Που βρίσκεται το πρόβλημα της Ελλάδας

Τα αίτια της κρίσης και ο φαύλος κύκλος. Με δυο λόγια, όχι πολλά.

 

Του Δαμιανού Βασιλειάδη*

 

Στην Ελλάδα, συμπολίτευση και αντιπολίτευση αναλώνονται στο πρόβλημα της οικονομίας. Μνημονιακοί και αντιμνημονιακοί κονταροχτυπιούνται πάνω σε θέματα οικονομίας, ανάγοντας τα αιτία της κρίσης σε οικονομικούς παράγοντες και μόνο.

Αυτή η ανάλυση ανταποκρίνεται στο μοντέλο ανάλυσης της κοινωνίας, έτσι όπως το είχε διατυπώσει ο Μαρξ και ο Ένγκελς κατά τον 19 αιώνα. Παραμένει έως σήμερα αναλλοίωτο.

Ο Μαρξ λοιπόν υποστηρίζει ότι η οικονομική δομή αποτελεί τη  βάση της κοινωνίας. Η πολιτική και η συνείδηση του ανθρώπου προέρχονται από τον τρόπο παραγωγής και αποτελούν την υπερδομή.

Παγκοσμιοποιημένοι καπιταλιστές και παγκοσμιοποιημένοι αριστεροί έχουν ως θεωρητική τους βάση αυτή την απλή κατά τα άλλα, ή εκλαϊκευμένη θεωρία ερμηνείας των κοινωνικών φαινομένων της ανθρωπότητας.

Τη θεωρία αυτή, ανέτρεψε «εις τα εξ ων συνετέθη» ο Λένιν, όσο παράξενο κι' αν φαίνεται αυτό, ισχυριζόμενος ότι η πολιτική παίζει τον πρωταρχικό ρόλο, ακόμη και για την αλλαγή της οικονομίας και της οικονομικής βάσης. Δεν είναι με μια λέξη η οικονομία το πρωτεύον, όπως ισχυριζόταν ο Μαρξ και Ένγκελς, αλλά η πολιτική. Το ίδιο και με μεγαλύτερη έμφαση τόνιζε και ο Μάο. Επιπλέον: Η επαναστατική συνείδηση, δηλαδή η συνειδητοποίηση της θέσης του προλεταριάτου στο κοινωνικό γίγνεσθαι και η διαμόρφωση της επαναστατικής του αφύπνισης και συγκρότησής της, ως επαναστατική δυναμική, εισάγεται σ' αυτό από τους επαναστάτες αστούς διανοούμενους, δηλαδή απ' έξω. Η εργατική τάξη δεν είναι σε θέση από μόνη της να αναπτύξει την επαναστατική συνείδηση, χωρίς την οποία φυσικά δεν μπορεί να υπάρξει οποιαδήποτε κοινωνική αλλαγή, ή αν θέλετε, αλλαγή των καπιταλιστικών δομών σε σοσιαλιστικές.

Αυτό σε αντίθεση με τη γνωστή δήλωση του Μαρξ ότι «η χειραφέτηση της εργατικής τάξη πρέπει να κατακτηθεί από την ίδια την εργατική τάξη».

Ο Γκράμσι προχώρησε τη θεωρία αυτή του Λένιν ένα βήμα πιο πέρα, θέτοντας το θέμα της ηγεμονίας της εργατικής τάξης, που συνίσταται βασικά στη σύνδεση των πνευματικών και ηθικών αξιών με την πολιτική, οι οποίες είναι σε θέση με τη σειρά τους να επιφέρουν οποιαδήποτε αλλαγή. Βασικά μιλούσε για μια πολιτισμική ηγεμονία, δηλαδή την ηγεμονία στο επίπεδο των πολιτιστικών αξιών της εργατικής, απέναντι στην ηγεμονία των ιδεών (βασικά καταναλωτικών) της καπιταλιστικής τάξης, δημιουργώντας ως προϋπόθεση την κοινωνική συναίνεση και μάλιστα την «ενεργητική συναίνεση», όπως ο ίδιος ισχυριζόταν. Οι οργανικοί διανοούμενοι της εργατικής τάξης πρέπει βασικά να υπηρετούν αυτή τη θεωρητική προσέγγιση. (Η αριστερή διανόηση στην Ελλάδα μπήκε στην πλειοψηφία της στην υπηρεσία της παγκοσμιοποίησης και της Νέας Τάξης).

Γιατί τα γράφω όλα αυτά και τι σημαίνουν για τη σημερινή συγκυρία και την ερμηνεία της σημερινής κρίσης.

Εξηγούμαι: Η σημερινή αριστερά, δογματική, παραδοσιακή, ανανεωτική, εκσυγχρονιστική και όπως αλλιώς θέλετε να την ονομάσουμε, ασπάζεται την ξεπερασμένη από τα πράγματα δογματική θέση του Μαρξ και Ένγκελς, που προαναφέραμε. Δηλαδή τα πάντα ξεκινάν και καταλήγουν στην οικονομία. Για να το εκφράσω υπερβολικά, για να γίνει καταληπτό, χωρίς να υποτιμώ τον οικονομικό παράγοντα. Ούτε η πολιτική, ούτε ο πολιτισμός παίζουν πρωταρχικό ρόλο. Ο ρόλος τους, αν υπάρχει και επηρεάζει κάτι, έπεται της οικονομίας. Το πεδίο πάλης συνεπώς βρίσκεται αποκλειστικά στην οικονομία και στους παράγοντες που την ρυθμίζουν. Αυτή η αξιακή θέση αποτελεί τη δογματική ιδεοληψία της Αριστεράς.

Βασικά η Αριστερά ζει με ψευδαισθήσεις, που δημιουργούν τον φαύλο κύκλο, στον οποίο αναφέρθηκα στον τίτλο.

Αυτή η τοποθέτηση ταυτίζεται απόλυτα με την παγκοσμιοποιημένη άποψη της Νέας Τάξης, της οποίας η νεοφιλελεύθερη φιλοσοφία, υπηρετεί την ιδεολογία της αγοράς ή των αγορών, γιατί αυτή η ιδεολογία βάζει σε προτεραιότητα, όπως και η αριστερή ιδεολογία της εποχής μας, την οικονομία στο επίκεντρο της διένεξης και της πάλης για λύση από τα αδιέξοδα, όπως τα εννοεί η καθεμιά. Για το κεφάλαιο η λύση είναι η υπερσυσσώρευση, κάτι που υλοποιείται σήμερα.

Όμως εδώ υπάρχει μια τεράστια ειδοποιός διαφορά. Οι αγορές ή το κεφάλαιο ή όπως αλλιώς θέλει να το ονομάσει κανείς, βάζει ως προϋπόθεση για την επίτευξη των οικονομικών της  στόχων την πολιτική προηγουμένως και πριν από την πολιτική την πολιτισμική της ηγεμονία, επενδύοντας στον τομέα αυτόν όλα τα μέσα που διαθέτει για να πετύχει την «ενεργή συναίνεση» της κοινωνίας: ΜΜΕ, εκκλησία, παιδεία, τέχνη, πολιτικές, κοινωνικές, δικονομικές, φιλοσοφικές επιστήμες κ.λπ, με τις οποίες διαμορφώνει τη συνείδηση της κοινωνίας και πετυχαίνει την «συναίνεση» ή την ενεργητική συναίνεση, που είναι τελείως απαραίτητη προϋπόθεση στις προχωρημένες τουλάχιστον καπιταλιστικές κοινωνίες. Γιατί αλλού ισχύει η ράβδος, δηλαδή η στυγνή και ωμή βία και καταστολή. Βλ. «αραβική άνοιξη». Βασικά σκοτάδι!

Η Αριστερά βρίσκεται με βάση αυτή την ανάλυση εκτός τόπου και χρόνου και παλεύει με χίμαιρες, ενώ το κεφάλαιο κάνει τη δουλειά του, χωρίς στην ουσία, κανένα ουσιαστικό εμπόδιο. Κι' αυτό γιατί η Αριστερά παλεύει στο «γήπεδο» που έχει ορίσει το κεφάλαιο και που λέγεται καταναλωτικό πρότυπο. Οπότε ο αγώνας της είναι αδιέξοδος, όσο παραμένει σ' αυτά τα πλαίσια που ανέπτυξα συνοπτικά προηγουμένως. Αυτό αποδεικνύεται και από την έως σήμερα πολιτική της.

Τίποτε δεν έχει καταλάβει από την μεταπολίτευση κι' εντεύθεν. Για το λόγο αυτό δεν είναι άμοιρη ευθυνών. Εδώ που καταλήξαμε δεν οφείλεται μόνο στην πολιτική  των κομμάτων εξουσίας, αλλά και στην πλήρως λανθασμένη πολιτική των κομμάτων της Αριστεράς, η οποία συνεχίζεται με άλλη μορφή και κάτω από άλλες συνθήκες σήμερα.

Το αδιέξοδο παραμένει και θα συνεχιστεί, εφόσον τα μυαλά της Αριστεράς θα παραμένουν αυτά που είναι και που ήταν έως σήμερα.

Δυστυχώς δεν διακρίνω καμία αλλαγή. Παρεμπιπτόντως πρέπει να τονίσουμε ότι υπάρχει και μια ιεράρχηση ευθυνών, που ξεκινάει φυσικά από την πολιτική και τους πολιτικούς, που διαμορφώνουν τα θεσμικά πλαίσια αυτής της κατάστασης.

Και για να κλείνω συμπερασματικά: Το πρόβλημα της Ελλάδας κυρίως, αλλά και αλλού είναι ότι πρώτη προτεραιότητα έχει ο πολιτισμός, δηλαδή οι πνευματικές και ηθικές αξίες ενός λαού, μετά έρχεται η πολιτική, που πρέπει να συνδυάζει απαραιτήτως την ηθική με την πολιτική και σε τρίτη μοίρα έρχεται η οικονομία.

Το λαϊκό κίνημα στην Ελλάδα και αλλού βρίσκεται σε πλήρη ήττα, γιατί έχει αντιστρέψει τους όρους, που θα την έβγαζαν από την κρίση.

Η ιδεολογική ηγεμονία του Γκράμσι σε μια πιο διευρυμένη βάση, όπως ισχυρίζομαι προσωπικά, ως πολιτισμική ηγεμονία, αποτελεί την μόνη προοπτική αποτροπής της κρίσης και της δημιουργίας μιας σωτήριας προοπτικής. [1]

Η διαφθορά, δηλαδή η πλήρης απαξίωση των αξιών του έθνους – κράτους από όλες τις πλευρές που επιδιώκεται, δηλαδή και από τα δεξιά και από τα αριστερά, «αριστοτεχνικά», δεν είναι τυχαία.

Εκεί στην ουσία της οφείλεται η κρίση. Δηλαδή στην πολιτισμική μας παρακμή και διαφθορά! Τα μύρια δεινά έπονται αυτής της πραγματικότητας.

 

* Ο Δαμιανός Βασιλειάδης είναι εκπαιδευτικός, συγγραφέας

                                                                              Αθήνα, 3.8.2012

---

[1] Βλ. Δαμιανός Βασιλειάδης: Ο Μαρξ, ο Λένιν, ο Γκράμσι και η πολιτισμική ηγεμονία της Αριστεράς, εκδ. «ΚΨΜ», Αθήνα 2011. Η διαφθορά της ελληνικής κοινωνίας, από δεξιά έως αριστερά,  είναι φαινόμενο πολιτισμικής παρακμής και σήψης.

ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΕΛΠΙΣ

 

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

 

Οι αυτοκτονίες των συμπατριωτών μας αυξάνουν με ρυθμό άκρως ανησυχητικό. Το φαινόμενο υπαρκτό από καιρό σε άλλες κοινωνίες απασχολούσε ελάχιστα τη δική μας. Δύο θεωρούνται ως κύριες αιτίες για το απονενοημένο διάβημα. Ως πρώτη προβάλλεται η έλλειψη νοήματος του βίου. Είναι κυρίαρχο γνώρισμα των αυτοχείρων στις δυτικές κοινωνίες της αφθονίας. Ως δεύτερη προβάλλεται η απόγνωση μπροστά σε ανυπέρβλητα προβλήματα. Είναι γνώρισμα των αυτοχείρων των κοινωνιών της Ανατολής από την Ινδία ως την Κορέα.

Το υπαρξιακό κενό συνοδεύει τον δυτικό άνθρωπο από την εποχή που πανηγύρισε την «απελευθέρωσή» του από τις δεισιδαιμονίες του παρελθόντος, εννοώντας ότι αρνήθηκε την πατροπαράδοτη πίστη του στον Θεό. Η «απελευθέρωση» αυτή οδήγησε σε λιμοκτονία την ψυχή του, της οποίας βέβαια την ύπαρξη έκτοτε αρνείται, έχοντας όμως αναγάγει κατά τρόπο άκρως αντιφατικό την ψυχολογία, δηλαδή την έρευνα περί την ψυχή, σε «επιστήμη» άκρως ενδιαφέρουσα στην εποχή μας. Ο αρνούμενος τον προσωπικό Θεό της χριστιανικής αποκαλύψεως, ιδεαλιστής ή υλιστής, είχε ανάγκη από πλήθος υποκαταστάτων, καθώς η λανθάνουσα ψυχή δεν έπαψε να διεκδικεί την τροφή της. Επανήλθε στο προσκήνιο ο από μακρού σιγήσας φιλοσοφικός λόγος, εντάθηκε η ενασχόληση με τα ανθρώπινα δικαιώματα, τα οποία επίσης επί μακρόν είχαν καταπατηθεί βάναυσα, πολλές φορές μάλιστα στο όνομα του Χριστού, κυρίως όμως εναποτέθηκαν οι ελπίδες στην αναδυόμενη επιστήμη, απ' την οποία προσδοκούσε ο δυτικός άνθρωπος την επίλυση του συνόλου των βιοτικών του προβλημάτων και την παράταση του βίου. Ο φιλοσοφικός λόγος έδωσε τη γένεση σε διάφορες ιδεολογίες. Όλες αυτές κατέρρευσαν περί το τέλος του 20^ου αιώνα, αφού έδωσαν πικρούς καρπούς, φρικτούς πολέμους με αμέτρητα θύματα. Ο ευρωπαϊκός μηδενισμός ενέχεται για τις συμφορές σ' όλη την έκταση του πλανήτη. Τα ανθρώπινα δικαιώματα περιορίστηκαν στους προνομιούχους λαούς των δυτικών χωρών, οι οποίοι ανακάλυψαν ένα ακόμη δικαίωμα, πού πρόσθεσαν στα όσα αναγνωρίζονταν ως τότε: Το δικαίωμα της εκμετάλλευσης των μη προνομιούχων και της καταλήστευσής τους.

Ο βίος των λαών των φτωχών χωρών κατέστη αβίωτος, προκειμένου να πλουτίσουν οι άπληστοι πολιτισμένοι και καλλιεργημένοι ερήμην Θεού δυτικοί. Κατά τις τελευταίες δεκαετίες θύμα της απληστίας των θελόντων να ελέγξουν την φυτική παραγωγή έπεσε ο λαός της Ινδίας. Πολυεθνικές εταιρίες με τη στήριξη των κυβερνήσεων της χώρας εξαπάτησαν τους αγρότες, οι οποίοι προέβησαν στη σύναψη δανείων, προκειμένου να εγκαταλείψουν τις παραδοσιακές καλλιέργειες και να επιδοθούν σε νέες με σπόρους και οδηγίες των αδιστάκτων του κεφαλαίου. Το εγχείρημα απέτυχε παταγωδώς. Πολλοί αγρότες αδυνατούν να θρέψουν πλέον τις οικογένειές τους, πόσο μάλλον να φανούν συνεπείς στις υποχρεώσεις τους έναντι των τραπεζών. Στην Κορέα, τη χώρα του βιομηχανικού «θαύματος» προκάλεσαν οικονομική κρίση πριν από λίγες δεκαετίες και οδήγησαν σε μακράς διάρκειας ανεργία πλήθος εργαζομένων στη βιομηχανία. Ο αριθμός των αυτοκτονιών Ινδών αγροτών και Κορεατών εργατών και τεχνητών υπήρξε πολύ μεγάλος και οδήγησε πλήθος οικογενειών σε δεινή θέση. Βέβαια δεν συγκινήθηκαν οι προκαλέσαντες την κρίση, ώστε να αλλάξουν πολιτική. Αυτοί τα κέρδη που επεδίωκαν τα εξασφάλισαν. Οι «παράπλευρες» απώλειες ήταν στο σχέδιο και δεν θα υποχωρούσαν ακόμη και αν ήσαν πολλαπλάσιες! Γιατί φάνηκαν τόσο ανίσχυροι οι λαοί της Ασίας μπροστά στις αντιξοότητες; Είναι άσχετη η στάση τους με το θρησκευτικό βίωμα και τις αντιλήψεις περί δυσκολιών του βίου που οι δοξασίες της Ανατολής καλλιεργούν στους πιστούς;

Στην ορθόδοξη Ελλάδα μέχρι πριν από λίγες δεκαετίες ο λαός ήταν στερεωμένος στην ελληνορθόδοξη παράδοση και διατηρούσε ακέραιες τις ελπίδες του στον Θεό. Χάρη στην πίστη του άντεξε την επί αιώνες σκληρή τουρκική δουλεία αναμένοντας την ποθούμενη ελευθερία. Χάρη στην πίστη του αγωνίστηκε γι'  αυτήν και κατάφερε να βγει και πάλι στο φως του κόσμου. Υπερασπίστηκε με ανδρεία τη χώρα του από κάθε επίβουλο, άντεξε σε πλήθος από προσφυγιές και ξανάρχισε τη ζωή του μετά από πλήθος χαλασμών από πολέμους που άλλοι έσπειραν για τα συμφέροντά τους. Ταπεινώθηκε, περιφρονήθηκε, ατιμάστηκε, πείνασε, κρύωσε αλλά δεν έπαψε να μάχεται εναποθέτοντας την ελπίδα του ακέραια στον Θεό. Ώσπου ξημέρωσε εποχή αλλιώτικη! Ο Έλληνας άρχισε να αισθάνεται μειονεκτικός έναντι εκείνων που κατείχαν και να αδιαφορεί για το πώς κατείχαν. Ήθελε και αυτός να χαρεί τις απολαύσεις που προσφέρει η ζωή, όταν διαθέτεις χρήματα. Ήταν τότε που οι δυτικοί οπαδοί του μηδενισμού έκαναν βήματα προς την «συναδέλφωση» και «ειρηνική» συνύπαρξη των λαών. Έστρεψαν την προσοχή τους και σε μας, τους απόκληρους και ανέλαβαν να μας «βοηθήσουν» να ορθοποδήσουμε, να αναπτυχθούμε, να ενταχθούμε στη χορεία των «πολιτισμένων» χωρών. Ανέλαβαν το «εθνοσωτήριο» έργο οι δοτοί κυβερνήτες της χώρας και πάσχισαν «φιλότιμα» να ξεριζώσουν από την ψυχή του λαού την πίστη προς το Θεό και την αγάπη προς τις παραδόσεις. Κάθε τι το δικό μας από τα ήθη και τις παραδόσεις ως τα προϊόντα μας φάνταζε υποδεέστερο, απόβλητο. Τραφήκαμε με τον μύθο επί τριάντα συναπτά έτη και τέλος ξυπνήσαμε σε σκληρή, άγρια πραγματικότητα. Οι φίλοι μας και εταίροι μας ζήτησαν πίσω τα όσα μας προσέφεραν για να έχομε να αγοράζουμε προϊόντα και «πολιτιστικές» αξίες, να τρέφονται αυτοί από την παροιμιώδη αφέλειά μας και να ρίχνουν και κάτι στους εντόπιους διεκπεραιωτές του σχεδίου τους. Η φτώχια έπληξε άγρια μερίδα του λαού μας και δεν ήταν διόλου έτοιμος, διότι τον είχαν παραμυθιάσει ότι δεν θα ξαναπατήσει το πόδι της στη χώρα μας. Ψυχικές δυνάμεις δεν του είχαν απομείνει πλέον, καθώς είχε υποταχθεί στον δυτικό ευδαιμονισμό. Πώς να αντιπαλέψει τα ογκούμενα βιοτικά προβλήματα. Τα δάνεια τον κατέστησαν υποχείριο των τραπεζικών κύκλων. Η ανεργία πλήττει ολοένα και περισσότερα μέλη της οικογένειας. Το κόστος ζωής αυξάνει ανεξέλεγκτα, καθώς η Πολιτεία απλώς ασκεί εξουσία άνευ δικαιώματος παρέμβασης στα τελούμενα στην «ελεύθερη» αγορά. Ο Έλλην είναι πλέον ο ανερμάτιστος δυτικός μηδενιστής, που αντιμετωπίζει όμως ανυπέρβλητα βιοτικά προβλήματα των λαών της Ανατολής. Πώς θα αντιμετωπίσει την κατάσταση, που θα επιδεινώνεται διαρκώς παρά τις εξαγγελίες και κατηγορηματικές βεβαιώσεις για ανάκαμψη της οικονομίας;

Οι πρόγονοί μας διατήρησαν την πίστη τους επί τουρκοκρατίας και υπέστησαν εξ αιτίας αυτού τα πάνδεινα. Ήταν αρκετό να ενδώσουν στην πίεση προς εξισλαμισμό, για να θέσουν τέλος στα βάσανά τους. Δεν το έπραξαν. Υπήρξαν μήπως ανόητοι; Ασφαλώς όχι. Απλώς είχε η ζωή τους νόημα μέσα στα βάσανα και τις δοκιμασίες. Και όταν η ζωή έχει νόημα, δεν υπάρχει ανυπέρβλητο πρόβλημα. Συνειδητοποιούμε μπροστά στις δοκιμασίες του καιρού μας ότι προέχει πριν από οτιδήποτε άλλο να νοηματοδοτήσουμε τον βίο μας; Τότε θα βρούμε και τις δυνάμεις τις απαραίτητες προς αντιμετώπιση των πάσης φύσεως αντιξοοτήτων. Τις δυνάμεις να παλέψουμε για την ανεξαρτησία μας, την αξιοπρέπειά μας, την τιμή της χώρας, να αγαπήσουμε τον συνάνθρωπό μας που υποφέρει και εμείς αδιαφορούμε, καθώς χάθηκε από τον ορίζοντά μας ο πλησίον.

Συνέλληνες είναι πλέον καιρός αυτοκριτικής. Δεν είναι λύση η μεταμέλεια τύπου Ιούδα, που έθεσε τέρμα στον βίο του υπό το βάρος των ενοχών του. Λύση είναι η έμπρακτη μετάνοια, διότι περιφρονήσαμε την παράδοσή μας, όσο κανένας άλλος λαός στην ιστορία. Ας κάνουμε νέα αρχή, όπως οι πρόγονοί μας μετά από τόσες συμφορές που δοκίμασαν. Η κατάσταση δεν είναι σήμερα χειρότερη από άλλες του παρελθόντος. Υπάρχει ελπίδα. Αρκεί να την αναζητήσουμε στον Θεό και όχι στον δημαγωγικό λόγο.

                                                                       

«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ», 30-07-2012

Η ΚΡΙΣΗ ΒΑΘΑΙΝΕΙ

 

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

 

Η προεκλογική περίοδος πέρασε διαφορετική από τις προηγούμενες. Η κρατκή μηχανή, ότι δηλαδή απόμεινε πλέον απ' αυτήν, οφείλει μας λένε να αποκτήσει εκ νέου τους συνήθεις ρυθμούς. Προς τί όμως; Οι κατευθυνόμενες ειδήσεις κάνουν λόγο για υστέρηση εισόδων. Καταντήσαμε να θεωρούμε αυτή ως το πλέον σημαντικό κρατικό ζήτημα, δεδομένων των ασφυκτικών υποχρεώσεών μας έναντι των τοκογλύφων δανειστών μας.

Οφείλεται άραγε η υστέρηση στη συνήθη προεκλογική ραστώνη ή πρέπει να αποδεχθούμε ως αιτία την παρατεταμένη ύφεση, η οποία επιτείνεται λόγω των εξοντωτικών μέτρων του «σωτηρίου» μνημονίου, σωτηρίου για τους διεθνείς κερδοσκόπους.

Οι δανειστές μας γνωρίζουν πολύ καλά τις οικονομικές μας δυνατότητες. Βεβαιώθηκαν με τις πρόσφατες εκλογές ότι ο φόβος μπορεί να αποτελέσει για κάποια ακόμη έτη άριστο μέσο επηρεασμού σημαντικού τμήματος του εκλογικού σώματος. Συνεπώς η «λύση» της με μέτρο αφαίμαξης των καταθέσεων των μικρομεσαίων στρωμάτων του λαού προς πληρωμή των παντοίων επιβαρύνσεων φορολογικής φύσεως θα εντείνεται. Για την ελάφρυνση των πιέσεων που θα δέχεται η Εξουσία, καθώς η κρίση θα εντείνεται, θα χρησιμοποιούνται δοκιμασμένα ήδη με επιτυχία όπλα. Η αντιπαράθεση τμημάτων του λαού (δημόσιοι υπάλληλοι κατά ιδιωτικών, προνομιούχοι κατά αποκλήρων, εντόπιοι κατά ξένων) με ολέθριες τις συνέπειες για την εθνική ομοψυχία, η οποία δοκιμάζεται παρά τις όψιμες πατριωτικές κορώνες εκ μέρους αρκετών πολιτικών. Η αντιπαράθεση ευνοείται από το πνεύμα ατομισμού, το οποίο έπνευσε κατά τις τελευταίες δεκαετίες. Γι' αυτό και εν πολλοίς είμαστε απρόθυμοι να σπεύσουμε προς συμπαράσταση των συνανθρώπων μας που έχουν την ανάγκη.

Στα μεγάλα αστικά κέντρα συνάνθρωποί μας βιώνουν τραγικές καταστάσεις. Υπόσχονταν κάποιοι πολιτικοί με κομπασμό ότι δεν θα επιτρέψουν να υποβαθμιστεί το επίπεδο ζωής στη χώρα μας στο επίπεδο άλλων βαλκανικών χωρών εκδηλώνοντας απαράδεκτη περιφρόνηση προς λαούς πολιτιστικά συγγενείς μας. Αλλά οι πολιτικοί αυτοί ποτέ δεν αισθάνθηκαν Βαλκάνιοι, καθώς είχαν αποδεχθεί τις δυτικές «πολιτιστικές αξίες», τις οποίες υπηρέτησαν και εξακολουθούν να υπηρετούν προς ίδιον όφελος και καταβαράθρωση του λαού και της χώρας μας. Η εθνική μας υπερηφάνεια εξατμίζεται, καθώς ολοένα και περισσότεροι αποδεχόμαστε τις εξελίξεις ως μη ανατρέψιμες η διορθώσιμες υπό τις διεθνείς συγκυρίες. Οι ανάγκες για παροχή υλικής βοήθειας πολλαπλασιάζονται. Τα συσσίτια όμως, εκκλησιαστικά και άλλα φαίνονται ανεπαρκή. Οι ευρωπαϊκές στατιστικές αναφέρονται σε άστεγους Έλληνες και στην έξαρση της ανεργίας. Μόνο κατά το Α΄ τρίμηνο του τρέχοντος έτους απωλέσθηκαν 400.000 θέσεις! Οι νέοι μας επιστήμονες ετοιμάζονται προς μετανάστευση, ενώ οι αναποφάσιστοι απ' αυτούς συντηρούνται από το οικογενειακό ταμείο ανεργίας. Θλιβερότερη είναι η εικόνα στον τομέα της υγείας. Πονεμένες από την βαρειά ασθένεια που έπληξε μέλος της οικογενείας υπάρξεις μετακινούνται σε μεγάλη έκταση της μείζονος πρωτευούσης προς εξασφάλιση των απολύτως απαραιτήτων φαρμάκων. Σε κάποιες περιπτώσεις είναι οι ίδιοι οι ασθενείς που υφίστανται την ταλαιπωρία και τον ευτελισμό της αναμονής επί ώρες σε σειρές που σχηματίζονται από τα χαράματα. Και είμαστε ακόμη στην αρχή. Και οι πολιτικοί μας εξακολουθούν να χρησιμοποιούν την γλώσσα που έμαθαν, την ξύλινη, συνεπικουρούμενοι από τους δοτούς δημοσιογράφους των πανισχύρων μέσων της διαπλοκής.

Πρόσφατα για λόγους εντυπώσεων έγινε γνωστό ότι έλεγχοι έφεραν σε φως κάποιες σημαντικές ατασθαλίες. Σε μία από τις περιπτώσεις αναφέρθηκε ότι ο «δράστης» ήταν ιερέας, που εξασφάλιζε με το βιβλιάριό του φάρμακα για πολλούς ενορίτες του, ακόμη και γυναίκες! Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω την εντύπωση που προκάλεσε η είδηση στο ευρύ κοινό. Είναι όμως αναμφισβήτητο ότι οι διοχετεύσαντες την είδηση είχαν σκοπό να πλήξουν την Εκκλησία. Δεν ισχυρίζομαι ότι ο ιερέας έπραττε ορθά με βάση τις εντολές του Ευαγγελίου. Οπωσδήποτε όμως με τις ενέργειές του έδειξε τη μεγάλη συμπάθεια προς τον πάσχοντα ενορίτη του. Ας εξετάσουμε την είδηση διαφορετικά απ' ότι οι διοχετεύσαντες αυτή. Για να αναγκαστεί ο ιερέας να προβαίνει στην καταδικαστέα ενέργεια της εξαπάτησης του ασφαλιστικού ταμείου, ασφαλώς αρκετοί ενορίτες δεν διέθεταν ασφαλιστική κάλυψη. Αυτό δεν είναι τρωτό, για το οποίο πρέπει να ντρεπόμαστε ως κοινωνία; Κατά τη διάρκεια της κατασπατάλησης των δανείων, που μας οδήγησαν στη σημερινή κατάντια, διοργανώθηκαν πλήθος επιδοτουμένων σεμιναρίων πληροφορικής και εκπαιδεύτηκαν πλήθος προσώπων, τα οποία δεν κάθησαν έκτοτε ενώπιον υπολογιστού. Τα σημαντικά αυτά ποσά, τα οποία διετέθησαν κατά το μεγαλύτερο μέρος σε φίλους του κόμματος εξουσίας, στέρησαν το Κράτος από την εκπόνηση προγραμμάτων, τα οποία θα κάλυπταν όλους τους οργανισμούς (νοσοκομεία, ασφαλιστικά ταμεία, ΔΟΥ). Τα προγράμματα αυτά από δεκαετίες θα είχαν συντελέσει στην εξοικονόμηση τρομακτικών ποσών που κατασπαταλήθηκαν. Προγραμματιστές η χώρα μας έχει πολλούς και άριστους. Αυτούς οι ιθύνοντες εξώθησαν στην ανεργία, διότι δεν ήθελαν να «στρώσει» η δημόσια μηχανή. Ήθελαν να αλωνίζουν οι ημέτεροι προμηθευτές μεσάζοντες και επίορκα στελέχη του Δημοσίου, προκειμένου να διασπαθίζεται το δημόσιο χρήμα ανετότερα και με μικρότερους τους κινδύνους συνεπειών.

Το κάπως «παρήγορο» είναι ότι η κρίση, καθώς βαθαίνει εξαπλώνεται σε μεγαλύτερη έκταση της ευρωπαϊκής ηπείρου. Οι χώρες του Νότου μας ακολουθούν κατά πόδας και φαίνεται να σέρνουν στο χορό και την Γαλλία. Ο γερμανογαλλικός άξονας φαίνεται να εξασθενεί και εκδηλώνεται διάθεση αντιπαράθεσης προς τη σκληρή πολιτική των φαινομένων ως ισχυρών οικονομικά χωρών του Βορρά. Το νέο στοιχείο είναι η διαφαινόμενη κάμψη του ρυθμού ανάπτυξης της γερμανικής οικονομίας. Είναι η τιμωρία για την αλαζονεία και αναλγησία έναντι των χωρών του Νότου, τους οποίους, αν και εταίροι, συμπεριφέρονται οι οικονομικά ισχυροί ως κατώτερους χωρίς να καταγγέλλονται για φυλετικές διακρίσεις. Η κάμψη δεν είναι κεραυνός εν αιθρία. Η αγορά της κινεζικής κομματικής νομενκλατούρας δεν θα καταφέρνει για πολύ ακόμη να αντισταθμίζει τις απώλειες από την κάμψη της αγοραστικής δύναμης των λαών των χωρών του ευρωπαϊκού Νότου. Αν ποτέ εκδηλωθεί κρίση στις χώρες του Βορρά δεν θα είναι τόσο ήπια, όσο εκδηλώνεται σήμερα στον Νότο. Ο Νότος μπορεί να θρέψει τους πληθυσμούς του. Αυτό πρέπει να το γνωρίζουμε πολύ καλά και να αισιοδοξούμε. Μόνο αν μας κηρύξουν εκ νέου πόλεμο και μας αρπάξουν τα αγαθά της γης μας, θα πεθάνουμε από την πείνα. Προς το παρόν όμως μας οδήγησαν σε περιφρόνηση προς τη γη και για την κάμψη της πρωτογενούς παραγωγής είμαστε εμείς πρωτίστως οι υπεύθυνοι. Τώρα θέλουν να αγοράσουν όλον τον δημόσιο πλούτο και να μας καταστήσουν υποτελείς εφ' όρου Ιστορίας.

Δεν θα το καταφέρουν, αν επιστρέψουμε στις αξίες μας που έχουμε τελευταία απεμπολήσει. Αν ξαναγίνουμε ολιγαρκείς και θερμάνουμε την αγάπη προς την πατρίδα, τότε και την κρίση θα ξεπεράσουμε με μικρές συνέπειες και την πατρίδα μας θα ελευθερώσουμε. Έχουμε διάθεση για αγώνα;

 

                                                                                    «ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ», 2-7-2012      

H καταστροφική κρίση και η «νίκη» της Αριστεράς

 

Του Τάκη Φωτόπουλου

 

Σε προηγούμενο άρθρο[1]  έγραφα ότι σε περίπτωση νίκης της μνημονιακής παράταξης στις εκλογές της 17 Ιούνη, «που φαίνεται και η πιθανότερη, εφόσον η εκστρατεία των ξένων και ντόπιων ελίτ να παγιδεύσει την αντίδραση των λαϊκών στρωμάτων φαίνεται ότι στέφεται από επιτυχία», αυτό θα σήμαινε την τελική εκ των υστέρων νομιμοποίηση του συστημικού εγκλήματος που διαπράχθηκε με τα Μνημόνια και τις δανειακές συμβάσεις.

Θα σήμαινε ακόμη, τόνιζα, τη μόνιμη φτωχοποίηση της πλειοψηφίας του λαού και την κατάργηση κάθε οικονομικής και συνακόλουθα εθνικής κυριαρχίας, καθώς και το ξεπούλημα του κοινωνικού πλούτου της χώρας. Σήμερα, τα σχέδια που συζητά η σύνοδος κορυφής της Ευρωζώνης για κάποιου είδους πολιτική ένωση (‘δημοσιονομική', τραπεζική ένωση κ.λπ.) έχουν ακριβώς για στόχο την κοινή δανειακή χρηματοδότηση των ελλειμμάτων των μη ανταγωνιστικών χωρών τού Νότου, με αντάλλαγμα την απώλεια και του τελευταίου ίχνους οικονομικής κυριαρχίας τους… 

Όμως, όπως επίσης σημείωνα στο άρθρο αυτό, η νίκη της μνημονιακής παράταξης θα σήμαινε ακόμη ότι, παρά τις μεγαλόστομες «ταξικές» αναλύσεις για δήθεν μετατόπιση στις εκλογές του Μάη εργατικών και λαϊκών στρωμάτων προς την Αριστερά, στην πραγματικότητα αυτό που φαίνεται συνέβη ήταν μια πρόσκαιρη μετατόπιση των ‘νοικοκυραίων' ψηφοφόρων από τα κόμματα εξουσίας (του ΠΑΣΟΚ κυρίως), οι οποίοι ήθελαν μεν να «τιμωρήσουν» τα κόμματα αυτά για την απώλεια σημαντικού τμήματος της ευημερίας τους αλλά όχι να υποστούν και οποιαδήποτε σημαντική θυσία για τις συνακόλουθα απαιτούμενες ριζοσπαστικές αλλαγές. Έτσι, η Ελλάδα παρουσίαζε την θεμελιακή αντίφαση στις μεν δημοσκοπήσεις να έχει τα υψηλότερα ποσοστά πίστης στο Ευρώ και την ΕΕ, στις δε εκλογές του Μάη να απορρίπτει τα μνημόνια που επέβαλε η ίδια ΕΕ! Δεν ήταν λοιπόν εκπληκτικό ότι οι ξένες και ντόπιες ελίτ εύκολα θα τρομοκρατούσαν τα στρώματα αυτά να επανέλθουν στη ‘στρούγκα' των κομμάτων εξουσίας που (μαζί με το συστημικό δεκανίκι ΔΗΜΑΡ) απέκτησαν τη δυνατότητα να σχηματίσουν αυτοδύναμη κυβέρνηση.

Έτσι, τα κόμματα αυτά θα μπορέσουν τώρα να συνεχίσουν το «έργο» τους, με κάποιες διακοσμητικές κυρίως αλλαγές στα μνημόνια, με στόχο μια «ανάπτυξη» νεοφιλελεύθερου τύπου που θα στηρίζεται βασικά στις ιδιωτικές επενδύσεις και τα «κίνητρα» και επομένως στην ακόμη μεγαλύτερη «ελαστικοποίηση» της εργασίας. Φυσικά, όλες οι θεσμικές ρυθμίσεις που εισάχθηκαν τα τελευταία δύο χρόνια και ενσωματώνουν πλήρως τη χώρα στην νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση θα μείνουν ανέγγιχτες, αφού άλλωστε επιβάλλονται από τη συνθήκη Μάαστριχτ και τις συνθήκες που την ακολούθησαν σαν αποτέλεσμα της ένταξής μας στην ΕΕ.

Όμως η ρεφορμιστική Αριστερά που εκπροσωπούσε ο ΣΥΡΙΖΑ, του οποίου η εκλογική δύναμη εκτοξεύθηκε σε πρωτόγνωρα ύψη, σε βάρος όχι μόνο του ΠΑΣΟΚ άλλα και των δυνάμεων της συνεπούς αντισυστημικης Αριστεράς που έθετε σαφώς θέμα εξόδου από την ΕΕ, φέρνει επίσης πολύ βαριές ευθύνες για την πλήρη Λατινοαμερικανοποίηση της χώρας που ήδη συντελείται με ραγδαίους ρυθμούς. Έτσι τη στιγμή που οι ντόπιες και ξένες ελίτ θρασύτατα τρομοκρατούσαν τον λαό απειλώντας…να μας πάρουν το Ευρώ, (δηλαδή το κατ' εξοχή όργανο οικονομικής υποδούλωσης του Ελληνικού λαού στις ξένες ελίτ), ο ΣΥΡΙΖΑ, αντί να χρησιμοποιήσει την τρομοκρατία αυτή σαν μοναδική ευκαιρία για να συνειδητοποιήσει ο Ελληνικός λαός το τι πραγματικά σημαίνει η ένταξή μας στην ΕΕ, (ιδιαίτερα σε σχέση με την καταστροφή της παραγωγικής δομής μας που είναι και η απώτερη αιτία της σημερινής κρίσης[2]), και να διαμορφώσει ένα πρόγραμμα εξόδου από την καταστροφική κρίση μέσα από την μονομερή έξοδο από την ΕΕ, προτίμησε τον λαϊκισμό για να προσελκύσει την ιδιότυπη μεσαία τάξη που θεμελιώνεται στον δημόσιο τομέα, και να μεγιστοποιήσει την εκλογική του δύναμη. Παρόλα αυτά, οι ακαδημαϊκοί του χώρου αυτού σήμερα δεν διστάζουν να πανηγυρίζουν για την «νίκη» της δήθεν καθιέρωσης της "ηγεμονίας" της Αριστεράς, ενώ άλλοι ανοητολογούν (αφελώς;) ότι η Αριστερά θα έπρεπε να κατεβεί στις εκλογές ενωμένη με βάση ένα ελάχι­στο πρόγραμμα που θα περιλάβανε την άρνηση πληρωμής του «χρέους», εκ­δίωξη της τρόικας και καταγγελία των μνημονίων – όλα αυτά… μέσα στην ΕΕ και την Ευρωζώνη!

Συμπερασματικά, στις σημερινές συνθήκες, η μόνη διέξοδος από την οικονομική καταστροφή των λαϊκών στρωμάτων που αποτελούν τη μεγάλη πλειοψηφία τη λαού είναι η σύμπηξη ενός Μετώπου όλων των δυνάμεων της αντισυστημικής Αριστεράς, στο οποίο  – αν πίστευαν αυτά που λένε – θα έπρεπε να προσχωρήσουν επίσης και οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ που δηλώνουν αντισυστημικές (Αριστερό Ρεύμα, ΚΟΕ κ.λπ.). Το Μέτωπο αυτό θα έπρεπε να έχει βραχυπρόθεσμο στόχο την διαγραφή του χρέους και την ακύρωση των Μνημονίων, που είναι αδύνατο να πραγματοποιηθούν (παρά τα αποπροσανατολιστικά παραμύθια της ρεφορμιστικής Αριστεράς) χωρίς έξοδο από την ΕΕ και την Ευρωζώνη, με μεσοπρόθεσμο στόχο τη θεμελίωση μιας αυτοδύναμης οικονομίας και μακροπρόθεσμο στόχο την αποδέσμευση από την διεθνοποιημένη καπιταλιστική οικονομία της αγοράς, μέσα από το κτίσιμο μιας πραγματικής ένωσης των λαών, αρχικά του Ευρωπαϊκού Νότου.

 

Παραπομπές

 

[1] "Η ΕΕ στα κόμματα εξουσίας…αλλά και στην κυβέρνηση της Αριστεράς!", 3/6/2012, http://www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos/greek/grE/gre2012/2012_06_03.html

[2] βλ. "Η Ελλάδα ως προτεκτοράτο της υπερεθνικής ελίτ", (Γόρδιος ,2010)

 

ΠΗΓΗ: Ελευθεροτυπία (30 Ιούνη 2012). Το άρθρο αυτό δημοσιεύθηκε στην απεργιακή έκδοση της Σαββατιάτικης Ελευθεροτυπίας. http://www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos/greek/grE/gre2012/2012_06_30.html

Κρίση, εκλογές και αριστερά

 

Του Αλέκου Αναγνωστάκη

 

Η Χαμένη δεκαετία του διεθνούς καπιταλισμού

Η φράση «χαμένη δεκαετία» αφορά τη μακροχρόνια εμπειρία συσσώρευσης χρεών μαμούθ, οικονομικής στασιμότητας και αποπληθωρισμού που βίωσε η Ιαπωνία στα μέσα της δεκαετίας του '90. «Αν δεν δράσουμε από κοινού», προειδοποιεί η επικεφαλής του ΔΝΤ, Κριστίν Λαγκάρντ, «η παγκόσμια οικονομία διατρέχει τον κίνδυνο ενός πτωτικού σπιράλ αβεβαιότητας, μιας αλυσιδωτής χρηματοοικονομικής αστάθειας και πιθανής κατάρρευσης της ζήτησης. Διατρέχουμε τον κίνδυνο αυτού που κάποιοι σχολιαστές ήδη αποκαλούν χαμένη δεκαετία. Η παγκόσμια οικονομία εισήλθε σε μια αβέβαιη και επικίνδυνη φάση». Και έχει δίκιο.

Στις χώρες που εκδηλώθηκε η κρίση, ως θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης προσλαμβάνουν πλέον εκείνους που στις περασμένες δεκαετίες εθεωρούντο ως έναρξη εισόδου σε κρίση (0,2%-2,5%). Στις δε αναδυόμενες οικονομίες (Κίνα, Ινδία, Βραζιλία, Τουρκία) οι ρυθμοί ανάπτυξης επιβραδύνονται. Το πλέον σοβαρό όμως είναι πως εξακολουθεί να μην παρατηρείται μια τάση επιστροφής κεφαλαίων από τον υπεραναπτυγμένο χρηματοπιστωτικό τομέα προς την πραγματική λεγόμενη οικονομία (690 τρισ. δολάρια, 10 φορές πάνω το παγκόσμιο ΑΕΠ εξακολουθούν να «ίπτανται» στον τομέα αυτό).

Στην Ελλάδα η αποσάθρωση των αμοιβών στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, η υπερφορολόγηση των πολιτών, η στάση πληρωμών του Δημοσίου στο εσωτερικό σε συνδυασμό με μαζικά λουκέτα μικρομεσαίων, προς το παρόν, επιχειρήσεων, έχει οδηγήσει τα πράγματα σε οριακό σημείο. Οι περισσότερες από τις τράπεζες, παρά τα 100 δισ. ευρώ που έχουν λάβει και τα αναμενόμενα 50 από την ανακεφαλαιοποίηση, δεν μπορούν να λάβουν απευθείας ρευστότητα από την ΕΚΤ λόγω έλλειψης κατάλληλου ενεχύρου. Αναγκάζονται επομένως να λαμβάνουν ρευστότητα με το σταγονόμετρο από την ίδια την Τράπεζα της Ελλάδος με σοβαρότατο αντίκτυπο στην αγορά. Σε συνδυασμό με τα σύννεφα πτωτικών τάσεων που εμφανίζονται στον τουρισμό, δικαιολογείται το ενδεχόμενο, με το τέλος της τουριστικής σεζόν, εκδήλωσης, σε περιοχές της επικράτειας, ακόμη και ανθρωπιστικής κρίσης ως συνέπεια της οικονομικής.

Τα δημοσιεύματα του Τύπου, ξένου και ελληνικού, περί εξόδου από το ευρώ αποτελούν, βραχυχρόνια, μέσο πίεσης. Αντανακλούν όμως ενδυναμούμενη μεσοπρόθεσμη τάση των αστικών επιτελείων που συνειδητοποιούν ότι η έξοδος του ελληνικού καπιταλιστικού σχηματισμού από το ευρώ είναι πλέον ανεπιθύμητο μεν, αναπόφευκτο δε, σοβαρό ενδεχόμενο αν θέλουν να τη διατηρήσουν σαν ένα είδος χρήσιμης ειδικής οικονομικής ζώνης. Ενδεχόμενο που σχετίζεται άμεσα με τις εξελίξεις στην Ισπανία. Τυχόν αδυναμία αποπληρωμής του συνολικού χρέους της, ύψους 2,4 τρισ.(!) δολαρίων, δημιουργεί μια νέα ποιοτική κατάσταση με απρόβλεπτες εξελίξεις. Το δημόσιο χρέος της Ισπανίας εκτινάχθηκε στο 78% από το 67% το 2011 και το ιδιωτικό στο 227% του ισπανικού ΑΕΠ.

Υπεραντιδραστική αστική επίθεση

Στις 29 Μαΐου, σε συνθήκες οικονομικής αστάθειας ολόκληρης της ευρωπαϊκής ηπείρου, σαθρής παγκόσμιας αντιδραστικής ανάπτυξης, και ενώ το ελληνικό πρόβλημα να οξύνεται και η Ισπανία να γίνεται η νέα «εστία φωτιάς», είδε το φως της δημοσιότητας ένα «νέο» ολοκληρωμένο σχέδιο πολιτικής αντιμετώπισης της κρίσης. Το πρόγραμμα καταρτίστηκε στα πρότυπα της «Ατζέντας 2010 για τις οικονομικές μεταρρυθμίσεις» που είχε εκπονηθεί από τον τότε σοσιαλδημοκράτη καγκελάριο και μετέπειτα στέλεχος του ρώσικου μονοπωλίου ενέργειας Γκάζπρομ, Γκέρχαρντ Σρέντερ. Σοσιαλδημοκράτες και χριστιανοδημοκράτες προτείνουν από κοινού, στο όνομα των ευρωπαίων κεφαλαιοκρατών, τους βασικούς άξονες υπεραντιδραστικής εξόδου από την ύφεση, αποκαλύπτοντας ξανά και ξανά το σύγχρονο εργασιακό μεσαίωνα που σχεδιάζουν για τους κολασμένους του 21ου αιώνα.

Τα βασικά σημεία του προσχεδίου, όπως δημοσιεύτηκαν στο γερμανικό περιοδικό Σπίγκελ, περιλαμβάνουν:

Πρώτο, τη δημιουργία, με τη συνοδεία ελκυστικών φοροαπαλλαγών, ειδικών υπηρεσιών (π.χ. ειδικών ταμείων) ιδιωτικοποιήσεων στα πρότυπα της Τρόιχαντ, η οποία είχε αναλάβει την πώληση κρατικών επιχειρήσεων της πρώην Ανατολικής Γερμανίας, για «να μειωθεί δραστικά ο υψηλός αριθμός οργανισμών και υπηρεσιών που βρίσκονται υπό τον έλεγχο του Δημοσίου, σε πολλές χώρες ειδικά του ευρωπαϊκού Νότου».

Δεύτερο, την εισαγωγή ενός αντιδραστικότερου μοντέλου περιορισμένης απασχόλησης, που αποκαλείται «μίνι δουλειά», με μικρότερη φορολόγηση και εισφορές. Το μοντέλο «μίνι δουλειά – μίνι αμοιβή» ως μόνιμη εργασιακή σχέση συνοδεύεται από μέτρα παραπέρα χαλάρωσης των όρων για απολύσεις.

Τρίτο, δημιουργία ειδικών οικονομικών ζωνών (ΕΟΖ) για εγκατάσταση βιομηχανικών επιχειρήσεων στο πρότυπο που χρησιμοποίησε η Κίνα.

Τέταρτο, χρηματοδότηση μικρής και μεσαίας κλίμακας επενδύσεων, μέσω κρατικού χρηματοπιστωτικού φορέα που θα έχει αναπτυξιακό ρόλο.

Πέμπτο, υιοθέτηση προγραμμάτων που θα βοηθούν τη δημιουργία μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων, στο πρότυπο των προγραμμάτων που «τρέχει» η γερμανική αναπτυξιακή τράπεζα KfW.

Έκτο, ανάπτυξη ενός διπλού εκπαιδευτικού συστήματος που θα συνδυάζει θεωρητική εκπαίδευση σε επαγγελματικό σχολείο και μαθητεία σε επιχείρηση συγκεκριμένου κλάδου.

Το πρόγραμμα έχει γενική ισχύ. Αφορά τόσο τις χώρες του Νότου όσο και τις χώρες του ανεπτυγμένου Βορρά. Η αστική πολιτική λοιπόν αντεπιτίθεται. Το ερώτημα είναι, γιατί;

Μια από τις ουσιαστικές διαφορές ανάμεσα στην τωρινή δομική κρίση του καπιταλισμού και στις αντίστοιχες προηγούμενες, έγκειται ακριβώς στο ότι στην ουσία ο σημερινός καπιταλισμός δεν χωρά στον εαυτό του. Η υπεραυτοματοποίηση, η ταχύτητα και ο όγκος διάδοσης δεδομένων, οι ραγδαίες ανακαλύψεις στην τεχνολογία, τη βιοτεχνική και τη ρομποτική, στην εφαρμογή τους, συνταράσσουν τους όρους, τους χρόνους, την οργάνωση, τους ρυθμούς και την ποιότητα παραγωγής. Διαταράσσουν τη γεωστρατηγική σημασία χωρών. Θέτουν με νέους όρους το ζήτημα του χρόνου εργασίας, τη σχέση του εργάτη δημιουργού με τα ίδια τα δημιουργήματά του. Στην ουσία, οι παραγωγικές δυνάμεις που ο ίδιος ο καπιταλισμός επαναστατικοποιεί, ιδιοποιείται, διαστρέφει και επιχειρεί να ακρωτηριάζει, δεν μπορεί να τις εσωτερικεύσει χωρίς σοβαρές διαταραχές στη λειτουργία του.

Μπροστά σε αυτή τη νέα κατάσταση της ιστορίας και σε αυτή την ιστορία της νέας κατάστασης, οι καπιταλισμός -άρα και οι διαχειριστές του- είναι αναγκασμένος, προκειμένου να μην τα χάσει όλα, να περνά σε ολοένα και αντιδραστικότερες πολιτικές. Γι' αυτό και τη βασικότερη παραγωγική δύναμη, την εργατική δύναμη, την ακρωτηριάζει πετσοκόβοντας τα δικαιώματα και περιορίζοντας τις ανάγκες της κάτω και από το όριο αναπαραγωγής της. Εξ ου και οι μισθοί των 180-400 ευρώ, οι συντάξεις βοηθήματα και η εμπορευματοποιημένη περίθαλψη των γενοσήμων.

Σημειωτέον πως στις 27 σελίδες του κυβερνητικού προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ δεν υπάρχει ούτε μια φορά ο όρος καπιταλισμός, ούτε μια φορά ο όρος καπιταλιστική κρίση. Η κρίση αντιμετωπίζεται ως υποκειμενικό αποτέλεσμα της πολιτικής διαχείρισης των δεξιών λαϊκών κομμάτων και της σοσιαλδημοκρατίας.

Οι αστοί κυνηγούν ως το τέλος το νέο καπιταλιστικό όνειρο. Να διαμορφώσουν – αξιοποιώντας τη σημερινή κρίση – παραγωγικές, κοινωνικοπολιτικές και γεωστρατηγικές προϋποθέσεις προκειμένου να κατακτήσουν τη «διαιώνιση» της αναπαραγωγής του καπιταλισμού σε μια νέα και ανώτερη, αν είναι δυνατόν, μακρά περίοδο δυναμικής ανάπτυξης και κερδοφορίας. Μια τέτοια όμως προοπτική, με βάση τη σημερινή έκρηξη όλων των θεμελιακών του αντιφάσεων, είναι αδύνατη. Αν ο καπιταλισμός μετά την κρίση του '73 έπεσε, κατά μέσο όρο, κατά 50% στους ετήσιους ρυθμούς ανάπτυξης του ΑΕΠ σε σχέση με τη χρυσή περίοδο 1945-70, τότε στην τρέχουσα κρίση και μετά οι ρυθμοί ανάπτυξης θα είναι σαθροί και αναιμικοί, προετοιμάζοντας την επόμενη.

Για την αντιμετώπιση αυτής της κατάστασης και προοπτικής οργανώνουν και προωθούν πρωτοφανείς αλλεπάλληλες και ολοένα αντιδραστικότερες αναδιαρθρώσεις στο παραγωγικό καπιταλιστικό μοντέλο. Μια υπεραντιδραστική ανασυγκρότηση όλων των κοινωνικών και εργασιακών σχέσεων με πυρήνα το δομικό κατακερματισμό και τη διάσπαση της εργατικής τάξης. Αυτή η σύγχρονη αστική πολιτική της συνολικής κοινωνικής βαρβαρότητας δεν είναι επομένως απλώς μια πολιτική επιλογή των κυρίαρχων κύκλων. Δεν αποτελεί παράδοξη εμμονή ή κάποιο αυτόματο αποτέλεσμα μόνο των αρνητικών συσχετισμών που δημιουργήθηκαν από την τεράστιας σημασίας ήττα του εργατικού κινήματος και της Αριστεράς, τον περασμένο αιώνα. Η τάση για μια υπεραντιδραστική στροφή διαρκείας σε βάρος της εργασίας αποτελεί θεμελιώδη και αναγκαία πλευρά των κυρίαρχων χαρακτηριστικών της σύγχρονης καπιταλιστικής κοινωνίας. Τάση που θα προωθείται μέσα από διαφορετικές ιστορικές τακτικές και πολιτικές ανάλογα με τις καμπές της ταξικής πάλης.

Αυτή ακριβώς η αστική στρατηγική υιοθετείται από τα λαϊκά κόμματα και τη χρεοκοπημένη σοσιαλδημοκρατία. Πολιτική, ίδια στον πυρήνα της από τη δεκαετία του '90, που κλιμακώνεται και ξεγυμνώνεται όλο και περισσότερο και αποκτά αποκρουστικότερα κανιβαλικά χαρακτηριστικά στη νέα κατάσταση της τέταρτης μεγαλύτερης στην ιστορία του καπιταλισμού κρίσης.

Αυτή την πολιτική προσαρμόζουν και προωθούν στην Ελλάδα τα αστικά κόμματα με αιχμή του δόρατος τη ΝΔ και από κοντά το ΠΑΣΟΚ που καταρρέει, η Δράση, και τα ακροδεξιά, συστημικά, βρυξελλιώτικα συμπληρώματα τύπου ΛΑΟΣ και Χρυσή Αυγή.

Για να την προωθήσουν οφείλουν να καθαρίσουν με το κίνημα και την Αριστερά. Τόσο με την παρούσα ενοχλητική παρουσία και αξιοσημείωτη δράση τους που εμποδίζει αλλά δεν ανατρέπει ακόμη, όσο κυρίως με το ανεπιθύμητο μέλλον της ουσιαστικής αναγέννησης και νικηφόρας δυνητικής προοπτικής τους.

Οι αστοί πολιτικοί καθώς και διανοούμενοι – γελωτοποιοί που τους συνοδεύουν, γνωρίζουν θαυμάσια πως δεν μπορούν να απαλλαγούν από το εργατικό κίνημα. Γι' αυτό υποκλίνονται τάχα στο απεργιακό δικαίωμα, αρκεί αυτό να μη διαταράσσει τη λειτουργία της αγίας αγοράς. Αρκεί να είναι απαλλαγμένο από την εργατική πολιτική. Την πολιτική δηλαδή που ανακόπτει τη σχέση μισθών – κερδών υπέρ των πρώτων. Διαταράσσει τις διεθνείς σχέσεις του κεφαλαίου υπέρ του εργατικών, λαϊκών διεθνών σχέσεων. Αποδυναμώνει τη σύγχρονη υπεραντιδραστική αστική δημοκρατία και το σύγχρονο κράτος – στρατηγείο της καθολικής παρακολούθησης και καταστολής, υπέρ των εργατικών οργάνων και συλλογικοτήτων, σύγχρονων και μη.

Αυτή την ολοκληρωτική πολιτική συμπυκνώνει ο πεντάλογος – ολοκληρωτικό παραλήρημα του Σαμαρά στο οποίο επιλέγει ως αντίπαλους «όσους επί δεκαετίες έδιωχναν επενδύσεις κι έκλειναν επιχειρήσεις. Όσους θέλουν ανοχύρωτες τις πόλεις μας από τους λαθρομετανάστες. Όσους θέλουν τη διάλυση της Αστυνομίας. Όσους αποκλείουν λιμάνια, διώχνουν τουρίστες, παραλύουν την οικονομική ζωή. Όσους επιμένουν στον κρατισμό και στη σπατάλη. Όσους τάζουν παροχές από λεφτά που δεν υπάρχουν. Όσους προτείνουν μέτρα που μας βγάζουν άμεσα από το ευρώ και αποκόπτουν τη χώρα από τη μοναδική ευκαιρία της νέας Ευρώπης». Ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος, η Μπακογιάννη, o Μάνος και ο Καρατζαφέρης, αυτοί οι πιστοί του αστικού φιλελευθερισμού, προσπαθούν, ως ρωμαίες εταίρες, σεμνότυφα να ντυθούν τη μισοαντιμνημονιακή τάχα τήβεννο για να κρύψουν τη σύγχρονη ολοκληρωτική πανοπλία τους που στρέφεται εναντίον αυτών ακριβώς που τους καλούν να τους ακολουθήσουν.

Η συνειδητή αυτή ποιοτική υπεραντιδραστική αντεπίθεσή τους συνιστά μια τρομακτική απειλή για την ειρήνη, την επιβίωση, τις ελευθερίες, τα δικαιώματα των καταπιεσμένων, τις κατακτήσεις του κοινωνικού πολιτισμού της ανθρωπότητας.

Η πολιτική αυτή και οι εκφραστές τους επιβάλλεται και μπορεί να ηττηθούν!

Προκειμένου όμως να υλοποιηθεί αυτή η αναγκαιότητα, απαιτείται, με επιδίωξη και προοπτική, αντίθετα από την πολιτική του ΚΚΕ, μια τεράστια συγκέντρωση και συστράτευση εργατικών και διανοητικών δυνάμεων. Δυνάμεις που θα αντληθούν από τη σημερινή εργατική τάξη και τα πληττόμενα μεσαία λαϊκά στρώματα. Απαιτείται επομένως ένα σύγχρονο αντικαπιταλιστικό, βαθιά εργατικό, ουσιαστικά λαϊκό και σύγχρονα ενιαίο μέτωπο νίκης και ανατροπής, στον πυρήνα του οποίου θα δρα το ταξικά αναγεννώμενο -εδώ, στις σκληρές αναμετρήσεις και τολμηρές αναζητήσεις- νέο εργατικό κίνημα. Και μια Αριστερά σκεπτόμενη, δημοκρατική και επαναστατική η οποία, με λοκομοτίβα το επαναστατικό κόμμα του 21ου αιώνα, θα ενώνει αντί να χωρίζει, θα εμπνέει αντί να καθηλώνει.

Στις δεκατρείς χιλιάδες πεντακόσιες λέξεις του κυβερνητικού προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ οι όροι «εργατικό κίνημα», «λαϊκό κίνημα», «κίνημα νεολαίας», η πολιτική κουλτούρα και επιδίωξη συγκέντρωσης λαϊκών δυνάμεων ως πολιτικών δημιουργών, λείπουν. Το μέσο – εργαλείο που θα υλοποιήσει το κυβερνητικό πρόγραμμα είναι η ίδια η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – «ήρεμη δύναμη». Το κίνημα ως όρος αναφέρεται μια φορά ως «ζωντανό κίνημα» – στοιχείο «ριζικού κοινωνικού μετασχηματισμού» ο οποίος επέρχεται διά της «δημοκρατικής διαβούλευσης». Το απαιτούμενο όμως είναι ένα ηγεμονικό σχέδιο του εργατικού κινήματος που υλοποιείται από τους καταπιεσμένους για τους ίδιους.

Μαστίγιο και καρότο

Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥ ΑΔΥΝΑΤΟΥ ΚΑΙ Η ΑΔΥΝΑΜΙΑ ΤΟΥ ΔΥΝΑΤΟΥ

Το εκλογικό αποτέλεσμα της 6ης Μαΐου εγκαινιάζει μια νέα περίοδο «δύναμης του αδύνατου», που παραμένει αδύνατος και «αδυναμίας του δυνατού», που παραμένει ωστόσο δυνατός. Μια πρώτη διαφιλονικούμενη καταδίκη των πολιτικών του Μνημονίου και του δικομματισμού. Από τους 3.300.000 ψηφοφόρους, οι οποίοι απομακρύνθηκαν από ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΛΑΟΣ , 1.250.000 στράφηκαν προς την Αριστερά (συνυπολογίζεται αφαιρετικά και η ΔΗΜΑΡ), 1.300.000 σε αστικά και ακροδεξιά κόμματα – συν 440.000 στη Χρυσή Αυγή – και περίπου 600.000 προτίμησαν την αποχή. Για πρώτη φορά μεταπολεμικά 2.200.000, το 31% περίπου του εκλογικού σώματος (26% ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ), στέκεται θετικά, ιδιαίτερα σε εργατουπόλεις και εργατοσυνοικίες, στην υπάρχουσα Αριστερά.

Αυτή η πολιτική μετατόπιση των λαϊκών στρωμάτων κρύβει μέσα της ποιοτικά χαρακτηριστικά που δεν συνιστούν ακόμη ποιοτική μεταβολή. Συμπυκνώνουν και αποκαλύπτουν το ίδιο το πολιτικό επίπεδο και τη θετική δυναμική του κινήματος στην προηγούμενη περίοδο.

Το αστικό πολιτικό σύστημα προσπαθεί να βγει από μια κατάσταση αιφνιδιασμού και σοβαρών δυσκολιών. Στη διαχείριση της πολιτικής κατάστασης στην Ελλάδα, μαζί με το ντόπιο πολιτικό προσωπικό και την εγχώρια αστική τάξη που πελαγοδρομούν, αποφασιστικό ρόλο παίζουν τα ιμπεριαλιστικά κέντρα, κυρίως Βερολίνο και Παρίσι. Γνωρίζουν καλά τα πολιτικά όρια του ΣΥΡΙΖΑ. Όμως καίγονται γι' αυτόν γιατί γνωρίζουν τη δυναμική που κρύβει το λαϊκό ρεύμα που τον ακολουθεί και το πολιτικό μήνυμα που εκπέμπεται εκτός συνόρων. Ρεύμα που γεννήθηκε από τις πολυάριθμες θελήσεις, συλλογικές πράξεις και αγώνες της περασμένης περιόδου που στρέφονται αντικειμενικά εναντίον του καπιταλισμού. Αντικειμενικά. Και τρέμουν μήπως το αντικειμενικά γίνει συνείδηση.

Η γραμμή που προωθούν είναι μια γραμμή μαστίγιου (απειλές διακοπής του δανείου, εξόδου από ευρώ) και καρότου (υπόσχεση «ανάπτυξης» με μισθούς Βουλγαρίας, ανεργία Ισπανίας, ελαστικοποίησης των όρων αποπληρωμής του χρέους, ομόλογο). Επιδιώκουν τα ζητήματα που αφορούν την ουσία των εργασιακών σχέσεων να εξασθενίσουν πίσω από μια ασαφή «χαλάρωση των μνημονίων και της δανειακής σύμβασης» (επιμήκυνση των δόσεων, μείωση ίσως των επιτοκίων δανεισμού και εξασφάλισης κεφαλαίων κίνησης για «να κινηθεί η αγορά» πάντα υπό συνθήκες εργασιακής γαλέρας) ώστε να υπάρξει μια προσωρινή εκτόνωση της συσσωρευμένης λαϊκής οργής.

ΑΥΤΟΤΕΛΕΙΑ ΚΑΙ ΠΟΛΟΣ

Πολιτική και εκλογική ενίσχυση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ

Οι αντιθέσεις και τα αδιέξοδα του καπιταλισμού, οι εξελίξεις στην οικονομία, το ίδιο το εκλογικό αποτέλεσμα, η σταθερή παρουσία ενός απρόβλεπτου εν πολλοίς κινήματος, δείχνουν πως βαδίζουμε ολοταχώς προς μια σκληρή σύγκρουση που δεν μπορεί να κερδηθεί με όρους διαχείρισης ή επικοινωνίας. Ούτε βέβαια με ένα ρηχό κινηματισμό ή επαναστατικό βερμπαλισμό.

Ο Συνασπισμός ήδη «επιστρέφει εκεί που ήταν». Παρουσιάζεται ως ανοιχτή φιλοΕΕ δύναμη, συμπαρασύροντας συνιστώσες του, τώρα που τα ζητήματα του ευρώ, της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του χρέους αποτελούν τη λυδία πολιτική λίθο. Χωρίς στρατηγικό στόχο, εφ' όσον μια άλλη Αριστερά και ένα αναγεννημένο εργατικό και κίνημα δεν κάνουν αισθητή την παρουσία τους, ο ΣΥΡΙΖΑ αναγκαστικά και γρήγορα θα εγκαθίσταται στο αριστερό διαχειριστικό άκρο του αστικού πολιτικού συστήματος. Το πρόγραμμά του στηρίζεται σε έναν παλιάς κοπής μεταρρυθμισμό, επιμέρους αλλαγών χωρίς αλλαγή, ρήξεων χωρίς ρήξη, ο οποίος δοκιμάστηκε στο προηγούμενο στάδιο του καπιταλισμού και χρεοκόπησε. Όπως η πολιτική ιστορία έχει αποδείξει, συμμετοχή της Αριστεράς σε κυβέρνηση μέσα στα πολιτικά όρια της ΕΕ, της τρόικας και του ευρώ οδηγεί σε ενσωμάτωση, αδιέξοδη διαχείριση και ήττα.

Οι εξελίξεις αφήνουν ανοιχτό το ενδεχόμενο δημιουργίας κυβέρνησης αντιμνημονιακού προσανατολισμού γύρω από τον ΣΥΡΙΖΑ.

Αυτός «ο παλιολαός που δεν καταλάβαινε από τέτοια», η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, οποιοδήποτε φιλολαϊκό μέτρο θα το στηρίζει στους δρόμους και τις πλατείες. Με γνώση πως ούτε ΠΑΣΟΚ του '80, ούτε σοσιαλδημοκρατική διαχείριση του καπιταλισμού, έστω με μισοπαροχές, μπορεί να υπάρξουν. Η σύγκριση κοινωνικά, ιστορικά και πολιτικά δεν ισχύει, η σύγκρουση είναι αναπόφευκτη. Εκεί, στην πράξη λοιπόν, με όρους μαζικού κινήματος θα αποκαλύπτονται τα περιορισμένα όρια, η αδήριτη ανάγκη διεύρυνσής τους. Εκεί στην πράξη θα ενισχύεται η ταξική ανεξαρτησία και δράση του μαζικού κινήματος, η δημιουργία μαζικού κοινωνικού ηγεμονικού ρεύματος με καθαρή αντικαπιταλιστική στόχευση. Πάνω από όλα επομένως η αντικαπιταλιστική Αριστερά παρουσιάζεται, πράττει και κρίνει με το δικό της αυτοτελές πρόγραμμα.

Η διπλή και αδιαίρετη αντικαπιταλιστική πολιτική για τη νέα, τρικυμιώδη περίοδο, δεν μπορεί παρά να είναι τόσο η παραπέρα βαθιά καταδίκη και πολιτική αποδυνάμωση των μνημονιακών αστικών δυνάμεων όσο και ο σταθερός στόχος – μονόδρομος της αντικαπιταλιστικής ανατροπής της αστικής και ιμπεριαλιστικής επίθεσης, ο κλονισμός του καπιταλισμού με επιδίωξη την επανάσταση και τον κομμουνισμό της εποχής μας. Η εργατική – λαϊκή εξουσία -μέρος της οποίας είναι η κυβέρνηση- είναι ο βαθύτερος και ουσιαστικός επιδιωκόμενος και δημόσια διακηρυγμένος στόχος που ενσαρκώνει τα εργατικά και λαϊκά συμφέροντα.

Μεσοπρόθεσμα, η ρεαλιστική προοπτική που ανοίγεται είναι η συγκρότηση ενός μαζικού αριστερού, αντικαπιταλιστικού πόλου με καθοριστική τη συμβολή των δυνάμεων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, με το διάσπαρτο αντικαπιταλιστικό δυναμικό, το αντικαπιταλιστικό τμήμα του ΣΥΡΙΖΑ και του Μετώπου Αλληλεγγύης Ανατροπής που θα υπερνικούν το δέος απέναντι στην ΕΕ και θα διαχωρίζονται από τη λογική ενός δήθεν καλύτερου καπιταλισμού, καθώς και με δυνάμεις του ΚΚΕ που κατανοούν το αδιέξοδο της ασκούμενης πολιτικής του, με ισχυρό έναν κομμουνιστικό πυρήνα σύγχρονης αναφοράς και πρακτικής.

Η πολιτική και εκλογική ενίσχυση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ αποτελεί στοιχείο επίγνωσης των συνταρακτικών στιγμών που έρχονται. Αναγνώρισης του καθοριστικού της ρόλου ως πολιτικής δύναμης που γνωρίζει το βάθος, την έκταση, τη διάρκεια και την επικινδυνότητα της κρίσης και της ασκούμενης αστικής πολιτικής και γι' αυτό επιχειρεί διαρκώς να ενώσει το εργατικό κίνημα και τον λαό. Να δράσει ως καταλύτης για τη συσπείρωση των αριστερών αντικαπιταλιστικών και αντιιμπεριαλιστικών δυνάμεων, πάνω στους άμεσους στόχους που δημιουργούν υλικά τακτικά ρήγματα και ανοίγουν δρόμο. Ώστε το εργατικό κίνημα να μπορεί να προωθεί με συνείδηση, γνώση και πρόγραμμα την επαναστατική αναγκαιότητα της εποχής.

 

ΠΗΓΗ: (αναδημοσίευση από την εφημερίδα ΠΡΙΝ, 10/6/2012). Το είδα: Tue, 2012-06-12, http://aristeroblog.gr/node/837

Η Ελλάδα που βογκά  πήγε … ΣΥΡΙΖΑ, ενώ οι λεφτάδες έκαναν κατάθεση κυρίως στην ΝΔ…

 

Από το Μανιτάρι του Βουνού

 

Εντάξει, μην πάρετε μανιχαϊστικά τον τίτλο, αλλά η κύρια τάση είναι αυτή. Αυτή είναι και η συνολική αίσθηση, αλλά και τα ευρήματα από τις σχετικές δημοσκοπήσεις που αναλύονται από τις αντίστοιχες εταιρείες. Γνωρίζουμε βεβαίως ότι έχουμε μετακινήσεις ψηφοφόρων απ' όλους σε όλους, αλλά αυτά που θα σημειώσουμε αφορούν τις κύριες τάσεις. Δεν θάθελα σ' αυτή την ανάρτηση να βάλω συνειδητά ειδική θεολογική γλώσσα. Θα βάλω την «καθομιλούμενη» πολιτική γλώσσα με μαθηματική μορφή.

Αξίζει να σημειωθεί η συνεχιζόμενη τάση αύξησης της αποχής που εκφράζεται με 260.889 λιγότερους ψηφοφόρους και 2,63%. Αντίθετα σε απ' όσους προσήλθαν είχαμε μείωση τόσο στα άκυρα κατά 80.612 και 1,22%, όσο και στα λευκά κατά 10.708 και 0,15%!

Πέρα από το γεγονός της πρωτοφανούς διεθνούς τρομοκρατίας και του εσωτερικού φόβου που περιχύθηκε  μέσω των διεφθαρμένων και διαπλεκόμενων ΜΜΕ σε συνταξιούχους, νοικοκυρές και αγροτικό πληθυσμό (όπως απεδείχθη από τα ευρήματα), σημαντικό ρόλο για την δημιουργία (ασταθούς βεβαίως) κυβέρνησης παίζει το καλπονοθευτικό εκλογικό σύστημα που αυτή τη φορά έδωσε πραγματικό  με αναγωγή –  bonous στην (1^η) ΝΔ 40 βουλευτές (129-89). Ταυτόχρονα συνέθλιψε με το πλαφόν του 3% όσες πιθανότητες υπήρχαν σε κάποια μικρά κόμματα να το περάσουν και να μπουν στη Βουλή ή να κρατήσουν τις πραγματικές τους δυνάμεις, εξαιρουμένου του ΚΚΕ.

Όμως ο λαός βρήκε διέξοδο στο κεντρικό πολιτικό επίπεδο, ανεξάρτητα από πιθανές αυταπάτες, ρεφορμισμούς, άγνοια κινδύνου και ιδιοτέλειες. Όπως δεν υπάρχει «άγιος λαός» δεν υπάρχει και «χύδην» λαός. Ο λαός είναι και από τα δύο, όπως πολύ ωραία επεσήμανε ένας φίλος και αδελφός στα σχόλιά τους στην ακριβώς προεκλογική μου ανάρτηση. Ο λαός που δεν φοβήθηκε, ο λαός ζήτησε την ελπίδα, ο λαός που δεν είχε δεσμεύσεις, λαός που είναι άνεργος, η νεολαία που οραματίζεται, ο λαός που έχει παιδιά, ο λαός που δεν έχει … καταθέσεις, ο λαός που δεν είναι ενταγμένος απόλυτα, ο λαός που δεν παίζει παιχνίδια, νικήθηκε από το παλιό. Μαζί με τα νέα δεινά που σχεδιάζονται, τώρα ο λαός μπορεί να κάνει μια σειρά ακόμα βήματα. Γι αυτά ας συζητήσουμε από αύριο-μεθαύριο. Σήμερα να πούμε πως στην Ελλάδα είμαστε 50-50. Όλα είναι ανοικτά. Και άναψε ένα φως στην Ανατολική πολύπαθη Μεσόγειο, ένα φως στα Βαλκάνια, ένα φως στην Ευρώπη…

Το παλιό, αμιγές «μνημονιακό» «Μαύρο Μέτωπο» (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ) αύξησε κατά 13 τις έδρες του σε σχέση τις εκλογές της 6 Μάη (129+33=162, από 108+33=162). Απορρόφησε στελέχη του αμιγούς νεοφιλελεύθερου χώρου (Ντόρα κλπ) και ποσοστό περ. 5% από τις εκλογές της 6 Μάη (2,56+2,15+1,80-1,59=4,92%). Παράλληλα απορρόφησε τα ακροδεξιά και νεοφιλελεύθερα στελέχη του ΛΑΟΣ και το μισό περ. ποσοστό του ΛΑΟΣ (2,90-1,58=1,32).  Πως έγινε τελικά αυτό;

***********

Οι άξονες και τα διλλήματα που κυρίως λειτούργησαν ήταν τέσσερις: α) Μνημόνιο  ή αντιμνημόνιο, που ήταν κυρίαρχο σε όλα τα κόμματα πλην ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ-«Δημιουργία Ξανά», τα οποία είχαν βάλει το επίχρισμα της σχεδόν δήθεν «αναδιαπραγμάτευσης» και πήραν.  β) Ευρώ ή ζωή & χώρα που λειτούργησε κυρίως σε ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ-«Δημιουργία Ξανά». γ) Δεξιά-κέντρο-αριστερά, που εκφράζει κυρίως το επίπεδο της ταξικής συνείδησης είχαμε σαφείς αλλαγές. δ) Κυβέρνηση ή μη: το πιο αστείο απ' όλα…

Η συνέχεια του άρθρου στο Μανιτάρι του Βουνού …

Παραφράζοντας  τον  Προυντόν

 

Του Τάσου Σχίζα

 

 

Από τις 7 Ιουνίου 1849 ως τις 4 Ιουνίου 1852, ο Προυντόν εκτίει κάθειρξη στη φυλακή της Αγίας Πελαγίας για το αδίκημα της « προσβολής του Προέδρου της Δημοκρατίας  της Γαλλίας».

Ζει εκεί το πραξικόπημα της 2ας Δεκεμβρίου 1851, το οποίο σηματοδοτεί τον θρίαμβο του Ναπολέοντα Βοναπάρτη. Τα σημειωματάρια που συμπληρώνει σχολαστικά εκείνη την περίοδο  καταδεικνύουν  τη  βαθιά  απογοήτευσή  του από την άμεση καθολική ψηφοφορία, την οποία θεωρεί υπεύθυνη για την εγκαθίδρυση της Δεύτερης Αυτοκρατορίας.

Γαλλία 15 Δεκεμβρίου 1851  και  Ελλάδα 18 Ιουνίου 2012:

….. Η Γαλλία (Ελλάδα) είναι πλέον ένα τίποτα: ο Λουί Βοναπάρτης (Αντώνης Σαμαράς) είναι ο εφημέριος των Ιησουϊτών, το δεξί χέρι της Εκκλησίας, ο ταπεινός υπηρέτης  των  υπηρετών  του …. Θεού.

Αίσχος για αυτό το έθνος το δειλό, το αποσυντεθημένο από τον Φόβο, για την μπουρζουαζία του την εγωιστική, την υλιστική, που ούτε πίστη διαθέτει ούτε δημόσιο πνεύμα: Μεγαλοαστοί, Εφοπλιστές, Τραπεζίτες, Τυχοδιώκτες και Μαφιόζοι, Καναλάρχες…. «πατριώτες».

Αίσχος για το Ηλίθιο Προλεταριάτο που είναι πάντα αχόρταγο για συγκινήσεις και πάντα πρόθυμο να εκπορνευτεί με κάθε τρόπο: Μπαλίτσα, Μπάφο, Παραλία, Κλάμπινγκ και Βυζοδιασκέδαση, Τζόγος, Προποτζίδικο, Στοίχημα.

Αίσχος για τον Κλήρο τον υποκριτή, τον προδότη, τον αρχιτέκτονα όλων των αχρειοτήτων και των προδοσιών : Μασόνοι παππάδες που εμπορεύονται τη «μεταθάνατο» ζωή σε χέστηδες «πιστούς» σε αμνούς προσκυνημένους. Γλείφτες της Μαφίας των ναρκωτικών, του Βαβύλη, του Γιοσάκη, του κάθε …. Ιερώνυμου, του κάθε….. Ιερόδουλου, των Δικαστών, των πρεζεμπόρων, των Μεγαλοδικηγόρων και των  Φασιστών.

Αίσχος για αυτόν τον Στρατό που στερείται συλλογικού και Εθνικού πνεύματος, που συγκροτείται από Τυχοδιώκτες καριερίστες, για τον οποίο, εδώ και σαράντα χρόνια, οι πόλεμοι του ΝΑΤΟ χρησιμεύουν ως σχολείο Τυχοδιωκτισμού και Ανηθικότητας.

Αίσχος για τους… «πνευματικούς» ανθρώπους (Διανοητές – Καλλιτέχνες – Καθηγητές) τους εξαγορασμένους με προαναγγελθέντα Βραβεία κρατικά, με κιτρινισμένες επιφυλλίδες στις εφημερίδες της Μαφίας, με Κρατική τηλεόραση, με γλείψιμο  και  σκύψιμο.

17 Ιουνίου 2012: Ω ! Αυτή η Εκλογική αντίδραση είναι ανάξια σωφροσύνης και ανθρωπιάς:

Όλες οι διαπραχθείσες πράξεις δειλίας, όλες οι προσβολές που υπέμεινε (αδιαμαρτύρητα) η πλειοψηφία αυτού του εκμαυλισμένου λαού, θα τον στιγματίζουν αιώνια.

Πόσο κουράγιο, πόση υπομονή, πόση αντοχή να βγάλει ακόμη από τα σπλάχνα του εκείνο το κομμάτι του Λαού που προσπαθεί να υπερασπιστεί τα στοιχειώδη, τα αυτονόητα;

Πόσοι ακόμα να αυτοκτονήσουν, πόσοι να ματώσουν, να χτυπηθούν, να συλληφθούν, πόσοι να αντισταθούν στο Τέρας,   την  ώρα  που  τα πρεζάκια της μπάλας θα ζητωκραυγάζουν Άβουλοι και Μοιραίοι, για κάθε γκόλ της Εθνικής μας ομάδας Vodafone, για κάθε γκόλ προαποφασισμένο, τζογαρισμένο, «ηρωικό» και βλακώδες;

Ας είναι, προχωράμε, μία ζωή έχουμε, αυτήν θα ζήσουμε, αυτήν θα τιμήσουμε. Μόνο  να  μην  παραμυθιαζόμαστε: Δεν είμαστε  το  99%  και  οι  «άλλοι»  το  1%.

Είμαστε 50% – 50% . Τούτο το χώμα είναι και δικό τους, είναι όμως και δικό μας. Δεν θα πώ Καληνύχτα, θα πώ Καλή Δύναμη.

 

 

Τάσος Σχίζας, 18-6-2012

Ο αγώνας δεν τελειώνει την Κυριακή, αλλά ξεκινάει μια νέα φάση αγώνων με ακόμη μεγαλύτερη ένταση

ΝΑ ΜΗ ΛΕΙΨΕΙ ΚΑΝΕΙΣ…

 

Των Κανελλή Δημήτρη, Ποδιά Κώστα Χήτα Λάμπρου

 

1. Η πιο καθαρή από ποτέ ήττα του δικομματισμού που αναμένεται στις 17 Ιούνη, δείχνει ότι η πορεία που ξεκίνησε ο ελληνικός λαός στις 6 Μάη δεν ήταν πυροτέχνημα. Δείχνει ότι η αρχική έκφραση της οργής απέναντι στην πολιτική που μας οδηγεί στην εξαθλίωση, σταδιακά αντικαθίσταται από μια βαθύτερη συνειδητοποίηση των αδιεξόδων αλλά και των δυνατοτήτων.

Παρά την τρομοκρατία που ασκήθηκε όλο αυτό το διάστημα από τα ΜΜΕ, από τις ανακοινώσεις της ΝΔ, από τις παρεμβάσεις της ΕΕ και όλων των ιμπεριαλιστικών κέντρων, ακόμα και του "σοσιαλιστή" Ολάντ, ο ελληνικός λαός έδειξε ότι οι όποιες ταλαντεύσεις προκαλούνται στη στάση του, δεν είναι ικανές να αλλάξουν την βαθύτερη πεποίθηση του ότι η πολιτική αυτή πρέπει να σταματήσει και να ανατραπεί.

2. Στην προεκλογική περίοδο η τρομοκρατία που εξαπολύθηκε από το σύνολο του αστικού μηχανισμού ήταν τεράστια. Επιστρατεύτηκε η άσκηση ψυχολογικής βίας για να αποτραπεί με κάθε τρόπο το ενδεχόμενο καταγγελίας του μνημονίου που «θα μας οδηγήσει στην έξοδο από το ευρώ» καθώς και το χάιδεμα δεξιών και ρατσιστικών αντανακλαστικών από την πλευρά της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Επιστρατεύτηκαν ακόμα και μετεμφυλιακές επιχειρηματολογίες προκειμένου να μπουν διαχωριστικές γραμμές και να ανατραπεί η πορεία του ΣΥΡΙΖΑ. Λασπολογία και επιχειρηματολογία που δείχνει τον πανικό τους και που προτιμά, προκειμένου να επιτύχει το σκοπό της, να σπείρει έντονη διχόνοια και να δηλητηριάσει με μίσος και φόβο τον ελληνικό λαό, στρώνοντας έτσι το έδαφος για την ιδεολογία και τις πρακτικές του φασισμού. Αυτή είναι όμως και η μεγάλη αδυναμία του αστισμού, που σηματοδοτεί και την καθοριστική ήττα του στις εκλογές. Το γεγονός δηλαδή ότι χρησιμοποίησε τα πιο «βαριά» εκβιαστικά του διλήμματα και παρ' όλα αυτά δεν κατάφερε να ανακόψει τη δυναμική που φαίνεται να συσσωρεύει η αριστερά για μια άλλη προοπτική, πολιτική, πολιτισμική και ηθική, που μόνο αυτή πρεσβεύει. Όσο μάλιστα πιο πολλά επιχειρήματα από αυτά χρησιμοποιούνται τόσο πιο πολύ αυτά «καίγονται» και καθίστανται αναποτελεσματικά για μια επόμενη περίοδο. Δεν μπορεί να δώσει θετική διέξοδο, αλλά δεν μπορεί και να φοβίσει.

3. Από τα παραπάνω αποδεικνύεται όμως και κάτι ακόμη, η άνοδος της αριστεράς και η ενδυνάμωση με αυτό τον τρόπο της πολιτικής πρότασης ακύρωσης και κατάργησης του μνημονίου, ανοίγει από μόνη της το ζήτημα του «Ευρομονόδρομου» και κατά αυτόν τον τρόπο δρομολογεί καθ' αυτή ριζοσπαστικές πολιτικές εξελίξεις. Οι εξελίξεις που δρομολογούνται δεν αφορούν μόνο την πολιτική αντιπαράθεση στη Ελλάδα, αλλά αν η πορεία αυτή συνεχιστεί και η αριστερά βγει νικητής από αυτή την πολιτική μάχη, τότε θα επέλθουν και αντιδράσεις ακόμα και από τους ισχυρούς της Ευρώπης, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει στο άρθρο του ο Κώστας Λαπαβίτσας «Προοπτικές και κίνδυνοι για μια αριστερή κυβέρνηση». Είναι σαφές λοιπόν ότι τόσο όσοι στρουθοκαμηλίζουν για το ζήτημα του ευρώ και ευελπιστούν ότι δεν θα μπει ζήτημα εξόδου της χώρας από την ευρωζώνη, αλλά κι όσοι (με μια ανεξήγητη πολιτική υπεροψία) επικαλούνται ότι αυτή τη στιγμή ο ΣΥΡΙΖΑ δεν δίνει ουσιαστική μάχη γύρω από την προοπτική της επανακατοχύρωσης της εθνικής ανεξαρτησίας, διαψεύδονται εντελώς. Ακριβώς γιατί το ζήτημα της εξόδου της χώρας από την ευρωζώνη, της διάλυση της ΕΕ δεν αποτελεί πλέον προπαγανδιστικό αντικείμενο μιας ελάχιστης πολίτικης μειοψηφίας, αλλά κρίσιμο πολιτικό επίδικο στην κλίμακα της ίδιας της κυβερνητικής εξουσίας, δηλαδή στην κλίμακα οργάνωσης της συνείδησης ενός ολόκληρου λαού. Ακριβώς γιατί η ακύρωση του Μνημονίου αποτελεί αντικειμενικά ενεργοποιημένη πολιτική βόμβα στο σύμφωνο της ευρωζώνης. Αυτό πλέον το γνωρίζουν όλοι (και όταν λέμε όλοι εννοούμε όλοι) εφόσον αυτό το επικαλούνται πλέον, όχι μονάχα οι πιο ριζοσπαστικές πτέρυγες της αριστεράς, αλλά το επιβεβαιώνουν καθημερινά και σε όλους τους τόνους ολόκληρο το αστικό πολιτικό σύστημα και κατεστημένο.

4. Αν αυτό είναι το κλίμα που διαμορφώθηκε προεκλογικά, μετεκλογικά οι πιέσεις θα είναι ακόμα μεγαλύτερες. Θα επιχειρηθεί μάλιστα όλες οι επιπτώσεις της μνημονιακής πολιτικής να της φορτωθεί η αριστερά. Απέναντι σε αυτή την κατάσταση καμιά κυβέρνηση της αριστεράς, ακόμα και αυτοδύναμη, δεν θα μπορεί να αντέξει τις πιέσεις και τους εκβιασμούς αν δεν στηριχθεί στον ελληνικό λαό αλλά κι αν δεν λειτουργήσει ως πραγματική πρωτοπορία με ένα ξεκάθαρο πολιτικό πλαίσιο προσανατολισμένο στις λαϊκές ανάγκες. Και αυτό σημαίνει επιμονή στην πολιτικό πλαίσιο «ΚΑΜΙΑ ΘΥΣΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΕΥΡΩ» «ΠΡΩΤΑ Ο ΛΑΟΣ μετά το ΕΥΡΩ» αλλά και την διάθεση να ακούει τη λαϊκή βούληση. Είναι σαφές ότι οι πιέσεις που θα ασκηθούν θα είναι μεγάλες και οι απαντήσεις θα πρέπει να δίνονται με την στήριξη αλλά και τη συμμετοχή της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού.

5. Κι αυτό πρέπει να γίνει με πραγματικό και αποτελεσματικό τρόπο και να μην αποτελέσει ένα θεωρητικό σχήμα ή έναν ευσεβή πόθο. Οι πρακτικές που θα επιλεγούν θα πρέπει να αντλήσουν εμπειρία από τις ίδιες τις πρακτικές που ο ελληνικός λαός ανέδειξε, όταν ακόμα το σύνολο των πολιτικών δυνάμεων ήταν αδύναμες να συγκροτήσουν ουσιαστικές αντιστάσεις και προτάσεις. Να τροφοδοτηθεί από την εμπειρία που ξεκίνησε πέρυσι τέτοια εποχή στις πλατείες, με κορύφωση τις εκφράσεις αποφασιστικής αντίστασης ενός αγωνιζόμενου και πολιτικά χειραφετημένου λαού, τις διαδικασίες που συγκροτήθηκαν με τις ανοικτές (και όχι κομματικές) αλλά σε κάθε περίπτωση βαθιά πολιτικές συζητήσεις, την μετεξέλιξη τους σε Λαϊκές συνελεύσεις, σε συνελεύσεις γειτονιών για συντονισμό και δράση ενάντια στα «Χαράτσια» και τον τρόπο που αυτές συναντήθηκαν και με το κίνημα «Δεν Πληρώνω». Διαδικασίες που φέρουν μέσα τους τη δημοκρατία, την βαθιά πολιτική συζήτηση, το άμεσο και απτό τρόπο δράσης, διαδικασίες που εκπαιδεύουν το κοινωνικό σύνολο σε συλλογικές δράσεις και στη συμμετοχή στην λήψη αποφάσεων και γιατί όχι στην πολιτική χάραξη και έλεγχο κυβερνητικών προγραμμάτων από τα κάτω. Οι πρακτικές αυτές θα πρέπει να δημιουργούν την πεποίθηση ότι η κυβέρνηση δεν ανέλαβε αντί του λαού μια ευθύνη, αλλά ότι ο λαός καθορίζει τα κέντρα λήψης αποφάσεων, τροφοδοτεί την κυβέρνηση, τη στηρίζει όταν αυτή επιχειρείται να εκβιαστεί ή την πιέζει όταν αυτή πάει να διολισθήσει σε πολιτικές ενσωμάτωσης και σε αντιδραστικές συμμαχίες.

6. Όσο για την φοβικότητα, ειλικρινή ή κακοήθη, ότι υπάρχει ορατός ο κίνδυνος η ιστορία να επαναληφθεί και να ζήσουμε ένα νέο '81, διότι ο ελληνικός λαός έχει δήθεν την αυταπάτη ότι σε μια νύχτα θα αλλάξουμε ρώτα και θα ακολουθήσει μια νέα δεκαετία του '80 «επιδοματικής & χρηματοδοτικής ευφορίας», η απάντηση έχει ήδη δοθεί μέσα από την μαχητική και αποφασιστική στάση του λαού στις πλατείες, στην Κερατέα στις απεργίες, στο τεράστιο λαϊκό κίνημα που έφερε σήμερα την αριστερά στο προσκήνιο. Ο κόσμος έχει συνείδηση ότι ο διεθνοποιημένος ελληνικός καπιταλισμός δε βρίσκεται στην περίοδο του 81'. Όσοι στήριξαν αυτή την πτώση του δικομματισμού, γνωρίζουν καλά ότι η κρίση, είναι πραγματική και πολυδιάστατη. Είναι κρίση οικονομική αλλά και πολιτική, είναι κρίση κοινωνικής συγκρότησης του αστικού συνασπισμού εξουσίας, είναι κρίση της κρατικής διοίκησης, είναι κρίση διπλωματική και κρίση διεθνών σχέσεων, αλλά είναι και κρίση πολιτισμική και ηθική, κρίση εν τέλει του αξιακού πλαισίου του κυριάρχου παραγωγικού και κοινωνικού προτύπου. Συνεπώς και για να την ξεπεράσουμε, ή προσπάθεια της αριστερής κυβέρνησης να εφαρμόσει το πρόγραμμά της δεν θα είναι ένας όμορφος περίπατος σε ολάνθιστα περιβόλια. Θα αντιμετωπίσει σοβαρές δυσκολίες όχι μόνο λόγω των άδειων δημόσιων ταμείων και όχι μονάχα λόγο απλά της καμένης και βομβαρδισμένης με ναπάλμ γης, που αφήνει πίσω της η κυβέρνηση Παπαδήμου. Οι δυσκολίες θα είναι αποτέλεσμα της ίδιας της βαθύτερης σημασίας που ενέχει η εναλλαγή και τελικά η συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ και ΝΔ και η ίδια η αστική ηγεμονία για μια ολόκληρη ιστορική περίοδο στην Ελλάδα. Άλλωστε μια κυβέρνηση της αριστεράς θα έχει ν' αντιμετωπίσει έντονες πολιτικές πιέσεις, εκβιασμούς, ακόμα και προβοκάτσιες, από το εγχώριο και διεθνές οικονομικό και πολιτικό κατεστημένο, που δεν θα παραχωρήσει αμαχητί τα προνόμια του ούτε θα την αφήσει απερίσπαστη να αποτελέσει ένα παράδειγμα και για άλλους λαούς της Ευρώπης.

7. Για να υλοποιηθούν τα παραπάνω, χρειάζεται μια πραγματική ανατρεπτική δυναμική που να παράγεται και να ενδυναμώνεται από την συμμετοχή του κόσμου. Συμμετοχή άμεση, μαζική, συλλογική με ανοιχτή συζήτηση στις λαϊκές συνελεύσεις, με συμμετοχή στην λήψη αποφάσεων κι όχι virtual «ανοικτή διαβούλευση των κυβερνόντων τύπου ΠΑΣΟΚ». Λαϊκές Συνελεύσεις, που δεν θα είναι του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά θα είναι όλου του λαού, στις γειτονιές και τους χώρους εργασίας. Αυτή η πορεία είναι άλλωστε αναγκαία σε κάθε ενδεχόμενο, είτε νικήσει είτε ηττηθεί εκλογικά η ΝΔ. Οι συνελεύσεις αυτές θα καλούνται σε κάθε γειτονιά, και οφείλει να της στηρίζει και ο ΣΥΡΙΖΑ και το ίδιο οφείλουν να κάνουν και το ΚΚΕ, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, και οι άλλες δυνάμεις της ριζοσπαστικής αριστεράς. Ειδικά σε ότι αφορά τους αγωνιστές της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αλλά και την ίδια την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, όλους εμάς που καταθέτουμε απόψεις και θέσεις που τις θεωρούμε πραγματικά αναγκαίες και επίκαιρες (άρνηση πληρωμής του χρέους, αποδέσμευση από την ευρωζώνη, εθνικοποίηση τραπεζών και παραγωγική ανασυγκρότηση, κ.λ.π.) είναι καθοριστικό να συμμετέχουμε και να στηρίξουμε. Μέσα από τέτοιες διαδικασίες θα νικηθούν οι μάχες για την ηγεμονία αυτής της αντικαπιταλιστικής αντίληψης. Γιατί σε τελευταία ανάλυση αυτό είναι και το ζητούμενο και το οποίο δεν μπορεί να τίθεται ως προαπαιτούμενο.

8. Η μάχη αυτή λοιπόν οφείλει να δοθεί "με τις δικές μας σημαίες", με τις σημαίες που ο καθένας κουβαλάει στην αγωνιστική και ιστορική του διαδρομή, αλλά με άλλη διάθεση κι άλλη νοοτροπία. Αυτό είναι και το νόημα της πρότασης ενός Αριστερού & Λαϊκού μετώπου. Είναι η πραγματική πολιτική δυνατότητα της αριστεράς να πρωτοστατήσει σε μια αλλαγή πορείας για την χώρα με μια νέα πλατιά λαϊκή συμμαχία που θα εκφράζεται και από τα κάτω και από τα πάνω. Είναι η δυνατότητα συνάντησης όλων των πολιτικών δυνάμεων της ριζοσπαστικής αριστεράς σε ένα ενιαίο πολιτικό μέτωπο με ένα ριζοσπαστικό, άμεσα εφαρμόσιμο & αδιαπραγμάτευτο κυβερνητικό πολιτικό πρόγραμμα, με στόχους : την άμεση ανατροπή του μνημονίου, την παύση πληρωμών του απεχθούς και επαχθούς δημόσιου χρέους, την διαγραφή του δημόσιου και ιδιωτικού χρέους, (η του μεγαλυτέρου μέρους του), την εθνικοποίηση των τραπεζών και την χάραξη ανεξάρτητης παραγωγικής στρατηγικής, την επανακατοχύρωση του εθνικού νομίσματος και της εθνικής ανεξαρτησίας, την ισότιμη συμμετοχή στο διεθνές καταμερισμό της εργασίας, την υπεράσπιση της δημοκρατίας, των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών και την επανακατοχύρωση της λαϊκής κυριαρχίας, την προστασία του λαϊκού εισοδήματος, της απασχόλησης, την ενίσχυση κάθε μορφής, θεσμού και πρακτικής οικονομικής χειραφέτησης των εργαζόμενων μαζών (αγροτοπαραγωγικούς συνεταιρισμούς, συνεταιρισμούς λειτουργιάς κλεισμένων επιχειρήσεων, αυτόνομες ομάδες αυτοαπασχολουμένων, επιχειρήσεις κοινωνικής ιδιοκτησίας κλ.π.)

Προφανώς μονάχα ο λαός μπορεί να απαιτήσει, να επιταχύνει, να εκβιάσει, να επιβάλει μια τέτοια κατεύθυνση για τις δυνάμεις της αριστεράς. Ο λαϊκός παράγοντας είναι καθοριστικός για την ριζοσπαστική υπέρβαση του αριστερού κατακερματισμού, την πολιτική και οργανωτική ενίσχυση και περαιτέρω ριζοσπαστικοποίηση της προσπάθειας του ΣΥΡΙΖΑ. Συνεπώς ένα Αριστερό & λαϊκό σημαίνει ότι η κάθε πολιτική δύναμη διατηρεί την αυτοτέλειά της αλλά ταυτόχρονα υπάρχει ο αναγκαίος πολιτικός και κοινωνικός μετωπικός συντονισμός σε μια συνισταμένη κατεύθυνση. Αυτή η κατεύθυνση απαιτείται να έχει και κυβερνητικό πρόγραμμα, αλλά, και την ικανότητα «να εμπλέκει τη δημιουργικότητα των μαζών σε ένα στόχο να που τις αφορά» και να επιδιώκει σε μια νέα ιστορικά πρωτότυπη διαδικασία συνάντησης της αριστεράς με τις λαϊκές ανάγκες και αγωνίες. Αυτή η μετεκλογική πορεία, οφείλει να ξεκινήσει χωρίς καμιά καθυστέρηση, από την πρώτη κιόλας στιγμή. Μόνο έτσι θα έρθει η Νίκη , μόνο εάν αυτό που σήμερα επιχειρεί ο ΣΥΡΙΖΑ και που επιβραβεύεται από τον ελληνικό λαό, γίνει υπόθεση ολόκληρης της αριστεράς.

9. Ειδικότερα αμέσως μετά τις εκλογές, από την ίδια κιόλας μέρα, είναι σημαντικό όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα, ο ελληνικός λαός να δείξει ότι είναι κυρίαρχος και αφέντης στον τόπο του! και να γεμίσει τους δρόμους της Αθήνας και όλης της Ελλάδας με ένα αισιόδοξο δημοκρατικό και αγωνιστικό πλήθος. Να διαδηλώσει προς κάθε κατεύθυνση εντός και εκτός της χώρας, πως δεν θα αποδεχθεί την συνέχιση της μνημονιακής πολιτικής, της λιτότητας, της φτωχοποίησης της εθνικής ταπείνωσης. Κι αυτό πρέπει να γίνει είτε στην περίπτωση που εκλεγεί η ΝΔ πρώτη (χωρίς προφανώς να μπορεί να συγκροτήσει αυτοδύναμη κυβέρνηση), είτε στην περίπτωση που νικήσει ο ΣΥΡΙΖΑ. Ειδικά μάλιστα σε αυτήν την περίπτωση είναι ακόμη πιο αναγκαία η κινητοποίηση του ελληνικού λαού, ώστε να γίνει αισθητή η αποφασιστικότητά του να συγκρουσθεί με τους πιθανούς ευρωπαϊκούς και ντόπιους εκβιασμούς, ότι θα απαιτήσει και θα στηρίξει την πολιτική κατεύθυνση για ανατροπή του μνημονίου και ότι ο λαϊκός παράγοντας εισβάλει πλέον με ένα πιο μόνιμο και καθοριστικό αλλά και αναβαθμισμένο τρόπο στις πολιτικές εξελίξεις! Με αυτόν τον τρόπο θα έχει πάρει και την καλύτερη δυνατή απάντηση η τακτική που ακολούθησε η ΝΔ που προσπάθησε με διάφορους τρόπους να δηλητηριάσει και να διχάσει τον ελληνικό λαό.

10. Σε κάθε περίπτωση, όποιο και αν είναι το εκλογικό αποτέλεσμα, ένα νέο κεφάλαιο ξεκινάει στην πολιτική ιστορία του ελληνικού λαού, που άνοιξε με τεράστιες λαϊκές κινητοποιήσεις και την έκφραση ενός ολοένα και αυξανόμενου πολιτικού ριζοσπαστισμού. Είναι αναγκαίο η Αριστερά να υποδεχτεί αυτήν την νέα συγκυρία, με τις σημαίες της αγωνιστικής ενότητας και της πολιτικής πρωτοπορίας, δηλαδή εκείνης της αναγκαίας κοινωνικής και πολιτικής δύναμης που επιθυμεί να καθοδηγήσει και να οχυρώσει τον ελληνικό λαό σε μια σπουδαία ιστορική νίκη με τεράστια διεθνή σημασία.

 

Σάββατο 16 Ιουνίου 2012

 

ΠΗΓΗ: http://www.iskra.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=8320:ekloges-epomeni-mera-kanellis-podias-xittas&catid=83:aristera&Itemid=200

Ασθενής κρίκος και Μέτωπο ζωής ή θανάτου του λαού – Θεωρητικές και πρακτικές πτυχές – Μέρος ΙΙ

 

Του Δημήτρη Πατέλη*

 

Συνέχεια από το Μέρος Ι

Η μετατόπιση αυτού του φάσματος που γίνεται όλο και πιο έκδηλη στην κρίση, επιτάσσει τον επαναπροσδιορισμό αυτής της εκπροσώπησης, με ανάδειξη του νέου ριζοσπαστισμού που θα δοκιμάζεται στην ιδιοτυπία της νέας συγκυρίας και των καθηκόντων που αυτή επιτάσσει για το κίνημα. Ο επαναπροσδιορισμός αυτός δεν γίνεται με λεκτικές ακροβασίες και κορώνες, αλλά στη βάση της μορφοποίησης του νέου υποκειμένου των από κάτω, με πρώτο βήμα τη συγκρότηση του κινήματος σε μετωπική κοινωνικοπολιτική συμμαχία.

Σε αυτό το πεδίο θα επαναπροσδιοριστεί το δίπολο "δεξιά – αριστερά". Η εμπειρία δείχνει οικτρά, ότι όποιοι επιχειρούν να στήσουν "αποϊδεολογικοποιημένα μέτωπα" χωρίς την αριστερά και εναντίον της αριστεράς (κάθε αριστεράς), ή ακόμα χειρότερα, στη βάση του αντικομμουνισμού, οδηγούνται σε φαιδρά και επικίνδυνα προσωποπαγή αρχηγικά γκρουπούσκουλα με χειραγωγικούς μηχανισμούς παλαιοκομματικής κοπής, που ανοίγουν δρόμο για κάθε καιροσκοπισμό και για ακροδεξιούς τυχοδιωκτισμούς. Δεν κτίζεται Μέτωπο βάσει προσωπικών ιδιοτελών στρατηγικών, με αυτόκλητους "προφήτες" και "σωτήρες", με χειραγωγικές απάτες και "κινήσεις κορυφών".

Δεν υπάρχει πιο βλακώδης και καταστροφική για το κίνημα αντιδιαλεκτική προκατάληψη, από αυτή που συνδέει τη μετωπική πολιτική με παραίτηση και αποστασία από την επαναστατική θεωρία και στρατηγική. Η προκατάληψη αυτή εκδηλώνεται τραγελαφικά, με μιαν εμμονή κάποιων στη στρατηγική "ορθοδοξία" ως προαπαιτούμενο για την παραμικρή επιμέρους τακτική κίνηση, σε βαθμό αντιστρόφως ανάλογο της πραγματικής θεμελίωσης και του συγκεκριμένου ιστορικού χαρακτήρα αυτής της "στρατηγικής". Μ' άλλα λόγια, πολύ συχνά, αν όχι κατά κανόνα, θέτουν φραγμό σε κάθε μετωπική πρωτοβουλία και αγώνα άνθρωποι και συλλογικότητες, η θεωρητική συγκρότηση και η σαφήνεια των στρατηγικών προταγμάτων των οποίων είναι επιεικώς φαιδρά. Αυτή η θεωρητική ανεπάρκεια είναι οργανικά συνδεδεμένη με την αδυναμία διαλεκτικής και ιστορικά συγκεκριμένης αντίληψης της σχέσης μεταξύ στρατηγικής και τακτικής, που έχει ως αποτέλεσμα την πλήρη σύγχυση και παράλυση-παραίτηση: κάθε επιμέρους τακτικό βήμα εκλαμβάνεται ως ατόφια στρατηγικό και αντιστρόφως, η στρατηγική εκλαμβάνεται αδιαμεσολάβητα ως τακτική.

Όταν οι επαναστάτες, οι κομμουνιστές καλούν σε μέτωπο, δεν αποποιούνται την κομμουνιστική θεωρία και προοπτική. Μέτωπο με κρυψίνοιες, κρυφές ατζέντες και καπελώματα, δεν γίνεται.Δεν τίθεται ως προαπαιτούμενο για τη "μαζικότητα" του μετώπου η άρνηση είτε η συγκάλυψη της κομμουνιστικής προοπτικής από τους κομμουνιστές που συστρατεύονται και πρωτοστατούν σε αυτό. Απλώς αυτή η προοπτική (όπως την εννοεί ο καθ' εις) δεν μπορεί να τίθεται ως προαπαιτούμενο για τη σύμπηξη του Μετώπου και την προώθηση των διεκδικήσεών του, δεν μπορεί να τίθεται ως κραυγαλέα προμετωπίδα αριστερής, αντικαπιταλιστικής, σοσιαλιστικής, κομμουνιστικής κ.ο.κ. "καθαρότητας". Μιας "καθαρότητας", που θα δρα αποτρεπτικά για τη συστράτευση ανθρώπων, οι οποίοι προσφάτως κάνουν τα πρώτα βήματα της ριζοσπαστικοποίησής τους και είναι άκρως επιφυλακτικοί σε κάθε ακατάληπτη διακήρυξη.

Δεν μας χρειάζεται λοιπόν ούτε "αριστερό" μέτωπο, ούτε μέτωπο "της αριστεράς", της "παναριστεράς" κ.ο.κ. Το πρόσημο και η κοινωνική σημασία του μετώπου θα τίθενται από τα προτάγματα, από την πρακτική του στην κοινωνία, από το περιεχόμενο και τις μορφές του αγώνα, ενός αγώνα που δεν θα αναπαράγει αγκυλώσεις και προκαταλήψεις, αλλά θα ενοποιεί χειραφετικά το συλλογικό του υποκείμενο. Εάν π.χ. κάποιος άνθρωπος στη φάση της ριζοσπαστικοποίησής του συστρατεύεται με το πρόταγμα της εθνικοποίησης των τραπεζών και κομβικών κλάδων υποδομών με εργατικό έλεγχο, αλλά δεν αυτοπροσδιορίζεται σήμερα ως αριστερός, κομμουνιστής κ.ο.κ., θα πρέπει να τίθεται εκτός Μετώπου; Το ίδιο το περιεχόμενο παρόμοιων αιτημάτων τι είναι άραγε, δεξιό; Για ποιο λόγο λοιπόν σε αυτή τη συγκυρία να κραυγάζει το Μέτωπο περί της αριστεροσύνης ή περί του ανικαπιταλισμού του; Ο βέβαιος δρόμος για την απώθηση και την αποστράτευση τέτοιων ανθρώπων από το Μέτωπο, είναι ο βομβαρδισμός τους με ποικίλες εκδοχές ακατάληπτων ακόμα και για τους ίδιους τους φορείς τους στερεότυπων, προταγμάτων, "στρατηγικών διακηρύξεων", παγιωμένων εν πολλοίς με τα χρόνια σε αυτοαναφορικές ιδιολέκτους μικροομάδων, ως απόηχος άλλων εποχών, που εκλαμβάνονται (και συχνά είναι) ως ξύλινη, αδιέξοδη και χρεοκοπημένη γλώσσα. Η θεωρία γίνεται υλική δύναμη, μόνο στο βαθμό που συνδέεται οργανικά με τη ζωή και τα βιώματα των ανθρώπων, μόνον όταν η εμπειρία του αγώνα αλλάζει τη ζωή τους και τους πείθει για τη ζωτική σημασία της αληθινής θεωρίας – οδηγού για δράση, μιας θεωρίας που γίνεται κτήμα τους και διέπει στον ένα ή στον άλλο βαθμό τη ζωή και τη δράση τους. Κάθε άλλη "θεωρία" είναι χειραγωγικό καπέλωμα με διαλυτικές επιπτώσεις.

Ο αγώνας για το Μέτωπο, δεν συνιστά και δεν μπορεί να συνιστά λοιπόν αποστασία από τον κομμουνισμό. Τουναντίον μάλιστα. Ο ορισμός της αποστασίας από την υπόθεση της στράτευσης για την επανάσταση και τον κομμουνισμό, είναι σήμερα η αδράνεια και η παθητικότητα, είναι η παραίτηση από τη βέλτιστη για τη συγκυρία (θεωρητική και πρακτική) συμβολή στην κλιμάκωση της ριζοσπαστικοποίησης του λαού. Είναι η πόζα της κομματικής είτε/και ακαδημαϊκής "καθαρότητας" και μια εκδοχή στωικής "αταραξίας", αποστασιοποίησης από τις ζωτικές ανάγκες του αγώνα, χαρακτηριστική για ότι ο Μαρξ αποκαλούσε "καθηγητική επιστήμη". Είναι η επίκληση της θεωρητικής ανεπάρκειας του κινήματος για την "αφοσίωση αποκλειστικά στη θεωρία", ώστε "όταν αυτή αναπτυχθεί σε επαρκή βαθμό" (πότε άραγε, μετά τη δευτέρα παρουσία;) να δούμε τι θα κάνουμε και στην πράξη…

Αν η αριστερίστικη απόρριψη του Μετώπου από τριτοδιεθνιστικά κόμματα του μεσοπολέμου ήταν ένα σύμπτωμα παιδικής νόσου του κομμουνισμού (που εν μέρει βρήκε θεραπεία με τις τελευταίες παρεμβάσεις της Διεθνούς, και οδήγησε στο έπος της αντίστασης, βλ. Γκ. Ντιμιτρόφ. Ο φασισμός, και Σάρλη Δ. Η πολιτική του ΚΚΕ στον αγώνα κατά του μοναρχοφασισμού. http://vivlio2ebook.blogspot.gr/), η τωρινή απόρριψη, όσο κι αν επενδύεται με αριστερίστικη φρασεολογία, είναι γεροντική νόσος θνησκόντων μορφωμάτων, που επενδύουν έτσι τις ανασφάλειες της αυτοαναπαραγωγής των μηχανισμών τους, εξορκίζοντας φοβικά ότι ότι δεν ελέγχει η γραφειοκρατεία τους. Μηχανισμών εν πολλοίς ενσωματωμένων στο σύστημα, με λίγο – πολύ διακριτούς και παγιωμένους επί μακρό ρόλους λίγο πολύ ριζοσπαστικής διαχείρισης της δυσαρέσκειας και της διαμαρτυρίας εντός του συστήματος. Η νιρβάνα της "ιδεολογικής καθαρότητας", στην κομματική-γραφειοκρατική και στην ακαδημαϊκή εκδοχή της, είναι το σημερινό πρόσωπο της αποστασίας από την υπόθεση της κομμουνιστικής προοπτικής. Είναι η επίκληση της θεωρητικής, στρατηγικής και τακτικής "καθαρότητας" ως άλλοθι για την αδράνεια και την παραίτηση από μια συγκυρία μοναδική στην ιστορία του επαναστατικού κινήματος της χώρας μας και του κόσμου.

Ουδέποτε οι επαναστάτες κομμουνιστές δεν φοβούνταν την ώσμωση με εν τω γεννάσθαι λαϊκά, ριζοσπαστικά κινήματα. Είναι επιταγή από τον καιρό του κομμουνιστικού μανιφέστου των Μαρξ και Ένγκελς: "Οι κομμουνιστές δεν αποτελούν κανένα ιδιαίτερο κόμμα απέναντι στ' άλλα εργατικά κόμματα. Δεν έχουν συμφέροντα που ξεχωρίζουν από τα συμφέροντα του προλεταριάτου στο σύνολο του. Δεν διακηρύσσουν κάποιες ιδιαίτερες αρχές, που σύμφωνα μ' αυτές θα ήθελαν να πλάσουν το προλεταριακό κίνημα. Οι κομμουνιστές διαφέρουν από τα άλλα προλεταριακά κόμματα μονάχα κατά τούτο: ότι από τη μια μεριά, στους διάφορους εθνικούς αγώνες των προλετάριων τονίζουν και προβάλλουν τα συμφέροντα που είναι κοινά σ' όλο το προλεταριάτο κι ανεξάρτητα από την εθνότητα. Και από την άλλη, ότι στις διάφορες βαθμίδες ανάπτυξης του αγώνα ανάμεσα στο προλεταριάτο και την αστική τάξη, εκπροσωπούν πάντα τα συμφέροντα του κινήματος στο σύνολο του".

Ας θυμηθούμε τη θέση και το ρόλο των επαναστατών σε κάθε κρισιακή συγκυρία ασθενών κρίκων, από την εποχή του Μαρξ μέχρι σήμερα. Ουδέποτε οι κομμουνιστές δεν υπήρξαν θεατές ή τζογαδόροι, που περίμεναν στη γωνία που θα κάτσει η μπίλια της ιστορικής συγκυρίας. Κρισιακές συγκυρίες με όλο και πιο έντονα χαρακτηριστικά προεξεγερσιακής – προεπαναστατικής κατάστασης σε "ασθενή κρίκο" του κεφαλαιοκρατικού συστήματος, δεν εμφανίζονται συχνά στην ιστορία, αλλά με συχνότητα δεκαετιών (εάν όχι και αιώνων). Είναι λοιπόν ιστορική η ευθύνη μας έναντι του λαού μας και της παγκόσμιας προοπτικής του κινήματος.

Η Αριστερά φέρει το φορτίο αιώνων κοινωνικών και πολιτικών αγώνων. Η κομμουνιστική αριστερά στην Ελλάδα, παρ' όλες τις αδυναμίες της, σε πολύ αντίξοες συνθήκες ήττας και αντεπανάστασης, κατόρθωσε σε σημαντικό βαθμό (ανώτερο από κάθε άλλη χώρα της Ευρώπης) να διασώσει τις επαναστατικές παραδόσεις. Τώρα, έρχεται αντιμέτωπη με νέα καθήκοντα και πρωτόγνωρες δοκιμασίες. Χωρίς να θεωρώ το Μέτωπο εσωτερική ή αποκλειστική υπόθεση της Αριστεράς, συμφωνώ με τον προβληματισμό του Π. Παπακωνσταντίνου: "Απομένει να δούμε αν, σ' αυτή την περίπτωση, η Αριστερά στο σύνολό της βγάλει τα αναγκαία συμπεράσματα, υπερβεί αυταπάτες και διασπάσεις, ώστε να σχηματίσει το αναγκαίο λαϊκό, δημοκρατικό μέτωπο, από τις γειτονιές μέχρι το κεντρικό πολιτικό επίπεδο, που θα της επιτρέψει να νικήσει στον επόμενο γύρο, που δεν θα αργήσει. Εάν τα καταφέρει, θα μετατρέψει μια πρόσκαιρη εκλογική αποτυχία σε στρατηγική νίκη για την Ελλάδα και το λαό της. Αν όχι, θα προδώσει τις ελπίδες αυτού του λαού σε χρονικό ορίζοντα μιας ολόκληρης γενιάς" (http://www.thepressproject.gr/theme.php?id=22441).

Χωρίς σαφή προσδιορισμό των στρατηγικών διακυβευμάτων στη συγκυρία εμπλοκής στην πολιτική με όρους κοινωνικού πολέμου, χωρίς σαφή προσδιορισμό των κριτηρίων διάκρισης και της εκάστοτε διάταξης φίλιων και εχθρικών δυνάμεων (των λανθανουσών και εφεδρικών συμπεριλαμβανομένων) όχι βάσει στερεοτύπων του παρελθόντος, αλλά βάσει του τι πρακτικά πρεσβεύουν στην αναδιάταξη των συσχετισμών δυνάμεων και της δυναμικής τους, χωρίς προσδιορισμό και επιλογή βάσει στρατηγικής του πότε, σε τι έκταση, με τι εμπλεκόμενες δυνάμεις, μέσα και τρόπους, με τι επιμέρους τακτικές κινήσεις κ.ο.κ. θα δώσει το ανερχόμενο μετωπικόκίνημα τις (επί του παρόντος κατ' εξοχήν ιδεολογικοπολιτικές, ηθικές κ.ο.κ.) μάχες για να κατατροπώσει το εχθρικό καθεστώς, αλλάζοντας άρδην το συσχετισμό δυνάμεων σε όλα τα μέτωπα, ο αγώνας δεν θα είναι απλώς χαμένος, αλλά και επικίνδυνος.

Σε συνθήκες οξύτατου ανοικτού κοινωνικού πολέμου, δεν υπάρχουν ουδέτεροι, δεν υπάρχει αταραξία της βολής, δεν υπάρχουν περιθώρια για χρυσελεφάντινους πύργους διανοουμενίστικης εστέτ νιρβάνα, για μεσοβέζικες θέσεις και υπεκφυγές: το κάθε επιμέρους, τοπικό, τακτικό και ελάσσον, συνάπτεται αναγκαστικά με το γενικό, το κοινωνικό, το στρατηγικό και το μείζων. Ότι αφορά έστω και μικρά διακυβεύματα μετατοπίσεων συσχετισμών δυνάμεων, η κάθε θέση υπέρ ή κατά θεσμών, επιλογών και προσώπων, εξακοντίζεται σήμερα στο επίκεντρο του αδυσώπητου κοινωνικού και πολιτικού αγώνα. Έτσι, η ιδιοτυπία της συγκυρίας και του μετώπου, σε κάθε βήμα του αγώνα θα θέτει εκ των πραγμάτων στο επίκεντρο προς διερεύνηση τα κομβικά, τα θεμελιώδη προβλήματα της επαναστατικής θεωρίας και μεθοδολογίας, την αναζήτηση και την επικαιροποίηση της προοπτικής του ριζικού επαναστατικού μετασχηματισμού, τη στρατηγική της κομμουνιστικής ενοποίησης της ανθρωπότητας, πιο επίκαιρη από ποτέ. Χωρίς αυτή τη διερεύνηση, χωρίς επιστημονική προτρέχουσα σύλληψη της προοπτικής της κοινωνίας, η όποια ριζοσπαστικοποίηση μπορεί να αποβεί τυφλή, ανεπιτυχής ή και θνησιγενής. Τα νικηφόρα Τ-34 των μαχών που έρχονται, θα έλθουν ως αποτέλεσμα της επιτυχίας μας στη δημιουργική ανάπτυξη της επαναστατικής θεωρίας της εποχής μας, στη θεωρητική θεμελίωση της νομοτελούς προοπτικής της ενοποιημένης ανθρωπότητας, στην ευρύτερη δυνατή μετατροπή του κομμουνιστικού ιδεώδους σε νόημα της ζωής των παραδοσιακών και των νέων στρατιών της εργατικής τάξης, των λαών, σε ιδανικό για την επίτευξη του οποίο οι άνθρωποι που ορθώνουν το ανάστημα τους θα είναι έτοιμοι να ζήσουν ή να πεθάνουν.

Όσο θα κλιμακώνεται ο ριζοσπαστικός πατριωτικός και διεθνιστικός αγώνας σε συντονισμό με αδελφά κινήματα στην περιφέρεια της Ε.Ε., στη Μεσόγειο, στα Βαλκάνια και σ' όλο τον κόσμο, εκ των πραγμάτων θα αντλεί δύναμη από την επιτακτικότητα της κομμουνιστικής προοπτικής. Ο κόσμος του κεφαλαίου αποκαλύπτεται στην κρίση ως κόσμος χωρίς προοπτική για τη νεολαία, για την κοινωνία. Η μόνη προοπτική που μπορεί να προτείνει, είναι αυτή του αργού ή γρήγορου θανάτου, της φρίκης χωρίς τέλος για να αποτραπεί κάθε σκέψη και πράξη για το τέλος της φρίκης. Είμαστε καταδικασμένοι να πολεμήσουμε για τη νίκη.

Η κλιμάκωση και εμβάθυνση της συστημικής κρίσης, αναδεικνύει μέσω των αντιφάσεων τις κοινωνικές και πολιτικές συγκλίσεις που θεμελιώνουν την επιτακτικότητα του Μετώπου. Απαιτείται λοιπόν ένας μετωπικός πόλος έλξης, που θα αναβαθμίσει ριζικά την αυτοοργάνωση και την περιφρούρηση όλου του κινήματος, που θα γιγαντώνεται αν ξεπεράσει τα σύνδρομα της ήττας και της αναποτελεσματικότητας. Το διακύβευμα είναι μεγάλο, η ιστορική ευθύνη – ακόμα μεγαλύτερη. Η επιτυχία του εγχειρήματος δεν είναι προδιαγεγραμμένη, αλλά σε αποφασιστικό βαθμό θα εξαρτηθεί από τους παγκόσμιους και εγχώριους συσχετισμούς, από τη γνώση, από τη συνειδητότητα των σκοπών, των τρόπων και των μέσων του αγώνα και από τη μαχητική αποφασιστικότητα των ανθρώπων.

Πάμε στον πόλεμο για να νικήσουμε. Αν είναι να ηττηθούμε, ας πέσουμε μαχόμενοι και όχι ως υποτακτικοί σε εθελόδουλη παραίτηση με διάφορα προσχήματα. Μετωπικός αγώνας λοιπόν μέχρι την νίκη, σ' αυτόν τον δίκαιο για τους από κάτω κοινωνικό πόλεμο.

Χανιά 15.6.2012

 

*  Ο Δ. Πατέλης είναι μέλος της Διεθνούς Ερευνητικής Ομάδας "Η Λογική της Ιστορίας". Το παρόν κείμενο εκφράζει προσωπικό προβληματισμό του.

 

Ασθενής κρίκος και Μέτωπο ζωής ή θανάτου του λαού – Θεωρητικές και πρακτικές πτυχές – Μέρος Ι

 

Του Δημήτρη Πατέλη*

 

Είναι γνωστή η προβληματική του Λένιν περί του "ασθενούς κρίκου" με δύο έννοιες: 1) αναφορικά με το παγκόσμιο σύστημα και 2) με τη διάγνωση της πολιτικής συγκυρίας. Με την πρώτη έννοια αναδεικνύεται η ανισομερής ανάπτυξη του χωροδικτυώματος του παγκόσμιου κεφαλαιοκρατικού συστήματος και των πλέον ευάλωτων σε ανεξέλεγκτες-δυσλειτουργικές για το σύστημα τροπές χωρών και ομάδων χωρών, όπου διαπλέκονται και συμπυκνώνονται εκρηκτικά οι παγκόσμιες, περιφερειακές και τοπικές-εθνικές αντιφάσεις του.

Την έννοια αυτή, σπεύδουν σήμερα να την υπενθυμίζουν ακόμα και σ' όσους την ξέχασαν οι ιθύνοντες του παγκόσμιου κεφαλαίου. Εδώ χρησιμοποιώ την έννοια του ασθενούς κρίκου κυρίως με τη δεύτερη (συνδεδεμένη με την πρώτη και απορρέουσα από αυτήν) έννοιά της, που είναι επιτακτικότατη σε συνθήκες γενικευμένης κοινωνικοοικονομικής και πολιτικής κρίσης: αυτή πουαφορά την έγκαιρη διάγνωση, ανάδειξη και επικέντρωση των δυνάμεων και της προσοχής σε εκείνο το πρόβλημα, σε εκείνες τις επιτακτικές ζωτικές ανάγκες του λαού (αιτήματα, διεκδικήσεις) που θα επιτρέψουν να ξετυλίξει το κουβάρι του πλέγματος των εσωτερικών και εξωτερικών συστημικών αντιφάσεων, αλλάζοντας άρδην το συσχετισμό υπέρ της διεξόδου από την κρίση με προοπτική προς όφελος του λαού. Ο κρίκος αυτός επιτρέπει στις δυνάμεις που θα τον αδράξουν, να κατακτήσουν ακλόνητα την χειραφετική για το λαό πρωτοβουλία των κινήσεων, να κλιμακώνουν και να κατευθύνουν δημιουργικά και συσπειρωτικά την αγανάκτηση και την ανυπακοή, να προσδώσουν όλο και πιο συνειδητό, συντεταγμένο, αποτελεσματικό και τελικά νικηφόρο προσανατολισμό στη λαϊκή αυτενέργεια. Ο κρίκος αυτός συμπυκνώνεται σήμερα στη δέσμη προταγμάτων με αφετηρία την άρνηση του επαχθούς και απεχθούς δημόσιου εξωτερικού χρέους και των αποικιοκρατικών δανειακών συμβάσεων.

Όπως έδειξαν και οι εκλογές της 6ης Μαΐου 2012, η κρίση ιδεολογικοπολιτικής εκπροσώπησης οδηγεί σε πρωτοφανή για τη νεώτερη ιστορία της χώρας δρομολόγηση μιας απεμπλοκής συνειδήσεων και ανθρώπων από τη "σιωπηλά πλειοψηφία", από την κυρίαρχη ιδεολογία και τα καθεστωτικά κόμματα, από την υπακοή, την ηττοπάθεια, τη μοιρολατρία και την υποταγή.  Αυτή η ρευστή και μη μορφοποιημένη ριζοσπαστικοποίηση, με όλες τις αντιφάσεις, τη μερικότητα και τους περιορισμούς της, δέσμια ακόμα της λογικής της ανάθεσης, βρίσκει εν μέρει εκπροσώπηση, ή μάλλον – επενδύει επί του παρόντος εκλογικά – στο ΣΥΡΙΖΑ, σε σχετική εναρμόνιση με την υπόσχεση άμεσης κυβερνητικής λύσης, χωρίς ριζικές ρήξεις με τις κυρίαρχες στρατηγικές επιλογές της Ευρωζώνης και της Ε.Ε. Οι διαθέσεις αυτές των ανθρώπων, με όλες τις ανασφάλειες, φοβίες και αβεβαιότητές τους, με σαφή τη συνδρομή μιας πρωτοφανούς τρομοκρατικής προπαγάνδας του καθεστώτος υπέρ των στρατηγικών επιλογών του, βρήκαν συγκυριακά εκλογική έκφραση σε ορισμένου τύπου ριζοσπαστισμό του πολυσυλλεκτικού  ΣΥΡΙΖΑ, που συνυπάρχει εκλεκτικά με τη μακροχρόνια δογματική αγκύλωση της ηγετικής ομάδας του σε κάποιες "ιερές αγελάδες" (π.χ. Ευρώ και Ε.Ε.).

Παρατηρείται λοιπόν μια εκδοχή αναβίωσης του προυντονισμού. Ο Π. Ζ. Προυντόν, ένας τυπικός εκπρόσωπος του μικροαστικού σοσιαλισμού-αναρχισμού του 19ου αι., έβλεπε την κοινωνία και τις κυρίαρχες σε αυτήν σχέσεις ως ενσαρκώσεις αρχών, ιδεών και κατηγοριών του πνεύματος, η κάθε μια απ' τις οποίες έχει "καλές", θετικές και  "κακές", αρνητικές πλευρές. Η όλη σωτήριος ανάπλαση της κοινωνίας, η "Λύση του κοινωνικού ζητήματος", φάνταζε ως μεταφυσικό καθήκον απαλλαγής από τις "κακές" και διατήρησης των "καλών" πλευρών. Έτσι και τώρα, μεσούσης της κρίσης και του κοινωνικού πολέμου, υπάρχει ένα ρεύμα ριζοσπαστικοποίησης, που αγνοώντας τη διαλεκτική ουσία π.χ. της κυρίαρχης και σχεδιοποιημένης από το χρηματοπιστωτικό δυτικοευρωπαϊκό κεφάλαιο σχέσης παραγωγής που λέγεται "ευρώ", αγνοώντας τη λειτουργία της ως μηχανισμού διεθνικής εκμετάλλευσης στη βάση της αύξουσας ανισομέρειας και της αντίστοιχης ιμπεριαλιστικής ολοκλήρωσης, φαντασιώνεται μεταφυσικά απαλλαγή απ' τα "κακά" του ευρώ εντός της ευρωζώνης και νομιμοφρόνως προσδοκά μετουσίωση της χρηματοπιστωτικής φυλακής των λαών που λέγεται Ε.Ε. σε "κοινωνικά δίκαιη Ευρώπη των Λαών"… 

Κάποιοι προτάσσουν τη σωτηρία του ευρώ και τη διαιώνιση της πρόσδεσής μας σε αυτό έναντι της σωτηρίας του λαού, επιτείνοντας τη σύγχυση μεταξύ γεωγραφικών οριοθετήσεων, πολιτισμικών ταυτοτήτων, κυρίαρχων σχέσεων παραγωγής, και στρατηγικών ολοκλήρωσης-διακρατικής ρύθμισης του καθεστώτος. Και όλα αυτά εκτυλίσσονται τη στιγμή που η κρίση χρέους αγκαλιάζει όλο και πιο πολλές και πιο μεγάλες χώρες της ευρωζώνης, τη στιγμή που εκ των πραγμάτων τίθεται εν αμφιβόλω διεθνώς η ίδια η ύπαρξη του ευρώ και της Ε.Ε., στη δίνη των παγκόσμιων ανακατατάξεων. Στο βαθμό που η ριζοσπαστικοποίηση αυτή θα παραμένει ρευστή και άμορφη, εκ των πραγμάτων θα μορφοποιείται βάσει των κυρίαρχων στρατηγικών, προταγμάτων και διλημμάτων. Υπάρχουν λοιπόν σ' αυτή τη συγκυρία κάποιες νομοτελείς αυταπάτες, η μη έγκαιρη άρση των οποίων μπορεί να οδηγήσει σε απογοήτευση και σε αντιδραστική στροφή, με ή χωρίς κυβερνητική εμπλοκή αυτών των δυνάμεων που τις πρεσβεύουν, ανεξαρτήτως προθέσεων.

Η μεταφυσική προσέγγιση αδυνατεί να συλλάβει το γεγονός, ότι το κίνημα δεν γίνεται από υλικά και υποκείμενα βάσει δογματικών προδιαγραφών από αυτόκλητα ιερατεία, αλλά από τις βιοτικές ανάγκες των ανθρώπων, από τις ζωντανές δυνάμεις που εμπλέκονται στην ιδιότυπη ιστορική συγκυρία, που είναι γέννημα της αντιφατικότητάς της και φέρουν το στίγμα της. Ένα εν τω γεννάσθαι κίνημα συγκροτείται από εν τω γεννάσθαι ατομικά και συλλογικά υποκείμενα, με όλη την αντιφατικότητα του αυθόρμητου και (έστω ψηγμάτων) συνειδητού που τα χαρακτηρίζει, με όλα τα παράδοξα της – εκ πρώτης όψεως – «απολίτικης» πολιτικής που πρεσβεύουν.

Εγείρεται λοιπόν όλο και πιο επιτακτικά το ζήτημα του υποκειμένου που θα επιληφθεί του αδύναμου κρίκου της συγκυρίας. Μπορεί κάποιος από τους υφιστάμενους πολιτικούς φορείς να διαδραματίσει άμεσα το ρόλο αυτού του κοινωνικού και πολιτικού υποκειμένου; Κατά τα φαινόμενα, δεν υπάρχει τέτοιος φορέας. Οι υφιστάμενοι πολιτικοί φορείς έχουν εν πολλοίς διαμορφωθεί και παγιωθεί σε άλλες ιστορικές συνθήκες, ρόλους και λειτουργίες. Ο φορέας αυτός, λόγω συγκυρίας θα είναι μεταβατικός και οφείλει να συγκροτηθεί επιτακτικά. Η συγκυρία με την κλιμάκωση της πόλωσης, από πλευράς επιλογών θα παίρνει όλο και πιο πολύ το χαρακτήρα μιας αποκλειστικής διάζευξης ζωής ή θανάτου: Είτε τάχιστη συγκρότηση και νίκη του αναγκαίου λαϊκού, δημοκρατικού μετώπου, είτε νίκη του μαύρου μετώπου με καταστροφική κλιμάκωση της αποικιοποίησης και συνολικό εκφασισμό εξουσίας και κοινωνίας. Δεν έχει και τόση σημασία το πως θα το αποκαλούμε (Κοινωνικό, Ενιαίο, Παλλαϊκό, Μέτωπο αλληλεγγύης, ρήξης, ανατροπής, αντεπίθεσης για κοινωνική και πολιτική δημοκρατία και λαϊκή κυριαρχία, αντιιμπεριαλιστικό-αντιμονοπωλιακό, δημοκρατικό, αντιαποικιοκρατικό, αντιφασιστικό κ.ο.κ.), όσο η τάχιστη και βέλτιστη συγκρότησή του, το πως θα σφυρηλατεί αποτελεσματικά την ενότητα δράσης των εργαζομένων στη βάση, την κοινωικοπολιτική συμμαχία του λαού (πολιτών, συλλογικοτήτων,  λαϊκών συνελεύσεων, πρωτοβουλιών αλληλεγγύης και αγώνα, συνδικαλιστικών και πολιτικών φορέων) για αγώνα σε όλα τα επίπεδα εναντίον του Μαύρου Μετώπου.

Απαιτείται Μέτωπο με άμεσους στόχους σωτηρίας του λαού που θα κτυπούν αποφασιστικά, αταλάντευτα και ανυποχώρητα στον ασθενή κρίκο της τρέχουσας συγκυρίας (με πυρήνα την όλο και πιο σαφή και ευρείας αποδοχής δέσμη μεταβατικών μέτρων με αιχμή την άρνηση δανειακών-μνημονίων, έξοδο από ευρώ – ΕΕ, εθνικοποιήσεις κ.ο.κ.), χωρίς άλλα προαπαιτούμενα και διχαστικούς όρους, ώστε να αναβαθμίζει την εμπιστοσύνη στη δύναμη του λαϊκού αγώνα και να κλιμακώνει τη ριζοσπαστικοποίηση. Ή θα το συγκροτήσουμε άμεσα και επιτακτικά, ή θα μας αφανίσει η αντίδραση για δεκαετίες.

Το βαμπίρ της αντίδρασης, ο Κ. Μητσοτάκης, στην τελευταία εμφυλιοπολεμική συνέντευξη (http://www.tromaktiko.net/2012/06/13), άφησε να καταλάβουν πολλά και οι πιο αφελείς: «Παίζουν καμιά φορά με την τύχη του τόπου και δεν επιτρέπεται… οδεύουμε προς εμφύλιο…» πρόσθεσε και καταλήγοντας σημείωσε: «Όσο ζούσαν οι γενιές του πολέμου και του εμφυλίου πολέμου ήσουν ήσυχος. Από το Φλωράκη δεν κινδύνευες. Δε θέλω να πω ότι κινδυνεύουμε από τους επιγόνους. Αλλά τόσο σίγουρος δεν μπορώ να είμαι. Και ο κίνδυνος δεν είναι το ΚΚΕ. Ο κίνδυνος είναι η θολή ανέλεγκτη Αριστερά που δεν ξέρεις από πού ξεκινάει, πού φτάνει και τι σκοπούς υπηρετεί».

Δεν φοβούνται λοιπόν την "ιδεολογικά καθαρή περιχαράκωση" οι δυνάμεις του καθεστώτος. Εκείνο που τρέμουν, είναι η ανεξέλεγκτη κλιμάκωση της (αρκετά θολής επί του παρόντος και απροσδιόριστης) ριζοσπαστικοποίησης του λαού, η σύμπηξη ενός νικηφόρου λαϊκού μετώπου, που θα αδράξει τον ασθενή κρίκο των διακυβευμάτων και την ηθικοπολιτική ηγεμονία στη συγκυρία και θα ανατρέψει στο πεδίο των συσχετισμών δυνάμεων το δικό τους Μαύρο Μέτωπο του κοινωνικού πολέμου εναντίον του λαού. Ας κάνουμε τους φόβους τους εφιάλτες.

Εξυπακούεται ότι ο χαρακτήρας αυτού του αγώνα επικεντρώνεται μεν σε βραχυ-μεσοπρόθεσμους στόχους, αλλά οι στόχοι αυτοί είναι εξαιρετικής υπαρξιακής στρατηγικής σπουδαιότητας για τους κομμουνιστές. Ας αναστοχαστούμε και ας επανεπικειροποιήσουμε την προβληματική της 3ης Διεθνούς και του Γκ. Δημητρόφ στη σημερινή συγκυρία, χαρακτηριστικό της οποίας είναι το νέο στάδιο της κεφαλαιοκρατίας, του παγκοσμιοποιημένου ιμπεριαλισμού (Δ. Πατέλης. Επισημάνσεις για το χαρακτήρα της εν εξελίξει κρίσης και της εποχής. http://www.ilhs.tuc.gr/gr/dim_diaplus_29.htm, Για τη σημασία της πολιτικής οικονομίας της ιμπεριαλιστικής παγκοσμιοποίησης. Μεθοδολογικές και θεωρητικές επισημάνσεις. http://www.ilhs.tuc.gr/gr/dim_diaplus_30.htm), μια διαπλοκή αντιφάσεων και παραγόντων που της προσδίδουν εξαιρετική αμφιρέπεια και απροσδιοριστία. Η κυριολεκτικά ζωτική σημασία του μετώπου αυτού, απαιτεί σήμερα τιτάνιες και πρωτόγνωρες προσπάθειες, απαιτεί τη μέγιστη δυνατή ικανότητα να αφουγκραζόμαστε τις ανάγκες του λαού, το βηματισμό του και τις καμπές στις διαθέσεις και στη συνείδησή του, τη μέγιστη δυνατή ευπροσηγορία, πέρα κι έξω από ελιτίστικες νοοτροπίες διδακτικού αφ' υψηλού τόνου και επιτιμητικής χλεύης των ταλαντεύσεων και της απουσίας "ωριμότητας" και "ιδεολογικής καθαρότητας" των μαζών.

Ο Λένιν στηλίτευσε αμείλικτα τις "φαιδρές σχολαστικές" σχηματοποιήσεις κάποιων που φαντασιώνονται το κίνημα και την επαναστατική διαδικασία κατά τον εξής τρόπο: «… θα παραταχθεί σ' ένα μέρος ένα στράτευμα και θα πει: "εμείς είμαστε υπέρ του σοσιαλισμού", ενώ σ' ένα άλλο μέρος [θα παραταχθεί] ένα άλλο, και θα πεί: "εμείς είμαστε υπέρ του ιμπεριαλισμού" και αυτή θα είναι η κοινωνική επανάσταση!… Όποιος αναμένει την "καθαρή" κοινωνική επανάσταση ,ποτέ δεν θα ζήσει να τη δει. Αυτός είναι ένας επαναστάτης στα λόγια, που δεν κατανοεί την πραγματική επανάσταση». Και διευκρίνιζε: «Η σοσιαλιστική επανάσταση στην Ευρώπη δεν μπορείνα είναι τίποτε άλλο, εκτός από έκρηξη της μαζικής πάλης όλων και όλων των ειδών των καταπιεσμένων και ανικανοποίητων. Μέρους της μικρής αστικής τάξης και των καθυστερημένων εργατών αναπόφευκτα θα συμμετάσχει σ' αυτήν -χωρίς αυτή τη συμμετοχή δεν είναι εφικτός ομαζικός αγώνας, δεν είναι εφικτή καμία επανάσταση…» (Άπαντα, τ. 30, σ.54).

Δεν είναι η πάλαι ποτέ ιστορική ή/και αυτόκλητη πρωτοπορία της τάξης και του κόμματος που θα αποφανθεί δίκην ασκήσεων επί χάρτου περί του «πολιτικώς και ιδεολογικώς ορθού»  αγώνα, αλλά, τουναντίον, ο μετωπικός αγώνας στην κλιμάκωσή του είναι που θα αναδείξει την πρωτοπορία της εργατικής τάξης και την προοπτική: «το προλεταριάτο συνιστά μια πραγματικά επαναστατική, μια πραγματικά σοσιαλιστικά δρώσα τάξη μόνον υπό τον όρο ότι διεκδικεί και δρα ως πρωτοπορία όλων των εργαζομένων και όσων υφίστανται την εκμετάλλευση, ως ηγέτης τους στον αγώνα για την ανατροπή των εκμεταλλευτών…» (Λένιν, Άπαντα, τ.41, σ.169-170).

Ο μετωπικός αγώνας σήμερα προσκρούει σε κατά πολύ υπέρτερες δυνάμεις του εχθρού. Ενός εχθρού που διατηρεί τη στρατηγική πρωτοβουλία κινήσεων, έχει ήδη εν πολλοίς συμπήξει σε διεθνές και εθνικό επίπεδο το δικό του Μαύρο Μέτωπο και εξαπολύει απροκάλυπτα κοινωνικό πόλεμο, με αιχμή την επιβολή διακρατικομονοπωλιακης ρύθμισης υπέρ της περιφερειακής και παγκόσμιας αντεπανάστασης-αντίδρασης και των συμφερόντων των πλέον επιθετικών κύκλων της νυν χρηματοπιστωτικής ολιγαρχίας. Ο πόλεμος που ασκεί περικλείει σε αύξοντα βαθμό προληπτικά πλήγματα, με στόχο την αποτροπή της κλιμάκωσης της ριζοσπαστικοποίησης με το μέτωπο των από κάτω.

Ωστόσο, το δικό μας Μέτωπο, μπορεί να αξιοποιήσει και τις όλο και πιο έντονες ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις, τη σύγκρουση μεταξύ παλαιών και νέων αναδυόμενων πόλων, την (έκδηλη στην κλιμακούμενη κρίση) όλο και πιο ελκτική δύναμη εκδοχών «Κρατικού Καπιταλισμού» και συνδεόμενων με αυτές εναλλακτικών περιφερειακών ολοκληρώσεων.

Το Μέτωπο αυτό, δεν έχει ακόμα την ορμή – αισιοδοξία που χαρακτήριζε την πρώτη νικηφόρο πρώιμη σοσιαλιστική επανάσταση (ούτε την ισχύ ενός Κόκκινου Στρατού στις επικείμενες μάχες), δεν έχει τις επαναστατικές κομμουνιστικές δυνάμεις στην ανοδική τους πορεία (μ' όλα τα νεανικά τους σφάλματα, αλλά με πίστη στη νίκη). Δεν έχει εκείνη την επάρκεια (ή έστω αίσθηση επάρκειας) θεωρητικής θεμελίωσης της στρατηγικής, ελκτικού θετικού κομμουνιστικού προγραμματικού λόγου.

Τουναντίον, έχει σχετικά νωπή την αίσθηση της ήττας του πρώιμου σοσιαλισμού, των αντιδραστικών-αντικομμουνιστικών προπαγανδιστικών δογμάτων της νικηφόρου αντεπανάστασης και την (όχι τόσο άσχετη με τα προπαγανδιστικά δόγματα) σύγχυση ποικίλων "αριστερών" δογμάτων αγιογραφικής απολογητικής και δαιμονολογικού αναθέματος του πρώιμου σοσιαλισμού, διανθισμένων με κάθε πιθανό και απίθανο αμοιβαίο ετεροπροσδιορισμό (περί τέως "υπαρκτού" και "ανύπαρκτου" σοσιαλισμού). Έχει τα οργανωτικά μορφώματα της αριστεράς, μέρος των οποίων, σε πλήρη αναντιστοιχία με τις επιταγές της συγκυρίας, εμμένει ακόμα και τώρα σε διχαστικές ιδεοληψίες και αυτοαναφορικές περιχαρακώσεις, υπονομεύοντας τη μετωπική συγκρότηση του αγώνα με καπελώματα, με αυτοαναφορικές παρωδίες κομματικών "μετώπων", που ενίοτε επενδύονται και με ρητορική υπέρ του μετώπου.

Ωστόσο, όλο και πιο ρωμαλέα γίνεται η συνειδητοποίηση της ζωτικής και επιτακτικής ανάγκης του Μετώπου από όλο και πιο πολλές οργανωμένες δυνάμεις και ανέντακτους αγωνιστές/-ίστριες. Το διαπιστώσαμε και στην πρόσφατη σχετική Ημερίδα στα Χανιά (βλ. http://politicosdialogos.org/wp/).

Μια αναγκαία διευκρίνιση. Πολλοί θεωρούν ότι μέτωπο γίνεται μόνο με εκπτώσεις και παραίτηση από την επαναστατική θεωρία και τη στρατηγική προοπτική, με ανερμάτιστους συμβιβασμούς χωρίς αρχές, με αποστασία. Κάποιοι συνδέουν το "μέτωπο" με τα μεταμοντέρνα ιδεολογήματα περί «τέλους των ιδεολογιών και ιδεολογικοπολιτικών διαχωριστικών γραμμών», και των «μεγάλων αφηγήσεων», περί δήθεν εξάλειψης της αντίθεσης «δεξιά – αριστερά» και περί «αποϊδεολογικοποίησης» (βλ π.χ. R. Aron, D. Bell κ.ά.), κατά τα κελεύσματα της Νέας Τάξης και της επιδίωξης του σημερινού Χρηματοπιστωτικού Άξονα για «Παγκόσμια Διακυβέρνηση» μέσω της αποπολιτικοποίησης-παθητικοποίησης των λαών. Κρίση πολιτικής εκπροσώπησης, δεν σημαίνει εξάλειψη του διπόλου «δεξιά – αριστερά», αλλά μετατόπιση όλου του φάσματος επί τα δεξιά, λόγω μακροχρόνιας ειρηνικής ενσωμάτωσης, εμπέδωσης του κοινοβουλευτικού κρετινισμού, κ.ο.κ. Το δίπολο «δεξιά – αριστερά» θα εξαλειφθεί μόνο με την άρση της αντίφασης κεφαλαίου εργασίας. Απαιτείται σαφής, ειλικρινής και απροκατάληπτη αναζήτηση-αποκατάσταση της αλήθειας, μέχρι να αποκτήσουν οι έννοιες το πραγματικό τους νόημα στην εποχή μας, με τις ριζικές μεταβολές του κοινωνικού υποκειμένου, και να ωριμάσουν οι νέες, οι αντίστοιχες της εποχής έννοιες και αντιλήψεις, οι αντίστοιχοι πολιτικοί φορείς της επαναστατικής πρωτοπορίας, πέρα από δογματικές αγκυλώσεις και καιροσκοπικές ιδεολογικές κωλοτούμπες, σε συνθήκες πολιτισμένης συναγωνιστικής-συντροφικής ανεξιγνωμίας.

Δυστυχώς, συχνά στα πλαίσια του κινήματος, το γόνιμο δίπολο «αλήθεια – πλάνη» υποκαθίσταται από το άκρως άγονο δίπολο «αλήθεια – προδοσία», «δικός μας – εχθρός μας, αποστάτης» και άλλα παρόμοια, γεγονός, που ανεξαρτήτως προθέσεων, υπονομεύει τόσο την ορθολογική αναζήτηση της αλήθειας, όσο και κάθε υγιή συλλογικότητα, μεταθέτοντας τις εμφάσεις και αναλίσκοντας τις δυνάμεις σε ανούσιες δίκες προθέσεων και «σκοτεινών» καταβολών… Σε αυτές τις συνθήκες, αναπτύσσεται γονιμότατο έδαφος για κάθε (βαλτό ή ακούσιο) προβοκάτορα και προβοκάτσια…

Χανιά 15.6.2012

 

*  Ο Δ. Πατέλης είναι μέλος της Διεθνούς Ερευνητικής Ομάδας "Η Λογική της Ιστορίας". Το παρόν κείμενο εκφράζει προσωπικό προβληματισμό του.