«Συνωστισμός» στις παρελάσεις

Του Στάθη Σ(ταυρόπουλου)*

Εκπομπές επαναλήψεις παλαιών είχαν για την Εθνική Επέτειο ως επί το πλείστον τα κανάλια – πού φράγκα, αλλά και πού ψυχή για να γυριστούν καινούργιες… Άλλωστε τα τουρκικά σήριαλ τίμησαν απ' τα εν λόγω κανάλια δεόντως την εθνική μας γιορτή με ολίγην από γερμανικές διαταγές στις ειδήσεις. Μια χαρά αχταρμάς το μενού!

Με κορυφαίο το ντόμπερμαν που την έχει δει στρατοδίκης να ζητά απ' τον κ. Δημαρά να «καταδικάσει», να «αποκηρύξει», να «δηλώσει» και στο τέλος να τον καταδικάζει ότι δεν «αποκήρυξε», δεν «δήλωσε», δεν δούλωσε…

Ντόμπερμαν χωρίς κατοχικές κουκούλες, έτσι φόρα παρτίδα απ' τις οθόνες μας, με το θράσος χιλίων πιθήκων… Δηλητηριώδης από καιρό τυγχάνει η πιπίλα που αναχαράζουν τα παπαγαλάκια και τα ντόμπερμαν της ενημέρωσης, ότι «δυσφημείται η χώρα» κάθε φορά που ξετυλίγονται κινητοποιήσεις και διαδηλώσεις στην επικράτεια (αν ακόμα αυτή η επικράτεια υπάρχει).

Δηλαδή, όταν γίνονται διαδηλώσεις στη Γερμανία, όπως η πρόσφατη στη Φρανκφούρτη εναντίον των Τραπεζών, δυσφημείται η Γερμανία; Οταν κατεβαίνουν εκατομμύρια Γάλλοι στους δρόμους για να υπερασπισθούν το ασφαλιστικό τους σύστημα, δυσφημείται η Γαλλία; «Αμαυρώνεται η εικόνα της… Γαλλίας στο εξωτερικό»;

Εχει αρχίσει να τρώει τα ψωμιά της η προπαγάνδα τους, κι όταν η προπαγάνδα τρώει το ψωμί της τζάμπα, χωρίς απτό αποτέλεσμα για τα αφεντικά, αλλοίμονο στους δούλους τους…

*****

Αυτά που συνέβησαν κατά την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου σε πολλές πόλεις της Ελλάδας συνιστούν μια λαμπρή στιγμή έκφρασης ενός λαού που καταπονείται, αλλά και ταυτοχρόνως αφυπνίζεται – μάλιστα ενός ολόκληρου λαού, για αυτό και οι εκφάνσεις της διαμαρτυρίας του καλύπτουν όλη την γκάμα, από τους δεξιούς ώς τους αριστερούς.

Αν τώρα αυτό δίνει την ευκαιρία σε ορισμένους από την ελίτ (βάφεν ή έφεδρη) να χαρακτηρίζει τις διαμαρτυρίες ως «δεξιές» ή «αριστερές», τόσο της κόβει. Ή τόσο θέλει να δείχνει ότι της κόβει, προσπαθώντας να διεκπεραιώσει μια προπαγάνδα που απευθύνεται πλέον μόνο σε ηλίθιους.

Οι εθνικές επέτειοι είναι γιορτές μνήμης – και μέσα στις ψυχές μας κανονικά μνημόσυνα. Με τη χαρμολύπη τους και τα μηνύματά τους.

Για την εξουσία οι εθνικές επέτειοι καταλήγουν αφυδατωμένες να 'ναι μια τελετή  χρήσιμη για την υποστήριξη του οικοδομήματος που έχει στήσει, αλλά ταυτοχρόνως ρηχή· που περιορίζεται σε δυο πόζες και τρεις δεκάρικους απ' αυτούς που σνομπάραμε ή κοροϊδεύαμε πιτσιρικάδες, όπως άλλωστε όλοι οι πιτσιρικάδες όλων των εποχών (όταν βρίσκουν τρόπους να μετατρέψουν την αγγαρεία σε χαβαλέ).

Για τον λαό όμως οι εθνικές επέτειοι είναι γιορτές. Για τους πατεράδες και τις μανάδες μας, για τα όσα κατόρθωσαν, για εκείνα στα οποία απέτυχαν -είναι γιορτές συλλογικής μνήμης και κατά τούτο συνθέτουν ταυτότητα. Μάλιστα ταυτότητα που όσον ενηλικιώνεται υπερβαίνει μύθους (γόνιμους ή χαλκευμένους) και τείνει προς μιαν αυτογνωσία όπλο.

Ακόμα και οι παρελάσεις -που ορισμένοι θέλουν να καταργηθούν – μπορεί για την εξουσία είναι μια τελετή καθ-ιέρωσης (σημαντικής μάλιστα, λόγω του μιλιταριστικού στίγματος που φέρουν), όμως για τον λαό είναι ένα ξεφάντωμα του συνανήκειν, της κοινότητας που καμαρώνει τα παιδιά της, που θυμάται τη δική της παιδική ηλικία – έτσι είναι η ζωή! χρειάζεται γιορτές για να μην είναι «μακρά οδός απανδόκευτος»…  Αλλωστε οι γιορτές έχουν το νόημα που τους δίνουν οι εορτάζοντες. Επί παραδείγματι η σημαία ως γιορτή: άλλο νόημα έχει στα χέρια του αντάρτη κι άλλο στα χέρια του δωσίλογου.

Αλλά, το κυριώτερο: οι επέτειοι κάθε φορά αποκτούν ένα νέο νόημα συνέχεια του παλιού και κατά τούτο ωραία απέδωσε ο Μανώλης Γλέζος όσα συνέβησαν προχθές στις παρελάσεις λέγοντας ότι ο λαός τιμά τον αγώνα τού ΟΧΙ με νέους αγώνες στο ίδιο πνεύμα!

Διότι όντως, αν τότε ο λαός αγωνίσθηκε εναντίον του φασισμού, σήμερα μπαίνει σε έναν νέον αγώνα εναντίον μιας οικονομικής χούντας εκείνου του χρήματος που θέλει να (ανα)γεννάται απ' τις στάχτες των ανθρώπων! σε όλον τον κόσμο, την Ευρώπη, την Ελλάδα…

Εκείνο που πρέπει να προσέξει η άφρων εξουσία (η οποία το έχει προσέξει και τρέμει) είναι πως: όταν φτάνει ο λαός να διαταράξει και να αποδομήσει την τελετή, έχει φθάσει ο κόμπος στο χτένι. Είναι στιγμή σπουδαία και οριακή. Ως εκ τούτου οι αποδοκιμασίες προς τον κύριο Πρόεδρο της Δημοκρατίας (με τις ύβρεις απολύτως καταδικαστέες) εξέφραζαν την απογοήτευση εκείνων που άλλα περίμεναν απ' τον παλιό αντάρτη. Και πάντως όχι να συγκαλύπτει τα καμώματα μιας κυβέρνησης ανδρεικέλων.

Τα «δύσκολα εύγε» γίνονται δύσκολα, αλλά γίνονται, «δύσκολες» επίσης «αποδοκιμασίες». Ο λαός φέρθηκε εικονοκλαστικά, έσπασε τις τελετές, αυτό δεν είναι μια εύκολη συμπεριφορά. Φανερώνει οδύνη. Κι εν συνεχεία οργή που αρχίζει να οργανώνει τον εαυτό της.

Ή μήπως είναι βία οι διαμαρτυρίες και δεν είναι βία το πετσόκομμα των μισθών, οι φοροεπιδρομές (τουλάχιστον με Στούκας), ο εξευτελισμός των πολιτών διά της συκοφαντίας και η αιχμαλωσία της χώρας;

* ΣΤΑΘΗΣ Σ. 31.Χ.2011 stathis@enet.gr 

ΠΗΓΗ:   Έντυπη Έκδοση, Ελευθεροτυπία, Δευτέρα 31 Οκτωβρίου 2011, 

Είναι κάτι στιγμές…

Του Γιάννη Λαθήρα

Είναι κάτι στιγμές…. που σε κάνουνε να νοιώθεις άνθρωπος, δημιουργός των γεγονότων. Να γράφεις τα στιγμιότυπα των μεγάλων αφηγήσεων. Να λες πως δεν ξόδεψες έτσι στα χαμένα τη ζωή σου. Να λοιδορείς το φόβο. Να μετριέσαι με όλους αυτούς που θαύμασες, που τους έκανες πρότυπα στη ζωή σου. Να ζεις στις σκηνές από τα ντοκιμαντέρ του μέλλοντος…

Να γίνεσαι για μια μόνο φορά στη ζωή σου, εσύ ο βαμμένος Παοκτσής, ναι να γίνεσαι Ηρακλής! "τη ζωή μας κάνατε σαν τον Ηρακλή, θα μας στείλουν όλους στη Δ΄ εθνική".

Τέτοιες ήταν οι σημερινές απίστευτες στιγμές! Η Θεσσαλονίκη στα καλά της, ένας λαμπερός ήλιος, η ομορφιά στους δρόμους και το πλήθος να τραγουδά το: "πότε θα κάνει ξαστεριά" …σχεδόν είχε γίνει.!  "όχι στη νέα κατοχή, όλοι στους δρόμος για την ανατροπή"

Πραγματική γιορτή! ούτε θλιβερές παράτες, ούτε χιλιοπαιγμένο θέαμα, ούτε άγονη νοσταλγία μιας πάλαι ποτέ  ηρωικής εποχής

Να βλέπεις τους "επισήμους" ενός κόσμου που χάνεται, τους ακριβοπληρωμένους προέδρους της "δημοκρατίας" ποιάς δημοκρατίας; τους υπουργούς άμυνας, ποιάς άμυνας; να βάζουν την ουρά στα σκέλια και να αποχωρούν εκνευρισμένοι! "Παπούλια παραιτήσου και μη χαμογελάς, σε ξεπέρασε κι αυτός ο … Μεταξάς!"

Στημένη κάτω ακριβώς από την Γερμανική Πρεσβεία, εικόνα που έδινε παραστατικά το στίγμα της νέας εποχής,   η εξέδρα άδειασε σε λίγα λεπτά! Χαμός! Πανικός! ο φόβος πέρασε απέναντι…

Τη θέση τους στην εξέδρα να την παίρνει ένας λαός που παραληρούσε, ζητωκραύγαζε, αγκαλιάζονταν, φιλιά, χειραψίες, χαμόγελα, αναμνηστικές φωτογραφίες:  "ήμουν και εγώ  εκεί". Ο λαός έδινε παράσταση στις περίφημες καρέκλες των καρεκλοκένταυρων, χλεύαζε την εξουσία.

Ένας ανεπανάληπτος παππούς παρίστανε τον …  Παπούλια, μοίραζε ρουσφέτια στους περαστικούς….! άλλοι κάνανε τους βουλευτές, τους υπουργούς, τις κυρίες τους… Οι αστυνομικοί σε αμηχανία δεν ήξεραν τι γίνεται. Οι αρχηγοί τους μας φώναζαν με τα μικρά μας ονόματα και εκλιπαρούσαν να …. φύγουμε! τώρα που ήρθαμε; "Σκασμός. Σκασμός τώρα μιλάει ο λαός!" απαντούσαμε …

Κάτω από την πίεση των χιλιάδων λαού, οι κλούβες των λαομίσητων ΜΑΤ μετακινήθηκαν δεξιά -αριστερά ,σαν να άνοιγε η αυλαία να ξεπροβάλλει ο αληθινός πρωταγωνιστής: ο ΛΑΟΣ! "Σκασμός. Σκασμός παρέλαση θα κάνει τώρα ο λαός!

Αφήσαμε να περάσει μπροστά μια μπάντα και  ξεχυθήκαμε πίσω….! Με τον ήχο της μουσικής, τον Ηλία χαρούμενο όσο ποτέ να δίνει όλη του την ψυχή στο σύνθημα " "ή τώρα η ποτέ εξέγερση λαέ" κι ο τόνος να μπαίνει στο ΤΩΡΑ!

Ο κόσμος, μας επευφημούσε … αλλάξαμε σελίδα, ΜΠΟΡΟΥΜΕ είπαμε και εκείνο το γλυκό κορίτσι με τα μαλλιά σηκωμένα ψηλά με φίλησε και μου ψιθύρισε συγκινημένη! έρχεται η δική μας εποχή!

Λαθήρας Γιάννης, Θεσσαλονίκη  28 Οκτώβρη 20011

ΠΗΓΗ: 31-10-2011, http://www.alfavita.gr/artrog.php?id=49240

Το ΟΧΙ και η τιμή προς νεκρούς και ζώντες

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

Η εφετινή επέτειος του ΟΧΙ σημαδεύτηκε από εκδηλώσεις αποδοκιμασίας της κυβέρνησης και του προέδρου της χώρας, αποδοκιμασίες που σχολιάστηκαν κατά ποικίλους τρόπους. Ως συνήθως η κριτική των αποδοκιμασιών είχε έντονο το χρώμα της κομματικής ή της πολιτικής προτίμησης των σχολιαστών με συνέπεια να χαθεί για μία ακόμη φορά η ουσία από την όποια ανάλυση. Θα επιχειρήσουμε προσέγγιση προς τα συμβάντα από διαφορετική από τη συνήθη οπτική γωνία.

Ξεκινούμε από τις αποδοκιμασίες κατά του προέδρου της δημοκρατίας. Μερίδα σχολιαστών θεώρησε αυτές ως προσβολή κατά θεσμού και μάλιστα του υψίστου, αυτού δηλαδή της δημοκρατίας. Βέβαια θεωρείται από πολλούς η «δημοκρατία» μας ως ο ύψιστος θεσμός, επειδή λησμονήσαμε τον Θεό και από θεσμούς δεν κατέχουμε. Εν πρώτοις είναι απαράδεκτο να ταυτίζεται ένα πρόσωπο που ασκεί εξουσία με τον θεσμό που στην ουσία μέσω αυτού καλείται να υπηρετήσει τον λαό. Ασκώ υπούργημα, πρωθυπούργημα, προεδρία σημαίνει υπηρετώ τον λαό. Ουδένα πρόσωπο είναι υπεράνω κριτικής. Η Εκκλησία έχει καθιερώσει το δικαίωμα του λαού να φωνάζει «άξιος» ή «ανάξιος» κατά τη χειροτονία επισκόπου. Βέβαια δεν είναι ασυνήθης η έκκληση προς τον Καίσαρα εκ μέρους της Ιεραρχίας, προκειμένου, με την παρουσία ισχυρής αστυνομικής δύναμης, να φιμωθούν οι φωνές διαμαρτυρίας, τις οποίες αυτή αναμένει σε περίπτωση σκανδαλώδους και προκλητικής εκλογής. Η αποδοκιμασία είναι δομικό στοιχείο της δημοκρατίας.

Υποστηρίχτηκε ακόμη ότι η αποδοκιμασία κατά την ευφρόσυνη ημέρα εορτασμού του τελευταίου για την Ελλάδα έπους συνιστά αμαύρωση της μνήμης των ηρώων που τιμούνται. Η άποψη ξεχειλίζει από υποκρισία. Τους νεκρούς έχουμε πάψει να τιμούμε από καιρό! Οι μαθητές μας σέρνονται στις παρελάσεις. Τα αγόρια αντιδρούν στην αγγαρεία με επίδειξη μαγκιάς και τα κορίτσια με επίδειξη προκλητικής μόδας έχοντας τις «ευλογίες» γονέων και εκπαιδευτικών. Κάποιοι, ίσως μεταξύ αυτών που προέβησαν στις αποδοκιμασίες, έχουν στοχοποιήσει από καιρό τις παρελάσεις ως κατάλοιπο δικτατορικών εξουσιών. Τέλος οι πολιτικοί με την «ξύλινη» γλώσσα τους ευτελίζουν τους ήρωες όταν με αρκετή δόση φλυαρίας τονίζουν τη λαμπρότητα της παρέλασης των φερέλπιδων εφήβων μας, το αξιόμαχο των ενόπλων μας δυνάμεων και την εθνική μας ομοψυχία. Δεν υπάρχει χειρότερος πολιτικός λόγος από αυτόν κατά τις επετείους.

Τονίστηκε από μερίδα δημοσιογράφων ότι την αναταραχή προκάλεσαν, μεταξύ άλλων, οπαδοί ολοκληρωτικών ιδεολογιών, οι οποίοι σε περιόδους κοινωνικών κρίσεων ιδιαιτέρως επωφελούνται. Η ανάλυση είναι ορθή, απουσιάζει η αναζήτηση των αιτίων της κρίσης. Τόνισαν αυτοί ακόμη, ευτυχώς σε χαμηλότερο από κάθε άλλη φορά τόνο, ότι στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Στη δημοκρατία ίσως όχι, στη «δημοκρατία» μας όμως της εθνικής υποτέλειας, της εκποίησης του εθνικού πλούτου (οι όροι έθνος, εθνικός, πατρίδα, πατριώτης αρχίζουν δειλά δειλά να επαναχρησιμοποιούνται) και της ανατίναξης της εθνικής συνοχής με την κραυγαλέα κοινωνική αδικία μόνο αδιέξοδα υπάρχουν!                  

Κάποιοι έσπευσαν να παρατηρήσουν ότι η επίθεση κατά του προέδρου της δημοκρατίας της χώρας ήταν παντελώς άδικη, καθώς, όπως και ο ίδιος διαμαρτυρόμενος είπε, πολέμησε έφηβος ακόμη τον κατακτητή. Τιμούμε βέβαια τον πρόεδρο για τη στάση του κατά την κατοχή, πλην όμως δεν λησμονούμε το των προγόνων μας «συμφώνως προς το τελευταίον εκβάν έκαστον των πριν υπαρξάντων κρίνεται».  Ο πρόεδρος της χώρας γενόμενος δεκτός από την τότε πρόεδρο της Βουλής μετά την πρώτη του εκλογή άκουσε τα ακόλουθα άκρως θλιβερά λόγια: «Τα εθνικά σύνορα και ένα μέρος της εθνικής κυριαρχίας θα περιοριστούν χάριν της ειρήνης, της ευημερίας και της ασφάλειας στη διευρυμένη Ευρώπη. Τα δικαιώματα του ανθρώπου και του πολίτη θα υποστούν μεταβολές, καθώς θα μπορούν να προστατεύονται, αλλά ίσως και να παραβιάζονται από αρχές και εξουσίες πέραν των καθιερωμένων και, πάντως, η δημοκρατία θα συναντήσει προκλήσεις και θα δοκιμαστεί από ενδεχόμενες νέες μορφές διακυβέρνησης». Τότε ουδόλως αντέδρασαν τόσο αυτός όσο και σύσσωμος ο πολιτικός, συνδικαλιστικός και διανόησης κόσμος! Αν η πρόεδρος της Βουλής τόνιζε ευθέως ότι πρέπει να αποδεχθούμε μείωση μισθών και συντάξεων θα γινόταν «χαμός» κυρίως από αυτούς που σήμερα διαμαρτύρονται. Γιατί, πρέπει να τονίσουμε, ότι σερνόμενοι από ιδεολογίες που θεοποιούν τον οικονομικό παράγοντα έχουμε ξεπουλήσει λίγο ή πολύ όλοι μας την πατρίδα και την εθνική αξιοπρέπεια και έχουμε μετατραπεί σε καταναλωτικά όντα, τα οποία ενοχλούνται μόνο όταν οι κρατούντες λαμβάνουν μέτρα που μειώνουν την αγοραστική μας δύναμη.

Η πλατειά κάλυψη των επεισοδίων δεν επέτρεψε να στρέψουμε την προσοχή μας στην εκδήλωση διαμαρτυρίας των μαθητών Γυμνασίων και Λυκείων. Αυτοί στο σύνολό τους σε όλη τη χώρα αποδοκίμασαν τους επισήμους, τους πολιτικούς κατά βάση, αρνούμενοι να στρέψουν το κεφάλι τους τιμητικά προς το μέρος τους ή, ακόμη πιο σκληρό, στρέφοντάς το προς την άλλη κατεύθυνση. Ίσως από κάποιους να ήταν εκδήλωση μαγκιάς με διαφορετικό τρόπο. Ίσως κάποιοι να «δασκαλεύτηκαν» από γονείς ή εκπαιδευτικούς. Χωρίς αμφιβολία κάποιοι αντέδρασαν ζώντας καθημερινά το δράμα της οικογενειακής τους ανέχειας. Δεν ισχυριζόμαστε ότι οι νέοι μας με τον τρόπο αυτόν τίμησαν τους νεκρούς, τους οποίους από δεκαετίες, εξ αιτίας της συμφοριασμένης εκπαίδευσης αγνοούν! Τονίζουμε ιδιαίτερα ότι κάποιοι μαθητές παρέλασαν για να διαμαρτυρηθούν επειδή το αρμόδιο υπουργείο με εγκύκλιό του ζήτησε να μην χαθούν ώρες για την ετοιμασία προς παρέλαση λόγω των απωλειών διδακτικών ωρών με τις καταλήψεις που κατέστησαν πλέον θεσμός.  Όποιο και αν ήταν το κίνητρο της διαμαρτυρίας, η διαμαρτυρία αυτή καθ’ εαυτή αποτελεί την πλέον αναμφισβήτητη δημοσκόπηση των αισθημάτων από τα οποία διακατέχεται η νέα γενιά εξ αιτίας των αδιεξόδων και μόνο αδιεξόδων που έχουμε ορθώσει γύρω της. Είναι αναμφισβήτητο ότι ενήργησαν, ώστε να αποδοκιμάσουν τους κυρίως υπευθύνους για το κατάντημα της Παιδείας μας και της Πατρίδας μας! Ασφαλώς το μήνυμα δεν φάνηκε να έχει αποδέκτη. Τουλάχιστον όμως απαλλαγήκαμε εφέτος από την «ξύλινη» γλώσσα των δηλώσεων με στόχο δήθεν την εθνική ανάταση. Το ότι καταρρέουμε, άραγε θα το αντιληφθούμε;

Οργή και μούτζα που σας έλαχε!

Του Γιώργου Μάλφα*

Ολοφύρεται και αλυχτά ο δωσιλογικός εσμός του Μνημονίου για το φετινό «βέβηλο» εορτασμό της 28^ης Οκτωβρίου! Για την «προσβολή» του Προέδρου της Δημοκρατίας, των συμβόλων του έθνους, της μνήμης των αγωνιστών, της εθνικής ομοψυχίας. Για τις παρελάσεις που «ματαιώθηκαν», για τους «επισήμους» που εκδιώχθηκαν, για τους κυρίους ανδρείκελα και τις ερίτιμες κυρίες  που τους διαλύσαμε τη φιέστα, μέρα τέτοια, ιερή και ηλιόλουστη!

Ανέμεναν αντιδράσεις, αλλά όχι τέτοιας πρωτόγνωρης έκτασης και έντασης. Κατανοητή η έκπληξή τους, αλλιώς μας είχαν μάθει… Η κρίση «θα μας αλλάξει» μας έλεγαν καιρό τώρα, υπαινικτικά, σχεδόν απειλητικά. Όντως, ξεχάστε ό,τι ξέρατε!

Φοβήθηκαν, έχασαν τον έλεγχο, τρομοκρατήθηκαν. Στα μάτια, τα λόγια και τις χειρονομίες τους διέκρινες τον πανικό, τον αληθινό εαυτό τους. Δίχως προσχήματα, ρητορικούς ελιγμούς και ευγένεια που θα επέβαλε η θεσμική τους ιδιότητα, η αγωγή από «καλό» σπίτι. Έτσι εξηγείται η έκρηξη θυμού που ακολούθησε, οι οργίλες αντιδράσεις, η αργυρώνητη κατασυκοφάντηση των δημοσιολογούντων, η κομματική ομοβροντία καταγγελτικών ανακοινώσεων για την πάνδημη ανταρσία, το αυθόρμητο ξέσπασμα του λαού μας σε όλη τη χώρα!

Αίφνης, μετά το πρώτο σοκ, τις αμήχανες αντιδράσεις και τα επιπόλαια σχόλια, ο κυρίαρχος αστισμός συνήλθε. Παρέκαμψε προσώρας τις επιμέρους διαφορές που τον διατρέχουν. Ξεχείλισε η ευαισθησία του  για τους θεσμούς, το έθνος, τη μέρα… Σε ελάχιστο χρόνο, όλο το φάσμα των εγχώριων ελίτ συνασπίστηκε, ανασυγκροτήθηκε σε ενιαίο μέτωπο. Επέβαλε την αναγκαία «εθνική ομοφωνία»,  τον «εθνικό κανόνα» που θα μετρούσε στο εξής τη φιλοπατρία και τη δημοκρατικότητά μας…

Πρώτος τη τάξει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας· στην αναιδή και προκλητική εξύβριση μιας δράκας πολιτών επέδειξε ασυγχώρητη για το κύρος του θεσμού και την προσωπικότητά του παρόρμηση.

Σεβαστέ μας Πρόεδρε, ο ελληνικός λαός τιμά το αντιστασιακό σας παρελθόν, αυτό της ηλικίας των… «δεκαπέντε» σας χρόνων. Δεν αποτελεί όμως αυτό τεκμήριο και άλλοθι τελεσίδικης ιστορικής καταξίωσης. Τα στερνά τιμούν τα πρώτα! Και σε κάθε περίπτωση, ο λαός μας ξέρετε, δυσκολεύεται να ξεχάσει την πλούσια πολυετή κομματική σας προϋπηρεσία. Ούτε βεβαίως προτίθεται να αμνηστεύσει τη σιωπή και τις υπογραφές σας των τελευταίων δύο χρόνων. Το «δάκρυ» σας, για το οποίο τόσα υπερφίαλα και τηλεδραματικά ειπώθηκαν (αλλά ποτέ δεν είδαμε), θα μας συγκλόνιζε σπαρακτικά, αν έτρεχε για την εξαθλίωση του λαού, για το ξεπούλημα της πατρίδας. Όχι μόνο για την προσβολή της προσώπου σας…

Ο κατ’ ευφημισμόν πρωθυπουργός της χώρας – προτεκτοράτου εξέφρασε τη λύπη του για τα γεγονότα. Δεν μας συγκίνησε καθόλου. Επεσήμανε τον «κίνδυνο υπονόμευσης των δημοκρατικών θεσμών». Δεν μας έπεισε, αλλά δε φαίνεται να τον ενδιαφέρει. Το κουρελιασμένο Σύνταγμα, η κραυγαλέα αναντιστοιχία κοινοβουλευτικής αντιπροσώπευσης και λαϊκού αισθήματος, το αβυσσαλέο έλλειμμα πολιτικής νομιμοποίησης, … ασήμαντες λεπτομέρειες γι’ αυτόν που, αν δεν ολοκληρώσει το σχέδιο «σωτηρίας» της πατρίδας, δεν πρόκειται να την εγκαταλείψει. Δεν θα προλάβει!

 Σε πλήρη στοίχιση και ο εν αναμονή πρωθυπουργός, η εναλλακτική εφεδρεία του ίδιου φαύλου συστήματος, η ασυμβίβαστη «πατριωτική» εκδοχή  εναλλαγής και διαιώνισης του κατεστημένου της εξουσίας. Θορυβήθηκε από τις «ολέθριες αντιδράσεις» του κόσμου παραγνωρίζοντας το αυτονόητο: οι «ολέθριες πολιτικές» ολέθρια ανατρέπονται! Η αντιμνημονιακή ρητορεία εξαντλήθηκε άδοξα και μαζί της και οι ψευδαισθήσεις. Ποιος τον πιστεύει;

 Ελεεινότερη από κάθε άποψη η μοίρα και η τακτική των υπολοίπων «μικρών», των παραπληρωμάτων της εξουσίας  και της συναλλαγής. Δεξιά και αριστερά υποζύγια, δεξαμενές κοινωνικής απογοήτευσης που  αρδεύουν μικρομεγαλισμούς φιλόδοξων ατόμων. Εκλιπαρούν οι αξιοθρήνητοι για συνδιαχείριση. Χαμαιλεοντισμός,  διγλωσσία και μισόλογα. Οικτρά καταγέλαστοι! 

Πρωτοπόρος ο δεξιοτέχνης του πολιτικού αριβισμού και τα πνευματικά έκγονα του δωσιλογισμού και της συνθηκολόγησης (που ψήφισαν αναφανδόν το Μνημόνιο) έσπευσαν αμέσως να δηλώσουν την αγανάκτησή τους για τα «έκτροπα», την υπακοή και τη νομιμοφροσύνη τους. Αδικαιολογήτως απόντες(!) από τις φετινές παρελάσεις οι ατζέντηδες του «ελλαδεμπορίου», κινδυνολογούν και απειλούν. Στις χιλιάδες χιλιάδων Έλληνες που σήκωσαν ανάστημα, βλέπουν «αριστεριστές», «αντιεξουσιαστές», και «πρόβες τζενεράλε για τα χειρότερα». Τα φοβούνται πολύ και όχι άδικα…

Η άλλη, η επίσημη αγαπημένη των εκδοτικών συγκροτημάτων και αδημονούσα ιέρεια της Συμμαχίας των «προθύμων», διάλεξε τη … μέρα να μας διδάξει αξιοπρέπεια παραφράζοντας τον ποιητή. Ευτελίζοντας την τιμή της χώρας και των κατοίκων της. Αποτιμώντας την αξία τους σε συνθήκες επιβαλλόμενου ξεπουλήματος, σκανδαλώδους εκποίησης των πάντων σε τιμή ευκαιρίας. Δεν γνωρίζει άλλον τρόπο…

Αποκαλυπτική μέσα στην υποκρισία της, τέλος, η δημοκρατική Αριστερά της κομψότητας και των καλών τρόπων. Εγγράμματη και διαφωτισμένη, μετριοπαθής και καλλιεργημένη, χρόνια τώρα καλλιεργούσε τον πιο ύπουλο εθνομηδενισμό. Λοιδορούσε εργολαβικά καθετί που θύμιζε πατρίδα, λαϊκή ταυτότητα, παράδοση, ιδιοπροσωπία ελληνική. Ευρωπαΐζουσα αδιακρίτως, πολυπολιτισμικά χαρούμενη και αντιμιλιταριστική από άποψη, φέτος… ενοχλήθηκε από την παρεμπόδιση των παρελάσεων (sic) οι οποίες μέχρι χθες της προκαλούσαν αφόρητη απέχθεια. Από τότε που τους θυμάμαι απαιτούσαν μανιωδώς την κατάργησή τους. Όσο για το έπος του ’40, είναι χαρακτηριστικό ότι τους έθελγε κυρίως το «αντιπολεμικό»(!) μήνυμα της θυσίας των αγωνιστών μας, στις παγωμένες ακρώρειες της Πίνδου. Αν, πάντως, με τόση άνεση παρακάμπτεις τις αρχές σου για μερικά πειστήρια θεσμικής επιβεβαίωσης, τότε καλύτερα να περάσεις απευθείας απέναντι, με τους άλλους…

Το ανάλογο ισχύει και για τους περιώνυμους δημάρχους της «μεγάλης ανατροπής»: αυτόν της Αθήνας, που επισείει την απειλή απόλυσης στα μέλη της μπάντας του Δήμου επειδή φόρεσαν μαύρα περιβραχιόνια. Και τον άλλον, της Θεσσαλονίκης, του οποίου ο αδάπανος αντικομορφισμός εκφυλίζεται παταγωδώς. «Η δικτατορία της μειοψηφίας αμαύρωσε την ημέρα» αποφάνθηκε συγκλονισμένος!

Απέναντι σ’ όλους αυτούς, ο λαός μας τόλμησε! Αψήφησε τυπολατρικά πρωτόκολλα, εθιμοτυπικούς καθωσπρεπισμούς και ηλίθιες ενστάσεις. Νίκησε κατά κράτος τη μοιρολατρία και το φόβο που σκορπάτε σε τόνους κάθε βράδυ αχρεία παπαγαλάκια! Οι «φασίζουσες μειοψηφίες» που στιγματίζατε όλη τη μέρα με το αζημίωτο, ήταν οι χιλιάδες των χιλιάδων Έλληνες και Ελληνίδες που ξεχύθηκαν αυθόρμητα σε δρόμους και πλατείες της υπόδουλης πατρίδας για να γιορτάσουν την επέτειο του «ΟΧΙ» με τον τρόπο που του άξιζε. «Αποκαταστάθηκε το πραγματικό νόημα της γιορτής», σας βροντοφώναζε από νωρίς το αειθαλές σύμβολο Αντίστασης, ο Μανώλης Γλέζος. Εθνική αξιοπρέπεια και κοινωνική χειραφέτηση αδιαχώριστα συναρθρωμένες, στο ύψος των περιστάσεων. Εσείς όμως κλαυθμυρίζατε υποκριτικά, μεμψιμοιρούσατε για την «κηλίδωση» του θεσμού των παρελάσεων που μόνο ηδονοβλεπτικά σας απασχολούσαν μέχρι πρότινος… Έτσι, οι εκφυλισμένες  παρελάσεις ξαναγεννήθηκαν από τον ίδιο το λαό, κατά τρόπο υποδειγματικό, με συμμετοχή μαζική, πάθος και παλμό. Ενθουσιασμό πρωτόφαντο. Παραλήρημα χαράς και ανακούφισης δίχως προηγούμενο.  Αυτό που ποτέ δεν περιμένατε να γίνει, έγινε! Νιώθετε την ανάσα μας;

Υπάρχουν στιγμές στην ιστορία οριακές. Στιγμές απολύτως τραγικές. Σαν αυτές που ζούμε, κρίσιμες. Τότε, τα υποκείμενα της ιστορίας, οι λαοί, καλούνται να επιλέξουν ανάμεσα στον εξανδραποδισμό και την ελευθερία τους. Η διακινδύνευση ακραία, τα διλήμματα αμείλικτα. Η διαιρετική τομή αναπόδραστα διχαστική. Δίχως αστερίσκους, υστερόγραφα, και επιφυλάξεις. Πολύ μεταγενέστερα η ιστορία και οι επιγενόμενοι θα αποφανθούν για την αλήθεια των επιλογών, για την αξία των έργων. Έτσι γινόταν πάντοτε.

Ένας μαθητής  στη Λάρισα  αποφάσισε ήδη, χωρίς ενδοιασμούς. Στο φως της μέρας, δίχως κουκούλα, μπροστά στους «επισήμους». Με μια μούτζα τολμηρή και μεγαλειώδη, στη διάρκεια της παρέλασης, μας έδειξε κάτι αλλά δεν μας εξήγησε το γιατί… Μας άφησε μάλλον, να το καταλάβουμε, κατά το μέτρο των δυνατοτήτων και των αντοχών μας. Αγόρι μου σε ζηλεύω! Κάθε φορά που μιλώ στην τάξη για χούντα, κατοχή κι αντίσταση φοβάμαι την απόλυση…

Την ίδια ώρα, η Υπουργός Παιδείας, αθεράπευτα εγκλωβισμένη σε μια αψεγάδιαστη και φίλαυτη κομψότητα, με γυρισμένα τα νώτα της στο καντήλι του Άγνωστου Στρατιώτη, τραγικά μόνη πάνω σε μια εξέδρα και περιστοιχισμένη από διμοιρίες των ΜΑΤ, «τιμούσε» με τον τρόπο της την Αντίσταση. Αρνούνταν πεισματικά την πραγματικότητα που ξεδιπλώνονταν μπροστά της. Τα δεκαπεντάχρονα παιδιά μας που της γύριζαν την πλάτη… Αντιλαμβάνονταν τα πάντα… Έκανε την επιλογή της!

Και ’μείς τη δική μας.

Πάτρα, 29 Οκτωβρίου 2011

Υ. γ.  Διαμαντάκι ανυπότακτου φρονήματος, αυτό που φοβούνται… http://www.youtube.com/watch?v=yIa4PQvfmaU

* O Γιώργος Μάλφας είναι  θεολόγος καθηγητής – (malfasg@gmail.com)

ΟΧΙ   ΣΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ ΤΟΥ 1940 – ΟΧΙ  ΣΤΗ   ΚΑΤΟΧΗ ΤΟΥ 2011

Από το ΕΑΜ*

Το ΟΧΙ στο φασισμό τον Οκτώβρη του 1940 φυσικά και δεν χωράει στην εικόνα ενός στιγμιαίου εθνικιστικού παροξυσμού που σκόπιμα εξέπεμψε το φασιστικό καθεστώς Μεταξά από αδυναμία και ιδιοτέλεια.

Όπως απέδειξε και η συνέχεια από τότε μέχρι σήμερα, με το ΟΧΙ τον Οκτώβρη του 1940, ο λαός άνοιγε μια νέα σελίδα στην ιστορία του. Αυτή της εθνικής χειραφέτησης του νεοελληνικού κοινωνικού σχηματισμού από την ΞΕΝΗ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ και ΚΗΔΕΜΟΝΙΑ που τον δυνάστευε και τον στιγμάτιζε από την συγκρότηση του το 1828.

                                          ‘‘ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ-ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ-ΕΙΡΗΝΗ-ΠΡΟΟΔΟΣ-ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ’’

Σε αυτό το ΟΧΙ οι γενιές του’40 ενώθηκαν με τις γενιές του 2011 με την πάνδημη και σε πανεθνική κλίμακα αυθόρμητη κινητοποίηση του εργαζόμενου λαού και της νεολαίας.

 Αυτό το ΟΧΙ τίμησαν και αναστύλωσαν στη θέση του, οι μυριάδες λαού και νεολαίας και στη πιο μικρή κωμόπολη και χωριό της χώρας.

Αποκατάστησαν στις εξέδρες των επισήμων τους πραγματικούς εκπροσώπους του ΟΧΙ, τους μαχητές του αλβανικού μετώπου, της αντίστασης της κατοχής και των μετέπειτα αντιιμπεριαλιστικών αγώνων, την Ηλέκτρα, το Σουκατζίδη, το Μπελογιάννη, το Λαμπράκη, τον Πέτρουλα, τους νεκρούς του Πολυτεχνείου…..!

Οι γενιές του ΟΧΙ τον Οκτώβρη του 2011 αποκατάστησαν έτσι και την ιστορική υποχρέωση τους στις γενιές του ΟΧΙ του 1940, αποδεικνύοντας  και έμπρακτα γιατί το ΟΧΙ του 1940 δεν ήταν του Μεταξικού φασισμού αλλά του δημοκρατικού λαού.

κ. Παπαρήγα δεν ήταν οι προβοκάτορες και οι χαφιέδες που έβαλαν την σφραγίδα τους στο ΟΧΙ του 2011. Ξεχωρίστε επιτέλους, έστω και τυπικά από τα κυβερνητικά ανδρείκελα, τους θλιβερούς Σαμαράδες, τους Καψήδες και τους Πρετεντέρηδες εκπροσώπους των συμφερόντων και της εξουσίας τους.

Οι κίνδυνοι για τη δημοκρατία, το λαϊκό κίνημα, την εργατική τάξη και την χώρα βρίσκονται στους φασιστικούς θύλακες που με την ανοχή, την συναίνεση και την κάλυψη του θλιβερού εξουσιαστικού συστήματος προωθούν δυναμικά την κοινωνικοπολιτική τους νομιμοποίηση και την θεσμική τους υπόσταση.

Είναι οι οργανώσεις με τους ουλαμούς στρατιωτικής δομής και οργάνωσης, που «κατάλαβαν» το πεντάγωνο και το σύνταγμα, που παρελαύνουν μπροστά σε δημάρχους πολιτικούς και πολιτειακούς επισήμους σε στρατιωτικούς σχηματισμούς με οπλισμό και παραφρασμένα απριλιανά συνθήματα.

 Απέναντι και σε αυτούς στάθηκαν οι εκατοντάδες χιλιάδες του δημοκρατικού λαού στο ΟΧΙ του Οκτώβρη του 2011. Με αυτό το λαό όφειλε να συμπορεύεται και κάθε προοδευτική δημοκρατική πολιτική δύναμη.   

30-Οκτώβρη 2011

* ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΑΝΤΙΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ – ΕΑΜ, eamgr.wordpress.com        

Το ηρωικό ΟΧΙ και τα προδοτικά ΝΑΙ…

Του παπα Ηλία Υφαντή

Εξέφρασαν, λέει, τη λύπη τους και τη θλίψη τους!… Ποιοι; Οι εκπρόσωποι της αξιολύπητης και αξιοθρήνητης μειοψηφίας της τροϊκανής χούντας!

Τη στιγμή, που γράφει και ψηφίζει και υπογράφει νόμους, με τους οποίους, ενώ κουκουλώνουν τα δικά τους πολλαπλά σκάνδαλα, κατακλέβουν και καταληστεύουν και υποδουλώνουν το λαό και ξεπουλούν τη χώρα.

Που μέσα στο αμόκ της διαστροφής τους χαρακτηρίζουν μειοψηφία τη συντριπτική πλειοψηφία του δικαίως διαμαρτυρόμενου λαού…

Και λένε οι φαρισαίοι και τα φερέφωνά τους ότι ο διαμαρτυρόμενος λαός αμαύρωσε την εθνική επέτειο και πλήγωσε την εθνική μας περηφάνια! Και μίλησαν και για ντροπή οι ξεδιάντροποι…

Γεγονός, που δείχνει ότι, εκτός από την καταφανέστατη και πανθομολογούμενη εμπρόθετη και προσχεδιασμένη προδοσία τους, είναι ουρανομήκης και αβυθομέτρητη και η ανοησία τους.

 Φαρισαίοι υποκριτές, ποιοι αμαύρωσαν την εθνική επέτειο και τους θεσμούς! Οι διαμαρτυρόμενοι πολίτες; Των οποίων οι διαμαρτυρίες δείχνουν ακριβώς το σεβασμό στο έθνος και τους θεσμούς! Όπως επιβάλλει και το ακροτελεύτιο άρθρο του Συντάγματος….

Ή οι δικές σας προδοτικές και αμοραλιστικές αποφάσεις,οι ιδιοτελείς για τις τσέπες σας, αβανταδόρικες για τους τοκογλύφους και καταστροφικές για το λαό και τη χώρα; Με τις οποίες αμαυρώσατε την τρισχιλιόχρονη ιστορία μας και τον τρισένδοξο πολιτισμό μας! Και μας εξευτελίσατε παγκοσμίως…

Ποια σχέση μπορεί να έχουν με το ΟΧΙ του σαράντα για την ελευθερία της πατρίδας τα αλλεπάλληλα δικά σας ΝΑΙ στην προδοσία και υποδούλωση και το ξεπούλημα της χώρας!

Ποια σχέση μπορεί να έχει με τη δημοκρατία, που σημαίνει κράτος του δήμου, η δική σας ΔΗΜΙΟκρατία, που είναι στην πραγματικότητα κράτος ΔΗΜΙΩΝ σε βάρος του λαού και της χώρας!

Ποιοι, λοιπόν αμαύρωσαν την εθνική επέτειο και τους θεσμούς; Και ποιοι θα πρέπει να ντρέπονται; Και να κρυφτούν για πάντα!

Αντί, με τις προκλητικές τους ενέργειες, να πυροδοτούν την ιερή αγανάκτηση του χιλιοπρπρομένου λαού …

π. Ηλίας, 28-10-2011,  http://papailiasyfantis.wordpress.com

ΤΟ ΛΑΪΚΟ «ΟΧΙ» ΚΑΙ Η ΦΑΣΙΖΟΥΣΑ ΧΟΥΝΤΑ

ΔΙΚΤΥΟ ΠΕΡΙΕΚΤΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

Το θρασύτατο πανηγύρι που είχαν στήσει χθες οι πολιτικοί απατεώνες της Κοινοβουλευτικής Χούντας (με την απαραίτητη βοήθεια των αντίστοιχων απατεώνων και ακαδημαϊκών «ΕΕ-δίαιτων αναλυτών» στα ΜΜΕ) για τη «σωτηρία της Πατρίδας», που προφανώς περνά μέσα από τη μεταμόρφωση της χώρας και σε τυπικό προτεκτοράτο, είχε σήμερα άδοξο τέλος, με τα λαϊκά στρώματα να βροντοφωνάζουν ένα μυριόστομο «ΟΧΙ» σχεδόν σε κάθε πόλη της  χώρας όπου είχαν μαζευτεί οι «επίσημοι».

Και όχι μόνο αυτό, αλλά και να μετατρέπουν σε λαϊκή γιορτή το ΟΧΙ, καταλαμβάνοντας τις θέσεις των «επισήμων», όπως άλλωστε λαϊκή γιορτή ήταν και το ΟΧΙ κατά του φασισμού το 1940, που ξεστόμισε μυριόστομα πάλι ο λαός και όχι μια άλλη Χούντα που κυβερνούσε τότε. Το σημερινό μάλιστα ΟΧΙ είναι πολύ πιο βαθιά κοινωνικό γιατί δεν έχει μόνο στόχο την εθνική απελευθέρωση, αλλά – και προπαντός – την κοινωνική απελευθέρωση των λαϊκών στρωμάτων από τις ντόπιες και ξένες ελίτ και τα προνομιούχα στρώματα, όπως εκφράζονται από την ντόπια Χούντα που παριστάνει την κυβέρνηση,  και από την υπερεθνική ελίτ/Χούντα, με τη μορφή της Τρόικας, η οποία τώρα θα παίρνει κάθε σημαντική οικονομική (και εξαρτώμενα πολιτική) απόφαση για τις ζωές μας. Γι’ αυτό και τα καθεστωτικά ΜΜΕ ήδη καταδίκασαν τις λαϊκές εκδηλώσεις και μιλούν για προσβολή του συμβόλου της «εθνικής ενότητας» (αλήθεια ποια είναι αυτή;).

Αποτελεί όμως άκρο άωτο του θράσους, η χούντα που υφάρπαξε με καθαρή απάτη τη λαϊκή εξουσία, με τον Ηγετίσκο της να υπόσχεται τότε λαγούς με πετραχήλια, και τώρα να μην τολμά να ζητήσει λαϊκή έγκριση για το έγκλημα της καταρράκωσης κάθε κοινωνικής κατάκτησης της τελευταίας εκατονταετίας, αλλά και για το ακόμη μεγαλύτερο έγκλημα του ξεπουλήματος του κοινωνικού μας πλούτου και της επιτροπείας της χώρας, να αποφαίνεται, σαν νέος υπό-Φύρερ, πως «ο Λαός δεν θέλει εκλογές, αλλά αλλαγές»! Παράλληλα, ο Πρόεδρος της «Δημοκρατίας» και σύμβολο της «εθνικής ενότητας» αναρωτιέται: «Και πώς μετριέται η πλειοψηφία; Με τη συμμετοχή σε εκδηλώσεις διαμαρτυρίας ή με τις εκλογές που, με βάση το Σύνταγμα, γίνονται κάθε τέσσερα χρόνια», «ξεχνώντας» ότι ακόμη και στην κοινοβουλευτική «δημοκρατία», η κυβέρνηση, σε εξαιρετικές συνθήκες όπως σήμερα, έχει ηθική υποχρέωση να ζητήσει τη λαϊκή εντολή για να εισάγει παρόμοια καταστροφικά μέτρα, όπως άλλωστε έκαναν για την επιβολή πολύ ηπιότερων μέτρων από τα ελληνικά, οι κυβερνήσεις της Ιρλανδίας, Ουγγαρίας, Πορτογαλίας κ.ά.  Και βέβαια ο Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας θα μπορούσε να μιμηθεί το παράδειγμα του Προέδρου της Ισλανδίας που αρνήθηκε να υπογράψει το σχετικό Νομοσχέδιο που υπέβαλε η εκεί ελίτ και δέχτηκε την λαϊκή έκκληση για δημοψήφισμα, πράγμα που κατέληξε σε λαϊκή απόρριψη των μέτρων με πλειοψηφία 93%, επιβεβαιώνοντας έτσι το γεγονός ότι πράγματι εξέφραζε την εθνική ενότητα και όχι τις ελίτ και τους τραπεζίτες!

Η ομόθυμη υπεράσπιση της εκδήλωσης της λαϊκής οργής σήμερα ήταν απαραίτητη, έστω και αν σε αυτή μετείχαν και εθνικιστικά στοιχεία κ.λπ. που όμως δεν τα είδαμε ούτε να επιτίθενται κατά συνδιαδηλωτών, όπως στο Σύνταγμα (βλ. σχετική ανακοίνωση μας), ούτε να προβαίνουν σε εθνικιστικές εκδηλώσεις, αλλά αντίθετα να προσπαθούν και αυτοί να ματαιώσουν την παρέλαση. Το «επιχείρημα» άλλωστε του «εθνικιστικού κινδύνου» έχει χρησιμοποιηθεί και χρησιμοποιείται έντεχνα από την κοινοβουλευτική Χούντα του ΠΑΣΟΚ και τους υποστηρικτές της στη ρεφορμιστική «αριστερά» για να στιγματίσει τις αυθόρμητες λαϊκές αντιδράσεις. Από αυτή τη σκοπιά, ήταν ακατανόητη η σχετική στάση του ΚΚΕ ότι «αυτή η μαζική λαϊκή αντίδραση δεν μπορεί ούτε να συκοφαντηθεί, ούτε να στιγματιστεί από τη δράση ορισμένων θυλάκων που δεν εκφράζουν τα λαϊκά συμφέροντα και δρουν ενάντια σε αυτά, για δικούς τους σκοπούς». Είναι εντελώς απογοητευτικό, αν όχι καταστροφικό για το αναπτυσσόμενο λαϊκό κίνημα, το μοναδικό κοινοβουλευτικό κόμμα με ισχυρό εργατικό κίνημα από πίσω του, που υιοθετεί σωστές θέσεις για την έξοδο από την κρίση μέσω της εξόδου από την ΕΕ και τη διαγραφή όλου του χρέους – αντί για τις αποπροσανατολιστικές θέσεις για διέξοδο από την κρίση μέσα στην ΕΕ και την καταστροφολογία που καλλιεργεί ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ακαδημαϊκοί «αναλυτές» του για τις συνέπειες  τυχόν εξόδου από το Ευρώ –, να αφήνει να υπερφαλαγγίζεται από τη ρητορική της ρεφορμιστικής «Αριστεράς». Αντίστοιχα, με τον έμμεσο στιγματισμό των αυθόρμητων λαϊκών αντιδράσεων ως χειραγωγούμενων από «θύλακες που δεν εκφράζουν τα λαϊκά συμφέροντα», τροφοδοτείται το κλίμα εμφυλίου που καλλιεργήθηκε κατά τα γεγονότα της 48ωρης απεργίας μεταξύ διαδηλωτών, ακυρώνει σε μεγάλο βαθμό μια εν δυνάμει διαδικασία συνειδητοποίησης για κοινό μέτωπο κατά του νο1 εχθρού αυτή τη στιγμή, δηλαδή της ΕΕ/ΟΝΕ και του ξεπουλήματος του κοινωνικού πλούτου.

Η λαϊκή οργή σήμερα κάνει πεντακάθαρο ότι η μόνη διέξοδος από την καταστροφική κρίση και την αποτροπή της εσωτερικής Κατοχής από την ντόπια και την υπερεθνική Χούντα και τους πραιτοριανούς τους (ΜΑΤ, Ευρωστρατοχωροφυλακή-EUROGENDFOR) είναι η σύμπηξη ενός νέου ΕΑΜ, με στόχο την κοινωνική απελευθέρωση, που θα απαρτίζεται από όλες εκείνες τις δυνάμεις που θα αγωνίζονταν για την ανατροπή της Χούντας, την έξωση της Τρόικας και την έξοδο μας από την ΕΕ, παράλληλα με τη διαγραφή ολόκληρου του Χρέους, καθώς και εκλογές για Συντακτική Συνέλευση που θα έβαζε τις βάσεις μιας αυτοδύναμης οικονομίας, χωρίς εξαρτήσεις από την ΕΕ του κεφαλαίου και από τη διεθνοποιημένη καπιταλιστική οικονομία της αγοράς (βλ. σχετική ανακοίνωση).

28 ΟΚΤΩΒΡΗ 2011

PDF (εκτυπώσιμο)

ΠΗΓΗ:  Δίκτυο για την Περιεκτική Δημοκρατία: www.inclusivedemocracy.org/pd, επικοινωνία: peridimok@gmail.com.

Σημείωση: Οι υπογραμμίσεις έγιναν από τον admin.

Ο λαός τίμησε το ΟΧΙ στο φασισμό και ναζισμό

με το δικό του ΟΧΙ σήμερα στο ξεπούλημα της χώρας του

ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΕΠΑΜ

Ο λαός σήμερα αποκατέστησε, αυθόρμητα σε μεγάλο βαθμό, το αληθινό νόημα της 28^ης Οκτωβρίου. Δεν επέτρεψε στο δωσίλογο πολιτικό σύστημα να εμφανιστεί ως τιμητής των αγώνων του. Διατράνωσε το δικό του ΟΧΙ ενάντια στην μετατροπή της χώρας του σε προτεκτοράτο. Διεμήνυσε ότι δεν πρόκειται να συνθηκολογήσει επειδή οι κρατούντες έδωσαν γη και ύδωρ στους σύγχρονους κατακτητές του.

Ανέδειξε με τον δικό του τρόπο μια νέα εθνική ενότητα, που θεμελιώνεται στα πραγματικά συμφέροντα της μεγάλης πλειοψηφίας του, η οποία προορίζεται να μετατραπεί σε δουλοπάροικο της ληστοσυμμορίας που διαφεντεύει τις αγορές και την ευρωζώνη. Ο λαός και το έθνος δεν εκπροσωπείται από δοτούς θεσμούς και εκπροσώπους που ξέρουν μόνο να λειτουργούν ως βιτρίνα της νέας κατοχής.

Η φετινή επέτειος της 28ης Οκτωβρίου θα μείνει στην ιστορία. Μπορεί να συγκριθεί μόνο με την πρώτη φορά που γιορτάστηκε αυθόρμητα με συλλαλητήρια τον πρώτο χρόνο της ναζιστικής κατοχής. Έτσι καθιερώθηκε η επέτειος αυτή. Με το αίμα και τον αγώνα του λαού ενάντια στους κατακτητές και τους ντόπιους δωσίλογους. Δεν χρειάστηκε παρά μόνο ένα απλό σκίρτημά του για να αποκαλυφθεί ο συνασπισμός των σύγχρονων δωσίλογων (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑΟΣ και εξαπτέρυγα) οι οποίοι έτρεξαν να μιλήσουν για «αμαύρωση» της εθνικής επετείου και για «ασέβεια προς τους θεσμούς» την ίδια στιγμή που συνδράμουν ενεργά στο ξεπούλημα της χώρας και στην απεμπόληση της εθνικής κυριαρχίας της με τρόπο που δεν τόλμησε να κάνει ο δικτάτορας Μεταξάς, ούτε καν οι δωσίλογες κυβερνήσεις της ναζιστικής κατοχής.

Όσο κι αν προσπαθούν οι κρατούντες και οι γυρολόγοι τους να τρομάξουν τον λαό με εμφυλιοπολεμικές κραυγές και απειλές περί «εθνικού διχασμού», με μεγάλη δυσκολία πια κρύβουν την γύμνια τους, την τρομακτική κοινωνική τους απαξίωση και την πρωτοφανή απομόνωσή τους. Φτιάχνουν σκιάχτρα για να αποτρέψουν το μοιραίο γι’ αυτούς, την ανατροπή τους από έναν λαό αποφασισμένο να διεκδικήσει την χώρα και την ζωή του.

Οι διαχωριστικές γραμμές χαράχτηκαν και το κυρίαρχο δίλημμα τέθηκε πια ξεκάθαρα: ή με τους σύγχρονους δωσίλογους και τα αφεντικά τους, ή με τον λαό για μια Ελλάδα ελεύθερη, δημοκρατική και ανεξάρτητη.

28 Οκτωβρίου 2011

 ΠΗΓΗ: 28-10-2011, http://seisaxthia.blogspot.com/2011/10/blog-post_8035.html