Η Χρυσή Αυγή προστατεύει τους ξένους τοκογλύφους!

 

Του Στέλιου Ελληνιάδη

 

Δεν είναι το πρόβλημα των σκοτεινών κέντρων οι ξένοι. Πακιστανοί, Αφγανοί ή Αρειανοί. Το πρόβλημα είναι οι Έλληνες.

Αυτοί πρέπει να κρατηθούν υπό έλεγχο. Αυτούς ληστεύουν οι πολιτικοί και οι τοκογλύφοι. Και αυτούς φοβούνται μπας και εξεγερθούν. Γιατί αυτοί είναι οι νέοι άμισθοι και χαμηλόμισθοι σκλάβοι. Και σ' αυτούς ανήκει η δημόσια περιουσία που με συνοπτικές διαδικασίες, σχεδόν τζάμπα και στα γρήγορα, εκχωρείται στους ληστρικούς επενδυτές, στα διεθνή ολιγοπώλια και στους εντόπιους μεσάζοντες. Οι Έλληνες πρέπει να είναι τρομαγμένοι και αποπροσανατολισμένοι. Να υποστούν το πλιάτσικο, να μην κουνηθούν, να υποταχθούν.

Αλλά για να γίνει αυτό δεν φτάνουν τα κυβερνητικά μέτρα, ούτε η αστυνομική καταστολή. Γιατί άμα ξεσηκωθούν όλοι οι οργισμένοι μαζί, θα τους πάρει ο διάολος. Γι' αυτό χρειάζονται τους εξωτερικούς εχθρούς. Για να ασχολείται ο κόσμος μαζί τους, σαν να απειλούν και να καταστρέφουν αυτοί τη χώρα. Να ενοχοποιηθούν αυτοί για όλα. Αλλά, προσοχή! Στην κατασκευή των εχθρών υπάρχει ένα λεπτό σημείο. Όχι όλοι οι ξένοι. Μπορεί να λέμε ότι οι ξένοι μας παίρνουν τις δουλειές, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι το εννοούμε κιόλας.

Για να κάνουμε τη δουλειά μας, χρειαζόμαστε μόνο τους ξένους που είναι ανυπεράσπιστοι. Αυτούς που μπορούν να χρησιμοποιηθούν σαν εξιλαστήρια θύματα, σαν αποδιοπομπαίοι τράγοι, σαν οι κακοί, σαν η απειλή για την Ελλάδα και τον Έλληνα. Και να μπορούμε να πείσουμε τον νεοΈλληνα, που χρόνια τώρα πιάνεται κορόιδο. Άλλη μια φορά δεν θα είναι τόσο δύσκολο. Προβλήματα για εκμετάλλευση πάντα θα υπάρχουν, όπως και καρότα για να τα ακολουθεί ο εύπιστος. Οι Πακιστανοί, οι Σουδανοί και οι Αφγανοί προέρχονται από μισοδιαλυμένα κράτη με διεφθαρμένες κυβερνήσεις, χωρίς διεθνή εμβέλεια και εξουσία. Άρα, οι υπήκοοί τους, δεν έχουν «πλάτες» και προσφέρονται για το κυνήγι των μαγισσών. Κανένας δεν θα τους υπερασπιστεί, κανένας δεν θα τους κλάψει, κανένας δεν θα ζητήσει από την ελληνική κυβέρνηση λογαριασμό. Μ' αυτούς θα γίνει όλο το κόλπο.

Μ' αυτούς, λοιπόν, θα τρομοκρατήσουμε τα πιο ευάλωτα κομμάτια της κοινωνίας, τους πιο φοβισμένους, τους πιο προβληματικούς. Εμείς θα τους λεηλατούμε κι αυτοί θα τσακώνονται με το γείτονα, δηλαδή το ισόγειο θα τα βάζει με το υπόγειο, ώστε το ισόγειο και το υπόγειο να μην στραφούν ποτέ εναντίον του ρετιρέ. Εάν δεν υπήρχαν οι Πακιστανοί και οι Αφγανοί, θα έπρεπε να τους εφεύρουμε. Είναι θέμα καλού μάρκετινγκ. Πιο εύκολα παρασύρεται ο αναισθητοποιημένος πολίτης εναντίον ενός φτωχού ξένου παρά ενός πλούσιου κλέφτη. Και μ' αυτούς στο στόχαστρο, όλα τα μέτρα πτώχευσης των Ελλήνων και το ξεπούλημα της εθνικής περιουσίας θα περάσουν σε δεύτερη μοίρα.

Μακριά από τους ισχυρούς

Όχι όλοι οι ξένοι, λοιπόν. Ούτε όλοι οι φτωχοί ξένοι. Μόνο οι φτωχοί και ανυπεράσπιστοι ξένοι. Και κατά προτίμηση οι μελαμψοί, που είναι διαφορετικοί και ευδιάκριτοι, και εύκολα αναζοπυρώνουν τη ρατσιστική παράδοση των λευκών, των Αρίων, εναντίον των «κατώτερων» φυλών. Γι' αυτό, οι φασίστες κινούνται με εξαιρετική προσοχή μέσα στα περιθώρια που τους έχουν ορίσει. Με την άνεση κατσαρίδας στο σκοτάδι επιλέγουν τα ψίχουλα που θα καταβροχθίσουν. Ούτε σπιθαμή δεν βγαίνουν έξω από τα αυστηρά πλαίσια της εντολής. Μπορεί να λένε ότι χτυπάνε τους ξένους γιατί παίρνουν τις δουλειές από τους Έλληνες, αλλά το πιο αποβλακωμένο κομμάτι της κοινωνίας δεν μπορεί να αντιληφθεί τι ακριβώς εννοούν και τι κάνουν.

Δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει ότι οι χρυσαυγίτες έχουν οδηγίες να μην πειράξουν τους ξένους, γενικώς! Ότι χτυπούν μόνο εκείνους που προέρχονται από φτωχές και χωρίς ισχύ χώρες. Όποιος έξαλλος πάει να παρεκτραπεί, να αυτοσχεδιάσει, τιμωρείται και αποβάλλεται. Σπάνε τα ψιλικατζίδικα και καταστρέφουν τα βιβλία και τα παιχνίδια στο σύλλογο των μαύρων της Τανζανίας, αναποδογυρίζουν πάγκους μικροπωλητών από το Μπαγκλαντές στις λαϊκές, αλλά δεν περνάνε ούτε απ' έξω από τα κινέζικα εμπορικά καταστήματα, εστιατόρια, σχολεία κ.λπ.

Πού να τολμήσουν να πειράξουν τα κινέζικα! Κι ας έχει κατακλυστεί η αγορά από κινέζικα προϊόντα και όχι από σουδανέζικα. Κι ας διαμαρτύρονται χρόνια τώρα οι καταστηματάρχες και οι βιοτέχνες ότι οι Κινέζοι και τα κινέζικα εμπορεύματα τους παίρνουν τη δουλειά και τους κλείνουν. Αυτοί που αβαντάρουν τη Χρυσή Αυγή, ολιγάρχες εργολάβοι και εφοπλιστές, λαθρέμποροι και μεσάζοντες, θα τους λιώσουν τους χρυσαυγίτες σαν μύγες σε κλάσματα δευτερολέπτου εάν πειράξουν τους Κινέζους με τους οποίους οι «μεγάλοι» κάνουν μπίζνες, ναυπηγούν πλοία και παίρνουν δάνεια. Όπως δεν μπορούν να πειράξουν τα ρώσικα μαγαζιά και τους Ρώσους. Ο Πούτιν δεν είναι παίξε-γέλασε. Ούτε βέβαια τολμούν να κάνουν ζημιές στο Ινστιτούτο Γκέτε, το Γαλλικό Ινστιτούτο, το Βρετανικό Συμβούλιο ή την Ελληνοαμερικανική Ένωση. Καταγγέλουν τους Άγγλους, Γάλλους, Γερμανούς κ.λπ., φραστικά, αλλά ούτε μία πράξη δεν στρέφεται εναντίον των εκπροσώπων και των συμφερόντων των αφεντικών. Κι ας είναι αυτοί που λεηλατούν το βιος μας και καταργούν την εθνική μας ανεξαρτησία, που αγοράζουν φτηνά τη γη μας, πολύ μεγαλύτερη από τα Ίμια, και διορίζουν τους Έλληνες πρωθυπουργούς! Ούτε καν τους προαιώνιους εχθρούς τους, τους Τούρκους, δεν ενοχλούν στ' αλήθεια. Γιατί ο Ερντογάν δεν φοβάται κάτι μισότρελλους πυρομανείς. Σε κάτι προβοκάτσιες προέβησαν μερικοί που πήραν φόρα στη Θράκη, αλλά κινήθηκε αμέσως η ΕΥΠ και ο στρατός. Κι αν κάποιος χρυσαυγίτης γίνει ενοχλητικός, αναμείνατε, θα τον στρώσουν καταλλήλως. Όσο η Χρυσή Αυγή παραμένει μέσα στα πλαίσια που της ορίζουν οι μυστικές υπηρεσίες και οι πολιτικοί υπάλληλοι της ολιγαρχίας, θα δρα υπό την προστασία της αστυνομίας και των δικαστηρίων.

Μακριά από τους πλούσιους

Είναι ο ίδιος λόγος που κάνουν επιδρομές στα Πατήσια και τον Κολωνό και όχι στην Εκάλη και την Πολιτεία. Όχι να το τολμήσουν, ούτε να το σκεφτούν δεν τους επιτρέπεται, να απομακρυνθούν από τις γειτονιές των φτωχών. Η εξουσία θα τους συνετίσει αμέσως. Πόσο μελετημένα, ο λαλίστατος Μιχαλολιάκος αποφεύγει τις κακοτοπιές, πόσο προσεκτικά ο τάχα μου οργισμένος Κασιδιάρης στρέφει την οργή του κόσμου στην Κανέλλη και στους μικροπωλητές και όχι στην Μπακογιάννη, που της φιλάει το χέρι με υπόκλιση ο αρχηγός του, ή στους μεγαλοφοροφυγάδες των δισεκατομμυρίων που κάνουν πάρτι στην Ελβετία! Θα είναι κανείς αφελής να πιστέψει ότι αυτή η εξαιρετικά επεξεργασμένη πολιτική εκπορεύεται από κάτι ανεγκέφαλους μπράβους που ποζάρουν σαν καμμένες λάμπες δίπλα στον boss. Η Χρυσή Αυγή είναι η χρυσή εφεδρεία της ολιγαρχίας, που καλείται στα όπλα με δόσεις και με οδηγίες χρήσης, ανάλογα με τις τρέχουσες ανάγκες. Όταν τα κόμματα εξουσίας δεν επαρκούν για να ξεγελάσουν και να χειραγωγήσουν τον κόσμο, επιστρατεύονται οι φασίστες, ως εξοργισμένοι κατά πάντων, αλλά επί της ουσίας εναντίον των ίδιων των θυμάτων, σαν κυματοθραύστες, που θα ανακόψουν τη λαϊκή εξέγερση και θα προστατεύσουν τα συμφέροντα της ολιγαρχίας. Χτυπούν τους ξένους όχι μόνο για αποπροσανατολισμό και συγκράτηση των μαζών, αλλά και στα πλαίσια της προετοιμασίας του παρακράτους, όταν έρθει η ώρα, όταν το χρειαστεί η ολιγαρχία, να χτυπήσει ύπουλα τους Έλληνες, να τους «δώσει» ξανά!

Φαίνεται ολοκάθαρα αυτό από τη στάση της κυβέρνησης και της αστυνομίας. Φαίνεται και από τα δημοσιογραφικά βαποράκια των ολιγαρχών. Πληθαίνουν τα άρθρα στις «σοβαρές» εφημερίδες που εξαγνίζουν τη Χρυσή Αυγή και ψήνουν τη μεσαία τάξη να αποδεχτεί τον ευεργετικό της ρόλο. Κι επειδή, πολλοί από τους αναγνώστες τους είναι δημοκρατικών πεποιθήσεων, προσθέτουν στο τροπάρι και την απειλή ότι εάν έρθει στην εξουσία η Αριστερά, αυτό αναπόφευκτα θα οδηγήσει και τους φασίστες στην εξουσία. Δύο φαινομενικά διαφορετικές προσεγγίσεις με τον ίδιο παρονομαστή. Να εμποδίσουν την Αριστερά να κερδίσει τις επόμενες εκλογές και, από τώρα, στην περίπτωση του αναπόφευκτου, να οργανώσουν την υπονόμευσή της.

Με τις πολιτικές του, το σινάφι της εξουσίας, έφερε το λιμό και τροφοδότησε το νεοφασισμό. Η σαπίλα τους γεννάει τη μούχλα της.

Στη βεντάλια της εξουσίας

Μάλλον εύκολα, μέσα στην ερήμωση που δημιούργησαν οι πολιτικές τους στην κοινωνία, βρίσκουν κορόιδα για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα της ολιγαρχίας. Τρομαγμένοι συνταξιούχοι και νέοι με φτωχή παιδεία, ανιστόρητοι και με χαμηλό επίπεδο πολιτικής εμπειρίας, προσφέρονται για να επανδρώσουν εθελοντικά τις συμμορίες που χρησιμοποιούνται άλλοτε σαν ουραγοί και άλλοτε σαν εμπροσθοφυλακή του συστήματος για να εφαρμοστούν τα πιο σκληρά μέτρα σε βάρος των εργαζομένων και της χώρας. Άνθρωποι που τρώνε το σάπιο με συσκευασία Λεωνίδα ή Μεγάλου Αλεξάνδρου, και γίνονται κακοποιοί, εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου, για να μπορέσει η ολιγαρχία να κάνει τη βρώμικη δουλειά της. Και δίπλα στους δολοφόνους, δεν είναι λίγοι οι αφελείς που αφιονισμένοι με μεγαλοστομίες για ανωτερότητες και αίματα και φλέματα, γίνονται εργαλεία των εχθρών της Ελλάδας, νομίζοντας ότι υπερασπίζονται την πατρίδα.

Δυστυχώς, για να εξυπηρετηθούν οι τοκογλύφοι, συστάθηκε το μεγαλύτερο -από τη δημιουργία του ελληνικού κράτους- μέτωπο εναντίον της Ελλάδας και του λαού της, εκ των έσω με την προτροπή και στήριξη των έξω. Μια τεράστια πολιτική βεντάλια, που αποτελείται από δεξιούς, σοσιαλδημοκράτες, ευρωσοσιαλιστές και νεοφασίστες, με τρεις βασικούς στόχους, τη διασφάλιση των συμφερόντων της ολιγαρχίας, τον έλεγχο της οργής των θυμάτων και την ανάσχεση της ανόδου της Αριστεράς. Τα φόβητρα είναι παρεμφερή, αλλά ο παρονομαστής ίδιος. Η Ν.Δ. επικαλείται τη σωτηρία του ευρώ, η ΔΗΜΑΡ τη σωτηρία της Ευρώπης, το ΠΑΣΟΚ τη σωτηρία και των δύο και η Χρυσή Αυγή τη σωτηρία της Ελλάδας. Κοινό θύμα ο λαός, κοινός εχθρός η Αριστερά.

Παράρτημα

1. «Όσοι πιστεύουμε στην δημοκρατία οφείλουμε ένα μεγάλο "ευχαριστώ" στην Χρυσή Αυγή – και σοβαρολογώ απολύτως. Της το οφείλουμε για την ευκαιρία που μας προσφέρει -και μάλιστα την ώρα που την έχουμε μεγαλύτερη ανάγκη- ώστε να διορθώσουμε λάθη δεκαετιών και να κάνουμε μια νέα αρχή στην πολιτική ζωή. Είναι η ευκαιρία που δίνεται στη νομιμότητα να αναμετρηθεί, επιτέλους, με την οιονεί νομιμοποιημένη βία της Αριστεράς: αυτό το καρκίνωμα της Μεταπολίτευσης, που όλοι το φοβούνται και κανείς δεν το αγγίζει αυτό που σήμερα αποτελεί το βασικό εμπόδιο στη μετάβαση της χώρας από την εποχή των σοβιέτ με αστακομακαρονάδα (ελληνικό μοντέλο του σοσιαλισμού…) στη σύγχρονη πραγματικότητα…» (Στέφανος Κασιμάτης, Η ευκαιρία της Χρυσής Αυγής για τη δημοκρατία, Καθημερινή, 16 Σεπτ. 2012)

2. «…Οι Ευρωπαίοι επιμένουν στις αδιάλλακτες θέσεις τους, η δόση δεν "ξεπαγώνει", τα λεφτά δεν έρχονται, τα ταμεία στραγγίζουν, ο κόσμος βγαίνει και πάλι στους δρόμους, η κυβέρνηση αποσταθεροποιείται και πέφτει προτού εγκατασταθεί στο Μαξίμου και εν τω μεταξύ στην οικονομία δεν έχει μείνει τίποτα όρθιο. Καθώς "στις δημοκρατίες δεν υπάρχει αδιέξοδο" πάμε πάλι για εκλογές. Η Χρυσή Αυγή, με δεδομένη την αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ, απορροφά ψηφοφόρους του, καταπίνει το κόμμα του κ. Καμμένου και ένα μεγάλο κομμάτι της Ν.Δ., έρχεται πρώτο κόμμα και ο κ. Μιχαλολιάκος γίνεται πρωθυπουργός με υπουργούς Προστασίας του Πολίτη τον κ. Κασιδιάρη, Αμυνας τον κ. Μπαρμπαρούση και Πολιτισμού τον Καιάδα. Ο Θεός να βάλει το χέρι του…» (Σταύρος Τζίμας, Ένα εφιαλτικό σενάριο, Καθημερινή, 28 Σεπτ. 2012)

3. Το Βήμα σερβίρει πρωτοσέλιδα και πεντασέλιδα με το πραξικόπημα που δεν έγινε. Κι από δίπλα την «εκτίμηση» ότι «κυκλοφορούν» στην Ελλάδα 600.000 Καλάσνικοφ! Περισσότερα κι απ' το Αφγανιστάν!!!

4. Για να μην χάσουν την εξουσία, θα προσπαθήσουν να τρομοκρατήσουν τον ελληνικό λαό με κάθε μέσο και κάθε τερατούργημα! Είναι πολλάάά τα λεφτά!

ΠΗΓΗ: Δευτέρα, 08 Οκτώβριος 2012, http://e-dromos.gr/index.php?option=…82

Χρυσή Αυγή: Ιδεολογία υπερανθρώπων – κουλτούρα υπανθρώπων

 

Του Νικόλα Δημητριάδη

 

 

Το άρθρο αυτό δεν επιχειρεί μία συνολική εξέταση του φαινομένου Χρυσή Αυγή – οι πολιτικές διαστάσεις του οποίου αναλύονται σε άλλα άρθρα του παρόντος αφιερώματος – αλλά επικεντρώνεται σε βασικά στοιχεία της ιδεολογίας και της κουλτούρας του σκληρού πυρήνα της οργάνωσης, των ανθρώπων, δηλαδή, τους οποίους εξουσιοδότησαν 400.000 Έλληνες να «ξεβρομίσουν τον τόπο».

To πρώτο πράγμα που κάνει εντύπωση σε μία περιήγηση στις ιστοσελίδες και τα περιοδικά που πρόσκεινται στον ιδεολογικό χώρο της Χρυσής Αυγής είναι η ανύπαρκτη σχέση τους με… οτιδήποτε ελληνικό. Οι αυτόκλητοι σωτήρες της Ελλάδας γνωρίζουν τη χώρα τους και τον πολιτισμό της σχεδόν αποκλειστικά μέσα από το Χόλιγουντ, τη δυτική καταναλωτική υποκουλτούρα και τη… Λένι Ρίφενσταλ.

«Αίμα – Τιμή, Χρυσή Αυγή» είναι το βασικό σύνθημα της οργάνωσης, αντιγραφή του «Blut und Ehre», της χιτλερικής νεολαίας (Hitlerjugend). Ως τυπική νεοναζιστική οργάνωση, η Χ.Α. δεν έχει καμία διαφορά από τις αντίστοιχες οργανώσεις της Ευρώπης, των οποίων αποτελεί απλό αντίγραφο. Η ίδια, βέβαια, μετά την εκλογική της επιτυχία, αρνείται κάθε σχέση με τον ναζισμό. Είναι ίσως ενθαρρυντικό το γεγονός ότι η Χ.Α. αποτελεί τη μοναδική στην Ελλάδα πολιτική οργάνωση που ντρέπεται για την ιδεολογία της και την κρύβει.

Οι τηλεοπτικές παραστάσεις του Κασιδιάρη, που κλαίγεται με τις δήθεν συκοφαντίες εναντίον της Χ.Α., λέγοντας πως δεν έχει ιδέα για ναζιστικά στοιχεία μέσα στην οργάνωση, μόνο γέλιο προκαλούν σε όποιον έχει κάνει έστω και μια πρόχειρη περιήγηση στις ιστοσελίδες και τα έντυπά της. Ο ίδιος ο Κασιδιάρης, βέβαια, φωτογραφιζόταν με μπλουζάκια των Ες Ες για το περιοδικό της Χ.Α. Αντεπίθεση (τ. 28, Μάιος 2007), ενώ στην περυσινή επέτειο των γενεθλίων του Χίτλερ (20 Απριλίου 2011) έγραφε στην εφημερίδα Χρυσή Αυγή, σε ένα άρθρο που εξυμνεί τον Αδόλφο ως «πολιτικό ηγέτη, κοινωνικό αναμορφωτή και στρατιωτική ιδιοφυία», πως αν είχε κερδίσει η ναζιστική Γερμανία τον πόλεμο, τότε «ο φιλόσοφος και ο πολεμιστής θα συνέτριβαν τον τραπεζίτη». Προς το παρόν, η Χ.Α. προτιμά να επικεντρώνει τις επιθέσεις της σε άτομα που… σκέφτονται και αγωνίζονται, αφήνοντας τους τραπεζίτες στο απυρόβλητο. Στο παρόν άρθρο θα ασχοληθούμε με τη Χ.Α. σαν αυτό που πραγματικά είναι, μια ναζιστική συμμορία, δηλαδή, και όχι σαν αυτό που παριστάνει ότι είναι στα κανάλια και τους δημοσιογράφους που ανέλαβαν τον… καλλωπισμό της (Θέμο Αναστασιάδη, Σταύρο Θεοδωράκη κ.λπ.).

Δύσκολοι καιροί για πρίγκηπες: Οι ομοϊδεάτες της Χρυσής Αυγής στην Αυστρία δεν δείχνουν ιδιαίτερη «αδελφική» αλληλεγγύη. Παρόμοια είναι και η στάση του γερμανικού NPD.

Αίμα και έδαφος (Blut und boden)

Ως ναζιστικής οργάνωσης, λοιπόν, η ιδεολογία της Χ.Α. βασίζεται στον φυλετισμό και το μίσος. Ο φυλετισμός λειτουργεί ως συνδετικός ιδεολογικός κρίκος των νεοναζί παγκοσμίως, ενώ το μίσος αποτελεί τον βασικό λόγο ύπαρξης των οργανώσεων αυτών. Το πρότυπο του λευκού Άριου, γυμνασμένου και σκληροτράχηλου, βέβαια, ελάχιστα συναντάται στις οργανώσεις αυτές. Είναι αμφίβολο κατά πόσο ανταποκρίνονται στη φυλετική καθαρότητα που προπαγανδίζουν άνθρωποι όπως ο Ν. Μιχαλολιάκος ή ο Καιάδας. Αυτό ισχύει και στις αντίστοιχες οργανώσεις του εξωτερικού. Θα πρέπει να ψάξουμε πολύ για να βρούμε έναν ηγέτη ναζιστικής οργάνωσης (από τον Μιχαλολιάκο μέχρι τον ίδιο τον Χίτλερ) που να ανταποκρίνεται στο πρότυπο της ιδεολογίας του. Θα βρούμε αρχηγούς σωματικά αδύναμους, παχύσαρκους, κοντούς, ομοφυλόφιλους, ποτέ όμως κάποιον που να πληροί τα στάνταρ της ίδιας του της οργάνωσης. Αυτό δεν είναι παράδοξο, είναι η βασική αρχή του ναρκισσισμού. Ο εγωισμός και η αυτοπροβολή του νάρκισσου προσπαθούν απλώς να κρύψουν το γεγονός ότι ο νάρκισσος, κατά βάθος, μισεί τον εαυτό του. Δεν μπορεί να αποδεχθεί τη φύση του και προσπαθεί να την κρύψει.

  Επιπλέον, η φυλετική θεωρία (όπως αναπτύχθηκε στη Δυτική Ευρώπη για να δώσει ηθικό συγχωροχάρτι στην αποικιοκρατία) δεν περιελάμβανε στους «φυλετικά καθαρούς» λαούς τούς Έλληνες, όσο κι αν η λατρεία της Αρχαίας Ελλάδας (ή μάλλον της ιδεολογικής κατασκευής που ο κλασικισμός είχε βαφτίσει «Αρχαία Ελλάδα») ήταν διαδεδομένη στους ναζί. Έτσι, για τους θεωρητικούς του ναζισμού, τα ξανθά μαλλιά του Μεγάλου Αλεξάνδρου και του Απόλλωνα υποδήλωναν την ύπαρξη μιας άρχουσας τάξης που ανήκε στον σκανδιναβικό ανθρωπολογικό τύπο και δημιούργησε το αρχαιοελληνικό μεγαλείο. Κατά τα άλλα, ο Φαλμεράιερ παρείχε τα απαραίτητα στοιχεία για να δικαιολογήσει τη διαχρονική στάση της Δύσης απέναντι στους Έλληνες. Από τους Άγγλους αποικιοκράτες μέχρι τον Χάντιγκτον, οι Έλληνες δεν έχουν καμία θέση στην Ευρώπη. Κι αν αυτό επιτρέπει, π.χ., στο αυστριακό ακροδεξιό κόμμα FPO να απεικονίζει στις αφίσες του τους Έλληνες… μελαμψούς, αποτελεί εντούτοις πρόβλημα για τους Έλληνες φασίστες, που πασχίζουν με όλο τον επαρχιακό κομπλεξισμό τους να πείσουν τους Ευρωπαίους ομολόγους τους στα διάφορα διαδικτυακά φόρουμ, για τη φυλετική τους καθαρότητα.

Όπως οι άνθρωποι κατηγοριοποιούνται βάσει του χρώματός τους, έτσι και η γυναίκα αντιμετωπίζεται ως απρόσωπη αναπαραγωγική μηχανή και σκεύος ηδονής. Ο φασίστας ακρωτηριάζει στη σκέψη του τους άλλους ανθρώπους, συρρικνώνοντας την προσωπικότητα και το σώμα τους στο σημείο εκείνο που τον ενδιαφέρει και τον εξυπηρετεί.

 «Δεν θα κρίνετε εσείς, τα χθεσινά αγριογούρουνα, εμάς και τον πολιτισμό μας – εμείς θα κρίνουμε εσάς και τον πολιτισμό σας», έγραφε στις αρχές του περασμένου αιώνα ο Περικλής Γιαννόπουλος. Αυτό βέβαια δεν μπορεί να το πει ο σημερινός «εθνικιστής» της Χρυσής Αυγής. Γιατί ο δικός του πολιτισμός ξεκινάει από το Χόλιγουντ και καταλήγει στο πανκ και το χέβι μέταλ. Θλιβερός κομπάρσος, λοιπόν, και φτωχός συγγενής μιας ιδεολογίας της οποίας «η φτέρνα δεν έδεσε ποτέ με το χώμα» της πατρίδας του, ανεμίζει μαιάνδρους και περικεφαλαίες, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να μπει στο κλαμπ των εκλεκτών. Ένα κλαμπ που ποτέ δεν τον ήθελε και που είναι θεμελιωδώς εχθρικό προς τον ελληνικό πολιτισμό (τον πολιτισμό που η τηλεόραση, ο «προοδευτικός» εθνομηδενισμός, η πατριδοκαπηλεία και η διαστρεβλωμένη αρχαιολατρία δεν του επέτρεψαν ποτέ να γνωρίσει).

Βέβαια, η φυλετική θεωρία έχει και ένα ατού: Αν το μεγαλείο της φυλής οφείλεται και μεταφέρεται στα γονίδια και το DNA, τότε δεν χρειάζεται να κάνεις τίποτε για να το αποκτήσεις: είναι τσάμπα. Ο φυλετιστής νιώθει σπουδαίος μόνο και μόνο επειδή έχει (αν έχει, δεν θα το ψάξουμε τώρα) το σωστό DNA. Καμία ιδεολογία δεν χαϊδεύει τόσο εύκολα και ανέξοδα τον ναρκισσισμό του ανθρώπου. Το μεγαλείο της φυλής είναι δωρεάν, αρκεί να το δηλώσεις (και να μην παντρευτείς αλλοδαπή). Επιτρέπει, παράλληλα, σε ανθρώπους με αποκλειστικά δυτικοευρωπαϊκή κουλτούρα και νοοτροπία (αυτούς που ο απλός κόσμος αποκαλεί «αμερικανάκια») να εμφανίζονται ως υπέρμαχοι της… ελληνικότητας.

Οι «14 λέξεις», πολιτική παρακαταθήκη του Αδόλφου Χίτλερ και συνθηματικό αναγνώρισης των απανταχού νεοναζί. Εδώ γαρνίρεται με ένα μωρό (σαν τις παλιές αφίσες των Πασόκ και ΝΔ) και το ελληνόψυχο έμβλημα της οργάνωσης Blood & Honor Hellas.

Ιδεολογία της ισχύος

Μια ιδεολογία που κηρύσσει την ανωτερότητα ζητάει από τους οπαδούς της τυφλή υποταγή και πειθαρχία, τις οποίες ανάγει σε υπέρτατες αρετές. Η ιδεολογία της ισχύος και του ελιτισμού περνάει μέσα από την υποταγή και την εκμηδένιση του ατόμου. Δεν είναι τυχαίο το ότι οι ναζιστικές στολές και εμβλήματα αποτελούν τα πλέον δημοφιλή συνοδευτικά ερωτικά αξεσουάρ του σαδομαζοχισμού. Όπως γράφει η Σούσαν Σόνταγκ (Η Γοητεία του Φασισμού, Ύψιλον, 2010, σσ. 43-45), όπου αναφέρει:  «Ο σαδομαζοχισμός υπήρξε πάντα η ακραία έκφραση της σεξουαλικής εμπειρίας, κατά την οποία το σεξ αποκτά απόλυτο χαρακτήρα, δηλαδή οξύνεται από την προσωπικότητα, τις σχέσεις, τον έρωτα. Δεν πρέπει να μας εκπλήσσει το γεγονός ότι προσαρτήθηκε στη ναζιστική συμβολική κατά τα πρόσφατα χρόνια. Ουδέποτε πριν αισθητικοποιήθηκε τόσο συνειδητά η σχέση Κυρίου και Δούλου» Αντίστοιχη είναι και η λατρεία του ανδρισμού, όπως τέλος πάντων αποκρυσταλλώνεται αυτός στα διάφορα ημίγυμνα ιδρωμένα αγόρια του Χόλιγουντ, από τον Άρνολντ Σβατσενέγκερ του Κόναν, μέχρι την πρόσφατη καρικατούρα των «300» του Λεωνίδα. Και πάλι, το πρότυπο λειτουργεί απλώς ως κρυψώνα του πραγματικού εαυτού. Τα μικρά σκυλιά γαβγίζουν πάντα πιο πολύ από τα μεγάλα.

Όταν η πραγματικότητα διαψεύδει τις επιθυμίες, η φαντασιοπληξία είναι το ευκολότερο καταφύγιο…

Πίσω από ένα «υπεράνθρωπο» πρότυπο δεν μπορεί παρά να προσπαθεί ο άνθρωπος να κρύψει την αδυναμία του. Η πραγματική δύναμη του ανθρώπου βρίσκεται στη συνειδητοποίηση της τραγικής φύσης του, την αποδοχή και την υπέρβασή της. Η ιδεολογία της ισχύος και η κουλτούρα που τη συνοδεύει (από τα αφύσικα, άρα και αντιανθρώπινα, αγάλματα της ναζιστικής τέχνης, ως τους υπερήρωες του κινηματογράφου) προσφέρει απλώς καταφύγιο σε μια κοινωνία παραιτημένη, που δεν ζητά πια να πετύχει το καλύτερο, αλλά απλώς να συμφιλιωθεί και να κρύψει το χειρότερο. Το πρότυπο του Άριου υπερανθρώπου αναζητούν αυτοί που ξέρουν καλά -χωρίς όμως να μπορούν να το αποδεχθούν- ότι δεν θα το φτάσουν ποτέ. Είτε για λόγους σωματικούς, είτε νοητικούς, είτε σεξουαλικούς, είτε -συνήθως- ηθικούς. Εκεί έγκειται και η ουσία του ρατσισμού: «Μεταφράζουν τη διαφορά σε ιεραρχία, μετασχηματίζοντας την ηθική τους κατωτερότητα σε σύμπλεγμα ανωτερότητας» (Έντγκαρ Μορέν, Η ανθρώπινη φύση, το χαμένο παράδειγμα, Εναλλακτικές εκδόσεις, Αθήνα 2000, σ. 256).

«Αρρενωπή» αφίσα της υπηρεσίας ευρέσεως εργασίας του Τρίτου Ράιχ.

Είμαι ό,τι μισώ

Αν οι Εβραίοι κατηγορούνται από τους ναζί για την προσπάθειά τους να αποκτήσουν «παγκόσμια κυριαρχία», δεν πρέπει να μας προκαλεί εντύπωση το ότι οι ίδιοι οι ναζί επιχείρησαν ακριβώς το ίδιο. Είναι χαρακτηριστικός ο θαυμασμός που τρέφουν σήμερα οι ακροδεξιοί για το κράτος του Ισραήλ. Την ώρα που στηλιτεύουν με κροκοδείλια δάκρυα της σφαγές των αμάχων Παλαιστινίων, ζηλεύουν παράλληλα το κράτος που τις διαπράττει. Το Ισραήλ αποτελεί το πρότυπό τους: Ένα κλειστό, στρατιωκοποιημένο κράτος που ελέγχει τα πάντα, ενώ διαθέτει και τον πάντα απαραίτητο εσωτερικό εχθρό. Αυτό είναι το πρότυπο κοινωνίας που ονειρεύονται οι χρυσαυγίτες και είναι λογικό να επιθυμούν το κοινωνικό χάος και τον γενικευμένο πόλεμο όλων εναντίον όλων. Είναι το μοναδικό κλίμα στο οποίο μπορεί να ανθήσει ο φασισμός.

Όπως γράφουν οι Χορκχάιμερ και Αντόρνο, «Ο τραπεζίτης και ο διανοούμενος, το χρήμα και το πνεύμα, οι εκφραστές της κυκλοφορίας, είναι το απωθημένο όνειρο εκείνων τους οποίους κουτσούρεψε η κυριαρχία και τους οποίους χρησιμοποιεί για τη διαιώνισή της.» Ο φασίστας δεν πολεμάει την εξουσία: τη φθονεί και τη ζηλεύει. Γι' αυτό και την αναπαράγει στο δικό του επίπεδο. Μη μπορώντας να τα βάλει με τους «από πάνω», βγάζει τα απωθημένα του στους «από κάτω». Ενώ ο λαός αντέτασσε ανέκαθεν την δική του ηθική απέναντι στην ασυδοσία και την ανηθικότητα της εξουσίας, ο φασισμός εισάγει την ανηθικότητα αυτή σε κάθε πτυχή της καθημερινότητας, στην εργασία, την οικογένεια, τον δημόσιο χώρο. Ο φασίστας δεν πολεμάει το σύστημα. Το αναπαράγει στην καθημερινότητά του.

Προνομιακό πεδίο δράσης, βέβαια, το μεταναστευτικό. Ο μετανάστης αποτελεί τον αρχετυπικό «εσωτερικό εχθρό» του φασισμού: Η Χρυσή Αυγή μιλάει για τους μετανάστες πολύ πριν… έρθουν στην Ελλάδα. Αναφερόμαστε βέβαια στους μετανάστες από την Ανατολική Ευρώπη, την Ασία και την Αφρική, τους λαούς, δηλαδή, που οι ναζί θεωρούσαν κατώτερους. Όσον αφορά τους μετανάστες από τη Δυτική Ευρώπη, οι χρυσαυγίτες δεν έχουν πει ποτέ κουβέντα, καθώς αυτοί είναι «ανώτεροι» στην ιεραρχική κλίμακα του φασισμού. Αντίστοιχα δεν βλέπουμε να στρέφεται η Χρυσή Αυγή ενάντια στο ξένο κεφάλαιο, που αγοράζει και πουλάει τη χώρα κατά το δοκούν. Στόχος είναι πάντα οι εξαθλιωμένοι, οι αδύναμοι.

Για τον χρυσαυγίτη, το μεταναστευτικό δεν είναι ένα πρόβλημα που πρέπει να αντιμετωπιστεί. Είναι μια ευλογία που του επιτρέπει να παρουσιάζει την ψυχανωμαλία του ως κοινωνική αναγκαιότητα. Ο μετανάστης είναι ο απαραίτητος «άλλος», που επιτρέπει στον φασίστα να αυτοεπιβεβαιωθεί, όπως, αντίστοιχα, είναι ο απαραίτητος «άλλος» που επιτρέπει στον κοσμοπολίτη εθνομηδενιστή να βγει απ΄το ανυπόφορο γι' αυτόν κοινωνικό σύνολο και να νιώσει κι εκείνος εν δυνάμει μειονότητα. Και στις δύο περιπτώσεις, και στον φασισμό και στον φιλελεύθερο «πολυπολιτισμό» (δεξιό και αριστερό), ο μετανάστης προσφέρει ιδεολογική επιβεβαίωση – γι΄αυτό και το μεταναστευτικό έχει πρωτεύουσα θέση στην ατζέντα και των δύο. Γι΄ αυτό και κανείς από τους δύο δεν είναι σε θέση να προσφέρει απαντήσεις στο μεταναστευτικό πρόβλημα.

«Η πρόταση της Ελληνικής Χαλυβουργίας προς τους εργαζομένους ήταν λογική υπό τις δύσκολες συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί στην αγορά», έγραφε η ΧΑ σε ανακοίνωσή της κατά της απεργίας των Χαλυβουργών. Λίγο καιρό μετά, ένα καφάσι γκοφρέτες απ' τα Lidl (όλα κι όλα, στηρίζουν τα προϊόντα της… πατρίδας τους) ήταν αρκετό για να κάνει την κωλοτούμπα της.

Έχοντας μια ιδεολογία που απλώς αναπαράγει την εξουσία στη χειρότερη μορφή της, δεν είναι περίεργο που, τα δύο χρόνια αγώνων του ελληνικού λαού εναντίον του μνημονίου, άφησαν τη Χρυσή Αυγή ασυγκίνητη. Η συμμετοχή της στους λαϊκούς αγώνες είναι ανύπαρκτη. Κατηγόρησε τους απεργούς της Χαλυβουργίας ως πιόνια του κομμουνισμού που διαλύουν την παραγωγή και, όταν είδε ότι ο αγώνας τους έχει ανταπόκριση στην ελληνική κοινωνία, έσπευσε στη Χαλυβουργία με γάλατα και γκοφρέτες για «συμπαράσταση», σβήνοντας παράλληλα τις προηγούμενες ανακοινώσεις της από την ιστοσελίδα της. Αντίστοιχα, κορόιδευε από την ιστοσελίδα της το κίνημα των πλατειών, εμφανίζοντας το Σύνταγμα ως ένα αριστερίστικο πανηγύρι, προσπαθώντας κατόπιν να δρέψει «αγανακτισμένες» ψήφους. Το πνεύμα του κινήματος των πλατειών, βέβαια, δεν μπορούσε να δέσει με την ιδεολογία του μίσους. Σε έναν χώρο όπου συναντήθηκαν για πρώτη φορά άνθρωποι από διαφορετικές πολιτικές αφετηρίες, με την πολιτική και πνευματική ελίτ απούσα, το μίσος δεν είχε θέση. Ίσα ίσα, το Σύνταγμα ήρθε ως απάντηση στο κλίμα μίσους που είχε καλλιεργηθεί το αμέσως προηγούμενο διάστημα (ξυλοδαρμός Γ. Καφκά από τα Μ.Α.Τ., δολοφονία Μ. Καντάρη, ρατσιστικές επιθέσεις, μολότωφ στο Α.Τ. Εξαρχείων και τη λαϊκή αγορά κ.λπ).

Αντίστοιχα, στο στόχαστρο του φασισμού, μεταξύ άλλων, μπαίνει και οι διανόηση. Αν η μόρφωση αποτελούσε ανέκαθεν για τον ελληνικό λαό έναν υψηλό στόχο («να μάθεις γράμματα να γίνεις άνθρωπος» λέγανε οι παλιοί), ο φασισμός έχει αντίθετη άποψη. Αντί να αντιμετωπίζει την αμορφωσιά ως πρόβλημα, ο φασισμός εξορίζει τη μόρφωση στη γενική κατηγορία της «θολοκουλτούρας», χαϊδεύοντας τον ναρκισσισμό των ημιμαθών και αντικαθιστώντας τη στέρηση με αυτοπεποίθηση. Η μόρφωση είναι περιττή – αρκούν οι εκλαϊκευμένες αρλουμπολογίες και ουφολογίες του… χώρου. Είναι παροιμιώδης, άλλωστε, η διαδικτυακή ανορθογραφία των χρυσαυγιτών, που αρκεί συνήθως από μόνη της για να αναιρέσει την όποια επιχειρηματολογία τους.

Δείγμα άριας τέχνης. Mια νεολαία που μεγάλωσε αγνοώντας τον Κόντογλου, τον Τσαρούχη, τον Θεόφιλο και την ελληνική τέχνη εν γένει, δεν μπορεί να βρει την ελληνικότητα παρά μόνο στη διάχυτη διαδικτυακή κιτσαρία. Ο μαίανδρος ελληνοποιεί τα ανελλήνιστα ενώ οι ψυχολογικές κλίσεις και… αποκλίσεις αναλαμβάνουν τα υπόλοιπα…

Εναντίον όλων

«Εναντίον όλων» είναι ένα ακόμη σύνθημα της Χρυσής Αυγής, δείγμα, υποτίθεται, της αντισυστημικότητάς της. Το μόνο που δείχνει στην πραγματικότητα το σύνθημα αυτό είναι ο αντικοινωνικός της χαρακτήρας. Αναπόφευκτο, αφού οι αυτόκλητοι υπερασπιστές του λαού και της πατρίδας δεν έχουν καμία σχέση με… τον λαό και την πατρίδα. Οι φασιστικές οργανώσεις είναι εκ προοιμίου αντικοινωνικές. Ο φασίστας δεν βλέπει γύρω του παρά πρόβατα, «μαζάνθρωπους», σκουπίδια που απλώς τονώνουν τον ναρκισσισμό του. Η κουλτούρα του φασισμού είναι διάχυτη από την αίσθηση του ανήκειν σε μία ξεχωριστή κατηγορία ανθρώπων, μια κλειστή ομάδα εκλεκτών. Είναι χαρακτηριστικό ότι η Χρυσή Αυγή αποφεύγει κάθε έννοια κοινότητας, κάθε συλλογική μορφή οργάνωσης του λαού και προτιμά τον παραδοσιακό τρόπο οργάνωσης των ελίτ και της εξουσίας: κλειστές ομάδες «ομοίων». Παραπέρα, η δράση αυτών των κλειστών ομάδων δεν έχει τουλάχιστον μια κοινωνική δυναμική, ούτε εκφράζει τα λαϊκά συμφέροντα – περισσότερο αποτελούν χώρους αυτοαναφορικής ικανοποίησης των όποιων εφηβικών ορμών των μελών τους. Κάτι σαν τους ποδοσφαιρικούς συνδέσμους. Η λειτουργία αυτή, σε συνδυασμό με τη βία και το μίσος, δημιουργεί ένα κοινωνικό έκτρωμα. Είναι το ιδεολόγημα της «πρωτοπορίας» στην πλέον ευτελισμένη -άρα και επικίνδυνη- μορφή του.

Είναι φυσικό, λοιπόν, ο χρυσαυγίτης να νιώθει μεγαλύτερη οικειότητα με έναν Γερμανό νεοναζί και έναν Άγγλο σκίνχεντ, παρά με τον γείτονά του. Οι Pogrom, συγκρότημα του βουλευτή της Χ.Α. Αρτέμη Ματθαιόπουλου, συνοψίζουν το ψυχολογικό προφίλ του σύγχρονου φασίστα στο τραγούδι τους «Σε γειτονιές και δρόμους»: «Νύχτα τρόμου, βία ρομαντική. / Νέοι επαναστάτες με δίψα για ζωή. / Στην καρδιά τους πάντα η γαλανόλευκη. / Τέλος θα δώσουν σε τούτη τη ντροπή […] ένας αγώνας απλά η αφορμή / ήρθε η ώρα για εκδίκηση σκληρή. / Πογκρόμ, πογκρόμ σ' ολόκληρη την πόλη / όλοι κρυμμένοι, στα χέρια μας οι δρόμοι. / Πογκρόμ, πογκρόμ ποτέ δεν θα ξεχάσω / τη φλόγα του μίσους ποτέ μου δε θα χάσω». Εννοείται ότι η γαλανόλευκη έχει ως μοναδικό σκοπό να δώσει ένα κοινό σημείο αναφοράς, μια αφορμή για να ακολουθήσει ο πραγματικός πυρήνας και σκοπός της ιδεολογίας της ΧΑ: το μίσος.

Δείγμα άριας τέχνης. Αρχαία αγάλματα, γραμμωμένα κορμιά και ένα ξίφος των SS να κρύβει αυτά που πρέπει (ή μήπως κόβει;). Σχέδιο του Αριστοτέλη Καλέντζη από το βιβλίο-λεύκωμά του Σε Σένα (Ελεύθερη Σκέψη, 1983)

Και η λυπητερή

«Το να μην θαυμάζεις τον Χίτλερ ή τον Στάλιν δεν θα έπρεπε κανονικά να απαιτεί ιδιαίτερη διανοητική διεργασία. Είναι εν μέρει μια ηθική διεργασία» έγραφε ο Όργουελ. Στον βαθμό που η ηθική υποχωρεί, η διάνοια δεν μπορεί εύκολα να αντιμετωπίσει τον φασισμό από μόνη της. Υπ' αυτή την έννοια, το γεγονός πως υποχρεωνόμαστε να καταφύγουμε στην επιχειρηματολογία και την λογική προκειμένου να αντιμετωπίσουμε την άνοδο της ΧΑ δείχνει ότι ο φασισμός έχει ήδη καταγάγει την πρώτη του νίκη. Το άρθρο αυτό, λοιπόν, δεν θα μπορούσε να κλείσει παρά με τη θλιβερή διαπίστωση πως η άνοδος της Χρυσής Αυγής δεν είναι ένα πρόσκαιρο, ξεχωριστό φαινόμενο, αλλά το επιστέγασμα και η λογική κατάληξη τεσσάρων δεκαετιών αλλοτρίωσης της ελληνικής κοινωνίας. Όσα στοιχεία περιγράψαμε δεν περιορίζονται στον χώρο της Χρυσής Αυγής, αλλά είναι διάχυτα στην ελληνική κοινωνία της Μεταπολίτευσης. Η ψήφος στη Χρυσή Αυγή είναι η ψήφος του ανθρώπου που, νιώθοντας την αδυναμία του, προτιμά να κάνει τον τσάμπα μάγκα, παρά να κάνει την υπέρβαση. Είναι το αποτέλεσμα της διάλυσης της ελληνικής κοινωνίας: ο κακώς εννοούμενος λαϊκισμός, η εύκολη λύση, το νταϊλίκι εκεί που μας παίρνει. Η οικονομική κρίση αποκάλυψε τη γύμνια της μεταπολίτευσης και της κοινωνικής και πολιτισμικής αλλοτρίωσης που έφερε. Την ώρα της κατάρρευσης, δεν θα μπορούσε παρά να αναδειχθεί και ο κατεξοχήν πολιτικός εκφραστής της αλοτρίωσης αυτής.

Δείγμα άριας τέχνης. Νεαρός καραφλός σκίνχεντ σώζει ένα καραφλό μωρό από τη φωτιά. Τις κρύες νύχτες του χειμώνα η φαντασία κάποιων ξεχειλίζει…

Η Χρυσή Αυγή είναι η κορυφή του παγόβουνου. Όχι όμως του παγόβουνου του κακού «πατριωτισμού», όπως θα θέλανε οι αριστεροδεξιοί φιλελεύθεροι εθνομηδενιστές, αλλά του παγόβουνου της αλλοτρίωσης και του εκπασοκισμού, στον οποίο οι τελευταίοι φέρουν σημαντικό μερίδιο ευθύνης. Η κοινωνία, η κοινότητα με την αυστηρή έννοια του όρου, δεν δημιουργείται στο κενό. Έχει προϋποθέσεις υλικές (από τον κοινό τόπο κατοικίας και εργασίας ως τις διάφορες μορφές ανταλλαγής και δώρου), πολιτισμικές (ένα κοινό πολιτισμικό, αξιακό και συμβολικό σύστημα) και ηθικές (την ηθική των απλών ανθρώπων, την οποία αντιτάσσουν στον κυνισμό και τον φαρισαϊσμό της εξουσίας και των ελίτ). Tην ώρα που η πολιτική και οικονομική ελίτ διέλυε τις υλικές προϋποθέσεις της ελληνικής κοινωνίας, οι «προοδευτικοί» διανοούμενοι ανέλαβαν να διαλύσουν τις πολιτισμικές και ηθικές. Σε μία διαλυμένη κοινωνία, όμως, δεν μπορεί παρά να βασιλεύει η γενικευμένη ανασφάλεια, καθώς οι άνθρωποι χάνουν τη γη κάτω από τα πόδια τους – χάνουν όλες τις προϋποθέσεις τις συλλογικής τους ζωής (αυτή είναι η κύρια αιτία της ανασφάλειας – η αύξηση της εγκληματικότητας και η μιντιακή υστερία έπονται). Στο μέλλον που μας επιφυλάσσεται δεν μπορεί παρά να βασιλεύει ο φόβος. Άρα και το πολιτικό του παρακολούθημα: ο φασισμός.

 

ΠΗΓΗ: Από το αφιέρωμα στη Χρυσή Αυγή του περιοδικού Άρδην (τ. 90)  που κυκλοφορεί – Οκτωβρίου 6, 2012, http://ardin-rixi.gr/archives/8540

Ο πρωτογονισμός του Φασισμού και το αντιπαράδειγμα μιας νέας συλλογικότητας

 

Του Αλέξανδρου Σταθακιού*

 

 

«…Μα κείνος δεν μιλάει πολύ

 του είναι μεγάλη η στολή

και βάσανο οι αρβύλες.

Το εμβατήριο που τού ‘μαθαν να λέει

 είναι μονότονο

και ντρέπεται  να κλαίει..»       

                    

Κάνοντας κανείς μια επιτομή  στην ιστορία του ανθρώπινου γένους θα διαπιστώσει ότι η μοίρα του είναι να προχωρά συνεχώς σε όλο και μεγαλύτερη μεταξύ του διαφοροποίηση, φυλές, έθνη, γλώσσες, τάξεις, θρησκείες, κράτη και όλο και περαιτέρω διάσπαση, αλλά και μίξεις, δημιουργία νέων υποσυνόλων, νέων ομαδοποιήσεων σε κάθε επίπεδο, όλο και περισσότερων, όλο και πιο σύνθετων. Η εποχή μας δείχνει ότι όσο μεγαλώνει η επικοινωνία, τόσο μεγαλώνει και η διαφοροποίηση.

Μια αντίρροπη τάση είναι η αναζήτηση της ενότητας. Το μεγαλύτερο μέρος της πολιτισμικής παραγωγής έχει διακινηθεί από αυτή την ανάγκη να μη γίνει η διαφοροποίηση διάλυση. Θρησκείες, Τέχνη, Φιλοσοφία, Κοινωνικά Συστήματα, Οικουμενικές Ιδεολογίες, Κράτος και Δίκαιο, Μηχανισμοί Χειραγώγησης, Εξουσίας και Εκμετάλλευσης των πολλών, ή αντίθετα κανόνες Εξισορρόπησης, Αναδιανομής εισοδημάτων και Κοινωνικής Συμμετοχής έχουν υπάρξει για να συνταυτιστούν η ροπή μας για διαφοροποίηση και η ανάγκη μας για ενότητα.

Μια πρωτόγονη κατάσταση ενότητας είναι  η ενότητα της αγέλης,  ένας φραγμός ανάγκης με όλο το διαθέσιμο- κάθε λογής- ανθρώπινο υλικό της ομάδας  στην  διπλανή αγέλη  που έκανε επίθεση.   Αυτός ο αρχαϊκός δεσμός, που οι Ρωμαίοι τον μεταμόρφωσαν σε Κοόρτεις για τις ανάγκες της πολεμικής επιστήμης τους..

Τα φασιστικά κινήματα του μεσοπολέμου έκαναν ιδεολογία την σε βαθμό απόλυτης συγχώνευσης  ενότητα των ατόμων σε ένα δεσμό μάχης, υπό έναν «εμπνευσμένο» στρατηγό, έτσι που στρατηγός, στρατός, στρατιώτες να γίνουν ένα.  Έφτανε να βρεθεί η βάση ενότητας – η ιδέα του έθνους , δοκιμασμένη  ιδέα των αστών, ήταν πρόσφορη, έστω και υπό μερική αναμόρφωση για αυτό τον σκοπό  και να βρεθεί επίσης  ο εχθρός, οι εχθροί που απειλούν: Οι κακοί  μοχθηροί καπιταλιστές και όχι η κεφαλαιοκρατία ως σύστημα, οι κομμουνιστές ως διαλυτές των γνωστών σχημάτων («πατρίς- θρησκεία- οικογένεια»), οι νέες ιδέες, οι εβραίοι …

Οι περισσότεροι ιστορικοί λένε ότι ο Καπιταλισμός στην Ευρώπη του Μεσοπολέμου σώθηκε από την επικράτηση των φασιστικών κινημάτων  σε ένα μεγάλο γεωγραφικό εύρος της.

Το παραπάνω, όμως, στιχάκι της Κωστούλας Μητροπούλου, από τον «Στρατιώτη» που έγινε πασίγνωστος με τη μουσική του Μάνου Λοΐζου, φανερώνει με την δύναμη της εικόνας, την αδυναμία οποιουδήποτε ολοκληρωτικού συστήματος, οποιουδήποτε φασισμού να αποτελέσει ένα μακρόχρονο παράδειγμα κοινωνικής οργάνωσης, όσο και αν μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως όπλο απελπισίας την ώρα μιας κοινωνικής απειλής.

Ασφαλώς αυτή η κρίση που βιώνουμε, βαθύτατη παγκόσμια οικονομική και κοινωνική κρίση, μεγαλύτερη ίσως και από αυτή του Μεσοπολέμου,  θα φέρει αύριο αλλαγές, όπως έγινε στο παρελθόν μετά τον Β' Παγκόσμιο πόλεμο. Σήμερα όμως πρέπει να περάσουμε από τον πρωτογονισμό του φασισμού, όπως έγινε και τότε στην Ευρώπη ; Είναι  ένα στάδιο που δεν μπορούμε να αποφύγουμε;

Για να το εξετάσουμε αυτό ας έρθουμε στα δικά μας και επειδή ο φόβος κοινωνικής διάλυσης είναι πλέον όχι άδικα δυναμικά παρών, ας δούμε αν μπορεί κανείς να αντιπαρατεθεί πειστικά στους  όψιμους θιασώτες  των φασιστικών ιδεών -όχι μόνο με λόγια αλλά και έργα- στον ορισμό της απειλής.

Ως απειλή από τους  ακόλουθους του νεοφασισμού και νεοναζισμού στη χώρα μας ορίζονται  η διεφθαρμένη πολιτική (και όχι μόνο) ελίτ «που πούλησε την πατρίδα», ουσιαστικά δια της εκφοράς του λόγου τους η δημοκρατία και οι μετανάστες.

Έχει ξαναγραφτεί, το βαρύ συναισθηματικό ανάθεμα κατά των πολιτικών που κυβέρνησαν και συνεχίζουν να κυβερνούν, το να μένει κανείς στο πόσο ανεπαρκείς, «διεφθαρμένοι» και «προδότες» είναι, όσο και να εξηγεί αποφάσεις που έφεραν τη χώρα μας  να γίνει το πρώτο δυτικοευρωπαϊκό «πειραματόζωο» για το «δόγμα του σοκ», αφήνει χωρίς εξήγηση τον βαθύτατα συστημικό  χαρακτήρα της κρίσης, στην οποία η χώρα μας έτσι κι αλλιώς θα έμπαινε, ενδεχομένως με άλλη ένταση.  Επίσης  η συζήτηση στο επίπεδο της οικονομίας, που αναγκαστικά υπερπροβάλλεται, αφήνει στο ημίφως την κρίση αντιπροσώπευσης, στα πλαίσια της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας μας. Όταν δεν προβάλλονται ή δεν μπορούν να προβληθούν νέα παραδείγματα δημοκρατικής διοίκησης σε μια χώρα βυθισμένη στο χάος , τότε  ο ολοκληρωτισμός καραδοκεί.  

Επιπλέον  τον πρωτογονισμό του νεοφασισμού με το σκληρότερο πρόσωπο του νεοναζισμού τον θρέφει ο  παραλογισμός  της εκ των άνω επιβαλλόμενης οικονομικής ύφεσης. «Το κράτος, όχι μόνο δεν την καταπολεμά (την ύφεση), αλλά και όλα τα μέτρα που επιβάλλει την επιδεινώνουν, οδηγούν σε ακόμη μεγαλύτερη ύφεση και σε ακόμη πιο βαθύ αδιέξοδο, τόσο για την οικονομία και τους εργαζόμενους, όσο και για το ίδιο το κράτος». (Κ. Βεργόπουλος: «Μεταξύ απάτης και τραγωδίας») Στην παράλογη απειλή είναι αναμενόμενη και η αντίδραση με τη ψυχολογία της αγέλης, προνομιακός  χώρος για τον φασισμό.

Ας έρθουμε τώρα στο θέμα  των μεταναστών. Οι οικονομικοί μετανάστες  για 2 δεκαετίες κάλυψαν και στήριξαν την ζήτηση σε φτηνά εργατικά χέρια, όταν η χώρα ήταν σε φάση ανάπτυξης. Ανάπτυξη με  «πήλινα πόδια»,  όπως φάνηκε, αλλά πάντως υπήρχε ζήτηση για εργατικά χέρια που δεν τα κάλυπταν Έλληνες, γιατί το επίπεδο ζωής που ήδη είχε κατακτηθεί από τους γονείς δεν επέτρεπε πολιτισμικά στα παιδιά, να δουλέψουν στην οικοδομή με τις συνθήκες των ολυμπιακών έργων, στις μεταφορές με τις συνθήκες του Ρέντη, στην κτηνοτροφία.. Κάποια στιγμή, αρκετό καιρό πάντως πριν τον τελεσίδικο ορισμό της κρίσης, η ζήτηση για τέτοια εργατικά χέρια «έκατσε»- όσοι μιλούσαν με μετανάστες το ξέρανε. Αυτή η στιγμή συνέπεσε με την γιγάντωση προσφυγικών ρευμάτων από την Παλαιστίνη, το Ιράκ, το Αφγανιστάν, την Αφρική, εξαιτίας στρατιωτικών επεμβάσεων ή πολιτικών επιλογών στις οποίες η Δύση είχε συμμετοχή.

Τότε τι έκανε η Ελληνική Πολιτεία: Από τη μια υπέγραψε εύκολα τον ευρωπαϊκό κανονισμό «Δουβλίνο 2», με τον οποίο δυσκολεύονται οι μετανάστες να πάνε στις χώρες του τελικού τους προορισμού, ενώ η Ελλάδα ήταν απλά πέρασμα εισόδου στην Ε.Ε..

Από την άλλη δεν φρόντισε για τον χαρακτηρισμό πολλών από τους «ανθρώπους χωρίς χαρτιά» ως πολιτικών προσφύγων ή θυμάτων πολέμου, πράγμα που τους βοηθάει και να ταξιδέψουν στη Δύση. 

Δεν ζήτησε καμία βοήθεια από τα άλλα κράτη για τον ίσο καταμερισμό του βάρους των προσφύγων, παρά μόνο για την καταδιώξή τους.

Δεν εφάρμοσε καμία πολιτική ένταξης κάποιων εξ' αυτών στην ελληνική κοινωνία (όπου θα ήταν δυνατό), παρά μόνο τους έδωσε ένα χαρτί απέλασης και τους οδήγησε να μαζευτούν στο κέντρο των πόλεων, όπου κάθε κατατρεγμένος βρίσκει καταφύγιο. Η ίδια η Πολιτεία έδωσε  τροφή ορισμένους από αυτούς στις διάφορες μαφίες..

Το εκρηκτικό μείγμα για τους «Άγιους Παντελεήμονες» ήταν έτοιμο.

Αρκετοί ήξεραν ότι όπου να' ναι ξεσπά η συστημική κρίση στην Ελλάδα και θα πρέπει να βρεθεί ένας αντιπερισπασμός..  Έτσι που ο καθένας έχει ένα εύκολο στόχο να ξεσπάσει, αφού είναι εύκολο να είσαι «μάγκας στον μετανάστη» και «κότα στο αφεντικό», όπως λέει και το σύνθημα.

Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι πλέον είναι πολύ δύσκολο να αντιστραφεί το φαινόμενο του εν Ελλάδι φασιστικού κινήματος.  Το εκτελεστικό σκέλος του βασίζεται κυρίως στο περιθώριο. Η αρχική μαγιά προήλθε από τους Χούλιγκαν των γηπέδων και τους ανθρώπους της νύχτας.. Μεγάλο μέρος της νεολαίας έχει πλέον περιθωριοποιηθεί, νεολαία που τα τελευταία χρόνια δεν έλαβε αξιόλογη ανθρωπιστική παιδεία, έτσι ώστε οι Χολιγουντιανές καρικατούρες του Λεωνίδα, να μην μπορούν να ταυτιστούν με την Ελληνική Ιστορία και τον Ελληνικό Πολιτισμό, που στην ουσία του είναι κοσμοπολιτικός, αγκαλιάζει και ενσωματώνει δυναμικά ότι άλλο αξιόλογο κυκλοφορεί δίπλα του. Πλέον όμως ένα μεγάλο μέρος των «μικρομεσαίων» κοινωνικών  στρωμάτων έλκεται από τον λόγο του φασισμού.  «Μικρομεσαίων» που έχουν πέσει στην απόγνωση, που περιμένουν «μαγικές λύσεις» και «μαγική λύση» μπορεί να φαντάζει η στρατικοποίηση της κοινωνίας.  Θέλουν γρήγορες λύσεις που θα τους επαναφέρουν στο παλιό τους επίπεδο, ενώ είναι γνωστό ότι μετά τέτοια κρίση θα ισορροπήσουμε αργά ή γρήγορα με βαθιές όχι μόνο οικονομικές, αλλά και κοινωνικές και πολιτισμικές αλλαγές.

Τι μπορούν να κάνουν οι δημοκρατικές δυνάμεις που έχουν αντιταχθεί στον παραλογισμό των Μνημονίων; (Μένουν μόνο αυτές οι δυνάμεις γιατί οι άλλες,  που αργά ή γρήγορα συντάχθηκαν με την Τρόικα, είναι μέρος της παράλογης απειλής που σπρώχνει στην ψυχολογία της αγέλης και στον εκφασισμό της κοινωνίας..)

Δεν φτάνει μόνο η κοινοβουλευτική αντιπολίτευση, η κινηματική – δια των παραδοσιακών μεθόδων διαμαρτυρία- δεν φτάνει μόνο η επικοινωνιακή αξιοποίηση του βαρβαρισμού του νεοφιλελεύθερου σοκ, που συχνά μπορεί να ταυτιστεί στα δευτερόλεπτα ενός δελτίου ειδήσεων με την απαξίωση της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας από τους φασίστες.

Αυτό που φαίνεται να μπορεί να γίνει αντιστάθμισμα είναι η δημιουργία δομών κινηματικής, αντιστασιακής αλληλεγγύης με αμεσοδημοκρατικές μορφές διαχείρησης, έτσι ώστε να φαίνεται στην πράξη ότι είναι πιο πλούσιος, πιο δυνατός, πιο μακρόχρονος ο άλλος τρόπος συλλογικότητας όχι ο συγχωνευτικός του ολοκληρωτισμού.

Η συλλογικότητα που σέβεται την προσωπικότητα του ανθρώπου, την ανάγκη του για διαφοροποίηση, έκφραση, που αντέχει και χρησιμοποιεί πολλά συναισθήματα, όχι μόνο αυτό του φόβου. Πρέπει να γεμίσει η κοινωνία με κοινωνικά ιατρεία, συλλογικές κουζίνες, πρωτοποριακούς καλλιεργητικούς συνεταιρισμούς βάσης, ανταλλακτικά δίκτυα, ομάδες συζήτησης, λαϊκές συνελεύσεις. Όχι ότι αυτά θα μας σώσουν από την κρίση και την νεοφιλελεύθερη λαίλαπα, αλλά μπορούν να γίνουν βάση συσπείρωσης του κόσμου για τον μεγάλο αγώνα, ο οποίος  θα γίνει βεβαίως στο επίπεδο κατάκτησης της πολιτικής εξουσίας. Μέσα τους κυοφορούν το αντιπαράδειγμα τόσο απέναντι στον διαλυτικό ατομισμό του νεοφιλελευθερισμού, όσο και στον απάνθρωπο ολοκληρωτισμό.

* Ο ΑΛ. ΣΤΑΘΑΚΙΟΣ, είναι Αντιπρόεδρος του Πανελλαδικού Σωματείου Εργαζομένων στα Κέντρα Πρόληψης ΟΚΑΝΑ και Αυτοδιοίκησης και υπήρξε υποψήφιος του ΣΥΡΙΖΑ στο Νομό Σάμου.

ΠΗΓΗ: Άρθρο στο ΣΑΜΙΑΚΟΝ ΒΗΜΑ της 24ης Σεπτεμβρίου 2012. Επίσης: Δημοσιεύτηκε στις 7 Οκτωβρίου 2012, http://ikariaki.gr/o-protogonismos-tou-fasismou-ke-to-antiparadigma-mias-neas-sillogikotitas/

Η ιδεολογική οικολογία του φασισμού: Η έκρηξη του κοινωνικού συντηρητισμού στην Ελλάδα του μνημονίου

 

Το αντιφασιστικό μέτωπο ή θα είναι (και) ιδεολογικό-πολιτισμικό ή δεν θα υπάρξει

 

Του Γιώργου Σαββίδη

 

Η Χρυσή Αυγή είναι μέρος του συστήματος, επαναλαμβάνει συνεχώς και ορθώς η Αριστερά. Όμως τι θα μπορούσε να σημαίνει αυτό πέραν από το ότι η δύναμη της αυξήθηκε ακριβώς τη στιγμή του βαθέματος της κρίσης, τη στιγμή δηλαδή που το σύστημα έχει όλο και περισσότερο ανάγκη μηχανισμούς ωμής εξωθεσμικής βίας που θα δρουν (αποτελεσματικά) στις παρυφές του, συμβάλλοντας αποφασιστικά στο κλίμα κοινωνικού ντρεσαρίσματος όσων πρόκειται να αντιδράσουν;

Τι θα μπορούσε να σημαίνει επίσης πέραν του ότι εκδοτικές παραφυάδες της άλλοτε life style αναπτυξιακής «ισχυρής Ελλάδας» συνέβαλαν όσο τίποτα στο ξέπλυμα και το «κουστουμάρισα» του φαινομένου;

Για να το διατυπώσουμε διαφορετικά: Μέσα σε ποιες συνθήκες αυτές οι δίοδοι που άνοιξε το σύστημα στην οργάνωση έγιναν «αποτελεσματικές», σε βαθμό μάλιστα που να τίθεται πλέον ανοικτά ζήτημα από τους συστημικούς φορείς (ακόμη και τα μεγάλα ΜΜΕ, όπως την Καθημερινή και το Μέγκα) περί «κινδύνου της Δημοκρατίας», δηλαδή επί της ουσίας για το ενδεχόμενο μίας ανεξέλεγκτης αυτονόμησης – μολονότι βέβαια, όταν μνημονεύεται αυτός ο κίνδυνος, γίνεται (πάντα!) με τη συμπληρωματική καταδίκη της «ακραίας Αριστεράς», τις περισσότερες δε φορές «απλώς» της Αριστεράς και της βίας «από όπου και αν προέρχεται»; Εάν η Χρυσή Αυγή είναι μέρος του συστήματος θα πρέπει και οι αιτίες της ανόδου της να είναι συστημικές και σίγουρα να ξεφεύγουν από την απλή γραμμική αιτιότητα, είτε αυτή είναι δεξιά (πολλοί οι μετανάστες άρα…), είτε αυτή είναι «αριστερή» (οικονομική κρίση και κυριαρχία των ξένων άρα…).

Ταυτόχρονα βέβαια, εφόσον και άλλοι καπιταλιστικοί σχηματισμοί περνούν εξίσου δύσκολες δοκιμασίες από την νεοφιλελεύθερη διαχείριση της κρίσης, χωρίς να έχουν εμφανίσει ακόμη το φαινόμενο της ανόδου και κυρίως της θεσμοποίησης μίας τόσο ακραίας και ανοικτά βίαιης οργάνωσης, αποκτά σημασία και το ιδιαίτερο ιδεολογικό περιβάλλον που διαμορφώθηκε από τη συστημική αντίδραση στην κρίση εντός του ελληνικού καπιταλισμού. Εδώ συναντάμε το ζήτημα της εκρηκτικής ιδεολογικής επέκτασης του κοινωνικού συντηρητισμού στον ελληνικό κοινωνικό σχηματισμό την περίοδο του μνημονίου. Ένα θέμα μάλλον όχι επαρκώς προσεγμένο στις αναλύσεις των συνεπειών της κρίσης, οι οποίες λαμβάνουν πολλές φορές άμεσα οικονομίστικο χαρακτήρα. Ακόμη και όταν κατά περίπτωση γίνεται η αυθόρμητη αναφορά στο ότι «γυρίζουμε στη δεκαετία του ‘50», αυτή η επιστροφή συνήθως νοείται ως απώλεια αγοραστικής δύναμης και πτώσης του «βιοτικού επιπέδου». Όμως, η ευθεία σύνδεση της «πτώσης του βιοτικού επιπέδου» με την άνοδο του φασισμού δεν μπορεί να εξηγήσει το οφθαλμοφανές, πώς γίνεται δηλαδή χώρες π.χ. στη Λατινική Αμερική, με πολύ κατώτερο βιοτικό επίπεδο από αυτό της Ελλάδας, να βρίσκονται σήμερα στην πρωτοπορία των κοινωνικών δικαιωμάτων, με τη «δεξιά» να ονομάζεται στις χώρες αυτές «σοσιαλδημοκρατία».

Η επιστροφή στις «καθαρές» ταυτότητες

Εάν είναι σωστό να πούμε ότι η αυταρχική ακροδεξιά έχει βαθιές ρίζες στην Ελλάδα, το ίδιο σημαντικό θα ήταν να τονιστεί η σύνδεση της ακροδεξιάς με τις εξίσου βαθιές ρίζες του παραδοσιακρατικού συντηρητισμού.

Πρόκειται για ένα σύνολο  από ιδεολογικές στάσεις και συμπεριφορές, για ένα habitus, πάνω στο οποίο η Χ.Α. επένδυσε και επενδύει ανελλιπώς, προβάλλοντας μία δυναμική σωματώδη εκδοχή του, αφού όμως συνάντησε πρώτα ένα καλά προετοιμασμένο έδαφος. Πράγματι, οι συστημικές αποδείξεις για τον βαθμό επέκτασης και προβολής αυτού του habitus, που αρχικά πήραν τη μορφή της πρόθυμης υποδοχής του ΛΑΟΣ (το οποίο, αφού έπαιξε τον «ιστορικό του ρόλο», εξαφανίστηκε, μπολιάζοντας το σύστημα με τα πλέον επιθετικά και αδίστακτα στελέχη του), στη συνέχεια δε, διοχετεύτηκαν απενοχοποιημένα μέσα από τις σκληροπυρηνικές εκφράσεις του συστήματος που έμοιαζαν υπεράνω φασιστικής υποψίας, είναι ενδεικτικές: Τις συναντάμε στις πολύμορφες εκκλήσεις για «επιστροφή» στις παραδοσιακές αξίες που θα μας «βγάλουν από την κρίση» – τις αγνές αξίες των απλών παραδοσιακών πολιτών που πούλησαν τα «λαμόγια», οι διεφθαρμένοι πολιτικοί. Τις συναντάμε επίσης στις εκκλήσεις για «επιστροφή» των νέων στην οικογένεια, στις παραινέσεις ορισμένων ζηλωτών της εκκλησίας, που εντός της κρίσης μοιάζουν να «δικαιώνονται» (ενώ κάποιοι αγκαλιάζουν λόγους ανάλογους της Χ.Α., ίσως μάλιστα και την ίδια την οργάνωση).

Δίπλα στις παραδοσιακές αξίες βρέθηκε η αφύπνιση της «Ελλάδας που προσπαθεί», των Ελλήνων που ενωμένοι μπορούν να μεγαλουργήσουν και να δείξουν στους «Ευρωπαίους» τι θα πει ελληνικό δαιμόνιο (άποψη που υπονοεί αυτόματα ότι η Ελλάδα βρίσκεται εκτός Ευρώπης: υπεράνω και υποδεέστερη ταυτόχρονα). Η νέα εθνικοφροσύνη της τόνωσης της αυτοπεποίθησης του «Έλληνα» ήταν βέβαια εύκολη, αφού ήρθε μετά από χρόνια ανορθολογικών θεωριών για τη συνέχεια του ελληνικού «αίματος» και εκπομπών για την εξωγήινη προέλευση των Ελλήνων και τις παγκόσμιες ανθελληνικές συνωμοσίες (εκπομπές που δεν πάρθηκαν ίσως όσο σοβαρά θα έπρεπε, και που σίγουρα είχαν, όπως και οι «300», πολύ σημαντικότερη φαντασιακή επίδραση από όση άφηνε να εννοηθεί η «χαβαλετζίδικη» πρόσληψη τους). Εάν όμως αυτό το κομμάτι επιβολής της νεοσυντηρητικής αφασίας φάνταζε εύκολο, για την επιστροφή του σεξουαλικού συντηρητισμού έπρεπε να επιστρατευτεί το μεγάλο όπλο της «υγειονομικής βόμβας» – είτε αυτή αφορά την κανιβαλική έκθεση, από πρώην «εκσυγχρονιστές» υπουργούς, της εικόνας της «άτιμης» αλλοδαπής ιερόδουλης-φορέα του Aids (που είχε το επιπλέον μνημονιακό «πλεονέκτημα» ότι κόντεψε  να διαλύσει τον ιστό εμπιστοσύνης που με κόπο είχαν χτίσει οι δημόσιοι φορείς υγείας για τη διάγνωση των σεξουαλικών νοσημάτων), είτε με την κατασκευή της εικόνας του «σεξουαλικά πεινασμένου-βιαστή» μετανάστη. Η επιστροφή στην αποκαθαρμένη σεξουαλικά εικόνα της «οικογένειας», της γυναίκας που βρίσκεται στη θέση της (με τα παιδιά στο σπίτι, στην κουζίνα,  κλπ.) και του τίμιου άντρα που είναι «αυθεντικός» άντρας (σαν τον αναστημένο ασπρόμαυρο Ξανθόπουλο στη διαφήμιση εταιρείας τηλεφωνικού καταλόγου – όχι όμως σαν τον γραφικό «τοιούτο» που εμφανίζεται μαζί του) είναι έτσι η άλλη όψη της «υγειονομικής βόμβας».

Η προσωπικότητα που συγκροτεί η συστημική αφήγηση της κρίσης και της «διεξόδου» στην Ελλάδα είναι επομένως πρωτίστως παραδοσιοκρατική και στη συνέχεια αυταρχική. (Αυτό φαίνεται να το έχουν καταλάβει και οι εκπρόσωποι του αυταρχικού νεοφιλελευθερισμού, που δεν τολμούν να συμπεριλάβουν έστω και στοιχειώδεις αρχές του κοινωνικού φιλελευθερισμού στο πρόγραμμά τους – όπως αποδείχθηκε και στην περίπτωση Τζήμερου). Μπορεί βέβαια στο τέλος η φιγούρα του executive να ηγεμονεύει, μπορεί να ξέρουμε ότι οι ιδιωτικές επενδύσεις και οι ιδιωτικοποιήσεις θα μας σώσουν και θα μας φέρουν πίσω στην ανάπτυξη (όπως στα τούρκικα σήριαλ, όπου οι πλέον οικογενειοκρατικές, προνεωτερικές και αυταρχικές καταστάσεις διαδραματίζονται με φόντο την πισίνα της οικογενειακής βίλας ενός πλούσιου επιχειρηματία). Μαζί όμως με την επιστροφή της ανάπτυξης θα πρέπει να έχουμε αποκαθαρθεί, να έχουμε επιστρέψει στην «αυθεντική» μας ταυτότητα, να είμαστε «περήφανοι στη φτώχια μας». Πρόκειται για κάτι που μόνο υποκρισία ή ψεύτικο κάλυμμα «συμφερόντων» δεν είναι: είναι Ιδεολογία, δηλαδή πραγματική – υλική δύναμη επιβολής.  

Φασιστικός κονστρουκτιβισμός: Ρατσιστής δεν γεννιέσαι, γίνεσαι

Η εξήγηση του φασισμού δια της ιδεολογικής οικολογίας που τον γεννά και τον θρέφει μας παρέχει και τη δυνατότητα απάντησης στο ζήτημα της «ιδεολογικής συνείδησης» όσων υποστηρίζουν τη Χ.Α. Όσο λανθασμένο ήταν να ισχυρίζεται κάποιος ότι οι υποστηρικτές «δεν τους γνώριζαν», άλλα τόσο προβληματικό είναι να ισχυριστεί ότι πλατιές λαϊκές μάζες είναι εν γνώσει τους και τεκμηριωμένα οπαδοί φασιστικών και ναζιστικών αντιλήψεων. Αυτός ο τύπος εξήγησης έχει όμως ένα πολύ γενικότερο μειονέκτημα που αφορά και τις δύο εκδοχές του:  Εξαρτά ένα ερώτημα ιδεολογικής ταυτότητας από τη «γνώση», ενώ η ιδεολογία δεν είναι το πεδίο της «ακριβούς γνώσης», αλλά του «περίπου». Γι' αυτό και στο δίλλημα «ξέρουν ή δεν ξέρουν;» είναι προτιμότερο να αντιτάξουμε το «δεν (θέλουν να) ξέρουν αλλά τους αρέσει!». (Ίσως μάλιστα όχι απλώς δεν θέλουν να ξέρουν, αλλά φοβούνται και να μάθουν). Μεγάλο μέρος των λαϊκών μαζών βρίσκει στη Χ.Α. την «καθαρότερη» επιβεβαίωση και ασφάλεια μιας ήδη καλά προετοιμασμένης ταυτότητας.

Η κύρια έκφραση αυτής της ταυτότητας είναι στην παρούσα στιγμή η ρατσιστική αντίδραση ενάντια στους μετανάστες, γιατί κατά κανόνα η ισχυρή ταυτότητα συγκροτείται μέσα από την επιθετική εξωτερική συσχέτιση με το αντικείμενο αποκλεισμού της. Ένα μέρος των λαϊκών μαζών εξοστρακίζει έτσι πάνω στους μετανάστες όσα αρνητικά χαρακτηριστικά φοβάται για τον εαυτό του, διατηρώντας και «απολαμβάνοντας» έτσι τον θετικό πυρήνα της καθαρής του ταυτότητας. Η Χ.Α. γίνεται ο εκτελεστικός διαμεσολαβητής αυτής της εξωτερικής συσχέτισης (και από αυτή τη σκοπιά πραγματοποιεί πράγματι μια πλήρως συστημική λειτουργία), αντλώντας πολιτικό κεφάλαιο πάνω σε μια ταυτότητα που έχει συγκροτηθεί κυρίως από τους κατεξοχήν συστημικούς φορείς. Στους φορείς αυτούς, όμως, ο δυναμικός και βίαιος τρόπος δράσης της οργάνωσης θέτει πλέον το πρόβλημα της πλήρους αυτονόμησής της και της δυνητικής κατασκευαστικής της παρέμβασης στον ίδιο τον πυρήνα της θετικής ταυτότητας με ριζοσπαστικοποίηση των ρατσιστικών, αυταρχικών και βίαιων χαρακτηριστικών της (όπως επισημαίνει άλλωστε η οργάνωση «δεν είναι ένα μονοθεματικό κόμμα» – με αντικείμενο δηλαδή το μεταναστευτικό). Αυτό που σε επίπεδο πολιτικής έκφρασης ξεκίνησε ως μια ελληνική εκδοχή του σαρκοζισμού, επιδιώκοντας τη δεξιά ιδεολογική ηγεμόνευση, έγινε πλέον δυνητικά ανεξέλεγκτη ιδεολογική μάζα, κάτι που φαίνεται να καταλαβαίνουν πλέον και οι ίδιοι οι φορείς της συστημικής εξουσίας. Υπ' αυτή την έννοια, τίθεται πράγματι ένας σημαντικός αντι-συστημικός κίνδυνος από φασιστική σκοπιά, που θα πρέπει να αποτρέψει την Αριστερά να προχωρήσει στην πλήρη ταύτιση Χ.Α. και συστήματος. Από την ίδια σκοπιά, εξάλλου, αναδεικνύεται και η προτεραιότητα των πλατιών συμμαχιών για την αντιμετώπιση του φασιστικού φαινομένου, με δυνάμεις που δεν υποστηρίζουν απλώς τον εκσυγχρονισμένο και ορθολογικά νεωτερικό χαρακτήρα της ελληνικής κοινωνίας, αλλά ενδιαφέρονται πρωτίστως για την με κάθε τρόπο υπεράσπιση της δικαιωματοκρατικής, κοινωνικά φιλελεύθερης και ιδεολογικά δημοκρατικής συγκρότησης τόσο της δημόσιας, όσο και της ιδιωτικής σφαίρας. Το αντιφασιστικό μέτωπο ή θα είναι (και) ιδεολογικό-πολιτισμικό ή δεν θα υπάρξει.  

ΠΗΓΗ: REDNotebook, 19 Σεπτεμβρίου 2012, http://www.rednotebook.gr/details.php?id=6820

Η κοινωνική παρενέργεια της θρησκείας σήμερα

 

Του Μάριου Μπέγζου*

 

Η πρωτόγνωρη λέξη «φονταμενταλισμός» είναι ελληνική μεταγραφή του αγγλικού όρου fundamentalism (από το λατινικό fundamentum: θεμέλιο). Αποδίδεται ως «θεμελιωτισμός» ή «θεμελιοκρατία» και σημαίνει την επιστροφή στα «θεμέλια» μιας παράδοσης του παρελθόντος, την εμμονή στα «θεμελιώδη» άρθρα πίστης και τη μαχητική προάσπιση των «θεμελιακών» στοιχείων κάποιας θρησκευτικής κληρονομιάς.

Φονταμενταλισμός είναι ο μαχητικός θρησκευτικός συντηρητισμός. Τρία χαρακτηριστικά στοιχεία του είναι η συντηρητικότητα, η θρησκευτικότητα και η μαχητικότητα.

Πρώτιστο ιδίωμα παραμένει ο συντηρητισμός, που διαφοροποιεί τον φονταμενταλισμό από τον εκσυγχρονισμό, τον αντιπαραθέτει με τον φιλελευθερισμό ή τον σοσιαλισμό και τον αντιδιαστέλλει με τον διαφωτισμό, με τον ορθολογισμό και τον ατομικισμό της νεωτερικότητας. Η συντήρηση της παράδοσης των «θεμελίων» χωρίς ανανέωση και δίχως προσαρμογή, η πιστή κατά γράμμα ερμηνεία και η τυφλή τυποποιημένη εφαρμογή των επιταγών της κληρονομιάς του παρελθόντος μαζί με την αντιπαράθεση σε καθετί νεωτερικό, σύγχρονο, μοντέρνο, δυτικό (ευρωπαϊκό ή αμερικανικό) συνιστούν τον πυρήνα του φονταμενταλιστικού κινήματος.

Η θρησκευτικότητα χρωματίζει τον φονταμενταλισμό αποφασιστικά και καθορίζει τον συντηρητισμό του. Χάρη στη βασική εμπειρία της ενότητας που διακρίνει κάθε θρησκεία τόσο στον χώρο όσο και μέσα στον χρόνο ιδρύοντας την κοινωνία (οριζόντια ενότητα των ομοδόξων μέσα στον χώρο) και γεννώντας την ιστορία (κατακόρυφη ενότητα των ομοφρόνων μέσα στον χρόνο), η συντήρηση των «θεμελίων» επικυρώνεται μεταφυσικά και επεκτείνεται από τον θολό πυθμένα κάποιου παρελθόντος «χρυσού αιώνα» στον απλησίαστο ορίζοντα ενός μελλοντικού «παραδείσου». Η θρησκεία λειτουργεί σαν το «τσιμέντο» της συντήρησης, ως το ανθεκτικότερο συνεκτικό υλικό των «θεμελίων» της παράδοσης που υποτάσσει το κοσμικό (κράτος, κοινωνία, οικονομία) στο θρησκευτικό και υποτάσσει το ιδιωτικό (προσωπική ζωή του ατόμου) στο δημόσιο (θρησκευτικός κώδικας ηθικών αξιών, «ιερός νόμος»).

Η μαχητικότητα είναι το τρίτο στη σειρά, αλλά πρώτο σε εντυπωσιασμό στοιχείο του φονταμενταλισμού. Η βία στη διακονία του ιερού εν ονόματι της συντήρησης είναι που συνοψίζει το φονταμενταλιστικό κίνημα άριστα. Προσφυγή στα όπλα, αιματοχυσίες και εκατόμβες, ακρωτηριασμοί τιμωρίας και παραδειγματικές εκτελέσεις, πογκρόμ και γκέτο, φυλετικές διακρίσεις και σεξιστικοί διαχωρισμοί, εθνοκάθαρση και τρομοκρατία βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη των φονταμενταλιστών όλου του κόσμου, κάθε εποχής.

Κάθε θρησκευτική κληρονομιά έχει να παρουσιάσει κρούσματα φονταμενταλισμού. Δυστυχώς δεν υπήρξε αναίμακτη θρησκεία ως σήμερα, όπως επίσης δεν εμφανίσθηκε ποτέ αναίμακτη επανάσταση, ειρηνική εξέγερση ή «βελούδινη» ανταρσία.

Η πολιτική σκοπιμότητα και η ειδησεογραφική προχειρότητα σε μερικές περιπτώσεις δημιούργησαν την εσφαλμένη εντύπωση πως δήθεν μόνον το Ισλάμ ταυτίζεται με τον φονταμενταλισμό, ενώ η αδιάψευστη ιστορική πραγματικότητα είναι ότι κάθε θρησκεία διαβρώνεται από τον φονταμενταλιστικό ιό, ακόμη και τα ινδικά θρησκεύματα που δεν υστερούν σε βίαιες αναμετρήσεις δολοφονώντας μέλη της οικογενείας Γκάντι «δι' ασήμαντον αφορμήν».

Η σχέση της θρησκείας με τον φονταμενταλισμό είναι σαν τη σχέση της ενέργειας με την παρενέργεια ή του προϊόντος και του υποπροϊόντος. Οπως κάθε φάρμακο έχει ενδείξεις και αντενδείξεις, έτσι και η θρησκεία ως φαινόμενο της Ιστορίας, της κοινωνίας και του πολιτισμού αντανακλά το περιβάλλον της και αναπαράγει τον περίγυρό της άλλοτε προς το καλύτερο και άλλοτε προς το χειρότερο.

Ο φονταμενταλισμός είναι η θρησκευτική αναπαραγωγή της κοινωνίας προς το χειρότερο, κατιτί σαν καρκίνωμα της Ιστορίας και παράσιτο του πολιτισμού.

Η ίδια η θρησκεία μπορεί να παράγει το αντίδοτο κατά του φονταμενταλισμού, εάν και όταν η φωτισμένη θεολογία και η υπεύθυνη ιεραρχία ερμηνεύσουν τις επιταγές της παράδοσης κατά το πνεύμα που ζωοποιεί και όχι κατά το γράμμα που σκοτώνει, εφαρμόζοντας με τρόπο φιλάνθρωπο και όχι απάνθρωπο ό,τι είναι απολύτως απαραίτητο για τη συνοχή της κοινωνίας σε έναν χώρο παγκοσμιοποιημένο πλανητικά και σε έναν ιστορικό χρόνο με προοπτική μελλοντολογική κι όχι παρελθοντολογική.

Εάν επιβίωση σημαίνει συμβίωση και εφόσον ο λόγος είναι διάλογος, ποτέ μονόλογος ούτε αντίλογος, τότε η θρησκεία έχει κοινωνικό συμφέρον και ιστορικό ενδιαφέρον να φανεί τίμια με τον εαυτό της ως δύναμη που ενώνει αντί να χωρίζει. Πρώτιστο μέλημα κάθε θρησκευτικής παρουσίας σήμερα είναι η παραγωγή θεολογικών αντιδότων κατά του φονταμενταλισμού για το καλό όλων μας. Αλλιώτικα θα αποβληθούν τα προϊόντα μαζί με τα υποπροϊόντα και μάλιστα εξαιτίας αυτών των τελευταίων…

* Ο κ. Μάριος Μπέγζος είναι κοσμήτορας της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου των Αθηνών.

ΠΗΓΗ: ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ:  23/09/201, http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=476180#.UGHpwp9z_k0.facebook

Αναγκαία βήματα για την αντιμετώπιση της ανόδου του φασισμού στα σχολεία

 

Του Στάθη Κατσούλα

 

Λίγους μήνες μετά τις εκλογές αποδεικνύεται αυτό που στην αρχή κανένας δεν είχε φανταστεί: Η Χρυσή Αυγή ήρθε για να μείνει. Δεν ξεφούσκωσε στις εκλογές του Ιουνίου, ούτε θα ξεφουσκώσει στο μέλλον, ιδιαίτερα όταν μπροστά μας βρίσκεται ένας θερμός χειμώνας. Η Χρυσή Αυγή, περισσότερο από ποτέ, είναι χρήσιμη στην αστική τάξη. Είτε για να σπρώχνει προς τον εκφασισμό την Ελληνική κοινωνία, είτε για να είναι το μακρύ χέρι του συστήματος, το παρακράτος δηλαδή, στην περίπτωση κοινωνικών εκρήξεων. Ήταν λάθος η εκτίμηση πως η Χρυσή Αυγή θα ενσωματωθεί, ήταν λάθος η εκτίμηση πως η Χρυσή Αυγή θα αποκαλυφθεί, πως δεν θα αντέξει.

Πως με το που μπει στην Βουλή θα γίνει ορατή η πολιτική της φτώχεια και άρα δεν έχει και πολλά ψωμιά μπροστά της. Ήταν λάθος και η εκτίμηση πως η ψήφος στην Χρυσή Αυγή είναι σκέτα αντι-μεταναστευτική ψήφος. Η Χρυσή Αυγή, όπως και κάθε ναζιστικό κόμμα, ξέρει καλά από λαϊκισμό: Θα βρει εκείνα τα ζητήματα – ευαίσθητες χορδές του λαού (έκανε πολλούς μήνες να ανακαλύψει πως "το μνημόνιο είναι εθνοκτόνο") ώστε να προσπαθήσει να δείξει πως διαφέρει από άλλα κόμματα, αλλά και να αποκτήσει ρίζες στον κόσμο.

Το αυγό του φιδιού στα Ελληνικά σχολεία

Η μαζική ψήφος προς την Χρυσή Αυγή και στις δύο προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις δεν εκφράστηκε τόσο σε περιοχές όπου παραδοσιακά η ακροδεξιά είχε δύναμη. Ούτε σε περιοχές όπου το μεταναστευτικό είναι φλέγον ζήτημα. (Υπήρξαν βέβαια και σε αυτές περιπτώσεις υψηλά ποσοστά. Δεν δικαιολογείται όμως κυρίως για τους δύο παραπάνω λόγους). Η μαζική ψήφος στην Χρυσή Αυγή υπήρξε κυρίως σε περιοχές με έντονο την παρουσία της νεολαίας. Χιλιάδες νέοι που ψήφισαν για πρώτη φορά κυρίως σε εργατικές συνοικίες της Αθήνας αλλά και άλλων μεγάλων πόλεων επέλεξαν την Χρυσή Αυγή. Παρέες ολόκληρες δήλωναν πως θα την ψηφίσουν επειδή είναι εναντίον όλων, επειδή είναι κατά του συστήματος, κλπ. Φίλοι που μέχρι πέρυσι ήταν συμμαθητές. Δεν είναι μυστικό, το ότι σε σχολεία της Δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, κυρίως σε ΕΠΑΛ – ΕΠΑΣ καθώς και σε ΙΕΚ, αλλά και στα υπόλοιπα Λύκεια ακόμα και σε Γυμνάσια, η Χρυσή Αυγή σε σχέση με τους υπόλοιπους πολιτικούς χώρους (ακόμα και σε σχέση με την ΚΝΕ) διαθέτει το πιο οργανωμένο και πολυπληθές δίκτυο νεολαίας. Σε πάρα πολλά σχολεία λειτουργούν πυρήνες της Χρυσής Αυγής. Μέχρι πέρυσι λίγοι και με κρυφή λειτουργία, τώρα, ειδικά την περσινή σχολική χρονιά περισσότεροι και με φανερή πολιτική λειτουργία και δράση. Η παρουσία της Χρυσής Αυγής στα ΜΜΕ, στην Βουλή καθώς και το ότι η ατζέντα της ήταν καθημερινά στα (τηλε)παράθυρα της Ελληνικής οικογένειας είχε ως αποτέλεσμα με φανερό τρόπο χιλιάδες μαθητές να υπερασπίζονται την Χρυσή Αυγή δημόσια. Είναι πλέον ολοφάνερο πως τα σχολεία αποτελούν φυτώρια της Χρυσής Αυγής.

Λίγες μέρες πριν στο Ρέθυμνο, συνελήφθησαν 5 άτομα (ένας 15χρονος, ένας 17χρονος, δύο 18χρονοι και ένας 19χρονος) για απόπειρα ανθρωποκτονίας εις βάρος μεταναστών [1]. Κρίνοντας από τις ηλικίες πρόκειται για μαθητές, αν όχι όλοι οι περισσότεροι. Δεν είναι λίγα τα περιστατικά εντός και εκτός σχολείων, όπου ακόμα και μαθητές δημοτικού χαιρετούν ναζιστικά (για «πλάκα» όπως ίσως λένε) και χρησιμοποιούν εκφράσεις όπως «θα σου φέρω την Χρυσή Αυγή».

Το πρόβλημα διογκώνεται ολοένα και περισσότερο καθημερινά και είναι προφανές ότι ο εφησυχασμός δεν είναι σωστός. Όποιος περιμένει από την κυβέρνηση ή από το Υπουργείο Παιδείας να δώσει λύση στο θέμα κάνει λάθος. Το σύστημα δεν θα σκότωνε το παιδί του, ειδικά ενόψει των δύσκολων ημερών που έρχονται.

1. Άμεση συγκρότηση αντιφασιστικού μετώπου στα σχολεία

Οι εκπαιδευτικοί και κυρίως τα συνδικαλιστικά όργανα (βασικά η ΟΛΜΕ) έχασαν μια μάχη που δεν έδωσαν καν. Ήταν πολύ λίγοι αυτοί που πήραν σοβαρά το ότι κάποιοι μαθητές τους θεωρούν τον Παπαδόπουλο και τον Χίτλερ γενναίους πολιτικούς άνδρες. Ήταν ακόμα λιγότεροι αυτοί που ασχολήθηκαν αυτοί που θεώρησαν πως πρέπει να δώσουν μάχη απέναντι στο αυγό του φιδιού. Πίστεψαν πως πρόκειται για μια ακόμα παιδική αποκοτιά. Και πως «έλα μωρέ παιδιά είναι, και τι έγινε;» και «στην τελική, σιγά, τι έχει κάνει κανά έγκλημα αυτή η Χρυσή Αυγή;»

Με πρωταγωνιστές τους εκπαιδευτικούς και τους γονείς ας κάνουμε τουλάχιστον το ελάχιστο: Να δημιουργηθεί άμεσα ένα ενιαίο αντιφασιστικό μέτωπο στα σχολεία. Ανοιχτό και όχι κλειστό. Πλατύ και όχι στενό. Όχι μόνο της αριστεράς, αλλά όλων των προοδευτικών, δημοκρατικών εκπαιδευτικών που ανατριχιάζουν αντικρίζοντας 12χρονους μαθητές να αναφωνούν «αίμα – τιμή – Χρυσή Αυγή». Αντιφασιστικό μέτωπο όχι για παραγωγή χαρτούρας και ανακοινώσεων αλλά για δράση και για συμβολή σε μια άλλη κουλτούρα. Δεν χρειαζόμαστε μία ακόμα αντιφασιστική κίνηση. Ούτε χρειαζόμαστε ένα ακόμα συνδικαλιστικό – πολιτικό σχήμα στους χώρους της εκπαίδευσης με αντιφασιστικό στίγμα και χροιά. Χρειαζόμαστε τοπικές και κεντρικές κινήσεις, χρειάζεται να ορίσουμε διαδικασίες μετώπου με στόχο το πέταγμα της Χρυσής Αυγής και των νεοναζιστικών ιδεών έξω από τα σχολεία. Κάτι τέτοιο δεν μπορεί να γίνει ούτε λαμβάνοντας απλά και μόνο «διοικητικά» μέτρα, ούτε μπορεί να λυθεί το ζήτημα με μια απλή απόφαση ΕΛΜΕ ή ομοσπονδίας. Χρειάζεται πολύπλευρη μορφωτική και ιδεολογική δουλειά σε κάθε σχολείο, ειδικά σε αυτά που υπάρχουν συγκροτημένοι πυρήνες της Χρυσής Αυγής.

2. Να μιλήσουμε ξανά για την Ελληνική και παγκόσμια ιστορία

Να «παρεκκλίνουμε» από την ύλη, από τα αναλυτικά προγράμματα σπουδών και από τα σχολικά εγχειρίδια. Να διδάξουμε «απαγορευμένες» ενότητες από την σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας και του κόσμου. Να μιλήσουμε για τον ρόλο των ναζί (Ελλήνων και ξένων). Να σπάσουμε ταμπού του στυλ «όλοι οι Έλληνες αντιστάθηκαν στους Γερμανούς», «όλοι οι Έλληνες ήταν κατά της Χούντας». Να μιλήσουμε για τους Γερμανοτσολιάδες συνεργάτες των Γερμανών, για τον ρόλο του Μεταξά, αλλά και για το ακροδεξιό παρακράτος της μετεμφυλιακής περιόδου. Να μιλήσουμε για την κρίση και για τα αίτια που τη δημιουργούν και να ξαναβάλουμε την πολιτική και την ιστορία στα σχολεία και στους μαθητικούς χώρους. Η περίοδος της ναζιστικής κατοχής αλλά και της Χούντας των Συνταγματαρχών προσφέρουν πλούσια εμπειρία για τον ρόλο του ντόπιου και ξένου φασισμού. Να μην επιτρέψουμε την παραχάραξη της ιστορίας.

Να διδάξουμε πτυχές της Ελληνικής και παγκόσμιας ιστορίας άγνωστες πιθανά στο πλατύ κοινό, άγνωστες σίγουρα στο σημερινό μαθητικό δυναμικό. Για παράδειγμα το πογκρόμ κατά των Ελλήνων στον Καναδά, την μετανάστευση εκατομμυρίων Ελλήνων στην Αμερική, στον Καναδά, στην Αυστραλία και στην Γερμανία. Να μιλήσουμε για την δημοκρατία της Βαϊμάρης και τον τρόπο ανόδου του Χίτλερ στην εξουσία. Να βρούμε τις ομοιότητες και τις επαναλήψεις της ιστορίας. Να μιλήσουμε για τα Καλάβρυτα, για το Δίστομο, για το Κομμένο, για τη Βιάννο, για τον Χορτιάτη.

Δεν χρειάζεται να είμαστε οι καθηγητές της ιστορίας για να το κάνουμε αυτό (δεν κάνουν τα ράσα τον παππά). Το μόνο που απαιτείται είναι παιδεία και ευαισθησία για το συγκεκριμένο θέμα. Να καλύψουν οι σύλλογοι εκπαιδευτικών, οι ΕΛΜΕ και οι σύλλογοι διδασκόντων προσπάθειες συναδέλφων εντός και εκτός τάξης που θα θέτουν το θέμα του νεοναζιστικού φαινομένου.

Να προβάλουμε πολυμεσικό υλικό και βίντεο, να οργανώσουμε μαθητικές παρεμβάσεις και να διαμορφώσουμε διδακτικές προτάσεις όπου να χρησιμοποιηθούν συνολικότερα στις τάξεις από τους εκπαιδευτικούς. Να συζητήσουμε με τους μαθητές μας είτε στην τάξη, είτε στα διαλλείματα και να οργανώσουμε ποικιλία δραστηριοτήτων (εκδρομές, εκπαιδευτικές επισκέψεις σε τόπους θυσίας του Ελληνικού λαού, βιντεοπροβολές, συζητήσεις, κλπ).

3. Να μιλήσουμε ξανά για ιδεολογία και για πολιτισμό. Το σχολείο της αμορφωσιάς και η υποκουλτούρα στρώνουν το έδαφος στην Χρυσή Αυγή.

Να μιλήσουμε ξανά για την ιδεολογία. Για την παραγωγή ενός άλλου πολιτισμού, μιας άλλης κουλτούρας.

Να αποδομήσουμε τις έννοιες της πειθαρχίας και της στρατιωτικής δομής. Λαοί που πειθάρχησαν έμειναν στην αφάνεια και στην σκλαβιά. Λαοί που ήταν απείθαρχοι μπόρεσαν και αντιμετώπισαν τον ναζισμό στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.

Να προκαλεί ανησυχία ειδικά σε εμάς τους εκπαιδευτικούς αλλά και στους γονείς η τάση των μαθητών προς την πειθάρχηση και την τήρηση της ιεραρχίας. Να μας ανησυχεί η αγάπη κάποιων μαθητών προς τα όπλα. Να λαμβάνουμε υπ' όψιν μας τα φιλοπόλεμα αισθήματα και την πολεμοκαπηλεία. Να δώσουμε σημασία σε μικρά – μικρά πραγματάκια τα οποία διαμορφώνουν συνειδήσεις και αντιλήψεις (πχ η μόδα του μιλιτέρ στις μαθήτριες ή οι αποκριάτικες ενδυμασίες σε στυλ στρατιωτικής παραλλαγής).

Να ασχοληθούμε επιτέλους σοβαρά σαν εκπαιδευτικό κίνημα με την παιδική παραβατικότητα και με τη δημιουργία παιδικών και μαθητικών συμμοριών σε σχολεία και σε γειτονιές της Αθήνας και άλλων πόλεων. Πάνε χέρι – χέρι με την ενδυνάμωση της χρυσαυγίτικης αντίληψης και ιδεολογίας.

Να απονομιμοποιήσουμε τις φασιστικές συμμορίες όχι τυπικά αλλά ουσιαστικά. Να μιλήσουμε στους μαθητές μας για έναν άλλον πολιτισμό και για μια άλλη διασκέδαση.

Να δουλέψουμε κόντρα στον ατομισμό, ενάντια στην αντίληψη «ο θάνατός σου η ζωή μου», «ο σώζων εαυτώ σωθήτω». Να προκρίνουμε τις ομαδοσυνεργατικές μεθόδους διδασκαλίας. Να μην επιτρέπουμε τον διαχωρισμό των μαθητών ανάλογα με την θρησκεία ή την καταγωγή τους.

Να διευκολύνουμε την συνεργασία μεταξύ μαθητών Ελλήνων και μεταναστών. Ειδικά σε περιοχές με μαθητές μετανάστες μέσα από διάφορες δράσεις θα πρέπει να ζητάμε την φιλία και την συνεργασία μεταξύ όλων των μαθητών. Μαθήματα όπως εκείνα στην ευέλικτη ζώνη να έχουν σαν βασικό περιεχόμενο το τι προκαλούν οι φυλετικές διακρίσεις. Να σχετίζονται με την ισότητα ανεξαρτήτως χρώματος και θρησκείας, καθώς και με την ισότητα των δύο φύλων κόντρα στην ακροδεξιά αντίληψη πως ο προορισμός της γυναίκας είναι η μητρότητα και η οικογένεια.

Να ζητήσουμε ψυχολογική υποστήριξη για παιδιά που το έχουν ανάγκη και βοήθεια από συλλόγους διδασκόντων και από τα σωματεία. Να μην αφεθεί ούτε ένας μαθητής στα δίχτυα των μαθητικών συμμοριών. Να μην πούμε «δεν μας νοιάζει», «δεν μας αφορά», «είναι εκτός ωραρίου», «ας ασχοληθεί άλλος», «που να μπλέκω τώρα», κλπ. Να παραδεχτούμε πως η απομόνωση ορισμένων μαθητών δημιουργεί τις προϋποθέσεις ώστε να βρουν κάποτε μια «στοργική αγκαλιά» στις νεοναζιστικές συμμορίες. Δεν είναι τυχαίο ότι όντως πολλά στελέχη της Χρυσής Αυγής στην εφηβική τους ηλικία υπήρξαν θύματα κακοποίησης.

Πρόσφατα, με αφορμή την διοργάνωση καλοκαιρινών κατασκηνώσεων για τα παιδιά των νεοναζί [2], ο ειδικός στην παιδική πρόνοια Γκίντερ Χόφμαν, δήλωνε πως «όταν η άσκηση ιδεολογικής επιρροής προσλαμβάνει τέτοιες διαστάσεις που μπορεί να απειλήσει την ανάπτυξη και την ψυχολογία των παιδιών, η πολιτεία οφείλει να παρέμβει. Ειδάλλως, θα αντιμετωπίσουμε μαζικό πρόβλημα στο μέλλον». Βέβαια, ο Γκίντερ Χόφμαν αναφερόταν σε ένα κράτος που ίσως θέλει να αντιμετωπίσει το νεοναζιστικό φαινόμενο, σε αντίθεση με την Ελλάδα όπου η Χρυσή Αυγή φαντάζει σαν η χρυσή εφεδρεία της κυβέρνησης στις δύσκολες μέρες που έρχονται.

Να συμβάλλουμε σε έναν άλλο πολιτισμό, σε μια άλλη κουλτούρα. Για παράδειγμα, είναι θετικό γεγονός ότι σε πολλά σχολεία πια, σε σχολικές γιορτές η παράσταση «το μεγάλο μας τσίρκο» είναι πολύ δημοφιλής. Ας σκεφτούμε μόνο το πόσες δυνατότητες υπάρχουν αν το εκπαιδευτικό κίνημα «εκμεταλλευόταν» την παρουσία στα σχολεία ειδικοτήτων σχετικές με τις τέχνες (εικαστικά, θεατρική αγωγή, μουσική). Ας σκεφτούμε το τι κέρδος θα είχαμε αν οι σχολικές εκδρομές ήταν λίγο πιο ουσιαστικές και χρήσιμες, ώστε να προβάλλουν τον πολιτισμό και να μην αποτελούν απλά ένα διάλειμμα από την καθημερινότητα του σχολείου. Lifestyle πολιτισμός και νεοναζισμός ενώνονται με συγκολλητικές ουσίες τη δημοσιογραφία τύπου Θέμου Αναστασιάδη και Καθημερινής. Λίγες μέρες πριν η Καθημερινή σε κεντρικό της άρθρο[3], εξίσωνε τα πογκρόμ της Χρυσής Αυγής με τους αγώνες των κατοίκων της Κερατέας και της Χαλκιδικής. Μια προσπάθεια που ξεκινάει από παλιά με την εξίσωση των "δύο άκρων", της Χιτλερικής Γερμανίας και της Σοβιετικής Ένωσης.

Η διαμόρφωση μιας μαζικής υποκουλτούρας σε σχέση με τον πρωταθλητισμό και οι πρόσφατες επιτυχίες στο ποδόσφαιρο και στους Ολυμπιακούς Αγώνες το 2004 συνέβαλαν ώστε η νεολαία και οι μαθητές να δηλητηριάζονται με ιδέες του στυλ «το ανώτερο ελληνικό DNA»[4] (βέβαια στην συγκεκριμένη και περίπτωση, αλλά και σε άλλες αυτό που αποδείχτηκε πως ήταν ανώτερο ήταν τα ελληνικά χάπια που καταβρόχθιζαν οι ολυμπιονίκες).

Να μην αφήσουμε την Χρυσή Αυγή να δηλητηριάσει την Ελληνική νεολαία. Να μην υπάρξει καμιά πρόσβαση της Χρυσής Αυγής σε ΑΕΙ – ΤΕΙ. Να μην χαρίσουμε την νεολαία στην Χρυσή Αυγή ιδιαίτερα ενόψει των κρίσιμων κοινωνικών εκρήξεων και εντάσεων.

Σήμερα περισσότερο από ποτέ είναι αναγκαίο ένα μορφωτικό κίνημα παιδείας, ώστε να τεθούν μεταξύ άλλων και τα παραπάνω ζητήματα. Το συνδικαλιστικό κίνημα στους χώρους της εκπαίδευσης δεν πρέπει να αναλώνεται απλά και μόνο σε συντεχνιακές διεκδικήσεις, αλλά είναι καιρός να μιλήσει για ένα άλλο σχολείο που θα απαντάει στα ζητήματα των καιρών.

4. Να αναλάβουν τις ευθύνες τους οι σύλλογοι εκπαιδευτικών και οι ΕΛΜΕ και κυρίως οι ομοσπονδίες (ΔΟΕ – ΟΛΜΕ)

Να καλύψουν συνδικαλιστικά (και πιθανά και νομικά σε ενδεχόμενες διώξεις) συναδέλφους οι οποίοι θα θέτουν το θέμα του νεοναζισμού. Να μην ανεχτούν και να καταγγείλουν φαινόμενα όπως οι πρόσφατες δημόσιες ευχαριστίες από διευθυντή σχολείου στην Πάτρα προς την Χρυσή Αυγή[5]. Να μην δοθεί καμιά εξουσιοδότηση στη Χρυσή Αυγή ποτέ και πουθενά, να λύσει προβλήματα τα οποία θα προκύπτουν από την απουσία του κράτους (πχ υποχρηματοδότηση των σχολικών επιτροπών).

Να ζητήσουν την διαγραφή από τους συλλόγους και από τις ΕΛΜΕ, των εκπαιδευτικών οι οποίοι αποδεδειγμένα φλερτάρουν με την Χρυσή Αυγή και δηλητηριάζουν τους μαθητές τους με τις νεοναζιστικές ιδέες. Οι ίδιοι οι συνάδελφοι να ζητάνε την απομόνωση εκπαιδευτικών που εμφορούνται από νεοναζιστικές ιδέες και να καταγγέλλουν στους συλλόγους τέτοιες συμπεριφορές. Δεν είναι δυνατόν ένας τέτοιος εκπαιδευτικός να αναλαμβάνει να διδάξει μαθήματα όπως η ιστορία. Οι σύλλογοι εκπαιδευτικών και οι ΕΛΜΕ, κυρίως όμως οι ομοσπονδίες πρέπει να πρωτοστατήσουν στη δημιουργία γεγονότων (καλλιτεχνικών, κοινωνικών, πολιτιστικών) με στόχο την μη εμπλοκή της μαθητικής νεολαίας με τις νεοναζιστικές ιδέες. Τι περιμένει άραγε η ΟΛΜΕ από το να κηρύξει και να διοργανώσει πανελλαδική καμπάνια ενημέρωσης και δράσης των μαθητών στις 9 Μαϊου (ημέρα αντιφασιστικής νίκης των λαών) ενάντια στις ναζιστικές ιδέες; Μήπως περιμένει το κράτος να αναλάβει έναν τέτοιο ρόλο; Που ήταν το συνδικαλιστικό κίνημα όταν βουλευτής της Χρυσής Αυγής δήλωνε [6] πως θα πετάνε έξω από βρεφονηπιακούς σταθμούς τα παιδιά των μεταναστών;

Πηγές

[1]: http://news.in.gr/greece/article/?aid=1231211256

[2]: http://www.tanea.gr/kosmos/article/?aid=4645354

[3]: http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_11/09/2012_460644

[4]: http://www.koutipandoras.gr/?p=23509

[5]: http://www.thebest.gr/news/index/viewStory/146844

[6]: http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=26510&subid=2&pubid=112879597

Παρακάτω ακολουθεί ενδεικτικά μια παρουσίαση διδακτικού / εκπαιδευτικού υλικού για χρησιμοποίηση του στην τάξη.

1. Schwarzfahrer (λαθρεπιβάτης). Γερμανική ταινία μικρού μήκους με θέμα τον ρατσισμό. http://goo.gl/uda2p

2. Η ελληνική νύχτα των κρυστάλλων. Ντοκιμαντέρ με θέμα το πογκρόμ κατά των Ελλήνων μεταναστών στο Τορόντο του Καναδά το 1918. Χαρακτηριστικά, στο 44.46: «Σε περιόδους κρίσης είναι εύκολο για μια κοινωνία να ψάχνει για αποδιοπομπαίους τράγους, συνήθως μέσα σε μειονοτικές ομάδες ώστε να τους φορτώσει τα προβλήματά της. Στα 1918 οι Έλληνες ήταν το δαδί που έγινε προσάναμμα για να εκτονωθούν τέτοιου είδους συσσωρευμένα συναισθήματα» http://goo.gl/ZS2fd

3. Ο αληθινός φασισμός. Το ντοκιμαντέρ του Μιχαήλ Ρομ (1965) αποτελεί μία προσέγγιση του ναζιστικού καθεστώτος ως κοινωνικού φαινομένου και μία αυστηρή καταδίκη της αποδοχής της φασιστικής νοοτροπίας από τις μάζες. Η ματιά του σοβιετικού σκηνοθέτη χρησιμοποιεί το υλικό από τα πολεμικά αρχεία της ΕΣΣΔ, της Γερμανίας και της Πολωνίας, αλλά και από τα απόρρητα αρχεία του χιτλερικού υπουργείου προπαγάνδας για να προσεγγίσει και να ερμηνεύσει το ζήτημα του εκφασισμού των μικροαστών και της παρείσφρησης της φασιστικής νοοτροπίας στην καθημερινότητα τους, όχι με κριτήρια απαραιτήτως κοινωνιολογικά αλλά με την επικουρική βοήθεια της ψυχολογίας. Ο Ρομ φωτίζει την ψυχολογία των μαζών η οποία ανακλά τις σκηνοθετημένες στρατιωτικές παρελάσεις, τις προβαρισμένες δημόσιες ομιλίες του Φύρερ, την βαγκνερική ατμόσφαιρα μεγαλείου και δύναμης, τη μεγαλοπρέπεια του να είσαι Κυρίαρχος. http://goo.gl/EzvzX

4. Η αγέλη των λευκών λύκων. Για μαθητές της μετα-δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Η άνοδος των Νεοναζί στην Ρωσία είναι κάτι παραπάνω από γεγονός! Στην Ρωσία υπάρχουν σήμερα οι περισσότεροι νεοναζί του κόσμου. Εξτρεμιστικές ιδέες περί φυλετικής καθαρότητας και εξολόθρευσης των μεταναστών, των ομοφυλοφίλων, των τοξικομανών και όλων «των άχρηστων ζιζανίων που μολύνουν τη Ρωσική Λευκή Φυλή», βρίσκουν εύφορο έδαφος σε ένα πληθυσμό του οποίου η εθνική περηφάνια πληγώθηκε στα χρόνια που ακολούθησαν την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης. «Η Αγέλη των Λευκών Λύκων» είναι ένα ανατριχιαστικό ντοκιμαντέρ που καταγράφει την θανάσιμη δράση Ρώσων Σκίνχεντ, τις ιστορίες των αθώων θυμάτων τους και την τρομακτική απειλή που ξεπροβάλλει στο Βορρά της Ευρώπης. http://goo.gl/h5Cf8. Διαθέσιμο σε επτά συνέχεις στο youtube (http://goo.gl/Hxu1C)

5. Βρωμοέλληνες. Με αφορμή την απαγόρευση της κυκλοφορίας των Αλβανών μετά την δύση του ηλίου απ'τον κοινοτάρχη του χωριού Παλαιό Κεραμμύδι, τον Μάρτιο του 1998, ο Σ.Κούλογλου επισκέπτεται τους κατοίκους του χωριού και συμφωνούν σε μια συζήτηση πάνω στο θέμα της μετανάστευσης και του ρατσισμού, μετά την προβολή ενός ντοκυμαντέρ για τους Έλληνες μετανάστες στην Αμερική και την αντιμετώπισή τους. "Βρωμοέλληνες" ήταν το παρατσούκλι που είχαν δώσει οι Αμερικανοί που τους υποδέχθηκαν, μέσα απ'το οποίο επιχειρείται μια σύγκριση των Ελλήνων της Αμερικής, με τους Αλβανούς της Ελλάδας, οι οποίοι με την σειρά τους έχουν επιφορτιστεί με παρόμοιους υποτιμητικούς χαρακτηρισμούς από τον ντόπιο πληθυσμό. http://goo.gl/Hqr63

6. Μια τάξη φυλετικά διαχωρισμένη. Μία ημέρα μετά τη δολοφονία του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ το 1968, η Jane Elliott πήγε να διδάξει στο δημοτικό της πόλης της στην Άιοβα, όπου κατοικούσαν μόνο λευκοί. Χώρισε τους μαθητές της σε δύο ομάδες, εκείνους με γαλάζια μάτια κι εκείνους με καφέ μάτια, και αποφάσισε να τους δώσει ένα γερό μάθημα κατά των φυλετικών διακρίσεων. Το ντοκιμαντέρ αυτό παρουσιάζει την ιστορία εκείνου του μαθήματος, τη μακροχρόνια επιρροή του στα παιδιά και τη δύναμή του που κράτησε τριάντα ολόκληρα χρόνια. http://goo.gl/rnpeK

7. Το αυγό του φιδιού. Ντοκιμαντέρ της εκπαιδευτικού Νίνας Γεωργιάδου για την άνοδο του φασισμού στην Ελλάδα. http://goo.gl/QV7qU

8. Η απειλή των νεοναζί. Στις προεδρικές εκλογές της Γαλλίας η Μαρίν Λε Πεν του Εθνικού Μετώπου εξασφαλίζει την τρίτη θέση στον πρώτο γύρο με 18,01%, το υψηλότερο ποσοστό που έχει καταγράψει στην ιστορία της η ακροδεξιά παράταξη. Στις επικείμενες βουλευτικές εκλογές της Ελλάδας οι δημοσκοπήσεις εμφανίζουν τη Χρυσή Αυγή να περνάει για πρώτη φορά την πόρτα της Βουλής. Η λαϊκή δυσαρέσκεια που γεννά η οικονομική κρίση, μέσα σε ένα σκηνικό ευρύτερης κοινωνικής αναταραχής και ανασφάλειας οδηγεί στην σταθερή άνοδο της ακροδεξιάς σε ολόκληρη την Ευρώπη. Το Ρεπορτάζ Χωρίς Σύνορα ταξιδεύει στη Γερμανία, τη χώρα που έχει στιγματιστεί από τον εθνικοσοσιαλισμό αλλά και από φαινόμενα ακροδεξιάς βίας επί δεκαετίες και αποκαλύπτει την «απειλή των νεοναζί». http://goo.gl/6K1g4

9. «Ειρήνη» – Η ιστορία ενός παιδιού πρόσφυγα (για παιδιά 5-8 ετών). Η Ειρήνη είναι ένα μικρό κορίτσι που αναγκάζεται να εγκαταλείψει το σπίτι της. Στην αρχή βιώνει την ανασφάλεια και την απόρριψη μέχρι να βρει προστασία, αγάπη και ζεστασιά στο πιο απίθανο μέρος. Η «Ειρήνη» είναι ένα εκπαιδευτικό εργαλείο για παιδιά 5-8 ετών και έχει σχεδιαστεί για να βοηθήσει τους εκπαιδευτικούς να αναπτύξουν μέσα στην τάξη θέματα όπως η διαφορετικότητα, η ανεκτικότητα και οι πολιτισμικές διαφορές. Η ταινία κινουμένων σχεδίων «Ειρήνη» διαρκεί 7 λεπτά και συνοδεύεται από εγχειρίδιο με σημειώσεις για τους εκπαιδευτικούς. http://goo.gl/iNsxC

10. «Δεν είναι μόνο αριθμοί» – Εκπαιδευτικό υλικό του Διεθνούς Οργανισμού Μετανάστευσης και της Ύπατης Αρμοστείας (12 -18 ετών). Το εκπαιδευτικό υλικό «Δεν είναι μόνο αριθμοί» δημιουργήθηκε από την Υ.Α. και τον Δ.Ο.Μ. με στόχο να ενημερώσει εκπαιδευτικούς και μαθητές γύρω από βασικά ζητήματα που αφορούν τη μετανάστευση και το άσυλο στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Καθώς οι ευρωπαϊκές κοινωνίες γίνονται περισσότερο πολυπολιτισμικές, πρέπει να επισημάνουμε τις πολλές αιτίες για τις οποίες οι άνθρωποι επιλέγουν ή αναγκάζονται να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους. Το υλικό αυτό μέσα από προσωπικές μαρτυρίες μεταναστών και προσφύγων και ένα εύχρηστο εγχειρίδιο δασκάλου προτείνει δημιουργικές δραστηριότητες, καλώντας τους νέους να κατανοήσουν ότι πίσω από κάθε ανώνυμη στατιστική υπάρχει ένας άνθρωπος και μια προσωπική ιστορία. http://goo.gl/KhgSW

11. Ρατσισμός, ξενοφοβία – Στη ζυμαροχώρα. Με ευχάριστο και συμβολικό τρόπο τα παιδιά ευαισθητοποιούνται στις έννοιες του ρατσισμού και της ξενοφοβίας και μαθαίνουν ότι το διαφορετικό δεν απειλεί, αλλά εμπλουτίζει τη ζωή μας . http://goo.gl/4296Z

12.Εκπαιδευτικό υλικό για τον ρατσισμό και την διαφορετικότητα. Υλικό από τον Α' Σύλλογο Αθηνών Εκπαιδευτικών Π.Ε. για αντιρατσιστικά μαθήματα. http://goo.gl/CVFlH.

ΠΗΓΗ: Πέμπτη, 13 Σεπτεμβρίου 2012, http://antapocrisis.gr/index.php/2012-04-24-19-38-44/item/396

Ο οικονομικός φιλελευθερισμός και ο νεοφασισμός είναι δίδυμα αδέλφια

«Γιατί αυτοί ξέρουν τι κάνουν»

 

Του Δημήτρη Μπελαντή*

 

Με τη φράση του τίτλου μας, ο Γερμανός συγγραφέας Ερνστ Ότβαλτ περιέγραφε στο Μεσοπόλεμο (1931) την απολύτως μεροληπτική και ταξική στάση των Γερμανών δικαστών απέναντι στις πρακτικές των ακτιβιστών της Αριστεράς (ιδίως του Κ.Κ. Γερμανίας) και της Άκρας Δεξιάς. Στα δικαστήρια της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, οι ναζιστές αθωώνονταν κατά κόρον ακόμη και για κακουργηματικές πράξεις ή έπεφταν πολύ χαμηλά (για παράδειγμα οι αυτουργοί των δολοφονιών του Ματίας Έρτσμπέργκερ και Βάλτερ Ρατενάου στα 1921-1922).

Σε ορισμένες περιπτώσεις, ο ίδιος ο Χίτλερ είχε καταθέσει ως μάρτυς υπεράσπισης για άνδρες των Ταγμάτων Εφόδου και είχε επιδράσει καθοριστικά για την ελάφρυνση της ποινής. Ο ίδιος ο «Φύρερ» καταδικάσθηκε για εσχάτη προδοσία μετά το βαυαρικό «πραξικόπημα της μπιραρίας» (1923) και βγήκε από τη φυλακή-ξενοδοχείο του Λάντσμπεργκ δύο χρόνια αργότερα.

Συνθήκες συγκάλυψης

Τα παραπάνω δεν διαφέρουν ριζικά – αλλά μάλλον μοιάζουν εντυπωσιακά – από τη σημερινή αντιμετώπιση της Χρυσής Αυγής εκ μέρους του κρατικού μηχανισμού. Πράγματι, οι παρακρατικοί της Χ.Α., συχνά με τους βουλευτές τους επικεφαλής, ξυλοκοπούν σχεδόν καθημερινά και από καιρού εις καιρόν μαχαιρώνουν είτε εξαθλιωμένους μετανάστες είτε Έλληνες που παίρνουν το μέρος τους, καθώς και αριστερούς και αντιφασίστες αγωνιστές. Πολύ συχνά, οι δράστες δεν συλλαμβάνονται καν. Και όταν συλλαμβάνονται, οι δίκες τους διεξάγονται σε συνθήκες σκότους για τα ΜΜΕ, οι οποίες υποβοηθούν την ευνοϊκότερη μεταχείρισή τους. Η λειτουργία των βουλευτών ως υποκινητών – με καθεστώς ασυλίας προς το παρόν – διευκολύνει την κάλυψη από το κράτος των εγκληματικών πράξεων της Χ.Α. και αποτελεί σημείο σύνδεσης ανάμεσα στα Τάγματα Εφόδου και στη συγκαλυπτική/ενισχυτική δράση των σωμάτων ασφαλείας και του όλου κρατικού μηχανισμού. Επίσης, η βαθιά διείσδυση των ναζιστών στους κατασταλτικούς μηχανισμούς του κράτους διαμορφώνει ένα γόνιμο έδαφος για τη μη δίωξη των Χρυσαυγιτών. Σε αντίθετες περιπτώσεις, η στάση των δικαστών απέναντι σε αριστερούς αγωνιστές, στο πλαίσιο διαδηλώσεων, εξαντλεί κάθε περιθώριο αυστηρότητας καταδικάζοντας αγωνιστές σε δεκάδες μήνες ή και σε χρόνια φυλάκισης και κάθειρξης. Αυτοί οι κατηγορούμενοι δεν… αξίζουν επιείκεια. Μπορεί, μάλιστα, να προστεθεί εδώ ότι το αδίκημα/κακούργημα της «εγκληματικής οργάνωσης» που εισήχθη με τον τρομονόμο του 2001 αλλά και εκείνο της «τρομοκρατικής οργάνωσης» που εισήχθη με τον τρομονόμο του 2004 – τα οποία χρησιμοποιήθηκαν κατά κόρον για ένοπλες οργανώσεις της Αριστεράς και μάλιστα συχνά με τρόπο που αψηφούσε τα ατομικά δικαιώματα των κατηγορουμένων- δεν αντιτάσσονται συνήθως κατά των μπράβων της Χ.Α.

Ποιος είναι ο λόγος; Τα Τάγματα Εφόδου της Χ.Α. είναι και αυτά ένοπλα, δεδομένου ότι «όπλο» κατά την ποινική νομοθεσία δεν είναι μόνο το καλάσνικοφ αλλά και το μαχαίρι, το δοκάρι και ο λοστός που σπάνε κεφάλια και ανοίγουν κοιλιές μεταναστών και αριστερών αγωνιστών. Ουσιαστικά, η Χ.Α., παρά το γεγονός ότι δεν μπορεί συνταγματικά να απαγορευθεί -και ορθώς, γιατί αυτό θα οδηγούσε στη θεωρία των «δύο επικίνδυνων άκρων»-, αποτελεί έναν εσμό, μια συνάρθρωση εγκληματικών οργανώσεων και ομάδων που συνασπίζονται για την πραγματοποίηση κακουργημάτων. Πόσο μάλλον που η αόριστη σύλληψη της «εγκληματικής οργάνωσης» στον τρομονόμο δεν απαιτεί ούτε την ύπαρξη αναγκαίου εφοδιασμού ούτε την ύπαρξη συγκεκριμένου σχεδίου δράσης. Ο λόγος που η εισαγγελία και οι δικαστές δεν αντιμετωπίζουν τις ομάδες των Ταγμάτων Εφόδου με την κατηγορία της «εγκληματικής ή τρομοκρατικής οργάνωσης» είναι αυστηρά ταξικός, καθορίζεται από τη λογική της χρήσης τους ως εφεδρείας του κράτους κατά των φτωχών, των εργαζομένων αλλά και της Αριστεράς. Είναι ο ίδιος λόγος που ανέφερε στο έργο του ο Ερνστ Ότβαλτ.

Η λογική της φασιστικής βίας

Οι πρακτικές της Χ.Α. δεν μπορούν να κατανοηθούν μέσα στα πλαίσια ενός πασιφιστικού παραδείγματος, το οποίο καταδικάζει κάθε μορφή βίας ακόμη και τη βία ως λαϊκή αυτοάμυνα. Η φασιστική και ναζιστική βία έχει μια δική της εμμενή λογική. Είναι συγκεκριμένη και μονοσήμαντη.

Η συστηματική χρήση βίας, ιδίως κατά των μεταναστών, νόμιμων ή μη, έχει μια κατ' εξοχήν πολιτική λειτουργία μέσα στην κοινωνική κρίση. Εκτρέπει το μεγάλο θυμό μερίδας των εξαθλιωμένων μεσαίων στρωμάτων, ανέργων και κατώτερων πληβειακών στρωμάτων της εργατικής τάξης. Τον μεταθέτει από τον ταξικό του αποδέκτη, το κεφάλαιο, εγχώριο και ξένο, και το ελληνικό αστικό κράτος, προς αυτούς που είναι οι «τελευταίοι τροχοί της αμάξης». Αξιοποιεί αντικειμενικά προβλήματα εγκατάλειψης του κέντρου των πόλεων από το κράτος και κρίσης του κοινωνικού κράτους, προβλήματα ασφάλειας και αξιοπρεπούς διαβίωσης και τα ερμηνεύει μονόπλευρα με εργαλείο την ύπαρξη μεγάλου αριθμού μεταναστών – γεγονός αντικειμενικό αλλά και πολλαπλά ερμηνεύσιμο. Χτυπά έτσι τους απόκληρους, οι οποίοι δεν ευθύνονται ούτε για τα αίτια γένεσης της μεταναστευτικής ροής ούτε για τη συγκέντρωσή τους στην Ελλάδα.

Η χρήση πάλι της βίας κατά της Αριστεράς εμπεριέχει μια σαφή «προπαγάνδα της πράξης», πολύ όμοια με αυτήν των αριστερών ενόπλων οργανώσεων. Προειδοποιεί σε μαζική κλίμακα το οργανωμένο εργατικό κίνημα, τα κόμματα της Αριστεράς, τα συνδικάτα, τους αγωνιστές. Τους δείχνει προληπτικά ότι στην περίπτωση που ξεπεράσουν κάποια όρια ανάπτυξης των κοινωνικών αγώνων θα έχουν να κάνουν με μια κλιμακούμενη παρακρατική και κρατική βία μαζί με τα νέα μέτρα για τις διαδηλώσεις (μάνικες, πλαστικές σφαίρες κ.λπ.). Οι διαδηλωτές και οι εργαζόμενοι θα έχουν να κάνουν τόσο με τα ένοπλα σώματα ασφαλείας αλλά και με παρακρατικές ομάδες, οι οποίες θα ανεβάζουν σιγά-σιγά τον πήχη της βίας, φτάνοντας από τα μαχαίρια στα πυροβόλα όπλα. Με λίγα λόγια, η σημερινή συστηματική βία της Χ.Α. κατά της Αριστεράς προδιαγράφει μια βία υψηλότερης κλίμακας, μια βία εμφυλίου πολέμου. Αυτό μας θυμίζει πώς οι ναζιστές στη Γερμανία μετατράπηκαν μεταξύ του 1928 και του 1933 από συμμορίες μαχαιροβγαλτών και φορείς οδομαχιών σε ένα αιματοβαμμένο καθεστώς.

Η ιδεολογική μήτρα αυτού του «ενόπλου φασισμού» δεν χρειάζεται να αναζητηθεί σε παλιές ακροδεξιές συσπειρώσεις, τον χουντισμό, την 4η Αυγούστου, την ΕΠΕΝ κ.λπ. Αυτός που γεννά μαζικά τον νεοναζισμό είναι ο ίδιος ο νεοκαπιταλισμός και ο πλανητικός νεοφιλευθερισμός σε συνθήκες κρίσης. Ο οικονομικός φιλελευθερισμός και ο νεοφασισμός είναι δίδυμα αδέλφια. Ο άγριος ατομικισμός, οι λογικές του κοινωνικού αυτοματισμού και του πολέμου εντός των εργαζομένων και των φτωχών, η ιδεολογία του Καιάδα και του κοινωνικού δαρβινισμού καλλιεργούν τον πόλεμο «όλων εναντίον όλων» και την εκτροπή της κοινωνικής δυσαρέσκειας κατά μεγάλο μέρος προς την Άκρα Δεξιά.

Και η Αριστερά; Το βασικό της ιδεολογικό καθήκον έγκειται στο να πείσει τα πληβειακά στρώματα πως μπορεί να υπάρξει βελτίωση της ζωής τους μέσα από συλλογικές, δημοκρατικές και αλληλέγγυες λύσεις και όχι μέσα από τη φυγή του «ολοκληρωτισμού». Να ακούσει τους φτωχούς και τους απελπισμένους μέσα στην κρίση, να δει τις ανάγκες τους αλλά και να παρέμβει συνειδητά κατά των μορφών «ψευδούς συνείδησης». Όπως, επίσης, να αντιμετωπίσει στο δρόμο και στην κοινωνία τις συγκροτημένες ναζιστικές οργανώσεις.

* Ο Δημήτρης Μπελαντής είναι διδάκτωρ Νομικής.

 

 

ΠΗΓΗ: "Δρόμος" 15/9/2012. Το είδα: http://aristerovima.gr/details.php?id=3674

Τα τέρατα…

 

Του Στάθη Σ[ταυρόπουλου]*

 

Στην ηγέτιδα χώρα του καπιταλιστικού συστήματος γνωστού και ως «ελεύθερου κόσμου», στις ΗΠΑ, στη χώρα τέλος πάντων που η «ελεύθερη αγορά» ενώνει όλους τους θεούς της «Χριστό», «Γαχβέ» κι «Αλλάχ» στη δούλεψη του Μαμωνά, σε αυτήν τη χώρα λοιπόν, 47,6 εκατομμύρια άνθρωποι (απ' τους καταγεγραμμένους) ζουν με κουπόνια ή σε μία άφατη εξαθλίωση (το πλείστον των ακατάγραπτων) και πάνω από 60 εκατομμύρια ζουν κάτω απ' το όριο της φτώχειας.

Αυτή η χώρα που στα διακόσια χρόνια της ύπαρξης της έχει προκαλέσει, εξαπολύσει και εμπλακεί σε εκατόν δέκα τέσσερις πολέμους, εισβολές, επεμβάσεις, βομβαρδισμούς, εμπάργκο, εκστρατείες και πραξικοπήματα ανά την υφήλιο, εξακολουθεί να εκτρέφει τέρατα.

Το γεγονός ότι ορισμένα απ' αυτά τα τέρατα που εκτρέφουν οι Αμερικάνοι, εξελίσσονται σε Φρανκεστάιν που στη συνέχεια στρέφονται εναντίον τους και τους δαγκώνουν σαν λυσσασμένα σκυλιά, δεν διαταράσσει εν τέλει την οικονομία του συστήματος – αντιθέτως συμβάλει στην ισορροπία του. Πρόκειται περί «χρήσιμων εχθρών». (Το δεύτερο καλύτερο για το σύστημα μετά τους «χρήσιμους ηλίθιους»)…

Οι ΗΠΑ δημιούργησαν τους Αδερφούς Μουσουλμάνους στην Αίγυπτο, τους Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν, την ίδια την Αλ Κάιντα – όσο λοιπόν (και για όσο χρονικό διάστημα) τα «τέρατα του εργαστηρίου» παίζουν «κλέφτες κι αστυνόμους» με τους δημιουργούς τους, οι «αστυνόμοι» κάνουν μια χαρά τη δουλειά τους, όχι μόνον διότι οι ίδιοι ελέγχουν τα τέρατα, αλλά και διότι άλλα,  υπέρτερα τέρατα, θεσμικά αυτήν τη φορά, ελέγχουν και αυτά με τη σειρά τους τα χρήσιμα τερατάκια. Όπως, λόγου χάριν και για να μη μακρηγορώ οι ηγέτιδες μουσουλμανικές κάστες ελέγχουν το λαϊκό ισλάμ ή το ΔΝΤ «μοιράζει χαρτί» στον κόσμο των ελεύθερων αγορών για να περιορισθούμε σε δύο μόνον παραδείγματα και να μη μακρηγορήσουμε.

Έτσι λοιπόν στον κόσμο των θεσμισμένων μεγάλων τεράτων, τα μικρά τέρατα του εργαστηρίου (οι μαριονέτες) άτινα εμφανίζονται στη γεωπολιτική σκακιέρα προκειμένου με τις κινήσεις τους να παιχθεί ένα παίγνιο υπέρτερων στρατηγικών και στόχων, καλύπτουν όλο το πολιτικό φάσμα, απ' το ριζοσπαστικό Ισλάμ έως τον Σαουδαραβικό κομφορμισμό – εις ό,τι αφορά τον μουσουλμανικό κόσμο, κι από τη συνωμοτική τρομοκρατία τύπου Μπάαντερ Μάινχοφ ή Ερυθρών Ταξιαρχών έως τα φασιστικά μορφώματα – εις ό,τι αφορά τη Δύση.

Στη χώρα μας, ένα μικρό τμήμα του (έστω και συμβατικά αποκαλούμενου) Δυτικού κόσμου, συμβαίνει, άλλοτε ταυτοχρόνως κι άλλοτε με μικρή ή μεγαλύτερη καθυστέρηση, ό,τι συμβαίνει στο ευρύτερο πλαίσιο που την καθορίζει.

Άλλοτε ως πρωτότυπο, άλλοτε ως κακέκτυπο κι άλλοτε ως καρικατούρα μας συμβαίνουν τα ίδια υπ' αυτήν την έννοια διαθέτουμε κι εμείς τα δικά μας τέρατα. Και τα θεσμικά (Δικομματισμός, Διαπλοκή, Εξάρτηση) που μας έφεραν ως εδώ, και τα τέρατα του σωλήνα, τα «χρήσιμα τέρατα», τα εργαλεία για να φθάσουμε ως εδώ. Και να πάμε ακόμα παρακάτω στον βυθό.

Σε περιόδους κρίσης (είτε ανάτασης, είτε ύφεσης) – (όπως τώρα), τα τερατάκια αυτά βγαίνουν στο προσκήνιο, άλλοτε για να αποπροσανατολίσουν ή να εκτονώσουν ή να προβοκάρουν (σε περιόδους που ο λαός σηκώνεται και θρώσκει άνω) κι άλλοτε για να προκαλέσουν σύγχυση, να εκτρέψουν λύσεις, και να τρομοκρατήσουν ακόμα περισσότερο (όταν ο λαός είναι στα κάτω του και θέλουν να τον πάνε ακόμα παρακάτω – ακόμα και στον τάφο του).

Για να το πετύχουν αυτό όμως τα μικρά τέρατα – η μακριά μαύρη χειρ του συστήματος – χρειάζονται την «έξωθεν καλή μαρτυρία» κι ούτω πως εμφανίζονται ως «πρόμαχοι του λαού», ως «λαϊκοί εκδικητές».

Έτσι στη Μεταπολίτευση εμφανίσθηκε η 17^η Νοέμβρη η οποία ανέλαβε, δίκην Δικαστή Ντρέντ, να «αποδώσει δικαιοσύνη» και να βάλει στη θέση τους (στον τάφο) όσους η Δημοκρατία «παρέλειπε».

Αποφάσισε δηλαδή η 17^η Νοέμβρη να «συλλαμβάνει», να «δικάζει» και να «εκτελεί» εν των άμα και αφ' εαυτής, με ένα παράδοξο αυτεξούσιο – ελέω λαού; Ελέω Θεού; – Ουδείς γνωρίζει.

Υποκαθιστώντας κράτος και νόμους η οργάνωση αυτή αποκαθιστούσε λέει το κοινό περί δικαίου αίσθημα, τιμωρώντας όσους η ίδια ή ορισμένοι καφενέδες έκριναν άξιους θανάτου.

Κι έτσι ακριβώς έπρατταν: ως άλλοι θεοί (ή θηρία) μοίραζαν με τα κουμπούρια θανατικές εκτελέσεις. Το άκρον άωτον του φασισμού.

Παραδόξως (που παράδοξο δεν είναι στη μεταπολιτευτική μας γλίτσα), τοιούτο τι επί μακρόν εθεωρήθη «αριστερό». Δράση της Άκρας Αριστεράς. Κι ως τοιούτο υποστηρίχθηκε κι από αρκετές ευαίσθητες μιμόζες, οι οποίες ήταν εναντίον της θανατικής ποινής μεν, αλλά ευλογούσαν απ' την άλλη την κουμπουροφόρο «απονομή της δικαιοσύνης» με την εκτέλεση ανθρώπων.

Αντιφάσεις; – να φάνε και οι κότες! Ένα από τα κύρια συστατικά άλλωστε του εκφυλισμού της μεταπολίτευσης στον ζοφώδη χυλό της γλίτσας μας ήταν η διαρκής χρήση δύο μέτρων και δύο σταθμών σχεδόν όλων προς σχεδόν όλους.

Ως εκ τούτου, εκτός απ' τις ευαίσθητες μιμόζες (βαλτές ή ηλίθιες) την ευμενή ανοχή του στη δράση της 17Ν ακόμα και την ανοιχτή υποστήριξή του στους δολοφόνους της 17Ν έδινε ένα μεγάλο στην αρχή μέρος του λαού που σιγά – σιγά απισχνάσθηκε για χίλιους μύριους λόγους.

Όταν όμως χρειάζεσαι είκοσι χρόνια για να καταλάβεις ότι αυτό που θεωρείς «αριστερό» είναι φασιστικό, ότι αυτό που θεωρείς αντισυστημικό είναι η μαύρη μακριά χειρ του συστήματος και συχνά η «Σιδερένια Φτέρνα» του, τότε το πουλάκι έχει πετάξει, έχει κάνει τη δουλειά του και (με ορισμένες ου μην και ενίοτε συμφωνημένες παράπλευρες απώλειες) έχει φέρει την ιστορία τούμπα.

Της ίδιας λοιπόν ενοχικής ή φανερής και τσαμπουκαλεμένης λαϊκής αποδοχής που έτυχαν κάποτε οι κουμπουροφόροι της 17Ν, φαίνεται να απολαμβάνει σήμερα η Χρυσή Αυγή.

Στα μάτια πολλών συμπολιτών μας εμφανίζεται κι αυτή ως ένα είδος λαϊκού εκδικητή, λαϊκού πρόμαχου που βάζει τα πράγματα (κι όχι μόνον τους πάγκους των μικροπωλητών) στη θέση τους.

Αποκαθιστά ένα «κοινό περί δικαίου αίσθημα «στρεβλωμένο απ' την έξαρση της κρίσης που εύκολα μπορεί να εκτονωθεί με τον ρατσισμό, την ξενοφοβία, την ξενηλασία, τη μισαλλοδοξία, τον ξυλοδαρμό και κάποια στιγμή τον φόνο. Φόνο που στα μάτια πολλών, είτε αμόρφωτων, είτε απελπισμένων, είτε εξαγριωμένων, είτε απλώς σκατόψυχων μπορεί να φανεί ως ένας «δίκαιος φόνος», όπως «δίκαιος» τους φαίνεται ο προπηλακισμός ή ο ξυλοδαρμός για την ώρα, η υποκατάσταση του νόμου από «νομοθέτες» του πεζοδρομίου, αυτόκλητους τραμπούκους και αληταράδες που θα έκαναν και τον δικηγόρο ή τον γιατρό με την ίδια ευκολία που τώρα παριστάνουν τον αστυνομικό και τον δικαστή.

Το πρόβλημα είναι σοβαρό. Ο κρυφός φασισμός (που στην περίπτωση της 17Ν κι άλλων τέτοιου τύπου οργανώσεων εμφανίζονταν ως «αντιεξουσιαστικός» ακόμα και «αριστερός») έχει δώσει τη θέση του στον ανοιχτό φασισμό που δεν χρειάζεται φερετζέδες.

Πρόκειται για το ίδιο τέρας. Αλ Κάιντα το πρωί, Μοσάντ το βράδυ. Ο τάχα αριστερός βερμπαλισμός (πασόκιος έως «αντιεξουσιαστικός») που ταλαιπώρησε τη Μεταπολίτευση, ξεθύμανε. Ξαναήρθε η ώρα του αντικομμουνιστικού βερμπαλισμού.

Το άκρως επικίνδυνο είναι ότι αυτόν τον αντικομμουνιστικό βερμπαλισμό (μάλιστα της αμάθειας και της εμπάθειας) δεν τον μετέρχονται μόνον οι Χρυσαυγίτες εορτάζοντας τον…Μελιγαλά, αλλά και η τρέχουσα κυβέρνηση διά του εκπροσώπου της κυρίου Κεδίκογλου κι άλλων διακεκριμένων στελεχών της όπως ο κ. Βορίδης, ο κ. Γεωργιάδης, ο κ. Κεφαλογιάννης, ο κ. Σαχινίδης (αυτός απ' τα τσικό) και πλείστοι όσοι άλλοι δείχνοντας έτσι ποίου το μακρύ χέρι είναι πράγματι η Χρυσή Αυγή.

Στις μεγάλες διαδηλώσεις της Μεταπολίτευσης εμφανίζονταν οι «γνωστοί άγνωστοι», τα διάφορα μπλάκ μπλόκ των φίλα προσκείμενων στη 17Ν και τις άλλες συναφείς οργανώσεις και τα έκαναν όλα γης μαδιάμ. Οι διαδηλώσεις διαλύονταν, οι διαδηλωτές γύριζαν σπίτι τους, το κακό (που μας έφερε έως εδώ) εφαρμόζονταν.

Στο εξής οι διαδηλωτές δεν θα βρίσκουν μπροστά τους μόνον τους κρυπτοφασίστες, αλλά τους φασίστες εν πλήρει στολή, μαύρο μπλουζάκι, παντελονάκι παραλλαγή – μελανοχίτωνες κανονικοί. Στρατόκαυλοι και αδαείς, πραγματικά «Τάγματα Εφόδου».

Φοβάμαι ότι ο δρόμος ως τους πρώτους φόνους δεν θα είναι μακρύς… Σε αυτήν την περίπτωση την ίδια ευθύνη με τον κάθε καμαράντεν Κασιδιάρη θα φέρει και ο κ. Δένδιας, ο κ. Βενιζέλος, ο κ. Κουβέλης και ο κ. Σαμαράς. Δεν προδικάζουμε. Λέμε για αυτό που όλοι – μα όλοι – γνωρίζουμε…

* stathis@enikos.gr

ΠΗΓΗ: Πρώτη καταχώρηση: 17/09/2012, http://www.enikos.gr/stathis/79408,Ta_terata.html

Πώς ξεπλύθηκε η Χρυσή Αυγή

 

Tου Μιχαήλ Πασχάλη*

Τέσσερις κολυμβήθρες ξέπλυναν τη Χρυσή Αυγή. Η πρώτη είναι φυσικά η αντιμνημονιακή κολυμβήθρα. Ο μέσος Ελληνας δύσκολα ξεχωρίζει μια ανακοίνωση της Χρυσής Αυγής από τις ανακοινώσεις των λοιπόν κομμάτων της αντιπολίτευσης. Η αντιμνημονιακή κολυμβήθρα ξεπλένει τα πάντα, δημιουργεί κόμματα από το μηδέν, αναδεικνύει φαιδρές προσωπικότητες σε βουλευτές και αρχηγούς κομμάτων.

Η τυφλή αντιμνημονιακή ρητορική φόρτωσε στις ελληνικές κυβερνήσεις και στη σημερινή Γερμανία τα αμαρτήματα της χιτλερικής Γερμανίας, προσφέροντας ύψιστες υπηρεσίες στη Χρυσή Αυγή. Ετσι τα μέλη του κόμματος μπορούν να επιδεικνύουν περήφανα το σήμα που θυμίζει τη σβάστικα, χωρίς να ενοχλούνται παρά μόνον οι ευαίσθητοι πολίτες, οι οποίοι υποχρεώνονται επιπλέον να βλέπουν καθημερινά στην τηλεόραση τον συγκεκριμένο λογότυπο, που συνοδεύει τις συνήθως ξενόφοβες ανακοινώσεις του κόμματος.

Μεγάλο τμήμα του ελληνικού λαού εκτονώνεται στρεφόμενο κατά του γερμανικού «Δ΄ Ράιχ» και των «κατοχικών» ελληνικών κυβερνήσεων, ενώ έχει αποενοχοποιήσει στη συνείδησή του τη Χρυσή Αυγή και δεν βλέπει τι συμβαίνει δίπλα του: την καθημερινή ρατσιστική βία, τα μισαλλόδοξα κηρύγματα, τον κίνδυνο που εγκυμονούν για την Ελληνική Δημοκρατία οι ιδέες και οι πρακτικές του κόμματος.

Η δεύτερη κολυμβήθρα είναι το ανόητο αλλά δημοφιλές ιδεολόγημα της ελληνικής φυλετικής υπεροχής. Θυμηθείτε την αθλήτρια που αποκλείστηκε από τους Ολυμπιακούς Αγώνες και μιαν άλλη αθλήτρια που πίστευε πως είναι στο DNA του Ελληνα να κερδίζει – ώσπου βρέθηκε ντοπαρισμένη, όπως και άλλοι Ελληνες υπεραθλητές. Το ιδεολόγημα βασίζεται στη φαντασίωση ότι οι νεότεροι Ελληνες είναι απευθείας απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων.

Η στρεβλή οικειοποίηση του αρχαιοελληνικού πολιτισμού αποτελεί θεμελιώδες στοιχείο του ιδεολογικού οπλοστασίου της Χρυσής Αυγής. Πάνω σε αυτό χτίζει γέφυρες με τον μέσο Ελληνα πολίτη, ο οποίος, έχοντας ρηχή και στρογγυλεμένη γνώση των πραγμάτων, δεν είναι σε θέση να διακρίνει τη συνθηματολογία από την αλήθεια και τη φυλετική κληρονομιά από την πνευματική κληρονομιά, η οποία ανήκει σε όλη την ανθρωπότητα, ανεξάρτητα από φυλετική και εθνική ταυτότητα.

Η τρίτη κολυμβήθρα είναι η κολυμβήθρα της ασφάλειας, της προστασίας των Ελλήνων πολιτών από την εγκληματικότητα. Είναι γνωστό ότι οι μυώδεις χρυσαυγίτες προσφέρουν υπηρεσίες προστασίας σε πολίτες που πέφτουν θύματα ή φοβούνται ότι θα πέσουν θύματα εγκληματιών.

Οι πρωτοβουλίες αυτές είναι εξαιρετικά επικίνδυνες και η πολιτική ηγεσία της αστυνομίας πρέπει να αντιμετωπίσει το φαινόμενο αποφασιστικά, προτού προσλάβει ανεξέλεγκτες διαστάσεις.

Η τέταρτη κολυμβήθρα είναι η άγνοια της Ιστορίας ή καλύτερα η έλλειψη ιστορικής παιδείας. Η άνοδος του Χίτλερ στην εξουσία που οδήγησε στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο αποτελεί, κατά τη γνώμη μου, το μέγιστο μάθημα της ιστορίας του 20ού αιώνα.

Για να θωρακίσουμε τη δημοκρατία μας απέναντι σε τέτοια φαινόμενα, θα πρέπει η διδασκαλία της Ιστορίας στα σχολεία να αποκτήσει το ουσιαστικό περιεχόμενο που οφείλει να έχει. Θα μπορούσε, για παράδειγμα, να προβάλλεται κάθε χρόνο στους μαθητές της Γ΄ Λυκείου η βραβευμένη καναδική τηλεοπτική παραγωγή «Η άνοδος του Κακού» (The Rise of Evil, 2003). Η ταινία αφηγείται με γλαφυρό και εύπεπτο τρόπο πώς ο άσημος Αυστριακός δεκανέας κατάφερε να εκμεταλλευτεί τους φόβους, τις προκαταλήψεις και τα υπαρκτά προβλήματα της γερμανικής κοινωνίας και να επικρατήσει συνδυάζοντας την προπαγάνδα με τη βία.

 

* Ο κ. Μιχαήλ Πασχάλης είναι καθηγητής Κλασικής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Κρήτης

 

ΠΗΓΗ: theinsider.gr. Το είδα: 30-8-2012, http://warnews.gr/?p=8926

Τα παραμύθια Κασιδιάρη-Μιχαλολιάκου για την «οικονομική προκοπή» της χούντας…

Όσα «ξεχνούν» οι νοσταλγοί των συνταγματαρχών και αγνοούν οι υπόλοιποι «θολωμένοι», που αναπαράγουν τέτοια κλισέ

 

Του Διονύση Ελευθεράτου

 

 

«Με τον Γεώργιο Παπαδόπουλο η Ελλάδα γνώρισε προκοπή», είπε ο Νίκος Μιχαλολιάκος στον Ασπρόπυργο. «Τότε δεν υπήρχε καθόλου ανεργία, ούτε πληθωρισμός», διατείνονται άλλα στελέχη της «Χρυσής Αυγής». Είναι όμως έτσι; Ασφαλώς όχι.

Εάν οι ισχυρισμοί αυτοί εκπορεύονταν μόνο από χείλη δεδηλωμένων χουντικών, το κακό θα ήταν μικρό. Τέτοια κλισέ όμως αναπαράγονται και στις τάξεις ανθρώπων που κατά τα άλλα δεν έχουν ιδεολογικές – πολιτικές «συγγένειες» με την «Εθνοσωτήριο».

Η άγνοια, σε συνδυασμό με τη δικαιολογημένη οργή για το σημερινό οικονομικό – κοινωνικό status της ανέχειας και της ανεργίας, ευνοεί την προσφυγή σε τέτοια κλισέ.

«Νοσταλγικά» κλισέ, τα οποία καταντούν απλουστευτικά σε αφόρητο βαθμό, συν τοις άλλοις επειδή η υιοθέτησή τους προϋποθέτει την αποδοχή μιας αλλόκοτης ιδέας: Ότι η ιστορική εξέλιξη επιφύλαξε στη χούντα των συνταγματαρχών, γενικώς και αορίστως, το ρόλο του «αντίπαλου δέους» στα προδικτατορικά και μεταδικτατορικά καθεστώτα. Λες και ήταν ίδιες, με πανομοιότυπα χαρακτηριστικά όλες οι εποχές πχ από το 1950 μέχρι το 1967 κι από το … κατηγορούμενο για όλα 1974, έως σήμερα!

                                                                                                                                     Από το 1974 η ανεργία έπεσε περισσότερο

«Στη χούντα δεν υπήρχε ανεργία και πληθωρισμός»… Η αλήθεια είναι ότι κατά τα έτη 1967- 1973 η επισήμως καταγεγραμμένη ανεργία κυμαινόταν από το 2% μέχρι το 5,4%, με πτωτική τάση κατά τα τελευταία έτη της περιόδου. Αναλυτικά: το 1967 ήταν στο 5,4%, το 1968 στο 5,6%, το 1969 στο 5,2%, το 1970 στο 4,2% , το 1971 στο 3,1%, το 1972 στο 2,1%, το 1973 στο 2%.

Πολύ χαμηλά ποσοστά, βεβαίως, εάν τα συγκρίνει κανείς με τα αντίστοιχα, τα τραγικά των τελευταίων δεκαετιών. Μόνο που θα είναι αφελής ή υποκριτής όποιος επιχειρήσει τέτοια άλματα στο χρόνο! Διότι στα μεταπολιτευτικά χρόνια και μέχρι να εκδηλωθεί η δεύτερη «ζόρικη» διεθνής κρίση, εκείνη του 1979, η ανεργία στην Ελλάδα ήταν ακόμη μικρότερη εκείνης που καταγραφόταν επί χούντας.

Το 1976, έτος κατά το οποίο οι βιομήχανοι κατηγορούσαν για «σοσιαλμανία» (!) τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, η ανεργία έπεσε για πρώτη φορά κάτω από 2% και παρέμεινε έτσι, καθηλωμένη, έως το 1980. Αναλυτικά: Το 1977 βρισκόταν στο 1,7%, το 1978 στο 1,9%, το 1979 στο 1,9%. Το 1980 ανήλθε στο 2,7%. Είχαν πλέον αρχίσει να γίνονται αισθητές και εδώ οι συνέπειες της διεθνούς κρίσης του 1979.

                                                                                                                                         Ας ληφθούν υπόψη τρεις ακόμη παράμετροι…

Πρώτη παράμετρος: Η μεγάλη, διεθνής κρίση του 1973 προκάλεσε τον πρώτο σοβαρό οικονομικό κλονισμό στον μεταπολεμικό (τον Δεύτερο Παγκόσμιο, εννοούμε) κόσμο. Μέχρι τότε εκδηλώνονταν μόνο μικρές, «περιοδικές» κρίσεις. Βιαιότερη αποδεικνύεται, βεβαίως,η σημερινή, την οποία βιώνει ο πλανήτης από το 2008, αλλά αυτή είναι άλλη ιστορία.

Προτού φθάσει το «ωστικό κύμα» του 1973 στην Ελλάδα, η χούντα έπνεε τα λοίσθια ή είχε καταρρεύσει. Αντιθέτως, η Ελλάδα της πρώιμης μεταπολιτευτικής περιόδου, όποιες απόψεις κι αν έχει κανείς για την τότε διακυβέρνηση, υποχρεώθηκε να αντιμετωπίσει … για τα καλά αυτό το «ωστικό κύμα».

                                                                                                                           Η «γενική ευμάρεια» την εποχή της … μετανάστευσης;

Δεύτερη παράμετρος: Στην Ελλάδα της λεγόμενης «χρυσής οικονομικής περιόδου», δηλαδή των ετών 1960- 1973, η ανεργία κυμαινόταν σε χαμηλά επίπεδα, συν τοις άλλοις επειδή τεράστιο τμήμα του οικονομικώς ενεργού πληθυσμού εργαζόταν – για να θυμηθούμε τον Καζαντζίδη- «στις φάμπρικες της η Γερμανίας και του Βελγίου τις στοές». Κι ακόμη, στη Γαλλία, την Αυστραλία, την Αμερική και τον Καναδά. Κάποια στιγμή, μάλιστα, στη δεκαετία του ΄60, ο οι μισοί σχεδόν άντρες ηλικίας 20-40 ετών δούλευαν ως μετανάστες στο εξωτερικό!

Η μετανάστευση διατηρήθηκε σε δυσθεώρητα ύψη μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ΄70. Υποχώρησε με γρήγορους ρυθμούς στην μεταπολιτευτική Ελλάδα διότι, είτε αρέσει είτε όχι στους πάσης φύσεως υμνητές της χούντας, τότε άρχισε να γίνεται περισσότερο ανεκτή – εδώ – η ζωή των εργαζομένων, των μικρομεσαίων – εν πάση περιπτώσει, του φάσματος της κοινωνίας που κάποτε ο Ανδρέας Παπανδρέου προσδιόρισε ως «μη προνομιούχους».

Τρίτη παράμετρος: Εξυπακούεται πως δεν ευημερούν πάντοτε οι άνθρωποι, όταν ευημερούν οι αριθμοί. Υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης και χαμηλό πληθωρισμό εμφάνιζε η Ελλάδα από τις αρχές της δεκαετίας του ΄60. Ενίοτε μάλιστα τα ποσοστά πληθωρισμού ήταν πολύ μικρότερα από το αντίστοιχα μεγάλων, ανεπτυγμένων χωρών, στις οποίες οι θείοι, γονείς ή παππούδες μας εργάζονταν ως μετανάστες. Ε, και;

                                                                                                                       Οι μισθοί ανέβηκαν ουσιαστικά στα χρόνια της … «αναρχίας»

Κατά τη διάρκεια της «χρυσής» περιόδου 1960 -1973, οι μισθοί παρουσίασαν άνοδο αντίστοιχη των αναπτυξιακών ρυθμών και των παραγωγικών δεδομένων μόνο στα έτη 1964- 1967. «Σύμπτωση»: Ήταν εποχή των δυναμικών κοινωνικών διεκδικήσεων. Της … «αναρχίας», σύμφωνα με τους χουντικούς.

Στη «χρυσή» περίοδο το μέσο εισόδημα των εργαζομένων κάλυπτε μόλις το 64% των αναγκαίων δαπανών συντήρησης μιας οικογένειας. Η κοινωνική μέριμνα ήταν πολύ ισχνή. Παράδειγμα: Κατά το 1961 το 17,7% του πληθυσμού ήταν αναλφάβητο, ενώ υπήρχαν τραγικές αναλογίες δασκάλων – μαθητών.

Κι όμως, κατά τα ίδια έτη η Ελλάδα γνώριζε την ανάπτυξη και του βιομηχανικού τομέα, ιδίως από το 1964. Ιδού η αλλαγή: Το 1950 το μερίδιο της Γεωργίας στο ΑΕΠ ήταν 34%, της Βιομηχανίας 25% και των Υπηρεσιών 41%. Το 1967 τα αντίστοιχα ποσοστά ήταν πλέον 23,6%, 25,1% και 50,3%.

Η ανάπτυξη ήταν υψηλή – και καταλυτικός ο ρόλος του κράτους σε αυτήν. Από το 1959, άλλωστε, το 34% των παγίων κεφαλαίων των βιομηχανικών μονάδων ανήκε στο Δημόσιο. Είπαμε: Ανάπτυξη υψηλή, αλλά πολύ μικρή η «διάχυση» των οφελημάτων στην κοινωνία…

                                                                                                             Μα έτσι ήταν σε αδρές γραμμές και τα προηγούμενα «χρυσά» έτη…

Θα αναρωτηθεί, ίσως κανείς: «Μα καλά, γιατί να θεωρούμε τα χρόνια της χούντας τμήμα μιας ευρύτερης περιόδου, εκείνης των ετών 1960- 73;». Διότι, απλούστατα, τα οικονομικά χαρακτηριστικά της όλης περιόδου ήταν σε αδρές γραμμές ενιαία, όσο κι αυτό δεν αρέσει στους οπαδούς της ιδέας πως το … φωτεινό 1967 -74 αποτελούσε μια όαση, ανάμεσα τε προηγούμενους και επόμενους αμμόλοφους φαυλοκρατίας!

Η αλήθεια είναι ότι η ελληνική οικονομία της «χρυσής περιόδου» 1960-73 ακολουθούσε το παγκόσμιο «κύμα» της εποχής: Ανάπτυξη κεϊνσιανικού τύπου, με πολλές δημόσιες επενδύσεις, με μπόλικα κρατικά … χατίρια προς υψηλά «διαζώματα» του ιδιωτικού επιχειρηματικού κόσμου, με τη λογική της «μικτής οικονομίας» και με ανεργία που σπανίως υπερέβαινε το 2%, σε όλη την Ευρώπη.

Η δυναμική ανάπτυξη, με τα στοιχεία που προαναφέρθηκαν, στην Ελλάδα χαρακτήρισε ολόκληρο το χρονικό διάστημα 1960-73, όχι μόνο την περίοδο της χούντας.

Το 1961- 1966 οι ετήσιοι ρυθμοί ανάπτυξης κυμάνθηκαν από το 6,5% έως το 13,2%, ο πληθωρισμός από 0% μέχρι 4,8% και η ανεργία από 5% έως 5,9%. Το 1967 -73 οι ρυθμοί ανάπτυξης «έτρεχαν» με ετήσιους ρυθμούς από 5,7% μέχρι 11,6%. Ο πληθωρισμός με 0,3% έως 15,55% (το 1973) και η ανεργία με 2% έως 5,4%.

                                                                                                                                         Ευνοϊκό παρέμενε το διεθνές οικονομικό τοπίο

Αν θελήσει κανείς να «διυλίσει τον κώνωπα», θα διαπιστώσει ότι στην περίοδο της χούντας, σε σχέση με τα έτη 1961-1966, η ανεργία ήταν ελαφρώς μικρότερη, η ανάπτυξη ελαφρώς μικρότερη, ο πληθωρισμός ελαφρώς μεγαλύτερος. Όλα προς το «ελαφρώς» κλίνουν. Μεγάλες διαφορές, δεν θα ανιχνεύσει κανείς.

Στην περίοδο της χούντας, όπως ήδη τονίσαμε, το διεθνές οικονομικό περιβάλλον παρέμενε ευνοϊκό. «Μοχλοί» της ανάπτυξης ήταν η οικοδομή και ο τουρισμός. Την εισροή τουριστών φυσικά ευνοούσε το καλό – εν γένει – οικονομικό επίπεδο που χαρακτήριζε την Ευρώπη.

Με εξαίρεση το 1968, κατά την περίοδο της δικτατορίας η αύξηση των μισθών υστερούσε κατά πολύ της αύξησης που εμφάνιζε η παραγωγικότητα της εργασίας.

                                                                                                                                                     «Λησμονώντας» την κρίση του 1973

Τι είναι λοιπόν εκείνο που ωθεί προς το κλισέ «επί Παπαδόπουλου ήμασταν καλά» πολλούς ανθρώπους, οι οποίοι – αναλόγως της ηλικίας τους – στηρίζονται σε όσα θυμούνται ή σε όσα έχουν ακούσει;

Είναι κάτι σημαντικό: Στα 60ς, όπως και στα πρώιμα 70ς, δεν συντελέστηκαν ξαφνικές, απότομες καταβαραθρώσεις του επιπέδου ζωής τεράστιων τμημάτων του πληθυσμού, όπως συμβαίνει σήμερα. Ο κόσμος, ακόμη κι όταν ζούσε υπό συνθήκες δύσκολες ή και συνθήκες ανέχειας, ήλπιζε πως το μέλλον θα ήταν καλύτερο. Η προσδοκία «τα παιδιά μας θα ζήσουν καλύτερα από εμάς» ήταν βασίμως ακλόνητη.

Αυτό όμως δεν αφορούσε μόνο την Ελλάδα, ούτε περιοριζόταν στα χρόνια της χούντας. Πώς θα είχαν συντελεστεί απότομες «καθιζήσεις» του βιοτικού επιπέδου εκατομμυρίων ανθρώπων, πώς θα έχει πληγεί τόσο η μεσαία τάξη, υπό συνθήκες μικρών, «κυκλικών» διεθνών κρίσεων;

Από πού κι ως πού θα «πιστωθεί» η δικτατορία των συνταγματαρχών τα «στάνταρ σιγουριάς» που χαρακτήριζαν όλη την Ευρώπη, προτού ξεσπάσει η μεγάλη κρίση του 1973; Θα ήταν τόσο ανόητο, σαν να μακαρίζεις κάποιον … πρόγονο ότι δεν έπεσε ποτέ θύμα τροχαίου ατυχήματος και να αγνοείς πως εκείνος δεν πρόλαβε την εποχή του αυτοκινήτου!

                                                                                                                                                              Κι από σκάνδαλα; Στο «φουλ»…

Εξυπακούεται ότι η ανάπτυξη της προδικτατορικής Ελλάδας, όπως και της χουντικής περιόδου, ήταν βουτηγμένη στα σκάνδαλα και στις μίζες…

Υπενθυμίσεις επιγραμματικές, για τα προδικτατορικά: Σκάνδαλο «Ζίμενς» που προκάλεσε και τη ρήξη στις σχέσεις του Παπάγου με τον Μαρκεζίνη, το 1954. Άφθονα… κλέη της οκταετίας (1955- 63) Καραμανλή, από τα «βραχώδη οικόπεδα της Φιλοθέης» και τα φουσκωμένα κέρδη εργολάβων, μέχρι την ηλεκτροδότηση της «Πεσινέ» με όρους σκανδαλωδώς ευνοϊκούς.

Απόφαση της Βουλής, τον Φεβρουάριο του 1965, να παραπέμψει σε ειδικό δικαστήριο τους Κ. Καραμανλή, Π. Παπαληγούρα και Ν. Μάρτη για την «Πεσινέ». Επτά εν συνόλω υπουργοί και δυο υφυπουργοί του «εθνάρχη» που αντιμετώπισαν – σε κοινοβουλευτικό επίπεδο- κατηγορίες περί βλάβης του δημοσίου συμφέροντος και περί παράνομης διάθεσης μυστικών κονδυλίων. (Προτείνει κανείς να εκλάβουμε ως απόδειξη αθωότητας το «κουκούλωμα» που –  κατά τα ειωθότα – ακολούθησε;). Εξαγορές βουλευτών στην περίοδο της αποστασίας, το 1965.

Ακόμη κι ο ελληνικός κινηματογράφος των middle 60ς κατοχύρωσε ως σήμα κατατεθέν της εποχής τα αρπακτικά του Μαυρογιαλούρου. Τυχαίο; Δεν νομίζουμε…

Πολλοί αδαείς ή υποκριτές θεωρούν πως όλα αυτά τα «κατέστειλε» η … χρηστή, έντιμη φασιστική δικτατορία. Κούνια που τους κούναγε (περισσότερα στο άρθρο «λαμόγια στο χακί – τα απίστευτα σκάνδαλα της χούντας», από το «iefimerida.gr», 21/04/2012).

                                                                                                                                               Απλοϊκότητα, στα όρια του παραλογισμού

Τι αντιπαραθέτει σε όλα αυτά η φιλο-χουντική απλοϊκότητα; Την άγνοια: (;) των δεδομένων και τα εξωφρενικά άλματα στο χρόνο. Η απλοϊκότητα αυτή ποντάρει ασφαλώς στην 100% δικαιολογημένη κοινωνική οργή, που στρέφεται εναντίον των σημερινών και χθεσινών καθεστωτικών δυνάμεων και κομμάτων. Η ιδέα όμως πως ως «αντίπαλο δέος» στις κυβερνήσεις των τελευταίων ετών, στην τρόικα και το ΔΝΤ, προσφέρεται η οικονομική πολιτική του Παπαδόπουλου και του Μακαρέζου προσεγγίζει τα όρια του παραλογισμού.

 

ΠΗΓΗ: Δημοσιεύθηκε στο «iefimerida.gr», στις 08.06.2012, http://www.iefimerida.gr/news/54544/…82. Το είδα: http://www.aristerovima.gr/blog.php?id=3484