Η Ολλανδία με το κεφάλι στη δίνη της κρίσης

 

Από τη Cynical

 

Όπου και να γυρίσεις το κεφάλι σου αυτό τον καιρό ακούς κυβερνήσεις και αρχηγούς κρατών να παραδέχονται ανοιχτά ότι «κάναμε» ή «έγιναν» λάθη. Κι αναρωτιέσαι, πώς στο καλό έτυχε και όλοι μαζί οι σοφοί να πέσουν την ίδια περίοδο ακριβώς στο λάθος; Όλοι μαζί ταυτόχρονα; 

Στην Ελλάδα βρήκαμε τη δικαιολογία στο «υπερτροφικό δημόσιο» και στους αναρίθμητους δημοσίους υπαλλήλους, στην Ιταλία στις κρατικές σπατάλες και στα μπούνγκα-μπούνγκα του Σίλβιο, στην Ισπανία στα φαραωνικά έργα και τις παραθεριστικές κατοικίες, στην Πορτογαλία στα δεν ξέρω τι, ένα μίγμα από όλα τα προηγούμενα με ολίγην από δημοσίους υπαλλήλους ως το απαραίτητο καρύκευμα στη σούπα των λαθών, στις ΗΠΑ στα ανεξέλεγκτα δάνεια, μόνο η Γερμανία τα έκανε όλα σωστά, και δεν περιέπεσε στον πειρασμό, το ίδιο και η Φιλανδία και το κολλητήρι της η Ολλανδία. Βέβαια, υπάρχουν πολλά ράμματα για τη γούνα της Γερμανίας η οποία ακόμα μπορεί να κρύβει κάτω απ' το χαλί τα χάλια της ναυαρχίδας της, τής Deutsche Bank,  και των μεγαλοεταιριών της, στο βαθμό που θα καταφέρουν να επιβιώσουν χωρίς τα «μαύρα» τους ταμεία, τα οποία όπως πάνε τα πράγματα θα μείνουν ανενεργά για πολύ καιρό ακόμα .

Δυστυχώς για τη Γερμανία, και ίσως ευτυχώς για τους υπόλοιπους ταλαίπωρους της Ευρωζώνης, η Ολλανδία δεν θα μπορεί για πολύ ακόμα να στέκεται στο πλευρό της. Άλλο να βλέπεις στα χαρτιά τα νούμερα να μιλάνε από καιρό για το υπέρογκο ιδιωτικό χρέος των Ολλανδών, κι άλλο να τα βλέπεις να ζωντανεύουν και να ρίχνουν αληθινά χαστούκια.

Η Ολλανδία, είναι πλέον γεγονός και επισήμως, ότι δεν μπορεί άλλο να κρύβεται ότι δεν βρίσκεται σε κρίση, σε κρίση οικιστική, λίγο πολύ όπως και οι ομοιοπαθείς της στις ΗΠΑ, Ισπανία και Ιρλανδία.

Η πορεία προς το «λάθος» γνωστή και μη εξαιρετέα: Οι τράπεζες μοίραζαν αφειδώς δάνεια για κατοικία, σε ποσά τα οποία υπερέβαιναν πολλές φορές το ετήσιο εισόδημα των αιτούντων ή ακόμα και την αξία της κατοικίας. Οι ιδιοκτήτες, αφ' ενός τύγχαναν φορολογικών διευκολύνσεων, αφ' ετέρου επένδυαν τα δανεικά σε διάφορα funds που ξεφύτρωναν σαν μανιτάρια με μεγαλύτερες αποδόσεις από τους τόκους, με την προοπτική σε κάποιο σύντομο μεταγενέστερο χρόνο να πουλήσουν το σπίτι σε υψηλότερη τιμή, αφού οι τιμές συνέχιζαν ν' ανεβαίνουν, και να ξεπληρώσουν αφ' ενός το δάνειο, αφ' ετέρου να βάλουν και κάτι στην άκρη απ' αυτό.

Μόνο που τους πρόλαβε η κρίση! Οι τιμές των σπιτιών κάνουν χαμηλές πτήσεις, οι φορολογικές διευκολύνσεις κόπηκαν ήδη από φέτος, τα νοικοκυριά βρίσκονται σε αδυναμία πληρωμής και οι τράπεζες ανακαλύπτουν ότι από τα δις των δις που έδωσαν σε οικιστικά δάνεια κάποια δεν θα τα δουν ποτέ να επιστρέφουν στα ταμεία τους.  Καμιά άλλη χώρα στην ΕΖ δεν βρίσκεται τόσο βαθιά στο χρέος όσο η Ολλανδία, αναφέρει το Spiegel. Αυτή τη στιγμή οι τράπεζες έχουν γύρω στα 650 δις δάνεια-φούσκα στα τεφτέρια τους, ενώ το μέσο ιδιωτικό χρέος ανέρχεται στο 250% του μέσου ετήσιου εισοδήματος. Για σύγκριση, το μέσο καταναλωτικό χρέος του Ισπανού  ανέρχεται μόνο στο 125%.

Ενός κακού, όπως λέει και το ρητό, μύρια έπονται. Η Ολλανδική ανταγωνιστικότητα, δύσκολα θα βγάλει τη χώρα από το χρέος με τέτοιο βάρος. Η ανεργία ήδη αυξάνει με ασυνήθιστους ρυθμούς, επισήμως στο 7.7%, χωρίς να συνυπολογίζονται οι 800,000 εργαζόμενοι με μπλοκάκι, που είναι κι εδώ αόρατοι. Μόνο το Φεβρουάριο, 755 επιχειρήσεις κήρυξαν πτώχευση, πρωτοφανές νούμερο από το 1981, και να σκεφτείς ότι ο χρόνος ακόμα δεν περπάτησε. Και η ανεργία δεν χτυπάει πλέον τους ανειδίκευτους, αλλά και τους «εξειδικευμένους».

Ο YΠOIK Dijsselbloem ανήγγειλε περικοπές 4.5 δις, στα γνωστά της υγείας, παιδείας, πρόνοιας κλπ, οι οποίες όμως θα εφαρμοστούν από του χρόνου, διότι όπως δήλωσε: "Sticking the knife in even more deeply" would be "very, very unreasonable." Προσέξτε τον εμφατικό διπλασιασμό του «very», όταν απευθύνεται στο εκλογικό σώμα, όπου εντελώς τυχαία ξαναθυμάται τις σοσιαλδημοκρατικές του ρίζες. Τo ίδιο και το «unreasonable", όταν πρόκειται για τους άρειους του Βορά, κι όχι για τους μαυριδερούς του Νότου.

Οι Ολλανδοί ήδη νοιώθουν την κοφτερή άκρη του μαχαιριού να τους αγγίζει στο σβέρκο. Θα συνεχίζουν άραγε να γλείφονται στην ποδιά της Μέρκελ; Είναι αλήθεια ότι το βλέπω λιγάκι χλομό. 

Αχ, τι ωραία που περνάμε εις τας Ευρωζώνας! 

ΠΗΓΗ: Τρίτη, 2 Απριλίου 2013, http://e-cynical.blogspot.gr/2013/04/blog-post.html

Αν θέλετε ευρώ ετοιμαστείτε να φύγετε

Ο Χα Τζουν Τσανγκ, οικονομολόγος – «δάσκαλος» του Ραφαέλ Κορέα, μιλά για την ανύπαρκτη ελεύθερη αγορά και την ευρωζώνη.

 

Συνέντευξη στον Άρη Χατζηστεφάνου

 

Στην «πιάτσα» των οικονομολόγων είναι γνωστός σαν «δάσκαλος» του προέδρου του Ισημερινού Ραφαέλ Κορέα. Με ένα πλούσιο βιογραφικό, όμως, που περιλαμβάνει διαφορετικά πόστα, από την Παγκόσμια Τράπεζα και το πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ μέχρι ανθρωπιστικές οργανώσεις σε όλο τον κόσμο, ο Χα Τζουν Τσανκ είναι κάτι περισσότερο από πηγή έμπνευσης για τους ηγέτες της Νότιας Αμερικής.

Στο τελευταίο του βιβλίο, με τίτλο Αλήθειες που δεν μας λένε για τον Καπιταλισμό (Εκδόσεις Καστανιώτη) καταρρίπτει 23 μύθους που έγιναν καραμέλα για χιλιάδες οπαδούς του νεοφιλελευθερισμού. Μήπως ο πληθωρισμός είναι μια κάποια λύση για χώρες όπως η Ελλάδα; Μπορεί ένα πλυντήριο ρούχων να είναι σημαντικότερο από το Ίντερνετ;

Το Unfollow τον συνάντησε στην Αθήνα και μίλησε μαζί του για το ευρώ, την Αργεντινή και την Ισλανδία αλλά και τις ιδιωτικοποιήσεις και τις τράπεζες.

Στο βιβλίο σας λέτε ότι δεν υπάρχει ελεύθερη αγορά; Και αυτό που ζούμε τι είναι;

Οι άνθρωποι συχνά πιστεύουν ότι η ελεύθερη αγορά αποτελεί νόμο της φύσης και συνεπώς οι κυβερνήσεις δεν πρέπει να παρεμβαίνουν. Όλες οι αγορές όμως, όσο ελεύθερες και αν δείχνουν, έχουν περιορισμούς και κανόνες Στο βιβλίο μου χρησιμοποιώ το παράδειγμα της παιδικής εργασίας η οποία ήταν πολύ διαδεδομένη το 19ο αιώνα. Όταν λοιπόν κάποιοι ζήτησαν να τεθούν περιορισμοί, οι άνθρωποι της ελεύθερης αγοράς αντέδρασαν λέγοντας ότι έτσι υποσκάπτονται τα θεμέλια της ελεύθερης οικονομίας. «Αν τα παιδιά θέλουν να δουλέψουν», έλεγαν «και κάποιοι θέλουν να τα προσλάβουν εσείς τι πρόβλημα έχετε». Σήμερα βέβαια ούτε οι πιο φανατικοί θιασώτες της ελεύθερης αγοράς δεν θα υποστήριζαν την επαναφορά της παιδικής εργασίας.

Η κυβερνητική παρέμβαση λοιπόν υπάρχει παντού απλώς δεν την καταλαβαίνουμε γιατί αποδεχόμαστε τις κοινωνικές και ηθικές αρχές που την διέπουν.

Ο νεοφιλελευθερισμός όμως βγήκε ενισχυμένος ακόμη και από την παρ' ολίγον ολοκληρωτική κατάρρευση του 2008.

Είναι πράγματι αξιοπερίεργο ότι οι ιδέες της αγοράς επιβίωσαν της χρηματοπιστωτικής κρίσης του 2008. Οποιαδήποτε άλλη ιδέα αν προκαλούσε τέτοια καταστροφή θα είχε τεθεί εκτός νόμου. Σκεφτείτε να κυκλοφορούσε ένα φάρμακο που θα σκότωνε εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους και θα προκαλούσε κύματα ανεργίας. Κανείς δεν θα επέτρεπε να ξαναχρησιμοποιηθεί. Αυτοί που κερδίζουν όμως από τις ιδέες της αγοράς έκαναν ότι περνούσε από το χέρι τους για τις προστατέψουν από κάθε κριτική.

Φυσικά κάποια πράγματα άλλαξαν. Στο παρελθόν αν αμφισβητούσες το νεοφιλελευθερισμό σε θεωρούσαν παρανοϊκό. Τώρα υπάρχουν αρκετοί που τολμούν σταδιακά να το κάνουν.

Στο βιβλίο σας μιλάτε επίσης για το μύθο του πληθωρισμού. Θα μπορούσε μια δόση πληθωρισμού να βοηθήσει μια χώρα σαν την Ελλάδα;

Ο πληθωρισμός απειλεί όσους έχουν σταθερά εισοδήματα σε ονομαστικούς όρους. Αυτό βέβαια αφορά και έναν συνταξιούχο κυρίως όμως αφορά τους πλούσιους που έχουν μεγάλα περιουσιακά στοιχεία. Για να διατηρήσουν λοιπόν τον πλούτο τους θέλουν τον χαμηλότερο δυνατό πληθωρισμό. Οι κυβερνήσεις για να ικανοποιήσουν αυτή τη μανία λαμβάνουν αποφάσεις που αυξάνουν την ανεργία και μειώνουν τη ζήτηση. Οι απλοί άνθρωποι λοιπόν μπορεί να απειλούνται από τον πληθωρισμό αλλά απειλούνται πολύ περισσότερο από την ανεργία. Οι πλούσιοι όμως που πλήττονται περισσότερο έχουν τεράστια δύναμη και κινητοποιούν πολιτικές δυνάμεις προς το συμφέρον τους.

Ο πληθωρισμός είναι ο καλύτερος τρόπος για να μειώσετε το χρέος σας στην Ελλάδα. Καμία χώρα δεν ξέφυγε από μεγάλες κρίσεις χρέους χωρίς κάποιο επίπεδο πληθωρισμού. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι πρέπει να αφεθεί εκτός ελέγχου. Ο πραγματικός κίνδυνος προέρχεται από τον αποπληθωρισμό γιατί τότε το πραγματικό μέγεθος του χρέους αυξάνεται. Το πρόβλημα για εσάς είναι ότι δεν μπορείτε να έχετε το επίπεδο πληθωρισμού που χρειάζεστε λόγο της ευρωζώνης;

Προτείνετε να εγκαταλείψουμε το ευρώ;

Παραδόξως ο μόνος τρόπος για να μείνει η Ελλάδα στο ευρώ είναι να προετοιμαστεί για να φύγει. Μόνο αν έχεις ένα αξιόπιστο σχέδιο εξόδου θα σε πάρει σα σοβαρά η Γερμανία και θα αποδεχτεί πραγματική μείωση του χρέους αλλά και μια αναπτυξιακή δημοσιονομική πολιτική. Διαφορετικά οδηγείστε σε αργό θάνατο. Μέσα σε τρία χρόνια καταστράφηκε σημαντικό τμήμα της ελληνικής οικονομίας και αν συνεχίσετε έτσι για μερικά ακόμη χρόνια η οικονομία δεν θα μπορέσει ποτέ να ανακάμψει.
Κοιτάξτε την Ισλανδία και την Αργεντινή που υποτίμησαν το νόμισμά τους, αρνήθηκαν να πληρώσουν ορισμένα χρέη και έθεσαν φραγμούς στη ροή κεφαλαίων. Η Ισλανδία είχε μεγαλύτερη τραπεζική κρίση από την Ελλάδα και ήδη ανακάμπτει. Η Αργεντινή μετά τη στάση πληρωμών του 2002 έγινε η ταχύτερα αναπτυσσόμενη χώρα της Λατινικής Αμερικής με ετήσιους ρυθμούς κοντά στο 7.5%.
Δεν λέω ότι η έξοδος από το ευρώ είναι εύκολη αλλά δεν είναι το τέλος του κόσμου. Φυσικά για να πετύχετε τους ρυθμούς ανάπτυξης της Ισλανδίας και της Αργεντινής απαιτούνται και άλλα μέτρα που θα αυξήσουν την παραγωγικότητα και τις εξαγωγές. Αν όμως είδατε ότι καλύτερο είχε να σας δώσει η ευρωζώνη ίσως είναι καλύτερα να την εγκαταλείψετε.

Οι οπαδοί του ευρώ θα απαντήσουν ότι η Αργεντινή τα κατάφερε γιατί είχε πετρέλαιο.

Είναι ένας από τους μύθους, όπως λόγου χάρη ότι είχε ρεκόρ εξαγωγών σόγιας. Φυσικά όλα αυτά έπαιξαν κάποιο ρόλο αλλά δεν ήταν τόσο καθοριστικός. Μην ξεχνάτε ότι εξαγωγές της Αργεντινής ως ποσοστό του ΑΕΠ είναι μικρές. Πρέπει κάποτε να ξεπεράσουμε το μύθο που λέει ότι μόνο αν έχεις πετρέλαιο ή κάποιο άλλο προϊόν μπορείς να πετύχεις ανάκαμψη.

Ποια θα έπρεπε να είναι η προτεραιότητα της Ελλάδας;

Πρέπει να κερδίσετε το χαμένο έδαφος στην παραγωγή. Τα τελευταία δέκα χρόνια γίνατε απλώς ο τουριστικός προορισμός της βόρειας Ευρώπης και καταστρέψατε τη βιομηχανική παραγωγή, τις ναυπηγοεπισκευαστικές κατασκευές κτλ. Δεν είναι εύκολο αλλά και η Κίνα και η Νότια Κορέα ξεκίνησαν από το μηδέν αποδεικνύοντας ότι δεν είναι αδύνατο.

Οι ιδιωτικοποιήσεις αποτελούν λύση;

Υπάρχουν ιδιωτικοποιήσεις που μπορεί να λειτουργήσουν. Συνήθως όμως αυτό που συμβαίνει, ειδικά όταν πουλάς σε ξένες εταιρείες, είναι ότι απογυμνώνουν την επιχείρηση από τα περιουσιακά της στοιχεία και ύστερα την κλείνουν και φεύγουν. Η Ισπανία ακολουθούσε αυτή την πρακτική στη Λατινική Αμερική. Οι αερογραμμές της Αργεντινής και άλλων χωρών λόγου χάρη αγοράστηκαν από την ισπανική Iberia η οποία κράτησε όλες τις κερδοφόρες διαδρομές. Το αποτέλεσμα ήταν να υπάρξουν τεράστια προβλήματα στις λατινοαμερικάνικες εταιρείες οι οποίες στο τέλος χρεοκόπησαν.

Ζήσατε τέτοιες συνθήκες και στη χώρα σας τη Νότια Κορέα;

Ναι, μετά την οικονομική κρίση το ΔΝΤ ανάγκαζε τη χώρα να πουλά σε ξένες εταιρείες με προνόμια που δεν μπορείτε να φανταστείτε. Στην περίπτωση λόγου χάρη της εξαγοράς της Daewoo από την General Motors η κυβέρνηση πλήρωνε όλες τις ζημιές και η GM απλώς έπαιρνε τα κέρδη.

Επίσης η ιδιωτικοποίηση των τραπεζών προκάλεσε τεράστια προβλήματα. Οι τράπεζες αρχικά εθνικοποιήθηκαν, με την έννοια της διάσωσης, από το κράτος και ύστερα ξεπουλήθηκαν σε ελάχιστο χρονικό διάστημα και σε πολύ χαμηλές τιμές. Και μόνο με αυτή τη διαδικασία χάθηκαν πολλά χρήματα των φορολογούμενων. Στη συνέχεια όμως, οι ξένες τράπεζες που μπήκαν στην αγορά δεν δανειοδοτούσαν τις παραγωγικές επιχειρήσεις της χώρας, ώστε να ενισχυθεί η εθνική οικονομία, αλλά έδιναν ενυπόθηκα δάνεια κατοικίας. Ο δανεισμός στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις έπεσε κατά 30-40% και πολλές μικρομεσαίες δεν μπόρεσαν να αναπτυχθούν με αποτέλεσμα να μειωθεί η ανάπτυξη όλης της χώρας.

ΠΗΓΗ: Unfollow Ιανουάριος 2013. Το είδα: http://info-war.gr/2013/03/….83/ 

Η απάτη για την Ε.Ε.

 

Του Τάκη Φωτόπουλου*

 

Η καταστροφή των  λαϊκών στρωμάτων στην Κύπρο που μόλις ξεκίνησε – ενώ η καταστροφή των αντίστοιχων στρωμάτων στην Ελλάδα εντείνεται – θα ήταν ανέφικτη, εάν δεν υπήρχε μια μαζική εξαπάτηση (εσκεμμένη ή μη) για τις πραγματικές αιτίες της και τον τρόπο εξόδου από αυτή.

Και αυτό, γιατί και στις δύο περιπτώσεις, το δίλημμα που έβαλαν οι ξένες και ντόπιες ελίτ, το δέχτηκαν, ρητά ή σιωπηρά, όχι μόνο τα πολιτικά κόμματα που τις εκπροσωπούν («μνημονιακά»), αλλά και τα κόμματα και οργανώσεις που υποτίθεται εκπροσωπούν τα λαϊκά στρώματα («αντιμνημονιακά» κ.λπ.) – εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις που απορρίπτουν μεν αυτό το ψευτοδίλημμα αλλά υιοθετούν συγχρόνως πολιτικές λύσεις που καταδικάζουν τα στρώματα αυτά στην επ' αόριστο αναμονή για τη  λαϊκή εξουσία. Κατά τη γνώμη μου, αυτή η μαζική εξαπάτηση είναι η βασική αιτία που δημιούργησε μια απίστευτη σύγχυση στα στρώματα αυτά, τα οποία δεν βλέπουν πια για ποιο πραγματοποιήσιμο στόχο να παλέψουν για να βγουν από την καταστροφική κρίση. Έτσι, ο καθημερινός αγώνας για την επιβίωση στον οποίο έχουν καταδικάσει τα λαϊκά στρώματα οι ελίτ σήμερα, σε συνδυασμό με τη σύγχυση, έχουν οδηγήσει σε μια πρωτόγνωρη παραίτηση μπροστά στην μαζική επίθεση που αντιμετωπίζουν, η οποία εντείνεται όσο ολοκληρώνεται  η διαδικασία της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης.

Το ψευτοδίλημμα που έβαζαν οι ελίτ  στα λαϊκά στρώματα, τόσο στην Ελλάδα πριν τρία χρόνια, όσο και στην Κύπρο σήμερα, είναι το εξής: άτακτη χρεοκοπία και οικονομική (αν όχι και εθνική) καταστροφή ή μια επώδυνη «λύση» που θα αποτρέψει την καταστροφή. Στην πραγματικότητα βέβαια τα λαϊκά στρώματα ήδη ζουν μια οικονομική καταστροφή, έστω και αν η χρεοκοπία τους δεν είναι «άτακτη» αλλά πολύ «τακτική», αφού ξέρουν εκ των προτέρων πότε και πώς θα χάσουν το μισό εισόδημα ή την σύνταξή τους, ή τη δουλειά και τη στέγη τους, ή κάθε πραγματική ιατρική περίθαλψη και εκπαίδευση, ενώ άλλοι διερωτώνται εάν αξίζει μια πανάθλια ζωή που τους καταστρέφει κάθε ελπίδα. Όσον αφορά τον κίνδυνο  εθνικής καταστροφής, φαίνεται κάποιοι ξέχασαν ότι Ελλάδα και Κύπρος ανήκαν στη Δύση τον καιρό του Αττίλα!

Και είναι ψευτοδίλημμα, γιατί βασίζεται σε μια μεγάλη απάτη: ότι δεν υπάρχει ζωή παρά μόνο μέσα στην ΕΕ και την Ευρωζώνη, ή γενικότερα μέσα στη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση. Όμως, πριν μόλις 40 χρόνια, ο κάθε λαός είχε πολύ μεγαλύτερη δυνατότητα από σήμερα (όχι βέβαια πλήρη δυνατότητα που είναι αδύνατη μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα οικονομίας της αγοράς) να ελέγχει τι και πώς και για ποιον παράγει και αν θα έχει κοινωνικές υπηρεσίες που καλύπτουν βασικές ανάγκες για όλους, και όχι μόνο για τους προνομιούχους. Σήμερα, είναι η παγκόσμια αγορά που δίνει απαντήσεις σε αυτά τα κρίσιμα ερωτήματα για τη ζωή μας: δηλαδή, βασικά, μερικές εκατοντάδες πολυεθνικές επιχειρήσεις που ελέγχουν το παγκόσμιο εμπόριο, τις επενδύσεις και την παραγωγή, έχουν επιβάλλει το άνοιγμα και την απελευθέρωση των αγορών εμπορευμάτων και κεφαλαίου (με αποτέλεσμα τις χρηματοπιστωτικές κρίσεις) και την Κινεζοποίηση της εργασίας (που την βαφτίζουν «ελαστικοποίηση»). Όμως, ούτε η Ελληνική ούτε η Κυπριακή οικονομία ήταν έτσι παρασιτικές, όπως σήμερα, πριν την ενσωμάτωση τους στην παγκοσμιοποιημένη αγορά και την ΕΕ.

Αυτό σημαίνει ότι εάν ένας λαός δεν έχει τη δύναμη να αποκοπεί από τη ραγδαία παγκοσμοποιούμενη αγορά, ξεπερνώντας τις ελίτ του που βολεύονται μέσα σε αυτήν, και να στηριχτεί στις δικές του και μόνο δυνάμεις για να δώσει τις βασικές απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα, τότε θα χάσει τελικά κάθε οικονομική και εθνική κυριαρχία. Και αυτό, γιατί εκτός από τα μητροπολιτικά κέντρα που είναι τα μόνα που βρίσκονται σε σχέσεις πραγματικής αλληλεξάρτησης μεταξύ τους, εφόσον εκεί εδράζονται οι μεγάλες πολυεθνικές επιχειρήσεις, οι υπόλοιπες χώρες και λαοί έχουν καταδικαστεί στη θέση των τυπικών ή άτυπων προτεκτοράτων.[1] Ο Ισραηλινός πρόεδρος Πέρες περιέγραψε γραφικότατα πριν λίγες εβδομάδες, καταχειροκροτούμενος από το Ευρω-κοινοβούλιο, πώς θα λειτουργεί η παγκοσμιοποιημένη οικονομία που θα διαχειρίζεται μια παγκόσμια διακυβέρνηση (δηλ. η υπερεθνική ελίτ). Την ίδια στιγμή βέβαια κάποιοι παλαιολιθικοί «Μαρξιστές», οι οποίοι προφανώς ζουν κάπου στις αρχές του περασμένου αιώνα, μιλούν ακόμη για «ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις», μην έχοντας πάρει είδηση ότι σήμερα η βασική σύγκρουση είναι μεταξύ θυτών και θυμάτων της παγκοσμιοποίησης, σε Βορρά και Νότο!

Τέλος υπάρχουν και αυτοί στην «Αριστερά» που όχι μόνο δεν αναγνωρίζουν το ψευτοδίλημμα, αλλά και εξαπατούν συνειδητά ότι είναι δυνατή μια «άλλη» πολιτική που θα μπορούσαν να επιβάλουν στην «κακή» Μέρκελ οι σοσιαλιστές μαζί με τους λαούς του Νότου. Προφανώς, «δεν είδαν» ότι στη καταστροφή της Κύπρου συνέβαλαν αποφασιστικά οι σοσιαλιστές, Οικολόγοι κ.λπ. του Βορρά, σε αγαστή σύμπνοια με τους εκπρόσωπους του Νότου! Τέλος, όσον αφορά στην αποπροσανατολιστική θέση τμήματος της Αριστεράς (ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΕΠΑΜ, ΕΛΕ, Αλαβάνος, Λαπαβίτσας, Βατικιώτης κ.α.) για έξοδο μόνο από το Ευρώ αλλά όχι και από την ΕΕ,  αντικειμενικά, δεν είναι παρά άλλη μια απόπειρα εξαπάτησης των λαϊκών στρωμάτων, αφού το άνοιγμα και η απελευθέρωση των αγορών επιβλήθηκαν από την ίδια την ΕΕ. Η έξοδος επομένως από το Ευρώ, χωρίς παράλληλη μονομερή έξοδο από την ΕΕ, θα ήταν καταστροφική τόσο βραχυπρόθεσμα, αφού δεν θα επέτρεπε τις απαιτούμενες αλλαγές για ριζική οικονομική αναδιάρθρωση, όσο και μακροπρόθεσμα αφού θα απέκλειε την οικονομική αυτοδυναμία – δηλαδή την προϋπόθεση απεξάρτησης από τη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση. 

 

[1] Βλ. Η Ελλάδα ως προτεκτοράτο της Υπερεθνικής Ελίτ (Γόρδιος , 2010) (Από σήμερα, 31/3/2013 και κάθε Κυριακή, ο Τ. Φωτόπουλος θα αρθρογραφεί στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία)

* http://www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos/

ΠΗΓΗ: Δημοσιεύεται στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, 31 Μαρτίου 2013. Το είδα: 31 Μαρτίου 2013,  http://www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos/greek/grE/gre2013/2013_03_31.html

Ε.Ε. ή Χάος…

 

Του Νίκου Μπογιόπουλου

 

«Ευρώπη ή χάος;», «Ευρώπη ή καταστροφή;», «Ευρώπη ή χρεοκοπία;». Αυτό είναι το «δίλημμα» με το οποίο μας απειλούν τρία χρόνια τώρα. Με αφορμή τις εξελίξεις στην Κύπρο επαναφέρουν μάλιστα τους εκβιασμούς, παριστάνοντας ότι τα γεγονότα στην Κύπρο τους… δικαιώνουν!

Εντούτοις, όσο και να βαφτίσεις το κρέας ψάρι, όσο και να εμφανίσεις το μαύρο άσπρο, ισχύει εκείνο ακριβώς που έλεγε ο παλιός Πρόεδρος των ΗΠΑ:

«Τα γεγονότα είναι ξεροκέφαλα πράγματα…». Τα γεγονότα, λοιπόν, σε ό,τι αφορά στη λατρεμένη από τους θιασώτες της «Ευρώπη», συγκροτούν μια πραγματικότητα που δεν είναι άλλη από το «χάος» των δεκάδων εκατομμυρίων Ευρωπαίων ανέργων και των εκατοντάδων εκατομμυρίων Ευρωπαίων φτωχών.

Αυτό είναι το «χάος» που απλώνεται στην «ΕΕ των λαών» από τον Ατλαντικό και τη Μάγχη μέχρι τη Μεσόγειο και τις βόρειες θάλασσες.

Η Ευρώπη του χάους, της καταστροφής, της χρεοκοπίας και της κοινωνικής φρίκης, το «χάος της Ευρώπης» τους το οποίο έχουν τόσο θράσος ώστε να συνεχίζουν να μας το εμφανίζουν ως «εθνικά επιβεβλημένη και σωτήρια επιλογή» 

έχει μνημόνια (Ελλάδα, Πορτογαλία, Ιρλανδία),

έχει μισο(;)μνημόνια (Ισπανία, Ιταλία),

έχει «δάκρυα και αίμα» (Βρετανία)

έχει απηνή λιτότητα (Γερμανία, Γαλλία, Ολλανδία),

εσχάτως έχει και ληστρικού τύπου καταστροφές χωρών, απροσχημάτιστα γκανγκστερική επιδρομή εναντίον λαών, όπως του κυπριακού.

Σε ό,τι αφορά ειδικά στην Ελλάδα, μέσα σε αυτή την «Ευρώπη» είναι, που στο βάθρο των πρωταθλητών του ευρωενωσιακού «χάους» της αντιστοιχεί το χάλκινο μετάλλιο:

Σύμφωνα με την τελευταία έρευνα, μετά από τρία χρόνια αδιάκοπης «σωτηρίας», η Ελλάδα είναι η πιο φτωχή χώρα της ΕΕ. Μόνο δύο χώρες την ξεπερνούν σε φτώχεια: Η Ρουμανία και η Βουλγαρία, όπου ο βασικός μισθός είναι γύρω στα 150 ευρώ.

Σίγουρα, κάτι θα κάνουν οι «σωτήρες» Σαμαράς, Βενιζέλος, Κουβέλης ώστε μετά την πρωτιά στην ανεργία να διεκδικήσουμε κι αυτή την πρωτιά, την πρωτιά στη φτώχεια.

Άλλωστε, τόσο στο δεύτερο, όσο και στο τρίτο μνημόνιο, περιγράφεται με σαφήνεια η πορεία διαμόρφωσης του βασικού μισθού και στην Ελλάδα κάπου εκεί γύρω, στα 200 – 300 ευρώ…

Από τη στιγμή, όμως, που οι «σωτήρες» βάλθηκαν με αφορμή την Κύπρο να επαναφέρουν τα περί «Ευρώπης ή χάους», διανθισμένα με τα απίστευτης λεβεντιάς κηρύγματα του τύπου «κάτσε Βασίλη ήσυχα να γίνεις νοικοκύρης», ας προσθέσουμε δίπλα στο δικό τους και μερικά ακόμα διλήμματα:

Δίλημμα 1ο: Ναι ή όχι στο «χάος» των παιδιών που λιποθυμούν από ασιτία στα σχολεία (στην Ελλάδα της ΕΕ);

Δίλημμα 2ο: Ναι ή όχι στο «χάος» των αλλεπάλληλων χαρατσιών και της ανελέητης φοροαρπαγής (στην Ελλάδα της ΕΕ);

Δίλημμα 3ο: Ναι ή όχι στο «χάος» της αμέτρητης ουράς των απόκληρων πίσω από τα καζάνια των συσσιτίων (στην Ελλάδα της ΕΕ);

Δίλημμα 4ο: Ναι ή όχι στο «χάος» των διαλυμένων συστημάτων Υγείας, Παιδείας και Πρόνοιας (στην Ελλάδα της ΕΕ);

Δίλημμα 5ο: Ναι ή όχι στο «χάος» των μισθών και των συντάξεων πείνας από τώρα μέχρι το… 2042 (στην Ελλάδα της ΕΕ);

Δίλημμα 6ο: Ναι ή όχι στο «χάος» των αμέτρητων αστέγων (στην Ελλάδα της ΕΕ);

Δίλημμα 7ο: Ναι ή όχι στο «χάος» των καθ' εκάστη μνημονίων (στην Ελλάδα της ΕΕ);

Δίλημμα 8ο: Ναι ή όχι στο «χάος» των «λουκέτων», από μαγαζιά μέχρι καλοριφέρ λόγω έλλειψης πετρελαίου θέρμανσης (στην Ελλάδα της ΕΕ);

Δίλημμα 9ο: Ναι ή όχι στο «χάος» των εκατομμυρίων ανέργων, των «εκ περιτροπής απασχολήσιμων», των παιδιών που μεταναστεύουν κατά χιλιάδες (από την Ελλάδα της ΕΕ);

Δίλημμα 10ο: Ναι ή όχι στο «χάος» του κεφαλαιοκρατικού ευρωαττίλα που σαρώνει την Κύπρο (με την ψήφο και της Ελλάδας της ΕΕ);

Με δυο λόγια το «δίλημμα» με το οποίο μας απειλούν είναι πλαστό και οι εκβιασμοί τους είναι σαθροί και γελοίοι, δεδομένου ότι αυτό με το οποίο μας απειλούν δεν είναι τίποτα λιγότερο, τελικά, από αυτό ακριβώς που ζούμε!

Στην πραγματικότητα, επομένως, αυτό που κρύβεται πίσω από το πλαστό δίλημμα που σερβίρουν οι δήθεν εξορκιστές του «χάους» παρέα με τα εξαπτέρυγά τους είναι ο εξής γκανγκστερικός εκβιασμός προς το λαό:

Διάλεξε, του λένε, ή θα αποδεχτείς μια ζωή που ισοδυναμεί με «φρίκη και τρόμο δίχως τέλος» ή αν αντισταθείς, αν δεν προσκυνήσεις, αν αντιδράσεις, τότε θα έχεις ένα «φρικτό και τρομακτικό τέλος»!

Όμως, αυτό δεν είναι ένα δίλημμα «ζωής ή θανάτου», αλλά ένα δίλημμα μεταξύ… «θανάτου ή θανάτου»! Είναι ένα δίλημμα στο οποίο η μόνη «ελευθερία επιλογής» που σου αφήνουν δεν είναι παρά να… διαλέξεις τη μέθοδο της θανάτωσής σου, τη μέθοδο της εξόντωσής σου, τη μέθοδο του αφανισμού σου!

Δεν είναι η πρώτη φορά στην Ιστορία που ο ελληνικός λαός έρχεται αντιμέτωπος με τους σταυροφόρους «σωτήρες» του και με τους αρχαγγέλους του «σφάξε με αγά μου ν' αγιάσω». Δεν βρίσκεται για πρώτη φορά ενώπιος ενωπίω με την τρομοκρατική ρομφαία του κεφαλαίου και των πολιτικών του εκπροσώπων, των πλαισιωμένων κάθε φορά από τις «Ιερές Συμμαχίες» των «εταίρων» και των «φίλων».

Ωστόσο, διαθέτει, πλέον, όχι μόνο βαθιά ιστορική, αλλά και σύγχρονη βιωματική εμπειρία:

Όσες φορές ο λαός δεν όρθωσε το ανάστημά του απέναντι στους τρομοκράτες και στους εκβιαστές, όσες φορές υποτάχθηκε ή «διαπραγματεύτηκε» μαζί τους, τότε εκείνο που ακολούθησε ήταν το «χάος» της απόλυτης λαϊκής χρεοκοπίας και της ανείπωτης κοινωνικής συμφοράς.

ΠΗΓΗ: Δημοσιεύθηκε στο "ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ" την Παρασκευή 29 Μαρτίου 2013.

 

Η «ΣΥΜΦΩΝΙΑ» ΒΙΑΣ ΤΗΣ ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΜΕ ΤΗΝ ΕΥΡΩΖΩΝΗ ΚΑΙ ΤΟ ΔΝΤ

 

Του Γιώργου Κασιμάτη*

 

Η «συμφωνία» της κυβέρνησης της Κυπριακής Δημοκρατίας με τους ηγέτες της Ευρωζώνης και το ΔΝΤ έδειξε και πάλι στο Λαό της Κύπρου το ειδεχθές πρόσωπο του υπερεθνικού χρηματοπιστωτικού συστήματος του σύγχρονου καπιταλισμού και της γερμανικής ηγεμονίας στην Ευρώπη. Πρόκειται για τη δεύτερη φάση του πειράματος υποδούλωσης των λαών στον ευρωπαϊκό χώρο, του οποίου η εφαρμογή άρχισε με τις συμβάσεις δανεισμού (τα «Μνημόνια») της Ελλάδας με τους ίδιους πολιτικούς εκπροσώπους του κερδοσκοπικού νεοφιλελευθερισμού και του γερμανικού ηγεμονισμού στην Ευρώπη.

Η «συμφωνία» δεν ήταν, βέβαια, συμφωνία. Ήταν κατάφωρη άσκηση οικονομικής και πολιτικής βίας. Ολόκληρο το διάγγελμα του Προέδρου της Κυπριακής δημοκρατίας, που «συμφώνησε», καθώς και η διαμαρτυρία προς την Ευρωζώνη και το Βερολίνο του Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας, που στηρίζει μέχρι σήμερα το ακόμη σκληρότερο παράνομο καθεστώς των «Μνημονίων», ομολογούν και την άσκηση πολιτικής και οικονομικής βίας και την παραβίαση θεμελιωδών αρχών του διεθνούς και του ευρωπαϊκού δικαίου. Και για να ολοκληρωθεί η  ανομία και η ποδοπάτηση της δημοκρατίας, ο κ. Σόιμπλε, αμέσως μετά τη «συμφωνία» της βίας, δήλωσε – σύμφωνα με δημοσιογραφικές πληροφορίες – ότι δε χρειάζεται να εγκριθεί από την Βουλή της Κυπριακής Δημοκρατίας! Την πρόθεση της κ. Μέρκελ, που είχε δηλώσει πριν από ένα και πλέον χρόνο ότι θα προτείνει την τροποποίηση των συνθηκών της Ευρωπαϊκής Ένωσης για να μη χρειάζονται έγκριση από τα αντιπροσωπευτικά σώματα των κρατών μελών οι «συμφωνίες» που θα επιβάλλει ο γερμανικός βορράς, ήλθε να εφαρμόσει ο υπουργός της  πριν ακόμη θεσπιστεί.

Μετά από όλα αυτά, διερωτάται κάνεις: Πού είναι οι διακηρύξεις του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών και το διεθνές δίκαιο με τις εγγυήσεις της δημοκρατίας, της εθνικής κυριαρχίας των κρατών και των δικαιωμάτων του ανθρώπου; Πού είναι η Σύμβαση της Βιέννης που απαγορεύει την άσκηση πολιτικής και οικονομικής βίας κατά τη σύναψη των διεθνών συμβάσεων και συμφωνιών; Πού είναι η Ευρωπαϊκή Σύμβαση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου με την εγγύηση της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας; Πού είναι τα Διεθνή Σύμφωνα του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών για τα Ατομικά και Πολιτικά Δικαιώματα και για τα Οικονομικά, Κοινωνικά και Μορφωτικά Δικαιώματα με τις εγγυήσεις  της ελευθερίας των λαών και των δικαιωμάτων των πολιτών τους, καθώς και  την ελευθερία των λαών να καθορίζουν την πολιτική, την οικονομική και την κοινωνική ανάπτυξή τους και να εγγυώνται τα κοινωνικά δικαιώματα των πολιτών τους; Πού είναι οι Συνθήκες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και ο Χάρτης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, που θα αποτελούσαν και το Σύνταγμα της Ενωμένης Ευρώπης; Όλα ένας σωρός παλιόχαρτα στο καλάθι των αχρήστων του καπιταλιστικού και του γερμανικού αυταρχισμού.

Αλλά διερωτάται κανείς και κάτι άλλο: Οι πολιτικές ηγεσίες μας ομολογούν, στην ουσία, ότι τους ασκείται πολιτική και οικονομική βία. Ομολογούν την παράνομη ή «λανθασμένη» (μη ξεχνάμε ότι και η λανθασμένη είναι παράνομη!) επιβολή των εξουθενωτικών για τους λαούς τους προκρούστειων  «προγραμμάτων προσαρμογής». Μα τότε, γιατί δεν προσφεύγουν για βοήθεια κατά της άνομης αυτής επίθεσης και προσβολής της κυριαρχίας τους στα αρμόδια όργανα του ΟΗΕ, του Συμβουλίου της Ευρώπης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης;  Αν δεχόμασταν ένοπλη επίθεση, δε θα προσφεύγαμε στα όργανα αυτά της υπερεθνικής έννομης τάξης; Αυτό που δεχόμαστε δεν είναι επίσης επίθεση άλωσης της χώρας μας χωρίς όπλα; Αν οι Οργανισμοί της διεθνούς κοινότητας θελήσουν να καλύψουν την ανομία των Βρυξελλών, ας το κάνουν φανερά. Έτσι θα ξέρουν οι Λαοί πού οδηγούνται.

Κάνουν λάθος οι χαιρέκακοι ελλαδικοί υπηρέτες της βίας των Βρυξελλών να χαμογελούν σαρδόνια για τη «συμφωνία» υποταγής του Κυπριακού Λαού. Το βροντερό ΟΧΙ της Βουλής της Κυπριακής Δημοκρατίας, πέρα από την οπισθοχώρηση της γερμανικής ηγεμονίας σε κάποια σημεία, ήταν πλούσιο σε οφέλη για την Ευρώπη και τον κόσμο και θα παράγει για πολλά χρόνια καρπούς. Ήταν η μεγάλη κραυγή κατά της άσκησης πολιτικής βίας για την άλωση της Κύπρου, που τραυμάτισε σοβαρά τα θεμέλια της νέας τάξης των Βρυξελλών. Αλλά ήταν και μια πολύ σημαντική προσφορά στην Ελλάδα, της οποίας οι κυβερνήσεις δε είπαν ποτέ σε κανέναν εξευτελισμό όχι. Ήταν σημαντική, γιατί έδειξαν στους Έλληνες και στην υποταγμένη Ελληνική Βουλή ότι υπάρχει και το ΟΧΙ.

Με τη «συμφωνία» των Βρυξελλών η Κυπριακή Δημοκρατία  σπρώχτηκε βίαια στο δρόμο της ολοκληρωτικής άλωσης, της οικονομικής και της πολιτικής. Φοβούμαι ότι σ' αυτή την αναγκαστική πορεία είναι όλα μέσα: και η εξαθλίωση του λαού της, και η άλωση της οικονομίας της και των πηγών του πλούτου της και η παραβίαση των κυριαρχικών της δικαιωμάτων και το νέο «σχέδιο Ανάν». Θα πρέπει όμως ο Κυπριακός Λαός, έχοντας οδηγό το παρελθόν του, να έχει διαρκώς στη συνείδησή του ότι μπορεί να αντισταθεί και μπορεί να νικήσει. Η ιστορία του μας το επιβεβαιώνει.

Κύθηρα, 25 Μαρτίου 2013

 

* Ο Γιώργος Κασιμάτης είναι Ομ. Καθηγητή του Πανεπιστημίου Αθηνών

 

ΠΗΓΗ: Ήλθε με το ηλεκτρονικό Ταχυδρομείο. Δημοσίευση: «Ελευθεροτυπία», 28.3.2013.

Τι αντιπροσωπεύει στ' αλήθεια το «όχι» της Κυπριακής Βουλής;

 

Του Δημήτρη Καζάκη

 

Είναι πολύ όμορφο και ρομαντικό να ονειρεύεται κανείς ότι στην εσχατιά του ελληνισμού, κάποιοι πατριώτες πολιτικοί είπαν «όχι» στον πρόσωπο του νέου κατακτητή. Ωραίο θα ήταν, μόνο αν ήταν αληθινό. Και δεν είναι. Το «όχι» της Κυπριακής Βουλής αφορά μόνο στο «κούρεμα» των καταθέσεων και όχι την υποταγή της Κύπρου στην αποικιοκρατική κηδεμονία της τρόικας και των Ευρωπαίων (βλέπε κυρίως Γερμανών). Πρόκειται για ένα «όχι» εντελώς προσχηματικό μιας και δεν πρόκειται να σώσει ούτε καν τις καταθέσεις. Κυρίως τις λαϊκές αποταμιεύσεις των νοικοκυρών της Κύπρου.

Καταρχάς για να το ξεκαθαρίσουμε, το όλο παιχνίδι που παίζεται είναι στημένο και από τις δυο πλευρές. Τόσο από την σκοπιά της Ευρωζώνης, όσο και από τη σκοπιά των Κυπρίων κυβερνητών. Το πρόβλημα της Κύπρου προέκυψε όχι λόγω μεγάλης κρίσης στην οικονομία της Κύπρου. Η οικονομία της Κύπρου δεν είναι από τις χειρότερες περιπτώσεις, ούτε ήταν στο χείλος της χρεωκοπίας. Το πρόβλημα της Κύπρου προέκυψε από τις τράπεζές της. Πρωτίστως από την Τράπεζα της Κύπρου και την Λαϊκή, πρώην Μαρφίν. Πώς γίνεται να καταρρεύσουν δυο τραπεζικοί κολοσσοί όταν οι καταθέσεις, η καταθετική βάση που δηλώνουν είναι σχεδόν 2 φορές του ΑΕΠ της Κύπρου; Μόνο στην περίπτωση που οι τραπεζίτες κατασπατάλησαν τα χρήματα των καταθέσεων σε μαύρα δάνεια και χορηγήσεις, σε επενδύσεις κερδοσκοπίας και ευκαιρίας και σε λεηλασία γενικά. Αυτό ακριβώς συνέβη με τις Κυπριακές τράπεζες. Οι τραπεζίτες, ή μεγαλοκαρχαρίες που το έπαιζαν εθνικοί επενδυτές και μεγαλοπαράγοντες της οικονομίας λεηλάτησαν κυριολεκτικά διαμέσου των τραπεζών τους το χρήμα που υπήρχε σ' αυτές – κυρίως σε καταθέσεις – μαζί με τα πολιτικά κόμματα και τις κυβερνήσεις Ελλάδας και Κύπρου. Σήμερα οι καταθέσεις αυτών των τραπεζών υπάρχουν μόνο σε κομματικά ταμεία, λογαριασμούς παράκτιων εταιρειών ανά τον κόσμο, σε ομόλογα και παράγωγα του εξωτερικού και σε άλλες σκιώδεις τραπεζικές επενδύσεις κρυμμένες στις διεθνείς αγορές κεφαλαίου.

Ποιος θυμάται σήμερα τον κ. Βγενόπουλο και τον όμιλο Marfin Investment Group; Ποιος θυμάται τους εκάστοτε κυβερνητικούς να τον πλασάρουν ανοιχτά σαν εθνικό επενδυτή, ο οποίος εξαγόραζε τα πάντα με ξένα κεφάλαια διαμέσου ενός fund, όπως ήταν η MIG; Με την κρίση οι τράπεζες της Κύπρου άρχισαν να αντλούν αυξημένη ρευστότητα από το ευρωσύστημα. Αυτό ήταν το πρώτο καμπανάκι. Όμως και αυτή την αυξημένη ρευστότητα οι Κύπριοι και μη τραπεζίτες την σπατάλησαν σε κερδοσκοπικές τοποθετήσεις σε ελληνικά και άλλα ομόλογα ποντάροντας στην χρεοκοπία της Ελλάδας. Έτσι όταν ήρθε το PSI, δηλαδή η αναδιάρθρωση του χρέους στην Ελλάδα, οι Κύπριοι και μη τραπεζίτες εισέπραξαν τα πλούσια ανταλλάγματα που προσφέρθηκαν στις τράπεζες που θα έβαζαν τα ομόλογά τους στο «κούρεμα». Να θυμίσουμε εδώ ότι το τραπεζικό λόμπι του κ. Νταλάρα – στο οποίο ανήκαν και οι κυπριακές τράπεζες κάτοχοι ελληνικών ομολόγων – πήρε αποζημίωση για την συμμετοχή του στο PSI, 30 δις ευρώ μετρητά για λογιστικές ζημιές που δεν ξεπερνούσαν τα 18 δις ευρώ. Ανάμεσα στους ωφελημένους ήταν και οι τράπεζες της Κύπρου, που εκτιμάται ότι για 5 δις ευρώ λογιστική ζημιά λόγω ελληνικών ομολόγων, εισέπραξαν γύρω στα 7 δις ευρώ αποζημίωση ως μετρητά φορτώνοντας πρόσθετο χρέος στον Έλληνα φορολογούμενο.

Αν προσθέσουμε σ' αυτά και την μετανάστευση καταθέσεων και κεφαλαίων από την Ελλάδα στην Κύπρο, που ανήλθαν τουλάχιστον σε άλλα 5 δις ευρώ, οι κυπριακές τράπεζες βγήκαν ωφελημένες από την χρεοκοπία της Ελλάδας. Γι' αυτό και είναι εντελώς πρόστυχη η προσπάθεια να φορτώσουν την κατάρρευση των κυπριακών τραπεζών στην Ελλάδα. Είναι καθαρό ψέμα και μπορεί να το ισχυριστεί μόνο όποιος δεν ξέρει, ή είναι τόσο απατεώνας που ενώ ξέρει τι έχει συμβεί, το παπαγαλίζει από σκοπιμότητα.

Όταν το 2012 οι κυπριακές τράπεζες δεν άντεξαν άλλο και προσέφυγαν στον ELA (στον μηχανισμό έκτακτης ρευστότητας) προκειμένου να μην καταρρεύσουν, οι ευρωπαίοι και κυρίως οι Γερμανοί έθεσαν θέμα ανταλλαγμάτων, δηλαδή αποικιακής κατοχής του νησιού διαμέσου της τρόικας. Η κυβέρνηση Χριστόφια, προκειμένου να καλύψει την ληστεία των κυπριακών τραπεζών από τους ολιγάρχες της οικονομίας και της πολιτικής, δέχτηκε με ιταμό τρόπο να πουληθεί το νησί σε τιμή ευκαιρίας. Κι έτσι υπέγραψε μαζί με τις υπόλοιπες δυνάμεις τη σύμβαση εκχώρησης του νησιού στην τρόικα. Η προδοσία του Χριστόφια είναι τέτοια που θέλησε ο ίδιος να υπογράψει την θανατική καταδίκη του νησιού, χωρίς καν να πάρει την πρωτοβουλία ενός δημοψηφίσματος προκειμένου έστω να έχει το άλλοθι της ετυμηγορίας ενός «ναι». Η οργανική διαπλοκή στην Κύπρο των μεγάλων κομμάτων και των επικεφαλής τους με τις τράπεζες και τους ολιγάρχες του χρήματος είναι τέτοια, που και μόνο η σκέψη ότι ένα πιθανό δημοψήφισμα θα έφερνε στην επιφάνεια το αληθινό πρόβλημα, δηλαδή εκείνο της διαπλοκής πολιτικής και χρήματος, απέτρεψε τον Χριστόφια ακόμη κι από το να το σκεφτεί. Επιδόθηκε απλά σε κροκοδείλια δάκρυα μπροστά στην τηλεόραση καθώς ανακοίνωνε την θανατική καταδίκη του νησιού. Οι δικαιολογίες είναι πολύ γνωστές και από την δική μας περίπτωση.

Οι ευρωπαίοι και κυρίως οι Γερμανοί γνώριζαν πολύ καλά ότι ένα τραπεζικό σύστημα που εμφανίζει περί τα 68 δις ευρώ καταθετική βάση, εκ των οποίων πάνω από τα 26 δις ευρώ είναι των νοικοκυριών που κατοικούν στο νησί, είναι αδύνατον να καταρρεύσει, είναι αδύνατον να έχει ανάγκη για έκτακτη χρηματοδότηση. Εκτός κι αν οι καταθέσεις είναι απλές εγγραφές, δηλαδή φούμαρα. Κι έτσι άρπαξαν την ευκαιρία. Ζήτησαν τα 5,8 δις ευρώ, δηλαδή περί το μεσοσταθμικό 8% της εικονικής καταθετικής βάσης νοικοκυριών και επιχειρήσεων, από το «κούρεμα» των καταθέσεων. Αυτό είχε τεθεί πολύ πριν τις εκλογές της Κύπρου. Για να προχωρήσει έπρεπε να ξεγελαστεί ο λαός και να έρθει ο οικονομικός δολοφόνος που θα το προωθούσε. Κι αυτός ήταν ο Αναστασιάδης.

Το ζήτημα ήταν όμως ευθύς εξαρχής ότι οι καταθέσεις αυτές δεν υπάρχουν και επομένως τα 5,8 δις ευρώ δεν θα μπορούσαν να αντληθούν από τις κυπριακές τράπεζες. Το γεγονός αυτό το γνώριζαν όλοι. Ευρωπαίοι, Γερμανοί και Κύπριοι. Κι έτσι στήθηκε το παιχνίδι που παίχτηκε σε βάρος της Κύπρου το προηγούμενο σαββατοκύριακο.

Ας δούμε τα γεγονότα. Έχουμε μια απόφαση του Eurogroup της 15/3 που ανάμεσα στα άλλα θέλει «κούρεμα» των καταθέσεων της Κύπρου. Αν ήθελαν όντως οι Γερμανοί και οι άλλοι να το εφαρμόσουν, τι θα έκαναν; Δεν θα το ανακοίνωναν αμέσως. Ούτε θα επέτρεπαν στον Αναστασιάδη να το κάνει, αν πρώτα δεν [είχαν] εξασφαλίσει με εκβιασμούς, πιέσεις, εξαγορές – κατά τα γνωστά συνήθη – την πολιτική στήριξη στο νησί. Αν το πετύχαινε αυτό, τότε θα έβγαινε και θα έθετε όπως το έθεσε, ή «κούρεμα» καταθέσεων, ή άτακτη χρεοκοπία. Διαφορετικά θα υπήρχε περιθώριο να τροποποιηθεί το μέτρο και να βρεθούν εναλλακτικοί τρόποι.

Αντί γι' αυτό έχουμε τα εξής κωμικοτραγικά, που ούτε ο πιο ανόητος δεν θα τολμούσε να κάνει. Το Eurogroup ανακοινώνει την επομένη το «κούρεμα». Βγαίνει και ο Αναστασιάδης το Σάββατο και θέτει ευθέως το δίλλημα: ή «κούρεμα», όπως διατάζουν οι Ευρωπαίοι, ή άτακτη χρεοκοπία. Βεβαίως, ο Ααναστασιάδης – όπως και τα επιτελεία της ευρωζώνης – ήξεραν πολύ καλά δυο πράγματα: Αφενός, ο Αναστασιάδης δεν είχε την πολιτική συγκατάθεση των άλλων κομμάτων και τα δικά του «κουκιά» δεν φτάνουν για να περάσει το μέτρο. Αφετέρου, η προκαταβολική ανακοίνωση του «κουρέματος» θα έπληγε ανεπανόρθωτα την αξιοπιστία του τραπεζικού συστήματος και θα συνέτριβε την οικονομία του νησιού, η οποία εξαρτάται σε πολύ μεγάλο βαθμό από τις τράπεζές του. Κι αυτό θα συνέβαινε ανεξάρτητα πολιτικών εξελίξεων, ανεξάρτητα από το αν θα αποδεχόταν η Κυπριακή Βουλή το «κούρεμα», ή θα ψήφιζε «όχι».

Τελικά ο Αναστασιάδης δεν πήρε ούτε τις ψήφους του κόμματός του υπέρ του «κουρέματος». Δεν μπορεί να μην το γνώριζε αυτό. Δεν μπορεί να μην το γνώριζαν οι Ευρωπαίοι και οι Γερμανοί. Σας θυμίζω ότι η πρόταση του «κουρέματος» έχει τεθεί στο τραπέζι εδώ και μήνες και όλοι την γνώριζαν. Τότε γιατί έγινε όλο αυτό;

Από την μεριά των Γερμανών και των Ευρωπαίων η ενέργεια αυτή ήταν ανοιχτή «πολεμική ενέργεια της ΕΕ εναντίον ανεξάρτητου κράτους-μέλους της», όπως σωστά αναφέρει η ανακοίνωση της Πολιτικής Γραμματείας του ΕΠΑΜ. Ήξεραν πολύ καλά ότι ακόμη κι αν πέρναγε το «κούρεμα», τα 5,8 δις ευρώ που ζητούσαν από την Κύπρο δεν υπάρχουν στα ταμεία των τραπεζών. Οπότε επέλεξαν μια προβούν μια ενέργεια – την προκαταβολική ανακοίνωση του «κουρέματος» – που γνώριζαν πολύ καλά ότι θα σακάτευε ανεπανόρθωτα την οικονομία του νησιού. Το τσάκισμα το επέτειναν και με τις δηλώσεις τους οι Μέρκελ και Σόιμπλε στιγματίζοντας την βιομηχανία κεφαλαίων του νησιού και λέγοντας ανοιχτά ότι κανείς που αναζητά καταφύγιο στην Κύπρο δεν πρέπει να αισθάνεται ασφαλής. Με λίγα λόγια επέτειναν την κατάσταση πανικού υπό συνθήκες κλειστών τραπεζών. Ότι χειρότερο.

Σ' αυτό συνέργησε και ο «δικός μας» υπουργός οικονομικών κ. Σουρνάρας, ο οποίος στις 18/3 δήλωσε: «Όσον αφορά εμάς, τόνισα στο Eurogroup ότι είμαστε έτοιμοι να αποκτήσουμε το ενεργητικό και το παθητικό των κυπριακών καταστημάτων στην Ελλάδα. Θέλω να πω ότι τα καταστήματα αυτά θα παραμείνουν κλειστά σύμφωνα με την απόφαση των κυπριακών αρχών και εκ περισσού λέω ότι όλα τα άλλα καταστήματα ελληνικών ή ξένων τραπεζών στην Ελλάδα θα λειτουργήσουν κανονικότατα.» Προσέξτε αυτό το «αποκτήσουμε το ενεργητικό και το παθητικό των κυπριακών καταστημάτων στην Ελλάδα». Τι σημαίνει αυτό; Ότι το τραπεζικό κυπριακό σύστημα είναι τόσο χρεοκοπημένο και υπό κατάρρευση που δεν μπορεί ούτε καν να συντηρήσει τα υποκαταστήματά του και έτσι θα απορροφηθούν από την Ελλάδα. Το πώς και το τι θα επιφέρει θα το δούμε εν καιρώ. Κι εγώ ρωτώ; Υπάρχει καλύτερη ομολογία χρεοκοπίας και κατάρρευσης τραπεζικού συστήματος; Όχι βέβαια. Και πότε γίνεται αυτή η δήλωση; Πριν καν αποφανθεί η Κυπριακή Βουλή για το «κούρεμα».

Με άλλα λόγια το Eurogroup ήξερε πολύ καλά ότι η ενέργεια αυτή, την ανακοίνωση του «κουρέματος», ισοδυναμεί με de facto χρεοκοπία για τις τράπεζες της Κύπρου και γι' αυτό κανόνισε να απορροφηθούν οι θυγατρικές από την Ελλάδα. Κι αυτό ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα της Κυπριακής Βουλής. Μάλιστα με κινήσεις και δηλώσεις τους φρόντισαν να επιτείνουν όσο μπορούν την σύγχυση και τον πανικό ώστε να εξασφαλίσουν την κατάρρευση της τραπεζικής οικονομίας του νησιού.

Ο λόγος που έγινε έτσι ήταν για να χτυπηθεί μοιραία η κυπριακή οικονομία, αφ' ενός για να εξυπηρετηθούν τα γερμανικά συμφέροντα και να πατήσουν στο νησί ώστε να διεκδικήσουν γεωστρατηγική επιρροή. Οι Γερμανοί κατόρθωσαν με τον τρόπο αυτό να πατήσουν στην Ανατολική λεκάνη της Μεσογείου. Κάτι που δεν το κατόρθωσαν ούτε στον 2^ο παγκόσμιο πόλεμο. Όπως επίσης και να διεκδικήσουν μερίδιο από το σύνολο των ενεργειακών πηγών της Κύπρο, κάτι που έχει υπογράψει ήδη ο Χριστόφιας με το μνημόνιο και τη δανειακή σύμβαση. Βλέπετε γνωρίζουν πολύ καλά ότι εντός του ευρώ και με διαλυμένη την οικονομία του το νησί δεν μπορεί παρά να εξαρτηθεί από τις χρηματοδοτήσεις του ευρωσυστήματος με όλα τα αποικιοκρατικά ανταλλάγματα που επιβάλει πρώτα και κύρια η Γερμανία.

Αφετέρου, εξυπηρετούνται και οι ολιγάρχες του νησιού για την λεηλασία των τραπεζών τους. Ποιος θα τους ζητήσει τον λόγο τώρα; Η κατάρρευση των τραπεζών – ήδη έχει ανακοινωθεί ότι η Λαϊκή Τράπεζα της Κύπρου, η δεύτερη μεγαλύτερη τράπεζα του νησιού, δεν πρόκειται να ξανανοίξει – δεν φαίνεται να την χρεώνονται, μιας και οφείλεται στην κατάσταση που δημιουργήθηκε από την ανακοίνωση του «κουρέματος». Ούτε πρόκειται να δώσουν λόγο για το που πήγαν τα λεφτά των καταθετών, μιας και δεν θα χρειαστεί να καταβάλουν τα 5,8 δις ευρώ από τα ταμεία τους και έτσι δεν θα αποκαλυφθεί ότι τα ταμεία είναι άδεια και ότι οι καταθέσεις είναι απλές εγγραφές χωρίς κανένα αντίκρισμα.

Αυτό αντιπροσωπεύει το «όχι» των πολιτικών κομμάτων της Κυπριακής Βουλής. Είπαν «όχι» σε κάτι που θα εξέθετε την λεηλασία των χρημάτων του κυπριακού λαού από μια συμπαιγνία ολιγαρχών της τραπεζικής οικονομίας και της πολιτικής. Και με την τήβεννο του δήθεν πατριώτη, με φανφάρες πατριδοκάπηλου στόμφου, αυτοί που έχουν υπογράψει προκαταβολικά το ξεπούλημα του νησιού, ετοιμάζονται να φορτώσουν τα 5,8 δις ευρώ στις πλάτες των νοικοκυριών και των εργαζομένων της Κύπρου. Άλλωστε, ακούσατε κανέναν από δαύτους να αξιώνει την μη πληρωμή των λύτρων που επέβαλε το Eurogroup; Όχι βέβαια. Όλοι τους εμφανίζονται τώρα να αγωνιούν για το που θα βρεθούν τα 5,8 δις ευρώ για να παραμείνει η Κύπρος στην ευρωζώνη.

Ξεχνούν ότι η ανακοίνωση του Eurogourp απαιτεί κι άλλα εκτός από το «κούρεμα». Δείτε τι αναφέρει η σχετική ανακοίνωση που εκδόθηκε πολύ νωρίς το πρωί της 16^ης Μαρτίου: «Το Eurogroup χαιρετίζει τις κυπριακές αρχές σχετικά με τα μέτρα που έχουν ήδη ληφθεί για να υιοθετήσει φορολογικά μέτρα που συμφωνήθηκαν με την Επιτροπή, σε συνεργασία με την ΕΚΤ και το ΔΝΤ. Αυτό αφορά κυρίως την υιοθέτηση των μέτρων εξυγίανσης ύψους 4 ½% του ΑΕΠ. Το Eurogroup χαιρετίζει τη δέσμευση των κυπριακών αρχών να εντείνουν τις προσπάθειές τους στον τομέα των ιδιωτικοποιήσεων. Το Eurogroup χαιρετίζει περαιτέρω τη δέσμευση των κυπριακών αρχών να λάβουν περαιτέρω μέτρα για την κινητοποίηση των εσωτερικών πόρων, προκειμένου να περιοριστεί το μέγεθος της οικονομικής βοήθειας που συνδέεται με το πρόγραμμα προσαρμογής. Τα μέτρα αυτά περιλαμβάνουν την καθιέρωση μιας εκ των προτέρων εφάπαξ εισφοράς σταθερότητας που ισχύει για κατοίκους και μη κατοίκους καταθέτες. Περαιτέρω μέτρα αφορούν την αύξηση της παρακράτησης φόρου επί των εισοδημάτων του κεφαλαίου, την αναδιάρθρωση και την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, η αύξηση του συντελεστή φορολογίας εισοδήματος και τη διάσωση των μικροομολογιούχων. Η Ευρωομάδα προσβλέπει στην επίτευξη συμφωνίας μεταξύ Κύπρου και της Ρωσικής Ομοσπονδίας σχετικά με τη χρηματοδοτική συμμετοχή.»

Με άλλα λόγια το Eurogroup απαιτεί πάνω από 800 εκατ. ευρώ πρόσθετους φόρους στους Κύπριους, ιδιωτικοποιήσεις δημοσίων αγαθών και υπηρεσιών (υγεία, παιδεία, ενέργεια, κοκ), αλλά και «την κινητοποίηση των εσωτερικών πόρων» που μέρους τους είναι το «κούρεμα» των καταθέσεων. Κινητοποίηση των εσωτερικών πόρων είναι και το να βάλουν χέρι στα ασφαλιστικά ταμεία και γενικά όπου υπάρχει δημόσιο αποθεματικό. Και πάμε βλέποντας και κάνοντας κατά τα ειωθότα των αξιωματούχων της αρπαχτής που λέγεται ευρώ. Όσο για τους Ρώσους μην ανησυχείτε. Αυτοί θα τα βρουν και με Ευρωπαίους και με Αμερικανούς. Θα τα σώσουν τα κεφάλαιά τους που κυρίως αποτελούνται από πιστωτικούς τίτλους και είναι άμεσα μεταβιβάσιμοι. Το ίδιο θα γίνει και με όλους τους άλλους μεγαλοκεφαλαιούχους, που στην χειρότερη θα αποζημιωθούν με μεταβιβάσιμους τίτλους εγγυημένους από το ευρωσύστημα.

Αυτοί που πρέπει να κλαίνε είναι τα νοικοκυριά. Οι δικές τους καταθέσεις έχουν μπει στον ντορβά. Έτσι οι πολιτικοί της Κύπρου, συνεπικουρούμενοι από τους «δικούς μας» που ξαφνικά βγήκαν να γιορτάσουν την «εθνική επιτυχία» των Κυπρίων, το «μεγάλο όχι» του Ελληνισμού και του Κυπριακού λαού, πουλάνε ψεύτικο πατριωτισμό για να συγκαλύψουν την μεγάλη ληστεία των καταθέσεων και κυρίως των λαϊκών αποταμιεύσεων. Ο εκβιασμός είναι απλός: προκειμένου να είμαστε σε θέση να σου αποδώσουμε τις αποταμιεύσεις σου, θα πρέπει το ευρωσύστημα να μας χρηματοδοτεί. Και για να μας χρηματοδοτεί, θα πρέπει να χαιρετήσουν οι εργαζόμενοι τα εργατικά τους δικαιώματα, να χαιρετίσουν τα ασφαλιστικά ταμεία, να πουν μπάι-μπάι στις αμοιβές τους και να αγκαλιστούν με την μιζέρια, την ανεργία και την εξαθλίωση. Και μιας θα πρέπει οι Κύπριοι εργαζόμενοι, ο απλός λαός να τα δώσει όλα, ας πάει και το παλιάμπελο, δηλαδή το ίδιο το νησί τους το οποίο θα μεταβληθεί σε προτεκτοράτο χειρότερο από την εποχή της Αγγλικής κατοχής.

Βεβαίως, αυτό έχει παρενέργειες στην Ευρωζώνη. Ήδη έχουμε φαινόμενα πανικού στις τράπεζες σε Ιταλία και Ισπανία. Είναι σίγουρο ότι οι τράπεζες στην Κύπρο έχουν πλέον τελειώσει. Με τον τρόπο αυτό οι τραπεζίτες αθωώνονται. Και αθωώνονται με τον ίδιο τρόπο και τα πολιτικά κόμματα που μαζί με τους τραπεζίτες λεηλάτησαν τα λεφτά. Την ίδια ώρα, η Κύπρος μετατρέπεται σε αποικία των Γερμανών και της ευρωζώνης, μάλιστα με δικαίωμα ζωής, ή θανάτου πάνω στο νησί. Το πλήγμα λοιπόν που δέχεται σήμερα η Κύπρος ουσιαστικά είναι πολύ χειρότερο από αυτό που δέχθηκε με την εισβολή του Αττίλα 1 και Αττίλα 2.

Τίθεται ξεκάθαρα σοβαρό θέμα για την ίδια την εθνική αυτοδιάθεση του νησιού. Η ίδια η ύπαρξη του νησιού τίθεται εν αμφιβόλο αυτή τη στιγμή. Ειδικά μετά την εξέλιξη της καταψήφισης. Ειδικά από την στιγμή που ο μόνος τρόπος για να μπορέσει να ανακάμψει η Κύπρος, να βγει δηλαδή από αυτό το αδιέξοδο, είναι η Κυπριακή λίρα. Δηλαδή το Εθνικό νόμισμα, η κρατικοποίηση των τραπεζών έτσι ώστε να γίνει η εκκαθάρισή τους και να δουν όλοι που πήγαν καταθέσεις, αποταμιεύσεις και δάνεια, ώστε να λογοδοτήσουν πολιτικοί και τραπεζίτες που κατακλέψανε τον κόσμο διαμέσου των τραπεζών και φυσικά η ανοικοδόμηση της οικονομίας από μηδενικής βάσης, όπως τουλάχιστον προσπάθησαν να το κάνουν οι Κύπριοι από το 1975 και μετά. Αυτή είναι η μόνη λύση. Η μόνη αληθινά πατριωτική και συνάμα δημοκρατική, φιλολαϊκή λύση του προβλήματος. Οτιδήποτε άλλο θα οδηγήσει την Κύπρο σε ακόμη χειρότερες και μεγαλύτερες περιπέτειες.

ΠΗΓΗ: Σάββατο, 23 Μαρτίου 2013, http://eleftheri-ellada.blogspot.gr/2013/03/blog-post_8305.html

Η ΕΕ αιτία της καταστροφής Ελλάδας και Κύπρου

 

Του Τάκη Φωτόπουλου*

 

Η ολοκληρούμενη καταστροφή των λαϊκών στρωμάτων στην Ελλάδα και η επαπειλούμενη αντίστοιχη καταστροφή στη Κύπρο που, παρά την αρχική ελπιδοφόρα  αντίσταση στις αποφάσεις των ελίτ κάθε άλλο παρά αποφεύχθηκε, δεν οφείλεται στις συνήθως αναφερόμενες αιτίες. Αρχικά, η αιτία είναι κοινή για την Ελλάδα και την Κύπρο παρά τις αποπροσανατολιστικές  «εξηγήσεις»: 

η πλήρης ενσωμάτωση τόσο της Ελληνικής όσο και της Κυπριακής οικονομίας στη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση μέσω της ένταξής τους στην ΕΕ. Αυτό σήμαινε την πλήρη μετατροπή της Ελλάδας (και την απειλούμενη της Κύπρου) σε προτεκτοράτο οικονομικό και πολιτικό της υπερεθνικής ελίτ.[1] Η αφορμή ήταν η άτυπη Χρεοκοπία που ήταν όμως απλά η συνέπεια της καταστροφής της παραγωγικής δομής της, σαν αποτέλεσμα του ανοίγματος και απελευθέρωσης των αγορών της που επέβαλε η ένταξή μας στην ΕΕ.

Αντίθετα, δηλαδή, με τις απατηλές υποσχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ, μέσα στην ΕΕ και την ΟΝΕ, δεν υπάρχει καμιά δυνατότητα για ένα κράτος-μέλος να μην εφαρμόσει τις πολιτικές που επιβάλλει η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, όπως έδειξε και η ιστορική εμπειρία (Μιτεράν, Λαφοντέν, Ολάντ κ.λπ.). Και είναι εξίσου παραπλανητική η θέση ότι άμα πάρει την εξουσία στην ΕΕ η Ευρω-αριστερά τότε θα μπορούσαν να καταργηθούν τα μνημόνια, οι πολιτικές λιτότητας κ.λπ. Η θέση αυτή στηρίζεται στον μύθο ότι ο νεοφιλελευθερισμός είναι κάποια κακή ιδεολογία ή δόγμα των «κακών» Θάτσερ, Μέρκελ, Μπλερ, κ.λπ.. Όμως, η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση είναι συστημικό φαινόμενο που συνεπάγεται  ότι η οικονομική ανάπτυξη της ΕΕ στηρίζεται στην διεθνή αγορά και τις πολυεθνικές που την διαχειρίζονται. Μόνο, λοιπόν, αν οι κυβερνήσεις της ΕΕ καταλαμβάνονταν από την Ευρω-αριστερά και υποχρέωναν τις πολυεθνικές να δρουν μόνο στον χώρο της ΕΕ, και επέβαλλαν αυστηρούς ελέγχους στην κίνηση κεφαλαίου και εμπορευμάτων από τα άλλα μπλοκ (Απω-ανατολικό, Αμερικανικό) θα μπορούσε η Ευρωπαϊκή οικονομία να αδιαφορεί για την ανταγωνιστικότητά της και να ζει στο νιρβάνα της Ευρω-αριστεράς. Να γιατί είναι απάτη η θέση της Ευρω-αριστεράς.

Μπορεί όμως μια χώρα μικρή σαν την Ελλάδα ή την Κύπρο να μην εφαρμόσει τις πολιτικές της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης σήμερα; Ναι, αλλά μόνο αν αποκοπεί από την διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς και επιδιώξει την οικονομική αυτοδυναμία της. Αυτό σημαίνει την άμεση μονομερή έξοδο από την ΕΕ και όχι απλά από την Ευρωζώνη, όπως υποστηρίζει άλλη αποπροσανατολιστική «εξήγηση» από «αριστερά» παρακλάδια του ΣΥΡΙΖΑ (υποστηρικτές Debtocracy/Catastroika, Λογιστικού Ελέγχου κ.λπ.). Το Χρέος όμως είναι απλά η συνέπεια της ένταξης χωρών με τεράστιες διαφορές στην ανταγωνιστικότητα σε μια οικονομική ένωση όπως η ΕΕ. Έξοδος, επομένως, μόνο από την ΟΝΕ και όχι από την ΕΕ θα ήταν εξίσου καταστροφική, εφόσον πολλές από τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις που ήδη εισάχθηκαν από τα Μνημόνια (ελαστικές αγορές εργασίας, απελευθέρωση «κλειστών» επαγγελμάτων, ιδιωτικοποιήσεις, ουσιαστικό ξήλωμα του κοινωνικού κράτους κ.λπ.)  θα εξακολουθούν να επιβάλλονται από τις συνθήκες της ΕΕ.

Ο λαός της  Ισλανδίας είχε επίσης παρασυρθεί από τις ελίτ του να κάνει «ανάπτυξη» με βάση τις αρχές της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, και ένα τεράστιο Τραπεζικό τομέα. Με την Χρηματοπιστωτική κρίση του 2008 έσκασε η φούσκα και οι ελίτ της, εφαρμόζοντας τις εντολές του ΔΝΤ κ.λπ. προσπάθησαν να επιβάλλουν τις ληστρικές πολιτικές που καταστρέφουν σήμερα την Ελλάδα. Σε ένα είδος όμως «λαϊκού μετώπου από τα κάτω», τα λαϊκά στρώματα ανέτρεψαν τις ελίτ αυτές (κάποιοι «Γιωργάκηδες» κάθισαν και στο σκαμνί!), εισήγαγαν αυστηρούς ελέγχους στη κίνηση κεφαλαίου, εθνικοποίησαν τις παραγωγικές τους πηγές και το Τραπεζικό σύστημα, και έτσι σήμερα έχουν διατηρήσει το κοινωνικό τους κράτος, χωρίς την δική μας οικονομική καταστροφή, που τα δώσαμε όλα για να «χαιρόμαστε» την ένταξή μας στην ΕΕ …

Κάτι ανάλογο θα μπορούσε να επιτύχει ένα λαϊκό μέτωπο για τη κοινωνική και εθνική απελευθέρωση στην Ελλάδα[2], αλλά και στην Κύπρο, χωρίς να περιμένουμε σε τρία τέρμινα να πάρουμε τη λαϊκή εξουσία. Έτσι θα σταματούσαμε τη καταστροφή ΤΩΡΑ!

 

Παραπομπές

 

[1] Η Ελλάδα ως Προτεκτοράτο της Υπερεθνικής Ελίτ (Γόρδιος, 2010).

[2] Έκκληση για  ένα Μέτωπο Κοινωνικής & Εθνικής Απελευθέρωσης (περιοδικό Περιεκτική Δημοκρατία (Χειμώνας-Άνοιξη 2012).

 

* http://inclusivedemocracy.org/fotopoulos/

 

ΠΗΓΗ: Δημοσιεύεται στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία (Κυκλοφορεί εκτάκτως το Σάββατο 23 Μαρτίου 2013). Το είδα: 23-3-2013, http://www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos/greek/grE/gre2013/2013_03_24.html

5 διδάγματα της Κυπριακής κρίσης για την Ελλάδα

 

Συνέντευξη του Αλέκου Αλαβάνου (στον Αντ. Κοκορίκο -Flach)

 

"Οι εξελίξεις στην Κύπρο εξαιρετικά διδακτικές για την  Ελλάδα

–         Δεν υπάρχει διαπραγματευτική δυνατότητα

 παρά μόνο με την προοπτική εξόδου από την Ευρωζώνη"

Από τη συνέντευξη…

 

"Η πρόσφατη κρίση στην Ευρωζώνη δίνει εξαιρετικά χρήσιμα μαθήματα στην Ελλάδα για τα όρια και τις δυνατότητες της πολιτικής της απέναντι στην Ευρωζώνη. Δυστυχώς δεν πρόκειται για κάποια "άσκηση επί χάρτου", αλλά για άσκηση με πραγματικά οικονομικά πυρά στο έδαφος του βασανισμένου και ακρωτηριασμένου νησιού της Κύπρου.

Το "όχι" της Κυπριακής Βουλής, που μας έκανε όλους περήφανους, φαίνεται να μη εγγράφεται σε ένα συγκροτημένο εναλλακτικό σχέδιο κι αυτό οδηγεί στις ανησυχητικές εξελίξεις που παρακολουθούμε. Παρότι τα πράγματα είναι σε εξέλιξη και πολλά ενδεχόμενα είναι ανοικτά, μπορούμε ήδη να κάνουμε πέντε ενδιαφέρουσες παρατηρήσεις:

Πρώτο: Η Κυπριακή Δημοκρατία στερείται ενός επεξεργασμένου και γνωστού στην κοινωνία Σχεδίου Β για την οργανωμένη υιοθέτηση του εθνικού νομίσματος, με αποτέλεσμα οι κεντρικές επιλογές της να είναι μεταξύ "Σκύλλας και Χάρυβδης". Μεταξύ μιας υποταγής επί της ουσίας στις εντολές της Ευρωζώνης και μιας ανοργανωτης, ανέτοιμης και ενδεχομένως πανικόβλητης εξόδου από το ευρώ.

Δεύτερο: Η Ευρωζώνη χρησιμοποιεί το βασικό της όπλο για να προχωρήσει το τελεσίγραφο και τον εκβιασμό της: την διακοπή της ρευστότητας των κυπριακών τραπεζών και της οικονομίας που γίνεται από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα μέσω της Τράπεζας Κύπρου. Ο μοναδικός τρόπος να ανταπεξέλθεις άμεσα στον εκβιασμό είναι η προσφυγή σε εθνικό νόμισμα ώστε η ρευστότητα να εξαρτάται αποκλειστικά από την Τράπεζα Κύπρου. Η κυπριακή κυβέρνηση ούτε έχει την τόλμη ούτε την προετοιμασία να το κάνει.

Τρίτο: Η αναζήτηση διεθνών οικονομικών ερεισμάτων αποδυναμώνεται ουσιαστικά με την απόφαση παραμονής στην Ευρωζώνη. Άλλη είναι σήμερα η στάση της Ρωσίας, με μια μικρής κλίμακας στήριξη στους όρους αποπληρωμής του δανείου της και τον δισταγμό να προχωρήσει σε ουσιαστική στήριξη των κυπριακών τραπεζών, αφού εξακολουθούν να παραμένουν υπό την κυριαρχία και τον έλεγχο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Άλλη θα ήταν η εμπλοκή της Ρωσίας προς μια αποδεσμευόμενη από την  Ευρωζώνη Κύπρο που θα σταματούσε να είναι δορυφόρος των Βρυξελλών και του Βερολίνου και θα ακολουθούσε ένα αυτόνομο και ισορροπημένο ρόλο στην Ανατολική Μεσόγειο. 

Τέταρτο: Τα όρια κίνησης μέσα στην Ευρωζώνη επιβεβαιώνεται ότι είναι ασφυκτικά, από το γεγονός ότι έχουμε αυτή την κρίση, τους εκβιασμούς και τη συμβιβαστικότητα της κυπριακής κυβέρνησης χωρίς αυτή να έχει καν τολμήσει να αμφισβητήσει το κεντρικό τμήμα του προγράμματος της Ευρωζώνης και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, τα 10 δις ευρώ, που είναι ακριβώς αυτά που συνοδεύονται από άγριους μνημονιακούς όρους.

Πέμπτο: αποδεικνύεται κάθε λεπτό των εξελίξεων στην κυπριακή κρίση, με νέα κάθε φορά στοιχεία, ότι η επί της ουσίας εξουδετέρωση των αδίστακτων όρων της Ευρωζώνης, που εδώ ονομάζουμε γενικά "μνημόνιο", είναι αδύνατη χωρίς την έξοδο από το ευρώ. Όποια κι αν είναι η έκβαση των πραγμάτων, ήδη η πλήρης αποδόμηση της Κύπρου ως χρηματοπιστωτικού κέντρου – κι όχι η πλήρης ανασυγκρότησή της έξω από τις λογικές των φορολογικών "παραδείσων" – ήδη συντελείται".

ΠΗΓΗ: Πέμπτη, 21 Μάρτιος 2013, http://www.tometopo.gr/home/news/1284–flash-5-.html

Η Κύπρος έχει λύσεις, πολιτικό ηγέτη δεν έχει

 

Του Γιώργου Δελαστίκ

 

Υπερήφανους έκανε όλους τους Έλληνες η κυπριακή Βουλή. Το νέο «Όχι» που είπε στους Γερμανούς πέρασε ήδη στις κορυφαίες στιγμές του ελληνισμού και συγκλόνισε συθέμελα την Ευρωζώνη. Φάρος ελπίδας αντίστασης για όλους τους λαούς της Ευρώπης και ιδίως για εκείνους που οι γερμανόδουλες κυβερνήσεις τους τους έχουν παραδώσει στον ανηλεή ζυγό του Τέταρτου Ράιχ της Γερμανίας. Αφρίζουν από λύσσα εναντίον της Κύπρου, της ασήμαντης «κουκίδας», όπως την αποκάλεσε περιφρονητικά ο Β. Σόιμπλε.

Δεν ξέρουν πού να κρυφτούν από την ντροπή τους οι Έλληνες κυβερνητικοί βουλευτές που υπερψηφίζουν αγεληδόν τα κάθε είδους μνημόνια και τους εφαρμοστικούς νόμους τους, γνωρίζοντας ότι η κατακραυγή του λαού τους περιμένει, αν τολμήσουν να κυκλοφορήσουν στους δρόμους. Οι παρ' ημίν «γερμανοτσολιάδες» εύχονται ενδομύχως να χρεοκοπήσει και να καταστραφεί παντελώς η κυπριακή οικονομία, να βυθιστεί στη δυστυχία ο κυπριακός λαός, νομίζοντας ότι τότε θα «δικαιωθεί» η εθελόδουλη και «σώφρων» δική τους πολιτική στάση.

Πλανώνται πλάνην οικτράν. Δεν υποτιμούμε τους κινδύνους που απειλούν την Κύπρο. Δεν υποβαθμίζουμε την καταστρεπτική δύναμη του γερμανικού ιμπεριαλισμού και την πολιτική σημασία που έχει για το Βερολίνο η συντριβή των Κυπρίων, ώστε να μην τολμήσει άλλος λαός να ακολουθήσει το παράδειγμα της γενναίας στάσης τους.

Η Κύπρος όμως έχει επιλογές λύσεων επιβίωσής της χωρίς την υπαγωγή της στον γερμανικό ζυγό μέσω μνημονίου. Επιπροσθέτως η γεωγραφική της θέση εγγύς της Μέσης Ανατολής και τα κοιτάσματα φυσικού αερίου τής επιτρέπουν να αναζητήσει τη βοήθεια μεγάλων δυνάμεων, όπως οι ΗΠΑ και πρωτίστως η Ρωσία, μετατρέποντας την επιθετικότητα της Γερμανίας εναντίον της σε παγκόσμιο γεωπολιτικό παιχνίδι.

Το δυστύχημα για την Κύπρο είναι ότι ο λαός της αυτή την κρίσιμη εποχή εξέλεξε Πρόεδρο τον Νίκο Αναστασιάδη, τον μοιραίο άνθρωπο που την Παρασκευή τη νύχτα συμφώνησε με το γερμανικό σχέδιο καταβαράθρωσης της οικονομίας του νησιού μέσω της καταλήστευσης των καταθέσεων στις κυπριακές τράπεζες. Η κυπριακή Βουλή απέτρεψε τη διάπραξη του εγκλήματος από τον Αναστασιάδη. Η ζημιά όμως που πρόλαβε αυτός να κάνει είναι τεράστια και ανεπανόρθωτη. Η κατάσταση για την κυπριακή οικονομία είναι ασύγκριτα δυσκολότερη σήμερα από όσο μια βδομάδα νωρίτερα. Παρ' όλα αυτά, η Λευκωσία έχει λύσεις.

Θεωρητικά μιλώντας, η πρώτη λύση είναι η εσωτερική. Βάσει των προσωρινών στοιχείων της ΕΕ, το ΑΕΠ της Κύπρου το 2012 ήταν 17,5 δισ. ευρώ και το δημόσιο χρέος 16,3 δισ. ευρώ (93% του ΑΕΠ).

Στις κυπριακές τράπεζες υπάρχουν καταθέσεις Κυπρίων που ανέρχονται στα 32 δισ. ευρώ, σχεδόν διπλάσιες του ΑΕΠ του νησιού. Αν μάλιστα σε αυτά προστεθούν και τα 17 δισ. ευρώ καταθέσεων Ελλήνων σε κυπριακές τράπεζες στο νησί, τότε δημιουργείται μια ισχυρή οικονομική βάση, που μπορεί κατά πολλούς τρόπους να αξιοποιηθεί. Επιπροσθέτως, είναι πολύ ισχυρή η συνεισφορά της κυπριακής Εκκλησίας, η οποία κατά δήλωση του Αρχιεπισκόπου Χρυσόστομου είναι πρόθυμη να υποθηκεύσει όλη την υποθηκεύσιμη περιουσία της για να βοηθήσει την εθνική ανόρθωση.

Δεδομένου ότι το κράτος της Κύπρου δεν χρειάζεται περισσότερα από 2-3 δισ. ευρώ όλα κι όλα για να αντιμετωπίσει τις ανάγκες του και η ανακεφαλαιοποίηση των κυπριακών τραπεζών ενδέχεται να μην κοστίσει πάνω από 5 δισ. ευρώ, η κατάσταση είναι χειρίσιμη. Προϋπόθεση είναι βεβαίως η λήψη διοικητικών μέτρων που για ένα χρονικό διάστημα δεν θα επιτρέψουν την απότομη και μαζική φυγή των καταθέσεων. Η δεύτερη λύση, εξωτερικού χαρακτήρα, είναι η ισχυρή στροφή της Λευκωσίας προς τη Ρωσία. Πρακτικά αυτό σημαίνει ένα ευρύ πακέτο μέτρων.

Ενδεικτικά, τα μέτρα αυτά θα μπορούσαν να συμπεριλαμβάνουν την αγορά μίας ή δύο κυπριακών τραπεζών από Ρώσους επιχειρηματίες ή τη συμμετοχή στην επανακεφαλαιοποίησή τους σε ποσοστό που θα δώσει στους Ρώσους σοβαρά ή και καθοριστικά ιδιοκτησιακά δικαιώματα. Την παροχή δανείου από τη Μόσχα στη Λευκωσία ύψους γύρω στα 5 δισ. ευρώ. Σε αντάλλαγμα, την εκχώρηση από τους Κύπριους στη Ρωσία κάποιου θαλάσσιου «οικοπέδου» φυσικού αερίου, με δικαιώματα εκμετάλλευσης. Αν όντως οι ρωσικές εταιρείες – δηλαδή η Gazprom – μπουν στο κυπριακό φυσικό αέριο, αλλάζουν όχι μόνο τα μέχρι τώρα ενεργειακά δεδομένα στην Κύπρο, αλλά και τα γεωπολιτικά. Δεν αποκλείεται π.χ. να δημιουργηθούν ευνοϊκές συνθήκες για την παροχή διευκολύνσεων στον ρωσικό στόλο της Μεσογείου από την Κύπρο – πάντα θεωρητικά μιλώντας. Οι ΗΠΑ τότε θα είχαν κάθε λόγο να πιέσουν τους Γερμανούς να φανούν πολύ διαλλακτικότεροι απέναντι στην Κύπρο, για να αποτρέψουν αυξημένη ρωσική επιρροή στο νησί. Το παιχνίδι άνοιξε. Πολλά μπορούν να συμβούν. Οψόμεθα…

ΠΗΓΗ: ΕΘΝΟΣ Αρθρογράφοι «E» 21/3/2013, http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22792&subid=2&pubid=63800650. Το είδα: 21-3-2013, http://www.alfavita.gr/apopsi/…B9