ΕΥΡΩΣΥΝΟΔΟΣ ΚΟΡΥΦΗΣ: Oι ελπίδες όλων μας από τη σύσκεψη των χωρών της ζώνης του Ευρώ πρέπει να είναι πάρα πολύ περιορισμένες – γεγονός που δυστυχώς, εφόσον συμβεί, θα επιδεινώσει σε πολύ μεγάλο βαθμό την κρίση χρέους που βιώνουμε

 

Του Βασίλη Βιλιάρδου*

 

Παρά τις πιέσεις εκ μέρους των Η.Π.Α., τις ελπίδες όλων μας, καθώς επίσης τις ενδεχομένως καλές προθέσεις όλων των ηγετών της Ευρωζώνης (υποθετικά και της καγκελαρίου) οι αριθμοί παραμένουν αδυσώπητοι – ενώ δεν μας προϊδεάζουν θετικά, σε σχέση με την έκβαση των συνομιλιών.

Ειδικότερα, όπως πολύ σωστά αναφέρεται, για να μειωθεί σε μία οικονομία το ποσοστό του δημοσίου χρέους της σε σχέση με το ΑΕΠ, θα πρέπει η ανάπτυξη, συμπεριλαμβανομένου του πληθωρισμού (δείκτης γνωστός ως ονομαστικό ΑΕΠ), να υπερβαίνει τις δαπάνες του δανεισμού (επιτόκιο συν το λοιπό κόστος) – η οικονομία δηλαδή θα πρέπει να αναπτύσσεται γρηγορότερα από τα χρέη.

Η προϋπόθεση αυτή δεν ισχύει σε καμία περίπτωση για την Ελλάδα – αφού το κόστος δανεισμού της υπερβαίνει το 4%, ενώ η οικονομία της όχι μόνο δεν αναπτύσσεται, αλλά είναι για πολλοστή χρονιά σε ύφεση (περί το 7% για το 2012), με το έλλειμμα του προϋπολογισμού της να τοποθετείται στο 9-10%.

Επίσης, μάλλον δεν ισχύει για την Ιταλία και για την Ισπανία, οι οποίες πολύ δύσκολα θα έχουν αύξηση του ονομαστικού ΑΕΠ τους το 2012 – ενώ οι προβλέψεις διεθνών οίκων για το 2013 αναφέρονται σε μείωση του ΑΕΠ (ύφεση), της τάξης του 2,5%.

Παράλληλα όμως, σε αντίθεση με την Ελλάδα, η οποία ευρίσκεται από πολύ πριν στο μηχανισμό στήριξης, τα επιτόκια δανεισμού και των δύο αυτών χωρών (δεκαετή) είναι στα όρια του 7% – ένα απολύτως εκρηκτικό μίγμα, ακόμη και αν δεν αυξηθούν περαιτέρω, αφού το 2013 θα ξεπερνούν κατά 10 ολόκληρες μονάδες το ρυθμό ανάπτυξης!

Η κατάσταση αυτή θα οδηγήσει και τις δύο χώρες στην αύξηση του δημοσίου χρέους ως προς το ΑΕΠ, σε επόμενους ανόδους των επιτοκίων κοκ – στον καθοδικό σπειροειδή κύκλο του θανάτου λοιπόν. Αν και η Ισπανία δε έχει πολύ χαμηλότερο χρέος ως προς το ΑΕΠ της από την Ιταλία, τα προβλήματα των τραπεζών της, τα οποία θα εκβάλλουν στο χρέος, παράλληλα με την υπερδιπλάσια ανεργία από την Ιταλία και την κρίση ακινήτων, θα την φέρουν σύντομα στην ίδια θέση.

Ακόμη λοιπόν και αν η Ιταλία, όπως επίσης η Ισπανία, τα κάνουν όλα σωστά, το χρέος τους θα συνεχίσει να αυξάνεται, ενώ η ανταγωνιστικότητα τους εντός της Ευρωζώνης, συγκριτικά τουλάχιστον με τη Γερμανία, θα περιορίζεται συνεχώς, έστω και αν μειώνονται οι μισθοί – γεγονός που μάλλον σημαίνει ότι, θα ήταν καλύτερη η έξοδος από το κοινό νόμισμα και για τις δύο αυτές χώρες, πριν ακόμη εγκλωβιστούν, όπως δυστυχώς συνέβη με την Ελλάδα.   

Η τραπεζική ένωση

Από την άλλη πλευρά, η τραπεζική ένωση της Ευρωζώνης φαίνεται να μη γίνεται αποδεκτή από τη Γερμανία – για ευνόητους λόγους. Σε αντίθεση δε με τη Γαλλία (η οποία είναι πολύ εκτεθειμένη με τεράστια δάνεια των τραπεζών της στις χώρες του νότου, έχει αποβιομηχανοποιηθεί σημαντικά, ενώ απειλείται με σπάσιμο της υφιστάμενης φούσκας ακινήτων), η Γερμανία προτείνει πρώτα τη δημοσιονομική ένωση, μετά την πολιτική και στο τέλος την τραπεζική – ενώ επιμένει στην παραχώρηση μέρους της εθνικής κυριαρχίας όλων στις Βρυξέλλες, όταν η Γαλλία δεν το θέλει καθόλου.

Ειδικότερα, με βάση το ifo, ενώ τα δημόσια χρέη της Ελλάδας, της Ιρλανδίας, της Πορτογαλίας, της Ιταλίας και της Ισπανίας ήταν στα τέλη του 2011 περί τα 3,3 τρις €, τα χρέη των τραπεζών τους ήταν 9,2 τρις € – τριπλάσια δηλαδή.

Συνολικά δε, τα δημόσια και τα τραπεζικά χρέη των πέντε παραπάνω χωρών ήταν 12,5 τρις € – ένα ποσόν πραγματικά τρομακτικό (για σύγκριση, το σύνολο όλων των ισολογισμών των αμερικανικών τραπεζών είναι της τάξης των 17 τρις $). Επομένως η Γερμανία θα ήταν αδύνατον να εγγυηθεί για όλα αυτά – με ΑΕΠ μόλις 2,8 τρις €.

Στην προκειμένη περίπτωση, πάντοτε σύμφωνα με το Ινστιτούτο, οι παραλληλισμοί με την Ιρλανδία είναι αρκετά επεξηγηματικοί. Αναλυτικότερα, όταν οι τράπεζες της Ιρλανδίας αντιμετώπισαν προβλήματα και έπρεπε να πληρώνουν υψηλά επιτόκια, ζήτησαν από την κυβέρνηση εγγυήσεις για τα δάνεια τους (όπως συνέβη και στην Ελλάδα) – έτσι ώστε να διασφαλιστούν οι δανειστές τους και να τους μειώσουν τα επιτόκια, χωρίς να υπάρξει λόγος χρησιμοποίησης (ρευστοποίησης) των εγγυήσεων.

Στη συνέχεια, η Ιρλανδία εγγυήθηκε τα δάνεια των τραπεζών της απέναντι στους πιστωτές τους, σε ένα επίπεδο που αντιστοιχούσε στο 235% του ΑΕΠ της – γεγονός που αργότερα οδήγησε τη χώρα στα όρια της χρεοκοπίας, από την οποία διασώθηκε με "διακρατικά" δάνεια, ύψους ίσου με το 171% του ιρλανδικού ΑΕΠ (144,5 δις € Target πιστώσεις της ΕΚΤ, 55 δις € αγορές δημοσίων ομολόγων από την ΕΚΤ και 67,5 δις € από τους EFSM, ESM, ΔΝΤ, καθώς επίσης διακρατικά δάνεια εκ μέρους της Βρετανίας, της Σουηδίας και της Δανίας).    

Ολοκληρώνοντας, δεν είναι ούτε οι γερμανικές τράπεζες σε θέση να αναλάβουν τα ρίσκα των τραπεζών των πέντε προβληματικών οικονομιών της Ευρωζώνης – αφού τα ίδια κεφάλαια τους είναι μόλις 354 δις €, έναντι των 9,2 τρις € που οφείλουν οι τράπεζες των παραπάνω κρατών. Δεν μπορούν να αναλάβουν ούτε καν τις καταθέσεις των Πολιτών των χωρών αυτών, ύψους 3,6 τρις €.

Για όλα τα παραπάνω λοιπόν, οι ελπίδες όλων μας από τη σύσκεψη κορυφής των χωρών της ζώνης του Ευρώ πρέπει να είναι πάρα πολύ περιορισμένες – γεγονός που δυστυχώς, εφόσον συμβεί, θα επιδεινώσει σε πολύ μεγάλο βαθμό την κρίση χρέους που βιώνουμε, ειδικά στην Ελλάδα. Φυσικά ελπίζουμε να κάνουμε λάθος, να είμαστε υπερβολικά απαισιόδοξοι και η σύνοδος να έχει θετικά αποτελέσματα για την Ευρώπη και τον πλανήτη.    

Ευρώ-συγκοινωνούντα Δοχεία

Σύμφωνα τώρα με πρόσφατη μελέτη του υπουργείου οικονομικών της Γερμανίας προς την επιτροπή προϋπολογισμού, η χώρα έχει αναλάβει εγγυήσεις ύψους 310,3 δις € στα πλαίσια των πακέτων στήριξης της Ευρωζώνης (στα EFSF και ESM 285,3 δις €, στον προϋπολογισμό της Ευρωζώνης 9,8 δις € και στο πρώτο Ελληνικό πακέτο 15,2 δις €).

Εάν στα παραπάνω προσθέσει κανείς τις απαιτήσεις της κεντρικής τράπεζας της Γερμανίας απέναντι στην ΕΚΤ, από το σύστημα διακανονισμού πληρωμών Target II, ύψους 700 δις € στα τέλη Μαΐου (αυξάνονται κατά 50-100 δις € μηνιαία), θα ξεπεράσει το 1 τρις € – ποσόν που διακινδυνεύει σαν κράτος, σε περίπτωση διάλυσης της Ευρωζώνης (επί πλέον αυτού που διακινδυνεύουν οι εμπορικές τράπεζες της, οι επιχειρήσεις, οι ασφαλιστικές εταιρείες, οι επενδυτικές κλπ.).

Με κριτήριο το ΑΕΠ της Γερμανίας του 2011 (περί τα 2,8 τρις €), καθώς επίσης το δημόσιο χρέος της ως προς το ΑΕΠ (81,5%), τυχόν απώλεια του παραπάνω ποσού θα εκτόξευε το χρέος της στο 117% του ΑΕΠ της – σε ένα επίπεδο δηλαδή, με το οποίο είναι πολύ δύσκολο να ανταπεξέλθει μία οικονομία, ειδικά λόγω των αυξημένων επιτοκίων που συνήθως απαιτούν οι αγορές από υπερχρεωμένα κράτη (εάν δε η Γερμανία εγκατέλειπε μόνη της την Ευρωζώνη, δεν θα μπορούσε να απαιτήσει ουσιαστικά αυτά τα χρήματα, με βάση τη σύμβαση).

Η αξιολόγηση της Γερμανίας λοιπόν από τις αμερικανικές εταιρείες, οι οποίες αργά ή γρήγορα θα συμπεριλάβουν αυτούς τους κινδύνους, θα ακολουθήσει σύντομα – ενώ μάλλον θα αναγκασθεί σε περαιτέρω συμβιβασμούς, στην σύνοδο κορυφής.

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ

Ο φαύλος κύκλος του χρήματος μέσα από τη σημερινή (δυσ)λειτουργία του ευρωσυστήματος, με ένα υπεραπλουστευμένο παράδειγμα:

Η ΕΚΤ προσφέρει πιστώσεις στις εμπορικές τράπεζες των υπερχρεωμένων χωρών (οι υπόλοιπες δεν το έχουν ανάγκη), για να αποφευχθεί ο κίνδυνος χρεοκοπίας τους (υπεραναλήψεις των πελατών τους, bank run κλπ.), καθώς επίσης για να διακανονισθούν οι εξωτερικές κυρίως πληρωμές τους.

Οι εμπορικές τράπεζες δίνουν τα χρήματα αυτά στους πελάτες τους (αναλήψεις, δάνεια) οι οποίοι, αντί να τα καταναλώσουν, να τα επενδύσουν ή να τα αποταμιεύσουν σε αυτές, είτε πληρώνουν τις ελλειμματικές εισαγωγές τους, είτε καταθέτουν μεγάλο μέρος τους (αποταμιεύουν) σε λογαριασμούς γερμανικών (ή άλλων) τραπεζών.

Οι γερμανικές τράπεζες, επειδή οι εισροές (καταθέσεις) από άλλες χώρες είναι μεγάλες, οι δικοί τους πελάτες δεν επενδύουν πλέον τόσο πολύ (λόγω μείωσης της ζήτησης στις εξαγωγικές αγορές τους), έχουν πλεονάσματα (η χώρα εξάγει περισσότερα από όσα εισάγει) και δεν καταναλώνουν αρκετά, τα τοποθετούν στην κεντρική τους τράπεζα.

Η κεντρική τους τράπεζα (Bundesbank) τα τοποθετεί στην ΕΚΤ – η οποία με τη σειρά της τα δανείζει στις εμπορικές των υπερχρεωμένων χωρών, μεταξύ άλλων και για την πληρωμή των εισαγωγών τους (Target II), οπότε η διαδικασία ξεκινάει ξανά από την αρχή.

Κλείνοντας, κατά την άποψη μας, η ΕΚΤ (με κεφάλαιο 10 δις € και με ισολογισμό πάνω από 2 τρις €) είναι η πιο επικίνδυνη τράπεζα στον πλανήτη, ακολουθούμενη από τη Fed – ενώ η Bundesbank η πιο εκτεθειμένη.

 

* Βασίλης Βιλιάρδος  (copyright), Αθήνα, 28. Ιουνίου 2012, viliardos@kbanalysis.com. Ο κ. Β. Βιλιάρδος είναι συγγραφέας, οικονομολόγος, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου. Έχει εκδώσει πρόσφατα τρία βιβλία της σειράς «Η κρίση των κρίσεων» (διάθεση με παραγγελία στο kb@kbanalysis.com)

 

ΠΗΓΗ: http://www.casss.gr/PressCenter/Articles/2636.aspx#.T-xnUJGHrgl

Το Βρομόλογο της Ευρώπης

 

Του Δημήτρη Καζάκη

 

Οι ηγέτες του G20 και κυρίως οι ΗΠΑ πιέζουν φορτικά τους ηγέτες της Ευρώπης και κυρίως την Μέρκελ να ενωθούν για να ξεπεράσουν την κρίση του χρέους της, υιοθετώντας έναν οδικό χάρτη για τη στενότερη ολοκλήρωση να μειώσουν το κόστος δανεισμού και να αποτραπεί η περαιτέρω ζημιά στην παγκόσμια οικονομία.

Με την Ισπανία να ετοιμάζει την επίσημη αίτηση μέσα σε λίγες μέρες για την παροχή έως και 100 δισ. ευρώ για τις υπό χρεοκοπία τράπεζές της, με κόστος δανεισμού να χτυπά νέα ιστορικά ρεκόρ τόσο για την Ισπανία, όσο και για την Ιταλία, στη σύνοδο κορυφής των G20 στο Μεξικό οι ηγέτες δεσμεύτηκαν να λάβουν «όλα τα αναγκαία μέτρα πολιτικής» για την υπεράσπιση της νομισματικής ένωσης και του κοινού νομίσματος.

Οι ΗΠΑ δεσμεύονται να μειώσουν τις δαπάνες, αποφεύγοντας παράλληλα μια «απότομη δημοσιονομική συστολή» το 2013. «Έχουμε ένα βαθύ ενδιαφέρον για να δούμε την Ευρώπη να ευημερεί,» δήλωσε ο πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα σε δημοσιογράφους σήμερα στο μεξικανικό θέρετρο στην παραλία του Los Cabos στο κλείσιμο της συνόδου κορυφής. «Οι φίλοι μας στην Ευρώπη να κατανοήσουν σαφώς τη σοβαρότητα της κατάστασης και να προχωρήσουν με αυξημένη αίσθηση του επείγοντος».

Τι σημαίνουν όλες αυτές οι δηλώσεις για την κατάσταση της ευρωζώνης και της παγκόσμιας οικονομίας; Απολύτως τίποτε. Οι ηγέτες των G20 αποφάσισαν να συνεχίσουν πιο ενεργητικά στον ίδιο κατήφορο που έχει φουντώσει την κρίση και κινδυνεύει για μια ακόμη φορά να ρίξει στα βράχια ενός κραχ τις χώρες της ευρωζώνης, αλλά και την παγκόσμια οικονομία. Η λογική είναι απλή. Θα κάνουμε ότι θέλουν οι αγορές και οι τραπεζίτες, έστω κι αν χρειαστεί να πεθάνουν λαοί και χώρες. Άλλωστε αυτοί που είναι πρώτοι υποψήφιοι για εξολόθρευση είναι οι χώρες και οι λαοί που βρίσκονται εκτός G20. Αυτός είναι ο βασικός λόγος δημιουργίας αυτής της ομάδας. Για να εξασφαλίσουν την οικονομική και υποδομή μιας παγκόσμιας διακυβέρνησης ερήμην των λαών. Οι εκτός τειχών είναι απλά υποψήφια θύματα.

Μέσα στους G20 οι αντιθέσεις ανάμεσα στις ΗΠΑ και την Γερμανία έχουν φτάσει σε σημείο βρασμού. Οι ΗΠΑ μαζί με την Γαλλία και φυσικά τη Βρετανία πιέζουν αφόρητα την Γερμανία όχι μόνο να αποδεχτεί την ενιαιοποίηση του τραπεζικού συστήματος της ευρωζώνης (κάτι που αποδέχτηκε) υπό την Κομισιόν και την ΕΚΤ, αλλά και την υιοθέτηση νέων ενιαίων χρηματοδοτικών λύσεων, όπως είναι το ευρωομόλογο, που πολύ σωστά ορισμένοι έχουν ονομάσει βρομόλογο.

Ο ενιαίος τραπεζικός τομέας στην ευρωζώνη θα σημάνει την απόσπαση των ιδιωτικών τραπεζών, αλλά και των κεντρικών τραπεζών, από κάθε εθνική εποπτεία και έλεγχο. Τα κράτη και οι λαοί θα καλούνται απλά να πληρώσουν τον λογαριασμό των διασώσεων των τραπεζών που θα αποφασίζουν αυτόματα και ανεξάρτητα από τις κυβερνήσεις και τα εθνικά κοινοβούλια, τα όργανα της ευρωζώνης. Επιπλέον, η διασύνδεση των τραπεζών θα γίνει τέτοια που οι τιτλοποιήσεις και άλλες τέτοιες κερδοσκοπικές πρακτικές δεν θα υπόκεινται πλέον σε κανενός είδους περιορισμό από τις εθνικές αρχές και νομοθεσίες. Με τον τρόπο αυτό η ευρωζώνη από οικονομική και νομισματική ένωση, μετατρέπεται σε τραπεζική ένωση με ότι κάτι τέτοιο συνεπάγεται.

Επίσης, οι ΗΠΑ πιέζουν να υπάρξει πολύ γρήγορα στην ευρωζώνη μια υπερεθνική διακυβέρνηση με ανάλογες αρμοδιότητες και χωρίς τους περιορισμούς των εθνικών κοινοβουλίων. Αυτή η κυβέρνηση θα είναι υπεύθυνη για την άσκηση της δημοσιονομικής και οικονομικής πολιτικής σε ολόκληρη την ευρωζώνη με τις κυβερνήσεις των κρατών-μελών σε ρόλο τοπάρχη, σε ρόλο τοπικού εκτελεστικού βραχίονα της κεντρικής υπερεθνικής εξουσίας.

Πρώτο αποφασιστικό βήμα για την δημιουργία αυτής της κυβέρνησης είναι η υιοθέτηση του ευρωομολόγου. Το ευρωομόλογο, για το οποίο πιέζουν και οι αγορές, αποτελεί μια πρόταση του Τζορτζ Σόρος και άλλων κερδοσκόπων ήδη από το 2007. Κι όντως αποτελεί την πιο τρελή φαντασίωση όσων σπεκουλάρουν με κρατικά ομόλογα. Πρόκειται για την υιοθέτηση ενιαίου συστήματος κρατικού δανεισμού από τα υπερκρατικά όργανα της ευρωζώνης με εγγύηση των ισχυρών οικονομιών της. Αυτός είναι κι ο λόγος που αρνείται μέχρι στιγμής μια τέτοια εξέλιξη η Γερμανία. Η Γερμανική κυβέρνηση γνωρίζει πολύ καλά ότι το ευρωομόλογο θα σημάνει εκτίναξη του κόστους δανεισμού για την ίδια και σοβαρά δημοσιονομικά προβλήματα.

Ωστόσο, ο δρόμος για το ευρωομόλογο έχει ήδη ανοίξει. Όχι γιατί έχει όλα αυτά τα πλεονεκτήματα που λένε οι οπαδοί του, αλλά γιατί υπό τα υπάρχοντα πλαίσια της ευρωζώνης δεν υπάρχει άλλη λύση. Είναι σχεδόν σίγουρο ότι η έκδοση ευρωομολόγων θα πυροδοτήσει υποβαθμίσεις τραπεζών, κρατών και οργανισμών στην ευρωζώνη με τα επιτόκια να παίρνουν την ανιούσα. Όμως τι άλλο μπορούν να κάνουν οι αρχές της ευρωζώνης προκειμένου να αντιμετωπίσουν τις καλπάζουσες δανειακές ανάγκες κρατών και τραπεζών με την ευρωζώνη απείραχτη; Ιδίως τώρα που βρίσκονται στο παρά πέντε η Ισπανία και η Ιταλία.

Είναι σίγουρο ότι προκειμένου να διασωθεί το κοινό νόμισμα και η ευρωζώνη, αργά ή γρήγορα, θα γίνει αναγκαίο το ευρωομόλογο. Εκτός κι αν η Γερμανία αποφασίσει να ακολουθήσει κάποιο plan B, που δεν περιλαμβάνει την ευρωζώνη. Τουλάχιστον με την υπάρχουσα μορφή της.

Αν υιοθετηθεί το ευρωομόλογο τι θα συμβεί; Θα αποσοβηθεί η κρίση δανεισμού και χρέους της ευρωζώνης; Κάθε άλλο. Θα υπάρξει μια μικρή ύφεση στο κόστος δανεισμού, αλλά τα χρέη θα συνεχίσουν να καλπάζουν. Οι δημοσιονομικές πολιτικές θα γίνουν ακόμη πιο ασφυκτικές και περιοριστικές με αποτέλεσμα να επιδεινωθούν οι διαδικασίες ύφεσης μέσα στην ευρωζώνη. Το ευρωομόλογο απλά είναι μια ακόμη απελπισμένη ανάσα για μια ευρωζώνη που πνίγεται από τα ίδια της τα χρέη και την αδυναμία του κοινού νομίσματος να επιβιώσει.

Οι «λύσεις» αυτές έχουν ξαναδοκιμαστεί με καταστροφικά αποτελέσματα. Μετά τον 1^ο Παγκόσμιο Πόλεμο η κρίση χρέους που είχε πυροδοτήσει για νικητές και ηττημένους ήταν τέτοια που οδήγησε τις περισσότερες χώρες σε μια χρόνια ύφεση. Το 1919 ιδρύεται η Κοινωνία των Εθνών (ΚΤΕ). Το 1920 στις Βρυξέλλες συνέρχεται η πρώτη οικονομική συνδιάσκεψη της ΚΤΕ με συμμετοχή 39 κρατών. Στη συνδιάσκεψη αυτή διαπιστώνεται ότι λόγω της κατάστασης υπερχρέωσης, οι περισσότερες χώρες δυσκολεύονται να έχουν πρόσβαση σε πιστώσεις. «Η Επιτροπή εκτιμά ότι ένα από τα μεγαλύτερα εμπόδια για τη χορήγηση των πιστώσεων είναι η απουσία στις δανειζόμενες χώρες επαρκών εγγυήσεων για την τελική αποπληρωμή. Η Επιτροπή ως εκ τούτου μελέτησε με προσοχή, υπό το φως των γενικών εκτιμήσεων που απαριθμούνται παραπάνω, όλες τις προτάσεις που παρουσιάστηκαν με σκοπό τη δημιουργία εγγυήσεων που θα παράσχουν ικανοποιητική ασφάλεια για τους εξαγωγείς». [1]

Τι έκανε η συγκεκριμένη Επιτροπή για να ξεπεράσει το πρόβλημα των επαρκών εγγυήσεων; Εισηγήθηκε έναν Οργανισμό που υπό την αιγίδα και την εγγύηση της ΚΤΕ θα εξέδιδε ομόλογα δανεισμού για την διευκόλυνση των κρατών που αντιμετώπιζαν δανειακό αδιέξοδο. Επιπλέον «μια επιτροπή χρηματιστών και των επιχειρηματιών θα πρέπει να οριστεί αμέσως από το Συμβούλιο της Κοινωνίας των Εθνών για τον καθορισμό των αναγκαίων μέτρων ώστε να δοθεί πρακτικό αποτέλεσμα στην παρούσα πρόταση.» [2]  

Μ' αυτόν τον τρόπο δημιουργήθηκε η δημοσιονομική επιτροπή της ΚΤΕ με σκοπό να εξασφαλίσει την επιβολή της πολιτικής που θα εξασφάλιζε την αποπληρωμή των δανείων. Ο δανεισμός με κοινά ομόλογα της ΚΤΕ έγινε το 1923 με την Αυστρία και το εγγυήθηκε η Βρετανία, η Γαλλία, η Τσεχοσλοβακία, η Ιταλία, το Βέλγιο, η Σουηδία, η Δανία και η Ολλανδία. Ένα ακόμη τέτοιο δάνειο πήρε η Ουγγαρία το 1924. Ένα τέτοιο δάνειο εκδόθηκε για την Εσθονία το 1927. Δύο τέτοια δάνεια για την Πόλη του Ντάντσιχ, έκδοσης 1925 και 1927. Δύο δάνεια για την Βουλγαρία, έκδοσης 1926 και 1928. Δύο δάνεια εκδόθηκαν και για την Ελλάδα το 1924 και το 1928. Τα δάνεια αυτά εμφανίστηκαν ως ευνοϊκά, διότι ήταν χαμηλού επιτοκίου σε σύγκριση με την ελεύθερη δανειακή αγορά.

Σ' όλες αυτές τις περιπτώσεις επιβλήθηκε η ίδια δημοσιονομική και οικονομική συνταγή από την δημοσιονομική επιτροπή της ΚΤΕ. Δραστικές μειώσεις μισθών, μαζικές απολύσεις από το δημόσιο, περικοπές σε κοινωνικές δαπάνες μέχρις θανάτου, κοκ. Η δε Ελλάδα βρέθηκε υπό διπλή κηδεμονία: τον Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο, που είχε επιβληθεί από μεγάλες δυνάμεις και δανειστές ήδη από το 1898 και την δημοσιονομική επιτροπή της ΚΤΕ.

Τι απέγινε; Αποσοβήθηκε η κρίση δανεισμού και χρέους; Κάθε άλλο. Πρόσθεσε τόσο χρηματιστικό εκρηκτικό υλικό που έκανε το κραχ του 1929-33 όχι μόνο αναπόφευκτο, αλλά απόλυτα καταστροφικό. Τόσο καταστροφικό που μόνη διέξοδος για τις μεγάλες δυνάμεις ήταν ο νέος παγκόσμιος πόλεμος.

Τα δάνεια με κοινά ομόλογα της ΚΤΕ δεν πληρώθηκαν ποτέ. Κι αυτό γιατί οι οφειλέτες για τους οποίους είχαν εκδοθεί χρεοκόπησαν επίσημα το 1932. Οι μόνοι οφειλέτες που δέχτηκαν ως ένα βαθμό να εκπληρώσουν μετά την επίσημη χρεοκοπία τους τα δάνεια αυτά ήταν η Ουγγαρία, η Βουλγαρία και φυσικά η Ελλάδα. Το γεγονός αυτό δεν είναι καθόλου άσχετο με τα ναζιστικά και φασιστικά καθεστώτα που επιβλήθηκαν σ' αυτές τις χώρες. Κι ενώ η Ουγγαρία με τη Βουλγαρία μετά τον 2^ο Παγκόσμιο Πόλεμο αρνήθηκαν να αναγνωρίσουν τις δανειακές τους υποχρεώσεις, η Ελλάδα τις αναγνώρισε για μια ακόμη φορά, έστω κι αν ΚΤΕ δεν υπήρχε πλέον.

Την ίδια πεπατημένη ακολουθεί για μια ακόμη φορά το παγκόσμιο σύστημα. Τα ίδια καταστροφικά εργαλεία επιλέγει. Μόνο που αυτή την φορά έχει αφαιρέσει τους βαθμούς ελευθερίας που υπήρχαν στον μεσοπόλεμο για την διαχείριση των εθνικών οικονομιών. Οι ενιαίες παγκόσμιες αγορές κεφαλαίου, οι νομισματικές ενώσεις και κυρίως η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση προσθέτει τρομακτικό εκρηκτικό υλικό στην κατάσταση και στενεύει σε βαθμό τραγικό τα όποια περιθώρια διαχείρισης έστω της κρίσης από τα υπερεθνικά επιτελεία.

 

Παραπομπές

 

[1] League of Nations, vol. III (1920), σ. 242.

[2] Στο ίδιο, σ. 243.

 

ΠΗΓΗ: Τετάρτη, 20 Ιουνίου 2012, http://dimitriskazakis.blogspot.gr/2012/06/blog-post_20.html

 

ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΟ ΤΑΜΕΙΟ:

Οι ενέργειες των εισβολέων θα μπορούσαν να παραλληλιστούν με αυτές ενός έμπειρου υδραυλικού, ο οποίος «επισκευάζει» με τέτοιο τρόπο μία βρύση, έτσι ώστε να χαλάσει σύντομα, για να αναζητήσουμε ξανά τις πανάκριβες υπηρεσίες του

 

Του Βασίλη Βιλιάρδου*

 

Όπως είχαμε αναλύσει τον Απρίλιο του 2011, "Η κερδοσκοπία ενδυναμώνει μία ήδη υφιστάμενη τάση – είτε πρόκειται για τις συναλλαγματικές ισοτιμίες, είτε για τις τιμές των πρώτων υλών και εμπορευμάτων, είτε για τα επιτόκια, είτε για τα ομόλογα. Ο στόχος της είναι να εκμεταλλευθεί κερδοφόρα τις διαφορές στις τιμές, οι οποίες είναι το αποτέλεσμα της σκόπιμης ενδυνάμωσης των ήδη υφισταμένων τάσεων. Πρόκειται λοιπόν για μία απλούστατη λογική, η οποία πρέπει να αντιμετωπισθεί επίσης απλά".

Σύμφωνα με τον παραπάνω κανόνα, η πραγματική λύση για την κρίση χρέους της Ευρώπης είναι ουσιαστικά πολύ απλή: Το ταμείο στήριξης της Ευρωζώνης (EFSF), το οποίο δημιουργήθηκε με τα χρήματα που διέθεσε αφενός μεν η κεντρική τράπεζα, αφετέρου τα κράτη-μέλη της, οφείλει να «μεταλλαχθεί» σε ένα Ευρωπαϊκό Νομισματικό Ταμείο (ΕΝΤ) – στα ίχνη του ΔΝΤ, έτσι όπως αυτό λειτούργησε την πρώτη περίοδο της ίδρυσης του (από το 1945 έως το 1971).

Το ταμείο αυτό θα πρέπει να προσφέρει τα απαραίτητα χρηματοπιστωτικά μέσα στις χώρες του Ευρώ, με τη βοήθεια της έκδοσης ευρωομολόγων. Ταυτόχρονα, τόσο το ΕΝΤ, όσο και η ΕΚΤ, οφείλουν να εγγυώνται για τα δημόσια χρέη όλων των χωρών-μελών τους. Κατ' αυτόν τον απλούστατο τρόπο, δεν θα υπάρχει κανένας λόγος ύπαρξης υψηλών «προμηθειών ρίσκου» (Spreads, CDS), καθώς επίσης τοκογλυφικών επιτοκίων 

Στην περίπτωση τώρα που εκδίδονται νέα ομόλογα δημοσίου από τις χώρες της ζώνης του ευρώ, χωρίς να υπάρχουν ενδιαφερόμενοι από τις αγορές κεφαλαίου, θα πρέπει να αγοράζονται από το ΕΝΤ (αν και στην περίπτωση αυτή θα ήταν μάλλον απίθανο να μη βρεθούν αγοραστές, αφού υπάρχουν τεράστιες ποσότητες κεφαλαίων διεθνώς, τα οποία αναζητούν διαρκώς σίγουρες τοποθετήσεις – τα συναλλαγματικά διαθέσιμα μόνο της Κίνας υπερβαίνουν τα 3 τρις $).

Τα κριτήρια τώρα, με τα οποία θα παρέχονται πιστώσεις στις χώρες-μέλη της ένωσης, θα πρέπει να είναι ανάλογα με αυτά του ΔΝΤ – προσαρμοσμένα στις ιδιαίτερες συνθήκες της Ευρώπης. Με τον τρόπο αυτό ο κύκλος του διαβόλου, ο οποίος ξεκινάει με την απαίτηση τοκογλυφικών επιτοκίων εκ μέρους των αγορών και συνεχίζει με τις προσπάθειες υπερβολικών μέτρων άμεσης μείωσης των ελλειμμάτων, τα οποία οδηγούν σε καταστροφικές υφέσεις, σε περαιτέρω αύξηση των δημοσίων χρεών, καθώς επίσης σε ακόμη υψηλότερα επιτόκια δανεισμού, θα πάψει πια να υφίσταται (άρθρο μας).  

ΤΟ «ΕΠΙΘΥΜΗΤΟ» ΔΝΤ ΚΑΙ Η ΕΛΛΑΔΑ

(Μέρος κειμένου μας από τις 23. Μαρτίου του 2011) Τα βασικότερα προβλήματα της χώρας μας είναι κατ' αρχήν Πολιτισμικά (εδώ συμπεριλαμβάνουμε την κοινωνία και τους Πολίτες – επίσης την πλειοψηφία των ΜΜΕ), στη συνέχεια Θεσμικά και μάλλον στο τέλος, ενδεχομένως παράλληλα, Πολιτικά.

Τα οικονομικά προβλήματα «έπονται», ενώ στην πραγματικότητα δεν προηγείται η υπερχρέωση (η χώρα μας δεν είναι σε καμία περίπτωση χρεοκοπημένη, αφού τόσο τα περιουσιακά της στοιχεία, όσο και οι υποδομές της, υπερβαίνουν τα δάνεια της), αλλά η κακοδιαχείριση – στην οποία υπάγεται η παγίδα ρευστότητας που δεν αποφύγαμε, με αποτέλεσμα να μην καταφέρουμε να αντιμετωπίσουμε την ευρύτερη κρίση δανεισμού της «δύσης» (η «υπόθεση εργασίας» εδώ είναι ότι, οι ενέργειες της σημερινής μας κυβέρνησης, μετά την ανάληψη της εξουσίας εκ μέρους της, δεν ήταν σκόπιμες, με στόχο την έλευση του ΔΝΤ – αλλά ανεπαρκείς, όπως αυτές της προηγούμενης, καθώς επίσης  εσφαλμένες).

Επομένως, σύμφωνα τουλάχιστον με την παραπάνω περιγραφή, εάν το ΔΝΤ δεν είχε «μετεξελιχθεί» στην εγκληματική οργάνωση των τοκογλύφων, αλλά σε μία ικανή, έντιμη οργάνωση διαχείρισης οικονομικών κρίσεων διεθνώς, θα έπρεπε να ασχοληθεί με τα βασικά προβλήματα της Ελλάδας – έχοντας τη δυνατότητα να εξασφαλίσει βραχυπρόθεσμα την απαιτούμενη ρευστότητα. Άλλωστε, τα χρήματα που διαθέτει είναι λιγότερα από το 30% του συνολικού πακέτου στήριξης της οικονομίας μας – ενώ η χώρα προέλευσης του, η υπερδύναμη, απλά «τυπώνει» χαρτονομίσματα, τα οποία ουσιαστικά δεν κοστίζουν καθόλου. Οι ενέργειες του όφειλαν λοιπόν να είναι οι εξής:

(α) Θεωρώντας ότι, το Πολιτισμικό πρόβλημα (έλλειμμα Παιδείας) της χώρας μας απαιτεί μακροχρόνια «θεραπεία», η οποία προϋποθέτει την επίλυση των υπολοίπων δύο, το ΔΝΤ θα έπρεπε να ασχοληθεί άμεσα με τη λειτουργία των Θεσμών (για τους οποίους προφανώς αδιαφόρησε). Το κέντρο βάρους των ενεργειών του όφειλε να είναι η αποκατάσταση της κοινωνικής δικαιοσύνης – μεταξύ άλλων, με τη βοήθεια της κατάργησης της θεσμοθετημένης ατιμωρησίας των Πολιτικών, καθώς επίσης των υπολοίπων «κοινωνικών λειτουργών». Είναι άλλωστε εμφανές ότι, εάν συνεχίσει η απίστευτη διαφθορά των πολιτικών, όπως δυστυχώς συμβαίνει, το σύνολο του σημερινού πολιτικού συστήματος θα καταρρεύσει – με εξαιρετικά δυσμενή επακόλουθα για τη χώρα μας. 

(β) Στη συνέχεια, το ΔΝΤ θα έπρεπε να αποκαταστήσει τη σωστή λειτουργία των πολιτικών κομμάτων – επιβάλλοντας την άμεση «κατάργηση» των «μαύρων ταμείων», την πλήρη διαφάνεια στα οικονομικά τους, την πληρωμή των χρεών τους (τα δύο μεγάλα κόμματα χρωστούν πάνω από 100 εκ. € στις τράπεζες), καθώς επίσης καταπολεμώντας τη διαπλοκή, τη διαφθορά, όπως και όλες τις υπόλοιπες, χρόνιες παθήσεις τους.

(γ)  Παράλληλα, το ΔΝΤ όφειλε να ασχοληθεί με εκείνα τα οικονομικά προβλήματα, τα οποία οδήγησαν την Ελλάδα στην υπερχρέωση (για τα οποία επίσης αδιαφόρησε εντελώς). 

Ειδικότερα, όπως έχουμε αναλύσει στο παρελθόν, το σημαντικότερο σημερινό πρόβλημα είναι η «ασύμμετρη παγκοσμιοποίηση» – εντός της Ευρωζώνης δε η αντίστοιχη, η οποία εξειδικεύεται στην αδυναμία συνύπαρξης των πλεονασματικών με τις ελλειμματικές χώρες. Πόσο μάλλον όταν το μεγαλύτερο «εσωτερικό» πρόβλημα της Ευρωζώνης είναι η Γερμανία, η οποία χρησιμοποίησε τη χώρα μας (συνεχίζει να το κάνει), για τον παραδειγματισμό των υπολοίπων «εταίρων» της στην Ευρωζώνη – ενώ ποτέ δεν εξόφλησε τις υποχρεώσεις της απέναντι μας, έστω βοηθώντας μας έμμεσα (άρθρο μας).     

Συνεχίζοντας, η αδυναμία συνύπαρξης των πλεονασματικών με τις ελλειμματικές χώρες εντός της Ευρωζώνης, επιδεινώνεται από το κοινό νόμισμα, το οποίο δεν εξισορροπείται από μία κοινή οικονομική πολιτική (δημοσιονομική ένωση κλπ) – με αποτέλεσμα το Ευρώ των ελλειμματικών χωρών να διατηρείται «τεχνητά» υπερτιμημένο, ενώ το Ευρώ των πλεονασματικών υποτιμημένο. Το γεγονός αυτό οδηγεί τις ελλειμματικές χώρες να αγοράζουν όλο και περισσότερα προϊόντα από τις πλεονασματικές, αφού πωλούνται φθηνότερα – αυξάνοντας κατά συνέπεια την ανταγωνιστικότητα των πλεονασματικών, εις βάρος της δικής τους.

Κατ' επέκταση, το έλλειμμα του ισοζυγίου εξωτερικών συναλλαγών των ελλειμματικών χωρών αυξάνεται συνεχώς, «εκβάλλοντας» ουσιαστικά στο εξωτερικό χρέος τους – όπως φαίνεται από τον Πίνακα Ι, σε σχέση με την Ελλάδα:

ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: Ακαθάριστο Εξωτερικό Χρέος σε εκ. €

Έτη	2006	2007	2008	2009
Σύνολο	252.906	308.539	319.399	407.859

Σημείωση: Το εξωτερικό χρέος είναι το σύνολο του χρέους του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα, σε πιστωτές του εξωτερικού. Εάν η αξία των εξαγωγών μίας χώρας είναι χαμηλότερη από την αξία των εισαγωγών της, με αποτέλεσμα το ισοζύγιο πληρωμών της να έχει έλλειμμα, ένα μέρος τόσο των επενδύσεων, όσο και της κατανάλωσης της χρηματοδοτείται από το εξωτερικό – με αποτέλεσμα να αυξάνεται συνεχώς το εξωτερικό της χρέος. Στην περίπτωση αυτή λέμε ότι, οι Πολίτες επενδύουν και καταναλώνουν περισσότερα υλικά αγαθά και υπηρεσίες, από ότι οι ίδιοι παράγουν. Πηγή: ΤτΕ. Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

Ταυτόχρονα, οι πλεονασματικές χώρες δανείζουν τις ελλειμματικές (Πίνακας ΙΙ), έτσι ώστε αυτές να χρηματοδοτούν τα ελλείμματα τους, καθώς επίσης να αγοράζουν τα προϊόντα τους – επιβαρυνόμενες παράλληλα με τους τόκους.

ΠΙΝΑΚΑΣ ΙΙ: Εξωτερικές απαιτήσεις (δάνεια) των γερμανικών τραπεζών σε δις €, με ημερομηνία καταγραφής τέλη Αυγούστου 2010

Χώρες	Συνολικά	Τράπεζες	Επιχειρήσεις	Δημόσιο
Μ. Βρετανία	379.579	145.194	228.513	5.872
Γαλλία	167.092	92.403	61.209	13.480
Ισπανία	146.755	62.963	63.439	20.353
Ιταλία	133.296	48.138	45.664	39.494
Λουξεμβούργο	124.503	38.035	84.143	2.325
Ολλανδία	123.527	38.147	79.918	5.462
Ιρλανδία	114.707	43.025	69.318	2.364
Αυστρία	69.098	46.738	9.271	13.089
Πολωνία	44.094	7.512	24.688	11.894
Πορτογαλία	28.685	13.130	9.862	5.693
Ελλάδα	27.990	2.451	7.614	17.925
Ευρώπη	1.524.366
Λοιπός κόσμος	928.625
Γενικό σύνολο	2.452.991

Πηγή: Bundesbank. Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

Όπως φαίνεται από τον Πίνακα ΙΙ, η Γερμανία δανείζει σχεδόν το 100% του ΑΕΠ της, κυρίως στις ευρωπαϊκές χώρες – στις οποίες εξάγει το 75% των προϊόντων που παράγει. Οι εξαγωγές της στην ΕΕ στηρίζονται στο υποτιμημένο ευρώ της, το οποίο αυξάνει συνεχώς την παραγωγικότητα της – μειώνοντας διαρκώς την ανταγωνιστικότητα των υπολοίπων. Παράλληλα, επεκτείνεται με τις εμπορικές επιχειρήσεις της στις αδύναμες χώρες, «απορροφώντας» συνεχώς τα έσοδα τους. Προφανώς, ο «κύκλος» αυτός οδηγεί τις ελλειμματικές χώρες στην αδυναμία πληρωμής – σημείο στο οποίο έφτασε πρώτη η Ελλάδα, αφού «επιβοηθήθηκε» από πολλούς άλλους παράγοντες (πολιτική διαφθορά, διαπλοκή, Ολλανδική νόσος  κλπ).

Στην προκειμένη περίπτωση λοιπόν το ΔΝΤ, με τη συνεργασία της ΕΕ, θα έπρεπε να ενδιαφερθεί κυρίως για τη δημιουργία εκείνων των συνθηκών, οι οποίες θα μπορούσαν να οδηγήσουν την Ελλάδα στη σχετική «αποκατάσταση» της οικονομικής ομαλότητας. Εν τούτοις, οι μέχρι στιγμής ενέργειες του, δεν είναι σε καμία περίπτωση προς τη συγκεκριμένη κατεύθυνση

Για παράδειγμα, η εσωτερική υποτίμηση προφανώς δεν προσφέρει στη λύση του προβλήματος, αφού οδηγεί σχεδόν με ασφάλεια στις κοινωνικές εξεγέρσεις – οι οποίες επιδεινώνουν ακόμη περισσότερο τα μεγέθη μίας χώρας (οι εργαζόμενοι δεν έχουν αποδεχθεί ποτέ μέχρι σήμερα τη μείωση των ονομαστικών τους αποδοχών).  

Επίσης δεν είναι λύση η αύξηση των φόρων, η οποία οδήγησε τελικά την Ελλάδα σε μία άνευ προηγουμένου ύφεση (στασιμοπληθωρισμό), από την οποία πολύ δύσκολα πλέον θα ξεφύγει – ειδικά όταν η ανεργία ξεπεράσει το 20%. Τέλος, δεν είναι προφανώς λύσεις όλα τα υπόλοιπα που δρομολόγησε (με εξαίρεση τη μείωση των υπερβολικών δαπανών του δημοσίου, της σπατάλης δηλαδή,  για την οποία όμως αδιαφορεί εμφανώς το σημερινό «καθεστώς»), αφού ουσιαστικά εξυπηρετούν μόνο εισπρακτικούς σκοπούς – ενώ θα μπορούσε να επιτύχει το ίδιο, με άλλες μεθόδους.

Για παράδειγμα, εάν καταργούσε τις εισαγωγικές εξετάσεις, τα φροντιστήρια θα έπαυαν να έχουν λόγο ύπαρξης. Στην περίπτωση αυτή, οι Έλληνες θα μπορούσαν να εξοικονομήσουν πόρους, οι οποίοι αντιστοιχούν στο 3% περίπου του ΑΕΠ (περί τα 7 δις €) – οπότε θα αυξανόταν αυτόματα η φοροδοτική ικανότητα τους, χωρίς να προκληθεί ύφεση. Το ίδιο θα συνέβαινε, εάν εξασφαλιζόταν η σωστή λειτουργία του συστήματος Υγείας, το οποίο κοστίζει στους Έλληνες τουλάχιστον ένα επί πλέον 3% του ΑΕΠ (ακόμη 7 δις €) – ποσόν που δαπανάται σήμερα στην «ιδιωτική περίθαλψη» (φακελάκια κλπ). 

Περαιτέρω, εάν το ΔΝΤ καταπολεμούσε τη διαφθορά, η οποία κοστίζει στο δημόσιο γύρω στο 8% του ΑΕΠ, τότε οι δαπάνες του κράτους θα μειώνονταν αυτόματα κατά περίπου 17 δις €. Μόνο από τα παραπάνω λοιπόν θα μπορούσε να ισοσκελισθεί ο προϋπολογισμός της Ελλάδας, αφού το συνολικό ποσόν (περί τα 31 δις €), υπερβαίνει κατά πολύ τα σημερινά της ελλείμματα (περί τα 20 δις €).

(δ) Τέλος, το ΔΝΤ θα μπορούσε να ενδιαφερθεί για την παραγωγή πλούτου στη χώρα μας,  μεταξύ άλλων καταπολεμώντας τη γραφειοκρατία (η οποία εμποδίζει τα μέγιστα την Ελληνική επιχειρηματικότητα), διευκολύνοντας τις επενδύσεις και μετατρέποντας το αρνητικό ισοζύγιο της Ελλάδας σε θετικό – προφανώς χωρίς να ζητήσει την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας και ιδιαίτερα των κοινωφελών επιχειρήσεων, η οποία προκαλεί ακριβώς το αντίθετο («παράγει» φτώχεια).

Για παράδειγμα, ένας από τους λόγους, για τους οποίους το ισοζύγιο μας είναι αρνητικό (Πίνακας ΙΙΙ), δεν είναι άλλος από την αυξημένη δραστηριοποίηση των πολυεθνικών στη χώρα μας – οι οποίες εισάγουν όλο και περισσότερα προϊόντα από τα κράτη που εδρεύουν, πληρώνοντας όλο και λιγότερους φόρους, με τη βοήθεια της φοροαποφυγής (transfer pricing, Offshore κλπ).

ΠΙΝΑΚΑΣ ΙΙΙ: Εξέλιξη δεικτών ανεργίας και ισοζυγίου (σε ποσοστά επί του ΑΕΠ)

Έτη	Ανεργία	Ισοζύγιο
1975-1979	1,92%	0,96%
1980-1984	5,36%	0,28%
1985-1989	6,76%	-1,44%
1990-1994	7,78%	-0,94%
1995-1999	10,28%	-2,92%
2000-2004	10,48%	-11,82%
2005-2008	8,70%	-12,15%

Πηγή: Κομισιόν. Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

Όπως φαίνεται από τον Πίνακα ΙΙΙ, μετά την είσοδο μας στην Ευρωζώνη, το ισοζύγιο μας επιδεινώθηκε σε τεράστιο βαθμό. Η επιδείνωση όμως αυτή φαίνεται ότι θα κλιμακωθεί, εάν η Ελλάδα υποχρεωθεί από το ΔΝΤ στην πώληση των επιχειρήσεων της, στις ξένες πολυεθνικές. Το συμπέρασμα αυτό επιβεβαιώνεται από το γεγονός ότι, οι χώρες στις οποίες δραστηριοποιήθηκε το Ταμείο ανάλογα στο παρελθόν, συνεχίζουν να «πλήττονται» από αρνητικά ισοζύγια πληρωμών – ακόμη και όταν παρουσιάζουν ισχυρούς ρυθμούς ανάπτυξης, όπως η Βραζιλία και η Τουρκία σήμερα. Επομένως, αργά ή γρήγορα επιστρέφουν ξανά στο Ταμείο, αναζητώντας εκ νέου τη βοήθεια του – όπως η Αργεντινή, αρκετές φορές μέχρι τώρα.

Ουσιαστικά λοιπόν, οι ενέργειες του ΔΝΤ θα μπορούσαν να παραλληλιστούν με αυτές ενός υδραυλικού, ο οποίος «επισκευάζει» με τέτοιο τρόπο μία βρύση, έτσι ώστε να χαλάσει σύντομα, για να αναζητήσουμε ξανά τις υπηρεσίες του – κατ' επέκταση, για να «διαιωνίσει» ο υδραυλικός (ΔΝΤ) την πελατεία του.

* Βασίλης Βιλιάρδος  (copyright), Αθήνα, 26. Ιουνίου 2012, viliardos@kbanalysis.com. Ο κ. Β. Βιλιάρδος είναι συγγραφέας, οικονομολόγος, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου. Έχει εκδώσει πρόσφατα τρία βιβλία της σειράς «Η κρίση των κρίσεων» (διάθεση με παραγγελία στο kb@kbanalysis.com).

Η ζωή χωρίς ευρώ – Η ζωή χωρίς ευρώ είναι αυτή που ζούμε τα δύο χρόνια του Μνημονίου

 

Της Μαρίας Λούκα

 

 

Ο Σλάβοϊ Ζίζεκ, προτού απασχολήσει τα ελληνικά δελτία ειδήσεων ως «καθοδηγητής του Τσίπρα» και «υποκινητής της βίας», έγραφε τα εξής στο βιβλίο του «Πρώτα σαν τραγωδία και μετά σαν φάρσα»: «Είναι τω όντι αλήθεια ότι ζούμε σε μια κοινωνία επιλογών που πιθανότατα ενέχουν σημαντικούς κινδύνους, αλλά πρόκειται για μια κοινωνία στην οποία μόνο κάποιοι επιλέγουν, ενώ οι άλλοι απλώς διακινδυνεύουν». Προφανώς ισχύει. Κι ακόμα παραπέρα, στις μέρες μας, αυτοί που επιλέγουν, εμπορεύονται το φόβο αυτών, τους οποίους με τις επιλογές τους εκθέτουν σε κίνδυνο.

Από τα περιορισμένης εμπνεύσεως σποτάκια πολιτικών κομμάτων έως τις μειωμένης τεκμηρίωσης εκθέσεις οργανισμών, αρθρώνεται στο δημόσιο λόγο ο συνειρμός ότι οποιοδήποτε εναλλακτικό πρόγραμμα οικονομικής πολιτικής από το ασκούμενο αυτόματα θα σηματοδοτήσει την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ και άρα μια βιβλικής διάστασης καταστροφή για τη χώρα. Στο σενάριο κοινωνικής φαντασίας «Η ζωή χωρίς ευρώ», λοιπόν, μπορούμε να οπτικοποιήσουμε τις εξής σκηνές, με την απαραίτητη μουσική επένδυση χολιγουντιανών εσχατολογικών ταινιών:

«Θα χαθούν οι καταθέσεις των πολιτών»: Για 3,03 εκ. Ελλήνων πολιτών που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, μεταξύ αυτών και 439.000 παιδιά, σύμφωνα με τα στοιχεία της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής για το 2010 – νούμερο που μάλλον έχει αυξηθεί από τότε -, αυτές οι καταθέσεις δεν υφίστανται. Έχουν χαθεί προ πολλού και μπορεί ποτέ να μην υπήρξαν.

«Οι πολίτες δεν θα μπορούν να αποπληρώσουν τα τραπεζικά τους δάνεια»: Το 15,9% των δανειοληπτών δεν μπορεί να αποπληρώσει τις δανειακές του υποχρεώσεις προς τις τράπεζες, σύμφωνα με τα στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδος για τα επισφαλή δάνεια το 2011.

«Οι τράπεζες δε θα μπορούν να χορηγήσουν δάνεια σε νοικοκυριά και επιχειρήσεις»: Οι τράπεζες δε χορηγούν δάνεια σε νοικοκυριά και επιχειρήσεις. Η καθαρή ροή χρηματοδότησης προς τον εγχώριο ιδιωτικό τομέα τον Απρίλιο του 2012 ήταν αρνητική κατά 1,997 εκατ ευρώ , σύμφωνα και πάλι με τη Τράπεζα της Ελλάδος.

«Ορισμένοι θα χάσουν τα σπίτια τους»: 45.000 έχουν χάσει τα σπίτια τους και ζουν στο δρόμο ή σε ακατάλληλες συνθήκες στέγασης, σύμφωνα με ερώτηση του πρώην βουλευτή της Δημοκρατικής Συμμαχίας Λευτέρη Αυγενάκη. Σύμφωνα δε με τις εκτιμήσεις της ΜΚΟ Κλίμακα, ο αριθμός των αστέγων στη χώρα μας έχει αυξηθεί κατά 25% τη διετία 2009 – 2011.

«Θα παρατηρηθούν ελλείψεις σε φάρμακα»: Αρκετοί καρκινοπαθείς και καρδιοπαθείς αντιμετωπίζουν ελλείψεις σε φάρμακα. Σύμφωνα με παλιότερη καταγγελία του Φαρμακευτικού Συλλόγου Αθήνας τουλάχιστον 163 σκευάσματα λείπουν από την ελληνική αγορά. Και για όσα υπάρχουν όμως η προμήθεια για τους ασθενείς δεν είναι δεδομένη, αφού οι φαρμακοποιοί ανά διαστήματα σταματούν τις πιστώσεις για τους ασφαλισμένους του ΕΟΠΥΥ εξαιτίας του υπέρογκου χρέους του οργανισμού. Σε εκδήλωση του Συλλόγου Καρκινοπαθών επισημάνθηκε ότι οι καρκινοπαθείς μπορεί να χρειαστεί να πληρώσουν από 2000 – 10000 ευρώ προκειμένου να έχουν τα φάρμακα τους.

«Μπορεί να υπάρξουν προβλήματα ακόμα και με τη σίτιση του πληθυσμού»: 250.000 άνθρωποι αντιμετωπίζουν προβλήματα στη σίτιση τους και προσφεύγουν καθημερινά σε συσσίτια, σύμφωνα με τη ΜΚΟ «Αποστολή» της Εκκλησίας της Ελλάδος.

«Δεν θα έχουμε ρεύμα»: Ένα στα δέκα σπίτια είχε κομμένο ρεύμα , σύμφωνα με τα στατιστικά στοιχεία της ΔΕΗ για το 2011.

«Θα καταρρεύσει ο ιδιωτικός τομέας και θα αυξηθεί η ανεργία»: 68.000 μικρομεσαίες επιχειρήσεις «κατέρρευσαν» το 2011 σύμφωνα με την ΕΣΕΕ και άλλες 63.000 αναμένεται να κατεβάσουν ρολά το 2012. Οι άνεργοι σύμφωνα με την ΕΛΣΤΑΤ το Μάρτιο έφταναν το 1.075.081. Επιπλέον, σύμφωνα με την υπηρεσία Europass 52.846 άνθρωποι κατέθεσαν αιτήσεις εύρεσης εργασίας στο εξωτερικό το πρώτο τετράμηνο του 2012.

«Το δημόσιο θα κάνει στάση πληρωμών»: Το δημόσιο έχει κάνει στάση πληρωμών. Οι ληξιπρόθεσμες οφειλές του σύμφωνα με το Υπουργείο Οικονομικών ανέρχονται στα 6,3 δις ευρώ.

«Η Ελλάδα θα απομονωθεί και δε θα έχει πρόσβαση στις αγορές»: Η Ελλάδα δεν έχει πρόσβαση στις αγορές. Το spread του δεκαετούς ομολόγου φτάνει τις 2870 μονάδες βάσης. Τα επιτόκια των πιστωτικών καρτών είναι πιο συμφέροντα.

«Ως εκ τούτου θα επικρατήσει πανικός και αρνητική ψυχολογία»: Η ελληνική κοινωνία βρίσκεται σε κατάθλιψη. Η προσέλευση στις δομές ψυχικής υγείας έχει αυξηθεί κατά 30% κατά μέσο όρο. Περίπου 2000 άνθρωποι αυτοκτόνησαν ή αποπειράθηκαν να αυτοκτονήσουν τη διετία της κρίσης, σύμφωνα με τα στοιχεία της Ελληνικής Αστυνομίας.

Η ζωή χωρίς ευρώ είναι αυτή που ζούμε τα δύο χρόνια του Μνημονίου. Για ένα μεγάλο τμήμα του πληθυσμού που έχει υποστεί βίαιη φτωχοποίηση και βιώνει την εξαθλίωση, ο φόβος δεν έχει ιδιαίτερη απήχηση, διότι απλούστατα δεν υπάρχει κάτι να χαθεί. Μόνο η ελπίδα για αλλαγή έχει απήχηση.

ΥΓ: Γιατί Κύριε;

 

Οι κακοί χειρισμοί της ΕΕ οδηγούν την Ελλάδα στην κόλαση

 

Του Κώστα Λαπαβίτσα

 

Αυτός είναι ο τρόπος που ο κόσμος τελειώνει

Όχι μ' ένα πάταγο αλλά με ένα λυγμό

Τ. Σ. Έλιοτ

 

Με ένα λυγμό θα τελειώσει  η κρίση της Ευρωζώνης; Επί του παρόντος, αυτή είναι η άποψη που  κερδίζει έδαφος για διάφορους λόγους. Πρώτον, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα τόνωσε  τις τράπεζες με την παροχή ρευστότητας 1 τρις ευρώ, από τον περασμένο Δεκέμβριο.

Δεύτερον, το ελληνικό χρέος αναδιαρθρώθηκε, ένα νέο σχέδιο διάσωσης συμφωνήθηκε, ενώ μία χαοτική πτώχευση απεφεύχθη. Σε γενικές γραμμές οι νέοι κανόνες δημοσιονομικής πειθαρχίας  που συμφωνήθηκαν αποσκοπούν στη διατήρηση του ελέγχου των  ανεύθυνων περιφερειακών χωρών.

Η αντίδραση  των χρηματοπιστωτικών αγορών ήταν θετική. Τα spreads των ιταλικών και ισπανικών ομολόγων  μειώθηκαν απότομα, οι χρηματιστηριακές αγορές κατέγραψαν άνοδο  – και αυτή  της Νέας Υόρκης – και μερικά κατασυκοφαντημένα ελληνικά ομόλογα  αναβαθμίστηκαν από τους ίδιους οίκους αξιολόγησης που μέχρι πρότινος τα δυσφημούσαν.

Δυστυχώς, η πραγματικότητα είναι λίγο πιο περίπλοκη. Ας εξετάσουμε  την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους. Όταν η κρίση ξέσπασε το 2010, η Ελλάδα είχε 300 δις ευρώ χρέος, το οποίο κατείχαν στην πλειοψηφία του ιδιώτες πιστωτές  και  διεπόταν από το ελληνικό δίκαιο. Θα ήταν μία επώδυνη αλλά σχετικά απλή διαδικασία η αθέτηση  πληρωμών και  θα βοηθούσε τη χώρα να σταθεί ξανά στα πόδια της. Έναντι αυτής της επιλογής, η ΕΕ χορήγησε ακριβά δάνεια διάσωσης, επέβαλλε  άγρια λιτότητα, και δημιούργησε τη χειρότερη ύφεση της Ελληνικής ιστορίας. Σε αυτή ακριβώς την πολιτική οφείλεται – από τις αρχές του 2012 – και η άνοδος του  ελληνικού χρέους στο ύψος των 370 δις ευρώ. Από το ποσό αυτό, όμως, μόνο τα 200 δις ευρώ περίπου, παραμένουν σε χέρια ιδιωτών. Σε λιγότερο από δύο χρόνια, η ΕΕ φόρτωσε στην Ελλάδα ένα τεράστιο δημόσιο χρέος, μεγάλο μέρος του οποίου χρησιμοποιήθηκε για την αποπληρωμή παλαιότερων  χρεών, διευκολύνοντας  έτσι τους μεγάλους ιδιώτες πιστωτές να παραμείνουν αλώβητοι.

H αναδιάρθρωση του Μαρτίου επέτρεψε  στους υπόλοιπους μεγάλους ιδιώτες πιστωτές να ξεγλυστρίσουν με τις ελάχιστες δυνατές απώλειες. Οι δανειστές παρέδωσαν τα υφιστάμενα επισφαλή ομόλογα και πήραν  νέα ομόλογα με χαμηλότερη τιμή, καθώς και ένα  σημαντικό χρηματικό ποσό σε μετρητά. Δεδομένου ότι οι  μεγάλες ξένες τράπεζες είχαν ήδη διαγράψει μεγάλο όγκο ελληνικών ομολόγων, δεν επλήγησαν πολύ σοβαρά. Οι ελληνικές τράπεζες αντιμετώπισαν  σημαντικές απώλειες, αλλά το ελληνικό κράτος δέχτηκε με γενναιοδωρία να δανειστεί  50 δισ. ευρώ για την επανακεφαλαιοποίηση τους. Η πραγματική ζημία προκλήθηκε στα συνταξιοδοτικά ταμεία και τους μικρούς ομολογιούχους, ιδιαίτερα στην Ελλάδα, όπου οι απώλειες ήταν καταστροφικές.

Λαμβάνοντας υπόψη  το νέο δανεισμό του ελληνικού  κράτους για την χρηματοδότηση της συμφωνίας, η πραγματική μείωση του ελληνικού χρέους το 2012 θα είναι μικρότερη του 10%. Ακόμα χειρότερα, το ελληνικό χρέος θα καταστεί σε μεγάλο βαθμό επίσημο και θα υπόκειται στη βρετανική νομοθεσία. Να επισημάνουμε ότι περισσότερα από 40 δις ευρώ οφείλονται στο ΔΝΤ, το οποίο έχει απόλυτη προτεραιότητα  για την αποπληρωμή του.

Με αυτό τον τρόπο η πολιτική της ΕΕ κατάφερε να μετατρέψει ένα πρόβλημα χρέους μεταξύ ενός κράτους και των ιδιωτών πιστωτών του, σε πρόβλημα χρέους μεταξύ κρατών και διμερών οργανισμών. Όταν η αναδιάρθρωση έρθει ξανά στο προσκήνιο θα υπάρξει μεγάλη αναστάτωση στις σχέσεις ανάμεσα στην Ελλάδα, την ΕΕ και το ΔΝΤ. Η Ιρλανδία και η Πορτογαλία, οι δύο χώρες οι οποίες στο μέλλον, σχεδόν σίγουρα, θα χρειαστεί να αναδιαρθρώσουν το χρέος τους, θα ήταν καλό να αποφύγουν την ελληνική πορεία της εναλλαγής του επίσημου και ιδιωτικού χρέους .

Και υπάρχουν ακόμα περισσότερα μαθήματα, για την περιφέρεια της ευρωζώνης, από την εξελισσόμενη καταστροφή της Ελλάδας. Το νέο πρόγραμμα διάσωσης υπόσχεται ανάπτυξη με προϋπόθεση τη συντριβή  των μισθών και την απελευθέρωση της οικονομίας. Ωστόσο, όσο η Γερμανία συνεχίζει να κρατάει τους μισθούς σε στασιμότητα, καμία χώρα της ευρωζώνης δεν μπορεί να κερδίσει αισθητά σε ανταγωνιστικότητα, μέσω του μέτρου της μείωσης των μισθών. Όσον αφορά την απελευθέρωση, θα μπορούσε να ήταν πιο πειστική αν πράγματι εφαρμοζόταν οι μονοπωλιακές δομές που θα κρατούσαν  τις τιμές των τροφίμων και άλλων αγαθών υψηλές στην Ελλάδα. Αντίθετα, το σχέδιο προβλέπει την απελευθέρωση του  κλάδου των γιατρών, των τοπογράφων, των πρατηριούχων  βενζίνης, των ξεναγών και των κομμωτών.

Η Ελλάδα οδεύει προς την στασιμότητα, αλλά ακόμα και αυτό είναι ευκταίο σε σχέση με την κόλαση που θα αντιμετωπίσει η χώρα, το 2012-13. Μέσα σε μια άνευ προηγουμένου ύφεση, η κυβέρνηση στοχεύει σε  μεγάλα πρωτογενή πλεονάσματα του προϋπολογισμού, ενώ θα υπάρξουν σημαντικές περικοπές στις επενδύσεις και στην κατανάλωση. Οι προοπτικές για την οικονομία και την κοινωνία είναι καταστροφικές.

Είναι δύσκολο να πιστέψουμε  ότι ο ελληνικός λαός θα συναινέσει στην εθνική αυτοκτονία, όποιες  και αν είναι οι εμμονές της ελληνικής άρχουσας τάξης. Το πρόβλημα, όμως, είναι ότι οι πιο λογικές επιλογές για την αντιμετώπιση της ελληνικής κρίσης έχουν προοδευτικά αποκλειστεί κατά τη διάρκεια των δύο τελευταίων ετών. Το μονοπάτι στο οποίο οδηγείται η χώρα είναι αυτό της κοινωνικής αναταραχής που οδηγεί στην στάση πληρωμών  και την έξοδο από την ευρωζώνη. Μία τέτοια εξέλιξη θα προκαλέσει, αναπόφευκτα, πολιτική αναταραχή στην Ελλάδα και την Ευρώπη.

Η ΕΕ αρνήθηκε να αντιμετωπίσει την κρίση της ευρωζώνης παίρνοντας ριζοσπαστικά μέτρα, όπως τη διαγραφή του χρέους και τη  αναδιοργάνωση της νομισματικής ένωσης. Αντίθετα υπερπροστάτευσε τις τράπεζες και επέβαλλε σκληρή λιτότητα. Με αυτό τον τρόπο η κρίση μπαίνει σε μια πιο περίπλοκη και επικίνδυνη φάση που θα εμφανιστεί και πάλι στην Ελλάδα με την πρώτη ευκαιρία.

ΠΗΓΗ: Guardian 19/6/12/  via contramee, http://www.guardian.co.uk/commentisfree/2012/mar/19/greece-heading-for-hell-eu-crisis. Το είδα: http://tometopo.gr/home/news/804-o-.html

ΕΥΡΩΣΟΒΙΕΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ;

Σύμφωνα με γνωστό πολιτικό της Γερμανίας, το ευρωπαϊκό οικοδόμημα είναι τυλιγμένο στις φλόγες και η Ευρωζώνη, με οδηγό την καγκελάριο, προσπαθεί να σβήσει την πυρκαγιά, χρησιμοποιώντας κηροζίνη

 

Του Βασίλη Βιλιάρδου*

 

Ιταλία

Λόγω των αυξημένων επιτοκίων η Ιταλία, μέσω του ειδικού υπουργού της για ευρωπαϊκές υποθέσεις, ζήτησε τη δημιουργία ενός ημιαυτόματου μηχανισμού διάσωσης, ο οποίος θα επεμβαίνει, όταν οι χώρες της Ευρωζώνης θα έρχονται αντιμέτωπες με υψηλά επιτόκια εκ μέρους των αγορών (δανειστών).

Το γεγονός αυτό σημαίνει ότι, η Ιταλία δυσκολεύεται να χρηματοδοτήσει το χρέος της, με δικά της μέσα, οπότε θα χρειαστεί σύντομα τη βοήθεια του μηχανισμού στήριξης – με μία νέα διαδικασία, η οποία θα προέρχεται από το συνδυασμό των παρεμβάσεων της ΕΚΤ και του ESM.

Με δεδομένο τώρα ότι, η ΕΚΤ έχει απορρίψει προ πολλού τις παρεμβάσεις της στην αγορά ομολόγων των κρατών της Ευρωζώνης, οι αγορές δεν αντιμετώπισαν θετικά την πρόταση του Ιταλού υπουργού – πόσο μάλλον αφού το ESM εξελίσσεται σε μπούμερανγκ.

Η αιτία είναι το ότι, σε περιπτώσεις ενεργοποίησης του ESM τίθεται σε λειτουργία μία υποδιάταξη, με βάση την οποία οι επίσημοι πιστωτές του μηχανισμού, αξιολογούνται καλύτερα από τους παλαιούς πιστωτές – γεγονός που οδηγεί τους επενδυτές να αποσύρονται πανικοβλημένοι, από τα ομόλογα εκείνων των χωρών, οι οποίες διασώζονται.

Με την ιδέα του Ιταλού υπουργού συμφώνησε αμέσως η Ισπανία, τα επιτόκια δανεισμού της οποίας ξεπέρασαν ήδη το 7% – ενώ όλοι είναι σχεδόν βέβαιοι ότι, τα επιτόκια δανεισμού της Ιταλίας θα ακολουθήσουν σύντομα.

Μετεκλογικά

Είναι αυτονόητο ότι, η Ελλάδα χρειάζεται κυβέρνηση και αντιπολίτευση, στα πλαίσια της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας (αν και εμείς πιστεύουμε στην άμεση δημοκρατία, σε «περιβάλλον» ελεύθερης αγοράς και μικτής οικονομίας).

Επομένως, οι πιέσεις προς το δεύτερο κόμμα, σε σχέση με τη συμμετοχή του στην κυβέρνηση συνεργασίας, είναι στη λάθος κατεύθυνση – αφού κανένας Έλληνας δεν ψήφισε υπέρ της κατάργησης της δημοκρατίας και της αντικατάστασης της από μία κοινοβουλευτική δικτατορία. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι, η αντιπολίτευση δεν πρέπει να έχει συναινετική διάθεση, σε θέματα που δεν υπάρχουν ουσιαστικές αντιρρήσεις ή/και εφικτές εναλλακτικές προτάσεις/λύσεις.  

Περαιτέρω, οι προγραμματικές δηλώσεις της όποιας νέας κυβέρνησης, θα πρέπει να συμπεριλαμβάνουν τις προεκλογικές δεσμεύσεις όλων εκείνων των κομμάτων που θα την συναποτελούν – τουλάχιστον τις κοινές μεταξύ τους. Ο διαχωρισμός της νομοθετικής από την εκτελεστική εξουσία, όπου τα μέλη της κυβέρνησης (εκτελεστική εξουσία) δεν θα έχουν ταυτόχρονα τη βουλευτική ιδιότητα (νομοθετική εξουσία) είναι μία από αυτές – έτσι όπως δεσμεύθηκε το κόμμα της πλειοψηφίας.

Μία επόμενη είναι η άμεση κατάργηση των εφαρμοστικών νόμων του μνημονίου ΙΙ (συλλογικές συμβάσεις, νέοι κατώτατοι μισθοί, μετενέργεια κλπ.), ενώ μία τρίτη είναι η επαναδιαπραγμάτευση της δανειακής σύμβασης – αν και, κατά την άποψη μας, δεν πρέπει κανείς να διαπραγματεύεται συμβάσεις υποτέλειας με επίδοξους εισβολείς: είτε τις δέχεται όπως είναι, είτε τις απορρίπτει, προτείνοντας τις δικές του. 

Εάν η νέα κυβέρνηση λοιπόν δεν σεβαστεί τις προεκλογικές δεσμεύσεις των κομμάτων στο ακέραιο, δεν πρόκειται να εξασφαλίσει τη στήριξη των Ελλήνων – χωρίς την οποία η οποιαδήποτε εξουσία, ακόμη και η ικανότερη στον πλανήτη, δεν έχει την παραμικρή δυνατότητα επιτυχίας (οπότε είναι de facto «μεταβατική»).  

Ειδικά όσον αφορά τη δανειακή σύμβαση, η οποία οφείλει να αντιμετωπισθεί χωριστά από (το) τα μνημόνια, η Ελλάδα πρέπει αυτή τη φορά να διατυπώσει τις δικές της προτάσεις. Δηλαδή, δεν πρέπει απλά να αποδέχεται παθητικά όλα όσα απαιτούν οι δανειστές της – οι οποίοι, διαπιστώνοντας ότι οι μέχρι σήμερα κυβερνήσεις υπέγραφαν «δανειακές συμβάσεις» που ήταν αδύνατον να τηρηθούν, συμπέραναν εύλογα πως δεν υπήρχε καμία πρόθεση εξόφλησης των δανείων (ότι συναλλάσσονταν λοιπόν με «απατεώνες»).

Ας μην ξεχνάμε ότι, η Ελλάδα πέτυχε τα τελευταία δύο χρόνια έναν τεράστιο άθλο – αν και με δυσανάλογο κόστος (ανεργία, χρεοκοπίες, εξαθλίωση κλπ.). Κατάφερε δηλαδή να μειώσει το διαρθρωτικό έλλειμμα του προϋπολογισμού της («προ ύφεσης»), σε δύο μόλις έτη, κατά δώδεκα ολόκληρες ποσοστιαίες μονάδες για πρώτη φορά στην παγκόσμια ιστορία – καθώς επίσης να περιορίσει σημαντικά το έλλειμμα του ισοζυγίου εξωτερικών συναλλαγών, μειώνοντας τις εισαγωγές και αυξάνοντας τις εξαγωγές.

Επομένως, έχει πάρα πολλά διαπραγματευτικά πλεονεκτήματα αυτή τη φορά – ένα εκ των οποίων είναι η ισχυρή αριστερή αντιπολίτευση, την οποία πολύ σοφά αποφάσισαν να επιλέξουν, για τη συγκεκριμένη θέση, οι Έλληνες Πολίτες.    

Η άλλη όψη του νομίσματος (κείμενο Γερμανού πολίτη σε forum)

Αγαπητοί κύριοι του ΔΝΤ,

Μας κρύβετε το πραγματικό πρόβλημα της Ευρώπης, το οποίο δεν είναι η έλλειψη χρημάτων – αλλά οι διεφθαρμένες, οι διαπλεκόμενες και οι εγκληματικές, οι μαφιόζικες καλύτερα δομές του πολιτικού συστήματος: οι πραγματικοί εχθροί μας.

Όσον αφορά τα πακέτα στήριξης, για τα οποία επιμένετε, εγώ θα τα παρομοίαζα με εκείνη την εικόνα όπου, αυτή τη στιγμή 14 χώρες στην άκρη του γκρεμού κρατούν ένα σχοινί, από το οποίο κρέμονται 3 άλλες.

Με την Ισπανία να παραπαίει, σημαίνει ότι οι χώρες που θα κρατούν αύριο το σχοινί θα γίνουν 13, ενώ οι χώρες που θα κρέμονται στο γκρεμό 4. Στη συνέχεια θα έλθει η σειρά της Ιταλίας και οι διασώστες θα γίνουν 12, ενώ οι κρεμασμένοι 5 και πολύ πιο βαριοί…….11-6, 10-7 κοκ., μέχρι τη στιγμή που, είτε θα αποφασίσουν όσοι κρατούν το σχοινί να το κόψουν, εγκαταλείποντας τους άλλους στην τύχη τους, είτε θα γκρεμιστούν όλοι μαζί στο χάος.

Εγώ πάντως θα προτιμούσα να κόψω αμέσως το σχοινί, επειδή δεν έχω καμία διάθεση να πληρώνω τα λάθη της κυβέρνησης των Η.Π.Α. και των αμερικανικών τραπεζών, οι οποίες λήστεψαν την Ευρώπη με τη χρεοκοπία της Lehman Brothers. Δεν έχω καμία διάθεση να πληρώνω για τα λάθη των Ιρλανδών, οι οποίοι δανείζονταν για να αγοράσουν τα υπερτιμημένα ακίνητα τους – ούτε για τα λάθη των ισπανικών τραπεζών που έδιναν δάνεια χωρίς κανένα αντίκρισμα και κατασκεύασαν ανόητα ολόκληρους οικισμούς, οι οποίοι σήμερα είναι έρημα τοπία.

Για τους Γάλλους σοσιαλιστές και για τα παλάτια που μένουν με Λουδοβίκειες ανέσεις, αγορεύοντας με θράσος για την ισότητα, δεν θέλω να πω τίποτα – αρκεί να μην πληρώνω εγώ για το κατάντημα της χώρας τους. Όσο για τους Ιταλούς, αρκεί κανείς να κάνει ένα μικρό ταξίδι για να διαπιστώσει πόσο πλουσιοπάροχα ζουν, σε σχέση με εμάς τους Γερμανούς που υποφέρουμε από μία διαρκή πολιτική λιτότητας πάνω από δέκα χρόνια τώρα.

Τέλος για τους Έλληνες θα έλεγα ότι, αφού επέτρεψαν να καταληστευθούν από την διεφθαρμένη πολιτική και επιχειρηματική τους ελίτ, η οποία όχι μόνο δεν επενδύει στην πατρίδα της, αλλά βγάζει εκατοντάδες δις € στο εξωτερικό, οδηγώντας το δημόσιο και τις τράπεζες σε απόγνωση, δεν έχουν κανένα λόγο να διαμαρτύρονται εκ των υστέρων – ενώ εγώ φυσικά δεν έχω καμία διάθεση για αλληλεγγύη.

Ο δικός μου τώρα εχθρός κάθεται στην καγκελαρία του Βερολίνου η οποία, χωρίς κανέναν ενδοιασμό, μας αναγκάζει να πληρώνουμε τεράστια ποσά, για να επιτύχει τα σχέδια της – τα οποία μου είναι εντελώς αδιάφορα. Εγώ δεν έχω καμία διάθεση να κατακτήσω άλλες χώρες, καμία διάθεση να με κατηγορούν και να με βρίζουν όλοι οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι, να με θεωρού ναζί και να πληρώνω από πάνω.

Η Γερμανία πρέπει επιτέλους να βγει από το Ευρώ, να πάψει να εκβιάζει και να εκβιάζεται. Οι περαιτέρω πληρωμές εκ μέρους της δεν θα σώσουν ούτε το Ευρώ, ούτε την Ευρώπη. Μόνο εάν η Γερμανία πάψει να πληρώνει, θα αποξεραθεί το έλος της εγκληματικής διαπλοκής και της διαφθοράς – αφού αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα της Ευρώπης κύριοι του ΔΝΤ.

Το δεύτερο ημίχρονο

Πολλοί, κυρίως Έλληνες και Ευρωπαίοι, έχουν αναπνεύσει με ανακούφιση, μετά τα χθεσινά αποτελέσματα των εκλογών – αν και οι διεθνείς αγορές, μετά από μία μικρής διάρκειας φάση ενθουσιασμού, φαίνεται να επιστρέφουν στη μελαγχολία.

Οι αγορές, σε αντίθεση με τους «κοινούς θνητούς» κατανοούν ότι, το πρόβλημα της Ευρωζώνης δεν είναι σε καμία περίπτωση η Ελλάδα – πίσω από την οποία επιχειρείται έντεχνα να κρυφτούν τα προβλήματα του κοινού νομίσματος. Το πρόβλημα είναι η ίδια η δομή της ζώνης του ευρώ, η οποία κινδυνεύει να καταρρεύσει ανά πάσα στιγμή, παρασύροντας ενδεχομένως ολόκληρο τον πλανήτη.

Χωρίς να επεκταθούμε σε περιττές λεπτομέρειες, αφού πρόκειται για ένα οφθαλμοφανές και μάλλον αθεράπευτο γεγονός, θα αναφέρουμε ένα μικρό παράδειγμα:

Ας φανταστούμε δύο παρόμοιες εταιρείες, εκ των οποίων η μία έχει έδρα την Αυστρία και η άλλη την Ιταλία. Οι δύο αυτές εταιρείες παράγουν το ίδιο ακριβώς προϊόν, έχουν την ίδια ανταγωνιστικότητα και το εξάγουν στην ίδια χώρα: για παράδειγμα, στη γειτονική τους Ελβετία.

Η μοναδική διαφορά μεταξύ τους είναι το ότι, η ιταλική εταιρεία δανείζεται με ένα επιτόκιο, το οποίο είναι κατά 6 μονάδες υψηλότερο, από αυτό της αυστριακής – γεγονός φυσικά που δεν οφείλεται στην ίδια, αλλά στα προβλήματα των τραπεζών και του κράτους που έχει την έδρα της.

Απλά και μόνο λοιπόν αυτή η ιδιαιτερότητα «καταδικάζει» την ιταλική εταιρεία – ενώ καταστρέφει κάθε δυνατή προσπάθεια αναδιάρθρωσης της οικονομίας και αύξησης της ανταγωνιστικότητας της Ιταλίας.

Είναι λοιπόν δυνατόν να υπάρξει μία νομισματική ένωση ισότιμων μεταξύ τους χωρών, με ίσες δυνατότητες και ευκαιρίες, υπό αυτές τις προϋποθέσεις; Εκτός αυτού, όταν συνυπάρχουν και συναποφασίζουν 17 διαφορετικές κυβερνήσεις, 17+1 κεντρικές τράπεζες και 17 λαοί, με εντελώς διαφορετικές νοοτροπίες, πολιτιστικό επίπεδο, κοινωνικά προβλήματα, οικονομικά κοκ., μπορεί ποτέ κανείς να περιμένει πως θα υπάρξει κοινό μέλλον;

Υποθέσεις

Η χώρα, η οποία θα υφίστατο τις μεγαλύτερες ζημίες από τυχόν διάλυση της Ευρωζώνης θα ήταν η Γερμανία – γεγονός που θα τεκμηριώσουμε επακριβώς, σε επόμενη ανάλυση μας. Επομένως, όσο και αν θέλει να δηλώνει «τρομοκρατικά» το αντίθετο, είναι απολύτως εκβιάσιμη – υποχρεωμένη δηλαδή να ανέχεται τα πάντα, συμβιβαζόμενη με όλα.

Από την άλλη πλευρά η χώρα, η οποία θα είχε τις λιγότερες ζημίες εάν τυχόν εγκατέλειπε έγκαιρα και μόνη της την Ευρωζώνη (η οποία δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να τη διασώσει), είναι η Ιταλία – η οποία δανείστηκε σήμερα με πάρα πολύ υψηλά, τοκογλυφικά επιτόκια.

Τέλος, η χώρα που θα είχε τα περισσότερα οφέλη, εάν εγκατέλειπε πρώτη την Ευρωζώνη, θα ήταν η Φιλανδία – κάτι που απαιτεί το εθνικιστικό κόμμα της, με μεγάλες πιθανότητες να το επιτύχει.

Είμαστε λοιπόν αντιμέτωποι με ένα εξαιρετικά θερμό καλοκαίρι, κατά τη διάρκεια του οποίου θα ήταν ευτυχής κανείς, εάν είχε επενδύσει σε δολάρια, σε χρυσό ή σε ελβετικά φράγκα – διατηρώντας τα χρήματα του μετρητά, με μία ασφαλή διασπορά (κατά πολλούς, η Alpha Bank είναι η τράπεζα με τα λιγότερα προβλήματα στην Ελλάδα – αν και σήμερα δεν είναι κανείς για τίποτα σίγουρος).

Το παιχνίδι

Είναι προφανές ότι το γνωστό παιχνίδι «τα κράτη σώζουν τις τράπεζες, οι τράπεζες τα κράτη και τανάπαλιν», το οποίο ξεκίνησε το 2008, δεν πρόκειται να συνεχίσει για πολύ – αφού κάθε φορά τα ποσά και οι κίνδυνοι αυξάνονται γεωμετρικά.

Επίσης δεν μπορεί να συνεχίσει να αποτελεί η Ελλάδα το πειραματόζωο της Ευρωζώνης, της Γερμανίας, του ΔΝΤ και των Η.Π.Α. – επειδή οι πολίτες της έχουν δημιουργήσει πια «αντισώματα», απέναντι στις διεθνείς απειλές, στην τρομοκρατία και στην κινδυνολογία.

Άλλωστε, η Ελλάδα ολοκλήρωσε με επιτυχία την «αποστολή» της, ως ο Δούρειος Ίππος για την εισβολή και την κατάλυση της Ευρωζώνης – όπως τεκμηριώνεται πλέον από την διεύρυνση των δραστηριοτήτων του ΔΝΤ στην Ισπανία, από τη μονοκρατορία της πρωσικής Γερμανίας κλπ.

Από την άλλη πλευρά, είναι πλέον γνωστό ότι, με κριτήριο το συνολικό χρέος, καθώς επίσης με τα περιουσιακά της στοιχεία, η Ελλάδα είναι σε πολύ καλύτερη θέση από πολλές άλλες χώρες – σε κάθε περίπτωση από την Ιρλανδία, την Πορτογαλία, το Βέλγιο, την Ισπανία, την Ιταλία κλπ.

Εκτός αυτού, το πρόβλημα δημοσίου χρέους που αντιμετωπίζει η Ελλάδα είναι κατά πολύ πιο εύκολο στην επίλυση του, από το τεράστιο πρόβλημα ιδιωτικού χρέους που αντιμετωπίζουν όλες οι άλλες χώρες – γεγονός που γνωρίζει πάρα πολύ καλά η διεθνής κοινότητα (η οποία επιβάλλει μάλλον εκβιαστικά τις εντολές της σε κάποια κόμματα της χώρας μας, εκμεταλλευόμενη την πολιτική διαφθορά του παρελθόντος).

Όσον αφορά τώρα γενικά την Ευρωζώνη, αναφέρονται τα παρακάτω τρία σενάρια τρόμου – τα οποία θα θεράπευαν μεν τη σημερινή θανατηφόρα αρρώστια, αλλά θα προκαλούσαν νέες επιδημίες:

(α) Ο πληθωρισμός, ο οποίος θα προκαλούσε πανώλη

(β) η συναλλαγματική αναμόρφωση, η οποία θα εξελισσόταν, μεταφορικά πάντοτε, σε χολέρα και

(γ) η διαγραφή μέρους των χρεών, δημοσίων και ιδιωτικών (τεταρταίος πυρετός).

Ως το πλέον ενδεδειγμένο από την ηγεσία της Ευρωζώνης θεωρείται ο συνδυασμός της διαγραφής χρεών, με ελεγχόμενο πληθωρισμό και με δραστική λιτότητα – κάτι που όμως, εάν τυχόν πετύχαινε, χωρίς τη βοήθεια της ανάπτυξης, θα ήταν μία μοναδική περίπτωση, η οποία θα αναγραφόταν στην Ιστορία.

Ευρωσοβιετική Ένωση;

Ο φόβος συνιστά μεν έναν πολύ κακό σύμβουλο, όσον αφορά τις αποφάσεις μας, αλλά, ταυτόχρονα, είναι ένας εξαιρετικά καλός «πωλητής» – ανεξάρτητα από το εάν πουλάει κάποιο αντίδοτο, το οποίο μας προστατεύει από την «γρίπη των χοίρων», από μία ενδεχόμενη πυρηνική καταστροφή ή από μία νέα κυβέρνηση, η οποία θα μας οδηγούσε στη δραχμή και στο γκρεμό, εάν την εκλέγαμε.

Γνωρίζοντας δε ότι ο μοναδικός σχεδόν κίνδυνος κατάρρευσης της Ελλάδας είναι η επίθεση εναντίον των τραπεζών (bank run), η οποία ουσιαστικά χρηματοδοτήθηκε από την ΕΚΤ (μέσω της πρόσφατης ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών, ύψους 18 δις €) και η οποία ευρίσκεται σε εξέλιξη σήμερα, ενόψει προφανώς του «φόβου» των δημοκρατικών εκλογών και της «ετυμηγορίας» των Ελλήνων, είναι δύσκολο να μην συμπεράνουμε το αυτονόητο.

 

Όσον αφορά τώρα την Ευρώπη φαίνεται να προετοιμάζεται, με τη βοήθεια της κρίσης χρέους και του «παραδειγματικού βιασμού» της Ελλάδας «σε κοινή θέα» (προσφέρεται καθημερινά από τα διεθνή ΜΜΕ), με τη βοήθεια του τρόμου και του πανικού των Ευρωπαίων Πολιτών δηλαδή, οι οποίοι φυσικά θέλουν να αποφύγουν τα δεινά των Ελλήνων, μία επανάσταση εκ των άνω – ένα πραξικόπημα, όπως αποκαλούνται πολύ σωστά οι «επαναστάσεις» της μειοψηφίας και οι δικτατορίες που συνήθως εγκαθιστούν.

Ειδικότερα, δεν φαίνεται να ευρίσκεται «προ των πυλών» η δημιουργία των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης, όπως θα μπορούσε καλοπροαίρετα να υποθέσει κανείς – ακούγοντας τα περί δημοσιονομικής και πολιτικής ένωσης που συζητούνται στο Ευρωκοινοβούλιο.

Αντίθετα, φαίνεται να προωθείται η εκ των άνω πραξικοπηματική κατασκευή μίας ιδιόμορφης «Ευρωσοβιετικής Ένωσης», υπό την απολυταρχική επίβλεψη της πρωσικής Γερμανίας και την σκιώδη επικυριαρχία των Η.Π.Α. – μία πιθανότητα, η οποία επεξηγεί κάπως καλύτερα την ανεμπόδιστη εισβολή του ΔΝΤ στις χώρες της Ευρωζώνης, μετά το γκρέμισμα του προστατευτικού τείχους, την είσοδο του Ελληνικού Δούρειου Ίππου και την, δυστυχώς προβλεπόμενη, «θυσία της Ιφιγένειας».

Η εγχείρηση πέτυχε, αλλά ο ασθενής πέθανε

Κατά τη διάρκεια της κρίσης χρέους της Δύσης έχουν ληφθεί πάρα πολλές λανθασμένες αποφάσεις. Εν τούτοις, καμία από αυτές δεν συγκρίνεται με την πρόσφατη απόφαση για τη δανειοδότηση της Ισπανίας – με την ευθύνη αυτή τη φορά, περισσότερο από ποτέ, να καταλογίζεται στη Γερμανία.

Η Γερμανία εμπόδισε, με τη σύμφωνη γνώμη κυβέρνησης και αντιπολίτευσης, να αναλάβει το ευρωπαϊκό ταμείο σταθερότητας τη διάσωση των ισπανικών τραπεζών. Αντίθετα, το δάνειο (100 δις €) δόθηκε στο ισπανικό κράτος, έτσι ώστε να αναδιαρθρώσει μόνο του τις τράπεζες. Η αιτιολόγηση της απόφασης αυτής ήταν το ότι, δεν θα μπορούσαν διαφορετικά να απαιτηθούν μέτρα λιτότητας από την Ισπανία, κατά το παράδειγμα της Ελλάδας, της Ιρλανδίας κλπ.

Όπως όμως συμβαίνει πάντοτε με τα δάνεια, αυξάνουν τα δημόσια χρέη και οδηγούν στην υποβάθμιση της πιστοληπτικής ικανότητας των κρατών. Έτσι λοιπόν η Ισπανία υποβαθμίστηκε, με αποτέλεσμα η διάσωση της από την Ευρωζώνη να της στερήσει την πρόσβαση στις αγορές – καθώς επίσης να απαξιώσει τα ομόλογα της.

Επειδή τώρα οι ισπανικές τράπεζες διαθέτουν με τη σειρά τους αρκετά ομόλογα του δημοσίου στους ισολογισμούς τους, η αξία των οποίων μειώθηκε στα πλαίσια της διάσωσης τους, θα χρειαστούν σύντομα νέα δάνεια, για να καλύψουν τη διαφορά – μία διαδικασία που θα επαναλαμβάνεται συνεχώς, έως ότου χρεοκοπήσει τόσο η Ισπανία, όσο και οι τράπεζες της.

Όπως αναφέραμε στον τίτλο μας λοιπόν, η εγχείρηση πέτυχε, αλλά ο ασθενής πέθανε – με τους επόμενους μελλοθάνατους, με την Ιταλία, με την Κύπρο και με το Βέλγιο δηλαδή, να ακολουθούν στην ουρά. Προφανώς, εάν συνεχίσουν οι διασώσεις κρατών και τραπεζών με αυτόν το μεθοδικό γερμανικό τρόπο, το ευρώ θα αποτελεί σύντομα παρελθόν.

Μηχανισμοί στήριξης (EFSF, ESM)

Όσον αφορά τα πακέτα στήριξης, θα τα παρομοιάζαμε με εκείνη την εικόνα όπου, αυτή τη στιγμή 14 χώρες στην άκρη του γκρεμού κρατούν ένα σχοινί, από το οποίο κρέμονται 3 άλλες.

Με την Ισπανία να παραπαίει, σημαίνει ότι οι χώρες που θα κρατούν αύριο το σχοινί θα γίνουν 13, ενώ οι χώρες που θα κρέμονται στο γκρεμό 4. Στη συνέχεια θα έλθει η σειρά της Ιταλίας και οι διασώστες θα γίνουν 12, ενώ οι κρεμασμένοι 5 και πολύ πιο βαριοί…….11-6, 10-7 κοκ,

μέχρι τη στιγμή που, είτε θα αποφασίσουν όσοι κρατούν το σχοινί να το κόψουν, εγκαταλείποντας τους άλλους στην τύχη τους, είτε θα γκρεμιστούν όλοι μαζί στο χάος.

Ισπανία – Η διάσωση των γερμανικών τραπεζών

"Δεν πρέπει ποτέ να αφήνει κανείς να συνεχίζεται μία ανωμαλία για να αποφύγει τον πόλεμο, επειδή δεν τον αποφεύγει τελικά, αλλά μόνο αλλάζουν οι συνθήκες προς όφελος των αντιπάλων του" (N. Machiavelli).

Σύμφωνα με τους ειδικούς αναλυτές, το ισπανικό τραπεζικό σύστημα θα χρειαστεί 50-90 δις € για τη διάσωση του. Εάν όμως υποθέσουμε ότι έχουμε μάθει κάτι από την κρίση, η οποία μας έχει γίνει εφιάλτης τα τελευταία χρόνια, είναι ο παρακάτω "χρυσός κανόνας":

Το τελικό κόστος «διάσωσης» διαμορφώνεται στο διπλάσιο έως και τριπλάσιο της μεγαλύτερης και πλέον αξιόπιστης πρόγνωσης – εν προκειμένω, από 180 δις € έως 270 δις € (3Χ90). Αυτό ισχύει δυστυχώς και για όλες όσες προβλέψεις αφορούν την Ελλάδα (χρέη, ελλείμματα, ύφεση, χρονική διάρκεια μνημονίου κλπ.) – κάτι που οφείλουμε να λάβουμε σοβαρά υπ' όψιν την Κυριακή, εάν παρ' ελπίδα εκλεγεί μία "μνημονιακή κυβέρνηση συνεργασίας".

Περαιτέρω, προξένησε ασφαλώς σε όλους εντύπωση η γρήγορη απόφαση του Βερολίνου, σε σχέση με τη διάθεση των 100 δις €, για τη διάσωση των ισπανικών τραπεζών – πόσο μάλλον όταν γνωρίζουμε ότι, το ισπανικό δημόσιο θα χρειαστεί τουλάχιστον 350 δις € έως το 2014, για τη εξόφληση των ληξιπρόθεσμων ομολόγων του (η Ιταλία πολύ περισσότερα).

Εν τούτοις μαθαίνοντας ότι (πηγή: Le Monde), τα χρέη των ισπανικών τραπεζών απέναντι στις γερμανικές είναι τεράστια (146,1 δις €, εκ των οποίων το μεγαλύτερο μέρος αφορά την Deutsche Bank), κατανοήσαμε αμέσως την ευγένεια και τη βιασύνη των Γερμανών. Άλλωστε, εάν τα χρήματα αυτά χαθούν τελικά, η Γερμανία θα επιβαρυνθεί μόλις με περίπου 28% (όσο είναι η συμμετοχή της στο EFSF) – ενώ, στην αντίθετη περίπτωση, θα επιβαρυνόταν με το 100%.

Κρίνοντας τώρα από τη συνεχιζόμενη αύξηση των spreads για τα ομόλογα της Ισπανίας και της Ιταλίας, συμπεράναμε ξανά ότι, οι αγορές δεν χάνουν ποτέ. Ειδικότερα, τα 50 δις € περίπου, τα οποία έχασαν από το ελληνικό PSI (δυστυχώς όλα τα υπόλοιπα ήταν δικά μας, ενώ πυροβολήσαμε στην κυριολεξία τα πόδια μας, όπως είχαμε γράψει τότε), θα τα κερδίσουν προφανώς πολύ σύντομα – με τη βοήθεια των αυξημένων επιτοκίων για το δανεισμό των άλλων χωρών της Ευρωζώνης (από την Ισπανία και από την Ιταλία, σε πρώτη προτεραιότητα).

Η απαξίωση της πολιτικής

Τα άλλοτε πανίσχυρα κινήματα, όπως οι σοσιαλδημοκράτες, έχουν ήδη απαξιωθεί ιδεολογικά, και τελειώνουν στην Ιταλία και στην Ελλάδα – επειδή απλά εξελίχτηκαν σε πελατειακά όργανα των συμφερόντων των συνδικαλιστών και των δημοσίων υπαλλήλων, την ώρα που οι ανάγκες των νέων, των ανέργων και των αμόρφωτων έχουν εξαφανιστεί από την ατζέντα της αριστεράς.

Αλλού, όπως στην Ολλανδία και στη Γαλλία, οι Χριστιανοδημοκράτες βρίσκονται σε απότομη πτώση, επειδή οι γερασμένοι πια οπαδοί τους από την επαρχία, αισθάνονται πιο ασφαλείς στο ειδύλλιο που τους υπόσχονται οι ακροδεξιοί λαϊκιστές.

Όσο η ευρωπαϊκή μπουρζουαζία παραμένει κολλημένη στην άποψη ότι, η πολιτική δεν είναι παρά η αναδιανομή της πλεονάζουσας αξίας, όπως ήταν τις τελευταίες δεκαετίες, τότε η παρακμή των κομμάτων θα συνεχιστεί.

Που οδηγούμαστε; Στην Ελλάδα, η πολιτική των κομμάτων έχει καταστεί άσχετη με τις εκλογές. Παντού επικρατεί ο πανικός.

Στην Ιταλία, οι μεγαλοαστικές ελίτ φοβούνται, με το δίκιο τους, την επιστροφή μιας πολιτικής τάξης που δεν έχει την διάθεση να κάνει καμιά περικοπή, ειδικά όσον αφορά στα δικά της προνόμια.

Στην Γαλλία, κέρδισαν οι μερκαντιλιστές αναδιανομείς του πλούτου. Παρά το γεγονός δε ότι, όλος ο κόσμος θεωρεί την σημερινή Γερμανία ως την τελευταία υγιή οικονομία, οι πλεονέκτες παραγνωρίζουν πως ακόμη και το γερμανικό ασφαλιστικό σύστημα κρατιέται ζωντανό με δανεικά χρήματα.

Στο Βέλγιο, το κράτος συνεχίζει να λειτουργεί εδώ και πολύ καιρό, χωρίς πολιτικά κόμματα, και τώρα οδεύει, χωρίς πίστωση, και χωρίς μεταρρυθμίσεις, προς την επόμενη περίοδο ακυβερνησίας (ενώ η ίδια η Γερμανική βιομηχανία από την ΕΕ και από το υποτιμημένο γερμανικό ευρώ).

Στην Ολλανδία, που ζει από την Ευρώπη, δυο από τα τρία μεγαλύτερα κόμματα σύντομα θα απορρίψουν την σημερινή Ευρώπη, και το σημερινό ευρώ.

Σε πολλές χώρες, που είναι διαλυμένες από την κρίση, με τεράστια ποσοστά ανεργίας των νέων τους (Ισπανία, Πορτογαλία, Ιρλανδία, κλπ), δεν παίζει πλέον κανέναν ρόλο το ποιος πολιτικός σχηματισμός είναι αυτός που διαχειρίζεται την μιζέρια.

….: Είναι δύσκολο λοιπόν να ελπίζει κανείς, βλέποντας αυτήν την κατάσταση – ακόμη πιο δύσκολο να περιμένει από τους σημερινούς, ανεπαρκέστατους πολιτικούς να βρουν λύση στα προβλήματα του. Μας περιμένει αλήθεια η μοίρα της Λατινικής Αμερικής της δεκαετίας του 80, ή μήπως κάτι ακόμη πιο δυσάρεστο;

Τρίτη, 19 Ιουνίου 2012

* http://www.facebook.com/viliardos 

Ισπανία και Ιταλία δοκιμάζουν τις αντοχές της ευρωζώνης

Τα γερμανικά συμφέροντα δεν επιτρέπουν την εφαρμογή αναδιανεμητικών πολιτικών

 

Του Λεωνίδα Βατικιώτη

 

Εκ θεμελίων τρίζει το οικοδόμημα της ευρωζώνης, θέτοντας σοβαρά ερωτήματα για το κατά πόσο θα συνεχίσει να υπάρχει στη σημερινή του μορφή μετά κι από τρεις μήνες. Η συγκεκριμένη χρονική περίοδος δεν επιλέγεται τυχαία. Αναφέρθηκε πρώτη φορά ως η τελευταία προθεσμία για την ευρωζώνη να επιδιορθώσει τις αδυναμίες της από τον μεγαλο-χρηματιστή Τζορτζ Σόρος προ ημερών και την επανέλαβε στη συνέχεια η επικεφαλής του ΔΝΤ, Κριστίν Λαγκάρντ, σε συνέντευξή της στο αμερικανικό τηλεοπτικό δίκτυο CNN (σε κάποιο διάλλειμα να υποθέσουμε των απαρηγόρητων οδυρμών της για τα παιδιά του Νίγηρα που υποφέρουν από πείνα).

Σχετίζεται δε πολύ πιθανά με τον δύσκολο μήνα Σεπτέμβρη που ανέκαθεν, με πιο πρόσφατο παράδειγμα τον Σεπτέμβρη του 2008 όταν κατέρρευσε η Λίμαν Μπράδερς, αποτελούσε «ώρα της κρίσης» για τα χρηματιστήρια κι ευρύτερα τις αγορές…

Αυτή τη στιγμή η αγωνία για την πορεία της ευρωζώνης επικεντρώνεται στην τύχη της Ισπανίας και της Ιταλίας, δύο κρατών που έχουν πάψει να παρατηρούν από απόσταση τις άλλες χώρες της ευρωζώνης, Ελλάδα, Ιρλανδία και Πορτογαλία, οι οποίες ήταν στο επίκεντρο της κρίσης χρέους την προηγούμενη διετία.

Η ιδιαίτερα ανησυχητική κατάσταση που επικρατεί με την Ισπανία έγινε εμφανής την προηγούμενη εβδομάδα κι αφού ανακοινώθηκε η συμφωνία αναπλήρωσης του κεφαλαίου των ισπανικών τραπεζών, ύψους 100 δισ. ευρώ, με κεφάλαια από τον ευρωπαϊκό μηχανισμό. Ενώ όλοι περίμεναν πως αυτή η συμφωνία θα οδηγούσε σε αποκλιμάκωση τα επιτόκια, μόλις λίγες μέρες αργότερα το ισπανικό δημόσιο αναγκάστηκε να πουλήσει 10ετή ομόλογα με επιτόκιο 7%, στο επίπεδο δηλαδή που Ελλάδα, Ιρλανδία και Πορτογαλία προσέφυγαν στον Μηχανισμό. Ο δε οίκος αξιολόγησης πιστοληπτικής ικανότητας, Moody's μείωσε την βαθμολογία της Ισπανίας κατά 3 μονάδες, οδηγώντας την 1 μόλις βαθμό πάνω από το επίπεδο των «σκουπιδιών». Τα δεινά επομένως της Ισπανίας δεν τελείωσαν. Νέες αποφάσεις για πιο γενναίες χρηματοδοτήσεις πρέπει να ληφθούν, παρότι κι αυτή η χρηματοδότηση των 100 δισ. ευρώ θα συνοδευτεί με τους συνηθισμένους απεχθείς όρους εποπτείας της οικονομίας κι άγριας λιτότητας, όπως έσπευσε να ξεκαθαρίσει ο γερμανός υπουργός Οικονομικών, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, διαψεύδοντας τις καθησυχαστικές διαβεβαιώσεις της ισπανικής πολιτικής ηγεσίας ότι δεν πρόκειται για «κλασική διάσωση» αλλά «μόνο για ένα δάνειο με πολύ ευνοϊκούς όρους», όπως δήλωσε ο υπουργός Οικονομικών Λουίς ντε Γκουίντος.

Το θέμα όμως με την Ισπανία δεν είναι μόνο ότι τα 100 δισ. ευρώ δεν φθάνουν ούτε για αρχή. Αξίζει να αναφέρουμε πως το Διεθνές Ινστιτούτο Χρηματοοικονομικής, το λόμπι των τραπεζών, έχει υπολογίσει ότι ενδέχεται να απαιτηθούν ακόμη και 260 δισ. ευρώ για τις ισπανικές τράπεζες! Το εντυπωσιακό στοιχείο ωστόσο είναι πως η ανακοίνωση για τα 100 δισ. δεν οδήγησε σε εκτόνωση αλλά όξυνε τις πιέσεις. Όπως ακριβώς η ανακοίνωση από την ισπανική κυβέρνηση πως θα καλύψει την αναπλήρωση κεφαλαίου της Bankia, πληρώνοντας 18 δισ. ευρώ, άνοιξε την όρεξη των αγορών και τον δρόμο για την πρώτη προσφυγή στον μηχανισμό με την υπόσχεση χορήγησης 100 δισ. ευρώ, έτσι κι οι αποφάσεις των υπουργών Οικονομικών της ευρωζώνης του προηγούμενου Σαββάτου αντί να δράσουν ανασχετικά λειτούργησαν σαν λάδι στη φωτιά, με τους απατεώνες ομολογιούχους και τραπεζίτες να ξέρουν πλέον βάσιμα πως κάθε τους απαίτηση μπορεί να ικανοποιηθεί. Γιατί να μη ζητήσουν κι άλλα;

Υπάρχει ωστόσο ένα όριο. Είναι τα 500 δισ. ευρώ με τα οποία είναι «οπλισμένος» ο νέος μηχανισμός. Κι αυτό το όριο κινδυνεύει να καλυφθεί πολύ γρήγορα, αν πάρουμε υπ' όψη μας και την Ιταλία η οποία οδηγείται κι αυτή με μαθηματική ακρίβεια στον μηχανισμό διάσωσης. Μάρτυρας η σταθερή άνοδος των επιτοκίων δανεισμού της (με 4% πούλησε τα 12μηνα στις 13 Ιούνη από 2,34% που τα είχε δώσει τον προηγούμενο μήνα) και, το χειρότερο, η συνεχής μείωση της βιομηχανικής παραγωγής και η απειλούμενη ύφεση. Η συρρίκνωση του ΑΕΠ, λόγω των μέτρων λιτότητας που επέβαλε ο δοτός πρωθυπουργός Μάριο Μόντι, θα οδηγήσει σε νέα μη βιώσιμα επίπεδα το δημόσιο χρέος, καθώς ως ποσοστό του ΑΕΠ θα αυξηθεί σημαντικά, με άμεσο κίνδυνο να αποκλειστεί η Ιταλία από τις αγορές. Η προσφυγή τότε στον μηχανισμό και της Ιταλίας, με ένα ιλιγγιώδες δημόσιο χρέος που αγγίζει τα 2 τρισ. ευρώ, θα οδηγήσει σε έκρηξη όλες τις μέχρι σήμερα ισορροπίες, με τα διαθέσιμα κονδύλια να αποδεικνύονται δραματικά ανεπαρκή για να εξασφαλίσουν την ομαλή χρηματοδότηση των κλυδωνιζόμενων οικονομιών.

Το ερώτημα που γεννάται υπό το βάρος αυτών των δυσοίωνων προοπτικών είναι αν, σε αντικατάσταση της σημερινής ορθοδοξίας, μπορεί να ασκηθεί μια επεκτατική πολιτική, στα χνάρια των παραδοσιακών σοσιαλδημοκρατικών πολιτικών υπό νέα πιο νεοφιλελεύθερη εννοείται μορφή, που θα μπορούσε να σώσει την ευρωζώνη, αμφισβητώντας όμως το δόγμα της αυστηρής λιτότητας. Μια λύση προσέφερε ο γνωστός τουρκικής καταγωγής οικονομολόγος Νουριέλ Ρουμπινί προτείνοντας στο Βερολίνο να δώσει σε κάθε γερμανικό νοικοκυριό ένα κουπόνι αξίας 1.000 ευρώ για τις διακοπές του το οποίο θα το ξοδέψει αποκλειστικά και μόνο στις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου που πλήττονται από την κρίση χρέους. Έτσι και οι Γερμανοί θα έμεναν χορτάτοι, με τους πόρους του Τέταρτου Ράιχ να διανέμονταν μεταξύ των κατοίκων του στηρίζοντας το βιοτικό τους επίπεδο, και η πίτα, δηλαδή η ευρωζώνη, θα έμενε ολόκληρη, με μια ένεση ρευστού να τροφοδοτεί το οικονομικό κύκλωμα θέτοντας σε κίνηση τις μηχανές, που έχουν παγώσει προ καιρού όπως δείχνει η συρρίκνωση του ΑΕΠ. Ανάλογες ιδέες, λιγότερο ή περισσότερο ευφάνταστες, έχουν κατατεθεί προ πολλού.

Το ερώτημα είναι κατά πόσο υπάρχει αντικειμενικό έδαφος για την άσκηση ακόμη και μιας τέτοιας πολιτικής, που είναι εμφανές ότι απέχει παρασάγγας από τις παραδοσιακές αναδιανεμητικές συνταγές που ασκήθηκαν στο πλαίσιο των κρατών μελών (ενισχύοντας άμεσα το εισόδημα των χαμηλότερων στρωμάτων) ή της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης (στηρίζοντας το εισόδημα ή τις υποδομές των ασθενέστερων καπιταλιστικών σχηματισμών). Η απάντηση είναι αρνητική και σχετίζεται με την ίδια την δομή της ευρωζώνης. Δηλαδή τον βαθιά ανταγωνιστικό της χαρακτήρα, ως αποτέλεσμα του διχασμού της σε κέντρο και περιφέρεια. Έτσι, πράγματι από την μια μεριά η πρόσφατη βελτίωση της θέσης της Γερμανίας είναι αποτέλεσμα της ευρωζώνης, όπως πολύ σωστά επεσήμαναν οι Νουριέλ Ρουμπινί και Νάιαλ Φέργκιουσον στους Φαϊνάνσιαλ Τάιμς του προηγούμενου Σαββατοκύριακου: «Η ευημερία της Γερμανίας σε ένα μεγάλο βαθμό είναι συνέπεια της νομισματικής ένωσης. Το ευρώ έχει δώσει στους γερμανούς εξαγωγείς μια πολύ πιο ανταγωνιστική ισοτιμία σε σχέση με το παλιό γερμανικό μάρκο. Κι η υπόλοιπη ευρωζώνη παραμένει τόπος προορισμού του 42% των γερμανικών εξαγωγών», ανέφεραν οι δύο οικονομολόγοι. Το παράδοξο όμως είναι ότι η Γερμανία κερδίζει όχι μόνο από την δημιουργία της ευρωζώνης αλλά κι από την κρίση της! Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι τα οφέλη που αποκομίζει ο γερμανικός προϋπολογισμός από την πλημμυρίδα ρευστού που καταλήγει στα γερμανικά ομόλογα, αναζητώντας ασφαλείς τοποθετήσεις. Αποτέλεσμα ήταν σε δημοπρασία που έγινε την Τετάρτη 13 Ιουνίου το γερμανικό υπουργείο Οικονομικών να πουλήσει ομόλογα με αρνητικές στην πράξη επιδόσεις! Τούτο προκύπτει αν αφαιρέσουμε από το επιτόκιο το οποίο διαμορφώθηκε,  στο επιπέδο του 1,52%, τον γερμανικό πληθωρισμό που είναι μεγαλύτερος (1,9%)! Το χαμηλότερο κόστος δανεισμού που έχει διαμορφωθεί για το γερμανικό δημόσιο εικάζεται πως το 2013, αν δεν μεσολαβήσουν ως τότε δραματικές εξελίξεις στην ευρωζώνη, θα οδηγήσει για πρώτη φορά στον ισοσκελισμό του κρατικού προϋπολογισμού. Δεν είναι εντυπωσιακό; Την ίδια περίοδο που η μια χώρα της ευρωζώνης μετά την άλλη στο Νότο βυθίζεται στην κρίση χρέους και βλέπει τα δημόσια οικονομικά της να εκτροχιάζονται, λόγω της ύφεσης, στο Βορρά αυτές ακριβώς οι εξελίξεις σηματοδοτούν την επίλυση της κρίσης χρέους. Γιατί λοιπόν να θελήσει το Βερολίνο να αλλάξει μείγμα πολιτικής ενδίδοντας στις εκκλήσεις για παροχές, που είναι μια πολιτική δαπανηρή χωρίς την παραμικρή εγγύηση ότι θα αποδώσει περισσότερα;

Τα ειδικά συμφέροντα του Βερολίνου επομένως, που κυριαρχούν στα γενικά συμφέροντα του ευρωπαϊκού καπιταλισμού και τα εξαφανίζουν, αποκλείουν μια επεκτατική πολιτική παροχών στην ευρωζώνη, που θα την μετέτρεπε σε πεδίο αναδιανομής πλούτου και εισοδημάτων. Αυτή ακριβώς η παράμετρος – τα ειδικά συμφέροντα του Βερολίνου – είναι η απάντηση και σε ένα άλλο ερώτημα που προκύπτει μετ' επιτάσεως όσο βλέπουμε τις ευρωπαϊκές τράπεζες να τορπιλίζουν την μια οικονομά της ευρωζώνης μετά την άλλη, χωρίς μάλιστα να διακρίνεται κι ένα τέλος σε αυτό το δράμα. Το ερώτημα είναι γιατί οι ΗΠΑ αλλά και η Αγγλία (παρότι ούτε κι αυτές λυπήθηκαν το χρήμα των φορολογουμένων) τα κατάφεραν με τις τράπεζές τους καλύτερα απ' ότι οι Ευρωπαίοι; Πλήρωσαν με άλλα λόγια τον λογαριασμό, αλλά η περίοδος διάσωσης δεν κράτησε μια αιωνιότητα όπως κοντεύει να συμβεί στην Ευρώπη και με αμφίβολα μάλιστα αποτελέσματα… Κι εδώ η απάντηση στο φαινομενικό αυτό παράδοξο βρίσκεται στα ειδικά συμφέροντα της Γερμανίας που μετέτρεψαν την διάσωση των τραπεζών σε μοχλό για την επιβολή αιματηρών προγραμμάτων λιτότητας σε όλη την Ευρώπη. Ο στόχος έτσι δεν ήταν μόνο η διάσωση των τραπεζών. Συχνά, βλέπε για παράδειγμα την Ελλάδα, ο στόχος δεν ήταν καν αυτός, αλλά η επιβολή μιας πολιτικής αφαίρεσης κοινωνικών δικαιωμάτων και κατακτήσεων των εργαζομένων. Η σημασία που έχει (αποδεδειγμένα πια) αυτός ο στόχος δεν αφήνει περιθώρια άσκησης μιας εναλλακτικής πολιτικής στην ευρωζώνη.

Σε αυτό το πλαίσιο ραγδαίων κι απρόβλεπτων μεταβολών οι όρκοι πίστης στην ευρωζώνη που δίνει η ντόπια πολιτική και οικονομική ελίτ αποτελεί ένα ακόμη δείγμα για το πόσο μακριά νυχτωμένη είναι…

 

ΠΗΓΗ: Πριν, 16.6-2012, http://leonidasvatikiotis.wordpress.com/2012/06/16/….84/

Διάσωση του λαού και όχι του ευρώ

ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΑ ΛΑΪΚΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΠΙΒΙΩΣΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ Η ΑΜΕΣΗ ΕΞΟΔΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΕΥΡΩ ΚΑΙ Η ΡΗΞΗ ΜΕ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ

 

Κείμενο παρέμβασης 24 ενεργών πολιτών

 

Δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Κι είναι ανάγκη να γίνει άμεσα, συντεταγμένα με παράλληλη οργάνωση του λαού, με συνείδηση των δυσκολιών αλλά και της ελπιδοφόρας προοπτικής που γεννιέται.

Η απαλλαγή από τα μνημόνια, τις δανειακές συμβάσεις και από τη θηλιά του χρέους είναι ακατόρθωτη εντός του ευρώ. Το ευρώ είναι το νόμισμα του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, της σύγχρονης ιμπεριαλιστικής Ευρώπης-φυλακής. Ένα νόμισμα που λειτουργεί σαν μηχανισμός χρεοκοπίας κρατών και οικονομιών, δεν είναι ούτε μπορεί να γίνει «νόμισμα των ευρωπαϊκών λαών».

Η παραμονή στο ευρώ σημαίνει την καταδίκη της χώρας και του λαού μας σε καθεστώς μόνιμης χρεοκοπίας. Σημαίνει να καταστούν θεμέλιοι νόμοι του κράτους η δημοσιονομική πειθαρχία και το σύμφωνο για το ευρώ. Σημαίνει συναίνεση στην κοινωνική μας καταβαράθρωση, στην εκποίηση της χώρας μας σε όφελος των δανειστών, του ξένου και ντόπιου κεφαλαίου που μας λεηλατούν επί δεκαετίες και μας οδήγησαν στην κρίση.

Η τρομοκράτηση του λαού, η σύνδεση της εξόδου από το ευρώ με βιβλικές καταστροφές, έχει μοναδικό σκοπό να εξοριστεί η μοναδική λύση υπέρ της εργασίας και της δημοκρατίας:

Η μονομερής διαγραφή του χρέους, έξω από το ευρώ και σε ρήξη με την ΕΕ.

Οι ίδιοι που οδήγησαν τη χώρα στα μνημόνια, θα  την οδηγήσουν και στη «δραχμή» ή σε «διπλό νόμισμα» εάν πρόκειται να σώσουν το ευρώ τους, και να μείνει η χώρα, οι εργαζόμενοι και ο λαός δεμένοι με το χρέος στο «πειθαρχείο» της Ε.Ε.  

Ζωή μπορεί να υπάρξει μόνο έξω από το ευρώ. Μπορούμε να στηριχθούμε στις δικές μας δυνάμεις, να αξιοποιήσουμε τις πλούσιες δυνατότητες της χώρας προς όφελός μας, να ανοίξουμε έναν άλλο δρόμο για αξιοβίωτη ζωή, για κατακτήσεις στο σήμερα και στο αύριο.

Υπάρχει τρόπος. Προϋποθέτει υιοθέτηση εθνικού νομίσματος και στήριξη σε μια παραγωγική ανασυγκρότηση της οικονομίας σε αντικαπιταλιστική-φιλολαϊκή κατεύθυνση. Εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος και πριν απ' όλα της Τράπεζας της Ελλάδος, με στόχο να στηριχθεί η εγχώρια παραγωγή και να επιβληθούν αυστηροί έλεγχοι στην κίνηση των κεφαλαίων. Γενναία αναδιανομή του πλούτου για να ενισχυθεί το εισόδημα των εργαζομένων και να τονωθεί η εσωτερική αγορά.

Προϋποθέτει τον πλήρη δημόσιο έλεγχο στους στρατηγικούς τομείς της οικονομίας. Ολόκληρη η παραγωγική μηχανή της χώρας πρέπει -βασισμένη σε προγράμματα δημοσίων επενδύσεων και στον εργατικό κοινωνικό έλεγχο- να προσανατολιστεί στην ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών.

Τίποτα από τα παραπάνω δεν μπορεί να γίνει χωρίς την κινητοποίηση ολόκληρου του λαού, χωρίς περισσότερη δημοκρατία, χωρίς πραγματική εθνική-λαϊκή κυριαρχία.

Ο δρόμος για να σταθεί η χώρα στα δικά της πόδια δεν θα είναι περίπατος. Απαιτεί ρήξη με τους δανειστές, τις «αγορές», το κεφάλαιο, το πολιτικό τους προσωπικό. Με όλους αυτούς που επέβαλαν στο λαό και στη χώρα μας την καταστροφική πορεία που ζούμε, με όλους αυτούς που επωφελήθηκαν κι επωφελούνται από αυτή.

Απαιτεί επομένως ρήξη με την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Είναι ο μοναδικός δρόμος που εξασφαλίζει την επιβίωση και δίνει χειροπιαστή προοπτική. Είναι ο δρόμος όχι μόνο για να ανασάνει ο λαός, αλλά και να γίνει αφέντης στον τόπο του.

– ΒΑΤΙΚΙΩΤΗΣ ΛΕΩΝΙΔΑΣ, ΟΙΚΟΝΟΜΟΛΟΓΟΣ-ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ

– ΒΟΥΡΕΚΑΣ ΘΟΔΩΡΗΣ, ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ, ΜΕΛΟΣ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΕΥΡΩ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΕ

– ΓΑΤΣΙΟΣ ΒΑΣΙΛΗΣ, ΟΙΚΟΝΟΜΟΛΟΓΟΣ

– ΓΡΟΛΛΙΟΣ ΓΙΩΡΓΟΣ, ΑΝ. ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΑΠΘ

– ΔΕΛΑΣΤΙΚ ΓΙΩΡΓΟΣ, ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ

– ΘΕΡΜΟΓΙΑΝΝΗΣ ΛΑΖΑΡΟΣ, ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ, τ. ΔΗΜΑΡΧΟΣ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗΣ

– ΚΑΛΙΑΜΠΑΚΟΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΕΜΠ

– ΚΟΝΤΟΓΙΑΝΝΗΣ ΣΩΤΗΡΗΣ, ΜΗΧΑΝΙΚΟΣ

– ΚΥΡΙΑΚΑΚΗΣ ΓΙΑΝΝΗΣ, ΟΙΚΟΝΟΜΟΛΟΓΟΣ -ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΣ

– ΜΑΡΚΕΤΟΣ ΣΠΥΡΟΣ, ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΑΠΘ

– ΜΑΥΡΟΕΙΔΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ, ΜΕΤΑΛΛΕΙΟΛΟΓΟΣ ΜΗΧΑΝΙΚΟΣ, ΜΕΛΟΣ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΕΥΡΩ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΕ

– ΠΑΠΑΔΑΤΟΣ ΦΑΝΗΣ, ΟΙΚΟΝΟΜΟΛΟΓΟΣ

– ΠΑΠΑΔΕΔΕ ΦΛΩΡΑ, Γ. ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ ΣΕΠ/ΔΕΗ, ΜΕΛΟΣ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΕΥΡΩ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΕ

– ΠΑΠΟΥΛΗΣ ΚΩΣΤΑΣ, ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΣ, ΜΕΛΟΣ ΜΕΤΩΠΟΥ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΚΑΙ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ

– ΠΑΤΕΛΗΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ, ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ ΚΡΗΤΗΣ

– ΡΑΧΙΩΤΗΣ ΓΙΑΝΝΗΣ, ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ

– ΡΟΥΣΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ, ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΠΑΝΤΕΙΟΥ ΠΑΝ/ΜΙΟΥ

– ΣΑΚΕΛΛΑΡΟΠΟΥΛΟΣ ΣΠΥΡΟΣ, ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΠΑΝΤΕΙΟΥ ΠΑΝ/ΜΙΟΥ

– ΣΑΡΑΦΙΑΝΟΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ, ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ

– ΣΤΑΥΡΟΠΟΥΛΟΣ ΤΑΣΟΣ, ΦΙΛΟΛΟΓΟΣ, ΜΕΛΟΣ ΜΕΤΩΠΟΥ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΚΑΙ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ

– ΣΩΤΗΡΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ, ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΠΑΝ/ΜΙΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ

– ΤΟΥΛΙΑΤΟΣ ΧΡΗΣΤΟΣ, ΜΗΧ/ΓΟΣ ΜΗΧΑΝΙΚΟΣ, ΜΕΛΟΣ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΕΥΡΩ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΕ

– ΤΣΑΚΝΗΣ ΔΙΟΝΥΣΗΣ, ΜΟΥΣΙΚΟΣΥΝΘΕΤΗΣ

– ΧΡΥΣΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ, ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΠΑΝΤΕΙΟΥ ΠΑΝ/ΜΙΟΥ

 

ΠΗΓΗ: 2012-06-15, http://aristeroblog.gr/node/849

Οι εκβιασμοί των ευρωκρατών γίνονται όλο και πιο αδίστακτοι

 

Του Δημήτρη Καζάκη

 

Οι ευρωκράτες παίζουν το τελευταίο τους χαρτί. Σύμφωνα με αποκλειστικό ρεπορτάζ των γερμανικών Financial Times, η ΕΕ είναι διατεθειμένη να διαπραγματευθεί με την Ελλάδα τη χαλάρωση του προγράμματος λιτότητας. Το ρεπορτάζ της FTD έχει τίτλο: «Η ΕΕ θέλει να χαλαρώσει τα δεσμά της Αθήνας» και υπότιτλο «Η Ευρώπη θέλει να κρατήσει την Ελλάδα στην ευρωζώνη. Γι' αυτό η χώρα μπορεί να ετοιμάζεται μετά τις εκλογές για παραχωρήσεις – κι αυτό μολονότι οι Έλληνες έχουν προφανώς παραβιάσει και πάλι τις δεσμεύσεις τους για το πρόγραμμα λιτότητας».

Όπως σημειώνεται, η ευρωζώνη προτίθεται να διαπραγματευθεί με την Ελλάδα τη χαλάρωση του προγράμματος λιτότητας. Ανεξάρτητα από την έκβαση των εκλογών της Κυριακής, κάθε νέα κυβέρνηση θα απαιτήσει νέες διαπραγματεύσεις, ανέφεραν ευρωπαϊκοί κύκλοι. Αν κανείς θέλει να κρατήσει την Ελλάδα εντός της ευρωζώνης, δεν θα μπορέσει να αρνηθεί κάτι τέτοιο. Ο πρόεδρος… του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Ρομπάι διαβεβαίωσε την Τρίτη: «Θα κάνουμε ό,τι μας είναι δυνατόν για να κρατήσουμε την Ελλάδα στην Ευρωζώνη, ενώ θα τηρεί τις δεσμεύσεις της».

Κατ' αυτόν τον τρόπο οι Βρυξέλλες προσπαθούν να επιδράσουν στο αποτέλεσμα των εκλογών. Την ερχόμενη Κυριακή γίνονται εκλογές στην Ελλάδα, οι αξιωματούχοι της ΕΕ υποστηρίζουν τα κόμματα της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, που κυβέρνησαν μέχρι τώρα. Με την δήθεν προθυμία των Βρυξελλών για διαπραγματεύσεις ελπίζουν ότι θα μπορούσαν να σπρώξουν μεγαλύτερο μέρος του εκλογικού σώματος προς το πολιτικό προσωπικό των δοσιλόγων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ.

Η περίπτωση νίκης του ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται να ανησυχεί σοβαρά την ΕΕ. Εκτιμούν ότι θα δώσει την δυνατότητα να σηκώσει κεφάλι ο ελληνικός λαός, ακόμη κι αν η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ενδώσει στις πιέσεις που ασκούνται αυτή τη στιγμή. Γι' αυτό και επιχειρεί να επιδεινώσει την κρίση ρευστότητας που υπάρχει στην ελληνική οικονομία και στα δημόσια ταμεία.

Οι τράπεζες βιώνουν ένα πρωτοφανές κύμα ανάληψης καταθέσεων που έχει φτάσει στα 500 εκατ. ευρώ την ημέρα, σύμφωνα με δημοσίευμα του Bloomberg (13/6) που επικαλείται πηγές των εγχώριων τραπεζών.

Η ελληνική οικονομία ως σύνολο συγκλονίζεται από μια γιγαντιαία εκροή κεφαλαίων, που ουσιαστικά έχει ξεκινήσει από τον Μάρτιο αυτού του έτους και κλιμακώνεται. Βρίσκεται σε διαδικασία «αποεπένδυσης» με όλες τις μεγάλες και πολύ μεγάλες επιχειρήσεις να τα μαζεύουν και να φεύγουν.

Τα εγκατεστημένα επιτελεία της τρόικας φροντίζουν να αδειάσει το δημόσιο ταμείο και τα πενιχρά δημόσια έσοδα να δεσμευτούν υπέρ των δανειστών διαμέσου του ειδικού λογαριασμού στην Τράπεζα της Ελλάδας.

Η ΔΕΗ και ολόκληρη η ηλεκτροπαραγωγή βρίσκεται στο χείλος της ολοκληρωτικής κατάρρευσης. Οι εισαγωγές ηλεκτρικής ενέργειας και φυσικού αερίου για την ηλεκτροπαραγωγή σκοντάφτουν στην έλλειψη ρευστού.

Την ίδια ώρα έχουμε την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ να μας διαβεβαιώνει ότι είναι έτοιμη για την αντιμετώπιση της έκτακτης κατάστασης, χωρίς όμως να μας λέει τι πρόκειται να κάνει. Όταν το δημόσιο ταμείο είναι άδειο και στο αδειάζει συστηματικά η τρόικα, όπως επίσης κι όταν η οικονομία δεν έχει χρήμα για να κινηθεί, τότε οφείλεις να πεις τι θα κάνεις από την επομένη το πρωί που θα γίνεις κυβέρνηση. Μέχρι τώρα δεν έχουμε ακούσει από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ κανένα μέτρο άμεσης απόδοσης. Μόνο ότι θα διαπραγματευθεί με τους δανειστές και την ΕΕ. Και μέχρι να καταλήξει, τι;

Θα πρέπει να καταλάβουμε ότι δεν βρισκόμαστε σε ομαλές συνθήκες. Ούτε είναι στο χέρι της ΕΕ να επιβάλει μια άλλη πολιτική από αυτήν των μνημονίων. Η ευρωζώνη δεν είναι βιώσιμη. Κι επομένως η διατήρησή της δεν αφήνει περιθώρια ελιγμών από μεριάς ευρωκρατών. Προκειμένου να στηριχθούν οι τράπεζες και το κοινό νόμισμα πρέπει να ρευστοποιηθούν κράτη, λαοί, οικονομίες. Είναι τόσο απλό. Δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά όσο διατηρείται ένα οικοδόμημα που αποδείχτηκε σαθρό και ανήμπορο μπροστά στην κρίση.

Οι δανειστές και οι ευρωκράτες θέλουν στην κυβέρνηση του ίδιους για να τελειώσουν μια κι έξω και το ταχύτερο δυνατό με την Ελλάδα. Να την ξεφορτωθούν και να πάψει να αποτελεί παράγοντα «διάχυσης της κρίσης», όπως λέει ο Μπαρόζο. Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ κρατά επτασφράγιστο μυστικό το τι θα κάνει για να αντιμετωπίσει την έκτακτη κατάσταση.

Ωστόσο, η λογική με την οποία προσεγγίζει το πρόβλημα μας δημιουργεί τρομακτικές ανησυχίες. Δείτε τι είπε πρόσφατα σε συνέντευξή του στο in.gr ο επικεφαλής του οικονομικού προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ, Γιάννης Δραγασάκης: «Τι θα γίνει σε περίπτωση που η τρόικα απορρίπτοντας την πρόταση αποφασίσει να κλείσει τη στρόφιγγα της χρηματοδότησης;» Ρωτά ο δημοσιογράφος και απαντά ο Γ. Δραγασάκης: «Οι εκβιασμοί, οι απειλές και οι ανεξέλεγκτες ρήξεις, δεν ωφελούν κανέναν. Σε ό,τι μας αφορά δεν είναι στις προθέσεις μας να προβούμε σε μονομερείς ενέργειες, εκτός και αν προκληθούμε γι' αυτό. Επομένως ούτε η Ε.Ε. έχει λόγους να προχωρήσει σε μονομερή διακοπή της χρηματοδότησης. Εκτός της μεγάλης αναταραχής που θα προκαλούσε στην Ευρώπη κάτι τέτοιο, θα μας έδινε το δικαίωμα να αμφισβητήσουμε το χρέος συνολικά.

Γενικότερα, στην κατεύθυνση αυτή, θα μεγιστοποιηθούν οι ζημιές και οι κίνδυνοι και για εμάς και για τους Ευρωπαίους. Το θέμα είναι στη θέση του Μνημονίου να μπει ένα πρόγραμμα ανόρθωσης της κοινωνίας και ανασυγκρότησης της οικονομίας, και, στη βάση αυτή να ανακτήσουμε τη θέση μας στις ευρωπαϊκές εξελίξεις, με όρους ισοτιμίας και αξιοπρέπειας.»

Το άκρως επικίνδυνο στην λογική Δραγασάκη δεν βρίσκεται στην απροθυμία του για μονομερείς ενέργειες. Αυτό μπορεί να το κατανοήσει κάποιος, αν θεωρήσει ότι η κυβέρνηση που θέλει να φτιάξει ο κ. Δραγασάκης δεν θέλει να χρεωθεί την πρώτη κίνηση ρήξης. Γι' αυτό και αφήνει και την πισινή του «εκτός και αν προκληθούμε γι' αυτό». Το πρόβλημα έχει να κάνει με τα εξής: Πρώτο, οι εκβιασμοί, οι απειλές και οι ανεξέλεγκτες ρήξεις δεν είναι πολιτικό προϊόν κακίας των Ευρωπαίων, αλλά αναγκαστική στάση που καθορίζεται από την υπεράσπιση των συμφερόντων τους. Κι επομένως δεν είναι στο χέρι τους να αλλάξουν στάση. Δεύτερο, απ' ότι φαίνεται ο κ. Δραγασάκης ποντάρει στο ότι η ΕΕ δεν έχει λόγους να προχωρήσει σε μονομερή διακοπή της χρηματοδότησης. Κάπως έτσι φαντάζεται ότι μπορεί να ξεπεράσει τον σκόπελο των πρώτων μηνών. Μόνο που η ΕΕ και η τρόικα έχουν κάθε δικαίωμα να διακόψουν την χρηματοδότηση όσο δεν εφαρμόζεται το μνημόνιο και όσο κρατά η νέα διαπραγμάτευση στην οποία επενδύει τόσα πολλά ο κ. Δραγασάκης.

Να για παράδειγμα τι λέει η FTD, η οποία σημειώνει ότι στους κύκλους της Τρόικας θεωρούν δεδομένο ότι η χώρα έχει ήδη παραβιάσει και πάλι τις υποχρεώσεις της που απορρέουν από το πρόγραμμα λιτότητας. Από τότε που εγκρίθηκε το δεύτερο πακέτο διάσωσης, η εφαρμογή δεν προχώρησε σχεδόν καθόλου, ανέφεραν η Κομισιόν, η ΕΚΤ και το ΔΝΤ. «Το πρόγραμμα έχει εκτροχιαστεί» δήλωσε κάποιος υπεύθυνος. Ο Γερμανός υπ. Οικονομικών Β. Σόιμπλε δήλωσε σε συνεδρίαση της Κ.Ο. των CDU/CSU ότι στην επόμενη επίσκεψή της στην Ελλάδα, η Τρόικα θα διαπιστώσει ότι το πρόγραμμα δεν έχει υλοποιηθεί.

Επισήμως, οι Βρυξέλλες και το Βερολίνο απαιτούν από την Ελλάδα να τηρήσει τις συμφωνίες με την Τρόικα. «Περιμένουμε να τηρήσουν οι Έλληνες όλες τις δεσμεύσεις που έχουν αναλάβει» δήλωσε εκπρόσωπος της Κομισιόν. Η καγκελάριος Α. Μέρκελ δήλωσε στο Οικονομικό Συμβούλιο της CDU ότι το θέμα δεν είναι μόνον οι Έλληνες, αλλά και το «αν μελλοντικά θα τηρούνται οι δεσμεύσεις στην Ευρώπη».

Τι θα γίνει αν οι ευρωκράτες επιμείνουν, γιατί πολύ απλά δεν μπορούν να κάνουν πίσω; Όχι για λόγους image, όπως φαντάζεται ο κ. Δραγασάκης, αλλά προκειμένου να προασπίσουν τα συμφέροντα των δυνάμεων που κυριαρχούν στην ΕΕ. Τι εναλλακτική προτείνει ο κ. Δραγασάκης; Να αμφισβητήσουμε ολόκληρο το χρέος; Ίσως. Αυτό όμως που προσφέρει ως την μόνη εναλλακτική ο κ. Δραγασάκης είναι το ολοκαύτωμα: «Γενικότερα, στην κατεύθυνση αυτή, θα μεγιστοποιηθούν οι ζημιές και οι κίνδυνοι και για εμάς και για τους Ευρωπαίους.» Αυτή είναι η μόνη εναλλακτική; Να χαθούμε μετά τον αλλοφύλων; Ή δέχονται οι Ευρωπαίοι αυτά που ζητά ο ΣΥΡΙΖΑ, ή αφήνει την χώρα και καταρρέει μαζί με την ευρωζώνη προκειμένου να τρομάξουν οι εταίροι; Ωραία λογική! Με άλλα λόγια, σχέδιο που να επιτρέπει στην χώρα να την κάνει από το ευρώ με ασφάλεια και προς όφελος του λαού, αν αυτό επιβληθεί από τις καταστάσεις, ο κ. Δραγασάκης δεν διαθέτει, ούτε είναι σε θέση να διαμορφώσει γιατί πολύ απλά δεν είναι στην λογική του.

Να που οδηγεί η λογική που αρνείται να δει ότι μπορεί να υπάρξει ζωή και χωρίς το ευρώ, έξω από την ΕΕ και με τον λαό κυρίαρχο στην χώρα του. Κι αυτό μπορεί να μας οδηγήσει σε πολύ μεγάλες περιπέτειες, αν ο λαός δεν είναι έτοιμος από τις 18 Ιουνίου να πιέσει οργανωμένα και να επιβάλει τα δικά του κοινωνικά και εθνικά συμφέροντα. Μόνο αυτή τη δυνατότητα προσφέρει μια ενδεχόμενη αντιμνημονιακή κυβέρνηση με επικεφαλής τον ΣΥΡΙΖΑ, καμμιά άλλη.

 

ΠΗΓΗ: Πέμπτη, 14 Ιουνίου 2012, http://eleftheri-ellada.blogspot.gr/2012/06/blog-post_8345.html

Ελλάδα, Ισπανία, Γερμανία

 

Του Πέτρου Παπακωνσταντίνου

Ενώ οι εκπρόσωποι του παλιού πολιτικού κόσμου προσπαθούν να τρομοκρατήσουν τους ψηφοφόρους με το σκιάχτρο της μεγάλης καταστροφής που υποτίθεται ότι θα ακολουθήσει ενδεχόμενη εκλογική νίκη της Αριστεράς, τα επίσημα στοιχεία του υπουργείου Οικονομικών βοούν για την καταστροφή που έχει ήδη επέλθει και επιταχύνεται με ανησυχητικούς ρυθμούς.

Πρώτο στοιχείο που αξίζει προσοχής: Ενώ το πρωτογενές έλλειμμα (δηλαδή, χωρίς να υπολογίζονται οι τόκοι) σχεδόν μηδενίζεται εξ αιτίας της ασφυκτικής λιτότητας (περιορίστηκε σε μόλις 18 εκ. ευρώ στο πρώτο τετράμηνο, σε σύγκριση με το 1,48 δις το αντίστοιχο περυσινό διάστημα), το έλλειμμα της γενικής κυβέρνησης αυξάνεται κατά πολύ (7,62 δις, από 5,47 δις). Το οικονομικό αυτό «θαύμα» εξηγείται από την αλματώδη αύξηση των δαπανών για αποπληρωμή των δανείων, καθώς οι τόκοι σχεδόν διπλασιάστηκαν (από 3,99 δις πέρυσι σε 7,60 δις φέτος).

Τα συμπεράσματα αναδύονται αβίαστα: Αντί για τη σημαντική «ελάφρυνση», που υποτίθεται ότι θα μας έφερνε το PSI, οι «σωτήρες» της Ελλάδας την γδέρνουν ακόμη πιο άγρια, με αποτέλεσμα η κοινωνική τραγωδία που ζουν εκατομμύρια Έλληνες να πηγαίνει στράφι, χωρίς κανένα θετικό αντίκρυσμα στη σταθεροποίηση των δημοσίων οικονομικών. Σ' αυτό το φόντο, η στάση πληρωμών προβάλλει ως εκ των ων ουκ άνευ για την οικονομική ανόρθωση, πολύ περισσότερο που εκλείπει πλέον ο «μπαμπούλας» του πρωτογενούς ελλείμματος: Ακόμη κι αν σταματήσουμε να δανειζόμαστε, θα μπορούμε σύντομα να καλύπτουμε τις στοιχειώδεις ανάγκες του κράτους για μισθούς, συντάξεις κλπ.

Δεύτερο, ουσιώδες στοιχείο: Παρά την τρομερή φοροεπιδρομή στα χαμηλά και μεσαία εισοδήματα, η μαύρη τρύπα των κρατικών εσόδων όχι μόνο δεν συρρικνώθηκε, αλλά διευρύνεται συνεχώς. Το πεντάμηνο Ιανουαρίου – Μαΐου έφτανε τα 700 εκ. ευρώ, ενώ η υστέρηση στα φορολογικά έσοδα έφθασε τα 550 εκ. ευρώ. Το προφανές συμπέρασμα είναι ότι η βαθύτατη ύφεση που προκαλεί το μνημόνιο και η συνεχιζόμενη φοροδιαφυγή των πλουσίων (και μέρους των μεσαίων) νοικοκυριών τινάζει στον αέρα τα δημόσια έσοδα. Σε συνδυασμό με τον ανοιχτό εκβιασμό των Ευρωπαίων (οι οποίοι ήδη περιέκοψαν κατά ένα δις την τελευταία δανειακή δόση για να εκφοβίσουν τους ψηφοφόρους), η εξέλιξη αυτή απειλεί να οδηγήσει σε αδυναμία καταβολής μισθών και συντάξεων ή και σε διακοπή των εισαγωγών τροφίμων, φαρμάκων και καυσίμων. Αυτά, δηλαδή, που υποτίθεται ότι θα συμβούν αν έρθει η Αριστερά και καταργήσει το μνημόνιο, βρίσκονται ήδη επί θύραις, ακριβώς εξ αιτίας του μνημονίου και των μνημονιακών κυβερνήσεων.

Απτόητη η επικεφαλής του ΔΝΤ Κριστίν Λαγκάρντ επέμεινε στην θεραπευτική μέθοδο των μεσαιωνικών γιατρών, που συνιστούσαν για πάσαν νόσον την αφαίμαξη. Όταν δεν είχαν αποτελέσματα, απλώς ενίσχυαν τον ρυθμό της αφαίμαξης, μέχρι να απαλλαγούν οριστικά από την αρρώστια, συνήθως μαζί με τον ασθενή. Για την ακρίβεια, η κυρία Λαγκάρντ μας συνέστησε, αντί να γκρινιάζουμε, να μιμηθούμε το «πετυχημένο» παράδειγμα της Λετονίας, η οποία αντιμετώπισε «υπεύθυνα» την κρίση του 2008, προσφεύγοντας και αυτή για δανεισμό στο ΔΝΤ και την Ε.Ε. Ως αντάλλαγμα, ενέκρινε απίστευτα σκληρά προγράμματα λιτότητας, έκλεισε εκατοντάδες σχολεία και νοσοκομεία, απέλυσε χιλιάδες δημοσίους υπαλλήλους και ανέβασε την ανεργία στο 25%, ενώ η οικονομία συρρικνώθηκε κατά 18.4% – απίστευτο ποσοστό, ακόμη και για καιρό πολέμου!

Δυστυχώς, σ' αυτό το μάταιο κόσμο που ζούμε, ακόμη και οι καλύτεροι μαθητές του ΔΝΤ και της Ε.Ε. δεν βρίσκουν την ανταμοιβή που θα δικαιούνταν. Χτυπητό παράδειγμα η τραγωδία της Ισπανίας, τέταρτης οικονομίας της Ευρώπης, που απειλεί να παρασύρει στη διάλυση ολόκληρη την ευρωζώνη. Σε αντίθεση με τη «σπάταλη» Ελλάδα, η Ισπανία δεν είχε οξύ πρόβλημα δημοσίου χρέους- ακόμη και σήμερα, αυτό κυμαίνεται γύρω στο 70%, χαμηλότερο και από εκείνο της «ενάρετης» Γερμανίας. Οι πολιτικοί της, τόσο ο σοσιαλιστής Θαπατέρο όσο και ο συντηρητικός Ραχόι, επαινέθηκαν κατ' επανάληψη από το Βερολίνο για την «υπευθυνότητα» με την οποία διέλυσαν το κοινωνικό κράτος, επέβαλαν εργασιακό μεσαίωνα και εκτόξευσαν την ανεργία στο 25%.

Παρόλα αυτά, τούτες τις μέρες η Ισπανία είδε να κλείνει η πόρτα των διεθνών αγορών, αφού τα ποσοστά δανεισμού της πλησίασαν το εφιαλτικό 7%, φέρνοντάς την στα πρόθυρα του «μηχανισμού διάσωσης» (κατά τους Financial Times, «θαλάμου βασανιστηρίων του κ. Σόιμπλε), ενώ οι τράπεζές της βρίσκονται ένα βήμα πριν την κατάρρευση (και την παράδοση του ελέγχου στους Γερμανούς). Ηθικόν δίδαγμα: Η  εξοντωτική λιτότητα που επιβάλλουν Βερολίνο και Βρυξέλλες είναι ο πιο σύντομος δρόμος προς την οικονομική αποδιοργάνωση, ενδεχομένως και την έξοδο από το ευρώ.

Κάθε νόμισμα, όμως, έχει και την ανάποδη όψη. Μέσα στην αδυναμία τους, οι χειμαζόμενες χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας έχουν τη δύναμη να προκαλέσουν τεράστια ζημιά στη Γερμανία, η οποία κατ' εξοχήν επωφελείται από τα δεινά τους. Αν κάποιος κινδυνεύει πραγματικά με καταστροφή από τη διάλυση του ευρώ, αυτός είναι πρώτα πρώτα απ' όλα όχι η Ελλάδα ή η Ισπανία, αλλά η κραταιά Γερμανία. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, το 42% των γερμανικών εξαγωγών κατευθύνεται στην ευρωζώνη και μόλις το 5% στην Κίνα. Περίπου το 60% των γερμανικών πλεονασμάτων αντλείται από τις λοιπές χώρες της ευρωζώνης – κατοπτρικό είδωλο των δικών μας ελλειμμάτων.

Επιπλέον, η Γερμανία εκμεταλλεύεται ανερυθρίαστα και την ίδια την κρίση του ευρώ, με τη φυγή κεφαλαίων προς τα θησαυροφυλάκιά της. Είναι χαρακτηριστικό ότι τα τελευταία, διετή ομόλογα που εξέδωσε είχαν μηδενικό επιτόκιο, ενώ τα εξαμηνιαία είχαν… αρνητικό! Αυτό σημαίνει ότι η Γερμανία λειτουργεί ως ο μεγάλος τοκογλύφος της Ευρώπης, εξασφαλίζοντας κυριολεκτικά τσάμπα χρήμα από τους δεινοπαθούντες εταίρους της. Ό,τι και να λέει το Βερολίνο για να τρομοκρατήσει τους Έλληνες, τους Ισπανούς ή τους Πορτογάλους, αντιλαμβάνεται κανείς ότι δεν έχει κανένα λόγο να τους οδηγήσει έξω από το ευρώ και να σταματήσει απότομα το άγριο «πάρτι» σε βάρος τους.

 

ΠΗΓΗ: http://thepressproject.gr/theme.php?id=21846