«Επανανοηματοδότηση» της «επαναδιαπραγμάτευσης»*

 

Του Γιάννη Στρούμπα

 

Από τη στιγμή που εισέβαλε στην Ελλάδα τον Απρίλιο του 2010 το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και η χώρα υπέγραψε με τους δανειστές της το πρώτο μνημόνιο, διεξάγεται μεταξύ των Ελλήνων πολιτικών μία διαρκής συζήτηση αναφορικά με το πόσο συμβατές είναι με τα ελληνικά συμφέροντα οι ρήτρες τόσο του πρώτου, όσο και των επόμενων μνημονίων, καθώς κι αναφορικά με τις ελληνικές δυνατότητες προς τη μεταβολή των δυσβάστακτων μνημονιακών διατάξεων. Οι επιζητούμενες ενέργειες, που θα καταστήσουν τις ρήτρες των συμφωνιών ευνοϊκότερες για την Ελλάδα, δηλώνονται μέσω του όρου «επαναδιαπραγμάτευση».

---

* α΄ δημοσίευση: περ. «(Δε)κατα», τεύχ. 35, Φθινόπωρο 2013.

Η «επαναδιαπραγμάτευση» των μνημονιακών συμφωνιών παρουσιάζει ως όρος μία άκρως μονοσήμαντη ερμηνεία από τους Έλληνες πολιτικούς. Γίνεται αντιληπτή ως μία νέα συζήτηση μεταξύ μιας μελλοντικής ελληνικής κυβέρνησης και των δανειστών, η οποία θα πετύχει κυρίως τη γενναία παράταση του χρόνου αποπληρωμής των ελληνικών χρεών και τη μείωση των επιτοκίων με τα οποία συμφωνήθηκαν τα δάνεια. Όσο ανακουφιστική κι αν θα γινόταν να αποδειχτεί η σχετική κατεύθυνση – παρόλο που η αποτελεσματικότητά της αμφισβητείται, και όχι άδικα, εφόσον το ελληνικό χρέος έχει εκτιναχτεί σε δυσθεώρητα ύψη εξαιτίας της ολέθριας διαχείρισής του κι έχει καταστεί μη εξυπηρετήσιμο – δεν παύει να είναι κατεύθυνση που κινείται στην επιφάνεια, χωρίς να εμβαθύνει στην ουσία της οικονομικής κρίσης.

Η πρόσληψη της «επαναδιαπραγμάτευσης» με το ανωτέρω περιεχόμενο επιβεβαιώνει απλώς τη δουλοπρεπή στάση μιας χώρας που έχει αποδεχτεί για τον εαυτό της χωρίς ουδεμία ένσταση τον ρόλο του εξιλαστήριου θύματος. Αν θα επρόκειτο η «επαναδιαπραγμάτευση» να αποκτήσει ουσιώδες περιεχόμενο, τότε θα έπρεπε οι όποιοι Έλληνες πολιτικοί ή διπλωμάτες διαπραγματευτές να απαιτήσουν ως εκκίνηση για την επανεξέταση του ακανθώδους ζητήματος της οικονομικής κρίσης τα οικονομικά στοιχεία των ισχυρών χωρών της Δύσης και των χωρών της ευρωζώνης το 2009, οπότε και σημειώνεται η έναρξη της κρίσης, με τον επαναπροσδιορισμό των ελληνικών οικονομικών στοιχείων από τη νέα, τότε, κυβέρνηση του κ. Γιώργου Παπανδρέου.

Μία ματιά στα οικονομικά δεδομένα τόσο του 2009, πριν από τον «επαναπροσδιορισμό» τους από την κυβέρνηση του κ. Γιώργου Παπανδρέου, όσο και του 2011, μετά από την υπαγωγή της Ελλάδας στο Δ.Ν.Τ. και στα μνημόνια, είναι άκρως διαφωτιστική, προκαλεί όμως και σοβαρότατα ερωτήματα. Η μελέτη καί των δύο πινάκων αποκαλύπτει ότι η Ελλάδα, την κρίσιμη περίοδο κατά την οποία δέχτηκε ανελέητη επίθεση για το εξωτερικό της χρέος από τις λεγόμενες «αγορές» κι ανελέητη κριτική από πολλές χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την «καθημαγμένη» της οικονομία, στην πραγματικότητα δεν παρουσίαζε εικόνα χειρότερη από την εικόνα των περισσότερων χωρών της ευρωζώνης. Η εξέταση του χρέους που αντιστοιχεί σε κάθε πολίτη (στήλη «Κατά κεφαλή χρέος») καταδεικνύει πως, τόσο το 2009 όσο και το 2011, ευρωπαϊκές χώρες όπως το Ηνωμένο Βασίλειο, η Γερμανία, η Γαλλία, η Ολλανδία, το Λουξεμβούργο, το Βέλγιο, η Ελβετία, η Αυστρία, η Σουηδία, η Δανία, η Νορβηγία και η Φιλανδία παρουσίαζαν μεγαλύτερο κατά κεφαλή χρέος από την Ελλάδα. Ακόμη όμως κι αν θεωρηθεί ότι η αναγωγή του χρέους σε ποσοστό επί του Α.Ε.Π. δίνει εγκυρότερη εικόνα για τις δυνατότητες της κάθε χώρας να το αποπληρώσει, η προηγούμενη εικόνα δεν αλλάζει. Η αναγωγή του χρέους σε ποσοστό επί του Α.Ε.Π. φανερώνει πως, τόσο το 2009 όσο και το 2011, η Ελλάδα βρισκόταν σε καλύτερη θέση από ευρωπαϊκές χώρες όπως το Ηνωμένο Βασίλειο, η Γαλλία, η Ολλανδία, το Λουξεμβούργο, το Βέλγιο, η Ελβετία, η Αυστρία, η Δανία και η Πορτογαλία.

 

ΧΩΡΑ	ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ ΧΡΕΟΣ (σε δολάρια Η.Π.Α.)	ΚΑΤΑ ΚΕΦΑ-ΛΗ ΧΡΕΟΣ (σε δολάρια Η.Π.Α.)	% ΕΠΙ ΤΟΥ Α.Ε.Π.	ΗΜΕΡΟ-ΜΗΝΙΑ
Η.Π.Α.	13.450.000.000.000	43.758	94%	30-06-2009
Ηνωμένο Βασίλειο	9.088.000.000.000	147.060	416%	30-06-2009
Γερμανία	5.208.000.000.000	63.493	155%	30-06-2009
Γαλλία	5.021.000.000.000	80.209	188%	30-06-2009
Ολλανδία	3.733.000.000.000	226.503	470%	31-12-2009
Ισπανία	2.410.000.000.000	52.588	165%	30-06-2009
Ιταλία	2.328.000.000.000	39.234	101%	31-12-2008
Ιρλανδία	2.287.000.000.000	515.671	1004%	30-09-2009
Ιαπωνία	2.132.000.000.000	16.714	42%	30-06-2009
Λουξεμβούργο	1.994.000.000.000	4.028.283	3854%	30-06-2009
Βέλγιο	1.354.000.000.000	126.188	267%	07-10-2010
Ελβετία	1.339.000.000.000	182.899	271%	30-06-2009
Αυστραλία	920.000.000.000	42.057	92%	31-12-2009
Αυστρία	808.900.000.000	97.411	212%	30-09-2009
Σουηδία	669.100.000.000	72.594	165%	30-06-2009
Δανία	607.400.000.000	110.216	196%	30-06-2009
ΕΛΛΑΔΑ	552.800.000.000	49.525	167%	30-06-2009
Νορβηγία	548.100.000.000	113.174	143%	30-06-2009
Πορτογαλία	507.000.000.000	47.632	223%	30-06-2009
Φιλανδία	364.900.000.000	68.180	153%	30-06-2009
Κύπρος	32.860.000.000	41.648	129%	31-12-2008

 

ΧΩΡΑ	ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ ΧΡΕΟΣ (σε δολάρια Η.Π.Α.)	ΚΑΤΑ ΚΕΦΑ-ΛΗ ΧΡΕΟΣ (σε δολάρια Η.Π.Α.)	% ΕΠΙ ΤΟΥ Α.Ε.Π.	ΗΜΕΡΟ-ΜΗΝΙΑ
Η.Π.Α.	16.737.246.099.998	52.170	106%	1-7-2013
Ηνωμένο Βασίλειο	9.836.000.000.000	156.126	390%	30-6-2011
Γερμανία	5.624.000.000.000	57.755	142%	30-6-2011
Γαλλία	5.633.000.000.000	74.619	182%	30-6-2011
Ολλανδία	2.655.489.600.000	226.503	344%	30-6-2011
Ισπανία	2.290.000.000.000	18.260	167%	11-4-2013
Ιταλία	2.460.000.000.000	36.841	108%	30-6-2011
Ιρλανδία	2.352.000.000.000	26.820	108,2%	30-9-2011
Ιαπωνία	2.719.000.000.000	19.148	45%	30-6-2011
Λουξεμβούργο	2.146.000.000.000	3.696.467	3.443%	30-6-2011
Βέλγιο	1.399.000.000.000	113.603	266%	30-6-2011
Ελβετία	1.346.000.000.000	154.063	229%	30-6-2011
Αυστραλία	1.466.000.000.000	52.596	95%	31-12-2012
Αυστρία	883.500.000.000	90.128	200%	30-6-2011
Σουηδία	1.016.000.000.000	91.487	187%	30-6-2011
Δανία	626.900.000.000	101.084	180%	30-6-2011
ΕΛΛΑΔΑ	583.300.000.000	47.636	174%	30-6-2011
Νορβηγία	644.500.000.000	131.220	141%	30-6-2011
Πορτογαλία	548.800.000.000	47.835	223%	30-6-2011
Φιλανδία	577.700.000.000	68.960	155%	31-12-2011
Κύπρος	106.500.000.000	37.812	129%	31-12-2011

Πηγή: http://en.wikipedia.org/wiki/List_of_countries_by_external_debt

Είναι εμφανές λοιπόν πως ενώ το θέμα του εξωτερικού χρέους αποτελεί ακανθώδες ζήτημα για το σύνολο της ευρωζώνης, κατηγορήθηκε για αυτό με απίστευτο μένος μόνο η Ελλάδα, της επιφυλάχτηκε μια ιδιαιτέρως βάναυση αντιμετώπιση, που την εξώθησε στην οικονομική της εξάρτηση από το Δ.Ν.Τ. και τα μνημόνια, κι εξαναγκάστηκε μέσω των όρων των μνημονίων σε ουσιαστική παράδοση της εθνικής της κυριαρχίας στους δανειστές της. Εδώ ακριβώς, λοιπόν, αναφύονται τα κρίσιμα ερωτήματα που προαναφέρθηκαν: γιατί η Ελλάδα αντιμετωπίστηκε με τρόπο διαφορετικό από τις υπόλοιπες χώρες της ευρωζώνης; Γιατί εξωθήθηκε σε μια τεχνητή κρίση, που την οδηγεί στην οικονομική καταστροφή; Γιατί η Ε.Ε. αποδέχτηκε την εμπλοκή στο εσωτερικό της του Δ.Ν.Τ.; Γιατί ακόμη και σήμερα, κι ενώ η υπαγωγή της Ελλάδας στα μνημόνια διανύει το τέταρτο έτος, με δεδομένη μάλιστα την επανειλημμένη παραδοχή από τους ιθύνοντες του Δ.Ν.Τ. ότι το οικονομικό πρόγραμμα που επιβλήθηκε στη χώρα είναι λανθασμένο, η Ελλάδα εξακολουθεί να αντιμετωπίζεται σαν ζοφερή εξαίρεση από την Ε.Ε. κι εξακολουθεί να υπόκειται σε συμφωνίες που την καταστρέφουν;

Η καταρράκωση της χώρας και των πολιτών της δεν αποτελεί καταστροφολογικό σχήμα λόγου, αλλά οδυνηρή πραγματικότητα, που αντικατοπτρίζεται στην κατάρρευση του εμπορικού κόσμου – με το σφράγισμα πλήθους μικρών επιχειρήσεων στους εμπορικούς δρόμους κάθε ελληνικού αστικού κέντρου -, στην παύση της οικοδομικής δραστηριότητας, στην εκτόξευση της ανεργίας (περίπου 30% συνολικά και 65% για τους νέους!), στην ουσιαστική κατάργηση της ιδιοκτησίας πρώτης κατοικίας (τα εξοντωτικά «χαράτσια» έχουν μετατρέψει τους ιδιοκτήτες σε ενοικιαστές των ίδιων τους των σπιτιών!), στην απώλεια της κατοικίας – έστω μισθωμένης – που οδήγησε στον πρωτόγνωρο για τα ελληνικά δεδομένα αριθμό των 30.000 και πλέον αστέγων μόνο στην ελληνική πρωτεύουσα, στην αυτοκτονία 4.000 περίπου ανθρώπων για λόγους οικονομικούς, στη συρρίκνωση της δημόσιας παιδείας με συγχωνεύσεις σχολείων και στοίβαγμα 30 μαθητών στον υπολογιζόμενο χώρο του 1,5 τ.μ. στην αίθουσα για τον καθένα, στην εξώθηση των ασφαλισμένων στην ιδιωτική υγεία εξαιτίας του ξεχαρβαλώματος του Εθνικού Συστήματος Υγείας, στη συρρίκνωση του δημόσιου τομέα και των πολύτιμων υπηρεσιών του (παιδεία, υγεία, αστυνομία, στρατός, πυροσβεστική), στην απαλοιφή των εργασιακών δικαιωμάτων μέσα από την ουσιαστική κατάργηση της μονιμότητας, το ξεχείλωμα του οκταώρου, την κατάργηση της αργίας της Κυριακής!

Όλες οι προηγούμενες καταστροφικές εξελίξεις για τη χώρα αποτελούν προϊόν της οικονομικής επίθεσης που δέχτηκε η Ελλάδα, στόχος της οποίας ήταν και παραμένει, εκ μέρους των δανειστών, η απαξίωση των ελληνικών δομών, γεγονός που θα επιτρέψει την εξαγορά τους σε τιμή ευκαιρίας (λιμάνια, αεροδρόμια, οδικοί άξονες, διοίκηση, ύδρευση, ενεργειακοί πόροι, ορυκτός πλούτος κ.ά.). Η μετατροπή της Ελλάδας σε θλιβερό προτεκτοράτο βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη. Η εξυπηρέτηση του στόχου, ωστόσο, δεν θα 'ταν δυνατή, αν δεν υπήρχαν εντός της χώρας οι δούρειοι ίπποι που οδήγησαν στην αιχμαλωσία της και, με τα «ταπεινά» τους ανταλλάγματα (κυρίως διατήρηση στην εξουσία), διευκολύνουν την επίτευξή του. Γι' αυτό και σε εσωτερικό επίπεδο είναι αναπτυγμένο ένα πολυπλόκαμο σύστημα πολιτικών ηγεσιών και συστημικών μέσων ενημέρωσης που επιχειρούν, με νύχια και με δόντια, να τρομοκρατήσουν τον ελληνικό λαό, να τον πείσουν ότι η σημερινή πορεία αποτελεί «μονόδρομο» κι ότι κάθε διαφορετική σκέψη θα οδηγούσε στην καταστροφή.

Το ίδιο σύστημα επιστρατεύει μια οργιαστική προπαγάνδα που σπιλώνει το σύνολο των εργασιακών κλάδων, επιδιώκοντας να εφαρμόσει τον λεγόμενο «κοινωνικό αυτοματισμό», στρέφοντας τη μια εργασιακή ομάδα ενάντια στην άλλη, προβάλλοντάς τες όλες σαν διεφθαρμένες και παρασιτικές, κι εμποδίζοντας έτσι την αποκάλυψη των πραγματικών λόμπι που λυμαίνονται τη χώρα. Έτσι οι αγρότες παρουσιάζονται σαν «τεμπέληδες» που ζουν από τις κοινοτικές επιχορηγήσεις, οι ελεύθεροι επαγγελματίες σαν κλέφτες που ποτέ δεν κόβουν απόδειξη, οι κτηνοτρόφοι σαν εισαγωγείς ύποπτης προελεύσεως προϊόντων που βαφτίζονται ελληνικά, οι γιατροί σαν φοροφυγάδες, οι φαρμακοποιοί σαν κερδοσκόποι που στερούν από την αγορά τα φάρμακα για να τα πουλούν ακριβότερα στο εξωτερικό, οι ταξιτζήδες σαν «απατεώνες» που εξαπατούν ιδίως τους ξένους τουρίστες με άσκοπες διαδρομές, οι δημόσιοι υπάλληλοι σαν διεφθαρμένοι και πλεονασματικοί και ούτω καθεξής, ενώ από το κάδρο όλων τούτων των «παρασιτικών» ομάδων απουσιάζουν οι αγιοποιημένοι κρατικοδίαιτοι μεγαλοεργολάβοι, οι ιδιοκτήτες των διαπλεκόμενων μέσων μαζικής ενημέρωσης, οι τραπεζίτες των «επενδύσεων» υψηλού ρίσκου, οι μεγαλοδημοσιογράφοι των μυστικών κονδυλίων προπαγάνδας, γενικώς πάντες οι μεγαλοφοροφυγάδες που κατέχουν τα μυστικά των οφσόρ.

Με δεδομένη όλη τούτη την εκστρατεία κατασυκοφάντησης της συντριπτικής πλειοψηφίας του ελληνικού λαού, διαφαίνεται η απάντηση στο ερώτημα γιατί το σύστημα διακυβέρνησης της χώρας, από την είσοδο στα μνημόνια κι εξής, δεν ζήτησε ποτέ εξηγήσεις για την καταστροφή της. Το κατεστημένο σύστημα διακυβέρνησης της Ελλάδας, προφανώς υποκείμενο σε σκάνδαλα (οι υποθέσεις της λίστας Λαγκάρντ, της Siemens και των στρατιωτικών προμηθειών με τα γερμανικά υποβρύχια συνιστούν τα ελάχιστα αποκαλυφθέντα) που το κρατούν δέσμιο των δανειστών και δεν του επιτρέπουν να υψώσει την όποια φωνή αντίθετης, σε σχέση με τα όσα καταστροφικά συμβαίνουν, επιχειρηματολογίας, αρκείται στη νομή της εγχώριας εξουσίας εκτελώντας τη θέληση των εξωτερικών κέντρων τα οποία υπηρετεί, και συμβιβάζεται με τα όσα υπολείμματα από την πλιατσικολόγηση της Ελλάδας τού παραχωρεί αυτό. Η υποταγή του, άλλωστε, έχει εύγλωττα αποτυπωθεί στα λόγια του υπουργού Οικονομικών κ. Γιάννη Στουρνάρα «Μη μας πιέζετε, άλλο. Αν θέλετε και άλλα μέτρα, τότε πάρτε τα κλειδιά του υπουργείου Οικονομικών και δώστε τα στον Τσίπρα… Να σας δώσω το τηλέφωνο του Τσακαλώτου (σ.σ. του βουλευτή του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. με σπουδές στην Οξφόρδη) να συζητάτε μαζί του» (http://www.tovima.gr/politics/article/?aid=506551, 7/4/2013), που υποδηλώνουν την περιγραφείσα υποταγή.

Σε αντίθεση, συνεπώς, με τη στάση των εγχώριων εντολοδόχων, μια ελληνική κυβέρνηση που θα σεβόταν τη χώρα, τους πολίτες της και τον εαυτό της θα έπρεπε να απαιτήσει εξηγήσεις: γιατί, ενώ όλα τα προηγούμενα ελληνικά χρέη ξεπληρώνονταν κανονικά στην ώρα τους (δεν έχει εν προκειμένω σημασία αν αυτό γινόταν και με νέους δανεισμούς), θεωρήθηκε ξαφνικά από τις «αγορές» ότι η Ελλάδα ήταν αναξιόπιστη κι εκτινάχτηκαν γι' αυτήν τα επιτόκια δανεισμού, οδηγώντας την στα δεσμά της τρόικας; Γιατί η αμερικανική κυβέρνηση επέτρεψε τον ανεξέλεγκτο ρόλο των «αγορών» και δεν τιμώρησε την αδικαιολόγητη κερδοσκοπική λειτουργία τους; Γιατί η Γερμανία ανέχτηκε ένα τέτοιο παιχνίδι σε βάρος της Ελλάδας, γενικότερα του ευρωπαϊκού νότου και συνολικά της Ε.Ε.; Ποια οφέλη αποκόμισε η Γερμανία σε βάρος της Ελλάδας και των υπόλοιπων χωρών, ανεχόμενη την υπονόμευσή τους και αυτοπαρουσιαζόμενη σαν «ασφαλής» προορισμός τοποθέτησης των οικονομιών των Ευρωπαίων πολιτών;

Οι μέχρι στιγμής, πάλι, ελληνικές κυβερνήσεις οφείλουν να απαντήσουν πειστικά στο ερώτημα γιατί δεν υπέβαλαν ποτέ σε έλεγχο τα προτεινόμενα από τους δανειστές της Ελλάδας ως μέτρα «σωτηρίας» κι «εξυγίανσης». Αντιθέτως, ακολουθώντας τα απαρεγκλίτως κι αποδεχόμενες τα «κουρέματα» του χρέους, αφού νωρίτερα οι ξένες τράπεζες είχαν απαλλαγεί από τα ελληνικά ομόλογα που κατείχαν, οδήγησαν τα ελληνικά ασφαλιστικά ταμεία σε κατάρρευση λόγω των επενδύσεών τους σε ελληνικά ομόλογα, ενώ το ίδιο συνέβη με τις ελληνικές τράπεζες αλλά και με την Κύπρο, που οδηγήθηκε επίσης στην καταστροφή εξαιτίας των ελληνικών μνημονιακών κυβερνήσεων. Ενώ λοιπόν οι δανείστριες χώρες πίεζαν όχι μόνο τις ελληνικές κυβερνήσεις αλλά και την αντιπολίτευση(!) να δεσμευτεί ότι θα εφαρμόσει τα μέτρα τους, οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν απαίτησαν ποτέ καμία δέσμευση από τους προϊσταμένους της τρόικας ότι τα μέτρα τους θα αποβούν ευεργετικά για την ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας, δεν απαίτησαν καμία δέσμευση για τον ορισμό συγκεκριμένων χρονικών ορίων εντός των οποίων θα επιτευχθεί η ανάκαμψη, ούτε κι απαίτησαν ορισμό των αποζημιώσεων που θα όφειλαν να πληρώσουν στην Ελλάδα οι δανείστριες χώρες, εφόσον τα οικονομικά τους προγράμματα αποδεικνύονταν καταστροφικά για τη χώρα. Εννοείται επομένως ότι μια ελληνική κυβέρνηση, που εργάζεται για την εξυπηρέτηση των εθνικών συμφερόντων, έχει υποχρέωση, αντί να τηρεί τυφλά κι απαρεγκλίτως τα σκοπίμως ισοπεδωτικά προγράμματα «σωτηρίας», να τα εγκαταλείψει και να απαιτήσει από τους κυνικούς εμπνευστές τους αποζημιώσεις για τις καταστροφές που προκάλεσαν.

Είναι άραγε πολύ αργά για την Ελλάδα ώστε να αποδεσμευτεί από τον ολέθριο ιστό των δανειστών; Οι υποστηρικτές της μνημονιακής πολιτικής ισχυρίζονται ότι είναι αδύνατο να δραπετεύσει η χώρα από τις υπογραμμένες συμφωνίες, καθώς τα δεσμά του βρετανικού δικαίου, με βάση το οποίο υπογράφτηκαν τα μνημόνια, είναι ασφυκτικά. Δεδομένου ωστόσο πως οι μνημονιακοί όροι καταστρατήγησαν βάναυσα το ελληνικό Σύνταγμα, και πως συχνά τα δικαστήρια στην Ελλάδα έχουν χαρακτηρίσει όρους υπαγορευμένους από ισχυρές πλευρές, όπως οι τράπεζες, ως παράνομους και καταχρηστικούς, θα άξιζε να διεκδικήσει η χώρα μια αντίστοιχη ανατροπή των ειδεχθών όρων, γεγονός που θα κρατούσε και την ελληνική υπόθεση διαρκώς στο προσκήνιο, και κάθε άλλο παρά θα απομόνωνε την ελληνική πλευρά. Επίσης θα πρέπει να καταστεί σαφές στους δανειστές πως αν επιθυμούν μια έστω σε βάθος χρόνου αποπληρωμή των δανείων, θα πρέπει αυτή να συνδεθεί με ρήτρες ανάπτυξης, γεγονός που σημαίνει ότι όσο γρηγορότερη αποβεί η ελληνική ανάπτυξη, τόσο θα αυξάνεται το ποσό που θα επιστρέφει η χώρα στους δανειστές. Ένας τέτοιος όρος εξασφαλίζει πως δεν θα συνεχιστούν οι οικονομικές επιθέσεις σε βάρος της Ελλάδας, αφού, αν συνεχιστούν, θα είναι για τους δανειστές αδύνατη η επιστροφή των δανείων τους. Αξίζει εδώ να επισημανθεί ότι η Αργεντινή δοκίμασε να εφαρμόσει τις συγκεκριμένες ρήτρες, χωρίς να γίνει αποδεκτή η απόπειρά της. Η Ελλάδα, επομένως, οφείλει να τονίσει ότι τυχόν άρνηση μιας αντίστοιχης δίκαιης λύσης, θα εκληφθεί ως απόδειξη της λεηλασίας και θα επισύρει την άρνηση οποιασδήποτε αποπληρωμής.

Η παραπάνω λύση της μακροχρόνιας αποπληρωμής των δανείων, με ενεργοποίηση των περιγραφεισών ρητρών, θα μπορούσε να είναι η ένδειξη της πρόθεσης της Ελλάδας να μην οδηγηθεί το ζήτημα σε ακραία αντιπαράθεση. Τούτη η λύση, όμως, σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να σημαίνει την αποχώρηση της ελληνικής πλευράς από τη διεκδίκηση τόσο των γερμανικών αποζημιώσεων όσο και των αποζημιώσεων που επιβάλλει η εφαρμογή της καταστροφικής μνημονιακής πολιτικής. Αν η Ελλάδα δεν δικαιούται να παρακάμπτει τις υποχρεώσεις της, το ίδιο ισχύει και για τους ξένους λεηλατητές της. Από τη στιγμή που εκείνοι αρνούνται να αναγνωρίσουν τον όλεθρο που προκαλούν στη χώρα, έχει και η Ελλάδα κάθε δικαίωμα να αρνηθεί με τη σειρά της την οποιαδήποτε υποχρέωση απέναντί τους.

Θα απομονωνόταν άραγε η χώρα αν επιχειρούσε να εφαρμόσει τα παραπάνω; Θα βρισκόταν χωρίς τρόφιμα, χωρίς πετρέλαιο; Μελέτη της Πανελλήνιας Συνομοσπονδίας Ενώσεων Γεωργικών Συνεταιρισμών αποκαλύπτει ότι οι ελληνικές ανάγκες ήδη καλύπτονται από την εσωτερική αγορά σε ποσοστό μεγαλύτερο του 90% (http://www.paseges.gr/el/news/Paramenei-diatrofika-aytarkhs-se-megalo-pososto-h-hwra-mas-symfwna-me-stoiheia-ths-PASEGES, 6/8/2012), άρα η όποια «έλλειψη» αγαθών είναι προϊόν προπαγάνδας και δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Οι πετρελαϊκές ανάγκες θα μπορούσαν να καλυφθούν μέσω της κατακράτησης από το δημόσιο των νομισματικών αποθεμάτων στις κρατικοποιημένες πλέον τράπεζες και την υιοθέτηση των ηλεκτρονικών συναλλαγών μεταξύ των πολιτών. Έτσι η χώρα θα μπορεί να πληρώνει πετρέλαιο και φάρμακα, χωρίς να τα στερηθεί. Επιπλέον, εάν η επίθεση εναντίον της χώρας συνεχιστεί, χωρίς διάθεση από τη μεριά των εργοδοτών της τρόικας να αναλάβουν τις ευθύνες τους, η Ελλάδα έχει πάντα τη δυνατότητα να αποχωρήσει από το σύστημα της παγκοσμιοποίησης, που περιόρισε τη δική της παραγωγή, και να προστατέψει τα προϊόντα της με δασμούς, ώστε να ορθοποδήσουν οι ελληνικές επιχειρήσεις, χωρίς να φοβάται αντίποινα, δεδομένου πως οι συνήθειες που δημιούργησε η χώρα ως σήμερα ήταν κυρίως να εισάγει, παρά να εξάγει προϊόντα. Η Ελλάδα έχει όπλα για να υπερασπιστεί τα δίκαιά της. Μόνο που η υπεράσπιση των δικαίων προϋποθέτει αποφασιστικές κυβερνήσεις, που δεν θα υποτάσσονται για λόγους κομματικής επίπλευσης. Πρέπει άλλωστε να καταστεί σαφές προς πάσα κατεύθυνση ότι η αρμονική συνύπαρξη μπορεί να συνεχίζεται, όταν υπάρχει κι αμοιβαίος σεβασμός. Εάν ο σεβασμός διαρρηχθεί, κανείς δεν νομιμοποιείται να πιστεύει ότι το θύμα θα συνεχίσει να υπομένει αγόγγυστα τον βιασμό του.

Η στρατηγική του παλλαϊκού Μετώπου

 

Του Τάκη Φωτόπουλου*

 

Ενώ κορυφώνεται η τεχνητή κρίση που δημιούργησε η Υπερεθνική Ελίτ (Υ/Ε) στην Ουκρανία για να επιτύχει την ενσωμάτωσή της στην Νέα Διεθνή Τάξη της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, τα διδάγματα που περιέγραψα την περασμένη εβδομάδα επιβεβαιώνονται. Θρασύτατοι λακέδες της Υ/Ε, όπως εκπρόσωποι του Στέητ Ντιπάρτμεντ και η ίδια η Άστον, (η πραγματική Υπουργός Εξωτερικών «μας»), δεν δίστασαν να ενθαρρύνουν «διαδηλωτές» που απαιτούν το ξήλωμα ολόκληρης της πολιτειακής και πολιτικής ηγεσίας της χώρας, δηλαδή την «αλλαγή …καθεστώτος»!

Όταν μάλιστα τόλμησε η Ουκρανική κυβέρνηση να κάνει μια προσπάθεια να διαλύσει διαδηλωτές που είχαν αποκλείσει κυβερνητικά κτίρια βγήκε αμέσως ο αρχηγός του Στεητ Ντιπάρτμεντ να εκφράσει την «αηδία» του. Τώρα, Αμερικάνοι και Ευρωπαίοι απειλούν με εξοντωτικά εμπάργκο την Ουκρανία αν δεν ενσωματωθεί στην ΕΕ, (η οποία ισοπεδώνει κάθε έννοια εθνικής κυριαρχίας των μελών της), αντί να ενταχθεί στην Ευρασιατική Ένωση, (η οποία τόσο στην πράξη, όσο και στη θεωρία, όπως έδειξε με τον βαρυσήμαντο λόγο του ο Πούτιν στην Ομοσπονδιακή Συνέλευση -12/12/2013)) σέβεται την εθνική κυριαρχία.

Όμως, υπάρχει και άλλο δίδαγμα από τα γεγονότα στην Ουκρανία: ότι φανερώνει την ανοησία των «Μαρξιστών της συμφοράς» που ακόμη μιλούν για ενδο-ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις μεταξύ Ρώσων και Δυτικών, ή αντίστοιχα των διαφόρων γεωπολιτικών «ειδικών» που μιλούν για άξονα ΗΠΑ-Ρωσίας μετά τη συμφωνία με το Ιράν! Στην πραγματικότητα, η Ρωσία υπό τον Πούτιν βρίσκεται σε ρόλο αμυνόμενου, όπως και πολλές άλλες χώρες  που μάχονται για την εθνική κυριαρχία τους (από την Βενεζουέλα και την Κούβα μέχρι το Ιράν και τη Συρία) μπροστά στην μαζική προσπάθεια της Υ/Ε να επιβάλλει την παγκόσμια διακυβέρνησή της και να δημιουργήσει παντού Ελληνικά προτεκτοράτα…

Όλα αυτά είναι ιδιαίτερα σημαντικά για την στρατηγική ενός παλλαϊκού Μετώπου γιατί συνεπάγονται ότι, πριν από την έξοδο από την ΕΕ, θα πρέπει να έχουμε κάνει τις αναγκαίες συμμαχίες, ώστε να αντιμετωπίσουμε μια αδίστακτα εγκληματική Υ/Ε που θα κάνει το παν για να μας κρατήσει στην θέση ενός άτυπου προτεκτοράτου. Σε αυτό της παρέχουν αμέριστη βοήθεια οι ντόπιοι λακέδες της και τα προνομιούχα κοινωνικά στρώματα, που είναι λιγότεροι απο το 1/3 του πληθυσμού, με το άλλο 1/3 να κατατάσσονται επίσημα φτωχοί και οι υπόλοιποι να εξαθλιώνονται καθημερινά περισσότερο.

Το κοινωνικό υποκείμενο, επομένως, ενός παλλαϊκού Μετώπου με τους στόχους που ήδη περιέγραψα, είναι όλα τα θύματα της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης: οι άνεργοι και οι υποαπασχολούμενοι, οι μισθωτοί στο όριο επιβίωσης και οι λιμοκτονούντες συνταξιούχοι, οι άρρωστοι χωρίς ιατρική ασφάλιση (1/3 του πληθυσμού σήμερα) και τα παιδιά χωρίς Παιδεία, γιατί δεν έτυχε να γεννηθούν από «βολεμένους» γονείς.

Το πολιτικό υποκείμενο είναι, βέβαια, το ίδιο το παλλαϊκό Μέτωπο Κοινωνικής και Εθνικής Απελευθέρωσης (ΜΕΚΕΑ), στο οποίο πρέπει να ενταχθούν σαν απλοί πολίτες, ανεξάρτητα από κομματική ταυτότητα και ιδεολογία, όλα τα θύματα της παγκοσμιοποίησης (δηλαδή η μεγάλη πλειοψηφία του λαού) εφόσον δεσμεύονται από τους στόχους που περιέγραψα και αποβλέπουν στην κοινωνική απελευθέρωση μέσα από την οικονομική και εθνική κυριαρχία. Εάν υπήρχε ένα τέτοιο Μέτωπο σήμερα δεν θα υπήρχαν χιλιάδες συμπολίτες μας να παγώνουν γιατί τους έκοψαν το ηλεκτρικό ρεύμα. Οργανωμένα και συλλογικά, επιτροπές του Μετώπου θα επανασυνέδεαν όποιον αδυνατούσε να πληρώσει τον λογαριασμό της ΔΕΗ και ας τολμούσε η κοινοβουλευτική Χούντα κατόπιν να κάνει μαζικές συλλήψεις διότι δήθεν παρανομούν, όταν οι ίδιοι έχουν κάνει κάθε είδους εγκληματική παρανομία σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων. Και δεν υπάρχει μεγαλύτερη παρανομία από το να καταδικάζεις κάποιο σε θάνατο με την οικονομική βία, ό,τι και να λένε οι «Νόμοι» που ψήφισε ένα κοπάδι βολεμένων επαγγελματιών πολιτικάντηδων.

 Αντίστοιχα, αν υπήρχε παρόμοιο ισχυρό Μέτωπο, κανένας Υπουργίσκος δεν θα μπορούσε να στρέψει τους φοιτητές (που εάν καταλάβαιναν το καθήκον τους σαν πολίτες θα έπρεπε να ηγούνται του αντιχουντικού αγώνα) ενάντια στους απολυμένους διοικητικούς υπαλλήλους, ή να στρέφει τους αρρώστους κατά των γιατρών. Είναι φανερό ότι τόσο οι υπάλληλοι όσο και οι γιατροί, άμεσα η έμμεσα, αγωνίζονται να προστατεύσουν τον κοινωνικό χαρακτήρα βασικών αγαθών, όπως η Παιδεία και η Υγεία. Ούτε καμιά δύναμη ΜΑΤ θα μπορούσε να σταματήσει τα εκατομμύρια ανέργων και πεινασμένων να κλείσουν τους δρόμους – όπως στην Αργεντινή, αναγκάζοντας την εκεί κοινοβουλευτική Χούντα να φύγει με ελικόπτερα…

Το Μέτωπο αυτό, με παρόμοιες δράσεις, θα μπορούσε να λειτουργήσει σαν καταλύτης για θεμελιακές  πολιτικές και οικονομικές αλλαγές που είναι οι μόνες που θα μπορούσαν να μας βγάλουν από τον σημερινό βούρκο, ενώ θα έδειχνε την επιχειρούμενη (με το αζημίωτο) εξαπάτηση του Λαού από κόμματα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, ότι μέσα στην ΕΕ θα μπορούσαμε ποτέ να βγούμε από την καταστροφή. Έτσι, θα μπορούσε, αρχικά, να απαιτήσει την άμεση διεξαγωγή εκλογών, όπου το Μέτωπο θα κατέβαινε με πρόγραμμα την υλοποίηση των στόχων που ανέφερα στο προηγούμενο άρθρο. Οι στόχοι αυτοί θα γινόντουσαν  εφικτοί αν η Κυβέρνηση Λαϊκού Μετώπου συγκαλούσε Συντακτική Συνέλευση, η οποία θα ακύρωνε όλες τις ληστρικές και αποικιοκρατικές συμβάσεις με ΕΕ, ΝΑΤΟ κ.λπ., τα Μνημόνια και τους συνακόλουθους εγκληματικούς «Νόμους». 

Τότε, θα μπορούσε να αρχίσει ένας πραγματικός  αγώνας για την οικονομική αυτοδυναμία, μέσα από την ριζική αναδιάρθρωση της παραγωγικής μας δομής, χωρίς τις δόλιες «ντιρεκτίβες» των ελίτ της ΕΕ, ώστε να καλύπτονται οι ανάγκες όλων των πολιτών. Ακόμη, τότε, οι πολίτες θα μπορούσαν να απολαμβάνουν τα αγαθά της κοινωνικής Υγείας, Παιδείας και Ασφάλισης (μέσα από νέους οργανισμούς που θα τους έλεγχαν άμεσα οι ίδιοι), με επανακτημένο τον κοινωνικό μας πλούτο που σήμερα ληστεύουν πολυεθνικές και μεγαλοκαρχαρίες.

Παρόμοια Λαϊκή Κυβέρνηση θα δημιουργούσε και τις προϋποθέσεις για να λυθεί στο μέλλον δημοκρατικά από τον ίδιο τον λαό το θέμα του κοινωνικο-οικονομικού συστήματος (Περιεκτική Δημοκρατία ή Κρατικός Σοσιαλισμός ή κάποια ριζοσπαστική μορφή σοσιαλδημοκρατίας). Αλλά θα επανέλθω.

* http://www.inclusivedemocracy. org/fotopoulos/

ΠΗΓΗ: Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία (15 Δεκεμβρίου 2013). Το είδα: http://inclusivedemocracy.org/fotopoulos/greek/grE/gre2013/ 2013_12_15.html

Ο ΤΣΙΠΡΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ

Λιτότητα στην Ευρώπη, γενοκτονία σε Ελλάδα-Κύπρο!

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου*

 

                                                           «Η Άγκελα Μέρκελ είναι φίλη μας, ο γερμανικός λαός είναι φίλος μας»,

Άδωνις Γεωργιάδης στο BBC

 

Η Ελλάδα διαλύεται εις τα εξ ων συνετέθη. Η αμφισβήτηση-ανατροπή των αποικιοκρατικών Μνημονίων και Δανειακών Συμβάσεων κατέστη συνθήκη εκ των ουκ άνευ για τη σωτηρία, την αξιοπρέπεια, την επιβίωση του ελληνικού λαού. Αλλά τέτοια προσπάθεια για να γίνει και να έχει πιθανότητες επιτυχίας από μια κυβέρνηση, ή καλύτερα από ένα, τόσο απαραίτητο σήμερα, παλλαϊκό μέτωπο κοινωνικής και εθνικής σωτηρίας, απαιτεί σειρά προϋποθέσεις και σοβαρότατη προετοιμασία.

Απαιτείται ύπαρξη ενός ισχυρού λαϊκού κινήματος, ενός μετώπου που να συσπειρώνει χωρίς αποκλεισμούς όλους τους τίμιους πατριώτες αυτής της χώρας, οργανωμένους σε επιτροπές, συνεταιρισμούς και άλλες συλλογικότητες, παντού όπου ζουν και δουλεύουν ‘Ελληνες, χωρίς ιδεολογικούς ή κομματικούς αποκλεισμούς. Χρειάζεται σταθερή και σαφής στις επιδιώξεις της ηγετική ομάδα, μια πολύ σπουδαία οικονομική, νομική, τεχνοκρατική προετοιμασία. Χρειάζεται επίσης – και είναι εξόχως σημαντικό – μια τεράστια διεθνής καμπάνια για την υπεράσπιση του ελληνικού λαού ευρωπαϊκά και παγκοσμίως.

Οι Σέρβοι δεν έχασαν και κατεστράφησαν στη δεκαετία του 1990 γιατί το ΝΑΤΟ είχε περισσότερα αεροπλάνα από αυτούς. Αλλά γιατί δεν ήξεραν να παίξουν το παιχνίδι της επικοινωνίας, της προπαγάνδας και των δυτικών τηλεοράσεων (και γιατί ο Μιλόσεβιτς, ανοήτως, πίστευε ότι οι Αμερικανοί θα τον βοηθήσουν κατά της Γερμανίας). Ο πόλεμος κατά του Ιράκ και της Λιβύης δεν θα μπορούσε να γίνει αν δεν είχε προηγηθεί η καμπάνια δαιμονοποίησης του Σαντάμ και του Καντάφι, ανάλογη με την καμπάνια δαιμονοποίησης της Ελλάδας και των Ελλήνων που προηγήθηκε της επίθεσης των αγορών το 2010. Οι πόλεμοι του Βιετνάμ και της Αλγερίας κερδήθηκαν εξίσου στα πεδία των μαχών και εξίσου στους δρόμους και τις πλατείες της Ευρώπης και της Αμερικής. Η ελληνική χούντα γνώρισε την πιο σημαντική ήττα της στο εξωτερικό. Εμείς, οι καταστρεφόμενοι τώρα ‘Ελληνες, έπρεπε, εδώ και τρισήμισυ χρόνια, να έχουμε γίνει ο πονοκέφαλος κάθε ευρωπαϊκού συμβουλίου, κάθε συνεδρίασης της ΕΚΤ και του ΔΝΤ, των οικονομικών δολοφόνων της χώρας μας.

Τόχουμε πει και ξαναπεί, έχει μαλλιάσει η γλώσσα μας κυριολεκτικά να το λέμε εις ώτα δυστυχώς μη ακουόντων, από πολλού καιρού – χωρίς τέτοια ευρωπαϊκή και παγκόσμια προσπάθεια η ελληνική προσπάθεια είναι χαμένη. Το φθινόπωρο του 2011, ο Μίκης Θεοδωράκης μούκανε την τιμή να μου ζητήσει να συντάξω μια έκκληση για τη σωτηρία της Ελλάδας και των ευρωπαϊκών λαών (Αυγή, 30.10.2011). Η έκκληση υπεγράφη επίσης από τον Μανώλη Γλέζο, τον Αλέξη Τσίπρα, όλους τους ηγέτες της ευρωπαϊκής ριζοσπαστικής αριστεράς, αλλά και προσωπικότητες πέραν αυτής, όπως ο πρώην διευθυντής της Μοντ Ντιπλοματίκ Μπερνάρ Κασέν, ο Ελβετός κοινωνιολόγος Ζαν Ζιγκλέρ, ηγετικά στελέχη του γαλλικού σοσιαλιστικού κόμματος, ο μεγάλος συγγραφέας από την Ουρουγουάη Εντουάρντο Γκαλεάνο, ζώσα συνείδηση της Λατινικής Αμερικής κ.α. Ο ίδιος ο Τσίπρας αποθεώθηκε όταν τη διάβασε στο συνέδριο της γερμανικής αριστεράς. Η έκκληση, που έμεινε γνωστή ως «έκκληση Μίκη – Γλέζου», παρέμεινε αναρτημένη επί διετία, έως πρόσφατα, στην πιο κεντρική θέση της ιστοσελίδας του «Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς» και ήταν, φοβούμαι, το μόνο ολοκληρωμένο κείμενο σε αυτή την ιστοσελίδα που να συνδέει το ελληνικό με την ευρωπαϊκή κρίση και να αναδεικνύει την κεντρικότητα της επίθεσης κατά της χώρας μας από τις «αγορές» (και άρα τους λόγους για τους οποίους θάπρεπε, ακόμα και οι Γερμανοί, να μας υποστηρίξουν προς το συμφέρον τους και όχι μόνο από δημοκρατική ή ανθρωπιστική αλληλεγγύη). Να σημειώσουμε ότι, δυστυχώς, τα υλικά αυτά της σελίδας για την ελληνική καταστροφή παραμένουν εξαιρετικά φτωχά.

Η έκκληση αυτή καλούσε ήδη από τον Οκτώβριο του 2011, σε επείγουσα σύμπτυξη ενός ευρέος πανευρωπαϊκού μετώπου δράσης για τη σωτηρία των ευρωπαϊκών λαών και της ευρωπαϊκής δημοκρατίας από τον ολοκληρωτισμό του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου και ζητούσε την εκπόνηση ενός μεταβατικού ευρωπαϊκού προγράμματος για την αντιμετώπιση της κρίσης. Δυστυχώς όμως έμεινε «ντουφεκιά στον αέρα»,  «κούκος» που δεν «έφερε την άνοιξη». Δύο χρόνια μετά, δεν έχει γίνει ακόμα καμία σοβαρή προσπάθεια ενημέρωσης του ευρωπαϊκού και παγκόσμιου κοινού για το τι και γιατί συμβαίνει στην Ελλάδα. ‘Οσο για τις ιδέες της ευρωπαϊκής «ριζοσπαστικής αριστεράς» ως προς την κρίση δεν υπερβαίνουν, φοβάμαι, το πλαίσιο ενός συνδικαλιστικού ευχολογίου (γι αυτό, μεταξύ άλλων, βλέπουμε και τη θυελλώδη ανάπτυξη της άκρας δεξιάς). Ακόμα χειρότερα. Η ευρωπαϊκή ριζοσπαστική αριστερά, αν δεν κάνει βήματα προόδου κάνει ωστόσο βήματα οπισθοδρόμησης. Γιατί τι άλλο από βήματα οπισθοδρόμησης είναι το φλερτ Λαφονταίν με τη διάλυση της ευρωζώνης. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, αντί να δούμε τι θα γίνει με τους καταστρεφόμενους Νότιους, κυττάμε πώς να αποδεσμεύσουμε τους Γερμανούς από τις υποχρεώσεις της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης.

Σήμερα, δυστυχώς, ο μέσος Γερμανός, Γάλλος, Ευρωπαίος πιστεύει ότι οι ‘Ελληνες είναι ανεπρόκοποι και τεμπέληδες, διεφθαρμένοι μπαταχτζήδες, εσχάτως και φασίστες. Δεν κατηγορείται το Μνημόνιο γιατί παράγει φασισμό, όπως έκανε η Συνθήκη των Βερσαλλιών, κατηγορείται και γι' αυτό η Ελλάδα. Τι λέτε εσείς ότι θα συμβεί όταν πάει μια ελληνική κυβέρνηση, σε αυτές τις συνθήκες, και χωρίς να έχει προηγηθεί μια τεράστια διεθνής καμπάνια, να ζητήσει από το Βερολίνο και τους υπόλοιπους να κουρέψουν το ελληνικό χρέος και να μας δώσουν κι ένα σχέδιο Μάρσαλ από πάνω για να επιζήσουμε;

Γι' αυτό απαιτείται μια μεγάλη διεθνής καμπάνια, όχι μόνο από τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά όλες τις αντιμνημονιακές δυνάμεις, όπως επίσης την Εκκλησία, την Ακαδημία, την ΕΣΗΕΑ. Με τι σπουδαιότερο ασχολούνται αυτοί οι οργανισμοί, αν όχι με τη διαφώτιση της ευρωπαϊκής και παγκόσμιας κοινής γνώμης για τη γενοκτονία, το κοινωνικό ολοκαύτωμα που συμβαίνει στην Ελλάδα. Ούτε στον τρίτο κόσμο δεν έχουν συμβεί αυτά τα πράγματα – με τέτοιο απολογισμό, η Μέρκελ, ο Σόιμπλε, ο Μπαρόζο και η Λαγκάρντ θάπρεπε να μην τολμάνε να κυκλοφορήσουν στο δρόμο, όχι να επαίρονται ότι βοήθησαν την Ελλάδα και να μας κάνουν και μαθήματα επί των ερειπίων που συσσώρευσαν!

Τις προάλλες ένας πρύτανης ΑΕΙ μου περιέγραφε τι θα γίνει με τις απολύσεις του διοικητικού προσωπικού. ‘Ηταν τόσο πειστικός που στο τέλος τούπα «καλά, εσείς τι θα μείνετε να κάνετε στα πανεπιστήμια;». Αλλά η προσπάθεια των πανεπιστημιακών, των υπαλλήλων των μουσείων, των υγειονομικών και, εν τέλει, όλης της χώρας να μας πείσουν για τα καταστροφικά αποτελέσματα της ασκούμενης πολιτικής δεν έχει πολύ νόημα – έχουμε ήδη πειστεί. Καλύτερα θα έκαναν να βομβάρδιζαν τους συναδέλφους τους στην Ευρώπη και παγκόσμια με αυτά που κάνει στην Ελλάδα το «πρόγραμμα διάσωσης», ή μάλλον «ευθανασίας» ή, ακόμα ακριβέστερα, «πρόωρου και οδυνηρού θανάτου» της Ελλάδας που εφαρμόζει η Ευρώπη και το ΔΝΤ.

Ο κ. Τσίπρας θάπρεπε, νπομίζουμε, να πει στην κυβέρνηση Μέρκελ και Σόιμπλε ότι είναι η πρώτη μεταπολεμική κυβέρνηση της Γερμανίας που έχει αίμα άλλων Ευρωπαίων «εταίρων» στα χέρια της, κι ότι λυπάται πολύ γι' αυτό, γιατί χρειαζόμαστε πολύ τη Γερμανία στην Ευρώπη, χρειαζόμαστε όμως μια πολύ διαφορετική Γερμανία. Ο υποψήφιος Τσίπρας θάπρεπε να πάει να μιλήσει στους Γερμανούς εργάτες στα εργοστάσιά τους για το τι συμβαίνει στην Ελλάδα και γιατί είναι εις βάρος και δικό τους, να πάει να βρει τα γερμανικά συνδικάτα που θέλουν σχέδιο Μάρσαλ, και φυσικά, όλους τους Νότιους. ‘Εχοντας στις βαλίτσες του όχι μόνο, επαναλαμβάνουμε, ένα απέραντο ευχολόγιο, αλλά ένα σοβαρό εναλλακτικό πρόγραμμα, το «ευρωπαϊκό μεταβατικό πρόγραμμα» στην επεξεργασία του οποίου και ο ίδιος καλούσε από διετίας.

* http://konstantakopoulos.blogspot.gr/

ΠΗΓΗ: Επίκαιρα, 28.11.2013. Το είδα: Σάββατο, 7 Δεκεμβρίου 2013, http://konstantakopoulos.blogspot.gr/2013/12/blog-post_7.html

Οι στόχοι του παλλαϊκού Μετώπου

 

Του Τάκη Φωτόπουλου*

 

Ενώ τα κόμματα της κοινοβουλευτικής Χούντας και ο ΣΥΡΙΖΑ έχουν επιδοθεί σε άλλον ένα πόλεμο περισπασμού, αυτή τη φορά για διάφορα σκάνδαλα, και ενώ η αντικαπιταλιστική Αριστερά περιμένει την σοσιαλιστική επανάσταση για να θέσει θέμα άμεσης μονομερούς εξόδου από την ΕΕ, ως αναγκαίας προϋπόθεσης εξόδου από την οικονομική και κοινωνική καταστροφή, ένα άλλο τμήμα «αντιμνημονιακών» δυνάμεων (ΕΠΑΜ κ.ά.) ασχολείται με την δημιουργία Μετώπου που θα συνενώνει ρεύματα που έχουν βασικό στόχο την απαλλαγή μας από τα Μνημόνια, και τις καταστροφικές πολιτικές της τρόικας.

Όμως, η θέση αυτή είναι θεμελιακά εσφαλμένη γιατί βασίζεται στην ανάλυση ότι αιτία της κρίσης είναι το Χρέος που, όπως έχω δείξει επανειλημμένα, είναι απλώς η συνέπεια της διαδικασίας εξαρτημένης «ανάπτυξης» στην μεταπολεμική περίοδο, η οποία εντάθηκε με την ένταξή μας στην ΕΕ. Ήταν, δηλαδή, η ένταξη που ουσιαστικά κατέστρεψε την όποια παραγωγική δομή και οικονομική αυτοδυναμία είχαμε πριν. Η παραμονή μας, επομένως, στην ΕΕ είναι εγγύηση για την υποδούλωσή μας σαν λαού στα συμφέροντα των ντόπιων και ξένων ελίτ.

Η μακροπρόθεσμη, βέβαια, λύση για να αποκτήσουμε συλλογικά σαν πολίτες τον απόλυτο έλεγχο των παραγωγικών πόρων και την πλήρη οικονομική αυτοδυναμία, περνά μέσα από συστημική αλλαγή, δηλαδή την ανατροπή του ίδιου του καπιταλιστικού κοινωνικό-οικονομικού συστήματος και την αντικατάστασή του με κάποιο νέο σύστημα συλλογικού ελέγχου της οικονομίας και της πολιτείας που, κατά την γνώμη μου, δεν μπορεί παρά να είναι μια Περιεκτική Δημοκρατία. Όμως, δεν είναι ανάγκη να περιμένουμε την αντικαπιταλιστική επανάσταση, η οποία προφανώς προϋποθέτει εντελώς διαφορετικές υποκειμενικές συνθήκες από τις σημερινές. Και αυτό, γιατί στο μεταξύ θα έχει αποκλειστεί η δυνατότητα δημιουργίας παρόμοιων συνθηκών, αφού θα έχουμε πλήρως υποδουλωθεί στη Νέα Διεθνή Τάξη που επιβάλλει η σημερινή μορφή του παγκοσμιοποιημένου καπιταλιστικού συστήματος, την οποία διαχειρίζεται μια Υπερεθνική Ελίτ που στον γεωγραφικό χώρο μας εκφράζεται μέσα από την ΕΕ. Αυτό όμως είναι κάτι που αδυνατούν να αντιληφθούν οι θιασώτες μιας αναχρονιστικής Μαρξιστικής Αριστεράς που προσκολλώνται σε υπεραιωνόβια θεωρητικά εργαλεία, παρά το γεγονός ότι πεφωτισμένοι σύγχρονοι Μαρξιστές έχουν κάνει σημαντικά βήματα στην ανάπτυξη νέων εργαλείων για την ανάλυση της σημερινής παγκοσμιοποιημένης καπιταλιστικής οικονομίας.

Επομένως, ένα παλλαϊκό Μέτωπο είναι σήμερα επιτακτική ανάγκη, υπό την προϋπόθεση ότι όλοι οι πολίτες που συμμετέχουν σε αυτό σαν πολίτες, και όχι σαν  μέλη κομμάτων ή οργανώσεων, δεσμεύονται από συγκεκριμένο πρόγραμμα με κοινούς στόχους, οι οποίοι απορρέουν από την κοινή θέση ότι η έξοδος από την καταστροφική κρίση είναι αδύνατη εάν δεν ξανακτίσουμε την παραγωγική δομή της χώρας. Όχι, βέβαια, με βάση την καπιταλιστική ανταγωνιστικότητα που μας οδήγησε στην σημερινή κατάσταση, αλλά με βάση τις ανάγκες μας σαν λαού, όπως θα τις ορίζουμε εμείς οι ίδιοι. Και αυτό απαιτεί ένα σημαντικό βαθμό οικονομικής αυτοδυναμίας, δηλαδή ελέγχου των παραγωγικών μας πόρων, από εμάς τους ίδιους συλλογικά, και όχι από τις «δυνάμεις της αγοράς». Δηλαδή, τις λίγες εκατοντάδες πολυεθνικών που ουσιαστικά πασχίζουν για την ευημερία ενός πολύ μικρού ποσοστού του πληθυσμού σε βάρος της συντριπτικής πλειοψηφίας.

Είναι όμως σήμερα δυνατό, ακόμη και χωρίς την άμεση καπιταλιστική ανατροπή, να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις για οικονομική αυτοδυναμία; Η απάντηση είναι θετική, εφόσον όμως  ικανοποιηθούν τρεις βασικοί όροι:

– Πρώτον, η άμεση και μονομερής έξοδος τόσο από την Ευρωζώνη όσο και την ΕΕ. Η απλή έξοδος από την Ευρωζώνη, με συνέχιση παραμονής στην ΕΕ, θα ήταν ακόμη περισσότερο καταστροφική από την σημερινή κατάσταση γιατί θα σήμαινε ότι όλο το θεσμικό πλαίσιο της ΕΕ (άνοιγμα και απελευθέρωση αγορών κλπ) που οδήγησε στην καταστροφή της παραγωγικής δομής θα εξακολουθούσε να ισχύει, ενώ συγχρόνως, με μια αγρίως υποτιμημένη δραχμή, θα ξεπουλιόταν ακόμη πιο φθηνά ο κοινωνικός μας πλούτος! Επομένως, αυτά που ακούγονται για… σκίσιμο των Μνημονίων μέσα στη Ευρωζώνη (ΣΥΡΙΖΑ),  ή για έξοδο από την καταστροφή μέσα στην ΕΕ (υπόλοιποι, εκτός ΚΚΕ), αντικειμενικά εξαπατούν τον λαό.

– Δεύτερον, η επιβολή αυστηρών και μόνιμων ελέγχων στις αγορές κεφαλαίου, εμπορευμάτων και εργασίας, ώστε να θωρακιστεί η οικονομική αυτοδυναμία της χώρας. Πράγμα που προϋποθέτει, βέβαια, την επανεισαγωγή του δικού μας νομίσματος, σαν ελάχιστου βαθμού οικονομικής κυριαρχίας, και την κοινωνικοποίηση των Τραπεζών και των στρατηγικών κλάδων παραγωγής, με βάση, στο μεταβατικό στάδιο, ένα μίγμα μορφών ιδιοκτησίας και μεθόδων κατανομής των οικονομικών πόρων (αγορά, σχεδιασμός κ.λπ.).[1] Οι κοινωνικοί αυτοί έλεγχοι θα παρείχαν την δυνατότητα επανάκτησης του κοινωνικού πλούτου που, μέσα από την διαδικασία ιδιωτικοποιήσεων, έχει περιέλθει στην ιδιοκτησία των ξένων και ντόπιων ελίτ (από  εργοστάσια μέχρι λιμάνια και συγκοινωνίες) αλλά και συλλογικού ελέγχου του παραγωγικού και του καταναλωτικού προτύπου, με βάση την αρχή της αυτοδυναμίας.

– Τρίτον, η δημιουργία ενός πραγματικά κοινωνικού συστήματος Υγείας, Εκπαίδευσης και Κοινωνικών Υπηρεσιών που θα κάλυπτε τις λαϊκές ανάγκες και θα ελεγχόταν από τον ίδιο τον λαό και όχι την «αγορά». Παράλληλα, ο δημόσιος τομέας θα έπρεπε να αναδιοργανωθεί ορθολογικά, στο πλαίσιο της αναδιάρθρωσης της οικονομίας με βάση την αρχή της αυτοδυναμίας και την επαναπρόσληψη των απολυμένων .

Οι δαπάνες για όλα τα παραπάνω θα μπορούσαν να καλυφθούν από τους υπάρχοντες οικονομικούς πόρους, υπό την προϋπόθεση, βέβαια, ότι η κυβέρνηση Λαϊκού Μετώπου που θα εφάρμοζε τα παραπάνω μέτρα θα επέβαλε μια δραστική ανακατανομή του εισοδήματος και του πλούτου, με βάση έναν απόλυτα προοδευτικό φόρο εισοδήματος/πλούτου που θα καταργούσε  όλους τους άλλους φόρους, και ένα περιουσιολόγιο που θα προέκυπτε από την γενική απογραφή της ακίνητης και σημαντικής κινητής περιουσίας, συμπεριλαμβανομένων των καταθέσεων και περιουσίας στο εξωτερικό.

Αλλά, θα χρειαστεί να επανέλθω στα θέματα ανάδειξης Κυβέρνησης Λαϊκού Μετώπου για την Αυτοδυναμία και των διεθνών συσχετισμών.

 

Παραπομπές

[1] Βλ. ΕΚΚΛΗΣΗ ΓΙΑ ΕΝΑ ΛΑΪΚΟ ΜΕΤΩΠΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗΣ. http://www.mekea.org/2012/02/19/εκκληση-για-ενα-λαϊκο-μετωπο-κοινωνικ-2/

* http://inclusivedemocracy.org/fotopoulos/

Μόνη λύση τώρα το Παλλαϊκό Μέτωπο

 

Του Τάκη Φωτόπουλου*

 

Πριν επτά περίπου μήνες κατέληγα στο εξής συμπέρασμα σε σχέση με το κρίσιμο ερώτημα που εξέταζα σε σειρά άρθρων με τον τίτλο «Τι κάνουμε τώρα;»:

«Είναι επομένως επιτακτική η ανάγκη για ένα οργανωμένο, παλλαϊκό  Μέτωπο  που θα πρέπει να αγωνιστεί όχι για την ανατροπή ολόκληρου του καπιταλιστικού συστήματος και την κατάκτηση (με αυτή την έννοια) της λαϊκής εξουσίας – κάτι που προϋποθέτει εντελώς διαφορετικές υποκειμενικές συνθήκες από τις σημερινές – αλλά για την άμεση μονομερή έξοδο της χώρας… μας από την ΕΕ και την αποκοπή από τη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση. Έτσι μόνο θα αποκτήσουμε οικονομική και, κατά συνέπεια, εθνική κυριαρχία και θα μπορέσουμε να στηριχθούμε στις δικές μας παραγωγικές δυνάμεις και όχι στις πολυεθνικές. Και γι' αυτόν τον στόχο, που είναι και αναγκαία προϋπόθεση για οποιαδήποτε συστημική αλλαγή στο μέλλον, υπάρχουν τόσο οι αντικειμενικές όσο και οι υποκειμενικές συνθήκες» ("Ε", 7/4/2013).

Σήμερα, είναι άμεσα επιτακτική η ανάγκη για παρόμοιο Μέτωπο που θα ένωνε όλα τα θύματα της παγκοσμιοποίησης (μέσω της καταστροφικής ένταξής μας στην ΕΕ), όπου οι πολίτες σαν πολίτες, ανεξάρτητα από κομματική τοποθέτηση και ιδεολογικές καταβολές, θα συστρατευθούν στον αγώνα για την Εθνική και Κοινωνική Απελευθέρωση. Σε ένα Μέτωπο δηλαδή που θα δεσμεύει όλους σε ένα πρόγραμμα με απώτερο στόχο την έξοδο όχι μόνο από την οικονομική και κοινωνική καταστροφή, στην οποία μας έχουν καταδικάσει σήμερα οι ντόπιες και ξένες ελίτ, αλλά και από τη μόνιμη κρίση που υπόβοσκε κάτω απο τη μεταπολεμική φούσκα μιας δήθεν «ανάπτυξης».

Η ανάγκη αυτή είναι πιο επιτακτική παρά ποτέ για δύο βασικούς λόγους. Πρώτον, γιατί αντιμετωπίζουμε τον άμεσο κίνδυνο ενός γενικευμένου πολέμου των ελίτ κατά των λαϊκών στρωμάτων, ο οποίος δεν θα είναι πια μόνο οικονομικός, όπως μέχρι τώρα, αλλά δεν θα διστάζει να χρησιμοποιεί και την ωμή βία. Δεύτερον, γιατί μετά από τρία χρόνια συνεχώς επιδεινούμενης φτωχοποίησης των λαϊκών στρωμάτων και κατεδάφισης κάθε ίχνους κοινωνικού κράτους, δεν έχει ακόμη γίνει δυνατή η συγκρότηση ενός προγραμματικού παλλαϊκού μετώπου για την έξοδο από τη καταστροφή.

Όσον αφορά στον πρώτο λόγο, είναι φανερό ότι ο κίνδυνος δεν είναι πια να ξεσπάσει εμφύλιος μεταξύ οπαδών και αντιπάλων της ΧΑ, όπως υπέθετα στο άρθρο της 22/9. Μετά τη στυγερή εκτέλεση των ΧΑτών και την ύποπτη προκήρυξη μιας δήθεν «αριστερής» τρομοκρατικής οργάνωσης που κηρύσσει πόλεμο στον καπιταλισμό και τον «φασισμό» (αλλά, κατά σύμπτωση, δεν έχει κάνει την παραμικρή ενέργεια κατά του πρώτου και ξεκίνησε με τον εύκολο δεύτερο στόχο, δηλαδή την εκτέλεση άοπλων μελών της ΧΑ!) είναι ξεκάθαρο τι είδους εμφύλιο ετοιμάζουν οι αδίστακτες ξένες και ντόπιες ελίτ.  Όσο οι ελίτ αυτές βλέπουν ότι τα μεν κόμματα της Χούντας καταβαραθρώνονται για πάντα, ενώ τα κόμματα της «Αριστεράς» αυξανόμενα θα αδυνατούν να ελέγχουν αποτελεσματικά τα λαϊκά στρώματα, τόσο θα καταφεύγουν περισσότερο στην ωμή βια. Διότι είναι βέβαια αναπόφευκτο ότι τα στρώματα αυτά γρήγορα θα συνειδητοποιήσουν την απάτη της «Αριστεράς» αυτής, που δεν την απασχολεί η δημιουργία ενός παλλαϊκού αντι-ΕΕ Μετώπου με στόχο την αυτοδυναμία, αλλά απλά η κατάκτηση της εξουσίας. Ήδη το πρώτο βήμα έγινε. Πολύ πιθανό να ακολουθήσουν και δολοφονίες απλών πολιτών, (που κάποιοι αυτόκλητοι τιμωροί θα χαρακτηρίζουν «εθνικιστές», «φασίστες» κλπ.), μέχρις ότου τρομοκρατηθούν επαρκώς τα λαϊκά στρώματα και επανέλθουν σε ελεγχόμενες κομματικές στρούγκες. Η προκήρυξη της νέας «αριστερής» οργάνωσης έκανε άλλωστε φανερό ποιους θεωρεί κύριους εχθρούς της: αυτούς που μάχονται για την οικονομική και εθνική κυριαρχία, που τους αποκαλεί συλλήβδην «εθνικιστές»–δηλαδή, στη λογική της, «φασίστες». Κατά σύμπτωση, τους ίδιους κηρύσσει ως κύριους εχθρούς της και η Κομισιόν, ξοδεύοντας μάλιστα  τεράστια ποσά για την προπαγάνδα ενάντια στα μη ενσωματωμένα στην ΕΕ και την παγκοσμιοποίηση κινήματα, είτε της Αριστεράς είτε της Δεξιάς, όπως ξεκαθάρισε ο γκαουλάιτερ Σουλτς στην Αθήνα.

Όσον αφορά στον δεύτερο λόγο, όπως προσπάθησα να δείξω επανειλημμένα, μια προγραμματική συμφωνία που θα μας οδηγούσε έξω από την οικονομική καταστροφή είναι αδύνατη, εάν δεν έχει βασικό στόχο την άμεση και μονομερή έξοδο από την ΕΕ και την ΟΝΕ. Σήμερα, όμως, κανένα κόμμα ή κομματική οργάνωση, δεν θέτει σαφώς παρόμοιο θέμα που συνεπάγεται αγώνα  για ανοικοδόμηση της παραγωγικής μας δομής. Δηλαδή, αγώνα σε ρήξη με την νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, αφού χωρίς οικονομική αυτοδυναμία είναι αδύνατη η ανοικοδόμηση αυτή. Πολλοί άλλωστε «αριστεροί» χαρακτηρίζουν «εθνικιστικές» παρόμοιες τάσεις! Εκτός από το ΚΚΕ, που θέτει πράγματι το θέμα της μονομερούς εξόδου από την ΕΕ και της ανοικοδόμησης της παραγωγικής δομής (μολονότι όχι σαν μεταβατικό αίτημα), όλα τα άλλα «αριστερά» ή πατριωτικά, εθνικιστικά κλπ κόμματα και οργανώσεις χρησιμοποιούν στη πραγματικότητα αποπροσανατολιστική ρητορική για να συγκαλύψουν τον αληθινό στόχο τους που είναι απλώς η έξοδος από το Ευρώ, αλλά όχι και την ΕΕ. Όμως, απλή έξοδος από το Ευρώ, που δεν θα ήταν συνέπεια προηγούμενης εξόδου από την ΕΕ, θα ήταν εξίσου καταστροφική, εφόσον το άνοιγμα και η απελευθέρωση των αγορών που επιβάλλουν οι συμφωνίες Μάαστριχτ κ.λπ., οι οποίες οδήγησαν στην σημερινή καταστροφή, θα εξακολουθούν να ισχύουν.

Είναι όμως δυνατή η συγκρότηση σήμερα ενός παρόμοιου Μετώπου Εθνικής και Κοινωνικής Απελευθέρωσης; Κατά τη γνώμη μου, την ύστατη αυτή στιγμή, το Μέτωπο αυτό είναι όχι μόνο εφικτό αλλά και αναγκαίο. Αρκεί όλοι, ανένταχτοι αλλά και οπαδοί κομμάτων και οργανώσεων, να υιοθετήσουν συγκεκριμένους  στόχους που προϋποθέτουν ότι η σημαντικότερη αιτία της σημερινής καταστροφής είναι η ενσωμάτωση της χώρας στη ΝΔΤ της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, όπως συνειδητοποιούν καθημερινά εκατομμύρια άνθρωποι στην Ευρώπη, αλλά και παγκόσμια. Ότι, δηλαδή, η ΝΔΤ απειλεί άμεσα την εθνική και οικονομική (επομένως και την λαϊκή) κυριαρχία και ότι η κοινωνική απελευθέρωση είναι ανέφικτη χωρίς την προηγούμενη κατάκτηση της εθνικής. Αλλά θα επανέλθω.

* www.inclusivedemocracy.org/ fotopoulos

ΠΗΓΗ: (Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία 24/11/2013). Το είδα: http://www. periektikidimokratia.org/ fotopoulos/2013-11-24/lisi- pallaiko-metopo

Τα ενδεχόμενα της κ. Τζάκρη

 

Του Δημήτρη Μητρόπουλου*

 

Σε συνέντευξή της στην εφημερίδα των συντακτών η κα Τζάκρη, θέτει κάποια ουσιαστικά ερωτήματα προς όλους. Το 2010, με την κρίση χρέους σε όξυνση, παρουσιάστηκαν 3 επιλογές, όπως λέει. Η μία είναι να περιμένουν την ελεημοσύνη από την Ε.Ε. και τους δανειστές. Η άλλη να προχωρήσουν σε έξοδο από το ευρώ με αθέτηση πληρωμών. Η άλλη να προχωρήσουν στη λιτότητα των μνημονίων.

Επέλεξαν το τρίτο γιατί το πρώτο δεν υπήρχε απλά ως πραγματικό ενδεχόμενο και το δεύτερο ήταν ασύμβατο με την πολιτική του τότε-ήδη νεοφιλελεύθερου και ξενόδουλου ΠΑΣΟΚ, αφού ήταν επιλογή που ερχόταν σε ευθεία ρήξη τόσο με τους Ευρωπαίους «συμμάχους», όσο και με τις εγχώριες μεγαλοαστικές δυνάμεις που εκτόξευσαν τα κέρδη τους τη δεκαετία του ευρώ.

Σήμερα δεν έχουμε τα οικονομικά στοιχεία που είχαμε τότε, όπως σωστά επισημαίνει η κα Τζάκρη. Δημοσιονομικά τα πράγματα ήρθαν σε μια ισορροπία, μέσα κυριολεκτικά από το αίμα του ελληνικού λαού. Το ερώτημα έχει τροποποιηθεί, είναι ίσως πιο δύσκολο, όμως και πάλι το ζήτημα της ευρωζώνης είναι κεντρικό. 

Μπορούμε να ελπίζουμε σε μια καλυτέρευση, έξοδο από την κρίση και ανάπτυξη με φιλολαϊκό χαρακτήρα με Ευρωπαϊκή (Γερμανική) χρηματοδότηση και σφραγίδα ή πρέπει να στηριχθούμε βασικά και κυρίως στις δικές μας δυνάμεις;

Η κα Τζάκρη ισχυρίζεται ότι καταψήφισε την κυβέρνηση, γιατί τώρα είναι η ώρα της διαπραγμάτευσης, επειδή έχουμε πρωτογενές πλεόνασμα. Και αναλύει ποια τα επίδικα της «διαπραγμάτευσης» με τους εταίρους. Στην ουσία είναι μέτρα και πολιτικές – ασπιρίνες για τον καρκινοπαθή (διεκδίκηση επενδύσεων από ευρωπαϊκά διαρθρωτικά ταμεία, φοροδιαφυγή, διεκδίκηση να μην καταγράφονται οι πετσοκομένες δημόσιες επενδύσεις στο έλλειμμα κοκ), σε μια οικονομία με 30% ανεργία, διαλυμένα ταμεία, ρευστότητα υπό το μηδέν και το κυριότερο με συγκεκριμένους όρους και πλαίσια που υπαγορεύει η συμμετοχή μας στην ευρωζώνη. Κι αν δεν πετύχει η διαπραγμάτευση, την οποία η κα Τζάκρη έβλεπε αδύνατη, όπως λέει η ίδια, το 2010 αλλά θεωρεί εφικτή το 2013 όπου το χρέος μας έχει γίνει θεσμικό; Θα βγάλουμε το «πυρηνικό μας όπλο» και υπονοεί ένα μορατόριουμ σε μέρος των τόκων.

Η πολιτική κατεύθυνση της κας Τζάκρη, θυμίζει σε πολλά τις απόψεις πρωτοκλασάτων στελεχών και οικονομολόγων του ΣΥΡΙΖΑ.

Το εντυπωσιακό είναι ότι 3 χρόνια μετά τις απαντήσεις, που έδωσε τότε, απέναντι στα τρία ενδεχόμενα το πολιτικό σύστημα της Ελλάδας, με εκτελεστή το ΠΑΣΟΚ, τα ενδεχόμενα παραμένουν τα ίδια, παρά την αλλαγή των δημοσιονομικών μεγεθών με την συνεπακόλουθη οικονομική και παραγωγική διάλυση. Με διαφορετικά επίδικα όμως, περισσότερο «υπαρξιακά» για το μέλλον.

Το πρώτο είναι η συνέχιση της λιτότητας και της εποπτείας, μαζί με το ξεθεμελίωμα του όποιου λαϊκού δικαιώματος. Εκφράζεται από την εθελόδουλη στάση του Άδωνι «δεν θα μου κλέψει εμένα ο Τόμσεν τη δόξα για τις απολύσεις».

Το δεύτερο είναι αυτό που περιγράφει η κα Τζάκρη και εκφράζει, με το τρόπο του, και ο ΣΥΡΙΖΑ. Διαπραγμάτευση για ελεημοσύνη από τους εταίρους. Για μια ισορροπία, να μπει πάτος στο βαρέλι, για μερικά ψίχουλα από την Ε.Ε., για μια οριακή ανάπτυξη σε μια οικονομία διαλυμένη με 30% ανεργία. Και αν η διαπραγμάτευση δε πετύχει βλέπουμε…

Η τρίτη παραμένει η έξοδος από το ευρώ και η αθέτηση πληρωμών. Με διαφορετικό στοίχημα όμως. Όχι απλά για να μην υποκύψουμε στους εκβιασμούς των δανειστών και για να μην μπούμε στα μνημόνια, όπως τέθηκε το 2010. Αλλά γιατί είναι ο μόνος τρόπος, απέναντι σε μια νεοφιλελεύθερη και αντιδημοκρατική «Γερμανική» Ευρώπη όπου ο Νότος καταδικάζεται σε ελεύθερη οικονομική ζώνη του Βορρά, για διέξοδο από την κρίση προς όφελος της κοινωνικής πλειοψηφίας.

 

ΥΓ: Η κα Τζάκρη ισχυρίζεται ότι δεν ακολούθησε το ενδεχόμενο της εξόδου από το ευρώ το 2010, που ήταν η μόνη αντίπαλη πρόταση στην μνημονιακή λιτότητα, γιατί θα βύθιζε την παγκόσμια οικονομία σε ύφεση (!!!) και την Ελλάδα πιθανά σε πόλεμο! Περίεργο. Αυτές οι απειλές πρέπει να είναι τελευταίας κοπής. Το 2010 το μνημονιακό πολιτικό προσωπικό έλεγε ότι ψηφίζει το μνημόνιο για να μη γυρίσουμε σε εθνικό νόμισμα όπου πολλοί έλληνες θα χάσουν μέρος της αξίας της περιουσίας τους και το δημόσιο χρέος θα αυξηθεί. Τρία χρόνια μετά που οι συνέπειες της παραμονής στο ευρώ, σε αυτά αλλά και σε άλλα, έχουν ξεπεράσει κάθε σενάριο τρόμου του 2010 για τις συνέπειες από την έξοδο από το ευρώ, ανακαλύψαν την Αποκάλυψη του Ιωάννη! Είναι κι αυτό ενδεικτικό.

ΠΗΓΗ: Δευτέρα, 18 Νοεμβρίου 2013, http://antapocrisis.gr/index.php/politics/item/992-mitropoulos,

* Ο Δημήτρης Μητρόπουλος είναι εκπαιδευτικός, στέλεχος του «Σχεδίου Β΄»

Μέτωπο κατά των ελίτ ή εμφύλιος; (2)

 

Του Τάκη Φωτόπουλου

 

Το σκηνικό των εναλλασσόμενων θιάσων (ΝΔ/ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ), στο οποίο αναφέρθηκα στο προηγούμενο άρθρο (Σημ. admin: αναρτήθηκε και στην Αποικία) επιβεβαιώθηκε πλήρως με την πρόταση μομφής. Έτσι, ακόμη και ο θίασος που αποτελεί την κοινοβουλευτική Χούντα των σημερινών οργάνων της Υπερεθνικής ελίτ (Υ/Ε),  που εγκληματούν κατά των λαϊκών στρωμάτων, επέτυχε να εξευτελίσει τον εναλλακτικό θίασο που περιμένει να πάρει την σκυτάλη από την Υ/Ε.

Όχι βέβαια λόγω του (δεδομένου) αποτελέσματος της ψηφοφορίας – κανένας δεν περίμενε τους κομπάρσους να χάσουν εκούσια το ψωμί τους – αλλά γιατί ήταν παιχνίδι ο ευτελισμός ενός κόμματος που επαγγέλλεται ότι θα σκίσει τα μνημόνια και τους σχετικούς νόμους… μέσα στην ΕΕ και την ΟΝΕ.

Γι' αυτό και ο λαός αγνόησε το «παλλαϊκό» συλλαλητήριο στο Σύνταγμα, σωστά διαβλέποντας ότι οι Χούντες δεν πέφτουν με καραγκιοζηλίκια, χωρίς πραγματικό εναλλακτικό πρόγραμμα.

Συγχρόνως, όμως, ο εκφασισμός της ελληνικής κοινωνίας προχωρά αλματωδώς, με την εντατική καλλιέργεια του εμφυλιοπολεμικού κλίματος. Από τα κατευθυνόμενα ΜΜΕ (το ένα «άκρο» κατά του άλλου), αλλά και από την εκφυλισμένη «Aριστερά» («αντιφασίστες» κατά φασιστών) κ.λπ. Άλλωστε, το κλίμα αυτό είναι το μόνο που θα μπορούσε να διαιωνίσει την σημερινή οικονομική καταστροφή, όπως επιδιώκουν οι ντόπιες και ξένες ελίτ, με την κατατρομοκράτηση των λαϊκών στρωμάτων και την άμεση ή έμμεση στήριξη της «Αριστεράς» αυτής. Ο εκφασισμός ξεκινά με τον φραστικό φασισμό που λασπώνει (με την βοήθεια λίγων επωνύμων, και κυρίως ανωνύμων «εν υπηρεσία», λασπολόγων) κάθε εναλλακτικό λόγο -όπως αυτόν της στήλης- ως «κρυφο-φασιστικό», «αντισημιτικό» κ.λπ. και φθάνει μέχρι τις δολοφονίες. Σύντομα μάλιστα, με τον «αντιρατσιστικό νόμο», θα ολοκληρωθεί ο εκφασισμός αυτός όταν θα απαγορεύεται ακόμη και η έκφραση λόγου που τα άνωθεν κέντρα θα τον χαρακτηρίζουν «φασιστικό», «αντισημιτικό» κ.λπ…

Είναι, λοιπόν, φανερό ότι μόνο ένα παλλαϊκό Μέτωπο για Κοινωνική και Εθνική Απελευθέρωση, δηλαδή ένα μαζικό πολιτικό κίνημα με συγκεκριμένο πρόγραμμα και στρατηγική για την έξοδο από την καταστροφή, θα μπορούσε να ανοίξει τον δρόμο για ριζικές αλλαγές. Ο κορμός του θα είναι, βέβαια, τα θύματα της παγκοσμιοποίησης, δηλαδή η πλειοψηφία του λαού: οι άνεργοι και οι χαμηλόμισθοι, οι γέροι χωρίς σύνταξη επιβίωσης, η επόμενη γενιά που καταστρέφεται κ.ο.κ. Όλοι αυτοί θα μετατραπούν σε μόνιμα θύματα αν παραμείνουμε στην ΕΕ και δεν διαρρήξουμε κάθε δεσμό με την παγκοσμιοποίηση, στον δρόμο για την οικονομική αυτοδυναμία. Δηλαδή, στον δρόμο της οικοδόμησης:

– μιας παραγωγικής δομής, που θα καλύπτει τις ανάγκες μας, την οποία θα ελέγχουμε εμείς οι ίδιοι και όχι οι πολυεθνικές, όπως σήμερα

– μιας πολιτικής δομής που θα ελέγχουμε άμεσα ως πολίτες, και

– μιας πολιτιστικής δομής, με βάση την δική μας κουλτούρα

Η μονομερής, δηλαδή, έξοδος από την ΕΕ (και όχι απλώς από το Ευρώ που είναι άλλη μια απάτη!) είναι αναγκαία προϋπόθεση -όχι φυσικά και επαρκής- τόσο για την έξοδο από την οικονομική καταστροφή όσο και για την θεμελίωση της οικονομικής αυτοδυναμίας. Δεν είναι δηλαδή απλώς αναγκαία για να ακυρώσουμε τα μνημόνια ή να διαγράψουμε το χρέος, όπως υποστηρίζουν διάφοροι «χρεωλόγοι». Το χρέος είναι η συνέπεια και όχι η αιτία της καταστροφικής κρίσης. Η αιτία είναι η μετά την ένταξή μας στην ΕΟΚ καταστροφή της στοιχειώδους παραγωγικής δομής που είχαμε μέχρι την δεκαετία του 1970, εξαιτίας του ανοίγματος και απελευθέρωσης των αγορών που μας επιβλήθηκε. Όταν, λοιπόν, κάποιοι στην αντικαπιταλιστική «αριστερά» μιλούν για μια «προοδευτική» ΕΕ, ή ακόμη και για μια «καλή» παγκοσμιοποίηση, σαν δήθεν προ-στάδιο της… παγκόσμιας σοσιαλιστικής επανάστασης, απλά παραμυθιάζουν τον λαό.

Ο πραγματικός διεθνισμός μπορεί να ξεκινήσει μόνο «από τα κάτω» από τον κάθε λαό χωριστά, αφού θα έχει επιτύχει την οικονομική αυτοδυναμία του. Αυτό, όμως, είναι αδύνατο σε οποιαδήποτε διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς, με τις τεράστιες ανισομέρειες τις οποίες έχει ήδη δημιουργήσει το καπιταλιστικό σύστημα. Ακόμη και η ορθόδοξη οικονομική θεωρία μπορεί να δείξει ότι η οικονομική ένωση χωρών με διαφορετικά επίπεδα ανάπτυξης, παραγωγικότητας και ανταγωνιστικότητας θα ωφελήσει κατ' αρχήν τις χώρες που ήδη βρίσκονται στα ανώτερα επίπεδα. 

Επομένως, μετά την μονομερή έξοδο από την ΕΕ και τη ρήξη με τη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, πρέπει αναγκαστικά να υπάρξει ένα μεταβατικό στάδιο αυστηρών κοινωνικών ελέγχων πάνω στις αγορές κεφαλαίου, εμπορευμάτων και εργασίας, αλλά και στα μέσα παραγωγής, μέχρις ότου ο λαός, έχοντας κατακτήσει την οικονομική αυτοδυναμία, δηλαδή την οικονομική και εθνική (λαϊκή) κυριαρχία, αποφασίσει δημοκρατικά εάν και τι είδους συστημική αλλαγή επιθυμεί (κρατικό σοσιαλισμό, ελευθεριακό σοσιαλισμό, Περιεκτική Δημοκρατία κ.λπ.). Παράλληλα, δεδομένου ότι το εγκληματικό ΝΑΤΟ και οι άλλοι θεσμοί της Υ/Ε θα έκαναν βέβαια το πάν για να εμποδίσουν παρόμοια απελευθερωτική διαδικασία, θα ήταν απαραίτητος ένας ριζικός αναπροσανατολισμός των γεωπολιτικών μας σχέσεων, έξω από τους θεσμούς αυτούς, μαζί με τους λαούς που παλεύουν ενάντια στην παγκοσμιοποίηση.

Τα παραπάνω στοιχεία που θα αναπτύξω στο επόμενο αποτελούν συστατικά στοιχεία ενός μεταβατικού προγράμματος που οδηγούν στην έξοδο από την κρίση αλλά και ανοίγουν τον δρόμο για συστημική αλλαγή. Σε παρόμοια στρατηγική αντιτίθεται το ΚΚΕ που ουσιαστικά απορρίπτει κάθε μεταβατικό πρόγραμμα (πέρα από κάποια αμυντικά αιτήματα), υποθέτω θεωρώντας (σωστά) ότι ένα «αντικαπιταλιστικό» μεταβατικό πρόγραμμα – όπως αυτό της ΑΝΤΑΡΣΥΑ – εσκεμμένα συγχέει τη μεταβατική διαδικασία με τον στόχο.

Όμως, ενώ είναι σωστό ότι ένα μεταβατικό πρόγραμμα δεν μπορεί να είναι αντικαπιταλιστικό, εφόσον προφανώς δεν είναι ώριμες οι συνθήκες για σοσιαλιστική επανάσταση, υπάρχουν πολλές ενδείξεις ότι είναι ώριμο το αίτημα της μονομερούς εξόδου από την ΕΕ, με στόχο την οικονομική αυτοδυναμία. Και αυτό διότι η πλειοψηφία ήδη έχει συνειδητοποιήσει  ότι έχουμε χάσει κάθε οικονομική και λαϊκή κυριαρχία. Και όπως πάντα στην Ιστορία, η επίτευξη εθνικής απελευθέρωσης ήταν προϋπόθεση της κοινωνικής.

​​

* http://inclusivedemocracy.org/fotopoulos/

ΠΗΓΗ: Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία (17 Νοεμβρίου 2013). Το είδα: http://inclusivedemocracy.org/fotopoulos/greek/grE/gre2013/2013_11_17.html 

Μέτωπο κατά των ελίτ ή εμφύλιος; (1)

 

Του Τάκη Φωτόπουλου*

 

Στον απόηχο του τραγικού θανάτου μέλους της ευρύτερης Αριστεράς στα χέρια οπαδών της ΧΑ, έγραφα, στο κατασυκοφαντημένο από κάποιους στην «Αριστερά» άρθρο της 22/9, «είναι κάλλιστα πιθανό ότι η ΧΑ θα μπορούσε να αποτελέσει ένα τέλειο περισπασμό από τον πραγματικό φασιστικό κίνδυνο που αντιμετωπίζουμε: την ολοκλήρωση της οικονομικής καταστροφής των λαϊκών στρωμάτων στα χέρια της Υπερεθνικής Ελίτ (Υ/Ε) και της ντόπιας ελίτ. Ένα περισπασμό που, στην ανάγκη, θα μπορούσαν να τον εξωθήσουν ακόμη και στα όρια του εμφυλίου πολέμου». Δυστυχώς, η ζοφερή αυτή πρόβλεψη ήδη άρχισε να υλοποιείται, με την στυγερή εκτέλεση εν ψυχρώ  δύο μελών της ΧΑ από εγκληματίες πιστολέρο, που τα ΜΜΕ αποδίδουν σε αριστερή «τρομοκρατική» οργάνωση.

Ιστορικά, η αριστερή «τρομοκρατία» στην μεταπολεμική Ευρώπη, στην Ελλάδα ή στο εξωτερικό, από την 17Ν μέχρι την Γερμανική RAF, στοχοποιούσε βασικά την εξουσία, δηλαδή τις ελίτ και τα όργανά της, και μόνο κατ' εξαίρεση μέλη ακροδεξιών οργανώσεων, π.χ. στην Ιταλία λόγω της μεγάλης, ιστορικά, δύναμης του νεοφασιστικού κινήματος. Η μόνη, επομένως, δικαιολογία που θα μπορούσε να δοθεί από μια πραγματικά αριστερή οργάνωση για παρόμοιες στυγερές δολοφονίες θα ήταν αν τα μέλη της ΧΑ αποτελούσαν μέλη παρακρατικής οργάνωσης στην υπηρεσία των ελίτ, όπως π.χ. η Καρφίτσα, μολονότι ακόμη και τότε θα ήταν βέβαια κτηνωδία η εν ψυχρώ εκτέλεση εκτελεστικών οργάνων από το «λούμπεν», (π.χ. Γκοτζαμάνης), αντί για την εκτέλεση των πραγματικών φορέων της εξουσίας.

Όμως, θα αποτελούσε παγκόσμια πρωτοτυπία να είναι παρακρατική μια οργάνωση που εξελέγη με σημαντικό ποσοστό στη Βουλή, η οποία συνάντησε με την είσοδό της σε αυτή μια συστηματική εκστρατεία της Υ/Ε εναντίον της και σήμερα είναι κάτω από τον ανηλεή διωγμό των ντόπιων ελίτ. Αυτό, ανεξάρτητα, βέβαια, από το γεγονός ότι στο παρελθόν, όταν η δύναμή της στα λαϊκά στρώματα ήταν ασήμαντη, οι ίδιες ελίτ την χρησιμοποίησαν για τους δικούς τους σκοπούς (περισπασμός από την οικονομική κρίση κ.λπ.) Σήμερα είναι προφανές ότι η ΧΑ, όπως και τα εθνικιστικά κινήματα στην Ευρώπη γενικότερα, χάρη στη ρητορική τους κατά των ντόπιων και ξένων ελίτ αλλά και της παγκοσμιοποίησης και της ΕΕ, μέσω της οποίας συνθλίβονται τα λαϊκά στρώματα, έχουν γίνει ο υπ' αριθμόν ένα εχθρός των ελίτ, που τρέμουν τις επικείμενες Ευρω-εκλογές. Αυτό άλλωστε φρόντισε να μας θυμίσει προ ημερών και ο «σοσιαλιστής» γκαουλάιτερ Μάρτιν Σουλτς που κουνούσε απειλητικά το δάκτυλό ενάντια σε κάθε είδους «ακραίο εθνικισμό», τονίζοντας ότι αυτό αφορούσε τόσο την Δεξιά όσο και την Αριστερά. Δηλαδή, ακόμη και το ΚΚΕ που είναι το μόνο κόμμα της Αριστεράς το οποίο έθετε με συνέπεια το θέμα της καταστροφής από την ένταξή μας στην ΕΕ, σε αντίθεση με την εκφυλισμένη «Αριστερά» που μιλούσε για την «Ευρώπη των λαών», ή επαναλάμβανε το παραμύθι για την παγκοσμιοποίηση σαν προστάδιο για την παγκόσμια σοσιαλιστική επανάσταση…

Γι' αυτό και προκαλεί απορία το γεγονός ότι τα μέλη μιας γνήσιας αριστερής «τρομοκρατικής» οργάνωσης (17Ν- που κάποτε πολλοί στην «Αριστερά» κατηγορούσαν για παρακρατική, αλλά σήμερα οι «παρακρατικοί» αυτοί σαπίζουν στην φυλακή!) αλλά και τα μέλη άλλων «τρομοκρατικών» οργανώσεων της Αριστεράς που τα ΜΜΕ χαρακτηρίζουν υπεύθυνες για τις εκτελέσεις, δεν διαχώρισαν ακόμη τη θέση τους από παρόμοιες πράξεις που δεν έχουν καμιά σχέση με αριστερή «τρομοκρατία»  και ευτελίζουν καθοριστικά αυτού του είδους την πολιτική δράση στην Ελλάδα. Ιδιαίτερα, όταν οι εκτελέσεις δεν αφορούσαν καν γνωστά στελέχη της ΧΑ, αλλά απλά μέλη της που κτυπήθηκαν όχι πάνω σε κάποια «μάχη», ή έστω για να προστατευθούν κάποια θύματα της οργάνωσης που βρισκόντουσαν κάτω από άμεση επίθεση (π.χ. μετανάστες), αλλά απλώς γιατί ήταν μέλη της οργάνωσης. Ακόμη περισσότερο, όταν δεν υπήρξε η παραμικρή ενέργεια από παρόμοιες οργανώσεις εναντίον των ίδιων των ελίτ και των οργάνων τους (και δεν μιλούμε βέβαια για απλούς αστυφύλακες!) από τότε που άρχισε η οικονομική καταστροφή των λαϊκών στρωμάτων στα χέρια της Υ/Ε και των ντόπιων συνεργατών της.

Τα παραπάνω δεν αποτελούν, βέβαια, δικαιολόγηση οποιουδήποτε είδους τρομοκρατίας, ακόμη και της αριστερής, μολονότι αντιλαμβάνομαι τον πολιτικό χαρακτήρα των σχετικών πράξεων. Όπως έχω αναλύσει σε ειδική μελέτη για το θέμα (Τ.Φ., Πόλεμος κατά της Τρομοκρατίας, 2003), διαφωνώ απόλυτα, για πολιτικούς λόγους, με αυτή την μέθοδο πολιτικής δράσης που δεν έχει καμιά σχέση με τη διαδικασία δημιουργίας συνείδησης αυτό-οργάνωσης από τα λαϊκά στρώματα, στον αγώνα για το κτίσιμο μιας κοινωνίας ισοκατανομής κάθε μορφής εξουσίας, δηλαδή μιας Περιεκτικής Δημοκρατίας. Γι' αυτό και αποτελούν εσχάτη αθλιότητα μιας εκφυλισμένης «αριστεράς» συκοφαντικά σχόλια για τα άρθρα μου σχετικά με την ΧΑ στην «Ε», ότι «ξεπλένουν νεοναζιστές μαχαιροβγάλτες και δολοφόνους» (βλ. π.χ. σχόλια κουκουλοφόρων «αντιφασιστών» στην «αριστερή αντεπίθεση», φιλική ιστοσελίδα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, τα οποία έμμεσα υιοθέτησαν οι διαχειριστές της που δεν τα απέσυραν, 3/11/2013)!

Αν όμως δεχθούμε την παραπάνω προβληματική, τότε είναι φανερό ότι κάποια κέντρα στην Υ/Ε και στις συνεργαζόμενες ντόπιες ελίτ  εφαρμόζουν σχέδιο για τη δημιουργία εμφυλιοπολεμικού κλίματος στην Ελλάδα. Όχι αναγκαστικά για να προκαλέσουν εμφύλιο, εκτός εάν δεν καταφέρουν να υποτάξουν πλήρως τα λαϊκά στρώματα στους στόχους τους. Ο βασικός ενδιάμεσος στόχος τους είναι η κατατρομοκράτηση των λαϊκών στρωμάτων, ώστε να επιτευχθεί η απομόνωση των «δύο άκρων» στην Δεξιά και την Αριστερά που θέτουν θέμα εξόδου από την ΕΕ, το ΝΑΤΟ κ.λπ. – όπως άλλωστε τόνισε πρόσφατα από την Αμερική ο Α. Σαμαράς. Το πολιτικό σκηνικό δηλαδή που στήνουν οι ξένες και ντόπιες ελίτ προφανώς προβλέπει δυο εναλλασσόμενους θιάσους στην εξουσία: στον πρώτο θίασο θα συμπρωταγωνιστούν ΝΔ/ΠΑΣΟΚ και συνοδοιπόροι και στον δεύτερο θίασο ο ΣΥΡΙΖΑ και συνοδοιπόροι. Έτσι, η πλήρης ενσωμάτωση της χώρας στην Νέα Διεθνή Τάξη της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης θα βρίσκεται πάντα στο απυρόβλητο!

* http://inclusivedemocracy.org/fotopoulos/

Χρεωαποικία, γεωπολιτική και πατριωτικό μέτωπο

 

Του Θόδωρου Σ. Μπατρακούλη*

 

Τα Μνημόνια, οι Δανειακές Συμβάσεις, οι Εφαρμοστικοί Νόμοι συνιστούν παραβιάσεις του Συντάγματος και των πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων που συνάπτονται με την εθνική και τη λαϊκή κυριαρχία. Προωθούν την πολυετή ύφεση. Φτωχοποιούν-εξαθλιώνουν την ελληνική κοινωνία. Με την πρώτη Δανειακή Σύμβαση, ερήμην της Βουλής, η κυβέρνηση Γ. Α. Παπανδρέου αποδέχτηκε και παραίτηση από την ασυλία που απορρέει από την εθνική κυριαρχία.

Το χρονικό διάστημα που ακολούθησε ήταν μαρτυρικό για τις Ελληνίδες και τους Έλληνες. Βάσει της δεύτερης Δανειακής Σύμβασης η Ελλάδα βρισκόταν υποχρεωμένη να πληρώνει τουλάχιστον 15 δις τόκους τον χρόνο, χρηματικά ποσά που θα τα στερείται η οικονομία μας. Κινδυνεύει η ακίνητη περιουσία των Ελλήνων (σπίτια, γη). Με τις συνεχείς φοροεπιδρομές πολλοί θα δυσκολεύονται να εκπληρώνουν τις υποχρεώσεις τους, και θα μπορεί να προχωρεί σε κατασχέσεις η εφορία υπέρ των Δανειστών.

Από το άλλο μέρος, μετά το 1990, στην Ευρασία εξελίσσονται σημαντικές γεωπολιτικές ανακατατάξεις. Στην Ελλάδα και στην Κύπρο επίκεινται νέοι τυφώνες, οικονομικός αλλά και γεωπολιτικός, ως συνέπεια των σχεδιασμών του Βερολίνου και της τρόικας, αλλά και των μεταβολών στον διεθνή συσχετισμό δυνάμεων. Ο οικονομικός στραγγαλισμός μετά την απόφαση του Eurogroup της 15^ης Μαρτίου αποτελούσε προοίμιο για ένα νέο διαλυτικό για την Κυπριακή Δημοκρατία σχέδιο τύπου «Σχέδιο Ανάν», που θα υπαγάγει όλο το νησί υπό τον έλεγχο της Τουρκίας. Στην Κύπρο, κάθε μέρα  κλείνουν καθημερινά πέντε επιχειρήσεις, ενώ άλλες δέκα αναστέλλουν προσωρινά τις εργασίες τους. Η συντριπτική πλειοψηφία των επιχειρήσεων προχώρησε σε ραγδαίες μειώσεις μισθών. Το «μοντέλο Κύπρου» θα εφαρμοστεί και σε άλλες χώρες.

Η Ελλάδα έπρεπε και μπορούσε να προχωρήσει στη συγκρότηση επιτροπής λογιστικού ελέγχου του χρέους από το 1974 και μετά, καθώς και του PSI και των δύο δανειακών συμβάσεων (κυρίως αυτής του 2010). Βάσει των πορισμάτων αυτής της επιτροπής να απαιτήσει από τους δανειστές μη πληρωμή του απεχθούς χρέους και αναδιαπραγμάτευση, αρνούμενη την λογική της υποταγής στα κελεύσματα της Γερμανίας – και των συντασσόμενων με τις θέσεις της – και του ΔΝΤ. Με συνολικό εθνικό στρατηγικό σχεδιασμό και πατριωτική συσπείρωση η Ελλάδα θα μπορούσε να αξιοποιήσει τις αμερικανο-γερμανικές διαφωνίες για την αντιμετώπιση της κρίσης στην Ευρωζώνη. Η Ελλάδα έπρεπε να προχωρήσει σε εκτεταμένη παραγωγική ανασυγκρότηση, να ενισχύσει στο μεγαλύτερο βαθμό την οικονομική της αυτονομία. Να συντάσσεται στα δημοσιονομικά και θεσμικά ζητήματα με τους «ευρωσκεπτικιστές». Να προωθεί μέτωπο με  χώρες όπως η Πορτογαλία, η Ιρλανδία, η Ισπανία, – ως ένα βαθμό και με την Ιταλία. Να συμβάλει αποφασιστικά στην οικοδόμηση ενός βαλκανικού πόλου, στο πλαίσιο της ΕΕ αλλά και αυτόνομα. Βεβαίως, πρέπει να αφήνουμε ανοιχτό και να προετοιμαζόμαστε και για το ενδεχόμενο εξόδου μας από την ευρωζώνη, στο πλαίσιο ενός εθνικού στρατηγικού σχεδιασμού και της διατήρησης των ευρύτερων δυνατών διαπραγματευτικών δυνατοτήτων της χώρας. Αλλά, μια εσπευσμένη οικειοθελής έξοδος από την ευρωζώνη εγκυμονούσε μεγαλύτερους κινδύνους, οικονομικούς, αλλά και γεωπολιτικούς. Η Ελλάδα θα έμενε τραγικά απομονωμένη απέναντι στη νεοοθωμανική Τουρκία.

Η τελευταία άλλαζε σημαντικά υπό την πρωτοκαθεδρία του πολιτικού Ισλάμ. Η πρόσφατη επιδείνωση της οικονομίας της αποτελεί μια πτυχή των εξελίξεων. Κυρίως όμως, δυσκολίες συναντούσε η μεσανατολική εξωτερική πολιτική της Τουρκίας που εφαρμόσθηκε τα τελευταία χρόνια βασιζόμενη στα δόγματα του «στρατηγικού βάθους» του Αχμέτ Νταβούτογλου. Η Τουρκία προωθούσε, μαζί με τις σουνιτικές δυνάμεις του Κόλπου, τη δημιουργία ενός νέου Χαλιφάτου, στο οποίο επιδίωκε να παίζει ρόλο πρωταγωνιστή. Αυτά δοκιμάζονται στη Συρία: η αντοχή της κυβέρνησης Ασαντ δυσκόλεψε τις επιδιώξεις του συμπλέγματος εσωτερικών και εξωτερικών δρώντων που προσπαθούν να καταλάβουν την εξουσία. Εξάλλου, η κυβερνητική αλλαγή στην Αίγυπτο καθώς και μια ενδεχόμενη προσέγγιση Ουάσιγκτον-Τεχεράνης τροποποιούσαν τους όρους των γεωπολιτικών εξελίξεων στη Μέση Ανατολή και στην Ανατολική Μεσόγειο. Για την Ελλάδα δημιουργούνταν δυνατότητες επαναπροσδιορισμού των σχέσεών της με τις προαναφερόμενες χώρες.

Και αυτοί που ακολουθούν πιστά τους μονοδρόμους των «Μνημονίων» και του «Ανώτατου Συμβούλιου Συνεργασίας μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας», που πριν τις εκλογές της 17^ης Ιουνίου διακήρυτταν ότι θα επαναδιαπραγματευθούν Δανειακές Συμβάσεις και Μνημόνια, ποιόν εθνικό στρατηγικό σχεδιασμό προτείνουν; Σε τι αποσκοπούσαν οι απόψεις περί «δύο άκρων»; Ποιόν ωφελούν οι πρόσφατες δολοφονίες (στο Κερατσίνι στο Νέο Ηράκλειο);  Προκαλούν βάσιμες υποψίες για μεθοδευμένη καλλιέργεια διχαστικού κλίματος και φόβου, ώστε να εξωθηθεί η κοινωνία σε σύγκλιση γύρω από τον άξονα της αποικιοκρατικής πολιτικής.

«Πρέπει πλέον «κάποιοι» να κυβερνήσουν αυτή την χώρα, να διαφυλάξουμε την πολιτειακή μας υπόσταση και την πολιτειακή μας νομιμότητα με την βαθύτερη έννοια του όρου. Αφού οι δράστες της σάπιας μεταπολίτευσης φιλότιμα εξαφανιστούν από μόνοι τους να ανοιχθεί ο δρόμος για ανάκαμψη, για περισσότερη δημοκρατία, νομιμοποίηση της διακυβέρνησης και ορθολογική συμμετοχή στο διεθνές και ευρωπαϊκό γίγνεσθαι» (Παναγιώτης Ηφαιστος). Οι ζωντανές δυνάμεις που δίνουν τις κοινωνικές μάχες είναι οι εργαζόμενοι, οι πολίτες. Ζωτικό ζήτημα είναι με ποιούς στόχους, στρατηγικό σχεδιασμό, γεωπολιτικό όραμα αγωνιζόμαστε και πώς θα οικοδομηθεί το δημοκρατικό πατριωτικό μέτωπο εθνικής αντίστασης που απαιτούν οι κρίσιμες περιστάσεις. Ιδιαίτερα αυτοί που συνειδητοποιούν τη μετατροπή της χώρας σε χρεοαποικία – σήμερα γερμανοευρωπαϊκή – και την υποταγή του λαού της σε ιμπεριαλιστική και νεοοθωμανική τροχιά, αυτοί που θέλουν άλλη πορεία – στην Ελλάδα, στην Κύπρο, στις βαλκανικές χώρες, στην Ευρώπη, στην Εγγύς και Μέση Ανατολή – ας επιταχύνουν πιο μεθοδικά και ας συντονίσουν τις κινήσεις τους για τη δημιουργία δημοκρατικού πατριωτικού πόλου αντίστασης του Ελληνικού λαού. Βασικοί πολιτικοί άξονες ενός τέτοιου κινήματος δεν μπορεί παρά να είναι η εθνική ανεξαρτησία, η κοινωνική χειραφέτηση, η δημοκρατία, η οικολογία, η παραγωγική ανασυγκρότηση και η σύμφυτη με αυτήν αγροτική αναγέννηση, η αξιοποίηση των κοινοτικών παραδόσεων του Ελληνισμού.

 

07.11.2013

 

* Θόδωρος Σ. Μπατρακούλης, Δρ Γεωπολιτικής, Νομικός, theobatrak@gmail.com, http://theodorosbatrakoulisblogspot.gr