Στη Μόσχα η «Αριστερά» διακηρύσσει τον νέο μονόδρομο: «ανήκουμε στη Δύση»! *

Του Τάκη Φωτόπουλου**

Περίληψη

Ο σκοπός αυτού του άρθρου είναι να εκτιμηθεί η πραγματική σημασία της συνάντησης του Τσίπρα με τον Πούτιν που, δυνητικά, ήταν μια χρυσή ευκαιρία για την Ελλάδα να ξεκινησει τις ριζικές οικονομικές και γεωστρατηγικές αλλαγές που απαιτεί η σημερινή δραματική στιγμή στην ελληνική ιστορία. Αυτή η ευκαιρία πήγε χαμένη από τη στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ, στην πραγματικότητα, χρησιμοποίησε την επίσκεψη ως ένα επικοινωνιακό μέσο, ενώ ο Τσίπρας δεν έγειρε καν το θέμα της σημερινής προσπάθειας από την Υπερεθνική Ελίτ να στραγγαλίσει την ελληνική οικονομία, μεχρι να αποδεχθεί η Κυβερνηση όλες τις «διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις» που της επιβάλλονται –παρά το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ εξελέγη για να τις ανατρέψει.

Συνέχεια →

Υπάρχει διέξοδος από την κρίση μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση;

Του Τάκη Φωτόπουλου*

(Το παρακάτω είναι μια επεξεργασμένη και ανανεωμένη ―με βάση νέα στοιχεία και εκτιμήσεις― απομαγνητοφώνηση της πρόσφατης βίντεο συνέντευξης του Τάκη Φωτόπουλου στην Galina Tichinskaya για την Pravda.ru [1]). Η συνέντευξη με ελληνικούς υπότιτλους εδώ: https://www.youtube.com/watch?t=256&v=1dorpDExCkM

Συνέχεια →

Μήπως υπήρξαμε «αντιγερμανοί»;

Του Δημήτρη Μπελαντή*

Η πρόσφατη συνάντηση του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ με την γερμανίδα καγκελάριο από μόνη της δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι αποτελεί πρόβλημα. Είναι απολύτως λογικό δύο κράτη, τα οποία μάλιστα ανήκουν στην ίδια ζώνη οικονομικής ολοκλήρωσης, όπως η Ε.Ε. και η ευρωζώνη, να έχουν ομαλές και κανονικές διπλωματικές σχέσεις και να μην υπάρχει ένα τείχος απομόνωσής ανάμεσά τους. Ούτε, από την άλλη πλευρά, υπήρξε θετικό υπόδειγμα μια πολιτική, όπως αυτή των προηγουμένων κυβερνήσεων, να καθορίζεται αυτή η διπλωματική γραμμή επικοινωνίας αποκλειστικά από την πρωτοβουλία και τις ανάγκες του ισχυρότερου μέρους, δηλαδή της Γερμανίας.

Συνέχεια →

Ευρωπαϊκή Διαπραγμάτευση: από τον μύθο στην πραγματικότητα

Του Γιώργου Κ. Καββαδία*

Πέρα από τις εύστοχες ή άστοχες κριτικές προς την κυβέρνηση για τις διαπραγματεύσεις με την ΕΕ, υποβαθμίζεται ή αλλοιώνεται ο ρόλος των Ευρωπαίων «εταίρων» μας.  Επιδιώκουν την υποταγή της κυβέρνησης στην κυρίαρχη πολιτική της ΕΕ, χωρίς να αφήνουν περιθώριο για «μονομερείς  ενέργειες» βάζοντας  σφραγίδα σε κάθε νομοσχέδιο με γνώμονα ότι το «κράτος – πρόνοιας» αποτελεί πια έναν φιλολαϊκό αναχρονισμό. Γι’ αυτό κλείνουν τις στρόφιγγες ρευστότητας (περιορισμοί στα ελληνικά ομόλογα – αποκλεισμός από το πρόγραμμα «ποσοτικής χαλάρωσης» κ.α.) οδηγώντας την ελληνική οικονομία σε χρηματοδοτικό αδιέξοδο. Επικαλούνται «κανόνες» και «αρχές» που πρέπει να γίνουν σεβαστές από την κυβέρνηση. Μόνο που οι ίδιοι τις εφαρμόζουν επιλεκτικά σύμφωνα με τα συμφέροντα των ισχυρών κρατών – μελών και κυρίως της Γερμανίας.

Συνέχεια →

Για ποιόν εργάζεται ο χρόνος;

Του Στάθη Κουβελάκη

Οταν άρχισε να υποχωρεί κάπως το επικοινωνιακό μπαράζ που επιχείρησε να παρουσιάσει την συμφωνία της 20ης Φλεβάρη μεταξύ κυβέρνησης και Eurogroup (και την «λίστα μεταρρυθμίσεων» που τη συμπληρώνει) ως περίπου νίκη, το βασικό επιχείρημα των υποστηρικτών της είναι ότι «αγόρασε χρόνο».

Συνέχεια →

Ποιά διαπραγμάτευση;

Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη

Η επιτυχία μιας αριστερής κυβέρνησης στην Ελλάδα, κόντρα στις προσταγές των ευρωπαϊκών ελίτ, θα σηματοδοτεί αναγκαστικά το τέλος τους.

Σε ένα άρθρο μας με τίτλο «Στο μυαλό του Γιάνη Βαρουφάκη », με την έναρξη ουσιαστικά της διαδικασίας διαπραγμάτευσης, έγινε προσπάθεια να αποκωδικοποιηθεί η Λογική αυτής της διαδικασίας που φάνταζε «νέα, ωραία και ευτυχής» (όσον αφορά την κατάληξη της), έναντι τουλάχιστον των απελθόντων διαπραγματευτών –ο Θεός να τους κάνει- εκπροσώπους εν πολλοίς της ντόπιας παρασιτικής ελίτ, που λυμαίνεται τον τόπο επί δεκαετίες, για να μην πούμε από ιδρύσεως του ελλαδικού κρατιδίου.

Συνέχεια →

ΘΗΡΙΟ ΠΟΥ ΒΡΥΧΑΤΑΙ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑΤΙ ΦΟΒΑΤΑΙ

Του Παναγιώτη Θέμελη*

Δεν υπάρχει κανένα μαγαζί στο κόσμο που να θέλει να διώξει τον καλύτερο πελάτη του και μάλιστα σε μια εποχή τεράστιας αγοραστικής κρίσης. Δεν υπάρχει τοκογλύφος στο κόσμο που να διατάξει τους υποτακτικούς του να σκοτώσουν αυτόν που έχει δανειστεί  απ΄ αυτούς ένα τεράστιο ποσόν με μεγάλους τόκους. Μπορεί να βάζει κάθε τόσο τους μπράβους του να τον εκφοβίζουν ότι θα τον βρούνε οι δικοί του σε χαντάκι, αλλά ποτέ δεν θα κάνει την ανοησία να το κάνει πράξη. Δεν υπάρχει χρηματοπιστωτικό ίδρυμα στο κόσμο που σε μια εποχή που οι αγοραστές δανείων σπανίζουν, θα «σκότωνε» τον καλύτερο του πελάτη, πράξη που θα είχε σαν αναπόφευκτο αποτέλεσμα να «σκοτώσει» ταυτόχρονα και την τελευταία ευκαιρία του όχι μόνο να αποκομίσει κέρδος από το δάνειο αυτό, αλλά ακόμα και να ανακτήσει το αρχικό κεφάλαιο.

Συνέχεια →

Το ολοκαύτωμα των Βρυξελλών

Του Περικλή Κοροβέση*

Τι να ξέρει άραγε για την Ευρώπη η μεγάλη πλειονότητα αυτού του λαού, και πιο συγκεκριμένα για την Ε.Ε. και τους θεσμούς της; Δεν έχουμε κάποια δημοσκόπηση ή μια έρευνα για να δούμε τι γνωρίζει ο Νεοέλληνας γι’ αυτήν την υπερεθνική δύναμη που καθορίζει τη ζωή του και ανά πάσα στιγμή μπορεί να τον στείλει να κοιμάται στο δρόμο και να τρώει από τα σκουπίδια. Ποια είναι η Κομισιόν που μας κυβερνάει χωρίς να ελέγχεται από κανένα; Τι αρμοδιότητες έχει το Ευρωκοινοβούλιο, που αρνείται να το ψηφίσει το 60% των πολιτών της Ε.Ε.; Ποιο είναι το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο και σε τι διαφέρει από το Συμβούλιο της Ε.Ε.; Ποιες είναι οι αρμοδιότητες του Δικαστηρίου της Ε.Ε. που εποπτεύει το Εθνικό Δίκαιο; Σε ποιον ανήκει η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα; Τι να λένε άραγε όλες αυτές οι συνθήκες που έχουμε υπογράψει; Το ευρώ είναι εθνικό νόμισμα ή συνάλλαγμα;

Συνέχεια →

«Ο δρόμος για την κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις…» …και αυταπάτες…

Της Ζέττας Μελαμπιανάκη*

Η εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις 25-1-2015 δημιούργησε κλίμα αισιοδοξίας στην μεγάλη πλειοψηφία εργαζομένων και ανέργων. Ο άμεσος σχηματισμός κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, θόλωσε το προφίλ της «αριστερής κυβέρνησης», αλλά και μόνο η σκέψη ότι δεν υπήρχε ξανά στη θέση του Πρωθυπουργού ο Αντώνης Σαμαράς, και μόνο η εικόνα του Βαρουφάκη να λέει στον Ντάισεμπλουμ ότι η ελληνική κυβέρνηση δεν συζητάει με την τρόικα, εξακολουθούσε να γεννά αισθήματα χαράς στην ταλαιπωρημένη, περιφρονημένη και ταπεινωμένη λαϊκή πλειοψηφία. Γιατί, το αποτέλεσμα των εκλογών ήταν συνέπεια της μεγάλης καταστροφής που έφεραν οι μνημονιακές πολιτικές που εφάρμοσαν οι κυβερνήσεις της τελευταίας πενταετίας, αλλά και αποτέλεσμα-έμμεσο- των κοινωνικών αγώνων. Γιατί υπήρξε έντονη και γενικευμένη η αίσθηση ότι μπαίνουμε σε νέα φάση, ότι το πολιτικό σκηνικό τροποποιείται ριζικά και ότι η νέα Κυβέρνηση με Κορμό το ΣΥΡΙΖΑ, βάζει νέες παραμέτρους στο «πολιτικό παιχνίδι» με την ΕΕ, τις αγορές, το ΔΝΤ, με αποτέλεσμα να εκτοξευθεί σε αστρονομικά ποσοστά η δημοτικότητά της.

Συνέχεια →

Which side are you on?* (με ποια πλευρα εισαι;)

Του Παναγιώτη Θέμελη*

Η συμφωνία που υπέγραψε η Ελληνική Κυβέρνηση στο eurogroup καταργεί το μνημόνιο η το συνεχίζει με άλλο όνομα; Καταργεί την τρόικα η την συνεχίζει κάτω από την ταμπέλα «θεσμοί»; Καταργεί τη λιτότητα ή την συνεχίζει; Εγκαταλείπει την θέση για διαγραφή του χρέους η απλά κερδίζει χρόνο για να την διαπραγματευτεί  με άλλο τρόπο ( σταδιακή απομείωση); Να μερικές από τις αντιπαραθέσεις στις οποίες ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ να εμπλακούν οι εργαζόμενοι, αφού οποιαδήποτε κι αν είναι η απάντηση, οποιαδήποτε από τις αντιπαρατιθέμενες απόψεις κι αν δικαιώνει, συνεχίζει να τους κρατά θεατές των εξελίξεων ή στην καλύτερη περίπτωση χαρτί στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων και πάντως όχι πρωταγωνιστές των πολιτικών εξελίξεων στη χώρα μας.

Συνέχεια →