Η εμμονή της Αριστεράς για το ευρώ θα γίνει το Βατερλώ της

 

Του Πάνου Λεονταράκη

 

Τα Μνημόνια των τελευταίων δύο χρόνων ήρθαν να επιβάλλουν ένα έκτακτο ειδικό καθεστώς οικονομικής επιτήρησης και κηδεμονίας της χώρας, από το ΔΝΤ και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Η κρίση χρέους, οι ελλειμματικοί προϋπολογισμοί και η αδυναμία της χώρας να καλύψει τους δανειστές της ήταν το αποτέλεσμα μιας σταδιακής κατάρρευσης της ελληνικής οικονομίας σε επίπεδο παραγωγής που έλαβε χώρα τα τελευταία χρόνια. Από την είσοδο της χώρας στην τότε ΕΟΚ, μέσω της αποαγροτοποίησης, αποβιομηχάνισης, λιγότερου κράτους – εκχώρησης δημόσιου πλούτου και ξεριζώματος της εγχώριας παραγωγής, επιβλήθηκε σταδιακά το λεγόμενο μεταπρατικό μοντέλο.

Ένα μοντέλο που δεν περιλαμβάνει εγχώρια παραγωγική διαδικασία και είναι συνεπώς εξαρτημένο στις διαθέσεις του ξένου κυρίως κεφαλαίου. Ένας μεγάλος κατάλογος συνθηκών, ευρωσυνταγμάτων και ευρωντιρεκτίβων επέβαλλε τα παραπάνω. Η κατάσταση επιδεινώθηκε δραματικά με την επιβολή του «κοινού νομίσματος».

Σήμερα πλέον γίνεται ευρύτερα κατανοητός ο τρόπος με τον οποίο το ευρώ λειτούργησε προκειμένου οι πλούσιες και ανεπτυγμένες χώρες του ευρωπαϊκού Βορρά να αφαιμάξουν τις φτωχότερες και μη ανταγωνιστικές οικονομίες των χωρών του ευρωπαϊκού Νότου. Όπως γίνεται ευρύτερα κατανοητή η ανάγκη αποδέσμευσης από τα ιμπεριαλιστικά δεσμά του διευθυντηρίου της Ε.Ε. Και σαν πρώτο απαραίτητο βήμα προκειμένου η χώρα να ανακτήσει ένα σημαντικό τμήμα του ελέγχου της οικονομικής πολιτικής της, είναι η επιστροφή σε ένα εθνικό νόμισμα. Η έξοδος της χώρας από την ευρωζώνη δεν θα αποτελεί από μόνη της διέξοδο από την κρίση. Γι' αυτό, όπως και για την αναστήλωση της ελληνικής οικονομίας σε ένα διαφορετικό μοντέλο ανάπτυξης από αυτό που μας έφερε στο γκρεμό, που θα προτάσσει τις ανάγκες του λαού έναντι των τραπεζών και των δανειστών, χρειάζεται ένα πολιτικό σχέδιο το οποίο θα υλοποιηθεί προφανώς από μια κυβέρνηση που θα απολαμβάνει την ενεργό στήριξη του λαού. Και αυτό φυσικά απαιτεί την αλλαγή των πολιτικών και κοινωνικών συσχετισμών στην κατεύθυνση ρήξης και ανατροπής του σάπιου πολιτικού συστήματος – υπηρέτη της τρόικας, των δανειστών και των αγορών. Η έξοδος από την ευρωζώνη όμως θα δώσει στη χώρα μια πρώτη ανάσα, καθώς θα καταστήσει άμεσα ανταγωνιστική την οικονομία, προκειμένου να μπορέσει να ανταποκριθεί σε μια πρώτη μεταβατική περίοδο που μια ευρεία παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας θα αρχίσει να πραγματοποιείται, ενώ θα βοηθήσει εξαιρετικά στις εμπορικές συναλλαγές με τρίτες χώρες προκειμένου να καλυφθούν άμεσες ανάγκες επιβίωσης του λαού. Θα απελευθερώσει από την ευρω-φυλακή τις παραγωγικές δυνάμεις της χώρας και τις οικονομικές σχέσεις της με χώρες πέραν των ιμπεριαλιστικών στρατοπέδων (π.χ. Βαλκάνια, Λατινική Αμερική). Ταυτόχρονα, θα προκαλέσει σοβαρούς τριγμούς στο ευρωπαϊκό εποικοδόμημα και θα αποτελέσει παράδειγμα για άλλες χώρες που βρίσκονται ή θα βρεθούν άμεσα σε καθεστώς δημοσιονομικής επιτήρησης. Το πείραμα «Ελλάδα» θα έχει αποτύχει. Το πειραματόζωο θα το έχει σκάσει.

Η προπαγάνδα που συνοδεύει τους πολέμιους της άποψης αυτής, περί χάους, χρεοκοπίας και διεθνούς απομόνωσης, είναι τρομοκρατική. Κανείς δεν υπερασπίζεται ότι η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα είναι εύκολη υπόθεση. Είναι όμως η μοναδική επιλογή αν θέλουμε στο μέλλον να ζήσουμε σαν άνθρωποι με αξιοπρέπεια και όχι σαν ζώα στη ζούγκλα του κοινωνικού χάους, της φτώχειας και της εξαθλίωσης, της ανεξέλεγκτης εγκληματικότητας και του μαφιόζικου συμμοριτισμού, όπου η ιδιωτικοποιημένη παιδεία και υγεία θα είναι για τους λίγους που έχουν να πληρώσουν, το προσδόκιμο ζωής θα μειωθεί δραστικά, ο αναλφαβητισμός θα σαρώνει, ξένες πολυεθνικές θα απομυζούν ότι δημόσιο πλούτο έχει απομείνει στο προτεκτοράτο και ένα μεγάλο κομμάτι του μέλλοντος της χώρας, της νεολαίας, θα έχει ήδη μεταναστεύσει προς αναζήτηση καλύτερων συνθηκών ζωής. Η επιλογή αυτή θα έπρεπε να είχε ήδη γίνει. Κάθε μέρα, κάθε μήνας που περνάει, αφενός σφίγγει η ευρωθηλειά γύρω από τη χώρα και το λαό (PSI, Nέα Μνημόνια, κτλ) παρατείνοντας την επιτήρηση και τη λιτότητα για δεκαετίες, αφετέρου οι υπαίτιοι (τράπεζες, ευρωδιευθυντήριο, ιμπεριαλιστικές χώρες) εξοπλίζονται απέναντι στις αρνητικές επιπτώσεις που θα είχε μια εθελούσια έξοδος της χώρας από την ευρωζώνη. Αν η Αριστερά θέλει να υπηρετήσει το λαό και τη χώρα, τότε πρέπει να υπερασπιστεί σθεναρά το ζήτημα της εξόδου της χώρας από την ευρωζώνη. Να το θέσει θαρρετά στο λαό. Να το επιστρέψει στο μνημονιακό μπλοκ, στην ΕΚΤ και στις Βρυξέλλες βάζοντας σε αυτούς τον εκβιασμό της εθελούσιας εξόδου. Να μετατρέψει το «ευρώ ή χάος» σε «ευρώ με χάος». Να εξηγήσει στο λαό ότι τα πολύ δύσκολα χρόνια που θα ακολουθήσουν είτε στη μία περίπτωση, είτε στην άλλη, δεν θα έχουν την ίδια κατάληξη. Με το ευρώ θα υπάρχει οικονομική και κοινωνική καταστροφή. Με τον επανέλεγχο της νομισματικής πολιτικής, σαν ένα αναπόσπαστο τμήμα ενός συνολικότερου πολιτικού σχεδίου διεξόδου, υπάρχει σοβαρή προοπτική για να φτιαχτεί το διαφορετικό μοντέλο παραγωγής.

Αν η Αριστερά δεν ανοίξει το ζήτημα της ευρωζώνης, όπως έπραξε με το μεταναστευτικό και τα εθνικά ζητήματα, ουσιαστικά το παραδίδει και αυτό σε άλλες δυνάμεις που θα καλύψουν το πολιτικό κενό, με καταστροφικά αποτελέσματα. Γιατί η έξοδος από την ευρωζώνη, αν δεν γίνει με όρους Αριστεράς και λαού, συνοδευόμενη από ένα γενικότερο σχέδιο διεξόδου, θα γίνει με όρους που θα επιβάλλουν οι δανειστές και που θα υποστηρίζονται στο εσωτερικό από τις μαριονέτες τους. Στις πρόσφατες εκλογές στη Γαλλία, η ακροδεξιά Μαρί Λεπέν συγκέντρωσε το 17% με κεντρικό σύνθημα «έξω η Γαλλία από το Ευρώ»! Όχι φυσικά για να φτιαχτεί η Ευρώπη των Λαών, αλλά γιατί εξέφρασε τμήματα του γαλλικού κεφαλαίου που πλέον ασφυκτιούν μέσα στην γερμανοκρατούμενη, ακόμη και για τη σαρκοζυκή Γαλλία, ευρωζώνη. Αν κάτι τέτοιο συμβεί και στην Ελλάδα, η Αριστερά θα χάσει το ραντεβού με την Ιστορία και θα βιώσει το βατερλώ της.

 

ΠΗΓΗ: Σάββατο, 05 Μαΐου 2012,  http://antapocrisis.gr/index.php/2012-04-24-19-38-44/item/111-wat

Κωλοτούμπα Τσίπρα για το δημόσιο χρέος – «ΟΧΙ ΜΟΝΟΜΕΡΕΙΣ ΛΥΣΕΙΣ»

 

Του Λεωνίδα Βατικιώτη*

 

Εξόχως αποκαλυπτική αποδείχτηκε η απάντηση που έδωσε ο Αλέξης Τσίπρας, επικεφαλής του ψηφοδελτίου του ΣΥΡΙΖΑ, στην διακαναλική συνέντευξη Τύπου που παραχώρησε σε ερώτηση του Γιώργου Λαουτάρη, εκ μέρους του Πριν. Η ερώτηση ήταν η εξής: «Κύριε πρόεδρε, παρατηρώ με προσοχή τις δημόσιες παρεμβάσεις του ΣΥΡΙΖΑ και έχω διαπιστώσει μια σταδιακή έκπτωση σε ένα από τα βασικά σας συνθήματα σχετικά με το χρέος. Το 2010 κάνατε λόγο για στάση πληρωμών για το δημόσιο χρέος προς τους πιστωτές. Το 2011 μιλήσατε για τριετή αναστολή πληρωμών του δημοσίου χρέους. Στην εκλογική διακήρυξη τώρα του 2012 αναφέρετε την αναστολή πληρωμών μόνο ως διαπραγματευτικό μέσο. Και ήθελα να ρωτήσω: Γι' αυτή τη μετατόπιση ευθύνεται η πολιτική συμμαχιών σας το τελευταίο διάστημα; Και εν πάση περιπτώσει ποιες προϋποθέσεις θέτετε για να επιβάλετε στάση πληρωμών του δημοσίου χρέους προς τους πιστωτές;»

Τα βασικά σημεία από την απάντηση του Αλέξη Τσίπρα, ήταν τα εξής: «Αλλιώς ήταν τα πράγματα πριν από δύο χρόνια, αλλιώς ήταν πριν από το PSI, αλλιώς είναι τώρα μετά το PSI. Τώρα το μεγαλύτερο μέρος του χρέους μας είναι θεσμικό, είναι κρατικό. Διακρατικών σχέσεων πρόβλημα είναι αυτή τη στιγμή το μεγαλύτερο μέρος του χρέους μας. Δεν μπορείς να το αντιμετωπίζεις με τη λογική ότι θα το λύσεις μονάχα με μια μονομερή απόφαση απέναντι στους πιστωτές, τους ιδιώτες πιστωτές. Είναι και ζήτημα διακρατικών σχέσεων. Γι' αυτό είπα ότι είναι και ζήτημα μιας συνολικής επαναδιαπραγμάτευσης των όρων με τους οποίους η χώρα μας εντάσσεται στο διεθνές γίγνεσθαι, στον διεθνή και ευρωπαϊκό καταμερισμό εργασίας. Μια ισχυρή επαναδιαπραγμάτευση των όρων ένταξής μας, αν θέλετε, στην ίδια την ΕΕ και την Ευρωζώνη. Κι εκεί πρέπει να κάνεις και συμμαχίες. Συμμαχίες με τις άλλες χώρες που έχουν το ίδιο πρόβλημα και κυρίως κοινωνικές συμμαχίες, να έχεις λαϊκό κίνημα να σε στηρίζει σ' αυτή την προοπτική… Και σε κάθε περίπτωση λέμε ότι δίκαιη και βιώσιμη λύση μπορεί να έρθει μόνο μέσα από μια πολιτική λύση σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο».

Η πραγματικότητα είναι ότι, αδιαμφισβήτητα, η σύνθεση του χρέους έχει αλλάξει άρδην μετά την αναδιάρθρωση που έγινε επ' αφορμή το PSI. Ειδικότερα μετά την αναδιάρθρωση το δημόσιο χρέος έπαψε να είναι ιδιωτικό (όπως ήταν κατά τα δύο τρίτα περίπου) κι έγινε διακρατικό ή «θεσμικό» (κατά την ίδια σχεδόν αναλογία). Συγκεκριμένα, και με βάση πρόσφατα στοιχεία της ελβετικής τράπεζας UBS, πριν την αναδιάρθρωση το ελληνικό χρέος ανήκε: Πρώτο σε ελληνικές τράπεζες κατά 22% (73,9 δισ. ευρώ), σε άλλους έλληνες επενδυτές κατά 8% (26 δισ.) και μη έλληνες επενδυτές κατά 32% (106,1 δισ.). Αυτές οι τρεις κατηγορίες με συνολική ποσοστιαία συμμετοχή της τάξης του 62% απαρτίζουν το λεγόμενο ιδιωτικό χρέος. Από την άλλη, το δημόσιο χρέος προς την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα ανερχόταν στο 16% του συνόλου (55 δισ. ευρώ), στο ΔΝΤ 6% (20,7 δισ.) ενώ διμερή δάνεια αντιπροσώπευαν το 16% (55,3 δισ.). Το σύνολο του λεγόμενου θεσμικού ανερχόταν επομένως πριν την αναδιάρθρωση στο 38% γενικού δημόσιου χρέους.

Μετά την αναδιάρθρωση η παραπάνω σχέση σχεδόν αντιστρέφεται! Οι ελληνικές τράπεζες κατέχουν το 10% (25,3 δισ. ευρώ), άλλοι έλληνες επενδυτές 3% (8,9 δισ.) και μη έλληνες επενδυτές το 14% (36,3 δισ.). Το ιδιωτικό μέρος του δημόσιου χρέους επομένως αντιπροσωπεύει το 27% του συνόλου. Από την άλλη, το χρέος προς την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα ανέρχεται στο 21% (55 δισ. ευρώ), προς το ΔΝΤ 8% (20,7 δισ.), προς το Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας μέσω του οποίου δάνεισαν τα κράτη μέλη της ευρωζώνης το 23% (58,4 δισ.) και τα διμερή δάνεια το 21% (55,3 δισ. ευρώ). Το θεσμικό μέρος του ελληνικού δημόσιου δανεισμού επομένως αντιπροσωπεύει πλέον το 73% του συνόλου.

 

Όμηρος της ευρωλαγνείας του ο πρόεδρος του ΣΥΝ κι επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ δηλώνει υποταγή στους πιστωτές

 

Η μεταβολή ωστόσο που συντελέστηκε δεν ήταν τεχνικής φύσεως, ουδέτερη δηλαδή πολιτικά και κοινωνικά. Η απόφαση της Τρόικας και πιο συγκεκριμένα της Ευρωπαϊκής Ένωσης να αναδιαρθρώσει το ελληνικό δημόσιο χρέος ισοδυναμούσε στην πράξη με μια ιδιόμορφη «κρατικοποίησή» του. (Πρακτική που έχει ακολουθηθεί απαράλλακτη και σε άλλες χώρες στο παρελθόν, όπου έγινε αναδιάρθρωση δημόσιου χρέους, όπως στη Βραζιλία). Με άλλα λόγια τα κράτη της ευρωζώνης, λειτουργώντας σαν «λευκοί ιππότες», παρείχαν στο ελληνικό δημόσιο την απαραίτητη ρευστότητα και κυρίως εγγυήσεις υπό δρακόντειους, τιμωρητικούς όρους εξοντωτικής λιτότητας, βοηθώντας με αυτό τον τρόπο να ολοκληρωθεί το πρόγραμμα ανταλλαγής των ομολόγων, για να σώσουν τις τράπεζες τους. Όχι την Ελλάδα! Ο κίνδυνος τον οποίο ήθελαν να αποτρέψουν ήταν η παύση πληρωμών του ελληνικού δημοσίου προς τους πιστωτές που θα μετέτρεπε τα ομόλογα σε παλιόχαρτα. Γι' αυτό και δέχθηκαν προς ώρας την «κρατικοποίηση» του δημόσιου δανεισμού, μεταβιβάζοντας στους φορολογούμενούς τους το κόστος διάσωσης των τραπεζών τους. Τα κράτη της ευρωζώνης σε αυτό το πλαίσιο δεν κλήθηκαν να υπηρετήσουν τις αρχές της αλληλεγγύης, επάνω στις οποίες έχει ιδρυθεί η ΕΕ, σύμφωνα με το ερμηνευτικό σχήμα των ευρωλάγνων! Με τον τρόπο που λειτούργησαν επιβεβαίωσαν όχι μόνο την φύση τους ως κράτη υποταγμένα στην ιδιωτική, καπιταλιστική κερδοφορία, αλλά επίσης και τον ανταγωνιστικό χαρακτήρα της ΕΕ, προς διάψευση προφανώς αφελών έως παιδαριωδών ερμηνειών που πίσω από την ίδρυση της ΕΕ ακόμη και της ευρωζώνης διακρίνουν την πραγμάτωση της φιλίας των λαών και την διεθνιστική αλληλεγγύη. Αυτή ακριβώς είναι η ανάλυση των ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ για την ευρωπαϊκή ενοποίηση: κανένα ταξικό πρόσημο, καμιά ιεραρχική σχέση μεταξύ των 17 κρατών μελών της ευρωζώνης ή των 27 της ΕΕ.

Μια έμπρακτη απόδειξη των ανταγωνιστικών σχέσεων που διέπουν την λειτουργία της ευρωπαϊκής ιμπεριαλιστικής ολοκλήρωσης ήρθε μόλις την προηγούμενη εβδομάδα. Αφορούσε την αποκάλυψη ότι η Φινλανδία έλαβε τελικά τα 311 εκ. ευρώ που ζητούσε ως εγγύηση για την συνεισφορά της στο δεύτερο δάνειο προς την Ελλάδα, που κατ' ευφημισμό αποκαλείται «πακέτο διάσωσης». Το σημαντικότερο θέμα εδώ προφανώς είναι η υποκρισία της κυβέρνησης Παπαδήμου και των αρμόδιων υπουργών που ενώ διαβεβαίωναν με κάθε τρόπο, ακόμη και από το βήμα της Βουλής, ότι δεν υφίσταται συμφωνία παροχής εγγυήσεων προς την Φινλανδία, στην πράξη είχαν συνομολογήσει! Κι αποκαλύφθηκε τώρα. Οι λεπτομέρειες μάλιστα προκαλούν ανατριχίλα, γιατί τα χρήματα που έλαβαν τελικά οι Φιλανδοί κόπηκαν από συντάξεις. Κατά συνέπεια η άλλη όψη της μετατροπής του δημόσιου χρέους σε ιδιωτικό είναι: πρώτο, οι δραματικές περικοπές σε μισθούς και συντάξεις που επιβλήθηκαν κατ' απαίτηση των κρατών – δανειστών, των θεσμικών δηλαδή πιστωτών, δεύτερο οι σχέσεις σύγκρουσης που διαμορφώθηκαν μεταξύ Ελλάδας και κρατών – πιστωτών και τρίτο η μαχητική παρέμβαση των αστικών κρατών της ΕΕ στην πλευρά των τραπεζών τους!

Όλα τα παραπάνω μόνο ο Αλέξης Τσίπρας και οι δυνάμεις του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ δεν τα είδαν! Εξακολουθώντας όμως ακόμη και σήμερα να αντιμετωπίζουν την ΕΕ και την ευρωζώνη ως «σπίτι των λαών» και συμπύκνωση του διεθνισμού της Αριστεράς (λες και δεν είναι οι ευρωπαϊκές πολυεθνικές που αποτέλεσαν την κινητήρια δύναμη για την προώθηση της ευρωπαϊκής καπιταλιστικής ολοκλήρωσης από την δεκαετία του '50 μέχρι σήμερα) στην πράξη δηλώνουν την υποταγή τους στους πιστωτές και υπονομεύουν την πάλη για διαγραφή του δημόσιου χρέους. Όμηροι της ευρωλαγνείας τους δεν βλέπουν ότι ειδικά σήμερα οποιαδήποτε προσπάθεια για μονομερή παύση πληρωμών και διαγραφή μέρους ή όλου του δημόσιου χρέους περνάει μέσα από την σύγκρουση με τους πιστωτές και μονομερείς αποφάσεις. Κι αν πριν την εφαρμογή του προγράμματος ανταλλαγής των ομολόγων πιστωτές ήταν οι τράπεζες, πλέον σχεδόν σε αποκλειστικό βαθμό είναι τα κράτη μέλη της ΕΕ και η ίδια η ΕΕ που έχει αναλάβει την θεσμική τους εκπροσώπηση και την υπεράσπιση των αυτοτελών συμφερόντων τους ως πιστωτών.

Από την «πολιτική λύση σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο» που ευαγγελίζεται ο επικεφαλής του ψηφοδελτίου του ΣΥΡΙΖΑ έχει εξοβελιστεί κάθε σύγκρουση και στην πράξη σημαίνει υποταγή στους πιστωτές! Οι δυνάμεις του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ μάλιστα δεν έχουν αντιληφθεί ότι αυτή η προσέγγιση τους κάνει να αποδεχθούν στην πράξη τον εγκλωβισμό στην Λέσχη του Παρισιού (όπου διεκπεραιώνονται οι αναδιαρθρώσεις διακρατικών δανείων) κι η οποία αποτελεί αποδεδειγμένα κρεματόριο σε βάρος κρατών – οφειλετών, όπως δείχνει κι η εμπειρία της Αργεντινής. Ενδεχομένως κι η Λέσχη του Παρισιού να χαρακτηριστεί κι αυτή …σπίτι των λαών.

Αντίθετα με τις θεσμικές αυταπάτες που δημιουργεί η ευρωλιγούρικη άποψη του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ για το δημόσιο χρέος οι τελευταίες όχι μονοσήμαντα αρνητικές εξελίξεις γύρω από την σύνθεσή του υπογραμμίζουν τα εξής συμπεράσματα:

Πρώτον, απαιτείται πλέον πολύ πιο μαχητική και ριζοσπαστική πάλη για να μην πληρωθεί. Τα τμήματα του χρέους που εύκολα διαγράφονται, αναδιαρθρώθηκαν κι έχουν σχεδόν εξανεμιστεί.

Δεύτερο, πάλη ενάντια στο δημόσιο χρέος σημαίνει πολύ πιο έντονα (ακόμη και σε σχέση με το 2011 ή το 2010!) πάλη ενάντια στο ευρώ και την ΕΕ.

Τρίτο, κι αυτό είναι το μοναδικό αισιόδοξο, η πάλη για τη διαγραφή του χρέους διευκολύνεται στον βαθμό που ο προηγούμενος κατακερματισμός του (ο οποίος επέβαλε την αναζήτηση κάθε ξεχωριστού ομολόγου και την απόδειξη ότι αυτό αντιστοιχούσε σε απεχθές ή παράνομο χρέος) έχει ξεπερασθεί και πλέον το δημόσιο χρέος είναι συγκεντρωμένο σε λιγότερα χέρια.

Η καταγγελία επομένως των δύο δανειακών συμβάσεων (η πρώτη εκ των οποίων δεν έχει καν ψηφισθεί από την Βουλή ενώ η δεύτερη βρίθει από συγκρούσεις με το διεθνές δίκαιο και το σύνταγμα) μπορεί αυτομάτως να παραγράψει τα δύο τρίτα του δημόσιου χρέους. Προϋπόθεση όμως είναι η σύγκρουση με τους δανειστές, δηλαδή την ΕΕ, κι όχι η δήλωση νομιμοφροσύνης απέναντί της όπως κάνουν ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, αποφεύγοντας ακόμη και να χρησιμοποιήσουν τον όρο καταγγελία των δανειακών συμβάσεων!

 

* Πριν, 5 Μαΐου 2012

 

ΠΗΓΗ: 04/05/2012, http://leonidasvatikiotis.wordpress.com/2012/05/04/….BF/ 

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗΝ ΑΦΕΤΗΡΙΑ:

Εάν δεν υπάρξει η βούληση για μία από κοινού αρμονική ανάπτυξη, είναι καλύτερα να υποχωρήσει η Ευρωζώνη στην προηγούμενη της κατάσταση, με την υιοθέτηση των εθνικών νομισμάτων – με στόχο να ξεκινήσει από την αρχή η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση

 

Του Βασίλη Βιλιάρδου*

 

"Πολύ λίγοι από εμάς αντιλαμβανόμαστε με πειστικό τρόπο την έντονα ασυνήθη, ασταθή, περίπλοκη, αναξιόπιστη και προσωρινή φύση της οικονομικής οργάνωσης, μέσω της οποίας έχει ζήσει η Δυτική Ευρώπη τον τελευταίο μισό αιώνα. Υποθέτουμε ότι κάποια από τα πιο ιδιάζοντα και προσωρινά των πρόσφατων πλεονεκτημάτων μας είναι φυσικά, μόνιμα και αξιόπιστα, ενώ καταστρώνουμε ανάλογα τα σχέδια μας.

Επάνω σε αυτό το αμμώδες και τεχνητό θεμέλιο απεργαζόμαστε την κοινωνική βελτίωση και προετοιμάζουμε τα πολιτικά μας προγράμματα, επιδιώκουμε τις εχθρότητες μας και τις ιδιαίτερες φιλοδοξίες μας, ενώ αισθανόμαστε ότι έχουμε αρκετό διαθέσιμο περιθώριο για να ενθαρρύνουμε την εμφύλια διαμάχη στην ευρωπαϊκή οικογένεια – αντί να την κατευνάζουμε.

Παρακινούμενος από παράλογη αυταπάτη και απερίσκεπτη αυτοεκτίμηση, ο γερμανικός λαός ανέτρεψε τα θεμέλια, επάνω στα οποία ζούσαμε και κτίζαμε όλοι μας……..Δεν πρέπει λοιπόν ποτέ να διαπραγματεύεσαι με έναν Γερμανό ή να συμφιλιώνεσαι μαζί του – πρέπει να του υπαγορεύεις. Υπό οποιουσδήποτε άλλους όρους, δεν θα σε σέβεται ή δεν θα τον εμποδίσεις από το να σε εξαπατήσει.   

Οι εκπρόσωποι όμως του γαλλικού και του βρετανικού λαού, ανέλαβαν το ρίσκο να ολοκληρώσουν την καταστροφή που ξεκίνησε η Γερμανία, μέσω μίας πλασματικής, ψεύτικης ειρήνης η οποία, αν πραγματοποιηθεί, θα καταστρέψει κατ' ανάγκη ακόμη περαιτέρω την ήδη διαταραγμένη και διαλυμένη από τον πόλεμο ευπαθή, περίπλοκη οργάνωση, μόνο μέσω της οποίας οι ευρωπαϊκοί λαοί μπορούν να απασχοληθούν και να ζήσουν – μολονότι θα μπορούσε να την αποκαταστήσει" (J.M.Keynes περί το 1919, μετά τον 1^ο παγκόσμιο πόλεμο – υπενθυμίζοντας ότι, ο οικονομικός πόλεμος ελάχιστα διαφέρει από τον συμβατικό). 

Ανάλυση

Αναφερθήκαμε στο κείμενο του Keynes έχοντας την άποψη πως η σημερινή κατάσταση στην Ευρώπη παρουσιάζει αρκετά κοινά χαρακτηριστικά με το διάστημα του μεσοπολέμου – το οποίο οδήγησε τη Δύση στη μεγάλη ύφεση και στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Παράλληλα, στην Ελλάδα φαίνεται να δημιουργούνται εκείνες οι συνθήκες, οι οποίες οδήγησαν στη γαλλική επανάσταση – ενώ δεν θα ήταν ίσως λάθος να υπενθυμίσουμε ξανά ότι, "οι δικτατορίες χτίζονται επάνω στους πεινασμένους και στους ανέργους".

Ελπίζουμε βέβαια να κατανοηθεί έγκαιρα, τόσο στην Ελλάδα, όσο και σε ολόκληρη την Ευρώπη, πως ο καπιταλισμός σε μία δημοκρατία προαπαιτεί τη συναίνεση των Πολιτών – ότι δηλαδή μία κοινωνία οφείλει να προσφέρει στους εργαζομένους βιώσιμους μισθούς και ένα επαρκές κράτος προνοίας, εάν δεν θέλει να επικρατήσουν εκείνες οι τρομακτικές συνθήκες, οι οποίες «προλογίζουν» τα απολυταρχικά καθεστώτα.

Ανεξάρτητα τώρα από τα παραπάνω, στις αρχές Μαρτίου του 2012, οι 25 από τις 27 χώρες της ΕΕ (εκτός της Μ. Βρετανίας και της Τσεχίας), με «εισηγητή» τη Γερμανία, υπέγραψαν στις Βρυξέλλες ένα σύμφωνο δημοσιονομικής σταθερότητας και πειθαρχίας, το οποίο περιλαμβάνει την απαγόρευση της υπερχρέωσης, καθώς επίσης την επιβολή κυρώσεων σε εκείνα τα κράτη, τα οποία εμφανίζουν υψηλά ελλείμματα στους προϋπολογισμούς τους (ως συνήθως, η Γερμανία επιλέγει τις επικίνδυνες χειρουργικές επεμβάσεις, από την κουραστική, μακροχρόνια, αλλά λιγότερο οδυνηρή θεραπεία μίας ασθένειας). 

Εν τούτοις η ελπίδα ότι, με τη βοήθεια αυτής της ενέργειας θα ξεπερασθεί η κρίση της Ευρωζώνης, φαίνεται μάλλον ουτοπική. Από τη μία πλευρά είναι εντελώς ανόητο να θεωρήσει κανείς πως το νέο σύμφωνο θα τηρηθεί πολύ πιο αυστηρά, από τα κριτήρια του Μάαστριχτ – ενώ από την άλλη είναι μάλλον επικίνδυνο, αφού  στηρίζεται σε μία απόλυτα εσφαλμένη διάγνωση.

Ειδικότερα, η αντιμετώπιση του προβλήματος της Ευρωζώνης στηρίχθηκε στη διάγνωση, σύμφωνα με την οποία η κρίση οφείλεται στην υπερχρέωση ορισμένων χωρών της ένωσης – σαν αποτέλεσμα της δυνατότητας τους να δανείζονται με χαμηλά επιτόκια, μετά την υιοθέτηση του κοινού νομίσματος.

Η διαπίστωση αυτή, η οποία πραγματικά ισχύει για ορισμένα κράτη (όπως για την Ελλάδα και την Ιταλία), είναι εντελώς εσφαλμένη για όλα σχεδόν τα υπόλοιπα – στα οποία οι ροές κεφαλαίων δεν κατευθύνθηκαν στο δημόσιο τομέα, αλλά στον ιδιωτικό. Το γεγονός αυτό, η υιοθέτηση δηλαδή του ευρώ, διευκόλυνε την υπερχρέωση των επιχειρήσεων και των νοικοκυριών κυρίως στην Ισπανία και στην Ιρλανδία – ενώ το δημόσιο χρέος υποχώρησε σημαντικά, λόγω της αύξησης των εσόδων από την ανάπτυξη του ιδιωτικού τομέα (το ακριβώς αντίθετο συνέβη στην Ελλάδα).

Μετά το ξέσπασμα της χρηματοπιστωτικής κρίσης όμως αυξήθηκαν τα χρέη του δημοσίου της Ιρλανδίας, αφού αναγκάσθηκε να αναλάβει τις ζημίες των τραπεζών, από 25% του ΑΕΠ τέλη του 2007, στα 119% τέλη του 2013 – ενώ κάτι ανάλογο θα συμβεί και σε πολλές άλλες χώρες, όπως στην Ισπανία, στο Βέλγιο (το οποίο υποφέρει παράλληλα από πολύ υψηλό δημόσιο χρέος, καθώς επίσης από μία διαρκή ακυβερνησία), στην Ολλανδία, στην Αυστρία κλπ.

ΟΙ ΡΟΕΣ ΚΕΦΑΛΑΙΩΝ

Η εισαγωγή του ευρώ προκάλεσε μία μαζική ροή κεφαλαίων προς τα κράτη της ευρωπαϊκής περιφέρειας, η οποία είχε σαν αποτέλεσμα τη δημιουργία μεγάλων ελλειμμάτων στα ισοζύγια τρεχουσών συναλλαγών τους. Η ροή των κεφαλαίων οφειλόταν στην εμπιστοσύνη των αγορών στη σταθερότητα της Ευρωζώνης, η οποία εγγυόταν υποθετικά τόσο για την ανάπτυξη των κρατών, όσο και την ασφάλεια των χρημάτων των δανειστών.

Αρκετοί από τους υπερασπιστές της ελεύθερης κίνησης των κεφαλαίων, οι οποίοι σήμερα κατακρίνουν τη δημιουργία μακροοικονομικών ασυμμετριών εντός της Ευρωζώνης, θεωρούσαν την τότε ροή των χρημάτων σαν έναν ορθολογικό μηχανισμό, για την εξισορρόπηση των κεφαλαιακών αποδόσεων.

Σύμφωνα λοιπόν με τους ίδιους, τα κεφάλαια έρρεαν από τις μη ανταγωνιστικές χώρες υψηλού εργατικού κόστους του Βορρά, στις ανταγωνιστικές περιοχές χαμηλού εργατικού κόστους του Νότου, οι οποίες είχαν ελάχιστες υποδομές και μεγάλες δυνατότητες απορρόφησης επενδυτικών κεφαλαίων – παράγοντες οι οποίοι (δήθεν) εγγυόταν αυξημένη παραγωγικότητα, καθώς επίσης υψηλότερη αποδοτικότητα των επενδυμένων κεφαλαίων. Ο Πίνακας Ι που ακολουθεί, ο οποίος εμφανίζει τις απαιτήσεις των γερμανικών τραπεζών, τεκμηριώνει τις παραπάνω διεργασίες: 

ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: Εξωτερικές απαιτήσεις (δάνεια) των γερμανικών τραπεζών σε δις €, στις «ελλειμματικές» χώρες του Νότου, με ημερομηνία καταγραφής τέλη Αυγούστου 2010

Χώρες	Συνολικά	Τράπεζες	Επιχειρήσεις	Δημόσιο
Ισπανία	146.755	62.963	63.439	20.353
Ιταλία	133.296	48.138	45.664	39.494
Ιρλανδία*	114.707	43.025	69.318	2.364
Πορτογαλία	28.685	13.130	9.862	5.693
Ελλάδα	27.990	2.451	7.614	17.925
Ευρώπη	1.524.366
Λοιπός κόσμος	928.625
Γενικό σύνολο**	2.452.991

Πηγή: Bundesbank. Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

* Το ΑΕΠ της Ιρλανδίας το 2008 ήταν 185,7 δις €, οπότε το χρέος της απέναντι στις Γερμανικές τράπεζες ήταν περίπου 62% του ΑΕΠ. Για σύγκριση, το αντίστοιχο χρέος της Ελλάδας (ΑΕΠ 2008 στα 242,9 δις €) ήταν μόλις 11,5% του ΑΕΠ. 

** Τεράστιο ποσόν, περίπου όσο το ΑΕΠ της.

Σημείωση: Η «μοίρα» των πλεονασματικών χωρών, όπως η Γερμανία, είναι να δανείζουν τις ελλειμματικές – αφενός μεν για να πουλούν τα προϊόντα τους, αφετέρου για να επενδύουν τα πλεονάσματα τους (ας σημειωθεί εδώ ότι, οι απαιτήσεις της Bundesbank απέναντι στην ΕΚΤ έχουν ξεπεράσει τα 600 δις € – κάτι που προβληματίζει ιδιαίτερα τη Γερμανία). Σε περιόδους όμως κρίσης, όπως στη σημερινή, αυτός που συνήθως ζημιώνεται στο τέλος δεν είναι ο οφειλέτης, αλλά ο δανειστής – γεγονός που πολύ σωστά τρομοκρατεί τη Γερμανική κυβέρνηση, παρά τα όσα ανακριβή ανακοινώνει στους Πολίτες της.

Συνεχίζοντας, με το ξέσπασμα της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης, οι διαθέσεις άλλαξαν ριζικά – όπως συνήθως συμβαίνει, όταν οι αγορές κυριεύονται από τον πανικό της απώλειας των χρημάτων τους. Ξαφνικά λοιπόν πολλοί επενδυτές διαπίστωσαν ότι, οι δομές διακυβέρνησης δεν ήταν τόσο σταθερές σε όλη την έκταση της Ευρωζώνης, όπως νόμιζαν στο παρελθόν. Παράλληλα, αποφάσισαν να αποσύρουν τα κεφάλαια τους από τις παραγωγικές επενδύσεις (πραγματική οικονομία) και να τα τοποθετήσουν σε μη παραγωγικούς χώρους – όπως για παράδειγμα στα χρηματιστήρια και στα ακίνητα, με αποτέλεσμα να εκτοξευθούν αυτές οι αξίες στα ύψη. 

Στη συνέχεια, όλο και περισσότεροι επενδυτές άρχισαν να αποσύρουν τα χρήματα τους τόσο από τις κερδοσκοπικές επενδύσεις, όσο και από τις χώρες της περιφέρειας. Έτσι αντιστράφηκαν οι ροές των κεφαλαίων, από τις χώρες του Νότου προς τις χώρες του Βορρά – με κριτήριο πλέον όχι την αποδοτικότητα (κερδοφορία) αλλά την ασφάλεια των κεφαλαίων. Φυσικά το γεγονός αυτό δημιούργησε τεράστια προβλήματα τόσο στην πραγματική οικονομία, όσο και στις χώρες του Νότου, για τις οποίες ξεκίνησε μία αντίστροφη μέτρηση άνευ προηγουμένου.

Η εμπειρία πολλών χρηματοπιστωτικών κρίσεων έχει τεκμηριώσει το ότι, μετά από μία απελευθέρωση/απορύθμιση των χρηματοπιστωτικών αγορών, μετά από το άνοιγμα δηλαδή του κλουβιού που κρατιόταν φυλακισμένο το αιμοβόρο και παρανοϊκό θηρίο, προκαλούταν πάντοτε πιστωτικές φούσκες – οι οποίες έσπαζαν ξαφνικά, με έναν εκκωφαντικό θόρυβο. Αυτό συνέβη ουσιαστικά στη Λατινική Αμερική τη δεκαετία του 1970 ή στην Ασία στο τέλος της τελευταίας δεκαετίας.

Όπως φαίνεται η ελπίδα, σύμφωνα με την οποία οι αγορές θεωρούν ότι μπορούν να αποσύρουν έγκαιρα τα κεφάλαια τους από τις εκάστοτε εστίες πυρκαγιάς, είναι εντελώς ουτοπική – με αποτέλεσμα να προκαλούνται κρίσεις πανικού, όταν πιστεύουν πως η πυρκαγιά απειλεί πλέον να κλείσει όλους τους δρόμους διεξόδου τους. Με δεδομένο δε ότι, η οποιαδήποτε αλλαγή κατεύθυνσης μίας οικονομίας, μετά το σπάσιμο της φούσκας, απαιτεί χρόνο για να επανέλθει σε μία σωστή πορεία, χρόνο όμως που δεν είναι καθόλου διατεθειμένες να προσφέρουν οι πανικοβλημένες αγορές, η κατάσταση επιδεινώνεται συνήθως πολύ περισσότερο, από όσο θα ήταν λογικό. 

Μία ξαφνική αντιστροφή της ροής κεφαλαίων λοιπόν έχει σαν συνέπεια την κατάρρευση ακόμη και εκείνων των επενδυτικών προγραμμάτων, τα οποία είναι απολύτως κερδοφόρα – με αποτέλεσμα οι εταιρείες ή τα κράτη, τα οποία εγκαταλείπονται ξαφνικά από τα κεφάλαια, να αποσταθεροποιούνται, βυθιζόμενα στο χάος και στην καταστροφή, χωρίς καμία δυνατότητα αντιστροφής της τάσης.

Η ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ ΧΡΕΟΥΣ

Από την πλευρά της Γερμανίας, η αιτία της ευρωπαϊκής κρίσης χρέους, είναι η έλλειψη δημοσιονομικής πειθαρχίας – η μη τήρηση δηλαδή του συμφώνου σταθερότητας (έλλειμμα 3%), κατά την κατάρτιση και εφαρμογή των ετησίων προϋπολογισμών. Αντίθετα, από την πλευρά της Ισπανίας, «ένοχοι» για την κρίση είναι οι κερδοσκόποι. Και στις δύο περιπτώσεις, «παραγνωρίζονται» προφανώς οι ευρύτερες αλληλεξαρτήσεις ιδιωτικών και δημοσίων χρεών, ενώ δεν λαμβάνονται καθόλου υπ' όψιν οι μεγάλες «ενδοευρωπαϊκές ανισορροπίες», στον τομέα της παραγωγικότητας (για παράδειγμα, 30-40% χαμηλότερη παραγωγικότητα της Ελλάδας, σε σχέση με τη Γερμανία, σχεδόν αντίστοιχα υψηλότερες τιμές καταναλωτή κλπ).

Περαιτέρω, οι προσπάθειες των ευρωπαϊκών κρατών, με στόχο τη «συλλογική», την από κοινού δηλαδή μείωση των δημοσίων ελλειμμάτων, οδηγούν ασφαλώς στην ύφεση (depression). Αντίθετα, η μερική «θεραπεία» των προβλημάτων της Ευρωζώνης, με τη βοήθεια του ελεγχόμενου πληθωρισμού, κατά το «παράδειγμα» των Η.Π.Α. («εκτύπωση» χρημάτων από την ΕΚΤ, Ευρωομόλογα κλπ.), θα ήταν μάλλον μία βραχυπρόθεσμη λύση. Άλλωστε, όπως έχουμε ήδη αναλύσει, η απόσυρση των μέτρων στήριξης είναι μία εξαιρετικά δύσκολη, επικίνδυνη διαδικασία, χωρίς απολύτως κανένα εγγυημένο αποτέλεσμα.

Η καλυτέρευση τώρα της ευρωπαϊκής ανταγωνιστικότητας, κατά το «πρότυπο» της Γερμανίας (συγκράτηση των μισθών, περιορισμός του κοινωνικού κράτους, μειωμένη εσωτερική κατανάλωση κλπ), θα οδηγήσει σε επικίνδυνες, παγκόσμιες οικονομικές ανισορροπίες – ενώ, η συνέχιση του ενδοευρωπαϊκου ανταγωνισμού, ξανά εκ μέρους της Γερμανίας (επιδότηση/dumping εργατικού κόστους, ανάπτυξη εις βάρος των «εταίρων» της κ.α.), θα προκαλέσει αργά ή γρήγορα τη διάσπαση της Ευρωζώνης.

Κατά την άποψη μας η διέξοδος, η λύση της Ευρώπης δηλαδή, δεν είναι άλλη από τη «συμμετρική» εξέλιξη, από την «ταιριαστή», την αρμονική ανάπτυξη καλύτερα των κρατών-μελών της όπου, οι μέχρι σήμερα πλεονασματικές χώρες, όπως η Γερμανία και η Ολλανδία, θα αποδεχθούν μεγαλύτερα ελλείμματα – έτσι ώστε οι «ελλειμματικές» χώρες, όπως η Ισπανία και η Ελλάδα, να μπορούν να μειώσουν τα δικά τους.

Για παράδειγμα, μόνο εάν αυξήσει την εσωτερική της κατανάλωση η Γερμανία, μειώνοντας τους φόρους και αυξάνοντας τους μισθούς των εργαζομένων της, εισάγοντας παράλληλα προϊόντα από την Ελλάδα και επενδύοντας στη χώρα μας (αντί στην Κίνα ή αλλού), θα υπάρξει ταυτόχρονη, αρμονική ανάπτυξη και στις δύο χώρες.

Στην αντίθετη περίπτωση, εάν δηλαδή δεν υπάρξει η βούληση για συμμετρική εξέλιξη, για μία αρμονική ανάπτυξη, η οποία θα οδηγήσει στην πολιτική ένωση της Ευρώπης, είναι καλύτερα να διασπασθεί άμεσα η Ευρωζώνη, με δική της πρωτοβουλία – «υποχωρώντας» ίσως στην προηγούμενη της κατάσταση (ΕΟΚ), με την υιοθέτηση των εθνικών νομισμάτων εκ μέρους όλων των μελών της, τα οποία πλέον θα συνιστούν μία απλή ζώνη ελευθέρου εμπορίου (μαζί με τη Ρωσία). 

Περαιτέρω, η «κατά περίπτωση» υιοθέτηση ενός εθνικού νομίσματος, όπως αυτή συζητείται τόσο για την Ελλάδα (δραχμή), όσο και για τη Γερμανία (μάρκο), δεν οδηγεί πουθενά – ενώ είναι απολύτως «ουτοπική», αφού στη μεν Ελλάδα θα είχε σαν αποτέλεσμα την «εκτόξευση» του χρέους σε ευρώ (δημοσίου και ιδιωτικού), λόγω «ραγδαίας» υποτίμησης της δραχμής, ενώ στη Γερμανία την καταβαράθρωση των εξαγωγών (65% στην ΕΕ), λόγω αθρόας ανατίμησης του μάρκου. Μόνο μία «ελεγχόμενη» λοιπόν, μία μεθοδική και προγραμματισμένη έξοδος όλων των μελών από την Ευρωζώνη, «κοινή συναινέσει», θα μπορούσε να έχει κάποιες ελάχιστες πιθανότητες επιτυχίας.    

Δυστυχώς όμως, η κατάσταση φαίνεται να οδηγείται αλλού. Ειδικότερα, αν και το 2009 θεωρούσε κανείς εντελώς απίθανη τη διάλυση της Ευρωζώνης, κυρίως λόγω των τεράστιων χρηματοπιστωτικών αλληλεξαρτήσεων των χωρών-μελών της (συγκοινωνούντα δοχεία), σήμερα δεν αποτελεί πλέον έναν τόσο μεγάλο κίνδυνο. Όπως διαπιστώνεται δε πολλές κεντρικές τράπεζες, με πρώτη από όλες τη γερμανική Bundesbank, προετοιμάζονται πυρετωδώς για ένα τέτοιο ενδεχόμενο – γεγονός που θα άλλαζε εντελώς την εικόνα του πλανήτη, αφού το ευρώ είναι το δεύτερο σημαντικότερο αποθεματικό νόμισμα παγκοσμίως.   

Ολοκληρώνοντας, θεωρούμε ότι καμία ευρωπαϊκή χώρα δεν είναι τόσο ισχυρή για να μπορέσει να αντιμετωπίσει μόνη της τις διαρκείς επιθέσεις του κερδοσκοπικού κεφαλαίου. Πόσο μάλλον αφού, τα τεράστια προβλήματα της μέχρι σήμερα σύνδεσης των διαφόρων ευρωνομισμάτων με το ύπουλα ισχυρό «γερμανικό ευρώ», ταυτόχρονα με την αδυναμία άσκησης αυτόνομης «νομισματικής πολιτικής», εκ μέρους των κεντρικών τραπεζών των κρατών-μελών της Ευρωζώνης, θα οδηγούσαν όποια χώρα επιθυμούσε να εξέλθει «ηρωικά» μόνη της, στην απόλυτη οικονομική καταστροφή – εάν όχι, στην πλήρη εξάρτηση της «από τρίτους».

ΟΙ ΕΠΙΘΕΣΕΙΣ ΤΟΥ ΔΝΤ

Όπως έχουμε αναφέρει στο παρελθόν οι σύνδικοι του διαβόλου, το ΔΝΤ δηλαδή, από το 1971 και μετά (κατάργηση του κανόνα του χρυσού), είναι όργανο της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής – επομένως, των πολυεθνικών της Wall Street. Μετά την αποτυχία του τώρα στη Λατινική Αμερική, καθώς επίσης στις αναπτυσσόμενες χώρες (Ασία κλπ), έμεινε ουσιαστικά χωρίς αντικείμενο. Τόσο αυτό λοιπόν, όσο και η «σκοτεινή δύναμη» πίσω του (η Παγκόσμια Τράπεζα), αντιμετώπιζαν σοβαρότατα οικονομικά προβλήματα.

Στα πλαίσια αυτά, οι Η.Π.Α. «επιτέθηκαν» τόσο στην Ευρώπη (κυρίως), όσο και αλλού, δια μέσου της πώλησης των ενυπόθηκων δανείων χαμηλής εξασφάλισης (CDO'S) – διαπράττοντας τη μεγαλύτερη ληστεία όλων των εποχών. Εξήγαγαν λοιπόν τα προβλήματα τους σε ολόκληρο τον κόσμο, καταστρέφοντας τεράστιες ποσότητες χρημάτων και οδηγώντας αρκετές χώρες στο χείλος του γκρεμού.

Στη συνέχεια, εμφανίστηκε το ΔΝΤ σαν «ο από μηχανής Θεός», εν πρώτοις στην Ανατολική Ευρώπη και αργότερα στην Ευρωζώνη – από την πόρτα που του άνοιξε πρώτη η Ελλάδα, όταν βρέθηκε στο «μάτι του κυκλώνα». Η «κερκόπορτα» αυτή ανοίχθηκε με την αυθαίρετη πρωτοβουλία της Ελληνικής κυβέρνησης, η οποία ουσιαστικά προσκάλεσε μόνη της το ΔΝΤ – με την ανοχή δυστυχώς, αν όχι με τη συμμετοχή, της κυρίας Merkel.

Ο «σοσιαλιστής» ηγέτης τώρα του ΔΝΤ, κατάφερε να αποβιβαστεί στην Ευρώπη,  πείθοντας τη Γερμανίδα καγκελάριο για τις αγαθές του προθέσεις (ή, ίσως, συνεργαζόμενος μυστικά μαζί της), έχοντας φυσικά εξασφαλίσει την αμέριστη «συμπαράσταση» του Έλληνα πρωθυπουργού. Λίγους μήνες αργότερα, αφού προηγουμένως είχε εγκατασταθεί μόνιμα η σκιώδης κυβέρνηση στην Αθήνα, «αποκρατικοποιώντας» την εξουσία, διεύρυνε τις μεθοδικές επιθέσεις του, με τη βοήθεια των συμβατικών αμερικανικών όπλων (εταιρείες αξιολόγησης κλπ.) και της ευρωπαϊκής κυβερνητικής «ανεπάρκειας».

Έτσι λοιπόν εισέβαλλε τελικά στη δεύτερη χώρα της Ευρωζώνης, στην Ιρλανδία, η οποία όμως, αυτή τη φορά, δεν το ζήτησε μόνη της, όπως η Ελλάδα, αλλά της επιβλήθηκε «εκ των άνω». Αργότερα ακολούθησε η Πορτογαλία, ενώ έπονται φυσικά και άλλες χώρες (Ισπανία, Βέλγιο, Ιταλία κλπ), αφού πλέον το ΔΝΤ έχει βρει μία πολύ πιο «αποδοτική» δραστηριότητα, από αυτήν που είχε μέχρι σήμερα.

Συνεχίζοντας, τα ποσά που δανείζει το ΔΝΤ είναι πλέον σε «τοκογλυφική» συνεργασία με την Κομισιόν και την ΕΚΤ, είναι πολύ πιο μεγάλα από τα συνήθη (για παράδειγμα στη Βραζιλία, σε μία πάμπλουτη σε υπέδαφος και ενέργεια χώρα των 190 εκ. κατοίκων, είχε περιορισθεί στα περίπου 30 περίπου δις $), ενώ χρησιμοποιούνται φρεσκοτυπωμένα, πληθωριστικά δολάρια, χωρίς αντίκρισμα (η ανοδική πορεία της τιμής του χρυσού, είναι η καλύτερη απόδειξη της απαξίωσης του δολαρίου).

Μπορεί λοιπόν να αυξάνει απεριόριστα τα κεφάλαια του, χωρίς καθόλου να προβληματίζεται για την εύρεση τους, όπως οι «εταίροι» του στην Ευρωζώνη – οι οποίοι, κάποια στιγμή, θα δυσκολευθούν να το ακολουθήσουν, με όλα όσα κάτι τέτοιο συνεπάγεται για το μέλλον τους.       

Ο στόχος του φαίνεται να είναι, όπως έχουμε ήδη αναφέρει, η υποδούλωση των χωρών-πελατών του, δια μέσου της κατάληψης της σκιώδους εξουσίας (ειδικά των εκάστοτε υπουργείων οικονομικών), η πλουσιοπάροχη αμοιβή των στελεχών του (δεν πληρώνουμε μόνο τόκους, αλλά και υψηλούς μισθούς στο ΔΝΤ), η λεηλασία των κερδοφόρων δημοσίων επιχειρήσεων από τις πολυεθνικές-εντολοδόχους του, καθώς επίσης η κερδοφόρα εγκατάσταση των ξένων εταιρειών – σε χώρες που «επιβάλλει» το ίδιο αφενός μεν μία εκτεταμένη φοροαποφυγή, αφετέρου δε μία τεράστια «συμπίεση» των αμοιβών των εργαζομένων, η οποία καταλήγει στην εξαθλίωση της πλειοψηφίας τους. 

Φυσικά, το «Ταμείο» είναι πλήρως οργανωμένο, ενώ έχει την ικανότητα «χειρισμού» της κοινής γνώμης, δια μέσου της «χειραγώγησης» κάποιων ΜΜΕ, ορισμένων «επιφανών» συνδικαλιστών και γενικότερα των περισσοτέρων από αυτούς που εκπροσωπούν τους ονομαζόμενους «κοινωνικούς εταίρους».

Σε γενικές γραμμές δε το φοβισμένο, το «παγωμένο» στη θέση του και άβουλο πλήθος, δεν αντιδράει αμέσως – συνήθως πολύ αργότερα, όταν είναι πλέον αδύνατον να αντιστραφούν τα αποτελέσματα. Για παράδειγμα, το «πλήθος» στην Αργεντινή βγήκε τότε μόνο στους δρόμους, όταν η χώρα είχε λεηλατηθεί και χρεοκοπήσει, μετά από αρκετά χρόνια δραστηριοποίησης των συνδίκων του διαβόλου.   

Κλείνοντας, όπως έχουμε ήδη αναφέρει, "Όταν μία αντιπροσωπεία του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου «επισκέπτεται» μία χώρα, θέτοντας σαν προϋπόθεση για την εκχώρηση δανείων τον περιορισμό των κοινωνικών και λοιπών δαπανών, η διαφορά δεν είναι ιδιαίτερα μεγάλη, σε σχέση με τη φυσική καταστροφή που θα προκαλούσε ένας βομβαρδισμός εκ μέρους του ΝΑΤΟ.

Το ΔΝΤ απαιτεί το κλείσιμο νοσοκομείων, σχολείων και βιομηχανιών, με ένα πολύ χαμηλότερο κόστος «εισβολής» για τη Δύναμη που εκπροσωπεί, από αυτό που θα είχε ο ανελέητος βομβαρδισμός των νοσοκομείων, των σχολείων και των βιομηχανιών – όπως στο παράδειγμα της Γιουγκοσλαβίας. Το αποτέλεσμα όμως, για τη χώρα «υποδοχής» του, είναι σχετικά το ίδιο: Η απόλυτη καταστροφή της" (M.Chossudovsky).

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ

Είναι γνωστό ότι, σε περιόδους ανάπτυξης περιορίζεται το δημόσιο χρέος, αφού εισπράττονται φόροι σε συνεχώς υψηλότερο ΑΕΠ, ενώ αυξάνεται το ιδιωτικό χρέος – λόγω των μεγαλυτέρων επενδύσεων, καθώς επίσης της αυξημένης κατανάλωσης. Αντίθετα, σε περιόδους ύφεσης, μεγεθύνεται το δημόσιο χρέος (σε ποσοστιαία και απόλυτα νούμερα) ενώ περιορίζεται το ιδιωτικό.

Επομένως όταν μία χώρα, όπως η Ελλάδα, με υπερχρεωμένο το δημόσιο τομέα και ελάχιστα δανεισμένο τον ιδιωτικό, εφαρμόζει την ακριβώς αντίθετη οικονομική πολιτική, είναι αδύνατον να καταπολεμήσει τα οικονομικά της αδιέξοδα.      

Εν τούτοις, δεν ισχύουν τα ίδια για όλες τις χώρες της Ευρωζώνης – όπως για παράδειγμα, στην Ισπανία, ο ιδιωτικός τομέας της οποίας είναι υπερχρεωμένος, ενώ το δημόσιο όχι. Εκτός αυτού, ανεξάρτητα από τον παραπάνω οικονομικό κανόνα, πολλές υπερχρεωμένες χώρες κινδυνεύουν δυστυχώς με χρεοκοπία, εάν δεν ακολουθήσουν μία περιοριστική δημοσιονομική πολιτική.

Η λύση των προβλημάτων λοιπόν, ειδικά στην Ευρωζώνη, ευρίσκεται κατά την άποψη μας αφενός μεν στην άμεση εκδίωξη του ΔΝΤ από ολόκληρη την ήπειρο, αφετέρου στη συμμετρική ανάπτυξη των επί μέρους κρατών της. Ειδικότερα, σε ένα διαφορετικό μοντέλο κοινής ανάπτυξης, η οποία θα στηρίζεται στις επενδύσεις και όχι στην κατανάλωση – σε ένα μοντέλο που θα εξασφαλίζει τη σωστή κατανομή των αναπτυξιακών ωφελημάτων, χωρίς να έρχεται σε αντίθεση (συναλλαγματικοί πόλεμοι κλπ) με τον υπόλοιπο πλανήτη. 

Κάτι τέτοιο μπορεί να επιτευχθεί, μόνο εάν τα πλεονάσματα των πλουσίων χωρών της Ευρωζώνης  μειωθούν, προς όφελος των ελλειμματικών κρατών της – εάν όχι με τη βοήθεια της «αγοράς» (μεγαλύτερη κατανάλωση των πλεονασματικών χωρών, επικεντρωμένη σε προϊόντα των ελλειμματικών), τότε με μία πολιτικά και δημοκρατικά ελεγχόμενη μεταφορά πόρων, από τις πλεονασματικές στις ελλειμματικές χώρες – η οποία όμως απαιτεί μία περισσότερο «διακρατική», ευρωπαϊκή σκέψη,  αν όχι την απεριόριστη αλληλεγγύη των μελών της Ευρωζώνης μεταξύ τους, προς όφελος ολόκληρης της Ένωσης.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Οφείλουμε να σημειώσουμε ότι, εμείς οι Έλληνες αντιμετωπίζουμε πάρα πολλά προβλήματα από τη συμμετοχή μας στη ζώνη του ευρώ – αν και τα σημαντικότερα προέρχονται από τη διαφθορά, από την ανικανότητα και από την ανεπάρκεια των τελευταίων κυβερνήσεων μας. Το γεγονός αυτό, σε συνάρτηση με την απίστευτη αλαζονεία της πρωσικής Γερμανίας, μας κάνει αναμφίβολα πολύ επιρρεπείς στο κάλεσμα εκείνων των σειρήνων, οι οποίες μας προτείνουν να εγκαταλείψουμε την ευρωπαϊκή οικογένεια – με τον αυθαίρετο ισχυρισμό πως έτσι θα λύσουμε ευκολότερα τα προβλήματα μας.

Εν τούτοις εάν κατανοήσουμε πως δεν είναι μόνο η Ελλάδα στο μνημόνιο, αλλά ολόκληρη σχεδόν η Ευρώπη, αφού οι περισσότερες χώρες της, η μία μετά την άλλη, υποχρεώνονται να υιοθετήσουν την ίδια πολιτική εγκληματικής λιτότητας (μοναδική ίσως διαφορά της Ελλάδας είναι το ότι απλά προηγείται στο δρόμο της καταστροφής, δανειζόμενη ενυπόθηκα από τα άλλα κράτη – τα οποία όμως δανείζονται με τη σειρά τους για να την δανείσουν, από τους ίδιους τοκογλύφους), θα διαπιστώσουμε πως μας συνδέουν πολύ περισσότερα με τις άλλες χώρες, από όσα μας χωρίζουν.

Οφείλουμε επίσης να καταλάβουμε ότι οι πολιτικοί, με εξαίρεση φυσικά τους όποιους διατεταγμένους (άρθρο μας), προσπαθούν συνήθως να αφουγκραστούν, να συναισθανθούν και να νοιώσουν τις απαιτήσεις της κοινής γνώμης – έτσι ώστε την ενστερνισθούν σε κάποιο βαθμό, αφού διαφορετικά είναι αδύνατον να εκλεγούν ή/και να παραμείνουν στην εξουσία, υπηρετώντας τις όποιες φιλοδοξίες τους.

Στα πλαίσια αυτά, όταν διαπιστώνουν ότι οι Πολίτες αποδέχονται τις πολιτικές των μνημονίων και δεν επαναστατούν, ενώ συνεχίζουν να τους ακούν στα ΜΜΕ, να τους διαβάζουν στις εφημερίδες ή/και να επισκέπτονται τις κομματικές εκδηλώσεις τους, λαμβάνουν λανθασμένα μηνύματα – τα οποία στη συνέχεια μεταδίδουν στους δανειστές της χώρας τους, οι οποίοι παρακολουθούν με μεγάλη προσοχή όλα όσα διαδραματίζονται.

Από την άλλη πλευρά, όταν οι Έλληνες Πολίτες συνεχίζουν να παραμένουν σιωπηλοί, πόσο μάλλον εάν τελικά επιβραβεύσουν τα δύο κόμματα της συγκυβέρνησης με 151 βουλευτικές έδρες, τότε οι πολιτικοί, όσο και αν το επιθυμούν, είναι αδύνατον να απελευθερώσουν την πατρίδα τους από τους κατακτητές της.

Μη έχοντας τη στήριξη των Πολιτών, μέσα από την οργισμένη αντίδραση τους απέναντι στη λεηλασία της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας τους, καθώς επίσης στην εξαθλίωση τους, είναι αδύνατον να αντιμετωπίσουν τους τοκογλύφους – πόσο μάλλον να συμβάλλουν στην, από κοινού με τα άλλα κράτη, καλυτέρευση εκείνων των συνθηκών, κάτω από τις οποίες η Ευρώπη έχει διατηρήσει την ειρήνη και την κοινωνική συνοχή, καθώς επίσης το κράτος πρόνοιας, για πάνω από 60 χρόνια (για πρώτη φορά στην ιστορία της).

Με απλούστερα λόγια, εάν όλοι εμείς αποδεχόμαστε αδιαμαρτύρητα την απόλυτη εξαθλίωση και την καταστροφή του κοινωνικού κράτους, καθώς επίσης τον κίνδυνο της ανεξέλεγκτης, μη συντεταγμένης διάλυσης της Ευρωζώνης, πως είναι δυνατόν να περιμένουμε να μας υπερασπιστούν οι πολιτικοί, απέναντι στις ηγεμονικές βλέψεις της πρωσικής Γερμανίας, στην επέλαση του άκρατου νεοφιλελευθερισμού και στα σχέδια υποδούλωσης μας από τα παιδιά του Σικάγου;

Εάν λοιπόν παραμείνουμε αδρανείς, εκβιαζόμενοι από τα ψεύτικα διλήμματα και εκλέγοντας αυτούς οι οποίοι υπέγραψαν την καταδίκη της χώρας μας, δεν θα βοηθήσουμε ούτε την Ελλάδα, ούτε τους όποιους ικανούς πολιτικούς της – οπότε θα είμαστε άξιοι της μοίρας μας, απογοητεύοντας όχι μόνο τα παιδιά μας, αλλά ολόκληρη την Ευρώπη, η οποία περιμένει ξανά από την Ελλάδα την επιστροφή στη δημοκρατία. 

Κλείνουμε με μία ακόμη αναφορά στον Keynes: "Ο οικονομολόγος, όπως και ο πολιτικός, όταν απευθύνεται στην κοινή γνώμη (η απροσδιόριστη μαζική κοινή γνώμη εμπεριέχει τόσο το ουσιώδες, όσο και το επουσιώδες), χρησιμοποιεί επίσης την πειθώ – αλλά, σε αντίθεση με τον πολιτικό, μόνο υπό τη διάσταση της ως ρητορικό συμπλήρωμα της αλήθειας".

 

* Βασίλης Βιλιάρδος  (copyright), Αθήνα, 29. Απριλίου 2012, http://www.facebook.com/viliardos, viliardos@kbanalysis.com. Ο κ. Β. Βιλιάρδος είναι οικονομολόγος, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου. Έχει εκδώσει τέσσερα βιβλία, τα οποία διατίθενται on-line από το  e-shop της ONEeditions.

 

ΠΗΓΗ: http://www.casss.gr/PressCenter/Articles/2585.aspx

ΘΑΝΑΤΗΦΟΡΑ, ΧΑΡΤΙΝΑ ΔΕΣΜΑ:

Τα περισσότερα χρήματα, από τις τεράστιες ποσότητες που οι κεντρικές τράπεζες «τυπώνουν» σήμερα, παραμένουν μπλοκαρισμένα στα γρανάζια του χρηματοπιστωτικού συστήματος – σε βιτρίνες που όλοι τα βλέπουν, ενώ κανένας δεν μπορεί να τα αγγίξει

 

Του Βασίλη Βιλιάρδου*

 

"Πρέπει να φροντίζουμε να μπορούν οι άνθρωποι να αγοράζουν, ενώ, παράλληλα, πρέπει να φροντίζουμε να μπορούν οι βιομηχανίες να παράγουν – καταστάσεις που όμως εμποδίζει ο υπερδανεισμός, λόγω του ότι οι άνθρωποι δεν αγοράζουν και οι βιομηχανίες δεν παράγουν, ενώ κανένας από τους δύο δεν επενδύει" (Keynes).     

Από το 1945 έως και το 2007, για 62 ολόκληρα χρόνια δηλαδή, τόσο οι επιχειρηματίες, όσο και οι επιχειρήσεις, ήταν σίγουροι πως θα υπήρχε Ζήτηση, εάν οι ίδιοι δημιουργούσαν Προσφορά – με ορισμένες εξαιρέσεις μίας δραστικής μεν, αλλά χρονικά περιορισμένης ύφεσης.

Αυτό έπαιξε έναν σημαντικό ρόλο στη δημιουργία εκείνων των προϋποθέσεων, οι οποίες οδήγησαν στη μεγαλύτερη όλων των εποχών οικονομική ανάπτυξη του πλανήτη, για περισσότερες από δύο γενιές. Οι προϋποθέσεις όμως αυτές φαίνεται ότι έχουν πάψει πια να υπάρχουν".

Ανάλυση

Σύμφωνα με τον Αμερικανό οικονομολόγο K. Rogoff, δεν υπάρχει κανένας σίγουρος τρόπος για να αποφύγει κανείς μία βαθειά τραπεζική κρίση – όπως η σημερινή στην Ευρώπη και στις Η.Π.Α. Η κρίση αυτή προέρχεται από την υπερβολική αύξηση των χρεών (δημοσίων στην Ελλάδα και Ιταλία, ιδιωτικών σε όλη σχεδόν την υπόλοιπη Δύση), η οποία έχει σαν αποτέλεσμα να γίνονται οι Οικονομίες ευαίσθητες στις «κρίσεις εμπιστοσύνης».

Κατά τη διάρκεια αυτών των κρίσεων, οι εμπορικές τράπεζες διασώζονται από τις κυβερνήσεις, στη συνέχεια οι κυβερνήσεις από τις τράπεζες και στο τέλος τόσο οι τράπεζες, όσο και οι κυβερνήσεις, διασώζονται από τις κεντρικές τράπεζες – με τη μαζική εκτύπωση νέου χρήματος από το πουθενά.

Πάντοτε κατά τον ίδιο, η παραπάνω διαδικασία συνοδεύεται από έναν μακροχρόνιο, οδυνηρό περιορισμό της οικονομικής δραστηριότητας – από μία έντονη ύφεση δηλαδή, εμπλουτισμένη με αυξημένη ανεργία, με χρεοκοπίες και με ραγδαία πτώση όλων των αξιών. Η μέση διάρκεια αυτών των κρίσεων στην εποχή μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο υπολογίζεται στα 4,4 χρόνια – ενώ πρόκειται ουσιαστικά για το χρονικό διάστημα που απαιτείται, έτσι ώστε να μειωθεί η «ξένη χρηματοδότηση», όπως συνήθως αποκαλείται η «απομόχλευση»  (deleveraging – «κάψιμο» χρημάτων). Αφού λοιπόν παρέλθει αυτός ο χρόνος, τότε αποκαθίσταται η εμπιστοσύνη στις αγορές και επανέρχεται η οικονομία σε ρυθμό ανάπτυξης.

Εν τούτοις, η συγκεκριμένη «απεικόνιση» δεν είναι ολοκληρωμένη – αφού η «θεραπεία» της Οικονομίας, μετά τη Μεγάλη Ύφεση του 1929, διήρκεσε πάνω από δέκα χρόνια στις Η.Π.Α. – ενώ η Ευρώπη οδηγήθηκε στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, με αποτέλεσμα να μην γνωρίζουμε πόσο θα διαρκούσε η κρίση εκεί, εάν δεν είχε μεσολαβήσει το γεγονός αυτό.

Οι βασικές αιτίες φαίνεται να ήταν τότε η εξαιρετικά αργή αντίδραση της πολιτικής απέναντι στην παγκόσμια κρίση, καθώς επίσης ο κανόνας του χρυσού – ο οποίος σήμαινε ότι, τα επί μέρους κράτη δεν μπορούσαν να καταπολεμήσουν την κρίση με τη βοήθεια της νομισματικής πολιτικής (υποτίμηση του νομίσματος, μείωση του κόστους παραγωγής των εγχώριων προϊόντων, αύξηση των τιμών των εισαγομένων αγαθών, τόνωση της ανταγωνιστικότητας, μεγαλύτερες εξαγωγές από εισαγωγές κλπ.).

Με άλλα λόγια, τόσο η δημοσιονομική πολιτική, όσο και η πολιτική χρήματος (νομισματική), διαδραματίζουν έναν αποφασιστικό ρόλο – αφενός μεν όσον αφορά το βάθος της οικονομικής κατάρρευσης, αφετέρου το χρόνο που διαρκεί, μέχρι να επιστρέψει η οικονομία σε πορεία ανάπτυξης.

Οι κρίσεις αυτές είχαν πάψει να υπάρχουν μέχρι τη δεκαετία του 1970, λόγω της εφαρμογής του «Κεϋνσιανού συστήματος» της καθοδηγούμενης από το κράτος «οικονομικής πολιτικής» – σε συνθήκες ελεύθερης αγοράς, μικτής οικονομίας και σε συνδυασμό με τους κανόνες και με τα διάφορα «μέτρα» (οργανισμούς), τα οποία υιοθετήθηκαν στο Bretton-Woods (σταθερές ισοτιμίες νομισμάτων, ίδρυση του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας κοκ.).

Οι μεγάλες κρίσεις της σύγχρονης εποχής ξεκίνησαν το 1971 (αποδέσμευση του δολαρίου από το χρυσό, πολεμικός επεκτατισμός των Η.Π.Α.) και συνεχίζονται μέχρι σήμερα, ενώ οφείλονται κυρίως στο ότι, οι κυβερνήσεις απέσυραν τα μέτρα ρύθμισης των τραπεζών, ενώ απελευθέρωσαν τις κινήσεις των κεφαλαίων, επιτρέποντας τους μία σχεδόν αχαλίνωτη ελευθερία. Οι κρίσεις αυτές, ενδεχομένως με εξαίρεση τη σημερινή, ήταν περιορισμένης χρονικής διάρκειας, επειδή τα μέτρα καταπολέμησης τους εκ μέρους της Πολιτικής ήταν πλέον πολύ πιο γρήγορα και αποτελεσματικά (διάσωση των τραπεζών, αύξηση της ποσότητας χρήματος, μείωση των βασικών επιτοκίων κλπ.).

Σήμερα όμως πολλές κυβερνήσεις, κυρίως στην Ευρωζώνη, δεν αντέδρασαν ως όφειλαν, «εκβιαζόμενες» κατά κάποιον τρόπο να ακολουθήσουν την πολιτική, την οποία ουσιαστικά επέβαλλε η Γερμανία. Τα «μέτρα λιτότητας» έχουν γίνει πλέον η μόδα της εποχής, με αποτέλεσμα οι κυβερνήσεις να μην φροντίζουν καθόλου για τη ζήτηση και την προσφορά – να μην λειτουργούν δηλαδή έτσι ώστε να διευκολύνεται η κατανάλωση, «να αγοράζουν οι άνθρωποι και να παράγουν οι βιομηχανίες».

Ουσιαστικά λοιπόν οι υποχρεώσεις των κυβερνήσεων να διατηρούν σε λειτουργία τις Οικονομίες των χωρών τους, έχουν «εκχωρηθεί» στις κεντρικές τράπεζες – ενώ ακριβώς για αυτό το λόγο χαρακτηρίζεται η ΕΕ ως «η Ευρώπη των Τραπεζών», με την πολιτική της ηγεσία να θεωρείται πλέον «υπάλληλος των αγορών».

Εν τούτοις τα περισσότερα χρήματα, από τις τεράστιες ποσότητες που οι κεντρικές τράπεζες «τυπώνουν» σήμερα, παραμένουν «μπλοκαρισμένα» στα γρανάζια του χρηματοπιστωτικού συστήματος – χωρίς να μπορούν να εμποδίσουν την πτώση της κατανάλωσης και των επενδύσεων, αφού δεν κατευθύνονται στην πραγματική οικονομία, αλλά είτε στις κερδοσκοπικές αγορές (χρηματιστήρια), είτε λιμνάζουν σε καταθετικούς λογαριασμούς.

Μεταφορικά, είναι σαν οι κεντρικές τράπεζες να έχουν τοποθετήσει τεράστιες ποσότητες φρεσκοτυπωμένων χρημάτων σε μία βιτρίνα, όπου όλοι τα βλέπουν, αλλά κανένας δεν μπορεί να τα αγγίξει.

Επί πλέον, ειδικά όσον αφορά την Ευρωζώνη, επειδή ουσιαστικά πρόκειται για μία περιοχή, στην οποία επικρατεί ένας «mini» κανόνας του χρυσού, τα υπερχρεωμένα κράτη-μέλη της δεν μπορούν να καταπολεμήσουν την κρίση «πληθωριστικά και εξαγωγικά» – δεν είναι σε θέση δηλαδή να αυξήσουν την ποσότητα χρήματος, να υποτιμήσουν τα νομίσματα τους, αυξάνοντας τις εξαγωγές και μειώνοντας τις εισαγωγές.

Αναγκάζονται λοιπόν να υιοθετούν εγκληματικές πολιτικές λιτότητας και εσωτερικής υποτίμησης, οι οποίες εντείνουν το πρόβλημα – βυθίζοντας τις οικονομίες τους σε μία τεράστια ύφεση, η οποία αυξάνει τη σχέση χρέους προς ΑΕΠ, μειώνει τα δημόσια έσοδα, μεγεθύνει τις δαπάνες λόγω της ανεργίας, καθώς επίσης της μαζικής χρεοκοπίας των επιχειρήσεων κοκ.

Σε τελική ανάλυση λοιπόν αναρωτιέται κανείς, εάν υπάρχει πράγματι μία διέξοδος από την μακροχρόνια ύφεση, όσον αφορά την Ευρωζώνη, αφού οι χώρες της δεν έχουν καμία δημοσιονομική ή νομισματική δυνατότητα χειρισμού της κρίσης – με αποτέλεσμα οι αγορές να πιέζουν συνεχώς περισσότερο για καθαρές, βιώσιμες λύσεις: πολιτική και δημοσιονομική ένωση όλων των χωρών (Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης), ή ολοκληρωτική διάλυση, με μία ελεγχόμενη επιστροφή όλων των κρατών στα εθνικά τους νομίσματα.

Στα πλαίσια αυτά, ειδικά επειδή η Ευρώπη άργησε πολύ να αντιδράσει, ενώ δεν μπορούν να ληφθούν ακόμη οι τελικές αποφάσεις, η μοναδική λύση που φαίνεται να υπάρχει σήμερα για την επιστροφή στην ανάπτυξη, είναι η διαγραφή μέρους των χρεών, δημοσίων και ιδιωτικών – αν και, κατά την άποψη μας, θα ήταν προτιμότερη η επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής των δανείων, με πολύ χαμηλά επιτόκια. Με τον τρόπο αυτό, οι ζημίες όλων των συμμετεχόντων (πιστωτών, τραπεζών, ιδιωτών), θα μοιραζόταν σε μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, θα κατανέμονταν δικαιότερα και θα ήταν πολύ λιγότερο επώδυνες για την Οικονομία συνολικά. 

Σε κάθε περίπτωση, το μεγαλύτερο πρόβλημα δεν είναι αυτού καθαυτού το χρέος, όσο οι δυνατότητες εξυπηρέτησης του – οι οποίες αυξάνονται εντυπωσιακά, όταν μειώνονται οι δόσεις των δανείων, καθώς επίσης τα επιτόκια. Παράλληλα, δεν μπορεί να κατηγορηθεί ο οφειλέτης από το δανειστή για ανεντιμότητα, αφού δεν διαγράφεται το χρέος και παραμένει ως έχει. 

Ολοκληρώνοντας, υπενθυμίζουμε τα λόγια του Keynes το 1918, σε σχέση με τη διαγραφή των χρεών, τα οποία είχαν συσωρευθεί στις συμμαχικές δυνάμεις, σαν αποτέλεσμα της χρηματοδότησης του πρώτου παγκοσμίου πολέμου και τα οποία δυστυχώς δεν εισακούσθηκαν: «Εάν δεν καταφέρουμε να απελευθερώσουμε τα μέλη του σώματος μας από αυτά τα χάρτινα δεσμά, δεν θα μπορέσουμε ποτέ να κινηθούμε ξανά».

Μερικά χρόνια αργότερα, το 1923, οι προτάσεις του μεταβλήθηκαν σε προειδοποιήσεις (warnings), τις οποίες θα έπρεπε να λάβουν πολύ σοβαρά υπ' όψιν όλες οι σημερινές κυβερνήσεις της Δύσης – ιδίως η Γερμανία και η Ευρωζώνη. Σύμφωνα με αυτές, «Οι φανατικοί, αυτοί δηλαδή που επιμένουν στην ιερότητα των συμβάσεων και του χρέους……είναι οι πραγματικοί πατέρες των κοινωνικών εξεγέρσεων και των αιματηρών επαναστάσεων». 

Ανεξάρτητα τώρα από τα παραπάνω, για τα οποία ελπίζουμε να βρεθεί γρήγορα λύση (υπενθυμίζουμε ότι, κατά την πάγια θέση μας, δεν έπρεπε να μπούμε στη ζώνη του ευρώ, αφού μπήκαμε οφείλαμε να ανταποκριθούμε στις τεράστιες απαιτήσεις της, ενώ σήμερα είμαστε εγκλωβισμένοι και θα ήταν εγκληματική η μονομερής έξοδος μας – πόσο μάλλον αφού σύντομα θα ολοκληρωθεί η διαδικασία είτε με τη διάλυση, είτε με την πολιτική ένωση της ζώνης), θεωρούμε σκόπιμη την αναφορά μας στο βασικό πρόβλημα της Ελλάδας, το οποίο δεν είναι άλλο από το χαμηλό της ΑΕΠ.  

ΑΕΠ ΚΑΙ ΔΗΜΟΣΙΟ ΧΡΕΟΣ

Για μία ανεπτυγμένη χώρα όπως η Ελλάδα, όπου ως ανεπτυγμένη θεωρούμε εμείς μία Οικονομία με πλούσιες υποδομές κάθε είδους, το ΑΕΠ της είναι εξαιρετικά χαμηλό. Όπως φαίνεται από τον συγκριτικό Πίνακα Ι που ακολουθεί, το πρόβλημα της Ελλάδας δεν ήταν ποτέ τόσο το χρέος, όσο ο ανέκαθεν σχετικά ασθενής ρυθμός ανάπτυξης της οικονομίας της – ειδικά οι εξαιρετικά χαμηλές εξαγωγές της, οι οποίες έπαψαν ουσιαστικά να αυξάνονται, όταν άρχισε να αναπτύσσεται ο τουρισμός. 

ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: Μεγέθη 2011 (εκτιμήσεις) σε δολάρια

Μεγέθη	Ελλάδα	*Ολλανδία	Αυστρία
Εργαζόμενοι	4.972.000	7.785.000	3.663.000
ΑΕΠ (ονομαστικό) σε δις $	312,00	858,30	351,40
Κατά κεφαλή εισόδημα	27.600	42.300	41.700
Δημόσιο χρέος / ΑΕΠ*	165,40%	64,40%	72,10%
Εξαγωγές σε δις $	26,64	575,90	180,70
Εισαγωγές σε δις $	65,79	514,10	183,10
Εμπορικό Ισοζύγιο	-39,15	81,80	-2,40
Εξωτερικό χρέος	583,3	2.655,0	883,50

* Η Ολλανδία, μία χώρα σχεδόν απόλυτα εξαρτημένη από τις εξαγωγές, κυρίως προς τη Γερμανία, αντιμετωπίζει ήδη μεγάλα προβλήματα από την ύφεση των πελατών της – ενώ το  ισχυρότατο ακροδεξιό κόμμα εισηγείται την άμεση έξοδο από την Ευρωζώνη και την υιοθέτηση του εθνικού νομίσματος. 

Πηγή: World Factbook. Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

Όπως φαίνεται από τον Πίνακα Ι, στον οποίο συγκρίνεται η Ελλάδα με ανεπτυγμένες χώρες σχετικού μεγέθους, εάν το ΑΕΠ της ήταν αντίστοιχο της Ολλανδίας, με κριτήριο τον αριθμό των εργαζομένων, τότε το ύψος του θα διαμορφωνόταν στο 550 δις $ – οπότε το δημόσιο χρέος των 480 δις $ (πριν τη διαγραφή), θα αποτελούσε το 87% του ΑΕΠ. Οι εξαγωγές της δε, πάντα σε σχέση με την Ολλανδία, θα έπρεπε να ήταν στα 367 δις $ – από το αμελητέο σημερινό μέγεθος των 26,64 δις $.

Εκτός αυτού διαπιστώνουμε ότι, στην Ελλάδα αντιστοιχεί ετήσιος τζίρος (ΑΕΠ) 63 χιλ. $ περίπου ανά εργαζόμενο, ενώ στην Ολλανδία 110 χιλ. $ – επομένως ότι, η παραγωγικότητα των Ολλανδών είναι περίπου 75% υψηλότερη από αυτήν των Ελλήνων. Αυτό σημαίνει με τη σειρά του ότι, με κριτήρια Ολλανδίας, η «λανθάνουσα» ανεργία στην Ελλάδα είναι εξαιρετικά μεγάλη – γεγονός που θα πρέπει να μας ανησυχήσει σε μεγάλο βαθμό, αφού είναι δυνατόν να υπερδιπλασιαστεί ξαφνικά, με καταστροφικές συνέπειες για τη χώρα μας.   

Από την άλλη πλευρά βέβαια, διαπιστώνουμε από τον ίδιο Πίνακα Ι, το πολύ χαμηλό συγκριτικά εξωτερικό χρέος της Ελλάδας – σχεδόν πέντε φορές χαμηλότερο από αυτό της Ολλανδίας και μιάμιση φορά από αυτό της μικρότερης σε πληθυσμό Αυστρίας (στο 187% του ΑΕΠ, όταν της Ολλανδίας είναι στο 310% και της Αυστρίας στο 252%).        

Εάν λοιπόν η Ελλάδα καταφέρει να αλλάξει την πολιτική που της επιβλήθηκε από το ΔΝΤ και τη Γερμανία, επιλέγοντας μία ικανή πολιτική ηγεσία, το μικρό ιδιωτικό χρέος της (περί το 167% του ΑΕΠ το 2011, όταν της Ιρλανδίας είναι 1.057%, της Ισπανίας 390% και της Ιταλίας 256%), σε συνδυασμό με τη μεγάλη δημόσια περιουσία της (επιχειρήσεις, ακίνητα, οικόπεδα κλπ.), καθώς επίσης με τον ανεκμετάλλευτο υπόγειο πλούτο και τις πολεμικές επανορθώσεις που της οφείλει η Γερμανία (υπολογίζονται μεταξύ 165 δις € από την κεντρική της τράπεζα και 560 δις € από Γάλλους οικονομολόγους), θα μπορούσε να την οδηγήσει με σχετική ευκολία στην ανάπτυξη, στην αύξηση του ΑΕΠ και στην έξοδο από την κρίση (άρα και στην έντιμη εξόφληση των πραγματικών οφειλών της).

Στο διάγραμμα τώρα που ακολουθεί φαίνεται ότι, το χρέος της Ελλάδας «αποσυνδέθηκε» δυστυχώς από το ΑΕΠ της περί το 2003 – ακολουθώντας εντελώς αντίθετη πορεία: 

Με βάση λοιπόν το διάγραμμα, όπου η μπλε γραμμή είναι το χρέος, ενώ η κόκκινη το ΑΕΠ, το δημόσιο χρέος εκτοξεύθηκε στα 347,2 δις € – ενώ το ΑΕΠ περιορίσθηκε στα 217,8 δις € (το 2012 θα μειωθεί ακόμη περισσότερο, στα 206 δις € κατά τον προϋπολογισμό της κυβέρνησης). Επομένως, στη μείωση αυτή οφείλεται κυρίως η κατάρρευση της Οικονομίας μας ενώ, αντί να επιδιώξουμε σήμερα την αντιστροφή της τάσης, υποτασσόμαστε δουλικά στις εντολές του ΔΝΤ – λαμβάνοντας ακόμη περισσότερα υφεσιακά μέτρα.

Ολοκληρώνοντας, ίσως οφείλουμε να σημειώσουμε εδώ ότι, την περίοδο του 2005 αυξήθηκε τεχνητά το ΑΕΠ μας κατά 25 δις € περίπου, με την ανόητη προσθήκη των εσόδων της «μαύρης οικονομίας» – ένα γεγονός που όχι μόνο μας εξευτέλισε διεθνώς, αλλά και ένα έγκλημα, κατά την άποψη μας, της τότε κυβέρνησης, κυρίως επειδή αυτό το ΑΕΠ δεν προσθέτει φορολογικά έσοδα στο κράτος, ενώ διευκόλυνε τον περαιτέρω (υπερ)δανεισμό του δημοσίου (αφού περιόρισε «παραπλανητικά» το δείκτη χρέους προς ΑΕΠ).

ΟΙ ΜΕΘΟΔΟΙ ΤΟΥ ΔΝΤ

Περαιτέρω, ο τρόπος με τον οποίο χειρίζεται «πειραματικά» τη χώρα μας το ΔΝΤ, είναι απίστευτα ευρηματικός – σε σημείο που να προκαλεί δυστυχώς το θαυμασμό μας (όπως επίσης η «χρήση» σοσιαλιστικών καθεστώτων, από τα παιδιά του Σικάγου, κατά τη διάρκεια των «επιθέσεων» τους).  

Ειδικότερα, φαίνεται ότι χρησιμοποιεί εκείνο το ψυχολογικό «εργαλείο», σύμφωνα με το οποίο όταν ταΐζεις ένα σκυλί με συνεχώς λιγότερη τροφή, αφενός μεν τρέχει διαρκώς από πίσω σου, αφετέρου συνηθίζει να απασχολείται με το πόσο πιο μικρή θα είναι η επόμενη «μερίδα», ξεχνώντας εντελώς την προηγούμενη.

Κάποια στιγμή φυσικά πεθαίνει από την πείνα, χωρίς καν να το καταλάβει – αν και δεν είναι αυτός ο στόχος, αφού η τροφή περιορίζεται σε τέτοιο βαθμό, που να μπορεί απλά να επιβιώνει (βέβαια μόνο για τα σκυλιά που έχει ανάγκη κανείς, για να κάνει τη δουλειά του). 

Έτσι λοιπόν, με τη «βοήθεια» κάποιων διατεταγμένων ΜΜΕ, καλοπληρωμένων φυσικά, όλοι ασχολούνται σήμερα με τα «μέτρα λιτότητας» του Ιουνίου, με αυτά δηλαδή που έχουν «εκβιαστεί» να υπογράψουν τα δύο κόμματα συγκυβέρνησης, χωρίς να ενδιαφέρονται καθόλου για τα προηγούμενα μέτρα (αν και είναι η πρώτη φορά στην Ιστορία που οι εργαζόμενοι έχουν αποδεχθεί μειώσεις των ονομαστικών αμοιβών τους – πολύ μεγαλύτερες στην πραγματικότητα, αφού εντείνονται από το φορολογικό πληθωρισμό).

Στα πλαίσια αυτά, ανακοινώνονται έμμεσα τα μεθεπόμενα μέτρα (μείωση των μισθών κατά ακόμη 15% κλπ.), από άλλους πολιτικούς, «υπαλλήλους των αγορών», με πιθανό στόχο να «εμπεδωθούν» καλύτερα τα επόμενα – παράλληλα με το «θόλωμα των νερών» και με την τοποθέτηση της μίας κοινωνικής ομάδας απέναντι στην άλλη, μέσω συνεχώς νέων σκανδάλων διαφθοράς (φυσικά πραγματικών σκανδάλων, αφού κάτι αντίθετο θα ήταν εντελώς ανόητο), τα οποία δημιουργούν επί πλέον ένα συναίσθημα «συλλογικής ενοχής» (όλοι μαζί τα φάγαμε) και επομένως αδιαμαρτύρητης υποταγής.

Ίσως βοηθάει και το «εκλογικό πανηγύρι» που έχει στηθεί, ενώ υποθέτουμε ότι έχουν ληφθεί τα κατάλληλα μέτρα, από τη σκιώδη διακυβέρνηση – έτσι ώστε να παραμείνει αλώβητη στην «υπόγεια εξουσία» της, ανεξαρτήτως εκλογικού αποτελέσματος.

Πιθανολογούμε δηλαδή ότι, θα έχει υπάρξει μέριμνα – με βάση την οποία το τρίτο κόμμα συγκυβέρνησης που ενδεχομένως θα χρειαστεί, θα είναι μία από τις επί τούτου «παραφυάδες» των δύο προηγουμένων (χωρίς αυτό να δηλώνει ότι, γνωρίζουμε κάτι ή κατηγορούμε κάποιο). 

Βέβαια, όπως πάντα μπορεί (και ευχόμαστε) να κάνουμε λάθος – γεγονός που θα σήμαινε ότι, οι προθέσεις των «εισβολέων» θα ήταν «αγαθές». Ότι δηλαδή σκοπός τους είναι πράγματι να γίνει ανταγωνιστική η Ελλάδα, να μην λεηλατηθούν οι πολίτες και η δημόσια περιουσία της, να κυβερνάται σωστά, χωρίς διλλήματα και εκβιασμούς, καθώς επίσης να επανέλθει γρήγορα σε πορεία ανάπτυξης.     

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

"Ένας σπόρος που γυρίζει στον τόπο του, είναι ένας σπόρος που πηγαίνει να βλαστήσει – ένας Έλληνας που γυρίζει στον τόπο του, είναι ένας άνθρωπος που πηγαίνει να βλαστημήσει. Ελλάδα, σε κράτησα πάνω μου κατάσαρκα – με δαιμόνισες. Και τους συντρόφους που πίστευαν μαζί μου στις ρίζες και στο γυρισμό, τους βλέπω να αλλοιώνονται μέρα με την ημέρα – θα έλεγα χημικά.

Ο ένας απελπίστηκε γρήγορα – έφυγε ξανά και θα φεύγει σε όλη του τη ζωή. Ο άλλος διασκεδάζει τις κυρίες με φράσεις που είχε μισήσει – χθες έγινε υπουργός. Ο τρίτος λέει πως είναι ο ίδιος η ψεύτικη κόρη του Ερεχθείου, το χωματένιο αντίγραφο μίας ύπαρξης ζωντανής που έμεινε στην ξενιτιά. Πόσοι ακόμη… Και εκείνος εκεί, αφού σήκωσε γύρω του τον πρώτο φράκτη, ένοιωσε πως του χρειαζόταν άλλος ένας για τα αισθήματα που τριγύριζαν απέξω – και άλλος, και άλλος.

Είμαστε το τσούρμο μίας σκούνας που ταξιδεύει ξυλάρμενη, πόσα χρόνια. Πεινάμε. Άλλοι χάνουν το λογικό τους, άλλοι σκοτώνονται μοναχοί τους, άλλοι γυρίζουν στην κατάσταση της πεταλίδας. Ένας κάποτε ανεβαίνει στο κατάρτι και μας φαίνεται πως φωνάζει για ωραίες ακρογιαλιές – άγνωστα κομμάτια του κόσμου.

Τα βλέπουμε με τη φαντασία μας… Και κατεβαίνει πάλι ανάμεσα μας και είναι ο μόνος που βεβαιώνει πως δεν υπάρχει τίποτα – παρά βράχος, μάρμαρο και το αλμυρό νερό. Τότε τον πετάμε στη θάλασσα θυμωμένοι. Γκρεμίσαμε τόσα και τόσα – μπορούμε να μετρηθούμε, χαλάσματα. Καληνύχτα!" (Γ. Σεφέρης).

Εμείς, σε αντίθεση με το Σεφέρη, έχοντας ζήσει, σπουδάσει και δουλέψει πολλά χρόνια στο εξωτερικό, έχουμε την άποψη ότι, δεν φταίει ο τόπος για τα δεινά μας, αλλά η διακυβέρνηση του – η οποία δυστυχώς έχει διαφθείρει ολόκληρη την Ελληνική κοινωνία, σε σημείο που να ντρέπεται κανείς για τους συμπατριώτες του, να σιχαίνεται στην κυριολεξία την Πολιτική και να θέλει να μεταναστεύσει ξανά, εγκαταλείποντας την πατρίδα του σε όλους αυτούς, οι οποίοι την κατέστρεψαν τα τελευταία τριάντα χρόνια.

Όποιος τολμήσει λοιπόν να μας πει την αλήθεια, κατά τον ποιητή, είναι καταδικασμένος – ενώ δεν θεωρούμε ένοχο τον καπετάνιο, ο οποίος μας οδηγεί σε άγονους, αλμυρούς και βραχώδεις τόπους, ή, έστω, όλους εμάς που τον ακολουθούμε, αλλά εκείνον που μας ανακοινώνει αυτά που πραγματικά βλέπει.

Δεν κατανοούμε δηλαδή ότι, η Ελλάδα είναι μία πάμπλουτη, πανέμορφη, εξαιρετικά προικισμένη χώρα, με συνολικά περιουσιακά στοιχεία πολλαπλάσια των χρεών της – οπότε ψάχνουμε να βρούμε αλλού τη «γη της επαγγελίας», οδηγημένοι από ένα ανίκανο πλήρωμα και από καπετάνιους, οι οποίοι θέλουν απλά και μόνο να συνεχίσουν να μας λεηλατούν. Βρίζουμε και βλαστημάμε λοιπόν τον παραδεισένιο τόπο μας, ισχυριζόμενοι ότι δεν μας αφήνει να βλαστήσουμε, αντί να τολμήσουμε να διώξουμε όλους αυτούς, οι οποίοι απομυζούν αχόρταγα τον πλούτο του και καταστρέφουν όλες τις προοπτικές μας.

Νοιώθουμε ενοχές, σαν να είμαστε εμείς οι υπεύθυνοι για την κατάρρευση του δημοσίου και για την απίστευτη πολιτική διαφθορά! Φοβόμαστε τα πάντα και ελπίζουμε στον από μηχανής Θεό – βυθισμένοι «στη σιωπή των αμνών», σκύβοντας το κεφάλι και παραμένοντας αμέτοχοι θεατές ενός πολιτικού σκηνικού, το οποίο στήνεται έντεχνα από την «διαχρονική ντροπή» της Ελλάδας: από την κομματοκεντρική πολιτική και από τα διαπλεκόμενα ΜΜΕ, τα οποία έχουν δυστυχώς διεισδύσει και στον τελευταίο ελεύθερο χώρο, στο διαδίκτυο.

Έχουμε ίσως τη μεγαλύτερη ευκαιρία των τελευταίων δεκαετιών για να αλλάξουμε ριζικά την πατρίδα μας, αρκεί να μη φοβηθούμε να επιτρέψουμε το ολοκληρωτικό γκρέμισμα του σαθρού και βρώμικου «πολιτικού οικοδομήματος» – έτσι ώστε να δημιουργηθεί από την αρχή, σε νέες υγιείς και στέρεες βάσεις, χωρίς απολύτως κανέναν από όλους όσους το υπηρέτησαν αυτοεξυπηρετούμενοι τόσα χρόνια: συμπολιτευόμενοι ή αντιπολιτευόμενοι.

Αμφιβάλλουμε σε μεγάλο βαθμό πως τελικά θα το τολμήσουμε – αφού βλέπουμε τόσους πολλούς συμπατριώτες μας να είναι από το φόβο τους έτοιμοι να παρασυρθούν ακόμη μία φορά από εκείνες τις σειρήνες, οι οποίες υπόσχονται τα πάντα, παραπλανούν τους πάντες και δεν τηρούν απολύτως τίποτα. Τα κόμματα και οι νέες «παραφυάδες» τους, συνεπικουρούμενα από την πέμπτη εξουσία, φαίνεται να γνωρίζουν καλά το παιχνίδι – εμπλουτίζοντας το συνεχώς με νέα διλήμματα και με συγκαλυμμένους εκβιασμούς.

Αυτή τη φορά όμως, εάν επιτρέψουμε ξανά να «παραπλανηθούμε», να κρυφτούμε δηλαδή πίσω από τους φόβους μας, προσποιούμενοι ότι δήθεν πεισθήκαμε από τις υποσχέσεις όλων αυτών που με τη συμμετοχή ή με την ανοχή τους οδήγησαν την πατρίδα μας στην καταστροφή, στον εξευτελισμό και στην υποδούλωση, θα είμαστε άξιοι της μοίρας μας – ενώ θα υποφέρουμε τα πάνδεινα, όσους και να ρίξουμε στη θάλασσα, από αυτούς που έχουν το θάρρος να ανεβούν στο κατάρτι και να μας πουν την αλήθεια.

* Βασίλης Βιλιάρδος  (copyright), Αθήνα, 22. Απριλίου 2012, http://www.facebook.com/viliardos, viliardos@kbanalysis.com. Ο κ. Β. Βιλιάρδος είναι οικονομολόγος, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου. Έχει εκδώσει τέσσερα βιβλία, τα οποία διατίθενται on-line από το  e-shop της ONEeditions.

 

ΠΗΓΗ: http://www.casss.gr/PressCenter/Articles/2578.aspx

Οδεύουμε στην καταστροφή!

ΜΕ ΤΗΝ ΕΞΟΔΟ ΑΠΟ ΤΟ ΕΥΡΩ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΣΕ ΕΝΑ ΧΡΟΝΟ!

 

Του Στέργιου Σκαπέρδα*   [Συνέντευξη στον Κωνσταντίνο Μαριόλη]

 

Κύριε Σκαπέρδα, Πιστεύετε ότι μπορεί να υπάρξει έξοδος από την κρίση, παραμένοντας στο ευρώ;

Θα είναι πολύ δύσκολο να γίνει κάτι τέτοιο. Αυτό που μπορεί να γίνει για να αντιστραφεί το κλίμα είναι να δημιουργήσει η ΕΚΤ έναν πληθωρισμό της τάξης άνω του 4%. Αυτό θα αρχίσει να κάνει το δημόσιο χρέος βιώσιμο, όμως η αποστολή της ΕΚΤ είναι να κρατάει τον πληθωρισμό σε χαμηλά επίπεδα. Και δεν εννοώ τις πράξεις μακροπρόθεσμης χρηματοδότησης, τα LTRO, γιατί τα χρήματα αυτά δεν πηγαίνουν στην πραγματική οικονομία. Θα πρέπει να δοθούν χρήματα στα κράτη με τη μορφή "helicopter drop", όπως έλεγε και ο Μίλτον Φρίντμαν για το τι θα έπρεπε να γίνει στη Μεγάλη Ύφεση. Θα πρέπει δηλαδή να διατεθούν πολλά κεφάλαια για να έρθει ανάπτυξη ξανά.

Το θέμα είναι ότι η συγχρονισμένη λιτότητα που υιοθέτησε η Ευρωζώνη οδηγεί σε κρίση όλες τις χώρες της ένωσης. Όποιος έχει δει από κοντά άλλες παρόμοιες κρίσεις καταλαβαίνει ότι η πολιτική που ακολουθείται είναι τρελή. Ήδη βλέπουμε ότι οι Ολλανδοί – υπέρμαχοι της θέσπισης ορίων στα ελλείμματα – έχουν πρόβλημα περικοπής δαπανών και αύξησης των εσόδων και δεν ξέρουν πως να το κάνουν. Το μόνο που καταφέρνουν οι πολιτικές της Ευρωζώνης είναι να μεταθέτουν το πρόβλημα για αργότερα χωρίς να δίνεται ουσιαστική λύση.

Έχετε ταχθεί αρκετές φορές υπέρ της εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ. Επιμένετε σε αυτή τη θέση και μετά την ολοκλήρωση του PSI;

Πρέπει να γίνει αντιληπτό ότι η ανεργία δεν θα έφτανε πάνω από το 20% αν είχαμε παραμείνει στη δραχμή, γιατί αναγκαστικά οι κυβερνήσεις θα ήταν πιο συγκρατημένες – το ευρώ τις έκανε πιο ανεύθυνες, κάτι που δεν το περίμενε κανείς – και γιατί η χώρα θα είχε τη δυνατότητα υποτίμησης. Το γεγονός ότι λόγω του ευρώ δεν μπορεί να γίνει εξωτερική υποτίμηση παίζει μεγάλο ρόλο για την βαθιά ύφεση που περνάμε και δυστυχώς θα συνεχίσουμε να βιώνουμε.

Πλέον η έξοδος από το ευρώ θα είναι πιο περίπλοκη για έναν βασικό λόγο. Γιατί όλο το χρέος είτε έχει γίνει επίσημο προς χώρες της Ε.Ε. και του ΔΝΤ, είτε σε ένα μικρότερο ποσοστό του 20% υπόκειται στο αγγλικό δίκαιο. Αυτό σημαίνει ότι είναι πιο δύσκολο να μετατραπεί σε δραχμές, γεγονός που καθιστά την έξοδο από την Ευρωζώνη πιο πολύπλοκη. Ωστόσο εκτιμώ ότι τελικά αυτό θα το αποφασίσει ο ελληνικό λαός, το πολιτικό σύστημα, αλλά ίσως μετά από συνεχιζόμενη οδυνηρή οικονομική και κοινωνική διολίσθηση.

Τελικά, προσωπικά νομίζω πως η έξοδος από το ευρώ είναι η λιγότερο χειρότερη λύση, όμως πρόκειται για μία "συγκρουσιακή" λύση, καθώς κατά πάσα πιθανότητα θα αναγκασθεί η χώρα να έρθει σε σύγκρουση με τους εταίρους της. Η μεγαλύτερη ευκαιρία που είχαμε ήταν μέχρι την συμφωνία για το PSI και τη δεύτερη δανειακή σύμβαση. Χωρίς να γίνει δημόσιος διάλογος, η χώρα δέθηκε χειροπόδαρα για πολλά χρόνια.

Πως κρίνετε τις επιλογές της Ελλάδας; Μπορεί το χρέος να γίνει βιώσιμο εκτός ευρώ;

Η έξοδος από το ευρώ θα είναι πολύ οδυνηρή, όμως η ανάπτυξη θα έλθει μέσα σε ένα χρόνο. Αυτό έχει δείξει η ιστορία, γιατί η αναπροσαρμογή της οικονομίας γίνεται πολύ γρήγορα, στην περίπτωση της Ελλάδας περισσότερο με την υποκατάσταση των εισαγωγών και όχι τόσο με την αύξηση των εξαγωγών ή του τουρισμού.

Όμως και τα δύο σενάρια – της εξόδου από το ευρώ από τη μία και της συνεχιζόμενης λιτότητας, με δεσμευμένους λογαριασμούς και επιτρόπους από την άλλη – είναι πολύ δύσκολα. Πρέπει να καταλάβουμε πως ότι έχει αποφασιστεί έως σήμερα είναι προς όφελος των πιστωτών και όχι των ελληνικών συμφερόντων.

Παραμένοντας στο μονοπάτι του μνημονίου το σίγουρο είναι ότι θα συνεχιστεί η ύφεση. Σύμφωνα με πρόσφατη έκθεση της Κομισιόν, η δημόσια κατανάλωση αναμένεται να υποχωρήσει μέχρι το 2014, σε σχέση με το 2009 θα μειωθεί ονομαστικά πάνω από 40%, άρα 50% σε πραγματικούς όρους. Οι Ευρωπαίοι αναμένουν μέρος της "χαμένης" δημόσιας κατανάλωσης να καλυφθεί από τις ιδιωτικές επενδύσεις και τις εξαγωγές, για να μην μειωθεί πολύ το ΑΕΠ, κάτι που είναι παράλογο με τις σημερινές συνθήκες, γιατί τόσο η ιδιωτική κατανάλωση όσο και οι επενδύσεις θα μειώνονται.

Αν μέσα σε 5 χρόνια μειωθεί η δημόσια κατανάλωση κατά 50%, είναι λογικό να συρρικνωθεί το ΑΕΠ κατά 30%, άρα και το έλλειμμα ως ποσοστό του ΑΕΠ είναι πολύ δύσκολο να υποχωρήσει στο επιθυμητό επίπεδο. Τα νούμερα δεν βγαίνουν και αυτό φαίνεται εύκολα από τις προβλέψεις της τρόικας και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.

Υπάρχουν περιθώρια αισιοδοξίας;

Αν συνεχίσουμε έτσι θα βιώνουμε υψηλότερη ανεργία και χαμηλότερο επίπεδο του ΑΕΠ μέχρι να φτάσουμε στον πάτο – ουσιαστικά οδεύουμε στην καταστροφή. Δεν μπορώ να είμαι αισιόδοξος γιατί οι εναλλακτικές λύσεις που υπάρχουν είναι δύσκολες. Αυτό που επείγει είναι δημόσιος διάλογος για το που πάμε, χωρίς ευχολόγια (όπως το να μιλάμε για ανάπτυξη όταν ξέρουμε ότι σε τέτοια λιτότητα δεν μπορεί να έρθει ανάπτυξη).

Χρειάζεται ανάδειξη νέων προσώπων και ίσως νέων πολιτικών φορέων και αποφάσεις του συνόλου της κοινωνίας μας για το που βαδίζουμε. Πως θα εξυπηρετηθεί το χρέος όταν οι νέοι φεύγουν στο εξωτερικό, για ποια παραγωγική τάξη μιλάμε; Οι Έλληνες πολίτες πρέπει να γίνουν λιγότερο "ιδιώτες" και περισσότερο "πολίτες", να συμμετέχουν περισσότερο στα κοινά.

 

* Ο καθηγητής Οικονομικών του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια Irvine, κ. Στέργιος Σκαπέρδας μιλάει στο Capital.gr για τις επιπτώσεις του PSI και του μνημονίου και παράλληλα αναλύει τις εναλλακτικές επιλογές της Ελλάδας, υπογραμμίζοντας ότι η συνταγή της λιτότητας οδηγεί την Ε.Ε. στην καταστροφή.

 

ΠΗΓΗ: Παρασκευή 27 Απριλίου 2012, http://www.iskra.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=7585:skaperdas&catid=60:anaptixi&Itemid=184

Ευ ζην σημαίνει αγωνίζεσθαι

 

Του Στάθη Σ(ταυρόπουλου)

 

Είναι ευρωπαϊκό ιδεώδες η διά βίου λιτότητα που προσπαθεί να επιβάλλει, έχει ήδη επιβάλει η Γερμανία σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες – και τις συμμαχικές της κι αυτές που αντιμετωπίζει ως Προτεκτοράτα, Ζώνες Εντολής, Ζωτικό χώρο;

Και για να εξηγούμεθα, όταν λέμε Γερμανία δεν εννοούμε το Γερμανικό έθνος, ούτε τον Γερμανικό λαό, αλλά τη Γερμανική άρχουσα τάξη, τους Γερμανούς αστούς κι όλη την Ευρωπαϊκή άρχουσα τάξη που τους ακολουθεί, τραπεζίτες, τοκογλύφους, μονοπώλια, πολυεθνικές Γάλλων, Άγγλων, Πορτογάλων κι όλων των φυλών του Ισραήλ.

Διότι το (γερμανικό ) πρόβλημα της Ευρώπης είναι ταξικό κι όχι εθνικό, πόσο μάλλον εθνικιστικό, όπως ορισμένοι το απλοποιούν.

Όμως, το ταξικό πρόβλημα οδηγείται απ' την άρχουσα αστική τάξη να γεννά εθνικό μίσος ανάμεσα στους λαούς, ώστε οι αντιθέσεις να διοχετεύονται μέσα σε γενικεύσεις, «οι Ελληνες» (οι τεμπέληδες), «οι Γερμανοί» (οι νοικοκύρηδες), εκεί να συσσωρεύονται και να συσκοτίζεται η φύση τους. Ωστε να μη λύνονται ποτέ. Ετσι, και οι Γερμανοί εργαζόμενοι και οι Ολλανδοί και οι Ελληνες και οι Ισπανοί τραβάνε, λίγο ώς πολύ, τα ίδια ζόρια νομίζοντας μάλιστα οι μεν ότι τους φταίνε οι δε, ενώ η αιτία του κακού είναι πάντα η ίδια παντού, δεν έχει πατρίδα, έχει μόνον λεφτά. Θηριώδη λεφτά, τρελά ποσά, συσσωρευμένα σε χαρτοφυλάκια (πραγματικά και λογιστικά) που συνεπάγονται τη μεγαλύτερη έως τώρα ανισοκατανομή του πλούτου σε όλη την ιστορία της ανθρωπότητας.

Αυτό το φαινόμενο, αν δεν ανακοπεί κι ακόμα περισσότερο αν δεν αντιστραφεί, θα καταστρέψει σε ήδη ορατόν ορίζοντα τις κοινωνίες, ενδεχομένως και τον πλανήτη (εις ό,τι αφορά την κατοίκησή του απ' τους ανθρώπους). Με το πιο γνωστό μέσον, τον πόλεμο.

Όταν μιλάμε λοιπόν για Ευρωπαϊκό ιδεώδες, ή μέλλον, ή πεπρωμένο, τι ακριβώς εννοούμε; Μας προτάθηκε να ονειρευτούμε (ενδεχομένως και να ζήσουμε ) ή ακόμα και να αγωνισθούμε για να ζήσουμε σε μιαν Ευρώπη των λαών, των εθνών και των κρατών, όπου οι οικονομίες θα συγκλίνουν και τα σύνορα θα χλομιάζουν. Και πού βρισκόμαστε;

Σε μια Ευρώπη των πληθυσμών και των περιοχών, όπου οι οικονομίες αποκλίνουν δημιουργώντας πλούσιες ζώνες και ειδικές οικονομικές ζώνες. Όπου ο πλούτος των εθνών που παράγεται απ' τους λαούς μοιράζεται απ' τα κράτη στις τάξεις με τον πιο ανισοκατανεμητικό κι απάνθρωπο τρόπο.

Βρισκόμαστε μπροστά σε μία Ευρώπη της Βαϊμάρης. Στην οποίαν για τρίτη φορά στην ιστορία της η Γερμανία προσπαθεί να «μοιράσει ένα χαρτί» που έκαψε την Ευρώπη ήδη δύο φορές. Μοιάζει η Γερμανία να κρατάει στα χέρια της τέσσερις άσους, αλλά στην πραγματικότητα έχει ζεύγη του επτά.

Διότι, όταν αναγκάζει σε μία χώρα όπως η Ελλάδα, τον λαό της να χάσει σε έναν χρόνο το 25% του έχειν του και ταυτοχρόνως θέλει να του φάει άλλο ένα 25% τα επόμενα δύο χρόνια, τότε η Γερμανία κατασκευάζει μια βόμβα που θα σκάσει στα χέρια της, δηλαδή στην Ιταλία, στην Ισπανία, στην Αυστρία, στην Πορτογαλία, στην ίδια τη Γερμανία στο τέλος.

Η Γερμανία θα έπρεπε να ξέρει καλύτερα. Υπέστη η ίδια την οικονομική αγριότητα της Συνθήκης των Βερσαλλιών, με αποτέλεσμα τη γέννηση του ναζιστικού τέρατος και τη συνακόλουθη σφαγή των ευρωπαϊκών (κι όχι μόνο) λαών, στον πιο τερατώδη πόλεμο που έχει διεξάγει έως τώρα ο άνθρωπος.

Τώρα η Γερμανία υπαγορεύει στην Ευρώπη μια νέα Συνθήκη των Βερσαλλιών διαρκείας. Με βάση την οποίαν οι άνθρωποι θα δουλεύουν διά βίου για τους τοκογλύφους, τα κράτη θα είναι διαρκώς χρεωμένα, οι κοινωνίες θα αποσαθρώνονται από πενία και ταξικό μίσος, ενώ η καταστολή θα βασιλεύει παντού.

Με αυτόν τον τρόπο, με αυτό το σύστημα, η Ευρώπη εκφασίζεται εκ των έσω, την εκφασίζουν οι Τοκογλύφοι των Εθνών και δημιουργούν ένα καθεστώς ζόφου, «τρόμου και αθλιότητος» του Δ' Ράιχ.

Σε αυτήν την Ευρώπη που πάνω απ' το κεφάλι της θα πλανάται όχι σαν φάντασμα, αλλά ως μια διαρκής ποινή το Σπαθί του Δαμοκλή, όσοι άνθρωποι ζουν «θα πρέπει να εγκαταλείψουν κάθε ελπίδα» – όπως έγραφε η προμετωπίδα της εισόδου στην Κόλαση στο φερώνυμο έργο του Δάντη. Όμως, οι άνθρωποι έχουν ιστορία (απ' το ρήμα οίδα, γνωρίζω), δεν μπορούν να ζουν έξω απ' το πλαίσιό της.

Η επιστροφή της Ευρώπης στην εποχή του Γ' Ράιχ είναι αδύνατη, μπορεί όμως να τη σκοτώσει ο «θαυμαστός νέος κόσμος» του Δ' Ράιχ. Μπορούν να τη σκοτώσουν οι μεταμορφισμοί της «νέας Τάξης πραγμάτων» που έρχεται κι επανέρχεται από την εποχή της Ρώμης έως σήμερα, σε μία προσπάθεια να λυθεί οριστικώς υπέρ των Δυνατών το ερώτημα του ζην.

Σε αυτήν την εντροπία θα αντιστέκεται πάντοτε το ευ ζην, έτσι ώστε ποτέ η απάντηση στο ερώτημα της ζωής να είναι ο θάνατος…

(Ελπίζω)…

 

ΠΗΓΗ: Πρώτη καταχώρηση: 27/04/2012, http://www.enikos.gr/stathis/38029,Ey_zhn_shmainei_agwnizes8ai.html

Γαλλία: Εάν πρέπει να φύγουμε από το ευρώ…

 

Του Jacques Sapir*

 

"Το ευρώ είναι ένας θεσμός που – νομικά – είναι ελάσσονος σημασίας για το ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Εξάλλου 11 χώρες της ευρωπαϊκής ένωσης (ΕΕ) δεν συμμετέχουν στη ζώνη του ευρώ. Δε θα απειλούσε λοιπόν η έκρηξή του το κοινοτικό οικοδόμημα. Από την άλλη πλευρά, αν η έξοδος μίας ή περισσότερων χωρών από αυτή τη ζώνη θα ήταν ικανή να γκρεμίσει τα θεμέλια της ΕΕ, θα έπρεπε τότε οι θιασώτες του ευρώ ν' ανησυχούν σοβαρά για τη σταθερότητά της και να αναγνωρίσουν ότι αυτή έχει υπονομευθεί από μία κρίση που ξεπερνάει κατά πολύ το απλό ζήτημα της νομισματικής ένωσης."

Και στη Γαλλία συζητούν την έξοδο από τη ευρωζώνη

Μήπως είναι επιτακτική ανάγκη να δημιουργηθεί μία διεθνής ομάδα επιστημόνων – μελετητών, που συμμερίζονται τις ίδιες απόψεις; Σας παρουσιάζουμε, συνοπτικά, τη σημαντική μελέτη του Jacques Sapir*με τίτλο: S'il faut sortir de l'euro… Στο τέλος, θα βρείτε τη μελέτη στα γαλλικά καθώς  και αρθρογραφία του γάλλου διανοητή.

Εάν πρέπει να φύγουμε από το ευρώ… Περίληψη

 

Το ερώτημα μιας ενδεχόμενης εξόδου από τη ζώνη του ευρώ τίθεται σήμερα με οξύτητα. Έχει ήδη διατυπωθεί από ορισμένους (δεξιούς και αριστερούς) και αρχίζει να γίνεται ορατό και από  άλλους. Ωστόσο το ενδεχόμενο της εξόδου παραμένει ευρέως απορριπτέο  από ένα μέρος του γαλλικού πολιτικού φάσματος που επικαλείται το ύψος  του χρέους, την χρηματοπιστωτική σταθερότητα και το φόβο μιας μεγάλης αύξησης του πληθωρισμού, ώστε να αποκλείει την ιδέα. Τα προβλήματα αυτά είναι υπαρκτά, αλλά δεν είναι αναγκαστικά αξεπέραστα.

Ταυτόχρονα αναγνωρίζει κανείς όλο και περισσότερο τις ανεπάρκειες του ενιαίου νομίσματος και τις πολύ αρνητικές συνέπειές του  για τη γαλλική οικονομία, όπως και για  άλλες οικονομίες. Φαίνεται  λοιπόν ότι η άρνηση να αντιμετωπιστεί η   υπόθεση της εξόδου απ' το ευρώ δεν στηρίζεται σε κανένα πραγματικά σοβαρό επιχείρημα που θα καθιστούσε αδύνατη αυτή την έξοδο.

Το ευρώ είναι ένας θεσμός που – νομικά – είναι ελάσσονος σημασίας για το ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Εξάλλου 11 χώρες της ευρωπαϊκής ένωσης (ΕΕ) δεν συμμετέχουν στη ζώνη του ευρώ.   Δε θα απειλούσε λοιπόν η έκρηξή του το κοινοτικό οικοδόμημα.  Από την άλλη πλευρά, αν η έξοδος μίας ή περισσότερων χωρών από αυτή τη ζώνη θα ήταν ικανή  να γκρεμίσει τα θεμέλια της ΕΕ, θα έπρεπε τότε οι θιασώτες του ευρώ ν' ανησυχούν σοβαρά για τη σταθερότητά της  και να αναγνωρίσουν ότι αυτή έχει υπονομευθεί από μία κρίση που  ξεπερνάει κατά πολύ  το απλό ζήτημα της νομισματικής ένωσης.

Προς το παρόν, το θέμα της εξόδου απ' το ευρώ δεν έχει γίνει αντικείμενο σοβαρής μελέτης, αν και έμμεσα, κάποιες  μελέτες περιγράφουν πώς θα μπορούσε να γίνει μια τέτοια έξοδος. Η συζήτηση θα μπορούσε να αποκτήσει μια νέα σημασία  όταν  θα συμβούν οι χρεοκοπίες  (ή αναδιαρθρώσεις του χρέους) από μια ή περισσότερες χώρες της ζώνης. Για να είναι «επιτυχής», δηλαδή να  παράγει  το μέγιστο των θετικών αποτελεσμάτων και το ελάχιστο των αρνητικών, πρέπει να προετοιμαστεί αυτή η έξοδος σαν μια στρατιωτική επιχείρηση, τόσο σε ό,τι αφορά το άμεσο σχεδιασμό όσο και την έρευνα τακτικών, επιχειρησιακών και στρατηγικών επιπτώσεων. Το σημείο αυτό συχνά αγνοείται από τους υποστηρικτές της εξόδου από το ευρώ.

Μια έξοδος δεν έχει νόημα αν δε συνοδεύεται από μια σημαντική υποτίμηση. Αν αυτό μεταφραζόταν σε μια ανανεωμένη ανταγωνιστικότητα ( τόσο απέναντι στη ζώνη του ευρώ όσο και στον υπόλοιπο κόσμο), θα έδινε επίσης μια ώθηση στον πληθωρισμό και θα παρουσίαζε τον κίνδυνο να βυθιστεί το νέο νόμισμα στη δίνη της χρηματοπιστωτικής κερδοσκοπίας. Ο κίνδυνος του πληθωρισμού θα προέρχονταν εν μέρει από έναν εισαγόμενο, αλλά εξίσου και  από έναν  εσωτερικό πληθωρισμό. Το  να προβλέψει κανείς μια έξοδο από το ευρώ σημαίνει ότι πρέπει να προβλέψει ποιά μέτρα πρέπει να ληφθούν ώστε ούτε η κερδοσκοπία ούτε ο πληθωρισμός να εξαλείψουν τα αποτελέσματά της.

Πρέπει επίσης να καταλάβουμε ότι μια έξοδος απ' το ευρώ, αν είναι αναγκαία στα πλαίσια μιας αναπτυξιακής πολιτικής    για την οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη, δε θα ρύθμιζε τίποτε από μόνη της. Πρόκειται για ένα αναγκαίο μέτρο, αλλά όχι επαρκές. Το ευρώ είναι  συνυφασμένο με τους θεσμούς του νεοφιλελευθερισμού. Από αυτή την άποψη, οι αλλαγές στη διαχείριση του φράγκου (πριν από το ευρώ) και έπειτα οι θεσμοί του ενιαίου νομίσματος (ιδίως με την ανεξαρτησία και το λεόντειο καθεστώς της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας) ήταν σημαντικά βήματα προς την εφαρμογή του νεοφιλελεύθερου κλοιού   στον οποίο πνιγόμαστε σήμερα και ο οποίος δεν αφήνει προοπτικές για κοινωνική πρόοδο.

Η αλλαγή του νομίσματος δε θα είναι αρκετή, ακόμα κι αν, συνιστά προφανώς ένα αναγκαίο στάδιο. Τίθεται λοιπόν το ζήτημα να σκεφτούμε εναλλακτικούς θεσμούς που θα δώσουν νόημα σε ένα νέο νόμισμα (το φράγκο?)

Η παρούσα μελέτη  – που πρέπει να νοηθεί ως ένα πρώτο σχέδιο, ελλιπές και ατελές – περιγράφει ορισμένα από τα μέτρα που θα πρέπει, σε κάθε περίπτωση να λάβουμε.

 

Το σχέδιο είναι το εξής:

 

Έξοδος  από το ευρώ, αλλά για τί; Με άλλα λόγια, να τελειώνουμε με  τη διπλή ψευδαίσθηση ότι η έξοδος από το ευρώ θα έλυνε όλα τα προβλήματα και, αντίστροφα, ότι είναι δυνατόν να εφαρμοστεί μια εναλλακτική πολιτική, στο πλαίσιο του ενιαίου νομίσματος.

Να μείνουμε ή να φύγουμε; Ή πώς δομείται το ερώτημα από την πλευρά της μη-επιστροφής που χαράσσει το δρόμο μιας σοβαρής  απειλής  και έχει σκοπό να κάνει τα πράγματα να κινηθούν στη ζώνη του ευρώ.

Είναι αναγκαία η προπαρασκευαστική φάση, η οποία να περιγράφει τις προετοιμασίες που πρέπει  να γίνουν για να διατηρηθεί η μεγαλύτερη ελευθερία κινήσεων.

Η φάση της λήψης αποφάσεων, περιγράφει στη συνέχεια την απόφαση για έξοδο από την ευρωζώνη.

Τα άμεσα μέτρα στήριξης, τα οποία περιγράφουν  τα μέτρα που πρέπει να ληφθούν για την αποφευχθεί ο  κίνδυνος  πληθωρισμού. Στην ενότητα αυτή, παρουσιάζεται ένα  πιθανό χρονοδιάγραμμα για μια περίοδο  9 έως10 μηνών.

Τα διαρθρωτικά μέτρα, τα οποία αναλύουν τα μέτρα που πρέπει να ληφθούν για να μπορέσει η έξοδος από το  ευρώ να δώσει όλα τα θετικά αποτελέσματά της  και να εδραιώσει την ανάπτυξη που προκύπτει από την υποτίμηση.

Τις  πιθανές αντιδράσεις και τους κινδύνους της σύγκρουσης, που αναλύει τις πιθανές αντιδράσεις των εταίρων μας και των διεθνών οργανισμών, καθώς και μέτρα για την ελαχιστοποίηση των επιπτώσεων.

Η έξοδος από το  ευρώ δεν θα πρέπει να είναι μια συμβολική κίνηση, μια επαναβεβαίωση της κυριαρχίας μας. Αν το μέτρο αυτό είναι απαραίτητο, είναι κυρίως επειδή μπορούμε να θεωρήσουμε ότι  – και μόνο αυτό – θα μπορούσε να επιτρέψει τη δημιουργία μιας εναλλακτικής  στρατηγικής  στην οικονομία για την  Γαλλία. Επομένως, είναι αναγκαίο να επιβεβαιώσουμε εδώ  τους στρατηγικούς στόχους που θα πρέπει να είναι, οι δικοί μας, σε περίπτωση εξόδου από το ευρώ.

1. Να υιοθετηθεί γρήγορα μια πορεία ισχυρής οικονομικής ανάπτυξης, για άμεση  βελτίωση της ανταγωνιστικότητας των τιμών μας, χάρη σε  μια υποτίμηση της τάξης του 25%.

2. Επιτάχυνση του ρυθμού βιομηχανικής ανάπτυξης της χώρας και παροχή ευκαιριών απασχόλησης στο σύνολο του πληθυσμού που κατοικεί στη Γαλλία. Αυτό έχει  στόχο να στηρίξει την επιστροφή σε μια πορεία ισχυρής οικονομικής ανάπτυξης.

3. Ανάκτηση της πρωτοβουλίας προκειμένου να επιτευχθεί τεχνική πρόοδος και η καινοτομία που θα διασφαλίσει την εδραίωση της επαναβιομηχάνισης μακροπρόθεσμα  μέσα από την εξέλιξη του παραγωγικού δυναμικού.

4. Διασφάλιση της κοινωνικής δικαιοσύνης, τόσο μέσω της δημιουργίας θέσεων εργασίας όσο και της φύσης των θέσεων απασχόλησης που δημιουργήθηκαν με  συνεχή διάλογο με τα συνδικάτα και τις κοινωνικές δυνάμεις της χώρας

Αυτοί οι τέσσερις στόχοι αποτελούν ένα συνεκτικό σύνολο και η έξοδος από το ευρώ γίνεται ένα μέσο και όχι ένας απλός αυτοσκοπός. Ο τρόπος λειτουργίας του ECOFIN και οι κανόνες της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ) καθιστούν εξαιρετικά απίθανη τη λήψη αποφάσεων που θα έκανε εφικτούς αυτούς τους στόχους. Αυτός είναι ο λόγος που εξετάζουμε το ενδεχόμενο μονομερούς δράσης εκ μέρους της Γαλλίας. Αυτή μπορεί να γίνει στο πλαίσιο της ζώνης του ευρώ, εάν οι εταίροι μας συνειδητοποιήσουν  την αποφασιστικότητά μας. Αλλά είναι δυνατό – και ειλικρινά πιθανό – ότι αυτό θα μας οδηγήσει να εγκαταλείψουμε την ‘'περιοχή ‘'.

Αν μείνουμε  στη ζώνη του ευρώ, αυτό θα  είναι εξαιρετικά δαπανηρό για τη Γαλλία, τόσο από οικονομική όσο και κοινωνική άποψη. Η Γερμανία βεβαίως θα λάβει μέτρα για την γαλλική απειλή από την  εγκατάλειψη της ζώνης, δεδομένου ότι αυτή είναι η χώρα που επωφελείται περισσότερο, αλλά και επειδή έχουμε συνηθίσει  τους  ηγέτες του  Ρήνου σε μια υποταγή  ακλόνητη και σταθερή. Θα πρέπει να οικοδομήσουμε την αξιοπιστία μας πάνω στις  νέες θέσεις μας, ένα  πείραμα για το οποίο κανείς δεν είναι σίγουρος ότι θα είναι εφικτό σε σύντομα χρονικό διάστημα.

 

Σημείωση: Η μελέτη  παρουσιάστηκε τον Απρίλιο του 2011

 

* Ο Jacques Sapir γεννήθηκε το 1954 στο Puteaux της Γαλλίας και είναι οικονομολόγος. Δίδαξε στο Πανεπιστήμιο Paris-X Nanterre, και έγινε διευθυντής μελετών στο EHESS το 1996. Διευθύνει από το 1996 το κέντρο μελετών Centre d'études des modes d'industrialisation (CEMI-EHESS). Ειδικεύεται στα προβλήματα της ρώσικης οικονομίας και σε ζητήματα στρατηγικής. Πήρε δημόσια θέση για την ‘'απο-παγκοσμιοποίηση'' και σήμερα αμφισβητεί το μέλλον της Ευρωζώνης ενώ  συζητά το ενδεχόμενο της ανάγκης εξόδου της Γαλλίας από το ευρώ.

 

Άρθρα του

 

L'Union Eropéenne prolonge l'agonie de l'euro – Jacques Sapir –

 

Les dirigeants de la zone euro ont conclu un accord, vers 4 heures ce jeudi matin, pour tenter de sauver l'euro. (…)

 

Les banques de l'UE confrontées à la restructuration des dettes souveraines

 

Les besoins de refinancement des banques européennes occupent le devant de la scène depuis plusieurs semaines. Les (…)

 

Derrière la crise grecque, l'explosion de l'euro ? (Texte complet)

 

Le défaut sur la dette grecque est inévitable La crise de l'Euro s'accélère. L'épisode du nouveau « sauvetage » de la (…)

 

« La démondialisation a déjà débuté » Jacques Sapir

 

Pour le directeur d'études à l'école des Hautes Etudes en Sciences Sociales, Jacques Sapir, la mondialisation est (…)

 

S'il faut sortir de l'euro…,

 

La question d'une possible sortie de la zone euro se pose aujourd'hui avec acuité. Réclamée par les uns (de droite ou de (…)

 

Zone euro : les défauts sont inévitables

 

Le mêmes causes produisent les mêmes effets. Souvenez-vous de l'Argentine. El Correo 1.- Le montant total des dettes (…)

 

Zona euro : los defaults son inevitables

 

1. – El importe total de las deudas de los países del « sur » de la zona euro en peligro es mucho más educado que lo (…)

 

Dévaluer l'euro ou en sortir…

 

La zone euro se révèle être un véritable problème pour la croissance des pays qui la composent. Nous ne traiterons pas (…)

 

Devaluar o salir del euro…

 

La eurozona se presenta como un verdadero problema para el crecimiento de los países que la componen. No trataremos (…)

 

L'euro peut-il encore être sauvé ?

 

Peut-on encore sauver l'euro ? La question hante désormais les responsables, en dépit des déclarations fracassantes et (…)

 

ΠΗΓΗ: contramee. Το είδα: Τετάρτη, 25 Απριλίου 2012, http://youpayyourcrisis.blogspot.com/2012/04/jacques-sapir.html

Τα καλά του ευρώ και η ανάγκη για εθνικό νόμισμα

 

Του Δημήτρη Καζάκη

 

Ένας παλιός, μακαρίτης τώρα, καθηγητής της δημόσιας οικονομικής μας έλεγε ότι το εθνικό νόμισμα για μια χώρα είναι σαν την σημαία της. Η στάση μας απέναντί του θα πρέπει να είναι ανάλογη με την στάση μας απέναντι στη σημαία. Επομένως η απαξίωση του εθνικού νομίσματος είναι ευθέως ανάλογη με την απαξίωση της σημαίας, του εθνικού συμβόλου. Δεν είχε άδικο αυτός ο παλιός καθηγητής. Διότι η ύπαρξη του εθνικού νομίσματος, όπως και της σημαίας, του εθνικού συμβόλου, συνδέεται άρρηκτα με την εθνική κυριαρχία και …. ανεξαρτησία μιας χώρας.

Βέβαια θα μπορούσε να πει κανείς τι μας ενδιαφέρει η εθνική ανεξαρτησία και κυριαρχία μιας χώρας; Και όντως το λένε αρκετοί. Από τους υστερικούς νεοφιλελεύθερους της δεξιάς έως τους «διεθνιστές» κοσμοπολίτες της αριστεράς που έχουν υιοθετήσει ανοιχτά την αρπακτική λογική του διεθνούς κεφαλαίου, το οποίο θέλει να οικοδομήσει μια ενιαία αγορά χρήματος, προϊόντων και εργασίας παγκόσμια. Μόνο ο εργαζόμενος λαός έχει σήμερα ανάγκη την εθνική ανεξαρτησία της χώρας του. Αντιπροσωπεύει τον μόνο βιώσιμο και αποτελεσματικό τρόπο για να προστατεύσει και να θωρακίσει τα κοινωνικά, εργασιακά και πολιτικά του δικαιώματα απέναντι στην λαίλαπα των αγορών. Άλλωστε το εθνικό νόμισμα δεν επινοήθηκε από τους ισχυρούς, αλλά από τις μικρές και αδύναμες οικονομίες. Η πρώτη πράξη εθνικής κυριαρχίας στα δημοσιοοικονομικά της μικρής απελευθερωμένης Ελλάδας του Καποδίστρια ήταν η προσπάθεια να εκδοθεί εθνικό νόμισμα, ο Φοίνικας. Από τότε οι μεγάλες δυνάμεις, που ταυτόχρονα ήταν και οι βασικοί δανειστές της Ελλάδας, έκαναν τα αδύνατα, δυνατά για να μην αποκτήσει η εθνική οικονομία βιώσιμο και σταθερό εθνικό νόμισμα. Η εξάρτηση, η υποτέλεια, η οικονομική υποδούλωση του Ελληνικού κράτους εκφραζόταν πάντα από την εξάρτηση των συναλλαγών του από κάποιο διεθνές ισχυρό νόμισμα.

Στον 19ο αιώνα ήταν το χρυσό γαλλικό φράγκο μέσα στην Λατινική Νομισματική Ένωση. Μετά την επιβολή του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου το 1898 κυριάρχησε σχεδόν απόλυτα η χρυσή βρετανική λίρα. Ύστερα από τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο και τον ελληνικό εμφύλιο η ένταξη της Ελλάδας στο σύστημα Μπρέτον-Γουντς εξασφάλισε την παντοκρατορία του δολαρίου. Κάθε φορά το βασικό επιχείρημα ήταν ένα: η υιοθέτηση, ή η εξάρτηση από ένα ισχυρό ξένο νόμισμα προσδίδει κύρος στην ελληνική οικονομία και της εξασφαλίζει καλύτερη πρόσβαση στις διεθνείς αγορές, κυρίως για χαμηλότοκα δάνεια. Ωστόσο, το τελικό αποτέλεσμα ήταν σχεδόν πάντα το ίδιο: επίσημη χρεοκοπία.

Η ένταξη της Ελλάδας στην Λατινική Ένωση του 19ου αιώνα οδήγησε στην επίσημη χρεοκοπία του 1893. Η παντοκρατορία της χρυσής λίρας οδήγησε στην επίσημη χρεοκοπία του 1932. Ενώ η παντοκρατορία του δολαρίου λίγο έλλειψε να οδηγήσει σε μια νέα χρεοκοπία στη δεκαετία του '70, την οποία τελικά απέφυγε η ελληνική οικονομία χάρις στην περιορισμένη αναδιανομή εισοδημάτων μετά την πολιτική μεταβολή του 1981. Το να εκχωρήσει λοιπόν ένας λαός και μια χώρα το εθνικό του νόμισμα σημαίνει σημαντικές παραχωρήσεις στην άσκηση της εθνικής του κυριαρχίας. Για να κάνει κάτι τέτοιο θα πρέπει να έχει εξασφαλίσει πολύ σοβαρά, ισχυρά και απτά αντισταθμιστικά οφέλη. Ποια ήταν τα οφέλη που εξασφάλισε με το ευρώ;

– Η ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας στην περίοδο του ευρώ έπεσε στο 40% της ανταγωνιστικότητας που είχε με την δραχμή. Αυτό φαίνεται και από την πρωτοφανή εκτίναξη των εξωτερικών ελλειμμάτων, αλλά και από την αποσάθρωση της πρωτογενούς και δευτερογενούς παραγωγής καθ' όλη την περίοδο του ευρώ. Μάλιστα, ο κ. Παπαδήμος μας δουλεύει λέγοντας ότι τώρα τα μνημόνια η Ελλάδα αγωνίζεται να κερδίσει το έδαφος στην ανταγωνιστικότητα που έχασε από την εποχή της δραχμής. Κι αυτό υποτίθεται ότι είναι επιχείρημα υπέρ του ευρώ!

– Η εκτίναξη της ανεργίας στα υψηλότερα μεταπολεμικά επίπεδα ακόμη και την περίοδο πριν την επίσημη χρεοκοπία της Ελλάδας και την επιβολή των Μνημονίων της ύφεσης. Ειδικά οι μακροχρόνια άνεργοι και η ανεργία στην νεολαία ξεπέρασε κάθε προηγούμενο για ολόκληρη την περίοδο του ευρώ. Η εγκατάλειψη της υπαίθρου και η καταστροφή της παραγωγής αποτελεί τους κύριους τροφοδότες της ανεργίας όλο αυτό το διάστημα με το ευρώ.

– Η πρωτοφανής περιθωριοποίηση μεγάλων τμημάτων του πληθυσμού κάτω από το επίσημο όριο της απόλυτης φτώχειας. Στην περίοδο του ευρώ ένα 20% του πληθυσμού ήταν μονίμως κάτω από το επίσημο όριο της απόλυτης φτώχειας και εξαθλίωσης. Περίπου το διπλάσιο από την περίοδο με την δραχμή. Η ποιότητα ζωής και εργασίας για τον μέσο Έλληνα επιδεινώθηκε δραματικά φτάνοντας στο σημείο να δουλεύει σκληρότερα και περισσότερες ώρες από τον μέσο Ευρωπαίο, να κερδίζει πολύ λιγότερα από την εργασία του και να έχει τις χειρότερες κοινωνικές απολαβές.

– Η ροπή προς αποταμίευση του μέσου νοικοκυριού την περίοδο του ευρώ ήταν διαρκώς αρνητική σε αντίθεση με την περίοδο της δραχμής. Αυτό σημαίνει ότι η δυνατότητα του μέσου ελληνικού νοικοκυριού να βάζει κάτι στην πάντα αφού καλύψει τις βασικές του ανάγκες, ήταν όχι μόνο ανύπαρκτη, αλλά και αδύνατη. Το αρνητικό πρόσημο, που συνήθως παρατηρείται σε συνθήκες πολύ βαθιάς ύφεσης, σημαίνει ότι το διαθέσιμο εισόδημα του μέσου νοικοκυριού όχι μόνο δεν φτάνει για τις βασικές ανάγκες του, αλλά χρειάζεται να τραβήξει από τα έτοιμα – αν διαθέτει αποταμιεύσεις – είτε να προσφύγει στον δανεισμό. Γι' αυτό και ο ιδιωτικός δανεισμός εκτινάχθηκε την περίοδο του ευρώ.

– Το συνολικό ελληνικό δημόσιο χρέος που είχε συσσωρευτεί ολόκληρη την μεταπολεμική περίοδο έως 31/12/2001 ανερχόταν σε 122 περίπου δις ευρώ. Από την 1/1/2002 έως 31/12/2009 το ελληνικό δημόσιο χρέος εκτινάχθηκε κατά 176 δις ευρώ! Μέσα σε μια οκταετία, στην περίοδο του ευρώ, το ελληνικό δημόσιο χρέος αυξήθηκε 2,4 φορές σε σχέση με ολόκληρη την μεταπολεμική περίοδο που υπήρχε δραχμή. Κι όχι μόνο αυτό. Την εποχή της δραχμής πάνω από 80% του δημόσιο χρέους ήταν δραχμικό, ενώ με την ένταξη στην ευρωζώνη μετατράπηκε στο σύνολό του σε ξένο σκληρό νόμισμα, κυρίως ευρώ. Αυτή ήταν η χαριστική βολή που έκανε το ελληνικό δημόσιο χρέος μη διαχειρίσιμο και άνοιξε τον δρόμο για την χρεοκοπία. Τι μας έλεγαν οι οπαδοί του ευρώ; Ότι με την ένταξη στην ΕΕ και την ευρωζώνη, οι Έλληνες θα συγκλίνουν σε αποδοχές και επίπεδο ευημερίας με τους Γερμανούς, Γάλλους, Ολλανδούς.

Αντί γι' αυτό σήμερα μας λένε επίσημα ότι για να αποκατασταθεί η ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας, που έχασε με το ευρώ, θα πρέπει να συγκλίνει με τον πάτο και τον απόπατο της Ευρώπης. Δηλαδή πρέπει να πέσει πολύ πιο κάτω από την Πορτογαλία – που ιστορικά πάντα υστερούσε έναντι της Ελλάδας – και να κατέβει στο επίπεδο της Ρουμανίας, της Βουλγαρίας, της Πολωνίας, της Ουγγαρίας, κοκ. Με άλλα λόγια να καταλήξει με μισθούς και συντάξεις πείνας, συνθήκες εργασίας αληθινού μεσαίωνα, πρωτοφανή μόνιμη ανεργία και ολοκληρωτική αποσύνθεση του κοινωνικού ιστού. Ζήτω το ευρώ! Ωστόσο, οι οπαδοί και τα παπαγαλάκια του ευρώ επιμένουν ότι έτσι και τολμήσουμε να αποκτήσουμε την ελευθερία μας από την ΕΕ και την ευρωζώνη, την βάψαμε. Έτσι και τολμήσουμε να ανακτήσουμε το εθνικό μας νόμισμα και πάρουμε στα χέρια μας την οικονομία και τα δημοσιονομικά μας, τότε μαύρο φίδι που μας έφαγε. Χίλιοι σεισμοί, λοιμοί και καταποντισμοί πρόκειται να επιπέσουν στο ποίμνιο του Υψίστου.

Θα γυρίσουμε στην λίθινη εποχή, θα στερέψουν τα ύδατα της χώρας, θα πεθάνουν τα ζώα, θα γίνουν στέρφες οι Έλληνιδες και γενικά θα γίνει της Αποκάλυψης. Η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος για να λυτρωθεί αυτός ο τόπος και ο λαός του εκτός από την επιστροφή σε εθνικό νόμισμα. Εγκαινιάζοντας αυτή την στήλη, θα απαντάμε από εδώ και μπρος σε όλα τα βασικά επιχειρήματα εκφοβισμού της προπαγάνδας του δοσιλογισμού σχετικά με την επιστροφή στο εθνικό νόμισμα. Μπορείτε να στείλετε σχετικά ερωτήματα για να απαντηθούν και προβληματισμούς.

 

ΠΗΓΗ: Δημοσιεύτηκε στο Χωνί στις 8/4/2012. Το είδα: Δευτέρα, 23 Απριλίου 2012, http://anti-ntp.blogspot.com/2012/04/blog-post_9871.html

 

Αποχώρηση από την Ευρωζώνη – πρωταρχικός κρίκος στην αλυσίδα των συγκρούσεων και με την ΕΕ

 

Του Κώστα Παπουλή

 

 

Το Μ.Α.Α, στο παρελθόν είχε διατυπώσει την εξής  θέση για την ευρωζώνη: «καμία θυσία για το ευρώ», το «ευρώ δεν είναι ταμπού». Η θέση αυτή κρίθηκε ανεπαρκής, όχι μόνο γιατί η ελληνική κοινωνία έχει υποβληθεί σε τεράστιες θυσίες για την παραμονή στο «κοινό» νόμισμα, ούτε μόνο γιατί η διαπραγματευτική θέση της χώρας, σε σχέση με τους ξένους δανειστές, έχει αδυνατίσει τραγικά –Πως να διαπραγματευτείς, όταν η Ε.Κ.Τ., ελέγχει όλη σου την νομισματική πολιτική, μέχρι και την τελευταία αναπνοή του ελληνικού τραπεζικού συστήματος;

–  Κύρια όμως είναι ανεπαρκής, γιατί ή έξοδος από την κρίση στην Ελλάδα, ο «αγώνας για δουλειές», η επιλογή μιας οικονομικής πολιτικής για πλήρη απασχόληση, θέτει στο τραπέζι το ζήτημα της παραμονής στην ευρωζώνη και την σχέση της χώρας με την Ε.Ε.. Γιατί τα μαγαζιά που κλείνουν, οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις, η ελληνική αγορά που πεθαίνει, χρειάζονται ρευστότητα, που δεν χορηγεί το «ευρωσύστημα».

Γιατί, η νομισματική πολιτική και οι πολιτικές των ελληνικών τραπεζών (που πρέπει να εθνικοποιηθούν), πρέπει να ελέγχονται από μια δημόσια τράπεζα της Ελλάδας,  και όχι από την Ε.Κ.Τ.. Γιατί, η αποκατάσταση της υψηλής πραγματικής συναλλαγματικής ισοτιμίας της χώρας, δεν μπορεί να γίνει με την βαναυσότητα της εσωτερικής υποτίμησης. Γιατί, η συνθήκη του Μάαστριχτ (άρθρο 101) απαγορεύει την νομισματική χρηματοδότηση του δημόσιου ελλείμματος, και  μια τέτοια πρακτική, για τα επόμενα ένα-δύο χρόνια είναι απαραίτητη για την  έξοδο από την κρίση.

Γιατί, η επεκτατική δημοσιονομική πολιτική για την μείωση της ανεργίας, απαγορεύεται από το σύμφωνο σταθερότητας, και μάλιστα επιβάλλεται μόνιμη «υφεσιακή» πολιτική, από την νέα αποκρουστική δημοσιονομική  συνθήκη της Ε.Ε.

Γιατί η Ελλάδα, πιο πολύ από όλη την περιφέρεια,  πρέπει να ανατρέψει το παραγωγικό μοντέλο που της επιβλήθηκε,  τα τριάντα τελευταία χρόνια και πολύ περισσότερο την «χρυσή» εποχή της  ΟΝΕ, αν θέλει να μην τριτοκοσμοποιηθεί, και η ανατροπή αυτού του μοντέλου, έρχεται σε πλήρη σύγκρουση με τους κανόνες και το σύστημα του ευρώ και της Ε.Ε. που το δημιούργησαν. Τέλος, και ίσως το πιο σημαντικό, γιατί μέσα στην ευρωζώνη των δανειστών, στερούμαστε πλέον οριστικά,  οποιαδήποτε έννοια εθνικής κυριαρχίας, δημοκρατίας, συλλογικής και ατομικής αξιοπρέπειας.

Υπάρχουν όμως  κρίσιμες διαφορές ανάμεσα στο αίτημα της αποχώρησης από την ευρωζώνη και στην αποδέσμευση και από την Ε.Ε.:

Πρώτον: Στο επίπεδο οικονομικής πολιτικής: Χωρίς εθνικό νόμισμα δεν μπορείς να κάνεις καμία πολιτική από τις παραπάνω που περιγράψαμε για την έξοδο από την κρίση, ενώ βγαίνοντας από την Ε.Ε. κερδίζεις και την δυνατότητα εμπορικής πολιτικής. Στην πρώτη περίοδο της εξόδου από την ΟΝΕ και την συνθήκη του Μάαστριχτ  και μετά το ξεπέρασμα  του νομισματικού σοκ, αναμένεται να υπάρξει ανάκαμψη, η οποία θα στηριχτεί στην αύξηση της ρευστότητας,  στην αποκατάσταση της πραγματικής συναλλαγματικής ισοτιμίας που θα απελευθερώσει πιέσεις της οικονομίας προς το εξωτερικό  και γενικά στην άσκηση μιας οικονομικής πολιτικής για τις ανάγκες των εργαζομένων και της ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας. Αναμένεται ακόμη, αύξηση των εξαγωγών, μείωση των εισαγωγών, υποκατάσταση εισαγωγών από εγχώρια παραγωγή, αλλαγή του καλαθιού κατανάλωσης,  αύξηση της  ζήτησης για εγχώρια αγαθά, σημαντική αύξηση της απασχόλησης και της ανάπτυξης. Το παράδειγμα του Μπουένος Άιρες, είναι ίσως το καλύτερο, και δεν είναι μια πολιτική για μια άλλη ¨Ήπειρο. 

Θα υπάρξουν πιθανότατα πολιτικές που έρχονται όχι μόνο σε σύγκρουση με την συνθήκη του Μάαστριχτ την οποία θα εγκαταλείψει η χώρα, αλλά και με το συνολικό πλαίσιο της Ε.Ε.. Δεν είναι φυσικά μόνο η αθέτηση πληρωμών προς την Ε.Κ.Τ. και τα επίσημα κράτη. Αλλά,  θα τεθούν φραγμοί στην κυκλοφορία κεφαλαίων, θα υπάρξουν (επαν)εθνικοποιήσεις επιχειρήσεων και υποδομών (που πολλές μπορεί να γίνουν σε βάρος γερμανικής ή άλλης ευρωπαϊκής ιδιοκτησίας), και ίσως χρειαστεί κατά το πρώτο διάστημα μέχρι να ανακάμψει το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών,  να υπάρξει απαγόρευση εισαγωγών ειδών πολυτελείας, αυτοκινήτων, κλπ.  

Είναι πιθανόν η Ελλάδα να εκδιωχτεί από την Ε.Ε. για αυτές τις πολιτικές. Μακροπρόθεσμα μάλιστα απαιτείται συγκροτημένη και σχεδιασμένη βιομηχανική πολιτική  (αλλά αυτός είναι ορίζοντας ετών) μια που η ελληνική οικονομία και κοινωνία δεν μπορεί να στηριχθεί μόνο στα οφέλη και στις διορθώσεις που θα επιφέρει το νέο   εθνικό νόμισμα και εκεί  η έξοδος θα είναι μάλλον απαραίτητη. Τότε μπορεί να κριθεί από τον ελληνικό λαό με ένα δημοψήφισμα.

Η έξοδος λοιπόν από το ευρώ και η εγκατάλειψη της συνθήκης του Μάαστριχτ είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την έξοδο από την κρίση. Θα ακολουθήσουν πολιτικές που θα έρθουν σε σύγκρουση με την Ε.Ε., αλλά η βραχυχρόνια παραμονή,  σε αυτήν, δεν μπορεί να τις απαγορεύσει, αντίθετα η παραμονή στο ευρώ και στην συνθήκη του Μάαστριχτ, απαγορεύει οποιαδήποτε εναλλακτική πολιτική απέναντι σε αυτή που υπαγορεύουν οι κυρίαρχοι της ευρωζώνης, που οδηγεί σε ένα ζοφερό παρόν και μέλλον τον ελληνικό λαό.

Δεύτερον: Σε πολιτικό επίπεδο το κύριο ζήτημα που τίθεται είναι το ευρώ. Δεν πρόκειται π.χ.,  τίποτα ιδιαίτερο να συμβεί αν η Ουγγαρία αποχωρήσει από την Ε.Ε.. Όμως μια αθέτηση πληρωμών και μια αποχώρηση της Ελλάδας από την ευρωζώνη, θα έχει χαρακτηριστικά παγκόσμιας σεισμικής δόμησης, και άγνωστες συνέπειες για την Ε.Ε.. Είναι γιατί η νομισματική ένωση δεν είναι «βιώσιμη», ενώ η Ε.Ε. μπορεί να αλλάξει μορφή η και περισσότερο να διαλυθεί, συνέπεια όμως των εξελίξεων στη ζώνη του ευρώ. Μια αθέτηση πληρωμών και μια έξοδος από το «κοινό νόμισμα»,  με πρωτοβουλία του ελληνικού ή κάποιου άλλου λαού στα PIIGS, θα οδηγήσει σε ενίσχυση της  δημοκρατίας και σε μια ζωογόνα αναταραχή και κρίση την Ε.Ε.,  θα διαμορφώσει ένα περιβάλλον τελείως διαφορετικό από το σημερινό. Η βαρύτητα και ο χαρακτήρας του αιτήματος της αποδέσμευσης από την ιμπεριαλιστική Ε.Ε., ιμπεριαλιστική τόσο εντός της (σχέσεις κέντρου-περιφέρειας) όσο και  εκτός της,  θα χρωματιστεί από την συγκυρία που θα διαμορφωθεί.

Το σύνολο του αστικού κόσμου προτάσσει το ευρώ και τον μεγάλο κατακλυσμό που θα φέρει η έξοδος. Το να προτάσσεται η αποδέσμευση από την Ε.Ε., όπως κάνει το ΚΚΕ, είναι σαν να δείχνεται ότι δεν  υπάρχει απάντηση στο κύριο, στις πραγματικές δυσκολίες της πρώτης περιόδου, της εξόδου από το «κοινό» νόμισμα. Επιβεβαιώνεται έτσι άτυπα ο αντίπαλος, είναι απόδραση από την πολιτική, χρονικά και πραγματικά. Μεταφέροντας την απάντηση σε γενικότητες περί λαϊκής εξουσίας, ή αντικαπιταλισμού, ή ότι το δίλημμα είναι ψεύτικο (εδώ ΣΥΡΙΖΑ-ΚΚΕ, αγκαλιά), στην κυριαρχία δηλαδή ενός αφηρημένου λόγου, αφήνεται ουσιαστικά το κόμμα του ευρώ και το σύστημα που εκπροσωπεί  χωρίς αντίλογο. 

Τέλος, δεν μπορούμε να μην αναφέρουμε ότι το μεγαλύτερο τμήμα της αριστεράς δεν δείχνει να  κατανοεί την ιδιαιτερότητα και την ένταση της ελληνικής κρίσης, που σχετίζεται άμεσα με το ζήτημα του ευρώ. Στα πλαίσια μιας παγκόσμιας κρίσης, αποδείχτηκε το έωλον και το μη «βιώσιμο» της νομισματικής ένωσης. Για αυτό το κέντρο της παγκόσμιας κρίσης έχει  μεταφερθεί στην ζώνη του ευρώ, ενώ οι περιφερειακές της οικονομίες έχουν διαλυθεί. Αν η Ελλάδα χθες, είχε μείνει στην δραχμή, δεν θα είχε χρεοκοπήσει και θα αντιμετώπιζε αλλιώς τις συνέπειες του πλανητικού τσουναμιού. Αν η Ελλάδα σήμερα, μείνει στο σύστημα του ευρώ, δεν μπορεί να επιβιώσει ως σχετικά ανεπτυγμένη χώρα, γι' αυτό βιώνει και την χειρότερη μεταπολεμική κρίση καπιταλιστικής οικονομίας. Σε αυτό το περιβάλλον μιας οικονομικής δομής που δεν μπορεί να αναπαραχθεί, και μιας συντριπτικής οικονομικής καθόδου, τα περί αναδιανομής, καθώς και τα περί πλούσιας και ισχυρής Ελλάδας  φληναφήματα μεγάλου τμήματος της αριστεράς, μόνο σύγχυση προκαλούν.

Συμπερασματικά, χωρίς κανείς να αρνείται τον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα και τα δεσμά που θέτει στην Ελλάδα η Ε.Ε., και την αναπόφευκτη συνολική ρήξη μαζί της, η προβολή του αιτήματος της εξόδου από το ευρώ δεν μπορεί να γίνεται σε ισότιμη βάση με αυτό της αποδέσμευσης από την Ε.Ε., όσον αφορά τα άμεσα πολιτικά επίδικα, με έναν ανάλογο τρόπο που δεν προβάλλουμε για την έξοδο της Ελλάδας από την κρίση και την έξοδο από το ΝΑΤΟ.  Επίσης,  είναι  λάθος να σύρεται κανείς σε μια πολιτική κάτω από την πίεση του ΚΚΕ, ενός κόμματος που η σχέση τακτικής-στρατηγικής έχει ξεχασθεί και ως απλό ζήτημα οποιασδήποτε συζήτησης για την ηγεσία του, και που η πολιτική του είναι απολύτως εσφαλμένη και απο-γειωμένη. Αντίθετα, είναι υπόθεση  δυνάμεων της αριστεράς, που βρίσκονται σε ρήξη με τον ευρωπαϊσμό, να καταθέσουν ρεαλιστική-αντισυστημική πρόταση ρήξης με το ευρωπαϊκό κέντρο  στην ελληνική κοινωνία  και    να γίνουν έτσι αυτές και κέντρο πίεσης της κεντρικής πολιτικής γραμμής και  της υπόλοιπης αριστεράς. 

Φυσικά,  έχει σημασία το πρόσημο της πολιτικής. Η έξοδος από την κρίση μέσω της αθέτησης του χρέους,  της εξόδου από τον χρυσό κανόνα του ευρώ και της επανεθνικοποίησης της οικονομικής πολιτικής,  δεν σημαίνει αυτόματα «αριστερό» ή σοσιαλιστικό προσανατολισμό, αν και το πιθανότερο είναι ότι οι γενικοί όροι ζωής μακροπρόθεσμα θα βελτιωθούν. Άμεσα, όμως χρειάζονται σημαντικά κοινωνικά μέτρα. Ορθά λοιπόν, στην αποχώρηση  από την ζώνη του ευρώ πρέπει να προστεθεί ο σοσιαλιστικός προσανατολισμός (όπως έκανε το Μ.Α.Α) ή κάτι ανάλογο,  (π.χ. με σκοπό την ενίσχυση των δυνάμεων της εργασίας και της δημοκρατίας) για να τονισθεί  ότι ο πολιτικός στόχος  δεν είναι μόνο η έξοδος από την κρίση απλά, αλλά και η δημιουργία ουσιαστικού  κοινωνικού κράτους που ποτέ στην Ελλάδα δεν γνωρίσαμε, όπως και ότι ο  ορίζοντας των δημοκρατικών και  κοινωνικών αλλαγών από την πλευρά του λαϊκού παράγοντα, είναι πέραν του λιμανιού του εθνικού νομίσματος. 

Είναι εντυπωσιακός ο τρόπος που ο ελληνικός αστισμός και ο πολιτικός του κόσμος, δέχονται την συντριβή της ελληνικής οικονομίας. 

Είναι έτοιμοι χάριν της πάση θυσίας παραμονής στο ευρώ, να υποστούν μείωση της οικονομίας κατά 30% και ίσως πολύ  περισσότερο του ΑΕΠ, να ρισκάρουν ακόμη και συνθήκες άτακτης χρεοκοπίας. Ήδη, φέτος θα ξεπεράσουμε την συνολική ύφεση που γνώρισε η Αργεντινή, την τετραετία  της κατάρρευσης. Είναι πρόθυμοι   να παραχωρήσουν ακόμη και τις τράπεζές τους σε ξένη ιδιοκτησία, ενώ το 64% των επιχειρήσεων στην μεταποίηση (σύμφωνα με στοιχεία της ICAP) βρίσκεται στο κόκκινο της πτώχευσης. Είναι σαφές ότι από την ιστορία τους και από ένστικτο, προτιμούν να χάσουν πολλά, παρά να μείνουν πρόσωπο με πρόσωπο με τον ελληνικό λαό, χωρίς τις «πλάτες» του ευρώ και του ευρωπαϊκού κέντρου. Έτσι,  εξηγείται το έλλειμμα κάθε ρωγμής στο αστικό στρατόπεδο, σε σχέση με την παραμονή στην ευρωζώνη, έστω και σαν ένα  τελευταίο σενάριο. Αυτό καθιστά την σύγκρουση στην Ελλάδα σφοδρή. Η επόμενη μέρα δεν θα ακολουθήσει σενάρια κανονικότητας.

Η Ελλάδα ή θα μετατραπεί σε ένα οικονομικό ερείπιο, γερασμένη, ανήμπορη, παραδομένη στις ορέξεις των κυρίαρχων οικονομικών δυνάμεων της ευρωζώνης, χωρίς να αποκλείονται ολοκληρωτικές πολιτικές εκτροπές, ή θα μετατραπεί σε ένα ηλιόλουστο, αριστερό, κοινωνικό, δημοκρατικό Μπουένος Άιρες, μετασχηματίζοντας την κοινωνία της και ίσως όλη την Ευρώπη, δημιουργώντας,  ένα καινούργιο παράδειγμα δημοκρατίας των εργαζομένων σε όλη την Μεσόγειο, σπέρνοντας την δυνατότητα της σοσιαλιστικής προοπτικής. Το προς τα πού θα κλίνει το εκκρεμές σύντομα θα το μάθουμε.  

 

ΠΗΓΗ: Κυριακή, 22 Απρίλιος 2012. http://www.tometopo.gr/home/news/671-a————-.html

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΕ ΕΘΝΙΚΟ ΝΟΜΙΣΜΑ: ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΚΑΙ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΙΣ, ΜΕ ΑΠΛΑ ΛΟΓΙΑ

 

Του Παναγιώτη Σπυρόπουλου*

                                                                                 

Πολύς λόγος γίνεται τελευταία για την επιστροφή σε εθνικό νόμισμα (δραχμή, μνα, οβολό, όπως θέλετε πες τε το), οι πανεπιστημιακοί κύκλοι και ιδιαίτερα οι οικονομολόγοι έχουν διαλέξει στρατόπεδα, μέχρι και «απειλή» δημοψηφίσματος προέκυψε σ' αυτό το έκτρωμα δημοκρατίας που βιώνουμε, με αυτό το θέμα. Συνετό θα ήταν από δική μας σκοπιά, να βάλουμε κάποια πράγματα σε μια σειρά, απαντώντας σε διάφορα ερωτήματα, σχετικά με το ζήτημα αυτό, επιχειρώντας να διαλύσουμε τη λασπολογία που προσπαθούν με δόλιο τρόπο  να ρίξουν τα Μέσα Μαζικής Εξημέρωσης και οι εκπρόσωποι τους (περισπούδαστοι «μαϊντανοί», ακαδημαϊκοί δάσκαλοι, μέχρι εκπαιδευμένα παπαγαλάκια «δήθεν» οικονομικοί συντάκτες και οικονομολογούντες) σχετικά με το ζήτημα της επιστροφής σε εθνικό νόμισμα, με απλά λόγια.

Είναι απαραίτητη η Μετάβαση σε Εθνικό Νόμισμα;

Η άσκηση της Οικονομικής Πολιτικής, σε μια ανεξάρτητη χώρα – σ' ένα αυθύπαρκτο κράτος, έχει ως βασικά εργαλεία τη Νομισματική Πολιτική (έλεγχος κυκλοφορίας χρήματος, επιτόκιο) και τη Δημοσιονομική Πολιτική (Φόροι, Δημόσιες Δαπάνες, Δημόσιος Δανεισμός). Τα 2 αυτά μακροοικονομικά εργαλεία είναι, θα μπορούσαμε να πούμε, οργανικά δεμένα, αφού η ύπαρξη του ενός προϋποθέτει και συνεπικουρεί τη λειτουργία του άλλου. Σε περιόδους χαμηλής ζήτησης, ύφεσης ή στασιμότητας της οικονομίας, η κράτος χρηματοδοτεί τις δημόσιες επενδύσεις ΌΧΙ από την αύξηση των φόρων, αλλά από την αύξηση της ποσότητας χρήματος που κυκλοφορεί στην οικονομία μέσω έκδοσης νέου χρήματος (εσωτερικός δανεισμός), με απώτερο στόχο να αναζωογονηθεί και να αναταθεί η εγχώρια οικονομία. Χρηματοδοτεί δηλαδή τα όποια ελλείμματα και παράλληλα μειώνονται τα επιτόκια δανεισμού, γεγονός που δημιουργεί πρόσφορο έδαφος για επενδύσεις και περεταίρω ανάπτυξη.

Με την εισαγωγή στο Ευρώ όμως, ως εθνικό κράτος απωλέσαμε τη δυνατότητα της Νομισματικής Πολιτικής, αφού η ποσότητα χρήματος που κυκλοφορεί (έτερο)καθορίζεται από την ΕΚΤ και τα κράτη – μέλη δεν έχουν τη δυνατότητα να «χρηματοδοτήσουν» τα όποια ελλείμματά τους, παρά μόνο με το εναπομείναν «εργαλείο» αυτό της Δημοσιονομικής Πολιτικής, δηλαδή με την αύξηση των Φόρων, τη μείωση των Δημοσίων Δαπανών (κατακερματισμός κοινωνικού κράτους) και τον εξωτερικό δανεισμό. Αποκορύφωμα τέτοιων πολιτικών, οι οποίες οδήγησαν στη παρούσα κατάσταση, ήταν η δεκαετία του ευρώ που η Ελλάδα δανείστηκε περίπου 490δις ευρώ από τις «φιλεύσπλαχνες» αγορές, για να αποπληρώσει κυρίως τα εξωτερικά της ελλείμματα – χρέη (υποχρεώσεις σε τόκους, τοκοχρεολύσια), αφού επί των κυβερνήσεων Σημίτη και την είσοδό μας στην ΟΝΕ, το εσωτερικό χρέος της χώρας [1] μετατράπηκε σε εξωτερικό.

Χωρίς δηλαδή το μέσο που ονομάζεται Νομισματική Πολιτική, ένα κράτος είναι πραγματικά ακρωτηριασμένο, αφού καλείται σε ένα διεθνές (κι ενοποιημένο) ανταγωνιστικό περιβάλλον  να ανταγωνιστεί «αρτιμελή» μεγαθήρια! Επιπλέον η νομισματική διαχείριση της ποσότητας χρήματος που εκδίδεται από την ΕΚΤ, ενισχύει περισσότερο τα ελλείμματα που παρουσιάζουν στο κυκλοφορούν ενεργητικό τους οι ιδιωτικές τράπεζες και δε διοχετεύονται στην πραγματική οικονομία, αφού η στρόφιγγα των δανειοδοτήσεων έχει κλείσει από αυτές. Αξίζει να σημειωθεί ότι μόνο σε 5 μήνες η ΕΚΤ έχει ενισχύσει με περίπου 1,5 τρις ευρώ τη ρευστότητα του ευρωπαϊκού ΙΔΙΩΤΙΚΟΥ τραπεζικού συστήματος.

Δε θα πρέπει να ξεχνάμε ότι κράτη που έχουν δικό τους νόμισμα και οι κυβερνήσεις τους έκαναν γενναίες προσπάθειες να απαλλαχτούν από μνημόνια (συμφωνίες με ΔΝΤ), μη αναγνωρίζοντας ολόκληρο ή ένα μέρος του χρέους τους, ορθοπόδησαν επειδή ακριβώς είχαν εθνικό νόμισμα και μπόρεσαν να επανεκκινήσουν την οικονομία τους πολύ γρήγορα (όπως η Αργεντινή και σαφώς η Ισλανδία), αφού ιδιαίτερα το πρώτο διάστημα οι συντάξεις, οι μισθοί των δημοσίων υπαλλήλων και γενικότερα οι πιο απαραίτητες δημόσιες δαπάνες «χρηματοδοτήθηκαν» αποκλειστικά από την έκδοση νέου χρήματος, χωρίς η «ένεση» αυτή στην οικονομία να επιφέρει πληθωριστικές πιέσεις!

Έξοδος από την Ο.Ν.Ε. σημαίνει «εσωστρέφεια», αποκλεισμό και μαρασμό της ελληνικής οικονομίας;

Σε καμία περίπτωση. Το να μπορεί ένα κράτος να χρηματοδοτεί τα ελλείμματα του κι ιδιαίτερα τα εσωτερικά, μη στηριζόμενο σε εξωτερικούς τρόπους δανεισμού, όπως τις «αγορές», γιατί να αποτελεί εσωστρέφεια; Το να είμαστε στην Ε.Ε. με ενιαίο νόμισμα, η οποία δε διαχειρίζεται το χρέος όλων των λαών μέσα στους κόλπους της, ως θα όφειλε, αλλά τους δημιουργεί μεγαλύτερες δανειακές ανάγκες, σε τι ωφελεί;

Το γεγονός ότι θα έχουμε ένα υποτιμημένο, αρκετά μάλιστα υποτιμημένο νόμισμα σε σχέση με το δολάριο ή το μάρκο ακόμα και με το ευρώ γιατί να μας τρομάζει;

Η «αίγλη» του ισχυρού ευρώ σε μια ακρωτηριασμένη παραγωγικά χώρα, η οποία λόγω του «σκληρού» αυτού νομίσματος, εξοστράκισε πρωτογενή, δευτερογενή παραγωγή – μεταποίηση, αλλά και τον τομέα των υπηρεσιών, με συρρίκνωση των εξαγωγών, ικανοποίηση της εγχώριας κατανάλωσης σχεδόν αποκλειστικά από τις εισαγωγές και έντονες πληθωριστικές πιέσεις από την αρχή εμφάνισης του ευρώ, σε τι τελικά θα ωφελήσει την οικονομία μας μελλοντικά, για πιο λόγο, δηλαδή, να συνεχίσουμε να είμαστε εντός ενός χρηματοοικονομικού περιβάλλοντος που μας οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε περεταίρω κοινωνικο – οικονομική εξαθλίωση;

Η υιοθέτηση εθνικού νομίσματος, ελεγχόμενο από μια Κρατική Ελληνική Τράπεζα (κι όχι από την ΙΔΙΩΤΙΚΗ Τράπεζα της Ελλάδος), σημαίνει παράλληλα θωράκιση και (χρησιμοποιώντας έναν αδόκιμα οικονομικό όρο) «εξωστρέφεια» στην ελληνική οικονομία, παρά εσωστρέφεια, όπως ισχυρίζονται οι αδαείς οικονομολούντες ή τα παπαγαλάκια – υπάλληλοι της τρόικα, θέτοντας έτσι ψευτοδιλήμματα και αυταπάτες στον απλό κόσμο. Ένα ευέλικτο και σε γενικές γραμμές υποτιμημένο εθνικό νόμισμα, με φορολογική πολιτική που να δίνει κίνητρα σε μικρές επιχειρήσεις, όπου η Ελλάδα έχει συγκριτικό πλεονέκτημα (γεωργία, αλιεία, τουρισμός, βυρσοδεψία κλπ) κι ιδιαίτερα σε μικρές επιχειρήσεις, με ένα δίκαιο πρόγραμμα επιχορηγήσεων, θα είχαμε σε πρώτο επίπεδο τη δυνατότητα να ανατάξουμε την οικονομία μας και εν συνεχεία με ένα πλαίσιο ισχυρών αντικινήτρων για εισαγωγές (δασμοί κλπ) να εξάγουμε με απόλυτη επιτυχία! Δε θα πρέπει να φοβίζεει η λέξη δασμός! Άλλωστε, στην αρχαία Ελλάδα όταν ο Σόλωνας πραγματοποίησε τη «Σεισάχθεια», πρώτο του μέλημα ήταν η ανάταξη της εγχώριας οικονομίας βάζοντας μεγάλους δασμούς στις εισαγωγές (ως αντικίνητρο), με παράλληλη υποτίμηση του Αθηναϊκού νομίσματος.

Ενδεικτικό είναι ότι ο πρόεδρος της Γαλλίας Νικ. Σαρκοζί, στα πλαίσια της προεκλογικής του εκστρατείας  (αλλά μόνο υπό τέτοιες περιστάσεις λέγονται κι ορισμένες αλήθειες) προ ‘λίγων ημερών, είπε χαρακτηριστικά ότι θα έπρεπε η ΕΚΤ να προχωρήσει σε υποτίμηση του ευρώ, προκειμένου να βελτιωθεί η ανταγωνιστικότητα της γαλλικής οικονομίας και να αυξηθούν οι εξαγωγές της.

Σε γενικές γραμμές, η φιλολογία που δημιουργείται περί εσωστρέφειας της ελληνικής οικονομίας  και μαρασμού της, δεν είναι τίποτε άλλο από στυγνή προπαγάνδα των εντολοδόχων της τρόικας, του ΔΝΤ και των τραπεζικών συμφερόντων, που βλέπουν ότι το τραπεζικό σύστημα έχει φτάσει σε αδιέξοδο και θέλουν να κεφαλαιοποιήσουν τις ζημιές και τα μη ρευστοποιήσιμα κέρδη τους, υφαρπάζοντας και μετοχοποιώντας κράτη, τις πλουτοπαραγωγικές τους πηγές και το ανθρώπινο κεφάλαιο τους, μετατρέποντας τα σε σύγχρονες δουλοπαροικίες τοκογλυφικών χρεών. Η ίδια ακριβώς προπαγάνδα αναπτύχθηκε και σε άλλα κράτη, όπου πέρασε το ΔΝΤ, όμως εδώ έχει μπει ένα επιπλέον δίλλημα στο λαό (που δεν υπήρχε σε άλλα κράτη), αυτό του εθνικού νομίσματος (όπου στην περίπτωση της Αργεντινής υπήρχε το πέσο που ήταν συνδεδεμένο με το δολάριο, δηλ έπαιζε αντίστοιχο ρόλο με το «σκληρό» ευρώ, αλλά υπήρχε τουλάχιστον σε μετέπειτα περίοδο δυνατότητα άσκησης νομισματικής πολιτικής).

Μπορούμε να διαχειριστούμε καλύτερα το υπάρχον χρέος, υιοθετώντας εθνικό νόμισμα;

Η απάντηση είναι σαφώς αρνητική. Ο ρυθμός που αυξάνεται το ελληνικό χρέος είναι φρενήρης και το μέγεθός του είναι τεράστιο, σύμφωνα με τις δυνατότητες της ελληνικής οικονομίας και κάτω από οποιεσδήποτε νομισματικές συνθήκες (ευρώ ή δραχμή) δε μπορεί να καταστεί ελέγξιμο και διαχειρίσιμο. Σε περίπτωση που, αν επιστρέψουμε σε εθνικό νόμισμα με τις υπάρχουσες τοκογλυφικές δανειακές απαιτήσεις (ήδη κυκλοφορεί ως σενάριο σε πολιτικούς και οικονομικούς κύκλους), το πιο βέβαιο είναι το νόμισμα αυτό να καταστεί πληθωριστικό πέραν του δέοντος, όπως η δραχμή του Ράλλη, η τουρκική υπερπληθωριστική λίρα επί ΔΝΤ, το αργεντίνικο πέσο (όπου οι τιμές μετά τη χρεοκοπία άλλαζαν 2 φορές μέχρι να φτάσεις από το ράφι στο σούπερ μάρκετ), τα νομίσματα αφρικανικών χωρών που είναι βέβαια αποικίες των «μεγάλων δυνάμεων» του κεφαλαίου κλπ.

Υποχρέωση μιας τίμιας και γενναίας ελληνικής κυβέρνησης «του αύριο» και του λαού είναι, πέρα από την υιοθέτηση εθνικού νομίσματος, αλλά και η μονομερής διαγραφή του παράνομου χρέους. Η διαγραφή του χρέους είναι απαραίτητη προϋπόθεση προκειμένου να περάσουμε σε εθνικό νόμισμα, αλλά και το αντίστροφο.

Σε περίπτωση δηλαδή που διαγραφεί το ελληνικό χρέος, αλλά παραμείνουμε στο ευρώ, η ελληνική οικονομία, μη ελέγχοντας τη κυκλοφορία χρήματος, προσδιορίζοντας η ίδια τις νομισματικές τις ανάγκες κι έχοντας ως γενικό δερβέναγα την ΕΚΤ, να τυπώνει όσο θέλει και να το διοχετεύει κυρίως στις τράπεζες, όπως κάνει μέχρι σήμερα, αλλά και συνάμα μια Ε.Ε. που να κατευθύνει την παραγωγική δραστηριότητα σε κάθε κράτος μέλος κατά το δοκούν, πάλι θα διολισθήσουμε στο φαύλο κύκλο δανεισμού, όπως έγινε τις 2 προηγούμενες δεκαετίες και θα βρεθούμε σε παρόμοια κατάσταση σε λίγα χρόνια πάλι.

Επομένως, για να προβούμε σε υιοθέτηση εγχώριου νομίσματος, θα πρέπει να προβούμε σε: ΜΟΝΟΜΕΡΗ ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΤΟΚΟΓΛΥΦΙΚΟΥ ΧΡΕΟΥΣ

Η μετάβαση σε εθνικό νόμισμα θα επιφέρει την απόλυτη χρεωκοπία και τον αποκλεισμό της χώρας;

Η άποψη αυτή κι αν είναι αποκύημα προπαγάνδας, από τους «δήθεν» ειδικούς που θέλουν να μας σώσουν μέσω της ευρωπαϊκής συνταγής. Μέσα στο ευρώ και με το χρέος να τρέχει με ιλιγγιώδεις ρυθμούς, ο λαός χρεοκοπεί, εξαθλιώνεται και χάνει κάθε ελπίδα για ανάκαμψη σε βάθος 20ετίας τουλάχιστον! Η ίδια η τρόικα στις προβλέψεις ισχυρίζεται ότι το 2020 η ελληνική οικονομία, αν τηρηθούν όλες οι δεσμεύσεις ξεπουλήματος και διάλυσης της κοινωνίας, το χρέος θα πέσει στο 120% του ΑΕΠ.

Το ότι θα υπάρξει μια μεταβατική περίοδος (περίπου 6 μήνες), όπου θα χρειαστεί να ανασυνταχθεί η οικονομία, να κοπεί νέο νόμισμα και να δημιουργηθούν οι βάσης για την ενεργοποίηση του συστήματος, αυτό θα πρέπει να θεωρείται δεδομένο, όπως και οι αντικειμενικές αρχικές δυσκολίες αυτής της μεταβατικής περιόδου, όπως την παροχή κάποιων αγαθών με δελτίο (πχ η βενζίνη). Μέτα όμως από αυτό το μικρό χρονικό διάστημα τα πράγματα θα γίνουν σαφώς καλύτερα και η κατάσταση θα ομαλοποιηθεί, αφού θα επέλθουν διακρατικές συμφωνίες σε όλα τα επίπεδα.

Όμως, μπροστά στη δημιουργία νέων ελπιδοφόρων δεδομένων, ένα 6μηνο δεν λογίζεται ως μεγάλη περίοδος προσαρμογής, αν λάβουμε υπόψη μας ότι μέσα στην ευρωζώνη και με τέτοιο χρέος που έχουν φορτώσει στις πλάτες τους λαού οι τραπεζίτες και οι ντόπιοι δοσίλογοι πολιτικοί, η Ελλάδα έχει χρεοκοπήσει ήδη και από όλες τις απόψεις:

– Οι αγορές έχουν εκλάβει το κούρεμα ως ελεγχόμενη χρεοκοπία.

– Η κοινωνία μαραζώνει, εξαθλιώνεται και πτωχαίνει μέρα με τη μέρα,με τη διαιώνιση για πολλά χρόνια αυτής της άρρωστης κατάστασης, σε αυτό το αφιλόξενο ευρωπαϊκό περιβάλλον των τραπεζών.

Το μόνο που μένει είναι να τραβήξουν «την πρίζα» της ασύντακτης χρεοκοπίας, δηλώνοντας αδυναμία και παύση πληρωμών, όταν θα δουν ότι η λαϊκή οργή έχει φτάσει στα όρια της, με σκοπό να μας εξαθλιώσουν πλήρως[2] και να ξεπουλήσουν τα «ασημικά» του τόπου σε χρόνο dt [3] (το σχέδιο «αξιοποίησης» – ξεπουλήματος είναι ήδη έτοιμο).

Τι  είδους ασφάλεια μας παρέχει το ευρώ;

Μάλλον ότι πτωχεύουμε ή πτωχεύσαμε έτσι κι αλλιώς με το ευρώ, από ότι έχει δείξει η μέχρι τώρα πορεία των πραγμάτων. Τι θα μπορούσαμε να πούμε στους πολιτικάντηδες που κινδυνολογούν, σπέρνοντας το φόβο στο κόσμο σχετικά με ενδεχόμενη επιστροφή στη δραχμή;; Ότι είναι καλύτερα να πτωχεύσω και να ζητιανεύω ευρώ στο δρόμο, παρά να ζω λιτά, με 5 δραχμές στη τσέπη, που λέει ο λόγος, αλλά αξιοπρεπώς σε μια χώρα ελεύθερη κι ειρηνική; Γιατί να τους πιστέψουμε τώρα ότι θα μας σώσουν με το ευρώ, αφού είναι οι ίδιοι που μας κατέστρεψαν, επίσης με ευρώ;

Επομένως, δεν υπάρχει δίλλημα ευρώ – δραχμή. Η ανατροπή του σάπιου πολιτικού συστήματος για τον όποιο νοήμονα και σκεπτόμενο άνθρωπο – πολίτη και όχι υπήκοο κάποιου προτεκτοράτου του νότου, θα πρέπει να είναι αυτοσκοπός, με όραμα ένα καλύτερο αύριο σε μια ελεύθερη κι ανεξάρτητη Ελλάδα, η οποία θα οικοδομεί σχέσεις φιλίας με τους λαούς και όχι με τους διεθνείς τοκογλύφους – τραπεζίτες και η μονομερής διαγραφή του χρέους με ταυτόχρονη διαδικασία υιοθέτησης εθνικού νομίσματος, βασικό πρωταγμα του αγώνα του.

Όποιος οικονομολόγος, θεωρεί μονόδρομο την Ε.Ε. και χρήζεται υπέρμαχος του ενιαίου νομίσματος, τότε θα πρέπει να ξεκινήσει τη μελέτη της οικονομικής θεωρίας (η οποία είναι κοινωνική επιστήμη κι όχι επιστήμη των αριθμών, των μοντέλων και των αριστοποιήσεων) από άλλη βάση, σε αντίθετη περίπτωση, μάλλον θα πρέπει να θεωρηθεί το λιγότερο ύποπτος. Η ιστορία ας κρίνει βέβαια… μέχρι στιγμής όμως το ευρώ και η λογική του ως νόμισμα, δεν είναι παρά ένα σαθρό οικοδόμημα με απώτερο στόχο να οδηγήσει τους λαούς της Γηραιάς Ηπείρου στην απόλυτη εξαθλίωση και χειραγώγηση, δέσμιους ανύπαρκτων χρεών.

 

* Ο Παναγιώτης Σπυρόπουλος είναι Οικονομολόγος, MSc., Μέλος ΕΛ.Λ.Α.Σ. (http://eleutheriellada.wordpress.com/), pan.spyropoulos@gmail.com

 

[1] Ήταν χρήματα που χρωστούσαμε εμείς σε εμάς και που το κράτος έλεγχε τυπώνοντας σιγά σιγά όλο και περισσότερο χρήμα, δημιουργώντας μεν πληθωρισμό, αλλά σταδιακά η αγορά μπορούσε να προσαρμοστεί. Αυτή ήταν η γνωστή τότε και ως "διολίσθηση" της δραχμής)

[2] η Αργεντινή βίωσε τη χρεοκοπία από το αντίστοιχο προδοτικό, διορισμένο από το ΔΝΤ καθεστώς της, για 18 μήνες, δηλαδή την απόλυτη εξαθλίωση, μέχρι να αναλάβει την εξουσία ο Κίρχνερ

[3] στην Αργεντινή την περίοδο της άτακτης χρεοκοπίας, που ξεπουλήθηκαν οι πετρελαιοπηγές και η εθνική αεροπλοΐα για μερικές δεκάδες χιλιάδες δολάρια!!!

 

ΠΗΓΗ: Απριλίου 20, 2012,  http://seisaxthia.wordpress.com/2012/04/20/….83/