Εξέγερση, δηλαδή επιβίωση, δημοκρατία, ελπίδα

 

Του Παναγιώτη  Μαυροειδή

 

 

Ήταν η βδομάδα που όλα τέθηκαν καθαρά. Στο στόχαστρο είναι ακριβώς η εργαζόμενη πλειοψηφία. Η χρεωκοπία αφορά ακριβώς αυτούς.

Μιλάμε για τον ορισμό της ταξικότητας της επίθεσης. Όσο φτωχότερος είναι κάποιος, τόσο περισσότερο πρέπει να χτυπηθεί. Τη μεγαλύτερη μείωση αποδοχών θα την έχουν αυτοί που παίρνουν απλά τον βασικό μισθό. Αυτοί που έχουν ανάγκη  την Εργατική Εστία ακόμη  και για ένα εισιτήριο στο θέατρο ή για μια βόλτα στα λουτρά της Αιδηψού. Όσοι έχουν ανάγκη ένα χαμηλότοκο δάνειο από τον ΟΕΚ. Αυτοί οι δύο οργανισμοί καταργούνται…

Αλλά και η εκδικητικότητα ενός γερασμένου συστήματος σε όλο της το μεγαλείο. Όσο πιο νέος είναι κάποιος, τόσο περισσότερο πρέπει να τιμωρηθεί. 22% η γενική μείωση στον βασικό μισθό, αλλά 32% στους νεοπροσλαμβανόμενους…

Ότι πρέπει να μας στοιχειώνει…

 

Σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΛ.ΣΤΑΤ. το Νοέμβριο το ποσοστό ανεργίας στην Ελλάδα  έφτασε το 20,9%, έναντι 13,9% που ήταν ένα χρόνο πριν και 18,2% που ήταν τον Οκτώβριο του 2011.

Ο αριθμός των ανέργων ανήλθε στους 1.029.587 άτομα. Μόνο μέσα σε ένα μήνα έχασαν τη δουλειά τους 126.062 άτομα, δηλαδή, κάθε ημερολογιακή ημέρα έβγαιναν στην ανεργία 4.200 άτομα.

Μέσα σε έναν χρόνο βρέθηκαν εκτός εργασίας 337.010 άτομα, 923 άτομα κάθε ημέρα που περνούσε.

Ο αριθμός των ανέργων το Νοέμβριο του 2011 σε σύγκριση με το Νοέμβριο του 2010 είναι αυξημένος κατά 48,7%.

Το  27,7% του πληθυσμού ή 3,031 εκατομμύρια άτομα  ζουν στα όρια της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού στην Ελλάδα.

 

…αλλά και να μας οδηγεί σε συμπεράσματα

 

Πως μπορεί να θεωρείται προοδευτικός ένας τρόπος παραγωγής, ο οποίος σκορπάει την μέγιστη κοινωνική δυστυχία, ακριβώς όταν βρίσκεται στο απόγειο  δημιουργίας και συγκέντρωσης πλούτου; Χωρίς μάλιστα ποτέ να αγγίζεται η εταιρική ή ατομική περιουσία, ούτε το εισόδημα της μεγάλης ατομικής ιδιοκτησίας;

Είναι δυνατόν να θεωρείται ‘’διέξοδος’’ από την καπιταλιστική κρίση, η λεγόμενη jobless recovery (ανάπτυξη με ανεργία); Αποτελεί πρόοδο για μια κοινωνία, να θέτει στόχο να μην δουλεύει ένα όλο και μεγαλύτερο ποσοστό του πληθυσμού, για να εκβιάζεται το υπόλοιπο;

Η μεγάλη ανεργία είναι το όπλο για να επιβληθεί  χαμηλός μισθός. Το  έχουμε καταλάβει, αλλά ομολογείται κιόλας από τους εκπροσώπους της  κεφαλαιοκρατίας. Είναι δυνατόν έπειτα να  θεωρούμε το καπιταλιστικό σύστημα δημοκρατικό, επειδή απλά, σε αυτό το πλαίσιο πάντα, θεωρητικά, σου δίνει τη δυνατότητα να διαλέξεις κόμμα;  Όλως περιέργως βέβαια τα ελεγχόμενα από τους επιχειρηματίες ΜΜΕ προβάλλουν κατά βάση τα κόμματα απολογητές του συστήματος, που εκτός των άλλων είναι τρόφιμα της κρατικής χρηματοδότησης.

 

Ότι θα έπρεπε να μας προσανατολίζει πολιτικά…

 

Το 79%  του λαού είναι κατά του μνημονίου, σύμφωνα με  τελευταία δημοσκόπηση.

Το 51%  του κόσμου έχει αρνητική γνώμη για την ΕΕ, ενώ πριν ένα μόλις το αντίστοιχο ποσοστό ήταν 41%.

Το 35% των πολιτών  έχει αρνητική γνώμη για  το ευρώ παρά την κινδυνολογία, ενώ πριν ένα μόλις μήνα  το αντίστοιχο ποσοστό ήταν 32%.

Το 63,3%  των επισκεπτών του μεγαλύτερου και μάλιστα συντηρητικού portal ειδήσεων, ζητούν σε σχετική ψηφοφορία, να κηρύξει η Ελλάδα στάση πληρωμών.

 

…και να μας οδηγεί σε τόλμη και όχι σε μισά λόγια

 

Ο κόσμος έχει τις ευθύνες του και τις αμαρτίες του. Τα βολέματα, τους εφησυχασμούς και τα ‘’δε βαριέσαι, εγώ θα βγάλω το φίδι από την τρύπα’’.  Αλλά δεν δικαιούνται οι λεγόμενες πρωτοπορίες του, να χρησιμοποιούν όλα αυτά σαν άλλοθι της δικής τους ατολμίας. Δεν αποδείχτηκαν οι ίδιες  ως πρωτοπορίες, δεν κατέχτησαν την αναγνώριση.

Δύο ήταν και είναι τα κεφαλαιώδη ζητήματα της περιόδου. Το ζήτημα του χρέους και η συμμετοχή σε ευρωζώνη και ΕΕ. Δίδυμα αδελφάκια.

Ας θυμηθούμε λοιπόν.

Δύο χρόνια πήρε στην  κοινοβουλευτική αριστερά να καταλάβει ότι είναι δίκαιο, σωστό και ρεαλιστικό, να θέσει θέμα  για ΣΤΑΣΗ ΠΛΗΡΩΜΩΝ και ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΧΡΕΟΥΣ (έστω με παλινωδίες).

Ένα της τμήμα (του ‘’σοσιαλισμού που γνωρίσαμε’’), θεωρούσε το στόχο αυτό αποπροσανατολιστικό, ρεφορμιστικό και ενσωμάτωση στον καπιταλισμό.

Η άλλη της εκδοχή (η ‘’ευρωπαϊκή’’), τη μια στιγμή μίλαγε για ‘’αναδιαπραγμάτευση του χρέους’’, την άλλη έψαχνε να βρει ποιο είναι το δίκαιο και ποιο το άδικο χρέος, μην τυχόν και αδικήσει κανένα δανειστή, την επομένη ήθελε να το ‘’μετρήσει’’. Έμπλεξε το τεχνικό διαχειριστικό μέρος, με το πολιτικό αίτημα ως εργαλείο πολιτικής παρέμβασης και λαϊκής δράσης.  (Προτάσεις της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ για διέξοδο από την κρίση: ‘’Μια επαναδιαπραγμάτευση του Χρέους με διαγραφή μεγάλου μέρους του, επιμήκυνση και μείωση του επιτοκίου. Να διεκδικήσουμε, καταρχήν σε ευρωπαϊκό επίπεδο, μια δίκαιη ρύθμιση του Χρέους, αφού πρώτα προχωρήσουμε σε έναν εξονυχιστικό λογιστικό έλεγχο του Χρέους -και είναι αδιανόητο ότι η κυβέρνηση κωλυσιεργεί και αρνείται- για να δούμε ποιο μέρος του είναι παράνομο και επαχθές’’, εφημερίδα Δρόμος της Αριστεράς)

Αλλά και το  ζήτημα της συμμετοχής στην ευρωζώνη και την ΕΕ, από σημείο επικοινωνίας της αριστεράς, με τις λαϊκές διαθέσεις, αποτέλεσε στοιχείο ανυποληψίας και πολιτικής υστέρησης.

Όπως δεν μπορείς να βρεις στον Ριζοσπάστη σήμερα καμία παραπομπή στις συγκυβερνήσεις ΚΚΕ/ΣΥΝ με την ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ το 89/90, έτσι και δεν θα βρίσκεις το 2032 τις περίφημες δηλώσεις της Α. Παπαρήγα για την ‘’καταστροφή με την έξοδο από το ευρώ’’ και την κινδυνολογία ότι άμα φύγουμε ‘’θα έρθουν αυτοί που έχουν τα κεφάλαια τους έξω να τα πάρουν όλα μπιτ παρά’’.

Για την λεγόμενη ευρωπαϊκή αριστερά, τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα. Παρά τις διαφοροποιήσεις τμημάτων του, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ είναι σταθερά υπέρ της συμμετοχής στην Ευρωζώνη και την ΕΕ. Αλλά και όσοι τοποθετούνται κριτικά, ανακάλυψαν μια περίεργη θεωρία, πως πρέπει να τεθεί θέμα εξόδου από ευρώ αλλά όχι και από την ΕΕ. Το τελευταίο θεωρείται λαθεμένο ή μαξιμαλιστικό και αντικαθίσταται με το βολικό ‘’ρήξη με την ΕΕ’’. Έλα όμως που η λαϊκή αντίθεση στην ΕΕ είναι ευρύτερη από την απόρριψη του ευρώ, όπως έδειξε και η τελευταία δημοσκόπηση! Ψιλά γράμματα για την ..αντισεχταριστική αριστερά.

Το να είσαι εκατό βήματα μπροστά από τις λαϊκές διαθέσεις, σημαίνει ότι είσαι απλά στον κόσμο σου (στην παλαιοκομμουνιστική γλώσσα είσαι ένας ρομαντικός βολουνταριστής ή αριστεριστής).

Το να κινείσαι με το βηματισμό του κόσμου, σημαίνει πως απλά δεν τολμάς να πρωτοπορήσεις, δεν συμβάλεις με κανένα ιδιαίτερο τρόπο. ‘’Πρέπει να μιλήσουμε στο στόμα του λαού όχι όμως με το στόμα του λαού’’, έλεγε ο μεγάλος Μ. Μπρέχτ, που δεν μασούσε τα λόγια του, ήθελε τους επαναστάτες ένα βήμα μπροστά και όχι υποταγμένους και κόλακες στη μέση συνείδηση.

Το να είσαι όμως πάντα ένα βήμα πιο πίσω είναι η καταστροφή σου και αυτό συμβαίνει με την κοινοβουλευτική αριστερά και στις δύο εκδοχές της και παρά τις διαφορές της. Σήμερα τα λέει καλύτερα και για το χρέος και (λιγότερο) για το ευρώ.

Λέει όμως σήμερα, αυτό που έπρεπε να έχει πει χτες και όχι αυτό που θα φώτιζε την αυριανή μέρα.

Ακριβώς πάντα ένα βήμα πίσω…

 

Δημοκρατία είναι η εξέγερση

 

Δεν σκαλίζουμε το παρελθόν για να απαξιώσουμε κανένα, αλλά για να λογαριαστούμε με τα αμείλικτα ερωτήματα του παρόντος.

Απέναντι μας μια κυβέρνηση διορισμένη από την ευρωπαϊκή κεφαλαιοκρατία, τις τράπεζες, τους δανειστές. Με τους  μεγάλους ντόπιους επιχειρηματίες  να είναι οι μόνοι ευτυχείς συνοδοιπόροι των αντεργατικών ανατροπών και τη μεγάλη μάζα του λαού στα πρόθυρα της καταστροφής.

Το πρώτο καθήκον και  δικαίωμα των εργαζομένων είναι η  εξέγερση για την ανατροπή. Υποχρέωση της αριστεράς, είναι να συμβάλει στην ανάγκη αυτή. Να την υποστηρίξει, να την τεκμηριώσει, να της δώσει προοδευτικό αντικαπιταλιστικό, αντιΕΕ πρόσημο.

Δημοκρατία και λαϊκή κυριαρχία αυτή τη στιγμή, σημαίνει ακριβώς να επιβληθεί το δίκιο και το συμφέρον των εργαζομένων και  της κοινωνίας, πάνω στη σκοταδιστική, βάρβαρη επίθεση του αντιδραστικού συνασπισμού εξουσίας. Της τρόϊκας, του κεφαλαίου, των αστικών ελληνικών κομμάτων.

Δημοκρατία στον παρόντα χρόνο, είναι η εργατική εξέγερση, η λαϊκή επανάσταση. Δεν κρίνει αυτό απαραίτητα τον συνολικό κοινωνικό προσανατολισμό. Αλλά είναι όρος επιβίωσης του λαού, προϋπόθεση για να αποφευχθεί μια πρωτοφανής κοινωνική καταβύθιση και ήττα του κόσμου της εργασίας.

Η αριστερά, θα κριθεί πριν από όλα στη στάση της απέναντι στο ερώτημα της ανατροπής. Αλλά και στην έμπρακτη συμβολή της στο πρόσημο που αυτή θα έχει. Αν θα είναι δηλαδή ένα βήμα προς μια πορεία αντικαπιταλιστική, με κριτήριο τα συμφέροντα της κοινωνικής πλειοψηφίας, έξω από τα δεσμά της ΕΕ και το μολώχ του καπιταλιστικού κέρδους ή αν θα είναι μια αντιδραστική αναδίπλωση με τη σφραγίδα των αντιδραστικών δήθεν ‘’πατριωτικών’’ δυνάμεων.

Η αριστερά διστάζει να θέσει το ζήτημα της εξέγερσης, με εξαίρεση την αντικαπιταλιστική επαναστατική αριστερά, που δεν μπορεί ωστόσο να σφραγίσει τις εξελίξεις, παρά τη μεγάλη συμβολή της.

Δεν εννοούμε αν καλεί σε συλλαλητήρια, ‘’συγκρούσεις’’ και άλλες αναγκαίες μορφές. Μιλάμε για την ανάγκη να τεθεί το ζήτημα της ανατροπής με καθαρά ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΟΡΟΥΣ, με πρώτο βήμα την αποχώρηση από τη βουλή-δούλο της τρόϊκας και την συμβολή στη συγκρότηση ανταγωνιστικών κοινωνικών και πολιτικών μορφών οργάνωσης του λαού, με συμμετοχή των συνδικάτων βάσης, εκλεγμένων εκπροσώπων των λαϊκών συνελεύσεων, επιτροπών ανέργων ή/και απολυμένων, τοπικά, αλλά και ΚΕΝΤΡΙΚΑ.

Ποιος αμφιβάλει για τη δυναμική που θα είχε αυτή η πολιτική πρωτοβουλία στην ταχύτατη κλιμάκωση της εργατικής και λαϊκής κινητοποίησης με καταλήψεις όλων των δημοσίων κτιρίων και οργανισμών και παραμονή στις πλατείες, μέχρις να ΦΥΓΟΥΝ ΟΛΟΙ;

Χωρίς αυτή την πολιτική στάση, η κοινοβουλευτική  αριστερά απλά πετάει την μπάλα στην κερκίδα. Και ο κόσμος δεν είναι αφελής…

Όχι μόνο δεν υπάρχει η τόλμη, αλλά οι κοινοβουλευτικές ηγεσίες της αριστεράς εύχονται να γυρίσουν όλα στην κανονικότητα, να προκηρυχτούν τάχιστα εκλογές, να απαντήσει ο λαός με τα χαρτάκια και να μείνει η εξουσία στην οικονομική και πολιτική ολιγαρχία.

 

Η αντι-δημοκρατική αστική αντ-επανάσταση και η ειλικρίνεια του Χρυσοχοϊδη

 

Επιβίωση με την ανατροπή των μνημονίων και της νέας δανειακής συνθήκης  και λαϊκή εξέγερση,  πάνε μαζί. Ακριβώς όπως πάνε μαζί για τους αντιπάλους μας, η επιβολή των αντεργατικών μέτρων με την άγρια καταστολή της δημοκρατίας και της ελευθερίας.

Γράφηκαν πολλά ευφυή και σκωπτικά για τους λόγους που ο Χρυσοχοϊδης ‘’δεν πρόλαβε’’ να διαβάσει το μνημόνιο που ψήφισε αυτός και το ΠΑΣΟΚ. Αγνοήθηκε όμως η αλήθεια που είπε ο ίδιος, και αποκαλύπτει το δεσμό μεταξύ αντεργατικής πολιτικής και κατάργησης της δημοκρατίας για το λαό.

‘’Σας θυμίζω επίσης ότι ήμουν ο υπουργός-διαχειριστής κρίσεων επί πολλές ημέρες και εβδομάδες, με το Κοινοβούλιο αποκλεισμένο από χιλιάδες οργισμένους πολίτες. Κινδύνεψε πολλές φορές να καταληφθεί το Κοινοβούλιο τότε’’.

(http://www.tovima.gr/politics/article/?aid=442007)

 

Η ευκαιρία της αριστεράς: Και πλατιά και ριζοσπαστικά

 

Το ζήτημα της ανατροπής  είναι ανοιχτό. Να το δούμε σαν θετική πρόκληση. Το δίλλημα μασημένα και μισά λόγια ‘’για να μην φοβηθεί ο λαός’’ ή λεκτικές απογειώσεις στο υπερπέραν για να κρατηθεί μακριά  (και να φοβηθεί!) ο λαός, είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Της αριστεράς της ήττας και της γραφειοκρατικής σκέψης, που δεν εμπιστεύεται τις λαϊκές δυνάμεις, δεν ζει με την αγωνία των ανέργων και των εργατικών στρωμάτων. Μιας αριστεράς που φοβάται το απελευθερωτικό λυτρωτικό λαϊκό πανηγύρι της εξέγερσης. Μιας αριστεράς που διστάζει να δει το βάθος της καπιταλιστικής κρίσης και την αναγκαιότητα ενός μεγάλου επαναστατικού κοινωνικού μετασχηματισμού  με κλονισμό της εξουσίας του χρήματος και της ατομικής ιδιοκτησίας, σε εθνικό και υπερεθνικό επίπεδο.

Σήμερα, οι επαναστατικοί στόχοι της αριστεράς, μπορούν να αναδεικνύονται όχι σαν ιδιοτελή ή ηθικά προτάγματα της ίδιας, αλλά ακριβώς σαν ανάγκη της κοινωνίας. Ακόμη και αυτών που δεν φαντάστηκαν ποτέ ότι θα μπορούσαν να έχουν σχέση με μια κομμουνιστική επανασυγκρότηση της κοινωνίας στη βάση της κοινωνικής ιδιοκτησίας και της δημοκρατίας των παραγωγών και του κοινωνικού πλούτου.

Διαγραφή του χρέους, έξοδος από ευρωζώνη και ΕΕ, χτύπημα της μεγάλης ατομικής ιδιοκτησίας με κοινωνικοποιήσεις, ανατροπή του υπηρετικού προς το κεφάλαιο και την τρόικα πολιτικού συστήματος, είναι οι στόχοι που σηματοδοτούν τη συνάντηση μιας  μεγάλης αναγεννημένης  αντικαπιταλιστικής αριστεράς με τις εργατικές ανάγκες και τις λαϊκές προσδοκίες όχι μόνο για επιβίωση, αλλά και για ένα καλύτερο μέλλον.

 

ΠΗΓΗ: Sat, 2012-02-11, http://aristeroblog.gr/node/462

Χρεοκοπημένες αλήθειες και τοκισμένα ψέματα

 

Του Κώστα Βαξεβάνη

 

Σκέφτομαι πολύ καιρό να γράψω αυτό το κομμάτι. Όχι μόνο από δημοσιογραφικό ενδιαφέρον, αλλά και γιατί εγώ ο ίδιος έπρεπε να απαντήσω στον εαυτό μου ποιό είναι το καλύτερο για τη χώρα και για μένα. Όπως όλοι ανησυχώ και φοβάμαι. Και όταν φοβάσαι είναι εύκολο να κάνεις τα χειρότερα. Δεν υπάρχει συνταγή για το φόβο πέρα από τη γνώση.

Ανάμεσα σε θεωρίες για δραχμές, δηνάρια, ριάλια, πτωχεύσεις και σωτηρίες, υπάρχει η γνώση που πρέπει να ακολουθήσεις. Γιατί για παράδειγμα η δραχμή είναι κακή; Όσοι σήμερα δαιμονοποιούν την επιστροφή στη δραχμή, απαντούν επισείοντας τα θηρία της Αποκάλυψης. «Δεν θα έχουμε να φάμε, να ζεσταθούμε, θα ζούμε στην απόλυτη φτώχεια» κλπ. Δεν έχω διαβάσει πειστικό επιχείρημα γιατί όλα αυτά δεν θα συμβούν αν παραμείνουμε στο ευρώ. Ποιός το εγγυάται; Οι εταίροι δανειστές ή οι πολιτικοί μας οι οποίοι είναι αυτοί και όχι άλλοι που μας έφεραν ως εδώ. Δεν είμαι ειδικός. Ό,τι διαβάσετε προκύπτει από συνεντεύξεις με ειδικούς, μια τεράστια βιβλιογραφία που την τελευταία χρονιά ήταν ένας εφιάλτης που κατέληξε φίλος, και την εμπειρία που μου δίνουν τα 25 χρόνια δημοσιογραφίας (αυτή μου η εμπειρία δεν αναλύει απαραίτητα την οικονομία αλλά με κάνει να αντιλαμβάνομαι και να εξηγώ τα συμφέροντα μέσα κυρίως από πληροφορίες). Ότι γράφω είναι αυτό που θα έλεγα στα παιδιά μου ότι συμβαίνει. Και το τι απαντάω στο ερώτημά τους τι πρέπει να γίνει

Ευρώ ή δραχμή;

Παρότι ο μεγαλύτερος δράκος για την ελληνική οικονομία, ήταν οι πολιτικές που ακολουθήθηκαν και επί ευρώ και επί δραχμής, η δραχμή εμφανίζεται σήμερα ως κίνδυνος για την χώρα. Αν γυρίσουμε στην δραχμή, για κάποιο λόγο που δεν αναλύεται αλλά συνδέεται με την αρνητική έννοια της χρεοκοπίας, θα επιστρέψουμε στη δεκαετία του 50. Ετσι δημιουργείται ένα είδος φοβικών αντανακλαστικών απέναντι στη λύση της δραχμής. Ας δούμε όμως τι συμβαίνει:

-Το ευρώ είναι το ενιαίο νόμισμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η Ε.Ε ενοποιήθηκε οικονομικά, αποκτώντας κοινό νόμισμα, αλλά δεν ενοποιήθηκε πολιτικά. Δηλαδή δεν αποτελεί μια πολιτική και οικονομική οντότητα στην οποία οι αποφάσεις παίρνονται με γνώμονα το ενιαίο συμφέρον. Δηλαδή δεν συμβαίνει ό,τι συμβαίνει για παράδειγμα στις ΗΠΑ όπου κονδύλια από μια πλούσια Πολιτεία κατευθύνονται σε μια φτωχή για την αναγκαία ισορροπία. Οι οικονομικές αποφάσεις στην ΕΕ, παίρνονται ως αποτέλεσμα συμψηφισμών των ισχυρών ως σήμερα κρατών (Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία).Έτσι μοιραία το ευρώ παρότι ενιαίο νόμισμα, δεν ανταποκρίνεται πρακτικά σε κάτι άλλο κοινό.

-Μετά την καθιέρωση του ευρώ, εξαιτίας της νομισματικής πολιτικής την ΕΕ, δόθηκε η δυνατότητα για φτηνότερη χρηματοδότηση για τα κράτη. Και την Ελλάδα βεβαίως. Η χρηματοδότηση επέτρεπε αγορά των γερμανικών και γαλλικών προϊόντων, άρα συνέφερε τις ισχυρές χώρες που εφάρμοζαν αυτή την πολιτική, αλλά δημιούργησε σοβαρά προβλήματα. Οι ελληνικές κυβερνήσεις προτιμούσαν να δανείζονται από το να επεξεργάζονται πλάνα για την οικονομία. Η χώρα έπαψε να είναι ανταγωνιστική και αναπτύχθηκαν διάφορα παρασιτικά φαινόμενα. Γιατί να παράγει κάποιος όταν μπορεί να δανειστεί; Παρότι σήμερα χρησιμοποιούνται διάφορα επιχειρήματα για την ανεύθυνη Ελλάδα που δεν έβαλε δημοσιονομική τάξη (κάποια βεβαίως ισχύουν), η περίοδος της μεγάλης διαφθοράς είναι η περίοδος ένταξης στο ευρώ. Το εύκολο δανεικό χρήμα δόθηκε για να γίνουν Ολυμπιακοί Αγώνες σε τιμές πολλαπλάσιες από τις πραγματικές, για να αγοραστούν προϊόντα SIEMENS (πάλι σε πολλαπλάσιες τιμές) ή γερμανικά υποβρύχια (και εδώ σε πολλαπλάσιες τιμές αφού οι Γερμανοί είχαν εκπαιδεύσει τους Έλληνες σε μίζες).

-Αν η κρίση στην Ελλάδα δεν οφείλεται στο ευρώ αλλά στην δημοσιονομική της απειθαρχία, γιατί πειθαρχημένες χώρες όπως η Ιρλανδία ή η Ισπανία αντιμετωπίζουν τα ίδια προβλήματα; Η κρίση είναι δομική, συστημική. Προέρχεται από την λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, της νομισματικής της πολιτικής, των τραπεζών της, και βρήκε πρωτίστως έκφραση στον αδύναμο κρίκο της Ελλάδας.

-Το δίλημμα για την έξοδο από το ευρώ δεν είναι ελληνικό. Το ευρώ απειλείται από το γεγονός ότι δεν υπάρχει καμιά πολιτική ενοποίηση των κρατών, αλλά μια κοινή νομισματική πολιτική που απειλεί όμως τις χώρες του Νότου. Αργά ή γρήγορα, αφού δεν υπάρχει πραγματική ενοποίηση, το ευρώ θα καταρρεύσει. Υπάρχουν σήμερα αναλυτές όπως ο Johan Van Overtveldt («Το τέλος του Ευρώ» εκδόσεις Μεταίχμιο) οι οποίοι υποστηρίζουν πως πρώτη η Γερμανία είναι πιθανόν να επιλέξει να βγει από ευρώ. Άρα το επιχείρημα έξω ή μέσα στο ευρώ δεν καλείται να το απαντήσει η Ελλάδα. Το πραγματικό ερώτημα είναι τι θα γίνει αν καταρρεύσει το ευρώ και η Ελλάδα στο όνομα του φόβου που χρησιμοποιήθηκε για την κατάρρευσή του, έχει υπογράψει δανειακές συμβάσεις.

-Τι σημαίνει επιστροφή στη δραχμή τώρα, θα το δούμε παρακάτω

Να χρεοκοπήσουμε;

Η χρεοκοπία εμφανίζεται από τις μνημονιακές δυνάμεις στην χώρα ως το μεγαλύτερο κακό. Ο αρνητικός όρος που έχει ο όρος χρεοκοπία για φυσικά πρόσωπα με ό,τι αυτός συνεπάγεται (φτώχεια, εξαθλίωση, παράδοση στον δανειστή) χρησιμοποιείται για να φορτίσει την χρεοκοπία της χώρας. Ο επιστημονικός όρος είναι στάση πληρωμών (παύουμε να πληρώνουμε τους δανειστές) αλλά αποφεύγεται από πολιτικούς, δημοσιογράφους και βέβαια τραπεζίτες. Η χρεοκοπία κράτους είναι διαφορετικό πράγμα από αυτή μιας επιχείρησης ή ενός προσώπου.

-Το πρώτο επιχείρημα που χρησιμοποιήθηκε ήταν το ηθικό. Αν είναι ηθικό να μην πληρώσουμε τους δανειστές μας. Η στάση των πληρωμών, είναι μια διαδικασία που προβλέπεται μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα και είναι αποτέλεσμα όχι μόνο του πόσο κακά λειτούργησε ο δανειζόμενος, αλλά πώς έδρασε ο δανειστής. Οι δανειστές λοιπόν (όπως και οι τράπεζες από τις οποίες δανειζόμαστε ως πρόσωπα) έχουν συνήθως πάρει τα λεφτά τους από τόκους και «ανταποδοτικές» ενέργειες. Αυτός είναι και ο λόγος που καμιά από τις ισχυρές χώρες- δανειστές, δεν έγινε ποτέ φτωχότερη από την κακή πορεία των δανειζόμενων. Δεν είναι θέμα ηθικής λοιπόν, αλλά λειτουργίας της Αγοράς την οποία τόσο αγαπάνε.

-Η Ελλάδα μπορούσε να κηρύξει στάση πληρωμών πριν από δύο χρόνια. Την εποχή εκείνη οι γερμανικές και γαλλικές Τράπεζες, είχαν στα χέρια τους ελληνικά ομόλογα 200 δις ευρώ. Αυτή η ελληνική κίνηση δεν απειλούσε μόνο τις Τράπεζες αλλά την ευστάθεια της ΕΕ και της Γαλλίας και Γερμανίας. Η απειλή μια τέτοιας κίνησης θα ανάγκαζε την Ε.Ε να κάνει τα πάντα για να μην χρεοκοπήσει η Ελλάδα. Ένα ισχυρό κούρεμα που θα έκανε βιώσιμο το χρέος. Δεν θα χρειαζόταν καν να υλοποιήσουμε την απειλή μας αν οι κινήσεις ήταν πειστικές. Η κυβέρνηση Παπανδρέου όχι μόνο δεν το έκανε αλλά ο ίδιος ο Γ Παπανδρέου, όπως αποκάλυψε ο Στρος Καν, τον είχε πλησιάσει για να μπει η χώρα στο ΔΝΤ. Είναι φανερό πως από τη στιγμή που γίνεται μια τέτοια κίνηση, η απέναντι πλευρά γνωρίζει πως δεν σκοπεύεις να κηρύξεις στάση πληρωμών. Όταν στη συνέχεια ο Γ. Παπακωνσταντίνου πήγε για διαπραγματεύσεις στην τρόικα, είχε δηλώσει την προηγούμενη μέρα πως «δεν έχουμε δυνατότητα διαπραγμάτευσης».Ήταν ένα ψέμα ή μια λάθος εκτίμηση που μας αφαίρεσε κάθε δυνατότητα να κάνουμε το χρέος βιώσιμο.

-Η στάση πληρωμών ή πτώχευση, σημαίνει πως αρνούμαστε να πληρώσουμε τους δανειστές μας. Επιστρέφουμε στη δραχμή. Όσα χρωστάμε πρακτικά «κουρεύονται» μέσω του νέου νομίσματος. Οι καταθέσεις στις Τράπεζες μετατρέπονται στο νέο νόμισμα (δεν χάνονται όπως υποστηρίζουν κάποιοι) όπως και τα χρέη του καθενός.

-Με το νέο νόμισμα (έστω δραχμή) η χώρα αποκτά ανταγωνιστικότητα και διαμορφώνει δική της νομισματική πολιτική. Όχι με βάση τις ανάγκες της νομισματικής ένωσης που ευνοούν Γαλλία, Γερμανία. Με την έξοδο από την ευρωζώνη θα φτηνύνουν τα είδη πρώτης ανάγκης και θα ακριβύνουν τα εισαγόμενα (αυτοκίνητα, τηλέφωνα κλπ). Οικονομολόγοι όπως ο Πωλ Κρούγκμαν, έχουν τοποθετηθεί σαφώς υπέρ της εξόδου της Ελλάδας από την ευρωζώνη. Διαφωνούν βέβαια διάφοροι παραθυράτοι έλληνες κινδυνολόγοι.

-Οι Τράπεζες για τις οποίες γίνεται μεγάλη κουβέντα θα αντέξουν αν υπάρξει η κατάλληλη προετοιμασία. Και αν αντιπροσωπεύουν αυτό το οποίο εμφανίζουν. Κάποιες θα τις φάει η «αγορά» και αυτό μάλλον είναι νόμος της αγοράς.

-Το πραγματικό ερώτημα δεν είναι χρεοκοπία ή όχι, αλλά πότε θα γίνει. Αν η Ελλάδα υπογράψει το Μνημόνιο 2 (θα δούμε παρακάτω) η χρεοκοπία θα γίνει στο μέλλον μέσα από απίστευτα συγκρουσιακές συνθήκες στη χώρα. Επιπλέον το 35% του νέου χρέους θα διέπεται από το Αγγλικό Δίκαιο και όχι το Ελληνικό, πράγμα το οποίο σημαίνει πως δεν θα μπορεί η Ελλάδα να το αποφύγει.

-Η χρεοκοπία θα γίνει γιατί το Μνημόνιο 2, όπως και το Μνημόνιο 1, δημιουργούν ύφεση, συρρικνώνουν την οικονομία ,δεν κάνουν βιώσιμο το χρέος, άρα θα επέλθει. Αν μάλιστα η Ευρωζώνη διαλυθεί όπως πιστεύουν πια πολλοί, η χώρα θα έχει φεσωθεί ένα νέο χρέος μη διαπραγματεύσιμο.

-Η στάση πληρωμών θα εγκαινιάσει μια δύσκολη περίοδο, όχι όμως δυσκολότερη από αυτή που θα ξεκινήσει αν πτωχεύσουμε στο μέλλον με άλλους όρους. Η χώρα θα γίνει ανταγωνιστική. Η Αργεντινή είναι ένα από τα διεθνή παραδείγματα που αποδεικνύουν πως η στάση πληρωμών, δεν είναι πτώχευση που περιγράφουν στα δελτία ειδήσεων.

Οι Γερμανοί είναι φίλοι μας;

Οι Γερμανοί και η τρόικα δεν είναι ούτε φίλοι μας ούτε εχθροί μας. Δεν θέλουν να μας σώσουν αλλά να πάρουν λεφτά. Αυτός είναι ο λόγος που βαφτίζουν τα μνημόνια «σωτηρία». Ένας καλός και ευγενικός υπάλληλος Τράπεζας, δεν κάνει την Τράπεζα καλή. Ούτε είναι ο ίδιος κακός επειδή αντιλαμβάνεται έτσι τα συμφέροντά της και τα υπερασπίζεται.

-Οι ξένοι δανείζουν λεφτά για να παίρνουν λεφτά, όπως οι Τράπεζες. Επί δύο χρόνια κατάφεραν να εμφανίσουν τον δανεισμό της Ελλάδας ως σωτηρία, πρώτα για να μην προχωρήσει η Ελλάδα σε άλλη λύση η οποία θα απειλούσε τους ίδιους. Οι γαλλογερμανικές Τράπεζες θα επικρατήσουν στο Νότο της Ευρώπης όταν θα έχουμε πέσει στον γκρεμό. Στις δανειακές συμβάσεις που υπογράφουν ο πρώτος όρος είναι πως η Ελλάδα οφείλει να πληρώνει τους τόκους της. Δίνουν λεφτά για να τα επιστρέφουμε με την πληρωμή τόκων. Και βέβαια δεν συμψηφίζονται με αξιώσεις της Ελλάδας (κατοχικό δάνειο, πολεμικές αποζημιώσεις).Ένας ακόμη από τους όρους του δανεισμού είναι η προτεραιότητα στην ενίσχυση των Τραπεζών. Γιατί άραγε;

-Οι Γερμανοί υποστηρίζουν τα συμφέροντά τους. Το θέμα είναι τι κάνουν οι ελληνικές κυβερνήσεις; Ευθυγραμμίζονται με τους δανειστές, ενώ τα συμφέροντά μας είναι αντίθετα. Χρησιμοποιούν επίσης την επιχειρηματολογία τους. Υπογράφουν πράξεις δανεισμού που οδηγούν απλώς σε νέο χρέος.Η ΕΚΤ, ένας από τους δανειστές μας, έχει 50 δις σε ελληνικά ομόλογα τα οποία είχε αγοράσει στο 80% της αξίας τους. Η βοήθεια λοιπόν προς την Ελλάδα δεν προβλέπει η χώρα μας να τα πάρει στην αξία τους όταν λήξουν, αλλά να μετατραπούν σε ομόλογα του EFSF τα οποία θα αγοράσει η Ελλάδα αφού δανειστεί τώρα με επιτόκια. Εδώ μπαίνει το ερώτημα, γιατί; Ενδεχομένως πολλοί απ αυτούς να συνδέονται με συμφέροντα. Η Ελλάδα σε λίγο δεν θα έχει να φάει, αλλά αυτοί γίνονται μάνατζερ της «πράσινης ενέργειας» της οποίας η τεχνολογία θα αγοραστεί από την Γερμανία. Μια μεγάλη μερίδα σχετίζεται με το real estate το οποίο θα αφήσει μεγάλα κέρδη τα επόμενα χρόνια. Και μια άλλη μερίδα, είτε σχετίζεται απευθείας με τραπεζικά συμφέροντα, είτε θεωρεί πως η λύση είναι η άποψη πως οι περικοπές θα δημιουργήσουν ανταγωνιστικότητα. Αυτοί που χειρίζονται σήμερα από την πρωθυπουργία της χώρας ως τους σχετιζόμενους οργανισμούς, είναι παιδιά των Τραπεζών και της αντίληψης της «εσωτερικής υποτίμησης». Ανάμεσά τους οι καιροσκόποι και οι αφελείς, νομίζουν πως έτσι θα δώσουν παράταση στο πολιτικό σύστημα που τους τρέφει.

Θα μας σώσει το Μνημόνιο 2;

Όσο και το Μνημόνιο 1. Η επιχειρηματολογία για την επιβολή του Μνημονίου 2, είναι η ίδια ακριβώς με αυτή του πρώτου. «Η χώρα θα καταρρεύσει, χρειάζεται δανεισμό για να λειτουργήσει, τους όρους τους επιβάλουν οι δανειστές, οι οποίοι παρά την επιβολή είναι σωτήρες». Τα δύο μνημόνια, ακόμη και αν αφαιρέσουμε οποιοδήποτε υποψία σκοπιμότητας συμφερόντων, και τα αναλύσουμε ως οικονομικά-πολιτικά γεγονότα, είναι τεχνητές λύσεις που δεν δίνουν λύση. Στηρίζονται σε αυτό που αποκαλείται «εσωτερική υποτίμηση». Δηλαδή η χώρα δεν κάνει στάση πληρωμών. Δεν γίνεται ανταγωνιστική με την υποτίμηση δικού της νομίσματος, αλλά με μείωση μισθών και δαπανών. Αυτό με το Μνημόνιο 1 δεν έγινε. Η μείωση των μισθών, των συντάξεων ,όπως και τα φορολογικά μέτρα έφεραν ύφεση. Η πραγματική αγορά συρρικνώθηκε. Καμιά παραγωγική διαδικασία δεν ενεργοποιήθηκε. Το χρέος μεγάλωσε. Το μεγάλο χρέος (για το οποίο οι μνημονικοί ήθελαν να ρίξουν στο πυρ το εξώτερο όσους το προέβλεπαν),απαιτεί με τη σειρά του πιο σκληρά μέτρα. Οι μισθοί πέφτουν αλλά η αξία των χρεών δεν προσαρμόζεται. Μειώνεται η κατανάλωση, υπάρχει στάση πληρωμών και αδυναμία εξυπηρέτησης δανείων, οι τράπεζες δεν δίνουν πιστώσεις ακριβώς επειδή είναι έτσι η κατάσταση. Η ανεργία αυξάνεται και τα χρήματα αντί να δημιουργούν προϋποθέσεις υγιούς οικονομίας, δίνονται σε επιδόματα ανεργίας. Το επόμενο στάδιο είναι οι κοινωνικές συγκρούσεις. Ξεκινάνε από την κατανοητή αύξηση της εγκληματικότητας και φτάνουν ως τις κοινωνικές διαμαρτυρίες των ανθρώπων που δεν μπορούν πια να επιβιώσουν. Το χρέος είναι δυσβάσταχτο. Επέρχεται η χρεοκοπία.

-Δεν πρόκειται για σενάριο αλλά για πραγματική ζωή τον καιρό του μνημονίου. Το πρώτο μισό έχει επιβεβαιωθεί. Αυτή που επέβαλαν το πρώτο μνημόνιο, αφού έφεραν την ύφεση, τώρα την χρησιμοποιούν ως επιχείρημα για να φέρουν το δεύτερο. Οι διαπραγματεύσεις στο τραπέζι του Μεγάρου Μαξίμου περί του 20% ή του 13ου μισθού που σώθηκε είναι τραγέλαφος.

-Είναι τραγικό πως ο ένας από τους δανειστές, το ΔΝΤ, είναι αυτός που έχει εκφράσει σχετικές επιφυλάξεις για τους όρους του Μνημονίου 2, γνωρίζοντας ίσως από τη διεθνή εμπειρία του την κατάληξη.

-Γιατί απέτυχε το μνημόνιο 1; Μα γι αυτά που προέβλεπε και όχι γιατί δεν εφαρμόστηκε. Είναι δεδομένο πως η ελληνική ιδιομορφία του κομματικού κράτους, είχε τη συμβολή της σε μέτρα που δεν πάρθηκαν για την δημοσιονομική εξυγίανση, αλλά αυτά δεν σχετίζονται με το μνημόνιο. Ενώ η τρόικα καθορίζει για παράδειγμα στο Μνημόνιο 2 με ακρίβεια εκατοστιαίας μονάδας τις περικοπές στους μισθούς, δεν κάνει καμιά πρόβλεψη ή καμιά επιβολή για την δίκαιη φορολόγηση. Δεν λένε στο Μνημόνιο έσοδα «τόσα» από φοροδιαφυγή ή από δίκαιη φορολόγηση. Λένε όμως για μισθούς. Επίσης οι δανειστές δεν επιβάλουν καμιά αναπτυξιακή πολιτική που πρέπει να συνοδεύει το Μνημόνιο και η οποία θα εγγυάται σταδιακά έξοδο από την κρίση. Η οικονομία των Μνημονίων, είναι εγγύηση συγκεκριμένων συμφερόντων.

-Το Μνημόνιο 2, με βάση την αποτυχία του Μνημονίου 1, έπρεπε να είναι ακριβώς η αναίρεση της πολιτικής του πρώτου Μνημονίου. Είναι η συνέχισή του. Η Ελλάδα δανείζεται για να πληρώσει τόκους, να δώσει στις Τράπεζες και να επιβιώσουν πολιτικά οι ντόπιοι οπαδοί αυτής της πολιτικής έως την κοινωνική έκρηξη. Επιπλέον δεσμεύεται στο δανεισμό με το αγγλικό δίκαιο. Δηλαδή σε περίπτωση μελλοντικής χρεοκοπίας ή ακόμη και κατάργησης του ευρώ, η Ελλάδα θα χρωστά το ισόποσο σε ευρώ.

-Δεν υπάρχει καμία προοπτική επιτυχίας του Μνημονίου. Ακόμη και οι προβλέψεις για τις λεγόμενες Ιδιωτικοποιήσεις, είναι ξεκάθαρο πως δεν έχουν καμία τύχη. Απλώς η Δημόσια περιουσία θα απαξιωθεί και θα παραδοθεί στο όνομα της σωτηρίας σε ξένους αγοραστές.

-Οι αγορές, εξαιτίας ακριβώς της ύφεσης που προκαλούν τα Μνημόνια, δεν πρόκειται να ανοίξουν. Θα παραμείνουν καχύποπτες. Ο παραγωγικός ιστός θα καταστραφεί εντελώς. Το «σωτήριο» Μνημόνιο 1, έχει αποδεκατίσει την βιομηχανική παραγωγή (11,4 % κάτω),έχει εξακοντίσει την ανεργία (20%) και έχει μειώσει τα Δημόσια Έσοδα (18%).Σε λίγο κανένας δεν θα μπορεί να εισφέρει το παραμικρό στο Δημόσιο.

-Η κατεστραμμένη παραγωγικά Ελλάδα, θα διώξει τα παιδιά της στο εξωτερικό ή θα τα καταστρέψει. Οι πιο ζωντανές και παραγωγικές δυνάμεις θα βουλιάξουν στην ύφεση, την κοινωνική ανασφάλεια, εχθρευόμενες ένα κράτος που είναι εναντίον του.

Οι Σωτήρες

Στο Μέγαρο Μαξίμου, ένας Τραπεζίτης πρωθυπουργός που είναι από αυτούς που επεξεργάστηκαν πανευρωπαϊκά αυτές τις καταστροφικές πολιτικές και μερικοί εκατομμυριούχοι πολιτικοί, προσπαθούν να πείσουν ότι νοιάζονται για το μέλλον της χώρας. Αν νοιάζονταν τόσο πολύ θα φορολογούσαν τους εαυτούς τους. Ή έστω θα μείωναν ως ένδειξη συμπαράστασης σε αυτό που περνάει ο κόσμος, τα βουλευτικά έσοδα. Σε καμία από τις ομιλίες των πολιτικών αρχηγών, το κλίμα φόβου που δημιουργούν, δεν έχει επιχειρήματα. Γιατί θα κάνει ζημιά η δραχμή; Πώς αυτοί οι καλοί Σαμαρείτες του κοινωνικού μέλλοντος, που δημιούργησαν όλη την κατάσταση που ζούμε, ξαφνικά απόκτησαν θεία φώτιση για τη σωτηρία μας; Πώς οι κακοί πολιτικοί δεκαετιών (όλοι τους για κακή τους τύχη είναι) θα γίνουν οι καλοί συμβαλλόμενοι στις δανειακές συμφωνίες; Δεν απαντούν. Απλώς εκφοβίζουν. Κάποιο κινούνται από δόλο. Κάποιοι άλλοι θεωρούν πως έτσι διαιωνίζουν την πολιτική τους επιβίωση, δίνοντας ανάσα σε ένα σύστημα που χωρίς αυτό θα πάψουν να υπάρχουν. Ακόμη και αν υπήρχε μία πιθανότητα οι δανειακές συμβάσεις να είχαν μια απειροελάχιστη θετική έκβαση, αυτοί είναι που εγγυώνται πως δεν είναι έτσι. Δεν έχουν καμία. Μόνο άθροιση χρέους και στο τέλος χρεοκοπία με τις χειρότερες επιπτώσεις.

Μέσα σε όλα αυτά υπάρχει βέβαια και το θέμα μιας Δημοκρατίας που ξεχνάει τον εαυτό της, αυτοκαταργείται για να εξυπηρετήσει όρους της Αγοράς, για το καλό μας πάντα. Περιμένω κάποιον από τους σωτήρες να μου δείξει ένα μέρος του κόσμου που η λειτουργία της αγοράς είχε θετικά αποτελέσματα για το κοινωνικό σύνολο. Μέχρι τότε ας θυμούνται πως όσοι σήμερα δίνουν συνταγές για την κρίση είναι αυτοί που τη δημιούργησαν. Και στην Ελλάδα, αυτοί που κλαίνε για την δημοσιονομική κατάντια, είναι ακόμη αυτοί που την συντηρούν. Κρατάνε θέση υπαλλήλου ΟΣΕ στο Μεσολόγγι όπου δεν έχει τραίνο, αλλά περικόπτουν οριζόντια μισθούς από αυτούς που σε λίγο θα πεθάνουν από την πείνα.

ΥΓ: Για να φτάσουμε στην κρίση, έπρεπε να χάσουμε την κρίση μας. Μήπως για να βγούμε πρέπει να την ξαναποκτήσουμε;

 

ΠΗΓΗ: Δημοσιευμένο στις 11 Φεβ 2012, http://www.koutipandoras.gr/?p=15367

Τελευταία ευκαιρία

 

Του Γιάννη Βαρουφάκη

 

Άλλη μια φορά, τα «μέσα ενημέρωσης», τόσο εδώ όσο και στο εξωτερικό, στενάζουν πάνω από το λάθος ερώτημα. Το ερώτημα δεν είναι αν θα συμφωνηθεί η νέα δανειακή σύμβαση Ελλάδας-τρόικας. Το ερώτημα είναι τι θα γίνει όταν (κι όχι εάν) δεν είναι δυνατόν να κρυφτεί η αποτυχία της.

Το ότι θα αποτύχει είναι δεδομένο. Με την ήδη αποτελματωμένη (εδώ και πολλούς μήνες) βιομηχανική παραγωγή να μειώνεται κατά 11,3% σε έναν μόνο μήνα (Δεκέμβριο), τα δημόσια έσοδα να κατρακυλούν κατά 18% τον επόμενο μήνα (Ιανουάριο), και την ανεργία να πετάει στο 20,9% (από 18.2% τον αμέσως προηγούμενο μήνα), το «πλάνο» του Μνημονίου Νο.2 βρίσκεται ήδη νοκ άουτ στο καναβάτσο της ζωής. Μόνο η ελληνική κυβέρνηση προσποιείται ότι είναι όρθιο. (Μην ξεχνάμε ότι ήταν ένα «πλάνο» που βασίστηκε στην υπόθεση ότι εντός του πρώτου τριμήνου του 2012 η οικονομία θα έχει ήδη σταθεροποιηθεί.)

Οπότε, ας περάσουμε χωρίς χρονοτριβή στο ερώτημα που δεν έχουμε το δικαίωμα να αγνοούμε: Τι θα γίνει όταν η αποτυχία της νέας σύμβασης γίνει το ίδιο ξεκάθαρη με εκείνη της πρώτης (του Μνημονίου Νο.1); Ας πάρουμε τα τρία σενάρια που θέτουν υποψηφιότητα αυτές τις μέρες στον διεθνή τύπο: Το πρώτο είναι να υπάρξει νέο κούρεμα (αυτή την φορά των δανείων που έχουμε πάρει από την τρόικα) συν νέα δάνεια από την… τρόικα. Το δεύτερο είναι να εξαναγκαστεί η Ελλάδα να εξέλθει από το ευρώ. Το τρίτο είναι να αφήσουν το ελληνικό δημόσιο να πτωχεύσει εντός του ευρώ. Ας τα πάρουμε ένα-ένα.

 

Σενάριο 1: Τρίτο Μνημόνιο

 

Δεν είναι λίγοι οι οπαδοί της νέας δανειακής συμφωνίας, του Μνημονίου Νο.2, που μου λένε: «Ας πάρουμε αυτά που μας δίνουν τώρα, κι όταν έρθει η στιγμή που θα αποδειχθεί ότι Μνημόνιο Νο.2 δεν περπατάει, θα μας κουρέψουν κι άλλα από αυτά που χρωστάμε.» Προφανώς αναφέρονται σε κούρεμα των δανείων από την τρόικα, καθώς αυτά που θα χρωστάμε στους ιδιώτες (μετά το όποιο PSI τώρα) θα διέπονται από το αγγλικό Δίκαιο, οπότε ένα κούρεμα θα οδηγήσει στην καταδίκη της χώρας στα αγγλικά δικαστήρια – μια εξέλιξη που καμία χώρα δεν θέλει. Πόσο πιθανό είναι όμως να μας «συγχωρήσει» ένα μέρος του χρέους η τρόικα; Κατ΄αρχάς, τα δάνεια της τρόικας αποτελούνται από τρία μέρη: (1) δάνειο από την ΕΚΤ, (2) δάνειο από τα υπόλοιπα κράτη-μέλη και (3) δάνειο από το ΔΝΤ (το 1/3 του συνόλου).

Από αυτά τα τρία μέρη, το κομμάτι του ΔΝΤ δεν «αγγίζεται», καθώς το ΔΝΤ σε καμία περίπτωση δεν θα ήθελε να υπάρξει τέτοιο παγκόσμιο προηγούμενο. Το ίδιο και με το (1), καθώς η ΕΚΤ είναι αποφασισμένη να ισχύει για τα δάνειά της ότι και με τα δάνεια του ΔΝΤ. Μένει λοιπόν το (2). Το (2) απαιτεί την εξής απόφαση από τα κοινοβούλια 16 χωρών (συμπεριλαμβανομένων και ήδη πτωχευμένων, όπως η Πορτογαλία, που είχαν εγγυηθεί ένα μέρος των δανείων του Μνημονίου Νο.1): Να βάλουν το χέρι στην τσέπη για πρώτη φορά προς όφελος της Ελλάδας!

Πράγματι, έως τώρα, τα υπουργεία οικονομικών των 16 δεν μας έστελναν χρήματα. Απλά εγγυόντουσαν τα δάνεια αυτά για το ελληνικό δημόσιο. Χέρι στην τσέπη θα βάλουν μόνο όταν το ελληνικό δημόσιο δεν τα αποπληρώνει στο ακέραιο (δηλαδή αν κουρευτούν και αυτά τα δάνεια). Πιστεύετε εσείς ότι μετά την αποτυχία και του δεύτερου Μνημονίου, οι 16 εταίροι μας της ευρωζώνης θα δεχθούν να βάλουν για πρώτη φορά το χέρι στην τσέπη για πάρτη του ελληνικού δημοσίου; Δεν χρειάζεται να απαντήσετε. Είναι προφανές ότι δεν θα το κάνουν.

Το μόνο που είναι πιθανόν να γίνει, και μάλιστα αρκετά σύντομα, είναι η ΕΚΤ να αποφασίσει όχι να μην χάσει αλλά να μην… κερδίσει από την δυστυχία του ελληνικού δημοσίου. Πιο συγκεκριμένα, η ΕΚΤ έχει αγοράσει πάνω από €50 δις ελληνικών ομολόγων στο 80% της αξίας τους. Λέγεται ότι σχεδιάζουν την ανταλλαγή αυτών των ελληνικών ομολόγων με ομόλογα του EFSF αξίας ίσης με τα χρήματα που έδωσε η ΕΚΤ για να αγοράσει τα ελληνικά ομόλογα (δηλαδή το 80% της αξίας τους). Κατόπιν, το EFSF θα πουλήσει στην Ελλάδα τα ελληνικά ομόλογα σε μια αξία ίση με εκείνη των δικών της ομολόγων που έδωσε στην ΕΚΤ. Έτσι, το ελληνικό δημόσιο θα έχει επαναγοράσει στο 80% της αξίας τους τα ομόλογά του που έχει αυτή την στιγμή η ΕΚΤ στα βιβλία της. Με τι χρήματα θα τα αγοράσει όμως; Με χρήματα που θα της δανείσει η τρόικα ή το EFSF! Καθώς όμως αυτά τα χρήματα δανείζονται έντοκα, η ελάφρυνση του 20% μειώνεται. Με απλά λόγια, πολύ κακό για το τίποτα. [Προσέξτε ότι όλα αυτά δεν είναι παρά παιδιαρίσματα. Αν η ΕΚΤ ήθελε, μπορούσε να πει στην Ελλάδα ότι θα δεχθεί να πληρωθεί, όταν έρθει η ώρα, μόνο το 80% της αξίας των ελληνικών ομολόγων που διαθέτει. Δηλαδή αυτά που πλήρωσε για να τα αγοράσει. Όμως αυτό θα ήταν «απαράδεκτο» καθώς, στο νοσηρό μυαλό τους, το να μην κερδίσουν από την αγοραπωλησία ελληνικών ομολόγων συνιστά… χρηματοδότηση της Ελλάδας. Για να μην συνιστά κάτι τέτοιο, σκέφτονται να παίξουν τις κουμπάρες, με τον τρόπο που σας περιέγραψα. Τέτοια βλέπουν οι Αμερικάνοι κι οι Κινέζοι και βγαίνουν από τα ρούχα τους.]

Περιληπτικά, στην καλύτερη των περιπτώσεων, μετά την αποτυχία του Μνημονίου Νο.2, το όποιο επιπρόσθετο κούρεμα γίνει θα είναι πολύ μικρό. Τι θα σημάνει αυτό για το δημόσιο χρέος; Δεν μπορούμε να ελπίζουμε ότι μαζί με τα όποια οφέλη από το PSI, θα σταθεροποιηθεί; Όχι, δεν μπορούμε. Δεδομένου ότι η οικονομία μας είναι σε ελεύθερη πτώση (ελέω επιθετικών περικοπών), πολύ, πολύ σύντομα το δημόσιο χρέος θα βρεθεί και πάλι σε τροχιά προς το 150%. Γιατί; Επειδή μια χώρα της οποίας το δημόσιο χρέος είναι αρκετά πάνω από το 100% για να το σταθεροποιήσει πρέπει να έχει ένα ρυθμό μεγέθυνσης της οικονομικής δραστηριότητας που να μην διαφέρει πολύ από το επιτόκιο με το οποίο δανείστηκε πρόσφατα. Ακόμα και στο 3% να ρίξει η τρόικα το επιτόκιο, με ρυθμό μεγέθυνσης στο -6% και -7%, το χρέος παραμένει εκρηκτικό.

Συνεπώς, η αποτυχία της σύμβασης του Μνημονίου Νο.2, που μεθαύριο καλούνται να υπερψηφίσουν οι βουλευτές μας, δεν υπάρχει πιθανότητα να οδηγήσει τους ευρωπαίους «εταίρους» μας να μας δώσουν και τρίτο Μνημόνιο. Μένουν λοιπόν τα εξής δύο σενάρια:

 

Σενάριο 2: Εξοβελισμός από το ευρώ

 

Κάθε μέρα που περνά, ακούγονται εντός της γερμανικής ελίτ όλο και πιο δυνατά οι φωνές που ζητούν να χρησιμοποιηθεί ο χρόνος που «κερδίζουν» με το Μνημόνιο Νο.2 ώστε να προετοιμαστεί το έδαφος για την εκπαραθύρωση της Ελλάδας από την ευρωζώνη. Και πως θα το κάνουν αυτό; Με δύο τρόπους: (α) Καθιστώντας την ζωή τόσο αφόρητη στην Ελλάδα που ο λαός της να επιλέξει να φύγει τόσο από την ευρωζώνη όσο και από την ΕΕ, και (β) αφήνοντας να εννοηθεί ότι οι ελληνικές τράπεζες δεν θα στηρίζονταν από την ΕΚΤ σε μια περίπτωση πανικού των αποταμιευτών, κάτι που κάλλιστα μπορεί να προκαλέσει τον πανικό και την κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος.

Οι φωνές αυτές (που παραμένουν μειοψηφικές στο Βερολίνο, αλλά οι οποίες δυναμώνουν) θεωρούν ότι, με τις τονωτικές ενέσεις του τρισεκατομμυρίου ευρώ που θα έχει κάνει στο τραπεζικό σύστημα η ΕΚΤ του κ. Draghi, οι κλυδωνισμοί από τον εξοβελισμό της Ελλάδας από το ευρωσύστημα θα είναι διαχειρίσιμοι. Όσοι το πιστεύουν αυτό είναι, κατά την ταπεινή γνώμη μου, επικίνδυνα ανόητοι. Πράττουν λάθος πανομοιότυπο με εκείνο του Hank Paulson, του υπουργού οικονομικών του Προέδρου Bush, όταν θεώρησε πως μπορεί να αφήσει την Lehman να καταρρεύσει απορροφώντας τους κραδασμούς μέσα από την παροχή ρευστότητας στις υπόλοιπες τράπεζες.

Εξακολουθώ λοιπόν να πιστεύω ότι όσοι σκέφτονται έτσι είναι βαθειά νυχτωμένοι: Οι διασυνδέσεις τόσο μεταξύ των ιδιωτικών τραπεζών όσο και μεταξύ των Κεντρικών Τραπεζών της ευρωζώνης είναι τόσο περίπλοκες που ο εξοβελισμός μίας χώρας θα οδηγήσει στην κατάρρευση της ευρωζώνης. Αυτό δεν σημαίνει, βέβαια, ότι δεν θα επικρατήσουν οι επικίνδυνα ανόητοι στο Βερολίνο (δεν θα ήταν η πρώτη φορά άλλωστε). Σε αυτή την περίπτωση, η Ελλάδα μπορεί να βρεθεί εκτός ευρώ σε ένα ευρωπαϊκό περιβάλλον επιταχυνόμενης Κρίσης που γρήγορα θα δει το ευρώ να εξαφανίζεται. Αν όντως έτσι συμβούν τα πράγματα (και ανεξάρτητα του πόσο καιρό θα πάρει στο ευρώ να διαλυθεί μετά από μία ελληνική έξοδο), σκεφτείτε τι κακό θα μας έχει κάνει το να έχουμε ήδη δεσμευτεί στο Μνημόνιο Νο.2.

• Πρώτον, θα έχουμε ένα χρέος στους παλαιούς δανειστές μας (λόγω PSI) εκπεφρασμένο σε ευρώ και μάλιστα υπό το αγγλικό δίκαιο. Αυτό το χρέος, θα παραμείνει σε ευρώ όσο υπάρχει ευρώ. Κι όταν το ευρώ θα διαλυθεί (αν έχω δίκιο στην πρόβλεψή μου αυτή) η αξία του θα διαμορφωθεί, σύμφωνα με το αγγλικό δίκαιο, στην βάση μιας λογιστικής μονάδας (σαν το παλιό ECU που ήταν ο πρόδρομος του ευρώ) η οποία θα αντανακλά πιο πολύ την αξία του νέου γερμανικού νομίσματος!

• Δεύτερον, τα χρέη μας τόσο του Μνημονίου Νο.1 όσο και του Μνημονίου Νο.2 (προς το ΔΝΤ και τους υπόλοιπους ευρωπαίους τέως εταίρους μας) θα τρέχουν σε σκληρό νόμισμα.

• Τρίτον, τα έσοδα από τις όποιες ιδιωτικοποιήσεις κάνουμε (π.χ. του ΟΠΑΠ) θα έχουν χαθεί, καθώς θα τα έχουμε χρησιμοποιήσει για αποπληρωμή ενός μικρού μέρους των υπέρογκων δανείων μας και, βέβαια, δεν θα μπορεί το κράτος να τα χρησιμοποιεί στην πιο δύσκολη στιγμή του – τότε που θα βρίσκεται εκτός Ευρώπης και εκτός αγορών και δεν θα έχει ξένο συνάλλαγμα για να επιτρέπει στον ιδιωτικό τομέα να εισάγει βασικά αγαθά (κάτι που όσο είμαστε στο ευρώ δεν υφίσταται ως πρόβλημα καθώς οι επιχειρήσεις διαθέτουν άμεση πρόσβαση στο «ξένο» νόμισμα, στο ευρώ).

• Τέταρτον, το εθνικό εισόδημα (το ΑΕΠ) θα είναι σημαντικά χαμηλότερο την ώρα που θα έρθει ο εξοβελισμός λόγω αποδοχής των μέτρων που συνοδεύουν το Μνημόνιο Νο.2.

 

Σενάριο 3: Μελλοντική πτώχευση εντός της ευρωζώνης

 

Αν τελικά οι φωνές που θέλουν τον εξοβελισμό της Ελλάδας από το ευρώ, μετά την σίγουρη αποτυχία του Μνημονίου Νο.2, δεν υπερισχύσουν, και κυριαρχήσει ο ορθολογικός φόβος πως μία έξοδος ενός μέλους θα φέρει την κατάρρευση όλου του ευρω-οικοδομήματος, τι άλλο μπορεί να συμβεί (δεδομένου ότι ένα Μνημόνιο Νο.3 είναι αδύνατον); Μα να αφεθεί η Ελλάδα να κάνει αυτό που κάνουν πολιτείες των ΗΠΑ εντός της μεγάλης ζώνης του δολαρίου: στάση πληρωμών μέχρις νεοτέρας! Το κράτος μας θα συνεχίσει να ζει εντός των ορίων που του επιβάλουν τα φορολογικά του έσοδα (κάτι που πρέπει να κάνει έτσι κι αλλιώς υπό το Μνημόνιο Νο.2) και η ΕΕ θα τρέχει και δεν θα φτάνει να καταλαγιάσει τον μεγάλο αναβρασμό που θα επικρατεί στις αγορές καθώς οι μαύρες τρύπες των τραπεζών θα έχουν μεγαλώσει κι άλλο και τα CDS θα έχουν πυροδοτηθεί ξεκινώντας μια αλυσιδωτή αντίδραση πολλών μεγατόνων.

Κάπου εκεί η Ευρώπη θα κληθεί να αποφασίσει αν θέλει να σώσει το ευρώ ή όχι, κι αν ναι με ποιόν τρόπο. Αν όχι, γυρνάμε όλοι στα εθνικά μας νομίσματα ή δημιουργούνται και κάποια περιφερειακά (π.χ. ζώνη του μάρκου, λατινική ένωση, συν κάποια σκόρπια νομίσματα όπως δραχμή, ιρλανδικό πουντ κλπ). Αν ναι, η λύση που θα δοθεί δεν μπορεί να βασίζεται απλά στις περικοπές, στα δάνεια και στην τιμωρία. Θα ενέχει, θέλοντας και μη, τα τρία βασικά συστατικά που λείπουν στην σημερινή ευρωζώνη: Ενοποίηση τραπεζικών συστημάτων, ενοποίηση μεγάλου μέρους του δημόσιου χρέους και, βεβαίως, μια κοινή επενδυτική πολιτική που θα ανακυκλώνει περί το 10% των πλεονασμάτων υπό την μορφή παραγωγικών επενδύσεων στην περιφέρεια (ίσως χωρίς την εμπλοκή των εθνικών κυβερνήσεων – κάτι που θα ήταν ευχής έργον).

 

Συμπέρασμα

 

Τι θα συμβεί λοιπόν όταν αποδειχθεί περίτρανα η αποτυχία της σύμβασης που οι βουλευτές μας καλούνται να αποδεχθούν την Κυριακή; Από τα τρία σενάρια που μπορεί να σκεφτεί κανείς (βλ. πιο πάνω), το πρώτο είναι εκτός τόπου και χρόνου. Το δεύτερο θα προκύψει μόνο σε περίπτωση άλλης μιας πολιτικής αστοχίας της γερμανικής ελίτ. [Άρα, λαμβάνοντας υπ’ όψη μας το πρόσφατο παρελθόν, είναι πολύ πιθανόν να … προκύψει.] Το τρίτο είναι το καλύτερο από τα τρία.

Ποιο από τα δύο αυτά σενάρια (το 2ο ή το 3ο;) είναι πιθανότερο; Θα θέλαμε το 3ο. Αλλά, όσον αφορά την βέλτιστη απόφαση στην ψηφοφορία της Κυριακής, είτε προκύψει το 2ο είτε το 3ο, ένα «ναι» στο Μνημόνιο Νο.2 θα έχει αποδυναμώσει την Ελλάδα στην πιο δύσκολή στιγμή – την στιγμή που η αποτυχία του Μνημονίου Νο.2 γίνει φανερή.

Όπως είδαμε, στην περίπτωση που δεσμευτούμε στο Μνημόνιο Νο.2 και προκύψει το Σενάριο 2, ουσιαστικά θα έχουμε χρεώσει το κράτος μας με πολλά δις ώστε να εξαγοράσει η Γερμανία χρόνο για να μας εξοβελίσει από το ευρώ όταν οι ηγέτες της κρίνουν ότι τους συμφέρει – κι όταν η Ελλάδα είναι αποδυναμωμένη περισσότερο από σήμερα. Αν είναι να μας εκπαραθυρώσουν, γιατί φίλες και φίλοι να χρεωθούμε σήμερα τόσα δις ευρώ; Γιατί να μετατρέψουμε το 35% του δημόσιου χρέους μας στους ιδιώτες σε ομόλογα του αγγλικού δικαίου; Γιατί να αποδεχθούμε περικοπές που καταστρέφουν ό,τι έχει μείνει από τον παραγωγικό μας ιστό και που είναι τριπλάσιες από αυτές που αρκούν για να ζει το κράτος από τα φορολογικά του έσοδα (εφόσον αναβάλει μέχρι νεοτέρας τις αποπληρωμές των δανείων του);

Κι αν τελικά δεν μας δείξουν την πόρτα του ευρώ (κάτι που θεωρώ ότι τελικά δεν θα κάνουν), και η «προαναγγελθείσα» αποτυχία του Μνημονίου Νο.2 τους αναγκάσει να μας επιτρέψουν την στάση πληρωμών εντός της ευρωζώνης, γιατί να μην την κάνουμε τώρα, πριν δεσμευτούμε με το Μνημόνιο Νο.2;

 

Επίλογος

 

Το επόμενο εικοσιτετράωρο οι τριακόσιοι της Βουλής θα κληθούν να πάρουν την τελευταία σημαντική απόφαση του πολιτικού τους βίου. Τους την παρουσιάζουν ως μονόδρομο. Ναι, μονόδρομος είναι. Ένας μονόδρομος που θα στερήσει και σε αυτούς, αλλά και σε μια ολόκληρη γενιά, το δικαίωμα να αποφασίζουν. Το Μνημόνιο Νο.2, που τους λένε να ψηφίσουν για να σωθεί η χώρα, θα αποτύχει. Όπως απέτυχε και το προηγούμενο. Το μόνο που θα πετύχει είναι να δημιουργήσει μια Ελλάδα που από τούδε και στο εξής, στερείται το δικαίωμα να επιλέγει.

Την Κυριακή, πριν φύγουν από το σπίτι τους για τη Βουλή, ας κάτσουν μπροστά στον καθρέφτη του μπάνιου τους ακίνητοι. Για πέντε, δέκα λεπτά ας στηθούν μπροστά στο είδωλό τους. Να κοιτάξουν βαθειά μέσα στα ίδια τους τα μάτια. Να στοχαστούν μπροστά στην αντανάκλασή τους. Και να σκεφτούν κάτι πολύ, πολύ απλό: Ό,τι και να κάνει η κα Μέρκελ, η ΕΕ, το ΔΝΤ, η ΕΚΤ, η χώρα μας, η γενιά που έρχεται, θα είναι λιγότερο αδύναμη αν εκείνοι απλά προσέλθουν στο Κοινοβούλιο και πούνε όχι στο Μνημόνιο Νο.2. Έτσι απλά. Και μετά ας φύγουν από την μπρος πόρτα, διαχεόμενοι μέσα στην κοινωνία που τόσο καιρό πληγώνουν κι η οποία όμως έχει την δύναμη να τους συγχωρήσει. Αρκεί να πουν το «όχι» σε μια δανειακή συμφωνία-τέρας που είναι καταδικασμένη στην αποτυχία.

 

ΠΗΓΗ: 10/02/2012, http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=12532

Στάση πληρωμών λοιπόν! Τώρα!

 

Του Γιάννη Βαρουφάκη

 

Για μέρες τώρα βαραίνουμε τις ψυχές μας με μια μόνιμη αγωνία: Θα χρεοκοπήσει το κράτος μας; Ε, λοιπόν, ήρθε η ώρα να αγκαλιάσουμε αυτό που φοβόμαστε. Αν οι φίλοι μας οι Γερμανοί δεν έχουν πρόβλημα να χρεοκοπήσουμε, καιρός είναι να το κάνουμε. Χωρίς δεύτερη κουβέντα. Όχι ως διαπραγματευτική μπλόφα και ούτε μόνο γιατί το χειρότερο που μπορεί να μας συμβεί είναι να χρεοκοπήσουμε σε ένα χρόνο αλλά επειδή ήρθε η ώρα να στρέψουμε το βλέμμα στην αισιόδοξη πλευρά της χρεοκοπίας.

Υπάρχει τέτοια πλευρά; Και βέβαια υπάρχει. Σε σχέση με χώρες όπως η γνωστή τρόικα Πορτογαλία, Ισπανία και Ιρλανδία, αλλά και η Βρετανία και το Βέλγιο, το σύνολο του χρέους μας (δημοσίου και ιδιωτικού) είναι το μικρότερο. Πως αυτό; Επειδή οι έλληνες, ως άτομα αλλά και ως ιδιωτικός τομέας, χρωστάμε πολύ λιγότερα εκείνων. Ακόμα και οι αντιπαθέστατες τράπεζές μας έχουν ένα μεγάλο συγκριτικό πλεονέκτημα: Πάνω από 150 δις πραγματικών καταθέσεων! Μιλάμε για άνω του μισού ΑΕΠ σε καταθέσεις, κάτι για το οποίο οι περισσότεροι εταίροι μας θα σκότωναν να το έχουν, που λέει ο λόγος. Αν μάλιστα προσθέσετε και όλα τα χρήματα ελλήνων που βρίσκονται στο εξωτερικό, θα δείτε ότι οι έλληνες δεν είμαστε και τόσο φτωχοί κατά μέσον όρο, κι ας έχουμε το μεγαλύτερο ποσοστό φτώχειας στην Ευρώπη (με εξαίρεση την Λεττονία).

Ως πολίτες είμαστε ελάχιστα χρεωμένοι σε σχέση με πολλούς από τους επικριτές μας στις Λόνδρες, στα Παρίσια και στις Νέες Υόρκες. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι είμαστε λευκές περιστερές. Για δεκαετίες φορτώναμε το δημόσιο με τόσο μεγάλο χρέος που το βλέπουμε πλέον να βουλιάζει μπροστά στα μάτια μας. Εδώ όμως που φτάσαμε, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Ακόμα και να αποφασίσουμε σύσσωμοι (ΣΕΒ και ΓΣΕΕ, γιάπηδες και στελέχη του ΠΑΜΕ, αστοί των βορείων προαστίων και αναρχικοί της Πλατείας Εξαρχείων) να δώσουμε ό,τι έχουμε και δεν έχουμε στο κράτος, δεν αρκεί. Αν μάλιστα το παρακάνουμε στην αλληλεγγύη προς το δημόσιο, η ‘γενναιοδωρία’ μας αυτή θα στεγνώσει την κυκλική ροή του πλούτου από το οποίο εξαρτάται το δημόσιο για τα έσοδά του το 2011, το 2012 κ.ο.κ.

Ποια είναι λοιπόν τα χαρμόσυνα νέα; Ότι μια πτώχευση θα αποδειχθεί σχετικά ανώδυνη. Ο λόγος διττός: Πρώτον, δεν είμαστε κατά μέσον όρο ούτε οι φτωχότεροι ούτε οι πιο υπερχρεωμένοι. Δεύτερον, όσον αφορά τα χρέη του δημοσίου, αυτά βαραίνουν εμάς, ως άτομα, πολύ λιγότερο από όσο βαραίνουν τους ξένους.

Κάντε την σύγκριση με την Ιαπωνία, το χρέος της οποίας ανήκει σε Ιάπωνες σε ποσοστό 95%. Αν το Ιαπωνικό κράτος αναγκαστεί στην πτώχευση, η καταστροφή της χώρας θα είναι ολική. Κάτι τέτοιο δεν ισχύει για εμάς, καθώς μας ανήκει (δηλαδή στις δικές μας τράπεζες) μόνο το 25% του δημόσιου χρέους μας. Έτσι λοιπόν, δεδομένου ότι η πτώχευση του δημοσίου διαγράφεται ως αναπόφευκτη (εκτός αν πανικοβληθούν οι εταίροι μας αρκετά και το συνδράμουν για χρόνια πολλά, οπότε έχει καλώς), το κόστος της στάσης πληρωμών δεν θα το υποστούμε μόνοι μας.

Μα αν το δημόσιο κηρύξει στάση πληρωμών, τι θα γίνει την επόμενη μέρα; Πως θα ξανα-δανειστεί; Πράγματι, το κράτος θα στριμωχθεί. Για κάμποσο καιρό το δημόσιο θα πρέπει απλώς να ξοδεύει όσα μαζεύει από φόρους. Και γιατί είναι κακό αυτό; Να μάθει επί τέλους, αφού θα έχει ανακουφιστεί από το νταλκά των τοκοχρεολυσίων, να ζει με αυτά που εισπράττει. Π.χ. να καταγγείλει όλες τις εξοπλιστικές συμβάσεις, να συμπιέσει τους ανώτερους μισθούς (τον δικό μου συμπεριλαμβανομένου) τόσο που να καλύπτει τις δαπάνες του από τους φόρους που εισπράττει κλπ.

Οι τράπεζές μας; Θα υποφέρουν, είναι αλήθεια – δεδομένου ότι ακόμα και το 25% του δημόσιου χρέους που διαθέτουν θα παγώσει. Ναι, αλλά μην ξεχνάμε ότι το έχουν ήδη διαθέσει στην ΕΚΤ ως ενέχυρο για ζεστό χρήμα που έχουν ήδη πάρει. Και ότι έχουν πρόσβαση στις τεράστιες, κατά κεφαλήν, αποταμιεύσεις μας. Για να μην προσθέσω ότι απολαμβάνουν εγκληματικά υψηλά ποσοστά κέρδους τόσα χρόνια. Όπως το κράτος μας, έτσι κι αυτές να μάθουν να ζουν λιτά και με σύνεση όπως κάνουν χρόνια τώρα οι εργαζόμενοι των 700 ευρώ.

Επί πλέον, ο αποκλεισμός του κράτους μας από τις χρηματαγορές δεν θα διαρκέσει πολύ. Αν κηρύξει στάση πληρωμών, και ισοσκελίσει τον προϋπολογισμό του, δεν θα περάσει πολύ καιρός που παλιοί δανειστές θα αποδεχθούν νέους όρους αποπληρωμής ενός ποσοστού των περασμένων δανεικών και νέοι υποψήφιοι δανειστές (μπορεί και οι ίδιοι με τους παλιούς) θα σχηματίσουν ουρά έξω από το Υπουργείο Οικονομίας να το δανείσουν! Βλέπετε, το χρέος μας θα έχει μειωθεί τόσο που θα αποτελούμε εξαιρετική επένδυση. Έτσι είναι το κεφάλαιο – όταν οσφραίνεται ένα επικερδές deal δεν σέβεται ούτε τον εαυτό του.

Σε τελική ανάλυση, είναι λάθος μας να φοβόμαστε τόσο πολύ την στάση πληρωμών του ελληνικού δημοσίου. Άλλοι πρέπει να φοβούνται μια τέτοια εξέλιξη περισσότερο από εμάς:

• η κυβέρνηση της κας Μέρκελ η οποία θα πρέπει να διασώσει τις Γερμανικές τράπεζες που θα κλονιστούν από μια δική μας στάση πληρωμών

• η Ευρωπαϊκή Επιτροπή που θα πρέπει να δει τι θα κάνει με μία χώρα-μέλος την οποία δεν μπορεί να αποβάλει από την ΕΕ αλλά η οποία τελεί υπό πτώχευση

• οι κυβερνήσεις όλων των άλλων χωρών (πλην ίσως της Ολλανδίας και της Αυστρίας) που θα τρέμουν για το ποιος θα είναι ο επόμενος στόχος των αγορών (των οποίων η όρεξη θα έχει ανοίξει από την ‘επιτυχημένη’ επίθεση στο χρέος της Ελλάδας)

• οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ και της Βρετανίας (χωρών με συνολικό χρέος πάνω από 400%)

• όλοι όσοι έχουν επενδύσει στο ευρώ, είτε σε περιουσιακά στοιχεία είτε ως μέσο συναλλαγής.

Στάση πληρωμών λοιπόν!

Τώρα!

Με χαμόγελο και αισιοδοξία!

(Και ξέρετε ποιο είναι το ωραίο; Ότι αν πειθόμασταν να απελευθερωθούμε από τον φόβο της πτώχευσης, οι φίλοι μας οι Γερμανοί θα έσπευδαν την ίδια στιγμή να την αποσοβήσουν…)

 

ΠΗΓΗ: Τετάρτη, 08 Φεβρουάριος 2012, http://www.sofokleous10.gr/portal2/toprotothema/toprotothema/2012-02-08-22-25-29-2012020850848/

Κατάσταση (έκτακτης) Ανάγκης ή State of Necessity

 

Του Αθανάσιου Δρούγου

 

Με τις επερχόμενες δανειακές συμβάσεις (παλαιά και νέα), η Ελλάδα καλείται να παραδώσει το Όπλα της! Αυτά είναι το Ελληνικό Δίκαιο που διέπει την έκδοση και διαχείριση των Ελληνικών Ομολόγων και η Στάση Πληρωμών.

Αν η Ελλάδα υποκύψει τώρα ένεκα της ολιγωρίας των αδυνάμων πολιτικών ηγεσιών της, θα εξαθλιωθεί, θα καταστραφεί και τελικά…. θα υποδουλωθεί στους νέους δυνάστες της οριστικά και αμετάκλητα!!!

Πέρα από την τρομοκρατία που ασκείται στους Έλληνες για το ενδεχόμενο «χρεωκοπίας» της Ελλάδας, επιστροφής στη δραχμή κλπ., η ουσία είναι ότι ενώ η στάση πληρωμών αποτελεί πλέον ρεαλιστικό ενδεχόμενο, δεν φαίνεται να υπάρχει καμιά σοβαρή προετοιμασία της Ελλάδας για να την αντιμετωπίσει, εάν χρειασθεί (δημιουργία αποθεμάτων τροφίμων, καυσίμων, φαρμάκων, πολεμοφοδίων κλπ). Η γενική παραπληροφόρηση – τηλεοπτική και μη – συσκοτίζει την κατάσταση ακόμη περισσότερο. Ο κόσμος ακούει «στάση πληρωμών» ή «χρεωκοπία» και πανικοβάλλεται.

Η αλήθεια είναι όμως, ότι ακόμη και εάν ένα κράτος κηρύξει στάση πληρωμών προς τους δανειστές του (αυτό εννοεί ο όρος «χρεωκοπία» κράτους), το κράτος εξακολουθεί να έχει στη διάθεσή του χρήματα από φόρους για πληρωμές των βασικών του λειτουργιών. «Στάση πληρωμών» ή «χρεωκοπία» κράτους στο διεθνές οικονομικό λεξιλόγιο δεν σημαίνει ότι το κράτος δεν έχει καθόλου χρήματα, αλλά ότι το κράτος παύει να εξυπηρετεί τα δάνειά του. Άσχετα από το επιθυμητό ή μη μίας στάσης πληρωμών των ελληνικών δανείων, η Ελλάδα πρέπει να προετοιμασθεί για μία τέτοια περίπτωση, για τον πολύ απλό λόγο ότι το ενδεχόμενο αυτό γίνεται όλο και πιό πιθανό. Πώς όμως θα πρέπει να χειρισθεί μια τέτοια κατάσταση;

 

Αυτό που δεν μας λένε: Κατάσταση (έκτακτης) Ανάγκης ή State of Necessity

 

Επιμελώς αποκρύπτεται στην Ελλάδα από όλους ότι το διεθνές δίκαιο αναγνωρίζει σε ένα κράτος που βρίσκεται σε κατάσταση δημοσιονομικής αδυναμίας (αγγλ.: State of Necessity) το δικαίωμα να αναστείλει την πληρωμή των δανείων του. Αυτό αποτελεί κοινό τόπο για όσους ασχολούνται με το διεθνές δίκαιο, έχει δε αυτή κωδικοποιηθεί από την Διεθνή Νομική Επιτροπή των Ηνωμένων Εθνών (International Law Commission) από εφαρμογή αυτού του κανόνα για πάνω από έναν αιώνα στο διεθνές δίκαιο. Δείτε στο ILC-Yearbook του 1980, πόσα ενδιαφέροντα επιχειρήματα μπορεί να χρησιμοποιήσει η Ελλάδα έναντι των δανειστών της (από τη σελίδα 14 και μετά, ειδικά από το σημείο 25 και έπειτα. Η Ελλάδα έχει στο χέρι της τη δυνατότητα να πει ένα νομιμότατο «ελάτε να πάρετε όταν έχουμε» στους δανειστές της!

Αυτό που αποκρύπτεται ακόμη πιο επιμελώς είναι ότι υπάρχει σήμερα όλο και πιο έντονη διεθνής αμφισβήτηση της δυνατότητας αναστολής των πληρωμών όταν τα δάνεια οφείλονται σε ιδιώτες δανειστές (όχι κράτη) και υπάγονται σε αλλοδαπό δίκαιο. Η σημαντικώτερη αμφισβήτηση αυτού του είδους τα τελευταία χρόνια προήλθε από το γερμανικό συνταγματικό δικαστήριο το 2007, σε σχέση με τα χρέη της Αργεντινής, τη στιγμή που άλλα ανώτατα δικαστήρια (όπως της Ιταλίας το 2005) είχαν αναγνωρίσει ότι η Αργεντινή δικαιούται να αναστείλει τις πληρωμές των δανείων προς ιδιώτες πιστωτές, ακόμη και εάν αυτά υπάγονται στο αγγλικό δίκαιο.

Αυτός είναι λοιπόν ο λόγος, για τον οποίο υπάρχει τέτοια πίεση για το αγγλικό δίκαιο και ταυτόχρονα (κάτι που καθόλου δεν λέγεται δημοσίως) για το δικαστήριο που θα κρίνει

α) αν η Ελλάδα είναι πράγματι σε state ofnecessity και

β) αν δικαιούται να αναστείλει τις πληρωμές προς ιδιώτες. Είναι η μόνη ελπίδαπου έχουν σήμερα οι ιδιώτες πιστωτές να ξεπεράσουν το σημαντικότατο νομικό εμπόδιο της State of Necessity.

 

Οι δυνατότητες της Ελλάδας σε καθεστώς State of Necessity

 

Η δυνατότητα να επικαλεσθεί η Ελλάδα State of Necessity σε περίπτωση χρηματοδοτικού αδιεξόδου είναι το βασικό της όπλο, που κινδυνεύει με το αγγλικό δίκαιο. Το ελληνικό δίκαιο (άρθρο 31 ν. 1914/1990) προβλέπει ότι οι όροι των ομολόγων (επιτόκιο, χρόνος αποπληρωμής κλπ.) ρυθμίζονται με απλές υπουργικές αποφάσεις. Αυτό σημαίνει ότι, όταν η Ελλάδα επικαλεσθεί State of Necessity, μπορεί την άλλη στιγμή με μια απλή υπουργική απόφαση να σταματήσει την τοκογονία των ομολόγων (0% επιτόκιο) και να αναστείλει την πληρωμή τους για όσο διαρκεί η State of Necessity. Με τον τρόπο αυτό, ρίχνει το έλλειμμά της κατά 6% ή περισσότερο (όσο είναι η δαπάνη των τόκων ως ποσοστό του ΑΕΠ) και σταματάει να έχει την πίεση της αποπληρωμής του χρέους.

 

Το σημαντικότερο

 

Η νομιμότητα μίας τέτοιας ενέργειας θα κριθεί (πλην περιπτώσεων όπου ενεργοποιούνται ρήτρες διεθνούς διαιτησίας) από τα ελληνικά δικαστήρια αποκλειστικά!

Το ίδιο ακριβώς μπορεί να κάνει και με τα δάνεια του Μνημονίου, με τη διαφορά ότι εδώ θα χρειαστεί νέος νόμος της Βουλής και όχι απλή υπουργική απόφαση. Εδώ η επίκληση της State of Necessity θα είναι όμως πιο ασφαλής, διότι η εφαρμογή της State of Necessity δεν αμφισβητείται έναντι άλλων κρατών ή διεθνών οργανισμών – ασχέτως του ότι η δανειακή σύμβαση του Μνημονίου προβλέπει παραίτηση της Ελλάδας από ασυλίες εθνικής κυριαρχίας: Αυτά δεν ισχύουνόταν υπάρχει State of Necessity, που αποτελεί Αναγκαστικό Διεθνές Δίκαιο! Εδώ η νομιμότητα της State of Necessity θα κριθεί από το Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που πολύ δύσκολαθα αρνηθεί ότι η Ελλάδα βρίσκεται πράγματι σε State of Necessity.

Σε απλή αριθμητική, η επίκληση της State of Necessity σημαίνει για την Ελλάδα αυτόματη μείωση του ελλείμματός της στο 3-4%, το οποίο μπορεί να καλυφθεί (εντός του ευρώ και χωρίς καμία ανάγκη για μετάβαση στη δραχμή) είτε με εσωτερικό δανεισμό, είτε με στοχευμένες περικοπές δαπανών, είτε με δανεισμό από τρίτα κράτη, που θα είχαν ενδιαφέρον ή συμφέρον να δανείσουν την Ελλάδα. Για τους δανειστές της Ελλάδας σημαίνει ότι κρατούν όλο το κεφάλαιό τους, αλλά θα ξεκινήσουν ξανά να εισπράττουν τόκους και να μπορούν να ζητήσουν αποπληρωμή του κεφαλαίου τους, όταν η Ελλάδα δηλώσει ότι έχει ξεπεράσει τη State ofNecessity. Αυτό θα συμβεί από τη στιγμή που θα επιτευχθούν τα πρώτα πλεονάσματα και βελτιωθεί η διεθνής χρηματοπιστωτική εικόνα της Ελλάδας, ώστε να μπορεί να απευθυνθεί ξανά στις αγορές χρήματος.

 

Θεωρίες συνωμοσίας

 

Εδώ τίθεται το ερώτημα: Αν είναι τόσο απλό και τόσο εύκολο, γιατί δεν θέλουν όλοι να ακολουθήσει η Ελλάδα αυτή την λύση, που αφήνει ευχαριστημένους και την Ελλάδα, που θα ξεφύγει από το Μνημόνιο, και τους δανειστές, που δεν θα πρέπει να υποστούν κανένα haircut;

Πρώτον, διότι από τον Οκτώβριο του 2009 και μετά η ηγεσία της Ελλάδαςυπηρετεί οποιαδήποτε άλλα συμφέροντα, εκτός από τα ελληνικά.

Δεύτερον, διότι η ελληνική κρίση προκλήθηκε στα πλαίσια ευρύτερου νομισματικού πολέμου και συντηρείται στα πλαίσια του ίδιου νομισματικού πολέμου.

Τρίτον, διότι η ελληνική κρίση είναι μια μοναδική ευκαιρία για την λεηλασίατης ελληνικής δημόσιας περιουσίας και του ελληνικού χρηματοπιστωτικού συστήματος και αυτοί που κινούν τα νήματα δεν θέλουν να αφήσουν τέτοια ευκαιρία να πάει χαμένη.

Αυτά όλα μπορούν να ακούγονται σαν θεωρίες συνωμοσίας, όμως είναι και η μόνη λογική εξήγηση για το γεγονός ότι μέχρι σήμερα δεν έχει διερευνηθεί η προφανής (και νόμιμη) λύση για την Ελλάδα, που είναι η, σε διαπραγμάτευση με τους εταίρους, κήρυξη της Ελλάδας σε προσωρινή State of Necessity (δημοσιονομική αδυναμία), ζητώντας από τους πιστωτές να μην χάσουν κεφάλαιο (όπως θα συμβεί αν τελικά συμφωνηθεί το PSI), αλλά μόνον τόκους για κάποιο χρονικό διάστημα, μέχρι να βελτιώσει η Ελλάδα τα οικονομικά της.

 

Δεδομένα πάντως είναι ότι

 

α) η State of Necessity ως κανόνας του διεθνούς δικαίου είναι σήμερα σε ισχύ και ήταν σε ισχύ και πριν το 2009 και

β) κανείς δεν μιλάει για αυτή την πολύ ρεαλιστική εκδοχή, ενώ διαδεδομένες είναι οι πολύ λιγώτερο ρεαλιστικές συζητήσεις για λογιστικό έλεγχο του χρέους κλπ.

Αν αυτά από μόνα τους δεν μας υποψιάζουν ότι οι θεωρίες συνωμοσίας έχουν κάποια βάση, ας δούμε τουλάχιστον θετικά την πραγματικότητα μίας ενδεχόμενης ελληνικής Στάσης Πληρωμών: Η Ελλάδα πρέπει επειγόντως να σχεδιάσει την διαχείριση μίας τέτοιας κατάστασης προς το συμφέρον της. Και το καθαρό συμφέρον της είναι, αν χρειασθεί, να επικαλεσθεί State of Necessity, όπως είναι όλο και πιθανότερο, να το κάνει αυτό με τα ελληνικά ομόλογα υπό το υπάρχον σημερινό καθεστώς τους, εκείνο του Ελληνικού Δικαίου, σε καμμία δε περίπτωση του Αγγλικού!

 

* O Αθανάσιος Δρούγος είναι Διεθνολόγος, Στρατιωτικός αναλυτής.

ΠΗΓΗ: 9-2-2012, http://dailynews24.gr/index.php?option=com_k2&view=item&id=11112:state-of-necessity

ΕΕ – ΔΝΤ: Να φτωχύνουν οι Έλληνες!

 

Του Γιώργου Δελαστίκ

 

Τα παραμύθια τελείωσαν. Οι μάσκες έπεσαν. Ακόμη και οι τελευταίοι αφελείς Έλληνες που νόμιζαν ότι η τρόικα είχε έρθει εδώ για να διορθώσει το υπερβολικό δημόσιο χρέος και τα υπερβάλλοντα ελλείμματα του προϋπολογισμού, έχουν αντιληφθεί πλέον ότι εντελώς άλλη είναι η αποστολή της. Να φτωχύνουν δραστικά ή και δραματικά τους Έλληνες, όλους τους Έλληνες και πρωτίστως τους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους θέλουν η ΕΕ και το ΔΝΤ. Αυτή είναι η αποστολή που τους έχει αναθέσει το Βερολίνο και ακριβώς αυτήν την αποστολή εκτελούν με εξαιρετική επιτυχία!

Οι Γερμανοί θέλουν να κάνουν την Ελλάδα φτωχή επαρχία της γερμανικής Ευρώπης, του Τέταρτου Γερμανικού Ράιχ. Το ίδιο άλλωστε επιδιώκουν να κάνουν και την Ισπανία, την Πορτογαλία, την Ιταλία, την Ιρλανδία, ενώ στην κατάσταση αυτή έχουν ήδη περιέλθει οι εξαθλιωμένες «ανατολικές επαρχίες του Ράιχ» – δηλαδή οι Βαλτικές και οι χώρες της Κεντρικής Ευρώπης, συνοδευόμενες από τους Βαλκάνιους της Ρουμανίας, Βουλγαρίας, Κροατίας…

Το Βερολίνο επιδιώκει κατ' αρχάς να γυρίσει τον χρόνο μισόν αιώνα πίσω, στη δεκαετία του 1960 και στα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 1970. Τότε που οι Έλληνες, οι Ιταλοί, οι Ισπανοί συνέρρεαν κατά εκατομμύρια στη Γερμανία, για να κάνουν τις κατώτερες δουλειές σε όλους τους τομείς που ήταν απαραίτητες για να αναπτυχθεί η γερμανική οικονομία.

Αν οι Γερμανοί πετύχουν να πετάξουν τους υπόλοιπους Ευρωπαίους μισόν αιώνα πίσω, δεν θα είναι και τόσο δύσκολο ακόμη ένα πηδηματάκι προς τα πίσω: προς μια οικονομική επανέκδοση της δεκαετίας του 1940, όταν το Τρίτο Ράιχ προσπαθούσε και αποτύγχανε να επιβάλει μέσω της στρατιωτικής βίας τη γερμανική ηγεμονία σε όλη την Ευρώπη… Τώρα που βρισκόμαστε ακόμη σε σχετικά αρχικά στάδια της γερμανικής οικονομικής επέλασης, τα σχέδια του Βερολίνου μπορούν να αποκρουστούν – και μάλιστα με λιγότερα εκατομμύρια οικονομικά θύματα.

Η χώρα μας καλείται να παίξει ιδιαίτερο ρόλο σε αυτήν την υπόθεση που αφορά ολόκληρη την Ευρώπη. Αν αυτός ο ρόλος θα είναι θετικός ή αρνητικός θα εξαρτηθεί από τη στάση της ελληνικής πολιτικής ηγεσίας, η οποία μέχρι τώρα κάθε άλλο παρά δείχνει να έχει το πολιτικό ανάστημα και το σθένος που απαιτείται για να σηκώσει τέτοιο βάρος.

Οι ευθύνες τους απέναντι στον λαό μας και στην ιστορία είναι πολύ μεγάλες. Οι Γερμανοί απαιτούν μέσω τρόικας όχι μόνο να μειωθούν οι μισθοί και οι συντάξεις των Ελλήνων τόσο ώστε να γυρίσουμε συγκριτικά μισόν αιώνα πίσω, αλλά και να περικοπούν δραστικά οι δαπάνες για την υγεία, την παιδεία και την άμυνα της χώρας. Να ξαναγίνουν δηλαδή άθλια τα νοσοκομεία, να συρρικνωθεί η προληπτική ιατρική, να πεθαίνουν χωρίς φάρμακα οι βαριά ασθενείς. Να κλείσουν χιλιάδες σχολεία, να ξαναγίνουν οι τάξεις των γυμνασίων με 40 και 50 παιδιά, να κλείσουν πανεπιστημιακές σχολές και ΤΕΙ κατά δεκάδες.

Όσο για την άμυνα, όταν λένε να μειωθούν οι αμυντικές δαπάνες, δεν εννοούν βεβαίως να αγοράζουμε λιγότερα γερμανικά τανκς ή πολεμικά αεροπλάνα και πολεμοφόδια ή πυραύλους και φρεγάτες. Εννοούν απλούστατα να μην πληρώνονται επαρκώς οι πιλότοι της πολεμικής αεροπορίας, να μην υπάρχουν σε επαρκή αριθμό αξιωματικοί για τη στελέχωση των μονάδων, να μην είναι σε θέση εν κατακλείδι οι ελληνικές ένοπλες δυνάμεις να αντισταθούν ούτε καν υποτυπωδώς σε τουρκική επίθεση.

Στο πλαίσιο αυτό οι ρυθμίσεις στο Αιγαίο, στα νησιά, στο Κυπριακό, στην Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη κ.λπ. θα γίνουν υπό το πρίσμα μιας εκ των προτέρων ηττημένης Ελλάδας, η οποία δεν θα έχει άλλη επιλογή από την απεμπόλιση των δικαιωμάτων της και τη δουλόφρονα υποταγή στις απαιτήσεις του Ράιχ και οποιουδήποτε επιβουλεύεται ελληνικά εδάφη, φυσικό πλούτο, κυριαρχικά ή διαχειριστικά δικαιώματα της χώρας μας.

Κάποτε οι Έλληνες πολιτικοί ηγέτες έλεγαν στον κόσμο – αμφιβάλλουμε, πάντως, αν το πίστευαν ποτέ οι ίδιοι – ότι η ΕΕ θα διασφάλιζε την εδαφική ακεραιότητα της Ελλάδας. Η ζωή αποδεικνύει το εντελώς αντίθετο – ότι οι σημερινές απαιτήσεις της ΕΕ όχι μόνο εξαθλιώνουν τον ελληνικό λαό, αλλά και ενισχύουν τις επιβουλές εναντίον της χώρας μας.

 

«Νέο 1938»: Η Ελλάδα πρώτο θύμα του Δ' Ράιχ

 

Η ΤΣΕΧΟΣΛΟΒΑΚΙΑ, ο διαμελισμός της οποίας συνομολογήθηκε από τους Αγγλους και τον Αδόλφο Χίτλερ στις 30 Σεπτεμβρίου 1938, υπήρξε το πρώτο θύμα του Τρίτου Ράιχ , στις παραμονές του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Η Ελλάδα είναι φανερό ότι έχει επιλεγεί ως πρώτο θύμα του Τέταρτου Ράιχ καλούμενη να παίξει αντίστοιχο με την Τσεχοσλοβακία ρόλο εβδομήντα και πλέον χρόνια αργότερα. Όπως όμως το 1938 η κατάληψη και διάλυση της Τσεχοσλοβακίας αποδείχθηκε ανίκανη να κορέσει την όρεξη του Βερολίνου για πανευρωπαϊκή ηγεμονία, παρά τις ψευδαισθήσεις περί του αντιθέτου που έτρεφαν Λονδίνο και Παρίσι, έτσι και η καταβρόχθιση της Ελλάδας σήμερα αποκλείεται να κορέσει το πάθος της Μέρκελ για μια Ευρώπη υποτελή στη Γερμανία.

 

ΠΗΓΗ: ΕΘΝΟΣ «E» 6/2/2012, http://origin2.ethnos.gr/article.asp?catid=22792&subid=2&pubid=63612741

Η παρούσα Βουλή δεν νομιμοποιείται να κυρώσει τη νέα δανειακή σύμβαση
Οι εκβιασμοί των δανειστών δεν πρέπει να γίνουν δεκτοί

 

Του Θεόδωρου Σ. Μπατρακούλη

 

Στις 12 Φεβρουαρίου θα έχουν ολοκληρωθεί οι διαπραγματεύσεις για το PSI και θα κυρωθεί με ψηφοφορία στη Βουλή η νέα δανειακή σύμβαση!!! Ποιές συνέπειες θα έχει η σύμβαση αυτή για τη χώρα; Συνοπτικά:

1. Θα αυξηθούν η ΥΦΕΣΗ, η ΦΤΩΧΕΙΑ και η ΕΞΑΘΛΙΩΣΗ! (αφού η Ελλάδα θα είναι υποχρεωμένη να πληρώνει 15 δις τόκους τον χρόνο, χρηματικά ποσά που θα τα στερείται η οικονομία μας).

2. Οδηγούμαστε μαθηματικά στην ΠΛΗΡΗ ΧΡΕΩΚΟΠΙΑ, με συνέπειες ΠΟΛΥ χειρότερες αυτών που μας απειλούν αν δεν ψηφιστεί η Δανειακή σύμβαση! Διότι τώρα θα έχουν ΞΕΠΟΥΛΗΘΕΙ τα ΠΑΝΤΑ. Θα γνωρίσουμε τέτοια φτώχεια, όπως εάν χάναμε σε πόλεμο.

3. ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙ η ακίνητη περιουσία των Ελλήνων (σπίτια και γη) καθώς με τις συνεχείς φόρο-επιδρομές ΔΕΝ θα μπορούμε να εκπληρώνουμε τις υποχρεώσεις μας, και θα τα κατάσχει η εφορία υπέρ των Δανειστών.

4. Μαζί θα έρθει για κύρωση-νομιμοποίηση και η πρώτη Δανειακή Σύμβαση που δεν είχαν τολμήσει να φέρουν στην Βουλή, στην οποία,εκτός των άλλων, η κυβέρνηση αποδέχτηκε παραίτηση από την Ασυλία που απορρέει από την ΕΘΝΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ!

5. Θα νομιμοποιηθούν ΟΛΕΣ οι μεταβιβάσεις που έγιναν στην Εταιρεία Εκποίησης Ακίνητης Περιουσίας (σύμφωνα με το Μεσοπρόθεσμο και τον Εφαρμοστικό Νόμο που ψηφίστηκε το περασμένο καλοκαίρι…)

5. ΥΠΟΘΗΚΕΥΕΤΑΙ και ΞΕΠΟΥΛΙΕΤΑΙ το σύνολο της δημόσιας περιουσίας σε τιμές που θυμίζουν το γραφικό τζάμπα της γερμανικής εταιρείας που είχε αναλάβει να εκποιήσει τη δημόσια περιουσία της Ανατολικής Γερμανίας μετά(στο 10% της πραγματικής τους αξίας)..!

6. Ξεπουλιέται ο Ορυκτός πλούτος της χώρας καθώς και κοιτάσματα υδρογονανθράκων. Αν υποθέσουμε ότι η Ελλάδα δέχεται αυτά που απαιτούν οι τοκογλύφοι δανειστές μας, η τρόικα και οι Γερμανογάλλοι, σε τρεις περίπου μήνες, θα χρειαζόμαστε και άλλη δόση δανεικών….. και μετά κι άλλα, σε ένα φαύλο κύκλο… Και όχι θα έχουμε κηδεμόνες πάντοτε πάνω από το κεφάλι μας, αλλά ουσιαστικά καταργείται η αυθυπαρξία του ελληνικού κράτους … Απαιτούν πρόβλεψη με νόμο μισθού όχι μεγαλύτερου από 500-600 ευρώ…. Αν η χώρα προχωρήσει σε μονομερή στάση πληρωμών προς τους δανειστές της (‘‘άτακτη χρεωκοπία’’) και προσπάθεια για ισοσκελισμένους προυπολογισμούς στο εσωτερικό, πάλι οι μισθοί και οι συντάξεις θα είναι πολύ χαμηλά, αλλά θα διατηρήσουμε την κρατική αυθυπαρξία μας…. Δεν θα πουληθεί αντί πινακίου φακής ο ελληνικός εθνικός πλούτος, τον οποίο πολλοί εποφθαλμιούν…

Σήμερα περισσότερο από κάθε άλλη φορά χρειάζεται να δημιουργηθούν και να δράσουν κινήσεις Αυτοργάνωσης-πρωτοβουλίες Πολιτών σε κάθε περιοχή, οι οποίες να συντονίζονται κατά Δήμους, περιοχές, πόλεις, χωριά! Έχει μεγάλη σημασία όλοι αυτοί που τάσσονται εναντίον των Μνημονίου και των υποδουλωτικών δανειακών συμβάσεων να προχωρήσουν σε κοινή δήλωση ότι δεν αναγνωρίζουν τη νομιμότητα των συμφωνιών με τους δανειστές και να δεσμεύονται ότι όταν θα αναδειχτεί νέα Βουλή και θα σχηματισθεί νέα δημοκρατικά εκλεγμένη από τους Έλληνες πολίτες κυβέρνηση θα προχωρήσουν στην κήρυξη ως νομικά ανυπόστατων αυτών των συμφωνιών… Και βεβαίως έχει μεγάλη σημασία να γίνουν συλλαλητήρια διαρκείας στην Πλατεία Συντάγματος στις 12 Φεβρουαρίου 2012 (ημέρα ψήφισης στη Βουλή της νέας δανειακής σύμβασης). Η δέσμευση όσο το δυνατόν περισσότερων αντιμνημονιακών δυνάμεων ότι με μια δημοκρατική κυβέρνηση δεν θα έχουν νομική ισχύ οι υποδουλωτικές συμφωνίες έχει ιδιαίτερη σημασία.

α) Θα μπορούσε να ενεργοποιήσει διαφωνίες και επιφυλάξεις βουλευτών που στηρίζουν την τρικομματική, επιβεβλημένη από την διεθνή των τοκογλύφων δανειστών, συγκυβέρνηση και να οδηγήσει σε διαρροές κατά την ψήφιση της νέας δανειακής σύμβασης στη Βουλή.

β) Θα έστελνε το μήνυμα στην διεθνή των δανειστών ότι οι όροι της νέας δανειακής σύμβασης δεν θα δεσμεύουν το λαό της Ελλάδας και τη νέα λαική πλειοψηφία που θα αναδειχτεί με αληθινά δημοκρατικές μεθόδους και διαδικασίες.

ΠΗΓΗ: Παρασκευή, 3 Φεβρουαρίου 2012, http://theodorosbatrakoulis.blogspot.com/2012/02/blog-post_4549.html

Αυτό θα το διαβάσετε; […Το υπερμνημόνιο…]

 

Του Γιάννη Βαρουφάκη

 

Το Μνημόνιο, που κάποιοι δεν διάβασαν πριν υπερψηφίσουν, βασιζόταν στην λογική ότι χωρίς τα δάνεια των €110 δις που προέβλεπε:

1. το ελληνικό κράτος θα εξαναγκαζόταν σε στάση πληρωμών η οποία θα μας έθετε για τουλάχιστον 10 χρόνια εκτός αγορών

2. δεν θα υπήρχαν αρκετοί πόροι για να πληρωθούν μισθοί και συντάξεις

3. δεν θα δινόταν χρόνος στην ελληνική οικονομία να ανακάμψει και να παραγάγει τα πρωτογενή πλεονάσματα που θα μας επέτρεπαν να κάνουμε βήματα πίσω από το χείλος της χρεοκοπίας.

Τότε κάποιοι είχαμε πει ότι αυτό το τρίπτυχο αποτελούσε επικίνδυνη φαντασίωση. Καθώς οι όροι για να πάρουμε το δάνειο εγγυόντουσαν την υφεσιακή δίνη στην οποία θα εισερχόταν η χώρα, τα πλεονάσματα του (3) δεν θα παράγονταν, το σημείο (1) δεν θα το αποφεύγαμε έτσι κι αλλιώς, και, για αυτό τον λόγο, θα επιστρέφαμε θέλοντας και μη στο (2), στην σημερινή κατάσταση που το κράτος, αφού χρεώθηκε με την μερίδα του λέοντος του δανείου-μαμμούθ των €110 δις και πάλι αδυνατεί να καλύπτει τα έσοδά του.
Από αυτές εδώ τις σελίδες, τον Απρίλη του 2010, σε άρθρο με τίτλο «Το πρώτο τάνγκο στην ευρωζώνη» είχα γράψει τα εξής:

«[Ο] φόβος μου είναι ότι οδεύουμε στον δρόμο που χάραξε η Αργεντινή του 2002. Κάθε μέρα που περνά τα δάνεια που παίρνουμε… μου θυμίζουν τα δάνεια του ΔΝΤ προς την Αργεντινή της περιόδου 1998-2002: Δάνεια που μας κρατούν εντός του ευρώ προσωρινά αλλά τα οποία κάποια στιγμή δεν θα μπορέσουμε να αποπληρώσουμε. Και τότε; Το 2002 η χώρα του τάνγκο (ας με συγχωρήσουν οι φίλοι Ουρουγουανοί που το διεκδικούν) προέβη και σε στάση πληρωμών αλλά και σε απώλεια ενός (ουσιαστικά) κοινού νομίσματος δολαρίου-πέσος με τέσσερα χρόνια και 50 δις δολάρια μεγαλύτερη καθυστέρηση από όσο έπρεπε. Το 2012 τι επιφυλάσσει σε εμάς; Νομίζω ότι μας επιφυλάσσει ένα εκ των ακόλουθων δύο σεναρίων:

(1) Στάση πληρωμών που όμως θα έχει πολύ μεγαλύτερο κόστος λόγω ενός απίστευτα αναποτελεσματικού δανεισμού δεκάδων δις ευρώ του οποίου η μόνη λογική εν τέλει είναι η καθυστέρηση της στάσης πληρωμών ώστε να διασωθούν οι Γερμανικές τράπεζες που θα χρησιμοποιήσουν τον χρόνο που εμείς "αγοράζουμε" (δανειζόμενοι) εκ μέρους τους ώστε να προλάβουν να πουλήσουν τα ομόλογά μας.

(2) Την συνειδητοποίηση εκ μέρους της Γερμανίας ότι, αν θέλουν να κρατήσουν το ευρώ ως έχει, δηλαδή να αποτρέψουν αλυσιδωτές κρίσεις τύπου Αργεντινής εντός της ευρωζώνης, θα πρέπει επί τέλους να κατανοήσουν ότι μία πραγματική οικονομική ενοποίηση, ιδίως μετά από μια παγκόσμια οικονομική κρίση τύπου 1929 ή 2008, απαιτεί ανακύκλωση των πλεονασμάτων – δηλαδή, πολιτική και δημοσιονομική ενοποίηση.

Αν κρίνουμε από τις έως τώρα συμπεριφορές των βορείων εταίρων μας, οδεύουμε ολοταχώς προς το πρώτο σενάριο.»

Κάπως έτσι έχουν εξελιχθεί τα πράγματα. Η Γερμανία έχει βρεθεί σε αδιέξοδο που η ίδια δημιούργησε στον εαυτό της, επικουρούμενη βέβαια από τους δικούς μας φωστήρες, που δεν μπόρεσαν να διανοηθούν μια στάση πληρωμών (τότε που το ΑΕΠ μας ήταν 15% μεγαλύτερο απ’ ότι σήμερα και τα χρέη μας 20% μικρότερα). Η καλύτερη αφήγηση της οικονομικής αποτυχίας και πολιτικής αστοχίας του πρώτου Μνημονίου της χώρας μας δόθηκε από τον Keynes το… 1920. Τότε ήταν που είχε γράψει τις ακόλουθες αράδες:

"… η ανειλικρινής αποδοχή… όρων που ήταν αδύνατον να τηρηθούν…, και τους οποίους δεν είχε σκοπό να τηρήσει, καθιστά την {Ελλάδα} το ίδιο ένοχη με {τους ευρωπαίους εταίρους } οι οποίοι επέβαλαν όρους που δεν είχαν το δικαίωμα να επιβάλουν." (*)

Προφανώς τα παραπάνω δεν είναι ακριβώς τα λόγια του Keynes. Είναι όμως πολύ κοντά. Το μόνο που άλλαξα ήταν εκεί που εκείνος έγραφε {Γερμανία} εγώ έγραψα {Ελλάδα} και αντί για {τους Συμμάχους} που ανέφερε εκείνος, αντικατέστησα τις λέξεις {τους ευρωπαίους εταίρους}. Η ουσία όμως είναι ακριβώς η ίδια: Οι ισχυροί προσέφεραν μια συμφωνία στους αδύναμους υπό όρους που ούτε οι μεν είχαν δικαίωμα να επιβάλουν ούτε οι δε να αποδεχθούν. Συνένοχοι σε μια τέτοια λογικά ατέρμονη συμφωνία, οι ηγέτες μας, Έλληνες και Γερμανοί, έσπρωξαν και τις δύο χώρες μας βαθύτερα στην Κρίση του Ευρώ. Πρόκειται για μια πρωτοφανή πολιτική αποτυχία στα χρονικά της παγκόσμιας ιστορίας (για πληρέστερη παρουσίαση της αποτυχίας αυτής δείτε αυτό το πρόσφατο άρθρο στην ιστοσελίδα του CNN).

Θα μου πείτε, περασμένα-ξεχασμένα. Μακάρι. Να όμως που το ένα λάθος οδηγεί κατ’ ευθείαν στο επόμενο. Σήμερα, αρχές 2012, παρά το γεγονός ότι έχουμε όλα τα στοιχεία, και όλη την εμπειρική γνώση, που χρειαζόμαστε για να κατανοήσουμε πως η λογική του Μνημονίου (που περιστρέφεται γύρω από τον άξονα «νέα δάνεια– βαθύτερη λιτότητα») καταποντίστηκε, έχουμε μια κυβέρνηση (εθνικής ενότητας μάλιστα) που έχει στόχο ένα νέο Μνημόνιο.

Μήπως το νέο Μνημόνιο έχει μάθει από τα παθήματα του προηγούμενου; Σε καμία περίπτωση. Η συνταγή είναι η ίδια: Άλλες δεκάδες δις με στόχο την αποπληρωμή προηγούμενων δανείων, υπό τον όρο ακόμα μεγαλύτερης αφαίμαξης της ενεργούς ζήτησης της ελληνικής οικονομίας, και με την κούφια «υπόσχεση» για ανάπτυξη μέσω διαρθρωτικών αλλαγών και ενός στρεβλού, διεφθαρμένου και αναποτελεσματικού ΕΣΠΑ.

Μήπως υπάρχουν νέα επιχειρήματα για να αποδεχθούμε την νέα Μνημονιακή συμφωνία; Ας δούμε ποια επιχειρήματα ακούγονται υπέρ της υπογραφής της: Χωρίς αυτήν, μας λένε,

1. το ελληνικό κράτος θα εξαναγκαστεί σε στάση πληρωμών τον Μάρτιο η οποία θα μας θέσει εκτός του ευρώ

Αυτό είναι! Το εξής ένα επιχείρημα! Δεν υπάρχει άλλο. Προσέξτε πως τα (2) και (3) που είχαμε στην περίπτωση του πρώτου Μνημονίου δεν υπάρχουν πια. Μας τελείωσαν. Κανείς δεν τολμά πλέον να μιλά για μισθούς και για συντάξεις καθώς η γερμανική πλευρά το έχει ξεκαθαρίσει: ό,τι πάρει το ελληνικό κράτος από τούδε και στο εξής θα πρέπει να το χρησιμοποιεί για να αποπληρώνει τους τραπεζίτες, το ΔΝΤ, την ΕΕ και την ΕΚΤ. Τελεία και παύλα. Άρα, η νέα δανειακή συμφωνία προβλέπει δάνεια για την αποπληρωμή δανείων. Μήπως όμως έτσι δοθεί η ευκαιρία στο ελληνικό κράτος να αρχίσει κάποια στιγμή να αποπληρώνει να χρέη του και να ξαναγίνει αξιόπιστο;

Μήπως ισχύει το μέρος (3), βλ. στη αρχή του άρθρου, της λογικής του αρχικού Μνημονίου; Σε καμία των περιπτώσεων! Επ’ ουδενί! Γιατί είμαι τόσο κάθετος; Επειδή αυτό μας λέει ακόμα και το ΔΝΤ. Τι λέει δηλαδή; Ότι για να τιθασευτεί το ελληνικό χρέος, και να μπει η Ελλάδα στην τροχιά της αποπληρωμής των χρεών της, θα πρέπει να ισχύσουν ταυτόχρονα οι εξής προϋποθέσεις:

(α) Η οικονομία μας να μπει σε ρυθμούς μεγέθυνσης της τάξης του 2% από το πρώτο εξάμηνο του 2012,

(β) ο πληθωρισμός να μην ξεπερνά το 2%,

(γ) να πετύχει 100% το κούρεμα (το κατ’ ευφημισμόν γνωστό και ως PSI) και

(δ) να εισπράξει το δημόσιο €50 δις από ιδιωτικοποιήσεις. Σε μια οικονομία που αντί να μεγεθύνεται φθίνει με ρυθμό -7%, με το κούρεμα να αποδίδει πολύ λιγότερα στην πράξη από αυτά που θα ανακοινωθούν, με τις ιδιωτικοποιήσεις να αδυνατούν να αποδώσουν όταν οι αξίες όλων των περιουσιακών στοιχείων καταρρέουν, κλπ., τα παραπάνω αποτελούν σενάριο νοσηρής και κακόβουλης φαντασίας.

Οπότε, λοιπόν, μένουμε με το εξής ένα επιχείρημα: Να υπογράψουμε την συμφωνία γιατί αλλιώς θα βρεθούμε εκτός ευρώ. Πόσο όμως στέκει αυτή η απειλή; Έστω ότι έρχεται η 20η Μαρτίου, η μέρα που το δημόσιο πρέπει να καταβάλει €14 δις στους δανειστές του, και η κυβέρνηση ανακοινώνει πως η πληρωμή αυτή αναβάλλεται μέχρι νεοτέρας, έως ότου η Ευρωπαϊκή Ένωση μας παρουσιάσει ένα Σχέδιο Λύσης το οποίο, αντίθετα με τον τραγέλαφο της 27ης Οκτωβρίου, να έχει έστω και μια μικρή ελπίδα να βάλει την χώρα (αλλά και την υπόλοιπη ευρωζώνη, ιδίως την περιφέρεια) σε τροχιά επιστροφής από την κόλαση. Τι θα γίνει τότε; Θα μας διώξουν από το ευρώ;

Κατ’ αρχάς, δεν μπορούν να το κάνουν μέσα από θεσμοθετημένες διαδικασίες. Π.χ. ακόμα και να ψηφίσουν οι υπόλοιποι 17 του eurogroup υπέρ της αποπομπής της Ελλάδας, η απόφαση αυτή δεν έχει καμία νομική ή ουσιαστική σημασία. Το μόνο που μπορεί να γίνει είναι η ΕΚΤ να δηλώσει πως δεν δέχεται πλέον ομόλογα του ελληνικού δημοσίου, και του ελληνικού δικαίου, ως εχέγγυα για την χρηματοδότηση των ελληνικών τραπεζών. Κάτι τέτοιο θα δημιουργούσε ασφυξία στις ελληνικές τράπεζες, με σημαντική πιθανότητα να αναγκαστούν να θέτουν όριο αναλήψεων στους αποταμιευτές τους. Μια τέτοια εξέλιξη, λένε πολλοί, θα ανάγκαζε την ελληνική κυβέρνηση να εγκαταλείψει το ευρώ, τυπώνοντας ξανά δραχμές ώστε να τροφοδοτούνται οι τράπεζες. Θα μου επιτρέψετε να πω ότι πρόκειται και άλλο ένα κενό περιεχομένου επιχείρημα. Τέσσερεις είναι οι λόγοι που δεν στέκει:

Πρώτον, μια τέτοια επιθετική κίνηση της ΕΚΤ θα είχε μεγαλύτερο κόστος για εκείνη, και την Κεντρική Τράπεζα της Γερμανίας, από ότι για την (ήδη ρημαγμένη) ελληνική οικονομία. Από τότε που ξεκίνησε η Κρίση, η φυγή κεφαλαίων από την περιφέρεια προς την Γερμανία και την Ολλανδία έχουν δημιουργήσει (εντός του συστήματος της ΕΚΤ) χρέη των Κεντρικών Τραπεζών της Περιφέρειας προς τις Κεντρικές Τράπεζες των χωρών του πυρήνα της τάξης των €600 δις. Από αυτά, €250 δις έχει λαμβάνειν μόνο η Κεντρική Τράπεζα της Γερμανίας από τις Κεντρικές Τράπεζες της Ελλάδας, Πορτογαλίας, Ισπανίας και Ιρλανδίας. Μια κίνηση αποκλεισμού των ελληνικών τραπεζών από το σύστημα αυτό απειλεί με άμεση κατάρρευση ολόκληρο το σύστημα εσωτερικού δανεισμού της ευρωζώνης.

Δεύτερον, οι ελληνικές τράπεζες έχουν ήδη καταθέσει ό,τι ομόλογα είχαν στην ΕΚΤ και έχουν ήδη λάβει ρευστότητα στην βάση αυτών των χάρτινων τίτλων. Το πουλί, με άλλα λόγια., έχει πετάξει. Τώρα πια, καταθέτουν στην ΕΚΤ ως εχέγγυο ότι «πατσαβούρι» βρουν. Αν πει η ΕΚΤ ότι δεν τα δέχεται αυτά τα «πατσαβούρια», τότε πρέπει να κάνει κάτι αντίστοιχο και για τα «πατσαβούρια» των ιταλικών, των ισπανικών, των πορτογαλικών τραπεζών. Τότε, όμως ευρώ γιοκ.

Τρίτον, η ΕΚΤ γνωρίζει ότι αν η Ελλάδα επιστρέψει στην δραχμή, σε περίπτωση που η παροχή ρευστότητας στις ελληνικές τράπεζες μειωθεί απότομα, οι τράπεζές μας θα έχουν ακόμα μεγαλύτερο πρόβλημα (καθώς τα δάνεια που έχουν λάβει είναι σε ευρώ, ενώ η νέα δραχμή που θα λαμβάνουν από την Τράπεζα της Ελλάδας θα χάνει αξία με το δευτερόλεπτο), όπως άλλωστε και οι έλληνες καταθέτες (των οποίων οι καταθέσεις θα απολέσουν εν μία νυκτί τουλάχιστον την μισή τους αξία). Άρα, η ΕΚΤ γνωρίζει ότι, ακόμα κι αν κινηθεί επιθετικά δημιουργώντας ασφυξία στις ελληνικές τράπεζες, η Ελλάδα δεν έχει λόγο να επιστρέψει στην δραχμή.

Τέταρτον,  ό,τι και να λένε, δεν έχει δημιουργηθεί κανένας μηχανισμός που θα σταματήσει την αποδιάρθρωση του ευρώ μετά την αποχώρηση της Ελλάδας από αυτό. Κανένας. Σε μερικές μέρες, μετά από μια τέτοια κίνηση της ΕΚΤ, η ίδια η Γερμανία θα βάλει μπροστά το σχέδιο του Νέου Μάρκου, καθώς το κόστος στήριξης της εναπομείνασας ευρωζώνης θα ανέλθει στα πολλά τρις.

Καταλήγουμε λοιπόν στο απλούστατο συμπέρασμα ότι η υπογραφή από την Ελλάδα του νέου πακέτου Μνημονίου 2 –  PSI στερείται οποιασδήποτε λογικής. Τίθεται λοιπόν το ερώτημα στους πολιτικούς μας, και ιδίως στον κ. Σαμαρά ο οποίος, υποτίθεται, απέρριψε την λογική του πρώτου Μνημονίου: Πώς θα το υπογράψετε; Πάλι θα αποφύγετε να το διαβάσετε σε μια ύστατη προσπάθεια να προσποιηθείτε ότι, δεν μπορεί, κάποια λογική θα έχει;

Και για να μην νομίζετε ότι την πιο πάνω ανάλυση την ενστερνιζόμαστε μόνο κάποιοι περίεργοι «εγχώριοι», επιτρέψτε μου να κλείσω με ένα απόσπασμα από πρόσφατο άρθρο του ανταποκριτή των Financial Times στην Washington, Alan Beattie:

«Μια φτωχή χώρα της περιφέρειας ενθαρρύνθηκε να γίνει μέλος μιας κακοσχεδιασμένης νομισματικής ένωσης των πλούσιων χωρών οι οποίες κυριαρχούσαν σε αυτήν. Αυτές οι χώρες, αφού επέβαλαν κανόνες δανεισμού για τους συμμετέχοντες στην νομισματική τους ένωση, ήταν οι πρώτες που τους παραβίασαν. Και το έκαναν χωρίς να υποστούν καμία συνέπεια. Λόγω εφησυχασμού και αναποτελεσματικών κανόνων στις χρηματαγορές, και δεδομένης της έλλειψης επενδυτικών ευκαιριών στις αργοκίνητες οικονομίες τους, ενθάρρυναν τις τράπεζές τους να δανείζουν χωρίς μέτρο στην χώρα αυτή. Κι όταν αυτά τα δάνεια «έσκασαν», οι κυβερνήσεις των πλούσιων κρατών έτρεξαν να διασώσουν τις τράπεζές τους φορτώνοντας με νέα δάνεια την ελλειμματική κυβέρνηση της περιφέρειας. Αργότερα απαίτησαν και την τοποθέτηση τοποτηρητή στην χώρα αυτή με νομική ισχύ να προβαίνει σε κατασχέσεις φόρων από τους πολίτες της.»

Το ερώτημα, επαναλαμβάνω, είναι: Οι βουλευτές που θα κληθούν να ψηφίσουν αυτή την νέα Συνθήκη των Βερσαλλιών, για δεύτερη φορά σε δύο χρόνια, με τι ψυχολογικό τέχνασμα θα πείσουν τον εαυτό τους ότι υπερψηφίζοντάς την κάνουν καλό στον τόπο; Πάλι θα αποφύγουν να την διαβάσουν;

(*) “Dr. Melchior: A Defeated Enemy” στα Two Memoirs του John Maynard Keynes (1949), όπως αυτά ανατυπώθηκαν στο Collected Writings, Vol. X: Essays in Biography, σελ. 428. Την παραπομπή αυτή την είχα χρησιμοποιήσει στις 20 Μαΐου του 2010 σε άρθρο με τίτλο «Ο Θυμός της Γερμανίας».

 

ΠΗΓΗ: 03/02/2012, http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=12332

ΕΙΔΙΚΕΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΕΣ ΖΩΝΕΣ :

 ΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΕΞΑΘΛΙΩΣΗΣ ΜΑΣ

Η ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ ΕΤΟΙΜΗ ΓΙΑ ΤΗ ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΑΠΟΙΚΙΟΠΟΙΗΣΗ;

 

Του Δημήτρη Πατέλη*

 

Αυτό ήταν το τίμημα της υποτιθέμενης διακρατικής χρηματοδότησης Ε.Ε. – Δ.Ν.Τ. – Ε.Κ.Τ., η οποία εξοφλεί προηγούμενα χρέη κατοχυρώνοντας στο φιλικό για τους δανειστές αγγλικό δίκαιο το νέο ποσόν.

Η άλλη σημαντική πλευρά που τίθεται στην παρούσα φάση σε εφαρμογή είναι η επιδίωξη της κατοχύρωσης και του υπολοίπου ελληνικού ομολογιακού κρατικού χρέους στο αγγλικό δίκαιο και σε ξένο ισχυρό νόμισμα, ώστε η απαίτηση των δανειστών σε οποιαδήποτε περίπτωση εξόδου της χώρας μας από το ευρώ να είναι νομισματικά σκληρή.

Η υλοποίηση της εμπράγματης εξασφάλισης του συνολικού αυτού χρέους ξεκινά ήδη με τη λεηλασία του εναπομείναντος δημόσιου πλούτου, του ξεπουλήματος έναντι πινακίου φακής των δημόσιων επιχειρήσεων και της υφαρπαγής των δημόσιων αγαθών, αλλά και της δήμευσης της ιδιωτικής περιουσίας του λαού που ήδη απαξιώνεται ραγδαία.

Αφού λοιπόν μετέτρεψαν τη χώρα σε προτεκτοράτο της ντροπής ακολουθεί άμεσα το τελικό σχέδιο εξόντωσης που ενδεχομένως να συνδυαστεί και με το διαμελισμό της πατρίδας μας σε τιμάρια διαφορετικών εδαφών μέσω της εφαρμογής των Ειδικών Οικονομικών Ζωνών εξαθλίωσης, όπως τα έχουμε γνωρίσει στις 3.000 τέτοιες περιπτώσεις που λειτουργούν σε 120 τριτοκοσμικές κυρίως χώρες. Ειδικά καθεστώτα εργασίας εκτός εθνικής συλλογικής σύμβασης εργασίας με άθλια μεροκάματα, συνθήκες και ωράρια, με μηδαμινές ή χωρίς ασφαλιστικές εισφορές, προκλητικές φοροαπαλλαγές των ξένων επενδυτών, καμία σύνδεση των δραστηριοτήτων με την εγχώρια οικονομία, ελεύθερος εξαγωγικός προσανατολισμός με εξάντληση των εθνικών πρώτων υλών και φυσικών πόρων προς όφελος της οικονομίας των επενδυτών και ελεύθερος επαναπατρισμός κερδών. Για το λόγο αυτό νομοθέτησαν το δικαίωμα επιφανείας, ώστε οι επενδυτές να έχουν ένα εξαιρετικό και απόλυτο ιδιοκτησιακό καθεστώς χωρίς περιττές δεσμεύσεις. Η εσωτερική αγορά σε ένα τέτοιο οικονομικό πλαίσιο θα αποδιαρθρωθεί και οι εγχώριες, τοπικές επιχειρήσεις θα κλείσουν με εξαιρετική αύξηση της ανεργίας του πληθυσμού, με αποτέλεσμα τον οικονομικό, κοινωνικό και πολιτισμικό μαρασμό και την κοινωνική περιβαλλοντική και ψυχολογική ερήμωση. Εργασιακός μεσαίωνας και αποικιοκρατία σε όλο τους το μεγαλείο. Τα παραδείγματα είναι πάμπολλα και απαράλλακτα, Ινδία, Κίνα, Ινδονησία, Φιλιππίνες, Μαλαισία, Περού, Βραζιλία, Ουκρανία, Καζακστάν, Πακιστάν, Μπαγκλαντές, Κονγκό, κοκ.

Αποικίες λοιπόν του γερμανικού κράτους του Δ΄Ράιχ οι ελληνικές περιφέρειες που εγκαινίασε ο «Καλλικράτης». Το ζήτησαν ο κ. Ρέσλερ, με το σχέδιο Eureka, ο κ. Σόιμπλε και ο κ. Κάπφερερ με το πρόγραμμα Hellios, η κ. Μέρκελ και ο κ. Ράιχενμπαχ, οι οποίοι βιάζονται για τη δημιουργία ασφαλών όρων παραγωγής φθηνής ενέργειας, δεδομένου ότι μέχρι το 1922 πρέπει να κλείσουν και το τελευταίο πυρηνικό τους εργοστάσιο και πρωτοστατεί ο κ. Τατούλης που βιάζεται να εφαρμόσει στην Πελοπόννησο το πρώτο πείραμα, αφού προφανώς στο σκληροπυρηνικό αυτό μοντέλο οικονομικού φιλελευθερισμού, σύμφωνα με τη διεθνή εμπειρία, συνυπάρχουν οι αδιαφανείς διαγωνισμοί με τις μίζες στις οποίες συμμετέχουν πολιτικοί και επιχειρηματίες με αποκλειστικό σκοπό το προσωπικό οικονομικό όφελος. Τι ήταν άραγε οι επαφές «αδελφοποίησης» των περιφερειών Β. Ρηνανίας – Βεστφαλίας (βιομηχανική καρδιά της Γερμανίας) με της Πελοποννήσου, υποστηρίζοντας επενδύσεις σχετικά με τις Α.Π.Ε. (Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας); Άλλωστε γερμανική τοπική τράπεζα της περιοχής έχει σημαντική έκθεση σε ελληνικά ομόλογα και έχει κάθε λόγο να ενδιαφέρεται έντονα και να πιέζει για την επιτάχυνση των εξελίξεων. Για να περιορίσουν δε και τα κεφάλαια που θα επενδύσουν επιφυλάσσουν για τον εαυτό τους και τα ευρωπαϊκά κονδύλια του ΕΣΠΑ που υποτίθεται ότι θα προορίζονταν για την ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας και των υποδομών της.

Η Πελοπόννησος βέβαια, έχει ήδη λειτουργήσει, ως προπομπός των Ειδικών Οικονομικών Ζωνών στην Ελλάδα, με την περιβόητη Π.Ο.Τ.Α. Μεσσηνίας (Περιοχή Ολοκληρωμένης Τουριστικής Ανάπτυξης) στον Όρμο Ναβαρίνου, όπου ασκήθηκαν ανυπολόγιστες περιβαλλοντικές πιέσεις (σε μία προστατευόμενη περιοχή), ενώ η κοινωνία δεν ωφελήθηκε καθόλου από την «επένδυση» αυτοί, αφού ελάχιστοι Έλληνες εργαζόμενοι εργάστηκαν κάτω από αντίξοες συνθήκες εργασίας (ανασφάλιστη εργασία, 12ωρη εργασία κλπ) για την περάτωση του έργου.

Για όποιον λοιπόν αμφιβάλει το προηγούμενο υπάρχει! Θα επιστρέψουμε στις επιχειρήσεις που εκπροσωπούν οι παραπάνω κύριοι και επάξια αντιπροσωπεύει στην Ελλάδα ο περιφερειάρχης Πελοποννήσου Πέτρος Τατούλης, να ολοκληρώσουν το «χθόνιο» έργο τους εις βάρος του Ελληνικού Λαού;

Δεν θέλουμε ούτε το νόμισμά τους, είτε ευρώ είτε άλλο που ετοιμάζονται να εφεύρουν, ούτε έχουμε ανάγκη τα παραμύθια τους να αισθανόμαστε ευρωπαίοι – δηλαδή ανώτεροι από το είναι μας – και να είμαστε σκλάβοι τους, αυτή ήταν η μολυσμένη τροφή με την οποία μας έθρεψαν ως πτωχούς ιθαγενείς τις τελευταίες δεκαετίες οι δωσίλογοι που σήμερα αποκαλύπτουν το αποτρόπαιο πρόσωπό τους. Τις Ειδικές Οικονομικές ζώνες προς το παρόν δεν τις προβλέπουν άλλωστε στην επικράτειά τους, ενώ αντίθετα για μας τις ετοιμάζουν ταχύτατα με τη βοήθεια του κ. Τατούλη. Ποιοι λοιπόν άλλοι τον ακολουθούν στο Περιφερειακό Συμβούλιο Πελοποννήσου για να ερημώσουν πολιτισμικά και να αλώσουν εθνικά το λίκνο του νέου Ελληνικού κράτους;

Το Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο, θα αντιταχθεί με κάθε μέσο στη δημιουργία Ειδικών Οικονομικών Ζωνών και θα προασπίσει με κάθε τρόπο τα κεκτημένα του Ελληνικού Λαού, τις Ελευθερίες και τη Γη του! Σε παράφραση του λόγου του ποιητή: Αυτό το Χώμα Είναι Δικό Μας! Δε θα τους το χαρίσουμε!

* Ο Δημήτρης Πατέλης είναι Επ. Καθηγητής του τμήματος Επιστημών του Πολυτεχνείου Κρήτης και μέλος της προσωρινής πολιτικής επιτροπής του Ενιαίου Παλλαικού Μετώπου

 

ΠΗΓΗ: Δευτέρα, 5 Δεκεμβρίου 2011, http://seisaxthia.blogspot.com/2011/12/blog-post_5052.html

Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή

Ρήγας

 

Tου Δαμιανού Βασιλειάδη*

 

Ποιος θα μας έλεγε ότι φτάνουμε στο σημείο να χρειάζεται να επικαλούμαστε τον Ρήγα για ένα πρόβλημα που αναλογικά συμβαίνει και τώρα;  Δεν είμαστε ακόμη σε σκλαβιά και φυλακή, αλλά στα πρόθυρα. Η κατάσταση μοιάζει με αυτή του 1941, όταν επήλθε η κατάκτηση από τους Γερμανούς. Και όπως τότε που υπήρχε ο άξονας, έτσι και τώρα υπάρχει ο Γαλλογερμανικός άξονας και οι κολαούζοι τους με αιχμή του δόρατος τη Γερμανία.

Και τότε υπήρχαν τα ίδια επιχειρήματα, ότι δηλαδή το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε στους Ιταλούς και Γερμανούς φασίστες είναι να σκύψουμε το κεφάλι και να παραδοθούμε αμαχητί, γιατί θα καταστραφούμε. Το ίδιο και τώρα.

Η κυβέρνηση Τσολάκογλου απαιτεί να γίνουμε υποτελείς, για να υπηρετούμε ως άλλοι Νεο-Ραγιάδες τους εκβιαστές δανειστές μας. Όπως και τότε, έτσι και τώρα: Μία λύση υπάρχει για το λαό, αν δεν θέλει να γίνει σκλάβος. Να πει ένα ηχηρό «ΌΧΙ».

Έπεσαν όλοι οι τοκογλύφοι του κόσμου και οι γνωστοί και άγνωστοι πράκτορές τους, στην Ελλάδα και το εξωτερικό, να μας τρομοκρατήσουν ότι δεν έχουμε άλλη λύση, εκτός από την υποταγή.

Αυτός είναι ο στόχος τους και προς αυτή την κατεύθυνση εφαρμόζουν ότι νόμιμο και παράνομο μέσο έχουν. Θέλουν να σπάσουν το φρόνημα του ελληνικού λαού, για να τον υποτάξουν και τον μεταβάλουν σε «δούλο». Γιατί το μόνο όπλο αντίστασης είναι το φρόνημα, κι’ ας φαίνεται παράδοξο. Αυτό πάντως μας δίδαξε η ιστορία.

Όμως οι εκβιασμοί πιάνουν μόνο σ’ εκείνους που είναι πρόθυμοι να σκύψουν το κεφάλι.

Ξέρουν πολύ καλά ότι, αν μας οδηγήσουν στο χείλος του γκρεμού, θα παρασυρθούν και οι ίδιοι στον όλεθρο. Αυτό είναι ίσως το μόνο θετικό της παγκοσμιοποίησης.

Εάν χρεοκοπήσει η Ελλάδα τότε θα δημιουργηθεί το γνωστό ντόμινο. και τότε θα πρέπει να ξεγράψουμε και Ευρώπη, ίσως και όλη την υφήλιο.

Γι’ αυτό πιέζουν ασφυκτικά, ώστε να μην προλάβει να αντιδράσει ο ελληνικός λαός, όσο ακόμη παραμένει αυτή η κυβέρνηση και όσο ο ελληνικός λαός τους περιβάλει ακόμη, λόγω διαφθοράς, με κάποια εμπιστοσύνη, φοβούμενος τα χειρότερα.

Αλλά ποια είναι τα χειρότερα, αν δεν αντιδράσουμε τώρα που μας δίνεται μοναδική ευκαιρία, να πούμε ένα σθεναρό «ΌΧΙ».

Τα χειρότερα είναι ότι θα είμαστε σε μια παρατεταμένη χρεοκοπία, για να δουλεύουμε εμείς και τα παιδιά μας για τους ξένους και τους Έλληνες δωσίλογους εσαεί.

Ας δώσουμε ένα παράδειγμα αντίστασης και στους συμπατριώτες μας, αλλά και στους άλλους λαούς της Ευρώπης και του κόσμου όλου.

Αφού θα έχουμε χάσει τα πάντα, τότε τι άλλο θα χάσουμε, εκτός από τα δεσμά μας, αν εξεγερθούμε και αρνηθούμε την υποταγή μας, χωρίς αντίσταση; Το μόνο που μας απομένει είναι να κερδίσουμε.

Το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε λοιπόν είναι να συνειδητοποιήσουμε ότι πρέπει να αντιστρέψουμε τους όρους. Πώς;

Ναι, να παραδεχτούμε ότι θα πληρώσουμε το χρέος ως Ελλάδα, όμως για να γίνει αυτό και να είναι εφικτό πρέπει:

1. Να διατηρήσουμε την εθνική μας κυριαρχία και τα κυριαρχικά μας δικαιώματα.

2. Να διατηρήσουμε τα περιουσιακά μας στοιχεία, πάνω στα οποία θα στηρίξουμε την ανάπτυξή μας και όχι να τα ξεπουλήσουμε, οπότε ότι και να κάνουμε δεν πρόκειται να ανακάμψουμε.

3. Να σχηματίσουμε Διεθνή Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου, για να εξακριβωθεί ακριβώς ποιο είναι το πραγματικό μας χρέος.

4. Να αποβάλουμε το επαχθές χρέος.

5. Να απαιτήσουμε τις γερμανικές αποζημιώσεις.

6. Να υπάρξει ένας επαρκής χρόνος χάριτος, χωρίς να αρνηθούμε να πληρώσουμε το χρέος, ώστε να επανακάμψει η οικονομία σε ρυθμούς, που θα μας επιτρέψουν να εκπληρώσουμε τις διεθνείς μας υποχρεώσεις. Αυτός ο τόπος είναι πλούσιος και ευνοημένος από τη φύση. Έχει τις δυνατότητες.

7. Να γκρεμοτσακίσουμε τους υποτελείς εθνοκάπηλους στις κυβερνήσεις και στα κόμματα, που διαρρηγνύουν τάχα τα ιμάτιά τους για την πατρίδα  και να αδρανοποιήσουμε τους ομοϊδεάτες τους, αν δεν καταφέρουμε να τους μεταπείσουμε.

8. Να αναδείξουμε επιτέλους πατριωτικές κυβερνήσεις. – και αυτό και μόνο αποτελεί σωτηρία, αν μιλάμε για σωτηρία –

Χωρίς το τελευταίο, όλα τα άλλα δεν έχουν ισχύ.

Αυτοί θα είναι οι δικοί μας όροι, που πρέπει να θέσουμε ενώπιον των «άσπονδων φίλων και συμμάχων μας».

Αν δεν αποδεχτούν αυτούς τους όρους το μόνο που μας μένει είναι να φάμε πέτρες και χόρτα στην πατρίδα μας, αντί να την ξεπουλήσουμε, Γιατί αν συμβεί το τελευταίο τότε, ούτε πέτρες θα μας απομείνουν, μα ούτε χόρτα. Θα τα έχουν πάρει όλα οι δανειστές μας.

Και μη πει κάποιος ότι αυτά δε γίνονται. Γίνονται όταν υπάρχει ένα πραγματικό πατριωτικό φρόνημα. Με υποτελείς, όπως οι κυβερνήσεις μας, τα κόμματα και τους Έλληνες πολίτες, που προτιμούν τη ραγιαδοσύνη από την ελευθερία, ένας τέτοιος αγώνας δε γίνεται.

Εδώ ισχύει αυτό που τόνιζε ο Κάλβος: «Αρετήν και τόλμην θέλει η ελευθερία», που ανταποκρίνεται σ’ αυτό που είπε ο Περικλής στον επιτάφιο: «Το εύδαιμον το ελεύθερον, το δ’ ελεύθερον το εύψυχον...»

Τι εννοεί ο Περικλής, για να το κάνουμε πιο κατανοητό; Απλούστατα. Χωρίς φρόνημα (εύψυχον), δεν υπάρχει ελευθερία και χωρίς ελευθερία δεν υπάρχει ευδαιμονία. Γι’ αυτό αντί να μας τρομοκρατούν αυτοί, για να χάσουμε το φρόνημά μας, ας τους τρομοκρατήσουμε εμείς.

Τότε και τότε μόνο θα κερδίσουμε.

Σε μας εναπόκειται να πράξουμε αυτά που μας δίδαξαν οι πρόγονοί μας για τις «πανανθρώπινες αξίες και την πανανθρώπινη ελευθεριά».

Δεν υπάρχουν μονόδρομοι. Υπάρχουν μόνο ελεύθεροι ή δούλοι. Δεν φοβόμαστε τους τυράννους. Τους γκρεμίζουμε, είτε εδώ, στην πατρίδα μας, είτε οπουδήποτε αλλού.

 

* Ο Δαμιανός Βασιλειάδης είναι εκπαιδευτικός,  συγγραφέας.

 

Αθήνα, 6.11.2011