Αρχείο κατηγορίας Το Ευρώ της Ευρωζώνης τους και της Ένωσής τους

Η Ευρώπη, από το Νότο ως το Βορρά και απ’ την Ανατολή ως τη Δύση, δεν έχει κοινό πολιτισμό, γιατί δεν έχει κοινές πολιτισμικές ρίζες. Η αλήθεια είναι ότι αυτό που μετράει είναι το μπόλιασμα πάνω σ’ αυτές. Αλλά πιο πάνω απ’ αυτό είν’ οι καρποί του. Και όταν οι καρποί αποδεικνύονται δημητηριώδεις, ξεμπερδεύεις με το [αγλλωσαξωνιοκό] μπόλιασμα και αναζητάς νέο …μάτι…

ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΣΚΛΑΒΟΙ

Σχολιάστε

ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΣΚΛΑΒΟΙ:

Η κρίση της Ελλάδας είναι διαφορετική, από αυτήν των υπολοίπων χωρών της Ευρωζώνης – η επίλυση της είναι πάρα πολύ απλή, ενώ δεν υπάρχει κανένας λόγος εξόδου από το Ευρώ, χρεοκοπίας ή διαγραφής οφειλών εκ μέρους των πιστωτών της

 

Του Βασίλη Βιλιάρδου*


 

“Οι ασιατικές «τίγρεις», το 1997, αναγκάσθηκαν να ζητήσουν τη «βοήθεια» των πυροσβεστών του ΔΝΤ, οι οποίοι βέβαια εργαζόταν προς όφελος της χώρας, η οποία προκάλεσε τις πυρκαγιές. Φυσικά το «Ταμείο» αντέδρασε θετικά στην αρχή, παρέχοντας τα δάνεια που του ζητήθηκαν – αφού ο πραγματικός σκοπός του ήταν να προστατεύσει από τη χρεοκοπία τις τράπεζες, τα συνταξιοδοτικά ταμεία, τα επενδυτικά κεφάλαια, τους ιδιώτες κερδοσκόπους κλπ., οι οποίοι είχαν επενδύσει τεράστια ποσά στην ασιατική φούσκα των ακινήτων, «στοιχηματίζοντας» στη συνέχεια στο «σπάσιμο» της, το οποίο θα προκαλούσε τη ραγδαία υποτίμηση των νομισμάτων τους.

Τα πρώτα δάνεια λοιπόν δόθηκαν, σε συμφωνία με το ΔΝΤ, με την προϋπόθεση να χρησιμοποιηθούν από τις κυβερνήσεις της Ινδονησίας, της Ταϊλάνδης και της Ν. Κορέας, για την εξόφληση των ξένων κερδοσκόπων. Αμέσως μετά, αφού εξοφλήθηκαν δηλαδή οι «δυτικοί» κερδοσκόποι, ακολούθησε η «θεραπεία-σοκ», με την υποχρέωση των τοπικών πληθυσμών σε μία καταστροφική υφεσιακή πολιτική λιτότητας άνευ προηγουμένου. Οι μισθοί κατακρεουργήθηκαν, οι δαπάνες για την Υγεία, την Παιδεία κλπ. περιορίσθηκαν στο ελάχιστο και τα δάνεια προς τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις σταμάτησαν σχεδόν εξ ολοκλήρου.

Από τη Ν. Κορέα μέχρι την Ινδονησία, εκατοντάδες χιλιάδες εργαζομένων έχασαν τις θέσεις απασχόλησης τους, οδηγούμενοι στην ανεργία, ενώ απαγορεύθηκε στα κράτη να προσφέρουν οποιουδήποτε είδους βοήθεια στους πληγέντες Πολίτες τους. Πολλά σχολεία έκλεισαν, τα φάρμακα στα νοσοκομεία τελείωσαν, οι άνθρωποι πέθαιναν στους δρόμους, η εγκληματικότητα ξεπέρασε ακόμη και την πιο νοσηρή φαντασία, ενώ η πείνα και η έλλειψη τροφής έφτασαν στο απροχώρητο. Ένας ολόκληρος τομέας της μεσαίας τάξης, η οποία ανήκε στους κερδισμένους της προηγούμενης δεκαετίας, έπαψε πια να υπάρχει.

Όπως πάντα, αυτοί που πλήρωσαν τα περισσότερα ήταν τα αδύναμα κοινωνικά στρώματα, ενώ η λεηλασία της ιδιωτικής περιουσίας (ακίνητα, οικόπεδα κλπ.), μέσω της υπερβολικής φορολόγησης, όπως συμβαίνει σήμερα στην Ελλάδα, ξεπέρασε κάθε προηγούμενο. Πολλές κοινωφελείς επιχειρήσεις «αποκρατικοποιήθηκαν», επίσης το τραπεζικό σύστημα, καταλήγοντας στην ιδιοκτησία των ξένων πολυεθνικών σε τιμές ευκαιρίας, το κόστος ζωής εκτινάχθηκε στα ύψη, ενώ η δημόσια περιουσία περιήλθε στα χέρια των εισβολέων – πάντοτε με νομιμοφανείς, απόλυτα διαφανείς διαδικασίες.

Η επέλαση του ΔΝΤ δεν είχε τελικά να ζηλέψει τίποτα, σε σχέση με τη διεξαγωγή ενός συμβατικού πολέμου – αφού άφησε ανθρώπινα ερείπια στο πέρασμα της και κοινωνίες που δεν πρόκειται ποτέ να συνέλθουν, από το σοκ της απόλυτης εξαθλίωσης και της καταστροφής. Σε κάθε περίπτωση, οι κάτοικοι της ευρύτερης περιοχής της Ασίας δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσουν τα βασανιστήρια που υπέστησαν από τους αιμοχαρείς μισθοφόρους των τοκογλύφων, οι οποίοι δεν έχουν κανενός είδους ηθικούς φραγμούς, όταν «εκτελούν» τις απίστευτες εντολές της «σκιώδους» ηγεσίας τους” (Νομισματικές παρενέργειες).  

ΑΡΘΡΟ

Η Ιστορία είναι γεμάτη από προδοσίες, από προδότες (άρθρο μας), από εκβιαστές, από εκβιαζομένους, καθώς επίσης από δειλούς λαούς – οι οποίοι προτιμούν την υποδούλωση, από την επώδυνη εξέγερση εναντίον αυτών που επιβουλεύονται την Ελευθερία και τη Δημοκρατία στη χώρα τους.

Στα πλαίσια αυτά, με στόχο την δημιουργία σύγχρονων σκλάβων, άβουλων, φθηνών υπηρετών της παγκόσμιας και τοπικής ελίτ, η απειλή της χρεοκοπίας λειτουργεί πάρα πολύ επιτυχημένα – αφού επιτρέπει τη θυματοποίηση των μαζών και την επιβολή «κυρώσεων» κάθε είδους, με στόχο τη διευκόλυνση των εκάστοτε εισβολέων (ο σκοπός των οποίων είναι η λεηλασία της ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας, η καταστροφή της μεσαίας τάξης, στην οποία στηρίζεται η Δημοκρατία, καθώς επίσης η μετατροπή της χώρας σε επίσημο προτεκτοράτο). 

Επίσης φαίνεται να λειτουργεί επιτυχημένα και η αντικατάσταση των δημοκρατικά εκλεγμένων κυβερνήσεων από διορισμένους «τεχνοκράτες» – οι οποίοι συνήθως απολαμβάνουν την εμπιστοσύνη των λαών, επειδή οι Πολίτες έχουν απογοητευθεί από τη διαφθορά, από τη διαπλοκή, από την ανικανότητα και από την «ανεπάρκεια» των πολιτικών «ανδρών» τους (άρθρο μας). Στο σημείο αυτό, η σημερινή πολιτική «επίθεση» εναντίον των αρχών της αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας, στηρίζεται στους παρακάτω τρεις (εσφαλμένους) ισχυρισμούς:

(α)  Δεν μπορεί να εμπιστευθεί κανείς ότι, οι λαοί θα στηρίξουν εκείνες τις πολιτικές αποφάσεις, οι οποίες είναι απαραίτητες για τη διατήρηση και την καλυτέρευση της κοινωνίας.

(β)  Θα πρέπει κανείς να επιλέξει μεταξύ Δημοκρατίας και Επάρκειας – ικανότητας δηλαδή στη διαχείριση των κρατικών υποθέσεων. Σε περιόδους κρίσεων λοιπόν, όπως η σημερινή, η Επάρκεια οφείλει να προηγείται της Δημοκρατίας – επομένως, οι τεχνοκράτες των πολιτικών. 

(γ)  Οι κυβερνήσεις, ειδικά οι δημοκρατικά εκλεγείσες, έχουν χάσει την ικανότητα να διαχειρίζονται σωστά τα βασικά προβλήματα – τα οποία αντιμετωπίζουν οι σημερινές κοινωνίες, στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης.

Σε γενικές γραμμές λοιπόν, η υποχρέωση των εκλεγμένων κυβερνήσεων να λογοδοτούν απέναντι στους λαούς τους, θεωρείται ως μία περιττή επιβάρυνση – ειδικά επειδή οι δημοκρατικές κυβερνήσεις πιστεύουν ότι, οι Πολίτες θα στραφούν εναντίον τους, εάν επιχειρήσουν να εφαρμόσουν εκείνα τα μέτρα, τα οποία θεωρούν απαραίτητα οι αγορές (κατάλυση του κοινωνικού κράτους), για να συνεχίζουν να δανείζουν τα κράτη.

Επομένως, η τοποθέτηση τεχνοκρατών στις κυβερνήσεις, όπως συμβαίνει στις τράπεζες και στις υπόλοιπες επιχειρήσεις, η οποία δημιουργεί μεγαλύτερη εμπιστοσύνη τόσο στις αγορές, όσο και στους Πολίτες, ενισχύεται από τα κόμματα και τους θεσμούς – ενώ η Πολιτική φαίνεται να περιορίζεται στο ρόλο του απλού μεσολαβητή μεταξύ των διορισμένων εκ των αγορών τεχνοκρατικών κυβερνήσεων  και των Πολιτών.    

Η ΣΤΡΕΒΛΗ ΕΙΚΟΝΑ

“Η Ελλάδα ζει, χρόνια τώρα, πάνω από τις δυνάμεις της”, αναφέρει η πρόσφατη μελέτη του γερμανικού ινστιτούτου οικονομικών ερευνών (DIW), συνεχίζοντας “Η κατανάλωση υπερβαίνει κατά πολύ την παραγωγή αγαθών. Ένας πολύ βασικός παράγοντας της οικονομικής αδυναμίας της χώρας είναι η συγκριτικά αρνητική σχέση τιμών και προσφερομένων υπηρεσιών (price for value). Ειδικά όσον αφορά τον Τουρισμό, ο οποίος είναι ένας εκ των κύριων πυλώνων της οικονομίας της, η Ελλάδα πρέπει να ανταγωνίζεται με χώρες εκτός Ευρώπης, όπως η Τυνησία, το Μαρόκο κλπ. Το κόστος εργασίας όμως ανά ώρα στην Ελλάδα, είναι πολύ υψηλότερο από τους ανταγωνιστές της – αφού ανέρχεται στα 11,39 Ευρώ, όταν στην Πορτογαλία είναι μόλις 8,49 €, στην Τουρκία 4 € και στη Βουλγαρία 1,55 €. Εάν λοιπόν δεν περιορισθούν αισθητά οι αμοιβές, είναι αδύνατον να διαφύγει η Ελλάδα από την κρίση χρέους και δανεισμού – οπότε δεν έχει κανένα νόημα η διάσωση της από την Ευρώπη”.  

Με κριτήριο την παραπάνω «μελέτη» θα έπρεπε κανείς να υποθέσει ότι, η Ελλάδα είναι μία πολύ φτωχή χώρα – η οποία είναι πλέον αδύνατον να επιβιώσει, στηριζόμενη στις δικές της δυνάμεις, οπότε είναι υποχρεωμένη να συνθηκολογήσει με τους τοκογλύφους δανειστές της και τον «μπράβο» τους: το ΔΝΤ. Εν τούτοις, τόσο ο «Ισολογισμός» του ιδιωτικού τομέα της, όσο και του δημοσίου, εμφανίζουν μία εντελώς διαφορετική εικόνα – η οποία δεν μπορεί να μην είναι πραγματική.  Απέναντι στα χρέη του δημοσίου της λοιπόν (παθητικό) υπάρχουν αρκετά περιουσιακά στοιχεία (ενεργητικό), τα οποία είναι κατά πολύ υψηλότερα – σε γενικές γραμμές δε, κερδοφόρες εταιρείες του δημοσίου, τεράστια ακίνητη περιουσία, υπόγειος πλούτος, γερμανικές αποζημιώσεις κλπ.

Το ίδιο συμβαίνει και με τον ιδιωτικό τομέα της, ο οποίος είναι ο λιγότερο χρεωμένος στην Ευρώπη (το συνολικό μας χρέος είναι αντίστοιχο με αυτό της Γερμανίας, ενώ διαθέτουμε πολύ περισσότερα περιουσιακά στοιχεία). Ειδικά όσον αφορά τα ακίνητα, με κριτήριο την πρόσφατη ειδική φορολόγηση τους (χαράτσι), η οποία ανήλθε στα 2,4 δις € μόνο για το 2011, εάν σημειώσουμε ότι αφορά περίπου το 1/500 της αξίας τους, συμπεραίνουμε ότι η συνολική αντικειμενική αξίας τους υπερβαίνει το 1,2 τρις € – έναντι κατά πολύ χαμηλότερων χρεών. Επομένως, πως είναι δυνατόν να αντιμετωπίζεται η Ελλάδα ως μία φτωχή χώρα, μη παραγωγική και ανίκανη να ανταπεξέλθει με τις υποχρεώσεις της; Εάν ήταν πράγματι έτσι, πως εξηγείται η εξαιρετικά θετική «καθαρή θέση» της, συγκριτικά με πολλές άλλες χώρες; 

Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Για να μπορέσει κανείς να οδηγηθεί σε ασφαλή συμπεράσματα, καθώς επίσης στη λύση του προβλήματος της Ελλάδας, οφείλει να ξεκινήσει από την εποχή πριν την εισαγωγή του Ευρώ. Τότε τα νομίσματα των χωρών του Ευρωπαϊκού Νότου υποτιμούταν διαρκώς, επειδή οι κεντρικές τράπεζες τους «τύπωναν» συνεχώς νέα χρήματα – με αποτέλεσμα να διατηρούνται υψηλά τα επιτόκια δανεισμού.

Όταν υιοθετήθηκε το κοινό νόμισμα, η κατάσταση άλλαξε ριζικά – ειδικά στον τομέα των επιτοκίων. Με εξαίρεση την Ελλάδα λοιπόν, στην οποία μόνο ο δημόσιος τομέας εκμεταλλεύθηκε την πτώση των επιτοκίων αυξάνοντας το δανεισμό του, σε όλες τις υπόλοιπες χώρες αυξήθηκε κυρίως ο ιδιωτικός δανεισμός (τράπεζες, επιχειρήσεις, νοικοκυριά). Έτσι οδηγηθήκαμε στη σημερινή κρίση χρέους της Ευρωζώνης, η οποία οφείλεται στην υπερχρέωση του ιδιωτικού τομέα (πάντοτε με εξαίρεση την Ελλάδα) – σαν αποτέλεσμα της μη ισορροπημένης κατανομής ελλειμμάτων και πλεονασμάτων (άρθρο μας).  

Στα πλαίσια αυτά, με σκοπό τη διάσωση του ιδιωτικού τομέα και κυρίως των τραπεζών, ο δημόσιος τομέας αναγκάσθηκε να «επωμισθεί» χρέη – με αποτέλεσμα το δημόσιο χρέος της Ιρλανδίας, για παράδειγμα, να ανέλθει στο 110% του ΑΕΠ της (θα συνεχίσει να αυξάνεται), από μόλις 30% πριν την κρίση (το χρηματοπιστωτικό σύστημα της Ισπανίας σήμερα απειλείται με κατάρρευση – αφού τα κόκκινα δάνεια των τραπεζών υπολογίζονται στα 175 δις €, από «μόλις» 134,1 δις € το Νοέμβρη του 2011).

Η κρίση λοιπόν της Ευρωζώνης ήταν (είναι) το αποτέλεσμα των πολύ υψηλών ιδιωτικών χρεών, τα οποία τελικά εκβάλλουν στα δημόσια – μέσω της διάσωσης των τραπεζών, της ανεργίας, της ύφεσης κλπ.

Αντίθετα, η κρίση της Ελλάδας οφείλετο στο δημόσιο τομέα της – ενώ ο ιδιωτικός ήταν απόλυτα υγιής. Σύμφωνα όμως με την οικονομική θεωρεία, μία ιδιωτική κρίση χρέους είναι πολύ πιο δύσκολο να επιλυθεί, από μία κρίση δημοσίου χρέους – η οποία είναι πάρα πολύ εύκολη στην διαχείριση της, αφού αρκεί ο περιορισμός των δαπανών και η ορθολογική αύξηση της φορολόγησης.

Απλούστερα, τα χρήματα βρίσκονται μέσα στη χώρα, αλλά είναι λάθος κατανεμημένα – οπότε αρκεί η σωστή κατανομή τους, για να λυθεί το πρόβλημα. Στο παράδειγμα της Ελλάδας, γνωρίζοντας ότι το ιδιωτικό χρέος της είναι μόλις 170% του ΑΕΠ της, ενώ το δημόσιο 160% (συνολικό 330%), αρκεί να αυξηθεί το ιδιωτικό στα 250% (μέσω επενδύσεων των ιδιωτών σε κρατικές εταιρείες, ακίνητα κλπ.), για να περιορισθεί το δημόσιο στο 80% του ΑΕΠ της.  

Η επίλυση μίας κρίσης ιδιωτικού χρέους είναι όμως πολύ πιο δύσκολη – αφού απαιτεί πλεονασματικά ισοζύγια εξωτερικών συναλλαγών (αύξηση των εξαγωγών, μείωση των εισαγωγών, εσωτερική υποτίμηση κλπ.), για μεγάλες χρονικές περιόδους. Η Γερμανία τα κατάφερε μετά το 2000 (τότε οι άνεργοι Γερμανοί ξεπερνούσαν τα 5 εκ.), μειώνοντας επί δέκα έτη τις αμοιβές των εργαζομένων της και αυξάνοντας τις εξαγωγές της, εις βάρος των «εταίρων» της. Εν τούτοις, αφενός μεν ήταν η μοναδική που το επεδίωκε τότε, αφετέρου δε συνέβη σε εποχή παγκόσμιας ανάπτυξης. Σήμερα οι συνθήκες είναι εντελώς διαφορετικές – όχι μόνο λόγω της υφιστάμενης παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης, αλλά και επειδή είναι πολλές οι χώρες, οι οποίες πρέπει να προσπαθήσουν να λύσουν τα προβλήματα του ιδιωτικού χρέους τους, αυξάνοντας τις εξαγωγές τους εις βάρος των άλλων.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Η κρίση χρέους της Ελλάδας είναι εντελώς διαφορετική, από την κρίση των υπολοίπων χωρών της Ευρωζώνης. Η επίλυση της είναι εξαιρετικά εύκολη, ενώ τα περιουσιακά της στοιχεία είναι κατά πολύ υψηλότερα των οφειλών της. Δεν υπάρχει λοιπόν απολύτως κανένας λόγος εξόδου της από το Ευρώ ή διαγραφής χρεών εκ μέρους των πιστωτών της – στόχος των οποίων είναι, με τη βοήθεια του ΔΝΤ, η λεηλασία της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας της (όπως συνέβη στην Τουρκία, όπου κατέρρευσαν όλα τα υφιστάμενα πολιτικά κόμματα και «διορίσθηκε» στην εξουσία η κυβέρνηση, η οποία τελικά ξεπούλησε τη χώρα της – άρθρο μας). 

Αυτό που χρειάζεται η πατρίδα μας είναι η επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής των οφειλών της (χρεολύσια), με μη τοκογλυφικά επιτόκια – ίσα με αυτά που προσφέρει η ΕΚΤ στις εμπορικές τράπεζες (1%). Επίσης οι επενδύσεις εκ μέρους του ιδιωτικού της τομέα, με στόχο την ανάπτυξη – γεγονός όμως που απαιτεί την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης των Πολιτών στην Πολιτική, καθώς επίσης ένα σωστό, λειτουργικό και αποτελεσματικό επιχειρηματικό/φορολογικό πλαίσιο. Έχοντας την άποψη δε ότι, όλα τα παραπάνω είναι γνωστά σε όλους, ειδικά στη Γερμανία, στο ΔΝΤ και στην κυβέρνηση, δεν μπορούμε παρά να υποθέσουμε πως κάτι άλλο κρύβεται πίσω από τις προσπάθειες χρεοκοπίας της πάμπλουτης χώρας μας – δηλαδή, κάτι που δεν μπορεί να εξηγηθεί ή έστω να αιτιολογηθεί, με τη βοήθεια της οικονομικής επιστήμης.

Ολοκληρώνοντας οφείλουμε να συμπληρώσουμε ότι, η συνεχιζόμενη προσπάθεια ανακεφαλαιοποίησης των Ελληνικών τραπεζών, οι οποίες είναι επίσης οι λιγότερο χρεωμένες στην Ευρωζώνη (20% του ΑΕΠ), με την έκδοση κοινών μετοχών, δεν έχει τελικό στόχο την κρατικοποίηση, αλλά την ιδιωτικοποίηση τους από τους ξένους εισβολείς – οπότε οφείλει να μας προβληματίσει η εικόνα των «κακών τραπεζιτών», με την οποία σκόπιμα «βομβαρδιζόμαστε». Τέλος, δεν υπάρχει κανένας λόγος να τρομοκρατούμαστε από μία ενδεχόμενη στάση πληρωμών – πόσο μάλλον αφού ήδη βιώνουμε συνθήκες χρεοκοπίας. Οι δανειστές μας υποχρεώνουν να έχουμε πρωτογενή πλεονάσματα (όπως και σε συνθήκες χρεοκοπίας), τα νέα δάνεια εξυπηρετούν μόνο την εξόφληση των παλαιοτέρων, ενώ είμαστε ήδη (και θα είμαστε) εκτός αγορών. Επομένως, δεν έχουμε κανέναν απολύτως λόγο να συνεχίσουμε να είμαστε το πειραματόζωο της Ευρώπης – πόσο μάλλον του ΔΝΤ και των διεθνών τοκογλύφων. Ας μην ξεχνάμε δε ότι, από την ενδεχόμενη διαγραφή των 100 δις € (άρθρο μας), τα 50 δις € περίπου είναι δικά μας – των Ελληνικών τραπεζών δηλαδή και των ασφαλιστικών μας ταμείων.        

ΥΓ: Είναι ευνόητο το ότι, πριν εξαγοράσεις κάτι, κάνεις ότι μπορείς για να περιορίσεις/ελαχιστοποιήσεις την αξία του – έτσι ώστε να σου κοστίσει όσο το δυνατόν λιγότερα. Η αξία των περιουσιακών στοιχείων τώρα μίας χώρας, δημοσίων και ιδιωτικών (μετοχές, ακίνητα κλπ.), μειώνεται, όσο της ανήκουν, ανάλογα με τη μείωση των μισθών και εισοδημάτων των κατοίκων της – στον περιορισμό των οποίων συμβάλλει τα μέγιστα η σκόπιμη ύφεση, η ανεργία, οι χρεοκοπίες των μικρομεσαίων επιχειρήσεων και ο διασυρμός της. Είναι προφανής λοιπόν ο σκοπός των τελευταίων απαιτήσεων του ΔΝΤ – ενώ απορούμε σε σχέση με το ποιοι βουλευτές-εκπρόσωποι των Ελλήνων, θα ψηφίσουν υπέρ της λεηλασίας της Ελλάδας και των Πολιτών της, οι οποίοι τους εκλέγουν για να υπερασπίσουν τα συμφέροντα της πατρίδας τους.

 

* Βασίλης Βιλιάρδος  (copyright), Αθήνα, 05. Φεβρουαρίου 2012, viliardos@kbanalysis.com. Ο κ. Β. Βιλιάρδος είναι οικονομολόγος – σύμβουλος επιχειρήσεων, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου. Έχει εκδώσει τέσσερα βιβλία, τα οποία διατίθενται on–line από το  e–shop της ONEeditions.

ΠΗΓΗ: http://www.casss.gr/PressCenter/Articles/2525.aspx

Ακύρωση Μνημονίων-άρνηση χρέους-έξοδος από ΟΝΕ

Σχολιάστε
Ακύρωση των Μνημονίων – άρνηση του χρέους – έξοδος από το ευρώ

Του Νίκου Φωτόπουλου

 
 

Ακύρωση των μνημονίων – άρνηση του χρέους – έξοδος απο το ευρώ: Aρρηκτη ενότητα, ελάχιστο σημείο  αφετηρίας, αλλά όχι επαρκές πλαίσιο στρατηγικό πλαίσιο πάλης.

Υποστηρίζεται η άποψη, ότι το αίτημα της στάσης πληρωμών είναι δυνατόν να αποσυνδεθεί από το αίτημα της εξόδου από το ευρώ καθώς και από τον αγώνα για την ανατροπή του ειδικού καθεστώτος το οποίο έχει επιβληθεί στη χώρα.
 
Σύμφωνα με τη θέση αυτή, η οποία με διάφορες παραλλαγές διατυπώνεται από μερίδες της ρεφορμιστικής και της ριζοσπαστικής αριστεράς, ο αγώνας για την έξοδο από το ευρώ δεν πρέπει να είναι στην πρώτη γραμμή των διεκδικήσεων, αλλά αντίθετα, θα πρέπει να έχει ένα χαρακτήρα ''ζύμωσης'' και ότι πρώτιστα οφείλουμε να παλεύουμε για αυτά καθ' αυτά τα ζητήματα της απαλλαγής από το ειδικό καθεστώς των Μνημονίων, της Σύμβασης Δανειακής Διευκόλυνσης, της νέας Δανειακής Σύμβασης που ετοιμάζεται κλπ.
 
Οι απόψεις αυτές είναι εντελώς αποπροσανατολιστικές, καλλιεργούν κλίμα αναμονής-παραμονής στο ευρώ και σπέρνουν την αυταπάτη ότι είναι δυνατόν στις σημερινές συνθήκες, με τη συγκεκριμένη μορφή που έχει τελεσίδικα πάρει η ευρωαπολυταρχία, αλλά και με την πραγματικότητα της μεταφοράς του ελληνικού ''χρέους'' από τους ιδιώτες στα κράτη, να πετύχει το λαϊκό κίνημα την επιβολή μονομερών ενεργειών αντιμετώπισης του ''χρέους'' (και ιδίως την στάση πληρωμών με μη αναγνώρισή του), δίχως ταυτόχρονα και αυτόματα να έρθει σε ρήξη με την ΟΝΕ.
 
Και ακόμα χειρότερα,επιχειρούν να εμφανίσουν το ζήτημα της παραμονής ή μη στην ΟΝΕ ως καθαρά και μόνο οικονομίστικο αίτημα, με τον ισοπεδωτικό (και στην ουσία του συμψηφιστικό) ισχυρισμό ότι είτε με εθνικό νόμισμα είτε με ευρώ το πρόβλημα είναι ''με ποιές πολιτικές'', ξεχνώντας τόσο ότι η ίδια η παραμονή στην ΟΝΕ ακυρώνει εξ' αρχής, καταστατικά, κάθε δυνατότητα άσκησης εναλλακτικής πολιτικής υπέρ του λαού, όσο και ότι κάθε αλλαγή του πλαισίου λειτουργίας της ΟΝΕ στερεί και θα στερεί ακόμη περισσότερο όχι μόνο τα περιθώρια αυτοδύναμης υπέρ του λαού ανάπτυξης αλλά και τα παραδοσιακά εργαλεία άσκησης δημοσιονομικής κυριαρχίας ακόμα και αυτού του αστικοδημοκρατικού κράτους.

                                                                                            Όμως αυτή η αυταπάτη στις σημερινές συνθήκες είναι το λιγότερο επικίνδυνη.

Η παραμονή ή όχι στο ευρώ δεν είναι οικονομίστικο αίτημα, είναι καθαρά πολιτικό, και από την απάντησή σε αυτό το ερώτημα καθορίζεται κατ' αρχάς αν η χώρα θα ελέγχει τη νομισματική της κυκλοφορία, αν θα μπορεί να ασκεί αυτοδύναμα δημοσιονομική πολιτική που αποτελεί ένα εκ των βασικών στοιχείων του πυρήνα της εθνικής κυριαρχίας, αν θα διαθέτει τα εργαλεία άσκησης πιστωτικής πολιτικής, αν θα μπορεί να υποστηρίζει τις πολιτικές και τους τομείς που η ίδια κυρίαρχα κρίνει ότι εξυπηρετούν τις κοινωνικές ανάγκες, αν θα μπορεί να εφαρμόζει δική της αγροτική πολιτική προγραμματίζοντας και σχεδιάζοντας ποιά και πόσα προϊόντα θα παράγει αλλά και πώς και πού θα τα διαθέτει, αν θα υπάρχουν μικρομεσαίες επιχειρήσεις στη χώρα και πώς θα ενισχύονται, και κυρίως αν θα μπορεί να ελέγχει την Τράπεζα της Ελλάδας ώστε να ασκεί με κεντρικό έλεγχο, συνολικότερα, σχεδιασμένα την οικονομική και κοινωνική της πολιτική.
 
Για πολλά από αυτά τα επίδικα, και πριν απ' όλα για το ζήτημα του ελέγχου της κεντρικής τράπεζας, είναι σαφές ότι δεν αρκεί καν η έξοδος απ' την ΟΝΕ. Επί παραδείγματι, η κεντρική τράπεζα της χώρας βρισκόταν σε ιδιωτικά χέρια και πριν από την είσοδο στο ευρώ. Συνεπώς εδώ δεν γίνεται λόγος για μια απλή επιστροφή στην προ της ΟΝΕ περίοδο, μολονότι ακόμα και τότε τα περιθώρια άσκησης κρατικής πολιτικής ήταν αρκετά μεγαλύτερα εν συγκρίσει με τη δεκαετία της νομισματικής, πιστωτικής, δημοσιονομικής, γενικότερα οικονομικής, και πολιτικής φυλακής των λαών.
 
Η προσπάθεια απόσπασης της στάσης πληρωμών από την έξοδο από το ευρώ είναι έωλη και για έναν ακόμη απλούστατο λόγο, ο οποίος αναφέρεται στον αντίπαλο. Διότι ο αντίπαλος δεν πρόκειται να κρατήσει τη χώρα στο ευρώ αν εκείνη προχωρήσει σε μονομερείς ενέργειες, ιδιαίτερα δε αν μιλάμε για στάση πληρωμών με μη αναγνώριση του χρέους, σπάσιμο της σχέσης οφειλέτη-δανειστή και μονομερή διαγραφή χωρίς καμία διαπραγμάτευση. Στην πραγματικότητα, ούτως ή άλλως είναι εξαιρετικά πιθανό να την εκδιώξει από το ευρώ και να την οδηγήσει σε υγειονομική ζώνη ασφαλείας με ένα ελεγχόμενο από αυτόν νόμισμα ''ευρωδραχμής'', ακόμα και δίχως να του βάλουμε το μπουρλότο της άρνησης του χρέους, διότι οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις στην ευρωζώνη και στην ΕΕ, οι αυξημένες δανειακές ανάγκες Ιταλίας, Ισπανίας και Γαλλίας, η υποβάθμιση της πιστοληπτικής ικανότητας των κρατών αυτών αλλά και του ίδιου του EFSF καθώς και η επικείμενη της Γερμανίας(!) θα καταστήσουν ασύμφορη έως και επικίνδυνη την παραμονή με τους σημερινούς όρους της Ελλάδας, εάν φυσικά δεν την έχουν καταστήσει ήδη και απλώς μετράμε βδομάδες μέχρι τις τελικές ανακοινώσεις… Η μόνη περίπτωση για να μη συμβεί αυτό είναι η υλοποίηση του εναλλακτικού τους πλάνου, της λεγόμενης ''πτώχευσης μέσα στο ευρώ'' που θα αποτελέσει έναν πραγματικό Αρμαγεδώνα για το λαό.
 
Παρά τις ψευδαισθήσεις ορισμένων μερίδων της αριστεράς, η απόλυτα ελεγχόμενη από τον αντίπαλο ''πτώχευση μέσα στο ευρώ'' αποτελεί τη μόνη πιθανότητα απόσπασης της στάσης πληρωμών από το ζήτημα της παραμονής στο ευρώ.Μόνο που εν προκειμένω δεν θα μιλάμε ούτε για στάση πληρωμών ούτε και για ''θετική'' μεταβολή των όρων συμμετοχής στο κοινό νόμισμα κατά τις επιθυμίες ή τις ψευδαισθήσεις αριστερών μερίδων. Αντίθετα, εν προκειμένω μιλάμε για ατιμωτική χρεωκοπία που θέτει τη χώρα, τα περιουσιακά της στοιχεία, τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της, στη διάθεση των ''δανειστών'' (χρεωκοπία που θα βαφτιστεί ως…  εθνοσωτήρια ''αναμόρφωση του προφίλ του χρέους''), και παράλληλα μιλάμε για (''προσωρινή'', όπως θα πλασαριστεί στο λαό) μεταβολή των όρων συμμετοχής μας στο ευρώ από τους ''δανειστές''.
 
Σίγουρα δεν είναι αυτό που επιθυμούν όσοι στην αριστερά προβάλλουν τις ανωτέρω επικίνδυνες και αποπροσανατολιστικές θέσεις… Το κύριο σήμερα είναι να μην καλλιεργούμε κλίμα αναμονής και να προετοιμαζόμαστε για την επόμενη μέρα, η οποία κατά πάσα πιθανότητα, είτε με δική μας πρωτοβουλία είτε με πρωτοβουλία των τοκογλύφων που παριστάνουν τους δανειστές, θα είναι για την Ελλάδα επόμενη μέρα χωρίς ευρώ, τουλάχιστον στη σημερινή μορφή του.
 
Ο αντίπαλος (ντόπιοι και ξένοι τοκογλύφοι, μονοπώλια, τράπεζες, βιομηχανίες, ερευνητικά κέντρα, ινστιτούτα και επιτροπές, κυβερνήσεις, ευρωπαϊκά όργανα) προετοιμάζεται από καιρό για αυτήν την εξέλιξη. Την έχει μεθοδικά δρομολογήσει,τουλάχιστον από την περίοδο του αρχικού Μνημονίου του Μαΐου του 2010, και στην ουσία ήδη από το 2008 με τα πρώτα πακέτα δισ. στο δήθεν ''πανίσχυρο και απρόσβλητο από την κρίση'' (όπως τότε μας έλεγε το καθεστώς) τραπεζικό σύστημα. Επιχειρεί να ενσωματώσει στην στρατηγική του ακόμα και το ενδεχόμενο του λαϊκού ξεσπάσματος, έχοντας μάλιστα προεξοφλήσει ότι θα εκδηλωθεί σύντομα με τον ένα ή τον άλλο τρόπο η λαϊκή οργή.

                                                                                         Ο τρόπος με τον οποίο ο αντίπαλος προγραμματίζει τη δράση του είναι διπλός.

Αφενός επιχειρεί να περιορίσει με κάθε μέσο τις συνέπειες της σημερινής ''συντεταγμένης'' και αυριανής ''ασύντακτης'' χρεωκοπίας για το καθεστώς της ευρωζώνης και της ΕΕ. Αφετέρου παρεμβαίνει στο ελληνικό κράτος, διορίζοντας απευθείας πρωθυπουργό και κυβέρνηση και ωθώντας προς μια ταχεία περαιτέρω αντιδραστικοποίηση του καθεστώτος στην Ελλάδα, όχι τόσο διότι θεωρεί ότι με τον τρόπο αυτό θα κατορθώσει να αποτρέψει τον λαϊκό ξεσηκωμό που έρχεται, αλλά κυρίως διότι επιδιώκει να εκτρέψει το βέβαιο λαϊκό ξέσπασμα προς μια τυφλή κατεύθυνση εκτόνωσης ώστε να έλθει ύστερα ως ''εγγυητής της ομαλότητας, της ασφάλειας και της κοινωνικής ειρήνης'' και να εμπεδώσει, με την πρόθυμη συνδρομή των μπιστολιών του καθεστώτος σε ΜΜΕ και ''διανόηση'', ένα κατ' ουσίαν καθεστώς έκτακτης ανάγκης.
 
Άλλωστε, δίχως ένα κατ'ουσίαν καθεστώς έκτακτης ανάγκης, συρρικνωμένων ελευθεριών και επιβολής σιωπής του νεκροταφείου, δεν είναι δυνατή η εγκατάσταση και απρόσκοπτη λειτουργία Ειδικών Οικονομικών Ζωνών στη χώρα, κάτι το οποίο δείχνει ξεκάθαρα η εμπειρία της λειτουργίας τέτοιων Ζωνών ανά την υφήλιο.
 
Ο πρώτος και άμεσος στόχος του αντιπάλου είναι οι επικείμενες, σχεδιαζόμενες και εν πολλοίς προεξοφλημένες αυτές εξελίξεις να μην οδηγήσουν σε γενικευμένη λαϊκή αμφισβήτηση του ''χρέους'', δηλαδή του βασικού εργαλείου της εξουσίας των μονοπωλίων και των τοκογλύφων, εκείνου δηλαδή του εργαλείου με το οποίο σήμερα ''νομιμοποιείται'' η επιχείρηση ληστείας του πλούτου της χώρας και ισοπέδωσης της ζωντανής εργασίας της.
 
Ακριβώς επειδή η επιχείρηση αυτή (ληστείας του πλούτου και ισοπέδωσης της εργασίας), για την υλοποίηση της οποίας επιβάλλεται σήμερα το ειδικό καθεστώς και καταργούνται ακόμα και τα αυτονόητα για μια ομαλή αστικοδημοκρατική τάξη, βασίζεται στο δήθεν ''χρέος'', είναι θεμελιώδεις σκοποί για τον αντίπαλο το να αναγνωρίζεται το ''χρέος'' ως τέτοιο και να συνεχίζεται απρόσκοπτα η αποπληρωμή του. Κι όταν η συνέχιση αποπληρωμής καταστεί για ένα διάστημα αδύνατη, επιχειρεί με κάθε μέσο να διαφυλάξει ότι το ''χρέος'' θα συνεχίσει να αναγνωρίζεται, καθώς η αναγνώριση του χρέους, η σχέση οφειλέτη-δανειστή, είναι η λυδία λίθος της ληστείας της χώρας.
 
Ακριβώς για το λόγο αυτό, στήνει το πολιτικό σκηνικό με τέτοιο τρόπο, ώστε από τη μια πλευρά οι συγκυβερνήσεις του μαύρου μετώπου (η σημερινή κι αυτές που σχεδιάζει να τη διαδεχθούν) να συνεχίζουν την αποπληρωμή και φυσικά να αναγνωρίζουν το χρέος (κάτι που σημαίνει αυτόματα παράδοση των πλουτοπαραγωγικών πηγών και τη δέσμευση των μελλοντικών εσόδων και πόρων της χώρας), και από την άλλη οι αντιπολιτευόμενες δυνάμεις, αριστερές ή μη, που αναπότρεπτα θα ισχυροποιούνται, να μη διανοούνται ή να μην τολμούν να θέσουν ζήτημα μη αναγνώρισης αλλά να περιορίζονται σε διαχειριστικές λύσεις ''επαναδιαπραγμάτευσης'' ή ακόμα και προσωρινού παγώματος, υπό την βασική προϋπόθεση να αποδέχονται και να αναγνωρίζουν, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, την ύπαρξη του χρέους και τη σχέση οφειλέτη-δανειστή.
 
Επιμέρους παραχωρήσεις για λόγους κατευνασμού ή υπό την πίεση του λαϊκού παράγοντα είναι διατεθειμένοι να κάνουν (λόγου χάριν, θα μπορούσαν να αποδεχτούν ένα κατευθυνόμενο από τους ίδιους ''πάγωμα'' που δε θα απειλήσει,αντίθετα ίσως και να ωφελούσε μεσοπρόθεσμα, την επιχείρηση ληστείας της χώρας), αλλά η κόκκινη γραμμή τους, η αναγνώριση του χρέους, δεν πρόκειται να σπάσει παρά μόνο με σκληρό, οργανωμένο και στοχευμένο απελευθερωτικό αγώνα. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο δεν μπορεί κάποιος σήμερα να εμφανίζεται στα σοβαρά ως ''αντιμνημονιακός'' δίχως ταυτόχρονα να χτυπάει στη ρίζα το εργαλείο επιβολής των μνημονίων, των δανειακών συμβάσεων και του ειδικού καθεστώτος, δηλαδή το δήθεν ''χρέος''. Όσο υπάρχει και αναγνωρίζεται το δήθεν ''χρέος'', τόσο θα εφαρμόζονται τα μνημόνια.
 
Επομένως, με βάση όλα τα παραπάνω, όχι μόνο η αντιμνημονιακή ρητορεία δεν μπορεί να διαχωρίζεται από το ζήτημα του ''χρέους'' αν δεν θέλει φυσικά να ξεπέφτει σε καρικατούρα, όχι μόνο το ζήτημα του ''χρέους'' δεν μπορεί να διαχωριστεί από το αίτημα για έξοδο από την ευρωζώνη, αλλά, απεναντίας, μπορεί να υποστηρίξει κάποιος ότι ακόμα και η ανάδειξη της ενότητας των ζητημάτων-στόχων αυτών δεν είναι αρκετή.
 
H άρνηση του χρέους και η έξοδος από το ευρώ αποτελούν αναγκαίες (sine qua non) αλλά όχι από μόνες τους ικανές προϋποθέσεις για την επιτυχία της λαϊκής αντεπίθεσης. Είναι μεν άμεσοι στόχοι πάλης και συσπείρωσης γιατί οδηγούν στο σπάσιμο των κρίσιμων, αδύνατων κρίκων της κυριαρχίας του καθεστώτος, κρίκων που είναι αναγκαίο αλλά ταυτόχρονα και ρεαλιστικά πιθανό με σκληρό αγώνα να σπάσουμε σήμερα (γι' αυτό άλλωστε απαιτείται η μέγιστη συγκέντρωση δυνάμεων σήμερα σε αυτούς τους δυο στόχους).
 
Οφείλουν όμως, για να αποκτήσουν γερά πόδια και προοπτική, να τεθούν στο πλαίσιο μιας συνολικής στρατηγικής ρήξης με την ΕΕ και τα μονοπώλια και της κατάκτησης της εξουσίας από τον ίδιο το λαό ξεπερνώντας τη λογική της ανάθεσης στον κοινοβουλευτικό κρετινισμό και δημιουργώντας τώρα, από τα κάτω, μορφές και θεσμούς που θα αποτελούν έμβρυα της λαϊκής εξουσίας. Διαφορετικά, οι επιμέρους κατακτήσεις της ακύρωσης των μνημονίων, της άρνησης του χρέους και της εξόδου από το ευρώ, καθόλου αμελητέες φυσικά και πολύ δύσκολες, είναι εξαιρετικά πιθανό να χαθούν στην πρώτη στροφή ανασύνταξης του καταρρέοντος σήμερα πολιτικού συστήματος.
 
Οι ίδιες άλλωστε οι εφιαλτικές για τους λαούς της ΕΕ αποφάσεις της 9ης Δεκεμβρίου, η κατάργηση της δημοσιονομικής κυριαρχίας, η (και τυπική) ακύρωση της ισοτιμίας των κρατών μελών με την κατάργηση του βέτο, η εισαγωγή της απίστευτα προκλητικής πρόβλεψης για προληπτικό οικονομικό έλεγχο και της εξ ίσου απίστευτης διαδικασίας υπερβολικών ανισορροπιών, σηματοδοτούν το οριστικό τέλος της αυταπάτης ότι είναι ποτέ δυνατόν να προκύψει κάποιου είδους Ευρώπη των λαών δίχως πρώτα να γκρεμιστούν τα θεμέλια της ευρωαπολυταρχίας, του Μάαστριχτ και της ΟΝΕ, δίχως πρώτα να υπάρξει ένα κύμα αποδέσμευσης λαών και κρατών από αυτό το αντιδραστικό μόρφωμα.
 
Σε αυτήν τη διαδικασία ρήξης και αποδέσμευσης, μπορούμε και οφείλουμε να κάνουμε το πρώτο βήμα. Να ξετυλίξουμε εμείς το κουβάρι της απελευθέρωσης των λαών από τη νέα Ιερά Συμμαχία. Είναι πατριωτικό αλλά συνάμα και διεθνιστικό καθήκον μας να αμφισβητήσουμε τώρα, ανοιχτά, χωρίς αναμονές και αυταπάτες, την ευρωαπολυταρχία στη χώρα μας. Πολλοί λαοί κοιτάζουν προς εμάς. Δεν πρόκειται να τους απογοητεύσουμε.
 
 
ΠΗΓΗ: 30-01-2012, http://www.tometopo.gr/home/ideas/309-2012-01-20-09-59-53.html

ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΘΥΕΛΛΑ ΕΝ ΟΨΕΙ!

Σχολιάστε
Μήπως χρεοκοπούμε την «Δευτέρα», αλλά μας πτωχεύουν κάθε μέρα;
NON PAPER!!! ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΘΥΕΛΛΑ ΕΝ ΟΨΕΙ!!!

Του Λάζαρου Ελευθεριάδη*

 
 
 

Με τον όρο "Φραγκοκρατία" χαρακτηρίζεται η χρονική περίοδος κατά την οποία κυριάρχησαν στο Βυζάντιο οι δυτικοευρωπαίοι, καθώς οι Βυζαντινοί τότε ονόμαζαν Φράγκους και Λατίνους σχεδόν αδιακρίτως όλους τους μη σλάβους Ευρωπαίους που ζούσαν δυτικά και βόρεια των Βαλκανίων.
Έναρξη της "Φραγκοκρατίας ή Λατινοκρατίας", όπως ιδιαίτερα λέγονταν από τους Βυζαντινούς, ή Ενετοκρατίας, όπως αναφέρεται αργότερα, θεωρείται το 1204 (μ.Χ.), τότε που οι Ενετοί και οι Σταυροφόροι σύμμαχοί τους, με την Δ! Σταυροφορία, κατέλαβαν την Κωνσταντινούπολη.

Τι ήταν αυτό το οποίο υπαγόρευσε τέτοια πρακτική; ποια συμφέροντα, υπαγόρευσαν την κατάληψη της Κωνσταντινούπολης; ήταν άραγε μόνον τα γεωστρατηγικά ή και κάτι άλλο; Αυτά τα ερωτήματα αλλά και άλλα, αναφύονται ως σύγχρονα ερωτήματα, σήμερα, πολύ δε περισσότερο επίκαιρα παρά ποτέ, μόνον που τώρα η “πόλη” είναι η Ελλάδα. Εκτός από τα γεωστρατηγικά πλεονεκτήματα τα οποία είναι προφανή και στον πιο αδαή μελετητή-ερευνητή της Ιστορίας, ότι η Ελλάδα απο τον 18 αιώνα, ήταν γνωστό στους ειδικούς όπως και σε όλες τίς κυβερνήσεις της “Δύσης” και της Ανατολής, ότι είναι προικισμένη με πλούσιο υπέδαφος, κυρίως όμως η ύπαρξη μεγάλων ποσοτήτων υδρογονανθράκων και όχι μόνον, πράγμα το οποίον έκρυβαν από τον Ελληνικό λαό επιμελώς έως πρόσφατα. Η γειτνίασή της με τα πλουσιότερα κοιτάσματα της Μέσης Ανατολής, και το "πλουσιότερο τόξο" σε πετρέλαια και φυσικό αέριο, της Βόρειας Αφρικής, δημιουργούσε την πεποίθηση της ύπαρξης υδρογονανθράκων στην λεκάνη της Ν.Α Μεσογείου, και η επιβεβαίωσή τους από το 1968 και εντεύθεν, εσφράγισε (κλείδωσε) την ακολουθούμενη πολιτική των “συμμάχων” μας απέναντι στην χώρα μας.
Από την πρώτη επίσημη και καταγεγραμμένη μοιρασιά της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, το φθινόπωρο του 1204 μ.Χ. προέκυψαν 2 μεγάλες "σφαίρες επιρροής", των Ενετών, που αποδείχτηκε η μακροβιότερη και διέθετε την αόρατη συνοχή του εμπορίου, και των Φράγκων, που όμως ήταν κατακερματισμένοι και δίχως ουσιαστικά πολιτική στήριξη στις πατρίδες τους. Ο όρος "σφαίρα επιρροής", ή ζώνη επιρροής, (sphere ή zone of influence) αποτελεί σήμερα ένα συνήθη όρο κυρίως των Διεθνών Σχέσεων που άρχισε να χρησιμοποιείται κυρίως από τα τέλη του 17ου αιώνα, με ιδιαίτερη αναφορά για περιοχές (εδάφη), που δεν υπήρχε πολιτική εξουσία ή υπήρξε χαλαρή έως υποτελής εξουσία, με συνέπεια είτε να διεκδικούνται αυτές εξ ολοκλήρου, είτε ν’ αναγνωρίζονται επ’ αυτών κάποια δικαιώματα από κάποια άλλη χώρα. Στις Διεθνείς Σχέσεις ο όρος “σφαίρα επιρροής” αποτελεί αναφορά περίπου ως “ιδιοκτησιακού καθεστώτος” σε μία περιοχή η οποία τις περισσότερες φορές, καταλαμβάνει περιοχές του πλανήτη με πάρα πολλές χώρες.
Η χώρα μας εντάχθηκε ως πλήρες μέλος της ΕΕ το 1979, η δε αίτηση για πλήρη ένταξη, υποβλήθηκε στις 12 Ιουνίου 1975, με επιστολή που ο K. Καραμανλής απηύθηνε στον τότε πρόεδρο του Συμβουλίου Υπουργών της Ευρωπαϊκής Κοινότητας, Υπουργό Εξωτερικών της Ιρλανδίας G. Fitzgerald. Ο ευρωπαϊκός προσανατολισμός της Ελλάδας όμως προϋπήρχε της διασύνδεσης της πορείας της χώρας, με τις προσπάθειες ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Έλαβε, ωστόσο, συγκεκριμένη διάσταση με την υποβολή της αίτησης για σύνδεση με τη νεοπαγή Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (ΕΟΚ), τον Ιούνιο του 1959, αίτηση που οδήγησε στην υπογραφή της Συμφωνίας Σύνδεσης Ελλάδας – ΕΟΚ, τον Ιούνιο του 1961. Η Συμφωνία αυτή που ουσιαστικά αποτελούσε το πρώτο βήμα στην πορεία της Ελλάδας για την ένταξή της στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα, «πάγωσε» με την εγκαθίδρυση της στρατιωτικής δικτατορίας στην Ελλάδα (Απρίλιος 1967) και επανενεργοποιήθηκε μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας (Ιούλιος 1974). Τον Ιούλιο 1976 άρχισαν οι διαπραγματεύσεις για την ένταξη, οι οποίες ολοκληρώθηκαν το Μάιο 1979 με την υπογραφή της Πράξης Προσχώρησης στην Αθήνα (στο Ζάππειο Μέγαρο). Το Ελληνικό Κοινοβούλιο κύρωσε την Πράξη Προσχώρησης της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα στις 28 Ιουνίου 1979. Οι πολιτικοί λόγοι για τους οποίους η Ελλάδα επέλεξε την πλήρη ένταξη στην Κοινότητα όπως ανακοινώθηκαν τουλάχιστον εκείνη την χρονική περίοδο απο το πολιτικό σύστημα της εποχής, μπορούν να συνοψισθούν στους εξής:
1) Θεώρησε την Κοινότητα ως το θεσμικό πλαίσιο μέσα στο οποίο θα μπορούσε να σταθεροποιήσει το δημοκρατικό πολιτικό της σύστημα και θεσμούς.
2) Επεδίωκε την ενίσχυση της ανεξαρτησίας και της θέσης της στο περιφερειακό και διεθνές σύστημα καθώς και της «διαπραγματευτικής της δύναμης», ιδιαίτερα σε σχέση με την Τουρκία η οποία εμφανιζόταν ως η μείζων απειλή για την Ελλάδα μετά την εισβολή και κατάληψη μέρους της Κύπρου (Ιούλιος 1974).
3) Στα πλαίσια αυτά, η Ελλάδα επεδίωκε επίσης τη χαλάρωση της έντονης εξάρτησης που είχε αναπτύξει μεταπολεμικά από τις Ηνωμένες Πολιτείες (ΗΠΑ).
4) Θεώρησε την ένταξη στην Κοινότητα ως ισχυρό παράγοντα που θα συνέβαλε στην ανάπτυξη και εκσυγχρονισμό της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας.
5) Επιθυμούσε ως ευρωπαϊκή χώρα, να είναι «παρούσα» και να επηρεάζει τις διεργασίες για την ευρωπαϊκή ενοποίηση και το πρότυπο της Ευρώπης, στο οποίο η διαδικασία αυτή θα μπορούσε να οδηγήσει.
Στα γενικότερα θέματα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, και ειδικότερα στις προσπάθειες και τα σχέδια για την “εμβάθυνση” της ενοποίησης στο “θεσμικό, πολιτικό και αμυντικό τομέα”, η Ελλάδα όπως και άλλες χώρες της περιφέρειας της Ευρώπης, ήταν και θα έπρεπε να είναι, ιδιαίτερα επιφυλακτική. Το γιατί θα το δούμε παρακάτω. Το πώς αντιλαμβάνονται ωρισμένες χώρες της Ευρώπης την “ενοποίηση” και την “θεσμική εμβάθυνση” είναι πλέον οφθαλμοφανές. Αναζητούν την ισχυροποίηση της επιρροής τους και την επέκτασή της σε μεγαλύτερη περιοχή, ανάλογα με το τι εξυπηρετεί καλύτερα τα Εθνικά τους συμφέροντα. Σε αυτήν την λογική κινήθηκε το πολιτικό σύστημα το οποίο εγκαθιδρύθηκε στην μεταπολιτευτική Ελλάδα με όλα τα συνεπακόλουθα έως και σήμερα. Το να είναι ο κυβερνήτης της χώρας “άνθρωπος” των Γερμανών ή των Γάλλων ή των Άγγλων ή των Αμερικάνων, αποτελούσε για κάποιους αφελής “πλεονέκτημα” για την χώρα, προσχωρώντας στην λογική του “μικρού” υποτελή και αδύναμου Έθνους το οποίο χρειάζεται “προστάτη” για να επιβιώσει. Αυτή την λογική την οποίαν εντέχνως οι “σύμμαχοί” μας φρόντιζαν να μας υπενθυμίζουν συχνά πυκνά, από ιδρύσεως του Ελληνικού κράτους, όταν κατά την γνώμη τους υπερβαίναμε τα όρια της “υποτελούς” και “ραγιάδικης” συμπεριφοράς, επιβάλλοντας κυβερνήσεις της αρεσκείας τους, καταργώντας στην πράξη αυτά τα οποία διεκήρυτταν περί δημοκρατίας, αυτοδιάθεσης των λαών, θεσμών και άλλων στην πράξη.
Η δυστυχία της Ελλάδος είναι το ότι ή αστική της τάξη δεν κατόρθωσε ποτέ να πάρει χαρακτηριστικά Εθνικής Αστικής τάξης, με αυτόνομη πορεία και εξέλιξη, με ενίσχυση των Εθνικών παραγωγικών μέσων τα οποία κατείχε, αλλά επέλεξε να αποτελεί τον δίαυλο μεταφοράς της εξουσίας των “συμμάχων”, ως φθηνός μεταπράτης, συνδέοντας τα συμφέροντά της με αυτά των “ξένων”, παραμένοντας έως και σήμερα “υποτελής” και ουσιαστικά “υπάλληλος” των “ξένων” συμφερόντων. Εξ ού και η αδυναμία της να ασκήσει Εθνική αντίσταση στην λεηλάτιση του Εθνικού πλούτου της χώρας. Συμπεριφέρεται ως εντολοδόχος “ξένων” συμφερόντων. Μόνο μια επανάσταση που θα ανατρέψει τη νυν κυβέρνηση ήσσονος εθνικού φρονήματος, η οποία δείχνει να μην μπορεί να εμποδίσει μια νέα εποχή «φραγκοκρατίας», στην οποία οδηγείται η Ελλάδα.
Με ΜΜΕ να προβαίνουν σε «εγκεφαλικές πλύσεις», ανάλογες με αυτές που κάνουν τα ΜΜΕ ολοκληρωτικών καθεστώτων, έχουν ευνουχιστεί όλα τα χαρακτηριστικά της υπερήφανης ελληνικής φυλής. Μας διαλύουν, μας κατακτούν, μάς προσβάλλουν, μας φτωχοποιούν και δεν υπάρχει ένας να αντιδράσει σε αυτό το ξεπούλημα. Οι της τρόϊκας, ζητούν εφεξής η χώρα να παραχωρήσει απόλυτη προτεραιότητα στην ικανοποίηση του χρέους της και να δεσμευτεί νομικά για αυτό. Αυτή η δέσμευση θα πρέπει να επικυρωθεί από το Ελληνικό Κοινοβούλιο. Τα κρατικά έσοδα θα πρέπει να διοχετεύονται πρωτίστως και κυρίως για την εξυπηρέτηση του χρέους και μόνο το εναπομένον υπόλοιπο των εσόδων θα μπορεί να χρησιμοποιείται για να χρηματοδοτήσει βασικές κρατικές ανάγκες, την επιβίωση του Έλληνα. Το πώς ουδόλως τούς ενδιαφέρει. Αυτό έχει σκοπό να εξασφαλίσει όλους τους πιστωτές μας, ότι η Ελλάδα θα τηρήσει τις δεσμεύσεις της μετά το PSI, και βέβαια όλα αυτά με βάσει το αγγλικό δίκαιο, που εφεξής θα διέπει τους όρους τής δανειακής σύμβασης.
Εάν υπογραφεί αυτή η σύμβαση υπό το νομικό καθεστώς του Αγγλικού δικαίου θα σημάνει πλήρη κατοχή. Το αγγλικό δίκαιο είναι αυτό το οποίο, θεωρητικά, ανοίγει το δρόμο στην επέμβαση ακόμα και ξένων ένοπλων δυνάμεων στο εσωτερικό της χώρας. Δηλαδή μπορεί να υπάρξει επανάληψη των εποχών του 1800, που τα αγγλικά ή τα γαλλικά πολεμικά απέκλειαν τον Πειραιά, εμποδίζοντας τα σιτοκάραβα να ταϊσουν τον πεινασμένο ελληνικό λαό. Η Υπόθεση “Πατσίφικο” ήταν μια διπλωματική και πολιτική κρίση μεταξύ Ελλάδας και Βρετανίας το 1847-1850 που ανέκυψε με αφορμή την επίθεση το 1849 του αθηναϊκού λαού κατά της περιουσίας τού, βρετανικής υπηκοότητας, “Δον Πατσίφικο”, προξένου της Πορτογαλίας. Η κυβέρνηση είχε απαγορεύσει κατ’ εντολήν των “αφεντικών” της, Βρετανών, τη χρονιά εκείνη για πρώτη φορά το «κάψιμο του Εβραίου» ή του «Ιούδα», πασχαλινό έθιμο κατά το οποίο έκαιγαν αχυρένιο ομοίωμα Εβραίου. Με αφορμή την απαγόρευση αυτήν, ο Αθηναϊκός λαός, επιτέθηκε στον “Δον Πατσίφικο”, εισέβαλε στο σπίτι του και προξένησε καταστροφές. Ο Πατσίφικο ζήτησε υπέρογκο ποσό ως αποζημίωση από το ελληνικό κράτος αλλά δεν ικανοποιήθηκε και τότε στράφηκε στη βρετανική κυβέρνηση.
Η υπέρμετρη αντίδραση της Βρετανίας, που κορυφώθηκε με τον ναυτικό αποκλεισμό της χώρας από το Βρετανικό Ναυτικό το 1850 και την κατάσχεση ελληνικών πλοίων στο Αιγαίο, ώστε να αναγκαστεί η Ελλάδα να καταβάλει αποζημίωση, αποτελεί πρωτοφανή στην ιστορία των διεθνών σχέσεων αναίτια επίδειξη ισχύος και αμφισβήτηση της κυριαρχίας, κυρίαρχου κράτους, και έχει παραμείνει κλασικό παράδειγμα στρατηγικής καταναγκασμού μέσω της "διπλωματίας της κανονιοφόρου". Πως θα γίνει αυτό; Μα όταν η Ελλάδα έρθει για μία ακόμα φορά σε πλήρη αδυναμία να πληρώσει τα δάνειά της, ακόμα και τα «κουρεμένα», κάτι που είναι βέβαιο αφού τα ελλείμματα θα εξακολουθήσουν να υφίστανται, με αυτούς τούς πολιτικούς, και μάλιστα να διευρύνονται ως αποτέλεσμα της ακολουθούμενης εξοντωτικής οικονομικής πολιτικής, θα έρθουν οι εντολές κατάσχεσης από τα βρετανικά δικαστήρια.
Στο εξωτερικό θα κατασχεθεί η οποιαδήποτε ελληνική περιουσία (ακίνητα προξενείων, πρεσβειών, δωρεές ομογενών κλπ). Παρκερικά ή Πατσιφικά ή Υπόθεση Πατσίφικο (όρος που δόθηκε από την γαλλική διπλωματία, κατά το “υπόθεση Ντρέιφους”), ονομάσθηκαν, από τους Έλληνες, τα υπέρογκα ενάντια της Ελλάδας “πιεστικά”, εκ μέρους της Αγγλίας, μέτρα. Κάτω από αυτό το δίκαιο προσπαθούν οι ντόπιοι και ξένοι “πιστωτές” μας να συμβληθούμε με δανειακή σύμβαση, και μας επιβάλλουν, με τούς ντόπιους “υπαλλήλους τους, όμως, δεν ισχύει το ίδιο για χώρες όπως οι ΗΠΑ, Γαλλία, Γερμανία κτλ, που η νομοθεσία τους δεν επιτρέπει τέτοιες ενέργειες σε βάρος κρατών.
Ανοίγει λοιπόν ο δρόμος για την επέμβαση ξένων στρατιωτικών δυνάμεων στο εσωτερικό της χώρας, για να επιβάλουν τις αποφάσεις των βρετανικών δικαστηρίων. Θα έχουν απόλυτο δικαίωμα, η ίδια η σημερινή ελληνική κυβέρνηση θα τους το έχει δώσει. Το αγγλικό δίκαιο προβλέπει ακριβώς αυτό, “την ικανοποίηση του δανειστή-τοκογλύφου με οποιονδήποτε τρόπο και με χρήση όλων των δυνάμεων που μπορεί να κινητοποιήσει ο δανειστής”. Και το όνομα του επιτρόπου παρακολούθησης και ελέγχου της χώρας, "Χόρστ Ράιχενμπαχ". Εάν και τώρα δεν αντιδράσουμε θα είναι ιστορική ντροπή μας ως Έθνος, ως λαός. Ο εκβιασμός της χώρας συνεχίζεται με τις άθλιες “στημένες” δημοσιεύσεις σε όλον τον Ευρωπαϊκό τύπο και όχι μόνον. Το σενάριο τρόμου της βίας που προκαλείται από τη φτώχεια και την εξαθλίωση ανησυχεί σοβαρά την Ευρώπη, καθώς το άλλο τρομακτικό σενάριο, αυτό της χρεοκοπίας της χώρας μας, παραμένει ανοιχτό, όπως μεταδίδει το πρακτορείο Reuters.
Η τύχη των Ελλήνων και των επιχειρήσεων, εκτιμά το πρακτορείο Reuters, εάν δεν επιτευχθεί συμφωνία με τους ιδιώτες πιστωτές, εξαρτάται από το εάν η Ευρωπαϊκή Ένωση, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο θα σταθούν δίπλα στη χώρα. Με απίστευτο θράσος και περισσή αλαζονεία που διαγραφόταν στο ύφος τους, προσήλθαν στο υπουργείο Εργασίας οι εκπρόσωποι των δανειστών και απαίτησαν από τον Γ. Κουτρουμάνη τη λήψη νέων μέτρων. Η απαράδεκτη ανακοίνωση του (IIF) τα λέει όλα, “Συνεχίσαμε τις συνομιλίες σήμερα με τον έλληνα πρωθυπουργό Λουκά Παπαδήμο και τον αντιπρόεδρο και υπουργό των οικονομικών, Ευάγγελο Βενιζέλο για τα στοιχεία της εθελοντικής ανταλλαγής του χρέους. Σημειώθηκε περαιτέρω πρόοδος συγκριτικά με χθες, στα σημεία κατανόησης πάνω σε κομβικά νομικά και τεχνικά ζητήματα.
Είμαστε κοντά στην ολοκλήρωση του εθελοντικού PSI εντός του πλαισίου, που εκφράστηκε νωρίτερα αυτή την εβδομάδα από τον πρόεδρο του Eurogroup, Jean Claude Juncker. Αναμένουμε να καταλήξουμε την επόμενη εβδομάδα, καθώς οι συνομιλίες στα άλλα θέματα προχωρούν…. Για να υπάρξει συμφωνία στο PSI βασική προϋπόθεση είναι, πως θα τηρηθούν  στο ακέραιο οι απαιτήσεις που θέτει η Τρόικα για να εγκρίνει και τη δεύτερη δανειακή σύμβαση προς τη χώρα σας". Απαράδεκτη ανακοίνωση, για ανεξάρτητα κράτη, όχι για κράτη-παρίες ή προτεκτοράτα, όπως θέλουν να μετατρέψουν οι πολιτικοί που μάς κυβερνούν, και οι ντόπιοι Τραπεζίτες, μαζύ με το Διεθνές Χρηματοπιστωτικό Ινστιτούτο (IIF) την χώρα μας. Οι "πονηροί" τραπεζίτες του IIF όμως δεν λένε πόσα μέλη τους θα συμμετάσχουν στο κούρεμα και τι θα γίνει με τους υπόλοιπους, αν δηλαδή οι υπόλοιποι που μείνουν εκτός κουρέματος, θέσουν την χώρα σε καθεστώς ολικής χρεοκοπίας, εν ολίγοις προσπαθούν ότι “αρπάξουν” περισσότερο.
Έγγραφο που αποκαλύπτουν οι "Financial Times" αποδεικνύει ότι η Γερμανία θέλει "η Ελλάδα να εκχωρήσει την κυριαρχία της στη δημοσιονομική της πολιτική, σε έναν Ευρωπαίο επίτροπο πριν επωφεληθεί από ένα δεύτερο πρόγραμμα διάσωσης". Ένας επίτροπος που θα οριστεί από τους υπουργούς Οικονομικών της ευρωζώνης, θα μπορεί να ασκεί "βέτο" σε αποφάσεις επί των δημοσιονομικών που λαμβάνει η ελληνική κυβέρνηση. Όπως σχολιάζει το δημοσίευμα, σε μια «πρωτοφανή επέκταση του ελέγχου της ΕΕ επί ενός κράτους μέλους», ο δημοσιονομικός επίτροπος (λέγε με Χόρστ Ράιχενμπαχ) θα είχε την εξουσία άσκησης βέτο επί αποφάσεων της ελληνικής κυβέρνησης, εφόσον αυτές δεν συνάδουν με τους στόχους που θέτουν οι διεθνείς πιστωτές. "Η ενίσχυση του προϋπολογισμού πρέπει να συνοδεύεται από μια αυστηρή διοίκηση και ένα σύστημα ελέγχου", αναφέρει το κείμενο που επικαλείται η εφημερίδα και το οποίο εστάλη από το Βερολίνο στις πρωτεύουσες των άλλων χωρών της ευρωζώνης. «"Ενώπιον της απογοητευτικής μέχρι σήμερα προσαρμογής της, η Ελλάδα πρέπει να δεχτεί μια εκχώρηση της δημοσιονομικής της κυριαρχίας σε ένα ευρωπαϊκό κλιμάκιο για ένα ορισμένο χρονικό διάστημα", εκτιμά η γερμανική κυβέρνηση.»
Μήπως "χρεοκοπούμε" την Δευτέρα, αλλά μάς "πτωχεύουνε" κάθε μέρα;;;

* Βιογραφικό του συγγραφέα: http://www.aegeantimes.gr/reporter.asp?id=25

ΠΗΓΗ: αρχική καταχώρηση στις 30/1/2012, 16:12, τελ. ενημέρωση 30/1/2012, http://www.aegeantimes.gr/article.asp?id=42019&type=1&kata=0

Η ΒΕΡΟΛΙΝΕΖΑ ΝΟΙΚΟΚΥΡΑ

Σχολιάστε

Η ΒΕΡΟΛΙΝΕΖΑ ΝΟΙΚΟΚΥΡΑ:
 Είναι καιρός να σταματήσει να αποτελεί η Ελλάδα το πειραματόζωο των παιδιών του Σικάγου και της πρωσικής Γερμανίας – η οποία τη θεωρούσε ανέκαθεν σαν το ιδανικό υποψήφιο θύμα για τον παραδειγματισμό των υπολοίπων «εταίρων» της

Του Βασίλη Βιλιάρδου*

 

 

Το απίστευτο «γερμανικό τελεσίγραφο» είναι πλέον γεγονός – προεξοφλεί δε ότι, η αποπληρωμή των δανειακών υποχρεώσεων της Ελλάδας, η οποία σχεδιάζεται να κυβερνάται από διορισμένο, ξένο επίτροπο, ως το πρώτο ίσως επίσημο προτεκτοράτο του Βερολίνου, θα προηγείται όλων των άλλων δαπανών του κρατικού προϋπολογισμού. Ο γρίφος του PSI, καθώς επίσης το περίπλοκο παιχνίδι των κερδοσκόπων, τοποθετούνται πια σε δεύτερη μοίρα – αφού προέχει η ολοκλήρωση της εισβολής στην Ελλάδα, με την εγκατάσταση των δυνάμεων κατοχής.

Εισερχόμαστε λοιπόν στο μεγάλο τελικό – με την Ελληνική, διορισμένη και μη εκλεγμένη κυβέρνηση να εκβιάζεται, είτε να υπογράψει την εξευτελιστική δήλωση υποτέλειας στη Γερμανία, είτε να οδηγήσει τη χώρα στη χρεοκοπία. Αν και κατά την άποψη μας η Γερμανία παίζει το τελευταίο της χαρτί, ενώ κάνει το λάθος να μην προσφέρει καμία αξιοπρεπή διέξοδο στην Ελλάδα (δεν επιτρέπεται ποτέ να κλείνεις και την τελευταία «δικλείδα ασφαλείας», εάν δεν θέλεις να πυροδοτήσεις μία καταστροφική έκρηξη), η κατάσταση είναι εξαιρετικά επικίνδυνη. Η κατάρρευση της Ευρωζώνης φυσικά φαίνεται πιο πιθανή από ποτέ, όχι μόνο λόγω των συνεχιζόμενων, εβδομαδιαίων αμερικανικών επιθέσεων μέσω των εταιρειών αξιολόγησης, αλλά και επειδή δεν φανταζόμαστε ότι, η Ελλάδα θα υποταχθεί στους εκβιασμούς – ότι δεν θα πει «ΟΧΙ» δηλαδή στους άθλιους εισβολείς, οι οποίοι την απειλούν ευθέως με την «παράδοση» της εθνικής της κυριαρχίας.     
Κατά την άποψη μας, παρά το ότι τα σύννεφα μοιάζουν να βαραίνουν απειλητικά πάνω από την Ελλάδα, ο μεγάλος χαμένος της παρτίδας (σκάκι με το διάβολο) θα είναι η Γερμανία – αφού, εάν τελικά διαλυθεί η Ευρωζώνη,  αργά ή γρήγορα θα απομονωθεί. Έτσι, αφενός μεν θα χάσει τα 500 δις €, τα οποία έχει δανείσει η κεντρική της τράπεζα στην ΕΚΤ (άρθρο μας), αφετέρου θα υποχρεωθεί στην αποπληρωμή των πολεμικών επανορθώσεων – όχι μόνο αυτών που οφείλει στην Ελλάδα, αλλά και όλων των υπολοίπων. Παράλληλα φυσικά θα διογκωθούν και οι ζημίες του ιδιωτικού της τομέα (τράπεζες, επιχειρήσεις), ο οποίος θα υποχρεωθεί στη διαγραφή πολλών επισφαλειών του «Νότου» – ενώ η ανατίμηση του μάρκου, σε ενδεχόμενη υιοθέτηση του, θα σημάνει το τέλος της ηγεμονίας της στις εξαγωγές. Πιθανότατα λοιπόν η Γερμανία θα οδηγηθεί σε τεράστιες, εξαιρετικά επικίνδυνες για τους Πολίτες της «οικονομικές και άλλες περιπέτειες» – ενώ δεν έχει καμία δυνατότητα/ικανότητα να ανταπεξέλθει με έναν οικονομικό, παγκόσμιο πόλεμο, επικεντρωμένο στο χρηματοπιστωτικό τομέα (εκτός του ότι δεν της ανήκει η μεγαλύτερη τράπεζα, η Deutsche Bank, έχει απόλυτη σχεδόν άγνοια και πλήρη ανεπάρκεια ή/και ανικανότητα στο χρηματοπιστωτικό τομέα).
Τόσο η αδιαλλαξία, όσο και η υπεροψία κάποτε τιμωρούνται – ενώ είναι καιρός να σταματήσει να αποτελεί η Ελλάδα το πειραματόζωο των παιδιών του Σικάγου και της πρωσικής Γερμανίας (η οποία τη θεωρούσε ανέκαθεν σαν τον «αποδιοπομπαίο τράγο», σαν το ιδανικό υποψήφιο «θύμα» καλύτερα, για τον παραδειγματισμό των υπολοίπων χωρών της Ευρωζώνης). Με τον εκβιασμό αυτό επιχειρείται προφανώς να εμποδιστεί η Ελλάδα στο μέλλον από ενέργειες, όπως η στάση πληρωμών ή/και η επιστροφή της στο εθνικό νόμισμα – οπότε να μην έχει στη διάθεση της κανένα απολύτως διαπραγματευτικό πλεονέκτημα, απέναντι στους πιστωτές της. Στην αντίθετη περίπτωση, εάν δηλαδή η Ελλάδα δεν συμφωνήσει, τότε δεν θα λάβει άλλα δάνεια από την Τρόικα – τα οποία οι σύνδικοι του διαβόλου, το ΔΝΤ δηλαδή, τα έχει αναθεωρήσει στα 145 δις € (από τα 130 δις € που πρότεινε μέχρι σήμερα).      
Καλώς ή κακώς λοιπόν πιστεύουμε ότι, η Γερμανία θα τιμωρηθεί τελικά για τα εγκλήματα των ναζί, για τα οποία ουσιαστικά δεν τιμωρήθηκε μετά το 2ο  Παγκόσμιο Πόλεμο – αφού της επιτράπηκε από τους εχθρούς της η διαγραφή του 50% των δημοσίων χρεών της, η επέκταση του χρόνου αποπληρωμής των υπολοίπων με χαμηλά επιτόκια, καθώς επίσης η μη πληρωμή των πολεμικών επανορθώσεων, μέχρι την ενδεχόμενη ένωση της (ενώ επιβραβεύθηκε με το σχέδιο Marshall, για την «επανεκκίνηση» της Οικονομίας της). Αν και η αγνωμοσύνη της είναι γνωστή σε όλους, υπάρχουν και κάποια όρια – τα οποία έχει μάλλον υπερβεί.

Ολοκληρώνοντας, ευτυχώς είπαμε για πρώτη φορά «όχι» στις νοτιοαμερικάνικες, απόλυτα αποτυχημένες μεθόδους του ΔΝΤ – μέσω των οποίων σχεδιάζει να οδηγήσει τους Έλληνες, λεηλατημένους και εξαθλιωμένους, στη χρεοκοπία (όπως συνέβη με την Αργεντινή, με την Ασία, με τη Βραζιλία κλπ.). Ιδιαίτερα η άρνηση των Ελλήνων επιχειρηματιών να αποδεχθούν την καταβαράθρωση των κατωτάτων αμοιβών, καθώς επίσης την κατάργηση των δύο μισθών (13ου και 14ου), αποτελεί αναμφίβολα ένα εξαιρετικά αισιόδοξο γεγονός – πόσο μάλλον αφού όλες οι αξίες (ακίνητα, ΑΕΠ κλπ.), διαμορφώνονται μεσοπρόθεσμα ανάλογα με τα μέσα εισοδήματα μίας χώρας. Ας ελπίσουμε δε ότι θα πάψουν ορισμένα «ανεπαρκή» ή/και διατεταγμένα ΜΜΕ να μας «βομβαρδίζουν» με τις δήθεν επιτυχίες της Ιρλανδίας – το συνολικό χρέος της οποίας υπερβαίνει το 1.200% του ΑΕΠ της, έναντι μόλις 330% της Ελλάδας. Μίας «θυματοποιημένης» χώρας δηλαδή, στην οποία έχει ουσιαστικά εφαρμοσθεί η μέθοδος της μάλλον «δουλοπρεπούς» Τουρκίας (άρθρο μας) – μία μέθοδος που οδηγεί ξανά στη χρεοκοπία, μετά από χρόνια ελλειμματικά ισοζύγια εξωτερικών συναλλαγών, λόγω της δραστηριοποίησης των ξένων πολυεθνικών («ζώνες» χαμηλών εργατικών αμοιβών, φορολογικοί παράδεισοι του Καρτέλ).

Βέβαια στην υπερχρεωμένη Ιρλανδία δεν συμβαίνει ακριβώς το ίδιο, αφού έχει πλεονάσματα στο ισοζύγιο της – γεγονός όμως που οφείλεται στο ότι ανήκει στην Ευρωζώνη, οπότε «χρησιμοποιείται» ως βάση από τις αμερικανικές κυρίως πολυεθνικές, καθώς επίσης ως φορολογικός παράδεισος, έχοντας πολύ χαμηλούς  συντελεστές επί των κερδών των επιχειρήσεων.

ΤΟ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ
Σύμφωνα με την κυβέρνηση της ανατολικογερμανίδας κυρίας Merkel, η λύση της Ευρωζώνης δεν είναι άλλη από την πολιτική λιτότητας – παρά το ότι γνωρίζει ότι, τα μεγαλύτερα προβλήματα της Ευρώπης είναι η μη ισορροπημένη κατανομή ελλειμμάτων και πλεονασμάτων, η έλλειψη «λειτουργικής» κεντρικής τράπεζας, καθώς επίσης οι υπερχρεωμένες εμπορικές τράπεζες (άρθρο μας). Περαιτέρω, ο στασιμοπληθωρισμός, η ασύμμετρη παγκοσμιοποίηση και η εσφαλμένη αναδιανομή των εισοδημάτων – με την ανεργία να εξελίσσεται σε μία απίστευτα καταστροφική μάστιγα (με πρωταθλητή την Ισπανία, στην οποία ξεπερνάει επίσημα το 23%).
Στα πλαίσια αυτά, η πρόσφατη έκθεση της McKinsey, είναι αρκετά αποκαλυπτική. Οι ειδικοί ερευνητές της εταιρείας αυτής μελέτησαν μέχρι ποιο σημείο έχει φτάσει η μείωση των χρεών, σε διάφορες χώρες, μετά την κρίση του 2008 (Εικόνα Ι).
 
Σύμφωνα λοιπόν με τη μελέτη αυτή, οι Η.Π.Α. έχουν μειώσει το συνολικό χρέος τους (δημόσιο και ιδιωτικό) πολύ περισσότερο, σε σχέση με πολλές άλλες ευρωπαϊκές χώρες – από 296% του ΑΕΠ το 2008, στα 279% το 2011. Αντίθετα, το συνολικό χρέος της Ισπανίας αυξήθηκε στο 363%, από 337% το 2008 – με τα νοικοκυριά να μην μπορούν να περιορίσουν τα χρέη τους (όπως επίσης συμβαίνει στην Ιταλία) και την ισπανική οικονομία να βυθίζεται στην ανεργία.

Γνωρίζοντας τώρα κανείς ότι, οι Η.Π.Α. εφαρμόζουν μία επεκτατική νομισματική πολιτική, αντίθετη ακριβώς από αυτήν που επιβάλλει η Γερμανία στην Ευρώπη, συμπεραίνει εύκολα πως το «γερμανικό σύνδρομο της λιτότητας» θα καταστρέψει τελικά την Ευρωζώνη. Δυστυχώς, η καγκελάριος αδυνατεί να κατανοήσει ότι, μία οικονομία συμπεριφέρεται εντελώς διαφορετικά από μία «νοικοκυρά» – η οποία, όταν αντιμετωπίζει οικονομικά προβλήματα, μειώνει αμέσως (πολύ σωστά) τα έξοδα του νοικοκυριού της. 

Ειδικότερα, η δυνατότητα εξυπηρέτησης των χρεών ενός κράτους, η βιωσιμότητα τους δηλαδή, εξαρτάται αφενός μεν από το ύψος τους, αφετέρου από το ακαθάριστο εθνικό εισόδημα. Όταν σε μία οικονομία λοιπόν μειώνουν όλοι μαζί τις δαπάνες τους, όπως συμβαίνει σήμερα στην Ελλάδα και αλλού, το ακαθάριστο εθνικό εισόδημα περιορίζεται, ακολουθεί μία εκτεταμένη ύφεση και τα χρέη είναι αδύνατον πλέον να εξυπηρετηθούν. Επομένως, αυτό που φαίνεται απόλυτα λογικό για ένα νοικοκυριό, είναι εντελώς παράλογο για ένα κράτος – ότι είναι ορθολογικό δηλαδή για τα άτομα οδηγεί, σε συλλογικό επίπεδο, στην απόλυτη καταστροφή.

Το γεγονός αυτό φαίνεται να αδυνατεί να το συνειδητοποιήσει η κυρία Merkel, η οποία θεωρεί πως ότι είναι καλό για τα άτομα, είναι ανάλογα σωστό και για τις κοινωνίες τους. Παρά το ότι λοιπόν οι περισσότεροι επιστήμονες συστήνουν ανεπιφύλακτα τις επενδύσεις και την ανάπτυξη, μέσα από μία περισσότερο «ελαστική» νομισματική πολιτική (αύξηση της ποσότητας χρήματος, χαμηλά επιτόκια, αγορά ομολόγων από την κεντρική τράπεζα, ευρωομόλογα, ελεγχόμενος πληθωρισμός κλπ.), η βερολινέζα νοικοκυρά επιμένει στη δική της άποψη – ενδεχομένως βέβαια με εντελώς διαφορετικές σκοπιμότητες.    

                                                                                             ΜΟΧΛΕΥΣΗ ΚΑΙ ΑΠΟΜΟΧΛΕΥΣΗ
Στην οικονομική θεωρία υπάρχει μία περιγραφή του φαινόμενου της μόχλευσης (leveraging), η οποία επεξηγεί το μηχανισμό που οδηγεί στη διαρκή αύξηση της ποσότητας των χρημάτων. Σύμφωνα με αυτήν έχουμε τα εξής:  

(α)  Κάποιος καταθέτει στην Τράπεζα Α ένα ποσόν 1.000 €. Η τράπεζα διατηρεί τα 200 € στους λογαριασμούς της (ρεζέρβες) και δανείζει τα 800 € στην Τράπεζα Β.

 (β)  Η Τράπεζα Β που δανείζεται τα 800 €, δημιουργεί διατηρεί αντίστοιχα τα 160 € στους λογαριασμούς της και δανείζει τα 640 € στην Τράπεζα Γ.

(γ)  Η Τράπεζα Γ που δανείζεται τα 640 € διατηρεί τα 128 € και δανείζει τα 512 € που «περισσεύουν» κοκ.

Με αυτόν τον τρόπο, έχουμε στο τέλος «καινούργιες» καταθέσεις 5.000 € συνολικά, από την αρχική κατάθεση των πραγματικών 1.000 €, ρεζέρβες αυτά τα 1.000 € και νέες πιστώσεις 4.000 €. Δηλαδή, τα 1.000 € που κατέθεσε ένας και μοναδικός πελάτης έγιναν 4.000 € πιστώσεις και 1.000 € ρεζέρβες – επομένως, «ως δια μαγείας» πολλαπλασιάστηκαν.

Στο ίδιο παράδειγμα και από την αντίθετη φορά (απομόχλευση, deleveraging), εάν ο αρχικός πελάτης ζητήσει από την Τράπεζα Α να του επιστρέψει τα 1.000 €, τότε αυτή θα ζητήσει από την Τράπεζα Β τα 800 € που της είχε δανείσει, συμπληρώνοντας τα  με τα 200 € που είχε διατηρήσει (ρεζέρβες) κοκ. Έτσι λοιπόν, τα 4.000 € πιστώσεις και τα 1.000 € ρεζέρβες, συνολικά 5.000 €, θα ξαναγίνονταν 1.000 €. Φυσικά, όταν η οικονομία λειτουργεί ομαλά, κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει πρακτικά, αφού εμφανίζονται συνεχώς νέοι καταθέτες, οι τράπεζες δανείζονται επί πλέον χρήματα κλπ.        

Σε κάθε περίπτωση όμως, δεν είναι τόσο εύκολη η διαδικασία της επιστροφής χρημάτων (απομόχλευσης), όσο αυτή του δανεισμού τους (μόχλευση) – ενώ εμπεριέχει πολλούς διαφορετικούς κινδύνους. Είναι λοιπόν πιθανόν, στο παράδειγμα μας, η Τράπεζα Β, η οποία για να επιστρέψει με τη σειρά της τα 800 € θα πρέπει να ζητήσει την αποπληρωμή των 640 € από την Τράπεζα Γ, να μην μπορέσει να το επιτύχει, επειδή η Τράπεζα Γ αντιμετωπίζει μεγάλα προβλήματα ρευστότητας και αδυνατεί να ανταπεξέλθει στις υποχρεώσεις της. Στην περίπτωση αυτή, η Τράπεζα Β είναι υποχρεωμένη (υπό κάποιες προϋποθέσεις φυσικά)

(α)  να ζητήσει από κάποιον άλλο «πελάτη» της τα 640 € και

(β) να δημιουργήσει προβλέψεις ζημιών, επίσης 640 €.

Αφ’ ενός μεν λοιπόν η πιστωτική επέκταση στην αντίθετη της φορά, η πιστωτική συρρίκνωση δηλαδή, διπλασιάζει το πρόβλημα, αφ’ ετέρου, επειδή ο «πελάτης» που επιστρέφει τελικά το δάνειο είναι συνήθως ο υγιέστερος της πιστωτικής αλυσίδας, δημιουργούνται «στρεβλώσεις» στις αγορές (πραγματική οικονομία) και «διαφοροποιημένα» προβλήματα.

Για παράδειγμα, ο αρχικός πελάτης μπορεί να ζητήσει την επιστροφή των χρημάτων του όχι γιατί πανικοβλήθηκε σε σχέση με την ασφάλεια των καταθέσεων του  (ο εφιάλτης των τραπεζών), αλλά επειδή έχει μειωθεί το εισόδημα του και θέλει να καλύψει τη διαφορά, για να διατηρήσει τις καταναλωτικές του συνήθειες. Στην περίπτωση αυτή έχουμε συρρίκνωση των αποταμιεύσεων, η οποία αναγκαστικά οδηγεί στη μείωση των επενδύσεων (αφού ο τράπεζες έχουν λιγότερα χρήματα για να δανείσουν σε επενδυτές), στην ανεργία κλπ. 

Ένα δεύτερο παράδειγμα είναι να πανικοβληθεί η Τράπεζα Β και να σταματήσει να δανείζει τους πελάτες της (ιδιώτες, επιχειρήσεις, άλλες τράπεζες), προσπαθώντας επί πλέον να περιορίσει την έκθεση της στον πιστωτικό κίνδυνο – να ερευνήσει δηλαδή τα υφιστάμενα δάνεια της, να διαπιστώσει προβλήματα, να δημιουργήσει βιαστικά μεγαλύτερες του σύνηθες προβλέψεις και να προσπαθήσει να εισπράξει όσα περισσότερα χρήματα γίνεται, από όποιους πελάτες μπορεί (από τους υγιείς συνήθως). Ο πανικός της τράπεζας Β μεταφέρεται στην υπόλοιπη αγορά (αυτό έχει συμβεί στην πραγματικότητα), με αποτέλεσμα να ενταθεί το πρόβλημα. Και από εδώ λοιπόν προκαλείται μείωση των επενδύσεων, ανεργία κλπ.  

Σύμφωνα όμως με τους ισχυρισμούς διαφόρων σήμερα, ο φόβος να λειτουργήσει περαιτέρω αντίστροφα η πίστωση έχει εξαλειφθεί, γεγονός που μεταξύ άλλων σημαίνει (στο παραπάνω θεωρητικό μοντέλο μας) ότι, 

(α) ο αρχικός πελάτης δεν ζητάει πίσω τα χρήματα του – δεν έχει πανικοβληθεί δηλαδή (διαπιστώνοντας έντρομος ότι, οι καταθέσεις του δεν βρίσκονται στο θησαυροφυλάκιο της τράπεζας, αλλά έχουν δοθεί σαν δάνειο σε τρίτους, ενώ αυτός έχει αναλάβει εν αγνοία του το ρίσκο) ή/και δεν έχει ανάγκη να συμπληρώσει το εισόδημα του,

(β) τα προβλήματα ρευστότητας της Τράπεζας Β έχουν αποκατασταθεί και

(γ) ο πανικός των τραπεζών, τουλάχιστον στις μεταξύ τους συναλλαγές, έχει εκλείψει, οι επενδύσεις θα συνεχίσουν να αυξάνονται κλπ.  

Εν τούτοις, με κριτήριο τη συμπεριφορά τόσο των τραπεζών, οι οποίες προτιμούν να διατηρούν τα κεφάλαια τους στην ΕΚΤ αντί να τα δανείζουν, όσο και των καταναλωτών (λιτότητα), καθώς επίσης των επιχειρήσεων και των επενδυτικών κεφαλαίων (αγορών), η πιστωτική συρρίκνωση συνεχίζεται – οπότε βιώνουμε μία συνεχιζόμενη περίοδο «απομόχλευσης» και αποπληθωρισμού (deflation), με αποτελέσματα μάλλον καταστροφικά για όλους μας.   

                                                                                                                                      ΕΠΙΛΟΓΟΣ

 Σύμφωνα με πολλές οικονομικές αναλύσεις, η διαδικασία της απομόχλευσης έχει μόλις ξεκινήσει στις περισσότερες χώρες. Με κριτήριο τα στατιστικά στοιχεία του 2ου τετραμήνου του 2011 (McKinsey), το συνολικό χρέος (δημόσιο και ιδιωτικό) έχει αυξηθεί σε όλες σχεδόν τις δέκα μεγαλύτερες οικονομίες του πλανήτη, μετά τη χρηματοπιστωτική κρίση, αυξάνοντας παράλληλα το δημόσιο χρέος. Μόνο σε τρία κράτη έχει μειωθεί το συνολικό χρέος, ως ποσοστό επί του ΑΕΠ τους: στις Η.Π.Α., στην Αυστραλία και στη Ν. Κορέα.

Περαιτέρω, η διαδικασία της απομόχλευσης στη Σουηδία και στη Φιλανδία τη δεκαετία του 90, μας προσφέρει ένα αξιόλογο μάθημα, σε σχέση με αυτά που συμβαίνουν σήμερα. Σύμφωνα με τις συγκεκριμένες εμπειρίες, επίσης με άλλα ιστορικά παραδείγματα, υπάρχουν οι εξής δύο διαφορετικές φάσεις απομόχλευσης:

(α)  Κατά την πρώτη φάση, η οποία διαρκεί αρκετά έτη, τα νοικοκυριά, οι επιχειρήσεις και τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, μειώνουν σε πολύ μεγάλο βαθμό τα χρέη τους. Ενώ συμβαίνει αυτό, η οικονομική ανάπτυξη (ΑΕΠ) είναι αρνητική ή ελάχιστα θετική, με αποτέλεσμα να αυξάνεται το δημόσιο χρέος.

(β)  Κατά τη δεύτερη φάση, το ΑΕΠ αυξάνεται (rebounds) με μεγάλο ρυθμό, οπότε το δημόσιο χρέος μειώνεται συνεχώς, για πολλά έτη. Η διαδικασία αυτή ξεκινάει με τη σταθεροποίηση των τραπεζών, η οποία οδηγεί σε αύξηση των παρεχομένων δανείων, συνεχίζεται με τις διαρθρωτικές αλλαγές, οι οποίες έχουν σαν αποτέλεσμα την ανάπτυξη του ιδιωτικού τομέα και την τόνωση των εξαγωγών, ενώ ολοκληρώνεται με την αύξηση των επενδύσεων, σαν αποτέλεσμα των υψηλότερων αποταμιεύσεων και της επανόδου της ιδιωτικής κατανάλωσης.

Με στοιχεία του Ιανουαρίου του 2012, οι Η.Π.Α. είναι η πρώτη δυτική χώρα, στην οποία φαίνεται να πλησιάζει προς το τέλος της η διαδικασία απομόχλευσης. Το ύψος του χρέους του χρηματοπιστωτικού τομέα έχει επιστρέψει στα επίπεδα του 2000, ενώ οι οφειλές των επιχειρήσεων σε σχέση με το ΑΕΠ, έχουν περιορισθεί. Τα αμερικανικά νοικοκυριά έχουν περιορίσει τις οφειλές τους περισσότερο από τις άλλες χώρες, ενώ θα χρειαστούν περί τα δύο χρόνια ακόμη, για να επανέλθουν στα προ της κρίσης επίπεδα (2000).

Αντίθετα, η διαδικασία της απομόχλευσης στη Μ. Βρετανία, αλλά και σε πολλές άλλες χώρες της Ευρώπης, είναι πιο αργή – οπότε συμπεραίνει κανείς ότι, η μείωση του χρέους θα διαρκέσει περισσότερα χρόνια, ενώ θα οδηγήσει αρκετά κράτη στην αδυναμία εξυπηρέτησης των οφειλών τους (χρεοκοπία).

Τέλος, όσον αφορά την Ευρωζώνη, η πολιτική λιτότητας που επιβάλλεται από τη Γερμανία, σε συνδυασμό με την εσωτερική υποτίμηση που ακολουθείται, θα έχει σαν αποτέλεσμα να διαρκέσει πολύ περισσότερο η διαδικασία της απομόχλευσης – πόσο μάλλον αφού εξαρτάται από τις οικονομικές ιδιαιτερότητες της εκάστοτε χώρας. Στα πλαίσια αυτά είναι μάλλον σίγουρο ότι, εάν συνεχίσει να ακολουθείται η πολιτική λιτότητας, οι πλέον αδύναμες χώρες θα οδηγηθούν άδικα στη χρεοκοπία – με πρώτους υποψήφιους την Ελλάδα και την Πορτογαλία.

 

* Βασίλης Βιλιάρδος  (copyright), Αθήνα, 29. Ιανουαρίου 2012, viliardos@kbanalysis.com. Ο κ. Β. Βιλιάρδος είναι οικονομολόγος – σύμβουλος επιχειρήσεων, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου

ΠΗΓΗ: http://www.casss.gr/PressCenter/Articles/2521.aspx

Οι δραχμοφονιάδες

Σχολιάστε
Οι δραχμοφονιάδες

Του Σταύρου Χριστακόπουλου

 
 
 

Το ΠΑΣΟΚ συνεχίζει να καταρρέει στις δημοσκοπήσεις. Ο Παπανδρέου είναι τουρίστας. Οι δελφίνοι του ψυχαγωγούν τον σαλταρισμένο κόσμο λέγοντας βλακείες. Η συγκυβέρνηση δείχνει εικόνα χάους. Τα κόμματα που τη στηρίζουν μοιάζουν με διαλυμένη διαδήλωση. Ο Σαμαράς ξαναβάφει ροζ τις κόκκινες γραμμές. Ο ΛΑΟΣ κάνει μόκο για τις φωτογραφίες με τους εκβιαστές. Ο Παπαδήμος απειλεί με παραίτηση. Και το PSI προχωρεί, με τη Μέρκελ και τη Λαγκάρντ να απειλούν με χρεοκοπία. Όλα ανθηρά…

Φυσικά όλος αυτός ο αχταρμάς είναι το καλύτερο έδαφος για να στρωθεί πάνω του το «κούρεμα». Ο Παπαδήμος ανησυχεί, λέει, μήπως το πολύ σκληρό οικονομικό και κοινωνικό πακέτο που θα συνοδεύσει ως προϋπόθεση το PSI και το νέο δάνειο τρομάξει τους βουλευτές της συγκυβέρνησης και τους σπρώξει να το καταψηφίσουν.

Πλάκα κάνει η πρωθυπουργάρα; Δεν το κόβουν καλύτερα από τη ρίζα το βρωμόχερο τα καμάρια μας, παρά να χρεωθούν την πτώχευση και τη «δραχμή»; Και ποιος τους σώζει ύστερα από την οργή των τηλεδιαύλων;


● Ποιοι ακριβώς είναι αυτοί οι παλικαράδες που θα καταψηφίσουν;

Απ' αυτούς, λέω, που σύρθηκαν αμέτρητες φορές να καταπιούν τους κούφιους λεονταρισμούς τους, να σκύψουν το κεφάλι, να ψηφίσουν ό,τι εμφανίστηκε μπροστά τους, να βάλουν τις υπογραφές τους όπου τους ζητήθηκε, να αναγάγουν την πολιτική κωλοτούμπα σε πρωινή γυμναστική και να οδηγηθούν στην πλήρη απαξίωση και στο γιαούρτι.

● Ποιοι ακριβώς από τους 250 που στηρίζουν την κυβέρνηση θα απορρίψουν ό,τι έρθει στη Βουλή; Αλλά και ποιος είπε ότι τα σημαντικά και τα κρίσιμα θα περάσουν από τη Βουλή;

Η πρώτη δανειακή πάντως δεν πέρασε – με νόμο «περί κυρώσεώς» της καθάρισε τότε ο Παπακωνσταντίνου. Κι ο Λαφαζάνης ακόμα περιμένει να τη δει για να του φύγει το άχτι…

● Ποιοι ακριβώς θα κάνουν αντάρτικο; Αυτοί που καταψήφισαν την τροπολογία Λοβέρδου για τα φαρμακεία και παρακαλούσαν να ξαναέρθει με νόμιμο τρόπο για να την ψηφίσουν;

Εντάξει, είπαμε να στραπατσάρουνε λίγο τον «μακελάρη», αλλά δεν θα τα κάνουνε και λαμπόγυαλο. Εξ άλλου στο τέλος κι αυτοί… «αμελέτητοι» θα καταλήξουν. Θα λένε στα εγγόνια τους ότι δεν πρόλαβαν να μελετήσουν επαρκώς τα νομοσχέδια, τις δανειακές και τα μνημόνια.

● Ποιοι ακριβώς είναι αυτοί που θα απορρίψουν τη νομοθετική παρέμβαση Παπαδήμου για την κατάργηση των συμβάσεων και του 13ου και 14ου μισθού; Και ποιος είπε ότι θα ζητηθεί η γνώμη τους αν η τρόικα δεν κάνει πίσω;

● Ποια ακριβώς είναι αυτά τα παλικάρια; Να τους δείξετε και σ’ εμάς, να τους δούμε και να τους αγγίξουμε, για να δούμε αν είναι πραγματικοί άνθρωποι, από σάρκα και οστά, και όχι κέρινα ομοιώματα.

● Πόσοι ακριβώς από τους 250 θα βρουν τα κότσια να ψηφίσουν «Όχι» αν δεν είναι απολύτως βέβαιοι ότι όλοι οι άλλοι θα ψηφίσουν «Ναι»;

Εξαιρούνται ίσως μόνο όσοι θα επιζητήσουν τη διαγραφή τους – είτε για να κάνουν καριέρα στο μέλλον είτε για να μπορούν να ξαναπατήσουν το πόδι τους στο καφενείο του χωριού τους, στα μπαράκια και στις ταβέρνες. Πόσοι θα είναι αυτοί από τους 250;

Ο Σόρος… αποκαλύπτει
 

Δεν μοιάζει με κίνδυνο η καταψήφιση των όποιων απαιτήσεων τρόικας, Παπαδήμου και Βενιζέλου. Με εκβιασμό μοιάζει για να συνεχίσουν να παίζουν τα σενάρια της ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας και της «δραχμής». Και δεν εκβιάζουν τους βουλευτές, διότι αυτούς τους έχουν χεσμένους. Τον απλό κόσμο εκβιάζουν.

● Που δεν την πολυψάχνει μέσα στη ζαλάδα του.

● Που σιχάθηκε την πολιτική και οικονομική ανάλυση της πλάκας.

● Που τα παιδιά του πεινάνε στα σχολεία της Διαμαντοπούλου και ντρέπονται να το πουν για να μην τα στιγματίσει η φτώχεια τους.

● Που ακόμα δεν πήγε στα συσσίτια ούτε βγήκε στις στοές της Αθήνας για να κοιμάται τη νύχτα – αλλά φοβάται ότι θα βγει μόλις χρεοκοπήσουμε και έρθει η «δραχμή».

Α, παρεμπιπτόντως, βγήκε και ο Σόρος να τα πει: «Ένα από τα προβλήματα είναι ότι στην Ελλάδα υπάρχει μια πανίσχυρη ομάδα, η οποία τάσσεται υπέρ της εξόδου της Ελλάδας από την ευρωζώνη. (…) Πολλοί ιδιοκτήτες εφημερίδων και επιχειρήσεων έχουν πολύ μεγάλο συμφέρον να πληρώνουν τους φόρους σε δραχμή και όχι σε ευρώ».

Σοβαρά; Και ποιοι ακριβώς είναι αυτοί οι… πανίσχυροι εκδότες και επιχειρηματίες που τάσσονται υπέρ της «δραχμής»; Για να τους αγγίξουμε κι αυτούς και να δούμε αν είναι πραγματικοί άνθρωποι και όχι κέρινα ομοιώματα.

Διότι οι πιο μεγάλοι επιχειρηματίες και εκδότες, ειδικά αυτοί με τα μεγαλύτερα χρέη και με τα περισσότερα λεφτά εκτός Ελλάδας, την ίδια σπέκουλα με τον Σόρος, τον Παπαδήμο και τον Βενιζέλο κάνουν με τη «δραχμή».

Καταγγέλλουν κι αυτοί κάτι άλλα, Αγνώστου Ταυτότητας Πανίσχυρα Συμφέροντα, επίσης με πολύ μεγάλα χρέη και πολύ μεγάλες καταθέσεις εκτός Ελλάδας, που με τη «δραχμή» θα φέρουν τα πανίσχυρα ευρώ τους και θα αγοράσουν τα πάντα.

Ενώ οι καταγγέλλοντες μεγάλοι επιχειρηματίες και εκδότες, με τα εξ ίσου μεγάλα χρέη και τις εξ ίσου μεγάλες καταθέσεις εκτός Ελλάδας, για κάποιον αδιευκρίνιστο και μυστηριώδη λόγο, δεν θα μπορούν να κάνουν το ίδιο. Επειδή μάλλον είναι κάτι αθώοι μαλακοπίτουρες και δεν ξέρουν πώς γίνεται η κερδοσκοπία.

 
 
«Προσεχώς Ελληνίδες»
 


Όμως… ονόματα σε αυτή τη φαρσοκωμωδία των γελοίων εκβιασμών μην περιμένετε: έχει μεγαλύτερο σασπένς άμα η «απειλή» είναι ανώνυμη. Το δούλεμα λοιπόν συνεχίζεται αδιαλείπτως. Και θα συνεχιστεί για λίγο ακόμη:

● Μέχρι το PSI να «κουρέψει» τα ελληνικά ασφαλιστικά ταμεία, τους Έλληνες μικροκαταθέτες και τις ελληνικές επιχειρήσεις αφήνοντας σχεδόν ανέγγιχτους τους κερδοσκόπους.

● Μέχρι το σύνολο του χρέους να καταστεί, μέσω του ίδιου PSI, ενυπόθηκο.

● Μέχρι να εξαφανιστεί κάθε είδος εργασιακού, ασφαλιστικού ή άλλου δικαιώματος και η «εθνική κυριαρχία» να μοιάζει κρυόκωλο ανέκδοτο με τον Τσακ Νόρις.

● Μέχρι να εξαϋλωθούν οι μισθοί σε επίπεδα κάτω από αυτά της Βουλγαρίας, για να έρθουν οι Κινέζοι να κατασκευάζουνε εδώ πέρα αυτοκίνητα επειδή θα συμφέρει περισσότερο απ’ όσο στην Κίνα. Όπως δηλαδή θα κάνουνε στη Βουλγαρία, που είναι πιο ανταγωνιστική από εμάς από τότε που μεταναστεύσανε οι μισοί Βούλγαροι και οι συνταξιούχοι τη βγάζουνε με 120 ευρώ και πάνε τα μισά στη βότκα. Το κρέας το αγοράζουνε με τα εμβάσματα της κόρης και της νύφης από την ξενιτιά.

● Μέχρι να δεσμευτούμε με νόμους και συμβάσεις για την οικονομική πολιτική της επόμενης δεκαετίας και βάλε.

● Μέχρι να μετατρέψει ο Παπακωνσταντίνου κάθε ίχνος πρασίνου σε τσιμέντο και να κάνει τον Αχελώο κλειστό αυτοκινητόδρομο και τη Βάλια Κάντα στριπτιζάδικο. «Προσεχώς Ελληνίδες».

Μέχρι τότε μπορούμε ακόμη να δουλευόμαστε και να φανταζόμαστε πολιτική κρίση. Μόνο που τότε κανείς δεν θα έχει λόγο να συνεχίσει να μας σώζει, αφού ο περίφημος «συστημικός κίνδυνος» θα έχει εξαλειφθεί και η πτώχευσή μας θα είναι πολύ φθηνότερη από τη συνέχιση της «διάσωσης». Ήδη είναι φθηνότερη δηλαδή, αλλά μάλλον πρέπει να δούνε πώς λειτουργεί το μοντελάκι της αναδιάρθρωσης χρέους, γιατί έχουνε και μια Πορτογαλία στην ουρά να περιμένει.

Άμα τιναχτούμε εμείς στον αέρα, θα πρέπει να ψάξουνε για νέα συνταγή, διότι ύστερα θα ακολουθήσουν κι άλλοι και δεν είναι σωστό να ρισκάρουνε οι άνθρωποι.

Το σχέδιο «Καμένη Γη» κοστίζει λιγότερο αν εφαρμοστεί στην Ελλάδα, όχι μόνο επειδή ο «συστημικός κίνδυνος» είναι πιο μικρός. Αλλά και επειδή, επιπλέον, οι πρόθυμοι, οι ρουφιάνοι, οι κουκουλοφόροι και οι ηλίθιοι είναι πολύ περισσότεροι απ’ ό,τι αλλού…

Υστερόγραφο: «Ξέρω πως ποτέ δεν σημαδεύουνε στα πόδια. Στο μυαλό είναι ο Στόχος. Το νου σου, ε;». Κατερίνα Γώγου.

 
 
ΠΗΓΗ: ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, 27 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2012, http://topontiki.gr/article/29091

Το PSI τρώει 11 δισ. από συντάξεις!

Σχολιάστε
Το PSI τρώει 11 δισ. από συντάξεις!

Του Γιώργου Δελαστίκ

 
 
 
 


Εφιαλτικές συνέπειες για τους Ελληνες συνταξιούχους και γενικότερα για το μέλλον των συντάξεων όλων των Ελλήνων θα έχει το «κούρεμα» του ελληνικού δημόσιου χρέους κατά περίπου 50% υπό τους όρους που φαίνεται να διαμορφώνονται σήμερα. Σύμφωνα με τους μετριότερους υπολογισμούς βάσει στοιχείων της Τράπεζας της Ελλάδος, τα ελληνικά ασφαλιστικά ταμεία έχουν στην κατοχή τους κρατικά ομόλογα και έντοκα γραμμάτια ύψους άνω των 23 δισεκατομμυρίων ευρώ. Αυτό σημαίνει ότι με «κούρεμα» της αξίας των ομολόγων τους κατά 50%, τα Ταμεία θα χάσουν τουλάχιστον 11 με 12 δισεκατομμύρια ευρώ!

Πρόκειται για πραγματικό οικονομικό όλεθρο. Τα Ταμεία έχασαν ήδη φέτος πάνω από 4,5 δισ. ευρώ λόγω της κρίσης και της ανεργίας που οδήγησαν σε ραγδαία πτώση των ασφαλιστικών εισφορών και αύξηση των συνταξιοδοτήσεων. Η νέα απώλεια των περίπου 11 δισ. ευρώ λόγω «κουρέματος» θα τα καταβαραθρώσει στα οικονομικά Τάρταρα.

Η αναπότρεπτη νέα μείωση των συντάξεων λόγω του «κουρέματος» θα είναι η συνέπεια αυτής της κατάστασης, αυτού του καταποντισμού. Πάνω από 4,5 δισ. ευρώ από τα λεφτά των ασφαλιστικών ταμείων είναι σε έντοκα γραμμάτια διάρκειας μερικών μηνών, άρα αυτά λήγουν φέτος και δημιουργούν μια πρόσθετη τρύπα άνω των 2 δισεκατομμυρίων ευρώ.

Στην πραγματικότητα δηλαδή κάποια ασφαλιστικά ταμεία δεν θα είναι σε θέση να καταβάλλουν καν κανονικά τις φετινές συντάξεις, αν δεν τα ενισχύσει οικονομικά το κράτος, πράγμα που αρχικά θεωρείται σχεδόν βέβαιο. Αυτό όμως δεν πρόκειται φυσικά να συνεχιστεί, όπως αντιλαμβάνεται ο καθένας. Η κυβέρνηση θα δώσει λεφτά για κάποιους μήνες ώστε να αποσυνδεθεί στη συνείδηση του κόσμου η χρεοκοπία των Ταμείων από το «κούρεμα» του χρέους και στη συνέχεια θα πει στους διοικητές των Ταμείων, τους οποίους άλλωστε αυτή διορίζει: «Κόψτε κι άλλο τις συντάξεις, αφού το Ταμείο σας δεν έχει λεφτά!».

Η κυβέρνηση έχει σκοπό να φάει τα λεφτά των συνταξιούχων που οι άνθρωποί της στα Ταμεία είχαν μετατρέψει σε κρατικά ομόλογα. «Πάν' και τούρκεψαν» τα λεφτά που χάνονται με το «κούρεμα».

Για να εξαπατήσουν τον κοσμάκη, οι υπουργοί λένε ότι θα μεταβιβάσουν στα ασφαλιστικά ταμεία ακίνητα του Δημοσίου. Πρόκειται για καθαρή απάτη. Την ώρα που τα Ταμεία καίγονται για ρευστό για να πληρώνουν τις συντάξεις, η κυβέρνηση θα τους πάρει και τα μισά λεφτά που είχαν σε ομόλογα και θα τους δώσει… χωράφια! Τι να τα κάνουν;

Θα εκτιμά η κυβέρνηση την αξία ενός ακινήτου που δίνει σε Ταμείο π.χ. δέκα εκατομμύρια, όταν στην αγορά δεν θα πιάνει ούτε τρία! Και αν ακόμη αποπειραθούν να τα πουλήσουν αυτά τα ακίνητα τα Ταμεία, χώρια που για μια δεκαετία ή και περισσότερο η αξία τους θα πέφτει, δεν θα βρίσκουν φυσικά αγοραστή, ακόμη και αν τα δίνουν με «σκοτωμένες» τιμές. Μόνη λύση επομένως η ακόμη μεγαλύτερη μείωση των συντάξεων.

Χώρια που σε πολλές περιπτώσεις θα δημιουργηθεί μια νέα εστία διαφθοράς. Με κάποια Ταμεία σε απεγνωσμένη προσπάθεια εξεύρεσης χρημάτων, κάποια επιτήδεια στελέχη τους θα πουλάνε ακίνητα των Ταμείων στο ένα τρίτο ή στο ένα πέμπτο της αξίας τους – έναντι μίζας, εννοείται.

Ακόμη και στην πιο αθώα περίπτωση, όπου τα Ταμεία υποθηκεύουν τα ακίνητα που τους έδωσε το Δημόσιο για να πάρουν δάνεια από τράπεζες, ακόμη και αν υποθέσουμε ότι όντως κάποια τράπεζα τους δίνει δάνειο (ύψους προφανώς μικρότερου από την υποτιθέμενη αξία του ακινήτου), πάλι χαμένα θα είναι τα ελληνικά ασφαλιστικά ταμεία και πάνω απ' όλα οι συνταξιούχοι τους: τα λεφτά που είχαν και ήταν δικά τους θα έχουν μεταβληθεί με μαγικό τρόπο σε λεφτά που… χρωστούν δανεικά! Μιλάμε για απερίγραπτη απάτη!

Για να καταλαβαίνουμε τι γίνεται δηλαδή, αυτό σημαίνει ότι από τα υποτιθέμενα 100 δισ. ευρώ που θα «κουρευτεί» το ελληνικό δημόσιο χρέος (το πόσο ακριβώς θα το δούμε στο τέλος, όταν ολοκληρωθεί το PSI), τα 11-12 δισεκατομμύρια τα παίρνει η κυβέρνηση Παπαδήμου από τις τσέπες των συνταξιούχων μας! Θρίαμβος!

«Κούρεμα»: Θα πληρώσουμε και για τις τράπεζες

ΕΙΚΟΣΙ ΠΕΝΤΕ δισεκατομμύρια ευρώ τουλάχιστον θα χάσουν από το «κούρεμα» του PSI και οι ελληνικές τράπεζες, οι οποίες είναι ήδη ουσιαστικά χρεοκοπημένες καθώς αν τους έκοβε την παροχή ρευστότητας η ΕΚΤ θα κατέρρεαν σε μία ώρα. Δεν θα καταρρεύσουν όμως και ξέρετε γιατί; Γιατί απλούστατα θα πληρώσει ολόκληρος ο ελληνικός λαός, όλοι οι Ελληνες πολίτες, για τη σωτηρία τους. Από το νέο δάνειο που θα πάρει η χώρα μας, πάνω από 60 δισ. ευρώ θα πάνε για τις τράπεζες. Το τραγικό είναι ότι θα χρεωθεί ο ελληνικός λαός και θα πληρώσει και για να μη χρεοκοπήσουν οι ελληνικές τράπεζες αλλά και για να τις πάρουν οι Ευρωπαίοι! Θα χρηματοδοτήσουμε δηλαδή και τον αφελληνισμό του ελληνικού τραπεζικού συστήματος! Ουαί τοις ηττημένοις…

ΠΗΓΗ: ΕΘΝΟΣ «E» 23/1, http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22792&subid=2&pubid=63605923

Η ΛΥΣΗ ΤΩΝ ΟΜΟΛΟΓΩΝ IΙ

Σχολιάστε
Η ΛΥΣΗ ΤΩΝ ΟΜΟΛΟΓΩΝ:
Είναι ακατανόητο να αποδεχόμαστε τέτοιες ζημίες, όπως αυτές που έχουμε υποστεί μέχρι σήμερα – πόσο μάλλον όταν με τον εσωτερικό δανεισμό θα κερδίζαμε την εθνική μας κυριαρχία, την ελευθερία, την υπερηφάνεια, τον αυτοσεβασμό μας και την εμπιστοσύνη των αγορών – Μέρος ΙΙ

Του Βασίλη Βιλιάρδου*

 
 
 
Συνέχεια από το Μέρος Ι: http://tomtb.com/modules/smartsection/item.php?itemid=2607

ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΠΡΟΫΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΕΛΛΕΙΜΜΑΤΑ

Εδώ απαιτείται μείωση των περιττών δαπανών του δημοσίου (η μη οριζόντια φυσικά μείωση των μισθών των ΔΥ και η αύξηση της παραγωγικότητας τους είναι προτιμότερη από τις απολύσεις, για όσο τουλάχιστον χρονικό διάστημα δεν υπάρχουν θέσεις εργασίας στον ιδιωτικό τομέα – κάθε 1% ανεργία κοστίζει περί τα 400 εκ. € στο δημόσιο) και αύξηση των εσόδων του. Φυσικά όχι μέσω των υψηλότερων φορολογικών συντελεστών, οι οποίοι εντείνουν την ύφεση και μειώνουν τα έσοδα, λόγω περιορισμού του ΑΕΠ (χρεοκοπία των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, ανεργία κλπ.), αλλά με τη βοήθεια των επενδύσεων και της ανάπτυξης.

Στα πλαίσια αυτά, θα έπρεπε να μας βοηθήσει η Ευρωζώνη – αφενός μεν με παραγωγικές επενδύσεις των πλεονασματικών χωρών της (σχέδιο «τύπου» Μάρσαλ), αφετέρου με το άνοιγμα των αγορών της για τα Ελληνικά προϊόντα – πόσο μάλλον αφού δεν έχουμε τη δυνατότητα άσκησης νομισματικής πολιτικής, ως κράτος μέλος της Ευρωζώνης (αδυναμία μείωσης των επιτοκίων, περιορισμού των φόρων, αύξησης των δημοσίων επενδύσεων, «μεγέθυνσης» της ποσότητας χρήματος, ελεγχόμενος πληθωρισμός κλπ.). Αυτό θα έλυνε ταυτόχρονα και το τρίτο μεγάλο μας πρόβλημα που ακολουθεί, το σημαντικότερο ίσως όλων:
 
ΕΛΛΕΙΜΜΑ ΙΣΟΖΥΓΙΟΥ ΕΞΩΤΕΡΙΚΩΝ ΣΥΝΑΛΛΑΓΩΝ
 
 Εδώ συμπεριλαμβάνεται και το εμπορικό μας ισοζύγιο, όπου δυστυχώς οι εισαγωγές μας είναι κατά πολύ μεγαλύτερες των εξαγωγών – γεγονός που προήλθε από την αποβιομηχανοποίηση της Ελλάδας, κυρίως τα τελευταία τριάντα χρόνια. Στα πλαίσια αυτά, υπενθυμίζουμε ξανά τα λόγια του Keynes (πριν από το 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο), από παλαιότερο άρθρο μας (Δημόσιο Χρέος: Μήπως θα πρέπει κάποτε να μας εξοφλήσει η Ευρωπαϊκή Ένωση τις υποχρεώσεις της, επιτρέποντας μας να εξοφλήσουμε σωστά τις δικές μας;)
“Απαιτήθηκαν 160 δις γερμανικά μάρκα για αποζημιώσεις πολέμου. Η δυνατότητα της Γερμανίας να πληρώσει 160 δις ή, έστω, 100 δις, είναι ανύπαρκτη – δεν βρίσκεται δηλαδή εντός των πλαισίων του εφικτού, με βάση έναν λογικό υπολογισμό. Αυτοί οι οποίοι πιστεύουν ότι θα μπορούσε η Γερμανία να πληρώνει κάθε χρόνο πολλά δις Μάρκα για να εξοφλήσει, θα έπρεπε να μας εξηγήσουν, μέσω ποιών ακριβώς εμπορευμάτων θα ακολουθούσαν αυτές οι πληρωμές κατά τη γνώμη τους και σε ποιες ακριβώς Αγορές θα μπορούσαν να πουληθούν αυτά τα εμπορεύματα.
Μέχρι να μπορέσουν να εκφραστούν με μεγαλύτερη ακρίβεια και να τεκμηριώσουν αντικειμενικά τις αποφάσεις τους, απαιτώντας πράγματα που είναι δυνατόν να επιτευχθούν, δεν μπορούν να κερδίσουν την εμπιστοσύνη μας”.
Εδώ συμπληρώσαμε εμείς τα εξής: “Κατ’ επέκταση, αν και όχι κατ’ αναλογία, η ερώτηση που οφείλουμε να θέσουμε σε σχέση με τη χώρα μας και στην οποία θα πρέπει να απαντήσει η Ευρώπη, εάν δεν θέλουμε να αναλωνόμαστε συνεχώς στην περιγραφή προβλημάτων ή θεωρητικών λύσεων, αλλά στις δυνατότητες πρακτικής επίλυσης τους, είναι κατά κάποιον τρόπο αυτή που έκανε τότε ο Keynes: Μέσω της πώλησης ποιών ακριβώς εμπορευμάτων θα μπορέσουμε να μειώσουμε το χρέος και τα ελλείμματα μας, καθώς επίσης σε ποιες ακριβώς Αγορές θα μπορούσαν να πουληθούν αυτά τα εμπορεύματα; Εμείς θέλουμε να δουλέψουμε παραγωγικά, δεν είμαστε «οκνηροί», δεν θέλουμε να χρωστάμε και δεν θέλουμε να είμαστε υπόλογοι σε κανέναν. Πώς να το κάνουμε όμως πρακτικά, όταν μας έχουν αφαιρεθεί όλα τα εργαλεία χειρισμού της οικονομίας μας, ενώ ταυτόχρονα αποκλειόμαστε από όλες τις αγορές του εξωτερικού, σιγά-σιγά και από αυτές της ίδιας μας της χώρας;
Εάν οι Ευρωπαίοι εταίροι μας δεν μας εξασφαλίζουν τις αγορές τους για τα προϊόντα μας αυξάνοντας το ΑΕΠ μας (οπότε θα μπορούσε να μειωθεί αναλογικά το χρέος μας), μας αποκλείουν σταδιακά από τις δικές μας (Lidl, Aldi, Makro, Media Markt, Vinci, Hochtief, Carrefour, Unilever, αεροδρόμια, λιμάνια, τηλεπικοινωνίες κλπ), μειώνουν τα φορολογικά μας έσοδα με τη φοροαποφυγή των πολυεθνικών τους, δεν στέλνουν τους πολίτες τους να κάνουν διακοπές στην Ελλάδα, δεν χρησιμοποιούν τη ναυτιλία μας για τις μεταφορές τους, δεν κάνουν ευρύτερα χρήση του τομέα των υπηρεσιών μας (75% του ΑΕΠ), δεν επενδύουν εδώ σε παραγωγικές μονάδες για να αυξήσουν την ανταγωνιστικότητα μας, αλλά μόνο εκμεταλλεύονται τις καταναλωτικές μας επιδόσεις, δεν προστατεύουν ενεργά (με δικό τους πολεμικό εξοπλισμό) τα σύνορα μας, δεν μας προσφέρουν χαμηλά επιτόκια και δεν ενδιαφέρονται για την επίλυση των προβλημάτων μας, για τι ακριβώς τους χρειαζόμαστε;”
 
ΣΥΝ ΑΘΗΝΑ ΚΑΙ ΧΕΙΡΑ ΚΙΝΕΙ
 
Φυσικά η εξόφληση των γερμανικών επανορθώσεων (άρθρο μας), έστω σε 40 ετήσιες δόσεις, όπως αυτές που εμείς απαιτούμε για την αποπληρωμή του χρέους μας, θα ήταν εξαιρετικά ωφέλιμη – ενώ η συμμετοχή μας στη χρηματοδότηση του δημοσίου χρέους μας, μέσω της έκδοσης και αγοράς εθνικών ομολόγων, θα λειτουργούσε υπέρ της χώρας μας (συν Αθηνά και χείρα κίνει). Πρέπει άλλωστε να πείσουμε ότι θέλουμε να αποπληρώσουμε τα χρέη μας, εάν μας εξασφαλισθούν οι προοπτικές και ότι δεν επιθυμούμε απλά και μόνο να αποφύγουμε «πονηρά» την τήρηση των υποχρεώσεων μας. Αν και αμφιβάλλουμε λοιπόν ότι θα μπορούσε ποτέ να επιτραπεί η χρεοκοπία  της Ελλάδας (δύσκολα θα πιστεύαμε κάτι τέτοιο, αφού θα ήταν σαν να πέθαινε ο πρωταγωνιστής ενός κινηματογραφικού έργου στη μέση της παράστασης), εμείς οφείλουμε να ενεργήσουμε με στόχο την αποφυγή της – όσο και αν μας κοστίσει.
Ολοκληρώνοντας, ίσως πρέπει να προσθέσουμε εδώ κάτι που μας έκανε εντύπωση, στα πλαίσια μίας πρόσφατης συζήτησης με έναν Ελληνοαμερικανό καθηγητή οικονομικών. Ο συνάδελφός μας ισχυρίσθηκε έμμεσα ότι, “επειδή έχει ορκισθεί στο αμερικανικό Σύνταγμα, είναι υποχρεωμένος να υποστηρίζει πριν από κάθε άλλο τις Η.Π.Α.” – επομένως να εξυπηρετεί πρώτα τα αμερικάνικά συμφέροντα και μετά τα ελληνικά, όπως συμπεράναμε εμείς.
Το γεγονός αυτό, εφόσον ισχύει φυσικά, μας δημιούργησε απορίες σχετικά με τις προτεραιότητες των πολιτικών ηγετών μας – γνωρίζοντας ότι αρκετοί από αυτούς έχουν αμερικανική παιδεία. Πολύ περισσότερο όταν εξετάσαμε από τη συγκεκριμένη σκοπιά την «τυφλή» αφοσίωση τους στα καταστροφικά μνημόνια του ΔΝΤ – καθώς επίσης την αποδοχή της Πύρρειου χρεοκοπίας της Ελλάδας. Θυμηθήκαμε δε ότι, τα παιδιά του Σικάγου συνήθιζαν πάντοτε να διορίζουν στις κυβερνήσεις της Λατινικής Αμερικής και άλλων περιοχών του πλανήτη εκείνους τους πολίτες τους, οι οποίοι είχαν σπουδάσει στις Η.Π.Α. – έχοντας υποστεί την καθιερωμένη «πλύση εγκεφάλου».      
 
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
 
 Οφείλουμε να βρούμε σήμερα τις λύσεις για όλα μας τα προβλήματα, πριν ακόμη υπογραφεί η δεσμευτική συμφωνία με τους πιστωτές μας, στη βάση του βρετανικού Δικαίου – τα σημαντικότερα μειονεκτήματα του οποίου είναι

(α)  η ανεύθυνη παράδοση της εθνικής μας κυριαρχίας στους δανειστές μας, με καταστροφικά αποτελέσματα για το μέλλον της Ελλάδας, καθώς επίσης
(β) η αδυναμία επιστροφής στο εθνικό μας νόμισμα, εάν και εφόσον το αποφασίσουμε μόνοι μας (κανείς δεν μπορεί να μας το επιβάλλει) – πόσο μάλλον εάν διαλυθεί η Ευρωζώνη.  
Η αδυναμία αυτή θα ήταν φυσικά καταστροφική, αφού δεν θα μπορούσαμε πλέον να μετατρέψουμε το χρέος μας από ευρώ στο εθνικό νόμισμα, το οποίο τυχόν θα υιοθετούσαμε – οπότε η Ελλάδα θα χρεοκοπούσε. Αν και είμαστε λοιπόν ανέκαθεν υπέρ της παραμονής μας στην Ευρωζώνη, δεν μπορούμε δυστυχώς να είμαστε σίγουροι ούτε για το ότι η Κομισιόν θα μας βοηθήσει να ανταπεξέλθουμε με τα προβλήματα μας, ούτε για τη μη διάλυση της νομισματικής ένωσης (όπως έχουμε αναλύσει πρόσφατα στο Σενάρια και Στρατηγικές).
Πολύ περισσότερο, όταν το ΔΝΤ θέλει να επιβάλλει τις ίδιες λύσεις, την ίδια συνταγή δηλαδή, σε χώρες με εντελώς διαφορετικά προβλήματα, χωρίς να έχει καμία απολύτως εμπειρία (για πρώτη φορά δραστηριοποιείται το ΔΝΤ σε μία νομισματική ένωση και σε ανεπτυγμένες χώρες). Για παράδειγμα, η Ελλάδα έχει (είχε καλύτερα, πριν από την εισβολή του ΔΝΤ) έναν υγιέστατο ιδιωτικό τομέα, ελάχιστα χρεωμένο, καθώς επίσης μεγάλη ακίνητη περιουσία και τεράστιο υπόγειο πλούτο – ενώ αντιμετωπίζει προβλήματα σχεδόν αποκλειστικά και μόνο στο δημόσιο τομέα (ανύπαρκτο ή/και δυσλειτουργικό επιχειρηματικό πλαίσιο, αδιαφάνεια, διαφθορά, φορολογικό σύστημα κλπ.). Ουσιαστικά λοιπόν πρόκειται για μία πολύ πλούσια επιχείρηση, με μεγάλη, ανεκμετάλλευτη ακίνητη περιουσία – η οποία όμως λειτουργεί ζημιογόνα, λόγω της ανεπαρκούς, της ανίκανης καλύτερα ηγεσίας της (management).
Αντίθετα, η Ιρλανδία έχει θετικό ισοζύγιο εξωτερικών συναλλαγών, αλλά πολύ μεγάλο συνολικό χρέος (περί το 1.200% του ΑΕΠ της, έναντι 330% της Ελλάδας), καθώς επίσης προβλήματα τραπεζών. Η Ισπανία έχει περιορισμένο δημόσιο χρέος (περί το 70% του ΑΕΠ της), αλλά υψηλή ανεργία, υπερχρέωση των δήμων της και φούσκα ακινήτων – ενώ η Πορτογαλία έχει μηδενική σχεδόν ανάπτυξη τα τελευταία δέκα χρόνια.
Είναι αδύνατον λοιπόν να εφαρμόσει κανείς την ίδια «συνταγή» σε όλους (είναι σαν να προτείνει το ίδιο μέγεθος κοστούμι για ψηλούς, κοντούς, αδύνατους, χονδρούς κλπ.), όπως είναι επίσης αδύνατον να λειτουργήσει με μία κοινή νομισματική πολιτική για όλους η ΕΚΤ – αφού, για παράδειγμα, το βασικό επιτόκιο της για τη Γερμανία θα έπρεπε να είναι κατά πολύ υψηλότερο, από αυτό για την Ιταλία. Εκτός αυτού, φαίνεται να καταπολεμάται η λάθος κρίση, η οποία δεν είναι μία «απλή» κρίση χρέους, αλλά
(α) αφενός μεν μία κρίση μη ισορροπημένης κατανομής ελλειμμάτων-πλεονασμάτων (αποταμιεύσεων-επενδύσεων) εντός της Ευρωζώνης (άρθρο μας), αλλά και στον πλανήτη (ασύμμετρη παγκοσμιοποίηση)
(β) αφετέρου μία κρίση τραπεζών – όπου το τραπεζικό σύστημα των χωρών της Ευρωζώνης νοσεί σε υπερβολικά μεγάλο βαθμό, όπως φαίνεται από τον Πίνακα ΙΙ που ακολουθεί:

ΠΙΝΑΚΑΣ ΙΙ: Υποθετικές ανάγκες διαγραφής απαιτήσεων μεγάλων τραπεζών – Λογιστικές αξίες και Κεφαλαιοποίηση (χρηματιστηριακή αξία) σε δις €

Τραπεζικός Όμιλος

Μετοχή/Λογ. αξία

Λογ. Αξία

Κεφαλαιοποίηση

 

 

 

 

Unicredit

0,13

130,0

16,9

Intesa

0,33

60,9

20,1

Commerzbank

0,33

21,8

7,2

Deutsche Bank

0,50

53,4

26,7

Societe gen.

0,29

43,8

12,7

BNP Paribas

0,57

67,4

38,4

Credit Agr.

0,24

43,8

10,5

ING

0,48

48,3

23,2

Santander

0,67

76,4

51,2

BBVA

0,81

38,8

31,4

 

 

 

 

Σύνολα

0,41

584,6

238,3

Πηγή: Bloomberg, Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

 

Η διαφορά μεταξύ λογιστικής και χρηματιστηριακής αξίας των τραπεζών είναι ένας δείκτης, ο οποίος εμφανίζει τα προβλήματα των τραπεζών – όπου συμπεραίνεται ότι, η θέση τους είναι τουλάχιστον τόσο άσχημη, όσο και το 2008. Οι δέκα μεγάλες τράπεζες της Ευρωζώνης διαπραγματεύονται κατά μέσον όρο στο 41% της λογιστικής τους αξίας – γεγονός που σημαίνει ότι, οι αγορές πιθανολογούν πως χρειάζονται διαγραφές απαιτήσεων ύψους 59% των κεφαλαίων τους ή 346,3 δις €. Για παράδειγμα, επειδή η κεφαλαιοποίηση (χρηματιστηριακή αξία) της ιταλικής Unicredit είναι 16,9 δις €, ενώ η λογιστική της αξία 130 δις €, η διαφορά μεταξύ τους (113,1 δις €) σημαίνει ότι, οι «αγορές» υπολογίζουν πως πρέπει να διαγράψει (αποσβέσει) από τον Ισολογισμό της τα 113,1 δις € – οπότε θα πρέπει να εξασφαλίσει ανάλογα νέα κεφάλαια.  
Εάν θεωρήσουμε λοιπόν (αυθαίρετα φυσικά) ότι, ο δείκτης αυτός είναι ο ίδιος για όλες τις τράπεζες της Ευρωζώνης, τότε οι ανάγκες ανακεφαλαίωσης τους υπολογίζονται στα 935 δις € ή στο 10% του ΑΕΠ της Ευρωζώνης  – ένα ποσόν κατά πολύ υψηλότερο από αυτό που ανακοίνωσε τόσο η ΕΕ (130 δις €), όσο και το ΔΝΤ (200 δις €). Όταν σε όλα αυτά τώρα συμπεριλάβουμε την αύξηση του Ισολογισμού της ΕΚΤ από 1,1 τρις € το 2007 στα περίπου 2,8 τρις € σήμερα (με Ίδια Κεφάλαια μόλις 10 δις €), την έκθεση της σε ομόλογα των χωρών του Νότου, σε εγγυήσεις αδύναμων τραπεζών, καθώς επίσης τα προβλήματα του Target II, τότε η κατάσταση είναι τουλάχιστον εκρηκτική – ειδικά για τη Γερμανία, η οποία είναι εκτεθειμένη μέσω της Bundesbank κατά 500 δις € στο Ευρωσύστημα (η ΕΚΤ χρωστάει στην κεντρική τράπεζα της Γερμανίας 500 δις € όταν, για παράδειγμα, η ΤτΕ χρωστάει 101 δις € στην ΕΚΤ).           
Από την άλλη πλευρά τώρα οι αγορές απαιτούν, πολύ σωστά, καθαρές, βιώσιμες λύσεις (πολιτική ένωση ή διάλυση της Ευρωζώνης), τις οποίες όμως δεν είναι διατεθειμένα να αποδεχθούν τα κράτη – κυρίως λόγω ανεπαρκούς πολιτικής ηγεσίας, κομματικοκρατίας, έλλειψης αλληλεγγύης, εθνικισμού κλπ. Επομένως, ακόμη και αν εμείς δεν αποφασίσουμε ποτέ να υιοθετήσουμε το εθνικό μας νόμισμα, ενώ κανένας δεν μπορεί να μας υποχρεώσει, οφείλουμε να είμαστε έτοιμοι για το εξαιρετικά πιθανό ενδεχόμενο της διάλυσης της Ευρωζώνης – ξεκινώντας από τη χρηματοδότηση του δημοσίου χρέους μας, με δικά μας μέσα (έστω ενός μέρους του, φυσικά χωρίς να επιβαρυνόμαστε με τοκογλυφικά επιτόκια, από τα δάνεια των «εταίρων» μας).
Είναι άλλωστε ακατανόητο να αποδεχόμαστε τέτοιες ζημίες, όπως αυτές που έχουμε υποστεί όλοι μας μέχρι σήμερα (διασυρμός, πλήρης υποταγή στους δανειστές μας, εισαγωγές των εταιρειών μας με προκαταβολικές πληρωμές, εγκληματικά μνημόνια χρεοκοπίας, απώλεια αξιών άνω των 700 δις € από την υποτίμηση των ακινήτων, των εταιρειών του δημοσίου κλπ.), απλά και μόνο για να μη διαθέσουμε/δανείσουμε το κράτος μας με περίπου 40 δις € το 2012, καθώς επίσης με αυτά που απαιτούνται για κάποια επόμενα έτη – πόσο μάλλον όταν έτσι θα κερδίσουμε αφενός μεν την εθνική μας κυριαρχία, αφετέρου την εμπιστοσύνη τόσο της Ευρωζώνης, όσο και των αγορών.
Δυστυχώς βέβαια υπάρχει ένα σημαντικότατο εμπόδιο σε μία τέτοια πρωτοβουλία – η ανεπάρκεια και η διαφθορά του δημοσίου στη χώρα μας, το οποίο εύλογα απωθεί όλους όσους θα ήθελαν και θα μπορούσαν να συμβάλλουν στη χρηματοδότηση των χρεών της Ελλάδας. Οφείλουμε λοιπόν να αγωνισθούμε για την εύρεση μίας αποτελεσματικής λύσης, έτσι ώστε να διευκολυνθούν τέτοιου είδους προσπάθειες. Η Ελλάδα είναι μία πάμπλουτη, πολλαπλά προικισμένη χώρα, ένας παράδεισος καλύτερα, ο οποίος πρέπει φυσικά να προστατεύεται από όλους τους Πολίτες της – να μην εγκαταλείπεται δηλαδή στην καλή θέληση, στην τύχη ή/και στις ιδιοτελείς διαθέσεις κανενός.

* Βασίλης Βιλιάρδος  (copyright), Αθήνα, 22. Ιανουαρίου 2012, viliardos@kbanalysis.com. Ο κ. Β. Βιλιάρδος είναι οικονομολόγος, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου
            
ΠΗΓΗ: http://www.casss.gr/PressCenter/Articles/2515.aspx

Η ΛΥΣΗ ΤΩΝ ΟΜΟΛΟΓΩΝ I

Σχολιάστε
Η ΛΥΣΗ ΤΩΝ ΟΜΟΛΟΓΩΝ:
Είναι ακατανόητο να αποδεχόμαστε τέτοιες ζημίες, όπως αυτές που έχουμε υποστεί μέχρι σήμερα – πόσο μάλλον όταν με τον εσωτερικό δανεισμό θα κερδίζαμε την εθνική μας κυριαρχία, την ελευθερία, την υπερηφάνεια, τον αυτοσεβασμό μας και την εμπιστοσύνη των αγορών – Μέρος Ι

Του Βασίλη Βιλιάρδου*

 
 
 
 


“Θέλουμε το καλό μας σαν λαός, αλλά δεν διακρίνουμε πάντα ποιο είναι αυτό το καλό. Ο λαός δεν μπορεί να διαφθαρεί ποτέ, αλλά συχνά μπορεί να ξεγελαστεί – τότε μόνο μοιάζει να θέλει αυτό που είναι κακό. Υπάρχουν συχνά πολλές διαφορές ανάμεσα στη βούληση όλων και στη γενική βούληση. Η πρώτη έχει κατά νου μόνο το ατομικό συμφέρον και δεν είναι παρά ένα άθροισμα από ιδιοτελείς, ατομικές βουλήσεις. Αντίθετα, η γενική βούληση αποβλέπει πάντοτε στο ανιδιοτελές, κοινό συμφέρον…..

…Όταν αρχίσουν να δημιουργούνται χάσματα και ξεχωριστές ομάδες ανάμεσα στο λαό (κόμματα στη σημερινή εποχή), τότε η βούληση κάθε μίας από αυτές γίνεται γενική, σε σχέση με τα μέλη της και ατομική, σε σχέση με το Κράτος. Μπορούμε τότε να πούμε ότι, δεν υπάρχουν τόσοι ψηφοφόροι, όσοι είναι οι άνθρωποι, αλλά όσες είναι οι ομάδες – με αποτέλεσμα να κυριαρχεί η μεγαλύτερη, εκφράζοντας την ατομική, «ιδιοτελή» βούληση των μελών της και όχι τη γενική βούληση.
 
Δεν πρέπει λοιπόν να υπάρχουν ξεχωριστές ομάδες μέσα στο κράτος, για να μπορεί να εκφραστεί σωστά η γενική βούληση – με στόχο το κοινό καλό. Εάν όμως υπάρχουν, τότε πρέπει να αυξήσουμε τον αριθμό τους (καταδίκη του δικομματισμού;), για να παρεμποδίσουμε την ανισότητα, όπως έκανε ο Σόλωνας” (Ζαν Ζακ Ρουσσώ).   
 
Ανάλυση
 
Περίληψη: Η ανάγκη υιοθέτησης εθνικών ομολόγων, έστω και αργά, η οποία προϋποθέτει την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης στην Πολιτική και τον έλεγχο της, οι ιδιαιτερότητες τους, οι τρεις διαφορετικές εστίες προβλημάτων της Ελλάδας, οι λύσεις για κάθε μία από αυτές, με ή χωρίς τη βοήθεια της Ευρωζώνης, οι μεγάλες απειλές της συμφωνίας διαγραφής (PSI) με το βρετανικό Δίκαιο, οι ενδογενείς ανισορροπίες της νομισματικής ένωσης, τα τεράστια προβλήματα του τραπεζικού συστήματος της Ευρωζώνης και ορισμένες υποχρεώσεις μας.   

Οι λύσεις στα οικονομικά προβλήματα κάθε είδους είναι σε άμεση σχέση με το χρονικό σημείο (timing), κατά το οποίο επιλέγονται, ενώ η Οικονομία δεν θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί σαν επιστήμη, εάν δεν βοηθούσε στην πρόβλεψη μελλοντικών κρίσεων– έτσι ώστε να λαμβάνονται έγκαιρα τα κατάλληλα μέτρα αντιμετώπισης τους, με τη βοήθεια περισσοτέρων του ενός εναλλακτικών σεναρίων.
 
Στα πλαίσια αυτά, η υιοθέτηση «Εθνικών Ομολόγων» εκ μέρους της Ελλάδας, όπως είχαμε προτείνει με άρθρο μας τον Οκτώβριο του 2009, θα είχε συμβάλλει σε μεγάλο βαθμό στην αντιμετώπιση του προβλήματος του δημοσίου χρέους της, εάν είχε ληφθεί η απόφαση τότε – όταν είχαμε επισημάνει την κλιμάκωση της κρίσης, η οποία επισπεύσθηκε, μεταξύ άλλων, από τους εσφαλμένους χειρισμούς της «νεαρής» τότε κυβέρνησης (άρθρο μας). Η αντίθετη άποψη, σύμφωνα με την οποία η αγορά ομολόγων εκ μέρους των Ελλήνων θα ήταν εις βάρος των καταθέσεων και επομένως των τραπεζών, έχει πλέον αποδειχθεί λανθασμένη – αφού η μείωση των τραπεζικών καταθέσεων σήμερα έχει ξεπεράσει τα 70 δις €, με τις περισσότερες από αυτές να έχουν κατευθυνθεί σε ιδρύματα άλλων κρατών, χωρίς να ωφελούν ούτε την Ελλάδα, ούτε τις τράπεζες της.

Εάν δε συνειδητοποιήσει κανείς ότι, η χρηματοδότηση του Ελληνικού Δημοσίου από την Τρόικα, η οποία μας υποχρέωσε σε καταστροφικά για την οικονομία μας «υφεσιακά προγράμματα», δεν υπερβαίνει τα 70 δις € μέχρι σήμερα (Πίνακας Ι), όσα δηλαδή έχουν ήδη «μεταναστεύσει» στο εξωτερικό, θα κατανοήσει ότι, η μη υιοθέτηση των εθνικών ομολόγων ήταν τουλάχιστον ανόητη εκ μέρους μας – πόσο μάλλον όταν η εισβολή του ΔΝΤ κόστισε τόσο στην Ελλάδα, όσο και στην Ευρωζώνη, τεράστια ποσά.
 
 ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: Ομόλογα δημοσίου σε δις €, με ημερομηνία 13.07.2011, συνολικού ύψους 341 δις €

Ιδιοκτήτες Ομολόγων

Ποσόν

 

 

Διαχειρ. Περιουσιακών στοιχείων, κρατικά κεφάλαια, κεντρ. Τράπεζες

151

ΕΚΤ

47

Τρόικα (ΔΝΤ-ΕΕ)

53

Ελληνικές τράπεζες

50

Γερμανικές τράπεζες (KFW 8,0 – HRE 7,4)

17

Γαλλικές τράπεζες

11

Ιταλικές τράπεζες

2

Λοιπές Ευρωπαϊκές τράπεζες

9

Τράπεζες εκτός Ευρώπης

1

Πηγή: Handelsblatt (Bloomberg, RBC, Barkley Capital),Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

 
Ειδικά όσον αφορά την Ελλάδα, το ΑΕΠ μας μειώθηκε σχεδόν κατά 15%, περιορίζοντας επικίνδυνα τα έσοδα του δημοσίου, οι μισθοί καταβαραθρώθηκαν, οι αξίες των ακινήτων ευρίσκονται σε ελεύθερη πτώση, το χρηματιστήριο επίσης, οι τράπεζες μας έχουν σχεδόν χρεοκοπήσει, η ανεργία αυξάνεται διαρκώς, χιλιάδες μικρομεσαίες επιχειρήσεις έχουν κλείσει, τα ασφαλιστικά ταμεία είναι στο χείλος της καταστροφής, τα ενοικιαστήρια πληθαίνουν καθημερινά στους δρόμους, ενώ έχουν συμβεί τόσο πολλά άλλα τα οποία, εάν θελήσει να αποτιμήσει κανείς σε χρήματα (παρούσες αξίες), θα ξεπεράσει εύκολα τα 700 δις € «κόστος» – έναντι του οποίου έχουμε λάβει λιγότερα από 70 δις € δανεικά από το ΔΝΤ και την ΕΕ! 

Εν τούτοις έχουμε την άποψη ότι, ποτέ δεν είναι πολύ αργά για ενέργειες, με βάση τις οποίες θα λύναμε μόνοι μας ορισμένα μέρη των προβλημάτων της χώρας μας – χωρίς να υποχρεωθούμε στη λεηλασία τόσο της δημόσιας, όσο και της ιδιωτικής μας περιουσίας, καθώς επίσης στη μετατροπή μας σε προτεκτοράτο της Γερμανίας.

Αν και ουσιαστικά λοιπόν προηγείται η αποκατάσταση της εμπιστοσύνης στην πολιτική ηγεσία και ο έλεγχος της, όπως έχουμε τονίσει αρκετές φορές (γεγονός που δεν θα συμβεί ποτέ, όσο δεν συμμετέχουν ενεργά οι Πολίτες στη διαχείριση των κρατικών θεμάτων, ψηφίζοντας οι ίδιοι τους σημαντικότερους νόμους – δημοψηφίσματα), έχουμε την άποψη ότι, δεν υπάρχει πλέον ο απαιτούμενος χρόνος. Επομένως θα πρέπει να επιδιωχθούν παράλληλα, αφενός μεν η σταθεροποίηση των οικονομικών της χώρας, αφετέρου η εγκατάσταση μίας «χρηστής» πολιτικής ηγεσίας – με απώτερο στόχο την ενεργό συμμετοχή όλων των Πολιτών στα κοινά, την οποία θα πρέπει να μας υποσχεθεί το οποιαδήποτε πολιτικό κόμμα, το οποίο θα θελήσει να λάβει την ψήφο μας.

Από οικονομικής τώρα αποκλειστικά πλευράς (υπάρχει παράλληλα η κοινωνική, η πολιτισμική κλπ.), η Ελλάδα έχει τρεις εντελώς διαφορετικές «εστίες προβλημάτων» – οι οποίες, αν και αλληλένδετες μεταξύ τους, απαιτούν την υιοθέτηση διαφορετικών λύσεων:
 
ΔΗΜΟΣΙΟ ΧΡΕΟΣ, ΤΟΚΟΙ ΚΑΙ ΔΟΣΕΙΣ ΕΞΥΠΗΡΕΤΗΣΗΣ ΤΟΥ
 
Σε ένα χρέος ύψους περίπου 370 δις €, ο κάθε «βαθμός» του επιτοκίου είναι εξαιρετικά σημαντικός για μία χώρα, το ΑΕΠ της οποίας είναι κάτω των 220 δις € – πόσο μάλλον όταν εμφανίζει πρωτογενή (προ τόκων) ελλείμματα, ενώ είναι βυθισμένη για πέμπτο συνεχή χρόνο στην ύφεση. Κάθε 1% επιτόκιο κοστίζει στη χώρα μας το ποσόν των 3,7 δις € ετήσια (όσο δηλαδή η αμοιβή 370.000 εργαζομένων, με μέσο ετήσιο μισθό 10.000 €) – ενώ με σταθερά τα υπόλοιπα μεγέθη, το επιτόκιο πρέπει να είναι χαμηλότερο από το ρυθμό ανάπτυξης.

Όταν μία χώρα λοιπόν ευρίσκεται σε ύφεση, τα επιτόκια δανεισμού της οφείλουν να είναι τουλάχιστον μηδενικά – αφού δεν μπορούν να είναι άμεσα αρνητικά, αλλά έμμεσα, εάν ο πληθωρισμός είναι υψηλότερος (όχι βέβαια ο προερχόμενος από την αυξημένη φορολογία, όπως αυτός σήμερα στην Ελλάδα, ο οποίος διατηρεί υψηλές τις τιμές των προϊόντων, παρά τη μειωμένη ζήτηση). Επομένως, η χώρα μας οφείλει να αναζητήσει λύσεις χρηματοδότησης του χρέους της, εάν είναι δυνατόν με μηδενικά επιτόκια.

Από την άλλη πλευρά, επειδή η Ελλάδα έχει ακόμη πρωτογενή ελλείμματα, είναι αδύνατον να εξοφλεί τις υποχρεώσεις της – αφού το σύνολο των δημοσίων εσόδων της δεν φθάνει για την κάλυψη των δαπανών της. Επομένως, πρέπει να επιμηκύνει το χρόνο αποπληρωμής του χρέους της – με την προοπτική της εξυπηρέτησης των δόσεων στο μέλλον, μετά από την επίτευξη πρωτογενών πλεονασμάτων. Εάν τώρα η διεθνής κοινότητα (ΔΝΤ) ή/και οι ευρωπαίοι «εταίροι» της δεν είναι σε θέση ή δεν θέλουν να της εξασφαλίσουν αυτές τις (απολύτως απαραίτητες) προϋποθέσεις, τότε η Ελλάδα είναι υποχρεωμένη να προβεί

(α)  είτε στη διαγραφή μέρους του χρέους της – ουσιαστικά σε «σκληρή», μη ελεγχόμενη χρεοκοπία,

(β)  είτε στην αναβολή της πληρωμής των δόσεων για το χρέος της – με ή χωρίς τη συμφωνία των πιστωτών της,

(γ) είτε στον εσωτερικό δανεισμό – στην έκδοση δηλαδή εθνικών ομολόγων, τα οποία θα αγόραζαν οι Πολίτες, οι τράπεζες και οι επιχειρήσεις της,

(δ) είτε στο συνδυασμό όλων ή μέρους των παραπάνω – έτσι ώστε να μοιρασθεί το βάρος σε περισσότερους «αποδέκτες».
 
Στα πλαίσια αυτά, παρά το ότι είναι σχετικά αργά, αφού έχει ήδη «μεταναστεύσει» ένα μεγάλο μέρος των καταθέσεων των Ελλήνων στο εξωτερικό, έχουμε την άποψη ότι είναι ακόμη δυνατή η έκδοση εθνικών ομολόγων – με κύριο μειονέκτημα την έλλειψη της εμπιστοσύνης των Πολιτών στην Πολιτεία, για την οποία θα έπρεπε να γίνουν αμέσως ενέργειες αποκατάστασης της. Μερικά δε από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά αυτών των ομολόγων θα ήταν τα εξής:

(1) Μέσω της έκδοσής τους θα μπορούσε να αναχρηματοδοτηθεί μακροπρόθεσμα το δημόσιο χρέος μας, το οποίο αποτελεί αναμφίβολα το μεγαλύτερο εμπόδιο στις προσπάθειες ανάκαμψης της Οικονομίας μας. Τα ομόλογα αυτά είναι δυνατόν να αγορασθούν από εκείνους τους Έλληνες, οι οποίοι διαθέτουν καταθέσεις στις τράπεζες του εσωτερικού (υπολογίζονται περί τα 170 δις €), καθώς επίσης από αυτούς που διαθέτουν καταθέσεις στο εξωτερικό, είτε διαμένουν εντός της Ελλάδας, είτε είναι υπήκοοι άλλων χωρών.

Περί τα 10 εκ. Έλληνες διαμένουν στο εξωτερικό οι οποίοι, κατά την άποψη μας, θα ήταν πρόθυμοι να συμβάλλουν στη διάσωση της χώρας τους – πόσο μάλλον όταν και οι ίδιοι επωφελούνται πολλαπλά (αρκεί βέβαια να εμπιστευθούν την κυβέρνηση και το λαό της).

(2) To επιτόκιο τους θα έπρεπε να είναι μηδενικό, για το χρονικό διάστημα κατά το οποίο η Ελλάδα θα ευρίσκεται σε ύφεση – ενώ θα πρέπει να αναπροσαρμόζεται αργότερα αυτόματα, ανάλογα με το ρυθμό ανάπτυξης. Ακόμη όμως και να υποθέσουμε ότι, το επιτόκιο έκδοσης τους θα τοποθετούταν στο 5% (όσο περίπου πληρώνει η χώρα μας), ένα μεγάλο μέρος του ποσού των τόκων θα κατευθυνόταν στα Ελληνικά νοικοκυριά και κατ’ επέκταση στη εσωτερική κατανάλωση.

Το γεγονός αυτό θα συνέβαλλε με τη σειρά του στην αναθέρμανση της Οικονομίας μας (μείωση της ανεργίας κλπ.), περιορίζοντας αισθητά τα μέτρα λιτότητας, τα οποία έχει λάβει η κυβέρνηση («διττή» ωφέλεια). Επίσης στην εκδίωξη των μπράβων των τοκογλύφων από την πατρίδα μας – κάτι που χρειάζεται πράξεις και χρήματα (όχι κενά λόγια και παθητικές «κραυγές»).   

(3) Τα εθνικά ομόλογα θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν από τους «ιδιοκτήτες» τους, σαν εγγύηση για τη λήψη μελλοντικών δανείων από τις τράπεζες (στην περίπτωση που θα ήταν βέβαια επιθυμητό – κανείς δεν μπορεί να προϋπολογίσει με ασφάλεια τις μετέπειτα οικονομικές ανάγκες του). Ίσως εδώ θα ήταν απαραίτητη μία ιδιαίτερη συμφωνία της κυβέρνησης με τις τράπεζες έτσι ώστε, τα δάνεια με την παροχή των «Εθνικών Ομολόγων» σαν εγγύηση έγκρισης τους, να επιβαρύνονται με τόκους χαμηλότερους του 5%.

(4) Οι τράπεζες θα μπορούσαν με τη σειρά τους να χρηματοδοτηθούν περαιτέρω, «εκχωρώντας» τα διάφορα δάνεια τους με την εγγύηση των «Εθνικών Ομολόγων» σε τρίτους επενδυτές – έτσι όπως ανέκαθεν «συνηθίζουν» με τα στεγαστικά ή άλλης «ποιότητας» δάνεια τους.

* Βασίλης Βιλιάρδος  (copyright), Αθήνα, 22. Ιανουαρίου 2012, viliardos@kbanalysis.com. Ο κ. Β. Βιλιάρδος είναι οικονομολόγος, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου
            
ΠΗΓΗ: http://www.casss.gr/PressCenter/Articles/2515.aspx

 

Συνέχεια στο Μέρος ΙΙ:http://tomtb.com/modules/smartsection/item.php?itemid=2608

Ναυάγιο PSI: το μη χείρον βέλτιστον

Σχολιάστε
Ναυάγιο PSI: το μη χείρον βέλτιστον

Του Γιάννη Βαρουφάκη

 
 
 

Όλοι αγωνιούν για το PSI+. Εύχονται να πάει καλά, να ανακουφιστεί έτσι το ελληνικό δημόσιο χρέος, να πάρουμε πάλι την «δόση» μας και τον Μάρτιο να κλείσει η νέα δανειακή σύμβαση με την τρόικα ώστε να «σωθεί» άλλη μια φορά η χώρα.
Στο προηγούμενο κείμενό μου [1] εδώ στο protagon, εξήγησα γιατί θεωρώ το PSI+ μια απάτη που απεγνωσμένα ψάχνει νομιμοποίηση. Εμμένω σε αυτά που έγραφα εκεί (τα οποία τα τελευταία εικοσιτετράωρα φαίνεται να έχουν επιβεβαιωθεί τις τελευταίες μέρες από τον διεθνή τύπο, βλ. εδώ [2] και εδώ [3]).

Παρά την «συμφωνία» που μάλλον θα ανακοινωθεί (με φανφάρες πανομοιότυπες με εκείνες που ακολούθησαν τις καταστροφικές Συνόδους-Συμφωνίες της 21η Ιουλίου, της 26η Οκτωβρίου και της 9η Δεκεμβρίου), θα πρόκειται περί νεκρού γράμματος: Τις εβδομάδες που θα ακολουθήσουν θα ξετυλιχθεί ένα κρυφό, παρασκηνιακό δράμα καθώς η ΕΕ και το ΔΝΤ θα διεξάγει μια νέα σειρά διαπραγματεύσεων με τις σκιώδεις τράπεζες (τα hedge funds) τα οποία θα απαιτούν ίδια μεταχείριση των ελληνικών ομολόγων τους με τα ομόλογα που κρατά η ΕΚΤ, και η οποία απαιτεί την εξαίρεσή τους από οιοδήποτε κούρεμα. Εν κατακλείδι, το PSI+ είτε συμφωνηθεί είτε όχι δεν θα φέρει τις «ανάσες» που έχει ανάγκη το δημόσιο χρέος χωρίς να εμπλέξει όλη την Ευρώπη σε μια μεγάλη περιπέτεια που δεν αξίζει τον κόπο.
 
Σήμερα προχωρώ το επιχείρημα ένα βήμα παραπέρα: Ακόμα και επιτυχημένο να είναι το PSI+ (που δεν θα είναι), το μέγιστο δώρο στην χώρα μας και στην Ευρώπη ολόκληρη θα ήταν να ναυαγήσουν οι διαπραγματεύσεις. Πως μπορεί να το επιδιώξει αυτό η ελληνική κυβέρνηση χωρίς να φανεί ότι είναι εκείνη υπεύθυνη για το ναυάγιο; Με δύο τρόπους: Πρώτον, να συμφωνήσει η με την άποψη του ΔΝΤ ότι το επιτόκιο στα νέα ομόλογα δεν πρέπει επ’ ουδενί να ξεπερνά το 2% (κάτι που ο κ. Dallara δεν έχει εξουσιοδότηση να αποδεχθεί) και, δεύτερον, να ζητήσει συμμετοχή στην συμφωνία των hedge funds (τα οποία δεν την αποδέχονται). Έτσι, ο κ. Dallara θα φύγει άπρακτος και η ελληνική κυβέρνηση θα είναι ελεύθερη να ανακοινώσει ότι οι αποπληρωμές του Μαρτίου αναβάλλονται μέχρι νεοτέρας. Πριν υποστηρίξω την άποψη αυτή, θα ξεκινήσω με τον κατάλογο των ενστάσεων που θα ακουστούν εναντίον της.
Μια τέτοια αναβολή της αποπληρωμής των δανειστών του ελληνικού δημοσίου μετά από την αποτυχία των διαπραγματεύσεων (θα μου πουν πολλοί, αν όχι όλοι):

 ●  Θα αποτελέσει πιστωτικό γεγονός με συνέπεια την άμεση πυροδότηση των CDS (των ασφαλιστήριων που έχουν αγοράσει όσοι, ουσιαστικά, στοιχημάτισαν ότι θα έχουμε πιστωτικό γεγονός)
 ●  Μια τέτοια αθέτηση των υποχρεώσεών μας απέναντι στους δανειστές μας (έστω και για μερικούς μήνες) θα αμαυρώσει το όνομα της Ελλάδας για δεκαετίες
 ●  Θα πτωχεύσουν οι ελληνικές τράπεζες και τα ασφαλιστικά ταμεία, καθώς δεν θα πάρουν τα χρήματα του Μαρτίου που τους χρωστά το ελληνικό δημόσιο
 ●  Θα ναυαγήσει η νέα δανειακή σύμβαση (της 27ης Οκτωβρίου) και το ελληνικό δημόσιο, το οποίο εδώ και καιρό δεν μπορεί να δανειστεί από τις αγορές, δεν θα μπορεί να δανείζεται ούτε καν από την τρόικα
 ● Η χώρα δεν θα μπορεί να εισάγει τα αναγκαία αγαθά (π.χ. πετρέλαιο)
 ● Η χώρα θα εξαναγκαστεί εκτός ευρωζώνης και, λόγω της Συνθήκης της Λισαβόνας, και εκτός της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Πρώτα θα απαντήσω στα πιο πάνω έξι σημεία, ένα προς ένα (και με την ίδια αρίθμηση) και κατόπιν θα εξηγήσω γιατί ισχυρίζομαι ότι το ναυάγιο του PSI+ θα έδινε μια ευκαιρία στην ευρωζώνη να αποδράσει από την Κρίση που με μαθηματική ακρίβεια την υπονομεύει και, παράλληλα, θα ήταν το μη χείρον τόσο για την Ελλάδα.

1. Και βέβαια θα αποτελέσει πιστωτικό γεγονός μια τέτοια εξέλιξη. Τα CDS θα πυροδοτηθούν (με βασικούς χαμένους την Goldman Sachs και την American Insurance Group που τα εξέδωσαν) ωφελώντας τα hedge funds που τα έχουν προμηθευτεί αλλά ζημιώνοντας τα άλλα hedge funds τα οποία (όπως έγραψα στο προηγούμενο άρθρο μου) είχαν αγοράσει (μετά την 27η Οκτωβρίου) ελληνικά ομόλογα λήξης Μαρτίου με σκοπό να παζαρέψουν την πλήρη αποπληρωμή τους απειλώντας ότι, διαφορετικά, θα πυροδοτήσουν τα CDS. Κι όσες γαλλο-γερμανικές τράπεζες, στα κρυφά, έχτισαν νέα συνθετικά στοιχήματα-παράγωγα πάνω στα ελληνικά ομόλογα (ελπίζοντας σε κάποιο swap τύπου PSI+,) κι αυτές θα υποστούν ζημιές. Γιατί είναι κακό αυτό; Ας πρόσεχαν. Κι αν τώρα κινδυνεύουν με χρεοκοπία, ιδού ο δρόμος για το EFSF το οποίο προσφέρεται (μετά την Συμφωνία της 27ης Οκτωβρίου) να τις επανακεφαλαιοποιήσει.

2. Μέχρι τον Ιούλιο, η κυβέρνηση έλεγε ότι η αναδιάρθρωση του χρέους (που κάποιοι προτείναμε από το 2010) θα σήμαινε απώλεια του καλού ονόματος της χώρας στις χρηματαγορές στις οποίες (θυμάστε) «όπου να’ ναι» θα ξαναβγαίναμε. Από την 27η Οκτωβρίου όμως και μετά, ούτε η κυβέρνηση δεν το λέει αυτό. Από την ώρα που συμφωνήθηκε ένα κούρεμα στην ονομαστική αξία των ομολόγων μας της τάξης του 50%, και μια επιμήκυνση του υπόλοιπου 50% για 20 με 30 χρόνια, η Ελλάδα πτώχευσε και επισήμως. Μόνο που, για λόγους Οργουελιανού ευφημισμού, το ονομάσαμε PSI+. Όμως οι άνθρωποι των αγορών δεν είναι ανόητοι. Στα μάτια τους η Ελλάδα πτώχευσε και αθέτησε τις υποχρεώσεις της. Το ότι η ΕΕ έβαλε το πιστόλι στον κρόταφο του κ. Dallara για να τον «πείσει» να πει ότι δέχεται «εθελοντικά» αυτή την διαγραφή χρέους δεν σημαίνει ότι δεν πρόκειται για πτώχευση. (Να σας θυμίσω ότι και οι εταιρείες – π.χ. η Lehman Brothers –, όταν πτωχεύουν, πάντα αποπληρώνουν ένα μέρος των χρεών τους. Πτωχευμένες κηρύσσονται όταν κριθεί ότι είναι ανίκανες να τα αποπληρώσουν στο ακέραιο.) Άρα, το επιχείρημα ότι αν ναυαγήσει το PSI+ θα χάσουμε το καλό μας όνομα, ενώ αν πετύχει θα το κρατήσουμε, απορρίπτεται ως γελοίο.

3. Οι ελληνικές τράπεζες, αγαπητές και αγαπητοί φίλοι, είναι ήδη πτωχευμένες. Η λειτουργία τους δεν εξαρτάται από το αν θα πάρουν τον Μάρτιο το 15% των χρημάτων που τους χρωστά το ελληνικό δημόσιο (καθώς το PSI+ αυτό προβλέπει, συν νέα 30ετή ομόλογα τα οποία δεν πρόκειται να αλλάξουν σημαντικά την δραματική κατάσταση των λογιστικών τους βιβλίων). Αυτό το ποσό, που αντιστοιχεί στο 15%, δεν θα κρίνει την βιωσιμότητά τους. Όπως και σήμερα, θα εξακολουθήσουν να λειτουργούν στην βάση της συνεχιζόμενης παροχής ρευστότητας από την ΕΚΤ (με το νέο LTRO να παίζει σημαντικό ρόλο). Ίσως μάλιστα το ναυάγιο του PSI+ να εξαναγκάσει τους τραπεζίτες μας να αποδεχθούν κεφάλαια από το EFSF (κάτι που θα ήταν ευχής έργο για τις τράπεζες αλλά όχι, βέβαια, για τους ίδιους). [Όσο για τις ανησυχίες ότι η ΕΚΤ θα σταματήσει την παροχή ρευστότητας στις ελληνικές τράπεζες σε περίπτωση που το PSI+ ναυαγήσει, δεν υπάρχει περίπτωση η ΕΚΤ να κάνει κάτι τέτοιο δεδομένου ότι θα πυροδοτούσε την αλυσιδωτή κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος της ευρωζώνης.] Τέλος, τα ασφαλιστικά ταμεία, τα οποία και αυτά τελούν υπό πτώχευση, με ή χωρίς το PSI+, μπορούν ενισχυθούν βραχυπρόθεσμα (για τους επόμενους μήνες) με τα απαιτούμενα χρήματα τα οποία είναι μια σταγόνα μπροστά στον ωκεανό των αποπληρωμών του Μαρτίου. [Ό,τι στο μέλλον θα έχουμε πρόβλημα με τα ασφαλιστικά ταμεία, αυτό είναι σίγουρο. Όμως αυτό θα συμβεί και να «πετύχει» το PSI+.]

4. Η νέα δανειακή σύμβαση, το Μνημόνιο Νο.2, που συμφωνήθηκε την 27η Οκτωβρίου, μαζί με το PSI+, παρουσιάζεται σήμερα ως ο νέος εθνικός στόχος – η τελευταία ευκαιρία να μπορέσει για λίγο ακόμα καιρό να χρηματοδοτείται το κράτος. Δεν είναι όμως. Ξέρετε, είναι αλήθεια ότι, έως τώρα, στο πλαίσιο του Μνημονίου Νο.1, ένα ποσοστό των νέων δανεικών (που παίρναμε σε δόσεις) της τάξης του 15% με 20% πήγαινε σε μισθούς, συντάξεις και, γενικότερα, στην χρηματοδότηση του πρωτογενούς ελλείμματος του δημοσίου (δηλαδή των ελλειμμάτων που θα είχαμε ακόμα κι αν δεν αποπληρώναμε τα παλαιά χρέη). Από εδώ και στο εξής όμως, αυτό τελείωσε. Η Γερμανία το έχει δηλώσει κατηγορηματικά: «Δεν θα πάρετε ευρώ πάνω από το ποσό που χρειάζεστε για να αποπληρώνετε τα δανεικά σας.» Άρα, τα πράγματα είναι απλά: Η νέα δανειακή σύμβαση δεν θα καλύπτει καμία από τις νέες δαπάνες του ελληνικού δημοσίου. Οι μόνοι που θα πρέπει να αγωνιούν για το αν θα προχωρήσει ή όχι είναι οι δανειστές μας, συμπεριλαμβανόμενης της τρόικας (και ιδίως της ΕΚΤ) που δεν θα πάρει τα χρήματα του Μνημονίου Νο.1 παρά μόνο αν προχωρήσει το Μνημόνιο Νο.2! Περιληπτικά, είτε προχωρήσει το Μνημόνιο Νο.2 (με ή χωρίς επιτυχημένο PSI+) είτε όχι, το ελληνικό δημόσιο, από τούδε και στο εξής, δεν θα μπορεί να δανείζεται από την τρόικα για να πληρώνει μισθούς, συντάξεις, εξοπλισμούς, σχολεία, υγεία κλπ.

5. Αυτός ο φόβος είναι κατάλοιπο της προ ευρώ εποχής και εκτός θέματος σήμερα. Όταν είχαμε την δραχμή, οι επιχειρήσεις που εισήγαγαν είδη πρώτης ανάγκης (π.χ. πετρέλαιο) έπρεπε να κάνουν χρήση των αποθεμάτων συναλλάγματος της χώρας. Σήμερα, δεν έχουν κανέναν τέτοιο περιορισμό. Αγοράζουν από το εξωτερικό σε ευρώ, χρησιμοποιώντας τον δικό τους τραπεζικό λογαριασμό, και πουλάνε στην εγχώρια αγορά στο ίδιο νόμισμα. Το κράτος δεν παρεμβαίνει (ιδίως από τότε που τα διυλιστήρια και άλλοι οργανισμοί ιδιωτικοποιήθηκαν). Είναι σφάλμα να θεωρούμε ότι η πτώχευση του ελληνικού δημοσίου σημαίνει και πτώχευση της, π.χ., Πετρόλα.

6.  Όλοι θεωρούν δεδομένο ότι μια εξέλιξη σαν αυτή που πρεσβεύω (το εσκεμμένο ναυάγιο των διαπραγματεύσεων του PSI+ και η μη υπογραφή της νέας δανειακής συμφωνίας με την τρόικα) θα σημάνει, αυτομάτως, έξοδο της χώρας από την ευρωζώνη. Όχι μόνο δεν είναι  δεδομένο κάτι τέτοιο αλλά, θα μου επιτρέψετε να πω, είναι αδύνατον να συμβεί. Έστω ότι το PSI+ ναυαγεί, το Μνημόνιο Νο.2 καθυστερεί και το ελληνικό δημόσιο αναβάλει την αποπληρωμή των ομολόγων του Μαρτίου. Πως θα εκδιωχθεί η χώρα από την ευρωζώνη; Πρώτον, δεν προβλέπεται μια τέτοια διαδικασία σε καμία Συνθήκη, ούτε και σε κάποιο νομικό κείμενο. Και να ψηφίσουν οι 16 υπόλοιπες χώρες της ευρωζώνης (κάτι το οποίο είναι απολύτως αδύνατον, καθώς τουλάχιστον η Ιρλανδία και η Πορτογαλία ξέρουν ότι μια τέτοια εξέλιξη ανοίγει το παράθυρο και για εκείνες) την εκπαραθύρωση της Ελλάδας από το ευρώ, μια τέτοια απόφαση δεν έχει κανένα νομικό αντίκρισμα. Δεύτερον, και να έβρισκαν νομικό τρόπο να το κάνουν, δεν θα το ήθελαν καθώς μια τέτοια κίνηση θα σφράγιζε την μοίρα ολόκληρης της ευρωζώνης: Τα spreads της Ιταλίας και των ομολόγων του EFSF θα πήγαιναν στα ουράνια, η Ιρλανδία θα αιμορραγούσε από μια μαζική απόδραση των αποταμιεύσεων που θα ανάγκαζε το Δουβλίνο να ορθώσει (παράνομα) τείχη στις μεταφορές κεφαλαίων κλπ κλπ. Τότε, θα με ρωτήσετε, γιατί η κα Merkel και η ίδια η ελληνική κυβέρνηση, από τον Οκτώβριο και μετά,  απειλούν ότι μία αποτυχία τους δίδυμου PSI+-Μνημονίου Νο.2 θα σήμαινε έξοδο της χώρας από το ευρώ; Δεν έχω καμία αμφιβολία ότι πρόκειται περί μιας, κενής περιεχομένου, χυδαίας απειλής στην οποία αξίζει η περιφρόνηση από όλους μας.


Σας υποσχέθηκα ότι, αφού απαντήσω στις ενστάσεις, θα εξηγήσω γιατί το εσκεμμένο ναυάγιο του PSI+ θα ήταν το μη χείρον για την Ελλάδα και, παράλληλα, μια ευκαιρία για την ευρωζώνη να αποδράσει από την Κρίση. Θα αρχίσω από την Ευρώπη και θα κλείσω με τους λόγους που, μεταξύ όλων των δεινών που μας απειλούν, το ναυάγιο του PSI+ είναι η πιο ανώδυνη εξέλιξη για την πατρίδα μας.
 
Τα οφέλη της Ευρώπης από ένα ναυάγιο του PSI+
 

1. Η πυροδότηση των CDS, και οι απώλειες  των γαλλογερμανικών τραπεζών από μια ελληνική στάση πληρωμών, θα αναγκάσει την ευρωπαϊκή ηγεσία να αντιμετωπίσει (επί τέλους) την τραπεζική κρίση που μαίνεται στα σιωπηλά στην Βόρεια Ευρώπη. Πιο συγκεκριμένα, δίνει στους ηγέτες του Βορρά (Γερμανία, Ολλανδία, Βέλγιο και Γαλλία) την ευκαιρία και την δικαιολογία (απέναντι στους τραπεζίτες που τόσο φοβούνται οι πολιτικοί) να βάλουν το νυστέρι στο κόκκαλο – να απαιτήσουν ουσιαστική επανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, δηλαδή νέα κεφάλαια και όχι αύξηση του ποσοστού κεφαλαιοποίησης των τραπεζών με μείωση των δανείων που παρέχουν, κάτι που ενισχύει τους ανέμους της ύφεσης που πλήττει ολοένα και περισσότερο την Ευρώπη.


2. Θα υποχρεώσει την ΕΚΤ να αποδεχθεί ότι δεν είναι δυνατόν τα ελληνικά ομόλογα που διαθέτει εκείνη να είναι στο απυρόβλητο ενώ εκείνα που διαθέτει το ΙΚΑ μπορούν να κουρευτούν. Θα την υποχρεώσει να σταματήσει να προσποιείται ότι οι παρεμβάσεις της έχουν καθαρά νομισματικό χαρακτήρα και πως δεν είναι δική της δουλειά να βοηθά στην ορθολογική, κεντρική διαχείριση του δημόσιου χρέους της ευρωζώνης. Εν τέλει, θα είναι ένα σημαντικό βήμα στην απαραίτητη μεταμόρφωση της ΕΚΤ σε μια πραγματική Κεντρική Τράπεζα (όπως η Fed, Bank of England κλπ).

3. Το ναυάγιο της Μνημονιακής πολιτικής στην Ελλάδα, όπου και ξεκίνησε, αποτελεί προαπαιτούμενο για τον επανασχεδιασμό της ευρωπαϊκής πολιτικής αντιμετώπισης της Κρίσης της Ευρωζώνης. Όσο η «ελληνική πληγή» καλύπτεται με τσιρότα, τόσο οι ευρωπαίοι ηγέτες μας θα κρύβονται πίσω από το δάκτυλό τους με αποτέλεσμα να καταρρέει το σύμπαν γύρω τους, στις δικές τους κραταιές χώρες, την ώρα που εκείνοι σφυρίζουν αδιάφορα. Το ναυάγιο του PSI+, από αυτή την άποψη, είναι ακριβώς αυτό που χρειάζεται η Ευρώπη σήμερα. Αμέσως μετά η Ευρώπη θα εξαναγκαστεί να αποφασίσει είτε να διαλύσει την ευρωζώνη είτε να την επανασχεδιάσει σε νέα, ορθολογική βάση.
 
Τα οφέλη της Ελλάδας από ένα ναυάγιο του PSI+
 
1. Στην τελευταία πρόταση έγραφα πως το ναυάγιο του PSI+ θα υποχρεώσει την Ευρώπη «να αποφασίσει είτε να διαλύσει την ευρωζώνη είτε να την επανασχεδιάσει σε νέα, ορθολογική βάση». Και στην μία και στην άλλη περίπτωση, η Ελλάδα θα έχει μια ευκαιρία να ξεφύγει από την σημερινή σκοτοδίνη. Όπως έχει γίνει πλέον (ελπίζω) σαφές σε όλους μας, η Κρίση στην Ελλάδα δεν μπορεί να ξεπεραστεί με νέα δάνεια υπό τον όρο της περεταίρω συρρίκνωσης του ΑΕΠ (την αυστηρή λιτότητα δηλαδή) και ενόσω η Ευρώπη τελεί υπό άρνηση, δημιουργώντας έτσι υφεσιακές συνθήκες σε ολόκληρη την ήπειρο. Στο βαθμό που το PSI+ δεν είναι παρά ένα φύλο συκής για την συνέχιση της πολιτικής αυτής, το ναυάγιό του είναι καθήκον της χώρας μας προς τον εαυτό της. Στο πλαίσιο του επανασχεδιασμού της ευρωζώνης που θα ακολουθήσει, θα μας δοθεί (για πρώτη φορά από τότε που ξέσπασε η Κρίση) η ευκαιρία να εκπονήσουμε ένα ρεαλιστικό Σχέδιο Απόδρασης.

2. Το ελληνικό δημόσιο, ό,τι και να γίνει με το PSI+, θα πρέπει από τώρα να αυτοχρηματοδοτείται. (Έχω αναφερθεί εδώ σε δύο τρόπους που μπορεί να επιτευχθεί η αυτοχρηματοδότηση για μια περίοδο έκτακτης ανάγκης.)  Αν η ίδια η ελληνική κυβέρνηση πάρει την απόφαση ότι από εδώ και εμπρός (και μέχρι η ευρωζώνη είτε να διαλυθεί είτε να επανασχεδιαστεί) το δημόσιο θα ζει από τα έσοδά του, απορρίπτοντας επί τέλους τις ψευδαισθήσεις ότι ο συνδυασμός PSI+ και Μνημονίου Νο.2 θα μας επιτρέψουν να έχουμε πρωτογενή ελλείμματα και στο μέλλον, θα έχουμε κάνει ένα μεγάλο άλμα προς τα εμπρός.

3. Δύο χρόνια τώρα, η οικονομία της χώρας μας έχει στεγνώσει από επενδύσεις. Βασικός παράγοντας είναι το «έργο» που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε «Περιμένοντας την Πτώχευση». Σε μια χώρα όπου όλοι ρωτούν (αν και ξέρουν την απάντηση) «Τι θα γίνει; Θα την αποφύγουμε την πτώχευση;», κανείς δεν επενδύει. Σε μια χώρα όπου το ερώτημα «Τελικά θα πτωχεύσουμε;» ισοδυναμεί με το ερώτημα «Θα μας δώσουν την επόμενη δόση;», η στάση επενδύσεων είναι φυσιολογική. Για αυτό πρέπει να πυροδοτηθούν τα CDS, για αυτό τον λόγο πρέπει να ειπωθούν τα λόγια «στάση πληρωμών», «default» κλπ ώστε να μπει ένα τέλος σε αυτή την αγωνία που εγγυάται ότι, όσο διαιωνίζεται, κανένας, έλληνας ή ξένος, δεν πρόκειται ποτέ να επενδύσει. Σκεφτείτε το: Με μηδενικό κόστος για το ελληνικό δημόσιο (καθώς έτσι κι αλλιώς κανείς δεν θα του χρηματοδοτεί τα πρωτογενή του ελλείμματα πλέον, ούτε καν η τρόικα), θα έχουμε σταματήσει αυτό το σήριαλ με την χρεοκοπία. Θα έχει εξαγγελθεί στα πρωτοσέλιδα και θα γυρίσουμε σελίδα. Εντός του ευρώ. Και με μια Ευρώπη που θα αναγκαστεί να επιστρέψει στο σχεδιαστήριο με στόχο την αναδόμηση της ευρωζώνης.

Συμπερασματικά, το μήνυμά μου είναι τόσο απλό όσο και αντίθετο με όλα όσα μας βομβαρδίζουν: Το πατριωτικό και ευρωπαϊκό μας καθήκον είναι να οδηγήσουμε το PSI+ σε ναυάγιο ώστε να προβούμε σε μια αναβολή της αποπληρωμής των δανείων μας τον Μάρτιο (η οποία θα καταγραφεί ως χρεοκοπία και θα πυροδοτήσει τα CDS). Αντί για την «καταστροφή», που μας λένε ότι θα φέρει, ένα ναυάγιο των διαπραγματεύσεων του PSI+ θα δώσει στην Ελλάδα μια ύστατη (έστω και μικρή) ευκαιρία απόδρασης από την Κρίση και στην Ευρώπη ένα κίνητρο να επιστρέψει στον δρόμο του ορθολογισμού. Το ότι, δυστυχώς, οι ηγέτες μας μάλλον θα θριαμβολογήσουν άλλη μια φορά για μια δήθεν σημαντική «συμφωνία» θα πρέπει να μας προβληματίσει. Και να μας κάνει να αναρωτηθούμε: Γιατί τους ανεχόμαστε ακόμα;

Παραπομπές

[1 ] http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=11731
[2] http://www.independent.co.uk/hei-fi/news/hedge-funds-hold-athens-to-ransom-over-debt-rescue-6291158.html?origin=internalSearch
[3] http://www.cbsnews.com/8301-505245_162-57360807/crucial-debt-talks-resume-in-athens/

ΠΗΓΗ: 20/01/2012, http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=11915

Εντός ΟΝΕ: Σκοτεινοί δείκτες & αριθμοί ελλ. οικονομίας

Σχολιάστε
Σκοτεινοί δείκτες και αριθμοί της εντός ΟΝΕ ελληνικής οικονομίας

Του Κώστα Παπουλή


Εισαγωγικά: Η «αριθμητική» της (εντός ΟΝΕ) ελληνικής οικονομίας, από πολλές όψεις, είναι εντυπωσιακά αρνητική. Ορισμένες, από αυτές τις όψεις, αναφέρονται σε αυτό το άρθρο, όπως:

1) Η δυνατότητα παραγωγής πλεονάσματος ανά εργαζόμενο, σε σχέση με την Γερμανία, η την Ισπανία.
2) Η αρνητική καθαρή αποταμίευση όλη την δεκαετία του ευρώ, που δείχνει άλλωστε, ότι η ελληνική οικονομία δεν είχε κανέναν δυναμισμό, και ότι η φιλολογία περί ισχυρής Ελλάδας – που υιοθέτησε και τμήμα της αριστεράς – ήταν εσφαλμένη.
3) Η συνεπακόλουθη εξωτερική της υπερχρέωση και η δυναμική του δημοσίου χρέους (κύρια εξωτερικού), μιας ουσιαστικά (παραγωγικά και δημοσιονομικά) χρεοκοπημένης χώρας, που είναι ανέφικτο να ανακοπεί.
4) Η μεγάλη της κάμψη και οι χαμηλοί της μισθοί, σε σχέση με το κέντρο.
5) Η πραγματική συναλλαγματική ισοτιμία της χώρας, η οποία από την εποχή της πολιτικής της σκληρής δραχμής, αλλά και εντός ΟΝΕ, ανατιμάται διαρκώς, και έτσι η Ελλάδα διαθέτει εδώ και πολλά χρόνια πιο «σκληρό» νόμισμα από τις ΗΠΑ, την Γερμανία κλπ.
Αυτοί είναι μερικοί από τους σκοτεινούς αριθμούς, που λένε, ότι οι θυσίες που πρέπει να γίνουν από τον κόσμο της εργασίας, για να παραμείνει η Ελλάδα στο ευρώ είναι τεράστιες. Από την άλλη, δεν υπάρχει κανένα στοιχείο, που να δείχνει, ότι η ενταγμένη στην ΟΝΕ, ελληνική οικονομία, μπορεί να βγει από τον Άδη, και να ξεφύγει η χώρα από την διαδικασία ερημοποίησης. Η έξοδος λοιπόν, από το ευρώ, ως αντικειμενική φορά των πραγμάτων, καθίσταται μάλλον θέμα χρόνου.
Α) Δυνατότητα παραγωγής πλεονάσματος ανά εργαζόμενο: Μια μελέτη για το ασφαλιστικό, που έγινε πριν μερικά χρόνια, από την ερευνητική ομάδα του Θ. Μαριόλη,1 οδήγησε σε ένα απίστευτο αποτέλεσμα. Χρησιμοποιώντας στοιχεία του 1997-98, προ ευρώ δηλαδή, βρέθηκε ότι ένας εργαζόμενος στην Ελλάδα, μπορεί να συντηρήσει ως μάξιμουμ θεωρητική δυνατότητα, με τον ίδιο μέσο μισθό, δύο μη εργαζόμενους. Όταν ο ελληνικός μέσος μισθός θεωρήθηκε ως ισπανικός, τότε ένας εργαζόμενος στην Ισπανία μπορούσε να συντηρήσει 8. Όταν ο ελληνικός μισθός θεωρήθηκε μέσος γερμανικός μισθός, τότε ένας εργαζόμενος μπορούσε να συντηρήσει 20.
Δηλαδή, η μάξιμουμ θεωρητική δυνατότητα παράγωγής πλεονάσματος ανά εργαζόμενο, ανάμεσα στην Ελλάδα, την Ισπανία και την Γερμανία, όταν πάρουμε σαν βάση τον ελληνικό μέσο μισθό, βρέθηκε 1:4:10. Αντίθετα καμία οικονομία, ούτε η ελληνική, ούτε η ισπανική, δεν μπορεί να αντέξει τον γερμανικό μέσο μισθό, μια που τα κέρδη, π.x., γίνονται αρνητικά. Παρά την ύπαρξη προϋποθέσεων στην μελέτη, που αλλοιώνει σχετικά το αποτέλεσμα, μπορούμε να φωτογραφίσουμε σε τι δεινή θέση βρέθηκε η ελληνική οικονομία μέσα στην ΟΝΕ, όταν έπρεπε να ανταγωνιστεί, χωρίς καμία προστασία, πολύ πιο προηγμένες οικονομίες από αυτήν. Η καταστροφή, ήταν θέμα χρόνου.
Το ευρώ κατασκευάστηκε, φυσικά, για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα των μεγάλων επιχειρήσεων και τραπεζών του κέντρου, στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης. Το ευρώ δεν φτιάχτηκε για τον κόσμο της εργασίας και πολύ περισσότερο, για την περιφέρεια και την Ελλάδα.
Β) Καθαρή Αποταμίευση: Το ανταγωνιστικό έλλειμμα της περιφέρειας και η αποδιάρθρωση της παραγωγικής της βάσης κρύφτηκε από τον φτηνό εξωτερικό δανεισμό. Οδηγηθήκαμε σε βαθιά στρέβλωση των οικονομιών του Νότου, σε άφθονα κέρδη για τις τράπεζες, και σε ανάπτυξη κλάδων μη διεθνών εμπορεύσιμων αγαθών, εσωτερικό εμπόριο, «φούσκες» ακινήτων κλπ.
Δυστυχώς υπάρχει, και εδώ, μια αρνητική ελληνική πρωτιά. Η ελληνική οικονομία δεν είναι η μοναδική στον κόσμο, ή στην ζώνη του ευρώ (ΖΕ), που εμφανίζει εξωτερικό έλλειμμα. Είναι όμως η μοναδική στην ΖΕ, που εμφανίζει αρνητική καθαρή αποταμίευση,2 κατά μήκος όλης της δεκαετίας του 2000. Ακολουθούν η Πορτογαλία-Μάλτα με 7 έτη, Κύπρος με 3, Ιταλία-Σλοβακία με 2. Aς κρατήσουμε ότι για την Ιταλία, είναι τα δύο τελευταία της έτη, και ότι η αποταμίευση της επιδεινώνεται ταχύτατα μετά το 2007.
Αν δηλαδή η ελληνική οικονομία ήταν κλειστή (ουσιαστικά αν δεν δανειζόταν), θα έπρεπε να τρώμε κτίρια ή μηχανές.
Άρα, τα επίπεδα κατανάλωσης και επένδυσης, οι ρυθμοί ανάπτυξης της «χρυσής εποχής της ΟΝΕ», δεν είχαν να κάνουν με κάποιο δυναμισμό της ελληνικής οικονομίας, αλλά με την συνεχώς διογκούμενη εξωτερική της υπερχρέωση, που προανήγγειλε την σημερινή χρεοκοπία.
Πρέπει να σημειώσουμε, ότι από το 1960 μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1990, η καθαρή αποταμίευση στην Ελλάδα ήταν πάντα θετική, το εξωτερικό έλλειμμα βιώσιμο (αρκετές φορές και θετικό) και ο δανεισμός του δημοσίου ήταν κύρια εσωτερικός, είτε δηλαδή προερχόταν από την εγχώρια αποταμίευση, είτε από την νομισματική χρηματοδότηση του δημόσιου ελλείμματος.
Γ) Εξωτερικό δημόσιο χρέος, Καθαρή Διεθνής Επενδυτική Θέση, Καθαρό Εξωτερικό Χρέος: Μπορεί το δημόσιο χρέος -προ ΟΝΕ- να ήταν 100% και πλέον, του ΑΕΠ, αλλά το κύριο μέρος του (άνω του 80%) ήταν σε δραχμές, άρα διαχειρήσιμο και ελέγξιμο, μέσω του πληθωρισμού, της νομισματικής χρηματοδότησής του κλπ. Σήμερα όχι μόνο βρίσκεται στο 160% του ΑΕΠ, αλλά τα 2/3 και πλέον, είναι εξωτερικό χρέος. Η δραχμή δεν προστάτευε μόνο την εγχώρια παραγωγή, αλλά προστάτευε και από το εξωτερικό χρέος, λόγω και του υψηλού κόστους δανεισμού σε ξένο νόμισμα.
Τις τελευταίες δεκαετίες έχει εισαχθεί στις επίσημες στατιστικές το μέγεθος «Καθαρή Διεθνής Επενδυτική Θέση» (Κ.Δ.Ε.Θ. – «Net International Investment Position»),3 το οποίο αποτυπώνει το ύψος των διεθνών υποχρεώσεων και απαιτήσεων μίας χώρας, σε συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Αναλόγως, λοιπόν, του προσήμου της, θετικού ή αρνητικού, η Κ.Δ.Ε.Θ. δηλώνει ότι μία χώρα είναι καθαρός πιστωτής ή χρεώστης, αντιστοίχως, έναντι του υπολοίπου κόσμου. Έτσι, όταν κοιτάξει κανείς τα στοιχεία για την Κ.Δ.Ε.Θ., η Γερμανία για παράδειγμα, είναι καθαρός πιστωτής (της τάξης του 37% του ΑΕΠ της), ενώ η Ισπανία, και η Ιρλανδία είναι καθαροί χρεώστες (της τάξης του 81%, και του 58% των ΑΕΠ τους, αντιστοίχως, με στοιχεία για το 2008-2009). Τέλος, διευκρινίζεται ότι τα στοιχεία για την Κ.Δ.Ε.Θ. δεν συμπίπτουν, επακριβώς, με αυτά για το «καθαρό εξωτερικό χρέος».
Τα στοιχεία για το καθαρό εξωτερικό χρέος και την Κ.Δ.Ε.Θ. είναι σημαντικά, γιατί μας πληροφορούν για τις απαιτήσεις και υποχρεώσεις κάθε επιμέρους εθνικής οικονομίας. Ειδικότερα, όσον αφορά στην Ελλάδα, θα πρέπει να τονιστεί ότι η Κ.Δ.Ε.Θ. της χειροτερεύει συστηματικά: από το -35.3% του ΑΕΠ το 1999, έφθασε στο -100%, περίπου, του ΑΕΠ (δηλ. στα 228 δισ. ευρώ) στο τρίτο τρίμηνο του 2010. Η Ελλάδα (όπως και όλος ο Ευρωπαϊκός «Νότος») είναι, λοιπόν μία συγκριτικά υπερχρεωμένη χώρα, και αυτό ήταν αναπόφευκτο, από τη στιγμή που εντάχθηκε στην ΟΝΕ. Και είναι αξιοσημείωτο ότι, σύμφωνα με εκτιμήσεις, το καθαρό εξωτερικό χρέος της Αργεντινής, κατά το έτος που ξέσπασε, εκεί, η κρίση (δηλ. το 1999), ανερχόταν μόλις στο 6% του ΑΕΠ της και στο 64% των εξαγωγών της, ενώ της Ελλάδας ανερχόταν, το 2009, στο 103% του ΑΕΠ της και στο 512% των εξαγωγών της (τα αντίστοιχα μεγέθη για την Ισπανία είναι 65% και 274%, και για την Πορτογαλία είναι 122% και 441%).
Δ) Ύφεση, ανεργία, μισθοί: Η ύφεση στην Ελλάδα φέτος, αν δεν «μαγειρεύονταν» τα στοιχεία του ΑΕΠ, θα καταγραφόταν στο -7%. Παρά τις επίσημες «προβλέψεις» για ύφεση το 2012 κατά -3,5%, όλα δείχνουν πως τα επίπεδα ύφεσης θα είναι ανάλογα. Πουθενά στην ΖΕ δεν υπάρχει τέτοια κατάρρευση. Έτσι μέσα στα 4 χρόνια (2009-2012) η ύφεση στην Ελλάδα θα ξεπεράσει αθροιστικά το -20%. Εντυπωσιακή ομοιότητα με την Αργεντινή, όπου η ύφεση το 1998-2001, ήταν -22%.
Η επίσημη ανεργία συγκρίνεται μόνο με της Ισπανίας, και βρίσκεται στο 18,5%, στην Πορτογαλία στο 13%, στην Ιταλία 8,5%, και στην Γερμανία στο 5,5%, στα πιο χαμηλά επίπεδα μετά την γερμανική ενοποίηση.
Ο μέσος ονομαστικός μισθός στην Ελλάδα το 2003, ήταν στο 45% του γερμανικού και στο 52% της τότε Ένωσης των 15. Αν συμπεριλάβουμε την έλλειψη κοινωνικού μισθού στην χώρα μας και την ελληνική μισθολογική καθίζηση της τελευταίας διετίας, βλέπουμε ότι η Ελλάδα προσπαθεί να στηριχτεί στους χαμηλούς μισθούς και δεν τα καταφέρνει, ενώ η Γερμανία στην υψηλή παραγωγικότητα και τα καταφέρνει.
Ε) Η δυναμική του δημόσιου χρέους: Ας κάνουμε το απίθανο σενάριο, ότι η Ελλάδα στο τέλος του 2012 θα έχει δημόσιο χρέος στο 140% του ΑΕΠ (δηλαδή άμεσα, μετά την αναδιάρθρωση, το χρέος θα προσεγγίσει περίπου τα 280-285 δις ευρώ από 360-365 δις, σήμερα), και ένα μέσο επιτόκιο 4,5%. Επειδή θα δανειστεί η χώρα, αρκετά δις, για την επανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, αλλά και για να χρηματοδοτήσει μετρητοίς την συμφωνία, μιας τέτοιας έκτασης κούρεμα προϋποθέτει και την «συμμετοχή» της Ε.Κ.Τ. . Ας υποθέσουμε ακόμη, ότι θα πετυχαίνει κατά έτος, πρωτογενές πλεόνασμα 1% του ΑΕΠ. Αν ο πληθωρισμός είναι 1,5%, τότε για να είναι το δημόσιο χρέος στις αρχές του 2020 στο 119,26%, του ΑΕΠ, χρειάζεται ετήσιος ρυθμός ανάπτυξης 4,5%!
Η ελληνική οικονομία από το 1980-2000, εμφάνισε μέσο ρυθμό ανάπτυξης 1,5%, ενώ κατά την διάρκεια της «φούσκας» του ευρώ 2001-2008, 4,2%. Ο υψηλός αυτός ρυθμός, στηρίχτηκε στην ροή του εξωτερικού δανεισμού. Σήμερα η ροή αυτή καλείται να αλλάξει φορά αλλά απαιτείται συγχρόνως και να ξαναδημιουργηθούν οι ρυθμοί ανάπτυξης της τελευταίας περιόδου. Οικονομική πολιτική; ή «τετραγωνισμός του κύκλου»;
Είναι συνδυασμός σεναρίου επιστημονικής φαντασίας, και κοινωνικού θρίλερ, να δημιουργηθεί πρωτογενές πλεόνασμα ή να ισοσκελιστεί ο προϋπολογισμός. Φέτος, ενώ πάρθηκαν όλα αυτά τα μέτρα, με αποτέλεσμα την πρωτοφανή οικονομική κάμψη, το δημόσιο έλλειμμα, ίσως διορθώθηκε (;) κατά μισή μονάδα του ΑΕΠ. Πώς θα διορθωθεί κατά 3,5-4 ακόμη ποσοστιαίες μονάδες που απαιτούνται, για να υπάρξει πρωτογενές πλεόνασμα μίας περίπου μονάδας, που υποθέσαμε; Πόσο πρέπει να μειωθεί το ΑΕΠ, και να εκτιναχτεί ανάλογα ο λόγος Δημόσιο Χρέος προς ΑΕΠ, η ανεργία και η κοινωνική δυστυχία; Αλλά ακόμη και αν κάποτε επιτευχθεί πρωτογενές πλεόνασμα, αυτό δεν δύναται να διατηρηθεί, αν εκρέει για αποπληρωμή τόκων στο εξωτερικό και όχι σε στοχευόμενες δημόσιες επενδύσεις, που θα δημιουργήσουν ανάπτυξη.
Στο σενάριό μας, υποθέσαμε πληθωρισμό 1,5%, ενώ η τρόικα και η προσπάθεια εσωτερικής υποτίμησης, που βρίσκεται σε εξέλιξη, απαιτεί αποπληθωρισμό. Αν έχουμε π.χ. αρνητικό πληθωρισμό -0,5%, τότε για να πάει το χρέος κάτω από 120%, στις αρχές του 2020, απαιτείται ρυθμός αύξησης 6,5%.
Τέλος σε ένα πιο ρεαλιστικό, αλλά πάλι υπεραισιόδοξο σενάριο για τα σημερινά δεδομένα, με πρωτογενές έλλειμμα 1%, πληθωρισμό 1%, και ανάπτυξη 1%, το χρέος στις αρχές του 2020 (εφόσον ξεκίναγε αρχές του 2013 με 140% και επιτόκιο 4,5%), θα γινόταν 174%, του ΑΕΠ.
Άνθρακες λοιπόν και η τελευταία «συμφωνία» για το ελληνικό χρέος, όπως άλλωστε και αυτή του Ιουνίου. Αν λοιπόν αυτή πραγματοποιηθεί, πολύ σύντομα, θα ξαναρχίσει η γνωστή συζήτηση περί αναδιάρθρωσης ή χρεοκοπίας. Στην πραγματικότητα, για να υπάρχουν πιθανότητες αναστροφής της δυναμικής του δημόσιου χρέους, στην κατάσταση που βρίσκεται η ελληνική οικονομία, πέρα από γενναίο κούρεμα, πρέπει και το πραγματικό επιτόκιο δανεισμού να γίνει αρνητικό. Είναι κάτι που γνωρίζουν οι δανειστές και η τρόικα. Για αυτό μοναδικό σκοπό έχουν, την υποθήκευση και την κατάσχεση της δημόσιας περιουσίας, αλλά και τον συνολικό έλεγχο της χώρας.
Ζ) Η συναλλαγματική ισοτιμία: Το 1973, ένα δολάριο είχε 30 δραχμές. Στην τελευταία συνεδρίαση της τράπεζας της Ελλάδας, για τον καθορισμό ισοτιμίας της δραχμής, τον Δεκέμβριο του 2000, 1$ είχε 367 δραχμές. Παρά την κατά 1200% ονομαστική υποτίμηση της δραχμής, το μέσο επίπεδο ζωής στην Ελλάδα βελτιώθηκε. Μερικοί λένε, ότι οι υποτιμήσεις δεν βοήθησαν και η απόδειξη είναι ότι η ελληνική οικονομία παρέμεινε ελλειμματική. Ξεχνούν να σημειώσουν, όμως, ότι το εξωτερικό έλλειμμα βρίσκονταν σε διατηρήσιμα επίπεδα, και η χώρα δεν υπερδανείστηκε από το εξωτερικό, και, φυσικά, να απαντήσουν στο τι θα συνέβαινε, αν δεν υπήρχε η δυνατότητα συναλλαγματικής πολιτικής.
Την απάντηση την δίνει η ιστορική εξέλιξη και η σημερινή χρεοκοπία. Με την ανατίμηση του ευρώ που έφτασε στην αρχή της κρίσης (Απρίλιος του 2008) και στο 1,6$, το ένα $ έγινε ανάλογα 213 δραχμές (θεωρώντας ως βάση υπολογισμού, την τελική ισοτιμία ευρώ-δραχμής), είχαμε τεράστια ονομαστική και πραγματική ανατίμηση της συναλλαγματικής ισοτιμίας της χώρας, όσον αφορά τις χώρες εκτός ΖΕ.
Πρέπει εδώ να κάνουμε μια διευκρίνιση, μεταξύ ονομαστικής και πραγματικής ισοτιμίας, η οποία δεν γίνεται εύκολα κατανοητή. Η πραγματική ισοτιμία, υπολογίζεται πολλαπλασιάζοντας την ονομαστική ισοτιμία, με το εγχώριο επίπεδο τιμών και διαιρώντας με το ξένο επίπεδο τιμών. Δηλαδή, μπορεί την δεκαετία του 90, το νόμισμα της χώρας να υποτιμήθηκε ονομαστικά σε σχέση με τα νομίσματα των εμπορικών εταίρων της, αλλά αν δεν υποτιμήθηκε τόσο, ώστε να εξισορροπήσει τις διαφορές του πληθωρισμού, ανάμεσα σε αυτήν και τους εμπορικούς της εταίρους, τότε η πραγματική συναλλαγματική ισοτιμία της Ελλάδας αυξήθηκε. Το ίδιο συμβαίνει και μέσα στη ΖΕ, όπου ενώ η ονομαστική ισοτιμία παραμένει σταθερή, οι διαφορές πληθωρισμού, οδηγούν σε άνοδο την πραγματική ισοτιμία.
Σύμφωνα με μελέτες στελεχών της Τράπεζας της Ελλάδας, η πραγματική συναλλαγματική ισοτιμία της δραχμής το έτος 1990, ήταν ακριβώς ίδια με το 1980. Σε όλα τα ενδιάμεσα έτη, η πραγματική συναλλαγματική ισοτιμία ήταν μικρότερη. Η πραγματική ισοτιμία ανέρχεται, την δεκαετία του 1990, λόγω της πολιτικής της σκληρής δραχμής που συναρτούταν με τα κριτήρια του Μάαστριχτ (κύρια τον στόχο για τον πληθωρισμό), για την είσοδο της χώρας στο «κοινό» νόμισμα. Έτσι η χώρα κλειδώνει στο ευρώ, με διογκωμένη την πραγματική συναλλαγματική της ισοτιμία, σε σχέση με τα δύο υψηλά έτη της δεκαετίας του 80 (1980 και 1990). Δηλαδή, στην σύντομη πορεία προς το ευρώ, είχαμε πραγματική υπερτίμηση της δραχμής, και μάλιστα σημαντική, παρά την ονομαστική της υποτίμηση.
Η ανατίμηση της πραγματικής συναλλαγματικής ισοτιμίας της Ελλάδας, έναντι και των εντός ευρώ εταίρων, συνεχίζεται όμως, με ραγδαίους ρυθμούς και μετά την είσοδο στην ΟΝΕ. Οι διαφορές πληθωρισμού έναντι της Γερμανίας, για μια δεκαετία, διαμορφώνουν μια πραγματική υπερτίμηση της τάξης του 20%, έναντι του γερμανικού ευρώ. Τα οχτώ «χρυσά χρόνια», 2001-2008, η Ελλάδα παρουσιάζει τον υψηλότερο μέσο ρυθμό πληθωρισμό, ανάμεσα στα PIIGS.4 Άρα, η ανατίμηση της πραγματικής ισοτιμίας του νομίσματος της χώρας, δεν συνέβη μόνο απέναντι στο κέντρο, αλλά απέναντι και στην περιφέρεια της ΖΕ.
Η Ελλάδα και η περιφέρεια αντί να μειώσουν την ονομαστική και πραγματική τους ισοτιμία, για να αμυνθούν απέναντι σε πιο ισχυρές οικονομίες από αυτές, μέσα στον «ζουρλομανδύα του ευρώ», έκαναν ακριβώς το αντίθετο.
Δεν υιοθετήσαμε απλώς το «μάρκο», αλλά ένα πιο ισχυρό νόμισμα. Η Ελλάδα έχει εδώ και πολλά χρόνια, πιο σκληρό νόμισμα και από τις ΗΠΑ, και την Γερμανία, και άλλες ισχυρές οικονομίες του κόσμου, αλλά και από την περιφέρεια της ΖΕ.
Συμπέρασμα: Θα μπορούσαν να παρατεθούν και άλλοι αριθμοί και πολυάριθμοι δείκτες, να αναφερθεί η καταστροφική νομισματική πολιτική της Ε.Κ.Τ., για τις χώρες της περιφέρειας και την Ελλάδα, η στρέβλωση που έφερε και φέρνει στις οικονομίες τους, κλπ. Το πικρό συμπέρασμα, είναι το εξής: Αν η Ελλάδα είχε παραμείνει στην δραχμή, δεν θα είχε φυσικά τους μεγάλους ρυθμούς μεγέθυνσης της χρυσής οκταετίας της ΟΝΕ, αλλά σήμερα θα ήταν σε καλύτερη θέση στον διεθνή καταμερισμό εργασίας, δεν θα είχε χρεοκοπήσει και το «τσουνάμι» της κρίσης δεν θα μας είχε πνίξει.
Από την άλλη πλευρά, η παραμονή της χώρας στον Μινώταυρο της ΟΝΕ, συνεπάγεται καθημερινά τεράστιες θυσίες και συμφορές για την πλειοψηφία του λαού, απόλυτο έλλειμμα δημοκρατίας και προσβολή της εθνικής αξιοπρέπειας. Με αυτήν την έννοια, το σύνθημα «καμία θυσία για το ευρώ», είναι όχι μόνο λανθασμένο, αλλά και αποπροσανατολιστικό. Αδυνατεί όχι μόνο να εξηγήσει, αλλά και συσκοτίζει, την απλή αλήθεια, για το ευρώ, ως μηχανισμού εξαθλίωσης και εκμετάλλευσης της περιφέρειας και ιδιαίτερα του ελληνικού λαού, από τις μεγάλες τράπεζες, επιχειρήσεις και κράτη του κέντρου.

Υποσημειώσεις

(1) Βλ: «Η Μεταβλητή κλειδί του Ασφαλιστικού Συστήματος», κεφ 6, στο: Θ. Μαριόλης, «Ελλάδα, Ε.Ε. και Οικονομική Κρίση», εκδ. Matura, Αθήνα, 2011.
(2) Βλ: Κ. Λαπαβίτσας, «Κρίση της Ευρωζώνης», σελ 39, εκδ. Νόβολι, Αθήνα, 2010, αλλά και Θ. Μαριόλης, στο παράρτημα 2: «Μια αξιοσημείωτη όψη της «εντός ΟΝΕ» ελληνικής οικονομίας», του «Αριστερές Παραμυθίες περί κερδών-Μεγέθυνσης και η περίπτωση της Ελληνικής Οικονομίας» που δημοσιεύτηκε στο διαδίκτυο και βρίσκεται μαζί με άλλα σχετικά άρθρα του συγγραφέα και στην ιστοσελίδα του: www.theo-mariolis.gr//site.
(3) Βλ: Αναλυτικό άρθρο για την ΚΔΕΘ, Θ. Μαριόλης και Κ. Παπουλής, «Διαπλανητικά Χρέη και Αριστερά», Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, 19-6-11.
(4) Βλ: Κ. Λαπαβίτσας , σελ 35, ό.π..

ΠΗΓΗ: Submitted by aristeroblog on Fri, 2012-01-20,  http://aristeroblog.gr/node/395