Η ΕΛΛΑΔΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΦΤΩΧΗ:

 Εάν δεν διώξουμε αμέσως το ΔΝΤ, καθώς επίσης εάν δεν αποστασιοποιηθούμε από όλους όσους υποστηρίζουν τα προγράμματα του, άμεσα ή έμμεσα, με δήθεν αλλαγές δηλαδή, θα καταστραφούμε – τρία βίντεο με συνεντεύξεις και παρουσία βιβλίου

 

Του Βασίλη Βιλιάρδου*

 

“Πιστεύω ότι ένας λαός δεν πρέπει να εκτιμά τίποτα περισσότερο από την αξιοπρέπεια και την ελευθερία της ύπαρξης του – ότι η ντροπή μίας δειλής υποταγής δεν ξεπλένεται με τίποτα…Δηλώνω ότι θεωρώ την ψεύτικη σωφροσύνη, η οποία αποσκοπεί στην αποφυγή του κινδύνου, ως το πλέον επικίνδυνο αποτέλεσμα του φόβου. Ο κίνδυνος πρέπει να αντιμετωπίζεται με θάρρος, με ήρεμη και σταθερή απόφαση, καθώς επίσης με καθαρή συνείδηση. Ένα έθνος δεν μπορεί να εξαγοράσει την ελευθερία του από τις ξένες δυνάμεις, με τεχνάσματα και στρατηγήματα – αλλά μόνο εάν ριχτεί άφοβα στη μάχη, θυσιάζοντας χίλιες ζωές για ένα πολλαπλό κέρδος ζωής” (Carl von Clausewitz).

Δεν μπορεί κανένας να μας υποχρεώσει να δεχθούμε την καταστροφική διαγραφή του 60% του (μόλις 43%) δημοσίου χρέους, η οποία θα ήταν συνώνυμη με την επίσημη χρεοκοπία της χώρας μας – ένα απόλυτα τρομακτικό σενάριο (άρθρο μας), το οποίο παράλληλα θα καταρράκωνε την υπερηφάνεια και την αξιοπρέπεια μας, ενώ θα κατέλυε την εθνική μας κυριαρχία.

Δεν μπορεί να μας εκβιάσει ούτε το μειοψηφικό «καθεστώς Merkel», από το οποίο υποφέρει (και θα υποφέρει) περισσότερο από όλους μας η ίδια η Γερμανία, ούτε κανένας άλλος – ενώ η Γαλλία είναι δυστυχώς εκβιάσιμη, λόγω των προβλημάτων των τραπεζών της, καθώς επίσης της αφρικανικής νομισματικής ένωσης.

Η αποδοχή της διαγραφής (κούρεμα) είναι απόφαση αποκλειστικά και μόνο της κυβέρνησης – η οποία, εάν συμφωνήσει, θα εγκληματήσει εναντίον της Ελλάδας. Προφανώς θα επρόκειτο για μία «προδοτική ενέργεια», η οποία θα δημιουργούσε κοινωνικές συνθήκες «Γαλλικής επανάστασης» στην Ελλάδα – κάτι που θα έπρεπε με κάθε θυσία να αποφευχθεί, ιδίως από τους βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος, οι οποίοι φέρουν την αποκλειστική ευθύνη για όλα όσα υπογραφούν ερήμην των Ελλήνων, καθώς επίσης για όλα όσα συμβούν.

Ο στόχος μας δεν είναι απλά η αλλαγή της όποιας κυβέρνησης, αλλά η εκδίωξη των μπράβων των τοκογλύφων, του ΔΝΤ δηλαδή και της τευτονοκρατούμενης Τρόικας, το γρηγορότερο δυνατόν και με κάθε θυσία. Διαφορετικά δεν θα θυσιάσουμε μόνο το παρόν, αλλά, κυρίως, το μέλλον των παιδιών μας – τα οποία δεν πρέπει να πληρώσουν σε καμία περίπτωση για τα δικά μας λάθη.   

Από το άρθρο μας: Γερμανικές Επανορθώσεις

Η Ελλάδα δεν είναι χρεοκοπημένη και μπορεί να μη χρεοκοπήσει – αρκεί να διαχειριστεί σωστά τα οικονομικά της, χωρίς να χάσει άλλο χρόνο, απαιτώντας παράλληλα την είσπραξη αυτών που της οφείλει αναμφίβολα η Γερμανία. Εν τούτοις, χρειάζονται εξαιρετικά ικανά, ανιδιοτελή, αδιάφθορα και ιδίως «επαρκή» άτομα στην ανώτατη ηγεσία της – αφού, όσο καλός και αν είναι ένας υπουργός, εάν δεν έχει τις αντίστοιχες γνώσεις, όπως και την εμπειρία, είναι αδύνατον να τα καταφέρει (Πίνακας Ι)

ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: Συνολικά χρέη 2011, δημόσια και ιδιωτικά, ως ποσοστό επί του ΑΕΠ

Πηγή: MM (IMF), Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

 

Περαιτέρω, παρά το ότι οι δύο πρόσφατες διαδηλώσεις θεωρήθηκαν (πολύ σωστά) εξαιρετικά επιτυχημένες, ενώ είναι αυτές που απελευθέρωσαν την 6^η δόση του δανείου (το γεγονός που στην κυριολεξία τρομοκρατεί τις κυβερνήσεις και τις οργανώσεις της ελίτ, είναι η «μετάδοση» των κοινωνικών αναταραχών σε όλη τη Δύση), η κυβέρνηση έχει εκτελέσει πλέον την προσχεδιασμένη αποστολή της (εν αγνοία των βουλευτών, ενδεχομένως και πολλών υπουργών) – ενώ όλα έχουν προβλεφθεί ήδη από τους έμπειρους εισβολείς.

Κατά την πάγια τακτική λοιπόν των παιδιών του Σικάγου, αφού όλα τα κρίσιμα νομοσχέδια περάσουν από μία «μεταβατική κυβέρνηση» (η οποία θα εισπράξει όλη την οργή των «υπηκόων» της), χωρίς ως συνήθως να είναι κατοχυρωμένα από την απόλυτη πλειοψηφία (180 βουλευτές), θα ακολουθήσει αμέσως μετά η επόμενη κυβέρνηση «σωτηρίας» – η οποία, αφενός μεν θα τα κατοχυρώσει «τελεσίδικα», χωρίς μεγάλες αντιδράσεις από το «πλήθος», αφετέρου θα τα δρομολογήσει σταδιακά στην πράξη, διατηρώντας φυσικά όλα τα εγκληματικά μέτρα (με την εκλεπτυσμένη αιτιολογία ότι, το κράτος έχει συνέχεια και πρέπει να σεβόμαστε τα υπογεγραμμένα).

Όλα αυτά όπως στο «παράδειγμα» της Τουρκίας όπου, αφού ολόκληρη σχεδόν η πολιτική ηγεσία κατέρρευσε, μετά την από κοινού ψήφιση των νομοσχεδίων (για την λήψη των δόσεων του ΔΝΤ), εν μέσω μεγάλων κοινωνικών αναταραχών, ο σημερινός πρόεδρος της, ο οποίος ανέλαβε τα ηνία αμέσως μετά, ήταν στην πραγματικότητα αυτός που ξεπούλησε τα πάντα στις πολυεθνικές, μοιράσθηκε διαχρονικά την εθνική κυριαρχία της Τουρκίας με τους εισβολείς, ενώ διατήρησε φυσικά τους μισθούς των 300 € (άρθρο μας).    

Είναι προφανώς το χειρότερο, αλλά ταυτόχρονα το πιθανότερο σενάριο από όλα όσα μπορούν να μας συμβούν (πολύ χειρότερο ακόμη και από τη δραχμή), η μεγαλύτερη από όλες τις παγίδες καλύτερα – ενώ πολύ δύσκολα θα το αποφύγουμε, εάν δεν διώξουμε αμέσως το ΔΝΤ και εάν δεν αποστασιοποιηθούμε από όλους όσους υποστηρίζουν τα προγράμματα του (άμεσα ή έμμεσα – με δήθεν αλλαγές δηλαδή).                

Κλείνοντας, παρά το ότι αρκετοί θεωρούν το Ευρώ ως ένα «θνησιγενές» νόμισμα, ως ένα μοιραίο, θανατηφόρο λάθος δηλαδή, όπως συμβαίνει και με την ίδια την Ευρωζώνη, εμείς πιστεύουμε ότι είναι δυνατόν να αντιστραφεί η «τάση» – με την προϋπόθεση ότι θα εγκαταλείψει την Ευρωζώνη η Γερμανία, αφού δεν φαίνεται να συμφωνεί με όλους τους άλλους, έχει τη δυνατότητα να επιβιώσει μόνη της και μπορεί να συνεχίσει να στηρίζεται σε ένα δικό της «σκληρό νόμισμα», το οποίο είναι καταστροφικό για όλες τις υπόλοιπες χώρες (αν και κατά την άποψη μας θα ήταν προτιμότερο να καθαιρεθεί το «καθεστώς Merkel», αφού στην πραγματικότητα είναι αυτό που απειλεί την ενωμένη Ευρώπη και όχι η Γερμανία – οι περισσότεροι Πολίτες της οποίας έχουν ένα αρκετά υψηλό δημοκρατικό και πολιτιστικό επίπεδο).   

Σε μία τέτοια περίπτωση, εάν η προβλεπόμενη υποτίμηση του Ευρώ μετά την έξοδο της Γερμανίας του «καθεστώτος Merkel», η οποία θα αυξήσει σημαντικά την ανταγωνιστικότητα της Ευρωζώνης, συνδυαστεί με την παροχή μεγαλύτερης «ρευστότητας» από την ΕΚΤ (πληθωρισμό), καθώς επίσης με τη μετατροπή της σε πραγματική κεντρική τράπεζα (όπως η Fed), η οποία θα αγοράζει ομόλογα δημοσίου, η επίλυση του προβλήματος της υπερχρέωσης θα είναι απολύτως εφικτή – επίσης για την Ελλάδα.

 

ΒΙΝΤΕΟ Α: ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ – ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ ΚΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

http://www.youtube.com/watch?v=-AOofto9Tjc&feature=player_embedded

 

ΒΙΝΤΕΟ  Β: ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ – ΕΛΛΑΔΑ, ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΔΝΤ

http://www.youtube.com/user/vviliardos#p/a/u/0/djh7g3zi1sA

 

ΒΙΝΤΕΟ Γ: ΒΙΒΛΙΟ – Η ΚΡΙΣΗ ΤΩΝ ΚΡΙΣΕΩΝ

http://www.youtube.com/watch?v=ihN94L377Ro

 

* Βασίλης Βιλιάρδος  (copyright), Αθήνα, 23. Οκτωβρίου 2011, viliardos@kbanalysis.com. Ο κ. Β. Βιλιάρδος είναι οικονομολόγος, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου, καθώς επίσης συγγραφέας τριών οικονομικών βιβλίων. 

 

ΠΗΓΗ: http://www.casss.gr/PressCenter/Articles/2462.aspx?mid=50

Ευρώ, δραχμή και “κομουνισμός”: Από τον Άρη Βελουχιώτη στο Μνημόνιο

 

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

 

Παραδοσιακά, οι καλύτεροι «δείκτες», «βαρόμετρα» επικείμενης ρήξης στην Ελλάδα είναι ο Δημοσιογραφικός Οργανισμός Λαμπράκη και το ΚΚΕ. Με το ανατριχιαστικό, ιστορικό «ανάγνωσμα» για το Μνημόνιο, που δημοσίευσε το «Βήμα», αφενός παίρνει τις αποστάσεις του από την πολιτική αυτή, που υποστήριξε φανατικά μέχρι πρότινος, αφετέρου γράφει εκ των προτέρων τον «επικήδειο» του Γιώργου Παπανδρέου.

Ο Περισσός, από την άλλη, έχει αλάνθαστο ένστικτο που τον ειδοποιεί (και τον τρομοκρατεί) ότι πλησιάζουμε σε κάποιας μορφής «επαναστατική» κρίση. Πιθανώς πλησιάζουμε, γιατί δεν αφέθηκε άλλη οδός σωτηρίας στον ελληνικό λαό, παρόλο που, φυσικά, δεν μπορούμε να προδικάσουμε χρόνο και μορφή. Η ελληνική οικονομία υφίσταται την ίδια πολιτική που εφήρμοσε στη Γερμανία ο Καγκελλάριος Μπρούνινγκ, οδηγώντας στον Χίτλερ. Οι ρυθμοί πτώσης είναι ταχύτεροι από αυτούς της Βαϊμάρης. Τον χειμώνα, στα μεγάλα αστικά κέντρα, κινδυνεύουμε όχι από φτώχεια, αλλά από πείνα.

«Η οικονομική βάση της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας κατεστράφη», διαπιστώνει ένας από τους ολίγους εναπομείναντες σκεπτόμενους πολιτικούς της συντηρητικής παράταξης. Βεβαίως, δεν υπάρχουν ακόμα ένοπλες ομάδες ακροδεξιών και ακροαριστερών, γιατί η φαιά ουσία έχει μεγαλύτερη αδράνεια από την οικονομία. Οι ιδέες μας εξακολουθούν, για ένα διάστημα, να αντανακλούν το παρελθόν.

Δεν είναι μόνο η οικονομία, κοινωνία και κράτος που καταρρέουν. Είναι επίσης η διεθνής θέση της Ελλάδας. Η συμμετοχή της στην ΕΕ αμφισβητείται, έχει τις χειρότερες σχέσεις στην ιστορία της με Ευρώπη, Ρωσία, ‘Αραβες. Η Αθήνα χειραγωγείται από δυνάμεις του παγκόσμιου χρηματιστικού κεφαλαίου και τον όψιμο «φίλο» του κ. Παπανδρέου, ελαφρώς παρανοϊκό Μπέντζαμιν Νετανιάχου, που θα είχε ήδη επιτεθεί στο Ιράν, αν δεν υπήρχαν λογικότεροι άνθρωποι στο Ισραήλ και ιδίως στη Mossad. Η απόφαση της Κύπρου να αρχίσει τώρα γεωτρήσεις και να βασιστεί στο Ισραήλ για την άμυνά της, προσέφερε στο Τελ Αβίβ μηχανισμό παραγωγής κρίσεων, ανάλογα με τις εκάστοτε περιφερειακές ή παγκόσμιες γεωπολιτικές στοχεύσεις του. Στο χειρότερο σενάριο, Ελλάδα και ΕΕ, θα κληθούν να αντιμετωπίσουν, μαζί με την κρίση χρέους, και μια στρατιωτική ανάφλεξη. Αφήνουμε τον αναγνώστη να απαντήσει για το πώς θα ανταποκριθούν… Η Ελλάδα κινδυνεύει, όπως η Πολωνία του 1939, που διαμελίστηκε μεταξύ Γερμανίας και Ρωσίας, να συντριβεί γεωοικονομικά μεταξύ «αγορών» και Γερμανίας, γεωπολιτικά μεταξύ Ισραήλ και Τουρκίας.

Ο Περισσός «ψηφίζει» δεξιά

Σε τέτοιες εποχές μόνο από μικρό κι από τρελλό ακούς καμιά αλήθεια. «Μικρός» μπορεί να θεωρηθεί ο Τσίπρας, που κατάφερε να κάνει την «έλλειψη εμπειρίας» «έλλειψη αμαρτίας», αναδεικνυόμενος στον καλύτερο σήμερα ηγέτη της αντιπολίτευσης, παρόλο που η αριστερά εξακολουθεί να πάσχει, όπως και όλοι οι άλλοι, από μεγάλη προγραμματική δυσκολία. Δόση τρέλλας, αλλά και ικανότητας στην αριθμητική έχει ο ‘Αδωνις Γεωργιάδης. Μέτρησε την αριστερά στα γκάλοπ, τη βρήκε, αν και διασπασμένη, 30% και έκανε τον σταυρό του ευγνωμονώντας δημοσίως την κυρία Παπαρήγα, που κάνει ότι περνάει από το χέρι της για να ψάξει η Ελλάδα λύση δεξιά ή πιο πέρα.

Το ΚΚΕ μπορούσε να συνεργαστεί με τον Μητσοτάκη εναντίον του Ανδρέα το 1989, του είναι όμως αδύνατη η συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ. Ακόμα κι αν ένα έθνος ολάκερο απειλείται με καταστροφή, περιμένοντας από τους πολιτικούς του ταγούς, και της δεξιάς και της αριστεράς, όχι απλή φιλολογία και ακατάληπτες «υπερεπαναστατικές» σαχλαμάρες, αλλά λύσεις και πρόταση εξουσίας. Υποθέτω ότι ο λόγος που ξαφνικά ύψωσε τη σημαία της «αποδέσμευσης από την Ευρώπη», ήταν ακριβώς η ανάγκη πολιτικού επιχειρήματος-τείχους στις προτάσεις συνεργασίας. Μόλις άλλωστε πριν λίγο καιρό, η κυρία Παπαρήγα περιέγραφε περίπου ως καταστροφή την έξοδο από το ευρώ!

Ευρώ, δραχμή και πραγματικότητα

Είναι αλήθεια ότι το ευρώ συνέβαλε στην κρίση και ότι το Μάαστριχτ είναι ένας τερατώδης αλγόριθμος που καταστρέφει μακροχρόνια την ευρωπαϊκή κοινωνία, οικονομία, δημοκρατία. Το ευρώ είναι όμως μία μόνο από τις αιτίες της κρίσης. Κρίση χρέους αντιμετωπίζουν χώρες που δεν είναι στην ευρωζώνη ή την ΕΕ. Η προσπάθεια να θεωρηθούν, ευρώ και ΕΕ, ως κύρια ή αποκλειστική αιτία, είναι υπεκφυγή που χρησιμεύει να μην αντιμετωπίσουμε δύο άλλες πολύ δυσκολότερες αιτίες της κρίσης: την επίθεση των «αγορών» εναντίον των κρατών, σε ένα περιβάλλον κυριαρχίας του παγκόσμιου χρηματιστικού κεφαλαίου και της «παγκοσμιοποίησης», που δεν έχει καμμιά σχέση με το περιβάλλον που ξέραμε προ εισόδου στο ευρώ αφενός, τα βαθιά προβλήματα της ίδιας της Ελλάδας αφετέρου.

Δεν χρησιμοποιήθηκε το Μάαστριχτ για να μας «φορέσουν» το Μνημόνιο. Χρησιμοποιήθηκε η τρομερή κρίση των ελληνικών «δομών», που παρήγαγε την κυβέρνηση Παπανδρέου και οι «αγορές», σε ρόλο «χωροφυλακής» της ευρωζώνης. Είναι αστείο να νομίζουμε ότι μια υποτίμηση φτάνει να λύσει το ελληνικό πρόβλημα.

Ενσάρκωση της υποτέλειας, πολιτικοί όπως οι Σημίτης, Διαμαντοπούλου, Δαμανάκη, λένε να κάνουμε ότι μας λένε για να μη μας πετάξουν εκτός. Αντεστραμμένο είδωλο αυτής της άποψης, είναι η «υπερεπαναστατική» φαντασίωση ότι μας περιμένει ο παράδεισος εκτός ΕΕ. Αμφότερες οι απόψεις, αν και φαινομενικά αντίθετες, συμμερίζονται βαθιά απαισιοδοξία που καταλήγει στην παραίτηση από την προσπάθεια να δοθεί πραγματικός αγώνας για τον μετασχηματισμό της Ευρώπης και τον εκδημοκρατισμό και ριζική μεταρρύθμιση της Ελλάδας. Ξεμπερδεύουμε με τις δυσκολίες λέγοντας «ναι» ή «όχι» στην Ευρώπη.

Αν η ΕΕ διαλυθεί σήμερα, υπό τις παρούσες συνθήκες, πρακτικά αυτό θα γίνει μέσα σε χάος και αποσύνθεση, παράγοντας τριάντα αλληλοανταγωνιζόμενα κρατίδια, έρμαια των αγορών και εξωτερικών δυνάμεων, προς όφελος και των ΗΠΑ, που θα δουν την αποκατάσταση της νομισματικής κυριαρχίας τους, εξασφαλίζοντας τη χρηματοδότηση της οικονομίας τους. Δεν θα καταστραφεί μόνο η ‘Ενωση, θα χαθούν πιθανότατα όλες οι δημοκρατικές-κοινωνικές κατακτήσεις της μεταπολεμικής Ευρώπης. Η διάλυση της ΕΣΣΔ ήταν παγκόσμια ήττα του σοσιαλισμού, παρόλο που δεν υπήρχε ίχνος του εκεί το 1990. ‘Ετσι και η διάλυση της ΕΕ τώρα, υπό αυτές τις συνθήκες, θα είναι μια ιστορική ήττα του ανθρωπισμού και της αστικής δημοκρατίας, προς ώφελος της Αυτοκρατορίας. Διεθνώς, τη διάλυση της ΕΕ υποστηρίζουν σήμερα η πιο ριζοσπαστική φράξια του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου, ο γερμανικός εθνικισμός και ο γαλλικός φασισμός.

Λένε ότι η Ευρώπη δεν αλλάζει. Στην πραγματικότητα, σήμερα ανοίγεται, για πρώτη φορά μετά δεκαετίες, αντικειμενική δυνατότητα να αλλάξει, γιατί σήμερα έχουν πια λόγους να κινητοποιηθούν ευρύτατες λαϊκές μάζες, που παθητικοποιήθηκαν σχετικά βολεμένες την προηγούμενη περίοδο. Δυστυχώς βέβαια, οι «αντιευρωπαϊστές» μας δεν κινητοποιήθηκαν μέχρι στιγμής να οργανώσουν αυτό τον αγώνα, αλλά περιορίζονται σε άσφαιρες έως επικίνδυνες διατριβές κριτικής. Από την Ελλάδα μόνο ο ΣΥΝ κάνει κάτι, έστω ανεπαρκές, σε ευρωπαϊκό επίπεδο.

Μπορεί να χρειαστεί, παρόλα αυτά, η Ελλάδα να φύγει για να επιβιώσει. Ακόμα κι έτσι, είναι προτιμότερο να το κάνει αφού εξαντλήσει κάθε δυνατότητα ευρωπαϊκού αγώνα, οικοδομήσει συμμαχίες εντός και εκτός ΕΕ, έχοντας υψώσει τη σημαία της Ευρώπης, της δημοκρατίας και του πολιτισμού της, όχι ως «αποτυχημένος και διεφθαρμένος μπαταχτζής», όπως γίνεται σήμερα αντιληπτή. Αν για τον Λένιν ο «αριστερισμός» ήταν «παιδική αρρώστια του κομμουνισμού», σήμερα μοιάζει γεροντική, εκφυλιστική αρρώστεια.

Δεύτερη, μετά θάνατον διαγραφή του Βελουχιώτη!

Αν ο Πρωθυπουργός υπέκυψε τόσο εύκολα σε ξένους κηδεμόνες, ήταν γιατί δεν πίστευε στις ικανότητές του. Η ηγεσία του ΚΚΕ φοβάται ότι μια ενδεχόμενη επαναστατική κρίση θα φωτίσει ανελέητα τη δική της ανεπάρκεια, οδηγώντας την, με ντοστογιεφσκική ακρίβεια, στην επανάληψη του τραγικού παρελθόντος της, ίσως υπό μορφήν φάρσας. Απελθέτω απ’ εμού το ποτήριον τούτο, λέει, απορρίπτοντας κάθε συνεργασία, οργανώνοντας άσκοπους ποδαρόδρομους στις στήλες του Ολυμπίου Διός και υποστηρίζοντας μια άποψη για την Ευρώπη, που εξασφαλίζει ότι ο λαός δεν θα ζητήσει λύση από την αριστερά.

Ασυνείδητα σίγουρη ότι θα κάνει πάλι, σε περίπτωση εξέγερσης, το «μεγάλο λάθος», σπεύδει να απαλλαγεί προκαταβολικά των ευθυνών της! ‘Εβγαλε, εν έτει 2011, απόφαση, επιβεβαιώνοντας την ορθότητα της διαγραφής του ‘Αρη Βελουχιώτη το 1945! Στην απόφαση, το ΚΚΕ λέει ότι ο ‘Αρης είχε δίκηο, ορθώς αντελήφθη ότι η Βάρκιζα οδηγούσε στη σφαγή του λαού και την υποδούλωση της χώρας. ‘Όμως, ένας επαναστάτης, ακόμα κι όταν καταλαβαίνει ότι πηγαίνει το κόμμα του και ο λαός του ολόισια στην καταστροφή, τι πρέπει να κάνει; Να υπακούει στο κόμμα χωρίς συζήτηση! Συμπέρασμα για σήμερα; Ακολουθείστε τυφλά τον Περισσό, όπου κι αν σας πάει! Το Κόμμα ολοκλήρωσε την μετατροπή του από μέσο σε αυτοσκοπό. Η στάση που θα τηρήσουν όμως τα στελέχη, τα μέλη, οι οπαδοί του, θα κρίνει τη θέση τους στην ελληνική ιστορία. Χρειάζεται να κουβαλήσουν και οι σημερινοί, για μισό αιώνα, το σταυρό μιας νέας, ιστορικής κοινωνικής και εθνικής ήττας, αν όχι προδοσίας, στην οποία θα συμβάλλουν;

ΥΓ. Το άρθρο αυτό είχε γραφτεί προτού το ΚΚΕ αναλάβει, δια του ΠΑΜΕ, την τήρηση της τάξης στις μεγάλες διαδηλώσεις της 20.10

 

ΠΗΓΗ: Επίκαιρα, 20 Οκτωβρίου 2011. Το είδα: Παρασκευή, 21 Οκτωβρίου 2011, http://konstantakopoulos.blogspot.com/2011/10/blog-post_21.html

"Νομιμότητα" ή υποδούλωση;

 

Του Χρήστου Γεωργίου*

 

Η κυβέρνηση σφετερίστηκε τη λαϊκή κυριαρχία, εξαπατώντας μας προεκλογικά, υπέρ των διεθνών τοκογλύφων-κατακτητών.

Ακολούθησαν αλλεπάλληλες συνταγματικές παραβιάσεις με αφετηρία την πρωθυπουργική παραδοχή «…αφαιρέθηκε ένα κομμάτι της εθνικής μας κυριαρχίας», που επιβεβαιώθηκε πρόσφατα και από τον επικυρίαρχο υπουργό Οικονομικών Σόιμπλε («…κράτη που λαμβάνουν βοήθεια πρέπει σε αντάλλαγμα να παραχωρούν μέρος της κυριαρχίας τους στην Ε.Ε.»). Σ’ αυτό συνέβαλλαν Ν.Δ.-ΛΑΟΣ-ΔΗΣΥ με νόμους όπως μνημόνια/μεσοπρόθεσμο, «έκτακτες» εισφορές/τέλη, εργασιακή εφεδρεία, νόμος-πλαίσιο ΑΕΙ και ων ουκ έσται τέλος.

Όμως όταν το Σύνταγμα παραβιάζεται, η τήρησή του «επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία». Προβλέπει δε τη δίωξη του «σφετερισμού, με οποιονδήποτε τρόπο, της λαϊκής κυριαρχίας και των εξουσιών που απορρέουν από αυτή…».

Εντούτοις, ανεχόμαστε τη συνταγματική εκτροπή τηρώντας μοιρολατρικά την κυβερνητική «νομιμότητα». Όχι μόνο εκ της ασκούμενης μιντιακής /αστυνομικής τρομοκρατίας, αλλά και διότι το διαιωνιζόμενο σύστημα εξουσίας εκφύλισε τις έννοιες «νομιμότητα», «έθνος», «πατριωτισμός».

Εγκλωβίζοντάς μας σε ένα συνταγματικό καθεστώς που υπερθεματίζει το ατομικό συμφέρον έναντι του κοινωνικο-εθνικού, το σύστημα απέκλεισε την ανάπτυξη ενός λαϊκού εθνικού πολιτισμού, κάνοντάς μας πατριώτες… της πάρτης μας. Σήμερα, μάλιστα, μας μετάλλαξε σε αλληλοσπαρασσόμενους κοινωνικούς ρατσιστές και δωσίλογους συνεργούς του· σε χαιρέκακους χειροκροτητές εξοντωτικών μέτρων, ληφθέντων κατ’ εντολή ξένων επικυριάρχων, εναντίον άλλων «λιγότερο χρήσιμων» επαγγελματικών ομάδων.

Αντιπροσωπευτικό παράδειγμα εκφυλισμένης νομιμοφροσύνης και πατριωτισμού αποτέλεσε η πρόσφατη αντιπαράθεση μερίδας καθηγητών με φοιτητές αντίθετους στο νόμο για τα ΑΕΙ. Οι καθηγητές διορίζονται ομνύοντες «…πίστη εις την Πατρίδα, υπακοή εις το Σύνταγμα…», κι επομένως στη συνταγματική νομιμότητα. Ο δε νόμος είναι αντισυνταγματικός διότι «τουλάχιστον 23 επιμέρους διατάξεις ή και δέσμες ολόκληρες διατάξεών του παραβιάζουν εμφανώς το άρθρο 16 του ισχύοντος Συντάγματος […], ώστε να μπορεί να γίνει λόγος για αναίρεση της λειτουργίας των ανώτατων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων ως πλήρως αυτοδιοικούμενων νομικών προσώπων δημοσίου δικαίου, για έμμεση κατάργηση της ιδιότητας των καθηγητών τους ως δημοσίων λειτουργών και για καίριο πλήγμα σε βάρος της ακαδημαϊκής ελευθερίας». Επιπλέον, ο νόμος καταργεί τη σφαιρική μόρφωση των φοιτητών, αχρηστεύοντας έτσι τα ΑΕΙ και αποκλείοντας από αυτά τα παιδιά των οικονομικά χαμηλότερων στρωμάτων.

Κατόπιν τούτων, οι καθηγητές θα όφειλαν σύσσωμοι να συνταχθούν με τους φοιτητές στην ανατροπή του νόμου «με κάθε μέσο», και όχι μόνο με βολικά χρονοβόρες προσφυγές στο πολιτικά ελεγχόμενο ΣτΕ. Εντούτοις, σε πολλούς υπερίσχυσε η κυβερνητική νομιμότητα του «ανοικτού πανεπιστήμιου»· για να απολαμβάνουν το μικρόκοσμο του γραφείου/εργαστηρίου/ιατρείου τους, «παραμορφώνοντας» τους φοιτητές· κι ας υποδουλώνεται το έθνος εν μέσω αντισυνταγματικών ναρκών.

Τα διεθνοποιημένα οικονομικο-πολιτικά συμφέροντα πέτυχαν να μετατρέψουν τους διανοούμενους, γενικότερα, σε νομιμόφρονες κότες, που αποψιλώνουν τα κατάλοιπα του ελευθεραγορίτικου έστω πατριωτισμού, που παλαιότερα ενίσχυαν ώστε να λειτουργούν ως ντόπιες ελίτ. Πράγμα εύκολο, αφού εκχώρησαν την εθνικιστική καπήλευσή του σε εκκλησία και ΛΑΟ(Σ) πλάνους αρχαιο-χριστέμπορους.

Πατριωτισμός, έθνος, μεσοαστικές τάξεις και κρατικές δομές (δημόσια διοίκηση, ΑΕΙ, κ.λπ.)  είναι άχρηστα σε μια, κατά τον πρωθυπουργό, αναγκαία «παγκόσμια οικονομική διακυβέρνηση», καθότι οι εγχώριες αστικές ελίτ έχουν διεθνοποιήσει επιχειρηματικές δραστηριότητες και εκπατρίσει περιουσίες. Έτσι, η σταδιακή κατάργηση του έθνους για χώρες-δορυφόρους περιλαμβάνει το γκρέμισμα μέσης αστικής τάξης και δημόσιου τομέα, και τη διεθνοποίηση των εθνικών Συνταγμάτων.

Η διεθνής κρίση αξιοποιείται στη μετατροπή των χωρών σε χώρους μπίζνας μέσω της ελεγχόμενης χρεοκοπίας. Επιλέγοντάς την, οι κλεπτοκράτες διαπραγματεύονται το βαθμό υποδούλωσης, ξεπουλήματος και γυψώματος της Ελλάδας. Αντιθέτως, τρέμουν την ανεξέλεγκτη χρεοκοπία επειδή τους ανατρέπει και είναι πατριωτική υπό προϋποθέσεις (διαγραφή χρέους, κοινωνικοποίηση τραπεζών, έξοδος από Ε.Ε.). Εξάλλου, είναι διαχειρίσιμη σύμφωνα με μελέτη του ΔΝΤ.

Κι ενώ η χώρα φλέγεται, η κοινοβουλευτική αριστερά αψιμαχεί με εκλογοκελευστικές αναποτελεσματικές κινητοποιήσεις για …(ευρω)λύσεις, ζητιανεύοντας ψήφο από πολίτες εθισμένους να σκέπτονται μικροσυμφεροντολογικά και υπό καθεστώς «ο σώζων εαυτόν σωθήτω» και «ο θάνατός σου η ζωή μου». Αντίθετα θα όφειλε, σήμερα κατ’ εξοχήν, να δράσει ενωτικά, γνήσια πατριωτικά, ανατρεπτικά, και καταλυτικά υπέρ μιας απελευθερωτικής χρεοκοπίας, αποχωρώντας-καταγγέλλοντας-απονομιμοποιώντας το κοινοβούλιο της κατοχής. Έχει τα σοσιαλιστικά κότσια να το κάνει, ή είναι… κοινοβολεμένη;

 

* Ο Χρήστος  Γεωργίου είναι Καθηγητής Βιοχημείας, Τμήματος Βιολογίας, Πανεπιστημίου Πατρών

 

ΠΗΓΗ: Έντυπη Έκδοση, Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, Κυριακή 16 Οκτωβρίου 2011,  http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=318477. Το είδα: Τρίτη, Οκτωβρίου 18th, 2011, http://epam-patras.net/2011/10/18/…B7/

Τράπεζες και πτώχευση

 

Του Δημήτρη Καζάκη*

 

Στις 20 Οκτωβρίου (ημέρα Πέ­μπτη) ανακοινώθηκε ότι θα παραδοθεί η έκθεση των ελε­γκτών της τρόικας επί της πο­ρείας της ελληνικής οικονομίας και στις 23 Οκτωβρίου (ημέρα Κυριακή) οι ηγέτες της ευρωζώνης θα αποφα­σίσουν για την «τελική λύση» στο ελ­ληνικό πρόβλημα. Σημειώστε τις ημέ­ρες, και προπαντός την Κυριακή, που θα συνεδριάσει το Eurogroup.

Οι ερ­γάσιμες ημέρες της εβδομάδας έχουν γίνει πια πάρα πολύ επικίνδυνες για να συνεδριάζουν και να παίρνουν αποφά­σεις τα όργανα της ευρωζώνης. Σε λί­γο θα συνεδριάζουν δίχως να το ανα­κοινώνουν και σε μέρη τελείως άγνω­στα, μην τυχόν και οι αγορές τους πά­ρουν μυρωδιά.

Από την άλλη, το διάστημα από Πέμπτη έως Κυριακή είναι αρκετά πρόσφορο για να δουν οι ηγέτες του Eurogroup τις αντιδράσεις των αγορών και να αποφασίσουν αν η Δευτέρα (24 Οκτωβρίου) που θα ξημερώσει για την Ελλάδα θα είναι ημέρα επίσημης πτώ­χευσης ή όχι. Διότι, όπως έχουμε ξαναπεί,  οι  πόλεμοι  και  οι επίσημες πτωχεύσεις  συμβαίνουν  πάντα  Δευτέρα  πρωί, για λόγους αιφνιδιασμού, αλλά και κατάλληλης προετοιμασίας, ειδι­κά για τις τράπεζες, οι οποίες θα πα­ραμείνουν κλειστές προκειμένου να σωθούν από τους αλαφιασμένους πο­λίτες που θα τρέχουν να σηκώσουν τις καταθέσεις τους.

Η… τελική λύση

Φυσικά, οι ευρωζωνούχοι πιστεύ­ουν ότι μέχρι τότε θα έχουν επεξεργα­στεί την «τελική λύση» για το ελληνικό πρόβλημα. Μια «λύση» συμφέρουσα γι’ αυτούς και τις τράπεζές τους, για την οποία το μόνο που ακούγεται εί­ναι το «κούρεμα». Τίποτε άλλο. Το γε­γονός ότι μια τέτοια «λύση» σημαίνει επίσημη πτώχευση κανείς δεν το λέ­ει. Όπως και κανείς δεν λέει ότι αρκεί και μόνο μια τέτοια ανακοίνωση του Eurogroup για να τεθεί η Ελλάδα από τους οίκους αξιολόγησης σε κατάστα­ση SD (Selective Default – Επιλεκτική Πτώχευση) ή D(Default – Πτώχευση) τις αμέσως επόμενες ημέρες. Για μια χώρα που επίσημος στόχος της είναι να τα βρει με τις αγορές, αυτή η υποβάθμιση θα σταθεί μοιραία.

Όμως οι κοτζαμπάσηδες της ευρω­ζώνης έχουν πειστεί ότι η ταχύτερη «εσωτερική υποτίμηση» της Ελλά­δας, αλλά και το μαζικό ξεπούλημα της χώρας δεν θα προχωρήσει με τον ρυθμό που θέλουν αν δεν την οδηγή­σουν στην κατάσταση αυτή. Αρκεί να παραμυθιάσουν τον κόσμο με το υπο­τιθέμενο «κούρεμα» 50% ή 60% του ελληνικού χρέους. Κανείς δεν λέει ότι όσο «κούρεμα» υποστεί το ελληνικό χρέος, άλλο τόσο «κούρεμα» θα υπο­στούν μισθοί, συντάξεις, καταθέσεις, δουλειές, δικαιώματα και δημοκρατία σ’ αυτόν τον τόπο.

Το μόνο που θα παραμείνει ακέραιο είναι το ύψος του Ιδιωτικού δανεισμού. Μη φοβάστε, δεν είναι τίποτε η επιλε­κτική πτώχευση. Μπορεί να χάσετε τον μισθό σας, τη δουλειά σας, τη σύντα­ξή σας, τις καταθέσεις σας, αλλά δεν πρόκειται να χάσετε τα δάνειά σας, τα οποία θα συνεχίσουν να τρέχουν. Μπο­ρεί να μην έχετε να τα πληρώσετε, αλ­λά δεν πειράζει, η ιδιοκτησία στην Ελ­λάδα είναι παρά φύση εκτεταμένη και καιρός είναι να συγκεντρωθεί σε λίγα χέρια, όπως είναι το φυσικό και ανα­γκαίο.

Όμως μη φοβάστε. Η αυτού μεγαλειότης Μπενίτο, υπουργός Οικονομι­κών και εστεμμένος αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, μας έχει διαβεβαιώσει ότι οι καταθέσεις των Ελλήνων είναι απολύτως διασφαλισμένες. Μιλάμε βέβαια για όσους ελάχιστους από τους Έλληνες έχουν ακόμη καταθέσεις στις τράπεζες. Γιατί είναι διασφαλισμένες; Διότι, προσέξτε το επιχείρημα, είμα­στε μέρος του ευρωσυστήματος και επομένως ολόκληρη η ευρωζώνη εγ­γυάται τις καταθέσεις των Ελλήνων. Το ίδιο φυσικά επαναλαμβάνουν όλα τα γνωστά παπαγαλάκια. Αυτό βέβαια που κάνει εντύπωση είναι το γιατί δεν αναφέρουν πια το Ταμείο Εγγύησης Καταθέσεων και Επενδύσεων, γνωστό ως ΤΕΚΕ. Υποτίθεται ότι αυτό έχει φτι­αχτεί για να εγγυάται τις καταθέσεις σε περίπτωση που μια ή περισσότερες τράπεζες καταρρεύσουν. Τι απέγινε αυτό το ταμείο; Μάλλον πήγε υπέρ πίστεως και πατρίδος. Όχι πως απο­τελούσε καμιά ουσιαστική εγγύηση, αλλά τέλος πάντων ήταν κάτι, ειδικά όταν η κατάρρευση αφορά μια μικρή τράπεζα. Όπως, π.χ., συνέβη με την Proton Bank.

Περίεργη υπόθεση

Η εν λόγω τράπεζα (Proton Bank) είναι μια πολύ περίεργη και σκοτεινή υπόθεση. Η αντίστροφη μέτρηση για την Proton Bank ξεκίνησε με τη δημοσιοποίηση της υπόθεσης υπεξαίρεσης από τον βασικό της μέτοχο (επιχειρηματία Λαυρεντιάδη), η οποία προκά­λεσε την εκροή σημαντικού ύψους κα­ταθέσεων. Η υπεξαίρεση ξεχάστηκε, όταν ο εν λόγω επιχειρηματίας επέ­στρεψε το καταχρασθέν ποσό και η τόσο ανεξάρτητη, αλλά και αμερόληπτη Δικαιοσύνη μας έβαλε την υπόθε­ση στο αρχείο. Φανταστείτε να είχατε καταχραστεί εσείς ένα ποσό από εκεί που δουλεύετε και όταν σας πιάνανε στα πράσα να λέγατε «α, συγγνώμη, θα τα γυρίσω πίσω, τώρα που με πιάσατε!». Φυσικά, η Δικαιοσύνη θα σας άφηνε ελεύθερο. Αμ δε! Θα σας έχω­νε μέσα και θα έπαιρνε υπόψη της, αν ήθελε, την επιστροφή των χρημάτων ως μεταμέλεια για να μειώσει την ποι­νή. Όμως εσείς δεν είσαστε Λαυρεντιάδης και ούτε η τράπεζα την οποία καταχραστήκατε έχει πρόεδρο τον κ. Ντάνιελ Σπέκχαρντ, πρώην πρέσβη των ΗΠΑ.

Θα μου πείτε, πολύ περίεργες συ­μπτώσεις. Τι θα λέγατε αν σας έλεγα μία ακόμη πολύ περίεργη σύμπτωση; Τράπεζες (συνήθως μικρού μεγέθους σαν την Proton) με επικεφαλής διπλω­μάτες των Η ΠΑ και έμπιστους επιχει­ρηματίες έχουν χρησιμοποιηθεί κατά κόρον ανά τον κόσμο και ιδίως στη Λα­τινική Αμερική για υπόγειες χρηματο­δοτήσεις των ΗΠΑ προς πολιτικά κόμ­ματα και άλλες ύποπτες καταστάσεις. Θα μου πείτε, και πάλι σύμπτωση. Και έχετε απολύτως δίκιο. Όμως, αν ήσα­σταν εσείς υπουργός Οικονομικών και η Δικαιοσύνη έπιανε τον βασικό μέτοχο με το χέρι στο ταμείο της τράπεζας, τι θα κάνατε; Το φυσιολογικό θα ήταν να κάνετε την τράπεζα φύλλο και φτερό για να δείτε τι έχει συμβεί και αν υπάρ­χει ιστορικό υπεξαιρέσεων και ατασθα­λιών. Αυτό τουλάχιστον υποδεικνύει η κοινή λογική όταν πρόκειται για την προστασία του δημόσιου συμφέροντος και του καταθετικού κοινού.

Όμως αυτά δεν ισχύουν στην μπα­νανία που λέγεται Ελλάδα. Η κοινή λογική, όπως και το δημόσιο συμφέ­ρον, έχουν πάει προ πολλού περίπατο. Εδώ, στο αποικία Ελλάντα, όταν πιά­νεις κολλητό επιχειρηματία με διακρι­τές σχέσεις με έναν από τους επικυρίαρχους, τον αθωώνεις και κλείνεις την πόρτα σε κάθε πιθανή διερεύνηση της υπόθεσης. Έτσι η εν λόγω τράπεζα βρέθηκε αισίως υπό την εποπτεία εκ­καθαριστή της Τράπεζας της Ελλάδος (κοινώς, ο μπάρμπας μου ο ψεύτης) – ενός οργανισμού που δεν ελέγχεται καν από το ελληνικό κράτος – και στο Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερό­τητας για να πληρώσει ο Έλληνας φο­ρολογούμενος, το γνωστό υποζύγιο, τις μαύρες τρύπες του ενεργητικού της Proton Bank. Κατά τ’ άλλα, φυσικά, οι καταθέσεις των Ελλήνων είναι απολύτως προστατευμένες.

Πληρώνουμε τους τραπεζίτες

Μην ξεχνάμε ότι το εν λόγω Ταμείο είναι δημιούργημα της Σύμβασης Δανειακής Διευκόλυνσης που μας επέβα­λε η τρόικα και στο οποίο έχει προβλε­φθεί να καταλήξουν τα 10 δισ. ευρώ από τα 110 δισ. ευρώ του αρχικού δα­νείου. Με άλλα λόγια, ο Έλληνας πο­λίτης δανείζεται χάνοντας «άνευ όρων και αμετάκλητα» την εθνική του κυρι­αρχία για να διασώσει όχι μόνο τους Γερμανούς, Γάλους και άλλους τραπεζίτες, αλλά και τους ντόπιους του επι­πέδου ενός Λαυρεντιάδη.

Μα γιατί με πιάνει αυτός ο παροξυ­σμός κινδυνολογίας; Πώς είναι δυνα­τόν να φαντάζομαι ότι καμιά κατάθε­ση νοικοκυριού δεν είναι προστατευ­μένη; Εδώ ολόκληρο ευρωσύστημα στήθηκε για να στηρίξει τις ελληνικές καταθέσεις κι εγώ τολμώ να το αμφι­σβητώ; Όχι βέβαια, απλώς αναρωτιέ­μαι: Ποιον μηχανισμό έχει το ευρωσύ­στημα για να εγγυηθεί συγκεκριμένα τις καταθέσεις; Στην Ελλάδα υπάρχει, έστω τυπικά, το ΤΕΚΕ. Στην ευρωζώνη τι υπάρχει; Τίποτε! Δεν υπάρχει καμιά πρόβλεψη για κάλυψη ή εγγύηση των καταθέσεων, γιατί πολύ απλά το ευρώ θεμελιώθηκε ως μηχανισμός που εξαρχής αποκλείει τις πιστωτικές κρί­σεις σαν αυτή που ζούμε.

Τότε, πού βασίζονται όλοι αυτοί οι ανευθυνοϋπεύθυνοι που διαβεβαιώ­νουν τον κόσμο ότι οι καταθέσεις τους είναι εγγυημένες; Μα στην ύπαρξη της ΕΚΤ. Μην ανησυχείτε, μας λένε, υπάρ­χει η ΕΚΤ του κ. Τρισέ που εγγυάται τις καταθέσεις. Ερώτηση: Πόσα ρευστά διαθέσιμα διαθέτει η ΕΚΤ στην άκρη προκειμένου να εγγυηθεί τις κατα­θέσεις; Μην κάνετε τον κόπο να τους ρωτήσετε, δεν πρόκειται να απαντή­σουν, απλώς θα αρχίσουν τις γνωστές κραυγές. Θα σας απαντήσω ευθέως: η ΕΚΤ δεν διαθέτει κανενός είδους πρό­βλεψη για εγγύηση των καταθέσεων. Ούτε χρυσό, ούτε ρευστό. Μάλιστα, η ίδια η ΕΚΤ είναι σε τόσο δεινή θέση προσπαθώντας να αγοράσει ομόλογα των υπό πίεση και χρεοκοπία χωρών της ευρωζώνης, αλλά και λόγω της παροχής ρευστότητας στις τράπεζες, που βρίσκεται ήδη σε κατάσταση φα­λιμέντου. Γι’ αυτό και συνασπίστηκαν 6 κεντρικές τράπεζες, οι πιο μεγάλες και ισχυρές παγκόσμια, με επικεφα­λής την αμερικανική Fed, για να βοη­θήσουν την ΕΚΤ να συνεχίσει να παρέ­χει ρευστότητα στις τράπεζες και να εξακολουθήσει να αγοράζει κρατικά ομόλογα της ευρωζώνης.

Τι μας λένε λοιπόν όλοι αυτοί οι ανευ­θυνοϋπεύθυνοι; Ότι η ΕΚΤ, που μόλις μετά βίας και με σωρηδόν χρηματοδο­τική ενίσχυση από το εξωτερικό – κυρίως τη Fed, που από το 2009 κόβει χρή­μα για να ενισχύει με δολαριακά swap και την ΕΚΤ – ίσα που ψιλοκαταφέρνει να κρατά στην επιφάνεια τις ευρωπαϊ­κές τράπεζες αλλά και τα κράτη που βρίσκονται υπό την πίεση των αγορών, εγγυάται τις καταθέσεις των Ελλήνων πολιτών, αλλά και των άλλων Ευρωπαί­ων. Μα δεν κατάλαβες καλά, μπορεί να πει κάποιος. Αυτό που εξασφαλίζει η ΕΚΤ είναι η βιωσιμότητα των τραπεζών και επομένως απομακρύνει τον κίνδυ­νο μιας κατάρρευσης οπότε θα χαθούν οι καταθέσεις. Πόσο αλήθεια είναι κά­τι τέτοιο; Ας θυμηθούμε ένα τελευταίο περιστατικό: Την 1.9 φέτος κυκλοφό­ρησε επίσημα η πληροφορία ότι οι ειδι­κοί του ΔΝΤ εκτιμούν ότι οι ευρωπαϊκές τράπεζες θα χρειαστούν τουλάχιστον 200 δισ. ευρώ επανακεφαλαιοποίηση, προκειμένου να μην καταρρεύσουν. Η εκτίμηση αυτή είναι εύκολο να κατα­λάβει κανείς από πού βγαίνει, μια και βασίζεται στην υπόθεση ότι οι τράπε­ζες θα δεχτούν ζημιά από την έκθεσή τους στο χρέος των χωρών του Νότου, το πολύ 10% της ονομαστικής αξίας των ομολόγων που κατέχουν. Πρόκει­ται βέβαια για εκτίμηση εξαιρετικά αι­σιόδοξη με βάση τις εξελίξεις.

Ωστόσο, η πληροφορία αυτή προκά­λεσε πανικό στην ευρωζώνη. Ο Μπαρόζο και άλλοι αξιωματούχοι της Κομισιόν διέψευσαν με τα μανίας αυτές τις εκτιμήσεις. Ο εστεμμένος αυτο­κράτορας της ευρωζώνης, ο πρόεδρος της ΕΚΤ κ. Τρισέ, τόνιζε σε δηλώσεις στο Reuters (5.9) ότι οι τράπεζες της ευρωζώνης είναι υγιέστατες. Πράγμα που αποδείκνυαν και τα stress tests , τα οποία είχαν βγάλει ως ανάγκη επανακεφαλαιοποίσης των τραπεζών μό­λις 1,7 δισ. ευρώ. Και σχολιάζοντας τις εκτιμήσεις των ειδικών του ΔΝΤ, ο κ. Τρισέ απάντησε με όλο το αυτοκρατο­ρικό του μεγαλείο: «Υπάρχει μια πολύ σοβαρή διαφωνία σχετικά με τις μεθό­δους για τον υπολογισμό των αναγκών σε κεφάλαιο… Είμαι σίγουρος ότι η τε­λική εκτίμηση του ΔΝΤ δεν θα είναι αυ­τή». Ύστερα από δυο ημέρες βγαίνει η κ. Λαγκάρντ, διευθύντρια του ΔΝΤ, και διαψεύδει τους δικούς της ειδικούς σχετικά με τα 200 δισ. ευρώ.

Ξηλωθείτε για να τους σώσουμε

Δεν πέρασε ένας μήνας και ξαφνικά οι κάννουλες ρευστότητας έχουν ανοίξει στο μέγιστο δυνατό και όλοι στην ευρωζώνη συζητούν για την ανάγκη διάσωσης των τραπεζών. Αυτών που ήταν όλο υγεία, κατά δηλώσεις των ίδι­ων. Η Dexia για μια ακόμη φορά μέσα σε δυο χρόνια μπαίνει σε διασωλήνωση και καλούνται ο Βέλγος και ο Γάλλος φορολογούμενος να τη διασώσουν για μια ακόμη φορά. Πρόκειται για μια τράπεζα που, σύμφωνα με τα stress tests, είχε υπερεπάρκεια κεφαλαίων ακόμη και για

το πιο δυσμενές σενάριο. Κοινώς, παραμύθια. Ο Μπαρόζο ξαφνικά ανακάλυψε ότι οι τράπε­ζες χρειάζονται επείγουσα βοήθεια για να ενι­σχύσουν τα κεφάλαιά τους και ετοιμάζεται να προτείνει συγκεκριμένα μέτρα επανακεφαλαιοποίησης.

Kaθ’ έξιν ψεύτες

Μπορείτε να μαντέψετε το ύψος αυτής της προτεινόμενης στήριξης; Αν σας έλεγα ότι κι­νείται στο ύψος των 200 δισ. ευρώ, θα λέγατε τίποτε; Ο έτερος δε Καππαδόκης, ο κ. Τρισέ, δήλωσε στο Ευρωκοινοβούλιο μόλις στις 11.10 ότι «η κρίση έχει αποκτήσει πια συστημική διά­σταση». Κι επομένως πρέπει να πληρώσουν για μια ακόμη φορά οι λαοί και τα κράτη της ευρω­ζώνης για να διασώσουν τις τράπεζες. Κοινώς, «κύριοι ξηλωθείτε»! Φυσικά δεν ενδιαφέρει κανέναν τους από πού θα αντληθούν τα κεφά­λαια αυτά, πόσοι άνεργοι θα δημιουργηθούν επιπλέον ως αποτέλεσμα αυτής της επανακεφαλαιοποίησης, ούτε η έκταση της ανέχειας και της φτώχειας που θα αγκαλιάσει το μεγα­λύτερο μέρος της κοινωνίας. Πρέπει να δια­σωθεί η πλασματική, εικονική οικονομία των τραπεζικών ενεργητικών, σε βάρος της πραγ­ματικής οικονομίας των μισθών, των συντάξε­ων, της δουλειάς, της μικρής και μεσαίας επι­χείρησης.

Γιατί όμως πρέπει να τους πιστέψουμε για μια ακόμη φορά; Γιατί να πιστέψουμε ότι με τη νέα δόση επανακεφαλαιοποίησης θα βγούμε σε ξέφωτο; Εδώ πρόκειται για καθ’ έξιν ψεύτες και κατ’ επάγγελμα λωποδύτες. Ή μήπως δεν είναι έτσι; Το καπιταλιστικό σύστημα, η οικονο­μία της αγοράς, ή όπως αλλιώς θέλετε να την ονομάσετε, κατέληξε να διοικείται διεθνώς και ιδίως στην ευρωζώνη από μια ληστοσυμμορία, από έναν υπόκοσμο στις κορυφές της. Και εμείς φυσικά πρέπει να τους πιστεύουμε πάντα. Ακόμη κι όταν πιάνονται στα πράσα να λένε τα χειρότερα ψέματα προκειμένου να χώ­σουν ακόμη πιο βαθιά το χέρι τους στην τσέπη των λαών και των κρατών.

Βεβαίως υπάρχουν και εκείνοι που λένε ότι το να πεις ψέματα, π.χ. ότι οι καταθέσεις των Ελλήνων πολιτών είναι απολύτως διασφαλι­σμένες, δεν είναι κακό γιατί έτσι αποτρέπεις τον πανικό.

Την κοπανάνε…

Το δυστύχημα γι’ αυτούς είναι ότι δεν υπάρ­χει καλός και κακός απατεώνας. Υπάρχει μόνο απατεώνας. Κι απατεώνας είναι εκείνος που λέει ενσυνείδητα ψέματα για να παραπλανήσει την κοινή γνώμη και να αποστρέψει το βλέμμα της από τη ληστεία που συντελείται σε βάρος των νοικοκυριών από τους τραπεζίτες.

Όσο για την επίσημη πτώχευση, μην ανησυ­χείτε. Έχει ήδη ξεκινήσει. Δείτε τι συμβαίνει με τις τράπεζες. Ο πίνακας που παραθέτουμε είναι άκρως διαφωτιστικός. Τι σημαίνουν αυ­τές οι κάθετες πτώσεις: Οι βασικοί μέτοχοι των τραπεζών, οι μεγαλοτραπεζίτες και τα επενδυ­τικά κεφάλαια ξεπουλούν και την κάνουν με ελαφρά πηδηματάκια μαζί με τα λεφτά των καταθετών στις τσέπες τους. Πιστεύουν ότι με την επίσημη πτώχευση της χώρας θα καλυφθούν τα ίχνη τους μέσα στον πανικό και έτσι θα τη γλιτώσουν με την κατάχρηση των καταθέσεων που έχει ήδη συντελεστεί στις τράπεζές τους. Άλλωστε, υπάρχει πάντα το γνωστό πολιτικό προσωπικό για να φορτώσει τα σπασμένα στο γνωστό υποζύγιο. Αρκεί να του δοθεί η ευκαι­ρία. Κι ο κ. Σαμαράς είναι πάντα διαθέσιμος να συνδράμει, εκεί που θα αποτύχει η σημερινή κυβέρνηση.

 

* Ο Δημήτρης Καζάκης είναι Οικονομολόγος – Αναλυτής

 

ΠΗΓΗ: (ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΤΟ “Π” ΣΤΙΣ 13-10-11), http://www.topontiki.gr/article/23615

ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ: ΟΡΑΜΑ ή ΕΦΙΑΛΤΗΣ;

 

Του Χρήστου Τσουκαλά

 

«Ευρωπαϊκή Ένωση; Και ποιον να πάρω τηλέφωνο, όταν χρειαστεί;» Ρωτούσε  με διπλωματική….. αφέλεια ο Χένρυ Κίσινγκερ, υπουργός  εξωτερικών των ΗΠΑ γύρω στα 1970. Ερώτημα,  που παρότι  προβλήθηκε από την ανταγωνιστική υπερδύναμη, αποδείχτηκε προφητικά εύστοχο καθώς παραμένει, μισόν αιώνα μετά, ουσιαστικά αναπάντητο, παρά τις εργώδεις προσπάθειες των ισχυρών της Ευρώπης και τις κατά καιρούς πιθανές και απίθανες εκδοχές απάντησης.

Το σχέδιο «ένωσης» της Ευρώπης δεν πήρε ποτέ ως τώρα τελική μορφή. (Αν υπάρχει κάτι τέτοιο, βρίσκεται  σε κλειστά συρτάρια ή σε διάσπαρτες, αποσπασματικές διακηρύξεις προσώπων). Δεν παρουσιάστηκε ποτέ ολοκληρωμένο, δεν καταστάλαξε κάπου, έστω και προσωρινά. Ήταν πάντα μια πορεία βήμα το βήμα, μια διαδικασία, μια διαρκής προσαρμογή γεμάτη παλινωδίες, αντιφάσεις, συγκρούσεις απόψεων, σχεδιασμών, συμφερόντων, δομών.  Ένα οικοδόμημα που χτίζεται τούβλο, το τούβλο πλην όμως αταίριαστα, πραγματική σύγχρονη Βαβυλωνία αλλά με αξιοθαύμαστη είναι αλήθεια επιμονή.

Οι δυσκολίες του εγχειρήματος είναι πολλαπλές και ίσως τελικά αποδειχτούν ανυπέρβλητες.  Άλλωστε το μόρφωμα της ΕΕ είναι καινοφανές και χωρίς ιστορικό προηγούμενο. Ένας πειραματισμός από μαθητευόμενους μάγους. Κράτος δεν είναι, ομοσπονδία δεν θα το έλεγες, συμμαχία ανεξάρτητων κρατών δεν είναι, σε ηγεμονία φαίνεται να επιδιώκουν (ιδίως οι οικονομικά ισχυροί.. Γερμανοί) να την μετατρέψουν αλλά  δεν είναι ακριβώς, αυτοκρατορία δεν είναι, εμπορική ένωση ούτε. Από πολλές απόψεις μοιάζει υπερβολικά φιλόδοξο, ουτοπικό, παράλογο και σίγουρα αντιφατικό.

Αυτό που κρατά το σχέδιο ζωντανό είναι η διακηρυγμένη βούληση των κυρίαρχων τάξεων των ευρωπαϊκών κρατών. Είναι το δικό τους ¨όραμα¨ και μάλιστα στον πληθυντικό ως οράματα αφού κάθε κυρίαρχη τάξη το φαντάζεται με το δικό της τρόπο. Πρόκειται για διαγνωσμένο βολονταρισμό, για ιδεοληψία, που όμως πηγάζει και εδράζεται στις ανάγκες της τάξης τους, στις αντιφάσεις  και στις αντιθέσεις του υπερώριμου καπιταλισμού. Έτσι συχνά η Ευρώπη μοιάζει με ακυβέρνητο καράβι που οι πολλοί καπεταναίοι του τραβάνε για αλλού αλλά χωρίς κανείς  να το εγκαταλείπει προς το παρόν. Ταξιδεύουν λοιπόν όλοι μαζί αλλά προς ένα αβέβαιο μέλλον, ομφαλοσκοπώντας σε ένα «πλανητικό χωριό» που εξελίσσεται ραγδαία μεν αλλά  απρόβλεπτα και αντιφατικά. Μόνο για τις ανατροπές στον παγκόσμιο συσχετισμό ισχύος  είμαστε σίγουροι ότι θα συνεχίσουν να κυλούν σε βάρος της. Όπως και σε βάρος της εργασίας (όσων δηλαδή αυτή είναι το μοναδικό ή έστω το κυριότερο εμπόρευμα που ίσως μπορέσουν να πουλήσουν στην  ‘‘Αγορά’’).  

ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΑΔΡΟΜΗ

Η λήξη του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου βρήκε τη Δυτική Ευρώπη κατεστραμμένη. Τα σχέδια  του Άξονα (Ναζιστική Γερμανία-Φασιστική Ιταλία κλπ), που άρχισε τον πόλεμο, είχαν αποτύχει και, σαν σε σύγχρονη τραγωδία, είχαν μεταστραφεί εναντίον του. Αντί για παγκόσμια κυριαρχία η Γερμανία είχε κοντύνει και είχε διαιρεθεί σε ζώνες υπό ξένη κυριαρχία. Αντί για κατάπνιξη του κομμουνισμού η κόκκινη σημαία κυμάτιζε στο Ράιχσταγκ και σε λίγο (1949) ο σοσιαλιστικός κόσμος θα απλωνόταν  στο 1/3 του πλανήτη, από το Ανατολικό Βερολίνο ως τη Σαγκάη. Αντί να επικρατήσει η «καθαρή»  Άρεια Φυλή κυρίαρχο κράτος στη Δύση ήταν πια αυτό όπου κατοικούσε η «νέα ράτσα ανθρώπου», η χώρα χωνευτήρι των πολιτισμών, το σχεδόν χωρίς ιστορία  αμερικάνικο έθνος…. .

Οι χώρες  της  Δυτικής Ευρώπης ήταν πλέον δυνάμεις δεύτερης κατηγορίας.  Στριμωγμένες  από ανατολή και  δύση στις συμπληγάδες που συνιστούσαν οι δυο  Υπερδυνάμεις,  προσέφυγαν για προστασία στην αμερικάνικη ομπρέλα. Η ανοικοδόμηση των ερειπίων τους  και η «αποσόβηση της κομμουνιστικής απειλής» βασίστηκαν στο σχέδιο Μάρσαλ και στο ΝΑΤΟ. Παρ’ όλη βέβαια την καταστροφή δεν ξέχασαν το ‘‘ένδοξο’’ ιμπεριαλιστικό παρελθόν τους, φρόντισαν   όμως  να το συγκαλύψουν… προσωρινά.

Στις συνθήκες αυτές το 1951 ιδρύθηκε η (ΕΚΑΧ). Η δικτυακή πύλη της ΕΕ  μας ‘‘πληροφορεί’’: «Η Ευρωπαϊκή Ένωση δημιουργήθηκε για να τεθεί τέλος στους συχνούς και αιματηρούς πολέμους μεταξύ των γειτονικών χωρών που κατέληξαν στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ήδη από το 1950, με την Ευρωπαϊκή Κοινότητα Άνθρακα και Χάλυβα αρχίζει η ένωση των ευρωπαϊκών χωρών σε οικονομικό και πολιτικό επίπεδο με στόχο τη διασφάλιση διαρκούς ειρήνης. Τα έξι ιδρυτικά μέλη είναι το Βέλγιο, η Γαλλία, η Γερμανία, η Ιταλία, το Λουξεμβούργο και οι Κάτω Χώρες. Η δεκαετία του 1950 κυριαρχείται από τον Ψυχρό Πόλεμο μεταξύ Ανατολής και Δύσης. Το 1956, τα σοβιετικά τανκς καταστέλλουν το κύμα διαμαρτυρίας που ξέσπασε στην Ουγγαρία κατά του κομμουνιστικού καθεστώτος, ενώ το επόμενο έτος, το 1957, η Σοβιετική Ένωση πρωτοστατεί στον «αγώνα δρόμου του διαστήματος», εκτοξεύοντας τον πρώτο τεχνητό διαστημικό δορυφόρο Σπούτνικ 1. Επίσης, το 1957, με τη Συνθήκη της Ρώμης ιδρύεται η Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (ΕΟΚ), ή «Κοινή Αγορά».

—————————————————————————————————————————————

Σχόλιο

«… διασφάλιση διαρκούς ειρήνης… για να τεθεί τέλος στους συχνούς και αιματηρούς πολέμους μεταξύ των γειτονικών χωρών… » Είναι αλήθεια, είναι γεγονός, ότι σταμάτησαν οι πόλεμοι μεταξύ των μελών της Ε.Ε. Όμως αυτή είναι μια μικρή αλήθεια που κρύβει τεράστια  ψεύδη. Γιατί σε διαφορετική ανάγνωση η Ε.Ε  γεννήθηκε ακριβώς από τον πόλεμο, ως άρνησή του,  ως κατάργησή του, αλλά ταυτόχρονα γεννήθηκε για χάρη μεγαλύτερων πολέμων!

Δυο χρόνια μόλις κράτησε η ειρήνη μεταξύ των νικητών του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου. Ο «Ψυχρός Πόλεμος» ξεκίνησε ήδη από το 1947 με το δόγμα Τρούμαν. Αφορμή ήταν ο ελληνικός ‘‘εμφύλιος’’ στον οποίο οι ΗΠΑ, διαδεχόμενες ‘‘φιλικά’’ τη Μεγάλη Βρετανία, είχαν την «ευγενική» χορηγία, την καθοδήγηση και τις …ολοκαίνουργιες ναπάλμ.  Και όλες σχεδόν οι χώρες που ίδρυσαν την ΕΚΑΧ ήταν ήδη μέλη του ΔΝΤ, του ΟΟΣΑ, του ΝΑΤΟ. Αυτοί οι διεθνείς ιμπεριαλιστικοί οργανισμοί συγκροτούνταν με πρωτοβουλία των ΗΠΑ και με διακηρυγμένους στόχους:  την  προάσπιση της «αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας και της οικονομίας της ελεύθερης αγοράς», «την υπεράσπιση του ελευθέρου κόσμου από την απειλή του ‘‘σιδηρούν παραπετάσματος’’».

Οι αστικές  τάξεις των χωρών της τότε ΕΚΑΧ συντάσσονται και συμμαχούν με τις ΗΠΑ με δικιά τους επιλογή, έτσι όπως  τους υπαγορεύουν οι ανάγκες τους, οι αδυναμίες τους, τα ταξικά τους συμφέροντα, τα σχέδιά τους και στη βάση του συσχετισμού ισχύος. Ο Ψυχρός Πόλεμος δεν τους επιβλήθηκε αλλά απεναντίας αυτοί οι ίδιοι είναι οργανικό κομμάτι του, συμπρωταγωνιστές σε αυτόν.   Η ίδια η ίδρυση της ΕΚΑΧ–ΕΟΚ-Ε.Ε είναι ταιριαστή και μάλιστα συμπληρώνει  τους παγκόσμιους ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς στους οποίους  συμμετέχει και μάλιστα στις κορυφαίες θέσεις και ρόλους. Αν κάτι τους ενοχλούσε είναι που δεν βρίσκονταν αυτοί στην κορυφή, στην ηγεσία της συμμαχίας αλλά ήταν υποχρεωμένοι να ακολουθούν τις ΗΠΑ. Εννοείται πως και το μερίδιό τους στα κέρδη, ή στη λεία αν προτιμάτε, από την εκμετάλλευση του πλανήτη ήταν μειωμένο ανάλογα.

Άλλωστε από τότε ήταν γνωστό ότι μέσα από τις χιλιάδες αντιθέσεις της ζωής στον μεταπολεμικό κόσμο ξεχώριζαν τέσσερις:

1η  η αντίθεση του Δυτικού  (καπιταλιστικού) – με τον Ανατολικό (σοσιαλιστικό) κόσμο.

2η αντίθεση: αστική τάξη-εργατική τάξη.

3η  αντίθεση: ιμπεριαλισμός-λαοί. (αγώνες από-αποικιοποίησης,  πόλεμοι ανεξαρτησίας των χωρών του «Τρίτου Κόσμου».)

4η   αντίθεση: οι ενδο-ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις. (όπως έδειξε η καταδίκη της εισβολής των αγγλογάλλων στο Σουέζ το 1956 από τις  ΗΠΑ.

Η πρώτη μάλιστα χαρακτήριζε με το όνομά της την εποχή «Ψυχρός Πόλεμος». Η τέταρτη ατονούσε όταν ερχόταν σε σύγκρουση με τις άλλες τρεις. Άλλωστε διεξαγόταν με άλλα μέσα, έπαιρνε άλλη μορφή.  Μην ξεχνάμε ότι οι αντιθέσεις δεν λειτουργούν μεμονωμένα σαν σε χημικό εργαστήριο αλλά πάντα σε συνδυασμό, σε διαλεκτική σύνθεση. Στην πραγματική ζωή ζούμε  την κάθε φορά  συνισταμένη των αντιθέσεων.

Εξάλλου δεν πείθει  η ΕΕ ότι σκοπός ίδρυσής της  είναι το ιδανικό της ειρήνης, γιατί κύριο χαρακτηριστικό της αστικής ιδεολογίας και του αστικού πολιτισμού είναι το ψεύδος, η απάτη, η υποκρισία, οι οβιδιακές μεταμορφώσεις, ο χαμαιλεοντισμός. (Όταν χρειάζεται ακόμα και τα σφυροδρέπανα χρησιμοποιεί για να κτυπήσει την εργατική τάξη.)  Πρόκειται για κορυφαία αντινομία του αστικού πολιτισμού:  ενώ προβάλλει πανανθρώπινες αξίες  και ιδανικά, ενώ υπόσχεται τον επίγειο παράδεισο, την ανθρώπινη ευτυχία, ενεργεί με τον πιο ακραίο κυνισμό, την πιο ακραία βαρβαρότητα. Είναι ο πολιτισμός των διαψευδόμενων υποσχέσεων και προσδοκιών. Χωρίς ιερό, χωρίς όσιο, χωρίς όριο, χωρίς περιορισμό. Ανερμάτιστος. Αυτοί δεν είναι υπηρέτες αξιών αλλά χυδαίοι έμποροί τους. Κάτω ακριβώς από τις υψηλότερες αξίες κρύβουν τη πιο ποταπή βαρβαρότητα. Γιατί  η κοινωνία των εμπορευμάτων, εμφορείται επίσης από την ιδεολογία  του εμπορεύματος  (- θεάματος).  «Το πνεύμα του εμπορίου είναι το πνεύμα του κόσμου….» όπως έγραφε ο Νοβάλις.

Και ο  Φόιερμπαχ  υποστήριζε:   «Χωρίς αμφιβολία, η εποχή μας προτιμά την εικόνα από το αντικείμενο, το αντίγραφο από το πρωτότυπο, την αναπαράσταση από την πραγματικότητα, το φαινόμενο από το είναι. Το ιερό γι’αυτήν δεν είναι παρά η ψευδαίσθηση, και το ανίερο είναι η αλήθεια. Ή μάλλον, το ιερό μεγαλώνει στα μάτια της στο μέτρο που μικραίνει η αλήθεια και αυξάνεται η ψευδαίσθηση, έτσι ώστε γι’αυτήν, το αποκορύφωμα της ψευδαίσθησης ν’ αποτελεί επίσης το αποκορύφωμα του ιερού.»

Στο μυθιστόρημα του  Όσκαρ Ουάιλντ , κανένα ψεγάδι, καμιά φθορά δεν σκίαζε το πρόσωπο του  Ντόριαν Γκρέη. (Όπως ακριβώς είχε συμφωνήσει με το διάβολο, όταν του πούλησε την ψυχή του.) Η φοβερή του ασκήμια, η φθορά του, φαινόταν μόνο στο κρυμμένο πορτραίτο του.

Ακόμη η συμμετοχή της ΕΕ είτε ως συνόλου, είτε μεμονωμένα  των κρατών μελών της, σε αναρίθμητους πολέμους, πριν ακόμα στεγνώσει το μελάνι από τη συμφωνία της Γιάλτας, ήδη από το Δεκέμβρη του ΄44 στην Ελλάδα, στην Κορέα, στο Ντιέν Μπιέν Φου  του Βιετνάμ, στην Αλγερία, στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ, στη Λιβύη τώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, πιστοποιεί για τον μη ειρηνικό χαρακτήρα της. 

Τέλος για τη σχέση της οικονομίας με τον πόλεμο και την πολιτική έχουν γίνει τόσες αναλύσεις. Ο Μαρξ  και ο Λένιν απέδιδαν τους πολέμους  στην οικονομική βάση και  πιο συγκεκριμένα, ο δεύτερος απέδιδε  τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους στο χρηματιστικό κεφάλαιο. Ο Κλαούζεβιτς απέδειξε ότι «ο πόλεμος είναι η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα». Οι ευρωπαίοι εμπνευστές της ΕΕ λειτουργώντας αντίστροφα και εμπειρικά  πίστευαν ότι μπορούσαν να αποσοβήσουν τους μεταξύ τους πολέμους, αν  δέσμευαν αμοιβαία την οικονομία τους και κυρίως τις παραγωγικές δομές που είναι απαραίτητες για τη διεξαγωγή του πολέμου.

«Στο πλαίσιο αυτό γεννήθηκε η ιδέα να τεθεί το σύνολο της γαλλογερμανικής παραγωγής άνθρακα και χάλυβα υπό  μια κοινή αρχή και δημιουργήθηκε η Ευρωπαϊκή Κοινότητα Άνθρακα και Χάλυβα (ΕΚΑΧ). Η απόφαση αυτή δεν βασίστηκε μόνο σε οικονομικούς λόγους, αλλά και σε πολιτικούς, δεδομένου ότι οι δύο αυτές πρώτες ύλες βρίσκονταν στη βάση της βιομηχανίας και της ισχύος των εν λόγω δύο χωρών. Βασικός πολιτικός στόχος αυτής της απόφασης ήταν η ενίσχυση της γαλλογερμανικής αλληλεγγύης, η απομάκρυνση του φόβου του πολέμου και η δημιουργία των προϋποθέσεων για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση.» Ιστοσελίδα της ΕΕ.

Αποτροπή λοιπόν των μεταξύ των πολέμων μέσω του αμοιβαίου ελέγχου (με μια σειρά μηχανισμών, δεσμεύσεων  και κανόνων) της πολεμικής βιομηχανίας στην ευρεία έννοιά της. Ταυτόχρονα  πέτυχαν να δημιουργήσουν στους λαούς μια σειρά διαψευδόμενων προσδοκιών. Δημιουργήθηκε μια βασική πλάνη στα μυαλά των ανθρώπων: ότι τάχα ο πόλεμος ταυτίζεται με την πολιτική και το σύνολο των διακρατικών σχέσεων ενώ αυτός είναι μόνο μια μορφή επίλυσης διαφορών, μόνο ένα μέσο υπηρετικό της πολιτικής. Η αποτροπή των  πολέμων εντός της ΕΕ δεν αλλάζει  τον ανταγωνιστικό χαρακτήρα των σχέσεών τους, η οποία καθορίζεται από την ίδια τη φύση των κρατών  και την ανταγωνιστική φύση της καπιταλιστικής οικονομίας. (Γιατί η  καπιταλιστική παραγωγή είναι παραγωγή εμπορευμάτων βασισμένη στην ατομική ιδιοκτησία). Έτσι η οξύτητα και η αγριότητα των ανταγωνισμών, των εντεινόμενων ανισοτήτων διοχετεύεται σε άλλες μορφές. Ο κατηργημένος πόλεμος δίνει τη θέση του σε άλλα είδη πολέμων (οικονομικούς, εμπορικούς, ταξικούς, νομισματικούς, ιδεολογικούς, ψυχολογικούς, που  αν και συχνά γίνονται χωρίς αιματηρή βία, εντούτοις  προκαλούν  περισσότερα θύματα και  μεγαλύτερο κόστος σε ανθρώπινες ζωές. Οφείλουμε βέβαια να τους αναγνωρίσουμε ότι είναι μαέστροι στην απάτη. Γι’ αυτό συναντούν μικρή σχετικά αντίδραση από τους λαούς.

 

18-10-2011

Τι θα συμβεί στους Έλληνες με το "κούρεμα" του χρέους

Πόσα βήματα απέχει η χώρα μας από τη χρεοκοπία; Είναι το "κούρεμα" η ενδεδειγμένη λύση και πόσο θα μας στοίχιζε σήμερα η έξοδος από την Ευρωζώνη;

 

Ο οικονομολόγος Β. Βιλιάρδος απαντά στο NEWS 247 [Συνέντευξη στη Σοφία Κατσαρέλη]

 

Λίγες ημέρες πριν τη Σύνοδο Κορυφής, που θα κρίνει την "τύχη" του ελληνικού δημόσιου χρέους, ο κ. Βιλιάρδος αναλύει και εξηγεί, τι σημαίνει "κούρεμα" σε πραγματικά νούμερα και υπό τις σημερινές συνθήκες, τι μπορεί να κάνει η Ελλάδα για να αποφύγει την πτώχευση, έστω και την ύστατη στιγμή, καθώς και τι θα σημάνει η μονομερής και οικειοθελής αποχώρηση της Ελλάδας από την Ευρωζώνη. Ποιες είναι οι εκτιμήσεις του για την αποδοτικότητα των μέτρων της κυβέρνησης και κατά πόσο οι θυσίες των Ελλήνων "πιάνουν τόπο";

– Κύριε Βιλιάρδε, αρχικά μάθαμε τους όρους στάση πληρωμών ή πτώχευση και ελεγχόμενη χρεοκοπία.  Κι εκεί που πιστέψαμε, πως μάθαμε τις "επιλογές" μας, μας έγιναν οικείοι οι όροι ευρεία αναδιάρθρωση, συντεταγμένη χρεοκοπία, "κούρεμα χρέους"… Πόσες παραλλαγές χρεοκοπίας υπάρχουν και τι σημαίνει "κούρεμα"; Ισοδυναμεί με κυριολεκτική διαγραφή μέρους του χρέους;

Ουσιαστικά  υπάρχουν οι δύο βασικές μορφές που αναφέρετε, η στάση πληρωμών ή απλή χρεοκοπία και η ελεγχόμενη χρεοκοπία, με ή χωρίς τη συμφωνία των δανειστών αντίστοιχα. Όλα τα υπόλοιπα είναι απλές παραλλαγές, ανάλογα με τον τρόπο που χειρίζεται μία κυβέρνηση (ή που της επιτρέπεται να χειρισθεί) την αδυναμία εξόφλησης των οφειλών της. Το "κούρεμα" είναι κυριολεκτική διαγραφή ενός μέρους των χρεών του κράτους, όπως συμβαίνει με μία επιχείρηση, η οποία έχει υπαχθεί στο άρθρο 99 του πτωχευτικού κώδικα και στη συνέχεια διαπραγματεύεται με τους πιστωτές της, με στόχο να της διαγράψουν ένα ποσοστό του χρέους της, για να γίνει βιώσιμη. 

– Τι είναι το πιστωτικό γεγονός και για ποιο λόγο συνδέονται συχνά οι δύο αυτοί όροι, πιστωτικό γεγονός και "κούρεμα" χρέους;

Πιστωτικό γεγονός είναι ο χαρακτηρισμός  της χρεοκοπίας εκ μέρους των εταιρειών  αξιολόγησης, ο οποίος επιτρέπει στους κατόχους ασφαλιστηρίων έναντι πιστωτικών απωλειών (CDS), να εισπράξουν τις ζημίες τους από τις ασφαλιστικές, από τις οποίες έχουν αγοράσει τα CDS. Δηλαδή, οι κάτοχοι ομολόγων, οι οποίοι τα ασφαλίζουν για να μη χάσουν τα χρήματα τους, πληρώνονται από τις εταιρείες ασφάλισης, όταν η απώλεια χαρακτηρισθεί ως πιστωτικό γεγονός (χρεοκοπία). Οι ζημίες αυτές είναι είτε ολόκληρη η αξία των ομολόγων του κράτους που  αδυνατεί να τα πληρώσει στη λήξη τους, είτε μέρος της αξίας τους, εάν το κράτος διαγράψει (κουρέψει)  ένα ποσόν και πληρώσει το υπόλοιπο.

Στην περίπτωση της Ελλάδας, με βάση τη συμφωνία της 21ης Ιουλίου, η οποία προβλέπει την εθελούσια διαγραφή ύψους 21% εκ μέρους των δανειστών, οι εταιρείες αξιολόγησης έχουν συμφωνήσει να μην χαρακτηρισθεί ως πιστωτικό γεγονός, άρα όχι σαν χρεοκοπία, οπότε δεν θα πληρώσουν οι ασφαλιστικές εταιρείες την απώλεια του 21%, αλλά θα το χάσουν οι κάτοχοι των ομολόγων.   

– Συνεπώς, το "κούρεμα" είναι στην πραγματικότητα χρεοκοπία; Πόσο απέχει δηλαδή η Ελλάδα από τον "πάτο", εάν μπορούμε να χαρακτηρίσουμε έτσι την πτώχευση;

Το "κούρεμα"  είναι πτώχευση. Τα στάδια που προηγούνται αυτής, είναι η αύξηση των επιτοκίων δανεισμού, η αδυναμία εύρεσης δανειακών κεφαλαίων, ο δανεισμός από το ΔΝΤ και η αδυναμία εκπλήρωσης-τήρησης των απαιτήσεων του ΔΝΤ (είναι  ουσιαστικά ένας σύνδικος κρατικής πτώχευσης), η οποία έχει σαν αποτέλεσμα το σταμάτημα των δόσεων εκ μέρους του. Το πόσο απέχουμε "από τον πάτο" μπορεί λοιπόν ο καθένας, να το συμπεράνει μόνος του.        

– Σε ποιους χρωστάει η Ελλάδα ακριβώς και τι;

Στον Πίνακα που ακολουθεί βλέπετε σε ποιους ακριβώς χρωστούσε η Ελλάδα (τους κυριότερους), λίγους μήνες πριν (κάποια από τα ποσά έχουν διαφοροποιηθεί έκτοτε). Το "κούρεμα" αποφασίζεται από την κυβέρνηση, με τη συμφωνία των πιστωτών – αφού διαφορετικά πρόκειται για μονομερή άρνηση εξόφλησης μέρους των χρεών. Σήμερα, η διαπραγμάτευση είναι μεταξύ της Ευρωζώνης και των δανειστών μας, μάλλον ερήμην μας, με στόχο να μην χαρακτηρισθεί πιστωτικό γεγονός η διαγραφή και να συνοδευθεί με την παροχή εγγυήσεων η πληρωμή των υπολοίπων – εκ μέρους της Ευρώπης για τους δανειστές μας και εκ μέρους της Ελλάδας προς την Ευρώπη. 

ΠΙΝΑΚΑΣ: Οι μεγαλύτεροι δανειστές της Ελλάδας (σε δισ. €)

* ΕΤΕ 13,2 δισ. € ομόλογα και 5,4 δισ. € δάνεια, συνολικά 18,6 δισ. €, ** Βέλγιο, Λουξεμβούργο, Γαλλία

Πηγή: Barclays Capital, Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

Σημείωση: Η Ελλάδα οφείλει στις τράπεζες των Η.Π.Α. μόλις 1,5 δις $. Εν τούτοις, οι υπόλοιπες τοποθετήσεις των αμερικανικών τραπεζών είναι της τάξης των 34 δις $, αφού αυτές ασφαλίζουν κυρίως τις ευρωπαϊκές με CDS.

– Πρόσφατα ο Πρόεδρος της Τράπεζας Πειραιώς, Μ. Σάλλας, ανέφερε ότι ένα κούρεμα της τάξεως 50% δεν ισοδυναμεί με περισσότερα από 20 με 25 δισ. ευρώ από τα 360 δισ. ευρώ, που είναι το συνολικό ελληνικό δημόσιο χρέος. Πώς εξηγείται αυτό; Ποια δάνεια αφορά και ποια εξαιρούνται;

Πιθανότατα, η Τράπεζα Πειραιώς έχει σε γενικές γραμμές δίκιο, εάν πράγματι έχει συμφωνηθεί να εξαιρεθούν τα ομόλογα ύψους 60 δισ. € που κατέχει η ΕΚΤ (αν και τα έχει αγοράσει σε χαμηλότερες τιμές), τα δάνεια της Τρόικας ύψους 65 δισ. €,  τα έντοκα γραμμάτια του δημοσίου (15 δισ. €), άλλα δάνεια του δημοσίου (20 δισ. €), καθώς επίσης τα ομόλογα λήξης μετά το 2010 (45 δισ. €), ενώ φυσικά δεν θα υπάρξει διαγραφή των απαιτήσεων όλων όσων δανειστών μας δεν συμφωνήσουν. Συνολικά  λοιπόν, δεν θα διαγραφεί τίποτα από  περίπου 250 δισ. € οπότε, εάν θεωρήσουμε ότι το χρέος είναι σήμερα 360 δισ.  €, θα διαγραφόταν το 50% από τα 110 δισ. € – ήτοι γύρω στα 55 δισ. € το ανώτατο, με ένα μεγάλο μέρος να αφορά  δικές μας τράπεζες και δικά μας ασφαλιστικά ταμεία (άρα η διαγραφή των δανείων των ξένων δεν θα υπερέβαινε τα 25-30 δισ. €).   

– Σε πρόσφατη συνέντευξή του,  ο υπουργός Οικονομικών, Ευ. Βενιζέλος, ξεκαθάρισε, πως οι τα έσοδα  που θα προέκυπταν ή θα προκύψουν  από τις αποκρατικοποιήσεις, θα χρησίμευαν ή θα χρησιμεύσουν στη μείωση του δημόσιου χρέους και όχι του ελλείμματος. Άρα, ποιο το νόημα των αποκρατικοποιήσεων, εάν το δημόσιο χρέος περικοπεί με το "κούρεμα"; 

Τα έσοδα από τις αποκρατικοποιήσεις μειώνουν το χρέος και όχι τα ελλείμματα, όπως συμβαίνει όταν μία επιχείρηση πουλάει τα μηχανήματα της, για να εξοφλήσει τις τράπεζες και όχι για να καλύψει τις λειτουργικές ζημίες της. Κατά τη γνώμη μου, οφείλουμε να είμαστε αντίθετοι με την αποκρατικοποίηση των κοινωφελών και στρατηγικών επιχειρήσεων της πατρίδας μας, καθώς επίσης των κερδοφόρων. Ειδικά όσον αφορά τις τελευταίες, τα έσοδα από την πώληση τους μειώνουν μεν το δημόσιο χρέος, αλλά αυξάνουν τα ελλείμματα, αφού παύει το δημόσιο να εισπράττει τα κέρδη τους. Η αύξηση τώρα των ελλειμμάτων εκβάλει στα χρέη, οπότε σε τελική ανάλυση τα χρέη επανέρχονται. Στην  προκειμένη περίπτωση, είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα των Η.Π.Α. οι οποίες, ενώ ιδιωτικοποίησαν τα πάντα, τα χρέη τους αυξήθηκαν, από σχεδόν μηδενικά το 1980, στο 100% σήμερα του ΑΕΠ. Το "κούρεμα", στο ύψος που αναφέρεται, δεν φτάνει για τη βιώσιμη μείωση του χρέους, οπότε θα συνεχίσουν να απαιτούνται ιδιωτικοποιήσεις από τους δανειστές, πόσο μάλλον αφού είναι απαραίτητη προϋπόθεση της νεοφιλελεύθερης οικονομικής πολιτικής, για την άσκηση της οποίας υποχρεώνει το ΔΝΤ τα θύματα του.   

– Όσον αφορά στην καθημερινότητα  των Ελλήνων, ένα μεγάλο "κούρεμα", πώς θα επηρεάσει τις  καταθέσεις μας, τα δάνειά μας, τις τιμές των προϊόντων και υπηρεσιών και εν γένει το βιοτικό μας επίπεδο;

Αυτού καθαυτού η διαγραφή μέρους του χρέους από εκείνους τους δανειστές, οι οποίοι τελικά θα συμφωνήσουν, επειδή θα φοβηθούν ότι διαφορετικά θα χρεοκοπήσει η Ελλάδα και θα τα χάσουν όλα (μόνο αυτός είναι ο λόγος της ενδεχόμενης συμφωνίας τους), δεν πρόκειται να επηρεάσει την καθημερινότητα μας. Εν τούτοις, πρόκειται για χρεοκοπία, η οποία θα έχει τεράστια επακόλουθα για το βιοτικό μας επίπεδο. Για παράδειγμα, οι  τράπεζες δεν πρόκειται να αντεπεξέλθουν με διαγραφή μεγαλύτερη του 21% – οπότε θα κρατικοποιηθούν κάποιες, θα σταματήσει η παροχή δανείων προς τις επιχειρήσεις, θα χρεοκοπήσουν αρκετές, θα αυξηθεί η ανεργία, οι τιμές επίσης κοκ.

– Η χρεοκοπία πόσο μπορεί να επηρεάσει την αλυσίδα της  ελληνικής οικονομίας, την ανάπτυξη  της χώρας, τις εισαγωγές και  τις Τράπεζες; Πόσο θα επηρεάσει  τους καταναλωτές, την εργασία ή μάλλον την ανεργία, την αγορά ακινήτων και τα στεγαστικά δάνεια;

Σε γενικές  γραμμές, μία χρεοκοπία προκαλεί την κατάρρευση των τραπεζών καθώς  επίσης των επιχειρήσεων της πραγματικής  οικονομίας και των εσόδων του  κράτους. Επομένως ακολουθούν εκτεταμένες απολύσεις, μείωση του ΑΕΠ (ύφεση), τεράστια ανεργία, αδυναμία εισαγωγών, φτώχεια, εγκληματικότητα, αδυναμία πληρωμής των δόσεων των δανείων, μεγάλη πτώση των τιμών των ακινήτων, μεγάλες κοινωνικές αναταραχές, εμφυλίους πολέμους κλπ. 

– Συχνά η Ελλάδα παρομοιάζεται  με την περίπτωση της Αργεντινής, που χρεοκόπησε το 2001. Πρόσφατα, η πρόεδρος της χώρας, ανακοίνωσε αυξήσεις σε μισθούς. Η χώρα έχει καταφέρει να σταθεί ξανά στα πόδια της, χωρίς μάλιστα "συμμάχους" και χωρίς πρόσβαση στις αγορές. Η Ελλάδα έχει τη στήριξη της Ευρωζώνης. Άρα, εάν χρεοκοπήσει, πόσο θα μας πάρει για να ανακάμψουμε, να βγούμε και πάλι στις αγορές και με ποιους όρους πλέον;

Η Ελλάδα δεν μπορεί να συγκριθεί με την  Αργεντινή – πόσο μάλλον με την  τότε χρεοκοπία της, αφού δεν έχει τις ίδιες πλουτοπαραγωγικές πηγές, την ίδια γεωπολιτική θέση, ενώ εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν τα σημερινά χρηματοπιστωτικά όπλα μαζικής καταστροφής. Εκτός αυτού η Αργεντινή, μετά από τρία χρόνια λεηλασίας της από το ΔΝΤ, κήρυξε μονομερώς στάση πληρωμών. Εάν η Ελλάδα χρεοκοπήσει ελεγχόμενα, τότε δεν πρόκειται να αποφύγει τη μετάλλαξη της σε ένα προτεκτοράτο, αυτού ο οποίος θα κερδίσει τελικά το σημερινό οικονομικό πόλεμο. Εάν κηρύξει μόνη της στάση πληρωμών και διαπραγματευθεί σωστά με τους δανειστές της, τότε η ανάκαμψη θα είναι εξαιρετικά γρήγορη – αν και η έξοδος της στις αγορές δεν θα είναι τόσο εύκολη.    

– Η Ελλάδα είναι πράγματι "ισοδύναμο"  και αυτονόητο μέλος της Ευρωζώνης; Τι θα σήμαινε πρακτικά μία ενδεχόμενη έξοδος από  αυτήν;  

Θα σήμαινε  την αρχή της διάλυσης της Ευρωζώνης, παράλληλα με την επιδρομή των καταναλωτών (bank run) στις τράπεζες της Ιταλίας, της Ισπανίας, της Πορτογαλίας κλπ., η οποία θα οδηγούσε σε μία μεγάλη χρηματοπιστωτική κρίση. Όσον αφορά την πατρίδα μας, η συμμετοχή στο κοινό νόμισμα είναι ουσιαστικά το μοναδικό όπλο της, απέναντι στους πάσης φύσεως εισβολείς. Η Ελλάδα διέθετε μία σχετικά εύρυθμη οικονομία, πριν ακόμη υιοθετήσει το κοινό νόμισμα, οπότε είχε τη δυνατότητα να επιβιώσει. Έκτοτε όμως, οι καταστάσεις έχουν αλλάξει δραματικά, αφού έχουμε σπαταλήσει πάρα πολλά χρήματα, έχουμε υπερχρεωθεί, δεν έχουμε καμία πρόσβαση στις αγορές, η χώρα μας έχει σχεδόν εξ ολοκλήρου "αποβιομηχανοποιηθεί" και παράγει ελάχιστα προϊόντα  – γεγονός που της έχει στερήσει πλέον αρκετά από τα πλεονεκτήματα που διέθετε. Παράλληλα, είναι στο στόχαστρο όλων των μεγάλων δυνάμεων, καθώς επίσης των διεθνών κερδοσκόπων, ενώ δεν είναι φυσικά σε θέση να τους αντιμετωπίσει "μετωπικά". Ουσιαστικά  δηλαδή, όταν αναφερόμαστε σε "μονομερή" έξοδο από το Ευρώ και επιστροφή  στη δραχμή, αναπολούμε ρομαντικά το παρελθόν και το τότε βιοτικό μας επίπεδο, όπως αναπολεί κάποιος τα παιδικά του χρόνια, χωρίς να συνειδητοποιούμε ότι, οι συνθήκες έχουν αλλάξει ριζικά και πως θα ήταν μάλλον αδύνατον να επιβιώσουμε, με την υποτίμηση που θα ακολουθούσε (50-90%), η οποία θα εξακόντιζε το εξωτερικό χρέος, δημόσιο και ιδιωτικό, στα ύψη, θα μείωνε τις αμοιβές σε επίπεδα εξαθλίωσης, όπως επίσης όλες τις αξίες (ακίνητα κλπ.). 

Παράλληλα, θα ήταν πολύ δύσκολο να ανταπεξέλθουμε με τον πληθωρισμό, με την αδυναμία εισαγωγών (κυρίως ενέργειας και πρώτων υλών), οι οποίες απαιτούν "σκληρό νόμισμα", με την ανεργία και με τόσα άλλα, τα οποία είναι αδύνατον να προβλέψουμε με κάποια σχετική ασφάλεια. Τέλος ας μην ξεχνάμε ότι, η ανεργία ύψους 30%, ο υπερπληθωρισμός και η ύφεση, καθώς επίσης μία γενικευμένη οργή για αυτό που φάνταζε ως μία παγκόσμια συνωμοσία εις βάρος της χώρας, ήταν αυτό που αποτέλεσε γόνιμο έδαφος για την ανάληψη της εξουσίας από το ναζισμό στη Γερμανία – ένα «δίδαγμα» της Ιστορίας, το οποίο δεν θα έπρεπε να υποτιμάμε. Για άρνηση πληρωμής του χρέους με το χαρακτηρισμό του ως επαχθές ή με την νόμιμη αιτιολογία ότι, η χώρα μας δεν έχει τη δυνατότητα να καλύψει τις ανάγκες του πληθυσμού της, δεν μπορούμε να μιλάμε, αφού κάτι τέτοιο προϋποθέτει (α) πως τα χρήματα των δανείων μας σπαταλήθηκαν από δικτατορικά καθεστώτα και (β) ότι η χώρα είναι άνευ πόρων. Το πρώτο δεν ισχύει, αφού τα τελευταία 30 χρόνια είχαμε Δημοκρατία, ενώ το δεύτερο επίσης όχι – αφού διαθέτουμε αποδεδειγμένα μεγάλη δημόσια και ιδιωτική περιουσία, καθώς επίσης πολύ πλούσιο και ανεκμετάλλευτο υπέδαφος.

– Άρα, ποια θα λέγατε πως είναι, υπό τις παρούσες συνθήκες, η ενδεδειγμένη λύση για να αποφύγουμε τη χρεοκοπία;

Θα μπορούσαμε να προσπαθήσουμε να την αποτρέψουμε, εκμεταλλευόμενοι το ότι είμαστε μέλος της Ευρωζώνης, καθώς επίσης τη ζημία που θα προκαλούσε η χρεοκοπία μας στο παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα, η οποία υπολογίζεται στα 5 τρισ. €. Σε γενικές  γραμμές, αφού δηλώσουμε στάση πληρωμών, φυσικά πριν από τη λήξη των ομολόγων, τότε θα πρέπει να διαπραγματευθούμε  ψύχραιμα με τους δανειστές μας, επιδιώκοντας την εθελούσια μείωση των επιτοκίων δανεισμού μας στο 1,5% – καθώς επίσης την επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής των δανείων μας, για μία χρονική περίοδο 40-50 ετών, έντιμα και χωρίς καμία διαγραφή. Φυσικά πρέπει να παραμείνουμε εντός της Ευρωζώνης, απαιτώντας να αντιμετωπισθούμε όπως ακριβώς η Γερμανία το 1953 και διεκδικώντας ενεργά τις γερμανικές επανορθώσεις – επίσης ευρωπαϊκές παραγωγικές επενδύσεις, οι οποίες θα δημιουργούσαν νέες θέσεις εργασίας, αυξάνοντας τις εξαγωγές, το ΑΕΠ και την ανταγωνιστικότητα μας.

– Μετά από όλα τα βήματα, που  έχει κάνει η Ελλάδα, κυρίως  μέσα από τις θυσίες των Ελλήνων πολιτών, τα μέτρα που συνεχίζει να λαμβάνει η κυβέρνηση, εκτιμάτε πως θα έχουν αντίκρυσμα; Ειδικά όσον αφορά στις απολύσεις, την εφεδρεία, το "μαχαίρι" στα εισοδήματα και τις συντάξεις και τις διαδοχικές φορολογικές ρυθμίσεις σε ακίνητη περιουσία και μη;

Δεν θα έχουν κανένα αποτέλεσμα αλλά, αντίθετα, είναι αυτά που θα μας καταδικάσουν αμετάκλητα στη χρεοκοπία. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο λάθος, από το να επιλέγει ένα κράτος, εν μέσω κρίσης, μία πολιτική έντονης λιτότητας. Στη Βολιβία κάποτε αυτού του είδους τα μέτρα είχαν χαρακτηριστεί ως "ο κόσμος ενός τρελού κυβερνήτη, ο οποίος προκαλεί εσκεμμένα ύφεση".    

– Πιστεύετε ότι τα μέτρα έχουν  αποκτήσει πλέον μόνιμο χαρακτήρα  ή κάποια στιγμή θα αρθούν  και θα ανακτηθούν τα εργασιακά  κυρίως δικαιώματα των Ελλήνων; 

Όλα όσα  μέτρα έχουν ληφθεί σε άλλες χώρες, οι οποίες έχουν επίσης υιοθετήσει τη νεοφιλελεύθερη οικονομική πολιτική, είναι συνήθως μόνιμου χαρακτήρα. Βέβαια η παιδεία μας, καθώς επίσης η γενικότερη κοινωνική συμπεριφορά μας, όπως η επαγγελματική ή πολιτική ηθική μας κλπ., δεν αξίζουν κάτι καλύτερο. Δεν είναι όμως σωστό να πληρώσουν τα παιδιά μας, για τα δικά μας λάθη. 

* Ο κ. Βασίλης Βιλιάρδος σπούδασε οικονομικά στην ΑΣΟΕΕ και έκανε μεταπτυχιακά   στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου. Δραστηριοποιήθηκε για σχεδόν 20 χρόνια στο εξωτερικό, με ιδιόκτητη επιχείρηση. Σήμερα ζει και εργάζεται στην Ελλάδα ως Εκδότης και Σύμβουλος Επιχειρήσεων.

ΠΗΓΗ: Οκτώβριος 17 2011, http://news247.gr/oikonomia/to_kourema_einai_ptwxeysh_ellada_v_viliardos_news247.1414330.html?mid=50623

Ε.Ε.: Διάλογος χωρίς ουσία

 

Του Τάκη Φωτόπουλου

 

Ο παρακάτω διάλογος μεταξύ Τάκη Φωτόπουλου και Διονύση Δημητρακόπουλου μέσω της Ελευθεροτυπίας ξεκίνησε με αφορμή άρθρο του Δ. Δημητρακόπουλου για τις δήθεν καταστροφικές συνέπειες της εξόδου της Ελλάδας από τις ΕΕ/ΟΝΕ στο οποίο απάντησε ο Τ. Φωτόπουλος. Ο Δ. Δημητρακόπουλος επανήλθε με επιχειρήματα που δείχνουν σαφώς την συστημική καταγωγή των απόψεων του και απαντήθηκαν από τον Τ. Φωτόπουλο…

Ο Διονύσης Δημητρακόπουλος (ΔΔ) («Ε»,13/10/2011) ξεκίνησε ένα διάλογο χωρίς την παραμικρή ουσία. Και αυτό, διότι ένας ουσιαστικός διάλογος προϋποθέτει ότι και τα δύο μέρη ανταλλάσσουν επιχειρήματα, όπως προσπάθησα να κάνω στο δικό μου άρθρο («Ε», 8/10/2011), αντί να παπαγαλίζουν απλά τις θέσεις των ελίτ  για τα καταστροφικά αποτελέσματα της εξόδου μας από την ΕΕ, τη στιγμή μάλιστα που η συντελούμενη σήμερα πρωτόγνωρη καταστροφή των λαϊκών στρωμάτων είναι προφανής σε όλους όσους δεν είναι στην υπηρεσία των ελίτ και της ΕΕ. Και το γεγονός ότι ο επικριτής μου έχει προφανή «επενδυμένα συμφέροντα», εφόσον ολόκληρο το συγγραφικό του έργο επικεντρώνεται σε «συστημική» ανάλυση της ΕΕ, στην Γενική Γραμματεία της οποίας (Κομισιόν) άλλωστε υπηρέτησε ως ασκούμενος στο παρελθόν, δεν είναι βέβαια συμπτωματικό. Ούτε άλλωστε είναι τυχαίο ότι μιλά για την «ενωμένη Ευρώπη των λαών» (δηλαδή την Ευρώπη του κεφαλαίου, για οποιονδήποτε άλλον εκτός από τα παπαγαλάκια της ΕΕ) και προσπαθεί να με δυσφημήσει (όπως άλλωστε και τον Κ. Λαπαβίτσα πριν από εμένα) ταυτίζοντας τις απόψεις μου με αυτές της ακροδεξιάς, που έχει επίσης στόχο «την καταστροφή του Ευρώ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης». Αντίστοιχα, βέβαια, θα μπορούσα και εγώ να τον ταυτίσω με το ΛΑΟΣ του Γ.  Καρατζαφέρη με το οποίο προφανώς συμπλέει ως προς τις θέσεις του για το Ευρώ και την ΕΕ! Αλλά ας έλθω στα υπόλοιπα, παρόμοια ουσιαστικά  «επιχειρήματά»του.

Πρώτον, δεν ισχυρίστηκα ποτέ ότι μόνο οικονομολόγοι μπορούν να εκφέρουν γνώμη για την οικονομική πολιτική. Αλλά σίγουρα ένας πολιτειολόγος δεν μπορεί να κάνει ανάλυση των πολύπλοκων οικονομικών επιπτώσεων από την έξοδο από το Ευρώ (και μάλιστα με ύφος 12 καρδιναλίων), όταν οικονομολόγοι ξοδεύουν τη ζωή τους για να μπορούν να εκφέρουν σχετικά εμπεριστατωμένη γνώμη (ο καθένας βέβαια με βάση τη προσέγγιση που υιοθετεί). Ούτε φυσικά ήταν μόνο ο Ρουμπίνι που έδειξε τις καταστροφικές συνέπειες της παραμονής της Ελλάδας στην Ευρωζώνη, αλλά και πλειάδα έγκυρων διεθνών   οικονομολόγων, μεταξύ των οποίων οι Wilhelm Hannkel, George Irvin, John Whitaker και ο Martin Feldstein του Χάρβαρντ ―εκτός αν και όλοι αυτοί είναι σαν τον Ρουμπίνι, κατά τη συνήθη δυσφημιστική τακτική του, «συμμέτοχοι» με το αζημίωτο στο διεθνές χρηματοπιστωτικό «παιχνίδι»!

Δεύτερον, ο ΔΔ υποστηρίζει ότι η έξοδος από το Ευρώ θα σημαίνει  ότι η χώρα θα μείνει αδύναμη στο διεθνές καπιταλιστικό πλαίσιο χωρίς «συμμάχους». Πέρα όμως από το γεγονός ότι άμα έχεις τέτοιους συμμάχους (που τώρα είναι έτοιμοι να αγοράσουν όλο τον κοινωνικό μας πλούτο σε τιμή ξεπουλήματος), τι τους θέλεις τους εχθρούς,  φαίνεται ότι ο επικριτής μου αδυνατεί να διαβάσει προσεκτικά ένα κείμενο, ειδάλλως θα είχε αντιληφθεί ότι μιλούσα για μια αυτοδύναμη οικονομική ανάπτυξη η οποία δεν έχει σχέση με την «ανάπτυξη» που υποθέτει αυτός. Και, προφανώς, δεν έχει ιδέα απο την εμπεριστατωμένη θέση που υποστήριξα και στο τελευταίο βιβλίο μου οτι η ένταξη μας στην ΕΕ είναι η απώτερη αιτία για τη σημερινή κρίση.

Στην εναλλακτική αυτή αυτοδύναμη ανάπτυξη, για να έλθω στο τρίτο «επιχείρημά» του, η λύση του ενεργειακού δεν γίνεται μέσα από τις ανόητες πανάκειες των εναλλακτικών πηγών ενέργειας (άλλη μια μεγάλη μπίζνα που προωθεί η ΕΕ και οι ελίτ!) αλλά μέσω μιας ανάπτυξης που στοχεύει στην κάλυψη των πραγματικών αναγκών που οι ίδιοι οι πολίτες καθορίζουν ατομικά και συλλογικά και όχι μέσα από την απεριόριστη καπιταλιστική «ανάπτυξη για την ανάπτυξη» με στόχο το κέρδος, την οποία προφανώς (και μόνο!) καταλαβαίνει.

Τέταρτον, άλλη μια επιβεβαίωση της αδυναμίας του επικριτή μου για σοβαρή ανάγνωση είναι ότι εξακολουθεί να μιλά για ελλείμματα  που θα συνεχίσουν να αυξάνονται μετά την έξοδο από το Ευρώ και για μεταφορά καταθέσεων στο εξωτερικό από τους μεγαλοκαταθέτες,  ενώ δεν παραλείπει να ειρωνευθεί και την προτεινόμενη κοινωνικοποίηση των Τραπεζών που την συγκρίνει με αυτή του ΠΑΣΟΚ(!), καθώς και το επιχείρημά μου για τη μείωση της φοροδιαφυγής, σε ένα άλλο θεσμικό πλαίσιο  ριζικής αναδιανομής εισοδήματος και πλούτου! Όμως σε όλα αυτά έδωσε απάντηση το άρθρο μου (ιδιαίτερα στην πλήρη εκδοχή του, καθώς και άλλα άρθρα από τη στήλη μου) αλλά ο ΔΔ εξακολουθεί να απαγγέλλει τους στίχους του που έχει χρησιμοποιήσει ενάντια στα επιχειρήματα άλλων επικριτών του στη ρεφορμιστική Αριστερά,  τα οποία όμως δεν έχουν καμιά σχέση με τα δικά μου επιχειρήματα…

 

ΠΗΓΗ: Έντυπη Έκδοση Ελευθεροτυπία, Σάββατο 15 Οκτωβρίου 2011, http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=15/10/2011&s=proektaseis

 

Τα προηγούμενα αντικρουόμενα άρθρα με χρονική σειρά:

 

Ι) Οι καταστροφικές συνέπειες της εξόδου από την ευρωζώνη

Του ΔΙΟΝΥΣΗ Γ. ΔΗΜΗΤΡΑΚΟΠΟΥΛΟΥ *

 

Επειδή πολλές μισές αλήθειες δεν κάνουν μια ολόκληρη, το άρθρο του καθ. Κ. Λαπαβίτσα («Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία», 18/9) χρήζει απάντησης: η έξοδος της Ελλάδας από την ευρωζώνη θα έχει καταστροφικές συνέπειες για τους ίδιους τους Ελληνες και γι'αυτό πρέπει να αποφευχθεί. Οσοι, λοιπόν, προωθούν αυτή τη «λύση», οφείλουν να είναι απόλυτα ειλικρινείς για τις συνέπειές της. Ποιες θα είναι αυτές; Ακόμη και αν περιοριστούμε στη στενά οικονομική διάσταση του θέματος και μόνο για την Ελλάδα, η εικόνα είναι εφιαλτική.

Η αποχώρηση από την ευρωζώνη θα σημάνει την έλευση νέου εθνικού νομίσματος, το οποίο θα είναι εξαιρετικά αδύναμο, αλλά και φθηνό σε σχέση με όλα τα άλλα διεθνή νομίσματα. Αυτό θα σημάνει δραματικές αυξήσεις στις τιμές των εισαγωγών. Σε αυτές περιλαμβάνεται και η ενέργεια. Δεδομένου ότι -σύμφωνα με την Παγκόσμια Τράπεζα- η Ελλάδα εισάγει τα δύο τρίτα της ενέργειας που χρησιμοποιεί, το κόστος παραγωγής ελληνικών προϊόντων θα αυξηθεί δραματικά, με συνέπεια να εξανεμιστούν σε πολύ μεγάλο βαθμό τα όποια οφέλη -για τους εγχώριους παραγωγούς- από τη δημιουργία του νέου νομίσματος.

Δεδομένου ότι ελληνικά κρατικά ομόλογα κατέχονται σε μεγάλο βαθμό από ελληνικές τράπεζες, αυτές θα πρέπει να κρατικοποιηθούν για να μην καταρρεύσουν, κι αυτό σε μια χώρα όπου ο δημόσιος τομέας είναι κεντρικό μέρος του προβλήματος!

Επίσης, η έξοδος από την ευρωζώνη μετά από χρεοκοπία θα αποκλείσει τη χώρα από τις διεθνείς χρηματαγορές, τη στιγμή που το ετήσιο έλλειμμα του προϋπολογισμού θα αυξάνεται.

Ακόμη και αν βρεθούν διεθνείς δανειστές, αυτοί θα χρεώνουν τεράστια επιτόκια (12%, σύμφωνα με πρόσφατη ανάλυση). Για να πληρωθούν μισθοί και συντάξεις του δημόσιου τομέα, οι αρχές θα πρέπει να τυπώσουν ακόμη περισσότερο νέο νόμισμα, με αποτέλεσμα να αυξηθεί δραματικά ο πληθωρισμός. Παράλληλα, ακόμη και αν μπορούσε να αποφευχθεί η απόλυση χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων, η έξοδος από την ευρωζώνη δεν θα έλυνε τα προβλήματα της φοροδιαφυγής και της εισφοροδιαφυγής. Αντιθέτως, τα κίνητρα που οδηγούν σ' αυτές θα αυξάνονταν δραματικά.

Να, λοιπόν, γιατί ενώ «Η κρίση μπορεί όντως να γίνει ευκαιρία να αλλάξει η Ελλάδα σε προοδευτική κατεύθυνση», η επίτευξη αυτού του στόχου δεν περνάει μέσα από την επιστροφή στη δραχμή.

 

* Διδάσκει Πολιτικές Επιστήμες στο Κολέγιο Birkbeck του Πανεπιστημίου του Λονδίνου.

ΠΗΓΗ: Έντυπη Έκδοση Ελευθεροτυπία, Σάββατο 1 Οκτωβρίου 2011,  http://www.enet.gr/?i=arthra–sthles.el.home&id=314456

 

 

ΙΙ)  Οι καταστροφικές συνέπειες της παραμονής μας στην Ε. Ε.- [ΑΠΟΙΚΙΑ]*        

Του ΤΑΚΗ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΥ

ΑΡΧΙΚΗ ΠΗΓΗ: Έντυπη Έκδοση Ελευθεροτυπία, Σάββατο 8 Οκτωβρίου 2011, http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=316308

 

ΙΙΙ) Υποσχέσεις χωρίς περιεχόμενο

Του ΔΙΟΝΥΣΗ Γ. ΔΗΜΗΤΡΑΚΟΠΟΥΛΟΥ*

 

Επειδή οι σημερινές συνθήκες δεν είναι κανονικές και πολλές υποσχέσεις δεν κάνουν μια πραγματικότητα, απαντώ αποκλειστικά και μόνο στην (όποια) ουσία του άρθρου του Τάκη Φωτόπουλου στη «Σαββατιάτικη Ελευθεροτυπία» (8/10): «Οι καταστροφικές συνέπειες της παραμονής μας στην Ε.Ε.».

Δεν είναι δα ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία φορά που όσοι πιστεύουμε πραγματικά στην ενωμένη Ευρώπη των λαών (δηλαδή και στο ευρώ, που χρήζει ουσιαστικών μεταρρυθμίσεων) αντιμετωπίζουμε την ευεξήγητη συμφωνία μέρους της (αυτοπροσδιοριζόμενης ως) Αριστεράς, με βασική πρόταση πολλών δεξιών, στην πράξη, συμμάχων τους, που κοινό στόχο έχουν την καταστροφή του ευρώ και της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Πρώτον, από πότε ανήκει (ή πρέπει να ανήκει) αποκλειστικά και μόνο σε οικονομολόγους το δικαίωμα σχολιασμού της οικονομικής πολιτικής; Ας μην ξεχνάμε ότι είναι πολλοί οι οικονομολόγοι που είναι άμεσα συνδεδεμένοι όχι μόνο με τη διεθνή διάσταση της κρίσης (όπως π.χ. ο πρώην επικεφαλής της κεντρικής τράπεζας των ΗΠΑ και μέγας οπαδός της απεριόριστης ελευθερίας των αγορών, Αλαν Γκρίνσπαν), αλλά και με την εγχώρια πτυχή της. Επίσης, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οικονομικά σπούδασαν πολλοί πολιτικοί που άσκησαν, με τα γνωστά αποτελέσματα, δημόσια εξουσία στην Ελλάδα, όπως π.χ. οι Α. Παπανδρέου, Γ. Παπαντωνίου, Γ. Αλογοσκούφης, Γ. Παπακωνσταντίνου, όπως κι ο σημερινός αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Μήπως η γνώση που απαιτείται είναι αμιγώς τεχνική και στερείται αξιακού περιεχομένου, με συνέπεια να δικαιούνται να ομιλούν μόνο όσοι έχουν πτυχίο Οικονομικών, ή μήπως ο καθηγητής Ρουμπινί -με του οποίου την άποψη συμφωνεί ο Τ. Φωτόπουλος-, εκτός από πανεπιστημιακός, δεν είναι και συμμέτοχος, διά των με το αζημίωτο συμβουλών του, στο διεθνές χρηματοπιστωτικό «παιχνίδι»; Πάνω από όλα, αν μόνο οικονομολόγοι έχουν δικαίωμα να ομιλούν περί την οικονομία, μήπως θα πρέπει να είναι και οι μόνοι που θα πρέπει να έχουν το δικαίωμα ψήφου;

Δεύτερον, η επιστροφή της Ελλάδας στη δραχμή δεν θα σημάνει το τέλος του ευρύτερου διεθνούς καπιταλιστικού πλαισίου, μέσα στο οποίο θα εξακολουθήσει να λειτουργεί η χώρα, όπου οι όροι των συναλλαγών δεν καθορίζονται μονόπλευρα από τους αδύναμους, ιδιαίτερα αυτούς που στερούνται συμμάχων.

Τρίτον, ο μηδενισμός του φόρου στην ενέργεια, τον οποίο προτείνει ο Τ. Φωτόπουλος, θα οδηγούσε σε περαιτέρω αύξηση του ελλείμματος (αφού θα μείωνε τα έσοδα) και κυρίως θα άφηνε ανέπαφη ακόμη μια πηγή των δομικών προβλημάτων της ελληνικής οικονομίας, δηλαδή την εξάρτηση από την εισαγόμενη ενέργεια της οποίας η τιμή θα αυξανόταν αλματωδώς και όχι μόνο μία φορά. Η ρεφορμιστική απάντηση είναι η αλλαγή του οικονομικού προτύπου μέσω της ουσιαστικής αξιοποίησης των εναλλακτικών πηγών ενέργειας, αλλά από πότε αυτό προϋποθέτει την αλλαγή νομίσματος;

Τέταρτον, η έξοδος από την ευρωζώνη δεν θα οδηγήσει ως διά μαγείας σε πραγματικά ισοσκελισμένο προϋπολογισμό. Δεν υπάρχει το μαγικό ραβδί που θα εξαφανίσει το πρωτογενές έλλειμμα, μέσω της επιστροφής στη δραχμή. Η φορολόγηση κινητών αξιών μέσα σε συνθήκες οξύτατης κρίσης, που θα δημιουργήσει η επιστροφή στη δραχμή, δεν θα πλήξει παρά μόνο τα γνωστά υποζύγια (δηλαδή τους μισθοσυντήρητους και συνταξιούχους, που έχουν μικροκαταθέσεις) κι όχι αυτούς που μπορούν να μεταφέρουν τις καταθέσεις τους στους φορολογικούς παραδείσους. Η δε πρόταση περί «κοινωνικοποίησης» του συνόλου των τραπεζών (αντί της ουσιαστικής παρουσίας δημόσιου τραπεζικού πυλώνα σε περιβάλλον ανταγωνισμού) μόνο θυμηδία προκαλεί σε όσους θυμούνται τι συνέβη την τελευταία φορά που «κοινωνικοποιήθηκαν» επιχειρήσεις σε άλλους τομείς της οικονομίας στην Ελλάδα από το κόμμα που επαγγελλόταν την «αλλαγή».

Πέμπτον, η επιστροφή στη δραχμή δεν θα μετατρέψει όσους εκ των δημοσίων υπαλλήλων είναι αναποτελεσματικοί σε υποδείγματα αποτελεσματικότητας κι ούτε έναν από τους «επιχειρηματίες», που επί χρόνια απομυζούσαν τον δημόσιο κι ευρωπαϊκό κορβανά, σε παραγωγικό επενδυτή. Και με ποιο κρατικό μηχανισμό θα παταχθούν η φοροδιαφυγή, η εισφοροδιαφυγή, αλλά και ο πληθωρισμός, που θα αυξηθεί δραματικά αν η χώρα επιστρέψει στη δραχμή;

 

* Διδάσκει Πολιτικές Επιστήμες στο Κολέγιο Birkbeck του Πανεπιστημίου του Λονδίνου

 

ΠΗΓΗ: Έντυπη Έκδοση Ελευθεροτυπία, Πέμπτη 13 Οκτωβρίου 2011, http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=13/10/2011&id=317678

 

Σημείωση admin: Τα άρθρα δημοσιεύονται όλα  στην ιστοσελίδα http://inclusivedemocracy.org/fotopoulos/greek/grdialogs/Dimitrakopoulos_10_2011.htm

Ευθύνες της κυβέρνησης και ευθύνες της τρόικας

ΤΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΤΩ ΘΕΩ ΚΑΙ ΤΑ ΤΟΥ ΚΑΙΣΑΡΟΣ ΤΟ ΚΑΙΣΑΡΙ

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου*

Το τελευταίο “παραμύθι” που μας προτείνουν τα μέσα της διαπλοκής και το “κόμμα του μνημονίου” είναι ότι την αποκλειστική ευθύνη για την εξελισσόμενη καταστροφή της χώρας την έχει η ελληνική κυβέρνηση και οι “χειρισμοί” της, όχι δηλαδή η συμμαχία διεθνών υπερτραπεζών, Γερμανίας και ΕΕ που επετέθη στη χώρα, επιβάλλοντας τελικά τη “συνταγή” του Μνημονίου, του Μεσοπρόθεσμου, της 21ης Ιουλίου και εκβιάζοντας τώρα για την τήρησή τους. Με άλλα λόγια, υποστηρίζουν, θα μπορούσε να υπάρξει μια κυβέρνηση που θα χειριζόταν καλύτερα το θέμα του μνημονίου και θα είχε καλύτερα αποτελέσματα.

To προσόν αυτού του “παραμυθιού”, που, όπως και τα υπόλοιπα, στηρίζεται σε μια δόση αλήθειας για να υποστηρίξει ένα μεγάλο ψέμμα, είναι ότι απομακρύνει την ανάγκη να εξετασθεί η ουσία της πολιτικής που ασκείται στην Ελλάδα από τον Μάιο του 2010 και την οποία υποστήριξε με φανατισμό ένα ολόκληρο φάσμα πολιτικών, οικονομικών, εκδοτικών δυνάμεων, σχεδόν το σύνολο της ιθύνουσας τάξης της χώρας. Στην πραγματικότητα επιχειρείται να συσκοτισθούν τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα και να ενταθεί η σύγχυση που, αναπόφευκτα και σχεδιασμένα, συνοδεύει ένα πρόγραμμα καταστροφής του ελληνικού λαού, της ελληνικής κοινωνίας και του ελληνικού έθνους.

Είναι προφανές ότι η κυβέρνηση τα κάνει όλα “λάθος”, συμπεριφέρεται όπως ο πνιγμένος που πιάνεται από τα μαλλιά του και φυσικά πνίγεται, συμπαρασύροντας και το ελληνικό έθνος στον πνιγμό. Η παρούσα κυβέρνηση φέρει ιστορικές ευθύνες για την καταστροφή της χώρας και η απομάκρυνσή της από την εξουσία, όχι μόνο επιβάλλεται από τη στοιχειώδη δημοκρατική τάξη, αλλά και συνιστά όρο εθνικής επιβίωσης. Δυστυχώς όμως είναι όρος μόνο αναγκαίος, όχι ικανός, αλλοιώς το πρόβλημά μας θα ήταν πολύ εύκολο να λυθεί.

Η ουσία της πολιτικής που εφαρμόζεται στη χώρα από τον Μάιο του 2010, με ευθύνη της Γερμανίας, της Γαλλίας, της ΕΕ, της ΕΚΤ, του ΔΝΤ και της ελληνικής κυβέρνησης, με την τελευταία να ενεργεί στην πράξη ως εντεταλμένο απόσπασμα διεθνών χρηματιστικών συμφερόντων, είναι η μετατροπή της Ελλάδας σε Ουγκάντα, αφού προηγουμένως της αφαιρεθούν τα όποια περιουσιακά στοιχεία και πόροι διαθέτει (και με ότι μπορεί να συνεπάγεται μια τέτοια μετατροπή, σε επίπεδο εθνικής ακεραιότητας, οικολογικής ασφάλειας, τεράστιων δημογραφικών, πολιτικών και γεωπολιτικών κινδύνων). Μπορεί να υπάρχει πιο “αποτελεσματικός” ή λιγότερο “αποτελεσματικός” τρόπος να εφαρμόσεις αυτή την πολιτική, όπως υπάρχουν πολλοί τρόποι να εκτελέσεις μια θανατική ποινή. Το τελικό αποτέλεσμα όμως δεν αλλάζει.

Αυτά δεν τα λέει μόνο ο γράφων. Ο επικεφαλής του IFO, του σημαντικότερου οικονομικού ινστιτούτου της Γερμανίας κ. Ζιν υποστηρίζει ότι η πολιτική που επιβάλλει η χώρα του στην Ελλάδα είναι ταυτόσημη με την πολιτική του Καγκελλαρίου Μπρούνινγκ το 1930 στη Δημοκρατία της Βαϊμάρης, συνέπεια της οποίας ήταν η άνοδος του Χίτλερ στην εξουσία. Τέσσερις από τους πέντε Γερμανούς “σοφούς” για την οικονομία, ανεξάρτητοι σύμβουλοι της Καγκελλαρίου, έχουν υποστηρίξει δημόσια ότι “δεν βγαίνει το πρόγραμμα”. Ο επικεφαλής της σημαντικότερης ευρωπαϊκής οικονομικής εφημερίδας, της Handelsblatt, ο Γκάμπορ Στάινγκαρτ, σε συνέντευξή του προς τον γράφοντα (Kόσμος του Επενδυτή, 11.6.2011) συνέκρινε το εφαρμοζόμενο στην Ελλάδα πρόγραμμα με το σχέδιο Μοργκεντάου, που εφήρμοσαν οι ΗΠΑ στη Γερμανία αμέσως μετά τον πόλεμο, με σκοπό την καταστροφή της γερμανικής τεχνολογίας και βιομηχανίας και την επιστροφή της χώρας στην προβιομηχανική εποχή. Ο φόβος του κομμουνισμού και της ΕΣΣΔ υποχρέωσε τότε την Ουάσιγκτον να το εγκαταλείψει, προς όφελος του Σχεδίου Μάρσαλ. Οι σημαντικότεροι οικονομολόγοι του κόσμου, οι Νιου Γιορκ Τάιμς με επανειλημμένα editorial, οι σημαντικότεροι αρθρογράφοι των Financial Times συμφωνούν με την διαπίστωση ότι το πρόγραμμα αυτό όχι μόνο δεν σώζει την Ελλάδα, αλλά την οδηγεί απευθείας στην καταστροφή.

Στα περισσότερα ζητήματα μπορεί να υπάρχουν και συνήθως υπάρχουν πολλές γνώμες. Ελάχιστα είναι τα ζητήματα που επιδέχονται μόνο μία απάντηση. ‘Eνα από αυτά είναι το Μνημόνιο και οι συνέχειές του. Πρόκειται αναμφισβήτητα για ένα πρόγραμμα οικονομικής κατ’ αρχήν «δολοφονίας» της Ελλάδας, του ελληνικού έθνους-κράτους.

Οι ψυχροί αριθμοί επιβεβαιώνουν τις εκτιμήσεις. Το ελληνικό χρέος, στην αρχή της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, ήταν γύρω στο 100%, ανέβηκε γύρω στο 120% τα τέλη του 2009 και εκτιμάται από το ΔΝΤ περί το 180% για τα τέλη του 2011. Η Ελλάδα όχι μόνο δεν βγαίνει στις αγορές, όπως προέβλεπαν οι συντάκτες της συμφωνίας για το 2011, αλλά βυθίζεται σε βουνό χρέους που είναι αδύνατο να ξεπληρώσει. Τα ελλείμματα δεν μπορούν να περιορισθούν ενώ η ελληνική ύφεση έχει ξεπεράσει κάθε ιστορικό προηγούμενο, μετά τη γερμανική κατοχή του 1941-44. Το κοινωνικό κόστος είναι πρωτοφανές και μόνο ελάχιστο από αυτό έχει γίνει αισθητό μέχρι τώρα. ‘Ένα ήδη προβληματικό ελληνικό κράτος έχει πλήρως αποσυντεθεί. Η εμπιστοσύνη των Ελλήνων στον εαυτό τους και στη χώρα τους βρίσκεται στο χειρότερο σημείο μετά τον χειμώνα του 1941-42. Ποτέ στην ιστορία της η Ελλάδα δεν είχε τόσο κακό image παγκοσμίως και ποτέ δεν ήταν διπλωματικά και στρατηγικά τόσο απομονωμένη όσο σήμερα.

Φτωχοποίηση και λεηλασία ως επιδίωξη και όχι λάθος

Το πρόγραμμα που εφαρμόζεται στην Ελλάδα δεν είναι πρωτοφανές. Το ίδιο πρόγραμμα εφαρμόστηκε, εκτός από τη Βαϊμάρη το 1930, στη Χιλή του Πινοτσέτ, στο κατοχικό Ιράκ του Πωλ Μπρέμερ, στην Αργεντινή, στη Ρωσία του Γέλτσιν. Στο βιβλίο της “Το δόγμα του Σοκ”, η Ναόμι Κλάιν παραθέτει την εμπειρία δεκάδων τέτοιων περιπτώσεων. Η ύφεση δεν είναι ένα σφάλμα, είναι το αποτέλεσμα και η επιδίωξη των προγραμμάτων αυτών, που επιχειρούν με τη μαζική υποτίμηση της αμοιβής της εργασίας, την κατάργηση κάθε προστασίας της εργασίας, τις ιδιωτικοποιήσεις αντί πινακίου φακής, τον ακρωτηριασμό του δημοσίου, των κοινωνικών και κρατικών δαπανών και των επενδύσεων, μια γιγαντιαία μεταφορά πόρων από τις κοινωνίες στις εγχώριες ολιγαρχίες και τις διεθνείς τράπεζες. Υποτίθεται ότι, με αυτόν τον τρόπο, βελτιώνεται η ανταγωνιστικότητα των χωρών, στην πραγματικότητα όμως αυτό είναι αδύνατο να γίνει. Πολύ περισσότερο είναι αδύνατο να γίνει σήμερα, σε συνθήκες δημιουργίας μιας χρηματιστικής μηχανής που αποδίδει πολλαπλάσια κέρδη στην κερδοσκοπία απότι στην παραγωγική επένδυση και στο περιβάλλον μιας παγκοσμιοποίησης που πρέπει μια οικονομία να ανταγωνίζεται την Κίνα, το Βιετνάμ ή την Γκάνα.

Η κύρια ευθύνη της κυβέρνησης δεν είναι λοιπόν ότι δεν εφαρμόζει αυτό το πρόγραμμα, ή πως το κάνει, αλλά ότι το εφαρμόζει. Αφού προηγουμένως έπαιξε αποφασιστικό ρόλο για να φέρει τη χώρα στην κατάσταση που βρέθηκε τον Μάιο του 2010, αποδέχθηκε αδιαμαρτύρητα και χωρίς διαπραγμάτευση το Μνημόνιο και ευχαρίστησε μάλιστα τους Ευρωπαίους και το ΔΝΤ για τη “βοήθειά” τους, γεγονός που τους απήλλαξε από τις δικές τους, ιστορικές ευθύνες. ‘Eκτοτε, ο λογαριασμός έρχεται όλο και πιο ακριβός για τον ελληνικό λαό, ο πλούτος της χώρας μειώνεται και φεύγει ταχύτερα στο εξωτερικό, τα προβλήματά της γίνονται όλο και πιο δυσεπίλυτα, η προοπτική μιας ανείπωτης καταστροφής όλο και πιο δύσκολο να αποφευχθεί. Ο χρόνος που περνάει δεν είναι ουδέτερος. Στερεί τη χώρα από βαθμούς ελευθερίας και διαπραγματευτικά χαρτιά. Σήμερα έχει π.χ. ακόμα ένα τεράστιο διαπραγματευτικό χαρτί, το γεγονός ότι το ελληνικό χρέος υπάγεται στο ελληνικό δίκαιο. Αν εφαρμοσθεί η απόφαση της 21ης Ιουλίου θα το χάσει. Αν προχωρήσει η διαδικασία ιδιωτικοποιήσεων, το ελληνικό κράτος θα αποστερηθεί των τελευταίων πολύτιμων πόρων που διαθέτει σήμερα, ακόμα και σίγουρων εσόδων αίφνης από τα λαχεία ή το «Ελευθέριος Βενιζέλος».

Γενικότερα, η χώρα εξασθενίζει πολύ γρήγορα και όταν έρθει η στιγμή μιας νέας μεγάλης διαπραγμάτευσης, ή μιας αναγκαστικής πια ρήξης με το διεθνές σύστημα, η θέση της θα είναι πολύ χειρότερη, αφού μειώνεται συνεχώς το οικονομικό της επίπεδο και μεταφέρονται διαρκώς πόροι από την Ελλάδα στις υπερτράπεζες, ενώ έχει, κατά τρόπο προδοτικό, δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί διαφορετικά, αποδεχθεί διεθνώς τη θέση του ενόχου και υπευθύνου. Ο ελληνικός λαός νοιώθει τι τον περιμένει, αλλά δεν μπορεί να το πιστέψει ακόμα, στην πλειοψηφία του, είτε γιατί εκτιμά ιδιοτελώς ένα τμήμα του ότι θα γλυτώσει ή ακριβώς γιατί είναι τόσο τρομακτικό, όπως πολλοί καρκινοπαθείς κάνουν ότι περνάει από το χέρι τους για να μην πληροφορηθούν τα δυσάρεστα νέα. O φόβος τροφοδοτεί την άρνηση και σε αυτόν ακριβώς τον μηχανισμό στηρίζεται, μεταξύ άλλων, ο μηχανισμός ψυχολογικού πολέμου που συνοδεύει το Μνημόνιο και που εισάγουν στην Ελλάδα οι μυστικοί επικοινωνιακοί σύμβουλοι της κυβέρνησης. Αφιερώσαμε αυτό το άρθρο στη διάγνωση του προβλήματος, θα χρειαστεί όμως να επανέλθουμε στο ζήτημα των δυνατών «θεραπειών».

ΠΗΓΗ: Επίκαιρα, 06/10/2011. * Το είδα: Σάββατο, 8 Οκτωβρίου 2011, http://konstantakopoulos.blogspot.com/2011/10/blog-post_08.html

Έγκλημα η εκποίηση δημόσιας περιουσίας σήμερα

 

Του Γιώργου Δελαστίκ

 

Επί εσχάτη οικονομική προδοσία πρέπει να δικαστούν και, φυσικά, να καταδικαστούν ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου και όσοι υπουργοί της κυβέρνησής του βάλουν την υπογραφή τους σε οποιαδήποτε συμφωνία ξεπουλήματος δημόσιας περιουσίας σήμερα! Ακόμη κι αν προς στιγμήν παραμερίσουμε το θεμελιώδες πολιτικό ζήτημα – αν είναι, δηλαδή, επιτρεπτό η ύδρευση και η ηλεκτροδότηση μιας χώρας να βρίσκονται στα χέρια ιδιωτών κερδοσκόπων –, η εκποίηση υπηρεσιών κοινής ωφέλειας με τις τιμές στις οποίες έχουν εσκεμμένα και μεθοδευμένα καταβαραθρωθεί οι μετοχές τους στο Χρηματιστήριο σήμερα συνιστά αυτοτελές οικονομικό έγκλημα.

Όσο εθελόδουλη κι αν είναι η κυβέρνηση Παπανδρέου απέναντι στους ξένους οικονομικούς κατακτητές της πατρίδας μας, συνεργαζόμενη μαζί τους για την επιβολή στην Ελλάδα καθεστώτος δημοσιονομικής κατοχής μέσω Μνημονίου και Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος, είναι αδύνατον η στάση της να αποδοθεί αποκλειστικά σε πολιτικές επιλογές.

Η προβολή ως δικαιολογία της συμφωνίας του Γ. Παπανδρέου με τους επικυρίαρχους της ΕΕ, να έχει εκποιήσει έως το τέλος Σεπτεμβρίου δημόσια περιουσία αξίας 1,7 δις ευρώ, δεν μπορεί να συγκαλύψει το ανοσιούργημα που ετοιμάζει ο πρωθυπουργός.

Με… 680 εκατ. παίρνεις τη ΔΕΗ!

Οι αριθμοί είναι οικονομικά αποκαλυπτικοί και πολιτικά συντριπτικοί. Μια απλή ματιά στις τιμές των μετοχών των ΔΕΚΟ που είναι εισηγμένες στο Χρηματιστήριο είναι αρκετή. Όποιος δεν έχει ήδη αίσθηση για το πόσο εξευτελιστικά χαμηλές είναι οι χρηματιστηριακές τιμές των σημαντικότερων ΔΕΚΟ θα αισθανθεί σίγουρα ανατριχίλα και φρίκη.

Την περασμένη Παρασκευή, λοιπόν, το 100% των μετοχών της ΔΕΗ άξιζε μόλις… 1,357 δις ευρώ, πράγμα που σημαίνει ότι αρκούν μόνο και μόνο… 679 εκατ. ευρώ για να αποκτήσει κανείς το 50% συν κάτι των μετοχών της και να καταστεί έτσι ο απόλυτος κυρίαρχος της ηλεκτροδότησης της Ελλάδας! Όλοι οι Έλληνες, όλα τα νοικοκυριά της χώρας, όλες οι επιχειρήσεις της χώρας, όλη η οικονομία της χώρας θα εξαρτώνται ολοκληρωτικά από όποιον διαθέσει πολύ λιγότερα από 1 δις για να αποκτήσει τον έλεγχο της ΔΕΗ!

Είναι εφιαλτικό ακόμη και να σκεφτεί κανείς ότι αρκεί μια γερμανική επιχείρηση να δώσει 680 εκατ. ευρώ για να επιβάλει στην Ελλάδα καθεστώς «ηλεκτρικής κατοχής». Να αποφασίζουν οι Γερμανοί, μέσω της τιμής που θα καθορίζουν για την κιλοβατώρα αλλά και μέσω των επενδύσεων σε έργα υποδομής που θα κάνουν ή δεν θα κάνουν, εάν οι Έλληνες ιθαγενείς θα έχουν την οικονομική δυνατότητα να… φωτίζονται, να πλένονται, να δροσίζονται όποτε θέλουν ή αν το Ράιχ θα μας επιβάλει… συσκότιση και πλύσιμο κάθε Σαββατόβραδο!

Τζάμπα λιμάνια και χωράφια!…

Αστεία είναι τα οικονομικά μεγέθη της επιχειρούμενης από την κυβέρνηση εκποίησης και των μεγάλων λιμένων της χώρας, του Πειραιά και της Θεσσαλονίκης, βάσει των σημερινών χρηματιστηριακών αξιών τους.

Μόλις… 270 εκατ. ευρώ άξιζε την περασμένη εβδομάδα το λιμάνι του Πειραιά (ΟΛΠ) και κάτι λιγότερο από 108 εκατ. ευρώ το λιμάνι της Θεσσαλονίκης (ΟΛΘ). Για να πάρει, δηλαδή, κανείς το 50% συν κάτι των μετοχών τους και να έχει έτσι τον απόλυτο έλεγχο των δύο μεγαλύτερων λιμανιών της χώρας αρκούσαν 135 εκατ. για τον ΟΛΠ και 54 εκατ. για τον ΟΛΘ! Είναι να τρελαίνεσαι… Με λιγότερα από 200 εκατομμύρια αγοράζει – όποιος τα έχει – τα λιμάνια του Πειραιά και της Θεσσαλονίκης!…

Ακόμη πιο τραγική περίπτωση, με μοιραίες συνέπειες για τη χώρα, σε περίπτωση που πωληθεί – και ακόμα χειρότερα σε ξένους – είναι η Αγροτική Τράπεζα (ΑΤΕ), για την οποία έχουμε ξαναγράψει προ μηνών. Η χρηματιστηριακή αξία της ΑΤΕ στο κλείσιμο της περασμένης εβδομάδας ήταν μόνο 875 εκατ. ευρώ, άρα το πακέτο απόλυτου ελέγχου της τράπεζας αυτής (50% συν μία μετοχή) κόστιζε λιγότερο από 438 εκατομμύρια.

Η ιδιομορφία της ΑΤΕ έγκειται στο ότι, βάσει του νόμου, τα περισσότερα ίσως από τα χωράφια της Ελλάδας θα μπορούσε να γίνουν τάχιστα δικά της, αν το επιθυμούσε η διοίκησή της! Αυτό οφείλεται στο ότι, επί δεκαετίες, οι Έλληνες αγρότες έχουν διαπαιδαγωγηθεί στο να μην αποπληρώνουν τα χρέη τους στην ΑΤΕ, με τη βεβαιότητα ότι, αφού η τράπεζα είναι κρατική, στο τέλος όλο και κάποια ρύθμιση θα γίνει και δεν θα χάσουν το χωράφι τους, αφού, άλλωστε, τι θα μπορούσε να κάνει η ΑΤΕ δεκάδες χιλιάδες χωράφια, αν προχωρούσε σε μαζικές κατασχέσεις;… Αυτή η ολέθρια νοοτροπία, σε συνάρτηση με το διαρκώς ογκούμενο κόστος καλλιέργειας και παραγωγής και τις ανεπαρκείς τιμές των αγροτικών προϊόντων που δίνονται στους παραγωγούς, έχει οδηγήσει εκατοντάδες χιλιάδες αγρότες σε αδυναμία εξυπηρέτησης των δανείων τους στην ΑΤΕ.

Όλη η Ελλάδα «στο σφυρί»…

Εάν ιδιωτικοποιηθεί η ΑΤΕ, θα έχουμε τρομερό κοινωνικό σεισμό. Ας φανταστούμε, π.χ., την Deutsche Bank να δίνει αυτό το μισό δισεκατομμύριο ευρώ και να αγοράζει την ΑΤΕ και στη συνέχεια να προχωρά, απολύτως νομότυπα, στην κατάσχεση όλων των χωραφιών που έχουν μπει υποθήκη σε δάνεια που δεν εξυπηρετούνται.

Δεν πρόκειται, φυσικά, η γερμανική τράπεζα να… καλλιεργεί μπαμπάκι, ελιές ή σταφύλια. Μπορεί, όμως, άριστα, αφενός, να πουλά σε Γερμανούς όσα χωράφια προσφέρονται για την οικοδόμηση εξοχικών κατοικιών και, αφετέρου, να εγκαταστήσει στα χωράφια της, για παράδειγμα, δεκάδες χιλιάδες φωτοβολταϊκές μονάδες – γερμανικής παραγωγής, βεβαίως – και, στη συνέχεια, να πουλά ρεύμα στη… Γερμανία, που έλεγε κι ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών, Βόλφ­γκανγκ Σόιμπλε! Αν, μάλιστα, οι Γερμανοί έχουν αποκτήσει τον έλεγχο και της ΔΕΗ, ποιος τους πιάνει…

Το μόνο περιουσιακό στοιχείο του Δημοσίου που φαινομενικά πιάνει κάποια λεφτά είναι ο… τζόγος, ο ΟΠΑΠ, η χρηματιστηριακή αξία του οποίου ανερχόταν την περασμένη εβδομάδα σε κάτι λιγότερο από 3,1 δις ευρώ. Το ζήτημα, όμως, έγκειται στο ότι τα 1,55 δις ευρώ που απαιτούνται για να αγοραστεί το 50% των μετοχών του και, άρα, ο έλεγχός του, ο ΟΠΑΠ τα βγάζει ως κέρδη σε ένα χρόνο και κάτι! Είναι πρόκληση, επομένως, να πωληθεί και σίγουρα εξαιρετικά ύποπτη συναλλαγή…

Έναντι πινακίου φακής…

Η ύδρευση Αθήνας και Θεσσαλονίκης θα εκχωρηθεί έναντι 250 εκατομμυρίων, τα λιμάνια Πειραιά και Θεσσαλονίκης έναντι ούτε 200 εκατομμυρίων, η ΔΕΗ για 680 εκατομμύρια, η ΑΤΕ για λιγότερο από μισό δις, το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο για 260 εκατομμύρια – όλα μαζί δεν πιάνουν, δηλαδή, ούτε… 2 δισεκατομμύρια!

Άντε να πιάσει άλλο ενάμισι δις ο ΟΠΑΠ και κάποιες εκατοντάδες εκατομμύρια ο ΟΣΕ –που δεν είναι εισηγμένος στο Χρηματιστήριο–, και πάλι, όμως, δεν βγαίνουν ούτε 5 δις ευρώ. Πού θα βρεθούν τα 50 δις από ιδιωτικοποιήσεις στην πενταετία που έχει συμφωνήσει ο Γ. Παπανδρέου με την ΕΕ; Προφανώς, μόνο αν πουλήσει δημόσια γη, νησιά ολόκληρα!

Ο πρωθυπουργός είναι προφανές ότι δεν έχει καμία αναστολή, κανένα δισταγμό να κάνει κάτι τέτοιο. Θα του το  επιτρέψει, όμως, ο ελληνικός λαός; Ίδωμεν…

 

ΠΗΓΗ: περ. ΕΠΙΚΑΙΡΑ,  24/08/2011, http://www.epikaira.gr/epikairo.php?id=27766&category_id=100

 

Σημείωση admin: Το άρθρο αυτό καθίσταται τραγικά επίκαιρο αφού οδεύει η κυβέρνηση στις «εμπράγματες υποθήκες» όλου του δημόσιου πλούτου και καταλήστευση του μικρομεσαίου ιδιωτικού, με πρόσχημα το «κούρεμα» που μεθοδεύουν αυτοί σε μας και όχι εμείς σ’ αυτούς. «Νυν υπέρ πάντων ο αγών»…(;)

Τα λαμόγια λεηλατούν πάντα

 

Του Στάθη Σ(ταυρόπουλου)*

 

Σώζεται η τράπεζα με τα λεφτά των φορολογουμένων και κατόπιν συνεχίζει να τους πίνει το αίμα – σώζεται δηλαδή το βαμπίρ ιδίοις αναλώμασι των θυμάτων του, με τι τέρατα έχουμε μπλέξει; Κλονίζεται η Γαλλοβελγική τράπεζα Ντέξια και την αιμοδοτούν οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις με ποσά ίσα με το μισό ελληνικό χρέος (πριν να το κάνει τρισμέγιστο ο Γιωργάκης) – κι ύστερα της Ευρώπης τής φταίνε οι ακαμάτηδες νότιοι, τα pigs…

Μπουκάρει στα καθ' ημάς, σαν τον Αλάριχο στα νοικοκυριά ο Μπενύτο, διαλέγει τι θα βουτήξει, βιάζει όποιον οικογενειακό προϋπολογισμό γουστάρει κι ύστερα κλαίγεται μπροστά στα θύματά του ότι τα έσφαξε για το καλό τους ότι κάποιος τέλος πάντων έπρεπε να αναλάβει τη βρώμικη δουλειά. Δεν είθισται να βάφουν με αίμα τα χέρια τους οι Κατακτητές, όταν μπορούν να κάνουν το ίδιο για χάρη τους οι σμπίροι τους…

Τι είναι οι αγορές; Ο Τρομερός θεός Κόνανος που όλα τα σφάζει κι όλα τα μαχαιρώνει; Τι είναι το χρήμα; Ο Κερασφόρος θεός Κόπανος που ληστεύει όποιον γουστάρει; που κάνει τα αμετάβατα μεταβατικά και λιμοκτονεί όποιον προαιρείται;

Τι είναι το χρέος; Κισμέτ; Τι είναι το έλλειμμα; ο Καιάδας των φτωχών; η Ταρπηία Πέτρα των αδύναμων; το Βάραθρο για τα παιδιά του γείτονά μας, του συναδέλφου μας, τα δικά μας;

Τι έχει γίνει η ζωή μας; μια μαλακία που παρουσιάζεται τετράκις κάθε μήνα στα γκισέ των τραπεζών δι' υπόθεσίν της; ένα αγκομαχητό που πρέπει να πληρώνει λύτρα στη Ζήμενς για κάθε ανάσα, μια ξεφτίλα που αξίζει στους «τεμπέληδες» και στους «διεφθαρμένους»;

Τι είναι η Ευρωπαϊκή Ενωση; Μια Ιερά Συμμαχία των Τοκογλύφων με το στομάχι τους; Ο ζωτικός χώρος των Αρίων; Η διαρκής τιμωρία των μαζών; Η «τελική λύση»

για τον πολιτισμό των ανθρώπων;

……………………………….

 

Τι είναι μια κυβέρνηση που υπεξαιρεί τα λεφτά των πυροπαθών, για να πληρώσει τα κινητά του Πάγκαλου και τις γραμματείς του Βενιζέλου;

Ποιοι είναι οι κρατικοδίαιτοι διανοούμενοι που μπορούν να κατηγορούν για λαϊκισμό τον ίδιον τον λαό; Σε ποια ρεστωράν τρώνε; (όχι γιαούρτια, αυτά τα τρώνε πλέον παντού).

Ποιος είναι ο Μπαρόζο; Ούτε μια τρίχα απ' τα μαλλάκια της γερόντισσας που έμεινε με τη σύνταξη μισή. Να τελειώνουμε! Δεν είμαστε ανδράποδα, να μας κάνουν ό,τι θέλουν τα ανδρείκελα. Υπάρχουν λύσεις. Υπάρχουν άλλες πολιτικές. Και καλούνται τα κόμματα ιδίως της Αριστεράς να τις διατυπώσουν, να τις προτείνουν στον λαό, να διαβουλευτούν μαζί του. Παντού! στα σπίτια, στις πλατείες, στους δρόμους, στους εργασιακούς χώρους.

Δεν είναι ώρα τώρα να σνομπάρουν οι μισοί ΣΥΝασπισμένοι τους αγανακτισμένους. Ούτε είναι τώρα η ώρα για να τιμωρεί το ΚΚΕ όσους δεν κατάλαβαν εγκαίρως ότι είχε δίκιο για το Μάαστριχτ.

Είναι βέβαιον ότι μια μέρα η Γη θα γίνει κόκκινη κι ότι ο Σοσιαλισμός θα έρθει (μάλιστα πριν από τη Δευτέρα Παρουσία), αλλά για την ώρα χάνονται δουλειές, πληθαίνει η ανεργία, κόβονται μισθοί, αφανίζεται το ασφαλιστικό, ξεχαρβαλώνονται οι γειτονιές, κλείνουν μαγαζιά, κλείνουν σπίτια, εκπίπτει η (έστω αστική) δημοκρατία, ώσπου να γίνουν οι δεξιοί κεντρώοι, οι κεντρώοι σοσιαλιστές και οι σοσιαλιστές κομμουνιστές, θα έχουμε γυρίσει όλοι στα σπήλαια.

Δεν θέλει ο λαός έναν «καλό καπιταλισμό», θέλει προμάχους να τον βοηθήσουν να βγει απ' την παγίδα. Αυτό είναι το πρόταγμα της ανάγκης κι όχι το «τις πταίει» – υπάρχει καιρός γι' αυτό. Αργότερα. Το επείγον είναι η σωτηρία του λαού.

***

Σήμερα ο λαός, παρά την τρομοκρατία και τη μαύρη προπαγάνδα, δίνει στις υπάρχουσες εκδοχές της Αριστεράς ένα ποσοστό περίπου 25%… Αν η Αριστερά βγει μπροστά με προτάσεις, πρόγραμμα, τακτική και στρατηγική ο λαός θα της δώσει μεγαλύτερο ποσοστό, γεωμετρικά μεγαλύτερο.

Βγάζοντας έτσι ενδεχομένως την Ελλάδα μπροστά στον αγώνα για την ανατροπή του συστήματος, που γεννά και ζει απ' τις κρίσεις του. Όχι μόνον σε εθνικό αλλά σε πανευρωπαϊκό επίπεδο.

Αυτή είναι σήμερα η πρόκληση της Ιστορίας, τα λοιπά είναι για όσους δεν ακούνε τη βοή των επερχομένων. Η ανάγκη σήμερα απαιτεί τη γενναιότητα της Αριστεράς που μπορεί να βγει μπροστά χωρίς να 'ναι φοβική ούτε με την υπόλοιπη Αριστερά ούτε με τον λαόν τον ίδιο. Ο οποίος, ειρήσθω εν παρόδω, θα βρει τον δρόμο του ακόμα κι αν η Αριστερά εθελοτυφλήσει με τον τρόπο του Οιδίποδα…

 

* ΣΤΑΘΗΣ Σ. 13.Χ.2011 stathis@enet.gr

 

ΠΗΓΗ: Έντυπη Έκδοση, Ελευθεροτυπία, Πέμπτη 13 Οκτωβρίου 2011,  http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=317676