Κρύβουμε, άραγε, όλοι έναν κανίβαλο μέσα μας;
ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΕΝΑ ΣΧΟΛΙΟ ΣΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ
Του Νίκου Μπέκη
Δυσάρεστη έκπληξη που, προϊόντος του χρόνου, μετατρέπεται σε θυμό, νοιώσαμε διαβάζοντας σήμερα στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ σχόλιο ενός-μίας δημοσιογράφου με τίτλο «Αξιολόγηση που τους χρειάζεται!» και αναφορά- κριτική σε έρευνα του συναδέλφου Χρήστου Κάτσικα σχετικά με τις επιδόσεις των μαθητών στις σημερινές συνθήκες.
Γάζα, Κύπρος, Ελλάδα
Συνέντευξη του καθ. Βαγγέλη Πισσία στον Δημήτρη Κωνσταντακόπουλο
Οι Ισραηλινοί στρατιώτες ήξεραν ποιος ήταν. Τον ξεχώρισαν και έπεσαν κατά δεκάδες απάνω του. «Τόσο ξύλο και μόνο δύο παιδιά μου έσπασαν», λέει τώρα γελώντας και πονώντας ο αιγυπτιώτης Καθηγητής και παράδειγμα οικουμενικού ‘Ελληνα που τείνει προς εξαφάνιση, ο Βαγγέλης Πίεσης, εκ των εμψυχωτών της διεθνούς κίνησης για μια ελεύθερη Γάζα. ‘Αλλωστε τον είχαν προειδοποιήσει από την Αθήνα, με απειλητικά τηλεφωνήματα και σπάζοντας το αυτοκίνητό του. Στη συνέντευξη που ακολουθεί, ο Βαγγέλης Πισσίας εξηγεί γιατί η αποστολή στη Γάζα και αποκαλύπτει όλο το παρασκήνιο των συνεννοήσεων με την κυπριακή κυβέρνηση και το τουρκικό ΙΗΗ.
Το ολοκαύτωμα ως πνευματική ολοκλήρωση[i].
Του Παναγιώτη Α. Μπούρδαλα
α. Εισαγωγή.
Εμείς οι Καλαβρυτινοί, γενιά μάλιστα οι περισσότεροι μετακατοχική, μεγαλώσαμε ως μαθητές του Γυμνασίου Καλαβρύτων, με τα μνήματα των θυμάτων απέναντι απ’ τα παράθυρα του σχολείου μας. Και πίσω από τα κυπαρίσσια είχαμε ως φόντο, το λόφο του Καπή, το θυσιαστήριο…
Δεν ζήσαμε το γεγονός της θυσίας, αλλά έμειναν βαθιά χαραγμένα στη μνήμη μας τα μνήματα, ο λόφος με τις στήλες των ονομάτων και πολλά επετειακά γεγονότα, διηγήσεις και αναφορές. Εντυπώθηκε έτσι καλά στο υποσυνείδητό μας η θυσία.
