Γιατί επανεκλέχτηκε ο Τσάβες;

 

Του MARK WEISBROT* – New York Times

 

Δεν είναι λοιπόν περίεργο που οι περισσότεροι Βενεζουελάνοι επανεξέλεξαν έναν πρόεδρο που βελτίωσε το βιοτικό τους επίπεδο. Αυτό συνέβη με όλες τις αριστερές κυβερνήσεις που διοικούν σήμερα το μεγαλύτερο μέρος της Νότιας Αμερικής.

Για τους περισσότερους ανθρώπους που έχουν διαβάσει ή ακούσει για τον Ούγκο Τσάβες στα διεθνή μέσα ενημέρωσης, η άνετη επανεκλογή του την περασμένη Κυριακή στην προεδρία της Βενεζουέλας μπορεί να ήταν έκπληξη.

Σχεδόν όλα όσα ακούμε γι' αυτόν είναι κακά. Εμπλέκεται σε αντιπαραθέσεις με τις Ηνωμένες Πολιτείες και συντάσσεται με "εχθρούς" όπως το Ιράν. Είναι ένας "δικτάτορας" που έχει καταχραστεί το πετρέλαιο της χώρας. "Η οικονομία της Βενεζουέλας είναι έτοιμη να καταρρεύσει".

Υπάρχει όμως και η άλλη πλευρά της ιστορίας. Και η πλευρά αυτή είναι ότι από τότε που η κυβέρνηση Τσάβες ανέλαβε τον έλεγχο της εθνικής πετρελαιοβιομηχανίας, η φτώχεια έχει μειωθεί στο μισό και η ακραία φτώχεια έχει περιοριστεί κατά 70%. Η φοίτηση σε ανώτερες και ανώτατες σχολές έχει υπερδιπλασιαστεί, εκατομμύρια άνθρωποι έχουν για πρώτη φορά πρόσβαση στη δημόσια υγεία και ο αριθμός των ανθρώπων που λαμβάνουν σύνταξη έχει τετραπλασιαστεί.

Δεν είναι λοιπόν περίεργο που οι περισσότεροι Βενεζουελάνοι επανεξέλεξαν έναν πρόεδρο που βελτίωσε το βιοτικό τους επίπεδο. Αυτό συνέβη με όλες τις αριστερές κυβερνήσεις που διοικούν σήμερα το μεγαλύτερο μέρος της Νότιας Αμερικής. Ο κατάλογος περιλαμβάνει τον Ραφαέλ Κορέα (που επανεξελέγη στον Ισημερινό το 2009), τον δημοφιλή Λουίς Ινάσιου Λούλα ντα Σίλβα (που επανεξελέγη το 2006 και στη συνέχεια υποστήριξε τη σημερινή πρόεδρο Ντίλμα Ρουσέφ), τον Έβο Μοράλες (που επανεξελέγη πρόεδρος της Βολιβίας το 2009), τον Χοσέ Μουχίκα (που διαδέχθηκε τον προκάτοχό του από το ίδιο κόμμα το 2009) και την Κριστίνα Φερνάντες ντε Κίρσνερ (που διαδέχθηκε τον σύζυγό της στην προεδρία).

Όλοι αυτοί οι αριστεροί ηγέτες θεωρούν τη Βενεζουέλα μέρος μιας ομάδας που έφερε περισσότερη δημοκρατία, εθνική κυριαρχία και κοινωνική και οικονομική πρόοδο στην περιοχή. Το θέμα της δημοκρατίας ήλθε στο προσκήνιο το 2009 με αφορμή το στρατιωτικό πραξικόπημα στην Ονδούρα. Τότε δημιουργήθηκε μάλιστα και η Κοινότητα Κρατών της Λατινικής Αμερικής και της Καραϊβικής, ως εναλλακτική λύση στην αμερικανοκρατούμενη Οργάνωση Αμερικανικών Κρατών.

«Μια νίκη του Τσάβες δεν θα είναι νίκη μόνο του λαού της Βενεζουέλας, αλλά και όλων των λαών της Λατινικής Αμερικής», τόνισε τον περασμένο μήνα ο Λούλα. «Μια τέτοια νίκη θα αποτελέσει άλλο ένα πλήγμα κατά του ιμπεριαλισμού».
Η κυβέρνηση του υιού Τζορτζ Μπους προσπάθησε να απομονώσει τη Βενεζουέλα από τους γείτονές της και κατέληξε να απομονωθεί η ίδια. Ο πρόεδρος Ομπάμα συνέχισε αυτή την πολιτική, με αποτέλεσμα στη συνάντηση κορυφής των κρατών της Αμερικής που έγινε φέτος στην Κολομβία να απομονωθεί κι αυτός.

Παρόλο που ορισμένα μέσα ενημέρωσης προβλέπουν την οικονομική κατάρρευση της Βενεζουέλας εδώ και μια δεκαετία, αυτό δεν έχει συμβεί και δεν πρόκειται να συμβεί.

Μετά την ύφεση που σημειώθηκε το 2009, η οικονομία της Βενεζουέλας άρχισε να αναπτύσσεται τα τελευταία δυόμισι χρόνια, ενώ ο πληθωρισμός μειώθηκε. Η χώρα έχει ένα σημαντικό εμπορικό πλεόνασμα. Το δημόσιο χρέος της είναι σχετικά μικρό και η χώρα έχει περιθώριο να δανείζεται σε ξένο νόμισμα (έχει δανειστεί 36 δισεκατομμύρια δολάρια από την Κίνα, το περισσότερο σε πολύ χαμηλά επιτόκια).

Έτσι, ακόμη κι αν οι τιμές του πετρελαίου σημειώσουν κατακόρυφη πτώση – κάτι που κανείς δεν θεωρεί ότι μπορεί να κρατήσει πολύ – η χώρα δεν θα χρειαστεί να εφαρμόσει μέτρα λιτότητας. Η Βενεζουέλα έχει κάπου 500 δισεκατομμύρια βαρέλια πετρελαίου και καταναλώνει περίπου ένα δισεκατομμύριο τον χρόνο. Ο Τσάβες ή κάποιος διάδοχός του από το κόμμα θα κυβερνά πιθανότατα τη Βενεζουέλα για πολλά ακόμη χρόνια. Το ερώτημα είναι αν και πότε οι Ηνωμένες Πολιτείες θα αποδεχθούν τα αποτελέσματα της δημοκρατικής αλλαγής στην περιοχή.

 

 ΠΗΓΗ: New York Times. Το είδα: 11/10/2012, http://www.left.gr/article.php?id=9601

Ακρίβεια, κρίση και αλληλέγγυοι κοινωνικοί καταναλωτικοί συνεταιρισμοί

 

Του Κώστα Νικολάου

Πάμε σαν άλλοτε …..

«Φρούτα και λαχανικά, που τα αγοράζουν οι μεσάζοντες από τον παραγωγό λίγα λεπτά του ευρώ, πουλιούνται στον καταναλωτή 2,3 ή και 4 ευρώ, αποφέρουν δηλαδή κέρδη της τάξεως των 500% έως 900%. Παρόμοια ασυδοσία στην κερδοφορία μονάχα με τη μαύρη αγορά της Κατοχής μπορεί να συγκριθεί ….. και η άλλη Αντίσταση μη θαρρείτε πως άρχισε με τα ντουφέκια …. Η Αντίσταση άρχισε αυθόρμητα και αθόρυβα, με πράξεις καθόλου ηρωικές, αλλά απολύτως αποτελεσματικές.

Το πρώτο μέλημά της ήταν η αντιμετώπιση του λιμού, που στοίχισε στον ελληνικό λαό χιλιάδες νεκρούς. Οργανώθηκαν παντού, σε σχολεία, σε εργοστάσια σε γειτονιές, συσσίτια, συγκροτήθηκαν ομοίως καταναλωτικοί συνεταιρισμοί, που φέρνανε τρόφιμα απ' ευθείας από τους παραγωγούς, παρακάμπτοντας τους μεσάζοντες και τους μαυραγορίτες …. Είναι χαρακτηριστικό πως η Εθνική Αλληλεγγύη ιδρύθηκε στις 28 Μαΐου 1941, τρεις μήνες πριν ιδρυθεί ο βασικός κορμός της Αντίστασης, το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο. Και αναρωτιέμαι. Ξεχάσαμε τι κάναμε τότε; Γιατί δεν οργανώνονται καταναλωτικοί συνεταιρισμοί σε κάθε γειτονιά, σε κάθε υπηρεσία, σε κάθε εργοστάσιο; Συνεταιρισμοί που θα έρχονται σε άμεση επαφή με τους παραγωγούς και θα αγοράζουν τα προϊόντα τους σε πολύ καλύτερες τιμές για αυτούς, αλλά απείρως χαμηλότερες για τους καταναλωτές. Το ζητούμενο είναι σήμερα να αναπτυχθεί η κοινωνική αλληλεγγύη, όχι όμως φιλανθρωπικές οργανώσεις. Δεν μπαίνει θέμα φιλανθρωπίας και ελεημοσύνης, αλλά θέμα κοινωνικής αλληλεγγύης και αντίστασης. Έτσι πρέπει να το δούμε» [1].

Είναι κορυφαίας σημασίας σήμερα να υπογραμμίσουμε ότι μια από τις πρώτες δράσεις που ανέλαβε το ΕΑΜ διαμέσου της οργάνωσης «Εθνική Αλληλεγγύη», ήταν η ανακούφιση του λιμοκτονούντος πληθυσμού και με το σύνθημα «Κανείς άλλος Έλληνας να μην πεθάνει από την πείνα» δημιούργησε δίκτυα κοινωνικής αλληλεγγύης στην ύπαιθρο και στις πόλεις. Οι συνεργατικές μορφές (συνεταιρισμοί παραγωγών ή καταναλωτών κ.ά.) ιεραρχούνται σε περίοπτη θέση μέσα στις αντιστασιακές διακηρύξεις. Οι συνεταιρισμοί προβάλλονται ως οι καταλληλότεροι θεσμοί, εφόσον εφαρμόζονται οι αρχές της ελεύθερης, συλλογικής και δημοκρατικής οργάνωσης και δράσης. Στην Πράξη 60 της ΠΕΕΑ (Πολιτική Επιτροπή Εθνικής Απελευθέρωσης) με τίτλο «Προσωρινές διατάξεις για τη σύσταση και λειτουργία των Συνεταιρισμών», γίνεται λόγος για «διεύρυνση του σκοπού τους», «απεριόριστη δυνατότητα της σύνδεσης των συνεταιρισμών σε δευτεροβάθμιες και τριτοβάθμιες οικονομικές οργανώσεις», «δημοκρατική λειτουργία» κλπ και ανάγονται οι συνεταιρισμοί σε εκπαιδευτήρια δημοκρατίας [2].

Έχοντας αυτές τις παρακαταθήκες, ποια είναι η σημερινή πραγματικότητα και τι μπορούμε να κάνουμε;

Με τη μισή αγοραστική δύναμη ….

Η αγοραστική δύναμη των εργαζομένων στην Ελλάδα συγκριτικά με άλλες ευρωπαϊκές χώρες έχει φθάσει σε απελπιστικά επίπεδα (πόσο μάλλον των ανέργων). Ένα βασικό «καλάθι» 39 τροφίμων κοστίζει στην Αθήνα 298 ευρώ (όσο και στο Βερολίνο) και το μέσο μηνιαίο κόστος ενός «καλαθιού» 122 προϊόντων και υπηρεσιών είναι 1.990,69 ευρώ στην Αθήνα (στο Βερολίνο είναι 2.175,62 ευρώ). Όμως με βάση το επίπεδο μισθών, για να αγοράσει κανείς στην Αθήνα ένα σάντουιτς πρέπει να εργασθεί το διπλάσιο χρόνο απ' ότι στη Φρανκφούρτη, για ένα κιλό ψωμί πρέπει να εργασθεί το διπλάσιο χρόνο απ' ότι στο Λονδίνο, ενώ για να αγοράσει ένα κιλό ρύζι χρειάζεται να εργασθεί το διπλάσιο χρόνο απ' ότι στο Όσλο (που είναι η πιο ακριβή πόλη του κόσμου). Με άλλα λόγια, οι εργαζόμενοι στην Ελλάδα έχουν συγκριτικά τη μισή αγοραστική δύναμη [3].

Η θέση των εργαζομένων στην Ελλάδα δεν είναι δεινή μόνο σε σύγκριση με τις θεωρούμενες ισχυρές ευρωπαϊκές οικονομίες, αλλά και σε σχέση με τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, που βρίσκονται σε κρίση. Για παράδειγμα, το καθαρό ωρομίσθιο στην Αθήνα είναι 7,72 ευρώ ενώ στη Λισσαβόνα είναι 8,18 ευρώ, στη Μαδρίτη 11,16 ευρώ και στο Δουβλίνο 15,13 ευρώ [3].

Διαρκής άνοδος τιμών με παράλληλη κάθοδο μισθών σε περίοδο κρίσης

Σύμφωνα με έρευνα της ΠΑΣΕΓΕΣ, η "ψαλίδα" τιμών παραγωγού – καταναλωτή μεγάλωσε στα περισσότερα είδη διατροφής κατά την περίοδο 2008-2010. Ενδεικτικά αναφέρεται ότι η "ψαλίδα" στα ζυμαρικά είναι 760%, στα δημητριακά από 500 έως 1550%, στο ρύζι 660%, στο κρασί 750% και σε μία σειρά προϊόντων από 170 έως 530% [4].

Από τότε, σύμφωνα με τα στοιχεία του Παρατηρητηρίου Τιμών του Υπουργείου Ανάπτυξης και Ανταγωνιστικότητας προκύπτει ότι οι τιμές στις περισσότερες κατηγορίες βασικών προϊόντων είναι αυξημένες το 2012 σε σχέση με το 2011. Οι ανατιμήσεις (φτάνουν το 18%) διαπιστώνονται στις τιμές πολλών προϊόντων στα ράφια των σούπερ μάρκετ, παρά την πτώση της κατανάλωσης και την πρωτοφανή πτώση μισθών στη διάρκεια της σημερινής κρίσης. Ενδεικτικά, τα αναψυκτικά πωλούνται σήμερα ακριβότερα σε σχέση με το 2011 κατά 10%, οι μαρμελάδες 8%, τα κατεψυγμένα ψάρια 7,87%, οι χυμοί φρούτων 7,1%, η μαργαρίνη 7,29%, το αλάτι και τα μπαχαρικά 6,9%, τα αλλαντικά 6,3% και το γάλα 6% [5].

Κρίση: ευκαιρία για κερδοσκοπία

«Το μοντέλο της σημερινής πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής οργάνωσης χαρακτηρίζεται από την απληστία, τον ανταγωνισμό και τον ατομικισμό, και τη βία κατά των προσώπων ….. Αρνούμαστε (απορρίπτουμε) τις αιτίες και τις συνέπειες της τρέχουσας κρίσης. Αυτή βασίζεται στην κερδοσκοπία των ανεξέλεγκτων χρηματοοικονομικών ροών και σε ένα άγριο οικονομικό μοντέλο που φτωχαίνει και αποκλείει έναν αυξανόμενο αριθμό ανθρώπων και εδαφών, καταστρέφοντας την πολιτιστική και φυσική κληρονομιά ολόκληρου του κόσμου» διακηρύσσεται στο Μανιφέστο του Ευρωπαϊκού Δικτύου Κοινωνικής και Αλληλέγγυας Οικονομίας [6].

Βιώνουμε σήμερα τη φάση όξυνσης μιας κρίσης, που ξεκίνησε στα μέσα της δεκαετίας του '80, τότε που έσπασε το δίπολο της τριαντάχρονης μεταπολεμικής ευφορίας, δηλαδή, το «παράγουμε πολύ – καταναλώνουμε πολύ». Τότε, που το συσσωρευμένο κεφάλαιο της χρυσής τριακονταετίας του καπιταλισμού άρχισε να επενδύεται κυρίως σε χρηματοπιστωτικά προϊόντα, κατάλληλα σχεδιασμένα, έτσι ώστε να δίνουν πολύ μεγαλύτερα κέρδη και να είναι αφορολόγητα.

Όλη αυτή η οικονομική μεγέθυνση (που είναι ψευδο-ανάπτυξη και όχι ανάπτυξη, όπως διαστρεβλωμένα αποκαλείται) στηρίχθηκε στην προϋπάρχουσα κοινωνική ανισότητα, την οποία αναπαρήγαγε και ενίσχυσε περαιτέρω και έφθασε σήμερα σε τέτοια ακραία όρια, όπου το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο κατέχει σε «χαρτιά» (και όχι σε πραγματικά χρήματα) πάνω από 10 φορές το ΑΕΠ του πλανήτη. Ο κόσμος όλος «τους χρωστάει» πάνω από 10 φορές αυτό που παράγει! Το σύστημα λοιπόν δεν περνάει απλά κάποια κρίση, αλλά βρίσκεται σε κατάσταση αταξίας και χάους με την επιστημονική έννοια του όρου, δηλαδή, «μακράν της ισορροπίας» [7].

 Ο νεοφιλελευθερισμός, ως η σύγχρονη έκφραση του καπιταλιστικού συστήματος απέτυχε παταγωδώς παγκόσμια και προφανώς, και στην Ελλάδα. Αυτό το παραδέχονται πλέον – εμμέσως πλην σαφώς – και οι ίδιοι οι υποστηρικτές του. Όσο περισσότερο συνεχίζεται σε πλάτος και σε βάθος η εφαρμογή νεοφιλελεύθερων επιλογών, τόσο περισσότερο βαθαίνει και οξύνεται η κρίση του συστήματος. Η όξυνση όμως της κρίσης δεν ενοχλεί τους πάντες. Για μερικούς είναι ευκαιρία για κερδοσκοπία.

Συγκεκριμένα, επειδή τα προαναφερόμενα άυλα χρηματοπιστωτικά «χαρτιά» κινδυνεύουν κάποια στιγμή να οδηγηθούν στην ανακύκλωση, είτε γιατί δεν υπάρχει καμία πιθανότητα η κοινωνία να μπορεί να βρει τέτοια ποσά για να τα πληρώσει είτε γιατί μπορεί και να αρνηθεί να τα πληρώσει, ο μόνος δρόμος εξασφάλισης της αξίας τους είναι η «αντικατάστασή» τους με κάτι υλικό. Ένα πρώτο υλικό κομμάτι – μικρό όμως – επιχειρείται να καλυφθεί από τη γνωστή νεοφιλελεύθερη πολιτική λιτότητας με την επίθεση σε μισθούς, συντάξεις, κοινωνικό κράτος (υγεία, παιδεία, ασφάλιση κλπ) με τις απολύσεις κλπ. Θεωρητικά, το μεγαλύτερο κομμάτι θα μπορούσε να καλυφθεί διαμέσου ανάληψης νέων ιδιωτικών παραγωγικών επενδύσεων. Ένας «ηθικός» καπιταλισμός δηλαδή. Αυτό όμως είναι αυταπάτη, γιατί ο νεοφιλελευθερισμός είναι η σημερινή επιλογή επιβίωσης του συστήματος και γιατί το δίπολο «παράγουμε πολύ – καταναλώνουμε πολύ» έχει σπάσει προ πολλού και η ασκούμενη νεοφιλελεύθερη πολιτική λιτότητας το επιβεβαιώνει. Απομένει ένα σπουδαίο υλικό κομμάτι (το μεγαλύτερο): η μέγιστη δυνατή αποκόμιση κερδών με την ιδιωτικοποίηση (όπου αυτή δεν υπάρχει ακόμα) των βασικών αγαθών και υπηρεσιών διαβίωσης και κοινής ωφέλειας και των φυσικών πόρων.

Μεταξύ αυτών των βασικών αγαθών, υπηρεσιών και πόρων, που δέχονται την επίθεση της ιδιωτικοποίησης, κυρίαρχη θέση έχουν 4 τομείς προτεραιότητας (καθόλου τυχαία), συναρθρωμένοι σ' ένα ενιαίο σύνολο: το Νερό, η Ενέργεια, η Τροφή και τα Απόβλητα (Ν.Ε.Τ.Α.). Τα λεγόμενα καταναλωτικά αγαθά αποτελούν κεντρικό στόχο των επιθέσεων της ιδιωτικοποίησης και της κερδοσκοπίας στη σημερινή περίοδο κρίσης.

Υπάρχει εναλλακτική έξοδος και είναι καλύτερη: κοινωνική και αλληλέγγυα!

Η ιδιωτικοποίηση παρουσιάζεται ως μονόδρομος από τον νεοφιλελευθερισμό, υποστηρίζοντας ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση. Κι όμως, υπάρχει εναλλακτική λύση και είναι και καλύτερη: η αυτοδιαχείριση, ο συνεργατισμός, η κοινωνική και αλληλέγγυα οικονομία με άμεση δημοκρατία [8]. Έχει βέβαια ένα τρομερό ελάττωμα: δεν αφήνει χώρο για την κερδοσκοπία, δεν προβλέπει θέσεις για αφεντικά και όλα τα οφέλη πάνε στους πολίτες! Επιπλέον είναι και επικίνδυνη: αποτελεί σχολείο εκπαίδευσης στην άμεση δημοκρατία!

«Η αλληλέγγυα οικονομία οικοδομεί μοντέλα παραγωγής και υπηρεσιών μαζί με όλους και για όλους. Αυτές οι πρωτοβουλίες δεν μπορούν να θεωρηθούν ως απλά "προγράμματα επιδιόρθωσης και καταπολέμησης της φτώχειας". Αντίθετα, εγγυώνται από τη φύση τους τη δικαιοσύνη σε όλες τις διαστάσεις της, παράλληλα με την ανάπτυξη οικονομικών δραστηριοτήτων, χωρίς τη συγκέντρωση πλούτου υλικού και οικονομικού και χωρίς δημιουργία φτώχειας» [9].

Είναι απόλυτα απαραίτητο να ξεκαθαρισθεί ότι κάθε ονομαζόμενος συνεταιρισμός δεν σημαίνει ότι αυτόματα ανήκει στην κοινωνική και αλληλέγγυα οικονομία, αν δεν στηρίζεται σε συγκεκριμένες βασικές αρχές. Η συζήτηση περί συνεταιρισμών έχει αξία εφόσον αυτοί είναι ανεξάρτητο δημιούργημα των πολιτών και δεν έχουν εξαρτήσεις από το κράτος, τις κυβερνήσεις και τα επιχειρηματικά συμφέροντα [10]. Ακόμα, οι συνεταιρισμοί, που λειτουργούν με βάση το οικονομικό μοντέλο παραγωγής και διανομής της κοινωνικής αλληλέγγυας οικονομίας, αντιστρατεύονται τον καπιταλιστικό ανταγωνισμό, διότι δεν στηρίζονται στην κερδοσκοπία, αλλά στην ικανοποίηση των πραγματικών ανθρώπινων αναγκών, υλικών και άυλων. Όταν προκύπτει πλεόνασμα, αυτό συμβαίνει γιατί το πλήρωσε το κοινωνικό σύνολο. Σε αυτό λοιπόν πρέπει να επιστρέψει. Αυτό μπορεί να γίνει με διάφορους τρόπους καλύπτοντας πραγματικές ανάγκες που υπάρχουν τη δεδομένη ιστορική συγκυρία: με δραστηριότητες για να αντιμετωπισθεί η ανεργία, με δαπάνες για υγεία, εκπαίδευση, πρόνοια κλπ. Αυτό σημαίνει κοινωνική αλληλεγγύη και όχι φιλανθρωπία ή ελεημοσύνη.

Η ιδέα της συνεργατικής αυτοδιαχείρισης των επιχειρήσεων, των συνεταιρισμών καταναλωτών ή/και των συνεταιρισμών παραγωγών-καταναλωτών, που παραμερίζουν τους μεσάζοντες, καταργούν και αντικαθιστούν τους καπιταλιστές στη θέση του καρπωτή της υπεραξίας που οι ίδιοι παράγουν, αποτελεί παράδειγμα μιας γενικότερης προσέγγισης, σύμφωνα με την οποία η απουσία της ήταν η καθοριστική αιτία, που ανέτρεψε τις κοινωνικές πολιτικές και το κράτος πρόνοιας στις καπιταλιστικές χώρες [11]. Οφείλουμε να σημειώσουμε ότι αυτή η προσέγγιση είναι η λογική συνέπεια των διαθέσιμων – εδώ και ενάμιση αιώνα – επιστημονικών αναλύσεων και θεωριών για την υπεραξία [12].

Το συνεργατικό κίνημα αποτελεί «μια ακόμα μεγαλύτερη νίκη της πολιτικής οικονομίας της εργασίας επί της πολιτικής οικονομίας της ιδιοκτησίας» [13]. Βέβαια, θα πρέπει να ομολογήσουμε ότι παρουσιάζει ένα φοβερό πρόβλημα, που εντοπίσθηκε εδώ και 150 χρόνια περίπου: «οι ενώσεις των εργατών μπορούσαν να διαχειρίζονται καταστήματα, μύλους και σχεδόν κάθε είδους δραστηριότητα με επιτυχία και αμέσως βελτίωναν τις συνθήκες ζωής των ανθρώπων. Αλλά δεν άφηναν μια διακριτή θέση για αφεντικά. Τρομερό!» [14].

Τα ιδεολογικά και αξιακά θεμέλια λειτουργίας ενός αλληλέγγυου κοινωνικού καταναλωτικού συνεταιρισμού

Τα ιδεολογικά και αξιακά θεμέλια λειτουργίας ενός αλληλέγγυου κοινωνικού καταναλωτικού συνεταιρισμού προσδιορίζονται από το ανθρώπινο δικαίωμα του καθένα στην ελευθερία του συνεταιρίζεσθαι [15], τις ιδέες της Κοινωνικής και Αλληλέγγυας Οικονομίας και της Άμεσης Δημοκρατίας, όπως αυτές αναδεικνύονται από τα σχετικά παγκόσμια κινήματα, καθώς και τις Διεθνείς Συνεταιριστικές Αξίες και Αρχές όπως αυτές υιοθετήθηκαν διεθνώς [16].

Οι βασικές ιδέες της Κοινωνικής και Αλληλέγγυας Οικονομίας περιλαμβάνουν:

1. συλλογική ιδιοκτησία του Συνεταιρισμού (ένας πολίτης – μία ψήφος)

2. ανατροπή της καπιταλιστικής σχέσης κεφαλαίου – εργασίας

3. μη αποξένωση του εργαζόμενου στο Συνεταιρισμό από το προϊόν της εργασίας του

4. δημιουργία ισότητας από τον πλούτο που παράγεται και όχι ανισότητας όπως στο κυρίαρχο οικονομικό μοντέλο

5.  κοινωνική δικαιοσύνη και αλληλεγγύη

6. προστασία του περιβάλλοντος σε όλες τις δραστηριότητες του Συνεταιρισμού με την υιοθέτηση επιλογών και πρακτικών, που έχουν τις ελάχιστες περιβαλλοντικές επιπτώσεις σε όλες τις διαδικασίες παραγωγής – διανομής – κατανάλωσης προϊόντων και παροχής υπηρεσιών

7. δημιουργία συνθηκών όπου η ελεύθερη ανάπτυξη του καθενός είναι προϋπόθεση για την ελεύθερη ανάπτυξη όλων

8. μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα στη διαχείριση της συνεργατικής επιχείρησης σε σχέση με την καπιταλιστική

9.  διαρκής απόδειξη της ικανότητας της ανθρώπινης φύσης να διαχειρίζεται περίπλοκες κοινωνικές σχέσεις με αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες.

Η λειτουργία του συνεταιρισμού με βάση τις ιδέες της Άμεσης Δημοκρατίας σημαίνει ότι ο συνεταιρισμός διοικείται και ελέγχεται από τα μέλη του, τα οποία αποφασίζουν στις Γενικές Συνελεύσεις και με τις αποφάσεις τους δεσμεύουν το Συνεταιρισμό. Τα μέλη συμμετέχουν και αποφασίζουν με βάση τη συνεργατική και αμεσοδημοκρατική αρχή «ένα μέλος – μία ψήφος», ανεξάρτητα από τον αριθμό μερίδων, που κατέχει το κάθε μέλος. Οι αποφάσεις λαμβάνονται από τις συνελεύσεις και όχι από αντιπροσώπους στη διοίκηση. Το Διοικητικό Συμβούλιο υλοποιεί τις αποφάσεις των Γενικών Συνελεύσεων και λειτουργεί με βάση αυτές, το καταστατικό και τον κανονισμό λειτουργίας και ανακαλείται από τη Γενική Συνέλευση.

Η καταστατική εξασφάλιση της άμεσης δημοκρατίας με τη δυνατότητα λήψης αποφάσεων και ελέγχου του Συνεταιρισμού από τα μέλη του στις γενικές συνελεύσεις δεν αρκεί για την υλοποίηση της άμεσης δημοκρατίας. Αυτή εξαρτάται από την ενεργό συμμετοχή των μελών τόσο στις γενικές συνελεύσεις, όσο και στις διάφορες ομάδες εργασίας, επιτροπές και γενικά στις δραστηριότητες του Συνεταιρισμού. Η υλοποίηση της άμεσης δημοκρατίας είναι υπόθεση των ίδιων των μελών.

Οι διεθνείς συνεταιριστικές αξίες λειτουργίας του συνεταιρισμού είναι:

– της αυτοβοήθειας

– της αυτοευθύνης

– της δημοκρατίας

– της ισότητας

– της δικαιοσύνης

– της αλληλεγγύης.

και οι ηθικές αξίες της συνεταιριστικής παράδοσης, που οφείλουν να υιοθετούν τα μέλη είναι:

– της εντιμότητας

– της ειλικρίνειας

– της κοινωνικής ευθύνης

– της μέριμνας για τους άλλους.

Οι διεθνείς συνεταιριστικές αρχές λειτουργίας ενός συνεταιρισμού περιλαμβάνουν:

1. Εθελοντική και ανοικτή συμμετοχή

Ο συνεταιρισμός είναι εθελοντική οργάνωση, ανοικτή σε όλα τα πρόσωπα, τα οποία είναι ικανά να χρησιμοποιήσουν τις υπηρεσίες τους και να αποδεχτούν με προθυμία τις ευθύνες των μελών, χωρίς εθνικές, κοινωνικές, φυλετικές, πολιτικές ή θρησκευτικές διακρίσεις.

2. Δημοκρατικός έλεγχος των μελών

Ο συνεταιρισμός είναι δημοκρατική οργάνωση, που ελέγχεται από τα μέλη της, τα οποία συμμετέχουν στη διαμόρφωση της πολιτικής και στη λήψη των αποφάσεων τους. Οι άνδρες και οι γυναίκες που προσφέρουν τις υπηρεσίες τους ως αιρετοί αντιπρόσωποι είναι υπόλογοι στα μέλη. Όλα τα μέλη έχουν ίσα εκλογικά δικαιώματα (ένα μέλος, μία ψήφος)

3. Οικονομική συμμετοχή των μελών

Τα μέλη συμμετέχουν δίκαια στο κεφάλαιο του συνεταιρισμού και στον έλεγχό του με δημοκρατικές μεθόδους. Μέρος, τουλάχιστον, αυτού του κεφαλαίου είναι η κοινή περιουσία του συνεταιρισμού. Τα μέλη λαμβάνουν περιορισμένη αποζημίωση για το κεφάλαιο το οποίο καταβάλλουν ως προϋπόθεση της συμμετοχής τους. Τα μέλη διαθέτουν τα πλεονάσματα για σκοπούς, όπως: για ανάπτυξη του συνεταιρισμού (πχ με τη δημιουργία αποθεματικών, μέρος των οποίων τουλάχιστον είναι αδιαίρετο), για την παραχώρηση ωφελημάτων στα μέλη, ανάλογα με τις συναλλαγές που είχαν με τον συνεταιρισμό, για προώθηση άλλων δραστηριοτήτων που εγκρίνονται από τα μέλη.

4. Αυτονομία και ανεξαρτησία

Ο Συνεταιρισμός είναι αυτόνομη, αυτοβοηθούμενη οργάνωση, ελεγχόμενη από τα μέλη του. Η σύναψη συμφωνιών με άλλους φορείς ή η εξασφάλιση κεφαλαίων από εξωτερικές πηγές γίνεται με όρους, οι οποίοι διασφαλίζουν το δημοκρατικό έλεγχο που ασκείται από τα μέλη και συνάδουν με τη αυτονομία και ανεξαρτησία του Συνεταιρισμού.

5. Εκπαίδευση, κατάρτιση και πληροφόρηση

Ο Συνεταιρισμός εξασφαλίζει εκπαίδευση και κατάρτιση για τα μέλη, τους αιρετούς αντιπροσώπους και τους εργαζόμενους, έτσι ώστε να μπορούν να συμβάλλουν ενεργά στην ανάπτυξή του. Ο Συνεταιρισμός ενημερώνει τους πολίτες για τη φύση του συνεργατισμού και τα ωφελήματα που προσφέρει.

6. Συνεργασία μεταξύ συνεταιρισμών

Ο Συνεταιρισμός για την αποτελεσματικότερη εξυπηρέτηση των μελών του και για την ενδυνάμωση του συνεταιριστικού κινήματος, συνεργάζεται με άλλους συνεταιρισμούς σε τοπικό, περιφερειακό, εθνικό και διεθνές επίπεδο.

7. Κοινοτικό ενδιαφέρον

Ο Συνεταιρισμός εργάζεται για την κοινωνική ανάπτυξη σε τοπικό, περιφερειακό και εθνικό επίπεδο, τη δίκαιη αναδιανομή του εισοδήματος και του πλούτου και την προώθηση προγραμμάτων κοινωνικού χαρακτήρα, εφαρμόζοντας την πολιτική που αποφασίζεται από τα μέλη του.

Το παράδειγμα του συνεταιρισμού "Βίος Coop"

Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το εγχείρημα του Κοινωνικού Καταναλωτικού Συνεταιρισμού Θεσσαλονίκης "Βίος Coop", που ιδρύθηκε έπειτα από πρωτοβουλία της ΠΡΩ.Σ.Κ.ΑΛ.Ο. (Πρωτοβουλία Συνεργασίας για την Κοινωνική και Αλληλέγγυα Οικονομία) και συνέχισε με τη συγκρότηση μιας ευρύτερης ομάδας πρωτοβουλίας για το συνεταιρισμό με πρώτο αντικείμενο τη δημιουργία ενός συνεταιριστικού Super Market στη Θεσσαλονίκη [17].

Σκοπός του Συνεταιρισμού είναι η άσκηση δραστηριοτήτων με βάση τις αρχές της κοινωνικής και αλληλέγγυας οικονομίας και της άμεσης δημοκρατίας. Ειδικότερα είναι προσανατολισμένος στην προμήθεια τοπικών και εγχώριων, κατά προτίμηση, προϊόντων και υπηρεσιών υψηλής ποιότητας και χαμηλής τιμής, προκειμένου να συμβάλλει στην ανάπτυξη και τον εκσυγχρονισμό της αντίστοιχης παραγωγής, ταυτόχρονα με την κάλυψη των αναγκών των μελών του και όλων των πολιτών σε αγαθά και υπηρεσίες με όρους κοινωνικής δικαιοσύνης. Η συνεργασία με τοπικούς παραγωγούς συμβάλλει επίσης, στη μείωση του οικολογικού αποτυπώματος από τη μεταφορά των προϊόντων [18].

Οι χαμηλότερες τιμές των προϊόντων αυτών βασίζονται στο γεγονός ότι δεν υπάρχουν οι χονδρέμποροι μεσάζοντες ούτε τα ακριβοπληρωμένα ράφια στη συνεργασία με τις πρωτογενείς παραγωγικές μονάδες. Βασικό σύνθημα είναι η ποιότητα του προσφερόμενου προϊόντος να έρχεται σε λογική τιμή "από το χωράφι στο ράφι".

Ο συνεταιρισμός λειτουργεί μη κερδοσκοπικά και το όφελος από την κατάργηση των μεσαζόντων μοιράζεται σε τρία μέρη: στους παραγωγούς, στους καταναλωτές και στη λειτουργία και περαιτέρω ανάπτυξη του συνεταιρισμού.

Η δομή και η λειτουργία του Συνεταιρισμού εφαρμόζουν την συνεργατική-συνεταιριστική δημοκρατική αρχή «ένα πρόσωπο-μια ψήφος». Το κάθε μέλος του Συνεταιρισμού έχει δικαίωμα συμμετοχής στις Γενικές Συνελεύσεις με μία ψήφο ανεξάρτητα από τις συνεταιριστικές μερίδες που κατέχει, καθώς και να εκλέγει και εκλέγεται. Η διοίκηση και ο έλεγχος του Συνεταιρισμού είναι υπόθεση των μελών του. Το Διοικητικό Συμβούλιο και το Εποπτικό Συμβούλιο εκλέγονται και ανακαλούνται από τη Γενική Συνέλευση, η οποία είναι το ανώτατο όργανο του Συνεταιρισμού και αποφασίζει για όλα τα θέματα που τον αφορούν. Τα μέλη και οι εργαζόμενοι εκπαιδεύονται πάνω στις συνεταιριστικές αρχές και τις αξίες της κοινωνικής και αλληλέγγυας οικονομίας. [19].

Η συνεχής πτώση των εισοδημάτων σε συνδυασμό με τη συνεχή άνοδο των τιμών βασικών προϊόντων και με την αμφιβολία για την ποιότητά τους όλο και να μεγαλώνει (ένεκα ασύδοτης κερδοσκοπίας), καθιστά το εγχείρημα αυτό εξαιρετικά αναγκαίο, επίκαιρο και πρώτης προτεραιότητας.

Επίλογος

Παράλληλα με την ανάδειξη της αναγκαιότητας και σημασίας της δημιουργίας αλληλέγγυων κοινωνικών συνεταιρισμών είναι απαραίτητη και μια διευκρίνιση: «η αξία αυτών των μεγάλων κοινωνικών πειραμάτων δεν μπορεί να υπερεκτιμάται» [13]. Οι συνεταιρισμοί της κοινωνικής και αλληλέγγυας οικονομίας δεν μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο από μόνοι τους. Αποτελούν μια βάση και ένα υπαρκτό πρότυπο, που μπορεί να προβληθεί στο μέλλον, μια «ρωγμή» και όχι ένα «σοβάτισμα» του συστήματος, αλλά χρειάζεται πολιτική για την κοινωνική αλλαγή. Οι αλληλέγγυοι συνεταιρισμοί αποτελούν από τη μια μεριά, μια μορφή άμυνας των εργαζομένων και όλων των πολιτών στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν και από την άλλη, ένα σχολείο δημοκρατίας, αυτοδιαχείρισης και συλλογικής διακυβέρνησης, όπου συσσωρεύεται γνώση και εμπειρία στους εργαζόμενους και στους πολίτες, εξαιρετικά σημαντικές για την οικοδόμηση μιας άλλης κοινωνίας, δίκαιης και αλληλέγγυας.

Κάθε μέρα που περνάει, αποδεικνύεται ότι όχι μόνον ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός, αλλά είναι επίσης, όλο και πιο αναγκαίος.

Βιβλιογραφία

[1] Σαραντάκος Δ., Να θυμηθούμε τι κάναμε τότε, Εφημερίδα Εμπρός της Μυτιλήνης,

30.8.2011

[2] Τυροβούζης Χ., H αντιστασιακή ιδεολογία. Μια πρώτη συστηματοποίηση, Θέσεις, τ.23  24, 1988

[3] Aisslinger M., Kutz R., Prices and earnings. A comparison of purchasing power around the globe. Edition 2012, UBS, Zurich, Switzerland, 2012

[4] ΠΑΣΕΓΕΣ, Διεύρυνση της "ψαλίδας" τιμών παραγωγού – καταναλωτή για τα βασικά  είδη διατροφής, 22.12.2010, http://www.paseges.gr

[5] Τα Νέα, Ακριβότερο κατά 18% το καλάθι της νοικοκυράς παρά την πρωτοφανή οικονομική κρίση, 16.6.2012, http://news.in.gr

[6] RIPESS EUROPE, Η παγκοσμιοποίηση της αλληλεγγύης, Μανιφέστο του Ευρωπαϊκού  Δικτύου Κοινωνικής και Αλληλέγγυας Οικονομίας – Βαρκελώνη 2011, 3.9.2012,  www.dialektika.gr

[7] Νικολάου Κ., Επιστήμη και κρίση: Προσεγγίζοντας την κοινωνικά δίκαιη έξοδο,  Διαλεκτικά, 10.12.2011, www.dialektika.gr

[8] Νικολάου Κ., Η κρίση και η κοινωνική αλληλέγγυα οικονομία, Διαλεκτικά, 27.6.2011,  www.dialektika.gr

[9] RIPESS, Η Οικονομία που χρειαζόμαστε, Διακήρυξη του κινήματος της Κοινωνικής και  Αλληλέγγυας Οικονομίας στο Rio+20, 3.9.2012, www.dialektika.gr

[10] Marx K., Κριτική του προγράμματος της Γκότα, Εκδ. Καμπίτση, Αθήνα

[11] Wolff R., Workers self directed enterprises, Lecture, Berlin, 5.11.11

[12] Marx K., Grundrisse – Fondements de la critique de l' économie politique, Ed.  Anthropos, Paris, 1968

[13] Marx K., Inaugural Address of the International Working Men's Association "The First  International", 1864, Marxists Org.

[14] Marx K., The Capital. A critique of political economy, Ed. Lawrence and Wishart,  London, 1954

[15] ΟΗΕ, Οικουμενική Διακήρυξη Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, Άρθρο 20, 1948

[16] I.C.A., Συνέδριο της Διεθνούς Συνεταιριστικής Συμμαχίας, Manchester, UK, 1995

[17] ΠΡΩ.Σ.Κ.ΑΛ.Ο., Δημιουργία Κοινωνικού Καταναλωτικού Συνεταιρισμού στη  Θεσσαλονίκη, ΠΡΩ.Σ.Κ.ΑΛ.Ο. – Πρωτοβουλία Συνεργασίας για την Κοινωνική και Αλληλέγγυα Οικονομία, 8.2.2012, www.proskalo.net

[18] Νικολάου Κ., Κοινωνικός Καταναλωτικός Συνεταιρισμός στη Θεσσαλονίκη, Τα εν Οίκω εν Δήμω, τ.91, σ.3, 2012

[19] Βιος Coop, Το Καταστατικό του Κοινωνικού Καταναλωτικού Συνεταιρισμού Θεσσαλονίκης, www.bioscoop.gr

ΠΗΓΗ: Τρίτη, 2 Οκτωβρίου 2012, http://www.dialektika.gr/2012/10/blog-post.html

Η ΩΡΑ ΤΩΝ ΔΗΜΩΝ;

 

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

 

Η ψήφιση του νομοσχεδίου που, για άγνωστο λόγο, έφερε το όνομα του αρχιτέκτονα της αρχαιότητας Καλλικράτη χαιρετίστηκε με ενθουσιασμό, καθώς οι συντάξαντες αυτό διαβεβαίωναν ότι η διοίκηση της χώρας θα τεθεί σε νέες βάσεις και θα εξέλθει αυτή από τη δαιδαλώδη και ατελέσφορη γραφειοκρατία. Κάποιοι από τους ενθουσιώδεις είχαν εργολαβικό και με το αζημίωτο «ενθουσιασμό», οι πολλοί όμως γιατί έσπευδαν να αναμασούν τον όρο «καλλικρατικός δήμος» με κομπασμό;

Είχαν όντως πεισθεί ότι είχε επιτύχει η προηγούμενη νομοθετική μεταρρύθμιση που έφερε, ατυχώς και αυτή, το όνομα «Καποδίστριας», ώστε να δυσφημίζεται ο μεγάλος Έλληνας οραματιστής από τους ανεπαρκέστατους και υποτελείς στις ξένες δυνάμεις χωρίς οράματα, φιλότιμο και ενθουσιασμό διαδόχους του στην πολιτική σκηνή; Η σύγχυση που προκλήθηκε με την εφαρμογή του νόμου κατέστη έκδηλη εξ αρχής. Και δεν ήταν οι συνήθεις αδυναμίες που εκδηλώνονται κατά τη μεταβατική περίοδο ως την προσαρμογή στη νέα κατάσταση. Το χάος που χαρακτηρίζει την κεντρική εξουσία μεταβιβάστηκε και στην τοπική αυτοδιοίκηση. Υποστηρίζεται από κάποιους ότι οι δεινόσαυροι εξαφανίστηκαν λόγω του γιγαντισμού τους. Μήπως η ίδια τύχη αναμένει και τους δεινοσαυρικούς (και όχι καλλικρατικούς;) δήμους;

Άρρηκτα είναι δεμένοι οι πλείστοι των δήμων με την κεντρική εξουσία, καθώς οι υποψήφιοι δήμαρχοι λαμβάνουν το χρίσμα από το κόμμα τους πριν γνωστοποιήσουν στους δημότες τους την πρόθεσή τους να εκτεθούν ως υποψήφιοι. Ήταν αναπόφευκτο να πολιτευτούν οι δήμαρχοι κατά τα πρότυπα της  σπάταλης Πολιτείας και πολλοί δήμοι να χρεωθούν και μάλιστα να υπερχρεωθούν! Παρά τις δυσμενείς οικονομικές εξελίξεις πίστευαν ότι η Πολιτεία θα σεβαστεί τον νόμο της χώρας τον σχετικό με τη χρηματοδότηση της τοπικής αυτοδιοίκησης από τους κεντρικούς αυτοτελείς πόρους! Τι άραγε τους έκανε να το πιστεύουν; Η άγνοια του τρόπου με τον οποίο λειτουργεί η Πολιτεία; Η άγνοια του βάρους του ζυγού που αυτή έχει επωμισθεί μετά την υποδούλωσή μας στο ΔΝΤ και τους άπληστους τραπεζίτες; Η άγνοια της αγριότητας και του ακάμπτου στις απαιτήσεις των δανειστών μας; Όλα ήσαν γνωστά, συνεπώς αναμενόμενη και η καταστρατήγηση του νόμου από πλευράς της κυβέρνησης, η οποία ως μοναδικό όραμα φαίνεται να έχει την εξασφάλιση των ποσών που απαιτούν κάθε φορά οι δανειστές άσχετα με τις συνέπειες των εισπρακτικών μηχανισμών στον λαό. Είναι άραξε σε θέση οι δήμοι, των δοτών ως επί το πλείστον δημάρχων, να καταγγείλουν την Πολιτεία για τον οικονομικό στραγγαλισμό τους;  Όσο είναι οι δοτοί συνδικαλιστές να την καταγγείλουν για την εκποίηση της κρατικής περιουσίας.

Ας θυμηθούμε κάποιες φάσεις του οικονομικού παιχνιδιού σε βάρος της χώρας μας. Οι αρχικοί ψίθυροι έλεγαν ότι κινδυνεύει η παγκόσμια οικονομία εξ αιτίας μας! Και πολλοί το πίστεψαν, ενώ οι επαΐοντες δεν έσπευσαν να πουν ότι το χρέος μας είναι ασήμαντο για την οικονομία των «αγορών», αυτών των μασκοφόρων υποκαταστάτων των διεθνών οργανισμών και των κυβερνήσεων. Ύστερα άρχισαν να καταγγέλλουν (και εξακολουθούν) τον ελληνικό λαό με χυδαιότητες και τρομακτικά ψέματα. Δεν ήταν ο λαός που δανείστηκε, αλλά εκείνοι που ασκούσαν την κυβέρνηση και το έπραξαν κατ' εντολή των αφεντικών τους. Ο λαός υποτάχθηκε στη λαγνεία ενός ψευδούς οράματος. Εξαπατήθηκε δεν εξαπάτησε. Εξαπατήθηκε και τώρα πληρώνει και θα πληρώνει για πολύ ακόμη, διότι εν πολλοίς παραμένει αδιόρθωτος. Κατεργάρηδες υπήρξαν και εξακολουθούν να είναι όσοι εξύφαναν το σχέδιο αφανισμού της χώρας μας (και πλήθους άλλων χωρών) και οι άλλοι που συνέβαλαν στην πραγμάτωσή του. Και όσο περνά ο καιρός καθίσταται εμφανέστατο ότι επίκεντρο του ενδιαφέροντος των απλήστων δεν είναι η είσπραξη των δανεισθέντων, τα οποία εισέπραξαν κατά καιρούς τοκογλυφικά από τότε που αποφάσισαν να μας ανεξαρτητοποιήσουν, καθώς ο δανεισμός υπήρξε πληγή που εμφανίστηκε πριν καν απελευθερωθούμε. Επίκεντρο του ενδιαφέροντος είναι ο ορυκτός πλούτος της χώρας, ιδίως ο υποθαλάσσιος. Τα κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου φαίνεται πως είναι τρομακτικά και την εξασφάλιση της εκμετάλλευσης αυτών επιδιώκουν μέσω των πιέσεων για την εξόφληση του χρέους μας οι σιωνιστές τραπεζίτες και οι αμερικανοί και ευρωπαίοι επιχειρηματίες. Όταν την εξασφαλίσουν, αν το επιτρέψει ο Θεός, ίσως μας χαρίσουν όλο το χρέος, το ασήμαντο γι' αυτούς. Μπροστά στην αρπαγή του πλούτου και την ταπείνωσή μας ως λαού το χρέος είναι μηδαμινό.

Αλλά γιατί, ενώ άρχισα με την τοπική αυτοδιοίκηση, έστρεψα την προσοχή μου στην κεντρική εξουσία. Για να δείξω ότι υπάρχει κάτι το πολύ σημαντικό, το οποίο θα διεκδικήσουν από τη χρεωμένη τοπική αυτοδιοίκηση κατά τρόπο ανάλογο προς τον ορυκτό πλούτο από την Πολιτεία και μάλιστα άκοπα, καθώς έχει περιοριστεί σημαντικά ο αριθμός των δήμων. Οι δήμοι διαθέτουν ένα πολύ σημαντικό και όχι πλέον εν επαρκεία αγαθό, το νερό. Δεν είναι υπερβολικό το λεχθέν ότι ο επόμενος παγκόσμιος πόλεμος, που ευχόμαστε να μην επιτρέψει ο Θεός, θα γίνει για τον έλεγχο των υδατίνων πόρων. Στα πλαίσια αυτά εντείνεται η προσπάθεια να περιέλθει η κυριότητα των νερών σε επιχειρήσεις ελεγχόμενες από τους τραπεζικούς κολοσσούς. Ήδη αυτό έχει επιτευχθεί σε χώρες της λατινικής Αμερικής, με συνέπεια ο αγρότης να αδυνατεί να ποτίσει τον λαχανόκηπό τους από πλησίον διερχόμενο ρέμα. Γράφηκε ότι στις ξηρές Πολιτείες των ΗΠΑ επιχειρήσεις υδάτων μέσω δικαστικών αγώνων επιδιώκουν την απαγόρευση αξιοποίησης ακόμη και των ομβρίων υδάτων από πολίτες.

Οι υπερχρεωμένοι «καλλικρατικοί» δήμοι δεν θα βραδύνει να τεθούν υπό επιτήρηση κατά τρόπο ανάλογο προς τη χώρα μας. Οι δανειστές, τράπεζες εντός ολίγου αποκλειστικά ξένων συμφερόντων, θα πιέζουν ασφυκτικά. Στο τέλος οι δήμοι θα αναγκαστούν να εκχωρήσουν τον θησαυρό που λέγεται νερό σε ιδιωτικές επιχειρήσεις. Τις συνέπειες αφήνω να τις φανταστεί ο αναγνώστης. Τι θα απομείνει στους δήμους τελικά; Μήπως η αστυνόμευση του «παρανομούντος» πολίτη;  Ήδη έγινε γνωστό ότι δόθηκε εντολή οι αγρότες να ξεριζώσουν τα αμπέλια που φύτεψαν χωρίς άδεια μετά το 2008. Μήπως οι δημοτικοί υπάλληλοι θα αναλάβουν τον άχαρο ρόλο να καταγγέλλουν τους «παραβάτες» των οδηγιών της ΕΕ, που εξελίσσεται σε μάστιγα των λαών της Ευρώπης με πρώτα θύματα τις χώρες του Νότου;

Τέλος υπάρχει και άλλος κίνδυνος. Αρκετή η καύχηση των Περιφερειών για τη δυνατότητα συνεννόησης και συνεργασίας με την ΕΕ ερήμην της κεντρικής εξουσίας της χώρας. Δεν είναι αυτό αποκέντρωση, καθώς ενέχει πλείστους όσους κινδύνους διάσπασης της εθνικής ενότητας. Η αθλιότητα της κεντρικής εξουσίας δεν πρέπει να μας οδηγεί σε φυγόκεντρη πορεία αυτονόμησης Υπό οποιαδήποτε μορφή. ΟΙ καιροί είναι άκρως πονηροί και η ΕΕ στοχεύει πλέον φανερά στον αφανισμό των χωρών και των λαών στο κοσμοπολίτικο χωνευτήρι της. Βέβαια όλοι σχεδιάζουν ερήμην του Ισλάμ, που σύντομα θα έχει σοβαρό λόγο, λόγω πληθυσμού, στην ήπειρό μας και, κυρίως, ερήμην του Θεού, που έχει τον τελευταίο λόγο στην ανθρώπινη ιστορία.                                                    

«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΗΣ», 10-8-2012

Το δίκαιο θα δεσπόζει οσονούπω

 

Της Στεφανίας Λυγερού

 

Μέχρι χθες το άδικο, το ευτελές, το χυδαίο, δέσποζε. Και το αστείο είναι ότι ενώ σε κανέναν δεν άρεσε αυτή η κατάσταση, ενώ κανείς δεν συμφωνούσε, ενώ κραύγαζε ότι ήταν λάθος, την τρώγαμε στη μάπα αδιαμαρτύρητα (κι ως εκ τούτου τη συντηρούσαμε) ως κάτι το θέσφατο! Σαν να μην μπορούσε να εφαρμοστεί το σωστό, σαν το σωστό να ήταν ουτοπία..

Ευτυχώς το άδικο μάς έπνιξε για να μας κάνει να μην μπορούμε να συμβιβαστούμε με κατιτίς λιγότερο από το απολύτως δίκαιο, κατιτίς λιγότερο από το απόλυτα σωστό.

Πώς επικράτησε η καφρίλα; Τέθηκε!

Πώς θα επικρατήσει το δίκαιο; (Το δίκαιο έχει μεγαλύτερη δύναμη από το άδικο. Για να περάσεις ως κανόνα το άδικο πρέπει να καταβάλλεις μεγάλες -μουλωχτές- προσπάθειες. Για να επιβάλλεις το δίκαιο αρκεί να το…) φανερώσεις!

Παράδειγμα.. Η οικογένεια του αείμνηστου Μητροπάνου αρνήθηκε κηδεία δημοσία δαπάνη…

Το σωστό ΦΑΝΕΡΩΘΗΚΕ… ποιος θα τολμήσει από τούδε και στο εξής να απαιτήσει (και/για να διατηρήσει) το (μπαστακωμένο ως σωστό) λάθος;

Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι οι ούννοι ξαφνικά θα αποκτήσουν ήθος, όχι, οι ούννοι ούννοι θα παραμείνουν, απλώς δεν θα τους παίρνει.. Δεν θα αποτολμήσει ουδείς ξανά να απαιτήσει (πρωτίστως να ζήσει κι ως επακόλουθο αυτού) να κηδευτεί δημοσία δαπάνη.

Ο δίκαιος άνθρωπος, που μέχρι χθες ήταν απομονωμένος γιατί δεν μπορούσε να αντέξει το κακώς καμωμένο σύστημα, σήμερα θα βγει μπρος!! Αυτός θα φαίνεται και μαζί μ' αυτόν θα αναδεικνύεται/φανερώνεται και το σωστό.

Έτσι θα έρθουν τα πάνω κάτω και το δίκαιο θα δεσπόζει οσονούπω.

Κι όταν το δίκαιο δεσπόζει θα προκαλεί όνειδος, θα επισύρει την κατακραυγή, αυτός που δεν θα το τηρεί ευλαβικά. (Ο κάφρος θα αναγκαστεί να πράττει το σωστό ειδαλλιώς θα εξευτελίζεται, θα στιγματίζεται ώσπου να παραγκωνιστεί. Η σειρά του να μπει στην απομόνωση.)

 

Η ΚΑΛΗ ΑΡΧΗ ΕΓΙΝΕ

 

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

 

 

Ευρεία δημοσιότητα δόθηκε στη λαμπρή πρωτοβουλία της εθελοντικής ομάδας δράσης του νομού Πιερίας, τα μέλη της οποίας έσπευσαν να ταχθούν αλληλέγγυοι προς τους ευρισκόμενους σε απόγνωση καλλιεργητές πατάτας του Νευροκοπίου. Δεν περιορίστηκαν σε ευχολόγια ή σε εκκλήσεις προς την Πολιτεία για την επίλυση του προβλήματος των παραγωγών. Ανέλαβαν οι ίδιοι να συμβάλουν κατά το δυνατόν στην επίλυση αυτή μεσολαβώντας, ώστε να διατεθεί ποσότητα πατάτας στην αγορά της περιοχής τους.

Κατάφεραν για πρώτη φορά στα ελληνικά χρονικά να παρακάμψουν τους μεσάζοντες, οι οποίοι στραγγαλίζουν τον παραγωγό, ώστε να προμηθευτούν τα αγροτικά προϊόντα σε τιμές, αν είναι δυνατόν, ακόμη και κάτω από το κόστος, και στη συνέχεια εκμεταλλεύονται τον καταναλωτή, ο οποίος προμηθεύεται αυτά σε πολύ υψηλές τιμές υπό το αδιάφορο βλέμμα της Πολιτείας, η οποία απλώς «προεδρεύει»στην «ελεύθερη» αγορά, η οποία «αυτορυθμίζεται»!

Οι λαμπροί εθελοντές της Κατερίνης έκαναν δύο απλές κινήσεις. Αναζήτησαν κατ’ αρχήν παραγωγό κάτοχο άδειας πλανόδιου πωλητή, ώστε η ενέργεια να καλύπτεται πλήρως από νομιμότητα. Συμφώνησαν την τιμή της συσκευασίας (σάκοι των 10 κιλών στην τιμή των 2,5 €. Στην τιμή περιλαμβάνεται και η δαπάνη της μεταφοράς του προϊόντος). Τονίζουμε ότι στα πολυκαταστήματα η τιμή δυνατόν να εκτιναχθεί ως και τα 7 €, δηλαδή ως και 300% υψηλότερα! Η εθελοντική ομάδα δεσμεύτηκε να βρει ικανό αριθμό καταναλωτών, ώστε να απορροφηθούν τουλάχιστον 20 τόνοι. Για τον σκοπό αυτό προγραμμάτισαν διαδικτυακή εφαρμογή, μέσω της οποίας έγινε έκκληση προς τα 1.000 μέλη τους (αριθμό άκρως εντυπωσιακό!), αλλά και προς όλους τους δημότες της Κατερίνης να παραγγείλουν την ποσότητα που επιθυμούν. Τα μέλη και οι πολίτες έσπευσαν να ανταποκριθούν στην έκκληση και το παρελθόν Σάββατο διετέθη η πατάτα. Μεταξύ των λεχθέντων από αγοραστές προς τους δημοσιογράφους που έσπευσαν να καλύψουν το άκρως ενθαρρυντικό αυτό συμβάν κράτησα το ακόλουθο: «Ασφαλώς και ωφελούμαι από την τιμή διάθεσης της πατάτας, το πλέον σημαντικό όμως είναι ότι δίνω ελπίδα στον παραγωγό». Στα δελτία ειδήσεων ακούσαμε ότι κάποιοι επιχειρηματίες έσπευσαν να μειώσουν ευθύς αμέσως την τιμή της πωλούμενης στα πολυκαταστήματα πατάτας. Βέβαια αυτό είναι υπέρ του καταναλωτού, ο παραγωγός όμως δεν ωφελείται. Γι’ αυτό και οι προσπάθειες πρέπει να συνεχιστούν, ώστε να απορροφηθούν πρίν από την άνοιξη όλες οι αδιάθετες ποσότητες αγροτικών προϊόντων.

Η καλή αρχή έγινε, απομένουν όμως πολλά ακόμη βήματα. Κατ’ αρχήν η ομάδα αυτή πρέπει να κληθεί να ενημερώσει την κοινή γνώμη για τα προβλήματα διαδικασίας που αντιμετώπισε. Ακολούθως οι παραγωγοί πρέπει να κινηθούν γνωρίζοντας ότι ο λαός, που δοκιμάζεται από την οικονομική κρίση, είναι ολοπρόθυμος να σπεύσει να προμηθευτεί φθηνά προϊόντα. Όπως η εθελοντική ομάδα της Πιερίας κατάφερε να κινητοποιήσει τόσους πολίτες, πρέπει και οι παραγωγοί να κινητοποιηθούν, ώστε να αναβιώσουν οι συνεταιρισμοί, έστω και άτυπα. Εκπρόσωποί τους να κατέλθουν στα αστικά κέντρα, συνοδευόμενοι από συντοπίτες τους που κατοικούν σ’ αυτά, και να δώσουν συνεντεύξεις προς τα μέσα ενημέρωσης, τα οποία, στην επαρχία τουλάχιστον, ολοπρόθυμα θα γνωστοποιήσουν το πρόβλημα που τους απασχολεί. Σε κάθε πόλη υπάρχουν ευαισθητοποιημένοι αλλά και έχοντες ανάγκη πολίτες. Το «πείραμα» της Πιερίας, που αποτελεί σταθμό για τα ελληνικά αγοραστικά δεδομένα είναι δυνατό και πρέπει να επαναληφθεί σε όλα τα αστικά κέντρα. Πρέπει να θέσουμε τέρμα στην αισχροκέρδεια των απλήστων για κέρδη, κατά το πρότυπο των δανειστών μας. Αυτοί, σύμφωνα με καταγγελίες παραγωγών, αγοράζουν μικρές ποσότητες εγχωρίων προϊόντων και εισάγουν πολλαπλάσιες αγορασμένες σε χαμηλότερη τιμή, τις οποίες πωλούν ως ελληνικές. Αν αυτό συμβαίνει, πρέπει να επέμβει ο εισαγγελέας, πριν οι αγρότες εγκαταλείψουν τη γη και συντελέσουν με την κίνησή τους αυτή σε μελλοντική πείνα μας.

Εισήλθαμε στην περίοδο της νηστείας της Μεγάλης Σαρακοστής. Επιρρεπείς προς τη διασκέδαση δεν κατανοήσαμε, όσο θα έπρεπε, την κρισιμότητα των καιρών. Οι δανειστές μας και οι εντεταλμένοι για την εφαρμογή της πολιτικής τους, πολιτικοί και δημοσιογράφοι, διαχέουν απειλές για ενδεχόμενη πτώχευση της χώρας, σε περίπτωση που δεν αποδεχθούμε και εκτελέσουμε τις εντολές. Δεν μας λένε ότι η Ελλάδα είναι πλούσια σε γεωργικά προϊόντα χώρα και μπορεί να διαθρέψει τον πληθυσμό της σε περίοδο κρίσης. Το μείζον πρόβλημα της εγχώρια αγοράς είναι η έλλειψη ρευστότητας. Αν ήταν δυνατή η ανταλλαγή προϊόντων και υπηρεσιών, οι εκδηλώσεις της κρίσης θα είχαν μειωθεί σημαντικά. Αλλά οι άπληστοι κεφαλαιοκράτες καταδικάζουν, μέσω των «επαϊότων», τις πρωτόγονες μεθόδους συναλλαγής. Αλλά μέσω αυτής της μεθόδου ανταλλαγής και μάλιστα με τη μεσολάβηση των κυβερνήσεων ήταν δυνατή επί δεκαετίες η διάθεση πολλών αγροτικών προϊόντων μας στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης με αντάλλαγμα βιομηχανικά προϊόντα, οπωσδήποτε όχι πρώτης ποιότητας. Αλλά αυτή ήταν η μόνη αγορά που αποδεχόταν πληρωμή σε είδος. Οι δυτικοί «φίλοι»μας ήθελαν για τα προϊόντα τους συνάλλαγμα και ελάχιστα απορροφούσαν και απορροφούν ακόμη από τα δικά μας. Γι’ αυτό και είχαν «ανακαλύψει» τις χωματερές απόρριψης, ενέργεια που συνιστά ύβριν με την αρχαιοελληνική έννοια του όρου.

Νηστεία λοιπόν. Ας αποφασίσουμε να την τηρήσουμε εφέτος, αν όχι από προσήλωση προς τις εντολές της Εκκλησίας, τουλάχιστον από φροντίδα για την υγεία και το βαλάντιό μας. Εισάγουμε πολύ μεγάλες ποσότητες κτηνοτροφικών προϊόντων. Καταστήκαμε έντονα κρεωφάγοι, ενώ οι δυτικοί, που στο υπαρξιακό τους κενό αναζητούν διεξόδους προς τον μυστικισμό της Ανατολής, επανακάμπτουν προς την χορτοφαγεία. Και αν δεν θέλουμε να υποστούμε τη «συμφορά» της εκκλησιαστικής νηστείας, τουλάχιστον ας περιορίσουμε τη χρήση του κρέατος και ας καταναλώνουμε αποκλειστικά εγχώρια τυροκομικά προϊόντα. Ας περιφρονήσουμε τις εκμαυλιστικές διαφημίσεις των ξένων τυριών. Διαθέτουμε τα καλύτερα απ’ αυτά. Πρόσφατα τιμήθηκε επιχειρηματίας του είδους από τα Γρεβενά για το μέγεθος των εξαγωγών του προς χώρες της Ευρώπης. Θα εξακολουθούμε να αγνοούμε τους γραμμωτούς κωδικούς που αναγράφονται στα πωλούμενα προϊόντα. Αυτοί που αρχίζουν από 520 αντιστοιχούν σε προϊόντα που παράγονται στη χώρα μας. Το ξέρουμε; Αν τώρα το μαθαίνουμε, θα ελέγχουμε στο εξής ένα προϊόν, πριν το θέσουμε στο καλάθι μας.

Καιρός να μεταβούμε από το «εγώ», που μας ρήμαξε, στο «εμείς».

                                                                                                                                          

«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΗΣ», 28-02-2012

    

 

Το πείραμα του Wörgl – Μια ιστορία σαν παραμύθι

 

Μια μεγάλη απόφαση

Το Wörgl (Βεργκλ) ήταν μια μικρή πόλη 4.500 κατοίκων στην Αυστρία όπου διεξήχθη ένα καινοτόμο οικονομικό πείραμα το 1932. Ήδη η Ευρώπη είχε χτυπηθεί από το κραχ του 1929, και το 1931 που εκλέχτηκε Δήμαρχος ο Michael Untergüggenberger (Μίκαελ Ούντεργκέγκενμπέργκερ) ήδη είχε έλθει η ύφεση με 30% ανεργία, και 10% άπορους.

Ο νέος Δήμαρχος προερχόταν από φτωχή αγροτική οικογένεια, ο ίδιος κατόρθωσε να μορφωθεί μόνος του και να γίνει μηχανικός στους σιδηροδρόμους.

Αν και ο ίδιος δεν ήταν μαρξιστής,  είχε συνδικαλιστική δράση και υποστήριζε τα συμφέροντα των εργαζομένων ενάντια των πλουσίων επενδυτών του σιδηροδρόμου, πράγμα που το πλήρωσε με την μη προσωπική του άνοδο στην ανώτερη ιεραρχία των σιδηροδρομικών υπαλλήλων. Ήταν ένας άνθρωπος ανοιχτόμυαλος, πρακτικός, εργατικός, δραστήριος που κέρδισε την καρδιά των συμπολιτών του, οι οποίοι τον εμπιστεύτηκαν στη θέση του Δημάρχου, γνωρίζοντας ότι δεν θα τους προδώσει.

Ο νέος δήμαρχος είχε έναν μακρύ κατάλογο έργων που ήθελε να εκτελέσει. Έργα απολύτως απαραίτητα όπως η ύδρευση της πόλης, η ασφαλτόστρωση των δρόμων, ο οδικός φωτισμός και η φύτευση δέντρων κατά μήκος των οδών. Αλλά τα δημοτικά ταμεία ήταν σχεδόν άδεια, και οι δημότες ήταν ήδη σε δεινή οικονομική κατάσταση, αντιμετωπίζοντας αρκετοί από αυτούς πρόβλημα επιβίωσης. Ο Δήμαρχος καταλάβαινε ότι μία αύξηση της φορολογίας τους, προκειμένου να χρηματοδοτηθούν τα δημοτικά έργα, θα οδηγούσε σε περαιτέρω φτώχεια και ύφεση.

Ο Δήμαρχος όμως είχε μελετήσει το βιβλίο «Η Φυσική Τάξη» του οικονομολόγου Silvio Gesell (Σύλβιο Γκέσελ). Ο οποίος πίστευε ότι η αργή κυκλοφορία του χρήματος είναι η κύρια αιτία για την παραπαίουσα οικονομία. Το χρήμα ως μέσο συναλλαγής ολοένα εξαφανίζεται από τα χέρια των εργατών – παραγωγών και μαζεύεται στα χέρια των λίγων που το συσσωρεύουν, εκμεταλλεύονται τους τόκους, και δεν το επιστρέφουν πίσω στην αγορά. Κατ΄ αυτόν δηλαδή, όσο περισσότερο χρήμα είχαν, όσο περισσότεροι άνθρωποι, οι οποίοι το κυκλοφορούν συνεχώς, τότε η Κοινωνία θα έχει υγιή ανάπτυξη και ευημερία.

Ο Δήμαρχος βάζοντας σε εφαρμογή την παραπάνω θεωρία, ξεκίνησε το πρόγραμμα των Δημοτικών του έργων, δίνοντας δουλειά σε πολλούς εργαζόμενους και εργολάβους, ξεκαθαρίζοντας όμως ότι η πληρωμή τους θα γινόταν με σελίνια (το νόμισμα της Αυστρίας) όχι εκτυπωμένα από την Εθνική Τράπεζα της, αλλά από τον Δήμο του Wörgl. Όντως εκτυπώθηκαν και τέθηκαν σε κυκλοφορία 32.000 σελίνια ως "Γραμμάτια Πιστοποίησης Εργασίας", κάτι σαν ένα δωρεάν χρήμα, διότι δεν είχαν αντίκρισμα σε χρυσό, απλά αναγνώριζαν την παροχή έργου προς την Κοινότητα. Κόπηκαν χαρτονομίσματα ονομαστικής αξίας στα 1, 5 και 10 σελίνια.

Τα χρήματα του Wörgl

Στις 31 Ιουλίου 1932 δόθηκαν τα πρώτα 1.800 Σελίνια για να πληρωθούν οι μισθοί των εργαζομένων, και η αξία των υλικών που αναλώθηκαν τον πρώτο μήνα στα δημοτικά έργα. Οι άνθρωποι που πήραν αυτά τα νέα σελίνια, μπορούσαν να πληρώσουν τους δημοτικούς τους φόρους, αλλά και να αγοράσουν ψωμί. Ο αρτοποιός παίρνοντας αυτά τα σελίνια μπορούσε να αγοράζει αλεύρι από τον μυλωνά. Ο μυλωνάς αγόραζε σιτάρι από τον γεωργό. Ο γεωργός αγόραζε εργαλεία από τον σιδερά. Ο σιδεράς αγόραζε παπούτσια από τον τσαγκάρη. Ο τσαγκάρης πλήρωνε τον δάσκαλο που έκανε μάθημα στα παιδιά του. Ο δάσκαλος αγόραζε ψωμί στον αρτοποιό. Και ο κύκλος κυκλοφορίας του χρήματος επαναλαμβανότανε συνεχώς και καθημερινά, σε τέτοιο σημείο ώστε ήδη την τρίτη μέρα, ο κύκλος εργασιών ολόκληρης της πόλης να είναι παραπάνω από 10πλάσιος από τα 1.800 σελίνια  που δόθηκαν στη κυκλοφορία σε σημείο το να υποπτεύονται κάποιοι ότι κάποια σελίνια είχαν πλαστογραφηθεί. Ο Δήμαρχος όμως είχε εφαρμόσει μία πρόσθετη μέθοδο για να κάνει το χρήμα να αλλάζει συνεχώς χέρια με μεγάλη ταχύτητα:

Τα  χρήματα του Wörgl έχαναν το 1% της ονομαστικής τους αξίας κάθε μήνα. Για να αποφευχθεί αυτή η υποτίμηση ο ιδιοκτήτης του γραμματίου το δαπανούσε όσο το δυνατόν γρηγορότερα. Ειδάλλως, την πρώτη μέρα του επόμενου μήνα, έπρεπε να αγοράσει ένα κουπόνι σαν γραμματόσημο, με αξία το 1% της ονομαστικής αξίας και να το κολλήσει στο χαρτονόμισμα. Υπήρχε δηλαδή μία λειτουργία  αντίθετη από τον τοκισμό, που επέτρεπε στο χρήμα να κυκλοφορεί συνεχώς.

Ο Δήμαρχος φυσικά δεν μπορούσε να προσλάβει όλους τους ανέργους της πόλης για τα δημοτικά έργα. Με την αύξηση του κύκλου εργασιών της πόλης όμως, ο αρτοποιός για παράδειγμα δεν προλάβαινε μόνος του να βγάζει τα ψωμιά που του ζητούσαν, υποχρεώθηκε λοιπόν να προσλάβει έναν βοηθό, τον οποίον πλήρωνε με τα σελίνια του Δήμου. Το ίδιο κάνανε και οι υπόλοιποι επαγγελματίες. Οι βοηθοί που προσλήφθηκαν όμως διευρύνανε την αγοραστική δύναμη της πόλης και έτσι οι επαγγελματίες είχαν να αντιμετωπίσουν μία περαιτέρω αύξηση της ζήτησης, σε σημείο που κανένας κάτοικος της πόλης να είναι άνεργος, αλλά αντίθετα να υπάρχουν παντού αγγελίες ζήτησης προσωπικού. Έτσι το σύστημα αρχίζει να αποκτάει μία δυναμική μορφή, και οι άνεργοι από τα γύρω χωριά έρχονται για να δουλέψουν στο Wörgl, επίσης οι παραγωγοί από τα γύρω χωριά που είχαν τα προϊόντα τους απούλητα (διότι μέχρι τώρα κανείς δεν είχε χρήματα για να τα αγοράσει) επιτέλους βρήκαν αγοραστές στο Wörgl, αλλά με τους νέους επισκέπτες διευρύνεται ακόμα περαιτέρω η αγοραστική δύναμη, ενώ ταυτόχρονα αυξάνεται και η παραγωγική δραστηριότητα. Οι ξένοι εργάτες παίρνοντας τα σελίνια του Wörgl, δυνάμωναν και τις δικές τους τοπικές οικονομίες, επεκτείνοντας την ανάπτυξη στα γύρω χωριά, αλλά το ίδιο το Wörgl έβγαινε αλώβητο, από αυτή την έξοδο του χρήματος. Ο Δήμαρχος είχε ένα στρατηγικό πλεονέκτημα: Ήταν αυτός που εκτύπωνε το χρήμα. Δεν ήταν ένας ιδιώτης τραπεζίτης με σκοτεινά συμφέροντα κυριαρχίας από πίσω του, αλλά ένας άνθρωπος στην υπηρεσία των πολιτών.

Η πίσω όψη κάθε γραμματίου περιείχε αυτολεξεί την ακόλουθη συγκινητική δήλωση, κάποια λόγια που φαίνονται σαν να γράφτηκαν σήμερα, και όμως γράφτηκαν το 1932:

«Προς όλους τους ενδιαφερόμενους: Ο αργός ρυθμός που κυκλοφορεί το χρήμα έχει προκαλέσει μια πρωτοφανή ύφεση του εμπορίου και βύθισε εκατομμύρια ανθρώπους σε απόλυτη εξαθλίωση. Από οικονομικής απόψεως, η καταστροφή του κόσμου άρχισε! – Είναι καιρός, με αποφασιστική και έξυπνη δράση, να προσπαθήσουμε να συγκρατήσουμε την πτωτική βουτιά του εμπορίου και έτσι να σωθεί η ανθρωπότητα από αδελφοκτόνους πολέμους, χάος και διάλυση. Οι άνθρωποι ζουν μέσα από την ανταλλαγή υπηρεσιών τους. Η υποτονική κυκλοφορία έχει σταματήσει σε μεγάλο βαθμό αυτή την ανταλλαγή και έτσι ρίχνονται εκατομμύρια άνθρωποι που θέλουν να εργαστούν εκτός εργασίας – Πρέπει, συνεπώς, να αναβιώσουμε αυτή την ανταλλαγή υπηρεσιών και έτσι οι άνεργοι να επιστρέψουν στην παραγωγική τάξη. Αυτός είναι ο στόχος του πιστοποιητικού εργασίας που εκδίδεται από την αγορά της πόλης του Wörgl: Να μειώσει τα βάσανα και το φόβο, να προσφέρει δουλειά και ψωμί».

Η επιτυχία του Wörgl

Σε περίοδο 13 μηνών, ο Δήμαρχος εκτέλεσε όλα τα έργα που είχε σχεδιάσει: Ύδρευση, δρόμοι, φωτισμός. Επίσης κατασκευάστηκαν νέα δημόσια κτίρια, ένας ταμιευτήρας νερού, μία πίστα για σκι, και μια γέφυρα. Επίσης έγιναν αναδασώσεις, γιατί αντιλαμβάνονταν οι άνθρωποι του τότε, που ζούσαν πιο κοντά στη Φύση, το μελλοντικό κέρδος από την ύπαρξη των Δασών.

Σε έξι γειτονικά χωριά επεκτάθηκε το σύστημα με επιτυχία. Ο Γάλλος πρωθυπουργός, Eduard Dalladier, έκανε μια ειδική επίσκεψη για να δει το "θαύμα του Wörgl". Τον Ιανουάριο του 1933, το νέο οικονομικό σύστημα επεκτείνεται στη γειτονική πόλη της Kirchbühl, και τον Ιούνιο του 1933, ο Δήμαρχος του Wörgl συναντήθηκε με εκπροσώπους από 170 διαφορετικές πόλεις της Αυστρίας  που ενδιαφέρονταν για την γενικευμένη εφαρμογή του συστήματος και στις πόλεις τους.

Η παρακάτω έκθεση συντάχθηκε από τον Claude Bourdet, έναν αυτόπτη μάρτυρα Καθηγητή του Πολυτεχνείου της Ζυρίχης:

«Επισκέφθηκα το Wörgl τον Αύγουστο του 1933, ακριβώς ένα χρόνο μετά την έναρξη του πειράματος. Πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι τα αποτελέσματα  φτάνουν το θαύμα. Οι δρόμοι, περιβόητοι για την άθλια κατάσταση τους, συναγωνίζονται τώρα την ιταλική Autostrade (Ιταλική Εθνική Οδό). Το Συγκρότημα των Δημαρχιακών γραφείων έχει ανακαινιστεί όμορφα ως ένα  γοητευτικό σαλέ με ανθισμένες γλαδιόλες. Μια νέα τσιμεντένια γέφυρα φέρει περήφανα την  πλάκα: "Χτισμένο με δωρεάν χρήματα το έτος 1933". Παντού βλέπει κανείς νέους φανοστάτες στους δρόμους, καθώς και ένα δρόμο με το όνομά του Silvio Gesell. Οι εργαζόμενοι στα πολλά εργοτάξια είναι όλοι ένθερμοι υποστηρικτές του συστήματος του δωρεάν χρήματος.  Στα καταστήματα τα γραμμάτια είναι αποδεκτά παντού, παράλληλα με τα επίσημα χρήματα. Οι τιμές δεν έχουν αυξηθεί. Κάποιοι υποστήριξαν ότι το σύστημα που πειραματίστηκε στο Wörgl εμποδίζει την φορολογική ισότητα, γιατί ενεργεί σαν μία μορφή εκμετάλλευσης του φορολογουμένου. Φαίνεται να υπάρχει ένα μικρό λάθος σε αυτό τον τρόπο σκέψης. Ποτέ στο παρελθόν δεν είδε κανείς τους φορολογούμενους να μη διαμαρτύρονται έντονα κατά την αφαίρεση των χρημάτων τους. Στο Wörgl κανείς δεν διαμαρτύρονταν. Αντίθετα, οι φόροι (σε μορφή γραμματίων) καταβάλλονται εκ των προτέρων στον Δήμο. Οι άνθρωποι είναι ενθουσιασμένοι με το πείραμα και διαμαρτύρονται στην Εθνική τους Τράπεζα η οποία αντιτίθεται στην έκδοση των νέων αυτών χαρτονομισμάτων (των τοπικών γραμματίων). Είναι αδύνατο να αποδώσει κανείς  τη γενική βελτίωση του Wörgl μόνο στη «νέα μορφή των φόρων». Δεν μπορεί κανείς παρά να συμφωνήσει με το Δήμαρχο ότι το νέο νόμισμα εκτελεί τη λειτουργία του πολύ καλύτερα από το παλιό. Αφήνω στους ειδικούς για να διαπιστωθεί αν υπάρχει πληθωρισμός, παρά την κατά 100% κάλυψη των βασικών καταναλωτικών αγαθών. Παρεμπιπτόντως, αυξήσεις των τιμών, το πρώτο σημάδι του πληθωρισμού, δεν εμφανίζονται. Όσον αφορά την οικονομία, μπορούμε να πούμε ότι το νέο νόμισμα ευνοεί την εξοικονόμηση κατά κυριολεξία και όχι την αποθησαύριση του χρήματος. Δεδομένου ότι τα χρήματα χάνουν την αξία τους κρατώντας τα σπίτι, μπορεί κανείς να αποφύγει την υποτίμηση αυτή επενδύοντάς τα σε μία τράπεζα καταθέσεων. Το Wörgl έχει γίνει ένα είδος προσκυνήματος για τους μακρο-οικονομολόγους από διάφορες χώρες. Ο καθένας μπορεί να τους  αναγνωρίσει αμέσως, από τις εκφράσεις τους, κατά τη συζήτηση τους στους όμορφους δρόμους του Wörgl, ή ενώ κάθονται στα τραπέζια των εστιατορίων. Ο πληθυσμός του Wörgl με χαρά, περήφανος για τη φήμη τους, τους καλωσορίζει θερμά.»

Το τέλος

Η Κεντρική Τράπεζα της Αυστρίας πανικοβλήθηκε, στο ενδεχόμενο το πείραμα του Wörgl να επεκταθεί σε όλη την Αυστρία και αποφάσισε να διεκδικήσει τα μονοπωλιακά δικαιώματα της, απαγορεύοντας δωρεάν νομίσματα. Η υπόθεση έφτασε ενώπιον του Αυστριακού Ανώτατου Δικαστηρίου, το οποίο επικύρωσε το μονοπωλιακό δικαίωμα της Κεντρικής Τράπεζας για την έκδοση νομίσματος. Και έγινε ποινικό αδίκημα η έκδοση "νομίσματος έκτακτης ανάγκης". Το Wörgl γρήγορα επανήλθε στην ανεργία του 30%. Κοινωνική αναταραχή εξαπλώθηκε γρήγορα σε όλη την Αυστρία, διότι οι απλοί άνθρωποι δεν καταλαβαίνανε γιατί η Κυβέρνησή τους και η Δικαιοσύνη, που υποτίθεται ότι εξυπηρετούν τα συμφέροντα των πολιτών, δεν τους αφήνει να εξασκούν τη δοκιμασμένη λύση που βρήκανε στην αντιμετώπιση της ύφεσης, αλλά τους επιβάλει τα δικά της μέτρα που αποδεδειγμένα όπως και πριν τους ξαναβύθισε στη φτώχεια και την ανέχεια. Το 1938 ο Χίτλερ προχώρησε στην προσάρτηση της Αυστρίας (χωρίς να βρει την παραμικρή πολεμική αντίσταση) με έναν από τους λόγους για αυτό, το ότι πολλοί άνθρωποι τον είδαν ως τον οικονομικό και πολιτικό σωτήρα τους. Ακολούθησε ο Πόλεμος, και το πείραμα του Wörgl έμεινε στην Ιστορία.  

 

ΠΗΓΗ: Παρασκευή, 9 Δεκεμβρίου 2011, http://ksipnistere.blogspot.com/2011/12/worgl.html

 

(Βιβλιογραφία: http://www.mindcontagion.org/worgl )

Ηθική ηλιθιότητα…

 

Του παπα Ηλία Υφαντή

 

Πάμπολλοι είναι αυτοί, που χαρακτηρίζουν το σημερινό κοινωνικο-πολιτικό καθεστώς, ως φασιστική χούντα. Η οποία λειτουργεί ως εντολοδόχος του ναζιστικού καθεστώτος του 4ου γερμανικού Ράιχ.

Αλλά υπάρχουν κάποιοι, που αυτήν την πολύφωνη και πολύβουη πραγματικότητα, δεν μπορούν, μέσα στη δική τους ανίατη κώφωση και τύφλωση, να τη δουν και να την πιστέψουν. Με αποτέλεσμα, παρά τα πολύμορφα βασανιστήρια, που υποφέρουν, ένα μέρος του εκλογικού κοπαδιού να επιμένουν να βελάζουν και να σέρνονται ξωπίσω απ’ τα καλοθρεμμένα μπουλντόγκ της εκάστοτε δολοφονικής εξουσίας.

Και έχουν από πάνω και το θράσος να μας λένε: Δεν μπορούμε να μιλάμε για χούντα και φασισμό, αφού η σημερινή πολιτική πραγματικότητα προήλθε ύστερα από εκλογική διαδικασία.

Και δεν μπορούν να καταλάβουν αυτοί και οι πάτρωνές τους ότι μπορούν να λεηλατούν την τσέπη μας και τη ζωή μας, αλλά δεν μπορούν να λεηλατούν τη σκέψη μας και τη συνείδησή μας. Γιατί… Μπορεί η σημερινή πολιτική κατάσταση να προέκυψε ύστερα από εκλογική διαδικασία, αλλά, στην πραγματικότητα, προέκυψε ύστερα από πολλαπλή εξαπάτηση του λαού.

Οπότε, στην προκειμένη περίπτωση, έχουμε να κάνουμε με χούντα απατεώνων. Οι οποίοι τα τανκς, που χρησιμοποίησε η χούντα του’67, για να καταλύσουν την ελευθερία του λαού, τα αντικατέστησαν με την πολύμορφη απάτη.

Και, για να γίνει καλύτερα αντιληπτή, όχι απλώς η ομοιότητα, αλλά και η υπέρβαση της τότε χούντας, απ’ το σημερινό καθεστώς, ας κάνουμε κάποιες συγκρίσεις: Η χούντα έστειλε κάποιους στην εξορία. Ενώ το σημερινό καθεστώς στέλνει πάμπολλους νέους μας στην εξορία της ξενιτιάς.

Η Χούντα επιστράτευσε για τους αντιφρονούντες βασανιστήρια, ενώ το σημερινό καθεστώς επιβάλλει στη συντριπτική πλειονότητα του λαού βασανιστήρια, όχι μόνο οικονομικά, αλλά και ηθικά. Αποτέλεσμα των οποίων είναι οι αθρόες αυτοκτονίες. Που στην πραγματικότητα είναι δολοφονίες. Πέρα απ’ το αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι η εταιρεία αυτή των εφιαλτών δολοφονεί συνολικά την Ελλάδα και συλλήβδην τους Έλληνες.

Είναι, λοιπόν, προφανές ότι για όλους τους παραπάνω λόγους και πολλούς άλλους, πως το σημερινό καθεστώς μετέβαλε τη δημοκρατία σε δημιοκρατία (=κράτος δημίων). Με το ρεσιτάλ ληστρικών μέτρων, που πήραν σε βάρος του λαού. Προκειμένου να πληρώσουν στους τοκογλύφους εκείνα, που αυτοί και το συνάφι τους κατάκλεψαν.

Αλλά εκεί, που υπερέβαλε κάθε έννοια κακοήθειας το σημερινό καθεστώς είναι ο τρόπος είσπραξης του χαρατσιού, που επέβαλε για την ακίνητη περιουσία. Αφού το συνδύασε με τη διακοπή της παροχής του, τόσο απαραίτητου για την επιβίωση του λαού, ηλεκτρικού ρεύματος!

Και θα θέλαμε στο σημείο αυτό να διατυπώσουμε μια πολύ σεμνή, για την περίπτωσή τους, παρατήρηση: Αξιότιμοι κύριοι, μιλάτε συχνά και κόπτεσθε για ηθική και δικαιοσύνη και ευνομία. Την ίδια στιγμή, που αποδεικνύετε έμπρακτα και κατά συρροήν πως όχι μόνο δικαιοσύνη και φιλότιμο και συνείδηση δεν διαθέτετε, αλλά ούτε τουλάχιστο κάποια ίχνη ντροπής! Αφού συλλαμβάνεστε για πολλοστή φορά να κατατρύχεστε, όχι απλά από αναισθησία, αλλά απ’ το χειρότερο απ’ όλα τα νοσήματα, που είναι η ηθική ηλιθιότητα.

Κάποιοι, ωστόσο, δήμαρχοι, διαθέτουν όπως φαίνεται και συνείδηση και φιλότιμο. Γι’ αυτό και πήραν το μέρος του δήμου (= του λαού) και στάθηκαν απέναντι στο κράτος των δημίων. Και απευθυνόμαστε στους υπόλοιπους αξιότιμους δημάρχους οι οποίοι τραμπαλίζονται ανάμεσα στη δικαιοσύνη και την ηθική ηλιθιότητα των πολιτικών πατρώνων τους και τους λέμε: Το θέμα, στην προκειμένη περίπτωση, δεν είναι το ποιοι και με ποια κριτήρια θ’ απαλλαγούν απ’ το ηλεκτροκίνητο χαράτσι.

Αλλά το ότι το οποιοδήποτε χαράτσι δεν μπορεί να συνδυάζεται-για κανέναν πολίτη- με την διακοπή της παροχής του νερού ή του ηλεκτρικού ρεύματος. Που είναι κοινωνικά αγαθά αναπαλλοτρίωτα για τον οποιονδήποτε. Πάνω σ’ αυτό το θέμα θα πρέπει να πάρετε ξεκάθαρη θέση: Και ν’ αποδείξετε έμπρακτα, αν είστε με το κράτος του δήμου(=του λαού) ή με το κράτος των δημίων και την ηθική ηλιθιότητά τους.

Για να γνωρίζουν και οι δημότες ποια θέση θα πάρουν στις επόμενες εκλογές:  Ώστε να μην ξαναψηφίσουν δήμιους και ηλίθιους!…

 

παπα-Ηλίας, 26-11-2011,  http://papailiasyfantis.wordpress.com/2011/11/26/…B1/

Άμεση δημοκρατία

 

Του Γιώργου Σταματόπουλου

 

Πολλοί διανοούμενοι, συστημικοί ή μη, έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι μορφή άμεσης δημοκρατίας δεν μπορεί να υπάρξει σήμερα. Κύριο επιχείρημά τους είναι το μεγάλο πλήθος, η μεγάλη έκταση των χωρών και η περιπλοκότητα των προς επίλυση θεμάτων που απαιτούν ειδικές γνώσεις, τις οποίες δεν μπορεί να έχει ο λαός, όσο υψηλό κι αν είναι το μορφωτικό του επίπεδο.

Οι θιασώτες της άμεσης δημοκρατίας έχουν αντιπροτείνει διάφορα. Η Χάνα Αρεντ, λ.χ., πρότεινε το σύστημα των συμβουλίων τα οποία, όμως, αναδύονται κατά τη διάρκεια των επαναστάσεων, δεν κατασκευάζονται σύμφωνα με τα σχέδια ενός κόμματος ή ενός δήθεν πεφωτισμένου θεωρητικού. Τα συμβούλια είναι μια αρχή οργάνωσης «που θα μπορούσε να εφαρμοστεί σε διαφορετικά επίπεδα (γειτονιά, πόλη, περιφέρεια, έως και την ίδια την Επικράτεια). Ο Μάρεϊ Μπούκτσιν πρότεινε τον ελευθεριακό δημοτισμό, μια πλειάδα μικρών συνελεύσεων ευλύγιστων και λειτουργικών. Ο Γιώργος Οικονόμου προτείνει ως λύση τη δημιουργία θεσμών που επιτρέπουν τη συμμετοχή όλων στην εξουσία. Κατ’ αρχάς οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι η άμεση δημοκρατία δεν έχει σχέση με τον γιγαντισμό. Το γνώριζαν καλά αυτό οι αρχαίοι παρατηρώντας ότι οι μεγάλες αυτοκρατορίες των βαρβάρων, λόγω του τεράστιου πληθυσμού τους, δεν μπορούσαν παρά να είναι αποτρόπαιοι δεσποτισμοί. Ο Γιώργος Λιερός σε ένα βιβλίο του που εκδόθηκε πρόσφατα με τίτλο «Σκέψεις για την άμεση δημοκρατία», υποστηρίζει ότι η άμεση δημοκρατία ξεκινάει με το πάρσιμο της γης και ότι επίσης δεν είναι ένας τρόπος για την παγκόσμια διακυβέρνηση, αν κι ο αγώνας είναι γι' αυτήν οικουμενικός. Υπερασπίζεται το δικαίωμα των ανθρώπων, εκτός από το να μπορούν να διασχίζουν ελεύθερα τα σύνορα, να μπορούν επίσης να μείνουν στον τόπο τους. Είναι μια σημαντική διάκριση διότι υπαινίσσεται, υποστηρίζει μάλλον, ότι το τοπικό είναι παγκόσμιο. Πολλοί μικροί τόποι, πολυάριθμες πολιτείες, συμβιωτικές, μπορούν να βασίζονται σε οικονομίες εγγύτητας. Μια τέτοια διάρθρωση φαντάζει αναγκαία. Μόνο έτσι επιτυγχάνεται μια συντεταγμένη αποανάπτυξη και αποφεύγεται η οικολογική κατάρρευση του πλανήτη. Ο καθηγητής Γ. Κοντογιώργης διατείνεται ότι ο όρος άμεση δημοκρατία είναι πλεονασμός και ότι η δημοκρατία από μόνη της επέχει το αυτεξούσιο της ελευθερίας. Άμα εξουσιάζει ο λαός δεν υπάρχει εξουσία, απλούστατα διότι δεν μπορεί κάποιος να εξουσιάζει τον εαυτό του. Εντυπωσιάζει η αγωνία του κατά το ξεδίπλωμα της δημοκρατίας, να μπορέσει να εμφανιστεί η κοινωνία στο προσκήνιο ως θεσμικός όμως φορέας, ισότιμος του κράτους και της αγοράς.

Για τους φιλελεύθερους και πολλούς αριστερούς όλα αυτά φαντάζουν ουτοπικά. Ίσως γιατί νομίζουν ότι τα συμβούλια και οι γενικές συνελεύσεις αλλά και οι τοπικές κοινωνίες αναδεικνύουν αυτούς που επιβάλλουν τελικά την άποψή τους. Ο Στάινερ σημειώνει ότι οι πολλοί είμαστε ράθυμοι και ότι μετά τον πρώτο ενθουσιασμό επιστρέφουμε, αποσυρόμαστε μάλλον στις εστίες μας. Έτσι οι συνελεύσεις εκφυλίζονται σε γραφειοκρατία. Αλλά θα επανέλθουμε.

 

ΥΓ. Από ομιλία στα Τρίκαλα Θεσσαλίας σε εκδήλωση των Πολιτών Για Την Αποανάπτυξη και την Αμεση Δημοκρατία (www.apokoinou.com)

 

ΠΗΓΗ: Έντυπη Έκδοση, Ελευθεροτυπία, Σάββατο 19 Νοεμβρίου 2011,  http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=327135

Η επέτειος του "ΟΧΙ" στην εποχή του “ναι” – Ποια είναι η πατρίδα μας;

 

Του Χρήστου Κάτσικα

 

Γνωρίζω πολύ καλά, αναπνέοντας την κιμωλία μέσα στις σχολικές αίθουσες 25 χρόνια ως εκπαιδευτικός και άλλα 12 ως μαθητής, ότι πολλές φορές οι σχολικές γιορτές για αυτή ή την άλλη εθνική επέτειο μόνο χασμουρητά προκαλούν σε όσους, μαθητές και εκπαιδευτικούς, είναι υποχρεωμένοι να τις παρακολουθήσουν. Ίσως γιατί η κυρίαρχη πολιτική προωθεί την άγνοια του παρελθόντος καθώς γνωρίζει ότι με αυτόν τον τρόπο υπονομεύει κάθε δυνατότητα δράσης στο παρόν.

Ίσως γιατί στο κλίμα της εποχής ευδοκιμεί η υποταγή σ΄ ένα παρόν που θεωρείται αυτονόητο και δεδομένο, ενώ συγχρόνως ξεριζώνονται ερωτήματα που μπορούν να υπονομεύσουν αυτή την εικόνα. Ίσως και γιατί οι περισσότεροι δεν αντέχουμε να μας μιλάνε σε κάθε επέτειο για πατρίδα, αγώνες, θυσίες και «εθνική υπερηφάνεια», για «εθνική ανεξαρτησία και λαϊκή κυριαρχία» αυτοί που εκποιούν κομμάτι κομμάτι την ελληνική γη και φτωχοποιούν το λαό. Ίσως δεν αντέχουμε πια να μας μιλάνε σε κάθε επέτειο για «τα περήφανα νιάτα και τα τιμημένα γηρατειά» οι ίδιοι που καταδικάζουν τη νεολαία στην ανεργία και στα μεροκάματα πείνας, σε ένα μέλλον σκοτεινό και αβέβαιο, ενώ την ίδια στιγμή υπογράφουν τον γρήγορο θάνατο των πατεράδων και των μανάδων μας που βγήκαν στη σύνταξη.

Ίσως για κάποιους από αυτούς τους λόγους να κοιτάμε, δάσκαλοι και μαθητές, συχνά τα ρολόγια μας πότε θα τελειώσει κι αυτή η σχολική γιορτή. Κι όμως, οφείλω να σας πω ότι στην πρώτη επέτειο του ΟΧΙ, το 1941, στα πιο μαύρα χρόνια της φασιστικής κατοχής, χιλιάδες απλοί άνθρωποι, με κίνδυνο της ζωής τους ξεχύθηκαν στους δρόμους της σιδηρόφρακτης Αθήνας για να τιμήσουν την ίδια τους την ιστορία.

Γιατί αγαπητοί μου αυτή η ιστορία μας ανήκει. Ανήκει στον εργαζόμενο λαό μας, αυτόν που παράγει με τα χέρια του και το μυαλό του τα μύρια αγαθά ενώ την ίδια ώρα γεύεται πείνα και ανασφάλεια. Ανήκει σε αυτούς που αγωνίζονται για την καθημερινή επιβίωση γιατί κάτι σαν και αυτούς τόλμησαν πριν από εβδομήντα χρόνια να πούνε ΟΧΙ στην σκλαβιά την ίδια ώρα που το σύνολο της άρχουσας τάξης, των πλουσίων, των κομμάτων που εξουσίαζαν, οι πολιτικοί πρόγονοι αυτών που σήμερα μιλάνε στις τηλεοράσεις για ανεξαρτησία και δημοκρατία, είτε έφευγαν στο εξωτερικό είτε συγκυβερνούσαν με τον κατακτητή στα μαύρα χρόνια 1940-1944.
 Ήταν αυτοί που έγραφαν το 1941 για τη νύχτα που κατέβηκε η Σβάστικα από το Μανόλη Γλέζο και τον Απόστολο Σάντα τα παρακάτω: «Δεν είναι δυνατόν να ήσαν άνθρωποι με σώας τας φρένας αυτοί που υπεξαίρεσαν εν ώρα νυκτός την Γερμανικήν σημαίαν, η οποία εκυμάτιζεν, επί της Ακροπόλεως, παραπλεύρως της Εθνικής μας Σημαίας. Διότι μόνον παράφρονες ή όργανα ξένης προπαγάνδας ημπορούσαν να διαπράξουν μιαν τόσο επαίσχυντο πράξιν. Και είναι βέβαιον ότι, αν οι δράσται του εγκλήματός της περιήρχοντο εις χείρας του ελληνικού λαού, θα λυντσάροντο από αυτόν τον ίδιον ως εχθροί της πατρίδος μας».

ΝΑ ΠΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ!

Αγαπητοί φίλοι και φίλες την Ιστορία μας τη φόρτωσαν χρόνια τώρα με ψέματα ή μαλάματα και έκρυψαν το πρόσωπό της. Και είναι καιρός να αποκαλύψουμε το αληθινό της πρόσωπο. Εμείς οι δάσκαλοι πρώτοι από όλους οφείλουμε να αφήσουμε τα παραμύθια και να δώσουμε στο δράκο το πραγματικό του όνομα, να δείξουμε με το χέρι τους κακούς, να αποκαταστήσουμε την αλήθεια, να ξεσαβανώσουμε τους νεκρούς μας και να τους βάλουμε μπροστά οδηγούς στη δράση μας.

Να πούμε την αλήθεια. Αυτή που κρύβουν επιμελώς οι σύγχρονοι φαναριώτες, ο καλός κόσμος των σαλονιών, οι δούκες και οι βαρώνοι, το κηφηναριό με τα άσπρα κολάρα, που θέλουν το λαό μας, εμάς τους ίδιους να κοιμόμαστε βαθιά την ώρα που μας γδύνουν. Να πούμε την αλήθεια:

•  Ότι ο φασισμός είναι γέννημα-θρέμμα του καπιταλισμού και του ιμπεριαλισμού.

•  Ότι τα πραγματικά αίτια του πολέμου ήταν το μοίρασμα του κόσμου απ΄ τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις σε σφαίρες επιρροής, αλλά και το τσάκισμα του εργατικού κινήματος.

•  Ότι οι κύριοι αιμοδότες και πρωτεργάτες της Εθνικής Αντίστασης, ήταν το  ΕΑΜ – ΕΛΑΣ – ΕΠΟΝ – ότι αυτοί ξεσήκωσαν τον κόσμο και αυτοί σήκωσαν το βάρος της αντίστασης.

•  Ότι το μεγαλύτερο τμήμα του αστικού πολιτικού κόσμου της εποχής ανήκει στους «απόντες» του αγώνα, καθώς η πλειονότητα από τους πολιτικούς  που κυβερνούσαν τη χώρα έφυγαν στην Αίγυπτο ενώ δεν έλειψαν και αυτοί που στελέχωσαν τις τρεις «ελληνικές» κατοχικές κυβερνήσεις των κουίσλιγκ, χτυπώντας μαζί με τους κατακτητές τους αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης, φορώντας ακόμη και την αποκρουστική κουκούλα του προδότη.

Εξάλλου, από τη Νίκαια της Γαλλίας, όπου είχε μετεγκατασταθεί, ο αστός πολιτικός Ν. Πλαστήρας καλούσε το λαό με επιστολή του να συνεργαστεί με τους κατακτητές: «Είμαι της γνώμης ότι πρέπει να γίνει κυβέρνησις φιλογερμανική, για να καταστήσωμεν ολιγώτερον οδυνηράν την ήτταν. Αυτό πρέπει να γίνη και αν ακόμη θα ηξεύραμε ότι ο πόλεμος θα ετελείωνε και μετά τινας μόνον μήνας με τελείαν ήτταν του άξονος (όπερ απίθανον)» Να σημειωθεί ότι αυτό το γράμμα στάλθηκε την 21 Απρίλη 1941, κι ενώ οι Γερμανοί είχαν περάσει τη Λάρισα και κατέβαιναν προς την Αθήνα.

Λίγους μήνες πριν, στις 31 Οκτωβρίου 1940 μέσα από τις φυλακές της Κέρκυρας ο Νίκος Ζαχαριάδης, Γ.Γ. του ΚΚΕ με το γράμμα του προς τον ελληνικό λαό τόνιζε:

«Ο λαός της Ελλάδας διεξάγει σήμερα έναν πόλεμο εθνικοαπελευθερωτικό, ενάντια στο φασισμό του Μουσολίνι. Δίπλα στο κύριο μέτωπο και Ο ΚΑΘΕ ΒΡΑΧΟΣ, Η ΚΑΘΕ ΡΕΜΑΤΙΑ, ΤΟ ΚΑΘΕ ΧΩΡΙΟ, ΚΑΛΥΒΑ ΜΕ ΚΑΛΥΒΑ, Η ΚΑΘΕ ΠΟΛΗ, ΣΠΙΤΙ ΜΕ ΣΠΙΤΙ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΦΡΟΥΡΙΟ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ…Ολοι στον αγώνα, ο καθένας στη θέση του και η νίκη θα 'ναι νίκη της Ελλάδας και του λαού της»

Και τότε αίφνης ξαναζωντάνεψαν οι 300 Σπαρτιάτες του Λεωνίδα, οι Μαραθωνομάχοι, οι Σαλαμινομάχοι, οι Ανδρούτσοι, οι Κολοκοτρωναίοι και οι Καραϊσκάκηδες και πιάστηκαν χέρι με χέρι με τους μαυροσκούφηδες του Άρη, με τα παλικάρια της Καισαριανής και της Κοκκινιάς και ενώθηκε ο λαός και οργανώθηκε ο λαός και αγωνίστηκε ο λαός

Αλήθεια δεν θα έπρεπε να υπάρχει τίποτε πιο λυτρωτικό στη σημερινή βαρβαρότητα από μια σχολική γιορτή για την 28η Οκτωβρίου!

Από τον καιρό εκείνο, την εποχή των παππούδων και των πατεράδων μας πέρασαν 71 χρόνια. Σήμερα, δεν κατεβάζουν πια την ελληνική σημαία απ΄ την Ακρόπολη, μόνο κάτι απλήρωτους συμβασιούχους του υπουργείου πολιτισμού ψεκάζουν σαν τα κουνούπια οι δυνάμεις καταστολής, χτυπώντας και σέρνοντάς τους σαν τα σκυλιά. Σήμερα, δεν πουλά κανείς το σπίτι του για ένα τσουβάλι σιτάρι στους μαυραγορίτες, αλλά του το κατάσχει η τράπεζα για λίγα Ευρώ. Σήμερα, δεν μας πολεμάν οι Γερμανοί με τανκς και στούκας, απλώς, μας πουλάν τα παλιοσιδερικά τους, έτσι που καταχρεωμένοι δε μπορούμε να σηκώσουμε κεφάλι. Σήμερα, δεν κλέβουν τη σοδιά μας, αλλά μας επιβάλλουν πρόστιμα, αν παράγουμε έστω κι ένα κιλό παραπάνω απ΄ το πλαφόν που έχει καθοριστεί  στις Βρυξέλλες. Xιλιάδες οι άνεργοι, η βιομηχανία και η μεταποίηση πέφτει σαν τραπουλόχαρτο και οικονομικά τζάκια, αφού ξεζούμισαν τον εργάτη, το μετανάστη, τον ελαστικό τετραωρίτη μεταφέρουν σαν ύαινες που οσμίζονται το αίμα τα εργοστάσιά “τους” στις διπλανές χώρες των φτηνών χεριών.

Και εμείς; Τι περιμένουμε;

Ότι οι κουφοί παραχωρήσεις θα μας κάνουν

κι οι αχόρταγοι κάτι θε να μας δώσουν;

Ότι οι λύκοι θα μας ταΐσουνε αντί να μας καταβροχθίσουν;

Ότι από φιλία θα μας προσκαλέσει η τίγρη

να της βγάλουμε τα δόντια;

Τέτοια περιμένουμε;

Μπ. Μπρέχτ

Σ’ αυτήν την περίοδο, όπου η κρίση φτάνει με τη μορφή της κόλασης και άρχισε να ανάβει τις φωτιές των θυσιαστηρίων, για να κάψει δικαιώματα και κατακτήσεις, πρέπει να σκεφτούμε πολλαπλά και καίρια. Όταν το κυρίαρχο σύστημα ετοιμάζει για μας και τα παιδιά μας το κολαστήριο της  ανεργίας, των ιδιωτικοποιήσεων, των περικοπών μισθών και συντάξεων, τότε πρέπει ν’ αντιδράσουμε! Να σκεφτούμε πώς δε θα παραδώσουμε ένα κοινωνικό, εργασιακό και πολιτικό καθεστώς χειρότερο απ’ ότι παραλάβαμε. Να αναλύσουμε την κατάσταση με «νου παγερό» και «φλογερή καρδιά», με «μάτι φώσφορο» και «κουμάντο γερό», έτσι ώστε ο φόβος να μένει μονάχος του και κανείς να μην αισθάνεται μόνος.

Πολλοί άνθρωποι υπήρξαν πάντοτε στην πολιτική τ’ αφελή θύματα των άλλων εφ’ όσον δεν θα ‘χουν μάθει, πίσω από τις φράσεις, τις διακηρύξεις και τις υποσχέσεις, ηθικές, θρησκευτικές, πολιτικές και κοινωνικές, να διακρίνουν τα συμφέροντα αυτών ή των άλλων τάξεων.

Η ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΠΑΤΡΙΔΑ

Να το καταλάβουμε. Η μια πατρίδα μας ταξιδεύει στα ελβετικά σαλέ, παίρνει μίζες από τις Siemens,  αγοράζει κάμερες που φωτογραφίζουν το λαό, έχει εφεύρει δεκάδες τρόπους για να θωρακίζει το «είναι» και το «αντέχειν» της από τον εσωτερικό εχθρό της. Η άλλη πατρίδα τρέχει για το μεροκάματα, ζει με 500 ευρώ, πεθαίνει στην ανεργία και στην αλλότρια εργασία, αναγκάζεται να πληρώνει τις θηλιές των τραπεζών που βλέπουν τα αμύθητα κέρδη τους να αυξάνονται. 

Αυτές οι δύο πατρίδες συγκρούονται. Άτυπα και φανερά.. Υπόγεια και στους δρόμους. Άλλοτε δυνατά κι άλλοτε αδύναμα. Αλλά συγκρούονται. Ο ένας κόσμος δεν έχει τίποτε κοινό με τον άλλον. Στη Ρώμη, το χειρότερο μαρτύριο ήταν όταν έδεναν ένα υγιές κορμί με ένα σαπισμένο ώσπου να σαπίσει και αυτό. Οφείλουμε να κόψουμε τον ομφάλιο λώρο γιατί αν συνηθίσουμε το κακό, θα του μοιάσουμε!

Ε, λοιπόν να το καταλάβουν: η δική μας πατρίδα δεν είναι οι εντολές των τοκογλύφων! Η δική μας πατρίδα δεν είναι οι κυβερνητικοί εντολοδόχοι της οικονομικής ολιγαρχίας και της τρόικας που κάνοντας την ανομία «νόμο», ψήφισαν  και επικύρωσαν τους προσυμφωνημένους όρους των ξένων κηδεμόνων. Η δική μας πατρίδα δεν είναι αυτοί που το λίπος γουργουρίζει ακόμη και στη φωνή τους την ίδια στιγμή που ο γιατρός διέγνωσε υποσιτισμό των μαθητών μας. Η δική μας πατρίδα δεν είναι αυτοί που φέρνουν τα κοινωνικά  δικαιώματα στο απόσπασμα, την ελληνική οικονομία ανέκκλητα στη χρεοκοπία και τη χώρα στη νεοαποικιακή υποδούλωση και λεηλασία. 

Δεκάδες φορές ως τώρα στην Ιστορία τον μονόδρομο προς τα Τάρταρα τον έχουν φράξει τα οδοφράγματα. Kάθε Mινώταυρος και κάθε Λαβύρινθος μπορεί να αντιμετωπιστεί!

Μόνη προοπτική για τον εργαζόμενο λαό, είναι η οργάνωση και το δυνάμωμα των αγώνων του. Ας δώσουμε ενεργητικά τη συμβολή μας γι’ αυτό το σκοπό. Κάτω η αντιλαϊκή και ξενόδουλη κυβερνητική πολιτική. Όλοι στον αγώνα.
Όταν γυρεύεις το θαύμα πρέπει να σπείρεις το αίμα σου στις οχτώ γωνιές των ανέμων, γιατί το θαύμα δεν είναι πουθενά, παρά κυκλοφορεί μέσα στις φλέβες των ανθρώπων.

ΖΗΤΩ ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ ΟΧΙ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

                                                                                                        

Χρήστος Κάτσικας

 

 ΠΗΓΗ: 22-10-2011, http://www.alfavita.gr/artrog.php?id=48638