Οι δυο Χούντες και οι «αναρχικοί»

 

Του Τάκη Φωτόπουλου

 

Ο λαϊκός σεισμός της 19 και 20 Οκτώβρη με τα μαζικά συλλαλητήρια και καταλήψεις σε όλη τη χώρα είχε εγκληματική κατάληξη τον θάνατο, άμεσα ή έμμεσα από τη κρατική βία, οικοδόμου μαχητού του ΠΑΜΕ αλλά και τον τραυματισμό πολλών άλλων μελών του, είτε από ανθρώπους των υπηρεσιών του κράτους και του παρακράτους (η μετεμφυλιακή Ελληνική Ιστορία βρίθει από παρόμοιες προβοκατόρικες πράξεις) είτε από μια κατηγορία δήθεν αναρχικών που στη πραγματικότητα δεν έχουν καμιά σχέση με τη κλασική αναρχική θεωρία ή πράξη.

Πρόκειται δηλαδή για ένα νέο είδος μεταμοντέρνου «αναρχικού», o οποίος δεν διαθέτει καν αντισυστημικό πρόταγμα (όπως οι κλασικοί του αναρχισμού Μπακούνιν, Κροπότκιν και σύγχρονα ο Μπούκτσιν) αλλά είτε ασχολείται με επί μέρους αγώνες για τα δικαιώματα (γυναικών, μεταναστών κ.λπ.) είτε εκφράζεται με ένα είδος «λάιφ στάιλ» αναρχισμού — όπως εύστοχα τον ονόμασε  ο τελευταίος θεωρητικός του αναρχισμού, ο Μάρεϊ Μπούκτσιν που αναγκάστηκε να αποκηρύξει τον αναρχισμό στα γηρατειά του. Αυτό το είδος «αναρχικού» εκφράζει ουσιαστικά την ιδεολογία της παγκοσμιοποίησης που στοχεύει στη κατάργηση κάθε εθνικής κυριαρχίας, (παράλληλα με τη κατάργηση της οικονομικής κυριαρχίας που επιφέρει η παγκοσμιοποίηση) χάριν της «προστασίας» των ατομικών δικαιωμάτων κ.λπ. — δικαιολογία που έχει χρησιμοποιηθεί επανειλημμένα από την υπερεθνική ελίτ για να δικαιολογήσει τους εγκληματικούς πολέμους της (Γιουγκοσλαβία, Ιράκ, Αφγανιστάν, Λιβύη) και τώρα αυτούς που ετοιμάζει (Συρία, Ιράν κ.λπ.).

Έτσι, βλέπουμε σήμερα αυτόν τον τύπο «αναρχικού» να ανακηρύσσει «επαναστάτες» (μαζί με κάποιους δήθεν «Μαρξιστές» της εκφυλισμένης «αριστεράς») τους νατοϊκούς αλήτες που μαζί με το ίδιο το ΝΑΤΟ μακέλεψαν τον λαό της Λιβύης, ή να αγωνίζεται σήμερα για τα δικαιώματα των αντιπάλων του Μπααθικού καθεστώτος στη Συρία, ή του Ισλαμικού καθεστώτος στο Ιράν, συμμετέχοντας έτσι και αυτός, εσκεμμένα ή μη, στη διαδικασία αντικατάστασης των  καθεστώτων αυτών από πελατειακά καθεστώτα  της υπερεθνικής και της Σιωνιστικής ελίτ. Η έλλειψη οποιασδήποτε συστημικής ανάλυσης που χαρακτηρίζει αυτούς τους «αναρχικούς» τους κάνει ανίκανους να καταλάβουν ότι ο πρωταρχικός στόχος ενός πραγματικού αναρχικού είναι, όπως πάντα ήταν, η ανατροπή του ίδιου του παγκόσμιου συστήματος, όπως εκφράζεται αυτό από την διεθνοποιημένη καπιταλιστική οικονομία της αγοράς και την αντιπροσωπευτική «δημοκρατία» καθώς και της  υπερεθνικής ελίτ που διαφεντεύει αυτό το σύστημα (μέσω της ΕΕ, του G8, του ΝΑΤΟ κ.λπ.), και όχι η ανατροπή του κάθε… Ασσάντ ή  Αχμαντινεζάντ, που απόκειται στους αντίστοιχους λαούς να τη πραγματοποιήσουν, χωρίς τη «βοήθεια» του ΝΑΤΟ και τη συνέργεια της εκφυλισμένης «Αριστεράς». Ιδιαίτερα μάλιστα αν τα καθεστώτα αυτά παίζουν σήμερα σημαντικό ρόλο στο διεθνές κίνημα κατά της υπερεθνικής ελίτ, ακριβώς επειδή δεν είναι πελατειακά καθεστώτα, όπως θέλει να τα μετατρέψει η ελίτ αυτή με το πρόσχημα της προστασίας των δικαιωμάτων.

Αντίστοιχα, όσον αφορά τη σημερινή καταστροφική κρίση για τα λαϊκά στρώματα στη χώρα μας, οι «αναρχικοί» αυτοί, μη διαθέτοντας την παραμικρή αντισυστημική ανάλυση (πέρα από κάποια σλόγκαν για αυτό-οργάνωση) βλέπουν εξίσου (αν όχι περισσότερο!) εχθρό τους το ΚΚΕ με την κοινοβουλευτική Χούντα. Η άθλια αυτή άποψη, που ήδη οδηγεί σε επιθέσεις «αναρχικών» κατά των γραφείων του ΚΚΕ και ένα «εμφύλιο πόλεμο» μέσα στο αντισυστημικό κίνημα, που μόνο οι ελίτ και οι μυστικές υπηρεσίες τους θα είχαν συμφέρον να ενθαρρύνουν, εκφράζεται παραδειγματικά σε επίπεδο κοινωνικού μίντιουμ από το Αθηναϊκό ιντιμίντια, το οποίο δεν δίστασε όλες αυτές τις μέρες να εξαπολύσει μια δυσώδη αντικομμουνιστική εκστρατεία κατά του ΚΚΕ (δήθεν από «αναρχική» σκοπιά), ενώ παράλληλα έκρυβε κάθε επικριτικό σχόλιο της άποψης αυτής, (από ΑΝΤΑΡΣΥΑ και άλλες οργανώσεις, αλλά ακόμη και από πραγματικούς αναρχικούς!)

Οι «αναρχικοί» όμως αυτοί αδυνατούν να καταλάβουν ότι, ανεξάρτητα από την κριτική που θα μπορούσαν να κάνουν, από τη σκοπιά τους, στο κόμμα αυτό για τη τακτική του και τη στρατηγική του, αν όχι και για τους στόχους του σε σχέση με μια απελευθερωτική κοινωνία, σήμερα, είναι η μοναδική δύναμη στον ευρύτερο αντισυστημικό χώρο (κρατικοσοσιαλιστές αλλά και ελευθεριακοί κ.λπ.), με σημαντική απήχηση στο λαϊκό κίνημα, που έχει συνεπή αντισυστημική θέση σε σχέση με την κρίση. Και αυτό, αντίθετα με την την εκφυλισμένη «αριστερά» που ανέφερα, η οποία εξαπατά τον λαό ότι δήθεν θα μπορούσε να βγει από τη σημερινή καταστροφική κρίση όντας μέσα στην ΕΕ (αν όχι και στην Ευρωζώνη!), υιοθετώντας δηλαδή μια «προοδευτική» παραλλαγή των συστημικών θέσεων. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι οι ίδιοι  «αναρχικοί» και οι οργανώσεις που τους εκπροσωπούν στην χώρα μας  (ΑΚ, Καστοριαδικές οργανώσεις διαφόρων ειδών κ.λπ.) δεν παίρνουν θέση για το κρίσιμο θέμα της εξόδου από την ΕΕ και για την αυτοδύναμη οικονομία, που είναι όμως αναγκαίες προϋποθέσεις για μια συστημική έξοδο από την κρίση, συμπλέοντας έτσι (όπως και με τα θέματα Λιβύης, Συρίας, Ιράν κ.λπ.) με την εκφυλισμένη «Αριστερά.

Με άλλα λόγια, τόσο οι «αναρχικοί» αυτοί όσο και η εκφυλισμένη «Αριστερά» αδυνατούν (ή δεν θέλουν) να αντιληφθούν ότι η δική μας κοινοβουλευτική Χούντα, που κάθε ημέρα γίνεται και περισσότερο εγκληματική, είναι απλό παρακλάδι της υπερεθνικής Χούντας/ελίτ που έχει εγκαθιδρυθεί σήμερα άτυπα σε διεθνές επίπεδο και εκπροσωπείται στη χώρα μας από την τρόικα. Έτσι:

πρώτον, τόσο η υπερεθνική Χούντα όσο και η δική μας δεν έχουν την παραμικρή λαϊκή νομιμοποίηση, η πρώτη  για να μακελεύει λαούς στρατιωτικά, ή να καταστρέφει άλλους οικονομικά (Ελλάδα, Πορτογαλία, Ιρλανδία, Ισπανία κ.λπ.), με στόχο τη μεγιστοποίηση των κερδών των πολυεθνικών, των Τραπεζιτών και γενικά αυτών που ελέγχουν την διεθνοποιημένη καπιταλιστική οικονομία της αγοράς, και η δεύτερη να συμμετέχει στην οικονομική  καταστροφή των λαϊκών στρωμάτων της χώρας μας, εξαπατώντας τον λαό ότι δεν υπάρχει άλλη λύση.

δεύτερον, τόσο η υπερεθνική Χούντα όσο και η δική μας στηρίζονται άμεσα ή έμμεσα από την εκφυλισμένη «Αριστερά», διεθνή και εγχώρια αντίστοιχα, που λειτουργεί σαν δεκανίκι του συστήματος. 

τρίτον, και οι δύο Χούντες ασκούν  ολοκληρωτικό έλεγχο στα διεθνή ΜΜΕ η πρώτη (βλ. π.χ. την ολοκληρωτική προπαγάνδα για τη Λιβύη) και στα εγχώρια κανάλια η δεύτερη (βλ. την αντίστοιχη προπαγάνδα για τον «μονόδρομο»).

τέταρτον, τόσο η υπερεθνική όσο και η δική μας Χούντα στηρίζονται σε πλούσια αμειβόμενες think tanks, συμβούλους και ΜΚΟ για να αναπαράγουν την «αλήθεια» τους και βέβαια σε πρόθυμους «ειδικούς» Πανεπιστημιακούς  για να δίνουν και δήθεν «αντικειμενικό» χαρακτήρα σε αυτή.

Πέμπτον, σε τελική ανάλυση και οι δύο Χούντες θεμελιώνουν τη δύναμη τους στην ωμή βία που ασκούν ο νατοϊκός στρατός, στην πρώτη περίπτωση, και τα ΜΑΤ κ.λπ. στην δεύτερη

 

* Συντομότερη εκδοχή του άρθρου αυτού, λόγω των περιορισμών χώρου της στήλης, δημοσιεύθηκε στην Ελευθεροτυπία της 22/10/2011

 

ΠΗΓΗ: 22-10-2011, http://inclusivedemocracy.org/fotopoulos/greek/grE/gre2011/2011_10_22.html

ΟΙ ΠΛΑΤΕΙΕΣ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ:

Εάν καταφέρουμε να βρούμε αποτελεσματικούς τρόπους ελέγχου της πολιτικής δύναμης, με τη βοήθεια δημοκρατικών θεσμών, όλα τα υπόλοιπα προβλήματα της κοινωνικής ζωής θα είναι πολύ πιο εύκολο να επιλυθούν

 

Του Βασίλη Βιλιάρδου*

 

Το τελευταίο χρονικό διάστημα φαίνεται ότι οι Έλληνες Πολίτες, αφού ευτυχώς συνήλθαν από το σοκ της ενδεχόμενης χρεοκοπίας του κράτους τους, κατανόησαν πως η λύση των προβλημάτων τους δεν πρόκειται να προέλθει από τα κόμματα της «πλασματικής» Δημοκρατίας τους – η οποία ίσως δεν έχει αδιέξοδα, αλλά προφανώς μονόδρομους.

Επίσης κατάλαβαν πως κάποια από τα ΜΜΕ δεν προσβλέπουν ούτε στην αντικειμενική ενημέρωση τους, αλλά ούτε και στην «προστασία» των πάσης φύσεως «πολιτικών» δικαιωμάτων τους – όσο και αν πολλά από αυτά ισχυρίζονται πως επιτελούν σωστά το «λειτούργημα» τους: τον αυστηρό έλεγχο δηλαδή της εξουσίας, προς όφελος μίας Πολιτείας των Πολιτών της.  

Έτσι λοιπόν αποφάσισαν τελικά, όπως πολλοί συμπολίτες τους άλλων χωρών, να αναλάβουν τις ευθύνες μόνοι τους, αντιλαμβανόμενοι ότι ο Πολίτης είναι, ή πρέπει να είναι, το ανώτατο δημόσιο αξίωμα – γεγονός που φυσικά σημαίνει ότι δεν έχει μόνο δικαιώματα, αλλά και ευθύνες. Στα πλαίσια αυτά, η πρώτη σημαντική τους ενέργεια ήταν να συγκεντρωθούν πολλοί μαζί, ανεξάρτητα από τις πολιτικές τους πεποιθήσεις και «μακριά» από τις κομματικές, στις πλατείες της χώρας τους – επιδιώκοντας αφενός μεν να διαμαρτυρηθούν, αφετέρου να αναζητήσουν ειρηνικά και από κοινού, τις κατάλληλες λύσεις για τα προβλήματα τους.

Εάν τώρα προσπαθήσει κανείς να ανακαλύψει τα «υποσυνείδητα» κίνητρα τους, (χωρίς να περιορισθεί στην αγωνία τους για το σκοτεινό μέλλον που προδιαγράφει μία πιθανή στάση πληρωμών του κράτους, καθώς επίσης στο τεράστιο πλήγμα που δέχθηκε η υπερηφάνεια και η αξιοπρέπεια τους, ιδίως από τα τευτονικά ΜΜΕ), μάλλον θα συμπεράνει ότι, αυτό που στην πραγματικότητα επιθυμούν όλοι οι Πολίτες, όχι μόνο οι Έλληνες φυσικά, συνοψίζεται σε δύο λέξεις: Περισσότερη Δημοκρατία.

Ειδικότερα, οι Πολίτες γνωρίζουν πλέον ότι, η (σε μεγάλο βαθμό) «διεφθαρμένη πολιτική» διεθνώς, έχει χάσει πια εντελώς το «παιχνίδι» από τις πολύ πιο ικανές τοκογλυφικές «αγορές». Αρκεί κανείς να συνομιλήσει για ελάχιστα δευτερόλεπτα με έναν ανώτατο πολιτικό, καθώς επίσης με ένα μεσαίο τραπεζικό ή «πολυεθνικό» στέλεχος, για να διαπιστώσει την απίστευτη διαφορά ικανοτήτων μεταξύ τους. Σχεδόν αμέσως αντιλαμβάνεται ότι, ο πολιτικός δεν έχει καμία πιθανότητα επιβίωσης σε μία αντιπαράθεση με τις «αγορές» – εκτός ίσως εάν έχει «σύσσωμη» την κοινή γνώμη, τους Πολίτες δηλαδή, με το μέρος του.

Περαιτέρω, οι Πολίτες συνειδητοποιούν ότι περιορίζονται συνεχώς τα δικαιώματα τους – ταυτόχρονα με τους μισθούς και με τα εισοδήματα τους. Παράλληλα, αυξάνεται έντονα η εγκληματικότητα, «διογκώνονται» οι υποχρεώσεις τους και υποβαθμίζεται διαρκώς το επίπεδο τους – τόσο το βιοτικό, όσο και το πνευματικό. Επίσης το «πολιτισμικό» τους επίπεδο, ειδικά στην Ελλάδα, με την απίστευτη λαθρομετανάστευση των τελευταίων ετών – η οποία δημιουργεί την ενδεχομένως εσφαλμένη εντύπωση, τόσο στους Έλληνες, όσο και στους νόμιμους μετανάστες, ότι «σχεδιάζεται» ο σκόπιμος αφελληνισμός της.  

Μεταξύ άλλων φαίνεται πως έχουν κατανοήσει ότι, τα κράτη δεν χρεοκοπούν ποτέ – ότι οι Πολίτες είναι αυτοί που τελικά πτωχεύουν, αναλαμβάνοντας καταναγκαστικά την «αποστολή» να διασώσουν τα κράτη και τις τράπεζες τους, με την ιδιωτική περιουσία, με τα κέρδη, με τους μισθούς και με τις συντάξεις τους. Τέλος μάλλον αντιλαμβάνονται ότι, σύντομα θα δουν να «ευδοκιμούν» και στις χώρες τους πράσινες, καθώς επίσης κόκκινες ζώνες – όπως αυτές στη Βραζιλία, στην Αργεντινή, στην Τουρκία, στο Ιράκ και όπου αλλού εισέβαλλαν τα παιδιά του Σικάγου, με τη βοήθεια της Παγκόσμιας Τράπεζας και του ΔΝΤ.  

Οι «πράσινες ζώνες», περιφραγμένες και απόλυτα προστατευμένες από την «άθλια μάζα» (μία «ορολογία» που χρησιμοποίησε και ο K.Marx), θα είναι πλουσιοπάροχα κατασκευασμένες για την ελληνική και διεθνή ελίτ. Οι «κόκκινες ζώνες» θα προορίζονται για τον ανίκανο όχλο – για όλους αυτούς δηλαδή, οι οποίοι θα εργάζονται με μισθούς πείνας και με ανύπαρκτη κοινωνική περίθαλψη, για να προσελκύουν ξένες επενδύσεις, για να μπορούν να συντηρούν όλους τους υπόλοιπους, καθώς επίσης για να ξεχρεώνουν τις λεηλατημένες χώρες τους.

Επομένως, οι Πολίτες μάλλον γνωρίζουν ότι, εάν δεν συμμετέχουν με κάποιο τρόπο στη διακυβέρνηση του κράτους τους, ψηφίζοντας οι ίδιοι τους νόμους και, κυρίως, επιβλέποντας ενεργητικά την ακριβή τήρηση τους, έτσι ώστε να προστατεύονται από τους ικανούς, από τους πλούσιους και από τους ισχυρούς, θα καταλήξουν «υποζύγια» μίας παγκόσμιας, πανίσχυρης «ελίτ».

Η «ελίτ» αυτή, πάμπλουτη, εργατικότατη, στενά δικτυωμένη διεθνώς, ψυχρά υπολογιστική, ικανότατη, συνεκτική και λειτουργική, όπως η γνωστή σε όλους μας «μαφία», με μισθωτούς υπαλλήλους της την πλειοψηφία των πολιτικών, καθώς επίσης με «εργαλεία» τις τράπεζες, το ΔΝΤ και το Καρτέλ, φαίνεται ότι έχει πλέον στόχο την ολοκληρωτική αποκρατικοποίηση της εξουσίας. Κατ’ επέκταση, την ολοσχερή «κατάλυση» της Δημοκρατίας και την σκιώδη, απολυταρχική διοίκηση των κρατών, με σκοπό τη μεθοδική, στυγνή εκμετάλλευση των «μαζών» – εν πρώτοις με αυστηρότερα κριτήρια για τους Πολίτες των χωρών της «ελλειμματικής περιφέρειας» και στη συνέχεια για όλους ανεξαιρέτως. 

Εν τούτοις, παρά το ότι οι Πολίτες διαισθάνονται τον κίνδυνο, δεν φαίνεται να αναζητούν ρεαλιστικούς τρόπους αντιμετώπισης του. Εάν παραμείνουν δε σε ασαφείς, θεωρητικές έννοιες (όπως περισσότερη δημοκρατία, συμμετοχική δημοκρατία, άμεση δημοκρατία κλπ.), αναζητώντας «παραδοσιακά» κάποιον νέο πολιτικό ηγέτη ή κάποια κομματική παράταξη για να τους βγάλει από το «τέλμα», δεν πρόκειται ποτέ να βρουν τη λύση που αναζητούν.

Κατά την άποψη μας λοιπόν, αυτό που πρέπει να κάνουν, από κοινού και ατομικά οι «Πολίτες των πλατειών», όλοι εκείνοι δηλαδή που ευτυχώς αποφάσισαν να ενεργοποιηθούν και να αγωνισθούν για το μέλλον της κοινωνίας τους, το δικό τους και των παιδιών τους, είναι να συμφωνήσουν σε κάποια πρακτικά «αιτήματα», τα οποία στη συνέχεια θα επιβάλλουν στο κράτος τους – το δυνατόν γρηγορότερα, χωρίς περιττές φοβίες και ανεξαρτήτως κόστους.

Μόνο με αυτόν τον τρόπο δεν θα χρεοκοπήσουν ηθικά, πολιτισμικά και οικονομικά – ενώ μόνο έτσι θα μπορέσει να λειτουργήσει, δημιουργικά και αποτελεσματικά, η «πλατεία των Πολιτών». Ίσως τότε και μόνο τότε θα «χαραχθεί» μία επιτυχημένη μελλοντική πορεία της Ελλάδας – η πραγματική αλλαγή, με στόχο ένα Κράτος Δικαίου και μία «λειτουργική» Δημοκρατία, στην οποία θα συμμετέχουν ισότιμα όλοι οι Πολίτες.

Πιθανόν μόνο έτσι θα καταφέρουν οι Πολίτες να ψηφίζουν αυτοί τους βασικούς νόμους, να επιλέγουν χωρίς ιδιοτέλεια και αντικειμενικά τους εκάστοτε «διαχειριστές» των τριών εξουσιών, καθώς επίσης να επιβλέπουν οι ίδιοι την πιστή τήρηση των αποφάσεων τους – μακριά από τα «νύχια» των τοκογλύφων και των «αιμοβόρων εργαλείων» τους, αξιοποιώντας την κρίση σαν ευκαιρία.  

ΑΙΤΗΜΑΤΑ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ

Δηλώνοντας εκ των προτέρων ότι, η παράθεση κάποιων ενδεχομένων αιτημάτων των Πολιτών εκ μέρους μας θα εμπεριέχει αρκετά σφάλματα και παραλείψεις, θεωρούμε σκόπιμο να αναφερθούμε συγκεκριμένα – έτσι ώστε να μην παραμείνουμε σε μία απλή «έκθεση ιδεών», χωρίς ουσιαστικό στόχο. Υποκειμενικά λοιπόν θεωρούμε ότι, οι πλατείες των ελεύθερων Πολιτών θα πρέπει να απαιτήσουν τα εξής:

(α)  Ανάλυση του δημοσίου χρέους της χώρας από μία επιτροπή λογιστικού ελέγχου, την οποία οφείλουν οι ίδιοι να δημιουργήσουν – «ψηφίζοντας» όποιους υποβάλλουν υπεύθυνα το ενδιαφέρον τους να συμμετέχουν, έχοντας τις απαιτούμενες γνώσεις και τις προϋποθέσεις. Με τον ίδιο τρόπο οφείλουν να ενεργήσουν επίσης οι Πολίτες των Δήμων και Κοινοτήτων της χώρας, σε σχέση με τα αντίστοιχα χρέη, τα έσοδα και τις δαπάνες. Στη συνέχεια, οι Πολίτες της χώρας θα πρέπει να απαιτήσουν την υποχρεωτική υιοθέτηση ενός διπλογραφικού λογιστικού συστήματος σε όλο το δημόσιο.   

(β)  Αναδιαπραγμάτευση του δημοσίου χρέους, έτσι ώστε να διακανονισθεί μακροπρόθεσμα, με επιτόκιο ίσο με το εκάστοτε βασικό της ΕΚΤ – με το επιτόκιο δηλαδή που δανείζονται όλες ανεξαιρέτως οι εμπορικές τράπεζες από την κεντρική, κερδοσκοπώντας στη συνέχεια εις βάρος της χώρας, αφού τη χρεώνουν με επιτόκια άνω του 5%. Στην προκειμένη περίπτωση, η εκδίωξη του ΔΝΤ και των μισθοφόρων του είναι απολύτως επιβεβλημένη.    

(γ)  Δημιουργία ειδικής ομάδας για την είσπραξη των γερμανικών αποζημιώσεων – ενδεχομένως για τον σταδιακό συμψηφισμό τους. Εάν αυτή η ομάδα κατορθώσει να οργανώσει ειρηνικές συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας έξω από τις γερμανικές πρεσβείες, καθώς επίσης όπου υπάρχουν συνειδητοί Έλληνες, οι δυνατότητες επίτευξης των στόχων της θα διευκολύνονταν αρκετά. Ας μην ξεχνάμε ότι, οι αποζημιώσεις αυτές είναι τουλάχιστον ίσες με το 50% του δημοσίου χρέους μας – ενώ αφενός μεν τις δικαιούμαστε, αφετέρου τις έχουμε απόλυτη ανάγκη σήμερα.      

(δ) Κρατικοποίηση της Τράπεζας της Ελλάδας, με στόχο να μπορεί να ελέγχει μία δημόσια κεντρική τράπεζα όλες τις εμπορικές και τις ασφαλιστικές εταιρείες. Στα πλαίσια αυτά, ο έλεγχος της κεντρικής τράπεζας από το κράτος, καθώς επίσης η επιβεβαίωση ότι πράγματι ευρίσκεται στους χώρους της ο χρυσός της χώρας, είναι απολύτως επιβεβλημένες ενέργειες.

(ε) Διεξαγωγή δημοψηφισμάτων για κάθε βασικό ζήτημα της χώρας, με στόχο την μεσοπρόθεσμη καθιέρωση ενός Πολιτεύματος άμεσης, συμμετοχικής Δημοκρατίας, κατά τα πρότυπα της Ελβετίας – χωρίς αυτό να σημαίνει ότι το πολίτευμα στην Ελβετία λειτουργεί αλάνθαστα. Στα πλαίσια αυτά, οφείλει να ζητηθεί η διεξαγωγή ενός πρώτου δημοψηφίσματος με έναν ορισμένο αριθμό υποψηφίων πολιτικών, οι οποίοι θα έπρεπε ενδεχομένως να απομακρυνθούν από την Ελλάδα, λόγω «προτέρου ανέντιμου βίου».

ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣΗ ΤΩΝ ΑΝΑΓΚΩΝ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ

Συνεχίζοντας, έχουμε την άποψη ότι πρέπει να αναζητηθούν, παράλληλα με την «παύση της επαιτείας» εκ μέρους της κυβέρνησης, συγκεκριμένοι, ρεαλιστικοί τρόποι εξόφλησης των χρεών της Ελλάδας, με δικά της μέσα. Επίσης, τρόποι χρηματοδότησης των ελλειμμάτων του προϋπολογισμού, εάν πράγματι θέλουμε να διατηρήσουμε την εθνική μας κυριαρχία. Φυσικά, η μείωση των υπερβολικών δαπανών του δημοσίου, ο «ισοσκελισμός» του ισοζυγίου εξωτερικών συναλλαγών, καθώς επίσης ο εξορθολογισμός των εσόδων του κράτους, θα πρέπει να είναι η πρώτη προτεραιότητα.  

Στα πλαίσια αυτά, πάντοτε κατά την υποκειμενική μας άποψη, για να μπορέσει το δημόσιο να χρηματοδοτήσει με ίδια μέσα, χωρίς νέα δάνεια δηλαδή εκείνες τις ανάγκες του, οι οποίες ενδεχομένως δεν καλύπτονται από τα τρέχοντα έσοδα, καθώς επίσης για να εξοφληθούν τα δάνεια της «Τρόικας», οφείλουν να ληφθούν κάποια ειδικά μέτρα.

Αν και προφανώς θα υπάρχουν καλύτερες σκέψεις σε σχέση με τα μέτρα αυτά, από Έλληνες Πολίτες οι οποίοι διαθέτουν τις απαραίτητες γνώσεις, είναι ίσως σκόπιμο να αναφέρουμε, επιγραμματικά και προς εξέταση, τις κατωτέρω:

(α)  Έκδοση «εθνικών ομολόγων», με ανώτατο επιτόκιο ανάλογο του πληθωρισμού, τα οποία θα διατεθούν υποχρεωτικά σε όλους τους Έλληνες Πολίτες, τόσο του εσωτερικού, όσο και του εξωτερικού – με το μεγαλύτερο μέρος τους στις επιχειρήσεις. Παράλληλα, λεπτομερής καταγραφή του ενεργητικού της χώρας μας (δημόσια περιουσία), έτσι ώστε να γνωρίζουμε τι έχουμε – όχι μόνο τι χρωστάμε.

Κατά την άποψη μας, η έκδοση εθνικών ομολόγων θα μπορούσε να εισφέρει στα ταμεία του κράτους σταδιακά (εντός τριών ετών) τουλάχιστον 100 δις € – περιορίζοντας αντίστοιχα το εξωτερικό χρέος μας (εσωτερικός δανεισμός). Τα χρήματα αυτά θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για την εξόφληση των εκάστοτε ληξιπρόθεσμων ομολόγων του δημοσίου, οπότε δεν θα είχαμε ανάγκη τη «συνδρομή» της Τρόικας, της Γερμανίας ή οποιουδήποτε άλλου «τοκογλύφου».    

(β)  Πώληση μετοχών εισηγμένων επιχειρήσεων του Δημοσίου σε Έλληνες, σε τιμές ίσες με τη λογιστική τους αξία και με εγγυημένα μερίσματα – ελαφρά χαμηλότερα από το επιτόκιο των εθνικών ομολόγων. Για τον ίδιο σκοπό και με τον ίδιο στόχο, εισαγωγή των λοιπών επιχειρήσεων του δημοσίου στο χρηματιστήριο. Με τον τρόπο αυτό αφενός μεν θα ελέγχονταν καλύτερα οι δημόσιες αυτές επιχειρήσεις, από τις γενικές συνελεύσεις των μετόχων τους, αφετέρου δεν θα είχαμε τις εύλογες αντιδράσεις των συνδικαλιστών, στις ύπουλες προσπάθειες «εκποίησης» της δημόσιας περιουσίας (άρθρο μας). 

(γ) Ίδρυση δημοσίων εταιρειών ακίνητης περιουσίας, με στόχο επίσης την εισαγωγή τους στο χρηματιστήριο – με ανάλογες διαδικασίες. Έτσι θα μπορούσε να αξιοποιηθεί η δημόσια περιουσία, χωρίς την «αναγκαστική εκποίηση» της η οποία, εκτός των άλλων, θα λειτουργούσε καταστροφικά όσον αφορά την ιδιωτική αγορά ακινήτων (άρθρο μας).  

Οι δύο τελευταίες ενέργειες θα μπορούσαν να δημιουργήσουν έσοδα για το κράτος μας, 50-100 δις € μέσα σε μερικά έτη. Επομένως, θα μπορούσε να περιορισθεί το χρέος μας ανάλογα, χωρίς να απαιτηθεί το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας μας στις εξευτελιστικές τιμές που απαιτούν οι «εταίροι» μας. Παράλληλα, θα αυξανόταν η χρηματιστηριακή αξία των υπολοίπων ελληνικών επιχειρήσεων, η οποία είναι σήμερα κάτι παραπάνω από υπερβολικά υποτιμημένη (τουλάχιστον κατά 150 δις €) – με την ταυτόχρονη ενδεχομένως υποχώρηση της τερατώδους ανεργίας που πλήττει την Ελλάδα, αφού η οικονομική ανάπτυξη στηρίζεται κυρίως στην αισιοδοξία.    

Ουσιαστικά πρόκειται για μία μεταφορά του δημόσιου χρέους, στο οποίο όμως δεν συνυπολογίζεται το ενεργητικό, στο ιδιωτικό χρέος – όπου αφενός μεν εμφανίζεται το ενεργητικό ως περιουσιακό στοιχείο, αφετέρου επιτρέπει στην οικονομία μας να εισέλθει ξανά σε «τροχιά ανάπτυξης». Άλλωστε, όπως έχουμε επισημάνει αρκετές φορές, το ιδιωτικό χρέος της Ελλάδας είναι από τα χαμηλότερα στην ΕΕ – οπότε δεν δημιουργεί πρόβλημα η αύξηση του (άρθρο μας). Για παράδειγμα, εάν αντί 150% δημόσιο χρέος και 120% ιδιωτικό, είχαμε 80% δημόσιο χρέος και 190% ιδιωτικό, η πιστοληπτική αξιολόγηση της Ελλάδας θα άλλαζε ριζικά – ενώ δεν θα υπήρχε κανένας φόβος χρεοκοπίας, παρά το ότι το συνολικό χρέος θα παρέμενε ως έχει (270%).     

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Αν και πολλοί ισχυρίζονται ότι, οι «πλατείες των Πολιτών» αφενός μεν δεν προσφέρουν τίποτα, αφετέρου επιδεινώνουν τα προβλήματα της χώρας μας, «κυοφορώντας» την αναρχία, εμείς έχουμε την υποκειμενική φυσικά άποψη πως, εάν τελικά «εμπλουτιστούν» με ουσιαστικά αιτήματα, καθώς επίσης εάν προτείνουν ρεαλιστικές λύσεις, απαιτώντας ειρηνικά τόσο τη συμμετοχή τους στη Δημοκρατία, όσο και στον έλεγχο του κράτους τους, τα αποτελέσματα θα είναι εντυπωσιακά. Ειδικά εάν επανέλθει η αισιοδοξία, η οποία τότε θα λειτουργήσει γεωμετρικά – στηριζόμενη στο δημιουργικό χαρακτήρα και στις εκπληκτικές ικανότητες των Ελλήνων. 

Φυσικά, εάν τα «Συνδικάτα των Πολιτών» (κάτι τέτοιο υποθέτουμε ότι βρίσκεται «σε εξέλιξη», αφού τα παραδοσιακά εργατικά συνδικάτα έχουν πλέον απαξιωθεί) περιορισθούν σε απλές διαμαρτυρίες και σε άκαρπες διαδηλώσεις, δεν πρόκειται να επιτύχουν απολύτως τίποτα – κάτι που σε κάθε περίπτωση «απευχόμαστε», αφού τότε η Ελλάδα δεν θα χρεοκοπήσει μόνο οικονομικά.

Ολοκληρώνοντας, υπενθυμίζουμε ότι η Ελλάδα είναι μία πανέμορφη, προικισμένη πολλαπλά χώρα, η οποία μπορεί να γίνει η ωραιότερη, η πλουσιότερη, καθώς επίσης η πιο πολιτισμένη χώρα της Ευρώπης – αρκεί να καταφέρει να ελέγξει την πολιτική, να ενεργοποιήσει τους Πολίτες της, να καταπολεμήσει μεθοδικά τη γραφειοκρατία και να δημιουργήσει μία αποτελεσματική, έντιμη δημόσια διοίκηση, επανακτώντας την εθνική της κυριαρχία.     

 

Σημείωση: Η συνέντευξη στο cosmo.gr (link), http://www.cosmo.gr/Finance/Hellas/326654.html 

 

Βασίλης Βιλιάρδος (copyright), Αθήνα, 15. Ιουνίου 2011, viliardos@kbanalysis.com      

Facebook   Twitter    Netlog

                                          

* Ο κ. Β. Βιλιάρδος είναι οικονομολόγος, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου. Έχει εκδώσει πρόσφατα το βιβλίο «Η κρίση των κρίσεων», το οποίο περιλαμβάνει επιλεγμένα οικονομικά άρθρα του 2009

 

ΠΗΓΗ: http://www.casss.gr/PressCenter/Articles/2367.aspx

ΑΠΟΚΡΙΑ ΚΑΙ ΑΠΟΚΡΙΑΤΙΚΑ ΔΡΩΜΕΝΑ

 

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

 

Αποκριά είναι η νεοελληνική απόδοση της αρχαίας ελληνικής λέξης απόκρεω και σημαίνει αποχή από την κρεοφαγία. Ελάχιστοι γνωρίζουμε ότι το ίδιο ακριβώς σημαίνει και η ιταλική carnivale, από την οποία προέρχεται το γνωστό μας καρναβάλι.

Στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων κρατικού τηλεοπτικού σταθμού μεταδόθηκε η είδηση ότι ο μητροπολίτης Κόνιτσας σεβ. Ανδρέας αντιτάχθηκε στην οργάνωση καρναβαλικής εκδήλωσης στην ακριτική και λίαν απομομωμένη πλέον, λόγω κατασκευής της Εγνατίας, κωμόπολη. Ουδέν το μεμπτόν, αν η είδηση δεν μεταδιδόταν με πλατειά ειρωνικά χαμόγελα τόσο της τηλεπαρουσιάστριας όσο και του δημοσιογράφου που μετέδιδε την ανταπόκριση. Οι χρυσοπληρωμένοι από τον ελληνικό λαό μέσω της αναγκαστικής κράτησης κατά την εξόφληση των λογαριασμών της ΔΕΗ έχουν το δικαίωμα να ειρωνεύονται ιεράρχη της Εκκλησίας, επειδή έπραξε το αυτονόητο για πνευματικό ποιμένα! Ποιοί; Αυτοί που μεταδίδουν με περισσή σοβαρότητα τις δηλώσεις των ισχυρών πολιτικών, πολλές από τις οποίες εγγίζουν τη γελοιότητα! Αλλά δεν περιορίστηκαν στην ειρωνεία. Τόνισαν ότι, κατά την άποψη του μητροπολίτου οι εκδηλώσεις είναι ειδωλολατρικά κατάλοιπα, ωσάν να υπάρχει η παραμικρή αμφισβήτηση του λόγου από τους ειδικούς της λαογραφίας!  Προχώρησαν στην ψευδή ανακοίνωση ότι ο μητροπολίτης “αφόρισε” το καρναβάλι (η λέξη σε εισαγωγικά στην οθόνη) προσθέτοντας ότι αγνοείται, αν θα προβεί και στον αφορισμό των διοργανωτών των εκδηλώσεων. Δεν παρέλειψαν τέλος να τονίσουν ότι ο ιεράρχης κατάγεται από την Πάτρα, την πρωτεύουσα κατ’ αυτούς του καρναβαλιού.

Ο σεβ. Ανδρέας, σεμνός ιεράρχης επί σειράν ετών εργάζεται αθόρυβα με στραμμένη την προσοχή του προς τη Βόρεια Ήπειρο, όπου μέρος της παλαιάς επισκοπής και όπου οι αδελφοί μας Βορειοηπειρώτες δοκιμάζονται κατά καιρούς πλήρως εγκαταλελειμμένοι από την μητέρα πατρίδα, αν αυτή ακόμη υπάρχει. Προέβη, όπως είχε χρέος, σε απλή υπόμνηση του νοήματος που η Εκκλησία δίνει στην περίοδο του Τριωδίου και τόνισε τον επιπρόσθετο λόγο για περικοπή των δαπανών σε περίοδο που η χώρα μας τελεί υπό οικονομική κατοχή και οι δανειστές μας εμφανίζονται με άγριες απαιτήσεις (Προσοχή: τα λόγια αυτά δικά μου. Ο ιεράρχης χρησιμοποίησε πολύ ήπιο λόγο). Ο δήμος θα καλύψει τη δαπάνη των εκδηλώσεων με 4.000 €, ποσό που μάθαμε να μη θεωρούμε σοβαρό, όταν γνωρίζουμε ότι πλείστοι όσοι δήμοι της χώρας είναι υπερχρεωμένοι και η ανεργία κινείται ανοδικά προσεγγίζουσα το 15%.

Δεν έλλειψαν βέβαια τα επικριτικά κατά του μητροπολίτου σχόλια και στο διαδίκτυο. Είναι πλέον πολλοί εκείνοι που έχουν αποκρυσταλλώσει άποψη ότι ο κλήρος πρέπει να περιορίζεται εντός των ναών. Κάποιοι έδειξαν το αντιεκκλησιαστικό τους πάθος δυσανάλογα οξύ ως προς την απλή δήλωση του σεβ. Κόνιτσας. Έφθασαν μάλιστα να καταγγείλουν αυτούς που φορούν μάσκες καθ’ όλο το έτος σε αντίθεση με τους μασκαράδες της εβδομάδας της αποκριάς! Πολλά μπορούμε να διδαχθούμε όσοι αγαπούμε την Εκκλησία από τις αντιεκκλησιαστικές απόψεις στο διαδίκτυο, καθώς οι καταθέτοντες αυτές δεν χρησιμοποιούν διπλωματική γλώσσα.

Παράδοση, λέξη που “παίζει” πολύ στο “χρηματιστήριο αξιών” του Νεοέλληνα. Εκείνο που δεν συνειδητοποιούμε όμως αρκούντως είναι η επιλεκτικότητα εκ μέρους οργανωμένων κύκλων ενίσχυσης των δρωμένων, τα οποία έχουν καταδικαστεί από αιώνες εκ μέρους της Εκκλησίας. Τα αποκριάτικα δρώμενα είναι αφροδισιακά και διονυσιακά, γι’ αυτό και η Εκκλησία τα έχει καταδικάσει αμετάκλητα.

Κάποιοι στην επιβίωση των δρωμένων στηρίζουν πολλές ελπίδες για νίκη επί της Εκκλησίας όχι σε επίπεδο ιδεολογικής αντιπαράθεσης, αλλά πρακτικού βίου. Όντες άσπονδοι εχθροί της Εκκλησίας προβάλλουν, μανικά κάποιες φορές, ό,τι Αυτή καταδικάζει. Όχι γιατί επιδιώκουν επάνοδο στη λατρεία των προγόνων μας με προσφορές σπονδών στην Αφροδίτη και στο Διόνυσο, αλλά επειδή αυτές οι ψευδοθεότητες ταυτίζονται κατά τα πάθη με τους υπέρμαχους των “παραδόσεων”. Σαν να μας έχουν κληρονομήσει αυτά τα δρώμενα και μόνον οι πρόγονοί μας και όχι στοχασμό, ήθος και φρόνημα! Αυτοί θεωρούν τον Χριστό ενοχλητικό στο έπακρο και κινούνται στον χώρο του βεβήλου με στόχο να πλήξουν το Αιώνιο πρότυπο ελοχεύοντας, προκειμένου να αντιληφθούν “στραβοπατήματα” σ’ εκείνους που δηλώνουν ως πιστοί του. Η προβολή σκανδάλου κληρικού είναι το πλέον ελκυστικό “άρμα” της μόνης παρέλασης που θα μας απομείνει σε λίγο.

Οι πολλοί κινούμαστε με το ένα πόδι στον ναό του Θεού και το άλλο στον “ναό” των ειδώλων. Άνθρωποι με αδυναμίες και πάθη αδυνατούμε να αντισταθούμε στους πειρασμούς των αισθήσεων και πιστεύουμε ότι θα επανορθώσουμε με κάποιες “θυσίες” κατά την επακόλουθη περίοδο της Σαρακοστής τις όποιες παρεκτροπές μας κατά την Αποκριά. Μέσα μας γίνεται η πάλη που τόσο εύστοχα και οδυνηρά περιέγραψε ο Καζαντζάκης στην εισαγωγή του στον “Τελευταίο πειρασμό”! Η μάχη της σάρκας με το πνεύμα. Μόνο που ο τραγικός συγγραφέας δεν είχε κατανοήσει σ’ όλη του τη ζωή τί είναι το πνεύμα. Και οι πολλοί δείχνουμε να μην έχουμε κατανοήσει τί εννοεί ο Χριστός στον λόγο του “ου δύνασαι δυσίν κυρίοις δουλεύειν”.

Λίγοι ακούγοντας τη φωνή της Εκκλησίας απέχουν από όλες τις ειδωλολατρικές εκδηλώσεις. Τολμούν όμως να θέσουν στον Θεό το ερώτημα: “Γιατί δεν στέλλεις τον κεραυνό σου να κάψεις τους εχθρούς σου;”! Είναι εκείνοι που χωρίς να το έχουν συνειδητοποιήσει υποκατέστησαν τον Θεό της αγάπης με τον Δία των κεραυνών, που όμως “παρίσταται” στην καρναβαλική παρέλαση! Κατέχονται από το ιδιότυπο πάθος του φθόνου, επειδή δεν μπορούν και αυτοί να “απολαύσουν” όσα οι άλλοι. Ο χαρακτήρας αυτός είναι ιδιαίτερα αξιοπρόσεκτος μεταξύ των εχθρών της Εκκλησίας και προβάλλεται ως ο γνήσιος τύπος του πιστού, όχι από άγνοια, αλλά εμπαθή σκοπιμότητα να πληγεί η Εκκλησία.

Τέλος είναι και κάποιοι που σιωπηλά και μυστικά έχουν ήδη σηκώσει τον σταυρό τους και πορεύονται προς τον “Γολγοθά”. Με ταπείνωση, αισθανόμενοι το βάρος των κριμάτων τους, και με αγάπη προς τον πάσχοντα συνάνθρωπό τους υπό τη επήρεια της αμαρτίας, προσευχόμενοι ο Θεός να ελεήσει και τους ίδιους αλλά και όλους τους συνανθρώπους τους. Είναι ο χορός των εν τω κόσμω αγίων.

Το καρναβάλι θα γίνει και εφέτος. Ιδιαίτερα “φαντασμαγορικό” θα είναι εκείνο της Πάτρας, καθ’ ότι και πολυδάπανο. Οι κάτοικοι της πόλης, αλλά και πολλοί άλλοι απ’ όλη τη χώρα θα συρρεύσουν να παρακολουθήσουν το θέαμα. Εκείνη την ημέρα δεν θα υπάρξει οικονομική ύφεση. Θα περάσουν μπροστά από τα κλειστά εργοστάσια –φαντάσματα της Πειραϊκής – Πατραϊκής, του Λαδόπουλου, της Pirelli, για να αναφέρω λίγα που θυμούμαι και θα προσπαθήσουν να ξεχάσουν με άφθονο κρασί και λάγνο βλέμμα. Ίσως κάποιοι να μην αφήσουν αναξιοποίητη την “πρόκληση” του συντοπίτη τους ιεράρχη της Κόνιτσας!

Από την επομένη περισσότεροι θα είναι εκείνοι που θα έχουν ανάγκη ενός πιάτου φαγητού από το ενοριακό συσσίτιο! Η Εκκλησία πρέπει να ετοιμάζεται, ώστε να ανταποκριθεί στις ολοένα αυξανόμενες ανάγκες του λαού που προδόθηκε από εκείνους που πίστεψε έχοντας προηγουμένως προδώσει Εκείνον που θυσιάστηκε γι’ αυτόν! Αλλά η Εκκλησία δεν είναι πρωτίστως τροφέας των πεινασμένων, χωρίς να σημαίνει ότι δεν είναι χρέος των ενοριών η παροχή τροφής προς τους πεινώντες. Η Εκκλησία είναι πρωτίστως θεραπευτήριο ψυχών. Ετοιμάζονται οι αυξημένες κλίνες που θα απαιτούνται στα χρόνια που έρχονται;                          

 

Πως αντιμετωπίζουμε το Καρναβάλι;

 

Tου Αλέξη Γκλαβά

 

Είναι γεγονός ότι οι τρόποι με τους οποίους αντιμετωπίζεται το Καρναβάλι αλλάζουν συνεχώς. Οι διαθέσεις, η σχέση, οι εμπειρίες, οι εικόνες, η γνώση που συνοδεύουν την προσέγγιση με το φαινόμενο διαφέρουν και πολλές φορές διίστανται, φθάνοντας τις παρυφές της σύγκρουσης.

Είναι επίσης γεγονός ότι, οι μεγαλύτεροι προσεγγίζουν το φαινόμενο με μια διάθεση διδακτική και παράλληλα νοσταλγική, σε αντίθεση με τους νεότερους οι οποίοι δείχνουν να αδιαφορούν για την ιστορία που κουβαλά μαζί του το Καρναβάλι σαν φαινόμενο και να ενδιαφέρονται μόνον για τον «χαβαλέ» της προσέγγισής και της συμμετοχής τους. Και φυσικά κάποιοι – δυστυχώς διαρκώς και λιγότεροι – για την καλλιτεχνική, την εικαστική ή την σατιρική του διάθεση.

  Όμως το Καρναβάλι έχει πολλές μορφές. Ο καθένας (ακόμα και με την έννοια της παρέας, του Καρναβαλικού group ή της οργανωμένης κοινωνικής ομάδας) δημιουργεί, αντιλαμβάνεται και περιφέρει ένα δικό του Καρναβάλι.

Αστικό Μεσαιωνικό, λέει ο ένας, γεωργικό – αγροτικό διατείνεται ο άλλος, Καρναβάλι της στολής και της μάσκας ο τρίτος, του κρασιού και της γονιμότητας ο τέταρτος, αστικό των τελών του 19ου  – αρχών του 20ου αιώνα ο πέμπτος ή απλά του «χαβαλέ» και της «κονόμας» ο επόμενος και πάει λέγοντας. Κάτι σαν τον μυθικό Πρωτέα ή σαν τον χαμαιλέοντα, αλλάζει συνεχώς διαθέσεις, πρόσωπα και στόχους. Ή τουλάχιστον άλλαζε.

Γιατί το ερώτημα που έχει τα τελευταία χρόνια αμείλικτα αναδυθεί, είναι ένα και μοναδικό! Έχει σκοπό ύπαρξης το Καρναβάλι, πέραν του καθαρά οικονομικού; Εκτός από το αναμφισβήτητο γεγονός της διακίνησης ενός ιλιγγιώδους (για τα μέτρα μιας επαρχιακής πόλης και της καθημερινότητάς της) οικονομικού μεγέθους κατά την διάρκειά του, τι άλλο ρόλο καλείται να παίξει το Καρναβάλι σήμερα;

Με λίγα λόγια, το Καρναβάλι σήμερα, είναι ότι κουβαλά μαζί του στην μακραίωνη ιστορία του; Είναι γιορτή; Είναι παραβίαση και ανατροπή των κανόνων; Περιέχει τα τελετουργικά και μαγικά του στοιχεία και το πλήθος των συμβολισμών που το συνόδευαν ανά τους αιώνες;

Γιατί σήμερα, καλώς ή κακώς αδιάφορο, οι κοινωνικές συνθήκες και η καθημερινότητα μας έχουν ουσιωδώς ανατραπεί. Έτσι, αν κάθε μέρα είναι γιορτή, τότε η γιορτή παύει να είναι γιορτή γιατί δεν υπάρχει λόγος να γιορτάσουμε. Αν όλα επιτρέπονται, αν όλοι οι κανόνες παραβιάζονται  και δεν υπάρχει τίποτα να ανατραπεί ή να παραβιαστεί, τότε τι χρειάζεται μια γιορτή της ανατροπής και της υπέρβασης;

Και αν αποδομήσεις το Καρναβάλι, αν το «απαλλάξεις» από τα χαρακτηριστικά που το καθόριζαν κατά την διάρκεια των αιώνων, τότε, έχεις Καρναβάλι ή ένα κατ’ επίφασιν Καρναβάλι;

Αν, αντίστροφα, επιχειρήσεις να «φορτώσεις» το σημερινό Καρναβάλι με όλα τα συνοδευτικά του των αιώνων που κύλησαν και που δεν λένε (ούτε καν σημαίνουν) απολύτως τίποτα στον σημερινό άνθρωπο, τότε κινδυνεύεις να περιφέρεις ένα μουσειακό κακέκτυπο το οποίο έχει αποτύχει εν τη γεννέσει του.

Δίλημμα.

 

Το οποίο, όσο περνά ο καιρός και όσο τα ανά την Ελλάδα Καρναβάλια γίνονται όλο και περισσότερο πανομοιότυπα με το «Πατρινό Καρναβάλι – Το Καρναβάλι της Ελλάδας» όπως τουλάχιστον θέλουμε να υποστηρίζουμε, διογκώνεται και αναγκαζόμαστε να το αντιμετωπίζουμε συνεχώς να ορθώνεται μπροστά μας και θα πρέπει κάποια στιγμή να αναμετρηθούμε μαζί του. Δυστυχώς, ο τρόπος αντιμετώπισής του προβλήματος μέχρι σήμερα, είναι αυτό της νοικοκυράς που, περιμένοντας ξένους, σπρώχνει τα σκουπιδάκια κάτω από την άκρη του χαλιού, απλά για να μην φαίνονται και όχι για να μην υπάρχουν.

Τελειώνοντας. Το Καρναβάλι ΕΧΕΙ πρόβλημα. Και όσο κι αν μερικοί, για πολλούς και διάφορους λόγους επιχειρούν να το υποβαθμίσουν, να το μετατρέψουν σε πρόβλημα διαχείρισης, κανόνων, ορίων, πειθαρχίας, οργάνωσης ή ευελιξίας, το πρόβλημα ξεπερνά όλα τα αυτά τα υπαρκτά μεν, άσχετα με την ουσία του Καρναβαλιού δε. Γιατί το πρόβλημα του Πατρινού Καρναβαλιού είναι πρόβλημα ουσίας και όχι τύπων. Πρόβλημα επαναπροσδιορισμού και επανακαθορισμού της ουσίας και των στόχων του σε σχέση όχι μόνον με το παρελθόν, αλλά και με το άμεσο και μεσομακροπρόθεσμο μέλλον του. Γιατί το παιχνίδι κινδυνεύει να χαθεί (αν δεν έχει  ήδη χαθεί), σε μια κοινωνία που αλλάζει με ασύλληπτες ταχύτητες και που όλο και περισσότερο ομογενοποιείται.

Πως θα γίνει αυτό; Δεν ξέρω!!!

 

Ήταν το 1996 όταν ο γράφων, σε κείμενό του για το Καρναβάλι της

συγκεκριμένης χρονιάς, χρησιμοποιούσε τούτα τα λόγια σαν κατάληξη:

 

«…«ελπίζουμε να καταλάβουν οι ξερόλες και πολυπράγμονες ταγοί…», «ελπίζουμε να εκδιωχθούν τ' αρπακτικά», «ελπίζουμε να εισακουστούν και να πραγματοποιηθούν οι ιδέες», «ελπίζουμε το Καρναβάλι να ξαναγυρίσει στην αρχική του κοιτίδα, τις παρέες», «ελπίζουμε το Καρναβάλι να γίνει ΚΑΙ Πολιτιστικό γεγονός», «ελπίζουμε το Καρναβάλι να απαγκιστρωθεί απ' τ' αδιέξοδά του», «ελπίζουμε το Καρναβάλι να ξαναφθάσει στο σημείο να μας αφορά.

Και πάνω απ' όλα, ας ελπίσουμε να ξαναανακαλύψουμε τον Διόνυσο, να ξαναανακαλύψουμε τις μυστικές σχέσεις του Καρναβαλιού με τη Γη και της μάσκας με την αντιμετώπιση των βλαπτικών δαιμόνων και της εξασφάλιση της παραγωγής.

Είναι οι διαστάσεις των γιορτών της Αποκριάς που το Πατρινό Καρναβάλι καλείται να ανακαλύψει και να επεκτείνει χρησιμοποιώντας τες σαν εφαλτήριο. Για να μην αναγκαστούμε κάποτε να θρηνήσουμε το θάνατό του. Γιατί και ιδέες υπάρχουν σε τούτη την πόλη, και επαΐοντες».

Ξεφυλλίζοντας παλιές σελίδες, έπεσα πάνω του. Και χωρίς καμιά διάθεση για γκρίνια, διαπίστωσα ότι παραμένει επίκαιρο. Γι’ αυτό το παραθέτω.

 

Αλέξης Γκλαβάς

 

Λεζάντες

1. Ο καλαμποκάνθρωπος. Από τα λαϊκά αγροτικά δρώμενα της Σλοβενίας που μας επισκέφτηκαν το 2001. 

2. Είναι εκπληκτικό το παιχνίδι των χρωμάτων και του φωτός όταν συνδυάζεται με την κίνηση. Πατρινό Καρναβάλι 2001. 

3. Το θέατρο του δρόμου έρχεται κατ’ ευθείαν από τον Μεσαίωνα, σχεδόν χωρίς καθόλου αλλαγές κατά την διάρκεια των χρόνων που πέρασαν, αν εξαιρέσουμε μόνον τη βοήθεια της τεχνολογίας  

4. «Κι όλοι, κυρίως οι ψηλοί, φάνταζαν θεόρατοι μ’ εκείνα τ' ανοικονόμητα και μυτερά καλπάκια πάνω από το κεφάλι τους, από δορά ζώου κι αυτά, με τις ουρές και τις χρωματιστές κορδέλλες που ανέμιζαν στην κορυφή, με τα μακριά μουστάκια (από μαύρες ή άσπρες ουρές επίσης, αλογοουρές), με τις ξύλινες σπάθες τους κι ασφαλώς μ' εκείνα τα εντυπωσιακά και ανεκλάλητα κουδούνια που πλαισίωναν όχι ακριβώς το σώμα τους αλλά, θα λέγαμε, την ίδια τους την υπό­σταση». (Ζυράννα Ζατέλη, «Και με το φως του λύκου επανέρχο­νται», εκδόσεις «Καστανιώτη», Αθήνα 1994)

Περιοδικό «Κολάζ» τεύχος Φεβρουαρίου 2004

 

ΠΗΓΗ: http://www.cineek.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=2507,

Η Μαριναλέντα, ο Κ. Παπαρηγόπουλος και τ' Αμπελάκια

 

Του Σπύρου Κουτρούλη*

 

 

 

Το Κέντρο Πολιτιστικής Κληρονομιάς Αμπελακίων, που στο παρελθόν λειτουργούσε ως εργοστάσιο υφαντουργίας

Όταν ήρθε ο δήμαρχος της μικρής ισπανικής πόλης Μαριναλέντα στη χώρα μας, αντιμετωπίστηκε κατ’ αρχήν με περιέργεια και στη συνέχεια με θαυμασμό για το επιτυχές πείραμα αυτοδιαχείρισης και κοινοτισμού σε μια εξ ολοκλήρου καπιταλιστική οικονομία όπως είναι η ισπανική.

Δημοσιογράφοι που δεν βγάζουν κουβέντα ούτε για τον ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ ούτε για τον ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗ, οι οποίοι έθεσαν την ταφόπλακα στην παράδοση κοινοτισμού που υπήρχε στη χώρα μας, τον καλούσαν στις τηλεοπτικές εκπομπές τους με έκδηλο θαυμασμό και συγκίνηση.

Ο ιστορικός Κ. Παπαρηγόπουλος, με πολύ λεπτομερειακό τρόπο περιγράφει ένα επιτυχημένο παράδειγμα συνεργατισμού που ανέπτυξε η κοινότητα των Αμπελακίων:

«Τέτοια μάλιστα ζωτικότητα είχε το έθνος εκείνο και τέτοιο πνεύμα αυτοδιοίκησης, που εξαιτίας αυτού είναι φανερό ότι οι κοινότητες, μόλις απαλλάχτηκαν, εξαιτίας της τουρκικής κατάκτησης, από έννομη κηδεμονία της κυβέρνησης, όχι μόνο δεν περιέπεσαν σε αναρχία και παραλυσία, αλλά αντίθετα, επειδή ήταν πολύ καλά διαρρυθμισμένες, ανέδειξαν, οι περισσότερες τουλάχιστον, εξαιρετική δραστηριότητα και θαυμαστή ικανότητα για κοινά έργα. Τα λίγα παραδείγματα των ενεργειών αυτών που μπορούμε να παραθέσουμε εδώ μπορούν ν’ αποδείξουν αυτή τη μεγάλη αλήθεια. Η κοινότητα των Αμπελακίων περιλάμβανε 22 χωριά που βρίσκονταν στη Θεσσαλία, στην πολυθρύλητη για την ομορφιά της κοιλάδα των Τεμπών. Η πρωτεύουσα, τα Αμπελάκια, είχε περίπου 4.000 κατοίκους, ενώ τα γύρω χωριά περίπου 2.000.

Η κοινότητα ασχολούνταν βέβαια με όλα τα γεωργικά έργα, κυρίως όμως επιδόθηκε στην κατασκευή και το εμπόριο του βαμμένου κόκκινου βαμβακερού νήματος, με το οποίο ασχολούνταν όλοι οι κάτοικοι, άνδρες, γυναίκες, παιδιά. Από αυτούς μάλιστα οι πιο έμπειροι, είτε πλούσιοι είτε φτωχοί, στάλθηκαν στην Κωνσταντινούπολη, στη Σμύρνη, στη Βιέννη, στο Άμστερνταμ, στο Λονδίνο, στην Οδησσό, για να ιδρύσουν εκεί καταστήματα και αποθήκες. Προϊστάμενοι της εταιρείας ήταν πέντε επιτροπές που εκλέγονταν απ’ όλους τους κατοίκους, πλούσιους ή φτωχούς, που είχαν συμπληρώσει το εικοστό πέμπτο έτος της ηλικίας τους. Και πολλές φορές οι πιο φτωχοί εταίροι, αν ομολογουμένως ήταν οι πιο ικανοί διορίζονταν στ’ ανώτατα αξιώματα της εταιρείας με την ψήφο των συμπολιτών τους. Από τις πέντε επιτροπές, η μία είχε την ανώτατη διεύθυνση της εταιρείας, η δεύτερη λεγόταν διοικητική, η τρίτη γεωργική, η τέταρτη βιομηχανική και η πέμπτη ελεγκτική.

Πριν από τη διανομή των ετήσιων κερδών, αφαιρούνταν πρώτα η τιμή του σιταριού που αγοραζόταν για τους φτωχούς εργάτες, τα δώρα προς τους πασάδες, τα έξοδα των νοσοκομείων, των βιβλιοθηκών, των σχολείων, του τυπογραφείου, των οδών, των εκκλησιών, της διοίκησης, των ενοικίων, του γραφείου, των πρακτορείων που ήταν στο εξωτερικό, και τα οδοιπορικά. Μετά αφαιρούνταν οι τόκοι των κεφαλαίων που είχαν καταβληθεί από κάθε μέλος της εταιρείας προς 15%, έπειτα οι αμοιβές που ψηφίζονταν από τη γενική συνέλευση των εταίρων για τους πράκτορες  της εταιρείας, ανάλογα με την ικανότητά τους και τις υπηρεσίες τους. Τα υπόλοιπα κέρδη διανέμονταν μεταξύ των εργατών που ήταν ιδιοκτήτες χωραφιών με βαμβάκι και των εργατών που απλώς πρόσφεραν εργασία. Η διανομή αυτή, που γινόταν με κοινή συνέλευση, διενεργούνταν με τόση δικαιοσύνη, ώστε ποτέ δεν προκάλεσε θορύβους ή κατακραυγές. Έτσι η εταιρεία Αμπελακίων, που προόδεψε, αναδείχτηκε ισάξια των πιο ισχυρών εμπορικών οίκων της Ευρώπης. Τα μεγάλα κέρδη της επέτρεψαν να συντηρούνται με κοινή δαπάνη σε κάθε χωριό γιατροί, που φρόντιζαν την υγεία όλων των κατοίκων, κατώτερες και ανώτερες σχολές, αποθήκες σιτηρών και όλων των άλλων γεωργικών και βιομηχανικών, εγχώριων και ξένων προϊόντων, νοσοκομείο, απομαχικό ταμείο, βιβλιοθήκη, ταμείο της πειραματικής φυσικής κ.λπ.» (Κ. Παπαρρηγόπουλου: Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Εκδόσεις LIBERIS, Τόμος 15 σελ. 309). 

Τελικά το πείραμα των Αμπελακίων θα καταρρεύσει εξαιτίας δύο γεγονότων: τις επιδρομές του Αλή Πασά και την οικονομική χρεοκοπία της Αυστρίας, όπου χάθηκαν 10 εκατ. φράγκα.

Ο Κ. Παπαρρηγόπουλος αναφέρει και άλλα παραδείγματα κοινοτικού συνεργατισμού όπως στη Φιλιππούπολη, στα Μαδεμοχώρια, στους Καλαρρύτες – Συρράκο, στη Χίο, στις Κυδωνίες, και πιο πολύ τις ναυτικές κοινότητες Ύδρας, Σπετσών και Ψαρών, όπου κάθε ναύτης είχε μερίδιο στο καράβι ή στο φορτίο.

Όλες οι ιστορικές μαρτυρίες μας οδηγούν στο συμπέρασμα ότι σε αυτές τις περιπτώσεις συνδυάστηκε η οικονομική αποδοτικότητα με τη γνήσια λαϊκή συμμετοχή, την αυτοδιαχείριση και τον συνεργατισμό. Είναι σημαντικό το ότι ο πλούτος στα Αμπελάκια δημιουργείτο από την ίδια την κοινότητα και δεν παρεχωρείτο υπό μορφή επιχορήγησης από το κράτος. Με αυτό τον τρόπο εξασφαλιζόταν η ανεξαρτησία από το κράτος, η εξωστρέφεια και η βιωσιμότητά του.

Ως πείραμα είναι το πιο σύνθετο και το πιο πλήρες που έχουμε συναντήσει. Συνδυάζει τον κοινωνικό έλεγχο στην παραγωγή πλούτου με τη δικαιοσύνη στη διανομή του, όσο και την επιτυχή χρηματοδότηση κοινωνικών λειτουργιών όπως η παιδεία και η υγεία. Όσοι λοιπόν οραματίζονται αυτοδιαχειριζόμενες κοινότητες και συνεργατισμούς εκτός του κράτους, όσοι έχουν σιχαθεί τις μονίμως χρεοκοπημένες ελληνικές δημοτικές επιχειρήσεις, δεν χρειάζεται να πάνε πολύ μακριά. Η ελληνική εμπειρία τα έχει δημιουργήσει ήδη με αποτελεσματικό και πλήρη τρόπο. Δεν μένει παρά να την ακολουθήσουμε.

 

* http://koutroulis-spyros.blogspot.com

 

ΠΗΓΗ: Μηνιαία εφημερίδα Ρήξη,  φύλλο 68,  http://www.ardin.gr/node/3875

 

Αποτυπώματα: Μια μέρα χωρίς περίπτερα

 

Tης Μαριάννας Tζιαντζή

 

Πολλοί νιώθουν νοσταλγία για το περίπτερο των παιδικών τους χρόνων, όταν περίμεναν με αγωνία το νέο τεύχος του αγαπημένου τους κόμιξ. Η μαγεία της αναμονής έχει χαθεί ή μάλλον έχουν αλλάξει το αντικείμενο της αναμονής και η πηγή της ικανοποίησής της. Στα torrents τώρα η εφηβεία αναστενάζει.

Αρκετά συνοικιακά περίπτερα έχουν γίνει στέκια, καθώς κάποιοι πετάγονται μέχρι εκεί όχι τόσο για να αγοράσουν κάτι, όσο για να μιλήσουν με έναν άνθρωπο, αφού το βράδυ ο γύρω χώρος μετατρέπεται σε ορθάδικο ή σε άτυπο καφενείο των φιλάθλων. Δεν είναι όλα τα περίπτερα ίδια και όχι μόνο από άποψη μεγέθους. Κάποια είδη έχουν μεγαλύτερη ζήτηση στα περίπτερα που βρίσκονται κοντά σε νοσοκομεία (φακελάκια, μπισκότα, συμπυκνωμένοι χυμοί για τους ασθενείς) ή σε σχολεία, σε τουριστικά αξιοθέατα, σε πλαζ, σε γήπεδα, ενώ στην Ομόνοια ευδοκιμούν τα τσοντοπερίπτερα. Κάποια κεντρικά πόστα θεωρούνται χρυσωρυχεία, ενώ άλλα, ιδίως σε παραδοσιακές εργατικές περιοχές, βλέπουν την κίνηση να μειώνεται και τα βερεσέδια να πληθαίνουν.

Ξεφυλλίζοντας το πολύτιμο βιβλίο του Ηλία Πετρόπουλου «Το ελληνικό περίπτερο» ή βλέποντας ελληνικές ταινίες του '60, παρατηρεί κανείς πόσο έχουν αλλάξει η μορφολογία και η πραμάτεια των περιπτέρων. Οι τηλεκάρτες και οι κάρτες ανανέωσης του χρόνου ομιλίας των κινητών είναι πιο επικερδής λεία για τους διαρρήκτες, από ό, τι ήταν κάποτε οι σοκολάτες και τα τσιγάρα, που το ποσοστό κέρδους επί της λιανικής τιμής τους στάθηκε η αφορμή της απεργίας. Τα τηλέφωνα για το κοινό έχουν εξαφανιστεί, ενώ το τραγούδι «Ένα λεπτό, περιπτερά» μοιάζει συνομήλικο του «Μπάρμπα Γιάννη κανατά». Μέχρι πριν από λίγα χρόνια ήταν ασυνήθιστο για ένα περίπτερο να διαθέτει κάμερες παρακολούθησης, συναγερμό, κλιματιστικό ή και χημική τουαλέτα, ενώ αρκετά περίπτερα κοντά σε σταθμούς έχουν γίνει ανταλλακτήρια κερμάτων για τους επαίτες του τρένου.

«Μια ζωή σ' ένα κουτί», λέει με παράπονο ένας περιπτεράς, εξηγώντας ότι το πιο κουραστικό μέρος της δουλειάς του είναι το άπλωμα και το μάζεμα του εμπορεύματος και το νυχτερινό κλείσιμο και η ασφάλιση του καταστήματος, με λαμαρίνες, λουκέτα, αλυσίδες, ώστε αυτό να γίνει μίνι κάστρο απόρθητο. Το περίπτερο κλείνει σαν τσίγκινο λουλούδι, περιμένοντας την άλλη μέρα για να ξεδιπλώσει τα πολύχρωμα πλαστικά και χάρτινα πέταλά του, τα μικροπράγματα που φλογίζουν τη φαντασία και γαργαλούν την πείνα του παιδιού, του ανέργου, του μετανάστη, σπανιότερα του φιλόμουσου ή του βιβλιοφάγου.

Τα περίπτερα είναι η αποθέωση του λιανεμπορίου, φωταγωγημένα ορόσημα τη νύχτα, μικροί κόμβοι προσωρινής και συμπτωματικής σύγκλισης σε κλειστές και απρόσωπες γειτονιές. Τα γράπωσαν και αυτά οι δαγκάνες του φόβου, σε λίγο θα χρειάζονται θωρακισμένα οχήματα για τη μεταφορά της ημερήσιας είσπραξης.

Όσο τα περίπτερα πολλαπλασιάζονται, όσο τα ράφια και τα ψυγεία τους είναι γεμάτα, φαίνεται ότι διατηρείται ένα στοιχειώδες επίπεδο λαϊκής κατανάλωσης. Όταν όμως ακόμα και η φτηνή πραμάτεια τους πάψει να ανανεώνεται και αρχίσουν να κλείνουν με τη δύση του ήλιου, ίσως τότε να έχουμε λόγους να ανησυχούμε.

 

ΠΗΓΗ: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΚΥΡΙΑΚΗΣ, Hμερομηνία δημοσίευσης: 25-04-10, http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_65_25/04/2010_398493

 

Πολυδύναμες οικιστικές μονάδες στην Αχαΐα για ταχύρυθμη ανάπτυξη στην Ενδοχώρα

 

Σύζευξη πολεοδομικού, συγκοινωνιακού, τεχνολογικού, τουριστικού και παραγωγικού τομέα

 

Του Ανδρέα Γαλάνη*

 

Υφιστάμενη κατάσταση στην ενδοχώρα

– Το μεταναστευτικό ρεύμα συνεχίζεται από την ενδοχώρα προς τα μεγάλα αστικά κέντρα κυρίως από παραγωγικές ηλικίες αυξάνοντας τα ποσοστά ανεργίας στις αστικές περιοχές.

Πρόταση για Πολυδύναμες Οικιστικές Μονάδες

 

Για την αντιμετώπιση των προβλημάτων στην ενδοχώρα και τις πόλεις προτείνουμε προς μελέτη ορισμένες περιοχές της Αχαΐας οι οποίες βάσει των χαρακτηριστικών τους προσφέρονται για να δημιουργηθούν μικρές πολυδύναμες οικιστικές μονάδες (με 2.000 κατοικίες εκάστη), εξοπλισμένες με ένα πλέγμα βασικών υπηρεσιών και υποδομών, ικανές να στηρίξουν και να ενισχύσουν τους υφιστάμενους οικισμούς της ενδοχώρας και παράλληλα να προστατεύσουν τις πλησιέστερες αστικές ζώνες από κάθε δυσμενή εξάπλωση.

Προτεινόμενες Οικιστικές Μονάδες Αχαΐας
α/α	ΤΟΠΟΘΕΣΙΑ	Αστικό Κέντρο για "ΔΙΠΟΛΟ"	Πλησιέστερες Κωμοπόλεις	ΠΟΤΑΜΙΑ /ΛΙΜΝΕΣ	ΟΡΕΙΝΟΙ ΟΓΚΟΙ	Πλησιέστεροι    ΟΔΙΚΟΙ ΑΞΟΝΕΣ
10	Φαρρές  Αχαΐας	Πάτρα	Πάτρα	Πείρος, Παραπείρος,   Φράγμα Πείρου	Ερύμανθος, Άγ.Γεώργιος, Κομποβούνι	Πάτρα – Τρίπολη,          Πάτρα – Καλάβρυτα
11	Ρίολος Αχαΐας	Κ. Αχαΐα	Κ. Αχαΐα Λάππα	Λαρισσός, Λ.Πρόκοπου,            Τ.Λ.Πηνειού	Μόβρη	Πάτρα – Πύργος,    Λάππα – Βελιτσές
1	Μετόχια Δ. Παΐων (Περιοχή Δάφνης Αχαΐας)	Καλάβρυτα	Καλάβρυτα, Δάφνη,                  Κλειτορία	Λάδωνας, Πάος,         Τ.Λ.Λάδωνα	Παλιοβούνα, Δρακοβούνι	Πάτρα – Τρίπολη,              Καλάβρυτα – Τρίπολη
13	Ακράτα Αχαΐας	Κράθι Αχαΐας      (Παραλία Ακράτας)	Κράθι, Αιγείρα, Διακοπτό	Κράθις,       Λ.Τσιβλού	Καύκαρης	Πάτρα – Κόρινθος,  Ακράτα – Ζαρούχλα
14	Αρχ. Αιγείρα Αχαΐας            (Παλαιόκαστρο)	Κράθι Αχαΐας          (Παραλία Ακράτας)	Κράθι,  Αιγείρα, Διακοπτό	Κριός	Εβροστίνα	Πάτρα – Κόρινθος,         Αιγείρα -Περιθώρι

 

Οι προς μελέτη περιοχές επιλέγηκαν με βάση τα ακόλουθα συγκριτικά πλεονεκτήματα που διαθέτουν :

1. Η γεωγραφική θέση της περιοχής ανήκει στην αγροτική ενδοχώρα, διαθέτει πεδινές εκτάσεις και ευρίσκεται σε ικανή απόσταση από αστικά κέντρα.

2.  Τα υδάτινα αποθέματα (ποτάμια, λίμνες, φράγματα) είναι επαρκή για την ανάπτυξη μιας νέας οικιστικής μονάδας.

3.  Οι παραγωγικές δυνατότητες της περιοχής μπορούν να διαμορφώσουν προοπτικές ανάπτυξης και να ανακόψουν το μεταναστευτικό ρεύμα.

4.  Τα φυσικά και πολιτιστικά μνημεία της περιοχής προσφέρουν σημαντικές δυνατότητες αξιοποίησης.

5.  Υπάρχει αστικό κέντρο στη θαλάσσια ζώνη με το οποίο η νέα οικιστική μονάδα μπορεί να δημιουργήσει ένα «δίπολο» συνεργασίας και ανάπτυξης.

 

Σκοπιμότητα της Πρότασης

  

–  Ισόρροπη ανάπτυξη Αγροτικών, Δασικών και Αστικών περιοχών με σεβασμό στην οικονομία της φύσης. Το μοντέλο συγκεντρωτικών, πυκνοδομημένων και μηχανοκρατούμενων πόλεων είναι αντιπαραγωγικό.

– Αναζωογόνηση του τοπικού κοινωνικού ιστού και περιφερειοποίηση των οικονομιών με βελτίωση της ανταγωνιστικότητας των τοπικών προϊόντων & υπηρεσιών. Εφαρμογή σύγχρονων μεθόδων παραγωγής-μεταποίησης-προώθησης.

– Σύζευξη πολεοδομικού, συγκοινωνιακού, τεχνολογικού, τουριστικού και παραγωγικού τομέα.

– Αειφόρος ανάπτυξη με μεγάλο βαθμό αυτάρκειας σε επίπεδο νοικοκυριού, οικισμού και επαρχίας, για είδη πρώτης ανάγκης. Εξοικονόμηση ενέργειας μέσω ανανεώσιμων πηγών ενέργειας, οικολογικής δόμησης, κομποστοποίησης, ανακύκλωσης αποβλήτων κ.ά.

–  Ενίσχυση της οικοδομικής δραστηριότητας και των δημόσιων έργων με συνεργασία Δημόσιου & Ιδιωτικού τομέα (ΣΔΙΤ).

– Δημιουργία νέων θέσεων απασχόλησης αξιοποιώντας τα πλεονεκτήματα της ελληνικής ενδοχώρας για παραγωγή προϊόντων και υπηρεσιών υψηλής αξίας.

–  Εφαρμογή του συνδυασμένου πολεοδομικού – συγκοινωνιακού σχεδιασμού για μια βιώσιμη ανάπτυξη των οικιστικών ζωνών και των μεταφορών. 

– Παροχή δικτύων πολύπλευρης πληροφόρησης, συναλλαγών, επικοινωνίας, συγκοινωνίας και παροχής πρώτων αναγκών.

– Ανάπτυξη της τοπικής συγκοινωνίας με ευέλικτες διαδρομές που ευνοούν την κινητικότητα του πληθυσμού και την κοινωνική συνοχή. Σχεδιασμός συνδυασμένων μεταφορών για εύκολη πρόσβαση σε αστικές περιοχές.

– Ανάδειξη των τοπικών πολιτιστικών στοιχείων και δημιουργία κέντρων εμπορίου, πολιτισμού και αναψυχής έτσι ώστε η ποιότητα ζωής των κατοίκων της υπαίθρου να μην υπολείπεται της ποιότητας ζωής των αστικών κέντρων.

–  Οικολογική Δόμηση με εφαρμογή Βιοκλιματικής Αρχιτεκτονικής και με στόχο την εξοικονόμηση ενέργειας για πολλαπλές χρήσεις.

– Μεταφορά τεχνογνωσίας σε επαγγελματίες αγρότες με εφαρμογές καινοτομίας, πιλοτικές καλλιέργειες, πειραματικούς αγρούς, θερμοκοιτίδες εκτροφών και καλλιεργειών, εκπαίδευση πάνω στο χώρο (on job training), διαδικασίες μαθητείας, επισκέψεις μελέτης (study visit) σε επιλεγμένες μονάδες, κ.ά.

–  Ίδρυση αγροτικών σχολείων και ερευνητικών κέντρων. Προώθηση της δια βίου εκπαίδευσης/κατάρτισης. Πρόσβαση στη γνώση χωρίς γεωγραφικούς περιορισμούς.

– Σύνδεση της εκπαιδευτικής κοινότητας με τους χώρους παραγωγής. Εξοικείωση των μαθητών με τα στάδια παραγωγής, μεταποίησης & προώθησης των προϊόντων.

– Περιορισμός του "χάσματος" στη διάδοση της ψηφιακής τεχνολογίας μεταξύ αστικών και αγροτικών περιοχών.

– Δημιουργία Βιοτεχνικών πάρκων με πρότυπες Βιοτεχνικές Μονάδες από ελαιοτριβεία, τυροκομεία, οινοποιεία, σφαγείο, μελισσοκομικό εργαστήριο κ.ά.

–  Προώθηση σύγχρονων εταιρικών σχημάτων με καθετοποιημένες μονάδες από ομάδες παραγωγών & με προτεραιότητα στα βιολογικά & πιστοποιημένα προϊόντα.

–   Προβολή των τοπικών προϊόντων και του γαστρονομικού πολιτισμού της περιοχής από ΜΜΜ, τοπικούς φορείς και πιστοποιημένα καταστήματα εστίασης.

–   Ανάδειξη του αγροτουρισμού ως πρωτεύοντος στοιχείου του θεματικού τουρισμού. Σύνδεση της πολιτιστικής μας κληρονομιάς με την παραγωγική και γαστρονομική μας παράδοση δημιουργώντας Μουσεία Αγροτικών Προϊόντων.

                                                                                                                  

* Ο Ανδρέας Β. Γαλάνης είναι  Επιχειρησιακός Ερευνητής.

 

Σημείωση mtb: Δείτε και τη ζεύξη:  http://manitaritoubounou.wordpress.com/2008/03/27/doryforoi-poleis-agalan-1/

 

13 Μαίου 1982 – 2009: 27 χρόνια από το θάνατο της κυράς της Ρω

 

Του Νικόλαου Φωτιάδη

 

Πέρασαν 27 χρόνια από τότε που η Δέσποινα Αχλαδιώτου, η γνωστή «Κυρά της Ρω», έφυγε για πάντα από κοντά μας. Η Ελληνίδα, σύμβολο αγνού πατριωτισμού, ηρωϊκή μορφή που σημάδεψε τη σύγχρονη ελληνική ιστορία του 20ου αιώνα, έχασε την τελευταία μάχη της με το θάνατο. Στις 13 Μαΐου 1982 πέθανε σε νοσοκομείο της Ρόδου στα 92 της χρόνια, έχοντας παλέψει επί-τρεις μήνες με το χάρο, για να υποκύψει τελικά σε εγκεφαλικό επεισόδιο.

Η τελευταία της επιθυμία της ήταν να ταφεί στο νησάκι που κατοικούσε από το 1927, στην ακριτική μας Ρω. Μετά την κηδεία της, που πραγματοποιήθηκε δημοσία δαπάνη, παρουσία του τότε υφυπουργού Άμυνας Αντώνη Δροσογιάννη στο Καστελόριζο, η σωρός της μεταφέρθηκε στην έρημη πια Ρω, για να ταφεί κάτω από τη σημαία για πάντα.

Η νησίδα Ρω, όπου ύψωνε την ελληνική σημαία η Δέσποινα Αχλαδιώτου επί σαράντα χρόνια κάθε πρωί, βρίσκεται σε απόσταση 3 περίπου ναυτικών μιλίων βόρεια του Καστελόριζου και έχει έκταση μόλις 1.460 τ.μ με μήκος ακτών 8,682 μ. Πάνω στο νησάκι υπάρχει ένα εκκλησάκι αφιερωμένο στον Άγιο Γεώργιο και μόλις δυο μικρά σπιτάκια με παράπλευρα κτίσματα που τροφοδοτούνται σε βρόχινο νερό από το μοναδικό πηγάδι τους.

Το 1927 εγκαταστάθηκαν στη Ρω μόνιμα ο Κώστας και η Δέσποινα Αχλαδιώτου, για να ασχοληθούν με τη κτηνοτροφία εντελώς μόνοι τους μέχρι το 1940. Τη χρονιά εκείνη όμως αρρώστησε βαριά ο Κώστας Αχλαδιώτης. Η φωτιά που άναψε η γυναίκα του, για να ειδοποιήσει με σινιάλα καπνού τους Καστελοριζιούς και τους παραπλέοντες ψαράδες, δεν έγινε δυστυχώς εγκαίρως αντιληπτή. Ο Κώστας, μοναδικός σύντροφος της μιας και δεν είχαν παιδιά, άφησε την τελευταία του πνοή μέσα σε μια ψαρόβαρκα που τον είχε παραλάβει καθυστερημένα, για να τον μεταφέρει στο γιατρό του Καστελόριζου.

Η κυρά της Ρω φρόντισε μόνη της για την ταφή του συντρόφου της. Έπειτα, γύρισε πάλι στη Ρω, αυτή τη φορά με τη γριά μητέρα της, όπου πέρασε τα δύσκολα χρόνια της κατοχής. Εκεί θα παρέμενε ακλόνητος φύλακας η κόρη της Ρω, όπως την αποκαλούσαν οι Καστελοριζιοί, και θα προσφέρει ανεκτίμητες υπηρεσίες σε στρατιώτες του Ιερού Άόχου.

Η λεοντόκαρδη γυναίκα, άφοβη, με τη βροντερή φωνή και τη γοργή περπατησιά όπως την περιγράφει ο βιογράφος της Κυριάκος Χονδρός, δεν εγκατέλειψε ποτέ το νησάκι της, ακόμα κι όταν το Καστελόριζο που βομβαρδίστηκε από τους Γερμανούς μετά τη συνθηκολόγηση της Ιταλίας, το 1943, ερήμωσε σχεδόν από τους κατοίκους του, που έντρομοι οι περισσότεροι εξαναγκάστηκαν στο δρόμο της προσφυγιάς.

Μετά το τέλος του Β' Παγκόσμιου Πόλεμου, τα Δωδεκάνησα και μαζί μ' αυτά και το Καστελόριζο και όλες οι παρακείμενες νησίδες και βραχονησίδες, σύμφωνα με τη Συνθήκη των Παρισίων της 10ης Φεβρουαρίου 1947, περιήλθαν στην Ελλάδα. Η μοίρα της Ρω ήταν λοιπόν αναπόσπαστα συνδεδεμένη μ' αυτή του Καστελόριζου. Το ακριτικό μας νησί, η Μεγίστη, ο κοκκινόβραχος, πολιτογραφημένο με τη μεσαιωνική ονομασία ως Καστελόριζο προσαρτήθηκε μαζί με τα άλλα νησιά της Δωδεκανήσου, Η Μεγίστη με έκταση 8,88 τ.χμ κείται στο μέσο σχεδόν των παραλίων της Λυκίας και απέχει στο ελάχιστο σημείο 800 μέτρα από τις μικρασιατικές ακτές, 75 ναυτικά μίλια από τη Λινδία Ακρα (Ρόδος).

 

Στις 13 Σεπτεμβρίου του 1943 για πρώτη φορά Ελληνικό αντιτορπιλικό, το «Παύλος Κουντουριώτης», μέσα σε μια συγκινητική ατμόσφαιρα υποδοχής κατέπλευσε στο Καστελόριζο που βομβαρδίστηκε τότε ανηλεώς μέχρι τις 19 Νοεμβρίου 1943 από Γερμανικά στούκας. Οι κάτοικοι αναγκάστηκαν πάλι να φύγουν με συμμαχικά πλοία είτε προς Κύπρο είτε προς τις μικρασιατικές ακτές. Μόνο η Κυρά της Ρω παρέμεινε στο βράχο της να υψώνει κάθε πρωί την Ελληνική σημαία, προσφέροντας τη βοήθεια της σε Ιερολοχίτες που βρήκαν καταφύγιο στο νησάκι της. Με τη λήξη του πολέμου, ορισμένοι κάτοικοι επέστρεψαν στο Καστελόριζο κατά ομάδες.

Οι περιπέτειες για την Κυρά της Ρω δεν τελείωσαν με την απελευθέρωση. Τον Αύγουστο του 1975, ο Τούρκος δημοσιογράφος Ομάρ Κασάρ και δύο ακόμα άτομα, παρακολουθώντας τη Ρω και εκμεταλλευόμενοι την ολιγοήμερη απουσία της Δέσποινας Αχλαδιώτου για λόγους υγείας, αποβιβάστηκαν εκεί και τοποθέτησαν πάνω σ' ένα κοντάρι 4 μέτρων τη σημαία τους (τα προεόρτια των γεγονότων με τα Ύμια). Η Κυρά της Ρω την κατέβασε αμέσως, όταν γύρισε. Στις 1 Σεπτεμβρίου 1975, κατάπλευσε στο Καστελόριζο το ανθυποβρυχιακό σκάφος "Γ. Πεζόπουλος" για συμπαράσταση στην κυρά της Ρω. Όμως δεύτερη τουρκική σημαία τοποθετήθηκε αυτή τη φορά στη νήσο Στρογγυλή απέναντι στα νότια του Καστελόριζου.

Οι τουρκικές προκλήσεις δεν πτόησαν την ατρόμητη Κυρά της Ρω που μόνη στο νησάκι της συνέχιζε ν' ανεβάζει την Ελληνική σημαία κάθε πρωί. Η γυναίκα της μοναξιάς, της αντίστασης, σύμβολο αγνού πατριωτισμού και αγάπης για την Πατρίδα τιμήθηκε έκτοτε πολλές φορές από την Ακαδημία Αθηνών με βραβείο που της επέδωσε ο τότε Πρύτανης Λούρος, ο Δήμος Ρόδου, η Εθνική Τράπεζα Ελλάδος, συμπατριώτες της στη Ρόδο και άλλοι φορείς. Το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας έστειλε ναυτικό άγημα και αντιπροσωπεία του Γ. Ε. Ν. στο Καστελόριζο όπου, στις 23 Νοεμβρίου 1975, της απένειμε το μετάλλιο, για την πολεμική περίοδο 1941-1944, για τις «προσφερθείσες εθνικές υπηρεσίες της», όπως ανέφερε η απόφαση του Υπουργού Άμυνας.

Η «Κυρά της Ρω» αναπαύεται μόνη στο νησάκι κάτω από τη σημαία για πάντα εδώ και 26 χρόνια.

Ο βιογράφος της Κυριάκος Χονδρός με τίτλο "Η γυναίκα με τη σημαία" γράφει:
«-Τι να σου πω:

– Ξέρω τι νοιώθεις και ξέρω ακόμη τι βάσανα τράβηξες όλα αυτά το. χρόνια της φωτιάς. Όμως ξέρετο ότι μας έδωκες ένα μάθημα εμάς τους πεισματάρηδες τους άνδρες. Πως η γυναίκα άμα θέλει, έχει τόλμη να υπερασπίζει όχι μονάχα τον εαυτό της και την οικογένεια., αλλά και την πατρίδα. Είσαι λεβέντισσα. Έχεις αλύγιστη ψυχή. Μοναχή αλλά ορθή».

 

* Αντγος ε.α  Νικόλαος Φωτιάδης Επίτιμος Υδκτης Δ'ΣΣ.

ΒΟΗΘΗΜΑΤΑ
Α. Περιοδικό «ΈΥΕΛΠΙΣ», Τεύχη Σεπ-Δεκ. 1997.

Β. Βιογραφία του Κ.Χονδρού . Η Γυναίκα με τη Σημαία Ρόδος 1992.
Γ. Στρατιωτική Επιθεώρηση Σεπ.-Οκτ. 2002

 

ΠΗΓΗ: ΧΡΟΝΟΣ ΚΟΜΟΤΗΝΗΣ, 07.05.2009,

http://www.xronos.gr/detail.php?ID=46043&phrase_id=774194