Ισοπέδωση εργατικών δικαιωμάτων και μόρφωσης

Συνέντευξη της Κικής Γιαννάτου [στον Κυριάκο Νασόπουλο]

Τι σημαίνει να είσαι μια ελαστικά εργαζόμενη εκπαιδευτικός;

Δουλειά για μερικούς μήνες το χρόνο με πενιχρούς μισθούς, μακριά από τον τόπο σου, χωρίς έγκαιρη καταβολή μισθοδοσίας και χωρίς πλήρη εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα. Ο εκπαιδευτικός που βιώνει αυτό το καθεστώς εδώ και χρόνια, αισθάνεται ανασφαλής και αναλώσιμος. Περνά το καλοκαίρι πάνω από έναν υπολογιστή αναμένοντας μια εγκύκλιο και μετρώντας μόρια. Περιμένει από μια συνέντευξη ή δήλωση από την πλευρά της πολιτικής ηγεσίας να ψυχανεμισθεί τι μπορεί να ισχύσει για την εργασιακή του πορεία. Γυρνά όλη την Ελλάδα, χωρίς να είναι σε θέση να οργανώσει την προσωπική του ζωή. Δεν μπορεί να ζήσει με αξιοπρέπεια, ό,τι και να κάνει είναι λίγο και δε φτάνει για να του εξασφαλίσει μόνιμη δουλειά. Γνωρίζει συναδέλφους και μαθητές για ένα διάστημα και ξέρει ότι δε θα τους ξαναδεί ίσως ποτέ. Πάντα αποχαιρετά κάποιους …Περνούν τα χρόνια και μαζί με αυτά η διάθεση και η ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο. Ελαστική εργασία σημαίνει ουσιαστικά μισή δουλειά αλλά και μισή ζωή.

Οι ελαστικά εργαζόμενοι αυξάνονται πλέον συνέχεια…

Συνέχεια →

Θα περάσει το νέο τραίνο από την Πάτρα;

Του Ανδρέα Λάζαρη*

Υπάρχουν διάφοροι λόγοι για τους οποίους το τραίνο πρέπει να «περάσει» από την Πάτρα και κανένας λόγος να μην «περάσει». Το ερώτημα είναι το πώς θα «περάσει».

Ο πρώτος λόγος για να περάσει είναι ιστορικός καθότι πάντα είχαμε σιδηροδρομική σύνδεση με Αθήνα και Καλαμάτα και αφορά στην συλλογική μνήμη των πολιτών. Υπάρχει η παλιά σιδηροδρομική γραμμή «Τρικούπη» πάνω στην οποία κινείται, ο επιτυχημένος κατά γενική ομολογία προαστιακός και η οποία πρέπει να διατηρηθεί για ιστορικούς λόγους , αλλά και για πρακτικούς όπως η ελάφρυνση του κυκλοφοριακού προβλήματος.(σκεφτείτε να έρχονταν στην πόλη άλλα 3.000 αυτοκίνητα ημερησίως). Άρα  το νέο τραίνο δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να εξαφανίσει την υπάρχουσα σιδηροδρομική γραμμή.

Συνέχεια →

Μισός αιώνας  Σπήλαιο ″Των Λιμνών″

 Καστριά Καλαβρύτων  – Aπό το μύθο στην πραγματικότητα!

Του Γιώργου Β. Γκλαβά*

 Στη συνέχεια του αφιερώματος που κοινοποιήσαμε, στις 5 Νοεμβρίου 2014, με τη συμπλήρωση 50 χρόνων, από την ανακάλυψη του μυθικού Σπηλαίου ″Των Λιμνών″, παραθέτουμε εδώ το δεύτερο μέρος αυτού, που αφορά το οδοιπορικό της αξιοποίησής και τους συντελεστές της. Όπως έχουμε ήδη αναφέρει, το Σπήλαιο ″Των Λιμνών″ Καστριών είναι ένα σπάνιο μνημείο της φύσης, που κανείς δεν μπορεί να περιγράψει το μεγαλείο του και την ασύλληπτη ομορφιά του. Η ανακάλυψή του, το 1964, προκάλεσε συγκίνηση στα Καστριά, στην πρώην επαρχία Καλαβρύτων, στην Αχαΐα και όχι μόνο. Η τουριστική αξιοποίησή του αποτέλεσε καθολικό αίτημα όλων των Καλαβρυτινών, για την ανάπτυξη της περιοχής, η οποία χαρακτηριζόταν, τότε, ως προβληματική. Καθυστέρησε όμως η αξιοποίηση του μαγευτικού Σπηλαίου! Η ανθρώπινη επέμβαση στο μοναδικό αυτό και ιδιόρρυθμο μνημείο της φύσης δεν ήταν μια εύκολη υπόθεση. Χρειάστηκαν είκοσι έξη ολόκληρα χρόνια, αγώνων και αγωνιών, με πολλές επιπλοκές, αναβολές και καθυστερήσεις, για να ολοκληρωθούν οι έρευνες οι εξειδικευμένες μελέτες, να εξασφαλιστούν οι απαιτούμενες χρηματοδοτήσεις και να εκτελεστούν τα αναγκαία έργα,  ώστε να ανοίξουν οι πύλες του και ″να ανάψουν τα φώτα″!

Συνέχεια →

Πάτρα-Νέα δημοτική περίοδος: παλιές μέθοδοι, παλιά αδιέξοδα!

Της Ουρανίας Μπίρμπα*

Καιρός η κοινωνία μας να ξυπνήσει από τον λήθαργο, τα σκουπίδια είναι διογκούμενο κεντρικό πρόβλημα με σοβαρές κοινωνικές και οικολογικές επιπτώσεις. Ο σύγχρονος πολιτισμός της κατανάλωσης δεν παράγει μόνο ατομισμό και ωχαδερφισμό αλλά κι ένα απέραντο σκουπιδαριό που στα χέρια των επιχειρηματικών και εργολαβικών συμφερόντων γίνεται χρυσός.

Συνέχεια →

Μια τέλεια μηδενιστική παράσταση

Του Γιώργου Μάλφα*

Τα όσα τραγελαφικά συνέβησαν πρόσφατα στις ορκωμοσίες των νέων δημοτικών και περιφερειακών συμβουλίων θα είναι λάθος να αφεθούν στην επιπόλαιη και ρηχή αρμοδιότητα της παραπολιτικής. Τα παρατράγουδα, οι αντεγκλήσεις και η σύγχυση που προκλήθηκαν στο πλαίσιο μιας προβλεπόμενης από το νόμο τυπικής διαδικασίας δεν αποτελούν απλώς και μόνον αντικείμενο επικαιρικού «δημοσιογραφικού» ενδιαφέροντος και υλικό τηλεοπτικής αξιοποίησης. Ο συμβολικός χαρακτήρας της ίδιας της διαδικασίας έχει προφανή πολιτική αξία και συνέπειες που όμως παραβλέπονται από τη γνωστή νεοελληνική απερισκεψία και ελαφρότητα. Είναι άλλωστε χαρακτηριστική η περιπέτεια του «συμβολικού» στο δημόσιο χώρο στη διάρκεια της μεταπολίτευσης: είτε θα απαξιώνεται επιδεικτικά εν ονόματι μιας χύδην χειραφέτησης είτε θα κακοποιείται καταχρηστικά εξαιτίας ιδιοτελών σκοπιμοτήτων.

Συνέχεια →

Άμεση Δημοκρατία και τοπική αυτοδιοίκηση

Του Γιώργου Λιερού

Λαϊκές συνελεύσεις και επιτροπές συνοικίας

[Μέσω των] μικρών Δημοκρατιών… κάθε άνθρωπος μέσα στην Πολιτεία [θα μπορούσε να γίνει] ενεργό μέλος της κοινής κυβέρνησης και να πραγματεύεται προσωπικά ένα μεγάλο μέρος των δικαιωμάτων και των υποχρεώσεών του …συμμέτοχος στη διαχείριση των υποθέσεων και όχι απλώς στις εκλογές μια μέρα το χρόνο, αλλά κάθε μέρα…

…να διαιρεθεί [η κυβέρνηση] ανάμεσα στους πολλούς, να κατανεμηθούν στον καθένα εκείνα ακριβώς τα καθήκοντα για τα οποία είναι ικανός»

Τόμας Τζέφερσον1

Ο Δήμος από διοικητική περιφέρεια πρέπει να γίνει ξανά η συνέλευση των πολιτών του. Η άμεση δημοκρατία είναι τοπική αυτοδιοίκηση.

Η αυτοδιοίκηση σήμερα δεν υφίσταται. Οι δήμοι αποτελούν τους τοπικούς βραχίονες της κεντρικής διοίκησης και η τοπική συμμετοχή περιορίζεται στις διαπραγματεύσεις ανάμεσα στα τοπικά πελατειακά δίκτυα και την πολιτική εξουσία.

Συνέχεια →

Δεν παραχωρούμε τους δημόσιους χώρους της γειτονιάς μας!

Διεκδικούμε δυναμικά αυτά που μας ανήκουν!

Από τη Λαϊκή Συνέλευση της Άνω Πόλης Πάτρας

Λουκέτο στην παιδική χαρά της γειτονιάς

Η 6η εφορία βυζαντινών αρχαιοτήτων Πάτρας πήρε πρόσφατα την απόφαση να αλλάξει τα κάγκελα στη «βεράντα»  του Κάστρου της Πάτρας  και  να βάλει λουκέτο στην πόρτα, με σκοπό να απαγορεύσει την πρόσβαση σε «μετανάστες, τοξικοεξαρτημένους και περιθωριακά στοιχεία της πόλης», όπως οι ίδιοι γράφουν στο έγγραφό τους προς το Δήμο Πατρέων με αρ. πρωτ. 10/03.01.2014, μιας και προκαλούν σοβαρές φθορές στο πολιτιστικό μνημείο και το καθιστούν επικίνδυνο.

Το υπουργείο πολιτισμού, δια στόματος της εφορίας, δεν διστάζει να χαρακτηρίσει και να τοποθετήσει στο περιθώριο μεγάλο κομμάτι των κατοίκων της πόλης, που χρησιμοποιούν τον περίβολο του κάστρου.

Συνέχεια →