ΕΥΡΩΠΗ, ΤΟ ΧΡΥΣΟΜΑΛΛΟ ΔΕΡΑΣ:

Η Ελλάδα στο επίκεντρο μίας φανταστικής ιστορίας συνωμοσίας, στην οποία συμμετέχουν οι Η.Π.Α. και η Γερμανία, με στόχο την απόκρυψη των προβλημάτων τους, καθώς επίσης την ηγεμονία της πλουσιότερης ηπείρου του πλανήτη – Μέρος Ι

Του Βασίλη Βιλιάρδου*

“Η θεωρία της συνωμοσίας στην κοινωνία είναι η άποψη ότι, η εξήγηση ενός κοινωνικού φαινομένου συνίσταται στην ανακάλυψη των ανθρώπων ή των ομάδων, οι οποίοι ενδιαφέρονται να συμβεί αυτό το φαινόμενο – ενώ το έχουν σχεδιάσει και συνωμοτήσει για να το προκαλέσουν. Η άποψη αυτή πηγάζει από τη αντίληψη πως, οτιδήποτε συμβαίνει στην κοινωνία (ιδιαίτερα, φαινόμενα όπως ο πόλεμος, η ανεργία, η φτώχεια και οι διάφορες ελλείψεις – καταστάσεις που κατά κανόνα όλοι οι άνθρωποι απεχθάνονται), αποτελεί αποτέλεσμα άμεσου σχεδίου ορισμένων ισχυρών ανθρώπων ή ομάδων” (K. Popper)

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Κάπου στις αρχές της δεκαετίας του 1950 οι Η.Π.Α., με τη βοήθεια των μυστικών υπηρεσιών τους, δημιουργούν μία οργάνωση, η οποία προβλέπει αφενός μεν την εκμετάλλευση της τεράστιας αγοράς της Ευρώπης σε περιόδους οικονομικής ανάπτυξης, αφετέρου τη διάλυση της, σε τυχόν εποχή μεγάλης οικονομικής κρίσης – ενώ διευκολύνουν το γερμανικό οικονομικό θαύμα, λόγω της θέσης της Γερμανίας, καθώς επίσης των «υπηρεσιών» της, κατά τη διάρκεια του ψυχρού πολέμου.

Την βοηθούν λοιπόν το 1953 (επίσημη χρεοκοπία της) να επιτύχει τη διαγραφή ενός μεγάλου μέρους των χρεών της, την επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής των υπολοίπων με ιδανικές συνθήκες (χαμηλό επιτόκιο, δόσεις ίσες με το 4% των εξαγωγών της), την επαναβιομηχανοποίηση της (σχέδιο Marshall), καθώς επίσης τη μη πληρωμή των πολεμικών επανορθώσεων, σε αρκετές ευρωπαϊκές χώρες – με την επιφύλαξη της «επαναδιαπραγμάτευσης» των αποζημιώσεων, στην περίπτωση μίας ενδεχόμενης ένωσης της με την Ανατολική πλευρά της.

Προς το τέλος τώρα του 1970 εμφανίζεται στην Ελλάδα ένας εκπαιδευμένος στις Η.Π.Α. χαρισματικός πολιτικός ηγέτης, ο οποίος διαφθείρει ένα σχετικά μεγάλο μέρος του πληθυσμού – εθίζοντας το στην άμετρη κατανάλωση, στην ιδιοτελή ψήφο, στα χρέη και στην εύκολη ζωή. Αυξάνει τους μισθούς χωρίς κανένα κριτήριο παραγωγικότητας, διογκώνει τις κρατικές δαπάνες, καθώς επίσης τα ελλείμματα και διορίζει μία στρατιά ανεπαρκών δημοσίων υπαλλήλων – οι οποίοι στελεχώνουν μία «λεγεώνα», πιστή στις εντολές του αρχηγού της.

Τα έμπιστα μέλη της «λεγεώνας» τοποθετούνται σε καίριες θέσεις, οι οποίες εξασφαλίζουν στο κόμμα εξουσίας τη συνεχή επανεκλογή του – με την αδιαφανή χρηματοδότηση του να στηρίζεται στην υπόγεια διαπλοκή, καθώς επίσης στη διαφθορά. Μέσα σε λιγότερο από δέκα χρόνια, το δημόσιο χρέος της Ελλάδας εξακοντίζεται στα ύψη – από μηδενική σχεδόν αφετηρία. Μέχρι τότε, οι χρεοκοπίες της Ελλάδας ήταν το αποτέλεσμα των συνεχών «πολέμων» για τη διατήρηση της ανεξαρτησίας της – ενώ καμία χώρα δεν είχε εξευτελίσει ποτέ τους πολίτες της, οι οποίοι ζούσαν πάντοτε μέσα στα πλαίσια των οικονομικών δυνατοτήτων τους.

Την ίδια εποχή, τα παιδιά του Σικάγου παίρνουν τα ηνία της πολιτικής στις Η.Π.Α., ιδιωτικοποιώντας σχεδόν όλες τις κερδοφόρες κρατικές δραστηριότητες. Στις υπόλοιπες χώρες του πλανήτη, στις οποίες δραστηριοποιείται επεκτατικά η υπερδύναμη, τοποθετούνται κατά προτίμηση σοσιαλιστικές κυβερνήσεις, με τη συμμετοχή εκπαιδευμένων στις Η.Π.Α. οικονομολόγων – επειδή αυτές μπορούν να εφαρμόζουν ευκολότερα τη νεοφιλελεύθερη πολιτική, έχοντας μεταξύ άλλων τον έλεγχο των εργατικών συνδικάτων.               

Αργότερα, στα τέλη της δεκαετίας του 1980, η τότε Δ. Γερμανία υποχρεώνεται από τη Γαλλία να συμμετέχει στη μελλοντική δημιουργία της Ευρωζώνης, στο κοινό νόμισμα καλύτερα (ευρώ), πριν ακόμη της επιτραπεί η ένωση της με την Α. Γερμανία. Οι Γάλλοι κυρίως θεωρούν ότι, το κοινό νόμισμα θα αποτελούσε ισχυρή προστασία τους απέναντι στις ανέκαθεν επεκτατικές τάσεις της Γερμανίας – ενώ υπέφεραν κατά κανόνα από το ισχυρό νόμισμα (μάρκο) της γείτονας χώρας.

Τέλος η Ελλάδα, αρχές του 2000, πριν ακόμη καταφέρει δηλαδή να γίνει ισότιμο μέλος της Ευρωζώνης, αναζητάει λύσεις για την «παραποίηση» κάποιων «λογιστικών στοιχείων» της – τα οποία θα μείωναν το δημόσιο χρέος της, με τη βοήθεια της δημιουργικής λογιστικής. Η Ελληνίδα υπεύθυνος της Goldman Sachs στο Λονδίνο, διαπιστώνοντας έκπληκτη τις τεράστιες αδυναμίες της στατιστικής υπηρεσίας της Ευρωζώνης, καθώς επίσης όλων των υπολοίπων ελεγκτικών μηχανισμών της ΕΕ, δημιουργεί ένα προϊόν (swap), το οποίο επιτρέπει την απόκρυψη ενός μέρους των χρεών της Ελλάδας – μία εξαιρετικά κερδοφόρα τοποθέτηση για τον εργοδότη της, αφού μεταφέρονται χρέη στο μέλλον, με πολύ υψηλά επιτόκια.     

Η ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ Η.Π.Α.

Ευρισκόμαστε ακριβώς στην εποχή (Μάρτιος 2005), όπου φαίνεται πλέον καθαρά ότι, η πολιτική χαμηλών επιτοκίων της Fed δεν έχει μειώσει την ανεργία που προκάλεσε η κατάρρευση των εταιρειών διαδικτύου – ενώ οδεύει προς το τέλος της η μείωση του κόστους της ώρας εργασίας στις Η.Π.Α., με τη Γερμανία να παίρνει τη «σκυτάλη» (λεπτομέρειες στο άρθρο μας «Σκάκι με το Διάβολο»).

Ειδικότερα η Γερμανία, έχοντας ανέκαθεν στόχο να ηγηθεί στην Ευρωζώνη, υποδουλώνοντας οικονομικά όλους τους εταίρους της (καταρχήν την περιφέρεια) αποφάσισε τη «συγκράτηση» των μισθών των εργαζομένων της – κάτι που είχε σαν αποτέλεσμα τη μείωση των πραγματικών αμοιβών στη βιομηχανία της χώρας κατά 14% από το χρόνο εισόδου της στην Ευρωζώνη, οπότε την αύξηση της ανταγωνιστικότητας της. Έτσι, σε συνδυασμό με την έντονα επεκτατική πολιτική της μέσω των μεγάλων επιχειρήσεων της (με τη βοήθεια της διαφθοράς διαπλεκομένων κυβερνήσεων), κατόρθωσε να «καταλάβει» την πρώτη θέση στην Ευρώπη – καθώς επίσης στις εξαγωγές παγκοσμίως (την τρίτη στις πωλήσεις πολεμικού εξοπλισμού).

Αντίθετα, οι Η.Π.Α. προσπάθησαν ατυχώς να «μεγεθύνουν» το ΑΕΠ τους «εσωτερικά», μέσω της καταναλωτικής επέκτασης των αμερικανικών νοικοκυριών, στα οποία προσέφεραν τη δυνατότητα (ακόμη και στα πολύ χαμηλά «εισοδηματικά στρώματα») να χρεωθούν και να «κερδοσκοπήσουν» – με τη βοήθεια των χαμηλών επιτοκίων δανεισμού, της αυξημένης ποσότητας χρήματος και της αγοράς κατοικιών (ενυπόθηκα δάνεια χαμηλής εξασφάλισης κλπ.).         

Εκείνη ακριβώς την εποχή, η Βραζιλία ανακοίνωσε ότι δεν χρειάζεται πλέον τη στήριξη του ΔΝΤ, λόγω της θετικής οικονομικής της ανάπτυξης – σαν αποτέλεσμα της αύξησης των τιμών των ενεργειακών και λοιπών πρώτων υλών παγκοσμίως (η χώρα διαθέτει τεράστιες πλουτοπαραγωγικές πηγές). Ο υπουργός οικονομικών του μεγαλύτερου κράτους της Λατινικής Αμερικής είπε πως «Το καταστατικό του ΔΝΤ προβλέπει τη στήριξη, με στόχο την καταπολέμηση των κρίσεων του εμπορικού ισοζυγίου, καθώς επίσης του ισοζυγίου εξωτερικών συναλλαγών. Η συγκεκριμένη βοήθεια δεν είναι πλέον αναγκαία για τη Βραζιλία».

Στη συνέχεια (Απρίλιος του 2006), διενεργήθηκε το καθιερωμένο «ανοιξιάτικο» συμβούλιο της Παγκόσμιας Τράπεζας και του ΔΝΤ στην Ουάσιγκτον. Οι δύο διεθνείς «οργανισμοί» βίωναν τη μεγαλύτερη κρίση στην ιστορία τους – όπου στην περίπτωση του ΔΝΤ, η κρίση ήταν πολύ πιο εμφανής. Το «Ταμείο» δεν είχε καταφέρει ακόμη να ξεπεράσει τα προβλήματα που του είχαν δημιουργηθεί, μετά τον καταστροφικό χειρισμό της ασιατικής κρίσης (1997) εκ μέρους του. “Τότε, το ΔΝΤ έχασε ολοσχερώς τη «νομιμοποίηση» του” σύμφωνα με τον αντιπρόεδρο του κέντρου παγκόσμιας ανάπτυξης.

Ειδικότερα, από την ασιατική κρίση και μετά, οι βασικοί «πελάτες» του ΔΝΤ, όπως η Ταϊλάνδη, οι Φιλιππίνες, η Κίνα και η Ινδία, φοβόντουσαν να ζητήσουν νέα δάνεια, διατηρώντας ακόμη «νωπή» στις μνήμες τους την καταστροφή του παρελθόντος – τα οδυνηρά επακόλουθα δηλαδή των τρομακτικών προγραμμάτων απελευθέρωσης των χρηματοπιστωτικών αγορών τους, τα οποία είχαν αποδεχθεί, μετά από «υπόδειξη» του ΔΝΤ, πολλές ασιατικές χώρες.

Επί πλέον αυτών, είχε προστεθεί μία εντυπωσιακή «κίνηση» αρκετών κρατών της Λατινικής Αμερικής, υπό την ηγεσία της Βραζιλίας και της Αργεντινής, με στόχο την ολοσχερή αποπληρωμή των δανείων του ΔΝΤ. Τελικός στόχος τους ήταν η ολική «απεξάρτηση» τους από το «Ταμείο», το οποίο ήταν εξαιρετικά μισητό σε ολόκληρη την περιοχή.

Ουσιαστικά λοιπόν επρόκειτο για ένα καθαρό «μποϊκοτάρισμα» του ΔΝΤ – για ένα «εμπάργκο» καλύτερα, εκ μέρους μερικών εκ των μεγαλύτερων «πελατών» του. Το γεγονός αυτό είχε οδηγήσει το ΔΝΤ σε μία έντονη κρίση «προϋπολογισμού», αφού η λειτουργία του, τις τελευταίες δύο δεκαετίες, χρηματοδοτούταν όλο και περισσότερο από τις πληρωμές των χρεών των «πελατών» του. Το ΔΝΤ υπολόγιζε ότι οι εισπράξεις του (τόκοι και χρηματοπιστωτικά έξοδα), θα μειωνόταν από 3,19 δις $ το 2005, στα 1,39 δις $ το 2006 – ενώ μέχρι το 2009 θα περιορίζονταν άλλο τόσο, εάν δεν λάβαινε έγκαιρα τα μέτρα του.

Η Παγκόσμια Τράπεζα τώρα ήταν επίσης σε δυσχερή οικονομική θέση – αν και δεν κατηγορούταν, όπως το ΔΝΤ για την αποτυχία στην Ασία ή για «μεθοδεύσεις», ανάλογες με αυτές του «Ταμείου».  Όμως, οι συνολικές εισπράξεις της, από τόκους και χρηματοπιστωτικά έξοδα, είχαν περιορισθεί ανησυχητικά – από 8,1 δις $ το 2001, στα 4,4 δις $ το 2004. Επίσης, τα έσοδα της από επενδύσεις ήταν μειωμένα – από 1,5 δις $ το 2001, στα 304 εκ. $ το 2004. Η Κίνα, η Ινδονησία, το Μεξικό, η Βραζιλία και πολλές άλλες «ανεπτυγμένες αναπτυσσόμενες» χώρες, αναζητούσαν ήδη νέους χρηματοδότες.

Η πρόθεση λοιπόν των δύο εργαλείων του Bretton Woods να ενεργοποιηθούν στις ανεπτυγμένες οικονομίες, μετά την εκδίωξη τους από τις αναπτυσσόμενες, ήταν υποχρεωτική, μετά την οικονομική «δυσπραγία», στην οποία βρέθηκαν οι δύο αυτοί οργανισμοί το 2005.

Έτσι λοιπόν φτάσαμε στο Σεπτέμβρη του 2008, όπου καταγράφηκε η χρεοκοπία της Lehman Brothers, η οποία θεωρήθηκε από πολλούς σαν το μεγαλύτερο λάθος του αιώνα – ένα μεγάλο σφάλμα της κυβέρνησης των Η.Π.Α. Ήταν όμως «σφάλμα», ή απλά μία πανέξυπνη στρατηγική κίνηση στην παγκόσμια σκακιέρα; Το «πάτημα του κόκκινου πλήκτρου» ίσως, με το οποίο ξεκίνησε η αντίστροφη μέτρηση (count down);

Η τράπεζα θα μπορούσε να είχε διασωθεί «μόνο» με 10 δις $. ‘Εν τούτοις, η αμερικανική κυβέρνηση δεν συμφώνησε – κάτι που έχει θεωρηθεί σαν το αποτέλεσμα της έχθρας του τότε Υπουργού Οικονομικών και πρώην διευθυντή της Goldman Sachs. Δεν μοιάζουν όμως όλα αυτά αλήθεια με κινήσεις «αντιπερισπασμού» των αντιπάλων – κυρίως των Ευρωπαίων, οι οποίοι έχασαν δισεκατομμύρια από την «κρίση» των ενυπόθηκων δανείων χαμηλής εξασφάλισης των Η.Π.Α.;

Ενδεχομένως λοιπόν να ήταν μόνο «προπέτασμα καπνού» για τις χώρες που ζημιώθηκαν (εξαπατήθηκαν) από τη Lehman και τις Η.Π.Α. – οι οποίες πιθανότατα «διέσπειραν» ηθελημένα το πρόβλημα τους παγκοσμίως, με απώτερο ίσως στόχο να το επιλύσουν, επιβαρύνοντας ισόποσα όλους τους υπόλοιπους «συνεργάτες» τους. Ας σημειωθεί εδώ ότι, στις Η.Π.Α. η Lehman δεν διέθετε κανενός είδους προϊόντα σε ιδιώτες (ήταν η πλέον διεθνής όλων των αμερικανικών επενδυτικών τραπεζών, αφού το 50% των συνολικών  δραστηριοτήτων της ήταν εκτός Η.Π.Α.), οπότε η χρεοκοπία της δεν αποτελούσε πρόβλημα για τη χώρα. 

Σε κάθε περίπτωση, η Γερμανία θεώρησε τότε πως δέχθηκε πολεμική επίθεση με οικονομικά εργαλεία, παρομοιάζοντας την με την κήρυξη του Πρώτου Παγκοσμίου Οικονομικού Πολέμου – ενώ στα τέλη του 2008 είχε εκλεγεί στην προεδρία της Αμερικής ο B.Obama, ο οποίος, συνετέλεσε τα μέγιστα στον «εφησυχασμό» των Ευρωπαϊκών κυβερνήσεων, καθώς επίσης της κοινής γνώμης  (μετά τις τεράστιες απώλειες από τη μεγαλύτερη ληστεία όλων των εποχών που υπέστησαν). Ουσιαστικά δε το 2009 πραγματοποιήθηκε η «άλωση» της Ανατολικής Ευρώπης από το ΔΝΤ (Ουγγαρία, Ουκρανία, Ρουμανία, Λετονία κλπ.), το οποίο ανέλαβε τη μία μετά την άλλη χώρα «υπό την προστασία» του.

* Βασίλης Βιλιάρδος  (copyright), Αθήνα, 25. Σεπτεμβρίου 2011, viliardos@kbanalysis.com.Ο κ. Β. Βιλιάρδος είναι συγγραφέας οικονομολόγος, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου. Είναι σύμβουλος επιχειρήσεων, ενώ έχει εκδώσει πρόσφατα το δεύτερο βιβλίο της σειράς «Η κρίση των κρίσεων» (διάθεση με παραγγελία στο kb@kbanalysis.com).

ΠΗΓΗ: http://www.casss.gr/PressCenter/Articles/2435.aspx

Συνέχεια στο Μέρος ΙΙ

Η καταστροφική συμφωνία της 21^ης Ιουλίου

Πως η κυβέρνηση ετοιμάζεται να παραδώσει το μεγαλύτερο διαπραγματευτικό χαρτί της Ελλάδας

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Μετά τα καταστροφικά αποτελέσματα του Μνημονίου, που παρουσιάστηκε πριν ένα χρόνο ως η “σωτηρία” της χώρας από την κυβέρνησή της, τώρα έχουμε δύο ακόμα προγράμματα “σωτηρίας”, που, αν εφαρμοσθούν, δεν θα υπάρχει τίποτα για να σωθεί! Πρόκειται αφενός για το μεσοπρόθεσμο, αφετέρου για τη συμφωνία της 21ης Ιουλίου. Η τελευταία παρουσιάστηκε από την κυβέρνηση ως η λύση στο ελληνικό πρόβλημα, δυστυχώς όμως τα στοιχεία που σταδιακά έρχονται στο φως αποκαλύπτουν ότι πρόκειται μάλλον για το τέλος της Ελλάδας!

Υπερβολές, θα πείτε ίσως. Εδώ και δύο χρόνια όμως, όσοι γράφουμε αυτές τις “υπερβολές”, ελπίζοντας ενδόμυχα να έχουμε άδικο και να διαψευσθούμε, όχι μόνο δεν διαψευδόμαστε, αλλά, δυστυχώς, δικαιωνόμαστε πανηγυρικά. ‘Αναυδοι και συγχυσμένοι όλοι οι ‘Ελληνες παρακολουθούν σήμερα την επιταχυνόμενη καταστροφή της πατρίδας τους, ενώ όλοι οι σοβαροί οικονομολόγοι διεθνώς και όλα τα μεγάλα έντυπα, του διεθνούς κατεστημένου όχι τίποτα επαναστατικά, από τον Εκόνομιστ ως την Χάντελσμπλαντ και από τους Φαϊνάνσιαλ Τάιμς έως τους Νιου Γιορκ Τάιμς, θεωρούν ως κατεξοχήν παράδειγμα εξ ορισμού αποτυχημένης πολιτικής το μείγμα άγριας λιτότητας και απορρύθμισης που επιβλήθηκε στην Ελλάδα με το Μνημόνιο ΕΕ, ΕΚΤ, ΔΝΤ και Γιώργου Παπανδρέου και που κλιμακώνεται τώρα με τον ακρωτηριασμό του κράτους, τις μαζικές απολύσεις και τις ιδιωτικοποιήσεις. Δεν είναι η μία ή η άλλη λεπτομέρεια, αλλά η ίδια η ουσία του προγράμματος που πάσχει, είναι οι βασικές του παραδοχές που έχουν εγκλωβίσει αναπότρεπτα την ελληνική κυβέρνηση, την Ελλάδα και την ΕΕ, σε μια αυτοκαταστροφική, “χαοτική” σε μαθηματικούς όρους, τροχιά αποσύνθεσης.

Mια συμφωνία από τις τράπεζες για τις τράπεζες

Το ίδιο μοντέλο ακολουθήθηκε δυστυχώς και με τη συμφωνία της 21ης Ιουλίου, η οποία κινδυνεύει όχι μόνο να έχει άμεσες καταστρεπτικές συνέπειες, αλλά είναι επιπλέον έτσι φτιαγμένη, ώστε να εξασθενεί ριζικά τα διαπραγματευτικά χαρτιά της χώρας και, υπό αυτή την έννοια, να καθιστά περισσότερο ανεπίστρεπτη την κάθοδό της στα Τάρταρα. Πολύ φυσικό άλλωστε, αφού, όπως και όλα τα υπόλοιπα κείμενα (Μνημόνιο, Μεσοπρόθεσμο), δεν συνιστά αποτέλεσμα διαπραγμάτευσης και ελληνικών προτάσεων, αλλά εισαγωγής λύσεων που άλλοι επεξεργάζονται προς δικό τους και όχι προς το συμφέρον της Ελλάδας και εφαρμόζουν στη συνέχεια με την ενθουσιώδη συνενοχή της ελληνικής κυβέρνησης. Εν προκειμένω, ο αρχιτέκτων της συμφωνίας της 21ης Ιουλίου είναι το International Institute of Finance, κύριο συμβουλευτικό σώμα των μεγάλων παγκόσμιων τραπεζών, που, πολύ φυσικά, κύτταξε να εξυπηρετήσει τα συμφέροντά τους και όχι τα συμφέροντα της Ελλάδας, η οποία έχει κυριολεκτικά αφεθεί, από τους κυβερνήτες της, στην διάθεση των διεθνών τοκογλύφων.

Είναι γεγονός ότι η συμφωνία της 21ης Ιουλίου περιέχει ορισμένους όρους ελάφρυνσης των επιτοκίων και των περιόδων αποπληρωμής. Σε αντάλλαγμα όμως, και μακροπρόθεσμα, επιδεινώνονται σοβαρά οι όροι δανεισμού της Ελλάδας και καθίσταται η χώρα πολύ περισσότερο όμηρος των πιστωτών της από όσο είναι σήμερα. ‘Όπως σημειώνουν σχετικά οι Νιου Γιορκ Τάιμς, η συμφωνία ανταλλαγής ομολόγων είναι “πολύ καλύτερη για τις τράπεζες, απόσο για τους ‘Ελληνες που υποτίθεται ότι βοηθά. Οι κάτοχοι ελληνικών ομολόγων θα πάρουν πολύ καλύτερες τιμές από όσες θα μπορούσαν να αποσπάσουν στην αγορά, ενώ η Ελλάδα θα εξακολουθούσε να χρωστάει πολλά λεφτά. Και, επιπλέον, η Ελλάδα θα παρέδιδε μεγάλο τμήμα της διαπραγματευτικής της ισχύος, στην περίπτωση που θα αναγκαζόταν, στο μέλλον, να ξαναπάει στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης διάσωσης». Η συμφωνία μοιάζει μια αρκετά φτωχή λύση για την Ελλάδα και μια καλύτερη λύση για τους ιδιώτες πιστωτές της, είναι το συμπέρασμα των Φαϊνάνσιαλ Τάιμς.

Η συμφωνία προβλέπει ένα κούρεμα 21%. Αυτό φαίνεται ως απώλεια για τους κατόχους ελληνικών ομολόγων, στην πραγματικότητα όμως μόνο απώλεια δεν είναι. Τα ομόλογα αυτά συχνά δεν πιάνουν σήμερα στην αγορά παρά το 50% της αξίας τους. Και προφανώς, αν παρουσιαζόντουσαν όλα προς πώληση, δεν θα έπιαναν ούτε αυτό το ποσό. Σύμφωνα με ορισμένους υπολογισμούς, η πραγματική αξία τους είναι στο 20-35% της ονομαστικής τους τιμής. Οι τράπεζες, τα διάφορα funds και τα ασφαλιστικά ιδρύματα που έχουν σήμερα αυτά τα ομόλογα θα έπαιρναν σε αντάλλαγμα τίτλους με αξιολόγηση ΑΑΑ. Ποιος τραπεζίτης δεν θα έτρεχε να λάβει μέρος σε μια τέτοια συναλλαγή;

Αφοπλίζουν την Ελλάδα

Δεν είναι όμως μόνο αυτό το στοιχείο που κάνει λεόντεια, υπέρ των τραπεζών, τη συμφωνία. Η Ελλάδα, όπως υπογραμμίζουν οι Νιου Γιορκ Τάιμς, έχει σήμερα ένα τεράστιο διαπραγματευτικό χαρτί, που δεν διέθεταν χώρες όπως η Αργεντινή, η Ουρουγουάη ή η Ρωσία. Το χρέος αυτών των χωρών ήταν υπό το καθεστώς του αμερικανικού ή βρετανικού δικαίου. Αντίθετα, άνω του 90% του ελληνικού χρέους υπόκειται στην ελληνική νομοθεσία. Αυτό, υποστηρίζουν διεθνείς νομικοί εμπειρογνώμονες, μπορεί να δώσει στην Ελλάδα τη δυνατότητα, αν το αποφασίσει, να μεταβάλλει τους όρους των δανειακών συμβάσεων, επιβάλλοντας στους ξένους πιστωτές ευνοϊκότερους όρους αναδιάρθρωσης. Για παράδειγμα, το ελληνικό κοινοβούλιο θα μπορούσε να ψηφίσει μια διάταξη που να επιβάλλει τον υποχρεωτικό χαρακτήρα μιας αναδιάρθρωσης, αν συμφωνήσει το 51% των πιστωτών. ‘Η, ακόμα πιο δραστικά, η Αθήνα θα μπορούσε να αρνηθεί παντελώς να πληρώσει, στέλνοντας τους πιστωτές στα ελληνικά δικαστήρια να βρουν το δίκηο τους. Η κατάσταση αυτή δίνει μοναδικό στην παγκόσμια ιστορία διαπραγματευτικό χαρτί στην Ελλάδα, σημειώνουν διεθνείς ειδικοί στο ζήτημα του χρέους που επικαλούνται, επαναλαμβάνουμε, όχι ο … Ριζοσπάστης ή η Κόκκινη Σημαία, αλλά οι Νιού Γιορκ Τάιμς!

Συνοψίζοντας, η συμφωνία της 21ης Ιουλίου είναι όχι μόνο μια εξαιρετικά επικερδής συμφωνία για τους πιστωτές της χώρας, αλλά και, επιπλέον, “κλειδώνει” τη χώρα σε μια κατάσταση αποικίας από την οποία πολύ πιο δύσκολα θα μπορέσει να ξεφύγει και στο μέλλον, «κλειδώνει», κατ’ ελάχιστον, τη μετάπτωσή της από χώρα του πρώτου σε χώρα του τρίτου κόσμου, ολοκληρώνει την αφαίρεση εθνικής κυριαρχίας που ξεκίνησε με το Μνημόνιο. Η επιδίωξη των διεθνών τραπεζιτών που συνέταξαν τη συμφωνία της 21ης Ιουλίου είναι να απασφαλίσουν το τελευταίο όπλο που διαθέτει η Ελλάδα, δηλαδή το όπλο της στάσης πληρωμών. Και βεβαίως, να χρησιμοποιήσουν άλλη μια φορά την κυβέρνηση Παπανδρέου και την Ελλάδα για να δημιουργήσουν προηγούμενο για το χρέος όλης της ευρωζώνης.

Aπό την προδοσία στην καταστροφή

Ασφαλώς, το όπλο της στάσης πληρωμών είναι το οικονομικό αντίστοιχο ενός ατομικού όπλου. Είναι καλύτερα να μην το χρησιμοποιείς ποτέ, είναι όμως πολύ αποτελεσματικό ως απειλή. Και στην κατάσταση που έχει βρεθεί η χώρα δεν μπορεί να αφήσει να της το πάρουν, γιατί είναι η τελευταία οικονομική γραμμή άμυνας που διαθέτει. Η χώρα έχει βρεθεί σήμερα στην κατάσταση ασθενούς που τον έχουν βάλει στην εντατική και του βγάζουν ένα ένα τα όργανα. Δεν είναι πολύ καλή λύση να πετάξει τα σωληνάκια και να τρέξει να σωθεί, η εναλλακτική όμως που διαθέτει είναι ο θάνατος, ίσως αργός, αλλά σίγουρος, μέσα στην εντατική.

Ο ελληνικός λαός τελεί ακόμη σε μεγάλη σύγχυση, υπό το κράτος ισχυρότατου σοκ που έχει υποστεί. Τα κόμματα της αριστερής και δεξιάς αντιπολίτευσης, παρά τις κριτικές που ασκούν, μοιάζουν έμφοβα από την προοπτική να αναλάβουν ευθύνες. Αλλά δεν υπάρχει άλλη λύση από τη διακοπή της σημερινής πορείας υποταγής και την αναζήτηση εναλλακτικών με κάθε τίμημα και ρίσκο και ασφαλώς, με τη δέουσα φρόνηση και προετοιμασία, για τις οποίες όμως καθημερινά εξαντλούνται τα περιθώρια. Θα έρθει ασφαλώς το πλήρωμα του χρόνου για να ελεγχθούν οι πράξεις της σημερινής κυβέρνησης και, ιδίως, να ερευνηθεί η ύπαρξη ή μη συνωμοσίας για την ένταξη της Ελλάδας στο καθεστώς μνημονίου, πράξη που συνιστά, αν αποδειχθεί, πράξη εσχάτης προδοσίας – και τέτοια αναμφισβήτητα θα θεωρηθεί, σε περιβάλλον βιούμενης εθνικής καταστροφής.

Αλλά το πρόβλημα δεν είναι τόσο η εκ των υστέρων κάθαρση, όσο να αποτραπεί, έστω και την υστάτη, η ολοκλήρωση της εθνικής καταστροφής. Ευθύνη για αυτό δεν έχουν μόνο η ηγεσία της κυβέρνησης, αλλά όλα τα στελέχη και οι βουλευτές του κυβερνώντος ΠΑΣΟΚ, η αντιπολίτευση, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, η δικαιοσύνη και οι ‘Ελληνες πολίτες, στον πατριωτισμό των οποίων αναθέτει σε τελική ανάλυση τη φύλαξη του Συντάγματος ο συντακτικός νομοθέτης.

ΠΗΓΗ: Επίκαιρα, 22.9.2011 ΚΑΙ Δευτέρα, 26 Σεπτεμβρίου 2011, http://konstantakopoulos.blogspot.com/2011/09/21.html

Πάνε το χρέος στο 190%!

Του Γιώργου Δελαστίκ

Λεηλασία! Εργαζόμενοι στον δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα, μικρομεσαίοι επιχειρηματίες πάσης φύσεως, συνταξιούχοι, νέοι, όλα γενικώς τα κοινωνικά στρώματα των Ελλήνων διακατέχονται από το βίαιο συναίσθημα ότι η πολιτική της κυβέρνησης του Γιώργου Παπανδρέου έχει ως στόχο τη λεηλασία των εισοδημάτων τους. Ουδέποτε στην ιστορία του ελληνικού κράτους υπήρξε ελληνική κυβέρνηση, η οποία να άσκησε πιο εφιαλτική πολιτική στον οικονομικό και κοινωνικό τομέα εναντίον του ελληνικού λαού.

Αλλεπάλληλες δέσμες μέτρων κατά ριπάς θερίζουν εκατοντάδες χιλιάδες Ελληνες καταβαραθρώνοντας το βιωτικό επίπεδό τους και πετώντας τους στον κοινωνικό Καιάδα της φτώχειας, της ανεργίας και της κοινωνικής περιθωριοποίησης. Ενα μαρτύριο που δεν έχει τέλος ζει η Ελλάδα.

Θυσίες χωρίς κανένα νόημα είναι αυτό το βασανιστήριο στο οποίο υποβάλλει η κυβέρνηση Παπανδρέου τον ελληνικό λαό από την ημέρα που ανέλαβε τη διακυβέρνηση του τόπου, και μάλιστα θριαμβευτικά. Πάνω από δέκα εκατοστιαίες μονάδες διαφορά της είχαν δώσει οι Ελληνες, γεμάτοι ελπίδες ότι θα έβγαζε τη χώρα από το τέλμα στο οποίο την είχε οδηγήσει η θλιβερή, ιδίως στο τέλος της, κυβέρνηση Καραμανλή.

Αμείλικτοι είναι οι αριθμοί. Κανένας από τους θεμελιώδεις μακροοικονομικούς δείκτες δεν βελτιώνεται ουσιωδώς. Αντιθέτως, παρά την αφαίμαξη των λαϊκών εισοδημάτων, αρκετοί δείκτες επιδεινώνονται. Πρώτος και χειρότερος το δημόσιο χρέος. Αυτό που χρησιμοποίησε ως πρόσχημα ο Γ. Παπανδρέου για να υπαγάγει την Ελλάδα στο, κατά τη ρήση του Ευάγγελου Βενιζέλου, καθεστώς "δημοσιονομικής κατοχής" μέσω του Μνημονίου και του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος. Ο πρωθυπουργός παρέλαβε το δημόσιο χρέος στο 115% του ΑΕΠ (ή 127% με τις στατιστικές λαθροχειρίες που έκανε η κυβέρνηση) και όπως ανακοίνωσε το ΔΝΤ του χρόνου θα το έχει εκτοξεύσει μέσω του Μνημονίου στο ανατριχιαστικό ύψος του… 190%!!!

Ναι, 70 εκατοστιαίες μονάδες θα έχει αυξήσει το δημόσιο χρέος μέσα σε τρία μόλις χρόνια πρωθυπουργίας του ο Γ. Παπανδρέου! Φρικιαστικό! Ιδίως αν το συγκρίνει κανείς με το γεγονός ότι στα 16 ολόκληρα προηγούμενα χρόνια, από το 1993 έως το 2009, το ελληνικό δημόσιο χρέος κυμαινόταν, λίγο πάνω-λίγο κάτω, από το 100% του ΑΕΠ, με μέγιστες τιμές το 115% του Κ. Καραμανλή και το 111% του 1993. Τότε που ο κατά τα άλλα "νοικοκύρης" Κωνσταντίνος Μητσοτάκης κατά τη διάρκεια της εφιαλτικής πρωθυπουργίας του είχε εξακοντίσει το χρέος στο 111% του ΑΕΠ από το 69% που του το είχε παραδώσει ο "σπάταλος" Ανδρέας Παπανδρέου!

Ούτε το έλλειμμα μειώνει ουσιαστικά η πολιτική της κυβέρνησης – ΕΕ – ΔΝΤ. Θυμάστε τι μας έλεγε ο πρωθυπουργός όταν υπέγραψε το Μνημόνιο; Οτι δήθεν το 2012 το έλλειμμα θα ήταν κάτω από 3%. Τι λέει σήμερα το ΔΝΤ; Οτι το 2012 το ελληνικό έλλειμμα θα είναι τουλάχιστον… 7%. Παρόλα δηλαδή τα μέτρα οικονομικής εξόντωσης του ελληνικού πληθυσμού, δεν θα πέσει ούτε καν… μία (!) εκατοστιαία μονάδα από φέτος που υπολογίζεται κάτω από 8%.

Γδέρνει και τους πιο φτωχούς τώρα η κυβέρνηση Παπανδρέου, μειώνοντας στις 5.000 ευρώ το αφορολόγητο. Θέλει να εισπράττει φόρους ακόμη και από τους γέροντες που παίρνουν σύνταξη 450 ευρώ, ακόμη και από τους νέους που δουλεύουν σε φαστφουντάδικα με 400 ευρώ τον μήνα! Απίστευτη κοινωνική βαρβαρότητα. Μειώνει διαρκώς τους μισθούς στον δημόσιο τομέα η κυβέρνηση. Μειώνει συνεχώς τις συντάξεις. Η "κινεζοποίηση" της ελληνικής κοινωνίας είναι ο στόχος της πολιτικής της. Φτώχεια και κακομοιριά τύπου δεκαετίας του 1960, για όσους τις γνώρισαν…

Μόνιμος ο φόρος στα ακίνητα που επέβαλε ο Γ. Παπανδρέου και απειλεί ότι θα κόβει το ρεύμα σε όποιον δεν τον πληρώνει. Τον παρέτεινε αρχικά έως το 2014 – και αφότου δηλαδή ο ίδιος θα έχει απομακρυνθεί από την εξουσία, έτσι ώστε να δεσμεύσει και την επόμενη κυβέρνηση, η οποία θα πρέπει να συγκρουστεί με τους ξένους επικυρίαρχους της ΕΕ για να τον καταργήσει.

Μόνιμος και ο νέος φόρος δεύτερης φορολόγησης του ήδη φορολογημένου ολόκληρου εισοδήματος όλων των Ελλήνων, αυτός με το ψευδώνυμο "έκτακτη εισφορά αλληλεγγύης", όπως με οργουελικό σαδισμό τον ονόμασαν οι επιτελείς της κυβέρνησης Παπανδρέου. Ο εφιάλτης δεν έχει τέλος…

ΠΗΓΗ: ΕΘΝΟΣ, «E» 24/9/2011, http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22792&subid=2&pubid=63399206

ΥΠΟΘΕΤΙΚΟ ΣΕΝΑΡΙΟ ΧΡΕΟΚΟΠΙΑΣ:

Οι χρηματοπιστωτικές αγορές έχουν μία σίγουρη μέθοδο για να προβλέπουν το μέλλον – το δημιουργούν χειραγωγώντας το, με μοναδικό σκοπό την κερδοφορία τους. Τι γίνεται όμως εάν χάσουν, λόγω της απληστίας τους, τον έλεγχο του παιχνιδιού; Μέρος Ι 

Του Βασίλη Βιλιάρδου*

Περίληψη: Στο κείμενο αναλύεται τι θα μπορούσε να συμβεί στην περίπτωση που μία ανεπτυγμένη χώρα δήλωνε στάση πληρωμών, με στόχο να αποφευχθούν τα οδυνηρά επακόλουθα της χρεοκοπίας – σε παγκόσμια κλίμακα. Κατά την άποψη μας, την οποία αναφέρουμε στο τέλος, μπορούμε να φτάσουμε σε ένα αίσιο αποτέλεσμα, χωρίς να προηγηθεί ένας εξαιρετικά καταστροφικός δρόμος.  

“Πάντοτε υπάρχουν λύσεις, ακόμη και όταν μία χώρα ευρίσκεται στο χείλος της καταστροφής – υπερχρεωμένη, εξευτελισμένη, υποχείριο των δανειστών ή των «εταίρων» της και «καταρρακωμένη». Αρκεί να υπάρξει, έστω και την ύστατη στιγμή, μία επαρκής, έντιμη πολιτική ηγεσία, η οποία να μπορέσει να ανακτήσει την πλήρη εμπιστοσύνη των Πολιτών – υποχρεώνοντας τους Θεσμούς, καθώς επίσης όλες τις υπόλοιπες εξουσίες, να λειτουργήσουν σωστά και με ανιδιοτέλεια, προς όφελος του κοινωνικού συνόλου” (άρθρο). Στο υποθετικό μας σενάριο τώρα, η Ελλάδα συνεχίζει την πολιτική λιτότητας που της επιβλήθηκε, παρά το ότι το ΑΕΠ της περιορίζεται συνεχώς, φτάνοντας τα 210 δις €. Το έλλειμμα του προϋπολογισμού, σε σχέση με το μειωμένο ΑΕΠ, δεν μπορεί να περιορισθεί κάτω από το 10%, κυρίως λόγω των τοκογλυφικών τόκων (21 δις € έλλειμμα, εκ των οποίων τα 16 δις € είναι μόνο οι τόκοι), με αποτέλεσμα το δημόσιο χρέος να ξεπερνάει τα 360 δις € – δηλαδή το 170% του ΑΕΠ.

Το ισοζύγιο εξωτερικών συναλλαγών, παρά τη μείωση των εισαγωγών και την κάποια αύξηση των εξαγωγών, παραμένει επικίνδυνα αρνητικό. Οι δαπάνες δεν είναι δυνατόν να ελεγχθούν, όχι μόνο γιατί η κυβέρνηση, καλώς ή κακώς, δεν μπορεί να εφαρμόσει αυτά που δυστυχώς υπέγραψε, αλλά επίσης επειδή η ανεργία, η οποία πλησιάζει το 20% του πληθυσμού, κοστίζει όλο και περισσότερο. Τα έσοδα του κράτους συρρικνώνονται με γεωμετρικό ρυθμό, αφού η κατανάλωση περιορίζεται διαρκώς, η βιομηχανική παραγωγή επίσης, οι επιχειρήσεις χρεοκοπούν η μία μετά την άλλη, οι απολύσεις προσωπικού είναι καθημερινές, ενώ όλο και λιγότεροι Πολίτες είναι πρόθυμοι να πληρώνουν φόρους – είτε από οικονομική αδυναμία, είτε από φόβο, από πανικό καλύτερα για το μέλλον τους. Οι πλατείες των πολιτών γεμίζουν καθημερινά, παρά το ότι δεν φαίνεται να έχουν συγκεκριμένα αιτήματα ή κάποια πολιτική κατεύθυνση – δεν γνωρίζουν δηλαδή τι ακριβώς επιδιώκουν ή πως θα το επιτύχουν, αλλά μάλλον διαμαρτύρονται για το σκοτεινό μέλλον που προβλέπουν, χωρίς σαφείς προτάσεις.      

Οι τράπεζες βρίσκονται σε κατάσταση απόλυτης απόγνωσης, αφού τα δάνεια σε φανερή καθυστέρηση, περί τα 60 δις €, ξεπερνούν το 25% των συνολικών, η ΕΚΤ δεν δέχεται σαν εγγύηση τα ομόλογα του Ελληνικού δημοσίου, η διατραπεζική αγορά έχει «στερέψει» προ πολλού και οι καταθέσεις των ιδιωτών μειώνονται μέρα με την ημέρα – είτε «δραπετεύοντας» στο εξωτερικό, είτε χρησιμοποιούμενες για λόγους επιβίωσης. Φυσικά οι μέτοχοι τους, ιδιαίτερα οι μεγαλύτεροι, δεν διανοούνται πλέον να αυξήσουν τα ίδια κεφάλαια τους, έτσι ώστε να διατηρηθεί «αλώβητη» η κεφαλαιακή τους επάρκεια. Συνηθισμένοι από πολλά χρόνια στη (θεμιτή ή μη) βοήθεια της Πολιτείας, δεν φαίνεται να έχουν καμία διάθεση ανάληψης ρίσκου, σε συνθήκες «ελεγχόμενης» χρεοκοπίας.  

Στην πραγματική αγορά, κανείς δεν πληρώνει πλέον κανέναν, οι επενδύσεις έχουν σταματήσει εντελώς, οι διαμαρτυρημένες επιταγές αυξάνονται καθημερινά και τα δικαστήρια ασφυκτιούν από την πληθώρα των μηνύσεων. Παράλληλα, για τις όποιες εισαγωγές εμπορευμάτων, καυσίμων ή πρώτων υλών, οι ξένοι απαιτούν μετρητά (cash), ενώ η επιχειρηματικότητα πλησιάζει επικίνδυνα στο ναδίρ. Εκτός αυτού, κάποιες υποχρεώσεις του δημοσίου πληρώνονται με μεγάλη καθυστέρηση (μισθοί, συντάξεις κλπ.), ενώ κάποιες άλλες καθόλου (προμηθευτές, ασφαλιστικά ταμεία, κρατικές επιχειρήσεις κλπ.).

Δημιουργούνται λοιπόν μεγάλα προβλήματα στην ηλεκτροδότηση, η θέρμανση είναι περιορισμένη έως μηδενική, οι δρόμοι μένουν χωρίς επισκευές, τα τρόφιμα σπανίζουν, τα super markets προσλαμβάνουν φύλακες, προβλέποντας επιδρομές πεινασμένων, πολλά πρατήρια βενζίνης κλείνουν, ενώ όλο και περισσότερα αυτοκίνητα παύουν να κινούνται. Ολόκληρη η αγορά ακινήτων καταρρέει απότομα και ξαφνικά, έχοντας διατηρηθεί για μεγάλο χρονικό διάστημα τεχνητά σταθερή (οι τιμές των ακινήτων ακολουθούν συνήθως την εξέλιξη των μισθών), τα καταστήματα κλείνουν μαζικά, πολλά διαμερίσματα μένουν κενά, ένας μεγάλος αριθμός εγκαταλειμμένων επαγγελματικών χώρων ερειπώνεται, η εγκληματικότητα αυξάνεται ραγδαία, οι εξαθλιωμένοι λαθρομετανάστες λιμοκτονούν στους δρόμους της πρωτεύουσας και οι πλούσιες συνοικίες υψώνουν έντρομες «προστατευτικά τείχη» – «πράσινες ζώνες», με τη βοήθεια πολυάριθμων ιδιωτικών αστυνομικών, οι οποίοι περιπολούν νυχθημερόν στους δρόμους. Οι εισαγωγές φαρμάκων σταματούν απότομα, πολλά νοσοκομεία αδυνατούν να ανταπεξέλθουν με τα έξοδα τους, οι βαριά άρρωστοι πεθαίνουν, τα σχολεία κλείνουν και οι δήμοι καταρρέουν ο ένας μετά τον άλλο – αφήνοντας τα σκουπίδια στους δρόμους, τις πόλεις σκοτεινές και το προσωπικό τους απλήρωτο. Χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι χάνουν τη δουλειά τους, χωρίς καμία προοπτική για εύρεση νέας θέσης απασχόλησης στον ιδιωτικό τομέα – στον οποίο οι απολύσεις είναι επίσης καθημερινές.

Στις πλούσιες συνοικίες της Αθήνας συναντάει κανείς πλέον εκατοντάδες φτωχούς, εξαθλιωμένους και πεινασμένους πολίτες οι οποίοι, με το άδειο βλέμμα του χρόνια άνεργου, ψάχνουν απεγνωσμένα στα σκουπίδια, βυθίζοντας το κεφάλι και τα χέρια τους στις βρώμικες πλαστικές σακούλες, για να βρουν ένα κομμάτι ξερό ψωμί, σαπισμένα λαχανικά, κόκαλα ή άλλα υπολείμματα τροφών. Η ανώτερη «τάξη» της μεγαλύτερης πόλης της Ελλάδας είναι ακόμη πλούσια, με αποτέλεσμα οι τενεκέδες των σκουπιδιών της να είναι γεμάτοι – επιτρέποντας στην πληθώρα των φτωχών να αναζητούν εκεί έναν τρόπο παραμονής τους στη ζωή.               

Το χρηματιστήριο αδυνατεί να ανακάμψει, με συνολικές ζημίες κεφαλαιοποίησης άνω των 200 δις € και με τις τιμές των εισηγμένων σε εξευτελιστικά επίπεδα – γεγονός που  δυσκολεύει ακόμη και την ιδιωτικοποίηση (εκποίηση) των δημοσίων επιχειρήσεων, σε τιμές ευκαιρίας. Τα θεωρητικά επιτόκια δανεισμού της χώρας (spreads), όπως και τα ασφαλιστήρια πιστωτικού κινδύνου (CDS), κυμαίνονται σε επίπεδα ρεκόρ (τεκμηριώνοντας ουσιαστικά τη μη διαχειρισιμότητα του χρέους), η κυβέρνηση χάνει όλο και περισσότερο τον έλεγχο, ενώ η αντιπολίτευση δεν φαίνεται να έχει το θάρρος να αναλάβει το πλοίο που βυθίζεται – εύλογα ενδεχομένως. Οι Έλληνες είναι βυθισμένοι στο χάος – απαισιόδοξοι, κατηφείς, ανασφαλείς, τρομαγμένοι, χωρίς καμία ελπίδα για το παρόν και το μέλλον. Οι αγορές στοιχηματίζουν ασύστολα στη χρεοκοπία της χώρας, διαρρέοντας σενάρια στάσης πληρωμών, ενώ οι προσβολές εκ μέρους των Ευρωπαίων «εταίρων», ειδικά των Γερμανικών και Βρετανικών ΜΜΕ, ενδυναμώνουν ακόμη περισσότερο τα παιχνίδια των κερδοσκόπων – ενώ αυξάνουν τις υφεσιακές πιέσεις στην Ελλάδα, αφού εκτρέφουν την απαισιοδοξία: το μεγαλύτερο εχθρό της προσπάθειας για την έξοδο από την κρίση.   

Οι διάφορες δόσεις της «Τρόικας», παρά το ότι κινδυνεύουν να σταματήσουν εντελώς, φτάνουν μόνο για την εξυπηρέτηση των ξένων δανειστών – όχι όμως για τη χρηματοδότηση των ελλειμμάτων, τα οποία απαιτούν περί τα 2 δις € πρόσθετο μηνιαίο δανεισμό. Η Ευρώπη, αντί να βοηθήσει τον ίδιο της τον εαυτό σε αυτήν την πρώτη της «δοκιμασία», δεν φαίνεται ικανή να διαχειριστεί το τεράστιο εσωτερικό της πρόβλημα – απειλώντας ανόητα την Ελλάδα με κυρώσεις, χωρίς να κατανοεί πως δεν πρέπει ποτέ να απειλείς κανέναν, εάν δεν μπορείς να κάνεις πράξη τις απειλές σου, χωρίς ο ίδιος να ζημιωθείς περισσότερο. Λίγο αργότερα, η κατάσταση παύει πια να ελέγχεται και η κυβέρνηση αναγκάζεται να ανακοινώσει επίσημα, μία Παρασκευή βράδυ, πως η χώρα αδυνατεί να πληρώσει τις μηνιαίες υποχρεώσεις της – κάτι που ενθουσιάζει τους κατόχους των CDS, οι οποίοι προσβλέπουν σε μεγάλα κέρδη από την κρίση χρέους (πολιτικής) της Ευρωζώνης.

Δηλώνει λοιπόν στάση πληρωμών, χωρίς την έξοδο της χώρας από τη ζώνη του Ευρώ, αφού κανένας δεν την υποχρεώνει. Γνωρίζει άλλωστε ότι, εάν υιοθετήσει τη δραχμή, η υποτίμηση που αμέσως μετά θα ακολουθήσει, θα υπερδιπλασιάσει το εξωτερικό χρέος της Ελλάδας, ιδιωτικό και δημόσιο – σε ιλιγγιώδη επίπεδα, τα οποία θα ξεπερνούσαν ακόμη και το 500% του ΑΕΠ της, από 265% σήμερα (η ΕΕ ευτυχώς δεν επιμένει στη δραχμή, γνωρίζοντας τον τεράστιο κίνδυνο διάλυσης της, από μία τέτοια ενέργεια).  Παράλληλα, θέτει τις τράπεζες άμεσα σε ολιγοήμερο καθεστώς διακοπών (Bank Holidays), επειδή θέλει να αποφύγει την επιδρομή των καταθετών (Bank run), η οποία θα ακολουθούσε νομοτελειακά, κατά τη διεθνή εμπειρία – έχοντας αποφασίσει τη δέσμευση των καταθέσεων μετά το άνοιγμα των τραπεζών, έτσι ώστε να μην επιτρέπεται σε κανέναν η ανάληψη υψηλότερων ποσών, από τα απολύτως απαραίτητα (περί τα 400 € μηνιαία), για τη διαβίωση του. Φυσικά «κατάσχονται» και οι θυρίδες, με την έννοια ότι οι ιδιοκτήτες τους επιτρέπεται να τις ανοίγουν μόνο υπό την παρουσία εισαγγελέα.

Η αρχική σκέψη της επιστροφής στη δραχμή, η οποία θα απαιτούσε επίσης το ολιγοήμερο κλείσιμο των τραπεζών και την «κατάσχεση» των καταθέσεων σε ευρώ (των θυρίδων επίσης), έτσι ώστε να οδηγηθούν στην ΕΚΤ για την «εξόφληση» της ποσότητας χρήματος που έχει διατεθεί στην Ελλάδα, κρίθηκε πολύ επικίνδυνη – ακόμη και αν υπήρχε η νομική «ευχέρεια» εφαρμογής της.

Οι καταθέτες θα προσπαθούσαν να πάρουν όλα τους τα χρήματα από τις τράπεζες όταν άνοιγαν ξανά, έστω σε δραχμές, προβλέποντας πως η αρχική υποτίμηση της τάξης του 30-50% θα ξεπερνούσε σύντομα το 80% – με καταστροφικά αποτελέσματα για τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα. Εκτός αυτού, δεν θα μπορούσαν να συγκεντρωθούν όλες οι ποσότητες των ευρωχαρτονομισμάτων, αφού εκείνοι οι Έλληνες, οι οποίοι διατηρούν μετρητά εκτός τραπεζών (στα σπίτια τους), δεν θα ήταν πρόθυμοι να τα επιστρέψουν, παρά τη νομική τους υποχρέωση (θα τα παρακρατούσαν δηλαδή παράνομα και λαθραία). Επομένως, θα δεσμευόταν οι καταθέσεις σε ευρώ της ΤτΕ στην ΕΚΤ, οπότε η Ελλάδα θα χρεωνόταν ακόμη περισσότερο.

Πρόβλημα θα ήταν επίσης και η ισοτιμία μεταξύ δραχμής και ευρώ, η οποία θα καθοριζόταν ελεύθερα από την κυβέρνηση – ειδικά όσον αφορά τα χρέη των ιδιωτών προς τις τράπεζες, αφού θα έπρεπε να εξοφλούνται με δραχμές, σε κάποια σταθερή ισοτιμία με το ευρώ. Η απόφαση του καθορισμού της ισοτιμίας, παρά το ότι θα ήταν στην ελεύθερη επιλογή της κυβέρνησης (όπως και η έξοδος της χώρας από την Ευρωζώνη, μετά από διαπραγματεύσεις που θα προϋπέθεταν μεγάλη διαγραφή χρεών), θα έπρεπε επίσης να προβλέψει το ύψος του μελλοντικού πληθωρισμού, όπως και πολλά άλλα – κάτι εξαιρετικά δύσκολο στην εφαρμογή του. Τέλος, υπήρχε φυσικά ο φόβος της απότομης λαϊκής εξέγερσης, επειδή όταν απειλείται η ατομική ιδιοκτησία, ολόκληρος ο πληθυσμός (τόσο περισσότερο προσκολλημένος στα περιουσιακά αγαθά του, όσο πιο λίγα κατέχει) βγαίνει μαζικά στους δρόμους, καταστρέφοντας ότι βρεθεί μπροστά του – ειδικά τους χώρους που «κατοικούνται» από την πολιτική εξουσία. Έτσι λοιπόν η κυβέρνηση προτίμησε τελικά το δρόμο της στάσης πληρωμών, παραμένοντας εντός της ζώνης του Ευρώ – ενώ παράλληλα με τις τράπεζες, κλείνει για λίγο χρονικό διάστημα και το χρηματιστήριο.

Λίγο πριν από την επίσημη ανακοίνωση της στάσης πληρωμών τώρα, το Κοινοβούλιο «περιχαρακώνεται» από το στρατό, για την προστασία των βουλευτών, χωρίς ευτυχώς να μεσολαβήσει κάποιο πραξικόπημα, ενώ μεγάλες αστυνομικές δυνάμεις τοποθετούνται στα σπίτια πολιτικών και δημοσιογράφων, καθώς επίσης σε όλα τα κέντρα εξουσίας (Δικαστήρια, ΜΜΕ κλπ.), με αποστολή την προστασία τους από την οργή του πλήθους. Τέλος, ο πρωθυπουργός εξαγγέλλει τηλεοπτικά τις οδυνηρές αποφάσεις του, από κάποια χώρα του εξωτερικού – στην οποία έχει καταφύγει αφενός μεν για να προστατευτεί, αφετέρου για να διαπραγματευθεί με τη διεθνή κοινότητα το μέλλον της χώρας του. Έντρομοι οι ελάχιστοι διορατικοί ηγέτες προσπαθούν να τον αποτρέψουν, έστω και την τελευταία στιγμή, προβλέποντας το μέγεθος της παγκόσμιας καταστροφής. Δυστυχώς η Γερμανίδα καγκελάριος, συνεπικουρούμενη από την Ολλανδία, τη Φιλανδία και την Αυστρία, αδυνατεί να κατανοήσει την κρισιμότητα της κατάστασης – επιμένοντας στη στείρα άρνηση της.   

Το διάγγελμα του πρωθυπουργού ολοκληρώνεται, η οικονομική ζωή της Ελλάδας απονεκρώνεται, τα δημόσια έσοδα μηδενίζονται, οι κάτοικοι μένουν κλεισμένοι στα σπίτια τους, σε συνθήκες σοκ και ανεξέλεγκτου πανικού, οπότε ολόκληρο το σύστημα καταρρέει. Ευτυχώς η Ελλάδα, ακόμη μία φορά τυχερή, δεν αντιμετωπίζει πρόβλημα στα σύνορα της και οι Πολίτες της δεν εισβάλουν στα καταστήματα, κατά το πρόσφατο παράδειγμα των Βρετανών, με στόχο τη λεηλασία τους ή την πρόκληση ζημιών. Επίσης ευτυχώς, η κυβέρνηση δεν έχει προβεί σε αθρόες αποκρατικοποιήσεις, σε τιμές εξευτελιστικές, επιτρέποντας τη λεηλασία της χώρας από τους ξένους εισβολείς – λόγω καθυστερήσεων, οι οποίες οφείλονται αφενός μεν στην αντίδραση των συνδικάτων, αφετέρου στον κρατικό μηχανισμό, ο οποίος αντιστέκεται σθεναρά, με τη «χρήση» της λευκής απεργίας (καταστροφικές ενέργειες σε αναπτυξιακές οικονομικές συνθήκες, αλλά εξαιρετικά ωφέλιμες σε εθνικά κρίσιμες περιόδους).    

* Βασίλης Βιλιάρδος  (copyright), Αθήνα, 11. Σεπτεμβρίου 2011,  viliardos@kbanalysis.com. Ο κ. Β. Βιλιάρδος είναι συγγραφέας οικονομολόγος, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου. Είναι σύμβουλος επιχειρήσεων, ενώ έχει εκδώσει πρόσφατα το δεύτερο βιβλίο της σειράς «Η κρίση των κρίσεων» (διάθεση με παραγγελία στο kb@kbanalysis.com).

ΠΗΓΗ: http://www.casss.gr/PressCenter/Articles/2435.aspx

Συνέχεια στο Μέρος ΙΙ

ΥΠΟΘΕΤΙΚΟ ΣΕΝΑΡΙΟ ΧΡΕΟΚΟΠΙΑΣ:

Οι χρηματοπιστωτικές αγορές έχουν μία σίγουρη μέθοδο για να προβλέπουν το μέλλον – το δημιουργούν χειραγωγώντας το, με μοναδικό σκοπό την κερδοφορία τους. Τι γίνεται όμως εάν χάσουν, λόγω της απληστίας τους, τον έλεγχο του παιχνιδιού; Μέρος ΙΙ

Του Βασίλη Βιλιάρδου*

Συνέχεια από το Μέρος Ι Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΗΜΕΡΑ

Σε γενικές γραμμές, η κατάσταση μοιάζει με μία «κατσαρόλα», η οποία έβραζε με κλειστό το καπάκι της, για δύο σχεδόν χρόνια. Ο συγκεντρωμένος ατμός, με το που ανοίγει μία μικρή ρωγμή στο καπάκι, τινάζεται ορμητικός προς τα έξω, καταστρέφοντας τα πάντα – ένα συμβάν που δεν είναι καθόλου λογικό να προκαλείται. 

Στις χρηματοπιστωτικές αγορές ολόκληρου του πλανήτη, μετά την ανακοίνωση της στάσης πληρωμών της Ελλάδας, επικρατεί το απόλυτο χάος. Η ενδεχόμενη «διαγραφή» πιστώσεων που ξεπερνούν τα 500 δις € (εξωτερικό χρέος ιδιωτικού και δημόσιου τομέα), στις σύγχρονες καπιταλιστικές συνθήκες μόχλευσης και δανεισμού, είναι ένα «συμβάν» (credit event) που είναι αδύνατον να το αφομοιώσει το σύστημα – όσο και αν πολλοί ισχυρίζονται σκόπιμα το αντίθετο. Ο Πίνακας Ι που ακολουθεί είναι επιβοηθητικός στην κατανόηση του μεγέθους του προβλήματος:

ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: Εικόνα του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος, σε τρις $ το 2010

Πηγή: IMF, BIS, Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

Σύμφωνα με τον Πίνακα Ι, ο όγκος όλων των μετοχών και των ομολόγων που διαπραγματεύονται διεθνώς, είναι το 138% του παγκοσμίου ΑΕΠ – ενώ τα «μοχλευμένα» παράγωγα είναι σχεδόν δεκαπλάσια του παγκοσμίου ΑΕΠ. Εάν δε σε αυτά τα μεγέθη προσθέσουμε όλα τα υπόλοιπα «στοιχήματα» ή όπλα μαζικής καταστροφής  του σύγχρονου καπιταλισμού-καζίνο, όπως τα CDS, καθώς επίσης τη «μόχλευση» των τραπεζών, οι οποίες επιτρέπεται να δανείζουν ακόμη και το 50πλάσιο των καταθέσεων τους, τότε θα καταλήξουμε σε μεγέθη που είναι μάλλον αδύνατον να ελεγχθούν. 

Επανερχόμενοι στο υποθετικό μας σενάριο, όταν η Ελλάδα δηλώνει στάση πληρωμών, θέτοντας σε κίνδυνο πιστώσεις που ξεπερνούν ονομαστικά τα 500 δις €, ουσιαστικά δημιουργεί ένα κενό στο σύστημα, το οποίο πιθανόν υπερβαίνει τα 5 τρις € – ένα μέγεθος ίσο με το διπλάσιο του ετήσιου γερμανικού ΑΕΠ ή με το 10% του παγκόσμιου (απέναντι στο ποσό αυτό, η χρεοκοπία της Lehmann Brothers θα μπορούσε προφανώς να χαρακτηρισθεί αμελητέα). Η «δήλωση» λοιπόν της Ελλάδας ανοίγει τους ασκούς του Αιόλου, αφού αναγκάζει στη συνέχεια πολλές άλλες τράπεζες να χρεοκοπήσουν – αρχικά σε όλη την Ευρωζώνη, παρά την κρυφή προετοιμασία των Γερμανών (Plan B), για ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Οι τράπεζες αυτές παρασύρουν μαζί τους και άλλες τράπεζες, καθώς επίσης επενδυτικές εταιρείες, επιχειρήσεις, συνταξιοδοτικά ταμεία, ασφαλιστικά κλπ. Η ύφεση μαίνεται παγκοσμίως και η ΕΚΤ, έχοντας η ίδια μεγάλα προβλήματα, αδυνατεί να ανταπεξέλθει με την καταιγίδα – οπότε η αλυσιδωτή αντίδραση παίρνει το δρόμο της, βυθίζοντας ολόκληρο τον πλανήτη σε μία κρίση άνευ προηγουμένου (η διατραπεζική αγορά νεκρώνει, κανείς δεν εμπιστεύεται κανέναν, τα χρήματα χάνουν την αξία τους, οι μετοχές καταρρέουν, οι εξαγωγές σταματούν, οι εισαγωγές επίσης κλπ.).

Μάταια τώρα προσπαθεί η ΕΚΤ να ελέγξει την κατάσταση, από κοινού με τη Fed, με την Τράπεζα της Αγγλίας, με την Τράπεζα της Ιαπωνίας, με την Τράπεζα των Τραπεζών κλπ. – αφού η ευαίσθητη δομή του χρηματοπιστωτικού συστήματος καταστρέφεται, όταν παύει να υπάρχει εμπιστοσύνη. Παράλληλα η Γερμανία κάνει ότι μπορεί για να βοηθήσει – υποσχόμενη ποσά που ξεπερνούν κατά δεκάδες φορές το δάνειο που κάποτε αρνήθηκε στην Ελλάδα, πριν ακόμη εισβάλλει το ΔΝΤ. Δυστυχώς χωρίς αποτέλεσμα, αφού στις αγορές η ποσότητα των χρημάτων που απαιτούνται για την εξυγίανση ενός κράτους (ή μίας επιχείρησης), είναι ανάλογη με την επιλογή της σωστής χρονικής στιγμής (timing) – η οποία έχει περάσει ανεπιστρεπτί.      

Από την άλλη πλευρά, χιλιάδες Ιταλοί καταθέτες (η Ιταλία είναι η πιο επικίνδυνη χώρα της Ευρωζώνης, λόγω χρέους και μεγέθους – κίνδυνος για το οποίο δεν μπορεί να προετοιμαστεί η Γερμανία, όσο και αν το θέλει), εισβάλουν μαζικά στις τράπεζες τους – με στόχο να προστατεύσουν τα χρήματα τους από τυχόν, ανάλογη με την Ελλάδα, κατάληξη της χώρας τους. Παράλληλα, όλοι σχεδόν οι Ιταλοί πουλούν τις μετοχές τους, γνωρίζοντας ότι οι τιμές τους θα εκμηδενισθούν. Το ίδιο συμβαίνει και στην Πορτογαλία, στο Βέλγιο, στην Ιρλανδία στην Ισπανία, στις Η.Π.Α., στη Γερμανία  και αλλού, οι κυβερνήσεις των οποίων αναγκάζονται να σταματήσουν τη λειτουργία τόσο των τραπεζών, όσο και των χρηματιστηρίων τους – ολοκληρώνοντας τον απόλυτο πανικό.  

Ελάχιστο χρονικό διάστημα αργότερα, αφού οι ειδήσεις κυκλοφορούν πλέον αστραπιαία με τη βοήθεια του διαδικτύου, η μία χώρα μετά την άλλη αντιμετωπίζουν εάν όχι χειρότερα, τουλάχιστον τα ίδια προβλήματα με την Ελλάδα – ακόμη και οι υπερδυνάμεις. Οι μετοχές καταρρέουν, οι τιμές των πρώτων υλών επίσης (πετρέλαιο κλπ.), τα νομίσματα παραπαίουν, ενώ τα πολύτιμα μέταλλα, ειδικά ο χρυσός και το ασήμι, «απογειώνονται» – κυρίως λόγω της δυνατότητας τους να χρησιμοποιούνται σαν ανταλλακτικά μέσα, στη θέση των χαρτονομισμάτων. Φυσικά αυξάνουν γεωμετρικά και οι τιμές των τροφίμων, μεταξύ άλλων σαν επακόλουθο του υπερπληθωρισμού. Τέλος χιλιάδες άνεργοι, ιδίως νέοι, μεταναστεύουν στο εξωτερικό, τα σύνορα μένουν ακάλυπτα, η λαθρομετανάστευση ξεπερνάει κάθε προηγούμενο, ενώ στις πλούσιες χώρες της Ευρώπης, ειδικά στη Γερμανία, εισβάλλει ένα πλήθος πεινασμένων κάθε φυλής, το οποίο έχει περάσει μέσα από τη χώρα μας, την Ιταλία και την Ισπανία, αναζητώντας νέα πατρίδα. Η κατάσταση ξεφεύγει από κάθε έλεγχο, ενώ μάταια προσπαθεί η «πολιτισμένη» Ευρώπη να αναχαιτίσει την τρομακτική απειλή. 

Η ΗΜΕΡΑ ΜΕΤΑ

Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, ο λαός συνέρχεται από το πρώτο σοκ, ξεπερνάει τους φόβους του (αφού δεν έχει πλέον να χάσει τίποτα) και βγαίνει οργισμένος στους δρόμους – επαναστατώντας και επιθυμώντας με μανία να τιμωρήσει τους ενόχους. Το ίδιο συμβαίνει λίγο αργότερα και στην Ιταλία, στην Ισπανία, στην Ιρλανδία, στην Πορτογαλία, στη Γαλλία «προληπτικά», στη Γερμανία, στη Μ. Βρετανία, στις Η.Π.Α., καθώς επίσης σε πολλές άλλες χώρες του πλανήτη – με αποτέλεσμα να εκδιώκονται όλα τα κόμματα και οι σαθρές, ανίκανες ή διεφθαρμένες πολιτικές ηγεσίες του παρελθόντος.  Το απόλυτο χάος, σε συνδυασμό με την αναρχία, είναι πλέον γεγονός, ενώ το θέμα της διάλυσης της Ευρωζώνης ένα εντελώς «δευτερεύον» ζήτημα – δηλαδή, καθόλου σημαντικό για το μέλλον της Ευρώπης ή του πλανήτη, ο οποίος φαίνεται να απειλείται με την επιστροφή στο παρελθόν, σαν αποτέλεσμα της πρώτης αυτής «λαϊκής» εξέγερσης, σε παγκόσμια κλίμακα.

Στη συνέχεια όμως οι Έλληνες, αφού έχουν πλέον εκτονωθεί καταστρέφοντας και τιμωρώντας, συνειδητοποιούν ότι δεν έφτασε το τέλος του κόσμου. Άλλωστε και η αχάριστη Γερμανία, ενθυμούνται, διαθέτοντας μία πραγματικά χαρισματική ηγεσία, είχε αναδιαρθρώσει τα χρέη της το 1953, παρά το ότι αποτελούσαν μόλις το 40% του ΑΕΠ της – με τη διαγραφή μεγάλου μέρους τους, καθώς επίσης  με μακροπρόθεσμες δόσεις αποπληρωμής για το υπόλοιπο, οι οποίες δεν ξεπερνούσαν το 4% των «ελλειμματικών» τότε εξαγωγών της (η ουσιαστική αιτιολογία του δήθεν γερμανικού θαύματος, σε συνδυασμό με το σχέδιο Marshall που «δώρισαν» στη χώρα οι Η.Π.Α., λόγω  της σπουδαιότητας της για τον ψυχρό πόλεμο). Έτσι λοιπόν οι Έλληνες, μετά από ένα μικρό χρονικό διάστημα, εκλέγουν μία εντελώς νέα πολιτική ηγεσία, επιλέγοντας ένα πολίτευμα που επιτρέπει την ενεργό συμμετοχή των πολιτών στη διαχείριση του κράτους (Άμεση Δημοκρατία). Παράλληλα, ηρεμούν και αποφασίζουν να καταναλώνουν μόνο όσα παράγουν – επειδή δεν μπορούν πλέον να χρηματοδοτούν ένα ελλειμματικό ισοζύγιο εξωτερικών συναλλαγών, εφόσον δεν τους δανείζει κανείς. Αρχίζουν λοιπόν να επενδύουν, να εργάζονται εντατικά και να παράγουν, αξιοποιώντας σωστά τον τεράστιο πλούτο της χώρας τους (Ναυτιλία, Τουρισμός, Γεωργία).

Από την άλλη πλευρά, το δημόσιο υποχρεώνεται να ξοδεύει όσα εισπράττει και τίποτα περισσότερο, αφού επίσης δεν το δανείζει κανείς – οπότε παύουν να υπάρχουν ελλείμματα (ζημίες) στους ετήσιους προϋπολογισμούς του. Ταυτόχρονα, σταματάει εντελώς η διαπλοκή και η διαφθορά, από τον φόβο της επανάληψης της τιμωρίας εκ μέρους των Πολιτών – οι οποίοι πλέον συμμετέχουν ενεργά στη διαχείριση του κράτους τους, ψηφίζοντας με ανιδιοτέλεια. Ανάλογα αντιδρούν και οι Πολίτες όλων των άλλων χωρών, με αποτέλεσμα να επανέρχεται η λογική και η ηρεμία στον κόσμο – ενώ το βιοτικό επίπεδο κάθε χώρας ισορροπεί με την απόδοση της πραγματικής οικονομίας της.   

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Λίγο αργότερα, ο πρώτος παγκόσμιος οικονομικός πόλεμος φτάνει στο τέλος του, χωρίς ευτυχώς να εξελιχθεί σε στρατιωτικό – αφού η ανθρωπότητα έχει πλέον ωριμάσει. Ειδικά η ΕΕ, κατανοώντας τους πολλαπλούς μελλοντικούς κινδύνους, στους οποίους είναι εκτεθειμένη (στις αρχές του προηγούμενου αιώνα στην Ευρώπη έμενε το 25% του παγκόσμιου πληθυσμού, ενώ σύντομα η «συμμετοχή» της θα μειωθεί κάτω από το 5%), τοποθετεί την δημιουργία των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης σε πρώτη προτεραιότητα, αφήνοντας κατά μέρος τους εθνικιστικούς εγωισμούς – υποχρεώνοντας τη Γερμανία να επιλέξει μεταξύ της ισότιμης συμμετοχής ή του εξοστρακισμού της.  Η Γερμανία συμμετέχει ισότιμα, συμφωνώντας παράλληλα για την εξόφληση των αποζημιώσεων που οφείλει στην Ελλάδα, καθώς επίσης για την «προοδευτική φορολόγηση» των κρατών, με στόχο την αναδιανομή των πλεονασμάτων-ελλειμμάτων εντός Ευρωζώνης – αφού γνωρίζει πολύ καλά το βαρύ τίμημα της απομόνωσης (από το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο). Όλοι οι υπεύθυνοι της κρίσης τιμωρούνται και το χρηματοπιστωτικό σύστημα αναδιαρθρώνεται εξ ολοκλήρου.

Η μόχλευση απαγορεύεται, τα παράγωγα επίσης, οι τράπεζες υποχρεώνονται να δανείζουν μόνο τις καταθέσεις τους, κάποιες κλείνουν ή κρατικοποιούνται, διαχωρίζονται σε εμπορικές-επενδυτικές (Glass–Steagall), φορολογούνται ισότιμα και τα πολύ μεγάλα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα (too big to fail) τεμαχίζονται. Περαιτέρω, η φοροαποφυγή των πολυεθνικών «διώκεται» (καταργούνται οι off shore εταιρείες, ελέγχεται η υπερτιμολόγηση κλπ.), οι συναλλαγματικές μάχες σταματούν με τη συνδρομή ενός καινούργιου «Bretton Woods» βασισμένου σε ένα καλάθι νομισμάτων με τη συμμετοχή του χρυσού, το ΔΝΤ επαναπροσδιορίζεται, η Παγκόσμια Τράπεζα επίσης και τα τοκογλυφικά χρέη «αναδιαρθρώνονται». Ειδικότερα, τα χρέη των κρατών προσαρμόζονται στις δυνατότητες αποπληρωμής τους (στην Ελλάδα διαγράφεται το 70% των οφειλών, αφού το δημόσιο χρέος της θα έχει ενδιάμεσα ξεπεράσει τα 450 δις €, λόγω του κόστους της στάσης πληρωμών), ενώ ανάλογα ρυθμίζονται και τα χρέη των πολιτών.  Τέλος, η δημιουργία θέσεων εργασίας αποτελεί διεθνή προτεραιότητα, παράλληλα με το Κράτος Δικαίου, ενώ η ασύμμετρη παγκοσμιοποίηση αναθεωρείται. Ταυτόχρονα, η Πολιτική αναλαμβάνει ξανά τα ηνία, στηριζόμενη σε εντελώς διαφορετικές βάσεις και σε ένα νέο πολίτευμα – το οποίο επιτρέπει την ενεργό συμμετοχή των Πολιτών. 

* Βασίλης Βιλιάρδος  (copyright), Αθήνα, 11. Σεπτεμβρίου 2011,  viliardos@kbanalysis.com. Ο κ. Β. Βιλιάρδος είναι συγγραφέας οικονομολόγος, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου. Είναι σύμβουλος επιχειρήσεων, ενώ έχει εκδώσει πρόσφατα το δεύτερο βιβλίο της σειράς «Η κρίση των κρίσεων» (διάθεση με παραγγελία στο kb@kbanalysis.com).

ΠΗΓΗ: http://www.casss.gr/PressCenter/Articles/2435.aspx

Η ελληνική Πομπηία

Του Δημήτρη Καζάκη*

Οι τελευταίες ημέρες της Πομπηίας ήταν ένα πο­λυδιαβασμένο ιστορικό μυθιστόρημα του 19ου αιώνα, που δημοσίευσε το 1835 ο Έντουαρντ Μπούλγουερ Λίτον. Σ’ αυτό ο συγγραφέας προσπάθησε να απο­δώσει όχι απλά τον χαμό της αρχαίας ρωμαϊκής πόλης κάτω από τις στάχτες και τη λάβα του Βεζούβιου, αλλά και το τέλος ενός ολόκληρου κοινωνικού συστήματος βυθισμένου στην πιο από­λυτη παρακμή και διαφθορά.

Τις τελευταίες ημέρες της ζει και η ελληνική Πομπηία, καθώς οι πιο ασυ­νείδητοι και πωρωμένοι εκπρόσωποι ενός βαθύτατα παρηκμασμένου συστήματος αδυνατούν να βρουν άλλη λύση εκτός από την επίσημη ελεγχόμενη πτώχευση της χώρας και του λα­ού της, η οποία ισοδυναμεί με κατα­στροφή ανάλογη με εκείνη που έσπει­ρε ο Βεζούβιος.

Χρέη 2,8 τρισ. Ευρώ

Στο 99,9% έχουν ανέλθει οι πιθανό­τητες χρεοκοπίας της Ελλάδας, σύμ­φωνα με τους αναλυτές της αγοράς ασφάλισης κινδύνου, έναντι αθέτησης πληρωμών (credit defa ult swa p – CDS) που επικαλείται σε δημοσίευμά του το CNN (20/9). Σύμφωνα με το δημοσίευ­μα, οι επενδυτές που συνομολογούν συμφωνίες ανταλλαγής κινδύνου ένα­ντι αθέτησης πληρωμών, στοιχήμα­τα δηλαδή για το αν θα υπάρξει ή όχι πτώχευση μιας χώρας, τιμολογούν σε σχεδόν 100% (99,9%) την πιθανότητα αθέτησης των υποχρεώσεων του ελ­ληνικού χρέους.

Στοιχεία της εταιρείας ερευνών Markit που παραθέτει το CNN δείχνουν πως η πιθανότητα αθέτησης των υποχρεώσεων του πορτογαλικού χρέους ανέρχεται στο 62%, του ιρλαν­δικού χρέους στο 51%, του ιταλικού χρέους στο 33% (πριν από την ανακοί­νωση της υποβάθμισης από την S&P) και του ισπανικού χρέους στο 28%. Όπως αναφέρει το CNN, η πτώχευση της Ελλάδας θα μπορούσε να οδηγή­σει τους επενδυτές να εγκαταλείψουν το χρέος και των άλλων προβληματι­κών ευρωπαϊκών οικονομιών, συμπε­ριλαμβανομένης της Πορτογαλίας, της Ιρλανδίας, της Ιταλίας και της Ισπανί­ας. Έτσι, ενώ η Ελλάδα έχει εξωτερικό χρέος 300 δισ. ευρώ, που πιστεύεται ότι είναι ως επί το πλείστον στα χέρια των ευρωπαϊκών τραπεζών, αθροιστι­κά το χρέος και των πέντε ανωτέρω κρατών ανέρχεται σε 2,8 τρισ. ευρώ.

Αν λοιπόν υποθέσουμε ότι τα ομό­λογα των πέντε κρατών που βρίσκο­νται κατά κύριο λόγο στα χαρτοφυλά­κια ευρωπαϊκών τραπεζών υποστούν μια ελάχιστη δυνατή απώλεια της τά­ξης του 10% επί της ονομαστικής τους αξίας, τότε μιλάμε για ζημιά της τά­ξης τουλάχιστον των 280 δισ. ευρώ. Μια ζημιά που οι τράπεζες θα πρέπει να αναπληρώσουν με αυξήσεις κεφα­λαίου. Από πού; Βέβαια η ζημιά από τα κρατικά ομόλογα των πέντε χωρών μπορεί κάλλιστα να είναι πολύ υψη­λότερη μιας και τα ελληνικά ομόλογα έχουν χάσει μέχρι σήμερα πάνω από το 50% της ονομαστικής αξίας τους, τα πορτογαλικά το 40%, τα ιρλανδι­κά το 35%, ενώ τα ιταλικά και ισπανι­κά γύρω στο 20%. Για να διαπιστώσει κανείς πόσο στημένο ήταν το όλο παι­χνίδι με τα πρόσφατα «τεστ αντοχής» των τραπεζών της ευρωζώνης, αρκεί να δει ότι κανενός είδους τέτοιο σε­νάριο δεν συμπεριλήφθηκε και έτσι η εκτιμώμενη κεφαλαιακή ενίσχυση των τραπεζών περιορίστηκε στα 2,7 δισ. ευρώ.

Χρυσό… καταφύγιο

Η κατάσταση αυτή έχει οδηγήσει τις κεντρικές τράπεζες ανά τον κό­σμο σε αυξανόμενες αγορές χρυσού. Προβλέπουν καταρρεύσεις οικονομι­ών και τραπεζών στην ευρωζώνη και επομένως μεγάλη αστάθεια στο δο­λάριο και το ευρώ. Έτσι επιχειρούν να ενισχύσουν τα αποθεματικά τους σε χρυσό για να μειώσουν την εξάρτησή τους από τα αποθεματικά νομίσματα. Οι καθαρές αγορές χρυσού από τις κε­ντρικές τράπεζες το τελευταίο διάστη­μα ήταν οι μεγαλύτερες της τελευταί­ας εικοσαετίας. Ενώ τον αμέσως επό­μενο χρόνο εκτιμάται ότι οι αγορές χρυσού από τις κεντρικές τράπεζες θα είναι οι μεγαλύτερες από την εποχή της κατάρρευσης του Bretton Woods πριν από 40 χρόνια (FT, 19/9).

Η τάση αυτή έχει εκτοξεύσει την τιμή του χρυσού σε πάνω από 1.900 δολ. η ουγγιά και οι εκτιμήσεις είναι ότι μέχρι το τέλος του χρόνου θα έχει ξεπεράσει τα 2.300 δολ. η ουγγιά. Αξί­ζει τον κόπο να σημειώσουμε ότι από αυτήν την τάση εξαιρείται η Τράπεζα της Ελλάδος, η οποία συνεχίζει να μει­ώνει τα αποθέματα σε χρυσό που διαθέτει. Κι ενώ οι χώρες που διαθέτουν αξιοποιήσιμα κοιτάσματα χρυσού τα χρησιμοποιούν για να ενισχύσουν τη νομισματική τους θέση, η Ελλάδα έχει χαρίσει τα δικά της κοιτάσματα χρυ­σού σε μια ιδιωτική κοινοπραξία. Τι τα χρειάζεται η Ελλάδα; Η τύχη της υπό καθεστώς τρόικας και ευρώ είναι προ­γραμμένη.

«Μέσα» ή «έξω»;

Εν μέσω μιας τέτοιας τρικυμίας, η συζήτηση για το τι μπορεί να γίνει με την Ελλάδα έχει περάσει σε μια νέα φάση. Πριν από λίγο καιρό η συζήτη­ση στα επιτελεία της ευρωζώνης αφο­ρούσε όχι το αν, αλλά το πότε θα πτω­χεύσει επίσημα η Ελλάδα και με ποιον τρόπο. Τώρα φαίνεται ότι η συζήτηση έχει επικεντρωθεί όχι στο πότε, ούτε στο πώς θα πτωχεύσει η χώρα, αλλά στο αν και κατά πόσο θα μπορέσει να κρατηθεί εντός του ευρώ. Η σκέψη που φαίνεται να κυριαρχεί είναι ότι η Ελλάδα οφείλει να πτωχεύσει επίσημα άμεσα με ελεγχόμενο τρόπο και να κρατηθεί εντός του ευρώ πάση θυσία.

Πώς μπορεί να γίνει αυτό; Με με­ταφορά του ελληνικού χρέους στο EFSF (Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματο­πιστωτικής Σταθερότητας). «Η έξο­δος από την ευρωζώνη θα ήταν κατα­στροφή», υπογραμμίζει στην «Kölner Stadtanzeiger» (20/9) σε συνέντευξή του για την ευρωκρίση και την Ελλά­δα ο Γερμανός οικονομολόγος Λαρς Φελντ, μέλος του συμβουλίου εμπειρογνωμόνων της γερμανικής κυβέρ­νησης για την οικονομία. Ο κ. Φελντ αποκρούει την άποψη ότι η ευρωβοήθεια προς την Ελλάδα είναι σαν τον πί­θο των Δαναΐδων, λέγοντας πως «στην παρούσα κατάσταση η μη πληρωμή των πιστώσεων συνιστά πρόβλημα για ολόκληρη την ευρωζώνη και θα οξύνει την κρίση. Γι’ αυτό μετά τη χορήγηση αυτών των πιστώσεων πρέπει να μεθοδεύσουμε την αναδιάρθρωση του ελ­ληνικού χρέους».

Στην ερώτηση της εφημερίδας εάν αναδιάρθρωση σημαίνει απλά «παρα­γραφή χρέους», ο Γερμανός οικονομο­λόγος απαντά καταφατικά και εξηγεί: «Το συμβούλιο εμπειρογνωμόνων για την οικονομία (της γερμανικής κυβέρ­νησης) έχει μια συγκεκριμένη πρότα­ση: Να μεταφερθούν τα χρέη της Ελ­λάδας από τους κρατικούς πιστωτές, αλλά και τους ιδιώτες – πιστωτές στο ευρωπαϊκό ταμείο διάσωσης EFSF. Ως αντάλλαγμα να λάβουν όλοι οι πιστωτές άλλα ασφαλή ομόλογα του ταμεί­ου, αλλά στο ήμισυ της ονομαστικής αξίας των ελληνικών κρατικών ομολό­γων. Αυτό σημαίνει ότι οι πιστωτές θα παραιτηθούν από το 50% των απαιτή­σεών τους. Το Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρη­ματοπιστωτικής Σταθερότητας (EFSF) μπορεί κατόπιν ως βασικός πιστωτής της Ελλάδας να ασκήσει πιέσεις προς την Αθήνα για τη δρομολόγηση των απαραίτητων μεταρρυθμίσεων στην οικονομία της».

Στην παρατήρηση της εφημερίδας ότι μια αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους κατά 50% συνιστά καταστρο­φή για τις ελληνικές τράπεζες, ο Λαρς Φελντ υπογραμμίζει πως θα πρέπει το EFSF να διαθέσει γύρω στα 20 δισεκα­τομμύρια για τη διάσωσή τους. Ο Γερ­μανός οικονομολόγος εκτιμά επίσης ότι το ευρωπαϊκό ταμείο διάσωσης (EFSF) θα πρέπει να μετατραπεί σε χρηματοπιστωτικό ινστιτούτο για να μπορεί να δανείζει, αλλά και να παί­ζει σωστά τον ρόλο του πυροσβέστη σε περιπτώσεις κρίσεων και καταλήγει ότι η έξοδος της Ελλάδας από την ευρωζώνη «θα συνιστούσε καταστρο­φή», διότι «το κούρεμα του χρέους θα άγγιζε όχι πια το 50%, αλλά το 80 ή και το 90%. Η ελληνική οικονομία και το δημοσιονομικό σύστημα της χώρας θα βυθίζονταν στο χάος, ενώ θα άνοι­γε ο δρόμος για κερδοσκοπικές επιθέ­σεις κατά του ευρώ και της ευρωζώ­νης. Όποιος εκτιμά ότι η έξοδος της Ελλάδας από την ευρωζώνη συνιστά λύση, είναι, στην καλύτερη περίπτω­ση, άσχετος».

Αληθινή καταστροφή χωρίς επιστροφή

Αυτό είναι το «σχέδιο Β» της Γερμανίας για την Ελλάδα, όπως το έχουν ονομάσει οι ντόπιοι προ­παγανδιστές του σύγχρονου δωσιλογισμού. Πριν πάμε στην ουσία, θα πρέπει να πούμε πως άσχε­τος είναι εκείνος που εξαρχής προπαγάνδιζε ότι το ευρώ αποτελεί λύση ειδικά για μια χώρα σαν την Ελλάδα. Τώρα οι ίδιοι που μας παραμύθιαζαν για χρόνια με τη θεωρία του «ισχυρού ευρώ» μας λένε ότι το να φύγει κανείς από δαύτο θα σημάνει καταστροφή. Πολύ σύντομα, πολύ πιο σύντομα απ’ ό,τι νομίζουν ορισμένοι, θα ανακα­λύψει ακόμη και ο πιο δύσπιστος τι σημαίνει επί­σημη ελεγχόμενη πτώχευση εντός της ευρωζώ­νης. Τι σημαίνει, δηλαδή, αληθινή καταστροφή χωρίς επιστροφή.

Ποιον εξυπηρετεί το συγκεκριμένο σχέδιο; Μας το ξεκαθαρίζει ο μέγας και πολύς Τζορτζ Σόρος, ο οποίος σε πρόσφατο άρθρο του υπο­στηρίζει: «Δεν υπάρχει καμία άλλη εναλλακτική λύση εκτός από την εισαγωγή του συστατικού που λείπει: ένα ευρωπαϊκό ταμείο με τη δύ­ναμη να φορολογεί και ως εκ τούτου να δανεί­ζεται. Αυτό θα απαιτούσε μια νέα συνθήκη και τη μετατροπή του EFSF σε ένα ολοκληρωμένο Ταμείο…»

Το… «σχέδιο Σόρος»

Το γεγονός ότι υπάρχει πρόβλεψη για μια πι­θανή πτώχευση ή αποστασία των τριών μικρών χωρών (Ελλάδα, Πορτογαλία, Ιρλανδία) δεν ση­μαίνει ότι οι χώρες αυτές θα πρέπει να εγκατα­λειφθούν. Αντίθετα, η δυνατότητα ομαλής πτώ­χευσης – που θα πληρώσουν οι άλλες χώρες της ευρωζώνης και το ΔΝΤ – θα προσφέρει στην Ελ­λάδα και την Πορτογαλία επιλογές πολιτικής. Επιπλέον, θα έδινε τέλος στον φαύλο κύκλο που τώρα απειλεί όλες τις ελλειμματικές χώρες της ευρωζώνης, σύμφωνα με τον οποίο η λιτότητα αποδυναμώνει τις προοπτικές ανάπτυξής τους, οδηγώντας τους επενδυτές να απαιτούν απαγο­ρευτικά υψηλά επιτόκια και, συνεπώς, αναγκά­ζοντας τις κυβερνήσεις τους να μειώσουν τις δα­πάνες περαιτέρω. Φεύγοντας από το ευρώ θα καταστήσει ευκολότερο για αυτούς να ανακτή­σουν την ανταγωνιστικότητά τους. Αλλά αν είναι πρόθυμοι να κάνουν τις απαραίτητες θυσίες θα μπορούσαν επίσης να παραμείνουν. Σε κάθε πε­ρίπτωση, με το EFSF θα προστατευτούν οι τρα­πεζικές καταθέσεις και το ΔΝΤ θα βοηθήσει την ανακεφαλαιοποίηση του τραπεζικού συστήμα­τος. Αυτό θα βοηθήσει τις χώρες αυτές να ξεφύ­γουν από την παγίδα στην οποία βρίσκονται σή­μερα. Θα ήταν εις βάρος των συμφερόντων της Ευρωπαϊκής Ένωσης να επιτρέψει στις χώρες αυτές να καταρρεύσουν και να σύρουν μαζί τους προς τα κάτω το παγκόσμιο τραπεζικό σύστημα» («Τhe New York Review of Books», 15/9).

Πλήρης η απώλεια της ανεξαρτησίας

Με λίγα λόγια ο Σόρος, ίσως ο πιο χαρακτηρι­στικός εκπρόσωπος των κερδοσκόπων νομισμά­των, ενδιαφέρεται να διασωθεί το ευρώ, είτε με την Ελλάδα εντός, είτε εκτός της ευρωζώνης. Αυτό που προτείνει είναι η μετατροπή του EFSF σε μόνιμο δημόσιο ταμείο για ολόκληρη την ευρωζώνη με τη δυνατότητα να φορολογεί σε ευ­ρωπαϊκό επίπεδο και ταυτόχρονα να δανείζεται εκδίδοντας δικά του ομόλογα. Η πρότασή του δεν διαφέρει ουσιαστικά από αυτήν του «σχε­δίου Β» της γερμανικής κυβέρνησης, ούτε με τις προτροπές και τις πιέσεις του Γκάιτνερ προς τους Ευρωπαίους εταίρους.

Μόνο που μια τέτοια λύση δεν αφήνει περι­θώρια ούτε για την έστω και τυπικά ανεξάρτητη άσκηση δημοσιονομικής και γενικότερα οικονο­μικής πολιτικής σε κανένα από κράτη – μέλη της ευρωζώνης. Με εξαίρεση βέβαια τη Γερμανία και ενδεχομένως τη Γαλλία. Η Ευρώπη θα πρέ­πει να σκεφθεί το ενδεχόμενο, μεσοπρόθεσμα, να μπορεί να παρεμβαίνει στα εσωτερικά των κρατών που παραβιάζουν τους κανόνες δημο­σιονομικής πειθαρχίας, δήλωσε την Παρασκευή (16/9) η Γερμανίδα καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ. «Πρέπει να σκεφτούμε τη μεσοπρόθεσμη πιθανότητα παρέμβασης της Ευρώπης στις χώ­ρες που δεν ανταποκρίνονται στο καθήκον τους», είπε η Γερμανίδα καγκελάριος, προσθέ­τοντας ότι αυτό που έχει σημασία είναι η στα­θερότητα του ευρώ. «Ό,τι λειτουργεί αντίθετα προς αυτό τον στόχο θα πρέπει να παραμερι­στεί», τόνισε. Η Γερμανία έχει καθήκον να βο­ηθήσει ώστε να διασφαλιστεί το μέλλον του ευρώ, καθώς το κοινό νόμισμα έχει ενισχύσει τις γερμανικές εξαγωγές, σημείωσε. Η υπέρβαση της ευρωπαϊκής κρίσης χρέους «είναι μία ελεγ­χόμενη διαδικασία διαδοχικών βημάτων» που θα απασχολεί τους πολιτικούς για χρόνια», επι­σήμανε.

«Ήδη άρχισε»!

Βέβαια η αλήθεια είναι ότι η ελεγχόμενη πτώχευση της Ελλάδας έχει ήδη αρχίσει. Αυ­τό υποστηρίζει ο καθηγητής οικονομίας της Οξφόρδης, ο Γερμανός Κλέμενς Φουστ, σύμβουλος του υπουργού Οικονομικών της Γερμα­νίας Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. Μιλώντας στην DW (20/9) πρόβαλε τα παρακάτω επιχειρήματα: «Βασίζω την άποψή μου στο γεγονός ότι η Ελ­λάδα σε συνεργασία με τις κυβερνήσεις της ευρωζώνης έχει ήδη διαπραγματευτεί τη μερική αναδιάρθρωση του χρέους της, όπως π.χ. την επιμήκυνση της διάρκειας αποπληρωμής των δανείων. Αυτό είναι χαρακτηριστικό δείγμα μι­ας διαδικασίας πτώχευσης, όπως επίσης η μεί­ωση των τόκων και η αναδιαπραγμάτευση των δανειακών όρων».

Ο κ. Φουστ δεν δίνει ιδιαίτερη σημασία στη διένεξη που έχει ξεσπάσει στους κόλπους του κυβερνητικού συνασπισμού στη Γερμανία μετά τις δηλώσεις του προέδρου των Φιλελευθέρων και υπουργού Οικονομικών Φίλιπ Ρέσλερ για την αναγκαιότητα συντεταγμένης χρεοκοπίας της Ελλάδας. Πιστεύει ότι διεξήχθη στα πλαίσια του προεκλογικού αγώνα. «Υπό το φως των δε­δομένων», υποστηρίζει, «η διαδικασία της ελ­ληνικής πτώχευσης έχει ήδη ξεκινήσει και θα συνεχιστεί».

«Επιβίωση» με εξαθλίωση

Όπως επισημαίνει ο κ. Φουστ, η περικοπή του ελληνικού χρέους θα πρέπει να είναι της τάξε­ως του 50 με 60%. «Μόνο σε αυτήν την περί­πτωση», τονίζει, «θα είχε η χώρα μια προοπτι­κή». Αλλά και τότε η Ελλάδα θα χρειαστεί μια δεκαετία για να «ευημερήσει». Πώς θα ευημε­ρήσει; Μα με περισσότερη λιτότητα, περισσότε­ρες περικοπές και όποιος αντέξει.

Το ενδιαφέρον είναι ότι όλα αυτά λέγονται, σχεδιάζονται και επιβάλλονται καταμεσής της πιο καθολικής και παγκόσμιας κρίσης, η οποία οι πάντες παραδέχονται ότι οφείλεται πρώτα και κύρια σε μια τρομακτική ανισότητα εισο­δήματος και πλούτου. Ιδίως στο εσωτερικό των ανεπτυγμένων χωρών. Είναι χαρακτηριστικό ότι μια πρόσφατη μελέτη του ΔΝΤ καταλήγει στο συμπέρασμα ότι «οι υψηλότερες εισοδηματικές ανισότητες στις ανεπτυγμένες χώρες σχετίζο­νται με την αύξηση του εγχώριου και εξωτερι­κού χρέους… Το κοινό στοιχείο από τις εμπειρίες των κύριων ελλειμματικών χωρών είναι μια απότομη αύξηση της εισοδηματικής ανισότη­τας κατά τις τελευταίες δεκαετίες, όπως αυτή μετράται από το μερίδιο του εισοδήματος που καρπώνεται το πλουσιότερο 5% της κατανομής του εισοδήματος της χώρας… Αυτή η αύξηση της ανισότητας συνέβαλε στην επιδείνωση των συνολικών ισοζυγίων αποταμίευσης – επένδυ­σης στις πλουσιότερες χώρες, καθώς οι φτωχοί και η μεσαία τάξη δανείστηκαν από τους πλού­σιους και από ξένους δανειστές. Αυτό, μαζί με τους άλλους παράγοντες που αναφέρονται πα­ραπάνω, μπορεί να τροφοδοτήσει τα ελλείμ­ματα τρεχουσών συναλλαγών» (IMF, Finance & Development, September 2011, Vol. 48, No. 3).

Τι συμπέρασμα βγάζουν οι μελετητές του ΔΝΤ από αυτή τη συσχέτιση άνισης κατανο­μής εισοδήματος, χρέους και κρίσης; «Η απο­κατάσταση της ισότητας με την ανακατανομή του εισοδήματος από τους πλούσιους στους φτωχούς δεν θα ικανοποιούσε μόνο τους Ρο­μπέν των Δασών αυτού του κόσμου, αλλά θα μπορούσε επίσης να συμβάλει στη διάσωση της παγκόσμιας οικονομίας από μια άλλη με­γάλη κρίση» (IMF, Finance & Development, December 2010, Vol. 47, No. 4). Βέβαια, στην πράξη το ΔΝΤ επιμένει στις περίφημες «διαρ­θρωτικές αλλαγές» που εκτινάσσουν ανισοκατανομή εισοδήματος και χρέος στα ουράνια. Με θύματα λαούς και χώρες.

* Ο Δημήτρης Καζάκης είναι Οικονομολόγος – Αναλυτής.

ΠΗΓΗ: (ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΤΟ “Π” ΣΤΙΣ 22-09-11), http://www.topontiki.gr/article/22518

Υπάρχει διέξοδος από την κρίση των ελίτ!

Του Τάκη Φωτόπουλου*

Οι ξένοι τοκογλύφοι που εκπροσωπεί η Τρόικα των γκαουλάιτερ, σε αγαστή σύμπνοια  με τους κλεπτοκράτες που παριστάνουν τους «καπιταλιστές» στη χώρα μας, και με τυφλό όργανο την αδίστακτη Κοινοβουλευτική Χούντα που παριστάνει την «κυβέρνηση», εισάγουν, με καταιγιστικούς ρυθμούς, μέτρα που αλλάζουν ριζικά τον κοινωνικο-οικονομικό χάρτη της Χώρας προς όφελος των ξένων και ντόπιων ελίτ που δημιούργησαν την κρίση.

Τα εξοντωτικά αυτά μέτρα σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων που θεσμοθετούνται  χωρίς τη παραμικρή λαϊκή νομιμοποίηση, με τη βοήθεια των άβουλων δωσίλογων που παριστάνουν τους «βουλευτές», έχουν ένα και μοναδικό απώτερο στόχο: την ελαχιστοποίηση των ζημιών των ελίτ από την χρεοκοπία που σήμερα είναι θέμα χρόνου – παρά τα χονδροειδή ψέματα της Χουντικής «κυβέρνησης»  ότι τα κτηνώδη μέτρα τους θα την αποτρέψουν – και την παράλληλη μεγιστοποίηση των ωφελημάτων τους από αυτή.

Το πρόβλημα επομένως των ξένων και ντόπιων ελίτ είναι πώς θα  αναβάλλουν την αναπόφευκτη πια χρεοκοπία (2/3 των ανεξάρτητων διεθνών οικονομολόγων και, φυσικά, οι αγορές αυτό πιστεύουν[1]) μέχρι να οργανώσουν μια απόλυτα ελεγχόμενη από αυτούς χρεοκοπία, που θα ελαχιστοποιούσε τις ζημιές τους και θα μεγιστοποιούσε τα οφέλη τους, σε βάρος πάντα των λαϊκών στρωμάτων.

Οι πιθανές ζημιές τους προέρχονται βασικά από το αναπόφευκτο «κούρεμα» που το υπολογίζουν στο τουλάχιστον  50% της αξίας των τίτλων τους. Τα πιθανά οφέλη τους είναι τόσο βραχυπρόθεσμα όσο και μακροπρόθεσμα και είναι πολλαπλάσια των ζημιών. Βραχυπρόθεσμα, μας εξαναγκάζουν να ξεπουλήσουμε στις σημερινές εξευτελιστικές (λόγω της κρίσης)  τιμές ολόκληρο τον κοινωνικό μας πλούτο, πράγμα που σημαίνει ότι μόνο από τα κέρδη, που θα αποκομίσουν αν μετάσχουν στη λεία αυτή, θα καλύψουν πολλές φορές τη χασούρα από το «κούρεμα». Μακροπρόθεσμα, παρά το κούρεμα, δεν θα πάψουμε να έχουμε ανάγκη νέων δανείων από τους ίδιους τοκογλύφους στο μέλλον, αν παραμείνουμε στην ΕΕ και ΟΝΕ — δομές  που μας οδήγησαν στην αποδιάρθρωση της παραγωγικής δομής, η οποία είναι η απώτερη αιτία της σημερινής κρίσης.[2] Ακόμα χειρότερα εάν, μαζί με την ελεγχόμενη χρεωκοπία, φύγουμε η μας διώξουν προσωρινά από την Ευρωζώνη, αλλά όχι και απο την ΕΕ, η σήμερα συντελούμενη μετατροπή της Ελλάδος στο «Μεξικό της ΕΕ» θα παγιωθεί για χάρη των ξένων και ντόπιων ελίτ – παρά τα αντίθετα παραπλανητικά επιχειρήματα  της ρεφορμιστικής «Αριστεράς» – εφόσον οι καταστροφικές συνθήκες Μάαστριχτ κ.λπ. θα εξακολουθούν να ισχύουν. Έτσι, η άκρατη ελαστικοποίηση της εργασίας, οι μαζικές απολύσεις, οι κουτσουρεμένοι μισθοί και συντάξεις, η καρτελοποίηση των τ. ελευθέρων επαγγελμάτων,  και η τελική ιδιωτικοποίηση της Υγείας και Παιδείας (που τώρα ‘μπαίνει από την πίσω πόρτα’), θα γίνουν πια μόνιμες καταστάσεις, με βάση τις συνθήκες της ΕΕ που υπέγραψαν οι ελίτ μας πριν να μπούμε στην Ευρωζώνη!

Υπάρχει διέξοδος από αυτό το ζοφερό μέλλον; Ναι, αλλά καμία διέξοδος από την  καταστροφική κρίση δεν είναι δυνατή χωρίς την επανάκτηση ενός ελάχιστου βαθμού οικονομικής κυριαρχίας. Αυτό όμως προϋποθέτει ότι πρέπει να αμφισβητήσουμε όλα αυτά που θεωρούμε δεδομένα και κατ’ αρχήν την συμμετοχή μας στην ΕΕ και την ΟΝΕ που συνεπάγονται μηδαμινό έλεγχο στη νομισματική πολιτική μας (αφού δεν ελέγχουμε ούτε το νόμισμά μας), και οριακό έλεγχο στη δημοσιονομική. Όμως, καμιά άλλη χώρα στην Ιστορία δεν βγήκε από παρόμοια κρίση (που είναι ανύπαρκτη για τον θρασύτατο Γκεμπελίσκο που παριστάνει τιν «Υπουργό» Οικονομικών!)  χωρίς τον ελάχιστο αυτό βαθμό οικονομικής κυριαρχίας. Η έξοδος από την ΕΕ δεν σημαίνει ούτε τοπικισμό ούτε απομονωτισμό, όπως αποπροσανατολιστικά υποστηρίζει η εκφυλισμένη «Αριστερά», που τώρα συμμετέχει και στα εγκλήματα της «διεθνούς κοινότητας», όπως στη Λιβύη. Σημαίνει τη δυνατότητα οικοδόμησης μιας νέας διεθνούς κοινότητας αλληλεγγύης που θα θεμελιώνεται στις αυτοδύναμες (όχι αυτάρκεις) οικονομίες, οι οποίες θα αυτοδιευθύνονται ως οικονομικές δημοκρατίες, και όχι στις σημερινές οικονομίες της αγοράς, που έχουν οδηγήσει τον κόσμο σε μια πρωτόγνωρη παγκόσμια κρίση (οικολογική, κοινωνική αλλά και αξιών).

Με βάση τα παραπάνω, δεν είναι επομένως περίεργο ότι όταν τα κατεστημένα διεθνή και Ελληνικά μίντια κάνουν «συζητήσεις» για την Ελληνική κρίση το πάνελ αποτελείται κατά κανόνα μόνο από Πανεπιστημιακούς του νεο/σοσιαλφιλελεύθερου χώρου (συνήθως μάλιστα από ακαδημαϊκούς που παριστάνουν τους «αντικειμενικούς» αναλυτές ενώ βέβαια είναι γνωστοί τρόφιμοι ερευνητικών και άλλων κονδυλίων της ΕΕ[3]), ακριβώς για να συσκοτίζεται η προβληματική για την έξοδο από την ΕΕ/ΟΝΕ με καταστροφολογικές ανοησίες που ακόμη και διεθνώς αναγνωρισμένοι ορθόδοξοι οικονομολόγοι δεν υιοθετούν! Μπροστά βέβαια σε τέτοια μεροληψία, οι διάλογοι μεταξύ, από τη μια μεριά, νεο/σοσιαλφιλελευθέρων και, από την άλλη, μελών της Ρεφορμιστικής «Αριστεράς» και οπαδών του Λογιστικού Ελέγχου (οι οποίοι αναγκαστικά ασκούν  ανώδυνη και επομένως εύκολα εξοστρακίσιμη κριτική στους πρώτους, εφόσον δεν αμφισβητούν καν την ΕΕ),[4] φαντάζουν .. .επαναστατικοί!

Φυσικά και υπάρχουν τρόποι[5] να βγούμε από την κρίση, μέσα από την άμεση έξοδο όχι μόνο από την Ευρωζώνη (που από μόνη της θα ήταν πράγματι καταστροφική) αλλά και από την ίδια την ΕΕ, χωρίς να πάψουν να πληρώνονται μισθοί/συντάξεις (αντίθετα θα επανέλθουν στο προ της Χούντας επίπεδο), χωρίς να χάσουν οι μικροκαταθέτες την αγοραστική δύναμη των καταθέσεών τους στην Ελλάδα, χωρίς να γίνουν απολύσεις στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, χωρίς να καρτελοποιηθούν, δήθεν  για να «ανοίξουν», τα κλειστά επαγγέλματα, με δωρεάν κοινωνικοποιημένη Υγεία και Παιδεία, αλλά και με τη δημιουργία των προϋποθέσεων για μια αυτοδύναμη οικονομία στο μέλλον, χωρίς Χρέη και τη Λατινοαμερικανοποίηση της χώρας.

Για όλα αυτά, όμως, απαιτείται εκτός από την άμεση μονομερή έξοδο από την ΕΕ και την Ευρωζώνη (που οι δωσίλογοι παρουσιάζουν σαν «μπαμπούλα!), η ακύρωση των συνθηκών της Χούντας με την τρόικα και η συνακόλουθη στάση πληρωμών και διαγραφή ολόκληρου του Χρέους (σήμερα δεν έχει πια νόημα η μερική διαγραφή και συνακόλουθη επαναδιαπραγμάτευση, εφόσον χωρίς την αναγκαστική απαλλοτρίωση άνευ αποζημιώσεως και την κοινωνικοποίηση κάθε δημόσιου αγαθού που αρπάζουν οι ληστρικές ελίτ μέσα από τις ιδιωτικοποιήσεις δεν μπορεί να δημιουργηθεί οποιαδήποτε βάση αυτοδύναμης οικονομικής ανάπτυξης  που θα μας απαλλάσσει οριστικά από τα Χρέη και την εξάρτηση. Παρεπόμενο των παραπάνω στόχων είναι οι αυστηροί κοινωνικοί έλεγχοι των αγορών κεφαλαίου, εργασίας και εμπορευμάτων (μέχρις ότου η κοινωνία αποφασίσει στο μέλλον τι μορφή θα πάρει η οικονομική οργάνωσή της, π.χ. κρατικοσοσιαλιστική ή οικονομική δημοκρατία), η εθνικοποίηση του Τραπεζικού συστήματος, η ίδρυση ενός πραγματικού κοινωνικού κράτους για την ικανοποίηση των αναγκών Υγείας, Παιδείας και άλλων κοινωνικών αναγκών και, προπαντός, η δημιουργία ενός νέου παραγωγικού και καταναλωτικού προτύπου που θα στηρίζεται βασικά στους δικούς μας παραγωγικούς πόρους, οι οποίοι θα οργανώνονται γύρω από  συλλογικά ελεγχόμενες επιχειρήσεις (συνεταιρισμοί, νέου τύπου «δημοτικές επιχειρήσεις» ελεγχόμενες από τις συνελεύσεις πολιτών και εργαζομένων κ.λπ.).

Το κρίσιμο ερώτημα που παραμένει είναι ποιο είναι το πολιτικό και κοινωνικό υποκείμενο που θα μπορούσε σήμερα να ξεκινήσει στην Ελλάδα ένα αγώνα με παρόμοιους στόχους και πώς μπορεί να τους πραγματοποιήσει — θέμα που λόγω χώρου θα προσπαθήσω να αναπτύξω στο επόμενο άρθρο.

Σημείωση: Μια σημαντικά μικρότερη εκδοχή του άρθρου αυτού (λόγω των περιορισμών χώρου της στήλης) δημοσιεύθηκε στην Ελευθεροτυπία της 24/9/2011.

Παραπομπές

[1] David Prosser, “Εurozone in no mood for Geitner’s mercy mission”, Independent, 17/9/2011

[2] βλ. Η Ελλάδα ως Προτεκτοράτο της Υπερεθνικής Ελίτ, (Γόρδιος, Νοεμ. 2011) Μέρος Τρίτο

[3] Χαρακτηριστικό παράδειγμα μεροληψίας η άθλια εκπομπή της ΝΕΤ, “ΝΕΤ3”, με πάνελ ακραιφνών νεο/σοσιαλφιλελεύθερων εγχώριων Πανεπιστημιακών που “έβλεπαν” τη καταστροφή του … Νώε αν φεύγαμε ακόμη και από την Ευρωζώνη, τη στιγμή που τα εγκυρότερα ονόματα ορθόδοξων οικονομολόγων στον διεθνή χώρο υποστηρίζουν  το αντίθετο, δηλαδή ότι η σημερινή καταστροφή δεν συγκρίνεται με τα προβλήματα που θα δημιουργούσε η έξοδος από την Ευρωζώνη . Δεν είναι βέβαια τυχαίο ότι τα μέλη του πάνελ ήταν ΟΛΟΙ τρόφιμοι προγραμμάτων της ΕΕ. Δηλαδή οι: Λουκάς Τσούκαλις, ειδικός σύμβουλος του … Μπαρόζο, του Προέδρου της Κομισιόν, Νίκος Χριστοδουλάκης, Υφυπουργός Οικονομικών αρμόδιος για τον Προϋπολογισμό και τη διαχείριση του… Δημόσιου Χρέους (1996-2000)  και στη συνέχεια “Τσάρος της Οικονομίας” (Υπουργός Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών, 2001-2004), Ναπολέων Μαραβέγιας κάτοχος της Ευρωπαϊκής έδρας Jean Monnet (1995)  και τιμηθείς με παράσημο από τη Γαλλική δημοκρατία καθώς και γνωστός , από την αρθρογραφία του, υμνητής της ΕΕ, και ο Αρίστος Δοξιάδης, Διαχειριστής επιχειρηματικών συμμετοχών που “έχει εργαστεί σε προγράμματα της ΕΕ για την καταπολέμηση της φτώχειας,  και ως σύμβουλος βιομηχανικής πολιτικής της ελληνικής κυβέρνησης”!

[4] βλ. για τυπικό παράδειγμα παρόμοιου διαλόγου αυτόν μεταξύ των Κ. Λαπαβίτσα (φανατικού υπέρμαχου του Λογιστικού Ελέγχου και μέλους του γνωστού δίκτυου της Αμερικανικής ρεφορμιστικής Αριστεράς, Znet, και Δ. Δημητρακόπουλου, συγγραφέα ορθόδοξων βιβλίων  γα την ΕΕ, την Κομισιόν κ.λπ. (Guardian, 20/9/2011), και μεταξύ του πρώτου και  του Τ. Κολλίνζα, τ. μέλους του Συμβουλίου Οικονομικών Εμπειρογνωμόνων του Προέδρου της Κομισιόν και αναμεμιγμένου σε πολλά ερευνητικά προγράμματα της ΕΕ , Ανιχνεύσεις (ΕΡΤ3, 20/9/2011)

[5] Η Ελλάδα ως Προτεκτοράτο, κεφ. 10 & 14

ΠΗΓΗ: 24-9-2011, http://inclusivedemocracy.org/fotopoulos/greek/grE/gre2011/2011_09_24_PRINTABLE.html

Όταν ο Άγιος Φραγκίσκος της Ασίζης διέλυσε τη Βέρμαχτ…

Του Στάθη Σταυρόπουλου*

Μάλλον κάποιος στο Σύμπαν μάς κάνει πλάκα! Προσέξατε το όνομα του Ύπατου Αρμοστή που μας έστειλε η Τρόικα; (του Γκαουλάιτερ αν προτιμάτε ή, έστω, του Ανθύπατου): Χορστ Ράιχ-ενμπαχ! Μάλιστα! Χορστ Ράιχενμπαχ! Πάλι καλά που δεν λέγεται Αντολφ Ζήμενς… …ή απλώς Ράιχμπανκ!

Η κρίση και το καλό! Λένε ορισμένοι ότι η κρίση έχει και την καλή της πλευρά – ότι δίνει την ευκαιρία σε κάποιους πολίτες να δουν τα πράγματα αλλοιώς, καθώς κι ότι δίνεται με την κρίση σε όλους η δυνατότητα να δείξουν τις καλές τους πλευρές, την αλληλεγγύη, την ολιγάρκεια, εν γένει την καλωσύνη. Δεν υπάρχει καλή πλευρά της κρίσης.

Οι καλοί άνθρωποι είναι καλοί άνθρωποι, ανεξαρτήτως κρίσης, πριν απ' αυτήν και μετά απ' αυτήν. Αυτό που έλεγαν οι αρχαίοι αρετή, δηλαδή το θάρρος, το αίσθημα δικαίου, η φιλομάθεια, η αυτάρκεια, το μέτρο, η γενναιοφροσύνη κι αυτό που λένε οι χριστιανοί αγάπη, δηλαδή η ευρυχωρία και η αλληλεγγύη, δεν χρειάζονται ως καταλύτη την κρίση για να εκδηλώνονται.

 Αντιθέτως η κρίση περιάγοντας πολλούς και όλο και πιο πολλούς σε κατάσταση αδυναμίας δυσχεραίνει κι ακυρώνει τις εκδηλώσεις και της αρετής και της αγάπης. Η επιβεβλημένη από τους Δυνατούς στους αδύναμους λιτότητα δεν μπορεί να εκλαμβάνεται από τους τελευταίους ως επιστροφή στην (εξ επιλογής) ολιγάρκεια, αλλά στη σκλαβιά.

Ο κυνισμός με τον οποίον διατυπώνουν ή μάλλον εντέλλονται τα της (έκτακτης) Ανάγκης οι Δυνατοί, μόνον απ' τους ηλίθιους μπορεί να εκλαμβάνεται ως ειλικρίνεια.

Η πιθανότης οι Δυνατοί (ή οι εντολοδόχοι των Δυνατών) να είναι και χαζοί επιδεινώνει τα πράγματα, μάλιστα στο κωμικοτραγικό επίπεδο που τα ζούμε εμείς σήμερα· με μια κυβέρνηση να μας έχει «σώσει» έξι φορές και κάθε φορά να μας ζητά να πληρώσουμε τις αποτυχίες της μία προς μία, ένας προς έναν.

Σε ένα μόνον η κρίση υπήρξε χρήσιμη: έβγαλε πολλούς απ' τις αυταπάτες τους. Τους έδειξε ότι το σύστημα είναι μία διαρκής σειρά εναλλασσόμενων κρίσεων, ότι αυτό που χτίζεις ή έχεις σήμερα δεν υποχρεούται σε καμμία λογική συνέχεια με αυτό που κατασκευάζεται να σου συμβεί αύριο.

Κατά τα άλλα η κρίση δεν απελευθερώνει τις καλές πλευρές των ανθρώπων, ούτε τους μαθαίνει «πατριδογνωσία». Δεν γίνεται δηλαδή κανείς στωικός μετρώντας την ανοδοκάθοδο των επιτοκίων, ούτε αγαθότερος πληρώνοντας ακριβότερη τη ΔΕΗ. Οι άνθρωποι, λόγιοι ή λαϊκοί, είναι ό,τι είναι πριν από την κρίση και αναλόγως αντιδρούν κι εκδηλώνονται κατά τη διάρκειά της. Άλλωστε ακόμα και το «καλό» είναι ταξικό. 

Σε προσωπικό επίπεδο η «καλωσύνη» μπορεί να 'ναι σχετική ως προς την ομοιότητά της ανάμεσα στους ανθρώπους, αλλά σε κοινωνικό επίπεδο, αλλοιώς είναι «καλός» ο αστός κι αλλοιώς ο εργάτης.

Δεν χρειάζεται καμμιά κρίση ο λαός για να ανακαλύψει το (κοινό) μεγαλείο που κρύβει μέσα του, διότι ακριβώς αυτή η κοινότητα του το έχει δημιουργήσει (ο δημιουργός δήμος).

Το φιλότιμο των ανθρώπων του λαού, η φυσική ευγένεια, αυτό που λέμε αρχοντιά, η παράδοση της αλληλεγγύης, η φιλοπονία, η αξιοπρέπεια, ο αυτοσεβασμός, η αγάπη για τη ζωή και η επίγνωση του πένθους, ο σεβασμός στους ήρωες και τους αγίους, όσο κι αν έχουν συκοφαντηθεί απ' αυτούς που χειραγωγούν (και συχνά εκμαυλίζουν) τον λαό, είναι ιδιότητες και χαρακτηριστικά ενός έρωτα προς το ωραίον που ουδείς μπορεί να ξεριζώσει από το συλλογικό πρόσωπο των απλών, των πληβείων, αυτής της θάλασσας από πέτρες που είναι ο λαός – ο χτίστης της καλύβας, ο χτίστης του Παρθενώνα.

Σε ένα έχει δίκιο (και θα το βρει μπροστά του) ο Γιωργάκης Παπατζής Παπανδρέου: όταν λέει ότι «βρισκόμαστε σε πόλεμο». Ναι! σε ταξικόν πόλεμο. Και τη μάχαιρα που έβαλε, αυτήν και θα λάβει.

Δεν τιμωρούνται οι λαοί, ούτε από καλβινιστές ηθικολόγους κι εν τω άμα τοκογλύφους, ούτε από ανδρείκελα. Οι λαοί υπηρετούνται και όταν δεν υπηρετούνται σωστά, τιμωρούν.

Αργούν. Αλλά ο λαός που του τρως τα κόπια του (τα σχολεία, τα νοσοκομεία, τη δουλειά, το σπίτι), όσον κι αν έχεις διαφθείρει ένα μέρος του με ρουσφέτια και χρηματισμούς, όσον κι αν του κάνεις πλύση εγκεφάλου με κουβέντες της μπυραρίας και της οθόνης, κάποτε σηκώνει κεφάλι. Κι όταν σηκώσει κεφάλι, όπου και να κρυφθείς θα σε δει…

* ΣΤΑΘΗΣ Σ., 15.ΙΧ.2011, stathis@enet.gr

ΠΗΓΗ: Έντυπη Έκδοση, Ελευθεροτυπία, Πέμπτη 15 Σεπτεμβρίου 2011,  http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=309785

Ελληνική «κόλαση» στη Γερμανία

Του Γιώργου Δελαστίκ

Πολιτική βόμβα μεγατόνων έριξε με άρθρο του στο χτεσινό φύλλο της εφημερίδας "Ντι Βελτ" ο αντικαγκελάριος της γερμανικής κυβέρνησης, υπουργός Οικονομίας και πρόεδρος του κόμματος Ελευθέρων Δημοκρατών (FDP) Φίλιπ Ρέσλερ – βόμβα με στόχο τη χώρα μας!

"Ρέσλερ: η κρατική χρεοκοπία της Ελλάδας δεν είναι ταμπού" ήταν ο κεντρικός πρωτοσέλιδος τίτλος της δεξιάς γερμανικής εφημερίδας χτες, πλήρως εναρμονισμένος με το περιεχόμενο του άρθρου του προέδρου του κεντρώου κόμματος.

"Ο αντικαγκελάριος είναι το πρώτο μέλος της κυβέρνησης που ζητάει ανοιχτά μια χρεοκοπία. Απειλεί με αποβολή από το ευρώ η Χριστιανική Κοινωνική Ενωση (σ.σ. CSU, το ακροδεξιό κόμμα που κυβερνάει αδιαλείπτως τη Βαυαρία μετά τους ναζί και το οποίο συμμετέχει στον δεξιό κυβερνητικό συνασπισμό)" ανέφερε η "Ντι Βελτ" στους υπότιτλους του κεντρικού πρωτοσέλιδου θέματός της.

Ο αντικαγκελάριος Ρέσλερ ήταν σαφέστατος στο άρθρο του γράφοντας μεταξύ άλλων: "Για να σταθεροποιήσουμε το ευρώ, δεν επιτρέπεται ούτε βραχυπρόθεσμα να υπάρχει πλέον καμία απαγόρευση σκέψης. Σε αυτή συμπεριλαμβάνεται επίσης, αν υπάρξει ανάγκη, μια συντεταγμένη χρεοκοπία της Ελλάδας, όταν θα βρίσκονται στη διάθεσή μας τα αναγκαία εργαλεία".

Μόλις οι Γερμανοί κρίνουν δηλαδή ότι είναι έτοιμοι, να μας χρεοκοπήσουν, είναι η ωμή πρόταση του κεντρώου αντικαγκελάριου της Γερμανίας! Εκτακτα!

Σύμφωνα με πληροφορίες της εφημερίδας "Βελτ αμ Ζόντακ" το γερμανικό υπουργείο Οικονομικών "απομακρύνεται από το μέχρι τώρα δόγμα του, να μη στείλει σε χρεοκοπία σε καμία περίπτωση την Ελλάδα, καθώς μέχρι τώρα απέκλειε οποιαδήποτε χρεοκοπία κράτους-μέλους από τον φόβο μετάδοσης της πυρκαγιάς σε ολόκληρη την Ευρωζώνη".

Με κυνισμό αναλύει η δεξιά γερμανική εφημερίδα ότι η ενίσχυση του ευρωπαϊκού μηχανισμού χρηματοπιστωτικής σταθερότητας (EFSF), για την οποία πανηγύριζε η κυβέρνηση Παπανδρέου, θέτει στη διάθεση του Βερολίνου και της ΕΕ "νέα εργαλεία, με τα οποία μπορεί μάλλον να ελεγχθεί μια χρεοκοπία και να περιοριστούν οι συνέπειές της μόνο στην Ελλάδα"!!!

Περιχαρής η "Ντι Βελτ" διαπιστώνει ότι "στον κυβερνητικό συνασπισμό εξαντλείται προφανώς η υπομονή με την Αθήνα" και ως απόδειξη αυτού αποκαλύπτει ότι στην εισήγηση που ετοιμάζεται για το συνέδριο του ακροδεξιού κόμματος CSU της Βαυαρίας, το προεδρείο του κόμματος αυτού υποστηρίζει την εξής θέση: "Κράτη της ευρωζώνης που δεν τηρούν τους κοινούς κανόνες δημοσιονομικής πειθαρχίας και εξαιτίας αυτού θέτουν σε δυσκολίες τον εαυτό τους και τη νομισματική ένωση, πρέπει να υπολογίζουν ότι θα πρέπει να εγκαταλείψουν τη νομισματική ένωση"!!!

Το γεγονός ότι οι ευρωπαϊκές συνθήκες και οι συνθήκες ίδρυσης και λειτουργίας της ΟΝΕ και της Ευρωζώνης δεν προβλέπουν κανένα δικαίωμα και καμιά διαδικασία αποβολής κράτους-μέλους, αφήνει προφανώς παγερά αδιάφορους τους Γερμανούς, οι οποίοι αποφασίζουν μόνοι τους ότι οι κανόνες πρέπει να αλλάξουν και ταυτόχρονα είναι βέβαιοι ότι θα αλλάξουν όπως θέλουν αυτοί.

Το νέο στοιχείο είναι όχι τόσο η στάση του FDP και της CSU, του κεντρώου και του ακροδεξιού κυβερνητικού εταίρου που από την αρχή είναι ως κόμματα αντίθετα στη χορήγηση δανείων προς την Ελλάδα, αλλά το γεγονός ότι φαίνεται πως σταδιακά προσχωρούν στη γραμμή αυτή η καγκελάριος Ανγκελα Μέρκελ και ο υπουργός Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε.

"Ο Σόιμπλε χάνει την υπομονή του με την Ελλάδα" έγραφε χτες στον τίτλο του κεντρικού θέματος των οικονομικών σελίδων της η σοβαρή συντηρητική γερμανική εφημερίδα "Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε", τονίζοντας στον υπότιτλο ότι "το υπουργείο Οικονομικών εξετάζει σενάρια κρατικής χρεοκοπίας" της χώρας μας.

Και αυτή η εφημερίδα πιστεύει ότι ο μηχανισμός στήριξης χωρών θα αποδειχθεί τελικά όπλο που θα… ευνοήσει τη χρεοκοπία της Ελλάδας! Προσθέτει μάλιστα ότι "όσο μεγαλύτερες προόδους σημειώνουν οι υπόλοιπες προβληματικές χώρες της Ευρωζώνης, τόσο μικρότερος θα είναι ο κίνδυνος μετάδοσης (σ.σ. των συνεπειών ελληνικής χρεοκοπίας) και επομένως τόσο λιγότερο επιεικείς θα πρέπει να είναι οι εγγυήτριες χώρες προς τους Ελληνες"!

ΓΕΡΜΑΝΟΙ Μας πτωχεύουν ή μας εκβιάζουν;

ΞΕΠΕΡΑΣΕ άραγε το Βερολίνο ήδη το στάδιο των εκβιασμών απέναντι στην Ελλάδα και παρά την απολύτως πειθήνια στάση της κυβέρνησης Παπανδρέου στις εντολές των Γερμανών προετοιμάζει ήδη τη χρεοκοπία της χώρας μας ή μήπως η καγκελαρία επιδιώκει με τις απειλές της να παραλύσει τις αντιστάσεις του ελληνικού λαού στην υλοποίηση των εφιαλτικών μέτρων που υπαγορεύει η τρόικα και υλοποιεί η κυβέρνηση; Το ερώτημα αυτό απασχολεί πολλούς Ελληνες. Η απάντηση όμως θα δοθεί μόνο στην πράξη. Το βέβαιο πάντως είναι ότι η ενδοτική στάση της Αθήνας στις γερμανικές απαιτήσεις δεν βοήθησε σε τίποτα. Ούτε ενδυνάμωσε την ελληνική διαπραγματευτική θέση ούτε "μαλάκωσε" την επιθετικότητα των επικυρίαρχων της ΕΕ.

ΠΗΓΗ: ΕΘΝΟΣ, «E» 13/9/2011, http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22792&subid=2&pubid=63377147

Απ' το ευρώ κι απ' τη δραχμή τι να διαλέξω;

Του Σταύρου Χριστακόπουλου

«Οι εργαζόμενοι του στενού δημοσίου τομέα δεν έχουν το φόβο της απόλυσης – τουλάχιστον σήμερα». Για «αύριο»… δεν εγγυώνται! Αυτή η ατάκα, μαζί με τον «έναν εργαζόμενο σε κάθε οικογένεια» και τη μη απάντηση στο ερώτημα αν θα πληρωθούν μισθοί και συντάξεις τον Οκτώβριο, ήταν ό,τι… νέο είχε να πει ο πρωθυπουργός στη Θεσσαλονίκη. Διότι όλα τα υπόλοιπα ήταν σχεδόν τετριμμένα.

Μιλώντας επί τη βάσει τού ενός και μόνου κειμένου, το οποίο αναπαράγει συνεχώς εδώ και δύο σχεδόν χρόνια ελαφρώς αναπροσαρμοζόμενο ανάλογα με τις περιστάσεις – από τη Βουλή στα διαγγέλματα κι από τις συνεντεύξεις στα συνέδρια –, δεν ξάφνιασε κανέναν. Εξ άλλου εδώ και καιρό μάλλον περισσότερους εξοργίζει απ’ όσους αφήνει αδιάφορους.

Επαναλαμβάνοντας όλα τα γνωστά κλισέ, δίχως ίχνος πολιτικής πνοής, με την τρόικα και όλη την Ευρώπη να σφίγγουν τη θηλιά γύρω από τη χώρα και την κυβέρνηση, με τα οριζόντια νέα μέτρα να γίνονται γνωστά λίγο πριν από την πρωθυπουργική συνέντευξη Τύπου καταστρέφοντας κάθε δυνατότητα επικοινωνιακής διαχείρισης, ο πρωθυπουργός κατάφερε, επί δύο μέρες στη Θεσσαλονίκη, να του καταλογιστεί – στην ηπιότερη εκδοχή – ότι είναι εκτός (πολιτικού) τόπου και χρόνου.

Αν αυτά όμως σου καταλογίζουν οι πολιτικοί σου φίλοι και συγγενείς, τότε τι χρείαν έχεις αντιπάλων…

Όσο για την εκ νέου φορολόγηση των ακινήτων, συμπεριλαμβανομένης και της πρώτης κατοικίας, υπακούει κι αυτή στις γνωστές αρχές που απαρεγκλίτως τηρεί η κυβέρνηση: τσαπατσουλιά, οριζόντια λογική, μέτρο με τη λογική της αρπαγής και στα παλιά της τα παπούτσια οι παρενέργειες.

Καμιά διάκριση για τον τρόπο και τον χρόνο κτήσης, για το αν αποκτήθηκε από νόμιμα ή παράνομα εισοδήματα, φορολογημένα ή αφορολόγητα, για το αν η αξία του σπιτιού συναρτάται με την οικονομική δυνατότητα του ιδιοκτήτη. Αφήστε που σε πολλές περιπτώσεις το ακίνητο έχει κοστίσει ελάχιστα και ανατιμηθεί αρκετά μετά την κτήση του ή μπορεί να αποτελεί κληρονομιά και μοναδική περιουσία ή να αποκτήθηκε με δάνειο που σήμερα εξυπηρετείται με το ζόρι ή καθόλου.Το πιο ενδεικτικό της κυβερνητικής αρπακτικότητας είναι η εμπλοκή της… ΔΕΗ στη διαδικασία.

Εδώ δεν μιλάμε μόνο για ομολογία τσαπατσουλιάς και ανικανότητας, όπως π.χ. με τη λίστα των νεκρών επιχειρήσεων ή αυτών με τα ρυθμισμένα χρέη που υποτίθεται ότι χρωστάνε στο κράτος 30 δισ. ευρώ, από τα οποία είναι αμφίβολο αν μπορούν να εισπραχθούν 1-2 δισ. (και χθες ακόμη το επικαλέστηκε ο… πάντα ενήμερος πρωθυπουργός).

Εδώ τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα: όποιος δεν έχει να πληρώσει τον φόρο, να μην έχει ούτε ρεύμα στο σπίτι του. Πρακτικές μαφίας στην πιο αναβαθμισμένη εκδοχή τους. Ακόμη χειρότερα: Αν ο λογαριασμός είναι στο όνομα του ενοικιαστή και ο ιδιοκτήτης δεν γουστάρει να πληρώσει τον φόρο, ας κόψει τον λαιμό του ο ενοικιαστής να βγάλει άκρη με τον σπιτονοικοκύρη. Γελοίες πρακτικές σε μια γελοία χώρα, η οποία έχει μια γελοία κυβέρνηση. Καθρέφτης… [Τουλάχιστον όσους δεν καταφέραμε να αποκτήσουμε «δικό μας κεραμίδι» έχουν πάψει όλοι οι άλλοι να μας λένε μαλάκες. Είναι κάτι κι αυτό…].

«Τσάβες της Μεσογείου»

Κατά τα άλλα η κυβέρνηση θα κόψει έναν μισθό από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον πρωθυπουργό, υπουργούς, βουλευτές, γενικούς γραμματείς υπουργείων, δημάρχους και λοιπούς αξιωματούχους. Για τα προσχήματα, ας τους έκοβαν τουλάχιστον όσους έκοψαν από τους δημοσίους υπαλλήλους αυτή τη διετία. Για να μην μιλήσουμε για όσους έχασαν δουλειές και ζωές στον ιδιωτικό τομέα λόγω της ύφεσης και γίνουμε χυδαίοι λαϊκιστές. Όμως τα μέτρα δεν τελειώνουν εδώ – μισθολόγιο, απολύσεις, νέα μέτρα ανακοινώνονται οσονούπω.

Α, και μην παραλείψουμε: Θα κληθούν και οι εφοπλιστές να συμβάλουν στα μεγάλα βάρη, αλλά αφού προηγηθεί συνεννόηση μαζί τους. Αυτή άλλωστε είναι η ορθή πρακτική της διαβούλευσης με τους κοινωνικούς εταίρους. Αυτό έκαναν και όταν άρχισαν να πετσοκόβουν τα βαρέα και ανθυγιεινά: λιώσανε τον κώλο τους στη διαβούλευση.

Το ίδιο κάνανε και με τους καταθέτες αδήλωτων κεφαλαίων στην Ελβετία. Θα βάζουνε φόρο οι Ελβετοί επί των καταθέσεων και θα αποδίδουν ένα ποσοστό στην Ελλάδα, η οποία δεν θα μπορεί να ελέγξει ποιοι τα έβγαλαν παράνομα.

Αυτά για όσους θέλουν να τα κρατήσουν στην Ελβετία. Διότι όσοι τα έχουνε τελείως μαύρα αλλά θέλουν να κερδοσκοπήσουν στην αγαπημένη τους πατρίδα (πατριώτες γαρ και τούτοι…) μπορούνε πια, χάρη στην πατριωτική κυβέρνηση Παπανδρέου, να τα φέρουν εδώ και να αγοράσουν ακίνητα. Κυρίως θα πάρουν αυτά που θα χάσουν σε κατασχέσεις όσα κορόιδα ήταν νόμιμα και χρεοκοπήσανε.

Κατά τα άλλα η κυβέρνηση καταγγέλλει σθεναρά ότι κάποιοι συνωμότες θέλουν να βγούμε από το ευρώ και να πάμε στη δραχμή για να φέρουν ύστερα τα λεφτά τους και να αγοράσουν κοψοχρονιά τις περιουσίες αυτών που θα χρεοκοπήσουν. Και γιατί δηλαδή να βγούμε από το ευρώ για να κερδοσκοπήσουνε τα λαμόγια, αφού μπορούνε να το κάνουνε και εντός ευρωζώνης και με το οκέι της κυβέρνησης; Άσε που τώρα οι Μερσεντές και τα άιπαντ είναι φθηνότερα.

Να μου το θυμηθείτε: Αυτή η κυβέρνηση θα τρελάνει και τα ηπεδαπά και τα αλλοδαπά λαμόγια. Μέχρι να καταλάβουνε αν τους συμφέρει να κερδοσκοπήσουνε με το ευρώ ή με τη δραχμή, θα χάσουνε τον μπούσουλα, θα τους πιάσει ζαλισμένους και θα τους πάρει τα σώβρακα και τα νεγκλιζέ. Αρκεί ο Γιώργος μας να μην θεωρηθεί «Τσάβες της Μεσογείου» κι έχει τα μπλεξίματα του Μακάριου με τους (φονιάδες των λαών) Αμερικάνους.

Σ’ αυτή την περίπτωση βλέπουμε τους Τούρκους να παίρνουνε την Κομοτηνή και τους Αιγύπτιους το Costa Navarino ως αντίποινα για την ξεφτίλα του 1827. Στην οποία είχαν καίριο ρόλο όλοι οι άλλοι ισχυροί Ευρωπαίοι εκτός από τον σημερινό γερμανικό άξονα, που εξακολουθούσε να υπακούει στο δόγμα Μέτερνιχ…

Το πατριωτικό «Σχέδιο Ήλιος»

Όλα αυτά τα μέτρα είναι αρκετά για να αποφύγει η χώρα την επίσημη πτώχευση; Όχι βέβαια. Οι Γερμανοί ήδη ετοιμάζονται και εξετάζουν, λέει, δύο σενάρια ελληνικής πτώχευσης: ένα εντός ευρώ και ένα εκτός. Άλλωστε, όπως έγραψε χθες η γερμανική κυριακάτικη εφημερίδα Welt am Sonntag, «η γερμανική κυβέρνηση απομακρύνεται από τον πρώτιστο στόχο που έθετε μέχρι τώρα, να αποτρέψει την πτώχευση της Ελλάδας φοβούμενη χιονοστιβάδα εξελίξεων στην Ευρωζώνη».

Από την ίδια εφημερίδα χθες ένας ακόμη υπουργός της κυβέρνησης Μέρκελ προανήγγειλε τα επερχόμενα: «Προκειμένου να σταθεροποιηθεί το ευρώ, δεν πρέπει να υπάρχει πλέον ακόμη και βραχυπρόθεσμα καμία απαγόρευση σκέψεων. (…) Εν ανάγκη και μία συντεταγμένη πτώχευση της Ελλάδας, εάν υπάρχουν τα απαραίτητα προς τούτο εργαλεία». Στόχος: «Να αποκατασταθεί η λειτουργικότητα του πληττόμενου κράτους, ενδεχομένως και μέσω της περιοδικής περιστολής κυριαρχικών δικαιωμάτων».

● Ποιος είναι αυτός που δεν βλέπει ως ταμπού την ελληνική συντεταγμένη (δηλαδή ελεγχόμενη από τους πιστωτές) πτώχευση;

● Ποιος είναι αυτός που βλέπει την ελληνική πτώχευση ως σωτηρία του ευρώ – διαψεύδοντας την ελληνική κυβέρνηση, που λέει ότι η έξοδός μας από το κοινό νόμισμα είναι καταστροφή για την Ευρώπη;

● Ποιος είναι αυτός που θεωρεί ότι η ελεγχόμενη πτώχευση και η «περιοδική» (ούτε καν… άπαξ – άρα… διαρκής!) περιστολή κυριαρχικών δικαιωμάτων αποκαθιστά τη λειτουργικότητα της Ελλάδας;

Μα, ο κύριος Φίλιπ Ρέσλερ, υπουργός Οικονομίας της Γερμανίας, ο εμπνευστής του γερμανικού επιχειρηματικού… «Σχεδίου Μάρσαλ» για την Ελλάδα. Ο άνθρωπος που έχει εμπνευστεί τις Ειδικές Οικονομικές Ζώνες για τους συμπατριώτες του επιχειρηματίες. Αυτές που θα δημιουργηθούν με ελληνικά λεφτά και στις οποίες θα δουλεύουν Έλληνες με μηδαμινούς μισθούς, χωρίς εργασιακά και άλλα δικαιώματα, για χάρη επιχειρήσεων που δεν θα πληρώνουν φόρους στο ελληνικό κράτος.

Του Ρέσλερ ο εκπρόσωπος ήρθε στην Ελλάδα προ ημερών και συμφώνησε με τον Παπακωνσταντίνου για το «Σχέδιο Ήλιος», για το οποίο ο κατά επανειλημμένη δήλωσή του πατριώτης πρωθυπουργός της πατριωτικής κυβέρνησής μας – αντίθετα, φαντάζομαι, από τους εθνοπροδότες δημοσίους υπαλλήλους και τις λοιπές μειοδοτικές συντεχνίες – δήλωσε το σαββατοκύριακο… υπερήφανος.

[Αυτός μάλλον είναι ο τρόπος για να υπάρχει «ένας εργαζόμενος σε κάθε οικογένεια», αφού τίποτε άλλο δεν φαίνεται να επιβιώνει στη χώρα εκτός από τα γερμανικά γκουλάγκ και Νταχάου. Πάντως, απ’ όσο μπορώ να υποψιαστώ, για να υπάρξει ένας εργαζόμενος ανά οικογένεια με τους όρους του Ρέσλερ, θα πρέπει πρώτα όλη η οικογένεια να έχει βγει στην ανεργία.

Διότι άλλον τρόπο υλοποίησης του σχεδίου αυτού του μεγάλου οραματιστή δεν βλέπω. Εκτός αν – πολύ ανησυχητικό ενδεχόμενο – Παπανδρέου και Βενιζέλος έχουν έναν ακόμη διαπραγματευτικό άσο στο μανίκι και μας τον κρατάνε για έκπληξη…].

Αυτός ο Ρέσλερ λοιπόν είναι ο άνθρωπος που θα έρθει τον Οκτώβριο για να φέρει μαζί του καμιά εκατοστή βιομήχανους, να τους κλείσει σε ένα δωμάτιο με τον Χρυσοχοΐδη, που είναι ομόλογός του και αρμόδιος για τη βιομηχανία και την ανάπτυξη, και ό,τι βρει ο παπάς… ας θάψει. Τουλάχιστον ξέρουμε ότι, πριν έρθει εδώ ο Ρέσλερ, δεν θα πτωχεύσουμε. Άρα βγάζουμε και τον Σεπτέμβριο – με προοπτική να μας βρουν και Χριστούγεννα.

Αν κρίνουμε, άλλωστε, από το ευρωπαϊκό σαβουάρ βιβρ, το οποίο εμπέδωσε η μεταπολεμική ευρωπαϊκή συνύπαρξη και το οποίο μας ξεχωρίζει κάπως από τις βάρβαρες πρακτικές των Αμερικάνων στη Λατινική Αμερική (εκτός από τους Δίδυμους Πύργους, χθες ήταν και η επέτειος της δολοφονίας του Αλιέντε, για να θυμόμαστε), εδώ πρώτα θα κλείσουν οι μπίζνες και μετά θα γίνει η πτώχευση – για να γίνουν χωρίς περιττά εμπόδια οι ανωτέρω μπίζνες.

Άμα έχεις πατριωτική κυβέρνηση με σοσιαλιστή πρωθυπουργό, που τα δίνει όλα (για τη σωτηρία του ευρώ, κατά δήλωσή του), είναι αλλιώς ρε παιδί μου. Διαφορετικά σε υπολογίζουνε. Είναι λίγο πιο ερωτική η ατμόσφαιρα όταν έρχεται η κρίσιμη ώρα για την υφαλοκρηπίδα του κοσμάκη…

ΠΗΓΗ: ΔΕΥΤΕΡΑ, 12 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2011, http://www.topontiki.gr/article/21841