραιότητας και Ανεξαρτησίας στους ξένους, ενέργεια πρωτοφανή και ατιμωτική για τον Λαό και την χώρα, που αγγίζει  τα όρια της εθνικής μειοδοσίας. Επομένως η τιμωρία δεν είχε μόνο οικονομικά κριτήρια αλλά προ παντός ηθικά και γι' αυτό το λόγο υπήρξε τόσο σκληρή.

Δεύτερον: Από την άλλη πλευρά δεν είπε ένα ολοκληρωμένο ΝΑΙ ούτε και στον ΣΥΡΙΖΑ που τον ξεχώρισε και τον ανέδειξε σε κύρια δύναμη μεταξύ των αντιμνημονιακών κομμάτων και κινημάτων. Ενώ στο ΟΧΙ υπήρξε απόλυτος, το ΝΑΙ του δεν ανέδειξε μια δύναμη είτε ένα σύνολο δυνάμεων σε αδιαμφισβήτητη κυβερνητική δύναμη.

Γιατί άραγε;  Η δική μου η άποψη είναι ότι τα κόμματα της ιστορικής-παραδοσιακής Αριστεράς – κι ανάμεσά τους κι ο ΣΥΡΙΖΑ – δεν καλύπτουν παρά ένα μονάχα μέρος της σύγχρονης πατριωτικής κοινωνικής Αριστεράς, που είναι γέννημα και δημιούργημα των νέων κοινωνικών σχέσεων που γεννήθηκαν ιδιαίτερα από την εποχή του Μνημονίου έως σήμερα. Η Σπίθα διέγνωσε την ύπαρξη αυτού του νέου κοινωνικο-πολιτικού χώρου που βασικά προέρχεται από τη διάλυση των δύο κομμάτων εξουσίας και έως ένα βαθμό προσπάθησε και κατάφερε να τα εκφράζει επιχειρώντας να τα εφοδιάσει με μια νέα σύγχρονη ιδεολογία και πολιτική. 

Εκτιμώντας τον χαρακτήρα της απελπισίας, της αγανάκτησης και της οργής αυτού του υπό διαμόρφωσιν προοδευτικού κινήματος, θέσαμε εξ αρχής στόχους προχωρημένους όπως αυτούς της καταγγελίας του Συστήματος Εξουσίας, της τελικής ρήξης μαζί του, της κατάκτησης της Εθνικής Ανεξαρτησίας και της εφαρμογής πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής.

Το Κ.Α.Π.- Σπίθα αναγνωρίζει τη σημασία του αγώνα και των επιτευγμάτων του ΣΥΡΙΖΑ που σε συνάρτηση με την καθίζηση των κομμάτων εξουσίας διανοίγει ασφαλείς προοπτικές Κυβερνήσεων της Αριστεράς και της Προόδου. Το γεγονός αυτό συνενώνει τον Κοινωνικό με τον Πατριωτικό χαρακτήρα του Παλλαϊκού Μετώπου που θα πρέπει να δημιουργηθεί, ώστε να μπορέσει να εκφράσει όλο το εύρος, τη θέληση, την αισιοδοξία και τη δύναμη του Πλειοψηφικού Πατριωτικού Κοινωνικού Μετώπου, το οποίο ελπίζουμε ότι στις νέες εκλογές θα είναι ικανό να διεκδικήσει και να αποσπάσει ένα ολοκληρωτικό ΝΑΙ.

Για την προοπτική αυτή δεν θα πρέπει να υπάρξει ούτε μια μέρα χαμένη. Ο Λαός μας θα πρέπει να πεισθεί το συντομότερο ότι είμαστε ικανοί να βγάλουμε τη χώρα απ' τη βαθειά κρίση και να τον οδηγήσουμε με σταθερό βήμα προς την ανάπλαση της ζωής του στηριγμένοι σ' ένα υπεύθυνο, μελετημένο και ρεαλιστικό πρόγραμμα διακυβέρνησης με Ενότητα στη βάση του Λαού.

Με αυτές τις προϋποθέσεις θα πάμε όλοι μαζί στις εκλογές με τη βεβαιότητα ότι θα νικήσουμε.

Το Κίνημα Ανεξάρτητων Πολιτών-Σπίθα καλεί όλες και όλους να προσφέρουν όλες τους τις δυνάμεις ώστε να επιτευχθεί αυτή η ιστορική προοπτική που διανοίγεται μπροστά μας.

 
Αθήνα,  9.V.2012 , Μίκης Θεοδωράκης

ΠΗΓΗ: http://www.spitha-kap.gr/el/articles/?nid=2486

Τινά και τι να. Οι εκλογές τέλειωσαν. Τώρα τι κάνουμε;

Του Άκη Κατσούλα*

Το πρώτο που πρέπει να κάνει κάνεις είναι να αναλύσει τα αποτελέσματα των εκλογών. Έχουν θετικό η αρνητικό πρόσημο για το λαϊκό κίνημα;

Το ερώτημα φαίνεται αρχικά εύκολο, αρκεί κανείς να διαβάσει τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων και τους γραφιάδες της αστικής πολιτικής. Ήττα των δυνάμεων που στήριξαν τα μνημόνια, κατάρρευση του δικομματισμού, άνοδος της αριστεράς κ.α.

Άρα στην βάση αυτή οι εκλογές είχαν θετικό πρόσημο. Κατά την άποψη μας τέτοιες αναλύσεις είναι τρομακτικά επικίνδυνες, δημιουργούν λαθεμένες εντυπώσεις και οδηγούν εκ του ασφαλούς το λαϊκό κίνημα στην κρεμάλα. Και βέβαια πολύ έξυπνα τις αναπαραγάγουν, τα αστικά μέσα, αφού δημιουργούν ψευδαισθήσεις για το σύστημα  και δημιουργούν,  ανώδυνες συγκινησιακές καταστάσεις στον λαό.

Η ανάλυση της αριστεράς δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι επιφανειακή, άσχετα αν ο χρόνος πιέζει και οι αντίπαλοι είναι έτοιμοι να περάσουν στην αντεπίθεση.

Τι ηττήθηκε λοιπόν; Ηττήθηκε η ξεκάθαρη αντικαπιταλιστική γραμμή της πάλης ενάντια στις πολιτικές που επιβάλλουν η Ευρωπαϊκή Ένωση, το ΔΝΤ, τα ντόπια και ξένα συμφέροντα. Γιατί είναι άλλο πράγμα  να ηττάται ο δικομματισμός που έχουν επιβάλει όλοι αυτοί, και άλλο πράγμα ο λαός  να συνειδητοποιεί ότι αυτό είναι απλά ένας σπασμένος κρίκος στην αλυσίδα που γρήγορα μπορεί να επιδιορθωθεί.

Ο πυρήνας των μνημονίων δεν είναι μόνο τα κόμματα που τα επέβαλαν, αλλά όλοι οι μηχανισμοί της καπιταλιστικής επίθεσης, τα μεγάλα μονοπώλια, οι πολυεθνικές επιχειρήσεις, οι τραπεζίτες, με άλλα λόγια το κεφάλαιο, οι καπιταλιστές.

Τα αστικά κόμματα είναι απλά οι εκφραστές όλων αυτών. Και τα χρησιμοποιούν ανάλογα με συμφέροντα τους. Μάλιστα είναι τόσο κυνικό το κεφάλαιο που δεν διστάζει να θυσιάσει μέρος όλων αυτών, προκειμένου να επιβιώσει. Είναι π.χ. σαν τον βιομήχανο,  που θυσιάζει τον διευθυντή παραγωγής, σε ένα εργατικό ατύχημα προκειμένου ο ίδιος να μείνει αλώβητος.

Για αυτό φρόντισαν να φτιάξουν θερμοκήπια γέννησης του φασισμού, δεν τους απασχολεί ο ναζισμός αν αυτός εξυπηρετεί τα συμφέροντα τους. Ναι ηττήθηκε ο δικομματισμός, αλλά έμειναν απ' έξω, η Ευρωπαϊκή Ένωση των καπιταλιστών, η τρόικα του κεφαλαίου, το ευρώ των τραπεζιτών.

Τι λένε οι νικητές των εκλογών για όλα αυτά, σχεδόν τίποτα ή μισά λόγια. Το βασικό ερώτημα που δεν λύθηκε σε αυτές τις εκλογές είναι, αν ο λαός μπορεί να δει καλύτερες μέρες μόνο με την ήττα ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. και ενίσχυση της αριστεράς ή χειρότερα των αντιμνημονιακών δυνάμεων;

Μπορείς να ακυρώσεις τα μνημόνια, να κάνεις στάση πληρωμών, να ενισχύσεις το λαϊκό εισόδημα, χωρίς να συγκρουστείς με τις κυρίαρχες δυνάμεις της  Ε.Ε. και του ευρώ. Και δεν εννοώ, αυτό που λέει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ η το ΚΚΕ για έξοδο από την Ε.Ε. και το ευρώ. Απλά αναφέρομαι στην σύγκρουση και την προετοιμασία της σύγκρουσης.

Χωρίς αυτή την προετοιμασία, χωρίς το συνειδητοποιημένο λαϊκό κίνημα δίπλα σου, ούτε απλά φιλολαϊκά μέτρα δεν μπορείς να πάρεις. Πόσο μάλλον να κηρύξεις στάση πληρωμών και ακύρωση μνημονίων.

Δυστυχώς αυτή η πλευρά έμεινε μετέωρη σε αυτές τις εκλογές. Από την μια λιγότερο ο ΣΥΡΙΖΑ και περισσότερο η ΔΗΜΑΡ  καλλιέργησαν ψευδαισθήσεις και από την άλλη το ΚΚΕ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ παρέμειναν σεχταριστικά στην απόλυτη αλήθεια της εξόδου από την Ε.Ε. και του ευρώ, αδυνατώντας να επικοινωνήσουν με τις λαϊκές μάζες.

Οι μέρες που θα ακολουθήσουν, θα είναι πολύ δύσκολές, το σύστημα θα θελήσει  να αναποδογυρίσει την πραγματικότητα. Θα ρίξει στο καναβάτσο τις ευθύνες τις αριστεράς για την ακυβερνησία, την πείνα την φτώχεια, για τα δήθεν χαμένα χρήματα των δανείων. Και την όποια ήττα δεν θα την δεχθούν μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ η η ΔΗΜΑΡ . Θα την δεχθεί το λαϊκό κίνημα και οι ιδέες της αριστεράς.

Εδώ θα χρειαστούν οι πραγματικοί αριστεροί της ενότητας. Αυτοί που θα συμμαχήσουν, θα συνεννοηθούν, που θα βάλουν πάνω από όλα τα συμφέροντα του κόσμου της εργασίας.

* Ο Άκης κατσούλας είναι κοινωνιολόγος.

ΠΗΓΗ: Δευτέρα, 7 Μαΐου 2012, http://neotera-grek.blogspot.com/2012/05/blog-post_8779.html

Μετά τις εκλογές

Του Χρήστου Πατούχα

Αν και είναι ακόμα πολύ νωρίς, θα επιχειρήσουμε μια πρώτη αποτίμηση των αποτελεσμάτων, μία ερμηνεία της βούλησης του εκλογικού σώματος, μία πρώτη προσέγγιση των προσταγμάτων για το τι πρέπει, άμεσα, τώρα να κάνει η Αριστερά.

1. Η  πολιτική της μνημονιακής σωτηρίας, η πολιτική της Ε.Ε., της Τρόικας και των αγορών, ηττήθηκε συντριπτικά! Απονομιμοποιήθηκε πλήρως. Οι πολιτικοί εκπρόσωποι της εφαρμογής της, τα κόμματα της δοσιλογικής εξουσίας και οι δορυφόροι τους, μετά βίας συγκέντρωσαν όλοι μαζί εκλογικό ποσοστό 37%. Ο λαός μας, αρνείται το ρόλο του παγκόσμιου πειραματόζωου. Αρνείται να πεινάσει με την συναίνεση του, με δυνάστες και επιτηρητές,αρνείται να εκχωρεί την εθνική του ανεξαρτησία, να υποθηκεύσει τον επίγειο και υπόγειο εθνικό πλούτο, αρνείται την υποταγή και την υποδούλωση.

Και δεν μπορεί κανένας να διαπραγματεύεται την εφαρμογή της ίδιας πολιτικής από την πίσω πόρτα. Ας αφήσουν τις αλχημείες, ότι τάχα οι «φιλοευρωπαϊκές» δυνάμεις έχουν ευθύνη να διαχειριστούν τις τύχες της χώρας. Όπως και να βαφτίσουν την πολιτική της τελευταίας διετίας και όχι μόνο, αυτή η πολιτική ηττήθηκε κατά κράτος. Απορρίφτηκε! Δεν θέλει ο λαός να την ακολουθήσει, δεν μπορούν να την εφαρμόσουν! Και για να φτάσει σε αυτή την απόρριψη, ξεπέρασε αλλεπάλληλα διλήμματα,εκβιασμούς και απειλές. Από το εσωτερικό και το εξωτερικό. Το ταξικό και το πολιτικό του αισθητήριο, οι αγωνιστικές του καταβολές, τον οδήγησαν στο να τα υπερβεί. Είμαστε βέβαιοι, ότι μπορεί να συντρίψει και όσα στο εξής θα επινοήσουν. Μπορεί να ολοκληρώσει την νίκη του, μπορεί να αντιστρέψει την πορεία.

2. Η αναμενόμενη πτώση του ΠΑΣΟΚ, πήρε χαρακτηριστικά συντριπτικής κατάρρευσης. Η λαϊκή οργή για την αλαζονική και αυταρχική εκδοχή της καταστροφικής πολιτικής του λαού και της χώρας, για την απόλυτη εθελοδουλία τους, έστειλε τους κεραυνούς της, σημάδεψε τον καθέναν από τους πρωταγωνιστές του με το στίγμα της διάπραξης πολιτικών εγκλημάτων. Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ,  πρώτος και με χαιρεκακία το βράδυ της Κυριακής, επεχείρησε την τρίπλα της δήθεν πλειοψηφίας της φιλοευρωπαϊκής ορθοφροσύνης και έδωσε την γραμμή άμυνας του συστήματος. Για να επαναληφθεί από τον ίδιο και από άλλους η ίδια πολιτική εξόντωσης των λαϊκών στρωμάτων. Και ας γίνει επί τέλους σαφές το ελάχιστο: Άλλο πράγμα ο λεγόμενος φιλοευρωπαισμός και άλλο να γδέρνουν, να ξεφλουδίζουν τον λαό, τα τραπεζικά και ευρωπαϊκά διευθυντήρια.

3. Η λαϊκή ψήφος, έφερε την Αριστερά στο κέντρο των εξελίξεων. Εξακόντισε τον ΣΥΡΙΖΑ, και με το ιστορικό του αισθητήριο, σεβάστηκε το ΚΚΕ. Χαιρόμαστε πάρα πολύ για αυτό. Αναγνωρίζουμε στο αισθητήριο του λαού μας, την άλλη μία, καινούργια ευκαιρία. Πρέπει ωστόσο, όλοι να αντιληφθούν, ότι σήμερα είναι άλλη μέρα. Ότι ο χρόνος είναι πολύ περιορισμένος.

Η σοφία θα ήταν, αυτό που ο καθένας θα πει σήμερα, να παίρνει υπόψη του το χτες, να παίρνει υπόψη του την σημερινή εντολή του λαού. Η Αριστερά, έχει ιστορική της ευθύνη να σώσει τον λαό. Να ακούσει την απελπισμένη αλλά αποφασιστική φωνή των ανέργων, τον δυναμισμό της νεολαίας, την κραυγή της χρεοκοπίας των μικρομεσαίων, την φωνή ολόκληρης της κοινωνίας που στενάζει.

Αυτό που απαιτείται είναι το ενιαίο πολιτικό μέτωπο της Αριστεράς. Με το ελάχιστο πρόγραμμα για την σωτηρία του λαού. Κανενός το σχέδιο, δεν είναι πλήρες, κανενός η πρόταση και η μεμονωμένη δράση δεν είναι αρκετή. Χωράει διάλογος με ειλικρίνεια, είναι δυνατές οι συγκλίσεις.

Ας επεξεργαστούν τώρα οι δυνάμεις της Αριστεράς, το κοινό άμεσο σχέδιο. Η ευκαιρία της διερευνητικής εντολής, αν υπάρξει, ας αξιοποιηθεί όχι για σπατάλη χρόνου εκεί που δεν υπάρχει ελπίδα καμιά,αντίθετα είναι δυνατόν να εμφιλοχωρήσουν πολλές αυταπάτες, αλλά για αυτόν τον ειλικρινή διάλογο και για τον πληρέστερο σχεδιασμό της ευθύνης μας απέναντι στον κόσμο της εργασίας. Από κοινού να εντοπίσουμε και να αντιμετωπίσουμε τις δυσκολίες. Για να μην αποδειχτούν ανυπέρβλητες.

Αυτό θα δώσει φτερά στο μαζικό κίνημα, αυτό θα ανοίξει δρόμους για νίκες, για την νίκη. Το ενιαίο αριστερό πολιτικό μέτωπο, θα μπορούσε να είναι και κοινό εκλογικό μέτωπο. Με το κοινό άμεσο και μεσοπρόθεσμο σχέδιο.

Είναι προφανές, ότι η ανάλυση μας δεν είναι πλήρης. Της λείπουν πολλές κατηγορίες συμπερασμάτων και το γνωρίζουμε. Γνωρίζουμε ακόμα ότι η γνώμη μας αφορά την αριστερά και σε αυτήν απευθύνεται.

Και ελπίζουμε, αγαπητοί συναγωνιστές, να μην επαναλάβουμε εμμονές, βερμπαλισμούς και ανοησίες των προηγούμενων μηνών, των προηγούμενων χρόνων.

Πάτρα 7/5/2012