Οφείλουμε να πάρουμε καθαρή θέση στις πολιτικές εξελίξεις στη χώρα μας

 

Κείμενο Παρέμβαση 8 ενεργών πολιτών*

 

 

Η Ευρωπαϊκή Ένωση καιρό τώρα βαδίζει σε δρόμους που οδηγούν στην αποικιοποίηση μεγάλων γεωγραφικών περιοχών της ευρωπαϊκής Ηπείρου (των χωρών που αυτές περιέχουν), ενώ οι κάτοικοί τους μετατρέπονται σταδιακά σε δουλοπάροικους. Όλα αυτά γίνονται υπέρ του τραπεζιτικού κεφαλαίου και του βορειοευρωπαϊκού καπιταλιστικού κέντρου που επιδιώκει να βρεθεί σε θέση ισχύος στον ανταγωνισμό του με τις άλλες ολοκληρώσεις Ασίας και Αμερικής.

Η πορεία αυτή τα τελευταία εκατόν είκοσι χρόνια, όσες φορές και αν ακολουθήθηκε στην Ευρώπη, οδήγησε σε μεγάλα δεινά και αιματοκύλισμα των λαών της, ενώ τελικά απέτυχε.

Είμαστε βαθιά πεισμένοι πως όσες φορές και αν επιχειρηθεί θα αποτύχει (όπως άρχισε να δείχνει η σημερινή πραγματικότητα), λόγω και των διαφορετικών πολιτισμικών ταυτοτήτων που «συνυπάρχουν» στην Ε.Ε., έχοντας η κάθε μια βαθιές ρίζες και ιστορικό παρελθόν.

Κατά την εκτίμησή μας λοιπόν η Ε.Ε. ή θα υπάρξει ως Συνομοσπονδία «ελεύθερων» και συνεργαζόμενων «ισότιμα» χωρών ή θα διαλυθεί.

Είμαστε το πρώτο πείραμα αποικιοποίησης μιας χώρας της Ο.Ν.Ε που συνοδεύεται με μετατροπή των κατοίκων της σε δουλοπάροικους. Η προσπάθειά τους αυτή έχει μεγάλη σημασία για την πολιτική μας ανάγνωση, γιατί αφορά χώρα με ιδιαίτερη πολιτισμική ταυτότητα, διαφορετική από τη βορειοευρωπαϊκή.

Η αποτυχία του πειράματός τους στη χώρα μας θα αποτελέσει μια μεγάλη συμβολή του ελληνικού λαού στη διαρκή προσπάθεια των λαών της Ευρώπης για ελευθερία και ισοτιμία, στη προσπάθειά τους να παράγουν και στο μέλλον πολιτισμό της καθημερινότητας.

Είμαστε από εκείνους που πιστεύουν πως στον αγώνα αυτό πρέπει να ενωθούμε με βάση τις ελάχιστες εκείνες προϋποθέσεις που απαιτούνται, ώστε η συντριπτική πλειοψηφία του λαού μας και η χώρα, να σπάσουν τις αλυσίδες και να βαδίσουν σε άλλο δρόμο από εκείνον της υποτέλειας.

Αυτές οι ελάχιστες προϋποθέσεις πιστεύουμε πως είναι:

–  Η κατάργηση των δανειακών συμβάσεων και των μνημονίων που τις συνοδεύουν.

–  Η μονομερής διαγραφή του χρέους.

–  Η έξοδος από την Ο.Ν.Ε..

–  Η κρατικοποίηση των τραπεζών και των βασικών τομέων της οικονομίας.

–  Η άμεση αναδιανομή του πλούτου.

– Η επιστροφή σε μια σχετικά αυτοδύναμη πραγματική οικονομία, με οικολογικό και δημόσιο πρόσημο.

Πιστεύουμε πως για να γίνουν τα παραπάνω απαιτείται ένα πλατύ λαϊκό μέτωπο με πυρήνα και αφετηρία την αριστερά. Πιστεύουμε ακόμα πως αυτά δεν απαιτούν την κρατικοποίηση ολόκληρης της οικονομίας, την πλήρη δηλαδή κατάργηση της αγοράς, όπως έγινε στην πρώην Σοβιετική Ένωση, την Κίνα, κλπ, γιατί ούτε αποτίμηση της αποτυχίας τους έχει γίνει, ούτε ένα πειστικό και λογικά βιώσιμο όραμα έχει ακόμα αναδυθεί.

Λίγες μέρες μετά τις εκλογές διαπιστώνουμε πάλι, πως η άποψη που πριν αναπτύξαμε και πιστεύουμε πως υιοθετείται από μεγάλο τμήμα της κοινωνίας, δεν κατάφερε να συγκροτηθεί σε πολιτικό και κοινωνικά ορατό μέτωπο. Η ευθύνη βαρύνει αποκλειστικά τις πολιτικές οργανώσεις και τους ανένταχτους της αριστεράς, που ως φορείς της άποψης αυτής δεν κατάφεραν να ενωθούν στα πλαίσια του απαραίτητου λαϊκού μετώπου.

Ο ελληνικός λαός όμως απάντησε δια της ψήφου του με βάση τις δυνατότητές του και τις δυνατότητες που είχαν δημιουργήσει από πριν οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας.

Η απάντηση αυτή δεν χωράει παρερμηνείες: «Κατάργηση των δανειακών συμβάσεων και των μνημονίων που τις συνοδεύουν. Διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους. Κρατικοποίηση των τραπεζών και αναδιανομή του πλούτου υπέρ των εργαζομένων».

Γνωρίζουμε πολύ καλά πως θα ασκηθούν απίστευτοι εκβιασμοί στο λαό μας για να υποταχτεί στις θελήσεις του ντόπιου και ξένου κυκλώματος εξουσίας. Του απαιτούν να ξεχάσει ποιος είναι, να ξεχάσει την ελευθερία και τα παλιά του έθιμα.

Ο λαός μας βρίσκεται μπροστά σε μια μάχη ύπαρξης. Είμαστε υποχρεωμένοι να υπερασπίσουμε τα ελάχιστα των ελαχίστων από τις απαιτήσεις του, έτσι όπως διατυπώθηκαν με την ψήφο του.

Οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ θα φέρουν βαριά ευθύνη εάν παρεκκλίνουν από τις στοιχειώδεις λαϊκές απαιτήσεις, δηλαδή την άμεση ακύρωση των δανειακών συμβάσεων και των μνημονίων, τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, την κρατικοποίηση των τραπεζών και την αναδιανομή του πλούτου υπέρ των ασθενέστερων.

Η ευθύνη αυτή δεν είναι στιγμιαία, αλλά διαρκής και άρα ιστορική. Το παραμικρό τους πισωγύρισμα θα γιγαντώσει τη δεξιά όλων των μορφών στη χώρα μας και θα οδηγήσει σε περιπέτειες τον ελληνικό λαό απεχθέστερες από την ανέχεια και την φτώχεια.

Βαριά ευθύνη επίσης θα φέρουν όλες οι άλλες δυνάμεις της αριστεράς, των κοινωνικών κινημάτων και των εργασιακών χώρων, που οφείλουν να ορθώσουν ανάστημα ενάντια στον εκβιασμό του λαού μας και υπέρ των πολιτικών δυνάμεων που δίνουν την μάχη επιβίωσης του.

Οι δυνάμεις του συμβιβασμού, όπου και αν βρίσκονται (ΔΗΜΑΡ, εσωτερικό ΣΥΡΙΖΑ, κλπ), πρέπει να ηττηθούν, ώστε να μειωθούν οι πιθανότητες να προδοθεί ο λαός. Όποιοι δεν βοηθήσουν για την ήττα αυτών των δυνάμεων θα φέρουν την ίδια ευθύνη που αναλαμβάνει σήμερα το ΚΚΕ με την πολιτική του. Μια πολιτική που προβάλλει τη ριζική ανατροπή του καπιταλισμού «εδώ και τώρα», όταν γνωρίζει ότι δεν υπάρχουν προϋποθέσεις. Έτσι η σημερινή πολιτική του ΚΚΕ στα μάτια του λαού είναι πολιτική για καλύτερη ζωή μετά θάνατον. Επομένως δημιουργεί λαϊκή απογοήτευση, παράλυση των λαϊκών αντιστάσεων, κατακερματισμό των δυνάμεων του αναγκαίου λαϊκού μετώπου, με ένα λόγο αντικειμενικά διευκολύνει τη λαϊκή ήττα από τις αντιδραστικές δυνάμεις.

Καλούμε τις δυνάμεις της αριστεράς, των κοινωνικών, εργασιακών και οικολογικών κινημάτων, να επιχειρήσουν σε όλη τη χώρα πλατιές λαϊκές συγκεντρώσεις με ανοικτό διάλογο για να εκφραστούν όλοι όσοι αντιλαμβάνονται την ανάγκη ήττας του μαύρου δεξιού μπλόκ που συγκροτείται.

Καλούμε τις οργανώσεις της αριστεράς που αντιλαμβάνονται την ανεπάρκεια της συγκρουσιακής γραμμής του ΣΥΡΙΖΑ και έχουν αμφιβολίες για την φερεγγυότητά του, να αντιληφθούν πως το κύριο σήμερα είναι η έστω και εκλογικά μικρή ήττα του ντόπιου και ευρωπαϊκού κατεστημένου.

Τέλος καλούμε από τώρα τις δυνάμεις που κατανοούν πως η κατάργηση των δανειακών συμβάσεων και των μνημονίων χωρίς την έξοδο από την Ο.Ν.Ε. δεν αρκεί για μια νίκη του λαού μας με μονιμότερα χαρακτηριστικά, σε προσπάθεια συγκρότησης του λαϊκού μετώπου της επόμενης μέρας.

 

* 25-5-2012

Αντώνης Ναξάκης, Μαθηματικός, Κολυμπάρι Χανίων

Βασίλης Βασιλειάδης, Πληροφορικός-Παιδαγωγός, Πύργος Ηλείας

Βασίλης Δημόπουλος, Φυσικός, Πάτρα Αχαΐας

Γιάννης Ρήγος, Μηχ. Μηχανικός, Αθήνα

Ηλίας Γεωργαλής, Οδοντίατρος, Αστακός Αιτωλοακαρνανίας

Νίκος Μπέκης, Φιλόλογος, Βέροια Ημαθίας

Παναγιώτης Μπούρδαλας, Φυσικός-Θεολόγος, Πάτρα Αχαΐας

Τάσος Σχίζας, Πολ. Μηχανικός, Πάτρα Αχαΐας

 

UP DATE: Σάββατο, 26-5-2012 – Προσθήκες υπογραφών:

 

Άκης Κατσούλας, Κοινωνιολόγος, Αθήνα

Παναγιώτης Βήχος, Μουσικοσυνθέτης, Αθήνα

Το δίκαιο δεν είναι κολοσσός της Ρόδου, για να πατάει σε δύο όχθες

 

Του Τάσου Σταυρόπουλου*

Το δίκαιο δεν είναι κολοσσός της Ρόδου,

για να πατάει σε δύο όχθες.
( Βίκτωρ Ουγκώ)

Αν η οικονομική κρίση μπορεί να λυθεί στα πλαίσια της Ευρωζώνης με επανατοποθέτηση, αναδιαπραγμάτευση, επαναδιαπραγμάτευση, απαγκίστρωση, σταδιακή απαγκίστρωση, μερική αποδέσμευση, μεταρρύθμιση, τροποποίηση των μνημονίων, τότε έχουν δίκιο ο Σύριζα, η ΔΗΜ.ΑΡ και ετεροχρονισμένα, μετά το βατερλώ τους στις εκλογές, ο Σαμαράς, και ο Βενιζέλος. Επομένως πρέπει όλοι να προσβλέπουμε σε μια καλύτερη διαπραγμάτευση, για να ανακουφισθεί ο λαός από την πίεση των μνημονίων;

– Αν όμως η οικονομική κρίση δεν μπορεί να λυθεί στα πλαίσια της ευρωζώνης, αν το κράτος δεν μπορεί να εγγυηθεί μισθούς και συντάξεις, αν δεν μπορεί καμία κυβέρνηση να καταργήσει τους αντεργατικούς νόμους, να επαναφέρει τις συλλογικές συμβάσεις, να αποκαταστήσει τους μισθούς και συντάξεις προ μνημονίων, να κινήσει την οικονομία με γενναίες κρατικές χρηματοδοτήσεις, να ανασυγκροτήσει την οικονομία  χωρίς να υπερβεί τα εμπόδια της Ε.Ε, τότε οφείλουμε σαν ΜΑΑ να πούμε την αλήθεια στους εργαζόμενους, στους 1.000.000 άνεργους, ότι η έξοδος της χώρας μας από την κρίση μέσα στα πλαίσια της Ε.Ε είναι φενάκη και, όσοι υποστηρίζουν το αντίθετο, καλλιεργούν επικίνδυνες αυταπάτες.

– Είναι εύκολο να υποστηρίξει κανείς αυτή τη θέση τόσο απλά; Όχι. Γι' αυτό για τη θέση απέναντι στα μνημόνια επιστρατεύθηκε ο πλούτος της Ελληνικής γλώσσας με αποτέλεσμα ο λαός να μην γνωρίζει τις διαφορές των κομμάτων ή το χειρότερο να απαιτεί μια οικουμενική κυβέρνηση, αφού τα περισσότερα κόμματα επιθυμούν «μια κάποια λύση» στα πλαίσια της Ευρωζώνης και του €.

– Κυβέρνηση της αριστεράς, χωρίς σύγκρουση με την Ευρωζώνη, δεν μπορεί να υπάρξει. Μέσα στην Ευρωζώνη «λύσεις» προτείνουν όλα τα αντιμνημονιακά κόμματα, αλλά τέτοιες λύσεις εξυπηρετούν την απενοχοποίηση των Παπανδρέου-Βενιζέλου και Σαμαρά που μας οδήγησαν σε αυτό το χάλι.

– Αν ο ΣΥΡΙΖΑ επιλέξει την Ευρωζώνη και το €, αν στις επόμενες εκλογές στο δίλημμα Ευρωζώνη με χρέος και επαναδιαπραγμάτευση των μνημονίων ή διαγραφή του χρέους και έξοδο από Ευρωζώνη και € ο Τσίπρας συναγωνίζεται στο ποιος θα τα καταφέρει καλύτερα μέσα στο λάκκο των λεόντων, η αριστερά και οι εργαζόμενοι θα είναι οι μεγάλοι χαμένοι.

– Η αναμφισβήτητη νίκη του Σύριζα στις εκλογές έχει δημιουργήσει προσδοκίες στο λαό. Αναπόφευκτο ήταν ο δικομματισμός και τα ΜΜΕ να κάνουν το παν, για να τον σπρώξουν να διολισθήσει σε επιλογές που εξυπηρετεί το σύστημα. Αν οι αντιστάσεις είναι μικρές ή από την αρχή ήταν δεδομένη η υποχώρηση ή η υποταγή στις γραμμές του «εφικτού» είναι αναπόφευκτη, τότε το εργαζόμενοι να ετοιμάζονται να γευθούν ακόμη μία απογοήτευση. Παρά τις επιφυλάξεις που έχω, είναι πολύ θετικό η μέχρι τώρα αντίστασή του να μη συμμετάσχει σε κυβέρνηση εθνικής ενότητας.

– Στο δια ταύτα: Το ΜΑΑ οφείλει να πει την αλήθεια: ότι η έξοδος από την κρίση περνάει μέσα από τη σύγκρουση με την Ευρωζώνη. Ο λαός έδωσε πολλά . Σηκώνει το βάρος της κρίσης, διέλυσε το δικομματισμό, αμφισβήτησε έμπρακτα στους δρόμους και τις πλατείες την πολιτική της τρόικας, κτυπήθηκε άγρια, λούστηκε με τόνους δακρυγόνα, προδόθηκε από τις συνδικαλιστικές ηγεσίες, αλλά τιμώρησε αυτούς που επί δύο χρόνια του επέβαλαν τον εργασιακό Μεσαίωνα. Έφτασε η ώρα η αριστερά να σταθεί στο ύψος της και στο πλευρό του και όχι να δίνει πιστοποιητικά νομιμοφροσύνης στην Ευρωζώνη που ευθύνεται για την εξαθλίωση του κόσμου της εργασίας.

* Ο Τάσος Σταυρόπουλος είναι συντονιστής του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής.

 

ΠΗΓΗ: Σάββατο, 12 Μάιος 2012, http://tometopo.gr/home/metopo/723-2012-05-12-13-44-08.html. Το είδα: Μαΐου 18, 2012, http://seisaxthia.wordpress.com/2012/05/18/…8C/

ΑΝΑΠΤΥΞΗ, Η ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΛΥΣΗ:

Στην Ελλάδα σήμερα καίγονται χρήματα, οργιάζει η ανεργία, βυθίζεται στα χρέη το δημόσιο και καταδικάζονται χιλιάδες επιχειρήσεις στη χρεοκοπία – γεγονός που σημαίνει ότι, βιώνουμε μία δεύτερη αποικιοκρατική εποχή, με θύμα την εθνική μας κυριαρχία

 

Του Βασίλη Βιλιάρδου*

 

"Η υπερβολικά υψηλή ανεργία είναι ένα από τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα της ύφεσης – της αδυναμίας ανάπτυξης δηλαδή ενός κράτους. Μόνιμη ή προσωρινή, επιδεινούμενη ή όχι, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η ανεργία αποτελούσε πάντοτε μάστιγα – ενώ η δυνατότητα εξάλειψης της ήταν ανέκαθεν μέρος των ισχυρισμών περί της (δήθεν) ανωτερότητας του κομμουνιστικού καθεστώτος.  (J. Schumpeter).

Ο κοινωνικός καπιταλισμός, η μικτή οικονομία καλύτερα, (στην οποία οι κοινωφελείς, οι στρατηγικές και οι κερδοφόρες μονοπωλιακές επιχειρήσεις ανήκουν στο κράτος, ενώ όλες οι υπόλοιπες στους ιδιώτες), σε συνθήκες ήρεμης ανάπτυξης και σε «περιβάλλον» άμεσης δημοκρατίας, όπου οι Πολίτες συμμετέχουν μέσω δημοψηφισμάτων τόσο στις αποφάσεις, όσο και στον έλεγχο του κράτους, μπορεί να εγγυηθεί την καταπολέμηση της ανεργίας – όπως επίσης τη δίκαιη αναδιανομή των εισοδημάτων και την ελευθερία.  

Αντίθετα το άκρο αντίθετο του κομμουνισμού, ο νεοφιλελευθερισμός, σύμφωνα με τον οποίο όλες οι επιχειρήσεις πρέπει να ανήκουν στους ιδιώτες (με αποτέλεσμα να μετατρέπονται σε τεράστιες γραφειοκρατικές οργανώσεις «μονοπωλιακής μορφής» εις βάρος της ελεύθερης αγοράς και της ατομικής πρωτοβουλίας), δεν μπορεί να εγγυηθεί τίποτα – πόσο μάλλον όταν επιβάλει μια πολιτική λιτότητας στις εισοδηματικά ασθενέστερες τάξεις, σε συνθήκες ύφεσης, η οποία συνήθως εκβάλλει σε μεγάλες αναταραχές, σε κοινωνικές εξεγέρσεις, στην αύξηση της εγκληματικότητας, στην αναβίωση δικτατορικών καθεστώτων κλπ.   

Ανάλυση

Έχοντας την άποψη ότι, οφείλουμε να αφήσουμε για πάντα πίσω μας το παρελθόν, σχεδιάζοντας με «αισιόδοξη προσοχή» πλέον το μέλλον, καθώς επίσης γνωρίζοντας πως η γνώση είναι δύναμη, θεωρούμε σκόπιμη την αναφορά μας στην ανάπτυξη – αφού, χωρίς ανάπτυξη, είναι αδύνατον να ξεφύγουμε τόσο από τη μάστιγα της ανεργίας, όσο και από την παγίδα του χρέους, στην οποία πιθανότατα οδηγηθήκαμε σκόπιμα (άρθρο μας).

Άλλωστε όλες οι προηγούμενες δυνατότητες και επιλογές μας, οι οποίες ήταν πάρα πολλές, έχουν πλέον σε μεγάλο βαθμό «αναιρεθεί» από τα γεγονότα. Μεταξύ αυτών, η τυχόν επιστροφή μας στο εθνικό νόμισμα αφού, με κριτήριο το νέο μνημόνιο και την καινούργια δανειακή σύμβαση (αμφότερα καταστροφικά, εάν όχι εγκληματικά και προδοτικά), δεν θα μπορούσαμε πια να μετατρέψουμε το δημόσιο χρέος σε δραχμές – με αποτέλεσμα να είναι αδύνατη τόσο η βιωσιμότητα, όσο και η διαχείριση του (αν και ποτέ δεν είμαστε υπέρ της εξόδου της χώρας μας από την Ευρωζώνη – την οποία δεν είναι λογικό να καταδικάζουμε επειδή μία και μόνο χώρα, η πρωσική Γερμανία δηλαδή, δεν συμπεριφέρεται ως οφείλει).    

Παράλληλα βέβαια έχει χαθεί και η δυνατότητα σωστής εφαρμογής του σεναρίου του δολαρίου ή του ελβετικού φράγκου (του ρωσικού ρουβλίου ίσως όχι ακόμη) – πάντοτε φυσικά υπό την προϋπόθεση της μη αθέτησης της πληρωμής των οφειλών εκ μέρους του κράτους. Ακόμη και η Ισλανδία, η οποία καταπολέμησε με επιτυχία την κρίση χρέους, εξετάζει τη σύνδεση του νομίσματος της με κάποιο άλλο – με το καναδικό δολάριο στην προκειμένη περίπτωση. Ίσως οφείλουμε να σημειώσουμε εδώ ότι, σαν αποτέλεσμα της υποτίμησης της κορώνας με το ξέσπασμα της κρίσης, το δημόσιο χρέος της Ισλανδίας αυξήθηκε, σε όρους δολαρίου, από το περίπου 50% του ΑΕΠ στο 130% – σε χρόνο μηδέν. 

Περαιτέρω οι τράπεζες μας, από τις υγιέστερες της Ευρώπης κάποτε, αντιμετωπίζουν επίσης μεγάλα προβλήματα – από τα οποία πολύ δύσκολα θα ξεφύγουν, εάν δεν επιστρέψει η Ελλάδα άμεσα στην ανάπτυξη. Για παράδειγμα πρόσφατα, μόλις στις 22 Φεβρουαρίου, η Alpha Bank έλαβε εγγύηση εκ μέρους του κράτους, για τη βραχυπρόθεσμη χρηματοδότηση της με ένα ομόλογο ύψους 2 δις € – το οποίο λήγει στις 22 Μαΐου! Δύο ημέρες αργότερα, η Εθνική τράπεζα δανείσθηκε 3 δις €, επίσης με την εγγύηση του δημοσίου – ενώ η Πειραιώς 2,087 δις € στις 5 Μαρτίου.       

Τέλος, έχει επίσης χαθεί η δυνατότητα της εσωτερικής χρηματοδότησης, μέσω της έκδοσης εθνικών ομολόγων – έτσι όπως την είχαμε παρουσιάσει το Οκτώβριο του 2009, αλλά και πρόσφατα (άρθρο μας). Η διαδικασία της ανταλλαγής ομολόγων, ιδιαίτερα η καταναγκαστική διαγραφή των απαιτήσεων των μικροεπενδυτών, οι οποίοι είχαν εμπιστευθεί το Ελληνικό Δημόσιο, τοποθετώντας στα ομόλογα του τις όποιες αποταμιεύσεις τους, έχει πλέον «κάψει» τη συγκεκριμένη δυνατότητα, για πάρα πολλά χρόνια – επίσης την πρόσβαση της Ελλάδας στις αγορές, την αξιοπιστία της, την εικόνα της στο εξωτερικό (τουρισμός) και τόσα πολλά άλλα, για τα οποία θα έπρεπε κάποτε να τιμωρηθούν παραδειγματικά όλοι οι υπεύθυνοι (άρθρο μας).

Αν σκεφθεί κανείς δε ότι δεν κερδίσαμε απολύτως τίποτα (από τα 107 δις € της διαγραφής, πάνω από τα 50 δις € ήταν δικά μας, ενώ τα υπόλοιπα θα διατεθούν για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών – 48 δις € – καθώς επίσης των ασφαλιστικών ταμείων, οπότε θα αυξήσουν ξανά το δημόσιο χρέος), τότε θα καταλάβει καλύτερα το μέγεθος της «εσχάτης προδοσίας» απέναντι στην πατρίδα μας.     

Ενδεχομένως βέβαια, αυτά που ακόμη δεν έχουν χαθεί είναι τα νέα γεωπολιτικά μας πλεονεκτήματα – τα οποία, σύμφωνα με τους ειδικούς (Ι. Μάζης), είναι πάρα πολλά, για πρώτη φορά στην Ιστορία μας. Εν τούτοις, ο τομέας αυτός δεν ανήκει στο δικό μας γνωστικό πεδίο, οπότε θα ήταν ανόητο να προσπαθήσουμε να τα αναλύσουμε. Πάντως, με κριτήριο το ότι οι πολύ μεγάλες οικονομικές κρίσεις καταλήγουν σε σημαντικές γεωπολιτικές ανακατατάξεις, δεν θα μας έκανε καθόλου εντύπωση, μεταξύ άλλων, η τυχόν υιοθέτηση κοινών «θρησκευτικών νομισμάτων» – όπως για τις ισλαμικές χώρες, για τις ορθόδοξες κλπ.

Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΠΡΟΣΦΟΡΑΣ ΣΤΗΝ ΕΕ

Είναι γνωστό ότι η λιτότητα χωρίς ανάπτυξη είναι πολύ πιο καταστροφική, από την ανάπτυξη χωρίς λιτότητα – ιδιαίτερα επειδή «καίγονται» χρήματα (πιστωτική συρρίκνωση), προκαλείται τεράστια ανεργία, περιορίζεται σε επικίνδυνο βαθμό η ιδιωτική κατανάλωση και καταδικάζεται στη χρεοκοπία η πλειονότητα των μικρομεσαίων επιχειρήσεων. Στα πλαίσια αυτά, η πολιτική της ΕΕ, η οποία θεωρούσε για πάρα πολλά χρόνια ότι, οι ενσωματωμένες, ελεύθερες  αγορές, σε συνδυασμό με ένα σταθερό, κοινό νόμισμα, θα αποτελούσαν εγγύηση για την ανάπτυξη, αποδείχθηκε εντελώς εσφαλμένη.

Η διοίκηση της ΕΕ επικεντρώθηκε σε μία οικονομική πολιτική, η βάση της οποίας ήταν η προσφορά – θεωρώντας ότι η αυξημένη ανταγωνιστικότητα, έτσι όπως αυτή αποτυπώθηκε στη συνθήκη της Λισαβόνας, θα εξασφάλιζε την ανάπτυξη της Ευρώπης. Δεν δόθηκε λοιπόν καμία σημασία στην αναδιανομή των εισοδημάτων, καθώς επίσης στην προθυμία χρέωσης των επιχειρήσεων και των νοικοκυριών – παράγοντες οι οποίοι καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό τη ζήτηση, με αποτέλεσμα η ανάπτυξη της ΕΕ να παραμένει «αναιμική» για πολλά χρόνια.

Όταν επιτέλους άρχισε να αναπτύσσεται δυναμικά η Ευρώπη, στηρίχθηκε κυρίως στην αυξημένη ζήτηση, η οποία όμως ήταν δυστυχώς το αποτέλεσμα της υπερκατανάλωσης μέσω δανείων με χαμηλά επιτόκια, καθώς επίσης των επενδύσεων σε μη παραγωγικές δραστηριότητες (ακίνητα κλπ.), εκ μέρους  των εισοδηματικά ασθενέστερων κρατών της – γεγονός που σταμάτησε απότομα, με το ξέσπασμα της χρηματοπιστωτικής κρίσης.

Η ΣΧΕΣΗ ΤΗΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ ΜΕ ΤΟ ΔΑΝΕΙΣΜΟ

Από την πλευρά της προσφοράς, η ανάπτυξη είναι το αποτέλεσμα της αύξησης του χρόνου εργασίας ή/και της υψηλότερης παραγωγικότητας – η οποία όμως διαφέρει από χώρα σε χώρα. Για παράδειγμα, η αύξηση της παραγωγικότητας σε μία βιομηχανική χώρα, όπως η Γερμανία, είναι σχετικά εύκολη – αφού απαιτούνται απλά νέες επενδύσεις σε σύγχρονα μηχανήματα.

Αντίθετα, η αύξηση της παραγωγικότητας σε χώρες όπως η Ελλάδα, η οποία στηρίζεται στις υπηρεσίες (τουρισμός κλπ.), είναι κατά πολύ πιο δύσκολη – αφού οι επενδύσεις δεν «αριστοποιούν» την ανθρώπινη εργασία. Ακριβώς για το λογο αυτό απαιτείται σήμερα μία συνεχής μείωση των αμοιβών των εργαζομένων (από το ΔΝΤ), επειδή στη χώρα μας οι μισθοί συμμετέχουν πολύ περισσότερο στο τελικό προϊόν (υπηρεσίες), από ότι στα βιομηχανικά κράτη.

Τα περισσότερα «προϊόντα» τώρα, τα οποία προέρχονται από την ανάπτυξη μέσω της αύξησης της προσφοράς, μπορεί τότε μόνο να βρουν την αντίστοιχη ζήτηση, εάν αυξάνεται ανάλογα η αγοραστική δυνατότητα των καταναλωτών (εισοδήματα), ή εάν μειώνονται οι τιμές πώλησης – έτσι ώστε, με την ίδια αγοραστική δυνατότητα, με τον ίδιο μισθό καλύτερα, να μπορεί κανείς να αγοράζει περισσότερα προϊόντα.

Στην τελευταία περίπτωση, όταν μειώνονται δηλαδή οι τιμές των προϊόντων, χωρίς να αυξάνονται τα εισοδήματα, δεν έχουμε καθόλου ονομαστική ανάπτυξη (πόσο μάλλον όταν μειώνονται οι μισθοί, όπως απαιτεί σήμερα το ΔΝΤ από την Ελλάδα, παράλληλα με τον περιορισμό των τιμών – μία, μεσοπρόθεσμα, εξαιρετικά υφεσιακή συνταγή, «δολοφονική» για χώρες με υψηλό δημόσιο χρέος ως προς το ΑΕΠ). Ένα από τα αποτελέσματα αυτής της διαδικασίας είναι οι επενδύσεις, οι οποίες δημιουργούν νέες θέσεις εργασίας ή/και αυξάνουν την παραγωγικότητα, να μην πραγματοποιούνται (αφού οι επιχειρήσεις δεν προσβλέπουν σε αύξηση των κερδών τους).

Αντίθετα, σε κανονικές συνθήκες δηλαδή, οι επενδύσεις χρηματοδοτούνται από πιστώσεις (δάνεια), με τις οποίες αυξάνεται η ποσότητα χρήματος στην εκάστοτε αγορά και δημιουργείται ζήτηση – η οποία στηρίζεται σε μία αυξημένη αγοραστική δύναμη των καταναλωτών. Επομένως, η ανάπτυξη προϋποθέτει την αύξηση των δαπανών, οι οποίες υπερκαλύπτουν τα έσοδα – να καταναλώνει ή να επενδύει λοιπόν κανείς, περισσότερα από όσα εισπράττει, προσβλέποντας στην κάλυψη του κενού από τη μελλοντική ανάπτυξη (αυξήσεις μισθών κλπ.).   

 

Κάτι τέτοιο είναι όμως τότε μόνο εφικτό, εάν οι ιδιοκτήτες περιουσιακών στοιχείων είναι πρόθυμοι να πάψουν να αποταμιεύουν ή/και να πουλήσουν μέρος των περιουσιακών στοιχείων τους, καταναλώνοντας ή επενδύοντας – επίσης, όταν οι υπόλοιποι συμμετέχοντες στην αγορά, αυτοί δηλαδή οι οποίοι δεν έχουν χρήματα, είναι πρόθυμοι να δανειστούν, για τους ίδιους σκοπούς.

Παράλληλα βέβαια, ο χρηματοπιστωτικός κλάδος θα πρέπει να είναι πρόθυμος να  παρέχει περισσότερες πιστώσεις, από τις καταθέσεις που έχει στη διάθεση του – αφού διαφορετικά θα μπορούσαν να διατεθούν μόνο όλα τα έσοδα του, όπως επίσης οι αποταμιεύσεις των καταθετών του. Η αιτία είναι το ότι, μία σταθερή ή βραδύτερη από την προσφορά (προϊόντων, υπηρεσιών κλπ.) αύξηση της ποσότητας χρήματος, οδηγεί σε μείωση των τιμών – εμποδίζοντας τη διεξαγωγή επενδύσεων.  

Σε κάθε περίπτωση, η αύξηση των επενδύσεων εκ μέρους του ιδιωτικού τομέα, μειώνει την ανάγκη επενδύσεων εκ μέρους του δημοσίου – με αποτέλεσμα να περιορίζεται το δημόσιο χρέος, αυξανομένου του ιδιωτικού, οπότε να γίνεται συνεχώς καλύτερη η σχέση τους. Ειδικά στην Ελλάδα, όπου το δημόσιο χρέος είναι στο 170% του ΑΕΠ (προ διαγραφής), ενώ το ιδιωτικό στο 160% (250% στην Ιταλία), η εξισορρόπηση μεταξύ τους (80% δημόσιο και 250% ιδιωτικό), θα έλυνε αμέσως το πρόβλημα της χώρας – χωρίς φυσικά να οδηγηθεί στα νύχια του ΔΝΤ και της Γερμανίας.    

Η ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΜΕΣΩ ΤΩΝ ΕΞΑΓΩΓΩΝ

Κατά κανόνα, χρεώνονται τόσο οι επιχειρήσεις, όσο και τα νοικοκυριά μίας χώρας, για να επενδύσουν ή για να καταναλώσουν. Εάν όμως δεν το κάνουν, τότε δεν απομένει άλλος από το δημόσιο ή/και το εξωτερικό.

Τα ελλείμματα τώρα (πλεονάσματα) του ισοζυγίου εξωτερικών συναλλαγών, είναι το σύνολο των τριών εγχώριων τομέων – του δημοσίου, των επιχειρήσεων και των νοικοκυριών. Στη Γερμανία, ο μοναδικός σχεδόν τομέας, λίγο πριν από το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης, ο οποίος εμφάνιζε πλεονάσματα (έσοδα μεγαλύτερα από τις δαπάνες), ήταν ο εξαγωγικός. Στα πλαίσια αυτά σωστά αναφέρεται ότι, η γερμανική ανάπτυξη χρηματοδοτήθηκε από τις αδύναμες χώρες, κυρίως αυτές της ευρωπαϊκής περιφέρειας, καθώς επίσης από τα φτωχά νοικοκυριά των Η.Π.Α. – μέσω της αύξησης του δανεισμού τους, μεταξύ των ετών 2002 και 2008 (subprimes).

Εν τούτοις, επειδή τα πάντα ισορροπούν στη φύση, η «μονοσήμαντη» ανάπτυξη μέσω των εξαγωγών και εις βάρος των άλλων κρατών, είναι συνδεδεμένη με πολλά άλλα προβλήματα. Το σημαντικότερο όλων είναι ίσως ο δανεισμός των ελλειμματικών χωρών από τις πλεονασματικές, ο οποίος συνήθως  καταλήγει σε απώλεια χρημάτων – όπως συνέβη με τα αμερικανικά νοικοκυριά, οι ζημίες των οποίων τελικά επιβάρυναν τη Γερμανία, μέσω της Lehman Brothers (θεωρείται ως η μεγαλύτερη και μάλιστα νόμιμη ληστεία όλων των εποχών). Ο Πίνακας Ι που ακολουθεί, στον οποίο αναφέρονται οι απαιτήσεις των Γερμανικών τραπεζών απέναντι σε άλλες χώρες, είναι χαρακτηριστικός: 

ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: Εξωτερικές απαιτήσεις (δάνεια) των γερμανικών τραπεζών σε δις €, στις «ελλειμματικές» χώρες του Νότου, με ημερομηνία καταγραφής τέλη Αυγούστου 2010

Χώρες	Συνολικά	Τράπεζες	Επιχειρήσεις	Δημόσιο
Ισπανία	146.755	62.963	63.439	20.353
Ιταλία	133.296	48.138	45.664	39.494
Ιρλανδία*	114.707	43.025	69.318	2.364
Πορτογαλία	28.685	13.130	9.862	5.693
Ελλάδα	27.990	2.451	7.614	17.925
Ευρώπη	1.524.366
Λοιπός κόσμος	928.625
Γενικό σύνολο**	2.452.991

Πηγή: Bundesbank. Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

* Το ΑΕΠ της Ιρλανδίας το 2008 ήταν 185,7 δις €, οπότε το χρέος της απέναντι στις Γερμανικές τράπεζες ήταν περίπου 62% του ΑΕΠ. Για σύγκριση, το αντίστοιχο χρέος της Ελλάδας (ΑΕΠ 2008 στα 242,9 δις €) ήταν μόλις 11,5% του ΑΕΠ. 

** Τεράστιο ποσόν, περίπου όσο το ΑΕΠ της. Ας μην ξεχνάμε εδώ και τα χρέη της ΕΚΤ απέναντι στην Bundesbank από το target II, τα οποία υπολογίζονται στα 500 δις €.

Η μοίρα λοιπόν των πλεονασματικών χωρών, αυτών δηλαδή που δεν στηρίζουν την ανάπτυξη τους στην εσωτερική αγορά, αλλά στις εξαγωγές, όπως η Γερμανία, είναι να δανείζουν τις ελλειμματικές – αφενός μεν για να πουλούν τα προϊόντα τους, αφετέρου για να επενδύουν τα πλεονάσματα τους. Σε περιόδους όμως κρίσης, όπως στη σημερινή, αυτός που συνήθως ζημιώνεται στο τέλος δεν είναι ο οφειλέτης, αλλά ο δανειστής – γεγονός που πολύ σωστά τρομοκρατεί τη Γερμανική κυβέρνηση, παρά τα όσα ανακριβή ανακοινώνει στους Πολίτες της.   

Συνεχίζοντας στο θέμα μας, ένα μέρος φυσικά αυτών των δανείων θα μπορούσε να θεωρηθεί ανεύθυνο – αφού στηριζόταν σε υπερβολικές προσδοκίες ανάπτυξης. Ειδικά όσον αφορά την Ελλάδα και με κριτήριο το συνολικό χρέος της, δημόσιο και ιδιωτικό, το οποίο είναι από τα χαμηλότερα διεθνώς (η τρίτη λιγότερο χρεωμένη οικονομία, μεταξύ των χωρών του ΟΟΣΑ), ο μοναδικός σχεδόν υπαίτιος της υπερχρέωσης ήταν ο δημόσιος τομέας – ενώ ο ιδιωτικός παρέμεινε ελάχιστα χρεωμένος (Πίνακας II).

ΠΙΝΑΚΑΣ II: Συνολικά χρέη, δημόσια και ιδιωτικά, ως ποσοστό επί του ΑΕΠ

Χώρα	Σύνολο	Τράπεζες	Επιχειρήσεις	Νοικοκυριά	Δημόσιο
Η.Π.Α.	376	94	90	92	100
Ελλάδα	333	22	74	71	166
Γερμανία	321	98	80	60	83

Πηγή: MM (IMF), 2011. Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

 

Παρά τους ισχυρισμούς λοιπόν πως οι Έλληνες κατανάλωναν δανειζόμενοι πολύ περισσότερα, από όσα εισέπρατταν, ότι δηλαδή ζούσαν πάνω από τις δυνατότητες τους, ο Πίνακας ΙΙ αποδεικνύει την αυθαιρεσία αυτών των συμπερασμάτων – κατά μέσον όρο φυσικά και χωρίς να θεωρούμε ότι δεν υπήρχαν εξαιρέσεις. Ειδικά όσον αφορά τις τράπεζες, το χρέος των οποίων ήταν πριν από τη διαγραφή των ομολόγων του δημοσίου μόλις 22% του ΑΕΠ, θα μπορούσε εύκολα να συμπεράνει κανείς ότι ήταν οι υγιέστερες της Ευρωζώνης.

ΧΡΕΩΣΗ ΚΑΙ ΥΠΕΡΧΡΕΩΣΗ

Σύμφωνα με τα παραπάνω, η ανάπτυξη απαιτεί την αύξηση του δανεισμού, τα χρέη δηλαδή – χωρίς όμως να εξελιχθεί σε υπερχρέωση. Εν τούτοις, το μέγεθος της υπερχρέωσης είναι σε άμεση εξάρτηση με την ανάπτυξη.

Εάν αναπτύσσεται σωστά η οικονομία μίας χώρας (εάν αυξάνεται το ΑΕΠ της με υψηλότερο ρυθμό από τα χρέη της), τότε μεγεθύνονται τα εισοδήματα – καθώς επίσης οι αξίες των περιουσιακών στοιχείων. Στην περίπτωση αυτή δεν προκαλείται καμία γενική υπερχρέωση, ακόμη και αν κάποιοι από τους συμμετέχοντες χρεοκοπούν. Ειδικότερα, όταν το ΑΕΠ μίας χώρας αυξάνεται, τότε ο δημόσιος τομέας της έχει τη δυνατότητα να συνεχίσει να δανείζεται, χωρίς να αυξάνει η σχέση του χρέους ως προς το ΑΕΠ και χωρίς να «υποφέρει» ο προϋπολογισμός, υπό το βάρος των τόκων εξυπηρέτησης του χρέους. Επομένως, είναι εύλογο να προσπαθεί ένα κράτος να αναπτύσσεται, μέσω της αύξησης του δανεισμού του. 

Στα πλαίσια αυτά, το οικονομικό εργαλείο «πρώτης επιλογής» είναι η πολιτική των επιτοκίων της κεντρικής τράπεζας. Όσο χαμηλότερα είναι τα επιτόκια δανεισμού εκ μέρους της, τόσο πιο πρόθυμα είναι τα νοικοκυριά και οι επιχειρήσεις να δανείζονται, με στόχο την κατανάλωση και τις επενδύσεις – αφού τόσο πιο εύκολη είναι η εξυπηρέτηση τόκων και χρεολυσίων. Όταν το κόστος χρηματοδότησης είναι χαμηλό, είναι πολύ πιο εύκολη η κερδοφορία μίας επιχείρησης – ενώ οι επενδύσεις γίνονται, με κριτήριο το προσδοκόμενο κέρδος να είναι υψηλότερο από το επιτόκιο των καταθέσεων.

Από την άλλη πλευρά βέβαια, τα χαμηλά επιτόκια προκαλούν υπεραισιόδοξες και κερδοσκοπικές συμπεριφορές. Σαν αποτέλεσμα αυτής της λειτουργίας, τόσο τα νοικοκυριά, όσο και οι επιχειρήσεις υπερεκτιμούν τις δυνατότητες τους να έχουν «πλεονασματικούς προϋπολογισμούς», με αποτέλεσμα να υπερχρεώνονται και να δυσκολεύονται ή να αδυνατούν να εξοφλήσουν τις υποχρεώσεις τους. Ο «δείκτης» τώρα, μέσω του οποίου διαπιστώνεται μακροοικονομικά η υπερβολική πιστωτική επέκταση, δεν είναι άλλος από το ύψος του πληθωρισμού – ο οποίος όμως συνήθως, πριν από την εκάστοτε κρίση, διαπιστώνεται περισσότερο στην αύξηση της αξίας των περιουσιακών στοιχείων και λιγότερο στις τιμές των προϊόντων.

Ο πληθωρισμός δείχνει ότι, η αύξηση της προσφοράς προϊόντων και υπηρεσιών, δεν είναι ανάλογη με την αύξηση της ζήτησης. Το γεγονός αυτό οφείλεται συνήθως στο ότι, οι επιχειρήσεις δεν επενδύουν σημαντικά στην παραγωγή προϊόντων και υπηρεσιών, για την κάλυψη της ζήτησης – είτε επειδή θεωρούν ότι δεν στηρίζεται σε υγιείς βάσεις, ότι είναι βραχυπρόθεσμη δηλαδή, είτε επειδή δεν καλύπτεται το χρηματοπιστωτικό κόστος, είτε για άλλους λόγους.  

Παράλληλα όμως ο πληθωρισμός διευκολύνει την εξυπηρέτηση των χρεών, επειδή τα ονομαστικά εισοδήματα (μισθοί κλπ.), καθώς επίσης οι αξίες των περιουσιακών στοιχείων, αυξάνονται ανάλογα (σπιράλ μισθών-τιμών). Εάν στην περίπτωση αυτή η κεντρική τράπεζα αντιδράσει με αυστηρότερη νομισματική πολιτική (αύξηση των επιτοκίων, μείωση της ποσότητας χρήματος), έτσι ώστε να σταθεροποιηθούν οι τιμές, τότε οδηγείται μία σειρά επιχειρήσεων και νοικοκυριών στη χρεοκοπία.

Ένα κύμα χρεοκοπιών όμως θέτει σε κίνδυνο τις τράπεζες – με αποτέλεσμα να αναγκάζεται το κράτος, σε συνεργασία με την κεντρική τράπεζα, να τις διασώσει, να τις ανακεφαλαιοποιήσει ή/και να αυξήσει τη ρευστότητα τους (Ιρλανδία, Ισπανία). Το γεγονός αυτό με τη σειρά του αυξάνει το δημόσιο χρέος του κράτους, δυσκολεύει την εξυπηρέτηση του κλπ. – με τελικό αποτέλεσμα να κινδυνεύει ολόκληρη η οικονομία, η οποία εισέρχεται σε έναν οδυνηρό καθοδικό σπειροειδή κύκλο ύφεσης (περιορίζονται οι επενδύσεις και η κατανάλωση, μειώνεται το ΑΕΠ, αυξάνεται ο δείκτης χρέους προς ΑΕΠ, μεγεθύνονται τα ελλείμματα του προϋπολογισμού κοκ.).

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Τα κράτη είναι υποχρεωμένα και πρέπει να δανείζονται, έτσι ώστε να προβαίνουν στη χρηματοδότηση δημοσίων επενδύσεων, στα πλαίσια μίας αντικυκλικής δημοσιονομικής πολιτικής (Keynes). Ο λόγος είναι ότι τα κράτη, όταν έρχονται αντιμέτωπα με την «αποχή» του ιδιωτικού τομέα από τις επενδύσεις και την κατανάλωση, οφείλουν να εξισορροπούν τον περιορισμό της ζήτησης, έτσι ώστε να σταθεροποιούν την ανάπτυξη.

Εάν δεν το κάνουν, είτε επειδή δεν θέλουν (όπως η Γερμανία, η οποία επιμένει στην πολιτική λιτότητας), είτε επειδή δεν μπορούν (όπως η Ελλάδα, λόγω της υπερχρέωσης του δημοσίου), τότε οι ιδιωτικές αποταμιεύσεις κατευθύνονται στο εξωτερικό. Με τον τρόπο αυτό αποφεύγεται μεν η περαιτέρω χρέωση ή υπερχρέωση του δημοσίου, αλλά τόσο οι ιδιώτες επενδυτές, όσο και οι τράπεζες, οι οποίες μεταφέρουν τις καταθέσεις των πελατών τους στο εξωτερικό, εξαρτώνται πλέον από τη φερεγγυότητα των ξένων δανειζόμενων – ενώ παράλληλα επιταχύνουν και επιδεινώνουν την ύφεση στη χώρα τους (φαύλος κύκλος).   

Ολοκληρώνοντας, σχεδόν όλες οι δαπάνες του δημοσίου αυξάνουν άμεσα ή έμμεσα τα εισοδήματα των επιχειρήσεων και των νοικοκυριών. Η μείωση τους λοιπόν οδηγεί στην ύφεση – ενώ η αύξηση τους δημιουργεί ανάπτυξη, ακόμη και αν είναι μόνο ονομαστική (πληθωρισμός). Η ανάπτυξη όμως αυξάνει τα φορολογικά έσοδα του κράτους και μειώνει τις κοινωνικές δαπάνες – με αποτέλεσμα να εισέρχονται στα κρατικά ταμεία περισσότερα χρήματα, με τη βοήθεια των οποίων εξυπηρετούνται τα δημόσια χρέη.

Επομένως, εάν ένα κράτος υποχρεώνεται, ειδικά εν μέσω παγκόσμιας ύφεσης, σε μία «μονοσήμαντη» πολιτική λιτότητας, τότε καταδικάζεται στη χρεοκοπία τόσο ο δημόσιος, όσο και ο ιδιωτικός του τομέας. Κατ' επέκταση, ο μοναδικός σκοπός μιας ανάλογης πολιτικής λιτότητας δεν μπορεί να είναι άλλος από τη λεηλασία της ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας του συγκεκριμένου κράτους, καθώς επίσης από τη μετατροπή του σε προτεκτοράτο των δανειστών του – όπου ο ορισμός του προτεκτοράτου είναι η απώλεια της πολιτικής και δημοσιονομικής του ανεξαρτησίας.  

 

* Βασίλης Βιλιάρδος  (copyright), Αθήνα, 18. Μαρτίου 2012, viliardos@kbanalysis.com. Ο κ. Β. Βιλιάρδος είναι οικονομολόγος, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου.

 

ΠΗΓΗ: http://www.casss.gr/PressCenter/Articles/2556.aspx

Το έθνος της αγοράς και ο λαός της αντίστασης

 

Του Παναγιώτη Σωτήρη

 

Μεγάλη συζήτηση έγινε για τις παρελάσεις της 25ης Μαρτίου σε όλη την Ελλάδα. Δικαιολογημένα, αφού σε εντυπωσιακά μεγάλο αριθμό πόλεων μετατράπηκαν σε λαϊκές διαδηλώσεις καταδίκης των Μνημονίων και της συνθήκης μειωμένης λαϊκής κυριαρχίας που επιβάλλεται.

Το φαινομενικά παράδοξο ήταν ότι πολιτικοί χώροι, ιδεολογικά ρεύματα και κοινωνικά κινήματα παραδοσιακά εχθρικά προς τις παρελάσεις, ως τελετουργία ενός εκ των άνωθεν επιβαλλόμενου μιλιταρισμού και εθνικισμού, σήμερα τις διεκδικούν ως συμβολικό σημείο αναφοράς, την ίδια ώρα που το επίσημο κράτος έκανε ό,τι μπορούσε να τις αποστειρώσει και να περιορίσει την όποια εμβέλεια είχαν ως κρατική γιορτή, με αποκορύφωμα την απαγόρευση, ουσιαστικά, παρακολούθησης της στρατιωτικής παρέλασης στην  Αθήνα.

Ότι η εθνική επέτειος διευκόλυνε εργαλειακά την κινητοποίηση ως ημέρα αργίας με παρουσία επισήμων ως εύκολων στόχων, δεν επαρκεί ως εξήγηση. Οι κινητοποιήσεις αποτύπωσαν μια βαθύτερη προσπάθεια επανοικειοποίησης της εθνικής επετείου και του συμβολισμού της. Και αυτό δεν είναι εντελώς ανιστόρητο, εάν αναλογιστούμε ότι η επανάσταση του 1821 είχε και έντονα λαϊκό δημοκρατικό χαρακτήρα, εξέφρασε και κατώτερα στρώματα, εντάχθηκε σε έναν επαναστατικό κύκλο που εμπνεόταν από τη Γαλλική Επανάσταση και προκάλεσε, αρχικά τουλάχιστον, τρόμο στις κυρίαρχες δυνάμεις της Ευρώπης. Την ίδια επανοικειοποίηση των εθνικών επετείων είδαμε και στις παρελάσεις της 28ης Οκτωβρίου 2011, με αποκορύφωμα ό,τι έγινε στη Θεσσαλονίκη, ως προσπάθεια σύνδεσης συμβολικής με το νήμα των αντιφασιστικών αγώνων και της Αντίστασης.

Στην πραγματικότητα βλέπουμε δύο ανταγωνιστικές σημασιοδοτήσεις του έθνους και του λαού. Η προσπάθεια της κυβέρνησης και των κομμάτων εξουσίας παραπέμπει στον τρέχοντα ορισμό του έθνους του «υπαρκτού νεοφιλελευθερισμού»: το απλό άθροισμα πλήρως εξατομικευμένων καταναλωτών, που συνέχεται από το συνδυασμό ανάμεσα στην αγορά και μια φαντασιακή «εγχωριότητα» σε αντιδιαστολή με διάφορες παραλλαγές «άλλων», με πιο εμφανή στόχο τους μετανάστες, εξ ου και η διαρκής επανεμφάνιση εκδοχών κρατικού ρατσισμού, με πιο πρόσφατο παράδειγμα τα σχέδια για τα κέντρα κράτησης μεταναστών χωρίς χαρτιά. Η εκδοχή που ανακύπτει στις συλλογικές δράσεις και κινητοποιήσεις των τελευταίων ετών παραπέμπει σε μια πολύ πιο ανοιχτόκαρδη εκδοχή του «έθνους των υποτελών τάξεων», κάνει την κρίσιμη μετάβαση από το φαντασιακό έθνος των εθνικών αφηγήσεων στον υπαρκτό λαό των αγωνιστικών πρακτικών.

Σήμερα ανοίγει ο δρόμος να στοχαστούμε ξανά και έμπρακτα το λαό, όχι ως το αφηρημένο πολιτικό σώμα της φιλελεύθερης συνταγματικής παράδοσης, αλλά ως την ευρύτερη κοινωνική συμμαχία που σήμερα συγκροτείται στην αντίθεση απέναντι στις πολιτικές του καπιταλιστικού ολοκληρωτισμού. Αυτό επιτρέπει και την επανοικειοποίηση της ακυρούμενης σήμερα στην πράξη λαϊκής κυριαρχίας, όχι ως απλής διεκδίκησης τυπικής κοινοβουλευτικής δημοκρατικής νομιμότητας αλλά ως συλλογικής απαίτησης πολιτικού και κοινωνικού αυτοκαθορισμού στο συγκεκριμένο γεωγραφικό χώρο.

Αυτή η διπλή οριοθέτηση του λαού και απέναντι στο έθνος ως κοινή καταγωγή και απέναντι στο πολιτικό σώμα ως άθροισμα ατομικοτήτων, αποτελεί και τη μόνη απάντηση στην τρέχουσα συζήτηση περί συνοχής των Ευρωπαϊκών κοινωνιών. Απέναντι σε ένα δίπολο πολυπολιτισμικότητας και «επιστροφής στο έθνος», που και στους δύο πόλους έχει δεδομένη την αγορά, η σύγκρουση με τη νεοφιλελεύθερη βαρβαρότητα είναι το μόνο πεδίο για μια νέα λαϊκή ενότητα και κατ' επέκταση κοινωνική συνοχή.

Δυναμική και ξεροκέφαλα απρόβλεπτη, η δυναμική της συλλογικής δράσης και διεκδίκησης αποδεικνύεται και καλοδεχούμενα επινοητική απέναντι σε κρίσιμα και επείγοντα ερωτήματα.

 

(To κείμενο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Νέα της Λέσβου στις 28/03/2012)

 

ΠΗΓΗ: http://www.aristerovima.gr/blog.php?id=3262

ΘΕΛΟΥΜΕ ΠΙΣΩ ΤΟ ΧΩΜΑ ΜΑΣ

 

Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη

 

Όταν στη διάρκεια της γερμανικής κατοχής, το παλλαϊκό συλλαλητήριο των αγανακτισμένων στην πλατεία Συντάγματος, οδήγησε στην άτακτη υποχώρηση των σιδηρόφρακτων στρατευμάτων της Βέρμαχτ από την Ελλάδα, ελάχιστοι θα πίστευαν ότι μπορούσε πραγματικά ένας άοπλος λαός να πάρει στο φαλάγγι τις χιτλερικές μεραρχίες.

Ελάχιστοι θα το πίστευαν, γιατί, ουδέποτε βέβαια συνέβη κάτι τέτοιο. Και μόνο σαν ανέκδοτο θα ακουγόταν στους μαυροσκούφιδες του Άρη, η ιδέα μιας ειρηνικής επανάστασης, ενάντια στους πάνοπλους κατακτητές. Η επανάσταση, έτσι κι αλλιώς ήταν πάντα – δυστυχώς – τραγικά βίαιη και αιματοβαμμένη. Ένας απάνθρωπος αχταρμάς από αίμα και σκατά. Δηλαδή, καθόλα ανθρώπινος.

Σήμερα, σε συνθήκες ανάλογες, οι ναζιστικές ορδές έχουν απλά αντικατασταθεί από κουστουμαρισμένους τεχνικούς συμβούλους και ειδικούς, ο Τσολάκογλου από τους εγκάθετους τραπεζίτες και τους «εκλεγμένους» μνημονιακούς «φρονημίτες», ο Λαμπράκης και τα «Νέα» από τον Ψυχάρη και τα «Νέα» και οι μαυραγορίτες από τα δεκάδες buy gold που ξεφυτρώνουν στις γειτονιές της ρημαγμένης χώρας. Οι γερμανοτσολιάδες είναι στις θέσεις τους με τα ατσαλάκωτα γερμανικής ραφής κοστούμια τους, πουλώντας τρόμο απ' τα κανάλια. Οι καταστολείς μπουραντάδες όπως πάντα στο ρόλο τους, με μόνη αλλαγή τα σύγχρονα γκλομπς και τα χημικά, που αντικατέστησαν τις απαρχαιωμένες μαγκούρες. Ακόμη και ο αείμνηστος Κατράκης, νεκραναστήθηκε στην ασπρόμαυρη τηλεόραση του Αλαφούζου για να υποστηρίξει ότι «η Γερμανία είναι αήττητος», ενώ στο διπλανό στούντιο, ο νέος Αρτέμης Μάτσας γρυλίζει ότι «οι Γερμανοί είναι φίλοι μας»!

Μονάχα ο ελληνικός χρυσός δεν θα φυγαδευτεί ποτέ από τη χώρα – έχει παραδοθεί από καιρό – και κανένας Εύελπις δεν θα σκοτωθεί για να τον υπερασπιστεί στα βουνά της Κρήτης. Κανένας υπάλληλος δεν θα καταστρέψει τα στατιστικά στοιχεία του ελληνικού πληθυσμού, εκεί στο παλιό Υπουργείο Εμπορίου και κανένας Γλέζος δεν θα τολμήσει την έπαρση – αυτή τη φορά – της γερμανικής σημαίας στην Ακρόπολη της πεθαμένης χώρας.     

«Είναι όλα ίδια παππού, τον ίδιο κύκλο κάνουν» όπως λέει ο ποιητής. Στο γύρισμα αυτού του κύκλου, μοιάζει, το τόσο αίμα που προσφέρθηκε αφειδώλευτα στο χώμα, να κατάφερε να κάνει το γιο του δωσίλογου Χριστοφοράκου, ακριβοπληρωμένο manager της πιο πετυχημένης ελληνογερμανικής συνεργασίας στην αφαίμαξη των εσόδων του κράτους.

Η αστική τάξη του τόπου – γεμάτη επαρχιώτικη μειονεξία απέναντι στους πολιτισμένους της εσπερίας αλλά και βαθιά απέχθεια για το ίδιο το Είναι της –  συμπράττει σταθερά εδώ και δεκάδες χρόνια στην αποικιακή λεηλασία του κοινωνικού πλούτου.

Είναι αυτοί που δείχνουν στις ακρίδες τα κατάλληλα μονοπάτια του ελληνικού χωραφιού. Κι επειδή το χωράφι είναι ελληνικό και η προδοσία αστική, η αντίσταση δεν μπορεί παρά να είναι πατριωτική και ταξική, αξεδιάλυτα και ταυτόχρονα. Κι επειδή οι ακρίδες δεν φεύγουν ούτε με μυγοσκοτώστρες ούτε με μούντζες και φωνές, ο αγώνας δεν μπορεί παρά να είναι βίαιος και λυσσαλέος. Με ένα μόνο πρόταγμα. Θέλουμε πίσω το χώμα μας και το θέλουμε τώρα. Γιατί αυτό το χώμα είναι μονάχα δικό μας και καθόλου δικό τους, σε πλήρη αντίθεση με το ρηθέν από τον ποιητή του Στάλιν.

Άλλωστε ο Έλληνας άνθρωπος – αν και όταν υπήρξε ποτέ σαν τέτοιος – ήταν τρία πράγματα. Πρώτα Δημιουργός, ύστερα Πολίτης – καθώς έβγαζε την πραμάτεια της δημιουργίας του στην Αγορά – και στο τέλος Οπλίτης, αν λάχαινε και ήτανε ανάγκη να υπερασπιστεί τα έργα και τις ημέρες του. Σήμερα που η Δημιουργία του εξαντλήθηκε στο «στήσιμο» της καλύτερης αρπαχτής, μοιάζει α-νόητη και η προσφυγή του στην Αγορά του Δήμου. Για ποιό Δημιούργημά του να παινευτεί; Ποιό κατόρθωμα να ερωτευτεί; Ποιόν έρωτα να υπερασπιστεί; Στην καλύτερη να κινήσει γη και ουρανό, για να πάρει φτηνές πατάτες. Για το ίδιο το χώμα, κουβέντα!

Αλλά από κει πρέπει να ξαναπιάσουμε το ξεχασμένο νήμα. Απ' τις πεζούλες των χωριών μας που στέκουν ακόμη όρθιες, χάρη στα γδαρμένα χέρια των παππούδων μας. Αν αυτό σημαίνει πως κι εμείς θα γδαρθούμε, ε και τι έγινε;

Όπως λέει και ο Ε. Μαλατέστα «Είναι αλήθεια ότι θα προτιμούσαμε να μην πειράξουμε ούτε μια τρίχα απ' τα μαλλιά κανενός. Θα θέλαμε να σταματήσουμε όλα τα δάκρυα και να μην προκαλέσουμε ούτε ένα καινούργιο δάκρυ. Είναι, όμως, γεγονός ότι πρέπει να αγωνιστούμε μέσα στον κόσμο όπως είναι, γιατί αλλιώς είμαστε καταδικασμένοι να μείνουμε αναποτελεσματικοί ονειροπόλοι».

Δεν ξοδέψαμε ήδη αρκετό αίμα στις ονειροπολήσεις των εθνικιστών και στην αναποτελεσματικότητα των διεθνιστών;

 

ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΔΡΟΥΛΙΔΑΚΗΣ, 11.03.2012

Συναλλαγματική πολιτική ανταγωνιστικότητα και προοδευτική διέξοδος από την κρίση*

 

Του Γιάννη Τόλιου**

 

Η βαθιά και κρίση της ελληνικής οικονομίας με αιχμή την κρίση χρέους, εκτός από ενδογενείς αιτίες του ελληνικού καπιταλισμού, συμπυκνώνει τις συνέπειες της κρίσης στην ευρωζώνη και της νεοφιλελεύθερης πολιτικής σε διεθνές επίπεδο. Τα τελευταία δύο χρόνια έγιναν πάνω από 20 συναντήσεις των ηγετών ΕΕ και Eurogroup, με ανάλογα θριαμβευτικά ανακοινωθέντα …βιωσιμότητας ολίγων ημερών.

Ταυτόχρονα πέριξ του σαθρού οικοδομήματος της ΟΝΕ, δημιουργήθηκε ένα παρα-οικοδόμημα («μηχανισμός στήριξης», «Μνημόνια», «Σύμφωνο ευρώ» κά), κάνοντας το πρόσωπο της πιο αντιδημοκρατικό, αντιλαϊκό και απαίσιο. Στην ίδια κατεύθυνση κινήθηκαν οι αποφάσεις της 9ης Δεκέμβρη '11 με δημιουργία «δημοσιονομικού συμφώνου» («ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς», κυρώσεις, ποινές, κά), βάζοντας λαούς και εργαζόμενους σε διαχρονικό «δημοσιονομικό κάτεργο», μετατρέποντας ταυτόχρονα αδύναμες χώρες σε «προτεκτοράτα» του γερμανικού imperium.

 

Η κρίση ευρωζώνης και «δημοσιονομικό σύμφωνο»

 

Το νέο σύμφωνο όχι μόνο δεν επιλύει αλλά οξύνει τη βαθιά εσωτερική αντίφαση της ευρωζώνης ανάμεσα στο μόνιμο «κλείδωμα» της ισοτιμίας νομισμάτων χωρών με διαφορετικό επίπεδο ανάπτυξης (παραγωγικότητας και ανταγωνιστικότητας), η οποία λειτουργεί ως μηχανισμός παραγωγής «πλεονασμάτων» στις ισχυρές και «ελλειμμάτων» στις αδύναμες. Ταυτόχρονα ενισχύει τις ενδογενείς τάσεις του συστήματος προς ανισόμετρη ανάπτυξη παράγοντας αποκλείσεις αντί συγκλίσεις σε οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο. Από την άλλη το μεγάλο θέμα της απασχόλησης παραμένει υπόθεση του «μηχανισμού αγοράς» και το μόνο εργαλείο στήριξης της ανταγωνιστικότητας σε εθνικό επίπεδο είναι η εισοδηματική πολιτική χαμηλού εργατικού κόστους.

Συμπερασματικά, το αντιλαϊκό και αντιδημοκρατικό οικοδόμημα της ΟΝΕ (ευρωζώνης-ευρώ), έχει υποστεί «μεταλλάξεις» προς το χειρότερο και αποτελεί αυταπάτη η «πίεση» από τα κάτω για βελτιώσεις, όταν τα βασικά κέντρα λήψης αποφάσεων είναι μακριά από τους λαούς και τους εργαζόμενους (Συμβούλιο, Eurogroup, Επιτροπή), το Ευρωκοινοβούλιο παίζει διακοσμητικό ρόλο, ενώ ο άξονας «Μερκόζι» (Μεργκελ-Σαρκοζί) καθορίζει πλέον τις βασικές «συντεταγμένες» της ευρωζώνης. Η πορεία της ευρωπαϊκής ενοποίησης, για να είναι βιώσιμη και να αντιστοιχεί στις απαιτήσεις του «ιστορικά αναγκαίου» (ισότιμη και αμοιβαία επωφελής συνεργασία χωρών), προϋποθέτει καινούργια «αρχιτεκτονική» με θεμέλια τα συμφέροντα των λαών και των εργαζόμενων, σε οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο. Αυτό συνεπάγεται ανατροπή και διάλυση της ΟΝΕ.

 

Συναλλαγματική πολιτική και Ανταγωνιστικότητα

 

Οι εμπειρίες από την εφαρμογή του «Μνημονίου» στο όνομα της χρεοκοπίας ήταν δραματικές. Μεγάλες μειώσεις μισθών-συντάξεων, υποβάθμιση βιοτικού επιπέδου, εκρηκτική αύξηση ανεργίας ιδιαίτερα στους νέους, μεγάλη μείωση ΑΕΠ (σωρευτικά 20%), κλείσιμο 430.000 ΜΜΕ, παραγωγική παρακμή, φτωχοποίηση ευρύτερων στρωμάτων, αυτοκτονίες, κά. Η χώρα έχει ουσιαστικά χρεοκοπήσει (αδυναμία αποπληρωμής χρέους) και αυτό που συζητάμε είναι οι πολιτικές διαχείρισης της που συνοψίζονται σε δύο επιλογές. Η πρώτη είναι της «ελεγχόμενης πτώχευσης» που προωθούν τρικομματική κυβέρνηση και υπερεθνική τρόϊκα είναι σε όφελος πιστωτών με στόχο τη δήμευση του ελληνικού λαού μέσω ξεπουλήματος όλων των ΔΕΚΟ και της δημόσιας περιουσίας, με «σφαγή» μισθών, συντάξεων και λαϊκών εισοδημάτων (εσωτερική υποτίμηση αξίας εργατικής δύναμης πάνω από 50%) και επιστροφή εργασιακών σχέσεων αρχές 1900! Τέλος με το λεγόμενο PSI, τη νέα δανειακή σύμβαση και το νέο Μνημόνιο, βάζουν βαριές αλυσίδες για δεκαετίες στο ελληνικό λαό (νέο χρέος 130 δις, αγγλικό δίκαιο στα νέα ομόλογα, κά), ενώ σχεδόν καταργείται η εθνική και λαϊκή κυριαρχία.

Η κυβέρνηση Παπαδήμου παίζει ρόλο «δικαστικού επιμελητή» στη δήμευση του ελληνικού λαού. Γιαυτό και καταφεύγει σε φαιδρά επιχειρήματα περί «σωτηρίας της χώρας», «στήριξης ανταγωνιστικότητας», «αύξησης απασχόλησης», κά, ενώ κινδυνολογεί ότι η απόρριψη των μέτρων σημαίνει χρεοκοπία, επιστροφή στη δραχμή και τελικά… εθνική καταστροφή.! Ειδικότερα νάγει τη μείωση μισθών σε «κλειδί» της ανάπτυξης αποφεύγοντας να απαντήσει πως οι υψηλότεροι μισθοί στη Γερμανία συνδυάζονται με υψηλότερη ανταγωνιστικότητα και πως οι χαμηλότεροι μισθοί στην Ισπανία με υψηλότερη ανεργία. Δεν ξέρει ή δεν καταλαβαίνει ότι βασικός μοχλός ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας είναι η «παραγωγικότητα» (νέα τεχνολογία, κατάρτιση, έρευνα, κά), καθώς η «συναλλαγματική πολιτική» (η ισοτιμία της δραχμής παραμένει «κλειδωμένη» στο ευρώ), ενώ η επίδραση του εργατικού κόστους ασκεί μικρή σχεδόν οριακή επίδραση. Με δεδομένο ότι το μέσο εργατικό κόστος στην ελληνική βιομηχανία είναι 15%, ακόμα και με μείωση μισθών κατά 50% η ανταγωνιστικότητα βελτιώνεται μόλις κατά 7,5%, ενώ εάν η ισοτιμία του ευρώ (και έμμεσα της δραχμής) μειωθεί έναντι του δολαρίου από 1,36 σήμερα στο ύψος του 2000 (1 € = 1 δολ.), τότε η ανταγωνιστικότητα θα βελτιώνονταν κατά 36%.!!! Αυτή την σκληρή αλήθεια αποσιωπά ο κ.Παπαδήμος και πολλοί άλλοι λαλίστατοι, οικονομολόγοι και «αναλυτές», πέραν….αλλά και εντός της Αριστεράς, που υιοθετούν τη κινδυνολογία ότι αποδέσμευση από την ευρωζώνη-ευρώ και επιστροφή στο εθνικό νόμισμα συνεπάγεται….εθνική καταστροφή.

 

Εθνικό νόμισμα και εναλλακτική στρατηγική εξόδου από την κρίση

 

Ασφαλώς ο μοχλός της «συναλλαγματικής πολιτικής» δεν αρκεί από μόνος του να λύσει τα προβλήματα της ανάπτυξης, απασχόλησης, χρέους, κλπ. Ωστόσο στα πλαίσια μιας γενικότερης εναλλακτικής οικονομικής στρατηγικής προοδευτικής εξόδου από την κρίση, μπορεί να παίξει ουσιαστικό ρόλο στην παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας. Είναι κατά συνέπεια τουλάχιστον «στρουθοκαμηλισμός» το σύνθημα, «καμιά θυσία για το ευρώ, καμιά ψευδαίσθηση για τη δραχμή».! Ποιοι είναι οι βασικοί άξονες μιας τέτοιας στρατηγικής;

Πολύ επιγραμματικά:

1) «Αθέτηση πληρωμών» χρέους επικαλούμενοι το διεθνές δίκαιο («κατάσταση ανάγκης» και «απεχθές χρέος») για άμεση ανακούφιση κρατικού προϋπολογισμού από τα τεράστια τοκοχρεολύσια.

2) Ανατροπή «Μημονίου», αποδέσμευση από ευρωζώνη και ανάκτηση ελέγχου βασικών εργαλείων οικονομικής πολιτικής (συναλλαγματικής, νομισματικής, δημοσιονομικής, πιστωτικής, αναπτυξιακής, κλπ).

3) Εθνικοποίηση-κοινωνικοποίηση τραπεζών, έλεγχο κίνησης κεφαλαίων και αξιοποίησης λαϊκών αποταμιεύσεων για στήριξη παραγωγικής ανασυγκρότησης.

4) Επεξεργασία ανορθωτικού προγράμματος ανάπτυξης, αύξηση απασχόλησης, εθνικού εισοδήματος και δικαιότερη αναδιανομή του.

5) Ριζική εξυγίανση δημόσιων οικονομικών, αύξηση εσόδων (πάταξη φοροδιαφυγής, φοροκλοπής) πολιτική δαπανών με αναπτυξιακά, κοινωνικά και περιβαλλοντικά κριτήρια.

6) Στήριξη αγοραστικής δύναμης μισθών-συντάξεων, ενίσχυση κοινωνικών-αναπτυξιακών δαπανών, ειδικά προγράμματα για οικογενειακή γεωργία και μικρο-μεσαίες επιχειρήσεις.

7) Επιστροφή υπό εθνικό έλεγχο όλων των βιώσιμων ΔΕΚΟ και επέκταση τους σε στρατηγικούς τομείς.

8) Καταπολέμηση καρτέλ και μονοπωλιακών κυκλωμάτων, περιορισμός και έλεγχος δράσης πολυεθνικών.

9) Ανάπτυξη ισότιμων οικονομικών σχέσεων με όλες τις χώρες, στα πλαίσια μιας «πολυδιάστατης» εξωτερικής πολιτικής.

10) Βαθύς εκδημοκρατισμός κράτους, ανάπτυξη θεσμών λαϊκού ελέγχου και ουσιαστικής «συμμετοχής» των εργαζόμενων στα βασικά κέντρα των οικονομικών αποφάσεων, κά.

Οι παραπάνω άξονες-μέτρα, αμφισβητούν το DNA της νεοφιλελεύθερης πολιτικής και αποτελούν αφετηρία ριζοσπαστικών αλλαγών για προωθημένους κοινωνικούς μετασχηματισμούς με ορίζοντα το σοσιαλισμό. Η εφαρμογή τους ανταποκρίνεται στις ανάγκες, τα συμφέροντα και προσδοκίες της μεγάλης πλειοψηφίας του ελληνικού λαού και πρώτα απ' όλα μισθωτών-εργαζόμενων, αγροτιάς, μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων και νέας γενιάς. Οι κοινωνικές και πολιτικές προϋποθέσεις προώθησης τους είναι η ανάπτυξη ρωμαλέου και πολύμορφου κινήματος αντίστασης, ανατροπής και αλληλεγγύης ως όχημα βάσης για ανάδειξη μιας κυβέρνησης ριζοσπαστικών-αριστερών δυνάμεων. Η καλλιέργεια κλίματος παθητικότητας, μοιρολατρίας, αποδοχής τετελεσμένων και «νεο-ραγιαδισμού» είναι η χειρότερη «συνταγή» και δεν αντιστοιχεί στις αγωνιστικές παραδόσεις, ιστορικές παρακαταθήκες, αδούλωτη και υπερήφανη στάση του λαού απέναντι σε ξένους και εγχώριους δυνάστες.

Εξυπακούεται ότι η αναβάθμιση της κοινής δράσης με ανάλογα κινήματα στις χώρες της ΕΕ, αποτελεί αναπόσπαστο στοιχείο στην επίτευξη των παραπάνω και ενθάρρυνσης ανάλογων ανατροπών σε ευρωπαϊκό επίπεδο, που θα ανοίξει ελπιδοφόρους δρόμους για μια Ευρώπη των λαών, των εργαζόμενων και της σοσιαλιστικής προοπτικής. Κατά συνέπεια η αξιοποίηση των πλεονεκτημάτων «διεθνοποίησης» της οικονομικής ζωής, δεν περνάει αναγκαστικά από τις νεοφιλελεύθερες συμπληγάδες της «ευρωζώνης», αλλά μπορεί να βρει «γόνιμο έδαφος» στην ισότιμη προσέγγιση και συνεργασία των λαών και χωρών.

 

* Το παρόν άρθρο συνιστά τα βασικά σημεία από εισήγηση του Γιάννη Τόλιου σε Ημερίδα του ΣΥΡΙΖΑ Αχαΐας με θέμα: «Ευρωπαϊκή Ένωση, ευρώ, κρίση Ευρωζώνης. Η ταξική προσέγγιση» (Πάτρα 5.2.12). Το παρόν άρθρο παρ’ ότι στάλθηκε για δημοσίευση στην «Αυγή» από τις 8.2.12 δεν δημοσιεύτηκε!

 

** Ο Γιάννης Τόλιος είναι διδάκτωρ οικονομικών επιστημών και μέλος της Πανελλαδικής Συντονιστικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ.

 

ΠΗΓΗ: http://www.iskra.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=6702:synallagmatiki-politiki-antagonistikotita-proodeytiki-dieksodos&catid=54:anpolitiki&Itemid=284

Επειδή ιστορία γράφεται…

 

Της Στεφανίας Λυγερού

 

Ξέρεις γιατί η ιστορία γράφεται πολλά χρόνια αφού παρέλθει ένα γεγονός; Για τον ίδιο λόγο που κι ένα προσωπικό πρόβλημα μόνο αν γίνει παρελθόν αποτυπώνεται σωστά. Μπαίνει στην κανονική του διάσταση. Παύεις να είσαι υπό την επήρεια του βάλλομαι και σου ανοίγει το οπτικό (δεν κοιτάς εστιασμένα, παρωπιδέ).

Η κρίση είναι κατασκευασμένη κι είχε στόχο όλους τους λαούς. Το ότι άρχισαν το πατιρντί από εδώ δεν είναι ένα τυχαίο γεγονός. Ο Έλληνας ήταν (είναι και θα είναι) ο πιο δύσκολος πελάτης των απανταχού δυναστών. Πρώτον γατί είναι πονηρός (δεν τρώει τίποτα αμάσητο), δεύτερον ο καθένας έχει το δικό του μπαϊράκι (δεν υπάρχει ομοιογένεια, γι’ αυτό δεν είναι δυνατή η καθυπόταξη), τρίτον είναι αντιδραστικός (δεν μπαίνει σε κλουβί, ελεύθερη ψυχή).

Δεν σου κάνει εντύπωση γιατί μόνο η Ελλάδα δέχεται τέτοιου μεγέθους πίεση; Αφού όλοι βάλλονται, γιατί μόνο για εμάς κόφτονται; Γιατί όλα τα επιτελεία τους μόνο για εμάς δουλεύουν; Γιατί μόνο σε εμάς μπαστακώνουν επίτροπο; Γιατί μόνο εμάς εκβιάζουν με ρήτρες; Γιατί  μόνο σε μας τόσο αδυσώπητη χούντα!!

Γιατί;;;

Μα γιατί… ΌΛΟΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΛΑΟΙ ΣΥΝΑΙΝΕΣΑΝ!! Οι μόνοι απειθάρχητοι είμαστε!!!!!!!!

Κι αυτό φυσικά δεν άρχισε σήμερα!! Από την αρχή κατάλαβε ότι είναι κόλπο, από την αρχή δεν συμμετέχει, από την αρχή ο Έλληνας αντιδρά!!!!

Επειδή δεν έσκυψε στιγμή το κεφάλι, όλη η υφήλιος γύρω από εμάς γυρνά!!

Πώς βγάζεις γελοία πορίσματα του τύπου «έπρεπε να πεινάσει για να αντισταθεί»; Πώς μπορείς μέχρι και σήμερα να χρησιμοποιείς αυτό το ρημαδοξυπνήστε;

Ο Έλληνας  πολεμά γιατί δεν δέχεται το άδικο!!

ΚΑΙ

Για τον Έλληνα δεν υπάρχουν αδιέξοδα!!!

ΚΑΙ

Πολεμά ασταμάτητα, σθεναρά, παλικαρίσια, ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ!!

Επειδή ιστορία γράφεται…..

Αν δεν έχεις την ικανότητα να δεις την κατάσταση συνολικά, καθολικά, σαν παρελθόν, ΔΕΝ ΣΟΥ ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ ΝΑ ΒΓΑΖΕΙΣ ΠΟΡΙΣΜΑΤΑ!!!!!

Δεν σου το επιτρέπω ούτε εγώ, να βγάζεις άκυρα πορίσματα για τον λαό, γιατί περιλαμβάνεις κι εμένα μέσα!!

 

18-02-2012

Ή εμείς ή αυτοί!

 

του Σπύρου Πλακιά

 

ΤΕΡΜΑ ΤΑ ΨΕΜΜΑΤΑ!  Ο,τι ήταν, μέχρι χθες, δεν υπάρχει σήμερα. Ό,τι όλοι γνωρίζαμε έστω και ως παραπαίον απομεινάρι του πολιτικού σκηνικού που εγκαινίασε η μεταπολίτευση κατέρρευσε ηχηρά, χθες, εντός κοινοβουλίου. Ανεξαρτήτως αποτελέσματος, το τέλος της χθεσινής ψηφοφορίας βρίσκει συντρίμμια – κομμάτια τα παραδοσιακά αστικά κόμματα, που είδαν, μέσα σε λίγες ώρες, τις κοινοβουλευτικές τους ομάδες να φυλορροούν. (Πόσο μάλλον αν λάβει κανείς υπ’ όψιν του την συρρικνούμενη, πλέον, εκλογική τους επιρροή).

Οι εξελίξεις επιβεβαιώνουν ότι το συγκεκριμένο πολιτικό προσωπικό, τουλάχιστον στην υπάρχουσα διάταξη, δεν μπορεί να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα της αστικής τάξης της χώρας και κατ’ επέκταση εκείνων που την κρατούν στη θέση αυτή με δάνεια, σχέδια Μάρσαλ και πάλι δάνεια. Το σύστημα, με κατακλυσμιαίους πλέον ρυθμούς, κλυδωνίζεται σύγκορμο. Η χθεσινή ψηφοφορία έθεσε τις βάσεις για ριζικές ανακατατάξεις στο πολιτικό σκηνικό της χώρας, που θα οδηγήσουν σε συρρίκνωση και ίσως εξαφάνιση ορισμένα κόμματα και παράλληλα θα θέσουν τις βάσεις για την προσπάθεια δημιουργίας, νέων πολιτικών δυνάμεων που θα επιδιώξουν να καλύψουν το κενό.

Και μέχρι τότε; Μέχρι τότε, θα γίνουν τα πάντα προκειμένου το κενό αυτό να μην καλυφθεί από την οποιαδήποτε δύναμη ή συμμαχία δυνάμεων θα καταφέρει να αρθρώσει συνεκτικό λόγο και σχέδιο εξουσίας με επίκεντρο την πραγματική Ελλάδα, δηλαδή τους εργαζόμενούς της, τον απλό κόσμο της, το λαό της. Θα γίνουν τα πάντα προκειμένου ο λαός να μην σηκώσει κεφάλι. Να μην τολμήσει να θεωρήσει ότι υπάρχει άλλη λύση. Να μην τολμήσει να συνειδητοποιήσει πόσο δύναμη έχει στα χέρια του.  Το πόσο αποφασισμένη είναι η ιθύνουσα τάξη ν α κάνει τα πάντα προκειμένου να τολμήσει κανείς να μιλήσει φάνηκε γλαφυρά τις τελευταίες μέρες και ας μην εκπλαγούμε με το ο,τιδήποτε δούμε από και στο εξής. Όσο πιο παράλογα, αντιλαϊκά, εξαθλιωτικά, εξευτελιστικά είναι τα μέτρα που εισηγούνται, τόσο πιο αυταρχική, τόσο πιο απροκάλυπτα ολοκληρωτική, κατασταλτική και χυδαία θα είναι η αντίδραση της ελίτ.

Τέτοιο μπαράζ τρομοκρατίας είχαμε να δούμε χρόνια. Ίσως δεκαετίες. Τέτοια συντονισμένη εκστρατεία εκφοβισμού μόνο με ανάλογες στιγμές απέναντι στον «κομμουνιστικό κίνδυνο» που έλεγε και η εθνοσωτήριος μπορεί να συγκριθεί. «Δεν θα υπάρχουν τρόφιμα, δεν θα υπάρχουν φάρμακα, δεν θα υπάρχει πετρέλαιο», άδεια ράφια, κατεστραμμένα ΑΤΜ, μόνο η ίδια η δευτέρα Παρουσία δεν επιστρατεύθηκε για να γονατίσει ο ελληνικός λαός και να σιωπήσει. Να σιωπήσει για να αποδεχτεί την ισοπέδωσή του, να αποδεχτεί την ίδια την άρνηση της ύπαρξής του ως ανθρώπου, την επιβίωσή του, την ελπίδα, την αξιοπρέπειά του, και βέβαια τον εκμαυλισμό της (δικής του) δημόσιας περιουσίας ως  «λιγότερο κακό».

Μ’ ένα στόμα… σαν να είχαν βάλλει κασέτα. Σαν να είχαν αποστηθίσει το ίδιο κείμενο. (Μήπως άραγε αυτό έκαναν σε εκείνη την ολονυχτία στα μέσα της εβδομάδας στο Μαξίμου). Βενιζέλος, Παπαδήμος, Παπανδρέου, Σαμαράς κατέβασαν την κόλαση στο σήμερα. Χωρίς καμία αιδώ.  Εκτοξεύοντας ύβρεις προς οποιαδήποτε κατεύθυνση δεν συμμεριζόταν το μονότονο επιχείρημα τους. Ακόμη και η, κάθε άλλο παρά επαναστατική, Δημοκρατική Αριστερά έβγαλε εκτός εαυτού τον κ. Βενιζέλο. Δεν υπάρχει πια περιθώρια ούτε για ανάσες. Φαντάσου τι θα γινόταν, αν όντως οι δυνάμεις της αριστεράς, εκτός από αμυντική στάση, υπεράσπιση κεκτημένων και κορώνες είτε συγκεχυμένα αντιμνημονιακές είτε περί μιας «αποκαλυπτικής προσέγγισης» λαϊκής εξουσίας, είχαν προνοήσει να γνωστοποιήσουν και συγκεκριμένα βήματα για την επόμενη ημέρα μιας «απόρριψης της μοναδικής λύσης του μνημονίου». ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ..για το χρέος και το ευρώ αλλά ακόμη και για τα φάρμακα, το πετρέλαιο και τα άδεια ράφια… Γιατί σε αυτά επάνω γεννιέται ο φόβος. Γιατί σε αυτά επάνω χτίζεται η εξουσία. Στην πραγματικότητα μας.

Με ένα στόμα και τα τηλεοπτικά κανάλια αλλά και πολλά άλλα ΜΜΕ. Οι τρεις τελευταίες μέρες αποκάλυψαν με αδιάσειστο τρόπο το ρόλο και τα συμφέροντα που εξυπηρετούν και δικαίωσαν όσους τα έχουν λοιδορήσει και περιφρονήσει εδώ και καιρό:  μόνο καταστροφολογία.  Τα ρεπορτάζ με τη «γνώμη των ειδικών για το ενδεχόμενο χρεωκοπίας» εντελώς τυχαία φιλοξένησαν μόνο όσους συμφωνούν (δύο φαίνεται ότι έχουν μείνει όλοι και όλοι) εκείνους τους «ειδικούς» που συμμερίζονται την άποψη Βενιζέλου.  Μετά… σκασμός.

Μη τολμήσει και μιλήσει κανείς. Μην τολμήσει και πει τίποτε διαφορετικό. Το ίδιο και χθες το απόγευμα. Να βουλιάζει η Αθήνα από τον κόσμο, αλλά να μην θεωρείται, ως συνήθως, είδηση. Σε αντίθεση με άλλες φορές δεν θεωρήθηκε καν είδηση, η κολοσσιαίου μεγέθους αστυνομική επιχείρηση κατά των εντελώς ειρηνικών διαδηλωτών. Με τη ρίψη χημικών κατά του κόσμου. Έτσι απλά. Χωρίς τίποτε άλλο. Η εντολή ήταν προφανής: να αδειάσουν οι δρόμοι. Να φύγουν οι ενοχλητικοί από τους δρόμους. Να μάθουν να μην μιλάνε. Με οποιοδήποτε κόστος. Και όσο δεν έφευγαν τόσο περισσότερα χημικά έπεφταν.  Γιατί πώς αλλιώς ν΄ αντιμετωπίσει κανείς, ας πούμε, τους «μαινόμενους» Μ. Γλέζο και Μ. Θεοδωράκη; Κι όμως… ούτε αυτό στάθηκε ικανό να υπάρξει ροή ειδήσεων από το κέντρο της Αθήνας.

Όχι… Η ροή ήρθε όταν στο παιχνίδι μπήκαν τα γνωστά «όπλα»: το χάος, τα επεισόδια, η καταστροφή. Και μάλιστα σε υπερθετικό βαθμό για να διωχθεί επιτέλους ο ενοχλητικός κόσμος από τους δρόμους. Τυφλή καταστροφή, λεηλασία. Χαρακτηριστικά που αντικειμενικά δεν έχουν καμία σχέση με το λαϊκό κίνημα αλλά το υπονομεύουν. Και μάλιστα, για άλλη μια φορά, τόσο καλά οργανωμένα. Και μέσα στους καπνούς και τα αποκαϊδια να ασελγήσουν οι τρομολάγνοι για να πουν: να, αυτή είναι μια εικόνα χρεωκοπίας, αυτή θα είναι η καθημερινότητά σας. Λες και η καθημερινή βία της ανέχειας, της ανεργίας, της φτώχειας και του φόβου που μας έχουν επιβάλλει, της λογικής να κοιτάμε ο ένας τον άλλον σαν εχθρό, της νοοτροπίας να πατήσουμε επί πτωμάτων για να την βγάλουμε, δεν είναι ίδια ή και χειρότερη από τη φλεγόμενη Αθήνα.

ΤΕΛΟΣ ΤΑ ΨΕΜΜΑΤΑ! Ξημέρωσε άλλη μέρα. Κοινωνικά, πολιτικά έχει ξημερώσει άλλη μέρα σε τούτο τον τόπο. Τώρα, πλέον κρίνονται, ΟΛΟΙ στην πράξη. Κανένα περιθώριο λεκτικών ακροβατισμών και μαξιμαλιστικών γενικόλογων θεωρητικών αλμάτων. ΤΕΛΟΣ. Ας μην μας εκπλήξουν τα ακόμη μεγαλύτερα ψέμματα, η ακόμη περισσότερη κινδυνολογία, τα πολύ πιο πολύπλοκα μέσα για να μας επιβάλλουν να σκάσουμε, να λουφάξουμε, να φοβηθούμε. Να πεθαίνουμε καθημερινά εμείς, για να επιβιώσουν τα δικά τους κέρδη. Δεν τίθεται θέμα επιλογής. Είναι, όντως, θέμα μονοδρόμου. Είναι θέμα ζωής και όχι απλώς επιβίωσης. Είναι θέμα αξιοπρέπειας. Είναι ή εμείς που παράγουμε με τον ιδρώτα μας τον πλούτο ή αυτοί που τον εκμεταλλεύονται, τον σωρρεύουν και όταν ζορίζονται, κόβουν από τη δική μας ζωή με ανεργία, φτώχεια, διχασμό, χειραγώγηση, εξαγορά, πόλεμο. Είναι ή εμείς ή αυτοί.

«Σώπα, μη μιλάς, είναι ντροπή

κόψ’ τη φωνή σου

σώπασε επιτέλους

κι αν ο λόγος είναι αργυρός

η σιωπή ειναι χρυσός.

 

Τα πρώτα λόγια που άκουσα από παιδί
έκλαιγα, γέλαγα, έπαιζα μου λέγανε:
«σώπα».

 

Στο σχολείο μού κρύψαν την αλήθεια τη μισή,
μου λέγανε: «εσένα τι σε νοιάζει ; Σώπα!»

 

Με φιλούσε το πρώτο κορίτσι που ερωτεύτηκα και μου λέγανε:
«κοίτα μην πείς τίποτα, σσσσ… σώπα!»

 

Κόψε τη φωνή σου και μη μιλάς, σώπαινε.
Και αυτό βάσταξε μέχρι τα εικοσί μου χρόνια.

 

Ο λόγος του μεγάλου
η σιωπή του μικρού.

 

Έβλεπα αίματα στο πεζοδρόμιο,
«Τι σε νοιάζει εσένα;», μου λέγανε,
«θα βρείς το μπελά σου, σώπα».

 

Αργότερα φωνάζανε οι προϊστάμενοι
«Μη χώνεις τη μύτη σου παντού,
κάνε πως δεν καταλαβαίνεις, σώπα»

 

Παντρεύτηκα, έκανα παιδιά,
η γυναίκά μου ήταν τίμια κι εργατική και
ήξερε να σωπαίνει.
Είχε μάνα συνετή, που της έλεγε «Σώπα».

 

Σε χρόνια δίσεκτα οι γονείς, οι γείτονες με συμβουλεύανε :
«Μην ανακατεύεσαι, κάνε πως δεν είδες τίποτα. Σώπα»
Μπορεί να μην είχαμε με δ’αύτους γνωριμίες ζηλευτές,
με τους γειτονες, μας ένωνε, όμως, το Σώπα.

 

Σώπα ο ενας,σώπα ο άλλος σώπα οι επάνω, σώπα η κάτω,
σώπα όλη η πολυκατοικία και όλο το τετράγωνο.
Σώπα οι δρόμοι οι κάθετοι και οι δρόμοι οι παράλληλοι.
Κατάπιαμε τη γλώσσά μας.
Στόμα έχουμε και μιλιά δεν έχουμε.
Φτιάξαμε το σύλλογο του «Σώπα».
και μαζευτηκαμε πολλοι
μία πολιτεία ολόκληρη, μια δύναμη μεγάλη, αλλά μουγκή!

 

Πετύχαμε πολλά,φτάσαμε ψηλά, μας δώσανε παράσημα,
τα πάντα κι όλα πολύ.
Ευκολα, μόνο με το Σώπα.
Μεγάλη τέχνη αυτό το «Σώπα».

 

Μάθε το στη γυναίκα σου,στο παιδί σου, στην πεθερά σου
κι όταν νιώσεις ανάγκη να μιλήσεις ξερίζωσε τη γλώσσά σου
και κάν’την να σωπάσει.
Κόψ’την σύρριζα.
Πέτα την στα σκυλιά.
Το μόνο άχρηστο όργανο από τη στιγμή που δεν το μεταχειρίζεσαι σωστά.

 

Δεν θα έχεις έτσι εφιάλτες, τύψεις κι αμφιβολίες.
Δε θα ντρέπεσαι τα παιδιά σου και θα γλιτώσεις απο το βραχνά να μιλάς ,
χωρίς να μιλάς να λές «έχετε δίκιο,είμαι σαν κι εσάς»
Αχ! Πόσο θα ‘θελα να μιλήσω ο κερατάς.

 

και δεν θα μιλάς,
θα γίνεις φαφλατάς,
θα σαλιαρίζεις αντί να μιλάς.

 

Κόψε τη γλώσσά σου, κόψ’την αμέσως.
Δεν έχεις περιθώρια.
Γίνε μουγκός.

Αφού δε θα μιλήσεις, καλύτερα να το τολμησεις Κόψε τη γλώσσά σου.

 

Για να είμαι τουλάχιστον σωστός στα σχέδια και στα όνειρά μου
ανάμεσα σε λυγμούς και σε παροξυσμούς κρατώ τη γλώσσά μου,
γιατί νομίζω πως θα’ρθει η στιγμή που δεν θα αντέξω
και θα ξεσπάσω και δεν θα φοβηθώ και θα ελπίζω
και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου θα γεμίζω με ένα φθόγγο,
με έναν ψιθυρο, με ένα τραύλισμα, με μια κραυγή που θα μου λεει:
ΜΙΛΑ!….»

                                                                                                                                                     ΑΖΙΖ ΝΕΣΙΝ, «Σώπα, Μη Μιλάς!»

 

ΠΗΓΗ: 13 Φεβρουαρίου 2012, http://www.inprecor.gr/index.php/archives/164675

ΜΙΚΡΑ, ΕΠΙΚΑΙΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ:

 Η τελετή παράδοσης της εθνικής μας κυριαρχίας, ο επιτάφιος της Δημοκρατίας, τα κύρια προβλήματα της Ευρωζώνης, οι προσπάθειες συγκάλυψης τους και το γερμανικό σχέδιο επιδιόρθωσης της Ελλάδας – θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία, μία εικόνα χίλιες λέξεις

 

Του Βασίλη Βιλιάρδου*

 

 

Η ΤΕΛΕΤΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗΣ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΜΑΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ

 Ενώ η επίσημη τελετή παράδοσης της Ελλάδας συνεχίζεται στη Βουλή, με αποκορύφωμα την ψήφιση της συνθήκης υποταγής τα μεσάνυχτα, ο επιτάφιος της Δημοκρατίας περιφέρεται στους δρόμους – «εμπλουτισμένος» με τα διλήμματα και τους εκβιασμούς κάποιων «πολιτικών αρχηγών», οι οποίοι απειλούν «επαίσχυντα» τους βουλευτές τους με διαγραφή, εάν δεν συμφωνήσουν με τα μέτρα των εισβολέων (τα οποία πολύ φοβόμαστε ότι, θα οδηγήσουν μονοδρομημένα τη χώρα μας στην απόλυτη χρεοκοπία – αφού λεηλατηθεί τόσο η δημόσια, όσο και η ιδιωτική περιουσία, αφού καταστραφεί η μεσαία τάξη και αφού εξαθλιωθεί η πλειοψηφία του πληθυσμού).

Φυσικά είναι αδύνατον να διαβάσει, πόσο μάλλον να καταλάβει και να ψηφίσει συνειδητά κάποιος βουλευτής μία σύμβαση υποτέλειας, το μέγεθος και η ανάλυση της οποίας απαιτεί πολύ περισσότερο χρόνο, από τον ελάχιστο που έχουν μάλλον σκόπιμα στη διάθεση τους. 

 

Από την άλλη πλευρά, στην Ευρώπη λειτουργεί ήδη μία ομάδα κρούσης, λόγω των υφισταμένων φόβων, σε σχέση με την πιθανότητα να αντιδράσουν όλοι μαζί οι Ευρωπαίοι Πολίτες, κατεβαίνοντας μαζικά στους δρόμους – με αποτέλεσμα να γίνουν επικίνδυνοι για τις κυβερνήσεις τους, οι οποίες υπηρετούν τις πολυεθνικές τράπεζες. Στη μυστική αυτή ομάδα, στην οποία συναντιούνται κυρίως εκπρόσωποι των αστυνομικών αρχών, ανταλλάσσονται αρχικά πληροφορίες, στο πεδίο της τεχνολογίας παρακολούθησης – σύμφωνα με έγκριτο γερμανικό περιοδικό. 

ΜΙΑ ΕΙΚΟΝΑ, ΧΙΛΕΣ ΛΕΞΕΙΣ

Ειδικότερα, μετά τις έντονες κοινωνικές αναταραχές των περασμένων μηνών στην Ελλάδα, στην Ισπανία, στην Πορτογαλία, στη Βουλγαρία και στη Ρουμανία, καθώς επίσης μετά τις βίαιες συγκρούσεις στη Μ. Βρετανία, τον Αύγουστο του 2011, αντιμετωπίζονται οι αντιστρατιωτικές και οι αναρχικές ομάδες, οι κινήσεις  εναντίον της παγκοσμιοποίησης ή/και των τραπεζών, καθώς επίσης όλοι οι αντίπαλοι της Ευρωπαϊκής Ενοποίησης «υπό την αιγίδα των τραπεζών», σαν ένας «κοινός δυνητικός κίνδυνος» – ο οποίος απειλεί την εσωτερική ασφάλεια των κρατών.

 

Στα πλαίσια αυτά, οι παραπάνω ομάδες κρούσης εκπαιδεύονται μυστικά, με στόχο την «εξουδετέρωση» όλων εκείνων των «κινήσεων», οι οποίες επιβουλεύονται τη «δημόσια τάξη» (διαδηλώσεις, συγκεντρώσεις «αντιφρονούντων», ελεύθεροι συγγραφείς διαδικτύου κλπ.). Κύριος στόχος τους είναι, πάντοτε κατά το γερμανικό περιοδικό, η βίαιη καταστολή των αναμενομένων κοινωνικών εξεγέρσεων στην Ευρώπη – με τις μοντέρνες μεθόδους, οι οποίες απαιτούνται για την επιβολή της τάξης στους σύγχρονους σκλάβους.

 

ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΕΥΡΩΖΩΝΗΣ

 

Η Ευρωζώνη είναι αντιμέτωπη με πολλά διαφορετικά προβλήματα – το μεγαλύτερο των οποίων είναι το υπερχρεωμένο τραπεζικό της σύστημα, συμπεριλαμβανομένης της ΕΚΤ (ακολουθούμενο από τις μεγάλες προβληματικές χώρες, όπως η Ισπανία και η Ιταλία).

 

Το μικρότερο πρόβλημα όλων, αν και το πλέον «προβεβλημένο» (με πιθανό στόχο τη συγκάλυψη των υπολοίπων), είναι αναμφίβολα η Ελλάδα – στην οποία, αντίθετα από όλα τα άλλα κράτη, υποφέρει μόνο ο δημόσιος τομέας.

 

Όπως διδάσκει όμως η οικονομική θεωρία, τα προβλήματα του δημοσίου τομέα είναι πολύ εύκολα στην επίλυση τους – σε αντίθεση με τα προβλήματα του ιδιωτικού τομέα (τράπεζες, επιχειρήσεις και νοικοκυριά).

 

Εάν τώρα αναλύσει κανείς ψύχραιμα τα γεγονότα στην Ελλάδα, θα διαπιστώσει ότι υπάρχουν μόνο δύο δυνατότητες:

 

(α) Είτε απορρίπτεται από τη Βουλή η ψήφιση της νέας δανειακής σύμβασης, την οποία θέλει να επιβάλλει η τευτονοκρατούμενη Ευρωζώνη – επειδή ίσως επιλέγεται από τους βουλευτές η στάση (αναστολή) πληρωμών εντός του Ευρώ, με στόχο την κάθαρση του άρρωστου πολιτικού συστήματος (αντί των συνεχών εκβιασμών, της διαιώνισης της κρίσης και της απώλειας της εθνικής κυριαρχίας),

 

(β) Είτε γίνονται αποδεκτά τα μέτρα, οπότε η υποδούλωση, η «αποικιοποίηση» και η λεηλασία της Ελλάδας – με αποτέλεσμα να ακολουθήσει μία πολυετής οικονομική ύφεση, η οποία πιθανότατα θα συνοδεύεται από μεγάλες κοινωνικές αναταραχές και εμφυλίους πολέμους.

 

Ας ελπίσουμε ότι δεν θα επιλεχθεί τελικά «ο δρόμος της Βραζιλίας» (πλήρης καταστροφή της μεσαίας τάξης, λεηλασία του ιδιωτικού και δημοσίου τομέα, εξαθλίωση του πληθυσμού κλπ.), σε συνδυασμό με τη μοίρα της Αργεντινής (χρεοκοπία).

 

Σε κάθε περίπτωση είναι μάλλον καλό να γνωρίζουμε ότι, με το ΔΝΤ δεν μπορεί κανείς να διαπραγματευθεί – είτε αποδέχεται την εισβολή του στο εσωτερικό της χώρας «αμαχητί», όπως συνέβη στην Ελλάδα, είτε το αποφεύγει από την αρχή. Εάν βέβαια προσπαθήσει να το διώξει εκ των υστέρων, τότε  πρέπει να προετοιμαστεί σωστά, για να αντιμετωπίσει την εκδίκηση του – κάτι που δεν έγινε από την κυβέρνηση της Ουγγαρίας, για παράδειγμα, η οποία αναγκάσθηκε τελικά να συνθηκολογήσει.

 

ΤΟ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟ ΣΧΕΔΙΟ ΕΠΙΔΙΟΡΘΩΣΗΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

 

Δεν τρέφουμε καμιά συμπάθεια, ούτε φυσικά σεβασμό προς τους οκνηρούς και δημαγωγούς Έλληνες πολιτικούς, η διαφθορά των οποίων κατάστρεψε την χώρα τους. Ούτε εκτιμούμε ιδιαίτερα τις υψηλές εκείνες πολιτισμικές αξίες, οι οποίες οδήγησαν τους Έλληνες Πολίτες στο να στηρίζουν δυστυχώς επί δεκαετίες αυτούς τους σαθρούς και διεφθαρμένους πολιτικούς.Πραγματικά, χρειάζεται κανείς ιδιαίτερο ταλέντο στην αποτυχία, για να καταλήξει η πάμπλουτη Ελλάδα εκεί που κατέληξε, εξαιτίας των πολιτικών «ανδρών» της. Εν τούτοις, οι Γερμανοί φάνηκαν ισάξιοι στην αποτυχία.

 

Το τελευταίο γερμανικό σχέδιο για την «επιδιόρθωση» της Ελλάδας, απαιτεί από τους Έλληνες να παραδώσουν την εθνική κυριαρχία τους επί του προϋπολογισμού και της φορολογικής πολιτικής σε έναν Ευρωπαίο επίτροπο – ως αντάλλαγμα για τα 130 δις € που χρειάζεται η χώρα, για να ξοφλήσει τις ανόητες ευρωπαϊκές τράπεζες οι οποίες, ενθαρρυμένες από τους ανεγκέφαλους πολιτικούς, πλήρωσαν σοβαρά ποσά για να αγοράσουν ομόλογα χωρίς καμιά αξία.

 

Ειδικά οι πολιτικές λιτότητας, τις οποίες θέλουν να επιβάλλουν δικτατορικά οι Γερμανοί πολιτικοί, είναι όλες υπέρ των τραπεζικών τους συμφερόντων – πιο πολύ στοχεύουν στην διατήρηση του κύρους των ιδίων, παρά στο να βοηθηθεί η Ελλάδα. Η γερμανική πολιτική τάξη μοιάζει σαν να έχει βάλει σκοπό να καταστρέψει την Ευρώπη, έτσι ώστε να μην χρειαστεί να πει στους ψηφοφόρους της το πόσο ανόητη είναι. Οι Γερμανοί πολιτικοί κάνουν τα πάντα προκειμένου να αποκρύψουν την αλήθεια – τα αλλεπάλληλα λάθη δηλαδή των τραπεζιτών και των πολιτικών «ανδρών» τους, οι οποίοι είναι ένοχοι για την κρίση στον ίδιο βαθμό με τους Έλληνες (the national interest- παρεμβάσεις).

 

ΘΕΛΕΙ ΑΡΕΤΗ ΚΑΙ ΤΟΛΜΗ Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

 

“Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία”. Δυστυχώς, όπως φαίνεται, οι κυβερνώντες και οι λοιποί «πολιτικοί» μας δεν διαθέτουν τίποτα από τα δύο – με αποτέλεσμα να μην μπορούν να μας εξασφαλίσουν την ελευθερία.

 

Όταν υποκύπτει κανείς στους εκβιασμούς των εκβιαστών, είναι αδύνατον να τους σταματήσει – πόσο μάλλον να επιτύχει το στόχο του. Αν και πληρώνουμε λοιπόν ένα πανάκριβο τίμημα (ύφεση, ανεργία, δήμευση της ιδιωτικής περιουσίας μέσω των φόρων, κλείσιμο των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, καταστροφή της αστικής τάξης κλπ.), δεν φαίνεται να «εξαγοράζουμε» το μέλλον μας.

Η μοναδική λύση σήμερα είναι ίσως η στάση πληρωμών – εντός του ευρώ φυσικά, εάν δεν θέλει κανείς να ανοίξει τους ασκούς του Αιόλου. Ευτυχώς για όλους μας, το ευρώ είναι συνάλλαγμα και μπορεί να μας εξασφαλίσει την κάλυψη των βασικών αναγκών μας (πετρέλαιο, λοιπές εισαγωγές) – κάτι που βέβαια δεν θα μπορούσε να μας εγγυηθεί ποτέ ένα εθνικό νόμισμα.

 

Όλα όσα λέγονται λοιπόν για τα δεινά μίας στάσης πληρωμών εντός ευρώ (κανένας δεν μας υποχρεώνει να εγκαταλείψουμε την Ευρωζώνη), οι εκβιασμοί δηλαδή εκ μέρους της διορισμένης κυβέρνησης των τραπεζών, του ΔΝΤ, της Γερμανικής πολιτικής ηγεσίας κλπ., είναι «κενά νοήματος» – ανόητες απειλές χωρίς αντικείμενο. Άλλωστε, φάρμακα και πετρέλαιο δεν εισάγει το κράτος, αλλά οι ιδιώτες – ενώ το Ελληνικό Ευρώ δεν έχει καμία διαφορά από το Γερμανικό.

 

Αθήνα, 12. Φεβρουαρίου 2012

 

 

ΠΗΓΗ: http://www.casss.gr/PressCenter/Articles/2528.aspx

 

 

* Βασίλης Βιλιάρδος (copyright), Αθήνα, viliardos@kbanalysis.com. Ο κ. Β. Βιλιάρδος είναι οικονομολόγος και συγγραφέας, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου.